Het OUD Estafette Topic deel 6

Over mijn jeugd ga ik niet te veel uitwijden, ik ben in ieder geval geboren in 1983 in een plaatsje in Gelderland. Ik ben daar ook gedeeltelijk opgegroeid. Ergens in mijn vierde levensjaar werd ik opgenomen met een ontsteking in de harde delen van mijn hersens. Die ontsteking heeft zoveel invloed gehad op mijn verdere leven dat ik het wil noemen. Voor mij was het een hele heftige periode, zowel lichamelijk (natuurlijk) als geestelijk. Lichamelijk ben ik vrij goed hersteld, geestelijk nooit meer. Ik kreeg last van verlatingsangst en ik kreeg al op zeer jonge leeftijd periodes waarbij ik echt het gevoel had dat ik buiten mezelf stond. Echt buiten mijn lichaam, buiten de tijd zelfs, buiten de dingen die ik wist en die ik kon.

Dat was voor mij erg verwarrend. In mijn familie waren de nodige problemen waardoor ik _{weet ik nu} niet goed genoeg geholpen ben om grotere problemen te voorkomen. Ze konden er niet mee omgaan en het gevoel is vaak afgekapt en weggestopt. Iets wat ik na een tijdje zelf ook ben gaan doen. Ik kwam voor de rest ook goed mee dus voor andere mensen was er niets aan de hand en dat voelde prettig. Prettiger dan toegeven aan wanhoop en chaos. Ik kan me nu nog een moment herinneren waarbij ik in groep drie als één van de eerste kinderen een vulpen kreeg. Die kreeg je pas als je goed genoeg met potlood kon schrijven. Ik was blij en trots. Maar na een weekend wist ik ineens niet meer hoe ik de pen moest gebruiken. In mijn hoofd kon ik het niet meer vinden en mijn hand deed niks meer. Dat kan natuurlijk gebeuren. Maar ik wist toen al dat er iets echt niet goed was want er was echt geen verbinding meer tussen wat ik wist en voelde en wat ik moest doen. Stress en verdriet. Faalangst, zei men. Later bleek anders. Dat soort kleine dingen die voort zijn gekomen uit ziek zijn, hebben er voor gezorgd dat ik me echt niet staande kon houden in onze familie en in de ontwikkeling die iedereen doormaakt. Ik kan me moeilijk verbinden met bepaalde dingen die gewoon belangrijk zijn. Soms ook met de tijd, met spullen, met mensen. Hierdoor zijn periodes in mijn leven heel zwart geweest, het is nog steeds verwarrend.

Het heeft dan ook erg lang geduurd tot ik me echt een moeder begon te voelen _{en nu beantwoord ik de vraag die Rewimo me stelde ook een beetje}. Het moederschap heeft me echt volledig van de kaart gebracht. En het heeft een hele tijd geduurd voordat ik dat kon plaatsen, voordat ik wist wie ik ben daarin. Na de de geboorte van Jolie ging het even heel goed met me maar ik denk dat het een soort roes was. Of een overlevingsgevoel. Want daarna was het echt helemaal mis. Ik ben een hele periode heel inactief geweest, slapeloos, depressief. Ik kon gewoon echt niets meer hebben of plaatsen vaak. Daarbij gebeurde juist in die periode allerlei dingen om me heen die echt verdrietig waren waardoor ik steeds maar niet dat kon vinden waarmee ik verder kon gaan. Tot dat het op die manier niet verder kon. Ik kwam er achter dat ik eigenenlijk continu op zoek was naar een plek om thuis te komen. Fysiek was ik dat wel, vaak, te vaak zelfs. Maar geestelijk was ik dat nooit. Ik was er nooit.

Op het moment dat ik me dat realiseerde en het ook echt zo voelde kwam ik er achter dat een thuis er wel was voor mijn dochter, dat er een bij ons thuis was voor de mensen waar ik van houd, maar dat ik zelf geen connectie maak, geen verbinding leg met dat gevoel. Met de plek. Met de tijd. Dat was ergens in 2006 en ik heb toen de knop omgezet. Vanaf dat moment heb ik er, over het algemeen dan, van alles aangedaan om beter te worden. De inactieve fysieke toestand waarin ik helemaal vast zat moest anders. Net als de inactieve geestelijke situatie waar minstens zo veel aan moest veranderen. Stukje bij beetje ben ik mijn hele levenspatroon gaan veranderen. Met alles dat erbij hoorde bepaalde dingen helemaal afgebroken en weer opnieuw opgebouwd. En het was heftig. Heel heftig.
Maar nu in 2009, in de lente, kan ik zeggen dat het nodig was. En dat het goed was.
Gaandeweg heb ik geleerd dat ik voor mij thuiskomen echt helemaal niet bij een plek hoort. Ik kan me net zo veilig als onveilig voelen in mijn eigen huis als ergens anders. Ik heb nog steeds weinig met spullen, ik snap echt helemaal niets van tijd zo af en toe. Maar ik leef nu zo dicht bij wat ik voel. En ik ben er en ik sta open. Niet meer alleen voor anderen, ook voor mezelf. De chaos maakt me niet meer in de war. Ik weet dat die chaos bij mij hoort, ik weet hoe ik hier mee leef, hoe ik thuis ben in dit gevoel.
Ik ken nog steeds zwarte dagen, zwarte uren, zomaar ineens. Ik ben nog steeds ook wel op zoek naar dingen, antwoorden en oplossingen. Het verandert met de dag en is van zo veel dingen afhankelijk. Alleen ik weet dat ik het ben, die er echt invloed op kan hebben.
Dat is pas de afgelopen maanden gekomen, het speelde al wel wat langer natuurlijk maar nog niet zo duidelijk en het zal vast ook wel weer wat minder gaan. Maar in zoals het nu is, ligt al mijn gevoel. En dat betekent dat ik dagelijks lach maar ook nog dagelijks huil. Maar het is oké. Ik kan ook huilen van het lachen en lachen om het huilen. Dat is wie ik ben, hoe ik ben.

En met dat gevoel ben ik nu absoluut een moeder voor Jolie, we lachen, er kan veel, ze heeft het fijn, ik ben open naar haar toe, ik neem mijn verantwoordelijkheden (en mijn onverantwoordelijkheden...) voor haar op me. Het is fijn dat ze zo relaxed aan tafel kan zitten te schilderen, hutten bouwt met haar vriendinnetjes en gewoon zomaar als ze daar zin in heeft verkleed en opgemaakt mee naar de stad gaat. Ik heb een fijne baan als medewerker pr en communicatie waar ik veel energie van krijg. De baan past bij mijn hobbies en passie; lezen en schrijven. Ik werk in een sector die toen ik er aan begon voor mij totaal onbekend was en waar ik nog steeds geregeld niet zo veel van begrijp. Maar ik vind dat juist lekker. Mijn collega's zijn leuk en dat is maar goed ook gezien de chaos die er af en toe is. En die ik soms zelf creëer. Daarnaast klus ik her en der nog bij. Meestal redactiewerk, soms wat schrijf of ander communicatiewerk. Dit houdt me gemiddeld fulltime bezig per week. Ik houd van letters. En van papier. Ik heb ook dozen vol met notities en soms gewoon met zinnen. Woorden kunnen zo veel betekenen, je kunt er zo veel mee zeggen. En ook niet.

Voor de rest breng ik gemiddeld zo'n 5 a 6 uur per week door in de sportschool en doe ik aan ballet _{ook geen standaard hobby boven de 20...} Dingen waar ik weer aan begonnen ben toen ik wist dat ik niet meer verder kon. En waar ik echt veel aan heb. Het is niet alleen fijn om aan het eind van een dag met Jolie en op werk nog iets anders te kunnen doen maar het helpt me als ik in beweging ben. Het maakt dingen voor mij meer helder, ik herken dingen eerder als ik sport. Ik voel meer maar voel me niet zo geraakt.

En ergens tussendoor spreek ik graag nog af met vriendinnen en twee goede vrienden, met mijn zus en met mijn oma. Dan maakt het me verder ook niet veel uit wat we doen, zo lang het maar samen is. Voor de mensen om ons heen zijn er ook veel dingen anders geworden de laatste tijd, sommige contact is hetzelfde gebleven maar met andere mensen heb ik echt dingen bewust moeten aanpassen of gebroken. Sommige mensen hebben me teruggevonden en daarbij geholpen, andere mensen absoluut niet. Soms niet leuk maar voor de beter. Ik ga er vanuit dat de juiste mensen me nog altijd weten te vinden. Ik ben overigens fulltime te druk, we hebben een bank staan voor onze oppassen want ik zit er waarschijnlijk een half uur per week op ofzo.

Voor de mensen voor wie bovenstaand relaas één grote wirwar of te veel leeswerk is. Het spijt me. Ik schreef al, ik ben chaos en ik houd van woorden. Dan heb je dat. Er is één nummer overigens dat voor mij echt alles samenvat en dat is Dark Road van Annie Lennox. Een nummer dat ik al vaak gehoord had totdat ik het een half jaar geleden ongeveer ineens hoorde tijdens een bodybalance-les _{daar heb je het al} en toen hoorde ik het ineens. Ook echt.

Ik heb niet echt een lievelingsfilm, of boek, of muziek. Dat kan bij mij echt per periode verschillen. Een lievelingsfilm heb ik sowieso niet echt, ik heb ook te weinig tijd om te kijken. Lezen doe ik wel graag en veel en van alles door elkaar. Ik lees ook van alles en heb niet echt een stijl daarin, daarom drie boeken die ik de afgelopen maanden gelezen heb en die me wel wat deden. Games4girls van Marion Bloem, een boek over vriendschap, ziekte en meisjesdingen. Zomaar na een aantal jaar weer uit de kast gepakt en het intrigeerde me weer. En ook gelezen Het bodybuildingvirus van Maurice Kurvers, aan begonnen omdat het op de toonbank lag in de bibliotheek ofzo. Een boek dat je lekker wegleest, een geromantiseerde autobiografie over een jongen die besluit dat hij bodybuilder wil worden en daar helemaal van in de ban raakt. Aan de ene kant grappig maar ook een mooi verhaal over je dromen waarmaken. En iets heel anders Laten wij aanbidden van Ann-Marie MacDonald, een familiedrama rond 1900. Prachtig meeslepend verhaal waar ik een hele nacht voor ben wakker gebleven.
Muziek luister ik vooral tijdens het fietsen en hardlopen en dat kan eigenlijk van alles zijn, meestal dingen die ik net ergens gehoord heb en me op dat moment wel aanspreken. Ik luister vaak dingen 30 keer achter elkaar en dan maanden niet meer. Ik zet bijna nooit een cd aan thuis (behalve kindermuziek....) maar als ik het doe dan is het meestal iets van Seal of Coldplay. Daar houd ik van, qua stemmen en teksten.

Ik lees en hoor dagelijks dingen waar ik om moet lachen. Op mijn werk, met mijn collega's en rare verhalen uit de technische sector. Natuurlijk de verhalen van mijn eigen kleuter die veelal nergens over gaan 'Nou mam en toen zat ik dus in de heksensoep te roeren en ik zeg tegen J. we hebben nog paardenbloemen nodig maar die waren er niet dus toen deden we met narcissen. Ik denk niet dat juffie het leuk vond maar ja. En wat denk je? Het kon niet met narcissen, heel die heksensoep mislukt joh!' Waar ik al een tijdje om moet lachen is een opmerking van een vriendinnetje van Jolie. Een lief en eerlijk kind dat me op een dag vroeg; 'L. waar is de moeder bij jullie thuis eigenlijk altijd?

Er zijn maar weinig dingen waar je me 's nachts voor wakker moet maken. Ik ben wel blij me het zomerseizoen, ik hou van fruit, veel vers fruit. En van fruit op mijn brood. En dat brengt me bij de vraag van Grijs want Jolie houdt ook veel van fruit en van fruit op haar brood. Dus daarin lijkt ze op mij. En in nog veel meer opzichten lijkt ze op mij.
Qua uiterlijk lijken we, ze is absoluut mijn dochter. Daar vind ik niet zo veel van. Ik hoop voor d'r dat ze zich goed voelt bij hoe ze eruit ziet en het kan me verder niet schelen of ze daarin op wie dan ook zou lijken. Je kan er ook niets aan veranderen natuurlijk. Voor de rest houdt ze van bepaalde dingen waar ik ook van houd maar ik weet niet zo goed wat aangeleerd gedrag is of niet. Ze houdt bijvoorbeeld van ballet maar ik weet niet zo goed of dat komt omdat het meisjeseigen is, of omdat ze in eerste instantie met mij mee mocht, of omdat ze er zelf gewoon veel van houdt. Het is in ieder geval iets dat ik als kind ook graag deed, net als fietsen overigens. Volgens mijn zus speelt ze ook op dezelfde manier als dat ik dat vroeger deed, dat weet ik zelf niet precies. Ze heeft een heel eigen karakter en is een stuk zachter dan dat ik ben. Wat ik wel aan haar zie, is dat ze absoluut geen winterkind is. De winterverhalen vindt ze te spannend, ze ziet er ook niet goed uit in de winter, ze houdt niet van koud en het doet haar ook geen goed om dan naar buiten te gaan. Dingen zijn haar 's winters snel te veel. Wat dat betreft ben ik weleens bang dat ze geen onbezorgde toekomst tegemoet gaat. Zodra de eerste zonnestralen doorbreken vliegt ze echt naar buiten, alles gaat drie versnellingen sneller en makkelijker. Ze stapt makkelijker op mensen af, ramen en deuren gooit ze open. Dat heb ik ook. Dat kan natuurlijk ook gedeeltelijk aangeleerd zijn of als je zo dicht op elkaar leeft als wij het overnemen van een stemming zijn maar Jolie trekt zich over het algemeen vrij weinig van mijn stemmingen aan.
En dan is er nog één ding waarin Jolie absoluut op mij lijkt. Ze is nogal tja, onhandig. Ze slaat geregeld een paar traptreden over, bekers worden zonder dop in en met inhoud in een tas gedaan, muren en paaltjes worden van dichtbij bekeken. Dat heeft ze van mij en daar kan ik van alles van vinden maar het is nou eenmaal zo. Jammer maar helaas, leer er maar mee leven. En dat vindt ze er zelf ook van. _{En dat is aangeleerd}