Ouders van Prachtige Engeltjes (2)

Bar én Mar, wat gaat de tijd snel. Vijf maanden alweer...

Ik lees dit topic niet altijd, maar als ik het lees, zoals nu, dan stromen de tranen over mijn wangen. Wat een nachtmerrie toch. Ik kan alleen maar denken: Nee, nee, nee!!! Dit mag niet, dit kan niet. Maar het kan wel, het haast niet voorstelbare gebeurde jullie toch. Verschrikkelijk, maar waar.

Vijf maanden Bar, jeetje, wat lang al, en wat vreselijk kort ook nog. Vijf maanden al niet meer je mannetje. Dikke

Is het alweer 5 maanden ben er even stil van.
voor ons vliegt de tijd maar voor jou staat hij denk ik nog stil...
Bar ook hier word nog veel aan jullie gedacht.
en nog steeds weet ik eigenlijk niks te zeggen.
Nog steeds bang dat ik iets verkeerds zeg..
terwijl dat dan niet de bedoeling is..
dikke knuffel

Mijn hart breekt, iedere keer weer als ik lees hoe Bar schrijft over Thijs. Het zou niet moeten mogen, je kind verliezen.
Je man op jonge leeftijd verliezen zou ook niet mogen trouwens, je vader op jonge leeftijd ook niet.

Daarmee wil ik niet aan jouw verdriet voorbij gaan Rewimo, maar voor mezelf ervaar ik wel een soort berusting, als er iemand sterft waarvan het leven geleefd is zeg maar.

quote:

Op donderdag 9 november 2006 22:25 schreef Leah het volgende:
Mijn hart breekt, iedere keer weer als ik lees hoe Bar schrijft over Thijs. Het zou niet moeten mogen, je kind verliezen.
Je man op jonge leeftijd verliezen zou ook niet mogen trouwens, je vader op jonge leeftijd ook niet.

Daarmee wil ik niet aan jouw verdriet voorbij gaan Rewimo, maar voor mezelf ervaar ik wel een soort berusting, als er iemand sterft waarvan het leven geleefd is zeg maar.

Ja Leah, dat is ook wezenlijk anders denk ik. Ik heb natuurlijk heel veel herinneringen aan mijn vader, die we samen opgebouwd hebben. Daar hebben we gelukkig de tijd voor gehad. Maar als iemand jong sterft ligt dat heel anders

ik ben het helemaal met leah eens.
rewimo, ondanks dat je je vader zo lang bij je had, toch is het een groot gemis en verdriet.
zoals de man van icaä, zo jong, nog zoveel te doen in het leven, dat vind ik zo verdrietig.
en over bar maar niet eens te beginnen: een bloempje dat net uit begint te komen en dan abrubt weg is. vreselijk. oneerlijk. een nachtmerrie.

ik vind het vreselijk voor jullie allemaal

even een vraagje

Het hele verhaal van Thijs het begin van de koorts, enz enz, heb ik dat hier wel es neergegooid?

vergeet nogal veel de laatste tijd

Ik weet het niet Bar, maar al plaats je het tien keer, maakt niet uit. Als het jou maar helpt

Dit is het hele verhaal over het overlijden van Thijs, hoe het begon en waar het eindigde.
Het is geen plezierig verhaal, en het heeft al zeker geen happy end.
Dit is niet zomaar opgeschreven om jullie te laten voelen hoe het voelt of is, maar omdat ik dit zojuist ook aan het typen was voor het verhaal op lieve-engeltjes.


Thijs was 21 maandjes toen hij plotseling overleed.

Thijs kreeg griep/koorts in combinatie met stuipjes (was hij gevoelig voor)
Zodra ik opmerkte dat hij verhoging had, heb ik hem al een zetpil gegeven, om het al wat te onderdrukken.

Later op de avond ben ik naar boven gaan kijken, en toen lag hij behoorlijk bezweet in zijn bedje te slapen, in een wel heel diepe slaap.
Gelijk wist ik ook dat hij een stuipje gehad had.
geen seconden gearzeld en eerst marco opgebeld die was nog aan het werk, en kon niet weg.
Daarna heb ik gelijk naar de hap gebeld en die heb ik alles verteld.
de arts belde me persoonlijk terug en wilde weten hoe het nu ging.
Thijs sliep toen nog steeds en reageerde nergens meer op.
Heb hem later wakker gekregen en in het grote bed neergelegd.
Marco kwam kort daarna thuis, en toen kreeg Thijs weer een stuipje
weer de hap gebeld en we konden gelijk langskomen
Thijs even wat aangekleed, en gelijk in de auto gestapt naar het ziekenhuis.

Daar is hij onderzocht, en tja koorts met stuipjes nu kunnen we hem wel opnemen maar er is toch geen arts aanwezig dus veel kunne we nu ook niet doen.

de andere dag hadden we zoiezo een afspraak staan met de kinderarts (als je kindje via het cb niet met 18 maand loopt, word je doorgestuurd langs kinderarts)
Dus dan konden we daar wel gewoon naartoe en het aankaarten van de stuipjes.

Die nacht terug naar huis gereden, daar Thijs nog wat drinken gegeven een puf, en met bedje en al bij ons gelegd.
De nacht ging goed, hij heeft geslapen
smorgens werd hij huilend wakker.
dus ik naar beneden, flesje gemaakt, maar Thijs die dronk 4 slokken en wilde niet meer.
weer getemperatuurd, en nog steeds goed koorts.
dus ik in overleg met marco een zetpil gegeven.
Nog geen 5 min later een stuip, deze duurde wat langer, en hij kwam wat later terug uit die diepe slaap.

Hij lag ook echt te rillen tussen ons in, het was zo erg om te zien.
Later naar beneden gegaan daar Thijs bij marco op schoot gelegd, alwaar hij weer een stuip kreeg

En toen werd ik kwaad, heb de huisarts gebeld en verteld wat er de afgelopen nacht gebeurd is.
Hij kon ook niets doen, en zei rijd maar alvast door naar het ziekenhuis.
Dus wij naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen, werd Thijs onderzocht een heel verhaal voornamelijk over het niet lopen.
Ik gelijk er bovenop.
Jongens het maakt me nu echt niet uit ofdat thijs loopt of niet,
Maar Thijs is ziek hij heeft koorts de afgelopen nacht en de ochtend verschillende stuipen gehad.

De kinderarts dacht geen moment na en zei we gaan hem opnemen en we gaan kijken wat er aan de hand is.
Wij eigenlijk wel opgelucht, er werd naar gekeken.

Thijs daar weer helemaal onderzocht weer een zetpil, en alweer na een aantal minuten een stuip.
Maar je bent in het ziekenhuis en ze spoten gelijk wat in zijn kontje waardoor hij er gelijk weer uit was en lag te slapen.

Thijs heeft daar een urinemonster , een speeksel monster, bloed is onderzocht, er is een foto van zijn neusamandelen gemaakt.
Maar daar was niets op te zien.
Hij had gewoon koorts zoals een ander kindje.
Men vertelde al dat ze ons zouden leren hoe je dat spul moest toedienen mocht het nog een keer gebeuren.

Thijs heeft die middag alleen maar geslapen, heel afentoe was hij wakker, hij pakte dan zijn knuffelbeer en kroelde met beer.
Hij wilde niet eten, niet drinken (maar hallo als wij ziek zijn willen wij dat ook vaak niet)
Hij wilde niet vastgepakt worden, hij wilde niet knuffelen, hij wilde niet spelen.
totaal niet onze thijs die wij kenden.

Ik liep ook niet lekker was wat verkouden en omdat er toch iemand bij die kleine moest blijven, waren we het er al snel over eens dat Marco bleef, zodat ik nog even kon proberen slapen thuis.

Tegen 18 uur misschien later heeft marco mij naar huis gebracht, daarvoor heb ik thijs nog een kus gegeven en zei jochie tot morgen en dan neemt mama wat leuks voor je mee.

Later die avond had ik nog kontackt met marco en het ging goed, de koorts zakte en hij had al een flesje roosvicee opgedronken, en hij begon meer praatjes te krijgen.
Dat stelde mij gerust en viel rustig in slaap.

de volgende ochtend ging ineens de telefoon, het was vroeg 6.15 misschien wat later.
Marco, Bar kun je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen het gaat niet goed...

Ik had het nog niet door, misschien weer een stuip.
Ik uit bed gestapt me aangekleed tandengepoetst, maar probleem ik heb geen rijbewijs de bussen reden nog niet...
Dus ik proberen iemand van de buren wakker te maken.
Marco belde nog een keer waar ik bleef.
en toen kon ik met buren meerijden.

En daarna liep ik het ziekenhuis in, en marco kwam me tegemoed gelopen met in zijn hand Beer...
Beer die we nooit zonder Thijs ergens mee naar toe namen.
En ik wist het, het zit heel heel heel fout.
Ik ben gelijk doorgelopen naar de kinderafdeling naar zijn kamertje
En daar lag mijn kindje, Thijs....

De ochtend verpleging vonden hem smorgens in zijn bedje toen ze kwamen kijken.
Hij is gelijk meegenomen naar de overkant van het kamertje alwaar men met 5 man hem probeerde te reanimeren, een half uur lang.
Maar helaas, Thijs is niet meer.....

Wat er gebeurd is, niemand die het weet, uit de onderzoeken is niets maar dan ook niets uitgekomen.

Maar wij moeten wel ons kindje missen de rest van ons leven.
en dat is wrang zeker zonder reden.

...

Och Bar... ik kan echt alleen maar zuchten als ik het verhaal lees.
Het is zo onwaarschijnlijk dat een kindje, juist terwijl hij in het ziekenhuis ligt, zomaar kan overlijden...

tranen stromen over mijn wangen..... weer......
Woorden blijven steken of zijn zoek.... Maar geen enkel woord kan beschrijven wat ik zeggen wil....

Oh bar, wat is het toch verschrikkelijk wat er die nacht gebeurde.
Waar was Marco toen de verpleging zag dat het niet goed ging met Thijs? Was hij erbij? Wat moet dat vreselijk zijn geweest.

Sugar

Marco was er bij, hij heeft de reanimatie meegemaakt, het moment toen de verpleegster in panniekschoot en de hulptroepen riep, hij zag Thijs blauwig liggen levenloos...

Voor hem is het helemaal een verschrikking/nachtmerrie geweest, hij ziet ook nog regelmatig dat beeld voor ogen.

Ik heb dat beeld niet en heel erg eerlijk ik ben daar "blij"om.

Bar, wat een aangrijpend verhaal Ik vind het zó erg dat jullie niet weten hoe het komt dat Thijs is overleden. Sowieso verwacht je al niet dat hij dood gaat terwijl hij 'veilig' in het ziekenhuis ligt. En voor Marco moet het inderdaad een nachtmerrie zijn om toe te kijken hoe ze je kind proberen te redden. En dan lukt het niet...

wat een verhaal, kippevel staat op mijn armen
wat erg dat je zoiets mee moet maken, en dan ook nog dat Marco alles heeft gezien......
dikke knuf voor jullie beiden

Ik krijg steeds weer tranen in mijn ogen, een brok in mijn keel Bar, als ik jou over Thijs hoor. Nu dit verhaal, het is zo verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk.

Dat lijkt me echt verschrikkelijk voor Mar dat hij dat beeld zo blijft zien
1 grote nachtmerrie is dit

Lieve Bar... ik volg alles maar weet zo weinig te zeggen
En vanmorgen heb ik je hele verhaal gelezen en zit sinds die tijd met een knoop in mijn maag, ik weet niet wat wijsheid is, Thijs krijg je er helaas niet mee terug, of het iets uitmaakt voor wat dan ook weet ik ook al niet maar toch...

In je verhaal viel me iets op lieve Bar... je hebt het over de koorts en de zetpillen die je dan gaf... opvallend voor mij is dat ik tot 3 keer toe hetzelfde lees, dat hij niet lang daarna een stuip kreeg.
Is dat onderzocht? Is dat normaal? Hoorde dat erbij?
Oftewel was hij niet allergisch voor die zetpillen?

Zoals ik al zei, het maakt waarschijnlijk niets uit maar toch zijn dat vragen waar ik sinds het lezen mee zit.

Verder wil ik even zeggen dat ik je een ontiegelijke stoere sterke vrouw vind die me regelmatig met tranen in de ogen mee laat leven met jullie intense verdriet...

zit hier weer met tranen over mijn wangen het hele verhaal van thijs te lezen.

Bar en Mar, wat is het toch vreselijk wat jullie doormaken

Wat vreselijk Bar, ik heb er gewoon geen woorden voor. Dat Marco dit beeld voor zich blijft zijn, dat Thijsje al die stuipjes heeft moeten meemaken en het enorme verlies van jullie allebei.

ow god bar... en mar... ik weet het ff niet...
dikke kus voor jullie

Lieve Bar en Mar, ik denk nog bijna elke dag aan Thijs en aan jullie. Waar jullie nog steeds elke dag doorheen moeten. En hoe bijzonder het is dat je dat hier ons met ons deelt. Ach konden we maar allemaal een klein beetje van die pijn van je op ons nemen zodat het voor jullie wat makkelijker werd. En het liefste zou ik heel hard willen gillen en vloeken als ik dat verhaal van je lees. Het is gewoon niet eerlijk...

Lieve Bar én Mar, mijn woorden klinken zo hol, zo nutteloos, maar ik wil jullie toch laten weten dat Thijs* hier nog elke dag in mijn gedachten is en ook jullie 2... het leven is gewoon kut..


Hele dikke van mij....

quote:

Op vrijdag 10 november 2006 23:04 schreef phileine het volgende:
Ach konden we maar allemaal een klein beetje van die pijn van je op ons nemen zodat het voor jullie wat makkelijker werd.

Ook al was je berichtje niet aan mij gericht, ik wil hier toch graag even op reageren.

De echte pijn, die kunnen jullie niet wegnemen, maar ik ervaar al het medeleven wel als verzachting.

Doordat jullie aan ons en onze overleden kindjes denken, weten wij dat ze niet vergeten worden. En dat is, voor mij in elk geval, heel belangrijk. Doordat ze niet vergeten worden, is hun leven niet voor niets geweest.

En die wetenschap maakt het voor mij niet zozeer "makkelijker", maar op sommige momenten toch zeker "minder moeilijk". En dat is heel wat waard.

Phluphy, natuurlijk waren die woorden ook aan jou gericht. En aan alle ouders die zo'n vreselijk verlies doormaken. Het is lief en bijzonder wat je zegt. Hun leven is zeker niet voor niets geweest. Jullie zijn voor altijd hun ouders, maar ook op het leven van de mensen hier op fok hebben al die engeltjes een enorme impact.