Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:09 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.

Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.

Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.

veel mensen snappen het nu eenmaal gewoon echt niet en kunnen dan soms erg bot uit de hoek komen. ik probeer altijd maar te bedenken dat het maar goed is dat de meeste mensen zulke pijn nooit doorgemaakt hebben.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 20:18 schreef Disana het volgende:

[..]

Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.

Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 21:32 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?

CANARIS ervaart het als pijnlijk. Ik deelde mijn ervaring van een half jaar met hem. Hoe anderen, en zeker buitenstaanders, erover denken, vind ik eigenlijk niet zo interessant. Dat wordt pas een punt als die mensen gaan vissen en vragen naar een nieuwe relatie.

Prima.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 21:36 schreef Lienekien het volgende:
Prima.

Lees mijn toevoeging, het heeft geen betrekking op jou. Het punt was dat er mensen zijn die verwachten dat je na een x-tijd toe bent aan een nieuwe relatie. Maar dat is niet voor iedereen zo, getuige CANARIS en mij.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:

[..]

Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.

Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.

verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"

mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 22:00 schreef CANARIS het volgende:

[..]

verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"

mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c

Ja, mag je vragen. Het heeft nog op Fok! gestaan:
RLS / Dental_Floss overleden

Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd

hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c

Ken mensen welke na overlijden van hun partner binnen een jaar een relatie hadden en welke na jaren nog steeds geen nieuwe relatie zijn aangegaan. Echter wie zijn wij om daar over te oordelen? Dat recht heeft niemand.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2013 22:20 schreef CANARIS het volgende:
Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd

hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c

Ik houd mezelf zo rustig mogelijk, ga geen spannende dingen aan die mijn evenwicht nog verder kunnen verstoren; dat werkt voor mij het beste, maar misschien is het voor jou weer heel anders.

Nee, geen kinderen.

Ik heb een edit gepleegd omdat ik over het hoofd had gezien dat je niet in die depressie verzeild bent geraakt. Dat is goed, want zo'n ziekte kun je er al helemaal niet bij hebben als je aan het rouwen bent.

[ Bericht 5% gewijzigd door Disana op 08-01-2013 22:55:27 ]

quote:

Op donderdag 3 januari 2013 10:26 schreef Toekito het volgende:
Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.

Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....

Fijn te weten, dat ik niet de enige ben.. Ik jank mij helemaal kapot als ik een moeder haar zoon zie omhelzen.

-edit-

[ Bericht 58% gewijzigd door t4rt4rus op 09-01-2013 22:18:51 ]

Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. _{Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.}

Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.

Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.

Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...

Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.

Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.

Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.

Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 16:23 schreef Messina het volgende:
Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. _{Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.}

Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.

Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.

Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...

Ga helemaal niet in detail maar snap je punt.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

Zo ervaar ik het ook. Was 'maar' een familielid met wie ik ben opgegroeid. Laatste jaren ben ik vooral boos op hem geweest door sommige van zijn keuzes. Voor zijn dood heb ik hem nog genegeerd. Ik heb geoordeeld over hem.
Tot ik dat telefoontje kreeg in 2011. Ik heb niets meegekregen van die periode. Begravenis wel. Was ik erg helder.

Heb mijn lesje hard geleerd. Ik mis hem. Heb veel last van ups en downs. De buitenwereld, familie, vrienden toon ik geen emotie meer. En iedereen vindt me zo snel boos worden, te snel ongeduldig zijn. Tja. Zal er vast bijhoren. Net als de schuldgevoelens.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;

Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.

Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.

Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.

Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.

Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.

Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.

Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:

[..]

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:12 schreef Disana het volgende:

[..]

Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.

Verdriet is nooit dom. Ik herken het wel een beetje, maar ik en huilen in public komt niet echt voor. Op foto's van de stille tocht van toendertijd zie je mij ook op elke foto met zo'n kop:
Allemaal ingeslikt verdriet.

_{Maar het komt wel voor dat, als iedereen hier in bedje lig, ik een potje ga zitten janken.}

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:

[..]

Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.

Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.

Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)

En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?

Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.

Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.

Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten

Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 20:36 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.

Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.

Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten

Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.

Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.

Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
_{Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.}

Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.

Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.

Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.

quote:

Op woensdag 9 januari 2013 21:59 schreef Messina het volgende:

[..]

Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.

Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
_{Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.}

Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.

Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.

Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.

Oh dat is inderdaad dan ook heel heftig en lijkt me inderdaad heel moeilijk om daar vrede mee te hebben.

En zo zie ik het eigenlijk ook en helaas is vaak wel onderwerp zelfmoord vaak een onderwerp van discussies .

Het is ondertussen alweer bijna 6 maanden geleden dat mijn vader gestorven is. Het verlies voelt nog steeds aan als een 'groot gemis'.

In het begin, als ik kind was, had ik mijn ouders én mijn grootouders langs moederszijde. In mindere mate mijn grootmoeder langs vaders zijde én twee zussen. In totaal 7 man + mezelf. Een kleine maar leuke familie en tsja als kind speel je héél véél. Je denkt niet al te veel na over het leven. Je speelt véél en je hebt géén enkele zorgen.

Daarna ga je naar school. School is alles behalve fun. Studeren kost moeite. Grootouders verdwijnen. Ze zijn er nog wel, maar kunnen fysiek het niet méér aan. De familie valt terug naar 5 man ipv 8 man (ouders, zussen en mezelf) en even later zelfs naar 4 als mijn oudste zus ruzie krijgt met mijn ouders en de deur dichtslaat. Maar goed, het gemis wordt opgevangen door de vrienden op school.

Nog later ga ik naar de hogeschool. Nog méér studeren. Het hangt mijn strot uit. Mijn andere zus gaat het huis uit en de relatie verwatert. We blijven met drie achter. De rest van de familie zie ik zelden aldus .. maar opnieuw vrienden op school vangen het verlies op.

Daarna ga je werken. Nog erger dan studeren. Je moet mentaal minder moeite doen, maar je zit daar maar op ne stoel rond te draaien, je moet je projecten afkrijgen, maar het enige dat je wil is je salaris. De rest interesseert je géén bal. De eerste werkjaren zijn er nog die valse beloftes dat hoe harder je je klote afdraait, hoe méér opslag je gaat krijgen. Uiteindelijk blijkt dat het allemaal gebakken lucht is.

Maar goed, als het wat minder gaat dan kan je nog altijd terecht bij je ouders én je hebt je vrouw als steun en toeverlaat. Dan gaat plots vader dood. Uiteindelijk blijven we zo nog met drie over. Vrienden? Na je schooljaren verwatert het contact. DRIE. Het laagste cijfer sinds mijn geboorte. Je kan zeggen: Die kleine leuke familie .. is er ook al niet meer. Moeder, mezelf, mijn vrouw; That is it.

En ik begin na te denken. Wat zijn mijn toekomstplannen? Vrouw kan géén kinderen krijgen. Ik ben ook al 37 en door te veel crisissen heb ik nooit een huis kunnen kopen. Telkens ik voldoende kapitaal had, moest ik dit gebruiken om te overleven. Dat zit er dus ook niet in. Iets beleven dat ik wil beleven in het leven en dat ik nog nooit gedaan heb? I am sorry, maar alles wat betaalbaar is, heb ik ooit al eens gedaan. En na de honderste keer wéér hetzelfde te doen .. weer een reisje naar Disney, nog eens naar Ijsland. Eens gaan zwemmen. Na een tijdje zijn je hobbies ook géén fun méér.

Sinds ik 1 jaar ben tot nu (37 jaar). Sorry om dit te zeggen maar ik vind ELK bijkomende jaar telkens ietsje minder leuk dan het voorgaande jaar. Het leven wordt er niet positiever op, alleen maar negatiever. De verantwoordelijkheid schuift af van mijn vader naar mij. Mijn vader kon dit nog compenseren door zijn liefde aan zijn kinderen te geven maar wat heb ik? Een ééntonig leven zonder huis, tuintje, kindje .. én in feite heb ik alles beleefd wat ik kan beleven.

In het begin van je leven denk je nog: Elk trapje verder in het leven is een beloning en het wordt steeds beter. Tot je midden jaren '30 bent en je begint te beseffen: Wat je ook doet, elk trapje in het leven is er ééntje dat steeds slechter is.

En misschien word ik wél 74 jaar oud voor ik doodga? Dat kan perfekt want we leven gemiddeld bijna 80 jaar. Maar mijn vrees is dat het er niet gaat op beteren. De beste 37 jaren, zijn en blijven mijn eerste 37 jaar. Is het dan wel zinvol om nog 37 jaar aan te modderen???

Straks is mijn moeder dood. Dan blijft enkel mijn vrouw nog over. En ik voel het nu al (dat merk ik rondom mij). Ik heb SUPERgenen. Dwz ik overleef bijna 100% zeker ook mijn vrouw later. Dan zit ik daar. Alleen .. ENKEL met mijn 'memories' en that is it.

En dan denk ik soms: Waarom leven we niet eeuwig? Dan hoefde mijn vader niet te sterven. Maar kijk .. stel dat wij allen eeuwig leefden. Dan leefde de vader van mijn vader ook nog hé? En die zijn vader enzovoorts. Dan had je eigen vader nooit tijd voor je. Ironisch genoeg zou er in een wereld van onsterfelijken dan géén respect zijn voor de ouders. Want eens 18 jaar, zijn je ouders dan verplicht de deur dicht te doen en jou nooit of te nimmer nog te zien. Omdat anders iedereen zijn ouders bezoekt en dan zou niemand nog tijd hebben voor niemand.

Is zo'n wereld van onsterfelijken dan beter dan de huidige wereld? Ik vind van niet. Idem voor de fabeltjes die mensen verzinnen over de hemel. Het bovenstaande zou gewoon gebeuren. Je ziet je ouders terug, bent eerst blij maar na 2 seconde zegt je vader: Hey ik heb nu géén tijd voor je zoon want ik moet naar 'mijn ouders'. Ah ja .. want die leven ook wéér opnieuw dan hé?

Misschien ben ik nu wreed en onbeschoft maar in mijn ogen lijkt de beste optie, dat als je sterft, dat je dan ook gewoon dood bent. En dat er nadien niets meer is. Dan heb je pas eeuwige rust.

Ter info; Neen ik pleeg géén zelfmoord, zo erg is het nu ook weer niet. Maar .. als je mij vraagt: Is het leven het waart? Ten dele.Het leven is volgens mij zeker niet het beste dat er is of kan zijn, maar ja het is wel het ENIGE dat er is voor ONS. We worden een leven OPGEDRONGEN. Niemand heeft ons ooit gevraagd of we dit leven wel willen. Maar ja .. we hebben niets anders hé en moeten er gewoon doorheen. We kunnen alleen er het beste van maken.

Ik weet het. Vele mensen hebben nooit een goeie vader gekend. Als jij er dan wél ééntje had uit de duizend, en die man sterft dan .. dan is de leegte NOOIT echt nog vervangbaar. Bovenstaande frustraties zijn er nu éénmaal, juist omdat mijn vader echt zijn hele leven gegeven heeft, om het gezin het zo comfortabel te maken al zou het zijn eigen leven verkorten. Maar hij had dat er voor over.

[ Bericht 1% gewijzigd door makila_avatar op 13-01-2013 12:25:16 ]

edit

Sorry.
Het gaat mij niets aan hoe jij je leven leid
Sorry.

Ik wens je veel sterkte.
Je vader verliezen als als de amputatie van je linker been. Je merkt niet dat hij er is , maar als dat ding wordt geamputeerd merk je opeens dat het verdomd moeilijk is om te blijven staan....

[ Bericht 45% gewijzigd door CANARIS op 14-01-2013 15:50:47 ]