R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
Omgaan met het overlijden van een dierbare #1
Omgaan met het overlijden van een dierbare #2
Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
Een stukje over de 4 taken van het rouwproces.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:21 schreef Jack. het volgende:
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:11 schreef testje318 het volgende:
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:33 schreef Lastpost het volgende:
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Re op 25-02-2012 13:24:53 ]
Laatste post van het vorige topic.
quote:Op zaterdag 25 februari 2012 01:06 schreef Banaanensuiker het volgende:
Ik, of beter gezegd mijn vader, moet er binnenkort ook aan geloven helaas. Afgelopen week te horen gekregen dat de laatste chemo variant niet (meer) werkt bij hem en er extra uitzaaiingen van darmkanker op lever en long zitten.
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.
Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..
mijn zus en schoonmoeder zijn korte tijd achter elkaar overleden, probeer er eigelijk vanaf het moment niet aan te denken, werkt prima
Dat komt een keer heel hard terug idd.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:16 schreef Bill_E het volgende:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
Heddegijdagezeedgehadjamindedawerkelukwoarhoedoedegijdahoedoedegijdahoeheddegijdagedoan.
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
Don't you ever get stuck in the sky when you're high?
yep, dat klopt helemaal heb ik zelf ook een keer meegemaakt. Een heel belangerijke persoon voor mij soort oma was overleden en ik had niet echt de tijd om te rouwen ofzo, ik was ook pas 13, maar een aantal jaren geleden(rond mijn 19-22) was ik er steeds meer mee bezig en ging er aan onderuit.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:25 schreef SuperrrTuxxx het volgende:
[..]
Dat komt een keer heel hard terug idd.
Het punt is je moet er wel aan denken, maar ook niet de hele dag. Je moet doorgaan en tussendoor zal je het even vergeten en dat is niet erg, maar je moet wel blijven beseffen dat die persoon er niet is...
Gisteren te horen gekregen dat mijn vader nog maar 4 weken te leven heeft. Iedereen wist dat het er aan zat te komen, maar wat is het toch kut zeg..
Klopt helemaal, maar dat doe je toch 'automatisch' in het begin.quote:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
Ik was echt van god los de eerste maanden, ben denk ik 4 dagen nuchter geweest en de rest enkel 'gefeest' met een hoop drank en drugs om er maar niet aan te hoeven denken, wat het sloopte me.
Heeft het geholpen? Geen idee. Ging ik later alsnog door een diep dal? Zeker weten en misschien wel dieper dan wanneer ik het gelijk had 'erkend', maar je doet de dingen toch op je eigen manier wanneer iemand overlijdt waar je veel om geeft.
Hoe bedoel je gevonden?quote:
Jippie. Officieel wees nu, zojuist men vader gevonden.... Klootzak.
Ben met mijn zusje en opa na een contactloze periode van iets meer dan een week naar zijn huis gegaan en we hebben hem aangetroffen op bed. Hij had veel psychische problemen dus het was geen verassing... Dat hij er nu echt zelf een eind aan gemaakt had.
Even crosspost:
Nou goed, de rust begint terug te komen. Blij dat ik van men opa en oma geen preek kreeg toen ik een biertje open trok. De recherche is langsgeweest nadat zij de autopsie bijgewoond hebben.
Het komt er op neer dat mijn vader alle psychische problemen van de afgelopen jaren niet meer aankon en daarom gekozen heeft, om zichzelf dusdanig slecht te verzorgen qua medicatie dat hij hieraan overleden is. Zojuist heb ik ook zijn laatste notities op kladblok gelezen en ik kan geen ander woord bedenken dan triest
Dat is het enige gepaste woord op dit moment. Ik ben ook niet boos (meer).
Er zal weer veel geregeld moeten worden, na morgen beginnen we er echt aan. Ik kies er bewust voor om morgen te gaan werken, ik weiger om accuut mijn leven overhoop te gooien.
Voor nu, welterusten
Nou goed, de rust begint terug te komen. Blij dat ik van men opa en oma geen preek kreeg toen ik een biertje open trok. De recherche is langsgeweest nadat zij de autopsie bijgewoond hebben.
Het komt er op neer dat mijn vader alle psychische problemen van de afgelopen jaren niet meer aankon en daarom gekozen heeft, om zichzelf dusdanig slecht te verzorgen qua medicatie dat hij hieraan overleden is. Zojuist heb ik ook zijn laatste notities op kladblok gelezen en ik kan geen ander woord bedenken dan triest
Dat is het enige gepaste woord op dit moment. Ik ben ook niet boos (meer).
Er zal weer veel geregeld moeten worden, na morgen beginnen we er echt aan. Ik kies er bewust voor om morgen te gaan werken, ik weiger om accuut mijn leven overhoop te gooien.
Voor nu, welterusten
Het is niet echt een dierbare voor me als in familie, maar ik ben toch zeer geraakt door het nieuws zojuist over een collega die gisteren aan een hersentumor is geopereerd. Helaas is tijdens de operatie gebleken dat de tumor zeer ernstig is, in allerlei bloedvaten zit verweven en dat er geen kans meer op herstel is. Hij zal dus binnen enkele weken komen te overlijden.
Ook al ken ik hem niet zeer goed, hij zit in de buitendienst en ik op kantoor, toch konden we altijd prima met elkaar opschieten en was het gewoon een onzettende toffe gozer met een hart van goud. En pas 26 jaar, hoe oneerlijk kan het zijn. Cris, ik ga je ontzettend missen jongen
Dit wilde ik ff kwijt, op zulke momenten heb ik even iets nodig om mijn gevoelens te uiten, dit helpt wel.
Ook al ken ik hem niet zeer goed, hij zit in de buitendienst en ik op kantoor, toch konden we altijd prima met elkaar opschieten en was het gewoon een onzettende toffe gozer met een hart van goud. En pas 26 jaar, hoe oneerlijk kan het zijn. Cris, ik ga je ontzettend missen jongen
Dit wilde ik ff kwijt, op zulke momenten heb ik even iets nodig om mijn gevoelens te uiten, dit helpt wel.
@cocktailprikker
Jeetje wat een verhaal! Heel veel sterkte ermee!
@Kper_norci
Tja, dat is balen, vooral gezien het feit dat je het wel redelijk kon vinden met die collega.
Jeetje wat een verhaal! Heel veel sterkte ermee!
@Kper_norci
Tja, dat is balen, vooral gezien het feit dat je het wel redelijk kon vinden met die collega.
Het is een poosje terug dat ik gepost heb hier. Ik heb een vriend aan zelfmoord verloren een paar jaar terug. Ik ga nog regelmatig naar het graf eens in de zoveel tijd gewoon omdat het me rust geeft en ik hem toch niet wil vergeten als vriend. Zet er dan een bloemetje ofzo neer.
Zijn familie ken ik niet , maar nu hoor ik dus van een vriend dat ze me willen ontmoeten om me te bedanken.
Ben er wel zenuwachtig over en het is dubbel want ik ken ze wel uit verhalen van hem maar tegelijk zijn het ook vreemden voor me.
Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat ik heel vaak aan zijn familie denk omdat het voor vrienden al moeilijk is laat staan voor familie en helemaal denk ik vaak aan zijn moeder omdat die hem gevonden heeft en ik bleef altijd met een gevoel achter van hoe zou het met haar zijn.
Ik heb dus besloten het te doen en ik ben benieuwd hoe het zal gaan.
Zijn familie ken ik niet , maar nu hoor ik dus van een vriend dat ze me willen ontmoeten om me te bedanken.
Ben er wel zenuwachtig over en het is dubbel want ik ken ze wel uit verhalen van hem maar tegelijk zijn het ook vreemden voor me.
Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat ik heel vaak aan zijn familie denk omdat het voor vrienden al moeilijk is laat staan voor familie en helemaal denk ik vaak aan zijn moeder omdat die hem gevonden heeft en ik bleef altijd met een gevoel achter van hoe zou het met haar zijn.
Ik heb dus besloten het te doen en ik ben benieuwd hoe het zal gaan.
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven. Dat snap ik best wel, maar ik ben echt doodmoe de laatste tijd.. Zou dat met elkaar te maken kunnen hebben?
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Sterker nog, dat heeft met elkaar te maken. Beter dat ze op je school even gauw normaal doen, jij doet de dingen op je eigen tempo. Jij moet aangeven hoe de dingen gaan en niet andersom. 
@formerjellybean,
Dat contact kan juist heel goed helpen bij het kunnen sluiten van dat "verhaal". En knap en goed dat je het doet!
@Cosha,
Ik herken het erg. Bij mij is mijn oma as. zaterdag precies 4 maanden geleden gestorven. En het was voor mij een gigantische klap, want mijn band met oma was bijna sterken dan die met ma. EN op school hadden ze ook allemaal zoiets van lekker doorgaan. De enige die meer begrip had en naar hulpmiddelen bij het doorgaan wilde zoeken was de decaan.
Ik raad je dus ook aan contact te zoeken met de decaan, want een oma is nie vergelijkbaar met een moeder!
Dat contact kan juist heel goed helpen bij het kunnen sluiten van dat "verhaal". En knap en goed dat je het doet!
@Cosha,
Ik herken het erg. Bij mij is mijn oma as. zaterdag precies 4 maanden geleden gestorven. En het was voor mij een gigantische klap, want mijn band met oma was bijna sterken dan die met ma. EN op school hadden ze ook allemaal zoiets van lekker doorgaan. De enige die meer begrip had en naar hulpmiddelen bij het doorgaan wilde zoeken was de decaan.
Ik raad je dus ook aan contact te zoeken met de decaan, want een oma is nie vergelijkbaar met een moeder!
Het is alweer bijna 12 jaar geleden dat mijn broer overleed, ik mis hem nog iedere dag.
'ik can not be held responsible for the things that come out of my mouth' (Jackie Burkhart)
Mijn moeder zou gisteren ook jarig zijn, ze is nu 1.5 jaar geleden overleden. En het blijft heel erg raar. Ben met me zusje en goede vrienden uit eten geweest. Wat het voor mij extra moeilijk maakt is dat ergens deze dagen mijn moeder me vertelde dat ze opgegeven was en de kerst zeker niet zou halen.quote:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven. Dat snap ik best wel, maar ik ben echt doodmoe de laatste tijd.. Zou dat met elkaar te maken kunnen hebben?
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Betreft door gaan, dat moet je ook. Maar let wel heel goed op je zelf. Het klinkt heel debiel maar de wereld draaid door, je eigen leven tikt door. Dus je moet wel door gaan. Maar zorg er voor dat je zelf niet kapot gaat. Je zegt dat je vermoeid bent. Dus neem je rust. En wat iedereen ook om je heen zegt. Verwerk het op de manier zoals jij wilt en op je eigen tempo. Doe wat voor jou goed voeld!
Voor de rest heel veel sterkte!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Bah ik baal zo ..gisterenavond is mijn oom overleden als gevolg van kanker.dit is pas de 2e keer dat ik bewust afscheid neem van iemand en de vorige was mijn oma eind december.
En dit was zo onverwachts donderdag nieuws gekregen dat hij aan de morfine zat en 3 later weg is hij. Terwijl het juist goed leek te gaan, maar van binnen stierf hij van de pijn
En nu mijn oom, en ik voel me zo raar. Had een sterke maar tegelijk zwakke band met mijn oom doordat het een super gesloten en licht autistisch persoon was. Maar ondanks dat we als we samen ware er niet al te veel gepraat werd voelde ik me toch heel goed bij hem. En het feit dat hij soms wat dingen zei of samen een film keken van de jaren 60 waren dat zo bijzondere momenten..
En ik kan gewoon niet huilen alleen her en der wat traantjes laten en dat voelt niet goed, het is net alsof ik soms niks voel alsof er niks gebeurd is. En dat voelt fout , want van binnen voel ik me mega verdrietig..off.
En dit was zo onverwachts donderdag nieuws gekregen dat hij aan de morfine zat en 3 later weg is hij. Terwijl het juist goed leek te gaan, maar van binnen stierf hij van de pijn
En nu mijn oom, en ik voel me zo raar. Had een sterke maar tegelijk zwakke band met mijn oom doordat het een super gesloten en licht autistisch persoon was. Maar ondanks dat we als we samen ware er niet al te veel gepraat werd voelde ik me toch heel goed bij hem. En het feit dat hij soms wat dingen zei of samen een film keken van de jaren 60 waren dat zo bijzondere momenten..
En ik kan gewoon niet huilen alleen her en der wat traantjes laten en dat voelt niet goed, het is net alsof ik soms niks voel alsof er niks gebeurd is. En dat voelt fout , want van binnen voel ik me mega verdrietig..off.
Ik ga ook nog een keertje hier iets posten.
Het is nu meer dan 4 jaar geleden dat mijn vader plotseling (verkeersongeval) is gestorven.
Het waren moeilijke jaren, niet goed wetend hoe ik met zoiets moest omgaan met een depressie tot gevolg. Gelukkig dat ik bij een psycholoog terecht kon en 2 jaar na mijn vader's dood voelde ik mij al veel beter. En in de loop van de daaropvolgende jaren is het er alleen maar op gebeterd.
Nu ben ik in de fleur van mijn leven. Goede punten op school, veel vrienden, goedlachs door het leven, in het buitenland gestudeerd.
Ik heb het verlies een plaats gegeven, ermee leren leven en het geaccepteerd. Mijn oude leven komt nooit meer terug, maar ik ben blij met het leven dat ik nu heb. Het is anders, een andere vorm van geluk, maar als twintiger heb ik nog een hele toekomst voor mij...
Reden dat ik hier iets post is dat de vader van een vriendin van mij plotseling is gestorven. Niet dat ik haar zo goed ken, maar zij is er 19 (ik was er 18) en er zijn toch wel veel gelijkenissen. Ik ben de enige met wie ze er over kan praten aangezien we allebei geen vader meer hebben en zo probeer ik haar met haar gevoelens te helpen.
En ergens geeft het mij wel een mooi gevoel, een steun zijn voor een lotgenoot. Zo is mijn vader's dood toch niet voor niets geweest.
Het is nu meer dan 4 jaar geleden dat mijn vader plotseling (verkeersongeval) is gestorven.
Het waren moeilijke jaren, niet goed wetend hoe ik met zoiets moest omgaan met een depressie tot gevolg. Gelukkig dat ik bij een psycholoog terecht kon en 2 jaar na mijn vader's dood voelde ik mij al veel beter. En in de loop van de daaropvolgende jaren is het er alleen maar op gebeterd.
Nu ben ik in de fleur van mijn leven. Goede punten op school, veel vrienden, goedlachs door het leven, in het buitenland gestudeerd.
Ik heb het verlies een plaats gegeven, ermee leren leven en het geaccepteerd. Mijn oude leven komt nooit meer terug, maar ik ben blij met het leven dat ik nu heb. Het is anders, een andere vorm van geluk, maar als twintiger heb ik nog een hele toekomst voor mij...
Reden dat ik hier iets post is dat de vader van een vriendin van mij plotseling is gestorven. Niet dat ik haar zo goed ken, maar zij is er 19 (ik was er 18) en er zijn toch wel veel gelijkenissen. Ik ben de enige met wie ze er over kan praten aangezien we allebei geen vader meer hebben en zo probeer ik haar met haar gevoelens te helpen.
En ergens geeft het mij wel een mooi gevoel, een steun zijn voor een lotgenoot. Zo is mijn vader's dood toch niet voor niets geweest.
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.quote:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.
Herkenbaar wel, wat je schrijft, maar probeer sowieso zo veel mogelijk over hem te praten met familie, óók nieuwe familie!quote:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Mijn oma is helaas ook overleden voordat mijn man haar had leren kennen en inmiddels kent hij haar bijna net zo goed goed als dat wij haar kenden
Al die anecdotes, allemaal maniertjes en uitspraken die wij hebben overgenomen/in ere hebben gehouden. Geweldig vind ik dat om te zien/horen! Het houdt natuurlijk eens op, maar dat is met alles en iedere normale sterveling Heel veel sterkte de komende tijd in ieder geval, nogmaals
Ja doei.
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.quote:
[..]
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.
Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.
In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.quote:
[..]
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.
In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting over het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen. Er zijn biljoenen radertjes in de natuur én wij zijn daar amper één klein atoompje van!quote:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.
Ja, natuurlijk is het erg dat we mensen aan de dood verliezen en ook zelf in het niets verdwijnen. Ik heb daar geen antwoord op en geen troost voor.quote:
[..]
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting van het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen.
Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, té eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.
Wel heb ik vaag iets in gedachten wat een wetenschapper eens zei (en ik zou willen dat ik nog wist wie het was): dat we de plicht hebben ons best te doen en deze aarde te behouden, omdat we uniek zijn in het heelal. Zo bezien is het niet helemaal voor niets.
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,quote:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.
Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.
Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Horloge kan je miss later aan je zoon geven met hele verhalen over je vader er bij. En hem de opdracht geven dat horlge door te geven aan zijn zoon bv. Laat eventueel initialen van je vader er in graveren en later die van jou enz enz.quote:
[..]
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.
Mijn moeder is volgende maand precies 2 jaar geleden overleden. Ik heb foto's van vlak voor dat ze weer aan de chemo ging. Die hebben we met ze allen gemaakt. Liggen allen nog in de kast, nog altijd moeite om naar te kijken. Dus nog geen plekje in m'n huis gekregen. Ooit wel, nu nog niet.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Daar kan ik me helemaal in vinden, zoals ik eerder al schreef. Alleen houd ik foto's nog opgeborgen, omdat ik niet wil dat mijn beelden van mijn man verstillen in een enkel beeld van zo'n foto. Maar zorg dat je een kleinood bewaart en koestert.quote:
[..]
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,
Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.
Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.
Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Volgens mij is het een gegeven dat de buitenwereld gewoon niet meekan in de tijdsduur van verwerking. Hoe goed de bedoelingen ook zijn, na een paar maanden is het echt wel uit de gedachten van vrienden en bekenden. De nabestaanden hebben daarin een ander ritme dan hun omgeving en ik vrees dat je daar niks aan doet en ik denk ook niet dat je ze het kunt verwijten. Het enige wat je kunt doen is wanneer nodig ze erop wijzen.quote:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven.
Verder hebben ze natuurlijk gelijk dat je ook verder moet. Stoppen heeft ook helemaal geen zin, voegt echt niks toe aan de verwerking of zo. Verder heb ik het in deze topicreeks al vaker gezegd, lotgenoten zeggen dan vaak "je moet het een plek geven" en gaan vervolgens zitten wachten tot het vanzelf op zijn plek valt. Ze zeggen "je moet het verwerken" en gaan vervolgens zitten wachten tot ze weer eens door verdriet worden overmand.
Ik neem dat soort dingen dan vrij letterlijk, als je het wil verwerken moet je ermee aan het werk. Niet afwachten dus maar doen, initiatief nemen, manage je eigen rouwproces en maak keuzes hoe je het gaat aanpakken. Geef het een plek, dat is ook actief. Welke plek weet ik ook niet maar ga dat actief uitvinden en breng het erheen.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Grootmoeder sterft. Ach ja, grootmoeder. Opa sterft. Ach ja opa. Zus sterft. Iets erger maar ach het is mijn zus. Zo close waren we niet. Maar mijn vader. Mijn aardse 'Hero'. Dat is toch nog iets anders. Dat is een miljoen keer lastiger dan al die andere sterfgevallen. Mijn hero die dood is? Neen dat kan toch niet .. !!
Nu, ik ben geadopteerd en mijn echte vader was een nietsnut. Een echte sukkel die zijn leven volledig weggegooid heeft. Mijn adoptievader heeft mij het leven geschonken. Zonder hem had ik "niets" gehad. En zonder hem ben ik ook gewoon een lege huls .. Hij gaf mijn leven namelijk enige zin en dat valt nu gewoon weg. Zonder mijn adoptievader had ik allang zelf dood geweest. Hij heeft me als het ware gered (samen met mijn adoptiemoeder). Ik hou van mijn vrouw én ook mijn moeder, maar met mijn vader is de band toch het allergrootste (of was)
Nu, ik ben geadopteerd en mijn echte vader was een nietsnut. Een echte sukkel die zijn leven volledig weggegooid heeft. Mijn adoptievader heeft mij het leven geschonken. Zonder hem had ik "niets" gehad. En zonder hem ben ik ook gewoon een lege huls .. Hij gaf mijn leven namelijk enige zin en dat valt nu gewoon weg. Zonder mijn adoptievader had ik allang zelf dood geweest. Hij heeft me als het ware gered (samen met mijn adoptiemoeder). Ik hou van mijn vrouw én ook mijn moeder, maar met mijn vader is de band toch het allergrootste (of was)
De fundamenten zijn toch gebouwd, de architect heeft zijn werk gedaan, de invulling is aan jou.
Gecondoleerd
Gecondoleerd
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 18:32:23 ]
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
[ Bericht 0% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 18:32:23 ]
Dat is nou eenmaal datgene wat een kind moet doorstaan die zijn ouder lief had. Andersom is niet natuurlijk en schijnt het nog veel erger te zijn (mijn oma is er in ieder geval "kapot"aan gegaan door het sterven van haar 1e dochte(als baby), mijn moeder(haar dochter) en later haar schoonzoon(onze vader die ze als een zoon beschouwde), zeker omdat toen haar enig overgebleven kind ook ernstig ziek was (gelukkig genezen). Het is nu nog allemaal erg rauw maar echt het gaat beter worden. Hou de herinnering van je vader in leven. Samen met mijn broer hebben we het nog regelmatig over onze ouders en grootouders ook al zijn ze al jaren dood, zolang je over ze praat leven ze verder in je hart ook al kan ik zeker mijn moeder moeilijk voorstellen hoe ze er nu uit zou zien als 76 jarige want ze stierf al 23 jaar terug.quote:
Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Als of je adoptievader je pijn zou willen doen? Denk je dat hij je met opzet in de steek / verlaten heeft? Dat is toch helemaal niet eerlijk om zo te denken. Hij is overleden aan wat ik begrijp keel kanker? Niet iets wat je met opzet kunt krijgen. Dus van in de steek laten is totaal geen sprake en vind het eerlijk gezegt ook heel bot en grof dat jij nu over verlaten /in de steek laten spreekt. Respectloos zou ik het zelfs willen noemen.quote:
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Leven is niet altijd eerlijk nee, doe je niks aan. Leer er mee leven. Ik zeg altijd maar zo, het leven is hart! Maar ik ben harder. Niks en niemand krijgt me er onder. Ik vecht me uit elke situatie terug en kom sterker dan ooit terug!
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk
Iemand verliezen is kut zeker als het om je ouders gaat, ik kan het weten. Maar in dit geval kan je niemand wat kwalijk nemen. En snap het gevoel maar dat is niet eerlijk. Hoop dat je dit zelf ook gaat inzien!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Ja natuurlijk moet je voort. Ik ben van mening dat het leven twee delen bevat. Het eerste deel is dat van je ouders, het tweede deel is dat van je gezin. Op een gegeven moment houdt het op bij je ouders. Je moet dan de knop omdraaien, een gezin stichten en dan word jij de vader die over zijn zoon/dochter waakt. Uiteindelijk ben jij dan die sterft in het tweede deel. Het eerste deel van mijn leven zit er dus (deels) op. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en dat zal héél hard zijn. Zelfs na 50 jaar gaat dit deel niet meer helen hé? Maar ik begin nu aan déél twee. (Als mijn vrouw tenminste zwanger geraakt. Maar ja, het leven zit vol mankementjes hé)quote:
[..]
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk
Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)
Ik ben wel niet zo sterk als mijn vader. Die kon blijkbaar de omschakeling van deel I naar deel II vrij snel en gemakkelijk maken. Hij heeft nooit geklaagd tijdens zijn leven. Nooit een traan gelaten. (NEVER) Hij was al tevreden met de kleinste pietluttige zaken. Terwijl ik het hier toch lastiger mee heb. Véél lastiger zelfs. Ik twijfel of ik wel de vader kan zijn die mijn vader was. Kan ik dit ook zijn voor mijn eventuele zoon? Krijg ik nog wel een zoon?
Weet je wat het probleem is. Mijn vader had een sterk karakter en nam het leven zoals het op hem afkwam en dat stemde hem reeds tevreden. En ik ben zo niet. Ik ween, ik toon mijn verdriet véél meer, ik kan me niet zo sterk houden en ik pieker. Ik zal mijn vader nooit kunnen evenaren. Maar ja, dat hoeft denk ik ook niet. Dat zou hij ook niet willen. Hij wilde en wil nog steeds dat ik gelukkig ben, dat ik hem een plaatsje kan geven en dat ik voortga met mijn leven.
[ Bericht 3% gewijzigd door makila_avatar op 20-07-2012 21:40:46 ]
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.quote:
Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)
Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.
Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.
Zo negatief zal hij het vast niet bedoelen, maar over het algemeen ziet een ouder niet graag zijn/haar kind eerder sterven. maar het lijkt me dat het overlijden van je partner hiermee niet echt te vergelijken valt. Ik zou dat niet willen graderen.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.quote:
[..]
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.
Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.
Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Mijn vader is 21 jaar geleden jong gestorven. Zelf was ik 16. Het heeft jaren geduurd voordat ik alles een plek hem kunnen geven.
In die jaren ben ik een doos gaan vullen met herinneringen. Brieven, foto's ,kleine cadeautje ooit van mijn vader gekregen. Ook zijn afscheidsbrief aan mijn broer en mij. Die is me ontzettend kostbaar, omdat hij daar al zijn liefde over en naar ons uitsprak.
In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.
Bij zulke momenten pak ik dan mijn vaders schatten. Die geven hoop, troost en hoe raar het ook klinkt, wijsheid
In die jaren ben ik een doos gaan vullen met herinneringen. Brieven, foto's ,kleine cadeautje ooit van mijn vader gekregen. Ook zijn afscheidsbrief aan mijn broer en mij. Die is me ontzettend kostbaar, omdat hij daar al zijn liefde over en naar ons uitsprak.
In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.
Bij zulke momenten pak ik dan mijn vaders schatten. Die geven hoop, troost en hoe raar het ook klinkt, wijsheid
Huh dit quote ging helemaal fout 
Niet te doen via mobiel. Reageer morgen wel
Niet te doen via mobiel. Reageer morgen wel
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.quote:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Ik ben niet kwaad hoor. Je weet blijkbaar gewoon niet beter. Dit is met recht de meest achterlijke post die ik ooit op Fok! heb gelezen. Eveneens de meest achterlijke reactie die ik op het overlijden van vriendlief hebt gekregen.quote:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Maar kwaad? Ik noem het gelul wat je zegt, waar zeg ik dat ik 'kwaad' ben? Oh.. Overigens zou het me geen fluit kunnen schelen wanneer mijn vader het loodje legt. Wellicht zou je, wanneer je zulke onzin post, alle opties open kunnen houden
Dit dus. Ik betwijfel of jij dankbaar bent voor je moeder en vrouw terwijl je vader dood is. Want 'hij is dood hoor, en dat is erg genoeg hoor'. Je eigen woorden.quote:
[..]
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.
Laten we het hierbij gewoon houden. Want we zijn beiden iemand kwijt (jij je partner, ik mijn vader). En het begint een beetje out of control te geraken én dat is iets wat jij ook niet wil denk ik.
[ Bericht 15% gewijzigd door makila_avatar op 21-07-2012 23:28:19 ]
[ Bericht 15% gewijzigd door makila_avatar op 21-07-2012 23:28:19 ]
Dat heb ik nou ook, op de stomste momenten 'pakt' het me ineens terwijl ik tegenwoordig op d'r verjaardag en sterfdag niet veel emoties meer heb.quote:
In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.
Voor mij is het nu ruim 4 jaar geleden dat ze (partner) overleed en het hele rouwen, verwerken en een plek geven lijkt hier eerder op een langzaam slopend virus dat nu pas echt serieuze schade aanbrengt, de hele gebeurtenis, de manier waarop en de leeftijd waarbij het gebeurde was al bizar, het besef was er vrij vlot wel maar ik merk gewoon dat ik sinds dat moment gewoon nooit meer mezelf ben geweest en hooguit een fractie van wat ik ooit was.
In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Dat gevoel heb ik nu ook. Of dit blijvende is, is moeilijk te zeggen. Men zegt wel: Ooit zal je er overheen geraken. Maar dat is praat na de zaak. Misschien dat de wonde wél heelt maar het litteken is voor eeuwig en altijd hé?quote:
[..]
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Als er iemand uit de familie sterft waarmee je een iets mindere band hebt, dan is dat nog steeds erg, maar de basis/kern van je leven is er nog altijd. Maar eens er iemand verdwijnt van je dierbaarsten, zoals een kind, een partner, een moeder of een vader .. dan zal het leven daarna, nooit méér zijn zoals het ervoren was.
Ja je kan opnieuw beginnen, maar toch mis je iets. Misschien dat ik binnen enkele jaren er anders zal over denken, maar als ik jou reply lees, dan vrees ik dus van niet. Ik zeg niet dat je niet meer kan genieten van het leven. Natuurlijk wél! Maar het is nooit meer hetzelfde leven.
[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 09:36:25 ]
Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.quote:
emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene,
Ik hoop er natuurlijk altijd op, dat er een hemel is en dat ik mijn vader terug zal zien. Maar als er een hemel bestaat, gaat hij dan wel tijd hebben voor mij? Want zijn ouders zullen dan ook wéér leven en daar wil hij misschien ook zijn tijd in steken. Maar ja, die hun ouders leven dan ook wéér plots.
Uiteindelijk zal iedereen zijn ouders, partners en kinderen willen zien, zodanig dat als puntje bij paaltje komt, er nooit iemand thuis zal zijn. Bovendien ga je misschien mensen zien die je ouders of partner gekend heeft, maar waarmee jij niks mee te maken hebt. Die wil je dan ook zelf liever niet zien. Enzovoorts .. als je die allemaal moet gaan zien, dan wordt de hemel gewoon de hel!
En ik kan nog verder gaan. Wat ivm de 6 katten en 10 honden die je gehad hebt in je leven. Want het zou hypocriet zijn te zeggen dat voor hen géén hemel bestaat. Ga je die dan allemaal opnieuw tegelijkertijd ontmoeten? Gaat nogal druk worden hé? En wat ivm die mier die je met je grote voeten vertrappeld hebt? Die gaat daar dan ook opnieuw zijn en ditmaal krijg je hem niet meer dood?
Heeft iemand hier al over nagedacht hoe de hemel er eventueel zou kunnen uitzien? Mijn gedachtengang is misschien idioot, maar hoe zien jullie dan de hemel? (als jullie hierin geloven)
[ Bericht 7% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 20:18:33 ]
Uiteindelijk zal iedereen zijn ouders, partners en kinderen willen zien, zodanig dat als puntje bij paaltje komt, er nooit iemand thuis zal zijn. Bovendien ga je misschien mensen zien die je ouders of partner gekend heeft, maar waarmee jij niks mee te maken hebt. Die wil je dan ook zelf liever niet zien. Enzovoorts .. als je die allemaal moet gaan zien, dan wordt de hemel gewoon de hel!
En ik kan nog verder gaan. Wat ivm de 6 katten en 10 honden die je gehad hebt in je leven. Want het zou hypocriet zijn te zeggen dat voor hen géén hemel bestaat. Ga je die dan allemaal opnieuw tegelijkertijd ontmoeten? Gaat nogal druk worden hé? En wat ivm die mier die je met je grote voeten vertrappeld hebt? Die gaat daar dan ook opnieuw zijn en ditmaal krijg je hem niet meer dood?
Heeft iemand hier al over nagedacht hoe de hemel er eventueel zou kunnen uitzien? Mijn gedachtengang is misschien idioot, maar hoe zien jullie dan de hemel? (als jullie hierin geloven)
[ Bericht 7% gewijzigd door makila_avatar op 22-07-2012 20:18:33 ]
Ik weet ni of ik dit nog mag posten hierzo, haal ma weg als het niet mag
Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(
Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.quote:
[..]
Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.quote:
Ik weet ni of ik dit nog mag posten hierzo, haal ma weg als het niet mag
Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(
Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.
Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen
Heel veel succes en sterkte!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
ik ookquote:
[..]
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.quote:
[..]
Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.
Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.
Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen
Heel veel succes en sterkte!
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Tja jij bent de enige die weet hoe je dat kan doenquote:
[..]
Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.
Heb je een eigen huisje of heb je een kamer? En weet niet precies wat je handicap is?
Maar wat moet een huis / kamer hebben waar bij jij ke thuis voelt? Probeer het zo in te richten dat jij je er fijn voelt. En hang een mooie foto van je moeder op? Bv?
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Wat dan wel? Daar moet je naar zoeken.quote:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?quote:
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.quote:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
Je kunt eens bij het LSR kijken: http://www.landelijksteunpuntrouw.nl/rouwgroepen.htmlquote:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?quote:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Op welke manier beinvloed het je leven dan als ik mag vragen?quote:
Okee, bedankt. En nee, echt iets van hulp ofzo, vrienden en familie werkt blijkbaar niet echt.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Heftige relatie gehad met je moeder schat ik in?quote:
Blijvend schuldgevoel, spijt, dat soort dingen.
Enige wat ik kan zeggen dat je nu er niks meer aan kan verranderen, er is vast een reden waarom je spijt hebt.
Enige wat je nu kan doen ik zorgen dat je eventuele fouten van vroeger in de toekomst niet meer moet maken.
Maar goed, erg lastig om wat te zeggen met deze weinige informatie.
Een goed begin kan denk ik je huisarts zijn. Vraag hem om advies, die kan je hier vast mee helpen
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.quote:
[..]
Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?
Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Dank voor het delen van deze mooie woorden Disanaquote:
[..]
Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.
a spiritual person is a strong person who feels deep emotions
Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?quote:
[..]
Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.
Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.
Hé, het zijn maar woorden hèquote:
[..]
Dank voor het delen van deze mooie woorden Disana
Wat deze vriend, die overigens uitvaartbegeleider is, vandaar dat ik het heb onthouden, volgens mij bedoelt, is dat je de overledene met je meedraagt en een stem kunt geven in je verdere leven. Maar ik zeg er eerlijk bij dat het voor mij nog veel te vroeg is om dit zo te zien; ik denk dat de pijn eerst wat meer ruimte moet maken voor liefde.
Ik wil niets afdoen aan de waarde van dit topic, maar praten is echt heel wat anders dan typen. Je merkt soms ook wel dat dingen heel moeilijk te zeggen zijn en een stuk makkelijker te schrijven. Dat kan heel handig zijn, maar omdat het zoveel makkelijker is, heeft het ook niet hetzelfde effect op de verwerking. Erover praten helpt, en dan niet om wat een terugzegt, maar vooral omdat het kiezen van woorden en die ook daadwerkelijk uitspreken iets met je gedachten doet.quote:
[..]
Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.quote:
[..]
Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?
Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.quote:
[..]
Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.
Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?
Mijn man was 40 en had multiple sclerose. Hij is 12 juni j.l. via euthanasie overleden.
Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.quote:
[..]
Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.
Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.
Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
het leven kan soms gruwelijk oneerlijk zijn, desondanks is er altijd wel iets wat het de moeite waard maakt. want wat is vreugde als er niet ook verdriet is
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.quote:
het leven kan soms gruwelijk oneerlijk zijn, desondanks is er altijd wel iets wat het de moeite waard maakt. want wat is vreugde als er niet ook verdriet is
Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.quote:
[..]
Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.
Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.
Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.quote:
[..]
Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet. Daar reageer ik op met te zeggen dat dat niet altijd zo is.quote:
[..]
niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.
[ Bericht 4% gewijzigd door Disana op 16-08-2012 12:28:19 ]
voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:quote:
[..]
Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet.
ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.quote:ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.quote:
[..]
voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:
[..]
ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.
ja, dat weet ik. het een sluit het ander niet uit.quote:
[..]
Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.quote:
mijn zus en schoonmoeder zijn korte tijd achter elkaar overleden, probeer er eigelijk vanaf het moment niet aan te denken, werkt prima
Ik vraag me echt af wat je hier tegen kan doen, vooral aan het laatste: nergens meer oprecht van kunnen genieten. Ze zeggen altijd dat tijd heelt maar daar geloof ik eigenlijk niet in.quote:
[..]
In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.quote:
[..]
Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.
Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.
Dat lijkt mij ook. Maar je kunt het ook actief opzoeken. Even stoom afblazen zeg maar. Er bouwt zich druk op, en dan moet je even de klep openzetten, en dan kun je er weer even tegen. Er zijn gewoon momenten dat het niet uitkomt om er teveel mee bezig te zijn, als je nou zelf momenten kiest om er wel heel intensief mee bezig te zijn, dan is mijn ervaring dat het je op die momenten dat het je niet uitkomt met rust laat.quote:
[..]
Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.
Als je het zijn aandacht niet geeft dan komt het die aandacht wel opeisen, geef je het die aandacht op het moment dat het jouw uitkomt, is het weer even genoeg.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Ik begrijp wat je zegt, maar ik denk dat het voor mij (nog) te vroeg is om er veel zinnige dingen over te kunnen zeggen. In het algemeen echter geloof ik wel dat een verdieping van gevoelens een verrijking van je leven is. In die zin is het een mooie erfenis die je moeder je heeft nagelaten.quote:
[..]
Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.
Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.
Ja, van mij had de aanleiding van die persoonlijke ontwikkeling nog best even op zich mogen laten wachten, maar de ontwikkeling zelf betreur ik niet. Soms voel ik me ook wijzer dan mensen die zoiets niet hebben meegemaakt, ik weet, jij nog niet. Maar soms denk ik ook wel dat het aan mij ligt dat ik de dood nodig had om het leven te begrijpen.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Mijn vader is nu bijna een maand dood. Maar ik denk niet dat het ooit went. Ik heb 37.5 jaar lang een leven gekend met mijn vader. Dwz ik moet al 75+ jaar oud worden, wil ik een langer leven hebben zonder mijn vader, dan met mijn vader. Dat kan, maar de helft van de mensen haalt die leeftijd niet. Bovendien, de eerste jaren van je leven word je gevormd. Dus de eerste 37 jaar géén zowiezo een grotere impact hebben dan de volgende 37 jaar hé?
En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.
Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.
En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.
Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.
Ik val even binnen. het went nooit, en het verdriet verdwijnt ook nooit, maar je leert ermee leven, je leert je dagelijkse dingen te doen met dat verdriet aanwezig, maar niet meer zo hevig.quote:
Mijn vader is nu bijna een maand dood. Maar ik denk niet dat het ooit went. Ik heb 37.5 jaar lang een leven gekend met mijn vader. Dwz ik moet al 75+ jaar oud worden, wil ik een langer leven hebben zonder mijn vader, dan met mijn vader. Dat kan, maar de helft van de mensen haalt die leeftijd niet. Bovendien, de eerste jaren van je leven word je gevormd. Dus de eerste 37 jaar géén zowiezo een grotere impact hebben dan de volgende 37 jaar hé?
En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.
Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.
En het inderdaad het opbouwen van een nieuw leven, want niks is meer hetzelfde.
En dat merk ik nu dat binnen een half jaar 2 dierbaren zijn overleden, waarvan een eigenlijk onverwachts. En het verdriet blijft, maar je leert ermee door te gaan.
En een ma of pa verliezen lijkt mij een van de zwaarste dingen die er zijn, als je er een goede band mee hebt. Waar ik tot nu toe gelukkig niks over kan vertellen uit eigen ervaring.
Nu bijna 3 jaar geleden sinds ik dit topic begon. Mis me pa nog regelmatig, maar kan er goed mee omgaan moet ik eerlijk toegeven.
Als ik dit topic lees dan besef ik hoe bang ik er voor ben dat 1 van mijn ouders komt te overlijden. Bij niemand anders denk ik echt iets te voelen als diegene overlijdt, maar bij het idee dat mijn ouders 45 jaar ouder zijn dan ik en ik enigskind ben maakt me bang, bang om alleen te zijn en niet een broer of zus te hebben met wie ik het verdriet delen.
Even een moeilijk momentje in december is het nu 3 jaar terug dat een vriend van me overleed aan zelfmoord.
Daarvoor heb ik vaak intensieve gesprekken gehad over vriendschap en buitenbeentjes zijn, hij was de persoon die als die me zag en hij zag dat het niet goed met me ging naar me toekwam en hele gesprekken met me had over hoe ik het beste kon handelen en ergens had ik soms het idee dat hij een van de weinige was die me echt begreep.
Nu heb ik even met allerlei dingen een kutperiode omdat het even niet helemaal lekker loopt en eigenlijk moet ik nu juist vaak aan hem denken want ja zoals hij was ben ik er daarna niet veel tegengekomen en ik merk dat ik juist heel veel steun aan hem heb gehad.
Het allemaal erg jammer dat het zo gelopen als het gelopen is en eigenlijk had ik nu hem graag nog om me heen gehad. Ik mis hem en de gesprekken. Ik ben blij dat ik hem gekend heb maar op dit soort momenten is het ook even heel moeilijk.
Daarvoor heb ik vaak intensieve gesprekken gehad over vriendschap en buitenbeentjes zijn, hij was de persoon die als die me zag en hij zag dat het niet goed met me ging naar me toekwam en hele gesprekken met me had over hoe ik het beste kon handelen en ergens had ik soms het idee dat hij een van de weinige was die me echt begreep.
Nu heb ik even met allerlei dingen een kutperiode omdat het even niet helemaal lekker loopt en eigenlijk moet ik nu juist vaak aan hem denken want ja zoals hij was ben ik er daarna niet veel tegengekomen en ik merk dat ik juist heel veel steun aan hem heb gehad.
Het allemaal erg jammer dat het zo gelopen als het gelopen is en eigenlijk had ik nu hem graag nog om me heen gehad. Ik mis hem en de gesprekken. Ik ben blij dat ik hem gekend heb maar op dit soort momenten is het ook even heel moeilijk.
Zo met de kerst merk ik weer dat ik behoefte heb om dit topic eens door te lezen. Wat een verdriet hier . Het blijft lastig duurbare verliezen
. Het blijft lastig duurbare verliezen
M'n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...
Ja, ik mis hem. Nee, de kerst is geen kut meer aan. Ja, de tranen zitten heel hoog in deze periode, maar laat me gewoon zijn wie ik ben met al m'n miserie in deze periode
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...
Ja, ik mis hem. Nee, de kerst is geen kut meer aan. Ja, de tranen zitten heel hoog in deze periode, maar laat me gewoon zijn wie ik ben met al m'n miserie in deze periode
Tante minthy!! O+
Achtbaan1 is voor mij te intens
Achtbaan1 is voor mij te intens
