Een topic voor ouders door ouders.
Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vind met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
het sprookje van de dood
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
ik leg een beertje bij je neer
als een groetje van mij
voor je reis naar het licht
zijn vachtje ligt zachtjes
dichtbij je gezicht
zo weet je meteen
je bent niet alleen
wij zijn in gedachten
heel dicht om je heen
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995 -
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002 -
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 06 september 2004 -
09 juni 2006 (zoon van Bar_en_Mar)[ Bericht 8% gewijzigd door Lois op 29-10-2006 20:26:24 ]
Hoe langer het geleden is hoe stiller het vaak dan wordt.
Ik kan niet eens beginnen te bedenken hoe het voor jullie moet zijn. Van het idee alleen al krijg ik het spaans benauwd.
Een dikke kus vanaf hier.
Ik zou willen dat we iets meer voor je konden doen.
Ook ik sta regelmatig even stil en denk dan aan jullie en *Thijs en wat jullie allemaal moeten missen.
Ook aan de andere ouders van deze engeltjes denk ik regelmatig
dikke
voor jullie Bar, dat moet inderdaad wel heel stil zijn en bijna ondragelijk. Ik weet even niet veel te zeggen
De stilte om je heen moet enorm groot zijn 
Ik heb zoveel bewondering voor jullie... Bar_en_Mar, Phluphy, Mous, Pepper en alle andere die hun kindje moeten missen. Bewondering over hoe jullie ermee omgaan, je door het leven heen blijven slaan... Ik weet niet of ik het zou kunnen...
Ik zou zo graag iets voor jullie doen, iets voor jullie betekenen, maar ik heb geen idee wat... Dus maar weer vanaf de zijlijn een dikke knuffel
Gisteren is een lotgenootje van Danyel* gestorven. Hij zou in december 2 geworden zijn.
Ook hij kreeg pijnbestrijding, maar helaas heeft hij tot het laatste moment veel pijn gehad.
"Gelukkig" heeft zijn laatste strijd "maar" 2 dagen geduurd.
Wat ben ik dankbaar dat hij nu rust heeft, maar wat doet mijn hart pijn voor zijn ouders en familie.
Weer een vlindertje erbij... Phluphy ik ben voornamelijk enorm moe en had even geen behoefte om online te zijn.
opzich gaat het wel redelijk met me
Hier vanmiddag nog even een behoorlijk emotioneel momentje doordat er 2 prachtige Canvas doeken met daarop *Thijs en was heftig,
Zij zijn werkelijk schitterend , ze krijgen ook echt straks een ere plaats.
Hoe is het met jullie?
Wat is Thijs een mooi ventje. Helaas hebben Tazz en ik hem niet gekend. Bar wat lief dat we een herdenkingskaartje (zeg ik dat goed?) van je kregen!
quote:Begrijp ik dat je iets aangeboden hebt gekregen van FOK! ? Heb je misschien foto's ervan?Op zondag 24 september 2006 19:09 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Hier vanmiddag nog even een behoorlijk emotioneel momentje doordat er 2 prachtige Canvas doeken met daarop *Thijs en was heftig,
Zij zijn werkelijk schitterend , ze krijgen ook echt straks een ere plaats.
Hoe is het met jullie?
Met ons gaat het wel, ups en downs natuurlijk. Heerlijke momenten van mooie herinneringen wisselen zich af met wanhoopgevoelens van intens gemis. We proberen te accepteren dat we nog in een herstel-periode zitten, en ons nog wat rust gunnen voordat we weer een nieuw levensdoel zoeken/vinden. We wandelen en fietsen veel op de Hoge Veluwe, dat geeft rust.
Alleen toen we de OP in het vorige topic aangepast hebben kwam het qua timing niet uit om een oproepje te doen midden tussen alle andere berichtjes.
Maar uiteraard mag iedereen die zijn/haar kindje hier in de OpeningsPost erbij willen hebben dat aangeven.
(vond het alleen vervelend dat Cas precies dat moment uitkoos om een keel op te zetten, sorry. maar zoiets heb je ook niet echt in de hand hè)
Bedankt voor het boekje en het herdenkingskaartje.
Phluphy, gister moest ik ook weer aan jullie denken. Succes met het maken van keuzes en gewoon een dikke
en vond het fijn jou Cas eens vast te mogen houden
@ Phluphy we hebben er geen foto's nog van, maar dat komt wel zodra ze hun plekje gekregen hebben.
Barbara
[ Bericht 5% gewijzigd door Le_Saboteur op 25-09-2006 15:23:42 (onder marco zijn account) ]
Dat zou ik inderdaad wel graag willen ja.
Al is het dan wel al wat langer geleden hoor.Max: *7-8-95* ~~ +9-6-97+
(Hoop stiekem wel dat het openingslijstje niet al te lang wordt met kindernamen.
)quote:Ik heb Max in het lijstje gezet PepperOp maandag 25 september 2006 16:42 schreef pepper_961 het volgende:
Ik zag dat Max ook in het lijstje mag?
Dat zou ik inderdaad wel graag willen ja.
Max: *7-8-95* ~~ +9-6-97+
(Hoop stiekem wel dat het openingslijstje niet al te lang wordt met kindernamen.
Ik hoop ook me je mee dat de lijst niet te lang of liever nog helemaal niet langer wordt...
Ik maak me wel een beetje zorgen over Bar.
Maar dan kom je terug en zodra je in de bus stapt opweg naar het vliegveld komen de tranen, in het vliegtuig als je bijna geland bent op schiphol, komen er weer die tranen.
Je komt terug thuis en daar is het lééég enorm leeg en stil.... Telkens weer doet het pijn.
En mis Thijs meer dan ooit, wat is het soms toch zo vervelend oneerlijk allemaal.
Vandaag wezen werken en het was amper te doen, ontzettend onrustig niet goed wetend wat te moeten doen.
maar je moet verder elke dag opnieuw... maar waarom...
En waarom, dat is de vraag die je stelt maar die niemand kan beantwoorden...Heb zelf ook een kl***dag vandaag, Christan is jarig en ik mis mijn vader meer dan ooit...
Vreselijk om weer in dat lege huis binnen te komen lijkt me
Rewimo, jij ook een knuffel.
Op de meet in t park heb ik je maar heel even heel kort gesproken. Maar ik ben zo onder de indruk van je. Ik vind je zo'n mooi en krachtig mens.
Je straalt iets waardoor je gelijk weet dat is een mooi mens.
En ik vind het zo vreselijk dat jullie hier doorheen moeten. Echt zo heel erg vreselijk
Wat zou ik jullie graag een schouder bieden voor troost en een luisterend oor.
Wat lijkt me dat moeilijk, zo thuiskomen in een leeg huis.
Nogmaals heel, heel veel sterkte
wat is het toch verschrikkelijk. sterkte met weer opnieuw 'wennen' en toch een soort van rust vinden. een hele dikke knuffel maar weer van deze kant van internet. zat even te hannessen, excuus.
Bar
Dat thuiskomen in een leeg huis lijkt me inderdaad heel moeilijk. Een extra moeilijkheid. Wij kennen dit niet, omdat Danyel eigenlijk nooit echt thuis heeft gewoond. En het huis waarin hij dan wel een aantal weken heeft gewoond, is inmiddels verkocht.
Moelijk hoor, heb je een paar dagen lekker afleiding gehad, krijg je zo'n domper.
Succes.
Ik heb een gedicht geschreven over hoe het moet zijn om een kindje te verliezen.
Something you can never let go
There are no stories, no alibis
Only one reason why everybody cries
A mother and fathers broken heart
A dream of eternity that fell apart
Now the silence comes creeping in the night
Mothers heart dies slowly without a fight
Fathers love for one to give
And never for any God to forgive
For the life that was taken
They must have been mistaken
Killing innosence, a mortal sin
An endless fight they can never win
So they give up and lay down in silence
As the rest of the world forgets all about it
The need to love is always strong
Forever holding on to what is gone
Butt in our hearts forever will stay
The memory of when you went away
Ik zou alleen "butt" veranderen in "but".
Want "butt" vind ik niet zo passend in het geheel.
Heel mooi gedicht
quote:Geeft toch niks
Het blijft een prachtig gedicht 
quote:Geeft niets toch?!
Het gedicht is heel mooi gedaan en daar gaat het om.
Ik herkende er ook zeker veel dingen uit en die omschreef je heel mooi!
Het gevoel van een toekomst droom die in duigen valt klopt helemaal! Zo voelde ik het in ieder geval wel heel sterk...
Gedichtje van mijn hand lezen?
"zweven" 2 juli 1998
Ik hoef alleen mn ogen maar te sluiten
en ik zweef, ik zweef terug in de tijd.
Ik hoor de dokter en zuster zeggen: "Doe je ogen maar open hoor!!"
En ik kijk, ik voel jouw warme lijfje op de mijne.
Ik hoef alleen mn ogen maar te sluiten
En ik zweef, ik zweef terug in de tijd.
Ik hoor jou kirren, ik hoor jou pruttelen.
En ik kijk, pak je op, en ik ruik je, voel je zachte haartjes.
Ik hoef alleen mn ogen maar te sluiten.
En ik ben terug, ik ben terug in de tijd!
Ik hoor jouw dribbel voetjes rennen
En ik kijk, je slaat je kleine armpjes om mn benen.
Ik hoef alleen mn ogen maar te sluiten.
En ik ben terug, ik ben écht terug in de tijd!
Ik hoor jou grommend stoeien met je papa.
En ik kijk, ik kijk eventjes terug in de tijd en zolang ik dat kan weet ik...
....Ik ben je nooit echt helemaal kwijt!!
xxx-jes jouw mama.
pepper.. stil en ontroerd is.. Missmayem ook erg mooi gedaan..
Barbara en marco.. wat moeilijk veel liefs van ons hier
Rewimo
ook jij veel sterkte (nog) Allemaal sterkte!
En het engelstalige gedicht van Missmayem is ook mooi geschreven !!!
Pluphy
De paar keren dat ik hem dan weer even pakte werd ik er wel weer heel erg een emotie-kipje van ja.
De herinneringen aan hem komen dan ook wel weer echt goed omhoog.
Daar word ik, behalve weemoedig, toch vooral heel erg blij van hoor!
Dan denk ik weer aan zijn rennende voetjes achter me, als ik in de keuken stond, en de klap tegen m`n benen als hij tegen m`n benen aanstorte en dan z`n armpjes om mn benen heen klemde. En dan keek ik lachend om en dan keek zo`n liefdevol lachend bekkie naar me op. Smelttttt!
Of dat hij een bordje met partjes annenijntjes (manderijntjes) had met een vorkje en dat hij mij ook een partje wilde geven. Dat zorgzame koppie... en dat ik dan ècht dacht dat ik dat partje van zn vorkje mocht happen en dat hij het dan gauw in zn eigen mondje deed en hard lachend wegrende.
Of dat we stoeide op de grond en dat ik even overend zat om uit te blazen en hij me weer greep en probeerde om te trekken.
Of hoe hij in de vensterbank voor zijn gevoel de ster was en naar het voorbij razende verkeer zwaaide en hij heel stoer "daha! daha!... heh heh ja!" riep.
Alsof de mensen, die met 80km p/u langs raasde, hem uberhaupt konden zien. hihihiMaar hij kon ook een vervelende klier zijn hoor.
Zodra hij door had dat je hem in de gaten aan het houden was als hij in de tuin speelde en hij zag dat, dan kon je je bergen. Dan kwam hij binnen en dan zag je hem bijna denken van 'zo, jij wil op me letten?! Ik geef je wat om op te letten!' En dan ging hij de prullenbak leeghalen en terwijl ik de troep er weer mopperend in terug aan het doen was haalde hij mn voorraad kastje leeg en terwijl ik mn voorraad kast dan weer vulde sloeg hij het potkacheldeurtje open en dicht.
Al met al gewoon een schitterend jochie!!
Erg pienter en bijdehand....helaas een beetje tè pienter! En wat zonde toch dat je hem alweer zo'n tijd moet missen... Als je al niet lekker in je vel zou zitten, doet het misschien juist wél pijn? Tenminste, dat lijkt me logisch, en zo ervaar ik het zelf ook een beetje. Als ik een "fijne" dag heb, dan doet het minder zeer, het gemis. Maar als je een but-dag hebt, dan kan het je echt kapotvreten van binnen.
Gelukkig heb ik niet al te veel erge but-dagen, meestal hangt het zo ergens in het midden.
Voor wat het waard is: mijn Marco heeft beloofd om jullie kindjes een flinke knuffel te geven, daar boven.
quote:Oh lieve Icaä dat hoeft toch niet in kleine lettertjes, dit zijn juist van die "mooie" gebaren, zeker van iemand die het zelf zo enorm zwaar heeft, om dan nog aan andere mensen te denkenOp woensdag 25 oktober 2006 19:19 schreef Icaä het volgende:
Voor wat het waard is: mijn Marco heeft beloofd om jullie kindjes een flinke knuffel te geven, daar boven.
Jij hebt een grote engel ... hoe is het bij jullie? of vind je het vervelend dat ik dat in dit topic vraag?
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar wens jullie allemaal veel sterkte in jullie gemis.
Hier kan ik zien dat er toch nog wat goeds in de mensen zit.
Icaä
ook voor jou sterkte in deze verschrikkelijke moeilijke tijdVoor onze vlindertjes weer een mooie ster erbij.
Marco is vorige week donderdag gecremeerd. Natuurlijk was dat behoorlijk heftig, een plechtigheid voor zo'n jong iemand (hij was 32). Maar ja, hoe jong is 32 vergeleken met wat jullie hier meemaken .
Met mij gaat het wel. De weg er naar toe is lang en zwaar geweest, en nu is er vooral tijd en gelegenheid voor rust. Het zal niet meevallen, maar we komen er wel, nu met z'n drieën.
[ Bericht 9% gewijzigd door Icaä op 27-10-2006 13:42:09 ]
En zoals al gezegd, jullie hebben een grote ster/engel die over jullie waakt! en 1 daarvan wil ik met jullie delen.
TOEN EN NU
vanaf de maan kijk ik naar beneden
hier in de hemel heb ik vrede
mama ik houd van jou
toen en nu
de dagen zullen lengen
maar liefde wil ik jealtijd brengen
voor mij ben jij nummer één
een mama als jij is er geen
want mama , net als jou mis ik ons samenzijn
net als jou deed het afscheid me pijn
mama weet dat ik je nooit echt verlaten zal
dat ik je zal behoeden voor een val
dat onze liefde voort bestaat
en er niemand tussen ons staat
weet ook dat ik je altijd zal behooden
tegen het kwade, maar niet het goede
dat onze dromen altijd samen zullen zijn
en dat we dragen....deze pijn
mama ik blijf toch bij jou
toen en nu
quote:Hier ookOp woensdag 11 oktober 2006 21:50 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Mijn hart doet pijn wanneer ik in dit topic lees.
Iedereen met dit verschrikkelijke verdriet wil ik heel veel kracht en sterkte wensen om door te gaan met een soms onbegrijpelijk doel, want wat jullie mee hebben gemaakt is het ergste wat je kan overkomen.
Het klinkt erg egoistisch maar mijn bedoelingen zijn goed.
Het lezen van jullie verhalen dwingt bij mij zoveel respect af.
Ik heb nog nooit iemand dierbaars verloren en ik mag dan daar ook zeker voor afkloppen. Tips geven kan ik niet, advies dus al helemaal niet. Maar mijn gedachten zijn wel bij jullie. Jullie ontroeren mensen en schudden ze wakker.
Trots ontwaken al jullie engels als jullie liggen te slapen
Ze houden een oogje in het zeil. En jagen nare dromen voorbij.
Overdag zie je ze niet maar zijn wel degelijk bij jullie.
Voel in elke zonnestraal een beetje hoop.
Voel in elke regendruppel een beetje engel.
Ze zijn er altijd, en overal.
Het valt niet mee om door te gaan, om vriendelijk te blijven lachen, om vriendelijk uit te leggen dat *Thijs is overleden na de zoveelste keer.
Hoe kun je nu doorgaan met je leven, het gewoon weer opakken, telkens is het vallen en opstaan, telkens komt dat enorme pijnlijke gevoel van Thijs missen, de leegte die enorme stilte.
Vanmiddag hadden we visite en dan merk je pas weer wat je mist.
Mijn jochie is niet meer, zomaar ineens overleden, hoe kun je daar nu vrede mee hebben, wat is er toch gebeurd, waarom moest dit ons overkomen, waarom kwam er niets uit de autopsie...
Allemaal vragen, allemaal speculaties.
en toch ik wil er achter komen wat er gebeurd is, maar hoe geen idee, toch maar weer naar de kinderarts...
Ik wil gewoon rust in mijn hoofdje, ik wil weer nachten rustig kunne slapen zonder afentoe schrikkend wakker te worden en de hele film opnieuw voor mijn ogen zien, hoe daar in zijn ziekenhuis bedje Thijs lag...
Ik wil hem vasthouden, hem knuffelen, kusjes geven.
Lieve Thijs
Duizend sterretjes staan er aan de hemel
Ik heb ze één voor één geteld.
De één straalde nog mooier dan de ander
De sterretjes heb ik van dichtbij mogen aanschouwen
en heel even voelde ik me heel dicht verbonden met jou.
Tussen de wolkjes heb ik gevlogen,dicht bij jou
in gedachten had ik je in mijn armen en neurienden we samen een liedje, en gaf ik je zoveel kusjes als ik maar kon.
we dansten samen op ons liedje, we lachten en we maakten lol.
Lieve Thijs ga nu maar weer lekker slapen
Mama denkt aan je elke dag
dag lieve knul -xxx-
Het lijkt mij dat het verliezen van Thijs een enorme grote scheur in de bodem van je leven heeft geslagen, zeg maar gerust een ravijn... En het duurt heel lang voordat dat ravijn weer vol zal zijn met stofjes en zand. Vol genoeg om er weer overheen te kunnen lopen, hoewel de breuklijn uiteraard nooit helemaal weg zal zijn.
In de tussentijd moet je steeds naar beneden dat diepe gat in en met heel veel kracht weer omhoog krabbelen.
Bijna ongemerkt komt er tijdens dat krabbelen ook weer stof en gruis los dat achter je in dat gat blijft liggen en zo, stapje voor stapje wordt dat gat minder diep en de weg omhoog minder stijl.
Was er maar een manier om dat sneller te laten gaan...
Ik wil je daarom bij deze een virtuele knuffel aanbieden en je heel veel sterkte wensen. Ik vind je enorm dapper
Wat vreselijk om telkens weer te moeten vallen, hopelijk heb je toch een beetje kunnen genieten van de visite
en die vragen die overblijven zijn ook gewoon vreselijk....
Zo vaak lees ik hier en weet ik geen woorden te bedenken die ook maar in de buurt komen van wat ik voel of zou willen zeggen zodat iemand er troost uit kan putten.. Dit is weer zo'n moment.
Weet je wat het ook is, omdat in 1 keer je hele leven overhoop ligt, lijkt het wel alsof alles je tegen zit, dat niets meer vanzelf sprekend is, en het houd niet op.
Door het hele gebeuren, ben ik zoveel angstiger, komen de panniekaanvallen weer langzaamaan terug, ben ik onwijs moe aldoor, heb klachten als stijfheid van de nek, onrustigheid en ga zo maar door.
en dat patroon wil ik doorbreken, ik was zo goed opweg, eindelijk kwam de echte bar weer beetje bij beetje terug en daar heb ik bijna 4 jaar over gedaan.
En nu beginnen we weer van voor af aan...
Misschien ben ik wel te streng voor mezelf wil ik te snel mezelf weer zijn enz enz
quote:Ik probeerde me het eea voor te stellen en ik zag je in gedachten bijna letterlijk krabbelen, daar komt het vandaan...Op zondag 29 oktober 2006 21:54 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Be, wat je schrijft is heel herkenbaar
quote:Ieder op zijn eigen tempo.Weet je wat het ook is, omdat in 1 keer je hele leven overhoop ligt, lijkt het wel alsof alles je tegen zit, dat niets meer vanzelf sprekend is, en het houd niet op.
Door het hele gebeuren, ben ik zoveel angstiger, komen de panniekaanvallen weer langzaamaan terug, ben ik onwijs moe aldoor, heb klachten als stijfheid van de nek, onrustigheid en ga zo maar door.
en dat patroon wil ik doorbreken, ik was zo goed opweg, eindelijk kwam de echte bar weer beetje bij beetje terug en daar heb ik bijna 4 jaar over gedaan.
En nu beginnen we weer van voor af aan...
Misschien ben ik wel te streng voor mezelf wil ik te snel mezelf weer zijn enz enz
Ik kan me ook zo goed voorstellen dat het voor jou zo vreselijk zwaar is dat je graag zou willen dat het snel weer een beetje lichter wordt. En zeker gezien wat je zegt over jezelf weer worden.
Zijn naam word vernoend en we staan even stil bij Thijs.
Dat kruisje en die doopkaars, zijn die al eerder voor een ceremonie voor Thijs gebruikt? Echt bij zijn doop? Meestal krijg je die gelijk al mee toch? Of ben ik nu in de war.
en ze hebben het niet over Thijs zijn doopkaars gebruiken, ze praten over een andere kaars, maar ik neem de doopkaars wel gewoon mee.
idd de doopkaars krijg je mee naar huis, tijdens de begrafenisdienst hebben we hem terug gebruikt, en nu ligt hij weer thuis
"Alleen"
De maan verschijnt
en jij komt op bezoek
in mijn herinnering
Je zwijgt
en lacht
verzacht de pijn voor even
totdat ik weer ontwaak
met niets
alleen
De tijd heeft spijt
dat hij zich heeft vergist
zelfs de wind
huilt van pijn
heeft jou gemist
De maan verdwijnt
laat mij met lege handen
de nacht
ze neemt je mee
en laat mij
alleen
Kijk eens even naar omhoog
zie je daar de regenboog
voel het licht datop je schijnt
merk je dat je verdriet verdwijnt
Rood oranje denk iets raars
in de kleuren groen en paars
of een blauwe luchtballon
'k wou dat ik erin vliegen kon
't leven lijkt soms iets te zwaar,
ben je moe,voel je je naar
de kleuren van de regenboog
brengen je lach terug omhoog
in het regenboogbos
daar lopen alle dieren los
vlinders vliegen heen en weer
morgen kom je zeker weer
kijk eens naar omhoog
zie je daar de regenboog
voel het licht dat op je schijnt
merk je dat je verdriet verdwijnt
Afgelopen zondag was er op Kempenhaeghe / Providentia al een Allerzielen dienst om de overledenen te herdenken. Van de in het afgelopen jaar 8 overledenen (bewoners, patiënten en personeel) werd om de beurt een grote foto op een scherm getoond. Dit was zeer aangrijpend. Toen ik Danyel's foto zag, zo mooi, zo groot, zo dichtbij, zo lief, en toch zo onbereikbaar, brak ik. De tekst die ik voor zou lezen heb ik door de pastor laten lezen.
De foto:
De tekst:
We herdenken Danyel’s zieltje.
Zijn zieltje was gezond, in tegenstelling tot zijn lichaam.
De beperkingen van zijn lichaam verhinderden hem niet om ons te tonen hoe mooi zijn ziel was. Mooi, zacht, lief en teer.
Zijn ziel heeft ons zeer geraakt. Danyel was een bruggenbouwer, hij bouwde bruggen tussen de harten van mensen.
De eenvoud en onaangetaste reinheid van zijn ziel was een voorbeeld voor velen.
Danyel had zijn eigen manieren om ons zijn ziel te tonen. Door knuffelen en zichtbaar genieten van contact liet hij zien dat kleine dingen grootse betekenis hebben.
Door uren op je arm te slapen, liet hij zien dat hij volledig vertrouwen in je stelde.
Zijn ogen waren de kijkgaatjes naar zijn ziel.
Grote, blauwe ogen, met daarin een intens lieve uitdrukking.
Zo goed als Danyel’s zieltje was, zo slecht was zijn lichaam. Zo slecht, dat het voor Danyel’s ziel maar voor korte tijd een huis kon zijn. Toen werden lichaam en ziel gescheiden. Zijn lichaam bleef op aarde, zijn zieltje ging naar de hemel.
Lieve Danyel, wij zijn achtergebleven op aarde, en de leegte die je achterliet is groot en koud. Wij hebben alleen nog onze herinneringen, veel te weinig herinneringen. Op onze hereniging verheugen we ons zeer. De dag waarop we je zullen weerzien. We weten niet wanneer deze dag zal zijn, lieve Danyel, maar weet asjeblieft dat we je tot die tijd zullen herdenken. Niet alleen vandaag, maar ook morgen, overmorgen en alle dagen daarna.
Niet alleen wij, je ouders, zullen jou gedenken. Maar ook vele vele anderen, zelfs mensen die nooit de kans kregen jou te ontmoeten. Omdat ze gehoord hebben over jou als voorbeeld voor zo velen. Omdat ze gehoord hebben over jouw mooie ziel.
Vandaag is het dan Allerzielen. Branden jullie een kaarsje voor onze engeltjes?
quote:Tuurlijk PhluphyOp donderdag 2 november 2006 15:04 schreef Phluphy. het volgende:
Vandaag is het dan Allerzielen. Branden jullie een kaarsje voor onze engeltjes?
En tjee wat heftig om je stukje te lezen
Sterkte
quote:Heel mooi hoor Phluphy...Op donderdag 2 november 2006 15:04 schreef Phluphy. het volgende:
...
Vandaag is het dan Allerzielen. Branden jullie een kaarsje voor onze engeltjes?
En de kaarsjes branden hier al sinds gisteren (in België worden alle overledenen herdacht op 1 en 2 november...)
en natuurlijk voor alle andere overledenen.
Sterkte voor jullie vandaag, zo'n dag waarop jullie kindjes nog eens extra herdacht worden roept veel emoties op
Ook hier wordt aan alle kindjes gedacht.
Een bijzondere tekst ontzettend mooi
Hier was ik net even aan het grafje van Thijs, en vanavond hebben wij de kerkdienst.
Al die oneerlijkheden, al dat gemis.
Hoe kun je dan nog iets moois van het leven maken, als je het mooiste moet missen.
Ik ben nog jong en onervaren. Maar dit alles houdt mij heel erg bezig. Ik leef daarom ook heel erg met jullie mee.
Sterkte, de pijn zal nooit verdwijnen, maar je zult er ooit vrede mee hebben.
Life goes on... (ookal is dit soms erg moeilijk)
kijk dan naar de hemel, naar die fonkelende ster
Hij lacht je stralend tegemoe en leid je de weg
Die ster staat er elke dag weer
Wat je ook doet, waar je ook zult gaan
Hij vraagt je keer op keer
Om een lach, niet om een traan
En als die traan dan toch gaat rollen
Geeft hij je troost en nieuwe kracht
Zodat de nieuwe dag
aanbreekt
Zonder traan maar met een lach
Kaarsjes voor Thijs, voor Max, voor Mink, voor Danyel en voor mijn broertjes Peter en René
Er waren heel veel lichtjes op het kerkhof en overal waren grote witte bolchrysanten neergezet. Het zag er heel vredig uit...
Net als knorretje eens een vissenkom had gekocht met Alicia en 1 visje Mink had genoemd, of zoals de man van Icaä...
Dat wij in het vliegtuig zaten onderweg naar Kreta had René iets met mn moeder waar ze naast zat. "Oma, nu we zo hoog in de lucht zijn, zijn we toch ook dicht bij de hemel? Zal ik dan eindelijk Mink weer eens zien?" Dat doet je dan best wel wat
voor jou en alle anderen in dit topic die het zo moeilijk hebben. Toen we wegliepen zei Christan: Ik vind het heel ontroerend, mama
Zo lief!Ik herken het wel, Moussy. Normaal gaat het best goed, maar als iemand iets liefs zegt uit medeleven komen ineens de tranen opzetten
Op de kast staan hier nu 8 waxinelichtjes te branden. Voor mijn oma's en mijn opa én voor Danyel, Thijs, Mink, Max en de man van Icaa.
voor ieder die het nodig heeft voor onze sterretjes-papa's en mama's en de grote sterren die ze boven hebben opgevangen zoals de man van Icaa.(en ook voor het sterretje dat de mama van Isa nu is
voor Clauwhee)Hier net weer terug van de kerkdienst, zoiets raakt je dan ook echt, zeker als de namen van de overleden mensen opgenoemd worden en hun leeftijd....
Ergens halverwege kwam Thijs 21 maand, en even waren er veel mensen heel stil....
Uniek
Uniek is jou oogopslag
Uniek jou stem
de mannier waarop jij de woorden woog;
uniek jou gebaren
bewegingen
zoals jij liep, stond en zat.
Uniek jij
Hoe kun je dan weg zijn
voorgoed onvindbaar ?!
We begrijpen het niet
neen
we willen er niet aan
uniek jij
enig onvervangbaar.
Daarom blijft altijd iets van jou
ons bij
en ben je niet weg jij,
want: uniek jij , enig mens.
En nog steeds Wat een mooi gebaar!!
Zo`n vreemd en ook zo`n mooi idee, dat er mensen zijn die ons en Max helemaal niet eens echt kennen en dan toch voor onze Max en de andere engeltjes (klein en groot) een kaarsje branden. Heel indrukwekkend om te zien ook hoe Christan daar die kaarsjes aansteekt.
Ik was nog niet op het forum geweest maar kreeg een seintje van mn zus via een mailtje.
Ook zij was er helemaal ontroert van! Echt heel lief, dank jullie wel!
Ondanks dat dit eigenlijk een heel droevig topic is, is het tegelijkertijd ook zo heel prachtig.
Ik hoop dat er nog vele delen zullen volgen en nee dan bedoel ik niet met engeltjes aanvulling!! Ik bedoel alleen, dat we ervaringen kunnen blijven delen en elkaar laten merken dat we aan elkaar denken en ook troost kunnen halen uit die mooie gedichten en lieve reactie`s die geplaatst worden.
Wat een mooi gedicht Bar.. zo heel erg waar!
@ moussy; Dat heb ik dus inderdaad ook wat jij zegt.
Als ik er over vertel denk ik wel eens; "zo rustig en relaxt als ik er nu over praat, ze zullen me wel kil vinden of zo."
Het voelt dan ook net of je niet jouw verhaal staat te vertellen, maar dat van een ander of dat je een slecht sprookje aan het vertellen bent. (als het dan gaat over hoe het gebeurde)
En dan ineens lees/zie of hoor je wat, of je kijkt dan naar die foto`s van Christan die een kaarsje brand voor "onze" engeltjes en BAM dan barst, lijkt wel, even je gevoel open.
Dan maakt het denk ik ook niet uit hoe lang of hoe kort geleden je je grootste schat verloor, het is dan voor iedereen denk ik weer even vers.
Als ik aan Mink denk, zie ik de foto van René met Mink op schoot voor me, van Thijs is me de foto als modderkruiper het meest bijgebleven, van Danyel herinner ik me zo'n hele lieve ontspannen foto (in een schommel?) en ik zou het fijn vinden om ook zo'n 'beeld' van Max te vormen. Nogmaals, alleen als jij het wilt.quote:Ja tuurlijk mag dat! alleen weet ik niet goed hoe dat moet!!Op vrijdag 3 november 2006 10:44 schreef Rewimo het volgende:
Pepper, ik zou het fijn vinden om een foto van Max te zien, als je dat wilt natuurlijk
Als het goed is zien jullie nu mijn engeltje??
Hoop dat het gelukt is.
Ik vind het ook fijn om een beeld te hebben... Rewimo's beschrijvingen van Mink, Danyel en Thijs, die zitten ook zo in mijn hoofd. Als ik een kaarsje ga branden, schiet dat altijd even voorbij...
Ik zei dat papa hem vast wel kon horen.
Daarop riep hij: "Papa, ik wil dat je terugkomt!".
Dat vond ik wel hartverscheurend.
En nu scheer ik mij weer weg uit dit topic, dat niet bedoeld is voor het verwerken van verlies van volwassenen.
(Wel heel lief van die kaarsjes trouwens Yoni).
Heel veel sterkte.. dikke knuffel voor jou en de jongens
Regenboog
Ik hoor jou altijd praten
soms ook lachen in mijn hoofd
maar je wilde ons verlaten
je was moe en uitgedoofd
Ik kon jou niet tegenhouden
want je strijd was lang en hard
alle dromen die we bouwden
draag ik verder in mijn hart
Alles lijkt zo leeg en zinloos
nu je weg bent voor altijd
ik begrijp het wel
maar ben mijn beste maatje kwijt
REFREIN
Ja, de zon die blijft nog stralen
en de regen valt nog neer
ik vertel je mijn verhalen
maar jij hoort ze nu niet meer
weet dat ik je niet, ja nooit vergeet
en dat ik heel zeker weet
ik zie jou wel weer terug
hemelhoog, achter de regenboog
In die laatste lange uren
troostte ik jou en jij mij
jij stond vaak voor hete vuren
dus dit kon er nog wel bij
Dikke tranen op mijn wangen
jij die naar je woorden zocht
ik die jou zo zag verlangen
naar het einde van de tocht
Ja, de zon die blijft nog stralen (ja, de zon die blijft nog stralen)
en de regen valt nog neer
ik vertel je mijn verhalen (ik vertel je mijn verhalen)
maar jij hoort ze nu niet meer
weet dat ik je niet, ja nooit vergeet (weet dat ik je niet, ja nooit vergeet)
en dat ik heel zeker weet
ik zie jou wel weer terug
hemelhoog, achter de regenboog
weet dat ik je niet, ja nooit vergeet
en dat ik heel zeker weet
ik zie jou wel weer terug
hemelhoog, achter de regenboog
achter de regenboog
Pepper wat is Max een pracht kereltje
[ Bericht 4% gewijzigd door Bar_en_Mar op 04-11-2006 14:18:27 ]
Topstars zegt me trouwens niks; bij ons was het van de Belgische band Spring.
kleinkind Rose. Het boek heet: 'de hemelpoort op een kier'.
Tevens heeft An Mehlgarten een website www.dehemelpoort.nl. Ze wil ook
ontmoetingsdagen en lotgenotencontacten organiseren. Het is de bedoeling dat er zo
een mogelijkheid komt voor grootouders voor (h)erkenning van hun verdriet.
Even snel een linkje
www.dehemelpoort.nl
Is een website voor niet de ouders, maar voor de grootouders, op wie zoiets ook een grote impackt heeft.
[ Bericht 27% gewijzigd door renzell op 05-11-2006 19:45:10 ]
Soms heb ik z’n bui, dat het even niet meer gaat.
Dat ik ‘s nachts probeer te lezen, wat er in de sterren staat.
En ik weet wel dat het overgaat, want het hoort niet echt bij mij.
Dus laat me maar, het komt wel weer,
Zeg maar even niets en kom alleen maar dichterbij.
Hou me gewoon maar even vast,
Jouw warmte is genoeg.
Dat ik door jouw lichaam voel,
Waar ik het allemaal voor doe.
Hou me gewoon maar even vast,
Verder ben ik je niet tot last.
Hou me gewoon (aha) maar even vast.
Ach weetje, er gebeurt zoveel en niet alles even goed,
En dan weet ik niet precies waar ik het leuke plaatsen moet.
Lief ik hou van jou, dat is het niet,
Want je hoort gewoon bij mij.
Dus laat me maar, het komt eraan,
Zeg maar even niets en kom alleen maar dichterbij.
Hou me gewoon maar even vast,
Jouw warmte is genoeg.
Dat ik door jouw lichaam voel,
Waar ik het allemaal voor doe.
Hou me gewoon maar even vast,
Verder ben ik je niet tot last.
Hou me gewoon (aha) maar even vast.
Het is ook zo begrijpbaar, als een sportman en zijn vorm.
Ik hou mezelf voor.
Het is de stilte voor de storm.
Hou me gewoon maar even vast,
Jouw warmte is genoeg.
Dat ik door jouw lichaam voel,
Waar ik het allemaal voor doe.
Hou me gewoon maar even vast,
Verder ben ik je niet tot last.
Hou me gewoon (aha) maar even vast.
Hou me gewoon maar even vast,
Jouw warmte is genoeg.
Dat ik door jouw lichaam voel,
Waar ik het allemaal voor doe.
Hou me gewoon maar even vast,
Verder ben ik je niet tot last.
Hou me gewoon (aha) maar even vast.
Hou me gewoon maar even vast!
bar heel veel sterkte meis, ik zit hier helemaal met kippevel en tranen. ik ken je niet (lees al wel een poosje mee, en post sinds gister), maar zou je zo graag een hele dikke knuffel willen geven. laten weten dat ook ik aan jullie en aan thijs denk! 't blijft zo onvoorstelbaar...
Bar
Dikke knuf Het gemis moet alleen maar groter worden... wat een prachtig kereltje was Thijs toch Zo vreemd en onwerkelijk nog he? Al die lieve fotootjes, dat lekkere koppie van Thijs.....
zo raar en zo wreed dat zoiets moois toch weggepikt kan worden.
Ik had dat met Max ook zo erg en nog wel eigenlijk. Als ik dan naar dat lekkere bekkie op de foto kijk dan nog denk ik; 'er is ergens een enorme fout gemaakt, dit had nooit mogen gebeuren!' Toen hij nog leefde dacht ik er wel eens een split second aan zo van; "wat als..., stel dat....", maar dan dacht ik gauw; ' nee onmogelijk niet mijn kleine apie, hij never nooit niet!' En dan gebeurt het wel!
Als ik dan naar Thijs z`n lekkere koppie kijk kan ik me ook gewoon niet voorstellen dat hij er niet meer is.
Ik heb hem niet eens gekent/live gezien, ken hem alleen van foto`s en voor mij is het al niet eens te bevatten.
Voor jullie dus helemaal èèn grote onwerkelijke nachtmerrie.
Sterkte meissie
Icaä, Topstars en Spring is een beetje hetzelfde dacht ik, het ene voor Nederland, en het andere voor België, ik heb wel eens stukjes van beide programma's voorbij zien komen.
wat een lieve foto's en gedichtjes plaats jij hier. Onderstaand stukje stuurde iemand ons toe op 2 november. Ik vond het erg mooi.
Hopelijk vind jij er ook troost in.
De vlinder
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier
Met je kleuren die vervagen zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste
Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
Als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht
Wil ik sterven op het water maar dat is een zorg van later
Ik wil nu als vlinder vliegen op de bloemenblaadren wiegen
Maar zo hoog kan ik niet komen
Dus ik vlieg maar in mijn dromen
Altijd ben ik voor het leven op de vlucht
Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven alle pijn
Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Want zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven
Wat zal ik nog langer geven
Om een vlinder die verdronken is in mij
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn
(Lied van Boudewijn de Groot, gebruikt in een dienst ter ere van Allerzielen)
"Waarom wierp ik een bloem op het water?
In het lied van de vlinder gaat het ook over een vlinder die gestorven is. Maar door de herinnering aan wat de vlinder tijdens zijn leven heeft betekend, konden we zien wat die vlinder toch aan mooie dingen heeft gekund. En als wij een vlinder zien die gestorven is, dan kunnen wij dromen om zelf een vlinder te zijn, vrij van pijn en verdriet. Zo zijn alle mensen die wij missen, en die niet meer bij ons zijn. Voor alle gestorven mensen bidden wij dat ze geen pijn en verdriet meer hebben. En alle andere mensen, daar dromen wij een mooi leven voor."
Dikke
quote:Dat is lief van je. Ik vlak mijn eigen verdriet niet uit, maar ben er van overtuigd dat wat Bar bijvoorbeeld moet meemaken, van een totaal andere orde is. Je volwassen man verliezen, of je zeer jonge kind, dat is echt een wereld van verschil.Op donderdag 9 november 2006 10:01 schreef lady-wrb het volgende:
wat dacht je van jezelf icaä ? vlak dat ook niet uit. jouw eigen verdriet en dan ook nog eens dat van je kinderen erbij.
Vandaag was mama druk aan het werk, en had eigenlijk totaal niet zo zeer in de gaten dat het vandaag 5 maanden geleden was dat jij een Engeltje geworden bent.
5 maandjes alweer, sjonge waar blijft de tijd.
In de afgelopen 5 maanden is er veel gebeurd, veel veranderd, veel emoties, ontzettend veel herrineringen, gedachtjes, met mezelf in de knoop zitten, er helemaal doorheen zitten, en jou elke dag om me heen moeten missen.
En toch vraag ik me nu af hoe het met je gaat, of je genoeg speelvriendjes hebt, of je voor oma wel heel lief bent.
Kleine dingetjes zoals samen Teletubbies kijken,samen indiaantjes spelen, achter elkaar aankruipen, handjes klappen, knuffelen, kroelen, samen fietsen.
Ik doe het allemaal nog maar in gedachten, en dan zie ik je vrolijke koppie weer voor me, die glunderlach, het genietende Thijsje vol trots, en dan voel ik me "gelukkig"gelukkig omdat je dan weer even dicht bij me bent.
Mama heeft een engelenkadootje voor je meegenomen, helaas ze hadden geen teletubbies ballon meer, dus nu heb ik een Tweenies ballon meegenomen, hopelijk vind je hem mooi, heb wel afgesproken dat zodra er een teletubbieballon komt, ze mij even bellen en dan kan ik die meenemen speciaal voor jou
Lieve Thijs geniet maar fijn samen met oma en kijk zo nu en dan even naar beneden en zwaai dan even, dan zwaait mama terug en dan weet ik hoe het met je gaat, kleine grote man.
Mama houd van je ontzettend veel
Dag lieve knuffel
Oh Bar, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen... maar hoe je het opgeschreven hebt, de tranen rollen over mijn wangen.. De liefde die uit je stukje spreekt Gelukkig kun je gewoon doorgaan met van Thijs te houden 
Wat een nachtmerrie toch. Ik kan alleen maar denken: Nee, nee, nee!!! Dit mag niet, dit kan niet. Maar het kan wel, het haast niet voorstelbare gebeurde jullie toch. Verschrikkelijk, maar waar. Vijf maanden Bar, jeetje, wat lang al, en wat vreselijk kort ook nog. Vijf maanden al niet meer je mannetje.
Dikke voor ons vliegt de tijd maar voor jou staat hij denk ik nog stil...
Bar ook hier word nog veel aan jullie gedacht.
en nog steeds weet ik eigenlijk niks te zeggen.
Nog steeds bang dat ik iets verkeerds zeg..
terwijl dat dan niet de bedoeling is..
dikke knuffel
Je man op jonge leeftijd verliezen zou ook niet mogen trouwens, je vader op jonge leeftijd ook niet.
Daarmee wil ik niet aan jouw verdriet voorbij gaan Rewimo, maar voor mezelf ervaar ik wel een soort berusting, als er iemand sterft waarvan het leven geleefd is zeg maar.
quote:Ja Leah, dat is ook wezenlijk anders denk ik. Ik heb natuurlijk heel veel herinneringen aan mijn vader, die we samen opgebouwd hebben. Daar hebben we gelukkig de tijd voor gehad. Maar als iemand jong sterft ligt dat heel andersOp donderdag 9 november 2006 22:25 schreef Leah het volgende:
Mijn hart breekt, iedere keer weer als ik lees hoe Bar schrijft over Thijs. Het zou niet moeten mogen, je kind verliezen.
Je man op jonge leeftijd verliezen zou ook niet mogen trouwens, je vader op jonge leeftijd ook niet.
Daarmee wil ik niet aan jouw verdriet voorbij gaan Rewimo, maar voor mezelf ervaar ik wel een soort berusting, als er iemand sterft waarvan het leven geleefd is zeg maar.
rewimo, ondanks dat je je vader zo lang bij je had, toch is het een groot gemis en verdriet.
zoals de man van icaä, zo jong, nog zoveel te doen in het leven, dat vind ik zo verdrietig.
en over bar maar niet eens te beginnen: een bloempje dat net uit begint te komen en dan abrubt weg is. vreselijk. oneerlijk. een nachtmerrie.
ik vind het vreselijk voor jullie allemaal
Het hele verhaal van Thijs het begin van de koorts, enz enz, heb ik dat hier wel es neergegooid?
vergeet nogal veel de laatste tijd
Het is geen plezierig verhaal, en het heeft al zeker geen happy end.
Dit is niet zomaar opgeschreven om jullie te laten voelen hoe het voelt of is, maar omdat ik dit zojuist ook aan het typen was voor het verhaal op lieve-engeltjes.
Thijs was 21 maandjes toen hij plotseling overleed.
Thijs kreeg griep/koorts in combinatie met stuipjes (was hij gevoelig voor)
Zodra ik opmerkte dat hij verhoging had, heb ik hem al een zetpil gegeven, om het al wat te onderdrukken.
Later op de avond ben ik naar boven gaan kijken, en toen lag hij behoorlijk bezweet in zijn bedje te slapen, in een wel heel diepe slaap.
Gelijk wist ik ook dat hij een stuipje gehad had.
geen seconden gearzeld en eerst marco opgebeld die was nog aan het werk, en kon niet weg.
Daarna heb ik gelijk naar de hap gebeld en die heb ik alles verteld.
de arts belde me persoonlijk terug en wilde weten hoe het nu ging.
Thijs sliep toen nog steeds en reageerde nergens meer op.
Heb hem later wakker gekregen en in het grote bed neergelegd.
Marco kwam kort daarna thuis, en toen kreeg Thijs weer een stuipje
weer de hap gebeld en we konden gelijk langskomen
Thijs even wat aangekleed, en gelijk in de auto gestapt naar het ziekenhuis.
Daar is hij onderzocht, en tja koorts met stuipjes nu kunnen we hem wel opnemen maar er is toch geen arts aanwezig dus veel kunne we nu ook niet doen.
de andere dag hadden we zoiezo een afspraak staan met de kinderarts (als je kindje via het cb niet met 18 maand loopt, word je doorgestuurd langs kinderarts)
Dus dan konden we daar wel gewoon naartoe en het aankaarten van de stuipjes.
Die nacht terug naar huis gereden, daar Thijs nog wat drinken gegeven een puf, en met bedje en al bij ons gelegd.
De nacht ging goed, hij heeft geslapen
smorgens werd hij huilend wakker.
dus ik naar beneden, flesje gemaakt, maar Thijs die dronk 4 slokken en wilde niet meer.
weer getemperatuurd, en nog steeds goed koorts.
dus ik in overleg met marco een zetpil gegeven.
Nog geen 5 min later een stuip, deze duurde wat langer, en hij kwam wat later terug uit die diepe slaap.
Hij lag ook echt te rillen tussen ons in, het was zo erg om te zien.
Later naar beneden gegaan daar Thijs bij marco op schoot gelegd, alwaar hij weer een stuip kreeg
En toen werd ik kwaad, heb de huisarts gebeld en verteld wat er de afgelopen nacht gebeurd is.
Hij kon ook niets doen, en zei rijd maar alvast door naar het ziekenhuis.
Dus wij naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen, werd Thijs onderzocht een heel verhaal voornamelijk over het niet lopen.
Ik gelijk er bovenop.
Jongens het maakt me nu echt niet uit ofdat thijs loopt of niet,
Maar Thijs is ziek hij heeft koorts de afgelopen nacht en de ochtend verschillende stuipen gehad.
De kinderarts dacht geen moment na en zei we gaan hem opnemen en we gaan kijken wat er aan de hand is.
Wij eigenlijk wel opgelucht, er werd naar gekeken.
Thijs daar weer helemaal onderzocht weer een zetpil, en alweer na een aantal minuten een stuip.
Maar je bent in het ziekenhuis en ze spoten gelijk wat in zijn kontje waardoor hij er gelijk weer uit was en lag te slapen.
Thijs heeft daar een urinemonster , een speeksel monster, bloed is onderzocht, er is een foto van zijn neusamandelen gemaakt.
Maar daar was niets op te zien.
Hij had gewoon koorts zoals een ander kindje.
Men vertelde al dat ze ons zouden leren hoe je dat spul moest toedienen mocht het nog een keer gebeuren.
Thijs heeft die middag alleen maar geslapen, heel afentoe was hij wakker, hij pakte dan zijn knuffelbeer en kroelde met beer.
Hij wilde niet eten, niet drinken (maar hallo als wij ziek zijn willen wij dat ook vaak niet)
Hij wilde niet vastgepakt worden, hij wilde niet knuffelen, hij wilde niet spelen.
totaal niet onze thijs die wij kenden.
Ik liep ook niet lekker was wat verkouden en omdat er toch iemand bij die kleine moest blijven, waren we het er al snel over eens dat Marco bleef, zodat ik nog even kon proberen slapen thuis.
Tegen 18 uur misschien later heeft marco mij naar huis gebracht, daarvoor heb ik thijs nog een kus gegeven en zei jochie tot morgen en dan neemt mama wat leuks voor je mee.
Later die avond had ik nog kontackt met marco en het ging goed, de koorts zakte en hij had al een flesje roosvicee opgedronken, en hij begon meer praatjes te krijgen.
Dat stelde mij gerust en viel rustig in slaap.
de volgende ochtend ging ineens de telefoon, het was vroeg 6.15 misschien wat later.
Marco, Bar kun je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen het gaat niet goed...
Ik had het nog niet door, misschien weer een stuip.
Ik uit bed gestapt me aangekleed tandengepoetst, maar probleem ik heb geen rijbewijs de bussen reden nog niet...
Dus ik proberen iemand van de buren wakker te maken.
Marco belde nog een keer waar ik bleef.
en toen kon ik met buren meerijden.
En daarna liep ik het ziekenhuis in, en marco kwam me tegemoed gelopen met in zijn hand Beer...
Beer die we nooit zonder Thijs ergens mee naar toe namen.
En ik wist het, het zit heel heel heel fout.
Ik ben gelijk doorgelopen naar de kinderafdeling naar zijn kamertje
En daar lag mijn kindje, Thijs....
De ochtend verpleging vonden hem smorgens in zijn bedje toen ze kwamen kijken.
Hij is gelijk meegenomen naar de overkant van het kamertje alwaar men met 5 man hem probeerde te reanimeren, een half uur lang.
Maar helaas, Thijs is niet meer.....
Wat er gebeurd is, niemand die het weet, uit de onderzoeken is niets maar dan ook niets uitgekomen.
Maar wij moeten wel ons kindje missen de rest van ons leven.
en dat is wrang zeker zonder reden.
...
Het is zo onwaarschijnlijk dat een kindje, juist terwijl hij in het ziekenhuis ligt, zomaar kan overlijden...
Woorden blijven steken of zijn zoek.... Maar geen enkel woord kan beschrijven wat ik zeggen wil....
Waar was Marco toen de verpleging zag dat het niet goed ging met Thijs? Was hij erbij? Wat moet dat vreselijk zijn geweest.
Marco was er bij, hij heeft de reanimatie meegemaakt, het moment toen de verpleegster in panniekschoot en de hulptroepen riep, hij zag Thijs blauwig liggen levenloos...
Voor hem is het helemaal een verschrikking/nachtmerrie geweest, hij ziet ook nog regelmatig dat beeld voor ogen.
Ik heb dat beeld niet en heel erg eerlijk ik ben daar "blij"om.
Ik vind het zó erg dat jullie niet weten hoe het komt dat Thijs is overleden. Sowieso verwacht je al niet dat hij dood gaat terwijl hij 'veilig' in het ziekenhuis ligt. En voor Marco moet het inderdaad een nachtmerrie zijn om toe te kijken hoe ze je kind proberen te redden. En dan lukt het niet...wat erg dat je zoiets mee moet maken, en dan ook nog dat Marco alles heeft gezien......
dikke knuf voor jullie beiden
1 grote nachtmerrie is dit
En vanmorgen heb ik je hele verhaal gelezen en zit sinds die tijd met een knoop in mijn maag, ik weet niet wat wijsheid is, Thijs krijg je er helaas niet mee terug, of het iets uitmaakt voor wat dan ook weet ik ook al niet maar toch...
In je verhaal viel me iets op lieve Bar... je hebt het over de koorts en de zetpillen die je dan gaf... opvallend voor mij is dat ik tot 3 keer toe hetzelfde lees, dat hij niet lang daarna een stuip kreeg.
Is dat onderzocht? Is dat normaal? Hoorde dat erbij?
Oftewel was hij niet allergisch voor die zetpillen?
Zoals ik al zei, het maakt waarschijnlijk niets uit maar toch zijn dat vragen waar ik sinds het lezen mee zit.
Verder wil ik even zeggen dat ik je een ontiegelijke stoere sterke vrouw vind die me regelmatig met tranen in de ogen mee laat leven met jullie intense verdriet...
Bar en Mar, wat is het toch vreselijk wat jullie doormaken
dikke kus voor jullie
Lieve Bar én Mar, mijn woorden klinken zo hol, zo nutteloos, maar ik wil jullie toch laten weten dat Thijs* hier nog elke dag in mijn gedachten is en ook jullie 2... het leven is gewoon kut..
Hele dikke
van mij....quote:Ook al was je berichtje niet aan mij gericht, ik wil hier toch graag even op reageren.Op vrijdag 10 november 2006 23:04 schreef phileine het volgende:
Ach konden we maar allemaal een klein beetje van die pijn van je op ons nemen zodat het voor jullie wat makkelijker werd.
De echte pijn, die kunnen jullie niet wegnemen, maar ik ervaar al het medeleven wel als verzachting.
Doordat jullie aan ons en onze overleden kindjes denken, weten wij dat ze niet vergeten worden. En dat is, voor mij in elk geval, heel belangrijk. Doordat ze niet vergeten worden, is hun leven niet voor niets geweest.
En die wetenschap maakt het voor mij niet zozeer "makkelijker", maar op sommige momenten toch zeker "minder moeilijk". En dat is heel wat waard.
Al die emotie`s, die lang gerekte nachmerrie, het is allemaal zo veel he?
Doelloos door de kamer lopen zoeken naar iets maar je weet niet wat, woede, machteloosheid, die drukkende pijn op je borst, letterlijk hartzeer, en willen huilen om even van die steen op je borst af te komen en eventjes niet kunnen huilen. Alles overspoelt je soms zo verschrikkelijk, je probeert je hoofd boven water te houden maar soms is het teveel en laat je je maar meeslepen en overspoelen.
Geestelijk zo moe zijn van al dat verdriet dat je niks meer onthouden kunt. Misschien soms maar beter ook dat geheugen verlies, er komt al zat op je af, je zult wel meer gaan vergeten hoor. Maar niks van Thijs!! Daar hoef je echt niet bang voor te zijn hoor!
Vijf maanden alweer/nog maar..... het klinkt zo lang maar is nog zo kort en zo vers, dat zal het na èèn jaar of twee jaar ,en misschien nog langer, nog steeds zijn.
Het is niet niks hoor Mar, de helft van jouw en de helft van Bar gewoon van jullie weggerukt, zomaar...
Al je toekomst dromen aan gort.
Dikke kus meis!
Dat van die zetpillen wat No Nick opviel.... dat viel mij ook gelijk op.
Lieve Icaä,
Je kunt verlies niet vergelijken meis, het is allemaal even erg maar steeds weer op een andere manier.
Ook jouw toekomst ligt ineens in gruzels ook jij zult, net als Mar en Bar, weer "moeten" proberen overend te krabbelen.
( "moeten" tussen haakjes omdat ik een hekel heb aan dat woordje in deze context, maar ik weet niet hoe ik het anders moet duiden.
) Die weg is net zo lang en net zo zwaar voor Bar en Mar als voor jouw. Je kunt dat niet in een weegschaaltje leggen en zeggen dat van mij of dat van jouw is erger.
Ik kreeg dat toen ook van een weduwe te horen, ze zei " Pep, dat van jouw is erger, ik heb nog heel lang van mn man kunnen genieten. Dat van mij is dus niet zo erg."
Toen zei ik: " Dus verdriet valt te wegen? Dus als ik een moeder tegenkom die niet èèn kindje maar twee kindjes is verloren verlies ik automatisch ook het recht om te huilen en is mijn verdriet en gemis om mijn ene kindje niet zo heel erg meer?!"
Je kunt verdriet niet bagatalliseren icaä.
Dit is dan een engeltjes topic en ook al was jouw engel(tje) dan wat ouder dan de andere engeltjes hier in dit topic, hij hoort er wat mij betreft bij en jij en jouw verdriet ook!
O zo, ik heb gesproken!
Voor allemaal [ Bericht 1% gewijzigd door pepper_961 op 13-11-2006 12:03:58 (typo) ]
quote:Mooi gesproken!
Ik sluit me bij je aan. Ieder huis(je) draagt zijn kruis(je). Voor jezelf weegt je eigen kruis(je) het zwaarst, want het betreft jouw levensomstandigheden, en niet van een ander. En hoe zou je verdriet moeten wegen om te kijken naar welke kant de balans het meeste uitslaat? En waarom zou je uberhaupt moeten wegen? Het is al erg genoeg dat er zoveel verdriet is.
Voor jou ook een
met zo'n opmerking krijg je me echt plat.Ook al om hoe je het voor mekaar krijgt om duidelijk te maken hoe je je voelt door te praten over een topic.
quote:Ondanks dat ik al 4 jaar verder ben en wij Mink 'maar' 20 uur meegemaakt hebben, waarvan we ook nog een paar uur geslapen hebben is dit topic soms té confronterend. eigenlijk moet ik er dan gewoon voorbij rennen, maar jullie snappen wel wat ik bedoel. pas een familie etentje gehad, een uitstekend moment om je niet compleet te voelenOp maandag 13 november 2006 14:06 schreef Phluphy. het volgende:
Moussy
Ook al om hoe je het voor mekaar krijgt om duidelijk te maken hoe je je voelt door te praten over een topic.
Ik bedoel, ik zou het je niet aanrekenen, het staat je natuurlijk vrij om wanneer jij wil die confrontatie aan te gaan.
Ai, familie-etentjes. Herkenbaar, soms heb ik de neiging om er een bordje en kinderstoeltje bij aan te schuiven.
Wij hadden laatst een familie reünie en natuurlijk werd er stilgestaan bij allen die er niet bij waren. Maar ja, de meesten denken dan aan oma's en opa's, niet zo zeer aan de kleintjes. Dat doet me dan wel zeer.
Houden ze er in jullie familie wel rekening mee, wordt er nog vaak over Mink gesproken?
Het jochie was met oma op pad. Een oppas oma, zoals je ze zo vaak ziet. En dan denk ik: als het mijn jochie was geweest, was ik er lekker zelf mee op pad gegaan.
Ik weet dat het niet helemaal fair is, maar ja, dat doet afgunst met je.
Jullie verdriet... jullie emoties... je beschrijft het zo goed dat een ieder hier jullie pijn kan voelen en begrijpen. Maar daarmee verzachten we het niet voor jullie. We kunnen het met jullie delen en doordat je hier alles van je af kan schrijven hoop ik ook dat het voor jullie oplucht.
Sterkte... iedere dag weer.
Phluphy... ook jij... steeds maar doorgaan... al die tijd al was je zo positief ingesteld. Dat bewonder ik in je. Denk dat velen dat niet kunnen! Al je berichten hier, hoe je altijd alles met ons deelt...
Heb er gewoon geen woorden voor.
Moussy...
Al 4 jaar?
Ik vind het geen al...
het lijkt zo vaak nog zo kort geleden dat je hier jullie verdriet deelde.
Je deelt het nu niet meer zo vaak, maar daardoor is Mink niet minder uit mijn gedachten. Kan alle verhalen en foto's me zo voor de geest halen! Weet hoe moeilijk jullie het gehad hebben, hoe vaak er gezegd is dat jullie het maar moesten vergeten en moesten doorleven. Maar... je leven blijft toch vaak stilstaan...
Kus voor jou, Peet, René en Cas!
Nu ik het op "papier" zie staan lopen de tranen over mijn wangen.
Die avond dat je de Huisartspost gebeld had, ergens het gevoel dat er iets verkeerd was.
De avond dat Mar in het ziekenhuis bleef, dat we met een gekke bek zeiden dat hij genoeg leesvoer bij zich had.
Dan de ochtend dat het bericht hier stond, vanaf daar is het een als een film. Het ging allemaal zo snel, de eerste dagen geen momenten om echt stil te staan want jullie werden geleefd.
En daarna werd het telkens een stukje stiller, een stukje leger en een stuk kouder.
De stilte, de leegte en de kou zijn nu onverstelbaar groot.
Ik kan niet anders doen dan wat woorden op "papier" te zetten, woorden die.... ja die wat?
Lieve Bar een hele dikke kus en knuffel!
Het maakt niet uit hoe kort, hoe lang, hoe jong hoe oud, als je iemand moet missen omdat die persoon er niet meer is, dan doet dat pijn enorm veel pijn.
Maar een kind verliezen, het is zo vreselijk onnatuurlijk zo vreselijk oneerlijk zo vreselijk KUT zo vreselijk om woest om te worden.
En dat draag je als ouders de rest van je leven bij je.
Heel veel sterkte iedereen
Ik heb zelf 2 dochtertjes (1 van 3 jaar en 2 maanden en 1 van 2 maanden) en ik kan en durf me niet voor te stellen hoe jullie je voelen....respect voor de manier waarop jullie ermee omgaan
Hoe gaat het nu op je werk? Hou je het een beetje vol?
Wat wil je dan gaan doen Bar?En phluphy, jij had toch een eigen bedrijfje, heb je die nog steeds?
Maar ik heb er geen spijt van. Nu werk ik gewoon in loondienst, wellicht tijdelijk, ik zie wel.
Bar, zo heeft elk nadeel zijn voordeel. Even rust, en niets moeten, is fijn. Eerst weer proberen Bar te worden. Werken kan je hele leven nog, al is het wel fijn als afleiding.
Wij hadden vandaag bezoek van een van de verpleegkundige die ons thuis kwam helpen in de 2 maanden dat Danyel thuis woonde. Aan de ene kant was het heerlijk om alle herinneringen weer op te halen, aan de andere kant roept het natuurlijk het onvermijdelijke gemis op. Toch was het gezellig, ik had altijd al een behoorlijke *klik* met haar. Wat is het toch fijn dat er zoveel mensen rondlopen met een echt goed hart.
quote:Het zit in werkelijkheid ietsjes anders.Op maandag 20 november 2006 12:01 schreef livelink het volgende:
Toch blijf ik het heel hard vinden van je werkgever dat ze je na zo'n moeilijke tijd niet nog een kans gegeven hebben. Hopelijk ligt er een leukere baan en leukere werkgever voor je in het verschiet.
Ik was er sinds februari 2006 in dienst, mijn contrackt is van 3maand verlengt naar een concract van 6 maanden.
In die 6maanden is Thijs komen te overlijden, ik heb toen 2 maand thuisgezeten, en daarna langzaamaanopbouwend weer terug begonnen en sinds een poosje alweer volledig op de uren.
In het gesprek, was er idd sprake van we gaan je contract niet verlengen ivm het vele ziekzijn, maar omdat we weten hoe dat komt, willen we het desnoods nog wel 6 maanden verlengen, mits jij daar anders over denkt.
In die 6 maanden zouden ze extra op mij gaan letten, nu geeft dat niet, want nogmaals ik doe mijn werk goed, en ben normaal gezien niet vaak ziek.
Alleen in dat opvolgende weekend heb ik over hun woorden na zitten denken, eerst niet verlengen, daarna toch maar weer wel.
Tja heel eerlijk het was nooit echt helemaal het werk wat ik nu echt zo leuk vond, er was altijd wel wat, of de roosters veel te laat waardoor ik geregeld moest rommelen met de opvang van Thijs.
Werkte geregeld veel meer als waarvoor ik aangenomen was.
leidingevende en ik wat niet zo goed boterde.
Ik die ook totaal niet lekker in mijn vel zat/zit.
En toen besloten om er dan maar gewoon mee te stoppen, het heeft geen zin om ergens te blijven hangen waar je je toch niet helemaal happy voelt.
wat ga je nu doen? kom je in aanmerking voor een of andere uitkering? want die jagers van het uwv willen iedereen gewoon aan het werk hebben.
ik hoop dat je de tijd krijgt om een beetje tot rust te komen.
Succes met je sollicitaties, er is vast wel werk te vinden waar je je beter bij voelt dan bij de laatste baan.
Hoi lieve Thijs
Hoi lieve knul
Mama moest ineens zo heel erg aan jou denken
Mama heeft gewoon behoefte aan een grote dikke stevige knuffel van jou, weet je nog die waarbij je je handjes om mijn nek legde.
en dan zou ik lieve leuke woordjes tegen je fluisteren, en je kleine kusjes geven zodat je weer ging lachen.
Heb je zaterdag nog naar sinterklaas gekeken vanaf jou wolkje samen met oma?
Mooi was dat he die grote stoomboot vol met pieten en met sinterklaas.
Vorig jaar stonden we samen nog buiten, in de mist te wachten op sinterklaas, toen was het nog zo koud.
Nou lieve Knul, mama gaat eens wandelen met Dino en dan zwaait ze weer even naar jou.
Lief zijn voor oma he
Dikke kus
[ Bericht 73% gewijzigd door Bar_en_Mar op 22-11-2006 19:30:23 ]
Bar, ik pak je even stevig vast en geef je een enorme knuffel!
Wat een prachtige foto When you need someone to listen
know that we'll be there
When you weather the storms of life
know that we all care
mooie foto!
en mijn msn krijg ik niet meer aan
quote:je hebt pmOp woensdag 22 november 2006 21:26 schreef Anitra het volgende:
Bar hele dikke knuffel en
en mijn msn krijg ik niet meer aan
Ook hier denken we nog iedere dag meerdere malen aan Thijs. Myrthe is nu even oud als Thijs is geworden en iedere keer slaat de angst me om het hart, de angst dat er zomaar iets kan gebeuren waardoor ze er opeens niet meer zou zijn, net zo plotseling als het met Thijs is gegaan. Dat die nachtmerrie voor jou werkelijkheid is geworden is te hard voor woorden. Je komt er wel, dat weet ik, ik ken je. Maar mens wat een verdriet, wat een pijn moet je meedragen. En wat een prachtige foto. Die ogen, dat mooie, lieve koppie van Thijs! quote:Sprakeloos...Op woensdag 22 november 2006 19:22 schreef Bar_en_Mar het volgende:
[afbeelding]
Hoi lieve Thijs
Hoi lieve knul
[..]
Tranen in mijn ogen....
Om heel eerlijk te zijn, mijd ik dit topic steeds, heel egoïstisch, omdat het verdriet wat jullie zo treffend onder woorden brengen, mij echt neerslachtig maakt, terwijl ik nog geen fractie voel van wat jullie voelen.
Met deze dagen, sint, kerst etc. zullen jullie waarschijnlijk weer door een extra diep dal moeten. Het schoentje wat bij de kachel had moeten staan, een boom zonder dat ene cadeautje, vreselijk, ik heb er geen woorden voor.
Al helpt het niet echt, toch brand ik tijdens deze donkere dagen, die zo licht hadden moeten zijn voor jullie, een extra kaarsje voor alle engeltjes.
Sterkte...
P.S. Bar... die foto, die knuffel van Thijs...zulke momenten draag je voor eeuwig bij je.
Het warmt mij op koude dagen
En licht mij bij wanneer het donker wordt
Dit vuurt draagt mijn kinds naam...
Wat een verdriet zeg. Ik vind het erg moeilijk om iets zinnigs te zeggen. Ik denk aan al die lieve engeltjes
Waarom is het leven toch zo verdomde oneerlijk En Pepper wat een heerlijk kereltje had je toch. Echt als ik al die foto's zo zie, dan kun je je echt niet voorstellen dat die engeltjes engeltjes zijn.
quote:Ik vind het dus ook nog steeds moeilijk te bevatten dat al die fotootjes van die lieve kindjes, nu foto`s zijn van kindjes die er niet meer zijn.Op dinsdag 5 december 2006 22:39 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
Lieve Bar, ik zit echt met een brok in mijn keel te lezen hoe het is gegaan met Thijs. En mij viel ook meteen op uit jouw verhaal dat hij stuipjes kreeg na het indienen van de zetpil. Tja die dokter kan zoveel zeggen. Waarom zou het niet kunnen dat hij daar niet tegen kon. Of weten ze het gewoon niet. Erg wrang dat jullie daar nou geen antwoord op krijgen. Dat lijkt me echt nog zo extra moeilijk allemaal.
Wat een verdriet zeg. Ik vind het erg moeilijk om iets zinnigs te zeggen. Ik denk aan al die lieve engeltjes
En Pepper wat een heerlijk kereltje had je toch. Echt als ik al die foto's zo zie, dan kun je je echt niet voorstellen dat die engeltjes engeltjes zijn.
Dat heb ik niet alleen met de foto`s van danyel of Thijs maar ook met de foto`s van mijn eigen Max.
Voor anderen helemaal vreemd om te bevatten denk ik omdat, als je het verhaal achter een foto niet zou kennen, het ook foto`s van kinderen zouden kunnen zijn die gewoon nog leven.
Ik heb nog steeds dat als ik naar een foto van Max kijk dat ik denk; "shit dat jochie heeft echt bestaan!! hij is er echt geweest en nu al een heel poosje niet meer."
Net of je naar een plaatje, of in dit geval dan, een foto uit een mooi sprookjesboek aan het kijken bent. Het was al vreemd en onwerkelijk en dat is het nu, na 9.5 jaar, nog steeds.
als je niet beter zou weten denk je: leuk zo'n slapend babietje.
babietje is haar 3e kleinkind en heeft niet eens 24 uur gehaald.
ook zo bizar
Maar nee hij komt niet meer thuis
ook jullie hadden moeten genieten van blije kindergezichtjes.
Het is gewoon niet te bevatten
quote:hoe oud zijn die geworden ?Op woensdag 6 december 2006 10:34 schreef Rewimo het volgende:
Ik kijk weleens naar de foto's van mijn broertjes... Ook zo raar
Het is gewoon niet te bevatten
ik vind die uit je icoon ook zo leuk
daar istie ouder he?
quote:6 maanden en 13 maanden. Allebei open ruggetje. De jongste is na mij geboren en die herinner ik me nog wel. Van de oudste heb ik pas dit jaar voor het eerst foto's gezien, die zaten in een album dat ik bij mijn vaders spullen vond.Op woensdag 6 december 2006 10:47 schreef lady-wrb het volgende:
hoe oud zijn die geworden ?
quote:nee de pasfoto is de oudste zeg maarOp woensdag 6 december 2006 10:50 schreef lady-wrb het volgende:
heeej thijssie
ik vind die uit je icoon ook zo leuk
daar istie ouder he?
deze had ik laten maken toen hij 1,5 was misschien wat jonger, misschien een leuk weetje die tuinbroek heeft hij aan... die staat hem zo ontzettend goed zo heerlijk jongensachtig.De blouse wilden we ook aan trekken maar die was enorm smerig alla Thijs, dus heeft hij een geruite blouse met korte mouwen aan.
deze Blouse hangt aan de box vies en wel
6-9 geboren
9-6 overleden
9 december is Thijs 6 maanden overleden....
quote:Die kleertjes die Max aan heeft op de foto heeft hij nu inderdaad ook aan.Op woensdag 6 december 2006 10:56 schreef Bar_en_Mar het volgende:
[..]
nee de pasfoto is de oudste zeg maar
De blouse wilden we ook aan trekken maar die was enorm smerig alla Thijs, dus heeft hij een geruite blouse met korte mouwen aan.
deze Blouse hangt aan de box vies en wel
Hij was knetterdol op die alfred j kwak kleertjes, alleen dat truitje heeft hij dan niet aan.
Omdat hij die avond op zn blote kakkies wilde lopen heeft ie ook geen schoentjes of sokjes aan. De sokken die hij die avond per se aan moest van mij en die hij tegelijkertijd weer uittrok liggen nu boven op onze kamer op z`n speelgoed kist, ongewassen dus ook
, met daarin allemaal Max herinneringen. De kleertjes die hij die avond aan had zijn verdwenen, heb er wel naar gevraagd maar ze hadden geen idee waar die gebleven waren. Gewoon lekker alles bewaren hoor!
Laat je nooit de kop gek maken door mensen die misschien vinden dat het tijd voor jou wordt het op te bergen of weg te doen. De enige die dat bepaald ben jij. ( Ik denk zeg het maar vast.
)quote:waar haalt ze het gore lef vandaan om dat alleen al voor te stellenOp woensdag 6 december 2006 11:20 schreef Bar_en_Mar het volgende:
dat ken ik al mijn tante wilde al es langskomen om de boel eens op te gaan ruimen, ze zal toch eerst langs mij moeten komen...
Die zijn nu al ruim 40 jaar oud, maar die gaan echt nooit weg!quote:o ze zal het best goed bedoelen, maar zou ze nou zelf niet doorhebben hoe lomp het overkomt?Op woensdag 6 december 2006 11:23 schreef Bar_en_Mar het volgende:
ze bedoeld het goed, ben er ook niet boos ofzo om
Wij liepen aldoor wat te klagen (nou ja ik was die persoon) dat het hier te klein was, geen ruimte voor een kledingkast of iets dergelijks, en nu dat kamertje zeg maar leeg is....
maar goed nogmaals ik ben er niet boos om
Ik mis je.
Hoe kon het nou gebeuren..in het begin van ons geluk.
In de bloei van de verliefdheid, maakte het lot alles weer stuk.
Het nam je uit mijn leven..op geen manier zie ik je terug.
Onze tijd zal ik nooit vergeten, alleen ging het veel te vlug.
Refrein:
Ik mis je voor altijd..want jij was alles voor mij.
Ik mis je voor altijd..om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Ik heb enkel een paar foto's..die ik met hart en ziel bewaar.
Maar wat heb ik aan een foto, waar ik alleen maar sta.
Ik wil alleen maar bij je zijn..ik mis jou armen om me heen.
En s' nachts bij manenschijn, dan voel ik me zo alleen.
Refrein:
Ik mis je voor altijd, want jij was alles voor mij.
ik mis je voor altijd om de dingen die je tegen me zei.
ik mis je..voor altijd.
Refrein:
Ik mis je voor altijd, want jij was alles voor mij.
Ik mis je voor altijd, om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Refrein:
Ik mis je voor altijd, want jij was alles voor mij.
Ik mis je voor altijd, om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Ik mis je voor altijd, om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Het is anders, dat vooropgesteld, maar de mooie kleren van Marco (kostuums, overhemden) hangen hier ook nog steeds in de kast. De verwassen T-shirts en truien wegdoen, dat deed me niet zo veel; ze waren eerdaags toch een keer bij het Leger des Heils terechtgekomen, maar de nette, mooie kleding en schoenen, tjee. Ik zou het zelf best prettig vinden als iemand me zou komen helpen met sorteren, eigenlijk. En met me mee wil denken wat nou een goed doel zou zijn voor deze kleding. Ik zat al te denken aan een sollicitatiekledingwinkel voor minima, maar ja, die zit hier niet. Een goed doel maakt het wegdoen voor mij weer acceptabeler.
Waarbij het overigens wel weer een wereld van verschil met jullie situatie is dat Marco en ik hebben overlegd welk kostuum ik voor de jongens zou gaan bewaren.
Maar het blijven enorme stappen.
quote:Nou moet ik huilenOp woensdag 6 december 2006 14:08 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Een lied van Wolter Kroes : Ik Mis je
Ik mis je.
Hoe kon het nou gebeuren..in het begin van ons geluk.
In de bloei van de verliefdheid, maakte het lot alles weer stuk.
Het nam je uit mijn leven..op geen manier zie ik je terug.
Onze tijd zal ik nooit vergeten, alleen ging het veel te vlug.
Refrein:
Ik mis je voor altijd..want jij was alles voor mij.
Ik mis je voor altijd..om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Ik heb enkel een paar foto's..die ik met hart en ziel bewaar.
Maar wat heb ik aan een foto, waar ik alleen maar sta.
Ik wil alleen maar bij je zijn..ik mis jou armen om me heen.
En s' nachts bij manenschijn, dan voel ik me zo alleen.
Refrein:
Ik mis je voor altijd, want jij was alles voor mij.
ik mis je voor altijd om de dingen die je tegen me zei.
ik mis je..voor altijd.
Refrein:
Ik mis je voor altijd, want jij was alles voor mij.
Ik mis je voor altijd, om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Refrein:
Ik mis je voor altijd, want jij was alles voor mij.
Ik mis je voor altijd, om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
Ik mis je voor altijd, om de dingen die je tegen me zei.
Ik mis je..voor altijd.
quote:ik heb nog steeds een trui van mijn vaderOp woensdag 6 december 2006 19:42 schreef Icaä het volgende:
Ieder zijn eigen manier denk ik, om met dat wel of niet opruimen om te gaan.
Het is anders, dat vooropgesteld, maar de mooie kleren van Marco (kostuums, overhemden) hangen hier ook nog steeds in de kast. De verwassen T-shirts en truien wegdoen, dat deed me niet zo veel; ze waren eerdaags toch een keer bij het Leger des Heils terechtgekomen, maar de nette, mooie kleding en schoenen, tjee. Ik zou het zelf best prettig vinden als iemand me zou komen helpen met sorteren, eigenlijk. En met me mee wil denken wat nou een goed doel zou zijn voor deze kleding. Ik zat al te denken aan een sollicitatiekledingwinkel voor minima, maar ja, die zit hier niet. Een goed doel maakt het wegdoen voor mij weer acceptabeler.
Waarbij het overigens wel weer een wereld van verschil met jullie situatie is dat Marco en ik hebben overlegd welk kostuum ik voor de jongens zou gaan bewaren.
Maar het blijven enorme stappen.
en een foto waarop hij die trui draagt.en ik heb zijn oude overall.
dit behoort tot mijn dierbaarste bezittingen.
een sollicitatiekledingwinkel voor minima is trouwens wel een heel mooi idee .
In de onzekerheid die dreigt
Hoor ik de woorden
Die je zwijgt
Vluchten je ogen weg, van mij
En jij,in je kwetsbaarheid ontvoert
Zie ik de tranen die je snoert
Jij hebt me zo verwardt
Woon je dan niet in mijn hart
Refr.
En weer
Als ik jou in de maan heb gedroomd
Voel ik meer
En weer
Als de branding de stranden omzandt
Voel ik meer
Zo mooi en zo zacht
Een ster in de nacht
En weer
Voel ik meer
Hoe je leeft in mijn hart
En weer
Jij bent mijn schaduw in de zon
In de woestijn ben jij de bron
Blauw van vergeet me niet dat bloeit
Ben jij in al mn dromen neer gevlijt
Ben jij de zilverdraad van tijd
Geweven levenslijn
Mijn liefde zal onsterfbaar zijn
Refr.
En weer
Als ik jou in de maan heb gedroomd
Voel ik meer
En weer
Als de branding de stranden omzont
Voel ik meer
Zo mooi en zo zacht
Een ster in de nacht
En weer
Voel ik meer
Hoe je leeft in mijn hart
En weer
Zo mooi en zo zacht
Een ster in de nacht
En weer
Voel ik meer
Hoe je leeft in mijn hart
En weer
[ Bericht 3% gewijzigd door Bar_en_Mar op 07-12-2006 15:54:54 ]
quote:Wat attent Rewimo.Op dinsdag 5 december 2006 07:15 schreef Rewimo het volgende:
Op deze dag een extra dikke knuffel voor de papa's en mama's van de vlindertjes Danyel, Mink, Max en Thijs
Het zijn beladen dagen, en er is geen ontkomen aan. Sint op tv, Sint in de winkel, Sint op de radio, Sint op FOK!
Dat hadden we onze engeltjes ook zo gegund.
Heel lief dat je daar bij stil hebt gestaan.
Bar ik zag in het bankje je tattoage. Ik kan me heel goed voorstellen dat dit een heel bijzondere waarde voor je heeft. Een aandenken aan Thijs, altijd en heel dicht bij je.
You gave life to me
Turned a baby into a lady
And mamma
All you had to offer
Was the promise of a lifetime of love
Now I know
There is no other
Love like a mother's love for her child
And I know
A love so complete
Someday must leave
Must say goodbye
Goodbye's the saddest word I'll ever hear
Goodbye's the last time I will hold you near
Someday you'll say that word and I will cry
It'll break my heart to hear you say goodbye
Mamma
You gave love to me
Turned a young one into a woman
And mamma
All I ever needed
Was a guarantee of you loving me
'Cause I know
There is no other
Love like a mother's love for her child
And it hurts so
That something so strong
Someday will be gone, must say goodbye
Goodbye's the saddest word I'll ever hear
Goodbye's the last time I will hold you near
Someday you'll say that word and I will cry
It'll break my heart to hear you say goodbye
But the love you give will always live
You'll always be there every time I fall
You offered me the greatest love of all
You take my weakness and you make me strong
And I will always love you 'till forever comes
And when you need me
I'll be there for you all the way
I'll be there your whole life through
I'll be there this I promise you, mamma
I'll be your beacon through the darkest nights
I'll be the wings that guide your broken flight
I'll be your shelter through the raging storm
And I will love you 'till forever comes
Goodbye's the saddest word I'll ever hear
Goodbye's the last time I will hold you near
Someday you'll say that word and I will cry
It'll break my heart to hear you say goodbye
'Till we meet again...
Until then...
Goodbye
Knuffel
mis hem ook zo verschrikkelijk veel
Zondag, 10 december 2006
Opdat hun licht voor altijd zal stralen zetten mensen in de hele wereld op
deze dag om 19.00 uur brandende kaarsen voor hun raam om hun gestorven
kinderen te gedenken.
Zo worden de kaarsen in de ene na de andere tijdzone telkens een uur na
elkaar aangestoken, zodat een golf van licht de hele wereld overspoelt.
Op vele plaatsen wordt deze Kaarsen Branden Wereldwijd, (Worldwide Candle
Lighting) begeleid door verschillende activiteiten, zoals bijeenkomsten waar
namen worden voorgelezen, kerkdiensten, gedenktochten. aandacht in de pers .
Het initiatief tot deze actie werd in 1997 genomen door de Compassionate
Friends, de zustervereniging van de Vereniging OUDERS VAN EEN OVERLEDEN KIND
(VOOK), in de VS. Children's Memorial Day, werd in 1998 door president
Clinton als een officiële herdenkingsdag erkend.
Voor de tiende keer wordt dit jaar de gedenkdag voor overleden kinderen
gehouden, die de verbondenheid van ouders, broers en zussen en andere
naastbijstaanden in rouw over de hele wereld tot uitdrukking brengt.
Ik ben een boek aan het lezen, geschreven door vrouwen die hun mannen hebben verloren in het WTC 11 september. Een van de dames heeft van de overhemden van haar man een lappendeken/quilt laten maken om haar te verwarmen en troosten. Dat vond ik zo'n ontzettend mooi idee, dat je van de kleren of kleertjes van iemand die je zo hebt liefgehad, een deken maakt om om je heen te slaan als je koud, verdrietig en alleen bent.
[ Bericht 3% gewijzigd door Lois op 08-12-2006 21:40:57 ]
Denk je dat je de zon ooit weer zult zien schijnen? Kun je je daar aan vasthouden, een heel klein beetje?
(Ik zou je zó graag een sessie met Char gunnen, om te horen hoe het jouw kleine mannetje vergaat daarboven(vast heel goed, daar ben ik van overtuigd). Je voelt hem misschien wel eens om je heen?)
quote:Momenteel zit ik zelf in een best wel stevige dip, niet op willen staan, nergens zin meer in hebben, doelloos zijn, je niet fijn meer vinden en ga zo maar door.Op vrijdag 8 december 2006 21:36 schreef Icaä het volgende:
Bar, dat voelt uitzichtloos he?
Denk je dat je de zon ooit weer zult zien schijnen? Kun je je daar aan vasthouden?
Heb ook sterk de twijfels of het allemaal wel goed komen gaat, word mijn leven ooit nog rooskleurig, kan ik ooit weer dusdanig genieten.
Ik ga maandag terug naar de psycholoog want moet het kwijt, wil me beter voelen.
En of het aan deze maand ligt of aan alles wat er zich de afgelopen weken/maanden afgespeeld heeft ligt geen idee
Je zet in ieder geval al weer een stapje om je leven weer in eigen hand te krijgen, hoe verduveld moeilijk dat ook is.
En dat doet me pijn om te zien. Was er maar een middel, was er maar een weg...
Bar, als ik me er niet mee moet bemoeien moet je het zeggen hoor maar kun je er niet ook bij iemand samen met Mar over praten? Want ik kan me zo indenken dat het ook behoorlijke weerslag heeft op jullie relatie. Maar wie weet is het nog wel te vroeg daarvoor bedenk ik me.
Vaak moet ieder voor zich het eerst een plaatsje geven voordat je er samen over kunt praten en het verdriet kan delen.
Het is ik, ik die niet verder lijkt te kunnen gaan...
In het begin trok ik erop uit, een soort van vluchten denkt men, ik zelf zag dat anders, maar als ik erover terug denk, ze hebben wel gelijk gehad.
En nu ben ik stil, verdrietig, voel me leeg en ga zo maar door
ik lees hier vaak en weet lang niet altijd iets te zeggen. maar ik leef wel mee en vind de woorden die jullie hier vinden heel indrukwekkend. niet dat je daar veel aan hebt misschien, maar toch. ik wens je alle kracht die je nodig hebt om elke moeilijke dag weer door te komen. ik gun je ook zo van harte weer betere tijden, maar dit grote verlies blijft. wat icaä schrijft kan ik me ook zo goed voorstellen, dat 't nog steeds /juist alleen maar erger en kaler wordt. meid ik vind 't zo verschrikkelijk voor je.
en icaä voor jou natuurlijk ook, er breekt voor jou nu denk ik ook een extra zware tijd aan lijkt me, dat iedereen zo langzamerhand maar weer gewoon door gaat... heel veel sterkte maar weer gewenst. quote:Bar, ik heb helaas alleen maar boekenwijsheid te bieden, maar ik ben op dit moment precies bezig met lessen over rouw. Ik ben een groentje, maar wat de allerbelangrijkste les is is dat er geen vastomlijnde volgorde of weg is voor rouwen. Iedereen doet het op zijn eigen manier.Op vrijdag 8 december 2006 21:48 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Dat is het probleem ook niet, ik kan goed praten over Thijs zijn overleden, wie hij was enz enz.
Het is ik, ik die niet verder lijkt te kunnen gaan...
In het begin trok ik erop uit, een soort van vluchten denkt men, ik zelf zag dat anders, maar als ik erover terug denk, ze hebben wel gelijk gehad.
En nu ben ik stil, verdrietig, voel me leeg en ga zo maar door
En als 'erop uit gaan' in het begin jouw manier was van de dagen door komen, dan was dat jouw manier en niet per definitie slecht.
Zoiets groots kan ook niet in 1 keer in z'n totale omvang tot je doordringen, in kleine porties is het al bijna ondraaglijk...
En ook als je in het begin wel thuis was gebleven was dat geen garantie geweest dat jij je nu beter had gevoeld. Dit waar jij nu doorheen moet is zo gruwelijk groot en heftig en ongrijpbaar... Daar zijn geen regeltjes voor, geen good or bad...
En volgens mij weet jij zelf op zich verder wel heel goed wanneer het de verkeerde kant op dreigt te gaan. Niet voor niets ga je maandag bij de psych langs.
Ik hoop dat de psych. jou een beetje kan helpen maandag, ik maak me zorgen om je en ik zou zo graag zien dat het iets beter gaat met je, voor zover dat mogelijk is onder deze omstandigheden natuurlijk.
quote:We gingen samen naar de psy, alleen daar werd veel besproken maar later nooit meer echt over thuis, en we namen de dingen echt mee naar huis, waar we dus verder gingen ruzieen.Op vrijdag 8 december 2006 21:45 schreef reese.com het volgende:
Bar, als ik me er niet mee moet bemoeien moet je het zeggen hoor maar kun je er niet ook bij iemand samen met Mar over praten? Want ik kan me zo indenken dat het ook behoorlijke weerslag heeft op jullie relatie. Maar wie weet is het nog wel te vroeg daarvoor bedenk ik me.
Vaak moet ieder voor zich het eerst een plaatsje geven voordat je er samen over kunt praten en het verdriet kan delen.
Daarom zijn we er toen ook mee gestopt, die ruzies werden niet leuk meer.
Ik sprak liever met vrienden en vriendinnen over het verlies, dan tegen Mar iets weerhield me ervan.
Of ik kreeg naar mijn idee rare antwoorden, of ik stuite tegen de muur van Mar.
Laat ik het in andere woorden zeggen: ik vind het niet raar dat je het gevoel hebt dat het stil staat.
Aan de andere kant: misschien zou het wel helpen om weer wat structuur in je leven te brengen, áls je het kunt opbrengen. Dus ergens voor uit bed moeten, bijvoorbeeld. Dat kan ook door jezelf ertoe aan te zetten om ergens naar toe te gaan. Kleine stapjes Bar, dat is niet erg, dan val je ook niet.
quote:Dit dus idd... dat vergeet ik erbij te zeggen...Op vrijdag 8 december 2006 21:53 schreef Lois het volgende:
Volgens mij is dat een logische reactie hoor Bar, proberen of je ergens anders minder verdriet hebt. Je komt er vanzelf wel achter dat hoe hard je ook loopt of hoe ver je ook gaat, dat verdriet blijft wel bij je.
Ik hoop dat de psych. jou een beetje kan helpen maandag, ik maak me zorgen om je en ik zou zo graag zien dat het iets beter gaat met je, voor zover dat mogelijk is onder deze omstandigheden natuurlijk.
dank jullie wel, vind het rot dat ik jullie hiermee lastig val precies voor het weekend...
Ben de grip kwijt op het leven op mijn leven, het is 1 grote puinhoop, 1 groot verdrietig iets, en kan er alleen maar proberen het beste van te maken.
maandag langs de psy, dinsdag sollicitatie geprek ... positvie dingen die ik met beiden handen aanpak
quote:Ik denk dat ik voor iedereen hier spreek: dát soort dingen mag je nooit meer zeggen, en ook niet denken!Op vrijdag 8 december 2006 22:04 schreef Bar_en_Mar het volgende:
vind het rot dat ik jullie hiermee lastig val precies voor het weekend...
Je valt ons niet lastig! Kom nou!
Praten Bar, zo veel je kan!
Lieve lieve Bar, je valt ons daar echt niet mee lastig. We zouden allemaal zo graag zien dat het wat beter met je gaat, maar daar hoort ook bij dat jij je kan uiten.... en je weet me te vinden hé ook voor niet leuke dingen
gerust doen! ..zoals ik eerder zei, nu is het tijd voor wat jij nodig hebt! Ik zou willen dat ik meer voor je kon doen juist. Je zit ook nog eens zo vreselijk ver weg van de bewoonde wereld.
Maar serieus... als het niet uit kwam zouden we hier nu niet posten natuurlijk!
Wat een ongeloofelijk moeilijk is dit voor jullie dames
ik heb respect hoe jullie vechten om door te leven! Het helpt, neem het van me aan, het helpt echt. Niet meteen, ik kan ook de letters van de computer wel eens niet zien door de tranen in mijn ogen, maar schrijven maakt het grijpbaarder, en dus beheersbaarder.
Ik heb het al vaker gezegd, mijn hart gaat naar jullie uit. En ik wou dat ik meer kon doen dan alleen die knuffel toen.
Blijf praten, voel je nooit bezwaard in de zin van: Iedereen gaat door, ze vinden me vast een zeur. Dat ben je niet. Het is gewoon een ondraaglijk verlies. En ooit wordt het 'ietsje' makkelijker te verdragen. Maar de pijn blijft. Maar er komt een moment dat je wel dat stukje blauwe lucht ziet en wel de geur van de bos in je neus voelt prikkelen. Grijp die momenten en je zult je leven weer kunnen leven ondanks de pijn.
(dit is echt weer zo'n 'heb je nu alleen even niets aan'post
)Hele dikke welgemeende
Ik weet hoe moeilijk het is om op te staan sommige dagen als je weet dat je alleen maar thuis zit en helemaal op gezogen wordt in je verdrietige gevoel. Ik hoop voor je dat je sollicitatiegesprek positieve dingen oplevert.
Vanaf januari is de kans behoorlijk groot dat ik wel in zeeland naar klanten moet dus kom ik nog wel even informeren bij je of je zin hebt in bezoek.
Heel veel sterkte
(gewoon even, om een glimlach op je gezicht te krijgen)
[ Bericht 24% gewijzigd door Icaä op 08-12-2006 22:25:58 ]
en eentje voor Githa
Ik hoop voor jou dat deze periode waarin je je zo enorm rot voelt snel over is, kon je maar even een winterslaap houden tot na de feestdagen
Het beste lieverds!
Beschrijf de chaos in je hoofd.
Echt hoor, dóen!
Als moeder, ben je naast alles dat je bent, zo ontzettend moeder. Dan zijn al je andere eigenschappen, alle andere dingen die je bent, zo'n ander gedeelte van jezelf geworden. Want je bent moeder.
En als dat kindje er dan niet meer is.....zo onverwacht, zo bruut en zo oneerlijk.
Wat ga je dan inderdaad doen?
En had jij nou maar die ene fijne baan om voor op te staan, die ene hobby of sport, die ene vriendin zo dichtbij, woonde je maar op die ene plaats, zodat je even, voor wat het dan ook waard is geholpen werd met de tijd doorkomen.
De tijd die je helaas door moet komen, terwijl je rouwt en leert, tot het moment komt dat er iets is. Iets dat jou wat verlichting kan geven en er weer nieuwe dingen komen.
Hier is altijd wel iemand die op je reageert, vergeet dat niet. Schrijf gewoon en maak geen excuses zeg.
En ik denk iedere dag wel even aan je, en ook aan Fluf
Ik zou willen dat ik zo zou kunnen zijn...Bar, serieus, je valt hier echt niet niemand lastig, echt niet! Ik vind het heel knap van je dat je inziet dat je anders bent dan anders (en dat is ook logisch...) en dat je er iets aan wilt doen. Je zou je ook kunnen wentelen in je verdriet, maar dat doe je niet. Gewoon een dikke knuffel voor jou
Ik zou je zo graag willen troosten en zeggen dat de zon heus ooit weer een straaltje aan je zal laten zien hier en daar, maar dat kan nog wel een poos duren dus heb je er geen flikker aan op dit moment.
Al wat je nu kunt doen is je maar mee laten slepen, de boel ondergaan en proberen een beetje je hoofd boven water te houden.
Luister naar je intuitie en volg dat maar zoveel als mogelijk een beetje op.
Wat brighteyes zei klopt als een bus.
Er zijn geen regels voor rouwen, er zijn geen dingen of gedachtes die raar zijn of niet normaal.
Wil jij gewoon maar dingen doen dan doe je dat gewoon en als je op jezelf wilt zijn doe je dat gewoon lekker.
Het enige wat je echt moet blijven proberen te doen is praten, praten is zo onwijs belangrijk.
En al vertel je iets honderd keer, zal ons aan ons reet roesten, als jij maar praat!
Dit topic is om te praten over onze kindjes en ons verdriet om ze, mensen die niet "lastig gevallen" wensen te worden komen sowieso niet in dit topic.
Iedereen die hier komt en reageert en/of alleen meeleest komt hier om, de mensen die door een dal gaan, bij te staan en aan te horen of alleen maar mee te lezend en in gedachten te steunen.
"lastig vallen"..........tssssssssssss.............pffffff....nah!
Een dikke knuffel voor jouw bar en natuurlijk ook voor phluphy en icaa en moussy.
Ow en een dikke kus!!
Wat wou ik graag dat je dichtbij woonde, dat ik je vast kon houden, met je praten, lol maken en verdriet hebben. Alle dingen die vriendinnen samen doen!
Gewoon ff binnen lopen en een bakkie doen.
Jij bent geen last, hier niet op het forum, maar ook niet naast het forum. Jij bent zo'n mooi mens! Je verdiend zoveel meer!
Maar lieve Bar denk aan eens aan jezelf!
Dat idee van een quilt vind ik heel mooi Lois! Mijn moeder maakt ze ook voor mensen in het hospice, de mensen mogen ermeedoen wat ze willen. soms word na het overlijden de quilt mee gegeven aan de nabestaanden, soms gaat hij in de kist en soms hangt er gewoon 1 aan de muur. Ik vind dat zo'n mooie gedachte dat ze zoveel tijd en geld erin steekt om gewoon een glimlach te ontvangen.
ik zat van de week te denken dat ik het ook wil gaan proberen
Ook ik sluit me aan bij de woorden van iedereen boven mij.. Ik lees hier ook heel vaak, maar ik weet nooit de goede woorden te vinden.. Ik probeer het steeds wel, maar die woorden staan dan zo raar...
Je valt ons echt niet lastig!! Ik vind het juist hartstikke goed van je dat je je gevoelens hier neerzet! Je moet je ei kwijt en doe dat alsjeblieft hier bij ons! Krop die emoties niet op!! Deel ze met ons!
Een luisterend oor is vaak iets wat je nodig hebt en dan hoeft er niet eens een antwoord te komen...
Ik vind het ook jammer dat je zover weg woont. Heb tijdens de meeting heel gezellig met je gekletst! Vind je een hele lieve meid!!
Vandaag zal ik een kaarsje voor je branden! Ik denk aan je!
Dikke kus!
Lieve bar, heel veel sterkte! en een dikke knuffel. En ook voor Phluph, Pepper, Moussy en Icaä een
en werd gesloten
met een wiegelied
op een fluistertoon
We slapen allemaal even mee in
nu je met je jonge wereld
je ogen sloot
en liggen we samen
ver van tijd en feiten
onder de warme dekens van herrinneringen
dan wek je ons
met een monoloog liefde
schud je onze handen
en brand je zoenen op onze wangen
dan zal je zeggen'" dag'
als een wakkere bloem
en wankelen we terug
door de helderblauwe longen
van je glimlach
dit is geen hoofdstuk
geen droom
geen onbeslapen bed
je bent er nog
we dragen je
gekrompen tot een geboortevlek
je bent er nog
geschreven door Blauw
Zes maanden alweer. Een half jaar. Een eeuwigheid en tegelijkertijd zo enorm kort....want er komen nog zoveel meer maanden. Elke keer als ik dit topic lees, besef ik me dat ik het zó graag wat makkelijker zou willen maken voor jullie. Het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ik hoop écht écht dat het snel allemaal een beetje makkelijker voor je wordt. Dat je weer kunt genieten en voelt dat het leven soms ook best wel weer mooi kan zijn.
Veel sterkte vandaag en blijf vooral schrijven Bar, je valt ons echt niet lastig, echt niet!
Doopkaarsje brandt..
quote:Lieve bar... tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel als ik dit lees.Op vrijdag 8 december 2006 21:39 schreef Bar_en_Mar het volgende:
[..]
Momenteel zit ik zelf in een best wel stevige dip, niet op willen staan, nergens zin meer in hebben, doelloos zijn, je niet fijn meer vinden en ga zo maar door.
Heb ook sterk de twijfels of het allemaal wel goed komen gaat, word mijn leven ooit nog rooskleurig, kan ik ooit weer dusdanig genieten.
Ik ga maandag terug naar de psycholoog want moet het kwijt, wil me beter voelen.
En of het aan deze maand ligt of aan alles wat er zich de afgelopen weken/maanden afgespeeld heeft ligt geen idee
Een half jaar alweer...
Wat moeten jij en Marco het vreselijk zwaar hebben.
Ik kan niets zeggen of doen om de pijn voor jullie te verlichten, kan alleen maar aan jullie denken.
Heel veel sterkte
Een half jaar, het lijkt wel gisteren. Ik hoop echt, lieve Bar, dat je ook maar ergens een klein minie lichtpuntje vind om je aan op te trekken. En misschien lukt dat niet morgen maar misschien, ergens, in de toekomst. Ik denk aan jullie, en vandaag nog meer dan anders aan jullie kleine mooie man. Een hele dikke zoen en opnieuw heel veel kracht en sterkte.
Icaa, ik vind je overkomen als een ontzettend krachtig mens.
(Dit was Lishe)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)