Bevallingsverhalen deel 8

Is die PI bewust? Lekker bemoedigend!

[ Bericht 0% gewijzigd door BE op 07-01-2009 17:17:43 ]

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 17:11 schreef Brighteyes het volgende:
Is die PI bewust? Lekker bemoedigend!

Precies mijn gedachte

en ik dacht hetzelfde

alle arme llm's...

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 19:58 schreef Lois het volgende:
Die PI was wel bewust ja

Lekkertje!

Nou, dan moeten we maar gauw een paar van de vlotte verhalen van de afgelopen week hier posten, dan valt het allemaal weer een beetje mee.

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 16:48 schreef Lois het volgende:
Het vorige deel: Bevallingsverhalen deel 7


Laatste reactie:

Oei, had ik het topic gesloten? Sorry, niet gezien, niet op gelet. Wat dat betreft ben ik net zo'n newbee, weet niet hoe je foto's post, wanneer je een topic sluit, hoe je een topic met links naar vorige delen mailt, heb pas sinds een paar dagen een avatar

[ Bericht 0% gewijzigd door Lovechild op 07-01-2009 21:00:47 (typo) ]

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 16:48 schreef Lois het volgende:
Het vorige deel: Bevallingsverhalen deel 7


Laatste reactie:
[..]

ik sluit idd niet uit dat dat het geval geweest is nee....
vind het heel naar van mezelf maar dat zou heel goed gebeurd kunnen zijn...
maar wil er wel even bij zeggen dat ik men zoontje voor geen goud zou willen missen...

quote:

Op woensdag 7 januari 2009 12:11 schreef teamlead het volgende:

[..]

haar vrienden hadden ook niets door... er was echt niks aan haar te zien...
ik werd m'n bed uitgebeld door haar vriend "ja hoi.. we zitten in het ziekenhuis, countrytammy is net bevallen van een zoon"
ik ben nog nooit zo snel wakker geweest

leuk wakker worden he???
maar moet zeggen van men vrienden moest ik het hebben jullie waren geweldig!!!
nog steeds trouwens

quote:

Op donderdag 8 januari 2009 08:39 schreef countrytammy het volgende:

[..]

ik sluit idd niet uit dat dat het geval geweest is nee....
vind het heel naar van mezelf maar dat zou heel goed gebeurd kunnen zijn...
maar wil er wel even bij zeggen dat ik men zoontje voor geen goud zou willen missen...

Tja, heel naar van jezelf....het was misschien ook wel een soort zelfbescherming. Ik neem niet aan dat het handig is om zwanger te zijn van je ex terwijl je al een nieuwe relatie hebt. Dus ik kan me er ook wel iets bij voorstellen, dat je het dan onderdrukt. En het wil in mijn ogen dan al helemaal niet zeggen dat je dan dus ook niet blij bent met je kind.

Ik ben heel benieuwd, maar misschien ben ik nu te nieuwsgierig, naar je zoontje en de biologische papa. Wilde die ook vaderen of vond ie het allemaal wel prima en is het nu echt gewoon de zoon van jou en je nieuwe vriend?

der is natuurlijk veel comotie geweest erna.
ik ben toen mijn zoontje 4 weken was weg gegaan bij mijn ex man en naar men nieuwe vriend gegaan..
met het gevolg dat mijn ex man een vaderschapstest wou(wat ik ook wel kan begrijpen)
mijn zoontje is van mijn ex man blijkt uit de test(al wist ik dat al)
en nu is er een omgangs regeling.
mijn zoontje gaat iedere donderdag en om de week op zondag maar men ex man.
zodra mijn ex man weg is bij mijn ouders en een eigen woning heeft gaat hij om de week een heel weekend naar men ex.

Zoals velen hier wel weten ging de bevalling van Ive niet bepaald makkelijk, het duurde lang en eindigde met 2 vacuumpompen, heel veel pijn en een vaginawandruptuur en nog een boel hechtingen. Best traumatisch. Deze keer was ik dan ook flink bang voor de bevalling.

In de nacht van 2 op 3 januari voelde ik vochtverlies. Vruchtwater. Dus naar het ziekenhuis, maar er was onvoldoende vocht opgevangen om het zeker te weten. verder had ik ook geen echte weëen. Tegen de middag waren we daarom weer thuis, flink teleurgesteld dat het waarschijnlijk vals alarm was.

Maar dat was het toch niet helemaal, want waarschijnlijk was er toen een scheurtje in de vliezen gekomen en op 4 januari om 4.30 uur braken de vliezen geheel en kwam er een sloot vruchtwater vrij. En de weëen begonnen! We hebben de oppas voor Ive uit bed gebeld en zijn naar het ziekenhuis gegaan. Ik had aangegeven pijnstilling te willen als dat kon. Bij het toucheren om 8 uur had ik 7cm ontsluiting, de arts assistent gaf aan dat het nu waarschijnlijk vlot zou gaan, te vlot voor nog een ruggenprik. Met de toezegging dat ik na een uur nogmaals getoucheerd zou worden om te kijken of het echt zo vlot ging, ging ik akkoord dat er geen ruggenprik gegeven zou worden.
Om 9.15 uur had ik 10 cm ontsluiting! Maar geen persweëen. Een poging tot kathederiseren om de blaas leeg te maken en ruimte te maken mislukte. Ik moest nog gewoon weëen wegpuffen. Toen dat niet opschoot kreeg ik een infuus. Ook dat wilde niet vlotten. Ik bleef maar puffen. Ik had echt een ritme gevonden, dus het was nog wel te doen maar werd wel zwaarder. Mijn man pufte goed mee. Op een gegeven moment was ik het zat en had ik ook het idee dat de baby goed zakte. De arts kwam toen en wilde nogmaals kathederiseren proberen, voor het laatste zetje. Dat was even erg pijnlijk, maar al heel snel zei ze: "Het hoofdje komt!" Ik werd in pershouding gezet en mocht persen, na 2x persen was het hoofdje er al, toen even wachten ivm navelstreng rond nekje en daarna kwam ook het lijfje! We hebben een dochter! Volgens de papieren duurde het persen 2 minuten! _{Bij Ive was dat 1 uur en 3 kwartier.}

Wat ik heel bijzonder vind is dat ik het hoofdje geboren voelde en zag worden. Heel mooi. Zo speciaal, ze kwam echt rustig uit mij! _{Ive werd echt uit me gerukt.}

Ik heb 1 minihechtinkje gekregen en voor de rest zijn Fee en ik ongedeerd uit de strijd gekomen. Zo'n opluchting dat het ook zo kan!

Nou daarkan ik heel kort over zijn haha.

Op 6 september om 20.30 braken mn vliezen op het feest van mn broertje. Dus gelijk iedereen wist het Iedereen had gedronken dus ik was de BOB, maargoed, dat kon nu dus niet. Ik had gelijk lichte krampen. Om half 10 was ik thuis en ben gaan douchen, 10 uur weeen om de 3 minuten en hielde ruim 1,5 minuut aan. VK was er half 11, 5 cm ontsluiting, 12 uur int ziekenhuis. Om 02:00 uur 10 cm ontsluiting en om 02.36 uur was Luc er. Niet gescheurd, niet geknipt.

Geen erge pijn gehad, weeen waren wat onprettig maar dat was het verder ook wel.

Cattie fijn dat het nu 'prettig' is verlopen.
_{volgens mij is het katheteriseren, een katheder sta je achter bij een toespraak oid}

Wat fijn dat het nu zoveel 'prettiger' was Cattie.

DevilsChase!
Dat lijkt me balen zeg, als het op een feestje gebeurt ofzo, dat idd iedereen gelijk op de hoogte is.
Maar verder was het wel mooi vlot ook!

Cattie, wat klinkt dat goed!
zo anders dan bij Ive!

Devilschase..lekker nuchter verhaal! weeen 'onprettig' ?! Geluksvogel!

DC, doe mij zo'n bevalling! Wel fijn voor je! Er was toch nog iemand die nauwelijks wat voelde van de weëen?
Cattie, fijn dat het nu zo veel beter ging!

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 17:29 schreef marit1978 het volgende:
Cattie, wat klinkt dat goed!
zo anders dan bij Ive!

Devilschase..lekker nuchter verhaal! weeen 'onprettig' ?! Geluksvogel!

ik heb me de hele bevalling helemaal ontspant en me geconcentreerd op de tekst van een ventilator die daar stond, daarom heb ik er amper wat van gevoeld. De persweeen daarentegen waren heerlijk, letterlijk, ik vond dat echt geweldig

Het is 5 januari en ik ben vroeg naar bed gegaan, ik lig lekker in mijn bed en concentreer me op de baby in mijn buik die aan het schoppen is, ineens voel ik een soort knak en ik sta op en loop naar de badkamer. Terwijl ik plas voel ik een plens water uit me lopen. De vliezen. Water blijft uit me lopen met plensjes, we vangen het op en bestuderen het grondig, gelukkig is het helder. Zenuwachtig loop ik wat rond, rond 12 uur komen de eerste weeen. Auw, dit gaat niet leuk worden bedenk ik me. Liggend op mijn zij en met zijn hand stevig tegen me aan geklemt vang ik de pijn op. Denkend aan de ademhaling van de cursus. Het gaat op zich wel. Na een uur belt Michael de verloskundige, ze zegt dat ik onder de douche moet gaan en zodra de weeen een uur lang om de drie minuten komen en minimaal een minuut duren komt ze even voelen. Na een uur vraag ik hoe lang ik nog moet, het is bijna niet meer te doen. Ik wil even op bed gaan liggen maar zodra ik uit de douche stap wil ik terug dus hup weer terug. Om 2:10 gaat manlief weer bellen. Ik roep nog dat hij het een beetje aan moet dikken want ik wil graag dat ze even komt kijken. Hij zegt dat ze onderweg is. Ik stel me in op 3 centimeter ontsluiting heb ik me voorgenomen, misschien valt het dan niet tegen, maar hangend aan de douchestang hoop ik toch dat het meer is. Maar ja twee uurtjes bezig, verwacht nou maar niet teveel spreek ik mezelf toe. Om half drie komt de verloskundige de badkamer in. Ze zegt dat ze het bed klaar gaat maken zodat ze kan toucheren. Ik kom uit de douche. De verloskundige zegt dat ik tussen de weeen door naar het bed moet komen. Ik roep haar na dat er geen ' tussen de weeen door' is! Jawel zegt ze, gewoon als er een pauze is. Ineens heb ik het gevoel dat ik moet poepen. Dat is de baby zegt de verloskunidge, kom maar naar het bed dan kijk ik even. "GAAT NIET" kan ik nog uitbrengen en " HELP". De VK kijkt hoe ik over de badrand hang en zegt dat ik snel moet komen liggen omdat het weleens sneller kan gaan dan we denken. Zodra ik lig toucheert ze me en zegt meteen 9 cm ontsluiting en loopt vrij snel de kamer uit want haar spullen liggen nog in de auto. Het is 2:40 wanneer ik mag gaan persen. Ik vind het doodeng en durf niet goed. Na 40 minuten persen( AUW, nee durf niet, nee wil niet, help, %$%$^**#) is daar onze zoon. Ik krijg drie hechtingen en ben de uren na de bevalling totaal van de wereld in een soort van shocktoestand. De totale bevalling duurde 3 uur en 38 minuten volgens de papieren. Nu 4 dagen later heb ik het inmiddels wel redelijk verwerkt allemaal en geniet ik van onze zoon.

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 17:54 schreef Estrys het volgende:
Nu 4 dagen later heb ik het inmiddels wel redelijk verwerkt allemaal en geniet ik van onze zoon.

Fijn dat je de snelle bevalling iig. goed verwerkt hebt nu.
Ik moet altijd denken aan de 'lerares' van de zwangerschapsyoga die ik had. Zij vertelde altijd dat mensen het na een snelle bevalling best moeilijk kunnen hebben aangezien het allemaal heel snel en hevig is. Daarna kun je ook nog eens op onbegrip stuiten als je je bevallingsverhaal vertelt 'want iedereen wil toch zo'n snelle bevalling en daar mag je toch niet over klagen?' Daarbij wordt nog wel eens vergeten dat in recordtempo van 0 naar 10 cm ook geen eitje is
Het is ook best onwerkelijk als het zo snel gaat en je dan 'ineens' je kindje op je buik hebt liggen.

Wow Estrys, dat is inderdaad snel! Fijn dat je het nu een plekje hebt kunnen geven.

DC, ook vlot zeg! En knap dat je de pijn weg hebt kunnen focussen.

Cattie, ik schreef het je al eerder, maar wat fijn dat je nu ook een andere soort bevalling mee hebt gemaakt!

Estrys wat snel!

DC heerlijk nuchter geschreven idd.

Cattie wat fijn dat de bevalling zoveel beter ging dan bij Ive!

Ik moet nu ineens heel veel aan de bevalling denken en dromen. Mijn verhaal staat in het vorige deel. Bevallingsverhalen deel 7

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 18:16 schreef TearSong het volgende:

[..]

Fijn dat je de snelle bevalling iig. goed verwerkt hebt nu.
Ik moet altijd denken aan de 'lerares' van de zwangerschapsyoga die ik had. Zij vertelde altijd dat mensen het na een snelle bevalling best moeilijk kunnen hebben aangezien het allemaal heel snel en hevig is. Daarna kun je ook nog eens op onbegrip stuiten als je je bevallingsverhaal vertelt 'want iedereen wil toch zo'n snelle bevalling en daar mag je toch niet over klagen?' Daarbij wordt nog wel eens vergeten dat in recordtempo van 0 naar 10 cm ook geen eitje is
Het is ook best onwerkelijk als het zo snel gaat en je dan 'ineens' je kindje op je buik hebt liggen.

Dat is inderdaad precies zoals je het zegt. Het is heel onwerkelijk en je beseft nauwelijks wat je overkomt. Ik klaag niet maar de dag en nacht erna beleefde ik alles steeds opnieuw in mijn gedachten, ik zat dan ook de nacht erna om 4 uur met de laptop op schoot het bevallingsverhaal te typen.

Cattie, wat fijn dat deze bevalling je zo is meegevallen

DC, zo heb ik de bevalling ook wel een beetje ervaren. Maar bij mij ietsje minder kort.

Estrys, jemig wat vlug zeg. Ik moest best lachen op het eind met dat er geen 'tussen de weeën door' was.

Goed gedaan allemaal!

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 22:22 schreef Estrys het volgende:

[..]

Dat is inderdaad precies zoals je het zegt. Het is heel onwerkelijk en je beseft nauwelijks wat je overkomt. Ik klaag niet maar de dag en nacht erna beleefde ik alles steeds opnieuw in mijn gedachten, ik zat dan ook de nacht erna om 4 uur met de laptop op schoot het bevallingsverhaal te typen.

Zo ging het hier ook ongeveer. Ik heb de hele nacht met m'n man opgezeten en alleen maar gepraat over wat er precies gebeurde, hoe het in mijn beleving ging en hoe hij het zag, elkaars verhalen aanvullen om zo een echt 'totaalplaatje' te krijgen. Omdat het zo snel gaat komt het echte beseffen daarna pas denk ik.

Ik heb dat ook zo ervaren, pas achteraf komt het besef wat er nou eigenlijk gebeurd is en wat wanneer kwam, in welke volgorde. En het is heel erg heftig zo`n snelle bevalling, je propt in een uur wat de meesten uitsmeren over een half etmaal. En de naweeen moet je ook zeker niet onderschatten.

Wat leuk weer die verse verhalen. Het doet je inderdaad terugdenken aan je eigen bevalling

Ohja naweeen heb ik ook gehad, de hele tijd dat ik in het ziekenhuis lag.

hier ook gehad hoor, bij mies in 6 uur bevallen en bij dennis in 2,5 uur. (eertse wee tot kind) Nu scheelt het dat ik bij dennis wist wat ik kon verwachten, bij michelle vond ik het veel heftiger omdat de verlos me niet geloofde.
Maar alles ging zo enorm snel, dat ik ook zoiets had wat gebeurt me, vooral ook het feit dat ik nauwelijks hoefde te persen, maakte dat ik die nacht de bevalling wel tig keer heb overgedaan.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:30 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Ik blijf het een geweldige ervaring vinden
Maar het is wel behoorlijk pittig zo'n snelle bevalling.

Yup. Bij Tomas duurde het bij mij 1 uur en 3 kwartier vanaf de eerste wee en bij Yara 45 minuten. De 2e keer vond ik het minder erg want ik wist dat het snel zou gaan. Ik hield er al rekening mee tijdens de zwangerschap en was dus minder verrast. Bij Tomas was het echt blinde paniek gewoon. Ik was zo enorm angstig, omdat het zo heftig was en ik toen nog niet wist dat het zo snel zou gaan. Ik dacht echt tijdens een weeenstorm dat ik nog een uur of 8 door moest (de weeen waren tenslotte net begonnen) en raakte daardoor in paniek, want ik wist dat ik dat niet vol zou houden.

Gelukkig bij allebei geen naweeen gehad maar vooral de 1e keer was het zo onwerkelijk, bijna alsof ik geen 'echte bevalling' heb gehad.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 09:30 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Nou inderdaad. ik heb er nu nog steeds moeilijk mee.
Vliezen breken tot bevalling was 3 en half uur. In een hele korte tijd ben ik van 0 naar 10 cm gegaan en na de bevalling was ik kapot. Heeft misschien 1 uur of 1,5 uur geduurd want na het breken van de vliezen had ik niet meteen erge weeen.
Had niet eens tijd om na te denken.
Ineens was hij er en het heeft ook echt een tijd geduurd voordat ik echt van hem kon genieten. En dat doet pijn want nu hou ik zoveel van hem en kan ik het mijzelf kwalijk nemen dat ik dat in het begin niet had (schaam mij er zelfs voor)

Daar hoef je je echt niet voor te schamen, hoor!

(Ik vond eli ook de eerste dag lelijk en eng )

quote:

Ik blijf het een geweldige ervaring vinden

Zekers!

Zaterdagavond, 10 over 12 's nachts, ik kruip in bed en draai me lekker om. Opeens hoor ik *Pats*, ik schrik en denk dat het iets met mijn darmen is (geen idee waarom ik dat dacht maar ik verwachtte een enorme pijnscheut..) opeens voel ik allemaal warmte en vocht langs mijn benen lopen.. Vruchtwater dus!

Ik spring op (want hellup: mijn matras wordt nat!!!! ) en ren naar de badkamer.. John hoorde de knal ook en geloofde in eerste instantie niet dat het vruchtwater was.. Toen hij kwam kijken in de badkamer geloofde hij het wel; het vruchtwater kwam met plensen naar beneden.

Gelijk het ziekenhuis gebeld. In eerste instantie was ik er een beetje lacherig over, maar na 5 minuten kwamen de weeen volop ingezet. Snel naar het AMC dus!

Aangekomen in het AMC constateren ze dat het inderdaad vruchtwater is (logisch, mijn broek, sokken, slipje alles was doorweekt) en dat ik heftige weeen heb.

Na enig overleg van de gyn's hebben ze besloten me weeenremmers te geven, bevallen met 33 weken en 4 dagen is wel een beetje vroeg. Naast de weeenremmers krijg ik ook een prik in mijn been, dit om er voor te zorgen dat de longetjes van de baby een soort van groeispurt kunnen maken.


Om half 4 wijst een echo uit dat ik nog geen ontsluiting heb, de weeen worden echter steeds heftiger. Om half 5 voel ik persdrang, de gynaecoloog komt er snel bij en constateert dat ik inmiddels volledige ontsluiting heb..

Alles ging heel snel vanaf dat moment. Ik werd overgereden naar een andere kamer en daar werd me gezegd dat een keizersnede op dit moment veel complicaties met zich mee zou kunnen brengen en dat het kindje eigenlijk al zo ver is dat ze al bijna geboren is. Pfoe, shit, nu moet ik dus echt gaan bevallen terwijl ik me daar eigenlijk helemaal niet op had voorbereid

Toch met goede moed erin gegaan. Verstand op nul en we zien het wel. Na enige tijd ontstond er wel twijfel of ik het kindje zou baren of dat er toch een keizersnede zou komen, de weeenremmers begonnen nu namelijk toch een beetje te werken..

Uiteindelijk is Mila geboren op zondagochtend om 6.04, ze weegt 1880 en is ongeveer 42 cm lang.

Mila is direct na de geboorte in de couveuse gelegd op de intensive care afdeling van het AMC. Aan allerlei slangetjes ligt ze nu, een infuus voor antibiotica (omdat mogelijk mijn vliezen braken vanwege een infectie), een neussonde en allerlei plakkertjes om haar hartritme en zuurstofniveau in de gaten te kunnen houden.

Al snel bleek dat Mila het hartstikke goed doet, ze hoeft niet aan de beademing en ze mag al naar een ander ziekenhuis! Op zondagmiddag is ze met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis in lelystad.

Er is ons verteld dat we er vanuit moeten gaan dat Mila tot de uitgerekende datum zeker in het ziekenhuis moet blijven..

Ik ben zelf alweer thuis, in principe gaat alles goed. Ik heb alleen wat last van naweeen, een bijzondere vergeetachtigheid, kraamtranen en een gevoel van onbesef.

Heftig Raissa! Tot de uitgerekende datum in het ziekenhuis blijven is bij ons toen ook gezegd. En het klopte ook wel. Slangetjes, infuus ed komt me ook erg bekend voor. Fijn dat ze nu in Lelystad ligt. Ligt ze nog in de couveuse? Tyler heeft alleen in een warmtebedje gelegen.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 12:23 schreef _Ingrid_ het volgende:
Heftig Raissa! Tot de uitgerekende datum in het ziekenhuis blijven is bij ons toen ook gezegd. En het klopte ook wel. Slangetjes, infuus ed komt me ook erg bekend voor. Fijn dat ze nu in Lelystad ligt. Ligt ze nog in de couveuse? Tyler heeft alleen in een warmtebedje gelegen.

Ja, ze ligt nog in de couveuse. Ze mag er ongeveer een uurtje per dag uit.. Dat is toch wel jammer hoor, je zou het liefst de hele dag met je kindje willen knuffelen... Maar goed, als dit beter is dan moet het maar En vanavond mag ik kangeroeen

Cattie, wat een fijn verhaal!

DC, een snelle bevalling zeg, en bijzonder dat uitgerekend daar de vliezen braken.

En Estrys ook al zo snel, jeetje!

TearSong en Ardenlyn, dat was hier dus ook. Mensen die zeggen dat snel bevallen makkelijker zou zijn. Nee, een weeenstorm is niet fijn. Ik denk dat ik liever langer beval dan ooit nog weer zoiets mee te maken als een weeenstorm (bij zowel Sara (in 4 uur geboren) als Merel (in 2 uur geboren).
En dan de naweeen, die heb ik bij Sara niet gehad, maar bij Merel wel. Wat een ellende, pas tegen het einde van de kraamweek was het weg, maar ik moest die krengen echt wegzuchten!

Raissa, wat heftig, kan me indenken dat het allemaal nog onwennig is zo

Valt me eigenlijk op dat veel bevallingen beginnen met het breken van de vliezen.
Mijn VK zei dat zo maar ongeveer 10% van de bevallingen begint...de meeste beginnen gewoon met weeën.

Mijn vriendin gaat als het goed is eind Maart bevallen van de eerste.
Als ik alle verhalen hier zo lees besef ik pas hoe weinig ik eigenlijk afweet van wat er bij een bevalling allemaal gebeurt.
Petje af dames!

quote:

Op maandag 12 januari 2009 15:27 schreef dekilo het volgende:
Mijn vriendin gaat als het goed is eind Maart bevallen van de eerste.
Als ik alle verhalen hier zo lees besef ik pas hoe weinig ik eigenlijk afweet van wat er bij een bevalling allemaal gebeurt.
Petje af dames!

Ik heb me er al best op ingelezen, maar moet zeggen dat mijn vriend uit zichzelf niet een boek over dit onderwerp zal pakken. Of wat info op internet opzoekt.

quote:

Op maandag 12 januari 2009 14:21 schreef Raissa het volgende:

[..]

Ja, ze ligt nog in de couveuse. Ze mag er ongeveer een uurtje per dag uit.. Dat is toch wel jammer hoor, je zou het liefst de hele dag met je kindje willen knuffelen... Maar goed, als dit beter is dan moet het maar En vanavond mag ik kangeroeen

Kangeroeen is zo fijn! Geniet er maar van vanavond!

quote:

Op maandag 12 januari 2009 14:37 schreef Fuente het volgende:

TearSong en Ardenlyn, dat was hier dus ook. Mensen die zeggen dat snel bevallen makkelijker zou zijn. Nee, een weeenstorm is niet fijn. Ik denk dat ik liever langer beval dan ooit nog weer zoiets mee te maken als een weeenstorm (bij zowel Sara (in 4 uur geboren) als Merel (in 2 uur geboren).
En dan de naweeen, die heb ik bij Sara niet gehad, maar bij Merel wel. Wat een ellende, pas tegen het einde van de kraamweek was het weg, maar ik moest die krengen echt wegzuchten!

Nee een weeenstorm is niet fijn, maar ik heb het toch 10X liever dan een bevalling met úren pijnlijke weeen. Mijn bevallingen hebben van begin tot einde 7 en 4 uur geduurd. Maar het begin is bij beiden zo licht geweest. Echt krampjes van niks, waarbij je gewoon kan lopen, praten en lachen. Echte weeen heb ik bij de eerste 3 uur en bij de tweede 1 1/2 uur gehad. Waarvan het laatste uur een weeenstorm. En naweeen, maar die vond ik wel vervelend, maar niet heel pijnlijk. Ze waren vergelijkbaar met de beginkrampjes. Ik hoefde ze niet weg te zuchten, maar ze irriteerden me wel.

met naweeen ligt ook aan die injectie die je evt krijgt om de placenta te laten komen. overigens na de bevalling van michelle heeft de verlos beseft dat ik op die ejectie erg heftig reageer, want bij dennis heb ik ook een kleinere dosis gekregen(stond zelfs in de computer daar). ok de naweeen waren minder als de echt erge weeen, maar toch best wel pijnlijk genoeg om ze met 2 paracetamol op, nog steeds erg pijnlijk te vinden. Overigens vond ik aleve fenimax(ofzo, ben te lui om het doosje te pakken) voor de menstruatie veel fijner als paracetamol, (maar ik gaf dan ook geen borstvoeding en kon het gerust nemen.)

[ Bericht 10% gewijzigd door hestria op 12-01-2009 18:56:33 (hoef niet alles 3 keer te herhalen) ]

quote:

Op maandag 12 januari 2009 17:44 schreef hestria het volgende:
met naweeen ligt ook aan die injectie die je evt krijgt om de placenta te laten komen.

Kan dat invloed hebben? Ik heb dus totaal geen naweeen gehad maar bij Tomas wel 2 injecties voor de placenta. Niet dat het allemaal zo belachelijk lang duurde (hooguit 15 minuten geloof ik) maar ze hadden daar op de afdeling een soort 'wedstrijdje' over wie het snelst de placenta eruit kon laten komen dus vandaar dat het nogal haast had

(toen ik het hoorde knikte ik maar vriendelijk maar een paar uur later, midden in de nacht, kwam het ineens weer boven en heb ik toch even bij m'n man nagevraagd of ik dat van dat wedstrijdje nou goed begrepen had...ik vond het wel een heel vreemd iets.)

Bij mij hebben ze inderdaad wel het infuus weer opengedraaid voor de placenta, omdat deze er na 45 minuten nog niet was. Ik wist niet dat je daar dus naweeen van kon krijgen..klinkt op zich wel logisch!

Serieus, een wedstrijdje? Dan sporen ze daar echt niet , wat stom!

Ik vond de naweeen soms behoorlijk pijnlijk en kreeg en paracetamol voor. Volgens mij heb ik daar ook een prik voor gehad.

Ik kreeg ook een injectie direct na de bevalling, mijn placenta was er binnen 10 minuutjes.

Cattie, ik heb net je verhaal gelezen ik moest er echt even van huilen.
Wat ben ik blij voor je dat je deze bevalling zo veel anders hebt beleefd dan de vorige.

Countrytammy... Wat een verhaaaaaal zeg!!! Onvoorstelbaar!

En Raissa, in een uur tijd van 0 naar 10cm ontsluiting.
Gek lijkt me, dat net bij het persen de weeënremmers gaan werken.
Gefeliciteerd met Mila, prachtnaam!

Edit: oeps! Sorry voor het overmatig smileygebruik...

quote:

Op maandag 12 januari 2009 19:36 schreef TearSong het volgende:
Kan dat invloed hebben? Ik heb dus totaal geen naweeen gehad maar bij Tomas wel 2 injecties voor de placenta. Niet dat het allemaal zo belachelijk lang duurde (hooguit 15 minuten geloof ik) maar ze hadden daar op de afdeling een soort 'wedstrijdje' over wie het snelst de placenta eruit kon laten komen dus vandaar dat het nogal haast had

(toen ik het hoorde knikte ik maar vriendelijk maar een paar uur later, midden in de nacht, kwam het ineens weer boven en heb ik toch even bij m'n man nagevraagd of ik dat van dat wedstrijdje nou goed begrepen had...ik vond het wel een heel vreemd iets.)

*ding dong, algemene info*
In het ziekenhuis (als je medisch bevalt, dus niet poliklinisch met de verloskundige) krijg je vrijwel altijd zo'n injectie in je been, of in je infuus als je die hebt inclusief de pomp omhoog. Dit om de placenta zo snel mogelijk te laten komen. De term wedstrijdje vind ik ook misplaatst, maar het is wel altijd een 'wedstrijd' tegen het bloedverlies: hoe eerder de placenta er is, hoe eerder de baarmoeder goed kan samentrekken (dan is ie tenslotte leeg), hoe minder kans je hebt op grote hoeveelheden bloedverlies.
In de prik zit trouwens hetzelfde als in een infuus met weeënopwekkers: oxytocine/syntocinon.

Lemijn, ben jij verpleegkundige/arts?

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 18:16 schreef TearSong het volgende:

[..]

Fijn dat je de snelle bevalling iig. goed verwerkt hebt nu.
Ik moet altijd denken aan de 'lerares' van de zwangerschapsyoga die ik had. Zij vertelde altijd dat mensen het na een snelle bevalling best moeilijk kunnen hebben aangezien het allemaal heel snel en hevig is. Daarna kun je ook nog eens op onbegrip stuiten als je je bevallingsverhaal vertelt 'want iedereen wil toch zo'n snelle bevalling en daar mag je toch niet over klagen?' Daarbij wordt nog wel eens vergeten dat in recordtempo van 0 naar 10 cm ook geen eitje is
Het is ook best onwerkelijk als het zo snel gaat en je dan 'ineens' je kindje op je buik hebt liggen.

Iedereen ervaard een bevalling natuurlijk anders maar ik heb wel beide kanten meegemaakt.
Bij Demi deed ik er 30 uur over en bij Nika net geen 5 uur.
De laatste bevalling vond ik persoonlijk 10x prettiger omdat ik het bewust mee kon maken, bij Demi was ik te vermoeid en helemaal van de wereld, toen ze geboren werd had ik het maar half in de gaten.
Bij Nika kon ik gelijk gaan bewonderen en genieten.

O'ja, hoewel persweeën opzich best prettig zijn is 2 persweeën ( bij Nika) vergeleken met 2,5 uur (bij Demi) persweeën een hele verademing.

Als ik terugkijk deed de 2de bevalling misschien wel ietsjes meer pijn en was het ietsjes overweldigender door de weeënstorm maar gewoon dat je het echt bewust meemaakt is zoveel meer prettiger in mijn ogen.

Aan de 1ste bevalling denk ik met angst terug, de 2de kijk ik prettig op terug.

[ Bericht 8% gewijzigd door snakelady op 13-01-2009 10:56:11 ]

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 08:44 schreef Lemijn het volgende:

[..]

*ding dong, algemene info*
In het ziekenhuis (als je medisch bevalt, dus niet poliklinisch met de verloskundige) krijg je vrijwel altijd zo'n injectie in je been, of in je infuus als je die hebt inclusief de pomp omhoog. Dit om de placenta zo snel mogelijk te laten komen. De term wedstrijdje vind ik ook misplaatst, maar het is wel altijd een 'wedstrijd' tegen het bloedverlies: hoe eerder de placenta er is, hoe eerder de baarmoeder goed kan samentrekken (dan is ie tenslotte leeg), hoe minder kans je hebt op grote hoeveelheden bloedverlies.
In de prik zit trouwens hetzelfde als in een infuus met weeënopwekkers: oxytocine/syntocinon.

*ding dong, persoonlijke ervaring*

De term wedstrijd was niet misplaatst aangezien ze ook een klassement bijhielden van wie binnen welke tijd de placenta eruit had weten te krijgen en ze me dat nogal trots aan het vertellen waren. Het lijkt mij dat een minuut of 15 helemaal niet zo lang is voor het eruit krijgen van de placenta en dat het dus misschien niet nodig was om me 2x zo'n prik te geven. Die melding van dat 'wedstrijdje' kwam ook bij de 2e prik dus dan is het niet gek dat ik heel sterk het idee krijg dat het niet alleen in mijn voordeel was om die placenta er zo snel mogelijk uit te krijgen, maar dat het ook belangrijk was voor de 'ranglijsten'

Niet dat het nu veel uitmaakt want het ding kwam er gewoon goed uit en alles ging goed. Alleen zo'n opmerking over ziekenhuispersoneel dat onderling bijhoudt wie het snelste de placenta eruit krijgt, dat vond ik toch wel vreemd.

Ik ben thuis bevallen en heb ook zo'n prik gehad, mijn placenta kwam niet goed los en door het vele bloedverlies moest ik alsnog naar het ziekenhuis.
Ook veel last van naweeën gehad maar dat heb ik bij Demi ook gehad.

_{TearSong , Demi vind je charlie en lola icoontje geweldig.}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 10:42 schreef snakelady het volgende:

[..]

Iedereen ervaard een bevalling natuurlijk anders maar ik heb wel beide kanten meegemaakt.
Bij Demi deed ik er 30 uur over en bij Nika net geen 5 uur.
De laatste bevalling vond ik persoonlijk 10x prettiger omdat ik het bewust mee kon maken, bij Demi was ik te vermoeid en helemaal van de wereld, toen ze geboren werd had ik het maar half in de gaten.
Bij Nika kon ik gelijk gaan bewonderen en genieten.

Je bedoelt dat je het deel na de bevalling bewust mee kon maken?

Misschien dat het ook helpt dat je eerste bevalling het langste duurde. Ik neem aan dat je toen bij Nika ook wel door had dat dit veel sneller ging als de eerste keer? Wat je zegt over na de geboorte fitter zijn herken ik wel. Ik stond bij allebei de bevallingen binnen een uur alweer onder de douche en voelde me weer helemaal fris en fruitig. Geen vermoeidheid, volledig kunnen genieten van de kindjes. Dat is heerlijk en dat had ik na een bevalling van 30 uur nooit kunnen doen. (een bevalling van 30 uur zou ik ook niet willen hoor, dan liever snel..)

Ik moet zeggen dat ik in 45 minuten bevallen van Yara ook niet erg vond. Ik wist na de eerste wee al dat dit snel zou gaan en hield me dus ook enorm vast aan het idee dat hoewel de pijn bijna niet vol te houden was, ik er ook binnen korte tijd vanaf zou zijn en snel zou bevallen. Dat hielp enorm. De enige 'zorg' die ik had was of de verloskundige het wel op tijd zou halen.
Bij Tomas had ik dat niet en dacht ik echt: 'zijn dit weeen? is dit bevallen? hoe houden mensen dit uren vol, ik *kan* dit niet!' en dus was ik echt in paniek, doodsbang. Dat heeft best indruk gemaakt.

Manlief en ik namen de weeën de hele tijd niet serieus en dachten dat het oefen/voorweeën waren en dat het wel weer weg zou trekken.
Toen we het ziekenhuis gebeld hadden en hun zeiden dat we moesten komen (weeën om de 3/4 minuten die 1-2 minuten aanhielden) dachten we nog dat we weggestuurd zouden worden
Ik was dan ook zeer verbaasd toen in het ziekenhuis aangekomen de VK vroeg of ze de vliezen mocht breken en ik al 7/8 cm bleek te hebben. 2 uur later was Lotte er al (toen was ik dus eigenlijk al een hele tijd bezig, vanaf 4:30 en Lotte is om 14:47 geboren, maar voor m'n gevoel duurde het eigenlijk heel kort)

Denken jullie ook nog vaak aan de bevalling terug?
Ik kan er echt goed op terugkijken maar denk er wel heel vaak aan!

Ik denk er eigenlijk nooit meer aan mrien.
Veel meer aan de tijd net erna.
Nu natuurlijk weer wel, met nummer 2 op komst ga je er wel even weer bij stil staan, maar verder niet echt.

Ik denk er ook niet zo heel veel meer aan Mrien. Het enige dat me heel goed bijgebleven is is dat de vk bijna te laat was. Ik heb nu al meerdere keren aangegeven dat ik wil dat ze blijven bij 5cm.

Aan de eerste bevalling heb ik heel veel gedacht, sinds de 2de bevalling pas niet meer en denk ook niet veel aan de 2de bevalling.

Tearsong, daarna oo
k inderdaad, na Demi ben ik zowat 2 dagen compleet van de wereld geweest, kon niet staan.
Na Nika kon ik na een uur ook weer lopen, ondanks 1 liter bloedverlies.

Maar ook de bevalling zelf bewust meemaken, ja dat deed wel meer pijn maar ik voelde echt wat er met Nika gebeurde en ook na de bevalling.

Demi is na de bevalling bij me neer gelegd maar dat weet ik niet eens meer, ik voelde ook niks op dat moment, geen liefde, geen verwondering enz. dat kwam later pas toen ik uitgerust was.

Dinsdag 21 januari, bij nader inzien vind de vlos het toch wel verstandig dat we de volgende dag even langs de gyn gaan omdat ze onsje op een pond of 9 schat.
Woensdag 22 januari, ik wordt eerst gezien door een verpleegkundige en die meet een verhoogde bloeddruk verder vind ik haar niet interessant, bij het afscheid zegt ze nog misschien tot van het weekend, dan heb ik dienst op de afdeling. De gyn slaat spijkers met koppen, hij leest de brief van de vlos, zegt "dat is duidelijk, hebben jullie al een dag in gedachten' We zeggen dat we niet op vrijdag willen beginnen omdat Mike dan jarig is. 'Morgen dan' uuh ja doe maar. Hij pakt de telefoon en plant ons in voor donderdag...
De rest van de dag voel ik mij een beetje alsof ik een herhaling op tv ben. Ik heb dit al eens eerder gehad, weten dat je snel gaat bevallen. Ik rommel wat in huis maar er komt niet echt iets uit mijn handen, OUD is een betere afleiding
Zo af en toe voel ik iets dat lijkt op een aanloop naar weeën. We proberen om vroeg naar bed te gaan maar stiekum wordt het toch een uur of elf voor ik in bed lig en voor ik slaap is het nog later.

Donderdag 22 januari 5.30 gaat de wekker, we kleden ons aan en ik bel om 6 uurde afdeling of er plek is. Mijn kamer is klaar, ik mag komen.
6.35 afdeling verloskunde, een andere kamer dan waar Emma is geboren maar het doet vertrouwd aan. Ik doe een plas, trek wat comfortabels aan en ga op het bed zitten. Ik wordt aangesloten op de ctg. Goede hartslag van Onsje maar geen wee te zien.

7.00 De arts assistent komt binnen en legt uit wat er gaat gebeuren. Ik blijk anderhalve centimeter ontsluiting te hebben. lang niet genoeg om de vliezen te breken dus wordt er alleen gel ingebracht.
De gel doet wel wat want ik heb wat vervelende krampjes maar meer dan een keer diep zuchten hoef ik niet. Ondertussen kan ik nog met gemak verder haken aan een muts voor Emma.
We zijn blij dat we de tv hebben laten aansluiten want we vervelen ons dood.

Om 1 uur komt de (nieuwe dienst) arts assistent weer. 2 cm, dat schiet niet op. Er wordt besloten om de natuur verder nog even zijn beloop te laten. Ik ga nog eens onder de douche om te zien of dat wat helpt- niks hoor-
Tegen 4uur komt er weer iemand langs. Het schiet allemaal niet op.
Het eten komt, witlof, als ik iets niet lekker vind! Toch eet ik het braaf op.

Na het eten zakt de activiteit van mijn buik helemaal in. We kijken De Mol en maken ons op voor de nacht. Ik vraag om een ander bed en ik mag zonder ctg slapen. Zoals te verwachten slapen we belabberd maar dat komt niet door de weeën.

Om half zeven ben ik wakker en ga douchen. Om zeven uur komt de arts assistent om te toucheren. Drie centimeter, de vliezen worden gebroken en ik wordt aangesloten op een infuus. Mijn ontbijt kan ik nog rustig opeten tussen wat lichte weeën door. Al vrij snel worden ze heftiger en volgen sneller op elkaar. Ik ga naast het bed staan wiegen om ze op te vangen en nog wat later leg ik mijn armen om de nek van Mike heen en hang een beetje aan hem tijdens een wee.

Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Zo af en toe ontsnapt er wat vruchtwater, we zijn nog wel zo helder om een celstofmatje op de grond te leggen. We kijken veelnaar de monitor, Mike kan aan de nummertjes zien of er een wee aankomt en soms is hij met mij vastpakken dan dat ik iets voel. Het maakt het af en toe draaglijker omdat ik kan zien hoe sterk de wee was die ik net heb weggepuft.

Om half een zit ik er doorheen, ik heb veel pijnen kan de weeën steeds moeilijker weg en ik ben zo moe dat ik zit te duizelen tussen de weeën door. Ik vraag het de verpleegkundige die komt kijken, ze heeft door dat we nu écht bezig zijn en gaat overleggen met de arts assistent. Die komt en toucheert, 5 centimeter. Dat is teveel om nog veilig een ruggenprik te zetten. Hoewel ik in mijn bevalplan had aangegeven geen pethidine te willen kies ik er nu toch voor. Vlak voor een wee vraagt ze hoe zwaar ik ben, ik puf en als de wee weg is komt heel droog mijn gewicht uit mijn mond rollen.

Inmiddels is het half twee en de verpleegster komt de prik brengen. Een verlaagde dosis omdat ik al zo ver ben én ik het liever niet wilde. Het infuus gaat ook omhoog en dat merk ik snel. Heftige weeën die vrij snel na elkaar komen.

Twee uur, ik hou het niet meer. In plaats van netjes puffen sis ik aan het einde van een wee tussen mijn tanden, half persend half puffend. De verpleegster steekt haar hoofd om de hoek en gaat snel weer weg om de arts assistent te halen. Die was al onderweg om te komen kijken hoe het met de pijnstilling gaat.

Dan gaat alles héél snel. De twee dames zijn binnen en ik heb persdrang. Er worden schorten aangetrokken en geroepen dat ik moet zuchten. Het bed wordt omgebouwd. Ik hang met één been in een beugel en ik voel dat het hoofdje staat. Andere been ook in een beugel en ik mag persen.
Drie keer persen later ligt Ruben op mijn buik.

Het is 14.22, de uitdrijving heeft 2 minuten geduurt.

Zie een zoon! *

Hoe snel het ging, zo rustig gaat het nu. Ik leg Ruben aan en wordt gehecht. Als er wat foto’s zijn gemaakt belt Mike naar mijn moeder of ze Emma komt brengen.
Anderhalf uur na de geboorte van Ruben heb ik mijn rijkdom bij elkaar. Mijn mooie meisje komt bij mij op bed zitten en bewondert mijn zoon, haar broertje! En even later liggen ze ook nog samen bij me te drinken.

Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!

_{*Ruben betekent: zie een zoon}

Mooi verhaal, Jelief! Grappig hoe het op het eind dan opeens zo snel kan gaan.

Leuk om nu het complete plaatje te zien Jelief
Kun je er een beetje goed op terug kijken? Omdat het toch al met al vrij lang geduurd heeft?

Mooooi, Jelief!

quote:

Op zaterdag 31 januari 2009 23:25 schreef Jelief het volgende:


Als staan niet prettig meer is ga ik op de rand van het bed zitten en Mike zit op een kruk voor mij zodat ik aan hem kan hangen,bij elke wee geeft hij wat druk op mijn rug met zijn handen. Ik hou zo ontzettend veel van mijn man, en zeg hem dat we een goed team zijn. We zijn helemaal op elkaar ingespeeld.

Herkenbaar ook. Tijdens mijn bevallingen was mijn man zo'n baken van rust en vertrouwen, ik heb het geen enkele keer gehad dat ik hem niet kon verdragen. Zijn handen op mijn lijf, zijn grapjes tussendoor; 't is dat ik te druk was met bevallen anders werd ik iedere keer ter plekke opnieuw verliefd.

quote:

Het is goed zo, ik ben klaar, compleet, dit is later als ik groot ben!

Grappig, dat je dat zo schrijft. Ik kan me soms verwonderen over dat het nu idd later als ik groot ben is. Dan zit ik me af te vragen of het wel echt is allemaal. Ben ik echt al groot genoeg om 4 kinderen te hebben? Ben ik echt een van die moeders op het schoolplein? Die vrouwen daar zien er allemaal uit als verantwoordelijke moeders. Zover ben ik toch nog helemaal niet?

Mooi Jelief!

Lovechild, dat heb ik ook nog steeds:ben ik echt moeder van 2 kinderen? Ik? Moeder? HUH?

Nu dan ook maar ons bevallingsverhaal... een heel verhaal.....

Woensdag 21 januari hebben we de middag in het ziekenhuis doorgebracht omdat ik de baby erg rustig in mn buik vond en ik de avond ervoor een zware migraine-aanval heb gehad. Uit de echo bleek dat de baby erg groot zou zijn en de gynaecoloog dacht dat het verstandig was om maar eens actief te gaan beginnen om de baby geboren te laten worden. Omdat er die dag geen plek was in de verloskamers werd er afgesproken dat we donderdag 22 januari om 12:00 uur moesten komen. Die ochtend moesten we wel standby staan omdat we misschien gebeld konden worden om te komen. We zijn niet gebeld, dus om 12:00 uur hebben we ons gemeld bij de verloskamers...

Omdat mijn baarmoedermond nog steeds niet gerijpt was (was nog steeds vingerhoedje), hebben ze om 12:15 uur een propessveter aangebracht. Deze veter zorgt ervoor dat de baarmoedermond rijpt en een bijwerking kan zijn dat je of weeen krijgt of dat je vliezen breken. In de loop van de middag begon ik wel wat weeen te krijgen.. zowel in mn buik als in mn rug. Ik moest de hele middag wel aan de CTG blijven. Omdat het nog niet duidelijk was of ik naar de kraamafdeling gebracht zou worden of in de verloskamer zou blijven, mocht Twan even met mn ouders op visite komen, zij zijn rond 18:00 uur gekomen en ong. 1,5 uur geweest.

Om 20:30 uur had ik al flinke weeen en toen de gynaecoloog voelde, was mn baarmoedermond nog steeds niet gerijpt. De vraag was toen nog steeds: in de verloskamer blijven of toch naar de kraamafdeling... omdat de weeen toch steeds regelmatiger werden en het erop leek dat ik toch in de verloskamer zou blijven, heb ik gevraagd of Peace mocht blijven slapen... dat vond ik wel zo'n prettig gevoel. Dat was geen probleem, ze konden zo een bed bijplaatsen, Peace is toen even naar huis gegaan en heeft zn slaapspullen opgehaald. 's Avonds begonnen de weeen om de minuut te komen en ben ik de slijmprop verloren.

Rond 00:00/00:30 uur heeft de gyn weer gevoeld en toen had ik 1 cm, max. 2 cm ontsluiting!! Het begin was er. Omdat de weeen al behoorlijk heftig waren, het niet echt opschoot en het evt. nog zou gaan gebeuren dat ik de volgende morgen actief met infuus ingeleid zou worden kreeg ik een shot pethadine (soort morfine dat verdooft) in mn bil. Daarop werd ik voor mn gevoel helemaal high en ben lekker gaan liggen om te slapen met Peace in een bed naast me. Ik werd echter steeds wakker omdat ik moest plassen en op een gegeven moment waren de weeen te heftig. Dit was ong. 1,5 tot 2 uur later. Ik had toen ong. 4 cm ontsluiting. Daarna is het allemaal heel snel gegaan en heb ik het allemaal een beetje in een roes meegemaakt. Ik weet nog dat ze een katheder hebben geplaatst om de blaas te legen, daarna ging het allemaal heel erg snel. Ik hoorde nog dat ze zeiden dat ik 6 cm ontsluiting had en heel snel daarna hoorde ik ineens dat ik volledige ontsluiting had. De weeen waren inmiddels verschrikkelijk pijnlijk en continue. De verpleegster en Peace hebben me toen goed bijgestaand om de weeen op te vangen en weg te puffen. Om 02:55 uur zijn de vliezen gebroken en bleek dat Lennon in het vruchtwater had gepoept. Ze hebben toen nog het vruchtwater gespoeld met een infuus. Kort daarna kreeg ik al het gevoel dat ik moest persen, ik moest echter even wachten totdat ze alles klaar hadden gelegd, ze hadden het namelijk niet meer zo snel verwacht. En toen na 5 persweeen is Lennon om 03:25 uur geboren. Een gezonde jongen, beetje blauw van het persen en de turbobevalling. Bloedsuiker is geprikt en was goed: 3.2. Het was zwaar maar toch weer een overweldigend supergevoel.... De gyn en verpleegster die ons hebben bijgestaan, waren super!! De verloskundigen zeiden later ook dat we geen beter duo hadden kunnen hebben. Het leuke ook is dat deze gyn de inseminatie bij ons had gedaan, heel bijzonder.

Na een lekkere douche, een beschuit met muisjes en Peace die Lennon zijn eerste flesje heeft gegeven, werd ik naar de kraamafdeling gebracht. Zo rond kwart over 5 is Peace toen naar huis gegaan om nog even te slapen en zou ik 's morgens om 10 uur opgehaald worden.

Omdat we nog moesten wachten op de uitslag van het bloedonderzoek van Lennon ivm mijn rhesusfactor zou Lennon nog even in het ziekenhuis een flesje krijgen, bij het tempen bleek echter dat zijn temp 36.2 was.. te laag dus. De verpleegster heeft toen de assistent-kinderarts erbij geroepen en na onderzoek bleek Lennon helemaal gezond te zijn maar we mochten niet naar huis ivm de lage temp. Lennon moest eerst een paar keer een goede temp hebben. We waren toen dus erg teleurgesteld en ging Peace alleen weer naar huis.. waar inmiddels alles was versierd en iedereen vol spanning op ons zaten te wachten. In de loop van de dag ging het echter allemaal erg goed en hadden we goede hoop dat we de volgende morgen naar huis mochten.

's morgens bleek bij het tempen echter dat mijn temp te hoog was, 38.3, de gyn vertrouwde het niet en wilde zekerheidshalve wat onderzoeken laten doen (urine en bloed), 's middags was mn temp 38.6 en werd me meegedeeld dat we daarom niet naar huis mochten. Inmiddels was de assistent-kinderarts langs geweest en hadden we groen licht gekregen wat Lennon betreft om naar huis te gaan. Dat we nu niet naar huis mochten ivm mijn temp was toch wel weer een teleurstelling, mede ook omdat ik me ontzettend goed voelde en nergens last van had... 's avonds werd me gezegd dat de ontstekingswaarden in mn bloed rustig waren en als ik de volgende morgen een normale temp had, we naar huis mochten. Die nacht heeft de verpleegster Lennon meegenomen zodat ik de nacht door kon slapen en bijkomen van de koorts. De volgende ochtend was mn temp 36.9 dus goed, echter moest er toch weer bloed geprikt worden omdat de ontstekingswaarden in mn bloed toch verhoogd waren... als ze aan het dalen waren, mocht ik naar huis, zo niet dan moest er overleg worden met de gyn. Echter, ik had al besloten dat ik naar huis zou gaan en zat ook helemaal klaar. Gelukkig kwam om 10:15 uur het groene licht: de ontstekingswaarden waren aan het dalen, dus we mochten naar huis. We waren dus uiteindelijk op zondag 25 januari om 10:50 uur thuis... eindelijk!!!! Twan vond het ook weer erg fijn dat we thuis waren, hij heeft een paar dagen bij opa en oma geslapen en is supertrots op zn broertje.

Jeetje Diaan, we lopen wel aardig paralel met langzaam starten en dan ineens heel snel. En naar huis willen maar nog niet mogen...

Mrien ik kijk er goed op terug, het is gegaan zoals ik wilde. En daarmee bedoel ik niet tot op de minuut gepland zeg maar. Er is naar mij geluisterd en ik heb goed duidelijk kunnen maken wat ik wel en niet wilde (er werd me op vrijdagochtend gevraagd of de co ook even mocht toucheren NEE! )
Ik ben mijzelf niet verloren in de pijn en ik heb een helder beeld van het moment dat Ruben van uit -naar op mijn buik kwam (jeumig wat een groot 'zaakje' )

Fijn Jelief!

Jammer dat je niet gelijk naar huis mocht Diaan! Verder klinkt het als een fijne bevalling

Donderdag 22 januari nog 's avonds bij mijn schoonouders wezen eten, overdag nog druk geweest. 's Avonds gingen we naar bed, met nog geen idee wat ons te wachten stond.

Om 2 uur werd ik wakker met een natte onderbroek. Oh sh*t, dacht ik: Dit is het. Naar de WC, ja hoor, ik voelde het zo in de WC druppelen.
Rustig blijven, rustig blijven...

Vruchtwater opgevangen, het was mooi helder. Ik heb toen gebeld naar het ziekenhuis en daar zeiden ze dat ik moest afwachten of de weeën begonnen.
Weer terug naar bed en inderdaad, niet veel later begonnen de weeën. Ik heb dit even aangekeken en gelukkig bleef ik er aardig rustig onder. Om 4.00 uur kwamen de weeën toch wel regelmatig. Weer gebeld naar het ziekenhuis en nu mochten we komen.
Toen heb ik pas mijn vriend wakker gemaakt, die geloofde mij eerst niet eens Toen ik vertelde dat het nu echt begonnen was, zijn we gegaan.
Om 5 uur waren we in het ziekenhuis.
Om 8 uur werd ik voor het eerst getoucheerd, ik had pas 2 cm ontsluiting. Dat was wel even een tegenvaller. Op de CTG was te zien dat ik wel regelmatige en sterke weeën had.

Ik ben daar nog onder de douche geweest, dat was wel heel erg fijn.
Om 12 uur kon ik het al niet meer zo goed volhouden. Ik werd weer getoucheerd en had nu wel 3 centimeter !
Toen heb ik wel een traantje gelaten..
Het infuus werd aangesloten en ik kreeg 2 weeën per 5 min. Dit was echt, echt heel erg naar, wat een pijn zeg!
Na een uur gingen ze weer kijken, en die arts assistent zei alleen maar: "idem"
Ooh ik kon wel janken!! Het was helemaal niets opgeschoten.
Toen moest ik beslissen of ik een ruggenprik wilde en hoewel ik er eerst angst voor had, wilde ik nu niets liever! Het kon mij niet snel genoeg gebeuren.
De weeën waren niet meer te houden, ik wist niet dat een mens zoveel pijn kon hebben! Voordat ik de prik had, was het ook weer een uur later. Ik kreeg ook een catheter, dit vond ik ook erg pijnlijk.
De baby kreeg electrodes op haar hoofd (weer een ander bij mij naar binnen).
Toen de prik begon te werken, kon ik eindelijk bijkomen. Wat een verademing! Fantastisch!
Om 15.00 uur had ik al volledige ontsluiting! Ik dacht: nu duurt het niet lang meer.... FOUT.
De ruggenprik werd weer uitgezet, maar ik kreeg geen persweeën. Wel heel veel nare, pijnlijke andere weeën.
Ik begon de moed nu echt te verliezen, maar ondanks dat vond iedereen toch dat ik heel flink en zo rustig was
Ik dacht echt dat er geen einde aan deze nachtmerrie zou komen, inmiddels hadden al 6 verschillenden mij getoucheerd.
Toen kwam mijn redder om 18.00 uur: de gynaecoloog kwam binnen en die zei: ga maar eens op de je zij liggen.
En daar waren de persweeën!
Ik moest er nog een paar wegzuchten en toen op mijn rug gaan liggen. Waren ze weer weg! Dus weer op mijn zij... en toen ging het heel snel. Ik moest weer op mijn rug en mijn benen vastpakken, kin op de borst en persen!
Jeeemig wat een pijn deed dat ook weer. Na 10 minuten was Roos geboren!
Ik durfde niet te kijken, ze lag op mijn buik en iedereen zei: kijk dan! Ze is om 18.26 uur geboren.
Wat was ik blij dat het erop zat. Maar het zat er nog niet op.. De placenta moest er nog uit, ze wilden mij weer een katheter inbrengen, omdat ik gehecht moest worden in de OK. Iemand kon nog net Roos wegpakken, omdat ik die zowat wou fijnknijpen van de pijn. Toen kwam de gyn. weer en zei dat ik gewoon daar gehecht kon worden. Weer pijn...
Maar gelukkig heb ik het nu achter de rug en hebben we een heerlijke, lieve, mooie dochter!

jelief, wat zeg je dat mooi: dit is later als ik groot ben

dat gevoel herken ik helemaal !

Op 21 oktober jl. om 4.30 uur werd ik wakker van pijn in mijn buik, ik had de laatste dagen al vaker voorweeën gehad dus ik dacht dat het vanzelf wel weg zou trekken. Al snel bleek dat ze om de vier minuten kwamen en mijn vriend wilde heel graag de verloskundige bellen maar dat mocht niet van mij. Om 6.30 uur besloot ie mijn moeder te bellen omdat ik beslist niet wilde dat de verloskundige zou komen (ik was namelijk erg bang voor het toucheren alsof dat het ergste was wat er ging gebeuren). Mijn moeder zei dat ie toch de verloskundige moest bellen ongeacht wat ik zei.
Omstreeks 7 uur kwam de vk en ik had 'al' 2 cm ontsluiting, het toucheren vond ik vreselijk maar ik was op zich blij met het nieuws. Ze ging weg en zei dat er om 11 uur haar collega zou langskomen om te kijken hoe het ging. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik moest overgeven, ik was ontzettend misselijk en ik trok die weeën heel slecht omdat ik geen tijd had om op adem te komen.
Om 11 uur kwam de andere vk en ik zat al tegen het plafond van de pijn. Toen ze zei dat ik nog steeds op 2 cm zat dacht ik echt dat ik dit niet zou overleven Ze zei dat ik het beste naar het ziekenhuis kon om daar een ruggenprik te krijgen tegen de pijn.
In het ziekenhuis aangekomen had men ernstig veel overtuigingskracht nodig om mij er van te overtuigen dat die prik beter voor mij was omdat ik in blinde paniek was van de sterkte van die weeën. En laat ik nou net een paar dagen ervoor een programma hebben gezien waarin iemand verlamd was geraakt door een foute ruggenprik dus ik durfde helemaal niet meer. Mijn vriend en de anesthesist hebben een tijdlang op me in gepraat en omstreeks 13.30 uur hadden ze me zover dat ik die prik wel wilde. Ik vond de prik niet geheel pijnloos maar wat een verschil met daarvoor! Ik kon een beetje bijkomen en heb zelfs nog een kop koffie gedronken en bouillon (wat een combi trouwens )
De weeën werden daarna nog heviger dat ik ze eigenlijk door de verdoving heen voelde dus de dosis werd verhoogd. Om 17 uur zat ik rond de 9 cm ontsluiting en toen werd de ruggeprik uitgezet (ik wist niet eens dat dit ook een soort van infuus was!) Ik voelde een enorme druk daar beneden en de gynaecoloog zei dat ik moest persen, maar ik wilde niks meer. Volgens mij was ik echt de vervelendste patient ever Ik ging met iedereen in discussie en werkte totaal niet meer mee. Tot een verpleegkundige zei; "Je hebt wel energie om in discussie te gaan maar niet om te persen?" toen voelde ik me wel een beetje lullig. Op een gegeven moment zag ik weer iemand anders met een schaal aankomen met een grote spuit en een schaarachtig attribuut, toen dacht ik Oh nee ze gaan me inknippen dus ik perste drie keer en toen was ze dr om 18.04. Ik dacht altijd wat smerig zo'n kind gelijk op je buik zonder dat ze het hebben schoongemaakt maar ik was zó blij en opgelucht dat ik haar met beide handen aanpakte.
Ook al had ik de bevalling geroepen dat ik niet meer kon, niet meer wilde en of ze in godsnaam dat kind uit me wilden snijden ben ik eigenlijk enorm trots dat ik het op de natuurlijke weg heb gedaan. Vraag me niet hoe, maar het is me gelukt! En als ik het kan dan kan iedereen het

^{Het vervelendste aan de bevalling vond ik voornamelijk zoals Shaienne hierboven zegt dat er tig mensen aan je onderkant zitten (begrijpelijk maar toch erg vervelend) éven een catheter, éven een electrode erop, éven een sneetje in de baby dr hoofd maken, electrode wéér losgeschoten dus opnieuw pfffff op gegeven moment had ik het écht gehad!
Oh ja en mocht ik ooooooooooit nog voor een tweede willen gaan dan zal ik niet zo eigenwijs doen en toch maar naar zwangerschapscursus gaan wellicht wel handig in mjin geval} ]

[ Bericht 3% gewijzigd door geppie op 05-02-2009 01:14:59 ]

Schopje

Is er de afgelopen 61 dagen helemaal niemand van FOK OUD bevallen??

Ik twijfelde een beetje of ik mijn bevallingsverhaal hier moest plaatsen. Ik ben echt veel meer een lurker dan een poster, niemand kent mij verder, maar ik heb wel heel veel geleerd en gelezen hier. Het voelt een beetje bloot, maar toch: mijn bevallingsverhaal. In een spoiler, want lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door Jore op 07-04-2009 21:46:22 ]

Wat een mooi bevallingsverhaal Jore, echt heel mooi beschreven

wat een mooi verhaal! Zo mooi geschreven ook.

Mooi geschreven Jore!!

Jore....
Ademloos heb ik je bevallingsverhaal gelezen!
Prachtig! Prachtig geschreven, maar ook een prachtige belevenis. Jouw verhaal zou in een boek voor zwangeren moeten!
Je vertelt zo mooi met emotie, maar zonder dramatiek. De heftigheid van een bevalling weet je heel goed te raken. Pfieuw!

_{Met excuses aan de dames voor Jore, wier verhalen vast ook indrukwekkend zijn, maar waar niet/nauwelijks op is gereageerd. Jammer, want het voelt (tenminste, dat ervaarde ik zelf zo) heel kwetsbaar om over zo'n intieme gebeurtenis te schrijven.}

quote:

Op dinsdag 13 januari 2009 10:44 schreef TearSong het volgende:

Niet dat het nu veel uitmaakt want het ding kwam er gewoon goed uit en alles ging goed. Alleen zo'n opmerking over ziekenhuispersoneel dat onderling bijhoudt wie het snelste de placenta eruit krijgt, dat vond ik toch wel vreemd.

Toevallig lees ik deze quote.
Shockerend vind ik!
Bij mijn bevalling hadden 'ze' een weddenschap afgesloten over hoeveel mijn kind zou wegen.
Terwijl ik nota bene nét had aangegeven dat ik me vreselijk zorgen maakte over de grootte van het hoofdje, of het wel zou passen _{Niet dus...}
Ik vind dit soort praktijken erg ongepast.

Wat een snelle bevallingen allemaal zeg. Ik was ook zo'n snelle, met 3 uur 21 minuten volgens mijn papieren. En het had nog sneller gekund als ik geen weeen had hoeven wegpuffen omdat Annicka het een beetje moeilijk had. Ow, en omdat ik anders zonder vk erbij bevallen was, dat ook nog...

Ik zal ook mijn bevallingsverhaal posten, maar dat doe ik morgen, denk ik. Het is nu bedtijd...

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 21:30 schreef Jore het volgende:
Ik twijfelde een beetje of ik mijn bevallingsverhaal hier moest plaatsen. Ik ben echt veel meer een lurker dan een poster, niemand kent mij verder, maar ik heb wel heel veel geleerd en gelezen hier. Het voelt een beetje bloot, maar toch: mijn bevallingsverhaal. In een spoiler, want lang.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Mooi verhaal!


En dus toch weer pannenkoeken he

Wauw Jore wat een verschrikkelijk mooi verhaal.

Jore, wat een mooi verhaal, en zo prachtig beschreven! Inderdaad boek-waardig!

Ben ik nu de enige die het verhaal van Jore niet kan lezen?

Heb je op dat stipje links naast "spoiler" geklikt? Dan komt het verhaal tevoorschijn..

Erg mooi geschreven Jore, heb het in 1 adem gelezen

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 23:49 schreef Troel het volgende:

[..]

Mooi verhaal!


En dus toch weer pannenkoeken he

Ik zat precies hetzelfde te denken!

Prachtig verhaal idd

Jore...wauw...ik moet een traantje wegpinken...

Wow.... Jore !!!!

quote:

Op woensdag 8 april 2009 18:57 schreef Lovechild het volgende:
Jore...wauw...ik moet een traantje wegpinken...

dat dus

Jore, wat mooi omschreven. Zit hier lekker met tranen in mijn ogen op het werk

Wat een lieve reacties, bedankt iedereen!

Jore ik word helemaal emo van je verhaal!
Hardstikke mooi...!!


Bedenk me meteen dat mijn verhaal nog steeds niet af is...wil me niet helemaal lukken.

*schopje* en hinthint

Ik heb al wat verhalen gelezen hier, en (gelukkig) is mijn verhaal daarbij vergeleken saai. Ik was de avond van tevoren nog bij mijn ouders geweest, want de volgende dag was mijn vader jarig. Ik zei nog dat ik niet wilde dat ik op zijn verjaardag zou bevallen omdat dit me zo onpraktisch lijkt, twee mensen jarig op dezelfde datum. Ik ging om een uurtje of half 12 naar bed ofzo, en voelde 10 over 12 een lichte steek in mijn buik. Ik dacht dat dit wellicht mijn darmen waren ofzo, ik was immers nog niet uitgerekend(dat was namelijk 3 dagen later), en ze zeggen toch altijd dat de eerste vaak pas na de uitgerekende datum komt?

Dus ik ben gaan slapen, maar werd na een uurtje weer wakker en besloot maar naar de wc te gaan. Ik had namelijk nog steeds last van mijn buik en hoopte eventuele rotzooi kwijt te kunnen raken. Helaas gaf dat geen verlichting. Nog een uur later was wel duidelijk dat het toch echt begonnen was. Wat zat ik te balen zeg...

Ik ben om een uur of half drie onder de douche gedoken, want liggend de weeen opvangen ging niet, en de wc was ook geen succes, was ook nog over mijn nek gegaan, dus misschien ging het in de douche wél goed. Mijn man hielp me en hield de tijden bij. Op het moment dat er een wee was, richtte hij de straal op mijn buik, was het pauze dan warmde hij met de straal mijn ledematen op.

Na drie kwartier zei mijn man dat het hem erg heftig leek te zijn, en of het niet verstandig was de vk te bellen? Ik zei dat de regel was: 'bellen als je twee uur lang om de 5 minuten een wee van een minuut hebt. Dus eigenlijk mochten we nog niet bellen, want ik had pas 3 kwartier lang weeen om de 2 a 3 minuten. We spraken af dat we zouden wachten tot het een uur had geduurd. Ikke paar minuten later: Bel de vk maar, want volgens mij heb ik persweeen...

Ik ben de douche uitgegaan en ben op het bed gaan liggen, terwijl mijn man de vk belde. Dat was om 4:10, en om 4:32 liet ik hem nog een keer bellen dat ze echt moest opschieten want ik hield het nauwelijks meer. Tijdens dat belletje ging ik nogmaals over mijn nek. De vk kwam 5 minuten na het laatste belletje binnen en toen ze me toucheerde was ik wel een beetje bang dat ze op dat moment zou zeggen: 'Geweldig meid, al 2 cm ontsluiting! Ik kom over een uurtje of 10 wel weer terug, DOEI! ' Maar ik had al volledige ontsluiting! Maar ik moest nog wel wat weeen wegpuffen, want eerst moest alles nog klaargezet worden en de kraamzorg was er ook nog niet, dus moest mijn man dat allemaal doen.

De baby had het wel een beetje moeilijk allemaal, dus voor ik echt los kon gaan(ik mocht wel een beetje meepersen, maar wel rustig aan) moest ik eerst nog een wee wegzuchten om de baby wat meer lucht te geven. Daarna heb ik nog twee keer een wee gehad, en waren we om 5:21 de ouders van een dochter: Annicka.

De reactie van mijn zusje trouwens toen ik haar belde: (vol ongeloof)Neeeee? Ikke: Jaaaaa... (Ik belde redelijk vroeg, dus dan voel je de bui al hangen natuurlijk...)

Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.

Oeh het werkt! Yay!

Mooi verhaal DolleMina. Ik ben zelf een dag na mijn opa's verjaardag uitgerekend, en eigenlijk hoop ik dat ons mannetje een dagje te vroeg komt. Zou een mooi eerbetoon zijn in mijn ogen. Ik durf te wedden dat jouw vader ook ontzettend trots is op zijn kleindochter!

Mooi verhaal DolleMina. Dat ging wel snel joh, hoor je idd niet vaak bij een eerste kindje. Heftig hoor.

Ik had me nog verre gehouden van bevallingsverhalen. Vandaag zag ik het topic staan en heel aarzelend klikte ik op de laatste post. Wilde ik hier echt wel lezen? Niet gewoon nog struisvogel spelen?
De reacties op het verhaal van Jore zijn allemaal positief. Geen gruwelverhaal, kennelijk, dus ik besluit dat ik toch iig een verhaal kan lezen.

Jore, wat schitterend geschreven. Tranen in mijn ogen, zo mooi. Ik weet niet of ik nog andere verhalen wil lezen. Dit verhaal is mooi en eerlijk. Dit wil ik onthouden zo in de laatste weken richting de eindstreep.

Ah, wat lief . Bedankt. En en en het is echt zo bijzonder, ik hoop dat jij dat ook zo gaat voelen en ervaren

ik heb gister ook voor het eerst hier gelezen en was helemaal onder de indruk van het verhaal van Jore.
Zelfs een beetje geemotioneerd...
en dat heb ik toch normaal niet zomaar...

Mooi beschreven DolleMina wat een fijn voorspoedig verhaal zo. Dat geeft moed
je eigen eigenwijsje, wie wil dat nou niet

Ik heb de bevalling zelf eigenlijk helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs de tijd afgelezen waarop ze geboren was. Kind rolt eruit, ik kijk snel op de klok, en zeg: vijf uur eenentwintig.

Waar je al niet mee bezig bent als je net moeder bent geworden...
Wist op dat moment nog niet eens of het een jongen of een meisje was...

quote:

Op zondag 24 mei 2009 01:06 schreef DolleMina het volgende:
Ik heb de bevalling zelf eigenlijk helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb zelfs de tijd afgelezen waarop ze geboren was. Kind rolt eruit, ik kijk snel op de klok, en zeg: vijf uur eenentwintig.

Waar je al niet mee bezig bent als je net moeder bent geworden...
Wist op dat moment nog niet eens of het een jongen of een meisje was...