Het effect: zijn zus heeft vijf jaar niet gelachen, zijn moeder lacht nog steeds niet en is binnen twee jaar compleet grijs geworden.
Is inmiddels meer als 15 jaar terug, maar heb het rouwkaartje nog altijd bij mij. Haar ouders waren van slag, nu hebben ze er vrede mee.
ik heb het nu ondertussen over een jaar of 15 geleden. Ik kan mij de laatste keer dat ik hem sprak nog zo goed herinneren.Na het stappen reed ik vaak met hem richting naar huis en soms kwam ik dan ook bij hem thuis even napraten.
We konden goed met elkaar praten en begrepen elkaar. Hij heeft zichzelf in de nacht van 4/5 december opgehangen en zijn moeder vond hem.
Ik vond het moeilijk want het was voor het eerst dat ik het zo dichtbij meemaakte en ik mis hoe hij was nog steeds ook ga ik verder omdat hij ook de persoon was als er wat was hij altijd al bij me kwam van wat is er en dan praten we er met elkaar over en ook het naar huis rijden blijft raar omdat ik in de 3 jaar dat ik hem kende we vaak samen naar huis gingen.
Ik weet wel dat hij moeite met zichzelf had en alles wat hij wilde lukte niet , zijn vriendin maakte het uit en daar kon die helemaal niet mee omgaan, want het was de zoveelste druppel.
Blijf het nog wel moeilijk vinden want hij heeft het doelbewust gepland, het opstapje wat hij wegtrapte heeft hij geschilderd en in elkaar getimmerd , hij was timmerman.
Ik kan wel snappen dat iemand niet meer kan en op is en zo'n strijd inzichzelf heeft dat de dood een bevrijding is maar niet dat hij het zo erg gepland heeft.
Maar dat laatste is op zich eigenlijk helemaal niet zo gek. Zouden meer mensen moeten doen.
Een moord is erger dan een zelfmoord. Heb beide meegemaakt. Bij een zelfmoord hoef je tenminste niet lijdzaam toe te zien hoe de dader nog lange tijd rondloopt omdat hij het lichaam goed verborgen heeft.
Ik ben er leven meer door gaan waarderen, omdat ik juist weet dat iemand ongelukkig is gestorven. Het blijft gewoon tragisch en het nare is dat degene niet stilstaat bij alle ellende die de overblijvers hebben, die zitten met vragen en ook omdat het een taboe is over iemand te praten die aan zelfmoord is overleden maakt het ook moeilijker om juist over de mooie dingen van die persoon te praten .quote:Op vrijdag 11 maart 2011 18:41 schreef RetepV het volgende:
Het is niet leuk, ellende voor iedere betrokkenen, het zet je aan het denken.
Maar dat laatste is op zich eigenlijk helemaal niet zo gek. Zouden meer mensen moeten doen.
Een moord is erger dan een zelfmoord. Heb beide meegemaakt. Bij een zelfmoord hoef je tenminste niet lijdzaam toe te zien hoe de dader nog lange tijd rondloopt omdat hij het lichaam goed verborgen heeft.
Een persoon word dan meer degene die zelfmoord pleegde terwijl dat niet is wie hij was , voor mij was hij een hele lieve vriend die het oh zo moeilijk met zichzelf had.
Heel bizar, zeker omdat ik bij hen in heb gewoond voor een lange periode. In die tijd maakte ik ook vaak ruzie met haar (ze was een alcoholiste) en vooral dat voelde na afloop erg surrealistisch. Ik regelde samen met mijn ex (we waren beiden 18) de crematie en ik was de enige die een speech hield. Hij kon of wilde het zelf niet aan.
Dat lijkt me helemaal eng want dan is het toch een persoon die juist zo ongevraagd je leven binnen dringt. Je zit dan met vragen over een persoon die je totaal niet kent. Heel bizar.quote:
Ik heb ooit eens iemand gezien op straat die zich door zijn eigen hoofd schoot
En zeker geen sensatieverhalen.
Is nu meer dan tien jaar geleden en de moeder lacht weer als vanouds, maar dat heeft wel een aantal jaar geduurd.
En als je het begrip zelfmoord zover door wil trekken - een meisje wat ik vaag kende is overleden aan anorexia een paar jaar terug. Zover verhongerd dat haar lijf het niet aankon toen ze weer ging eten.
zoiets heeft zeer zeker wel impact :S
dat wil je niet!
Ik zag hem eigenlijk al een jaar of 5 niet meer, omdat ik ergens anders ben gaan wonen. Aan hem was vroeger al te zien dat hij niet echt tevreden met zichzelf was, een lompe motoriek, kon nog geen voetbal normaal raken, en was een beetje een komiek die het moest hebben van zelfspot. Ik hoorde dat hij tot zijn dood erg eenzaam is geweest, totaal verslaafd aan World of Warcraft. Achteraf een erg zielige gedachte.
Toen ik het hoorde was het natuurlijk flink schrikken, maar ik heb er meer mee gezeten dat zijn eigen broertje hem gevonden heeft, en wat voor impact het op zijn gezin heeft gehad.
Overigens is inmiddels zijn vader er vandoor met een andere vrouw. Ik weet niet of dat iets met de zelfmoord te maken had, maar het gebeurde een maand later.
Het is wel even hard om te zien, vreemd genoeg heeft het geen impact op me gehad... dat neemt niet weg dat het niet erg is natuurlijk.quote:
[..]
Dat lijkt me helemaal eng want dan is het toch een persoon die juist zo ongevraagd je leven binnen dringt. Je zit dan met vragen over een persoon die je totaal niet kent. Heel bizar.
Dan heb je geluk gehad er zijn genoeg mensen die na het zien van zoiets een heel trauma overhouden.quote:
[..]
Het is wel even hard om te zien, vreemd genoeg heeft het geen impact op me gehad... dat neemt niet weg dat het niet erg is natuurlijk.
Ja, ik, 3 keer succesvolquote:
Heeft iemand op Fok! ooit zelfmoord gepleegd?
De dagen erna zijn heel vreemd, Je bent verdrietig omdat hij er niet meer is, maar je bent ook boos, tenminste zo heb ik het wel ervaren, boos omdat je het niet snapt en boos omdat je hem alle hulp had willen geven doe voorhanden was, en verdrietig omdat hij blijkbaar geen andere uitweg meer zag dan er een einde aan te maken! En dat zelfs zijn zonen geen reden zijn geweest om door te zetten!
Mijn vader en eigenlijk wij allemaal missen hem nog regelmatig, op dagen waarvan wij vinden dat hij erbij moest zijn of gewoon omdat we hem iets willen vertellen, In de trant van OH dat had X moeten zien! En soms zijn we gewoon heel boos omdat hij er niet meer is!
Tja het is iets raars, Op het moment dat iemand op een natuurlijke manier overlijdt is dat ook heel verdrietig maar is het meestal niet zo ongrijpbaar als zelfmoord, Ik heb altijd geroepen dat ik zelfmoord laf vond maar inmiddels denk ik daar wel anders over, Het leven moet zo enorm donker zijn dat je geen uitweg meer ziet!
dat heb ik ook altijd als ik zoiets hoor of lees (gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt).quote:Op vrijdag 11 maart 2011 18:54 schreef genakt het volgende:
Vind het eerlijk gezegd wel zielig dat zoiets kan gebeuren. Dat mensen zo ongelukkig zijn dat ze zichzelf van het leven beroven
zeker bij jonge mensen die, zoals dat zo mooi heet, hun hele leven nog voor hun hebben.
Ik vraag me altijd af, wat nou als de persoon vol had gehouden, wellicht had hij dan met 5 of 10 jaar lachend teruggekeken dat hij met dat soort hersenspinsels liep en hoe gelukkig hij nu wel niet is....
Dat had ik ook bij Leon, ik was in het begin erg boos op hem omdat die zichzelf een hele mooie toekomst heeft ontnomen en ten tweede was ik ook best wel boos omdat zijn moeder hem vond alleen in huis.quote:Op vrijdag 11 maart 2011 19:56 schreef BrandX het volgende:
[..]
dat heb ik ook altijd als ik zoiets hoor of lees (gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt).
zeker bij jonge mensen die, zoals dat zo mooi heet, hun hele leven nog voor hun hebben.
Ik vraag me altijd af, wat nou als de persoon vol had gehouden, wellicht had hij dan met 5 of 10 jaar lachend teruggekeken dat hij met dat soort hersenspinsels liep en hoe gelukkig hij nu wel niet is....
Ik kende zijn moeder niet , maar gewoon het idee dat degene die je in haar buik heeft gedragen, hem dan zo hulpeloos ziet hangen lijkt me voor elke moeder een nachtmerrie.
Aan een kant begrijp ik het wel , maar de pijn die hij anderen met die beslissing heeft aangedaan vind ik moeilijker en ik weet wel dat die geen uitweg zag, maar toch er waren wel degelijk mensen die om hem gaven.
Het verwerken vond ik gewoon heel moeilijk, het is nu wel een jaar later en ik ben verder gegaan en er is veel veranderd maar toch weet ik wel dat hij wel een plekje in mijn hart blijft houden.
Aan een kant geluk gehad,quote:
Ik heb ooit eens iemand gezien op straat die zich door zijn eigen hoofd schoot
Voor je het weet nam die eerst jou leven af en daarna zn eigen
Maar het is wel treurig voor die persoon en nabestaande
De tweede was in 1999 een vage kennis die ik al een tijd niet meer gezien had, en waarvan ik nooit helemaal heb begrepen waarom hij het deed.
De derde was vorig jaar: een van mijn vaste collega's die al een tijd thuis zat met diverse klachten, lichamelijk en geestelijk. Zijn tweede poging was wèl succesvol, terwijl hij na de eerste nog vond dat ie ontzettend stom bezig was geweest. Het was de collega die mij wegwijs maakte binnen het bedrijf toen ik net binnen was, ik heb een jaar of acht met 'm gewerkt en ik kende 'm dus ook persoonlijk. Na z'n dood vraag je je af: waarom, en ook: had ik maar gebeld, et cetera. Niet dat dat echt geholpen had.
Wat mij betreft is er nog steeds een gat waar hij ooit was, misschien komt dat ook wel omdat het minder dan een jaar geleden is. Het moet slijten.
Pfff 3 jeetje ik vond het al moeilijk een iemand te verwerken laat staan drie. Ik hoop ook dat het maar bij een blijft , maar dat heb je helaas niet altijd in de hand.quote:
Ik kende er drie. Eerst in 1998 een amanuensis van mijn middelbare school (waar ik iets van twee jaar weg was). Dat leidde tot een soort reünie en een grote optocht door de stad, van de school naar de begraafplaats. Later hoorde ik dat hij al jaren met zichzelf in de knoop zat, hoewel je dat totaal niet aan hem merkte, het was een onwijs toffe gast.
De tweede was in 1999 een vage kennis die ik al een tijd niet meer gezien had, en waarvan ik nooit helemaal heb begrepen waarom hij het deed.
De derde was vorig jaar: een van mijn vaste collega's die al een tijd thuis zat met diverse klachten, lichamelijk en geestelijk. Zijn tweede poging was wèl succesvol, terwijl hij na de eerste nog vond dat ie ontzettend stom bezig was geweest. Het was de collega die mij wegwijs maakte binnen het bedrijf toen ik net binnen was, ik heb een jaar of acht met 'm gewerkt en ik kende 'm dus ook persoonlijk. Na z'n dood vraag je je af: waarom, en ook: had ik maar gebeld, et cetera. Niet dat dat echt geholpen had.
Wat mij betreft is er nog steeds een gat waar hij ooit was, misschien komt dat ook wel omdat het minder dan een jaar geleden is. Het moet slijten.
Ja, ik weet alleen niet meer de username...quote:
Heeft iemand op Fok! ooit zelfmoord gepleegd?
Het scheelt dat ik de eerste twee minder goed kende. Ik vraag me trouwens af of het heel anders of minder erg zou zijn geweest als mijn collega een plotselinge, natuurlijke dood was gestorven...quote:
[..]
Pfff 3 jeetje ik vond het al moeilijk een iemand te verwerken laat staan drie. Ik hoop ook dat het maar bij een blijft , maar dat heb je helaas niet altijd in de hand.
Ik ben hier echt kapot van geweest, heb het er nu nog steeds erg moeilijk mee..
Onbegrijpelijk
had je een goede band met die klasgenoot?quote:
Klasgenoot van me, 18 jaar jong, voor de trein gesprongen vorig jaar..
Ik ben hier echt kapot van geweest, heb het er nu nog steeds erg moeilijk mee..
Onbegrijpelijk
Dat helpt niet. Ten eerst omdat je lang niet altijd weet of iemand depressief is. Ten tweede hebben mensen juist aandacht nodig om dat soort dingen te voorkomen. Niet dat dit altijd helpt.quote:
't is niet echt fijn om met iemand te zijn die zelfmoord gedachten heeft en dat ook nog uitvoert. Voorlopig mijd ik mensen die depressief zijn om niet weer zoiets mee te maken.
Het verwerken van zelfmoord is heel anders dan andere rouw , juist omdat het zo confronterend is .quote:Op vrijdag 11 maart 2011 20:40 schreef Duvel het volgende:
[..]
Het scheelt dat ik de eerste twee minder goed kende. Ik vraag me trouwens af of het heel anders of minder erg zou zijn geweest als mijn collega een plotselinge, natuurlijke dood was gestorven...
Voor mij is er een heel verschil tussen een gewone dood, en een zelfmoord qua verwerking, juist door de vragen.
Bij weet ik wel dat ik niet veel had kunnen doen, maar er is inderdaad een lege plek waar hij was en het is nu beter als eerst vooral omdat ik het eerste jaar heb gehad, maar toch dingen die heel erg Leon waren mis je nu ook .
En ik ben gewoon leven heel anders gaan bekijken.
Er was hier een jongen, die hing zichzelf op omdat zijn vriendin het had uitgemaakt. Dat was ongeveer in 2007 maar dat meisje zit er nu nog steeds mee (logisch).
Ook een 17-jarig meisje hier uit de omgeving die vorig jaar zelfmoord heeft gepleegd in een crisis centrum, ze heeft wel 5x proberen zelfmoord te plegen en steeds overleefde ze het. Ze zat in een crisiscentrum (onder streng toezicht), die begeleiding kwam om de 5 minuten bij haar kijken omdat ze in zo'n soort psychose ofzo zat, en op de 1 of andere manier heeft ze zich in 5 minuten tijd op weten te hangen. Wat ik van haar weet is dat ze is misbruikt/mishandeld door haar vader en altijd herbelevingen had. Haar vader kwam niet eens op haar begrafenis.
Ik kan het gewoon niet begrijpen, waarom iemand dat doet. Maar als je het leven zo naar vindt, veel hulp krijgt maar het gewoon écht niet meer ziet zitten, is het misschien wel beter voor die persoon denk ik soms.
Helaas waren er wel een paar mensen die er misbruik van maakte aangezien die praatgroep je vrijstelling kreeg van bepaalde vakken.
-edit-
1 vriend heeft zichzelf in de fik gestoken en de andere is voor de trein gesprongen.
Dat.quote:
Ik ken wel iemand die zelfmoord heeft gepleegd; zat vroeger bij mij op school, kende hem redelijk.
Het effect: zijn zus heeft vijf jaar niet gelachen, zijn moeder lacht nog steeds niet en is binnen twee jaar compleet grijs geworden.
Ja, heb het meegemaakt, van dichtbij en het vormt je voor de rest van je leven (denk ik). Het verdriet wordt wel zachter in de loop van de tijd, je gaat je de leuke dingen herinneren en lacht daar in het begin voorzichtig om. Dat wordt makkelijker naarmate de tijd verstrijkt en later kun je met elkaar dubbel liggen van het lachen om de anecdotes.
Voor ouders is het het ergste wat er is. Die komen er nooit meer overheen, maar leren er mee te leven. Stapje voor aarzelend stapje.
dat geloof ik best...quote:
[..]
Dat.
Ja, heb het meegemaakt, van dichtbij en het vormt je voor de rest van je leven (denk ik). Het verdriet wordt wel zachter in de loop van de tijd, je gaat je de leuke dingen herinneren en lacht daar in het begin voorzichtig om. Dat wordt makkelijker naarmate de tijd verstrijkt en later kun je met elkaar dubbel liggen van het lachen om de anecdotes.
Voor ouders is het het ergste wat er is. Die komen er nooit meer overheen, maar leren er mee te leven. Stapje voor aarzelend stapje.
Vriendinnetje maakte het uit, overal problemen en ruzies, gokken, drinken, overal manse praatjes en hij kende iedereen. Misschien was het onzekerheid. Hij had iedereen voorgelogen (ons verteld dat hij weer bij zijn ouders ging wonen, zijn ouders dat hij een nieuwe woning had gevonden). Mijn broer ging namelijk samenwonen en het was een beetje de bedoeling dat hij weg zou gaan op termijn. Maar dat ging ie de hele tijd niet. We voelden het op zich wel aan maar toch heb ik er flink ptss aan overgehouden.
quote:Op vrijdag 11 maart 2011 21:13 schreef otacon het volgende:
2 redelijk close vrienden van me. Ik heb er wel een tijdje ermee gezeten, omdat niemand het zag aankomen bij geen van beide, maar ik heb wel alles redelijk snel kunnen verwerken dankzij goeie opvang van school. Ze hadden speciale praatgroepen gemaakt voor de leerlingen die er heel erg ermee zaten.
Helaas waren er wel een paar mensen die er misbruik van maakte aangezien die praatgroep je vrijstelling kreeg van bepaalde vakken.
-edit-
1 vriend heeft zichzelf in de fik gestoken en de andere is voor de trein gesprongen.
Wat voor persoon was het? Wat was de reden?quote:Op vrijdag 11 maart 2011 20:41 schreef melanie_x het volgende:
Klasgenoot van me, 18 jaar jong, voor de trein gesprongen vorig jaar..
Ik ben hier echt kapot van geweest, heb het er nu nog steeds erg moeilijk mee..
Onbegrijpelijk
En hoe komt het dat zoveel mensen zelfmoord plegen door de liefde? En: de mijne had geen depressie maar zag er gewoon geen leuke toekomst meer in. Het rare is dat ze niet allemaal een klinische depressie hadden ofzo. Ze maakten gewoon een keuze.
Never underestimate the power of lovequote:
[..]
En hoe komt het dat zoveel mensen zelfmoord plegen door de liefde?
Wellicht omdat liefde voor velen hét belangrijkste is in het leven? En doordat dat juist wegvalt, zien zij er geen heil meer in? Je kunt je flink waardeloos voelen en niet iedereen heeft een knop in zn hersenpan die omgezet kan worden... van het een komt het ander ...
Zoiets denk ik...
Hij had schizofrenie en zover ik me kan heugen had hij het nooit tegen iemand verteld en op een dag zei een stem dat hij zichzelf moest vermoorden en hij had zichzelf toen in de fik gestoken. Hij was nog geblust en in de ziekenhuis heeft hij verteld dat hij stemmen hoorde. Hij is daarna een coma in gegaan en hij is uiteindelijk overleden aan de brandwonden .quote:
Waarom zou je jezelf in de fik steken? Hoe erg is dat?
[..]
Nouja, ik vraag het omdat ik bij mijn ex heel bang was om het uit te maken omdat hij een suïcidaal verleden had. Dat was echt stom, bleef ik bij hem omdat ik niet wilde dat hij het mogelijk in een opwelling zou doen.quote:Op vrijdag 11 maart 2011 22:10 schreef Apotheose het volgende:
[..]
Never underestimate the power of love
Wellicht omdat liefde voor velen hét belangrijkste is in het leven? En doordat dat juist wegvalt, zien zij er geen heil meer in? Je kunt je flink waardeloos voelen en niet iedereen heeft een knop in zn hersenpan die omgezet kan worden... van het een komt het ander ...
Zoiets denk ik...
Maar uiteindelijk heb je daar toch geen controle over.
Wow das wel heftigquote:
Oude vriendin van mijn moeder heeft zichzelf ook in de fik gestoken vorig jaar, in haar tuin, zij was geen schizofreen zover ik weet. Ze was alleen erg depressief en voelde zich gewoon alleen, onbegrepen enzovoort.. maar volgens mij moet je jezelf dan wel erg haten..
Jezelf in de fik steken is ook nog es een grote marteling die je jezelf aandoet
Jongen was 13 of 14 volgens mij.
Ik weet nog dat het hele dorp in shock was. Niemand begreep het. Jongen leek verder normaal, geen bijzonderheden.
Op school hielden we enkele minuten stilte met zijn allen en zijn klasgenoten kregen hulp.
Zelf (ik was toendertijd 16) kon ik het niet laten om mij af te vragen hoe hij het in vredesnaam zelf voor elkaar kreeg om zich aan een boom op te hangen zonder verdere hulpmiddelen (ik vertrouwde het zaakje niet).. maar goed. Het is mij wel altijd bij gebleven.
Ja, ik zelf zit er niet mee omdat ik die vrouw niet echt goed kende. Ja alleen van visite enzo, maar het is inderdaad heftig.quote:
[..]
Wow das wel heftig
Jezelf in de fik steken is ook nog es een grote marteling die je jezelf aandoet
Ja inderdaad maar dat vind ik ook van voor de trein springen, dat moet toch echt ontzettend pijn doen.. Ik krijg er de bibbers van
Volgens mij gaat dat veel te snel.quote:
[..]
Ja inderdaad maar dat vind ik ook van voor de trein springen, dat moet toch echt ontzettend pijn doen.. Ik krijg er de bibbers van
Trein lijkt me heel naar ja. Als ik dan al dood wilde, dan op een zo pijnloze manier.
Je hebt echt geen flauw idee wat voor een directe impact een trein heeft op een miezerig lichaam en hoe weinig iemand daar van voelt..quote:
Ja inderdaad maar dat vind ik ook van voor de trein springen, dat moet toch echt ontzettend pijn doen.. Ik krijg er de bibbers van
Dat lijkt me echt verrot.quote:
Mijn broertje heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd. Hij was al een poosje depressief.
Dat is het ook. Het waarom niet weten en de machteloosheid zijn het zwaarst samen met het verdriet van mn oudersquote:
Volgens mij voel je het echt wel. En volgens mij ben je toch bang als je jezelf er voor gooit. Je weet niet wat er komen gaat.quote:
Geen brief achtergelaten dan?quote:Op vrijdag 11 maart 2011 22:55 schreef tralalalars het volgende:
[..]
Dat is het ook. Het waarom niet weten en de machteloosheid zijn het zwaarst samen met het verdriet van mn ouders
misschien ben je al dood voordat je ook maar een beetje pijn kunt voelen...quote:
Jezelf in de fik steken lijkt me ook heel pijnlijk....lijkt me ook heel raar om zo iemand terug te vinden.
Trein lijkt me heel naar ja. Als ik dan al dood wilde, dan op een zo pijnloze manier.
Lijkt mij tenminste omdat je op slag dood bent....Voel met je mee.quote:
Mijn broertje heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd. Hij was al een poosje depressief.
neej, hij was depressief en zat 10 dagen op een gesloten afdeling met medicatie. We vermoeden dat het een spur of the moment geweest is. Hij werd net weer actief, na een week of 2 compleet apathisch geweest te zijn. We wisten dat dat nou juist de gevaarlijke fase was maar dit hadden we niet zien aankomen.quote:
Ik weet het niet, en ik wil het niet weten. Een trein op volle snelheid rijdt 40 m/s, dat zou genoeg moeten zeggen.quote:
[..]
Volgens mij voel je het echt wel. En volgens mij ben je toch bang als je jezelf er voor gooit. Je weet niet wat er komen gaat.
Damn man, vooral dat het lijkt alsof het zwaarste achter de rug is. Hebben jullie veel steun aan elkaar?quote:
[..]
neej, hij was depressief en zat 10 dagen op een gesloten afdeling met medicatie. We vermoeden dat het een spur of the moment geweest is. Hij werd net weer actief, na een week of 2 compleet apathisch geweest te zijn. We wisten dat dat nou juist de gevaarlijke fase was maar dit hadden we niet zien aankomen.
Akelig.quote:
[..]
neej, hij was depressief en zat 10 dagen op een gesloten afdeling met medicatie. We vermoeden dat het een spur of the moment geweest is. Hij werd net weer actief, na een week of 2 compleet apathisch geweest te zijn. We wisten dat dat nou juist de gevaarlijke fase was maar dit hadden we niet zien aankomen.
Een beetje troost is dan misschien wel dat hij toch nooit van die depressiviteit was afgekomen en een ongelukkig leven had gehad. Of denk je van niet?Helaas is hij wel in coma geraakt, en na die coma is het ook nooit meer goed met hem gekomen.
Hij is geestelijk helemaal de weg kwijt.
[ Bericht 11% gewijzigd door #ANONIEM op 11-03-2011 23:37:22 ]
Geen idee... ik weet niet hoe ongelukkig hij geweest zou zijn. We hebben pas ontdekt hoe ver hij was toen het veel en veel te laat was. We hebben er alles aan gedaan, hebben m gesteund en gezorgd dat hij hulp kreeg. Een troost is dat hij het vermoedelijk niet bewust gedaan heeft.quote:
[..]
Akelig.
ik snap hem wel, ik begrijp de sleur waar hij in is gevangen ( ik zou het zelf niet in praktijk brengen- te veel moeite)
zielig? zeker, het geeft zo'n dramatisch effect aan een levensgeschiedenis, het heeft zo'n negatieve bijklank
voor hem is het een bevrijding, hij kan daar, in de dood, hoe die ook moge zijn, een hoger genot ervaren dan hier
zielig? ja, want ik voel mij nog wel schuldig in een bepaald opzicht. rationeel weet ik dat ik zeker niet schuldig ben, maar emotioneel heel lichtjes blijft mijn rol in zijn leven wel... ja, ik had hem nog wel kunnen verblijden, zeg maar
maar misschien heeft hij het niet eens gedaan
zit hij nu ook gewoon ergens... could be
ik wel maar die gaat je niet aanquote:
[..]
Ja, ik weet alleen niet meer de username...
klopt, de vader van mijn vader heeft dat gedaan, in zijn schuurtje, en ging uiteindelijk nog om hulp schreeuwenquote:
[..]
Wow das wel heftig
Jezelf in de fik steken is ook nog es een grote marteling die je jezelf aandoet
dus dan moet het wel echt heel zwaar zijn tegengevallen
mijn oma heeft hem toen gered en hij is 10 jaar later aan kanker doodgegaan
Nee.
Niemand verplicht je ook om er hier over te posten.quote:
Ik ben eigenlijk nog in een staat van ontkenning het niet willen accepteren van wat er zondagnacht zich voltrokken heeft. Het was wel de eigenlijke reden dat ik mij hier had aangemeld. Maar het durven erkennen? Er aan toegeven? Er over kunnen praten?
Nee.
Waarom zo onaardig?quote:
Het zijn er trouwens meerdere. Ook een user die goed was in photoshop geloof ik...
Klopt maar waren mijn gedachtes die ik zojuist had en dat wou ik kwijt vandaar.quote:
[..]
Niemand verplicht je ook om er hier over te posten.
Ik heb haar gevonden,zij had slaappillen genomen.
En haar polsen doorgesneden.
Heftig. Mijn nichtje heeft dat op haar 15e (of 16e) ook mee moeten maken. Nouja, mijn tante had dan geloof ik niet haar polsen doorgesneden. Wel een vreselijk traumatische ervaring voor een kind om je moeder zo te vinden.quote:
Dat ik 14 jaar was, heeft mijn moeder een zelfmoord poging gedaan.
Ik heb haar gevonden,zij had slaappillen genomen.
En haar polsen doorgesneden.
Ik vraag me af hoe het zover had kunnen komen. Aan de ene kant besefte niemand dat ze zich zo klote voelde dat ze een einde aan haar leven wilde maken. Aan de andere vraag ik me af of ik de behandelaars iets moet verwijten. Het ging zo dat ze twee maanden voor haar dood een paar keer overstuur wegliep. Ze wilde eerst persé de hoofdbehandelaar spreken, maar die had geen tijd en daardoor werd ze overstuur. Door weg te lopen zet je je behandeling op het spel. Aangezien ze dat een paar keer deed, werd haar behandeling beëindigd. Ik vraag me af of de behandelaars haar destijds serieus genoeg namen.
Waar ik echt boos over was, was hoe andere cliënten ermee omgingen. Toen we het nieuws hoorden, waren er 20 cliënten die haar hadden gekend. Aangezien we in een kliniek zaten, leefden we met elkaar en dan vind ik het gepast dat je afscheid neemt op haar begrafenis. 10 cliënten (inclusief mezelf) deden dat ook. Zelfs iemand die enorm last van paniekaanvallen had en nauwelijks de deur uit durfde, ging mee. Maar de andere 10 verzonnen allemaal smoesjes dat ze zo overstuur waren of dat ze het zo eng vonden om op begrafenissen te zijn en dat ze daarom liever naar huis gingen. Ze maakten gewoon misbruik van de situatie.
Dat was het ook.quote:Op zaterdag 12 maart 2011 01:40 schreef Menu_69 het volgende:
[..]
Heftig. Mijn nichtje heeft dat op haar 15e (of 16e) ook mee moeten maken. Nouja, mijn tante had dan geloof ik niet haar polsen doorgesneden. Wel een vreselijk traumatische ervaring voor een kind om je moeder zo te vinden.
Ik ben in paniek naar onze Huisarts gerend.
Die heeft gezorgt,dat mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis.
Dat zij bijkwam,was ze niet echt blij.
Toevallig dat je dan zo dichtbij de huisarts gewoond. Ik denk dat ik direct 112 had gebeld, al is dat makkelijk praten achteraf.quote:
[..]
Dat was het ook.
Ik ben in paniek naar onze Huisarts gerend.
Die heeft gezorgt,dat mijn moeder werd opgenomen in het ziekenhuis.
Dat zij bijkwam,was ze niet echt blij.
Gaat het nu wat beter dan met haar?
112 bestond toen nog niet.
Zij is overleden op 56 jarige leeftijd aan kanker.
Ik was toen 20 jaar.
0611 ook niet?quote:
Ik ben van oude garde.
112 bestond toen nog niet.
Zij is overleden op 56 jarige leeftijd aan kanker.
Ik was toen 20 jaar.
Ik weet het niet.quote:
Op Maar dank je voor je steun.
Door omstandigheden buiten de controle van mijn ex-vriendin woonde hij bij zijn oma in Amerika, zij woonde toen in Engeland. Toen ik bij haar was heb ik hem een paar keer telefonisch gesproken, hartstikke toffe gast eigenlijk.. Hij had het alleen moeilijk met zichzelf. Door de paar keren dat ik met hem heb gepraat, kreeg hij weer wat meer motivatie, steuntje in de rug, deed ineens wat zijn grootmoeder hem vroeg enzo.
Tijdje later is het uitgegaan met mijn ex, en op een morgen stond ik om 7:30 op het station toen ze me belde. "I gotta go to the States NOW! Dustin killed himself. Na ongeveer 11 dagen verloor hij het gevecht en is overleden.
Ik had een zware kutdag op werk, zwaar emotioneel. Mijn ex geeft zich nu nog steeds de schuld.
quote:
De zoon van mijn ex-vriendin heeft op 15-jarige leeftijd door het hoofd geschoten.
Door omstandigheden buiten de controle van mijn ex-vriendin woonde hij bij zijn oma in Amerika, zij woonde toen in Engeland. Toen ik bij haar was heb ik hem een paar keer telefonisch gesproken, hartstikke toffe gast eigenlijk.. Hij had het alleen moeilijk met zichzelf. Door de paar keren dat ik met hem heb gepraat, kreeg hij weer wat meer motivatie, steuntje in de rug, deed ineens wat zijn grootmoeder hem vroeg enzo.
Tijdje later is het uitgegaan met mijn ex, en op een morgen stond ik om 7:30 op het station toen ze me belde. "I gotta go to the States NOW! Dustin killed himself. Na ongeveer 11 dagen verloor hij het gevecht en is overleden.
Ik had een zware kutdag op werk, zwaar emotioneel. Mijn ex geeft zich nu nog steeds de schuld.
Dank je..quote:
Is inmiddels alweer een dikke 3 jaar geleden maar kan de foto nog zo voor me halen.
Nu heeft hij rust, gelukkig. RIP Dustin, I know you're watching over your mother. Shame we never met.
Kut, word er nog steeds emotioneel van.
Je bezorgt altijd wel iemand een trauma. Tenzij je het goed verbergt of niemand meer hebt die om je geeft.quote:
En voor de trein springen vind ik nog wel het allerergste, want dan weet je gewoon dat je er andere mensen trauma's mee bezorgd. Dat vind ik nou écht onbegrijpelijk. En sowieso moet dat toch echt super pijnlijk zijn, ik krijg er nu al de rillingen van.. (echt).
Laatste maanden soms ook weer last van het beeld, hoe ik haar vond.
Inmiddels gaat het gelukkig al jaren weer fantastisch met haar
Dat inderdaad. Je zou willen dat je maar dit of dat had gedaan, misschien was het dan anders gegaan... maar dat kan niet achteraf.quote:
[..]
... Het waarom, niet weten en de machteloosheid zijn het zwaarst ...
Een studiegenoot waar ik inmiddels niet meer veel mee omging. Vond het wel erg, maar raakte me niet extreem. En ook nog de vader van een voormalige vriendin. Contact was ook verwaterd.
De zoon van een goede vriendin. Raakte mij niet zo erg, want kende hem niet goed. Maar het verdriet dat zij ervan heeft is heel erg. Het is 2 jaar geleden, en ze begint nu wel weer enigszins te functioneren. Gaat oook weer werken geloof ik.
De beste vriendin van een vriendin van mij. Die kende ik zelf niet. Mijn vriendin heeft haar gevonden, wel direct 112 erbij gehaald, waardoor ze het zelf niet echt hoefde te zien. Maar het doet haar veel pijn. Ze was kwaad op de moordenaar, en verdrietig om haar vriendin, dubbel gevoel dus.
Best veel mensen eigenlijk.
ja en dat terwijl je er misschien al alles aan hebt gedaan...quote:
[..]
Dat inderdaad. Je zou willen dat je maar dit of dat had gedaan, misschien was het dan anders gegaan... maar dat kan niet achteraf.
Of soms is er simpelweg niets dat je kunt doen om het tegen te houden. Bij bepaalde (psychisch zieke) mensen zit het zo in hun hoofd en worden die gedachten alleen maar sterker. Ongeacht de bezigheden van de omgeving.quote:
[..]
ja en dat terwijl je er misschien al alles aan hebt gedaan...
Klopt. Maar ik vraag me af of ik nog zo nuchter zou denken als het echt gebeurt (bijv als mn ex toen écht had doorgezet ipv alleen aandacht trekkenquote:Op zaterdag 12 maart 2011 16:58 schreef Menu_69 het volgende:
[..]
Of soms is er simpelweg niets dat je kunt doen om het tegen te houden. Bij bepaalde (psychisch zieke) mensen zit het zo in hun hoofd en worden die gedachten alleen maar sterker. Ongeacht de bezigheden van de omgeving.
- Hmm ik merk dat ik best neerkijk op die acties van hem toen)True.quote:
[..]
Of soms is er simpelweg niets dat je kunt doen om het tegen te houden. Bij bepaalde (psychisch zieke) mensen zit het zo in hun hoofd en worden die gedachten alleen maar sterker. Ongeacht de bezigheden van de omgeving.
Heb zelf trouwens ook wel paar keer in m'n gedachten gehad. Maar toch ergens altijd de drang om te leven, en de gedachte aan de rest van m'n famillie die er wel altijd voor me is. Maar het kan zijn dat het soms ook gewoon zo'n zijn dat het zo'n impuls reactie is bij sommige mensen. Maar ik denk dan van, als jouw leven zo bagger is, zorg dan dat jij iemand anders zijn leven beter kan maken. Maar ik heb natuurlijk makkelijk praten met wat anderen soms mee hebben gemaakt.
Wat ik me wel afvraag, hoe weten jullie dat sommige fokkers zelfmoord hebben gepleegd? hebben ze dat van te voren aangekondigd?
Dit jaar al bijna 300 zelfmoorden
Familieleden geloof ik. Of bekenden hebben dat gemeld.quote:
Wat ik me wel afvraag, hoe weten jullie dat sommige fokkers zelfmoord hebben gepleegd? hebben ze dat van te voren aangekondigd?
Ja ik hoorde dat er meerdere zelfmoorden per dag plaatsvinden...ik vind dat echt schrikbarend veel.quote:
http://www.nederlandmeet.nl/
Dit jaar al bijna 300 zelfmoorden
Een oude klasgenoot van mij is wel voor de trein gekomen, maar dat was een ongeluk. Wel heb ik in het begin gedacht dat het eventueel zelfmoord was.
Hij had schizofrenie, bleek dat toen hij zichzelf had opgehangen hij al een tijdje zijn medicijnen niet had genomen.
Ik kende hem niet zo goed, had wel paar keer de mogelijkheid daartoe maar het kwam er niet van (achteraf heb ik natuurlijk spijt dat ik niet contact heb gezocht).
Zijn leven was ook verziekt, hij had veel/alles verloren door de ziekte en de medicijnen verneukte zijn lichaam/uiterlijk (zal ook wel meespelen met het niet willen innemen van zijn medicijnen).
Idd, alles gaat door. Je bereikt er niks mee.quote:
Nouja sinds ik het zelf van dichtbij heb meegemaakt heb ik zelf nooit meer de behoefte gehad. Ik weet dat het niks uitmaakt. Alles gaat gewoon door. Je bent er alleen maar niet. En ik weet wat voor effect het voor de nabestaanden heeft.
Ook wel ervaring hiermee.
Een kennis van mij heeft vorige week zelfmoord gepleegd. Heb me op menig feestje met hem vermaakt. Was een opgewekte lieve jongen eigenlijk, ik kan er nog steeds niet goed bij met mijn hoofd. Maar ik rekende hem ook niet tot mijn vriendenkring eerlijk gezegd, dus ik probeer er maar niet teveel bij stil te staan.
De ex-schoonmoeder van iemand uit mijn gezin heeft zich opgehangen, was echt niet leuk. Ook omdat je dan met de vraag zit of het gepast is om naar de begrafenis te gaan en zo.
Dan twee vrienden van een ander gezinslid: de één zijn moeder heeft zich opgehangen na een maand ernstige psychische problemen en 6 weken later heeft de ander zijn vader zichzelf in een kliko vergast.
Twee jaar na dato maakte ik onnadenkend in een groep een grap, iets mislukte steeds opnieuw en ik zei dat ik zou springen. Eén van de weinige momenten in mijn leven waar ik me nog steeds kapot voor schaam. Ik denk dat hij het me niet kwalijk neemt, maar iedere keer als ik daaraan denk voel ik me zeer ongemakkelijk.
De impact kan ik echter niet goed inschatten. Vraag het me wel eens af, hoe het zou zijn als iemand in mijn gezin zoiets zou doen. Als ik er te lang bij stilsta, dan ga ik vanzelf janken. Het bizarre is dat ik soms het gevoel heb dat het hen andersom niet eens zo heel zwaar zou vallen.
Dit ja.....quote:Op zondag 13 maart 2011 10:44 schreef welwel het volgende:
Seven, zo is het: je bereikt ermee dat je zelf niet door hoeft. En dat is ook de voornaamste reden van zoiets te doen denk ik. Niet zoals velen lijken te denken dat je zoiets zou doen om iemand een schuldgevoel te geven. Als je er iemand mee zou willen treffen, dan zou je eerder vermoorden in plaats van jezelf te doden. Soms kan het leven gewoon te zwaar zijn voor iemand, door relaties die niet goed gaan, door financiële schulden, door psychische problemen.
Het blijft een kloterige egoistische daad. Mensen die het niet van heel dichtbij hebben meegemaakt zullen hier nooit mee eens zijn. Afgezien van het grijze gebied waar mensen dodelijk ziek zijn of iets dergelijks.quote:
Dat ben ik niet helemaal met je eens. Ik heb het van dichtbij meegemaakt maar ik begrijp het wel en ik kan niet echt zeggen dat het egoistisch is.quote:
[..]
Het blijft een kloterige egoistische daad. Mensen die het niet van heel dichtbij hebben meegemaakt zullen hier nooit mee eens zijn. Afgezien van het grijze gebied waar mensen dodelijk ziek zijn of iets dergelijks.
Ik denk meer wat een nare innerlijke strijd heb je als je tot zoiets komt en het is voor de omgeving heel erg maar ik kan er gewoon niet kwaad op zijn , dat iemand gewoon niet meer wil kan. Het is jammer en had het graag gehad dat die er nog was maar kwaad ben ik niet op hem .
Ik denk zelf dat hij dacht op een zieke nare manier er misschien van overtuigd was dat hij zijn omgeving alleen maar tot last was.
Het is naar wat de omgeving meemaakt als je overblijft, want ja voor de nabestaanden is het gewoon moeilijk maar ik denk gewoon dat hij daar niet bij stil heeft gestaan wat voor verdriet hij veroorzaakt heeft.
Toen Antonie Kamerling zelfmoord pleegde, vonden veel mensen hem een lafaard. "Hij had zo'n goed leven. Is beroemd, heeft een vrouw en twee kinderen. En dan is meneer nog depressief. En hij was egoïstisch en dacht niet na dat hij zijn gezin in de steek zou laten toen hij zelfmoord pleegde."
Je zal Isa Hoes maar wezen en zulke kutreacties aanhoren/lezen.
Sorry dat ik het zeg, maar als je zelfmoord meteen gaat veroordelen zonder je eerst af te vragen wat er in zo'n persoon om kan gaan, ben je zelf egoistisch.
Ja maar dat vind ik ook het nare, mensen kijken niet meer naar de persoon die hij was maar denken aan de zelfmoord.quote:
Mensen kunnen enorm hufterig reageren als ze horen dat iemand zelfmoord heeft gepleegd.
Toen Antonie Kamerling zelfmoord pleegde, vonden veel mensen hem een lafaard. "Hij had zo'n goed leven. Is beroemd, heeft een vrouw en twee kinderen. En dan is meneer nog depressief. En hij was egoïstisch en dacht niet na dat hij zijn gezin in de steek zou laten toen hij zelfmoord pleegde."
Je zal Isa Hoes maar wezen en zulke kutreacties aanhoren/lezen.
Voor mij is het heel erg wat met die vriend gebeurd is maar uiteindelijk is die meer dan alleen zijn zelfmoord en moet je ook met prettige herinneringen over die persoon kunnen praten , want naast de zelfmoord was het een lief persoon die er altijd voor je wilde zijn.
Over andere mensen kun je makkelijker praten , maar zodra iemand is overleden aan zelfmoord dan kun je beter niet meer over degene praten en dat is eng en dat vind ik zo jammer.
Ik heb het ook meegemaakt. En ja ik ben boos, omdat ze niet heeft nagedacht. Zo'n grote beslissing, zo'n impact. Dat doe je niet.quote:
[..]
Dat ben ik niet helemaal met je eens. Ik heb het van dichtbij meegemaakt maar ik begrijp het wel en ik kan niet echt zeggen dat het egoistisch is.
Ik denk meer wat een nare innerlijke strijd heb je als je tot zoiets komt en het is voor de omgeving heel erg maar ik kan er gewoon niet kwaad op zijn , dat iemand gewoon niet meer wil kan. Het is jammer en had het graag gehad dat die er nog was maar kwaad ben ik niet op hem .
Ik denk zelf dat hij dacht op een zieke nare manier er misschien van overtuigd was dat hij zijn omgeving alleen maar tot last was.
Het is naar wat de omgeving meemaakt als je overblijft, want ja voor de nabestaanden is het gewoon moeilijk maar ik denk gewoon dat hij daar niet bij stil heeft gestaan wat voor verdriet hij veroorzaakt heeft.
Eens. je kunt je gewoon niet voorstellen hoe diep in de put zo iemand moet zitten dat je alles wat je lief hebt achter wil laten. Zoals Antonie bijv. Die riep zelf ook dat ie er niks van snapte dat ie zo depressief was omdat ie juist alles had.quote:
Mensen kunnen enorm hufterig reageren als ze horen dat iemand zelfmoord heeft gepleegd.
Toen Antonie Kamerling zelfmoord pleegde, vonden veel mensen hem een lafaard. "Hij had zo'n goed leven. Is beroemd, heeft een vrouw en twee kinderen. En dan is meneer nog depressief. En hij was egoïstisch en dacht niet na dat hij zijn gezin in de steek zou laten toen hij zelfmoord pleegde."
Je zal Isa Hoes maar wezen en zulke kutreacties aanhoren/lezen.
Sorry dat ik het zeg, maar als je zelfmoord meteen gaat veroordelen zonder je eerst af te vragen wat er in zo'n persoon om kan gaan, ben je zelf egoistisch.
Daar denkt iemand die het doet op het moment zelf niet meer over na.quote:
[..]
Eens. je kunt je gewoon niet voorstellen hoe diep in de put zo iemand moet zitten dat je alles wat je lief hebt achter wil laten. Zoals Antonie bijv. Die riep zelf ook dat ie er niks van snapte dat ie zo depressief was omdat ie juist alles had.
Bij Antonie vind ik het toch anders....
quote:
Mensen kunnen enorm hufterig reageren als ze horen dat iemand zelfmoord heeft gepleegd.
Toen Antonie Kamerling zelfmoord pleegde, vonden veel mensen hem een lafaard. "Hij had zo'n goed leven. Is beroemd, heeft een vrouw en twee kinderen. En dan is meneer nog depressief. En hij was egoïstisch en dacht niet na dat hij zijn gezin in de steek zou laten toen hij zelfmoord pleegde."
Je zal Isa Hoes maar wezen en zulke kutreacties aanhoren/lezen.
Sorry dat ik het zeg, maar als je zelfmoord meteen gaat veroordelen zonder je eerst af te vragen wat er in zo'n persoon om kan gaan, ben je zelf egoistisch.
dat bedoel ik iddquote:
[..]
Daar denkt iemand die het doet op het moment zelf niet meer over na.
waarom bij hem anders dan?quote:Bij Antonie vind ik het toch anders....
omdat hij geen naaste familie was...?quote:
[..]
dat bedoel ik idd
[..]
waarom bij hem anders dan?
ow zo hehequote:
[..]
omdat hij geen naaste familie was...?
Ja ik dacht dat je t zelfmoord op zich bedoelde... Ja tuurlijk, ik heb er grofgezegd ook niet wakker om gelegen ofzo....Een vriend is wel anders dan je bloedeigen zusje.quote:
[..]
Ja maar dat vind ik ook het nare, mensen kijken niet meer naar de persoon die hij was maar denken aan de zelfmoord.
Voor mij is het heel erg wat met die vriend gebeurd is maar uiteindelijk is die meer dan alleen zijn zelfmoord en moet je ook met prettige herinneringen over die persoon kunnen praten , want naast de zelfmoord was het een lief persoon die er altijd voor je wilde zijn.
Over andere mensen kun je makkelijker praten , maar zodra iemand is overleden aan zelfmoord dan kun je beter niet meer over degene praten en dat is eng en dat vind ik zo jammer.
Ja dat snap ik , want de hele familie situatie veranderd er ook door . En misschien is je woede ook even tijdelijk omdat het bij het proces hoort misschien dat je jaren later er anders over denkt en word die kwaadheid misschien gewoon gemis.quote:
[..]
Een vriend is wel anders dan je bloedeigen zusje.
Ik denk dat je natuurlijk ook midden in de situatie zit nog en dat is bij een vriend anders.
Wij staan wat verder af dan familie.
Voor sommige issues zijn er nou eenmaal geen oplossingen.
) heeft zich toen ik nog op de basisschool zat door zijn hoofd geschoten met het pistool van zijn vader. Zijn zusje vond hem, dacht dat hij een gemeen grapje met haar uithaalde met ketchup, riep dat hij eens normaal moest doen en ging boos haar moeder halen Binnen de familie liep het daarna helemaal mis - ouders gescheiden, vader die zich voor alles af ging sluiten en niks meer wilde, moeder aan de alcohol en zusje weggelopen en aan de drugs verslaafd geraakt. Geen idee waar ze nu is - maar we hebben tegenwoordig ook geen contact meer met ze...
Toen ik mijn ouders destijds naar mijn peetbroer vroeg, konden ze het niet aan me erover te vertellen en dus zeiden ze maar dat hij met hoofdpijn was gaan slapen en niet meer wakker was geworden. Ik heb maanden niet meer durven slapen en probeerde koste wat kost wakker te blijven om zelf niet dood te gaan
Het onderwerp is een groot taboe binnen ons gezin, niemand praat erover en als ik het probeer is er binnen de kortste keren ruzie Ik blijf zelfmoord heel erg egoïstisch vinden, maar als je zover heen bent kun je gewoon niet meer logisch nadenken
[ Bericht 2% gewijzigd door gehotseflotst op 13-03-2011 17:49:05 ]
Je hebt een punt. Maar dat er geen oplossingen zijn...quote:
Mensen zijn altijd snel met het bestempelen van zelfmoord als egoïstisch, maar zelf realiseren ze zich niet dat het 'claimen' van een persoon met allerlei issues net zo egoïstisch is. Moet iemand dan maar zijn/haar hele leven blijven leiden, alleen omdat jij die persoon niet kan missen?
Voor sommige issues zijn er nou eenmaal geen oplossingen.
Vooral in mijn geval, was er eigenlijk amper een 'issue'
Er zijn situaties waarbij het op zo'n manier gebeurd. Maar er zijn ook mensen die hun best doen om hun situatie te veranderen en daarvoor ook bij diverse therapeuten en behandelingen zijn geweest. Doordat het allemaal niet lijkt te helpen, voelen ze zich steeds machtelozer en voelen ze zich bezwaard omdat ze hun naasten tegen wil en dank ook betrekken bij hun problemen. Die naasten willen even graag dat zo'n persoon gelukkig gaat worden en voelen zich er ook machteloos in.
Dan kan ik me voorstellen dat zo'n persoon besluit zijn leven te beëindigen met de gedachte: "als ik dit doe, ben ik verlost van alle ellende, maar ook mijn omgeving die ik zoveel verdriet doe. Ze zullen een tijdje rouwen, maar daarna pikken ze de draad wel op en worden ze gelukkiger dan wanneer ik er nog zou zijn."
Grotendeels wel eens met wat je zegt, maar ik zou de impact van bepaalde zelfmoorden niet onderschatten. Wanneer bijv. ouders hun kind verliezen door zelfmoord kan dat echt een geheel leven veranderen in negatieve zin. Net zoals dat zo kan zijn voor broers of zussen. Voor familieleden of bekenden is dat wellicht anders, maar mensen die echt bij de overleden persoon stonden, zullen je vrijwel zonder uitzondering verklaren dat het leven erna nooit meer hetzelfde is.quote:
Dan kan ik me voorstellen dat zo'n persoon besluit zijn leven te beëindigen met de gedachte: "als ik dit doe, ben ik verlost van alle ellende, maar ook mijn omgeving die ik zoveel verdriet doe. Ze zullen een tijdje rouwen, maar daarna pikken ze de draad wel op en worden ze gelukkiger dan wanneer ik er nog zou zijn."
Voor familieleden vind ik het heel anders , dan voor vrienden. Mijn leven is er ook wel door veranderd maar op een andere manier, ik ben leven heel anders gaan kijken.
Bij speelt ook wel mee dat ik vroeger zelf in therapie heb gezeten voor borderline en ik zelfmoord gedachten had , die gelukkig aangeslagen heeft.
Voor mij is er wel begrip omdat ik zelf die situatie gezeten heb en er wel uitgekomen ben gelukkig, maar kan me de innerlijke strijd voorstellen.
Maar soms is het ook bij de omgeving totaal onduidelijk mensen leven dan dagelijks zijn de vrolijkheid zelve en dat is dan de masker en dan ik me voorstellen dat een omgeving het niet snapt omdat ze het niet zagen, terwijl het gewoon een innerlijke strijd is.
Het is zo ongrijpbaar , soms zie je gewoon de oorzaak niet en dan kan ik me voorstellen dat het voor de omgeving heel moeilijk om te snappen is.
Dat ben ik niet met je eens, of beter gezegd, zo zou het zijn als je het over normale mensen hebt die niet ziek zijn.quote:Ik kan me wel voorstellen dat je het egoistisch vindt als de betreffende persoon altijd weigerde hulp van anderen aan te nemen. Stel: een familielid van je is depressief. Je probeert hem te helpen, maar hij weert je af. Je voelt je gefrustreerd omdat je hem niet kan overtuigen dat hij hulp moet aanvaarden van wie dan ook. Op den duur pleegt hij zelfmoord en hij laat een briefje achter met "ik kan het allemaal niet meer aan". Zoiets vind ik wel egoistisch.
Ik denk dat dat hele label 'egoïstisch' hier niet thuis hoort.
Doe ik ook niet. Maar degene die zelfmoord pleegt heeft misschien de illusie dat de wereld beter af is zonder hem.quote:
Grotendeels wel eens met wat je zegt, maar ik zou de impact van bepaalde zelfmoorden niet onderschatten.
ja of dat niemand om hem geeft.quote:
[..]
Doe ik ook niet. Maar degene die zelfmoord pleegt heeft misschien de illusie dat de wereld beter af is zonder hem.
quote:
[..]
Doe ik ook niet. Maar degene die zelfmoord pleegt heeft misschien de illusie dat de wereld beter af is zonder hem.
Ik vraag me af of je daar echt nog bij stilstaat als het zover komt. Tenzij het de reden is van je pijn.quote:
.Er zijn waarschijnlijk meerdere FOK!kers die zichzelf van het leven hebben beroofd, maar 1 van de bekendste was ongetwijfeld Gboy27.
We hebben via het forum nog een gigantische rouwkrans geregeld die door 2 leden bij de uitvaart is neergelegd bij de kist.
Werd dat op prijs gesteld door de familie?quote:
We hebben via het forum nog een gigantische rouwkrans geregeld die door 2 leden bij de uitvaart is neergelegd bij de kist.
Ja later een bedankje gehad van zijn vader die op het forum is geplaatst en meerdere bekenden of familieleden hebben ook via het forum hun waardering uitgesproken voor onze actie.quote:
[..]
Werd dat op prijs gesteld door de familie?
Praat maar eens met Yvonne.quote:
Heeft iemand op Fok! ooit zelfmoord gepleegd?
Hij praatte er de maanden ervoor openhartig over en meestal zijn dat de mensen waarbij je denkt/weet, die doen het toch niet, maar bij de manier waarop hij het besprak merkte je gewoon dat hij bloedserieus was en het gewoon goed wilde afsluiten.
Heb hem er vlak voor nog aan de telefoonlijn gehad, een dag ervoor nog uit eten geweest en toen was het over, bizar maar het voelde ook gewoon goed zo.
Hij zag het gewoon echt niet meer zitten, kon makkelijk praten over z'n problemen, was verloofd, goede baan, veel hobbies, leek een prima leventje te hebben maar was gewoon op na de zoveelste problemen en wilde niet meer verder.
Je zag het ook gewoon aan hem, steeds grauwer en z'n karakter, blik in z'n ogen, levenslust, het was gewoon weg en die sporadische momenten dat hij zich wel goed voelde wogen niet op tegen de rest.
iedereen zag hem als DE gangmaker, maar hijzelf blijkbaar niet.
zelf had ik hem nog geen maand ervoor gesproken over een dvd, ik dacht al dat hij verdrietich klonk. helaas niks mee gedaan
Ze leed al aan een depressie, dus dit was wel te voorzien, maar als het dan toch voor je neus gebeurt weet je niet hoe je moet reageren. Ze had me al vaker verteld dat ze geen zin meer had in het leven en er een einde aan wilde maken, maar dat ze het niet zou doen omdat ze bang was om ons achter te laten. Ben de hele nacht bij haar gebleven in het ziekenhuis, en godzijdank is ze er met (tenminste op korte termijn, de lange termijn klachten moeten misschien nog komen) nauwelijks lichamelijk letsel afgekomen.
Ze vond het jammer dat het niet was gelukt, en wilde dat alles gewoon zou stoppen. Ze was radeloos. Al leeft ze nog, het feit dat ze het leven niets meer waard vind maakt me wanhopig. Ik wil dat ze gewoon normaal leven kan leiden, zonder al deze shit. Ik zit in de 2e en probeer m'n problemen niet aan anderen te laten merken, maar het is echt moeilijk.
Tot zover mijn verhaal........
Sterkte.quote:Op donderdag 20 februari 2014 21:02 schreef filmmakertje99 het volgende:
Mijn zus heeft een aantal dagen geleden een zelfmoordpoging gedaan. Ze lag gewoon op haar kamer, maar wij kwamen er pas later achter omdat we dachten dat ze sliep. Niet te geloven hoeveel impact dit kan hebben op je leven.
Ze leed al aan een depressie, dus dit was wel te voorzien, maar als het dan toch voor je neus gebeurt weet je niet hoe je moet reageren. Ze had me al vaker verteld dat ze geen zin meer had in het leven en er een einde aan wilde maken, maar dat ze het niet zou doen omdat ze bang was om ons achter te laten. Ben de hele nacht bij haar gebleven in het ziekenhuis, en godzijdank is ze er met (tenminste op korte termijn, de lange termijn klachten moeten misschien nog komen) nauwelijks lichamelijk letsel afgekomen.
Ze vond het jammer dat het niet was gelukt, en wilde dat alles gewoon zou stoppen. Ze was radeloos. Al leeft ze nog, het feit dat ze het leven niets meer waard vind maakt me wanhopig. Ik wil dat ze gewoon normaal leven kan leiden, zonder al deze shit. Ik zit in de 2e en probeer m'n problemen niet aan anderen te laten merken, maar het is echt moeilijk.
Tot zover mijn verhaal........
Hopelijk krijgt ze de juiste hulp en komt ze er weer bovenop. Depressies zijn ongelooflijk kut.quote:
Mijn zus heeft een aantal dagen geleden een zelfmoordpoging gedaan. Ze lag gewoon op haar kamer, maar wij kwamen er pas later achter omdat we dachten dat ze sliep. Niet te geloven hoeveel impact dit kan hebben op je leven.
Ze leed al aan een depressie, dus dit was wel te voorzien, maar als het dan toch voor je neus gebeurt weet je niet hoe je moet reageren. Ze had me al vaker verteld dat ze geen zin meer had in het leven en er een einde aan wilde maken, maar dat ze het niet zou doen omdat ze bang was om ons achter te laten. Ben de hele nacht bij haar gebleven in het ziekenhuis, en godzijdank is ze er met (tenminste op korte termijn, de lange termijn klachten moeten misschien nog komen) nauwelijks lichamelijk letsel afgekomen.
Ze vond het jammer dat het niet was gelukt, en wilde dat alles gewoon zou stoppen. Ze was radeloos. Al leeft ze nog, het feit dat ze het leven niets meer waard vind maakt me wanhopig. Ik wil dat ze gewoon normaal leven kan leiden, zonder al deze shit. Ik zit in de 2e en probeer m'n problemen niet aan anderen te laten merken, maar het is echt moeilijk.
Tot zover mijn verhaal........
Heel veel sterkte
vreselijk dat jullie dit mee moeten maken. Ik hoop dat je zus er bovenop komt en dat jullie hier samen mee om kunnen gaan.[ Bericht 5% gewijzigd door Daboman op 21-02-2014 00:25:39 ]
En niet zelfmoord, maar moord. De vader van een goede vriend van me is vermoord (politieke moord in Afrika). Ik heb het wel eens met hem gehad over de invloed op het gezin en op hem, maar liever praat hij er niet over.
Ehh..quote:Op donderdag 20 februari 2014 21:18 schreef Vlier het volgende:
Ik vind het altijd zo raar dat mensen euthenasie (=zelfmoord) bij ondragelijke ziekte en pijn wel begrijpen maar als iemand zelfmoord pleegt vanwege ondragelijke depressie en pijn dan zijn ze ineens egoistisch.
Bij die fysieke ziektes staat het vast dat je erg snel dood gaat en het niet beter wordt.
Bij depressie is dat een ander verhaal (en ook daar kan er wel door artsen vastgesteld worden dat het uitzichtloos is en er wel euthanasie gepleegd mag worden)
[ Bericht 56% gewijzigd door D.D.W. op 21-02-2014 00:40:06 ]
Ik stuur je even een PBquote:Op donderdag 20 februari 2014 21:18 schreef LizzyYAY het volgende:
Mijn jongere zusje heeft 4 jaar geleden zelfmoord gepleegt. Ze had net als mij psychische problemen, alleen voor mijn gevoel net iets heftiger dan mij. Ik wist er uiteindelijk weer bovenop te komen maar zij helaas niet. Ik mis haar verdomd erg, maar toch respecteer ik haar keuze. Ik weet hoe ze zich voelde, en kan begrijpen dat ze het zo gedaan heeft. Desalnietemin had ik haar liever bij me gehad en vind ik het zo klote dat ze nooit een leventje heeft kunnen opbouwen zoals ik dat nu doe. Dat ze het leven uit is gegaan met de gedachte dat ze niks waard was en er niks was om voor te leven. Dat vind ik echt een verschrikkelijk idee waar ik nog altijd erg verdrietig van kan worden.
Later bleek dat hij ook nog voordat ik kwam die mevrouw haar zoontje naar beneden had gegooid
Dat had ik gelukkig helemaal niet meegekregen op dat moment.Uiteindelijk was de dader direct overleden, en hadden moeder en zoon nog 2 of 3 dagen tevergeefs moeten vechten voor hun leven.
Klootzak
Het heeft nog steeds impact. Niet dagelijks, maar wel regelmatig.
Ik vond het heel gezellig...quote:
Het is ook bizar en vervelend om dat soort dingen mee te maken, iemand dood zien gaan op straat of in ongelukken, maar ik bedoel hier echt de verhalen van mensen die iemand hebben verloren die dicht bij ze stond. Hoe zij dat hebben ervaren en of ze hun leven daarna konden oppakken en gelukkig zijn.
En zeker geen sensatieverhalen.
Wat denk je zelf!!!??
Omdat je het niet "ziet", het zit in het hoofd van diegene. Niemand "ziet" het. Een gebroken bebloede arm zie je. Mensen willen altijd iets "zien" waarom "iets" niet gaat.quote:
Ik vind het altijd zo raar dat mensen euthenasie (=zelfmoord) bij ondragelijke ziekte en pijn wel begrijpen maar als iemand zelfmoord pleegt vanwege ondragelijke depressie en pijn dan zijn ze ineens egoistisch.
Ik heb mensen gekend met hersentumoren, tia's, hartaanvallen enzovoorts. Bijna altijd reageert iedereen met "Ja maar, je ziet er gezond uit!". Zo is het ook met geestelijke stoornissen.
Verder kunnen mensen er niets mee. Ze kunnen nog zoveel empathie hebben, maar dan nog is er amper een voorstelling te maken wat er precies met diegene aan de hand is. Daarnaast hebben patiënten weinig behoefte om elke keer maar weer uit te leggen dat er iets met ze aan de hand is. En dat maakt ook weer meer depressief. etc. etc.
Mijn ervaring is dat je ze het beste kunt helpen door er vooral NIET zelf over te beginnen, omdat het begrijpen toch helemaal nooit goed gaat lukken. Gewoon meenemen ergens naar toe, dingen doen en er zijn voor die persoon. Vertellen dat je weet dat er iets aan de hand is, maar niet precies weet wat. En als die er dan zelf over begint gewoon heel eerlijk zeggen dat je helemaal geen idee hebt hoe je je dat moet voorstellen, maar dat je wel je best wil doen.
Diegenen die zelfmoord willen plegen zijn doorgaans op zoek naar rust, vrede en begrip (aandacht, erkenning, etc). Rust in hun hoofd. Rust in hun wezen. Rust voor al hun problemen die maar niet begrepen worden of opgelost worden.
Iedereen gaat dood. Waarom zou een ander mogen bepalen wat snel is en wat uitzichtloos is?quote:
[..]
Ehh..
Bij die fysieke ziektes staat het vast dat je erg snel dood gaat en het niet beter wordt.
Bij depressie is dat een ander verhaal (en ook daar kan er wel door artsen vastgesteld worden dat het uitzichtloos is en er wel euthanasie gepleegd mag worden)
Ik heb zelf ooit een serieuze poging gedaan (ben gered door een collega). Ik wist dondersgoed dat als ik volhield ik nog een lang leven zou kunnen leiden. De mentale pijn was echter zo erg dat ik mijn leven liever opgaf dan nog een dag in die hel te leven. Dat is erger dan de ergste fysieke marteling die je je kan voorstellen. Ik snap niet hoe mensen over egoisme kunnen praten, dan heb je echt geen idee wat de ander doormaakt.
Jij snapt t.quote:
[..]
Omdat je het niet "ziet", het zit in het hoofd van diegene. Niemand "ziet" het. Een gebroken bebloede arm zie je. Mensen willen altijd iets "zien" waarom "iets" niet gaat.
Ik heb mensen gekend met hersentumoren, tia's, hartaanvallen enzovoorts. Bijna altijd reageert iedereen met "Ja maar, je ziet er gezond uit!". Zo is het ook met geestelijke stoornissen.
Verder kunnen mensen er niets mee. Ze kunnen nog zoveel empathie hebben, maar dan nog is er amper een voorstelling te maken wat er precies met diegene aan de hand is. Daarnaast hebben patiënten weinig behoefte om elke keer maar weer uit te leggen dat er iets met ze aan de hand is. En dat maakt ook weer meer depressief. etc. etc.
Mijn ervaring is dat je ze het beste kunt helpen door er vooral NIET zelf over te beginnen, omdat het begrijpen toch helemaal nooit goed gaat lukken. Gewoon meenemen ergens naar toe, dingen doen en er zijn voor die persoon. Vertellen dat je weet dat er iets aan de hand is, maar niet precies weet wat. En als die er dan zelf over begint gewoon heel eerlijk zeggen dat je helemaal geen idee hebt hoe je je dat moet voorstellen, maar dat je wel je best wil doen.
Diegenen die zelfmoord willen plegen zijn doorgaans op zoek naar rust, vrede en begrip (aandacht, erkenning, etc). Rust in hun hoofd. Rust in hun wezen. Rust voor al hun problemen die maar niet begrepen worden of opgelost worden.
Dan moeten mensen ook niet zeggen dat het egoistisch is, want dan hoort daar wel weer een verdediging tegenover te stasn vind ik.quote:Op vrijdag 21 februari 2014 10:05 schreef Re het volgende:
laten we het hier eens niet hebben hier over de zin en onzin van zelfmoord
Jezusquote:Op vrijdag 21 februari 2014 00:53 schreef Afhaalchinees het volgende:
Ik kende die man niet, maar zo'n 7 jaar geleden toen ik 15 was fietste ik ooit langs een flat waar ik allemaal geschreeuw hoorde. Ik zag een man en vrouw vechten en hij gooide die mevrouw van de galerij naar beneden. Daarna nam hij een aanloop en sprong hij zelf over de railing, met zijn kop naar beneden.. gelukkig heb ik bij beiden de impact nooit kunnen zien door geparkeerde auto's en andere mensen die er stonden. Ik ook behoorlijk in paniek een stukje doorgefietst en toen zag ik al ambulances komen.
Later bleek dat hij ook nog voordat ik kwam die mevrouw haar zoontje naar beneden had gegooid
Uiteindelijk was de dader direct overleden, en hadden moeder en zoon nog 2 of 3 dagen tevergeefs moeten vechten voor hun leven.
Klootzak
Het is allemaal helemaal niet zo verschrikkelijk moeilijk, maar veel mensen maken het soms moeilijk. Mensen zijn geen mega-unieke sneeuwvlokjes.quote:
Net ook een apart topic over geopend, maar vind het toch iets te herkenbaar.
Heb een vriend, en dat is dus echt een type waarvan iedereen die hem kent zegt; Die springt vroeg of laat van een brug. Zo depressief als een deur, voelt zich minderwaardig, woont alleen, veel schulden, nog nooit een vriendin gehad, studeert nog en is 28 jaar. De moeilijkste tijd met solliciteren moet wat dat betreft nog komen..
Zoals ik hier veel teruglees, probeert hij dit te verbloemen door zich ''stoer en kil'' op te stellen, alsof het hem niets doet..
Dit doet hij ook tegenover mij, en als ik hem vraag hoe het met hem gaat, krijg ik rare antwoorden terug. Hij doet erg ongeïnteresseerd, alsof het hem niets kan schelen.. Ik weet nu niet of ik hem met rust moet laten, of door moet vragen?
Ze zeggen dat je een aankomende zelfmoord alleen kan herkennen aan iemand die eerst depressief is en dan totaal onverklaarbaar ineens overdreven vrolijk is. Als hij echt depressief is en er niks aan zijn situatie is veranderd en hij je dan ineens mega vrolijk en opgewekt op zou bellen om wat leuks te gaan doen moet je je zorgen maken. Kans bestaat dat ie zn zelfmoord dan al gepland heeft en alleen afscheid wil nemen.quote:
Heb een vraag aan jullie..
Net ook een apart topic over geopend, maar vind het toch iets te herkenbaar.
Heb een vriend, en dat is dus echt een type waarvan iedereen die hem kent zegt; Die springt vroeg of laat van een brug. Zo depressief als een deur, voelt zich minderwaardig, woont alleen, veel schulden, nog nooit een vriendin gehad, studeert nog en is 28 jaar. De moeilijkste tijd met solliciteren moet wat dat betreft nog komen..
Zoals ik hier veel teruglees, probeert hij dit te verbloemen door zich ''stoer en kil'' op te stellen, alsof het hem niets doet..
Dit doet hij ook tegenover mij, en als ik hem vraag hoe het met hem gaat, krijg ik rare antwoorden terug. Hij doet erg ongeïnteresseerd, alsof het hem niets kan schelen.. Ik weet nu niet of ik hem met rust moet laten, of door moet vragen?
Verder mag vragen altijd toch?
Je beschrijft mij bijna helemaal... behalve dan dat ik een baan heb en geen schulden, voor de rest spot on. Ook het "stoer en kil' zijn ben ik heel erg goed in... (op fok niet dan).quote:
Heb een vraag aan jullie..
Net ook een apart topic over geopend, maar vind het toch iets te herkenbaar.
Heb een vriend, en dat is dus echt een type waarvan iedereen die hem kent zegt; Die springt vroeg of laat van een brug. Zo depressief als een deur, voelt zich minderwaardig, woont alleen, veel schulden, nog nooit een vriendin gehad, studeert nog en is 28 jaar. De moeilijkste tijd met solliciteren moet wat dat betreft nog komen..
Zoals ik hier veel teruglees, probeert hij dit te verbloemen door zich ''stoer en kil'' op te stellen, alsof het hem niets doet..
Dit doet hij ook tegenover mij, en als ik hem vraag hoe het met hem gaat, krijg ik rare antwoorden terug. Hij doet erg ongeïnteresseerd, alsof het hem niets kan schelen.. Ik weet nu niet of ik hem met rust moet laten, of door moet vragen?
Als ik naar mezelf kijk dan zou ik dolgraag iemand hebben om mijn verhaal aan te vertellen, maar dat is moeilijk, 1x gehad op het werk dat iemand merkte dat het niet goed ging en door ging vragen en daar zat ik dan half jankend op de werkvloer binnen 30 seconden. Hoe stoer en kil iemand ook doet, als je door vraagt en je bent een goede vriend/collega whatever dan komt het vanzelf allemaal wel los. vooral omdat je dan merkt dat er iemand 'om je geeft' in deze al eenzame en kille wereld.
Tegenwoordig boeit het niemand meer iets hoe ik erbij loop en dat is helemaal killing.
Wat is er niet egoïstisch aan zelfmoord dan? Je doet het toch voor jezelf?quote:
[..]
Dan moeten mensen ook niet zeggen dat het egoistisch is, want dan hoort daar wel weer een verdediging tegenover te stasn vind ik.
Ik weet wat je iedereen aan doet, het gemis, het niet weten waarom etc.
Aan de andere kant heeft ze het goed uitgelegd, het leven bood haar niet aan wat ze er van verwachtte en ik zit nu naast de verbazing ook wel met het gevoel dat ik het wel dapper vind van haar.
Je wordt geboren ( ongevraagd natuurlijk) en vervolgens moet je het maar doen. Tegenslagen en hoe zwaar het leven is aan jou, maar zit daar ook niet een portie geluk bij? En wat als het jou tegen zit? Moet je maar doorzetten? Overleven ipv leven? Of zeg je, tot hier en niet verder, het is genoeg geweest.
Ik weet het niet..
Niet altijd. Soms kunnen mensen het idee hebben dat de wereld beter af is zonder hen.quote:
[..]
Wat is er niet egoïstisch aan zelfmoord dan? Je doet het toch voor jezelf?
Praten. Laten zien dat het je niet koud laat. Je zou zelfs eens ter sprake kunnen brengen of hij het leven nog wel ziet zitten.quote:
Heb een vraag aan jullie..
Net ook een apart topic over geopend, maar vind het toch iets te herkenbaar.
Heb een vriend, en dat is dus echt een type waarvan iedereen die hem kent zegt; Die springt vroeg of laat van een brug. Zo depressief als een deur, voelt zich minderwaardig, woont alleen, veel schulden, nog nooit een vriendin gehad, studeert nog en is 28 jaar. De moeilijkste tijd met solliciteren moet wat dat betreft nog komen..
Zoals ik hier veel teruglees, probeert hij dit te verbloemen door zich ''stoer en kil'' op te stellen, alsof het hem niets doet..
Dit doet hij ook tegenover mij, en als ik hem vraag hoe het met hem gaat, krijg ik rare antwoorden terug. Hij doet erg ongeïnteresseerd, alsof het hem niets kan schelen.. Ik weet nu niet of ik hem met rust moet laten, of door moet vragen?
Inderdaad zeg zo had ik er nooit over nagedacht.quote:
[..]
Niet altijd. Soms kunnen mensen het idee hebben dat de wereld beter af is zonder hen.
Binnen de psychologie worden de volgende 21 kenmerken als risicofactoren gezien voor suicide:quote:
[..]
Ze zeggen dat je een aankomende zelfmoord alleen kan herkennen aan iemand die eerst depressief is en dan totaal onverklaarbaar ineens overdreven vrolijk is. Als hij echt depressief is en er niks aan zijn situatie is veranderd en hij je dan ineens mega vrolijk en opgewekt op zou bellen om wat leuks te gaan doen moet je je zorgen maken. Kans bestaat dat ie zn zelfmoord dan al gepland heeft en alleen afscheid wil nemen.
Verder mag vragen altijd toch?
http://www.kspope.com/suicide/
Het zijn geen statische factoren natuurlijk. Door de jaren heen kunnen ze veranderen net als populaties veranderen. Ook kan iemand die aan haast geen van de kenmerken voldoet zelfmoord plegen. Iedereen is anders. Het is wel een hulpmiddel om het risico in te schatten.
Ik zag haar dagelijks en omdat ik in het buitenland ging werken en veel moest regelen had ik haar een weekje niet gesproken.
Heel raar gevoel aan over gehouden
Bij deze kerel vind ik het extreem lastig..quote:
[..]
Je beschrijft mij bijna helemaal... behalve dan dat ik een baan heb en geen schulden, voor de rest spot on. Ook het "stoer en kil' zijn ben ik heel erg goed in... (op fok niet dan).
Als ik naar mezelf kijk dan zou ik dolgraag iemand hebben om mijn verhaal aan te vertellen, maar dat is moeilijk, 1x gehad op het werk dat iemand merkte dat het niet goed ging en door ging vragen en daar zat ik dan half jankend op de werkvloer binnen 30 seconden. Hoe stoer en kil iemand ook doet, als je door vraagt en je bent een goede vriend/collega whatever dan komt het vanzelf allemaal wel los. vooral omdat je dan merkt dat er iemand 'om je geeft' in deze al eenzame en kille wereld.
Tegenwoordig boeit het niemand meer iets hoe ik erbij loop en dat is helemaal killing.
Wil zich naar de buitenwereld graag profileren als een of andere kille, harteloze zakenman die niet geeft om vriendschappen en relaties. Hij zegt ook altijd dat zijn droom is om een baan te krijgen van 90 uur per week, en toen we een half jaar terug 's nachts eens langs de zuidas reden wees hij naar een kamer bovenin de ABN amro - toren, waar nog licht scheen, en zei : Dat ben ik later..
Hij doet net alsof hij er heel trots op is, maar ik weet dat hij diep van binnen enorm baalt en ongelukkig is. Het is alleen lastig om hem te doorgronden. 28 jaar oud, best veel overgewicht, al bijna kaal en geen sociaal leven, maar als je het over vrouwen hebt dan vindt hij alleen de mooiere dames geschikt... Hij weet zelf ook dat hij geen kans maakt, maar zijn ego staat in de weg om zich aan te passen aan zijn situatie en zodoende te accepteren hoe zijn leven tot nu toe gelopen is, en vervolgens eventueel dingen te gaan veranderen.
In plaats daarvan leeft hij nu in een zelf gecreëerde schijnwereld waarin hij zichzelf vertelt dat hij bijvoorbeeld te goed is om zelf op dingen uit te gaan, mensen moeten maar naar hem toekomen.. Maar dat gebeurt dus niet, en zodoende raakt hij voor mij en mijn vrienden steeds meer van de radar af, niemand weet wat hij doet..
Dus inderdaad lijkt het heel erg op wat jij beschrijft.. Jij zou dus wel zeggen : contact opnemen/houden?
Een ding dat we allemaal hebben, in ons gezin, is de overtuiging dat we ons leven goed moeten benutten en dat we problemen moeten bespreken. Niet 'je groot houden', maar janken als het nodig is. Niet de wereld laten beslissen wat je doet met je leven, maar zelf nadenken.. Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven, ook
Waarom een ander dat zou mogen bepalen? Omdat een depressief persoon dat niet objectief kan beoordelen?quote:
[..]
Iedereen gaat dood. Waarom zou een ander mogen bepalen wat snel is en wat uitzichtloos is?
Ik heb zelf ooit een serieuze poging gedaan (ben gered door een collega). Ik wist dondersgoed dat als ik volhield ik nog een lang leven zou kunnen leiden. De mentale pijn was echter zo erg dat ik mijn leven liever opgaf dan nog een dag in die hel te leven. Dat is erger dan de ergste fysieke marteling die je je kan voorstellen. Ik snap niet hoe mensen over egoisme kunnen praten, dan heb je echt geen idee wat de ander doormaakt.
Ja tjah, dat is erg, ik hoop dat dat ooit opgelost kan worden maargoed.
Dat we niet iedereen in een dipje een pil van drion geven begrijp je zelf ook wel denk ik verder.
Ja natuurlijk wel. Ik ben van mening dat je een suicidaal iemand moet proberen tegen te houden en alle hulp aan te bieden. Tenslotte ben ik zelf ook 'gered'. Maar als de pijn blijft dan vind ik het wel heel erg als mensen het een egoistische daad noemen. Dan heb je geen inzicht of geen hart.quote:
[..]
Waarom een ander dat zou mogen bepalen? Omdat een depressief persoon dat niet objectief kan beoordelen?
Ja tjah, dat is erg, ik hoop dat dat ooit opgelost kan worden maargoed.
Dat we niet iedereen in een dipje een pil van drion geven begrijp je zelf ook wel denk ik verder.
Okay, je leek even iets anders te zeggen gisterenquote:
[..]
Ja natuurlijk wel. Ik ben van mening dat je een suicidaal iemand moet proberen tegen te houden en alle hulp aan te bieden. Tenslotte ben ik zelf ook 'gered'. Maar als de pijn blijft dan vind ik het wel heel erg als mensen het een egoistische daad noemen. Dan heb je geen inzicht of geen hart.
Ben ik met je eens hoor juffouw.
Misschien was ik niet duidelijk. Ik vind niet dat je mag bepalen dat iemand niet dood mag. Ik vind wel dat je een actie mag onderbreken om hulp aan te bieden/opname/medicijnen/therapie en zo. Als na behandeling het probleem blijft bestaan. Nah ja, ga dan maar. Het is dan een goed gefundeerde eigen beslissing.quote:
[..]
Okay, je leek even iets anders te zeggen gisteren
Ben ik met je eens hoor juffouw.
Tjah, uiteindelijk kan iemand die echt dood wilt er altijd wel een einde aan maken... Ik vind alleen dat dat ook legaal zou mogen op een humane manier als er voldaan wordt aan eisen zoals dat het uitzichtloos lijden is.quote:
[..]
Misschien was ik niet duidelijk. Ik vind niet dat je mag bepalen dat iemand niet dood mag. Ik vind wel dat je een actie mag onderbreken om hulp aan te bieden/opname/medicijnen/therapie en zo. Als na behandeling het probleem blijft bestaan. Nah ja, ga dan maar. Het is dan een goed gefundeerde eigen beslissing.
Ik kende haar niet maar je schrikt je toch de lazarus.
Vreselijk om zoiets mee te maken, zelf gelukkig nog nooit meegemaakt in mijn directe omgeving.
Van buiten kunnen ze er gelukkig uit zien, van binnen zijn ze vaak een wrak.quote:
Een klasgenoot van de middelbare school nam enkele jaren later een zware overdosis pillen, is vervolgens op bed gaan liggen en gestorven. Ik zag hem voor het laatst tijdens een wintersportvakantie waar we toevallig allebei met een eigen groepje vrienden in dezelfde jeugdherberg zaten, niet eens zo lang voordat hij het deed. Hij leek toen juist heel gelukkig.
Een van zijn beste vrienden kon daar niet mee leven en verhing zich een paar maanden later.
De nabestaanden van de laatste zijn nu aardig fucked up, met het eerste gezin gaat het beter maar hebben er nog steeds moeite mee.
quote:
De ex-vriendin van een vriend van me heeft zelfmoord gepleegd. Ik kan me de daad op zich voorstellen, maar de manier waarop... Ze zijn gewoon gaan slapen in hetzelfde bed en in de ochtend werd hij wakker naast een lijk. Overdosis met opgespaarde medicatie. Doe het dan ergens afgelegen en zorg ervoor dat getraind personeel je vindt...
Dat is al zo, alleen dan vanaf een bepaalde leeftijd. Anders moet je naar Belgie.quote:
[..]
Tjah, uiteindelijk kan iemand die echt dood wilt er altijd wel een einde aan maken... Ik vind alleen dat dat ook legaal zou mogen op een humane manier als er voldaan wordt aan eisen zoals dat het uitzichtloos lijden is.
Welke leeftijd?quote:Op maandag 24 februari 2014 12:03 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Dat is al zo, alleen dan vanaf een bepaalde leeftijd. Anders moet je naar Belgie.
Oh wacht. Ik dacht dat alleen oudjes daar recht op hadden, maar blijkbaar is het vanaf 12 jaar.quote:
Voor depressie?quote:
[..]
Oh wacht. Ik dacht dat alleen oudjes daar recht op hadden, maar blijkbaar is het vanaf 12 jaar.
Ik hoop dat ze bij kanker etc niet zo moeilijk doen in iedergeval om leeftijd.
Nee.quote:
[..]
Voor depressie?
Ik hoop dat ze bij kanker etc niet zo moeilijk doen in iedergeval om leeftijd.
Ja. Zag er niet zo lang geleden nog een documentaire over. Meisje had dezelfde ziekte als haar moeder en zij ging ook al achteruit. Moeder is na een hele lange lijdensweg overleden en haar stond hetzelfde lot te wachten. Had ze geen zin in dus koos ze er voor om euthanasie te plegen ondanks dat ze 20 was of zo.quote:
[..]
Oh wacht. Ik dacht dat alleen oudjes daar recht op hadden, maar blijkbaar is het vanaf 12 jaar.
Edit. Ah, deze dus: http://www.documentairene(...)dagen-van-priscilla/
Sja, is niet niks nee. Ook omdat je (nog) niet veel lichamelijke achteruitgang ziet en ze er nog redelijk gezond uitziet dus.quote:Op maandag 24 februari 2014 16:34 schreef ItsyBitsySpider het volgende:
Pff heftig hoor, die docu, jemig...
En mijn vader wilde in 200...5 (Na de scheiding van mijn ouders) zelfmoord plegen, gelukkig maar dat mijn moeder die dag nog even het huis in ging om de laatste dingen te pakken en hem toen "Zag hangen in het trappengat" Anders had ik nu geen vader meer....
Allebei wel vrij heftig, vooral die moord kwam erg hard aan omdat 2 weken daarvoor hij nog gezellig in de tuin aan een biertje zat en vertelde hoe hij het weer goed wilde maken...
Dat van m`n vader was ook iets wat ik niet zag aankomen, ja... hij was een emotioneel wrak op dat moment, maar het laatste waar je dan aan denkt is een zelfmoordpoging....
mijn gedachte ook,quote:Op vrijdag 11 maart 2011 19:56 schreef BrandX het volgende:
[..]
dat heb ik ook altijd als ik zoiets hoor of lees (gelukkig nog nooit van dichtbij meegemaakt).
zeker bij jonge mensen die, zoals dat zo mooi heet, hun hele leven nog voor hun hebben.
Ik vraag me altijd af, wat nou als de persoon vol had gehouden, wellicht had hij dan met 5 of 10 jaar lachend teruggekeken dat hij met dat soort hersenspinsels liep en hoe gelukkig hij nu wel niet is....
Heftig.
Hier ben ik ook bang voor.quote:
Ik heb zelf 1 keer een moord meegemaakt, een van mijn ooms werd doodgeschoten omdat hij bij iemand aan de deur kwam om een ruzie uit te praten ( Dat wilde die andere persoon niet en schoot hem maar door z`n borst )
En mijn vader wilde in 200...5 (Na de scheiding van mijn ouders) zelfmoord plegen, gelukkig maar dat mijn moeder die dag nog even het huis in ging om de laatste dingen te pakken en hem toen "Zag hangen in het trappengat" Anders had ik nu geen vader meer....
Allebei wel vrij heftig, vooral die moord kwam erg hard aan omdat 2 weken daarvoor hij nog gezellig in de tuin aan een biertje zat en vertelde hoe hij het weer goed wilde maken...
Dat van m`n vader was ook iets wat ik niet zag aankomen, ja... hij was een emotioneel wrak op dat moment, maar het laatste waar je dan aan denkt is een zelfmoordpoging....
Kan wel degelijk, maar komt niet vaak voor.quote:
http://www.hln.be/hln/nl/(...)-uitzonderlijk.dhtml
Oh ik had het over dat 'kanker'-gedeelte.quote:
[..]
Kan wel degelijk, maar komt niet vaak voor.
http://www.hln.be/hln/nl/(...)-uitzonderlijk.dhtml
Daar doen ze namelijk naar mijn weten minder moeilijk over in het geval van terminale kanker. Al zou het alsnog nauwelijks voorkomen. Niemand die zijn kind voortijdig laat euthanaseren lijkt me. 
Dat je wordt vermoord of dat jouw ouders na een scheiding een zelfmoordpoging ondernemen?quote:
Op Al je motivatie verdwijnt als rook voor de zon als je er echt geen zin meer in hebt, als dat lang duurt heb je zoiets van ''mijn effort heeft geen zin'' en dan wordt het helemaal leuk.quote:
Het zou denk ik niet eens in m'n hoofd opkomen om ooit zelfmoord te plegen. Ik zou denk ik(hoe depri dan ook) toch steeds proberen er bovenop te komen. Maar ik zit dit nu wel met m'n gezonde verstand te verzinnen, wie weet denk je daar dan heel anders over. Lijkt me wel heftig, ik had een meisje op de middelbare wiens vader zelfmoord had gepleegd. Van buiten zag ze er redelijk oké uit eigenlijk.
Maargoed ik had er een tijd ook echt geen zin in maar ik kon prima dood willen zijn maar zelfmoord plegen? Mwehhhh zo ver was ik gelukkig niet.
Dat is het ook denk ik, die laatste stap om jezelf van je leven te beroven.Je overlevingsinstict is echt bijzonder sterk. Ik heb laatst een aantal documentaires bekeken van die self-harmers. Wilde allemaal dood maar konden het zelf niet doen.quote:
[..]
Al je motivatie verdwijnt als rook voor de zon als je er echt geen zin meer in hebt, als dat lang duurt heb je zoiets van ''mijn effort heeft geen zin'' en dan wordt het helemaal leuk.
Maargoed ik had er een tijd ook echt geen zin in maar ik kon prima dood willen zijn maar zelfmoord plegen? Mwehhhh zo ver was ik gelukkig niet.
Tjah maar je bent ook nog wel rationeel genoeg om te bedenken dat het je ziekte is... Wel een die je volledig in zijn greep heeft natuurlijk maargoed.quote:
[..]
Dat is het ook denk ik, die laatste stap om jezelf van je leven te beroven.Je overlevingsinstict is echt bijzonder sterk. Ik heb laatst een aantal documentaires bekeken van die self-harmers. Wilde allemaal dood maar konden het zelf niet doen.
Maar ik nu dit allemaal hier lees komt het weer naar boven.
Hoe depressief je ook bent doe de nabestaande dit verdriet niet aan.
Ja, sterkte! Wat voor bedrijf was het, misschien was hij daarom ongelukkig?quote:
Een collega van mij afgelopen maandag op het werk, was 25 jaar.
Heftig.
Dat vind ik dan wel weer goed te zien hoor. Je kan wel goed zien dat ze langzaamaan op leek te gaan. Maar dat bij zo'n jong iemand, dat zou je niet snel verwachten denk ik. Tenminste, ik had het niet gedacht als ik haar zo ergens tegen had gekomen.quote:
[..]
Sja, is niet niks nee. Ook omdat je (nog) niet veel lichamelijke achteruitgang ziet en ze er nog redelijk gezond uitziet dus.
Uiteraard, maar de 'zelfmoordenaar' heeft zelf ook veel verdriet/pijn.quote:
Mijn moeder heeft een zelfmoord poging gedaan dat ik 14 jaar was, echt heel veel jaren geleden.
Maar ik nu dit allemaal hier lees komt het weer naar boven.
Hoe depressief je ook bent doe de nabestaande dit verdriet niet aan.
Ik was trouwens 14, mijn middelbare schoolperiode -nadat mijn vader er niet meer was- was een grote waas. Het is een wonder dat ik mijn Havo zonder problemen heb afgerond, aangezien ik me er echt niets meer van herinner.
Het ergste is dat ik een keer misbruik maakte van de situatie toen een vreemd iemand zelfmoord pleegde om een dag vrij te krijgen van school. Ik voel me er nu nog schuldig over ook al is het 11 jaar geleden. Ik kan er nu niks meer aan doen. Maar het spijt me enorm.
[ Bericht 3% gewijzigd door richardbaalman op 26-02-2014 09:18:13 ]
Dit is de eerste keer dat ik beken dat ik dat gedaan heb, wetende dat mijn username mijn echte naam is betekend voor mij dat ik klaar ben met maskers dragen en onder ogen heb gezien wat voor monster ik was toen ik 12 was
Hoe dan ook, door uit het leven te stappen heeft hij zijn twee minderjarige dochters en ex-vrouw niet alleen opgezadeld met schulden en een administratieve puinzooi, maar ook met koopwoning die moeilijk te verkopen bleek. Het heeft voor die nabestaanden jaren geduurd voordat ze hun leven weer enigszins op orde kregen, en dat was nog los van het emotionele aspect...
Wat een gekke reactie dit.quote:
[..]
Ja, sterkte! Wat voor bedrijf was het, misschien was hij daarom ongelukkig?
Ik heb zelf een vrij radeloze zm-poging gedaan nadat ik misbruikt ben door een toenmalig vriendje.(was bij mij de druppel na 15 jaar geestelijke en fysieke mishandeling).
Een online kennis pikte dit op en liet het niet meer los. Trok alles uit me en wilde me oprecht helpen door te gaan.
Maanden gesproken tot hij uiteindelijk zei : "als je niet meer voor je jezelf wilt blijven, en zelfs niet voor je familie, blijf dan alsjeblieft voor mij"
Juist. Wat ik niet wist is dat die jongen zelf terminale kanker had. Hij was 16.
Twee maanden na zijn vraag om voor hem te blijven heeft hij me doen beloven dat ik mezelf nooit meer wat zou aandoen en zou proberen om toch overal het positieve van in te blijven zien. Zijn leven zou langzaam wegsijpelen en hij wilde zo graag blijven leven. Ik moest dankbaarder zijn en er zelf wat van maken.
12 uur na mijn belofte heeft hij zelfmoord gepleegd. Dat was vorige week 12 jaar geleden.
het verdriet slijt niet. Elke dag denk ik aan hem. Ik ben alleen gewend geraakt aan het feit dat hij er niet meer is en nooit zal zijn. Ik lach nu wel vaak. Voor hem! Ik leef nu mijn leven voor 2 personen.
Ik ben absoluut niet gelovig en geloof niet in een god of een hemel. Maar ergens heel diep in mijn hart.. hoop ik dat ik het misheb en hem ooit weer terugzie als alles voorbij is.
Wat een heftig verhaal! Ik hoop met je mee dat er een soort hemel is, waarin we elkaar allemaal terug kunnen zienquote:
Oh en toen ik een jaartje of 13 was ging ik altijd om met de dochter van mijn vaders collega.. op een dag had de vader van het gezin zich op gehangen aan de trap. Ik wist toen niet zo goed hoe je met zoiets omging. Kreeg wel altijd een naar gevoel als ik daar in de gang stond en de trap zag. Ze wonen nog steeds in het zelfde huis, waar ik echt respect voor heb want ik zou dat echt niet kunnen. Elke dag over de trap heen lopen waar mijn vader/man zich aan op heeft gehangenSPOILERFamilie houdt het liever bij een 'ongelukje' met drugs i.p.v zelfmoord
[ Bericht 28% gewijzigd door Ama op 27-02-2014 13:54:13 ]
Wat een heftig verhaal!quote:
Moeilijk onderwerp vind ik dit nog steeds.
Ik heb zelf een vrij radeloze zm-poging gedaan nadat ik misbruikt ben door een toenmalig vriendje.(was bij mij de druppel na 15 jaar geestelijke en fysieke mishandeling).
Een online kennis pikte dit op en liet het niet meer los. Trok alles uit me en wilde me oprecht helpen door te gaan.
Maanden gesproken tot hij uiteindelijk zei : "als je niet meer voor je jezelf wilt blijven, en zelfs niet voor je familie, blijf dan alsjeblieft voor mij"
Juist. Wat ik niet wist is dat die jongen zelf terminale kanker had. Hij was 16.
Twee maanden na zijn vraag om voor hem te blijven heeft hij me doen beloven dat ik mezelf nooit meer wat zou aandoen en zou proberen om toch overal het positieve van in te blijven zien. Zijn leven zou langzaam wegsijpelen en hij wilde zo graag blijven leven. Ik moest dankbaarder zijn en er zelf wat van maken.
12 uur na mijn belofte heeft hij zelfmoord gepleegd. Dat was vorige week 12 jaar geleden.
het verdriet slijt niet. Elke dag denk ik aan hem. Ik ben alleen gewend geraakt aan het feit dat hij er niet meer is en nooit zal zijn. Ik lach nu wel vaak. Voor hem! Ik leef nu mijn leven voor 2 personen.
Ik ben absoluut niet gelovig en geloof niet in een god of een hemel. Maar ergens heel diep in mijn hart.. hoop ik dat ik het misheb en hem ooit weer terugzie als alles voorbij is.
Ik weet niet zo goed wat voor invloed het allemaal heeft gehad op zijn familie daar ken ik ze niet goed genoeg voor. Beide families hebben iig te maken gehad met een verlies en met het feit dat de jongens een onzinnige dood hadden en met het feit dat het voorkomen had kunnen worden. De familie van die vriend ken ik beter en de moeder was er iig lang kapot van, zij zat alleen te zitten en voor zich uit te staren in het begin ( bij de dood van haar eigen zoon). heel erg voor beide families.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 27-02-2014 18:36:10 ]
Ook heb ik een zelfmoordpoging meegemaakt van mijn beste vriendin, we waren toen beide een jaar of 15 en ze was psychisch erg ziek. De laatste paar jaar ging het echter steeds beter, tot het punt dat ze zelfs op zichzelf ging wonen. Een paar weken later werd ze vermoord door haar ex.
Het moeilijkste daaraan vind ik dat ze zo gevochten heeft, dat ze door zo'n enorm dal is gegaan en daarna toch besloot dat ze wilde leven en er alles aan deed om verder te komen en voor dat doorzettingsvermogen heb ik heel veel bewondering. Eigenlijk is ze het grootste deel van haar leven bezig geweest om te werken naar het punt waar ze was vlak voor haar dood, het punt waarop alles goed was, ze niet meer beperkt werd door psychische problemen, maar gewoon gelukkig kon zijn en eindelijk de dingen kon doen die ze wilde. Dat dat van zo'n korte duur is geweest door het toedoen van een ander vind ik ontzettend oneerlijk.
Moord.. Bah, vooral als het jaloezie gedreven is.... gatverdamme.quote:
Beide ouders van mijn vader hebben zelfmoord gepleegd, wat ervoor gezorgd heeft dat mijn vader ernstig verslaafd raakte.
Ook heb ik een zelfmoordpoging meegemaakt van mijn beste vriendin, we waren toen beide een jaar of 15 en ze was psychisch erg ziek. De laatste paar jaar ging het echter steeds beter, tot het punt dat ze zelfs op zichzelf ging wonen. Een paar weken later werd ze vermoord door haar ex.
Het moeilijkste daaraan vind ik dat ze zo gevochten heeft, dat ze door zo'n enorm dal is gegaan en daarna toch besloot dat ze wilde leven en er alles aan deed om verder te komen en voor dat doorzettingsvermogen heb ik heel veel bewondering. Eigenlijk is ze het grootste deel van haar leven bezig geweest om te werken naar het punt waar ze was vlak voor haar dood, het punt waarop alles goed was, ze niet meer beperkt werd door psychische problemen, maar gewoon gelukkig kon zijn en eindelijk de dingen kon doen die ze wilde. Dat dat van zo'n korte duur is geweest door het toedoen van een ander vind ik ontzettend oneerlijk.
Toen ik jonger was heeft een kennis zelfmoord gepleegd. Z'n vriendin had het uitgemaakt. Niemand zag dat aankomen, incluis hemzelf, hij kwam in een psychose. Heel kort briefje waar hij sorry meldde tegen z'n ouders. Brr.
het raakte me wel meer dan ik dacht
tijdje ook wel rond gelopen met het idee waarom zagen wij het niet
maar ik snap dat hij een act speelde dat ie altijd maar vrolijk was terwijl hij van binnen kapot ging
na de begravenis zijn we de kroeg in gegaan en hebben we een feestje gehouden ter ere van hem
zo had ie het graag gewild
Tijdens de zoveelste ruzie heeft mijn vriendin het toen uitgemaakt en is weggegaan. hij heeft haar toen ziekelijk vaak gebeld en uiteindelijk haar voicemail ingesproken met wat hij ging doen als ze niet nu terug zou komen en dat het haar schuld is dat hij dan doodging.
Ook in zijn afscheidsbrief heeft hij dit geschreven. Verschrikkelijk.
De eerste, die van de overdosis, voelde erg onwerkelijk. We waren 22 denk ik toen het gebeurde en ik hoorde het in een vergadering dat we een rouwadvertentie moesten drukken. Je staat er niet altijd bij stil dat mensen van je eigen leeftijd ook dood kunnen gaan.
Hij was nooit populair. Beetje een rare jongen die overal buiten viel. Niet alleen omdat hij 2 jaar jonger was dan de meesten, maar ook ook omdat zijn gedrag vaak als vervelend werd beschouwd.
Zegquote:
Sindsdien wijd ik mijn leven aan vreemden en vrienden te helpen als t kan. Ik praat met ze, wandel met ze en help ze weer op de been. Ik heb sindsdien altijd spijt betuigd en ik zal dit mijn leven lang moeten meedragen.
Dit is de eerste keer dat ik beken dat ik dat gedaan heb, wetende dat mijn username mijn echte naam is betekend voor mij dat ik klaar ben met maskers dragen en onder ogen heb gezien wat voor monster ik was toen ik 12 was
Het is best mooi ergens dat je je er nog schuldig om voelt. Maar jij was een kind van 12. Die doen rare dingen, vrij egoïstisch maar dat is prima uit te leggen zegmaar.
Voel je er niet te schuldig meer over. Makkelijker gezegd dan gedaan. Het zou een ander verhaal zijn als je nu nog steeds zulke rare dingen erop na houdt snap je.
Als je kind bent, hoe kun je dan in godsnaam snappen wat je eigenlijk deed
dat kan niet. Dat je je er nu nog zo schuldig om voelt laat eigenlijk zien dat je wat dat betreft een prima persoon bent toch. Dat het je niet koud laat zegmaar. Het is alleen niet meer nodig. Neem jezelf dat niet te erg kwalijk :-)---------
Ik ken een aantal mensen die zelfmoord gepleegd hebben, of zichzelf langzaam van kant hebben gemaakt door middel van drugs.
Erg triest, in mei is het 2 jaar geleden dat een jongen die net zo oud was als ik dat heeft gedaan. Vrij gruwelijk en het heeft me echt aangegrepen. Vind het echt triest. Snap ook niet dat er grapjes over gemaakt kunnen worden, een heel gezin is kapot gemaakt
-grapjes in mijn omgeving bedoel ik-
Ik had niet veel contact met haar maar toch doet het je wel veel.
Zelf ook bijna een poging gedaan een aantal jaar geleden, het verdriet wat je andere ermee doet is alleen te groot. Dat realiseren maakt het wel iets waardoor je er misschien toch met een andere blik naar gaat kijken.
Mensen, die zelfmoord willen plegen, hebben geen anderen om verdriet aan te doen of realiseren zich dat niet. Waar het egoïsme gedeelte dan vandaan komt is mij een raadsel.quote:
Tante van me heeft zelfmoord gepleegd. Ze had een gelukkig huwelijk met 2 kinderen tot mijn oom ermee kwam dat hij homo was, ze zijn gescheiden en ze is in een depressie geraakt. M'n oom heeft haar gevonden. Polsen doorgesneden.
Ik had niet veel contact met haar maar toch doet het je wel veel.
Zelf ook bijna een poging gedaan een aantal jaar geleden, het verdriet wat je andere ermee doet is alleen te groot. Dat realiseren maakt het wel iets waardoor je er misschien toch met een andere blik naar gaat kijken.
Je voelt je nog steeds schuldig over een dagje vrij 11 jaar geleden?quote:
Sindsdien wijd ik mijn leven aan vreemden en vrienden te helpen als t kan. Ik praat met ze, wandel met ze en help ze weer op de been. Ik heb sindsdien altijd spijt betuigd en ik zal dit mijn leven lang moeten meedragen.
Dit is de eerste keer dat ik beken dat ik dat gedaan heb, wetende dat mijn username mijn echte naam is betekend voor mij dat ik klaar ben met maskers dragen en onder ogen heb gezien wat voor monster ik was toen ik 12 was
Wel goed van je dat je nu andere mensen helpt
[ Bericht 0% gewijzigd door DeHovenier op 28-02-2014 19:11:58 ]
hoor stemmen, ben psychotisch en zwaar depressief en voel me eenzaam
ja. ik vind het moeilijk om mezelf te vergevenquote:
[..]
Je voelt je nog steeds schuldig over een dagje vrij 11 jaar geleden?
Wel goed van je dat je nu andere mensen helpt
Hassan, heette die klootzak.quote:
Ik kende die man niet, maar zo'n 7 jaar geleden toen ik 15 was fietste ik ooit langs een flat waar ik allemaal geschreeuw hoorde. Ik zag een man en vrouw vechten en hij gooide die mevrouw van de galerij naar beneden. Daarna nam hij een aanloop en sprong hij zelf over de railing, met zijn kop naar beneden.. gelukkig heb ik bij beiden de impact nooit kunnen zien door geparkeerde auto's en andere mensen die er stonden. Ik ook behoorlijk in paniek een stukje doorgefietst en toen zag ik al ambulances komen.
Later bleek dat hij ook nog voordat ik kwam die mevrouw haar zoontje naar beneden had gegooid
Uiteindelijk was de dader direct overleden, en hadden moeder en zoon nog 2 of 3 dagen tevergeefs moeten vechten voor hun leven.
Klootzak
SPOILERDe vrouw was Saskia, de jongen Jouri.
Voor mijn vader was het extra zuur, in hetzelfde jaar verloor hij 2 andere goede vrienden aan hartfalen. Allen hebben ze de 50 niet gehaald.
Ik was een paar jaar geleden wat eerder van mijn werk weggegaan en zag bij een spoortunneltje onderweg een trein stilstaan en zag al de conducteur over het spoor lopen. Toen ik iets verder naar de voorkant van de trein ging zag ik een behoorlijk grote doek over het spoor liggen.
Daar lag dus iemand die dus voor de trein was gesprongen.
Heb er toch wel een aantal nachten wakker van gelegen.
http://www.bol.com/nl/p/ik-sluit-nu-maar-af/1001004002850846/
Bijzonder boekje, bij veel verhalen had ik zoiets van huh, waarom zou je dáárom zelfmoord plegen?!
Je was geen monster, je was een kind!quote:
Sindsdien wijd ik mijn leven aan vreemden en vrienden te helpen als t kan. Ik praat met ze, wandel met ze en help ze weer op de been. Ik heb sindsdien altijd spijt betuigd en ik zal dit mijn leven lang moeten meedragen.
Dit is de eerste keer dat ik beken dat ik dat gedaan heb, wetende dat mijn username mijn echte naam is betekend voor mij dat ik klaar ben met maskers dragen en onder ogen heb gezien wat voor monster ik was toen ik 12 was
Kinderen in die leeftijd weten al een hoop, maar beseffen en overzien nog lang niet alles.
en een andere buurvrouw een paar huizen verder had eerst de gaskraan losgedraait.. gelukkig zei ze dat tegen haar man die is dus meteen uit bed gestapt.. om te kijken of dat wel zo was... en ja die kraan stond open, maar nog dat zelfde jaar is die vrouw dood in het kanaal gevonden.. (was alcoholist)
die man heeft wel een nieuwe vrouw ontmoet 2 jaar later en is toen bij haar ingetrokken.
laatst was er hier in de straat allemaal pers politie ect.. bleek dat die man had zich zelf en (net daarvoor) zijn kinderen vermoord. ik kijk nog wel eens vaak die kant op als ik er langs rij.. wn vraag me nog af wat die man bezielde
Als jij t zegt...quote:
[..]
Je was geen monster, je was een kind!
Kinderen in die leeftijd weten al een hoop, maar beseffen en overzien nog lang niet alles.
Mijn zusje (nu 26) was 11 toen ze op de crematie van mijn vader verstoppertje heeft lopen spelen met mijn neefje. Ze heeft zich daar tot een paar jaar geleden schuldig over gevoeld. "Ik was aan het lachen op een crematie.."quote:
Serieus, je was een kind. *Aai over bol*
Ik denk dat het in elke middelgrote familie wel een keer voorkomt.quote:
Hoeveel mensen in nederland plegen eigenlijk jaarlijks zelfmoord? Als ik dit topic lees valt het me (naar mijn inziens) op dat hier bovengemiddeld veel mensen iemand (vaag) kennen die zelfmoord heeft gepleegd.
Gemiddeld 4.8 per dag.
Het ìs gewoon zo!quote:
Dat je je schuldig voelt is begrijpelijk maar absoluut onnodig.
Tof dat je je nu zo inzet met 't helpen van mensen.
Het feit dat je dat doet, bewijst eigenlijk alleen nog maar meer dat je een toffe gast bent met het hart op de goede plaats.
Toen was je gewoon een jong joch, die gewoon nog niet al te diep nadacht over serieuze zaken. Precies zoals te verwachten valt bij kinderen van die leeftijd.
Een ex-collega bijna drie jaar geleden.
Hij sleepte helaas nog een paar mensen mee de dood in.
Toen hij nog werkzaam bij ons was, vertelde hij me een keer dat hij eens op het punt gestaan had om zichzelf door z'n hoofd te schieten maar toen aan z'n moeder dacht en dat hij niet wilde dat zij hem zo zou vinden.
Heb hem toen laten beloven dat hij echt nooit, maar dan ook serieus nooit zoiets zou doen.
Hij beloofte het me...
De klootzak!
(Had hij toen maar gedaan, had een hoop mensenlevens en trauma's gescheeld.)
Ja klopt inderdaad, naam van die jongen kan ik me herinneren, was redelijk vaak nog wat over in de krant toentertijd. Kom je ook uit de buurt daar?quote:
[..]
Hassan, heette die klootzak.SPOILERDe vrouw was Saskia, de jongen Jouri.
Ik ken vrijwel alle moord en doodslag van de laatste tien jaar.quote:
[..]
Ja klopt inderdaad, naam van die jongen kan ik me herinneren, was redelijk vaak nog wat over in de krant toentertijd. Kom je ook uit de buurt daar?
Oh, puur uit interesse of iets met je werk?quote:
[..]
Ik ken vrijwel alle moord en doodslag van de laatste tien jaar.
quote:
heb zelf vaak de gedachte, maar doe het toch niet, zit de rit wel uit, doe het familie en vrienden niet aan
hoor stemmen, ben psychotisch en zwaar depressief en voel me eenzaam
Sterkte. Een oud-klasgenoot van de middelbare school heeft onlangs zelfmoord gepleegd. Ik kende hem eigenlijk niet goed, heb nog nooit echt met 'm gepraat, maar hij woonde in de buurt en ik zag hem weleens in de bus. Hij had zichzelf opgehangen op zijn verjaardag... Het heeft nog dagen erna in mijn hoofd gezeten. Erg triest.
Volgens mij hebben zulke mensen vaak 0,0 sociale contacten (opgebouwd).quote:
[..]
Een oud-klasgenoot van de middelbare school heeft onlangs zelfmoord gepleegd. Ik kende hem eigenlijk niet goed, heb nog nooit echt met 'm gepraat, maar hij woonde in de buurt en ik zag hem weleens in de bus. Hij had zichzelf opgehangen op zijn verjaardag... Het heeft nog dagen erna in mijn hoofd gezeten. Erg triest.
Beidequote:
[..]
Oh, puur uit interesse of iets met je werk?
Heb het er niet veel over omdat het nog steeds een taboe is. Veel mensen vinden het egoïstisch.
Kan iedereen de docu Beachy Head aanraden. Over de gelijknamige plek in zuid Engeland met krijtrotsen die berucht is als zelfmoordplek. Heel indrukwekkende documentaire.
Heb me weleens zorgen gemaakt of zoiets niet genetisch kan zijn. Ik hoorde later dat 2 ooms van mijn vader zich ook ooit hebben verhangen. Ik zie mezelf absoluut niet tot zoiets in staat, maar dat dacht iedereen ook van mijn vader (gangmaker op feestjes/verjaardagen etc. altijd grapjes maken, totdat hij werkeloos raakte en in een depressie kwam).
Ook hier mijn eigen vader. Helaas ontdekt in de garage. Volgens mij bereide hij het al voor. Een dag voor zijn zelfmoord zei hij ook dingen tegen mij en me zusje, kom we gaan iets leuks doen, en doe dat en dat maar want dat zal waarschijnlijk niet meer kunnen.quote:
Zelf van dichtbij meegemaakt nl. mijn vader. Heeft zich 10 jr geleden opgehangen aan de zoldertrap in ons huis. Ik heb hem zelf gelukkig niet gevonden, maar sliep wel op zolder en heb 2 jaar tegen de afdrukken van het touw in het hout aan zitten kijken iedere keer dat ik de trap op en af ging, daarna zijn we toch verhuisd.
Heb me weleens zorgen gemaakt of zoiets niet genetisch kan zijn. Ik hoorde later dat 2 ooms van mijn vader zich ook ooit hebben verhangen. Ik zie mezelf absoluut niet tot zoiets in staat, maar dat dacht iedereen ook van mijn vader (gangmaker op feestjes/verjaardagen etc. altijd grapjes maken, totdat hij werkeloos raakte en in een depressie kwam).
Volgende dag liep ik door het huis, en riep me vader. Toen ik de garagedeur opendeed werd ik helemaal gek van paniek. Mijn zusje krijste en durfde niet te kijken. Het heeft meer als een jaar geduurd om zonder schimbeeld de garagedeur weer open te doen.
Mijn vader had het erg zwaar met mijn moeder die psychisch verward was, kanker kreeg, en ons zwaar dwarsboomde en later ook drugs gebruikte. Het gaat nu redelijk met haar, maar ik heb er haast tot zelden nog contact mee.
Mijn vader was (achteraf) ook al lang bezig met zijn zelfmoord. Zijn boot verkocht, motor verkocht, administratie uitgezocht e.d. De ochtend voor zijn daad heel lang mijn moeder geknuffeld in bed (wat hij normaal nooit echt deed) Achteraf hoorde ik van mijn moeder dat hij een aantal weken eerder al eens een poging had ondernomen met pillen. Maar dat heeft mijn moeder toen geheim voor ons (de kinderen) gehouden. Heb ik later nog weleens gemengde gevoelens aan over gehouden, maar zal voor mijn moeder ook een lastige keuze zijn geweest.
Achteraf nog gebeld met ziekenhuis om te vragen hoe het ging en ze was weer helemaal prima. Haar laatste woorden waren "dit is jouw schuld" waarna een ambulance broeder de telefoon pakte en zei wie hij was en dat hij haar naar "ziekenhuis ***" ging brengen. Twee jaar later heeft haar moeder een succesvollere poging gedaan, hoe (pillen of iets) weet ik niet, maar ze is er in ieder geval niet meer.
In ons gezin zijn we allemaal een beetje bang voor de erfelijkheidsfactor. Een paar jaar geleden heeft mijn moeder de diagnose 'manisch depressief' voorgeschoteld gekregen. Aangezien dat (een van) de diagnose(s) van mijn (in '99 overleden) vader was, is dit niet iets dat we willen horen.
Mijn zusje is een blije gup, daar maakt niemand zich zorgen over. Ze is wel eens verdrietig, maar is echt een positivo.
Broer en ik zijn wat stiller en leunen naar het pessimisme. Tijdens mijn laatste bezoek aan hem, keek hij op een zeker moment in de spiegel en zei "Man, ik begin steeds meer van die ouwe in mezelf te zien. Ik weet niet of ik daar blij mee ben of niet."
Het hakt erin, een zelfdoding in een gezin. Bij ons heeft het ons gezin heel hecht gemaakt, maar we hebben wel allemaal een grote deuk opgelopen.
Moeders springen niet van flats
Relevant in dit topic want het laat goed zien wat voor impact een suïcide had op de familie en andere mensen die erbij betrokken raakten.
Het gaat over een vrouw die 11 jaar na de zelfmoord van haar moeder, wiens verzoek om euthanasie werd afgewezen, in gesprek gaat met verschillende mensen die bij haar behandeling betrokken waren met de vraag waarom ze haar moeder niet konden/wilden helpen, en met bewoners van de flat waar ze vanaf is gesprongen.
Prachtig om te zien hoe bij verschillende mensen het beeld dat zij van de situatie hadden, verandert als zij het hele verhaal aanhoren. Vooral het interview met de voorzitter van de euthanasiecommissie die het verzoek had afgewezen is interessant. En frustrerend.
Ik had hem nu al een half jaar niet gesproken en toen hoorde ik van mijn moeder die van mijn zus had gehoord dat zij op facebook had gezien dat hij was overleden ... Het is zo raar om dat te horen, 'H. is dood' Ik schrok echt, kreeg een heel raar en naar gevoel. Omdat ik hem niet zo vaak sprak had ik veel momenten dat ik toevallig aan hem dacht en dan dacht 'oh ja, hij is dood.' Elke keer weer dat besef. Het is zo vreselijk raar. Gewoon gek. En kut.
Ik besef me hoe verschrikkelijk het moet zijn voor zijn broertje (die ik ook ken), familie en vrienden, als ik als kennis het al zo ervaar ... Vind het zo erg voor ze. Ik zou heel graag een keer willen praten met zijn broertje, ik heb hem niet gesproken sinds zijn broer is overleden.
Natuurlijk is er ook het standaard schuldgevoel. Al die 'wat als ik dit en dat wel/niet had gedaan?' gedachten.
Het schijnt dat er geen voortekenen waren en het dus heel onverwacht was. Het verbaast me eigenlijk niet dat hij het heeft gedaan. Niet dat ik het verwachtte, maar hij was wel het type met verhoogd risico zeg maar. Ik kende hem wel goed genoeg om dat te kunnen zeggen.
Verder wil ik even zeggen dat, hoewel ik weet hoe erg het is voor je nabestaanden als je zelfmoord pleegt, die gedachte mij er niet van zou weerhouden om het te doen. Het is wel een reden die telt als je een voor-tegen lijstje zou maken, maar als de enige reden om geen zelfmoord te plegen is dat je anderen niet wilt laten lijden, zou dat voor mij echt niet genoeg zijn.
Een aantal jaren geleden heeft mijn moeder een zelfmoordpoging gedaan. Een overdosis gecombineerd met drank. Mijn vader vond haar, bewusteloos en ze is naar het ziekenhuis gebracht. Pas daar zag ik had. Echter, er werd me toen niet de waarheid verteld, alleen dat mijn moeder onwel was geworden en even in het ziekenhuis moest blijven. Ik was toen veertien of vijftien. Pas later, na de scheiding van mijn ouders kwam ik erachter wat er echt gebeurd was, maar ik weet niet eens meer van wie ik dit heb gehoord.
Mijn moeder was al jaren ongelukkig, maar had een aardig masker op daar de buitenwereld toe. Ze was altijd al wat gesloten en dronk wel op abnormale tijden, maar ik denk dat ik toen zo bezig was met mijn eigen pubersores dat ik het nooit echt opgemerkt heb. Ergens voel ik me daar best kut over, maar aan de andere kant was ik misschien wat jong om zoiets te beseffen.
Ik heb het zelfde meegemaakt op die leeftijd.quote:Op woensdag 12 maart 2014 00:40 schreef Fera het volgende:
Gek genoeg had ik het laatst met iemand over dit onderwerp en zei ik nog dat ik me het niet voor kon stellen omdat ik nog nooit zoiets heb meegemaakt. Maar toen was ik toch iets vergeten ... waarschijnlijk diep weggestopt.
Een aantal jaren geleden heeft mijn moeder een zelfmoordpoging gedaan. Een overdosis gecombineerd met drank. Mijn vader vond haar, bewusteloos en ze is naar het ziekenhuis gebracht. Pas daar zag ik had. Echter, er werd me toen niet de waarheid verteld, alleen dat mijn moeder onwel was geworden en even in het ziekenhuis moest blijven. Ik was toen veertien of vijftien. Pas later, na de scheiding van mijn ouders kwam ik erachter wat er echt gebeurd was, maar ik weet niet eens meer van wie ik dit heb gehoord.
Mijn moeder was al jaren ongelukkig, maar had een aardig masker op daar de buitenwereld toe. Ze was altijd al wat gesloten en dronk wel op abnormale tijden, maar ik denk dat ik toen zo bezig was met mijn eigen pubersores dat ik het nooit echt opgemerkt heb. Ergens voel ik me daar best kut over, maar aan de andere kant was ik misschien wat jong om zoiets te beseffen.
Maar verschil is dat ik mijn moeder na haar poging heb gevonden en dat staat in mijn geheugen gegrift