Ik lees hem bijna nooit meer dat gedichtje, ik bewaar hem in agenda '98 in een envelop.
De paar keren dat ik hem dan weer even pakte werd ik er wel weer heel erg een emotie-kipje van ja.
De herinneringen aan hem komen dan ook wel weer echt goed omhoog.
Daar word ik, behalve weemoedig, toch vooral heel erg blij van hoor!
![]()
Dan denk ik weer aan zijn rennende voetjes achter me, als ik in de keuken stond, en de klap tegen m`n benen als hij tegen m`n benen aanstorte en dan z`n armpjes om mn benen heen klemde. En dan keek ik lachend om en dan keek zo`n liefdevol lachend bekkie naar me op. Smelttttt!
Of dat hij een bordje met partjes annenijntjes (manderijntjes) had met een vorkje en dat hij mij ook een partje wilde geven. Dat zorgzame koppie... en dat ik dan ècht dacht dat ik dat partje van zn vorkje mocht happen en dat hij het dan gauw in zn eigen mondje deed en hard lachend wegrende.
Of dat we stoeide op de grond en dat ik even overend zat om uit te blazen en hij me weer greep en probeerde om te trekken.
Of hoe hij in de vensterbank voor zijn gevoel de ster was en naar het voorbij razende verkeer zwaaide en hij heel stoer "daha! daha!... heh heh ja!" riep.
![]()
Alsof de mensen, die met 80km p/u langs raasde, hem uberhaupt konden zien. hihihi
Maar hij kon ook een vervelende klier zijn hoor.
Zodra hij door had dat je hem in de gaten aan het houden was als hij in de tuin speelde en hij zag dat, dan kon je je bergen. Dan kwam hij binnen en dan zag je hem bijna denken van 'zo, jij wil op me letten?! Ik geef je wat om op te letten!' En dan ging hij de prullenbak leeghalen en terwijl ik de troep er weer mopperend in terug aan het doen was haalde hij mn voorraad kastje leeg en terwijl ik mn voorraad kast dan weer vulde sloeg hij het potkacheldeurtje open en dicht.
Al met al gewoon een schitterend jochie!!
![]()
Erg pienter en bijdehand....helaas een beetje tè pienter!