Bevallingsverhalen deel 8

Is die PI bewust? Lekker bemoedigend!

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 07-01-2009 17:17:43 ]

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 17:11 schreef Brighteyes het volgende:
Is die PI bewust? Lekker bemoedigend!

Precies mijn gedachte

en ik dacht hetzelfde

alle arme llm's...

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 19:58 schreef Lois het volgende:
Die PI was wel bewust ja

Lekkertje!

Nou, dan moeten we maar gauw een paar van de vlotte verhalen van de afgelopen week hier posten, dan valt het allemaal weer een beetje mee.

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 16:48 schreef Lois het volgende:
Het vorige deel: Bevallingsverhalen deel 7


Laatste reactie:

Oei, had ik het topic gesloten? Sorry, niet gezien, niet op gelet. Wat dat betreft ben ik net zo'n newbee, weet niet hoe je foto's post, wanneer je een topic sluit, hoe je een topic met links naar vorige delen mailt, heb pas sinds een paar dagen een avatar

[ Bericht 0% gewijzigd door Lovechild op 07-01-2009 21:00:47 (typo) ]

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 16:48 schreef Lois het volgende:
Het vorige deel: Bevallingsverhalen deel 7


Laatste reactie:
[..]

ik sluit idd niet uit dat dat het geval geweest is nee....
vind het heel naar van mezelf maar dat zou heel goed gebeurd kunnen zijn...
maar wil er wel even bij zeggen dat ik men zoontje voor geen goud zou willen missen...

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 12:11 schreef teamlead het volgende:

[..]

haar vrienden hadden ook niets door... er was echt niks aan haar te zien...
ik werd m'n bed uitgebeld door haar vriend "ja hoi.. we zitten in het ziekenhuis, countrytammy is net bevallen van een zoon"
ik ben nog nooit zo snel wakker geweest

leuk wakker worden he???
maar moet zeggen van men vrienden moest ik het hebben jullie waren geweldig!!!
nog steeds trouwens

quote:

Op donderdag 8 januari 2009 08:39 schreef countrytammy het volgende:

[..]

ik sluit idd niet uit dat dat het geval geweest is nee....
vind het heel naar van mezelf maar dat zou heel goed gebeurd kunnen zijn...
maar wil er wel even bij zeggen dat ik men zoontje voor geen goud zou willen missen...

Tja, heel naar van jezelf....het was misschien ook wel een soort zelfbescherming. Ik neem niet aan dat het handig is om zwanger te zijn van je ex terwijl je al een nieuwe relatie hebt. Dus ik kan me er ook wel iets bij voorstellen, dat je het dan onderdrukt. En het wil in mijn ogen dan al helemaal niet zeggen dat je dan dus ook niet blij bent met je kind.

Ik ben heel benieuwd, maar misschien ben ik nu te nieuwsgierig, naar je zoontje en de biologische papa. Wilde die ook vaderen of vond ie het allemaal wel prima en is het nu echt gewoon de zoon van jou en je nieuwe vriend?

der is natuurlijk veel comotie geweest erna.
ik ben toen mijn zoontje 4 weken was weg gegaan bij mijn ex man en naar men nieuwe vriend gegaan..
met het gevolg dat mijn ex man een vaderschapstest wou(wat ik ook wel kan begrijpen)
mijn zoontje is van mijn ex man blijkt uit de test(al wist ik dat al)
en nu is er een omgangs regeling.
mijn zoontje gaat iedere donderdag en om de week op zondag maar men ex man.
zodra mijn ex man weg is bij mijn ouders en een eigen woning heeft gaat hij om de week een heel weekend naar men ex.

Zoals velen hier wel weten ging de bevalling van Ive niet bepaald makkelijk, het duurde lang en eindigde met 2 vacuumpompen, heel veel pijn en een vaginawandruptuur en nog een boel hechtingen. Best traumatisch. Deze keer was ik dan ook flink bang voor de bevalling.

In de nacht van 2 op 3 januari voelde ik vochtverlies. Vruchtwater. Dus naar het ziekenhuis, maar er was onvoldoende vocht opgevangen om het zeker te weten. verder had ik ook geen echte weëen. Tegen de middag waren we daarom weer thuis, flink teleurgesteld dat het waarschijnlijk vals alarm was.

Maar dat was het toch niet helemaal, want waarschijnlijk was er toen een scheurtje in de vliezen gekomen en op 4 januari om 4.30 uur braken de vliezen geheel en kwam er een sloot vruchtwater vrij. En de weëen begonnen! We hebben de oppas voor Ive uit bed gebeld en zijn naar het ziekenhuis gegaan. Ik had aangegeven pijnstilling te willen als dat kon. Bij het toucheren om 8 uur had ik 7cm ontsluiting, de arts assistent gaf aan dat het nu waarschijnlijk vlot zou gaan, te vlot voor nog een ruggenprik. Met de toezegging dat ik na een uur nogmaals getoucheerd zou worden om te kijken of het echt zo vlot ging, ging ik akkoord dat er geen ruggenprik gegeven zou worden.
Om 9.15 uur had ik 10 cm ontsluiting! Maar geen persweëen. Een poging tot kathederiseren om de blaas leeg te maken en ruimte te maken mislukte. Ik moest nog gewoon weëen wegpuffen. Toen dat niet opschoot kreeg ik een infuus. Ook dat wilde niet vlotten. Ik bleef maar puffen. Ik had echt een ritme gevonden, dus het was nog wel te doen maar werd wel zwaarder. Mijn man pufte goed mee. Op een gegeven moment was ik het zat en had ik ook het idee dat de baby goed zakte. De arts kwam toen en wilde nogmaals kathederiseren proberen, voor het laatste zetje. Dat was even erg pijnlijk, maar al heel snel zei ze: "Het hoofdje komt!" Ik werd in pershouding gezet en mocht persen, na 2x persen was het hoofdje er al, toen even wachten ivm navelstreng rond nekje en daarna kwam ook het lijfje! We hebben een dochter! Volgens de papieren duurde het persen 2 minuten! _{Bij Ive was dat 1 uur en 3 kwartier.}

Wat ik heel bijzonder vind is dat ik het hoofdje geboren voelde en zag worden. Heel mooi. Zo speciaal, ze kwam echt rustig uit mij! _{Ive werd echt uit me gerukt.}

Ik heb 1 minihechtinkje gekregen en voor de rest zijn Fee en ik ongedeerd uit de strijd gekomen. Zo'n opluchting dat het ook zo kan!

Nou daarkan ik heel kort over zijn haha.

Op 6 september om 20.30 braken mn vliezen op het feest van mn broertje. Dus gelijk iedereen wist het Iedereen had gedronken dus ik was de BOB, maargoed, dat kon nu dus niet. Ik had gelijk lichte krampen. Om half 10 was ik thuis en ben gaan douchen, 10 uur weeen om de 3 minuten en hielde ruim 1,5 minuut aan. VK was er half 11, 5 cm ontsluiting, 12 uur int ziekenhuis. Om 02:00 uur 10 cm ontsluiting en om 02.36 uur was Luc er. Niet gescheurd, niet geknipt.

Geen erge pijn gehad, weeen waren wat onprettig maar dat was het verder ook wel.

Cattie fijn dat het nu 'prettig' is verlopen.
_{volgens mij is het katheteriseren, een katheder sta je achter bij een toespraak oid}

Wat fijn dat het nu zoveel 'prettiger' was Cattie.

DevilsChase!
Dat lijkt me balen zeg, als het op een feestje gebeurt ofzo, dat idd iedereen gelijk op de hoogte is.
Maar verder was het wel mooi vlot ook!

Cattie, wat klinkt dat goed!
zo anders dan bij Ive!

Devilschase..lekker nuchter verhaal! weeen 'onprettig' ?! Geluksvogel!

DC, doe mij zo'n bevalling! Wel fijn voor je! Er was toch nog iemand die nauwelijks wat voelde van de weëen?
Cattie, fijn dat het nu zo veel beter ging!

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 17:29 schreef marit1978 het volgende:
Cattie, wat klinkt dat goed!
zo anders dan bij Ive!

Devilschase..lekker nuchter verhaal! weeen 'onprettig' ?! Geluksvogel!

ik heb me de hele bevalling helemaal ontspant en me geconcentreerd op de tekst van een ventilator die daar stond, daarom heb ik er amper wat van gevoeld. De persweeen daarentegen waren heerlijk, letterlijk, ik vond dat echt geweldig

Het is 5 januari en ik ben vroeg naar bed gegaan, ik lig lekker in mijn bed en concentreer me op de baby in mijn buik die aan het schoppen is, ineens voel ik een soort knak en ik sta op en loop naar de badkamer. Terwijl ik plas voel ik een plens water uit me lopen. De vliezen. Water blijft uit me lopen met plensjes, we vangen het op en bestuderen het grondig, gelukkig is het helder. Zenuwachtig loop ik wat rond, rond 12 uur komen de eerste weeen. Auw, dit gaat niet leuk worden bedenk ik me. Liggend op mijn zij en met zijn hand stevig tegen me aan geklemt vang ik de pijn op. Denkend aan de ademhaling van de cursus. Het gaat op zich wel. Na een uur belt Michael de verloskundige, ze zegt dat ik onder de douche moet gaan en zodra de weeen een uur lang om de drie minuten komen en minimaal een minuut duren komt ze even voelen. Na een uur vraag ik hoe lang ik nog moet, het is bijna niet meer te doen. Ik wil even op bed gaan liggen maar zodra ik uit de douche stap wil ik terug dus hup weer terug. Om 2:10 gaat manlief weer bellen. Ik roep nog dat hij het een beetje aan moet dikken want ik wil graag dat ze even komt kijken. Hij zegt dat ze onderweg is. Ik stel me in op 3 centimeter ontsluiting heb ik me voorgenomen, misschien valt het dan niet tegen, maar hangend aan de douchestang hoop ik toch dat het meer is. Maar ja twee uurtjes bezig, verwacht nou maar niet teveel spreek ik mezelf toe. Om half drie komt de verloskundige de badkamer in. Ze zegt dat ze het bed klaar gaat maken zodat ze kan toucheren. Ik kom uit de douche. De verloskundige zegt dat ik tussen de weeen door naar het bed moet komen. Ik roep haar na dat er geen ' tussen de weeen door' is! Jawel zegt ze, gewoon als er een pauze is. Ineens heb ik het gevoel dat ik moet poepen. Dat is de baby zegt de verloskunidge, kom maar naar het bed dan kijk ik even. "GAAT NIET" kan ik nog uitbrengen en " HELP". De VK kijkt hoe ik over de badrand hang en zegt dat ik snel moet komen liggen omdat het weleens sneller kan gaan dan we denken. Zodra ik lig toucheert ze me en zegt meteen 9 cm ontsluiting en loopt vrij snel de kamer uit want haar spullen liggen nog in de auto. Het is 2:40 wanneer ik mag gaan persen. Ik vind het doodeng en durf niet goed. Na 40 minuten persen( AUW, nee durf niet, nee wil niet, help, %$%$^**#) is daar onze zoon. Ik krijg drie hechtingen en ben de uren na de bevalling totaal van de wereld in een soort van shocktoestand. De totale bevalling duurde 3 uur en 38 minuten volgens de papieren. Nu 4 dagen later heb ik het inmiddels wel redelijk verwerkt allemaal en geniet ik van onze zoon.

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 17:54 schreef Estrys het volgende:
Nu 4 dagen later heb ik het inmiddels wel redelijk verwerkt allemaal en geniet ik van onze zoon.

Fijn dat je de snelle bevalling iig. goed verwerkt hebt nu.
Ik moet altijd denken aan de 'lerares' van de zwangerschapsyoga die ik had. Zij vertelde altijd dat mensen het na een snelle bevalling best moeilijk kunnen hebben aangezien het allemaal heel snel en hevig is. Daarna kun je ook nog eens op onbegrip stuiten als je je bevallingsverhaal vertelt 'want iedereen wil toch zo'n snelle bevalling en daar mag je toch niet over klagen?' Daarbij wordt nog wel eens vergeten dat in recordtempo van 0 naar 10 cm ook geen eitje is
Het is ook best onwerkelijk als het zo snel gaat en je dan 'ineens' je kindje op je buik hebt liggen.

Wow Estrys, dat is inderdaad snel! Fijn dat je het nu een plekje hebt kunnen geven.

DC, ook vlot zeg! En knap dat je de pijn weg hebt kunnen focussen.

Cattie, ik schreef het je al eerder, maar wat fijn dat je nu ook een andere soort bevalling mee hebt gemaakt!

Estrys wat snel!

DC heerlijk nuchter geschreven idd.

Cattie wat fijn dat de bevalling zoveel beter ging dan bij Ive!

Ik moet nu ineens heel veel aan de bevalling denken en dromen. Mijn verhaal staat in het vorige deel. Bevallingsverhalen deel 7

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 18:16 schreef TearSong het volgende:

[..]

Fijn dat je de snelle bevalling iig. goed verwerkt hebt nu.
Ik moet altijd denken aan de 'lerares' van de zwangerschapsyoga die ik had. Zij vertelde altijd dat mensen het na een snelle bevalling best moeilijk kunnen hebben aangezien het allemaal heel snel en hevig is. Daarna kun je ook nog eens op onbegrip stuiten als je je bevallingsverhaal vertelt 'want iedereen wil toch zo'n snelle bevalling en daar mag je toch niet over klagen?' Daarbij wordt nog wel eens vergeten dat in recordtempo van 0 naar 10 cm ook geen eitje is
Het is ook best onwerkelijk als het zo snel gaat en je dan 'ineens' je kindje op je buik hebt liggen.

Dat is inderdaad precies zoals je het zegt. Het is heel onwerkelijk en je beseft nauwelijks wat je overkomt. Ik klaag niet maar de dag en nacht erna beleefde ik alles steeds opnieuw in mijn gedachten, ik zat dan ook de nacht erna om 4 uur met de laptop op schoot het bevallingsverhaal te typen.

Cattie, wat fijn dat deze bevalling je zo is meegevallen

DC, zo heb ik de bevalling ook wel een beetje ervaren. Maar bij mij ietsje minder kort.

Estrys, jemig wat vlug zeg. Ik moest best lachen op het eind met dat er geen 'tussen de weeën door' was.

Goed gedaan allemaal!

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 22:22 schreef Estrys het volgende:

[..]

Dat is inderdaad precies zoals je het zegt. Het is heel onwerkelijk en je beseft nauwelijks wat je overkomt. Ik klaag niet maar de dag en nacht erna beleefde ik alles steeds opnieuw in mijn gedachten, ik zat dan ook de nacht erna om 4 uur met de laptop op schoot het bevallingsverhaal te typen.

Zo ging het hier ook ongeveer. Ik heb de hele nacht met m'n man opgezeten en alleen maar gepraat over wat er precies gebeurde, hoe het in mijn beleving ging en hoe hij het zag, elkaars verhalen aanvullen om zo een echt 'totaalplaatje' te krijgen. Omdat het zo snel gaat komt het echte beseffen daarna pas denk ik.

Ik heb dat ook zo ervaren, pas achteraf komt het besef wat er nou eigenlijk gebeurd is en wat wanneer kwam, in welke volgorde. En het is heel erg heftig zo`n snelle bevalling, je propt in een uur wat de meesten uitsmeren over een half etmaal. En de naweeen moet je ook zeker niet onderschatten.

Wat leuk weer die verse verhalen. Het doet je inderdaad terugdenken aan je eigen bevalling

Ohja naweeen heb ik ook gehad, de hele tijd dat ik in het ziekenhuis lag.

hier ook gehad hoor, bij mies in 6 uur bevallen en bij dennis in 2,5 uur. (eertse wee tot kind) Nu scheelt het dat ik bij dennis wist wat ik kon verwachten, bij michelle vond ik het veel heftiger omdat de verlos me niet geloofde.
Maar alles ging zo enorm snel, dat ik ook zoiets had wat gebeurt me, vooral ook het feit dat ik nauwelijks hoefde te persen, maakte dat ik die nacht de bevalling wel tig keer heb overgedaan.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:30 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Ik blijf het een geweldige ervaring vinden
Maar het is wel behoorlijk pittig zo'n snelle bevalling.

Yup. Bij Tomas duurde het bij mij 1 uur en 3 kwartier vanaf de eerste wee en bij Yara 45 minuten. De 2e keer vond ik het minder erg want ik wist dat het snel zou gaan. Ik hield er al rekening mee tijdens de zwangerschap en was dus minder verrast. Bij Tomas was het echt blinde paniek gewoon. Ik was zo enorm angstig, omdat het zo heftig was en ik toen nog niet wist dat het zo snel zou gaan. Ik dacht echt tijdens een weeenstorm dat ik nog een uur of 8 door moest (de weeen waren tenslotte net begonnen) en raakte daardoor in paniek, want ik wist dat ik dat niet vol zou houden.

Gelukkig bij allebei geen naweeen gehad maar vooral de 1e keer was het zo onwerkelijk, bijna alsof ik geen 'echte bevalling' heb gehad.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:30 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Nou inderdaad. ik heb er nu nog steeds moeilijk mee.
Vliezen breken tot bevalling was 3 en half uur. In een hele korte tijd ben ik van 0 naar 10 cm gegaan en na de bevalling was ik kapot. Heeft misschien 1 uur of 1,5 uur geduurd want na het breken van de vliezen had ik niet meteen erge weeen.
Had niet eens tijd om na te denken.
Ineens was hij er en het heeft ook echt een tijd geduurd voordat ik echt van hem kon genieten. En dat doet pijn want nu hou ik zoveel van hem en kan ik het mijzelf kwalijk nemen dat ik dat in het begin niet had (schaam mij er zelfs voor)

Daar hoef je je echt niet voor te schamen, hoor!

(Ik vond eli ook de eerste dag lelijk en eng )

quote:

Ik blijf het een geweldige ervaring vinden

Zekers!

Zaterdagavond, 10 over 12 's nachts, ik kruip in bed en draai me lekker om. Opeens hoor ik *Pats*, ik schrik en denk dat het iets met mijn darmen is (geen idee waarom ik dat dacht maar ik verwachtte een enorme pijnscheut..) opeens voel ik allemaal warmte en vocht langs mijn benen lopen.. Vruchtwater dus!

Ik spring op (want hellup: mijn matras wordt nat!!!! ) en ren naar de badkamer.. John hoorde de knal ook en geloofde in eerste instantie niet dat het vruchtwater was.. Toen hij kwam kijken in de badkamer geloofde hij het wel; het vruchtwater kwam met plensen naar beneden.

Gelijk het ziekenhuis gebeld. In eerste instantie was ik er een beetje lacherig over, maar na 5 minuten kwamen de weeen volop ingezet. Snel naar het AMC dus!

Aangekomen in het AMC constateren ze dat het inderdaad vruchtwater is (logisch, mijn broek, sokken, slipje alles was doorweekt) en dat ik heftige weeen heb.

Na enig overleg van de gyn's hebben ze besloten me weeenremmers te geven, bevallen met 33 weken en 4 dagen is wel een beetje vroeg. Naast de weeenremmers krijg ik ook een prik in mijn been, dit om er voor te zorgen dat de longetjes van de baby een soort van groeispurt kunnen maken.


Om half 4 wijst een echo uit dat ik nog geen ontsluiting heb, de weeen worden echter steeds heftiger. Om half 5 voel ik persdrang, de gynaecoloog komt er snel bij en constateert dat ik inmiddels volledige ontsluiting heb..

Alles ging heel snel vanaf dat moment. Ik werd overgereden naar een andere kamer en daar werd me gezegd dat een keizersnede op dit moment veel complicaties met zich mee zou kunnen brengen en dat het kindje eigenlijk al zo ver is dat ze al bijna geboren is. Pfoe, shit, nu moet ik dus echt gaan bevallen terwijl ik me daar eigenlijk helemaal niet op had voorbereid

Toch met goede moed erin gegaan. Verstand op nul en we zien het wel. Na enige tijd ontstond er wel twijfel of ik het kindje zou baren of dat er toch een keizersnede zou komen, de weeenremmers begonnen nu namelijk toch een beetje te werken..

Uiteindelijk is Mila geboren op zondagochtend om 6.04, ze weegt 1880 en is ongeveer 42 cm lang.

Mila is direct na de geboorte in de couveuse gelegd op de intensive care afdeling van het AMC. Aan allerlei slangetjes ligt ze nu, een infuus voor antibiotica (omdat mogelijk mijn vliezen braken vanwege een infectie), een neussonde en allerlei plakkertjes om haar hartritme en zuurstofniveau in de gaten te kunnen houden.

Al snel bleek dat Mila het hartstikke goed doet, ze hoeft niet aan de beademing en ze mag al naar een ander ziekenhuis! Op zondagmiddag is ze met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis in lelystad.

Er is ons verteld dat we er vanuit moeten gaan dat Mila tot de uitgerekende datum zeker in het ziekenhuis moet blijven..

Ik ben zelf alweer thuis, in principe gaat alles goed. Ik heb alleen wat last van naweeen, een bijzondere vergeetachtigheid, kraamtranen en een gevoel van onbesef.

Heftig Raissa! Tot de uitgerekende datum in het ziekenhuis blijven is bij ons toen ook gezegd. En het klopte ook wel. Slangetjes, infuus ed komt me ook erg bekend voor. Fijn dat ze nu in Lelystad ligt. Ligt ze nog in de couveuse? Tyler heeft alleen in een warmtebedje gelegen.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 12:23 schreef _Ingrid_ het volgende:
Heftig Raissa! Tot de uitgerekende datum in het ziekenhuis blijven is bij ons toen ook gezegd. En het klopte ook wel. Slangetjes, infuus ed komt me ook erg bekend voor. Fijn dat ze nu in Lelystad ligt. Ligt ze nog in de couveuse? Tyler heeft alleen in een warmtebedje gelegen.

Ja, ze ligt nog in de couveuse. Ze mag er ongeveer een uurtje per dag uit.. Dat is toch wel jammer hoor, je zou het liefst de hele dag met je kindje willen knuffelen... Maar goed, als dit beter is dan moet het maar En vanavond mag ik kangeroeen

Cattie, wat een fijn verhaal!

DC, een snelle bevalling zeg, en bijzonder dat uitgerekend daar de vliezen braken.

En Estrys ook al zo snel, jeetje!

TearSong en Ardenlyn, dat was hier dus ook. Mensen die zeggen dat snel bevallen makkelijker zou zijn. Nee, een weeenstorm is niet fijn. Ik denk dat ik liever langer beval dan ooit nog weer zoiets mee te maken als een weeenstorm (bij zowel Sara (in 4 uur geboren) als Merel (in 2 uur geboren).
En dan de naweeen, die heb ik bij Sara niet gehad, maar bij Merel wel. Wat een ellende, pas tegen het einde van de kraamweek was het weg, maar ik moest die krengen echt wegzuchten!

Raissa, wat heftig, kan me indenken dat het allemaal nog onwennig is zo

Valt me eigenlijk op dat veel bevallingen beginnen met het breken van de vliezen.
Mijn VK zei dat zo maar ongeveer 10% van de bevallingen begint...de meeste beginnen gewoon met weeën.

Mijn vriendin gaat als het goed is eind Maart bevallen van de eerste.
Als ik alle verhalen hier zo lees besef ik pas hoe weinig ik eigenlijk afweet van wat er bij een bevalling allemaal gebeurt.
Petje af dames!

quote:

Op maandag 12 januari 2009 15:27 schreef dekilo het volgende:
Mijn vriendin gaat als het goed is eind Maart bevallen van de eerste.
Als ik alle verhalen hier zo lees besef ik pas hoe weinig ik eigenlijk afweet van wat er bij een bevalling allemaal gebeurt.
Petje af dames!

Ik heb me er al best op ingelezen, maar moet zeggen dat mijn vriend uit zichzelf niet een boek over dit onderwerp zal pakken. Of wat info op internet opzoekt.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 14:21 schreef Raissa het volgende:

[..]

Ja, ze ligt nog in de couveuse. Ze mag er ongeveer een uurtje per dag uit.. Dat is toch wel jammer hoor, je zou het liefst de hele dag met je kindje willen knuffelen... Maar goed, als dit beter is dan moet het maar En vanavond mag ik kangeroeen

Kangeroeen is zo fijn! Geniet er maar van vanavond!

quote:

Op maandag 12 januari 2009 14:37 schreef Fuente het volgende:

TearSong en Ardenlyn, dat was hier dus ook. Mensen die zeggen dat snel bevallen makkelijker zou zijn. Nee, een weeenstorm is niet fijn. Ik denk dat ik liever langer beval dan ooit nog weer zoiets mee te maken als een weeenstorm (bij zowel Sara (in 4 uur geboren) als Merel (in 2 uur geboren).
En dan de naweeen, die heb ik bij Sara niet gehad, maar bij Merel wel. Wat een ellende, pas tegen het einde van de kraamweek was het weg, maar ik moest die krengen echt wegzuchten!

Nee een weeenstorm is niet fijn, maar ik heb het toch 10X liever dan een bevalling met úren pijnlijke weeen. Mijn bevallingen hebben van begin tot einde 7 en 4 uur geduurd. Maar het begin is bij beiden zo licht geweest. Echt krampjes van niks, waarbij je gewoon kan lopen, praten en lachen. Echte weeen heb ik bij de eerste 3 uur en bij de tweede 1 1/2 uur gehad. Waarvan het laatste uur een weeenstorm. En naweeen, maar die vond ik wel vervelend, maar niet heel pijnlijk. Ze waren vergelijkbaar met de beginkrampjes. Ik hoefde ze niet weg te zuchten, maar ze irriteerden me wel.

met naweeen ligt ook aan die injectie die je evt krijgt om de placenta te laten komen. overigens na de bevalling van michelle heeft de verlos beseft dat ik op die ejectie erg heftig reageer, want bij dennis heb ik ook een kleinere dosis gekregen(stond zelfs in de computer daar). ok de naweeen waren minder als de echt erge weeen, maar toch best wel pijnlijk genoeg om ze met 2 paracetamol op, nog steeds erg pijnlijk te vinden. Overigens vond ik aleve fenimax(ofzo, ben te lui om het doosje te pakken) voor de menstruatie veel fijner als paracetamol, (maar ik gaf dan ook geen borstvoeding en kon het gerust nemen.)

[ Bericht 10% gewijzigd door hestria op 12-01-2009 18:56:33 (hoef niet alles 3 keer te herhalen) ]

quote:

Op maandag 12 januari 2009 17:44 schreef hestria het volgende:
met naweeen ligt ook aan die injectie die je evt krijgt om de placenta te laten komen.

Kan dat invloed hebben? Ik heb dus totaal geen naweeen gehad maar bij Tomas wel 2 injecties voor de placenta. Niet dat het allemaal zo belachelijk lang duurde (hooguit 15 minuten geloof ik) maar ze hadden daar op de afdeling een soort 'wedstrijdje' over wie het snelst de placenta eruit kon laten komen dus vandaar dat het nogal haast had

(toen ik het hoorde knikte ik maar vriendelijk maar een paar uur later, midden in de nacht, kwam het ineens weer boven en heb ik toch even bij m'n man nagevraagd of ik dat van dat wedstrijdje nou goed begrepen had...ik vond het wel een heel vreemd iets.)

Bij mij hebben ze inderdaad wel het infuus weer opengedraaid voor de placenta, omdat deze er na 45 minuten nog niet was. Ik wist niet dat je daar dus naweeen van kon krijgen..klinkt op zich wel logisch!

Serieus, een wedstrijdje? Dan sporen ze daar echt niet , wat stom!

Ik vond de naweeen soms behoorlijk pijnlijk en kreeg en paracetamol voor. Volgens mij heb ik daar ook een prik voor gehad.

Ik kreeg ook een injectie direct na de bevalling, mijn placenta was er binnen 10 minuutjes.

Cattie, ik heb net je verhaal gelezen ik moest er echt even van huilen.
Wat ben ik blij voor je dat je deze bevalling zo veel anders hebt beleefd dan de vorige.

Countrytammy... Wat een verhaaaaaal zeg!!! Onvoorstelbaar!

En Raissa, in een uur tijd van 0 naar 10cm ontsluiting.
Gek lijkt me, dat net bij het persen de weeënremmers gaan werken.
Gefeliciteerd met Mila, prachtnaam!

Edit: oeps! Sorry voor het overmatig smileygebruik...

quote:

Op maandag 12 januari 2009 19:36 schreef TearSong het volgende:
Kan dat invloed hebben? Ik heb dus totaal geen naweeen gehad maar bij Tomas wel 2 injecties voor de placenta. Niet dat het allemaal zo belachelijk lang duurde (hooguit 15 minuten geloof ik) maar ze hadden daar op de afdeling een soort 'wedstrijdje' over wie het snelst de placenta eruit kon laten komen dus vandaar dat het nogal haast had

(toen ik het hoorde knikte ik maar vriendelijk maar een paar uur later, midden in de nacht, kwam het ineens weer boven en heb ik toch even bij m'n man nagevraagd of ik dat van dat wedstrijdje nou goed begrepen had...ik vond het wel een heel vreemd iets.)

*ding dong, algemene info*
In het ziekenhuis (als je medisch bevalt, dus niet poliklinisch met de verloskundige) krijg je vrijwel altijd zo'n injectie in je been, of in je infuus als je die hebt inclusief de pomp omhoog. Dit om de placenta zo snel mogelijk te laten komen. De term wedstrijdje vind ik ook misplaatst, maar het is wel altijd een 'wedstrijd' tegen het bloedverlies: hoe eerder de placenta er is, hoe eerder de baarmoeder goed kan samentrekken (dan is ie tenslotte leeg), hoe minder kans je hebt op grote hoeveelheden bloedverlies.
In de prik zit trouwens hetzelfde als in een infuus met weeënopwekkers: oxytocine/syntocinon.

Lemijn, ben jij verpleegkundige/arts?

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 18:16 schreef TearSong het volgende:

[..]

Fijn dat je de snelle bevalling iig. goed verwerkt hebt nu.
Ik moet altijd denken aan de 'lerares' van de zwangerschapsyoga die ik had. Zij vertelde altijd dat mensen het na een snelle bevalling best moeilijk kunnen hebben aangezien het allemaal heel snel en hevig is. Daarna kun je ook nog eens op onbegrip stuiten als je je bevallingsverhaal vertelt 'want iedereen wil toch zo'n snelle bevalling en daar mag je toch niet over klagen?' Daarbij wordt nog wel eens vergeten dat in recordtempo van 0 naar 10 cm ook geen eitje is
Het is ook best onwerkelijk als het zo snel gaat en je dan 'ineens' je kindje op je buik hebt liggen.

Iedereen ervaard een bevalling natuurlijk anders maar ik heb wel beide kanten meegemaakt.
Bij Demi deed ik er 30 uur over en bij Nika net geen 5 uur.
De laatste bevalling vond ik persoonlijk 10x prettiger omdat ik het bewust mee kon maken, bij Demi was ik te vermoeid en helemaal van de wereld, toen ze geboren werd had ik het maar half in de gaten.
Bij Nika kon ik gelijk gaan bewonderen en genieten.

O'ja, hoewel persweeën opzich best prettig zijn is 2 persweeën ( bij Nika) vergeleken met 2,5 uur (bij Demi) persweeën een hele verademing.

Als ik terugkijk deed de 2de bevalling misschien wel ietsjes meer pijn en was het ietsjes overweldigender door de weeënstorm maar gewoon dat je het echt bewust meemaakt is zoveel meer prettiger in mijn ogen.

Aan de 1ste bevalling denk ik met angst terug, de 2de kijk ik prettig op terug.

[ Bericht 8% gewijzigd door snakelady op 13-01-2009 10:56:11 ]

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 08:44 schreef Lemijn het volgende:

[..]

*ding dong, algemene info*
In het ziekenhuis (als je medisch bevalt, dus niet poliklinisch met de verloskundige) krijg je vrijwel altijd zo'n injectie in je been, of in je infuus als je die hebt inclusief de pomp omhoog. Dit om de placenta zo snel mogelijk te laten komen. De term wedstrijdje vind ik ook misplaatst, maar het is wel altijd een 'wedstrijd' tegen het bloedverlies: hoe eerder de placenta er is, hoe eerder de baarmoeder goed kan samentrekken (dan is ie tenslotte leeg), hoe minder kans je hebt op grote hoeveelheden bloedverlies.
In de prik zit trouwens hetzelfde als in een infuus met weeënopwekkers: oxytocine/syntocinon.

*ding dong, persoonlijke ervaring*

De term wedstrijd was niet misplaatst aangezien ze ook een klassement bijhielden van wie binnen welke tijd de placenta eruit had weten te krijgen en ze me dat nogal trots aan het vertellen waren. Het lijkt mij dat een minuut of 15 helemaal niet zo lang is voor het eruit krijgen van de placenta en dat het dus misschien niet nodig was om me 2x zo'n prik te geven. Die melding van dat 'wedstrijdje' kwam ook bij de 2e prik dus dan is het niet gek dat ik heel sterk het idee krijg dat het niet alleen in mijn voordeel was om die placenta er zo snel mogelijk uit te krijgen, maar dat het ook belangrijk was voor de 'ranglijsten'

Niet dat het nu veel uitmaakt want het ding kwam er gewoon goed uit en alles ging goed. Alleen zo'n opmerking over ziekenhuispersoneel dat onderling bijhoudt wie het snelste de placenta eruit krijgt, dat vond ik toch wel vreemd.

Ik ben thuis bevallen en heb ook zo'n prik gehad, mijn placenta kwam niet goed los en door het vele bloedverlies moest ik alsnog naar het ziekenhuis.
Ook veel last van naweeën gehad maar dat heb ik bij Demi ook gehad.

_{TearSong , Demi vind je charlie en lola icoontje geweldig.}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 10:42 schreef snakelady het volgende:

[..]

Iedereen ervaard een bevalling natuurlijk anders maar ik heb wel beide kanten meegemaakt.
Bij Demi deed ik er 30 uur over en bij Nika net geen 5 uur.
De laatste bevalling vond ik persoonlijk 10x prettiger omdat ik het bewust mee kon maken, bij Demi was ik te vermoeid en helemaal van de wereld, toen ze geboren werd had ik het maar half in de gaten.
Bij Nika kon ik gelijk gaan bewonderen en genieten.

Je bedoelt dat je het deel na de bevalling bewust mee kon maken?

Misschien dat het ook helpt dat je eerste bevalling het langste duurde. Ik neem aan dat je toen bij Nika ook wel door had dat dit veel sneller ging als de eerste keer? Wat je zegt over na de geboorte fitter zijn herken ik wel. Ik stond bij allebei de bevallingen binnen een uur alweer onder de douche en voelde me weer helemaal fris en fruitig. Geen vermoeidheid, volledig kunnen genieten van de kindjes. Dat is heerlijk en dat had ik na een bevalling van 30 uur nooit kunnen doen. (een bevalling van 30 uur zou ik ook niet willen hoor, dan liever snel..)

Ik moet zeggen dat ik in 45 minuten bevallen van Yara ook niet erg vond. Ik wist na de eerste wee al dat dit snel zou gaan en hield me dus ook enorm vast aan het idee dat hoewel de pijn bijna niet vol te houden was, ik er ook binnen korte tijd vanaf zou zijn en snel zou bevallen. Dat hielp enorm. De enige 'zorg' die ik had was of de verloskundige het wel op tijd zou halen.
Bij Tomas had ik dat niet en dacht ik echt: 'zijn dit weeen? is dit bevallen? hoe houden mensen dit uren vol, ik *kan* dit niet!' en dus was ik echt in paniek, doodsbang. Dat heeft best indruk gemaakt.

Manlief en ik namen de weeën de hele tijd niet serieus en dachten dat het oefen/voorweeën waren en dat het wel weer weg zou trekken.
Toen we het ziekenhuis gebeld hadden en hun zeiden dat we moesten komen (weeën om de 3/4 minuten die 1-2 minuten aanhielden) dachten we nog dat we weggestuurd zouden worden
Ik was dan ook zeer verbaasd toen in het ziekenhuis aangekomen de VK vroeg of ze de vliezen mocht breken en ik al 7/8 cm bleek te hebben. 2 uur later was Lotte er al (toen was ik dus eigenlijk al een hele tijd bezig, vanaf 4:30 en Lotte is om 14:47 geboren, maar voor m'n gevoel duurde het eigenlijk heel kort)

Denken jullie ook nog vaak aan de bevalling terug?
Ik kan er echt goed op terugkijken maar denk er wel heel vaak aan!

Ik denk er eigenlijk nooit meer aan mrien.
Veel meer aan de tijd net erna.
Nu natuurlijk weer wel, met nummer 2 op komst ga je er wel even weer bij stil staan, maar verder niet echt.

Ik denk er ook niet zo heel veel meer aan Mrien. Het enige dat me heel goed bijgebleven is is dat de vk bijna te laat was. Ik heb nu al meerdere keren aangegeven dat ik wil dat ze blijven bij 5cm.

Aan de eerste bevalling heb ik heel veel gedacht, sinds de 2de bevalling pas niet meer en denk ook niet veel aan de 2de bevalling.

Tearsong, daarna oo
k inderdaad, na Demi ben ik zowat 2 dagen compleet van de wereld geweest, kon niet staan.
Na Nika kon ik na een uur ook weer lopen, ondanks 1 liter bloedverlies.

Maar ook de bevalling zelf bewust meemaken, ja dat deed wel meer pijn maar ik voelde echt wat er met Nika gebeurde en ook na de bevalling.

Demi is na de bevalling bij me neer gelegd maar dat weet ik niet eens meer, ik voelde ook niks op dat moment, geen liefde, geen verwondering enz. dat kwam later pas toen ik uitgerust was.

Dinsdag 21 januari, bij nader inzien vind de vlos het toch wel verstandig dat we de volgende dag even langs de gyn gaan omdat ze onsje op een pond of 9 schat.
Woensdag 22 januari, ik wordt eerst gezien door een verpleegkundige en die meet een verhoogde bloeddruk verder vind ik haar niet interessant, bij het afscheid zegt ze nog misschien tot van het weekend, dan heb ik dienst op de afdeling. De gyn slaat spijkers met koppen, hij leest de brief van de vlos, zegt "dat is duidelijk, hebben jullie al een dag in gedachten' We zeggen dat we niet op vrijdag willen beginnen omdat Mike dan jarig is. 'Morgen dan' uuh ja doe maar. Hij pakt de telefoon en plant ons in voor donderdag...
De rest van de dag voel ik mij een beetje alsof ik een herhaling op tv ben. Ik heb dit al eens eerder gehad, weten dat je snel gaat bevallen. Ik rommel wat in huis maar er komt niet echt iets uit mijn handen, OUD is een betere afleiding
Zo af en toe voel ik iets dat lijkt op een aanloop naar weeën. We proberen om vroeg naar bed te gaan maar stiekum wordt het toch een uur of elf voor ik in bed lig en voor ik slaap is het nog later.

Donderdag 22 januari 5.30 gaat de wekker, we kleden ons aan en ik bel om 6 uurde afdeling of er plek is. Mijn kamer is klaar, ik mag komen.
6.35 afdeling verloskunde, een andere kamer dan waar Emma is geboren maar het doet vertrouwd aan. Ik doe een plas, trek wat comfortabels aan en ga op het bed zitten. Ik wordt aangesloten op de ctg. Goede hartslag van Onsje maar geen wee te zien.

7.00 De arts assistent komt binnen en legt uit wat er gaat gebeuren. Ik blijk anderhalve centimeter ontsluiting te hebben. lang niet genoeg om de vliezen te breken dus wordt er alleen gel ingebracht.
De gel doet wel wat want ik heb wat vervelende krampjes maar meer dan een keer diep zuchten hoef ik niet. Ondertussen kan ik nog met gemak verder haken aan een muts voor Emma.
We zijn blij dat we de tv hebben laten aansluiten want we vervelen ons dood.

Om 1 uur komt de (nieuwe dienst) arts assistent weer. 2 cm, dat schiet niet op. Er wordt besloten om de natuur verder nog even zijn beloop te laten. Ik ga nog eens onder de douche om te zien of dat wat helpt- niks hoor-
Tegen 4uur komt er weer iemand langs. Het schiet allemaal niet op.
Het eten komt, witlof, als ik iets niet lekker vind! Toch eet ik het braaf op.

Na het eten zakt de activiteit van mijn buik helemaal in. We kijken De Mol en maken ons op voor de nacht. Ik vraag om een ander bed en ik mag zonder ctg slapen. Zoals te verwachten slapen we belabberd maar dat komt niet door de weeën.

Om half zeven ben ik wakker en ga douchen. Om zeven uur komt de arts assistent om te toucheren. Drie centimeter, de vliezen worden gebroken en ik wordt aangesloten op een infuus. Mijn ontbijt kan ik nog rustig opeten tussen wat lichte weeën door. Al vrij snel worden ze heftiger en volgen sneller op elkaar. Ik ga naast het bed staan wiegen om ze op te vangen en nog wat later leg ik mijn armen om de nek van Mike heen en hang een beetje aan hem tijdens een wee.

Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Zo af en toe ontsnapt er wat vruchtwater, we zijn nog wel zo helder om een celstofmatje op de grond te leggen. We kijken veelnaar de monitor, Mike kan aan de nummertjes zien of er een wee aankomt en soms is hij met mij vastpakken dan dat ik iets voel. Het maakt het af en toe draaglijker omdat ik kan zien hoe sterk de wee was die ik net heb weggepuft.

Om half een zit ik er doorheen, ik heb veel pijnen kan de weeën steeds moeilijker weg en ik ben zo moe dat ik zit te duizelen tussen de weeën door. Ik vraag het de verpleegkundige die komt kijken, ze heeft door dat we nu écht bezig zijn en gaat overleggen met de arts assistent. Die komt en toucheert, 5 centimeter. Dat is teveel om nog veilig een ruggenprik te zetten. Hoewel ik in mijn bevalplan had aangegeven geen pethidine te willen kies ik er nu toch voor. Vlak voor een wee vraagt ze hoe zwaar ik ben, ik puf en als de wee weg is komt heel droog mijn gewicht uit mijn mond rollen.

Inmiddels is het half twee en de verpleegster komt de prik brengen. Een verlaagde dosis omdat ik al zo ver ben én ik het liever niet wilde. Het infuus gaat ook omhoog en dat merk ik snel. Heftige weeën die vrij snel na elkaar komen.

Twee uur, ik hou het niet meer. In plaats van netjes puffen sis ik aan het einde van een wee tussen mijn tanden, half persend half puffend. De verpleegster steekt haar hoofd om de hoek en gaat snel weer weg om de arts assistent te halen. Die was al onderweg om te komen kijken hoe het met de pijnstilling gaat.

Dan gaat alles héél snel. De twee dames zijn binnen en ik heb persdrang. Er worden schorten aangetrokken en geroepen dat ik moet zuchten. Het bed wordt omgebouwd. Ik hang met één been in een beugel en ik voel dat het hoofdje staat. Andere been ook in een beugel en ik mag persen.
Drie keer persen later ligt Ruben op mijn buik.

Het is 14.22, de uitdrijving heeft 2 minuten geduurt.

Zie een zoon! *

Hoe snel het ging, zo rustig gaat het nu. Ik leg Ruben aan en wordt gehecht. Als er wat foto’s zijn gemaakt belt Mike naar mijn moeder of ze Emma komt brengen.
Anderhalf uur na de geboorte van Ruben heb ik mijn rijkdom bij elkaar. Mijn mooie meisje komt bij mij op bed zitten en bewondert mijn zoon, haar broertje! En even later liggen ze ook nog samen bij me te drinken.

Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!

_{*Ruben betekent: zie een zoon}

Mooi verhaal, Jelief! Grappig hoe het op het eind dan opeens zo snel kan gaan.

Leuk om nu het complete plaatje te zien Jelief
Kun je er een beetje goed op terug kijken? Omdat het toch al met al vrij lang geduurd heeft?

Mooooi, Jelief!

quote:

Op zaterdag 31 januari 2009 23:25 schreef Jelief het volgende:


Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Herkenbaar ook. Tijdens mijn bevallingen was mijn man zo'n baken van rust en vertrouwen, ik heb het geen enkele keer gehad dat ik hem niet kon verdragen. Zijn handen op mijn lijf, zijn grapjes tussendoor; 't is dat ik te druk was met bevallen anders werd ik iedere keer ter plekke opnieuw verliefd.

quote:

Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!

Grappig, dat je dat zo schrijft. Ik kan me soms verwonderen over dat het nu idd later als ik groot ben is. Dan zit ik me af te vragen of het wel echt is allemaal. Ben ik echt al groot genoeg om 4 kinderen te hebben? Ben ik echt een van die moeders op het schoolplein? Die vrouwen daar zien er allemaal uit als verantwoordelijke moeders. Zover ben ik toch nog helemaal niet?

Mooi Jelief!

Lovechild, dat heb ik ook nog steeds:ben ik echt moeder van 2 kinderen? Ik? Moeder? HUH?

Nu dan ook maar ons bevallingsverhaal... een heel verhaal.....

Woensdag 21 januari hebben we de middag in het ziekenhuis doorgebracht omdat ik de baby erg rustig in mn buik vond en ik de avond ervoor een zware migraine-aanval heb gehad. Uit de echo bleek dat de baby erg groot zou zijn en de gynaecoloog dacht dat het verstandig was om maar eens actief te gaan beginnen om de baby geboren te laten worden. Omdat er die dag geen plek was in de verloskamers werd er afgesproken dat we donderdag 22 januari om 12:00 uur moesten komen. Die ochtend moesten we wel standby staan omdat we misschien gebeld konden worden om te komen. We zijn niet gebeld, dus om 12:00 uur hebben we ons gemeld bij de verloskamers...

Omdat mijn baarmoedermond nog steeds niet gerijpt was (was nog steeds vingerhoedje), hebben ze om 12:15 uur een propessveter aangebracht. Deze veter zorgt ervoor dat de baarmoedermond rijpt en een bijwerking kan zijn dat je of weeen krijgt of dat je vliezen breken. In de loop van de middag begon ik wel wat weeen te krijgen.. zowel in mn buik als in mn rug. Ik moest de hele middag wel aan de CTG blijven. Omdat het nog niet duidelijk was of ik naar de kraamafdeling gebracht zou worden of in de verloskamer zou blijven, mocht Twan even met mn ouders op visite komen, zij zijn rond 18:00 uur gekomen en ong. 1,5 uur geweest.

Om 20:30 uur had ik al flinke weeen en toen de gynaecoloog voelde, was mn baarmoedermond nog steeds niet gerijpt. De vraag was toen nog steeds: in de verloskamer blijven of toch naar de kraamafdeling... omdat de weeen toch steeds regelmatiger werden en het erop leek dat ik toch in de verloskamer zou blijven, heb ik gevraagd of Peace mocht blijven slapen... dat vond ik wel zo'n prettig gevoel. Dat was geen probleem, ze konden zo een bed bijplaatsen, Peace is toen even naar huis gegaan en heeft zn slaapspullen opgehaald. 's Avonds begonnen de weeen om de minuut te komen en ben ik de slijmprop verloren.

Rond 00:00/00:30 uur heeft de gyn weer gevoeld en toen had ik 1 cm, max. 2 cm ontsluiting!! Het begin was er. Omdat de weeen al behoorlijk heftig waren, het niet echt opschoot en het evt. nog zou gaan gebeuren dat ik de volgende morgen actief met infuus ingeleid zou worden kreeg ik een shot pethadine (soort morfine dat verdooft) in mn bil. Daarop werd ik voor mn gevoel helemaal high en ben lekker gaan liggen om te slapen met Peace in een bed naast me. Ik werd echter steeds wakker omdat ik moest plassen en op een gegeven moment waren de weeen te heftig. Dit was ong. 1,5 tot 2 uur later. Ik had toen ong. 4 cm ontsluiting. Daarna is het allemaal heel snel gegaan en heb ik het allemaal een beetje in een roes meegemaakt. Ik weet nog dat ze een katheder hebben geplaatst om de blaas te legen, daarna ging het allemaal heel erg snel. Ik hoorde nog dat ze zeiden dat ik 6 cm ontsluiting had en heel snel daarna hoorde ik ineens dat ik volledige ontsluiting had. De weeen waren inmiddels verschrikkelijk pijnlijk en continue. De verpleegster en Peace hebben me toen goed bijgestaand om de weeen op te vangen en weg te puffen. Om 02:55 uur zijn de vliezen gebroken en bleek dat Lennon in het vruchtwater had gepoept. Ze hebben toen nog het vruchtwater gespoeld met een infuus. Kort daarna kreeg ik al het gevoel dat ik moest persen, ik moest echter even wachten totdat ze alles klaar hadden gelegd, ze hadden het namelijk niet meer zo snel verwacht. En toen na 5 persweeen is Lennon om 03:25 uur geboren. Een gezonde jongen, beetje blauw van het persen en de turbobevalling. Bloedsuiker is geprikt en was goed: 3.2. Het was zwaar maar toch weer een overweldigend supergevoel.... De gyn en verpleegster die ons hebben bijgestaan, waren super!! De verloskundigen zeiden later ook dat we geen beter duo hadden kunnen hebben. Het leuke ook is dat deze gyn de inseminatie bij ons had gedaan, heel bijzonder.

Na een lekkere douche, een beschuit met muisjes en Peace die Lennon zijn eerste flesje heeft gegeven, werd ik naar de kraamafdeling gebracht. Zo rond kwart over 5 is Peace toen naar huis gegaan om nog even te slapen en zou ik 's morgens om 10 uur opgehaald worden.

Omdat we nog moesten wachten op de uitslag van het bloedonderzoek van Lennon ivm mijn rhesusfactor zou Lennon nog even in het ziekenhuis een flesje krijgen, bij het tempen bleek echter dat zijn temp 36.2 was.. te laag dus. De verpleegster heeft toen de assistent-kinderarts erbij geroepen en na onderzoek bleek Lennon helemaal gezond te zijn maar we mochten niet naar huis ivm de lage temp. Lennon moest eerst een paar keer een goede temp hebben. We waren toen dus erg teleurgesteld en ging Peace alleen weer naar huis.. waar inmiddels alles was versierd en iedereen vol spanning op ons zaten te wachten. In de loop van de dag ging het echter allemaal erg goed en hadden we goede hoop dat we de volgende morgen naar huis mochten.

's morgens bleek bij het tempen echter dat mijn temp te hoog was, 38.3, de gyn vertrouwde het niet en wilde zekerheidshalve wat onderzoeken laten doen (urine en bloed), 's middags was mn temp 38.6 en werd me meegedeeld dat we daarom niet naar huis mochten. Inmiddels was de assistent-kinderarts langs geweest en hadden we groen licht gekregen wat Lennon betreft om naar huis te gaan. Dat we nu niet naar huis mochten ivm mijn temp was toch wel weer een teleurstelling, mede ook omdat ik me ontzettend goed voelde en nergens last van had... 's avonds werd me gezegd dat de ontstekingswaarden in mn bloed rustig waren en als ik de volgende morgen een normale temp had, we naar huis mochten. Die nacht heeft de verpleegster Lennon meegenomen zodat ik de nacht door kon slapen en bijkomen van de koorts. De volgende ochtend was mn temp 36.9 dus goed, echter moest er toch weer bloed geprikt worden omdat de ontstekingswaarden in mn bloed toch verhoogd waren... als ze aan het dalen waren, mocht ik naar huis, zo niet dan moest er overleg worden met de gyn. Echter, ik had al besloten dat ik naar huis zou gaan en zat ook helemaal klaar. Gelukkig kwam om 10:15 uur het groene licht: de ontstekingswaarden waren aan het dalen, dus we mochten naar huis. We waren dus uiteindelijk op zondag 25 januari om 10:50 uur thuis... eindelijk!!!! Twan vond het ook weer erg fijn dat we thuis waren, hij heeft een paar dagen bij opa en oma geslapen en is supertrots op zn broertje.

Jeetje Diaan, we lopen wel aardig paralel met langzaam starten en dan ineens heel snel. En naar huis willen maar nog niet mogen...

Mrien ik kijk er goed op terug, het is gegaan zoals ik wilde. En daarmee bedoel ik niet tot op de minuut gepland zeg maar. Er is naar mij geluisterd en ik heb goed duidelijk kunnen maken wat ik wel en niet wilde (er werd me op vrijdagochtend gevraagd of de co ook even mocht toucheren NEE! )
Ik ben mijzelf niet verloren in de pijn en ik heb een helder beeld van het moment dat Ruben van uit -naar op mijn buik kwam (jeumig wat een groot 'zaakje' )

Fijn Jelief!

Jammer dat je niet gelijk naar huis mocht Diaan! Verder klinkt het als een fijne bevalling

Donderdag 22 januari nog 's avonds bij mijn schoonouders wezen eten, overdag nog druk geweest. 's Avonds gingen we naar bed, met nog geen idee wat ons te wachten stond.

Om 2 uur werd ik wakker met een natte onderbroek. Oh sh*t, dacht ik: Dit is het. Naar de WC, ja hoor, ik voelde het zo in de WC druppelen.
Rustig blijven, rustig blijven...

Vruchtwater opgevangen, het was mooi helder. Ik heb toen gebeld naar het ziekenhuis en daar zeiden ze dat ik moest afwachten of de weeën begonnen.
Weer terug naar bed en inderdaad, niet veel later begonnen de weeën. Ik heb dit even aangekeken en gelukkig bleef ik er aardig rustig onder. Om 4.00 uur kwamen de weeën toch wel regelmatig. Weer gebeld naar het ziekenhuis en nu mochten we komen.
Toen heb ik pas mijn vriend wakker gemaakt, die geloofde mij eerst niet eens Toen ik vertelde dat het nu echt begonnen was, zijn we gegaan.
Om 5 uur waren we in het ziekenhuis.
Om 8 uur werd ik voor het eerst getoucheerd, ik had pas 2 cm ontsluiting. Dat was wel even een tegenvaller. Op de CTG was te zien dat ik wel regelmatige en sterke weeën had.

Ik ben daar nog onder de douche geweest, dat was wel heel erg fijn.
Om 12 uur kon ik het al niet meer zo goed volhouden. Ik werd weer getoucheerd en had nu wel 3 centimeter !
Toen heb ik wel een traantje gelaten..
Het infuus werd aangesloten en ik kreeg 2 weeën per 5 min. Dit was echt, echt heel erg naar, wat een pijn zeg!
Na een uur gingen ze weer kijken, en die arts assistent zei alleen maar: "idem"
Ooh ik kon wel janken!! Het was helemaal niets opgeschoten.
Toen moest ik beslissen of ik een ruggenprik wilde en hoewel ik er eerst angst voor had, wilde ik nu niets liever! Het kon mij niet snel genoeg gebeuren.
De weeën waren niet meer te houden, ik wist niet dat een mens zoveel pijn kon hebben! Voordat ik de prik had, was het ook weer een uur later. Ik kreeg ook een catheter, dit vond ik ook erg pijnlijk.
De baby kreeg electrodes op haar hoofd (weer een ander bij mij naar binnen).
Toen de prik begon te werken, kon ik eindelijk bijkomen. Wat een verademing! Fantastisch!
Om 15.00 uur had ik al volledige ontsluiting! Ik dacht: nu duurt het niet lang meer.... FOUT.
De ruggenprik werd weer uitgezet, maar ik kreeg geen persweeën. Wel heel veel nare, pijnlijke andere weeën.
Ik begon de moed nu echt te verliezen, maar ondanks dat vond iedereen toch dat ik heel flink en zo rustig was
Ik dacht echt dat er geen einde aan deze nachtmerrie zou komen, inmiddels hadden al 6 verschillenden mij getoucheerd.
Toen kwam mijn redder om 18.00 uur: de gynaecoloog kwam binnen en die zei: ga maar eens op de je zij liggen.
En daar waren de persweeën!
Ik moest er nog een paar wegzuchten en toen op mijn rug gaan liggen. Waren ze weer weg! Dus weer op mijn zij... en toen ging het heel snel. Ik moest weer op mijn rug en mijn benen vastpakken, kin op de borst en persen!
Jeeemig wat een pijn deed dat ook weer. Na 10 minuten was Roos geboren!
Ik durfde niet te kijken, ze lag op mijn buik en iedereen zei: kijk dan! Ze is om 18.26 uur geboren.
Wat was ik blij dat het erop zat. Maar het zat er nog niet op.. De placenta moest er nog uit, ze wilden mij weer een katheter inbrengen, omdat ik gehecht moest worden in de OK. Iemand kon nog net Roos wegpakken, omdat ik die zowat wou fijnknijpen van de pijn. Toen kwam de gyn. weer en zei dat ik gewoon daar gehecht kon worden. Weer pijn...
Maar gelukkig heb ik het nu achter de rug en hebben we een heerlijke, lieve, mooie dochter!

jelief, wat zeg je dat mooi: dit is later als ik groot ben

dat gevoel herken ik helemaal !

Op 21 oktober jl. om 4.30 uur werd ik wakker van pijn in mijn buik, ik had de laatste dagen al vaker voorweeën gehad dus ik dacht dat het vanzelf wel weg zou trekken. Al snel bleek dat ze om de vier minuten kwamen en mijn vriend wilde heel graag de verloskundige bellen maar dat mocht niet van mij. Om 6.30 uur besloot ie mijn moeder te bellen omdat ik beslist niet wilde dat de verloskundige zou komen (ik was namelijk erg bang voor het toucheren alsof dat het ergste was wat er ging gebeuren). Mijn moeder zei dat ie toch de verloskundige moest bellen ongeacht wat ik zei.
Omstreeks 7 uur kwam de vk en ik had 'al' 2 cm ontsluiting, het toucheren vond ik vreselijk maar ik was op zich blij met het nieuws. Ze ging weg en zei dat er om 11 uur haar collega zou langskomen om te kijken hoe het ging. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik moest overgeven, ik was ontzettend misselijk en ik trok die weeën heel slecht omdat ik geen tijd had om op adem te komen.
Om 11 uur kwam de andere vk en ik zat al tegen het plafond van de pijn. Toen ze zei dat ik nog steeds op 2 cm zat dacht ik echt dat ik dit niet zou overleven Ze zei dat ik het beste naar het ziekenhuis kon om daar een ruggenprik te krijgen tegen de pijn.
In het ziekenhuis aangekomen had men ernstig veel overtuigingskracht nodig om mij er van te overtuigen dat die prik beter voor mij was omdat ik in blinde paniek was van de sterkte van die weeën. En laat ik nou net een paar dagen ervoor een programma hebben gezien waarin iemand verlamd was geraakt door een foute ruggenprik dus ik durfde helemaal niet meer. Mijn vriend en de anesthesist hebben een tijdlang op me in gepraat en omstreeks 13.30 uur hadden ze me zover dat ik die prik wel wilde. Ik vond de prik niet geheel pijnloos maar wat een verschil met daarvoor! Ik kon een beetje bijkomen en heb zelfs nog een kop koffie gedronken en bouillon (wat een combi trouwens )
De weeën werden daarna nog heviger dat ik ze eigenlijk door de verdoving heen voelde dus de dosis werd verhoogd. Om 17 uur zat ik rond de 9 cm ontsluiting en toen werd de ruggeprik uitgezet (ik wist niet eens dat dit ook een soort van infuus was!) Ik voelde een enorme druk daar beneden en de gynaecoloog zei dat ik moest persen, maar ik wilde niks meer. Volgens mij was ik echt de vervelendste patient ever Ik ging met iedereen in discussie en werkte totaal niet meer mee. Tot een verpleegkundige zei; "Je hebt wel energie om in discussie te gaan maar niet om te persen?" toen voelde ik me wel een beetje lullig. Op een gegeven moment zag ik weer iemand anders met een schaal aankomen met een grote spuit en een schaarachtig attribuut, toen dacht ik Oh nee ze gaan me inknippen dus ik perste drie keer en toen was ze dr om 18.04. Ik dacht altijd wat smerig zo'n kind gelijk op je buik zonder dat ze het hebben schoongemaakt maar ik was zó blij en opgelucht dat ik haar met beide handen aanpakte.
Ook al had ik de bevalling geroepen dat ik niet meer kon, niet meer wilde en of ze in godsnaam dat kind uit me wilden snijden ben ik eigenlijk enorm trots dat ik het op de natuurlijke weg heb gedaan. Vraag me niet hoe, maar het is me gelukt! En als ik het kan dan kan iedereen het

^{Het vervelendste aan de bevalling vond ik voornamelijk zoals Shaienne hierboven zegt dat er tig mensen aan je onderkant zitten (begrijpelijk maar toch erg vervelend) éven een catheter, éven een electrode erop, éven een sneetje in de baby dr hoofd maken, electrode wéér losgeschoten dus opnieuw pfffff op gegeven moment had ik het écht gehad!
Oh ja en mocht ik ooooooooooit nog voor een tweede willen gaan dan zal ik niet zo eigenwijs doen en toch maar naar zwangerschapscursus gaan wellicht wel handig in mjin geval} ]

[ Bericht 3% gewijzigd door geppie op 05-02-2009 01:14:59 ]

Schopje

Is er de afgelopen 61 dagen helemaal niemand van FOK OUD bevallen??

Ik twijfelde een beetje of ik mijn bevallingsverhaal hier moest plaatsen. Ik ben echt veel meer een lurker dan een poster, niemand kent mij verder, maar ik heb wel heel veel geleerd en gelezen hier. Het voelt een beetje bloot, maar toch: mijn bevallingsverhaal. In een spoiler, want lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jore op 07-04-2009 21:46:22 ]

Wat een mooi bevallingsverhaal Jore, echt heel mooi beschreven

wat een mooi verhaal! Zo mooi geschreven ook.

Mooi geschreven Jore!!

Jore....
Ademloos heb ik je bevallingsverhaal gelezen!
Prachtig! Prachtig geschreven, maar ook een prachtige belevenis. Jouw verhaal zou in een boek voor zwangeren moeten!
Je vertelt zo mooi met emotie, maar zonder dramatiek. De heftigheid van een bevalling weet je heel goed te raken. Pfieuw!

_{Met excuses aan de dames voor Jore, wier verhalen vast ook indrukwekkend zijn, maar waar niet/nauwelijks op is gereageerd. Jammer, want het voelt (tenminste, dat ervaarde ik zelf zo) heel kwetsbaar om over zo'n intieme gebeurtenis te schrijven.}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 10:44 schreef TearSong het volgende:

Niet dat het nu veel uitmaakt want het ding kwam er gewoon goed uit en alles ging goed. Alleen zo'n opmerking over ziekenhuispersoneel dat onderling bijhoudt wie het snelste de placenta eruit krijgt, dat vond ik toch wel vreemd.

Toevallig lees ik deze quote.
Shockerend vind ik!
Bij mijn bevalling hadden 'ze' een weddenschap afgesloten over hoeveel mijn kind zou wegen.
Terwijl ik nota bene nét had aangegeven dat ik me vreselijk zorgen maakte over de grootte van het hoofdje, of het wel zou passen _{Niet dus...}
Ik vind dit soort praktijken erg ongepast.

Wat een snelle bevallingen allemaal zeg. Ik was ook zo'n snelle, met 3 uur 21 minuten volgens mijn papieren. En het had nog sneller gekund als ik geen weeen had hoeven wegpuffen omdat Annicka het een beetje moeilijk had. Ow, en omdat ik anders zonder vk erbij bevallen was, dat ook nog...

Ik zal ook mijn bevallingsverhaal posten, maar dat doe ik morgen, denk ik. Het is nu bedtijd...

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 21:30 schreef Jore het volgende:
Ik twijfelde een beetje of ik mijn bevallingsverhaal hier moest plaatsen. Ik ben echt veel meer een lurker dan een poster, niemand kent mij verder, maar ik heb wel heel veel geleerd en gelezen hier. Het voelt een beetje bloot, maar toch: mijn bevallingsverhaal. In een spoiler, want lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Mooi verhaal!


En dus toch weer pannenkoeken he

Wauw Jore wat een verschrikkelijk mooi verhaal.

Jore, wat een mooi verhaal, en zo prachtig beschreven! Inderdaad boek-waardig!

Ben ik nu de enige die het verhaal van Jore niet kan lezen?

Heb je op dat stipje links naast "spoiler" geklikt? Dan komt het verhaal tevoorschijn..

Erg mooi geschreven Jore, heb het in 1 adem gelezen

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 23:49 schreef Troel het volgende:

[..]

Mooi verhaal!


En dus toch weer pannenkoeken he

Ik zat precies hetzelfde te denken!

Prachtig verhaal idd

Jore...wauw...ik moet een traantje wegpinken...

Wow.... Jore !!!!

quote:

Op woensdag 8 april 2009 18:57 schreef Lovechild het volgende:
Jore...wauw...ik moet een traantje wegpinken...

dat dus

Jore, wat mooi omschreven. Zit hier lekker met tranen in mijn ogen op het werk

Wat een lieve reacties, bedankt iedereen!

Jore ik word helemaal emo van je verhaal!
Hardstikke mooi...!!


Bedenk me meteen dat mijn verhaal nog steeds niet af is...wil me niet helemaal lukken.

*schopje* en hinthint

Ik heb al wat verhalen gelezen hier, en (gelukkig) is mijn verhaal daarbij vergeleken saai. Ik was de avond van tevoren nog bij mijn ouders geweest, want de volgende dag was mijn vader jarig. Ik zei nog dat ik niet wilde dat ik op zijn verjaardag zou bevallen omdat dit me zo onpraktisch lijkt, twee mensen jarig op dezelfde datum. Ik ging om een uurtje of half 12 naar bed ofzo, en voelde 10 over 12 een lichte steek in mijn buik. Ik dacht dat dit wellicht mijn darmen waren ofzo, ik was immers nog niet uitgerekend(dat was namelijk 3 dagen later), en ze zeggen toch altijd dat de eerste vaak pas na de uitgerekende datum komt?

Dus ik ben gaan slapen, maar werd na een uurtje weer wakker en besloot maar naar de wc te gaan. Ik had namelijk nog steeds last van mijn buik en hoopte eventuele rotzooi kwijt te kunnen raken. Helaas gaf dat geen verlichting. Nog een uur later was wel duidelijk dat het toch echt begonnen was. Wat zat ik te balen zeg...

Ik ben om een uur of half drie onder de douche gedoken, want liggend de weeen opvangen ging niet, en de wc was ook geen succes, was ook nog over mijn nek gegaan, dus misschien ging het in de douche wél goed. Mijn man hielp me en hield de tijden bij. Op het moment dat er een wee was, richtte hij de straal op mijn buik, was het pauze dan warmde hij met de straal mijn ledematen op.

Na drie kwartier zei mijn man dat het hem erg heftig leek te zijn, en of het niet verstandig was de vk te bellen? Ik zei dat de regel was: 'bellen als je twee uur lang om de 5 minuten een wee van een minuut hebt. Dus eigenlijk mochten we nog niet bellen, want ik had pas 3 kwartier lang weeen om de 2 a 3 minuten. We spraken af dat we zouden wachten tot het een uur had geduurd. Ikke paar minuten later: Bel de vk maar, want volgens mij heb ik persweeen...

Ik ben de douche uitgegaan en ben op het bed gaan liggen, terwijl mijn man de vk belde. Dat was om 4:10, en om 4:32 liet ik hem nog een keer bellen dat ze echt moest opschieten want ik hield het nauwelijks meer. Tijdens dat belletje ging ik nogmaals over mijn nek. De vk kwam 5 minuten na het laatste belletje binnen en toen ze me toucheerde was ik wel een beetje bang dat ze op dat moment zou zeggen: 'Geweldig meid, al 2 cm ontsluiting! Ik kom over een uurtje of 10 wel weer terug, DOEI! ' Maar ik had al volledige ontsluiting! Maar ik moest nog wel wat weeen wegpuffen, want eerst moest alles nog klaargezet worden en de kraamzorg was er ook nog niet, dus moest mijn man dat allemaal doen.

De baby had het wel een beetje moeilijk allemaal, dus voor ik echt los kon gaan(ik mocht wel een beetje meepersen, maar wel rustig aan) moest ik eerst nog een wee wegzuchten om de baby wat meer lucht te geven. Daarna heb ik nog twee keer een wee gehad, en waren we om 5:21 de ouders van een dochter: Annicka.

De reactie van mijn zusje trouwens toen ik haar belde: (vol ongeloof)Neeeee? Ikke: Jaaaaa... (Ik belde redelijk vroeg, dus dan voel je de bui al hangen natuurlijk...)

Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.

Oeh het werkt! Yay!

Mooi verhaal DolleMina. Ik ben zelf een dag na mijn opa's verjaardag uitgerekend, en eigenlijk hoop ik dat ons mannetje een dagje te vroeg komt. Zou een mooi eerbetoon zijn in mijn ogen. Ik durf te wedden dat jouw vader ook ontzettend trots is op zijn kleindochter!

Mooi verhaal DolleMina. Dat ging wel snel joh, hoor je idd niet vaak bij een eerste kindje. Heftig hoor.

Ik had me nog verre gehouden van bevallingsverhalen. Vandaag zag ik het topic staan en heel aarzelend klikte ik op de laatste post. Wilde ik hier echt wel lezen? Niet gewoon nog struisvogel spelen?
De reacties op het verhaal van Jore zijn allemaal positief. Geen gruwelverhaal, kennelijk, dus ik besluit dat ik toch iig een verhaal kan lezen.

Jore, wat schitterend geschreven. Tranen in mijn ogen, zo mooi. Ik weet niet of ik nog andere verhalen wil lezen. Dit verhaal is mooi en eerlijk. Dit wil ik onthouden zo in de laatste weken richting de eindstreep.

Ah, wat lief . Bedankt. En en en het is echt zo bijzonder, ik hoop dat jij dat ook zo gaat voelen en ervaren

ik heb gister ook voor het eerst hier gelezen en was helemaal onder de indruk van het verhaal van Jore.
Zelfs een beetje geemotioneerd...
en dat heb ik toch normaal niet zomaar...

Mooi beschreven DolleMina wat een fijn voorspoedig verhaal zo. Dat geeft moed
je eigen eigenwijsje, wie wil dat nou niet

Ik heb de bevalling zelf eigenlijk helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs de tijd afgelezen waarop ze geboren was. Kind rolt eruit, ik kijk snel op de klok, en zeg: vijf uur eenentwintig.

Waar je al niet mee bezig bent als je net moeder bent geworden...
Wist op dat moment nog niet eens of het een jongen of een meisje was...

quote:

Op zondag 24 mei 2009 01:06 schreef DolleMina het volgende:
Ik heb de bevalling zelf eigenlijk helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs de tijd afgelezen waarop ze geboren was. Kind rolt eruit, ik kijk snel op de klok, en zeg: vijf uur eenentwintig.

Waar je al niet mee bezig bent als je net moeder bent geworden...
Wist op dat moment nog niet eens of het een jongen of een meisje was...

Jore.. ook hier tranen en herkenning...dat liefdevol afdrogen en je zo over geven aan anderen...

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 19:49 schreef DolleMina het volgende:
Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.

Dat ben ik ook! Alleen was mijn opa al jaren overleden. Moet een extra bijzondere/heftige dag zijn geweest voor mijn moeder.

Leuk om alle verhalen hier te lezen. Kan ik een beetje lezen over wat mij over een paar jaar te wachten kan staan.

Jorre wat mooi geschreven

Jore, wat een prachtig verhaal. De rust, al die details, ik vind het prachtig en heeeel herkenbaar. Als ik het lees 'voel' ik mijn eigen bevallingen. Ik vind het fijn dat je het met ons wilde delen.

Wat een verhalen
Vind het echt ontzettend mooi om te lezen

Mijn bevallingsverhaal. (jaja het heeft even geduurd ). Joep is 7 mei 2009 geboren.

Het is dinsdag 5 mei. Bevrijdingsdag. Oscar heeft wat vrienden over de vloer om samen spelletjes te doen op de playstation. Ik ben op dat moment 36 weken zwanger. Ik heb last van een te hoge bloeddruk en moet verplicht rusten, dat vind ik op deze dag helemaal niet erg, want het is me beneden te druk. Bijna de hele dag lig ik boven op bed te rusten. Om 22.30 gaat het bezoek weg en ga ik nog even naar beneden om met Oscar te kletsen. Om 23.30 gaan we samen naar boven en lekker slapen.

Ik word wakker. Het is al licht en ik kijk op de klok. Precies 07.00 uur. Hhmm, nog even denk ik en ik draai me om. Dan voel ik ineens tijdens het omdraaien iets vochtigs tussen mijn benen. Wat? Word ik nu incontinent? Ik voel tussen mijn benen, het is inderdaad wat vochtig, ik ruik eraan. Het ruikt niet echt naar urine. Zou het vruchtwater zijn? Dat kan toch niet denk ik, het is pas mijn 3e dag verlof! Ik blijf nog even in bed liggen en maak mezelf wijs dat het echt geen vruchtwater is. Om 07.30 verlies ik weer wat vocht. Ik besluit om op te staan en naar de wc te gaan, misschien moet ik plassen. Als ik opsta verlies ik verder geen vocht. Zie je wel, denk ik, loos alarm. Ik loop naar beneden en drink een glas water in de keuken. Langs mijn benen voel ik een warme straal vocht lopen. Gelijk ga ik door naar de wc, daar doe ik een plas, veeg af en het toiletpapiertje is slijmerig. Ik ruik eraan. Het ruikt zoet. Dit word het ziekenhuis bellen, maar eerst Oscar wakker maken.

Om 07.35 kruip ik terug in bed. Voorzicht zeg: “Oscar? Ik zou maar even gaan douchen”. Hoezo? Vraagt hij. “Nou, of ik word incontinent of mijn vliezen zijn gebroken”. Oscar staat meteen naast het bed en vraagt of ik het ziekenhuis al gebeld heb. Nee, nog niet gedaan, ik wacht even tot hij gedouchte heeft, fris mezelf wat op en bel het ziekenhuis. Het is ondertussen 08.00 en ik moet gelijk komen zeggen ze. Maar ik heb honger en wie weet hoe lang dat allemaal daar gaat duren, dus zet ik koffie en eet nog een eierkoek en een appel. Ondertussen bedenken Oscar en ik hoe we naar het ziekenhuis gaan, aangezien we geen auto hebben. Taxi bellen? Nee, dan moeten we lang wachten en als ik moet blijven dan is Oscar weer zo afhankelijk van die taxi. Zus bellen? Nee, dadelijk is er niets aan de hand en dan denkt de hele familie dat ik al ligt te bevallen. Fiets? Nou zelf fietsen niet, maar achterop moet wel lukken. Het is maar 5 minuten fietsen. De vluchttas mee, beestjes vaarwel gekust en daar gaan we.

In het ziekenhuis wordt eerst een ctg gemaakt. Oscar en ik vinden dit apart, waarom kijk je niet eerst wat voor een vocht ik verlies? Maar goed. Om 08.40 komt de verloskundige kijken. Ze ruikt aan mijn maandverband en zegt meteen: Ja, vruchtwater. Ze laat de coassistent ruiken aan het maandverband (mooi leermoment voor je zegt ze erbij) en vraagt dan aan Oscar of hij ook even wil ruiken. Oscar laat dit graag aan zich voorbij gaan. Ze komt meteen ter zake. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Of ik nog steeds vaginaal wil bevallen? (ter info: mijn baby ligt in onvolkomen stuit). Ja, ik wil nog steeds vaginaal bevallen. Plan van aanpak is volgens de verloskundige als volgt: Er worden geen weeën opgewekt omdat het een stuitligging is, het is dus afwachten of de weeën nu zelf op gang komen. Dit moet binnen 48 uur, anders wordt het toch een keizersnee. Ik word opgenomen en we verhuizen naar de afdeling waar ik zal verblijven. Het is ondertussen 10.30 uur. Oscar gaat snel naar huis om boodschappen te doen, want wellicht is onze zoon er morgen en als we dan thuis komen zijn er nog een aantal dingen die we nodig hebben (dekentje voor zijn kinderwagen en wieg, thermometer). Ik blijf alleen achter. Het voelt nog een beetje als een droom. Dit kan toch niet allemaal echt gebeuren? Ik ben toch pas 30 mei uitgerekend en heb nog zoveel te doen, kleertjes die ik moet wassen. Om 13.00 komt mijn moeder op bezoek. Zij heeft mijn zus en schoonzus gebeld, mijn zus komt om 14.00 langs en s’avonds om 19.00 uur mijn schoonzus ook. Oscar is tegen 21.00 weer terug bij mij. Ik grap nog tegen hem: “zul je zien, mijn weeën beginnen als iedereen weg is, want dan kan ik ontspannen”. Iets voor half elf gaat Oscar naar huis en om 22.30 krijg ik een wee. Ik probeer wat tv te kijken, het duurt ruim een half uur tot de volgende wee komt, niets aan de hand dus. Aangezien ik best moe ben wil ik wat gaan slapen, als ik net ben ingedommeld komt de volgende wee, halverwege de wee word ik wakker van de pijn. Het is dan 23.30 uur. Weer neem ik me voor wat te gaan slapen, maar rust is me niet gegund. Zodra ik even weg dommel komt er een volgende wee. Ze komen nu ongeveer om de 20 minuten. Het is ondertussen bijna 00.30 en ik besluit om maar wakker te blijven en de weeën weg te puffen, want wakker worden van de pijn is niet echt plezierig. Zo ben ik tot 05.00 bezig. Eerst twijfel ik of ik Oscar zal bellen of sms-en of niet, dan besluit ik eerst de verpleegster te roepen en kijken wat zij zegt. Ze geeft aan dat ze een ctg gaan maken. Om 05.30 is de ctg klaar en ze besluiten om me naar de verloskamer te rijden. Aangezien mijn vliezen gebroken zijn willen ze met hun vingers toucheren, maar kijken ze met een eendenbek. Geen uitsluiting. Wel weeën, dus ze houden me in de verloskamer. De weeën komen nu onregelmatig, maar soms wel snel achter elkaar: 2 minuten, 5 minuten, 9 minuten, 2 minuten, 3 minuten. Ik puf ze allemaal weg en vind toch dat het best zeer doet. Ik mag niet staan, alleen liggen en daar baal ik van als een stekker. Mijn bovenbenen verkrampen helemaal bij elke wee. Ik vind het prettig om mijn benen helemaal te strekken en vast te zetten tegen het eind van het bed bij een wee. Zo houd ik het vol. Om 07.00 besluit ik om Oscar een sms te sturen. Hij is om 07.30 in het ziekenhuis. De verpleging biedt ons ontbijt aan. Ik kan geen eten zien, ruiken of er zelfs aan denken, dan wil ik overgeven. Oscar vindt dat ik iets moet eten om krachten op te doen voor de bevalling en staat met een beschuitje voor mijn neus. Ik wil dat beschuitje echt niet. Op goed bedoelt aandringen van Oscar neem ik een hap, die er net zo hard weer uit komt! Een hoop gal geef ik over. Ik voel me moe en beroerd. De weeën nemen weer af. Ze komen nu om de 10 minuten en omdat mijn kindje in een stuit ligt krijg ik niets om het op te wekken. Er wordt om 09.30 weer een ctg gemaakt. Deze bevestigd inderdaad dat het allemaal weer aan het afzakken is. Oscar en ik balen. De gynaecoloog geeft aan dat ik terug ga naar de zaal, ze kunnen me niet in de verloskamer houden. Het is nu afwachten of het doorzet. Om 11.30 ben ik weer terug op de zaal. Oscar zit naast mijn bed, hij is een tijdschrift aan het lezen. Ondertussen puf ik de ene wee na de andere weg. Ik ben het liggen in bed meer dan zat, ik wil staan of zitten, ik weet niet wat ik precies wil, maar ik wil uit het bed! Oscar heeft een stoel geregeld zodat ik onder de douche kan zitten. Hij helpt me naar de douche, zet hem aan en mij er onder op de stoel, maar weeën zitten weg puffen vind ik helemaal vreselijk. Het warme water doet me goed. Ik kijk naar mijn man die in de deur opening staat en ik zie aan hem dat hij eigenlijk ook niet zo goed weet wat hij moet doen. Ik wil wel even onder de douche blijven, maar niet zitten. Ik hang een beetje aan de douchestang en probeer de weeën zo goed mogelijk weg te puffen en ineens besef ik: mijn kind wil eruit, het komt eraan! Ik heb persweeën! Als ik dat tegen Oscar zeg is hij al weg om een verpleegster te halen. Wederom wordt er weer eerst een ctg gemaakt. Dit keer is het maar een korte, een minuutje of 10 en ze besluiten weer om me naar de verloskamer te rijden. Deze keer toucheren de assistent wel met haar vingers, ze vertelt dat ik 7 centimeter ontsluiting heb. Eigenlijk schrik hier een beetje van, dat is wel al veel. Het is dan 13.15. Ik begin te tellen in mijn hoofd, nog 3 uurtjes te gaan ongeveer, dus om 16.15 is onze zoon er! Oscar helpt me mee met de persweeën tegen houden. Zijn hulp heb ik nu echt nodig met deze persdrang. Ik wil zo graag persen, maar het mag nog niet en ik moet alles wegpuffen. Ik heb mijn ogen gesloten en concentreer me op zijn ademhaling. De gynaecoloog zelf komt erbij, hij toucheert en geeft dat ik mag beginnen te persen. Ik ben hier eigenlijk een beetje van in de war, dat is snel! Het is 13.30. Oscar vraagt of hij bedoelt dat ik op het eind van kort jakje (ademhaling om een perswee weg te puffen) een beetje mee mag persen. De gynaecoloog geeft aan van niet, maar gewoon volledig persen. Er wordt in razend tempo een infuus ingebracht om te zorgen dat de weeën nu wel blijven komen en niet afzwakken. Flinke hap lucht nemen zegt de gynaecoloog en persen maar. Hij legt uit hoe ik bij de volgende wee mijn benen op mag trekken en vast houden. Ik heb mijn ogen nog steeds dicht en luister naar zijn stem. De wee komt eraan, ik trek mijn benen op, neem een flinke hap lucht en pers met alles wat ik kan. Ik voel dat ik niet helemaal naar de juiste richting pers, de gynaecoloog heeft dit ook in de gaten en ik voel ineens zijn vingers en hij zegt dat ik zijn vingers eruit moet persen. Dit geeft me een richting en ik neem weer een flinke hap lucht. Oscar heeft mijn hand vast. Aan de andere kant staat de coassistent en zij heeft ook mijn hand vast. Ik voel dat ik uit aan het persen ben. Ik denk nergens bij na, het enige wat ik hoor is de stem van de gynaecoloog en Oscar. Bij iedere wee moedigen ze me aan. Ik voel dat mijn zoon eruit komt, ik voel ineens zijn hoofd eruit getrokken worden en mijn zoon ligt op mijn buik. Ik had verwacht dat ik tranen met tuiten zou huilen, maar ik ben alleen maar heel gelukkig. Ik noem meteen zijn naam: “Joep, daar ben je dan eindelijk!”. Het is dan 13.56. Ik kus hem en hij huilt heel erg hard. Ik houd hem vast en heb het gevoel dat ik hem niet meer los wil laten. Dan gaat alles veel te snel voor mij. Er is een kinderarts, ze nemen Joep weer mee, Oscar gaat met Joep mee. Ik zie ze bij een tafel staan en ze kijken naar Joep, die vreselijk ligt te huilen. Ik wil hem bij me en wil hem troosten. Er wordt verteld dat Joep wat aan de kleine en lichte kant is, de kinderarts neemt hem even mee en Oscar gaat ook mee. Ik blijf achter in de verloskamer met de assistent gynaecoloog. Ik voel me intens gelukkig, mijn kind is geboren. Ik vind hem prachtig en ik voel me geweldig.

Mijn placenta moet nog geboren worden. Er wordt op mijn buik gedrukt en zachtjes aan de navelstreng getrokken. Ik voel mijn placenta naar buiten glijden. Ze laten hem aan mij zien, het huisje van mijn kindje. Gelijk geeft de gynaecoloog aan dat er bloedstolsels op mijn placenta zitten die er zeker niet horen te zitten. Hij heeft dit nog nooit zo gezien. Ook de assistent niet. Hij vertelt dat hij dit laat opsturen om te onderzoeken. De gynaecoloog neemt hierna afscheid van mij.

De assistent gynaecoloog legt uit dat er een preventieve knip is gezet. Dit gebeurd altijd bij een stuitligging en ik moet gehecht worden. Ze geeft een prik met verdoving en legt alles uit wat ze doet. Ik voel niets en luister naar haar stem en ben ondertussen alleen maar ongeduldig, want ik wil naar mijn zoon. Als ze klaar is helpt de verloskundige me onder de douche. Het gaat allemaal goed. Ik kan zelf prima staan en ik voel me goed. Na de douche mag ik terug in bed en zodra Oscar weer in de verloskamer is, dan mag ik naar de afdeling toe waar Joep is. Ik voel echt werkelijk hoe mijn hart vol spanning klopt.
Na een kwartier is Oscar terug. We gaan naar Joep toe. Hij ligt op de neonaten afdeling. Een verpleegkundige daar legt gelijk uit waar alle draadjes en slangetjes voor dienen. Het is niet zo erg als het eruit ziet. Hij is wat klein en heeft een hele blauwe kont door de bevalling en moet even wat bijkomen. Ze houden zijn hartslag en ademhaling in de gaten en hij heeft een infuus met suikeroplossing om wat op krachten te komen. Ik ben zo trots als wat. Het is dan 15.30. We blijven even bij Joep en ik zit op mijn knieën op mijn bed om foto’s van hem te maken. Om 17.00 vraagt de verpleegkundige of ik Joep even aan wil leggen om te kijken of hij wil eten. Ik merk dan zelf dat ik al 34 uur wakker ben en ongeveer 24 uur geleden voor het laatst gegeten heb. Ik vraag of ik eerst even wat mag eten en drinken. Tuurlijk mag dat, het eten staat al klaar en we spreken af dat ik na het meteen terug kom om Joep aan te leggen. Ik word naar mijn kamer gereden. Tijdens het eten belt Oscar met zijn moeder en ik de mijne. Tijdens dit gesprek met mijn moeder krijg ik ineens een vreselijke pijnscheut in mijn bil, en nog een, en nog een. Ik vertel mijn moeder dat ik pijn heb en dat ik even niet meer kan praten en verbreek de verbinding. Het is een perswee, ik weet het zeker. Ik zeg tegen Oscar dat ik nog een kind ga baren, zo voelt het. Ik gil, het doet zeer. Het gaat niet weg. Na een kwartier haalt Oscar er een verpleegster bij. Het zijn waarschijnlijk naweeën. Dat duurt even, maar gaat wel over. Gewoon wegpuffen is het advies. Oscar en ik gaan weer aan de slag met de kort jakje ademhaling. Het is ondertussen 18.00 uur. Ik krijg geen rust tussen deze weeën door. Het lijkt wel een wee van een uur. Ik voel dat ik wil persen, maar ik durf niet, want ik ben bang dat ik de hechtingen los pers. Ik gil, ik schreeuw, ik zie de verslagenheid in de ogen van Oscar. Ik weet niet hoe ik moet liggen, ik heb pijn, ik wil dit niet, wat is dit? Oscar roept weer de verpleegster. Zij vindt dan toch ook dat dit niet helemaal normaal is en geeft aan dat ze de gynaecoloog gaat vragen om te komen kijken. Het is dan 19.30. Oscar en ik proberen zo goed als het gaat alles weg te puffen. Het doet pijn. Ik wil naar Joep, maar besef ook dat ik daar niet kan gaan gillen en schreeuwen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar Oscar rijdt me naar Joep en daar ben ik een kwartier geweest en ik heb alles in kunnen houden. Geen gegil of geschreeuw. Ik heb Joep vast gehouden en hem geknuffeld. Als ik merk dat het niet meer gaat vraag ik of Oscar me weer terug rijdt. Eenmaal op mijn kamer gil en schreeuw ik weer verder. Om 20.50 komt de gynaecoloog die me gehecht heeft. Ze kijkt of de hechtingen wel goed zitten en dat zitten ze. Zij geeft aan dat haar dienst er op zit en ze vindt het erg vervelend, maar ze draagt me over aan een andere gynaecoloog en die komt er zo aan. Oscar en ik puffen, ik schreeuw. Waar blijft die gynaecoloog toch? Ik vind het niet om uit te houden, dit is 100 keer erger dan mijn bevalling! Om 21.30 komt de gynaecoloog. Ze kijkt en geeft aan dat ze een hematoom ziet, een grote blauwe plek en die is gevuld met bloed en die zorgt ervoor dat ik wil persen en zo’n pijn heb. IK moet geopereerd worden, vanavond nog. Ze gaat de OK in orde laten maken. Ze vertrekt. Even later komt de verpleegster, zij verteld ons dat er pas om 23.30 plek is op de OK. Ik moet dus nog 2 uurtjes wachten. De verpleegster geeft aan dat ze me wel een klein beetje morfine mag geven om die 2 uur door te komen. Ik smeek haar haast om het meteen te geven. Daarna is alles een roes… ik heb geen pijn, ik voel me moe. In de verte hoor ik Oscar met de verpleegster praten. Eerst wil hij blijven, dan besluit hij te gaan. Ik voel zijn hand op mijn hoofd en zijn lippen op mijn wang. Ik hoor onze hond blaffen. Mijn kat ligt bij me te slapen, ik voel hij met zijn pootjes mijn been masseert. Ik hoor de stem van de verpleegster, ze is lief en praat zacht en zegt dat alles goed komt. Ik word naar de OK gereden, ik kom langzaam een beetje bij uit deze rare slaap. Er wordt een ruggenprik gegeven. Er wordt nog gegrapt: “U hebt zeker een zoon gekregen?! Uw bed ligt vol blauwe muisjes!”. Ik kijk naar mijn bed en inderdaad, een hoop blauwe muisjes in mijn bed. De gynaecoloog legt uit wat ze gaat doen. Er zijn wel 6 mensen in de OK aanwezig. Er is één man en die let mij begrijp ik. Hij controleert telkens mijn bloeddruk en hartslag en schijnt met een lichtje zo nu en dan in mijn ogen. Hij is aan het begin nog vrij stil. Ik kijk op de klok, het is het 00.10. Ik hoor de gynaecoloog praten, ze legt aan iemand uit wat ze doet. Dan hoor ik haar zeggen: “Ik weet niet waar het bloeden precies vandaan komt, ik krijg het niet gestopt”. Er moeten zakken bloed besteld worden. De gynaecoloog geeft aan dat ze er een andere gynaecoloog bij wil. Ter Haar moet worden opgepiept. Het is nu 00.45. Er wordt weer gebeld om te vragen waar het bloed blijft wat besteld is. Ik voel me er niets gerust onder. Ik voel me moe, maar durf mijn ogen niet te sluiten. Ik voel me slap en hoor iemand zeggen: “Haar bloeddruk daalt”. De meneer die alles in de gaten houdt begint tegen me te kletsen. Hoe was mijn bevalling? Hoe heet mijn zoon? Op wie lijkt hij? Ik vertel hem dat ik bang ben. Hij zegt dat ze alles onder controle hebben en dat er niets is om bang voor te zijn. Hij maakt grapjes en stelt me gerust. Het bloed komt binnen. Het wordt aan mijn infuus gehangen. Het stelt me gerust dat het bloed er nu is. Mijn benen beginnen te trillen. Ik voel hoe er iemand binnen in mij ergens aan het duwen is. Het doet geen pijn. Ik vertel dit tegen de meneer. Hij bevestigd dit en zegt dat mijn verdoving aan het uitwerken is. Het duurt allemaal wat langer dan ze hadden verwacht. Hij zegt dat hij me in slaap kan maken en dan krijg ik er niets meer van mee. Dit durf ik niet. Ik wil wakker blijven. Zolang ik geen pijn heb mag dit. Ik krijg wel via het infuus iets om het trillen van mijn benen tegen te gaan. Ik heb het koud. Ik krijg van de meneer een deken over mijn bovenlichaam. Er wordt iets in mijn gepropt. Ik vraag wat ze doen. De gynaecoloog legt uit dat ze geen draine durven aan te leggen omdat ik veel bloed heb verloren. Ze doen er nu watten in en geven me een bloedstollend middel en verwachten dat zo het bloeden vanzelf zal stoppen. Ik voel geen pijn meer. Ik voel dat de druk er vanaf is. Ik kan mijn tenen weer bewegen als ze de laatste watten erin duwen. Ik huil. Ik ben zo blij dat die pijn over is. Ze zijn klaar. Het is 01.45. Ik word de OK uitgereden. Het is stil, er is niemand meer, iedereen is weg. De meneer blijft even met mij wachten tot ze me komen halen. Hij zegt dat alles goed is gegaan. Hij verteld over zijn kinderen. Als ik wordt gehaald bedank ik hem. Ze rijden me naar een andere afdeling dan waar Joep is, want ze willen me nog even extra onder controle houden. Er komt een nieuwe verpleegster. Zij verteld wat ze deze komende nacht allemaal gaat doen. Ze komt ieder uur en dan controleert ze mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur. Ik krijg wat te drinken van haar en ik mag een pijnstiller. Deze wil ik niet. Vanuit het bed bel ik Oscar, het is 02.00 uur. Ik hoor dat hij sliep. Ik hou het kort. Alles is goed gegaan, ik ben weer op afdeling 2. Tot morgen. Ik hou van je.

Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.

wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?

Marlies, ik moet er van huilen... _{en ik heb niet eens kinderen}

quote:

Op zondag 31 mei 2009 10:55 schreef Stout het volgende:
wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?

Helemaal! Ik heb mijn volledige kraamtijd nog in het ziekenhuis gelegen. Dat lijkt heel ellendig, maar Joep moest ook even blijven, dus klinkt stom.. maar achteraf gezien ben ik blij dat ik die hematoom heb gekregen, anders had ik naar huis gemoeten en Joep nog niet. En nu zijn we allebei thuis en dan vergeet je echt gelijk hoe ellendig je soms gevoeld hebt.

Jeej zeg seilram, ik zit hier helemaal te huilen ervan... Wat een heftig verhaal zeg!

Marlies, wat een verhaal en ervaring zeg! Hier ook een traantje!

Jemig Marlies, de tranen lopen over mn wangen. Wat een verhaal! Gelukkig dat het nu zo goed met je gaat maar wat heftig zeg.

Jeetje seilram, wat een bevalling en vooral alles daarna. Ook ik moet huilen van je verhaal. Fijn dat je weer op de been bent.

Poeh Seilram, wat een belevenis
Lijkt me heel naar om zo'n pijn te hebben na de bevalling terwijl je niks liever wil dan bij je pasgeboren kindje zijn... Maar je lijkt heel dapper geweest te zijn, heel knap vind ik!
Heb je nog iets gehoord over je placenta trouwens?

jeejtje marlies wat heftig, gelukkig gaat het goed met jullie

Oh Marlies, wat een heftig verhaal zeg. Maar aan de andere kant ook fijn om te horen hoe goed je behandeld werd in het ziekenhuis, en hoe je tijdens de operatie ook continue iemand bij je had om je gerust te stellen.

Jeetje Seilram, wat een mooi verhaal (van hoe je geschreven hebt, het deel na de geboorte was natuurlijk minder prettig voor je). Ik moest er van huilen

Ook ik zit te huilen van je verhaal Seilram. Wat heftig zeg, maar ook zo mooi!

Mijn god.... ik moet wel even slikken van zo'n verhaal zeg!
Ze hebben wel goed voor je gezorgd, gelukkig. Meid, wat een ervaring

seilram

Ik heb het met ingehouden adem zitten lezen, Seilram! Met een traan van opluchting bij het mooie eind van je bijzondere verhaal...

quote:

Op zondag 31 mei 2009 10:36 schreef seilram het volgende:
Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.

Aaaaah .
Wat een ellende zeg.
Maar wat heb je het prachtig en aangrijpend omschreven.

Jeetje seilram! Wat een verhaal, en wat eng zeg, dat ok gebeuren.

Ik moest wel even grinniken om dat samen op de fiets naar het ziekenhuis.

Seilram, wat een verhaal. Heel mooi beschreven.

BE, dat was ook erg gezellig zo samen op de fiets hihi en onze buurvrouw zag ons vertrekken.
Dat OK gebeuren was ook zeker niet prettig, maar gelukkig allemaal goed afgelopen. Vanmiddag weer lekker gewandeld! Ik kan niet wachten tot Joep groot genoeg is om lekker een stukje te fietsen met zijn moeder

Wat een verhaal Seilram! Goed dat je weer op de been bent nu!

Ik heb na mijn eerste bevalling ook een hematoom gekregen. Verschrikkelijk is dat hè! Dat is 10 keer erger dan bevallen, vind ik. Zo ontzettend veel pijn dat dat doet.
Bij mij hebben ze niet moeten opereren. Het is vanzelf 'opgelost'.
Ik had veel schrik dat ik bij mijn andere bevallingen hetzelfde zou meemaken, maar gelukkig is het bij die ene keer gebleven.

Genieten nu, van je mannetje!!

Seilram, misschien een wat vreemde vraag hoor, maar waarom is je man steeds naar huis gegaan>? Zelfs toen je geopereerd werd aan dat stolsel en zoveel bloed verloor, is hij naar huis gegaan om te gaan slapen? Ik snap dat eigenlijk niet? Ik zou van zn leven niet kunnen slapen als mijn vrouw dusdanig veel pijn heeft dat ze het uitschreeuwt en gelijk geopereerd moet worden?

Inderdaad om te gaan slapen. Hij kon op dat moment ook heel weinig voor mij betekenen en door die morfine was ik helemaal van de wereld (toen had ik ook geen pijn meer hoor). Bovendien (dat is ook de reden waarom ik hem pas om 7 uur die ochtend had gesmst dat ik weeën had...) heb ik liever iemand die is uitgerust bij me, want ik ben al moe en half aanwezig, dus wil ik graag iemand die wel alart is en mij later nog eens kan vertellen wat de artsen nu precies allemaal gezegd hebben.

tvp ben druk bezig een uitgebreid verslag te typen maar tja ik kom tijd te kort

Herkenbaar hoor Seilram . Ik heb mijn man toendertijd ook een paar keer naar huis gestuurd, en toen ik al volop lag te bevallen van mijn oudste dacht ik nog "Jeuh, het is nog zo vroeg, en wie weet hoe lang dit nog gaat duren (wist ik veel ), laat hem nog maar even slapen".

Uiteindelijk was het de gyn die zei dat als ik hem nu niet belde , hij het ging doen, want het kind kwam er toch echt aan
Achteraf had ik gelijk, ik heb K om 6 uur gebeld, om 11 uur was Freek er. Ik had nog tijd genoeg dus

Bevallen deed ik echt alleen, ondanks alle leuke voorbereidingen die we ons bedacht hadden. Bij nr twee ging het nl niet anders.
Mijn (toen nog man) "mocht" van mij niet anders als op een krukje zitten en bij iedere wee (die we ooit zo goed geoefend hadden op de overigens leuke yoga, icl weeendans), wilde ie mij helpen puffen. Ik kon alleen nog maar uitbrengen: "Hou. Je .Kop. Pfffft."

Volledig in mezelf gekeerd, iedereen die maar in de buurt kwam kon een grauw krijgen. Mijn man ook.

Na het verhaal van Jore en door het toch dichterbij komen van de bevalling, kan ik me niet inhouden om sommige verhalen te lezen. Ik pik ze er wel zorgvuldig uit: de verhalen waarop alleen positief wordt gereageerd en waar geen nare dingen in de replies staan. Stukje zelfbehoud, of is het struisvogelpolitiek?

seilram, ik vind jouw verhaal ook erg mooi, hoewel toch heftig.
Sugar had gisteren een linkje gepost nar haar verhaal en ook dat heb ik met tranen in mijn ogen gelezen. Zo mooi
Dat van beefcake stond op diezelfde pagina, ook een verhaal dat ik niet zonder tranen kon lezen.

Hebben jullie in de aanloop naar de eerste bevalling veel verhalen gelezen? Ook de erg heftige? Of juist niet?

quote:

Op zondag 7 juni 2009 11:27 schreef miss_sly het volgende:

Hebben jullie in de aanloop naar de eerste bevalling veel verhalen gelezen? Ook de erg heftige? Of juist niet?

Ik heb alles gelezen. Ik was ook totaal niet nerveus voor de bevalling. Ik was vooral gefixeerd op de borstvoeding, ik wilde per se dat de borstvoeding ging lukken. De bevalling was van 'later zorg'.

haha, grappig dat je dat zo ondergeschikt vond, terwijl het toch een noodzakelijk iets is om aan die borstvoeding te komen

Ik denk dat borstvoeding prima gaat lukken. Ik ga naar een cursus, ik informeer mezelf, probeer het niet te onderschatten, en denk dat het met al die zaken samen (en eventueel een lactatiekundige) prima gaat lukken.

Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:27 schreef miss_sly het volgende:
haha, grappig dat je dat zo ondergeschikt vond, terwijl het toch een noodzakelijk iets is om aan die borstvoeding te komen

Ik denk dat borstvoeding prima gaat lukken. Ik ga naar een cursus, ik informeer mezelf, probeer het niet te onderschatten, en denk dat het met al die zaken samen (en eventueel een lactatiekundige) prima gaat lukken.

Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

ik hoor (eh, lees vooral dus ) dat veel vrouwen die uitdrijvingsfase veel minder erg vinden dan de laatste centimeters van de ontsluitingsfase. Omdat je dan eindelijk zelf wat kunt doen.
Geen idee hoe ik er tegen die tijd over denk maar het klinkt wel logisch ergens vind k.

Ik lees ook alle verhalen. Geen idee waarom. Aan de ene kant gewoon omdat ik het heel bijzonder vind om zoiets intiems te mogen lezen _{beelden erbij a la "De Bevalling" hoeft dan weer niet van mij} , maar aan de andere kant ook om voor mezelf een beeld te vormen van hoe het kan gaan. Ik denk zelf, als ik mezelf een beetje kan inschatten dat als ik alleen de positieve verhalen zou lezen dat ik erg zou schrikken als er bij mij een kunstverlossing aan te pas zou moeten komen, soort van heu daar had ik nie op gerekend. Het lezen van ook de drama verhalen geeft wat rust. Het komt wel goed, zelfs de nachtmerrie-bevalling-dames hebben nu mooie kindjes en functioneren nog. Dat idee.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:27 schreef miss_sly het volgende:
Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

Hier een heerlijke uitdrijvingsfase

Die weeen van de ontsluiting kwamen zo vlot op elkaar dat ik niet goed op adem kon komen. En dus moeite had om daar goed doorheen te komen.
Zodra de persweeen kwamen, werd het beter. Die kwamen minder vaak, en mijn lichaam nam het van me over. Er ging gewoon een golf oerkracht van bovenin mijn buik naar beneden. Dat voelde zo bijzonder!
Ok, mijn uitdrijving was niet helemaal natuurlijk (vacuumpomp), maar dat voelde voor mij een stuk prettiger dan die ontsluitingsweeen.

De afdeling kunstverlossingen gaan we bij de zwangerschapscursus nog behandelen en die krijgen we ongetwijfeld ook bij de voorlichting van de vk.
Ik denk dat ik liever de rationele, objectieve zaken over de mogelijke problemen hoor en lees, maar als het om de persoonlijke verhalen gaat van mensen die je toch min of meer kent al is het maar via een forum, dat ik het gewoon lastig en pijnlijk vind te lezen hoe erg het is geweest.

Misschien heb ik een rare kronkel, hoor, dat wil ik niet uitsluiten

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:36 schreef huuphuup het volgende:

[..]

-Knip-

Het lezen van ook de drama verhalen geeft wat rust. Het komt wel goed, zelfs de nachtmerrie-bevalling-dames hebben nu mooie kindjes en functioneren nog. Dat idee.

Dat!

Als zij het kunnen...

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:44 schreef miss_sly het volgende:
De afdeling kunstverlossingen gaan we bij de zwangerschapscursus nog behandelen en die krijgen we ongetwijfeld ook bij de voorlichting van de vk.
Ik denk dat ik liever de rationele, objectieve zaken over de mogelijke problemen hoor en lees, maar als het om de persoonlijke verhalen gaat van mensen die je toch min of meer kent al is het maar via een forum, dat ik het gewoon lastig en pijnlijk vind te lezen hoe erg het is geweest.

Misschien heb ik een rare kronkel, hoor, dat wil ik niet uitsluiten

haha nee hoor geen kronkel, kan me dat wel voorstellen. Het is toch wat minder plastisch en komt wat dichterbij enzo.

Ach, en de vrouw die de cursus geeft heeft me ook warm kunnen maken voor de ontsluitingsfase, dus wie weet krijgt ze me nog wel enthousiast over de uitdrijvingsfase

Volgende week aan de orde, trouwens.

Ik vind het ook wel logisch klinken, Miss_sly

Zelf vond ik de uitdrijvingsfase juist veel prettiger dan de ontsluitingsfase omdat ik toen pas echt het gevoel had dat het zinvolle pijn was, ik voelde de baby zakken en ik zag hoe om me heen alles klaar werd gezet om de baby te ontvangen.
Toen pas besefte ik dat de bevalling eindig was, inplaats van een lange golf van pijn. Het gevoel ook dat je mee mag en kan persen (ik kon ook niet anders, mijn lichaam ging vanzelf persen) was tot op zekere hoogte prettig, ik had het gevoel iets te kunnen doen inplaats van proberen mijn hoofd boven water te houden tijdens de ontsluitingsfase.

Nou, hier iemand die de ontsluitingsfase helemaal prima doorstond en uitdrijving echt compleet vreselijk vond. Wat een pijn!

maar ja, bij de ontsluitingsfase kon ik me concentreren op alles behalve mijn buik, waardoor de pijnsensatie een heel stuk minder wordt, en bij uitdrijving moet je toch echt met je aandacht naar beneden, naar de plek waar het zo'n zeer doet... mss helpt het complete gebrek aan persweeën ook wel... dan moet je jezelf pijn doen, en is het niet je buik die het doet (zoals DF beschrijft), zeg maar.

trouwens, tip voor uitdrijving: washandje lauwwarm water tegen je (hele) onderkant!

Ik merk trouwens dat ik deze keer wel heel nieuwsgierig ben naar de bevalling en hoe dat allemaal zal gaan.

Vorige keer moest ik snel naar het ziekenhuis (nadat ze ontdekten dat mijn vliezen al 5 dagen gebroken waren) en werd alles opgewekt. Ik heb totaal geen persweeen gehad en dat was toch niet makkelijk *understatement* Uiteindelijk kwam Linde met de vacuumpomp, maar dat heb ik juist niet als vreselijk ervaren. Toen gebeurde er na 2 uur voor niks persen eindelijk wat. Ik was wel bang voor de gevolgen van die pomp (vooraf de waarschuwing dat je wel wat uit kon scheuren enzo gehad, maar ik had helemaal niks!)

Ik vond de uitdrijvingsfase een stuk aangenamer dan de ontsluitingsfase omdat je dan eindelijk mag persen. Er komt zo een oergevoel naar boven dat je niet tegen kan houden. Beide keren had ik al persdrang bij 8 cm ontsluiting en dan moet je nog 2 cm weg puffen. Ik heb me beide keren niet echt druk gemaakt over hoe het zou zijn dat bevallen. De eerste keer kan je je er geen voorstelling van maken hoe het zou moeten voelen, de 2e keer weet je bij de eerste wee precies weer hoe het voelde toen je de 1e keer moest bevallen. Ik wist dat het geen pretje was, dat het ongetwijfeld pijn zou gaan doen maar de mate waarin vond ik beide keren verschillend. De eerste keer had ik rugweeen en die vond ik hel, de 2e keer buikweeen en waren gelijk een stuk makkelijker weg te puffen.

Ik vond ook de ontsluitingsweeën het laatste anderhalf uur (te) zwaar en het persen veel minder. Toen kwam ik juist weer op adem zeg maar.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 14:08 schreef Stiemie het volgende:
Ik merk trouwens dat ik deze keer wel heel nieuwsgierig ben naar de bevalling en hoe dat allemaal zal gaan.

Hier ook
Heb er op de een of andere manier ook zo'n zin in en ben er de laatste dagen weer erg mee bezig, op een positieve manier. Zo erg als de vorige bevalling kan het immers vast niet meer worden, ik weet nu wat beter wat me te wachten staat en waar de valkuilen (kunnen) liggen.
Enne, een 2e gaat meestal makkelijker, toch????

Trouwens, de taboe's die er bestaan rondom dat hele bevallen, nog steeds! Sommige dingen worden gewoon collectief verzwegen, maar als het jezelf dan overkomt vraag je je af of het wel normaaal is.
Zoals bijvoorbeeld...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ooh kersjes, dat lijkt me vreselijk.
En wat voor mij het grootst bewaarde geheim was: de week na de bevalling... Dat je niet fatsoenlijk naar de wc kan. Daar had ik nooit aan gedacht en vond ik erger dan 2 bevallingen bij elkaar.

Ah, die kende ik dan weer wel. En dan als de dood zijn dat de hechtingen gaan knappen

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:22 schreef Lishe het volgende:
Ooh kersjes, dat lijkt me vreselijk.
En wat voor mij het grootst bewaarde geheim was: de week na de bevalling... Dat je niet fatsoenlijk naar de wc kan. Daar had ik nooit aan gedacht en vond ik erger dan 2 bevallingen bij elkaar.

Dat had ik ook graag wel van te voren willen weten..na de lactulose was het de dagen erna een ramp

Ik vind zelfs nu nog niezen echt heel erg dan lijkt het wel of mijn wond op mijn buik open wil scheuren, een golf van pijn schiet dan door je heen, verder deze ronde weinig klachten gehad alleen ben ik dat vloeien wel beu.... het loopt nu op het einde maar zonder inlegkruisje kan ik nog niet

en eerlijk is eerlijk de ontsluitingsfase ging beiden keren zo snel dat ik geen tijd had om over pijn na te denken laat staan iets te kunnen zeggen of te kunnen kotsen of what so ever.

Ben ik heel raar als ik een overzichtje zou willen maken met linkjes naar de verhalen, zoals bij het estafettetopic?
*tijd over heeft*

Ik heb in het begin heb ik ook een aantal bevallingsverhalen gelezen, ik hoop zo een realistische kijk te krijgen op wat er allemaal zoal kan gebeuren tijdens een bevalling. Ik vertrouw jullie verhalen wat dat betreft meer dan de boekjes uit de bieb...

Ai Marlieske, dat lijkt me echt een naar gevoel... Zo'n keizersnede is natuurlijk niet niks, ik heb het idee dat veel mensen toch niet beseffen dat het een behoorlijk zware buikoperatie is.

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Ca.ra, dat is laatst ook al eens geopperd. Zie: De historie en handige linkjes.
Wij mods vonden dit voldoende: De historie en handige linkjes.

sorry ben er al achter Bookmarks

nee dat kan niet...
Kijk eens gewoon in Ouder(s)
't Topic staat daar bovenaan, die raak je echt niet kwijt

Thnx tja het zullen nog wel de verweekte hersendelen zijn

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

O_o

Ik heb al wel eens in dit topiczitten meelezen/lurken, maar tot nu toe nog niet echt iets durven posten.. Kersjes, wat betekent 'alle gevolgen van dien'?

Ik ben als de dood voor de bevalling en ben er de laatste week wel weer ff mee bezig geweest.. Het is voor mij zelfs jarenlang de reden geweest om geen kinderen te willen, maar mijn biologische wekker heeft het van me gewonnen.. Ik weet niet zo goed of ik dit neer moet zetten want jullie vinden me vast een raar mens, maar ik heb een vaginistisch verleden en dat betekent voor mij dat ik soms nog steeds 'op slot sla' als ik bang ben of gestressed, en ja, dat maakt me weer heel bang voor de bevalling ook.. Het idee van toucheren bijvoorbeeld, en gewoon sowieso.. Hoe zou ik reageren wanneer ik daar na zoveel jaar weer pijn ervaar, en dan ook zo hevig? Mijn VK weet ervan hoor, en ik ga alle mogelijke vormen van pijnbestrijding paraat laten houden, maar toch..

Wil de dames met hun verhalen hier wel erg bedanken, ik vind ze allemaal erg mooi en helpen me met het idee dat de bevalling ook iets moois kan zijn, een nieuw begin.. Ik moet er meestal ook om huilen, jullie schrijven het mooi En dan ga ik nu nog even een potje janken

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Hmm, die had ik niet nodig gehad

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

DF

Incantrix
Hopelijk kom je op tijd van je angsten af...
Mss een geruststelling, toucheren duurt meestal maar heel eventjes, en tegen de tijd dat je moet persen ben je toch al zover heen van de hormonenstorm dat dat hopelijk de angst verder ook wegneemt en je goed los kan.

Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

Zou het niet zo zijn dat wanneer je straks weeen hebt en je denkt dat het serieus is en de verloskundige staat aan je bed om te controleren hoe ver je bent dat je je juist dan misschien wel voldoende kan ontspannen of overgeven aan de medische noodzaak?

Ik had bij beide bevallingen mijn darmen al tijdens de ontsluitingsweeen geleegd. Godzijdank want ik moet er niet aan denken hoe zwaar die bevalling was geweest met de hechtingen beneden. Overigens vond ik de napijn van de hechtingen na de 2e knip minder pijnlijk dan tijdens de 1e bevalling. Wat ik juist pijnlijk vond waren de scheurtjes langs mijn schaamlippen van de druk toen het hoofdje stond. Met plassen kon ik wel janken zo'n pijn.

Ik hoop trouwens als ze deze 3e keer weer moeten knippen ze het nu aan de andere kant doen want mijn litteken ziet er niet en is nog altijd gevoelig op sommige momenten.

Incantrix, misschien geen goede vergelijking, maar een korte tijd voordat ik moest bevallen heb ik mijn ribben gekneust/gebroken. Heeeeeel pijnlijk , ik kon bijna niets meer en ik was bang dat ik daar nog wel eens behoorlijk last van zou kunnen krijgen tijdens de bevalling. Maar ik was zo bezig met bevallen dat ik achteraf pas besefte dat ik nergens last van heb gehad.

quote:

Op maandag 8 juni 2009 12:02 schreef Incantrix het volgende:
Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

_{mijn zusje had/heeft er ook last van en zij zag hierdoor ook erg op tegen de bevalling en toucheren enzo, maar ook bij haar is het prima gelukt en heeft ze nergens last van gehad. Bij de 2e had ze er minder last van omdat ze toen al wist dat ze het kon.}

Twijfel twijfel of ik dit wel in het openbaar wil gaan zeggen, maar goed. Wie weet heeft iemand anders er nog wat aan. Komt ie:

Incantrix, ik kan me wel een beetje in je probleem verplaatsen. Ik heb dan wel geen vaginisme, maar wel vroeger 'wat vervelends' meegemaakt waardoor ik bang ben voor mannen en handen, en vooral doktoren.
Het klinkt misschien raar zo, maar ik ben best blij (achteraf) dat ik in het begin van mijn zwangerschap die harde buiken heb gehad. Hiervoor heeft mijn verloskundige ook moeten toucheren om te kijken of de harde buiken iets deden qua verweking/ontsluiting of dat er geen effect was. Voor mij maakte het in dit geval wel uit dat het een vrouw was, maar tochwas het eng. We hebben er in ieder geval over kunnen praten, dat is ook weer een pak van mijn hart.

Het klinkt heel stom, maar overleg anders eens met je verloskundige of je een keer kunt oefenen samen.

Zelf moet ik nog een keer overleggen wat er zou gebeuren als ik overgedragen zou worden van verloskundige naar ziekenhuis. Ik kan me niet voorstellen dat ik dan een vrouwelijke gyneacoloog kan 'eisen', dus daar moet ik nog eens navraag naar doen.

Mooi altij do de verhalen hier te lezen en hoe iedereen het ervaart.

Ikzelf zat er vorige week dus echt flink doorheen. Nadat Anna zich op tijd had aangediend, was ik er 100% van overtuigd dat onze kleine man ook op tijd zou zijn. Het maar niets voelen enzo maakte mij echt heel onzeker en een beetje verdrietig zelfs. Ik wilde zo vreselijk graag!!
Uiteindelijk dus op woensdag 3 juni naar het zkh geweest voor een ctg en echo en gesprek met de gyn. Gelukkig mochten we ons vrijdag 5 juni al melden en zou ik geprimed worden middels pillen. Een proces dat best een paar dagen kon duren, zo zei de gyn.

Op vrijdag 5 juni kwam ik dus met een goed gevulde koffer aan in het zkh en werd ik door verpleger Henk aan de CTG gelegd. De gynaecoloog kwam ook en deed een inwendig onderzoek. Zij constateerde al 2 cm ontsluiting en ik mocht mijn spullen gelijk weer pakken en door naar de verloskamer; ze gingen mijn vliezen breken! "Jullie kindje komt vandaag hoor!", zei Henk en hij liep weg. J. stond mijn spullen bij elkaar te pakken en ik begon te huilen. Vandaag? Echt? Ojee, nou gaat het echt gebeuren!
Met knikkende knieeen liep ik naar de verloskamer. Dat bed, die spullen, dat kinderbedje....alsof ik er net nog geweest was voor de bevalling van Anna. Toen had ik er bijna 20 uur doorgebracht, nu zou ik er mogelijk voor het eind van de dag al weg zijn...

Nou, toen werden om half tien mijn vliezen gebroken en werd de baby aangesloten op de ctg. Het infuus met opwekkers werd aangelegd en gestart. Maar dat vond onze knul niet zo leuk, Zijn hartslag zakte ineen en het infuus moest eraf. Mijn bloeddruk was ook nog maar 110/55, dus ik moest aan het vocht. Gelukkig herstelde alles zich en na een boterham te hebben gegeten ging om half twee het infuus weer aan. Nu vond de baby het helemaal prima en hij ging lekker mee op de weeen die echt steeds heftiger werden. J. vond het ook erg snel gaan en die kwam lekker naast me zitten. Ik heb zijn hand helemaal fijn mogen knijpen . De gyn checkte me nog: 3 cm!

Inmiddels had ik de verpleging gevraagd om een pijnpomp klaar te maken, want tegen 2 uur werd het allemaal wel wat heftig. Om drie uur was de pomp nodig en werd alles klaargemaakt. Mijn neef, anesthesioloog in het zkh kwam nog even kijken en zei dat het een goed plan was dat ik die pomp nam. Hij is nog even gebleven en toen werd de boel aangesloten. Inmiddels had ik weeen die echt niet meer weg te puffen waren.

De verpleegster zei tegen me: puf deze wee nog even weg, dan kan je gaan drukken op je pomp. Ik riep nog: dat gaaat niiiiieeeet meeeeeeeer. En ik had gewoon zo'n enorme persdrang! En 't was even voor vier uur. De gyn ging checken: 9 cm en nog een klein randje!
Ineens ging alles zo snel! Pomp weg, bed ombouwen, de verpleegster kwam binnen - ik dacht nog: hee, die ken ik nog van de vorige keer! - Ik hoorde Johan nog zeggen: komt 'ie nou al? Echt? Jeetje!"
Ik moest dat laatste randje nog wegzuchten, maar het was echt niet te doen hoor!
Eindelijk stond iedereen in positie en mocht ik. Wat een geweld. En dat brandende gevoel! Pijn zou ik het niet willen noemen, maar het stond echt in de fik daar beneden! Het hoofdje stond en na nog 1 keer persen was ie daar! onze Morris! Dat heerlijke warme lijfje op me. Dat warme ruggetje en die billetjes. Dat gefronste voorhoofdje! Alle pijn in een keer weg! En het geluk van een nieuw leventje erbij
De schade was beperkt tot 3 kleine hechtinkjes. En nadat ik lekker had gedouched kwamen mijn ouders, schoonvader en Anna de jongste telg even aanschouwen. Anna vond het overgebleven beschuitje interessanter, maar Morris kreeg toch een dikke kus van d'r.
Wat een mooi einde van een prachtig nieuw begin!

Mooi Memmel!
Heftig, maar wel mooi. En vlot ook! Een onverwacht kadootje dat je gewoon dezelfde dag nog naar huis mocht.

Een mooi bevallingsverhaal terwijl ik het lees voel ik alles weer branden, bah dat was niets. brrr

quote:

Op maandag 8 juni 2009 22:10 schreef Memmel het volgende:
Dat heerlijke warme lijfje op me. Dat warme ruggetje en die billetjes. Dat gefronste voorhoofdje! Alle pijn in een keer weg! En het geluk van een nieuw leventje erbij

Mooi

Incantric en Ca.ra, dat klinkt niet fijn allemaal. Hopelijk zal het allemaal meevallen en zullen jullie weinig last hebben van jullie verleden de komende periode van zwangerschap en bevallen.

Memmel, wat een race bevalling!

Wauw, Memmel, wat is dát snel gegaan! Heftig, maar wel erg mooi En wat fijn dat je neef daar werkt en je even een 'heads up' kon geven over die pijnpomp, al heb je die uiteindelijk niet meer nodig gehad. Ik vind je echt moedig hoor!

Faja, ik denk dat het heel goed mogelijk is, ik ben tenslotte ook niet meer volledig vaginistisch en mijn zwangerschap is op de 'normale' manier verwekt, zeg maar.. Dat scheelt denk ik al heel erg veel, maar een deel van de angst die deze aandoening veroorzaakt zal denk ik wel nooit helemaal weggaan en geeft nu dus ook een soort van basis-angst voor de bevalling. Hopelijk maak ik me druk om niks, maar juist het feit dat die basis-angst er al is is eigenlijk al een vaginistische reactie en als je dat wéét wordt je weer banger, want je weet dat die angst de pijn veroorzaakt en zo verder..

Dollemina, zo krom vind ik die vergelijking denk ik niet, vaginisme wordt getriggerd door angst en jij was ook bang voor een bepaalde pijn. Fijn dat jij er uiteindelijk helemaal geen last van hebt gehad! Ik heb gelukkig wel back-up, degene die mijn vaginisme heeft behandeld staat nog altijd klaar om voor me in de bres te springen wanneer ik iets nodig heb ofzo. Dat is wel een erg fijn idee

Hi Asyniur, dat is fijn voor haar en dat vind ik echt ook knap van haar ik denk dat ik nog vaak aan je zus zal denken, want dit geeft me echt wel hoop! Mag ik vragen of ze pijnbestrijding heeft gebruikt? (En antwoorden hoeft echt niet, vind het echt heel lief dat je dit gepost hebt )

Ca.ra, jij ook ontzettend dank je wel voor je reactie lief van je om tóch te vertellen dat jij ook een angst hebt op dit gebied, ik hoor wel eens mensen zeggen dat er geen taboes meer zijn, maar deze mensen hebben geen gelijk.. Naar dat jij iets mee hebt moeten maken dat nu nog altijd aanwezig genoeg is om jou in de weg te zitten. Het idee van 'oefenen' is wel erg goed idd, dat ga ik binnenkort eens bespreken! Volgens mij ben je bij een medische bevalling wel aangewezen op wie er dienst heeft op dat moment (had het hier al eens met mijn therapeut over gehad toen wij gingen proberen een kind te krijgen) maar ik denk wel dat je het kunt vragen, er zullen op alle momenten toch wel meerdere mensen dienst hebben? In dat geval neem ik wel aan dat het érg toevallig zou zijn als er helemáál geen vrouwen zijn, maar overleggen met je VK lijkt me sowieso een goed plan, misschien heeft zij nog een idee hierover.

Ik vind het eigenlijk ook ergens wel krom dat vrouwen 'met een verleden' zelf een beetje moeten uitzoeken hoe ze kunnen worden geholpen op een voor hen fijne manier, maargoed.

En Kersjes, dank je wel

Incantrix, nu ben ik toch blij dat ik het geplaatst heb.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 08:04 schreef Incantrix het volgende:
Hi Asyniur, dat is fijn voor haar en dat vind ik echt ook knap van haar ik denk dat ik nog vaak aan je zus zal denken, want dit geeft me echt wel hoop! Mag ik vragen of ze pijnbestrijding heeft gebruikt? (En antwoorden hoeft echt niet, vind het echt heel lief dat je dit gepost hebt )

Zij is van de eerste thuis bevallen en de tweede in het ziekenhuis (ivm poep in vruchtwater). Beide keren geen pijnbestrijding gehad.
Ze zei zelf bij de tweede al wat 'makkelijker' te zijn wat betreft het hele toucheren en de bevalling, gewoonweg omdat ze wist dat ze het kon. Zij heeft haar angsten ook besproken met de VK en die heeft hier ook rekening mee gehouden...
Komt wel goed, ook met jou...

quote:

Op maandag 8 juni 2009 22:15 schreef MamsX het volgende:
Een mooi bevallingsverhaal terwijl ik het lees voel ik alles weer branden, bah dat was niets. brrr

Idd

Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je wel ik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier

Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

_{bij de eerste woonde zij 1 hoog zonder lift}

wooow ik heb me een lap tekst maar wilde het zelf ook bewaren dus onder de spoiler dan maar

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je wel ik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier

Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

Over dat bevallen als je op een verdieping woont: dat schijnt dus helemaal niet zo te zijn. Ik heb het er gisteren met mijn vk nog over gehad. Ik wilde dus ook in het ziekenhuis, oa omdat ik in mijn kennissenkring van iemand weet die na de thuisbevalling (notabene met OUd en Nieuw ) door de brandweer uit huis getakeld moest worden omdat ze horizontaal moest blijven ivm bloedverlies. Leek me echt zo gruwelijk. Volgens onze vk is die kans echter echt heel erg klein en is er geen reden om voor een ziekenhuisbevalling te kiezen als daar niet echt een reden voor is. Ze houden er wel rekening mee in de ontsluitingsfase dat je hoog woont en zullen in geval van mogelijke nood misschien wat eerder doorsturen naar het ziekenhuis. That's all

Maar goed, ik begrijp dat jij toch liever niet thuis wilt bevallen?

Memmel, mooi beschreven .

Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)

Pittige bevallig Memmel, en dis heisa na afloop op de kamer hoe bestaat het!

Asyniur en Miss_Sly, ik wist inderdaad niet dat dat kon zeg Maar ik heb eigenlijk sowieso al besloten in het ziekenhuis te willen bevallen, hiero lopen drie katten rond en dat lijkt me niet fijn (ook qua hygiëne enzo) en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis hebben ze een heel goed kraamhotel en dat klinkt me wel goed in de oren Miss_Sly, dat is trouwens ook een heftig verhaal van die kennis! Dat lijkt me echt angstaanjagend om mee te maken, maar het zal inderdaad vast niet vaak voorkomen, anders zouden ze denk ik niet zo happig zijn op thuisbevallingen toch? Maar toch, brrrr..

Marlieske, jémig zeg, je was anders nog behoorlijk opmerkzaam! En wat een ontzettend heftig verhaal, ik kreeg er toch echt een beetje tranen van.. Je bent echt wel heel moedig en ik vind het echt belachelijk wat er nadien allemaal gebeurde met al dat bezoek enzo. Fijn dat het wel wordt opgepakt (of ís opgepakt) en dat arme meiske dat zo moest huilen heeft hopelijk haar gram kunnen halen, want wat is dat een rotopmerking zeg En nu ben je lekker aan het genieten van deze tijd, hoop ik!

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 14:09 schreef fIoortje het volgende:
Memmel, mooi beschreven .

Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)

Ja! Verpleger Henk is ok! Maar dus niet degene die Morris en Anna heeft helpen halen.

Jelief, welke heisa bedoel je? Er was bij mij geen heisa hoor na afloop!

Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...

Memmel, ik denk dat jelief marlieske bedoelt...

quote:

Op donderdag 11 juni 2009 13:15 schreef DaviniaHR het volgende:
Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...

Tja ik was natuurlijk nog maar 36 weken en 6 dagen toen ik me 's nachts melde, van te voren was al duidelijk dat ze geen geplande ks zouden uitvoeren voor de 39 weken... protocol en meer van zulks.
Dus wederom de weeënstorm in gedoken gelukkig is er deze keer snel gehandeld ik moet er niet aan denken wat er was gebeurt als ik voor hetzelfde ziekenhuis had gekozen als toen bij Isa.
(dat ziekenhuis is namelijk al n keer of 3 bij medische missers geweest met dode kindjes omdat ze niet naar de moeder wilden luisteren )

Aha, oke!

Ik vroeg het me gewoon even af, vandaar.

Het is een heel lang verhaal...

Eindelijk was het zo ver, het was dinsdag en ik ging naar de vk om gestript te worden. Zenuwachtig ging ik naar binnen, niet zo goed weten wat ik moest verwachten. Het strippen ging helaas niet echt, omdat mijn baarmoedermond nog helemaal dicht zat. Hij was wel al wat verweekt, dus heeft de vk een beetje gemasseerd, in de hoop daarmee wat op gang te brengen. De volgende dag zou ze me bellen om te kijken of er al wat gebeurde.

Helaas gebeurde er afgezien van een uurtje wat kramp helemaal niks. Toen ze belde en ik haar dat vertelde, ging ze gelijk even contact opnemen met de gyn om te overleggen wat nu te doen, want Erwt moest toch wel eens komen, aangezien hij zo groot was, en mijn bloeddruk de laatste tijd ook echt steeds te hoog was.

Al snel belde ze terug, ik moest gelijk naar het ziekenhuis, om daar te overleggen hoe of wat nu verder. Snel mijn Lief gebeld of hij ook naar het ziekenhuis kon komen, en onderweg gegaan.

In het ziekenhuis moest ik weer aan het CTG apparaat liggen, om te kijken naar de hartslag van de baby, en om te zien of er al wat activiteit in de baarmoeder was kwa weeen. Daarna kwam er een verloskundige, en die heeft ook nog even aan mijn baarmoedermond gevoeld, en kwam toen met het voorstel om morgenochtend naar het ziekenhuis te komen, waar ze me dan zouden primen, en vrijdag dan echt inleiden. Ze legde even kort uit hoe dat ging, en vertelde dat we gelijk in een kraamsuite mochten, zodat Jaap ook gewoon kon blijven slapen. Nou helemaal super dus, en blij maar super zenuwachtig gingen we naar huis. Onze laatste avond met z´n tweetjes.

Nog snel even wat dingen opruimen en klaarleggen enzo, en daarna naar bed. Slapen ging gelukkig best wel. Wel vroeg wakker de volgende ochtend. Zo spannend!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we na even wachten naar onze kamer gebracht. Alleen was dit geen kraamsuite, maar een gewone zaal met 3 bedden. Verbaast vroeg ik waar Jaap dan moest slapen, en toen bleek dat hij helemaal niet mocht blijven slapen, en dat er ook zelfs nog iemand anders op de zaal zou komen te liggen. Jaap moest gewoon om 22 uur naar huis. Tenzij ik natuurlijk al weeen zou hebben, dan mochten we verhuizen naar de kraamsuite. Best wel een teleurstelling dus. Ik zag er erg tegenop om de nacht daar alleen door te brengen, maar ja... het was niet anders.

Eerst moest ik weer aan het CTG apparaat liggen. Beeb was ondertussen blijkbaar gewend aan het apparaat, want terwijl hij er eerdere keren nogal wild van werd, waardoor het meten niet goed ging, bleef hij nu rustig doorslapen, en werd er weer gezegd dat hij te rustig was voor de meting, waardoor ik langer moest blijven liggen.

Na een tijdje kwam er eindelijk een vk met de gel, en werd deze voor de eerste keer ingebracht. Spannend! Zou het wat gaan doen?

Helaas merkte ik er niet veel van. Moest een half uur blijven liggen, en daarna weer aan het apparaat. Daarna mocht ik gelukkig uit bed, en konden we even rondlopen (of waggelen eigenlijk). Lekker om even van die kamer af te zijn.

Toen was het alweer tijd voor de 2e ronde. Eerst weer aan het apparaat, en daarna weer wachten op de vk. Gel had inderdaad nog niks gedaan, dus werd voor de tweede keer ingebracht. Zelfde ritueel weer, half uur blijven liggen, weer aan het apparaat, en daarna weer ff rondloppen. Helaas was er die dag geen tijd meer voor een derde keer gel, omdat het allemaal nogal lang duurde, iedereen was druk. Inmiddels was duidelijk geworden dat dit betekende dat ik morgen dus waarschijnlijk weer zo´n dag zou hebben. Het inleiden, zoals beloofd, ging dus helemaal nog niet door.

Bij het meisje wat tegenover me lag, werkte de gel wel. Was best wel jaloers eigenlijk. Maar ook wel blij, want dat betekende dat ze de volgende dag in elk geval weg zou zijn. Ze kreeg ook nog heel irritant bezoek van een nichtje, die verhalen vertelde over haar bevalling, met een slijmprop zo groot als een tennisbal, en vruchtwater wat eruit spoot, compleet met demonstratie. Irritatie alom.

Om een uur of 11 savonds was het helaas tijd voor Jaap om naar huis te gaan. Een lange nacht met weinig slaap volgde. Compleet met irritante mug die me ook nog lek prikte.

Volgende ochtend om kwart over 8 stond Jaap alweer naast mijn bed. En konden we weer verder met hetzelfde als de dag ervoor. Aan het apparaat liggen, wachten, gel inbrengen en weer wachten en het apparaat. Er was inmiddels wel een vingerkootje ontsluiting, maar dat was nog niet eens een cm. Daarna weer even rondlopen en weer terug aan het apparaat.

Toen kwam dokter Freek. Vond het al niet zo prettig dat het nu een man was die het moest gaan doen, maar goed. Maar jezus, wat deed die vent me zeer zeg! Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben daar. Hij kon er niet goed bij, en het duurde lang. Op een gegeven moment, terwijl ik lag te huilen en te schreeuwen, zei hij dat we anders naar een andere kamer moesten, met een gynaecologenstoel. Ik zei ja, als in, goed idee, dat moeten we doen (meer kwam er even niet uit), maar blijkbaar vond hij toch van niet, want hij stootte nog ff door en kwam tot de conclusie dat er geen ontsluiting was. Erg teleurgesteld, omdat het zelfs het vingerkootje ontsluiting blijkbaar weer weg was, en omdat het gewoon zoveel zeer had gedaan. Hij had wel nog een keer gel ingebracht. De pijn bleef, elke keer krampen, en ik vroeg me af wat Dr. Freek daar binnenin toch stukgemaakt had, dat het zo´n pijn deed.

Later nog even aan een verpleegster gevraagd of ze wist wie de volgende keer zou langskomen voor de gel, ik hoopte dat Dr. Freek al naar huis toe zou zijn. Maar hij was er nog... maar er was ook een andere vk. Dus hopen dat ik die zou krijgen. En gelukkig, er kwam een hele aardige vk, en ze stelde gelijk voor om maar even naar een andere kamer met een gynaecologenstoel te gaan, zodat dat misschien beter zou gaan.

Helaas was het nu ook weer vreselijk pijnlijk, maar ze kon me in elk geval wel uitleggen waarom. Had iets te maken met het hoofdje wat al zo ver was ingedaald en dat ze er dan niet zo goed bij konden. Het bleef niet helemaal hangen, maar er was in elk geval een rede voor. En het goede nieuws was, ik had 1 cm ontsluiting! Dus dat betekende dat ik de volgende dag echt ingeleid zou worden! Hele opluchting dus! Wel vertelde ze dat het breken van de vliezen de volgende dag ook weer net zo pijnlijk zou zijn, maar goed, dat was dan maar zo. Er zou eindelijk wat gaan gebeuren! Ik kon die nacht een slaapmiddel krijgen, en dan zou ik de volgende dag misschien al 2 cm ontsluiting hebben.

Vanaf dat moment begonnen de krampen heviger te worden, en regelmatiger te komen. Ik werd nog aan het apparaat gelegd om te kijken of er weeenactiviteit was, maar dat was helaas niet zo. Dit was dus alleen nog maar voorwerk. Jaap was heel lief en duwde met zijn handen in mijn rug om de pijn wat te verlichten. Op een gegeven moment hielp dat zelfs niet meer, en raakte ik toch echt wel in paniek. Als dit alleen nog maar voorwerk was, hoe moest ik dan in godsnaam de volgende dag doorkomen? Dit kon ik écht niet. Dit wilde ik écht niet. Ik huilen en schreeuwen, gelukkig was er een hele lieve verpleegster die me probeerde wat gerust te stellen. Helaas hielp dat niet lang, en op een gegeven moment nadat iemand zei: denk waar je het voor doet, denk aan je baby! heb ik zelfs geroepen dat ik die baby helemaal niet meer wou. Ik was in paniek en boos omdat niemand me serieus nam, niemand deed wat! Toen werd ik ook nog eens enorm misselijk en moest enorm overgeven. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld. Jaap heeft me nog geholpen onder de douche om me weer een beetje schoon te krijgen. Die lieve verpleegster moest helaas naar huis, en werd afgelost door een heks van een nachtverpleegster. Zij kwam aanzetten met een spuit met slaapmiddel/verdovingsmiddel. Ik vroeg haar wat het eigenlijk precies was, en of het geen petidine was, want dat wou ik niet Het was dus wel petidine, maar ik moest het maar gewoon nemen, want ik had toch zo´n pijn en ik moest toch slapen, dan zou ik het niet meer voelen. Terwijl ik nog heel erg twijfelde, drong ze aan met dingen als, hoe langer je wacht, hoe langer je met die pijn zit hoor! Aangezien ik zo radeloos was, ging ik accoord en spoot ze dat spul in mijn been. Vrij snel ging ik echt knock out, en binnen no time had ze Jaap weggestuurd, want ik zou toch niet meer wakker worden tot een uur of 5. Nog geen 5 minuten nadat Jaap weg was, werd ik alweer wakker met vreselijke pijn. En daarna ging ik weer knock out, om vervolgens 5 minuten later wéér wakker te worden van de pijn. Ik drukte op het belletje en vertelde het zo goed en zo kwaad als ik kon aan de verpleegster, maar ze vond dat ik maar gewoon rustig moest gaan liggen, zodat het slaapmiddel zijn werk kon doen. en voor ik er erg in had, was ze alweer weg. Zo bleef het steeds maar doorgaan, elke 5 minuten wakker worden van de pijn en daarna knock out. Ik probeerde die puftechniek, maar zodra ik ermee begon, werd ik weer enorm misselijk. En in m´n eentje nog een keer zo over mn nek gaan, zag ik ook echt niet zitten. Wist me echt geen houding te geven. Probeerde te zitten, en ik wou steeds naar de wc. Maar daarvoor moest ik ook die heks weer bellen, want ik mocht niet alleen naar de wc lopen vanwege de petidine. Maar alleen terug lopen mocht blijkbaar wel, want zodra ik op de wc zat, was zij alweer weg. Zo ging het maar door, en de verpleegster werd boos omdat ik niet elke keer rechtop moest gaan zitten, want zo kon ik toch nooit in slaap komen. Ik belde Jaap nog om 2 uur ´s nachts, maar ik was zo stoned dat ik echt heel veel moeite had om een normale zin te vormen, en aangezien ik mijn energie echt nodig had voor de pijn, hing ik heel snel weer op. Die hele nacht was echt vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik echt gewoon liever doodgaan, want niemand wou me helpen, en als ik dit al niet kon, hoe moest dat morgen dan met echte weeen. Ik wist het gewoon echt niet meer. Op een gegeven moment begon ik ook bruin vocht te verliezen. Ik was bang dat het vruchtwater was, waar in gepoept was. Dus ik belde weer. De heks vond het niet interessant, en stopte me een maandverband in mn hand, die moest ik maar in mn onderbroek doen en dan later aan de vk geven. Geen idee hoe ik de nacht doorgekomen ben, maar op een gegeven moment was het eindelijk 6 uur sochtends en ben ik naar het verpleegstershokje gestrompeld om te gaan vragen of ik mocht gaan douchen. Ik wou niet op het knopje drukken, omdat ik niet die heks weer aan mn bed wou hebben. Gelukkig zat daar een vriendelijke verleegster, en ze zei me vast mijn spullen bij elkaar te zoeken, zodat ik kon verhuizen naar de kraamsuite en ik daar kon douchen met wat meer privacy. Met pijn en moeite mn spullen in de tas gegooid, en sommige dingen waar ik niet goed bij kon gewoon laten liggen, interesseerde me echt niet. Al strompelend liepen we dan eindelijk naar de kraamsuite, onderweg moest ik nog stoppen vanwege de pijn. Gelukkig was het niet al te ver weg. Snel onder de douche gegaan, en dat was wel even lekker, dat hielp wel wat tegen de pijn. Onder de douche gebeurde er ineens zoiets raars, het leek net of ik een perswee had. Na het douchen moest ik weer aan het apparaat, en terwijl ik daaraan lag, kreeg ik weer hetzelfde. Het apparaat bleef echter gewoon maar 5 aangeven, wat dus echt niks was. Toen de vk kwam, zei ik haar dat ik iets had wat op een perswee leek. Ze ging gelijk voelen, en zei dat ze dat wel begreep, want ik had 7 cm ontsluiting! Ik was echt even in totale shock. Ik had dus de hele nacht wél echte weeen gehad! Waarom het apparaat elke keer niks aangaf begreep ik ook niet. 7 cm! Waar bleef Jaap nou toch? Snel gebeld, en gelukkig was hij al onderweg. Binnen 5 minuten stond hij naast mijn bed en was ik druk bezig met persweeen weg te puffen. Gelukkig ging dat wel zonder misselijk te worden, en Jaap hielp me er echt doorheen. Vrij snel had ik al 9 cm ontsluiting, en daarna alleen nog maar een randje, wat gelukkig wel weggemasseerd kon worden. En toen mocht ik dan eindelijk gaan persen! De vliezen waren ook al echt gebroken die nacht gelukkig, dus dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Toen ik mocht gaan persen, leken de weeen ineens een stuk zwakker, en voelden ze ook weer als gewone weeen, en niet als persweeen. Ik kreeg een wee opwekkend infuus, maar voor mijn gevoel maakte dat niet veel uit. Ik mocht toch gewoon gaan persen, want ook met gewone weeen kon dat wel. Ik vond het al lang best, zolang ik maar wat kon gaan doen. Een uur en een kwartier heb ik geperst, en tussen elke perswee viel ik weer diep in slaap. Mijn lichaam reageert niet zo goed op verdovende middelen blijkbaar. Omdat het wel erg lang duurde, en ik echt geen energie meer had, werd de vacuuumpomp erbij gehaald. En de schaar om in te knippen. Ik zag hoe de vk die schaar pakte en alvast op de juiste plek hield en wachtte op een wee. Dat is toch geen prettig gevoel. Natuurlijk was die wee ook net niet zo´n sterke, waardoor ik de knip erg goed voelde. Maar het viel me toch mee, het was allemaal toch al pijnlijk, dan kon dit er ook echt nog wel bij. De vacuuumpomp bleef helaas niet zo goed op zijn hoofdje zitten, waardoor de gyn er ook nog even bij moest komen. Maar na nog 3 weeen waarbij er stevig aan de vacuumpomp getrokken werd, was Graeme ineens geboren. Hij lag zomaar in 1 keer ineens helemaal op mijn buik! Een baby! Ik had er totaal niet meer aan gedacht dat wij hier bezig waren om een baby te krijgen. Ik was alleen maar bezig met hier doorheen te komen, en nu was er ineens een baby. Mijn baby! Zo mooi en zo perfect. Ik hield hem gelijk lekker vast en kon alleen maar huilen van geluk. We hadden gewoon écht een baby gekregen, een hele echte en zo mooi!

Een paar minuten daarna kwam met een keer persen de placenta al. Jaap heeft de navelstreng doorgeknipt en ik mocht lekker even blijven liggen met Graeme in mijn armen. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden, en aangezien ik niet goed reageer op het verdovingsspul wat ze daar normaal voor gebruiken, kreeg ik nog zo´n pompje met verdoving. Helaas werkt dat niet heel geweldig voor verdoving voor hechtingen, maar ik had mijn baby, dus het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. De vk complimenteerde me nog, dat ik de hele bevalling en nu met het hechten ook zo ontzettend kalm was. Ik zei dat ze me die vorige dag had moeten zien, dan zou ze dat nu niet zo zeggen. Nu was ik gewoon echt te moe geweest om iets anders te doen, en nu ik mijn baby had, was alles gewoon goed. Alle cliche´s zijn echt zo waar. Al kan ik helaas niet zeggen dat ik alle ellende vergeten ben, maar ik kan wel zeggen dat hij het zo waard is. Dit is echt het perfecte geluk.

Helaas moesten we nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven, want het lukte mij niet om op te staan. Zodra ik ging staan, viel ik bijna flauw. Waarschijnlijk door die verdovende middelen waar ik niet zo goed tegen kon. Maar gelukkig mochten we nu wel lekker in de kraamsuite blijven, en was daar ook een bed voor Jaap, en lag Graeme heerlijk in zo´n doorzichtig wiegje tussen ons in.

[ Bericht 0% gewijzigd door tessie op 25-06-2009 15:49:30 ]

Jeetje Tessie, wat een verhaal, en wat een hork van een nachtverpleegkundige zeg..
Wat ben je snel met je verhaal zeg!!
Ik zal deze week mijn bevallignsverhaal ook op " papier" gaan zetten.

Ja het bleef zo in mijn hoofd zitten de hele tijd, en de vk raadde me vanmiddag ook aan om het eens op te schrijven.. wie weet lucht dat op ofzo... Al gaan we waarschijnlijk ook nog wel een klacht indienen bij het ziekenhuis...

het van je afschrijven lucht idd op.. bij mij was het gelukkig niet zo heftig, ik ben ook wat tijdstippen kwijt. Heb al het bevallingsverslag van de vk opgevraagd om voor mezelf wat dingen op een rijtje te zetten. dat krijg ik als het goed is morgen en dan kan ik ook mijn verhaal schrijven.

en logisch dat je een klacht in gaat dienen!!

Tessie, ik schoot echt even vol van je verhaal. Wat ben je vreselijk behandeld! Ik kan me goed indenken dat je hier een klacht over wilt indienen

Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 22:57 schreef PM-girl het volgende:
Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!

Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:06 schreef Moonah het volgende:

[..]

Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.

behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:32 schreef PM-girl het volgende:

[..]

behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.

Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:33 schreef Moonah het volgende:

[..]

Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!

Snap ik! Ik wilde voortborduren op jouw post, maar kwam wat verkeerd uit de hoek!

Jemig Tessie... wat een verhaal joh! Die hele nacht alleen doorstaan...

_{En over die verhalen onder spoilers, er staan vrijwel alleen maar lange verhalen in dit topic, dus kom maar op hoor! Ik heb ook het idee dat de verhalen minder snel gelezen worden als ze onder een spoiler staan, of ligt dat aan mij?}

Ik lees verhalen met spoilers ook niet... Althans niet snel. Ik zie ze gewoon staan nl maar in witte tekst en dat vind ik heel irri (oude layout)

Ik heb de spoilers maar even weggehaald dan... had het een paar x eerder gezien hier, dus ik dacht dat het zo hoorde ofzo

tessie wat een bevalling, een complete nachtmerrie voor elke a.s moeder.
en dan ook nog eens de nacht alleen met je weeën.

Pff Tessie toch Ik had dat ook! Met dat stomme ctg apparaat... die gaf bij mij wel wat meer aan dan 5 hij sloeg bij mij uit naar max 28... maar dat waren nog geen "echte" weeen vonden ze daar. En pijn dat ik had!
Gelukkig heb je er een mooi menneke voor gekregen

Het heeft even geduurd maar bij deze mijn bevallingsverhaal:


Dinsdag 2 juni
40 weken en 2 dagen zwanger en ik ben het zo spuugzat. Vandaag een afspraak bij de vk en ik vraag of ze wil strippen. Dat wil ze best. Het is de vk die de bevalling van Amber gedaan heeft. Ze had het weekend dienst en zat al op me te wachten.
Ze gaat een poging doen tot strippen maar ze kan weinig voor me betekenen. BMM is nog lang niet verweekt, ze is zelfs verbaasd dat er nog weinig gebeurd is. Tess ligt ook nog niet ingedaald. Jammer maar helaas, ze heeft het geprobeerd.

Vrijdag 5 juni
Er begint het een en ander te rommelen, heel veel harde buiken en veel steken van binnen. Helaas nog niet regelmatig, maar er is IETS aan de gang. Ik ga ’s avonds nog een rondje wandelen zoals elke avond, wie weet zet het wat in werking. Terwijl ik aan het wandelen ben voel ik ineens wat naar beneden zakken. Ik gok dat de kleine meid ingedaald is.
’s Nachts slaap ik voor geen meter, steeds gerommel maar nog lang niet regelmatig.

Zaterdag 6 juni
De hele nacht dus slecht geslapen en die harde buiken en steken blijven. Ik besluit de vk te bellen en te vragen of ze ff langs kan komen om te kijken of die harde buiken überhaupt iets doen. Ze is visites aan het rijden en komt wel ff langs. Bloeddruk 135/80, hartje goed te horen, Tess ligt eindelijk ingedaald (had ik het toch goed gevoeld). Ze heeft ff gevoeld van binnen en heeft iets kunnen strippen. Vanavond 2 paracetamolletjes nemen en een warme douche om een beetje te kunnen slapen en eventueel mag ik zondag weer bellen.
Door het strippen heb ik wat last van slijmverlies maar echt de slijmprop is het niet.
’s Avonds loop ik weer een rondje met de hoop dat er wat gebeurd, maar helaas.

Zondag 7 juni
Ik zit er even doorheen. Heb weer ontzettend slecht geslapen, ik wil gewoon bevallen! Wederom de hele dag harde buiken en steken, maar weer niet regelmatig. Rond 18.30 uur beginnen de harde buiken toch wat regelmatiger te komen. Ik hou ze een beetje bij en ze komen rond de 6 a 8 minuten maar houden niet lang genoeg aan. Voor de zekerheid bel ik mijn moeder maar zodat ze er eventueel rekening mee kan houden dat Amber komt.
Rond 21.00 uur besluit ik de vk te bellen. Ben onder de douche geweest maar de harde buiken blijven komen, nu om de 4 a 5 minuten. Rond 21.40 is de vk geweest, heb 1cm ontsluiting, maar bmm is nog steeds een tuutje. Advies, 2 paracetamolletjes en een warme kruik en proberen te gaan slapen.. dus dat ga ik maar lekker doen! Harde buiken blijven komen en van slapen komt niet veel. We besluiten toch maar om Amber naar mijn ouders te brengen. Liever te vroeg dan te laat. Als M. Amber aan het wegbrengen is komen de weeën om de 2 a 3 minuten.

Maandag 8 juni
Volgens mij hebben we rond 0.30 uur de verloskundige gebeld en is ze er met een klein half uurtje. Ze doet inwendig onderzoek en ik heb 1 cm ontsluiting. Ze zegt dat ik maar ff lekker moet gaan douchen en dan kijken wat dat doet. Terwijl ik aan het douchen ben gaat de vk alvast wat spulletjes klaarzetten voor de bevalling. Hoelang het gaat duren weet ze niet, maar zeker is dat ik tijdens haar dienst ga bevallen.
Onder de douche heb ik al best wat moeite met het wegpuffen van de weeën. Ze zijn behoorlijk gemeen, maar zoals de vk zei, nog niet gemeen genoeg. Rond 1.45 uur gaat de vk naar huis en heb ik 2 cm ontsluiting en weeën die best lastig weg te puffen zijn. In principe kunnen ze bij 2cm de vliezen breken, maar aangezien het een krappe 2cm is en de weeën nog niet krachtig genoeg zijn doet ze het niet. Ze zegt dat we weer moeten bellen als OF mijn vliezen breken OF ik oergeluiden ga maken. Ik waggel een beetje heen en weer tussen douche en bed en heb moeite met puffen.
Rond 2.45 uur begin ik oerkreten te produceren en M. belt de vk. Ze komt eraan! Ik zeg tegen M. dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik krijg die weeën niet meer weggepuft.
Rond 3.00 uur is de vk er weer. Ze voelt en ik heb 7 cm ontsluiting en om 3.15 uur breekt de vk mijn vliezen. Goh wat voelt dat heerlijk Ik kon voor een minuutje of 5 even normaal ademhalen. Echter blijkt dat Tess in het vruchtwater gepoept heeft. De vk zegt dat we het ziekenhuis echt niet meer gaan redden. Ze controleert wel telkens de hartslag van Tess. Om 3.25 uur mag ik gaan persen. Dat was bij Amber wel ff anders, die kwam eruit gevlogen zonder te persen.. Tess d’r hartslag zakte van 150 naar 90 tijdens het persen, maar door een paar keer goed diep in te ademen ging haar hartslag weer omhoog. AUW AUW AUW het deed wel ff flink zeer toen het hoofdje stond zeg. Ik heb nog “sorry buurvrouw” geroepen _{We wonen in een oud huis met houten vloeren en dunne muren. Bij de bevalling van Amber heeft de buurvrouw me gehoord. Haar dochter liep op dat moment ook op alle dag dus het was voor haar behoorlijk spannend ook. Ze is toen om 8.00 uur maar naar haar werk gegaan} Volgens mij heb ik 2 of 3x geperst en om 3.30 uur werd onze mooie Tess geboren. Het was nog wel even schrikken want mevrouw had de navelstreng 2x om haar nek zitten _{dat was ook niet zo gek want de navelstreng was hartstikke lang}. Gelukkig niet heel erg strak, maar toch… Ze werd gewogen en gemeten: 3050 gram en 49 cm.


Net zoals bij Amber was de kraamzorg weer te laat, en niet zo’n klein beetje ook zeg. We hadden al een rommelmelding gedaan rond 1.30 uur en om 3.00 uur hadden we gebeld dat ze moest komen. Om 4.20 uur kwam ze pas aankakken. De vk heeft er ook een melding van gemaakt naar het kraambureau. Kraamzorg moet namelijk binnen één uur na melding aanwezig zijn. De kraam was ook een raar mens ook. Gelukkig was ze er maar even anders hadden we haar weggestuurd. Ze zei dat ze ons adres niet kon vinden en dat haar TomTom kapot was. M. heeft haar nog meerdere keren gebeld, maar kreeg maar geen gehoor. Lijkt me dat als je wachtdienst heb dat je snel in je kleren schiet en naar je adres toe rijdt, maar volgens mij had ze nog even rustig de tijd genomen, want haar make-up zat wel heel erg netjes.

Tess had problemen met het vasthouden van haar temperatuur. Ze had in eerste instantie kleertjes aan maar toen de “goede” kraam kwam bleek Tess een veel te lage temperatuur te hebben en hebben we lekker gekangaroed.
De kraam die we ’s nachts hadden ging na 2 uur weer weg terwijl ze eigenlijk had moeten blijven totdat de “dagkraam” er was, omdat Tess dus een te lage temperatuur had.

Doordat Tess in het vruchtwater gepoept had is ze de eerste dagen behoorlijk misselijk geweest, maar gelukkig ging dat snel over.

Een bevalling van 4 uurtjes!! Lekker snel, maar toch best heftig! Gelukkig niet uitgescheurd, alleen een schaafwondje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 28-06-2009 22:12:36 ]

Jeetje Vicky, na zo een lange aanloop is de feitelijke bevalling vlot gegaan! Maar nou ook weer niet zo vlot dat de kraam te laat moest komen.
Jammer, zoiets geeft toch een naar bijsmaakje aan het verhaal, tenminste, zo lees ik het?

quote:

Op zondag 28 juni 2009 22:33 schreef PM-girl het volgende:
Jeetje Vicky, na zo een lange aanloop is de feitelijke bevalling vlot gegaan! Maar nou ook weer niet zo vlot dat de kraam te laat moest komen.
Jammer, zoiets geeft toch een naar bijsmaakje aan het verhaal, tenminste, zo lees ik het?

niet zozeer een nare bijsmaak, maar de vk moest nu alles alleen doen en de kraam die er 's nachts was kwam nou niet zo gemotiveerd over... vond het maar een raar mens.

"Sorry buurvrouw!"

quote:

Op zondag 28 juni 2009 22:41 schreef Moonah het volgende:
"Sorry buurvrouw!"

de vk moest ook lachen

Nou idd, zo´n vlotte bevalling na zo´n lange aanloop. Je hebt wel wat geduld moeten hebben he. Jammer dat je zo´n rare ongemotiveerde kraamhulp had.

Toch, hoewel de aanloop zo lang was, is het een heel mooi verhaal geworden, Vicky Met een prinsesje als resultaat <3

Mooi om te lezen Vicky! Wel stom die kraamhulp.
Maar wel fijn dat het verder zo vlot ging. Op dat poepen en die navelstreng na, dat lijkt me heftig om te zien zeg!

Heel anders weer dan mijn verhaal. Ik zal dat nog eens goed doorlezen en verbeteren en dan ook posten.

Incantrix ik kan me niet echt voorstellen hoe het is vaginisme te hebben (gehad) maar ken de angst voor bevallen wel. Heb me destijds ook suf gelezen hier.
Ik had zelf in het verleden chronische hyperventilatie.
Bevallen draait natuurlijk voor een groot deel om ademhaling. En ik was doodsbenauwd om daar in de eerste plaats iets aan te doen. En in de tweede plaats om daar mee geconfronteerd te worden tijdens de bevalling. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik dus gekozen voor een alternatieve manier van voorbereiden dan de meest voorkomende en daar had ik dus eigenlijk helemaal niks aan.
Toen ik ging bevallen gebeurde dus exact waar ik bang voor was.
Ik raakte compleet in paniek, wat 90% kwam door mijn hyperaanval en ik wou nog maar een ding en dat was pijnbestrijding en ik was totaal niet voor rede meer vatbaar.
Het jammere was dat de vk ook niet echt doorhad hoe ik me voelde en ze het nog een beetje verergerde door te zeggen dat het nog uren ging duren. Terwijl ik dus in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en mocht ik al gaan persen.
Alleen had ik dat op dat moment nog niet door
Daarna ging de bevalling vrij vlot maar door wat er gebeurd was vond ik de bevalling best traumatisch. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt omdat ik in principe heel snel bevallen ben. Maar goed.
Ik werd opnieuw zwanger.
Voordat ik zwanger werd en was was mijn enige bezwaar dus ook ... die bevalling.
Ik wist nu wel wat ik kon verwachten dus nu ging het anders, dat had ik mezelf beloofd.
Ik wou niet in een yogagroepje dus heb de yogajuf thuis uitgenodigd samen met mijn partner.
Eerst heb ik het verhaal op tafel gegooid en toen zijn we dus gericht gaan voorbereiden. Doodeng maar met goede moed. Ik oefende alles keer op keer en had mezelf in mijn hoofd geprent dat "als je kaken niet ontspannen zijn kan je niet ontspannen" dus had me voorgenomen me op mijn kaken te concentreren als ik het moeilijk kreeg. Misschien heb je daar iets aan. Door de focus te verleggen kan je wellicht op andere plekken vanzelf mee ontspannen.
De dag van de bevalling was een bijzondere dag. Wat mij betreft waren beide bevalling ondanks de pijn en angst de twee mooiste dagen van mijn leven en ik kan wel janken van geluk als ik er aan denk want het is echt heeeeel erg bijzonder maar dat gevoel krijg je vanzelf als je kleine uk op de wereld is gezet.
"s ochtends voelde ik weeen, na een hele nacht lichte weeen wist ik; het is zover.
Maar meer dan dat gebeurde er niet echt. De weeen kwamen om de 5, 10 of 15 a 30 minuten en waren licht, heftig of goed voelbaar.
Aan het einde van dag had ik echt het gevoel dat ik me aanstelde en er helemaal niks ging gebeuren.
We brachten rond een uurtje of 7 ons andere kindje naar bed en ineens werd het echt heftig. Ik kreeg meer moeite de weeen onder controle te houden maar het bleef me lukken. Rond kwart voor 8 hebben we de vk gebeld. Ze kwam binnen. Ik was volledig gefocust bezig met mijn ademhaling en weeen zoals ik had geleerd. Dit heb ik volgehouden tot de kraamvrouw binnen kwam, om kwart voor 9.
Ik moest gaan liggen en wist direct dat ik dat niet leuk ging vinden want dan was de controle weg en dat bleek ook zo te zijn. Al met al heb ik met een hoop geschreeuw dat ik gestoord was nog een kind te willen, gesmeek om het kind er gewoon uit te snijden en getreuzel om me te verzetten tegen het persen het daarna heel bewust meegemaakt en goed doorstaan.
Om half 10 is ons kindje geboren.
Waar ik de keer ervoor zon moeite mee had was nu een eitje en het persen zelf vond ik nu gruwelijk.
Ik kan je niet zeggen dat het makkelijk is. Hoe het is met pijnbestrijding kan ik je ook niet vertellen.
Wat ik je wel kan vertellen is dat je rekening moet houden met alles. Het kan dus extreem meevallen zoals in mijn geval met mijn ademhaling bij de tweede bevalling. Ik wou graag die snelle bevalling maar vond het ook wel erg heftig ineens dat laatste half uurtje. Maar als ik verhalen lees van vrouwen die er uren of dagen over doen dan zou ik niet willen ruilen. Je krijgt je eigen bevalling en je kunt het aan. Ook al is het eng of pijnlijk. Het is alleen handig als je je eigen weg er na toe kunt vinden om het je zo makkelijk mogelijk te maken.

Het is alweer een tijdje geleden, maar ik wil mijn bevallingsverhaal hier ook kwijt

Het was zondagavond op 1e paasdag. We zouden 2e paasdag naar m'n schoonouders gaan. Ze wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Het ging nog zo goed dus dachten we dat zo'n reis geen probleem zou zijn en de bevalling toch nog wel een poos op zich zou laten wachten. Toen ik rond 22.00 uur naar het toilet ging zag ik een beetje bloed. Het leek wel zo'n 'slijmprop' waar ik weleens van gehoord had. Ik wist dat de bevalling nog wel een poos op zich kon laten wachten, maar ik heb toch gelijk m'n man maar even geïnformeerd. Hij heeft meteen z'n ouders afgebeld, want ja... het begin was er.

We hadden de ziekenhuistas nog niet klaargemaakt en hebben het voor de zekerheid diezelfde avond de tas ingepakt. Toen zijn we 'gewoon' naar bed gegaan, want zoals ik al scheef... de bevalling kon nog wel een hele tijd op zich laten wachten. Ik kon die avond/nacht maar niet in slaap komen. Rond 2 uur ben ik nog maar eens naar het toilet gegaan. Opnieuw zag ik weer wat bloed enzo. Toen ik weer in bed was gekropen duurde het niet lang voordat de eerste wee zich liet voelen.

Ik had meteen in de gaten dat het een wee moest zijn. Ook omdat ik natuurlijk een duidelijk 'voorsignaal' had gekregen. Ze kwamen gelijk om de 3 minuten. Ik wist dat wanneer ze een uur lang binnen 5 minuten komen, je het ziekenhuis kunt bellen. Dus ik dacht, dat schiet lekker op. Het deed eigenlijk nauwelijks pijn en ik dacht, jeetje valt dat eventjes mee! Ik heb toen m'n man wakker gemaakt en ben toen onder de douche gegaan. Lekker fris aan de bevalling beginnen! Na het douchen zijn we samen naar beneden gegaan en hebben we het uur afgewacht.

Inmiddels was het drie uur geweest en heb ik het ziekenhuis gebeld. Tja, wat zeg je in zo'n situatie? Ik tegen de nachtportier: "mag ik de kraamafdeling, want volgens mij is de bevalling begonnen". Ik werd doorverbonden en kreeg een mevrouw aan de telefoon en haar vertelde ik van de weeën en dat zo al om de 3 minuten kwamen. We mochten naar het ziekenhuis komen van haar. Ondertussen werden de weeën toch een beetje pijnlijker. Maarja, het was prima vol te houden en we reden rustig naar het ziekenhuis die maar op ongeveer 3 km afstand van ons huis is. Toen we wegreden kwam we nog buren tegen. "Wat doen die zo laat op pad?" zei ik tegen mijn man. Hij zei dat ze onze reden waarschijnlijk wel konden raden.

In het ziekenhuis mochten we eerst naar een kamertje toe. Daar werden de weeën enzo gemeten. Nog steeds voelde ik me niet slecht, maar we moesten wel erg lang wachten voordat de verpleegkundige weer terugkwam. Volgens mij heb ik daar wel een uur gelegen. Op de monitor leken de weeën af te zwakken terwijl ik ze juist steeds duidelijker begon te voelen. De verpleegkundige ging even kijken hoeveel onsluiting ik al had en dat was 4 cm, terwijl er nog maar 2 uren voorbij waren gegaan sinds de eerste wee.

We mochten naar de verloskamer of hoe zo'n kamer ook maar heet. Ik werd weer aangesloten op de machines en toen begon het wachten en het pijn verbijten. M'n man kreeg opnieuw wat drinken aangeboden met paaseitjes erbij, maar ik moest er niks van weten. Ik ben nog wel even naar de wc gegaan, want stel je voor... dat je tijdens de bevalling, euh laat maar! Een verpleegkundige stelde me gerust toen ik mijn angst vertelde.

Daar lag ik dan te wachten op het bed. De pijn werd heftiger en ik drukte op de knop om iemand op te roepen. Ik vroeg voorzichtig om pijnbestrijding en ze zou even voor me kijken. Ondertussen lag ik met mijn benen te trappen van de pijn. Ik leek wel een baby met buikkrampen. Ik zei heel droog tegen m'n man: dit doet wel pijn hoor". En ik herhaalde het een paar keer. Op een gegeven moment begonnen de persweeën van zich te laten voelen. Ohjee, nu begint het echt. Dus ik weer op de knop drukken en toen kwam er iemand. Ik had inmiddels al 8 cm ontsluiting en had ook een keer overgegeven.

Toen de verpleegkundige kwam zei ze dat ik de weeën tegen moest houden, want de gynaecoloog was nog bezig met een andere bevalling. Het was schijnbaar een hele drukke nacht. En ik vond mezelf heel zielig, want ik wou zo graag gaan persen. Eindelijk kwam de gynaecoloog eraan. Ik was blij want het was een bekend gezicht. Zij had de 20-weken echo gedaan. M'n vliezen werden door haar gebroken... en dat voelde vooral lekker warm. Maar ze moest ons weer verlaten om verder te gaan met een andere bevalling. En toen was de pijn op z'n toppunt. Jeetje, wat was ik blij dat ze weer terugkwam! Het persen mocht nu echt beginnen!

M'n man stond achter me en de gynaecoloog en verpleegkundige stonden voor me. Allemaal moedigden ze me aan en al heel vlot zei m'n man... ja, doorgaan! Het hoofdje komt er al aan, nog even doorzetten! Bikkel! Ook de gynaecoloog zei aanmoedigende woorden en dat hielp echt. Ondertussen moest ik nog een keer overgeven. Binnen 23 minuten persweeën zag onze baby het levenslicht (buiten de baarmoeder). Eerst bleef haar schoudertje wel even haken, maar er hoefde gen pomp aan te pas komen. Toen lag het mormeltje op mijn buik... en wat was ik blij en ik dacht meteen, het deed wel pijn, maar dit durf ik wel een 2e keer aan! Ze haalden de baby weer weg en ik vroeg "wat is het nou eigenlijk?". Het was een meisje! En zij vroegen wat haar naam is. Haar naam is Hannah vertelde ik met trots. Ze is om 09:45 geboren en was 3370 gram en 49 cm lang. De bevalling heeft dus totaal bijna 8 uur geduurd.

Toen moest de nageboorte komen. Maar die wou niet echt meewerken. Na drukken en persen en heel veel bloed zeiden ze dat het operatief verwijderd moest worden. Ik maakte me niet druk, maar vroeg of ik naar de operatiekamer moest lopen. Dat zag ik namelijk niet zitten, haha. Nee absoluut niet, ik moest blijven liggen. Ik bleek namelijk meer dan 2 liter bloed te zijn verloren. In de operatiekamer kreeg ik een ruggeprik, wat was ik daar blij mee want ik kreeg me toch een vreselijke naweeën! De ruggeprik deed zelf geen zeer en na een tijdje was ik vanaf m'n middel helemaal verdoofd. Daar lag ik dan, volledig bij bewustzijn. Nouja volledig, ik was toch schijnbaar een beetje aan de slappe kant. Toen ze me dingen vroegen schrok ik van mijn eigen stemgeluid, zo zwak. Ik moest wat meer moeite doen om me verstaanbaar te maken. Ze zijn trouwens via dezelfde manier naar binnen gegaan als onze dochter eruit is gekomen en ik had dus alleen daar hechtingen en niet in mijn buik.

Toen ze klaar waren werd ik naar een uitslaapkamer gereden. Toen ik daar lag ben ik rustig om me heen gaan kijken. Ik zag tot mijn verbazing op de deur rechts van mij "werkkast intensive care" staan, of iets dergelijks. Is het zo erg met me?, vroeg ik mezelf af. Maar ik voelde me goed en ik durfde het ook niet te vragen. Achteraf bleek dat ik daar lag vanwege plaats tekort. Er kwam steeds een man kijken naar het grote scherm achter me. Daarop werd vanalles bijgehouden. Hij kwam ook mijn bloeddruk regelmatig opnemen. Ik vond het allemaal wel best. Eindelijk, rond een uur of half 1 werd ik verplaats naar de kraamafdeling waar m'n dochter en m'n man op me zaten te wachten! Helemaal blij nam ik m'n dochter in mijn armen!

Later bleek ik in totaal 2,2 liter bloed te hebben verloren en heb ik twee nachten doorgebracht in het ziekenhuis en ook vervolgens nog eens 8 dagen kraamhulp gehad. De kraamhulp was super en ik kan nu terugdenken aan een hele fijne kraamperiode!

Ik ben benieuwd wie de moeite heeft genomen dit lange verhaal te lezen!

Ik heb het gelezen PurpleSky
Klinkt me al met al nog niet eens zo heel slecht in de oren behalve het gedoe na je bevalling. Vooral het 'ik vond het allemaal wel best', is erg herkenbaar. Heel veel anders kun je toch niet op zulke momenten dus dat lijkt me dan ook de beste insteek
Van harte met je dochter alsnog!

Ik ook PurpleSky. Er zitten van die details is die ik zelf was vergeten zoals het warme vruchtwater Nog gefeliciteerd met je kindje.

_{(ik ook PurpleSky, ik lees alle verhalen... respect!)}

Ik kon helaas niet meer de spoilers weg halen... meende ook dat dat gewaardeerd werd maar heb vergist
dus nog maar een keertje dan

De nacht van 27 op 28 April 2009

Ik maak M. wakker rond 4.00 uur want ik weet dat hij rond 5.15 uur naar zijn werk vertrekt
ik heb nog geen oog dicht gedaan, ik ben onrustig en heb krampen maar of het weeën
zijn? Tja bij Isa’s bevalling had ik kort na het breken van de vliezen een weeënstorm dus dit is andere koek ik heb geen vergelijkingsmateriaal.
M. vraagt me door te geven wanneer een wee start en wanneer hij stopt en aan te geven wanneer de volgende wee weer begint, hij timed 4 á 5 minuten.
Na zo 4x getimed te hebben haal ik de telefoon en bel de verloskamers ik krijg een gynaecoloog aan de lijn en die zegt me dat ik mag komen als ik het niet vertrouw
Ties ligt namelijk in stuit en aangezien ik bij Isa een keizersnede heb gehad moet ik in het ziekenhuis bevallen.

We bellen mijn schoonouders dat we Isa zo komen brengen, pakken de vluchttassen en laden die vast in de auto, M. gaat nog even douchen en ik haal Isa voorzichtig uit haar bedje en trek haar een jas aan over haar slaapzakje ze kijkt me dromerig aan.
En daar staan we dan 2 minuten later, met de auto voor mijn schoonouders hun huis, mijn schoonmoeder neemt Isa mee naar binnen en ik barst in tranen uit, ik voel me schuldig want je zal zien die weeën zetten dadelijk niet door en dan heb ik dat arme kind voor niets midden in de nacht uit haar bed geplukt het gaat ook allemaal zo snel dat ik haar niet eens een kus heb kunnen geven en fatsoenlijk gedag heb kunnen zeggen.

Op de weg is het super stil en de weeën lijken nu zwakker te worden, we rijden dus rustig richting Veldhoven. Rond 5.30 uur zijn we bij de ingang van de verloskamers we bellen aan en mogen direct mee naar binnen, ik mag op het verlosbed klimmen en krijg even later de ctg banden om mijn buik, ons kereltje maakt het goed en de weeën activiteit neemt ietsje toe.
In de uren tot 10.00 uur krijg ik 1x de verloskundige en 1x een gynaecoloog aan mijn bed
de ctg banden zaten niet goed en die komen ze weer goed zetten, Ties beweegt zoveel dat het apparaat hem regelmatig kwijt is. Beiden toucheren me en meten weinig ontsluiting de weeën doen dus nog niet echt veel, we krijgen steeds te horen: “tja het kan vriezen het kan dooien”
we lachen er maar om.

Rond 10.15 uur komt mijn eigen gynaecoloog aan mijn bed, ik had hem de week ervoor nog gezegd dat ik de geplande datum wel erg ver weg vond en dat ik bang was dat ik ook deze keer weer rond de 37 weken zou bevallen, het voelde namelijk zo bekend allemaal.
Ik was letterlijk in paniek geweest toen hij mij de datum vertelde aan de telefoon, hij nam me dus wel serieus toen ik hem ook nu weer vertelde dat ik er niet gerust op was ondanks dat de weeën minder sterkt werden.
Hij vroeg me wat ik wilde doen nu daar blijven of die zelfde middag terug op de polikliniek komen voor nog een ctg, ik koos ervoor om even thuis te gaan slapen en te douchen en ’s middags naar de polikliniek te komen.

15.00 uur op de polikliniek, we mogen direct doorlopen met een verpleegster ik word in een relaxzetel geparkeerd de ctg word weer op mijn buik gebonden en ik word in standje ontspannen gezet, boekje erbij en een half uurtje liggen, als de banden afzakken moeten we even bellen word ons gezegd.
Na nog geen 15 minuten komt mijn gynaecoloog binnen, hij meldt me dat M. mijn tas uit de auto moet gaan halen en dat ik in het ziekenhuis moet blijven komende avond en nacht.
M. en ik lopen samen naar de auto, ik al bellend om te zorgen dat Isa vannacht bij mijn moeder blijft slapen, ik wil dat arme kind niet nog een nacht uit haar bedje laten plukken mocht dat nodig zijn, M. belt zijn collega dat hij vandaag niet meer komt werken.
We pakken mijn tas en lopen naar de afdeling 2C Verloskamers ik kom op een kamer met 2 andere dames de ene zwanger 36 weken met gebroken vliezen, die mag nog ff wachten tot het begint, de andere een lieve meid die graag kinderen wil maar steeds cystes heeft op de eierstokken, enorme pijn heeft iedere maand en de hele medische mallemolen al heeft gehad en nog steeds geen zwangerschap of kindje rijker. Oooh wat een verdriet en wat vervelend moet het voor haar zijn hier tussen al die dikke buiken, ik slik een traantje en een brok in mijn keel weg.

Ik ben nog steeds onrustig en lig in mijn bedje Missers te kijken op Ned 1 het gaat over een mevrouw die haar kindje verliest door fouten van artsen…. ik zap maar weg en vraag een verpleger of ik nog een keer aan het ctg mag ik voelde wat weeën maar zodra de noppen op mijn buik zitten ebt het weer weg.

29 April 2009
3.30 uur, wederom word het ctg aangelegd maar weer zakken de weeën weg, ik word ruim een uur later weer los gekoppeld en ga naar het toilet voor het geval dat heb ik mijn telefoon in mijn badjas meegenomen. Zodra ik zit en heb geplast voel ik een wee….. poeh dat was er echt een, ik stuur M. de volgende sms het is dan 4.40 uur “volgens mij zetten de weeën nu door doet pijn” het deed zo’n pijn dat ik het rode koordje op het toilet maar eens een hengst geef en de verpleger ziet dat het menens is en tilt me naar mijn bed.
Hij legt me snel aan de ctg en haalt de verloskundige erbij, in de tussentijd sms ik M. om 4.44 uur het volgende: “Lig nu aan apparaat maar kan soms met moeite wegzuchten verloskundige komt zo” in dezelfde minuut word M. gebeld door het ziekenhuis dat hij snel moet komen en hij krijgt meteen te horen dat mocht het nodig zijn ze niet kunnen/zullen wachten tot hij er is *slik*

Ik word met een sneltrein vaart naar de liften gereden alles gaat verder langs me heen ik heb vanaf dat moment geen besef meer van tijd of plaats ik meen dat we 2 verdiepingen naar beneden zijn gegaan? en toen werd ik snel van kleding ontdaan en in een operatiehesje gehesen ik kreeg een katheter en een infuus aangelegd ik voelde er weinig van ik had hard te werken en kneep de verpleger zijn hand fijn hij hielp me de weeën weg te zuchten het waren inmiddels duidelijk pers weeën en er werd steeds verteld dat ik niet mocht persen.
In de tussentijd werd mijn tas op zijn kop gehouden om snel de foto camera eruit te vissen, dat zag ik nog net voor we weg racen naar de operatiekamer.

De anesthesist kwam binnen gerend en ik werd op een smalle tafel getild ik moest beiden benen buiten het bedje laten bungelen aan iedere kant een, ik duwde met mijn handen op de tafel omdat de weeën zo sterk waren er was niet tegen op te zuchten of puffen… ik raakte even in paniek maar hervatte me snel toen de anesthesist me met klem verzocht te ontspannen omdat anders de ruggenprik niet zou lukken en er geen tijd was voor meerdere pogingen, en mijn grootste angst was een narcose want ik wilde de bevalling perse mee maken.

In de tussentijd was M. gearriveerd hij had de auto maar voor de deur van het ziekenhuis geparkeerd, god weet hoe hard hij heeft gereden maar dat was vast veel te hard.
Hij werd aan de liften al opgewacht door de verloskundige die hem snel naar de operatiekamer bracht hem in de tussentijd eerst in een groen pak heeft gehesen maar dat was niet goed, dus weer uit en het blauwe pak aan….. ja in de spanning en sensatie gaat ook daar wel eens wat mis blijkbaar

Intussen voelde ik mijn benen langzaam warm worden jaaaa goddelijk de ruggenprik werkt en ik voel geen weeën meer wat een opluchting, ik word plat gelegd en het groene laken gaat omhoog, ik voel dat ze mijn benen op de tafel tillen en dat ze beginnen, dan komt M. binnen en mag achter me plaats nemen.
Later hoor ik dat hij bij binnenkomst zag dat mijn buik al opengesneden was, ze meenden dus dat ze niet zouden wachten op zijn komst.
Dan gaat alles heel snel, sneller als bij Isa geloof ik, maar dat blijkt later ook niet te kloppen hoor ik van de gynaecoloog ik heb veel littekenweefsel van de vorige keer en het valt niet mee om daar snel en goed doorheen te komen.
En ja dan voel ik wat geduw en getrek en daar is hij dan om 5.44 uur onze zoon Ties, hij huilt meteen en ik ook, oooh wat een opluchting hij huilt, en hij is gezond word ons meteen verteld, hij word even in een doek gelegd en mag dan even bij mij liggen, ik huil en kus hem wat en ontlading en wat een opluchting pas op dat moment valt alle spanning van de laatste maanden, weken uren en minuten van me af.

Ties moet weg uit de koude operatiekamer en ik vertel M. dat hij mee moet gaan met Ties, ik red me vanaf hier wel alleen, ik ben er zo weer lach ik hem toe en hij geeft me nog een kus voor hij vertrekt.
De arts deelt me luchtig mee dat mijn baarmoeder door de heftige weeën is gescheurd en dat het hechten wat langer zal duren, het kan me niet deren en het dringt niet echt tot me door wat hij me verteld, Ties is gezond en dat is het voornaamste ik kom er wel weer bovenop.
Stilletjes lig ik daar achter dat groene laken ik pink wat tranen weg zo gelukkig ben ik, hij is gezond ik geloof niet dat ik nog meer gedachtes heb gehad op dat moment.
Het groene doek word na een tijdje weg gehaald er word een plank onder me geschoven en ik word op een bed getild, ik krijg 2 warme dekens op me en ik word de verkoever ruimte ingereden, daar lig ik een paar minuten tot de verloskundig en de verpleger weer binnenkomen, of ik naar Ties wil en of ik me er al goed genoeg voor voel…. euuh ja tuurlijk hoe sneller hoe liever.

M. heeft in de tussen liggende tijd een heel andere versie van het “gescheurde baarmoeder verhaal” gekregen als ik op de o.k. , er word hem gevraagd of ons gezin zo compleet is want een nieuwe zwangerschap word sterk afgeraden, Ties en ik waren in levensgevaar en ooit nog weeën hebben is een te riskant gebeuren en vragen om grote problemen.
Mijn baarmoeder is te zwak om dit nog eens te doorstaan.

Ik word de lift ingereden en ja het zijn 2 verdiepingen naar de verloskamers en daar is M. met Ties en weer schiet ik vol, wat een rijkdom.
Ties heeft al een flesje melk gehad hij fladderde namelijk zijn glucose was namelijk te laag word me verteld, hij had wel meteen een mooie apgarscore van 9 en 10, ik krijg hem eindelijk bij me op de borst en ik kijk hem eens goed aan, zo dus jij bent die jongen die net zo eigenwijs word als je zusje.

Er komt een verpleegster die ons wat drinken en beschuit met muisjes brengt ik heb nog geen trek of dorst ik ben nog te hyper van al het gebeuren, maar ben super alert.
Wel vraag ik de verpleegster meteen om de dostinex tegen de stuwing ze zal de gynaecoloog er over aanspreken zodra die er is, ik weet dat die er om 10.00 uur zal zijn.
Ik krijg uitleg over de morfine pomp die achter slot en grendel aan mijn bedje hangt, op het knopje duwen geeft je een shot, ik duw een keertje en nog een keertje de ruggenprik is duidelijk uitgewerkt, na 2x duwen merk ik dat morfine niet mijn ding is, ik word zo duf als een konijn.
Onder het bed hangt mijn zak van de katheter mijn urine is blauw meld M. me, smurfenzeik zegt hij grappig de verpleegster verteld dat mijn blaas vol met een blauw goedje is gezet om zo te kunnen zien of die niet ook gescheurd is.

Nog voor 10.00 uur staat Dr. Mulder aan mijn bed, hij kijkt quasi verbaasd en is blij dat alles goed en snel is verlopen vannacht. Ook hij is opgelucht dat ik in het ziekenhuis was, en is blij dat hij goed naar me heeft geluisterd en me vertrouwd heeft om mijn grote groene kijkers toen ik hem zei dat ik het niet vertrouwde om thuis te blijven na ons bezoekje van de nacht ervoor.
Het moge duidelijk zijn dat Dr. Mulder bij mij een streepje voor heeft, die man kan bij mij een pootje breken.


De ergens in de ochtend van 29 april, krijg ik 3 dames op de kamer allemaal net bevallen en 2 ervan zijn rare snuiters had ik al snel door, de dame langs me is zo huge die past niet in het bed de benen hangen er letterlijk langs en het enige wat ik die avond en de komende nacht van haar hoor is enorm hard gesnurk zo hard dat ze haar baby niet hoort huilen.
De dame tegenover me is niet hellemaal wijs en loopt tijdens het bezoekuur, met alleen een netbroekje aan met kraamverband erin over de kamer heen en of het niet nog ranziger kon voor ons (en mijn bezoek) zat het verband vol met bloed en zagen we de harige mol ook ff passeren Blegh!!!
Haar man liep op de parkeerplaats voor mijn man en hij deed de hele tijd het slagershuppeltje van de 5 uur show, zeg maar zo’n vreugde huppeltje …. mocht je het slagershuppeltje nooit gezien hebben (http://www.youtube.com/watch?v=Y_s8Xy1_3wc)

Toen ze terug kwam aan haar bed flanste ze meteen haar shirt omhoog om haar borsten aan mijn visite te showen om vervolgens kindlief aan te leggen…. echt mijn broek zakte er vanaf doe dan het gordijntje ff dicht.

De dame schuin tegenover me was oké leuke meid die duidelijk hard had moeten werken, klein kindje net als ons en erg onzeker over hoe de borstvoeding liep.
Haar man was net naar huis gegaan om wat kleding te halen en wat te slapen.
En toen kwam de verpleegster from HELL! Ze wist meteen hoe ze dat meisje verdrietig moest krijgen en tja het mag gezegd worden ook dat is een gave grof zijn, ze zei letterlijk tegen die meid: “ wat een ondervoed kind uit de baarmoeder”
Mijn haren stonden stijl overeind toen ik het hoorde en ik slaakte een diepe zucht.
Het meisje in kwestie was zo overrompeld dat ze niets wist te zeggen, huilen was het enige dat ik van achter het gordijn uit hoorde komen.

Die middag kwamen mijn moeder en broer bij mij op visite Ties had 2 uur daarvoor een voeding en schone luier gehad. Deze verpleegster had nog dienst en ik had mijn visite al verteld dat ze niet “aardig” was, ach zei mijn moeder nog, het zullen je hormonen wel zijn.
Ties had een poepluier en niet zo’n beetje ook, dus ik duwde op de knop voor de verpleging, deze dame komt binnen en ik vraag haar Ties te verschonen.
Ik krijg als antwoord: “ja maar dametje wij gaan niet ieder kwartier luiers verschonen van je zoon.” nou ik ging letterlijk door het lint het was maar goed dat ik mijn bed niet uit kon komen, jankend heb ik haar medegedeeld dat ik me niet door haar in de zeik laat zetten en zeker niet waar mijn visite bij zit. En dat als ze niet de luier wil verschonen ze me maar uit bed moet halen en al die slangetjes mag verwijderen zodat ik het zelf wel doe want geen kind van mij hoeft lang in een vieze luier te zitten.
Dan dimt madam in en zegt “ het was maar een grapje” mijn moeder en ik melden meteen dat we het absoluut niet lollig vinden zeker niet na een zware bevalling en keizersnede waarvan in nog behoorlijk beduusd en emotioneel ben.
De rest van de dag is ze poeslief tegen me en dat is ‘r geraden ook.

Inmiddels heeft mijn buurvrouw 25 man visite aan haar bed zitten, haar man stoot de hele tijd tegen mijn bed, zit nog net niet bij mij op bed zeg maar gerust, maar tja waar laat je ieder bezoekuur (en buiten die tijden om ook) 25 a 30 man?
Overbuurvrouw ook, zelfde laken een pak.
Nou ja ik kijk het nog ff aan maar als dit vanavond weer zo is dan spreek ik de verpleging erop aan, en ’s avonds doe ik dat dus ook visite is tot ruim 22.30 uur blijven hangen, ik heb over de dag heen ruim 75 man op de kamer gehad en ben kapot, vervolgens snurkt mevrouw langs me iedere minuut die ze kan een compleet regenwoud om… ik vraag een slaappil om het uur erna er nog een te vragen ik kan er niet doorheen slapen.

De dag erna gaat het weer net zo met de bezoekuren het word zo druk dat ik M. en Isa maar naar huis stuur en met ze mee naar beneden ga in de rolstoel om Isa even aandacht te kunnen geven.
Ook buiten de bezoekuren is het een drukte van jewelste op de kamer en de hele dag hoor je gezaag uit het bed langs je vandaan komen.
Ik zet de tv maar aan en zie dat de jaarlijkse Koninginnedag ook geen succes verhaal was.

Die nacht loop ik naar de verpleging en vraag of ze er een notitie van maken dit is te gek voor woorden zo en ik trek dit niet lang meer, ik wil naar huis hier lever ik liever geen kraamzorg dagen voor in.
De volgende ochtend heb ik een gyn aan mijn bed hij controleert alles en ik mag naar huis als de verloskundige die mij thuis controleert het goed vind een keer extra bij mij thuis te komen.
’s Middags haalt M. me op ik geloof niet dat ik ooit zo blij was dat ik mijn tassen kon pakken en mocht gaan. Op de gang kom ik Dr. Mulder nog tegen die kijkt me weer verbaasd aan en vraagt of ik nu AL naar huis ga en ik leg hem kort de situatie uit, hij geeft me groot gelijk en wenst me succes en een goed herstel toe, we schudden elkaar de hand en wij vertrekken richting de uitgang.

3 juni krijg ik ineens telefoon van de hoofd van afdeling 2C verloskamers.
Een alleraardigste man aan de telefoon en hij wil me spreken over mijn ervaring op
afd. 2C ik zeg meteen dat ik al weet waar het over gaat.
Ik zeg meteen dat het zal gaan over de opmerking “ wat een ondervoed kind uit de baarmoeder” en dat is juist bevestigd hij.
Hij vraagt waarom ik geen klacht heb ingediend, en ik meld dat ik de bewuste verpleegster zelf al van katoen had gegeven toen ze mij aansprak.
En ik was er persoonlijk wel klaar mee.
De dame die schuin tegenover me lag heeft wel een klacht ingediend, en ze heeft groot gelijk.
het afdelingshoofd pakt het behoorlijk ernstig op en vraagt me naar mijn overige ervaringen op de afdeling ik meld hem dat ik het evaluatieformulier heb ingevuld en hij dat kan vinden in mijn dossier. Waar ik overigens op had ingevuld geen telefonisch contact daarover wilde hebben, dat kon je namelijk aankruisen. Hij bedankt me voor mijn openheid en zegt me dat hij er wel wat mee gaat doen. Ik vind het allemaal wel best eerlijk gezegd

Poeh Tessie wat een hork van een verpleegster had je... komt me zo bekend voor dat soort types.

Vicky, wat een mooie verhaal vooral door je roep naar de buurvrouw. Heeft ze je trouwens nog gehoord?

Purplesky wat een mooie bevalling van je dochtertje Hannah. Mooie naam trouwens!

Jeetje Marlieske, wat een verhaal zeg.. Heb het met tranen gelezen.. en die verpleegkundige.. wat een bitch!

Mijn buuf heeft we gestommel gehoord maar meer niet. Het grappige was, 's middags stond ik de ramen nog te zemen en toen zag ik haar en wees naar mijn buik. 's Avons toen ze laat thuiskwam zag ze de lichten bij ons branden, toen had ze al zo'n vermoeden. Ze was uiteten gewest en had meerdere wijntjes gedronken en had dus goed geslapen

Na 11 dagen vond ik het ook wel eens tijd om mijn verhaal op papier te zetten:

In de nacht van dinsdag 7 op woensdag 8 juli begonnen er ‘s nachts wat krampjes door te zetten. Niet echt pijnlijk, meer het kramperige gevoel in mijn rug wat ik ook heb als ik ongesteld moet worden. Ik slaap die nacht niet veel en probeer af en toe te timen. Echt een ritme zit er nog niet in, dat komt in de ochtend. Ook verlies ik wat bloederig slijm. ’s Ochtends heb ik ongeveer iedere 15 minuten een kramp en mijn vriend en ik zijn er van overtuigd dat dit voorwerk is.
Zo’n beetje de hele dag heb ik krampjes om de 10 a 15 minuten. ’s Avonds is mijn diploma uitreiking en daar besluit ik gewoon heen te gaan.
Eenmaal daar komen de krampen toch wel om de 10 minuten, maar allemaal niet zo heftig als ik van te voren verwacht had. Het zullen nog wel voorweeën zijn.
Die nacht besluit ik om half 1 om uit bed te gaan, de krampen worden wat pijnlijker en liggend in bed kan ik er niet zo goed mee omgaan. De hele nacht ben ik op en loop ik rondjes door de woonkamer. Mijn vriend laat ik slapen en beloof ik wakker te maken als het te heftig wordt.
Vanaf ongeveer een uur of 3 ’s nachts komen de krampen om de 5 minuten en duren ze ongeveer 1,5 minuut. Misschien dat het dan toch weeën zijn?
De verloskundige had gezegd dat ik pas mocht bellen als de weeën minimaal 1 uur lang om de 4 minuten komen. Om 5 uur komen de weeën nog steeds om de 5 minuten en ik besluit dat als dit om half 6 nog zo is, ik mijn vriend wakker zal maken en de verloskundige zal bellen.
Iets voor half 6 zakt ineens alles weg en heb ik nog af en toe een krampje zo eens in de 15 minuten. Ik kan wel janken, de hele nacht wakker, voor niets!
Om 7 uur maak ik mijn vriend wakker met de mededeling dat er bijna geen actie meer is. Die dag heb ik om kwart voor 11 een afspraak staan bij de verloskundige, maar ik heb liever dat ze even bij mij langs komen, omdat ik niet wil autorijden met de krampen.
Helaas hebben ze het te druk omdat er een zieke verloskundige is. De verloskundige zegt nog, als ik het zo hoor zijn het voorweeën, dat kan nog dagen duren. Ik besluit dan toch maar naar mijn afspraak te gaan, ik wil graag weten of ik echt voor niks de hele nacht wakker ben geweest.
Eenmaal bij de verloskundige blijk ik al ruim 3 bijna 4 cm ontsluiting te hebben, wow dat is dan weer even een shock, ik zit al bijna op de helft! De verloskundige stript nog even zodat alles weer op gang komt en zegt me dat ons kindje voor het donker geboren gaat worden. Ik moest bellen zodra de weeën om de 4 minuten een uur lang komen. De weeën komen inderdaad weer op gang en om 14.00 uur belt mijn vriend de verloskundige, die met een half uurtje langs zal komen.
Om 14.30 was er inderdaad en zat ik al op 6 cm ontsluiting. De verloskundige zegt nog, je ziet er niet uit als iemand met 6 cm ontsluiting. Ik vind het inderdaad allemaal nog goed te doen en de pijn draaglijk. Ik loop vrolijk de hele dag rondjes door het huis en probeer zo rustig mogelijk adem te halen tijdens de weeën.
De verloskundige vroeg me nog of ik de vliezen wilde laten breken, zodat het allemaal wat sneller zou gaan, maar wel ook pijnlijker zou worden of dat ik de natuur zijn gang wilde laten gaan. Ik kies voor het laatste omdat ik het nu allemaal goed aan kan.
Om 16.30 komt een andere verloskundige langs en ik heb ruim 7 cm ontsluiting. Nog steeds vond ik het allemaal goed te doen. De verloskundige geeft aan dat het nu allemaal wel eens heftiger zou kunnen worden en we krijgen haar directe mobiele nummer voor als de vliezen breken of ik het niet meer houd. Als we niet bellen, is ze er om 18.30 weer.
Om 17.30 houd ik het niet meer, ik moet echt met mijn benen gekruist staan omdat ik het gevoel heb dat de baby er anders zo uitvalt. Mijn vriend belt snel de verloskundige die er met 5 minuten is.
Ze voelt en ik heb inderdaad 10 cm ontsluiting. Ze breekt de vliezen om 17.55 en de baby blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben. De verloskundige luistert naar zijn hartje en dat is allemaal goed. Ze besluit niet naar het ziekenhuis te gaan, omdat ze bang is dat ik dan langs de kant van de weg zal bevallen. Na 21 minuten persen wordt om 18.21 onze zoon Finn Roan geboren. Finn had de navelstreng 1x om zijn nek, maar gelukkig had hij daar geen last van. Tijdens het persen heeft de verloskundige nog een knip gezet en ik blijk flink ingescheurd te zijn.
De kraamzorg komt 5 minuten te laat en mijn vriend laat ze binnen. Finn ligt heerlijk op mijn borst, maar wordt even nadat de kraamzorg er is bij mij weggehaald. Waarom is mij en mijn vriend niet helemaal duidelijk.
Even nadat de placenta geboren is begint het hechten. Inwendig zitten flinke scheuren en het lukt de verloskundige niet deze te hechten. Opeens hoor ik haar zeggen, de laatste poging anders moet je naar het ziekenhuis, hier schik ik best wel van!
Gelukkig lukt het haar toch om te hechten en de schade totaal is 12 hechtingen en een halve liter bloed verloren. Na het hechten kan Finn eindelijk worden aangelegd, nog net binnen het uur. (het hechten heeft langer geduurd dan het persen).

FTA, wat een aparte bevalling! Nog gewoon naar je diploma uitreiking geweest en al.
Het klinkt best relaxed zoals je het omschrijft. Heb je het ook zo ervaren?

FTA, dat klinkt als een fijne bevalling. Ik vind het zo leuk om deze verhalen te lezen!

Seilram zo heb ik het inderdaad ook wel ervaren, ondanks de hechtingen en het vele bloedverlies was ik na 2 dagen eigenlijk alweer uit mijn bed en nu na 11 dagen voel ik me gewoon goed!

klinkt idd als een prettige bevalling FTA!
op de hechtingen na dan...

FTA, dat klinkt idd als een fijne bevalling. is finn eigenlijk ook een rustig kindje? hij bewoog toch redelijk weinig aan het eind? of ben ik nu in de war met iemand anders?
wel heel stoer dat je gewoon nog naar je diplomauitreiking bent geweest!

Klopt inderdaad Davinia. Hij is overdag heel erg rustig en 's avonds dan wordt hij wat wakkerder precies zoals hij in de buik ook was. Overigens heeft hij wel een behoorlijk temprament!

quote:

Op zondag 28 juni 2009 23:57 schreef For_now het volgende:
Incantrix ik kan me niet echt voorstellen hoe het is vaginisme te hebben (gehad) maar ken de angst voor bevallen wel. Heb me destijds ook suf gelezen hier.
Ik had zelf in het verleden chronische hyperventilatie.
Bevallen draait natuurlijk voor een groot deel om ademhaling. En ik was doodsbenauwd om daar in de eerste plaats iets aan te doen. En in de tweede plaats om daar mee geconfronteerd te worden tijdens de bevalling. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik dus gekozen voor een alternatieve manier van voorbereiden dan de meest voorkomende en daar had ik dus eigenlijk helemaal niks aan.
Toen ik ging bevallen gebeurde dus exact waar ik bang voor was.
Ik raakte compleet in paniek, wat 90% kwam door mijn hyperaanval en ik wou nog maar een ding en dat was pijnbestrijding en ik was totaal niet voor rede meer vatbaar.
Het jammere was dat de vk ook niet echt doorhad hoe ik me voelde en ze het nog een beetje verergerde door te zeggen dat het nog uren ging duren. Terwijl ik dus in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en mocht ik al gaan persen.
Alleen had ik dat op dat moment nog niet door
Daarna ging de bevalling vrij vlot maar door wat er gebeurd was vond ik de bevalling best traumatisch. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt omdat ik in principe heel snel bevallen ben. Maar goed.
Ik werd opnieuw zwanger.
Voordat ik zwanger werd en was was mijn enige bezwaar dus ook ... die bevalling.
Ik wist nu wel wat ik kon verwachten dus nu ging het anders, dat had ik mezelf beloofd.
Ik wou niet in een yogagroepje dus heb de yogajuf thuis uitgenodigd samen met mijn partner.
Eerst heb ik het verhaal op tafel gegooid en toen zijn we dus gericht gaan voorbereiden. Doodeng maar met goede moed. Ik oefende alles keer op keer en had mezelf in mijn hoofd geprent dat "als je kaken niet ontspannen zijn kan je niet ontspannen" dus had me voorgenomen me op mijn kaken te concentreren als ik het moeilijk kreeg. Misschien heb je daar iets aan. Door de focus te verleggen kan je wellicht op andere plekken vanzelf mee ontspannen.
De dag van de bevalling was een bijzondere dag. Wat mij betreft waren beide bevalling ondanks de pijn en angst de twee mooiste dagen van mijn leven en ik kan wel janken van geluk als ik er aan denk want het is echt heeeeel erg bijzonder maar dat gevoel krijg je vanzelf als je kleine uk op de wereld is gezet.
"s ochtends voelde ik weeen, na een hele nacht lichte weeen wist ik; het is zover.
Maar meer dan dat gebeurde er niet echt. De weeen kwamen om de 5, 10 of 15 a 30 minuten en waren licht, heftig of goed voelbaar.
Aan het einde van dag had ik echt het gevoel dat ik me aanstelde en er helemaal niks ging gebeuren.
We brachten rond een uurtje of 7 ons andere kindje naar bed en ineens werd het echt heftig. Ik kreeg meer moeite de weeen onder controle te houden maar het bleef me lukken. Rond kwart voor 8 hebben we de vk gebeld. Ze kwam binnen. Ik was volledig gefocust bezig met mijn ademhaling en weeen zoals ik had geleerd. Dit heb ik volgehouden tot de kraamvrouw binnen kwam, om kwart voor 9.
Ik moest gaan liggen en wist direct dat ik dat niet leuk ging vinden want dan was de controle weg en dat bleek ook zo te zijn. Al met al heb ik met een hoop geschreeuw dat ik gestoord was nog een kind te willen, gesmeek om het kind er gewoon uit te snijden en getreuzel om me te verzetten tegen het persen het daarna heel bewust meegemaakt en goed doorstaan.
Om half 10 is ons kindje geboren.
Waar ik de keer ervoor zon moeite mee had was nu een eitje en het persen zelf vond ik nu gruwelijk.
Ik kan je niet zeggen dat het makkelijk is. Hoe het is met pijnbestrijding kan ik je ook niet vertellen.
Wat ik je wel kan vertellen is dat je rekening moet houden met alles. Het kan dus extreem meevallen zoals in mijn geval met mijn ademhaling bij de tweede bevalling. Ik wou graag die snelle bevalling maar vond het ook wel erg heftig ineens dat laatste half uurtje. Maar als ik verhalen lees van vrouwen die er uren of dagen over doen dan zou ik niet willen ruilen. Je krijgt je eigen bevalling en je kunt het aan. Ook al is het eng of pijnlijk. Het is alleen handig als je je eigen weg er na toe kunt vinden om het je zo makkelijk mogelijk te maken.

For_Now, ik heb heel deze post van jou gemist, maar wat lief dat je dit allemaal voor mij hebt opgeschreven en verteld! Vervelend dat je angsten wel zijn uitgekomen, maar aan de andere kant wel superknap, bijzonder en heel erg mooi dat je het uiteindelijk allemaal op je eigen manier hebt kunnen doen. Wat jij zegt over krijgen wat je aankunt is wel één van mijn rotsvaste 'geloven' in het leven (je krijgt op je pad wat je aankunt) dus in die zin herinner je me wel ergens aan dat ik nog niet in verband had gebracht met de bevalling, maar waar ik wel iets mee heb. Dank je wel daarvoor En ook dank je wel voor je tip m.b.t. het verleggen van je focus, dat is denk ik ook wel een heel erg goede tip! Op dit moment ben ik redelijk rustig onder het hele bevallings-idee, ik heb me erbij neergelegd dat ik er nu even niks mee kan en dat ik me nog niet druk kan maken om iets waarvan ik geen idee heb hoe het is. Heeft me een paar weken gekost, maar het is een fijn soort berusting die ik nu heb gevonden T.z.t. lees je hier vast míjn verhaal en het zou zomaar kunnen dat je daar iets van jouw tips in terug gaat vinden

PurpleSky, ikke heb het gelezen hoor! Dat ging vlot zeg, jemig! Wel heel erg veel bloed verloren dus, gelukkig hadden ze dat meteen onder controle.. Ik zou me wel een beetje verloren voelen als ik telkens te horen kreeg dat ik nog maar even moest wachten i.v.m. een andere bevalling, je hebt je kranig geweerd!

FTA, 12 hechtingen! Ik vind het nog steeds erg bijzonder dat je gewoon naar je diploma-uitreiking bent geweest en dat je met 6 cm. ontsluiting nog vrolijk rondstekkerde.. Maar het klinkt als een goede, prettige bevalling en nu genieten jullie waarschijnlijk volop van het resultaat van je noeste arbeid

Binnenkort ga ik ook mijn verhaal hier posten. Ik wist nooit zo goed wat ik met dit topic aan moest. Wilde ik het wel lezen, of niet. Alles, of maar sommige? En dan juist de worst case verhalen of juist de leuke, fijne, 'gemakkelijke'?

Ik heb hier en daar wat gelezen, maar niet al te veel. Uiteraard had ik wel de objectieve zaken gelezen over bevallen, zodat ik wel een en ander van de theorie wist.

En nu, nu heb ik mijn eigen verhaal. En ik begrijp nu ook de drang om e.e.a. in ieder geval voor jezelf op te schrijven, uit te werken, op een rijtje te zetten. Wat is bevallen een heftige ervaring, op heel veel fronten.

Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal miss!

Het is maandagochtend 20 juli 2009 4.34 uur als ik wakker word om te plassen. Niets ongebruikelijks, even plassen, terug naar bed, en verder slapen.

Terug in bed lig ik eerst nog wat te draaien. Ook niet vreemd, opnieuw in slaap vallen duurt altijd eventjes. Ik draai een beetje en realiseer me ineens dat ik een rare kramp voel in mijn baarmoeder. Zou dit..? Welnee, pas 38 weken en 3 dagen, dus dat zal wel niet. Hoewel, de vorige dag ben ik de drie trappen naar ons huis zijdelings opgelopen (goed voor de indaling), we hebben pannenkoeken gegeten, en geprostangladingest. Alledrie in het kader: baat het niet, dan schaadt het niet.

Aangezien ik niet echt geloof in bakerpraatjes, probeer ik de kramp weg te redeneren en te vergeten. Dat lukt wel, het is namelijk helemaal niet zo pijnlijk. Alleen het in slaap vallen lukt niet. Een dik uur later heb ik toch wel een aantal krampjes gehad. Ze lijken op elkaar, maar zijn niet allemaal even lang of pijnlijk. Voorweeen, besluit ik. Als schaap wakker wordt, vraagt hij of er iets is. Vreemd, waarom zou er iets zijn? Kennelijk lig ik toch wel wat te puffen bij de krampjes. Ik zeg dat het wel meevalt, maar dat er wel 'iets' is, waarschijnlijk gerommel of voorwerk, en dat kan wel een aantal dagen of zelfs weken vantevoren beginnen. Ik ben er wel blij mee, want over een week word ik waarschijnlijk ingeleid, dus als mijn lichaam nu zelf al wat doet, is dat mooi meegenomen!

Ik besluit op te staan, zodat schaap gewoon verder kan slapen. Niet nodig om met z'n tweeen om 6 uur al de nieuwe dag te begroeten. Ik ga Jewel Questen, zeg ik hem, slaap jij nog maar even lekker verder.
Lekker op de bank heb ik geen rust genoeg om te Jewel Questen. Even wat Fokken, hoewel daar nog niet veel te doen is. Rondje nieuws op internet dan maar.

Nog geen half uur later staat schaap ook naast zijn bed.Hij vindt het toch maar niets, en komt even kijken hoe en wat. Voor de gein gaan we even timen, want dat hoort toch? De weeen blijken allemaal toch wel rond de 40-50 seconden te duren, alleen de tijd ertussen varieert enorm, van 3 tot 8 minuten. Geen regelmaat, besluiten we. Ik heb om 10 uur een afspraak voor een CTG in het ziekenhuis, dus we besluiten om daar gewoon heen te gaan en dan horen we wel wat zij vinden.

Schaap gaat douchen en maakt een ontbijtje. Nou ja, een beschuit met rookvlees, omdat ik vind dat ik iets moet eten, maar trek heb ik niet. Na het ontbijt timen we nog een keer; inderdaad zoals ik al dacht komen ze wel regelmatiger en blijven lang. Een telefoontje naar het ziekenhuis om te vragen wat te doen. Wel om 10 uur naar het ziekenhuis komen, maar een CTG bij de verloskamers ipv bij de poli verloskunde. Kunnen ze meteen even toucheren enzo. Ik denk te horen aan de stem aan de andere kant van de lijn dat ze denken dat het niet echt iets is. Daar ben ik zelf ook een beetje bang voor. Het is best te doen, niet fijn, maar ook niet erg pijnlijk, en zuchten en puffen werkt goed. Ik vermoed dat we straks weer naar huis worden gestuurd.

Ongeveer kwart voor 10 stappen we de afdeling verloskamers binnen. Het is er niet hectisch druk, zoals ik me had voorgesteld. Sterker nog, het is er heel erg rustig. Op een klein zaaltje word ik geinstalleerd op een bed en wordt de CTG aangesloten. De verloskundige komt al snel tot de conclusie dat er wel degelijk sprake is van weeen. Ze toucheert me en heeft goed nieuws: ik heb al 4 cm ontsluiting! Heerlijk, zo'n kadootje. In mijn hoofd begin ik te rekenen: 1 uur per cm ontsluiting, half uurtje persen...tegen 17 uur zou Senna er moeten kunnen zijn!

We worden naar een verloskamer gebracht waar eea deze dag plaats zal vinden. In het kamertje staat een klein doorzichtig wiegje; dat zal het eerste wiegje zijn waar onze dochter in komt te liggen
Rond half 11 worden we alleen gelaten, ik aangesloten op een CTG-apparaat. Nu is het een kwestie van wachten, weeen opvangen, tijd zoekbrengen tot het zover is. Het is best gezellig zo samen, hoewel het wegpuffen van de weeen ongemerkt toch lastiger wordt. Tegen 1 uur heb ik er regelmatig weeen tussen zitten die mijn lichaam het idee geven dat er iets uit moet, dat ik moet persen. Persdrang? We hopen dat de verloskundige snel komt kijken, want we denken toch wel dat ik al bijna op de 10 cm zit, Of toch iig wel op 8 cm. Het toucheren levert een teleurstellende "met veel moeite kan ik er bijna 6 cm van maken". De verpleegkundige vraagt aan de verloskundige of ik niet even onder de douche mag, om te kijken of dat wat verlicht. Dat is wel een goed idee, dus even later zit ik op een krukje in de douche met de lekkere warme straal op mijn buik gericht. Het werkt inderdaad ontspannend. De persdrang is beter op te vangen en weg te puffen en wordt zelfs minder. Hier blijf ik even zitten.

Na ongeveer een kwartier moet ik weer aangesloten op de CTG. We wachten weer verder, hopen dat het nu wat beter gaat. Na verloop van tijd komt de persdrang weer terug, en wordt zelfs heviger. Zou het nu dan goed gevorderd zijn? Rond 3 uur komt de vk weer terug om te toucheren maar heeft een enorm teleurstellende mededeling: een ruime 6 cm, amper vooruitgang dus. Dat hadden we echt niet verwacht, gezien de heftigheid van de weeen en de persdrang. Iedere keer dat ik het gevoel heb dat ik moet persen, schiet de gedachte door mijn hoofd dat ik misschien, als ik pers, dingen onherstelbaar kapot maak van binnen.

De vk wil overleggen met collega's en gyns en de verpleegkundige vraagt of ik niet nog een keer mag douchen. Even later zit ik weer heerlijk onder de douche. En weer verlicht het de boel. Uitslag van het overleg is dat we het nog even aankijken, met 6 cm kun je gewoon nog niet veel en nu lijkt het toch weer wat minder heftig geworden. Verder dus weer, op het bed, want lopen, zitten, alles is naar, behalve liggen, op mijn rug. Schaap zit naast me, en doet het precies goed. Hij puft met me mee als het te zwaar wordt, en ik hoef alleen maar mijn hand uit te steken als ik de zijne wil om in te knijpen. Zoals zo vaak voelt hij me erg goed aan, behalve op het moment dat hij besluit dat het misschien wel wat luchtig en grappig is om ipv te zuchten mee te fluiten. Ik schud mijn hoofd naar hem...doe dat maar niet.

Om half 5 komt de ass gyn nogmaals kijken, aangezien de verpleegkundige constateerde dat de persdrang toch weer heftig was. Toucheren levert een magere 8 cm ontsluiting op, nog steeds niet voldoende om te persen. Nog maar weer even on der de douche, wat ook wel weer wat verlicht. De verlichting wordt echter iedere douchebeurt minder en het duurt minder lang voor het weer erg heftig wordt. Na de douche maar weer terug naar het bed en verder opvangen en puffen en wachten. Al snel nadat ik uit de douche ben, wordt de persdrang weer heviger. Ik doe mijn best om ze op te vangen, maar het wordt vrijwel onmogelijk. De verpleegkundige die weer even komt kijken, ziet dat het toch erg heftig is. Om tien voor 6 komt de ass gyn nog een keer toucheren en inmiddels zit ik op 9 cm. Het is bijna zo ver, denk ik, dit is bijna voorbij.


Om 18 uur komt het verlossende woord: ondanks dat het nog steeds geen volledige ontsluiting is en er nog een randje staat, denkt de ass. gyn dat ik daar wel voorbij kan persen en mag ik dat inderdaad gaan proberen. Het persen gaat beginnen! Eindelijk. Hoewel ik weet dat de uitdrijvingsfase tot 2 uur kan en mag duren, is dat niet wat ik in gedachten heb. Volgens mijn idee is het een kwestie van een minuut of 20, dat kan gewoon niet anders.

De eerste paar keer persen is even oefenen. Ik hou mijn benen vast in de knieholten en probeer te persen naar de uitgang. Het is even wennen, maar met wat aanwijzingen en de hulp van ass gyn en verpleegkundige krijg ik de slag te pakken. De ass gyn blijft intussen voelen hoe het met het randje staat. Dat wil nog niet erg verdwijnen, maar dat zal met het persen vanzelf gebeuren. Het mogen persen voelt als een opluchting: niet meer hoeven wegpuffen en niet meer bang zijn dat ik dingen beschadig van binnen!

Op iedere wee probeer ik drie keer mee te persen, wat ook meestal wel lukt. Na iedere wee verwacht, hoop ik te horen dat het hoofdje staat, dat het nu niet lang meer duurt. Maar hoewel de aanmoedigingen niet van de lucht zijn, blijft die mededeling uit. Ik blijf persen, de aanwijzigingen volgen, maar begin me een beeje wanhopig te voelen. Hoe lang gaat dit duren? Wat gebeurt er daaronder, als er al iets gebeurt? Na een uur persen wordt er via haar hoofdje wat bloed geprikt bij de baby om te kijken hoeveel reserves ze nog heeft of dat er ingegrepen moet worden. Ingegrepen betekent, afhankelijk van de reserves van de baby, een kunstverlossing of alsnog een keizersnede. Terwijl we wachten op de uitslag, pers ik verder.

De verpleegkundige heeft een grote spiegel gehaald om te laten zien dat er echt, echt, vooruitgang in zit. Tijdens het persen zie ik in de spiegel voor het eerst een klein stukje van het hoofdje. Daar is mijn kindje! En inderdaad zie ik in de spiegel vooruitgang, maar jeetje, wat gaat dat langzaam! Steeds komt er een klein stukje meer hoofd in zicht, maar het verschil is zo klein! De uitslag van het bloed: de baby heeft nog voldoende reserves voor het tweede uur persen! Goed nieuws, natuurlijk, hoewel ik daar op dat moment even niet heel zeker van ben. Ik ben zo moe, het doet zo'n pijn, en het eind is nog lang niet in zicht. Het beetje haar en hoofd dat ik via de spiegel zie, is nog lang geen volledige baby. En het ergste, het eruit komen van het hoofdje, moet nog komen. De gyn die er inmiddels ook bij gekomen is, ziet wel dat het niet helemaal lekker gaat met me, dat ik bang ben en uitgeput begin te raken. Ze vraagt me of ik hulp wil, want die hulp is er niet alleen tbv de baby. Hulp? Ja, een knip en een cupje om de baby een beetje te helpen. Ow ja, ik wil hulp. Ik kan dit helemaal niet, namelijk, ik ben op. De voorbereidingen worden getroffen terwijl ik verder ga met persen. Ik besta alleen nog maar uit persen, de rest gaat volledig langs me heen. Zo volledig, dat ik hoogst verbaasd ben als de gyn ineens zegt: pak haar maar aan.
Pak haar maar aan? Huh, hoe kan dat? Is ze er al? Ik heb iets gemist ergens. Ik kijk naar beneden en terwijl ik mijn armen uitsteek zie ik tussen mijn benen een klein rond bolletje met veel donker haar. Daar is ze, Senna, eindelijk in mijn armen, op mijn blote huid. Ik kan niets anders uitbrengen dan een langgerekt "Oooo", dat voor mij alles zegt: het geluk dat ons meisje er is, de opluchting dat het voorbij is, het ongeloof dat ze nu echt op mijn buik ligt. Het volgende dat ik zeg is "dank jullie wel" tegen de gyn, assistent en de verpleegkundige. Ik ben ze zoo dankbaar dat ze me geholpen hebben dit voor elkaar te krijgen.

En dan kan ik haar eindelijk zien en voelen: Senna, onze dochter, waar we zo lang op hebben gewacht, die zo welkom is. Ze is nog veel mooier dan ik had gedacht en de gevoelens die me overspoelen zijn overweldigend. Dat is met geen pen te beschrijven, en wat ben ik blij dat ik dit mag meemaken.

Schaap komt ook zijn dochter bewonderen. Het eerste wat hij zegt, is "wat is ze mooi". Ik geniet van die woorden, omdat ik weet dat hij bang was dat hij zijn eigen kindje niet mooi zou vinden. De ass gyn vraagt of hij de navelstreng wil doorknippen. Na een tijdje wordt Senna even bij me weggehaald om te worden aangekleed. Haar mooie eerste kleertjes, met zorg uitgekozen. Hoewel volledig onbelangrijk, is het toch geweldig om haar daarin te zien. Eindelijk kan ook schaap zijn dochter vasthouden. Ik zie hem daar staan, Senna in zijn armen. Ze hebben het altijd over 'de geboorte van een moeder', maar ik zie hier heel duidelijk de geboorte van een vader, het begin van een hechte band.

Dit is voor mij mijn bevallingsverhaal. Natuurlijk komt er nog veel na, hechten etc., maar dan kan ik blijven tikken, want waar houdt het op? Dit is het begin van het leven van Senna, met schaap en mij, wij drietjes.

_{Het grappige is dat als ik dit wil posten, ik zie dat de bevalling van start tot einde exact 15 uur heeft geduurd: van 4.34 uur tot 19.34 uur.}

Mooi verhaal Miss . Jouw verhaal, jullie verhaal .

En wat heerlijk dat Senna er nu is, de allermooiste .

Ik doe de mijne ook nog even :

Zondagochtend, tegen 10 uur werd ik wakker en dacht 'ik kan wel even lekker in bad'. Dus badkraan opengezet en onderweg naar beneden om wat drinken te halen. De laatste trede van de trap voelde ik iets heel mafs. Het was net of mijn buik ineens een heel stuk zakte en 'openscheurde'. Ik had het eerst nog niet eens door ook, en dacht 'ik plas in mijn broek?' maar ik had net geplast. Ineens wist ik het 'mijn vliezen!'. Ik riep naar Harold dat hij vandaag vader zou worden en mijn vliezen waren gebroken en die reageerde met 'ooo....' en even later (een stuk wakkerder) 'en nu?!'.

Intussen had ik een het dichtbijzijnde van het aanrecht gevist, een maatbeker, om wat vruchtwater in op te vangen. Ik wist niet dat dat in het geval van een keizersnede niet hoefde, maar was gedrilld op de pufclub Ik heb de verloskamers gebeld en die zeiden 'kom maar snel hierheen' dus Harold heeft snel wat dingen bijelkaar gepakt voor mij. De ziekenhuistas met hoognodige dingen stond al in de auto voor je-weet-maar-nooit dus op naar het ziekenhuis. Snel mijn moeder gebeld (hoiii mijn vliezen zijn gebroken, doeiii!) en Karen, die vervoer regelde en onderweg ging.

Aangekomen in het MCL werd ik aan het CTG gelegd. Sjakie was levendig en in goede conditie aan de hartslag te horen, en toen kwam de mededeling 'nu maar voor ok, Spinder (mijn eigen gyn!!) is er al en de anesthesioloog is onderweg'. Gelukkig was Karen inmiddels gearriveerd, dus die kon op het wachtbankje. Harold werd in OK-pak gehesen en toen de ruggenprik zat kwam hij ook op de OK. En toen kreeg ik toch wel een tik hoor.... Ik ging dus NU bevallen en niet de 21ste, en had nauwelijks tijd om me dat echt goed te realiseren. Ik lag helemaal te trillen, was misselijk, mijn bloeddruk vloog alle kanten op, dus na enige middeltjes via het infuus kon er begonnen worden.

Na even 'nog een keer jongens, het lukt niet' (van de gyn) en 'Laura, daar komt ie!' (van de verpleegkundige) was hij daar om 12:07 : Thijs Laurens Jakob. 3900 gram en een cm of 52. De eerste apgar was 7 (hij was nog wat blauw), de tweede (na 3 minuten) was 9 en de derde (na 5 minuten) was 10.

Overigens is de 'derde naamgever' van Thijs, Harolds opa Jakob, vanmiddag (16-07) overleden. Hij was al enige tijd niet lekker, is geopereerd, bleek vanbinnen een puinhoop (een aantal darmperforaties) en is nadat de arts vanochtend heeft gezegd niks meer te kunnen doen, vanmiddag aan een hartstilstand overleden.

oh miss wat een mooi bevallingsverhaal. ik moet ervan huilen

quote:

oals zo vaak voelt hij me erg goed aan, behalve op het moment dat hij besluit dat het misschien wel wat luchtig en grappig is om ipv te zuchten mee te fluiten. Ik schud mijn hoofd naar hem...doe dat maar niet.

Mooi verhaal verder

Miss-sly: Wat heb je dat prachtig beschreven. Bij die zin van dat doorzichtige wiegje begon het al

mooi Miss Sly , ik zit met een grote glimlach op mijn gezicht. Wat heerlijk dat ze er eindelijk is, de zo welkome en gewenste Senna!

Mooi miss_sly!

Mooi Miss Sly! Wat moest je lang persen. Maar wel leuk dat ze met een spiegel kwamen.

Wat een mooi verhaal miss_sly en ik begon ook hoor toen ik las van het wiegje...
_{en zag in gedachten alweer Maartens wiegje leeg/opgemaakt staan wachten op het nieuwe kindje, ons kindje...}

McLaura, dat van jou ook uiteraard, maar dat had ik in Z&G al gelezen.

Miss_sly en Mc laura wat een prachtige verhalen

Mc Laura je verhaal had ik al gelezen het blijft mooi!

Miss Sly zo lang gewacht en eindelijk gekregen een prachtige dochter erg ontroerend verhaal ik moest ff een traantje wegpinken.

Miss, wat fijn voor Senna om zo gewenst en zo geliefd te zijn. Veel geluk samen!

MissSly, ook ik moest huilen van je verhaal. Zo mooi!

McLaura, jouw verhaal had ik ook al gelezen in Z&G, maar is daarom natuurlijk niet minder mooi!

Ik denk al, heb het verhaa van McLaura al gelezen, toch? ik begon alweer aan mezelf te twijfelen :$
maar het is ook een mooi verhaal!

pff, miss, kheb wel een traantje weggepinkt, hoor. zo liefdevol ik ben zo blij voor jou / jullie dat het grote genieten echt begonnen is, zo zwaar als die zwangerschap was voor je, zo gelukkig ben je nu met je dochter
ze heeft dus 1 naam? geen tweede naam? was ik nwsgierig naar.

MissSly zo ontroerend! zo mooi! Je merkt echt dat je nu echt hebt waar je zo lang op hebt gewacht! Heel veel geluk samen met elkaar!

Laura, ik had je verhaal ook al gelezen, maar dat maakt het niet minder bijzonder! Fijn dat ook Thijs zelf zijn datum koos in plaats van op de datum van het ziekenhuis te wachten! jullie ook heel veel geluk samen!

De bevalling was me behoorlijk tegengevallen, hoewel ik ook wel besef dat het bepaald geen gruwelbevalling is en dat het vele malen erger kan. Toch was ik na de bevalling ontzettend blij dat er voor ons geen tweede zou komen. Nog een keer bevallen wilde ik absoluut niet. Nu, nog geen week later, staan al onze argumenten nog steeds, maar een eventuele bevalling zou ik al niet meer als obstakel zien.

Davinia, Senna heeft inderdaad maar 1 naam. Wij houden van eenvoudig en duidelijk en zagen geen enkele reden om iemand te gaan vernoemen ofzo.

Misschien een hele domme vraag hoor , maar wat is een 'cupje om de baby een beetje te helpen'?

Ow, miss_d, dat is geen domme vraag hoor. Ik wist ook niet precies wat ze bedoelde, maar ik wilde gewoon hulp Achteraf blijkt het gewoon een ander woord (eufemisme misschien?) voor vacuumpomp. Ze hebben die op haar hoofdje gezet, maar niet meegetrokken ofzo, alleen gezorgd dat de cms vooruitgang per wee bleven, en ze niet telkens een stukje terug zou schieten.

Ah, oke, da's inderdaad een aardig eufemisme ja Bedankt voor de uitleg!

Miss sly, ik lees het nu pas, mooi verhaal zeg!
Ik heb mijn verhaal ook opgeschreven, en hoe vaak ik 'm ook doorlees om hem in te korten, het lukt niet Dus dan maar het hele lange verhaal.


Vrijdagochtend 07-08-09 gaan we naar het ziekenhuis: ik word ingeleid. Maar met één centimeter ontsluiting begin je niets en drie porties hormonengel later wordt duidelijk dat ik de nacht zal moeten blijven, hopend dat er iets gebeurt... En jawel, wat lage rugpijn zet zich 's nachts om in heuse krampen! Nog goed uit te houden, maar ik ga wel aan de CTG, en later een slaappilletje omdat het nog weinig effect heeft maar wel net te pijnlijk is om door te slapen. Omdat D. toch 's ochtends vroeg weer zal terugkomen, en ik ga slapen, bel ik hem nog maar niet wakker.

Echt heel erg goed slaap ik niet, ik word toch wel wakker van de (voor?)weeën, en om 6 uur ben ik alweer klaarwakker. De weeën komen wat minder snel na elkaar, maar voelen wel venijniger en houden ook langer aan. Ik merk aan de rugpijn dat ik waarschijnlijk rugweeën ga krijgen.. nou ja, so be it. Onder de douche staan helpt, heerlijk de warme straal op mijn onderrug richten. D. smst of ik lekker geslapen heb en ik sms überblij terug dat weeën best pijn doen, haha.

Na de zoveelste ctg komt er rond 9 uur, half 10, weer een verloskundige om te kijken of de weeën wat gedaan hebben. Ze neemt een verpleegkundige mee die mij nog lang zal heugen - stel je het prorotype verpleegkundige voor, en dan het tegenovergestelde, en dan heb je Fried: een gigantische, lange, brede, ronde man, met een kale kop en een giga snor, met een melig gevoel voor humor. Of ik even mijn been open wil laten vallen tegen zijn buik aan, daar heeft ie 'm tenslotte voor laten groeien, zegt ie... haha.

Ik hou m'n hart vast voor slecht nieuws, maar het komt niet: er is twee centimeter ontsluiting, ze gaat de vliezen breken! Echt? Huh? Ohjee! Een onzinnig gevoel van "geen weg meer terug" en "oh god hier gaan we dan" bekruipt mij en ik moet er zelf om lachen. De vliezen worden gebroken en de verloskundige zegt dat het groen is, dus dat ze een elektrode gaan aanbrengen op het hoofdje om goed in de gaten te houden of ze het niet te benauwd krijgt. Omdat de weeën vervolgens niet veel sneller of harder komen, krijg ik ook het weeënopwekkend infuus in mijn arm. Tot zover mijn douche-en-bad-plan: ik zit aan snoertjes vast en mag mijn bed niet eens uit, laat staan onder de douche.

De weeën gaan voorspoedig, het wordt al gauw pijnlijker. De meeste pijn zit inderdaad in m'n onderrug, maar óók onder in mijn buik. Dit zijn geen rugweeën, dit zijn rondomweeën... en dat is verrekte lastig op te vangen. Een warme kruik op mijn rug en flink wat tegendruk van D. helpt redelijk tegen de rugpijn, zodat ik me kan concentreren op het opvangen van de buikweeën - waar ik overigens ook D. voor gebruik, als echte steunpaal. Ik leun tegen hem, druk mijn hoofd in zijn borst, knijp en bijt soms zelfs, snauw bevelen van één woord - "Kruik!", "Rug!", "Au!" en "Wee" en hij weet precies wat hij moet doen.

Ik puf ondertussen verder, totaal niet op het ritme dat de pufclub me geleerd heeft - de ene keer dat ik meepufte op "Altijd is Kortjakje ziek" kreeg ik het er benauwd van. Liever doe ik een beetje ademhalen en dan een keer lang uitademen. D. waagt het één keer om het puffen-van-de-pufclub voor te doen en ik snauw hem toe "Doe het lekker zelf dan!" - en zeg daarna ook meteen sorry.

Naarmate de weeën in buik en rug heftiger worden, helpt een kruik en wat druk écht niet meer genoeg, en ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Ik kan nauwelijks bewegen want ik zit vast aan het bed, en kan geen houding vinden waarin de weeën draaglijk zijn. Ik weet dat het nog uren en uren gaat duren, en zeg tegen D. dat ik niet denk dat ik dit zo vol ga houden zonder pijnstilling. Een half uur later krijg ik het niet meer voor elkaar om mee te puffen op een wee; in plaats daarvan ben ik paniekerig aan het huilen. Zonder dat ik het merk drukt D. op het knopje om de verpleging te vragen naar pijnstilling. Een ruggeprik dan maar. Ik wilde zo graag thuis bevallen en ik ging het allemaal wel even zonder verdoving doen, en het voelt als een soort falen dat ik er toch naar vraag, maar het voelt wel als de goede beslissing.

Binnen een kwartiertje is de anesthesiste er al, wat haar meteen al geweldig maakt in mijn boekje. Ze legt uit en stelt vragen, maar ik ben nogal van de wereld, heb mijn hoofd in D. z'n borst gedrukt en kan alleen nog maar af en toe wat kreunen en jaknikken. D. antwoordt in plaats van mij. Op een gegeven moment vraagt de anesthesiste of we weten wat het wordt; D. zegt nee, waarop ze zegt: Ah, dus een babykamer met geel en groen? D. zegt ja, inderdaad, en ik reageer meteen door heel hard met m'n hoofd te schudden, da's helemaal niet waar! Voor hem een teken dat ik in elk geval nog iets weet van wat er om me heen gebeurt.

Ik word voor de zekerheid even getoucheerd - 3 à 4 centimeter zegt de verloskundige. Het maakt mij nog meer overtuigd dat ik de goede keuze heb gemaakt, want met 3 centimeter kom je nog nergens, dat gaat inderdaad nog heel lang duren.

Er wordt vanalles voorbereid, en ik word volgepropt met nog meer buisjes en slangetjes. Naast de slangetjes van de weeënopwekkers en de elektrode krijg ik nu drie hartslagmeters (?) en een ding op m'n middelvinger voor controle tijdens de verdoving, een bloeddrukmeter en een katheter. Wat een medisch circus zo...

Dan is het half 1 en wordt de prik gezet. Na nog één wee opgevangen te hebben ebt de pijn weg. Wat een opluchting! Iemand vertelt mij dat ik maar even lekker moet ontspannen en dat lukt zo goed, dat ik gewoon in slaap val.

Het is half drie als ik weer een klein beetje wakker word, heerlijk ontspannen en pijnvrij, en de verloskundige komt nog even toucheren. Ik reken nergens op, het is pas twee uurtjes sinds de 3 à 4 cm, maar ze zegt dat het "helemaal open staat". Echt? Allejezus wat is dat ineens snel gegaan dan! Hebben ze die weeënopwekkers op turbo gezet ofzo? "Ik zie zelfs al haartjes!" zegt de verloskundige, en ik ben helemaal verrukt. Haartjes! Ons kindje heeft haartjes! Het idee dat we vanaf de buitenwereld al wat échts kunnen zien van ons kindje vind ik helemaal geweldig, ik zeg volgens mij wel tien keer "Oh ons kindje heeft haartjes! Háártjes! "

Er wordt uitgelegd dat ze de ruggeprik uit gaan zetten, en weer heb ik een momentje van besef dat we ineens een flinke stap vooruit gaan en dat het toch allemaal best spannend is. Ik ben bang dat de pijn in één klap terugkomt en zeg dat ook, maar de verloskundige stelt mij gerust; het kan nog uren duren voordat het gevoel helemaal terug is. Als ik voel dat ik moet poepen, moet ik de verpleging roepen. Voorlopig voel ik nog weinig, heel geleidelijk voel ik de weeën terugkomen, gelukkig eerst alleen in mijn buik en daarna pas in mijn rug - en vooral links, omdat ik op mijn linkerzij heb gelegen is de verdoving rechts eerder uitgewerkt, wat een heel raar scheef gevoel geeft. Wel kunnen we ondertussen meegenieten met de korte, hoge gilletjes van de mevrouw in de kamer naast mij, die aan het persen is. Dat zorgt er ook voor dat "mijn" verloskundige en verpleegkundigen daar druk bezig zijn, en er wordt gauw een nieuwe ploeg voor mij bij elkaar getrommeld. Jeetje, ga ik straks ook van dat soort geluiden uitkramen? De ontsluitingsweeën heb ik vooral puffend en zuchtend doorgebracht, maar persen is een ander verhaal. Ik ben benieuwd.

Ik voel al redelijk snel dat ik moet persen, maar ik voel ook dat ik nog niet kán persen. De drang is er wel maar de kracht nog niet. Uiteindelijk komt het gevoel overal terug, alleen mijn rechterbeen doet er wat langer over en voelt nog aan als blubber. Op naar het persen, ik kan het niet meer inhouden, wat een goed teken schijnt te zijn.

Waar de hele bevalling tot nu toe nogal moeizaam ging, en alles opgewekt en extra gestimuleerd moest worden, valt het persen me alles mee. Dit kan ik! Als ik goed pers, voel ik mijn kindje een beetje zakken, en dat in combinatie met de aanmoedigingen van de mensen om mijn bed is genoeg aanmoediging om alles te geven. Drie keer persen op één wee lukt niet altijd even goed, maar we gaan duidelijk vooruit. Nu houd ik ineens wel de tips van de pufclub in mijn hoofd - niet op je hoofd persen, je ogen openhouden! Bij een wee pers ik per ongeluk nogal op m'n hoofd in plaats van naar beneden, en ik stop pardoes met de woorden: "oh oeps, dat was op m'n hoofd geperst!", om meteen weer verder te gaan. D. staat te dicht bij mijn hoofd om hem aan te kunnen kijken, dus ik concentreer op het sierlijke patroon met een klavertje vier op de muur, en af en toe staar ik naar het standbyknopje op de wc. Je moet wat hè.
De verloskundige vraagt of het gaat met de pijn, en ik antwoord eerlijk, bijna m'n schouders ophalend, "Mja, gaat eigenlijk wel prima!" Ik snap op dat moment totaal niet waarom ze er allemaal zo om moeten lachen, het gáát ook gewoon prima, ik voel dat het goed gaat, het doet wel wat pijn maar het is draaglijk, veel beter uit te houden dan de ontsluitingsweeën, en omdat ik zo bezig ben met het meepersen boeit die hele pijn ook totaal niet. Ik heb wel wat belangrijkers te doen.

Het persen gaat hartstikke snel en goed, wordt mij verteld, en hoewel ik ergens het idee heb dat ze dat altijd zeggen om de bevallende vrouw een hart onder de riem te steken, besluit ik het maar te geloven. De hartslag van ons kindje gaat echter best flink omlaag tijdens de persweeën, en doet er steeds langer over om weer omhoog te klimmen. De baby heeft het benauwd en flink ook, dus om de boel nog sneller te laten gaan wordt er een knip gezet. Ik vind het allang prima, het gaat tenslotte om ons kindje. De verdoving geeft een prikje, van de knip voel ik niets. Dan nog een keer persen en ineens staat het hoofdje! Het brandt wel wat, maar ook dat had ik erger verwacht. Bovendien, het is tien over vier, ik ben pas twintig minuten aan het persen, dat valt ook alles mee.

Als het hoofdje geboren is blijkt dat de navelstreng twee keer strak om het nekje zit - zo strak, dat ze het niet los kunnen halen maar meteen af moeten knippen. Daarna wordt de rest van het lijfje geboren en wordt er een bloederig, slap hoopje mens op mijn borst gelegd. Ik ben sprakeloos en bewonder. Ik hoor een klein kreuntje, wat voor mij genoeg bevestiging is dat alles werkt, maar om mij heen schijnt paniek te zijn, waar ik weinig van merk. De baby - op dat moment voor mij nog steeds onzijdig - wordt snel weggehaald en meegenomen. De navelstreng bleek op de een of andere manier toch nog vast te zitten, en zo spettert het bloed alle omstaanders vies. De paniek is echter te groot om daar heel erg bij stil te staan.

Ik merk niets van de paniek, ik hijg, buiten adem, en vraag of het echt wel klopte wat ik dacht te horen: zei iemand nou meisje? Meisje? Echt? Doet ze het goed? Gaat alles wel goed? Er is niemand die tijd heeft om antwoord te geven, maar dan komt er gekrijs uit het hok waar D., de verpleegkundige en de baby heen zijn gegaan. Hoewel ik dus de paniek niet zo gemerkt heb, is dit voor mij ook een opluchting.
Ondertussen wordt de placenta geboren, na drie minuten al, en ik moet lachen om de ranzigheid van het ding en hoe blubberig het voelde toen het er uitkwam.

Dan komt D. met ons kindje in zijn armen, en tranen in zijn ogen, terug van weet ik veel waar en wat. Wat een enorme trots en verliefdheid straalt er van hem af! Het wordt bevestigd: we hebben echt een dochter, en ze doet het goed! Ze wordt op mijn borst gelegd, en ik voel zó veel dat ik er niet eens meer wijs uit kan maken, het is zo overweldigend.

Ik word gehecht terwijl ik probeer naar beneden te kijken, naar ons meisje, maar ze ligt zo hoog dat ik haar eigenlijk nauwelijks kan zien. Maar daar heeft ze zelf al een oplossing voor bedacht: ze heeft de boel helemaal ondergepoept. Ze wordt dus even eerst een beetje schoongemaakt en daarna naast mij neergelegd, waar ik haar eindelijk goed kan zien. Hallo Willow, denk ik, wat ben je mooi... we kijken elkaar aan, neus tegen neusje, en weer is het gevoel overweldigend.
Ik flap er uit: "Jeetje, jij bent het zachtste mensje dat ik ooit gekend heb." Want wat is ze heerlijk om te zien en te voelen, zoals ze in mijn armen ligt, al dapper de wereld aan het instaren, zo druk bewegend met handjes en voetjes dat ze me precies ligt te schoppen op de plek waar ze vanuit de buik ook al schopte. Maar nu in de buitenwereld, eindelijk. En jeetje, wat is ze mooi...! Er gaat zoveel door mij heen! Onzekerheden van voor de bevalling zijn weg, ik weet: voor jou ga ik zorgen. Zo goed als ik kan.

jeetje In wat een verhaal; en wat heb je het goed gedaan
ondanks alle medische toestanden en hectiek eromheen en ondanks dat het helemaal niet is wat je zelf gehoopt of gedacht had over je eigen bevalling vind ik het alsnog een bemoedigend verhaal om te lezen. _{ok hier en daar een dikke traan hier en bij jou ongetwijfeld ook}

T geeft stiekem ook vertrouwen voor mezelf. Alles komt uiteindelijk goed en hier:

quote:

"Jeetje, jij bent het zachtste mensje dat ik ooit gekend heb." Want wat is ze heerlijk om te zien en te voelen, zoals ze in mijn armen ligt, al dapper de wereld aan het instaren, zo druk bewegend met handjes en voetjes dat ze me precies ligt te schoppen op de plek waar ze vanuit de buik ook al schopte. Maar nu in de buitenwereld, eindelijk. En jeetje, wat is ze mooi...! Er gaat zoveel door mij heen! Onzekerheden van voor de bevalling zijn weg, ik weet: voor jou ga ik zorgen. Zo goed als ik kan.

doe je het voor

*snirf*

Prachtige verhalen, bedankt voor het delen allemaal!

Awww Innepin, mooi! Ondanks alle gedoe rondom klink je toch vooral rustig en zooo liefdevol.

_{Oh en LLM, jullie moeten dit topic heel snel volposten want ik wil mijn bevallingsverhaal straks in een topic met een mooiere posticon. Ben ik nou raar?}

Oh God, Innepinnerz, daar ging ik effe helemaal van los zeg Mooi!

Mooi Innepin!! Bij mij ook trantjes!

Aahhww Innepin, wat een mooi verhaal!

Wow... wat een mooie verhalen....traantjes alom

innepin, mooi!

Innepin wat mooi geschreven!

Innepin, wat mooi geschreven!

<sub>donderdag 6 augustus 2009 @ 16:41
@Nijna het is hier momenteel zo rond de 10 min soms wat eerder, maar langer eigenlijk niet, wat er tussen zit.
het komt ook echt met die wee pieken, dus eerst zeurderig, en dan steeds een wat scherper wordender randje, en dan ebt het weer weg.
net weer een keer afgekoeld onder de douche en idd gewoon rustig aan door rommelend

donderdag 6 augustus 2009 @ 17:48
hmmm dat klopt dus echt, een wee herken je...
volgens mij dames is het hier zachtjes aan begonnen....
als dit zo nog een uurtje aanhoud dan gaan we timen....

_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 18:36
Maaruh het is wel serieus hier, zit al weg te puffen.....
daar gaat straks onze kip er ligt nu dus kip op de bbq

_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 19:16
m'n kip is binnen dit keer mag ik bevallen met eten in de maag
Maaruh ladies, ik ga nog een keer douchen, en daarna beginnen met timen, het komt nu wel aardig dicht achter elkaar namelijk, en ze zijn aardig pijnlijk

_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 19:44
Douchen was not done
ben gaan timen, zal tussendoor nog wel posten, in elk geval laat ik het weten wanneer we naar het ziekenhuis vertrekken.
het is wel heel grappig opzich, vandaag onze goedkeuring gegeven wat de geboortekaartjes betrefd, de ha is nu helemaal rond.
alleen m'n woonkamer is nog beetje een chaos

_Bar_ - donderdag 6 augustus 2009 @ 21:15
wij gaan zo bellen naar het ziekenhuis, ze volgen elkaar lekker op, en ze worden steeds pijnlijker....</sub>

Zo begon het bevalproces
Na het telefoontje naar de vk, mochten we gelijk langskomen, ze adviseerde om gelijk alles maar mee te nemen (dus maxi-cosi en de tas)
op het gemak, alles bij elkaar gezocht, andere kleren aangetrokken en toen in de auto gesprongen naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen was het lekker rustig, maar wat wil je om 21.45 uur.
Heb nog gevraagd of het druk was vanavond ivm volle maan, maar wij waren de enigste, en dat vond ze leuk had ze weer was anders te doen dan pappier werk

In een kamertje werden bloeddruk gemeten en gekeken naar hoeveel cm ontsluiting er was, en jawel 4 cm had ik al staan
was ergens wel verbaasd, had namelijk niet het idee dat wat ik thuis voelde alzoveel ontsluiting kon veroorzaken.
We mochten door lopen naar de kraamsuite, waar we ons mochten installeren.

Wel lekker zo, met een privé douche, privé keukentje.

Nadat we wat te drinken gekregen hadden, besloot ik om eens onder de douche te springen, had het ook nogal warm dus beetje afkoelen kon nooit kwaad, alleen het douchen was ook hier weer geen s6, ja ik koelde af, maar de weeën daar opvangen vond ik maar niks.
Dus besloot ervanonder te komen, en dan maar terug op bed te gaan liggen/hangen, maar ook dat was geen s6.
De vk kwam nog een keertje langs om te kijken hoe het ervoor stond, en adviseerde om eens de skippybal te proberen.
En dat beviel me goed, peter moest wel al snel achter me komen zitten, omdat er rugweeen bijkwamen, en zo kon hij tegendruk uitoefenen, wat ik weer heel fijn vond.

Rond een uurtje of 11 kwam de vk weer kijken en voelen, zat nu op 6 cm ontsluiting, en ik mocht kiezen of de vliezen al breken of nog even wachten.
Ik besloot het laatste.
Omdat ik al een tijdje de weeën goed op kon vangen, en het allemaal goed aankon, kon ik er nu aan gaan wennen dat het nog pijnlijker zou gaan worden.
En dat werd het, kon het nog wel steeds goed aan, de rugweeën die peter wegduwde, en door de aanmoedigingen van de kraam, was het allemaal wel te goed.

tegen 24 uur, heb ik dan ook besloten om de vliezen te breken, en zo geschiede tijdens een wee dat de vk de vliezen brak, waar er alleen nog maar zeer weinig vruchtwater uitkwam.
Wel was er niet in het vruchtwater gepoept, dus hoefde niet vast in bed te gaan liggen.
en zo besloten we dat het misschien wel fijn zou zijn om nog een keer onder de douche te gaan staan.
maar en met rugweeën, en fenijge buikweeën, was zelfs zittend douchen geen pretje.
Eenmaal vanonder de douche, kreeg ik het giga koud en werd al rillend in bed gelegd, en dat rillen hield ook een tijdje aan zo koud had ik het, wat opzich heel raar was, gezien de tropische temperaturen van de kamer.

De weeën volgden elkaar sneller en sneller op, en lopen,zitten was niet meer te doen, dus terug liggen op bed.
Daar kon ik ze nog het beste opvangen.

ik weet niet meer hoelaat het was, maar weet dat ze nog een keer ging voelen hoeveel ontsluiting erbij was gekomen, en dat was toen 8, en tijdens de gelijk volgende wee werd het 9 cm.
ze adviseerde om op m'n zij te gaan liggen voor dat laatste stukje, alleen dat was niet fijn, dus lag al zeer snel terug op m'n rug.

en toen de persdrang sterker en sterker werd, mocht ik de ergste druk eraf persen, opluchting.
om 01.50 uur ongeveer mocht ik mee gaan persen, en om 02.04 werd daar Roy geboren.
Die tijdens het uitdrijven toch nog even poepte, zijn handje naast z'n hoofdje had zitten, en de navelstreng om z'n nekje had zitten.

Hij werd bij mij gelegd, en begon vlak daarna te huilen, en al snel lekker bij mij liggen drinken.

De nageboorte liet even op zich wachten, en door gedruk op de buik, kwam hij er volledig uitzetten.
ook die was al bijna "op"
en dit en het weinige vruchtwater was het goed dat Roy geboren werd, het was zijn tijd om eruit te komen.

Hhoefde ook niet gehecht te worden.
Wel kreeg ik nog een extra prik omdat Roy geen reshus positief kindje is.

De volgende ochtend kwam de kinderarts nog even langs, dit niet omdat er iets aan de hand was met Roy, maar omdat Thijs overleden is, ergens een fijn idee.
Hoe rustig het de nacht was qua bevallingen, hoe druk het die ochtend was, er stonden er 5 te wachten op een kraamsuite, dus we werden ook vrij snel weer ontslagen uit het ziekenhuis

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Bar wat een mooi verhaal!

En Innepin, ik moest wel even een traantje wegpinken.

Bar, wat leuk dat je je 'bevalposts' erbij hebt gezocht.
Wat me toch telkens opvalt in de verhalen is de rust en kracht die eruit spreekt. Erg bemoedigend om te lezen zo, voor een mama-to-be. Maar vooral ook fijn om te weten dat de dames met wie je hebt meegezwangerd een mooie bevalling hebben gehad.

Mooi verhaal, Bar! Leuk ook met je posts er zo bij.

Wat een lief commentaar op mijn verhaal! Dat ik mensen aan het huilen heb gemaakt joh _sorry

Innepin ook jou verhaal is prachtig geschreven

Mooi verhaal Bar, klinkt als een hele fijne, rustige bevalling !

Innepin, en niet zo'n klein beetje ook hier! Er moest echt een zakdoekje aan te pas komen. Mooi!

Bar, mooi verhaal ook van jou!
'Grappig' om te lezen dat jij niks aan de douche had terwijl dat toch zo'n veelgehoorde tip is...

ik vond het douchen echt verschrikkelijk, kon daar ook echt geen houding vinden om de weeën daar goed op te kunnen vangen.
Dus had het daar snel bekeken

Innepin en Bar mooie verhalen!

Bar ik vond het ook verschikkelijk om tijdens de weeen onder de douche te gaan. Precies wat jij zegt, ik wist niet hoe ik ze daar kon opvangen en was dan ook snel weer onder de douche vandaan.

Je ben zo heerlijk relaxed onder je bevalling geweest, Bar. Zo leest het weg en voor mijn gevoel dan.
Als ik er alleen al aan denk schrik ik al

Inderdaad Rocka, zo leest het, rustig ondanks de hectiek en de pijn. Mooi geschreven, Bar!

Ik vond onder de douche dus wel erg fijn, zeker om de weeen met persdrang weg te puffen toen ik nog lang niet mocht persen. Ik had dan ook wel een heerlijk krukje onder de douche met een kussen in mijn rug en de straal van de douche precies op mijn buik gericht wat lekker warm was en toch wel verlichting gaf, een tijdje.

Was dit topic een poos uit het oog verloren.
Sly, heb net je verhaal gelezen. Wat naar lijkt me dat om de persdrang zo lang te moeten wegpuffen.
Ik heb dat maar 10 minuutjes hoeven doen, en dat vond ik al zo'n enorme opgave, het voelde zó tegennatuurlijk.