Bevallingsverhalen deel 8

Heb je op dat stipje links naast "spoiler" geklikt? Dan komt het verhaal tevoorschijn..

Erg mooi geschreven Jore, heb het in 1 adem gelezen

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 23:49 schreef Troel het volgende:

[..]

Mooi verhaal!


En dus toch weer pannenkoeken he

Ik zat precies hetzelfde te denken!

Prachtig verhaal idd

Jore...wauw...ik moet een traantje wegpinken...

Wow.... Jore !!!!

quote:

Op woensdag 8 april 2009 18:57 schreef Lovechild het volgende:
Jore...wauw...ik moet een traantje wegpinken...

dat dus

Jore, wat mooi omschreven. Zit hier lekker met tranen in mijn ogen op het werk

Wat een lieve reacties, bedankt iedereen!

Jore ik word helemaal emo van je verhaal!
Hardstikke mooi...!!


Bedenk me meteen dat mijn verhaal nog steeds niet af is...wil me niet helemaal lukken.

*schopje* en hinthint

Ik heb al wat verhalen gelezen hier, en (gelukkig) is mijn verhaal daarbij vergeleken saai. Ik was de avond van tevoren nog bij mijn ouders geweest, want de volgende dag was mijn vader jarig. Ik zei nog dat ik niet wilde dat ik op zijn verjaardag zou bevallen omdat dit me zo onpraktisch lijkt, twee mensen jarig op dezelfde datum. Ik ging om een uurtje of half 12 naar bed ofzo, en voelde 10 over 12 een lichte steek in mijn buik. Ik dacht dat dit wellicht mijn darmen waren ofzo, ik was immers nog niet uitgerekend(dat was namelijk 3 dagen later), en ze zeggen toch altijd dat de eerste vaak pas na de uitgerekende datum komt?

Dus ik ben gaan slapen, maar werd na een uurtje weer wakker en besloot maar naar de wc te gaan. Ik had namelijk nog steeds last van mijn buik en hoopte eventuele rotzooi kwijt te kunnen raken. Helaas gaf dat geen verlichting. Nog een uur later was wel duidelijk dat het toch echt begonnen was. Wat zat ik te balen zeg...

Ik ben om een uur of half drie onder de douche gedoken, want liggend de weeen opvangen ging niet, en de wc was ook geen succes, was ook nog over mijn nek gegaan, dus misschien ging het in de douche wél goed. Mijn man hielp me en hield de tijden bij. Op het moment dat er een wee was, richtte hij de straal op mijn buik, was het pauze dan warmde hij met de straal mijn ledematen op.

Na drie kwartier zei mijn man dat het hem erg heftig leek te zijn, en of het niet verstandig was de vk te bellen? Ik zei dat de regel was: 'bellen als je twee uur lang om de 5 minuten een wee van een minuut hebt. Dus eigenlijk mochten we nog niet bellen, want ik had pas 3 kwartier lang weeen om de 2 a 3 minuten. We spraken af dat we zouden wachten tot het een uur had geduurd. Ikke paar minuten later: Bel de vk maar, want volgens mij heb ik persweeen...

Ik ben de douche uitgegaan en ben op het bed gaan liggen, terwijl mijn man de vk belde. Dat was om 4:10, en om 4:32 liet ik hem nog een keer bellen dat ze echt moest opschieten want ik hield het nauwelijks meer. Tijdens dat belletje ging ik nogmaals over mijn nek. De vk kwam 5 minuten na het laatste belletje binnen en toen ze me toucheerde was ik wel een beetje bang dat ze op dat moment zou zeggen: 'Geweldig meid, al 2 cm ontsluiting! Ik kom over een uurtje of 10 wel weer terug, DOEI! ' Maar ik had al volledige ontsluiting! Maar ik moest nog wel wat weeen wegpuffen, want eerst moest alles nog klaargezet worden en de kraamzorg was er ook nog niet, dus moest mijn man dat allemaal doen.

De baby had het wel een beetje moeilijk allemaal, dus voor ik echt los kon gaan(ik mocht wel een beetje meepersen, maar wel rustig aan) moest ik eerst nog een wee wegzuchten om de baby wat meer lucht te geven. Daarna heb ik nog twee keer een wee gehad, en waren we om 5:21 de ouders van een dochter: Annicka.

De reactie van mijn zusje trouwens toen ik haar belde: (vol ongeloof)Neeeee? Ikke: Jaaaaa... (Ik belde redelijk vroeg, dus dan voel je de bui al hangen natuurlijk...)

Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.

Oeh het werkt! Yay!

Mooi verhaal DolleMina. Ik ben zelf een dag na mijn opa's verjaardag uitgerekend, en eigenlijk hoop ik dat ons mannetje een dagje te vroeg komt. Zou een mooi eerbetoon zijn in mijn ogen. Ik durf te wedden dat jouw vader ook ontzettend trots is op zijn kleindochter!

Mooi verhaal DolleMina. Dat ging wel snel joh, hoor je idd niet vaak bij een eerste kindje. Heftig hoor.

Ik had me nog verre gehouden van bevallingsverhalen. Vandaag zag ik het topic staan en heel aarzelend klikte ik op de laatste post. Wilde ik hier echt wel lezen? Niet gewoon nog struisvogel spelen?
De reacties op het verhaal van Jore zijn allemaal positief. Geen gruwelverhaal, kennelijk, dus ik besluit dat ik toch iig een verhaal kan lezen.

Jore, wat schitterend geschreven. Tranen in mijn ogen, zo mooi. Ik weet niet of ik nog andere verhalen wil lezen. Dit verhaal is mooi en eerlijk. Dit wil ik onthouden zo in de laatste weken richting de eindstreep.

Ah, wat lief . Bedankt. En en en het is echt zo bijzonder, ik hoop dat jij dat ook zo gaat voelen en ervaren

ik heb gister ook voor het eerst hier gelezen en was helemaal onder de indruk van het verhaal van Jore.
Zelfs een beetje geemotioneerd...
en dat heb ik toch normaal niet zomaar...

Mooi beschreven DolleMina wat een fijn voorspoedig verhaal zo. Dat geeft moed
je eigen eigenwijsje, wie wil dat nou niet

Ik heb de bevalling zelf eigenlijk helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs de tijd afgelezen waarop ze geboren was. Kind rolt eruit, ik kijk snel op de klok, en zeg: vijf uur eenentwintig.

Waar je al niet mee bezig bent als je net moeder bent geworden...
Wist op dat moment nog niet eens of het een jongen of een meisje was...

quote:

Op zondag 24 mei 2009 01:06 schreef DolleMina het volgende:
Ik heb de bevalling zelf eigenlijk helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs de tijd afgelezen waarop ze geboren was. Kind rolt eruit, ik kijk snel op de klok, en zeg: vijf uur eenentwintig.

Waar je al niet mee bezig bent als je net moeder bent geworden...
Wist op dat moment nog niet eens of het een jongen of een meisje was...

Jore.. ook hier tranen en herkenning...dat liefdevol afdrogen en je zo over geven aan anderen...

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 19:49 schreef DolleMina het volgende:
Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.

Dat ben ik ook! Alleen was mijn opa al jaren overleden. Moet een extra bijzondere/heftige dag zijn geweest voor mijn moeder.

Leuk om alle verhalen hier te lezen. Kan ik een beetje lezen over wat mij over een paar jaar te wachten kan staan.

Jorre wat mooi geschreven

Jore, wat een prachtig verhaal. De rust, al die details, ik vind het prachtig en heeeel herkenbaar. Als ik het lees 'voel' ik mijn eigen bevallingen. Ik vind het fijn dat je het met ons wilde delen.

Wat een verhalen
Vind het echt ontzettend mooi om te lezen

Mijn bevallingsverhaal. (jaja het heeft even geduurd ). Joep is 7 mei 2009 geboren.

Het is dinsdag 5 mei. Bevrijdingsdag. Oscar heeft wat vrienden over de vloer om samen spelletjes te doen op de playstation. Ik ben op dat moment 36 weken zwanger. Ik heb last van een te hoge bloeddruk en moet verplicht rusten, dat vind ik op deze dag helemaal niet erg, want het is me beneden te druk. Bijna de hele dag lig ik boven op bed te rusten. Om 22.30 gaat het bezoek weg en ga ik nog even naar beneden om met Oscar te kletsen. Om 23.30 gaan we samen naar boven en lekker slapen.

Ik word wakker. Het is al licht en ik kijk op de klok. Precies 07.00 uur. Hhmm, nog even denk ik en ik draai me om. Dan voel ik ineens tijdens het omdraaien iets vochtigs tussen mijn benen. Wat? Word ik nu incontinent? Ik voel tussen mijn benen, het is inderdaad wat vochtig, ik ruik eraan. Het ruikt niet echt naar urine. Zou het vruchtwater zijn? Dat kan toch niet denk ik, het is pas mijn 3e dag verlof! Ik blijf nog even in bed liggen en maak mezelf wijs dat het echt geen vruchtwater is. Om 07.30 verlies ik weer wat vocht. Ik besluit om op te staan en naar de wc te gaan, misschien moet ik plassen. Als ik opsta verlies ik verder geen vocht. Zie je wel, denk ik, loos alarm. Ik loop naar beneden en drink een glas water in de keuken. Langs mijn benen voel ik een warme straal vocht lopen. Gelijk ga ik door naar de wc, daar doe ik een plas, veeg af en het toiletpapiertje is slijmerig. Ik ruik eraan. Het ruikt zoet. Dit word het ziekenhuis bellen, maar eerst Oscar wakker maken.

Om 07.35 kruip ik terug in bed. Voorzicht zeg: “Oscar? Ik zou maar even gaan douchen”. Hoezo? Vraagt hij. “Nou, of ik word incontinent of mijn vliezen zijn gebroken”. Oscar staat meteen naast het bed en vraagt of ik het ziekenhuis al gebeld heb. Nee, nog niet gedaan, ik wacht even tot hij gedouchte heeft, fris mezelf wat op en bel het ziekenhuis. Het is ondertussen 08.00 en ik moet gelijk komen zeggen ze. Maar ik heb honger en wie weet hoe lang dat allemaal daar gaat duren, dus zet ik koffie en eet nog een eierkoek en een appel. Ondertussen bedenken Oscar en ik hoe we naar het ziekenhuis gaan, aangezien we geen auto hebben. Taxi bellen? Nee, dan moeten we lang wachten en als ik moet blijven dan is Oscar weer zo afhankelijk van die taxi. Zus bellen? Nee, dadelijk is er niets aan de hand en dan denkt de hele familie dat ik al ligt te bevallen. Fiets? Nou zelf fietsen niet, maar achterop moet wel lukken. Het is maar 5 minuten fietsen. De vluchttas mee, beestjes vaarwel gekust en daar gaan we.

In het ziekenhuis wordt eerst een ctg gemaakt. Oscar en ik vinden dit apart, waarom kijk je niet eerst wat voor een vocht ik verlies? Maar goed. Om 08.40 komt de verloskundige kijken. Ze ruikt aan mijn maandverband en zegt meteen: Ja, vruchtwater. Ze laat de coassistent ruiken aan het maandverband (mooi leermoment voor je zegt ze erbij) en vraagt dan aan Oscar of hij ook even wil ruiken. Oscar laat dit graag aan zich voorbij gaan. Ze komt meteen ter zake. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Of ik nog steeds vaginaal wil bevallen? (ter info: mijn baby ligt in onvolkomen stuit). Ja, ik wil nog steeds vaginaal bevallen. Plan van aanpak is volgens de verloskundige als volgt: Er worden geen weeën opgewekt omdat het een stuitligging is, het is dus afwachten of de weeën nu zelf op gang komen. Dit moet binnen 48 uur, anders wordt het toch een keizersnee. Ik word opgenomen en we verhuizen naar de afdeling waar ik zal verblijven. Het is ondertussen 10.30 uur. Oscar gaat snel naar huis om boodschappen te doen, want wellicht is onze zoon er morgen en als we dan thuis komen zijn er nog een aantal dingen die we nodig hebben (dekentje voor zijn kinderwagen en wieg, thermometer). Ik blijf alleen achter. Het voelt nog een beetje als een droom. Dit kan toch niet allemaal echt gebeuren? Ik ben toch pas 30 mei uitgerekend en heb nog zoveel te doen, kleertjes die ik moet wassen. Om 13.00 komt mijn moeder op bezoek. Zij heeft mijn zus en schoonzus gebeld, mijn zus komt om 14.00 langs en s’avonds om 19.00 uur mijn schoonzus ook. Oscar is tegen 21.00 weer terug bij mij. Ik grap nog tegen hem: “zul je zien, mijn weeën beginnen als iedereen weg is, want dan kan ik ontspannen”. Iets voor half elf gaat Oscar naar huis en om 22.30 krijg ik een wee. Ik probeer wat tv te kijken, het duurt ruim een half uur tot de volgende wee komt, niets aan de hand dus. Aangezien ik best moe ben wil ik wat gaan slapen, als ik net ben ingedommeld komt de volgende wee, halverwege de wee word ik wakker van de pijn. Het is dan 23.30 uur. Weer neem ik me voor wat te gaan slapen, maar rust is me niet gegund. Zodra ik even weg dommel komt er een volgende wee. Ze komen nu ongeveer om de 20 minuten. Het is ondertussen bijna 00.30 en ik besluit om maar wakker te blijven en de weeën weg te puffen, want wakker worden van de pijn is niet echt plezierig. Zo ben ik tot 05.00 bezig. Eerst twijfel ik of ik Oscar zal bellen of sms-en of niet, dan besluit ik eerst de verpleegster te roepen en kijken wat zij zegt. Ze geeft aan dat ze een ctg gaan maken. Om 05.30 is de ctg klaar en ze besluiten om me naar de verloskamer te rijden. Aangezien mijn vliezen gebroken zijn willen ze met hun vingers toucheren, maar kijken ze met een eendenbek. Geen uitsluiting. Wel weeën, dus ze houden me in de verloskamer. De weeën komen nu onregelmatig, maar soms wel snel achter elkaar: 2 minuten, 5 minuten, 9 minuten, 2 minuten, 3 minuten. Ik puf ze allemaal weg en vind toch dat het best zeer doet. Ik mag niet staan, alleen liggen en daar baal ik van als een stekker. Mijn bovenbenen verkrampen helemaal bij elke wee. Ik vind het prettig om mijn benen helemaal te strekken en vast te zetten tegen het eind van het bed bij een wee. Zo houd ik het vol. Om 07.00 besluit ik om Oscar een sms te sturen. Hij is om 07.30 in het ziekenhuis. De verpleging biedt ons ontbijt aan. Ik kan geen eten zien, ruiken of er zelfs aan denken, dan wil ik overgeven. Oscar vindt dat ik iets moet eten om krachten op te doen voor de bevalling en staat met een beschuitje voor mijn neus. Ik wil dat beschuitje echt niet. Op goed bedoelt aandringen van Oscar neem ik een hap, die er net zo hard weer uit komt! Een hoop gal geef ik over. Ik voel me moe en beroerd. De weeën nemen weer af. Ze komen nu om de 10 minuten en omdat mijn kindje in een stuit ligt krijg ik niets om het op te wekken. Er wordt om 09.30 weer een ctg gemaakt. Deze bevestigd inderdaad dat het allemaal weer aan het afzakken is. Oscar en ik balen. De gynaecoloog geeft aan dat ik terug ga naar de zaal, ze kunnen me niet in de verloskamer houden. Het is nu afwachten of het doorzet. Om 11.30 ben ik weer terug op de zaal. Oscar zit naast mijn bed, hij is een tijdschrift aan het lezen. Ondertussen puf ik de ene wee na de andere weg. Ik ben het liggen in bed meer dan zat, ik wil staan of zitten, ik weet niet wat ik precies wil, maar ik wil uit het bed! Oscar heeft een stoel geregeld zodat ik onder de douche kan zitten. Hij helpt me naar de douche, zet hem aan en mij er onder op de stoel, maar weeën zitten weg puffen vind ik helemaal vreselijk. Het warme water doet me goed. Ik kijk naar mijn man die in de deur opening staat en ik zie aan hem dat hij eigenlijk ook niet zo goed weet wat hij moet doen. Ik wil wel even onder de douche blijven, maar niet zitten. Ik hang een beetje aan de douchestang en probeer de weeën zo goed mogelijk weg te puffen en ineens besef ik: mijn kind wil eruit, het komt eraan! Ik heb persweeën! Als ik dat tegen Oscar zeg is hij al weg om een verpleegster te halen. Wederom wordt er weer eerst een ctg gemaakt. Dit keer is het maar een korte, een minuutje of 10 en ze besluiten weer om me naar de verloskamer te rijden. Deze keer toucheren de assistent wel met haar vingers, ze vertelt dat ik 7 centimeter ontsluiting heb. Eigenlijk schrik hier een beetje van, dat is wel al veel. Het is dan 13.15. Ik begin te tellen in mijn hoofd, nog 3 uurtjes te gaan ongeveer, dus om 16.15 is onze zoon er! Oscar helpt me mee met de persweeën tegen houden. Zijn hulp heb ik nu echt nodig met deze persdrang. Ik wil zo graag persen, maar het mag nog niet en ik moet alles wegpuffen. Ik heb mijn ogen gesloten en concentreer me op zijn ademhaling. De gynaecoloog zelf komt erbij, hij toucheert en geeft dat ik mag beginnen te persen. Ik ben hier eigenlijk een beetje van in de war, dat is snel! Het is 13.30. Oscar vraagt of hij bedoelt dat ik op het eind van kort jakje (ademhaling om een perswee weg te puffen) een beetje mee mag persen. De gynaecoloog geeft aan van niet, maar gewoon volledig persen. Er wordt in razend tempo een infuus ingebracht om te zorgen dat de weeën nu wel blijven komen en niet afzwakken. Flinke hap lucht nemen zegt de gynaecoloog en persen maar. Hij legt uit hoe ik bij de volgende wee mijn benen op mag trekken en vast houden. Ik heb mijn ogen nog steeds dicht en luister naar zijn stem. De wee komt eraan, ik trek mijn benen op, neem een flinke hap lucht en pers met alles wat ik kan. Ik voel dat ik niet helemaal naar de juiste richting pers, de gynaecoloog heeft dit ook in de gaten en ik voel ineens zijn vingers en hij zegt dat ik zijn vingers eruit moet persen. Dit geeft me een richting en ik neem weer een flinke hap lucht. Oscar heeft mijn hand vast. Aan de andere kant staat de coassistent en zij heeft ook mijn hand vast. Ik voel dat ik uit aan het persen ben. Ik denk nergens bij na, het enige wat ik hoor is de stem van de gynaecoloog en Oscar. Bij iedere wee moedigen ze me aan. Ik voel dat mijn zoon eruit komt, ik voel ineens zijn hoofd eruit getrokken worden en mijn zoon ligt op mijn buik. Ik had verwacht dat ik tranen met tuiten zou huilen, maar ik ben alleen maar heel gelukkig. Ik noem meteen zijn naam: “Joep, daar ben je dan eindelijk!”. Het is dan 13.56. Ik kus hem en hij huilt heel erg hard. Ik houd hem vast en heb het gevoel dat ik hem niet meer los wil laten. Dan gaat alles veel te snel voor mij. Er is een kinderarts, ze nemen Joep weer mee, Oscar gaat met Joep mee. Ik zie ze bij een tafel staan en ze kijken naar Joep, die vreselijk ligt te huilen. Ik wil hem bij me en wil hem troosten. Er wordt verteld dat Joep wat aan de kleine en lichte kant is, de kinderarts neemt hem even mee en Oscar gaat ook mee. Ik blijf achter in de verloskamer met de assistent gynaecoloog. Ik voel me intens gelukkig, mijn kind is geboren. Ik vind hem prachtig en ik voel me geweldig.

Mijn placenta moet nog geboren worden. Er wordt op mijn buik gedrukt en zachtjes aan de navelstreng getrokken. Ik voel mijn placenta naar buiten glijden. Ze laten hem aan mij zien, het huisje van mijn kindje. Gelijk geeft de gynaecoloog aan dat er bloedstolsels op mijn placenta zitten die er zeker niet horen te zitten. Hij heeft dit nog nooit zo gezien. Ook de assistent niet. Hij vertelt dat hij dit laat opsturen om te onderzoeken. De gynaecoloog neemt hierna afscheid van mij.

De assistent gynaecoloog legt uit dat er een preventieve knip is gezet. Dit gebeurd altijd bij een stuitligging en ik moet gehecht worden. Ze geeft een prik met verdoving en legt alles uit wat ze doet. Ik voel niets en luister naar haar stem en ben ondertussen alleen maar ongeduldig, want ik wil naar mijn zoon. Als ze klaar is helpt de verloskundige me onder de douche. Het gaat allemaal goed. Ik kan zelf prima staan en ik voel me goed. Na de douche mag ik terug in bed en zodra Oscar weer in de verloskamer is, dan mag ik naar de afdeling toe waar Joep is. Ik voel echt werkelijk hoe mijn hart vol spanning klopt.
Na een kwartier is Oscar terug. We gaan naar Joep toe. Hij ligt op de neonaten afdeling. Een verpleegkundige daar legt gelijk uit waar alle draadjes en slangetjes voor dienen. Het is niet zo erg als het eruit ziet. Hij is wat klein en heeft een hele blauwe kont door de bevalling en moet even wat bijkomen. Ze houden zijn hartslag en ademhaling in de gaten en hij heeft een infuus met suikeroplossing om wat op krachten te komen. Ik ben zo trots als wat. Het is dan 15.30. We blijven even bij Joep en ik zit op mijn knieën op mijn bed om foto’s van hem te maken. Om 17.00 vraagt de verpleegkundige of ik Joep even aan wil leggen om te kijken of hij wil eten. Ik merk dan zelf dat ik al 34 uur wakker ben en ongeveer 24 uur geleden voor het laatst gegeten heb. Ik vraag of ik eerst even wat mag eten en drinken. Tuurlijk mag dat, het eten staat al klaar en we spreken af dat ik na het meteen terug kom om Joep aan te leggen. Ik word naar mijn kamer gereden. Tijdens het eten belt Oscar met zijn moeder en ik de mijne. Tijdens dit gesprek met mijn moeder krijg ik ineens een vreselijke pijnscheut in mijn bil, en nog een, en nog een. Ik vertel mijn moeder dat ik pijn heb en dat ik even niet meer kan praten en verbreek de verbinding. Het is een perswee, ik weet het zeker. Ik zeg tegen Oscar dat ik nog een kind ga baren, zo voelt het. Ik gil, het doet zeer. Het gaat niet weg. Na een kwartier haalt Oscar er een verpleegster bij. Het zijn waarschijnlijk naweeën. Dat duurt even, maar gaat wel over. Gewoon wegpuffen is het advies. Oscar en ik gaan weer aan de slag met de kort jakje ademhaling. Het is ondertussen 18.00 uur. Ik krijg geen rust tussen deze weeën door. Het lijkt wel een wee van een uur. Ik voel dat ik wil persen, maar ik durf niet, want ik ben bang dat ik de hechtingen los pers. Ik gil, ik schreeuw, ik zie de verslagenheid in de ogen van Oscar. Ik weet niet hoe ik moet liggen, ik heb pijn, ik wil dit niet, wat is dit? Oscar roept weer de verpleegster. Zij vindt dan toch ook dat dit niet helemaal normaal is en geeft aan dat ze de gynaecoloog gaat vragen om te komen kijken. Het is dan 19.30. Oscar en ik proberen zo goed als het gaat alles weg te puffen. Het doet pijn. Ik wil naar Joep, maar besef ook dat ik daar niet kan gaan gillen en schreeuwen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar Oscar rijdt me naar Joep en daar ben ik een kwartier geweest en ik heb alles in kunnen houden. Geen gegil of geschreeuw. Ik heb Joep vast gehouden en hem geknuffeld. Als ik merk dat het niet meer gaat vraag ik of Oscar me weer terug rijdt. Eenmaal op mijn kamer gil en schreeuw ik weer verder. Om 20.50 komt de gynaecoloog die me gehecht heeft. Ze kijkt of de hechtingen wel goed zitten en dat zitten ze. Zij geeft aan dat haar dienst er op zit en ze vindt het erg vervelend, maar ze draagt me over aan een andere gynaecoloog en die komt er zo aan. Oscar en ik puffen, ik schreeuw. Waar blijft die gynaecoloog toch? Ik vind het niet om uit te houden, dit is 100 keer erger dan mijn bevalling! Om 21.30 komt de gynaecoloog. Ze kijkt en geeft aan dat ze een hematoom ziet, een grote blauwe plek en die is gevuld met bloed en die zorgt ervoor dat ik wil persen en zo’n pijn heb. IK moet geopereerd worden, vanavond nog. Ze gaat de OK in orde laten maken. Ze vertrekt. Even later komt de verpleegster, zij verteld ons dat er pas om 23.30 plek is op de OK. Ik moet dus nog 2 uurtjes wachten. De verpleegster geeft aan dat ze me wel een klein beetje morfine mag geven om die 2 uur door te komen. Ik smeek haar haast om het meteen te geven. Daarna is alles een roes… ik heb geen pijn, ik voel me moe. In de verte hoor ik Oscar met de verpleegster praten. Eerst wil hij blijven, dan besluit hij te gaan. Ik voel zijn hand op mijn hoofd en zijn lippen op mijn wang. Ik hoor onze hond blaffen. Mijn kat ligt bij me te slapen, ik voel hij met zijn pootjes mijn been masseert. Ik hoor de stem van de verpleegster, ze is lief en praat zacht en zegt dat alles goed komt. Ik word naar de OK gereden, ik kom langzaam een beetje bij uit deze rare slaap. Er wordt een ruggenprik gegeven. Er wordt nog gegrapt: “U hebt zeker een zoon gekregen?! Uw bed ligt vol blauwe muisjes!”. Ik kijk naar mijn bed en inderdaad, een hoop blauwe muisjes in mijn bed. De gynaecoloog legt uit wat ze gaat doen. Er zijn wel 6 mensen in de OK aanwezig. Er is één man en die let mij begrijp ik. Hij controleert telkens mijn bloeddruk en hartslag en schijnt met een lichtje zo nu en dan in mijn ogen. Hij is aan het begin nog vrij stil. Ik kijk op de klok, het is het 00.10. Ik hoor de gynaecoloog praten, ze legt aan iemand uit wat ze doet. Dan hoor ik haar zeggen: “Ik weet niet waar het bloeden precies vandaan komt, ik krijg het niet gestopt”. Er moeten zakken bloed besteld worden. De gynaecoloog geeft aan dat ze er een andere gynaecoloog bij wil. Ter Haar moet worden opgepiept. Het is nu 00.45. Er wordt weer gebeld om te vragen waar het bloed blijft wat besteld is. Ik voel me er niets gerust onder. Ik voel me moe, maar durf mijn ogen niet te sluiten. Ik voel me slap en hoor iemand zeggen: “Haar bloeddruk daalt”. De meneer die alles in de gaten houdt begint tegen me te kletsen. Hoe was mijn bevalling? Hoe heet mijn zoon? Op wie lijkt hij? Ik vertel hem dat ik bang ben. Hij zegt dat ze alles onder controle hebben en dat er niets is om bang voor te zijn. Hij maakt grapjes en stelt me gerust. Het bloed komt binnen. Het wordt aan mijn infuus gehangen. Het stelt me gerust dat het bloed er nu is. Mijn benen beginnen te trillen. Ik voel hoe er iemand binnen in mij ergens aan het duwen is. Het doet geen pijn. Ik vertel dit tegen de meneer. Hij bevestigd dit en zegt dat mijn verdoving aan het uitwerken is. Het duurt allemaal wat langer dan ze hadden verwacht. Hij zegt dat hij me in slaap kan maken en dan krijg ik er niets meer van mee. Dit durf ik niet. Ik wil wakker blijven. Zolang ik geen pijn heb mag dit. Ik krijg wel via het infuus iets om het trillen van mijn benen tegen te gaan. Ik heb het koud. Ik krijg van de meneer een deken over mijn bovenlichaam. Er wordt iets in mijn gepropt. Ik vraag wat ze doen. De gynaecoloog legt uit dat ze geen draine durven aan te leggen omdat ik veel bloed heb verloren. Ze doen er nu watten in en geven me een bloedstollend middel en verwachten dat zo het bloeden vanzelf zal stoppen. Ik voel geen pijn meer. Ik voel dat de druk er vanaf is. Ik kan mijn tenen weer bewegen als ze de laatste watten erin duwen. Ik huil. Ik ben zo blij dat die pijn over is. Ze zijn klaar. Het is 01.45. Ik word de OK uitgereden. Het is stil, er is niemand meer, iedereen is weg. De meneer blijft even met mij wachten tot ze me komen halen. Hij zegt dat alles goed is gegaan. Hij verteld over zijn kinderen. Als ik wordt gehaald bedank ik hem. Ze rijden me naar een andere afdeling dan waar Joep is, want ze willen me nog even extra onder controle houden. Er komt een nieuwe verpleegster. Zij verteld wat ze deze komende nacht allemaal gaat doen. Ze komt ieder uur en dan controleert ze mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur. Ik krijg wat te drinken van haar en ik mag een pijnstiller. Deze wil ik niet. Vanuit het bed bel ik Oscar, het is 02.00 uur. Ik hoor dat hij sliep. Ik hou het kort. Alles is goed gegaan, ik ben weer op afdeling 2. Tot morgen. Ik hou van je.

Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.

wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?

Marlies, ik moet er van huilen... _{en ik heb niet eens kinderen}

quote:

Op zondag 31 mei 2009 10:55 schreef Stout het volgende:
wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?

Helemaal! Ik heb mijn volledige kraamtijd nog in het ziekenhuis gelegen. Dat lijkt heel ellendig, maar Joep moest ook even blijven, dus klinkt stom.. maar achteraf gezien ben ik blij dat ik die hematoom heb gekregen, anders had ik naar huis gemoeten en Joep nog niet. En nu zijn we allebei thuis en dan vergeet je echt gelijk hoe ellendig je soms gevoeld hebt.

Jeej zeg seilram, ik zit hier helemaal te huilen ervan... Wat een heftig verhaal zeg!

Marlies, wat een verhaal en ervaring zeg! Hier ook een traantje!

Jemig Marlies, de tranen lopen over mn wangen. Wat een verhaal! Gelukkig dat het nu zo goed met je gaat maar wat heftig zeg.

Jeetje seilram, wat een bevalling en vooral alles daarna. Ook ik moet huilen van je verhaal. Fijn dat je weer op de been bent.

Poeh Seilram, wat een belevenis
Lijkt me heel naar om zo'n pijn te hebben na de bevalling terwijl je niks liever wil dan bij je pasgeboren kindje zijn... Maar je lijkt heel dapper geweest te zijn, heel knap vind ik!
Heb je nog iets gehoord over je placenta trouwens?

jeejtje marlies wat heftig, gelukkig gaat het goed met jullie

Oh Marlies, wat een heftig verhaal zeg. Maar aan de andere kant ook fijn om te horen hoe goed je behandeld werd in het ziekenhuis, en hoe je tijdens de operatie ook continue iemand bij je had om je gerust te stellen.

Jeetje Seilram, wat een mooi verhaal (van hoe je geschreven hebt, het deel na de geboorte was natuurlijk minder prettig voor je). Ik moest er van huilen

Ook ik zit te huilen van je verhaal Seilram. Wat heftig zeg, maar ook zo mooi!

Mijn god.... ik moet wel even slikken van zo'n verhaal zeg!
Ze hebben wel goed voor je gezorgd, gelukkig. Meid, wat een ervaring

seilram

Ik heb het met ingehouden adem zitten lezen, Seilram! Met een traan van opluchting bij het mooie eind van je bijzondere verhaal...

quote:

Op zondag 31 mei 2009 10:36 schreef seilram het volgende:
Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.

Aaaaah .
Wat een ellende zeg.
Maar wat heb je het prachtig en aangrijpend omschreven.

Jeetje seilram! Wat een verhaal, en wat eng zeg, dat ok gebeuren.

Ik moest wel even grinniken om dat samen op de fiets naar het ziekenhuis.

Seilram, wat een verhaal. Heel mooi beschreven.

BE, dat was ook erg gezellig zo samen op de fiets hihi en onze buurvrouw zag ons vertrekken.
Dat OK gebeuren was ook zeker niet prettig, maar gelukkig allemaal goed afgelopen. Vanmiddag weer lekker gewandeld! Ik kan niet wachten tot Joep groot genoeg is om lekker een stukje te fietsen met zijn moeder

Wat een verhaal Seilram! Goed dat je weer op de been bent nu!

Ik heb na mijn eerste bevalling ook een hematoom gekregen. Verschrikkelijk is dat hè! Dat is 10 keer erger dan bevallen, vind ik. Zo ontzettend veel pijn dat dat doet.
Bij mij hebben ze niet moeten opereren. Het is vanzelf 'opgelost'.
Ik had veel schrik dat ik bij mijn andere bevallingen hetzelfde zou meemaken, maar gelukkig is het bij die ene keer gebleven.

Genieten nu, van je mannetje!!

Seilram, misschien een wat vreemde vraag hoor, maar waarom is je man steeds naar huis gegaan>? Zelfs toen je geopereerd werd aan dat stolsel en zoveel bloed verloor, is hij naar huis gegaan om te gaan slapen? Ik snap dat eigenlijk niet? Ik zou van zn leven niet kunnen slapen als mijn vrouw dusdanig veel pijn heeft dat ze het uitschreeuwt en gelijk geopereerd moet worden?

Inderdaad om te gaan slapen. Hij kon op dat moment ook heel weinig voor mij betekenen en door die morfine was ik helemaal van de wereld (toen had ik ook geen pijn meer hoor). Bovendien (dat is ook de reden waarom ik hem pas om 7 uur die ochtend had gesmst dat ik weeën had...) heb ik liever iemand die is uitgerust bij me, want ik ben al moe en half aanwezig, dus wil ik graag iemand die wel alart is en mij later nog eens kan vertellen wat de artsen nu precies allemaal gezegd hebben.

tvp ben druk bezig een uitgebreid verslag te typen maar tja ik kom tijd te kort

Herkenbaar hoor Seilram . Ik heb mijn man toendertijd ook een paar keer naar huis gestuurd, en toen ik al volop lag te bevallen van mijn oudste dacht ik nog "Jeuh, het is nog zo vroeg, en wie weet hoe lang dit nog gaat duren (wist ik veel ), laat hem nog maar even slapen".

Uiteindelijk was het de gyn die zei dat als ik hem nu niet belde , hij het ging doen, want het kind kwam er toch echt aan
Achteraf had ik gelijk, ik heb K om 6 uur gebeld, om 11 uur was Freek er. Ik had nog tijd genoeg dus

Bevallen deed ik echt alleen, ondanks alle leuke voorbereidingen die we ons bedacht hadden. Bij nr twee ging het nl niet anders.
Mijn (toen nog man) "mocht" van mij niet anders als op een krukje zitten en bij iedere wee (die we ooit zo goed geoefend hadden op de overigens leuke yoga, icl weeendans), wilde ie mij helpen puffen. Ik kon alleen nog maar uitbrengen: "Hou. Je .Kop. Pfffft."

Volledig in mezelf gekeerd, iedereen die maar in de buurt kwam kon een grauw krijgen. Mijn man ook.

Na het verhaal van Jore en door het toch dichterbij komen van de bevalling, kan ik me niet inhouden om sommige verhalen te lezen. Ik pik ze er wel zorgvuldig uit: de verhalen waarop alleen positief wordt gereageerd en waar geen nare dingen in de replies staan. Stukje zelfbehoud, of is het struisvogelpolitiek?

seilram, ik vind jouw verhaal ook erg mooi, hoewel toch heftig.
Sugar had gisteren een linkje gepost nar haar verhaal en ook dat heb ik met tranen in mijn ogen gelezen. Zo mooi
Dat van beefcake stond op diezelfde pagina, ook een verhaal dat ik niet zonder tranen kon lezen.

Hebben jullie in de aanloop naar de eerste bevalling veel verhalen gelezen? Ook de erg heftige? Of juist niet?

quote:

Op zondag 7 juni 2009 11:27 schreef miss_sly het volgende:

Hebben jullie in de aanloop naar de eerste bevalling veel verhalen gelezen? Ook de erg heftige? Of juist niet?

Ik heb alles gelezen. Ik was ook totaal niet nerveus voor de bevalling. Ik was vooral gefixeerd op de borstvoeding, ik wilde per se dat de borstvoeding ging lukken. De bevalling was van 'later zorg'.

haha, grappig dat je dat zo ondergeschikt vond, terwijl het toch een noodzakelijk iets is om aan die borstvoeding te komen

Ik denk dat borstvoeding prima gaat lukken. Ik ga naar een cursus, ik informeer mezelf, probeer het niet te onderschatten, en denk dat het met al die zaken samen (en eventueel een lactatiekundige) prima gaat lukken.

Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:27 schreef miss_sly het volgende:
haha, grappig dat je dat zo ondergeschikt vond, terwijl het toch een noodzakelijk iets is om aan die borstvoeding te komen

Ik denk dat borstvoeding prima gaat lukken. Ik ga naar een cursus, ik informeer mezelf, probeer het niet te onderschatten, en denk dat het met al die zaken samen (en eventueel een lactatiekundige) prima gaat lukken.

Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

ik hoor (eh, lees vooral dus ) dat veel vrouwen die uitdrijvingsfase veel minder erg vinden dan de laatste centimeters van de ontsluitingsfase. Omdat je dan eindelijk zelf wat kunt doen.
Geen idee hoe ik er tegen die tijd over denk maar het klinkt wel logisch ergens vind k.

Ik lees ook alle verhalen. Geen idee waarom. Aan de ene kant gewoon omdat ik het heel bijzonder vind om zoiets intiems te mogen lezen _{beelden erbij a la "De Bevalling" hoeft dan weer niet van mij} , maar aan de andere kant ook om voor mezelf een beeld te vormen van hoe het kan gaan. Ik denk zelf, als ik mezelf een beetje kan inschatten dat als ik alleen de positieve verhalen zou lezen dat ik erg zou schrikken als er bij mij een kunstverlossing aan te pas zou moeten komen, soort van heu daar had ik nie op gerekend. Het lezen van ook de drama verhalen geeft wat rust. Het komt wel goed, zelfs de nachtmerrie-bevalling-dames hebben nu mooie kindjes en functioneren nog. Dat idee.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:27 schreef miss_sly het volgende:
Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

Hier een heerlijke uitdrijvingsfase

Die weeen van de ontsluiting kwamen zo vlot op elkaar dat ik niet goed op adem kon komen. En dus moeite had om daar goed doorheen te komen.
Zodra de persweeen kwamen, werd het beter. Die kwamen minder vaak, en mijn lichaam nam het van me over. Er ging gewoon een golf oerkracht van bovenin mijn buik naar beneden. Dat voelde zo bijzonder!
Ok, mijn uitdrijving was niet helemaal natuurlijk (vacuumpomp), maar dat voelde voor mij een stuk prettiger dan die ontsluitingsweeen.

De afdeling kunstverlossingen gaan we bij de zwangerschapscursus nog behandelen en die krijgen we ongetwijfeld ook bij de voorlichting van de vk.
Ik denk dat ik liever de rationele, objectieve zaken over de mogelijke problemen hoor en lees, maar als het om de persoonlijke verhalen gaat van mensen die je toch min of meer kent al is het maar via een forum, dat ik het gewoon lastig en pijnlijk vind te lezen hoe erg het is geweest.

Misschien heb ik een rare kronkel, hoor, dat wil ik niet uitsluiten

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:36 schreef huuphuup het volgende:

[..]

-Knip-

Het lezen van ook de drama verhalen geeft wat rust. Het komt wel goed, zelfs de nachtmerrie-bevalling-dames hebben nu mooie kindjes en functioneren nog. Dat idee.

Dat!

Als zij het kunnen...

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:44 schreef miss_sly het volgende:
De afdeling kunstverlossingen gaan we bij de zwangerschapscursus nog behandelen en die krijgen we ongetwijfeld ook bij de voorlichting van de vk.
Ik denk dat ik liever de rationele, objectieve zaken over de mogelijke problemen hoor en lees, maar als het om de persoonlijke verhalen gaat van mensen die je toch min of meer kent al is het maar via een forum, dat ik het gewoon lastig en pijnlijk vind te lezen hoe erg het is geweest.

Misschien heb ik een rare kronkel, hoor, dat wil ik niet uitsluiten

haha nee hoor geen kronkel, kan me dat wel voorstellen. Het is toch wat minder plastisch en komt wat dichterbij enzo.

Ach, en de vrouw die de cursus geeft heeft me ook warm kunnen maken voor de ontsluitingsfase, dus wie weet krijgt ze me nog wel enthousiast over de uitdrijvingsfase

Volgende week aan de orde, trouwens.

Ik vind het ook wel logisch klinken, Miss_sly

Zelf vond ik de uitdrijvingsfase juist veel prettiger dan de ontsluitingsfase omdat ik toen pas echt het gevoel had dat het zinvolle pijn was, ik voelde de baby zakken en ik zag hoe om me heen alles klaar werd gezet om de baby te ontvangen.
Toen pas besefte ik dat de bevalling eindig was, inplaats van een lange golf van pijn. Het gevoel ook dat je mee mag en kan persen (ik kon ook niet anders, mijn lichaam ging vanzelf persen) was tot op zekere hoogte prettig, ik had het gevoel iets te kunnen doen inplaats van proberen mijn hoofd boven water te houden tijdens de ontsluitingsfase.

Nou, hier iemand die de ontsluitingsfase helemaal prima doorstond en uitdrijving echt compleet vreselijk vond. Wat een pijn!

maar ja, bij de ontsluitingsfase kon ik me concentreren op alles behalve mijn buik, waardoor de pijnsensatie een heel stuk minder wordt, en bij uitdrijving moet je toch echt met je aandacht naar beneden, naar de plek waar het zo'n zeer doet... mss helpt het complete gebrek aan persweeën ook wel... dan moet je jezelf pijn doen, en is het niet je buik die het doet (zoals DF beschrijft), zeg maar.

trouwens, tip voor uitdrijving: washandje lauwwarm water tegen je (hele) onderkant!

Ik merk trouwens dat ik deze keer wel heel nieuwsgierig ben naar de bevalling en hoe dat allemaal zal gaan.

Vorige keer moest ik snel naar het ziekenhuis (nadat ze ontdekten dat mijn vliezen al 5 dagen gebroken waren) en werd alles opgewekt. Ik heb totaal geen persweeen gehad en dat was toch niet makkelijk *understatement* Uiteindelijk kwam Linde met de vacuumpomp, maar dat heb ik juist niet als vreselijk ervaren. Toen gebeurde er na 2 uur voor niks persen eindelijk wat. Ik was wel bang voor de gevolgen van die pomp (vooraf de waarschuwing dat je wel wat uit kon scheuren enzo gehad, maar ik had helemaal niks!)

Ik vond de uitdrijvingsfase een stuk aangenamer dan de ontsluitingsfase omdat je dan eindelijk mag persen. Er komt zo een oergevoel naar boven dat je niet tegen kan houden. Beide keren had ik al persdrang bij 8 cm ontsluiting en dan moet je nog 2 cm weg puffen. Ik heb me beide keren niet echt druk gemaakt over hoe het zou zijn dat bevallen. De eerste keer kan je je er geen voorstelling van maken hoe het zou moeten voelen, de 2e keer weet je bij de eerste wee precies weer hoe het voelde toen je de 1e keer moest bevallen. Ik wist dat het geen pretje was, dat het ongetwijfeld pijn zou gaan doen maar de mate waarin vond ik beide keren verschillend. De eerste keer had ik rugweeen en die vond ik hel, de 2e keer buikweeen en waren gelijk een stuk makkelijker weg te puffen.

Ik vond ook de ontsluitingsweeën het laatste anderhalf uur (te) zwaar en het persen veel minder. Toen kwam ik juist weer op adem zeg maar.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 14:08 schreef Stiemie het volgende:
Ik merk trouwens dat ik deze keer wel heel nieuwsgierig ben naar de bevalling en hoe dat allemaal zal gaan.

Hier ook
Heb er op de een of andere manier ook zo'n zin in en ben er de laatste dagen weer erg mee bezig, op een positieve manier. Zo erg als de vorige bevalling kan het immers vast niet meer worden, ik weet nu wat beter wat me te wachten staat en waar de valkuilen (kunnen) liggen.
Enne, een 2e gaat meestal makkelijker, toch????

Trouwens, de taboe's die er bestaan rondom dat hele bevallen, nog steeds! Sommige dingen worden gewoon collectief verzwegen, maar als het jezelf dan overkomt vraag je je af of het wel normaaal is.
Zoals bijvoorbeeld...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ooh kersjes, dat lijkt me vreselijk.
En wat voor mij het grootst bewaarde geheim was: de week na de bevalling... Dat je niet fatsoenlijk naar de wc kan. Daar had ik nooit aan gedacht en vond ik erger dan 2 bevallingen bij elkaar.

Ah, die kende ik dan weer wel. En dan als de dood zijn dat de hechtingen gaan knappen

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:22 schreef Lishe het volgende:
Ooh kersjes, dat lijkt me vreselijk.
En wat voor mij het grootst bewaarde geheim was: de week na de bevalling... Dat je niet fatsoenlijk naar de wc kan. Daar had ik nooit aan gedacht en vond ik erger dan 2 bevallingen bij elkaar.

Dat had ik ook graag wel van te voren willen weten..na de lactulose was het de dagen erna een ramp

Ik vind zelfs nu nog niezen echt heel erg dan lijkt het wel of mijn wond op mijn buik open wil scheuren, een golf van pijn schiet dan door je heen, verder deze ronde weinig klachten gehad alleen ben ik dat vloeien wel beu.... het loopt nu op het einde maar zonder inlegkruisje kan ik nog niet

en eerlijk is eerlijk de ontsluitingsfase ging beiden keren zo snel dat ik geen tijd had om over pijn na te denken laat staan iets te kunnen zeggen of te kunnen kotsen of what so ever.

Ben ik heel raar als ik een overzichtje zou willen maken met linkjes naar de verhalen, zoals bij het estafettetopic?
*tijd over heeft*

Ik heb in het begin heb ik ook een aantal bevallingsverhalen gelezen, ik hoop zo een realistische kijk te krijgen op wat er allemaal zoal kan gebeuren tijdens een bevalling. Ik vertrouw jullie verhalen wat dat betreft meer dan de boekjes uit de bieb...

Ai Marlieske, dat lijkt me echt een naar gevoel... Zo'n keizersnede is natuurlijk niet niks, ik heb het idee dat veel mensen toch niet beseffen dat het een behoorlijk zware buikoperatie is.

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Ca.ra, dat is laatst ook al eens geopperd. Zie: De historie en handige linkjes.
Wij mods vonden dit voldoende: De historie en handige linkjes.

sorry ben er al achter Bookmarks

nee dat kan niet...
Kijk eens gewoon in Ouder(s)
't Topic staat daar bovenaan, die raak je echt niet kwijt

Thnx tja het zullen nog wel de verweekte hersendelen zijn

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

O_o

Ik heb al wel eens in dit topiczitten meelezen/lurken, maar tot nu toe nog niet echt iets durven posten.. Kersjes, wat betekent 'alle gevolgen van dien'?

Ik ben als de dood voor de bevalling en ben er de laatste week wel weer ff mee bezig geweest.. Het is voor mij zelfs jarenlang de reden geweest om geen kinderen te willen, maar mijn biologische wekker heeft het van me gewonnen.. Ik weet niet zo goed of ik dit neer moet zetten want jullie vinden me vast een raar mens, maar ik heb een vaginistisch verleden en dat betekent voor mij dat ik soms nog steeds 'op slot sla' als ik bang ben of gestressed, en ja, dat maakt me weer heel bang voor de bevalling ook.. Het idee van toucheren bijvoorbeeld, en gewoon sowieso.. Hoe zou ik reageren wanneer ik daar na zoveel jaar weer pijn ervaar, en dan ook zo hevig? Mijn VK weet ervan hoor, en ik ga alle mogelijke vormen van pijnbestrijding paraat laten houden, maar toch..

Wil de dames met hun verhalen hier wel erg bedanken, ik vind ze allemaal erg mooi en helpen me met het idee dat de bevalling ook iets moois kan zijn, een nieuw begin.. Ik moet er meestal ook om huilen, jullie schrijven het mooi En dan ga ik nu nog even een potje janken

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Hmm, die had ik niet nodig gehad

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

DF

Incantrix
Hopelijk kom je op tijd van je angsten af...
Mss een geruststelling, toucheren duurt meestal maar heel eventjes, en tegen de tijd dat je moet persen ben je toch al zover heen van de hormonenstorm dat dat hopelijk de angst verder ook wegneemt en je goed los kan.

Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

Zou het niet zo zijn dat wanneer je straks weeen hebt en je denkt dat het serieus is en de verloskundige staat aan je bed om te controleren hoe ver je bent dat je je juist dan misschien wel voldoende kan ontspannen of overgeven aan de medische noodzaak?

Ik had bij beide bevallingen mijn darmen al tijdens de ontsluitingsweeen geleegd. Godzijdank want ik moet er niet aan denken hoe zwaar die bevalling was geweest met de hechtingen beneden. Overigens vond ik de napijn van de hechtingen na de 2e knip minder pijnlijk dan tijdens de 1e bevalling. Wat ik juist pijnlijk vond waren de scheurtjes langs mijn schaamlippen van de druk toen het hoofdje stond. Met plassen kon ik wel janken zo'n pijn.

Ik hoop trouwens als ze deze 3e keer weer moeten knippen ze het nu aan de andere kant doen want mijn litteken ziet er niet en is nog altijd gevoelig op sommige momenten.