Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op dinsdag 25 december 2012 20:12 schreef minthy het volgende:
n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...

serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.

2013. Eerste jaar zonder mijn vader. Het lijkt nog steeds een droom. Het besef dat hij er nooit meer is of zal zijn is er nog niet én zal vermoedelijk nooit komen ..

Dat mijn vader dood is is gewoon surrealistisch. Maar dat ik leef is dat ook. Als ik puur menselijke logica volg, dan is de kans dat wij leven in feite gewoon NIHIL. En toch leven wij. Straf hé?

In feite voelt het leven aan als één grote droom die ooit eens eindigt. Ik weet nog niet wat er zal gebeuren als ik echt wakker word.

quote:

Op vrijdag 28 december 2012 00:34 schreef Bill_E het volgende:

[..]

serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.

Ik vind 12 jaar en helemaal rond de tijd dat iemand overlijd eraan denken is niet raar helemaal niet als het je vader is .
Iedereen verwerkt overlijden van iemand op een eigen manier en iedereen gaat er op een andere manier mee om.

En met ouders is het helemaal gecompliceerd, zoals een vriendin van me die is eigenlijk zonder ouders opgegroeit (heel heftig familiedrama) en dat heeft nog steeds een heel impact op haar leven en daar zeg ook niet over oh misschien moet je er maar overheen komen.

Ik denk dat degene die het zeggen niet weten wat voor impact dat heeft op je leven.

13 jaar geleden overleed mijn opa op 31-12. Het blijft pijnlijk en een kut dag.

Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.

Om gek van te worden, als ik het niet al ben.

Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.

Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....

quote:

Op donderdag 3 januari 2013 02:42 schreef Lastpost het volgende:
Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.

Om gek van te worden, als ik het niet al ben.

Ik denk dat je voor jezelf als je het overlijden van iemand op zo'n leeftijd meemaakt je op de feiten word gedrukt dat het niet altijd goedkomt .
Van die vriend van mij die 3 jaar terug overleed aan zelfmoord denk ik ook wel terug en het heeft een hele impact gemaakt juist omdat ik weet hoe fout het kan lopen, ben ook veel gauwer bezorgd over mensen geweest hierdoor juist omdat de schok zo groot was.

Tuurlijk je gaat wel verder maar je blijft steeds toch wel het gevoel af en toe houden van iemand ontbreekt en die had er moeten zijn . Je leert heel anders naar het leven kijken en niet altijd op een mooie manier

Het komt en gaat bij vlagen.. vorig jaar is mijn vader overleden.

Ik heb soms een beetje een identiteitscrisis. Vaak ruzie met hem gehad, en de band was slecht de afgelopen jaren. Maar ik lijk zo ontzettend veel op hem. Naarmate ik ouder word, lijk ik ook in mijn gezicht steeds meer op hem. Dus ik word in feite aan hem herinnerd als ik in de spiegel kijk.

Ook met mezelf deed het nogal wat. Ik heb zelfs tijdens een ruzie met mijn vriendin een erg kil moment gehad waarin ik net zoals hem was. Niks kon me meer schelen en iedereen kon doodvallen. Ik was net zoals hij.. stond er gewoon bij te lachen terwijl zij heel erg moest huilen.

En dat doet pijn. Het lijkt net alsof ik hem steeds beter begrijp.. maar eigenlijk is het daar te laat voor. Het heeft geen zin meer om hem te begrijpen. Het heeft geen zin meer om met hem over alles wat er gebeurd is te praten. Dood is dood. Over en sluiten.

Het loslaten en gewoon weer mijn eigen leven leiden.. dat is het belangrijkste.

Maar ergens draag je het toch altijd met je mee.

Mijn persoonlijkheid is de laatste tijd een beetje Jekyll and Hyde. Aan de ene kant heb je de gevoelige jongen die het beste met iedereen voor heeft.. aan de andere kant iets waar de duivel nog jaloers op zou zijn

Ik hoop dat het met de tijd weer slijt en ik die evil shit uit mijn systeem weet te krijgen

Misschien ben ik al die jaren teveel bezig geweest om mezelf tegen hem te verzetten.. en komt dat nu keihard terug. Ik zie hem steeds meer als iemand die erg gekrenkt was, en niet meer als iemand die simpelweg een kwal was. En dat hij ook niet altijd helemaal zichzelf was.

[ Bericht 2% gewijzigd door Tangledup op 03-01-2013 12:30:44 ]

Ik schrijf nog steeds super weinig... Al tijden hier niet meer maar wel op n ander forum. Elke keer weer als ik in topics over het verdriet na een overlijden lees, een feest der herkenning. Janken om de kutste films, dagen vol wanhoop, futloos. Na het overlijden van mijn moeder 3 jaar geleden ben ik er best goed te boven gekomen, voor zover dat kan. De zelfmoord van mijn vader schopt mijn hoofd weer in de war.

Het klopt maar al te goed formerjellybean wat je zegt, je wéét dat het ook níet goed kan komen en daar kan je je op de meest rare momenten pijnlijk bewust van zijn. Vaak zijn dat de "leuke" momenten overigens, dat ik weer met dat bewustzijn geconfronteerd wordt.

Ik merk dat het verlies een erg grote invloed op me heeft, helaas kan ik ook nu school niet meer bijhouden en zal ik volgend jaar een half jaar moeten herkansen. Een pijnlijke, maar verstandige beslissing. Een hoop klasgenoten snappen het overigens ook niet direct, een groot aantal weet dat mijn vader overleden is, maar ze staan er niet bij stil natuurlijk. Elke keer weer een confrontatie met het feit dat ik zo anders ben dan de "gemiddelde" student. Ik leg me er maar bij neer en kijk uit naar de vakantie, iets waar ik waarschijnlijk niet zo van genieten kan als vorig jaar, maar ik ga men best doen.

Wat hierboven beschreven wordt van Jekkyl en Hyde, die wisselende versies van jezelf, dat herken ik ook enorm. Tevens klinkt het herkennen van je vader ook erg bekend. Na de scheiding 11 jaar geleden heeft mijn vader zich vrijwel nooit meer als vader gedragen, waardoor ik ook hem, en helaas ook veel goede herinneringen van vroeger, verdrongen heb. Ik kon mezelf wel bijna schamen toen ik merkte dat ik een zelfde manier van kuchen had, ik hoorde die vader die mij in de steek gelaten heeft er in terug.

Van de zomer was ik op een festival geweest, en daar is een leuke foto samen met een vriend gemaakt. Toen ik hem zag, dacht ik direct aan een foto van mijn vader, sprekend, 2 druppels water. Des te meer foto's ik zie, en hoe ouder ik word, hoe meer gelijkenissen ik zie. Niet zozeer in karakter overigens, want daar heb ik mijn vader eigenlijk niet goed genoeg voor gekend :| Ik krijg het trouwens ook steeds meer te horen van familie en bekenden. Vrij logisch ook natuurlijk ergens

Ik doe men best om me er niet te druk om te maken, en wil me niet totaal laten verwoesten door de pijnlijke momenten die ik heb. Gelukkig heb ik van mijn moeders overlijden ook een hoop goede ervaringen mogen ervaren, dus ik hoop maar weer dat die tijd de pijn zal doen afnemen.

De gedachte / het gevoel dat mijn leven aan me voorbij gaat, terwijl ik er naast sta is niet dat wat ik voor ogen wil hebben. Als het even slecht gaat, mag ik van mezelf me even mee laten voeren, tot een bepaald niveau. Daarna volgt vaak een iets betere periode. Ik doe wat ik kan, en als ik het even niet kan blijft het maar mooi liggen

Mijn moeder zou vandaag 56 zijn geworden..
Ik moet haar alweer 4 jaar missen

Elke dag doet mij dit nog steeds veel pijn en verdriet

Ik krijg ook steeds meer een hekel aan de mensen die aan de zijlijn staan en maar continue zeggen dat het op den duur minder pijn gaat doen en dat de scherpe randjes er wel af gaan...

Daar is dus niets van waar.

Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.

Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.

Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Hi canaris. Ik kan me je topic nog heel goed herinneren, en zie nu tot mijn verbazing dat het uit 2009 komt. De tijd vliegt.

Je hebt gelijk dat dat storend is, maar aan de andere kant. Er is helemaal niemand die tegen jou kan zeggen wanneer jij toe bent aan een volgende stap, OF die wel komt, en ALS die komt, wanneer jij daar dan aan toe bent. Meestal zeggen mensen dit vanuit ongeduld, of juist uit medeleven om je te laten weten dat ook al lijkt het nu niet zo, er echt wel weer iemand op je pad komt.

Hoe dan ook, als je in die situatie zit moeten mensen je gewoon laten, dat gevoel heb je dan, je wil geen goedbedoelde adviezen horen, of wat dan ook. Dat is gewoon kut.

Een jaar en 4 maanden is nauwelijks iets, dus die lui moeten niet zo zeiken en je gewoon laten. Ik wens je heel veel succes, sterkte en kracht toe.

Dank je Coolguy
Ik weet nog dat toen ik begon, je vader ook nog leefde.
Die is nu al sind 2 1/2 dood? Augustus toch?

Ongelovelijk.................

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:59 schreef Bill_E het volgende:
Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.

Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.

Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?

Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Dat ben ik niet met je eens eerlijk gezegd, men zeurt behoorlijk aan mijn hoofd 'of het niet weer eens tijd word om te gaan daten', terwijl ik daar absoluut (nog) geen interesse in heb. Dapper en mooi? Nee, dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegd

Maar hoe dan ook, het gaat erom wat jij wilt, wat jij voelt. Ik heb zó enorm veel onzin aan moeten horen na het overlijden van vriendlief dat ik op een gegeven moment besloot mensen te laten kletsen. En een jaar en vier maanden, dat is zo kort dat ik het gewoonweg onbeschoft vind dat mensen er überhaupt naar durven te vragen

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:34 schreef CANARIS het volgende:

[..]

Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....

Oh kijk, dat zou het verschil kunnen maken natuurlijk, geen idee of dat zo is..

Miracle-drug

Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.

Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armen gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...

[ Bericht 0% gewijzigd door CANARIS op 08-01-2013 17:04:39 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 16:51 schreef CANARIS het volgende:
Miracle-drug

Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.

Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armene gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...

Een vriendin van mij is haar man een half jaar geleden verloren en zij stelt mij ook zulke vragen. Ik ben heel huiverig om daar antwoord op te geven omdat het ongetwijfeld voor iedereen anders is en omdat mijn antwoord niet is wat zij wil horen (zij staat immers pas aan het begin van het rouwproces, dan moet je niet willen weten hoe het over tig jaar voelt..) Haar pijn verscherpt mijn pijn ook weer, want de wanhoop die zij uitstraalt, haar verdriet, ik weet precies hoe het voelt..

Maar om antwoord te geven op je vraag; ja. Hij stierf op nieuwjaarsdag en ik heb enorm veel gehuild 8 dagen geleden terwijl ik dacht dat het wel zo gaan dit jaar. Ik moet zeggen dat het zeker wel makkelijker wordt door de tijd, de scherpe randen zijn van de pijn af. Maar het kan zo af en toe nog verdomd veel pijn doen. Dood, hoe kan dat nou? Ja, dat heb ik nog steeds..

wil je me niet wat vertellen?
Hoe is het gekomen? Wie was hij?

Ik kreeg op Gabi haar doodsdag veel mailtjes. Iedereen wenste mij sterkte .... echter kwam er maar één echt bij mij aan.
Een vriendin schreef niet dat ze zo met mij meevoelde... nee .. zij schreef dat ze gabi zo miste en ze nog steeds niet begreep dat Gabi dood was.

Eindellijk dacht ik. Iemand die net als ik nog met Gabi bezig is.

Ik bedel er vaak om , om over Gabi te mogen vertellen .......deze prachtige vrouw die niet meer leeeft. Ik wil de hele wereld over haar vertellen.....

daarom vraag ik het ook aan jou.......

wil je me niet vetellen wie je vriend was?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)

Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.

ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.

Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!

Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .

Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:01 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .

Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme

Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:26 schreef Disana het volgende:

[..]

Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.

Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 19:41 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.

Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:03 schreef Disana het volgende:

[..]

Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.

Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.

Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:09 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.

Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.

Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.

veel mensen snappen het nu eenmaal gewoon echt niet en kunnen dan soms erg bot uit de hoek komen. ik probeer altijd maar te bedenken dat het maar goed is dat de meeste mensen zulke pijn nooit doorgemaakt hebben.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:18 schreef Disana het volgende:

[..]

Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.

Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 21:32 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?

CANARIS ervaart het als pijnlijk. Ik deelde mijn ervaring van een half jaar met hem. Hoe anderen, en zeker buitenstaanders, erover denken, vind ik eigenlijk niet zo interessant. Dat wordt pas een punt als die mensen gaan vissen en vragen naar een nieuwe relatie.

Prima.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 21:36 schreef Lienekien het volgende:
Prima.

Lees mijn toevoeging, het heeft geen betrekking op jou. Het punt was dat er mensen zijn die verwachten dat je na een x-tijd toe bent aan een nieuwe relatie. Maar dat is niet voor iedereen zo, getuige CANARIS en mij.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"

mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 22:00 schreef CANARIS het volgende:

[..]

verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"

mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c

Ja, mag je vragen. Het heeft nog op Fok! gestaan:
RLS / Dental_Floss overleden

Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd

hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c

Ken mensen welke na overlijden van hun partner binnen een jaar een relatie hadden en welke na jaren nog steeds geen nieuwe relatie zijn aangegaan. Echter wie zijn wij om daar over te oordelen? Dat recht heeft niemand.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 22:20 schreef CANARIS het volgende:
Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd

hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c

Ik houd mezelf zo rustig mogelijk, ga geen spannende dingen aan die mijn evenwicht nog verder kunnen verstoren; dat werkt voor mij het beste, maar misschien is het voor jou weer heel anders.

Nee, geen kinderen.

Ik heb een edit gepleegd omdat ik over het hoofd had gezien dat je niet in die depressie verzeild bent geraakt. Dat is goed, want zo'n ziekte kun je er al helemaal niet bij hebben als je aan het rouwen bent.

[ Bericht 5% gewijzigd door Disana op 08-01-2013 22:55:27 ]

quote:

Op donderdag 3 januari 2013 10:26 schreef Toekito het volgende:
Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.

Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....

Fijn te weten, dat ik niet de enige ben.. Ik jank mij helemaal kapot als ik een moeder haar zoon zie omhelzen.

-edit-

[ Bericht 58% gewijzigd door t4rt4rus op 09-01-2013 22:18:51 ]

Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. _{Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.}

Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.

Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.

Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...

Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.

Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.

Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.

Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 16:23 schreef Messina het volgende:
Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. _{Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.}

Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.

Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.

Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...

Ga helemaal niet in detail maar snap je punt.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

Zo ervaar ik het ook. Was 'maar' een familielid met wie ik ben opgegroeid. Laatste jaren ben ik vooral boos op hem geweest door sommige van zijn keuzes. Voor zijn dood heb ik hem nog genegeerd. Ik heb geoordeeld over hem.
Tot ik dat telefoontje kreeg in 2011. Ik heb niets meegekregen van die periode. Begravenis wel. Was ik erg helder.

Heb mijn lesje hard geleerd. Ik mis hem. Heb veel last van ups en downs. De buitenwereld, familie, vrienden toon ik geen emotie meer. En iedereen vindt me zo snel boos worden, te snel ongeduldig zijn. Tja. Zal er vast bijhoren. Net als de schuldgevoelens.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.

Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.

Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.

Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.

Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.

Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:

[..]

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:12 schreef Disana het volgende:

[..]

Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.

Verdriet is nooit dom. Ik herken het wel een beetje, maar ik en huilen in public komt niet echt voor. Op foto's van de stille tocht van toendertijd zie je mij ook op elke foto met zo'n kop:
Allemaal ingeslikt verdriet.

_{Maar het komt wel voor dat, als iedereen hier in bedje lig, ik een potje ga zitten janken.}

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:

[..]

Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.

Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.

Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.

Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.

Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten

Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 20:36 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.

Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.

Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten

Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.

Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.

Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
_{Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.}

Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.

Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.

Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 21:59 schreef Messina het volgende:

[..]

Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.

Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
_{Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.}

Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.

Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.

Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.

Oh dat is inderdaad dan ook heel heftig en lijkt me inderdaad heel moeilijk om daar vrede mee te hebben.

En zo zie ik het eigenlijk ook en helaas is vaak wel onderwerp zelfmoord vaak een onderwerp van discussies .

Het is ondertussen alweer bijna 6 maanden geleden dat mijn vader gestorven is. Het verlies voelt nog steeds aan als een 'groot gemis'.

In het begin, als ik kind was, had ik mijn ouders én mijn grootouders langs moederszijde. In mindere mate mijn grootmoeder langs vaders zijde én twee zussen. In totaal 7 man + mezelf. Een kleine maar leuke familie en tsja als kind speel je héél véél. Je denkt niet al te veel na over het leven. Je speelt véél en je hebt géén enkele zorgen.

Daarna ga je naar school. School is alles behalve fun. Studeren kost moeite. Grootouders verdwijnen. Ze zijn er nog wel, maar kunnen fysiek het niet méér aan. De familie valt terug naar 5 man ipv 8 man (ouders, zussen en mezelf) en even later zelfs naar 4 als mijn oudste zus ruzie krijgt met mijn ouders en de deur dichtslaat. Maar goed, het gemis wordt opgevangen door de vrienden op school.

Nog later ga ik naar de hogeschool. Nog méér studeren. Het hangt mijn strot uit. Mijn andere zus gaat het huis uit en de relatie verwatert. We blijven met drie achter. De rest van de familie zie ik zelden aldus .. maar opnieuw vrienden op school vangen het verlies op.

Daarna ga je werken. Nog erger dan studeren. Je moet mentaal minder moeite doen, maar je zit daar maar op ne stoel rond te draaien, je moet je projecten afkrijgen, maar het enige dat je wil is je salaris. De rest interesseert je géén bal. De eerste werkjaren zijn er nog die valse beloftes dat hoe harder je je klote afdraait, hoe méér opslag je gaat krijgen. Uiteindelijk blijkt dat het allemaal gebakken lucht is.

Maar goed, als het wat minder gaat dan kan je nog altijd terecht bij je ouders én je hebt je vrouw als steun en toeverlaat. Dan gaat plots vader dood. Uiteindelijk blijven we zo nog met drie over. Vrienden? Na je schooljaren verwatert het contact. DRIE. Het laagste cijfer sinds mijn geboorte. Je kan zeggen: Die kleine leuke familie .. is er ook al niet meer. Moeder, mezelf, mijn vrouw; That is it.

En ik begin na te denken. Wat zijn mijn toekomstplannen? Vrouw kan géén kinderen krijgen. Ik ben ook al 37 en door te veel crisissen heb ik nooit een huis kunnen kopen. Telkens ik voldoende kapitaal had, moest ik dit gebruiken om te overleven. Dat zit er dus ook niet in. Iets beleven dat ik wil beleven in het leven en dat ik nog nooit gedaan heb? I am sorry, maar alles wat betaalbaar is, heb ik ooit al eens gedaan. En na de honderste keer wéér hetzelfde te doen .. weer een reisje naar Disney, nog eens naar Ijsland. Eens gaan zwemmen. Na een tijdje zijn je hobbies ook géén fun méér.

Sinds ik 1 jaar ben tot nu (37 jaar). Sorry om dit te zeggen maar ik vind ELK bijkomende jaar telkens ietsje minder leuk dan het voorgaande jaar. Het leven wordt er niet positiever op, alleen maar negatiever. De verantwoordelijkheid schuift af van mijn vader naar mij. Mijn vader kon dit nog compenseren door zijn liefde aan zijn kinderen te geven maar wat heb ik? Een ééntonig leven zonder huis, tuintje, kindje .. én in feite heb ik alles beleefd wat ik kan beleven.

In het begin van je leven denk je nog: Elk trapje verder in het leven is een beloning en het wordt steeds beter. Tot je midden jaren '30 bent en je begint te beseffen: Wat je ook doet, elk trapje in het leven is er ééntje dat steeds slechter is.

En misschien word ik wél 74 jaar oud voor ik doodga? Dat kan perfekt want we leven gemiddeld bijna 80 jaar. Maar mijn vrees is dat het er niet gaat op beteren. De beste 37 jaren, zijn en blijven mijn eerste 37 jaar. Is het dan wel zinvol om nog 37 jaar aan te modderen???

Straks is mijn moeder dood. Dan blijft enkel mijn vrouw nog over. En ik voel het nu al (dat merk ik rondom mij). Ik heb SUPERgenen. Dwz ik overleef bijna 100% zeker ook mijn vrouw later. Dan zit ik daar. Alleen .. ENKEL met mijn 'memories' en that is it.

En dan denk ik soms: Waarom leven we niet eeuwig? Dan hoefde mijn vader niet te sterven. Maar kijk .. stel dat wij allen eeuwig leefden. Dan leefde de vader van mijn vader ook nog hé? En die zijn vader enzovoorts. Dan had je eigen vader nooit tijd voor je. Ironisch genoeg zou er in een wereld van onsterfelijken dan géén respect zijn voor de ouders. Want eens 18 jaar, zijn je ouders dan verplicht de deur dicht te doen en jou nooit of te nimmer nog te zien. Omdat anders iedereen zijn ouders bezoekt en dan zou niemand nog tijd hebben voor niemand.

Is zo'n wereld van onsterfelijken dan beter dan de huidige wereld? Ik vind van niet. Idem voor de fabeltjes die mensen verzinnen over de hemel. Het bovenstaande zou gewoon gebeuren. Je ziet je ouders terug, bent eerst blij maar na 2 seconde zegt je vader: Hey ik heb nu géén tijd voor je zoon want ik moet naar 'mijn ouders'. Ah ja .. want die leven ook wéér opnieuw dan hé?

Misschien ben ik nu wreed en onbeschoft maar in mijn ogen lijkt de beste optie, dat als je sterft, dat je dan ook gewoon dood bent. En dat er nadien niets meer is. Dan heb je pas eeuwige rust.

Ter info; Neen ik pleeg géén zelfmoord, zo erg is het nu ook weer niet. Maar .. als je mij vraagt: Is het leven het waart? Ten dele.Het leven is volgens mij zeker niet het beste dat er is of kan zijn, maar ja het is wel het ENIGE dat er is voor ONS. We worden een leven OPGEDRONGEN. Niemand heeft ons ooit gevraagd of we dit leven wel willen. Maar ja .. we hebben niets anders hé en moeten er gewoon doorheen. We kunnen alleen er het beste van maken.

Ik weet het. Vele mensen hebben nooit een goeie vader gekend. Als jij er dan wél ééntje had uit de duizend, en die man sterft dan .. dan is de leegte NOOIT echt nog vervangbaar. Bovenstaande frustraties zijn er nu éénmaal, juist omdat mijn vader echt zijn hele leven gegeven heeft, om het gezin het zo comfortabel te maken al zou het zijn eigen leven verkorten. Maar hij had dat er voor over.

[ Bericht 1% gewijzigd door makila_avatar op 13-01-2013 12:25:16 ]

edit

Sorry.
Het gaat mij niets aan hoe jij je leven leid
Sorry.

Ik wens je veel sterkte.
Je vader verliezen als als de amputatie van je linker been. Je merkt niet dat hij er is , maar als dat ding wordt geamputeerd merk je opeens dat het verdomd moeilijk is om te blijven staan....

[ Bericht 45% gewijzigd door CANARIS op 14-01-2013 15:50:47 ]