R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Gewoon gaan! Ik ben een aantal jaar terug naar een 25+ meet geweest en vond het echt supergaaf!quote:Op zaterdag 26 september 2015 17:25 schreef Elvi het volgende:
[..]
Ik ga half oktober wel op fok-meetuit het topic "mensen van 25+ die nieuwe mensen willen meeten". Er is dan een bordspelavond. Dat vind ik wel erg spannend en ik kan nog niet garanderen dat ik niet cancel
Wat dat gebrek aan gevoelens betreft, welcome to my world
Enige tip die ik je hierover kan geven is om dat te bespreken met je SPV en tot die tijd te accepteren dat je niet weet wat er nou precies gevoelsmatig aan de hand is (je hoeft niet altijd in te grijpen, ook al zit er iets niet goed).
Dat is iets waar je aan zou kunnen werken, meer voor jezelf doen ipv voor anderen. Wat ik gek vind is dat je ouders dus blijkbaar vooral doen wat zij leuk vinden en nooit iets wat jij leuk vindt?quote:
[..]
De afwezigheid van gevoel heb ik nooit gehad (of in mindere mate... ik was tijdens de depressie gewoon echt heel erg verdrietig en het deed fysiek pijn).
Vanavond komt er een nieuw aflevering van dr who op tv en die ga ik dus zeker wel kijken
Ik voel me schuldig als ik iets voor mezelf wil doen, ik word er onrustig van, alsof het niet klopt.
Ik ga half oktober wel op fok-meet
Daarnaast elf, vrienden (en andere activiteiten die bij jou horen) behoren toch voor een fokmeet te gaan?
Ik volg je even niet? Ik heb geen bruisend sociaal leven dus wil ik dmv een fokmeet daar verandering in brengen. Ik ben nogal van het aanpakkenquote:Op zaterdag 26 september 2015 22:04 schreef hardromacore2.0 het volgende:
Daarnaast elf, vrienden (en andere activiteiten die bij jou horen) behoren toch voor een fokmeet te gaan?
Naja een tijd terug is mn moeder wel met me naar een museum geweestquote:
[..]
Dat is iets waar je aan zou kunnen werken, meer voor jezelf doen ipv voor anderen. Wat ik gek vind is dat je ouders dus blijkbaar vooral doen wat zij leuk vinden en nooit iets wat jij leuk vindt?
(op aandringen van mij ) Maar wat mij een beetje dwars zit, is dat anderen misschien aan mij kunnen merken dat er 'iets' niet klopt. En dat ik daarom nergens word aangenomen en weinig aansluiting vind bij anderen.quote:
[..]
Gewoon gaan! Ik ben een aantal jaar terug naar een 25+ meet geweest en vond het echt supergaaf!
Wat dat gebrek aan gevoelens betreft, welcome to my world
Enige tip die ik je hierover kan geven is om dat te bespreken met je SPV en tot die tijd te accepteren dat je niet weet wat er nou precies gevoelsmatig aan de hand is (je hoeft niet altijd in te grijpen, ook al zit er iets niet goed).
Het is zo dubbel.. ik voel niks en doe mn ding zonder te voelen, maar aan de andere kant heb ik zoveel meer energie dan pak m beet 2 maanden terug. Ik dacht dat het door de vitamine D kwam dat ik zoveel energie had, maar nu ik even een paar dagen gestopt ben daarmee blijft mn energielevel hetzelfde.
Oh god straks is het een manie... ik weet niet hoe dat is maar dan heb je ineens toch ook veel energie? Iemand daar ervaring mee?
Niet teveel zorgen maken Elvi. Jij bent gewoon echt een doener, een aanpakker. Niks mis mee
En waarom zou t erg zijn als mensen merken dat er wat met je Is? Ik ben er zelf heel open over. Vooral over adhd en dat ik chaos ben. En ik vertel ook wel dat ik depressief ben geweest en meds slik daarvoor. Als iemand daardoor op me afknapt, so be it. Ik snap dat ook wel.
En waarom zou t erg zijn als mensen merken dat er wat met je Is? Ik ben er zelf heel open over. Vooral over adhd en dat ik chaos ben. En ik vertel ook wel dat ik depressief ben geweest en meds slik daarvoor. Als iemand daardoor op me afknapt, so be it. Ik snap dat ook wel.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik zoek je niet te druk maken over een manie. Vitamine D heeft een halfwaardetijd van 25 uur, je lichaam blijft het natuurlijk ook zelf aanmaken en slaat een overschot op. Voordat de effecten van stoppen met een voedingssupplement merkbaar minder worden ben je wel een tijdje verder.
Elvi, dat Fok een virtuele wereld is.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
Sorry maar je slaat de plank echt conpleet mis.quote:
Elvi, dat Fok een virtuele wereld is.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
Je weet wat een meet is? Dan ontmoet je mensen irl. De methode hoe ik deze mensen ontmoet mag dan virtueel zijn maar het is geen surrogaat. Surrogaat zou zijn als ik op second life zou zitten en geen persoonlijk contact irl had.
Dit is gewoon een andere manier om mensen te ontmoeten. Ik had ze net zo goed op het werk kunnen zien maar ja dat heb ik niet.
Dus je hebt ontzettend ongelijk en als je niet weet waar je het over hebt heb ik liever dat je niks zegt ipv met deze vreemde uitspraken te komen. Dit doe jij wel vaker; zitten stoken en mensen o onderuit halen. Waarom ben je eigenlijk ib dit topic? Ik zie je nooit over jezelf praten . kom je alleen hier anderen de grond in trappen
Alle interpretaties zijn geheel voor jouw rekening.
Erg jammer dat ik hier niet kan zeggen wat ik vind.
Alhoewel, dat doe ik toch wel.
Erg jammer dat ik hier niet kan zeggen wat ik vind.
Alhoewel, dat doe ik toch wel.
Nou? ehh...nu je het toch vraagt, ik had enkele maanden lang tot een maand terug dagelijks zoveel overtollige energie dat ik niet wist waar ik het kwijt moest (dat ik urenlang per dag ging wandelen t/m blaren en bij thuiskomst nog steeds bulkte van de energie. Ik had makkelijk naar Amsterdam kunnen wandelen en weer terug), maar ik leg de oorzaak eerder bij het stoppen met de abilify en het verdwijnen van de overtollige energie aan de gevolgen van de slapeloosheid. En ik had ook begrepen dat het ook iets ADHD-achtigs zou kunnen zijn ofzo? (ik ga bij onrust sowieso doordoordoordoordoor totdat ik erbij neerval) Ding is dat ik niet een exacte oorzaak weet en ik hoef het ook niet persé te weten.quote:
Oh god straks is het een manie... ik weet niet hoe dat is maar dan heb je ineens toch ook veel energie? Iemand daar ervaring mee?
Gewoon redelijk normaal blijven doen, jezelf de paniek in denken gaat in elk geval niet helpen
Bespreken met je SPV heeft dan meer nut denk ik
En dit ja. Mensen hebben me maar te accepteren zoals ik ben (en dat is inclusief de manier waarop ik met bijvoorbeeld kritiek omga (inclusief hun kritiek)). Als mensen me niet kunnen accepteren zoals ik ben (en al helemaal als ze daar graag "moeilijk" over beginnen te doen) dan kunnen ze wat mij betreft gewoon de pestpleures krijgenquote:
Niet teveel zorgen maken Elvi. Jij bent gewoon echt een doener, een aanpakker. Niks mis mee
En waarom zou t erg zijn als mensen merken dat er wat met je Is? Ik ben er zelf heel open over. Vooral over adhd en dat ik chaos ben. En ik vertel ook wel dat ik depressief ben geweest en meds slik daarvoor. Als iemand daardoor op me afknapt, so be it. Ik snap dat ook wel.
another day at the edit:
Goeie vraag...quote:
[..]
Waarom ben je eigenlijk in dit topic? Ik zie je nooit over jezelf praten . kom je alleen hier anderen de grond in trappen
Maar in deze post van hem
verklapt hij het eigenlijk al een beetjequote:
Elvi, dat Fok een virtuele wereld is.
Dat dingen die jij deed, als in hobbies en familie ed. in mijn ogen de echte en gezondere wereld is.
Dus in mijn ogen pak je het daadwerkelijke niet aan en zoek je een surrogaat.
[ Bericht 17% gewijzigd door magnetronkoffie op 27-09-2015 09:05:47 ]
Nou, zo'n hele week fulltime getraind worden bij een callcenter hakt er wel in. Zo'n enorme overload aan informatie in een korte tijd kunnen, en maandag meteen gaan bellen. Ze zeggen dat het makkelijker wordt zodra er gewoontes komen. Zij zeggen het, ik hoop van harte dat ze gelijk hebben.
40 uur is duidelijk nog niet mijn ding. Cognitief trek ik het gewoon erg moeizaam. Ik sta dit hele weekend al op scherp, m'n lichaam en psyche zijn enorm gestresst en de komende week 36 uur werken zie ik dan niet met een lach op m'n gezicht tegemoet. Misschien valt het wel mee zodra het makkelijker wordt, die training was tenslotte allemaal nieuwe dingen opnemen. Toch, mocht het minder gaan dan ga ik meteen vragen om minder uren. Eerst kijken of ik dan op 20 a 24 kan stabiliseren, alvorens eventueel meer te werken (moet wel een inkomen hebben, getver, volwassen worden kan onder sommige omstandigheden best kut zijn ).
De stress omdat m'n zusje nu ook flink in de burnout/depressie put zit maakt het ook niet makkelijker te verwerken. Nouja, ik ben best bang voor de komende tijd, maar ik weet ongeveer wel hoe ik er mee om wil gaan en zal niet schuwen om de moeilijke knopen voor m'n eigen goed door te hakken.
40 uur is duidelijk nog niet mijn ding. Cognitief trek ik het gewoon erg moeizaam. Ik sta dit hele weekend al op scherp, m'n lichaam en psyche zijn enorm gestresst en de komende week 36 uur werken zie ik dan niet met een lach op m'n gezicht tegemoet. Misschien valt het wel mee zodra het makkelijker wordt, die training was tenslotte allemaal nieuwe dingen opnemen. Toch, mocht het minder gaan dan ga ik meteen vragen om minder uren. Eerst kijken of ik dan op 20 a 24 kan stabiliseren, alvorens eventueel meer te werken (moet wel een inkomen hebben, getver, volwassen worden kan onder sommige omstandigheden best kut zijn
).De stress omdat m'n zusje nu ook flink in de burnout/depressie put zit maakt het ook niet makkelijker te verwerken. Nouja, ik ben best bang voor de komende tijd, maar ik weet ongeveer wel hoe ik er mee om wil gaan en zal niet schuwen om de moeilijke knopen voor m'n eigen goed door te hakken.
Ignorance is bliss
Echt raar hoe 'random' het kan zijn he. Soms vraag ik me af of ik bepaalde patronen gewoon niet herken, of dat mijn lichaam van de ene op de andere dag een bal stress kan zijn. Misschien heeft het wel iets met de chemische stofjes in je hersenen te maken. Soms werkt de machine, soms niet.quote:Op zaterdag 26 september 2015 13:45 schreef Gray het volgende:
[..]
Soms lijkt het echt compleet random ja. Van de ene op de andere dag voel ik me anders wanneer ik m'n bed uit kom. Een wekenlang dal kan dan plots over zijn.
[..]
Meer zuchtmomenten, plotselinge dwanggedachten, slechte slaap.
Ik voel altijd wel welke kant het op gaat, maar hoe ver ik ben zie ik meestal pas te laat.
Ignorance is bliss
Als je alles wat je moet doen puur rationeel uitvoert, zonder gevoel, kun je hier op den duur depressief van worden (als je het al niet bent). Je haalt er namelijk geen voldoening meer uit.quote:
Bedankt voor jullie antwoorden
Even voorop gesteld; ja ik ga deze punten wel met mn spv bespreken deze week, het is meer dat ik niet zo goed weet of het nou aanwijzingen zijn voor depressie of dat er iets anders aan de hand is...
Het punt is dat ik niet meer zo goed 'voel'. Als je vraagt 'hoe voel je je?' ehm ja... geen idee? Druk? Het is alsof ik gewoon de dingen doe die ik moet doen (solliciteren, mensen mailen, mn taken eigenlijk gewoon afwerk) maar dat er geen gevoel of passie meer bij komt kijken. Het lusteloze heb ik dus niet echt, want ik ben echt keihard aan het solliciteren, gebruik er ook twitter voor, linkedin, afspraken bij uitzendbureaus... het is mn fulltime baan zeg maar.
Ik kom alleen niet verder en ik ben bang dat dat komt omdat men bij mij voelt dat ik ehm.. niks voel? Het is alsof er een lege huls is die gewoon doet wat ze moet doen en that's it.
quote:Ook geen goed teken lijkt me.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.tl;dr: Ik had het idee dat het paard dus merkte dat ik deed alsof er niks aan de hand was, dat ik mn gevoel wegdrukte, en dat hij daarom dus niks met me te maken wilde hebben (want dan vertrouwen ze je niet?).
Ander punt is dat de coach vroeg waar ik wel blij van werd. Nou ja ik ben superblij als ik met vrienden naar het museum ga. Dat vertelde ik ook. Alleen achteraf besefte ik me dat die situatie dus nooit is voorgekomenik word dus blij van iets wat zich in mijn hoofd afspeelt en niet in het echt is gebeurd? Ik ben dus een beetje aan het denken waar ik nog meer gelukkig van word, en ik kwam tot de conclusie dat geen van die situaties in het echt is gebeurd.
Waarmee ik dus NIET bedoel dat ik de realiteit kwijt ben (ik weet dat het niet is gebeurd, maar de gedachte dat het KAN gebeuren maakt me blij). Ik zie geen dingen die er niet zijn
Er is een enorme mismatch tussen wat ik voel, wat ik wil, en wat er gebeurd.
Ik neem ook steeds meer afstand van mensen en ik sluit me op door lekker individueel aan een baan proberen te komen. Maar het liefst zou ik een vriendengroep hebben met wie ik naar musea ga, films kijk, game, bordspelletjes doe... Maar dat heb ik niet, dat doe ik niet. Ik heb geen vrienden die dat leuk vinden of die er tijd voor willen maken. Dus het leven wat ik zou willen hebben, matcht op geen enkel vlak met de realiteit. Niet qua werk, vriendengroep, relatie, activiteiten...Toevallig heb ik nu hetzelfde probleem. Toen ik de vorige keer depressief was voelde ik me verdrietig, wanhopig en echt heel slecht, het hele standaard riedeltje. De laatste tijd ging het heel goed en nu ben ik door een klein voorval teruggevallen in depressie. Heb last van spanningshoofdpijn (dan weet ik dat het terug is/komt) en voel ook vooral niets, of in ieder geval heel weinig. Toen ik me de afgelopen maanden goed voelde kon ik mijn emoties ook veel beter uiten, nu lukt dat ook niet meer. Heb jij ergens ook niet het idee dat je weet dat het gewoon niet goed zit? Alsof je medicatie (als je die hebt) je er op dit moment voor behoed dat je je wel heel slecht voelt?quote:Ik heb pas ook van mn verjaardagsgeld 3 dr who seizoenen gekocht. Groot fan van dr who
En ik weet nu niet of al deze dingen een aanwijzing zijn dat de depressie aan het terugkomen is, of dat er iets anders grondig mis is. Als ik kijk naar de antwoorden die jullie gaven dan komt het niet echt overeen. En het voelt ook anders dan de vorige depressie. Nu voel ik gewoon niks?
Het is nu ook echt een enorme lap tekst geworden
Anyway.. Het niet goed kunnen voelen ben ik voor in therapie, je mist namelijk een hoop in het leven als je niet goed voelt en alles uitvoert uit rationele overwegingen.
Voor bovenstaande heb ik komende week een tussentijds gesprek met de psychiater, misschien komt er wat uit.
@Shaun: Ik heb het grootste deel van m'n leven geleefd alsof ik geen gevoelens of emoties had. Ik negeerde ze compleet, was me er niet eens van bewust (het was toch voornamelijk shitzooi dus ik wou er ergens ook niet aan).
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Dat hebben we dan gemeen, zo heb ik ook geleefd, totdat je keihard vastloopt en alle onbewust onderdrukte shit eruit moet. Is dat bij jou veranderd en hoe heb je dat gedaan?quote:
@Shaun: Ik heb het grootste deel van m'n leven geleefd alsof ik geen gevoelens of emoties had. Ik negeerde ze compleet, was me er niet eens van bewust (het was toch voornamelijk shitzooi dus ik wou er ergens ook niet aan).
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Jij bedoeld dat je door de medicatie vlakker wordt? Zonder medicatie kun je vlak zijn of worden door depressie.
Ja, bij mij was de eindstand "Muur : 1 - Mijn hoofd : 0"quote:
[..]
Dat hebben we dan gemeen, zo heb ik ook geleefd, totdat je keihard vastloopt
(ja ik weet, dat is gewoon best wel fucked up )Compleet veranderd ja.quote:en alle onbewust onderdrukte shit eruit moet. Is dat bij jou veranderd en hoe heb je dat gedaan?
Toen ik voor het eerst besefte dat ik emoties had, zat ik al een poos in groepstherapie en gebeurde er zoveel dat het besef kwam als een natte krant die op een winderige dag plotsling in mijn gezicht waaide en was ik eerst euforisch (want ik accepteerde dat ik ook gevoelens had, leerde ineens dat er 2x meer was dan ik al die tijd eerder had gedacht, maar ik was op dat moment al uitgeput, vooral emotioneel uitgeput) en daarna wou ik zelfmoord gaan plegen en werd ik opgenomen.
De medicatie (in mijn geval de abilify) ben ik pas wat jaren na mijn opname gaan gebruiken toen ik in m'n laatste grote depressieve periode kwam (denk een jaar of 5( ? ) geleden en dit duurde ook weer een jaar of 2, m'n SPV noemde dat toen al een verloren jaar voor mij).quote:Jij bedoeld dat je door de medicatie vlakker wordt? Zonder medicatie kun je vlak zijn of worden door depressie.
Door een combinatie van behandelingen, medicatie, heel veel ondersteuning, rust (het hebben van een eigen plekje om te wonen speelde hierbij een grote rol) en zo min mogelijk zorgen (opleiding, vrijwilligerswerk, alles stond enkele jaren stil zodat ik -echt- met mezelf aan de slag kon. Ik was het zat jaar in jaar uit, die eindeloze cyclus, steeds weer opnieuw terug te vallen en me weer een hele tijd klote te voelen, echt spuug en spuug zat was ik het
Die tijd heeft m'n leven eigenlijk stilgestaan, maar het heeft wel gewerkt en die tijd vulde ik vooral op met dingen die voor mijn persoonlijke ontwikkeling belangrijk waren (mijn vriendengroep ging een belangrijkere rol spelen. Ik ging o.a. games modden en LAN-parties hosten, gewoon met als doel "Good times!!" en thats it!!
).Niks geen verplichtingen, ik moest leren hoe ik kon functioneren, alles van de grond af aan opnieuw opbouwen etc enz
Die abilify hielp daarbij in de zin dat ik emotioneel afgevlakter werd en er dus minder complicaties waren. M'n depressieve gevoelens verdwenen na een tijd en ik heb me toen nog een tijd erg neutraal gevoeld, maar dat was al heel anders dan dat eeuwige depressieve gevoel dat ik al zolang had, het duurde maanden voordat ik durfde te geloven dat die depressieve gevoelens dit keer misschien wel langer weg zouden blijven.
Een jaar of wat daarna ging ik me ook geregelder "gewoon" goed voelen, ik ging weer meer in mezelf geloven.
Sinds april ben ik met de abilify gestopt en ben sindsdien eigenlijk bezig met het opnieuw uitvinden van mezelf. De slapeloosheid is daarbij wel een remmende factor, maarja, er is altijd wel "een" remmende factor dus ga ik gewoon door en zie wel hoe het loopt
Ik heb al genoeg tijd verspeeld, maar besef wel dat ik nog steeds terug zou kunnen vallen (moet me concentreren, een beetje alsof ik een auto bestuur door een hele zooi bergpassen en scherpe bochten, constant geconcentreerd, gas geven en weer afremmen en dan weer een scherpe bocht
).Het voordeel voor mij is nu wel dat ik als het ware kan switchen van emotie naar rationeel denken en weer terug (ook als ik flink zit te spacen of als ik flink dronken ben. Alleen het lopen gaat dan wat minder maar dat is ook inherent aan alcoholmisbruik of ander drugsmisbruik
)...tenminste...zolang ik goed in m'n vel zit. Zodra alles naar de shit begint te gaan, ga ik weer terug naar een soort van "spaarstand"edit: Ik weet die jaartallen (hoe lang geleden iets precies was enzo) trouwens niet zo precies. Ik weet nieteens precies hoe lang ik al in mijn huidige huis woon, kan er zomaar een jaar of 2 naast zitten!
Maar ruwweg zou het wel moeten kloppen
[ Bericht 3% gewijzigd door magnetronkoffie op 27-09-2015 17:25:57 ]
Ik heb nu dus precies hetzelfde; een soortgelijke functie en ben afgelopen week begonnen.quote:
Callcenter is wel buffelen zeg. Zo veel informatie in een korte tijd die ik moet leren. Soms schiet ik nog net niet in paniek. Ben nu al 4 dagen full time in training en ik ben mentaal behoorlijk vermoeid. Ik ben ergens zo bang dat ik dit niet kan, en de gedachte aan die angst kan me soms enooorm gefrustreerd met mezelf doen voelen. Stom hoofd van me ook, waarom moet dat ding zo klote werken de laatste jaren. Gatver.
Het is zo erg ongestructureerd en snel werken, waar ik juist houd van orde en de tijd nemen. Ik hoop dat het tempo en de werklast me niet te veel wordt. Hopelijk ontwikkel ik automatismen waardoor het makkelijker wordt uiteindelijk, want ik heb wel geld nodig.
Nouja, als dit niet lukt, dan niet. Mijn gezondheid gaat voor en ik wil iets wat daarbij past, wat voor werk dan ook. Gelukkig zijn de mensen leuk, dat scheelt. Nu eerst maar een kwestie van niet te veel luisteren naar de angst en doemscenario's in mijn hoofd, en mijn 'tools' (mooi woord altijd haha) om de boel zo goed te doen als ik kan. Niet perfect, goed. De perfectionist in me helpt hier even niks.
Hoeveel uren in de week werk jij?
Twijfel echt of ik hier door mee moet gaan..
Ik kan ook geen 40 uur werken. 32-36 is voor mij echt wel de max en ik denk dat het dan al aanpoten is. Iets wat trouwens moeilijk is om over te brengen bij uitzendbureaus
Ik kan wel 40 uur werken, maar niet wat betreft een baan waar (voor mij) te veel stress bij komt. Dan merk ik snel dat de (angst)klachten terugkomen. Ik werk nu 36 uren in de week en eigenlijk vind ik dat voor m'n huidige functie (klantenservice) te veel.quote:
Ik kan ook geen 40 uur werken. 32-36 is voor mij echt wel de max en ik denk dat het dan al aanpoten is. Iets wat trouwens moeilijk is om over te brengen bij uitzendbureaus
Aan de andere kant verdient het goed en heb ik leuke collega's. Maar zoals duracellkonijntje al aangaf: het werk zorgt voor veel stress en is het erg vermoeiend.
quote:
[..]
Ja, bij mij was de eindstand "Muur : 1 - Mijn hoofd : 0"
Wauw, je bent echt van ver gekomen, mooi om te lezen dat het nu dan zo goed gaat.
Ik lees je post later nog een keer..•
•delete een stuk getypte tekst, onsamenhangend, even geen concentratie
Oh hai, ben jij ook al bij deze club?quote:
@Shaun: Ik heb het grootste deel van m'n leven geleefd alsof ik geen gevoelens of emoties had. Ik negeerde ze compleet, was me er niet eens van bewust (het was toch voornamelijk shitzooi dus ik wou er ergens ook niet aan).
Het werkte niet zo best, dat kan ik je wel zeggen
Ik weet alleen niet hoe het zit als je zonder medicatie te gebruiken, je vlakker gaat voelen
Ik heb me lang voor emoties afgesloten, redelijke workaholic geweest bijvoorbeeld. Nu ik het transgenderding heb aangepakt komen dit soort zaken aan het licht.
Ow pff, had een hele reactie getikt, maar die is nu weg omdat fok met me zat te fokkenquote:
[..]
Oh hai, ben jij ook al bij deze club?
Ik heb me lang voor emoties afgesloten, redelijke workaholic geweest bijvoorbeeld. Nu ik het transgenderding heb aangepakt komen dit soort zaken aan het licht.
Naja, ik ga straks naar buiten naar de maan kijken. Is die slapeloosheid toch nog ergens goed voor
Ik heb straks voor het eerst PMT. Nou ja, ik heb wel eerder PMT gehad maar dat was onderdeel van een groepsbehandeling. Het zou individueel zijn maar er is een wachtlijst en nu was ik gevraagd of ik mee wilde doen met een groepje van twee tot vier personen. Mensen met autisme, als het goed is. Dus ik heb maar 'ja' gezegd. Heb geen idee wat ik moet verwachten dus dat is best vervelend.
Why are you wearing that stupid man suit?
Het is tenminste een heel klein groepje, dus dat zal wel schelen (hopelijk).quote:
Ik heb straks voor het eerst PMT. Nou ja, ik heb wel eerder PMT gehad maar dat was onderdeel van een groepsbehandeling. Het zou individueel zijn maar er is een wachtlijst en nu was ik gevraagd of ik mee wilde doen met een groepje van twee tot vier personen. Mensen met autisme, als het goed is. Dus ik heb maar 'ja' gezegd. Heb geen idee wat ik moet verwachten dus dat is best vervelend.
Succes!
Het gaat de laatste week weer wat minder goed. Het is gewoon te druk en ik ben ook nog grieperig (hatsjoe!)
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Zelf zou ik (als ik me in een vergelijkbare situatie had bevonden) de voorkeur geven aan meer rust, maar dit is iets wat je met je arts zou moeten bespreken. Sterkte in elk geval en houd ons maar op de hoogte als je wiltquote:
Het gaat de laatste week weer wat minder goed. Het is gewoon te druk en ik ben ook nog grieperig (hatsjoe!)
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Wat die laatste week betreft, ik merk wel dat het hier langzaam achteruit aan het gaan is (langzaam dus niet meteen in paniek raken
). Ik heb het halen van m'n medicatie weer uitgesteld, dit keer naar woensdag (morgen ga ik nooit redden en vandaag moest ik ook elders zijn waardoor het planmatig al lastig was en door de vermoeidheid schuif ik halverwege het uitvoeren van m'n plannen de 2e helft van de plannen weer vooruit, vooral omdat ik me gewoon te moe voel om door te gaan).
Er waren nog drie anderen. Het maximale aantal dus. Ik was zoals gewoonlijk heel nerveus en dat was heel goed zichtbaarquote:
[..]
Het is tenminste een heel klein groepje, dus dat zal wel schelen (hopelijk).
Succes!
(dat zei die vrouw die de PMT geeft). Dat vind ik altijd een beetje stom van mezelf. Maar goed, nu kan ik me iets voorstellen bij wat er daar gebeurt en wie er zijn, dus zal de spanning voor de volgende keer wel iets minder zijn.Dat is moeilijk te zeggen. In mijn geval zal vaak rust de beste optie zijn, omdat mijn klachten meestal voortkomen uit overprikkeling, en dat is niet echt met medicijnen op te lossen.quote:
Het gaat de laatste week weer wat minder goed. Het is gewoon te druk en ik ben ook nog grieperig (hatsjoe!)
Maar waar ik vandaag over nadacht: eigenlijk heb ik ook nog steeds depressie klachten: taken die groot en zwaar lijken maar dat niet zijn (kleine klusjes in huis) Moeite om me tot dingen te zetten, ook leuke dingen. Maar ook moeite om al in de ochtend op gang te komen, het lijkt al een dagtaak om gegeten en gedoucht naar t werk te vertrekken. En veel te moe, gebrek aan concentratie enz.
Ik twijfel nu aan de oplossing: meer rust (lastig, sommige dingen kun je niet plannen of vermijden) of meer medicijnen (ze helpen hier wel tegen)
Hoe is jullie ervaring?
Als het iets is dat je eerder wel zonder moeite kon en nu niet meer, zou ik medicijnen proberen. Is het normaal dat je er moeite mee hebt en wen je er niet aan, dan is het dus gewoon te veel en moet je meer rust nemen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik lurk een hoop, maar ik denk; Ik ben nu al een aantal sessies bij de psycholoog verder, laat ik me weer eens melden!
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag Niet dat ik nu zo'n groot fan/liefhebber was, maar ik voelde een soort van verbondenheid omdat ik ook wel eens nadenk over zelfdoding. Schrale troost is dat alle methoden me erg naar en eng lijken, dus ik betwijfel of ik het ooit zou doen.
Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag
Niet dat ik nu zo'n groot fan/liefhebber was, maar ik voelde een soort van verbondenheid omdat ik ook wel eens nadenk over zelfdoding. Schrale troost is dat alle methoden me erg naar en eng lijken, dus ik betwijfel of ik het ooit zou doen. Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Heb je ondanks je spanning ook wel wat gehad aan de PMT? Of verwacht je dat je de komende keren (als de komende keren je spanning daadwerkelijk gaat afnemen) je je meer kunt gaan concentreren op je PMT/je behandeling en je je minder laat leiden door de gedachte hoe je overkomt op de anderen?quote:
[..]
Er waren nog drie anderen. Het maximale aantal dus. Ik was zoals gewoonlijk heel nerveus en dat was heel goed zichtbaar
Maakt het uit dat je huidige groep kleiner is dan de groep bij de groepstherapie die je ooit deed en denk je dat het uitmaakt dat de andere 3 ook autistisch zijn? (ik neem aan dat er een reden is dat alle 4 de leden van die PMT-groep autistisch zijn??)
edit:
Vetgedrukte is voor mij zo op het eerste gezicht ook het belangrijkste punt. Goed dat je daar op eigen initiatief aan bent gaan werkenquote:
Ik lurk een hoop, maar ik denk; Ik ben nu al een aantal sessies bij de psycholoog verder, laat ik me weer eens melden!
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag
Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Ik was gister een reactie aan het schrijven op fok (toen tijdens die vlammende maan) maar m'n reactie verdween en had dat pas later door en wist ondertussen niet meer waar het over ging.
Door jouw post weet ik het weer, ik had een stukje getikt met hoe ik ermee omging meer te voelen (in die richting in elk geval).
Ik ben er nml meer over gaan praten, gewoon alle gevoelens tegen m'n behandelaars er hersenloos uitgooien en maar zien wat er van terecht kwam (ik was vooral bezig met mezelf pijlen hoe lang ik door kon blijven gaan totdat ik licht in m'n hoofd begon te worden door dat wat ik los liet).
Toevallig had ik daarnet een gesprek met een psycholoog voor iets anders. En we kwamen op dit onderwerp naar aanleiding ook van die nacht met hyperventilatie en ambulance enzo. En zij zei dat meer rust eerst belangrijk was. Want ik was de volgende dag plichtsgetrouw naar mn werk gegaan. En dat vond ze niet zo slim. Zeker omdat daarna er nog allerlei dingen gebeurden die bij mij op de grote hoop konden... stressssch. Maar fijn dat jullie ook gelijk aan 'rust' denken (ook @kuo) Thanks.quote:
[..]
Zelf zou ik (als ik me in een vergelijkbare situatie had bevonden) de voorkeur geven aan meer rust, maar dit is iets wat je met je arts zou moeten bespreken. Sterkte in elk geval en houd ons maar op de hoogte als je wilt
Wat die laatste week betreft, ik merk wel dat het hier langzaam achteruit aan het gaan is (langzaam dus niet meteen in paniek raken
Schrijven vind ik altijd een heel fijne manier om zelf over dingen na te denken. Dat is ook de belangrijkste reden waarom ik ooit een blog ben begonnen. Door over dingen te schrijven, op een manier dat een willekeurige lezer het begrijpt krijg ik zelf vaal ook beter inzicht in mijn gedachten. Vaak genoeg laat ik het nooit iemand lezen, soms deel ik het wel met goede vrienden. Ik heb echt bergen concepten van gewoon mijn eigen gedachten.quote:
Ik lurk een hoop, maar ik denk; Ik ben nu al een aantal sessies bij de psycholoog verder, laat ik me weer eens melden!
Het gaat hier een beetje met ups and downs. In de week dat Joost Zwagerman zelfmoord pleegde, was ik erg van slag. En ik raak zelden tot nooit van slag
Het ging na een paar dagen alweer wat beter, maar inmiddels is het algehele miserabele gevoel weer op volle sterkte aanwezig.
Ik merk dat ik het moeilijk vind om écht over mijn problemen te praten, zelfs tegen/met de psycholoog. Ik heb daarom van de week een notitieblokje gekocht waarin ik van me af kan schrijven als mijn gedachten (te) donker en chaotisch worden. In zo'n geval kan ik het boekje meenemen en het aan mijn behandelaar laten lezen als ik vastloop of dichtklap. Nu alleen nog de discipline vinden om ook daadwerkelijk te gaan schrijven op de momenten dat het nodig is
Ik verheug me op vanavond, om 20.30 stap ik de mat op en kan ik alle frustratie en opgekropte gevoelens er letterlijk uitslaan
Iets op papier hebben om aan je behandelaar te geven voor als je dichtklapt is een goed hulpmiddel. Ik heb dat ook al eens gedaan. Vooral omdat ik nogal de neiging heb om mooi weer te spelen (en daar ben ik verdraaid goed in).
Joost Zwagerman raakte mij ook heel erg. Ook al heb ik nooit iets van hem gelezen of gezien. Ik wist dat het een Nederlandse schrijver was, daar hield het mee op. Vooral omdat ik regelmatig van die gedachten heb die wat suïcidale trekjes hebben. Een stemmetje dat inhakt op mijn eigen waarde. Moeilijk om over te praten, want ik ben bang dat men gaat denken dat ik ernaar ga handelen, terwijl ik honderdduizend redenen heb en voel om gewoon lekker door te leven. Maar ook al ben ik veel sterker dan die gedachten, dat geprik in mijn eigenwaarde doet toch wel pijn.
Oh enne: Go Kick some ass!
Dat was niet echt het probleem. Ik vond het gewoon eng, nieuwe mensen, nieuwe situatie en dan word ik verlegen, maar het was in dit geval niet zo dat ik het belangrijk vond of de hele tijd dacht aan hoe ik over zou komen op anderen. Gelukkig, als dat er ook nog eens bij zou komen ...quote:
[..]
Heb je ondanks je spanning ook wel wat gehad aan de PMT? Of verwacht je dat je de komende keren (als de komende keren je spanning daadwerkelijk gaat afnemen) je je meer kunt gaan concentreren op je PMT/je behandeling en je je minder laat leiden door de gedachte hoe je overkomt op de anderen?
Maakt het uit dat je huidige groep kleiner is dan de groep bij de groepstherapie die je ooit deed en denk je dat het uitmaakt dat de andere 3 ook autistisch zijn? (ik neem aan dat er een reden is dat alle 4 de leden van die PMT-groep autistisch zijn??)
Bij die auticafé's heb ik het wel.
Het ging nu over veranderingen in je lichaam herkennen bij spanning. Ik denk dat het wel nuttig kan zijn.
Ik vind het denk ik wel prettig dat de anderen ook autistisch zijn. Ze zeiden nu al dingen die ik herkende. Dat is ook vooral de reden dat we bij elkaar zijn gezet. Er stonden meerdere mensen op de wachtlijst en op deze manier hoefden die minder lang te wachten (voor individuele PMT) en konden er ook ervaringen worden uitgewisseld, vertelde de behandelaar.
Why are you wearing that stupid man suit?
Sowieso ben ik er geen fan van een gewoonte te maken middelen te gebruiken als gewoonte zodat ik het langer vol kan houden, omdat dit feitelijk tijdrekken is (uiteindelijk kan je met medicatie een tijdje daarna ook weer uitgeput raken, en dan zit je wellicht nog dieper).quote:
[..]
Toevallig had ik daarnet een gesprek met een psycholoog voor iets anders. En we kwamen op dit onderwerp naar aanleiding ook van die nacht met hyperventilatie en ambulance enzo. En zij zei dat meer rust eerst belangrijk was. Want ik was de volgende dag plichtsgetrouw naar mn werk gegaan. En dat vond ze niet zo slim. Zeker omdat daarna er nog allerlei dingen gebeurden die bij mij op de grote hoop konden... stressssch. Maar fijn dat jullie ook gelijk aan 'rust' denken (ook @kuo) Thanks.
Tegenwoordig neem ik eerder gas terug zodra ik merk dat ik "teveel" bezig ben geweest (dit was jarenlang een valkuil van mij, soms let ik evengoed even niet op).
@Kuo: Je uitleg is helder, dank
Vind het zelf wel prettiger in een groep te zitten met allemaal autisten dan met niet-autisten omdat ik dan minder moeite hoef te doen mijn boodschap zo te verpakken dat ie ook letterlijk zo wordt opgevat zoals ik hem bedoel. Het heeft voordelen
Je ervaring klinkt in elk geval wel vrij goed.Ik wou nog wat meer tikken hier en daar, maar ik wil persé naar bed nu, anders zit ik hier om 2u nog (ik wou 23u gaan slapen, ik en plannen uitvoeren
) dus trusten allen 
[ Bericht 12% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-09-2015 00:32:17 ]
Het scheelt inderdaad dat ik het zelf doorheb, dat is al een beginquote:
[..]
Vetgedrukte is voor mij zo op het eerste gezicht ook het belangrijkste punt. Goed dat je daar op eigen initiatief aan bent gaan werken
Ik was gister een reactie aan het schrijven op fok (toen tijdens die vlammende maan) maar m'n reactie verdween en had dat pas later door en wist ondertussen niet meer waar het over ging.
Door jouw post weet ik het weer, ik had een stukje getikt met hoe ik ermee omging meer te voelen (in die richting in elk geval).
Ik ben er nml meer over gaan praten, gewoon alle gevoelens tegen m'n behandelaars er hersenloos uitgooien en maar zien wat er van terecht kwam (ik was vooral bezig met mezelf pijlen hoe lang ik door kon blijven gaan totdat ik licht in m'n hoofd begon te worden door dat wat ik los liet).
Ik heb ook aangegeven aan mijn behandelaar dat ik hem in het begin wat om de tuin aan het leiden was door de dingen (en mezelf) beter voor te doen dan ze daadwerkelijk waren en nog steeds zijn. Vervelend trekje eigenlijk, maar ik zie het als een aangeleerde zelfverdedigingstechniek. Goed om te horen dat mijn post ook verder nog iets toevoegt
Dat is het ook! Ik hou ook erg van taal en gewoon ouderwets analoog met pen schrijvenquote:
[..]
Schrijven vind ik altijd een heel fijne manier om zelf over dingen na te denken. Dat is ook de belangrijkste reden waarom ik ooit een blog ben begonnen. Door over dingen te schrijven, op een manier dat een willekeurige lezer het begrijpt krijg ik zelf vaal ook beter inzicht in mijn gedachten. Vaak genoeg laat ik het nooit iemand lezen, soms deel ik het wel met goede vrienden. Ik heb echt bergen concepten van gewoon mijn eigen gedachten.
Iets op papier hebben om aan je behandelaar te geven voor als je dichtklapt is een goed hulpmiddel. Ik heb dat ook al eens gedaan. Vooral omdat ik nogal de neiging heb om mooi weer te spelen (en daar ben ik verdraaid goed in).
Joost Zwagerman raakte mij ook heel erg. Ook al heb ik nooit iets van hem gelezen of gezien. Ik wist dat het een Nederlandse schrijver was, daar hield het mee op. Vooral omdat ik regelmatig van die gedachten heb die wat suïcidale trekjes hebben. Een stemmetje dat inhakt op mijn eigen waarde. Moeilijk om over te praten, want ik ben bang dat men gaat denken dat ik ernaar ga handelen, terwijl ik honderdduizend redenen heb en voel om gewoon lekker door te leven. Maar ook al ben ik veel sterker dan die gedachten, dat geprik in mijn eigenwaarde doet toch wel pijn.
Oh enne: Go Kick some ass!
Gek genoeg hecht ik daar veel waarde aan. Ik heb een leuke journaling app op mijn Mac en iPhone (DayOne), maar daar maak ik toch minder gebruik van dan ik me in eerste instantie heb voorgenomen. M'n schriftje zit nu standaard in mijn tas, waar ook standaard mijn laptop in zit als ik hem niet gebruik, dus die heb ik sowieso altijd en overal bij me eigenlijk. Het is juist goed om lekker van je af te schrijven, zonder filter en zelfcensuur!
Het kan erg interessant zijn om (als buitenstaander) zulke dingen te lezen, maar ik kan me voorstellen dat dat niet prettig voelt. Ik heb vooralsnog ook nog niemand mijn neergepende hersenspinsels laten lezen, en ik weet ook niet of er ooit iemand anders dan ikzelf zal lezen wat er instaat. Precies wat jij zegt over Zwagerman, zo voel ik dat ook. Ik kende hem eigenlijk niet echt, alleen van naam. Ik zag hem regelmatig bij DWDD en ik raakte erg geïntrigeerd door hem als persoon. Dat zal ongetwijfeld komen door de raakvlakken die ik had op het gebied van gedachten, hersenspinsels etc. Ik heb wel over zelfdoding gepraat met o.a. mijn behandelaar, zus en vriendin. Het verontrust me eigenlijk dat ik er niet eens van schrik en dat ik het in essentie prima zou kunnen. Maar vooralsnog is er blijkbaar nog iets of iemand die me ervan weerhoudt, dus dat is goed!
And so I did!
Morgen waarschijnlijk spierpijn en blauwe plekken, maar het was het waard! 
Het probleem zit hem in anderen pleasen. Met als toppunt: je niet ziekmelden op je werk want doorbikkelen is toch normaal? Zeker als je teamleider erg is van de 'wanneer ben je er weer' en dat 'is toch maar een dagje' vragen bij mn ziekmeldingen. Dan voel ik me al weer schuldig voor mn afwezigheid.quote:
[..]
Sowieso ben ik er geen fan van een gewoonte te maken middelen te gebruiken als gewoonte zodat ik het langer vol kan houden, omdat dit feitelijk tijdrekken is (uiteindelijk kan je met medicatie een tijdje daarna ook weer uitgeput raken, en dan zit je wellicht nog dieper).
Tegenwoordig neem ik eerder gas terug zodra ik merk dat ik "teveel" bezig ben geweest (dit was jarenlang een valkuil van mij, soms let ik evengoed even niet op).
Je was niet aan het leven, maar aan het overleven? Zo ja, dan ben je niet de enige hierquote:
[..]
Het scheelt inderdaad dat ik het zelf doorheb, dat is al een begin
Ik ben zelf (na het aangeleerd te hebben) gaan proberen om altijd eerlijk tegen m'n behandelaars te zijn. Een compleet verschil met het gesloten boek dat ik daarvoor was. Misschien is het voor jou vergelijkbaar?
Mensen om de tuin leiden deed ik dan weer niet, ik zei gewoon niets en hoopte dat niemand doorhad wat mij dwars zat (dat was 1 van mijn "survivalstrategieën").
Dat is ook een beetje de bedoeling, anders had een topic zoals D&A minder zin gehadquote:Goed om te horen dat mijn post ook verder nog iets toevoegt
Dus mooi om te horen edit:
Waarom doe je vetgedrukte eigenlijk?quote:
[..]
Het probleem zit hem in anderen pleasen. Met als toppunt: je niet ziekmelden op je werk want doorbikkelen is toch normaal? Zeker als je teamleider erg is van de 'wanneer ben je er weer' en dat 'is toch maar een dagje' vragen bij mn ziekmeldingen. Dan voel ik me al weer schuldig voor mn afwezigheid.
Ik herken het wel een beetje (soortvan), maar weet niet zeker.
Voor mij was het zo dat ik "denk ik" de gedachte had dat zolang ik niemand kwaad kon maken, ik ook niet bang hoefde te zijn dat ik door iemand "aangevallen" werd? Of is het bij jou anders?
edit2:
Dit was niet naar mij gericht, maar ik vind het wel interessant hier op te reageren. Sinds vlak voor m'n opname zo'n 9 jaar terug ben ik begonnen een dagboek te schrijven.quote:
[..]
Dat is het ook! Ik hou ook erg van taal en gewoon ouderwets analoog met pen schrijven
Het is juist goed om lekker van je af te schrijven, zonder filter en zelfcensuur!
En idd gewoon pen en papier en idd altijd mee (in m'n rugzak als ik op pad ben).
Alleen schrijf ik hem op lege vellen A4 papier en het is nu 9 jaar later (er zit wel een gat van enkele jaren tussen toen ik abilify slikte) een dik pak van ongeveer 6cm geworden.
Gewoon lekker, voor op de dooie momentjes of als gewoonte (bijvoorbeeld als ik een langer stukje in de trein zit ofzo).
Ik heb het volgens mij maar 1 of 2 keer iemand anders laten lezen.
De 1e keer was toen ik nog maar een week of 3 schreef (dus een heel dik pak was het toen nog niet
) en misschien wel nog een keer. Heb het in de loop der jaren wel af en toe zo terloops aan iemand voorgesteld (een deel van) m'n dagboek te mogen lezen, maar zolang ik geen duidelijk enthousiasme als antwoord krijg ( maar eerder een soort "ja hoor, als je dat wilt *gaap* " oid ) dan doe ik het niet.Ten slotte is het wel een dagboek en staan er (soms heel) persoonlijke dingen in.
edit3:
En vanochtend werd ik 2x gebeld: 1 afspraak is nu een uur later (heb daardoor nu net wel genoeg tijd om boodschappen te halen etc enz voor die 1e afspraak zodat ik dat niet na die 1e afspraak hoef te doen) en de 2e afspraak gaat niet door (de middelste van de 3, waardoor ik nu een groter gat tussen de overige 2 heb en heb ik net wel genoeg tijd om nog even snel langs de apotheek te gaan, nieuwe zooltjes bij te laten stellen en elders nog wat af te geven en misschien nog even langs de kringloop als dat er nog bijgepropt kan worden)quote:
[..]
Ik wou nog wat meer tikken hier en daar, maar ik wil persé naar bed nu, anders zit ik hier om 2u nog (ik wou 23u gaan slapen, ik en plannen uitvoeren
[ Bericht 18% gewijzigd door magnetronkoffie op 29-09-2015 10:09:04 ]
Nee, dat is wel het aangeleerde patroon, en dat doorbreken lukt me blijkbaar nog niet goed.quote:
Waarom doe je vetgedrukte eigenlijk?
Ik herken het wel een beetje (soortvan), maar weet niet zeker.
Voor mij was het zo dat ik "denk ik" de gedachte had dat zolang ik niemand kwaad kon maken, ik ook niet bang hoefde te zijn dat ik door iemand "aangevallen" werd? Of is het bij jou anders?
Waarom heb je dat aangeleerd?quote:
[..]
Nee, dat is wel het aangeleerde patroon, en dat doorbreken lukt me blijkbaar nog niet goed.
iets met opvoeding, handicap, pesterijen en andere minder fijne ervaringen...quote:
[..]
Waarom heb je dat aangeleerd?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dus je pleast anderen o.a. om te voorkomen dat je slachtoffer wordt van o.a. pesterijen en andere minder fijne ervaringen?quote:
[..]
iets met opvoeding, handicap, pesterijen en andere minder fijne ervaringen...
-knip-
Klopt dat?
ja, en om ruzie te voorkomen bijvoorbeeld. Je wil t vooral erg goed doen allemaal, ook op t werk.quote:
[..]
Dus je pleast anderen o.a. om te voorkomen dat je slachtoffer wordt van o.a. pesterijen en andere minder fijne ervaringen?
Klopt dat?
Ja...erg herkenbaar idd. Echt helpen deed het niet, want uiteindelijk ging het niet om mij en dat ik niet genoeg anderen pleaste (of is het pleasde?quote:
[..]
ja, en om ruzie te voorkomen bijvoorbeeld. Je wil t vooral erg goed doen allemaal, ook op t werk.
halp! ), maar dat die anderen er op uit waren mij de grond in te boren (vaak hadden ze zelf issues die ze zelf niet aan konden....derhalve werd ik hun pispaal. Vandaar ook dat ik zelfs tegenwoordig nog steeds slecht tegen dit soort gedrag kan, ik vind het super-egoïstisch), er op uit waren mij klein te houden zodat ik uiteindelijk m'n eigen cipier werd en dacht dat dat normaal was, dat dat beter voor me was.
Het waren niet alleen pesterijen, maar er is veel meer gebeurd vroegah.quote:
[..]
Ja...erg herkenbaar idd. Echt helpen deed het niet, want uiteindelijk ging het niet om mij en dat ik niet genoeg anderen pleaste (of is het pleasde?
Ik heb trouwens gelezen dat je fysiek extra stressgevoelig wordt als je onveiligheid in je vroege jeugd hebt ervaren. Je lichaam reageert heftiger op stress dus.
Zou je zomaar gelijk in kunnen hebben en ik kan me dat goed voorstellen. Een onveilige jeugd kan allerlei negatieve gevolgen hebben (grootdeels onbewust, maar toch effect op je hebbend).quote:
[..]
Het waren niet alleen pesterijen, maar er is veel meer gebeurd vroegah.
Ik heb trouwens gelezen dat je fysiek extra stressgevoelig wordt als je onveiligheid in je vroege jeugd hebt ervaren. Je lichaam reageert heftiger op stress dus.
De één kan met bepaalde dingen beter omgaan en met andere dingen weer minder goed dan de ander, dat is voor ieder weer anders.
Verder ken ik de technische details allemaal niet zo, ik weet zeker dat mijn eigen verleden een effect heeft gehad op wie ik nu ben.
Ik was (en ben) nog steeds meer aan het overleven dan daadwerkelijk aan het leven. Welkom bij de club?quote:
[..]
Je was niet aan het leven, maar aan het overleven? Zo ja, dan ben je niet de enige hier
Ik ben zelf (na het aangeleerd te hebben) gaan proberen om altijd eerlijk tegen m'n behandelaars te zijn. Een compleet verschil met het gesloten boek dat ik daarvoor was. Misschien is het voor jou vergelijkbaar?
Mensen om de tuin leiden deed ik dan weer niet, ik zei gewoon niets en hoopte dat niemand doorhad wat mij dwars zat (dat was 1 van mijn "survivalstrategieën").
[..]
Dat is ook een beetje de bedoeling, anders had een topic zoals D&A minder zin gehad
[..]
Dit was niet naar mij gericht, maar ik vind het wel interessant hier op te reageren. Sinds vlak voor m'n opname zo'n 9 jaar terug ben ik begonnen een dagboek te schrijven.
En idd gewoon pen en papier en idd altijd mee (in m'n rugzak als ik op pad ben).
Alleen schrijf ik hem op lege vellen A4 papier en het is nu 9 jaar later (er zit wel een gat van enkele jaren tussen toen ik abilify slikte) een dik pak van ongeveer 6cm geworden.
Gewoon lekker, voor op de dooie momentjes of als gewoonte (bijvoorbeeld als ik een langer stukje in de trein zit ofzo).
Ik heb het volgens mij maar 1 of 2 keer iemand anders laten lezen.
De 1e keer was toen ik nog maar een week of 3 schreef (dus een heel dik pak was het toen nog niet
Ten slotte is het wel een dagboek en staan er (soms heel) persoonlijke dingen in.
Ik was nooit echt zo'n prater, maar in de loop der jaren heb ik wel geleerd meer open te zijn over bepaalde dingen. Ik ben nog steeds alles behalve een open boek en speel nog geregeld mooi weer. Alleen beginnen er langzaam maar zeker wat barsten te ontstaan in mijn masker, vandaar dat ik nu ook (weer) onder behandeling ben bij een psycholoog. Om de tuin leiden is ook misschien een (te?) groot woord. Maar ik merkte wel dat ik deed alsof alles beter ging dan het daadwerkelijk ging, en hoewel ik het op dat moment zelf al doorhad, kon ik er niets aan doen om de een of andere reden. Ik klapte dicht of zo. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik het ook aangegeven aan mijn behandelaar.
Mijn sport helpt me gelukkig om nog enigszins normaal te functioneren, anders was ik waarschijnlijk al lang ontploft. Met alle gevolgen van dien. Wel een beetje jammer dat ik afgelopen zondag weer voor het eerst sinds tijden een (lichte) paniekaanval kreeg. Totaal onverwacht (en onnodig ook), dus het overviel me nogal
Wel bijzonder dat je zó lang je eigen dagboek bij houdt!
Merk je ook dat het wat voor je doet op de een of andere manier? Krijg je meer rust of kun je je gedachten beter ordenen? Zit er echt een lijn in, of zijn het allemaal losse onsamenhangende hersenspinsels? Ik zou wel iemand zijn die zoiets oprecht interessant vindt om te lezen, maar dat is vast (nog) aan afwijking van mij
Is dat echt zo bijzonder? Volgens mij ben ik er zelfs best wel laat meequote:
[..]
Ik was (en ben) nog steeds meer aan het overleven dan daadwerkelijk aan het leven. Welkom bij de club?
Alleen beginnen er langzaam maar zeker wat barsten te ontstaan in mijn masker, vandaar dat ik nu ook (weer) onder behandeling ben bij een psycholoog. Om de tuin leiden is ook misschien een (te?) groot woord. Maar ik merkte wel dat ik deed alsof alles beter ging dan het daadwerkelijk ging, en hoewel ik het op dat moment zelf al doorhad, kon ik er niets aan doen om de een of andere reden. Ik klapte dicht of zo. Inmiddels zijn we een paar weken verder en heb ik het ook aangegeven aan mijn behandelaar.
Mijn sport helpt me gelukkig om nog enigszins normaal te functioneren, anders was ik waarschijnlijk al lang ontploft. Met alle gevolgen van dien. Wel een beetje jammer dat ik afgelopen zondag weer voor het eerst sinds tijden een (lichte) paniekaanval kreeg. Totaal onverwacht (en onnodig ook), dus het overviel me nogal
Wel bijzonder dat je zó lang je eigen dagboek bij houdt!
1 van de redenen dat ik er zo laat mee begon is ook omdat ik thuis woonde en als de dood was dat mijn schrijfsels door iemand anders gelezen werden en bijvoorbeeld tegen mij gebruikt zouden worden (ik was zeer gesloten in die tijd). Ik schreef heel af en toe wel wat, maar nooit echt gestructureerd (bijvoorbeeld op de achterkant van een leeggehaalde envelop) en dat wat ik wel gestructureerd schreef, had weer niets met mijn gevoelswereld te maken.
Wat ik schrijf is afwisselend, maar altijd iets wat ik om de 1 of andere reden graag wil opschrijven op die momenten. Het kan ook impulsief zijn (bijvoorbeeld als ik door een onbekend stadje loop en een oud kerkje zie staan en denk "ik wil daar wel even zitten en lekker rustig wat schrijven".
Het ding van een dagboek is ook dat de regels jij zelf bepaalt. Het is jouw wereld en het zijn jouw regels.
Ik kan het je wel aanbevelen
Ik zeg ook niets over vroeg of laatquote:
[..]
Is dat echt zo bijzonder? Volgens mij ben ik er zelfs best wel laat mee
1 van de redenen dat ik er zo laat mee begon is ook omdat ik thuis woonde en als de dood was dat mijn schrijfsels door iemand anders gelezen werden en bijvoorbeeld tegen mij gebruikt zouden worden (ik was zeer gesloten in die tijd). Ik schreef heel af en toe wel wat, maar nooit echt gestructureerd (bijvoorbeeld op de achterkant van een leeggehaalde envelop) en dat wat ik wel gestructureerd schreef, had weer niets met mijn gevoelswereld te maken.
Wat ik schrijf is afwisselend, maar altijd iets wat ik om de 1 of andere reden graag wil opschrijven op die momenten. Het kan ook impulsief zijn (bijvoorbeeld als ik door een onbekend stadje loop en een oud kerkje zie staan en denk "ik wil daar wel even zitten en lekker rustig wat schrijven".
Het ding van een dagboek is ook dat de regels jij zelf bepaalt. Het is jouw wereld en het zijn jouw regels.
Ik kan het je wel aanbevelen
Maar je zei dat je het echt jaren hebt gedaan en nu nog steeds doet? Pfff... ik zou willen dat ik daar de discipline voor had! Maar dat ligt vast meer aan mij, haha. Het lijkt me wel heel interessant om het jaren later eens door te lezen. Misschien ben je heel veel dingen al weer vergeten, schrik je van de dingen die jezelf hebt opgeschreven? Ik merk dat mijn geheugen de laatste jaren echt verschrikkelijke slecht is, daardoor ben ik bepaalde, voor mij belangrijke gebeurtenissen gaan noteren en beschrijven. Dat gaf ook de voorzet voor mijn (ge)dag(ten)boekje, geloof ik
Ik begon een jaar of 10 geleden, maar er zit wel een jarenlang gat tussen waarin ik vrijwel niks schreef (misschien 3 korte stukjes in een heel jaar ofzo) en discipline heb ik er ook niet echt voor nodig.quote:
[..]
Ik zeg ook niets over vroeg of laat
Ik schrijf op losse vellen en elke keer dat ik schrijf, start ik met alleen maar witte leegte voor m'n neus, lekker blanco
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |