Bevallingsverhalen deel 8

Jore.. ook hier tranen en herkenning...dat liefdevol afdrogen en je zo over geven aan anderen...

quote:

Op donderdag 21 mei 2009 19:49 schreef DolleMina het volgende:
Maar mijn dochter is dus op de verjaardag van haar opa geboren, eigenwijsje.

Dat ben ik ook! Alleen was mijn opa al jaren overleden. Moet een extra bijzondere/heftige dag zijn geweest voor mijn moeder.

Leuk om alle verhalen hier te lezen. Kan ik een beetje lezen over wat mij over een paar jaar te wachten kan staan.

Jorre wat mooi geschreven

Jore, wat een prachtig verhaal. De rust, al die details, ik vind het prachtig en heeeel herkenbaar. Als ik het lees 'voel' ik mijn eigen bevallingen. Ik vind het fijn dat je het met ons wilde delen.

Wat een verhalen
Vind het echt ontzettend mooi om te lezen

Mijn bevallingsverhaal. (jaja het heeft even geduurd ). Joep is 7 mei 2009 geboren.

Het is dinsdag 5 mei. Bevrijdingsdag. Oscar heeft wat vrienden over de vloer om samen spelletjes te doen op de playstation. Ik ben op dat moment 36 weken zwanger. Ik heb last van een te hoge bloeddruk en moet verplicht rusten, dat vind ik op deze dag helemaal niet erg, want het is me beneden te druk. Bijna de hele dag lig ik boven op bed te rusten. Om 22.30 gaat het bezoek weg en ga ik nog even naar beneden om met Oscar te kletsen. Om 23.30 gaan we samen naar boven en lekker slapen.

Ik word wakker. Het is al licht en ik kijk op de klok. Precies 07.00 uur. Hhmm, nog even denk ik en ik draai me om. Dan voel ik ineens tijdens het omdraaien iets vochtigs tussen mijn benen. Wat? Word ik nu incontinent? Ik voel tussen mijn benen, het is inderdaad wat vochtig, ik ruik eraan. Het ruikt niet echt naar urine. Zou het vruchtwater zijn? Dat kan toch niet denk ik, het is pas mijn 3e dag verlof! Ik blijf nog even in bed liggen en maak mezelf wijs dat het echt geen vruchtwater is. Om 07.30 verlies ik weer wat vocht. Ik besluit om op te staan en naar de wc te gaan, misschien moet ik plassen. Als ik opsta verlies ik verder geen vocht. Zie je wel, denk ik, loos alarm. Ik loop naar beneden en drink een glas water in de keuken. Langs mijn benen voel ik een warme straal vocht lopen. Gelijk ga ik door naar de wc, daar doe ik een plas, veeg af en het toiletpapiertje is slijmerig. Ik ruik eraan. Het ruikt zoet. Dit word het ziekenhuis bellen, maar eerst Oscar wakker maken.

Om 07.35 kruip ik terug in bed. Voorzicht zeg: “Oscar? Ik zou maar even gaan douchen”. Hoezo? Vraagt hij. “Nou, of ik word incontinent of mijn vliezen zijn gebroken”. Oscar staat meteen naast het bed en vraagt of ik het ziekenhuis al gebeld heb. Nee, nog niet gedaan, ik wacht even tot hij gedouchte heeft, fris mezelf wat op en bel het ziekenhuis. Het is ondertussen 08.00 en ik moet gelijk komen zeggen ze. Maar ik heb honger en wie weet hoe lang dat allemaal daar gaat duren, dus zet ik koffie en eet nog een eierkoek en een appel. Ondertussen bedenken Oscar en ik hoe we naar het ziekenhuis gaan, aangezien we geen auto hebben. Taxi bellen? Nee, dan moeten we lang wachten en als ik moet blijven dan is Oscar weer zo afhankelijk van die taxi. Zus bellen? Nee, dadelijk is er niets aan de hand en dan denkt de hele familie dat ik al ligt te bevallen. Fiets? Nou zelf fietsen niet, maar achterop moet wel lukken. Het is maar 5 minuten fietsen. De vluchttas mee, beestjes vaarwel gekust en daar gaan we.

In het ziekenhuis wordt eerst een ctg gemaakt. Oscar en ik vinden dit apart, waarom kijk je niet eerst wat voor een vocht ik verlies? Maar goed. Om 08.40 komt de verloskundige kijken. Ze ruikt aan mijn maandverband en zegt meteen: Ja, vruchtwater. Ze laat de coassistent ruiken aan het maandverband (mooi leermoment voor je zegt ze erbij) en vraagt dan aan Oscar of hij ook even wil ruiken. Oscar laat dit graag aan zich voorbij gaan. Ze komt meteen ter zake. Ik moet in het ziekenhuis blijven. Of ik nog steeds vaginaal wil bevallen? (ter info: mijn baby ligt in onvolkomen stuit). Ja, ik wil nog steeds vaginaal bevallen. Plan van aanpak is volgens de verloskundige als volgt: Er worden geen weeën opgewekt omdat het een stuitligging is, het is dus afwachten of de weeën nu zelf op gang komen. Dit moet binnen 48 uur, anders wordt het toch een keizersnee. Ik word opgenomen en we verhuizen naar de afdeling waar ik zal verblijven. Het is ondertussen 10.30 uur. Oscar gaat snel naar huis om boodschappen te doen, want wellicht is onze zoon er morgen en als we dan thuis komen zijn er nog een aantal dingen die we nodig hebben (dekentje voor zijn kinderwagen en wieg, thermometer). Ik blijf alleen achter. Het voelt nog een beetje als een droom. Dit kan toch niet allemaal echt gebeuren? Ik ben toch pas 30 mei uitgerekend en heb nog zoveel te doen, kleertjes die ik moet wassen. Om 13.00 komt mijn moeder op bezoek. Zij heeft mijn zus en schoonzus gebeld, mijn zus komt om 14.00 langs en s’avonds om 19.00 uur mijn schoonzus ook. Oscar is tegen 21.00 weer terug bij mij. Ik grap nog tegen hem: “zul je zien, mijn weeën beginnen als iedereen weg is, want dan kan ik ontspannen”. Iets voor half elf gaat Oscar naar huis en om 22.30 krijg ik een wee. Ik probeer wat tv te kijken, het duurt ruim een half uur tot de volgende wee komt, niets aan de hand dus. Aangezien ik best moe ben wil ik wat gaan slapen, als ik net ben ingedommeld komt de volgende wee, halverwege de wee word ik wakker van de pijn. Het is dan 23.30 uur. Weer neem ik me voor wat te gaan slapen, maar rust is me niet gegund. Zodra ik even weg dommel komt er een volgende wee. Ze komen nu ongeveer om de 20 minuten. Het is ondertussen bijna 00.30 en ik besluit om maar wakker te blijven en de weeën weg te puffen, want wakker worden van de pijn is niet echt plezierig. Zo ben ik tot 05.00 bezig. Eerst twijfel ik of ik Oscar zal bellen of sms-en of niet, dan besluit ik eerst de verpleegster te roepen en kijken wat zij zegt. Ze geeft aan dat ze een ctg gaan maken. Om 05.30 is de ctg klaar en ze besluiten om me naar de verloskamer te rijden. Aangezien mijn vliezen gebroken zijn willen ze met hun vingers toucheren, maar kijken ze met een eendenbek. Geen uitsluiting. Wel weeën, dus ze houden me in de verloskamer. De weeën komen nu onregelmatig, maar soms wel snel achter elkaar: 2 minuten, 5 minuten, 9 minuten, 2 minuten, 3 minuten. Ik puf ze allemaal weg en vind toch dat het best zeer doet. Ik mag niet staan, alleen liggen en daar baal ik van als een stekker. Mijn bovenbenen verkrampen helemaal bij elke wee. Ik vind het prettig om mijn benen helemaal te strekken en vast te zetten tegen het eind van het bed bij een wee. Zo houd ik het vol. Om 07.00 besluit ik om Oscar een sms te sturen. Hij is om 07.30 in het ziekenhuis. De verpleging biedt ons ontbijt aan. Ik kan geen eten zien, ruiken of er zelfs aan denken, dan wil ik overgeven. Oscar vindt dat ik iets moet eten om krachten op te doen voor de bevalling en staat met een beschuitje voor mijn neus. Ik wil dat beschuitje echt niet. Op goed bedoelt aandringen van Oscar neem ik een hap, die er net zo hard weer uit komt! Een hoop gal geef ik over. Ik voel me moe en beroerd. De weeën nemen weer af. Ze komen nu om de 10 minuten en omdat mijn kindje in een stuit ligt krijg ik niets om het op te wekken. Er wordt om 09.30 weer een ctg gemaakt. Deze bevestigd inderdaad dat het allemaal weer aan het afzakken is. Oscar en ik balen. De gynaecoloog geeft aan dat ik terug ga naar de zaal, ze kunnen me niet in de verloskamer houden. Het is nu afwachten of het doorzet. Om 11.30 ben ik weer terug op de zaal. Oscar zit naast mijn bed, hij is een tijdschrift aan het lezen. Ondertussen puf ik de ene wee na de andere weg. Ik ben het liggen in bed meer dan zat, ik wil staan of zitten, ik weet niet wat ik precies wil, maar ik wil uit het bed! Oscar heeft een stoel geregeld zodat ik onder de douche kan zitten. Hij helpt me naar de douche, zet hem aan en mij er onder op de stoel, maar weeën zitten weg puffen vind ik helemaal vreselijk. Het warme water doet me goed. Ik kijk naar mijn man die in de deur opening staat en ik zie aan hem dat hij eigenlijk ook niet zo goed weet wat hij moet doen. Ik wil wel even onder de douche blijven, maar niet zitten. Ik hang een beetje aan de douchestang en probeer de weeën zo goed mogelijk weg te puffen en ineens besef ik: mijn kind wil eruit, het komt eraan! Ik heb persweeën! Als ik dat tegen Oscar zeg is hij al weg om een verpleegster te halen. Wederom wordt er weer eerst een ctg gemaakt. Dit keer is het maar een korte, een minuutje of 10 en ze besluiten weer om me naar de verloskamer te rijden. Deze keer toucheren de assistent wel met haar vingers, ze vertelt dat ik 7 centimeter ontsluiting heb. Eigenlijk schrik hier een beetje van, dat is wel al veel. Het is dan 13.15. Ik begin te tellen in mijn hoofd, nog 3 uurtjes te gaan ongeveer, dus om 16.15 is onze zoon er! Oscar helpt me mee met de persweeën tegen houden. Zijn hulp heb ik nu echt nodig met deze persdrang. Ik wil zo graag persen, maar het mag nog niet en ik moet alles wegpuffen. Ik heb mijn ogen gesloten en concentreer me op zijn ademhaling. De gynaecoloog zelf komt erbij, hij toucheert en geeft dat ik mag beginnen te persen. Ik ben hier eigenlijk een beetje van in de war, dat is snel! Het is 13.30. Oscar vraagt of hij bedoelt dat ik op het eind van kort jakje (ademhaling om een perswee weg te puffen) een beetje mee mag persen. De gynaecoloog geeft aan van niet, maar gewoon volledig persen. Er wordt in razend tempo een infuus ingebracht om te zorgen dat de weeën nu wel blijven komen en niet afzwakken. Flinke hap lucht nemen zegt de gynaecoloog en persen maar. Hij legt uit hoe ik bij de volgende wee mijn benen op mag trekken en vast houden. Ik heb mijn ogen nog steeds dicht en luister naar zijn stem. De wee komt eraan, ik trek mijn benen op, neem een flinke hap lucht en pers met alles wat ik kan. Ik voel dat ik niet helemaal naar de juiste richting pers, de gynaecoloog heeft dit ook in de gaten en ik voel ineens zijn vingers en hij zegt dat ik zijn vingers eruit moet persen. Dit geeft me een richting en ik neem weer een flinke hap lucht. Oscar heeft mijn hand vast. Aan de andere kant staat de coassistent en zij heeft ook mijn hand vast. Ik voel dat ik uit aan het persen ben. Ik denk nergens bij na, het enige wat ik hoor is de stem van de gynaecoloog en Oscar. Bij iedere wee moedigen ze me aan. Ik voel dat mijn zoon eruit komt, ik voel ineens zijn hoofd eruit getrokken worden en mijn zoon ligt op mijn buik. Ik had verwacht dat ik tranen met tuiten zou huilen, maar ik ben alleen maar heel gelukkig. Ik noem meteen zijn naam: “Joep, daar ben je dan eindelijk!”. Het is dan 13.56. Ik kus hem en hij huilt heel erg hard. Ik houd hem vast en heb het gevoel dat ik hem niet meer los wil laten. Dan gaat alles veel te snel voor mij. Er is een kinderarts, ze nemen Joep weer mee, Oscar gaat met Joep mee. Ik zie ze bij een tafel staan en ze kijken naar Joep, die vreselijk ligt te huilen. Ik wil hem bij me en wil hem troosten. Er wordt verteld dat Joep wat aan de kleine en lichte kant is, de kinderarts neemt hem even mee en Oscar gaat ook mee. Ik blijf achter in de verloskamer met de assistent gynaecoloog. Ik voel me intens gelukkig, mijn kind is geboren. Ik vind hem prachtig en ik voel me geweldig.

Mijn placenta moet nog geboren worden. Er wordt op mijn buik gedrukt en zachtjes aan de navelstreng getrokken. Ik voel mijn placenta naar buiten glijden. Ze laten hem aan mij zien, het huisje van mijn kindje. Gelijk geeft de gynaecoloog aan dat er bloedstolsels op mijn placenta zitten die er zeker niet horen te zitten. Hij heeft dit nog nooit zo gezien. Ook de assistent niet. Hij vertelt dat hij dit laat opsturen om te onderzoeken. De gynaecoloog neemt hierna afscheid van mij.

De assistent gynaecoloog legt uit dat er een preventieve knip is gezet. Dit gebeurd altijd bij een stuitligging en ik moet gehecht worden. Ze geeft een prik met verdoving en legt alles uit wat ze doet. Ik voel niets en luister naar haar stem en ben ondertussen alleen maar ongeduldig, want ik wil naar mijn zoon. Als ze klaar is helpt de verloskundige me onder de douche. Het gaat allemaal goed. Ik kan zelf prima staan en ik voel me goed. Na de douche mag ik terug in bed en zodra Oscar weer in de verloskamer is, dan mag ik naar de afdeling toe waar Joep is. Ik voel echt werkelijk hoe mijn hart vol spanning klopt.
Na een kwartier is Oscar terug. We gaan naar Joep toe. Hij ligt op de neonaten afdeling. Een verpleegkundige daar legt gelijk uit waar alle draadjes en slangetjes voor dienen. Het is niet zo erg als het eruit ziet. Hij is wat klein en heeft een hele blauwe kont door de bevalling en moet even wat bijkomen. Ze houden zijn hartslag en ademhaling in de gaten en hij heeft een infuus met suikeroplossing om wat op krachten te komen. Ik ben zo trots als wat. Het is dan 15.30. We blijven even bij Joep en ik zit op mijn knieën op mijn bed om foto’s van hem te maken. Om 17.00 vraagt de verpleegkundige of ik Joep even aan wil leggen om te kijken of hij wil eten. Ik merk dan zelf dat ik al 34 uur wakker ben en ongeveer 24 uur geleden voor het laatst gegeten heb. Ik vraag of ik eerst even wat mag eten en drinken. Tuurlijk mag dat, het eten staat al klaar en we spreken af dat ik na het meteen terug kom om Joep aan te leggen. Ik word naar mijn kamer gereden. Tijdens het eten belt Oscar met zijn moeder en ik de mijne. Tijdens dit gesprek met mijn moeder krijg ik ineens een vreselijke pijnscheut in mijn bil, en nog een, en nog een. Ik vertel mijn moeder dat ik pijn heb en dat ik even niet meer kan praten en verbreek de verbinding. Het is een perswee, ik weet het zeker. Ik zeg tegen Oscar dat ik nog een kind ga baren, zo voelt het. Ik gil, het doet zeer. Het gaat niet weg. Na een kwartier haalt Oscar er een verpleegster bij. Het zijn waarschijnlijk naweeën. Dat duurt even, maar gaat wel over. Gewoon wegpuffen is het advies. Oscar en ik gaan weer aan de slag met de kort jakje ademhaling. Het is ondertussen 18.00 uur. Ik krijg geen rust tussen deze weeën door. Het lijkt wel een wee van een uur. Ik voel dat ik wil persen, maar ik durf niet, want ik ben bang dat ik de hechtingen los pers. Ik gil, ik schreeuw, ik zie de verslagenheid in de ogen van Oscar. Ik weet niet hoe ik moet liggen, ik heb pijn, ik wil dit niet, wat is dit? Oscar roept weer de verpleegster. Zij vindt dan toch ook dat dit niet helemaal normaal is en geeft aan dat ze de gynaecoloog gaat vragen om te komen kijken. Het is dan 19.30. Oscar en ik proberen zo goed als het gaat alles weg te puffen. Het doet pijn. Ik wil naar Joep, maar besef ook dat ik daar niet kan gaan gillen en schreeuwen. Ik weet niet hoe ik het gedaan heb, maar Oscar rijdt me naar Joep en daar ben ik een kwartier geweest en ik heb alles in kunnen houden. Geen gegil of geschreeuw. Ik heb Joep vast gehouden en hem geknuffeld. Als ik merk dat het niet meer gaat vraag ik of Oscar me weer terug rijdt. Eenmaal op mijn kamer gil en schreeuw ik weer verder. Om 20.50 komt de gynaecoloog die me gehecht heeft. Ze kijkt of de hechtingen wel goed zitten en dat zitten ze. Zij geeft aan dat haar dienst er op zit en ze vindt het erg vervelend, maar ze draagt me over aan een andere gynaecoloog en die komt er zo aan. Oscar en ik puffen, ik schreeuw. Waar blijft die gynaecoloog toch? Ik vind het niet om uit te houden, dit is 100 keer erger dan mijn bevalling! Om 21.30 komt de gynaecoloog. Ze kijkt en geeft aan dat ze een hematoom ziet, een grote blauwe plek en die is gevuld met bloed en die zorgt ervoor dat ik wil persen en zo’n pijn heb. IK moet geopereerd worden, vanavond nog. Ze gaat de OK in orde laten maken. Ze vertrekt. Even later komt de verpleegster, zij verteld ons dat er pas om 23.30 plek is op de OK. Ik moet dus nog 2 uurtjes wachten. De verpleegster geeft aan dat ze me wel een klein beetje morfine mag geven om die 2 uur door te komen. Ik smeek haar haast om het meteen te geven. Daarna is alles een roes… ik heb geen pijn, ik voel me moe. In de verte hoor ik Oscar met de verpleegster praten. Eerst wil hij blijven, dan besluit hij te gaan. Ik voel zijn hand op mijn hoofd en zijn lippen op mijn wang. Ik hoor onze hond blaffen. Mijn kat ligt bij me te slapen, ik voel hij met zijn pootjes mijn been masseert. Ik hoor de stem van de verpleegster, ze is lief en praat zacht en zegt dat alles goed komt. Ik word naar de OK gereden, ik kom langzaam een beetje bij uit deze rare slaap. Er wordt een ruggenprik gegeven. Er wordt nog gegrapt: “U hebt zeker een zoon gekregen?! Uw bed ligt vol blauwe muisjes!”. Ik kijk naar mijn bed en inderdaad, een hoop blauwe muisjes in mijn bed. De gynaecoloog legt uit wat ze gaat doen. Er zijn wel 6 mensen in de OK aanwezig. Er is één man en die let mij begrijp ik. Hij controleert telkens mijn bloeddruk en hartslag en schijnt met een lichtje zo nu en dan in mijn ogen. Hij is aan het begin nog vrij stil. Ik kijk op de klok, het is het 00.10. Ik hoor de gynaecoloog praten, ze legt aan iemand uit wat ze doet. Dan hoor ik haar zeggen: “Ik weet niet waar het bloeden precies vandaan komt, ik krijg het niet gestopt”. Er moeten zakken bloed besteld worden. De gynaecoloog geeft aan dat ze er een andere gynaecoloog bij wil. Ter Haar moet worden opgepiept. Het is nu 00.45. Er wordt weer gebeld om te vragen waar het bloed blijft wat besteld is. Ik voel me er niets gerust onder. Ik voel me moe, maar durf mijn ogen niet te sluiten. Ik voel me slap en hoor iemand zeggen: “Haar bloeddruk daalt”. De meneer die alles in de gaten houdt begint tegen me te kletsen. Hoe was mijn bevalling? Hoe heet mijn zoon? Op wie lijkt hij? Ik vertel hem dat ik bang ben. Hij zegt dat ze alles onder controle hebben en dat er niets is om bang voor te zijn. Hij maakt grapjes en stelt me gerust. Het bloed komt binnen. Het wordt aan mijn infuus gehangen. Het stelt me gerust dat het bloed er nu is. Mijn benen beginnen te trillen. Ik voel hoe er iemand binnen in mij ergens aan het duwen is. Het doet geen pijn. Ik vertel dit tegen de meneer. Hij bevestigd dit en zegt dat mijn verdoving aan het uitwerken is. Het duurt allemaal wat langer dan ze hadden verwacht. Hij zegt dat hij me in slaap kan maken en dan krijg ik er niets meer van mee. Dit durf ik niet. Ik wil wakker blijven. Zolang ik geen pijn heb mag dit. Ik krijg wel via het infuus iets om het trillen van mijn benen tegen te gaan. Ik heb het koud. Ik krijg van de meneer een deken over mijn bovenlichaam. Er wordt iets in mijn gepropt. Ik vraag wat ze doen. De gynaecoloog legt uit dat ze geen draine durven aan te leggen omdat ik veel bloed heb verloren. Ze doen er nu watten in en geven me een bloedstollend middel en verwachten dat zo het bloeden vanzelf zal stoppen. Ik voel geen pijn meer. Ik voel dat de druk er vanaf is. Ik kan mijn tenen weer bewegen als ze de laatste watten erin duwen. Ik huil. Ik ben zo blij dat die pijn over is. Ze zijn klaar. Het is 01.45. Ik word de OK uitgereden. Het is stil, er is niemand meer, iedereen is weg. De meneer blijft even met mij wachten tot ze me komen halen. Hij zegt dat alles goed is gegaan. Hij verteld over zijn kinderen. Als ik wordt gehaald bedank ik hem. Ze rijden me naar een andere afdeling dan waar Joep is, want ze willen me nog even extra onder controle houden. Er komt een nieuwe verpleegster. Zij verteld wat ze deze komende nacht allemaal gaat doen. Ze komt ieder uur en dan controleert ze mijn bloeddruk, hartslag en temperatuur. Ik krijg wat te drinken van haar en ik mag een pijnstiller. Deze wil ik niet. Vanuit het bed bel ik Oscar, het is 02.00 uur. Ik hoor dat hij sliep. Ik hou het kort. Alles is goed gegaan, ik ben weer op afdeling 2. Tot morgen. Ik hou van je.

Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.

wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?

Marlies, ik moet er van huilen... _{en ik heb niet eens kinderen}

quote:

Op zondag 31 mei 2009 10:55 schreef Stout het volgende:
wow....wat een verhaal zeg ! Gefeliciteerd met Joep ! Mooie bevalling maar daarna... Hoe is het afgelopen ? ben je weer een beetje op de been nu ?

Helemaal! Ik heb mijn volledige kraamtijd nog in het ziekenhuis gelegen. Dat lijkt heel ellendig, maar Joep moest ook even blijven, dus klinkt stom.. maar achteraf gezien ben ik blij dat ik die hematoom heb gekregen, anders had ik naar huis gemoeten en Joep nog niet. En nu zijn we allebei thuis en dan vergeet je echt gelijk hoe ellendig je soms gevoeld hebt.

Jeej zeg seilram, ik zit hier helemaal te huilen ervan... Wat een heftig verhaal zeg!

Marlies, wat een verhaal en ervaring zeg! Hier ook een traantje!

Jemig Marlies, de tranen lopen over mn wangen. Wat een verhaal! Gelukkig dat het nu zo goed met je gaat maar wat heftig zeg.

Jeetje seilram, wat een bevalling en vooral alles daarna. Ook ik moet huilen van je verhaal. Fijn dat je weer op de been bent.

Poeh Seilram, wat een belevenis
Lijkt me heel naar om zo'n pijn te hebben na de bevalling terwijl je niks liever wil dan bij je pasgeboren kindje zijn... Maar je lijkt heel dapper geweest te zijn, heel knap vind ik!
Heb je nog iets gehoord over je placenta trouwens?

jeejtje marlies wat heftig, gelukkig gaat het goed met jullie

Oh Marlies, wat een heftig verhaal zeg. Maar aan de andere kant ook fijn om te horen hoe goed je behandeld werd in het ziekenhuis, en hoe je tijdens de operatie ook continue iemand bij je had om je gerust te stellen.

Jeetje Seilram, wat een mooi verhaal (van hoe je geschreven hebt, het deel na de geboorte was natuurlijk minder prettig voor je). Ik moest er van huilen

Ook ik zit te huilen van je verhaal Seilram. Wat heftig zeg, maar ook zo mooi!

Mijn god.... ik moet wel even slikken van zo'n verhaal zeg!
Ze hebben wel goed voor je gezorgd, gelukkig. Meid, wat een ervaring

seilram

Ik heb het met ingehouden adem zitten lezen, Seilram! Met een traan van opluchting bij het mooie eind van je bijzondere verhaal...

quote:

Op zondag 31 mei 2009 10:36 schreef seilram het volgende:
Om 08.15 wordt ik wakker. Oscar zit naast mijn bed een boekje te lezen. Ik lach. We hebben een zoon. Een gezonde zoon. Ik ben gelukkig. Ik voel mezelf vol liefde. Voor mijn kind en mijn man.

Aaaaah .
Wat een ellende zeg.
Maar wat heb je het prachtig en aangrijpend omschreven.

Jeetje seilram! Wat een verhaal, en wat eng zeg, dat ok gebeuren.

Ik moest wel even grinniken om dat samen op de fiets naar het ziekenhuis.

Seilram, wat een verhaal. Heel mooi beschreven.

BE, dat was ook erg gezellig zo samen op de fiets hihi en onze buurvrouw zag ons vertrekken.
Dat OK gebeuren was ook zeker niet prettig, maar gelukkig allemaal goed afgelopen. Vanmiddag weer lekker gewandeld! Ik kan niet wachten tot Joep groot genoeg is om lekker een stukje te fietsen met zijn moeder

Wat een verhaal Seilram! Goed dat je weer op de been bent nu!

Ik heb na mijn eerste bevalling ook een hematoom gekregen. Verschrikkelijk is dat hè! Dat is 10 keer erger dan bevallen, vind ik. Zo ontzettend veel pijn dat dat doet.
Bij mij hebben ze niet moeten opereren. Het is vanzelf 'opgelost'.
Ik had veel schrik dat ik bij mijn andere bevallingen hetzelfde zou meemaken, maar gelukkig is het bij die ene keer gebleven.

Genieten nu, van je mannetje!!

Seilram, misschien een wat vreemde vraag hoor, maar waarom is je man steeds naar huis gegaan>? Zelfs toen je geopereerd werd aan dat stolsel en zoveel bloed verloor, is hij naar huis gegaan om te gaan slapen? Ik snap dat eigenlijk niet? Ik zou van zn leven niet kunnen slapen als mijn vrouw dusdanig veel pijn heeft dat ze het uitschreeuwt en gelijk geopereerd moet worden?

Inderdaad om te gaan slapen. Hij kon op dat moment ook heel weinig voor mij betekenen en door die morfine was ik helemaal van de wereld (toen had ik ook geen pijn meer hoor). Bovendien (dat is ook de reden waarom ik hem pas om 7 uur die ochtend had gesmst dat ik weeën had...) heb ik liever iemand die is uitgerust bij me, want ik ben al moe en half aanwezig, dus wil ik graag iemand die wel alart is en mij later nog eens kan vertellen wat de artsen nu precies allemaal gezegd hebben.

tvp ben druk bezig een uitgebreid verslag te typen maar tja ik kom tijd te kort

Herkenbaar hoor Seilram . Ik heb mijn man toendertijd ook een paar keer naar huis gestuurd, en toen ik al volop lag te bevallen van mijn oudste dacht ik nog "Jeuh, het is nog zo vroeg, en wie weet hoe lang dit nog gaat duren (wist ik veel ), laat hem nog maar even slapen".

Uiteindelijk was het de gyn die zei dat als ik hem nu niet belde , hij het ging doen, want het kind kwam er toch echt aan
Achteraf had ik gelijk, ik heb K om 6 uur gebeld, om 11 uur was Freek er. Ik had nog tijd genoeg dus

Bevallen deed ik echt alleen, ondanks alle leuke voorbereidingen die we ons bedacht hadden. Bij nr twee ging het nl niet anders.
Mijn (toen nog man) "mocht" van mij niet anders als op een krukje zitten en bij iedere wee (die we ooit zo goed geoefend hadden op de overigens leuke yoga, icl weeendans), wilde ie mij helpen puffen. Ik kon alleen nog maar uitbrengen: "Hou. Je .Kop. Pfffft."

Volledig in mezelf gekeerd, iedereen die maar in de buurt kwam kon een grauw krijgen. Mijn man ook.

Na het verhaal van Jore en door het toch dichterbij komen van de bevalling, kan ik me niet inhouden om sommige verhalen te lezen. Ik pik ze er wel zorgvuldig uit: de verhalen waarop alleen positief wordt gereageerd en waar geen nare dingen in de replies staan. Stukje zelfbehoud, of is het struisvogelpolitiek?

seilram, ik vind jouw verhaal ook erg mooi, hoewel toch heftig.
Sugar had gisteren een linkje gepost nar haar verhaal en ook dat heb ik met tranen in mijn ogen gelezen. Zo mooi
Dat van beefcake stond op diezelfde pagina, ook een verhaal dat ik niet zonder tranen kon lezen.

Hebben jullie in de aanloop naar de eerste bevalling veel verhalen gelezen? Ook de erg heftige? Of juist niet?

quote:

Op zondag 7 juni 2009 11:27 schreef miss_sly het volgende:

Hebben jullie in de aanloop naar de eerste bevalling veel verhalen gelezen? Ook de erg heftige? Of juist niet?

Ik heb alles gelezen. Ik was ook totaal niet nerveus voor de bevalling. Ik was vooral gefixeerd op de borstvoeding, ik wilde per se dat de borstvoeding ging lukken. De bevalling was van 'later zorg'.

haha, grappig dat je dat zo ondergeschikt vond, terwijl het toch een noodzakelijk iets is om aan die borstvoeding te komen

Ik denk dat borstvoeding prima gaat lukken. Ik ga naar een cursus, ik informeer mezelf, probeer het niet te onderschatten, en denk dat het met al die zaken samen (en eventueel een lactatiekundige) prima gaat lukken.

Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:27 schreef miss_sly het volgende:
haha, grappig dat je dat zo ondergeschikt vond, terwijl het toch een noodzakelijk iets is om aan die borstvoeding te komen

Ik denk dat borstvoeding prima gaat lukken. Ik ga naar een cursus, ik informeer mezelf, probeer het niet te onderschatten, en denk dat het met al die zaken samen (en eventueel een lactatiekundige) prima gaat lukken.

Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

ik hoor (eh, lees vooral dus ) dat veel vrouwen die uitdrijvingsfase veel minder erg vinden dan de laatste centimeters van de ontsluitingsfase. Omdat je dan eindelijk zelf wat kunt doen.
Geen idee hoe ik er tegen die tijd over denk maar het klinkt wel logisch ergens vind k.

Ik lees ook alle verhalen. Geen idee waarom. Aan de ene kant gewoon omdat ik het heel bijzonder vind om zoiets intiems te mogen lezen _{beelden erbij a la "De Bevalling" hoeft dan weer niet van mij} , maar aan de andere kant ook om voor mezelf een beeld te vormen van hoe het kan gaan. Ik denk zelf, als ik mezelf een beetje kan inschatten dat als ik alleen de positieve verhalen zou lezen dat ik erg zou schrikken als er bij mij een kunstverlossing aan te pas zou moeten komen, soort van heu daar had ik nie op gerekend. Het lezen van ook de drama verhalen geeft wat rust. Het komt wel goed, zelfs de nachtmerrie-bevalling-dames hebben nu mooie kindjes en functioneren nog. Dat idee.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:27 schreef miss_sly het volgende:
Die bevalling echter Op de zwangerschapscursus hebben ze me inmiddels wel warm gekregen voor de ontsluitingsfase, maar de uitdrijvingsfase (het woord alleen al, moet telkens aan de Excorsist denken) staat me nog erg tegen.

Hier een heerlijke uitdrijvingsfase

Die weeen van de ontsluiting kwamen zo vlot op elkaar dat ik niet goed op adem kon komen. En dus moeite had om daar goed doorheen te komen.
Zodra de persweeen kwamen, werd het beter. Die kwamen minder vaak, en mijn lichaam nam het van me over. Er ging gewoon een golf oerkracht van bovenin mijn buik naar beneden. Dat voelde zo bijzonder!
Ok, mijn uitdrijving was niet helemaal natuurlijk (vacuumpomp), maar dat voelde voor mij een stuk prettiger dan die ontsluitingsweeen.

De afdeling kunstverlossingen gaan we bij de zwangerschapscursus nog behandelen en die krijgen we ongetwijfeld ook bij de voorlichting van de vk.
Ik denk dat ik liever de rationele, objectieve zaken over de mogelijke problemen hoor en lees, maar als het om de persoonlijke verhalen gaat van mensen die je toch min of meer kent al is het maar via een forum, dat ik het gewoon lastig en pijnlijk vind te lezen hoe erg het is geweest.

Misschien heb ik een rare kronkel, hoor, dat wil ik niet uitsluiten

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:36 schreef huuphuup het volgende:

[..]

-Knip-

Het lezen van ook de drama verhalen geeft wat rust. Het komt wel goed, zelfs de nachtmerrie-bevalling-dames hebben nu mooie kindjes en functioneren nog. Dat idee.

Dat!

Als zij het kunnen...

quote:

Op zondag 7 juni 2009 12:44 schreef miss_sly het volgende:
De afdeling kunstverlossingen gaan we bij de zwangerschapscursus nog behandelen en die krijgen we ongetwijfeld ook bij de voorlichting van de vk.
Ik denk dat ik liever de rationele, objectieve zaken over de mogelijke problemen hoor en lees, maar als het om de persoonlijke verhalen gaat van mensen die je toch min of meer kent al is het maar via een forum, dat ik het gewoon lastig en pijnlijk vind te lezen hoe erg het is geweest.

Misschien heb ik een rare kronkel, hoor, dat wil ik niet uitsluiten

haha nee hoor geen kronkel, kan me dat wel voorstellen. Het is toch wat minder plastisch en komt wat dichterbij enzo.

Ach, en de vrouw die de cursus geeft heeft me ook warm kunnen maken voor de ontsluitingsfase, dus wie weet krijgt ze me nog wel enthousiast over de uitdrijvingsfase

Volgende week aan de orde, trouwens.

Ik vind het ook wel logisch klinken, Miss_sly

Zelf vond ik de uitdrijvingsfase juist veel prettiger dan de ontsluitingsfase omdat ik toen pas echt het gevoel had dat het zinvolle pijn was, ik voelde de baby zakken en ik zag hoe om me heen alles klaar werd gezet om de baby te ontvangen.
Toen pas besefte ik dat de bevalling eindig was, inplaats van een lange golf van pijn. Het gevoel ook dat je mee mag en kan persen (ik kon ook niet anders, mijn lichaam ging vanzelf persen) was tot op zekere hoogte prettig, ik had het gevoel iets te kunnen doen inplaats van proberen mijn hoofd boven water te houden tijdens de ontsluitingsfase.

Nou, hier iemand die de ontsluitingsfase helemaal prima doorstond en uitdrijving echt compleet vreselijk vond. Wat een pijn!

maar ja, bij de ontsluitingsfase kon ik me concentreren op alles behalve mijn buik, waardoor de pijnsensatie een heel stuk minder wordt, en bij uitdrijving moet je toch echt met je aandacht naar beneden, naar de plek waar het zo'n zeer doet... mss helpt het complete gebrek aan persweeën ook wel... dan moet je jezelf pijn doen, en is het niet je buik die het doet (zoals DF beschrijft), zeg maar.

trouwens, tip voor uitdrijving: washandje lauwwarm water tegen je (hele) onderkant!

Ik merk trouwens dat ik deze keer wel heel nieuwsgierig ben naar de bevalling en hoe dat allemaal zal gaan.

Vorige keer moest ik snel naar het ziekenhuis (nadat ze ontdekten dat mijn vliezen al 5 dagen gebroken waren) en werd alles opgewekt. Ik heb totaal geen persweeen gehad en dat was toch niet makkelijk *understatement* Uiteindelijk kwam Linde met de vacuumpomp, maar dat heb ik juist niet als vreselijk ervaren. Toen gebeurde er na 2 uur voor niks persen eindelijk wat. Ik was wel bang voor de gevolgen van die pomp (vooraf de waarschuwing dat je wel wat uit kon scheuren enzo gehad, maar ik had helemaal niks!)

Ik vond de uitdrijvingsfase een stuk aangenamer dan de ontsluitingsfase omdat je dan eindelijk mag persen. Er komt zo een oergevoel naar boven dat je niet tegen kan houden. Beide keren had ik al persdrang bij 8 cm ontsluiting en dan moet je nog 2 cm weg puffen. Ik heb me beide keren niet echt druk gemaakt over hoe het zou zijn dat bevallen. De eerste keer kan je je er geen voorstelling van maken hoe het zou moeten voelen, de 2e keer weet je bij de eerste wee precies weer hoe het voelde toen je de 1e keer moest bevallen. Ik wist dat het geen pretje was, dat het ongetwijfeld pijn zou gaan doen maar de mate waarin vond ik beide keren verschillend. De eerste keer had ik rugweeen en die vond ik hel, de 2e keer buikweeen en waren gelijk een stuk makkelijker weg te puffen.

Ik vond ook de ontsluitingsweeën het laatste anderhalf uur (te) zwaar en het persen veel minder. Toen kwam ik juist weer op adem zeg maar.

quote:

Op zondag 7 juni 2009 14:08 schreef Stiemie het volgende:
Ik merk trouwens dat ik deze keer wel heel nieuwsgierig ben naar de bevalling en hoe dat allemaal zal gaan.

Hier ook
Heb er op de een of andere manier ook zo'n zin in en ben er de laatste dagen weer erg mee bezig, op een positieve manier. Zo erg als de vorige bevalling kan het immers vast niet meer worden, ik weet nu wat beter wat me te wachten staat en waar de valkuilen (kunnen) liggen.
Enne, een 2e gaat meestal makkelijker, toch????

Trouwens, de taboe's die er bestaan rondom dat hele bevallen, nog steeds! Sommige dingen worden gewoon collectief verzwegen, maar als het jezelf dan overkomt vraag je je af of het wel normaaal is.
Zoals bijvoorbeeld...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ooh kersjes, dat lijkt me vreselijk.
En wat voor mij het grootst bewaarde geheim was: de week na de bevalling... Dat je niet fatsoenlijk naar de wc kan. Daar had ik nooit aan gedacht en vond ik erger dan 2 bevallingen bij elkaar.

Ah, die kende ik dan weer wel. En dan als de dood zijn dat de hechtingen gaan knappen

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:22 schreef Lishe het volgende:
Ooh kersjes, dat lijkt me vreselijk.
En wat voor mij het grootst bewaarde geheim was: de week na de bevalling... Dat je niet fatsoenlijk naar de wc kan. Daar had ik nooit aan gedacht en vond ik erger dan 2 bevallingen bij elkaar.

Dat had ik ook graag wel van te voren willen weten..na de lactulose was het de dagen erna een ramp

Ik vind zelfs nu nog niezen echt heel erg dan lijkt het wel of mijn wond op mijn buik open wil scheuren, een golf van pijn schiet dan door je heen, verder deze ronde weinig klachten gehad alleen ben ik dat vloeien wel beu.... het loopt nu op het einde maar zonder inlegkruisje kan ik nog niet

en eerlijk is eerlijk de ontsluitingsfase ging beiden keren zo snel dat ik geen tijd had om over pijn na te denken laat staan iets te kunnen zeggen of te kunnen kotsen of what so ever.

Ben ik heel raar als ik een overzichtje zou willen maken met linkjes naar de verhalen, zoals bij het estafettetopic?
*tijd over heeft*

Ik heb in het begin heb ik ook een aantal bevallingsverhalen gelezen, ik hoop zo een realistische kijk te krijgen op wat er allemaal zoal kan gebeuren tijdens een bevalling. Ik vertrouw jullie verhalen wat dat betreft meer dan de boekjes uit de bieb...

Ai Marlieske, dat lijkt me echt een naar gevoel... Zo'n keizersnede is natuurlijk niet niks, ik heb het idee dat veel mensen toch niet beseffen dat het een behoorlijk zware buikoperatie is.

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Ca.ra, dat is laatst ook al eens geopperd. Zie: De historie en handige linkjes.
Wij mods vonden dit voldoende: De historie en handige linkjes.

sorry ben er al achter Bookmarks

nee dat kan niet...
Kijk eens gewoon in Ouder(s)
't Topic staat daar bovenaan, die raak je echt niet kwijt

Thnx tja het zullen nog wel de verweekte hersendelen zijn

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

O_o

Ik heb al wel eens in dit topiczitten meelezen/lurken, maar tot nu toe nog niet echt iets durven posten.. Kersjes, wat betekent 'alle gevolgen van dien'?

Ik ben als de dood voor de bevalling en ben er de laatste week wel weer ff mee bezig geweest.. Het is voor mij zelfs jarenlang de reden geweest om geen kinderen te willen, maar mijn biologische wekker heeft het van me gewonnen.. Ik weet niet zo goed of ik dit neer moet zetten want jullie vinden me vast een raar mens, maar ik heb een vaginistisch verleden en dat betekent voor mij dat ik soms nog steeds 'op slot sla' als ik bang ben of gestressed, en ja, dat maakt me weer heel bang voor de bevalling ook.. Het idee van toucheren bijvoorbeeld, en gewoon sowieso.. Hoe zou ik reageren wanneer ik daar na zoveel jaar weer pijn ervaar, en dan ook zo hevig? Mijn VK weet ervan hoor, en ik ga alle mogelijke vormen van pijnbestrijding paraat laten houden, maar toch..

Wil de dames met hun verhalen hier wel erg bedanken, ik vind ze allemaal erg mooi en helpen me met het idee dat de bevalling ook iets moois kan zijn, een nieuw begin.. Ik moet er meestal ook om huilen, jullie schrijven het mooi En dan ga ik nu nog even een potje janken

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Hmm, die had ik niet nodig gehad

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

DF

Incantrix
Hopelijk kom je op tijd van je angsten af...
Mss een geruststelling, toucheren duurt meestal maar heel eventjes, en tegen de tijd dat je moet persen ben je toch al zover heen van de hormonenstorm dat dat hopelijk de angst verder ook wegneemt en je goed los kan.

Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

Zou het niet zo zijn dat wanneer je straks weeen hebt en je denkt dat het serieus is en de verloskundige staat aan je bed om te controleren hoe ver je bent dat je je juist dan misschien wel voldoende kan ontspannen of overgeven aan de medische noodzaak?

Ik had bij beide bevallingen mijn darmen al tijdens de ontsluitingsweeen geleegd. Godzijdank want ik moet er niet aan denken hoe zwaar die bevalling was geweest met de hechtingen beneden. Overigens vond ik de napijn van de hechtingen na de 2e knip minder pijnlijk dan tijdens de 1e bevalling. Wat ik juist pijnlijk vond waren de scheurtjes langs mijn schaamlippen van de druk toen het hoofdje stond. Met plassen kon ik wel janken zo'n pijn.

Ik hoop trouwens als ze deze 3e keer weer moeten knippen ze het nu aan de andere kant doen want mijn litteken ziet er niet en is nog altijd gevoelig op sommige momenten.

Incantrix, misschien geen goede vergelijking, maar een korte tijd voordat ik moest bevallen heb ik mijn ribben gekneust/gebroken. Heeeeeel pijnlijk , ik kon bijna niets meer en ik was bang dat ik daar nog wel eens behoorlijk last van zou kunnen krijgen tijdens de bevalling. Maar ik was zo bezig met bevallen dat ik achteraf pas besefte dat ik nergens last van heb gehad.

quote:

Op maandag 8 juni 2009 12:02 schreef Incantrix het volgende:
Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

_{mijn zusje had/heeft er ook last van en zij zag hierdoor ook erg op tegen de bevalling en toucheren enzo, maar ook bij haar is het prima gelukt en heeft ze nergens last van gehad. Bij de 2e had ze er minder last van omdat ze toen al wist dat ze het kon.}

Twijfel twijfel of ik dit wel in het openbaar wil gaan zeggen, maar goed. Wie weet heeft iemand anders er nog wat aan. Komt ie:

Incantrix, ik kan me wel een beetje in je probleem verplaatsen. Ik heb dan wel geen vaginisme, maar wel vroeger 'wat vervelends' meegemaakt waardoor ik bang ben voor mannen en handen, en vooral doktoren.
Het klinkt misschien raar zo, maar ik ben best blij (achteraf) dat ik in het begin van mijn zwangerschap die harde buiken heb gehad. Hiervoor heeft mijn verloskundige ook moeten toucheren om te kijken of de harde buiken iets deden qua verweking/ontsluiting of dat er geen effect was. Voor mij maakte het in dit geval wel uit dat het een vrouw was, maar tochwas het eng. We hebben er in ieder geval over kunnen praten, dat is ook weer een pak van mijn hart.

Het klinkt heel stom, maar overleg anders eens met je verloskundige of je een keer kunt oefenen samen.

Zelf moet ik nog een keer overleggen wat er zou gebeuren als ik overgedragen zou worden van verloskundige naar ziekenhuis. Ik kan me niet voorstellen dat ik dan een vrouwelijke gyneacoloog kan 'eisen', dus daar moet ik nog eens navraag naar doen.

Mooi altij do de verhalen hier te lezen en hoe iedereen het ervaart.

Ikzelf zat er vorige week dus echt flink doorheen. Nadat Anna zich op tijd had aangediend, was ik er 100% van overtuigd dat onze kleine man ook op tijd zou zijn. Het maar niets voelen enzo maakte mij echt heel onzeker en een beetje verdrietig zelfs. Ik wilde zo vreselijk graag!!
Uiteindelijk dus op woensdag 3 juni naar het zkh geweest voor een ctg en echo en gesprek met de gyn. Gelukkig mochten we ons vrijdag 5 juni al melden en zou ik geprimed worden middels pillen. Een proces dat best een paar dagen kon duren, zo zei de gyn.

Op vrijdag 5 juni kwam ik dus met een goed gevulde koffer aan in het zkh en werd ik door verpleger Henk aan de CTG gelegd. De gynaecoloog kwam ook en deed een inwendig onderzoek. Zij constateerde al 2 cm ontsluiting en ik mocht mijn spullen gelijk weer pakken en door naar de verloskamer; ze gingen mijn vliezen breken! "Jullie kindje komt vandaag hoor!", zei Henk en hij liep weg. J. stond mijn spullen bij elkaar te pakken en ik begon te huilen. Vandaag? Echt? Ojee, nou gaat het echt gebeuren!
Met knikkende knieeen liep ik naar de verloskamer. Dat bed, die spullen, dat kinderbedje....alsof ik er net nog geweest was voor de bevalling van Anna. Toen had ik er bijna 20 uur doorgebracht, nu zou ik er mogelijk voor het eind van de dag al weg zijn...

Nou, toen werden om half tien mijn vliezen gebroken en werd de baby aangesloten op de ctg. Het infuus met opwekkers werd aangelegd en gestart. Maar dat vond onze knul niet zo leuk, Zijn hartslag zakte ineen en het infuus moest eraf. Mijn bloeddruk was ook nog maar 110/55, dus ik moest aan het vocht. Gelukkig herstelde alles zich en na een boterham te hebben gegeten ging om half twee het infuus weer aan. Nu vond de baby het helemaal prima en hij ging lekker mee op de weeen die echt steeds heftiger werden. J. vond het ook erg snel gaan en die kwam lekker naast me zitten. Ik heb zijn hand helemaal fijn mogen knijpen . De gyn checkte me nog: 3 cm!

Inmiddels had ik de verpleging gevraagd om een pijnpomp klaar te maken, want tegen 2 uur werd het allemaal wel wat heftig. Om drie uur was de pomp nodig en werd alles klaargemaakt. Mijn neef, anesthesioloog in het zkh kwam nog even kijken en zei dat het een goed plan was dat ik die pomp nam. Hij is nog even gebleven en toen werd de boel aangesloten. Inmiddels had ik weeen die echt niet meer weg te puffen waren.

De verpleegster zei tegen me: puf deze wee nog even weg, dan kan je gaan drukken op je pomp. Ik riep nog: dat gaaat niiiiieeeet meeeeeeeer. En ik had gewoon zo'n enorme persdrang! En 't was even voor vier uur. De gyn ging checken: 9 cm en nog een klein randje!
Ineens ging alles zo snel! Pomp weg, bed ombouwen, de verpleegster kwam binnen - ik dacht nog: hee, die ken ik nog van de vorige keer! - Ik hoorde Johan nog zeggen: komt 'ie nou al? Echt? Jeetje!"
Ik moest dat laatste randje nog wegzuchten, maar het was echt niet te doen hoor!
Eindelijk stond iedereen in positie en mocht ik. Wat een geweld. En dat brandende gevoel! Pijn zou ik het niet willen noemen, maar het stond echt in de fik daar beneden! Het hoofdje stond en na nog 1 keer persen was ie daar! onze Morris! Dat heerlijke warme lijfje op me. Dat warme ruggetje en die billetjes. Dat gefronste voorhoofdje! Alle pijn in een keer weg! En het geluk van een nieuw leventje erbij
De schade was beperkt tot 3 kleine hechtinkjes. En nadat ik lekker had gedouched kwamen mijn ouders, schoonvader en Anna de jongste telg even aanschouwen. Anna vond het overgebleven beschuitje interessanter, maar Morris kreeg toch een dikke kus van d'r.
Wat een mooi einde van een prachtig nieuw begin!

Mooi Memmel!
Heftig, maar wel mooi. En vlot ook! Een onverwacht kadootje dat je gewoon dezelfde dag nog naar huis mocht.

Een mooi bevallingsverhaal terwijl ik het lees voel ik alles weer branden, bah dat was niets. brrr

quote:

Op maandag 8 juni 2009 22:10 schreef Memmel het volgende:
Dat heerlijke warme lijfje op me. Dat warme ruggetje en die billetjes. Dat gefronste voorhoofdje! Alle pijn in een keer weg! En het geluk van een nieuw leventje erbij

Mooi

Incantric en Ca.ra, dat klinkt niet fijn allemaal. Hopelijk zal het allemaal meevallen en zullen jullie weinig last hebben van jullie verleden de komende periode van zwangerschap en bevallen.

Memmel, wat een race bevalling!

Wauw, Memmel, wat is dát snel gegaan! Heftig, maar wel erg mooi En wat fijn dat je neef daar werkt en je even een 'heads up' kon geven over die pijnpomp, al heb je die uiteindelijk niet meer nodig gehad. Ik vind je echt moedig hoor!

Faja, ik denk dat het heel goed mogelijk is, ik ben tenslotte ook niet meer volledig vaginistisch en mijn zwangerschap is op de 'normale' manier verwekt, zeg maar.. Dat scheelt denk ik al heel erg veel, maar een deel van de angst die deze aandoening veroorzaakt zal denk ik wel nooit helemaal weggaan en geeft nu dus ook een soort van basis-angst voor de bevalling. Hopelijk maak ik me druk om niks, maar juist het feit dat die basis-angst er al is is eigenlijk al een vaginistische reactie en als je dat wéét wordt je weer banger, want je weet dat die angst de pijn veroorzaakt en zo verder..

Dollemina, zo krom vind ik die vergelijking denk ik niet, vaginisme wordt getriggerd door angst en jij was ook bang voor een bepaalde pijn. Fijn dat jij er uiteindelijk helemaal geen last van hebt gehad! Ik heb gelukkig wel back-up, degene die mijn vaginisme heeft behandeld staat nog altijd klaar om voor me in de bres te springen wanneer ik iets nodig heb ofzo. Dat is wel een erg fijn idee

Hi Asyniur, dat is fijn voor haar en dat vind ik echt ook knap van haar ik denk dat ik nog vaak aan je zus zal denken, want dit geeft me echt wel hoop! Mag ik vragen of ze pijnbestrijding heeft gebruikt? (En antwoorden hoeft echt niet, vind het echt heel lief dat je dit gepost hebt )

Ca.ra, jij ook ontzettend dank je wel voor je reactie lief van je om tóch te vertellen dat jij ook een angst hebt op dit gebied, ik hoor wel eens mensen zeggen dat er geen taboes meer zijn, maar deze mensen hebben geen gelijk.. Naar dat jij iets mee hebt moeten maken dat nu nog altijd aanwezig genoeg is om jou in de weg te zitten. Het idee van 'oefenen' is wel erg goed idd, dat ga ik binnenkort eens bespreken! Volgens mij ben je bij een medische bevalling wel aangewezen op wie er dienst heeft op dat moment (had het hier al eens met mijn therapeut over gehad toen wij gingen proberen een kind te krijgen) maar ik denk wel dat je het kunt vragen, er zullen op alle momenten toch wel meerdere mensen dienst hebben? In dat geval neem ik wel aan dat het érg toevallig zou zijn als er helemáál geen vrouwen zijn, maar overleggen met je VK lijkt me sowieso een goed plan, misschien heeft zij nog een idee hierover.

Ik vind het eigenlijk ook ergens wel krom dat vrouwen 'met een verleden' zelf een beetje moeten uitzoeken hoe ze kunnen worden geholpen op een voor hen fijne manier, maargoed.

En Kersjes, dank je wel

Incantrix, nu ben ik toch blij dat ik het geplaatst heb.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 08:04 schreef Incantrix het volgende:
Hi Asyniur, dat is fijn voor haar en dat vind ik echt ook knap van haar ik denk dat ik nog vaak aan je zus zal denken, want dit geeft me echt wel hoop! Mag ik vragen of ze pijnbestrijding heeft gebruikt? (En antwoorden hoeft echt niet, vind het echt heel lief dat je dit gepost hebt )

Zij is van de eerste thuis bevallen en de tweede in het ziekenhuis (ivm poep in vruchtwater). Beide keren geen pijnbestrijding gehad.
Ze zei zelf bij de tweede al wat 'makkelijker' te zijn wat betreft het hele toucheren en de bevalling, gewoonweg omdat ze wist dat ze het kon. Zij heeft haar angsten ook besproken met de VK en die heeft hier ook rekening mee gehouden...
Komt wel goed, ook met jou...

quote:

Op maandag 8 juni 2009 22:15 schreef MamsX het volgende:
Een mooi bevallingsverhaal terwijl ik het lees voel ik alles weer branden, bah dat was niets. brrr

Idd

Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je wel ik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier

Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

_{bij de eerste woonde zij 1 hoog zonder lift}

wooow ik heb me een lap tekst maar wilde het zelf ook bewaren dus onder de spoiler dan maar

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je wel ik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier

Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

Over dat bevallen als je op een verdieping woont: dat schijnt dus helemaal niet zo te zijn. Ik heb het er gisteren met mijn vk nog over gehad. Ik wilde dus ook in het ziekenhuis, oa omdat ik in mijn kennissenkring van iemand weet die na de thuisbevalling (notabene met OUd en Nieuw ) door de brandweer uit huis getakeld moest worden omdat ze horizontaal moest blijven ivm bloedverlies. Leek me echt zo gruwelijk. Volgens onze vk is die kans echter echt heel erg klein en is er geen reden om voor een ziekenhuisbevalling te kiezen als daar niet echt een reden voor is. Ze houden er wel rekening mee in de ontsluitingsfase dat je hoog woont en zullen in geval van mogelijke nood misschien wat eerder doorsturen naar het ziekenhuis. That's all

Maar goed, ik begrijp dat jij toch liever niet thuis wilt bevallen?

Memmel, mooi beschreven .

Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)

Pittige bevallig Memmel, en dis heisa na afloop op de kamer hoe bestaat het!

Asyniur en Miss_Sly, ik wist inderdaad niet dat dat kon zeg Maar ik heb eigenlijk sowieso al besloten in het ziekenhuis te willen bevallen, hiero lopen drie katten rond en dat lijkt me niet fijn (ook qua hygiëne enzo) en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis hebben ze een heel goed kraamhotel en dat klinkt me wel goed in de oren Miss_Sly, dat is trouwens ook een heftig verhaal van die kennis! Dat lijkt me echt angstaanjagend om mee te maken, maar het zal inderdaad vast niet vaak voorkomen, anders zouden ze denk ik niet zo happig zijn op thuisbevallingen toch? Maar toch, brrrr..

Marlieske, jémig zeg, je was anders nog behoorlijk opmerkzaam! En wat een ontzettend heftig verhaal, ik kreeg er toch echt een beetje tranen van.. Je bent echt wel heel moedig en ik vind het echt belachelijk wat er nadien allemaal gebeurde met al dat bezoek enzo. Fijn dat het wel wordt opgepakt (of ís opgepakt) en dat arme meiske dat zo moest huilen heeft hopelijk haar gram kunnen halen, want wat is dat een rotopmerking zeg En nu ben je lekker aan het genieten van deze tijd, hoop ik!

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 14:09 schreef fIoortje het volgende:
Memmel, mooi beschreven .

Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)

Ja! Verpleger Henk is ok! Maar dus niet degene die Morris en Anna heeft helpen halen.

Jelief, welke heisa bedoel je? Er was bij mij geen heisa hoor na afloop!

Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...

Memmel, ik denk dat jelief marlieske bedoelt...

quote:

Op donderdag 11 juni 2009 13:15 schreef DaviniaHR het volgende:
Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...

Tja ik was natuurlijk nog maar 36 weken en 6 dagen toen ik me 's nachts melde, van te voren was al duidelijk dat ze geen geplande ks zouden uitvoeren voor de 39 weken... protocol en meer van zulks.
Dus wederom de weeënstorm in gedoken gelukkig is er deze keer snel gehandeld ik moet er niet aan denken wat er was gebeurt als ik voor hetzelfde ziekenhuis had gekozen als toen bij Isa.
(dat ziekenhuis is namelijk al n keer of 3 bij medische missers geweest met dode kindjes omdat ze niet naar de moeder wilden luisteren )

Aha, oke!

Ik vroeg het me gewoon even af, vandaar.

Het is een heel lang verhaal...

Eindelijk was het zo ver, het was dinsdag en ik ging naar de vk om gestript te worden. Zenuwachtig ging ik naar binnen, niet zo goed weten wat ik moest verwachten. Het strippen ging helaas niet echt, omdat mijn baarmoedermond nog helemaal dicht zat. Hij was wel al wat verweekt, dus heeft de vk een beetje gemasseerd, in de hoop daarmee wat op gang te brengen. De volgende dag zou ze me bellen om te kijken of er al wat gebeurde.

Helaas gebeurde er afgezien van een uurtje wat kramp helemaal niks. Toen ze belde en ik haar dat vertelde, ging ze gelijk even contact opnemen met de gyn om te overleggen wat nu te doen, want Erwt moest toch wel eens komen, aangezien hij zo groot was, en mijn bloeddruk de laatste tijd ook echt steeds te hoog was.

Al snel belde ze terug, ik moest gelijk naar het ziekenhuis, om daar te overleggen hoe of wat nu verder. Snel mijn Lief gebeld of hij ook naar het ziekenhuis kon komen, en onderweg gegaan.

In het ziekenhuis moest ik weer aan het CTG apparaat liggen, om te kijken naar de hartslag van de baby, en om te zien of er al wat activiteit in de baarmoeder was kwa weeen. Daarna kwam er een verloskundige, en die heeft ook nog even aan mijn baarmoedermond gevoeld, en kwam toen met het voorstel om morgenochtend naar het ziekenhuis te komen, waar ze me dan zouden primen, en vrijdag dan echt inleiden. Ze legde even kort uit hoe dat ging, en vertelde dat we gelijk in een kraamsuite mochten, zodat Jaap ook gewoon kon blijven slapen. Nou helemaal super dus, en blij maar super zenuwachtig gingen we naar huis. Onze laatste avond met z´n tweetjes.

Nog snel even wat dingen opruimen en klaarleggen enzo, en daarna naar bed. Slapen ging gelukkig best wel. Wel vroeg wakker de volgende ochtend. Zo spannend!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we na even wachten naar onze kamer gebracht. Alleen was dit geen kraamsuite, maar een gewone zaal met 3 bedden. Verbaast vroeg ik waar Jaap dan moest slapen, en toen bleek dat hij helemaal niet mocht blijven slapen, en dat er ook zelfs nog iemand anders op de zaal zou komen te liggen. Jaap moest gewoon om 22 uur naar huis. Tenzij ik natuurlijk al weeen zou hebben, dan mochten we verhuizen naar de kraamsuite. Best wel een teleurstelling dus. Ik zag er erg tegenop om de nacht daar alleen door te brengen, maar ja... het was niet anders.

Eerst moest ik weer aan het CTG apparaat liggen. Beeb was ondertussen blijkbaar gewend aan het apparaat, want terwijl hij er eerdere keren nogal wild van werd, waardoor het meten niet goed ging, bleef hij nu rustig doorslapen, en werd er weer gezegd dat hij te rustig was voor de meting, waardoor ik langer moest blijven liggen.

Na een tijdje kwam er eindelijk een vk met de gel, en werd deze voor de eerste keer ingebracht. Spannend! Zou het wat gaan doen?

Helaas merkte ik er niet veel van. Moest een half uur blijven liggen, en daarna weer aan het apparaat. Daarna mocht ik gelukkig uit bed, en konden we even rondlopen (of waggelen eigenlijk). Lekker om even van die kamer af te zijn.

Toen was het alweer tijd voor de 2e ronde. Eerst weer aan het apparaat, en daarna weer wachten op de vk. Gel had inderdaad nog niks gedaan, dus werd voor de tweede keer ingebracht. Zelfde ritueel weer, half uur blijven liggen, weer aan het apparaat, en daarna weer ff rondloppen. Helaas was er die dag geen tijd meer voor een derde keer gel, omdat het allemaal nogal lang duurde, iedereen was druk. Inmiddels was duidelijk geworden dat dit betekende dat ik morgen dus waarschijnlijk weer zo´n dag zou hebben. Het inleiden, zoals beloofd, ging dus helemaal nog niet door.

Bij het meisje wat tegenover me lag, werkte de gel wel. Was best wel jaloers eigenlijk. Maar ook wel blij, want dat betekende dat ze de volgende dag in elk geval weg zou zijn. Ze kreeg ook nog heel irritant bezoek van een nichtje, die verhalen vertelde over haar bevalling, met een slijmprop zo groot als een tennisbal, en vruchtwater wat eruit spoot, compleet met demonstratie. Irritatie alom.

Om een uur of 11 savonds was het helaas tijd voor Jaap om naar huis te gaan. Een lange nacht met weinig slaap volgde. Compleet met irritante mug die me ook nog lek prikte.

Volgende ochtend om kwart over 8 stond Jaap alweer naast mijn bed. En konden we weer verder met hetzelfde als de dag ervoor. Aan het apparaat liggen, wachten, gel inbrengen en weer wachten en het apparaat. Er was inmiddels wel een vingerkootje ontsluiting, maar dat was nog niet eens een cm. Daarna weer even rondlopen en weer terug aan het apparaat.

Toen kwam dokter Freek. Vond het al niet zo prettig dat het nu een man was die het moest gaan doen, maar goed. Maar jezus, wat deed die vent me zeer zeg! Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben daar. Hij kon er niet goed bij, en het duurde lang. Op een gegeven moment, terwijl ik lag te huilen en te schreeuwen, zei hij dat we anders naar een andere kamer moesten, met een gynaecologenstoel. Ik zei ja, als in, goed idee, dat moeten we doen (meer kwam er even niet uit), maar blijkbaar vond hij toch van niet, want hij stootte nog ff door en kwam tot de conclusie dat er geen ontsluiting was. Erg teleurgesteld, omdat het zelfs het vingerkootje ontsluiting blijkbaar weer weg was, en omdat het gewoon zoveel zeer had gedaan. Hij had wel nog een keer gel ingebracht. De pijn bleef, elke keer krampen, en ik vroeg me af wat Dr. Freek daar binnenin toch stukgemaakt had, dat het zo´n pijn deed.

Later nog even aan een verpleegster gevraagd of ze wist wie de volgende keer zou langskomen voor de gel, ik hoopte dat Dr. Freek al naar huis toe zou zijn. Maar hij was er nog... maar er was ook een andere vk. Dus hopen dat ik die zou krijgen. En gelukkig, er kwam een hele aardige vk, en ze stelde gelijk voor om maar even naar een andere kamer met een gynaecologenstoel te gaan, zodat dat misschien beter zou gaan.

Helaas was het nu ook weer vreselijk pijnlijk, maar ze kon me in elk geval wel uitleggen waarom. Had iets te maken met het hoofdje wat al zo ver was ingedaald en dat ze er dan niet zo goed bij konden. Het bleef niet helemaal hangen, maar er was in elk geval een rede voor. En het goede nieuws was, ik had 1 cm ontsluiting! Dus dat betekende dat ik de volgende dag echt ingeleid zou worden! Hele opluchting dus! Wel vertelde ze dat het breken van de vliezen de volgende dag ook weer net zo pijnlijk zou zijn, maar goed, dat was dan maar zo. Er zou eindelijk wat gaan gebeuren! Ik kon die nacht een slaapmiddel krijgen, en dan zou ik de volgende dag misschien al 2 cm ontsluiting hebben.

Vanaf dat moment begonnen de krampen heviger te worden, en regelmatiger te komen. Ik werd nog aan het apparaat gelegd om te kijken of er weeenactiviteit was, maar dat was helaas niet zo. Dit was dus alleen nog maar voorwerk. Jaap was heel lief en duwde met zijn handen in mijn rug om de pijn wat te verlichten. Op een gegeven moment hielp dat zelfs niet meer, en raakte ik toch echt wel in paniek. Als dit alleen nog maar voorwerk was, hoe moest ik dan in godsnaam de volgende dag doorkomen? Dit kon ik écht niet. Dit wilde ik écht niet. Ik huilen en schreeuwen, gelukkig was er een hele lieve verpleegster die me probeerde wat gerust te stellen. Helaas hielp dat niet lang, en op een gegeven moment nadat iemand zei: denk waar je het voor doet, denk aan je baby! heb ik zelfs geroepen dat ik die baby helemaal niet meer wou. Ik was in paniek en boos omdat niemand me serieus nam, niemand deed wat! Toen werd ik ook nog eens enorm misselijk en moest enorm overgeven. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld. Jaap heeft me nog geholpen onder de douche om me weer een beetje schoon te krijgen. Die lieve verpleegster moest helaas naar huis, en werd afgelost door een heks van een nachtverpleegster. Zij kwam aanzetten met een spuit met slaapmiddel/verdovingsmiddel. Ik vroeg haar wat het eigenlijk precies was, en of het geen petidine was, want dat wou ik niet Het was dus wel petidine, maar ik moest het maar gewoon nemen, want ik had toch zo´n pijn en ik moest toch slapen, dan zou ik het niet meer voelen. Terwijl ik nog heel erg twijfelde, drong ze aan met dingen als, hoe langer je wacht, hoe langer je met die pijn zit hoor! Aangezien ik zo radeloos was, ging ik accoord en spoot ze dat spul in mijn been. Vrij snel ging ik echt knock out, en binnen no time had ze Jaap weggestuurd, want ik zou toch niet meer wakker worden tot een uur of 5. Nog geen 5 minuten nadat Jaap weg was, werd ik alweer wakker met vreselijke pijn. En daarna ging ik weer knock out, om vervolgens 5 minuten later wéér wakker te worden van de pijn. Ik drukte op het belletje en vertelde het zo goed en zo kwaad als ik kon aan de verpleegster, maar ze vond dat ik maar gewoon rustig moest gaan liggen, zodat het slaapmiddel zijn werk kon doen. en voor ik er erg in had, was ze alweer weg. Zo bleef het steeds maar doorgaan, elke 5 minuten wakker worden van de pijn en daarna knock out. Ik probeerde die puftechniek, maar zodra ik ermee begon, werd ik weer enorm misselijk. En in m´n eentje nog een keer zo over mn nek gaan, zag ik ook echt niet zitten. Wist me echt geen houding te geven. Probeerde te zitten, en ik wou steeds naar de wc. Maar daarvoor moest ik ook die heks weer bellen, want ik mocht niet alleen naar de wc lopen vanwege de petidine. Maar alleen terug lopen mocht blijkbaar wel, want zodra ik op de wc zat, was zij alweer weg. Zo ging het maar door, en de verpleegster werd boos omdat ik niet elke keer rechtop moest gaan zitten, want zo kon ik toch nooit in slaap komen. Ik belde Jaap nog om 2 uur ´s nachts, maar ik was zo stoned dat ik echt heel veel moeite had om een normale zin te vormen, en aangezien ik mijn energie echt nodig had voor de pijn, hing ik heel snel weer op. Die hele nacht was echt vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik echt gewoon liever doodgaan, want niemand wou me helpen, en als ik dit al niet kon, hoe moest dat morgen dan met echte weeen. Ik wist het gewoon echt niet meer. Op een gegeven moment begon ik ook bruin vocht te verliezen. Ik was bang dat het vruchtwater was, waar in gepoept was. Dus ik belde weer. De heks vond het niet interessant, en stopte me een maandverband in mn hand, die moest ik maar in mn onderbroek doen en dan later aan de vk geven. Geen idee hoe ik de nacht doorgekomen ben, maar op een gegeven moment was het eindelijk 6 uur sochtends en ben ik naar het verpleegstershokje gestrompeld om te gaan vragen of ik mocht gaan douchen. Ik wou niet op het knopje drukken, omdat ik niet die heks weer aan mn bed wou hebben. Gelukkig zat daar een vriendelijke verleegster, en ze zei me vast mijn spullen bij elkaar te zoeken, zodat ik kon verhuizen naar de kraamsuite en ik daar kon douchen met wat meer privacy. Met pijn en moeite mn spullen in de tas gegooid, en sommige dingen waar ik niet goed bij kon gewoon laten liggen, interesseerde me echt niet. Al strompelend liepen we dan eindelijk naar de kraamsuite, onderweg moest ik nog stoppen vanwege de pijn. Gelukkig was het niet al te ver weg. Snel onder de douche gegaan, en dat was wel even lekker, dat hielp wel wat tegen de pijn. Onder de douche gebeurde er ineens zoiets raars, het leek net of ik een perswee had. Na het douchen moest ik weer aan het apparaat, en terwijl ik daaraan lag, kreeg ik weer hetzelfde. Het apparaat bleef echter gewoon maar 5 aangeven, wat dus echt niks was. Toen de vk kwam, zei ik haar dat ik iets had wat op een perswee leek. Ze ging gelijk voelen, en zei dat ze dat wel begreep, want ik had 7 cm ontsluiting! Ik was echt even in totale shock. Ik had dus de hele nacht wél echte weeen gehad! Waarom het apparaat elke keer niks aangaf begreep ik ook niet. 7 cm! Waar bleef Jaap nou toch? Snel gebeld, en gelukkig was hij al onderweg. Binnen 5 minuten stond hij naast mijn bed en was ik druk bezig met persweeen weg te puffen. Gelukkig ging dat wel zonder misselijk te worden, en Jaap hielp me er echt doorheen. Vrij snel had ik al 9 cm ontsluiting, en daarna alleen nog maar een randje, wat gelukkig wel weggemasseerd kon worden. En toen mocht ik dan eindelijk gaan persen! De vliezen waren ook al echt gebroken die nacht gelukkig, dus dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Toen ik mocht gaan persen, leken de weeen ineens een stuk zwakker, en voelden ze ook weer als gewone weeen, en niet als persweeen. Ik kreeg een wee opwekkend infuus, maar voor mijn gevoel maakte dat niet veel uit. Ik mocht toch gewoon gaan persen, want ook met gewone weeen kon dat wel. Ik vond het al lang best, zolang ik maar wat kon gaan doen. Een uur en een kwartier heb ik geperst, en tussen elke perswee viel ik weer diep in slaap. Mijn lichaam reageert niet zo goed op verdovende middelen blijkbaar. Omdat het wel erg lang duurde, en ik echt geen energie meer had, werd de vacuuumpomp erbij gehaald. En de schaar om in te knippen. Ik zag hoe de vk die schaar pakte en alvast op de juiste plek hield en wachtte op een wee. Dat is toch geen prettig gevoel. Natuurlijk was die wee ook net niet zo´n sterke, waardoor ik de knip erg goed voelde. Maar het viel me toch mee, het was allemaal toch al pijnlijk, dan kon dit er ook echt nog wel bij. De vacuuumpomp bleef helaas niet zo goed op zijn hoofdje zitten, waardoor de gyn er ook nog even bij moest komen. Maar na nog 3 weeen waarbij er stevig aan de vacuumpomp getrokken werd, was Graeme ineens geboren. Hij lag zomaar in 1 keer ineens helemaal op mijn buik! Een baby! Ik had er totaal niet meer aan gedacht dat wij hier bezig waren om een baby te krijgen. Ik was alleen maar bezig met hier doorheen te komen, en nu was er ineens een baby. Mijn baby! Zo mooi en zo perfect. Ik hield hem gelijk lekker vast en kon alleen maar huilen van geluk. We hadden gewoon écht een baby gekregen, een hele echte en zo mooi!

Een paar minuten daarna kwam met een keer persen de placenta al. Jaap heeft de navelstreng doorgeknipt en ik mocht lekker even blijven liggen met Graeme in mijn armen. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden, en aangezien ik niet goed reageer op het verdovingsspul wat ze daar normaal voor gebruiken, kreeg ik nog zo´n pompje met verdoving. Helaas werkt dat niet heel geweldig voor verdoving voor hechtingen, maar ik had mijn baby, dus het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. De vk complimenteerde me nog, dat ik de hele bevalling en nu met het hechten ook zo ontzettend kalm was. Ik zei dat ze me die vorige dag had moeten zien, dan zou ze dat nu niet zo zeggen. Nu was ik gewoon echt te moe geweest om iets anders te doen, en nu ik mijn baby had, was alles gewoon goed. Alle cliche´s zijn echt zo waar. Al kan ik helaas niet zeggen dat ik alle ellende vergeten ben, maar ik kan wel zeggen dat hij het zo waard is. Dit is echt het perfecte geluk.

Helaas moesten we nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven, want het lukte mij niet om op te staan. Zodra ik ging staan, viel ik bijna flauw. Waarschijnlijk door die verdovende middelen waar ik niet zo goed tegen kon. Maar gelukkig mochten we nu wel lekker in de kraamsuite blijven, en was daar ook een bed voor Jaap, en lag Graeme heerlijk in zo´n doorzichtig wiegje tussen ons in.

[ Bericht 0% gewijzigd door tessie op 25-06-2009 15:49:30 ]

Jeetje Tessie, wat een verhaal, en wat een hork van een nachtverpleegkundige zeg..
Wat ben je snel met je verhaal zeg!!
Ik zal deze week mijn bevallignsverhaal ook op " papier" gaan zetten.

Ja het bleef zo in mijn hoofd zitten de hele tijd, en de vk raadde me vanmiddag ook aan om het eens op te schrijven.. wie weet lucht dat op ofzo... Al gaan we waarschijnlijk ook nog wel een klacht indienen bij het ziekenhuis...

het van je afschrijven lucht idd op.. bij mij was het gelukkig niet zo heftig, ik ben ook wat tijdstippen kwijt. Heb al het bevallingsverslag van de vk opgevraagd om voor mezelf wat dingen op een rijtje te zetten. dat krijg ik als het goed is morgen en dan kan ik ook mijn verhaal schrijven.

en logisch dat je een klacht in gaat dienen!!

Tessie, ik schoot echt even vol van je verhaal. Wat ben je vreselijk behandeld! Ik kan me goed indenken dat je hier een klacht over wilt indienen

Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 22:57 schreef PM-girl het volgende:
Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!

Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:06 schreef Moonah het volgende:

[..]

Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.

behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:32 schreef PM-girl het volgende:

[..]

behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.

Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:33 schreef Moonah het volgende:

[..]

Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!

Snap ik! Ik wilde voortborduren op jouw post, maar kwam wat verkeerd uit de hoek!

Jemig Tessie... wat een verhaal joh! Die hele nacht alleen doorstaan...

_{En over die verhalen onder spoilers, er staan vrijwel alleen maar lange verhalen in dit topic, dus kom maar op hoor! Ik heb ook het idee dat de verhalen minder snel gelezen worden als ze onder een spoiler staan, of ligt dat aan mij?}

Ik lees verhalen met spoilers ook niet... Althans niet snel. Ik zie ze gewoon staan nl maar in witte tekst en dat vind ik heel irri (oude layout)

Ik heb de spoilers maar even weggehaald dan... had het een paar x eerder gezien hier, dus ik dacht dat het zo hoorde ofzo

tessie wat een bevalling, een complete nachtmerrie voor elke a.s moeder.
en dan ook nog eens de nacht alleen met je weeën.

Pff Tessie toch Ik had dat ook! Met dat stomme ctg apparaat... die gaf bij mij wel wat meer aan dan 5 hij sloeg bij mij uit naar max 28... maar dat waren nog geen "echte" weeen vonden ze daar. En pijn dat ik had!
Gelukkig heb je er een mooi menneke voor gekregen

Het heeft even geduurd maar bij deze mijn bevallingsverhaal:


Dinsdag 2 juni
40 weken en 2 dagen zwanger en ik ben het zo spuugzat. Vandaag een afspraak bij de vk en ik vraag of ze wil strippen. Dat wil ze best. Het is de vk die de bevalling van Amber gedaan heeft. Ze had het weekend dienst en zat al op me te wachten.
Ze gaat een poging doen tot strippen maar ze kan weinig voor me betekenen. BMM is nog lang niet verweekt, ze is zelfs verbaasd dat er nog weinig gebeurd is. Tess ligt ook nog niet ingedaald. Jammer maar helaas, ze heeft het geprobeerd.

Vrijdag 5 juni
Er begint het een en ander te rommelen, heel veel harde buiken en veel steken van binnen. Helaas nog niet regelmatig, maar er is IETS aan de gang. Ik ga ’s avonds nog een rondje wandelen zoals elke avond, wie weet zet het wat in werking. Terwijl ik aan het wandelen ben voel ik ineens wat naar beneden zakken. Ik gok dat de kleine meid ingedaald is.
’s Nachts slaap ik voor geen meter, steeds gerommel maar nog lang niet regelmatig.

Zaterdag 6 juni
De hele nacht dus slecht geslapen en die harde buiken en steken blijven. Ik besluit de vk te bellen en te vragen of ze ff langs kan komen om te kijken of die harde buiken überhaupt iets doen. Ze is visites aan het rijden en komt wel ff langs. Bloeddruk 135/80, hartje goed te horen, Tess ligt eindelijk ingedaald (had ik het toch goed gevoeld). Ze heeft ff gevoeld van binnen en heeft iets kunnen strippen. Vanavond 2 paracetamolletjes nemen en een warme douche om een beetje te kunnen slapen en eventueel mag ik zondag weer bellen.
Door het strippen heb ik wat last van slijmverlies maar echt de slijmprop is het niet.
’s Avonds loop ik weer een rondje met de hoop dat er wat gebeurd, maar helaas.

Zondag 7 juni
Ik zit er even doorheen. Heb weer ontzettend slecht geslapen, ik wil gewoon bevallen! Wederom de hele dag harde buiken en steken, maar weer niet regelmatig. Rond 18.30 uur beginnen de harde buiken toch wat regelmatiger te komen. Ik hou ze een beetje bij en ze komen rond de 6 a 8 minuten maar houden niet lang genoeg aan. Voor de zekerheid bel ik mijn moeder maar zodat ze er eventueel rekening mee kan houden dat Amber komt.
Rond 21.00 uur besluit ik de vk te bellen. Ben onder de douche geweest maar de harde buiken blijven komen, nu om de 4 a 5 minuten. Rond 21.40 is de vk geweest, heb 1cm ontsluiting, maar bmm is nog steeds een tuutje. Advies, 2 paracetamolletjes en een warme kruik en proberen te gaan slapen.. dus dat ga ik maar lekker doen! Harde buiken blijven komen en van slapen komt niet veel. We besluiten toch maar om Amber naar mijn ouders te brengen. Liever te vroeg dan te laat. Als M. Amber aan het wegbrengen is komen de weeën om de 2 a 3 minuten.

Maandag 8 juni
Volgens mij hebben we rond 0.30 uur de verloskundige gebeld en is ze er met een klein half uurtje. Ze doet inwendig onderzoek en ik heb 1 cm ontsluiting. Ze zegt dat ik maar ff lekker moet gaan douchen en dan kijken wat dat doet. Terwijl ik aan het douchen ben gaat de vk alvast wat spulletjes klaarzetten voor de bevalling. Hoelang het gaat duren weet ze niet, maar zeker is dat ik tijdens haar dienst ga bevallen.
Onder de douche heb ik al best wat moeite met het wegpuffen van de weeën. Ze zijn behoorlijk gemeen, maar zoals de vk zei, nog niet gemeen genoeg. Rond 1.45 uur gaat de vk naar huis en heb ik 2 cm ontsluiting en weeën die best lastig weg te puffen zijn. In principe kunnen ze bij 2cm de vliezen breken, maar aangezien het een krappe 2cm is en de weeën nog niet krachtig genoeg zijn doet ze het niet. Ze zegt dat we weer moeten bellen als OF mijn vliezen breken OF ik oergeluiden ga maken. Ik waggel een beetje heen en weer tussen douche en bed en heb moeite met puffen.
Rond 2.45 uur begin ik oerkreten te produceren en M. belt de vk. Ze komt eraan! Ik zeg tegen M. dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik krijg die weeën niet meer weggepuft.
Rond 3.00 uur is de vk er weer. Ze voelt en ik heb 7 cm ontsluiting en om 3.15 uur breekt de vk mijn vliezen. Goh wat voelt dat heerlijk Ik kon voor een minuutje of 5 even normaal ademhalen. Echter blijkt dat Tess in het vruchtwater gepoept heeft. De vk zegt dat we het ziekenhuis echt niet meer gaan redden. Ze controleert wel telkens de hartslag van Tess. Om 3.25 uur mag ik gaan persen. Dat was bij Amber wel ff anders, die kwam eruit gevlogen zonder te persen.. Tess d’r hartslag zakte van 150 naar 90 tijdens het persen, maar door een paar keer goed diep in te ademen ging haar hartslag weer omhoog. AUW AUW AUW het deed wel ff flink zeer toen het hoofdje stond zeg. Ik heb nog “sorry buurvrouw” geroepen _{We wonen in een oud huis met houten vloeren en dunne muren. Bij de bevalling van Amber heeft de buurvrouw me gehoord. Haar dochter liep op dat moment ook op alle dag dus het was voor haar behoorlijk spannend ook. Ze is toen om 8.00 uur maar naar haar werk gegaan} Volgens mij heb ik 2 of 3x geperst en om 3.30 uur werd onze mooie Tess geboren. Het was nog wel even schrikken want mevrouw had de navelstreng 2x om haar nek zitten _{dat was ook niet zo gek want de navelstreng was hartstikke lang}. Gelukkig niet heel erg strak, maar toch… Ze werd gewogen en gemeten: 3050 gram en 49 cm.


Net zoals bij Amber was de kraamzorg weer te laat, en niet zo’n klein beetje ook zeg. We hadden al een rommelmelding gedaan rond 1.30 uur en om 3.00 uur hadden we gebeld dat ze moest komen. Om 4.20 uur kwam ze pas aankakken. De vk heeft er ook een melding van gemaakt naar het kraambureau. Kraamzorg moet namelijk binnen één uur na melding aanwezig zijn. De kraam was ook een raar mens ook. Gelukkig was ze er maar even anders hadden we haar weggestuurd. Ze zei dat ze ons adres niet kon vinden en dat haar TomTom kapot was. M. heeft haar nog meerdere keren gebeld, maar kreeg maar geen gehoor. Lijkt me dat als je wachtdienst heb dat je snel in je kleren schiet en naar je adres toe rijdt, maar volgens mij had ze nog even rustig de tijd genomen, want haar make-up zat wel heel erg netjes.

Tess had problemen met het vasthouden van haar temperatuur. Ze had in eerste instantie kleertjes aan maar toen de “goede” kraam kwam bleek Tess een veel te lage temperatuur te hebben en hebben we lekker gekangaroed.
De kraam die we ’s nachts hadden ging na 2 uur weer weg terwijl ze eigenlijk had moeten blijven totdat de “dagkraam” er was, omdat Tess dus een te lage temperatuur had.

Doordat Tess in het vruchtwater gepoept had is ze de eerste dagen behoorlijk misselijk geweest, maar gelukkig ging dat snel over.

Een bevalling van 4 uurtjes!! Lekker snel, maar toch best heftig! Gelukkig niet uitgescheurd, alleen een schaafwondje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 28-06-2009 22:12:36 ]