LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Wat dacht je van Ineke, Astrid of Daniëlle. Bij dat soort namen moet ik altijd denken aan vrouwen die Douwe Egberts punten sparen.
There is no love sincerer than the love of food.
Maar hoe zat het met de ontknoping? Ik heb twee boeken van Saskia Noort gelezen, De eetclub en Nieuwe buren. Wat mij vooral opviel, was de enorme onhandigheid van de ontknopingen. In het eerste boek bleek na 250 pagina's dat de moord was gepleegd door de schimmige figuur die op pagina 3 voor het laatst in beeld was geweest, met andere woorden: nee, dát hadden we niet zien aankomen, en in Nieuwe buren wist je al na de proloog op de 1e pagina wat er ging gebeuren, en wie het zou gaan doen.quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:06 schreef Killer_Mom het volgende:
'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?
inderdaad een doktersroman met een moord, vreselijk. poldertroep.
Ik ookquote:Erken mij [/i]van Esther Verhoef, meer van hetzelfde, je leest het in 2 uur door, die boeken gaan ook meteen in de doos voor de 2e hands boekenverkoop, voor de missie, wat dat ook mag zijn.
ik hoop op een beter verhaal.
Ik vind het knapquote:Op donderdag 18 juni 2009 01:14 schreef wonderer het volgende:
Ik heb voor mijn tweede roman ook drie maanden lang elke dag (of nou ja, bijna elke dag) 1000 woorden per dag geschreven. Het is hartstikke vermoeiend, maar je hebt daarna wel de bulk waarna je kunt gaan finetunen (daar ben ik dus inmiddels ook alweer drie maanden mee bezig
Geef eens wat tips, in de zin van: hoe pep je jezelf op, hoe houd je de twijfels eronder, hoe blijf je jezelf wijsmaken, elke dag weer, dat je goed bezig bent? Herlees je elke dag? En herschrijf je dan ook? Of doe je het in één golfbeweging, zonder terug te kijken?
Mijn boek?quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:26 schreef MinderMutsig het volgende:
Ik heb hier nu trouwens naast Rendez vous van Esther Verhoeff en Nieuwe buren van Saskia Noort, jouw boek liggen.
Wie is de 'ze' die een dagboek bijhoudt en met wie het zo super ging, toen ze het las?quote:Ze houdt een soort van dagboek bij door in ieder boek dat ze koopt voorin een stukje te schrijven over wat haar op dat moment bezig hield. Grappige gewoonte, al is het stukje in jouw boek niet echt inspirerend.
12-03-'07
Maart alweer! De tijd vliegt zo hard voorbij!
Dit weekend veel aan school gedaan en niet naar mijn vriendje gegaan!
Het gaat wel nog steeds super!
Hmm, ik had een schrijfmaatje. Ik gooide zonder terug te lezen wat ik die dag geschreven had op de mail en kreeg het dan de dag erop, of iets later, terug met opmerkingen, die ik opspaarde tot ik mijn hoofdstuk af had (ik las ze wel, voor het geval ik ergens op doorging dat niet klopte). Dan trok ik een dag uit om ze te verwerken en ging verder met het volgende hoofdstuk. Via MSN spraken we er dan over, als ik twijfels had, een beetje brainstormen. Ik heb soms iemand nodig om tegenaan te lullen om te kijken of dingen wel kunnen.quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:39 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik vind het knap
Geef eens wat tips, in de zin van: hoe pep je jezelf op, hoe houd je de twijfels eronder, hoe blijf je jezelf wijsmaken, elke dag weer, dat je goed bezig bent? Herlees je elke dag? En herschrijf je dan ook? Of doe je het in één golfbeweging, zonder terug te kijken?
Echt herschrijven deed ik pas toen het klaar was en ik het naar een stel proeflezers had gestuurd. Toen heb ik een hoofdstuk geschrapt en er eentje bij geschreven, en wat stukken omgegooid omdat het feitelijk niet klopte. Ik had niet echt een supersolide synopsis, ik wist alleen waar het ging eindigen en een paar grote gebeurtenissen, maar het is uiteindelijk heel anders geworden dan ik in mijn hoofd had (da's de lol van schrijven ook). Het is echter geen thriller.
Als ik eenmaal bezig ben, rammel ik er in twee uur wel 1000 woorden uit, maar mezelf ertoe zetten kostte nog wel eens moeite
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Astrid.quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:35 schreef MinderMutsig het volgende:
Wat dacht je van Ineke, Astrid of Daniëlle. Bij dat soort namen moet ik altijd denken aan vrouwen die Douwe Egberts punten sparen.
Astrid is goed. Astrid is heel goed.
Astrid, Astrid. Ja, ik kan me mijn personage voorstellen als een Astrid. Wat een rare naam is dat eigenlijk. Mijn beste vriendinnetje op de middelbare school heette Astrid. In de eerste klas ging haar vader dood. Ik schrok daar zo van, dat ik er nooit iets over heb durven zeggen. Zij zei ook niks. En dus fietsten Astrid en ik elke dag samen naar school zonder ooit één woord te wisselen over haar dode vader, en later - niet eens zo veel later - pleegde haar zus zelfmoord.
Ook nooit over gesproken.
Astrid, Astrid. Ik krijg omineuze gevoelens bij die naam. Ik moet denken aan een geruïneerd gezin. Dat is het thema van mijn boek.
Rendez vous is een grote terugblik. Het verhaal begint met de hoofdpersoon die in Frankrijk de gevangenis zit en in paniek is en zij kijkt terug op hoe ze daar gekomen is. Dat ze met haar man en twee kinderen naar Frankrijk is gegaan omdat hij zijn geluk daar wilde zoeken en zij is hem gevolgd omdat ze, zoals ze zichzelf beschrijft, een ruggegraatloze volgzame doos is zonder eigen mening. Volgde ze vroeger haar moeders aanwijzingen, nu volgt ze die van haar man.
Ze hebben een landhuis in beroerde staat gekocht waarin ze zo natuurlijk helemaal niet kunnen wonen (drama!) en besluiten om een Belgische aannemer in de arm te nemen die ze 'toevallig' tegen het lijf zijn gelopen in de supermarkt. De aannemer heeft het helemaal gemaakt in het nieuwe land en zit goed in de slappe was.
Het werk schiet aardig op en hun droom, van een hotelletje op het Franse platteland lijkt waarheid te worden.
Dan krijgt de hoofdpersoon de zomer in de bol bij het zien van al die gebronsde (of bronstige) halfnaakte klusjesmannen en begint een affaire met een van hen omdat ze ook wel eens wat voor zichzelf wil doen dan alleen maar braaf volgen. Ze maakt stiekeme afspraakjes met hem in zijn huis terwijl ze doet of ze boodschappen doet.
De aannemer helpt vaker mensen uit Nederland en België met het verbouwen van hun huizen en nu zijn bedrijf zoveel jaar bestaat geeft hij een feestje zodat die mensen elkaar ook eens kunnen ontmoeten. Daar hoort de hoofdpersoon van de andere klanten dat de aannemer een beetje dubieus is en 'twee gezichten heeft' maar als ze doorvraagt willen die mensen hier verder niets meer over zeggen. DUDUDUDUUUUUU
Op dat feestje wordt de hoofdpersoon dronken en zij en de bronstige klusjesman scheuren elkaar buiten de kleren van het lijf. De aannemer ziet dit, maakt stiekem een foto en chanteert vervolgens de hoofdpersoon hiermee.
Het blijkt hem financieel helemaal niet zo goed te gaan en hij is jaloers op al die Nederlanders die met de overwaarde van hun doorzonwoning in Frankrijk een nieuw leven op kunnen bouwen zonder schulden terwijl hij daar jaren terug krom voor moest liggen.
Zijn verleden blijkt schimmig te zijn en ook zijn werknemers zijn allemaal ex-criminelen. De hoofdpersoon begint zich erg zorgen te maken.
Het huis is inmiddels zo ver klaar dat zij hun intrek kunnen nemen en haar man maakt toekomstplannen met de aannemer voor een groot project om bungalows te bouwen en zo geld te verdienen aan huur.
De bronstige klusjesman is ineens verdwenen en ze hoort niets meer van hem. Uiteindelijk komt ze er achter dat de aannemer hem naar een klus aan de andere kant van het land heeft gestuurd.
De aannemer maakt haar wijs dat de bronstige klusjesman en hij samen het plan hebben opgezet om haar te chanteren zodat ze zich helemaal in het nauw gedreven voelt. Ze kan nergens naartoe en zal de aannemer moeten blijven betalen.
Manlief en de aannemer zijn intussen dikke vrienden aan het worden en dat bevalt de hoofdpersoon helemaal niet dus zij zegt tegen haar man dat als hij zaken gaat doen met de aannemer, zij hem zal verlaten.
Tussendoor ga je steeds even terug naar het heden, waarbij de hoofdpersoon in de gevangenis zich zorgen maakt over wat de politie allemaal weet, wat voor bewijsmateriaal er is en of haar man nu van haar affaire weet.
Uiteindelijk komt het goed tussen haar en de aannemer, hij biedt zijn excuses aan en geeft haar het geld terug. Het duurt even maar langzaamaan begint zij hem weer te vertrouwen.
De bronstige klusjesman komt ook weer terug maar zij zet een punt achter de affaire.
Er gaat een tijdje voorbij waarin alles goed lijkt te zijn gekomen maar dan vertelt de klusjesman haar dat zij al tijden geen loon meer krijgen omdat haar man de aannemer niet betaalt en zo komt ze er achter dat de aannemer geld achter houdt.
Bovendien komt de aannemer er achter dat zij een stokje heeft gestoken voor het bungalowplan. Hij bedreigt haar en verkracht haar bijna en beloofd om het de volgende keer echt te doen als zij haar man niet ompraat.
Na de aanranding door de aannemer gaat ze in paniek naar de bronstige klusjesman om uit te huilen, vertelt hem dat de aannemer geld achterhoudt en dat hij haar gechanteerd en bedreigd heeft. De klusjesman en zijn klusjesmannenvriendje worden woest en vliegen de deur uit. De hoofdpersoon blijft bezorgt achter.
Vervolgens ga je weer naar het heden en dan blijkt dat de bronstige klusjesman alle schuld op zich genomen heeft, haar beschermd heeft, alle bewijsmateriaal dat de aannemer had over de affaire vernietigd heeft en haar zo volledig vrijgepleit heeft.
En zij en haar man en kinderen leefden nog lang en gelukkig zonder ooit nog aan de bronstige klusjesman te denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door MinderMutsig op 18-06-2009 02:26:11 ]
Ze hebben een landhuis in beroerde staat gekocht waarin ze zo natuurlijk helemaal niet kunnen wonen (drama!) en besluiten om een Belgische aannemer in de arm te nemen die ze 'toevallig' tegen het lijf zijn gelopen in de supermarkt. De aannemer heeft het helemaal gemaakt in het nieuwe land en zit goed in de slappe was.
Het werk schiet aardig op en hun droom, van een hotelletje op het Franse platteland lijkt waarheid te worden.
Dan krijgt de hoofdpersoon de zomer in de bol bij het zien van al die gebronsde (of bronstige) halfnaakte klusjesmannen en begint een affaire met een van hen omdat ze ook wel eens wat voor zichzelf wil doen dan alleen maar braaf volgen. Ze maakt stiekeme afspraakjes met hem in zijn huis terwijl ze doet of ze boodschappen doet.
De aannemer helpt vaker mensen uit Nederland en België met het verbouwen van hun huizen en nu zijn bedrijf zoveel jaar bestaat geeft hij een feestje zodat die mensen elkaar ook eens kunnen ontmoeten. Daar hoort de hoofdpersoon van de andere klanten dat de aannemer een beetje dubieus is en 'twee gezichten heeft' maar als ze doorvraagt willen die mensen hier verder niets meer over zeggen. DUDUDUDUUUUUU
Op dat feestje wordt de hoofdpersoon dronken en zij en de bronstige klusjesman scheuren elkaar buiten de kleren van het lijf. De aannemer ziet dit, maakt stiekem een foto en chanteert vervolgens de hoofdpersoon hiermee.
Het blijkt hem financieel helemaal niet zo goed te gaan en hij is jaloers op al die Nederlanders die met de overwaarde van hun doorzonwoning in Frankrijk een nieuw leven op kunnen bouwen zonder schulden terwijl hij daar jaren terug krom voor moest liggen.
Zijn verleden blijkt schimmig te zijn en ook zijn werknemers zijn allemaal ex-criminelen. De hoofdpersoon begint zich erg zorgen te maken.
Het huis is inmiddels zo ver klaar dat zij hun intrek kunnen nemen en haar man maakt toekomstplannen met de aannemer voor een groot project om bungalows te bouwen en zo geld te verdienen aan huur.
De bronstige klusjesman is ineens verdwenen en ze hoort niets meer van hem. Uiteindelijk komt ze er achter dat de aannemer hem naar een klus aan de andere kant van het land heeft gestuurd.
De aannemer maakt haar wijs dat de bronstige klusjesman en hij samen het plan hebben opgezet om haar te chanteren zodat ze zich helemaal in het nauw gedreven voelt. Ze kan nergens naartoe en zal de aannemer moeten blijven betalen.
Manlief en de aannemer zijn intussen dikke vrienden aan het worden en dat bevalt de hoofdpersoon helemaal niet dus zij zegt tegen haar man dat als hij zaken gaat doen met de aannemer, zij hem zal verlaten.
Tussendoor ga je steeds even terug naar het heden, waarbij de hoofdpersoon in de gevangenis zich zorgen maakt over wat de politie allemaal weet, wat voor bewijsmateriaal er is en of haar man nu van haar affaire weet.
Uiteindelijk komt het goed tussen haar en de aannemer, hij biedt zijn excuses aan en geeft haar het geld terug. Het duurt even maar langzaamaan begint zij hem weer te vertrouwen.
De bronstige klusjesman komt ook weer terug maar zij zet een punt achter de affaire.
Er gaat een tijdje voorbij waarin alles goed lijkt te zijn gekomen maar dan vertelt de klusjesman haar dat zij al tijden geen loon meer krijgen omdat haar man de aannemer niet betaalt en zo komt ze er achter dat de aannemer geld achter houdt.
Bovendien komt de aannemer er achter dat zij een stokje heeft gestoken voor het bungalowplan. Hij bedreigt haar en verkracht haar bijna en beloofd om het de volgende keer echt te doen als zij haar man niet ompraat.
Na de aanranding door de aannemer gaat ze in paniek naar de bronstige klusjesman om uit te huilen, vertelt hem dat de aannemer geld achterhoudt en dat hij haar gechanteerd en bedreigd heeft. De klusjesman en zijn klusjesmannenvriendje worden woest en vliegen de deur uit. De hoofdpersoon blijft bezorgt achter.
Vervolgens ga je weer naar het heden en dan blijkt dat de bronstige klusjesman alle schuld op zich genomen heeft, haar beschermd heeft, alle bewijsmateriaal dat de aannemer had over de affaire vernietigd heeft en haar zo volledig vrijgepleit heeft.
En zij en haar man en kinderen leefden nog lang en gelukkig zonder ooit nog aan de bronstige klusjesman te denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door MinderMutsig op 18-06-2009 02:26:11 ]
There is no love sincerer than the love of food.
Ja.quote:
Lag klaar op het stapeltje 'moet je lezen' van mijn schoonzus.
Mijn schoonzus dus. En ik neem aan dat ze bedoelde dat het super ging tussen haar en haar vriendje.quote:[..]
Wie is de 'ze' die een dagboek bijhoudt en met wie het zo super ging, toen ze het las?
Maar als je een paar andere boeken bekijkt was dat nogal een dramarelatie en een paar maanden later was het uit.
Nu heeft ze met mijn broertje, wat natuurlijk veel beter is.
There is no love sincerer than the love of food.
Goh. Als je het zo bekijkt, zitten die literaire thrillers toch verdomd eenvoudig in elkaar. Het is een verhaaltje van niks - echtpaar begint droomhotelletje in Frankrijk en komt van een koude kermis thuis - en alweer is het een criminele figuur (meestal een buitenstaander cq. vage kennis) die het drama aan het rollen brengt. Een beetje seks erbij, wat romantische sfeertekeningen, en dan begint het op de achtergrond griezelig te donderen. Meestal is de hoofdpersoon (tevens het slachtoffer) een 'zwakke vrouw' die in haar jeugd is mishandeld/verkracht/gedomineerd door haar moeder, en daarom laat zij zich als volwassen vrouw gemakkelijk beïnvloeden door foute types.quote:Op donderdag 18 juni 2009 02:20 schreef MinderMutsig het volgende:
Rendez vous-samenvatting
Ik hou helemaal niet van boeken over zwakke vrouwen, zéker niet als die zwakke vrouwen in een later stadium - als ze eenmaal met messen zijn afgetuigd/bruut verkracht/in een donkere put naar adem liggen te happen - beschuldigend naar hun moeder wijzen, of naar een gewelddadige ex-man die hen alle geloof in de liefde heeft ontnomen
Opmerkelijk: volgens mij hebben alle heldinnen van Esther Verhoef een minderwaardigheidscomplex. Ze zitten ziek thuis vanwege een burnout, ze hebben geen zelfvertrouwen, ze geloven er niet meer in - ze zijn, kortom, zielig. En met die vrouwen willen miljoenen lezeressen zich identificeren. Zijn alle Nederlandse vrouwen zielenpoten, of vinden ze het gewoon lekker om te lezen over iemand die een nog veel grotere zielenpoot is dan zijzelf?
Eén ding snap ik trouwens niet: waarom zit die hoofdfiguur in de gevangenis? (Of heb je dat in het midden gelaten om de clou niet weg te geven?)
Spijker, meet kop Precies de reden waarom ik dat soort boeken echt niet prettig vind lezen: die zielige zeikerige vrouwtjes die gaan janken in plaats van daadkrachtig optreden. 
Precies de reden waarom ik dat soort boeken echt niet prettig vind lezen: die zielige zeikerige vrouwtjes die gaan janken in plaats van daadkrachtig optreden.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Dat laatste lijkt me waarschijnlijker. Hoop ik tenminste. Ik vond haar in ieder geval niet erg likeable en ik kan me niet voorstellen dat andere vrouwen dat wel vinden. Een betere ontknoping zou wat mij betreft zijn geweest dat haar man achter de affaire komt, de bronstige klusjesman haar ook figuurlijk naait en haar laat opdraaien voor de moord en iedereen nog lang en gelukkig leeft behalve dat zeikwijf.quote:
Opmerkelijk: volgens mij hebben alle heldinnen van Esther Verhoef een minderwaardigheidscomplex. Ze zitten ziek thuis vanwege een burnout, ze hebben geen zelfvertrouwen, ze geloven er niet meer in - ze zijn, kortom, zielig. En met die vrouwen willen miljoenen lezeressen zich identificeren. Zijn alle Nederlandse vrouwen zielenpoten, of vinden ze het gewoon lekker om te lezen over iemand die een nog veel grotere zielenpoot is dan zijzelf?
Dat wordt in het boek een beetje in het midden gelaten omdat daar juist de spanning in zit maar we moeten geloven dat zij daar zit omdat ze verdacht is van de moord. Er worden schimmige vragen gesteld over haar portemonnee die, naar later blijkt, gevonden is op de plek van de moord (waar zij helemaal niet geweest is) en zij kan zich niet herinneren wanneer ze die voor het laatst gezien heeft. Uiteindelijk blijkt ze er meer als getuige dan als verdachte te zijn maar daar komt zij zelf pas op het laatste moment achter.quote:Eén ding snap ik trouwens niet: waarom zit die hoofdfiguur in de gevangenis? (Of heb je dat in het midden gelaten om de clou niet weg te geven?)
Die portemonnee heeft ze in het huis van haar vriendje verloren en hij heeft die meegenomen zodat er in zijn huis geen bewijs van de affaire is. Hij bekend vervolgens aan de politie dat hij die gestolen heeft en dat ze de boel bij de aannemer kort en klein geslagen hebben omdat ze boos waren dat ze geen loon kregen. In werkelijkheid was dat om alle bewijsmateriaal van de affaire te vernietigen. Om die reden is ook de aannemer vermoord.
Hoe die andere klusjesman in die ontknoping past was mij trouwens ook een raadsel, beetje overbodig karakter voor de ontknoping volgens mij.
There is no love sincerer than the love of food.
Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seinequote:Op zaterdag 6 juni 2009 13:31 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
"Het stempel 'literair' dat veel misdaadromans opgeplakt krijgen, is een onverkwikkelijke leugen. De meeste lezers van Saskia Noort weten echt wel dat ze niet met Tolstoj op de bank zitten."
Aldus Bas Heijne in het boekenkatern van NRC Handelsblad gisteren
We zijn het dus eens. Nog een citaat: "Zoals de mode tegenwoordig krampachtige pogingen doet om voor kunst te worden aangezien, zo proberen steeds meer uitgevers hun misdaadromans het stempel 'literair' te geven, zodat de koper in de boekhandel zich niet meer hoeft te schamen."
Tja.
De droom wordt me nu toch een beetje uit handen geslagen. Een 'literaire thriller' (ook wel: doorzonthriller) is een genre op zich, en dat genre lijkt zich vooral te onderscheiden door vlakheid, herkenbaarheid bij de lezer, clichés en sjablonen.
Ik vraag het nog maar eens: Heeft iemand De verbouwing van Saskia Noort gelezen? Ik kan het wel gaan kopen, maar iets in mij komt in opstand - ik vind het zonde van mijn tijd om een roman te lezen waarvan ik eigenlijk de plot al kan voorspellen. Ik weet dat het boek gaat over een plastisch chirurge genaamd Mathilde. Zij is mooi, succesvol, rijk, moeder van een zoon en gelukkig getrouwd. Maar schijn bedriegt. Terwijl het huis van Mathilde en haar echtgenoot wordt verbouwd door een holistische aannemer - en dat vind ik dan wel weer een leuk gegeven - die de werkzaamheden laat slepen en traineren, krijgt Mathilde hulp uit onverwachtse hoek: een ex-vriendje meldt zich. En dit ex-vriendje blijkt haar mee te sleuren in een kolk van gebeurtenissen waarop zij alle grip verliest. Zoiets. Dus dat ex-vriendje zal wel een criminele achtergrond hebben, daar kun je vergif op innemen, of hij heeft zich in de nesten gewerkt en nu trekt hij Mathilde mee in zijn duistere wereld. De zoon wil ook niet deugen, geloof ik.
Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seine
weggooien zonde van de tijd.
ik heb het gekocht, gelezen in knap 3 uurtjes en het gaat regelrecht naar de verkoop voor een goed doel. heel jammer, ik had meer verwacht.
De Puta Madre
Hoe staat 't leven hier? 
Al een thriller in de maak? Ik zit klaar met de rode pen en de opbouwende commentaren dus Nadine, kom er maar in
Al een thriller in de maak? Ik zit klaar met de rode pen en de opbouwende commentaren dus Nadine, kom er maar in
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Wat mij altijd heeeeel erg stoort bij het lezen van thrillers is de-dader-die-het-niet-is. De man/vrouw die altijd op het juiste moment op de verkeerde plaats is, nog net niet met Het Steekwapen in de hand. De uiteindelijke redder/ster in nood. Wil je dat weglaten? Alsjeblieft? 
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Of waar de verdachte (die het dan niet is) dingen doet die hij eigenlijk nooit zou doen, maar nu wel zodat hij verdachte kan zijn.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik heb er eentje geschreven (Maatschappijn). Is niet zo moeilijk. Gewoon gaan typen en dan zorgen dat het einde enigzins verband houdt met het midden en het begin. Die van mij is echter geen doktersroman niveau, maar nogal ingewikkeld, met hele lange zinnen en veel moeilijke woorden en ze gaan allemaal dood, inclusief de hoofdpersoon. Scoort inderdaad stukken minder bij het plebs. 
I see my path, but I don;t know where is leads me. It is this 'Not knowing' that gives me the inspiration to keep going.
Tofquote:Op woensdag 1 juli 2009 19:33 schreef MissDemolition het volgende:
Ik heb er eentje geschreven (Maatschappijn). Is niet zo moeilijk. Gewoon gaan typen en dan zorgen dat het einde enigzins verband houdt met het midden en het begin. Die van mij is echter geen doktersroman niveau, maar nogal ingewikkeld, met hele lange zinnen en veel moeilijke woorden en ze gaan allemaal dood, inclusief de hoofdpersoon. Scoort inderdaad stukken minder bij het plebs.
Die thriller klinkt idd meer als een literaire thriller in zo verre dat 't verhaal erg fictief (of geconstrueerd of hoe je 't wilt noemen) overkomt, met fictief bedoel ik dat je tijdens 't lezen (en jij dus tijdens 't schrijven) in het hoofd van de verwarde hoofdpersoon zit, met alle vage/weirde/onwerkelijke ideeën die daarbij horen, klopt dat?
En eeeuh... verkoopt 't een beetje?
(Titel 'Maatschappijn' vind ik trouwens minder, beetje woordspelerig moeilijk doen, maar oké, wordt mss duidelijker als je 't boek hebt gelezen)
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
http://www.boekscout.nl/html/boek.asp?id=682
Als ik het voorbeeldstukje zo lees, is het "gewoon gaan typen" misschien niet zo'n goed idee. In ieder geval niet zonder er een redacteur doorheen te laten gaan. Sorry.
Als ik het voorbeeldstukje zo lees, is het "gewoon gaan typen" misschien niet zo'n goed idee. In ieder geval niet zonder er een redacteur doorheen te laten gaan. Sorry.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Simone van der Vlugt heeft onlangs haar miljoenste thriller verkocht. Dat maakt het schrijven van dit type boek toch wel leuk, lijkt me zo. Ik ben benieuwd wat je ervan bakt, Nadine!
Dit topic ga ik in de gaten houden! erg leuk! ik speel zelf ook met de gedacht om een fictieboek te schrijven, dus leuk om wat medestanders te vinden!
Ik wil graag een Poirot erin Nadine, zodat op 't eind alles nog eens haarfijn uitgelegd wordt aan het geschokte publiek.
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Dat is een goed ideequote:Op zaterdag 11 juli 2009 00:15 schreef Thisbe het volgende:
Ik wil graag een Poirot erin Nadine, zodat op 't eind alles nog eens haarfijn uitgelegd wordt aan het geschokte publiek.
Hopelijk wil Poirot ook mij dan nog even haarfijn uitleggen wat er precies is voorgevallen, want op dit moment schiet het niet op met de plot. Vakantie, hè?
Ik begrijp éen ding niet. Waarom per se een literaire thriller? Waarom niet beginnen met gewoon een thriller. Mensen die literair schrijven zijn vaak al 10 jaar bezig om hun stijl bij te schaven.
off-topic: sommige mensen kunnen zelfs hele onnozele verhalen over niets schrijven en nog interessant zijn, daardoor.
off-topic: sommige mensen kunnen zelfs hele onnozele verhalen over niets schrijven en nog interessant zijn, daardoor.
(Com)plot:
Leuke vrouw correspondeert al tijden intiem met een internetcontact op wie ze al haar fantasieën projecteert; hij is haar spannende minnaar, haar trouwe toeverlaat, haar ideale man. Iedere avond na het werk stuurt ze hem lange mails, die hij de volgende dag met evenveel passie beantwoordt.
Totdat.. op een onheilszwangere avond uit mededelingen van een forummoderator blijkt, dat haar internetprins in werkelijkheid de gestoorde griezel moet zijn die al jaren een zolderkamer bij haar huurt. Zijn vingerafdrukken staan op haar toetsenbord! Na deze mededeling werd van beide niets meer vernomen....
Cast: Nadine26, ElisaB, Revolverheld
Leuke vrouw correspondeert al tijden intiem met een internetcontact op wie ze al haar fantasieën projecteert; hij is haar spannende minnaar, haar trouwe toeverlaat, haar ideale man. Iedere avond na het werk stuurt ze hem lange mails, die hij de volgende dag met evenveel passie beantwoordt.
Totdat.. op een onheilszwangere avond uit mededelingen van een forummoderator blijkt, dat haar internetprins in werkelijkheid de gestoorde griezel moet zijn die al jaren een zolderkamer bij haar huurt. Zijn vingerafdrukken staan op haar toetsenbord! Na deze mededeling werd van beide niets meer vernomen....
Cast: Nadine26, ElisaB, Revolverheld
Ik moet zeggen dat het helemaal niet slecht klinkt! Je mag dit vast wel gebruiken Nadine!quote:Op vrijdag 17 juli 2009 04:49 schreef dvr het volgende:
(Com)plot:
Leuke vrouw correspondeert al tijden intiem met een internetcontact op wie ze al haar fantasieën projecteert; hij is haar spannende minnaar, haar trouwe toeverlaat, haar ideale man. Iedere avond na het werk stuurt ze hem lange mails, die hij de volgende dag met evenveel passie beantwoordt.
Totdat.. op een onheilszwangere avond uit mededelingen van een forummoderator blijkt, dat haar internetprins in werkelijkheid de gestoorde griezel moet zijn die al jaren een zolderkamer bij haar huurt. Zijn vingerafdrukken staan op haar toetsenbord! Na deze mededeling werd van beide niets meer vernomen....
Cast: Nadine26, ElisaB, Revolverheld
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Mmm lastige vraag om te beantwoorden daar ik geen fan van haar ben. Ik zou zelf zeggen van niet omdat ik persoonlijk observaties in boeken vaak het literaire karakter vind geven en dat vind ik bij KS haar boeken niet echt aanwezig. Ik zou KS achter rubriek "spanning" zetten.quote:Op zondag 19 juli 2009 19:42 schreef Poppe_Dijn het volgende:
Vinden jullie dat de boeken van Karen Slaughter ook de term literiaire thriller mag dragen?
Karin Slaughter is dus geen literair auteur.
quote:Daar waar literaire auteurs vaak een boodschap op artistieke wijze willen overbrengen, zijn schrijvers van lectuur gericht op het schrijven van teksten die vooral ter ontspanning gelezen moeten worden.
Maar volgens mij vallen daar een aantal van die zogenaamde literaire thrillers ook onder. Misschien hebben ze wel gepoogd het op "artistieke wijze" over te brengen, maar zijn ze daar niet echt in geslaagd.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Dit is een interessante topic.
Ik was 5 jaar geleden ook eens een keer begonnen met het schrijven van een thriller. Helaas door bepaalde prioriteiten moest ik stoppen (opleiding). Ik had een titel, synopsis, een begin en een eind. De rest moest nog ingevuld worden. Toen ik weer de draad wilde oppakken, had ik helaas geen inspiratie meer.
Dus, een tvp-tje. Misschien leer ik hier nog wat van en ben benieuwd wat voor problemen de TS nog meer tegenkomt en of oplossing zij vindt. Succes!
Ik was 5 jaar geleden ook eens een keer begonnen met het schrijven van een thriller. Helaas door bepaalde prioriteiten moest ik stoppen (opleiding). Ik had een titel, synopsis, een begin en een eind. De rest moest nog ingevuld worden. Toen ik weer de draad wilde oppakken, had ik helaas geen inspiratie meer.
Dus, een tvp-tje. Misschien leer ik hier nog wat van en ben benieuwd wat voor problemen de TS nog meer tegenkomt en of oplossing zij vindt. Succes!
Deel je kennis, liefde en kunst, het is een manier om onsterfelijkheid te verwerven....
"He has a right to criticize, who has a heart to help" Abraham Linco
Wat is nog mooier dan dat je voor iemand iets kunt betekenen?
"He has a right to criticize, who has a heart to help" Abraham Linco
Wat is nog mooier dan dat je voor iemand iets kunt betekenen?
Of 't literair wordt, daar ben ik nog niet uit, maar ik schrijf al vanaf m'n tienerjaren. Helaas komen ze nooit af Heb hier dus allemaal verhalen liggen die half af zijn. Onlangs (na lange tijd) weer begonnen aan wat nieuws. M'n vriend denkt mee en dat is best verfrissend als ik vast zit. Wie weet wordt het nog wel eens wat. Hahaha.
Heb hier dus allemaal verhalen liggen die half af zijn. Onlangs (na lange tijd) weer begonnen aan wat nieuws. M'n vriend denkt mee en dat is best verfrissend als ik vast zit. Wie weet wordt het nog wel eens wat. Hahaha.
(Un)masking for the greater good.
De term literaire thriller wordt m.i. veelal als marketinginstrument gebruikt om een bepaald genre aan de man of vrouw te brengen. En daar is in het geheel niets mis mee. Natuurlijk belooft de vlag mee dan de lading dekt. Belangrijk is echter a) is het een thriller, b) is er een pakkend verhaal van gemaakt en c) komt er een verrassende plot uit.
Ik las laatst iets waarbij de hoofdfiguren aan het einde van het verhaal een geldkist tussen de wortels van een boom uit stonden te graven.De bad guy legde vervolgens het loodje want bovenop het geld lag een revolver. Een beetje roverhoofdmanniveau; een plot waar je niet vrolijk van wordt.
Esther Verhoef schrijft op je zinnen en beheerst naast het 'literaire'ook het actie-genre. Ben je als schrijver OK.
Ik las laatst iets waarbij de hoofdfiguren aan het einde van het verhaal een geldkist tussen de wortels van een boom uit stonden te graven.De bad guy legde vervolgens het loodje want bovenop het geld lag een revolver. Een beetje roverhoofdmanniveau; een plot waar je niet vrolijk van wordt.
Esther Verhoef schrijft op je zinnen en beheerst naast het 'literaire'ook het actie-genre. Ben je als schrijver OK.
Dat is toevalligquote:Op woensdag 14 oktober 2009 23:23 schreef broer het volgende:
[..]
Is de vakantie al bijna voorbij, Nadine?
De vakantie is voorbij. Al heel lang, eerlijk gezegd. Ik had even geen zin om te schrijven; ik moest ook werken. Daarna kreeg ik weer wél zin om te schrijven, maar toen moest ik nog steeds werken. Twee weken geleden belde een goede vriendin mij op met de mededeling: "Je raadt nooit waar ik sta, ik ga mijn werk bij het Financieele Dagblad opzeggen, wat zeg je daarvan?" Zij was, net als ik, literair recensent. Dus ik zei: "Ik bel je over een half uur terug, dan heb ik ook leuk nieuws." Nadat ik had opgehangen, heb ik meteen mijn chef (van Het Parool) gebeld en ook mijn werk opgezegd.
Om het te vieren gaan wij - mijn werkeloze vriendin en ik, dus - naar Barcelona.
Maar goed, toen had ik dus ineens veel tijd. Ik dacht een beetje na. Twee dagen later heb ik een literair agent gebeld. Ik dacht: ik ben een deadlineschrijver, ik moet mezelf geen twee jaar de tijd geven om een boek te schrijven. De literair agent wilde met me afspreken. Afgelopen maandag ben ik er langs geweest. Het ging allemaal een beetje harder dan ik had verwacht, want nu heb ik inderdaad een verschrikkelijke deadline om mijn nek hangen: maandag moet ik de synopsis inleveren ('Proposal', noemt hij dat) en een paar hoofdstukken. Daarmee gaat hij proberen een deal te maken met een uitgeverij, als ik het goed heb begrepen, want de reden waarom ik wil samenwerken met een agent is heel simpel: ik zoek een goede redacteur. Iemand die kritiek geeft, adviseert, meedenkt enzovoort. (En bij de uitgeverij van mijn vorige boek ben ik weg, of liever gezegd: de uitgeverij is weg, van de aardbodem verdwenen.)
Dus na ga ik opnieuw nadenken. Die doorzonthriller is van de baan. Het leek me uiteindelijk toch wat te hoog gegrepen, zo'n ingewikkelde plot. Maar in grote lijnen heb ik wel vastgehouden aan de tekst die ik hier ooit heb neergezet, over de moeder, de dochter en de pleegdochter. Ik heb alleen het verhaal een beetje aangepast, zodat de spanningsboog wat minder prominent is.
Het plan is als volgt: ik maak een synopsis, die moet maandag af zijn. Daarna maak ik een zogenaamde 'scèneketting', ik had er nog nooit van gehoord maar de agent gaf me dit advies en ik geloof dat het wel een goed idee is: je breit het begin en het eind van je manuscipt met zo'n ketting - een reeks van 40 of 80 scènes - aan elkaar. Ja, dat klinkt simpel. In feite heb je dan het hele skelet van je verhaal op papier staan. Ik ga het wel proberen, omdat het een handige manier is om op voorhand al te controleren of de balans klopt, of de zwaartepunten op de juiste plek zitten, of de personages kloppen en of je ze inderdaad allemaal nodig hebt, enzovoort.
Nu is het nog even de vraag of ik al die dingen ook hier op het forum ga zetten. Het is wel leuk; ik heb volgens mij ooit gezegd dat ik hier ging laten zien hoe een boek tot stand komt, met alle rampspoed die daarbij hoort, en ook alle opwinding en voldoening natuurlijk (als het goed gaat). Maar ik twijfel een beetje. Dit verhaal wordt ingewikkelder dan het Dagboek-verhaal, in zo verre dat ik me afvraag of ik het in één vloeiende lijn kan opschrijven. Ik moet veel schakelen met tijden, van vroeger naar nog vroeger naar nu, en weer terug, en om die reden heb ik ook besloten dat ik echt een eerste versie maak, een ruwe tekst die ik daarna pas echt in elkaar ga zetten.
Hoe dan ook moet die eerste versie in februari af zijn. In tegenstelling tot mijn vriendin heb ik namelijk wel een deur opengehouden bij de krant, ik mag terugkomen als ik wil. Enige haast is dus wel geboden. En daar zou een topic wel bij kunnen helpen
Sebes?
En elke dag zitten en minstens 750 woorden neerpleuren. Dondert niet of je het in de tweede versie allemaal weer schrapt, gewoon uren maken. Heeft mij erg geholpen
En elke dag zitten en minstens 750 woorden neerpleuren. Dondert niet of je het in de tweede versie allemaal weer schrapt, gewoon uren maken. Heeft mij erg geholpen
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja en ja. Ik ga het proberen.quote:Op donderdag 15 oktober 2009 02:33 schreef wonderer het volgende:
Sebes?
En elke dag zitten en minstens 750 woorden neerpleuren. Dondert niet of je het in de tweede versie allemaal weer schrapt, gewoon uren maken. Heeft mij erg geholpen
Hoe lang heb jij erover gedaan? Hoe groot was het uiteindelijke manuscript? (Als je tenminste al klaar bent). Ik heb vier maanden de tijd voor 75 - 100 pagina's, ik vraag me af hoeveel woorden dat zijn; ik ben gewend om in woorden te denken en dat zouden er (voor een niet al te grote roman) 65.000 - 75.000 moeten zijn, ongeveer.
In het begin lukt het me trouwens niet, 750 woorden per dag. Ik wil eerst het begin goed hebben: de toon, hoe het loopt, hoe de verteller klinkt. Dus ik ben nu steeds aan het priegelen. En ik heb een beetje koudwatervrees. Maar goed, vandaag gaat die synopsis er komen.
Ik heb dit bedacht:
Het verhaal bestaat uit 3 cirkels. De buitencirkel draait om het recente verleden (zeg: 4 jaar geleden). De binnencirkel draait om het iets verdere verleden (6 jaar geleden), en dan is er nog een binnenste cirkel die - vanzelfsprekend - in het verste verleden speelt (10 jaar geleden). Drie tijdvlakken. En die ga ik door elkaar snijden in het verhaal. Het is dus één grote flashback, en voor de lezer maakt het niet zoveel uit in welke 'cirkel' het verhaal zich bevindt, maar voor mezelf is het belangrijk om te weten welke informatie bij welk tijdvlak hoort.
Dat ga ik nu voor mezelf uittekenen op een papier, met bij elke cirkel de bijbehorende thema's/gebeurtenissen. En aan de hand van die tekening maak ik de synopsis. Onder een synopsis versta ik een schema, het is dus geen samenvatting, die maak ik in tweede instantie (en die zit al in mijn hoofd). Dat is het plan voor de dag.
Dat klinkt wel héél gemakkelijk. Die Sebes is toch een aardig druk persoon. Hoe heb je dat aangepakt?quote:Twee dagen later heb ik een literair agent gebeld. (...) De literair agent wilde met me afspreken.
Ik ben benieuwd hoe het werken onder grote druk je bevalt. Succes!
Gemaild en uitgelegd dat ik mijn werk had opgezegd om een boek te gaan schrijven. En of hij me daarbij wilde helpen. Hij vond het leuk, dus toen hebben we afgesproken. Hij kende mij van naam, als recensent en schrijfster, dus dat zal wel geholpen hebben.quote:Op donderdag 15 oktober 2009 14:06 schreef broer het volgende:
Dat klinkt wel héél gemakkelijk. Die Sebes is toch een aardig druk persoon. Hoe heb je dat aangepakt?
Ik ookquote:Ik ben benieuwd hoe het werken onder grote druk je bevalt. Succes!
Drie maanden over zo'n 60k woorden, toen nog twee maanden voor het herschrijven van bepaalde stukken die ik al af had (daar deed ik in totaal ook iets van twee maanden over denk ik) en niet meer pasten. Totaal is 105k woorden.quote:
[..]
Ja en ja. Ik ga het proberen.
Hoe lang heb jij erover gedaan? Hoe groot was het uiteindelijke manuscript? (Als je tenminste al klaar bent). Ik heb vier maanden de tijd voor 75 - 100 pagina's, ik vraag me af hoeveel woorden dat zijn; ik ben gewend om in woorden te denken en dat zouden er (voor een niet al te grote roman) 65.000 - 75.000 moeten zijn, ongeveer.
Je moet echt een knop omzetten ja. Ik heb het "geleerd" tijdens een marathon schrijven op een schrijfforum. Elke dag je opbrengst op het forum pleuren en dan krijg je er van anderen ook meteen commentaar op zodat je (in het ideale geval) dat commentaar in je volgende dagproductie kan verwerken. Ik stuurde mijn dagelijkse productie ook naar een schrijfmaatje en dan kreeg ik het per ommegaande met commentaar weer terug. Dat hielp mij, zo'n stok. Maar jij hebt Sebesquote:In het begin lukt het me trouwens niet, 750 woorden per dag. Ik wil eerst het begin goed hebben: de toon, hoe het loopt, hoe de verteller klinkt. Dus ik ben nu steeds aan het priegelen. En ik heb een beetje koudwatervrees. Maar goed, vandaag gaat die synopsis er komen.
Dat klinkt fucking ingewikkeld. Veel succesquote:Ik heb dit bedacht:
Het verhaal bestaat uit 3 cirkels. De buitencirkel draait om het recente verleden (zeg: 4 jaar geleden). De binnencirkel draait om het iets verdere verleden (6 jaar geleden), en dan is er nog een binnenste cirkel die - vanzelfsprekend - in het verste verleden speelt (10 jaar geleden). Drie tijdvlakken. En die ga ik door elkaar snijden in het verhaal. Het is dus één grote flashback, en voor de lezer maakt het niet zoveel uit in welke 'cirkel' het verhaal zich bevindt, maar voor mezelf is het belangrijk om te weten welke informatie bij welk tijdvlak hoort.
Dat ga ik nu voor mezelf uittekenen op een papier, met bij elke cirkel de bijbehorende thema's/gebeurtenissen. En aan de hand van die tekening maak ik de synopsis. Onder een synopsis versta ik een schema, het is dus geen samenvatting, die maak ik in tweede instantie (en die zit al in mijn hoofd). Dat is het plan voor de dag.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, dat is wel snelquote:Op donderdag 15 oktober 2009 18:24 schreef wonderer het volgende:
Drie maanden over zo'n 60k woorden, toen nog twee maanden voor het herschrijven van bepaalde stukken die ik al af had (daar deed ik in totaal ook iets van twee maanden over denk ik) en niet meer pasten. Totaal is 105k woorden.
Ja, die stok is echt belangrijk. Dat is precies de reden waarom ik het nu zo heb aangepakt: ik wil het zien als een opdracht, niet als een project dat ik in mijn vrije tijd op een leuke manier kan gaan aanpakken, want schrijven is niet zo leuk. Niet als je echt wilt doorwerken. Ik heb met deadlines altijd al dagen van tevoren de pest in, ik schuif het voor me uit, loop te dralen, maar intussen ben ik in gedachten wel degelijk bezig met dat stuk: hoe begin ik, wat ga ik zeggen, etc. En als ik dan ga zitten, doe ik het gewoon. Dan werk ik desnoods de hele nacht door. En dat is wat ik inspiratie noem. Pure dwangquote:Je moet echt een knop omzetten ja. Ik heb het "geleerd" tijdens een marathon schrijven op een schrijfforum. Elke dag je opbrengst op het forum pleuren en dan krijg je er van anderen ook meteen commentaar op zodat je (in het ideale geval) dat commentaar in je volgende dagproductie kan verwerken. Ik stuurde mijn dagelijkse productie ook naar een schrijfmaatje en dan kreeg ik het per ommegaande met commentaar weer terug. Dat hielp mij, zo'n stok. Maar jij hebt Sebes
Nee, dat valt wel mee. Dat is alleen voor mezelf belangrijk, zo'n rare cirkel met tijdsvlakken. In het verhaal merk je er niks van.quote:Dat klinkt fucking ingewikkeld. Veel succes
Wat een ambitieus project. Dit topic heeft een onverwachte wending gekregen; leuk!
Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Het is wel een beetje ambitieus, jaquote:Op vrijdag 16 oktober 2009 06:07 schreef p-etr-a het volgende:
Wat een ambitieus project. Dit topic heeft een onverwachte wending gekregen; leuk!
Maar ik heb op een bepaalde manier vertrouwen gekregen door hier destijds een boek te schrijven. Ik weet nu dat het niet onmogelijk is om bijna dagelijks iets te maken (of te voltooien), want ik heb eerder op die manier gewerkt. En wat ik vooral heb geleerd van dat project, is dat een roman moet blijven 'stromen', om het zo maar te zeggen. Als ik het verhaal wegleg en vergeet, al is het maar een week, kan ik de draad bijna niet meer oppakken. Daarom lukte het me ook niet om het recenseren te combineren met schrijven; ik moest me steeds verdiepen in ándere verhalen, ándere ideeën, ándere personages, en op een bepaalde manier was daarna de magie van mijn eigen verhaal weg. Juist het begin vind ik heel moeilijk: durven geloven in je eigen verhaal. Het ontglipt mij steeds, als ik niet middenin dat verhaal blijft zitten.Nou ja, we zullen zien. (Misschien is het gewoon niet zo'n sterk verhaal, dat kan natuurlijk ook. En daar kom ik dan vanzelf wel een keer achter).
En heb je dat helemaal op eigen kracht gedaan, zonder hulp/steun/aanmoediging van buitenaf? Dat lijkt me wel moeilijk. En hoeveel woorden wil je in januari hebben geschreven?quote:Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Wat dat productie draaien betreft: ik ben ook zeer benieuwd. Ik denk dat het niet alleen voor elke persoon anders werkt, ik denk dat het ook voor elk boek anders werkt. Een tijdje geleden was ik op een boekpresentatie van iemand die een - heel succesvolle, bleek later - roman had geschreven, en hij beweerde dat hij de eerste versie met een snelheid van 10.000 woorden per dag binnen twee weken had opgeschreven. Als het al waar is, lijkt me dat een typisch geval van geestelijke nood
Hoe schrijf je in godsnaam 10.000 woorden per dag?!
Heb je ook echt de luxe om je alleen daarop te kunnen richten? Ik begrijp uit je posts dat je bij het Parool in elk geval tijdelijk gestopt bent, maar hoef je ook helemaal niets anders te doen in de tussentijd?quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 09:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Het is wel een beetje ambitieus, ja
En dan? Accepteer je het verlies, begin je aan iets anders, denk je daar liever nu nog helemaal niet aan?quote:Nou ja, we zullen zien. (Misschien is het gewoon niet zo'n sterk verhaal, dat kan natuurlijk ook. En daar kom ik dan vanzelf wel een keer achter).
Ja, zo'n beetje wel. Mijn vriend vindt het niet erg interessant. Ik weet mezelf wel te motiveren, behalve als er van alles ligt om mijn hoofd bezet te houden. Deadlines, onbeantwoorde mailtjes, dat soort ruis is vreselijk.quote:En heb je dat helemaal op eigen kracht gedaan, zonder hulp/steun/aanmoediging van buitenaf? Dat lijkt me wel moeilijk. En hoeveel woorden wil je in januari hebben geschreven?
Ik wil in januari ongeveer 70.000 woorden hebben. Dat is vanaf nu dus nog 45.000 en dat zijn er dan weer 500 per dag als ik uitga van half januari. Moet toch te doen zijn.
Je stelling dat het voor elk boek anders werkt, geloof ik. En jouw boek lijkt me niet het meest vlot schrijfbare met de sprongen en verschillende levens.quote:Wat dat productie draaien betreft: ik ben ook zeer benieuwd. Ik denk dat het niet alleen voor elke persoon anders werkt, ik denk dat het ook voor elk boek anders werkt. Een tijdje geleden was ik op een boekpresentatie van iemand die een - heel succesvolle, bleek later - roman had geschreven, en hij beweerde dat hij de eerste versie met een snelheid van 10.000 woorden per dag binnen twee weken had opgeschreven. Als het al waar is, lijkt me dat een typisch geval van geestelijke nood
Ik schrijf zelf chicklit en daarvoor hoef ik niet constant met van alles rekening te houden. Ongeremd schrijven is mogelijk, want ik ben nauwelijks gebonden aan research en ook van ingewikkelde schema's is geen sprake. Waarschijnlijk (hopelijk?) geldt dat ook voor deze succesvolle schrijver. Of hij is een wondermens. Wat hij trouwens sowieso is met tienduizend woorden per dag, zelfs al zou het gaan om doktersromans. Tienduizend, allemachtig. Ik denk niet dat jij of ik of iemand dat zou moeten nastreven.
Ik heb wel de financiële luxe om me alleen daarop te richten, dat is al heel wat, maar ik heb 3 kinderen... schrijven tussen 9 en 3 dus.quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 23:25 schreef p-etr-a het volgende:
Heb je ook echt de luxe om je alleen daarop te kunnen richten? Ik begrijp uit je posts dat je bij het Parool in elk geval tijdelijk gestopt bent, maar hoef je ook helemaal niets anders te doen in de tussentijd?
Ik denk dat de synopsis die ik nu maak al veel duidelijk gaat maken, in zo verre dat die wordt bekeken door uitgeverijen - als zij er iets in zien, ga ik ervan uit dat dit verhaal goed genoeg is. Zien ze het niet zitten, dan gooi ik het om of ik stop ermee. Dan ga ik vast wel weer iets nieuws bedenken, maar dat zal wel even duren. Ik ben nogal langzaamquote:En dan? Accepteer je het verlies, begin je aan iets anders, denk je daar liever nu nog helemaal niet aan?
quote:Ja, zo'n beetje wel. Mijn vriend vindt het niet erg interessant. Ik weet mezelf wel te motiveren, behalve als er van alles ligt om mijn hoofd bezet te houden. Deadlines, onbeantwoorde mailtjes, dat soort ruis is vreselijk.
En de telefoon
Ja, 500 woorden moet wel kunnen. Het probleem is alleen dat je elke dag 500 woorden moet schrijven, en ik heb wel vaak dagen die net anders lopen dan gepland. Dus ik moet mezelf ook nog een strikt leefritme gaan opleggen.quote:Ik wil in januari ongeveer 70.000 woorden hebben. Dat is vanaf nu dus nog 45.000 en dat zijn er dan weer 500 per dag als ik uitga van half januari. Moet toch te doen zijn.
Nu ik de synopsis bijna af heb, overweeg ik toch voor een chronologisch verhaal te kiezen. Zeker in de eerste versie is dat het gemakkelijkst. Het leek me leuk om steeds te schakelen in de tijd, zodat je het idee krijgt van een soort fotocollage - dus allerlei losse scènes die zich afspelen in verschillende periodes, en die uiteindelijk het hele verhaal vertellen. Maar dat kan ik altijd nog in tweede instantie doen.quote:Je stelling dat het voor elk boek anders werkt, geloof ik. En jouw boek lijkt me niet het meest vlot schrijfbare met de sprongen en verschillende levens.
Ik weet alleen dat die roman gebaseerd was op een autobiografisch gegeven, dat maakt het snelle schrijven iets begrijpelijker. Maar dan nog is het wonderbaarlijk (en ik geloof het ook niet echt). Wat ingewikkelde schema's betreft: ik heb dat ook nooit eerder gedaan. Ik hoop dat het me gaat helpen met wat ik maar 'de lange adem' noem: het is fijn om ver vooruit te kunnen kijken. Doe jij alles uit je hoofd?quote:Ik schrijf zelf chicklit en daarvoor hoef ik niet constant met van alles rekening te houden. Ongeremd schrijven is mogelijk, want ik ben nauwelijks gebonden aan research en ook van ingewikkelde schema's is geen sprake. Waarschijnlijk (hopelijk?) geldt dat ook voor deze succesvolle schrijver. Of hij is een wondermens. Wat hij trouwens sowieso is met tienduizend woorden per dag, zelfs al zou het gaan om doktersromans. Tienduizend, allemachtig. Ik denk niet dat jij of ik of iemand dat zou moeten nastreven.
Voor wat het waard is: vanochtend heb ik de synopsis en een eerste hoofdstuk opgestuurd naar het agentschap. Ik wilde een deadline, en die kreeg ik ook 
De afgelopen week voelde een beetje als How to bluff your way into selling a novel, want als je iets moet verkopen, is bluffen toegestaan (vind ik). Toen ik vorige week maandag tijdens het 'sollicitatiegesprek ' (want daar komt het in feite op neer) met een stralende lach beweerde dat ik al een heel eind op weg was met mijn roman, sprak ik niet helemaal de waarheid Maar ik dacht: dat loopt wel los. In werkelijkheid viel dat nog behoorlijk tegen, want de synopsis (of het proposal) moest nog uit de grond worden gestampt.
Daar heb ik me de afgelopen week dus mee bezig gehouden. Het heeft me wel een mooie sprong voorwaarts opgeleverd, want de plot is rond. Het verhaal heeft een paar onvoorziene wendingen gekregen, ik ga nu een totaal ander boek schrijven dan ik oorspronkelijk van plan was, maar de basis is wel min of meer intact gebleven en ik ben erg gelukkig met het eindresultaat. Dit is een verhaal dat ik heel graag wil schrijven, dat is het belangrijkste.
Volgens mij is het een goede synopsis geworden - doortimmerd, strakgetrokken, geen speld tussen te krijgen. Nou ja: ook dat is deels natuurlijk bluf. Als argeloze lezer krijg je de indruk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Inmiddels, na een week plotten en zwoegen, is dat trouwens ook het geval. Dat is dus de winst. Daar staat tegenover dat ik geen idee heb - want: niet genoeg afstand - of het ook echt zo goed is als ik zelf denk. (Ik heb mijn zwakke momenten, dan denk ik: 'Oh mijn god, deze bullshit gaat toch helemaal niemand serieus nemen?' Maar dat hoort erbij. En ik heb deze stress zelf veroorzaakt: ik wilde dat er iets op het spel zou staan, dat er een deadline zou zijn - so there you go ).
Behalve de synopsis heb ik dus ook een eerste hoofdstuk gefabriceerd. Het gebeurt volgens mij zelden dat een eerste hoofdstuk ook daadwerkelijk als eerste hoofdstuk terecht komt in een boek, dus ik heb het er vooral bij gedaan om een idee te geven van de stijl en de toon. Is het goed geworden? Ja. Ben ik tevreden? Nee, want dat ben ik nooit
Zoals altijd als ik iets heb ingeleverd, wil ik vandaag nog solliciteren op een baan in de bloemenwinkel op de hoek. Om ervan af te zijn. Van de stress, van het móeten excelleren, altijd maar het beste geven, en toch die twijfel: is het goed genoeg? En: waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Andere mensen hebben toch leuke, normale banen?
Enfin.
Alles bij elkaar heb ik mezelf wel behoorlijk voor het blok gezet, realiseer ik me nu. De afgelopen week heb ik heel hard gewerkt - gisternacht heb ik nog tot 4 uur zitten schaven aan de synopsis, omdat ik veel te laat ontdekte dat de 'proef-synopsissen' (die het agentschap mij ter inspiratie en voorbeeld had gestuurd) allemaal rond de 800 woorden telden. Mijn synopsis was een stuk langer: 1400. Dus ik heb de tekst alsnog teruggebracht tot 800.
En toen heb ik de stukken vanochtend verstuurd. Ik wacht in spanning af. Wat er nu precies gaat gebeuren, hangt natuurlijk af van het eerste oordeel: bij een afwijzing is de kans verkeken, dan moet ik alsnog op eigen kracht die roman gaan schrijven (dus zonder uitgeverij die me steunt), en als ze het wel goed vinden, wordt de roman (of de synopsis) 'geveild'.
Nu ga ik wijn drinken
De afgelopen week voelde een beetje als How to bluff your way into selling a novel, want als je iets moet verkopen, is bluffen toegestaan (vind ik). Toen ik vorige week maandag tijdens het 'sollicitatiegesprek ' (want daar komt het in feite op neer) met een stralende lach beweerde dat ik al een heel eind op weg was met mijn roman, sprak ik niet helemaal de waarheid
Maar ik dacht: dat loopt wel los. In werkelijkheid viel dat nog behoorlijk tegen, want de synopsis (of het proposal) moest nog uit de grond worden gestampt.Daar heb ik me de afgelopen week dus mee bezig gehouden. Het heeft me wel een mooie sprong voorwaarts opgeleverd, want de plot is rond. Het verhaal heeft een paar onvoorziene wendingen gekregen, ik ga nu een totaal ander boek schrijven dan ik oorspronkelijk van plan was, maar de basis is wel min of meer intact gebleven en ik ben erg gelukkig met het eindresultaat. Dit is een verhaal dat ik heel graag wil schrijven, dat is het belangrijkste.
Volgens mij is het een goede synopsis geworden - doortimmerd, strakgetrokken, geen speld tussen te krijgen. Nou ja: ook dat is deels natuurlijk bluf. Als argeloze lezer krijg je de indruk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Inmiddels, na een week plotten en zwoegen, is dat trouwens ook het geval. Dat is dus de winst. Daar staat tegenover dat ik geen idee heb - want: niet genoeg afstand - of het ook echt zo goed is als ik zelf denk. (Ik heb mijn zwakke momenten, dan denk ik: 'Oh mijn god, deze bullshit gaat toch helemaal niemand serieus nemen?' Maar dat hoort erbij. En ik heb deze stress zelf veroorzaakt: ik wilde dat er iets op het spel zou staan, dat er een deadline zou zijn - so there you go
).Behalve de synopsis heb ik dus ook een eerste hoofdstuk gefabriceerd. Het gebeurt volgens mij zelden dat een eerste hoofdstuk ook daadwerkelijk als eerste hoofdstuk terecht komt in een boek, dus ik heb het er vooral bij gedaan om een idee te geven van de stijl en de toon. Is het goed geworden? Ja. Ben ik tevreden? Nee, want dat ben ik nooit
Zoals altijd als ik iets heb ingeleverd, wil ik vandaag nog solliciteren op een baan in de bloemenwinkel op de hoek. Om ervan af te zijn. Van de stress, van het móeten excelleren, altijd maar het beste geven, en toch die twijfel: is het goed genoeg? En: waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Andere mensen hebben toch leuke, normale banen?Enfin.
Alles bij elkaar heb ik mezelf wel behoorlijk voor het blok gezet, realiseer ik me nu. De afgelopen week heb ik heel hard gewerkt - gisternacht heb ik nog tot 4 uur zitten schaven aan de synopsis, omdat ik veel te laat ontdekte dat de 'proef-synopsissen' (die het agentschap mij ter inspiratie en voorbeeld had gestuurd) allemaal rond de 800 woorden telden. Mijn synopsis was een stuk langer: 1400. Dus ik heb de tekst alsnog teruggebracht tot 800.
En toen heb ik de stukken vanochtend verstuurd. Ik wacht in spanning af. Wat er nu precies gaat gebeuren, hangt natuurlijk af van het eerste oordeel: bij een afwijzing is de kans verkeken, dan moet ik alsnog op eigen kracht die roman gaan schrijven (dus zonder uitgeverij die me steunt), en als ze het wel goed vinden, wordt de roman (of de synopsis) 'geveild'.
Nu ga ik wijn drinken
Tof zeg Vind het leerzaam, jouw verhaal.
Vind het leerzaam, jouw verhaal.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
inderdaad heel vet!! Maar het zou voor mij wat te professioneel zijn denk ik. Ik zou gek worden van deadline op mijn hobbyquote:Op maandag 19 oktober 2009 23:31 schreef wonderer het volgende:
Tof zeg
Mooi verhaal! En als je dit al in een week kunt bereiken, is een hele roman met een deadline ook haalbaar. Je zult de afgelopen week wel meer dan 500 woorden per dag geschreven hebben.
De onzekerheid, het idee om iets heel anders te gaan doen - heel begrijpelijk. Maar uiteindelijk geloof ik na het lezen van dit verhaal niet dat je ooit in die bloemenzaak zou kunnen werken zonder constant verhaalideeën te krijgen en toch weer te willen schrijven. Je bent veroordeeld tot dit leven.
De onzekerheid, het idee om iets heel anders te gaan doen - heel begrijpelijk. Maar uiteindelijk geloof ik na het lezen van dit verhaal niet dat je ooit in die bloemenzaak zou kunnen werken zonder constant verhaalideeën te krijgen en toch weer te willen schrijven. Je bent veroordeeld tot dit leven.
Wat leuk om dit terug te lezen. Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen...
Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen...
"Atb is lief, groetjes Peri."
Ik ookquote:Op vrijdag 30 oktober 2009 23:20 schreef Steve het volgende:
Wat leuk om dit terug te lezen.
Inmiddels ben ik wel begonnen met schrijven, 1000 woorden per dag (dat is dus 4000 woorden voor 4 werkdagen, plus de 2000 woorden die ik de week ervoor al had geschreven) en het valt me niet mee. Donderdag heb ik eindeloos zitten zwoegen op een tekst die waarschijnlijk in zijn geheel de prullenbak in kan, maar goed, het is me wel gelukt om door te bijten, en dat is ook iets waard. Slechte dagen zitten er altijd tussen. Maar door die slechte dag begon ik te twijfelen aan het hele idee, met als gevolg dat ik nu opnieuw in de synopsis zit te knippen. Het dode hout moet eruit. Of zo. Maar hoe langer ik ernaar kijk, hoe meer dood hout ik zie - het wordt een hele korte synopsis
Nou ja, dit is gewoon het begin. Moeilijk. Koudwatervrees.
Het probleem is dat ik eigenlijk vier romans heb verstopt in één synopsis. Ik moest vanmiddag ineens denken aan de voormalige literair recensente van De Telegraaf van wie ik laatst een roman heb besproken; haar naam ben ik vergeten, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat zij een overvolle, krankzinnige plot in elkaar had gedraaid die haar, als ze het slimmer had aangepakt, misschien wel drie of vier volwaardige romans had kunnen opleveren. Bovendien kwam zij aan het eind ineens nog op de proppen met een incestdrama, terwijl dat aan het boek niets meer toevoegde, simpelweg omdat de lezer zich tot dan toe – en we zaten letterlijk op de laatste pagina’s – geen seconde bewust was geweest van een mogelijke incestkwestie. Dus ja, wat is dan de schok? Je hebt in die eindfase geen tijd meer om die informatie te verwerken, je hebt er trouwens ook geen zin meer in, dat is nu eenmaal één van de wetten van de roman: het einde moet bevredigend zijn, niet verbijsterend.
Dus dat is de les die ik uit dat boek moet trekken
Ik spreek mezelf nu voortdurend toe: 'Klare lijnen, heldere opbouw, geen dood hout.'
Even een update
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Het schrijven was een drama, in zo verre dat ik eerst 3 hoofdstukken had geschreven die werden goedgekeurd door het agentschap. Ik maakte er een synopsis bij, en tijdens het schrijven kwam ik erachter dat de plot anders moest. Of nou ja, ik wilde het perspectief veranderen (een andere verteller). Dus ik maakte die synopsis en dacht: 'Straks heb ik een heel groot probleem, want als deze synopsis enthousiast wordt ontvangen, hang ik aan de hoogste boom en moet ik als een gek die hoofdstukken gaan herschrijven.' Maar ik deed het toch. Ik dacht aan het boek, dat zo goed mogelijk moet worden, en niet aan de deadline die me boven het hoofd hing. Achteraf kon ik mezelf er wel om wurgen, maar dat was - jawel - achteraf gepraat, dus daar had ik weinig aan.
Eerst werd dus de synopsis verstuurd. Die is heel goed ontvangen; bijna alle aangeschreven uitgevers waren geïnteresseerd in de eerste 4 hoofdstukken.
Dat was dus goed nieuws, maar het slechte nieuws was dat ik precies 1 week de tijd had om de tekst te voltooien, en dan moest er ook nog een extra (4e) hoofdstuk uit de hoge hoed worden getoverd. In feite kwam het erop neer dat ik alles moest herschrijven (ivm de perspectiefwisseling, dus) en zodoende heb ik ongeveer dag en nacht doorgewerkt. Ik dacht op een bepaald moment: 'Ah, dus zo raken mensen verzeild in een psychose.'
Het eindersultaat was... weet ik niet. Goed. Maar niet fantastisch. Denk ik. Nee, ik had na die schrijfmanie eigenlijk geen flauw idee, maar ik heb het gewoon weggestuurd, ik wilde tenslotte graag met een deadline werken, dus ik heb me aan de afspraak gehouden. Ik was vorige week donderdag om 16:00 uur klaar, en om 16:50 zijn de 4 hoofdstukken naar de uitgeverijen verstuurd. Daarna begon het wachten.
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Het schrijven was een drama, in zo verre dat ik eerst 3 hoofdstukken had geschreven die werden goedgekeurd door het agentschap. Ik maakte er een synopsis bij, en tijdens het schrijven kwam ik erachter dat de plot anders moest. Of nou ja, ik wilde het perspectief veranderen (een andere verteller). Dus ik maakte die synopsis en dacht: 'Straks heb ik een heel groot probleem, want als deze synopsis enthousiast wordt ontvangen, hang ik aan de hoogste boom en moet ik als een gek die hoofdstukken gaan herschrijven.' Maar ik deed het toch. Ik dacht aan het boek, dat zo goed mogelijk moet worden, en niet aan de deadline die me boven het hoofd hing. Achteraf kon ik mezelf er wel om wurgen, maar dat was - jawel - achteraf gepraat, dus daar had ik weinig aan.
Eerst werd dus de synopsis verstuurd. Die is heel goed ontvangen; bijna alle aangeschreven uitgevers waren geïnteresseerd in de eerste 4 hoofdstukken.
Dat was dus goed nieuws, maar het slechte nieuws was dat ik precies 1 week de tijd had om de tekst te voltooien, en dan moest er ook nog een extra (4e) hoofdstuk uit de hoge hoed worden getoverd. In feite kwam het erop neer dat ik alles moest herschrijven (ivm de perspectiefwisseling, dus) en zodoende heb ik ongeveer dag en nacht doorgewerkt. Ik dacht op een bepaald moment: 'Ah, dus zo raken mensen verzeild in een psychose.'
Het eindersultaat was... weet ik niet. Goed. Maar niet fantastisch. Denk ik. Nee, ik had na die schrijfmanie eigenlijk geen flauw idee, maar ik heb het gewoon weggestuurd, ik wilde tenslotte graag met een deadline werken, dus ik heb me aan de afspraak gehouden. Ik was vorige week donderdag om 16:00 uur klaar, en om 16:50 zijn de 4 hoofdstukken naar de uitgeverijen verstuurd. Daarna begon het wachten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Wel ben ik heel erg blij met het netto resultaat: 12.000 woorden. Het is een serieus begin. Ik moet nog wel veel doen aan de opbouw, want het is verschrikkelijk moeilijk gebleken om een complex verhaal vanuit het niets op te starten. Normaal gesproken begin je met schrijven, en dan ga je na een half jaar eens kijken of je er een logische opbouw in kunt aanbrengen. Bij mij moest dat nu in één keer gebeuren, en dat is dan ook niet heel goed gelukt. Zo zit er tussen de 4 hoofdstukken één stuk dat eigenlijk niet thuishoort in dit deel. Ik heb het er toch maar bij gedaan, omdat het op zichzelf een geslaagd hoofdstuk is. Het was een gok. Nou ja, het was überhaupt een gok.
Toch denk ik dat het een goede beslissing is geweest, ondanks alle stress. Voor mijzelf geldt tenminste dat ik op deze manier, met het mes op de keel, harder werk dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik heb mezelf echt uit de sponningen geschreven. Ja, het moest, dus ik deed het. Als ik mezelf een jaar de tijd had gegeven om een roman te schrijven, had ik nu misschien 2000 woorden bij elkaar geschreven, en heel lekker geslapen
Maar daar denk ik nu even niet aan
Ja, het is hard werken Ben benieuwd wie er uiteindelijk hapt.
Sterkte met de rest. Hopelijk gaat het je niet enorm tegenstaan.
Ben benieuwd wie er uiteindelijk hapt.Sterkte met de rest. Hopelijk gaat het je niet enorm tegenstaan.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Het wordt waarschijnlijk een boek over een schrijfster die in recordtijd een boek schrijft. Met integraal daarin opgenomen het boek dat die schrijfster schrijft, dat overigens ook gaat over een schrijfster die in no-time een heel boek schrijft. Het boek heeft zodoende wel 100 lagen en op het laatst weet de lezer niet meer welk boek-in-een-boek hij nou eigenlijk leest, en of hij het zelf wel is die het leest of dat hij alleen leeft in de gedachten van iemand anders die dat boek aan het lezen is. De werktitel is Spiegelpaleis. Op de laatste pagina voltooien alle schrijfsters tegelijkertijd alle boeken. Literatuurwetenschappers zullen een rechtzaak aanspannen om publicatie te voorkomen, uit angst dat wie die laatste bladzij opslaat, door het papier verzwolgen wordt.
quote:
Het wordt waarschijnlijk een boek over een schrijfster die in recordtijd een boek schrijft. Met integraal daarin opgenomen het boek dat die schrijfster schrijft, dat overigens ook gaat over een schrijfster die in no-time een heel boek schrijft. Het boek heeft zodoende wel 100 lagen en op het laatst weet de lezer niet meer welk boek-in-een-boek hij nou eigenlijk leest, en of hij het zelf wel is die het leest of dat hij alleen leeft in de gedachten van iemand anders die dat boek aan het lezen is. De werktitel is Spiegelpaleis. Op de laatste pagina voltooien alle schrijfsters tegelijkertijd alle boeken. Literatuurwetenschappers zullen een rechtzaak aanspannen om publicatie te voorkomen, uit angst dat wie die laatste bladzij opslaat, door het papier verzwolgen wordt.
Een soort hyperwereld van Sofie!
Ja, die met de ballen in de bek.
Nadine, had je niet beter eerst het verhaal verder uit kunnen werken voordat je met de uitgeverijen in zee ging?
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
Ja, die met de ballen in de bek.
Nou, het is inderdaad nogal een gok. Maar ik wil wel degelijk klaar zijn over 6 maanden, dat wil zeggen: met de eerste versie. Ik ben een ongelooflijke perfectionist, dus normaal herschrijf ik elk hoofdstuk tien keer, en dat komt de 'stroming' (van het verhaal) niet ten goede; volgens mij is het beter (voor mij, dus, en voor de voortgang van het verhaal) om mezelf te dwingen het een keer helemaal anders te doen. Mijn methode klopt niet. Dus nu probeer ik een nieuwe methode.quote:Op donderdag 10 december 2009 09:34 schreef Biancavia het volgende:
Nadine, had je niet beter eerst het verhaal verder uit kunnen werken voordat je met de uitgeverijen in zee ging?
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
En het lullige is dat ik die methode niet in mijn eentje kan uittesten. Ik heb een stok nodig, een deadline, want dan breekt vanzelf het moment aan dat ik niet meer kán herschrijven, en ja, onder hoge druk krijg ik opeens wel voor elkaar wat me anders niet lukt: snel nieuwe hoofdstukken schrijven, beslissingen nemen, stukken weggooien, enzovoort. Het is heel leerzaam, dat sowieso. En het doel van dit hele project was: een boek schrijven op professionele wijze, dus alsof het een opdracht is. Ik denk namelijk dat het daar uiteindelijk altijd op neerkomt. Schrijven is geen hobby. Tenminste, niet als je wilt publiceren.
Wat mij de afgelopen weken is opgevallen, is dat ik nu gedwongen word om belangrijke beslissingen METEEN te nemen, niet pas over vier maanden. Daarom heb ik het vertelperspectief op de valreep nog omgegooid. Ik besefte ineens dat het verhaal veel sterker zou worden als ik voor een andere verteller koos. Tegelijk besefte ik dat die ingreep me ongeveer 100 extra schrijfuren zou opleveren, want alles moest anders - maar als je voor het blok staat, en er zitten mensen op het verhaal te wachten, dan doe je het toch. Dat is winst. Ik heb nu het gevoel dat dit verhaal al helemaal in mijn systeem zit, ik zou het bij wijze van spreken in één ruk kunnen opschrijven, zo goed heb ik er al over nagedacht: thematiek, personages, plotlijnen, ontknoping.
Makkelijk gezegd, want intussen moet ik het wel waarmaken. Er zit dan ook een opportunistische gedachte achter dit plan: ik wil graag samenwerken met de beste mensen. Daar kan het boek alleen maar beter van worden. Het is eng om mezelf voor de leeuwen te gooien, maar voor het boek is het belangrijk dat er een goede redacteur op zit, iemand die meedenkt, die verstand van zaken heeft, en die met afstand naar de tekst kijkt. Daar doe ik het voor.
En uitgeverijen werken ook op deze manier. Ik heb in mijn synopsis niet alleen moeten vermelden hoeveel pagina's het boek gaat tellen (200, heb ik ervan gemaakt), ook de verschijningsdatum staat erin: najaar 2010. Dat betekent dat het in mei klaar moet zijn (eerste versie). Daarna heb ik de zomer om het verhaal te perfectioneren. Stel dat het augustus/september klaar is, dan gaan er nog eindeloos veel correctors overheen en krijg je allemaal drukproeven, dus voor oktober/november zie ik het niet verschijnen. Dat is over een JAAR.
En dan is het natuurlijk nóg maar de vraag of het lukt. Dat weet je nooit. Maar ik weet wel dat het voor mij, met een druk leven en drie kinderen en versnipperde werkuren, een goede kans is. Bovendien is het leven toch een beetje saai... living on the edge...
Hehehe,
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
Het fascineert mij ook. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit een paar pogingen ondernomen om te ontdekken wat er zo bijzonder is aan de schrijfsels van de thrillerdames, en mij kan het niet bekoren. Wellicht ligt het gewoon aan mij, maar ik vind hun schrijfstijl niet bepaald schokkend.quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:01 schreef Nadine26 het volgende:
Zoals gezegd: het fenomeen Esther Verhoef fascineert mij. Hetzelfde geldt voor Saskia Noort, die ook precies de juiste snaar weet te raken bij honderdduizenden lezers (of lezeressen) met haar literaire thrillers.
Sowieso vind ik de term 'literaire thriller' al jaren aan devaluatie onderhevig, zo dat al mogelijk was.
ZIjn al fijne discussies over geweest trouwens:
De 'literaire thriller' (liep uit op een flamewar
)En het (korte) vervolg: [HP'tje] Ik ben dol op Literaire Thrillers
Vond "Iedere Zweed die een moordsynopsis figuurkotst op de tafel van zijn agent heeft een 'literaire thriller' geknutseld." toch wel een mooie, al zeg ik het zelf
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Pfoei, wat een druk inderdaad.quote:Op donderdag 10 december 2009 00:16 schreef Nadine26 het volgende:
Even een update
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
Maar hou ons op de hoogte. ik vind het dapper van je
V.
Ja inderdaad, V. ja.
O, grappigquote:Op donderdag 10 december 2009 12:52 schreef wallofdolls het volgende:
Hehehe,
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Hoe gaat dat dan, als programmeur? Je schrijft als het ware een programma, neem ik aan, maar het schrijven is dan meer... wiskundig? Ik weet niks van programmeren, maar ik ben wel benieuwd naar zo'n proces. Dat weet ik ook niet. Ik had eigenlijk gemikt op een iets minder literaire uitgeverij, of in elk geval geldt voor de uitgeverij van mijn keuze (mijn favoriet) dat ze iets commerciëler zijn, er worden bijvoorbeeld ook zeer succesvolle literaire thrillers uitgegeven, en daarnaast hebben ze ook een echt literair fonds, maar van de aangeschreven uitgeverijen hapte nou uitgerekend déze uitgeverij niet. Dus ja... hoe zoiets werkt is mij ook een raadsel. En misschien schieten ze bij die uitgeverijen ook met losse flodders; uiteindelijk weet niemand precies wat 'literatuur' is, hoe je dat definieert. Voor literatuur moet je iets meer moeite doen, als lezer. Waarom lees ik 's avonds na een lange dag wel een tijdschrift of een literaire thriller probleemloos uit, en krijg ik het niet voor elkaar om een 'literaire' roman te lezen? Dat is, voor mij, het antwoord.quote:Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
(In de romans van Saskia Noort staan nooit woorden die niet afgesleten zijn. Zij kiest altijd voor het meest voor de hand liggende synoniem. Ik denk dat de spellingscontrole van de pc haar manuscripten moeiteloos leest; alle woorden zijn bekend, de tekst is, als het ware, een dikke babypap die vanzelf door de trechter glijdt, zonder brokjes of klonten. Klinkt een beetje vies, maar ik vind haar taalgebruik ook viezig. Verder vind ik Saskia Noort géén slechte schrijfster, want ze heeft een scherp oog. Ze heeft alleen geen scherpe pen. Het is allemaal opgeschreven in een lauw, voorgekauwd tijdschriftentaaltje.)
Ik herken het hoor. Heb ook wel eens een poging ondernomen om een boek van Esther Verhoef te lezen. Wat een walgelijk voorspelbaar boek. En saai. En vervelend. En veel te makkelijk lezen. Maar het stomme is, je leest het boek toch uit. Ondanks dat je je kapot zit te ergeren aan de schrijfstijl.quote:
[..]
Het fascineert mij ook. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit een paar pogingen ondernomen om te ontdekken wat er zo bijzonder is aan de schrijfsels van de thrillerdames, en mij kan het niet bekoren. Wellicht ligt het gewoon aan mij, maar ik vind hun schrijfstijl niet bepaald schokkend.
Sowieso vind ik de term 'literaire thriller' al jaren aan devaluatie onderhevig, zo dat al mogelijk was.
ZIjn al fijne discussies over geweest trouwens:
De 'literaire thriller' (liep uit op een flamewar
En het (korte) vervolg: [HP'tje] Ik ben dol op Literaire Thrillers
Vond "Iedere Zweed die een moordsynopsis figuurkotst op de tafel van zijn agent heeft een 'literaire thriller' geknutseld." toch wel een mooie, al zeg ik het zelf
V.
Ben benieuwd wat jij er van weet te maken Nadine!
Doe wat je niet durft.
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Ja, het is vooral de onzekerheid die de creativiteit onder druk zet. Maar ik kan die onzekerheid goed uitschakelen als de paniek maar groot genoeg is. Dan schakel ik eigenlijk alles uit, en ga ik in een soort verblinding (en een extreme alertheid) zitten werken. Dat is voor mij nou juist het wonder van de deadline. Alles valt weg. Ik heb meer last van verlammende onzekerheid als ik teveel tijd heb. Dan krijgt de twijfel ruim baan. En het grote probleem met schrijven (en vast ook met schilderen, muziek maken etc.) is dat je op een bepaald moment moet beslissen: klaar, af, dit is het. Ik kan die beslissing nooit nemen. Nooit. Dus laat ik de deadline opdravenquote:Op donderdag 10 december 2009 13:31 schreef Verbal het volgende:
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
V.
Eigenlijk geef je de verantwoordelijkheid over de kwaliteit van je verhaal dus uit handen. De agent/uitgever bepaalt wel of het goed is en vertelt je eventueel waar de fout ligt zodat je makkelijk en gericht kan werken en niet onzeker hoeft te zijn "klopt dit wel of moet het juist DAAR anders"?quote:
[..]
Ja, het is vooral de onzekerheid die de creativiteit onder druk zet. Maar ik kan die onzekerheid goed uitschakelen als de paniek maar groot genoeg is. Dan schakel ik eigenlijk alles uit, en ga ik in een soort verblinding (en een extreme alertheid) zitten werken. Dat is voor mij nou juist het wonder van de deadline. Alles valt weg. Ik heb meer last van verlammende onzekerheid als ik teveel tijd heb. Dan krijgt de twijfel ruim baan. En het grote probleem met schrijven (en vast ook met schilderen, muziek maken etc.) is dat je op een bepaald moment moet beslissen: klaar, af, dit is het. Ik kan die beslissing nooit nemen. Nooit. Dus laat ik de deadline opdraven
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik geef een verantwoordelijkheid uit handen, maar niet die over de kwaliteit. Ik vind de kwaliteit er juist op vooruit gaan als ik onder druk werk. En ik zal nooit een verhaal inleveren waarover ik nog zulke grote twijfels heb, dus in de zin van: klopt dit wel? Het moet kloppen, dat lijkt me het minste. Ik vraag me ook niet af of het juist DAAR anders moet, en als ik het me afvraag, denk ik erover na en daarna verander ik het zelf. Nee, die verantwoordelijkheid geef ik niet uit handen; ik lever geen halve puzzel in die vervolgens door anderen in elkaar mag worden gezet.quote:Op donderdag 10 december 2009 18:02 schreef wonderer het volgende:
Eigenlijk geef je de verantwoordelijkheid over de kwaliteit van je verhaal dus uit handen. De agent/uitgever bepaalt wel of het goed is en vertelt je eventueel waar de fout ligt zodat je makkelijk en gericht kan werken en niet onzeker hoeft te zijn "klopt dit wel of moet het juist DAAR anders"?
Het gaat puur om de deadline, en om het wonder dat zich daarna voltrekt. Ik moest vorige week op woensdagnacht nog beginnen aan het laatste hoofdstuk, dat de volgende middag om 4 uur klaar moest zijn. Over zo'n hoofdstuk denk ik wel al een paar dagen na, ik weet al hoe ik begin, wat er ongeveer moet gebeuren en wat er door de personages wordt gezegd. Als ik dan ga zitten om het op te schrijven, ben ik bloednerveus. Maar dat vind ik fijn, dan gaat de adrenaline stromen en vervolgens werk ik net zo lang tot het er staat. Tussendoor even slapen. Daarna verder. En dan is het klaar, en heel goed gelukt. Wat is precies het verschil met 'rustig schrijven, in je eigen tempo'? Volgens mij is het enige verschil dat je dan niet zo scherp bent, en niet zo gefocust. Ik doe er dan veel langer over. Maar voor de kwaliteit maakt het niks uit, denk ik, omdat je met schrijven toch al nooit weet waar je uitkomt. Het zijn momenten, flashes, weet ik veel - en of je dat nou onder druk en midden in de nacht doet, of op je dooie akkertje gedurende zes weken, het gaat om het netto eindresultaat. Ik wil gewoon een hoofdstuk maken. Voor mij werkt dit het beste.
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.quote:Op donderdag 10 december 2009 13:57 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
O, grappig
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
[..]
quote:Dat weet ik ook niet. Ik had eigenlijk gemikt op een iets minder literaire uitgeverij, of in elk geval geldt voor de uitgeverij van mijn keuze (mijn favoriet) dat ze iets commerciëler zijn, er worden bijvoorbeeld ook zeer succesvolle literaire thrillers uitgegeven, en daarnaast hebben ze ook een echt literair fonds, maar van de aangeschreven uitgeverijen hapte nou uitgerekend déze uitgeverij niet. Dus ja... hoe zoiets werkt is mij ook een raadsel. En misschien schieten ze bij die uitgeverijen ook met losse flodders; uiteindelijk weet niemand precies wat 'literatuur' is, hoe je dat definieert. Voor literatuur moet je iets meer moeite doen, als lezer. Waarom lees ik 's avonds na een lange dag wel een tijdschrift of een literaire thriller probleemloos uit, en krijg ik het niet voor elkaar om een 'literaire' roman te lezen? Dat is, voor mij, het antwoord.
(In de romans van Saskia Noort staan nooit woorden die niet afgesleten zijn. Zij kiest altijd voor het meest voor de hand liggende synoniem. Ik denk dat de spellingscontrole van de pc haar manuscripten moeiteloos leest; alle woorden zijn bekend, de tekst is, als het ware, een dikke babypap die vanzelf door de trechter glijdt, zonder brokjes of klonten. Klinkt een beetje vies, maar ik vind haar taalgebruik ook viezig. Verder vind ik Saskia Noort géén slechte schrijfster, want ze heeft een scherp oog. Ze heeft alleen geen scherpe pen. Het is allemaal opgeschreven in een lauw, voorgekauwd tijdschriftentaaltje.)
Ik vind vaak schrijvers die hun stijl jarenlang serieus ontwikkeld hebben erg kunstzinnig overkomen. Vaak zijn mensen die literatuur schrijven mensen die zelfs de meest onnozele zaken tot een briljant verhaal kunnen omvormen. Dan gaat het niet om het verhaal, maar om de stijl. Soms is het verhaal dan wel weer briljant, maar ik vind het belangrijker hóe dat dan gebracht wordt.quote:De term "literatuur" wordt in pregnantere zin het vaakst tegenover lectuur gesteld. In die betekenis zou literatuur de "hoge, elitaire" vorm en lectuur de "lage, plebejische" vorm van teksten aanduiden. Daar waar literaire auteurs vaak een boodschap op artistieke wijze willen overbrengen, zijn schrijvers van lectuur gericht op het schrijven van teksten die vooral ter ontspanning gelezen worden.
Met name het aspect tijd vind ik hierin belangrijk. Steeds doelen stellen voor wat je op het gebied van taal wilt bereiken en steeds die doelen scherper stellen. Niet per se iets moeilijks, of complex, maar de juiste woord- of zinskeuze.
Ja, vage shit. Het is met heel veel dingen zo. Dat mensen denken dat ze met minder werk net zo veel bereiken als zij die al iets bereikt hebben. Literatuur schrijf je pas na jarenlang pielen. Goede muziek maak je pas na jarenlang puzzelen, op zowel het geluid als de stijl. Goede films komen heus niet van de grond als je niet 80 uur per week er aan werkt. Etc. Etc.quote:Op donderdag 10 december 2009 13:31 schreef Verbal het volgende:
[..]
Pfoei, wat een druk inderdaad.
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
Maar hou ons op de hoogte. ik vind het dapper van je
V.
Maar uiteraard. Het verhaal van het proberen is sowieso al tof genoeg. Wat het te verkopen verhaal ook moge zijn. Ik vind nu het echt spannend begint te worden, met uitgevers en dergelijke, een uiterst interessant topic
Ik ookquote:
[..]
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Oké, ik snap het. En te oordelen aan de tijd waarop je dit hebt gepost, ben je zeker een nachtwerkerquote:Op vrijdag 11 december 2009 04:08 schreef wallofdolls het volgende:
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
En wat voor programma's zijn dat dan, ik bedoel: het komt dus online, en wat kan je er dan mee als gebruiker? (Sorry, onontgonnen terrein voor mij
) En kun jij, als programmeur, ook zelfstandig besluiten een programma te maken, zoals ik nu dus een boek probeer te schrijven? En heb je ook 'voorbeelden', dus programma's die in elkaar zijn gezet door hele goede, getalenteerde mensen aan wie jij je kunt spiegelen?
Maar Nadine, is jouw opzet een 'literaire thriller' á la voornoemde dames te schrijven, of wil je meer? Ikzelf heb geen idee of ik het beter kan dan de Esther Verhoefs en de Marion Pauws van deze wereld (flexibel met taal kunnen omgaan is iets anders dan een boek schrijven), maar wél dat wat ik schrijf echt anders wordt. Maar het zal dan wellicht weer op iets anders lijken, dat kan ook. Alles is allang gedaan, natuurlijk.
V.
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Nee, het 'literaire thriller'-plan is eigenlijk alweer een tijdje van de baan, volgens mij heb ik het hierboven wel ergens uitgelegd. Het komt erop neer dat ik eigenlijk wel zeker weet dat ik zo'n soort boek niet kan schrijven. Want ook een literaire thriller moet met passie en overtuiging worden gemaakt, en ik voel die passie niet. Wel loop ik al heel lang rond met het verlangen om een plotgedreven verhaal te schrijven, maar een plot hoeft niet per se om een moord te draaien. In mijn verhaal gaat het - bijna net zo clichématig - om een familiegeheim. Toch denk ik dat alleen het gegeven een cliché is, en de uitwerking kan best origineel uitpakken, dat is tenminste de bedoeling.quote:Op vrijdag 11 december 2009 10:05 schreef Verbal het volgende:
Maar Nadine, is jouw opzet een 'literaire thriller' á la voornoemde dames te schrijven, of wil je meer? Ikzelf heb geen idee of ik het beter kan dan de Esther Verhoefs en de Marion Pauws van deze wereld (flexibel met taal kunnen omgaan is iets anders dan een boek schrijven), maar wél dat wat ik schrijf echt anders wordt. Maar het zal dan wellicht weer op iets anders lijken, dat kan ook. Alles is allang gedaan, natuurlijk.
V.
Als ik een etiket moet plakken op het soort boek dat mij voor ogen staat, zou ik het niet weten, maar ik heb wel een paar voorbeeldromans: Het diner van Herman Koch; Notes on a scandal van Zoë Heller; en zo zijn er wel meer romans waarin een sterke plot wordt opgediend in een heldere stijl. Ik ben eigenlijk meer een journalist, geen specifiek literaire auteur. Maar dat was Zoë Heller ook, voordat ze romanschrijfster werd; zij was zelfs, net als ik, literair recensent voordat ze zelf ging schrijven. Ik denk dat zij hetzelfde - beperkte - talent heeft als ik, maar ook met een beperkt talent kun je, als je het op de juiste manier aanwendt, iets heel moois maken. Dus dat is voor mij eigenlijk de uitdaging: zoeken naar die ene vorm, en die ene stijl, en dat ene onderwerp waarmee ik goed uit de voeten kan. Aan grote emoties moet ik me niet wagen, aan een meeslepende liefdesroman evenmin. Dat talent heb ik gewoon niet. Ik ben ook niet zo serieus. Ik kan de dingen niet heel serieus nemen, ik kan mezelf ook niet heel serieus nemen, en dat beperkt me natuurlijk wel in mijn mogelijkheden. Maar ik wéét dat van mezelf, en ik doe het ermee
Ik heb eigenlijk niet echt het verlangen om 'iets heel anders' te maken, zoals jij. Bij 'iets heel anders' denk ik aan experimentele literatuur, en daar ben ik niet zo gek op. Ik denk eigenlijk ook niet dat jij daarop doelt. Of wel?
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Als je boek uitgegeven wordt, dan koop ik het.quote:Op vrijdag 11 december 2009 11:31 schreef Verbal het volgende:
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
O.
Nee, ik ben n student in n studentenhuisquote:Op vrijdag 11 december 2009 09:08 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Oké, ik snap het. En te oordelen aan de tijd waarop je dit hebt gepost, ben je zeker een nachtwerker
En wat voor programma's zijn dat dan, ik bedoel: het komt dus online, en wat kan je er dan mee als gebruiker? (Sorry, onontgonnen terrein voor mij
.Naja, je kunt n webapplicatie programmeren (een website dus) , je kunt ook een gewoon programma programmeren (zoals je internetbrowser een 'gewoon' programma is). Maar afgezien van het uiteindelijke resultaat vind ik het redelijk t zelfde proces als n boek schrijven.
Fok! is een voorbeeld van een webapplicatie dat naar een zelfstandig besluit op internet is gekomen. Althans, dat dacht ik. Ander voorbeeld is Google. Is ontstaan als een niet concreet gedefinieerde studie-opdracht, maar wel zodanig geschreven dat iedereen het wil gebruiken. Totaal andere hoek, maar rateyourmusic.com is ook zoiets. Vaak zijn non-administratieve programma's ontstaan door een bepaald idee van een programmeur, zonder dat er van buitenaf een bepaalde definitie van is gegeven of zelfs maar vraag naar is.
Maar goed. Boeken schrijven dus .....
Ik ga het ook kopen als het wordt uitgegevenquote:Op vrijdag 11 december 2009 11:31 schreef Verbal het volgende:
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
Maar een spannend verhaal dat vermaakt en lekker wegleest, is volgens mij heel moeilijk om te schrijven, dus je legt de lat toch hoog. Wat mij is opgevallen in mijn tijd als recensent (toen ik bijna alle recent verschenen Nederlandse literatuur las), is dat het leeuwendeel van de Nederlandse romans goed is geschreven. Prima. De zinnen lopen, de alinea's vloeien mooi in elkaar over, kortom: die mensen kunnen allemaal schrijven. Maar goed kunnen schrijven is niet genoeg. Het gaat er juist om dat het verhaal blijft boeien. Dat lukt maar een enkeling. Tachtig procent van de romans loopt na ca. 60 pagina's muurvast. Het gaat nergens heen, er is geen prikkeling meer, de rek is eruit. Daarom denk ik ook dat de mindere goden, en daaronder reken ik mezelf, er verstandig aan doen om met een plot te werken. Dat geeft houvast. Je hebt een spanningsboog nodig om de lezer door dat boek te sleuren. Veel literaire fijnproevers kijken neer op plotgedreven romans, dat vinden ze te gemakkelijk, te oppervlakkig. Ik niet. Een goede plot uitdenken, zoals Herman Koch heeft gedaan in Het diner, vind ik heel bewonderenswaardig.
Dat brengt me op het volgende.
De plot van Koch is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik heb mijn plot verzonnen. Ik heb er eindeloos op zitten broeden, ik heb gesleuteld en gewrikt, net zo lang tot ik zelf het idee had dat ik ermee weg zou komen. Het moet wel kloppen, natuurlijk - geloofwaardig zijn, dus. Ik was heel bang dat mijn synopsis, die intussen al verstuurd was naar de uitgeverijen, ongelezen retour zou komen omdat mensen zouden denken: die is gek, dat kán helemaal niet. Goed, dat gebeurde niet, blijkbaar had ik het overtuigend genoeg opgeschreven.
Vervolgens kocht ik twee dagen later een Amerikaans tijdschrift. Tot mijn verbijstering las ik daarin een verhaal dat sterke gelijkenissen vertoont met die verzonnen plot van mij. Dat verhaal is waargebeurd. Het is een schitterend verhaal, eigenlijk nog wel een beetje sterker en beter dan mijn eigen variant, en dit gaat allemaal gepaard met een meesterlijke plot (echt gebeurd, nogmaals) en een psychologische achtergrondschets die naadloos aansluit bij het verhaal dat ik heb bedacht. Het was, kortom, een cadeau dat me zo maar in de schoot werd geworpen. (Je zou er bijna bijgelovig van worden...
)Maar nu dus mijn vraag: zou ik die plot kunnen gebruiken? De grote lijnen komen overeen met mijn eigen verhaal, het 'familiegeheim' is identiek, de personages kloppen, het gaat uitsluitend om het motief. Iemand (de hoofdpersoon, in beide gevallen) doet iets, en daarvoor heeft zij een goede reden. Zij vindt het zelf tenminste een goede reden. De andere personages denken daar anders over; die worden gedupeerd en genaaid en zijn woedend. Om het even abstract te houden
Mag je zo'n gegeven gebruiken in een roman? Ik vraag het me af. Ik denk het wel.
Zo, las je echt alles? Althans, alles wat van belang was? Dat is wel stoer.
Hmmm, ik weet het niet hoor. Ik bedoel. Ja, ze kunnen allemaal schrijven, maar ik vind het ook wel interessant dat je als een Remco Campert of een A.F.Th. een zodanige stijl aan kan houden dat je van elke nutteloze scheet nog een prachtverhaal kunt maken. Ik bedoel, wie is er nou helemaal geinteresseerd in 1000 pagina's jeugd van Albert Egberts (of A.F.Th zelf?) ? Niemand toch? En tóch boeit het. Dát vind ik razendknap. Niet per definitie t verhaalquote:Op vrijdag 11 december 2009 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Wat mij is opgevallen in mijn tijd als recensent (toen ik bijna alle recent verschenen Nederlandse literatuur las), is dat het leeuwendeel van de Nederlandse romans goed is geschreven. Prima. De zinnen lopen, de alinea's vloeien mooi in elkaar over, kortom: die mensen kunnen allemaal schrijven. Maar goed kunnen schrijven is niet genoeg. Het gaat er juist om dat het verhaal blijft boeien. Dat lukt maar een enkeling. Tachtig procent van de romans loopt na ca. 60 pagina's muurvast. Het gaat nergens heen, er is geen prikkeling meer, de rek is eruit. Daarom denk ik ook dat de mindere goden, en daaronder reken ik mezelf, er verstandig aan doen om met een plot te werken. Dat geeft houvast.
Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Mag je zo'n gegeven gebruiken in een roman? Ik vraag het me af. Ik denk het wel.
Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?
Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?
Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?
V.
Ja inderdaad, V. ja.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |