Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
quote:Op donderdag 24 september 2015 18:44 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Jawel hoor
Je bent niet de enige, ik was altijd heel rationeel en leerde pas veeel later omgaan met mijn emoties (pas toen ik al wat verder in de 20 was), ik ben al jaren bezig die 2 in een soort van balans te krijgen maar dat blijft wel lastig hoor
quote:Op donderdag 24 september 2015 18:50 schreef Moira. het volgende:
[..]
Ja ik snap wel wat je bedoelt ja, maar dat is bij mij ook niet echt het probleem, het is nogal complex
[ Bericht 45% gewijzigd door Moira op 24-09-2015 18:57:00 ]
Wel grappig, ik wil de andere kant opgaan (niet van hulpverlener naar cliënt maar andersomquote:
Leuke is dat ik zelf ook in de psychische hulpverlening zit, dus ik kan nu ook weer eens een kijkje vanaf de andere kant nemen (als cliënt ipv therapeut), en ook samen met mijn psycholoog meedenken. Ze vindt het zelf wel chill volgens mij dat ze me niet alles hoeft uit te leggen (qua terminologie enzo) en de helft van de therapie al gedaan is omdat ik al groot inzicht heb in mijn problemen en het benoemen van mijn emoties enzoMaar het gaat denk ik nog wel een langetermijn projectje worden. Kom ik alleen maar sterker uit, vind 't wel leuk om mezelf wat beter te leren kennen terwijl ik jaren dacht dat ik mezelf al door had
Ik ga trouwens binnenkort ook als therapeut dus stagelopen op het Universitair Centrum Psychiatrie (afdeling van het UMCG) dus dat is ook wel dubbel interessant, hehehe.
Met Mono gaat het trouwens steeds beter. De wacht is nu gewisseld laat ik maar zeggen
), maar dat is denk ik nog iets van de wat langere adem (dat idee/plan gaat denk ik sowieso dit jaar niet veel progressie meer vertonen) en dingen zijn weer iets onzekerder geworden. Ben wel erg blij dat m'n eigen ervaringsdeskundige me wel duidelijk blijft steunen! 
Tofquote:
[..]
Wel grappig, ik wil de andere kant opgaan (niet van hulpverlener naar cliënt maar andersom
Ervaringsdeskundigheid is iets dat je al zo ver helpt als je er echt je werk van wilt maken. Als je een sociale studie doet zul je zien dat ongeveer 80% zelf ook wel een vorm van ervaringsdeskundigheid heeft opgedaan in zijn/haar levensloop Een deel daarvan valt ook uit, omdat blijkt dat de problematiek van 'toen' toch nog te dichtbij is en te confronterend wordt gedurende de studie. Dus je moet er eigenlijk wel echt vanaf zijn wil je daaraan beginnen.Bij mij is de problematiek gelukkig niet zodanig ernstig dat het mijn ontwikkeling tot een goede hulpverlener in de weg zit (ik denk juist dat het eraan bijdraagt nu ik ruim op tijd hulp heb gezocht), maar de effecten die stress op mij heeft en het vermijden van van alles en nog wat zit wel mijn thuisstudie in de weg waardoor ik de neiging heb om achter te lopen en alles op het laatste moment moet doen
Gelukkig presteer ik nog steeds goed onder druk, maar ik ga er langzamerhand wel aan onderdoor Dus blij dat ik er op tijd bij was dan haha Heb je fipo aangepast 
Ja, dank jequote:
Oh had trouwens helemaal niet door dat ik door het slotje heen postte
Momentje
De symptomen die jij beschrijft, hebben wel wat raakvlakken met hoe veel mensen met autisme dingen ervaren: Het lijkt op een gegeven moment wel weer op rolletjes te lopen, maar zodra er meerdere dingen voor een langere tijd mis beginnen te gaan, gaat het op den duur ook in de bovenkamer steeds meer misquote:
[..]
Ja ik snap wel wat je bedoelt ja, maar dat is bij mij ook niet echt het probleem, het is nogal complex
(erbij komt bij mij in elk geval dat ik juist op die stressmomenten ook chaotischer wordt, meer in mezelf gekeerd, minder het overzicht hebben en deze dingen zorgen ervoor dat juist wanneer het moielijker begint te gaan, het tegelijk ook lastiger wordt om er weer bovenop te komen).Derhalve is na het erbovenop gekomen te zijn, 2e stap om zoveel mogelijk te voorkomen dat ik weer terugval
(en dat voorkomen dat je weer terugvalt is in principe voor iedereen ook wel gelijk, al valt me wel op dat niet-autisten wat dit betreft wel een stuk veerkrachtiger zijn).Bedankt voor je heldere visie op ervaringsdeskundigheid, dit soort kleine puzzelstukjes maken voor mij het beeld wel steeds een heel klein beetje meer compleetquote:
[..]
Tof
Bij mij is de problematiek gelukkig niet zodanig ernstig dat het mijn ontwikkeling tot een goede hulpverlener in de weg zit (ik denk juist dat het eraan bijdraagt nu ik ruim op tijd hulp heb gezocht), maar de effecten die stress op mij heeft en het vermijden van van alles en nog wat zit wel mijn thuisstudie in de weg waardoor ik de neiging heb om achter te lopen en alles op het laatste moment moet doen
Wat vetgedrukte betreft, je bent goed bezig door er op tijd bij geweest te zijn, de meesten zoeken pas hulp zodra ze achteraf gezien veelste diep weggezonken zijn, wat de weg naar herstel significant bemoeilijkt.
Je bent goed bezig!
Inmiddels zit ik op de open afdeling.
Concentratie is er nog niet en lichamelijk is de rust er zeker nog niet, maar het begin is er.
En ik slik duloxetine
Klinkt goed!quote:
Het gaat goed met me. Ik begin te ontspannen en wat gelijkmatiger te worden in stemming, ik zat echt heel erg diep, maar het begint weer goed te komen.
Inmiddels zit ik op de open afdeling.
Concentratie is er nog niet en lichamelijk is de rust er zeker nog niet, maar het begin is er.
En ik slik duloxetine
Ja, je was idd wel ver heen
Maar wat ik van hiero heb meegekregen is dat je het goed deed Weet je al wanneer je bijvoorbeeld weer naar huis zou kunnen gaan en of je behandeling eventueel aangepast gaat worden?
Ik denk dat je daar wel een punt in hebt ook, dat 'niet-autisten' daar een stuk veerkrachtiger in zijn. Als ik even uit eigen ervaring spreek heb ik (dankzij mijn 'ervaringsdeskundigheid' hehe) ook niet echt last van terugvallen. Mijn dalen zijn niet enorm diep en mijn pieken zijn niet enorm hoog, maar zoals ik al zei ben ik er denk ik ook wel ruim op tijd bij. Maar ik kan me voorstellen dat met autisme in combinatie met stemmingsproblematiek die dalen een stuk dieper kunnen liggen, het eruit krabbelen al moeilijk zat is, en het weer afglijden dan een stuk dichter op de loer ligt. Ik heb dat eerder ook gehad trouwens, toen ik een aantal jaar last van o.a. depressie had.quote:
[..]
Ja, dank je
Momentje
[..]
De symptomen die jij beschrijft, hebben wel wat raakvlakken met hoe veel mensen met autisme dingen ervaren: Het lijkt op een gegeven moment wel weer op rolletjes te lopen, maar zodra er meerdere dingen voor een langere tijd mis beginnen te gaan, gaat het op den duur ook in de bovenkamer steeds meer mis
Derhalve is na het erbovenop gekomen te zijn, 2e stap om zoveel mogelijk te voorkomen dat ik weer terugval
Dit is voor mij weer een andere problematiek (en andere diagnose), die grotendeels losstaat van wat ik eerder heb beleefd, en ook in totaal andere context is ontstaan, maar waarschijnlijk toch wel enigszins is gerelateerd aan 'vroeger', bijvoorbeeld nog niet compleet verwerkte dingen maar toch ook genetische aanleg. Maarja, zolang ik er telkens maar op tijd bij ben is alles goed te handelen. Denk niet dat ik ooit weer zo diep zal zinken als vroeger.
Haha graag gedaan hoor. Ik denk dat bij dat laatste ook mijn 'ervaringsdeskundigheid' weer wat om de hoek komt kijken. Zodra ik weer dezelfde dingen voelde die ik herkende uit mijn depressie-tijd, heb ik gelijk aan de bel getrokken omdat die associatie met de vroegere depressie me alarmeerde. Als ik dat niet eerder had meegemaakt had ik dit ook niet zo herkend, en was ik er waarschijnlijk ook 'te laat' bij.quote:[..]
Bedankt voor je heldere visie op ervaringsdeskundigheid, dit soort kleine puzzelstukjes maken voor mij het beeld wel steeds een heel klein beetje meer compleet
Wat vetgedrukte betreft, je bent goed bezig door er op tijd bij geweest te zijn, de meesten zoeken pas hulp zodra ze achteraf gezien veelste diep weggezonken zijn, wat de weg naar herstel significant bemoeilijkt.
Je bent goed bezig!
Sinds gisteren voel ik me opeens weer prima. Vandaag ging ook heerlijk, heb weer veel vertrouwen. Hoe dat komt? Geen idee, eigenlijk is er niets bijzonders gebeurd. Echt what the fuck, soms snap ik er geen reet van.
Stemmingswisselingen zijn vaag en hersens zijn ook vaagquote:Op donderdag 24 september 2015 19:27 schreef TvhN het volgende:
Snap er even helemaal niets van. Sinds ongeveer twee weken ging het een stuk minder, aantal (angst)klachten kwam weer terug. Afgelopen maandag was echt het dieptepunt.
Sinds gisteren voel ik me opeens weer prima. Vandaag ging ook heerlijk, heb weer veel vertrouwen. Hoe dat komt? Geen idee, eigenlijk is er niets bijzonders gebeurd. Echt what the fuck, soms snap ik er geen reet van.
Klopt. Maar niet te veel over nadenken verder.quote:
[..]
Stemmingswisselingen zijn vaag en hersens zijn ook vaag
Lekker het moment pakken als je je prima voelt en vast proberen te houdenquote:
[..]
Klopt. Maar niet te veel over nadenken verder.
Hopelijk blijft het zo..
Wel af en toe nog last van irrationele angsten.. zo had ik laatst bijvoorbeeld het idee dat iemand die in de metro naast mij zat een mes zou gaan trekken, maar ik begin wel steeds beter te worden in het negeren van die gevoelens.
Klopt, dit blijkt ook uit de cijfers hier en hier (links gaan naar het ASS topic, daar het meer daar thuishoort denk ik). Ik heb dit ook zelf meermalen van dichtbij meegemaakt en de verhalen die ik hoor, blijven zich maar opstapelen. Voor mij is dit alleen al motivatie genoeg zoveel mogelijk te redden wat ik kan, maar het is niet de enige motivator voor mij. De cijfers zijn verder wel ondersteunend van wat ik al dacht, maar waren wel schokkender dan ik had verwacht.quote:
[..]
Ik denk dat je daar wel een punt in hebt ook, dat 'niet-autisten' daar een stuk veerkrachtiger in zijn.
Dat rationeel denken is iets wat ik wel knap vind dat je dat jezelf aangeleerd hebt (hebben veel mensen moeite mee) en het is idd superhandig om te kunnenquote:Als ik even uit eigen ervaring spreek heb ik (dankzij mijn 'ervaringsdeskundigheid' hehe) ook niet echt last van terugvallen. Mijn dalen zijn niet enorm diep en mijn pieken zijn niet enorm hoog, maar zoals ik al zei ben ik er denk ik ook wel ruim op tijd bij. Maar ik kan me voorstellen dat met autisme in combinatie met stemmingsproblematiek die dalen een stuk dieper kunnen liggen, het eruit krabbelen al moeilijk zat is, en het weer afglijden dan een stuk dichter op de loer ligt. Ik heb dat eerder ook gehad trouwens, toen ik een aantal jaar last van o.a. depressie had.
Dit is voor mij weer een andere problematiek (en andere diagnose), die grotendeels losstaat van wat ik eerder heb beleefd, en ook in totaal andere context is ontstaan, maar waarschijnlijk toch wel enigszins is gerelateerd aan 'vroeger', bijvoorbeeld nog niet compleet verwerkte dingen maar toch ook genetische aanleg. Maarja, zolang ik er telkens maar op tijd bij ben is alles goed te handelen. Denk niet dat ik ooit weer zo diep zal zinken als vroeger.
Het is extra gereedschap voor je, supernice!
Je lijkt het wel heel helder te weten, alleen sluit een harde terugval nooit helemaal voor 100% uit want niets is 100% zeker
Klopt, mij helpt het tegenwoordig behoorlijk dat ik signalen eerder herken. Ik kan het tegenwoordig een heel stuk beter aan allemaal, maar moet wel rekening blijven houden met mijn valkuilen (op dit moment zijn niet psychische issues, maar mijn slapeloosheid denk ik op 't moment mijn grootste probleem).quote:[..]
Haha graag gedaan hoor. Ik denk dat bij dat laatste ook mijn 'ervaringsdeskundigheid' weer wat om de hoek komt kijken. Zodra ik weer dezelfde dingen voelde die ik herkende uit mijn depressie-tijd, heb ik gelijk aan de bel getrokken omdat die associatie met de vroegere depressie me alarmeerde. Als ik dat niet eerder had meegemaakt had ik dit ook niet zo herkend, en was ik er waarschijnlijk ook 'te laat' bij.
Uit de kast komen? Bedoel je kwa geaardheid of dat je niet meer de hele tijd jezelf in de kast verstopt?quote:
Al bijna een half jaar depressie vrij. Het helpt om de één of andere reden enorm om huisdieren te hebben en dus zelfs als ik niet buiten kom toch nog een dosis interactie te hebben met een ander levend wezen. Uit de kast komen hielp ook.
Hopelijk blijft het zo..
Wel af en toe nog last van irrationele angsten.. zo had ik laatst bijvoorbeeld het idee dat iemand die in de metro naast mij zat een mes zou gaan trekken, maar ik begin wel steeds beter te worden in het negeren van die gevoelens.
btw, is je ava van batman?
Komt me ergens bekend voor...Altijd proberen hequote:
[..]
Uit de kast komen? Bedoel je kwa geaardheid of dat je niet meer de hele tijd jezelf in de kast verstopt?
btw, is je ava van batman?
Ik zal even vragen of D&A weer teruggeschopt kan worden naar onderen, dat gaat gelijk schelen in de kwantiteit baggeraars die hun weg naar deze reeks vinden, momentquote:
Haha, dat mijn omgeving zou accepteren dat ik bisexueel ben wist ik eigenlijk al want ik heb meerdere homosexuele en bisexuele familieleden, maar ik ben ook nog eens transgender en gezien daar in het verleden nogal eens wat opmerkingen over gemaakt werden was ik daar wat minder zeker over... Uiteindelijk viel het gelukkig erg mee. Eén tante vind het een schande maar met haar had ik sowieso al bijna geen contact meer mij dus wat zij vind zal mij een worst wezen.quote:
[..]
Uit de kast komen? Bedoel je kwa geaardheid of dat je niet meer de hele tijd jezelf in de kast verstopt?
btw, is je ava van batman?
Avatar is Harley Quinn. Van Batman inderdaad.
Scheelt denk ik wel dat het binnen je eigen familie herkenbaar is, zal met de acceptatie dan allemaal wat vlotter gegaan zijn denk ik?quote:
[..]
Haha, dat mijn omgeving zou accepteren dat ik bisexueel ben wist ik eigenlijk al want ik heb meerdere homosexuele en bisexuele familieleden, maar ik ben ook nog eens transgender en gezien daar in het verleden nogal eens wat opmerkingen over gemaakt werden was ik daar wat minder zeker over... Uiteindelijk viel het gelukkig erg mee. Eén tante vind het een schande maar met haar had ik sowieso al bijna geen contact meer mij dus wat zij vind zal mij een worst wezen.
Avatar is Harley Quinn. Van Batman inderdaad.
Transgender..dat zal wel een aardig "avontuurlijke" weg voor je geweest zijn..
Heel gek, maar om de 1 of andere reden had ik het zelf nieteens zo erg gevonden als ik als vrouw geboren was. Niet dat ik nu zou wisselen ofzo, ik vind het wel best zo.
Ben trouwens wel 100% hetero (ik val op vrouwen, heb mannen nooit seksueel aantrekkelijk gevonden), vind het ergens zelfs wel een beetje jammer dat ik niet bi ben, lekker van 2 walletjes eten
Danku!quote:
Aight, wel interessant jaquote:
[..]
Klopt, dit blijkt ook uit de cijfers hier en hier (links gaan naar het ASS topic, daar het meer daar thuishoort denk ik). Ik heb dit ook zelf meermalen van dichtbij meegemaakt en de verhalen die ik hoor, blijven zich maar opstapelen. Voor mij is dit alleen al motivatie genoeg zoveel mogelijk te redden wat ik kan, maar het is niet de enige motivator voor mij. De cijfers zijn verder wel ondersteunend van wat ik al dacht, maar waren wel schokkender dan ik had verwacht.
Zo zie ik het ook wel ja, als extra gereedschap.quote:[..]
Dat rationeel denken is iets wat ik wel knap vind dat je dat jezelf aangeleerd hebt (hebben veel mensen moeite mee) en het is idd superhandig om te kunnen
Het is extra gereedschap voor je, supernice!
Je lijkt het wel heel helder te weten, alleen sluit een harde terugval nooit helemaal voor 100% uit want niets is 100% zeker
Dat sluit ik ook zeker niet uit hoor, ik ben ook genetisch belast voor nog veel meer meuk, dus ik sluit ook niet uit dat ik daar bij wijze van spreke na m'n 40e nog last van kan gaan krijgen. Maar zolang ik me daarvan bewust ben heb ik mezelf er eigenlijk al tegen bewapend, omdat ik er met dat bewustzijn wederom op tijd bij zal zijn. Scheelt ook weer
Scheelt een hoop he! En rekening houden met je valkuilen is alleen maar goed, net wat ik hierboven zeg over dat bewustzijnquote:[..]
Klopt, mij helpt het tegenwoordig behoorlijk dat ik signalen eerder herken. Ik kan het tegenwoordig een heel stuk beter aan allemaal, maar moet wel rekening blijven houden met mijn valkuilen (op dit moment zijn niet psychische issues, maar mijn slapeloosheid denk ik op 't moment mijn grootste probleem).
Centralismequote:
Slowchat!quote:
Ik doe gelijk een
+ 
SPOILERRebusje
SPOILEREn ik meen het niet echt serieus hoor
) helpt.Dreigen met banaan-vraag. +1 note.quote:Op donderdag 24 september 2015 20:05 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Slowchat!
Ik doe gelijk een [ afbeelding ] + [ afbeelding ]SPOILERRebusjeSPOILEREn ik meen het niet echt serieus hoor
Klopt.quote:
[..]
Zo zie ik het ook wel ja, als extra gereedschap.
Dat sluit ik ook zeker niet uit hoor, ik ben ook genetisch belast voor nog veel meer meuk, dus ik sluit ook niet uit dat ik daar bij wijze van spreke na m'n 40e nog last van kan gaan krijgen. Maar zolang ik me daarvan bewust ben heb ik mezelf er eigenlijk al tegen bewapend, omdat ik er met dat bewustzijn wederom op tijd bij zal zijn. Scheelt ook weer
Het is ergens ook wel super dat we in dit land wel hulp aangeboden kunnen krijgen (al kan het altijd nog beter natuurlijk
) maar uiteindelijk moeten we zelf een weg zien te vinden en soms is dat heel hard.Er is 1 songtekst die me best wel doet denken aan m'n huidige situatie (bijna dan
) en het gaat zo:"En van al m'n jongensdromen heb ik alleen het oud worden gehaald"
Mijn leven is compleet anders gelopen dan ik verwacht had, alleen het oud worden, zover ben ik dus ook nog niet
Maar blijkbaar is dit mijn weg en de mensen die ik ontmoet zijn voor mij een grote plezierfactor!
Ik vind het wel reteboeiend om voor mij interessante mensen te leren kennen en met ze om te gaan en om van ze te leren (zodra mijn motivatie getriggerd wordt, ben ik plotsling net een zwart gat dat alle kennis naar binnen zuigt...waar de volgende dag vervolgens 90% weer is vergeten en 10% deel van mijn karakter uitmaakt...wel lekker vlot
Ik zie het al, ik hoef jou niks wijs te makenquote:[..]
Scheelt een hoop he! En rekening houden met je valkuilen is alleen maar goed, net wat ik hierboven zeg over dat bewustzijn
Zolang het maar een positieve note is!quote:Op donderdag 24 september 2015 20:10 schreef Moira. het volgende:
[..]
Dreigen met banaan-vraag. +1 note.
Positieve notes zijn voor mij net als de yeti...
En ben sowieso meer fan van gezouten note-jes
quote:
Mn stemming zakte vandaag weer in. Maar eigenlijk is t logisch want er is weer teveel gebeurd deze week. De kat is van maandag tot woensdag bij de dierenarts geweest omdat t niet goed ging en dan maak je je toch zorgen. En verder nog allerlei drukke werkgerelateerde dingen en wat voor mn eigen creatieve toko. Stressssch dus. Vanavond maar niks meer doen en rust nemen, en t hier van me af schrijven, want praten (typen
Helemaal niet zo gek hoor Zomiequote:
Al bijna een half jaar depressie vrij. Het helpt om de één of andere reden enorm om huisdieren te hebben en dus zelfs als ik niet buiten kom toch nog een dosis interactie te hebben met een ander levend wezen. Uit de kast komen hielp ook.
Hopelijk blijft het zo..
Wel af en toe nog last van irrationele angsten.. zo had ik laatst bijvoorbeeld het idee dat iemand die in de metro naast mij zat een mes zou gaan trekken, maar ik begin wel steeds beter te worden in het negeren van die gevoelens.
Mijn moeder is weer op vakantie, dus de komende week ga ik elke dag langs om haar kat even te voeren en te kroelen ook
Kroelen is fijn ja. De zieke kat wil dat nog niet heel erg, maar ik kreeg wel een likjequote:
[..]
[..]
Helemaal niet zo gek hoor Zomie
Mijn moeder is weer op vakantie, dus de komende week ga ik elke dag langs om haar kat even te voeren en te kroelen ook
En de andere deed ook ff lekker tegen me aan schurken Een beetje off-topic, maar ontspanning is ook belangrijkquote:
[..]
Kroelen is fijn ja. De zieke kat wil dat nog niet heel erg, maar ik kreeg wel een likje
Wat doen jullie eigenlijk ter ontspanning?SPOILERIk zit wordfeud te doen (soort online-mutiplayer scrabble) en kon een 3x woordwaarde pakken, maar dan moest ik wel een woord vinden dat uit 5 letters bestond en op een D eindigt.
Ben 10 minuten beziggeweest...en toen!!!...jaja!!! Koerd!!!haha!!!
Dus ik leg Koerd lekker op die 3x woordwaarde...
Invalid word
KOERD is not in our dictionary
----------------------------------------OK
wtf
Zeker een Turk die die woordenlijst heeft gemaakt ofzo
Dus uit frustratie vervang ik de K door een W en leg dat maar...en hij pakt em ook nog!!!
Echt geen flauw idee wtf een woerd is (ik zoek hem later wel op) maar whatever, raar spelletje hoor
OT: dierennamen mogen wel, maar namen van volken nietquote:
[..]
Een beetje off-topic, maar ontspanning is ook belangrijkWat doen jullie eigenlijk ter ontspanning?SPOILERIk zit wordfeud te doen (soort online-mutiplayer scrabble) en kon een 3x woordwaarde pakken, maar dan moest ik wel een woord vinden dat uit 5 letters bestond en op een D eindigt.
Ben 10 minuten beziggeweest...en toen!!!...jaja!!! Koerd!!!
Dus ik leg Koerd lekker op die 3x woordwaarde...
Invalid word
KOERD is not in our dictionary
----------------------------------------OK
wtf
Zeker een Turk die die woordenlijst heeft gemaakt ofzo
Dus uit frustratie vervang ik de K door een W en leg dat maar...en hij pakt em ook nog!!!
Echt geen flauw idee wtf een woerd is (ik zoek hem later wel op) maar whatever, raar spelletje hoor
(tegen jou spelen, heb je weer veel punten gepakt?
Ah, zo!quote:
[..]
OT: dierennamen mogen wel, maar namen van volken niet
(tegen jou spelen, heb je weer veel punten gepakt?
Ik zat al te denken!
Arme Koerden Niet zoveel als dat dubbele 2x woordwaardewoord van jou de vorige pot hoor
#manlymanmodus
Kejjedatete?quote:
Grrrr! moet ik weer beter mn best gaan doenquote:
[..]
Ah, zo!
Ik zat al te denken!
Niet zoveel als dat dubbele 2x woordwaardewoord van jou de vorige pot hoor
#manlymanmodus
Eendquote:
[..]
Ah, zo!
Ik zat al te denken!
Niet zoveel als dat dubbele 2x woordwaardewoord van jou de vorige pot hoor
#manlymanmodus
[..]
Kejjedatete?
Jah! Eend!quote:
Maar dan wel wilde eend, tamme eend is net kip
Anyway, heb heerlijk geslapen (10+ uur
) en voel me voor het eerst deze week weer eens normaal! 
Heb er zin in, moet haasten want moet naar Amsterdam straks
Ik ben jaloersquote:
[..]
Jah! Eend!
Maar dan wel wilde eend, tamme eend is net kip
Anyway, heb heerlijk geslapen (10+ uur
Heb er zin in, moet haasten want moet naar Amsterdam straks
Maar ben nu een week gestopt met de olanzapine (nergens last van gehad overigens) en denk dat het nu wel genoeg uit mijn systeem is om het vanavond weer te kunnen nemen als slaapmiddel. Het zou echt heel fijn zijn als het gaat werken.
Sorryquote:
[..]
Ik ben jaloers
Maar ben nu een week gestopt met de olanzapine (nergens last van gehad overigens) en denk dat het nu wel genoeg uit mijn systeem is om het vanavond weer te kunnen nemen als slaapmiddel. Het zou echt heel fijn zijn als het gaat werken.
Ik heb nog wel ergens een rubberen hamer liggen in m'n rommelkamertje, kan wel even langskomen en je een tik daarmee geven
Of je komt hierheen en helpt me de fles rum op te krijgen
Anyway, ben sinds een uurtje weer thuis en ik ga wel wat hebben aan die cursus
(heb 't in het ASS topic getikt omdat ik steeds twijfel of het nou meer daar of hier thuis hoort).Rubberen hamer? Ik denk dat je een ijzeren nodig hebt, als ik op hamers net zo weinig reageer als op medicijnenquote:
[..]
Sorry
Ik heb nog wel ergens een rubberen hamer liggen in m'n rommelkamertje, kan wel even langskomen en je een tik daarmee geven
Of je komt hierheen en helpt me de fles rum op te krijgen
Anyway, ben sinds een uurtje weer thuis en ik ga wel wat hebben aan die cursus
Die cursus is ASS-gerelateerd maar aangezien je hier ook bekend bent vinden mensen een update hier ook wel goed denk ik
Waaraan merken jullie dat een depressie terugkomt? Wat zijn de 'tekenen'?
Voelen jullie eigenlijk wel of het de verkeerde kant op gaat of kom je daar te laat achter?
Minder vrolijke momenten en gevoelens, geen puf om dingen te doen, en nog wel meer kenmerken.quote:Op vrijdag 25 september 2015 23:57 schreef Elvi het volgende:
Algemene vragen aan alle users in het topic:
Waaraan merken jullie dat een depressie terugkomt? Wat zijn de 'tekenen'?
Voelen jullie eigenlijk wel of het de verkeerde kant op gaat of kom je daar te laat achter?
Dit vind ik heel moeilijk om juist te beantwoorden, ik denk vooral omdat voor mij de hoofduiting van depressie neerslachtigheid is, maar bij mij kan neerslachtigheid ook door andere dingen veroorzaakt worden (bijvoorbeeld vermoeidheid).quote:
Algemene vragen aan alle users in het topic:
Waaraan merken jullie dat een depressie terugkomt? Wat zijn de 'tekenen'?
Voelen jullie eigenlijk wel of het de verkeerde kant op gaat of kom je daar te laat achter?
Wel heb ik het idee dat de 2e kenmerk dan belangrijker wordt: Namelijk dat die neerslachtigheid voor langere tijd aan blijft houden (enkele maanden of meer? ).
Zoiets?
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 26-09-2015 08:58:08 ]
De 'eerste tekenen' bij mij (en ook de tekenen waarbij ik gelijk al aan de bel trek en er dan op tijd bij ben), zijn futloosheid, geen zin om met issues te dealen (vermijden dus eigenlijk), het idee dat mijn hoofd zo'n chaos wordt dat ik er niks meer mee kan, zelfhaat als gevolg van voorgaande, en bij vlagen onverklaarbare somberheid.quote:
Algemene vragen aan alle users in het topic:
Waaraan merken jullie dat een depressie terugkomt? Wat zijn de 'tekenen'?
Voelen jullie eigenlijk wel of het de verkeerde kant op gaat of kom je daar te laat achter?
Soms lijkt het dan in eerste instantie niet de moeite waard om daar al voor aan de bel te trekken, omdat je ook nog wel eens denkt dat het maar een kleine periode is en dat het zichzelf wel weer oplost na een paar weken. Maar als je al een verleden hebt (wat iedereen hier denk ik wel heeft) weet je eigenlijk wel dat dat niet zichzelf zal oplossen met een paar weken. Ik heb me ook weer een paar keer aangemeld dat ik zoiets had van 'hmm dit is niet helemaal lekker dus ik vraag weer om hulp, maar ik heb wel het idee dat ze zoiets zullen hebben van hmmm ja maar wat is er mis dan?'. Maar dat laatste denken ze nooit, ze nemen bovenstaande symptomen altijd wel heel serieus omdat het een voorbode van erger is.
Goede beschrijving, ik herken me erin, inclusief zelfhaat. Ik merk wel dat mn anti depri pilletjes hier wel tegen helpen. Ik krijg meer uit mn handen en ben dan minder negatief. Het somber voelen wordt bij mij ook wel gestuurd door mn hormonen en is erger als ik het te druk gehad heb met stressvolle dingen.quote:
[..]
De 'eerste tekenen' bij mij (en ook de tekenen waarbij ik gelijk al aan de bel trek en er dan op tijd bij ben), zijn futloosheid, geen zin om met issues te dealen (vermijden dus eigenlijk), het idee dat mijn hoofd zo'n chaos wordt dat ik er niks meer mee kan, zelfhaat als gevolg van voorgaande, en bij vlagen onverklaarbare somberheid.
Soms lijkt het dan in eerste instantie niet de moeite waard om daar al voor aan de bel te trekken, omdat je ook nog wel eens denkt dat het maar een kleine periode is en dat het zichzelf wel weer oplost na een paar weken. Maar als je al een verleden hebt (wat iedereen hier denk ik wel heeft) weet je eigenlijk wel dat dat niet zichzelf zal oplossen met een paar weken. Ik heb me ook weer een paar keer aangemeld dat ik zoiets had van 'hmm dit is niet helemaal lekker dus ik vraag weer om hulp, maar ik heb wel het idee dat ze zoiets zullen hebben van hmmm ja maar wat is er mis dan?'. Maar dat laatste denken ze nooit, ze nemen bovenstaande symptomen altijd wel heel serieus omdat het een voorbode van erger is.
Soms lijkt het echt compleet random ja. Van de ene op de andere dag voel ik me anders wanneer ik m'n bed uit kom. Een wekenlang dal kan dan plots over zijn.quote:
Snap er even helemaal niets van. Sinds ongeveer twee weken ging het een stuk minder, aantal (angst)klachten kwam weer terug. Afgelopen maandag was echt het dieptepunt.
Sinds gisteren voel ik me opeens weer prima. Vandaag ging ook heerlijk, heb weer veel vertrouwen. Hoe dat komt? Geen idee, eigenlijk is er niets bijzonders gebeurd. Echt what the fuck, soms snap ik er geen reet van.
Meer zuchtmomenten, plotselinge dwanggedachten, slechte slaap.quote:
Algemene vragen aan alle users in het topic:
Waaraan merken jullie dat een depressie terugkomt? Wat zijn de 'tekenen'?
Voelen jullie eigenlijk wel of het de verkeerde kant op gaat of kom je daar te laat achter?
Ik voel altijd wel welke kant het op gaat, maar hoe ver ik ben zie ik meestal pas te laat.
Ik denk dat ik het dan niet meer weet Even voorop gesteld; ja ik ga deze punten wel met mn spv bespreken deze week, het is meer dat ik niet zo goed weet of het nou aanwijzingen zijn voor depressie of dat er iets anders aan de hand is...
Het punt is dat ik niet meer zo goed 'voel'. Als je vraagt 'hoe voel je je?' ehm ja... geen idee? Druk? Het is alsof ik gewoon de dingen doe die ik moet doen (solliciteren, mensen mailen, mn taken eigenlijk gewoon afwerk) maar dat er geen gevoel of passie meer bij komt kijken. Het lusteloze heb ik dus niet echt, want ik ben echt keihard aan het solliciteren, gebruik er ook twitter voor, linkedin, afspraken bij uitzendbureaus... het is mn fulltime baan zeg maar.
Ik kom alleen niet verder en ik ben bang dat dat komt omdat men bij mij voelt dat ik ehm.. niks voel? Het is alsof er een lege huls is die gewoon doet wat ze moet doen en that's it.
tl;dr: Ik had het idee dat het paard dus merkte dat ik deed alsof er niks aan de hand was, dat ik mn gevoel wegdrukte, en dat hij daarom dus niks met me te maken wilde hebben (want dan vertrouwen ze je niet?).SPOILERIk kwam daar ook een beetje achter tijdens een paardencoaching. Dat paard wilde dus niks met me te maken hebben. En een ander beet me tot 2 keer toe (maar kan achteraf ook liefdesbeetjes zijn... geen idee, ik ben geen paardenmeisje
Tsja ik druk inderdaad heel wat weg (later moest ik ook huilen, ik vond het zelf vrij heftig en de coach gaf ook aan dat de problematiek misschien wat heftig was). Ja ik doe de dingen die ik moet doen omdat ik bang ben dat ik nooit uit deze werkloze, hopeloze situatie kom. Ik kan niet bij de gedachte stilstaan dat het nooit meer wat gaat worden omdat ik dan waarschijnlijk op bed ga liggen en er nooit meer uit kom.
Ander punt is dat de coach vroeg waar ik wel blij van werd. Nou ja ik ben superblij als ik met vrienden naar het museum ga. Dat vertelde ik ook. Alleen achteraf besefte ik me dat die situatie dus nooit is voorgekomen
ik word dus blij van iets wat zich in mijn hoofd afspeelt en niet in het echt is gebeurd? Ik ben dus een beetje aan het denken waar ik nog meer gelukkig van word, en ik kwam tot de conclusie dat geen van die situaties in het echt is gebeurd.Waarmee ik dus NIET bedoel dat ik de realiteit kwijt ben (ik weet dat het niet is gebeurd, maar de gedachte dat het KAN gebeuren maakt me blij). Ik zie geen dingen die er niet zijn
Wat ik bedoel is dat ik blij word van de dagdroom? Dat dat de ideale situatie zou zijn voor mij.Er is een enorme mismatch tussen wat ik voel, wat ik wil, en wat er gebeurd.
Ik neem ook steeds meer afstand van mensen en ik sluit me op door lekker individueel aan een baan proberen te komen. Maar het liefst zou ik een vriendengroep hebben met wie ik naar musea ga, films kijk, game, bordspelletjes doe... Maar dat heb ik niet, dat doe ik niet. Ik heb geen vrienden die dat leuk vinden of die er tijd voor willen maken. Dus het leven wat ik zou willen hebben, matcht op geen enkel vlak met de realiteit. Niet qua werk, vriendengroep, relatie, activiteiten...
Ik heb pas ook van mn verjaardagsgeld 3 dr who seizoenen gekocht. Groot fan van dr who
Ik heb ze nu denk ik een week? Denk je dat ik ze al uit de folie heb gehaald? Nope... vacatures zoeken is belangrijker. Ik 'mag' de dvd's van mezelf nog niet kijken. Ik kan de rust niet vinden.En ik weet nu niet of al deze dingen een aanwijzing zijn dat de depressie aan het terugkomen is, of dat er iets anders grondig mis is. Als ik kijk naar de antwoorden die jullie gaven dan komt het niet echt overeen. En het voelt ook anders dan de vorige depressie. Nu voel ik gewoon niks?
Het is nu ook echt een enorme lap tekst geworden
en ik weet niet eens zo goed wat ik nu wil van jullie qua reactie.Dat lege gevoel, of afwezigheid van gevoel, heb ik ook ervaren. Helaas heb ik geen idee hoe dat te verhelpen; bij mij ging het zoals het kwam: vanzelf.quote:
Bedankt voor jullie antwoorden
Even voorop gesteld; ja ik ga deze punten wel met mn spv bespreken deze week, het is meer dat ik niet zo goed weet of het nou aanwijzingen zijn voor depressie of dat er iets anders aan de hand is...
Het punt is dat ik niet meer zo goed 'voel'. Als je vraagt 'hoe voel je je?' ehm ja... geen idee? Druk? Het is alsof ik gewoon de dingen doe die ik moet doen (solliciteren, mensen mailen, mn taken eigenlijk gewoon afwerk) maar dat er geen gevoel of passie meer bij komt kijken. Het lusteloze heb ik dus niet echt, want ik ben echt keihard aan het solliciteren, gebruik er ook twitter voor, linkedin, afspraken bij uitzendbureaus... het is mn fulltime baan zeg maar.
Ik kom alleen niet verder en ik ben bang dat dat komt omdat men bij mij voelt dat ik ehm.. niks voel? Het is alsof er een lege huls is die gewoon doet wat ze moet doen en that's it.tl;dr: Ik had het idee dat het paard dus merkte dat ik deed alsof er niks aan de hand was, dat ik mn gevoel wegdrukte, en dat hij daarom dus niks met me te maken wilde hebben (want dan vertrouwen ze je niet?).SPOILERIk kwam daar ook een beetje achter tijdens een paardencoaching. Dat paard wilde dus niks met me te maken hebben. En een ander beet me tot 2 keer toe (maar kan achteraf ook liefdesbeetjes zijn... geen idee, ik ben geen paardenmeisje
Tsja ik druk inderdaad heel wat weg (later moest ik ook huilen, ik vond het zelf vrij heftig en de coach gaf ook aan dat de problematiek misschien wat heftig was). Ja ik doe de dingen die ik moet doen omdat ik bang ben dat ik nooit uit deze werkloze, hopeloze situatie kom. Ik kan niet bij de gedachte stilstaan dat het nooit meer wat gaat worden omdat ik dan waarschijnlijk op bed ga liggen en er nooit meer uit kom.
Ander punt is dat de coach vroeg waar ik wel blij van werd. Nou ja ik ben superblij als ik met vrienden naar het museum ga. Dat vertelde ik ook. Alleen achteraf besefte ik me dat die situatie dus nooit is voorgekomen
Waarmee ik dus NIET bedoel dat ik de realiteit kwijt ben (ik weet dat het niet is gebeurd, maar de gedachte dat het KAN gebeuren maakt me blij). Ik zie geen dingen die er niet zijn
Er is een enorme mismatch tussen wat ik voel, wat ik wil, en wat er gebeurd.
Ik neem ook steeds meer afstand van mensen en ik sluit me op door lekker individueel aan een baan proberen te komen. Maar het liefst zou ik een vriendengroep hebben met wie ik naar musea ga, films kijk, game, bordspelletjes doe... Maar dat heb ik niet, dat doe ik niet. Ik heb geen vrienden die dat leuk vinden of die er tijd voor willen maken. Dus het leven wat ik zou willen hebben, matcht op geen enkel vlak met de realiteit. Niet qua werk, vriendengroep, relatie, activiteiten...
Ik heb pas ook van mn verjaardagsgeld 3 dr who seizoenen gekocht. Groot fan van dr who
En ik weet nu niet of al deze dingen een aanwijzing zijn dat de depressie aan het terugkomen is, of dat er iets anders grondig mis is. Als ik kijk naar de antwoorden die jullie gaven dan komt het niet echt overeen. En het voelt ook anders dan de vorige depressie. Nu voel ik gewoon niks?
Het is nu ook echt een enorme lap tekst geworden
Wel zou ik jezelf verplichten rust te zoeken. Zie het maar als onderdeel van je full-time baan, waarvoor rust een vereiste is. Plan voor jezelf maar lekker een uurtje Dr. Who in.
Niets mis met dagdromen btw.
Het is jammer dat je niet de vrienden hebt om die dromen mee waar te maken, maar kan je ze ook niet maken? Zat mensen die eens wat anders willen doen, zoals bijvoorbeeld een museum bezoeken. Al is het maar voor het gezelschap. Misschien een oproep plaatsen op FOK!, of je Facebook?De afwezigheid van gevoel heb ik nooit gehad (of in mindere mate... ik was tijdens de depressie gewoon echt heel erg verdrietig en het deed fysiek pijn).quote:Op zaterdag 26 september 2015 17:16 schreef Gray het volgende:
[..]
Dat lege gevoel, of afwezigheid van gevoel, heb ik ook ervaren. Helaas heb ik geen idee hoe dat te verhelpen; bij mij ging het zoals het kwam: vanzelf.
Wel zou ik jezelf verplichten rust te zoeken. Zie het maar als onderdeel van je full-time baan, waarvoor rust een vereiste is. Plan voor jezelf maar lekker een uurtje Dr. Who in.
Niets mis met dagdromen btw.
Vanavond komt er een nieuw aflevering van dr who op tv en die ga ik dus zeker wel kijken
Maar ik voel me er wel een beetje schuldig over. Eigenlijk met alle dingen die ik voor mezelf doe. Ik game niet meer, kijk zelden films of series, ga weinig naar musea, bak niks meer, spreek zelden af met vriendinnen. De tijd die ik niet aan solliciteren besteed, besteed ik aan mn ouders en wat zij leuk vinden of willen doen. Ik voel me schuldig als ik iets voor mezelf wil doen, ik word er onrustig van, alsof het niet klopt.
Ik ga half oktober wel op fok-meet
uit het topic "mensen van 25+ die nieuwe mensen willen meeten". Er is dan een bordspelavond. Dat vind ik wel erg spannend en ik kan nog niet garanderen dat ik niet cancel Volgens mij is het niet een heel ongewoon verschijnsel bij depressie. Dat is mijn ervaring tenminste.quote:
[..]
De afwezigheid van gevoel heb ik nooit gehad (of in mindere mate... ik was tijdens de depressie gewoon echt heel erg verdrietig en het deed fysiek pijn).
Dat laatste moet je eigenlijk op z'n kop zetten; schuldig voelen wanneer je niet af en toe iets voor jezelf doet. Of beter nog, niet schuldig voelen en toch wat voor jezelf doen.quote:Vanavond komt er een nieuw aflevering van dr who op tv en die ga ik dus zeker wel kijken
Ik voel me schuldig als ik iets voor mezelf wil doen, ik word er onrustig van, alsof het niet klopt.
Dat kan spannend zijn, nieuwe mensen ontmoeten. Aan de andere kant is een achtbaan ook spannend, maar ook leuk.quote:Ik ga half oktober wel op fok-meet
Gewoon gaan! Ik ben een aantal jaar terug naar een 25+ meet geweest en vond het echt supergaaf!quote:
[..]
Ik ga half oktober wel op fok-meet
Wat dat gebrek aan gevoelens betreft, welcome to my world
Enige tip die ik je hierover kan geven is om dat te bespreken met je SPV en tot die tijd te accepteren dat je niet weet wat er nou precies gevoelsmatig aan de hand is (je hoeft niet altijd in te grijpen, ook al zit er iets niet goed).
Dat is iets waar je aan zou kunnen werken, meer voor jezelf doen ipv voor anderen. Wat ik gek vind is dat je ouders dus blijkbaar vooral doen wat zij leuk vinden en nooit iets wat jij leuk vindt?quote:
[..]
De afwezigheid van gevoel heb ik nooit gehad (of in mindere mate... ik was tijdens de depressie gewoon echt heel erg verdrietig en het deed fysiek pijn).
Vanavond komt er een nieuw aflevering van dr who op tv en die ga ik dus zeker wel kijken
Ik voel me schuldig als ik iets voor mezelf wil doen, ik word er onrustig van, alsof het niet klopt.
Ik ga half oktober wel op fok-meet
Ik volg je even niet? Ik heb geen bruisend sociaal leven dus wil ik dmv een fokmeet daar verandering in brengen. Ik ben nogal van het aanpakkenquote:Op zaterdag 26 september 2015 22:04 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Daarnaast elf, vrienden (en andere activiteiten die bij jou horen) behoren toch voor een fokmeet te gaan?
Naja een tijd terug is mn moeder wel met me naar een museum geweestquote:
[..]
Dat is iets waar je aan zou kunnen werken, meer voor jezelf doen ipv voor anderen. Wat ik gek vind is dat je ouders dus blijkbaar vooral doen wat zij leuk vinden en nooit iets wat jij leuk vindt?
(op aandringen van mij ) Maar wat mij een beetje dwars zit, is dat anderen misschien aan mij kunnen merken dat er 'iets' niet klopt. En dat ik daarom nergens word aangenomen en weinig aansluiting vind bij anderen.quote:
[..]
Gewoon gaan! Ik ben een aantal jaar terug naar een 25+ meet geweest en vond het echt supergaaf!
Wat dat gebrek aan gevoelens betreft, welcome to my world
Enige tip die ik je hierover kan geven is om dat te bespreken met je SPV en tot die tijd te accepteren dat je niet weet wat er nou precies gevoelsmatig aan de hand is (je hoeft niet altijd in te grijpen, ook al zit er iets niet goed).
Het is zo dubbel.. ik voel niks en doe mn ding zonder te voelen, maar aan de andere kant heb ik zoveel meer energie dan pak m beet 2 maanden terug. Ik dacht dat het door de vitamine D kwam dat ik zoveel energie had, maar nu ik even een paar dagen gestopt ben daarmee blijft mn energielevel hetzelfde.
Oh god straks is het een manie... ik weet niet hoe dat is maar dan heb je ineens toch ook veel energie? Iemand daar ervaring mee?
En waarom zou t erg zijn als mensen merken dat er wat met je Is? Ik ben er zelf heel open over. Vooral over adhd en dat ik chaos ben. En ik vertel ook wel dat ik depressief ben geweest en meds slik daarvoor. Als iemand daardoor op me afknapt, so be it. Ik snap dat ook wel.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
Sorry maar je slaat de plank echt conpleet mis.quote:
Elvi, dat Fok een virtuele wereld is.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
Je weet wat een meet is? Dan ontmoet je mensen irl. De methode hoe ik deze mensen ontmoet mag dan virtueel zijn maar het is geen surrogaat. Surrogaat zou zijn als ik op second life zou zitten en geen persoonlijk contact irl had.
Dit is gewoon een andere manier om mensen te ontmoeten. Ik had ze net zo goed op het werk kunnen zien maar ja dat heb ik niet.
Dus je hebt ontzettend ongelijk en als je niet weet waar je het over hebt heb ik liever dat je niks zegt ipv met deze vreemde uitspraken te komen. Dit doe jij wel vaker; zitten stoken en mensen o onderuit halen. Waarom ben je eigenlijk ib dit topic? Ik zie je nooit over jezelf praten . kom je alleen hier anderen de grond in trappen
Erg jammer dat ik hier niet kan zeggen wat ik vind.
Alhoewel, dat doe ik toch wel.
Nou? ehh...nu je het toch vraagt, ik had enkele maanden lang tot een maand terug dagelijks zoveel overtollige energie dat ik niet wist waar ik het kwijt moest (dat ik urenlang per dag ging wandelen t/m blaren en bij thuiskomst nog steeds bulkte van de energie. Ik had makkelijk naar Amsterdam kunnen wandelen en weer terug), maar ik leg de oorzaak eerder bij het stoppen met de abilify en het verdwijnen van de overtollige energie aan de gevolgen van de slapeloosheid. En ik had ook begrepen dat het ook iets ADHD-achtigs zou kunnen zijn ofzo? (ik ga bij onrust sowieso doordoordoordoordoor totdat ik erbij neerval) Ding is dat ik niet een exacte oorzaak weet en ik hoef het ook niet persé te weten.quote:
Oh god straks is het een manie... ik weet niet hoe dat is maar dan heb je ineens toch ook veel energie? Iemand daar ervaring mee?
Gewoon redelijk normaal blijven doen, jezelf de paniek in denken gaat in elk geval niet helpen
Bespreken met je SPV heeft dan meer nut denk ik
En dit ja. Mensen hebben me maar te accepteren zoals ik ben (en dat is inclusief de manier waarop ik met bijvoorbeeld kritiek omga (inclusief hun kritiek)). Als mensen me niet kunnen accepteren zoals ik ben (en al helemaal als ze daar graag "moeilijk" over beginnen te doen) dan kunnen ze wat mij betreft gewoon de pestpleures krijgenquote:
Niet teveel zorgen maken Elvi. Jij bent gewoon echt een doener, een aanpakker. Niks mis mee
En waarom zou t erg zijn als mensen merken dat er wat met je Is? Ik ben er zelf heel open over. Vooral over adhd en dat ik chaos ben. En ik vertel ook wel dat ik depressief ben geweest en meds slik daarvoor. Als iemand daardoor op me afknapt, so be it. Ik snap dat ook wel.
another day at the edit:
Goeie vraag...quote:
[..]
Waarom ben je eigenlijk in dit topic? Ik zie je nooit over jezelf praten . kom je alleen hier anderen de grond in trappen
Maar in deze post van hem
verklapt hij het eigenlijk al een beetjequote:
Elvi, dat Fok een virtuele wereld is.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
[ Bericht 17% gewijzigd door magnetronkoffie op 27-09-2015 09:05:47 ]
40 uur is duidelijk nog niet mijn ding. Cognitief trek ik het gewoon erg moeizaam. Ik sta dit hele weekend al op scherp, m'n lichaam en psyche zijn enorm gestresst en de komende week 36 uur werken zie ik dan niet met een lach op m'n gezicht tegemoet. Misschien valt het wel mee zodra het makkelijker wordt, die training was tenslotte allemaal nieuwe dingen opnemen. Toch, mocht het minder gaan dan ga ik meteen vragen om minder uren. Eerst kijken of ik dan op 20 a 24 kan stabiliseren, alvorens eventueel meer te werken (moet wel een inkomen hebben, getver, volwassen worden kan onder sommige omstandigheden best kut zijn
).De stress omdat m'n zusje nu ook flink in de burnout/depressie put zit maakt het ook niet makkelijker te verwerken. Nouja, ik ben best bang voor de komende tijd, maar ik weet ongeveer wel hoe ik er mee om wil gaan en zal niet schuwen om de moeilijke knopen voor m'n eigen goed door te hakken.
Echt raar hoe 'random' het kan zijn he. Soms vraag ik me af of ik bepaalde patronen gewoon niet herken, of dat mijn lichaam van de ene op de andere dag een bal stress kan zijn. Misschien heeft het wel iets met de chemische stofjes in je hersenen te maken. Soms werkt de machine, soms niet.quote:
[..]
Soms lijkt het echt compleet random ja. Van de ene op de andere dag voel ik me anders wanneer ik m'n bed uit kom. Een wekenlang dal kan dan plots over zijn.
[..]
Meer zuchtmomenten, plotselinge dwanggedachten, slechte slaap.
Ik voel altijd wel welke kant het op gaat, maar hoe ver ik ben zie ik meestal pas te laat.
Als je alles wat je moet doen puur rationeel uitvoert, zonder gevoel, kun je hier op den duur depressief van worden (als je het al niet bent). Je haalt er namelijk geen voldoening meer uit.quote:
Bedankt voor jullie antwoorden
Even voorop gesteld; ja ik ga deze punten wel met mn spv bespreken deze week, het is meer dat ik niet zo goed weet of het nou aanwijzingen zijn voor depressie of dat er iets anders aan de hand is...
Het punt is dat ik niet meer zo goed 'voel'. Als je vraagt 'hoe voel je je?' ehm ja... geen idee? Druk? Het is alsof ik gewoon de dingen doe die ik moet doen (solliciteren, mensen mailen, mn taken eigenlijk gewoon afwerk) maar dat er geen gevoel of passie meer bij komt kijken. Het lusteloze heb ik dus niet echt, want ik ben echt keihard aan het solliciteren, gebruik er ook twitter voor, linkedin, afspraken bij uitzendbureaus... het is mn fulltime baan zeg maar.
Ik kom alleen niet verder en ik ben bang dat dat komt omdat men bij mij voelt dat ik ehm.. niks voel? Het is alsof er een lege huls is die gewoon doet wat ze moet doen en that's it.
Ook geen goed teken lijkt me.quote:tl;dr: Ik had het idee dat het paard dus merkte dat ik deed alsof er niks aan de hand was, dat ik mn gevoel wegdrukte, en dat hij daarom dus niks met me te maken wilde hebben (want dan vertrouwen ze je niet?).SPOILERIk kwam daar ook een beetje achter tijdens een paardencoaching. Dat paard wilde dus niks met me te maken hebben. En een ander beet me tot 2 keer toe (maar kan achteraf ook liefdesbeetjes zijn... geen idee, ik ben geen paardenmeisje
Tsja ik druk inderdaad heel wat weg (later moest ik ook huilen, ik vond het zelf vrij heftig en de coach gaf ook aan dat de problematiek misschien wat heftig was). Ja ik doe de dingen die ik moet doen omdat ik bang ben dat ik nooit uit deze werkloze, hopeloze situatie kom. Ik kan niet bij de gedachte stilstaan dat het nooit meer wat gaat worden omdat ik dan waarschijnlijk op bed ga liggen en er nooit meer uit kom.
Ander punt is dat de coach vroeg waar ik wel blij van werd. Nou ja ik ben superblij als ik met vrienden naar het museum ga. Dat vertelde ik ook. Alleen achteraf besefte ik me dat die situatie dus nooit is voorgekomen
Waarmee ik dus NIET bedoel dat ik de realiteit kwijt ben (ik weet dat het niet is gebeurd, maar de gedachte dat het KAN gebeuren maakt me blij). Ik zie geen dingen die er niet zijn
Er is een enorme mismatch tussen wat ik voel, wat ik wil, en wat er gebeurd.
Ik neem ook steeds meer afstand van mensen en ik sluit me op door lekker individueel aan een baan proberen te komen. Maar het liefst zou ik een vriendengroep hebben met wie ik naar musea ga, films kijk, game, bordspelletjes doe... Maar dat heb ik niet, dat doe ik niet. Ik heb geen vrienden die dat leuk vinden of die er tijd voor willen maken. Dus het leven wat ik zou willen hebben, matcht op geen enkel vlak met de realiteit. Niet qua werk, vriendengroep, relatie, activiteiten...
Toevallig heb ik nu hetzelfde probleem. Toen ik de vorige keer depressief was voelde ik me verdrietig, wanhopig en echt heel slecht, het hele standaard riedeltje. De laatste tijd ging het heel goed en nu ben ik door een klein voorval teruggevallen in depressie. Heb last van spanningshoofdpijn (dan weet ik dat het terug is/komt) en voel ook vooral niets, of in ieder geval heel weinig. Toen ik me de afgelopen maanden goed voelde kon ik mijn emoties ook veel beter uiten, nu lukt dat ook niet meer. Heb jij ergens ook niet het idee dat je weet dat het gewoon niet goed zit? Alsof je medicatie (als je die hebt) je er op dit moment voor behoed dat je je wel heel slecht voelt?quote:Ik heb pas ook van mn verjaardagsgeld 3 dr who seizoenen gekocht. Groot fan van dr who
En ik weet nu niet of al deze dingen een aanwijzing zijn dat de depressie aan het terugkomen is, of dat er iets anders grondig mis is. Als ik kijk naar de antwoorden die jullie gaven dan komt het niet echt overeen. En het voelt ook anders dan de vorige depressie. Nu voel ik gewoon niks?
Het is nu ook echt een enorme lap tekst geworden
Anyway.. Het niet goed kunnen voelen ben ik voor in therapie, je mist namelijk een hoop in het leven als je niet goed voelt en alles uitvoert uit rationele overwegingen.
Voor bovenstaande heb ik komende week een tussentijds gesprek met de psychiater, misschien komt er wat uit.
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Dat hebben we dan gemeen, zo heb ik ook geleefd, totdat je keihard vastloopt en alle onbewust onderdrukte shit eruit moet. Is dat bij jou veranderd en hoe heb je dat gedaan?quote:
@Shaun: Ik heb het grootste deel van m'n leven geleefd alsof ik geen gevoelens of emoties had. Ik negeerde ze compleet, was me er niet eens van bewust (het was toch voornamelijk shitzooi dus ik wou er ergens ook niet aan).
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Jij bedoeld dat je door de medicatie vlakker wordt? Zonder medicatie kun je vlak zijn of worden door depressie.
Ja, bij mij was de eindstand "Muur : 1 - Mijn hoofd : 0"quote:
[..]
Dat hebben we dan gemeen, zo heb ik ook geleefd, totdat je keihard vastloopt
(ja ik weet, dat is gewoon best wel fucked up )Compleet veranderd ja.quote:en alle onbewust onderdrukte shit eruit moet. Is dat bij jou veranderd en hoe heb je dat gedaan?
Toen ik voor het eerst besefte dat ik emoties had, zat ik al een poos in groepstherapie en gebeurde er zoveel dat het besef kwam als een natte krant die op een winderige dag plotsling in mijn gezicht waaide en was ik eerst euforisch (want ik accepteerde dat ik ook gevoelens had, leerde ineens dat er 2x meer was dan ik al die tijd eerder had gedacht, maar ik was op dat moment al uitgeput, vooral emotioneel uitgeput) en daarna wou ik zelfmoord gaan plegen en werd ik opgenomen.
De medicatie (in mijn geval de abilify) ben ik pas wat jaren na mijn opname gaan gebruiken toen ik in m'n laatste grote depressieve periode kwam (denk een jaar of 5( ? ) geleden en dit duurde ook weer een jaar of 2, m'n SPV noemde dat toen al een verloren jaar voor mij).quote:Jij bedoeld dat je door de medicatie vlakker wordt? Zonder medicatie kun je vlak zijn of worden door depressie.
Door een combinatie van behandelingen, medicatie, heel veel ondersteuning, rust (het hebben van een eigen plekje om te wonen speelde hierbij een grote rol) en zo min mogelijk zorgen (opleiding, vrijwilligerswerk, alles stond enkele jaren stil zodat ik -echt- met mezelf aan de slag kon. Ik was het zat jaar in jaar uit, die eindeloze cyclus, steeds weer opnieuw terug te vallen en me weer een hele tijd klote te voelen, echt spuug en spuug zat was ik het
Die tijd heeft m'n leven eigenlijk stilgestaan, maar het heeft wel gewerkt en die tijd vulde ik vooral op met dingen die voor mijn persoonlijke ontwikkeling belangrijk waren (mijn vriendengroep ging een belangrijkere rol spelen. Ik ging o.a. games modden en LAN-parties hosten, gewoon met als doel "Good times!!" en thats it!!
).Niks geen verplichtingen, ik moest leren hoe ik kon functioneren, alles van de grond af aan opnieuw opbouwen etc enz
Die abilify hielp daarbij in de zin dat ik emotioneel afgevlakter werd en er dus minder complicaties waren. M'n depressieve gevoelens verdwenen na een tijd en ik heb me toen nog een tijd erg neutraal gevoeld, maar dat was al heel anders dan dat eeuwige depressieve gevoel dat ik al zolang had, het duurde maanden voordat ik durfde te geloven dat die depressieve gevoelens dit keer misschien wel langer weg zouden blijven.
Een jaar of wat daarna ging ik me ook geregelder "gewoon" goed voelen, ik ging weer meer in mezelf geloven.
Sinds april ben ik met de abilify gestopt en ben sindsdien eigenlijk bezig met het opnieuw uitvinden van mezelf. De slapeloosheid is daarbij wel een remmende factor, maarja, er is altijd wel "een" remmende factor dus ga ik gewoon door en zie wel hoe het loopt
Ik heb al genoeg tijd verspeeld, maar besef wel dat ik nog steeds terug zou kunnen vallen (moet me concentreren, een beetje alsof ik een auto bestuur door een hele zooi bergpassen en scherpe bochten, constant geconcentreerd, gas geven en weer afremmen en dan weer een scherpe bocht
).Het voordeel voor mij is nu wel dat ik als het ware kan switchen van emotie naar rationeel denken en weer terug (ook als ik flink zit te spacen of als ik flink dronken ben. Alleen het lopen gaat dan wat minder maar dat is ook inherent aan alcoholmisbruik of ander drugsmisbruik
)...tenminste...zolang ik goed in m'n vel zit. Zodra alles naar de shit begint te gaan, ga ik weer terug naar een soort van "spaarstand"edit: Ik weet die jaartallen (hoe lang geleden iets precies was enzo) trouwens niet zo precies. Ik weet nieteens precies hoe lang ik al in mijn huidige huis woon, kan er zomaar een jaar of 2 naast zitten!
Maar ruwweg zou het wel moeten kloppen
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 27-09-2015 17:25:57 ]
Ik heb nu dus precies hetzelfde; een soortgelijke functie en ben afgelopen week begonnen.quote:
Callcenter is wel buffelen zeg. Zo veel informatie in een korte tijd die ik moet leren. Soms schiet ik nog net niet in paniek. Ben nu al 4 dagen full time in training en ik ben mentaal behoorlijk vermoeid. Ik ben ergens zo bang dat ik dit niet kan, en de gedachte aan die angst kan me soms enooorm gefrustreerd met mezelf doen voelen. Stom hoofd van me ook, waarom moet dat ding zo klote werken de laatste jaren. Gatver.
Het is zo erg ongestructureerd en snel werken, waar ik juist houd van orde en de tijd nemen. Ik hoop dat het tempo en de werklast me niet te veel wordt. Hopelijk ontwikkel ik automatismen waardoor het makkelijker wordt uiteindelijk, want ik heb wel geld nodig.
Nouja, als dit niet lukt, dan niet. Mijn gezondheid gaat voor en ik wil iets wat daarbij past, wat voor werk dan ook. Gelukkig zijn de mensen leuk, dat scheelt. Nu eerst maar een kwestie van niet te veel luisteren naar de angst en doemscenario's in mijn hoofd, en mijn 'tools' (mooi woord altijd haha) om de boel zo goed te doen als ik kan. Niet perfect, goed. De perfectionist in me helpt hier even niks.
Hoeveel uren in de week werk jij?
Twijfel echt of ik hier door mee moet gaan..
Ik kan wel 40 uur werken, maar niet wat betreft een baan waar (voor mij) te veel stress bij komt. Dan merk ik snel dat de (angst)klachten terugkomen. Ik werk nu 36 uren in de week en eigenlijk vind ik dat voor m'n huidige functie (klantenservice) te veel.quote:
Ik kan ook geen 40 uur werken. 32-36 is voor mij echt wel de max en ik denk dat het dan al aanpoten is. Iets wat trouwens moeilijk is om over te brengen bij uitzendbureaus
Aan de andere kant verdient het goed en heb ik leuke collega's. Maar zoals duracellkonijntje al aangaf: het werk zorgt voor veel stress en is het erg vermoeiend.
quote:
[..]
Ja, bij mij was de eindstand "Muur : 1 - Mijn hoofd : 0"
Wauw, je bent echt van ver gekomen, mooi om te lezen dat het nu dan zo goed gaat.
Ik lees je post later nog een keer..•
•delete een stuk getypte tekst, onsamenhangend, even geen concentratie
Oh hai, ben jij ook al bij deze club?quote:
@Shaun: Ik heb het grootste deel van m'n leven geleefd alsof ik geen gevoelens of emoties had. Ik negeerde ze compleet, was me er niet eens van bewust (het was toch voornamelijk shitzooi dus ik wou er ergens ook niet aan).
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Ik heb me lang voor emoties afgesloten, redelijke workaholic geweest bijvoorbeeld. Nu ik het transgenderding heb aangepakt komen dit soort zaken aan het licht.
Ow pff, had een hele reactie getikt, maar die is nu weg omdat fok met me zat te fokkenquote:
[..]
Oh hai, ben jij ook al bij deze club?
Ik heb me lang voor emoties afgesloten, redelijke workaholic geweest bijvoorbeeld. Nu ik het transgenderding heb aangepakt komen dit soort zaken aan het licht.
Naja, ik ga straks naar buiten naar de maan kijken. Is die slapeloosheid toch nog ergens goed voor
Het is tenminste een heel klein groepje, dus dat zal wel schelen (hopelijk).quote:
Ik heb straks voor het eerst PMT. Nou ja, ik heb wel eerder PMT gehad maar dat was onderdeel van een groepsbehandeling. Het zou individueel zijn maar er is een wachtlijst en nu was ik gevraagd of ik mee wilde doen met een groepje van twee tot vier personen. Mensen met autisme, als het goed is. Dus ik heb maar 'ja' gezegd. Heb geen idee wat ik moet verwachten dus dat is best vervelend.
Succes!
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Zelf zou ik (als ik me in een vergelijkbare situatie had bevonden) de voorkeur geven aan meer rust, maar dit is iets wat je met je arts zou moeten bespreken. Sterkte in elk geval en houd ons maar op de hoogte als je wiltquote:
Het gaat de laatste week weer wat minder goed. Het is gewoon te druk en ik ben ook nog grieperig (hatsjoe!)
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Wat die laatste week betreft, ik merk wel dat het hier langzaam achteruit aan het gaan is (langzaam dus niet meteen in paniek raken
). Ik heb het halen van m'n medicatie weer uitgesteld, dit keer naar woensdag (morgen ga ik nooit redden en vandaag moest ik ook elders zijn waardoor het planmatig al lastig was en door de vermoeidheid schuif ik halverwege het uitvoeren van m'n plannen de 2e helft van de plannen weer vooruit, vooral omdat ik me gewoon te moe voel om door te gaan).Er waren nog drie anderen. Het maximale aantal dus. Ik was zoals gewoonlijk heel nerveus en dat was heel goed zichtbaarquote:
[..]
Het is tenminste een heel klein groepje, dus dat zal wel schelen (hopelijk).
Succes!
(dat zei die vrouw die de PMT geeft). Dat vind ik altijd een beetje stom van mezelf. Maar goed, nu kan ik me iets voorstellen bij wat er daar gebeurt en wie er zijn, dus zal de spanning voor de volgende keer wel iets minder zijn.Dat is moeilijk te zeggen. In mijn geval zal vaak rust de beste optie zijn, omdat mijn klachten meestal voortkomen uit overprikkeling, en dat is niet echt met medicijnen op te lossen.quote:
Het gaat de laatste week weer wat minder goed. Het is gewoon te druk en ik ben ook nog grieperig (hatsjoe!)
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Als het iets is dat je eerder wel zonder moeite kon en nu niet meer, zou ik medicijnen proberen. Is het normaal dat je er moeite mee hebt en wen je er niet aan, dan is het dus gewoon te veel en moet je meer rust nemen.
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag
Niet dat ik nu zo'n groot fan/liefhebber was, maar ik voelde een soort van verbondenheid omdat ik ook wel eens nadenk over zelfdoding. Schrale troost is dat alle methoden me erg naar en eng lijken, dus ik betwijfel of ik het ooit zou doen. Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Heb je ondanks je spanning ook wel wat gehad aan de PMT? Of verwacht je dat je de komende keren (als de komende keren je spanning daadwerkelijk gaat afnemen) je je meer kunt gaan concentreren op je PMT/je behandeling en je je minder laat leiden door de gedachte hoe je overkomt op de anderen?quote:
[..]
Er waren nog drie anderen. Het maximale aantal dus. Ik was zoals gewoonlijk heel nerveus en dat was heel goed zichtbaar
Maakt het uit dat je huidige groep kleiner is dan de groep bij de groepstherapie die je ooit deed en denk je dat het uitmaakt dat de andere 3 ook autistisch zijn? (ik neem aan dat er een reden is dat alle 4 de leden van die PMT-groep autistisch zijn??)
edit:
Vetgedrukte is voor mij zo op het eerste gezicht ook het belangrijkste punt. Goed dat je daar op eigen initiatief aan bent gaan werkenquote:
Ik lurk een hoop, maar ik denk; Ik ben nu al een aantal sessies bij de psycholoog verder, laat ik me weer eens melden!
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag
Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Ik was gister een reactie aan het schrijven op fok (toen tijdens die vlammende maan) maar m'n reactie verdween en had dat pas later door en wist ondertussen niet meer waar het over ging.
Door jouw post weet ik het weer, ik had een stukje getikt met hoe ik ermee omging meer te voelen (in die richting in elk geval).
Ik ben er nml meer over gaan praten, gewoon alle gevoelens tegen m'n behandelaars er hersenloos uitgooien en maar zien wat er van terecht kwam (ik was vooral bezig met mezelf pijlen hoe lang ik door kon blijven gaan totdat ik licht in m'n hoofd begon te worden door dat wat ik los liet).
Toevallig had ik daarnet een gesprek met een psycholoog voor iets anders. En we kwamen op dit onderwerp naar aanleiding ook van die nacht met hyperventilatie en ambulance enzo. En zij zei dat meer rust eerst belangrijk was. Want ik was de volgende dag plichtsgetrouw naar mn werk gegaan. En dat vond ze niet zo slim. Zeker omdat daarna er nog allerlei dingen gebeurden die bij mij op de grote hoop konden... stressssch. Maar fijn dat jullie ook gelijk aan 'rust' denken (ook @kuo) Thanks.quote:
[..]
Zelf zou ik (als ik me in een vergelijkbare situatie had bevonden) de voorkeur geven aan meer rust, maar dit is iets wat je met je arts zou moeten bespreken. Sterkte in elk geval en houd ons maar op de hoogte als je wilt
Wat die laatste week betreft, ik merk wel dat het hier langzaam achteruit aan het gaan is (langzaam dus niet meteen in paniek raken
Schrijven vind ik altijd een heel fijne manier om zelf over dingen na te denken. Dat is ook de belangrijkste reden waarom ik ooit een blog ben begonnen. Door over dingen te schrijven, op een manier dat een willekeurige lezer het begrijpt krijg ik zelf vaal ook beter inzicht in mijn gedachten. Vaak genoeg laat ik het nooit iemand lezen, soms deel ik het wel met goede vrienden. Ik heb echt bergen concepten van gewoon mijn eigen gedachten.quote:
Ik lurk een hoop, maar ik denk; Ik ben nu al een aantal sessies bij de psycholoog verder, laat ik me weer eens melden!
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag
Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Iets op papier hebben om aan je behandelaar te geven voor als je dichtklapt is een goed hulpmiddel. Ik heb dat ook al eens gedaan. Vooral omdat ik nogal de neiging heb om mooi weer te spelen (en daar ben ik verdraaid goed in).
Joost Zwagerman raakte mij ook heel erg. Ook al heb ik nooit iets van hem gelezen of gezien. Ik wist dat het een Nederlandse schrijver was, daar hield het mee op. Vooral omdat ik regelmatig van die gedachten heb die wat suïcidale trekjes hebben. Een stemmetje dat inhakt op mijn eigen waarde. Moeilijk om over te praten, want ik ben bang dat men gaat denken dat ik ernaar ga handelen, terwijl ik honderdduizend redenen heb en voel om gewoon lekker door te leven. Maar ook al ben ik veel sterker dan die gedachten, dat geprik in mijn eigenwaarde doet toch wel pijn.
Oh enne: Go Kick some ass!
Dat was niet echt het probleem. Ik vond het gewoon eng, nieuwe mensen, nieuwe situatie en dan word ik verlegen, maar het was in dit geval niet zo dat ik het belangrijk vond of de hele tijd dacht aan hoe ik over zou komen op anderen. Gelukkig, als dat er ook nog eens bij zou komen ...quote:
[..]
Heb je ondanks je spanning ook wel wat gehad aan de PMT? Of verwacht je dat je de komende keren (als de komende keren je spanning daadwerkelijk gaat afnemen) je je meer kunt gaan concentreren op je PMT/je behandeling en je je minder laat leiden door de gedachte hoe je overkomt op de anderen?
Maakt het uit dat je huidige groep kleiner is dan de groep bij de groepstherapie die je ooit deed en denk je dat het uitmaakt dat de andere 3 ook autistisch zijn? (ik neem aan dat er een reden is dat alle 4 de leden van die PMT-groep autistisch zijn??)
Bij die auticafé's heb ik het wel.
Het ging nu over veranderingen in je lichaam herkennen bij spanning. Ik denk dat het wel nuttig kan zijn.
Ik vind het denk ik wel prettig dat de anderen ook autistisch zijn. Ze zeiden nu al dingen die ik herkende. Dat is ook vooral de reden dat we bij elkaar zijn gezet. Er stonden meerdere mensen op de wachtlijst en op deze manier hoefden die minder lang te wachten (voor individuele PMT) en konden er ook ervaringen worden uitgewisseld, vertelde de behandelaar.
Sowieso ben ik er geen fan van een gewoonte te maken middelen te gebruiken als gewoonte zodat ik het langer vol kan houden, omdat dit feitelijk tijdrekken is (uiteindelijk kan je met medicatie een tijdje daarna ook weer uitgeput raken, en dan zit je wellicht nog dieper).quote:
[..]
Toevallig had ik daarnet een gesprek met een psycholoog voor iets anders. En we kwamen op dit onderwerp naar aanleiding ook van die nacht met hyperventilatie en ambulance enzo. En zij zei dat meer rust eerst belangrijk was. Want ik was de volgende dag plichtsgetrouw naar mn werk gegaan. En dat vond ze niet zo slim. Zeker omdat daarna er nog allerlei dingen gebeurden die bij mij op de grote hoop konden... stressssch. Maar fijn dat jullie ook gelijk aan 'rust' denken (ook @kuo) Thanks.
Tegenwoordig neem ik eerder gas terug zodra ik merk dat ik "teveel" bezig ben geweest (dit was jarenlang een valkuil van mij, soms let ik evengoed even niet op).
@Kuo: Je uitleg is helder, dank
Vind het zelf wel prettiger in een groep te zitten met allemaal autisten dan met niet-autisten omdat ik dan minder moeite hoef te doen mijn boodschap zo te verpakken dat ie ook letterlijk zo wordt opgevat zoals ik hem bedoel. Het heeft voordelen
Je ervaring klinkt in elk geval wel vrij goed.Ik wou nog wat meer tikken hier en daar, maar ik wil persé naar bed nu, anders zit ik hier om 2u nog (ik wou 23u gaan slapen, ik en plannen uitvoeren
) dus trusten allen 
[ Bericht 12% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-09-2015 00:32:17 ]
Het scheelt inderdaad dat ik het zelf doorheb, dat is al een beginquote:
[..]
Vetgedrukte is voor mij zo op het eerste gezicht ook het belangrijkste punt. Goed dat je daar op eigen initiatief aan bent gaan werken
Ik was gister een reactie aan het schrijven op fok (toen tijdens die vlammende maan) maar m'n reactie verdween en had dat pas later door en wist ondertussen niet meer waar het over ging.
Door jouw post weet ik het weer, ik had een stukje getikt met hoe ik ermee omging meer te voelen (in die richting in elk geval).
Ik ben er nml meer over gaan praten, gewoon alle gevoelens tegen m'n behandelaars er hersenloos uitgooien en maar zien wat er van terecht kwam (ik was vooral bezig met mezelf pijlen hoe lang ik door kon blijven gaan totdat ik licht in m'n hoofd begon te worden door dat wat ik los liet).
Ik heb ook aangegeven aan mijn behandelaar dat ik hem in het begin wat om de tuin aan het leiden was door de dingen (en mezelf) beter voor te doen dan ze daadwerkelijk waren en nog steeds zijn. Vervelend trekje eigenlijk, maar ik zie het als een aangeleerde zelfverdedigingstechniek. Goed om te horen dat mijn post ook verder nog iets toevoegt
Dat is het ook! Ik hou ook erg van taal en gewoon ouderwets analoog met pen schrijvenquote:
[..]
Schrijven vind ik altijd een heel fijne manier om zelf over dingen na te denken. Dat is ook de belangrijkste reden waarom ik ooit een blog ben begonnen. Door over dingen te schrijven, op een manier dat een willekeurige lezer het begrijpt krijg ik zelf vaal ook beter inzicht in mijn gedachten. Vaak genoeg laat ik het nooit iemand lezen, soms deel ik het wel met goede vrienden. Ik heb echt bergen concepten van gewoon mijn eigen gedachten.
Iets op papier hebben om aan je behandelaar te geven voor als je dichtklapt is een goed hulpmiddel. Ik heb dat ook al eens gedaan. Vooral omdat ik nogal de neiging heb om mooi weer te spelen (en daar ben ik verdraaid goed in).
Joost Zwagerman raakte mij ook heel erg. Ook al heb ik nooit iets van hem gelezen of gezien. Ik wist dat het een Nederlandse schrijver was, daar hield het mee op. Vooral omdat ik regelmatig van die gedachten heb die wat suïcidale trekjes hebben. Een stemmetje dat inhakt op mijn eigen waarde. Moeilijk om over te praten, want ik ben bang dat men gaat denken dat ik ernaar ga handelen, terwijl ik honderdduizend redenen heb en voel om gewoon lekker door te leven. Maar ook al ben ik veel sterker dan die gedachten, dat geprik in mijn eigenwaarde doet toch wel pijn.
Oh enne: Go Kick some ass!
Gek genoeg hecht ik daar veel waarde aan. Ik heb een leuke journaling app op mijn Mac en iPhone (DayOne), maar daar maak ik toch minder gebruik van dan ik me in eerste instantie heb voorgenomen. M'n schriftje zit nu standaard in mijn tas, waar ook standaard mijn laptop in zit als ik hem niet gebruik, dus die heb ik sowieso altijd en overal bij me eigenlijk. Het is juist goed om lekker van je af te schrijven, zonder filter en zelfcensuur!
Het kan erg interessant zijn om (als buitenstaander) zulke dingen te lezen, maar ik kan me voorstellen dat dat niet prettig voelt. Ik heb vooralsnog ook nog niemand mijn neergepende hersenspinsels laten lezen, en ik weet ook niet of er ooit iemand anders dan ikzelf zal lezen wat er instaat. Precies wat jij zegt over Zwagerman, zo voel ik dat ook. Ik kende hem eigenlijk niet echt, alleen van naam. Ik zag hem regelmatig bij DWDD en ik raakte erg geïntrigeerd door hem als persoon. Dat zal ongetwijfeld komen door de raakvlakken die ik had op het gebied van gedachten, hersenspinsels etc. Ik heb wel over zelfdoding gepraat met o.a. mijn behandelaar, zus en vriendin. Het verontrust me eigenlijk dat ik er niet eens van schrik en dat ik het in essentie prima zou kunnen. Maar vooralsnog is er blijkbaar nog iets of iemand die me ervan weerhoudt, dus dat is goed!
And so I did!
Morgen waarschijnlijk spierpijn en blauwe plekken, maar het was het waard! Het probleem zit hem in anderen pleasen. Met als toppunt: je niet ziekmelden op je werk want doorbikkelen is toch normaal? Zeker als je teamleider erg is van de 'wanneer ben je er weer' en dat 'is toch maar een dagje' vragen bij mn ziekmeldingen. Dan voel ik me al weer schuldig voor mn afwezigheid.quote:
[..]
Sowieso ben ik er geen fan van een gewoonte te maken middelen te gebruiken als gewoonte zodat ik het langer vol kan houden, omdat dit feitelijk tijdrekken is (uiteindelijk kan je met medicatie een tijdje daarna ook weer uitgeput raken, en dan zit je wellicht nog dieper).
Tegenwoordig neem ik eerder gas terug zodra ik merk dat ik "teveel" bezig ben geweest (dit was jarenlang een valkuil van mij, soms let ik evengoed even niet op).
Je was niet aan het leven, maar aan het overleven? Zo ja, dan ben je niet de enige hierquote:
[..]
Het scheelt inderdaad dat ik het zelf doorheb, dat is al een begin
Ik ben zelf (na het aangeleerd te hebben) gaan proberen om altijd eerlijk tegen m'n behandelaars te zijn. Een compleet verschil met het gesloten boek dat ik daarvoor was. Misschien is het voor jou vergelijkbaar?
Mensen om de tuin leiden deed ik dan weer niet, ik zei gewoon niets en hoopte dat niemand doorhad wat mij dwars zat (dat was 1 van mijn "survivalstrategieën").
Dat is ook een beetje de bedoeling, anders had een topic zoals D&A minder zin gehadquote:Goed om te horen dat mijn post ook verder nog iets toevoegt
Dus mooi om te horen edit:
Waarom doe je vetgedrukte eigenlijk?quote:
[..]
Het probleem zit hem in anderen pleasen. Met als toppunt: je niet ziekmelden op je werk want doorbikkelen is toch normaal? Zeker als je teamleider erg is van de 'wanneer ben je er weer' en dat 'is toch maar een dagje' vragen bij mn ziekmeldingen. Dan voel ik me al weer schuldig voor mn afwezigheid.
Ik herken het wel een beetje (soortvan), maar weet niet zeker.
Voor mij was het zo dat ik "denk ik" de gedachte had dat zolang ik niemand kwaad kon maken, ik ook niet bang hoefde te zijn dat ik door iemand "aangevallen" werd? Of is het bij jou anders?
edit2:
Dit was niet naar mij gericht, maar ik vind het wel interessant hier op te reageren. Sinds vlak voor m'n opname zo'n 9 jaar terug ben ik begonnen een dagboek te schrijven.quote:
[..]
Dat is het ook! Ik hou ook erg van taal en gewoon ouderwets analoog met pen schrijven
Het is juist goed om lekker van je af te schrijven, zonder filter en zelfcensuur!
En idd gewoon pen en papier en idd altijd mee (in m'n rugzak als ik op pad ben).
Alleen schrijf ik hem op lege vellen A4 papier en het is nu 9 jaar later (er zit wel een gat van enkele jaren tussen toen ik abilify slikte) een dik pak van ongeveer 6cm geworden.
Gewoon lekker, voor op de dooie momentjes of als gewoonte (bijvoorbeeld als ik een langer stukje in de trein zit ofzo).
Ik heb het volgens mij maar 1 of 2 keer iemand anders laten lezen.
De 1e keer was toen ik nog maar een week of 3 schreef (dus een heel dik pak was het toen nog niet
) en misschien wel nog een keer. Heb het in de loop der jaren wel af en toe zo terloops aan iemand voorgesteld (een deel van) m'n dagboek te mogen lezen, maar zolang ik geen duidelijk enthousiasme als antwoord krijg ( maar eerder een soort "ja hoor, als je dat wilt *gaap* " oid ) dan doe ik het niet.Ten slotte is het wel een dagboek en staan er (soms heel) persoonlijke dingen in.
edit3:
En vanochtend werd ik 2x gebeld: 1 afspraak is nu een uur later (heb daardoor nu net wel genoeg tijd om boodschappen te halen etc enz voor die 1e afspraak zodat ik dat niet na die 1e afspraak hoef te doen) en de 2e afspraak gaat niet door (de middelste van de 3, waardoor ik nu een groter gat tussen de overige 2 heb en heb ik net wel genoeg tijd om nog even snel langs de apotheek te gaan, nieuwe zooltjes bij te laten stellen en elders nog wat af te geven en misschien nog even langs de kringloop als dat er nog bijgepropt kan worden)quote:
[..]
Ik wou nog wat meer tikken hier en daar, maar ik wil persé naar bed nu, anders zit ik hier om 2u nog (ik wou 23u gaan slapen, ik en plannen uitvoeren
[ Bericht 18% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-09-2015 10:09:04 ]
Nee, dat is wel het aangeleerde patroon, en dat doorbreken lukt me blijkbaar nog niet goed.quote:
Waarom doe je vetgedrukte eigenlijk?
Ik herken het wel een beetje (soortvan), maar weet niet zeker.
Voor mij was het zo dat ik "denk ik" de gedachte had dat zolang ik niemand kwaad kon maken, ik ook niet bang hoefde te zijn dat ik door iemand "aangevallen" werd? Of is het bij jou anders?
Waarom heb je dat aangeleerd?quote:
[..]
Nee, dat is wel het aangeleerde patroon, en dat doorbreken lukt me blijkbaar nog niet goed.
iets met opvoeding, handicap, pesterijen en andere minder fijne ervaringen...quote:
[..]
Waarom heb je dat aangeleerd?
SPOILERmishandeling is een beter term, alleen vind ik dat zelf heel heftig klinken
Dus je pleast anderen o.a. om te voorkomen dat je slachtoffer wordt van o.a. pesterijen en andere minder fijne ervaringen?quote:
[..]
iets met opvoeding, handicap, pesterijen en andere minder fijne ervaringen...
-knip-
Klopt dat?
ja, en om ruzie te voorkomen bijvoorbeeld. Je wil t vooral erg goed doen allemaal, ook op t werk.quote:
[..]
Dus je pleast anderen o.a. om te voorkomen dat je slachtoffer wordt van o.a. pesterijen en andere minder fijne ervaringen?
Klopt dat?
Ja...erg herkenbaar idd. Echt helpen deed het niet, want uiteindelijk ging het niet om mij en dat ik niet genoeg anderen pleaste (of is het pleasde?quote:
[..]
ja, en om ruzie te voorkomen bijvoorbeeld. Je wil t vooral erg goed doen allemaal, ook op t werk.
halp! ), maar dat die anderen er op uit waren mij de grond in te boren (vaak hadden ze zelf issues die ze zelf niet aan konden....derhalve werd ik hun pispaal. Vandaar ook dat ik zelfs tegenwoordig nog steeds slecht tegen dit soort gedrag kan, ik vind het super-egoïstisch), er op uit waren mij klein te houden zodat ik uiteindelijk m'n eigen cipier werd en dacht dat dat normaal was, dat dat beter voor me was.Het waren niet alleen pesterijen, maar er is veel meer gebeurd vroegah.quote:
[..]
Ja...erg herkenbaar idd. Echt helpen deed het niet, want uiteindelijk ging het niet om mij en dat ik niet genoeg anderen pleaste (of is het pleasde?
Ik heb trouwens gelezen dat je fysiek extra stressgevoelig wordt als je onveiligheid in je vroege jeugd hebt ervaren. Je lichaam reageert heftiger op stress dus.
Zou je zomaar gelijk in kunnen hebben en ik kan me dat goed voorstellen. Een onveilige jeugd kan allerlei negatieve gevolgen hebben (grootdeels onbewust, maar toch effect op je hebbend).quote:
[..]
Het waren niet alleen pesterijen, maar er is veel meer gebeurd vroegah.
Ik heb trouwens gelezen dat je fysiek extra stressgevoelig wordt als je onveiligheid in je vroege jeugd hebt ervaren. Je lichaam reageert heftiger op stress dus.
De één kan met bepaalde dingen beter omgaan en met andere dingen weer minder goed dan de ander, dat is voor ieder weer anders.
Verder ken ik de technische details allemaal niet zo, ik weet zeker dat mijn eigen verleden een effect heeft gehad op wie ik nu ben.
Ik was (en ben) nog steeds meer aan het overleven dan daadwerkelijk aan het leven. Welkom bij de club?quote:
[..]
Je was niet aan het leven, maar aan het overleven? Zo ja, dan ben je niet de enige hier
Ik ben zelf (na het aangeleerd te hebben) gaan proberen om altijd eerlijk tegen m'n behandelaars te zijn. Een compleet verschil met het gesloten boek dat ik daarvoor was. Misschien is het voor jou vergelijkbaar?
Mensen om de tuin leiden deed ik dan weer niet, ik zei gewoon niets en hoopte dat niemand doorhad wat mij dwars zat (dat was 1 van mijn "survivalstrategieën").
[..]
Dat is ook een beetje de bedoeling, anders had een topic zoals D&A minder zin gehad
[..]
Dit was niet naar mij gericht, maar ik vind het wel interessant hier op te reageren. Sinds vlak voor m'n opname zo'n 9 jaar terug ben ik begonnen een dagboek te schrijven.
En idd gewoon pen en papier en idd altijd mee (in m'n rugzak als ik op pad ben).
Alleen schrijf ik hem op lege vellen A4 papier en het is nu 9 jaar later (er zit wel een gat van enkele jaren tussen toen ik abilify slikte) een dik pak van ongeveer 6cm geworden.
Gewoon lekker, voor op de dooie momentjes of als gewoonte (bijvoorbeeld als ik een langer stukje in de trein zit ofzo).
Ik heb het volgens mij maar 1 of 2 keer iemand anders laten lezen.
De 1e keer was toen ik nog maar een week of 3 schreef (dus een heel dik pak was het toen nog niet
Ten slotte is het wel een dagboek en staan er (soms heel) persoonlijke dingen in.
Ik was nooit echt zo'n prater, maar in de loop der jaren heb ik wel geleerd meer open te zijn over bepaalde dingen. Ik ben nog steeds alles behalve een open boek en speel nog geregeld mooi weer. Alleen beginnen er langzaam maar zeker wat barsten te ontstaan in mijn masker, vandaar dat ik nu ook (weer) onder behandeling ben bij een psycholoog. Om de tuin leiden is ook misschien een (te?) groot woord. Maar ik merkte wel dat ik deed alsof alles beter ging dan het daadwerkelijk ging, en hoewel ik het op dat moment zelf al doorhad, kon ik er niets aan doen om de een of andere reden. Ik klapte dicht of zo. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik het ook aangegeven aan mijn behandelaar.
Mijn sport helpt me gelukkig om nog enigszins normaal te functioneren, anders was ik waarschijnlijk al lang ontploft. Met alle gevolgen van dien. Wel een beetje jammer dat ik afgelopen zondag weer voor het eerst sinds tijden een (lichte) paniekaanval kreeg. Totaal onverwacht (en onnodig ook), dus het overviel me nogal
Wel bijzonder dat je zó lang je eigen dagboek bij houdt!
Merk je ook dat het wat voor je doet op de een of andere manier? Krijg je meer rust of kun je je gedachten beter ordenen? Zit er echt een lijn in, of zijn het allemaal losse onsamenhangende hersenspinsels? Ik zou wel iemand zijn die zoiets oprecht interessant vindt om te lezen, maar dat is vast (nog) aan afwijking van mij Is dat echt zo bijzonder? Volgens mij ben ik er zelfs best wel laat meequote:
[..]
Ik was (en ben) nog steeds meer aan het overleven dan daadwerkelijk aan het leven. Welkom bij de club?
Alleen beginnen er langzaam maar zeker wat barsten te ontstaan in mijn masker, vandaar dat ik nu ook (weer) onder behandeling ben bij een psycholoog. Om de tuin leiden is ook misschien een (te?) groot woord. Maar ik merkte wel dat ik deed alsof alles beter ging dan het daadwerkelijk ging, en hoewel ik het op dat moment zelf al doorhad, kon ik er niets aan doen om de een of andere reden. Ik klapte dicht of zo. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik het ook aangegeven aan mijn behandelaar.
Mijn sport helpt me gelukkig om nog enigszins normaal te functioneren, anders was ik waarschijnlijk al lang ontploft. Met alle gevolgen van dien. Wel een beetje jammer dat ik afgelopen zondag weer voor het eerst sinds tijden een (lichte) paniekaanval kreeg. Totaal onverwacht (en onnodig ook), dus het overviel me nogal
Wel bijzonder dat je zó lang je eigen dagboek bij houdt!
1 van de redenen dat ik er zo laat mee begon is ook omdat ik thuis woonde en als de dood was dat mijn schrijfsels door iemand anders gelezen werden en bijvoorbeeld tegen mij gebruikt zouden worden (ik was zeer gesloten in die tijd). Ik schreef heel af en toe wel wat, maar nooit echt gestructureerd (bijvoorbeeld op de achterkant van een leeggehaalde envelop) en dat wat ik wel gestructureerd schreef, had weer niets met mijn gevoelswereld te maken.
Wat ik schrijf is afwisselend, maar altijd iets wat ik om de 1 of andere reden graag wil opschrijven op die momenten. Het kan ook impulsief zijn (bijvoorbeeld als ik door een onbekend stadje loop en een oud kerkje zie staan en denk "ik wil daar wel even zitten en lekker rustig wat schrijven".
Het ding van een dagboek is ook dat de regels jij zelf bepaalt. Het is jouw wereld en het zijn jouw regels.
Ik kan het je wel aanbevelen
Ik zeg ook niets over vroeg of laatquote:
[..]
Is dat echt zo bijzonder? Volgens mij ben ik er zelfs best wel laat mee
1 van de redenen dat ik er zo laat mee begon is ook omdat ik thuis woonde en als de dood was dat mijn schrijfsels door iemand anders gelezen werden en bijvoorbeeld tegen mij gebruikt zouden worden (ik was zeer gesloten in die tijd). Ik schreef heel af en toe wel wat, maar nooit echt gestructureerd (bijvoorbeeld op de achterkant van een leeggehaalde envelop) en dat wat ik wel gestructureerd schreef, had weer niets met mijn gevoelswereld te maken.
Wat ik schrijf is afwisselend, maar altijd iets wat ik om de 1 of andere reden graag wil opschrijven op die momenten. Het kan ook impulsief zijn (bijvoorbeeld als ik door een onbekend stadje loop en een oud kerkje zie staan en denk "ik wil daar wel even zitten en lekker rustig wat schrijven".
Het ding van een dagboek is ook dat de regels jij zelf bepaalt. Het is jouw wereld en het zijn jouw regels.
Ik kan het je wel aanbevelen
Maar je zei dat je het echt jaren hebt gedaan en nu nog steeds doet? Pfff... ik zou willen dat ik daar de discipline voor had! Maar dat ligt vast meer aan mij, haha. Het lijkt me wel heel interessant om het jaren later eens door te lezen. Misschien ben je heel veel dingen al weer vergeten, schrik je van de dingen die jezelf hebt opgeschreven? Ik merk dat mijn geheugen de laatste jaren echt verschrikkelijke slecht is, daardoor ben ik bepaalde, voor mij belangrijke gebeurtenissen gaan noteren en beschrijven. Dat gaf ook de voorzet voor mijn (ge)dag(ten)boekje, geloof ik Ik begon een jaar of 10 geleden, maar er zit wel een jarenlang gat tussen waarin ik vrijwel niks schreef (misschien 3 korte stukjes in een heel jaar ofzo) en discipline heb ik er ook niet echt voor nodig.quote:
[..]
Ik zeg ook niets over vroeg of laat
Ik schrijf op losse vellen en elke keer dat ik schrijf, start ik met alleen maar witte leegte voor m'n neus, lekker blanco
Stress omdat het leven niet gaat zoals het moet gaanquote:
Nu nog 36, volgende week 32. Het is echter heel ander werk dan ik chill vind. Ik wil graag orde, structuur en rustig de tijd nemen om iets te ontwerpen of ergens aan te werken. De touwtjes in handen hebben zegmaar.quote:
[..]
Ik heb nu dus precies hetzelfde; een soortgelijke functie en ben afgelopen week begonnen.
Hoeveel uren in de week werk jij?
Twijfel echt of ik hier door mee moet gaan..
Bij dit callcenter is het 12 verschillende systemen voor je op 2 beeldschermen, terwijl een klant in je oor tettert. Vannacht ook midden in de nacht wakker geworden van de stress, ik droom gewoon al over deze shit. De komende dagen/weken wil ik of meer wennen aan het werk, of minder werken, want anders is dit het niet waard. Ik wil mezelf niet weer een nieuwe burnout in werken, waar ik op deze momenten dan erg bang voor ben. Ik heb ook nog vrienden, vriendin, familie die allemaal tijd nodig hebben. Ik vind het momenteel erg uitdagend om die tijd voor mezelf te maken, ook al weet ik nu dat ik wel het juiste kan doen. De komende tijd zal het uitwijzen. Ik ben in ieder geval wel afgestudeerd.
Waar werk jij nu dan? Wat vind je moeilijk?
Toch teveel stress gehad de laatste tijd? (iets met werk zoeken enz)quote:
Spanning en pijn in mn schouders, hartkloppingen, uit het niets in huilen uitbarsten, angst om alles..gaat lekker hier
Gefeliciteerd met het afstuderen!quote:
[..]
Nu nog 36, volgende week 32. Het is echter heel ander werk dan ik chill vind. Ik wil graag orde, structuur en rustig de tijd nemen om iets te ontwerpen of ergens aan te werken. De touwtjes in handen hebben zegmaar.
Bij dit callcenter is het 12 verschillende systemen voor je op 2 beeldschermen, terwijl een klant in je oor tettert. Vannacht ook midden in de nacht wakker geworden van de stress, ik droom gewoon al over deze shit. De komende dagen/weken wil ik of meer wennen aan het werk, of minder werken, want anders is dit het niet waard. Ik wil mezelf niet weer een nieuwe burnout in werken, waar ik op deze momenten dan erg bang voor ben. Ik heb ook nog vrienden, vriendin, familie die allemaal tijd nodig hebben. Ik vind het momenteel erg uitdagend om die tijd voor mezelf te maken, ook al weet ik nu dat ik wel het juiste kan doen. De komende tijd zal het uitwijzen. Ik ben in ieder geval wel afgestudeerd.
Waar werk jij nu dan? Wat vind je moeilijk?
De dingen die jij beschrijft zijn erg herkenbaar. Ik wil ook graag orde en structuur en dat is bij deze functie niet zo aanwezig. Daarnaast ervaar ik die stress in m'n vrije tijd.
Werk bij een klantenservice, 36 uren in de week. Gelukkig wel bij een overheidsinstantie, waardoor je bijvoorbeeld niet producten hoeft te verkopen. Nadeel is echter dat ik bijna alleen maar boze mensen aan de lijn krijg, omdat ze een sanctie hebben ontvangen. Op dit moment doe ik nog vooral administratieve werkzaamheden (onderdeel van de training), maar straks is het zeker 80% telefonische dienst.
Hier twijfel ik ook over. Aan de ene kant betaalt het werk goed en heb ik toffe collega's. Aan de andere kant vind ik het werk 3x niks en zorgt het voor veel stress. Ik ben bang dat de angstklachten alleen maar gaan toenemen.quote:De komende dagen/weken wil ik of meer wennen aan het werk, of minder werken, want anders is dit het niet waard.
Een mogelijkheid is dat het manische depressie (BPS) is, waarvan ikzelf denk dat het zou kunnen, maar de symptomen te mild voor vind. Evengoed zou ik kunnen berusten in die diagnose. Het is wat het is.
Nu weer terug naar de huisarts, laten doorverwijzen voor een meer sepcialistische diagnose, en dan kiezen of ik me laat behandelen door een specialist of de huisarts. De eerste zou misschien beter zijn, maar dan kom je in een wachtlijst van 2-4 maanden. Maar dat zien we dan wel; eerst de diagnose afwachten.
Eindelijk m'n medicatie gehaald.
Gelijk even gewandeld, ik merk wel dat ik minder graag naar buiten ga (elk najaar hetzelfde liedje). En de rottende blaadjes vind ik altijd wel lekker ruiken
SPOILERVolgende week een afspraak met de jobcoach voor een soort van informatiegesprek. 1e keer dat ik zo'n officieel gesprek ga volgen (ik neem aan dat ze gaan kijken of ik geschikt ben, zelf ben ik dat niet zo zeker van op dit moment).
Ja dat inderdaad. Ik droomde vanacht zelfs over mn cvquote:
[..]
Toch teveel stress gehad de laatste tijd? (iets met werk zoeken enz)
Vooral het informeren van m'n ouders zie ik enorm tegenop.
Het kan best helpen als je eerlijk kan zijn over je klachten. Dingen niet meer in je eentje hoeven doen en erover kunnen praten, of op zijn minst niet meer angstvallig hoeft te verzwijgen scheelt echt enorm. Ik ben inmiddels al uit heel wat kasten gekomen en iedere keer hielp het, ook toen het over de depressie dingen ging.quote:
Ik zit erover na te denken om onder andere m'n ouders, aantal vrienden en collega's op het werk te vertellen over m'n angstklachten.
Vooral het informeren van m'n ouders zie ik enorm tegenop.
Ondertussen ben ik een week gestopt met de cyproteronacetaat en het zware gevoel van mijn basisstemming voelt al wat lichter en luchtiger, alsof die last op mijn schouders nog maar een lastje is. Goede hoop dat dit een aardige opstap gaat zijn om van mijn depressie/angst klachten af te komen. Afgelopen week ook wat kunnen praten met vrienden over mijn issues, die kwamen al met wat inzichten waar ik wat mee kan.
Verwacht je dat je ouders je serieus zullen nemen of denk je dat ze het onzin vinden? Zelfde vraag mbt vrienden/collega's. (Soms wil je graag erkenning van je ouders die je niet gaat krijgen)quote:
Ik zit erover na te denken om onder andere m'n ouders, aantal vrienden en collega's op het werk te vertellen over m'n angstklachten.
Vooral het informeren van m'n ouders zie ik enorm tegenop.
Dit.quote:
[..]
Verwacht je dat je ouders je serieus zullen nemen of denk je dat ze het onzin vinden? Zelfde vraag mbt vrienden/collega's. (Soms wil je graag erkenning van je ouders die je niet gaat krijgen)
Weet wie je het vertelt.
Overigens vind ik het super dat ik mensen heb die niet raar opkijken, zowat ongeacht waarmee ik ook aankom
Het lucht lekker op en gespiegeld worden vind ik ook heel nuttig.Tis ook afhankelijk van -wat- je kwijt wilt (ik vertel het wat globaler even). Aan collega's zou ik toch wat meer de dingen vertellen die vooral handig zijn voor het werk zelf (ik zou niet snel met erg persoonlijke dingen komen bij een "collega", tenzij ik op de 1 of andere manier met die persoon een vriendschappelijke band heb opgebouwd die verder gaat dan alleen maar goeie collega zijn
)Die gaan het heel serieus nemen. Ben bang dat ze zich veel zorgen gaan maken en dat wil ik juist niet.quote:
[..]
Verwacht je dat je ouders je serieus zullen nemen of denk je dat ze het onzin vinden? Zelfde vraag mbt vrienden/collega's. (Soms wil je graag erkenning van je ouders die je niet gaat krijgen)
ja, dat is ook lastig. Maar het kan wel heel erg opluchten denk ik. Steun is fijn is mijn ervaring (helaas bij mn ouders niet te vinden)quote:
[..]
Die gaan het heel serieus nemen. Ben bang dat ze zich veel zorgen gaan maken en dat wil ik juist niet.
Ook klantenservice dus, in hetzelfe schuitje dus. Gisteren ging bij mij dan goed, lange maar wel leuke dag.quote:
[..]
Gefeliciteerd met het afstuderen!
De dingen die jij beschrijft zijn erg herkenbaar. Ik wil ook graag orde en structuur en dat is bij deze functie niet zo aanwezig. Daarnaast ervaar ik die stress in m'n vrije tijd.
Werk bij een klantenservice, 36 uren in de week. Gelukkig wel bij een overheidsinstantie, waardoor je bijvoorbeeld niet producten hoeft te verkopen. Nadeel is echter dat ik bijna alleen maar boze mensen aan de lijn krijg, omdat ze een sanctie hebben ontvangen. Op dit moment doe ik nog vooral administratieve werkzaamheden (onderdeel van de training), maar straks is het zeker 80% telefonische dienst.
[..]
Hier twijfel ik ook over. Aan de ene kant betaalt het werk goed en heb ik toffe collega's. Aan de andere kant vind ik het werk 3x niks en zorgt het voor veel stress. Ik ben bang dat de angstklachten alleen maar gaan toenemen.
Wat je beschrijft herken ik echter heel goed. Ook vannacht heb ik onrustig geslapen. Het werk is mentaal erg intens, en door de lange uren blijft het gedeeltelijk doorrazen in m'n hoofd. Dan loop ik in mijn dromen alsnog klantvragen op te lossen.
In mijn denkwijze en levenspatroon ben ik inmiddels wel zo gevorderd dat ik zulke periodes langer aankan en ook eerder herken, waardoor ik in kan grijpen. Ik voel me nog wel steeds kwetsbaarder dan voor de burnout, wat misschien logisch is, en wil mezelf daarom niet te ver gaan pushen.
Voor mezelf zie ik het dan nog aan tot dinsdag ongeveer, en als het dan niet beter is schroef ik mijn uren terug naar 28. Het betaalt bij Webhelp wel echt bagger trouwens, dus een financiele vetpot gaat het dan niet worden, maarja, die horde neem ik dan wel weer.
Als het aantal uren waarop ik vrij comfortabel kan werken zo laag ligt dat ik niet echt meer heel fijn kan leven, dan zoek ik wel iets anders wat beter betaalt, zodat ik met dezelfde uren ook kan sparen. Waar, dat weet ik niet (probeer ik nu ook nog niet te veel om te stressen, probleem voor eventueel later), maarja, ik zal het zien.
Wel kut dat je alleen boze klanten zowat hebt. Maakt het werk niet leuker imo.
Ik raad je aan om dat zeker te doen. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik angstklachten heb. Andere mensen zijn zeer begripvol en het kan je echt helpen bij de angst zelf.quote:
Ik zit erover na te denken om onder andere m'n ouders, aantal vrienden en collega's op het werk te vertellen over m'n angstklachten.
Vooral het informeren van m'n ouders zie ik enorm tegenop.
Soms is een 'need to know' basis wel beter ja.quote:
Collega's zou ik niet doen, of het moeten vrienden zijn. Eerder m'n baas, wat ik laatst heb gedaan over depressie. Blijkt dat hij er zelf ook bekend mee is.
Ja? Ik vind dan anderen vooral heel stomquote:
Het is weer een emo hormonenfeestje in mij deze dagen (vrouw....) slecht voor mn zelfbeeld, vind mezelf dan zoooo stom
Dat is misschien nog wel fijnerquote:
[..]
Ja? Ik vind dan anderen vooral heel stom
(ik vind mezelf niks waard en t niet waard om een lieve man te hebben enzo)
Oh mijn pms is dan ook vooral richting mannen gericht whaha. Mn vader en ik krijgen altijd ruzie danquote:
[..]
Dat is misschien nog wel fijner
(ik vind mezelf niks waard en t niet waard om een lieve man te hebben enzo)
alles irriteert me dan.Je verdient het wel om een lieve man te vinden. Ze zijn alleen zo lastig te vinden. Zeker in deze woonplaats
Ik heb er al bijna 15 jaar eentje, en soms vind ik mezelf t niet waard. Maar hij is gelukkig wel lief voor me danquote:
[..]
Oh mijn pms is dan ook vooral richting mannen gericht whaha. Mn vader en ik krijgen altijd ruzie dan
Je verdient het wel om een lieve man te vinden. Ze zijn alleen zo lastig te vinden. Zeker in deze woonplaats
Het was niet een reguliere liefdesrelatie dat we hadden, meer een 'its complicated'. Maar ze kon niet meer met mijn stemming omgaan en voelde zich te verantwoordelijk voor mijn geluk. Ze heeft het daarom uitgemaakt. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het zover heb laten komen, en geef mezelf de schuld dat ik nu weer alleen ben. Meh...
Die twee onderdelen hebben denk ik veel met elkaar te maken.quote:
Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het zover heb laten komen, en geef mezelf de schuld dat ik nu weer alleen ben. Meh...
Aai over je bol.
Dat is niet fijn... sterktequote:
Dus, ik heb weer iemand uit mijn leven weten te verdrijven met mijn somberheid en depressieve buien.
Ik neem het mezelf kwalijk dat ik het zover heb laten komen, en geef mezelf de schuld dat ik nu weer alleen ben. Meh...
Ik ben het wat dit betreft met Elvi eens, hoor.quote:
Elvi, dat Fok een virtuele wereld is.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
FOK! is op internet een virtuele wereld, maar een meet is met echte mensen waar je echte overeenkomsten mee kunt vinden die dus je echte real-life vrienden kunnen worden.
Ik leef dagelijks FOK!, ik woon met Mono samen die ik al jaren via FOK! kende en waarbij uiteindelijk toen we een keer hadden gemeet de vonk oversloeg. Daarnaast heb ik ook een klik gevonden met meerdere mensen (ik denk deels omdat je via FOK! al weet dat je dezelfde humor deelt, is in mijn ogen erg belangrijk in een vriendschap) op meets die ik inmiddels gewoon als vrienden beschouw, die met enige regelmaat op de koffie komen of blijven logeren, of wij naar verjaardagen etc. Daar is niks virtueels, surrogaats of 'neps' en 'ongezonds' aan.
[ Bericht 7% gewijzigd door Moira op 05-10-2015 21:10:51 ]
Met m'n psycholoog ben ik nu vooral bezig met roostertjes die voor mij werken (dat zijn we iig aan het uitproberen, wat voor mij werkt), en wat me opvalt is dat ze heel vrij en ruim is in het plannen. Dingen waarvan ik denk dat ze maar een half uur tijd nemen, laat zij me een uur voor inplannen zodat ik geen stress ervaar als ik het niet binnen een half uur af heb, en zelfs wat rust-tijd overhou als ik het wel vlot af krijg. Ook laat ze me gerust 2 uur 'chilltijd' tussen taken door plannen. Zodat ik dan wel gedaan krijg wat gedaan moet worden, maar het in grote ruime delen verdeel waardoor ik geen gehaaste stress-shit krijg. We doen het ook in kleine stapjes, telkens even een dag plannen en verder 'vrij om dingen te verkloten' zegmaar, met de bedoeling dat ik straks wel voor de complete week ga plannen. Het is wel ff lastig om je telkens aan een planning te moeten houden, wat voor mij al die jaren nooit heeft gewerkt
Maar op deze 'ruime' manier moet ik zeggen dat ik 't nog wel zie zitten ook. Ook heel fijn gevoel als het for once in my life eens lukt om me aan een planning te houden. Dan kan ik naderhand écht ontspannen zonder zorgen (in theorie dan, het lukt nog niet helemaal ). Ze zegt ook dat het even een paar maandjes volhouden is en dat dan de basis automatisch zal gaan. Daar vertrouw ik ook wel op.Dat is het nu vooral; die basis goed krijgen. Zodat ik leer om met meerdere stressfactoren om te gaan zonder dat ik er echt stress door ervaar waardoor ik ga vermijden. Dat is de angel die er nu vooral even uit moet, dus daar gaan we de komende maanden mee bezig. En op de langere termijn gaan we verder met 'graven' naar de daadwerkelijke oorzaak van al dat vermijden, want ik blijf het gevoel houden dat er iets achter zit waar ik gewoon nog niet/niet meer bij kan
Vandaag had ik ook een gesprek bij het decanaat, om te kijken of een aangepast studiecontract mogelijk is. Dit is gelukkig wel het geval, houdt in dat mijn aanwezigheidsplicht naar beneden geschroeft wordt, zodat ik me niet druk hoef te maken om lessen die ik mis omdat ik naar de psych moet, of omdat ik even een dagje rust moet pakken om mezelf weer bijeen te schrapen. Dat scheelt ook alweer een hoop stress en chaos in het hoofd, dus wel blij om!
Moest wel lachen dat die decaan zelf een beetje de psycholoog wilde uithangen en me even heel makkelijk vertelde hoe ik maar gewoon dingen moet gaan doen en mezelf nieuwe denkpatronen aan moet leren en dat het dan allemaal wel weer goed komt. Ja lul, dat weet ik, daar ben ik mee aan het werk, maar dat is niet binnen een paar maanden opgelost ofzo hoor
Maar goed. Dat dat studiecontract er komt ben ik wel blij om![ Bericht 2% gewijzigd door Moira op 05-10-2015 21:13:53 ]
Hoe bedoel je dat?quote:
[..]
Die twee onderdelen hebben denk ik veel met elkaar te maken.
Aai over je bol.
Keihard in de liefdesverdrietmodus hier. Veel huilen enzo. Gelukkig begripvolle collega's waar ik ermee over kan praten en die het prima vinden dat ik zo af en toe in tranen aan mijn bureau zit. (En dan even een knuffel komen geven).
Bizarre is dat ik aan de andere kant mezelf wel veel sterker voel dan een paar weken terug. Als die medicatie echt zoveel invloed op me heeft gehad... Ik vind het maar eng.
Oh echt dat soort opmerkingen. ;') Alsof het allemaal zo makkelijk is als leren fietsen. Was dat maar zo, dan zou dit topic nogal een doorloop van users hebben die maar een weekje of twee posten. Wel tof dat je een regeling hebt kunnen treffen voor je studie, ondanks die suffe opmerking.quote:
Moest wel lachen dat die decaan zelf een beetje de psycholoog wilde uithangen en me even heel makkelijk vertelde hoe ik maar gewoon dingen moet gaan doen en mezelf nieuwe denkpatronen aan moet leren en dat het dan allemaal wel weer goed komt. Ja lul, dat weet ik, daar ben ik mee aan het werk, maar dat is niet binnen een paar maanden opgelost ofzo hoor
Die wist na afloop dat ik assertief genoeg ben
Dat het misschien zo ver kon komen omdat je bang bent om alleen te zijn.quote:
Hoe bedoel je dat?
Keihard in de liefdesverdrietmodus hier. Veel huilen enzo. Gelukkig begripvolle collega's waar ik ermee over kan praten en die het prima vinden dat ik zo af en toe in tranen aan mijn bureau zit. (En dan even een knuffel komen geven).
Bizarre is dat ik aan de andere kant mezelf wel veel sterker voel dan een paar weken terug. Als die medicatie echt zoveel invloed op me heeft gehad... Ik vind het maar eng.
Ook helemaal mee eens.quote:
[..]
Ik ben het wat dit betreft met Elvi eens, hoor.
FOK! is op internet een virtuele wereld, maar een meet is met echte mensen waar je echte overeenkomsten mee kunt vinden die dus je echte real-life vrienden kunnen worden.
Ik leef dagelijks FOK!, ik woon met Mono samen die ik al jaren via FOK! kende en waarbij uiteindelijk toen we een keer hadden gemeet de vonk oversloeg. Daarnaast heb ik ook een klik gevonden met meerdere mensen (ik denk deels omdat je via FOK! al weet dat je dezelfde humor deelt, is in mijn ogen erg belangrijk in een vriendschap) op meets die ik inmiddels gewoon als vrienden beschouw, die met enige regelmaat op de koffie komen of blijven logeren, of wij naar verjaardagen etc. Daar is niks virtueels, surrogaats of 'neps' en 'ongezonds' aan.
Wat wel is, is dat ik toch wel zeker ben van dat de meeste mensen op FOK! zich anders voordoen dan in het echt. Het is makkelijk hier hele teksten neer te plempen met de meest uitzinnige standpunten, terwijl sommigen irl geen piep geven. Dat kan even wennen zijn soms.
Bovendien is het spannend, want het is een hele groep nieuwe mensen, die je van een heel andere kant leert kennen. Uiteindelijk valt het altijd hartstikke mee, maar toch he?
Neuro-linguistisch programmeren?quote:
Ja.quote:
Huh, daar kan ik me niets bij voorstellen...quote:
Nep en ongezond waren wellicht iets te sterk uitgedrukt.quote:
[..]
Ik ben het wat dit betreft met Elvi eens, hoor.
FOK! is op internet een virtuele wereld, maar een meet is met echte mensen waar je echte overeenkomsten mee kunt vinden die dus je echte real-life vrienden kunnen worden.
Ik leef dagelijks FOK!, ik woon met Mono samen die ik al jaren via FOK! kende en waarbij uiteindelijk toen we een keer hadden gemeet de vonk oversloeg. Daarnaast heb ik ook een klik gevonden met meerdere mensen (ik denk deels omdat je via FOK! al weet dat je dezelfde humor deelt, is in mijn ogen erg belangrijk in een vriendschap) op meets die ik inmiddels gewoon als vrienden beschouw, die met enige regelmaat op de koffie komen of blijven logeren, of wij naar verjaardagen etc. Daar is niks virtueels, surrogaats of 'neps' en 'ongezonds' aan.
Ik vind wel dat een fokmeet niet bovenaan en lijstje moet staan, terwijl hobbies ed totaal weggedrukt worden.
Voor de één lijkt het mij ook totaal anders dan voor de ander.
En dan bedoel ik vooral, op welke manier je jezelf manifesteert dagelijks.
Maar ik snap ook dat het juist een opstap kan zijn tot meer contact en dat gun ik elf, ik ben wellicht bang oid dat zij zichzelf overvraagd. Gun haar het beste.
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 05-10-2015 21:52:58 ]
Het is ook een heel vervelens mens maar ze krijgt wel al die trainingen gratisquote:
[..]
Huh, daar kan ik me niets bij voorstellen...
Na die diagnostische afspraak bij de psych is het nu eigenlijk niet duidelijk voor me of ik nu zelf contact moet zoeken met de huisarts, of dat zij, of hij dat zullen doen. Ik gok dat ik er zelf weer achteraan moet.
Zo jammer dat het zo gaat, wanneer een van de redenen om hulp te zoeken een gebrek aan algehele motivatie is. Maar goed, that's life.
Hahaha ja, had meer het idee dat het een counselinggesprek was dan een decaangesprekquote:
[..]
Oh echt dat soort opmerkingen. ;') Alsof het allemaal zo makkelijk is als leren fietsen. Was dat maar zo, dan zou dit topic nogal een doorloop van users hebben die maar een weekje of twee posten. Wel tof dat je een regeling hebt kunnen treffen voor je studie, ondanks die suffe opmerking.
Maar in ieder geval wat bereikt quote:
Vorige week was er ook iemand tijdens een werkzoekende-bijeenkomst die de stap van horeca naar NLP wilde maken (met een 5daagse cursus... just saying..) en die vond dat ik (en nog iemand die wat stiller was en het solliciteren beu is) naar een assertiviteitscursus van maatschappelijk werk moesten gaan
Die wist na afloop dat ik assertief genoeg ben
Ja, dat is zeker zo. Maar dat zijn dan ook niet de mensen met wie ik een vriendschappelijke klik voel en die 'gewoon leuk zijn om eens gemeet te hebben en verder niks'. Dus dat is idd wel een bijkomstigheid van meets, maar doet niks af aan de kans om daadwerkelijke vriendschappelijke relaties met FOK!kers buiten FOK! om op te bouwen n.a.v. meetsquote:
[..]
Ook helemaal mee eens.
Wat wel is, is dat ik toch wel zeker ben van dat de meeste mensen op FOK! zich anders voordoen dan in het echt. Het is makkelijk hier hele teksten neer te plempen met de meest uitzinnige standpunten, terwijl sommigen irl geen piep geven. Dat kan even wennen zijn soms.
Bovendien is het spannend, want het is een hele groep nieuwe mensen, die je van een heel andere kant leert kennen. Uiteindelijk valt het altijd hartstikke mee, maar toch he?
Ondanks dat ik eigenlijk geen sociale problemen heb verder (totaal niet verlegen enzo), is het idd wel eens spannend als je naar grotere meets gaat, omdat je dan bij velen nog niet weet wat voor persoon je achter de username kan verwachten. Maar eigenlijk is dat juist ook wel weer leuk
Ik twijfel niet aan je goede bedoelingen hoor. Maar ik wil je er wel graag even aan helpen herinneren dat FOK!kers meeten óók een 'hobby' kan zijn, dat mensen het gewoon ontzettend leuk en gezellig vinden en zich er oprecht goed bij voelen om te doen. Dan moet men echt niet schromen, in mijn ogen. Maar dat zal vast voor iedereen anders voelen idd. Ik denk ook dat het niet boven of onder iets op het lijstje hoeft te staan, maar dat het er gewoon naast kan blijven staanquote:
[..]
Nep en ongezond waren wellicht iets te sterk uitgedrukt.
Ik vind wel dat een fokmeet niet bovenaan en lijstje moet staan, terwijl hobbies ed totaal weggedrukt worden.
Voor de één lijkt het mij ook totaal anders dan voor de ander.
En dan bedoel ik vooral, op welke manier je jezelf manifesteert dagelijks.
Maar ik snap ook dat het juist een opstap kan zijn tot meer contact en dat gun ik elf, ik ben wellicht bang oid dat zij zichzelf overvraagd. Gun haar het beste.
Mooie post en ook helemaal mee eens.quote:
[..]
Ik ben het wat dit betreft met Elvi eens, hoor.
FOK! is op internet een virtuele wereld, maar een meet is met echte mensen waar je echte overeenkomsten mee kunt vinden die dus je echte real-life vrienden kunnen worden.
Ik leef dagelijks FOK!, ik woon met Mono samen die ik al jaren via FOK! kende en waarbij uiteindelijk toen we een keer hadden gemeet de vonk oversloeg. Daarnaast heb ik ook een klik gevonden met meerdere mensen (ik denk deels omdat je via FOK! al weet dat je dezelfde humor deelt, is in mijn ogen erg belangrijk in een vriendschap) op meets die ik inmiddels gewoon als vrienden beschouw, die met enige regelmaat op de koffie komen of blijven logeren, of wij naar verjaardagen etc. Daar is niks virtueels, surrogaats of 'neps' en 'ongezonds' aan.
Verder is mij tijdens de vele meets die ik in het verleden heb gehad, opgevallen dat mensen juist best wel blijken te kloppen met hoe ze op het forum overkomen. Wat verandert -na- de meet is hoe je tegen elkaar aan kijkt (je bent minder snel geneigd elkaar "aan te vallen" omdat je elkaar ook IRL kent, het werkt toch wel verbroederend (verzusterend?
). Wat ik zie is dat mensen online wat meer een andere kant van zichzelf laten zien dan wanneer je ze IRL gaat ontmoeten (en als je ze vaker ontmoet, betekent dat toch dat er meestal al sprake is van een soort vriendschappelijke band en daardoor verandert de manier waarop je met elkaar omgaat sowieso al (gewoonlijk in goede zin).De mensen die ik online zie posten dat mensen zich anders voordoen zijn m.i. eerder de mensen die ik nooit op meets tegenkom, maar wel op fok lopen te klagen dat iedereen op fok een masker op heeft...ja duh! OP straat heeft ook iedereen een masker, dus wat is het verschil dan nog?
Over de overige aannames (zoals dat mensen alleen maar zouden fokken en voor de rest met een luier om achter het beeldscherm zouden zitten), dat is natuurlijk (zwaar) overdreven. Tegen zulke mensen zou ik zeggen: Probeer het eens zelf voordat je gaat oordelen.
Ik heb superboeiende mensen leren kennen via fok (zelfs bij meerdere mensen thuis geslapen) en al heb ik met de meesten geen contact meer, dat laatste ligt meer aan mezelf aan aan die mensen. Paar jaar geleden nog nam een vrouw die ik al een aantal jaar daarvoor via fok had leren kennen contact met me op (er was geen sprake van romantische intenties btw, het ging gewoon om de gezelligheid) en zijn we met z'n 2en naar een retrogamebeurs ergens in een gehucht in Noord-Brabant gegaan, dit kwam voor mij soort van aanwaaien!
Denk aan die dag zelfs nu nog af en toe met een goed gevoel aan terug
En dat allemaal dus vanwege fok
Het ding is ook dat er niet echt regels voor zijn, we zijn (de meesten dan) volwassen mensen, hoe je fok gebruikt om contacten te leggen, is helemaal aan jullie zelf.
Natuurlijk kan je gaan lopen afgeven op mensen die dingen anders zien dan jijzelf (zoals mensen meeten via fok) maar die bekrompenheid is denk ik vooral de lijders zelf tot last, afgezien van de bagger die dit soort mensen posten waar de ekte weters doorheen moeten scrollen
Zo! Dat is er ook weer effe uit!
Je vergeet dat je een relatie had met een Fok!-vrouw? Was het zo erg?quote:
[ Bericht 50% gewijzigd door Gray op 06-10-2015 10:59:56 ]
Je hebt gelijk. Ik laat de tekst wel voor zichzelf spreken, ben vast niet de enige die het zo ziet.quote:
Gray doe dat nou niet... Je weet dat het dan weer uit de hand gaat lopen hier en in het feedback topic.
Klopt (en dat was ik ook niet vergeten hoorquote:Op dinsdag 6 oktober 2015 10:17 schreef Elvi het volgende:
[..]
Je vergeet dat je een relatie had met een Fok!-vrouw? Was het zo erg?
), maar zo'n beetje iedereen hier weet dat al en desondanks werden die opmerkingen door enkelen hier gepost.Ik neem er zelf ook altijd 2 omdat 1 gewoon nagenoeg geen merkbaar effect heeft. Dan is het zonde om die ene in te nemen, dan kies ik liever voor meteen 2 (heel soms 3) of gewoon helemaal geen (slaap ik even kut als wanneer ik er 1 neem, maar het bespaart me wel een pilquote:
Ik heb nu lormetazepam gekregen voor het slapen.Gister genomen maar weer slecht geslapen... heb wel de laagste dosering dus misschien werkt het de komende nacht wel met 2 pilletjes.
) Maar de meesten idd wel gewoon Oh, ja, mensen die zich dan ' dark destroyer 666' noemen (fictieve naam), en in het echt hun bek niet open durven doen en stil in een hoekje zitten met glazige ogen...quote:
Oh ik heb echt wel wat mensen gemeet die totaal niet strookten met hun FOK!-persona
Precies dat jaquote:
[..]
Oh, ja, mensen die zich dan ' dark destroyer 666' noemen (fictieve naam), en in het echt hun bek niet open durven doen en stil in een hoekje zitten met glazige ogen...
Constant grote bek op FOK!, maar irl een stil muurbloempje.Ach, die mogen er ook zijn
Geen idee. Het is de laatste jaren wel erger geworden. Vroeger waren de FOK! meets echt zeer populair, geweldig en gewoon gezellig. Probeer dat nu nog maar 's organiseren...quote:
Ik snap overigens niet waarom er nog op mensen ontmoeten via internet/forummeets neer gekeken wordt. Hoe is dat anders dan wanneer je iemand ontmoet op de sportclub, avondcursus of modelbouwvereniging?
Dat wel, maar beide beelden (het forum-masker en het straat-masker) zijn wel deel van dezelfde persoon en meestal zijn beide beelden herkenbaar (als ze al verschillend zijn). Dat is meer zoals ik het zie want het "op fok ben je anders dan IRL" is iets wat bij aardig wat mensen hoort, het zegt gelijk ook iets over die mensen.quote:
Oh ik heb echt wel wat mensen gemeet die totaal niet strookten met hun FOK!-persona
Kwa uiterlijk zijn mensen soms echt totaaaaaal anders dan ik had vermoed maar vaak komt dat beeld juist erg in de buurt
Kwa karakter komen de fokkers en de mensen achter de usernames voor mij juist behoorlijk overeen. Ik kom veel minder "neppers" en "fakers" tegen dan hierboven een paar keer is gesuggereerd.
Mensen bekritiseren anderen maar al te graag zodra zij klagen over iets wat niet in hun straatje past en daarover beklagen anderen zich weer omdat het beeld van de klagers niet in hun eigen straatje past. Het is over en weer van geklaag, mensen vinden het heel moeilijk om normaal te doen (of ze zijn gewoon zo, vul zelf maar wat in).quote:
Ik snap overigens niet waarom er nog op mensen ontmoeten via internet/forummeets neer gekeken wordt. Hoe is dat anders dan wanneer je iemand ontmoet op de sportclub, avondcursus of modelbouwvereniging?
Enne...ik werd net plotseling gebeld...was m'n zus en ze zat in de auto: "Ik kom je over een paar minuten ophalen!"
Ik: "Huh wat? Hoezo dan?"
Zij: "Je moeder is toch jarig?" (hoor in de achtergrond dat de kinderen ook mee zijn)
Ik: "oeps
"Zij: "Of kom je op eigen houtje?"
Ik: "JA!
Is goed! "Zij: "Oké, tot zo!"
Ik: "Oké doei
"Ik ben er soms ook nog verbaasd over dat mensen oprecht verbaasd reageren als ik zeg dat ik m'n vriend via het internet heb leren kennenquote:
Ik snap overigens niet waarom er nog op mensen ontmoeten via internet/forummeets neer gekeken wordt. Hoe is dat anders dan wanneer je iemand ontmoet op de sportclub, avondcursus of modelbouwvereniging?
Ik blijf me verbazen over hoe anders andere mensen zijn. Zo ontzettend vaak, dat ik geregeld het gevoel krijg alsof alles een film is...."echt, dit kan toch niet waar zijn? Het is allemaal fake, alles speelt een rol en niemand is wie 'ie op het éérste gezicht lijkt."quote:
[..]
Ik ben er soms ook nog verbaasd over dat mensen oprecht verbaasd reageren als ik zeg dat ik m'n vriend via het internet heb leren kennen
Ook wanneer mensen het fenomeen "internet" anno nu nog niet kennen...echt, ik probeer me er zo min mogelijk druk om te maken, want als ik dat zou doen dan zou ik geen leven hebben
edit: Gedoe, plannen die heel anders lopen. Gelukkig heeft m'n moeder ook wifi
In het echt ben ik doorgaans een ietwat kleurrijker persoon dan m'n naam hier doet vermoeden.quote:
[..]
Oh, ja, mensen die zich dan ' dark destroyer 666' noemen (fictieve naam), en in het echt hun bek niet open durven doen en stil in een hoekje zitten met glazige ogen...
Wat soms lastig maakt mensen irl duidelijk te maken dat ik zwaar depressief ben soms.
Morgen maar weer ff bellen naar de HA.
FOK! is zelf ook wel veranderd, qua mensen. Denk dat veel oude rotten weg zijn, en we nu een groot aandeel gefrustreerde pubers hebben die hier heel bijdehand doen, maar in real life grijze muizen zijn.quote:
[..]
Geen idee. Het is de laatste jaren wel erger geworden. Vroeger waren de FOK! meets echt zeer populair, geweldig en gewoon gezellig. Probeer dat nu nog maar 's organiseren...
Dan gaat het namelijk fout.
Wat? Waarom?quote:
Ik denk dat ik maar niet meer in bed moet gaan liggen en ook niet meer moet douchen ...
Dan gaat het namelijk fout.
Even in een spoiler voor de anonieme meelezers
SPOILEREen paar weken geleden een geweldige meid leren kennen en hier wat mee gedate.
Ongeveer anderhalve week geleden liep er even iets niet lekker en om haar te laten merken dat ze er niet alleen in staat heb ik wat eigen levenservaringen gedeeld.
Hierbij is er echter een enorme beerput bij mij geopend uit het verleden en sinds anderhalve week geleden gaat het bij mij echt niet meer.
Met wat hulp van haar ben ik afgelopen donderdag naar de huisarts gegaan en daar in tranen uitgebarsten.
Directe collega's geïnformeerd + directe leidinggevende.
Morgen heb ik een intake bij de Huisarts GGZ met Psychiatrische achtergrond.
Echter, de meid die het in me heeft weten los te maken heb ik het mee verknald en weet het op het moment even niet meer.
Ik wil soms nogal heftig reageren, door vroeger, en ben nu dus ook bang dat ik haar heb weggejaagd.
Ze leest me berichten maar reageert niet meer en het kost me moeite om haar met rust te laten.
Hoop dan ook hier eventueel een luisterend oor te vinden en eventueel wat ervaringsdeskundige, want ik zie het op het moment helemaal niet meer zitten.
Je zit hier juist, welkom. Goed van je dat je het zo oppakt en er zo snel mee aan de slag gaat. Accepteren dat je hulp nodig hebt os een heel groot ding en al een flinke stap in de goede richting.quote:
Goed, ik hoop dat ik hier juist zit want ik zie t allemaal even niet meer zitten op t moment.
Even in een spoiler voor de anonieme meelezersSPOILEREen paar weken geleden een geweldige meid leren kennen en hier wat mee gedate.
Ongeveer anderhalve week geleden liep er even iets niet lekker en om haar te laten merken dat ze er niet alleen in staat heb ik wat eigen levenservaringen gedeeld.
Hierbij is er echter een enorme beerput bij mij geopend uit het verleden en sinds anderhalve week geleden gaat het bij mij echt niet meer.
Met wat hulp van haar ben ik afgelopen donderdag naar de huisarts gegaan en daar in tranen uitgebarsten.
Directe collega's geïnformeerd + directe leidinggevende.
Morgen heb ik een intake bij de Huisarts GGZ met Psychiatrische achtergrond.
Echter, de meid die het in me heeft weten los te maken heb ik het mee verknald en weet het op het moment even niet meer.
Ik wil soms nogal heftig reageren, door vroeger, en ben nu dus ook bang dat ik haar heb weggejaagd.
Ze leest me berichten maar reageert niet meer en het kost me moeite om haar met rust te laten.
Hoop dan ook hier eventueel een luisterend oor te vinden en eventueel wat ervaringsdeskundige, want ik zie het op het moment helemaal niet meer zitten.
Liefdesverdriet is een rare emotie, ik zit er ook middenin op het moment. Ik vind het moeilijker om ermee om te gaan dan met depressie. Het is een heel dubbel gevoel en veel acuter. Als ik gewoon een slechte dag heb kan ik op mijn werk prima mooi weer spelen. Maar de afgelopen dagen heb ik al een paar keer huilend aan mijn bureau gezeten. Gelukkig heb ik begripvolle collega's die het wel best vinden.
Heb je je verleden dat überhaubt wel goed verwerkt?quote:
Goed, ik hoop dat ik hier juist zit want ik zie t allemaal even niet meer zitten op t moment.
Even in een spoiler voor de anonieme meelezersSPOILEREen paar weken geleden een geweldige meid leren kennen en hier wat mee gedate.
Ongeveer anderhalve week geleden liep er even iets niet lekker en om haar te laten merken dat ze er niet alleen in staat heb ik wat eigen levenservaringen gedeeld.
Hierbij is er echter een enorme beerput bij mij geopend uit het verleden en sinds anderhalve week geleden gaat het bij mij echt niet meer.
Met wat hulp van haar ben ik afgelopen donderdag naar de huisarts gegaan en daar in tranen uitgebarsten.
Directe collega's geïnformeerd + directe leidinggevende.
Morgen heb ik een intake bij de Huisarts GGZ met Psychiatrische achtergrond.
Echter, de meid die het in me heeft weten los te maken heb ik het mee verknald en weet het op het moment even niet meer.
Ik wil soms nogal heftig reageren, door vroeger, en ben nu dus ook bang dat ik haar heb weggejaagd.
Ze leest me berichten maar reageert niet meer en het kost me moeite om haar met rust te laten.
Hoop dan ook hier eventueel een luisterend oor te vinden en eventueel wat ervaringsdeskundige, want ik zie het op het moment helemaal niet meer zitten.
Op zulke momenten word ik overspoeld door gedachten en ga ik helemaal in mijn hoofd zitten. Dan krijg ik ideeën die me kunnen aanzetten tot rare dingen. Alles lijkt op zijn plek te vallen, ik krijg duidelijkheid, kracht en een doel. Het is zo sterk op die momenten, zo overtuigend.quote:
Als ik onder de douche vandaan kom moet ik helemaal bijkomen en duurt het even voordat ik weer helder en 'normaal' ben. En dan lijken die ideeën ineens helemaal niet meer zo logisch. Wat op zich goed is, maar dan raak ik in de war en gespannen omdat ik niet meer weet wat waar is en wat niet, wat goed of slecht en of ik misschien gek aan het worden ben. En of dat laatste misschien beter is, want dan weet ik tenminste wat ik moet doen.
Misschien kan ik deze momenten beter proberen te voorkomen want het zorgt voor veel verwarring.
Anyway, ik ga wel een wekker zetten voor het douchen maar in bed overkomt het me zo en is het moeilijk om er weer uit te komen. Het voelt ook alsof ik erover moét nadenken, omdat het zo belangrijk is.
Vannacht weer slecht geslapen overigens.
Dankje,quote:
[..]
Je zit hier juist, welkom. Goed van je dat je het zo oppakt en er zo snel mee aan de slag gaat. Accepteren dat je hulp nodig hebt os een heel groot ding en al een flinke stap in de goede richting.
Liefdesverdriet is een rare emotie, ik zit er ook middenin op het moment. Ik vind het moeilijker om ermee om te gaan dan met depressie. Het is een heel dubbel gevoel en veel acuter. Als ik gewoon een slechte dag heb kan ik op mijn werk prima mooi weer spelen. Maar de afgelopen dagen heb ik al een paar keer huilend aan mijn bureau gezeten. Gelukkig heb ik begripvolle collega's die het wel best vinden.
Deels is het dat ook wel, deels ook de beerput die is open getrokken.
Die 2 gevoelens versterken elkaar lekker en het gaat van kwaad tot erger.
Het probleem is echter ook dat ik erg trots ben, zelfs nu, nu ik vandaag weer naar de HA ervoor ga zegt m'n kop zoiets van "Wees een vent en suck it up". Ook dat helpt niet echt.
Nee, nooit met iemand over kunnen praten, altijd weggestopt.quote:
[..]
Heb je je verleden dat überhaubt wel goed verwerkt?
Helpt het om er over te praten? Hier of bijvoorbeeld op 113online, of Sensoor? Ik merk dat praten bij mij vaak toch oplucht en de spanning wat minder maakt.quote:
[..]
Op zulke momenten word ik overspoeld door gedachten en ga ik helemaal in mijn hoofd zitten. Dan krijg ik ideeën die me kunnen aanzetten tot rare dingen. Alles lijkt op zijn plek te vallen, ik krijg duidelijkheid, kracht en een doel. Het is zo sterk op die momenten, zo overtuigend.
Als ik onder de douche vandaan kom moet ik helemaal bijkomen en duurt het even voordat ik weer helder en 'normaal' ben. En dan lijken die ideeën ineens helemaal niet meer zo logisch. Wat op zich goed is, maar dan raak ik in de war en gespannen omdat ik niet meer weet wat waar is en wat niet, wat goed of slecht en of ik misschien gek aan het worden ben. En of dat laatste misschien beter is, want dan weet ik tenminste wat ik moet doen.
Misschien kan ik deze momenten beter proberen te voorkomen want het zorgt voor veel verwarring.
Anyway, ik ga wel een wekker zetten voor het douchen maar in bed overkomt het me zo en is het moeilijk om er weer uit te komen. Het voelt ook alsof ik erover moét nadenken, omdat het zo belangrijk is.
Vannacht weer slecht geslapen overigens.
Is het ook erger door stress? Misschien is daar nog wat aan te doen (lastig ja...)
Later meer, maar het ging op zich wel goed.
Dat werkt dus niet, dat opkroppen. Het stuwmeer loopt alleen maar langzaam verder vol en vroeger of later explodeert de boelquote:
[..]
Nee, nooit met iemand over kunnen praten, altijd weggestopt.
Misschien een rare vraag, maar overkomt 'dit' je ook als je een wc-bezoek doet? Als je elders alleen bent (park, alleen in de trein, alleen thuis)? Misschien niet? misschien wel maar duren die momenten misschien niet lang genoeg?quote:
[..]
Op zulke momenten word ik overspoeld door gedachten en ga ik helemaal in mijn hoofd zitten. Dan krijg ik ideeën die me kunnen aanzetten tot rare dingen. Alles lijkt op zijn plek te vallen, ik krijg duidelijkheid, kracht en een doel. Het is zo sterk op die momenten, zo overtuigend.
Als ik onder de douche vandaan kom moet ik helemaal bijkomen en duurt het even voordat ik weer helder en 'normaal' ben. En dan lijken die ideeën ineens helemaal niet meer zo logisch. Wat op zich goed is, maar dan raak ik in de war en gespannen omdat ik niet meer weet wat waar is en wat niet, wat goed of slecht en of ik misschien gek aan het worden ben. En of dat laatste misschien beter is, want dan weet ik tenminste wat ik moet doen.
Misschien kan ik deze momenten beter proberen te voorkomen want het zorgt voor veel verwarring.
Anyway, ik ga wel een wekker zetten voor het douchen maar in bed overkomt het me zo en is het moeilijk om er weer uit te komen. Het voelt ook alsof ik erover moét nadenken, omdat het zo belangrijk is.
Vannacht weer slecht geslapen overigens.
In je hoofd zitten, als in "weg willen zijn van de realiteit"?
En 'normaal' heb je tussen haakjes geschreven. Misschien twijfel je over wat normaal is en wat niet? Wat hoort en wat niet?
Dat je twijfelt over wat je wel en wat je niet moet doen, dat lijkt wat duidelijker te zijn.
Het lijkt mij trouwens sowieso heel eng als ik niet eens op mijn rationaliteit zou kunnen vertrouwen.
Ik denk trouwens dat heel wat mensen de gedachte zouden krijgen of ze wel of niet gek aan het worden zijn, wat je beschrijft, klinkt niet alleen heftig maar vooral ook confronterend (het douchen en het slapen uit de weg gaan is voor geen normaal mens te doen, het is helemaal niet gek dat je daarmee zit), tjezus
Dat was dus anderhalve week terug.quote:
[..]
Dat werkt dus niet, dat opkroppen. Het stuwmeer loopt alleen maar langzaam verder vol en vroeger of later explodeert de boel
Heb over 3 kwartier een afspraak maar zie er gigantisch tegenop.
Heb nog helemaal niks kunnen eten vandaag.
Wel gaan, waarschijnlijk lucht het op om het kwijt te kunnen. En het kan heel goed dat je alles wat opkropt toch een keer moet opruimen (verwerken) Ik ben hier ook tegenaan gelopen en ken ook genoeg mensen die dat ook hebben. Sterkte, en doorzetten, het wordt uiteindelijk weer beterquote:
[..]
Dat was dus anderhalve week terug.
Heb over 3 kwartier een afspraak maar zie er gigantisch tegenop.
Heb nog helemaal niks kunnen eten vandaag.
Ben blij dat ik toch weer de stap heb durven zetten, nu wordt t makkelijker. Schade was 1 gaatje en n lekkende vulling.
Wij hebben dezelfde toch? Ik heb daar gewoon gezegd dat ik het eng vond en ze pakken het goed op. Eerst vertellen ze wat ze gaan doen en hoe en dan pas doen ze het. En de mondhygiënist heeft ook laten zien hoe het allemaal werktquote:
Ik ben naar de tandarts geweest... voor het eerst sinds het allemaal zo slecht ging met me (2011 crisis, depressie) Door nare ervaringen uit mn jeugd vind ik de tandarts echt ultra eng, zit echt te trillen daar. Nu ben ik nog aan het nabibberen, maar dat gaat vast wel weer over.
Ben blij dat ik toch weer de stap heb durven zetten, nu wordt t makkelijker. Schade was 1 gaatje en n lekkende vulling.
ze stoppen ook als ik wil dat ze stoppen en ik krijg extra verdoving als ik erom vraag Dat lijkt inderdaad heel verwarrend.quote:
[..]
Op zulke momenten word ik overspoeld door gedachten en ga ik helemaal in mijn hoofd zitten. Dan krijg ik ideeën die me kunnen aanzetten tot rare dingen. Alles lijkt op zijn plek te vallen, ik krijg duidelijkheid, kracht en een doel. Het is zo sterk op die momenten, zo overtuigend.
Als ik onder de douche vandaan kom moet ik helemaal bijkomen en duurt het even voordat ik weer helder en 'normaal' ben. En dan lijken die ideeën ineens helemaal niet meer zo logisch. Wat op zich goed is, maar dan raak ik in de war en gespannen omdat ik niet meer weet wat waar is en wat niet, wat goed of slecht en of ik misschien gek aan het worden ben. En of dat laatste misschien beter is, want dan weet ik tenminste wat ik moet doen.
Misschien kan ik deze momenten beter proberen te voorkomen want het zorgt voor veel verwarring.
Anyway, ik ga wel een wekker zetten voor het douchen maar in bed overkomt het me zo en is het moeilijk om er weer uit te komen. Het voelt ook alsof ik erover moét nadenken, omdat het zo belangrijk is.
Vannacht weer slecht geslapen overigens.
Het lijkt me ook dermate serieus dat ik er zsm wat aan zou doen, door bijvoorbeeld contact met je behandelaar op te nemen. Douche en bed zijn normaal gesproken plekken van ontspanning, niet van stress en verwarring.Nee. Al moet ik even denken bij welke dat ook alweer wasquote:
Elvi, is dat nog wat geworden bij die callcenter?
Ik had wel een gesprek bij een callcenter maar dat bleek tweede- en derdelijns te zijn en dan wordt het ietsje te technisch voor me. Het was ook troubleshooten met smartphones. Kijk ik wist dan wel het verschil tussen cpu en ram geheugen (en dus was ik een bovengemiddelde kenner en mocht ik op gesprek) maar de vragen waren iets te moeilijk haha.
Daarna weer 1 aangeboden van 40 uur maar dat red ik gewoon niet.
Nu is er via een ander uitzendbureau weer een soort klantenservice baantje aangeboden, maar dit keer ook met werving-taken. Dus iets anders dan een callcenter. Wel voor 40 uur, maar dat is tijdelijk.
Greenline. Het was de eerste keer daar. En ze deed heel rustig en legde alles uit, dus wel fijn. Alleen ben ik nu continu aan het herbeleven, hoop dat dat niet te lang duurt....quote:
[..]
Wij hebben dezelfde toch? Ik heb daar gewoon gezegd dat ik het eng vond en ze pakken het goed op. Eerst vertellen ze wat ze gaan doen en hoe en dan pas doen ze het. En de mondhygiënist heeft ook laten zien hoe het allemaal werkt
Ben ook gegaan, fijn was t niet.quote:
[..]
Wel gaan, waarschijnlijk lucht het op om het kwijt te kunnen. En het kan heel goed dat je alles wat opkropt toch een keer moet opruimen (verwerken) Ik ben hier ook tegenaan gelopen en ken ook genoeg mensen die dat ook hebben. Sterkte, en doorzetten, het wordt uiteindelijk weer beter
Helemaal niet dat t een kwartier was uitgelopen.
Voelde me achteraf aan de ene kant klote, aan de andere kant iets opgelucht.
Volgende week 4 uur mag ik weer
Als ik erover praat of schrijf raak ik juist nog meer in de war. Ik denk niet dat iemand me hiermee kan helpen.quote:
[..]
Helpt het om er over te praten? Hier of bijvoorbeeld op 113online, of Sensoor? Ik merk dat praten bij mij vaak toch oplucht en de spanning wat minder maakt.
Is het ook erger door stress? Misschien is daar nog wat aan te doen (lastig ja...)
Ja, het gebeurt bijvoorbeeld ook wel eens als ik in de trein zit of zelfs als ik een film kijk met iemand anders.quote:
Ging goed vanochtend. Ben nu wel gesloopt, dat OV had wat "issues".
Later meer, maar het ging op zich wel goed.
[..]
Dat werkt dus niet, dat opkroppen. Het stuwmeer loopt alleen maar langzaam verder vol en vroeger of later explodeert de boel
[..]
Misschien een rare vraag, maar overkomt 'dit' je ook als je een wc-bezoek doet? Als je elders alleen bent (park, alleen in de trein, alleen thuis)? Misschien niet? misschien wel maar duren die momenten misschien niet lang genoeg?
Nee dat wil ik niet. Ik bedoel dat ik een en al gedachten ben en geen aandacht meer heb voor wat er om me heen gebeurt.quote:In je hoofd zitten, als in "weg willen zijn van de realiteit"?
Ja maar dat is sowieso een vage grens.quote:En 'normaal' heb je tussen haakjes geschreven. Misschien twijfel je over wat normaal is en wat niet? Wat hoort en wat niet?
Dat je twijfelt over wat je wel en wat je niet moet doen, dat lijkt wat duidelijker te zijn.
Ik kan het ook niet uit de weg gaan en heb het gevoel dat ik dat ook niet moet doen, anders kom ik er nooit achter wat de bedoeling is.quote:Het lijkt mij trouwens sowieso heel eng als ik niet eens op mijn rationaliteit zou kunnen vertrouwen.
Ik denk trouwens dat heel wat mensen de gedachte zouden krijgen of ze wel of niet gek aan het worden zijn, wat je beschrijft, klinkt niet alleen heftig maar vooral ook confronterend (het douchen en het slapen uit de weg gaan is voor geen normaal mens te doen, het is helemaal niet gek dat je daarmee zit), tjezus
Ik zie het niet zitten om dit uitgebreid aan mijn spv te vertellen. Ik vind dat geen fijn idee, ik voel me daarvoor niet genoeg op mijn gemak bij haar. Ze weet al dat ik soms overspoeld word door negatieve gedachten, maar niet wat dit precies inhoudt. Het is te vaag en zoals ik hierboven al schreef, het maakt me nog meer in de war als ik het bespreek. Ik moet het op de een of andere manier zelf oplossen. Het is alleen al zo lang gaande en ik ben blijkbaar te dom om het te snappen.quote:Op woensdag 7 oktober 2015 15:33 schreef Gray het volgende:
[..]
Dat lijkt inderdaad heel verwarrend.
Ik hoop dat je uiteindelijk leert praten.quote:
[..]
Dat was dus anderhalve week terug.
Heb over 3 kwartier een afspraak maar zie er gigantisch tegenop.
Heb nog helemaal niks kunnen eten vandaag.
Ik denk dat dat voor mijzelf essentieel is geweest, je kunnen uiten...ik zou niet weten hoe ik het zonder zou moeten rooien.
Ik vond het supereng, maar ging toch praten (en tientallen keren werd alles wit voor m'n ogen, en de keer daarop gewoon weer gedaan). Uiteindelijk is het wel gelukt. Ik zou niet weten hoe ik nog zou kunnen functioneren als ik alles moest oppotten, ik zou kapot gaan, van binnenuit wegrotten en uiteindelijk stort de hele zooi in elkaar, dan implodeer ik.
Durf te leven, durf te bestaan.
Dat jouw gedachten afdwalen naar narigheid vind ik niet heel vreemd, want je voelt je ook naar. Je zou met je spv kunnen bespreken wat je kunt doen om je gedachten te stoppen of een andere kant op te sturen.
Misschien nu niet, maar wellicht op een later tijdstip?quote:
[..]
Als ik erover praat of schrijf raak ik juist nog meer in de war. Ik denk niet dat iemand me hiermee kan helpen.
Ik vind dit ook een hele lastige, het lijkt me echt bizar om zelf zoiets te ervaren, maar ik weet ook dat jij te rationeel bent om je dingen in te beelden. Als jij zegt dat je dit voelt, dan weet ik dat jij dat letterlijk meent. Het geeft niet dit even te laten rusten, het is al heel wat dat je dit überhaubt "in de groep" gegooid hebt (en je hebt al meer in de groep gegooid de laatste tijd, stuk voor stuk dingen die elk mens van zijn/haar sokkel zou wegblazen...en jij bent "gezegend" met een heel zooitje tegelijk). Wat dat betreft ben je erg actief bezig geweest de laatste tijd, erg dapper van je.
Niet alles hoeft vandaag al snap ik wel dat je het gevoel hebt dat je "haast" hebt
Het enige wat ik herken wat bij mij in de buurt komt, is wanneer ik begin weg te dromen. Maar ik denk niet dat dat het is. Bij mij lijkt het "denk ik" meer random te gebeuren (ook vaak als ik aan het wandelen ben bijvoorbeeld, vaker als ik moe ben en/of m'n ritalin vergeten ben) en niet persé op momenten dat ik (semi-)alleen ben.quote:[..]
Ja, het gebeurt bijvoorbeeld ook wel eens als ik in de trein zit of zelfs als ik een film kijk met iemand anders.
[..]
Nee dat wil ik niet. Ik bedoel dat ik een en al gedachten ben en geen aandacht meer heb voor wat er om me heen gebeurt.
En al helemaal niet in die heftigheid.
Ik zou ook niet weten wat ik hiermee zou moeten (niet dat ik je wil ontmoedigen ofzo
zoals hierboven beschreven heb jij goed "geloot" wat "persoonlijke issues" betreft )Klopt. Maar het is ook wel te leren (wel is het altijd dynamisch, maar dan nog is het voor mij in elk geval beheersbaar zolang ik dicht bij mezelf blijf). Blijft een beetje een klerezooi.quote:[..]
Ja maar dat is sowieso een vage grens.
Klopt. Zelf vind ik dit wel een goeie eigenschap (ik was het afwachten zat en was m'n eigen situatie zat, ik wou een oplossing dus ging ik (ertegen) vechten, zo goed en zo kwaad als ik kon), al zie ik dat misschien zo omdat ik een onverbeterlijke optimist kan zijn.quote:[..]
Ik kan het ook niet uit de weg gaan en heb het gevoel dat ik dat ook niet moet doen, anders kom ik er nooit achter wat de bedoeling is.
Snap ik.quote:[..]
Ik zie het niet zitten om dit uitgebreid aan mijn spv te vertellen. Ik vind dat geen fijn idee, ik voel me daarvoor niet genoeg op mijn gemak bij haar. Ze weet al dat ik soms overspoeld word door negatieve gedachten, maar niet wat dit precies inhoudt. Het is te vaag en zoals ik hierboven al schreef, het maakt me nog meer in de war als ik het bespreek. Ik moet het op de een of andere manier zelf oplossen. Het is alleen al zo lang gaande en ik ben blijkbaar te dom om het te snappen.
Vetgedrukte is wel jammer, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik (zeker tegenwoordig) toch altijd probeer rekening te houden met het onvermogen van diegene die ik tegenover me heb zitten (ik heb al eens een stukje geschreven over dat ik soms het gevoel heb dat ik m'n eigen hulpverleners eerst moet leren hoe ze met mij om moeten gaan ipv dat ze dit (op de één of andere manier al weten)).
Onderstreepte: Ik dus ook
Maar vergeet 1 ding niet: Intelligentie zou je kunnen zien als denkvermogen en/of oplossingsvermogen gedeeld door de tijd die nodig is om een probleem op te lossen. Grotere problemen vragen meer tijd en soms zelfs zoveel dat de beste breinen van deze aardkloot het niet binnen korte tijd kunnen oplossen.
Oké, volgende klinkt misschien vaag, maar het zou in principe idd kunnen dat jij te dom bent om dit vanaf nu in korte tijd op te lossen...maar voor hetzelfde geld lukt dat alleen iemand met een IQ van >9000
(en daar hoor ik helaas ook niet bij )edit-voor-de-post: Beetje vreemd, maar ik lees pas na bovenstaande getikt te hebben dat je het hebt over dit "ding" snappen en niet dit "ding" oplossen. Maar 't komt min of meer op hetzelfde neer.
Als er iets is waar jij goed in bent, dan is het wel logisch nadenken en ik heb van anderen wel vaker dingen gehoord waar ik in éérste instantie de logica echt-niet-kon-zien...maar na zoveel tijd snapte ik het ineens en dacht ik echt "waarom de fuk zag ik dat niet eerder?
". Beetje als the impossible quiz...het is niet alleen maar een kwestie van goed na kunnen denken, vaak is het ook een kwestie van geluk in het opzicht van hoe je over iets nadenkt, welke denkpatronen je langsgaat om een probleem te betrachten, vaak zie ik dingen pas na 10x (elke keer probeer ik op een toch weer andere manier maar ook dan lukt het niet altijd). Vandaag wéér een paniekaanval gehad. Sindsdien op een rare manier continue gespannen. Ik zou morgen met een groepje vrienden naar opnames voor een tv-programma, maar als ik er nu aan denk, breekt het zweet me al uit Vrijdag weer naar de psych. Ondanks dat we met de gesprekken wel ergens lijken te komen, in ieder geval tijdens de vorige sessie, misschien toch maar eens vragen om een andere vorm van therapie. Het is nu al de zoveelste keer dat ik na de therapie opgelucht naar huis ga, maar in de tussentijd er geen concrete verbetering in zit.
Ik weet dat er nog van alles mogelijk is, maar ik begin langzamerhand de moed toch wel een beetje te verliezen
Wat vetgedrukte betreft: Krijg jij toevallig al kalmeringsmiddelen voorgeschreven? Zo ja, dan zou vetgedrukte wat mij betreft een legitieme reden zijn om ze morgenochtend (of enkele uren voor het begint) in te nemenquote:
Just great
Vrijdag weer naar de psych. Ondanks dat we met de gesprekken wel ergens lijken te komen, in ieder geval tijdens de vorige sessie, misschien toch maar eens vragen om een andere vorm van therapie. Het is nu al de zoveelste keer dat ik na de therapie opgelucht naar huis ga, maar in de tussentijd er geen concrete verbetering in zit.
Ik weet dat er nog van alles mogelijk is, maar ik begin langzamerhand de moed toch wel een beetje te verliezen
Dat kan ik wel doen, dan hoef ik het niet per se over de inhoud te hebben.quote:
Het afdwalen van gedachten herken ik wel. Zeker tijdens iets als douchen, afwassen, tv kijk... iets wat je op de automatische piloot doet en waar je niet je gedachten bij hoeft te houden.
Dat jouw gedachten afdwalen naar narigheid vind ik niet heel vreemd, want je voelt je ook naar. Je zou met je spv kunnen bespreken wat je kunt doen om je gedachten te stoppen of een andere kant op te sturen.
Het lastige is alleen dat ik het idee heb dat 'iets' me wat probeert te vertellen en ik die gedachten dus juist niet moet gaan vermijden. En als ik het leer ontwijken dan vindt het wel een andere manier om bij me te komen. Er zijn nu al 4 manieren geweest. Ik ben bang dat het straks op een minder onschuldige manier gaat gebeuren.
Dus dat is best wel een conflict.
Ik krijg soms de indruk dat het wel haast heeft. Ik weet niet waarom. En ik heb er natuurlijk last van, dus om het nou helemaal te laten rusten en er verder niets mee te doen is geen fijn vooruitzicht.quote:
[..]
Misschien nu niet, maar wellicht op een later tijdstip?
Ik vind dit ook een hele lastige, het lijkt me echt bizar om zelf zoiets te ervaren, maar ik weet ook dat jij te rationeel bent om je dingen in te beelden. Als jij zegt dat je dit voelt, dan weet ik dat jij dat letterlijk meent. Het geeft niet dit even te laten rusten, het is al heel wat dat je dit überhaubt "in de groep" gegooid hebt (en je hebt al meer in de groep gegooid de laatste tijd, stuk voor stuk dingen die elk mens van zijn/haar sokkel zou wegblazen...en jij bent "gezegend" met een heel zooitje tegelijk). Wat dat betreft ben je erg actief bezig geweest de laatste tijd, erg dapper van je.
Niet alles hoeft vandaag al snap ik wel dat je het gevoel hebt dat je "haast" hebt
En dank je
Het voelt voor mij wel dubbel.Bij mij lijkt het ook vrij random hoor. Vaak heb ik geen idee waar het ineens vandaan komt. Ik kan dan alleen achteraf mogelijke verklaringen bedenken, maar zeker ben ik er niet van.quote:[..]
Het enige wat ik herken wat bij mij in de buurt komt, is wanneer ik begin weg te dromen. Maar ik denk niet dat dat het is. Bij mij lijkt het "denk ik" meer random te gebeuren (ook vaak als ik aan het wandelen ben bijvoorbeeld, vaker als ik moe ben en/of m'n ritalin vergeten ben) en niet persé op momenten dat ik (semi-)alleen ben.
En al helemaal niet in die heftigheid.
Ik zou ook niet weten wat ik hiermee zou moeten (niet dat ik je wil ontmoedigen ofzo
Jij hebt niet alle informatie. Ik heb wel eens overwogen om alles wat ik tot nu toe weet aan een ander voor te leggen, zonder dat diegene weet waar het mee te maken heeft, om te kijken of die misschien een verband ziet. Maar dat heb ik nog niet gedurfd.quote:[..]
Klopt. Maar het is ook wel te leren (wel is het altijd dynamisch, maar dan nog is het voor mij in elk geval beheersbaar zolang ik dicht bij mezelf blijf). Blijft een beetje een klerezooi.
[..]
Klopt. Zelf vind ik dit wel een goeie eigenschap (ik was het afwachten zat en was m'n eigen situatie zat, ik wou een oplossing dus ging ik (ertegen) vechten, zo goed en zo kwaad als ik kon), al zie ik dat misschien zo omdat ik een onverbeterlijke optimist kan zijn.
[..]
Snap ik.
Vetgedrukte is wel jammer, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik (zeker tegenwoordig) toch altijd probeer rekening te houden met het onvermogen van diegene die ik tegenover me heb zitten (ik heb al eens een stukje geschreven over dat ik soms het gevoel heb dat ik m'n eigen hulpverleners eerst moet leren hoe ze met mij om moeten gaan ipv dat ze dit (op de één of andere manier al weten)).
Onderstreepte: Ik dus ook
Klopt allemaal wel.quote:Maar vergeet 1 ding niet: Intelligentie zou je kunnen zien als denkvermogen en/of oplossingsvermogen gedeeld door de tijd die nodig is om een probleem op te lossen. Grotere problemen vragen meer tijd en soms zelfs zoveel dat de beste breinen van deze aardkloot het niet binnen korte tijd kunnen oplossen.
Oké, volgende klinkt misschien vaag, maar het zou in principe idd kunnen dat jij te dom bent om dit vanaf nu in korte tijd op te lossen...maar voor hetzelfde geld lukt dat alleen iemand met een IQ van >9000
edit-voor-de-post: Beetje vreemd, maar ik lees pas na bovenstaande getikt te hebben dat je het hebt over dit "ding" snappen en niet dit "ding" oplossen. Maar 't komt min of meer op hetzelfde neer.
Als er iets is waar jij goed in bent, dan is het wel logisch nadenken en ik heb van anderen wel vaker dingen gehoord waar ik in éérste instantie de logica echt-niet-kon-zien...maar na zoveel tijd snapte ik het ineens en dacht ik echt "waarom de fuk zag ik dat niet eerder?
Ik denk ook dat ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan, dat ik het niet serieus genoeg heb genomen en dus dingen heb gemist. En dat ik daarvoor gestraft zou moeten/ga worden.
Maar ik ben continu in conflict, want ik wil er eigenlijk niet naar luisteren omdat het raar en vaag is en ik het misschien allemaal zelf heb bedacht, maar aan de andere kant voelt het heel serieus, voel ik de druk om er wel naar te luisteren en lijkt het me te lokken.
Ik zit er al die tijd al tussenin en dat werkt in elk geval niet. Maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen.
Knap dat je toch bent gegaanquote:
[..]
Ben ook gegaan, fijn was t niet.
Helemaal niet dat t een kwartier was uitgelopen.
Voelde me achteraf aan de ene kant klote, aan de andere kant iets opgelucht.
Volgende week 4 uur mag ik weer
Hopelijk wordt het volgende week iets makkelijker om te gaan.Je hoeft ook niet altijd daarover te praten, maar gewoon praten om even tot de werkelijkheid te komen? Ik ga vaak iets doen als ik in dat soort patronen beland. Heb t soms ook s nachts / in de ochtend, dan ga ik expres naar de wc, even op mn telefoon kijken enz. Even je hoofd 'afleiden' om te kijken of die reset helpt.quote:
[..]
Als ik erover praat of schrijf raak ik juist nog meer in de war. Ik denk niet dat iemand me hiermee kan helpen.
[..]
Ja, het gebeurt bijvoorbeeld ook wel eens als ik in de trein zit of zelfs als ik een film kijk met iemand anders.
[..]
Nee dat wil ik niet. Ik bedoel dat ik een en al gedachten ben en geen aandacht meer heb voor wat er om me heen gebeurt.
[..]
Ja maar dat is sowieso een vage grens.
[..]
Ik kan het ook niet uit de weg gaan en heb het gevoel dat ik dat ook niet moet doen, anders kom ik er nooit achter wat de bedoeling is.
[..]
Ik zie het niet zitten om dit uitgebreid aan mijn spv te vertellen. Ik vind dat geen fijn idee, ik voel me daarvoor niet genoeg op mijn gemak bij haar. Ze weet al dat ik soms overspoeld word door negatieve gedachten, maar niet wat dit precies inhoudt. Het is te vaag en zoals ik hierboven al schreef, het maakt me nog meer in de war als ik het bespreek. Ik moet het op de een of andere manier zelf oplossen. Het is alleen al zo lang gaande en ik ben blijkbaar te dom om het te snappen.
En je bent niet te dom, er zijn hoogbegaafden die niet uit hun eigen psychische problemen komen. Knuff...
Oh ja, het kan natuurlijk ook over iets heel anders gaan, als afleiding. Dat zou wel goed kunnen werken. Maar die instanties bellen durf ik echt niet, en meestal is het op onhandige momenten.quote:
[..]
Je hoeft ook niet altijd daarover te praten, maar gewoon praten om even tot de werkelijkheid te komen? Ik ga vaak iets doen als ik in dat soort patronen beland. Heb t soms ook s nachts / in de ochtend, dan ga ik expres naar de wc, even op mn telefoon kijken enz. Even je hoofd 'afleiden' om te kijken of die reset helpt.
En je bent niet te dom, er zijn hoogbegaafden die niet uit hun eigen psychische problemen komen. Knuff...
Ik heb laatst een vriendin de tip gegeven om over leuke herinneringen te schrijven als afleiding. Eerst een lijst maken met gebeurtenissen en dan als het niet goed gaat een ding uit die lijst kiezen en daar uitgebreid over schrijven en dus aan terugdenken. Moet ik ook maar eens voor mezelf gaan gebruiken
Bij sensoor hebben ze ook een chat, maar dat is voornamelijk overdag en in de avond.quote:
[..]
Oh ja, het kan natuurlijk ook over iets heel anders gaan, als afleiding. Dat zou wel goed kunnen werken. Maar die instanties bellen durf ik echt niet, en meestal is het op onhandige momenten.
Ik heb laatst een vriendin de tip gegeven om over leuke herinneringen te schrijven als afleiding. Eerst een lijst maken met gebeurtenissen en dan als het niet goed gaat een ding uit die lijst kiezen en daar uitgebreid over schrijven en dus aan terugdenken. Moet ik ook maar eens voor mezelf gaan gebruiken
Dat schrijven kan een goed idee zijn. Ik kan trouwens ook niet schrijven over de heftige dingen, dat maakt t erger. Maar ik kan wel tekenen bijvoorbeeld. En spelletjes spelen, en whatsappen enenen
Zolang t maar je uit je cirkeltje helpt te komen.Ik denk dat dit wel lastig wordt. Tenzij het om "(denk)technieken" gaat die je altijd en immer kunt toepassen (dus ook juist op de "korte momenten dat je even geen afleiding hebt") maar afleiding zoeken is toch iets waar je al zoveel mee bezig bent?quote:
[..]
Dat kan ik wel doen, dan hoef ik het niet per se over de inhoud te hebben.
Al moet ik wel weer zeggen dat ondanks dit gegeven, ikzelf zoiets heb van "niemand met een betere oplossing?"
Kortom, je moet eraan geloven...maar dat hoeft niet persé vandaag te zijn. Het is op zich al een goed teken dat je het op dit moment niet negeert en er serieus mee bezig bent.quote:Het lastige is alleen dat ik het idee heb dat 'iets' me wat probeert te vertellen en ik die gedachten dus juist niet moet gaan vermijden. En als ik het leer ontwijken dan vindt het wel een andere manier om bij me te komen. Er zijn nu al 4 manieren geweest. Ik ben bang dat het straks op een minder onschuldige manier gaat gebeuren.
Dus dat is best wel een conflict.
Als vetgedrukte idd zo is, dan denk ik dat het sowieso al een stap is geweest om het in de groep te gooien (al heeft dat je denk ik op het éérste gezicht nog niks concreets ongeleverd).
Met "even laten rusten" doelde ik dan ook meer op "dat het niet nummer 1 prioriteit hoeft te hebben"...in elk geval niet continu.quote:[..]
Ik krijg soms de indruk dat het wel haast heeft. Ik weet niet waarom. En ik heb er natuurlijk last van, dus om het nou helemaal te laten rusten en er verder niets mee te doen is geen fijn vooruitzicht.
En dank je
Je hebt zat andere shit aan je hoofd, maar ik ben het wel met je eens dat dit wel vrij urgent is, alleen al het feit dat je er *nu op dit moment* mee bezig bent, is al een bewijs dat je ermee bezig bent...actief mee bezig bent.
Dat dubbel voele is best wel vaak zo (in het algemeen. Ik denk dat iedereen dit wel herkent).
Je bent er wel uit op wat voor momenten het gebeurt, je ziet dus bepaalde patronen.quote:[..]
Bij mij lijkt het ook vrij random hoor. Vaak heb ik geen idee waar het ineens vandaan komt. Ik kan dan alleen achteraf mogelijke verklaringen bedenken, maar zeker ben ik er niet van.
Je weet wanneer "het" gebeurt..terwijl je nieteens weet -wat- deze "het" überhaubt is (je hebt zowat geen flauw idee).
Je weet niet wat het is en toch weet je wanneer het verschijnt..das op zich al een prestatie (ook al levert het op dit moment misschien niet veel concrete oplossingen op, maar die had je zonder deze "ontdekking" ook niet gehad).
Klopt. Ik heb idd niet alle informatie. Maar ik heb wel het overzicht en de mogelijkheid afstand te nemen wanneer ik maar wil en dit probleem te "tackelen" wanneer ik maar wil. Jij hebt die keus niet, het zit jou al op de hielen terwijl je dit tempo al zo lang probeert vol te houden en nog kun je rationeel denken. Je kunt zelfs toegeven dat je bij vlagen dit vermogen verliest..dat zie ik vrijwel nooit iemand toegeven, dus dat durf je alvast wel.quote:[..]
Jij hebt niet alle informatie. Ik heb wel eens overwogen om alles wat ik tot nu toe weet aan een ander voor te leggen, zonder dat diegene weet waar het mee te maken heeft, om te kijken of die misschien een verband ziet. Maar dat heb ik nog niet gedurfd.
Je kunt dat overwegen, ik vind het wel een goed plan eigenlijk! Creatief wel. Alleen..hoe vertel je zoiets? Ik weet van mezelf dat ik het nog steeds moeilijk vind om grote dingen te vertellen op zo'n manier dat het een compleet verhaaltje wordt (het is altijd incompleet).
Ik vind het idee al dapper, maar weet niet of alles in één keer in één lang verhaal voorleggen gaat lukken (al denk ik dat gezien de betrouwbaarheid van jouw geheugen ivm de betrouwbaarheid van het mijne, je wel meer kans maakt daar succesvoller in te zijn
).Dit is wel een goeie om een nachtje over te slapen. Misschien is het een idee dat, als je iemand op het oog hebt maar je nog twijfelt, je die zelfde persoon eerst een ander (wel serieus maar duidelijker omlijnd) probleem voorschotelt? Tis maar een idee.
Dit neem ik even apart.quote:[..]
Klopt allemaal wel.
Ik denk ook dat ik niet goed genoeg mijn best heb gedaan, dat ik het niet serieus genoeg heb genomen en dus dingen heb gemist.
Ja, rationeel gezien kan dit inderdaad kloppen ja.
Dat je niet goed genoeg en niet serieus genoeg was...maar wanneer is het genoeg?
Dat je een probleem niet kunt oplossen, zegt op zich niks over het wel of niet gebrek aan getoonde inzet. Soms is ALLES geven nog steeds niet goed genoeg, maar dat hoeft niet meteen een persoonlijk falen te betekenen (het kan natuurlijk wel, maar is niet een direct logisch gevolg van wmb). Je kunt niet van een oude Opel verwachten dat die genoeg stuwkracht heeft om je naar de maan te brengen.
Wel ben ik met je eens dat je dingen gemist kunt hebben die je had kunnen zien als dingen net even anders gelopen hadden, maar dat doet me denken aan wat ik eerder al vertelde over dat ik soms ook dingen niet in 1 keer zie...ook niet in 10 keer. Soms doe ik jaren over 1 probleem (dit kan een probleem zijn dat over van alles gaat, van psychiatrie tot meer praktisch). Niemand kan alles in 1 keer oplossen (als je wind tegen hebt, wordt het nog lastiger gestructureerd bezig te blijven op een consequente manier. Vergeet niet dat je een paar maanden terug nog opgenomen was, je bent van best wel ver gekomen en hebt sindsdien wat mij betreft al zat inzet getoond).
Dit vind ik het lastigste stukje (hebben we privé al besproken, dus niet nodig dit te herhalen)quote:En dat ik daarvoor gestraft zou moeten/ga worden.
Maar ik ben continu in conflict, want ik wil er eigenlijk niet naar luisteren omdat het raar en vaag is en ik het misschien allemaal zelf heb bedacht, maar aan de andere kant voelt het heel serieus, voel ik de druk om er wel naar te luisteren en lijkt het me te lokken.
Ik zit er al die tijd al tussenin en dat werkt in elk geval niet. Maar ik weet niet wat ik dan wel moet doen.
edit:
Nou, dan heb ik het tenminste wel al langer volgehouden dan jijquote:
Ik ben gestopt met de running therapy. Heb me vanaf het begin netjes aan mijn schema gehouden ondanks mijn ontzettende tegenzin, maar nu kan/wil ik echt niet meer.
(met m'n paar maandjes Notoire hardloophater hiero )Ik was ook jaren niet bij de tandarts en van de zomer ging het helemaal mis. Herbeleving bij de tandarts
dissociëren in de wachtkamer gezeik. Helaas moet er van alles gebeuren maar ik ben doorverwezen en heb vrijdag een intake. Behandeling gaat onder narcose want ik kan het niet. Sterkte vanavond.Voor de rest vind ik dit topic echt niet te volgen op het moment.
Het gaat hier wel ok, mn hoofd is af en toe nog daar, maar geen dissociatie achtige dingen gelukkig. Als ik dat heb dan kan ik altijd nog door functioneren, alleen heb ik zelf niet meer idee dat ik erbij ben. Jij sterkte met de behandeling, fijn dat t onder narcose kan.quote:
Zomie, gaat het weer een beetje inmiddels?
Ik was ook jaren niet bij de tandarts en van de zomer ging het helemaal mis. Herbeleving bij de tandarts
Voor de rest vind ik dit topic echt niet te volgen op het moment.
Toevallig helaas nietquote:
[..]
Wat vetgedrukte betreft: Krijg jij toevallig al kalmeringsmiddelen voorgeschreven? Zo ja, dan zou vetgedrukte wat mij betreft een legitieme reden zijn om ze morgenochtend (of enkele uren voor het begint) in te nemen
Maar zou geen overbodige luxe zijn, denk ik. Eerdaags de huisarts maar eens bellen en kijken wat die er van zegt. Ik durf soms niet eens weg te gaan van huis, dus het begint wel een beetje de spuigaten uit te lopen eigenlijk Het ging op zich wel redelijk moet ik zeggen, maar ik blijf wel in me oude patroon hangen.quote:
[..]
Ik hoop dat je uiteindelijk leert praten.
Ik denk dat dat voor mijzelf essentieel is geweest, je kunnen uiten...ik zou niet weten hoe ik het zonder zou moeten rooien.
Ik vond het supereng, maar ging toch praten (en tientallen keren werd alles wit voor m'n ogen, en de keer daarop gewoon weer gedaan). Uiteindelijk is het wel gelukt. Ik zou niet weten hoe ik nog zou kunnen functioneren als ik alles moest oppotten, ik zou kapot gaan, van binnenuit wegrotten en uiteindelijk stort de hele zooi in elkaar, dan implodeer ik.
Durf te leven, durf te bestaan.
Ik heb het idee dat ik me aanstel en lach alles weg, dat had die wel vrij snel door ook.
Moet wel zeggen dat het oppotten bij mij me aardig goed af gaat, nadat ik klaar was voelde ik me nog even een uur kut, daarna weer een "Suck it up" mentaliteit aangenomen en voel me nu wel iets beter.
Nu alleen kijken hoe het morgen op kantoor weer zal gaan.
Het kutste vond ik dat hij een kwartier was uitgelopen, lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest.quote:
[..]
Knap dat je toch bent gegaan
Koude handen en alles
Wat zei die verder?quote:
[..]
Het ging op zich wel redelijk moet ik zeggen, maar ik blijf wel in me oude patroon hangen.
Ik heb het idee dat ik me aanstel en lach alles weg, dat had die wel vrij snel door ook.
Moet wel zeggen dat het oppotten bij mij me aardig goed af gaat, nadat ik klaar was voelde ik me nog even een uur kut, daarna weer een "Suck it up" mentaliteit aangenomen en voel me nu wel iets beter.
Nu alleen kijken hoe het morgen op kantoor weer zal gaan.
[..]
Het kutste vond ik dat hij een kwartier was uitgelopen, lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest.
Koude handen en alles
Misschien dat zij je juist kan helpen met ontwarren wanneer ze wat meer informatie heeft?quote:
Ik zie het niet zitten om dit uitgebreid aan mijn spv te vertellen. Ik vind dat geen fijn idee, ik voel me daarvoor niet genoeg op mijn gemak bij haar. Ze weet al dat ik soms overspoeld word door negatieve gedachten, maar niet wat dit precies inhoudt. Het is te vaag en zoals ik hierboven al schreef, het maakt me nog meer in de war als ik het bespreek. Ik moet het op de een of andere manier zelf oplossen. Het is alleen al zo lang gaande en ik ben blijkbaar te dom om het te snappen.
Daar dacht ik ook al aan...quote:
@kuo: ik denk niet dat er iets Is dat jou iets probeert te vertellen. Het lijkt me dat je eerder iets dissociatie/psychose achtigs hebt op die momenten. Ik zou er zsm hulpverlening bijhalen en te kijken hoe je het kan voorkomen of hoe je er zsm uit kan komen als het gebeurt.
Niet fijn nee, maar ik ben blij dat t niet zo erg is dat ik niet meer kan bewegen ofzo. Leer ook steeds beter het te herkennen en er sneller uit te komen.quote:
Gelukkig. Er zijn natuurlijk ook verschillende niveaus in dissociëren per persoon. Al kun je nog functioneren, prettig is anders. Lijkt me.
We hebben het er verder echt inhoudelijk nog nergens over gehad, was meer ter kennismaking en wat bespreken wat de vorige keer was besproken bij de huisarts.quote:
Zal woensdag wel wat mer gaan worden verwacht ik
Je zei in een eerdere post dat je een trots type bent en dat je het daardoor nog best lastig vond om de stap naar huisarts en hulpverlener maken. Maar echt ik heb bewondering voor je voortvarendheid waarmee je hulp hebt opgezocht. Dáár mag je trots op zijn.quote:
[..]
We hebben het er verder echt inhoudelijk nog nergens over gehad, was meer ter kennismaking en wat bespreken wat de vorige keer was besproken bij de huisarts.
Zal woensdag wel wat mer gaan worden verwacht ik
Accepteren dat je een probleem hebt en dat je er niet in je eentje uit komt, vond ik echt heel moeilijk. Vooral het om externe hulp vragen, daar heb ik ruim een jaar tegenaan gehikt.
Klopt, de stap kwam ook meer omdat er iemand mee ging die het beter kon verwoorden als ikzelf.quote:
[..]
Je zei in een eerdere post dat je een trots type bent en dat je het daardoor nog best lastig vond om de stap naar huisarts en hulpverlener maken. Maar echt ik heb bewondering voor je voortvarendheid waarmee je hulp hebt opgezocht. Dáár mag je trots op zijn.
Accepteren dat je een probleem hebt en dat je er niet in je eentje uit komt, vond ik echt heel moeilijk. Vooral het om externe hulp vragen, daar heb ik ruim een jaar tegenaan gehikt.
Gister was dan ook wel erg klote om alleen te gaan.
Had het eea opgeschreven maar dat is uiteindelijk mijn broekzak niet uitgekomen.
Zit me al wel weer druk te maken voor a.s. woensdag merk ik ondanks dat het nog zo ver weg is.
Dit kan ook een goed iets zijn, dat echt een 'hoofd' probleem lijkt om bij pmt aan te werken. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik kan het proberen.quote:
[..]
Ik denk dat dit wel lastig wordt. Tenzij het om "(denk)technieken" gaat die je altijd en immer kunt toepassen (dus ook juist op de "korte momenten dat je even geen afleiding hebt") maar afleiding zoeken is toch iets waar je al zoveel mee bezig bent?
Al moet ik wel weer zeggen dat ondanks dit gegeven, ikzelf zoiets heb van "niemand met een betere oplossing?"
Zo groot is het op zich niet, als ik er niet bij hoef te vertellen waar het over gaat. Gewoon een lading trefwoorden/korte zinnen bij elkaar zetten en vragen of diegene er een verband in ziet.quote:[..]
Kortom, je moet eraan geloven...maar dat hoeft niet persé vandaag te zijn. Het is op zich al een goed teken dat je het op dit moment niet negeert en er serieus mee bezig bent.
Als vetgedrukte idd zo is, dan denk ik dat het sowieso al een stap is geweest om het in de groep te gooien (al heeft dat je denk ik op het éérste gezicht nog niks concreets ongeleverd).
[..]
Met "even laten rusten" doelde ik dan ook meer op "dat het niet nummer 1 prioriteit hoeft te hebben"...in elk geval niet continu.
Je hebt zat andere shit aan je hoofd, maar ik ben het wel met je eens dat dit wel vrij urgent is, alleen al het feit dat je er *nu op dit moment* mee bezig bent, is al een bewijs dat je ermee bezig bent...actief mee bezig bent.
Dat dubbel voele is best wel vaak zo (in het algemeen. Ik denk dat iedereen dit wel herkent).
[..]
Je bent er wel uit op wat voor momenten het gebeurt, je ziet dus bepaalde patronen.
Je weet wanneer "het" gebeurt..terwijl je nieteens weet -wat- deze "het" überhaubt is (je hebt zowat geen flauw idee).
Je weet niet wat het is en toch weet je wanneer het verschijnt..das op zich al een prestatie (ook al levert het op dit moment misschien niet veel concrete oplossingen op, maar die had je zonder deze "ontdekking" ook niet gehad).
[..]
Klopt. Ik heb idd niet alle informatie. Maar ik heb wel het overzicht en de mogelijkheid afstand te nemen wanneer ik maar wil en dit probleem te "tackelen" wanneer ik maar wil. Jij hebt die keus niet, het zit jou al op de hielen terwijl je dit tempo al zo lang probeert vol te houden en nog kun je rationeel denken. Je kunt zelfs toegeven dat je bij vlagen dit vermogen verliest..dat zie ik vrijwel nooit iemand toegeven, dus dat durf je alvast wel.
Je kunt dat overwegen, ik vind het wel een goed plan eigenlijk! Creatief wel. Alleen..hoe vertel je zoiets? Ik weet van mezelf dat ik het nog steeds moeilijk vind om grote dingen te vertellen op zo'n manier dat het een compleet verhaaltje wordt (het is altijd incompleet).
Ik vind het idee al dapper, maar weet niet of alles in één keer in één lang verhaal voorleggen gaat lukken (al denk ik dat gezien de betrouwbaarheid van jouw geheugen ivm de betrouwbaarheid van het mijne, je wel meer kans maakt daar succesvoller in te zijn
Dit is wel een goeie om een nachtje over te slapen. Misschien is het een idee dat, als je iemand op het oog hebt maar je nog twijfelt, je die zelfde persoon eerst een ander (wel serieus maar duidelijker omlijnd) probleem voorschotelt? Tis maar een idee.
Nee, het ligt echt aan het feit dat ik het nooit helemaal geloofde en er daarom te weinig mee heb gedaan. Ik ben bijvoorbeeld veel dingen weer vergeten, omdat ik ze niet heb opgeschreven. Sommige dingen heb ik gelukkig wel opgeschreven.quote:[..]
Dit neem ik even apart.
Ja, rationeel gezien kan dit inderdaad kloppen ja.
Dat je niet goed genoeg en niet serieus genoeg was...maar wanneer is het genoeg?
Dat je een probleem niet kunt oplossen, zegt op zich niks over het wel of niet gebrek aan getoonde inzet. Soms is ALLES geven nog steeds niet goed genoeg, maar dat hoeft niet meteen een persoonlijk falen te betekenen (het kan natuurlijk wel, maar is niet een direct logisch gevolg van wmb). Je kunt niet van een oude Opel verwachten dat die genoeg stuwkracht heeft om je naar de maan te brengen.
Wel ben ik met je eens dat je dingen gemist kunt hebben die je had kunnen zien als dingen net even anders gelopen hadden, maar dat doet me denken aan wat ik eerder al vertelde over dat ik soms ook dingen niet in 1 keer zie...ook niet in 10 keer. Soms doe ik jaren over 1 probleem (dit kan een probleem zijn dat over van alles gaat, van psychiatrie tot meer praktisch). Niemand kan alles in 1 keer oplossen (als je wind tegen hebt, wordt het nog lastiger gestructureerd bezig te blijven op een consequente manier. Vergeet niet dat je een paar maanden terug nog opgenomen was, je bent van best wel ver gekomen en hebt sindsdien wat mij betreft al zat inzet getoond).
[..]
Dit vind ik het lastigste stukje (hebben we privé al besproken, dus niet nodig dit te herhalen)
Wat een kutsportquote:edit:
[..]
Nou, dan heb ik het tenminste wel al langer volgehouden dan jij
Free running though Ik moet toch maar gaan zwemmen, dat vind ik wel leuk.
Oh ja. Dat wat ik een tijd lang dissociatie noemde bij mij, omdat mijn behandelaars het zo noemden, is waarschijnlijk geen dissociatie. De eerste keer dat het gebeurde bij de psycholoog die ik vorig jaar sprak, herkende hij het meteen als dissociatie. Toen heb ik er wat over opgezocht. Tegen een andere psycholoog, die het persoonlijkheidsonderzoek deed, vertelde ik later dat ik me niet helemaal herkende in de beschrijvingen op internet. Vooral omdat ik me altijd alles kan herinneren. Toen vroeg ze me te beschrijven wat ik op zulke momenten ervaar. Dat deed ik, waarop ze zei dat dat wel degelijk dissociatie is.quote:
Gelukkig. Er zijn natuurlijk ook verschillende niveaus in dissociëren per persoon. Al kun je nog functioneren, prettig is anders. Lijkt me.
Maar laatst zei mijn spv ineens dat ze eens had rondgevraagd wat het nu precies inhoudt, omdat ze twijfelde of het bij mij wel dat was (ook al is het me nog nooit overkomen bij een gesprek met haar ...). Ik had het genoemd als een van de borderlinekenmerken die ik heb en aangezien zij ervan overtuigd is dat ik autisme heb, moest het natuurlijk wel iets anders zijn. Ze kreeg van iedereen als antwoord dat geheugenverlies het belangrijkst is bij dissociatie. Dat heb ik niet, dus denkt ze dat het meer past bij een denk-/doeblokkade, wat vaak voorkomt bij autisme.
Nu kan ik me daar op zich best in vinden, maar ik ga helemaal niets meer aannemen van wat hulpverleners zeggen (naja, op zich deed ik dat ook al niet echt
) want ze zeggen allemaal iets anders, zijn er allemaal van overtuigd dat hun visie de juiste is en proberen je zo te brainwashen dat je alles gelooft wat ze zeggen.Dat betwijfel ik. Mensen willen hier niet over meedenken, ze willen me ervan overtuigen dat het allemaal onzin is. Daar zit ik niet op te wachten.quote:
[..]
Misschien dat zij je juist kan helpen met ontwarren wanneer ze wat meer informatie heeft?
Dat kun je wel denken maar dat is net zo onzeker als de andere mogelijkheid. Je post maakte me een beetje boos, maar ik snap het ook wel.quote:
@kuo: ik denk niet dat er iets Is dat jou iets probeert te vertellen. Het lijkt me dat je eerder iets dissociatie/psychose achtigs hebt op die momenten. Ik zou er zsm hulpverlening bijhalen en te kijken hoe je het kan voorkomen of hoe je er zsm uit kan komen als het gebeurt.
Daar heb ik niets aan en ga ik waarschijnlijk spijt van krijgen. Mijn spv kennende kan ik voorspellen dat ze zal zeggen 'dat is nou weer echt kenmerkend voor mensen met autisme'. En daar moet ik het dan mee doen. Of misschien dat het niet gezond is en ik het moet negeren of zo. Ze zal me niet serieus nemen.quote:
Kuolema, ik zou de problemen die je gisteren hebt beschreven toch proberen te bespreken als ik jou was. Want het klinkt best eng. Heb je er over nagedacht of je middelen/alcohol gebruik hier ook nog invloed op heeft.
Dit kan ook een goed iets zijn, dat echt een 'hoofd' probleem lijkt om bij pmt aan te werken. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Ik heb de afgelopen paar weken geen alcohol gedronken en ik gebruik geen drugs. Dus daar komt het niet vandaan. Het is eerder andersom; op die momenten dat die gedachten me overspoelen, heb ik veel behoefte aan drank.
Ik heb het wel besproken met magnetronkoffie. Hij weet meer, neemt me op zich serieus en probeert mee te denken, maar het werkt niet. Niemand zal het echt begrijpen.
En je bent 100% zeker dat zij het fout zien en jij goed?quote:
Dat betwijfel ik. Mensen willen hier niet over meedenken, ze willen me ervan overtuigen dat het allemaal onzin is. Daar zit ik niet op te wachten.
I'll take that as a compliment.quote:
Nee.quote:
[..]
En je bent 100% zeker dat zij het fout zien en jij goed?
Klopt.quote:
Heb je al een "kandidatenlijstje" gemaakt?quote:[..]
Zo groot is het op zich niet, als ik er niet bij hoef te vertellen waar het over gaat. Gewoon een lading trefwoorden/korte zinnen bij elkaar zetten en vragen of diegene er een verband in ziet.
Ik heb idd zelf al gezocht en je verteld wat ik vond.
Kan zijn dat je in die tijd andere prioriteiten had.quote:[..]
Nee, het ligt echt aan het feit dat ik het nooit helemaal geloofde en er daarom te weinig mee heb gedaan. Ik ben bijvoorbeeld veel dingen weer vergeten, omdat ik ze niet heb opgeschreven. Sommige dingen heb ik gelukkig wel opgeschreven.
Niet dat dat nu veel uitmaakt, gelukkig weet je sommige dingen wel nog.
Yeah! Gewoon doen!quote:[..]
Wat een kutsport
Ik moet toch maar gaan zwemmen, dat vind ik wel leuk.
Denk/doe blokkade? Heb even snel gezocht maar kon er weinig over vinden.quote:[..]
Oh ja. Dat wat ik een tijd lang dissociatie noemde bij mij, omdat mijn behandelaars het zo noemden, is waarschijnlijk geen dissociatie. De eerste keer dat het gebeurde bij de psycholoog die ik vorig jaar sprak, herkende hij het meteen als dissociatie. Toen heb ik er wat over opgezocht. Tegen een andere psycholoog, die het persoonlijkheidsonderzoek deed, vertelde ik later dat ik me niet helemaal herkende in de beschrijvingen op internet. Vooral omdat ik me altijd alles kan herinneren. Toen vroeg ze me te beschrijven wat ik op zulke momenten ervaar. Dat deed ik, waarop ze zei dat dat wel degelijk dissociatie is.
Maar laatst zei mijn spv ineens dat ze eens had rondgevraagd wat het nu precies inhoudt, omdat ze twijfelde of het bij mij wel dat was (ook al is het me nog nooit overkomen bij een gesprek met haar ...). Ik had het genoemd als een van de borderlinekenmerken die ik heb en aangezien zij ervan overtuigd is dat ik autisme heb, moest het natuurlijk wel iets anders zijn. Ze kreeg van iedereen als antwoord dat geheugenverlies het belangrijkst is bij dissociatie. Dat heb ik niet, dus denkt ze dat het meer past bij een denk-/doeblokkade, wat vaak voorkomt bij autisme.
Nu kan ik me daar op zich best in vinden, maar ik ga helemaal niets meer aannemen van wat hulpverleners zeggen (naja, op zich deed ik dat ook al niet echt
Vetgedrukte kan me zo boos maken. Dit is trouwens iets wat ik bij veel mensen terug zie, niet alleen bij hulpverleners. Dit soort mensen geeft mij het idee dat ze het voor zichzelf doen (voor hun ego, hun eigen carriëre) en dat jij slechts hun "projectje" bent, een middel om hun eigen doel te bereiken en soms is dit zo extreem en doorzichtig dat ikzelf voor hun nog minder waard ben dan het wc-papier dat ze na gebruik doorspoelen
.De meeste mensen zijn lang niet zo extreem, maar ik herken dit trekje bij veel mensen. Raar.
Heb je je SPV al eens gevraagd -waarom- zij het zo belangrijk vindt dat jij autisme hebt? Waarom legt ze de nadruk daar zo sterk op?
Ze moet toch kunnen weten dat dit contra-productief gaat werken? (heb dit geloof ik al eens eerder gezegd?) Er is meer in de wereld dan alleen maar labeltjes, ik denk dat heel veel mensen die net de diagnose hebben, hierdoor ontmoedigd zouden raken (het zou mij in een vroeger stadium zeker wel ontmoedigd hebben)
Niemand begrijpt het nu, maar je weet niet of iemand wel op een oplossing kan komen zolang niemand van dit raadsel weet. Sommige dingen weet je niet meteen en soms duurt het effe, maar zolang je niks doet (verder anderen niet laat meedenken, laat proberen hierover te brainstormen), heb je idd kans dat een oplossing nog wel een poos op zich kan laten wachten.quote:[..]
Dat betwijfel ik. Mensen willen hier niet over meedenken, ze willen me ervan overtuigen dat het allemaal onzin is. Daar zit ik niet op te wachten.
[..]
Dat kun je wel denken maar dat is net zo onzeker als de andere mogelijkheid. Je post maakte me een beetje boos, maar ik snap het ook wel.
[..]
Daar heb ik niets aan en ga ik waarschijnlijk spijt van krijgen. Mijn spv kennende kan ik voorspellen dat ze zal zeggen 'dat is nou weer echt kenmerkend voor mensen met autisme'. En daar moet ik het dan mee doen. Of misschien dat het niet gezond is en ik het moet negeren of zo. Ze zal me niet serieus nemen.
Ik heb de afgelopen paar weken geen alcohol gedronken en ik gebruik geen drugs. Dus daar komt het niet vandaan. Het is eerder andersom; op die momenten dat die gedachten me overspoelen, heb ik veel behoefte aan drank.
Ik heb het wel besproken met magnetronkoffie. Hij weet meer, neemt me op zich serieus en probeert mee te denken, maar het werkt niet. Niemand zal het echt begrijpen.
Ik wil je trouwens met bovenstaande geen kritiek geven op de manier waarop je dit probleem aanpakt. Ik denk dat je best wel een goeie kijk hebt op dingen, maar om de één of andere manier wil het bij jou en de mensen om je heen maar niet lekker lopen (zoals met je hulpverleners, zoals je hierboven beschrijft)
Ik voel me ook heel vaak schuldig dat ik hun tijd in beslag neem.quote:
Kuolema, ik weet niet eens hoe ik moet reageren op je posts. Ik snap eigenlijk niet goed waarom je naar die hulpverleners toe gaat als je er zo tegenover staat? Ik neem aan dat zij hun tijd ook wel anders zouden kunnen besteden?
Maar ik ben altijd in conflict. Ik weet dat de hulpverleners het goed bedoelen en willen helpen en dat ik die hulp ook nodig heb. Ik red het anders niet. Soms helpt het. Soms wil ik hulp en verbetering. Daarom ga ik er nog wel heen.
Ik heb al meerdere keren besloten dat ik er niet meer heen moest gaan, maar bedacht me dan toch weer.
Dat 'los staan' van jezelf en gevoelsdissociatie is bij mijn weten iets dat vaak voorkomt en ook op verschillende niveaus bij de persoon zelf. Dat het raar voelt, lijkt me heel logisch. Zeker het terugkomen.quote:
Dissociatie is zelfs als je op de automatische piloot naar huis rijd en dus niet bewust de weg hebt onthouden. Dus het kan op allerlei niveaus gebeuren, ook op 'gezonde' niveau's. Ik heb zelf ook dat ik alles nog weet, maar wel dat ik in een soort luchtledige leef, automatisch, en niet meer bij mn gevoel kan komen bijvoorbeeld. Alsof t stuk is binnenin. Op gegeven moment ging iemand tegen me praten en toen kwam ik langzaam terug in t echte nu, voelde raar.
Dissociëren maakt dingen best eng vind ik, het maakt me erg onzeker. En het maakt mij onpeilbaar voor anderen. Vooral omdat het nogal varieert bij mij. Altijd fijn, dat dingen die ooit ontwikkelt zijn als afweer en overlevingsmechanisme, nu in de weg staan.
ik vind het ook nog lastig om te herkennen soms. Zou er wel meer van willen leren begrijpen.quote:
[..]
Dat 'los staan' van jezelf en gevoelsdissociatie is bij mijn weten iets dat vaak voorkomt en ook op verschillende niveaus bij de persoon zelf. Dat het raar voelt, lijkt me heel logisch. Zeker het terugkomen.
Dissociëren maakt dingen best eng vind ik, het maakt me erg onzeker. En het maakt mij onpeilbaar voor anderen. Vooral omdat het nogal varieert bij mij. Altijd fijn, dat dingen die ooit ontwikkelt zijn als afweer en overlevingsmechanisme, nu in de weg staan.
Ingewikkeld. Hopelijk lukt het om een keer uit dat conflict te raken.quote:
[..]
Ik voel me ook heel vaak schuldig dat ik hun tijd in beslag neem.
Maar ik ben altijd in conflict. Ik weet dat de hulpverleners het goed bedoelen en willen helpen en dat ik die hulp ook nodig heb. Ik red het anders niet. Soms helpt het. Soms wil ik hulp en verbetering. Daarom ga ik er nog wel heen.
Ik heb al meerdere keren besloten dat ik er niet meer heen moest gaan, maar bedacht me dan toch weer.
Heb je geen hulp daarbij? Sorry als ik dat had kunnen weten.quote:
[..]
ik vind het ook nog lastig om te herkennen soms. Zou er wel meer van willen leren begrijpen.
Ik vind het ook één van de ingewikkeldste dingen om aan te werken omdat het door tegelijkertijd op andere manieren met traumaverwerking bezig te zijn ook weer steeds wordt ingezet. Bij mij varieert het van los van gevoel staan, tot spraakblokkade, geen lichamelijke prikkels registreren tot tijd kwijt, tot geheel in vroegere tijden nachten over straat zwerven etc. De kleinere dingen worden ook vaak niet herkend door begeleiders, die vervolgens denken dat we een goed gesprek gehad hebben... Op andere plekken wel weer fijn. Niemand die wat merkt.
SPOILERHey mensen,
Even een update
Vandaag ben ik met spoed naar de psychiatrische IC gegaan, omdat het eventjes wat minder gaat (momenteel heb ik wat last van depersonalisatieklachten en dissociatie, dus voel me wel oké, alleen mijn omgeving denkt er anders over). Al blijkt er wel vooruitgang te zijn. Mijn behandelaren zijn erg positief over dat ik begin te voelen, alleen ik vind het heel erg moeilijk. Het is ook wel lastig dat ik hier heel weinig privacy heb, maar goed. Het doel is me eerst weer wat beter te laten voelen en dan vanuit de kliniek stage te gaan lopen. Alleen dat kan nog wel eventjes duren.
Sorry voor de aso-post, morgen doe ik weer sociaal hier
Hey!quote:SPOILERHey mensen,
Even een update
Ja, ik miste je al
Je begint weer te voelen? Ik weet dat dat voor mij heel heftig was (kan me nauwelijks voorstellen wat jij nu aan het meemaken bent, ik vond mijn ervaring al heftig genoeg). Sterke man!
Natuurlijk niets gehoord van de huisarts, dus morgen maar ff bellen.
Verder een gelukje gehad bij de telefoonwinkel vandaag, dus dat trekt alles weer in het positieve.
Op naar volgende week, met nieuwe avonturen!!
Hoi lieve aso, moeilijk he daar, zo weinig privacy. Ik vond dat ook echt verschrikkelijk. Veel ontwikkelingen. Ik hoop dat het je goed zal doen. Hang in there.quote:SPOILERHey mensen,
Even een update
Vandaag ben ik met spoed naar de psychiatrische IC gegaan, omdat het eventjes wat minder gaat (momenteel heb ik wat last van depersonalisatieklachten en dissociatie, dus voel me wel oké, alleen mijn omgeving denkt er anders over). Al blijkt er wel vooruitgang te zijn. Mijn behandelaren zijn erg positief over dat ik begin te voelen, alleen ik vind het heel erg moeilijk. Het is ook wel lastig dat ik hier heel weinig privacy heb, maar goed. Het doel is me eerst weer wat beter te laten voelen en dan vanuit de kliniek stage te gaan lopen. Alleen dat kan nog wel eventjes duren.
Sorry voor de aso-post, morgen doe ik weer sociaal hier
Niet heel veel, ik ben met andere therapie bezig en bij de ggz zijn ze alleen maar bezig met bezuinigen heb ik t ideequote:
[..]
Heb je geen hulp daarbij? Sorry als ik dat had kunnen weten.
Ik vind het ook één van de ingewikkeldste dingen om aan te werken omdat het door tegelijkertijd op andere manieren met traumaverwerking bezig te zijn ook weer steeds wordt ingezet. Bij mij varieert het van los van gevoel staan, tot spraakblokkade, geen lichamelijke prikkels registreren tot tijd kwijt, tot geheel in vroegere tijden nachten over straat zwerven etc. De kleinere dingen worden ook vaak niet herkend door begeleiders, die vervolgens denken dat we een goed gesprek gehad hebben... Op andere plekken wel weer fijn. Niemand die wat merkt.
Ik moet het vooral zelf doen is de opdracht.Ik vroeg me al af hoe het ging. Weer gaan voelen moet heel heftig zijn, maar het is wel weer een stap vooruit. Sterkte daar en je mag zoveel ego posten als je wil hoorquote:SPOILERHey mensen,
Even een update
Vandaag ben ik met spoed naar de psychiatrische IC gegaan, omdat het eventjes wat minder gaat (momenteel heb ik wat last van depersonalisatieklachten en dissociatie, dus voel me wel oké, alleen mijn omgeving denkt er anders over). Al blijkt er wel vooruitgang te zijn. Mijn behandelaren zijn erg positief over dat ik begin te voelen, alleen ik vind het heel erg moeilijk. Het is ook wel lastig dat ik hier heel weinig privacy heb, maar goed. Het doel is me eerst weer wat beter te laten voelen en dan vanuit de kliniek stage te gaan lopen. Alleen dat kan nog wel eventjes duren.
Sorry voor de aso-post, morgen doe ik weer sociaal hier
Niet zo streng voor jezelf zijn. Het leven is eenmaal niet perfect, dat zal het ook nooit worden. Een ruime voldoende is hartstikke goed. Hupsa, liever zijn voor jezelfquote:Op donderdag 8 oktober 2015 23:00 schreef Gray het volgende:
Nou, dat stressding dat op de agenda stond ging goed. Niet perfect, maar goed genoeg. Een ruime voldoende, dus dat is mooi.
Natuurlijk niets gehoord van de huisarts, dus morgen maar ff bellen.
Verder een gelukje gehad bij de telefoonwinkel vandaag, dus dat trekt alles weer in het positieve.
Op naar volgende week, met nieuwe avonturen!!
Succes met de nieuwe avonturen
Mijn hoofd is nogal vol en mijn leven is nogal heftig. Ja... zo nu en dan kanlt het gevoel behoorlijk hard binnen. En het klinkt nogal stom, maar het concept verdriet is toegevoegd aan de emoties die ik kan voelen. Om de een of andere reden vind ik die nogal moeilijk te verkroppen. Gelukkig word ik nu goed geholpenquote:
[..]
Hey!
Ja, ik miste je al
Je begint weer te voelen? Ik weet dat dat voor mij heel heftig was (kan me nauwelijks voorstellen wat jij nu aan het meemaken bent, ik vond mijn ervaring al heftig genoeg). Sterke man!
quote:
[..]
Hoi lieve aso, moeilijk he daar, zo weinig privacy. Ik vond dat ook echt verschrikkelijk. Veel ontwikkelingen. Ik hoop dat het je goed zal doen. Hang in there.
Dank jullie welquote:
[..]
Ik vroeg me al af hoe het ging. Weer gaan voelen moet heel heftig zijn, maar het is wel weer een stap vooruit. Sterkte daar en je mag zoveel ego posten als je wil hoor
Ik doe mijn best en we zullen wel zien waar het schip strandt.SPOILERmijn moeder weet van de opname en ze is laaiend. Ze is zo ontzettend tekeer gegaan. Die heeft het gepresteerd om het bij mij te verpesten. De behandelaren en verpleging waren erg verontwaardigd
quote:
[..]
Mijn hoofd is nogal vol en mijn leven is nogal heftig. Ja... zo nu en dan kanlt het gevoel behoorlijk hard binnen. En het klinkt nogal stom, maar het concept verdriet is toegevoegd aan de emoties die ik kan voelen. Om de een of andere reden vind ik die nogal moeilijk te verkroppen. Gelukkig word ik nu goed geholpen
[..]
[..]
Dank jullie welSPOILERmijn moeder weet van de opname en ze is laaiend. Ze is zo ontzettend tekeer gegaan. Die heeft het gepresteerd om het bij mij te verpesten. De behandelaren en verpleging waren erg verontwaardigd
SPOILERTegen wie ging ze tekeer dan? Ik hoop dat je nu zelf ook gaat inzien dat ze ongezond bezig is tegen jou en dat t niet aan jou ligt. Laat je vooral helpen
Beterquote:
[..]
Mijn hoofd is nogal vol en mijn leven is nogal heftig. Ja... zo nu en dan kanlt het gevoel behoorlijk hard binnen. En het klinkt nogal stom, maar het concept verdriet is toegevoegd aan de emoties die ik kan voelen. Om de een of andere reden vind ik die nogal moeilijk te verkroppen. Gelukkig word ik nu goed geholpen
Maar inderdaad heel heftig (zeker de eerste tijd). Zodra de stortvloed geweest is, zou het als het goed is beheersbaarder worden en dat kan nog verder worden verbeterd door oefenen en ervaring op te doen (dat kan jij wel . Wellicht niet nu meteen maar die capaciteit heb je zeker.Tegen mij. Omdat ik faal, me aanstel, niks waard ben, een slappeling ben, een mislukkeling ben, etc. Ze heeft meer dan een geschreeuwd. Later heeft ze haar excuses gemaakt voor het schreeuwen en alles op een minder volume weer herhaald.quote:
[..]SPOILERTegen wie ging ze tekeer dan? Ik hoop dat je nu zelf ook gaat inzien dat ze ongezond bezig is tegen jou en dat t niet aan jou ligt. Laat je vooral helpen
Momenteel wil ik even niks met haar te maken hebben.
Dat zeggen ze hier inderdaad ook. Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. In elk geval blijf ik voorlopig wel achter gesloten deuren. Nooit had ik verwacht zo slecht tegen emoties te kunnen. Ik dacht sterker te zijn. Anyway... er wordt voor me gezorgd.quote:
[..]
Beter
Nooit geschoten is altijd mis. Ik hoop dat het je wat gaat helpenquote:
Naast vitamine D slik ik sinds gister ook vitamine B12. Dat schijnt ook goed te zijn tegen depressie en het was in de aanbieding bij de Kruidvat dus ik ga gewoon een poging wagen
Vitaminegebreken kan een heleboel doen met iemand zijn stemming. Heb je al eens gedacht aan een bloedonderzoek? Gewoon om te checken of er niet iets medisch is waardoor je je oa slechter voelt? Sorry als het een domme vraag is
----------------------------------
Gisteravond is mijn verpleegplan met me besproken. Dat was best shockerend... simpelweg om uit de mond van anderen te horen wat ze vinden spelen en wat de doelstellingen zijn. Het kwam erop neer dat ze denken dat (en het klopt ook wel eerlijk gezegd) de suïcidaliteit voortkomt uit een extreem laag zelfbeeld en te hoge eigen eisen. De doelen zijn ervoor te zorgen dat ik heel blijf, rustiger wordt, niet nog een TS doe en geen doodwens meer heb. Het zijn bizarre doelen. Elk uur wordt er met me besproken hoe ik het volgende uur door kom en hoe het met me gaat (omdat ik dat zelf heel slecht door heb). Ik snap gewoon niet zo goed wat er met me gebeurt. Ergens is het nog raarder dat mensen die mensen in crisis gewend zijn, geshockeerd zijn over hoe het met me gaat en hoe ik denk... maar ja... we should see
[ Bericht 11% gewijzigd door ChildoftheStars op 10-10-2015 11:16:29 ]
Ik slik dat nu ook! Voel me zeker energieker, en ik durf te zeggen wat opgepepter.quote:
Naast vitamine D slik ik sinds gister ook vitamine B12. Dat schijnt ook goed te zijn tegen depressie en het was in de aanbieding bij de Kruidvat dus ik ga gewoon een poging wagen
De komende weken ga ik proberen mijn uren te spreiden over meer dagen, zodat ik niet van die dagen van 8.5 uur bellen heb, want die hakken er vrij hard in en als ik om 6 uur klaar ben is mijn dag praktisch over.
Een hele intensieve behandeling en ze nemen jou serieus.quote:
----------------------------------
Gisteravond is mijn verpleegplan met me besproken. Dat was best shockerend... simpelweg om uit de mond van anderen te horen wat ze vinden spelen en wat de doelstellingen zijn. Het kwam erop neer dat ze denken dat (en het klopt ook wel eerlijk gezegd) de suïcidaliteit voortkomt uit een extreem laag zelfbeeld en te hoge eigen eisen. De doelen zijn ervoor te zorgen dat ik heel blijf, rustiger wordt, niet nog een TS doe en geen doodwens meer heb. Het zijn bizarre doelen. Elk uur wordt er met me besproken hoe ik het volgende uur door kom en hoe het met me gaat (omdat ik dat zelf heel slecht door heb). Ik snap gewoon niet zo goed wat er met me gebeurt. Ergens is het nog raarder dat mensen die mensen in crisis gewend zijn, geshockeerd zijn over hoe het met me gaat en hoe ik denk... maar ja... we should see
Hopelijk gaat dit vruchten afwerpen
Probeer ook vooral te vertellen hoe je familie met je omgaat, want dat is belachelijk vind ik. zo tekeer gaan terwijl jij t zo zwaar hebt...quote:
[..]
Tegen mij. Omdat ik faal, me aanstel, niks waard ben, een slappeling ben, een mislukkeling ben, etc. Ze heeft meer dan een geschreeuwd. Later heeft ze haar excuses gemaakt voor het schreeuwen en alles op een minder volume weer herhaald.
Momenteel wil ik even niks met haar te maken hebben.
[..]
Dat zeggen ze hier inderdaad ook. Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen. In elk geval blijf ik voorlopig wel achter gesloten deuren. Nooit had ik verwacht zo slecht tegen emoties te kunnen. Ik dacht sterker te zijn. Anyway... er wordt voor me gezorgd.
[..]
Nooit geschoten is altijd mis. Ik hoop dat het je wat gaat helpen
Vitaminegebreken kan een heleboel doen met iemand zijn stemming. Heb je al eens gedacht aan een bloedonderzoek? Gewoon om te checken of er niet iets medisch is waardoor je je oa slechter voelt? Sorry als het een domme vraag is
----------------------------------
Gisteravond is mijn verpleegplan met me besproken. Dat was best shockerend... simpelweg om uit de mond van anderen te horen wat ze vinden spelen en wat de doelstellingen zijn. Het kwam erop neer dat ze denken dat (en het klopt ook wel eerlijk gezegd) de suïcidaliteit voortkomt uit een extreem laag zelfbeeld en te hoge eigen eisen. De doelen zijn ervoor te zorgen dat ik heel blijf, rustiger wordt, niet nog een TS doe en geen doodwens meer heb. Het zijn bizarre doelen. Elk uur wordt er met me besproken hoe ik het volgende uur door kom en hoe het met me gaat (omdat ik dat zelf heel slecht door heb). Ik snap gewoon niet zo goed wat er met me gebeurt. Ergens is het nog raarder dat mensen die mensen in crisis gewend zijn, geshockeerd zijn over hoe het met me gaat en hoe ik denk... maar ja... we should see
Fijn dat ze voor je zorgen, ik hoop echt dat je hier nu goede stappen gaat maken. Mijn ervaring is dat je door dat dal moet, maar dat er dan ook een hoop gebeurt wat je later zal helpen. je zal niet gelijk van alles af zijn maar het wordt echt beter.
Dat klinkt als heel goede en gezonde keuzes. Let een beetje op jezelf daarinquote:
Werken bij het callcenter wordt makkelijker, al ben ik aan het einde van de week echt mentaal moe. Ik heb dan weinig zin om met mensen te praten oid, en dat vind ik wel wat vervelend. Ik ben dan liever gewoon alleen. Maarja, ik ga zelf voor, en probeer hier en daar ook sociaal contact er in te verwerken. Gaat me tot nu toe vrij lekker af. Vandaag in ieder geval helemaal NIKS doen. Heerlijk!
De komende weken ga ik proberen mijn uren te spreiden over meer dagen, zodat ik niet van die dagen van 8.5 uur bellen heb, want die hakken er vrij hard in en als ik om 6 uur klaar ben is mijn dag praktisch over.
8.5 uur werken is ook heel erg lang. Volgens mij ben je heel erg goed bezig en daar mag je trots op zijn.En de vermoeidheid wordt waarschijnlijk met de tijd ook minder. Wennen aan de situatie. Succes en sterkte
Zeker! Dank je welquote:
[..]
Een hele intensieve behandeling en ze nemen jou serieus.
Hopelijk gaat dit vruchten afwerpen
Soms vraag ik me af of ze me niet te serieus nemen, maar het is zeker goed dat ik hier zit.
Ze zijn er van op de hoogte en er staat ook een extra waarschuwing over op mijn dossier, zodat iedereen weet hoe dit zit.quote:
[..]
Probeer ook vooral te vertellen hoe je familie met je omgaat, want dat is belachelijk vind ik. zo tekeer gaan terwijl jij t zo zwaar hebt...
Fijn dat ze voor je zorgen, ik hoop echt dat je hier nu goede stappen gaat maken. Mijn ervaring is dat je door dat dal moet, maar dat er dan ook een hoop gebeurt wat je later zal helpen. je zal niet gelijk van alles af zijn maar het wordt echt beter.
Tja... mijn moeder wil me eenmaal succesvol hebben, alleen ik probeer nu toch eerst op andere vlakken succesvol te worden
Op dit moment doe ik gewoon heel erg mijn best en ik zie wel waar het schip strandt. Het is vreemd, normaal gesproken ben ik heel erg onafhankelijk. Alleen het is even zo veilig om een heel klein kamertje te hebben, mensen die continu vragen hoe het is. Ik merk een beetje adem te krijgen en ik merk hoe ontzettend slecht het eigenlijk ging. Hoe snel ik overprikkelt raak en hoe angstig ik eigenlijk ben. Ik ben veel te lang doorgeknokt.
Wat ontzettend leuk! Logisch dat je stuitert en zenuwen hebt. Datis heel erg normaal. Kun je voor jezelf wat signalen verzinnen en oplossingen voor wanneer het te druk wordt?quote:
We gaan morgen naar Parijs, en ik stuiter nu al rondjes. Vind dat heel leuk maar ben ook bang dat het veel en druk wordt. Prikkels en grenzen enzooo....
Ik hoop dat je er 100% van kan genieten. Toffe mensen zoals jij verdienen gave dingen
Fijn dat t ff goed is zo. En thanks voor de lieve woordenquote:
[..]
Dat klinkt als heel goede en gezonde keuzes. Let een beetje op jezelf daarin
En de vermoeidheid wordt waarschijnlijk met de tijd ook minder. Wennen aan de situatie. Succes en sterkte
[..]
Zeker! Dank je wel
Soms vraag ik me af of ze me niet te serieus nemen, maar het is zeker goed dat ik hier zit.
[..]
Ze zijn er van op de hoogte en er staat ook een extra waarschuwing over op mijn dossier, zodat iedereen weet hoe dit zit.
Tja... mijn moeder wil me eenmaal succesvol hebben, alleen ik probeer nu toch eerst op andere vlakken succesvol te worden
Op dit moment doe ik gewoon heel erg mijn best en ik zie wel waar het schip strandt. Het is vreemd, normaal gesproken ben ik heel erg onafhankelijk. Alleen het is even zo veilig om een heel klein kamertje te hebben, mensen die continu vragen hoe het is. Ik merk een beetje adem te krijgen en ik merk hoe ontzettend slecht het eigenlijk ging. Hoe snel ik overprikkelt raak en hoe angstig ik eigenlijk ben. Ik ben veel te lang doorgeknokt.
[..]
Wat ontzettend leuk! Logisch dat je stuitert en zenuwen hebt. Datis heel erg normaal. Kun je voor jezelf wat signalen verzinnen en oplossingen voor wanneer het te druk wordt?
Ik hoop dat je er 100% van kan genieten. Toffe mensen zoals jij verdienen gave dingen
Hoe durf je zeg....quote:
Eigenlijk zou ik blij moeten zijn (vakantie, tandarts overleefd), maar dat lukt nog niet zo
Zonder gekheid, wees niet zo streng voor jezelf. Je voelt je zoals je voelt en dat is eenmaal zo. Je bent heus niet expres niet blij. Zo leuk is het niet om je niet gelukkig te voelen. Met jezelf ervoor straffen maak je het enkel maar erger. Beetje liefheid voor jezelf hoor
Thanks, dat is lief gezegdquote:
[..]
Hoe durf je zeg....
Zonder gekheid, wees niet zo streng voor jezelf. Je voelt je zoals je voelt en dat is eenmaal zo. Je bent heus niet expres niet blij. Zo leuk is het niet om je niet gelukkig te voelen. Met jezelf ervoor straffen maak je het enkel maar erger. Beetje liefheid voor jezelf hoor
Goed bezig!quote:
Werken bij het callcenter wordt makkelijker, al ben ik aan het einde van de week echt mentaal moe. Ik heb dan weinig zin om met mensen te praten oid, en dat vind ik wel wat vervelend. Ik ben dan liever gewoon alleen. Maarja, ik ga zelf voor, en probeer hier en daar ook sociaal contact er in te verwerken. Gaat me tot nu toe vrij lekker af. Vandaag in ieder geval helemaal NIKS doen. Heerlijk!
De komende weken ga ik proberen mijn uren te spreiden over meer dagen, zodat ik niet van die dagen van 8.5 uur bellen heb, want die hakken er vrij hard in en als ik om 6 uur klaar ben is mijn dag praktisch over.
Have fun in Parijs. Ik hoop dat je ervan gaat genieten.quote:
We gaan morgen naar Parijs, en ik stuiter nu al rondjes. Vind dat heel leuk maar ben ook bang dat het veel en druk wordt. Prikkels en grenzen enzooo....
Heftig verhaal. Ik ken je voorgeschiedenis niet, topic-noob hiero. Maar heftig, ook wat ik in je andere posts lees, toch proef ik daar nog wat positiefs in. Tof dat je het wel durft en wil delen.quote:SPOILERHey mensen,
Even een update
Vandaag ben ik met spoed naar de psychiatrische IC gegaan, omdat het eventjes wat minder gaat (momenteel heb ik wat last van depersonalisatieklachten en dissociatie, dus voel me wel oké, alleen mijn omgeving denkt er anders over). Al blijkt er wel vooruitgang te zijn. Mijn behandelaren zijn erg positief over dat ik begin te voelen, alleen ik vind het heel erg moeilijk. Het is ook wel lastig dat ik hier heel weinig privacy heb, maar goed. Het doel is me eerst weer wat beter te laten voelen en dan vanuit de kliniek stage te gaan lopen. Alleen dat kan nog wel eventjes duren.
Sorry voor de aso-post, morgen doe ik weer sociaal hier
---
Ik heb zelf een enorm dubbel gevoel. Aan de ene kant heb ik door de verandering in medicatie het idee dat het echt beter met me gaat, waar ik aan vast kan houden. Aan de andere kant ben ik nog steeds mezelf de schuld aan het geven van de relatiebreuk/liefdesverdiet, waar ik weer somber van wordt. Steeds aan het denken over bepaalde dingen die ik gezegd of gedaan heb, als ik dat niet zou hebben gedaan dan.... Of dat ik gewoon eerder de problemen had moeten opmerken, de signalen waren er wel.
Maar wat me wel opvalt: ik weet dat dit verdriet tijdelijk is, ik weet dat achter de wolken de zon schijnt. In mijn donkerste dagen (afgelopen voorjaar een behoorlijke crash gehad) was ik er meer van overtuigd dat we een nucleaire winter hadden en die wolken nooit meer weg zouden gaan, of niet eerder dan dat de zon inmiddels uitgedoofd was. Maar nu ik dat gevoel van hoop heb, voel ik me eigenlijk een beetje te nuchter. Ik ben een paar dagen intens verdrietig geweest met huilbuien en de hele mikmak. Maar nu voel ik een leegte, alsof ik niet verdrietig genoeg ben. Is het raar om te zeggen dat na alle depressieve klachten mijn emoties opnieuw gekalibreerd moeten worden omdat de nullijn me niet duidelijk is?
Overigens in het einde-relatiegesprek met dus nu ex zei ze wel dat ik zou moeten overwegen opnieuw in therapie te gaan. Omdat er nog te veel issues zijn die ik niet heb verwerkt. Maar ik zou zelf op dit moment helemaal geen hulpvraag kunnen formuleren die ik mijn huisarts voor zou kunnen leggen. Afgelopen jaar ACT gedaan en heb het idee dat ik daar nu gewoon zelf mee verder kan en dat een behandelaar op dit moment niets gaat toevoegen. Lastige is dat ik wel vaker van dit soort golfbewegingen heb gemaakt in het verleden. (Daar is ex ook bang voor) Zelf ben ik ervan overtuigd dat die medicatiewijziging van twee weken terug dé sleutel is om zelfstandig verder te kunnen. Ik vind het maar lastig.
Het voelt alsof ik nu de rommel veroorzaakt door de depressie en alles wat eromheen hing aan het opruimen ben. Maar de enorme verandering in gevoel na die medicatieshit vind ik bizar en een beetje beangstigend, het klinkt wel een beetje te mooi om waar te zijn.
[ Bericht 2% gewijzigd door Fixers op 10-10-2015 18:51:50 (toevoeging...) ]
Thanksquote:
Even bij gelezen, dit is een hardlopend topic (en de posts behoren niet tot de kortste)
[..]
Have fun in Parijs. Ik hoop dat je ervan gaat genieten.
[..]
Heftig verhaal. Ik ken je voorgeschiedenis niet, topic-noob hiero. Maar heftig, ook wat ik in je andere posts lees, toch proef ik daar nog wat positiefs in. Tof dat je het wel durft en wil delen.
---
Ik heb zelf een enorm dubbel gevoel. Aan de ene kant heb ik door de verandering in medicatie het idee dat het echt beter met me gaat, waar ik aan vast kan houden. Aan de andere kant ben ik nog steeds mezelf de schuld aan het geven van de relatiebreuk/liefdesverdiet, waar ik weer somber van wordt. Steeds aan het denken over bepaalde dingen die ik gezegd of gedaan heb, als ik dat niet zou hebben gedaan dan.... Of dat ik gewoon eerder de problemen had moeten opmerken, de signalen waren er wel.
Maar wat me wel opvalt: ik weet dat dit verdriet tijdelijk is, ik weet dat achter de wolken de zon schijnt. In mijn donkerste dagen (afgelopen voorjaar een behoorlijke crash gehad) was ik er meer van overtuigd dat we een nucleaire winter hadden en die wolken nooit meer weg zouden gaan, of niet eerder dan dat de zon inmiddels uitgedoofd was. Maar nu ik dat gevoel van hoop heb, voel ik me eigenlijk een beetje te nuchter. Ik ben een paar dagen intens verdrietig geweest met huilbuien en de hele mikmak. Maar nu voel ik een leegte, alsof ik niet verdrietig genoeg ben. Is het raar om te zeggen dat na alle depressieve klachten mijn emoties opnieuw gekalibreerd moeten worden omdat de nullijn me niet duidelijk is?
Overigens in het einde-relatiegesprek met dus nu ex zei ze wel dat ik zou moeten overwegen opnieuw in therapie te gaan. Omdat er nog te veel issues zijn die ik niet heb verwerkt. Maar ik zou zelf op dit moment helemaal geen hulpvraag kunnen formuleren die ik mijn huisarts voor zou kunnen leggen. Afgelopen jaar ACT gedaan en heb het idee dat ik daar nu gewoon zelf mee verder kan en dat een behandelaar op dit moment niets gaat toevoegen. Lastige is dat ik wel vaker van dit soort golfbewegingen heb gemaakt in het verleden. (Daar is ex ook bang voor) Zelf ben ik ervan overtuigd dat die medicatiewijziging van twee weken terug dé sleutel is om zelfstandig verder te kunnen. Ik vind het maar lastig.
Het voelt alsof ik nu de rommel veroorzaakt door de depressie en alles wat eromheen hing aan het opruimen ben. Maar de enorme verandering in gevoel na die medicatieshit vind ik bizar en een beetje beangstigend, het klinkt wel een beetje te mooi om waar te zijn.
Medicatiewijziging zou ik nog even afwachten, 2 weken is nog niet zo lang en misschien gaat t nog wel veranderen. ik hoop dan dat t beter blijft natuurlijk
Ik ben een paar jaar geleden al helemaal lek gepriktquote:
[..]
Tegen mij. Omdat ik faal, me aanstel, niks waard ben, een slappeling ben, een mislukkeling ben, etc. Ze heeft meer dan een geschreeuwd. Later heeft ze haar excuses gemaakt voor het schreeuwen en alles op een minder volume weer herhaald.
Momenteel wil ik even niks met haar te maken hebben.
Nooit geschoten is altijd mis. Ik hoop dat het je wat gaat helpen
Vitaminegebreken kan een heleboel doen met iemand zijn stemming. Heb je al eens gedacht aan een bloedonderzoek? Gewoon om te checken of er niet iets medisch is waardoor je je oa slechter voelt? Sorry als het een domme vraag is
Daar kwam wel uit dat mn hersenen 1 van de stresshormonen teveel aanmaakt, maar verder eigenlijk niks. B12 heb ik nog nooit laten prikken maar het schijnt dat een groot deel van de Nederlanders een chronisch tekort heeft dus veel kwaad kan het niet Het overschot wordt gewoon afgebroken door het lichaam.Na hoeveel tijd merkte je verschil? Een week? Een maand?quote:
[..]
Ik slik dat nu ook! Voel me zeker energieker, en ik durf te zeggen wat opgepepter.
Ik merkte wel dat ik een stuk somberder was toen ik de vitamine D even niet slikte. Kan natuurlijk ook het placebo-effect zijn, maar goed die pillen breken de bank ook niet dus ik ben zelfs blij met een placebo-effect
Ik denk dat ik callcenterwerk echt niet meer kan. Ik zou eind deze week/ begin volgende week (dus het word het laatstequote:
Werken bij het callcenter wordt makkelijker, al ben ik aan het einde van de week echt mentaal moe. Ik heb dan weinig zin om met mensen te praten oid, en dat vind ik wel wat vervelend. Ik ben dan liever gewoon alleen. Maarja, ik ga zelf voor, en probeer hier en daar ook sociaal contact er in te verwerken. Gaat me tot nu toe vrij lekker af. Vandaag in ieder geval helemaal NIKS doen. Heerlijk!
De komende weken ga ik proberen mijn uren te spreiden over meer dagen, zodat ik niet van die dagen van 8.5 uur bellen heb, want die hakken er vrij hard in en als ik om 6 uur klaar ben is mijn dag praktisch over.
) gebeld worden over een baan van 40 uur bij een klantenservice (gecombineerd met werving). Maar ik krijg een halve paniekaanval als ik denk dat ik word aangenomen. Dat is lastig want ik zou juist superblij moeten zijn dat ik überhaubt een baan vind, maar ik trek het gewoon niet. Misschien is het wel anders dan bij de zorgverzekeraar (minder schreeuwende, boze, verdrietige, met zelfmoord-dreigende mensen hoop ik ) maar ik denk dat ik eerder ga huilen van angst dan van blijdschap als ik word aangenomen Bij wat voor soort callcenter werk jij eigenlijk? Inbound ook?
Ik kom jou even een dikke knuffel gevenquote:
[..]
Hoe durf je zeg....
Zonder gekheid, wees niet zo streng voor jezelf. Je voelt je zoals je voelt en dat is eenmaal zo. Je bent heus niet expres niet blij. Zo leuk is het niet om je niet gelukkig te voelen. Met jezelf ervoor straffen maak je het enkel maar erger. Beetje liefheid voor jezelf hoor
Lief!quote:
[..]
Niet zo streng voor jezelf zijn. Het leven is eenmaal niet perfect, dat zal het ook nooit worden. Een ruime voldoende is hartstikke goed. Hupsa, liever zijn voor jezelf
Succes met de nieuwe avonturen
Om eerlijk te zijn valt me cijfer nog alles mee; had met minder ook genoegen genomen. Dat perfectionische zit nog aardig diep in me, maar wordt afgewisseld met willekeurige vlagen van onverschilligheid. Vreemde geesten doen vreemde dingen.
Ik zat vanochtend te denken en wou toch nog even hierop terugkomen, omdat het niet helemaal klopt.quote:
Vetgedrukte kan me zo boos maken. Dit is trouwens iets wat ik bij veel mensen terug zie, niet alleen bij hulpverleners. Dit soort mensen geeft mij het idee dat ze het voor zichzelf doen (voor hun ego, hun eigen carriëre) en dat jij slechts hun "projectje" bent, een middel om hun eigen doel te bereiken en soms is dit zo extreem en doorzichtig dat ikzelf voor hun nog minder waard ben dan het wc-papier dat ze na gebruik doorspoelen
De meeste mensen zijn lang niet zo extreem, maar ik herken dit trekje bij veel mensen. Raar.
Ik zie dit idd bij veel mensen terug, maar gaf daarmee als beste een verkeerd antwoord bij een goede vraag.
Bij hulpverleners merk ik namelijk ook dat verreweg de meesten wel degelijk "een hulpverlenershart" hebben, maar ze als het ware toch mentaal sommige cliënten "voorrang" geven boven die die "het minder hard nodig hebben".
Laatste staat expres tussen haakjes, daar naar mijn idee deze beslissing eerder gebaseerd is op iets als een soort "mentale luiheid" dan op slechte intenties.
Wellicht dat meer hier zich wel herkennen in de gedachte van "mijn hulpverlener neemt mij niet serieus". Zelf merk ik ook dat ik mijn hulpverleners als het ware moet bijsturen.
Volgende stukje vind ik heel moeilijk om uit te leggen, ik kan het misschien op wel 10 verschillende manieren zeggen maar allemaal raken ze de essentie niet goed (en worden die 10 dingen elk op weer 10 (verkeerde) manieren opgevat), maar ik ga het toch proberen.
Maar één van die dingen die ik doe is zorgen dat ze ,zodra ze met mij bezig zijn, "erbij blijven", wakker blijven, tegengas geven zodra ze iets doen wat me niet bevalt (gewoonlijk is dit als ze iets heel anders opvatten dan ik het bedoeld heb) want ik merk dat als ik dit niet doe, velen van hun als het ware "de concentratie verliezen" oid, ze zijn dan minder met je bezig, gaan jou dan meer zien als "de makkelijke cliënt waar ik even een bakje koffie kan drinken en me weer opladen na ik bij die andere lastigere cliënt geweest ben, ik rooster hierna weer lekker een tweede moeilijkere in want kan me bij deze (makkelijke toch weer) lekker opladen" en om de één of andere reden blijft dit dan hangen.
Je moet, ook bij je hulpverlener(s), ze niet laten inkakken, laten merken dat je serieus genomen wilt worden en echt over je gaan nadenken (en ook nadenken over wat je tegen ze hebt gezegd).
Ik ben er in de loop van de jaren steeds bedrevener in geworden dit voor elkaar te krijgen, wat dat betreft was het ook nuttig voor mijn social skills
Ik weet dat de meeste hulpverleners wel degelijk graag hulp verlenen, omdat verreweg de meeste hulpverleners hier inderdaad vatbaar voor zijn. Wat ik doe, werkt (ze aanspreken op hun hulpverlenerszijn).
Dit is wat ik met mijn eerdere post beter had kunnen zeggen (Ik vind nog steeds dat het in essentie klopt, maar gaf op de manier waarop ik het eerder heb neergezet, een andere gedachtenstroom aan en deze alternatieve gedachtenstroom is gewoon veel nuttiger denk ik. Ik denk (hoop) ook dat deze "rectificatie" de boel wat meer rechtgezet heeft
He fuck in mn vorige quote helemaal vergeten op dit stuk te reagerenquote:
[..]
Tegen mij. Omdat ik faal, me aanstel, niks waard ben, een slappeling ben, een mislukkeling ben, etc. Ze heeft meer dan een geschreeuwd. Later heeft ze haar excuses gemaakt voor het schreeuwen en alles op een minder volume weer herhaald.
Momenteel wil ik even niks met haar te maken hebben.
Wat maakt dat je niet volledig het contact met je familie verbreekt? Ik heb niet het idee dat ze een positieve aanvulling/invloed in je leven zijn en dat ze je herstel alleen maar tegenwerken.
Wat zegt de verpleging/behandelaren daarover?
Ik moest meteen denken aan mn laatste psycholoog die tijdens een gesprek weg zat te duttenquote:
Maar één van die dingen die ik doe is zorgen dat ze ,zodra ze met mij bezig zijn, "erbij blijven", wakker blijven, tegengas geven zodra ze iets doen wat me niet bevalt (gewoonlijk is dit als ze iets heel anders opvatten dan ik het bedoeld heb) want ik merk dat als ik dit niet doe, velen van hun als het ware "de concentratie verliezen" oid, ze zijn dan minder met je bezig, gaan jou dan meer zien als "de makkelijke cliënt waar ik even een bakje koffie kan drinken en me weer opladen na ik bij die andere lastigere cliënt geweest ben, ik rooster hierna weer lekker een tweede moeilijkere in want kan me bij deze (makkelijke toch weer) lekker opladen" en om de één of andere reden blijft dit dan hangen.
Zn ogen rolden steeds weg... Had ik maar echte problemen, dan bleef hij wel wakker
Naja ik voelde me dus iig niet superserieus genomen ofzo.Das wel heel erg letterlijkquote:Op zondag 11 oktober 2015 10:11 schreef Elvi het volgende:
[..]
Ik moest meteen denken aan mn laatste psycholoog die tijdens een gesprek weg zat te dutten
Had ik maar echte problemen, dan bleef hij wel wakker
Op dit moment begrijp ik niet waarom ze zo alles op alles zetten om me heel te houden. Mijn argumenten worden aangehoord, maar niemand lijkt ze echt te begrijpen
en gezien ik hier gedwongen zit, kan ik ook niet naar huis toe. Sterker nog, ik volg mijn gewone behandeling nog. Dat is letterlijk de parkeerplaats oversteken en dat mag ik niet eens alleen doen. Ik word gebracht en vervolgens bellen mijn behandelaren dat ze me weer kunnen halen. Hoe gênant wil je het leven hebben Sorry
. Op dit moment is alles eventjes heel erg stom Morgen is alles vast weer beter. Nu niet aanstellen en doorgaan
Zou ik ook stom vinden hoor. Niet eens alleen de parkeerplaats over mogen steken. Onder alle denkbare omstandigheden. Knuffel!quote:
Even een uithuilmomentje hier hoor...
Op dit moment begrijp ik niet waarom ze zo alles op alles zetten om me heel te houden. Mijn argumenten worden aangehoord, maar niemand lijkt ze echt te begrijpen
Sorry
Morgen is alles vast weer beter. Nu niet aanstellen en doorgaan
Ze proberen je te beschermen, wat best een mooi iets is toch? Sure, de bescherming is tegen jezelf, maar soms hebben mensen dat nodig. Probeer het te waarderen en hou vol, het zal maar even duren.quote:
Even een uithuilmomentje hier hoor...
Op dit moment begrijp ik niet waarom ze zo alles op alles zetten om me heel te houden. Mijn argumenten worden aangehoord, maar niemand lijkt ze echt te begrijpen
Sorry
Morgen is alles vast weer beter. Nu niet aanstellen en doorgaan
Dat lijkt me ook lastig om zo in je vrijheid beperkt te worden.quote:
Even een uithuilmomentje hier hoor...
Op dit moment begrijp ik niet waarom ze zo alles op alles zetten om me heel te houden. Mijn argumenten worden aangehoord, maar niemand lijkt ze echt te begrijpen
Sorry
Morgen is alles vast weer beter. Nu niet aanstellen en doorgaan
Ik weet ook verder niet hoe het tijdens zo'n opname werkt... er zal wel een protocol gevolgd worden en dat het voor je eigen bestwil is snap ik
Maar ik kan ook begrijpen dat je het er moeilijk mee hebt.Ja ik weet dat jij het niet zo letterlijk bedoelde, maar ik moest gewoon even aan die situatie denkenquote:
[..]
Das wel heel erg letterlijk
Ja snap ikquote:
[..]
Ja ik weet dat jij het niet zo letterlijk bedoelde, maar ik moest gewoon even aan die situatie denken
Naja, ik vind het echt vervelend dat het zo werkt, want juist die die het het hardste nodig hebben, zijn vaak diegenen die het minste om hulp vragen. Zo iemand is bij zo'n type hulpverlener gewoon niet op het juiste adres. Of je moet die hulpverlener wakker (laten) schudden.
Onderweg er naar toe was ik nog relatief gespannen, maar dat verdween op den duur vanzelf. De rest van de avond nergens last van gehad, en het erg naar mijn zin gehad Wel van tevoren nog even naar de drogist geweest voor iets kalmerend/rustgevend, want ik zag de bui alweer hangen Vrijdag weer naar de psych geweest, en daar vooral gepraat over mijn paniekaanvallen en wat ze mogelijk triggert. Ook eindelijk een officiële diagnose te horen gekregen. Nou ja, eigenlijk twee, want mijn paniekstoornis met agorafobie kwam er dus nog bij
Ik vraag mij af of iemand van jullie ervaringen heeft met valeriaan.
Ik zit nu in een best stressvolle periode. Ik loop stage met veel mensen die van alles van mij verwachten. Dit vergt veel van mij. Ik heb denk ik mijn hele leven al een sociale fobie en het kost mij al veel moeite om bijvoorbeeld een praatje te maken bij iemand aan de koffieautomaat.
Ik weet zelf ook wel dat de angst helemaal nergens op slaat, maar het gaat gewoon niet weg. Het is iets waar ik geen grip op heb.
Ik lees hier en daar goede verhalen over valeriaan, maar ben wel sceptisch met dat soort natuurmiddeltjes.
Heeft iemand enig idee?
Ik heb een poosje valeriaan gebruikt in een stressvolle periode. Maar dat was voorafgaand aan een zware operatie waar ik bloednerveus voor was. Het hielp toen om de scherpe kantjes van de nervositeit te krijgen. Maar of het voor een sociale fobie gaat helpen betwijfel ik, ik vermoed dat je beter terecht kan bij een professional om aan je probleem te werken.quote:
Hallo iedereen,
Ik vraag mij af of iemand van jullie ervaringen heeft met valeriaan.
Ik zit nu in een best stressvolle periode. Ik loop stage met veel mensen die van alles van mij verwachten. Dit vergt veel van mij. Ik heb denk ik mijn hele leven al een sociale fobie en het kost mij al veel moeite om bijvoorbeeld een praatje te maken bij iemand aan de koffieautomaat.
Ik weet zelf ook wel dat de angst helemaal nergens op slaat, maar het gaat gewoon niet weg. Het is iets waar ik geen grip op heb.
Ik lees hier en daar goede verhalen over valeriaan, maar ben wel sceptisch met dat soort natuurmiddeltjes.
Heeft iemand enig idee?
Valeriaan, in elk geval die vrij verkocht wordt, heeft voor zover ik weet geen ernstige negatieve bijwerkingen. Je kan er wat suf van worden, pas op met autorijden e.d. Het risico is minimaal en het valt te proberen.
Volgens mij mag je Valeriaan ook niet gebruiken in combinatie met andere medicijnen en al helemaal niet in combinatie met anti-depressiva.quote:
Hallo iedereen,
Ik vraag mij af of iemand van jullie ervaringen heeft met valeriaan.
Ik zit nu in een best stressvolle periode. Ik loop stage met veel mensen die van alles van mij verwachten. Dit vergt veel van mij. Ik heb denk ik mijn hele leven al een sociale fobie en het kost mij al veel moeite om bijvoorbeeld een praatje te maken bij iemand aan de koffieautomaat.
Ik weet zelf ook wel dat de angst helemaal nergens op slaat, maar het gaat gewoon niet weg. Het is iets waar ik geen grip op heb.
Ik lees hier en daar goede verhalen over valeriaan, maar ben wel sceptisch met dat soort natuurmiddeltjes.
Heeft iemand enig idee?
Ik ben redelijk van de natuurmiddeltjes (ik slik vitamine D en B12, en in het verleden ook magnesium) maar valeriaan begin ik niet aan.
Zelf kies ik liever voor sporten en contemplatie om m'n zenuwen in toom te houden. Ben ik nog nerveus, dan gebruik ik die energie om hetgeen ik nerveus voor ben zo goed mogelijk voor te bereiden. Hoef ik me om de voorbereiding iig geen zorgen te maken. Mocht iets dan toch mis gaan, dan weet ik dat het niet aan m'n inzet lag.
Ik heb een tijdje valeriaan gebruikt, maar moet zeggen dat ik uiteindelijk heb moeten concluderen dat het niks voor me deed.quote:
[..]
Ik heb een poosje valeriaan gebruikt in een stressvolle periode. Maar dat was voorafgaand aan een zware operatie waar ik bloednerveus voor was. Het hielp toen om de scherpe kantjes van de nervositeit te krijgen. Maar of het voor een sociale fobie gaat helpen betwijfel ik, ik vermoed dat je beter terecht kan bij een professional om aan je probleem te werken.
Valeriaan, in elk geval die vrij verkocht wordt, heeft voor zover ik weet geen ernstige negatieve bijwerkingen. Je kan er wat suf van worden, pas op met autorijden e.d. Het risico is minimaal en het valt te proberen.
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 12-10-2015 22:32:53 (typtyfus, zat aan de foon :P) ]
Oja shit het zit wel in mn slaapthee inderdaadquote:
Heb wel van die valeriaanthee gedronken die in elke supermarkt verkocht wordt, maar verder niet.
Zelf kies ik liever voor sporten en contemplatie om m'n zenuwen in toom te houden. Ben ik nog nerveus, dan gebruik ik die energie om hetgeen ik nerveus voor ben zo goed mogelijk voor te bereiden. Hoef ik me om de voorbereiding iig geen zorgen te maken. Mocht iets dan toch mis gaan, dan weet ik dat het niet aan m'n inzet lag.
naja die dosis kan ik aan. Ik heb ook een slaapthee gehad met een extra dosis valeriaan en daar viel ik binnen een half uur van in slaap. Ik reageer er wel sterk op dus die pillen daar begin ik niet aan Wel herkenbaar, en zo frustrerend. Heb ook een onderzoek moeten 'ondergaan'. Misschien meer een term voor een lichamelijk onderzoek, maar ook bij zo'n psychologische test heb je nauwelijks invloed. Buiten het feit dat je na een uur of drie domme vragen(lijstjes) en testjes behoorlijk gaar bent, kunnen ze altijd alle kanten op met je antwoorden.quote:
[..]
Ik zat vanochtend te denken en wou toch nog even hierop terugkomen, omdat het niet helemaal klopt.
Ik zie dit idd bij veel mensen terug, maar gaf daarmee als beste een verkeerd antwoord bij een goede vraag.
Bij hulpverleners merk ik namelijk ook dat verreweg de meesten wel degelijk "een hulpverlenershart" hebben, maar ze als het ware toch mentaal sommige cliënten "voorrang" geven boven die die "het minder hard nodig hebben".
Laatste staat expres tussen haakjes, daar naar mijn idee deze beslissing eerder gebaseerd is op iets als een soort "mentale luiheid" dan op slechte intenties.
Wellicht dat meer hier zich wel herkennen in de gedachte van "mijn hulpverlener neemt mij niet serieus". Zelf merk ik ook dat ik mijn hulpverleners als het ware moet bijsturen.
Volgende stukje vind ik heel moeilijk om uit te leggen, ik kan het misschien op wel 10 verschillende manieren zeggen maar allemaal raken ze de essentie niet goed (en worden die 10 dingen elk op weer 10 (verkeerde) manieren opgevat), maar ik ga het toch proberen.
Maar één van die dingen die ik doe is zorgen dat ze ,zodra ze met mij bezig zijn, "erbij blijven", wakker blijven, tegengas geven zodra ze iets doen wat me niet bevalt (gewoonlijk is dit als ze iets heel anders opvatten dan ik het bedoeld heb) want ik merk dat als ik dit niet doe, velen van hun als het ware "de concentratie verliezen" oid, ze zijn dan minder met je bezig, gaan jou dan meer zien als "de makkelijke cliënt waar ik even een bakje koffie kan drinken en me weer opladen na ik bij die andere lastigere cliënt geweest ben, ik rooster hierna weer lekker een tweede moeilijkere in want kan me bij deze (makkelijke toch weer) lekker opladen" en om de één of andere reden blijft dit dan hangen.
Je moet, ook bij je hulpverlener(s), ze niet laten inkakken, laten merken dat je serieus genomen wilt worden en echt over je gaan nadenken (en ook nadenken over wat je tegen ze hebt gezegd).
Ik ben er in de loop van de jaren steeds bedrevener in geworden dit voor elkaar te krijgen, wat dat betreft was het ook nuttig voor mijn social skills
Ik weet dat de meeste hulpverleners wel degelijk graag hulp verlenen, omdat verreweg de meeste hulpverleners hier inderdaad vatbaar voor zijn. Wat ik doe, werkt (ze aanspreken op hun hulpverlenerszijn).
Dit is wat ik met mijn eerdere post beter had kunnen zeggen (Ik vind nog steeds dat het in essentie klopt, maar gaf op de manier waarop ik het eerder heb neergezet, een andere gedachtenstroom aan en deze alternatieve gedachtenstroom is gewoon veel nuttiger denk ik. Ik denk (hoop) ook dat deze "rectificatie" de boel wat meer rechtgezet heeft
Heb nu ff geen zin/tijd om er verder op in te gaan, maar het ergste van alles was de slotvraag bij de bespreking van hun conclusie: "Herken je jezelf hierin?" Mijn ontkenning werd meteen gezien als een bevestiging van hun conclusie omdat "niet objectief naar jezelf kunnen kijken één van de symptomen is". Aargh....WAAROM VRAAG JE HET DAN! Je voelt je zo klemgezet; wat je ook zegt, ze zien 't altijd als een bevestiging van hun gelijk. Daarna ben ik vertrokken en niet meer teruggeweest.
Ik heb echt de energie niet om die 'spelletjes' met hulpverleners te spelen.
Sinds een tijd drink ik het niet meer, want ik slaap tegenwoordig weer beter, behalve dan bij stressvolle tijden.quote:
[..]
Oja shit het zit wel in mn slaapthee inderdaad
Maar ook kwam ik van slaapthee m'n bed moeilijker uit, terwijl ik altijd eerder wakker werd omdat ik moest plassen van de thee.
Ik heb het maar een week of drie gebruikt en het effect dat ik merkte zou net zo goed placebo kunnen zijn geweest.quote:
[..]
Ik heb een tijdje valeriaan gebruikt, maar moet zeggen dat ik uiteindelijk concluderen dat het niks voor me deed.
Valeriaan heeft geen bijzondere wisselwerkingen voor zover ik het zo snel kan vinden. Zelfs het werkingmechanisne is niet eens duidelijk aangetoond. Ben je niet abuis met Sint Janskruid? Dat heeft wel een sterke invloed op een heel scala aan medicatie (van anticonceptie tot HIV remmers) en is ook een vrij verkrijgbaar kruidenmiddel.quote:
[..]
Oja shit het zit wel in mn slaapthee inderdaad
Dit heb ik ook een tijdje gebruikt, het effect hiervan vond ik een stuk duidelijkerquote:
[..]
Valeriaan heeft geen bijzondere wisselwerkingen voor zover ik het zo snel kan vinden. Zelfs het werkingmechanisne is niet eens duidelijk aangetoond. Ben je niet abuis met Sint Janskruid? Dat heeft wel een sterke invloed op een heel scala aan medicatie (van anticonceptie tot HIV remmers) en is ook een vrij verkrijgbaar kruidenmiddel.
Misschien komt dat nog welquote:
[..]
Wel herkenbaar, en zo frustrerend. Heb ook een onderzoek moeten 'ondergaan'. Misschien meer een term voor een lichamelijk onderzoek, maar ook bij zo'n psychologische test heb je nauwelijks invloed. Buiten het feit dat je na een uur of drie domme vragen(lijstjes) en testjes behoorlijk gaar bent, kunnen ze altijd alle kanten op met je antwoorden.
Heb nu ff geen zin/tijd om er verder op in te gaan, maar het ergste van alles was de slotvraag bij de bespreking van hun conclusie: "Herken je jezelf hierin?" Mijn ontkenning werd meteen gezien als een bevestiging van hun conclusie omdat "niet objectief naar jezelf kunnen kijken één van de symptomen is". Aargh....WAAROM VRAAG JE HET DAN! Je voelt je zo klemgezet; wat je ook zegt, ze zien 't altijd als een bevestiging van hun gelijk. Daarna ben ik vertrokken en niet meer teruggeweest.
Ik heb echt de energie niet om die 'spelletjes' met hulpverleners te spelen.
Ik merk wel dat ik (vooral in m'n begintijd in de ggz) niet altijd even serieus genomen werd. Ik ben in de loop der tijd steeds duidelijker gaan laten merken dat ik qua intelligentie wel wat in huis heb (gewoon slap ouwehoeren over hoe ik bestanden van games zit te modden, er is toch geen hond die me begrijpt en ze denken dan dat ik zoooo slim ben dat ze gewoon merkbaar meer onder de indruk zijn van me, merk ook dat ze dan wat harder hun best doen).
Tis wel een beetje kut, maar whatever, werkt wel
Owja volgens mij haal ik ze door elkaar qua invloed jaquote:
[..]
Valeriaan heeft geen bijzondere wisselwerkingen voor zover ik het zo snel kan vinden. Zelfs het werkingmechanisne is niet eens duidelijk aangetoond. Ben je niet abuis met Sint Janskruid? Dat heeft wel een sterke invloed op een heel scala aan medicatie (van anticonceptie tot HIV remmers) en is ook een vrij verkrijgbaar kruidenmiddel.
Naja ik wil beide dus niet slikken dus dat deel klopt wel Mn ouders zijn sinds gisteren 2 weken op vakantie. En ik had al bedacht dat ik nu helemaal mn eigen plan kon trekken en kon doen wat ik wilde (lekker zelfstandig
) maar ehm... nu durf ik het huis niet uit ofzo Ik ging net boodschappen doen en toen ik op de fiets zat kreeg ik hartkloppingen en ging ik hyperventileren. Ik had er ook moeite mee om sowieso de deur uit te gaan maar ja boodschappen is niet mn favo ding dus ik schonk er geen aandacht aan.
Toen ik thuis kwam heb ik ook meteen alle deuren weer op slot gedaan, maar ik maak me wel zorgen omdat ik er vanavond weer uit moet. Het liefst blijf ik de komende 2 weken binnen ofzo
Ik maak me om vanalles zorgen; breekt er geen brand uit 's nachts, wordt er niet ingebroken, gaat de kachel niet stuk, valt de boom niet om, stort het vliegtuig van mn ouders niet neer, wordt ik niet aangevallen of vermoord als ik op straat loop...Ik had me best verheugt op die 2 weken rust maar het lijkt alsof de boel nu al instort
Je bent nu aan jezelf overgeleverd. Het is wel leerzaam btw, maar dat maakt het vaak niet significant leuker.quote:Op woensdag 14 oktober 2015 13:31 schreef Elvi het volgende:
Verdorie, ik loop nu tegen een nieuwe set problemen aan
Mn ouders zijn sinds gisteren 2 weken op vakantie. En ik had al bedacht dat ik nu helemaal mn eigen plan kon trekken en kon doen wat ik wilde (lekker zelfstandig
Ik ging net boodschappen doen en toen ik op de fiets zat kreeg ik hartkloppingen en ging ik hyperventileren. Ik had er ook moeite mee om sowieso de deur uit te gaan maar ja boodschappen is niet mn favo ding dus ik schonk er geen aandacht aan.
Toen ik thuis kwam heb ik ook meteen alle deuren weer op slot gedaan, maar ik maak me wel zorgen omdat ik er vanavond weer uit moet. Het liefst blijf ik de komende 2 weken binnen ofzo
Ik had me best verheugt op die 2 weken rust maar het lijkt alsof de boel nu al instort
Die dingen maak ik me ook geregeld zorgen om (vooral om woninginbraak en/of brand (ik zet zelfs de wasmachine niet aan tenzij ik weet dat ik niet de deur uit hoef)).
Dit is trouwens wel iets wat je met je spv kunt bespreken.
SPOILERIemand horen gapen?
Alma?
Sorry, flauw
Oh das minder!quote:
Verdorie, ik loop nu tegen een nieuwe set problemen aan
Mn ouders zijn sinds gisteren 2 weken op vakantie. En ik had al bedacht dat ik nu helemaal mn eigen plan kon trekken en kon doen wat ik wilde (lekker zelfstandig
Ik ging net boodschappen doen en toen ik op de fiets zat kreeg ik hartkloppingen en ging ik hyperventileren. Ik had er ook moeite mee om sowieso de deur uit te gaan maar ja boodschappen is niet mn favo ding dus ik schonk er geen aandacht aan.
Toen ik thuis kwam heb ik ook meteen alle deuren weer op slot gedaan, maar ik maak me wel zorgen omdat ik er vanavond weer uit moet. Het liefst blijf ik de komende 2 weken binnen ofzo
Ik had me best verheugt op die 2 weken rust maar het lijkt alsof de boel nu al instort
Het zou kunnen dat het morgen wel over Is hoor. Dus je 2 weken zijn niet per definitie helemaal verpest.
Ik Had zoiets toen ik voor stage naar t buitenland (Finland) ging. Eerste avond voelde ik me zo kloterig en bang. Onwijs lopen janken. Zat ik ver weg in een land waar ik de taal niet sprak, in een huis dat ik niet kende (waar ze geen gewone blikopener hebben) incl schildpad die ik eten moest geven. Hihi.
Een nacht heel veel geslapen en in bed gelegen de hele ochtend en toen maar stukje bij beetje de omgeving gaan verkennen. de eerste dag alles heel safe gehouden (alleen grote straten volgen bijv) en toen ging ik me veel sterker voelen.
Dus als ik probeer dat naar jou te vertalen zou ik zeggen: probeer het jezelf de eerste dagen zo makkelijk mogelijk te houden. Eet iets makkelijks, kijk straks lekker wat tv. Beetje fok lezen of een boekje en wees ook trots dat je ondanks tegenzin wel voor boodschappen bent gegaan.
Oh en vroeger toen ik thuis woonde en mijn ouders gingen weg dan Was ik de eerste dagen ook bang in huis. Of er inbrekers kwamen enzo.
Ik denk dat de angst dan vrij snel minder wordt. En een beetje angst mag gewoon. Alleen thuis zijn Is best ineens een overgang.
Here we go:
Hoi, ik ben Fixers, ik ben transgender én ik heb depressieve klachten. Hoelang ik al die depressieve klachten heb is moeilijk te zeggen. De genderdysforie geeft daar een vertekend beeld in. Er is me wel eens gevraagd hoe mijn leven zou zijn geweest als ik niet in transitie zou zijn gegaan en eigenlijk zonder nadenken antwoordde ik daarop dat ik er dan wel eens niet meer geweest zou zijn. Gelukkig ben ik er nog en daar ben ik nog elke dag blij om.
Een goede vijf jaar geleden ben ik het medische traject ingegaan om fysiek beter te passen bij hoe ik me voel: mijn transitie. Dat heb ik een jaar geleden min of meer afgesloten, er zijn nog wat losse eindjes maar dat zijn details. Toen ik eindelijk dat enorme obstakel uit de weg had kwamen er wat andere dingen aan het licht die eigenlijk altijd in de schaduw van het transgender-ding waren blijven staan. Met name stemmingsproblemen en depressieve klachten. Dat is waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest.
Helaas merkte ik te laat dat een deel van mijn medicatie (cyproteronacetaat, een testosteronblokker die ook in sommige anti-conceptie pillen wordt gebruikt) een katalysator bleek voor mijn depressie. Nu ik daarmee ben gestopt, daar heb ik al eerder gewag van gemaakt in dit topic, voel ik me een stuk sterker in het gevecht met mijn klachten. Ook al wist ik dat depressie een voorkomende bijwerking was vind dit middel had ik niet door dat ik er zoveel last van had.
Dus nou, dat.
SPOILERIk ben sinds gister gedwongen opgenomen in de kliniek. Het was nogal heftig maandagnacht.
Ik kon steeds niet zeggen waarom ik deed wat ik deed, dat durfde en wilde ik niet. Best vervelend want dan gaan hulpverleners het voor je invullen en dat zorgt voor misverstanden. Vandaag heb ik het daarom (in het kort) opgeschreven met het plan om het aan de psychiater van de kliniek te laten lezen. Zo hoef ik het niet zelf te vertellen en hoef ik ook de eerste reactie niet te zien. En anders blijven ze er waarschijnlijk naar vragen. Ik schaam me ervoor, ben bang dat ik word uitgelachen of zo, dat ze het onzin vinden en het willen oplossen met pillen. Maar de psych was er vandaag niet dus ik kan het morgen pas geven. Vanmiddag kwam mijn spv langs en toen vroeg ze wat nou precies de aanleiding was. Lange stilte ... en toen heb ik haar maar het briefje laten lezen. We hebben het er even over gehad en dat vond ik heel moeilijk, maar ze reageerde gelukkig niet zoals ik had voorspeld. Ze zei wel dat het psychotisch leek, maar was ook begripvol. Ik ben nu wel blij dat het eruit is.
Ik denk veel aan wat er is gebeurd en dan schiet ik helemaal in de stress. Dus daar heb ik op dit moment veel last van. Verder gaat het op zich wel okee. Er zijn (dankzij mijn spv) wat afspraken gemaakt om het wat beter te laten verlopen dan de vorige keer dat ik was opgenomen. Ik mag de maaltijden op mijn kamer eten als ik dat wil en als ik om hulp vraag zullen ze me twee opties geven i.p.v. dat ik zelf moet nadenken over wat ik moet doen (wat niet lukt als ik in crisis ben).
Nou de kachel maakte wel rare geluiden!quote:
[..]
Je bent nu aan jezelf overgeleverd. Het is wel leerzaam btw, maar dat maakt het vaak niet significant leuker.
Die dingen maak ik me ook geregeld zorgen om (vooral om woninginbraak en/of brand (ik zet zelfs de wasmachine niet aan tenzij ik weet dat ik niet de deur uit hoef)).
Dit is trouwens wel iets wat je met je spv kunt bespreken.SPOILERIemand horen gapen?
Alma?
Sorry, flauw
Het stomme is dat ik ook gewoon dingen in mn eentje onderneem als mn ouders er zijn. Dan ga ik ook in mn eentje naar een andere stad bijvoorbeeld. En ik ben wel vaker alleen thuis gebleven
Dus dat ik ineens hartkloppingen en hyperventilatie kreeg kwam voor mij uit het niets.Ik ga het wel met mn spv bespreken, dat sowieso, maar die zie ik pas volgende week dus daar heb ik nu niet zoveel aan
Ik denk dat het komt omdat dit de eerste keer is dat ik echt helemaal alleen ben; er is geen hond. Letterlijk dusquote:
[..]
Oh das minder!
Het zou kunnen dat het morgen wel over Is hoor. Dus je 2 weken zijn niet per definitie helemaal verpest.
Ik Had zoiets toen ik voor stage naar t buitenland (Finland) ging. Eerste avond voelde ik me zo kloterig en bang. Onwijs lopen janken. Zat ik ver weg in een land waar ik de taal niet sprak, in een huis dat ik niet kende (waar ze geen gewone blikopener hebben) incl schildpad die ik eten moest geven. Hihi.
Een nacht heel veel geslapen en in bed gelegen de hele ochtend en toen maar stukje bij beetje de omgeving gaan verkennen. de eerste dag alles heel safe gehouden (alleen grote straten volgen bijv) en toen ging ik me veel sterker voelen.
Dus als ik probeer dat naar jou te vertalen zou ik zeggen: probeer het jezelf de eerste dagen zo makkelijk mogelijk te houden. Eet iets makkelijks, kijk straks lekker wat tv. Beetje fok lezen of een boekje en wees ook trots dat je ondanks tegenzin wel voor boodschappen bent gegaan.
Oh en vroeger toen ik thuis woonde en mijn ouders gingen weg dan Was ik de eerste dagen ook bang in huis. Of er inbrekers kwamen enzo.
Ik denk dat de angst dan vrij snel minder wordt. En een beetje angst mag gewoon. Alleen thuis zijn Is best ineens een overgang.
Alle andere keren hadden we nog een hond en dan moet je er wel uit, je hebt een vast ritme, je kan nog een beetje tegen zo'n beest praten en knuffelen Ik doe nu ook wel rustig aan (behalve makkelijk koken, omdat ik koken wel leuk vind maar minder leuk als er niemand is die oeh en ah kan zeggen
) De rest van de 'vakantie' heb ik wel redelijk gepland. In mn agenda gezet wanneer ik boodschappen moet doen, en naar de bieb ga of de stad in. Ik weet dat ik me anders helemaal ga verstoppen.
Jouw gevoelens zijn jouw gevoelens, niets om je voor te schamen.quote:SPOILERIk ben sinds gister gedwongen opgenomen in de kliniek. Het was nogal heftig maandagnacht.
Ik kon steeds niet zeggen waarom ik deed wat ik deed, dat durfde en wilde ik niet. Best vervelend want dan gaan hulpverleners het voor je invullen en dat zorgt voor misverstanden. Vandaag heb ik het daarom (in het kort) opgeschreven met het plan om het aan de psychiater van de kliniek te laten lezen. Zo hoef ik het niet zelf te vertellen en hoef ik ook de eerste reactie niet te zien. En anders blijven ze er waarschijnlijk naar vragen. Ik schaam me ervoor, ben bang dat ik word uitgelachen of zo, dat ze het onzin vinden en het willen oplossen met pillen. Maar de psych was er vandaag niet dus ik kan het morgen pas geven. Vanmiddag kwam mijn spv langs en toen vroeg ze wat nou precies de aanleiding was. Lange stilte ... en toen heb ik haar maar het briefje laten lezen. We hebben het er even over gehad en dat vond ik heel moeilijk, maar ze reageerde gelukkig niet zoals ik had voorspeld. Ze zei wel dat het psychotisch leek, maar was ook begripvol. Ik ben nu wel blij dat het eruit is.
Ik denk veel aan wat er is gebeurd en dan schiet ik helemaal in de stress. Dus daar heb ik op dit moment veel last van. Verder gaat het op zich wel okee. Er zijn (dankzij mijn spv) wat afspraken gemaakt om het wat beter te laten verlopen dan de vorige keer dat ik was opgenomen. Ik mag de maaltijden op mijn kamer eten als ik dat wil en als ik om hulp vraag zullen ze me twee opties geven i.p.v. dat ik zelf moet nadenken over wat ik moet doen (wat niet lukt als ik in crisis ben).
Knuffel..
Jij ook succes Elvi. Overleven enzo en delen hier.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-10-2015 19:52:49 ]
Vetgedrukte is denk ik een groot probleem voor mensen die "goed geloot" hebben en/of bij wie dingen zich hebben opgestapeld en ik herken het wel.quote:
Na wat heen en weet ge-DM met Magnetronkoffie zal ik nog eens wat meer vertellen over mezelf. Hij vroeg me namelijke hoelang ik al met depressieve klachten kamp. Gezien mijn achtergrond doe ik het even hier, wellicht dat iemand er nog iets aan heeft en ik vind het belangrijk om anderen te kunnen helpen.
Here we go:
Hoi, ik ben Fixers, ik ben transgender én ik heb depressieve klachten. Hoelang ik al die depressieve klachten heb is moeilijk te zeggen. De genderdysforie geeft daar een vertekend beeld in. Er is me wel eens gevraagd hoe mijn leven zou zijn geweest als ik niet in transitie zou zijn gegaan en eigenlijk zonder nadenken antwoordde ik daarop dat ik er dan wel eens niet meer geweest zou zijn. Gelukkig ben ik er nog en daar ben ik nog elke dag blij om.
Een goede vijf jaar geleden ben ik het medische traject ingegaan om fysiek beter te passen bij hoe ik me voel: mijn transitie. Dat heb ik een jaar geleden min of meer afgesloten, er zijn nog wat losse eindjes maar dat zijn details. Toen ik eindelijk dat enorme obstakel uit de weg had kwamen er wat andere dingen aan het licht die eigenlijk altijd in de schaduw van het transgender-ding waren blijven staan. Met name stemmingsproblemen en depressieve klachten. Dat is waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest.
Helaas merkte ik te laat dat een deel van mijn medicatie (cyproteronacetaat, een testosteronblokker die ook in sommige anti-conceptie pillen wordt gebruikt) een katalysator bleek voor mijn depressie. Nu ik daarmee ben gestopt, daar heb ik al eerder gewag van gemaakt in dit topic, voel ik me een stuk sterker in het gevecht met mijn klachten. Ook al wist ik dat depressie een voorkomende bijwerking was vind dit middel had ik niet door dat ik er zoveel last van had.
Dus nou, dat.
Om mezelf maar als voorbeeld te nemen: Sinds April ben ik eigenlijk bezig mezelf te herontdekken, maar merk nu ook dingen op die ik (voordat ik met de abilify begon 4 of 5 jaar terug?) "gewoon" nieteens opmerkte.
Ik had gewoon andere (belangrijkere en meer acute) problemen aan m'n hoofd, er was ook geen plek voor iets anders en juist nu komen die dingen omhoog.
Ben wel blij dat ik eindelijk m'n spv spreek vanmiddag, ik weet niet of bepaalde dingen in verband zijn met elkaar en kan wat dat betreft wel even een second opinion gebruiken
Ik vind het vooral beter dat je nu (hopelijk) anders behandeld gaat worden. Dat je niet meer aan je lot wordt overgelaten zodra je om hulp vraagt (iets wat voor jou sowieso eigenlijk alleen maar kan nadat je al een aantal drempels overwonnen hebt, het kost je sowieso veel moeite), dit was namelijk iets waar je de afgelopen keer behoorlijk mee zat en wat denk ik zelfs averechts werkte. Welke 2 keuzes krijg je dan? Of zijn het steeds twee verschillende keuzes?quote:SPOILERIk ben sinds gister gedwongen opgenomen in de kliniek. Het was nogal heftig maandagnacht.
Ik kon steeds niet zeggen waarom ik deed wat ik deed, dat durfde en wilde ik niet. Best vervelend want dan gaan hulpverleners het voor je invullen en dat zorgt voor misverstanden. Vandaag heb ik het daarom (in het kort) opgeschreven met het plan om het aan de psychiater van de kliniek te laten lezen. Zo hoef ik het niet zelf te vertellen en hoef ik ook de eerste reactie niet te zien. En anders blijven ze er waarschijnlijk naar vragen. Ik schaam me ervoor, ben bang dat ik word uitgelachen of zo, dat ze het onzin vinden en het willen oplossen met pillen. Maar de psych was er vandaag niet dus ik kan het morgen pas geven. Vanmiddag kwam mijn spv langs en toen vroeg ze wat nou precies de aanleiding was. Lange stilte ... en toen heb ik haar maar het briefje laten lezen. We hebben het er even over gehad en dat vond ik heel moeilijk, maar ze reageerde gelukkig niet zoals ik had voorspeld. Ze zei wel dat het psychotisch leek, maar was ook begripvol. Ik ben nu wel blij dat het eruit is.
Ik denk veel aan wat er is gebeurd en dan schiet ik helemaal in de stress. Dus daar heb ik op dit moment veel last van. Verder gaat het op zich wel okee. Er zijn (dankzij mijn spv) wat afspraken gemaakt om het wat beter te laten verlopen dan de vorige keer dat ik was opgenomen. Ik mag de maaltijden op mijn kamer eten als ik dat wil en als ik om hulp vraag zullen ze me twee opties geven i.p.v. dat ik zelf moet nadenken over wat ik moet doen (wat niet lukt als ik in crisis ben).
En ook beter dat je nu zelf mag kiezen waar je je maaltijd eet.
Bovenstaande beide dingen geven elk ik elk geval meer duidelijkheid over de structuur die je krijgt (op je kamer eten deed je geloof ik toch al, alleen was niet duidelijk of dat wel mocht etc. Nu wel, ik zou dan al een stuk makkelijker eten).
Ook heel slim gedaan van dat briefje!
Hoe ben je op dat idee gekomen, echt awesome! Sterkte in elk geval
Ik kreeg als kind altijd hele enge gevoelens van het tikken van de verwarming en kwam dan altijd uit bed naar beneden en ging bij één van m'n ouders (vaak -op- één van m'n oudersquote:
[..]
Nou de kachel maakte wel rare geluiden!
Het stomme is dat ik ook gewoon dingen in mn eentje onderneem als mn ouders er zijn. Dan ga ik ook in mn eentje naar een andere stad bijvoorbeeld. En ik ben wel vaker alleen thuis gebleven
Ik ga het wel met mn spv bespreken, dat sowieso, maar die zie ik pas volgende week dus daar heb ik nu niet zoveel aan
) liggen omdat ik dat tikken zo eng vond, het ging echt ook door merg en been, weet dat nu zelfs nog.Gelukkig vind ik dat nu niet meer eng, maar weet ik dat ie dan bijgevuld moet worden en elke keer ben ik vergeten hoe dat ook alweer moest
Wat vetgedrukte betreft, blijkbaar is de mogelijkheid om op iemand terug te kunnen vallen een factor die voor jou van grote(re) invloed is.
Er is op fok vast wel een topic over "show hier je culinaire zelfmachbrauwsels"quote:[..]
Ik denk dat het komt omdat dit de eerste keer is dat ik echt helemaal alleen ben; er is geen hond. Letterlijk dus
Ik doe nu ook wel rustig aan (behalve makkelijk koken, omdat ik koken wel leuk vind maar minder leuk als er niemand is die oeh en ah kan zeggen
De rest van de 'vakantie' heb ik wel redelijk gepland. In mn agenda gezet wanneer ik boodschappen moet doen, en naar de bieb ga of de stad in. Ik weet dat ik me anders helemaal ga verstoppen.
(ik weet nog steeds die foto's van kree's pan met kotsmacaroni...what has been seen... 
)Wat dat knuffelen met dieren betreft, mij valt al maanden iets geks op waarvan ik dacht dat het aan iets anders lag (maar het is evengoed nog heel raar, maar kan er ook niks beters van maken nu effe).
De afgelopen jaren merkte ik op dat katten op straat me steeds meer gingen negeren terwijl daarvoor ze geregeld zich lieten aanhalen door mij. Ze bleven soort van bang of nerveus voor mij terwijl ik dat de jaren daarvoor juist niet had.
Nu lopen katten die ik tegenkom op straat weer naar me toe en beginnen te praten met me en dat is sinds een half jaar zo. Er is zelfs 1 zwarte kater (met kleine witte vlekjes) die al meermalen mekkerend en met staart omhoog op me afgestormd kwam, echt alsof ik met zijn lieflingeten aangelopen kwam
Hij wil ook steeds meelopen
Ik kom hem altijd op hetzelfde hofje tegen als ik "de toeristische" route neem naar het station en de laatste tijd lukt het me geregeld met katten te praten die ik ergens tegenkom, echt heel leuk!
Vanochtend weer met 2 benen op de grond door de therapie. Het ging over verlies en emotionele verwaarlozing. Dat klinkt minder erg als mishandeling of misbruik maar het hakt er best goed in. Dat zei de therapeute dus: dat het minder erg klinkt, maar niet minder erg is. Nu ff bijkomen dus en nog even terug naar Parijs in mn hoofd
Ik vind emotionele verwaarlozing niet minder erg klinken. Het is minder zichtbaar, maar daardoor ook makkelijker slachtoffer van te zijn omdat je op minder begrip kunt rekenen dan wanneer je met een blauw oog op school komt zeg maar.quote:
Ik ben een paar dagen naar Parijs geweest en het is best goed gegaan. Heb er best van genoten en kan nu nog nagenieten van de fijne ervaringen. Kunst is toch iets waar je mij gelukkig mee krijgt. Het was wel wat veel en dat heb ik ook gemerkt, maar het was te overzien.
Vanochtend weer met 2 benen op de grond door de therapie. Het ging over verlies en emotionele verwaarlozing. Dat klinkt minder erg als mishandeling of misbruik maar het hakt er best goed in. Dat zei de therapeute dus: dat het minder erg klinkt, maar niet minder erg is. Nu ff bijkomen dus en nog even terug naar Parijs in mn hoofd
De effecten zijn vergelijkbaar, dus wat mij betreft de ernst ook.
Ik ben op pad naar spv
Ja ik. Wat wil je weten?quote:
heeft er hier iemand ervaring met electroconvulsie (ECT) therapie?
Zomie, goed om te lezen dat je het toch leuk gehad hebt. Hopelijk kun je nog een tijdje teren op deze dagen.
Ze is minder een "pitbull" dan m'n vorige, maar voor de rest heb ik tot nu toe wel een aardige indruk van haar.
Of het werkt en je het beter vond dan medicijnen?quote:
Of het werkt... tja dat is bij alle medicatie/ therapie natuurlijk per persoon verschillend. Ik weet niet hoe ik dit moet beantwoorden hoor. Ik heb overigens naast ECT ook medicatie gebruikt.quote:
[..]
Of het werkt en je het beter vond dan medicijnen?
Ik heb twee periodes gehad waarin ik veel ECT's gehad hebt. Of ik het beter vind dan medicatie weet ik niet, of het heeft geholpen weet ik niet. Ik was op dat moment zo ziek en in de war, ik weet het niet. Het heeft bij mij niet het positieve effect gehad dat het soms op mensen heeft. De veranderingen waren voor mij niet voelbaar/ zichtbaar. Echter, ik weet dat er in de verslagen staat dat er wel dingen veranderden. Dat ik weer mimiek kreeg oa.
Ik sta er niet zo negatief tegenover als veel mensen dat doen. Alleen vind ik wel dat het bij mij heel vroeg ingezet is en met wat ik nu over mezelf weet, door andere behandelaren, had ik er nooit voor gekozen. Maar dat wist ik toen niet dus tja, wat kan ik zeggen.
Is hier al met je over gesproken? Wat heb je al geprobeerd? Ik zie het zelf wel als een 'laatste middel' zeg maar. Want de gevolgen kunnen groot zijn en de problemen die ik er aan heb overgehouden vind ik vrij groot. Maar ook dat verschilt per persoon.
Wat ik lastig vind is dat ik een combinatie van dingen heb. Dan weet je soms niet wat bij het ene en wat bij het andere hoort. En verder ben ik nogal van de 'niet aanstellen' generatie, dat maakt t lastig om goed voor mezelf te zorgen.quote:
[..]
Ik vind emotionele verwaarlozing niet minder erg klinken. Het is minder zichtbaar, maar daardoor ook makkelijker slachtoffer van te zijn omdat je op minder begrip kunt rekenen dan wanneer je met een blauw oog op school komt zeg maar.
De effecten zijn vergelijkbaar, dus wat mij betreft de ernst ook.
Ik ben op pad naar spv
Ik wil juist medicijnen overslaan en direct met ect beginnen. Met medicijnen ben ik arbeidsongeschikt. Mijn werk is mijn therapie en enige connectie met de "buitenwereld".quote:
[..]
Of het werkt... tja dat is bij alle medicatie/ therapie natuurlijk per persoon verschillend. Ik weet niet hoe ik dit moet beantwoorden hoor. Ik heb overigens naast ECT ook medicatie gebruikt.
Ik heb twee periodes gehad waarin ik veel ECT's gehad hebt. Of ik het beter vind dan medicatie weet ik niet, of het heeft geholpen weet ik niet. Ik was op dat moment zo ziek en in de war, ik weet het niet. Het heeft bij mij niet het positieve effect gehad dat het soms op mensen heeft. De veranderingen waren voor mij niet voelbaar/ zichtbaar. Echter, ik weet dat er in de verslagen staat dat er wel dingen veranderden. Dat ik weer mimiek kreeg oa.
Ik sta er niet zo negatief tegenover als veel mensen dat doen. Alleen vind ik wel dat het bij mij heel vroeg ingezet is en met wat ik nu over mezelf weet, door andere behandelaren, had ik er nooit voor gekozen. Maar dat wist ik toen niet dus tja, wat kan ik zeggen.
Is hier al met je over gesproken? Wat heb je al geprobeerd? Ik zie het zelf wel als een 'laatste middel' zeg maar. Want de gevolgen kunnen groot zijn en de problemen die ik er aan heb overgehouden vind ik vrij groot. Maar ook dat verschilt per persoon.
Het is veilig en erg effectief. Waarom had je langer willen wachten?
Alleen euhm ik weet niet wat voor werk jij doet maar het is niet zo dat je met ECT één keer in de week een shockje krijgt en als de narcose voorbij is weer naar buiten loopt. Als het al werkt.
Echter een paar bijkomende gevolgen waardoor ws ook niet kunt werken: over het algemeen raak je behoorlijk in de war, je geheugen is vaak, soms tijdelijk soms wat minder tijdelijk
naar de klote. Dan voer je geen werk uit hoor en is contact met de buitenwereld niet eens echt aan de orde. Herken je dagenlang je eigen zus niet eens, of kun je de kennis die je nodig hebt op je werk niet eens opdiepen en kun je nergens op tijd komen want hoe laat was het ook alweer?En het kan vreselijk pijn doen. Migraine-ik-kan-alleen-in-het-donker-liggen-zonder-te-kotsen-lichtflits-pijn. Je ledematen voelen tijdelijk grieperig week of verkrampt. De kans dat je geregeld in je broek zeikt is er ook.
En dan is er dus nog de kans dat het niet effectief is. Of pas na XX aantal keer.
Dan is je stemming misschien wat beter, maar de stemming zit er ook niet echt in als het licht van je telefoon door de hoofdpijn al reden is om te kotsen en je daardoor je werk niet af kunt bellen omdat je rechterbeen tijdelijk spastisch is, je linkerhand niet in staat is om werk te verrichten omdat je continu kwijl van je kin moet halen en je naar pis stinkt. Als je nog weet waar je werkt.
Nogmaals. Soms moet je doen wat je moet doen. Absoluut.
En ik vind ook dat ECT een optie moet blijven in Nederland. Maar het is niet alleen maar veilig en effectief. Ik snap dat als je helemaal in het hele erge donker zit en je werk een lichtpunt is en dat in gevaar komt, dat dat eng is. Maar ik hoop eerlijk gezegd dat een arts geen ECT toestaat zonder dat er medicatie is geprobeerd.
Ik had zelf langer willen wachten omdat ik met wat ik nu weet over mezelf ik ook weet dat ECT bij mij nooit dat hele positieve effect dat het op sommige mensen heeft had kunnen hebben. Het effect bij mij was maar hee klein en het heeft me heel veel gekost. Ik heb nog dagelijks last van de gevolgen. Maar eerlijk is eerlijk, ik weet niet hoe ik die periode was uitgekomen zonder ECT. Misschien had ik de dingen die ik nu weet dan ook wel nooit geweten. Vandaar mijn tweeledige antwoord.
Mijn behandelaar zegt dat die dingen vaker samen gaan, dan niet. Niet dat je daar verder wat aan hebt maar soit.quote:
[..]
Wat ik lastig vind is dat ik een combinatie van dingen heb. Dan weet je soms niet wat bij het ene en wat bij het andere hoort. En verder ben ik nogal van de 'niet aanstellen' generatie, dat maakt t lastig om goed voor mezelf te zorgen.
Waarom zou je met medicijnen arbeidsongeschikt zijn? ik zit aan de medicijnen en ga gewoon naar mn werk.quote:
[..]
Ik wil juist medicijnen overslaan en direct met ect beginnen. Met medicijnen ben ik arbeidsongeschikt. Mijn werk is mijn therapie en enige connectie met de "buitenwereld".
Het is veilig en erg effectief. Waarom had je langer willen wachten?
Ik vind het al fijn als mensen hier me een lief antwoord sturen, dus ja, ik heb er toch wel wat aan als je reageertquote:
[..]
Mijn behandelaar zegt dat die dingen vaker samen gaan, dan niet. Niet dat je daar verder wat aan hebt maar soit.
Ja het idee dat er iemand is met wie ik kan overleggen of die thuis blijft om het fort te bewaken is wel een fijn ideequote:
[..]
Ik kreeg als kind altijd hele enge gevoelens van het tikken van de verwarming en kwam dan altijd uit bed naar beneden en ging bij één van m'n ouders (vaak -op- één van m'n ouders
Gelukkig vind ik dat nu niet meer eng, maar weet ik dat ie dan bijgevuld moet worden en elke keer ben ik vergeten hoe dat ook alweer moest
Wat vetgedrukte betreft, blijkbaar is de mogelijkheid om op iemand terug te kunnen vallen een factor die voor jou van grote(re) invloed is.
[..]
Er is op fok vast wel een topic over "show hier je culinaire zelfmachbrauwsels"
Wat dat knuffelen met dieren betreft, mij valt al maanden iets geks op waarvan ik dacht dat het aan iets anders lag (maar het is evengoed nog heel raar, maar kan er ook niks beters van maken nu effe).
De afgelopen jaren merkte ik op dat katten op straat me steeds meer gingen negeren terwijl daarvoor ze geregeld zich lieten aanhalen door mij. Ze bleven soort van bang of nerveus voor mij terwijl ik dat de jaren daarvoor juist niet had.
Nu lopen katten die ik tegenkom op straat weer naar me toe en beginnen te praten met me en dat is sinds een half jaar zo. Er is zelfs 1 zwarte kater (met kleine witte vlekjes) die al meermalen mekkerend en met staart omhoog op me afgestormd kwam, echt alsof ik met zijn lieflingeten aangelopen kwam
Hij wil ook steeds meelopen
Ik kom hem altijd op hetzelfde hofje tegen als ik "de toeristische" route neem naar het station en de laatste tijd lukt het me geregeld met katten te praten die ik ergens tegenkom, echt heel leuk!
Zo'n topic is er inderdaad, alleen ben ik beter in koken dan in opdienen
Dus zulke mooie foto's worden dat niet Ik had dat trouwens met honden. Ineens lieten honden me een beetje links liggen. Ik dacht dat dat kwam omdat ik zelf geen hond meer had en dus geen 'hondengeur' meer om me heen had. Maar vorige week was er ineens een hond die superblij op mij reageerde (en niet op de andere aanwezigen)
Hij kwam zelf knuffeltjes en stukjes bot naar me brengen en bij mn voeten liggen Misschien dat dieren het wel voelen als je niet goed in je vel zit en dan een masker ophebt. Ik had dat ook met dat paardencoaching. Dat beest moet niks van me hebben.------------------------
Vandaag ben ik er maar weer op uit gegaan
Nog wel wat hartkloppingen maar niet zo extreem als eerder deze week. Morgen moet ik er weer op uit dus het gaat wel wat beter. Wel weer een tikje tegen mn zelfvertrouwen aan gehad; ik heb namelijk weer afwijzingen van sollicitaties binnen gekregen
Een van mijn katten komt bij me als ik me niet zo goed voel, en als hij zich niet goed voelt dan komt ie ook. Ik vind dat wel fijn van dierenquote:
[..]
Ja het idee dat er iemand is met wie ik kan overleggen of die thuis blijft om het fort te bewaken is wel een fijn idee
Zo'n topic is er inderdaad, alleen ben ik beter in koken dan in opdienen
Ik had dat trouwens met honden. Ineens lieten honden me een beetje links liggen. Ik dacht dat dat kwam omdat ik zelf geen hond meer had en dus geen 'hondengeur' meer om me heen had. Maar vorige week was er ineens een hond die superblij op mij reageerde (en niet op de andere aanwezigen)
------------------------
Vandaag ben ik er maar weer op uit gegaan
Wel weer een tikje tegen mn zelfvertrouwen aan gehad; ik heb namelijk weer afwijzingen van sollicitaties binnen gekregen
Mijn eigen honden deden dat ookquote:
[..]
Een van mijn katten komt bij me als ik me niet zo goed voel, en als hij zich niet goed voelt dan komt ie ook. Ik vind dat wel fijn van dieren
Alleen 'vreemde' honden die me niet kennen doen dat niet.Ontdekking: als ik knap, dan knap ik hard.
Nu er weer vol tegenaan
Sterkte....quote:
Zojuist uit de separeer gekomen.
Ontdekking: als ik knap, dan knap ik hard.
Nu er weer vol tegenaan
ik werk offshorequote:
[..]
Waarom zou je met medicijnen arbeidsongeschikt zijn? ik zit aan de medicijnen en ga gewoon naar mn werk.
[ Bericht 1% gewijzigd door 19867303 op 16-10-2015 20:38:22 ]
Oi, sterkte! Wil je er over vertellen?quote:
Zojuist uit de separeer gekomen.
Ontdekking: als ik knap, dan knap ik hard.
Nu er weer vol tegenaan
En je denkt met ECT wel door te kunnen werken?quote:
Sterkte lieve Child, je weet me te vinden als het nodig is.
Thanksquote:
[..]
Jouw gevoelens zijn jouw gevoelens, niets om je voor te schamen.
Knuffel..
Jij ook succes Elvi. Overleven enzo en delen hier.
Een van de opties is in elk geval sporten, maar dan moet er wel iemand zijn die tijd heeft om dat met me te doen.quote:
[..]
Ik vind het vooral beter dat je nu (hopelijk) anders behandeld gaat worden. Dat je niet meer aan je lot wordt overgelaten zodra je om hulp vraagt (iets wat voor jou sowieso eigenlijk alleen maar kan nadat je al een aantal drempels overwonnen hebt, het kost je sowieso veel moeite), dit was namelijk iets waar je de afgelopen keer behoorlijk mee zat en wat denk ik zelfs averechts werkte. Welke 2 keuzes krijg je dan? Of zijn het steeds twee verschillende keuzes?
En ook beter dat je nu zelf mag kiezen waar je je maaltijd eet.
Bovenstaande beide dingen geven elk ik elk geval meer duidelijkheid over de structuur die je krijgt (op je kamer eten deed je geloof ik toch al, alleen was niet duidelijk of dat wel mocht etc. Nu wel, ik zou dan al een stuk makkelijker eten).
Ook heel slim gedaan van dat briefje!
Sterkte in elk geval
Op mijn kamer eten deed ik inderdaad al, maar van sommige verpleegkundigen mocht dat niet. Nu zullen ze er geen probleem meer van maken.
Het briefje was een idee van een vriendin (al was het eerder ook al in me opgekomen).
Gelukkig heb ik daar geen ervaring mee. Het is best wel heftig en gevaarlijk, je kunt er permanente hersenschade aan overhouden en het is niet effectiever dan andere behandelingen. Ik zou het zelf echt nooit doen en vind het pas een optie als je alles al hebt geprobeerd. Er zijn tegenwoordig genoeg andere mogelijkheden. Het is niet zomaar wat, denk er alsjeblieft niet te makkelijk over.quote:
heeft er hier iemand ervaring met electroconvulsie (ECT) therapie?
Dank je. Helaas kreeg ik niet de reactie waar ik op hoopte. En dat zorgde voor behoorlijk wat drama.quote:
Sterkte weer Kuolema. Ik ben benieuwd hoe je gesprek gaat vanmiddag.
Zomie, goed om te lezen dat je het toch leuk gehad hebt. Hopelijk kun je nog een tijdje teren op deze dagen.
Misschien de volgende keer wat trefwoorden opschrijven als leidraad?quote:
Ben weer thuis, ik vond het heel lastig omdat ik best wel veel te vertellen had. Dan weet ik vaak niet waar ik moet beginnen (ik raak juist op het moment dat ik veel in m'n hoofd heb, makkelijker de draad kwijt waardoor ik meer moeite heb met vertellen), maar ik denk dat ik het meeste wel heb kunnen vertellen. Ik heb m'n huidige spv nog niet zo lang, maar ben tot nu toe wel tevreden met haar.
Ze is minder een "pitbull" dan m'n vorige, maar voor de rest heb ik tot nu toe wel een aardige indruk van haar.