Dinsdag 21 januari, bij nader inzien vind de vlos het toch wel verstandig dat we de volgende dag even langs de gyn gaan omdat ze onsje op een pond of 9 schat.
Woensdag 22 januari, ik wordt eerst gezien door een verpleegkundige en die meet een verhoogde bloeddruk verder vind ik haar niet interessant, bij het afscheid zegt ze nog misschien tot van het weekend, dan heb ik dienst op de afdeling. De gyn slaat spijkers met koppen, hij leest de brief van de vlos, zegt "dat is duidelijk, hebben jullie al een dag in gedachten' We zeggen dat we niet op vrijdag willen beginnen omdat Mike dan jarig is. 'Morgen dan' uuh ja doe maar. Hij pakt de telefoon en plant ons in voor donderdag...
De rest van de dag voel ik mij een beetje alsof ik een herhaling op tv ben. Ik heb dit al eens eerder gehad, weten dat je snel gaat bevallen. Ik rommel wat in huis maar er komt niet echt iets uit mijn handen, OUD is een betere afleiding
Zo af en toe voel ik iets dat lijkt op een aanloop naar weeën. We proberen om vroeg naar bed te gaan maar stiekum wordt het toch een uur of elf voor ik in bed lig en voor ik slaap is het nog later.
Donderdag 22 januari 5.30 gaat de wekker, we kleden ons aan en ik bel om 6 uurde afdeling of er plek is. Mijn kamer is klaar, ik mag komen.
6.35 afdeling verloskunde, een andere kamer dan waar Emma is geboren maar het doet vertrouwd aan. Ik doe een plas, trek wat comfortabels aan en ga op het bed zitten. Ik wordt aangesloten op de ctg. Goede hartslag van Onsje maar geen wee te zien.
7.00 De arts assistent komt binnen en legt uit wat er gaat gebeuren. Ik blijk anderhalve centimeter ontsluiting te hebben. lang niet genoeg om de vliezen te breken dus wordt er alleen gel ingebracht.
De gel doet wel wat want ik heb wat vervelende krampjes maar meer dan een keer diep zuchten hoef ik niet. Ondertussen kan ik nog met gemak verder haken aan een muts voor Emma.
We zijn blij dat we de tv hebben laten aansluiten want we vervelen ons dood.
Om 1 uur komt de (nieuwe dienst) arts assistent weer. 2 cm, dat schiet niet op. Er wordt besloten om de natuur verder nog even zijn beloop te laten. Ik ga nog eens onder de douche om te zien of dat wat helpt- niks hoor-
Tegen 4uur komt er weer iemand langs. Het schiet allemaal niet op.
Het eten komt, witlof, als ik iets niet lekker vind! Toch eet ik het braaf op.
Na het eten zakt de activiteit van mijn buik helemaal in. We kijken De Mol en maken ons op voor de nacht. Ik vraag om een ander bed en ik mag zonder ctg slapen. Zoals te verwachten slapen we belabberd maar dat komt niet door de weeën.
Om half zeven ben ik wakker en ga douchen. Om zeven uur komt de arts assistent om te toucheren. Drie centimeter, de vliezen worden gebroken en ik wordt aangesloten op een infuus. Mijn ontbijt kan ik nog rustig opeten tussen wat lichte weeën door. Al vrij snel worden ze heftiger en volgen sneller op elkaar. Ik ga naast het bed staan wiegen om ze op te vangen en nog wat later leg ik mijn armen om de nek van Mike heen en hang een beetje aan hem tijdens een wee.
Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.
Zo af en toe ontsnapt er wat vruchtwater, we zijn nog wel zo helder om een celstofmatje op de grond te leggen.
We kijken veelnaar de monitor, Mike kan aan de nummertjes zien of er een wee aankomt en soms is hij met mij vastpakken dan dat ik iets voel. Het maakt het af en toe draaglijker omdat ik kan zien hoe sterk de wee was die ik net heb weggepuft.
Om half een zit ik er doorheen, ik heb veel pijnen kan de weeën steeds moeilijker weg en ik ben zo moe dat ik zit te duizelen tussen de weeën door. Ik vraag het de verpleegkundige die komt kijken, ze heeft door dat we nu écht bezig zijn en gaat overleggen met de arts assistent. Die komt en toucheert, 5 centimeter. Dat is teveel om nog veilig een ruggenprik te zetten. Hoewel ik in mijn bevalplan had aangegeven geen pethidine te willen kies ik er nu toch voor. Vlak voor een wee vraagt ze hoe zwaar ik ben, ik puf en als de wee weg is komt heel droog mijn gewicht uit mijn mond rollen.
Inmiddels is het half twee en de verpleegster komt de prik brengen. Een verlaagde dosis omdat ik al zo ver ben én ik het liever niet wilde. Het infuus gaat ook omhoog en dat merk ik snel. Heftige weeën die vrij snel na elkaar komen.
Twee uur, ik hou het niet meer. In plaats van netjes puffen sis ik aan het einde van een wee tussen mijn tanden, half persend half puffend. De verpleegster steekt haar hoofd om de hoek en gaat snel weer weg om de arts assistent te halen. Die was al onderweg om te komen kijken hoe het met de pijnstilling gaat.
Dan gaat alles héél snel. De twee dames zijn binnen en ik heb persdrang. Er worden schorten aangetrokken en geroepen dat ik moet zuchten. Het bed wordt omgebouwd. Ik hang met één been in een beugel en ik voel dat het hoofdje staat. Andere been ook in een beugel en ik mag persen.
Drie keer persen later ligt Ruben op mijn buik.
Het is 14.22, de uitdrijving heeft 2 minuten geduurt.
Zie een zoon! *
Hoe snel het ging, zo rustig gaat het nu. Ik leg Ruben aan en wordt gehecht. Als er wat foto’s zijn gemaakt belt Mike naar mijn moeder of ze Emma komt brengen.
Anderhalf uur na de geboorte van Ruben heb ik mijn rijkdom bij elkaar. Mijn mooie meisje komt bij mij op bed zitten en bewondert mijn zoon, haar broertje! En even later liggen ze ook nog samen bij me te drinken.
Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!
*Ruben betekent: zie een zoon
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.