LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Leukquote:Op vrijdag 10 februari 2006 10:54 schreef cioran63 het volgende:
Ik probeer te snappen waar het hem nou in zit, goed schrijven. Het is niet alleen de zinsbouw, hoewel die natuurlijk onberispelijk en gevarieerd moet zijn. Het zit ook vooral in wat je niet schrijft, wat je suggereert. Dat is in dit stukje weer razend knap gedaan. Nergens zeg je dat Madame een kutwijf is, dat eigenlijk een hoogbegaafd kind had willen hebben voor de show, en nergens zeg je dat Tibbe zielig is.
Een verrassing.
Ik vond het zelf eigenlijk een beetje gemakzuchtig. Wel erg weinig opsmuk, geen beschrijvingen, bijna uitsluitend dialoog. Maar soms ben ik lui (heel soms, meestal ben ik een hysterische perfectionist). Dus ik dacht: het moet maar, zo. Ik heb geen tijd meer. Het is ook leuk om tegen de klok in te schrijven
Ik vind het dus ook een interessante vraag waar het hem nou in zit. Ik snap er eigenlijk niks van, raar is dat. Misschien is de truc wel dat je juist NIET op effect moet schrijven?
quote:Op donderdag 9 februari 2006 01:25 schreef Xennia het volgende:
Geloof je daadwerkelijk dat Kim in het hondenhok slaapt?
Dat is mijn fantasie
En dan werp ik haar van flinke afstand een bot toe
Ik begrijp het zelf ook niet, maar toch kan het. De menselijke geest kan bijna álles. Puur op wilskracht, al kun je het ook wanhoop noemen.quote:Ik begrijp niet hoe je dat kan, deze gedachte loslaten.
Dat denk ik ook. Juist daardoor krijgen je stukken een geweldige timing en ik denk dat dat jouw grootste kracht is. Geen woord of uitwijding teveel of te weinig, iedere actie en ieder idee komt op het juiste moment, zodat het leest als een trein. Wat er ook aan bijdraagt is dat je heel naturel schrijft - je vindt steeds het juiste woord (niet te sterk of te zwak) en je personages, hoe maf ook, zijn authentiek.quote:Ik vind het dus ook een interessante vraag waar het hem nou in zit. Ik snap er eigenlijk niks van, raar is dat. Misschien is de truc wel dat je juist NIET op effect moet schrijven?
Ik las laatst een interview met Kim van Kooten, die veel scenario's schrijft. Ik moet bekennen dat ik nog héél even twijfelde of jij..... dat zij, misschien...
..maar nee. Ik vrees dat jij nog beter bent. Als is de vraag natuurlijk hoe je het er vanaf zou brengen als dit niet autobiografisch was.
[ Bericht 0% gewijzigd door dvr op 10-02-2006 14:40:22 ]
[intermezzo]
Ontstegen aan het bleke bed
Kwam hij, op weg naar het toilet
Bix Beiderbecke tegen
Die zonet
Op zijn kornet
de koekoekswals had ingezet.
(Deelder)
Ontstegen aan het bleke bed
Kwam hij, op weg naar het toilet
Bix Beiderbecke tegen
Die zonet
Op zijn kornet
de koekoekswals had ingezet.
(Deelder)
Toch vind ik je niet naief, je weet best hoe het allemaal zit. Daarom vind ik het van wilskracht, of wanhoop getuigen, dat je toch je verstand uit kan schakelenquote:Op vrijdag 10 februari 2006 12:44 schreef Nadine26 het volgende:
Ik begrijp het zelf ook niet, maar toch kan het. De menselijke geest kan bijna álles. Puur op wilskracht, al kun je het ook wanhoop noemen.
Een metafoor:quote:Op vrijdag 10 februari 2006 12:23 schreef Nadine26 het volgende:
Ik vond het zelf eigenlijk een beetje gemakzuchtig. Wel erg weinig opsmuk, geen beschrijvingen, bijna uitsluitend dialoog. Maar soms ben ik lui (heel soms, meestal ben ik een hysterische perfectionist). Dus ik dacht: het moet maar, zo. Ik heb geen tijd meer. Het is ook leuk om tegen de klok in te schrijven
Ik vind het dus ook een interessante vraag waar het hem nou in zit. Ik snap er eigenlijk niks van, raar is dat. Misschien is de truc wel dat je juist NIET op effect moet schrijven?
Als ik naar deze aquarel kijk, dan voel ik de stemming waarin het gezelschap verkeert. Dat gevoel is zo levensecht, alsof ik zelf tot het gezelschap behoor. Meesterlijk!
Als ik naar de compositie van deze aquarel kijk, dan zie ik een minimum aan kleurschakeringen, een minimum aan penseelstreken, een minimum aan arbeidsinspanning. Hier wordt een effect bereikt met een minimum aan middelen. Geniaal!
de schilder was de negentienjarige Pablo Ruiz Picasso
Prachtig! Je idee doet me denken aan Matisse, die in twee lijntjes een perfect gevormde rug en kont van een vrouw neerzette.
Of dit, mijn lievelingswerk van Klee, "ein Verständiger", waarin ik overduidelijk een neus in het gezicht van de portretteerde zie -althans hij ontbreekt niet- terwijl die niet getekend is..
Hier nog even Picasso, die met een enkele zwiep van zijn zaklantaren een minotaur in de lucht schildert:
Of dit, mijn lievelingswerk van Klee, "ein Verständiger", waarin ik overduidelijk een neus in het gezicht van de portretteerde zie -althans hij ontbreekt niet- terwijl die niet getekend is..
Hier nog even Picasso, die met een enkele zwiep van zijn zaklantaren een minotaur in de lucht schildert:
Maar zo'n schud-ik-uit-de-mouw prestatie is wel het resultaat van talloze grondige voorstudies.quote:Op zaterdag 11 februari 2006 02:52 schreef dvr het volgende:
Hier nog even Picasso, die met een enkele zwiep van zijn zaklantaren een minotaur in de lucht schildert:
[afbeelding]
een heuse macho ... met zijn short en sandalen
The Coffee Company – vrijdagochtend, 11:00 uur
“Je verwacht toch niet echt dat ik je dat ga vertellen?”
“Waarom niet?”
“Sorry, maar je zit nu al naar me te kijken alsof je moet kotsen. Daarom.”
“Try me.” Hij blaast in zijn beker en neemt een grote slok. “Gezien? Ik kots niet. Ik heb net gesquashed, ik voel me perfect. Dus vertel nou maar gewoon hoe het is.”
“Nee.”
“Loosen up, Needien. Kom op, wij hebben elkaar – hoe lang? zeker twee maanden niet gezien. Of denk je dat ik hier in foetushouding op de grond ga liggen? Ik kan je geruststellen: ik ga niet op de grond liggen. Ook niet als je zegt dat het de meest geweldige seks van je leven is.”
“Het is de meest geweldige seks van mijn leven.”
Hij zegt niets. Hij knikt geïnteresseerd.
“Tevreden?” vraag ik.
“Ik heb je wel eens betere verhalen horen vertellen.” Hij neemt weer een slok. “Smeuïger, vooral. Meestal ben je wat langer van stof... maar ik begrijp je schaamte wel.”
“Welke schaamte?”
“Nou ja..,” hij maakt een handgebaar, “... zo’n oude kerel, getrouwd, of half gescheiden, en jij wordt zo’n beetje weggestopt op zolder - dat smoezelige verhaal zet je natuurlijk niet bovenaan je cv, dat snap ik ook wel.”
“Op zolder,” breng ik uit, “sorry hoor, maar ik word helemaal niet - hoe kom je daar nou bij?”
“Dat sta je me net zelf te vertellen. Dat je als een soort Anne Frank in het Achterhuis zit opgeborgen.”
“Dat was een grapje.”
“Het is ook grappig, Nadine. Het toneel van de lach.” Hij grijnst. “En zijn vriendin en zijn kinderen spelen de Gestapo. Pas maar op dat ze je dagboek niet vinden.” Als hij eindelijk is uitgelachen, vraagt hij: “Schrijf je eigenlijk nog?”
“Ja.”
“Goed. Heb je al bedacht wat je na je studie gaat doen?”
“Nee. Jij?”
“Ik denk aan chirurgie.”
“O. Vertel?”
Ik ben blij dat het gesprek een andere wending neemt, daarom stel ik nog een paar vragen over zijn chirurgentoekomst en zijn co-schappen en als we daarover zijn uitgepraat, informeer ik zelfs naar zijn moeder – ik bedoel: zo erg is het dus. De moeder van Thijs is de vreselijkste Burberry-pottenbak-kruidentuin-trut die ik in mijn leven ooit heb ontmoet, maar elk onderwerp is beter dan mijn liefdesleven.
Als ik twee nieuwe bekers cappuccino heb gehaald, wil Thijs weten of ik mijnheer W. nog zie. Ik zeg ‘ja’, en ik vertel wat over de therapie. Hij luistert, stelt een paar vragen en zegt dan ineens: “Ik ben ermee gekapt.”
“Wat? Met therapie?”
Hij zucht. “Het schoot niet op. Ik had me laten overhalen tot meerdere sessies per week. Twee keer per week, drie keer – nou ja, zo ging dat een tijdje door. Maar die therapeute rook natuurlijk bloed, ik bedoel: haar winkeltje moet ook draaien, dus op een bepaald moment wilde ze me vier keer per week zien. Vier keer! Dat noemen ze de zachte sector. Toen besefte ik opeens dat ik gewoon weer wilde gaan leven. Ik bedoel: je kunt je dagen wel vullen met therapie, maar waar blijf je dan met je betekenisvolle leven? Want daar gaat het uiteindelijk om. Een betekenisvol leven leiden. Niet dat ik weet wat dat is. Geen idee. Maar dat houdt me niet meer tegen, ik bedoel: als ik tot mijn tachtigste in therapie blijf hangen, kom ik er zéker niet achter. Ik wil iets doen. Maakt niet uit wat, als ik het maar met overtuiging doe. Niks is zeker. Toch moet je keuzes maken."
"Chirurgie dus."
"Ja. Ik had ook een andere specialisatie kunnen kiezen, ik had ook een strandtent kunnen openen op Bali, lekker op mijn rug in de zon liggen. Ook mooi. Maar ik denk dat ik als chirurg een mooier, betekenisvoller leven tegemoet ga. Ik weet het niet, ik denk het alleen. Ik hoop het. Kijk, het liefst zou ik alle mogelijkheden openhouden. Maar dat kan niet meer, die tijd is voorbij. Kiezen, Nadine - dát is leven. Daar komt het op aan. En met een beetje geluk kun je later, als je op je sterfbed ligt dood te gaan aan een of andere slopende ziekte, zoals jouw moeder en mijn vader - met een beetje geluk kun je dan bij jezelf denken dat je de dingen tenminste met overtuiging hebt gedaan. Volgens mij kun je dan geen spijt hebben.”
“O. Dus daar ging het om.”
“Waarom?”
“Nou, om keuzes maken. Daarom ging je dus in therapie. Ik dacht eigenlijk...”
“Wat?”
“Niks.”
“Dat het om jou ging. Dacht je dat?”
Ik haal mijn schouders op.
“Nee, het ging niet om jou. Het ging ook niet om die keuzes. Ik wist zelf niet eens waar het om ging, maar achteraf denk ik dat het te maken had met mijn vader. Ik heb die man nooit gekend. Niet goed, niet écht. Dat is nog één ding, maar ik heb hem ook nooit gemogen. Een egoïstische klootzak, vond ik. Een bokkenlul. Goed, hij was toevallig mijn verwekker, maar van mij mocht hij doodvallen. En dat deed hij dus. Dood, weg, begraven. Probleem opgelost, dacht ik. Simpel. Tot jouw moeder ziek werd. Toen dacht ik opeens...”
“Wat?”
“Ik weet het niet. Een soort spijt. Wroeging.” Thijs blijft even stil. “Het doet er niet meer toe. Hij is dood. Dat heb ik van die therapie geleerd: mensen die dood zijn, blijven dood.“ Hij begon te lachen. “Wat een gelul zeg, die therapie. Heb jij dat niet, dat je zin krijg om weer gewoon te gaan léven?”
“Ik zie die therapeut maar één keer per week.”
“Als jij slim bent, ga je gewoon een maand in Frankrijk gaan zitten, in het buitenhuis van je ouders. Je scriptie afschrijven. Nadenken over wat je nou écht wilt. Waarom doe je dat niet? Jij doet wel alsof het eeuwig vakantie is, maar jij bent ook op een punt aangeland... jij moet ook keuzes gaan maken. Werken, om eens iets te noemen. Of blijf je de rest van je leven kindermeisje?”
“Ik ben bang in dat huis.”
“In Normandië?”
Ik knik. “Het is er eng. Pikdonker. ’s Nachts durf ik me niet te verroeren.”
“Dan neem je iemand mee.”
“Nodig je jezelf uit?” zeg ik lachend.
Hij schudt zijn hoofd: “Ik ga niet met je mee. Dat kan je vergeten. Ik blijf hier. Ik geef je alleen een welgemeend advies.”
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 12-02-2006 03:23:13 ]
“Je verwacht toch niet echt dat ik je dat ga vertellen?”
“Waarom niet?”
“Sorry, maar je zit nu al naar me te kijken alsof je moet kotsen. Daarom.”
“Try me.” Hij blaast in zijn beker en neemt een grote slok. “Gezien? Ik kots niet. Ik heb net gesquashed, ik voel me perfect. Dus vertel nou maar gewoon hoe het is.”
“Nee.”
“Loosen up, Needien. Kom op, wij hebben elkaar – hoe lang? zeker twee maanden niet gezien. Of denk je dat ik hier in foetushouding op de grond ga liggen? Ik kan je geruststellen: ik ga niet op de grond liggen. Ook niet als je zegt dat het de meest geweldige seks van je leven is.”
“Het is de meest geweldige seks van mijn leven.”
Hij zegt niets. Hij knikt geïnteresseerd.
“Tevreden?” vraag ik.
“Ik heb je wel eens betere verhalen horen vertellen.” Hij neemt weer een slok. “Smeuïger, vooral. Meestal ben je wat langer van stof... maar ik begrijp je schaamte wel.”
“Welke schaamte?”
“Nou ja..,” hij maakt een handgebaar, “... zo’n oude kerel, getrouwd, of half gescheiden, en jij wordt zo’n beetje weggestopt op zolder - dat smoezelige verhaal zet je natuurlijk niet bovenaan je cv, dat snap ik ook wel.”
“Op zolder,” breng ik uit, “sorry hoor, maar ik word helemaal niet - hoe kom je daar nou bij?”
“Dat sta je me net zelf te vertellen. Dat je als een soort Anne Frank in het Achterhuis zit opgeborgen.”
“Dat was een grapje.”
“Het is ook grappig, Nadine. Het toneel van de lach.” Hij grijnst. “En zijn vriendin en zijn kinderen spelen de Gestapo. Pas maar op dat ze je dagboek niet vinden.” Als hij eindelijk is uitgelachen, vraagt hij: “Schrijf je eigenlijk nog?”
“Ja.”
“Goed. Heb je al bedacht wat je na je studie gaat doen?”
“Nee. Jij?”
“Ik denk aan chirurgie.”
“O. Vertel?”
Ik ben blij dat het gesprek een andere wending neemt, daarom stel ik nog een paar vragen over zijn chirurgentoekomst en zijn co-schappen en als we daarover zijn uitgepraat, informeer ik zelfs naar zijn moeder – ik bedoel: zo erg is het dus. De moeder van Thijs is de vreselijkste Burberry-pottenbak-kruidentuin-trut die ik in mijn leven ooit heb ontmoet, maar elk onderwerp is beter dan mijn liefdesleven.
Als ik twee nieuwe bekers cappuccino heb gehaald, wil Thijs weten of ik mijnheer W. nog zie. Ik zeg ‘ja’, en ik vertel wat over de therapie. Hij luistert, stelt een paar vragen en zegt dan ineens: “Ik ben ermee gekapt.”
“Wat? Met therapie?”
Hij zucht. “Het schoot niet op. Ik had me laten overhalen tot meerdere sessies per week. Twee keer per week, drie keer – nou ja, zo ging dat een tijdje door. Maar die therapeute rook natuurlijk bloed, ik bedoel: haar winkeltje moet ook draaien, dus op een bepaald moment wilde ze me vier keer per week zien. Vier keer! Dat noemen ze de zachte sector. Toen besefte ik opeens dat ik gewoon weer wilde gaan leven. Ik bedoel: je kunt je dagen wel vullen met therapie, maar waar blijf je dan met je betekenisvolle leven? Want daar gaat het uiteindelijk om. Een betekenisvol leven leiden. Niet dat ik weet wat dat is. Geen idee. Maar dat houdt me niet meer tegen, ik bedoel: als ik tot mijn tachtigste in therapie blijf hangen, kom ik er zéker niet achter. Ik wil iets doen. Maakt niet uit wat, als ik het maar met overtuiging doe. Niks is zeker. Toch moet je keuzes maken."
"Chirurgie dus."
"Ja. Ik had ook een andere specialisatie kunnen kiezen, ik had ook een strandtent kunnen openen op Bali, lekker op mijn rug in de zon liggen. Ook mooi. Maar ik denk dat ik als chirurg een mooier, betekenisvoller leven tegemoet ga. Ik weet het niet, ik denk het alleen. Ik hoop het. Kijk, het liefst zou ik alle mogelijkheden openhouden. Maar dat kan niet meer, die tijd is voorbij. Kiezen, Nadine - dát is leven. Daar komt het op aan. En met een beetje geluk kun je later, als je op je sterfbed ligt dood te gaan aan een of andere slopende ziekte, zoals jouw moeder en mijn vader - met een beetje geluk kun je dan bij jezelf denken dat je de dingen tenminste met overtuiging hebt gedaan. Volgens mij kun je dan geen spijt hebben.”
“O. Dus daar ging het om.”
“Waarom?”
“Nou, om keuzes maken. Daarom ging je dus in therapie. Ik dacht eigenlijk...”
“Wat?”
“Niks.”
“Dat het om jou ging. Dacht je dat?”
Ik haal mijn schouders op.
“Nee, het ging niet om jou. Het ging ook niet om die keuzes. Ik wist zelf niet eens waar het om ging, maar achteraf denk ik dat het te maken had met mijn vader. Ik heb die man nooit gekend. Niet goed, niet écht. Dat is nog één ding, maar ik heb hem ook nooit gemogen. Een egoïstische klootzak, vond ik. Een bokkenlul. Goed, hij was toevallig mijn verwekker, maar van mij mocht hij doodvallen. En dat deed hij dus. Dood, weg, begraven. Probleem opgelost, dacht ik. Simpel. Tot jouw moeder ziek werd. Toen dacht ik opeens...”
“Wat?”
“Ik weet het niet. Een soort spijt. Wroeging.” Thijs blijft even stil. “Het doet er niet meer toe. Hij is dood. Dat heb ik van die therapie geleerd: mensen die dood zijn, blijven dood.“ Hij begon te lachen. “Wat een gelul zeg, die therapie. Heb jij dat niet, dat je zin krijg om weer gewoon te gaan léven?”
“Ik zie die therapeut maar één keer per week.”
“Als jij slim bent, ga je gewoon een maand in Frankrijk gaan zitten, in het buitenhuis van je ouders. Je scriptie afschrijven. Nadenken over wat je nou écht wilt. Waarom doe je dat niet? Jij doet wel alsof het eeuwig vakantie is, maar jij bent ook op een punt aangeland... jij moet ook keuzes gaan maken. Werken, om eens iets te noemen. Of blijf je de rest van je leven kindermeisje?”
“Ik ben bang in dat huis.”
“In Normandië?”
Ik knik. “Het is er eng. Pikdonker. ’s Nachts durf ik me niet te verroeren.”
“Dan neem je iemand mee.”
“Nodig je jezelf uit?” zeg ik lachend.
Hij schudt zijn hoofd: “Ik ga niet met je mee. Dat kan je vergeten. Ik blijf hier. Ik geef je alleen een welgemeend advies.”
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 12-02-2006 03:23:13 ]
Kim van Kooten, daar las ik laatst ook een interview mee. Zij heeft een baby! En een man! En een carrière! En ongetwijfeld heeft ze ook een Elle Wonen-huis en een Living-leven en 's avonds kookt ze allemaal Wining & Dining-recepten voor haar baby en haar man en... nou ja: ik beschouw het als een compliment, maar hoe ver van de waarheid kun je zitten?quote:Op vrijdag 10 februari 2006 13:30 schreef dvr het volgende:
Ik las laatst een interview met Kim van Kooten, die veel scenario's schrijft. Ik moet bekennen dat ik nog héél even twijfelde of jij..... dat zij, misschien...
Ik hoop dat ik beter ben. Ik hoop het echt.Ik kan niet tegen mensen met baby's en filmstermannen en perfecte huizen en glossy levens. IK KAN ER NIET TEGEN! En dan kan zij óók nog fictie schrijven. Zij wel...quote:..maar nee. Ik vrees dat jij nog beter bent. Als is de vraag natuurlijk hoe je het er vanaf zou brengen als dit niet autobiografisch was.
En dan kan zij óók nog fictie schrijven. Zij wel...
Smeuïge cliffhanger: wie gaat Nadine chaperonneren?
ik gok op Thijs, maar dan moet Nadine komende vrijdag wel naar het squashcentrum gaan
ik gok op Thijs, maar dan moet Nadine komende vrijdag wel naar het squashcentrum gaan
Bij Picasso denk ik altijd aan hoe hij zichzelf en zijn kunst niet serieus nam. Vrijheid, plezier, zorgeloosheid, eenvoud. Ik weet zeker dat het geen pose was.quote:Op zaterdag 11 februari 2006 00:15 schreef Gajus het volgende:
Een metafoor:
[afbeelding]
Als ik naar deze aquarel kijk, dan voel ik de stemming waarin het gezelschap verkeert. Dat gevoel is zo levensecht, alsof ik zelf tot het gezelschap behoor. Meesterlijk!
Als ik naar de compositie van deze aquarel kijk, dan zie ik een minimum aan kleurschakeringen, een minimum aan penseelstreken, een minimum aan arbeidsinspanning. Hier wordt een effect bereikt met een minimum aan middelen. Geniaal!
de schilder was de negentienjarige Pablo Ruiz Picasso
Zijn oeuvre omvat 22.000 werken. Dat lukt niet met vrijheid, plezier en zorgeloosheid. Dat lukt slechts met discipline, verbetenheid en bezieling.quote:Op zondag 12 februari 2006 03:18 schreef Nadine26 het volgende:
Bij Picasso denk ik altijd aan hoe hij zichzelf en zijn kunst niet serieus nam. Vrijheid, plezier, zorgeloosheid, eenvoud. Ik weet zeker dat het geen pose was.
Nee hoor. Met discipline, verbetenheid en bezieling kom je nooit aan 22.000 werken. Aan 22.000 werken kom je alleen als je het kunt blijven relativeren.quote:Op zondag 12 februari 2006 03:32 schreef Gajus het volgende:
Zijn oeuvre omvat 22.000 werken. Dat lukt niet met vrijheid, plezier en zorgeloosheid. Dat lukt slechts met discipline, verbetenheid en bezieling.
quote:Op zondag 12 februari 2006 03:07 schreef Nadine26 het volgende:
Ik hoop dat ik beter ben. Ik hoop het echt.Ik kan niet tegen mensen met baby's en filmstermannen en perfecte huizen en glossy levens. IK KAN ER NIET TEGEN!
Het heeft er alle schijn van dat dat je uiteindelijke doel is
Nadine, wat érg dat Thijs jou naar de psych stuurt en dan zelf na honderden sessies thuiskomt met de opvatting die jij er al sinds tijden op nahoudt. En die er eigenlijk op neerkomt -geef toe- dat er vooral veel geneukt moet worden.
Het valt niet te ontkennen dat Pablo P.'s dagindeling voor die hobby minstens evenveel tijd heeft gelaten als voor zijn teken- en schilderwerk, maar je zult toch met me eens zijn dat waar duizenden ontroerde museumgangers en collectioneurs zich nog dagelijks huilend voor zijn werken op de knieeën werpen, de verzadigde glimlach die zich ooit aftekende op de gezichten van Pablo's minnaressen zo'n 40 jaar na dato zijn glans toch wel verloren heeft.
"Nou én", zul je tegenwerpen. "Ik neuk me suf en de boeken die ik daar over ga schrijven zullen nog eeuwenlang tot de hoogtepunten van de Nederlandse literatuur gerekend worden".
En daar moet iets tegen in te brengen zijn.. Maar wat?
Het valt niet te ontkennen dat Pablo P.'s dagindeling voor die hobby minstens evenveel tijd heeft gelaten als voor zijn teken- en schilderwerk, maar je zult toch met me eens zijn dat waar duizenden ontroerde museumgangers en collectioneurs zich nog dagelijks huilend voor zijn werken op de knieeën werpen, de verzadigde glimlach die zich ooit aftekende op de gezichten van Pablo's minnaressen zo'n 40 jaar na dato zijn glans toch wel verloren heeft.
"Nou én", zul je tegenwerpen. "Ik neuk me suf en de boeken die ik daar over ga schrijven zullen nog eeuwenlang tot de hoogtepunten van de Nederlandse literatuur gerekend worden".
En daar moet iets tegen in te brengen zijn.. Maar wat?
Fijn om te lezen dat je nog steeds je leven op de rails houdt Nadine
Coincidence
Makes sense
Only with you
Makes sense
Only with you
Ja, het waren toch ook niet mijn make-upvlekken Xenquote:Op donderdag 9 februari 2006 12:59 schreef Xennia het volgende:
[..]
Je moet je make-up er wel af halen voor je gaat slapen Viv, anders krijg je rimpels
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Btw, stond er laatst niet ergens een artikel in de krant waarin stond dat intelligente mensen geen baat hebben bij psychotherapie?
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
reeds bekend ten tijde van de Bergrede:quote:Op maandag 13 februari 2006 14:51 schreef Vivi het volgende:
... dat intelligente mensen geen baat hebben bij psychotherapie?
Beati pauperes spiritu (Mattheüs 5:3)
Zalig zijn de armen van geest (want hunner is het Koninkrijk der hemelen)
06-GESPREK
Gisteravond zat mijn sportschoolpasje niet in mijn portemonnee. Vreemd. De klantvriendelijke jongen achter de balie was nou ook weer niet zo klantvriendelijk dat hij voor één keertje een oogje wilde toeknijpen. “Zonder pasje mag je niet sporten,” zei hij onverbiddelijk, “maar in onze lounge ben je altijd welkom voor een drankje en een hapje.” En dus droop ik teleurgesteld af naar de aanpalende ruimte met reuzenkussens en zitzakken.
Ik zakte neer op een groot vloermatras en toetste het nummer van Daniëls BlackBerry in. Misschien lag het pasje bij hem.
Hij klonk opgewekt: “Weet je waar ik net aan zit te denken?” zei hij. “Aan jou. En aan het reisje dat we gaan maken. Ik bedoel, kijk: wat heeft het voor zin om me een dubbele burnout te werken als ik ook met jou in de Stille Oceaan kan liggen? Ik was vanochtend bij de huisarts, hij had een heel medisch verhaal over risicogroepen en hoge bloeddruk en dat het goed zou zijn als ik een cursus ‘stress reductie training’ zou volgen.” Hij lachte. “Stress reductie training! Die term moet je onthouden, Nadine. Want hij heeft gelijk, die huisarts. Wij gaan samen op stress reductie training in Mexico. Of ga jij liever naar Thailand?”
“Je weet dat ik geen geld heb.”
“Je weet dat ik graag voor jou betaal. Bovendien is het op medische indicatie. Stress reductie training is geen vakantie, het is de enige manier om een bypassoperatie te voorkomen.”
“Een bypassoperatie? Had die huisarts het over een bypassoperatie?”
“Nee, ik ben kerngezond,” verzekerde hij me. “Beetje hard gewerkt, dat is alles. Ik heb zin om weg te gaan met jou. Geld doet er niet toe, Nadine. Het kan me niet schelen wat het kost, ik wil met jou in training.”
Ik probeerde een andere manier te verzinnen om duidelijk te maken dat ik me bezwaard voel als hij altijd alles betaalt, en dat het misschien ook wel eens goed zou zijn om een tijdje rustig aan te doen, maar Daniël klonk zo opgetogen dat ik het niet kon opbrengen.
“Ben je nog aan het werk?” vroeg ik, en ik wierp een blik op de klok. Het was kwart over zeven.
“Nee, ik ben al thuis. Stress reductie training, hè? Zie ik je nog?”
“Straks,” zei ik. “Ik ben op de sportschool. Ik ben mijn pasje kwijt. Kun jij even kijken of het ergens ligt?”
“Sure, honey. Waar?”
Ik dacht na. “Geen idee. In een keukenla?”
Terwijl hij de laden doorzocht, nam hij een aantal vakantiebestemmingen met me door: “Acapulco is een toeristenbende, daar hebben we niks te zoeken, maar in Yucatan heb je mooie stranden. Of Belize, wat vind je van Belize?” Toen zei hij: “Sorry, ik zie geen rood pasje.”
“Misschien in de woonkamer,” suggereerde ik. “Kijk eens op de boekenplank?”
“Okay. Wacht even.” Ik hoorde hoe hij zijn BlackBerry neerlegde.
“Of in de slaapkamer!” riep ik, maar hij was al weggelopen – er kwam geen reactie.
Het duurde lang. Ik haalde een pakje Marlboro uit mijn tas en stak een sigaret op. Zonder te lezen bladerde ik wat in een glossy tijdschrift. Het was druk in de lounge, bijna alle lighoeken waren bezet. Op een groot televisiescherm was een gluidloze schaatsrit te zien.
Het duurde nog langer – vijf, zes minuten. Zeven.
Ik kneep hard in mijn telefoontje, alsof dat hielp. Met mijn andere hand wenkte ik de serveerster. Ik bestelde een gals witte wijn; de spinningles had ik toch al gemist.
Negen minuten.
Het ging me allang niet meer om het pasje; het ging me om Daniël, die tijdens zijn dwaaltocht door het huis kennelijk in de verleiding was geraakt om – wat? Een warm bad te nemen? Een stress reductie-slaapje te doen? Een andere mogelijkheid was dat hij onder schot werd gehouden door een gemaskerde jeugdbende.
Opeens hoorde ik hem zeggen: “Wie heeft je gebeld?”
Ik deed mijn mond open om antwoord te geven, maar op hetzelfde moment hoorde ik een vrouwenstem iets onverstaanbaars zeggen.
Hij had bezoek.
Ik drukte mijn mobiel hard tegen mijn oor.
Het duurde even, toen hoorde ik Daniël zeggen: “Je moet geloven dat – dat ik –“ De rest kon ik niet verstaan.
De vrouw zei: “Nee, jij – dat ik gek ben?”
Het was Kim.
Ze droeg hakken, er klonk driftig getik op de vloertegels.
“- Anoniem telefoontje,” ging ze door. “- Dat is – hoeveel maanden belazerd?”
“- Veel vijanden – zakenwereld,” ving ik op. Opnieuw kon ik de rest van Daniëls woorden niet verstaan.
Nu pas merkte ik dat ik mijn hand voor mijn mond had geslagen. Ik luisterde zonder adem te halen, en hoewel mijn duim boven het rode knopje zweefde, drukte ik het gesprek niet weg - ik zat verstijfd op het vloermatras, de telefoon tegen mijn oor gedrukt. Ik sloot mijn ogen, zodat ik me beter kon concentreren. Ik zag Daniël voor me: wit overhemd, spijkerbroek, blote voeten. De BlackBerry lag waarschijnlijk op het aanrecht, naast het espressoapparaat, vlak bij de la waarin hij naar mijn pasje had gezocht.
“- Mijn leven,” zei Kim. “- Leugens slikken – doe jij.”
En daarna schreeuwde Daniël: “- Belachelijk – naar mij luisteren.”
Mijn ademhaling versnelde. Het gesprek was niet meer te volgen; Daniël en Kim schreeuwden door elkaar heen, hun stemmen weerkaatsten tegen de tegelvloer en gingen verloren in een ruis van achtergrondlawaai.
Ik probeerde orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd: wat was er aan de hand? Hoe was Kim binnengekomen? Het was maandag. Op maandag was Kim in Antwerpen. Had Daniël de deur voor haar geopend, was ze zelf binnengekomen? En was Daniël toen zo geschrokken dat hij ons telefoongesprek was vergeten?
Plotseling was het alsof de radio op de juiste golflengte werd afgesteld, want de stem van Kim klonk glashelder en vlakbij. “Besef jij wel,” zei ze, “dat je alles kapot hebt gemaakt? Onze relatie, je bedrijf, je toekomst, mijn toekomst, je hebt het allemaal gesloopt! Het kan mij niet schelen wat je met je eigen leven doet, dat moet je zelf weten. Je doet maar. Maar van mijn leven blijf je af!” Kim schakelde met indrukwekkend geweld over op een andere toonsterkte. “Als je met je gore poten aan mijn leven komt, maak ik je af. Ik maak je af! Ik maak je af!”
Daniël zei: “Het is niet -”
Kim lachte hard en cynisch. “Luister Daniël, dat kindermeisje is maar op één ding uit. Ze wil hogerop. Ze is een sociale klimmer, een dom en ambitieus klipgeitje dat zich via jou omhoog wil neuken, de grotenmensenwereld in.”
Ik was verbijsterd; ik wist niet wat ik moest zeggen – tot ik bedacht dat ik helemaal niets kon zeggen, aangezien ik me op zo'n zes kilometer afstand van het gesprek bevond, op een vloermatras in de sportschool.
“Iedereen ziet het,” ging Kim door. “Behalve jij... jij hebt niets in de gaten, jij bent blind voor de signalen en de rode knipperlichten. Jij moet je weer zo nodig een grote jongen voelen. Jij moet alles weer kapot maken voor een potje tienerseks. Ben je nou trots op jezelf?”
“- goedmaken,” zei Daniël. “- nog één kans, proberen.”
Kim antwoordde op zachte toon, ik kon er niets van verstaan, behalve de zin: “- Mijn vader - Afmaken.”
Toen klonk de ingesprektoon.
Gisteravond zat mijn sportschoolpasje niet in mijn portemonnee. Vreemd. De klantvriendelijke jongen achter de balie was nou ook weer niet zo klantvriendelijk dat hij voor één keertje een oogje wilde toeknijpen. “Zonder pasje mag je niet sporten,” zei hij onverbiddelijk, “maar in onze lounge ben je altijd welkom voor een drankje en een hapje.” En dus droop ik teleurgesteld af naar de aanpalende ruimte met reuzenkussens en zitzakken.
Ik zakte neer op een groot vloermatras en toetste het nummer van Daniëls BlackBerry in. Misschien lag het pasje bij hem.
Hij klonk opgewekt: “Weet je waar ik net aan zit te denken?” zei hij. “Aan jou. En aan het reisje dat we gaan maken. Ik bedoel, kijk: wat heeft het voor zin om me een dubbele burnout te werken als ik ook met jou in de Stille Oceaan kan liggen? Ik was vanochtend bij de huisarts, hij had een heel medisch verhaal over risicogroepen en hoge bloeddruk en dat het goed zou zijn als ik een cursus ‘stress reductie training’ zou volgen.” Hij lachte. “Stress reductie training! Die term moet je onthouden, Nadine. Want hij heeft gelijk, die huisarts. Wij gaan samen op stress reductie training in Mexico. Of ga jij liever naar Thailand?”
“Je weet dat ik geen geld heb.”
“Je weet dat ik graag voor jou betaal. Bovendien is het op medische indicatie. Stress reductie training is geen vakantie, het is de enige manier om een bypassoperatie te voorkomen.”
“Een bypassoperatie? Had die huisarts het over een bypassoperatie?”
“Nee, ik ben kerngezond,” verzekerde hij me. “Beetje hard gewerkt, dat is alles. Ik heb zin om weg te gaan met jou. Geld doet er niet toe, Nadine. Het kan me niet schelen wat het kost, ik wil met jou in training.”
Ik probeerde een andere manier te verzinnen om duidelijk te maken dat ik me bezwaard voel als hij altijd alles betaalt, en dat het misschien ook wel eens goed zou zijn om een tijdje rustig aan te doen, maar Daniël klonk zo opgetogen dat ik het niet kon opbrengen.
“Ben je nog aan het werk?” vroeg ik, en ik wierp een blik op de klok. Het was kwart over zeven.
“Nee, ik ben al thuis. Stress reductie training, hè? Zie ik je nog?”
“Straks,” zei ik. “Ik ben op de sportschool. Ik ben mijn pasje kwijt. Kun jij even kijken of het ergens ligt?”
“Sure, honey. Waar?”
Ik dacht na. “Geen idee. In een keukenla?”
Terwijl hij de laden doorzocht, nam hij een aantal vakantiebestemmingen met me door: “Acapulco is een toeristenbende, daar hebben we niks te zoeken, maar in Yucatan heb je mooie stranden. Of Belize, wat vind je van Belize?” Toen zei hij: “Sorry, ik zie geen rood pasje.”
“Misschien in de woonkamer,” suggereerde ik. “Kijk eens op de boekenplank?”
“Okay. Wacht even.” Ik hoorde hoe hij zijn BlackBerry neerlegde.
“Of in de slaapkamer!” riep ik, maar hij was al weggelopen – er kwam geen reactie.
Het duurde lang. Ik haalde een pakje Marlboro uit mijn tas en stak een sigaret op. Zonder te lezen bladerde ik wat in een glossy tijdschrift. Het was druk in de lounge, bijna alle lighoeken waren bezet. Op een groot televisiescherm was een gluidloze schaatsrit te zien.
Het duurde nog langer – vijf, zes minuten. Zeven.
Ik kneep hard in mijn telefoontje, alsof dat hielp. Met mijn andere hand wenkte ik de serveerster. Ik bestelde een gals witte wijn; de spinningles had ik toch al gemist.
Negen minuten.
Het ging me allang niet meer om het pasje; het ging me om Daniël, die tijdens zijn dwaaltocht door het huis kennelijk in de verleiding was geraakt om – wat? Een warm bad te nemen? Een stress reductie-slaapje te doen? Een andere mogelijkheid was dat hij onder schot werd gehouden door een gemaskerde jeugdbende.
Opeens hoorde ik hem zeggen: “Wie heeft je gebeld?”
Ik deed mijn mond open om antwoord te geven, maar op hetzelfde moment hoorde ik een vrouwenstem iets onverstaanbaars zeggen.
Hij had bezoek.
Ik drukte mijn mobiel hard tegen mijn oor.
Het duurde even, toen hoorde ik Daniël zeggen: “Je moet geloven dat – dat ik –“ De rest kon ik niet verstaan.
De vrouw zei: “Nee, jij – dat ik gek ben?”
Het was Kim.
Ze droeg hakken, er klonk driftig getik op de vloertegels.
“- Anoniem telefoontje,” ging ze door. “- Dat is – hoeveel maanden belazerd?”
“- Veel vijanden – zakenwereld,” ving ik op. Opnieuw kon ik de rest van Daniëls woorden niet verstaan.
Nu pas merkte ik dat ik mijn hand voor mijn mond had geslagen. Ik luisterde zonder adem te halen, en hoewel mijn duim boven het rode knopje zweefde, drukte ik het gesprek niet weg - ik zat verstijfd op het vloermatras, de telefoon tegen mijn oor gedrukt. Ik sloot mijn ogen, zodat ik me beter kon concentreren. Ik zag Daniël voor me: wit overhemd, spijkerbroek, blote voeten. De BlackBerry lag waarschijnlijk op het aanrecht, naast het espressoapparaat, vlak bij de la waarin hij naar mijn pasje had gezocht.
“- Mijn leven,” zei Kim. “- Leugens slikken – doe jij.”
En daarna schreeuwde Daniël: “- Belachelijk – naar mij luisteren.”
Mijn ademhaling versnelde. Het gesprek was niet meer te volgen; Daniël en Kim schreeuwden door elkaar heen, hun stemmen weerkaatsten tegen de tegelvloer en gingen verloren in een ruis van achtergrondlawaai.
Ik probeerde orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd: wat was er aan de hand? Hoe was Kim binnengekomen? Het was maandag. Op maandag was Kim in Antwerpen. Had Daniël de deur voor haar geopend, was ze zelf binnengekomen? En was Daniël toen zo geschrokken dat hij ons telefoongesprek was vergeten?
Plotseling was het alsof de radio op de juiste golflengte werd afgesteld, want de stem van Kim klonk glashelder en vlakbij. “Besef jij wel,” zei ze, “dat je alles kapot hebt gemaakt? Onze relatie, je bedrijf, je toekomst, mijn toekomst, je hebt het allemaal gesloopt! Het kan mij niet schelen wat je met je eigen leven doet, dat moet je zelf weten. Je doet maar. Maar van mijn leven blijf je af!” Kim schakelde met indrukwekkend geweld over op een andere toonsterkte. “Als je met je gore poten aan mijn leven komt, maak ik je af. Ik maak je af! Ik maak je af!”
Daniël zei: “Het is niet -”
Kim lachte hard en cynisch. “Luister Daniël, dat kindermeisje is maar op één ding uit. Ze wil hogerop. Ze is een sociale klimmer, een dom en ambitieus klipgeitje dat zich via jou omhoog wil neuken, de grotenmensenwereld in.”
Ik was verbijsterd; ik wist niet wat ik moest zeggen – tot ik bedacht dat ik helemaal niets kon zeggen, aangezien ik me op zo'n zes kilometer afstand van het gesprek bevond, op een vloermatras in de sportschool.
“Iedereen ziet het,” ging Kim door. “Behalve jij... jij hebt niets in de gaten, jij bent blind voor de signalen en de rode knipperlichten. Jij moet je weer zo nodig een grote jongen voelen. Jij moet alles weer kapot maken voor een potje tienerseks. Ben je nou trots op jezelf?”
“- goedmaken,” zei Daniël. “- nog één kans, proberen.”
Kim antwoordde op zachte toon, ik kon er niets van verstaan, behalve de zin: “- Mijn vader - Afmaken.”
Toen klonk de ingesprektoon.
.
Arme, arme Daniël.
Als Kim d'r vader hier lucht van krijgt moeten we vrezen voor een liquidatie !!
van Daniëls aandelen, vastgoed en kunstcollectie, om vervolgens te vertrekken met Nadine en de noorderzon.
Als Kim d'r vader hier lucht van krijgt moeten we vrezen voor een liquidatie !!
van Daniëls aandelen, vastgoed en kunstcollectie, om vervolgens te vertrekken met Nadine en de noorderzon.
Als hij niet allang met gierende sirenes is afgevoerd voor die bypass...quote:Op dinsdag 14 februari 2006 16:57 schreef dvr het volgende:
Arme, arme Daniël.
Als Kim d'r vader hier lucht van krijgt moeten we vrezen voor een liquidatie !!
van Daniëls aandelen, vastgoed en kunstcollectie, om vervolgens te vertrekken met Nadine en de noorderzon.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik weet niet waarom ik deze zin er nou uit pak, maar ik kan me dat gevoel zó voorstellen! Geweldig geschreven, en ik ben echt weer benieuwd hoe dit verder gaat!!quote:Ik was verbijsterd; ik wist niet wat ik moest zeggen – tot ik bedacht dat ik helemaal niets kon zeggen, aangezien ik me op zo'n zes kilometer afstand van het gesprek bevond
Oe, wat een cliffhanger weer. Begrijp ik nou goed dat iemand Kim heeft gebeld om jullie affaire te verraden? Madame? Ute?
Het lijkt mij echt iets voor Thijs om zoiets te verraden, alleen is de link tussen hem en Kim nogal vergezocht. Ute is hondstrouw aan Madame, dus zou best kunnen dat zij het er met haar over gehad heeft, maar ook die zie ik het Kim niet vertellen. Dan blijft alleen Madame over geloof ik, maar daar zou ik mijn geld ook niet op zetten. Hmm, ben benieuwd.quote:Op dinsdag 14 februari 2006 21:29 schreef Xennia het volgende:
Oe, wat een cliffhanger weer. Begrijp ik nou goed dat iemand Kim heeft gebeld om jullie affaire te verraden? Madame? Ute?
Of D. is zelf zo onhandig geweest dat hij op verschillende manieren sporen heeft achtergelaten die Kim hebben doen ontdekken wat er gaande is.
D. heeft het zó druk met zijn dubbele levens en zakelijke beslommeringen dat hij best wel eens een steekje zal laten vallen links of rechts.
D. heeft het zó druk met zijn dubbele levens en zakelijke beslommeringen dat hij best wel eens een steekje zal laten vallen links of rechts.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nee, er is door iemand gebeld naar Kim. Daniël heeft misschien steken laten vallen maar hij heeft dat telefoontje niet zelf gepleegd, want:quote:Op dinsdag 14 februari 2006 14:08 schreef Nadine26 het volgende:
Opeens hoorde ik hem zeggen: “Wie heeft je gebeld?”
(...)
“- Anoniem telefoontje,” ging ze door. “- Dat is – hoeveel maanden belazerd?”
(...)
Die deal is toch nog niet rond?quote:“- goedmaken,” zei Daniël. “- nog één kans, proberen.”
Bad timing...
Ik zet m'n geld op Ute
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Het moet iemand zijn geweest die wist dat D iets met Kim heeft, maar ook met Nadine.
Weet Ute dat D en Kim iets hebben? En blijkbaar is het ook nog iemand die weet dat Nadine en D al maanden iets hebben. Bovendien moet het iemand zijn die een motief heeft om zulke informatie door te spelen aan Kim. Dat maakt het aantal mogelijke ' verraders' beperkt.
Ute heeft volgens mij geen motief, zij heeft geen uitgesproken hekel aan Nadine, D of Kim, ze heeft geen reden om D zakelijk te willen benadelen en ze heeft er ook geen baat bij als de waarheid boven tafel komt. Hetzelfde geldt voor Thijs.
Kim sprak over een anoniem telefoontje. De beller is dus iemand die anoniem wenst te blijven voor Kim, of het is iemand die voor Kim onbekend is. En Kim heeft de stem niet herkend.
Nou, zeg het maar. Wie was het?
Weet Ute dat D en Kim iets hebben? En blijkbaar is het ook nog iemand die weet dat Nadine en D al maanden iets hebben. Bovendien moet het iemand zijn die een motief heeft om zulke informatie door te spelen aan Kim. Dat maakt het aantal mogelijke ' verraders' beperkt.
Ute heeft volgens mij geen motief, zij heeft geen uitgesproken hekel aan Nadine, D of Kim, ze heeft geen reden om D zakelijk te willen benadelen en ze heeft er ook geen baat bij als de waarheid boven tafel komt. Hetzelfde geldt voor Thijs.
Kim sprak over een anoniem telefoontje. De beller is dus iemand die anoniem wenst te blijven voor Kim, of het is iemand die voor Kim onbekend is. En Kim heeft de stem niet herkend.
Nou, zeg het maar. Wie was het?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ute is wel een moraalridder en vertrouweling van Madame. Misschien last van haar geweten.quote:Op woensdag 15 februari 2006 09:34 schreef Hihat het volgende:
Ute heeft volgens mij geen motief, zij heeft geen uitgesproken hekel aan Nadine, D of Kim, ze heeft geen reden om D zakelijk te willen benadelen en ze heeft er ook geen baat bij als de waarheid boven tafel komt.
Een gekwetst ego is altijd een goed motief.quote:Hetzelfde geldt voor Thijs.
Natuurlijk heeft Kim sterke aanwijzingen van D.'s 'buitenechtelijke' uitstapjes (in Monaco kon hij zich slechts staande houden met Viagra, bij wijze van spreken). Maar dat is ontoereikend om hem hiervan te beschuldigen.
Het zou mij niets verbazen als haar relaas van een "anonieme beller" gewoon blufpoker is om een bekentenis van hem te ontfutselen.
Het zou mij niets verbazen als haar relaas van een "anonieme beller" gewoon blufpoker is om een bekentenis van hem te ontfutselen.
* Aansluit. En anders zet ik mijn geld (...) op Ute.quote:Op woensdag 15 februari 2006 13:37 schreef Gajus het volgende:
Het zou mij niets verbazen als haar relaas van een "anonieme beller" gewoon blufpoker is om een bekentenis van hem te ontfutselen.
Heb je D. inmiddels alweer gesproken, Nadine?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Het was iemand van hier!
Revolverheld? Copycat? Of vast iemand die hiet heel kruiperig doet of het heklemaal geweldig is. Gajus ofzo.
Revolverheld? Copycat? Of vast iemand die hiet heel kruiperig doet of het heklemaal geweldig is. Gajus ofzo.
Of de dame van de uitgeverij natuurlijk, die tegen beter weten in de eurotekens nog steeds in haar oogjes heeft, ze heeft besloten even te helpen om het plot te ..eh.."thickenen" zeg maar, een soort interactieve bemiddeling
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Onderbroken door een bezoek aan mijn zus bracht ik afgelopen dinsdag door met het dwangmatig indrukken van de herhaaltoets op mijn telefoon, maar Daniël gaf geen sjoege. Ik had hem na het BlackBerry-intermezzo niet meer gesproken; ik schaamde me voor mijn afluisterpraktijken, ik voelde me slecht en laag en een soort mislukte tragische heldin. Je moet wel heel dom zijn om te doen wat ik heb gedaan, een gesprek afluisteren tussen je geliefde en zijn officiële vriendin – god, wie doet nou zoiets?
Toen ik vervolgens tot de conclusie kwam dat ik alles moest opbiechten, kreeg ik hem niet te pakken. Hij was van de aardbodem verdwenen. Ik ben een paar keer langs zijn huis gefietst, maar alles was donker. Ook op zijn kantoor werd de telefoon niet beantwoord.
Ik maakte me zorgen om hem. Ik kon niet slapen.
Woensdag reed ik opnieuw talloze malen, en door de stromende regen, langs zijn huis. Hoewel Daniël mij maanden geleden al heeft verteld dat de geheime huissleutel in de bloempot rechts naast de deur ligt, had ik nog nooit gebruik gemaakt van die wetenschap. Nu stak ik mijn handen in de aarde en haalde de in cellofaan verpakte sleutel tevoorschijn.
Liggend op zijn bed wachtte ik tot hij thuiskwam. Rond acht uur hoorde ik voetstappen. Hij liep naar boven en liet zich op mij vallen. Hij zei niets. Zwijgend bleven we liggen. Hij rook naar sigaretten en bier. Ik weet niet hoe lang we in die omstrengeling hebben gelegen; zeker tien minuten. Ik voelde zijn hart snel kloppen. Toen zei hij: “Het is voorbij, Nadine. Ik ben alles kwijt.” Hij rolde hij van me af, trok zijn broek uit en ging op het bed staan, zijn benen aan weerszijden van mijn gezicht. Met ingehouden adem ging hij door zijn knieën en liet zich op mij zakken.
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
Toen ik vervolgens tot de conclusie kwam dat ik alles moest opbiechten, kreeg ik hem niet te pakken. Hij was van de aardbodem verdwenen. Ik ben een paar keer langs zijn huis gefietst, maar alles was donker. Ook op zijn kantoor werd de telefoon niet beantwoord.
Ik maakte me zorgen om hem. Ik kon niet slapen.
Woensdag reed ik opnieuw talloze malen, en door de stromende regen, langs zijn huis. Hoewel Daniël mij maanden geleden al heeft verteld dat de geheime huissleutel in de bloempot rechts naast de deur ligt, had ik nog nooit gebruik gemaakt van die wetenschap. Nu stak ik mijn handen in de aarde en haalde de in cellofaan verpakte sleutel tevoorschijn.
Liggend op zijn bed wachtte ik tot hij thuiskwam. Rond acht uur hoorde ik voetstappen. Hij liep naar boven en liet zich op mij vallen. Hij zei niets. Zwijgend bleven we liggen. Hij rook naar sigaretten en bier. Ik weet niet hoe lang we in die omstrengeling hebben gelegen; zeker tien minuten. Ik voelde zijn hart snel kloppen. Toen zei hij: “Het is voorbij, Nadine. Ik ben alles kwijt.” Hij rolde hij van me af, trok zijn broek uit en ging op het bed staan, zijn benen aan weerszijden van mijn gezicht. Met ingehouden adem ging hij door zijn knieën en liet zich op mij zakken.
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
Ik denk dat ieder ander dat had gedaan. Ik in ieder geval wel.quote:Op donderdag 16 februari 2006 18:53 schreef Nadine26 het volgende:
ik schaamde me voor mijn afluisterpraktijken, ik voelde me slecht en laag en een soort mislukte tragische heldin. Je moet wel heel dom zijn om te doen wat ik heb gedaan, een gesprek afluisteren tussen je geliefde en zijn officiële vriendin – god, wie doet nou zoiets?
Ik vind dat hij eerder iets heeft om op te biechten. (''Nog 1 kans, Kim'')quote:Toen ik vervolgens tot de conclusie kwam dat ik alles moest opbiechten, kreeg ik hem niet te pakken.
Oh, en nog later liet Daniël zijn huisdealer langskomen. De huisdealer ziet eruit als een administratief medewerker; kalend, grijze V-halstrui, gaatjesschoenen. Hij bleef anderhalf uur zitten. "Weet je wat het is," zei hij op een bepaald moment diepzinnig, nadat Daniël hem kort had uitgelegd wat er aan de hand was. "Er is geen waarheid in lijden. Er is geen wijsheid, en er is geen doel."quote:Op donderdag 16 februari 2006 18:53 schreef Nadine26 het volgende:
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
Toen had hij al een paar keer met zijn neus in zijn eigen koopwaar gehangen.
My sympathies. Maar in plaats van de kroeg in te duiken zou hij nu bij een geslepen fiscalist moeten zitten.
Taalkundig niets op aan te merken en waanzinnig fascinerend, maar wat voor ritueel wordt hier nu precies beschreven? Het oud-Hollandsche spreekwoord 'het lid op de neus krijgen' drong zich aan mij op toen ik deze passage las. Toch nauwelijks iets waar je hoofd naar zal staan op het moment dat je al je bezittingen bent kwijtgeraakt - dat werp je dan liever ontroostbaar in een vertrouwde schoot, op een schouder of je legt het geknakt op een borst. Maar om met je edele delen neer te zijgen op iemands gezicht.. nee, het komt me merkwaardig voor. En dan nog het meest frappante: dat jij daarna nog trek had in sushi..quote:Op donderdag 16 februari 2006 18:53 schreef Nadine26 het volgende:
Hij rolde hij van me af, trok zijn broek uit en ging op het bed staan, zijn benen aan weerszijden van mijn gezicht. Met ingehouden adem ging hij door zijn knieën en liet zich op mij zakken.
Laat op de avond lieten we sushi bezorgen.
quote:Op donderdag 16 februari 2006 19:18 schreef Nadine26 het volgende:
"Er is geen waarheid in lijden. Er is geen wijsheid, en er is geen doel."
Toen had hij al een paar keer met zijn neus in zijn eigen koopwaar gehangen.
Altijd leuk, die quasi diepzinnigheid die coke teweeg brengt. Je koopt er geen zak voor, maar voelt je even king en philosopher of the world.
Don't get high on your own supply...
Ik vind ook dat jij je niet schuldig hoeft te voelen over je vermeende afluisteren. En wringt dat Nog één kans, Kim niet aan je?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
quote:Op donderdag 16 februari 2006 19:18 schreef dvr het volgende:
Maar om met je edele delen neer te zijgen op iemands gezicht.. nee, het komt me merkwaardig voor. En dan nog het meest frappante: dat jij daarna nog trek had in sushi..
Dat dacht ik ook!
Of is ie van Kimmen op (zich laten) rimmen overgestapt?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Het is raadselachtig. Durfde Nadine eerst met haar pen nauwelijks een tepel te beroeren, nu kwakt ze zomaar een tafereel neer dat zware bukake-praktijken doet vermoeden. Op iedere neusvleugel een zilte bal gedrapeerd en een harig pireneum op haar bovenlip gedrukt - ach gets, nee, ik hou op. Nadine, laat dit mysterie maar bestaan. 't Is precies goed zo :-)
't heeft ook wel iets aandoenlijks..
Doet me op een of andere manier denken aan Maria Schneider, Marlon Brando en een pakje boter.
[ Bericht 92% gewijzigd door dvr op 16-02-2006 19:48:49 ]
Doet me op een of andere manier denken aan Maria Schneider, Marlon Brando en een pakje boter.
[ Bericht 92% gewijzigd door dvr op 16-02-2006 19:48:49 ]
Wat is rimmen? Als het is wat ik denk dat het is, dan heb ik het verkeerd opgeschreven Maar daarmee heb ik jullie wél een leuk moment bezorgd, waar of niet?quote:Op donderdag 16 februari 2006 19:25 schreef Copycat het volgende:
Of is ie van Kimmen op (zich laten) rimmen overgestapt?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
En als wederdienst bezorgen jullie mij een leuke avondquote:Op donderdag 16 februari 2006 19:41 schreef dvr het volgende:
Het is raadselachtig. Durfde Nadine eerst met haar pen nauwelijks een tepel te beroeren, nu kwakt ze zomaar een tafereel neer dat zware bukake-praktijken doet vermoeden. Op iedere neusvleugel een zilte bal gedrapeerd en een harig pireneum op haar bovenlip gedrukt - ach gets, nee, ik hou op. Nadine, laat dit mysterie maar bestaan. 't Is precies goed zo :-)
En dat kon ik wel gebruiken, eerlijk gezegd
Toestanden allemaal..
Heeft Madame al van zich laten horen? Als Gajus gelijk heeft loopt ze nu vast handenwrijvend en victorie kraaiend rond. Ik ben benieuwd hoe ze zich tegenover jou opstelt.
De taxateur is net vertrokken. Hij zei: "Nou, het is een heel bijzonder huis. Het heeft álles, zelfs een buiten, en het is volledig gelijkvloers."
"Ideaal voor een gehandicapte," zei ik cynisch.
"Ja, ja..," zei de taxateur, "ik heb begrepen dat u hier niet weg wilt."
"Ik kan een been laten amputeren," mijmerde ik. "Als ik in een rolstoel zit, krijgt mijn vader misschien medelijden."
De taxateur trok een wenkbrauw op.
"Ideaal voor een gehandicapte," zei ik cynisch.
"Ja, ja..," zei de taxateur, "ik heb begrepen dat u hier niet weg wilt."
"Ik kan een been laten amputeren," mijmerde ik. "Als ik in een rolstoel zit, krijgt mijn vader misschien medelijden."
De taxateur trok een wenkbrauw op.
Meer toestanden.
D. is telefonisch bedreigd door De Kale: "Zeg Daniël, dit is natuurlijk geen manier van doen," schijnt hij te hebben gezegd. "Je mag mijn dochter bedriegen, je mag mij laten dokken voor die toko van je, maar ik stuur wel een Turk op je af. Als het moet, kom ik zelf wel even langs. Al moet ik binnen zitten, het interesseert me geen reet, Daniël. Doe ik er graag voor."
Verder geen bijzonderheden.
D. is telefonisch bedreigd door De Kale: "Zeg Daniël, dit is natuurlijk geen manier van doen," schijnt hij te hebben gezegd. "Je mag mijn dochter bedriegen, je mag mij laten dokken voor die toko van je, maar ik stuur wel een Turk op je af. Als het moet, kom ik zelf wel even langs. Al moet ik binnen zitten, het interesseert me geen reet, Daniël. Doe ik er graag voor."
Verder geen bijzonderheden.
Ben ik nu echt de enige die deze verhalen zo ontzettend sympathiek vind? De personages zijn zo ongeveer allemaal niet te harden en ook de schrijfstijl is zo neerbuigend en zelfingenomen.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
