Iedereen kent waarschijnlijk legio voorbeelden van muziek die beelden uit het verleden oproept. Het overkomt mij regelmatig dat ik bij het horen van een nostalgisch deuntje een wielergebeurtenis voor ogen krijg.
Vanaf het prille begin van mijn wielerloopbaan, toen ik met rugzak op de maat van Ricky Nelson's "Hello Mary Lou"door België zwervend er lustig oplos trapte en Johnny Hoes zijn "Oh, was ik maar bij moeder thuis gebleven" ten gehore bracht, tot aan mijn topjaren was er altijd wel een deuntje die een sportief hoogtepunt begeleidde.
Onze Caballero vriendenploeg uit 1966 klinkt het "I'm the Pied Piper" van Crispian St Peter nog regelmatig in de oren. We logeerden tijdens Olympia's Toer door Nederland een keer in het zelfde hotel als de sterke Trio Buble Gum ploeg van Eef Dolman. Als psychologische oorlogsvoering draaiden we snoeihard steeds maar dat zelfde liedje. In witte lakens gehuld liepen Gerard Vianen, Gaby Minneboo, Wiel Geraeds, Henk Vogels en ik polonaise langs de concurrent.
Ik voel me in deze tijd met alle luxe om mij heen soms weleens gevangen in een leven zonder zulke uitspattingen. Dus ik wil gewoon weer eens avonturen beleven. Ik ga weer zwerven!
Mijn tot transportfiets omgebouwde racefiets lacht me in het schuurtje al uitnodigend toe en eigenlijk kan ik niet wachten tot het voorjaar is.
Een van mijn fietsvrienden zal me vergezellen. Voor hem is het ook niet de eerste keer dat hij een dergelijk zwerftocht onderneemt.
Als militair ben ik opgeleid om te kunnen overleven in de jungle van het toenmalige Nederlands Nieuw-Guinea. Zes wekenlang wist ik in de bush-bush met een minimum aan voedsel in leven te blijven.
Nu is een fietstocht door Frankrijk niet te vergelijken met overleven in een oerwoud. Echte wildernis heb je in Europa niet veel meer en als die er al is, is het vaak een beschermd natuurpark, waar toegang en gebruik strikt geregeld is. Buiten de parken is land vrijwel altijd domein van iemand en heb je overal toestemming voor nodig. Het zal dus niet eenvoudig worden om je helemaal vrij te bewegen.
Zwerven doe je zonder doel, maar toch zou ik graag net als ruim 50 jaar terug eerst even de bedevaartsplaats Scherpenheuvel in België aan willen doen. Niet om in de OLV-basiliek vergiffenis af te smeken voor de frauduleuze handeling die ik destijds verrichtte door een vervalste licentie te tonen aan de inrichters van de wielerkoers daar, maar als ode aan de stad waar mijn echte wielerleven begon. Zo is de cirkel rond.
Half mei 2011 is het Grand Départ, dan vertrekken we met stille trom vanuit huis. Onze vrouwen zullen ons uitzwaaien tot we op de hoek van de straat uit het gezicht verdwenen zijn. Regelmatig verwachten zij een reisverslag van ons en daar verschilt deze zwerftocht met die van vroeger. Mijn ouders hadden nog geen telefoon, waardoor zij destijds geen enkel besef hadden waar ik mij bevond of hoelang ik zou wegblijven en bij thuiskomst veranderden de verhalen van mijn belevenissen van deur tot deur zo vaak, dat ik ze zelf na verloop van tijd niet meer herkende.
Bij het beluisteren van de bijbehorende deuntjes kreeg ik echter het hele verhaal weer in zijn oorspronkelijke verband.
Het avontuur van nu, zal niet meer van deur tot deur gaan. Mijn familie zal er wellicht niet eens om vragen, blij dat ze zijn als ze ons op Freddy Quinns Junge, komm bald wieder, bald wieder nach Haus,
Junge, fahr nie wieder, nie wieder hinaus! in de armen kunnen sluiten. Of ben ik nu wat al te euforisch?
[ Bericht 0% gewijzigd door horstjan op 14-12-2010 17:57:11 ]
janneman