Bevallingsverhalen deel 8

Ai Marlieske, dat lijkt me echt een naar gevoel... Zo'n keizersnede is natuurlijk niet niks, ik heb het idee dat veel mensen toch niet beseffen dat het een behoorlijk zware buikoperatie is.

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Ca.ra, dat is laatst ook al eens geopperd. Zie: De historie en handige linkjes.
Wij mods vonden dit voldoende: De historie en handige linkjes.

sorry ben er al achter Bookmarks

nee dat kan niet...
Kijk eens gewoon in Ouder(s)
't Topic staat daar bovenaan, die raak je echt niet kwijt

Thnx tja het zullen nog wel de verweekte hersendelen zijn

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

O_o

Ik heb al wel eens in dit topiczitten meelezen/lurken, maar tot nu toe nog niet echt iets durven posten.. Kersjes, wat betekent 'alle gevolgen van dien'?

Ik ben als de dood voor de bevalling en ben er de laatste week wel weer ff mee bezig geweest.. Het is voor mij zelfs jarenlang de reden geweest om geen kinderen te willen, maar mijn biologische wekker heeft het van me gewonnen.. Ik weet niet zo goed of ik dit neer moet zetten want jullie vinden me vast een raar mens, maar ik heb een vaginistisch verleden en dat betekent voor mij dat ik soms nog steeds 'op slot sla' als ik bang ben of gestressed, en ja, dat maakt me weer heel bang voor de bevalling ook.. Het idee van toucheren bijvoorbeeld, en gewoon sowieso.. Hoe zou ik reageren wanneer ik daar na zoveel jaar weer pijn ervaar, en dan ook zo hevig? Mijn VK weet ervan hoor, en ik ga alle mogelijke vormen van pijnbestrijding paraat laten houden, maar toch..

Wil de dames met hun verhalen hier wel erg bedanken, ik vind ze allemaal erg mooi en helpen me met het idee dat de bevalling ook iets moois kan zijn, een nieuw begin.. Ik moet er meestal ook om huilen, jullie schrijven het mooi En dan ga ik nu nog even een potje janken

quote:

Op zondag 7 juni 2009 21:48 schreef Kersjes het volgende:

Trouwens..... in sommige landen is het gebruikelijk om een klysma te krijgen zodra de bevalling van start gaat. Hier in NL wordt zoiets bij mijn weten niet (standaard) gedaan, met alle mogelijke gevolgen van dien...

Hmm, die had ik niet nodig gehad

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

DF

Incantrix
Hopelijk kom je op tijd van je angsten af...
Mss een geruststelling, toucheren duurt meestal maar heel eventjes, en tegen de tijd dat je moet persen ben je toch al zover heen van de hormonenstorm dat dat hopelijk de angst verder ook wegneemt en je goed los kan.

Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

Zou het niet zo zijn dat wanneer je straks weeen hebt en je denkt dat het serieus is en de verloskundige staat aan je bed om te controleren hoe ver je bent dat je je juist dan misschien wel voldoende kan ontspannen of overgeven aan de medische noodzaak?

Ik had bij beide bevallingen mijn darmen al tijdens de ontsluitingsweeen geleegd. Godzijdank want ik moet er niet aan denken hoe zwaar die bevalling was geweest met de hechtingen beneden. Overigens vond ik de napijn van de hechtingen na de 2e knip minder pijnlijk dan tijdens de 1e bevalling. Wat ik juist pijnlijk vond waren de scheurtjes langs mijn schaamlippen van de druk toen het hoofdje stond. Met plassen kon ik wel janken zo'n pijn.

Ik hoop trouwens als ze deze 3e keer weer moeten knippen ze het nu aan de andere kant doen want mijn litteken ziet er niet en is nog altijd gevoelig op sommige momenten.

Incantrix, misschien geen goede vergelijking, maar een korte tijd voordat ik moest bevallen heb ik mijn ribben gekneust/gebroken. Heeeeeel pijnlijk , ik kon bijna niets meer en ik was bang dat ik daar nog wel eens behoorlijk last van zou kunnen krijgen tijdens de bevalling. Maar ik was zo bezig met bevallen dat ik achteraf pas besefte dat ik nergens last van heb gehad.

quote:

Op maandag 8 juni 2009 12:02 schreef Incantrix het volgende:
Thnx Davina Ik heb aan de ene kant ook wel een soort van "ik zie het allemaal wel" en dat is wel fijn, en wat de dames hier posten geeft ook allemaal wel veel vertrouwen Alleen ja, dat laatste kleine beetje van die vaginistische vrouw in mij maakt het me soms moeilijk, die schreeuwt moord en brand.. Ik hoop dat ik niet zo erg op slot zal slaan en dat ik mijn oefeningen om mijn bekkenbodem te ontspannen kan onthouden, hopelijk ben ik dan al een heel eind!

_{mijn zusje had/heeft er ook last van en zij zag hierdoor ook erg op tegen de bevalling en toucheren enzo, maar ook bij haar is het prima gelukt en heeft ze nergens last van gehad. Bij de 2e had ze er minder last van omdat ze toen al wist dat ze het kon.}

Twijfel twijfel of ik dit wel in het openbaar wil gaan zeggen, maar goed. Wie weet heeft iemand anders er nog wat aan. Komt ie:

Incantrix, ik kan me wel een beetje in je probleem verplaatsen. Ik heb dan wel geen vaginisme, maar wel vroeger 'wat vervelends' meegemaakt waardoor ik bang ben voor mannen en handen, en vooral doktoren.
Het klinkt misschien raar zo, maar ik ben best blij (achteraf) dat ik in het begin van mijn zwangerschap die harde buiken heb gehad. Hiervoor heeft mijn verloskundige ook moeten toucheren om te kijken of de harde buiken iets deden qua verweking/ontsluiting of dat er geen effect was. Voor mij maakte het in dit geval wel uit dat het een vrouw was, maar tochwas het eng. We hebben er in ieder geval over kunnen praten, dat is ook weer een pak van mijn hart.

Het klinkt heel stom, maar overleg anders eens met je verloskundige of je een keer kunt oefenen samen.

Zelf moet ik nog een keer overleggen wat er zou gebeuren als ik overgedragen zou worden van verloskundige naar ziekenhuis. Ik kan me niet voorstellen dat ik dan een vrouwelijke gyneacoloog kan 'eisen', dus daar moet ik nog eens navraag naar doen.

Mooi altij do de verhalen hier te lezen en hoe iedereen het ervaart.

Ikzelf zat er vorige week dus echt flink doorheen. Nadat Anna zich op tijd had aangediend, was ik er 100% van overtuigd dat onze kleine man ook op tijd zou zijn. Het maar niets voelen enzo maakte mij echt heel onzeker en een beetje verdrietig zelfs. Ik wilde zo vreselijk graag!!
Uiteindelijk dus op woensdag 3 juni naar het zkh geweest voor een ctg en echo en gesprek met de gyn. Gelukkig mochten we ons vrijdag 5 juni al melden en zou ik geprimed worden middels pillen. Een proces dat best een paar dagen kon duren, zo zei de gyn.

Op vrijdag 5 juni kwam ik dus met een goed gevulde koffer aan in het zkh en werd ik door verpleger Henk aan de CTG gelegd. De gynaecoloog kwam ook en deed een inwendig onderzoek. Zij constateerde al 2 cm ontsluiting en ik mocht mijn spullen gelijk weer pakken en door naar de verloskamer; ze gingen mijn vliezen breken! "Jullie kindje komt vandaag hoor!", zei Henk en hij liep weg. J. stond mijn spullen bij elkaar te pakken en ik begon te huilen. Vandaag? Echt? Ojee, nou gaat het echt gebeuren!
Met knikkende knieeen liep ik naar de verloskamer. Dat bed, die spullen, dat kinderbedje....alsof ik er net nog geweest was voor de bevalling van Anna. Toen had ik er bijna 20 uur doorgebracht, nu zou ik er mogelijk voor het eind van de dag al weg zijn...

Nou, toen werden om half tien mijn vliezen gebroken en werd de baby aangesloten op de ctg. Het infuus met opwekkers werd aangelegd en gestart. Maar dat vond onze knul niet zo leuk, Zijn hartslag zakte ineen en het infuus moest eraf. Mijn bloeddruk was ook nog maar 110/55, dus ik moest aan het vocht. Gelukkig herstelde alles zich en na een boterham te hebben gegeten ging om half twee het infuus weer aan. Nu vond de baby het helemaal prima en hij ging lekker mee op de weeen die echt steeds heftiger werden. J. vond het ook erg snel gaan en die kwam lekker naast me zitten. Ik heb zijn hand helemaal fijn mogen knijpen . De gyn checkte me nog: 3 cm!

Inmiddels had ik de verpleging gevraagd om een pijnpomp klaar te maken, want tegen 2 uur werd het allemaal wel wat heftig. Om drie uur was de pomp nodig en werd alles klaargemaakt. Mijn neef, anesthesioloog in het zkh kwam nog even kijken en zei dat het een goed plan was dat ik die pomp nam. Hij is nog even gebleven en toen werd de boel aangesloten. Inmiddels had ik weeen die echt niet meer weg te puffen waren.

De verpleegster zei tegen me: puf deze wee nog even weg, dan kan je gaan drukken op je pomp. Ik riep nog: dat gaaat niiiiieeeet meeeeeeeer. En ik had gewoon zo'n enorme persdrang! En 't was even voor vier uur. De gyn ging checken: 9 cm en nog een klein randje!
Ineens ging alles zo snel! Pomp weg, bed ombouwen, de verpleegster kwam binnen - ik dacht nog: hee, die ken ik nog van de vorige keer! - Ik hoorde Johan nog zeggen: komt 'ie nou al? Echt? Jeetje!"
Ik moest dat laatste randje nog wegzuchten, maar het was echt niet te doen hoor!
Eindelijk stond iedereen in positie en mocht ik. Wat een geweld. En dat brandende gevoel! Pijn zou ik het niet willen noemen, maar het stond echt in de fik daar beneden! Het hoofdje stond en na nog 1 keer persen was ie daar! onze Morris! Dat heerlijke warme lijfje op me. Dat warme ruggetje en die billetjes. Dat gefronste voorhoofdje! Alle pijn in een keer weg! En het geluk van een nieuw leventje erbij
De schade was beperkt tot 3 kleine hechtinkjes. En nadat ik lekker had gedouched kwamen mijn ouders, schoonvader en Anna de jongste telg even aanschouwen. Anna vond het overgebleven beschuitje interessanter, maar Morris kreeg toch een dikke kus van d'r.
Wat een mooi einde van een prachtig nieuw begin!

Mooi Memmel!
Heftig, maar wel mooi. En vlot ook! Een onverwacht kadootje dat je gewoon dezelfde dag nog naar huis mocht.

Een mooi bevallingsverhaal terwijl ik het lees voel ik alles weer branden, bah dat was niets. brrr

quote:

Op maandag 8 juni 2009 22:10 schreef Memmel het volgende:
Dat heerlijke warme lijfje op me. Dat warme ruggetje en die billetjes. Dat gefronste voorhoofdje! Alle pijn in een keer weg! En het geluk van een nieuw leventje erbij

Mooi

Incantric en Ca.ra, dat klinkt niet fijn allemaal. Hopelijk zal het allemaal meevallen en zullen jullie weinig last hebben van jullie verleden de komende periode van zwangerschap en bevallen.

Memmel, wat een race bevalling!

Wauw, Memmel, wat is dát snel gegaan! Heftig, maar wel erg mooi En wat fijn dat je neef daar werkt en je even een 'heads up' kon geven over die pijnpomp, al heb je die uiteindelijk niet meer nodig gehad. Ik vind je echt moedig hoor!

Faja, ik denk dat het heel goed mogelijk is, ik ben tenslotte ook niet meer volledig vaginistisch en mijn zwangerschap is op de 'normale' manier verwekt, zeg maar.. Dat scheelt denk ik al heel erg veel, maar een deel van de angst die deze aandoening veroorzaakt zal denk ik wel nooit helemaal weggaan en geeft nu dus ook een soort van basis-angst voor de bevalling. Hopelijk maak ik me druk om niks, maar juist het feit dat die basis-angst er al is is eigenlijk al een vaginistische reactie en als je dat wéét wordt je weer banger, want je weet dat die angst de pijn veroorzaakt en zo verder..

Dollemina, zo krom vind ik die vergelijking denk ik niet, vaginisme wordt getriggerd door angst en jij was ook bang voor een bepaalde pijn. Fijn dat jij er uiteindelijk helemaal geen last van hebt gehad! Ik heb gelukkig wel back-up, degene die mijn vaginisme heeft behandeld staat nog altijd klaar om voor me in de bres te springen wanneer ik iets nodig heb ofzo. Dat is wel een erg fijn idee

Hi Asyniur, dat is fijn voor haar en dat vind ik echt ook knap van haar ik denk dat ik nog vaak aan je zus zal denken, want dit geeft me echt wel hoop! Mag ik vragen of ze pijnbestrijding heeft gebruikt? (En antwoorden hoeft echt niet, vind het echt heel lief dat je dit gepost hebt )

Ca.ra, jij ook ontzettend dank je wel voor je reactie lief van je om tóch te vertellen dat jij ook een angst hebt op dit gebied, ik hoor wel eens mensen zeggen dat er geen taboes meer zijn, maar deze mensen hebben geen gelijk.. Naar dat jij iets mee hebt moeten maken dat nu nog altijd aanwezig genoeg is om jou in de weg te zitten. Het idee van 'oefenen' is wel erg goed idd, dat ga ik binnenkort eens bespreken! Volgens mij ben je bij een medische bevalling wel aangewezen op wie er dienst heeft op dat moment (had het hier al eens met mijn therapeut over gehad toen wij gingen proberen een kind te krijgen) maar ik denk wel dat je het kunt vragen, er zullen op alle momenten toch wel meerdere mensen dienst hebben? In dat geval neem ik wel aan dat het érg toevallig zou zijn als er helemáál geen vrouwen zijn, maar overleggen met je VK lijkt me sowieso een goed plan, misschien heeft zij nog een idee hierover.

Ik vind het eigenlijk ook ergens wel krom dat vrouwen 'met een verleden' zelf een beetje moeten uitzoeken hoe ze kunnen worden geholpen op een voor hen fijne manier, maargoed.

En Kersjes, dank je wel

Incantrix, nu ben ik toch blij dat ik het geplaatst heb.

quote:

Op dinsdag 9 juni 2009 08:04 schreef Incantrix het volgende:
Hi Asyniur, dat is fijn voor haar en dat vind ik echt ook knap van haar ik denk dat ik nog vaak aan je zus zal denken, want dit geeft me echt wel hoop! Mag ik vragen of ze pijnbestrijding heeft gebruikt? (En antwoorden hoeft echt niet, vind het echt heel lief dat je dit gepost hebt )

Zij is van de eerste thuis bevallen en de tweede in het ziekenhuis (ivm poep in vruchtwater). Beide keren geen pijnbestrijding gehad.
Ze zei zelf bij de tweede al wat 'makkelijker' te zijn wat betreft het hele toucheren en de bevalling, gewoonweg omdat ze wist dat ze het kon. Zij heeft haar angsten ook besproken met de VK en die heeft hier ook rekening mee gehouden...
Komt wel goed, ook met jou...

quote:

Op maandag 8 juni 2009 22:15 schreef MamsX het volgende:
Een mooi bevallingsverhaal terwijl ik het lees voel ik alles weer branden, bah dat was niets. brrr

Idd

Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je wel ik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier

Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

_{bij de eerste woonde zij 1 hoog zonder lift}

wooow ik heb me een lap tekst maar wilde het zelf ook bewaren dus onder de spoiler dan maar

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 07:46 schreef Incantrix het volgende:
Ca.ra, ikke ook, nogmaals dank je wel ik hoop heel erg dat je zal kunnen bevallen op jóuw manier

Asyniur, wow, ook nog een thuisbevalling! Dat durf ik echt niet aan, maar ik meen ook dat ze daar niet heel happig op zijn als je 2 hoog woont zonder lift enzo.. Nouja, je zus is mijn held en ik vind het zo geweldig om te lezen hoe moedig ze was Dank je wel, het komt idd vast wel goed

Over dat bevallen als je op een verdieping woont: dat schijnt dus helemaal niet zo te zijn. Ik heb het er gisteren met mijn vk nog over gehad. Ik wilde dus ook in het ziekenhuis, oa omdat ik in mijn kennissenkring van iemand weet die na de thuisbevalling (notabene met OUd en Nieuw ) door de brandweer uit huis getakeld moest worden omdat ze horizontaal moest blijven ivm bloedverlies. Leek me echt zo gruwelijk. Volgens onze vk is die kans echter echt heel erg klein en is er geen reden om voor een ziekenhuisbevalling te kiezen als daar niet echt een reden voor is. Ze houden er wel rekening mee in de ontsluitingsfase dat je hoog woont en zullen in geval van mogelijke nood misschien wat eerder doorsturen naar het ziekenhuis. That's all

Maar goed, ik begrijp dat jij toch liever niet thuis wilt bevallen?

Memmel, mooi beschreven .

Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)

Pittige bevallig Memmel, en dis heisa na afloop op de kamer hoe bestaat het!

Asyniur en Miss_Sly, ik wist inderdaad niet dat dat kon zeg Maar ik heb eigenlijk sowieso al besloten in het ziekenhuis te willen bevallen, hiero lopen drie katten rond en dat lijkt me niet fijn (ook qua hygiëne enzo) en in het dichtstbijzijnde ziekenhuis hebben ze een heel goed kraamhotel en dat klinkt me wel goed in de oren Miss_Sly, dat is trouwens ook een heftig verhaal van die kennis! Dat lijkt me echt angstaanjagend om mee te maken, maar het zal inderdaad vast niet vaak voorkomen, anders zouden ze denk ik niet zo happig zijn op thuisbevallingen toch? Maar toch, brrrr..

Marlieske, jémig zeg, je was anders nog behoorlijk opmerkzaam! En wat een ontzettend heftig verhaal, ik kreeg er toch echt een beetje tranen van.. Je bent echt wel heel moedig en ik vind het echt belachelijk wat er nadien allemaal gebeurde met al dat bezoek enzo. Fijn dat het wel wordt opgepakt (of ís opgepakt) en dat arme meiske dat zo moest huilen heeft hopelijk haar gram kunnen halen, want wat is dat een rotopmerking zeg En nu ben je lekker aan het genieten van deze tijd, hoop ik!

quote:

Op woensdag 10 juni 2009 14:09 schreef fIoortje het volgende:
Memmel, mooi beschreven .

Ik had ook verpleger Henk!
(je bent toch in het RK geweest of niet?)

Ja! Verpleger Henk is ok! Maar dus niet degene die Morris en Anna heeft helpen halen.

Jelief, welke heisa bedoel je? Er was bij mij geen heisa hoor na afloop!

Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...

Memmel, ik denk dat jelief marlieske bedoelt...

quote:

Op donderdag 11 juni 2009 13:15 schreef DaviniaHR het volgende:
Marlieske, er was toch een ks gepland?
Waarom hebben ze dan gewacht tot je helemaal los ging met weeen? Bij Isa ging het toen ook zo snel...

Tja ik was natuurlijk nog maar 36 weken en 6 dagen toen ik me 's nachts melde, van te voren was al duidelijk dat ze geen geplande ks zouden uitvoeren voor de 39 weken... protocol en meer van zulks.
Dus wederom de weeënstorm in gedoken gelukkig is er deze keer snel gehandeld ik moet er niet aan denken wat er was gebeurt als ik voor hetzelfde ziekenhuis had gekozen als toen bij Isa.
(dat ziekenhuis is namelijk al n keer of 3 bij medische missers geweest met dode kindjes omdat ze niet naar de moeder wilden luisteren )

Aha, oke!

Ik vroeg het me gewoon even af, vandaar.

Het is een heel lang verhaal...

Eindelijk was het zo ver, het was dinsdag en ik ging naar de vk om gestript te worden. Zenuwachtig ging ik naar binnen, niet zo goed weten wat ik moest verwachten. Het strippen ging helaas niet echt, omdat mijn baarmoedermond nog helemaal dicht zat. Hij was wel al wat verweekt, dus heeft de vk een beetje gemasseerd, in de hoop daarmee wat op gang te brengen. De volgende dag zou ze me bellen om te kijken of er al wat gebeurde.

Helaas gebeurde er afgezien van een uurtje wat kramp helemaal niks. Toen ze belde en ik haar dat vertelde, ging ze gelijk even contact opnemen met de gyn om te overleggen wat nu te doen, want Erwt moest toch wel eens komen, aangezien hij zo groot was, en mijn bloeddruk de laatste tijd ook echt steeds te hoog was.

Al snel belde ze terug, ik moest gelijk naar het ziekenhuis, om daar te overleggen hoe of wat nu verder. Snel mijn Lief gebeld of hij ook naar het ziekenhuis kon komen, en onderweg gegaan.

In het ziekenhuis moest ik weer aan het CTG apparaat liggen, om te kijken naar de hartslag van de baby, en om te zien of er al wat activiteit in de baarmoeder was kwa weeen. Daarna kwam er een verloskundige, en die heeft ook nog even aan mijn baarmoedermond gevoeld, en kwam toen met het voorstel om morgenochtend naar het ziekenhuis te komen, waar ze me dan zouden primen, en vrijdag dan echt inleiden. Ze legde even kort uit hoe dat ging, en vertelde dat we gelijk in een kraamsuite mochten, zodat Jaap ook gewoon kon blijven slapen. Nou helemaal super dus, en blij maar super zenuwachtig gingen we naar huis. Onze laatste avond met z´n tweetjes.

Nog snel even wat dingen opruimen en klaarleggen enzo, en daarna naar bed. Slapen ging gelukkig best wel. Wel vroeg wakker de volgende ochtend. Zo spannend!

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werden we na even wachten naar onze kamer gebracht. Alleen was dit geen kraamsuite, maar een gewone zaal met 3 bedden. Verbaast vroeg ik waar Jaap dan moest slapen, en toen bleek dat hij helemaal niet mocht blijven slapen, en dat er ook zelfs nog iemand anders op de zaal zou komen te liggen. Jaap moest gewoon om 22 uur naar huis. Tenzij ik natuurlijk al weeen zou hebben, dan mochten we verhuizen naar de kraamsuite. Best wel een teleurstelling dus. Ik zag er erg tegenop om de nacht daar alleen door te brengen, maar ja... het was niet anders.

Eerst moest ik weer aan het CTG apparaat liggen. Beeb was ondertussen blijkbaar gewend aan het apparaat, want terwijl hij er eerdere keren nogal wild van werd, waardoor het meten niet goed ging, bleef hij nu rustig doorslapen, en werd er weer gezegd dat hij te rustig was voor de meting, waardoor ik langer moest blijven liggen.

Na een tijdje kwam er eindelijk een vk met de gel, en werd deze voor de eerste keer ingebracht. Spannend! Zou het wat gaan doen?

Helaas merkte ik er niet veel van. Moest een half uur blijven liggen, en daarna weer aan het apparaat. Daarna mocht ik gelukkig uit bed, en konden we even rondlopen (of waggelen eigenlijk). Lekker om even van die kamer af te zijn.

Toen was het alweer tijd voor de 2e ronde. Eerst weer aan het apparaat, en daarna weer wachten op de vk. Gel had inderdaad nog niks gedaan, dus werd voor de tweede keer ingebracht. Zelfde ritueel weer, half uur blijven liggen, weer aan het apparaat, en daarna weer ff rondloppen. Helaas was er die dag geen tijd meer voor een derde keer gel, omdat het allemaal nogal lang duurde, iedereen was druk. Inmiddels was duidelijk geworden dat dit betekende dat ik morgen dus waarschijnlijk weer zo´n dag zou hebben. Het inleiden, zoals beloofd, ging dus helemaal nog niet door.

Bij het meisje wat tegenover me lag, werkte de gel wel. Was best wel jaloers eigenlijk. Maar ook wel blij, want dat betekende dat ze de volgende dag in elk geval weg zou zijn. Ze kreeg ook nog heel irritant bezoek van een nichtje, die verhalen vertelde over haar bevalling, met een slijmprop zo groot als een tennisbal, en vruchtwater wat eruit spoot, compleet met demonstratie. Irritatie alom.

Om een uur of 11 savonds was het helaas tijd voor Jaap om naar huis te gaan. Een lange nacht met weinig slaap volgde. Compleet met irritante mug die me ook nog lek prikte.

Volgende ochtend om kwart over 8 stond Jaap alweer naast mijn bed. En konden we weer verder met hetzelfde als de dag ervoor. Aan het apparaat liggen, wachten, gel inbrengen en weer wachten en het apparaat. Er was inmiddels wel een vingerkootje ontsluiting, maar dat was nog niet eens een cm. Daarna weer even rondlopen en weer terug aan het apparaat.

Toen kwam dokter Freek. Vond het al niet zo prettig dat het nu een man was die het moest gaan doen, maar goed. Maar jezus, wat deed die vent me zeer zeg! Ik wist niet dat je zoveel pijn kon hebben daar. Hij kon er niet goed bij, en het duurde lang. Op een gegeven moment, terwijl ik lag te huilen en te schreeuwen, zei hij dat we anders naar een andere kamer moesten, met een gynaecologenstoel. Ik zei ja, als in, goed idee, dat moeten we doen (meer kwam er even niet uit), maar blijkbaar vond hij toch van niet, want hij stootte nog ff door en kwam tot de conclusie dat er geen ontsluiting was. Erg teleurgesteld, omdat het zelfs het vingerkootje ontsluiting blijkbaar weer weg was, en omdat het gewoon zoveel zeer had gedaan. Hij had wel nog een keer gel ingebracht. De pijn bleef, elke keer krampen, en ik vroeg me af wat Dr. Freek daar binnenin toch stukgemaakt had, dat het zo´n pijn deed.

Later nog even aan een verpleegster gevraagd of ze wist wie de volgende keer zou langskomen voor de gel, ik hoopte dat Dr. Freek al naar huis toe zou zijn. Maar hij was er nog... maar er was ook een andere vk. Dus hopen dat ik die zou krijgen. En gelukkig, er kwam een hele aardige vk, en ze stelde gelijk voor om maar even naar een andere kamer met een gynaecologenstoel te gaan, zodat dat misschien beter zou gaan.

Helaas was het nu ook weer vreselijk pijnlijk, maar ze kon me in elk geval wel uitleggen waarom. Had iets te maken met het hoofdje wat al zo ver was ingedaald en dat ze er dan niet zo goed bij konden. Het bleef niet helemaal hangen, maar er was in elk geval een rede voor. En het goede nieuws was, ik had 1 cm ontsluiting! Dus dat betekende dat ik de volgende dag echt ingeleid zou worden! Hele opluchting dus! Wel vertelde ze dat het breken van de vliezen de volgende dag ook weer net zo pijnlijk zou zijn, maar goed, dat was dan maar zo. Er zou eindelijk wat gaan gebeuren! Ik kon die nacht een slaapmiddel krijgen, en dan zou ik de volgende dag misschien al 2 cm ontsluiting hebben.

Vanaf dat moment begonnen de krampen heviger te worden, en regelmatiger te komen. Ik werd nog aan het apparaat gelegd om te kijken of er weeenactiviteit was, maar dat was helaas niet zo. Dit was dus alleen nog maar voorwerk. Jaap was heel lief en duwde met zijn handen in mijn rug om de pijn wat te verlichten. Op een gegeven moment hielp dat zelfs niet meer, en raakte ik toch echt wel in paniek. Als dit alleen nog maar voorwerk was, hoe moest ik dan in godsnaam de volgende dag doorkomen? Dit kon ik écht niet. Dit wilde ik écht niet. Ik huilen en schreeuwen, gelukkig was er een hele lieve verpleegster die me probeerde wat gerust te stellen. Helaas hielp dat niet lang, en op een gegeven moment nadat iemand zei: denk waar je het voor doet, denk aan je baby! heb ik zelfs geroepen dat ik die baby helemaal niet meer wou. Ik was in paniek en boos omdat niemand me serieus nam, niemand deed wat! Toen werd ik ook nog eens enorm misselijk en moest enorm overgeven. Zo ellendig heb ik me nog nooit gevoeld. Jaap heeft me nog geholpen onder de douche om me weer een beetje schoon te krijgen. Die lieve verpleegster moest helaas naar huis, en werd afgelost door een heks van een nachtverpleegster. Zij kwam aanzetten met een spuit met slaapmiddel/verdovingsmiddel. Ik vroeg haar wat het eigenlijk precies was, en of het geen petidine was, want dat wou ik niet Het was dus wel petidine, maar ik moest het maar gewoon nemen, want ik had toch zo´n pijn en ik moest toch slapen, dan zou ik het niet meer voelen. Terwijl ik nog heel erg twijfelde, drong ze aan met dingen als, hoe langer je wacht, hoe langer je met die pijn zit hoor! Aangezien ik zo radeloos was, ging ik accoord en spoot ze dat spul in mijn been. Vrij snel ging ik echt knock out, en binnen no time had ze Jaap weggestuurd, want ik zou toch niet meer wakker worden tot een uur of 5. Nog geen 5 minuten nadat Jaap weg was, werd ik alweer wakker met vreselijke pijn. En daarna ging ik weer knock out, om vervolgens 5 minuten later wéér wakker te worden van de pijn. Ik drukte op het belletje en vertelde het zo goed en zo kwaad als ik kon aan de verpleegster, maar ze vond dat ik maar gewoon rustig moest gaan liggen, zodat het slaapmiddel zijn werk kon doen. en voor ik er erg in had, was ze alweer weg. Zo bleef het steeds maar doorgaan, elke 5 minuten wakker worden van de pijn en daarna knock out. Ik probeerde die puftechniek, maar zodra ik ermee begon, werd ik weer enorm misselijk. En in m´n eentje nog een keer zo over mn nek gaan, zag ik ook echt niet zitten. Wist me echt geen houding te geven. Probeerde te zitten, en ik wou steeds naar de wc. Maar daarvoor moest ik ook die heks weer bellen, want ik mocht niet alleen naar de wc lopen vanwege de petidine. Maar alleen terug lopen mocht blijkbaar wel, want zodra ik op de wc zat, was zij alweer weg. Zo ging het maar door, en de verpleegster werd boos omdat ik niet elke keer rechtop moest gaan zitten, want zo kon ik toch nooit in slaap komen. Ik belde Jaap nog om 2 uur ´s nachts, maar ik was zo stoned dat ik echt heel veel moeite had om een normale zin te vormen, en aangezien ik mijn energie echt nodig had voor de pijn, hing ik heel snel weer op. Die hele nacht was echt vreselijk. Op een gegeven moment wilde ik echt gewoon liever doodgaan, want niemand wou me helpen, en als ik dit al niet kon, hoe moest dat morgen dan met echte weeen. Ik wist het gewoon echt niet meer. Op een gegeven moment begon ik ook bruin vocht te verliezen. Ik was bang dat het vruchtwater was, waar in gepoept was. Dus ik belde weer. De heks vond het niet interessant, en stopte me een maandverband in mn hand, die moest ik maar in mn onderbroek doen en dan later aan de vk geven. Geen idee hoe ik de nacht doorgekomen ben, maar op een gegeven moment was het eindelijk 6 uur sochtends en ben ik naar het verpleegstershokje gestrompeld om te gaan vragen of ik mocht gaan douchen. Ik wou niet op het knopje drukken, omdat ik niet die heks weer aan mn bed wou hebben. Gelukkig zat daar een vriendelijke verleegster, en ze zei me vast mijn spullen bij elkaar te zoeken, zodat ik kon verhuizen naar de kraamsuite en ik daar kon douchen met wat meer privacy. Met pijn en moeite mn spullen in de tas gegooid, en sommige dingen waar ik niet goed bij kon gewoon laten liggen, interesseerde me echt niet. Al strompelend liepen we dan eindelijk naar de kraamsuite, onderweg moest ik nog stoppen vanwege de pijn. Gelukkig was het niet al te ver weg. Snel onder de douche gegaan, en dat was wel even lekker, dat hielp wel wat tegen de pijn. Onder de douche gebeurde er ineens zoiets raars, het leek net of ik een perswee had. Na het douchen moest ik weer aan het apparaat, en terwijl ik daaraan lag, kreeg ik weer hetzelfde. Het apparaat bleef echter gewoon maar 5 aangeven, wat dus echt niks was. Toen de vk kwam, zei ik haar dat ik iets had wat op een perswee leek. Ze ging gelijk voelen, en zei dat ze dat wel begreep, want ik had 7 cm ontsluiting! Ik was echt even in totale shock. Ik had dus de hele nacht wél echte weeen gehad! Waarom het apparaat elke keer niks aangaf begreep ik ook niet. 7 cm! Waar bleef Jaap nou toch? Snel gebeld, en gelukkig was hij al onderweg. Binnen 5 minuten stond hij naast mijn bed en was ik druk bezig met persweeen weg te puffen. Gelukkig ging dat wel zonder misselijk te worden, en Jaap hielp me er echt doorheen. Vrij snel had ik al 9 cm ontsluiting, en daarna alleen nog maar een randje, wat gelukkig wel weggemasseerd kon worden. En toen mocht ik dan eindelijk gaan persen! De vliezen waren ook al echt gebroken die nacht gelukkig, dus dat hoefde ook niet meer te gebeuren. Toen ik mocht gaan persen, leken de weeen ineens een stuk zwakker, en voelden ze ook weer als gewone weeen, en niet als persweeen. Ik kreeg een wee opwekkend infuus, maar voor mijn gevoel maakte dat niet veel uit. Ik mocht toch gewoon gaan persen, want ook met gewone weeen kon dat wel. Ik vond het al lang best, zolang ik maar wat kon gaan doen. Een uur en een kwartier heb ik geperst, en tussen elke perswee viel ik weer diep in slaap. Mijn lichaam reageert niet zo goed op verdovende middelen blijkbaar. Omdat het wel erg lang duurde, en ik echt geen energie meer had, werd de vacuuumpomp erbij gehaald. En de schaar om in te knippen. Ik zag hoe de vk die schaar pakte en alvast op de juiste plek hield en wachtte op een wee. Dat is toch geen prettig gevoel. Natuurlijk was die wee ook net niet zo´n sterke, waardoor ik de knip erg goed voelde. Maar het viel me toch mee, het was allemaal toch al pijnlijk, dan kon dit er ook echt nog wel bij. De vacuuumpomp bleef helaas niet zo goed op zijn hoofdje zitten, waardoor de gyn er ook nog even bij moest komen. Maar na nog 3 weeen waarbij er stevig aan de vacuumpomp getrokken werd, was Graeme ineens geboren. Hij lag zomaar in 1 keer ineens helemaal op mijn buik! Een baby! Ik had er totaal niet meer aan gedacht dat wij hier bezig waren om een baby te krijgen. Ik was alleen maar bezig met hier doorheen te komen, en nu was er ineens een baby. Mijn baby! Zo mooi en zo perfect. Ik hield hem gelijk lekker vast en kon alleen maar huilen van geluk. We hadden gewoon écht een baby gekregen, een hele echte en zo mooi!

Een paar minuten daarna kwam met een keer persen de placenta al. Jaap heeft de navelstreng doorgeknipt en ik mocht lekker even blijven liggen met Graeme in mijn armen. Ik moest natuurlijk nog gehecht worden, en aangezien ik niet goed reageer op het verdovingsspul wat ze daar normaal voor gebruiken, kreeg ik nog zo´n pompje met verdoving. Helaas werkt dat niet heel geweldig voor verdoving voor hechtingen, maar ik had mijn baby, dus het kon me eigenlijk niet zoveel schelen. De vk complimenteerde me nog, dat ik de hele bevalling en nu met het hechten ook zo ontzettend kalm was. Ik zei dat ze me die vorige dag had moeten zien, dan zou ze dat nu niet zo zeggen. Nu was ik gewoon echt te moe geweest om iets anders te doen, en nu ik mijn baby had, was alles gewoon goed. Alle cliche´s zijn echt zo waar. Al kan ik helaas niet zeggen dat ik alle ellende vergeten ben, maar ik kan wel zeggen dat hij het zo waard is. Dit is echt het perfecte geluk.

Helaas moesten we nog wel een nachtje in het ziekenhuis blijven, want het lukte mij niet om op te staan. Zodra ik ging staan, viel ik bijna flauw. Waarschijnlijk door die verdovende middelen waar ik niet zo goed tegen kon. Maar gelukkig mochten we nu wel lekker in de kraamsuite blijven, en was daar ook een bed voor Jaap, en lag Graeme heerlijk in zo´n doorzichtig wiegje tussen ons in.

[ Bericht 0% gewijzigd door tessie op 25-06-2009 15:49:30 ]

Jeetje Tessie, wat een verhaal, en wat een hork van een nachtverpleegkundige zeg..
Wat ben je snel met je verhaal zeg!!
Ik zal deze week mijn bevallignsverhaal ook op " papier" gaan zetten.

Ja het bleef zo in mijn hoofd zitten de hele tijd, en de vk raadde me vanmiddag ook aan om het eens op te schrijven.. wie weet lucht dat op ofzo... Al gaan we waarschijnlijk ook nog wel een klacht indienen bij het ziekenhuis...

het van je afschrijven lucht idd op.. bij mij was het gelukkig niet zo heftig, ik ben ook wat tijdstippen kwijt. Heb al het bevallingsverslag van de vk opgevraagd om voor mezelf wat dingen op een rijtje te zetten. dat krijg ik als het goed is morgen en dan kan ik ook mijn verhaal schrijven.

en logisch dat je een klacht in gaat dienen!!

Tessie, ik schoot echt even vol van je verhaal. Wat ben je vreselijk behandeld! Ik kan me goed indenken dat je hier een klacht over wilt indienen

Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 22:57 schreef PM-girl het volgende:
Boh Tessie, wat akelig hoe sommige mensen in een ziekenhuis niet lijken te beseffen wat je doormaakt he!

Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:06 schreef Moonah het volgende:

[..]

Of het al zo vaak hebben meegemaakt dat ze zijn afgestompt.

behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:32 schreef PM-girl het volgende:

[..]

behalve dat, hebben ze dan ook een bord voor hun kop. Er zijn gelukkig ook genoeg zeer ervaren medewerkers die zich wel kunnen inleven in de situatie.

Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!

quote:

Op woensdag 24 juni 2009 23:33 schreef Moonah het volgende:

[..]

Oh zeker! Dat bedoelde ik ook niet te ontkennen met mijn vorige post!

Snap ik! Ik wilde voortborduren op jouw post, maar kwam wat verkeerd uit de hoek!

Jemig Tessie... wat een verhaal joh! Die hele nacht alleen doorstaan...

_{En over die verhalen onder spoilers, er staan vrijwel alleen maar lange verhalen in dit topic, dus kom maar op hoor! Ik heb ook het idee dat de verhalen minder snel gelezen worden als ze onder een spoiler staan, of ligt dat aan mij?}

Ik lees verhalen met spoilers ook niet... Althans niet snel. Ik zie ze gewoon staan nl maar in witte tekst en dat vind ik heel irri (oude layout)

Ik heb de spoilers maar even weggehaald dan... had het een paar x eerder gezien hier, dus ik dacht dat het zo hoorde ofzo

tessie wat een bevalling, een complete nachtmerrie voor elke a.s moeder.
en dan ook nog eens de nacht alleen met je weeën.

Pff Tessie toch Ik had dat ook! Met dat stomme ctg apparaat... die gaf bij mij wel wat meer aan dan 5 hij sloeg bij mij uit naar max 28... maar dat waren nog geen "echte" weeen vonden ze daar. En pijn dat ik had!
Gelukkig heb je er een mooi menneke voor gekregen

Het heeft even geduurd maar bij deze mijn bevallingsverhaal:


Dinsdag 2 juni
40 weken en 2 dagen zwanger en ik ben het zo spuugzat. Vandaag een afspraak bij de vk en ik vraag of ze wil strippen. Dat wil ze best. Het is de vk die de bevalling van Amber gedaan heeft. Ze had het weekend dienst en zat al op me te wachten.
Ze gaat een poging doen tot strippen maar ze kan weinig voor me betekenen. BMM is nog lang niet verweekt, ze is zelfs verbaasd dat er nog weinig gebeurd is. Tess ligt ook nog niet ingedaald. Jammer maar helaas, ze heeft het geprobeerd.

Vrijdag 5 juni
Er begint het een en ander te rommelen, heel veel harde buiken en veel steken van binnen. Helaas nog niet regelmatig, maar er is IETS aan de gang. Ik ga ’s avonds nog een rondje wandelen zoals elke avond, wie weet zet het wat in werking. Terwijl ik aan het wandelen ben voel ik ineens wat naar beneden zakken. Ik gok dat de kleine meid ingedaald is.
’s Nachts slaap ik voor geen meter, steeds gerommel maar nog lang niet regelmatig.

Zaterdag 6 juni
De hele nacht dus slecht geslapen en die harde buiken en steken blijven. Ik besluit de vk te bellen en te vragen of ze ff langs kan komen om te kijken of die harde buiken überhaupt iets doen. Ze is visites aan het rijden en komt wel ff langs. Bloeddruk 135/80, hartje goed te horen, Tess ligt eindelijk ingedaald (had ik het toch goed gevoeld). Ze heeft ff gevoeld van binnen en heeft iets kunnen strippen. Vanavond 2 paracetamolletjes nemen en een warme douche om een beetje te kunnen slapen en eventueel mag ik zondag weer bellen.
Door het strippen heb ik wat last van slijmverlies maar echt de slijmprop is het niet.
’s Avonds loop ik weer een rondje met de hoop dat er wat gebeurd, maar helaas.

Zondag 7 juni
Ik zit er even doorheen. Heb weer ontzettend slecht geslapen, ik wil gewoon bevallen! Wederom de hele dag harde buiken en steken, maar weer niet regelmatig. Rond 18.30 uur beginnen de harde buiken toch wat regelmatiger te komen. Ik hou ze een beetje bij en ze komen rond de 6 a 8 minuten maar houden niet lang genoeg aan. Voor de zekerheid bel ik mijn moeder maar zodat ze er eventueel rekening mee kan houden dat Amber komt.
Rond 21.00 uur besluit ik de vk te bellen. Ben onder de douche geweest maar de harde buiken blijven komen, nu om de 4 a 5 minuten. Rond 21.40 is de vk geweest, heb 1cm ontsluiting, maar bmm is nog steeds een tuutje. Advies, 2 paracetamolletjes en een warme kruik en proberen te gaan slapen.. dus dat ga ik maar lekker doen! Harde buiken blijven komen en van slapen komt niet veel. We besluiten toch maar om Amber naar mijn ouders te brengen. Liever te vroeg dan te laat. Als M. Amber aan het wegbrengen is komen de weeën om de 2 a 3 minuten.

Maandag 8 juni
Volgens mij hebben we rond 0.30 uur de verloskundige gebeld en is ze er met een klein half uurtje. Ze doet inwendig onderzoek en ik heb 1 cm ontsluiting. Ze zegt dat ik maar ff lekker moet gaan douchen en dan kijken wat dat doet. Terwijl ik aan het douchen ben gaat de vk alvast wat spulletjes klaarzetten voor de bevalling. Hoelang het gaat duren weet ze niet, maar zeker is dat ik tijdens haar dienst ga bevallen.
Onder de douche heb ik al best wat moeite met het wegpuffen van de weeën. Ze zijn behoorlijk gemeen, maar zoals de vk zei, nog niet gemeen genoeg. Rond 1.45 uur gaat de vk naar huis en heb ik 2 cm ontsluiting en weeën die best lastig weg te puffen zijn. In principe kunnen ze bij 2cm de vliezen breken, maar aangezien het een krappe 2cm is en de weeën nog niet krachtig genoeg zijn doet ze het niet. Ze zegt dat we weer moeten bellen als OF mijn vliezen breken OF ik oergeluiden ga maken. Ik waggel een beetje heen en weer tussen douche en bed en heb moeite met puffen.
Rond 2.45 uur begin ik oerkreten te produceren en M. belt de vk. Ze komt eraan! Ik zeg tegen M. dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken. Ik krijg die weeën niet meer weggepuft.
Rond 3.00 uur is de vk er weer. Ze voelt en ik heb 7 cm ontsluiting en om 3.15 uur breekt de vk mijn vliezen. Goh wat voelt dat heerlijk Ik kon voor een minuutje of 5 even normaal ademhalen. Echter blijkt dat Tess in het vruchtwater gepoept heeft. De vk zegt dat we het ziekenhuis echt niet meer gaan redden. Ze controleert wel telkens de hartslag van Tess. Om 3.25 uur mag ik gaan persen. Dat was bij Amber wel ff anders, die kwam eruit gevlogen zonder te persen.. Tess d’r hartslag zakte van 150 naar 90 tijdens het persen, maar door een paar keer goed diep in te ademen ging haar hartslag weer omhoog. AUW AUW AUW het deed wel ff flink zeer toen het hoofdje stond zeg. Ik heb nog “sorry buurvrouw” geroepen _{We wonen in een oud huis met houten vloeren en dunne muren. Bij de bevalling van Amber heeft de buurvrouw me gehoord. Haar dochter liep op dat moment ook op alle dag dus het was voor haar behoorlijk spannend ook. Ze is toen om 8.00 uur maar naar haar werk gegaan} Volgens mij heb ik 2 of 3x geperst en om 3.30 uur werd onze mooie Tess geboren. Het was nog wel even schrikken want mevrouw had de navelstreng 2x om haar nek zitten _{dat was ook niet zo gek want de navelstreng was hartstikke lang}. Gelukkig niet heel erg strak, maar toch… Ze werd gewogen en gemeten: 3050 gram en 49 cm.


Net zoals bij Amber was de kraamzorg weer te laat, en niet zo’n klein beetje ook zeg. We hadden al een rommelmelding gedaan rond 1.30 uur en om 3.00 uur hadden we gebeld dat ze moest komen. Om 4.20 uur kwam ze pas aankakken. De vk heeft er ook een melding van gemaakt naar het kraambureau. Kraamzorg moet namelijk binnen één uur na melding aanwezig zijn. De kraam was ook een raar mens ook. Gelukkig was ze er maar even anders hadden we haar weggestuurd. Ze zei dat ze ons adres niet kon vinden en dat haar TomTom kapot was. M. heeft haar nog meerdere keren gebeld, maar kreeg maar geen gehoor. Lijkt me dat als je wachtdienst heb dat je snel in je kleren schiet en naar je adres toe rijdt, maar volgens mij had ze nog even rustig de tijd genomen, want haar make-up zat wel heel erg netjes.

Tess had problemen met het vasthouden van haar temperatuur. Ze had in eerste instantie kleertjes aan maar toen de “goede” kraam kwam bleek Tess een veel te lage temperatuur te hebben en hebben we lekker gekangaroed.
De kraam die we ’s nachts hadden ging na 2 uur weer weg terwijl ze eigenlijk had moeten blijven totdat de “dagkraam” er was, omdat Tess dus een te lage temperatuur had.

Doordat Tess in het vruchtwater gepoept had is ze de eerste dagen behoorlijk misselijk geweest, maar gelukkig ging dat snel over.

Een bevalling van 4 uurtjes!! Lekker snel, maar toch best heftig! Gelukkig niet uitgescheurd, alleen een schaafwondje.

[ Bericht 0% gewijzigd door Vicky op 28-06-2009 22:12:36 ]

Jeetje Vicky, na zo een lange aanloop is de feitelijke bevalling vlot gegaan! Maar nou ook weer niet zo vlot dat de kraam te laat moest komen.
Jammer, zoiets geeft toch een naar bijsmaakje aan het verhaal, tenminste, zo lees ik het?

quote:

Op zondag 28 juni 2009 22:33 schreef PM-girl het volgende:
Jeetje Vicky, na zo een lange aanloop is de feitelijke bevalling vlot gegaan! Maar nou ook weer niet zo vlot dat de kraam te laat moest komen.
Jammer, zoiets geeft toch een naar bijsmaakje aan het verhaal, tenminste, zo lees ik het?

niet zozeer een nare bijsmaak, maar de vk moest nu alles alleen doen en de kraam die er 's nachts was kwam nou niet zo gemotiveerd over... vond het maar een raar mens.

"Sorry buurvrouw!"

quote:

Op zondag 28 juni 2009 22:41 schreef Moonah het volgende:
"Sorry buurvrouw!"

de vk moest ook lachen

Nou idd, zo´n vlotte bevalling na zo´n lange aanloop. Je hebt wel wat geduld moeten hebben he. Jammer dat je zo´n rare ongemotiveerde kraamhulp had.

Toch, hoewel de aanloop zo lang was, is het een heel mooi verhaal geworden, Vicky Met een prinsesje als resultaat <3

Mooi om te lezen Vicky! Wel stom die kraamhulp.
Maar wel fijn dat het verder zo vlot ging. Op dat poepen en die navelstreng na, dat lijkt me heftig om te zien zeg!

Heel anders weer dan mijn verhaal. Ik zal dat nog eens goed doorlezen en verbeteren en dan ook posten.

Incantrix ik kan me niet echt voorstellen hoe het is vaginisme te hebben (gehad) maar ken de angst voor bevallen wel. Heb me destijds ook suf gelezen hier.
Ik had zelf in het verleden chronische hyperventilatie.
Bevallen draait natuurlijk voor een groot deel om ademhaling. En ik was doodsbenauwd om daar in de eerste plaats iets aan te doen. En in de tweede plaats om daar mee geconfronteerd te worden tijdens de bevalling. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik dus gekozen voor een alternatieve manier van voorbereiden dan de meest voorkomende en daar had ik dus eigenlijk helemaal niks aan.
Toen ik ging bevallen gebeurde dus exact waar ik bang voor was.
Ik raakte compleet in paniek, wat 90% kwam door mijn hyperaanval en ik wou nog maar een ding en dat was pijnbestrijding en ik was totaal niet voor rede meer vatbaar.
Het jammere was dat de vk ook niet echt doorhad hoe ik me voelde en ze het nog een beetje verergerde door te zeggen dat het nog uren ging duren. Terwijl ik dus in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en mocht ik al gaan persen.
Alleen had ik dat op dat moment nog niet door
Daarna ging de bevalling vrij vlot maar door wat er gebeurd was vond ik de bevalling best traumatisch. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt omdat ik in principe heel snel bevallen ben. Maar goed.
Ik werd opnieuw zwanger.
Voordat ik zwanger werd en was was mijn enige bezwaar dus ook ... die bevalling.
Ik wist nu wel wat ik kon verwachten dus nu ging het anders, dat had ik mezelf beloofd.
Ik wou niet in een yogagroepje dus heb de yogajuf thuis uitgenodigd samen met mijn partner.
Eerst heb ik het verhaal op tafel gegooid en toen zijn we dus gericht gaan voorbereiden. Doodeng maar met goede moed. Ik oefende alles keer op keer en had mezelf in mijn hoofd geprent dat "als je kaken niet ontspannen zijn kan je niet ontspannen" dus had me voorgenomen me op mijn kaken te concentreren als ik het moeilijk kreeg. Misschien heb je daar iets aan. Door de focus te verleggen kan je wellicht op andere plekken vanzelf mee ontspannen.
De dag van de bevalling was een bijzondere dag. Wat mij betreft waren beide bevalling ondanks de pijn en angst de twee mooiste dagen van mijn leven en ik kan wel janken van geluk als ik er aan denk want het is echt heeeeel erg bijzonder maar dat gevoel krijg je vanzelf als je kleine uk op de wereld is gezet.
"s ochtends voelde ik weeen, na een hele nacht lichte weeen wist ik; het is zover.
Maar meer dan dat gebeurde er niet echt. De weeen kwamen om de 5, 10 of 15 a 30 minuten en waren licht, heftig of goed voelbaar.
Aan het einde van dag had ik echt het gevoel dat ik me aanstelde en er helemaal niks ging gebeuren.
We brachten rond een uurtje of 7 ons andere kindje naar bed en ineens werd het echt heftig. Ik kreeg meer moeite de weeen onder controle te houden maar het bleef me lukken. Rond kwart voor 8 hebben we de vk gebeld. Ze kwam binnen. Ik was volledig gefocust bezig met mijn ademhaling en weeen zoals ik had geleerd. Dit heb ik volgehouden tot de kraamvrouw binnen kwam, om kwart voor 9.
Ik moest gaan liggen en wist direct dat ik dat niet leuk ging vinden want dan was de controle weg en dat bleek ook zo te zijn. Al met al heb ik met een hoop geschreeuw dat ik gestoord was nog een kind te willen, gesmeek om het kind er gewoon uit te snijden en getreuzel om me te verzetten tegen het persen het daarna heel bewust meegemaakt en goed doorstaan.
Om half 10 is ons kindje geboren.
Waar ik de keer ervoor zon moeite mee had was nu een eitje en het persen zelf vond ik nu gruwelijk.
Ik kan je niet zeggen dat het makkelijk is. Hoe het is met pijnbestrijding kan ik je ook niet vertellen.
Wat ik je wel kan vertellen is dat je rekening moet houden met alles. Het kan dus extreem meevallen zoals in mijn geval met mijn ademhaling bij de tweede bevalling. Ik wou graag die snelle bevalling maar vond het ook wel erg heftig ineens dat laatste half uurtje. Maar als ik verhalen lees van vrouwen die er uren of dagen over doen dan zou ik niet willen ruilen. Je krijgt je eigen bevalling en je kunt het aan. Ook al is het eng of pijnlijk. Het is alleen handig als je je eigen weg er na toe kunt vinden om het je zo makkelijk mogelijk te maken.

Het is alweer een tijdje geleden, maar ik wil mijn bevallingsverhaal hier ook kwijt

Het was zondagavond op 1e paasdag. We zouden 2e paasdag naar m'n schoonouders gaan. Ze wonen 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Het ging nog zo goed dus dachten we dat zo'n reis geen probleem zou zijn en de bevalling toch nog wel een poos op zich zou laten wachten. Toen ik rond 22.00 uur naar het toilet ging zag ik een beetje bloed. Het leek wel zo'n 'slijmprop' waar ik weleens van gehoord had. Ik wist dat de bevalling nog wel een poos op zich kon laten wachten, maar ik heb toch gelijk m'n man maar even geïnformeerd. Hij heeft meteen z'n ouders afgebeld, want ja... het begin was er.

We hadden de ziekenhuistas nog niet klaargemaakt en hebben het voor de zekerheid diezelfde avond de tas ingepakt. Toen zijn we 'gewoon' naar bed gegaan, want zoals ik al scheef... de bevalling kon nog wel een hele tijd op zich laten wachten. Ik kon die avond/nacht maar niet in slaap komen. Rond 2 uur ben ik nog maar eens naar het toilet gegaan. Opnieuw zag ik weer wat bloed enzo. Toen ik weer in bed was gekropen duurde het niet lang voordat de eerste wee zich liet voelen.

Ik had meteen in de gaten dat het een wee moest zijn. Ook omdat ik natuurlijk een duidelijk 'voorsignaal' had gekregen. Ze kwamen gelijk om de 3 minuten. Ik wist dat wanneer ze een uur lang binnen 5 minuten komen, je het ziekenhuis kunt bellen. Dus ik dacht, dat schiet lekker op. Het deed eigenlijk nauwelijks pijn en ik dacht, jeetje valt dat eventjes mee! Ik heb toen m'n man wakker gemaakt en ben toen onder de douche gegaan. Lekker fris aan de bevalling beginnen! Na het douchen zijn we samen naar beneden gegaan en hebben we het uur afgewacht.

Inmiddels was het drie uur geweest en heb ik het ziekenhuis gebeld. Tja, wat zeg je in zo'n situatie? Ik tegen de nachtportier: "mag ik de kraamafdeling, want volgens mij is de bevalling begonnen". Ik werd doorverbonden en kreeg een mevrouw aan de telefoon en haar vertelde ik van de weeën en dat zo al om de 3 minuten kwamen. We mochten naar het ziekenhuis komen van haar. Ondertussen werden de weeën toch een beetje pijnlijker. Maarja, het was prima vol te houden en we reden rustig naar het ziekenhuis die maar op ongeveer 3 km afstand van ons huis is. Toen we wegreden kwam we nog buren tegen. "Wat doen die zo laat op pad?" zei ik tegen mijn man. Hij zei dat ze onze reden waarschijnlijk wel konden raden.

In het ziekenhuis mochten we eerst naar een kamertje toe. Daar werden de weeën enzo gemeten. Nog steeds voelde ik me niet slecht, maar we moesten wel erg lang wachten voordat de verpleegkundige weer terugkwam. Volgens mij heb ik daar wel een uur gelegen. Op de monitor leken de weeën af te zwakken terwijl ik ze juist steeds duidelijker begon te voelen. De verpleegkundige ging even kijken hoeveel onsluiting ik al had en dat was 4 cm, terwijl er nog maar 2 uren voorbij waren gegaan sinds de eerste wee.

We mochten naar de verloskamer of hoe zo'n kamer ook maar heet. Ik werd weer aangesloten op de machines en toen begon het wachten en het pijn verbijten. M'n man kreeg opnieuw wat drinken aangeboden met paaseitjes erbij, maar ik moest er niks van weten. Ik ben nog wel even naar de wc gegaan, want stel je voor... dat je tijdens de bevalling, euh laat maar! Een verpleegkundige stelde me gerust toen ik mijn angst vertelde.

Daar lag ik dan te wachten op het bed. De pijn werd heftiger en ik drukte op de knop om iemand op te roepen. Ik vroeg voorzichtig om pijnbestrijding en ze zou even voor me kijken. Ondertussen lag ik met mijn benen te trappen van de pijn. Ik leek wel een baby met buikkrampen. Ik zei heel droog tegen m'n man: dit doet wel pijn hoor". En ik herhaalde het een paar keer. Op een gegeven moment begonnen de persweeën van zich te laten voelen. Ohjee, nu begint het echt. Dus ik weer op de knop drukken en toen kwam er iemand. Ik had inmiddels al 8 cm ontsluiting en had ook een keer overgegeven.

Toen de verpleegkundige kwam zei ze dat ik de weeën tegen moest houden, want de gynaecoloog was nog bezig met een andere bevalling. Het was schijnbaar een hele drukke nacht. En ik vond mezelf heel zielig, want ik wou zo graag gaan persen. Eindelijk kwam de gynaecoloog eraan. Ik was blij want het was een bekend gezicht. Zij had de 20-weken echo gedaan. M'n vliezen werden door haar gebroken... en dat voelde vooral lekker warm. Maar ze moest ons weer verlaten om verder te gaan met een andere bevalling. En toen was de pijn op z'n toppunt. Jeetje, wat was ik blij dat ze weer terugkwam! Het persen mocht nu echt beginnen!

M'n man stond achter me en de gynaecoloog en verpleegkundige stonden voor me. Allemaal moedigden ze me aan en al heel vlot zei m'n man... ja, doorgaan! Het hoofdje komt er al aan, nog even doorzetten! Bikkel! Ook de gynaecoloog zei aanmoedigende woorden en dat hielp echt. Ondertussen moest ik nog een keer overgeven. Binnen 23 minuten persweeën zag onze baby het levenslicht (buiten de baarmoeder). Eerst bleef haar schoudertje wel even haken, maar er hoefde gen pomp aan te pas komen. Toen lag het mormeltje op mijn buik... en wat was ik blij en ik dacht meteen, het deed wel pijn, maar dit durf ik wel een 2e keer aan! Ze haalden de baby weer weg en ik vroeg "wat is het nou eigenlijk?". Het was een meisje! En zij vroegen wat haar naam is. Haar naam is Hannah vertelde ik met trots. Ze is om 09:45 geboren en was 3370 gram en 49 cm lang. De bevalling heeft dus totaal bijna 8 uur geduurd.

Toen moest de nageboorte komen. Maar die wou niet echt meewerken. Na drukken en persen en heel veel bloed zeiden ze dat het operatief verwijderd moest worden. Ik maakte me niet druk, maar vroeg of ik naar de operatiekamer moest lopen. Dat zag ik namelijk niet zitten, haha. Nee absoluut niet, ik moest blijven liggen. Ik bleek namelijk meer dan 2 liter bloed te zijn verloren. In de operatiekamer kreeg ik een ruggeprik, wat was ik daar blij mee want ik kreeg me toch een vreselijke naweeën! De ruggeprik deed zelf geen zeer en na een tijdje was ik vanaf m'n middel helemaal verdoofd. Daar lag ik dan, volledig bij bewustzijn. Nouja volledig, ik was toch schijnbaar een beetje aan de slappe kant. Toen ze me dingen vroegen schrok ik van mijn eigen stemgeluid, zo zwak. Ik moest wat meer moeite doen om me verstaanbaar te maken. Ze zijn trouwens via dezelfde manier naar binnen gegaan als onze dochter eruit is gekomen en ik had dus alleen daar hechtingen en niet in mijn buik.

Toen ze klaar waren werd ik naar een uitslaapkamer gereden. Toen ik daar lag ben ik rustig om me heen gaan kijken. Ik zag tot mijn verbazing op de deur rechts van mij "werkkast intensive care" staan, of iets dergelijks. Is het zo erg met me?, vroeg ik mezelf af. Maar ik voelde me goed en ik durfde het ook niet te vragen. Achteraf bleek dat ik daar lag vanwege plaats tekort. Er kwam steeds een man kijken naar het grote scherm achter me. Daarop werd vanalles bijgehouden. Hij kwam ook mijn bloeddruk regelmatig opnemen. Ik vond het allemaal wel best. Eindelijk, rond een uur of half 1 werd ik verplaats naar de kraamafdeling waar m'n dochter en m'n man op me zaten te wachten! Helemaal blij nam ik m'n dochter in mijn armen!

Later bleek ik in totaal 2,2 liter bloed te hebben verloren en heb ik twee nachten doorgebracht in het ziekenhuis en ook vervolgens nog eens 8 dagen kraamhulp gehad. De kraamhulp was super en ik kan nu terugdenken aan een hele fijne kraamperiode!

Ik ben benieuwd wie de moeite heeft genomen dit lange verhaal te lezen!

Ik heb het gelezen PurpleSky
Klinkt me al met al nog niet eens zo heel slecht in de oren behalve het gedoe na je bevalling. Vooral het 'ik vond het allemaal wel best', is erg herkenbaar. Heel veel anders kun je toch niet op zulke momenten dus dat lijkt me dan ook de beste insteek
Van harte met je dochter alsnog!

Ik ook PurpleSky. Er zitten van die details is die ik zelf was vergeten zoals het warme vruchtwater Nog gefeliciteerd met je kindje.

_{(ik ook PurpleSky, ik lees alle verhalen... respect!)}

Ik kon helaas niet meer de spoilers weg halen... meende ook dat dat gewaardeerd werd maar heb vergist
dus nog maar een keertje dan

De nacht van 27 op 28 April 2009

Ik maak M. wakker rond 4.00 uur want ik weet dat hij rond 5.15 uur naar zijn werk vertrekt
ik heb nog geen oog dicht gedaan, ik ben onrustig en heb krampen maar of het weeën
zijn? Tja bij Isa’s bevalling had ik kort na het breken van de vliezen een weeënstorm dus dit is andere koek ik heb geen vergelijkingsmateriaal.
M. vraagt me door te geven wanneer een wee start en wanneer hij stopt en aan te geven wanneer de volgende wee weer begint, hij timed 4 á 5 minuten.
Na zo 4x getimed te hebben haal ik de telefoon en bel de verloskamers ik krijg een gynaecoloog aan de lijn en die zegt me dat ik mag komen als ik het niet vertrouw
Ties ligt namelijk in stuit en aangezien ik bij Isa een keizersnede heb gehad moet ik in het ziekenhuis bevallen.

We bellen mijn schoonouders dat we Isa zo komen brengen, pakken de vluchttassen en laden die vast in de auto, M. gaat nog even douchen en ik haal Isa voorzichtig uit haar bedje en trek haar een jas aan over haar slaapzakje ze kijkt me dromerig aan.
En daar staan we dan 2 minuten later, met de auto voor mijn schoonouders hun huis, mijn schoonmoeder neemt Isa mee naar binnen en ik barst in tranen uit, ik voel me schuldig want je zal zien die weeën zetten dadelijk niet door en dan heb ik dat arme kind voor niets midden in de nacht uit haar bed geplukt het gaat ook allemaal zo snel dat ik haar niet eens een kus heb kunnen geven en fatsoenlijk gedag heb kunnen zeggen.

Op de weg is het super stil en de weeën lijken nu zwakker te worden, we rijden dus rustig richting Veldhoven. Rond 5.30 uur zijn we bij de ingang van de verloskamers we bellen aan en mogen direct mee naar binnen, ik mag op het verlosbed klimmen en krijg even later de ctg banden om mijn buik, ons kereltje maakt het goed en de weeën activiteit neemt ietsje toe.
In de uren tot 10.00 uur krijg ik 1x de verloskundige en 1x een gynaecoloog aan mijn bed
de ctg banden zaten niet goed en die komen ze weer goed zetten, Ties beweegt zoveel dat het apparaat hem regelmatig kwijt is. Beiden toucheren me en meten weinig ontsluiting de weeën doen dus nog niet echt veel, we krijgen steeds te horen: “tja het kan vriezen het kan dooien”
we lachen er maar om.

Rond 10.15 uur komt mijn eigen gynaecoloog aan mijn bed, ik had hem de week ervoor nog gezegd dat ik de geplande datum wel erg ver weg vond en dat ik bang was dat ik ook deze keer weer rond de 37 weken zou bevallen, het voelde namelijk zo bekend allemaal.
Ik was letterlijk in paniek geweest toen hij mij de datum vertelde aan de telefoon, hij nam me dus wel serieus toen ik hem ook nu weer vertelde dat ik er niet gerust op was ondanks dat de weeën minder sterkt werden.
Hij vroeg me wat ik wilde doen nu daar blijven of die zelfde middag terug op de polikliniek komen voor nog een ctg, ik koos ervoor om even thuis te gaan slapen en te douchen en ’s middags naar de polikliniek te komen.

15.00 uur op de polikliniek, we mogen direct doorlopen met een verpleegster ik word in een relaxzetel geparkeerd de ctg word weer op mijn buik gebonden en ik word in standje ontspannen gezet, boekje erbij en een half uurtje liggen, als de banden afzakken moeten we even bellen word ons gezegd.
Na nog geen 15 minuten komt mijn gynaecoloog binnen, hij meldt me dat M. mijn tas uit de auto moet gaan halen en dat ik in het ziekenhuis moet blijven komende avond en nacht.
M. en ik lopen samen naar de auto, ik al bellend om te zorgen dat Isa vannacht bij mijn moeder blijft slapen, ik wil dat arme kind niet nog een nacht uit haar bedje laten plukken mocht dat nodig zijn, M. belt zijn collega dat hij vandaag niet meer komt werken.
We pakken mijn tas en lopen naar de afdeling 2C Verloskamers ik kom op een kamer met 2 andere dames de ene zwanger 36 weken met gebroken vliezen, die mag nog ff wachten tot het begint, de andere een lieve meid die graag kinderen wil maar steeds cystes heeft op de eierstokken, enorme pijn heeft iedere maand en de hele medische mallemolen al heeft gehad en nog steeds geen zwangerschap of kindje rijker. Oooh wat een verdriet en wat vervelend moet het voor haar zijn hier tussen al die dikke buiken, ik slik een traantje en een brok in mijn keel weg.

Ik ben nog steeds onrustig en lig in mijn bedje Missers te kijken op Ned 1 het gaat over een mevrouw die haar kindje verliest door fouten van artsen…. ik zap maar weg en vraag een verpleger of ik nog een keer aan het ctg mag ik voelde wat weeën maar zodra de noppen op mijn buik zitten ebt het weer weg.

29 April 2009
3.30 uur, wederom word het ctg aangelegd maar weer zakken de weeën weg, ik word ruim een uur later weer los gekoppeld en ga naar het toilet voor het geval dat heb ik mijn telefoon in mijn badjas meegenomen. Zodra ik zit en heb geplast voel ik een wee….. poeh dat was er echt een, ik stuur M. de volgende sms het is dan 4.40 uur “volgens mij zetten de weeën nu door doet pijn” het deed zo’n pijn dat ik het rode koordje op het toilet maar eens een hengst geef en de verpleger ziet dat het menens is en tilt me naar mijn bed.
Hij legt me snel aan de ctg en haalt de verloskundige erbij, in de tussentijd sms ik M. om 4.44 uur het volgende: “Lig nu aan apparaat maar kan soms met moeite wegzuchten verloskundige komt zo” in dezelfde minuut word M. gebeld door het ziekenhuis dat hij snel moet komen en hij krijgt meteen te horen dat mocht het nodig zijn ze niet kunnen/zullen wachten tot hij er is *slik*

Ik word met een sneltrein vaart naar de liften gereden alles gaat verder langs me heen ik heb vanaf dat moment geen besef meer van tijd of plaats ik meen dat we 2 verdiepingen naar beneden zijn gegaan? en toen werd ik snel van kleding ontdaan en in een operatiehesje gehesen ik kreeg een katheter en een infuus aangelegd ik voelde er weinig van ik had hard te werken en kneep de verpleger zijn hand fijn hij hielp me de weeën weg te zuchten het waren inmiddels duidelijk pers weeën en er werd steeds verteld dat ik niet mocht persen.
In de tussentijd werd mijn tas op zijn kop gehouden om snel de foto camera eruit te vissen, dat zag ik nog net voor we weg racen naar de operatiekamer.

De anesthesist kwam binnen gerend en ik werd op een smalle tafel getild ik moest beiden benen buiten het bedje laten bungelen aan iedere kant een, ik duwde met mijn handen op de tafel omdat de weeën zo sterk waren er was niet tegen op te zuchten of puffen… ik raakte even in paniek maar hervatte me snel toen de anesthesist me met klem verzocht te ontspannen omdat anders de ruggenprik niet zou lukken en er geen tijd was voor meerdere pogingen, en mijn grootste angst was een narcose want ik wilde de bevalling perse mee maken.

In de tussentijd was M. gearriveerd hij had de auto maar voor de deur van het ziekenhuis geparkeerd, god weet hoe hard hij heeft gereden maar dat was vast veel te hard.
Hij werd aan de liften al opgewacht door de verloskundige die hem snel naar de operatiekamer bracht hem in de tussentijd eerst in een groen pak heeft gehesen maar dat was niet goed, dus weer uit en het blauwe pak aan….. ja in de spanning en sensatie gaat ook daar wel eens wat mis blijkbaar

Intussen voelde ik mijn benen langzaam warm worden jaaaa goddelijk de ruggenprik werkt en ik voel geen weeën meer wat een opluchting, ik word plat gelegd en het groene laken gaat omhoog, ik voel dat ze mijn benen op de tafel tillen en dat ze beginnen, dan komt M. binnen en mag achter me plaats nemen.
Later hoor ik dat hij bij binnenkomst zag dat mijn buik al opengesneden was, ze meenden dus dat ze niet zouden wachten op zijn komst.
Dan gaat alles heel snel, sneller als bij Isa geloof ik, maar dat blijkt later ook niet te kloppen hoor ik van de gynaecoloog ik heb veel littekenweefsel van de vorige keer en het valt niet mee om daar snel en goed doorheen te komen.
En ja dan voel ik wat geduw en getrek en daar is hij dan om 5.44 uur onze zoon Ties, hij huilt meteen en ik ook, oooh wat een opluchting hij huilt, en hij is gezond word ons meteen verteld, hij word even in een doek gelegd en mag dan even bij mij liggen, ik huil en kus hem wat en ontlading en wat een opluchting pas op dat moment valt alle spanning van de laatste maanden, weken uren en minuten van me af.

Ties moet weg uit de koude operatiekamer en ik vertel M. dat hij mee moet gaan met Ties, ik red me vanaf hier wel alleen, ik ben er zo weer lach ik hem toe en hij geeft me nog een kus voor hij vertrekt.
De arts deelt me luchtig mee dat mijn baarmoeder door de heftige weeën is gescheurd en dat het hechten wat langer zal duren, het kan me niet deren en het dringt niet echt tot me door wat hij me verteld, Ties is gezond en dat is het voornaamste ik kom er wel weer bovenop.
Stilletjes lig ik daar achter dat groene laken ik pink wat tranen weg zo gelukkig ben ik, hij is gezond ik geloof niet dat ik nog meer gedachtes heb gehad op dat moment.
Het groene doek word na een tijdje weg gehaald er word een plank onder me geschoven en ik word op een bed getild, ik krijg 2 warme dekens op me en ik word de verkoever ruimte ingereden, daar lig ik een paar minuten tot de verloskundig en de verpleger weer binnenkomen, of ik naar Ties wil en of ik me er al goed genoeg voor voel…. euuh ja tuurlijk hoe sneller hoe liever.

M. heeft in de tussen liggende tijd een heel andere versie van het “gescheurde baarmoeder verhaal” gekregen als ik op de o.k. , er word hem gevraagd of ons gezin zo compleet is want een nieuwe zwangerschap word sterk afgeraden, Ties en ik waren in levensgevaar en ooit nog weeën hebben is een te riskant gebeuren en vragen om grote problemen.
Mijn baarmoeder is te zwak om dit nog eens te doorstaan.

Ik word de lift ingereden en ja het zijn 2 verdiepingen naar de verloskamers en daar is M. met Ties en weer schiet ik vol, wat een rijkdom.
Ties heeft al een flesje melk gehad hij fladderde namelijk zijn glucose was namelijk te laag word me verteld, hij had wel meteen een mooie apgarscore van 9 en 10, ik krijg hem eindelijk bij me op de borst en ik kijk hem eens goed aan, zo dus jij bent die jongen die net zo eigenwijs word als je zusje.

Er komt een verpleegster die ons wat drinken en beschuit met muisjes brengt ik heb nog geen trek of dorst ik ben nog te hyper van al het gebeuren, maar ben super alert.
Wel vraag ik de verpleegster meteen om de dostinex tegen de stuwing ze zal de gynaecoloog er over aanspreken zodra die er is, ik weet dat die er om 10.00 uur zal zijn.
Ik krijg uitleg over de morfine pomp die achter slot en grendel aan mijn bedje hangt, op het knopje duwen geeft je een shot, ik duw een keertje en nog een keertje de ruggenprik is duidelijk uitgewerkt, na 2x duwen merk ik dat morfine niet mijn ding is, ik word zo duf als een konijn.
Onder het bed hangt mijn zak van de katheter mijn urine is blauw meld M. me, smurfenzeik zegt hij grappig de verpleegster verteld dat mijn blaas vol met een blauw goedje is gezet om zo te kunnen zien of die niet ook gescheurd is.

Nog voor 10.00 uur staat Dr. Mulder aan mijn bed, hij kijkt quasi verbaasd en is blij dat alles goed en snel is verlopen vannacht. Ook hij is opgelucht dat ik in het ziekenhuis was, en is blij dat hij goed naar me heeft geluisterd en me vertrouwd heeft om mijn grote groene kijkers toen ik hem zei dat ik het niet vertrouwde om thuis te blijven na ons bezoekje van de nacht ervoor.
Het moge duidelijk zijn dat Dr. Mulder bij mij een streepje voor heeft, die man kan bij mij een pootje breken.


De ergens in de ochtend van 29 april, krijg ik 3 dames op de kamer allemaal net bevallen en 2 ervan zijn rare snuiters had ik al snel door, de dame langs me is zo huge die past niet in het bed de benen hangen er letterlijk langs en het enige wat ik die avond en de komende nacht van haar hoor is enorm hard gesnurk zo hard dat ze haar baby niet hoort huilen.
De dame tegenover me is niet hellemaal wijs en loopt tijdens het bezoekuur, met alleen een netbroekje aan met kraamverband erin over de kamer heen en of het niet nog ranziger kon voor ons (en mijn bezoek) zat het verband vol met bloed en zagen we de harige mol ook ff passeren Blegh!!!
Haar man liep op de parkeerplaats voor mijn man en hij deed de hele tijd het slagershuppeltje van de 5 uur show, zeg maar zo’n vreugde huppeltje …. mocht je het slagershuppeltje nooit gezien hebben (http://www.youtube.com/watch?v=Y_s8Xy1_3wc)

Toen ze terug kwam aan haar bed flanste ze meteen haar shirt omhoog om haar borsten aan mijn visite te showen om vervolgens kindlief aan te leggen…. echt mijn broek zakte er vanaf doe dan het gordijntje ff dicht.

De dame schuin tegenover me was oké leuke meid die duidelijk hard had moeten werken, klein kindje net als ons en erg onzeker over hoe de borstvoeding liep.
Haar man was net naar huis gegaan om wat kleding te halen en wat te slapen.
En toen kwam de verpleegster from HELL! Ze wist meteen hoe ze dat meisje verdrietig moest krijgen en tja het mag gezegd worden ook dat is een gave grof zijn, ze zei letterlijk tegen die meid: “ wat een ondervoed kind uit de baarmoeder”
Mijn haren stonden stijl overeind toen ik het hoorde en ik slaakte een diepe zucht.
Het meisje in kwestie was zo overrompeld dat ze niets wist te zeggen, huilen was het enige dat ik van achter het gordijn uit hoorde komen.

Die middag kwamen mijn moeder en broer bij mij op visite Ties had 2 uur daarvoor een voeding en schone luier gehad. Deze verpleegster had nog dienst en ik had mijn visite al verteld dat ze niet “aardig” was, ach zei mijn moeder nog, het zullen je hormonen wel zijn.
Ties had een poepluier en niet zo’n beetje ook, dus ik duwde op de knop voor de verpleging, deze dame komt binnen en ik vraag haar Ties te verschonen.
Ik krijg als antwoord: “ja maar dametje wij gaan niet ieder kwartier luiers verschonen van je zoon.” nou ik ging letterlijk door het lint het was maar goed dat ik mijn bed niet uit kon komen, jankend heb ik haar medegedeeld dat ik me niet door haar in de zeik laat zetten en zeker niet waar mijn visite bij zit. En dat als ze niet de luier wil verschonen ze me maar uit bed moet halen en al die slangetjes mag verwijderen zodat ik het zelf wel doe want geen kind van mij hoeft lang in een vieze luier te zitten.
Dan dimt madam in en zegt “ het was maar een grapje” mijn moeder en ik melden meteen dat we het absoluut niet lollig vinden zeker niet na een zware bevalling en keizersnede waarvan in nog behoorlijk beduusd en emotioneel ben.
De rest van de dag is ze poeslief tegen me en dat is ‘r geraden ook.

Inmiddels heeft mijn buurvrouw 25 man visite aan haar bed zitten, haar man stoot de hele tijd tegen mijn bed, zit nog net niet bij mij op bed zeg maar gerust, maar tja waar laat je ieder bezoekuur (en buiten die tijden om ook) 25 a 30 man?
Overbuurvrouw ook, zelfde laken een pak.
Nou ja ik kijk het nog ff aan maar als dit vanavond weer zo is dan spreek ik de verpleging erop aan, en ’s avonds doe ik dat dus ook visite is tot ruim 22.30 uur blijven hangen, ik heb over de dag heen ruim 75 man op de kamer gehad en ben kapot, vervolgens snurkt mevrouw langs me iedere minuut die ze kan een compleet regenwoud om… ik vraag een slaappil om het uur erna er nog een te vragen ik kan er niet doorheen slapen.

De dag erna gaat het weer net zo met de bezoekuren het word zo druk dat ik M. en Isa maar naar huis stuur en met ze mee naar beneden ga in de rolstoel om Isa even aandacht te kunnen geven.
Ook buiten de bezoekuren is het een drukte van jewelste op de kamer en de hele dag hoor je gezaag uit het bed langs je vandaan komen.
Ik zet de tv maar aan en zie dat de jaarlijkse Koninginnedag ook geen succes verhaal was.

Die nacht loop ik naar de verpleging en vraag of ze er een notitie van maken dit is te gek voor woorden zo en ik trek dit niet lang meer, ik wil naar huis hier lever ik liever geen kraamzorg dagen voor in.
De volgende ochtend heb ik een gyn aan mijn bed hij controleert alles en ik mag naar huis als de verloskundige die mij thuis controleert het goed vind een keer extra bij mij thuis te komen.
’s Middags haalt M. me op ik geloof niet dat ik ooit zo blij was dat ik mijn tassen kon pakken en mocht gaan. Op de gang kom ik Dr. Mulder nog tegen die kijkt me weer verbaasd aan en vraagt of ik nu AL naar huis ga en ik leg hem kort de situatie uit, hij geeft me groot gelijk en wenst me succes en een goed herstel toe, we schudden elkaar de hand en wij vertrekken richting de uitgang.

3 juni krijg ik ineens telefoon van de hoofd van afdeling 2C verloskamers.
Een alleraardigste man aan de telefoon en hij wil me spreken over mijn ervaring op
afd. 2C ik zeg meteen dat ik al weet waar het over gaat.
Ik zeg meteen dat het zal gaan over de opmerking “ wat een ondervoed kind uit de baarmoeder” en dat is juist bevestigd hij.
Hij vraagt waarom ik geen klacht heb ingediend, en ik meld dat ik de bewuste verpleegster zelf al van katoen had gegeven toen ze mij aansprak.
En ik was er persoonlijk wel klaar mee.
De dame die schuin tegenover me lag heeft wel een klacht ingediend, en ze heeft groot gelijk.
het afdelingshoofd pakt het behoorlijk ernstig op en vraagt me naar mijn overige ervaringen op de afdeling ik meld hem dat ik het evaluatieformulier heb ingevuld en hij dat kan vinden in mijn dossier. Waar ik overigens op had ingevuld geen telefonisch contact daarover wilde hebben, dat kon je namelijk aankruisen. Hij bedankt me voor mijn openheid en zegt me dat hij er wel wat mee gaat doen. Ik vind het allemaal wel best eerlijk gezegd

Poeh Tessie wat een hork van een verpleegster had je... komt me zo bekend voor dat soort types.

Vicky, wat een mooie verhaal vooral door je roep naar de buurvrouw. Heeft ze je trouwens nog gehoord?

Purplesky wat een mooie bevalling van je dochtertje Hannah. Mooie naam trouwens!

Jeetje Marlieske, wat een verhaal zeg.. Heb het met tranen gelezen.. en die verpleegkundige.. wat een bitch!

Mijn buuf heeft we gestommel gehoord maar meer niet. Het grappige was, 's middags stond ik de ramen nog te zemen en toen zag ik haar en wees naar mijn buik. 's Avons toen ze laat thuiskwam zag ze de lichten bij ons branden, toen had ze al zo'n vermoeden. Ze was uiteten gewest en had meerdere wijntjes gedronken en had dus goed geslapen

Na 11 dagen vond ik het ook wel eens tijd om mijn verhaal op papier te zetten:

In de nacht van dinsdag 7 op woensdag 8 juli begonnen er ‘s nachts wat krampjes door te zetten. Niet echt pijnlijk, meer het kramperige gevoel in mijn rug wat ik ook heb als ik ongesteld moet worden. Ik slaap die nacht niet veel en probeer af en toe te timen. Echt een ritme zit er nog niet in, dat komt in de ochtend. Ook verlies ik wat bloederig slijm. ’s Ochtends heb ik ongeveer iedere 15 minuten een kramp en mijn vriend en ik zijn er van overtuigd dat dit voorwerk is.
Zo’n beetje de hele dag heb ik krampjes om de 10 a 15 minuten. ’s Avonds is mijn diploma uitreiking en daar besluit ik gewoon heen te gaan.
Eenmaal daar komen de krampen toch wel om de 10 minuten, maar allemaal niet zo heftig als ik van te voren verwacht had. Het zullen nog wel voorweeën zijn.
Die nacht besluit ik om half 1 om uit bed te gaan, de krampen worden wat pijnlijker en liggend in bed kan ik er niet zo goed mee omgaan. De hele nacht ben ik op en loop ik rondjes door de woonkamer. Mijn vriend laat ik slapen en beloof ik wakker te maken als het te heftig wordt.
Vanaf ongeveer een uur of 3 ’s nachts komen de krampen om de 5 minuten en duren ze ongeveer 1,5 minuut. Misschien dat het dan toch weeën zijn?
De verloskundige had gezegd dat ik pas mocht bellen als de weeën minimaal 1 uur lang om de 4 minuten komen. Om 5 uur komen de weeën nog steeds om de 5 minuten en ik besluit dat als dit om half 6 nog zo is, ik mijn vriend wakker zal maken en de verloskundige zal bellen.
Iets voor half 6 zakt ineens alles weg en heb ik nog af en toe een krampje zo eens in de 15 minuten. Ik kan wel janken, de hele nacht wakker, voor niets!
Om 7 uur maak ik mijn vriend wakker met de mededeling dat er bijna geen actie meer is. Die dag heb ik om kwart voor 11 een afspraak staan bij de verloskundige, maar ik heb liever dat ze even bij mij langs komen, omdat ik niet wil autorijden met de krampen.
Helaas hebben ze het te druk omdat er een zieke verloskundige is. De verloskundige zegt nog, als ik het zo hoor zijn het voorweeën, dat kan nog dagen duren. Ik besluit dan toch maar naar mijn afspraak te gaan, ik wil graag weten of ik echt voor niks de hele nacht wakker ben geweest.
Eenmaal bij de verloskundige blijk ik al ruim 3 bijna 4 cm ontsluiting te hebben, wow dat is dan weer even een shock, ik zit al bijna op de helft! De verloskundige stript nog even zodat alles weer op gang komt en zegt me dat ons kindje voor het donker geboren gaat worden. Ik moest bellen zodra de weeën om de 4 minuten een uur lang komen. De weeën komen inderdaad weer op gang en om 14.00 uur belt mijn vriend de verloskundige, die met een half uurtje langs zal komen.
Om 14.30 was er inderdaad en zat ik al op 6 cm ontsluiting. De verloskundige zegt nog, je ziet er niet uit als iemand met 6 cm ontsluiting. Ik vind het inderdaad allemaal nog goed te doen en de pijn draaglijk. Ik loop vrolijk de hele dag rondjes door het huis en probeer zo rustig mogelijk adem te halen tijdens de weeën.
De verloskundige vroeg me nog of ik de vliezen wilde laten breken, zodat het allemaal wat sneller zou gaan, maar wel ook pijnlijker zou worden of dat ik de natuur zijn gang wilde laten gaan. Ik kies voor het laatste omdat ik het nu allemaal goed aan kan.
Om 16.30 komt een andere verloskundige langs en ik heb ruim 7 cm ontsluiting. Nog steeds vond ik het allemaal goed te doen. De verloskundige geeft aan dat het nu allemaal wel eens heftiger zou kunnen worden en we krijgen haar directe mobiele nummer voor als de vliezen breken of ik het niet meer houd. Als we niet bellen, is ze er om 18.30 weer.
Om 17.30 houd ik het niet meer, ik moet echt met mijn benen gekruist staan omdat ik het gevoel heb dat de baby er anders zo uitvalt. Mijn vriend belt snel de verloskundige die er met 5 minuten is.
Ze voelt en ik heb inderdaad 10 cm ontsluiting. Ze breekt de vliezen om 17.55 en de baby blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben. De verloskundige luistert naar zijn hartje en dat is allemaal goed. Ze besluit niet naar het ziekenhuis te gaan, omdat ze bang is dat ik dan langs de kant van de weg zal bevallen. Na 21 minuten persen wordt om 18.21 onze zoon Finn Roan geboren. Finn had de navelstreng 1x om zijn nek, maar gelukkig had hij daar geen last van. Tijdens het persen heeft de verloskundige nog een knip gezet en ik blijk flink ingescheurd te zijn.
De kraamzorg komt 5 minuten te laat en mijn vriend laat ze binnen. Finn ligt heerlijk op mijn borst, maar wordt even nadat de kraamzorg er is bij mij weggehaald. Waarom is mij en mijn vriend niet helemaal duidelijk.
Even nadat de placenta geboren is begint het hechten. Inwendig zitten flinke scheuren en het lukt de verloskundige niet deze te hechten. Opeens hoor ik haar zeggen, de laatste poging anders moet je naar het ziekenhuis, hier schik ik best wel van!
Gelukkig lukt het haar toch om te hechten en de schade totaal is 12 hechtingen en een halve liter bloed verloren. Na het hechten kan Finn eindelijk worden aangelegd, nog net binnen het uur. (het hechten heeft langer geduurd dan het persen).

FTA, wat een aparte bevalling! Nog gewoon naar je diploma uitreiking geweest en al.
Het klinkt best relaxed zoals je het omschrijft. Heb je het ook zo ervaren?

FTA, dat klinkt als een fijne bevalling. Ik vind het zo leuk om deze verhalen te lezen!

Seilram zo heb ik het inderdaad ook wel ervaren, ondanks de hechtingen en het vele bloedverlies was ik na 2 dagen eigenlijk alweer uit mijn bed en nu na 11 dagen voel ik me gewoon goed!

klinkt idd als een prettige bevalling FTA!
op de hechtingen na dan...

FTA, dat klinkt idd als een fijne bevalling. is finn eigenlijk ook een rustig kindje? hij bewoog toch redelijk weinig aan het eind? of ben ik nu in de war met iemand anders?
wel heel stoer dat je gewoon nog naar je diplomauitreiking bent geweest!

Klopt inderdaad Davinia. Hij is overdag heel erg rustig en 's avonds dan wordt hij wat wakkerder precies zoals hij in de buik ook was. Overigens heeft hij wel een behoorlijk temprament!

quote:

Op zondag 28 juni 2009 23:57 schreef For_now het volgende:
Incantrix ik kan me niet echt voorstellen hoe het is vaginisme te hebben (gehad) maar ken de angst voor bevallen wel. Heb me destijds ook suf gelezen hier.
Ik had zelf in het verleden chronische hyperventilatie.
Bevallen draait natuurlijk voor een groot deel om ademhaling. En ik was doodsbenauwd om daar in de eerste plaats iets aan te doen. En in de tweede plaats om daar mee geconfronteerd te worden tijdens de bevalling. Om me voor te bereiden op de bevalling heb ik dus gekozen voor een alternatieve manier van voorbereiden dan de meest voorkomende en daar had ik dus eigenlijk helemaal niks aan.
Toen ik ging bevallen gebeurde dus exact waar ik bang voor was.
Ik raakte compleet in paniek, wat 90% kwam door mijn hyperaanval en ik wou nog maar een ding en dat was pijnbestrijding en ik was totaal niet voor rede meer vatbaar.
Het jammere was dat de vk ook niet echt doorhad hoe ik me voelde en ze het nog een beetje verergerde door te zeggen dat het nog uren ging duren. Terwijl ik dus in de auto zat onderweg naar het ziekenhuis had ik volledige ontsluiting en mocht ik al gaan persen.
Alleen had ik dat op dat moment nog niet door
Daarna ging de bevalling vrij vlot maar door wat er gebeurd was vond ik de bevalling best traumatisch. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen denken dat het allemaal wel meevalt omdat ik in principe heel snel bevallen ben. Maar goed.
Ik werd opnieuw zwanger.
Voordat ik zwanger werd en was was mijn enige bezwaar dus ook ... die bevalling.
Ik wist nu wel wat ik kon verwachten dus nu ging het anders, dat had ik mezelf beloofd.
Ik wou niet in een yogagroepje dus heb de yogajuf thuis uitgenodigd samen met mijn partner.
Eerst heb ik het verhaal op tafel gegooid en toen zijn we dus gericht gaan voorbereiden. Doodeng maar met goede moed. Ik oefende alles keer op keer en had mezelf in mijn hoofd geprent dat "als je kaken niet ontspannen zijn kan je niet ontspannen" dus had me voorgenomen me op mijn kaken te concentreren als ik het moeilijk kreeg. Misschien heb je daar iets aan. Door de focus te verleggen kan je wellicht op andere plekken vanzelf mee ontspannen.
De dag van de bevalling was een bijzondere dag. Wat mij betreft waren beide bevalling ondanks de pijn en angst de twee mooiste dagen van mijn leven en ik kan wel janken van geluk als ik er aan denk want het is echt heeeeel erg bijzonder maar dat gevoel krijg je vanzelf als je kleine uk op de wereld is gezet.
"s ochtends voelde ik weeen, na een hele nacht lichte weeen wist ik; het is zover.
Maar meer dan dat gebeurde er niet echt. De weeen kwamen om de 5, 10 of 15 a 30 minuten en waren licht, heftig of goed voelbaar.
Aan het einde van dag had ik echt het gevoel dat ik me aanstelde en er helemaal niks ging gebeuren.
We brachten rond een uurtje of 7 ons andere kindje naar bed en ineens werd het echt heftig. Ik kreeg meer moeite de weeen onder controle te houden maar het bleef me lukken. Rond kwart voor 8 hebben we de vk gebeld. Ze kwam binnen. Ik was volledig gefocust bezig met mijn ademhaling en weeen zoals ik had geleerd. Dit heb ik volgehouden tot de kraamvrouw binnen kwam, om kwart voor 9.
Ik moest gaan liggen en wist direct dat ik dat niet leuk ging vinden want dan was de controle weg en dat bleek ook zo te zijn. Al met al heb ik met een hoop geschreeuw dat ik gestoord was nog een kind te willen, gesmeek om het kind er gewoon uit te snijden en getreuzel om me te verzetten tegen het persen het daarna heel bewust meegemaakt en goed doorstaan.
Om half 10 is ons kindje geboren.
Waar ik de keer ervoor zon moeite mee had was nu een eitje en het persen zelf vond ik nu gruwelijk.
Ik kan je niet zeggen dat het makkelijk is. Hoe het is met pijnbestrijding kan ik je ook niet vertellen.
Wat ik je wel kan vertellen is dat je rekening moet houden met alles. Het kan dus extreem meevallen zoals in mijn geval met mijn ademhaling bij de tweede bevalling. Ik wou graag die snelle bevalling maar vond het ook wel erg heftig ineens dat laatste half uurtje. Maar als ik verhalen lees van vrouwen die er uren of dagen over doen dan zou ik niet willen ruilen. Je krijgt je eigen bevalling en je kunt het aan. Ook al is het eng of pijnlijk. Het is alleen handig als je je eigen weg er na toe kunt vinden om het je zo makkelijk mogelijk te maken.

For_Now, ik heb heel deze post van jou gemist, maar wat lief dat je dit allemaal voor mij hebt opgeschreven en verteld! Vervelend dat je angsten wel zijn uitgekomen, maar aan de andere kant wel superknap, bijzonder en heel erg mooi dat je het uiteindelijk allemaal op je eigen manier hebt kunnen doen. Wat jij zegt over krijgen wat je aankunt is wel één van mijn rotsvaste 'geloven' in het leven (je krijgt op je pad wat je aankunt) dus in die zin herinner je me wel ergens aan dat ik nog niet in verband had gebracht met de bevalling, maar waar ik wel iets mee heb. Dank je wel daarvoor En ook dank je wel voor je tip m.b.t. het verleggen van je focus, dat is denk ik ook wel een heel erg goede tip! Op dit moment ben ik redelijk rustig onder het hele bevallings-idee, ik heb me erbij neergelegd dat ik er nu even niks mee kan en dat ik me nog niet druk kan maken om iets waarvan ik geen idee heb hoe het is. Heeft me een paar weken gekost, maar het is een fijn soort berusting die ik nu heb gevonden T.z.t. lees je hier vast míjn verhaal en het zou zomaar kunnen dat je daar iets van jouw tips in terug gaat vinden

PurpleSky, ikke heb het gelezen hoor! Dat ging vlot zeg, jemig! Wel heel erg veel bloed verloren dus, gelukkig hadden ze dat meteen onder controle.. Ik zou me wel een beetje verloren voelen als ik telkens te horen kreeg dat ik nog maar even moest wachten i.v.m. een andere bevalling, je hebt je kranig geweerd!

FTA, 12 hechtingen! Ik vind het nog steeds erg bijzonder dat je gewoon naar je diploma-uitreiking bent geweest en dat je met 6 cm. ontsluiting nog vrolijk rondstekkerde.. Maar het klinkt als een goede, prettige bevalling en nu genieten jullie waarschijnlijk volop van het resultaat van je noeste arbeid

Binnenkort ga ik ook mijn verhaal hier posten. Ik wist nooit zo goed wat ik met dit topic aan moest. Wilde ik het wel lezen, of niet. Alles, of maar sommige? En dan juist de worst case verhalen of juist de leuke, fijne, 'gemakkelijke'?

Ik heb hier en daar wat gelezen, maar niet al te veel. Uiteraard had ik wel de objectieve zaken gelezen over bevallen, zodat ik wel een en ander van de theorie wist.

En nu, nu heb ik mijn eigen verhaal. En ik begrijp nu ook de drang om e.e.a. in ieder geval voor jezelf op te schrijven, uit te werken, op een rijtje te zetten. Wat is bevallen een heftige ervaring, op heel veel fronten.

Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal miss!