LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.
plus deze:
Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.
Ze lijken hetzelfde, maar zijn dat niet.
plus deze:
Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.
Ze lijken hetzelfde, maar zijn dat niet.
Ik heb wel eens minder briljante OP's gezien.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 04:35 schreef Xennia het volgende:
Briljante OP
Daartoe dient een disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen - m.u.v. de schrijfster - berust op cryptische misverstanden.quote:Op donderdag 26 januari 2006 21:38 schreef Nadine26 het volgende:
Ik heb D. wat meer verteld over het dagboek; hij vroeg ernaar toen ik op een - dacht ik - onbewaakt moment mijn laptop openklapte, maar hij stond opeens achter me: "Wat ga je doen?"
Hij is woedend. Wat nu, wat nu?
ook een transpositie van Amsterdam / Zuid naar Den-Haag / Benoordenhout biedt soulaas
.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 05:08 schreef Gajus het volgende:
[..]
Ik heb wel eens minder briljante OP's gezien.
.
...dass wir fliegen.
Dagboek van een keldermeisje?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nu we in deel 8 zitten kan D. het waarschijnlijk toch niet meer vinden...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nadine en Daniel zitten in bed. Allebei naakt. Zij heeft de laptop op schoot. Zij legt haar hoofd tegen zijn borstkas en zachtjes begint ze voor te lezen van het scherm: "Sinds een paar weken werk ik als weekendoppas bij een gescheiden vader van drie kinderen. Het ene weekend werk ik bij hem thuis, het andere weekend zit ik bij zijn ex-vrouw die een paar straten verderop woont, en die ook al zo'n drukbezet leven heeft." Nadine moet zenuwachtig giechelen. "Ze hebben drie kinderen, een jongenstweeling van 6 en een meisje van 2. Zijn ex-vrouw heeft nog een oudere zoon van 16 uit een eerder huwelijk."
Daniel zoekt in zijn nachtkastje naar een pilletje. Een upper zal hem goed doen.
Hij zegt: "Mooi is dat."
Nadine vraagt: "Ja echt? Vind je het goed geschreven?"
Dan legt Daniel zijn hand om haar keel en begint te drukken,steeds iets krachtiger. Nadine loopt blauw aan, ze spartelt maar Daniel is sterker dan zij. Levensloos ligt ze even later naast hem in het bed. De laptop wordt door Daniel in een hoek gesmeten. Hij vloekt. Hij kan het niet geloven! Die Nadine... okay, ze zag er lekker uit, het is jammer dat hij haar net niet nog een laatste keer heeft genomen, maar bijna had ze zijn hele reputatie aan gort geholpen met haar schrijfseltjes. Zijn hele gezinsleven op straat. Zijn overspel, seksuele escapades, druggebruik, drankmisbruik, zakelijke problemen, alles had die meid zwart op wit staan.
Daniel leunt achterover. Nog maar een pilletje, denkt hij. Hij is tevreden. Weer een probleem uit de wereld geholpen.
Daniel zoekt in zijn nachtkastje naar een pilletje. Een upper zal hem goed doen.
Hij zegt: "Mooi is dat."
Nadine vraagt: "Ja echt? Vind je het goed geschreven?"
Dan legt Daniel zijn hand om haar keel en begint te drukken,steeds iets krachtiger. Nadine loopt blauw aan, ze spartelt maar Daniel is sterker dan zij. Levensloos ligt ze even later naast hem in het bed. De laptop wordt door Daniel in een hoek gesmeten. Hij vloekt. Hij kan het niet geloven! Die Nadine... okay, ze zag er lekker uit, het is jammer dat hij haar net niet nog een laatste keer heeft genomen, maar bijna had ze zijn hele reputatie aan gort geholpen met haar schrijfseltjes. Zijn hele gezinsleven op straat. Zijn overspel, seksuele escapades, druggebruik, drankmisbruik, zakelijke problemen, alles had die meid zwart op wit staan.
Daniel leunt achterover. Nog maar een pilletje, denkt hij. Hij is tevreden. Weer een probleem uit de wereld geholpen.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik kan hem er niet om veroordelen. Slotje maar.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 12:22 schreef Revolverheld het volgende:
Nadine en Daniel zitten in bed. Allebei naakt. Zij heeft de laptop op schoot. Zij legt haar hoofd tegen zijn borstkas en zachtjes begint ze voor te lezen van het scherm: "Sinds een paar weken werk ik als weekendoppas bij een gescheiden vader van drie kinderen. Het ene weekend werk ik bij hem thuis, het andere weekend zit ik bij zijn ex-vrouw die een paar straten verderop woont, en die ook al zo'n drukbezet leven heeft." Nadine moet zenuwachtig giechelen. "Ze hebben drie kinderen, een jongenstweeling van 6 en een meisje van 2. Zijn ex-vrouw heeft nog een oudere zoon van 16 uit een eerder huwelijk."
Daniel zoekt in zijn nachtkastje naar een pilletje. Een upper zal hem goed doen.
Hij zegt: "Mooi is dat."
Nadine vraagt: "Ja echt? Vind je het goed geschreven?"
Dan legt Daniel zijn hand om haar keel en begint te drukken,steeds iets krachtiger. Nadine loopt blauw aan, ze spartelt maar Daniel is sterker dan zij. Levensloos ligt ze even later naast hem in het bed. De laptop wordt door Daniel in een hoek gesmeten. Hij vloekt. Hij kan het niet geloven! Die Nadine... okay, ze zag er lekker uit, het is jammer dat hij haar net niet nog een laatste keer heeft genomen, maar bijna had ze zijn hele reputatie aan gort geholpen met haar schrijfseltjes. Zijn hele gezinsleven op straat. Zijn overspel, seksuele escapades, druggebruik, drankmisbruik, zakelijke problemen, alles had die meid zwart op wit staan.
Daniel leunt achterover. Nog maar een pilletje, denkt hij. Hij is tevreden. Weer een probleem uit de wereld geholpen.
Helpt waar hij kan!
Wie kan je niet veroordelen?quote:Op vrijdag 27 januari 2006 12:57 schreef NoSigar het volgende:
Ik kan hem er niet om veroordelen. Slotje maar.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
D. Het is een citaat van Nadine, eventjes terug.quote:
Als je het uit moet leggen is het een stuk minder.
Helpt waar hij kan!
O.K.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 13:27 schreef NoSigar het volgende:
D. Het is een citaat van Nadine, eventjes terug.
Toch is 't spannend wat er gaat gebeuren. Ik gok dat we nix meer van nadine gaan horen... dus ja, zal wel een slotje worden
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Hebt geduld, vrienden. Nadine hecht aan haar dagboek en ze laat zich niet
alles aanleunen, zelfs niet door " ".
alles aanleunen, zelfs niet door " ".
".
Psies. Nadine laat zich niet sturen. Zelfs niet van het kastje naar de muur.
Die duikt hier wel weer op.
Hoop ik.
Die duikt hier wel weer op.
Hoop ik.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Donderdagmorgen, 11.30 uur.
Daniël en ik hadden twee dagen en drie nachten in bed gelegen, voornamelijk bovenop elkaar maar ook naast elkaar, aangezien het lastig eten, drinken, slapen en roken is als je bovenop elkaar ligt.
Gepraat hadden we ook. Toen mijn 'woonprobleem' ter sprake kwam, was Daniël vrij snel tot de kern gekomen: "Nog een paar weken," zei hij, "dan begint ons nieuwe leven. Onze wittebroodsjaren, Nadine! Je trekt bij mij in. De relatie met je vader kun je opdoeken. Simpel. Problem solved."
Hij had gelijk. Toch zat het me niet lekker: "Hij is wel mijn vader," zei ik.
"Je bent zesentwintig. Je vader hoeft je hand niet meer vast te houden, dat doe ik wel. Jij hebt verder niemand. Jij kunt doen wat je wilt."
"Ik heb mijn familie."
"Die zie je nooit."
"Jawel," zei ik. "Soms. En ik hou van ze."
"Ik hou ook van mijn kinderen. Als we op reis gaan... ik zou ze het liefst meenemen. Maar dat kan niet. Je moet realistisch zijn, Nadine." Hij draaide zich op zijn zij en keek me aan. "Het gaat om ons tweeën. Jij en ik. Of durf je niet?"
"Ik ben een klaploper," zei ik. "Ik heb geen geld, geen baan, geen huis. Ik heb alleen jou."
"Je bent zo'n lekkere klaploper, ik kan niet van je afblijven," zei hij in mijn oor. "De rest van ons leven doktertje spelen, wat zeg je ervan?"
Het werd later.
En later.
Nu wil ik niet de indruk wekken dat wij louter geïnteresseerd zijn in elkaars lichamen, en in de overspelige handelingen die we ermee kunnen verrichten, maar zo is het natuurlijk wel. Na twee dagen en drie nachten van geheime seks kun je die conclusie wel trekken. Een paar keer maakten we aanstalten om ons aan te kleden, maar halverwege die aanstalten rukten we onze kleren weer uit, en daarna gingen we weer als bezetenen tekeer en daarna... daarna zeiden we tegen elkaar: "Jezus, wat ben jij een geil wijf zeg," (hij) en: "Oh, dus jij vindt jezelf wel normaal?" (ik) en daarna waren we moe, we moesten op krachten komen, aankleden kon altijd nog; naar buiten gaan en deelnemen aan het maatschappelijke leven kon altijd nog - alles kon altijd nog, maar nu even niet.
Intussen ging de BlackBerry van Daniël steeds af. Kim stond in een of andere woonwinkel te dubben over de aanschaf van een bankstel van zesduizend euro, en na het vierde telefoontje over de kleur, cerise of steenrood, maakte Daniël zich ervan af door te roepen: "Cerise! Doen! Kopen! Je leeft maar één keer!"
Tegen mij zei hij: "Dat is de tweede bank in een maand. Al die rotzooi verdwijnt in de opslag, we hebben al een bank. Ze is koopziek."
“Seksueel gefrustreerd dus.”
“Hoe weet jij dat?”
“Wetenschappelijk onderzoek,” zei ik.
“Zo. Dus jij doet tegenwoordig ook al wetenschappelijk onderzoek.” Hij streelde de binnenkant van mijn bovenbeen. “En wat gebeurt er als je seksueel overvoerd bent? Heb je dat al onderzocht?”
“Ik werk eraan,” zei ik. “Het is een slopend onderzoek. Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zal blij zijn als het achter de rug is.”
“Ik niet.” Hij ging met zijn volle gewicht op me liggen. “Proefpersonen hebben ook gevoelens.”
We kregen de slappe lach.
Daarna...
Ging Daniël naar beneden om in zijn kantoor wat mails te versturen, en ik pakte mijn laptop. Dom genoeg was ik met mijn rug naar de deur gaan zitten; ik hoorde Daniël niet aankomen. Hij stond opeens achter me: "Wat zit jij te doen?" en hij greep mijn pols vast.
"Mijn dagboek," bracht ik uit, en ik probeerde het scherm omlaag te klappen, maar hij had de laptop met één snelle beweging te pakken en tuurde naar het scherm.
"Staat dat op Internet?" vroeg hij.
Ik knikte.
Hij wierp me een achterdochtige blik toe: "Toe maar. En hoeveel mensen genieten daarvan mee?"
"Oh," zei ik. "Niet veel. Een paar."
"En paar, dat is... " Hij liet zijn ogen over het scherm gaan. "...Tien? Tachtig?"
"Eerder tien," zei ik zacht.
"Je bent gek." Hij overhandigde me de laptop. "Weet je wel hoeveel maniakken er afkomen op zo'n... weblog, noem je dat een weblog?"
Ik knikte.
"Maniakken, gevaarlijke gekken!" riep hij.
Daniël weet niets van computers of Internet, dat is het voordeel. Hij kan mails versturen, daarmee is alles gezegd. Hij vertrouwt volledig op zijn systeembeheerder, die hij geregeld laat opdraven als zijn BlackBerry weer eens kuren vertoont.
“Dat valt wel mee,” zei ik.
“Obscure mafkezen,” ging hij door, alsof hij me niet gehoord had. “Waarom heb je dat niet meteen gezegd? Je gooit je hele leven op het Internet, je weet helemaal niet -" Hij stopte midden in de zin. "Godverdomme, Nadine. Je gooit mijn hele leven op het Internet."
Ik kromp ineen.
"Heb je ooit van zoiets als privacy gehoord?" schreeuwde hij. "Dat zijn mijn zaken, die jij op straat gooit.”
Ik kreeg tranen in mijn ogen.
Daniël zei berustend: “Nadine...” en wenkte mij naar zich toe. Ik ging tegen hem aan zitten op het bed.
“Wat jij met je eigen leven doet, moet je zelf weten. Maar mijn leven gooi je niet op een of andere weblog, dat flik je me niet,” zei hij. “Ik loop niet te koop met mijn seksleven of met mijn zakelijke problemen, dat is gevoelige informatie, al besef jij dat blijkbaar niet. Het kan tegen me gebruikt worden. Ik lig in scheiding, heb je daar al eens bij stilgestaan? De advocaten van Anne-Sophie staan aan de poort te rammelen, ze jagen op mijn geld, mijn zaak.” Hij vloekte binnensmonds. “Je bent zo naïef, Nadine. Hoe kan je nou zo stom zijn?”
“Sorry,” zei ik gelaten.
“Nou...” Daniël keek even besluiteloos voor zich uit. “Ik moet gaan, ik heb een lunchafspraak met de vader van Kim. We hebben het er nog wel over. Kun je die weblog uit de lucht halen?”
“Jawel..,” aarzelde ik.
“Mooi,” zei hij, terwijl hij opstond en naar de klerenkast liep. Hij gooide een overhemd op het bed. “Jij wacht hier op mij. Voor straf zal ik je straks blinddoeken, vastbinden en tuchtigen.”
Daniël en ik hadden twee dagen en drie nachten in bed gelegen, voornamelijk bovenop elkaar maar ook naast elkaar, aangezien het lastig eten, drinken, slapen en roken is als je bovenop elkaar ligt.
Gepraat hadden we ook. Toen mijn 'woonprobleem' ter sprake kwam, was Daniël vrij snel tot de kern gekomen: "Nog een paar weken," zei hij, "dan begint ons nieuwe leven. Onze wittebroodsjaren, Nadine! Je trekt bij mij in. De relatie met je vader kun je opdoeken. Simpel. Problem solved."
Hij had gelijk. Toch zat het me niet lekker: "Hij is wel mijn vader," zei ik.
"Je bent zesentwintig. Je vader hoeft je hand niet meer vast te houden, dat doe ik wel. Jij hebt verder niemand. Jij kunt doen wat je wilt."
"Ik heb mijn familie."
"Die zie je nooit."
"Jawel," zei ik. "Soms. En ik hou van ze."
"Ik hou ook van mijn kinderen. Als we op reis gaan... ik zou ze het liefst meenemen. Maar dat kan niet. Je moet realistisch zijn, Nadine." Hij draaide zich op zijn zij en keek me aan. "Het gaat om ons tweeën. Jij en ik. Of durf je niet?"
"Ik ben een klaploper," zei ik. "Ik heb geen geld, geen baan, geen huis. Ik heb alleen jou."
"Je bent zo'n lekkere klaploper, ik kan niet van je afblijven," zei hij in mijn oor. "De rest van ons leven doktertje spelen, wat zeg je ervan?"
Het werd later.
En later.
Nu wil ik niet de indruk wekken dat wij louter geïnteresseerd zijn in elkaars lichamen, en in de overspelige handelingen die we ermee kunnen verrichten, maar zo is het natuurlijk wel. Na twee dagen en drie nachten van geheime seks kun je die conclusie wel trekken. Een paar keer maakten we aanstalten om ons aan te kleden, maar halverwege die aanstalten rukten we onze kleren weer uit, en daarna gingen we weer als bezetenen tekeer en daarna... daarna zeiden we tegen elkaar: "Jezus, wat ben jij een geil wijf zeg," (hij) en: "Oh, dus jij vindt jezelf wel normaal?" (ik) en daarna waren we moe, we moesten op krachten komen, aankleden kon altijd nog; naar buiten gaan en deelnemen aan het maatschappelijke leven kon altijd nog - alles kon altijd nog, maar nu even niet.
Intussen ging de BlackBerry van Daniël steeds af. Kim stond in een of andere woonwinkel te dubben over de aanschaf van een bankstel van zesduizend euro, en na het vierde telefoontje over de kleur, cerise of steenrood, maakte Daniël zich ervan af door te roepen: "Cerise! Doen! Kopen! Je leeft maar één keer!"
Tegen mij zei hij: "Dat is de tweede bank in een maand. Al die rotzooi verdwijnt in de opslag, we hebben al een bank. Ze is koopziek."
“Seksueel gefrustreerd dus.”
“Hoe weet jij dat?”
“Wetenschappelijk onderzoek,” zei ik.
“Zo. Dus jij doet tegenwoordig ook al wetenschappelijk onderzoek.” Hij streelde de binnenkant van mijn bovenbeen. “En wat gebeurt er als je seksueel overvoerd bent? Heb je dat al onderzocht?”
“Ik werk eraan,” zei ik. “Het is een slopend onderzoek. Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zal blij zijn als het achter de rug is.”
“Ik niet.” Hij ging met zijn volle gewicht op me liggen. “Proefpersonen hebben ook gevoelens.”
We kregen de slappe lach.
Daarna...
Ging Daniël naar beneden om in zijn kantoor wat mails te versturen, en ik pakte mijn laptop. Dom genoeg was ik met mijn rug naar de deur gaan zitten; ik hoorde Daniël niet aankomen. Hij stond opeens achter me: "Wat zit jij te doen?" en hij greep mijn pols vast.
"Mijn dagboek," bracht ik uit, en ik probeerde het scherm omlaag te klappen, maar hij had de laptop met één snelle beweging te pakken en tuurde naar het scherm.
"Staat dat op Internet?" vroeg hij.
Ik knikte.
Hij wierp me een achterdochtige blik toe: "Toe maar. En hoeveel mensen genieten daarvan mee?"
"Oh," zei ik. "Niet veel. Een paar."
"En paar, dat is... " Hij liet zijn ogen over het scherm gaan. "...Tien? Tachtig?"
"Eerder tien," zei ik zacht.
"Je bent gek." Hij overhandigde me de laptop. "Weet je wel hoeveel maniakken er afkomen op zo'n... weblog, noem je dat een weblog?"
Ik knikte.
"Maniakken, gevaarlijke gekken!" riep hij.
Daniël weet niets van computers of Internet, dat is het voordeel. Hij kan mails versturen, daarmee is alles gezegd. Hij vertrouwt volledig op zijn systeembeheerder, die hij geregeld laat opdraven als zijn BlackBerry weer eens kuren vertoont.
“Dat valt wel mee,” zei ik.
“Obscure mafkezen,” ging hij door, alsof hij me niet gehoord had. “Waarom heb je dat niet meteen gezegd? Je gooit je hele leven op het Internet, je weet helemaal niet -" Hij stopte midden in de zin. "Godverdomme, Nadine. Je gooit mijn hele leven op het Internet."
Ik kromp ineen.
"Heb je ooit van zoiets als privacy gehoord?" schreeuwde hij. "Dat zijn mijn zaken, die jij op straat gooit.”
Ik kreeg tranen in mijn ogen.
Daniël zei berustend: “Nadine...” en wenkte mij naar zich toe. Ik ging tegen hem aan zitten op het bed.
“Wat jij met je eigen leven doet, moet je zelf weten. Maar mijn leven gooi je niet op een of andere weblog, dat flik je me niet,” zei hij. “Ik loop niet te koop met mijn seksleven of met mijn zakelijke problemen, dat is gevoelige informatie, al besef jij dat blijkbaar niet. Het kan tegen me gebruikt worden. Ik lig in scheiding, heb je daar al eens bij stilgestaan? De advocaten van Anne-Sophie staan aan de poort te rammelen, ze jagen op mijn geld, mijn zaak.” Hij vloekte binnensmonds. “Je bent zo naïef, Nadine. Hoe kan je nou zo stom zijn?”
“Sorry,” zei ik gelaten.
“Nou...” Daniël keek even besluiteloos voor zich uit. “Ik moet gaan, ik heb een lunchafspraak met de vader van Kim. We hebben het er nog wel over. Kun je die weblog uit de lucht halen?”
“Jawel..,” aarzelde ik.
“Mooi,” zei hij, terwijl hij opstond en naar de klerenkast liep. Hij gooide een overhemd op het bed. “Jij wacht hier op mij. Voor straf zal ik je straks blinddoeken, vastbinden en tuchtigen.”
bis?
Ah, dvr!quote:
Ik heb net - bij gebrek aan wijn - een biertje opengetrokken om mijn Daad van Verzet te vieren. Beetje moed indrinken ook.
Nóg maar een biertje danquote:Op zaterdag 28 januari 2006 17:36 schreef Vivi het volgende:
Ik voorspel een spoedig einde.
quote:
Nadine, jij beest!
Ik dacht dat we zojuist de grande finale hadden gehad. Een onverwacht einde dat precies bij een dagboek past: iets of iemand dwingt je te stoppen met schrijven en daar stopt het dan ook abrupt, zonder happy end, slotwoord of afscheid van de dierbare lezer. Snif. Ik werd al helemaal door melancholie overvallen.
Maar U is er nog!!
Doe dat. Welke confrontatie wacht je vanavond?quote:Ik heb net - bij gebrek aan wijn - een biertje opengetrokken om mijn Daad van Verzet te vieren. Beetje moed indrinken ook.
Heerlijk overigens om een bescheiden rolletje toebedeeld te krijgen in je histoire, zij het dan passief als 'gevaarlijke gek' en 'maniak'. Gajus, Cioran, Vivi, Jam etc zullen er ook mee in hun nopjes zijn. We zouden verontwaardigd de neus moeten ophalen bij zulke kwalificaties -en dan uit de mond van zo'n parvenu als D!- maar 't strekt toch tot eer. Weet, dat je trouwe gekken en maniakken zich belangstellend op méér verheugen.
quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:21 schreef dvr het volgende:
Weet, dat je trouwe gekken en maniakken zich belangstellend op méér verheugen.
Oh wee Nadine als je je door D. laat overhalen je wachtwoord door de shredder te halen!
Veel plezier straks bij de kastijding .
.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ach, het zal allemaal wel meevallen gezien de manier waarop hij haar wil straffen. Weer een nachtje samen in bed en D. zwijgt over het dagboek.
hoop ik
hoop ik
Onze kwalificaties van D. verdienden evenmin een schoonheidsprijs.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 16:50 schreef Nadine26 het volgende:
... "Maniakken, gevaarlijke gekken!" riep hij. ...
Blinddoeken, vastbinden en tuchtigen, 't is maar wat je een soap noemt En wie hier wie een maniak noemtquote:Op zondag 29 januari 2006 00:43 schreef NoSigar het volgende:
Flauwe soap-achtige cliff-hanger.
En wie hier wie een maniak noemt 
Anyway, onze protagoniste leeft dus nog (maar dat was voor de cliffhanger).
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
En dat, dvr, uit de mond van een maniak!quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:21 schreef dvr het volgende:
Nadine, jij beest!
Ik ook. Ik had me voorgenomen om braaf te zijn, maar mijn vingers jeukten. En D. was toch met de kinderen op stap. En mijn laptop stond zo eenzaam in een hoekje weg te kwijnen. En ikzelf, ik kán helemaal niet stoppen met schrijven. Of nou ja... ik wíl het niet, dat vooral. Mijnheer W. heeft trouwens tegen me gezegd dat het goed voor me is, in het bijzonder voor het 'verwerkingsproces', en wie ben ik om de adviezen van mijnheer W. in de wind te slaan?quote:Ik dacht dat we zojuist de grande finale hadden gehad. (...) Snif. Ik werd al helemaal door melancholie overvallen.
Gisteravond had D. een oppas geregeld, zodat hij met de oppas uit eten kon. Alles in het geheime, natuurlijk, want de kinderen mogen ons niet samen zien. Ik was 's middags dus naar huis gegaan. Daar heeft hij me opgehaald, en na het eten heeft hij me weer thuisgebracht: een echte Amerikaanse date, zeer romantisch.quote:Welke confrontatie wacht je vanavond?
No sex, just some petting.
Toen ik tussen neus en lippen door toch even informeerde naar de oppas - ken uw vijand! - zei hij dat ze veertig was, en nekloos. Alles draait dus op rolletjes. Over het dagboek heeft hij niks meer gezegd.
Het goede nieuws is dat hij vooral met zichzelf bezig is, ik bedoel met de Grote Megadeal die bijna rond is en met al het zakelijke verkeer dat daarbij komt kijken; gisteren in het restaurant is zijn vervloekte BlackBerry zevenentachtig keer afgegaan en dan tel ik de sms-berichten en de mails niet mee. Hij is half overspannen. Het hele dagboek is niet meer ter sprake gekomen; braaf zo.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:28 schreef Copycat het volgende:
Oh wee Nadine als je je door D. laat overhalen je wachtwoord door de shredder te halen!
Onvoorstelbaar dat hij niet meteen het adres wilde weten van dat weblog, verstand van internet of niet. Aangezien hij er zo heftig op reageerde zou je denken dat hij toch ook wel had willen weten wát er dan precies in stond.
Misschien vannacht. Ik ga zo n.a.v. het Chinees Nieuwjaar - wie viert het niet? - lunchen met mijn familie (of wat daarvan over is). Daniël heeft Kim op bezoek. Plus de nekloze oppas.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:43 schreef Xennia het volgende:
Vertel eens over de familiebijeenkomst?
Zoals gezegd: hij is half overspannen. Driekwart is more like it. Ik heb wel gesuggereerd dat hij het mocht lezen, maar hij ging er niet eens op in. Druk, druk... lezen, wat is dat? Hij komt er nog wel op terug, denk ik. Over een tijdje, als de deal rond is. En als hij vier weken in een witte kamer heeft gelegen om zijn psychose eronder te krijgen.quote:Op zondag 29 januari 2006 14:03 schreef _Floddertje_ het volgende:
Onvoorstelbaar dat hij niet meteen het adres wilde weten van dat weblog, verstand van internet of niet. Aangezien hij er zo heftig op reageerde zou je denken dat hij toch ook wel had willen weten wát er dan precies in stond.
En welke medicijnen slik jij om de boel te onderdrukken?quote:Op zaterdag 28 januari 2006 19:56 schreef cioran63 het volgende:
Ja, al die kwalificaties herken ik wel.
Pornokoning slash drugsbaron (type: Charles Geerts). Ach...quote:Op zaterdag 28 januari 2006 21:01 schreef Gajus het volgende:
Onze kwalificaties van D. verdienden evenmin een schoonheidsprijs.
Maar ik begin hem steeds beter begrijpen - Daniël dus, niet dikke Charles. Hij heeft me gisteren uit de doeken gedaan hoe zijn huwelijk is vastgelopen. Het begon met de grote scheppen geld die binnenkwamen; daar begint het vaak mee. Het begon dus met D. zélf, want Anne-Sophie heeft haar hele leven in weelde gebaad, zij was niet anders gewend. Met het geld kwam ook het personeel hun huis binnen, de tuinman en de au pairs en de schoonmaaksters en de dames van de catering en ga zo maar door.
D. zei: "Een au pair betekent het einde van je huwelijk."
Ik vroeg wat hij bedoelde.
"Zo'n kind dat de hele avond in een hoek van de kamer zit te zwijgen," zei hij, "en met wie je geen woord kunt wisselen omdat Pools nog best een ingewikkelde taal is, dat is killing voor je huwelijk. De genadeslag. Het waren best aardige meisjes hoor, daar gaat het niet om. Maar ze zitten er altijd bij! Altijd! Oók aan tafel. Met elkaar praten is er niet meer bij; er worden nog uitsluitend beleefdheidsfrases uitgewisseld. Op vakantie hetzelfde liedje. De au pair moest mee, God weet waarom - kennelijk had Anne-Sophie zichzelf wijsgemaakt dat ze geen kinderschoenen meer kon strikken. En dus streken we neer in een of ander krankzinnig luxueus resort op Barbados, de kreeften vlogen bij wijze van spreken zo je mond in, het kon allemaal niet op, en daar zaten we dan wezenloos voor ons uit te staren." Hij zuchtte. "Met de au pair op schoot. Ik snapte het niet meer. Ik bedoel: mijn eigen leven, ik snapte er niks meer van. De poëzie, Nadine. Waar was de poëzie?"
Hahahahahaha!!!
Dit is gewoon TE erg!
Ik begrijp je diepgekoesterde wens om Daniël wat sympathieker af te schilderen voor dit kritische publiek, maar ik vreet mijn toetsenbord op als hij zich daadwerkelijk beklaagd heeft over het gebrek aan poëzie in zijn leven. Als hij dat echt gezegd heeft zou ter plekke zijn pik er af moeten vallen. Zelfs op mijn gevoeligste, meest teerbesnaarde en met maanlicht overgoten momenten heb ik dergelijke driestuivertaal nooit over mijn lippen gekregen.
Où est la poésie monsieur? HAHAHAHA
Neen, ik vrees dat Daniëls geweldenaarsimago zojuist een flinke deuk heeft opgelopen..
Dit is gewoon TE erg!
Ik begrijp je diepgekoesterde wens om Daniël wat sympathieker af te schilderen voor dit kritische publiek, maar ik vreet mijn toetsenbord op als hij zich daadwerkelijk beklaagd heeft over het gebrek aan poëzie in zijn leven. Als hij dat echt gezegd heeft zou ter plekke zijn pik er af moeten vallen. Zelfs op mijn gevoeligste, meest teerbesnaarde en met maanlicht overgoten momenten heb ik dergelijke driestuivertaal nooit over mijn lippen gekregen.
Où est la poésie monsieur? HAHAHAHA
Neen, ik vrees dat Daniëls geweldenaarsimago zojuist een flinke deuk heeft opgelopen..
Maar ik lagch je niet uit hoor. Ik vind het geweldig.
edit: Aaargh!
[ Bericht 31% gewijzigd door dvr op 29-01-2006 17:12:09 ]
edit: Aaargh!
[ Bericht 31% gewijzigd door dvr op 29-01-2006 17:12:09 ]
Ik zou maar even persoonlijk check check en double-checken of die neklozen oppas echt zo nekloos isquote:Op zondag 29 januari 2006 14:07 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Misschien vannacht. Ik ga zo n.a.v. het Chinees Nieuwjaar - wie viert het niet? - lunchen met mijn familie (of wat daarvan over is). Daniël heeft Kim op bezoek. Plus de nekloze oppas.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
quote:Op zondag 29 januari 2006 16:04 schreef dvr het volgende:
Hahahahahaha!!!
Dit is gewoon TE erg!
Ik begrijp je diepgekoesterde wens om Daniël wat sympathieker af te schilderen voor dit kritische publiek, maar ik vreet mijn toetsenbord op als hij zich daadwerkelijk beklaagd heeft over het gebrek aan poëzie in zijn leven. Als hij dat echt gezegd heeft zou ter plekke zijn pik er af moeten vallen. Zelfs op mijn gevoeligste, meest teerbesnaarde en met maanlicht overgoten momenten heb ik dergelijke driestuivertaal nooit over mijn lippen gekregen.
Où est la poésie monsieur? HAHAHAHA
Neen, ik vrees dat Daniëls geweldenaarsimago zojuist een flinke deuk heeft opgelopen..
Ik vrees dat er een misverstand in het spel is. D. gebruikt het woord 'poëzie' wel vaker: volgens hem heb ik poëzie, Shanghai heeft poëzie, net als het voorgerecht van gisteren (geroosterde coquilles st. Jacques), en zijn huwelijk heeft het níet (meer). Waarschijnlijk is 'poëzie' dus een synoniem voor 'seks'. Ik heb Les Fleurs du mal tenminste nog niet aangetroffen op zijn nachtskastje
Inderdaad moet ik hier niet te licht over denken. Een nekloze oppas, óók een wat oudere nekloze oppas, kan op haar goede dagen (of op Daniëls slechte dagen) best poëzie hebbenquote:Op zondag 29 januari 2006 18:00 schreef Vivi het volgende:
Ik zou maar even persoonlijk check check en double-checken of die neklozen oppas echt zo nekloos is
En vaders kunnen dat ook niet?quote:kennelijk had Anne-Sophie zichzelf wijsgemaakt dat ze geen kinderschoenen meer kon strikken
Hoe zit het nu eigenlijk met die Kim, ze is ''op bezoek'' zeg je, waar slaapt ze?
En ik maar denken dat D. een prozaïsche zakenman was...quote:Op zondag 29 januari 2006 21:36 schreef dvr het volgende:
Bij gebrek
aan een nek
kus ik jouw spek
mijn lief
Je Daniel
En ik maar denken dat D. een prozaïsche zakenman was...
quote:Op zondag 29 januari 2006 21:36 schreef dvr het volgende:
Bij gebrek
aan een nek
kus ik jouw spek
mijn lief
Je Daniel
*stil*
*mooi*
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik geloof dat het meestal de vrouwen/moeders zijn die de vakanties organiseren, en A-S stond erop dat de Poolse/Zweedse/Zuid-Afrikaanse au pair mee ging. Niet alleen voor het strikken van de kinderschoenen, ook omdat het een statussymbool is. Volgens D. waren ze meer tijd kwijt aan het begeleiden en opbeuren en toespreken en instrueren van de au pair, dan dat ze daadwerkelijk meer tijd hadden voor 'zichzelf', zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Citaat: "Zo'n au pair is net een onzindelijk huisdier. Je bent er de hele dag zoet mee."quote:Op zondag 29 januari 2006 21:59 schreef Xennia het volgende:
En vaders kunnen dat ook niet?
In het hondenhok. Zegt Daniël.quote:Hoe zit het nu eigenlijk met die Kim, ze is ''op bezoek'' zeg je, waar slaapt ze?
Ik wil ook weer meelezen....
En weet je wat? Ik even voor het geval D. wel achter het adres komt...
En weet je wat? Ik even voor het geval D. wel achter het adres komt...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Hee Vivi, ik heb het idee dat Henk een psychopaat is. Daar is D. nog niets bij.
Noujaaa, tenminste, ik hoop dat we nog iets van Nadine horen.
Noujaaa, tenminste, ik hoop dat we nog iets van Nadine horen.
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
D. heeft me nog niet in mootjes gehakt en aan de duiven gevoerd Hij is vanochtend naar Milaan gevlogen. Zonder mij, want ik pas chez Madame op de kinderen. En jij, Vivi: still alive and kicking?quote:Op dinsdag 31 januari 2006 17:07 schreef RaisinGirl het volgende:
Hee Vivi, ik heb het idee dat Henk een psychopaat is. Daar is D. nog niets bij.
Noujaaa, tenminste, ik hoop dat we nog iets van Nadine horen.
Hij is vanochtend naar Milaan gevlogen. Zonder mij, want ik pas chez Madame op de kinderen. En jij, Vivi: still alive and kicking?
CAFÉ ROUX
We hebben afgesproken in Café Roux. Het is een tamelijk belegen restaurant met een Art Déco-achtig interieur. Volgens mijn broer, die de tafel heeft gereserveerd, heeft het 'internationale allure'. Hij bedoelt dat het duur is. En chique, of beter gezegd bourgeois. Truttig. Er komen veel buitenlanders; het restaurant hoort bij Hotel The Grant. Wat mijn broer eigenlijk bedoelt, is dat de sfeer in Café Roux ongeschikt is voor de 'Italiaanse toestanden' waarin onze familie zich tijdens dit soort bijeenkomsten vaak verliest. Krijsen, gillen, huilend van tafel lopen; wij kijken nergens meer van op. Behalve Tom, dus. Hij wil ons tegen onszelf beschermen, dat is de gedachte. Hij zegt: "Emotionele uitbarstingen kunnen we niet gebruiken. Het gaat om de erfenis. Het is al emotioneel genoeg." Desondanks draagt hij een donkere zonnebril. Het is hartje januari, het is avond. Niemand zegt er iets van; tijdens een bespreking over de erfenis kan het natuurlijk een tactiek zijn, zo'n donkere zonnebril. Maar waarschijnlijk heeft hij gewoon een kater. De tekenen wijzen in die richting: hij slaat de Chablis achterover alsof zijn laatste uur geslagen heeft.
Mijn vader bestudeert de menukaart. Intussen vertelt hij een verhaal over zijn mondhygiëniste, die een klacht tegen hem wil indienen bij het antidiscriminatie meldpunt. Hij zet de zaak helder uiteen: “Die mondhygiëniste is een pot, dat kan niet anders. Zo’n reet,” zegt hij, en hij houdt zijn handen een halve meter uit elkaar. “Echt kolossaal, en daar hangen dan van die lappen overheen - gedrapeerde theedoeken of gordijnen, je kent het type wel. Goed, ik ga in de stoel liggen en zij komt op me af met twee glimmende haken in haar handen. Om een verdoving heb ik niet eens gevraagd, die dike peinst er niet over om een spuit te zetten - ik trek na de behandeling altijd een spoor van bloed achter me aan.” Hij zwaait met de menukaart. “Weten jullie het al?” informeert hij. “Het eten is hier peperduur, maar gelukkig hebben we de erfenis. Ja, jongens: jullie betalen de helft van de rekening nu zelf, we kunnen eindelijk gaan brassen. Ik zal het goede voorbeeld geven en het menu de dégustation bestellen.”
Mijn vader draagt een lamswollen trui met gaten. Sinds hij met pensioen is, heeft hij elke vorm van decorum laten varen. Hoewel de secretaresse hem geregeld in het nieuw steekt in de Bijenkorf (“Shoppen,” zegt ze, en ook: “We hebben een leuk jasje geshopt,”) loopt hij erbij als een zwerver. Hij heeft sportschoenen aan, van die grote witte. Het zal wel ‘jeugdig’ bedoeld zijn, maar het effect is aandoenlijk. Hij draagt er een zakkige corduroybroek bij.
“Ik heb geen honger meer,” zeg ik. “Een spoor van bloed. Gadverdamme, wat een smerige verhalen vertel jij, zeg.”
“Kom jij wel eens bij de mondhygiëniste?” vraagt mijn vader.
Ik schud van nee.
“Wacht maar,” zegt hij. “Wacht maar tot jij aan de beurt bent, dan maak je een heel ander geluid.”
Hij vervolgt zijn verhaal: “Ik lig dus in die stoel, en nadat ze een tijdje met die weerhaken in mijn mond heeft zitten poeren, zegt ze tegen me: ‘Nou mijnheer S., uw tandvlees is nog mooi stijf.’ Waarop ik antwoord: ‘En dat is dan alleen nog mijn tandvlees.’” Mijn vader laat een korte stilte vallen voor het dramatische effect en kijkt de tafel rond. “Weten jullie hoe dat heet? Seksuele intimidatie. Seksuele! Intimidatie! Ze is moddervet, dat mens. Ik wil helemaal niet weten wat er onder die lappen zit.” Hij steekt een Barclay op en rond zijn verhaal af met de woorden: “Ik ben benieuwd naar het rapport van het meldpunt.”
“Waarom bel je Ruud Lubbers niet,” zegt Francesca lachend. “Geile Ruudje weet er alles van.”
Aan het tafeltje naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze dragen identieke jagersjasjes (mosgroen) en identieke kapsels (kort, grijs). Het kan aan mij liggen, maar sinds de woorden 'pot' en 'geil' zijn gevallen, lijkt hun conversatie niet meer op gang te komen.
“Hoe is het met jou?” vraagt mijn vader aan Tom, die al zeker een half uur zit te zwijgen achter zijn zonnebril, terwijl hij in een krankzinnig tempo doordrinkt. “Heb je iets aan je ogen laten doen?”
“Nee,” zegt Tom.
“Die bril,” gebaart mijn vader. “Is dat... kekkigheid?”
Tom reageert niet. Dan zegt hij plompverloren: “Ik word vader.”
Wij vallen allemaal stil. Het hing in de lucht; om de een of andere reden hangen baby’s sinds de dood van mijn moeder in de lucht, maar zijn mededeling komt toch als een schok. Ten eerste heeft Tom geen vriendin. Het spijt me zeer, maar de oudere vrouw die hij sinds kort heeft leren kennen, en die aan allerhande geestelijke stoornissen lijdt, zie ik niet als zijn toekomstige vriendin, laat staan als zijn vrouw. Haar naam is Chiara. Op de avond van mijn moeders crematie heeft hij Chiara meegenomen naar zijn appartement, ik bedoel dus het appartement van mijn moeder, of eigenlijk bedoel ik haar bed – het bed waarin zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, en waarvan hij de de lakens nog niet had verschoond. Detail. Chiara hoeft het nooit te weten. Maar wij weten het wel. Wij weten dat hij daar, in het doodsbed van mijn moeder en omringd door de zware morfinegeur die in de lakens en de gordijnen was gedrongen, dat hij daar een kind heeft verwekt.
Ik probeer aan iets anders te denken, maar het lukt niet.
Frankie is de eerste die de stilte doorbreekt: “Dat meen je niet!” gilt ze. “Oh Tom, je krijgt een baby!” Ze staat op en stort zich in zijn armen. “Ik wil ook een baby!” roept ze half lachend, half huilend. “Ik wil ook, ik wil ook! Hoe heb je dat geflikt? Heb je tips voor me?”
In het tumult richt mijn vader zich tot mij: “Een baby?” fluistert hij iets te hard. “Mis ik iets? Tom was toch homo?”
“Papa,” zucht mijn broer vanachter zijn zonnebril. “Ik heb een vriendin. Ik heb altijd vriendinnen gehad.” Hij maakt zich los uit Francesca’s omhelzing en schenkt zijn glas weer vol. In één teug drinkt hij het leeg.
Mijn vader trekt zijn wenkbrauwen op. “Nou jongen,” zegt hij. “Beter laat dan nooit. Gefeliciteerd. Wie is de gelukkige moeder?”
“Doet er niet toe,” snauwt Tom.
“Okay,” zegt mijn vader, en hij kijkt alsof hij diep nadenkt. “Modern ouderschap. Leuk. Moet kunnen. Heb je de moeder wel ontmoet, ik bedoel in levende lijve, of gaat zoiets tegenwoordig met reageerbuizen?”
“Papa!” roept Frankie. “Bemoei je met je eigen zaken. Wat kan jou dat schelen? Tom heeft een kinderwens; wees blij dat hij de familielijn voortzet.” Ze stoot Tom aan en zegt op samenzweerderige toon: “Vertel, hoe vaak hebben jullie het gedaan?”
Tom schuift ongemakkelijk op zijn stoel.
Gelukkig komt de ober aangelopen met de voorgerechten; we wachten beleefd tot hij de borden met oesters voor ons op tafel heeft gezet. Zodra hij wegloopt, hervat mijn zus de voortplantingsconversatie: “Elke dag?” vraagt ze, en haar wangen kleuren rood van de wijn en de opwinding. “Pablo en ik doen het om de dag, dat schijnt het effectiefst te zijn. Dan blijft de kwaliteit van het zaad op peil. En van achteren,” zegt ze. “Van achteren penetreren, dat is de gouden truc.”
“Francesca!” sist mijn vader.
“Dat is het ideale conceptiestandje.”
“Wat?” zeg ik, terwijl ik snel een oester doorslik. “Om een kind te verwekken moet je het van achteren doen?”
“Meisjes!”
“Op je vruchtbare dagen,” knikt Frankie. “Zodat de man, zeg maar, dieper kan stoten.”
“Is dit jullie idee van een erfenisbespreking?” Mijn vader slaat met zijn vlakke hand op tafel en komt half overeind uit zijn stoel.
“Zonder condoom,” hoor ik Tom mompelen. “Het helpt als je het zonder condoom doet.”
De avond van het jagersechtpaar is nu echt verpest. Ze kijken allebei stuurs voor zich uit. Bovendien heeft de man last van onze rook; hij wuift steeds met zijn hand in de lucht en kucht overdreven. Ik geef toe: wij zijn alle vier straffe rokers, maar tijdens dit soort familiebijeenkomsten gaan de remmen pas goed los. De ene Marlboro wordt met de andere Barclay aangestoken – voor een niet-roker is het geen pretje om in onze nabijheid te zitten, dat begrijp ik best. Maar wat ik niet begrijp, of eigenlijk maakt het me opstandig, is dat een chronische astmapatiënt een tafeltje reserveert in het rokersgedeelte van het restaurant. Ik steek dus mijn zoveelste Marlboro op en zet me schrap voor het vervolg van de avond.
“Prachtig,” roept mijn vader. “De achterwaartse penetratie ter bevordering van de conceptie. Mijn oudste dochter schijnt een expert te zijn op dat gebied. Iemand nog andere suggesties? Standjes? Tips?” Hij maakt een wijds gebaar. "Jullie zeggen het maar. Alles wat ik altijd al wilde weten over het seksleven van mijn volwassen kinderen maar niet durfde te vragen. Toe maar, jongens. Barst los. Laat je gaan. Trek je vooral niks van mij aan, ik ben een ouwe man."
Frankie leunt achterover en zegt: “Stel je niet zo aan, jij hebt ook drie kinderen gemaakt.”
Tot mijn opluchting houdt ze het op drie. Ik zit niet te wachten op een gesprek over de bastaards die hij ongetwijfeld bij zijn minnaressen heeft verwekt en die wij eigenlijk al jaren op de stoep verwachten – “Wij zijn van RTL-4, mogen wij even binnenkomen met de camera?" -, maar tot nu toe zijn onze geheime bloedverwanten godzijdank uit onze levens weggebleven.
“Dat mag zo zijn,” zegt mijn vader, en nu slaat hij zo hard met zijn hand op tafel dat het glaswerk ervan rinkelt, “maar dit is geen tafelconversatie! De erfenis! We hebben een erfenis te verdelen, en jullie zitten de laatste pornostandjes door te nemen.”
Het jagersechtpaar is opgestaan; ze staan stijf en ongemakkelijk naast hun tafeltje, op zoek naar een ober. Na enkele minuten geven ze het op; de man beent naar de bar, zijn vrouw volgt hem.
wordt vervolgd
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 01-02-2006 11:51:38 ]
We hebben afgesproken in Café Roux. Het is een tamelijk belegen restaurant met een Art Déco-achtig interieur. Volgens mijn broer, die de tafel heeft gereserveerd, heeft het 'internationale allure'. Hij bedoelt dat het duur is. En chique, of beter gezegd bourgeois. Truttig. Er komen veel buitenlanders; het restaurant hoort bij Hotel The Grant. Wat mijn broer eigenlijk bedoelt, is dat de sfeer in Café Roux ongeschikt is voor de 'Italiaanse toestanden' waarin onze familie zich tijdens dit soort bijeenkomsten vaak verliest. Krijsen, gillen, huilend van tafel lopen; wij kijken nergens meer van op. Behalve Tom, dus. Hij wil ons tegen onszelf beschermen, dat is de gedachte. Hij zegt: "Emotionele uitbarstingen kunnen we niet gebruiken. Het gaat om de erfenis. Het is al emotioneel genoeg." Desondanks draagt hij een donkere zonnebril. Het is hartje januari, het is avond. Niemand zegt er iets van; tijdens een bespreking over de erfenis kan het natuurlijk een tactiek zijn, zo'n donkere zonnebril. Maar waarschijnlijk heeft hij gewoon een kater. De tekenen wijzen in die richting: hij slaat de Chablis achterover alsof zijn laatste uur geslagen heeft.
Mijn vader bestudeert de menukaart. Intussen vertelt hij een verhaal over zijn mondhygiëniste, die een klacht tegen hem wil indienen bij het antidiscriminatie meldpunt. Hij zet de zaak helder uiteen: “Die mondhygiëniste is een pot, dat kan niet anders. Zo’n reet,” zegt hij, en hij houdt zijn handen een halve meter uit elkaar. “Echt kolossaal, en daar hangen dan van die lappen overheen - gedrapeerde theedoeken of gordijnen, je kent het type wel. Goed, ik ga in de stoel liggen en zij komt op me af met twee glimmende haken in haar handen. Om een verdoving heb ik niet eens gevraagd, die dike peinst er niet over om een spuit te zetten - ik trek na de behandeling altijd een spoor van bloed achter me aan.” Hij zwaait met de menukaart. “Weten jullie het al?” informeert hij. “Het eten is hier peperduur, maar gelukkig hebben we de erfenis. Ja, jongens: jullie betalen de helft van de rekening nu zelf, we kunnen eindelijk gaan brassen. Ik zal het goede voorbeeld geven en het menu de dégustation bestellen.”
Mijn vader draagt een lamswollen trui met gaten. Sinds hij met pensioen is, heeft hij elke vorm van decorum laten varen. Hoewel de secretaresse hem geregeld in het nieuw steekt in de Bijenkorf (“Shoppen,” zegt ze, en ook: “We hebben een leuk jasje geshopt,”) loopt hij erbij als een zwerver. Hij heeft sportschoenen aan, van die grote witte. Het zal wel ‘jeugdig’ bedoeld zijn, maar het effect is aandoenlijk. Hij draagt er een zakkige corduroybroek bij.
“Ik heb geen honger meer,” zeg ik. “Een spoor van bloed. Gadverdamme, wat een smerige verhalen vertel jij, zeg.”
“Kom jij wel eens bij de mondhygiëniste?” vraagt mijn vader.
Ik schud van nee.
“Wacht maar,” zegt hij. “Wacht maar tot jij aan de beurt bent, dan maak je een heel ander geluid.”
Hij vervolgt zijn verhaal: “Ik lig dus in die stoel, en nadat ze een tijdje met die weerhaken in mijn mond heeft zitten poeren, zegt ze tegen me: ‘Nou mijnheer S., uw tandvlees is nog mooi stijf.’ Waarop ik antwoord: ‘En dat is dan alleen nog mijn tandvlees.’” Mijn vader laat een korte stilte vallen voor het dramatische effect en kijkt de tafel rond. “Weten jullie hoe dat heet? Seksuele intimidatie. Seksuele! Intimidatie! Ze is moddervet, dat mens. Ik wil helemaal niet weten wat er onder die lappen zit.” Hij steekt een Barclay op en rond zijn verhaal af met de woorden: “Ik ben benieuwd naar het rapport van het meldpunt.”
“Waarom bel je Ruud Lubbers niet,” zegt Francesca lachend. “Geile Ruudje weet er alles van.”
Aan het tafeltje naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze dragen identieke jagersjasjes (mosgroen) en identieke kapsels (kort, grijs). Het kan aan mij liggen, maar sinds de woorden 'pot' en 'geil' zijn gevallen, lijkt hun conversatie niet meer op gang te komen.
“Hoe is het met jou?” vraagt mijn vader aan Tom, die al zeker een half uur zit te zwijgen achter zijn zonnebril, terwijl hij in een krankzinnig tempo doordrinkt. “Heb je iets aan je ogen laten doen?”
“Nee,” zegt Tom.
“Die bril,” gebaart mijn vader. “Is dat... kekkigheid?”
Tom reageert niet. Dan zegt hij plompverloren: “Ik word vader.”
Wij vallen allemaal stil. Het hing in de lucht; om de een of andere reden hangen baby’s sinds de dood van mijn moeder in de lucht, maar zijn mededeling komt toch als een schok. Ten eerste heeft Tom geen vriendin. Het spijt me zeer, maar de oudere vrouw die hij sinds kort heeft leren kennen, en die aan allerhande geestelijke stoornissen lijdt, zie ik niet als zijn toekomstige vriendin, laat staan als zijn vrouw. Haar naam is Chiara. Op de avond van mijn moeders crematie heeft hij Chiara meegenomen naar zijn appartement, ik bedoel dus het appartement van mijn moeder, of eigenlijk bedoel ik haar bed – het bed waarin zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, en waarvan hij de de lakens nog niet had verschoond. Detail. Chiara hoeft het nooit te weten. Maar wij weten het wel. Wij weten dat hij daar, in het doodsbed van mijn moeder en omringd door de zware morfinegeur die in de lakens en de gordijnen was gedrongen, dat hij daar een kind heeft verwekt.
Ik probeer aan iets anders te denken, maar het lukt niet.
Frankie is de eerste die de stilte doorbreekt: “Dat meen je niet!” gilt ze. “Oh Tom, je krijgt een baby!” Ze staat op en stort zich in zijn armen. “Ik wil ook een baby!” roept ze half lachend, half huilend. “Ik wil ook, ik wil ook! Hoe heb je dat geflikt? Heb je tips voor me?”
In het tumult richt mijn vader zich tot mij: “Een baby?” fluistert hij iets te hard. “Mis ik iets? Tom was toch homo?”
“Papa,” zucht mijn broer vanachter zijn zonnebril. “Ik heb een vriendin. Ik heb altijd vriendinnen gehad.” Hij maakt zich los uit Francesca’s omhelzing en schenkt zijn glas weer vol. In één teug drinkt hij het leeg.
Mijn vader trekt zijn wenkbrauwen op. “Nou jongen,” zegt hij. “Beter laat dan nooit. Gefeliciteerd. Wie is de gelukkige moeder?”
“Doet er niet toe,” snauwt Tom.
“Okay,” zegt mijn vader, en hij kijkt alsof hij diep nadenkt. “Modern ouderschap. Leuk. Moet kunnen. Heb je de moeder wel ontmoet, ik bedoel in levende lijve, of gaat zoiets tegenwoordig met reageerbuizen?”
“Papa!” roept Frankie. “Bemoei je met je eigen zaken. Wat kan jou dat schelen? Tom heeft een kinderwens; wees blij dat hij de familielijn voortzet.” Ze stoot Tom aan en zegt op samenzweerderige toon: “Vertel, hoe vaak hebben jullie het gedaan?”
Tom schuift ongemakkelijk op zijn stoel.
Gelukkig komt de ober aangelopen met de voorgerechten; we wachten beleefd tot hij de borden met oesters voor ons op tafel heeft gezet. Zodra hij wegloopt, hervat mijn zus de voortplantingsconversatie: “Elke dag?” vraagt ze, en haar wangen kleuren rood van de wijn en de opwinding. “Pablo en ik doen het om de dag, dat schijnt het effectiefst te zijn. Dan blijft de kwaliteit van het zaad op peil. En van achteren,” zegt ze. “Van achteren penetreren, dat is de gouden truc.”
“Francesca!” sist mijn vader.
“Dat is het ideale conceptiestandje.”
“Wat?” zeg ik, terwijl ik snel een oester doorslik. “Om een kind te verwekken moet je het van achteren doen?”
“Meisjes!”
“Op je vruchtbare dagen,” knikt Frankie. “Zodat de man, zeg maar, dieper kan stoten.”
“Is dit jullie idee van een erfenisbespreking?” Mijn vader slaat met zijn vlakke hand op tafel en komt half overeind uit zijn stoel.
“Zonder condoom,” hoor ik Tom mompelen. “Het helpt als je het zonder condoom doet.”
De avond van het jagersechtpaar is nu echt verpest. Ze kijken allebei stuurs voor zich uit. Bovendien heeft de man last van onze rook; hij wuift steeds met zijn hand in de lucht en kucht overdreven. Ik geef toe: wij zijn alle vier straffe rokers, maar tijdens dit soort familiebijeenkomsten gaan de remmen pas goed los. De ene Marlboro wordt met de andere Barclay aangestoken – voor een niet-roker is het geen pretje om in onze nabijheid te zitten, dat begrijp ik best. Maar wat ik niet begrijp, of eigenlijk maakt het me opstandig, is dat een chronische astmapatiënt een tafeltje reserveert in het rokersgedeelte van het restaurant. Ik steek dus mijn zoveelste Marlboro op en zet me schrap voor het vervolg van de avond.
“Prachtig,” roept mijn vader. “De achterwaartse penetratie ter bevordering van de conceptie. Mijn oudste dochter schijnt een expert te zijn op dat gebied. Iemand nog andere suggesties? Standjes? Tips?” Hij maakt een wijds gebaar. "Jullie zeggen het maar. Alles wat ik altijd al wilde weten over het seksleven van mijn volwassen kinderen maar niet durfde te vragen. Toe maar, jongens. Barst los. Laat je gaan. Trek je vooral niks van mij aan, ik ben een ouwe man."
Frankie leunt achterover en zegt: “Stel je niet zo aan, jij hebt ook drie kinderen gemaakt.”
Tot mijn opluchting houdt ze het op drie. Ik zit niet te wachten op een gesprek over de bastaards die hij ongetwijfeld bij zijn minnaressen heeft verwekt en die wij eigenlijk al jaren op de stoep verwachten – “Wij zijn van RTL-4, mogen wij even binnenkomen met de camera?" -, maar tot nu toe zijn onze geheime bloedverwanten godzijdank uit onze levens weggebleven.
“Dat mag zo zijn,” zegt mijn vader, en nu slaat hij zo hard met zijn hand op tafel dat het glaswerk ervan rinkelt, “maar dit is geen tafelconversatie! De erfenis! We hebben een erfenis te verdelen, en jullie zitten de laatste pornostandjes door te nemen.”
Het jagersechtpaar is opgestaan; ze staan stijf en ongemakkelijk naast hun tafeltje, op zoek naar een ober. Na enkele minuten geven ze het op; de man beent naar de bar, zijn vrouw volgt hem.
wordt vervolgd
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 01-02-2006 11:51:38 ]
Neem je in het vervolg nog iets over het eten zelf op? Kan ik een vriend stangen, danwel complimenteren afhankelijk van jullie mening over het eten.quote:Op woensdag 1 februari 2006 02:40 schreef Nadine26 het volgende:
CAFÉ ROUX
Heel verhaal over etentje van maffia-achtige familie
...
wordt vervolgd
Hij is sous-chef in Café Roux.
Leuke episode uit je dagboek trouwens, dat etentje .
Marlboro, dat dacht ik al...
[ Bericht 11% gewijzigd door Hihat op 01-02-2006 11:26:34 ]
Een pauw is een kip die in bloei staat
Een kind verwekken op Moeder's sterfbed ... voer voor psychologen !
t.a.v. jouw aanstaande tante-schap ... is dat een felicitatie waard?
t.a.v. jouw aanstaande tante-schap ... is dat een felicitatie waard?
Dat jagersechtpaar doet het voortaan dus ook op z'n hondjes, in plaats van op z'n hertjes.quote:Op woensdag 1 februari 2006 02:40 schreef Nadine26 het volgende:
CAFÉ ROUX
...We hebben een erfenis te verdelen, en jullie zitten de laatste pornostandjes door te nemen.”
Het jagersechtpaar is opgestaan; ze staan stijf en ongemakkelijk naast hun tafeltje, op zoek naar een ober. Na enkele minuten geven ze het op; de man beent naar de bar, zijn vrouw volgt hem.
Wedden?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Tuurlijk, die gaan flink van bil om kinderen te maken....quote:Op woensdag 1 februari 2006 02:40 schreef Nadine26 het volgende:
CAFÉ ROUX
Aan het tafeltje naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze dragen identieke jagersjasjes (mosgroen) en identieke kapsels (kort, grijs).
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Het is zeker voor jagers zéér belangrijk om af en toe eens raak te schieten. Op welk gebied doet er niet zoveel toe.quote:Op woensdag 1 februari 2006 14:43 schreef Oblivion het volgende:
[..]
Tuurlijk, die gaan flink van bil om kinderen te maken....
En komen er té veel kinderen van....dan organiseren ze gewoon een 'vossenjacht' met hun jagersvrienden.
Krijgt de oudste gewoon een uur voorsprong...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Bizar zeg, een vader die niet eens van zijn eigen zoon weet dat hij hetero is.
En hoe heeft Kim haar logeerpartijtje in het hondenhok opgevat, nog voor de relatie officieel verbroken is?
En hoe heeft Kim haar logeerpartijtje in het hondenhok opgevat, nog voor de relatie officieel verbroken is?
\\\'t Blijft een rotzak, die Danielquote:Op zaterdag 4 februari 2006 13:56 schreef cioran63 het volgende:
Volgens mij heeft Daniel een van zijn automatiseringsmannetjes aan het werk gezet, woensdagavond.
Maar de laatste scene van Nadine is
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Familieberaad in Café Roux (Deel II)
Pas na het eten, als we koffiedrinken in de Lounge Bar, komt de erfenis ter sprake. Frankie snijdt het onderwerp aan. Ze haalt een rood notitieblokje uit haar tas en zegt: “Jongens, genoeg geluld. Let’s talk business.”
Mijn vader, die afwezig in zijn cappuccino zit te staren, schiet meteen in een soort militaire houding; hij recht zijn rug en strekt zijn hals. Hij heeft de hele avond op hete kolen gezeten, dat is duidelijk.
“Business,” knikt hij. “Laten we beginnen met mama’s appartement. De meubels. Wat willen jullie hebben?”
Frankie neemt opnieuw het voortouw: “Ik wil mama’s antieke bureautje graag hebben,” zegt ze. Nadat wij haar hebben toegeknikt, ten teken dat ze het bureautje kan meenemen, gaat ze door: “En het Auping-bed. De eettafel en de stoelen kan ik ook goed gebruiken.” Ze tuurt ingespannen in haar kladblokje. “Het antieke servies, je weet wel – het staat in de gele keukenkast. De gele keukenkast neem ik erbij; ik weet niet waar ik dat servies anders moet laten. De designlamp op de zilveren poot. De televisie. Tom, jij hebt toch wel een eigen televisie?” Zonder zijn antwoord af te wachten, gaat ze verder met haar lijstje: “De videorecorder, die hoort bij de televisie. Het Marokkaanse vloerkleed, dat heeft mama me beloofd, en de magnetron. De mijne is kapot. De Jan des Bouvrie-bank wil ik ook wel.” Ze werpt Tom en mij een vluchtige blik toe. “Jullie zitten toch niet op die bank te wachten, neem ik aan?”
Ik schud verbaasd van nee. Waar is Frankie mee bezig? Ik zit helemaal niet op mijn moeders Jan des Bouvrie-bank te wachten – of op een van haar andere meubels, maar zelfs als dat wél zo was geweest, blijft er na Frankie’s verlanglijstje weinig van de inboedel over. Bovendien schijnt ze te vergeten dat het appartement inmiddels wordt bewoond door Tom, die zijn eigen inrichting op de verhuisdag bij het grofvuil heeft gezet. Nou is ‘inrichting’ een groot woord voor de paar afgesleten meubels die hij bezat, maar dat is nog geen reden om hem te behandelen als een asceet die net zo lief op de grond slaapt. Nog even en Tom woont in een kale ruimte.
“De bank, dus,” zegt mijn zus kordaat. “En de kristallen kandelaars die ik haar voor haar laatste verjaardag heb gegeven. Oh ja: Pablo wil de boekenkast graag hebben; die heeft hij zelf voor haar ontworpen en in elkaar getimmerd. En verder wat potten en pannen, maar daar komen we later wel aan toe. Even denken..,” zegt ze peinzend, ”...volgens mij vergeet ik iets.”
“De gordijnen,” zeg ik sarcastisch.
Ze merkt het niet eens, ze trekt een denkrimpel en veert dan op: “Oh ja: de Weissenbruch, die wil ik in de slaapkamer hangen.”
Ze legt het kladblokje voor zich op de tafel en neemt een slok koffie. “Hebben jullie ook een lijstje?”
Mijn vader kijkt tegelijk perplex en geamuseerd. Hij steekt een sigaret op en neemt een diepe trek. Dan zegt hij: “Dat is een mooi lijstje,” en hij laat een korte stilte vallen. “Ik heb alleen het gevoel dat het venijn in de staart zit. Die Weissenbruch,” zegt hij, “verstond ik dat nou goed?”
Frankie knikt onaangedaan.
“Weet je iets van Weissenbruch? De Haagse School?”
Frankie knikt weer, licht geërgerd nu. “Ik had kunstgeschiedenis in mijn eindexamenpakket, weet je nog?”
“Mooi,” zegt mijn vader goedkeurend. “Ik hoop dat je goed hebt opgelet. We laten het doek taxeren, je kunt de rekening tegemoet zien.”
Nu is het Frankies beurt om perplex te kijken: “Rekening? Wat lul je nou met je rekening? Het gaat mij niet om het geld, het is... het gaat... om mama. Om de emotionele waarde.” Ze begint bijna te huilen. “Dat schilderij herinnert mij aan haar. Het hing boven haar bed, ik bedoel: het hangt er nog steeds, wij waren allebei gek op die Weissenbruch.”
“Met jouw smaak is niets mis,” constateert mijn vader. “Maar met je kunsthistorisch besef des te meer. Weissenbruch, Francesca! Heb je enige idee?” Mijn vader verheft zijn stem; we zijn op het punt aangeland dat de hele Lounge Bar van ons gesprek kan meegenieten.
Ik schaam me; ik probeer te kijken alsof ik niets te maken heb met dit luidruchtige gezelschap. Mijn zus is in tranen uitgebarsten, en dat lijkt me voor nu wel even gênant genoeg, maar nee – kijk wat er gebeurt: Frankie staat op, ze begint zich in haar jas te worstelen, haar mond trilt, er rollen tranen over haar wangen, en ik denk: ‘Oh nee,’ en ‘Alsjeblieft niet,’ want ik weet al wat er gaat komen, wij weten het allemaal, wij hebben dit al zo vaak meegemaakt, het enige verschil met alle andere keren is dat er toen geen publiek bij aanwezig was en nu wel.
Aan de bar staat een groepje mannen. Jongens eigenlijk, ze zijn van mijn leeftijd. Sommigen hebben schouderlang haar, twee van hen dragen een Engelse tweedpet. Hoewel ze allemaal een pak dragen, ontbreekt de stropdas. Trendy types zijn het, ze doen me denken aan de leden van een Boyband. Tot mijn verrassing heb ik al een tijdje oogcontact met de leadzanger; in elk geval heeft hij prachtige leadzangertanden. Ik glimlach verontschuldigend naar hem terwijl mijn zus haar vaste repertoire afdraait: “Jij bent een vreemde voor mij!” krijst ze naar mijn vader. “En ik ben een vreemde voor jou. Er is niets tussen ons. Fucking... helemaal... niets! Tussen ons is leegte. Woestijn.” Ze hijgt even uit, en ik bedenk dat die woestijn een nieuw element is; dat heb ik haar niet eerder horen zeggen. Ze gaat alweer door: “Ik heb het altijd wel geweten, papa, ik ben niet gek. Ik heb ook ogen in mijn kop. Ik zie het, ik weet het, ik heb het altijd gevoeld. En het kan me geen hol schelen. Ik heb eigenlijk maar één verzoek.” Francesca doet een dreigende stap naar voren. “Ik wil het van jóu horen.”
Mijn vader ziet er plotseling oud uit, veel ouder dan zeventig. Hij zegt: “Jij bent van de tuinman.”
Francesca draait zich met een ruk om. “Lul!” roept ze. “Klootzak!”
Ze verdwijnt door de draaideuren naar buiten.
Theoretisch zou het kunnen, dat Frankie van iemand anders is. Niet van de tuinman, want rond haar geboorte hadden mijn ouders nog geen geld voor een tuinman, maar van de buurman. Hij heette Pim, die buurman. Volgens de verhalen zag hij eruit als een roodharige kabouter. Hij had een rode krulbaard en ook op zijn hoofd en lichaam groeide enorm veel rood krulhaar. Hij liep op Indiase teenslippers. Dat was in die tijd vrij normaal. Zoals het ook vrij normaal was om een ‘tuinpoortje’ te hebben; zo’n poortje dat zich als een soort doorgeefluik tussen twee buurtuinen bevindt. Eigenlijk was het poortje bedoeld voor Tom, die graag bij de vijf buurkinderen speelde en vice versa, maar links van het poortje zat mijn eenzame moeder, en rechts van het poortje zat Pim, die zich bezighield met tantra en seksuele hypnosetechnieken en meer van dat soort zaken, en zo werd het tuinpoortje vanzelf een sekspoortje. Een overspelpoortje. Ook dat was vrij normaal in die tijd. Als ik de verhalen moet geloven, lagen alle buurmannen met alle buurvrouwen in bed, dwars door elkaar heen en op klaarlichte dag – het was de tijd van de vrije liefde. Maar mijn vader heeft een Jezuïetenopvoeding genoten, en Jezuïeten houden niet van vrije liefde. Wel voor zichzelf, dat is iets anders, maar niet voor hun vrouw.
Toen de affaire tussen mijn moeder en de kabouter aan het licht kwam, heeft mijn vader voor het eerst in zijn leven een psychiater bezocht. “Ik heb tien minuten met die man gesproken,” is het enige dat hij er ooit over heeft gezegd. “Toen gaf hij me een hand, en hij sprak de onsterfelijke woorden: u kunt beter gaan, u heeft hier niets te zoeken. U bent volkomen normaal.”
Meteen na de kabouteraffaire zijn mijn ouders verhuisd. Ze kochten een romantische witte villa met elf kamers. Daar, in die villa, werd zeven maanden later Frankie geboren. Ze lijkt als twee druppels water op mijn moeder. Ze vertoont geen enkele gelijkenis met een kabouter. En ze heeft golvend donkerbruin haar, net als wij allemaal. Toegegeven: ze heeft een gecompliceerde verhouding met mijn vader. Maar dat hebben we allemaal. En toch zijn we geen van allen van de kabouter.
De rest van de erfenisbespreking verloopt in redelijke harmonie, dat wil zeggen dat mijn vader mijn appartement gaat verkopen, en tegen dat besluit valt niets in te brengen. Niets dat enig effect heeft, bedoel ik. Hij belooft wel dat hij voor me zal uitkijken naar een ‘betaalbaar pandje’. Ik knik, maar eigenlijk ben ik te moe en te dronken om nog een zinnig woord uit te brengen. Gelukkig neemt Tom het woord. Hij kondigt aan dat hij een hypotheek kan krijgen op het appartement van mijn moeder. Ik luister al niet meer. Ik concentreer me op de leadzanger met de Hollywoodtanden. Hij heeft zich duidelijk laten afschrikken door de scène met mijn zus: met zijn rug naar me toe voert hij een geanimeerd gesprek met een van de serveersters.
Later, als ik samen met mijn broer in een taxi zit, zeg ik: "Wat is dat toch met Frankie? Kan ze niet eens ophouden over die kabouter?"
"Wishfull thinking," antwoordt Tom.
"Ze gelooft het écht," zeg ik.
"Welnee."
Na een tijdje zeg ik: "Misschien kan ze zich door hem laten adopteren."
"Misschien," zegt mijn broer. "Maar dan loopt ze die Weissenbruch zeker mis. Ze zal er dus nog wel even mee wachten."
Pas na het eten, als we koffiedrinken in de Lounge Bar, komt de erfenis ter sprake. Frankie snijdt het onderwerp aan. Ze haalt een rood notitieblokje uit haar tas en zegt: “Jongens, genoeg geluld. Let’s talk business.”
Mijn vader, die afwezig in zijn cappuccino zit te staren, schiet meteen in een soort militaire houding; hij recht zijn rug en strekt zijn hals. Hij heeft de hele avond op hete kolen gezeten, dat is duidelijk.
“Business,” knikt hij. “Laten we beginnen met mama’s appartement. De meubels. Wat willen jullie hebben?”
Frankie neemt opnieuw het voortouw: “Ik wil mama’s antieke bureautje graag hebben,” zegt ze. Nadat wij haar hebben toegeknikt, ten teken dat ze het bureautje kan meenemen, gaat ze door: “En het Auping-bed. De eettafel en de stoelen kan ik ook goed gebruiken.” Ze tuurt ingespannen in haar kladblokje. “Het antieke servies, je weet wel – het staat in de gele keukenkast. De gele keukenkast neem ik erbij; ik weet niet waar ik dat servies anders moet laten. De designlamp op de zilveren poot. De televisie. Tom, jij hebt toch wel een eigen televisie?” Zonder zijn antwoord af te wachten, gaat ze verder met haar lijstje: “De videorecorder, die hoort bij de televisie. Het Marokkaanse vloerkleed, dat heeft mama me beloofd, en de magnetron. De mijne is kapot. De Jan des Bouvrie-bank wil ik ook wel.” Ze werpt Tom en mij een vluchtige blik toe. “Jullie zitten toch niet op die bank te wachten, neem ik aan?”
Ik schud verbaasd van nee. Waar is Frankie mee bezig? Ik zit helemaal niet op mijn moeders Jan des Bouvrie-bank te wachten – of op een van haar andere meubels, maar zelfs als dat wél zo was geweest, blijft er na Frankie’s verlanglijstje weinig van de inboedel over. Bovendien schijnt ze te vergeten dat het appartement inmiddels wordt bewoond door Tom, die zijn eigen inrichting op de verhuisdag bij het grofvuil heeft gezet. Nou is ‘inrichting’ een groot woord voor de paar afgesleten meubels die hij bezat, maar dat is nog geen reden om hem te behandelen als een asceet die net zo lief op de grond slaapt. Nog even en Tom woont in een kale ruimte.
“De bank, dus,” zegt mijn zus kordaat. “En de kristallen kandelaars die ik haar voor haar laatste verjaardag heb gegeven. Oh ja: Pablo wil de boekenkast graag hebben; die heeft hij zelf voor haar ontworpen en in elkaar getimmerd. En verder wat potten en pannen, maar daar komen we later wel aan toe. Even denken..,” zegt ze peinzend, ”...volgens mij vergeet ik iets.”
“De gordijnen,” zeg ik sarcastisch.
Ze merkt het niet eens, ze trekt een denkrimpel en veert dan op: “Oh ja: de Weissenbruch, die wil ik in de slaapkamer hangen.”
Ze legt het kladblokje voor zich op de tafel en neemt een slok koffie. “Hebben jullie ook een lijstje?”
Mijn vader kijkt tegelijk perplex en geamuseerd. Hij steekt een sigaret op en neemt een diepe trek. Dan zegt hij: “Dat is een mooi lijstje,” en hij laat een korte stilte vallen. “Ik heb alleen het gevoel dat het venijn in de staart zit. Die Weissenbruch,” zegt hij, “verstond ik dat nou goed?”
Frankie knikt onaangedaan.
“Weet je iets van Weissenbruch? De Haagse School?”
Frankie knikt weer, licht geërgerd nu. “Ik had kunstgeschiedenis in mijn eindexamenpakket, weet je nog?”
“Mooi,” zegt mijn vader goedkeurend. “Ik hoop dat je goed hebt opgelet. We laten het doek taxeren, je kunt de rekening tegemoet zien.”
Nu is het Frankies beurt om perplex te kijken: “Rekening? Wat lul je nou met je rekening? Het gaat mij niet om het geld, het is... het gaat... om mama. Om de emotionele waarde.” Ze begint bijna te huilen. “Dat schilderij herinnert mij aan haar. Het hing boven haar bed, ik bedoel: het hangt er nog steeds, wij waren allebei gek op die Weissenbruch.”
“Met jouw smaak is niets mis,” constateert mijn vader. “Maar met je kunsthistorisch besef des te meer. Weissenbruch, Francesca! Heb je enige idee?” Mijn vader verheft zijn stem; we zijn op het punt aangeland dat de hele Lounge Bar van ons gesprek kan meegenieten.
Ik schaam me; ik probeer te kijken alsof ik niets te maken heb met dit luidruchtige gezelschap. Mijn zus is in tranen uitgebarsten, en dat lijkt me voor nu wel even gênant genoeg, maar nee – kijk wat er gebeurt: Frankie staat op, ze begint zich in haar jas te worstelen, haar mond trilt, er rollen tranen over haar wangen, en ik denk: ‘Oh nee,’ en ‘Alsjeblieft niet,’ want ik weet al wat er gaat komen, wij weten het allemaal, wij hebben dit al zo vaak meegemaakt, het enige verschil met alle andere keren is dat er toen geen publiek bij aanwezig was en nu wel.
Aan de bar staat een groepje mannen. Jongens eigenlijk, ze zijn van mijn leeftijd. Sommigen hebben schouderlang haar, twee van hen dragen een Engelse tweedpet. Hoewel ze allemaal een pak dragen, ontbreekt de stropdas. Trendy types zijn het, ze doen me denken aan de leden van een Boyband. Tot mijn verrassing heb ik al een tijdje oogcontact met de leadzanger; in elk geval heeft hij prachtige leadzangertanden. Ik glimlach verontschuldigend naar hem terwijl mijn zus haar vaste repertoire afdraait: “Jij bent een vreemde voor mij!” krijst ze naar mijn vader. “En ik ben een vreemde voor jou. Er is niets tussen ons. Fucking... helemaal... niets! Tussen ons is leegte. Woestijn.” Ze hijgt even uit, en ik bedenk dat die woestijn een nieuw element is; dat heb ik haar niet eerder horen zeggen. Ze gaat alweer door: “Ik heb het altijd wel geweten, papa, ik ben niet gek. Ik heb ook ogen in mijn kop. Ik zie het, ik weet het, ik heb het altijd gevoeld. En het kan me geen hol schelen. Ik heb eigenlijk maar één verzoek.” Francesca doet een dreigende stap naar voren. “Ik wil het van jóu horen.”
Mijn vader ziet er plotseling oud uit, veel ouder dan zeventig. Hij zegt: “Jij bent van de tuinman.”
Francesca draait zich met een ruk om. “Lul!” roept ze. “Klootzak!”
Ze verdwijnt door de draaideuren naar buiten.
Theoretisch zou het kunnen, dat Frankie van iemand anders is. Niet van de tuinman, want rond haar geboorte hadden mijn ouders nog geen geld voor een tuinman, maar van de buurman. Hij heette Pim, die buurman. Volgens de verhalen zag hij eruit als een roodharige kabouter. Hij had een rode krulbaard en ook op zijn hoofd en lichaam groeide enorm veel rood krulhaar. Hij liep op Indiase teenslippers. Dat was in die tijd vrij normaal. Zoals het ook vrij normaal was om een ‘tuinpoortje’ te hebben; zo’n poortje dat zich als een soort doorgeefluik tussen twee buurtuinen bevindt. Eigenlijk was het poortje bedoeld voor Tom, die graag bij de vijf buurkinderen speelde en vice versa, maar links van het poortje zat mijn eenzame moeder, en rechts van het poortje zat Pim, die zich bezighield met tantra en seksuele hypnosetechnieken en meer van dat soort zaken, en zo werd het tuinpoortje vanzelf een sekspoortje. Een overspelpoortje. Ook dat was vrij normaal in die tijd. Als ik de verhalen moet geloven, lagen alle buurmannen met alle buurvrouwen in bed, dwars door elkaar heen en op klaarlichte dag – het was de tijd van de vrije liefde. Maar mijn vader heeft een Jezuïetenopvoeding genoten, en Jezuïeten houden niet van vrije liefde. Wel voor zichzelf, dat is iets anders, maar niet voor hun vrouw.
Toen de affaire tussen mijn moeder en de kabouter aan het licht kwam, heeft mijn vader voor het eerst in zijn leven een psychiater bezocht. “Ik heb tien minuten met die man gesproken,” is het enige dat hij er ooit over heeft gezegd. “Toen gaf hij me een hand, en hij sprak de onsterfelijke woorden: u kunt beter gaan, u heeft hier niets te zoeken. U bent volkomen normaal.”
Meteen na de kabouteraffaire zijn mijn ouders verhuisd. Ze kochten een romantische witte villa met elf kamers. Daar, in die villa, werd zeven maanden later Frankie geboren. Ze lijkt als twee druppels water op mijn moeder. Ze vertoont geen enkele gelijkenis met een kabouter. En ze heeft golvend donkerbruin haar, net als wij allemaal. Toegegeven: ze heeft een gecompliceerde verhouding met mijn vader. Maar dat hebben we allemaal. En toch zijn we geen van allen van de kabouter.
De rest van de erfenisbespreking verloopt in redelijke harmonie, dat wil zeggen dat mijn vader mijn appartement gaat verkopen, en tegen dat besluit valt niets in te brengen. Niets dat enig effect heeft, bedoel ik. Hij belooft wel dat hij voor me zal uitkijken naar een ‘betaalbaar pandje’. Ik knik, maar eigenlijk ben ik te moe en te dronken om nog een zinnig woord uit te brengen. Gelukkig neemt Tom het woord. Hij kondigt aan dat hij een hypotheek kan krijgen op het appartement van mijn moeder. Ik luister al niet meer. Ik concentreer me op de leadzanger met de Hollywoodtanden. Hij heeft zich duidelijk laten afschrikken door de scène met mijn zus: met zijn rug naar me toe voert hij een geanimeerd gesprek met een van de serveersters.
Later, als ik samen met mijn broer in een taxi zit, zeg ik: "Wat is dat toch met Frankie? Kan ze niet eens ophouden over die kabouter?"
"Wishfull thinking," antwoordt Tom.
"Ze gelooft het écht," zeg ik.
"Welnee."
Na een tijdje zeg ik: "Misschien kan ze zich door hem laten adopteren."
"Misschien," zegt mijn broer. "Maar dan loopt ze die Weissenbruch zeker mis. Ze zal er dus nog wel even mee wachten."
Toepasselijk (?):
LOOK OUT KID, IT'S SOMETHING YOU DID, GOD KNOWS WHEN, BUT YOU'RE DOIN' IT AGAIN. YOU BETTER DUCK DOWN THE ALLEY WAY, LOOKIN' FOR A NEW FRIEND. THE MAN IN THE COON-SKIN CAP WANTS ELEVEN DOLLAR BILLS BUT YOU'VE ONLY GOT TEN.
.
LOOK OUT KID, IT'S SOMETHING YOU DID, GOD KNOWS WHEN, BUT YOU'RE DOIN' IT AGAIN. YOU BETTER DUCK DOWN THE ALLEY WAY, LOOKIN' FOR A NEW FRIEND. THE MAN IN THE COON-SKIN CAP WANTS ELEVEN DOLLAR BILLS BUT YOU'VE ONLY GOT TEN.
.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Nee; dit is toepasselijk;
.
Gajus weet waarom! .
.
.Gajus weet waarom! .
.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Die Weissenbruch moet je aan Daniël verkopen, dan heeft hij ook iets goeds in zijn collectie. Maar niet voor de slaapkamer, zo spannend zijn ze ook weer niet. Is het een landschap of een stadsgezicht?
In deze topic was een Weissenbruch toepasselijker geweest ...quote:Op dinsdag 7 februari 2006 03:22 schreef HijoDeDios het volgende:
Nee; dit is toepasselijk; Gajus weet waarom! .
... hoe charmant het stadje van Vermeer ook moge zijn.
Nadine, het feit dat jij weer andere mannen ziet staan, lijkt te duiden op een afnemende verliefdheid voor D.. Klopt dat?
Dvr, je plaatje!quote:Op dinsdag 7 februari 2006 16:36 schreef dvr het volgende:
Die Weissenbruch moet je aan Daniël verkopen, dan heeft hij ook iets goeds in zijn collectie. Maar niet voor de slaapkamer, zo spannend zijn ze ook weer niet. Is het een landschap of een stadsgezicht?
Het is een landschap. Ongeschikt voor de slaapkamer, wat mij betreft. Maar in de woonkamer van de wat oudere medemens is het wel mooi. En Daniël houdt niet van de Haagse School. Hij houdt alleen van modern (om te verzamelen, tenminste).
Ik zie altijd andere mannen staanquote:Op dinsdag 7 februari 2006 18:30 schreef Gajus het volgende:
Nadine, het feit dat jij weer andere mannen ziet staan, lijkt te duiden op een afnemende verliefdheid voor D.. Klopt dat?
Mooi, maar vooral in de slaapkamer van de oudere medemens, dus.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 03:22 schreef HijoDeDios het volgende:
Nee; dit is toepasselijk;
[afbeelding].
Gajus weet waarom! .
Maar hoe gaat het nu tussen jou en D.?quote:Op dinsdag 7 februari 2006 19:07 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik zie altijd andere mannen staan
Goed he? Komt van een oude button toen ik nog een opstandig krakerssympathisantje was. Deze Amsterdamse muis voerde de protesten tegen de Stopera aan. Mijn Piet de Smeerpoets-plaatje is verdwenen in de Fok-crash, maar die vind ik nog wel een keer terug.quote:
Moet jij ook niet eens aan de avatar? Misschien kan Cioran iets spannends voor je ontwerpen.
Ik ook niet zo, behalve van portretten van Jacob Maris, daar heb ik een zwak voor. Waar ik echt van hou is Appel, vooral het oude werk. Dat knalt echt.quote:En Daniël houdt niet van de Haagse School.
Maar het is mooi dat jullie een landschap van Weissenbruch hebben. Een paar jaar geleden heb ik de grote W.-tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum gezien en daar hingen een paar heel mooie. Ze spraken me meer aan dan de stadsgezichten, daar zat weinig sfeer in.
Tussen D. en mij gaat het goed en slecht. Maar vooral goed, aangezien ik sinds twee weken min of meer bij hem ben ingetrokken met mijn knapzak. In zijn nabijheid kan ik weliswaar niet schrijven, mijn 'Weblog' is tenslotte met grof geweld uit de lucht gehaald en dat is, zegt D., 'heel verstandig, heel goed,' maar dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt met andere activiteiten die zich in en rond de slaapkamer afspelen. Daarnaast voeren we uiteraard diepe gesprekken.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 19:23 schreef Xennia het volgende:
Maar hoe gaat het nu tussen jou en D.?
De schduwzijde is Kim. Volgens D. moet ik nog heel even geduld hebben, want de deal is bijna rond. Als ik goed kijk, kan ik de overwinningsvlaggetjes al zien flapperen in de wind - dat is tenminste wat D. me probeert wijs te maken. Ik zie geen vlaggetjes. Ik zie één hele grote vlag, en die vlag heet Kim.
En de tentakels van De Kale reiken niet zover dat wanneer zijn Kim zo cru wordt ingeruild, hij op zijn beurt Daniël op zakelijk gebied de nekslag kan toedienen?
Ik heb het nooit zo op beloftes die steeds uitgesteld worden.
Ik heb het nooit zo op beloftes die steeds uitgesteld worden.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik ook niet.quote:Op woensdag 8 februari 2006 12:06 schreef Copycat het volgende:
En de tentakels van De Kale reiken niet zover dat wanneer zijn Kim zo cru wordt ingeruild, hij op zijn beurt Daniël op zakelijk gebied de nekslag kan toedienen?
Ik heb het nooit zo op beloftes die steeds uitgesteld worden.
Ik kom er later op terug. Nu ga ik de kinderen uit school halen; ik transformeer in een handomdraai weer in het kindermeisje dat met een stralende lach bij de schoolpoort staat
Nee. Het is ook geen echte verhuizing, ik logeer bij hem op de dagen dat Kim noch de kinderen er zijn. Voorzichtigheidshalve neem ik de telefoon niet op. Evenmin wordt er aan de deur gekocht of manifesteer ik me al te opzichtig - naakt, bijvoorbeeld - in de tuin of op het balkon. Ik ben onzichtbaar. Het komt erop neer dat ik hele dagen lig te slapen. Nog even, en ik krijg weer wat kleur in mijn gezichtquote:Op woensdag 8 februari 2006 12:31 schreef Vivi het volgende:
En Kim heeft geen argwaan gezien jouw verhuizing?
En daar voel je je okay bij?quote:Op woensdag 8 februari 2006 18:20 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ben onzichtbaar.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Doe toch es niet zo gemeenquote:
Het is tijdelijke onzichtbaarheid, toch Nadine? Om straks als een Phoenix uit Kim's haar as te herrijzen
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Dagboek van een kindermeisje Anne Frank.quote:Op woensdag 8 februari 2006 18:20 schreef Nadine26 het volgende:
... Voorzichtigheidshalve neem ik de telefoon niet op. Evenmin wordt er aan de deur gekocht of manifesteer ik me al te opzichtig - naakt, bijvoorbeeld - in de tuin of op het balkon. Ik ben onzichtbaar. ...
quote:
Is helemaal niet gemeen bedoeld, hoor.
Ik gun Nadine juist alle zon vol in haar gezicht, niet de schaduw van het grote ego dat Daniël heet.
Als mijn blikken over het internet heen konden doden, was Daniël nu een hoopje as .quote:Het is tijdelijke onzichtbaarheid, toch Nadine? Om straks als een Phoenix uit Kim's haar as te herrijzen
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nóg wel. Ik kan wel een intensieve slaapkuur gebruikenquote:Op woensdag 8 februari 2006 18:21 schreef Copycat het volgende:
En daar voel je je okay bij?
Maar er begint zo langzamerhand wel een eind te komen aan mijn geduld. Zo'n deal brengt nog een hoop rompslomp met zich mee: diners, diners, reizen, besprekingen, diners, feestjes en nog eens een reis naar een Spaanse Haciënda om in alle rust de laatste details door te nemen. En daarna vanzelfsprekend een feestje. En een diner, met aansluitend een feestje. En een reis.
Ja, zo ver reiken die tentakels wel. Hij is de belangrijkste en grootste investeerder. Naast De Kale zijn er nog een paar kleine inversteerdertjes die D.'s bedrijf op de been houden, maar dat zijn meer extraatjes (of, als het mis gaat, doekjes voor het bloeden). D. zegt dat hij belachelijk veel tijd kwijt is aan het bepotelen van die 'kleine visjes', omdat ze stuk voor stuk en op gezette tijden een hoogstpersoonlijke veer in hun reet verwachten. Dat is ook de reden waarom hij zo stom is geweest om vervolgens te mikken op één hele grote, dikke vis (De Kale).quote:Op woensdag 8 februari 2006 12:06 schreef Copycat het volgende:
En de tentakels van De Kale reiken niet zover dat wanneer zijn Kim zo cru wordt ingeruild, hij op zijn beurt Daniël op zakelijk gebied de nekslag kan toedienen?
Zoals gezegd is D. druk in de weer met het benaderen en vleien en over de streep trekken en masseren van nieuwe investeerders, maar voor die bezigheid heb je een lange adem nodig, dat heb ik inmiddels wel begrepen. Voordat iemand bereid is zijn portemonnee te trekken, gaat er een eindeloze reeks dineetjes, uitjes, weekends in Spanje, ski-conferenties en andere uitzinnige activiteiten overheen. Het is gewoon een vorm van omkoperij. Daarnaast moet D. natuurlijk aantonen dat zijn bedrijf economisch gezond is, en dan nog moeten die mannen erin geloven.
Toch ziet D. het positief in. Volgens hem is er maar één branche waarin bedrijven hun geld nóg liever beleggen dan in kunst, en dat is liefdadigheid.
"Met liefdadigheid zit je geramd," zegt hij. "Rijstvelden, waterputten, enge ziektes - het zijn magische woorden waarvan het bedrijfsleven direct weke knietjes krijgt."
Maar meteen na liefdadigheid komt kunst. Of beter gezegd: 'Iets met kunst'. Het is onschuldig. Het is (meestal) a-politiek. Het is interessant en high brow. En in een enkel geval levert het ook nog eens een beetje winst op. Zo'n bedrijf lacht om die winst. Het gaat ook niet om de winst, het gaat om het verhaal. Ze willen een goed verhaal.
Aan D. dus de taak om dat goede verhaal in elkaar te draaien. En een beetje snel, graag.
Is toch nét even anders, een bloemlezing:quote:Op woensdag 8 februari 2006 22:06 schreef Gajus het volgende:
Belevenissen van een ander kindermeisje: Nanny in Zwitserland: leugens en gezeik.
quote:Ik werk dus voor een gezin met 2 kinderen – 2 zonen om precies te zijn. De één is 3 jaar en praat ontiegelijk veel, loopt nog steeds in luiers, wilt dit en dat en anders huilen en vraagd altijd kei veel om aandacht.
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
De onzichtbare maitressequote:Op woensdag 8 februari 2006 18:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee. Het is ook geen echte verhuizing, ik logeer bij hem op de dagen dat Kim noch de kinderen er zijn. Voorzichtigheidshalve neem ik de telefoon niet op. Evenmin wordt er aan de deur gekocht of manifesteer ik me al te opzichtig - naakt, bijvoorbeeld - in de tuin of op het balkon. Ik ben onzichtbaar. Het komt erop neer dat ik hele dagen lig te slapen. Nog even, en ik krijg weer wat kleur in mijn gezicht
Geloof je daadwerkelijk dat Kim in het hondenhok slaapt? Ik begrijp niet hoe je dat kan, deze gedachte loslaten.
Gewoon wegduwen, en die make-upvlekken op het kussen negeren. Dat isgewoon het weer ofzo, in het sloop. Ik citeer even uit eigen werk he
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ze maken ook wat mee zeg, die kindermeisjes. Poe-poeh.quote:Op woensdag 8 februari 2006 22:06 schreef Gajus het volgende:
Belevenissen van een ander kindermeisje: Nanny in Zwitserland: leugens en gezeik.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Je moet je make-up er wel af halen voor je gaat slapen Viv, anders krijg je rimpelsquote:Op donderdag 9 februari 2006 10:58 schreef Vivi het volgende:
Gewoon wegduwen, en die make-upvlekken op het kussen negeren. Dat isgewoon het weer ofzo, in het sloop. Ik citeer even uit eigen werk he
Ja, maar die krijg je toch wel. Je moet er toch niet aan denken dat ze je dood vinden zonder make-up? Bloedpropje in je slaap en je bent er geweest hoor!quote:Op donderdag 9 februari 2006 12:59 schreef Xennia het volgende:
[..]
Je moet je make-up er wel af halen voor je gaat slapen Viv, anders krijg je rimpels
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Toen ik gistermiddag met de kinderen thuiskwam uit school, zaten Madame en Guillemette aan het marmeren kookeiland witte wijn te drinken. Ze hadden een yogales bij Ray Ramselaar gevolgd, dat maakte ik tenminste op uit hun conversatie:
"Die kuiten!" riep Guillemette een paar keer. "Die kuiten! Oh god Anne Sophie, kan elke man zulke kuiten kweken als hij maar hard genoeg traint?"
Anne-Sophie dacht van niet: "Het is aanleg," zei ze. "Goede genen."
"Heerlijk."
"Ja, hij mag er zijn."
Guillemette zuchtte diep: "Hoogbegaafd lijkt hij me niet."
"Een beetje bête," beaamde Madame.
"Nou ja, als dat alles is," zei Guillemette, en ze zuchtte nog dieper.
Toen kreeg Guillemette mij in de gaten. "Dag Nadine," zei ze vriendelijk. "Heb je iets met je haar gedaan?"
Ik schudde van nee.
Ze keek me lang en doordringend aan: "Op vakantie geweest?"
"Nee."
"Goh. Nou." Ze schonk me een engelachtige glimlach - zo'n glimlach die vooraf gaat aan een dodelijke opmerking, en meteen sloeg ze toe: "Je bent waarschijnlijk een paar kilo aangekomen. Je ziet er buitengewoon... gezond uit. Nou kind, neem het er maar goed van. Je kunt best was vlees op de botten gebruiken."
Ik stond aan het aanrecht boterhammen voor de kinderen te smeren. Madame en Guillemette vervolgden hun gesprek, het ging over Tibbe. Een paar dagen geleden is uit een psychologische test gebleken dat hij lijdt aan dyslexie, en aan een tweede, tamelijk mysterieuze leerstoornis die 'dyscalculie' heet.
"Twee halen, één betalen," riep Madame. "Je komt binnen met een doodnormaal kind, en een paar uur later krijg je er een hulpbehoevend wrak voor terug. Dyscalculie! Dat bestaat in Frankrijk niet hoor, dyscalculie. Ik heb er nog nooit van gehoord."
"Curieus," zei Guillemette. "Weten ze het zeker?"
Madame knikte somber. "Hij kan niet rekenen. Niet lezen. Niet schrijven. Hij kan niets, het arme schaap. Hij krijgt een rugzakje."
"Pardon?"
"Een rugzakje." Ze trok een vies gezicht. "Tibbe is een rugzakkind. Een kind dat speciale begeleiding nodig heeft, zo noemen ze dat op school. Wat moet ik nou? Tibbe ligt de laatste tijd al zo dwars. Altijd boos, altijd vechten en ruzie maken. En nu krijgt hij ook nog een rugzakje, het lijkt wel alsof -" en toen, halverwege de zin, perste ze haar lippen op elkaar en begon zacht te huilen. "Oh, wat moet ik nou? Alles komt tegelijk," snikte ze. "Ik sta er helemaal alleen voor, en het ergste is... het ergste..." en ze sloeg haar handen voor haar gezicht, "... ik ben een vreselijke moeder. Een kreng. De kinderen haten me. Ze schelden me uit, ze vegen de vloer met me aan, en ze hebben nog gelijk ook. Kunnen die kinderen het helpen? Is het hun schuld dat hun ouders uit elkaar zijn? Heeft Tibbe om een rugzakje gevraagd? Ik ben een vreselijk mens."
Guillemette had haar hand vastgepakt en streelde de knokkels. "Chérie," suste ze, "het is niet jouw schuld. Jij kunt er niets aan doen. Jij doet je best."
"Doe ik ook." Ze huilde nu op volle sterkte. "Maar het lukt me niet. Ik kan het niet. Ik krijg het in mijn eentje niet voor elkaar. Wat ben ik nou voor moeder?"
"Nadine," zei Guillemette scherp, terwijl ze het glas van Madame bijvulde. "Een beetje privacy zou wel prettig zijn."
Snel besmeerde ik een laatste boterham met pindakaas en haastte me toen naar de woonkamer, waar de kinderen voor de televisie zaten.
"Die kuiten!" riep Guillemette een paar keer. "Die kuiten! Oh god Anne Sophie, kan elke man zulke kuiten kweken als hij maar hard genoeg traint?"
Anne-Sophie dacht van niet: "Het is aanleg," zei ze. "Goede genen."
"Heerlijk."
"Ja, hij mag er zijn."
Guillemette zuchtte diep: "Hoogbegaafd lijkt hij me niet."
"Een beetje bête," beaamde Madame.
"Nou ja, als dat alles is," zei Guillemette, en ze zuchtte nog dieper.
Toen kreeg Guillemette mij in de gaten. "Dag Nadine," zei ze vriendelijk. "Heb je iets met je haar gedaan?"
Ik schudde van nee.
Ze keek me lang en doordringend aan: "Op vakantie geweest?"
"Nee."
"Goh. Nou." Ze schonk me een engelachtige glimlach - zo'n glimlach die vooraf gaat aan een dodelijke opmerking, en meteen sloeg ze toe: "Je bent waarschijnlijk een paar kilo aangekomen. Je ziet er buitengewoon... gezond uit. Nou kind, neem het er maar goed van. Je kunt best was vlees op de botten gebruiken."
Ik stond aan het aanrecht boterhammen voor de kinderen te smeren. Madame en Guillemette vervolgden hun gesprek, het ging over Tibbe. Een paar dagen geleden is uit een psychologische test gebleken dat hij lijdt aan dyslexie, en aan een tweede, tamelijk mysterieuze leerstoornis die 'dyscalculie' heet.
"Twee halen, één betalen," riep Madame. "Je komt binnen met een doodnormaal kind, en een paar uur later krijg je er een hulpbehoevend wrak voor terug. Dyscalculie! Dat bestaat in Frankrijk niet hoor, dyscalculie. Ik heb er nog nooit van gehoord."
"Curieus," zei Guillemette. "Weten ze het zeker?"
Madame knikte somber. "Hij kan niet rekenen. Niet lezen. Niet schrijven. Hij kan niets, het arme schaap. Hij krijgt een rugzakje."
"Pardon?"
"Een rugzakje." Ze trok een vies gezicht. "Tibbe is een rugzakkind. Een kind dat speciale begeleiding nodig heeft, zo noemen ze dat op school. Wat moet ik nou? Tibbe ligt de laatste tijd al zo dwars. Altijd boos, altijd vechten en ruzie maken. En nu krijgt hij ook nog een rugzakje, het lijkt wel alsof -" en toen, halverwege de zin, perste ze haar lippen op elkaar en begon zacht te huilen. "Oh, wat moet ik nou? Alles komt tegelijk," snikte ze. "Ik sta er helemaal alleen voor, en het ergste is... het ergste..." en ze sloeg haar handen voor haar gezicht, "... ik ben een vreselijke moeder. Een kreng. De kinderen haten me. Ze schelden me uit, ze vegen de vloer met me aan, en ze hebben nog gelijk ook. Kunnen die kinderen het helpen? Is het hun schuld dat hun ouders uit elkaar zijn? Heeft Tibbe om een rugzakje gevraagd? Ik ben een vreselijk mens."
Guillemette had haar hand vastgepakt en streelde de knokkels. "Chérie," suste ze, "het is niet jouw schuld. Jij kunt er niets aan doen. Jij doet je best."
"Doe ik ook." Ze huilde nu op volle sterkte. "Maar het lukt me niet. Ik kan het niet. Ik krijg het in mijn eentje niet voor elkaar. Wat ben ik nou voor moeder?"
"Nadine," zei Guillemette scherp, terwijl ze het glas van Madame bijvulde. "Een beetje privacy zou wel prettig zijn."
Snel besmeerde ik een laatste boterham met pindakaas en haastte me toen naar de woonkamer, waar de kinderen voor de televisie zaten.
Ik probeer te snappen waar het hem nou in zit, goed schrijven. Het is niet alleen de zinsbouw, hoewel die natuurlijk onberispelijk en gevarieerd moet zijn. Het zit ook vooral in wat je niet schrijft, wat je suggereert. Dat is in dit stukje weer razend knap gedaan. Nergens zeg je dat Madame een kutwijf is, dat eigenlijk een hoogbegaafd kind had willen hebben voor de show, en nergens zeg je dat Tibbe zielig is.
Leukquote:Op vrijdag 10 februari 2006 10:54 schreef cioran63 het volgende:
Ik probeer te snappen waar het hem nou in zit, goed schrijven. Het is niet alleen de zinsbouw, hoewel die natuurlijk onberispelijk en gevarieerd moet zijn. Het zit ook vooral in wat je niet schrijft, wat je suggereert. Dat is in dit stukje weer razend knap gedaan. Nergens zeg je dat Madame een kutwijf is, dat eigenlijk een hoogbegaafd kind had willen hebben voor de show, en nergens zeg je dat Tibbe zielig is.
Een verrassing.
Ik vond het zelf eigenlijk een beetje gemakzuchtig. Wel erg weinig opsmuk, geen beschrijvingen, bijna uitsluitend dialoog. Maar soms ben ik lui (heel soms, meestal ben ik een hysterische perfectionist). Dus ik dacht: het moet maar, zo. Ik heb geen tijd meer. Het is ook leuk om tegen de klok in te schrijven
Ik vind het dus ook een interessante vraag waar het hem nou in zit. Ik snap er eigenlijk niks van, raar is dat. Misschien is de truc wel dat je juist NIET op effect moet schrijven?
quote:Op donderdag 9 februari 2006 01:25 schreef Xennia het volgende:
Geloof je daadwerkelijk dat Kim in het hondenhok slaapt?
Dat is mijn fantasie
En dan werp ik haar van flinke afstand een bot toe
Ik begrijp het zelf ook niet, maar toch kan het. De menselijke geest kan bijna álles. Puur op wilskracht, al kun je het ook wanhoop noemen.quote:Ik begrijp niet hoe je dat kan, deze gedachte loslaten.
Dat denk ik ook. Juist daardoor krijgen je stukken een geweldige timing en ik denk dat dat jouw grootste kracht is. Geen woord of uitwijding teveel of te weinig, iedere actie en ieder idee komt op het juiste moment, zodat het leest als een trein. Wat er ook aan bijdraagt is dat je heel naturel schrijft - je vindt steeds het juiste woord (niet te sterk of te zwak) en je personages, hoe maf ook, zijn authentiek.quote:Ik vind het dus ook een interessante vraag waar het hem nou in zit. Ik snap er eigenlijk niks van, raar is dat. Misschien is de truc wel dat je juist NIET op effect moet schrijven?
Ik las laatst een interview met Kim van Kooten, die veel scenario's schrijft. Ik moet bekennen dat ik nog héél even twijfelde of jij..... dat zij, misschien...
..maar nee. Ik vrees dat jij nog beter bent. Als is de vraag natuurlijk hoe je het er vanaf zou brengen als dit niet autobiografisch was.
[ Bericht 0% gewijzigd door dvr op 10-02-2006 14:40:22 ]
[intermezzo]
Ontstegen aan het bleke bed
Kwam hij, op weg naar het toilet
Bix Beiderbecke tegen
Die zonet
Op zijn kornet
de koekoekswals had ingezet.
(Deelder)
Ontstegen aan het bleke bed
Kwam hij, op weg naar het toilet
Bix Beiderbecke tegen
Die zonet
Op zijn kornet
de koekoekswals had ingezet.
(Deelder)
Toch vind ik je niet naief, je weet best hoe het allemaal zit. Daarom vind ik het van wilskracht, of wanhoop getuigen, dat je toch je verstand uit kan schakelenquote:Op vrijdag 10 februari 2006 12:44 schreef Nadine26 het volgende:
Ik begrijp het zelf ook niet, maar toch kan het. De menselijke geest kan bijna álles. Puur op wilskracht, al kun je het ook wanhoop noemen.
Een metafoor:quote:Op vrijdag 10 februari 2006 12:23 schreef Nadine26 het volgende:
Ik vond het zelf eigenlijk een beetje gemakzuchtig. Wel erg weinig opsmuk, geen beschrijvingen, bijna uitsluitend dialoog. Maar soms ben ik lui (heel soms, meestal ben ik een hysterische perfectionist). Dus ik dacht: het moet maar, zo. Ik heb geen tijd meer. Het is ook leuk om tegen de klok in te schrijven
Ik vind het dus ook een interessante vraag waar het hem nou in zit. Ik snap er eigenlijk niks van, raar is dat. Misschien is de truc wel dat je juist NIET op effect moet schrijven?
Als ik naar deze aquarel kijk, dan voel ik de stemming waarin het gezelschap verkeert. Dat gevoel is zo levensecht, alsof ik zelf tot het gezelschap behoor. Meesterlijk!
Als ik naar de compositie van deze aquarel kijk, dan zie ik een minimum aan kleurschakeringen, een minimum aan penseelstreken, een minimum aan arbeidsinspanning. Hier wordt een effect bereikt met een minimum aan middelen. Geniaal!
de schilder was de negentienjarige Pablo Ruiz Picasso
Prachtig! Je idee doet me denken aan Matisse, die in twee lijntjes een perfect gevormde rug en kont van een vrouw neerzette.
Of dit, mijn lievelingswerk van Klee, "ein Verständiger", waarin ik overduidelijk een neus in het gezicht van de portretteerde zie -althans hij ontbreekt niet- terwijl die niet getekend is..
Hier nog even Picasso, die met een enkele zwiep van zijn zaklantaren een minotaur in de lucht schildert:
Of dit, mijn lievelingswerk van Klee, "ein Verständiger", waarin ik overduidelijk een neus in het gezicht van de portretteerde zie -althans hij ontbreekt niet- terwijl die niet getekend is..
Hier nog even Picasso, die met een enkele zwiep van zijn zaklantaren een minotaur in de lucht schildert:
Maar zo'n schud-ik-uit-de-mouw prestatie is wel het resultaat van talloze grondige voorstudies.quote:Op zaterdag 11 februari 2006 02:52 schreef dvr het volgende:
Hier nog even Picasso, die met een enkele zwiep van zijn zaklantaren een minotaur in de lucht schildert:
[afbeelding]
een heuse macho ... met zijn short en sandalen
The Coffee Company – vrijdagochtend, 11:00 uur
“Je verwacht toch niet echt dat ik je dat ga vertellen?”
“Waarom niet?”
“Sorry, maar je zit nu al naar me te kijken alsof je moet kotsen. Daarom.”
“Try me.” Hij blaast in zijn beker en neemt een grote slok. “Gezien? Ik kots niet. Ik heb net gesquashed, ik voel me perfect. Dus vertel nou maar gewoon hoe het is.”
“Nee.”
“Loosen up, Needien. Kom op, wij hebben elkaar – hoe lang? zeker twee maanden niet gezien. Of denk je dat ik hier in foetushouding op de grond ga liggen? Ik kan je geruststellen: ik ga niet op de grond liggen. Ook niet als je zegt dat het de meest geweldige seks van je leven is.”
“Het is de meest geweldige seks van mijn leven.”
Hij zegt niets. Hij knikt geïnteresseerd.
“Tevreden?” vraag ik.
“Ik heb je wel eens betere verhalen horen vertellen.” Hij neemt weer een slok. “Smeuïger, vooral. Meestal ben je wat langer van stof... maar ik begrijp je schaamte wel.”
“Welke schaamte?”
“Nou ja..,” hij maakt een handgebaar, “... zo’n oude kerel, getrouwd, of half gescheiden, en jij wordt zo’n beetje weggestopt op zolder - dat smoezelige verhaal zet je natuurlijk niet bovenaan je cv, dat snap ik ook wel.”
“Op zolder,” breng ik uit, “sorry hoor, maar ik word helemaal niet - hoe kom je daar nou bij?”
“Dat sta je me net zelf te vertellen. Dat je als een soort Anne Frank in het Achterhuis zit opgeborgen.”
“Dat was een grapje.”
“Het is ook grappig, Nadine. Het toneel van de lach.” Hij grijnst. “En zijn vriendin en zijn kinderen spelen de Gestapo. Pas maar op dat ze je dagboek niet vinden.” Als hij eindelijk is uitgelachen, vraagt hij: “Schrijf je eigenlijk nog?”
“Ja.”
“Goed. Heb je al bedacht wat je na je studie gaat doen?”
“Nee. Jij?”
“Ik denk aan chirurgie.”
“O. Vertel?”
Ik ben blij dat het gesprek een andere wending neemt, daarom stel ik nog een paar vragen over zijn chirurgentoekomst en zijn co-schappen en als we daarover zijn uitgepraat, informeer ik zelfs naar zijn moeder – ik bedoel: zo erg is het dus. De moeder van Thijs is de vreselijkste Burberry-pottenbak-kruidentuin-trut die ik in mijn leven ooit heb ontmoet, maar elk onderwerp is beter dan mijn liefdesleven.
Als ik twee nieuwe bekers cappuccino heb gehaald, wil Thijs weten of ik mijnheer W. nog zie. Ik zeg ‘ja’, en ik vertel wat over de therapie. Hij luistert, stelt een paar vragen en zegt dan ineens: “Ik ben ermee gekapt.”
“Wat? Met therapie?”
Hij zucht. “Het schoot niet op. Ik had me laten overhalen tot meerdere sessies per week. Twee keer per week, drie keer – nou ja, zo ging dat een tijdje door. Maar die therapeute rook natuurlijk bloed, ik bedoel: haar winkeltje moet ook draaien, dus op een bepaald moment wilde ze me vier keer per week zien. Vier keer! Dat noemen ze de zachte sector. Toen besefte ik opeens dat ik gewoon weer wilde gaan leven. Ik bedoel: je kunt je dagen wel vullen met therapie, maar waar blijf je dan met je betekenisvolle leven? Want daar gaat het uiteindelijk om. Een betekenisvol leven leiden. Niet dat ik weet wat dat is. Geen idee. Maar dat houdt me niet meer tegen, ik bedoel: als ik tot mijn tachtigste in therapie blijf hangen, kom ik er zéker niet achter. Ik wil iets doen. Maakt niet uit wat, als ik het maar met overtuiging doe. Niks is zeker. Toch moet je keuzes maken."
"Chirurgie dus."
"Ja. Ik had ook een andere specialisatie kunnen kiezen, ik had ook een strandtent kunnen openen op Bali, lekker op mijn rug in de zon liggen. Ook mooi. Maar ik denk dat ik als chirurg een mooier, betekenisvoller leven tegemoet ga. Ik weet het niet, ik denk het alleen. Ik hoop het. Kijk, het liefst zou ik alle mogelijkheden openhouden. Maar dat kan niet meer, die tijd is voorbij. Kiezen, Nadine - dát is leven. Daar komt het op aan. En met een beetje geluk kun je later, als je op je sterfbed ligt dood te gaan aan een of andere slopende ziekte, zoals jouw moeder en mijn vader - met een beetje geluk kun je dan bij jezelf denken dat je de dingen tenminste met overtuiging hebt gedaan. Volgens mij kun je dan geen spijt hebben.”
“O. Dus daar ging het om.”
“Waarom?”
“Nou, om keuzes maken. Daarom ging je dus in therapie. Ik dacht eigenlijk...”
“Wat?”
“Niks.”
“Dat het om jou ging. Dacht je dat?”
Ik haal mijn schouders op.
“Nee, het ging niet om jou. Het ging ook niet om die keuzes. Ik wist zelf niet eens waar het om ging, maar achteraf denk ik dat het te maken had met mijn vader. Ik heb die man nooit gekend. Niet goed, niet écht. Dat is nog één ding, maar ik heb hem ook nooit gemogen. Een egoïstische klootzak, vond ik. Een bokkenlul. Goed, hij was toevallig mijn verwekker, maar van mij mocht hij doodvallen. En dat deed hij dus. Dood, weg, begraven. Probleem opgelost, dacht ik. Simpel. Tot jouw moeder ziek werd. Toen dacht ik opeens...”
“Wat?”
“Ik weet het niet. Een soort spijt. Wroeging.” Thijs blijft even stil. “Het doet er niet meer toe. Hij is dood. Dat heb ik van die therapie geleerd: mensen die dood zijn, blijven dood.“ Hij begon te lachen. “Wat een gelul zeg, die therapie. Heb jij dat niet, dat je zin krijg om weer gewoon te gaan léven?”
“Ik zie die therapeut maar één keer per week.”
“Als jij slim bent, ga je gewoon een maand in Frankrijk gaan zitten, in het buitenhuis van je ouders. Je scriptie afschrijven. Nadenken over wat je nou écht wilt. Waarom doe je dat niet? Jij doet wel alsof het eeuwig vakantie is, maar jij bent ook op een punt aangeland... jij moet ook keuzes gaan maken. Werken, om eens iets te noemen. Of blijf je de rest van je leven kindermeisje?”
“Ik ben bang in dat huis.”
“In Normandië?”
Ik knik. “Het is er eng. Pikdonker. ’s Nachts durf ik me niet te verroeren.”
“Dan neem je iemand mee.”
“Nodig je jezelf uit?” zeg ik lachend.
Hij schudt zijn hoofd: “Ik ga niet met je mee. Dat kan je vergeten. Ik blijf hier. Ik geef je alleen een welgemeend advies.”
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 12-02-2006 03:23:13 ]
“Je verwacht toch niet echt dat ik je dat ga vertellen?”
“Waarom niet?”
“Sorry, maar je zit nu al naar me te kijken alsof je moet kotsen. Daarom.”
“Try me.” Hij blaast in zijn beker en neemt een grote slok. “Gezien? Ik kots niet. Ik heb net gesquashed, ik voel me perfect. Dus vertel nou maar gewoon hoe het is.”
“Nee.”
“Loosen up, Needien. Kom op, wij hebben elkaar – hoe lang? zeker twee maanden niet gezien. Of denk je dat ik hier in foetushouding op de grond ga liggen? Ik kan je geruststellen: ik ga niet op de grond liggen. Ook niet als je zegt dat het de meest geweldige seks van je leven is.”
“Het is de meest geweldige seks van mijn leven.”
Hij zegt niets. Hij knikt geïnteresseerd.
“Tevreden?” vraag ik.
“Ik heb je wel eens betere verhalen horen vertellen.” Hij neemt weer een slok. “Smeuïger, vooral. Meestal ben je wat langer van stof... maar ik begrijp je schaamte wel.”
“Welke schaamte?”
“Nou ja..,” hij maakt een handgebaar, “... zo’n oude kerel, getrouwd, of half gescheiden, en jij wordt zo’n beetje weggestopt op zolder - dat smoezelige verhaal zet je natuurlijk niet bovenaan je cv, dat snap ik ook wel.”
“Op zolder,” breng ik uit, “sorry hoor, maar ik word helemaal niet - hoe kom je daar nou bij?”
“Dat sta je me net zelf te vertellen. Dat je als een soort Anne Frank in het Achterhuis zit opgeborgen.”
“Dat was een grapje.”
“Het is ook grappig, Nadine. Het toneel van de lach.” Hij grijnst. “En zijn vriendin en zijn kinderen spelen de Gestapo. Pas maar op dat ze je dagboek niet vinden.” Als hij eindelijk is uitgelachen, vraagt hij: “Schrijf je eigenlijk nog?”
“Ja.”
“Goed. Heb je al bedacht wat je na je studie gaat doen?”
“Nee. Jij?”
“Ik denk aan chirurgie.”
“O. Vertel?”
Ik ben blij dat het gesprek een andere wending neemt, daarom stel ik nog een paar vragen over zijn chirurgentoekomst en zijn co-schappen en als we daarover zijn uitgepraat, informeer ik zelfs naar zijn moeder – ik bedoel: zo erg is het dus. De moeder van Thijs is de vreselijkste Burberry-pottenbak-kruidentuin-trut die ik in mijn leven ooit heb ontmoet, maar elk onderwerp is beter dan mijn liefdesleven.
Als ik twee nieuwe bekers cappuccino heb gehaald, wil Thijs weten of ik mijnheer W. nog zie. Ik zeg ‘ja’, en ik vertel wat over de therapie. Hij luistert, stelt een paar vragen en zegt dan ineens: “Ik ben ermee gekapt.”
“Wat? Met therapie?”
Hij zucht. “Het schoot niet op. Ik had me laten overhalen tot meerdere sessies per week. Twee keer per week, drie keer – nou ja, zo ging dat een tijdje door. Maar die therapeute rook natuurlijk bloed, ik bedoel: haar winkeltje moet ook draaien, dus op een bepaald moment wilde ze me vier keer per week zien. Vier keer! Dat noemen ze de zachte sector. Toen besefte ik opeens dat ik gewoon weer wilde gaan leven. Ik bedoel: je kunt je dagen wel vullen met therapie, maar waar blijf je dan met je betekenisvolle leven? Want daar gaat het uiteindelijk om. Een betekenisvol leven leiden. Niet dat ik weet wat dat is. Geen idee. Maar dat houdt me niet meer tegen, ik bedoel: als ik tot mijn tachtigste in therapie blijf hangen, kom ik er zéker niet achter. Ik wil iets doen. Maakt niet uit wat, als ik het maar met overtuiging doe. Niks is zeker. Toch moet je keuzes maken."
"Chirurgie dus."
"Ja. Ik had ook een andere specialisatie kunnen kiezen, ik had ook een strandtent kunnen openen op Bali, lekker op mijn rug in de zon liggen. Ook mooi. Maar ik denk dat ik als chirurg een mooier, betekenisvoller leven tegemoet ga. Ik weet het niet, ik denk het alleen. Ik hoop het. Kijk, het liefst zou ik alle mogelijkheden openhouden. Maar dat kan niet meer, die tijd is voorbij. Kiezen, Nadine - dát is leven. Daar komt het op aan. En met een beetje geluk kun je later, als je op je sterfbed ligt dood te gaan aan een of andere slopende ziekte, zoals jouw moeder en mijn vader - met een beetje geluk kun je dan bij jezelf denken dat je de dingen tenminste met overtuiging hebt gedaan. Volgens mij kun je dan geen spijt hebben.”
“O. Dus daar ging het om.”
“Waarom?”
“Nou, om keuzes maken. Daarom ging je dus in therapie. Ik dacht eigenlijk...”
“Wat?”
“Niks.”
“Dat het om jou ging. Dacht je dat?”
Ik haal mijn schouders op.
“Nee, het ging niet om jou. Het ging ook niet om die keuzes. Ik wist zelf niet eens waar het om ging, maar achteraf denk ik dat het te maken had met mijn vader. Ik heb die man nooit gekend. Niet goed, niet écht. Dat is nog één ding, maar ik heb hem ook nooit gemogen. Een egoïstische klootzak, vond ik. Een bokkenlul. Goed, hij was toevallig mijn verwekker, maar van mij mocht hij doodvallen. En dat deed hij dus. Dood, weg, begraven. Probleem opgelost, dacht ik. Simpel. Tot jouw moeder ziek werd. Toen dacht ik opeens...”
“Wat?”
“Ik weet het niet. Een soort spijt. Wroeging.” Thijs blijft even stil. “Het doet er niet meer toe. Hij is dood. Dat heb ik van die therapie geleerd: mensen die dood zijn, blijven dood.“ Hij begon te lachen. “Wat een gelul zeg, die therapie. Heb jij dat niet, dat je zin krijg om weer gewoon te gaan léven?”
“Ik zie die therapeut maar één keer per week.”
“Als jij slim bent, ga je gewoon een maand in Frankrijk gaan zitten, in het buitenhuis van je ouders. Je scriptie afschrijven. Nadenken over wat je nou écht wilt. Waarom doe je dat niet? Jij doet wel alsof het eeuwig vakantie is, maar jij bent ook op een punt aangeland... jij moet ook keuzes gaan maken. Werken, om eens iets te noemen. Of blijf je de rest van je leven kindermeisje?”
“Ik ben bang in dat huis.”
“In Normandië?”
Ik knik. “Het is er eng. Pikdonker. ’s Nachts durf ik me niet te verroeren.”
“Dan neem je iemand mee.”
“Nodig je jezelf uit?” zeg ik lachend.
Hij schudt zijn hoofd: “Ik ga niet met je mee. Dat kan je vergeten. Ik blijf hier. Ik geef je alleen een welgemeend advies.”
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 12-02-2006 03:23:13 ]
Kim van Kooten, daar las ik laatst ook een interview mee. Zij heeft een baby! En een man! En een carrière! En ongetwijfeld heeft ze ook een Elle Wonen-huis en een Living-leven en 's avonds kookt ze allemaal Wining & Dining-recepten voor haar baby en haar man en... nou ja: ik beschouw het als een compliment, maar hoe ver van de waarheid kun je zitten?quote:Op vrijdag 10 februari 2006 13:30 schreef dvr het volgende:
Ik las laatst een interview met Kim van Kooten, die veel scenario's schrijft. Ik moet bekennen dat ik nog héél even twijfelde of jij..... dat zij, misschien...
Ik hoop dat ik beter ben. Ik hoop het echt.Ik kan niet tegen mensen met baby's en filmstermannen en perfecte huizen en glossy levens. IK KAN ER NIET TEGEN! En dan kan zij óók nog fictie schrijven. Zij wel...quote:..maar nee. Ik vrees dat jij nog beter bent. Als is de vraag natuurlijk hoe je het er vanaf zou brengen als dit niet autobiografisch was.
Smeuïge cliffhanger: wie gaat Nadine chaperonneren?
ik gok op Thijs, maar dan moet Nadine komende vrijdag wel naar het squashcentrum gaan
ik gok op Thijs, maar dan moet Nadine komende vrijdag wel naar het squashcentrum gaan
Bij Picasso denk ik altijd aan hoe hij zichzelf en zijn kunst niet serieus nam. Vrijheid, plezier, zorgeloosheid, eenvoud. Ik weet zeker dat het geen pose was.quote:Op zaterdag 11 februari 2006 00:15 schreef Gajus het volgende:
Een metafoor:
[afbeelding]
Als ik naar deze aquarel kijk, dan voel ik de stemming waarin het gezelschap verkeert. Dat gevoel is zo levensecht, alsof ik zelf tot het gezelschap behoor. Meesterlijk!
Als ik naar de compositie van deze aquarel kijk, dan zie ik een minimum aan kleurschakeringen, een minimum aan penseelstreken, een minimum aan arbeidsinspanning. Hier wordt een effect bereikt met een minimum aan middelen. Geniaal!
de schilder was de negentienjarige Pablo Ruiz Picasso
Zijn oeuvre omvat 22.000 werken. Dat lukt niet met vrijheid, plezier en zorgeloosheid. Dat lukt slechts met discipline, verbetenheid en bezieling.quote:Op zondag 12 februari 2006 03:18 schreef Nadine26 het volgende:
Bij Picasso denk ik altijd aan hoe hij zichzelf en zijn kunst niet serieus nam. Vrijheid, plezier, zorgeloosheid, eenvoud. Ik weet zeker dat het geen pose was.
Nee hoor. Met discipline, verbetenheid en bezieling kom je nooit aan 22.000 werken. Aan 22.000 werken kom je alleen als je het kunt blijven relativeren.quote:Op zondag 12 februari 2006 03:32 schreef Gajus het volgende:
Zijn oeuvre omvat 22.000 werken. Dat lukt niet met vrijheid, plezier en zorgeloosheid. Dat lukt slechts met discipline, verbetenheid en bezieling.
quote:Op zondag 12 februari 2006 03:07 schreef Nadine26 het volgende:
Ik hoop dat ik beter ben. Ik hoop het echt.Ik kan niet tegen mensen met baby's en filmstermannen en perfecte huizen en glossy levens. IK KAN ER NIET TEGEN!
Het heeft er alle schijn van dat dat je uiteindelijke doel is
Nadine, wat érg dat Thijs jou naar de psych stuurt en dan zelf na honderden sessies thuiskomt met de opvatting die jij er al sinds tijden op nahoudt. En die er eigenlijk op neerkomt -geef toe- dat er vooral veel geneukt moet worden.
Het valt niet te ontkennen dat Pablo P.'s dagindeling voor die hobby minstens evenveel tijd heeft gelaten als voor zijn teken- en schilderwerk, maar je zult toch met me eens zijn dat waar duizenden ontroerde museumgangers en collectioneurs zich nog dagelijks huilend voor zijn werken op de knieeën werpen, de verzadigde glimlach die zich ooit aftekende op de gezichten van Pablo's minnaressen zo'n 40 jaar na dato zijn glans toch wel verloren heeft.
"Nou én", zul je tegenwerpen. "Ik neuk me suf en de boeken die ik daar over ga schrijven zullen nog eeuwenlang tot de hoogtepunten van de Nederlandse literatuur gerekend worden".
En daar moet iets tegen in te brengen zijn.. Maar wat?
Het valt niet te ontkennen dat Pablo P.'s dagindeling voor die hobby minstens evenveel tijd heeft gelaten als voor zijn teken- en schilderwerk, maar je zult toch met me eens zijn dat waar duizenden ontroerde museumgangers en collectioneurs zich nog dagelijks huilend voor zijn werken op de knieeën werpen, de verzadigde glimlach die zich ooit aftekende op de gezichten van Pablo's minnaressen zo'n 40 jaar na dato zijn glans toch wel verloren heeft.
"Nou én", zul je tegenwerpen. "Ik neuk me suf en de boeken die ik daar over ga schrijven zullen nog eeuwenlang tot de hoogtepunten van de Nederlandse literatuur gerekend worden".
En daar moet iets tegen in te brengen zijn.. Maar wat?
Fijn om te lezen dat je nog steeds je leven op de rails houdt Nadine
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Ja, het waren toch ook niet mijn make-upvlekken Xenquote:Op donderdag 9 februari 2006 12:59 schreef Xennia het volgende:
[..]
Je moet je make-up er wel af halen voor je gaat slapen Viv, anders krijg je rimpels
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Btw, stond er laatst niet ergens een artikel in de krant waarin stond dat intelligente mensen geen baat hebben bij psychotherapie?
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
reeds bekend ten tijde van de Bergrede:quote:Op maandag 13 februari 2006 14:51 schreef Vivi het volgende:
... dat intelligente mensen geen baat hebben bij psychotherapie?
Beati pauperes spiritu (Mattheüs 5:3)
Zalig zijn de armen van geest (want hunner is het Koninkrijk der hemelen)
06-GESPREK
Gisteravond zat mijn sportschoolpasje niet in mijn portemonnee. Vreemd. De klantvriendelijke jongen achter de balie was nou ook weer niet zo klantvriendelijk dat hij voor één keertje een oogje wilde toeknijpen. “Zonder pasje mag je niet sporten,” zei hij onverbiddelijk, “maar in onze lounge ben je altijd welkom voor een drankje en een hapje.” En dus droop ik teleurgesteld af naar de aanpalende ruimte met reuzenkussens en zitzakken.
Ik zakte neer op een groot vloermatras en toetste het nummer van Daniëls BlackBerry in. Misschien lag het pasje bij hem.
Hij klonk opgewekt: “Weet je waar ik net aan zit te denken?” zei hij. “Aan jou. En aan het reisje dat we gaan maken. Ik bedoel, kijk: wat heeft het voor zin om me een dubbele burnout te werken als ik ook met jou in de Stille Oceaan kan liggen? Ik was vanochtend bij de huisarts, hij had een heel medisch verhaal over risicogroepen en hoge bloeddruk en dat het goed zou zijn als ik een cursus ‘stress reductie training’ zou volgen.” Hij lachte. “Stress reductie training! Die term moet je onthouden, Nadine. Want hij heeft gelijk, die huisarts. Wij gaan samen op stress reductie training in Mexico. Of ga jij liever naar Thailand?”
“Je weet dat ik geen geld heb.”
“Je weet dat ik graag voor jou betaal. Bovendien is het op medische indicatie. Stress reductie training is geen vakantie, het is de enige manier om een bypassoperatie te voorkomen.”
“Een bypassoperatie? Had die huisarts het over een bypassoperatie?”
“Nee, ik ben kerngezond,” verzekerde hij me. “Beetje hard gewerkt, dat is alles. Ik heb zin om weg te gaan met jou. Geld doet er niet toe, Nadine. Het kan me niet schelen wat het kost, ik wil met jou in training.”
Ik probeerde een andere manier te verzinnen om duidelijk te maken dat ik me bezwaard voel als hij altijd alles betaalt, en dat het misschien ook wel eens goed zou zijn om een tijdje rustig aan te doen, maar Daniël klonk zo opgetogen dat ik het niet kon opbrengen.
“Ben je nog aan het werk?” vroeg ik, en ik wierp een blik op de klok. Het was kwart over zeven.
“Nee, ik ben al thuis. Stress reductie training, hè? Zie ik je nog?”
“Straks,” zei ik. “Ik ben op de sportschool. Ik ben mijn pasje kwijt. Kun jij even kijken of het ergens ligt?”
“Sure, honey. Waar?”
Ik dacht na. “Geen idee. In een keukenla?”
Terwijl hij de laden doorzocht, nam hij een aantal vakantiebestemmingen met me door: “Acapulco is een toeristenbende, daar hebben we niks te zoeken, maar in Yucatan heb je mooie stranden. Of Belize, wat vind je van Belize?” Toen zei hij: “Sorry, ik zie geen rood pasje.”
“Misschien in de woonkamer,” suggereerde ik. “Kijk eens op de boekenplank?”
“Okay. Wacht even.” Ik hoorde hoe hij zijn BlackBerry neerlegde.
“Of in de slaapkamer!” riep ik, maar hij was al weggelopen – er kwam geen reactie.
Het duurde lang. Ik haalde een pakje Marlboro uit mijn tas en stak een sigaret op. Zonder te lezen bladerde ik wat in een glossy tijdschrift. Het was druk in de lounge, bijna alle lighoeken waren bezet. Op een groot televisiescherm was een gluidloze schaatsrit te zien.
Het duurde nog langer – vijf, zes minuten. Zeven.
Ik kneep hard in mijn telefoontje, alsof dat hielp. Met mijn andere hand wenkte ik de serveerster. Ik bestelde een gals witte wijn; de spinningles had ik toch al gemist.
Negen minuten.
Het ging me allang niet meer om het pasje; het ging me om Daniël, die tijdens zijn dwaaltocht door het huis kennelijk in de verleiding was geraakt om – wat? Een warm bad te nemen? Een stress reductie-slaapje te doen? Een andere mogelijkheid was dat hij onder schot werd gehouden door een gemaskerde jeugdbende.
Opeens hoorde ik hem zeggen: “Wie heeft je gebeld?”
Ik deed mijn mond open om antwoord te geven, maar op hetzelfde moment hoorde ik een vrouwenstem iets onverstaanbaars zeggen.
Hij had bezoek.
Ik drukte mijn mobiel hard tegen mijn oor.
Het duurde even, toen hoorde ik Daniël zeggen: “Je moet geloven dat – dat ik –“ De rest kon ik niet verstaan.
De vrouw zei: “Nee, jij – dat ik gek ben?”
Het was Kim.
Ze droeg hakken, er klonk driftig getik op de vloertegels.
“- Anoniem telefoontje,” ging ze door. “- Dat is – hoeveel maanden belazerd?”
“- Veel vijanden – zakenwereld,” ving ik op. Opnieuw kon ik de rest van Daniëls woorden niet verstaan.
Nu pas merkte ik dat ik mijn hand voor mijn mond had geslagen. Ik luisterde zonder adem te halen, en hoewel mijn duim boven het rode knopje zweefde, drukte ik het gesprek niet weg - ik zat verstijfd op het vloermatras, de telefoon tegen mijn oor gedrukt. Ik sloot mijn ogen, zodat ik me beter kon concentreren. Ik zag Daniël voor me: wit overhemd, spijkerbroek, blote voeten. De BlackBerry lag waarschijnlijk op het aanrecht, naast het espressoapparaat, vlak bij de la waarin hij naar mijn pasje had gezocht.
“- Mijn leven,” zei Kim. “- Leugens slikken – doe jij.”
En daarna schreeuwde Daniël: “- Belachelijk – naar mij luisteren.”
Mijn ademhaling versnelde. Het gesprek was niet meer te volgen; Daniël en Kim schreeuwden door elkaar heen, hun stemmen weerkaatsten tegen de tegelvloer en gingen verloren in een ruis van achtergrondlawaai.
Ik probeerde orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd: wat was er aan de hand? Hoe was Kim binnengekomen? Het was maandag. Op maandag was Kim in Antwerpen. Had Daniël de deur voor haar geopend, was ze zelf binnengekomen? En was Daniël toen zo geschrokken dat hij ons telefoongesprek was vergeten?
Plotseling was het alsof de radio op de juiste golflengte werd afgesteld, want de stem van Kim klonk glashelder en vlakbij. “Besef jij wel,” zei ze, “dat je alles kapot hebt gemaakt? Onze relatie, je bedrijf, je toekomst, mijn toekomst, je hebt het allemaal gesloopt! Het kan mij niet schelen wat je met je eigen leven doet, dat moet je zelf weten. Je doet maar. Maar van mijn leven blijf je af!” Kim schakelde met indrukwekkend geweld over op een andere toonsterkte. “Als je met je gore poten aan mijn leven komt, maak ik je af. Ik maak je af! Ik maak je af!”
Daniël zei: “Het is niet -”
Kim lachte hard en cynisch. “Luister Daniël, dat kindermeisje is maar op één ding uit. Ze wil hogerop. Ze is een sociale klimmer, een dom en ambitieus klipgeitje dat zich via jou omhoog wil neuken, de grotenmensenwereld in.”
Ik was verbijsterd; ik wist niet wat ik moest zeggen – tot ik bedacht dat ik helemaal niets kon zeggen, aangezien ik me op zo'n zes kilometer afstand van het gesprek bevond, op een vloermatras in de sportschool.
“Iedereen ziet het,” ging Kim door. “Behalve jij... jij hebt niets in de gaten, jij bent blind voor de signalen en de rode knipperlichten. Jij moet je weer zo nodig een grote jongen voelen. Jij moet alles weer kapot maken voor een potje tienerseks. Ben je nou trots op jezelf?”
“- goedmaken,” zei Daniël. “- nog één kans, proberen.”
Kim antwoordde op zachte toon, ik kon er niets van verstaan, behalve de zin: “- Mijn vader - Afmaken.”
Toen klonk de ingesprektoon.
Gisteravond zat mijn sportschoolpasje niet in mijn portemonnee. Vreemd. De klantvriendelijke jongen achter de balie was nou ook weer niet zo klantvriendelijk dat hij voor één keertje een oogje wilde toeknijpen. “Zonder pasje mag je niet sporten,” zei hij onverbiddelijk, “maar in onze lounge ben je altijd welkom voor een drankje en een hapje.” En dus droop ik teleurgesteld af naar de aanpalende ruimte met reuzenkussens en zitzakken.
Ik zakte neer op een groot vloermatras en toetste het nummer van Daniëls BlackBerry in. Misschien lag het pasje bij hem.
Hij klonk opgewekt: “Weet je waar ik net aan zit te denken?” zei hij. “Aan jou. En aan het reisje dat we gaan maken. Ik bedoel, kijk: wat heeft het voor zin om me een dubbele burnout te werken als ik ook met jou in de Stille Oceaan kan liggen? Ik was vanochtend bij de huisarts, hij had een heel medisch verhaal over risicogroepen en hoge bloeddruk en dat het goed zou zijn als ik een cursus ‘stress reductie training’ zou volgen.” Hij lachte. “Stress reductie training! Die term moet je onthouden, Nadine. Want hij heeft gelijk, die huisarts. Wij gaan samen op stress reductie training in Mexico. Of ga jij liever naar Thailand?”
“Je weet dat ik geen geld heb.”
“Je weet dat ik graag voor jou betaal. Bovendien is het op medische indicatie. Stress reductie training is geen vakantie, het is de enige manier om een bypassoperatie te voorkomen.”
“Een bypassoperatie? Had die huisarts het over een bypassoperatie?”
“Nee, ik ben kerngezond,” verzekerde hij me. “Beetje hard gewerkt, dat is alles. Ik heb zin om weg te gaan met jou. Geld doet er niet toe, Nadine. Het kan me niet schelen wat het kost, ik wil met jou in training.”
Ik probeerde een andere manier te verzinnen om duidelijk te maken dat ik me bezwaard voel als hij altijd alles betaalt, en dat het misschien ook wel eens goed zou zijn om een tijdje rustig aan te doen, maar Daniël klonk zo opgetogen dat ik het niet kon opbrengen.
“Ben je nog aan het werk?” vroeg ik, en ik wierp een blik op de klok. Het was kwart over zeven.
“Nee, ik ben al thuis. Stress reductie training, hè? Zie ik je nog?”
“Straks,” zei ik. “Ik ben op de sportschool. Ik ben mijn pasje kwijt. Kun jij even kijken of het ergens ligt?”
“Sure, honey. Waar?”
Ik dacht na. “Geen idee. In een keukenla?”
Terwijl hij de laden doorzocht, nam hij een aantal vakantiebestemmingen met me door: “Acapulco is een toeristenbende, daar hebben we niks te zoeken, maar in Yucatan heb je mooie stranden. Of Belize, wat vind je van Belize?” Toen zei hij: “Sorry, ik zie geen rood pasje.”
“Misschien in de woonkamer,” suggereerde ik. “Kijk eens op de boekenplank?”
“Okay. Wacht even.” Ik hoorde hoe hij zijn BlackBerry neerlegde.
“Of in de slaapkamer!” riep ik, maar hij was al weggelopen – er kwam geen reactie.
Het duurde lang. Ik haalde een pakje Marlboro uit mijn tas en stak een sigaret op. Zonder te lezen bladerde ik wat in een glossy tijdschrift. Het was druk in de lounge, bijna alle lighoeken waren bezet. Op een groot televisiescherm was een gluidloze schaatsrit te zien.
Het duurde nog langer – vijf, zes minuten. Zeven.
Ik kneep hard in mijn telefoontje, alsof dat hielp. Met mijn andere hand wenkte ik de serveerster. Ik bestelde een gals witte wijn; de spinningles had ik toch al gemist.
Negen minuten.
Het ging me allang niet meer om het pasje; het ging me om Daniël, die tijdens zijn dwaaltocht door het huis kennelijk in de verleiding was geraakt om – wat? Een warm bad te nemen? Een stress reductie-slaapje te doen? Een andere mogelijkheid was dat hij onder schot werd gehouden door een gemaskerde jeugdbende.
Opeens hoorde ik hem zeggen: “Wie heeft je gebeld?”
Ik deed mijn mond open om antwoord te geven, maar op hetzelfde moment hoorde ik een vrouwenstem iets onverstaanbaars zeggen.
Hij had bezoek.
Ik drukte mijn mobiel hard tegen mijn oor.
Het duurde even, toen hoorde ik Daniël zeggen: “Je moet geloven dat – dat ik –“ De rest kon ik niet verstaan.
De vrouw zei: “Nee, jij – dat ik gek ben?”
Het was Kim.
Ze droeg hakken, er klonk driftig getik op de vloertegels.
“- Anoniem telefoontje,” ging ze door. “- Dat is – hoeveel maanden belazerd?”
“- Veel vijanden – zakenwereld,” ving ik op. Opnieuw kon ik de rest van Daniëls woorden niet verstaan.
Nu pas merkte ik dat ik mijn hand voor mijn mond had geslagen. Ik luisterde zonder adem te halen, en hoewel mijn duim boven het rode knopje zweefde, drukte ik het gesprek niet weg - ik zat verstijfd op het vloermatras, de telefoon tegen mijn oor gedrukt. Ik sloot mijn ogen, zodat ik me beter kon concentreren. Ik zag Daniël voor me: wit overhemd, spijkerbroek, blote voeten. De BlackBerry lag waarschijnlijk op het aanrecht, naast het espressoapparaat, vlak bij de la waarin hij naar mijn pasje had gezocht.
“- Mijn leven,” zei Kim. “- Leugens slikken – doe jij.”
En daarna schreeuwde Daniël: “- Belachelijk – naar mij luisteren.”
Mijn ademhaling versnelde. Het gesprek was niet meer te volgen; Daniël en Kim schreeuwden door elkaar heen, hun stemmen weerkaatsten tegen de tegelvloer en gingen verloren in een ruis van achtergrondlawaai.
Ik probeerde orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd: wat was er aan de hand? Hoe was Kim binnengekomen? Het was maandag. Op maandag was Kim in Antwerpen. Had Daniël de deur voor haar geopend, was ze zelf binnengekomen? En was Daniël toen zo geschrokken dat hij ons telefoongesprek was vergeten?
Plotseling was het alsof de radio op de juiste golflengte werd afgesteld, want de stem van Kim klonk glashelder en vlakbij. “Besef jij wel,” zei ze, “dat je alles kapot hebt gemaakt? Onze relatie, je bedrijf, je toekomst, mijn toekomst, je hebt het allemaal gesloopt! Het kan mij niet schelen wat je met je eigen leven doet, dat moet je zelf weten. Je doet maar. Maar van mijn leven blijf je af!” Kim schakelde met indrukwekkend geweld over op een andere toonsterkte. “Als je met je gore poten aan mijn leven komt, maak ik je af. Ik maak je af! Ik maak je af!”
Daniël zei: “Het is niet -”
Kim lachte hard en cynisch. “Luister Daniël, dat kindermeisje is maar op één ding uit. Ze wil hogerop. Ze is een sociale klimmer, een dom en ambitieus klipgeitje dat zich via jou omhoog wil neuken, de grotenmensenwereld in.”
Ik was verbijsterd; ik wist niet wat ik moest zeggen – tot ik bedacht dat ik helemaal niets kon zeggen, aangezien ik me op zo'n zes kilometer afstand van het gesprek bevond, op een vloermatras in de sportschool.
“Iedereen ziet het,” ging Kim door. “Behalve jij... jij hebt niets in de gaten, jij bent blind voor de signalen en de rode knipperlichten. Jij moet je weer zo nodig een grote jongen voelen. Jij moet alles weer kapot maken voor een potje tienerseks. Ben je nou trots op jezelf?”
“- goedmaken,” zei Daniël. “- nog één kans, proberen.”
Kim antwoordde op zachte toon, ik kon er niets van verstaan, behalve de zin: “- Mijn vader - Afmaken.”
Toen klonk de ingesprektoon.
Arme, arme Daniël.
Als Kim d'r vader hier lucht van krijgt moeten we vrezen voor een liquidatie !!
van Daniëls aandelen, vastgoed en kunstcollectie, om vervolgens te vertrekken met Nadine en de noorderzon.
Als Kim d'r vader hier lucht van krijgt moeten we vrezen voor een liquidatie !!
van Daniëls aandelen, vastgoed en kunstcollectie, om vervolgens te vertrekken met Nadine en de noorderzon.
Als hij niet allang met gierende sirenes is afgevoerd voor die bypass...quote:Op dinsdag 14 februari 2006 16:57 schreef dvr het volgende:
Arme, arme Daniël.
Als Kim d'r vader hier lucht van krijgt moeten we vrezen voor een liquidatie !!
van Daniëls aandelen, vastgoed en kunstcollectie, om vervolgens te vertrekken met Nadine en de noorderzon.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik weet niet waarom ik deze zin er nou uit pak, maar ik kan me dat gevoel zó voorstellen! Geweldig geschreven, en ik ben echt weer benieuwd hoe dit verder gaat!!quote:Ik was verbijsterd; ik wist niet wat ik moest zeggen – tot ik bedacht dat ik helemaal niets kon zeggen, aangezien ik me op zo'n zes kilometer afstand van het gesprek bevond
Oe, wat een cliffhanger weer. Begrijp ik nou goed dat iemand Kim heeft gebeld om jullie affaire te verraden? Madame? Ute?
Het lijkt mij echt iets voor Thijs om zoiets te verraden, alleen is de link tussen hem en Kim nogal vergezocht. Ute is hondstrouw aan Madame, dus zou best kunnen dat zij het er met haar over gehad heeft, maar ook die zie ik het Kim niet vertellen. Dan blijft alleen Madame over geloof ik, maar daar zou ik mijn geld ook niet op zetten. Hmm, ben benieuwd.quote:Op dinsdag 14 februari 2006 21:29 schreef Xennia het volgende:
Oe, wat een cliffhanger weer. Begrijp ik nou goed dat iemand Kim heeft gebeld om jullie affaire te verraden? Madame? Ute?
Of D. is zelf zo onhandig geweest dat hij op verschillende manieren sporen heeft achtergelaten die Kim hebben doen ontdekken wat er gaande is.
D. heeft het zó druk met zijn dubbele levens en zakelijke beslommeringen dat hij best wel eens een steekje zal laten vallen links of rechts.
D. heeft het zó druk met zijn dubbele levens en zakelijke beslommeringen dat hij best wel eens een steekje zal laten vallen links of rechts.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nee, er is door iemand gebeld naar Kim. Daniël heeft misschien steken laten vallen maar hij heeft dat telefoontje niet zelf gepleegd, want:quote:Op dinsdag 14 februari 2006 14:08 schreef Nadine26 het volgende:
Opeens hoorde ik hem zeggen: “Wie heeft je gebeld?”
(...)
“- Anoniem telefoontje,” ging ze door. “- Dat is – hoeveel maanden belazerd?”
(...)
Die deal is toch nog niet rond?quote:“- goedmaken,” zei Daniël. “- nog één kans, proberen.”
Bad timing...
Ik zet m'n geld op Ute
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Het moet iemand zijn geweest die wist dat D iets met Kim heeft, maar ook met Nadine.
Weet Ute dat D en Kim iets hebben? En blijkbaar is het ook nog iemand die weet dat Nadine en D al maanden iets hebben. Bovendien moet het iemand zijn die een motief heeft om zulke informatie door te spelen aan Kim. Dat maakt het aantal mogelijke ' verraders' beperkt.
Ute heeft volgens mij geen motief, zij heeft geen uitgesproken hekel aan Nadine, D of Kim, ze heeft geen reden om D zakelijk te willen benadelen en ze heeft er ook geen baat bij als de waarheid boven tafel komt. Hetzelfde geldt voor Thijs.
Kim sprak over een anoniem telefoontje. De beller is dus iemand die anoniem wenst te blijven voor Kim, of het is iemand die voor Kim onbekend is. En Kim heeft de stem niet herkend.
Nou, zeg het maar. Wie was het?
Weet Ute dat D en Kim iets hebben? En blijkbaar is het ook nog iemand die weet dat Nadine en D al maanden iets hebben. Bovendien moet het iemand zijn die een motief heeft om zulke informatie door te spelen aan Kim. Dat maakt het aantal mogelijke ' verraders' beperkt.
Ute heeft volgens mij geen motief, zij heeft geen uitgesproken hekel aan Nadine, D of Kim, ze heeft geen reden om D zakelijk te willen benadelen en ze heeft er ook geen baat bij als de waarheid boven tafel komt. Hetzelfde geldt voor Thijs.
Kim sprak over een anoniem telefoontje. De beller is dus iemand die anoniem wenst te blijven voor Kim, of het is iemand die voor Kim onbekend is. En Kim heeft de stem niet herkend.
Nou, zeg het maar. Wie was het?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ute is wel een moraalridder en vertrouweling van Madame. Misschien last van haar geweten.quote:Op woensdag 15 februari 2006 09:34 schreef Hihat het volgende:
Ute heeft volgens mij geen motief, zij heeft geen uitgesproken hekel aan Nadine, D of Kim, ze heeft geen reden om D zakelijk te willen benadelen en ze heeft er ook geen baat bij als de waarheid boven tafel komt.
Een gekwetst ego is altijd een goed motief.quote:Hetzelfde geldt voor Thijs.
Natuurlijk heeft Kim sterke aanwijzingen van D.'s 'buitenechtelijke' uitstapjes (in Monaco kon hij zich slechts staande houden met Viagra, bij wijze van spreken). Maar dat is ontoereikend om hem hiervan te beschuldigen.
Het zou mij niets verbazen als haar relaas van een "anonieme beller" gewoon blufpoker is om een bekentenis van hem te ontfutselen.
Het zou mij niets verbazen als haar relaas van een "anonieme beller" gewoon blufpoker is om een bekentenis van hem te ontfutselen.
* Aansluit. En anders zet ik mijn geld (...) op Ute.quote:Op woensdag 15 februari 2006 13:37 schreef Gajus het volgende:
Het zou mij niets verbazen als haar relaas van een "anonieme beller" gewoon blufpoker is om een bekentenis van hem te ontfutselen.
Heb je D. inmiddels alweer gesproken, Nadine?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Het was iemand van hier!
Revolverheld? Copycat? Of vast iemand die hiet heel kruiperig doet of het heklemaal geweldig is. Gajus ofzo.
Revolverheld? Copycat? Of vast iemand die hiet heel kruiperig doet of het heklemaal geweldig is. Gajus ofzo.
Of de dame van de uitgeverij natuurlijk, die tegen beter weten in de eurotekens nog steeds in haar oogjes heeft, ze heeft besloten even te helpen om het plot te ..eh.."thickenen" zeg maar, een soort interactieve bemiddeling
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Onderbroken door een bezoek aan mijn zus bracht ik afgelopen dinsdag door met het dwangmatig indrukken van de herhaaltoets op mijn telefoon, maar Daniël gaf geen sjoege. Ik had hem na het BlackBerry-intermezzo niet meer gesproken; ik schaamde me voor mijn afluisterpraktijken, ik voelde me slecht en laag en een soort mislukte tragische heldin. Je moet wel heel dom zijn om te doen wat ik heb gedaan, een gesprek afluisteren tussen je geliefde en zijn officiële vriendin – god, wie doet nou zoiets?
Toen ik vervolgens tot de conclusie kwam dat ik alles moest opbiechten, kreeg ik hem niet te pakken. Hij was van de aardbodem verdwenen. Ik ben een paar keer langs zijn huis gefietst, maar alles was donker. Ook op zijn kantoor werd de telefoon niet beantwoord.
Ik maakte me zorgen om hem. Ik kon niet slapen.
Woensdag reed ik opnieuw talloze malen, en door de stromende regen, langs zijn huis. Hoewel Daniël mij maanden geleden al heeft verteld dat de geheime huissleutel in de bloempot rechts naast de deur ligt, had ik nog nooit gebruik gemaakt van die wetenschap. Nu stak ik mijn handen in de aarde en haalde de in cellofaan verpakte sleutel tevoorschijn.
Liggend op zijn bed wachtte ik tot hij thuiskwam. Rond acht uur hoorde ik voetstappen. Hij liep naar boven en liet zich op mij vallen. Hij zei niets. Zwijgend bleven we liggen. Hij rook naar sigaretten en bier. Ik weet niet hoe lang we in die omstrengeling hebben gelegen; zeker tien minuten. Ik voelde zijn hart snel kloppen. Toen zei hij: “Het is voorbij, Nadine. Ik ben alles kwijt.” Hij rolde hij van me af, trok zijn broek uit en ging op het bed staan, zijn benen aan weerszijden van mijn gezicht. Met ingehouden adem ging hij door zijn knieën en liet zich op mij zakken.
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
Toen ik vervolgens tot de conclusie kwam dat ik alles moest opbiechten, kreeg ik hem niet te pakken. Hij was van de aardbodem verdwenen. Ik ben een paar keer langs zijn huis gefietst, maar alles was donker. Ook op zijn kantoor werd de telefoon niet beantwoord.
Ik maakte me zorgen om hem. Ik kon niet slapen.
Woensdag reed ik opnieuw talloze malen, en door de stromende regen, langs zijn huis. Hoewel Daniël mij maanden geleden al heeft verteld dat de geheime huissleutel in de bloempot rechts naast de deur ligt, had ik nog nooit gebruik gemaakt van die wetenschap. Nu stak ik mijn handen in de aarde en haalde de in cellofaan verpakte sleutel tevoorschijn.
Liggend op zijn bed wachtte ik tot hij thuiskwam. Rond acht uur hoorde ik voetstappen. Hij liep naar boven en liet zich op mij vallen. Hij zei niets. Zwijgend bleven we liggen. Hij rook naar sigaretten en bier. Ik weet niet hoe lang we in die omstrengeling hebben gelegen; zeker tien minuten. Ik voelde zijn hart snel kloppen. Toen zei hij: “Het is voorbij, Nadine. Ik ben alles kwijt.” Hij rolde hij van me af, trok zijn broek uit en ging op het bed staan, zijn benen aan weerszijden van mijn gezicht. Met ingehouden adem ging hij door zijn knieën en liet zich op mij zakken.
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
Ik denk dat ieder ander dat had gedaan. Ik in ieder geval wel.quote:Op donderdag 16 februari 2006 18:53 schreef Nadine26 het volgende:
ik schaamde me voor mijn afluisterpraktijken, ik voelde me slecht en laag en een soort mislukte tragische heldin. Je moet wel heel dom zijn om te doen wat ik heb gedaan, een gesprek afluisteren tussen je geliefde en zijn officiële vriendin – god, wie doet nou zoiets?
Ik vind dat hij eerder iets heeft om op te biechten. (''Nog 1 kans, Kim'')quote:Toen ik vervolgens tot de conclusie kwam dat ik alles moest opbiechten, kreeg ik hem niet te pakken.
Oh, en nog later liet Daniël zijn huisdealer langskomen. De huisdealer ziet eruit als een administratief medewerker; kalend, grijze V-halstrui, gaatjesschoenen. Hij bleef anderhalf uur zitten. "Weet je wat het is," zei hij op een bepaald moment diepzinnig, nadat Daniël hem kort had uitgelegd wat er aan de hand was. "Er is geen waarheid in lijden. Er is geen wijsheid, en er is geen doel."quote:Op donderdag 16 februari 2006 18:53 schreef Nadine26 het volgende:
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
Toen had hij al een paar keer met zijn neus in zijn eigen koopwaar gehangen.
My sympathies. Maar in plaats van de kroeg in te duiken zou hij nu bij een geslepen fiscalist moeten zitten.
Taalkundig niets op aan te merken en waanzinnig fascinerend, maar wat voor ritueel wordt hier nu precies beschreven? Het oud-Hollandsche spreekwoord 'het lid op de neus krijgen' drong zich aan mij op toen ik deze passage las. Toch nauwelijks iets waar je hoofd naar zal staan op het moment dat je al je bezittingen bent kwijtgeraakt - dat werp je dan liever ontroostbaar in een vertrouwde schoot, op een schouder of je legt het geknakt op een borst. Maar om met je edele delen neer te zijgen op iemands gezicht.. nee, het komt me merkwaardig voor. En dan nog het meest frappante: dat jij daarna nog trek had in sushi..quote:Op donderdag 16 februari 2006 18:53 schreef Nadine26 het volgende:
Hij rolde hij van me af, trok zijn broek uit en ging op het bed staan, zijn benen aan weerszijden van mijn gezicht. Met ingehouden adem ging hij door zijn knieën en liet zich op mij zakken.
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
quote:Op donderdag 16 februari 2006 19:18 schreef Nadine26 het volgende:
"Er is geen waarheid in lijden. Er is geen wijsheid, en er is geen doel."
Toen had hij al een paar keer met zijn neus in zijn eigen koopwaar gehangen.
Altijd leuk, die quasi diepzinnigheid die coke teweeg brengt. Je koopt er geen zak voor, maar voelt je even king en philosopher of the world.
Don't get high on your own supply...
Ik vind ook dat jij je niet schuldig hoeft te voelen over je vermeende afluisteren. En wringt dat Nog één kans, Kim niet aan je?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
quote:Op donderdag 16 februari 2006 19:18 schreef dvr het volgende:
Maar om met je edele delen neer te zijgen op iemands gezicht.. nee, het komt me merkwaardig voor. En dan nog het meest frappante: dat jij daarna nog trek had in sushi..
Dat dacht ik ook!
Of is ie van Kimmen op (zich laten) rimmen overgestapt?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Het is raadselachtig. Durfde Nadine eerst met haar pen nauwelijks een tepel te beroeren, nu kwakt ze zomaar een tafereel neer dat zware bukake-praktijken doet vermoeden. Op iedere neusvleugel een zilte bal gedrapeerd en een harig pireneum op haar bovenlip gedrukt - ach gets, nee, ik hou op. Nadine, laat dit mysterie maar bestaan. 't Is precies goed zo :-)
't heeft ook wel iets aandoenlijks..
Doet me op een of andere manier denken aan Maria Schneider, Marlon Brando en een pakje boter.
[ Bericht 92% gewijzigd door dvr op 16-02-2006 19:48:49 ]
Doet me op een of andere manier denken aan Maria Schneider, Marlon Brando en een pakje boter.
[ Bericht 92% gewijzigd door dvr op 16-02-2006 19:48:49 ]
Wat is rimmen? Als het is wat ik denk dat het is, dan heb ik het verkeerd opgeschreven Maar daarmee heb ik jullie wél een leuk moment bezorgd, waar of niet?quote:Op donderdag 16 februari 2006 19:25 schreef Copycat het volgende:
Of is ie van Kimmen op (zich laten) rimmen overgestapt?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
En als wederdienst bezorgen jullie mij een leuke avondquote:Op donderdag 16 februari 2006 19:41 schreef dvr het volgende:
Het is raadselachtig. Durfde Nadine eerst met haar pen nauwelijks een tepel te beroeren, nu kwakt ze zomaar een tafereel neer dat zware bukake-praktijken doet vermoeden. Op iedere neusvleugel een zilte bal gedrapeerd en een harig pireneum op haar bovenlip gedrukt - ach gets, nee, ik hou op. Nadine, laat dit mysterie maar bestaan. 't Is precies goed zo :-)
En dat kon ik wel gebruiken, eerlijk gezegd
Toestanden allemaal..
Heeft Madame al van zich laten horen? Als Gajus gelijk heeft loopt ze nu vast handenwrijvend en victorie kraaiend rond. Ik ben benieuwd hoe ze zich tegenover jou opstelt.
De taxateur is net vertrokken. Hij zei: "Nou, het is een heel bijzonder huis. Het heeft álles, zelfs een buiten, en het is volledig gelijkvloers."
"Ideaal voor een gehandicapte," zei ik cynisch.
"Ja, ja..," zei de taxateur, "ik heb begrepen dat u hier niet weg wilt."
"Ik kan een been laten amputeren," mijmerde ik. "Als ik in een rolstoel zit, krijgt mijn vader misschien medelijden."
De taxateur trok een wenkbrauw op.
"Ideaal voor een gehandicapte," zei ik cynisch.
"Ja, ja..," zei de taxateur, "ik heb begrepen dat u hier niet weg wilt."
"Ik kan een been laten amputeren," mijmerde ik. "Als ik in een rolstoel zit, krijgt mijn vader misschien medelijden."
De taxateur trok een wenkbrauw op.
Meer toestanden.
D. is telefonisch bedreigd door De Kale: "Zeg Daniël, dit is natuurlijk geen manier van doen," schijnt hij te hebben gezegd. "Je mag mijn dochter bedriegen, je mag mij laten dokken voor die toko van je, maar ik stuur wel een Turk op je af. Als het moet, kom ik zelf wel even langs. Al moet ik binnen zitten, het interesseert me geen reet, Daniël. Doe ik er graag voor."
Verder geen bijzonderheden.
D. is telefonisch bedreigd door De Kale: "Zeg Daniël, dit is natuurlijk geen manier van doen," schijnt hij te hebben gezegd. "Je mag mijn dochter bedriegen, je mag mij laten dokken voor die toko van je, maar ik stuur wel een Turk op je af. Als het moet, kom ik zelf wel even langs. Al moet ik binnen zitten, het interesseert me geen reet, Daniël. Doe ik er graag voor."
Verder geen bijzonderheden.
Ben ik nu echt de enige die deze verhalen zo ontzettend sympathiek vind? De personages zijn zo ongeveer allemaal niet te harden en ook de schrijfstijl is zo neerbuigend en zelfingenomen.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
En wat is daar zo sympathiek aan dan?quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:16 schreef Ripley het volgende:
Ben ik nu echt de enige die deze verhalen zo ontzettend sympathiek vind? De personages zijn zo ongeveer allemaal niet te harden en ook de schrijfstijl is zo neerbuigend en zelfingenomen.
Aan mijn reactie bedoel je?quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:21 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
En wat is daar zo sympathiek aan dan?
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Nee, aan die onuitstaanbare personages en die neerbuigende, zelfingenomen schrijfstijl.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:22 schreef Ripley het volgende:
Aan mijn reactie bedoel je?
Ik zou denken: onsympathiek. Maar misschien is dat jouw nederige, warmvoelende schrijfstijl.
Heeft D. voldoende cash om met de noorderzon te vertrekken?
Lijkt me nu het uitgelezen moment om zich uit de voeten te maken.
Wat een gedoe allemaal. Als ik jou was zou ik niet te snel bij hem in de auto stappen... Rob Scholten springs to mind.
Lijkt me nu het uitgelezen moment om zich uit de voeten te maken.
Wat een gedoe allemaal. Als ik jou was zou ik niet te snel bij hem in de auto stappen... Rob Scholten springs to mind.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
onsympathiek inderdaad. Vergissing is menselijk.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, aan die onuitstaanbare personages en die neerbuigende, zelfingenomen schrijfstijl.
Ik zou denken: onsympathiek. Maar misschien is dat jouw nederige, warmvoelende schrijfstijl.
En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Typisch een geval van: vind je het niet leuk, pijnig jezelf dan niet door het te lezenquote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:29 schreef Ripley het volgende:
[..]
onsympathiek inderdaad. Vergissing is menselijk.
En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Ik weet niks van zijn financiën. Ik vang af en toe iets op over rekeningen in het buitenland, en hij heeft die kunstcollectie. Punt is alleen dat hij zich nu niet uit de voeten kan maken, omdat de toekomst van zijn bedrijf aan een zijden draadje hangt (en niet alleen de toekomst van zijn bedrijf...)quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:28 schreef Copycat het volgende:
Heeft D. voldoende cash om met de noorderzon te vertrekken?
Lijkt me nu het uitgelezen moment om zich uit de voeten te maken.
Dan kan ik in elk geval wél in mijn gelijkvloerse appartement blijven wonenquote:Rob Scholten springs to mind.
Is dat zijden draadje niet al lang en breed doorgeknipt door De Kale?quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:36 schreef Nadine26 het volgende:
Ik weet niks van zijn financiën. Ik vang af en toe iets op over rekeningen in het buitenland, en hij heeft die kunstcollectie. Punt is alleen dat hij zich nu niet uit de voeten kan maken, omdat de toekomst van zijn bedrijf aan een zijden draadje hangt (en niet alleen de toekomst van zijn bedrijf...)
quote:Dan kan ik in elk geval wél in mijn gelijkvloerse appartement blijven wonen
Every cloud has a silver lining...
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nee, 'eerlijk' vind ik geen argument. Wat is dat, eerlijk schrijven?quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:29 schreef Ripley het volgende:
En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan
Doe dat dan ook zleden. Maar is het tegenwoordig ook hier al verboden om punten van kritiek te geven .quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:35 schreef ioko het volgende:
[..]
Typisch een geval van: vind je het niet leuk, pijnig jezelf dan niet door het te lezen
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
In ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op kinderen zou passen een heldin proberen te maken.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:40 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, 'eerlijk' vind ik geen argument. Wat is dat, eerlijk schrijven?
Maar goed, beleef er je eigen plezier aan. Je kunt niet iedereen pleasen en er zijn zat mensen die een andere smaak hebben dan ik. Kijk alleen al naar de fans hier
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Dat is thematische kritiek; we hadden het over de schrijfstijl. En ja, 'heldin'... dat zal alleen lukken als die Turk mij omlegt. Heldinnen moeten dood, aan het eind.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:47 schreef Ripley het volgende:
In ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op kinderen zou passen een heldin proberen te maken.
Ik houd wel van haar schrijfstijl. Ik vind Nadine verre van een heldin. Ik zie mezelf meer als een ramptoerist.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:47 schreef Ripley het volgende:
[..]
In ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op kinderen zou passen een heldin proberen te maken.
Maar goed, beleef er je eigen plezier aan. Je kunt niet iedereen pleasen en er zijn zat mensen die een andere smaak hebben dan ik. Kijk alleen al naar de fans hier
Van mij mag je altijd kritiek geven Zolang het onderbouwd wordt is kritiek prima.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:45 schreef Ripley het volgende:
Doe dat dan ook zleden. Maar is het tegenwoordig ook hier al verboden om punten van kritiek te geven .
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Nadine, eigenlijk weet je maar weinig van D. Is dat niet vreemd? Ben je eigenlijk niet verliefd op iemand die je niet kent?
En zo ja, vanwaar dat bijna oneindige vertrouwen in iemand die je niet kent?
En zo ja, vanwaar dat bijna oneindige vertrouwen in iemand die je niet kent?
Een pauw is een kip die in bloei staat
De stijl waarin je schrijft Woordkeus en zinsbouw en ritme en tempo en zo.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 17:49 schreef HijoDeDios het volgende:
Wat is dat eigenlijk, schijfstijl?
Wat is dat eigenlijk, schrijfstijl?
Wat is schrijfstijl eigenlijk?
Schrijfstijl, wat is dat?
Wat, als ik vragen mag, is in godsnaam schrijfstijl?
Wat wordt er verstaan onder 'schrijfstijl'?
Enzovoort. En dan kiezen, hè. Knopen doorhakken.
Uit het feit dat ik de verbale diarree van JAM uit duizenden kan onderscheiden, concludeer ik dat er een JAM-schrijfstijl bestaat.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 17:49 schreef HijoDeDios het volgende:
Wat is dat eigenlijk, schijfstijl?
Hou es op Ripleyquote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:29 schreef Ripley het volgende:
[..]
onsympathiek inderdaad. Vergissing is menselijk.
En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan
Even " terloops" je "opdrachtgevers" vermelden vind ik nu weer een beetje zelfingenomenoverkomen. Maar dat terzijde
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Vind je? dat kan Ik pronk over het algemeen genomen niet met mijn "schrijfbaan" maar kan het soms misschien niet laten. Mea Culpa.quote:Op maandag 20 februari 2006 14:16 schreef Vivi het volgende:
[..]
Hou es op Ripley
Even " terloops" je "opdrachtgevers" vermelden vind ik nu weer een beetje zelfingenomenoverkomen. Maar dat terzijde
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ja, daar ben ik mee opgehouden. 't Is nu meer van dit.quote:Op zaterdag 18 februari 2006 16:24 schreef Gajus het volgende:
[..]
Uit het feit dat ik de verbale diarree van JAM uit duizenden kan onderscheiden, concludeer ik dat er een JAM-schrijfstijl bestaat.
'Hey.'
'Hey.'
'You're Thomas, right?'
'Yeah.'
'Wow, so am I.'
'You're called Thomas too?'
'Yeah, me too.'
'Alright Thomas, you wanna fuck?'
Thomas takes a moment to think it over.
'Sure.'
Who's the leader of the club that's made for you and me?
'Hey, mister.'
'Yes?'
'Hey. Don't you notice anything about me?'
'No sir.'
'Really?'
'No sir, nothing at all.'
'Really? Take a good look, alright?'
'I'm very sorry sir, I don't know what you're talking about.'
'Really?'
'I'm very sorry.'
'I'm not wearing any pants.'
'Ah, now I see.'
'Yes?'
'Hey. Don't you notice anything about me?'
'No sir.'
'Really?'
'No sir, nothing at all.'
'Really? Take a good look, alright?'
'I'm very sorry sir, I don't know what you're talking about.'
'Really?'
'I'm very sorry.'
'I'm not wearing any pants.'
'Ah, now I see.'
Who's the leader of the club that's made for you and me?
'Hey, mister.'
'Yes?'
'You got a light?'
'No, I don't smoke.'
'Yes?'
'You got a light?'
'No, I don't smoke.'
Who's the leader of the club that's made for you and me?
'Stephen's sister Cecile says she's Spanish.'
Who's the leader of the club that's made for you and me?
'Is this turning into a habit, Thomas?'
'I hope not sir.'
'I hope not sir.'
Who's the leader of the club that's made for you and me?
En het is wel weer genoeg, HijoDeDios. Nep kindermeisje
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ja, daar wachtte ik dus op. .quote:Op maandag 20 februari 2006 18:02 schreef Isabeau het volgende:
En het is wel weer genoeg, HijoDeDios. Nep kindermeisje
Nep kindermeisje?
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Dit is het kindermeisjes topic
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Zo heb ik me laten vertellen. Ben je ook kindermeisje (geweest), Isa?quote:Op maandag 20 februari 2006 18:03 schreef Isabeau het volgende:
Dit is het kindermeisjes topic
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Ik heb wel opgepast, maar nooit spannende dingen megemaakt
Poepluiers en ruziënde zusjes waren wel het hoogtepunt.
Poepluiers en ruziënde zusjes waren wel het hoogtepunt.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Bij mij is er eentje dood gegaan. Heel tragisch allemaal, heel tragisch, maar niet mijn schuld. Ja, zo is 't leven nu eenmaal hè. Hoe vertel je 't de ouders hè. Die denken; 'Kom, we gaan eens lekker een weekendje naar Texel' en dan komen ze terug en dan is 't dochtertje dood. Nu ja; zo gaan die dingen nu eenmaal hè.quote:Op maandag 20 februari 2006 18:07 schreef Isabeau het volgende:
Ik heb wel opgepast, maar nooit spannende dingen megemaakt
Poepluiers en ruziënde zusjes waren wel het hoogtepunt.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Dat is dan best weer spannend Niet plezierig, maar wel spannend.
Ik heb zelfs nog nooit iemands goudvis dood gekregen. Planten dood krijgen ben ik wel goed in, maar mensen gaan nooit lang genoeg naar Texel. Kan ik me ook wel iets bij voorstellen.
Ik heb zelfs nog nooit iemands goudvis dood gekregen. Planten dood krijgen ben ik wel goed in, maar mensen gaan nooit lang genoeg naar Texel. Kan ik me ook wel iets bij voorstellen.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik dacht; ik ga even een biertje drinken en toen ik terugkwam lag 't voor de deur. Ze woonden vijf hoog. Tragisch hoor. Smerig, dat ook, vooral heel smerig. Poef, dat was even een vies gezicht. Maar ja, wat moet je hè. Op je tanden bijten en doorgaan. 't Brood moet toch op de plank komen hè.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Kijk, nu bleek achteraf dat 't zoontje het dochtertje had geduwd, maar daar kan ik ook vrij weinig aan doen hè, dat die de pest aan elkaar hadden. Ik dacht; ik ga even een biertje drinken, ik kan ook niet ruiken dat'ie haar dan even van het leven beroofd hè. Nou ja; zo gaan die dingen nu eenmaal.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Oh, ja, goudvissen die had ik ook. Die gingen vanzelf dood en daarna heb ik ze opgegeten. Zo leven ze toch een beetje verder hè.quote:Op maandag 20 februari 2006 18:12 schreef Isabeau het volgende:
Dat is dan best weer spannend Niet plezierig, maar wel spannend.
Ik heb zelfs nog nooit iemands goudvis dood gekregen. Planten dood krijgen ben ik wel goed in, maar mensen gaan nooit lang genoeg naar Texel. Kan ik me ook wel iets bij voorstellen.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Gek hè, m'n dode planten eet ik dan weer niet op. .
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Raar eigenlijk dat mensen geen eetbare planten in de vensterbank zetten. Veel logischer.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Nou ja, wat je kan eten en niet is ook nog een punt van discussie hè.quote:Op maandag 20 februari 2006 18:17 schreef Isabeau het volgende:
Raar eigenlijk dat mensen geen eetbare planten in de vensterbank zetten. Veel logischer.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Daniël is niet zo maar iemand. Hij heeft me alles gegeven wat ik nodig had: afleiding vooral, maar ook plezier en hartstocht, avontuur, troost. En geld, niet te vergeten.
"Je vergeet de seks," merkte Daniël terloops op.
Ik ging er niet op in. We zaten in een restaurant en ik had me goed voorbereid op deze monoloog, ik moest me concentreren. "Voor al die dingen die je mij hebt gegeven," ging ik door, "ben ik je dankbaar."
"Dankbaar!" riep hij. Hij zweeg even, stak een sigaret op. Toen zei hij: "En nu? Wil je even samen bidden?"
Ik kon het niet helpen, ik begon te lachen. "Lul!"
"Moet je jezelf horen."
"Nou ja, ik..."
"Als je van me af wilt, verwacht ik een goed verhaal. Geen bijbelteksten. De afgelopen zes maanden laten zich niet zo maar uitvlakken door een of andere slappe tekst over dankbaarheid. Ik hoef jouw dankbaarheid niet, Nadine. Jouw dankbaarheid is wel het laatste." Hij keek me aan. "Wil je van me af?"
"Ja," zei ik, en het verbaasde me hoe gemakkelijk het ging.
Hij vertrok geen spier. "Ik luister."
's Middags was ik langsgeweest bij mijnheer W. Hij had eigenlijk geen tijd voor me, hij houdt niet van verrassingsconsulten, hij raakt al van slag als de drie ballpoints - rood, blauw, zwart - niet strak in het gelid in zijn pennenbankje liggen ('Zo kan ik niet werken, ik mis een pen, waar is mijn rode pen?'), dus toen ik er aan de telefoon een paar gesmoorde kreten tegenaan gooide, probeerde hij me af te schepen met het gratis advies om 'een middagslaapje te doen'. Volgens hem zou de wereld er daarna weer heel anders uitzien.
Toen begon ik te huilen.
En kijk, daarna zag de wereld er inderdaad heel anders uit: "Kom dan maar even langs," hoorde ik hem zeggen. "Als het je zó hoog zit... mijn vrouw past wel even op de kinderen."
Altijd die kinderen.
Mijnheer W. gaat zwaar gebukt onder zijn kinderen en in het bijzonder onder de 'papadag' die hij zich heeft laten aansmeren door zijn geëmancipeerde vrouw, maar ik ga ook zwaar gebukt onder bepaalde aspecten van mijn leven, en ik was deze middag totaal niet in de stemming om me te verdiepen in de papadagen en de andere huiselijke beslommeringen van mijnheer W. Om precies te zijn was ik in de stemming om al mijn meubels kapot te trappen. Het was, kortom, een noodgeval.
Ik kom altijd op dezelfde manier binnen. Gehaast, afwezig, ik doe mijn jas uit en gooi hem op de stoel in de hoek van de spreekkamer. Ik ga zitten. Ik kijk mijnheer W. aan en zeg: "Zo, daar ben ik weer."
En dan zegt hij: "Daar ben je weer, Nadine. Koffie?"
Deze middag was anders. Om te beginnen droeg mijnheer W. een ruimvallend grijs trainingspak. Op zijn borst stond in rode letters de opdruk 'American Football'. Toch maakte hij geen sportieve indruk. Van sommige mannen, en zo'n man is mijnheer W., weet je intuïtief dat ze sinds de verplichte gymlessen op de middelbare school nooit meer iets aan lichaamsbeweging hebben gedaan. Het grijze trainingspak is dan bedoeld als 'huispak', of beter gezegd: als 'papadagpak'.
"Ja, sorry," verontschuldigde hij zich. "Het is vrijdag."
Op de rechtermouw van het trainingsjack zat een bruinige vlek die waarschijnlijk afkomstig was van een geprakte banaan.
Ook opmerkelijk was zijn geagiteerde gedrag. Normaal is mijnheer W. de rust zelve, zelfs de iets vertraagde manier waarop hij met zijn ogen knippert straalt innerlijke vrede uit, maar nu maakte hij een nerveuze, opgejaagde indruk. Hij tikte ritmisch met zijn pen op het bureaublad. Ik dacht dat het wel weer te maken zou hebben met zijn kinderen; sinds mijn binnenkomst had ik al een paar keer een oorverdovend gekrijs waargenomen, het soort gekrijs waarop je kunt wachten als je kinderen vraagt om even een paar minuten 'zelf te spelen', maar ik had het mis. Mijnheer W. zat in zijn maag met de Turkse maffia. Ik had er aan de telefoon kort iets over gezegd.
"Dat verhaal over die Turken," opende hij de sessie, "dat zit me absoluut niet lekker. Waar komt dat ineens vandaan? Ik had geen idee... die minnaar van jou, die zogenaamde zakenman, wie is dat eigenlijk precies?"
Ik wilde iets zeggen - ik wilde zeggen dat ik dat misschien nooit zou weten, maar hij gaf me de kans niet.
"Jij zocht avontuur, maar dit noem ik geen avontuur meer. Dit zijn criminele praktijken. Jouw minnaar heeft zich kennelijk ingelaten met duistere opdrachtgevers. Turken!" Hij schudde zijn hoofd. "Ik hoop dat je weet waar je aan begonnen bent met die man."
Opnieuw kreeg ik niet de gelegenheid om antwoord te geven; mijnheer W. had iets op zijn lever, en het kon niet wachten, het moest eruit: "Jij zoekt vastigheid, een stabiele factor," zei hij op een toon die ik niet van hem kende. "Veiligheid, simpel gezegd. Dat is al zo sinds je moeder is overleden. Je vader leeft nog, maar hij is net zo goed een grote afwezige in jouw leven. Eigenlijk zoek jij dus - nee, laat me uitspreken," hij stak een hand in de lucht, "eigenlijk zoek jij een substituut voor allebei je ouders. Ja?"
Ik knikte.
Hij ging alweer door: "Ik ga verder niet in op de vraag of het überhaupt mogelijk is om zo'n substituut te vinden. Daar komen we een volgende keer wel aan toe. We focussen ons vandaag op de crisis. Ja?" Hij ging steeds sneller praten. "Het lijkt me duidelijk dat deze man, deze Daniël-figuur, een ongelukkige keuze is. Een zelfdestructieve keuze. Tot dat inzicht ben je zelf ook gekomen. Daarom zit je hier. Ja?"
Dat drammerige 'Ja?' waarmee hij elke zin afsloot was ook iets nieuws; het begon me te ergeren. Daarom zei ik: "Nee."
Hij keek me verbaasd aan. "Verklaar je nader?"
"Daniël heeft zelf ook een soort... eh, crisis." Ik had niet gedacht dat ik dat woord ooit zou gebruiken, maar het klonk wel goed. Dramatisch. "Het is nogal wat om hem uitgerekend nu te laten vallen. Hij heeft niemand meer, alleen mij."
"Hij staat op een zinkend schip. Maar het is zíjn schip." Mijnheer W. nam een korte denkpauze. Toen zei hij: "Jij hebt een tijdje op dat schip meegevaren. Maar je kunt nog van boord. Je begint te ontwaken uit de roes, Nadine. Dit is je kans. Je kunt het vege lijf nog redden."
"En Daniël dan?" vroeg ik. "Wie redt zijn vege lijf?"
"Jij in elk geval niet. Dat moet je niet willen."
"Nee, er zijn zo veel dingen die je niet moet willen. De meeste dingen. De leuke dingen, in elk geval. Roken, drinken, seks - het zou prachtig zijn als we dat allemaal niet meer zouden willen. Iedereen blij, iedereen gezond, iedereen gelukkig. Nou ja, behalve u," voegde ik er snel aan toe. "Dat zou het einde betekenen van uw praktijk."
"Dat is waar." Hij glimlachte mechanisch. "Het spijt me, onze tijd zit erop. Je weet wat je moet doen, Nadine. Je hebt mijn advies niet nodig. Je weet het al. Ja?"
Nee dus.
Mijnheer W. had het mis; ik wist het helemaal niet.
Het begint tot me door te dringen dat Daniël misschien een ander is dan ik dacht. Dat hij misschien altijd anders is geweest, maar dat ik er niet bij wilde stilstaan omdat hij me al had opgetild voordat ik de kans kreeg om ergens bij stil te staan. Ik heb slecht opgelet. Allemaal gemakzucht, wat kon het mij schelen? Hij gaf me alles wat ik nodig had. Ik was inhalig. Maar het maakte niet uit; tussen ons was het toch niet serieus. Of wel?
Later die dag in dat restaurant, toen Daniël tegen me zei: "Ik luister," toen keek hij heel serieus. Hij liet me helemaal uitpraten, hij zei een paar keer 'Ga door,' en 'Okay, okay,' en hij rookte drie sigaretten.
Toen ik was uitgepraat, zei hij: "Ik snap het. Ik begrijp je heel goed. Ik heb maar één verzoek. Geef me nog drie dagen. Drie dagen, meer niet."
"Waarom drie?"
"We gaan naar Parijs."
"Oh?"
"Ik heb er wat zaken te regelen," legde hij uit. "Drie dagen, daarna laat ik je gaan. Zie het als een afscheidscadeautje." Hij keek nog steeds serieus. "Ik ben een sitting duck. Ik zit hier te wachten, en ik heb geen idee waarop. Ik ben alles kwijt. Mijn huwelijk, mijn kinderen, mijn bedrijf, mijn geld, mijn vrijheid. En toch, Nadine, heb ik me nog nooit zo vrij gevoeld. Dit is mijn kans op een heel nieuw leven. Hoe vaak krijgt iemand die kans?"
"Alsof het een keuze is."
"Onbewust," zei hij. "Natuurlijk heb ik hier op aangestuurd. Zo gaat dat. Niemand wint een nieuw leven bij de Staatsloterijshow, je zult dat oude leven eerst tot de grond toe moeten afbreken. Met geweld. Beuken! Rammen! Ogen dicht! Als je eenmaal bezig bent... op een bepaald moment is er geen weg meer terug. Die stroomversnelling, die is begonnen met jou. Toen ik jou ontmoette. Toen ging het hard, opeens. Dat is mijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Alles is mijn verantwoordelijkheid. Maar," zei hij, en hij keek me aan, "ik heb geen spijt. Okay, ik ben er niet ongeschonden uitgekomen. Niemand, trouwens. Dat is..." hij kneep zijn ogen dicht "... dat ik anderen, mijn eigen vrouw en kinderen... dat is onvergeeflijk. Ik heb mijn eigen gezin geruïneerd. Dat is de prijs. Die is hoog. En blijkbaar was het niet genoeg, want de sloophamer heeft ook mijn bedrijf meegepakt. Ik had er alles voor over om dat te sparen. Dat is me niet gelukt." Hij zuchtte diep. "Zo gaat dat dus. Maar ik geef niet op. Ik vind wel een manier om er zakelijk weer bovenop te komen."
"Hoe dan?"
"Afwachten," zei hij. "Opletten. Scherp blijven."
We zwegen.
Toen zei hij: "Ik heb je nodig."
"Mij?"
"Ik ga scheiden. Anne-Sophie heeft de knoop doorgehakt; komende week gaan we om de tafel zitten. De alimentatie regelen, de boedel." Hij grinnikte. "Ja, zo gaat dat. Zolang het je financieel voor de wind gaat..."
"Weet ze van je bedrijf?"
Hij knikte.
"En van Kim?"
"Nog niet. Het doet er trouwens niet meer toe. Ze wil zo snel mogelijk scheiden."
"Vreemd."
"Nee, logisch," zei hij. "Ik zit aan de grond. Dit is haar moment, haar wraak. Anne-Sophie is geraffineerder dan je denkt. Ze heeft een lange adem. Lang genoeg om haar wraak ijskoud te kunnen serveren."
"Wil jij wel scheiden?"
"Niets liever." Hij streelde mijn wang. "Ga je mee naar Parijs?"
Ik aarzelde. "Drie dagen, toch?"
"In principe. Tenzij..." en hij boog zich naar mijn oor en fluisterde: "... tenzij het allemaal anders loopt. Dat weet je niet, Nadine. Dat weet je nooit."
"Je vergeet de seks," merkte Daniël terloops op.
Ik ging er niet op in. We zaten in een restaurant en ik had me goed voorbereid op deze monoloog, ik moest me concentreren. "Voor al die dingen die je mij hebt gegeven," ging ik door, "ben ik je dankbaar."
"Dankbaar!" riep hij. Hij zweeg even, stak een sigaret op. Toen zei hij: "En nu? Wil je even samen bidden?"
Ik kon het niet helpen, ik begon te lachen. "Lul!"
"Moet je jezelf horen."
"Nou ja, ik..."
"Als je van me af wilt, verwacht ik een goed verhaal. Geen bijbelteksten. De afgelopen zes maanden laten zich niet zo maar uitvlakken door een of andere slappe tekst over dankbaarheid. Ik hoef jouw dankbaarheid niet, Nadine. Jouw dankbaarheid is wel het laatste." Hij keek me aan. "Wil je van me af?"
"Ja," zei ik, en het verbaasde me hoe gemakkelijk het ging.
Hij vertrok geen spier. "Ik luister."
's Middags was ik langsgeweest bij mijnheer W. Hij had eigenlijk geen tijd voor me, hij houdt niet van verrassingsconsulten, hij raakt al van slag als de drie ballpoints - rood, blauw, zwart - niet strak in het gelid in zijn pennenbankje liggen ('Zo kan ik niet werken, ik mis een pen, waar is mijn rode pen?'), dus toen ik er aan de telefoon een paar gesmoorde kreten tegenaan gooide, probeerde hij me af te schepen met het gratis advies om 'een middagslaapje te doen'. Volgens hem zou de wereld er daarna weer heel anders uitzien.
Toen begon ik te huilen.
En kijk, daarna zag de wereld er inderdaad heel anders uit: "Kom dan maar even langs," hoorde ik hem zeggen. "Als het je zó hoog zit... mijn vrouw past wel even op de kinderen."
Altijd die kinderen.
Mijnheer W. gaat zwaar gebukt onder zijn kinderen en in het bijzonder onder de 'papadag' die hij zich heeft laten aansmeren door zijn geëmancipeerde vrouw, maar ik ga ook zwaar gebukt onder bepaalde aspecten van mijn leven, en ik was deze middag totaal niet in de stemming om me te verdiepen in de papadagen en de andere huiselijke beslommeringen van mijnheer W. Om precies te zijn was ik in de stemming om al mijn meubels kapot te trappen. Het was, kortom, een noodgeval.
Ik kom altijd op dezelfde manier binnen. Gehaast, afwezig, ik doe mijn jas uit en gooi hem op de stoel in de hoek van de spreekkamer. Ik ga zitten. Ik kijk mijnheer W. aan en zeg: "Zo, daar ben ik weer."
En dan zegt hij: "Daar ben je weer, Nadine. Koffie?"
Deze middag was anders. Om te beginnen droeg mijnheer W. een ruimvallend grijs trainingspak. Op zijn borst stond in rode letters de opdruk 'American Football'. Toch maakte hij geen sportieve indruk. Van sommige mannen, en zo'n man is mijnheer W., weet je intuïtief dat ze sinds de verplichte gymlessen op de middelbare school nooit meer iets aan lichaamsbeweging hebben gedaan. Het grijze trainingspak is dan bedoeld als 'huispak', of beter gezegd: als 'papadagpak'.
"Ja, sorry," verontschuldigde hij zich. "Het is vrijdag."
Op de rechtermouw van het trainingsjack zat een bruinige vlek die waarschijnlijk afkomstig was van een geprakte banaan.
Ook opmerkelijk was zijn geagiteerde gedrag. Normaal is mijnheer W. de rust zelve, zelfs de iets vertraagde manier waarop hij met zijn ogen knippert straalt innerlijke vrede uit, maar nu maakte hij een nerveuze, opgejaagde indruk. Hij tikte ritmisch met zijn pen op het bureaublad. Ik dacht dat het wel weer te maken zou hebben met zijn kinderen; sinds mijn binnenkomst had ik al een paar keer een oorverdovend gekrijs waargenomen, het soort gekrijs waarop je kunt wachten als je kinderen vraagt om even een paar minuten 'zelf te spelen', maar ik had het mis. Mijnheer W. zat in zijn maag met de Turkse maffia. Ik had er aan de telefoon kort iets over gezegd.
"Dat verhaal over die Turken," opende hij de sessie, "dat zit me absoluut niet lekker. Waar komt dat ineens vandaan? Ik had geen idee... die minnaar van jou, die zogenaamde zakenman, wie is dat eigenlijk precies?"
Ik wilde iets zeggen - ik wilde zeggen dat ik dat misschien nooit zou weten, maar hij gaf me de kans niet.
"Jij zocht avontuur, maar dit noem ik geen avontuur meer. Dit zijn criminele praktijken. Jouw minnaar heeft zich kennelijk ingelaten met duistere opdrachtgevers. Turken!" Hij schudde zijn hoofd. "Ik hoop dat je weet waar je aan begonnen bent met die man."
Opnieuw kreeg ik niet de gelegenheid om antwoord te geven; mijnheer W. had iets op zijn lever, en het kon niet wachten, het moest eruit: "Jij zoekt vastigheid, een stabiele factor," zei hij op een toon die ik niet van hem kende. "Veiligheid, simpel gezegd. Dat is al zo sinds je moeder is overleden. Je vader leeft nog, maar hij is net zo goed een grote afwezige in jouw leven. Eigenlijk zoek jij dus - nee, laat me uitspreken," hij stak een hand in de lucht, "eigenlijk zoek jij een substituut voor allebei je ouders. Ja?"
Ik knikte.
Hij ging alweer door: "Ik ga verder niet in op de vraag of het überhaupt mogelijk is om zo'n substituut te vinden. Daar komen we een volgende keer wel aan toe. We focussen ons vandaag op de crisis. Ja?" Hij ging steeds sneller praten. "Het lijkt me duidelijk dat deze man, deze Daniël-figuur, een ongelukkige keuze is. Een zelfdestructieve keuze. Tot dat inzicht ben je zelf ook gekomen. Daarom zit je hier. Ja?"
Dat drammerige 'Ja?' waarmee hij elke zin afsloot was ook iets nieuws; het begon me te ergeren. Daarom zei ik: "Nee."
Hij keek me verbaasd aan. "Verklaar je nader?"
"Daniël heeft zelf ook een soort... eh, crisis." Ik had niet gedacht dat ik dat woord ooit zou gebruiken, maar het klonk wel goed. Dramatisch. "Het is nogal wat om hem uitgerekend nu te laten vallen. Hij heeft niemand meer, alleen mij."
"Hij staat op een zinkend schip. Maar het is zíjn schip." Mijnheer W. nam een korte denkpauze. Toen zei hij: "Jij hebt een tijdje op dat schip meegevaren. Maar je kunt nog van boord. Je begint te ontwaken uit de roes, Nadine. Dit is je kans. Je kunt het vege lijf nog redden."
"En Daniël dan?" vroeg ik. "Wie redt zijn vege lijf?"
"Jij in elk geval niet. Dat moet je niet willen."
"Nee, er zijn zo veel dingen die je niet moet willen. De meeste dingen. De leuke dingen, in elk geval. Roken, drinken, seks - het zou prachtig zijn als we dat allemaal niet meer zouden willen. Iedereen blij, iedereen gezond, iedereen gelukkig. Nou ja, behalve u," voegde ik er snel aan toe. "Dat zou het einde betekenen van uw praktijk."
"Dat is waar." Hij glimlachte mechanisch. "Het spijt me, onze tijd zit erop. Je weet wat je moet doen, Nadine. Je hebt mijn advies niet nodig. Je weet het al. Ja?"
Nee dus.
Mijnheer W. had het mis; ik wist het helemaal niet.
Het begint tot me door te dringen dat Daniël misschien een ander is dan ik dacht. Dat hij misschien altijd anders is geweest, maar dat ik er niet bij wilde stilstaan omdat hij me al had opgetild voordat ik de kans kreeg om ergens bij stil te staan. Ik heb slecht opgelet. Allemaal gemakzucht, wat kon het mij schelen? Hij gaf me alles wat ik nodig had. Ik was inhalig. Maar het maakte niet uit; tussen ons was het toch niet serieus. Of wel?
Later die dag in dat restaurant, toen Daniël tegen me zei: "Ik luister," toen keek hij heel serieus. Hij liet me helemaal uitpraten, hij zei een paar keer 'Ga door,' en 'Okay, okay,' en hij rookte drie sigaretten.
Toen ik was uitgepraat, zei hij: "Ik snap het. Ik begrijp je heel goed. Ik heb maar één verzoek. Geef me nog drie dagen. Drie dagen, meer niet."
"Waarom drie?"
"We gaan naar Parijs."
"Oh?"
"Ik heb er wat zaken te regelen," legde hij uit. "Drie dagen, daarna laat ik je gaan. Zie het als een afscheidscadeautje." Hij keek nog steeds serieus. "Ik ben een sitting duck. Ik zit hier te wachten, en ik heb geen idee waarop. Ik ben alles kwijt. Mijn huwelijk, mijn kinderen, mijn bedrijf, mijn geld, mijn vrijheid. En toch, Nadine, heb ik me nog nooit zo vrij gevoeld. Dit is mijn kans op een heel nieuw leven. Hoe vaak krijgt iemand die kans?"
"Alsof het een keuze is."
"Onbewust," zei hij. "Natuurlijk heb ik hier op aangestuurd. Zo gaat dat. Niemand wint een nieuw leven bij de Staatsloterijshow, je zult dat oude leven eerst tot de grond toe moeten afbreken. Met geweld. Beuken! Rammen! Ogen dicht! Als je eenmaal bezig bent... op een bepaald moment is er geen weg meer terug. Die stroomversnelling, die is begonnen met jou. Toen ik jou ontmoette. Toen ging het hard, opeens. Dat is mijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Alles is mijn verantwoordelijkheid. Maar," zei hij, en hij keek me aan, "ik heb geen spijt. Okay, ik ben er niet ongeschonden uitgekomen. Niemand, trouwens. Dat is..." hij kneep zijn ogen dicht "... dat ik anderen, mijn eigen vrouw en kinderen... dat is onvergeeflijk. Ik heb mijn eigen gezin geruïneerd. Dat is de prijs. Die is hoog. En blijkbaar was het niet genoeg, want de sloophamer heeft ook mijn bedrijf meegepakt. Ik had er alles voor over om dat te sparen. Dat is me niet gelukt." Hij zuchtte diep. "Zo gaat dat dus. Maar ik geef niet op. Ik vind wel een manier om er zakelijk weer bovenop te komen."
"Hoe dan?"
"Afwachten," zei hij. "Opletten. Scherp blijven."
We zwegen.
Toen zei hij: "Ik heb je nodig."
"Mij?"
"Ik ga scheiden. Anne-Sophie heeft de knoop doorgehakt; komende week gaan we om de tafel zitten. De alimentatie regelen, de boedel." Hij grinnikte. "Ja, zo gaat dat. Zolang het je financieel voor de wind gaat..."
"Weet ze van je bedrijf?"
Hij knikte.
"En van Kim?"
"Nog niet. Het doet er trouwens niet meer toe. Ze wil zo snel mogelijk scheiden."
"Vreemd."
"Nee, logisch," zei hij. "Ik zit aan de grond. Dit is haar moment, haar wraak. Anne-Sophie is geraffineerder dan je denkt. Ze heeft een lange adem. Lang genoeg om haar wraak ijskoud te kunnen serveren."
"Wil jij wel scheiden?"
"Niets liever." Hij streelde mijn wang. "Ga je mee naar Parijs?"
Ik aarzelde. "Drie dagen, toch?"
"In principe. Tenzij..." en hij boog zich naar mijn oor en fluisterde: "... tenzij het allemaal anders loopt. Dat weet je niet, Nadine. Dat weet je nooit."
En dat was 19.quote:Op maandag 20 februari 2006 18:18 schreef HijoDeDios het volgende:
[..]
Nou ja, wat je kan eten en niet is ook nog een punt van discussie hè.
En toch Hijo, heb ik je dik overtroffen, in aantal woorden
En ga je mee naar Parijs? Denk je dat je sterk genoeg bent om na een romantisch weekend definitief met hem te breken?
Is daar nog een directe aanleiding voor, of is het een optelsom waardoor je roze bril af viel?quote:Het begint tot me door te dringen dat Daniël misschien een ander is dan ik dacht
Op maandag 20 februari 2006 18:49 schreef Xennia het volgende:
Mijnheer - "Ja?" - W. kan de pot op.
Natuurlijk ga ik mee! Dat definitieve breken zal er (nog) wel niet van komen; ik was in de greep van een kortstondige maar hevige paniekaanval. Het is alweer goed.quote:En ga je mee naar Parijs? Denk je dat je sterk genoeg bent om na een romantisch weekend definitief met hem te breken?
Mijnheer - "Ja?" - W. kan de pot op.
Een optelsom. Met als klapper die episode met Kim en de BlackBerry. Ik had er eigenlijk niet op gerekend dat het zo zou lopen. Opeens werd het 'echt'. En ik had het gevoel dat D., precies in deze zwarte periode, op mij zou moeten leunen. En op mij kan niet geleund worden - niet nu, in elk geval.quote:Is daar nog een directe aanleiding voor, of is het een optelsom waardoor je roze bril af viel?
Ook de therapeut wordt in een paar regels afgeschilderd als een neurotische racistische sukkel. Hoewel de ik-figuur daar toch huilend naartoe was gerend.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:16 schreef Ripley het volgende:
De personages zijn zo ongeveer allemaal niet te harden en ook de schrijfstijl is zo neerbuigend en zelfingenomen.
En D. weet nu pas echt wat het is om te leven en onafhankelijk te zijn: Yea baby. Hoewel hij ongetwijfeld nog geld genoeg zal hebben om in Parijs stuk te slaan .
Over het afluisteren hadden we het al eerder gehad.quote:Op maandag 20 februari 2006 20:28 schreef Xennia het volgende:
Hebben jullie het nog over dat door jou afgeluisterde gesprek gehad?
Een kleine reconstructie: Kim zat in de auto toen ze werd gebeld door een onbekende mannenstem die zonder omhaal zei: "Daniël doet het al maanden met het kindermeisje." Dat was alles. Zij heeft toen een U-bocht gemaakt en is naar hem toegereden.
"Geloof jij het?" vroeg ik aan Daniël.
"Nee, gelul."
"Hoe weet ze het dan?"
"Gewoon, zoals die dingen gaan."
"Hoe dan?"
"Ze is niet dom," zei hij. "Ze zal wel iets gemerkt hebben. Ze had het over een mannenstem, ik zou niet weten welke man..."
"Anne-Sophie kent genoeg mannen," zei ik.
"Anne Sophie?" Hij schudde zijn hoofd. "Nee, Anne-Sophie heeft niks in de gaten. Ze had jou er allang uitgetrapt, als ze het wist. Als ze je niet meteen vermoord had. Nee, Anne-Sophie weet van niks."
"Dan blijft Ute over."
"Wat? Die au pair die ons toen betrapt heeft?"
"Nou ja, iemand heeft Kim gebeld..."
"Je kijkt naar de verkeerde films, Nadine. Zo'n au pair... dat kind heeft geen enkele reden... straks moet ze terug naar de boerderij. Terug naar Vati en Mutti, terug naar de koeien. Er is nooit een anoniem telefoontje geweest. Kim is actrice, weet je nog?" Hij begon te lachen. "En niet eens zo'n slechte actrice. Ze heeft het slim gespeeld, dat moet ik haar nageven. Hoe lang heb jij eigenlijk meegeluisterd?"
"Tot de aftiteling."
"Ja, dat dacht ik al. Ik dacht al: Nadine heeft de popcorn op schoot, die is er eens lekker voor gaan zitten. Blikje cola erbij. Was het een goeie voorstelling?"
"Gaat wel." Ik begon te lachen. "Slecht geluid. Echt Nederlands, hè. Maken ze een keer een film, kun je de helft niet verstaan."
quote:Op dinsdag 21 februari 2006 09:56 schreef Mudman het volgende:
Ook de therapeut wordt in een paar regels afgeschilderd als een neurotische racistische sukkel.
Racistisch? Had ik al verteld dat ik geen neger ben?
Mijnheer W. heeft het beste voor met de Turkse medemens, hij houdt alleen niet zo van de vuurwapengevaarlijke Turkse medemens.
Maar je hebt hem niet aan de tand gevoeld over zijn smeekbede om nog een kans bij Kim? Dat stukje uit het afgeluisterde telefoongesprek zou mij namelijk het meest dwarszitten.
Misschien heeft de Kale D. wel laten schaduwen om zo een zakelijke breuk te kunnen forceren. Of ik kijk te veel films.
Misschien heeft de Kale D. wel laten schaduwen om zo een zakelijke breuk te kunnen forceren. Of ik kijk te veel films.
voorproefje:quote:Op maandag 20 februari 2006 18:37 schreef Nadine26 het volgende:
... "Ga je mee naar Parijs?"
" Goutte d'Or " door Juarez Machado
Wat een ontzettend lelijke mensenquote:Op dinsdag 21 februari 2006 17:56 schreef Gajus het volgende:
[..]
voorproefje:
[afbeelding]
" Goutte d'Or " door Juarez Machado
* Vivi zingt : Freedom is just another word for nothing left to lose
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Helemaal niet.quote:Op vrijdag 17 februari 2006 11:45 schreef Ripley het volgende:
Doe dat dan ook zleden. Maar is het tegenwoordig ook hier al verboden om punten van kritiek te geven .
Kritiek is leuk. Maar dan moet het wel goede kritiek zijn. Onderbouwd. Beetje je best doen. Die heldere, bondige, eerlijke pen van je in het gif dopen en vlammen. Mij in een paar scherpe alinea's AFMAKEN. Daar schort het een beetje aan, Ripley.
Ik citeer:
Een zesje, deze zin. Hij loopt niet. Dat geeft verder niet, want de inhoud is duidelijk. Maar dan nog, die inhoud... is dat alles?quote:(je moet) in ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op de kinderen zou passen een heldin proberen te maken
Dat kan ik zelf veel beter. (Godverdomme zeg, moet ik dan álles zelf doen? Zelfs de kritiek op mijn eigen kutdagboek moet ik hier nog zelf aanleveren.)
DAGBOEK VAN EEN NARCISTISCHE EXHIBITIONISTE
Sinds afgelopen september schrijft Nadine S. op het Fok!forum een 'dagboek' over haar belevenissen als kindermeisje. Zij werkt voor een gefortuneerd Amsterdams echtpaar dat zich in een ernstige huwelijkscrisis bevindt. De man, Daniël genaamd, woont al geruime tijd op zichzelf, terwijl zijn Franse vrouw Anne-Sophie ('Madame') niets liever wil dan de schone schijn ophouden en haar huwelijk redden, maar helaas: Daniël heeft haar al ingeruild voor een jongere vriendin, de would be actrice Kim.
En dan breekt de dag aan dat Nadine S. het toneel betreedt. Op het eerste oog is zij een keurige, betrouwbare studente Frans die dol is op kinderen, maar - u voelt al nattigheid - schijn bedriegt. Nadine S. is namelijk niet wie zij zegt te zijn. Om precies te zijn is Nadine S. mommy's worst nightmare en daddy's ultimate fantasy. Want al snel - voetjes van de vloer, u voelt alweer nattigheid - laat het 26-jarige kindermeisje haar begerige oog vallen op de heer des huizes, en na enige flauwe schermutselingen hapt de uitgebluste huisvader toe.
Bent u daar nog?
Zo nee: slaap lekker.
Zo ja: het hele dagboek hangt aan elkaar van de clichés en de open deuren, dus het zal niemand verbazen dat het duo een affaire begint. Herstel: een geheime affaire, want achter de coulissen hoopt niet alleen de ex-vrouw van Daniël op een verzoening, ook zijn acterende vriendin Kim wil om onverklaarbare redenen haar leven delen met de omhooggevallen parvenu.
Deze opgeklopte soap zou de moeite van het vermelden nauwelijks waard zijn als Nadine S. - zonder het zelf overigens te beseffen - haar licht niet liet schijnen over een actueel thema. Een modern taboe: de guerilla tussen werkende moeders en hun kindermeisjes. Die loopgravenoorlog wordt vandaag de dag in talloze gezinnen uitgevochten, en Nadine S. geeft ons - nogmaals: zonder het zelf te beseffen - inzicht in de achtergronden van die guerilla.
Het kindermeisje is deelgenoot van familiegeheimen, en toch hoort ze niet bij de familie. Niet écht. Het kindermeisje moet tegen de klippen op 'te vriend' worden gehouden, en toch is ze geen vriendin. Geen échte vriendin. Het kindermeisje moet slim en leuk en hoogopgeleid zijn, en toch moet het niet de spuigaten uitlopen met die slimme, leuke hoogopgeleidheid, want dan wordt de werkende moeder jaloers. Verplaats je maar eens in haar. Stel je voor dat jij die werkende moeder bent. Ze is veertig. Of achtendertig, in elk geval is ze onder de pannen. Ze heeft drie kinderen en een man, een huis, een baan. Haar 'wilde jaren' zijn voorbij. En dat aanvaardt ze; zo is het leven. Toch?
Jawel. Tot er een kindermeisje opduikt dat haar met de neus op de feiten drukt. De jeugd. De toekomst. De keuzemogelijkheden. De seks. De avonturen. De verwachting. De belofte. De zorgeloosheid. De arrogantie.
Vroeger, toen Charlotte Brontë nog leefde, was alles beter. Toen kenden kindermeisjes hun plaats nog. Wie herinnert zich niet de bittere speech van Mrs Pryor in Brontë's roman Shirley, waarin zij stelt: "I was early given to understand that 'as I was not their equal', so I could not expect to 'have their sympathy'... My pupils, I was told, 'however much they might love me, and however deep the interest I might take in them, could not be my friends'... I must never transgress the invisible but rigid line which established the difference between me and my employers."
Die onzichtbare maar scherpe grens waarover Mrs Pryor het heeft, kan niet schaamtelozer worden overschreden dan in het echtelijke bed. Gelukkig zijn wij daarvoor bij Nadine S. aan het juiste adres. Zij ontfermt zich niet alleen over het dierbaarste bezit van haar werkgeefster - haar drie kinderen - , in één moeite door vervult zij ook haar echtelijke plicht. Wat je noemt: Mommy's worst nightmare. Het kindermeisje treft haar werkgeefster (én rivale) in het diepst van haar wezen: in haar moederschap en in haar huwelijk. Kortom: in haar vrouwelijkheid. Wat blijft er voor die arme vrouw nog over...?
Het gedrag van het kindermeisje is volstrekt immoreel en op geen enkele manier goed te praten. Maar Nadine S. zou Nadine S. niet zijn als zij dat niet tóch zou proberen. En dus komt zij op de proppen met een excuus - een doorzichtig, goedkoop en ongeloofwaardig excuus dat haar gedrag moet verklaren, en haalt u de zakdoek gerust tevoorschijn, we krijgen weer nattigheid, want wat wil het geval? Nadine S. heeft onlangs haar moeder verloren. Jazeker. Dáárom doet zij zo raar. Dát is de verklaring voor de seksaffaire met haar baas. Nadine S. rouwt. Zij heeft verdriet, zij weet het ook allemaal niet meer, en zo is het dus gekomen.
Allemaal onzin. Als één ding duidelijk wordt uit dit dagboek, dan is het dat Nadine S. een narcistische exhibitioniste is. Een manipulatieve en opportunistische avonturierster die zich over de rug van haar werkgevers probeert te verrijken. Een starfucker. Een slet. Het spijt me zeer, maar op dit soort onzinnige dagboeken zit niemand te wachten. Overigens is 'dagboek' een groot woord, want de schrijfster heeft weinig meer te bieden dan een verzameling losse aantekeningen en verwarde anekdotes. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de zieke seksscènes waarin wij onder meer worden getracteerd op een potje 'rimmen' (voor de geïnteresseerden onder u: Google geeft antwoord op alle vragen die u niet harop durft te stellen).
Waarom dit kindermeisje het nodig vindt haar buitenprofessionele activiteiten - lees: de seksuele escapades met haar werkgever - te delen met een aantal anonieme forumbezoekers, is een raadsel. Zij zou haar kostbare tijd beter kunnen besteden aan een intensieve dagtherapie. Kleien, kiezelstenen beschilderen, af en toe een rollenspel. Eén maal daags een grote, roze pil. En vooral: niet meer schrijven. Laten we hopen dat de toekomstige verplegers van Nadine S. zo verstandig zijn om haar laptopje af te zinken in een diepe vijver.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 22-02-2006 11:05:29 ]
Pas dan voelen wij nattigheid...quote:Op woensdag 22 februari 2006 03:25 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
En vooral: niet meer schrijven. Laten we hopen dat de toekomstige verplegers van Nadine S. zo verstandig zijn om haar laptopje af te zinken in een diepe vijver.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Mudman, wat bazel je?quote:Op woensdag 22 februari 2006 10:06 schreef Mudman het volgende:
Nee, is niks.
Hou het maar bij dat andere.
Dat je bazelt, dusquote:Op woensdag 22 februari 2006 11:08 schreef Mudman het volgende:
Wat denk je?
Maar als ik mijn helderziende gave aanspreek, denk ik dat ik het volgens jou moet houden bij het zeurderige dagboekschrijven. Maar nee, ik ben een nieuwe weg ingeslagen. Ik voel een essay opborrelen, een lang gedicht, ik sta niet eens gek te kijken als ik straks mijn eerste schilderij maak. Ik zie rood, ik zie paars.
Alles is mogelijk, alles ligt weer open.
Altijd alle opties openhouden is mijn devies...quote:Op woensdag 22 februari 2006 11:21 schreef Nadine26 het volgende:
Alles is mogelijk, alles ligt weer open.
Wanneer vertrekken jullie naar Parijs?
En heb je Madame nog gezien?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Dat zou ook een mooie titel zijn: Kutdagboek! Een stuk flitsender dan het bejaarde 'vaginamonologen' en bovendien zeer a-propos, want in je continue strijd tussen verstand en gevoel -d.w.z. tussen brein en baarmoeder- heeft die laatste immers glansrijk gezegevierd. Dat je nog kunt zitten.quote:Op woensdag 22 februari 2006 03:25 schreef Nadine26 het volgende:
(Godverdomme zeg, moet ik dan álles zelf doen? Zelfs de kritiek op mijn eigen kutdagboek moet ik hier nog zelf aanleveren.)
Hoe dan ook heb je met deze erudiete en bijtende analyse jezelf overstegen, je amechtige claqueje weer in verbazing achterlatend. What's next?
Nadine, ik dacht uit de verhalen die je geschreven hebt op te maken dat je toch echt wel van Daniel hield? Maar jij noemt jezelf een 'manipulatieve en opportunistische avonturierster die zich over de rug van haar werkgevers probeert te verrijken.' Waar-om?
Misschien heb je in het verleden weleens de slet uitgehangen, beste Nadine S.? Wat stelde dat voor? Ik wilde schrijven geen fuck, maar dat is een beetje ongelukkig gekozen in de context.
In afwachting van een antwoord. etc. etc. etc.
Misschien heb je in het verleden weleens de slet uitgehangen, beste Nadine S.? Wat stelde dat voor? Ik wilde schrijven geen fuck, maar dat is een beetje ongelukkig gekozen in de context.
In afwachting van een antwoord. etc. etc. etc.
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Daar meende ze niks van hoor. Ze was gewoon ontevreden over het niveau van de kritieken hier, en deed daarom aan ons voor hoe we haar eigenlijk hadden moeten afbranden.
Maar ja, dat deed ze dan weer zo goed, dat er nu eigeluk niks meer te zeggen is. Ze heeft ons alle wapens uit handen geslagen door zichzelf een doorzichtige, goedkope, ongeloofwaardige, narcistische, exhibitioniste, manipulatieve, opportunistische starfucker te noemen. Wat valt daar zelfs met de kwaadste wil ter wereld nog aan toe te voegen?
Hier past nog slechts één reactie en dat is de totale aanbidding..
Maar ja, dat deed ze dan weer zo goed, dat er nu eigeluk niks meer te zeggen is. Ze heeft ons alle wapens uit handen geslagen door zichzelf een doorzichtige, goedkope, ongeloofwaardige, narcistische, exhibitioniste, manipulatieve, opportunistische starfucker te noemen. Wat valt daar zelfs met de kwaadste wil ter wereld nog aan toe te voegen?
Hier past nog slechts één reactie en dat is de totale aanbidding..
Door heren van een zekere leeftijd.quote:Op woensdag 22 februari 2006 16:14 schreef dvr het volgende:
Hier past nog slechts één reactie en dat is de totale aanbidding.
Wat ik ervan vind? Star Wars meets THE LION KING.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Dvr heeft de vraag gelukkig al voor mij beantwoordquote:Op woensdag 22 februari 2006 14:50 schreef R_ON het volgende:
Nadine, ik dacht uit de verhalen die je geschreven hebt op te maken dat je toch echt wel van Daniel hield? Maar jij noemt jezelf een 'manipulatieve en opportunistische avonturierster die zich over de rug van haar werkgevers probeert te verrijken.' Waar-om?
Misschien heb je in het verleden weleens de slet uitgehangen, beste Nadine S.? Wat stelde dat voor? Ik wilde schrijven geen fuck, maar dat is een beetje ongelukkig gekozen in de context.
In afwachting van een antwoord. etc. etc. etc.
Ik schreef het stukje voor Ripley, maar Ripley staat niet alleen. Ripley staat model voor alle meisjes die dit dagboek huiverend en kokhalzend lezen, en die denken: 'Waarom zégt niemand iets?!' Ja, dat vroeg ik me eigenlijk ook al een tijdje af. Het is wel lekker rustig, daar niet van. Maar je hoeft op dit forum maar even rond te kijken om te beseffen - en dat vind ik dan weer schokkend - hoe conservatief en intens vertrut er wordt gedacht over zaken als 'relaties' (spreek uit: reelaties) en 'eerlijkheid'.
Eerlijkheid, ik kan dat woord niet meer horen. Het is een uitgeholde term, leeg, een wegwerpwoord. Vraag aan tien mensen wat ze het állerbelangrijkste vinden in een relatie, en ze komen alle tien op de proppen met het E-woord.
Ik ben niet minder conservatief of vertrut dan alle anderen, ik denk er in grote lijnen hetzelfde over, daar zijn we mensen voor, maar ik ben toevallig zelf van het pad geraakt. (En Daniël ook). Waarom is dat gebeurd? Hoe zit dat? Hoe kan dat? Hoe gaan die dingen? Wat maakt dat mensen zich zo idioot gedragen? Welke excuses dragen ze aan, hoe proberen ze zich eronderuit te lullen, en vooral: dient het ergens toe? Zou het met geluk te maken hebben? Of gaat het om iets anders? Om wat?
Hoe conservatief en mormoons je in het diepst van je gedachten ook bent, dat zijn het soort gewetensvragen waarmee iedereen - maakt niet uit op welke manier - wel een keer te maken krijgt. Dat het leeuwendeel van de lezers hier mij een slet vindt en zelfs een 'mannenneukende slet', daar kijk ik niet van op. Zou ik zelf ook vinden, als ik het las. Maar dat soort kritiek is alleen maar het topje van de ijsberg: loze kreten, inkoppers. Zo kan ik het zelf ook. Maar waarom iemand er zo over denkt, dát hoor je dan weer niet... Dus toen heb ik die invuloefening zelf maar gemaakt
Nou: dat het teveel eer is, zo'n lang stuk over zo'n beroerd dagboek. (Ik kop hem vast even in voor Mudman )quote:Op woensdag 22 februari 2006 16:14 schreef dvr het volgende:
Ze heeft ons alle wapens uit handen geslagen door zichzelf een doorzichtige, goedkope, ongeloofwaardige, narcistische, exhibitioniste, manipulatieve, opportunistische starfucker te noemen. Wat valt daar zelfs met de kwaadste wil ter wereld nog aan toe te voegen?
)
quote:Op woensdag 22 februari 2006 16:37 schreef dvr het volgende:
Het vergt inderdaad enige levenservaring om Nadine's uitzonderlijke kwaliteiten te herkennen
Cryptisch...quote:Op woensdag 22 februari 2006 17:42 schreef HijoDeDios het volgende:
Wat ik ervan vind? Star Wars meets THE LION KING.
Ik heb er lang over nagedacht, maar ik geloof dat ik 'm snap
quote:Op dinsdag 21 februari 2006 17:08 schreef Xennia het volgende:
Maar je hebt hem niet aan de tand gevoeld over zijn smeekbede om nog een kans bij Kim? Dat stukje uit het afgeluisterde telefoongesprek zou mij namelijk het meest dwarszitten.
Hij wilde wel van haar af, maar nog even niet - en zeker niet op deze 'flagrant délit'-achtige manier, omdat hij eerst het contract met haar vader wilde tekenen. En dan, als de inkt nog nat was geweest... - nou ja, dat was in elk geval het plan. Dat wist ik al die tijd al; daarom verbaasde dat 'nog één keer proberen...' mij eigenlijk niet. Het was een paniekreactie. Pompen of verzuipen, zeg maarquote:
Maar dat betekent dan ook dat hij haar al die tijd heeft gepompt terwijl hij jou ook pomptequote:Op donderdag 23 februari 2006 02:25 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Hij wilde wel van haar af, maar nog even niet - en zeker niet op deze 'flagrant délit'-achtige manier, omdat hij eerst het contract met haar vader wilde tekenen. En dan, als de inkt nog nat was geweest... - nou ja, dat was in elk geval het plan. Dat wist ik al die tijd al; daarom verbaasde dat 'nog één keer proberen...' mij eigenlijk niet. Het was een paniekreactie. Pompen of verzuipen, zeg maar
Dames toch ... liever gepompt dan verzopen ... dunkt mij.quote:Op donderdag 23 februari 2006 02:28 schreef Xennia het volgende:
Maar dat betekent dan ook dat hij haar al die tijd heeft gepompt terwijl hij jou ook pompte
Of verzuipen in zijn gepompquote:Op donderdag 23 februari 2006 02:55 schreef Gajus het volgende:
[..]
Dames toch ... liever gepompt dan verzopen ... dunkt mij.
Niet terwijl, tenminste niet dat ik weetquote:Op donderdag 23 februari 2006 02:28 schreef Xennia het volgende:
Maar dat betekent dan ook dat hij haar al die tijd heeft gepompt terwijl hij jou ook pompte
quote:Op woensdag 22 februari 2006 11:23 schreef Copycat het volgende:
Wanneer vertrekken jullie naar Parijs?
Parijs is geen goed idee.
De 'zaken' die D. er moet regelen, hebben te maken met de scheiding. D. zit er al, Madame reist hem vandaag achterna. Ze hebben er een bespreking met een van haar advocaten. Madame bezit onroerend goed in Frankrijk, en ze hebben een aantal coderekeningen in het buitenland. Ook moet er het één & ander worden besproken met de familie van Madame. Jammer hoor, ik had ze graag ontmoet
Straks. Ik pas op de kinderen terwijl zij in Parijs zit.quote:En heb je Madame nog gezien?
Het kan wel hoor. Ik stapel mijn vrouwen ook altijd een beetje op als ik weinig tijd heb.quote:Op donderdag 23 februari 2006 11:29 schreef Nadine26 het volgende:
Niet terwijl, tenminste niet dat ik weet
Zit Madame zo omhoog, of weet ze niet van je amoureuze betrekkingen met haar man, of is ze stiekem wel blij met je, zoals Gajes steeds heeft betoogd?
quote:Op donderdag 23 februari 2006 12:24 schreef dvr het volgende:
Het kan wel hoor. Ik stapel mijn vrouwen ook altijd een beetje op als ik weinig tijd heb.
Ze schijnt opeens erge haast te hebben met de scheiding. Volgens D. geniet ze van zijn downfall; ze doet er graag nog een schepje bovenop. Daarom wil ze ook mee naar Parijs. Ze zit op de eerste rij, ze kan ontspannen achterover leunen terwijl D. op zijn blote knieën om een paar centen smeekt.quote:Zit Madame zo omhoog, of weet ze niet van je amoureuze betrekkingen met haar man, of is ze stiekem wel blij met je, zoals Gajes steeds heeft betoogd?
Volgens D. doet ze poeslief. Geen vuiltje aan de lucht. Ze weet inmiddels dat Kim het veld heeft geruimd, maar ik geloof niet dat ze op de hoogte is van mijn extracurriculaire bezigheden, want ook mij behandelt ze allervriendelijkst: "Oh, Nadine... je bent een engel," roept ze steeds, en: "Zonder jou zou ik het niet redden, zonder jou draai ik door." En zo is het natuurlijk ook, want Ute ligt inmiddels weer onder zeven dekbedden naar adem te happen.
Of met de wiedergutmachung? 't Is er uit haar perspectief wel de tijd voor, nu Daniel het zonder geld moet stellen en zijn vriendin de benen heeft genomen. En de plaats. Als ze om die reden nu zo positief gestemd is vrees ik dat ze van een koude kermis zal terugkomen, want Daniel had zich al aardig met zijn lot verzoend. Misschien blijft hij wel even hangen, gezellig een paar weekjes survivallen met de andere clochards en vagabonds.quote:Op donderdag 23 februari 2006 13:00 schreef Nadine26 het volgende:
Ze schijnt opeens erge haast te hebben met de scheiding.
Denk je...? Toegegeven: dat is ook al door mijn hoofd geschoten... waarom kondigt ze op het allerlaatste moment aan dat ze mee wil naar Parijs? Ze heeft een kamer geboekt in hetzelfde hotel, terwijl haar familie er woont.quote:
Onder de Pont Neuf... met uitzicht op het 'appartement de grand standing' van zijn ex-schoonfamiliequote:Misschien blijft hij wel even hangen, gezellig een paar weekjes survivallen met de andere clochards en vagabonds.
Het is een kwestie van tijd voor de gekwetste Kim Madame inlichtquote:Op donderdag 23 februari 2006 13:00 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
[..]
Ze schijnt opeens erge haast te hebben met de scheiding. Volgens D. geniet ze van zijn downfall; ze doet er graag nog een schepje bovenop. Daarom wil ze ook mee naar Parijs. Ze zit op de eerste rij, ze kan ontspannen achterover leunen terwijl D. op zijn blote knieën om een paar centen smeekt.
Volgens D. doet ze poeslief. Geen vuiltje aan de lucht. Ze weet inmiddels dat Kim het veld heeft geruimd, maar ik geloof niet dat ze op de hoogte is van mijn extracurriculaire bezigheden, want ook mij behandelt ze allervriendelijkst: "Oh, Nadine... je bent een engel," roept ze steeds, en: "Zonder jou zou ik het niet redden, zonder jou draai ik door."
Klinkt verdacht. Ze heeft volgens mij altijd al haar kans afgewacht en erop vertrouwd dat haar man weer terug zal keren nadat hij klaar is met buitenspelen.quote:Op donderdag 23 februari 2006 13:56 schreef Nadine26 het volgende:
Denk je...? Toegegeven: dat is ook al door mijn hoofd geschoten... waarom kondigt ze op het allerlaatste moment aan dat ze mee wil naar Parijs? Ze heeft een kamer geboekt in hetzelfde hotel, terwijl haar familie er woont.
Daddy sure loves some spanking...quote:Op woensdag 22 februari 2006 03:25 schreef Nadine26 het volgende:
Om precies te zijn is Nadine S. mommy's worst nightmare en daddy's ultimate fantasy.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
-edit-
[ Bericht 43% gewijzigd door HijoDeDios op 24-02-2006 12:56:23 (Ik drijf op drank en zelfcensuur.) ]
[ Bericht 43% gewijzigd door HijoDeDios op 24-02-2006 12:56:23 (Ik drijf op drank en zelfcensuur.) ]
Who's the leader of the club that's made for you and me?
MADAME & GUILLEMETTE
"... met hangende pootjes terug naar pappie."
“Het schaap.”
"Ja, het leven is hard."
"Quel surprise.”
“Oh, reken maar! Ze had geen notie. Een fille à papa... ze had geen idee dat het leven ook hard kon zijn voor haar.”
“Een wijze les, niet?”
“Absoluut.”
“Ze kan er in de toekomst haar voordeel mee doen. Dit is het lot van een femme trophée; op een dag gaat de glans eraf. Zij had Daniël niets te bieden, behalve haar lichaam.”
“En haar geld, niet te vergeten.”
“Eh, oui... la pauvre conne. Hoe is Daniël er eigenlijk aan toe?”
“Dramatisch. Hij is alles kwijt.”
“Zie je hem vanavond?”
“Ik hoop het. Hij is al in Parijs, mijn vlucht vertrekt...” De telefoon rinkelde. “Dat is hem misschien.”
Maar hij was het niet.
Ik was binnengelaten door de werkster en stond al een tijdje besluiteloos in de hal. Nu het vriendinnengesprek werd onderbroken door de telefoon, zag ik mijn kans schoon om de keuken in te lopen. Ik begroette Guillemette. Ze had zich aan het aanrecht geposteerd en stond een salade Niçoise te bereiden. “Nee maar, daar hebben we Nadine!” riep ze overdreven enthousiast, terwijl ze de inhoud van een blikje ansjovis over de sla verdeelde. “Kom jij de oude meisjes – dat zei ze letterlijk: ‘les vieilles filles' - gezelschap houden?”
Madame stond met haar rug naar me toe te telefoneren.
“Ik pas op de kinderen,” zei ik.
“Goed zo.” Ze zei het op een toon van: ‘Brave meid, je hebt een brokje verdiend’, maar ik liet me niet kennen. Ik glimlachte meegaand en complimenteerde haar met haar nieuwe haarkleur.
“Ach ja, ik wilde eens wat anders,” zei ze koket. “Ik ben net terug van drie weken Zuid-Afrika; deze kleur is in Johannesburg het nieuwste van het nieuwste. Ik ben er zelf ook wel tevreden over, lekker pittig.”
“Paars is mijn lievelingskleur,” zei ik.
“Paars?” Ze keek gealarmeerd. “Het is donker aubergine.”
Ik draaide me om naar Madame, die klaar was met telefoneren. Ik bekeek de wapenuitrusting die ze droeg voor het uitstapje naar Parijs. Niet slecht, moest ik toegeven. Een goudkleurig glimjasje deed dienst als schild, terwijl er vanonder haar spijkerbroek een paar vlijmscherpe naaldhakken flitsten. Ze lachte uitdagend: “Mooi hè?” en ze draaide een rondje. “Chloé. Ken je Chloé? Het is onbetaalbaar, maar ik kon het niet laten liggen. Ik ga er zo vandoor,” vervolgde ze opgewekt. “Ik hoop dat je het allemaal gaat redden met de kinderen. De jongens zijn in alle staten, ze hebben voorgespeeld bij Ajax, op een talentendag. Ze kunnen over niets anders praten. Kun jij ze een beetje voorbereiden op slecht nieuws? Uitleggen dat de kans wel héél klein is dat ze worden geselecteerd? Oh, en de baby is verkouden. Enfin, ze is altijd verkouden. Geef haar een zoutoplossing... ze wordt elk uur wakker. Ik heb een briefje voor je gemaakt, het ligt naast de magnetron. Even denken... ja, de jongens hebben zaterdag een partijtje bij dat vreselijke jongetje... hoe heet hij, je kent hem wel... nou goed, kijk maar op het briefje. De cadeautjes liggen in de kast. En mijn autosleutels..," ze greep naar haar hoofd, "...ik had ze hier neergelegd, ik begrijp niet..."
"Het komt wel goed," zei ik. "Ik red me wel."
Er trok een schaduw over haar gezicht: “Nog één ding,” zei ze. “Laatst stond hier een deurwaarder op de stoep. Ik heb hem weggestuurd. Het zijn mijn zaken niet, ik weet niet wat Daniël allemaal uitspookt... je hebt vast wel gemerkt..." - ze maakte een vaag handgebaar - "... het schijnt dat Kim daar weg is.”
Ik knikte gedwee: ”Ja, Daniël vertelde me zoiets.”
“Hoe dan ook," ging ze door, terwijl ze met een vork door de sla husselde, "ik hoef het allemaal niet te weten. Maar die deurwaarder is een ander verhaal. Die komt mijn huis niet in. Begrijp je?"
Het bloed was naar mijn wangen gestegen; ik had moeite mijn geschoktheid te verbergen. Ik geloof niet dat Madame iets in de gaten had, maar het haviksoog van Guillemette stond zoals altijd op scherp: “Glaasje water, Nadine?” vroeg ze.
De telefoon ging.
Madame trok een sprint.
Weer was het loos alarm. Aan haar gezicht te oordelen was het iemand die ze absoluut niet wilde spreken; ze zei: "Ik sta met één been buiten," en meteen daarna kapte ze het gesprek af.
"Charlotte," zei ze met een zucht.
"Ah, non. Hoe is het met haar?" informeerde Guillemette.
"Slecht. Philippe wil scheiden."
"Philippe wil zo veel."
"Hij is depressief. Hij zit aan de medicijnen, hij wil er een eind aan maken."
"Moet hij doen." Guillemette stopte een stukje tomaat in haar mond. “Als weduwe is Charlotte beter af... Philippe is toch advocaat...? Heeft hij geld?”
Madame knikte.
“Bon, hij zal er wel te laf voor zijn. Het zal er wel op uitdraaien dat hij in psychotherapie gaat, ze gaan allemaal in psychotherapie – als je snel rijk wilt worden, moet je een praktijk in psychotherapie openen. Mijn god. Fantastische windhandel. Zit Daniël al in psychotherapie?”
“Niet dat ik weet.”
“Vraag het hem eens. Hij heeft alle reden, niet?”
“Zeg Nadine,” zei Madame, en ze wierp een schuine blik op mij. “Kijk jij even bij de baby? Ze zit voor de televisie in de woonkamer, voor je het weet heeft ze de halve boekenkast weer aan snippers gescheurd."
"Doet ze dat nog steeds?" vroeg Guillemette.
"La petite dernière," zei Madame verontschuldigend. "Oh, chérie, we moeten opschieten. Over drie kwartier rijdt mijn taxi voor."
De baby was voor de televisie in slaap gevallen; ze lag opgekruld op de bank. Nadat ik een dekentje over haar heen had gelegd, ging ik naast haar zitten. Met de afstandsbediening zette ik het geluid van de Teletubbies zachter.
"Ben je er klaar voor?" hoorde ik Guillemette vragen.
"Meer dan ooit."
"Je ziet er goed uit, Anne-Sophie. Zeg eens eerlijk, heb je iets laten doen?"
Het antwoord kon ik niet verstaan.
"Ah, mais c'est superbe," riep Guillemette. "On dirait huit ans de moins! Tu as l'air épanouie, tu sais?"
Het bleef stil. De baby sliep als een roos. Boven sloeg de stofzuiger aan; zo te horen bevond de werkster zich op de babykamer.
Kennelijk had Madame een peptalk voorbereid, want plotseling klonk haar stem boven het stofzuigergezoem uit: "Ik ken hem als geen ander," zei ze op gedreven toon. “Ik ken zijn zwakke plek. Geld! Bij hem draait alles om geld, dat is altijd zo geweest, maar nu hangt hem een faillissement boven het hoofd, hij heeft schulden... zijn hele zandkasteel is ingestort. Het spelletje is uit. Hij heeft gegokt en verloren. Hij staat met zijn rug tegen de muur. En nu is het mijn beurt. Ik heb lang genoeg op dit moment gewacht.”
“Heerlijk," vond Guillemette.
“Daniël heeft nog zoveel te leren. Dat is natuurlijk wat hem zo aantrekkelijk maakt, maar nu heeft hij zijn hand overspeeld. Dom. Want ik heb een punt bereikt... met mij valt niet meer te onderhandelen. Ik zet hem het mes op de keel. Ik weet precies wat ik wil. Ik weet precies waar ik het voor doe. Ik zal hem -"
De rest van haar woorden werden weggeloeid door de stofzuiger; de werkster kwam met veel kabaal de trap afgedaald. Ik zat nog steeds naast de slapende baby op de bank. Op het beeldscherm buitelden de Teletubbies zwijgend over elkaar heen, en ik haalde voor de zoveelste keer mijn mobieltje uit mijn tas, in de hoop dat Daniël iets van zich had laten horen.
Niets.
"... met hangende pootjes terug naar pappie."
“Het schaap.”
"Ja, het leven is hard."
"Quel surprise.”
“Oh, reken maar! Ze had geen notie. Een fille à papa... ze had geen idee dat het leven ook hard kon zijn voor haar.”
“Een wijze les, niet?”
“Absoluut.”
“Ze kan er in de toekomst haar voordeel mee doen. Dit is het lot van een femme trophée; op een dag gaat de glans eraf. Zij had Daniël niets te bieden, behalve haar lichaam.”
“En haar geld, niet te vergeten.”
“Eh, oui... la pauvre conne. Hoe is Daniël er eigenlijk aan toe?”
“Dramatisch. Hij is alles kwijt.”
“Zie je hem vanavond?”
“Ik hoop het. Hij is al in Parijs, mijn vlucht vertrekt...” De telefoon rinkelde. “Dat is hem misschien.”
Maar hij was het niet.
Ik was binnengelaten door de werkster en stond al een tijdje besluiteloos in de hal. Nu het vriendinnengesprek werd onderbroken door de telefoon, zag ik mijn kans schoon om de keuken in te lopen. Ik begroette Guillemette. Ze had zich aan het aanrecht geposteerd en stond een salade Niçoise te bereiden. “Nee maar, daar hebben we Nadine!” riep ze overdreven enthousiast, terwijl ze de inhoud van een blikje ansjovis over de sla verdeelde. “Kom jij de oude meisjes – dat zei ze letterlijk: ‘les vieilles filles' - gezelschap houden?”
Madame stond met haar rug naar me toe te telefoneren.
“Ik pas op de kinderen,” zei ik.
“Goed zo.” Ze zei het op een toon van: ‘Brave meid, je hebt een brokje verdiend’, maar ik liet me niet kennen. Ik glimlachte meegaand en complimenteerde haar met haar nieuwe haarkleur.
“Ach ja, ik wilde eens wat anders,” zei ze koket. “Ik ben net terug van drie weken Zuid-Afrika; deze kleur is in Johannesburg het nieuwste van het nieuwste. Ik ben er zelf ook wel tevreden over, lekker pittig.”
“Paars is mijn lievelingskleur,” zei ik.
“Paars?” Ze keek gealarmeerd. “Het is donker aubergine.”
Ik draaide me om naar Madame, die klaar was met telefoneren. Ik bekeek de wapenuitrusting die ze droeg voor het uitstapje naar Parijs. Niet slecht, moest ik toegeven. Een goudkleurig glimjasje deed dienst als schild, terwijl er vanonder haar spijkerbroek een paar vlijmscherpe naaldhakken flitsten. Ze lachte uitdagend: “Mooi hè?” en ze draaide een rondje. “Chloé. Ken je Chloé? Het is onbetaalbaar, maar ik kon het niet laten liggen. Ik ga er zo vandoor,” vervolgde ze opgewekt. “Ik hoop dat je het allemaal gaat redden met de kinderen. De jongens zijn in alle staten, ze hebben voorgespeeld bij Ajax, op een talentendag. Ze kunnen over niets anders praten. Kun jij ze een beetje voorbereiden op slecht nieuws? Uitleggen dat de kans wel héél klein is dat ze worden geselecteerd? Oh, en de baby is verkouden. Enfin, ze is altijd verkouden. Geef haar een zoutoplossing... ze wordt elk uur wakker. Ik heb een briefje voor je gemaakt, het ligt naast de magnetron. Even denken... ja, de jongens hebben zaterdag een partijtje bij dat vreselijke jongetje... hoe heet hij, je kent hem wel... nou goed, kijk maar op het briefje. De cadeautjes liggen in de kast. En mijn autosleutels..," ze greep naar haar hoofd, "...ik had ze hier neergelegd, ik begrijp niet..."
"Het komt wel goed," zei ik. "Ik red me wel."
Er trok een schaduw over haar gezicht: “Nog één ding,” zei ze. “Laatst stond hier een deurwaarder op de stoep. Ik heb hem weggestuurd. Het zijn mijn zaken niet, ik weet niet wat Daniël allemaal uitspookt... je hebt vast wel gemerkt..." - ze maakte een vaag handgebaar - "... het schijnt dat Kim daar weg is.”
Ik knikte gedwee: ”Ja, Daniël vertelde me zoiets.”
“Hoe dan ook," ging ze door, terwijl ze met een vork door de sla husselde, "ik hoef het allemaal niet te weten. Maar die deurwaarder is een ander verhaal. Die komt mijn huis niet in. Begrijp je?"
Het bloed was naar mijn wangen gestegen; ik had moeite mijn geschoktheid te verbergen. Ik geloof niet dat Madame iets in de gaten had, maar het haviksoog van Guillemette stond zoals altijd op scherp: “Glaasje water, Nadine?” vroeg ze.
De telefoon ging.
Madame trok een sprint.
Weer was het loos alarm. Aan haar gezicht te oordelen was het iemand die ze absoluut niet wilde spreken; ze zei: "Ik sta met één been buiten," en meteen daarna kapte ze het gesprek af.
"Charlotte," zei ze met een zucht.
"Ah, non. Hoe is het met haar?" informeerde Guillemette.
"Slecht. Philippe wil scheiden."
"Philippe wil zo veel."
"Hij is depressief. Hij zit aan de medicijnen, hij wil er een eind aan maken."
"Moet hij doen." Guillemette stopte een stukje tomaat in haar mond. “Als weduwe is Charlotte beter af... Philippe is toch advocaat...? Heeft hij geld?”
Madame knikte.
“Bon, hij zal er wel te laf voor zijn. Het zal er wel op uitdraaien dat hij in psychotherapie gaat, ze gaan allemaal in psychotherapie – als je snel rijk wilt worden, moet je een praktijk in psychotherapie openen. Mijn god. Fantastische windhandel. Zit Daniël al in psychotherapie?”
“Niet dat ik weet.”
“Vraag het hem eens. Hij heeft alle reden, niet?”
“Zeg Nadine,” zei Madame, en ze wierp een schuine blik op mij. “Kijk jij even bij de baby? Ze zit voor de televisie in de woonkamer, voor je het weet heeft ze de halve boekenkast weer aan snippers gescheurd."
"Doet ze dat nog steeds?" vroeg Guillemette.
"La petite dernière," zei Madame verontschuldigend. "Oh, chérie, we moeten opschieten. Over drie kwartier rijdt mijn taxi voor."
De baby was voor de televisie in slaap gevallen; ze lag opgekruld op de bank. Nadat ik een dekentje over haar heen had gelegd, ging ik naast haar zitten. Met de afstandsbediening zette ik het geluid van de Teletubbies zachter.
"Ben je er klaar voor?" hoorde ik Guillemette vragen.
"Meer dan ooit."
"Je ziet er goed uit, Anne-Sophie. Zeg eens eerlijk, heb je iets laten doen?"
Het antwoord kon ik niet verstaan.
"Ah, mais c'est superbe," riep Guillemette. "On dirait huit ans de moins! Tu as l'air épanouie, tu sais?"
Het bleef stil. De baby sliep als een roos. Boven sloeg de stofzuiger aan; zo te horen bevond de werkster zich op de babykamer.
Kennelijk had Madame een peptalk voorbereid, want plotseling klonk haar stem boven het stofzuigergezoem uit: "Ik ken hem als geen ander," zei ze op gedreven toon. “Ik ken zijn zwakke plek. Geld! Bij hem draait alles om geld, dat is altijd zo geweest, maar nu hangt hem een faillissement boven het hoofd, hij heeft schulden... zijn hele zandkasteel is ingestort. Het spelletje is uit. Hij heeft gegokt en verloren. Hij staat met zijn rug tegen de muur. En nu is het mijn beurt. Ik heb lang genoeg op dit moment gewacht.”
“Heerlijk," vond Guillemette.
“Daniël heeft nog zoveel te leren. Dat is natuurlijk wat hem zo aantrekkelijk maakt, maar nu heeft hij zijn hand overspeeld. Dom. Want ik heb een punt bereikt... met mij valt niet meer te onderhandelen. Ik zet hem het mes op de keel. Ik weet precies wat ik wil. Ik weet precies waar ik het voor doe. Ik zal hem -"
De rest van haar woorden werden weggeloeid door de stofzuiger; de werkster kwam met veel kabaal de trap afgedaald. Ik zat nog steeds naast de slapende baby op de bank. Op het beeldscherm buitelden de Teletubbies zwijgend over elkaar heen, en ik haalde voor de zoveelste keer mijn mobieltje uit mijn tas, in de hoop dat Daniël iets van zich had laten horen.
Niets.
... Chloé ...
Inmiddels een half jaar verstreken, maar het geduld wordt beloond met une grande finale.quote:Op vrijdag 2 september 2005 05:45 schreef Gajus het volgende:
En amour comme à la guerre, tous les coups sont permis ...
... strijdkreet van iedere zichzelf respecterende Française.
>>> mail alert <<<
't blijft de vraag of Madame nou naar Parijs gaat om Daniel terug te veroveren of dat ze hem eerder figuurlijk gaat uitkleden
Ik gok op 't laatste. Alhoewel niet moet worden uitgesloten dat D. zijn ex (Geil jasje trouwens ) onder de financiele druk uit de kleren weet te lullen. Sja, Parijs... zelfde hotel... en brokkenpiloot Daniel moet tegenwoordig op de kleintjes letten, dus 't zal wel één hotelkamer wezen.
En Nadine maar naar de Teletubbies kijken
Wil niet zeiken, maar moet 't niet zijn: 'quelle surprise'... of eh Nadine... studeerde jij geen Frans?
Ik gok op 't laatste. Alhoewel niet moet worden uitgesloten dat D. zijn ex (Geil jasje trouwens ) onder de financiele druk uit de kleren weet te lullen. Sja, Parijs... zelfde hotel... en brokkenpiloot Daniel moet tegenwoordig op de kleintjes letten, dus 't zal wel één hotelkamer wezen.
En Nadine maar naar de Teletubbies kijken
Wil niet zeiken, maar moet 't niet zijn: 'quelle surprise'... of eh Nadine... studeerde jij geen Frans?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
quote:ZELFS HET ALLERGROOTSTE IS MAAR KLEIN.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
... volgens de samenvattingsgenerator van MS Word.quote:Samenvatting
De jongen die mij aan dit baantje heeft geholpen, kent de familie waar ik werk.
Toen hij om half twee weer thuiskwam, wilde hij me nog een glas wijn inschenken, maar ik heb bedankt en ben weggevlucht.
Leuke jongen: "Mijn oma, denk ik?
Ik ben klaar voor het duel met het Poëziemeisje.
En ik schrijf het echt heet van de naald. Very nice." Thank you," en: "Have a nice day, Miss."zei hij lachend. Watch?
Net belde D. Hij komt me ophalen voor de Belangrijke Ontmoeting met de Chinese zakenman die van gekkigheid niet meer weet hoe hij van zijn geld af moet komen.
Daniël en ik zaten naast elkaar.
Ik probeerde hem nog te waarschuwen, ik zei: "Hé, ze proberen je onder tafel te krijgen," maar hij hoorde me niet, en trouwens: daar kwam de serveerster al aan met de fles en zeven duimhoge wijnglaasjes.
"Wat zegt hij?"
Daniël kan tevreden zijn, alweer.
Zijn mond zakte een stukje open.
Daniël en ik gaan samen weg!
Misschien niet het beste advies, in mijn persoonlijke situatie, maar wel mooi en simpel opgeschreven en daar gaat het toch maar om (zegt D.).
Zijn échte probleem is de Liefde. Problem solved."
Hij had gelijk. Let's talk business."
Ik dacht na.
op basis van de 273 dagboeknotities die Nadine het afgelopen halfjaar heeft geproduceerd
[ Bericht 2% gewijzigd door Gajus op 27-02-2006 09:52:50 ]
Hey, dat is ms ook wel wat voor moi Waar staat dat ding?
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Op mijn Nederlandstalige Word 2000 met standaardinstelling:quote:Op maandag 27 februari 2006 09:59 schreef Vivi het volgende:
Hey, dat is ms ook wel wat voor moi Waar staat dat ding?
Extra > AutoSamenvatting, ofwel eerst ALT+X en daarna A.
Dan blijf je toch rondhuppelen in je tuinbroek vol warme kak.quote:Op maandag 27 februari 2006 01:49 schreef Xennia het volgende:
Brrr wat een koude kak
Alsof er niets tussen koude kak en een tuinbroek zitquote:Op dinsdag 28 februari 2006 01:06 schreef kyrke het volgende:
[..]
Dan blijf je toch rondhuppelen in je tuinbroek vol warme kak.
Gaat het nu over een tuinman met acuut darmfalen?quote:Op dinsdag 28 februari 2006 01:08 schreef Xennia het volgende:
[..]
Alsof er niets tussen koude kak en een tuinbroek zit
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Daniël is nog steeds in Parijs. Geen nieuws. Ik heb niets van hem gehoord, niet eens een sms
Ik pas nog steeds op de kinderen. De gesprekken gaan over Ajax en Diddl en de Teletubbies en: 'Wat eten we vanavond?' (acht keer per dag) en: 'Mag ik een paaseitje?' en: 'Zullen we Memory spelen?' en Ute... ach, Ute is weer ingestort. Ze was al ingestort, ik bedoel: bij Ute gaat de ene instorting naadloos over in de volgende instorting, dat zijn we van haar gewend, maar gisteravond had zij een korte maar felle opleving. We kregen namelijk onverwachts bezoek. Het was Ray Ramselaar, de goedgeproportioneerde kunstenaar annex yogameester annex 'strippoker-'koning, want iemand met zo'n lichaam wil natuurlijk strippoker spelen zodra het buiten donker wordt, en hoewel ik Ute uitdrukkelijk heb gewaarschuwd ('Niet doen.. nooit strippoker spelen met mannen als Ray Ramselaar...') sprong ze binnen de kortste keren in haar Hunkemöller-bh door de woonkamer. En toen stelde Ray voor om boven, op Utes kamertje, nog een kop thee te drinken. Ik had niet verwacht dat Ute - ze liep nog steeds in die bh rond - zich door Ray naar boven zou laten lokken, maar ze deed nergens moeilijk over.
Ik ben gaan slapen. En toen ik vanochtend in de keuken kwam, zat Ute voorovergebogen aan tafel. "Oh, Nadine..." was het enige dat ze uitbracht. "Oh, oh, Nadine."
Hoewel ik van Daniël niets meer heb gehoord, kan datzelfde niet gezegd worden van Madame. Zij stuurt mij meerdere sms-jes per dag, en soms per uur, over de 'City Girls Lunch' die aanstaande vrijdag bij haar thuis plaatsvindt, en waarvoor ik de catering moet regelen. En de bloemen. De kaarsen. Het tafellinnen. De tafelschikking. En nog zestig andere dingen die ervoor moeten zorgen dat Madame en haar vijftien 'City Girls'-vriendinnen een fantastische middag hebben die, als ik het goed heb begrepen, in het teken staat van hun grootstedelijke status.
Ik pas nog steeds op de kinderen. De gesprekken gaan over Ajax en Diddl en de Teletubbies en: 'Wat eten we vanavond?' (acht keer per dag) en: 'Mag ik een paaseitje?' en: 'Zullen we Memory spelen?' en Ute... ach, Ute is weer ingestort. Ze was al ingestort, ik bedoel: bij Ute gaat de ene instorting naadloos over in de volgende instorting, dat zijn we van haar gewend, maar gisteravond had zij een korte maar felle opleving. We kregen namelijk onverwachts bezoek. Het was Ray Ramselaar, de goedgeproportioneerde kunstenaar annex yogameester annex 'strippoker-'koning, want iemand met zo'n lichaam wil natuurlijk strippoker spelen zodra het buiten donker wordt, en hoewel ik Ute uitdrukkelijk heb gewaarschuwd ('Niet doen.. nooit strippoker spelen met mannen als Ray Ramselaar...') sprong ze binnen de kortste keren in haar Hunkemöller-bh door de woonkamer. En toen stelde Ray voor om boven, op Utes kamertje, nog een kop thee te drinken. Ik had niet verwacht dat Ute - ze liep nog steeds in die bh rond - zich door Ray naar boven zou laten lokken, maar ze deed nergens moeilijk over.
Ik ben gaan slapen. En toen ik vanochtend in de keuken kwam, zat Ute voorovergebogen aan tafel. "Oh, Nadine..." was het enige dat ze uitbracht. "Oh, oh, Nadine."
Hoewel ik van Daniël niets meer heb gehoord, kan datzelfde niet gezegd worden van Madame. Zij stuurt mij meerdere sms-jes per dag, en soms per uur, over de 'City Girls Lunch' die aanstaande vrijdag bij haar thuis plaatsvindt, en waarvoor ik de catering moet regelen. En de bloemen. De kaarsen. Het tafellinnen. De tafelschikking. En nog zestig andere dingen die ervoor moeten zorgen dat Madame en haar vijftien 'City Girls'-vriendinnen een fantastische middag hebben die, als ik het goed heb begrepen, in het teken staat van hun grootstedelijke status.
Ik begin te vermoeden dat Nadine toch naar Parijs gegaan is.
de nieuwste ontwikkelingen verneem ik komend weekend ... ikzelf ga ook op (dienst-) reis
[ Bericht 2% gewijzigd door Gajus op 01-03-2006 01:59:40 (cross posts) ]
de nieuwste ontwikkelingen verneem ik komend weekend ... ikzelf ga ook op (dienst-) reis
[ Bericht 2% gewijzigd door Gajus op 01-03-2006 01:59:40 (cross posts) ]
Blijkbaar ... maar is haar "oh, oh ..." een uiting van voldoening of teleurstelling?quote:Op woensdag 1 maart 2006 01:59 schreef Xennia het volgende:
Heeft Ute het nou met de minnaar van Madame gedaan?
Het lijkt me het type dat op late leeftijd haar maagdelijkheid weggeeft aan de eerste de beste loser en direct hopeloos verliefd wordtquote:Op woensdag 1 maart 2006 02:06 schreef Gajus het volgende:
[..]
Blijkbaar. Maar dat 'Oh, oh ...", is dat een uiting van voldoening of teleurstelling?
Daniël is terug! Ik heb hem kort aan de telefoon gesproken. "Mijn huwelijk is dood en begraven," zei hij. "Het is zinloos om dat lijk weer op te delven."
"Weet je het zeker?" vroeg ik.
"Dood is dood."
"Ja, maar..."
"Ik ben geen necrofiel."
"En Anne-Sophie?" vroeg ik. "Denkt zij er ook zo over?"
"Nee," zei hij. "Nog niet. Ze klampt zich vast aan dingen die er niet meer zijn. Ze schaamt zich voor haar familie, ik geloof dat ze daar nog het meest onder lijdt. De afgang, de blamage. Het is voor haar een soort ere-code. Beter ongelukkig getrouwd dan niet getrouwd, laat stáán gescheiden. Dat is de doodsteek; scheiden is de doodsteek. Ze wil me op mijn knieën hebben, voor minder doet ze het niet. Het kan nog smerig worden. Vooral financieel, bedoel ik." Hij viel even stil. "Ik heb je gemist, Nadine. Wanneer zie ik je?"
"Morgen."
"Bij jou thuis, okay? Anne-Sophie moet nu geen bloed ruiken."
"Weet je het zeker?" vroeg ik.
"Dood is dood."
"Ja, maar..."
"Ik ben geen necrofiel."
"En Anne-Sophie?" vroeg ik. "Denkt zij er ook zo over?"
"Nee," zei hij. "Nog niet. Ze klampt zich vast aan dingen die er niet meer zijn. Ze schaamt zich voor haar familie, ik geloof dat ze daar nog het meest onder lijdt. De afgang, de blamage. Het is voor haar een soort ere-code. Beter ongelukkig getrouwd dan niet getrouwd, laat stáán gescheiden. Dat is de doodsteek; scheiden is de doodsteek. Ze wil me op mijn knieën hebben, voor minder doet ze het niet. Het kan nog smerig worden. Vooral financieel, bedoel ik." Hij viel even stil. "Ik heb je gemist, Nadine. Wanneer zie ik je?"
"Morgen."
"Bij jou thuis, okay? Anne-Sophie moet nu geen bloed ruiken."
Zo'n laatbloeiertje kan waanzinnig onstuimig zijn ... alsof een achterstand weggewerkt moet worden.quote:Op woensdag 1 maart 2006 02:08 schreef Xennia het volgende:
Het lijkt me het type dat op late leeftijd haar maagdelijkheid weggeeft aan de eerste de beste loser en direct hopeloos verliefd wordt
een nieuw lustobject voor de heer des huizes?
Maar geen woord over Kim (en haar vader). Is dat een definitief gepasseerde hindernis?quote:Op woensdag 1 maart 2006 02:12 schreef Nadine26 het volgende:
Daniël's verhaal
Ik heb hem maar heel even aan de telefoon gesproken. Madame was intussen ook thuisgekomen, vandaar.quote:Op woensdag 1 maart 2006 02:27 schreef Gajus het volgende:
Maar geen woord over Kim (en haar vader). Is dat een definitief gepasseerde hindernis?
Die bewuste nacht heb ik mijn oor even te luisteren gelegd aan Utes deur. Doodse stilte. Het blijft dus gissen. Als yogameester weet Ray Ramselaar alles van spierbeheersing en ademhalingstechniek; misschien heeft hij Ute in lotushouding, als een soort liefdesfakir, de ene genotspiek na de andere laten beleven. Een andere mogelijkheid is dat ze zwijgend in hun thee zaten te staren. Ute wil er niet over praten; ze heeft sinds die nacht een 'terugslag' en zodoende komt het hele huishouden weer op mijn schouders terecht.quote:Op woensdag 1 maart 2006 01:59 schreef Xennia het volgende:
Heeft Ute het nou met de minnaar van Madame gedaan?
Oh ja, die houtblokjes in mijn schort vergat ik te vermelden - die waren voor de openhaard. Ik was helemaal alleen, het was koud en donker en de wind gierde om ons huisje... terwijl Ute en de liefdesfakir zich de hele nacht verloren in hun zinderende tantraspel, had ik alleen het vuur om me aan te warmenquote:Op woensdag 1 maart 2006 14:25 schreef dvr het volgende:
[afbeelding]
"Die bewuste nacht heb ik mijn oor even te luisteren gelegd aan Utes deur. Doodse stilte."
quote:Op woensdag 1 maart 2006 14:46 schreef Nadine26 het volgende:
Oh ja, die houtblokjes in mijn schort vergat ik te vermelden - die waren voor de openhaard. Ik was helemaal alleen, het was koud en donker en de wind gierde om ons huisje... terwijl Ute en de liefdesfakir zich de hele nacht verloren in hun zinderende tantraspel, had ik alleen het vuur om me aan te warmen
Bij een tantraspel kan ik me trouwens weinig geile zinderingen voorstellen. Trekt men in de regel dan wel de geitenwollen sokken uit?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Gisteren schreef ik:
Amsterdam, 1 maart 2006
Lieve papa, geachte Marcella,
Ik ben zeer vereerd en verheugd om te horen, via de taxateur die mij vanochtend belde, dat jullie van plan zijn om op korte termijn bij mij in te trekken. Hij had het over april. Zo snel al! Jullie begrijpen dat ik meteen aan het fantaseren ben geslagen - hoe dat in de toekomst allemaal zal gaan, hoe wij er met z'n drietjes een heerlijke tijd van gaan maken, of eigenlijk met z'n viertjes (jullie nemen het hondje toch wel mee?), en hoe wij ombeurten in de tuin zullen slapen, onder de blote sterrenhemel - wat denken jullie van een hangmat? - en het lijkt me trouwens ook leuk om samen te douchen. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Volgens de taxateur staat jullie appartement (of 'stulpje', om met Marcella te spreken) al twee weken te koop, maar we hebben het over een 'uniek object' dat nota bene pal aan het Vondelpark ligt, dus dat zal wel loslopen. De meubels, wat doen jullie daarmee? Misschien is e-bay een optie. Ook zonder het extra meubilair zullen we een beetje moeten inschikken, zo groot is mijn appartement nou ook weer niet, maar oh, wat een hoop plezier zal daar tegenover staan! Ik kan jullie verzekeren dat ik een gulle, ruimdenkende huisgenoot ben. Een vriendin. Ja, laat ik het maar gewoon zeggen: een dochter. In zekere zin gaat jullie grote droom, samen een kind krijgen, toch nog in vervulling. Aan mij zal het niet liggen. Ik heb een open geest. Veel van mijn vrienden moeten bij de gedachte aan bejaardenseks al hard op hun kiezen bijten, laat staan als het zich onder hun eigen dak afspeelt, met geluid erbij en alles, maar ik begrijp die consternatie niet zo goed. Puberaal gedoe, als je het mij vraagt.
Ik verheug me op jullie komst, sterkte met de verhuizing,
Jullie liefhebbende dochter,
Nadine
P.s. Ik verheug me nu al op het dagelijkse 'borreltje met bittergarnituur' van Marcella, zo rond de klok van vijf.
Amsterdam, 1 maart 2006
Lieve papa, geachte Marcella,
Ik ben zeer vereerd en verheugd om te horen, via de taxateur die mij vanochtend belde, dat jullie van plan zijn om op korte termijn bij mij in te trekken. Hij had het over april. Zo snel al! Jullie begrijpen dat ik meteen aan het fantaseren ben geslagen - hoe dat in de toekomst allemaal zal gaan, hoe wij er met z'n drietjes een heerlijke tijd van gaan maken, of eigenlijk met z'n viertjes (jullie nemen het hondje toch wel mee?), en hoe wij ombeurten in de tuin zullen slapen, onder de blote sterrenhemel - wat denken jullie van een hangmat? - en het lijkt me trouwens ook leuk om samen te douchen. Maar ik loop op de zaken vooruit.
Volgens de taxateur staat jullie appartement (of 'stulpje', om met Marcella te spreken) al twee weken te koop, maar we hebben het over een 'uniek object' dat nota bene pal aan het Vondelpark ligt, dus dat zal wel loslopen. De meubels, wat doen jullie daarmee? Misschien is e-bay een optie. Ook zonder het extra meubilair zullen we een beetje moeten inschikken, zo groot is mijn appartement nou ook weer niet, maar oh, wat een hoop plezier zal daar tegenover staan! Ik kan jullie verzekeren dat ik een gulle, ruimdenkende huisgenoot ben. Een vriendin. Ja, laat ik het maar gewoon zeggen: een dochter. In zekere zin gaat jullie grote droom, samen een kind krijgen, toch nog in vervulling. Aan mij zal het niet liggen. Ik heb een open geest. Veel van mijn vrienden moeten bij de gedachte aan bejaardenseks al hard op hun kiezen bijten, laat staan als het zich onder hun eigen dak afspeelt, met geluid erbij en alles, maar ik begrijp die consternatie niet zo goed. Puberaal gedoe, als je het mij vraagt.
Ik verheug me op jullie komst, sterkte met de verhuizing,
Jullie liefhebbende dochter,
Nadine
P.s. Ik verheug me nu al op het dagelijkse 'borreltje met bittergarnituur' van Marcella, zo rond de klok van vijf.
Wat een gezelligheid moet dat opleveren!
Maar begrijp ik het nu goed dat je via een taxateur te horen hebt gekregen dat je per april op straat komt te staan?
Ben je mooi klaar mee...
Maar begrijp ik het nu goed dat je via een taxateur te horen hebt gekregen dat je per april op straat komt te staan?
Ben je mooi klaar mee...
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Na deze brief zal papalief zich zeker verheugen op zijn komst, Nadine: "bejaardensex", "samen douchen".
[ Bericht 2% gewijzigd door R_ON op 02-03-2006 12:36:35 ]
[ Bericht 2% gewijzigd door R_ON op 02-03-2006 12:36:35 ]
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
2 vragen.quote:Op woensdag 1 maart 2006 02:12 schreef Nadine26 het volgende:
Daniël is terug! Ik heb hem kort aan de telefoon gesproken. "Mijn huwelijk is dood en begraven," zei hij. "Het is zinloos om dat lijk weer op te delven."
"Weet je het zeker?" vroeg ik.
"Dood is dood."
"Ja, maar..."
"Ik ben geen necrofiel."
"En Anne-Sophie?" vroeg ik. "Denkt zij er ook zo over?"
"Nee," zei hij. "Nog niet. Ze klampt zich vast aan dingen die er niet meer zijn. Ze schaamt zich voor haar familie, ik geloof dat ze daar nog het meest onder lijdt. De afgang, de blamage. Het is voor haar een soort ere-code. Beter ongelukkig getrouwd dan niet getrouwd, laat stáán gescheiden. Dat is de doodsteek; scheiden is de doodsteek. Ze wil me op mijn knieën hebben, voor minder doet ze het niet. Het kan nog smerig worden. Vooral financieel, bedoel ik." Hij viel even stil. "Ik heb je gemist, Nadine. Wanneer zie ik je?"
"Morgen."
"Bij jou thuis, okay? Anne-Sophie moet nu geen bloed ruiken."
Waarom had ie niks van zich laten horen?
Hoe lang hoor je dit soort praatjes nu al aan?
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Vanochtend belde mijn vader.
"Wat heeft dit allemaal te betekenen?" brulde hij.
"Wat?" vroeg ik.
"Die brief," brulde hij nog harder. "Dat... dat... vod dat je hier in de bus hebt gegooid."
"Oh, dat," zei ik. "Ik hoor van de taxateur dat we gaan samenwonen. Ik ben verrast. Maar ik zie het helemaal zitten."
"Mijn seksleven is jouw zaak niet!" brulde hij nog harder. "Dat is míjn zaak. En het is trouwens ook míjn appartement!"
"Dat bestrijd ik ook niet, papa."
"Marcella is helemaal over haar toeren. Met je puberale brief!"
"Dat kon ik toch niet weten," zei ik verontschuldigend.
"Word eens volwassen, Nadine! Het is tijd om uit de blokken te komen. Op jouw leeftijd hebben normale mensen een baan, een gezin, een eigen leven. En jij? Jij schrijft een brief waar de honden geen brood van lusten, allemaal frustratie en verkniptheid. Marcella begrijpt er ook niets van, zij heeft de brief gelezen en zij denkt dat je hulp nodig hebt. En dat is precies wat jij moet doen. Jij moet je laten helpen, en zolang je dat niet doet, zolang jij ze niet op een rijtje hebt, krijg je geen cent van die erfenis. Hoor je me? Geen cent. Daar ga ik persoonlijk voor zorgen, het kan me niets schelen dat jij meerderjarig bent. Je bent volkomen gaga, Nadine. Meerderjarig en gaga. Je zit aan de drugs." Hij raakte helemaal buiten zinnen. "Volgens Marcella staat het buiten kijf dat jij drugs gebruikt, een andere verklaring kunnen wij niet bedenken voor die brief. "
"De Jellinekkliniek," hoorde ik Marcella op de achtergrond sissen. "De Jellinek." Maar toen werd de verbinding plotseling verbroken.
"Wat heeft dit allemaal te betekenen?" brulde hij.
"Wat?" vroeg ik.
"Die brief," brulde hij nog harder. "Dat... dat... vod dat je hier in de bus hebt gegooid."
"Oh, dat," zei ik. "Ik hoor van de taxateur dat we gaan samenwonen. Ik ben verrast. Maar ik zie het helemaal zitten."
"Mijn seksleven is jouw zaak niet!" brulde hij nog harder. "Dat is míjn zaak. En het is trouwens ook míjn appartement!"
"Dat bestrijd ik ook niet, papa."
"Marcella is helemaal over haar toeren. Met je puberale brief!"
"Dat kon ik toch niet weten," zei ik verontschuldigend.
"Word eens volwassen, Nadine! Het is tijd om uit de blokken te komen. Op jouw leeftijd hebben normale mensen een baan, een gezin, een eigen leven. En jij? Jij schrijft een brief waar de honden geen brood van lusten, allemaal frustratie en verkniptheid. Marcella begrijpt er ook niets van, zij heeft de brief gelezen en zij denkt dat je hulp nodig hebt. En dat is precies wat jij moet doen. Jij moet je laten helpen, en zolang je dat niet doet, zolang jij ze niet op een rijtje hebt, krijg je geen cent van die erfenis. Hoor je me? Geen cent. Daar ga ik persoonlijk voor zorgen, het kan me niets schelen dat jij meerderjarig bent. Je bent volkomen gaga, Nadine. Meerderjarig en gaga. Je zit aan de drugs." Hij raakte helemaal buiten zinnen. "Volgens Marcella staat het buiten kijf dat jij drugs gebruikt, een andere verklaring kunnen wij niet bedenken voor die brief. "
"De Jellinekkliniek," hoorde ik Marcella op de achtergrond sissen. "De Jellinek." Maar toen werd de verbinding plotseling verbroken.
Het is toch ook niet normaal om te communiceren per brief, die ook nog eens alleen verdekte sneren geeft.
Net zoals zij jou gewoon hadden moeten opzoeken en dingen hadden moeten bespreken )en daarin zijn ze behoorlijk fout', ha djij hen toch ook wel even kunnen bellen en gewoon ronduit kunnen zeggen dat je baalde.
Kies nu eens voor de confrontatie in plaats van er om heen te draaien. Ja mevrouw, ik neuk uw man. Nee Daniel, ik ga niet eeuwig zitten wachten tot je je vrouw en vriendin gedumpt hebt+ of je wil mij of niet. Pa, je bent een lul dat niet gewoon even belt van te voren. Het werkt bevrijdend, echt
Net zoals zij jou gewoon hadden moeten opzoeken en dingen hadden moeten bespreken )en daarin zijn ze behoorlijk fout', ha djij hen toch ook wel even kunnen bellen en gewoon ronduit kunnen zeggen dat je baalde.
Kies nu eens voor de confrontatie in plaats van er om heen te draaien. Ja mevrouw, ik neuk uw man. Nee Daniel, ik ga niet eeuwig zitten wachten tot je je vrouw en vriendin gedumpt hebt+ of je wil mij of niet. Pa, je bent een lul dat niet gewoon even belt van te voren. Het werkt bevrijdend, echt
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Ripley, je zal wel gelijk hebben en geestelijk heel erg gezond zijn, in tegenstelling tot ondergetekende en TS, par example...en je fris-fruitige benadering van intermenselijke relaties zal ongetwijfeld de meest gezonde zijn..maar het is zo saaaaaaaaaaaiiii, zo ontdaan van elke smeuigheid, zo "Ik maak een preitaart volgens het recept in de nieuwste Libelle, en vries van te voren maaltijden voor de hele week in"- achtig. Beuh.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik maak nooit preitaart, lees nooit de Libelle en vries nooit iets in. Het is een misverstand van vrouwen die zich door de verkeerde man laten inpalmen dat een leuk leven zonder narigheid gelijk saai moet zijn. Ik heb een spannende baan, hou van stappen en heb een leuke relatie - dat lijkt me op de lange termijn toch een stuk bevredigender dan wachten op een of andere ploert die je beliegt waar je bij staat. Een relatie die eerlijk, lief en passioneel is is prettiger dan eentje die je geheim moet houden omdat er dingen niet aan kloppen.quote:Op donderdag 2 maart 2006 15:15 schreef Vivi het volgende:
Ripley, je zal wel gelijk hebben en geestelijk heel erg gezond zijn, in tegenstelling tot ondergetekende en TS, par example...en je fris-fruitige benadering van intermenselijke relaties zal ongetwijfeld de meest gezonde zijn..maar het is zo saaaaaaaaaaaiiii, zo ontdaan van elke smeuigheid, zo "Ik maak een preitaart volgens het recept in de nieuwste Libelle, en vries van te voren maaltijden voor de hele week in"- achtig. Beuh.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Geen behoefte aan. Maar ik mag toch wel zeggen dat ik het jammer vind dat leuke vrouwen zich vergooien aan kutrelaties met ontrouwe eikels alleen omdat ze denken dat het anders saai is?quote:Op donderdag 2 maart 2006 16:29 schreef dragan_sudjic het volgende:
Open alsjeblieft een topic met belevenissen uit je leuke relatie.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Je leeft in een annaenquistwereld, eerlijke, lieve, langetermijn passionele ripley: Alle vrouwen zijn goedbedoelende slachtoffers en alle mannen zijn ontrouwe eikels en ploerten (behalve de jouwe dan natuurlijk).
Dat is nu juist het aardige van dit dagboek, de hoofdpersoon kent ook zo haar slechte momenten, zonder deze meteen aan de boze buitenwereld te wijten.
Dat is nu juist het aardige van dit dagboek, de hoofdpersoon kent ook zo haar slechte momenten, zonder deze meteen aan de boze buitenwereld te wijten.
quote:Op donderdag 2 maart 2006 17:01 schreef Ripley het volgende:
Geen behoefte aan. Maar ik mag toch wel zeggen dat ik het jammer vind dat leuke vrouwen zich vergooien aan kutrelaties met ontrouwe eikels alleen omdat ze denken dat het anders saai is?
Vrouwen als Ripley stichten tenminste nog gezinnen die kunnen dienen als de hoekstenen van de samenleving.
Waarom wordt iedereen die niet depressief/promiscue/drugsgebruikend of op andere wijze labiel is meteen als een preitaartenbakkende übermuts afgeschilderd?
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Nadine26 acht ik geenszins depressief/promiscue/drugsgebruikend of op ander wijze labiel, althans niet meer dan gemiddeld.
Het gaat er om of je in een relaas als dit de vrouw per definitie als onschuldig slachtoffer van de omstandigheden - lees: ploerterige mannen - wilt zien. Om daarmee impliciet iedere eigen rol van vrouwen in enigszins onrustig verlopende liefdesgeschiedenissen te ontkennen.
Het gaat er om of je in een relaas als dit de vrouw per definitie als onschuldig slachtoffer van de omstandigheden - lees: ploerterige mannen - wilt zien. Om daarmee impliciet iedere eigen rol van vrouwen in enigszins onrustig verlopende liefdesgeschiedenissen te ontkennen.
Dat beweer ik ook nergens. Maar waarom zou Ripley een muts zijn wanneer ze vindt dat een stabiele relatie op basis van wederzijdse genegenheid de meeste kans op geluk biedt?quote:Op donderdag 2 maart 2006 17:59 schreef dragan_sudjic het volgende:
Nadine26 acht ik geenszins depressief/promiscue/drugsgebruikend of op ander wijze labiel, althans niet meer dan gemiddeld.
Het gaat er om of je in een relaas als dit de vrouw per definitie als onschuldig slachtoffer van de omstandigheden - lees: ploerterige mannen - wilt zien. Om daarmee impliciet iedere eigen rol van vrouwen in enigszins onrustig verlopende liefdesgeschiedenissen te ontkennen.
Ik denk namelijk dat ze hierin gelijk heeft.
Maar iedere vrouw speelt natuurlijk zelf ook een hoofdrol in iedere liefdesgeschiedenis. En is daarmee zelf net zo goed verantwoordelijk voor alles wat er gebeurt. Zeker in onze tegenwoordige maatschappij. Dat is volgens mij eenieder wel duidelijk.
Maar we gaan eigenlijk O.T. "Dagboek v.e. kindermeisje" staat al heel erg lang niet meer in R&P
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Langetermijn passioneel.quote:Op donderdag 2 maart 2006 17:17 schreef dragan_sudjic het volgende:
eerlijke, lieve, langetermijn passionele ripley:
Als dát dan echt zou bestaan!
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Die indruk wil ik zeker niet wekken. Als je even terugleest zie je namelijk dat ik nadine ook aanspreek op haar verantwoordelijkheden.quote:Op donderdag 2 maart 2006 17:59 schreef dragan_sudjic het volgende:
Nadine26 acht ik geenszins depressief/promiscue/drugsgebruikend of op ander wijze labiel, althans niet meer dan gemiddeld.
Het gaat er om of je in een relaas als dit de vrouw per definitie als onschuldig slachtoffer van de omstandigheden - lees: ploerterige mannen - wilt zien. Om daarmee impliciet iedere eigen rol van vrouwen in enigszins onrustig verlopende liefdesgeschiedenissen te ontkennen.
Wat me gewoon stoort is dat mensen, mannen of vrouwen, zich storten in relaties die overduidelijk voldoen aan het clicha van narigheid, relaties die gebaseerd zijn op het ongeluk en bedrog van een ander of waarin 1 iemand als een hondje achter de ander aanloopt.
Hier lees je de kant van Nadine en Vivi heeft er ook een handje van. Ik dnek dan: mens, kap er toch mee. De leuke kanten van deze relatie kun je ook elders krijgen, zonder alle narigheid er bij. Dat is mijn punt
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Had madame Bovary jou maar op d'r forum gehad.quote:[b]
Ik dnek dan: mens, kap er toch mee. De leuke kanten van deze relatie kun je ook elders krijgen, zonder alle narigheid er bij. Dat is mijn punt
Ik zou 'm bijna mee terug slepen.quote:Op donderdag 2 maart 2006 18:08 schreef LXIV het volgende:
Maar we gaan eigenlijk O.T. "Dagboek v.e. kindermeisje" staat al heel erg lang niet meer in R&P
Bijna.
In R&P zou ik Ripley trouwens gelijk geven, maar hier laat ik me liever meeslepen door all the drama.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Uiteraard. Voor het verhaal is het veel beter.quote:Op donderdag 2 maart 2006 22:00 schreef Copycat het volgende:
In R&P zou ik Ripley trouwens gelijk geven, maar hier laat ik me liever meeslepen door all the drama.
Stel je voor, een achtdelig topic over een min-of-meer gelukkige huisvrouw van 38 die binnen haar stabiele en monogame relatie nog slechts experimenteert allerlei recepten voor preitaart.
Deze week: Nadine vriest komkommer in. "Heel makkelijk, als je weet hoe het moet"
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Ik zeg je eerlijk, dat lijkt me leuker om te lezen. Niet om af te geven op Nadine, maar het is toch een kunst als je zulk ee verhaal weet te vertellen op een manier dat het boeiend is voor de lezer. Laat ik het zo zeggen, vanuit een 'lie-tuh-rèhr' oogpunt zou dat interessanter zijn.quote:Op donderdag 2 maart 2006 22:46 schreef LXIV het volgende:
[..]
Uiteraard. Voor het verhaal is het veel beter.
Stel je voor, een achtdelig topic over een min-of-meer gelukkige huisvrouw van 38 die binnen haar stabiele en monogame relatie nog slechts experimenteert allerlei recepten voor preitaart.
Deze week: Nadine vriest komkommer in. "Heel makkelijk, als je weet hoe het moet"
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Dat zou een leuk scenario zijn, jij en je vader en Marcella in een gezinssituatie. Al vraag ik me af of Marcella de eerste is die doordraait in die situatie.quote:Op donderdag 2 maart 2006 12:13 schreef Nadine26 het volgende:
brief
Zonder meer waar. Mijn vriendin klaagt ook altijd dat ik boeken lees waarin nooit iets gebeurt. Maar stiekem gebeurt er in zo een boek natuurlijk heel erg veel.quote:Op donderdag 2 maart 2006 22:49 schreef HijoDeDios het volgende:
[..]
Ik zeg je eerlijk, dat lijkt me leuker om te lezen. Niet om af te geven op Nadine, maar het is toch een kunst als je zulk ee verhaal weet te vertellen op een manier dat het boeiend is voor de lezer. Laat ik het zo zeggen, vanuit een 'lie-tuh-rèhr' oogpunt zou dat interessanter zijn.
Een leuk voorbeeld: "De ontaarde slapers" van Ruyslinck. Daar gebeurt eigenlijk helemaal niets. Maar toch érg leuk om te lezen!
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Voel je vrij om ook zo'n boek te schrijven, Louis.quote:Op donderdag 2 maart 2006 22:53 schreef LXIV het volgende:
[..]
Zonder meer waar. Mijn vriendin klaagt ook altijd dat ik boeken lees waarin nooit iets gebeurt. Maar stiekem gebeurt er in zo een boek natuurlijk heel erg veel.
Een leuk voorbeeld: "De ontaarde slapers" van Ruyslinck. Daar gebeurt eigenlijk helemaal niets. Maar toch érg leuk om te lezen!
.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Helaas beheers ik het schrijverschap onvoldoende om goed te kunnen schrijven zonder van alles te laten gebeuren. Zelfs goed schrijven én van alles laten gebeuren valt nog niet mee.quote:Op donderdag 2 maart 2006 22:57 schreef HijoDeDios het volgende:
[..]
Voel je vrij om ook zo'n boek te schrijven, Louis.
[afbeelding].
Hoe staat het met je boek, Hijo? Heb je al een uitgever gevonden?
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Ja, twee.quote:Op donderdag 2 maart 2006 23:01 schreef LXIV het volgende:
[..]
Helaas beheers ik het schrijverschap onvoldoende om goed te kunnen schrijven zonder van alles te laten gebeuren. Zelfs goed schrijven én van alles laten gebeuren valt nog niet mee.
Hoe staat het met je boek, Hijo? Heb je al een uitgever gevonden?
Who's the leader of the club that's made for you and me?
En wil één van die twee het boek ook nog publiceren? En wanneer dan?
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Nou ja, ik heb hun gevonden. Zij mij nog niet. .quote:Op donderdag 2 maart 2006 23:05 schreef LXIV het volgende:
En wil één van die twee het boek ook nog publiceren? En wanneer dan?
Hun of hen?
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Laat ik het beter uitleggen. Als ik een Nederlandstalig boek zou hebben geschreven (wat niet 't geval is, trouwens) dan heb ik voor mijelf uitgevonden welke twee uitgeverijen ik zou benaderen.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Géén idee. Geen énkel gevoel bij. Net zoals dan of als, d of dt en geruild of gerolen.quote:
Het verschil tussen want en immers is voor mij juist wél weer heel erg duidelijk.
Zonder dat je het gezegd had ben ik er overigens telkens vanuit gegaan dat je een Nederlands boek geschreven had. Maar het is dus Engels, neem ik aan?
Op maandag 15 mei 2023 18:39
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Wellicht arrogant, maar ik weet 100% zeker dat ik meer weet van de Amerikaanse geschiedenis, vooral die van de Zuidelijke staten, dan alle fokkers bij elkaar. Durf ik mijn hand wel voor in het vuur te steken.
Ja, inderdaad en dat maakt de zaak nogal ingewikkeld op het commerciële vlak. Kijk, in Nederland is gepubliceerd worden al lastig genoeg (nou ja, als ik zie wat voor een kankerzooi er in de winkels ligt moet dat niet al te moeilijk zijn - vergeef de misplaatste arrogantie -) maar bij Engelstalige uitgeverijen komen nog zo oneindig veel meer manusscripten van zo oneindig veel meer dwasen binnen....Nou ja, je kan je er wel iets bij voorstellen wat voor problemen dat oplevert en wat voor problemen er nog meer zijn gezien de fysieke afstand tussen hier en London, New York, etc.quote:Op donderdag 2 maart 2006 23:10 schreef LXIV het volgende:
[..]
Géén idee. Geen énkel gevoel bij. Net zoals dan of als, d of dt en geruild of gerolen.
Het verschil tussen want en immers is voor mij juist wél weer heel erg duidelijk.
Zonder dat je het gezegd had ben ik er overigens telkens vanuit gegaan dat je een Nederlands boek geschreven had. Maar het is dus Engels, neem ik aan?
Who's the leader of the club that's made for you and me?
wat voor problemen er nog meer zijn gezien de fysieke afstand tussen hier en London, New York, etc.
Ja, dan zou je je boek daar helemaal naar toe moeten brengen.
Goed, terug naar mevrouw 26
Ja, dan zou je je boek daar helemaal naar toe moeten brengen.
Goed, terug naar mevrouw 26
Je hebt gelijk. De laatste keer ging het over een tuinman die in z'n broek had gescheten. Wat vonden we daarvan?quote:Op donderdag 2 maart 2006 23:23 schreef dragan_sudjic het volgende:
wat voor problemen er nog meer zijn gezien de fysieke afstand tussen hier en London, New York, etc.
Ja, dan zou je je boek daar helemaal naar toe moeten brengen.
Goed, terug naar mevrouw 26
Who's the leader of the club that's made for you and me?
