LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
quote:Op zondag 29 januari 2006 21:36 schreef dvr het volgende:
Bij gebrek
aan een nek
kus ik jouw spek
mijn lief
Je Daniel
*stil*
*mooi*
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik geloof dat het meestal de vrouwen/moeders zijn die de vakanties organiseren, en A-S stond erop dat de Poolse/Zweedse/Zuid-Afrikaanse au pair mee ging. Niet alleen voor het strikken van de kinderschoenen, ook omdat het een statussymbool is. Volgens D. waren ze meer tijd kwijt aan het begeleiden en opbeuren en toespreken en instrueren van de au pair, dan dat ze daadwerkelijk meer tijd hadden voor 'zichzelf', zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Citaat: "Zo'n au pair is net een onzindelijk huisdier. Je bent er de hele dag zoet mee."quote:Op zondag 29 januari 2006 21:59 schreef Xennia het volgende:
En vaders kunnen dat ook niet?
In het hondenhok. Zegt Daniël.quote:Hoe zit het nu eigenlijk met die Kim, ze is ''op bezoek'' zeg je, waar slaapt ze?
Ik wil ook weer meelezen....
En weet je wat? Ik even voor het geval D. wel achter het adres komt...
En weet je wat? Ik even voor het geval D. wel achter het adres komt...
even voor het geval D. wel achter het adres komt... 
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Hee Vivi, ik heb het idee dat Henk een psychopaat is. Daar is D. nog niets bij.
Noujaaa, tenminste, ik hoop dat we nog iets van Nadine horen.
Noujaaa, tenminste, ik hoop dat we nog iets van Nadine horen.
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
D. heeft me nog niet in mootjes gehakt en aan de duiven gevoerd Hij is vanochtend naar Milaan gevlogen. Zonder mij, want ik pas chez Madame op de kinderen. En jij, Vivi: still alive and kicking?quote:Op dinsdag 31 januari 2006 17:07 schreef RaisinGirl het volgende:
Hee Vivi, ik heb het idee dat Henk een psychopaat is. Daar is D. nog niets bij.
Noujaaa, tenminste, ik hoop dat we nog iets van Nadine horen.
Hij is vanochtend naar Milaan gevlogen. Zonder mij, want ik pas chez Madame op de kinderen. En jij, Vivi: still alive and kicking?
CAFÉ ROUX
We hebben afgesproken in Café Roux. Het is een tamelijk belegen restaurant met een Art Déco-achtig interieur. Volgens mijn broer, die de tafel heeft gereserveerd, heeft het 'internationale allure'. Hij bedoelt dat het duur is. En chique, of beter gezegd bourgeois. Truttig. Er komen veel buitenlanders; het restaurant hoort bij Hotel The Grant. Wat mijn broer eigenlijk bedoelt, is dat de sfeer in Café Roux ongeschikt is voor de 'Italiaanse toestanden' waarin onze familie zich tijdens dit soort bijeenkomsten vaak verliest. Krijsen, gillen, huilend van tafel lopen; wij kijken nergens meer van op. Behalve Tom, dus. Hij wil ons tegen onszelf beschermen, dat is de gedachte. Hij zegt: "Emotionele uitbarstingen kunnen we niet gebruiken. Het gaat om de erfenis. Het is al emotioneel genoeg." Desondanks draagt hij een donkere zonnebril. Het is hartje januari, het is avond. Niemand zegt er iets van; tijdens een bespreking over de erfenis kan het natuurlijk een tactiek zijn, zo'n donkere zonnebril. Maar waarschijnlijk heeft hij gewoon een kater. De tekenen wijzen in die richting: hij slaat de Chablis achterover alsof zijn laatste uur geslagen heeft.
Mijn vader bestudeert de menukaart. Intussen vertelt hij een verhaal over zijn mondhygiëniste, die een klacht tegen hem wil indienen bij het antidiscriminatie meldpunt. Hij zet de zaak helder uiteen: “Die mondhygiëniste is een pot, dat kan niet anders. Zo’n reet,” zegt hij, en hij houdt zijn handen een halve meter uit elkaar. “Echt kolossaal, en daar hangen dan van die lappen overheen - gedrapeerde theedoeken of gordijnen, je kent het type wel. Goed, ik ga in de stoel liggen en zij komt op me af met twee glimmende haken in haar handen. Om een verdoving heb ik niet eens gevraagd, die dike peinst er niet over om een spuit te zetten - ik trek na de behandeling altijd een spoor van bloed achter me aan.” Hij zwaait met de menukaart. “Weten jullie het al?” informeert hij. “Het eten is hier peperduur, maar gelukkig hebben we de erfenis. Ja, jongens: jullie betalen de helft van de rekening nu zelf, we kunnen eindelijk gaan brassen. Ik zal het goede voorbeeld geven en het menu de dégustation bestellen.”
Mijn vader draagt een lamswollen trui met gaten. Sinds hij met pensioen is, heeft hij elke vorm van decorum laten varen. Hoewel de secretaresse hem geregeld in het nieuw steekt in de Bijenkorf (“Shoppen,” zegt ze, en ook: “We hebben een leuk jasje geshopt,”) loopt hij erbij als een zwerver. Hij heeft sportschoenen aan, van die grote witte. Het zal wel ‘jeugdig’ bedoeld zijn, maar het effect is aandoenlijk. Hij draagt er een zakkige corduroybroek bij.
“Ik heb geen honger meer,” zeg ik. “Een spoor van bloed. Gadverdamme, wat een smerige verhalen vertel jij, zeg.”
“Kom jij wel eens bij de mondhygiëniste?” vraagt mijn vader.
Ik schud van nee.
“Wacht maar,” zegt hij. “Wacht maar tot jij aan de beurt bent, dan maak je een heel ander geluid.”
Hij vervolgt zijn verhaal: “Ik lig dus in die stoel, en nadat ze een tijdje met die weerhaken in mijn mond heeft zitten poeren, zegt ze tegen me: ‘Nou mijnheer S., uw tandvlees is nog mooi stijf.’ Waarop ik antwoord: ‘En dat is dan alleen nog mijn tandvlees.’” Mijn vader laat een korte stilte vallen voor het dramatische effect en kijkt de tafel rond. “Weten jullie hoe dat heet? Seksuele intimidatie. Seksuele! Intimidatie! Ze is moddervet, dat mens. Ik wil helemaal niet weten wat er onder die lappen zit.” Hij steekt een Barclay op en rond zijn verhaal af met de woorden: “Ik ben benieuwd naar het rapport van het meldpunt.”
“Waarom bel je Ruud Lubbers niet,” zegt Francesca lachend. “Geile Ruudje weet er alles van.”
Aan het tafeltje naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze dragen identieke jagersjasjes (mosgroen) en identieke kapsels (kort, grijs). Het kan aan mij liggen, maar sinds de woorden 'pot' en 'geil' zijn gevallen, lijkt hun conversatie niet meer op gang te komen.
“Hoe is het met jou?” vraagt mijn vader aan Tom, die al zeker een half uur zit te zwijgen achter zijn zonnebril, terwijl hij in een krankzinnig tempo doordrinkt. “Heb je iets aan je ogen laten doen?”
“Nee,” zegt Tom.
“Die bril,” gebaart mijn vader. “Is dat... kekkigheid?”
Tom reageert niet. Dan zegt hij plompverloren: “Ik word vader.”
Wij vallen allemaal stil. Het hing in de lucht; om de een of andere reden hangen baby’s sinds de dood van mijn moeder in de lucht, maar zijn mededeling komt toch als een schok. Ten eerste heeft Tom geen vriendin. Het spijt me zeer, maar de oudere vrouw die hij sinds kort heeft leren kennen, en die aan allerhande geestelijke stoornissen lijdt, zie ik niet als zijn toekomstige vriendin, laat staan als zijn vrouw. Haar naam is Chiara. Op de avond van mijn moeders crematie heeft hij Chiara meegenomen naar zijn appartement, ik bedoel dus het appartement van mijn moeder, of eigenlijk bedoel ik haar bed – het bed waarin zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, en waarvan hij de de lakens nog niet had verschoond. Detail. Chiara hoeft het nooit te weten. Maar wij weten het wel. Wij weten dat hij daar, in het doodsbed van mijn moeder en omringd door de zware morfinegeur die in de lakens en de gordijnen was gedrongen, dat hij daar een kind heeft verwekt.
Ik probeer aan iets anders te denken, maar het lukt niet.
Frankie is de eerste die de stilte doorbreekt: “Dat meen je niet!” gilt ze. “Oh Tom, je krijgt een baby!” Ze staat op en stort zich in zijn armen. “Ik wil ook een baby!” roept ze half lachend, half huilend. “Ik wil ook, ik wil ook! Hoe heb je dat geflikt? Heb je tips voor me?”
In het tumult richt mijn vader zich tot mij: “Een baby?” fluistert hij iets te hard. “Mis ik iets? Tom was toch homo?”
“Papa,” zucht mijn broer vanachter zijn zonnebril. “Ik heb een vriendin. Ik heb altijd vriendinnen gehad.” Hij maakt zich los uit Francesca’s omhelzing en schenkt zijn glas weer vol. In één teug drinkt hij het leeg.
Mijn vader trekt zijn wenkbrauwen op. “Nou jongen,” zegt hij. “Beter laat dan nooit. Gefeliciteerd. Wie is de gelukkige moeder?”
“Doet er niet toe,” snauwt Tom.
“Okay,” zegt mijn vader, en hij kijkt alsof hij diep nadenkt. “Modern ouderschap. Leuk. Moet kunnen. Heb je de moeder wel ontmoet, ik bedoel in levende lijve, of gaat zoiets tegenwoordig met reageerbuizen?”
“Papa!” roept Frankie. “Bemoei je met je eigen zaken. Wat kan jou dat schelen? Tom heeft een kinderwens; wees blij dat hij de familielijn voortzet.” Ze stoot Tom aan en zegt op samenzweerderige toon: “Vertel, hoe vaak hebben jullie het gedaan?”
Tom schuift ongemakkelijk op zijn stoel.
Gelukkig komt de ober aangelopen met de voorgerechten; we wachten beleefd tot hij de borden met oesters voor ons op tafel heeft gezet. Zodra hij wegloopt, hervat mijn zus de voortplantingsconversatie: “Elke dag?” vraagt ze, en haar wangen kleuren rood van de wijn en de opwinding. “Pablo en ik doen het om de dag, dat schijnt het effectiefst te zijn. Dan blijft de kwaliteit van het zaad op peil. En van achteren,” zegt ze. “Van achteren penetreren, dat is de gouden truc.”
“Francesca!” sist mijn vader.
“Dat is het ideale conceptiestandje.”
“Wat?” zeg ik, terwijl ik snel een oester doorslik. “Om een kind te verwekken moet je het van achteren doen?”
“Meisjes!”
“Op je vruchtbare dagen,” knikt Frankie. “Zodat de man, zeg maar, dieper kan stoten.”
“Is dit jullie idee van een erfenisbespreking?” Mijn vader slaat met zijn vlakke hand op tafel en komt half overeind uit zijn stoel.
“Zonder condoom,” hoor ik Tom mompelen. “Het helpt als je het zonder condoom doet.”
De avond van het jagersechtpaar is nu echt verpest. Ze kijken allebei stuurs voor zich uit. Bovendien heeft de man last van onze rook; hij wuift steeds met zijn hand in de lucht en kucht overdreven. Ik geef toe: wij zijn alle vier straffe rokers, maar tijdens dit soort familiebijeenkomsten gaan de remmen pas goed los. De ene Marlboro wordt met de andere Barclay aangestoken – voor een niet-roker is het geen pretje om in onze nabijheid te zitten, dat begrijp ik best. Maar wat ik niet begrijp, of eigenlijk maakt het me opstandig, is dat een chronische astmapatiënt een tafeltje reserveert in het rokersgedeelte van het restaurant. Ik steek dus mijn zoveelste Marlboro op en zet me schrap voor het vervolg van de avond.
“Prachtig,” roept mijn vader. “De achterwaartse penetratie ter bevordering van de conceptie. Mijn oudste dochter schijnt een expert te zijn op dat gebied. Iemand nog andere suggesties? Standjes? Tips?” Hij maakt een wijds gebaar. "Jullie zeggen het maar. Alles wat ik altijd al wilde weten over het seksleven van mijn volwassen kinderen maar niet durfde te vragen. Toe maar, jongens. Barst los. Laat je gaan. Trek je vooral niks van mij aan, ik ben een ouwe man."
Frankie leunt achterover en zegt: “Stel je niet zo aan, jij hebt ook drie kinderen gemaakt.”
Tot mijn opluchting houdt ze het op drie. Ik zit niet te wachten op een gesprek over de bastaards die hij ongetwijfeld bij zijn minnaressen heeft verwekt en die wij eigenlijk al jaren op de stoep verwachten – “Wij zijn van RTL-4, mogen wij even binnenkomen met de camera?" -, maar tot nu toe zijn onze geheime bloedverwanten godzijdank uit onze levens weggebleven.
“Dat mag zo zijn,” zegt mijn vader, en nu slaat hij zo hard met zijn hand op tafel dat het glaswerk ervan rinkelt, “maar dit is geen tafelconversatie! De erfenis! We hebben een erfenis te verdelen, en jullie zitten de laatste pornostandjes door te nemen.”
Het jagersechtpaar is opgestaan; ze staan stijf en ongemakkelijk naast hun tafeltje, op zoek naar een ober. Na enkele minuten geven ze het op; de man beent naar de bar, zijn vrouw volgt hem.
wordt vervolgd
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 01-02-2006 11:51:38 ]
We hebben afgesproken in Café Roux. Het is een tamelijk belegen restaurant met een Art Déco-achtig interieur. Volgens mijn broer, die de tafel heeft gereserveerd, heeft het 'internationale allure'. Hij bedoelt dat het duur is. En chique, of beter gezegd bourgeois. Truttig. Er komen veel buitenlanders; het restaurant hoort bij Hotel The Grant. Wat mijn broer eigenlijk bedoelt, is dat de sfeer in Café Roux ongeschikt is voor de 'Italiaanse toestanden' waarin onze familie zich tijdens dit soort bijeenkomsten vaak verliest. Krijsen, gillen, huilend van tafel lopen; wij kijken nergens meer van op. Behalve Tom, dus. Hij wil ons tegen onszelf beschermen, dat is de gedachte. Hij zegt: "Emotionele uitbarstingen kunnen we niet gebruiken. Het gaat om de erfenis. Het is al emotioneel genoeg." Desondanks draagt hij een donkere zonnebril. Het is hartje januari, het is avond. Niemand zegt er iets van; tijdens een bespreking over de erfenis kan het natuurlijk een tactiek zijn, zo'n donkere zonnebril. Maar waarschijnlijk heeft hij gewoon een kater. De tekenen wijzen in die richting: hij slaat de Chablis achterover alsof zijn laatste uur geslagen heeft.
Mijn vader bestudeert de menukaart. Intussen vertelt hij een verhaal over zijn mondhygiëniste, die een klacht tegen hem wil indienen bij het antidiscriminatie meldpunt. Hij zet de zaak helder uiteen: “Die mondhygiëniste is een pot, dat kan niet anders. Zo’n reet,” zegt hij, en hij houdt zijn handen een halve meter uit elkaar. “Echt kolossaal, en daar hangen dan van die lappen overheen - gedrapeerde theedoeken of gordijnen, je kent het type wel. Goed, ik ga in de stoel liggen en zij komt op me af met twee glimmende haken in haar handen. Om een verdoving heb ik niet eens gevraagd, die dike peinst er niet over om een spuit te zetten - ik trek na de behandeling altijd een spoor van bloed achter me aan.” Hij zwaait met de menukaart. “Weten jullie het al?” informeert hij. “Het eten is hier peperduur, maar gelukkig hebben we de erfenis. Ja, jongens: jullie betalen de helft van de rekening nu zelf, we kunnen eindelijk gaan brassen. Ik zal het goede voorbeeld geven en het menu de dégustation bestellen.”
Mijn vader draagt een lamswollen trui met gaten. Sinds hij met pensioen is, heeft hij elke vorm van decorum laten varen. Hoewel de secretaresse hem geregeld in het nieuw steekt in de Bijenkorf (“Shoppen,” zegt ze, en ook: “We hebben een leuk jasje geshopt,”) loopt hij erbij als een zwerver. Hij heeft sportschoenen aan, van die grote witte. Het zal wel ‘jeugdig’ bedoeld zijn, maar het effect is aandoenlijk. Hij draagt er een zakkige corduroybroek bij.
“Ik heb geen honger meer,” zeg ik. “Een spoor van bloed. Gadverdamme, wat een smerige verhalen vertel jij, zeg.”
“Kom jij wel eens bij de mondhygiëniste?” vraagt mijn vader.
Ik schud van nee.
“Wacht maar,” zegt hij. “Wacht maar tot jij aan de beurt bent, dan maak je een heel ander geluid.”
Hij vervolgt zijn verhaal: “Ik lig dus in die stoel, en nadat ze een tijdje met die weerhaken in mijn mond heeft zitten poeren, zegt ze tegen me: ‘Nou mijnheer S., uw tandvlees is nog mooi stijf.’ Waarop ik antwoord: ‘En dat is dan alleen nog mijn tandvlees.’” Mijn vader laat een korte stilte vallen voor het dramatische effect en kijkt de tafel rond. “Weten jullie hoe dat heet? Seksuele intimidatie. Seksuele! Intimidatie! Ze is moddervet, dat mens. Ik wil helemaal niet weten wat er onder die lappen zit.” Hij steekt een Barclay op en rond zijn verhaal af met de woorden: “Ik ben benieuwd naar het rapport van het meldpunt.”
“Waarom bel je Ruud Lubbers niet,” zegt Francesca lachend. “Geile Ruudje weet er alles van.”
Aan het tafeltje naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze dragen identieke jagersjasjes (mosgroen) en identieke kapsels (kort, grijs). Het kan aan mij liggen, maar sinds de woorden 'pot' en 'geil' zijn gevallen, lijkt hun conversatie niet meer op gang te komen.
“Hoe is het met jou?” vraagt mijn vader aan Tom, die al zeker een half uur zit te zwijgen achter zijn zonnebril, terwijl hij in een krankzinnig tempo doordrinkt. “Heb je iets aan je ogen laten doen?”
“Nee,” zegt Tom.
“Die bril,” gebaart mijn vader. “Is dat... kekkigheid?”
Tom reageert niet. Dan zegt hij plompverloren: “Ik word vader.”
Wij vallen allemaal stil. Het hing in de lucht; om de een of andere reden hangen baby’s sinds de dood van mijn moeder in de lucht, maar zijn mededeling komt toch als een schok. Ten eerste heeft Tom geen vriendin. Het spijt me zeer, maar de oudere vrouw die hij sinds kort heeft leren kennen, en die aan allerhande geestelijke stoornissen lijdt, zie ik niet als zijn toekomstige vriendin, laat staan als zijn vrouw. Haar naam is Chiara. Op de avond van mijn moeders crematie heeft hij Chiara meegenomen naar zijn appartement, ik bedoel dus het appartement van mijn moeder, of eigenlijk bedoel ik haar bed – het bed waarin zij haar laatste adem heeft uitgeblazen, en waarvan hij de de lakens nog niet had verschoond. Detail. Chiara hoeft het nooit te weten. Maar wij weten het wel. Wij weten dat hij daar, in het doodsbed van mijn moeder en omringd door de zware morfinegeur die in de lakens en de gordijnen was gedrongen, dat hij daar een kind heeft verwekt.
Ik probeer aan iets anders te denken, maar het lukt niet.
Frankie is de eerste die de stilte doorbreekt: “Dat meen je niet!” gilt ze. “Oh Tom, je krijgt een baby!” Ze staat op en stort zich in zijn armen. “Ik wil ook een baby!” roept ze half lachend, half huilend. “Ik wil ook, ik wil ook! Hoe heb je dat geflikt? Heb je tips voor me?”
In het tumult richt mijn vader zich tot mij: “Een baby?” fluistert hij iets te hard. “Mis ik iets? Tom was toch homo?”
“Papa,” zucht mijn broer vanachter zijn zonnebril. “Ik heb een vriendin. Ik heb altijd vriendinnen gehad.” Hij maakt zich los uit Francesca’s omhelzing en schenkt zijn glas weer vol. In één teug drinkt hij het leeg.
Mijn vader trekt zijn wenkbrauwen op. “Nou jongen,” zegt hij. “Beter laat dan nooit. Gefeliciteerd. Wie is de gelukkige moeder?”
“Doet er niet toe,” snauwt Tom.
“Okay,” zegt mijn vader, en hij kijkt alsof hij diep nadenkt. “Modern ouderschap. Leuk. Moet kunnen. Heb je de moeder wel ontmoet, ik bedoel in levende lijve, of gaat zoiets tegenwoordig met reageerbuizen?”
“Papa!” roept Frankie. “Bemoei je met je eigen zaken. Wat kan jou dat schelen? Tom heeft een kinderwens; wees blij dat hij de familielijn voortzet.” Ze stoot Tom aan en zegt op samenzweerderige toon: “Vertel, hoe vaak hebben jullie het gedaan?”
Tom schuift ongemakkelijk op zijn stoel.
Gelukkig komt de ober aangelopen met de voorgerechten; we wachten beleefd tot hij de borden met oesters voor ons op tafel heeft gezet. Zodra hij wegloopt, hervat mijn zus de voortplantingsconversatie: “Elke dag?” vraagt ze, en haar wangen kleuren rood van de wijn en de opwinding. “Pablo en ik doen het om de dag, dat schijnt het effectiefst te zijn. Dan blijft de kwaliteit van het zaad op peil. En van achteren,” zegt ze. “Van achteren penetreren, dat is de gouden truc.”
“Francesca!” sist mijn vader.
“Dat is het ideale conceptiestandje.”
“Wat?” zeg ik, terwijl ik snel een oester doorslik. “Om een kind te verwekken moet je het van achteren doen?”
“Meisjes!”
“Op je vruchtbare dagen,” knikt Frankie. “Zodat de man, zeg maar, dieper kan stoten.”
“Is dit jullie idee van een erfenisbespreking?” Mijn vader slaat met zijn vlakke hand op tafel en komt half overeind uit zijn stoel.
“Zonder condoom,” hoor ik Tom mompelen. “Het helpt als je het zonder condoom doet.”
De avond van het jagersechtpaar is nu echt verpest. Ze kijken allebei stuurs voor zich uit. Bovendien heeft de man last van onze rook; hij wuift steeds met zijn hand in de lucht en kucht overdreven. Ik geef toe: wij zijn alle vier straffe rokers, maar tijdens dit soort familiebijeenkomsten gaan de remmen pas goed los. De ene Marlboro wordt met de andere Barclay aangestoken – voor een niet-roker is het geen pretje om in onze nabijheid te zitten, dat begrijp ik best. Maar wat ik niet begrijp, of eigenlijk maakt het me opstandig, is dat een chronische astmapatiënt een tafeltje reserveert in het rokersgedeelte van het restaurant. Ik steek dus mijn zoveelste Marlboro op en zet me schrap voor het vervolg van de avond.
“Prachtig,” roept mijn vader. “De achterwaartse penetratie ter bevordering van de conceptie. Mijn oudste dochter schijnt een expert te zijn op dat gebied. Iemand nog andere suggesties? Standjes? Tips?” Hij maakt een wijds gebaar. "Jullie zeggen het maar. Alles wat ik altijd al wilde weten over het seksleven van mijn volwassen kinderen maar niet durfde te vragen. Toe maar, jongens. Barst los. Laat je gaan. Trek je vooral niks van mij aan, ik ben een ouwe man."
Frankie leunt achterover en zegt: “Stel je niet zo aan, jij hebt ook drie kinderen gemaakt.”
Tot mijn opluchting houdt ze het op drie. Ik zit niet te wachten op een gesprek over de bastaards die hij ongetwijfeld bij zijn minnaressen heeft verwekt en die wij eigenlijk al jaren op de stoep verwachten – “Wij zijn van RTL-4, mogen wij even binnenkomen met de camera?" -, maar tot nu toe zijn onze geheime bloedverwanten godzijdank uit onze levens weggebleven.
“Dat mag zo zijn,” zegt mijn vader, en nu slaat hij zo hard met zijn hand op tafel dat het glaswerk ervan rinkelt, “maar dit is geen tafelconversatie! De erfenis! We hebben een erfenis te verdelen, en jullie zitten de laatste pornostandjes door te nemen.”
Het jagersechtpaar is opgestaan; ze staan stijf en ongemakkelijk naast hun tafeltje, op zoek naar een ober. Na enkele minuten geven ze het op; de man beent naar de bar, zijn vrouw volgt hem.
wordt vervolgd
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 01-02-2006 11:51:38 ]
.
Neem je in het vervolg nog iets over het eten zelf op? Kan ik een vriend stangen, danwel complimenteren afhankelijk van jullie mening over het eten.quote:Op woensdag 1 februari 2006 02:40 schreef Nadine26 het volgende:
CAFÉ ROUX
Heel verhaal over etentje van maffia-achtige familie
...
wordt vervolgd
Hij is sous-chef in Café Roux.
Leuke episode uit je dagboek trouwens, dat etentje .
. Marlboro, dat dacht ik al...
[ Bericht 11% gewijzigd door Hihat op 01-02-2006 11:26:34 ]
Een pauw is een kip die in bloei staat
Een kind verwekken op Moeder's sterfbed ... voer voor psychologen !
t.a.v. jouw aanstaande tante-schap ... is dat een felicitatie waard?
t.a.v. jouw aanstaande tante-schap ... is dat een felicitatie waard?
Dat jagersechtpaar doet het voortaan dus ook op z'n hondjes, in plaats van op z'n hertjes.quote:Op woensdag 1 februari 2006 02:40 schreef Nadine26 het volgende:
CAFÉ ROUX
...We hebben een erfenis te verdelen, en jullie zitten de laatste pornostandjes door te nemen.”
Het jagersechtpaar is opgestaan; ze staan stijf en ongemakkelijk naast hun tafeltje, op zoek naar een ober. Na enkele minuten geven ze het op; de man beent naar de bar, zijn vrouw volgt hem.
Wedden?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Tuurlijk, die gaan flink van bil om kinderen te maken....quote:Op woensdag 1 februari 2006 02:40 schreef Nadine26 het volgende:
CAFÉ ROUX
Aan het tafeltje naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Ze dragen identieke jagersjasjes (mosgroen) en identieke kapsels (kort, grijs).
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Het is zeker voor jagers zéér belangrijk om af en toe eens raak te schieten. Op welk gebied doet er niet zoveel toe.quote:Op woensdag 1 februari 2006 14:43 schreef Oblivion het volgende:
[..]
Tuurlijk, die gaan flink van bil om kinderen te maken....
En komen er té veel kinderen van....dan organiseren ze gewoon een 'vossenjacht' met hun jagersvrienden.
Krijgt de oudste gewoon een uur voorsprong...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Bizar zeg, een vader die niet eens van zijn eigen zoon weet dat hij hetero is.
En hoe heeft Kim haar logeerpartijtje in het hondenhok opgevat, nog voor de relatie officieel verbroken is?
En hoe heeft Kim haar logeerpartijtje in het hondenhok opgevat, nog voor de relatie officieel verbroken is?
\\\'t Blijft een rotzak, die Danielquote:Op zaterdag 4 februari 2006 13:56 schreef cioran63 het volgende:
Volgens mij heeft Daniel een van zijn automatiseringsmannetjes aan het werk gezet, woensdagavond.
Maar de laatste scene van Nadine is
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Familieberaad in Café Roux (Deel II)
Pas na het eten, als we koffiedrinken in de Lounge Bar, komt de erfenis ter sprake. Frankie snijdt het onderwerp aan. Ze haalt een rood notitieblokje uit haar tas en zegt: “Jongens, genoeg geluld. Let’s talk business.”
Mijn vader, die afwezig in zijn cappuccino zit te staren, schiet meteen in een soort militaire houding; hij recht zijn rug en strekt zijn hals. Hij heeft de hele avond op hete kolen gezeten, dat is duidelijk.
“Business,” knikt hij. “Laten we beginnen met mama’s appartement. De meubels. Wat willen jullie hebben?”
Frankie neemt opnieuw het voortouw: “Ik wil mama’s antieke bureautje graag hebben,” zegt ze. Nadat wij haar hebben toegeknikt, ten teken dat ze het bureautje kan meenemen, gaat ze door: “En het Auping-bed. De eettafel en de stoelen kan ik ook goed gebruiken.” Ze tuurt ingespannen in haar kladblokje. “Het antieke servies, je weet wel – het staat in de gele keukenkast. De gele keukenkast neem ik erbij; ik weet niet waar ik dat servies anders moet laten. De designlamp op de zilveren poot. De televisie. Tom, jij hebt toch wel een eigen televisie?” Zonder zijn antwoord af te wachten, gaat ze verder met haar lijstje: “De videorecorder, die hoort bij de televisie. Het Marokkaanse vloerkleed, dat heeft mama me beloofd, en de magnetron. De mijne is kapot. De Jan des Bouvrie-bank wil ik ook wel.” Ze werpt Tom en mij een vluchtige blik toe. “Jullie zitten toch niet op die bank te wachten, neem ik aan?”
Ik schud verbaasd van nee. Waar is Frankie mee bezig? Ik zit helemaal niet op mijn moeders Jan des Bouvrie-bank te wachten – of op een van haar andere meubels, maar zelfs als dat wél zo was geweest, blijft er na Frankie’s verlanglijstje weinig van de inboedel over. Bovendien schijnt ze te vergeten dat het appartement inmiddels wordt bewoond door Tom, die zijn eigen inrichting op de verhuisdag bij het grofvuil heeft gezet. Nou is ‘inrichting’ een groot woord voor de paar afgesleten meubels die hij bezat, maar dat is nog geen reden om hem te behandelen als een asceet die net zo lief op de grond slaapt. Nog even en Tom woont in een kale ruimte.
“De bank, dus,” zegt mijn zus kordaat. “En de kristallen kandelaars die ik haar voor haar laatste verjaardag heb gegeven. Oh ja: Pablo wil de boekenkast graag hebben; die heeft hij zelf voor haar ontworpen en in elkaar getimmerd. En verder wat potten en pannen, maar daar komen we later wel aan toe. Even denken..,” zegt ze peinzend, ”...volgens mij vergeet ik iets.”
“De gordijnen,” zeg ik sarcastisch.
Ze merkt het niet eens, ze trekt een denkrimpel en veert dan op: “Oh ja: de Weissenbruch, die wil ik in de slaapkamer hangen.”
Ze legt het kladblokje voor zich op de tafel en neemt een slok koffie. “Hebben jullie ook een lijstje?”
Mijn vader kijkt tegelijk perplex en geamuseerd. Hij steekt een sigaret op en neemt een diepe trek. Dan zegt hij: “Dat is een mooi lijstje,” en hij laat een korte stilte vallen. “Ik heb alleen het gevoel dat het venijn in de staart zit. Die Weissenbruch,” zegt hij, “verstond ik dat nou goed?”
Frankie knikt onaangedaan.
“Weet je iets van Weissenbruch? De Haagse School?”
Frankie knikt weer, licht geërgerd nu. “Ik had kunstgeschiedenis in mijn eindexamenpakket, weet je nog?”
“Mooi,” zegt mijn vader goedkeurend. “Ik hoop dat je goed hebt opgelet. We laten het doek taxeren, je kunt de rekening tegemoet zien.”
Nu is het Frankies beurt om perplex te kijken: “Rekening? Wat lul je nou met je rekening? Het gaat mij niet om het geld, het is... het gaat... om mama. Om de emotionele waarde.” Ze begint bijna te huilen. “Dat schilderij herinnert mij aan haar. Het hing boven haar bed, ik bedoel: het hangt er nog steeds, wij waren allebei gek op die Weissenbruch.”
“Met jouw smaak is niets mis,” constateert mijn vader. “Maar met je kunsthistorisch besef des te meer. Weissenbruch, Francesca! Heb je enige idee?” Mijn vader verheft zijn stem; we zijn op het punt aangeland dat de hele Lounge Bar van ons gesprek kan meegenieten.
Ik schaam me; ik probeer te kijken alsof ik niets te maken heb met dit luidruchtige gezelschap. Mijn zus is in tranen uitgebarsten, en dat lijkt me voor nu wel even gênant genoeg, maar nee – kijk wat er gebeurt: Frankie staat op, ze begint zich in haar jas te worstelen, haar mond trilt, er rollen tranen over haar wangen, en ik denk: ‘Oh nee,’ en ‘Alsjeblieft niet,’ want ik weet al wat er gaat komen, wij weten het allemaal, wij hebben dit al zo vaak meegemaakt, het enige verschil met alle andere keren is dat er toen geen publiek bij aanwezig was en nu wel.
Aan de bar staat een groepje mannen. Jongens eigenlijk, ze zijn van mijn leeftijd. Sommigen hebben schouderlang haar, twee van hen dragen een Engelse tweedpet. Hoewel ze allemaal een pak dragen, ontbreekt de stropdas. Trendy types zijn het, ze doen me denken aan de leden van een Boyband. Tot mijn verrassing heb ik al een tijdje oogcontact met de leadzanger; in elk geval heeft hij prachtige leadzangertanden. Ik glimlach verontschuldigend naar hem terwijl mijn zus haar vaste repertoire afdraait: “Jij bent een vreemde voor mij!” krijst ze naar mijn vader. “En ik ben een vreemde voor jou. Er is niets tussen ons. Fucking... helemaal... niets! Tussen ons is leegte. Woestijn.” Ze hijgt even uit, en ik bedenk dat die woestijn een nieuw element is; dat heb ik haar niet eerder horen zeggen. Ze gaat alweer door: “Ik heb het altijd wel geweten, papa, ik ben niet gek. Ik heb ook ogen in mijn kop. Ik zie het, ik weet het, ik heb het altijd gevoeld. En het kan me geen hol schelen. Ik heb eigenlijk maar één verzoek.” Francesca doet een dreigende stap naar voren. “Ik wil het van jóu horen.”
Mijn vader ziet er plotseling oud uit, veel ouder dan zeventig. Hij zegt: “Jij bent van de tuinman.”
Francesca draait zich met een ruk om. “Lul!” roept ze. “Klootzak!”
Ze verdwijnt door de draaideuren naar buiten.
Theoretisch zou het kunnen, dat Frankie van iemand anders is. Niet van de tuinman, want rond haar geboorte hadden mijn ouders nog geen geld voor een tuinman, maar van de buurman. Hij heette Pim, die buurman. Volgens de verhalen zag hij eruit als een roodharige kabouter. Hij had een rode krulbaard en ook op zijn hoofd en lichaam groeide enorm veel rood krulhaar. Hij liep op Indiase teenslippers. Dat was in die tijd vrij normaal. Zoals het ook vrij normaal was om een ‘tuinpoortje’ te hebben; zo’n poortje dat zich als een soort doorgeefluik tussen twee buurtuinen bevindt. Eigenlijk was het poortje bedoeld voor Tom, die graag bij de vijf buurkinderen speelde en vice versa, maar links van het poortje zat mijn eenzame moeder, en rechts van het poortje zat Pim, die zich bezighield met tantra en seksuele hypnosetechnieken en meer van dat soort zaken, en zo werd het tuinpoortje vanzelf een sekspoortje. Een overspelpoortje. Ook dat was vrij normaal in die tijd. Als ik de verhalen moet geloven, lagen alle buurmannen met alle buurvrouwen in bed, dwars door elkaar heen en op klaarlichte dag – het was de tijd van de vrije liefde. Maar mijn vader heeft een Jezuïetenopvoeding genoten, en Jezuïeten houden niet van vrije liefde. Wel voor zichzelf, dat is iets anders, maar niet voor hun vrouw.
Toen de affaire tussen mijn moeder en de kabouter aan het licht kwam, heeft mijn vader voor het eerst in zijn leven een psychiater bezocht. “Ik heb tien minuten met die man gesproken,” is het enige dat hij er ooit over heeft gezegd. “Toen gaf hij me een hand, en hij sprak de onsterfelijke woorden: u kunt beter gaan, u heeft hier niets te zoeken. U bent volkomen normaal.”
Meteen na de kabouteraffaire zijn mijn ouders verhuisd. Ze kochten een romantische witte villa met elf kamers. Daar, in die villa, werd zeven maanden later Frankie geboren. Ze lijkt als twee druppels water op mijn moeder. Ze vertoont geen enkele gelijkenis met een kabouter. En ze heeft golvend donkerbruin haar, net als wij allemaal. Toegegeven: ze heeft een gecompliceerde verhouding met mijn vader. Maar dat hebben we allemaal. En toch zijn we geen van allen van de kabouter.
De rest van de erfenisbespreking verloopt in redelijke harmonie, dat wil zeggen dat mijn vader mijn appartement gaat verkopen, en tegen dat besluit valt niets in te brengen. Niets dat enig effect heeft, bedoel ik. Hij belooft wel dat hij voor me zal uitkijken naar een ‘betaalbaar pandje’. Ik knik, maar eigenlijk ben ik te moe en te dronken om nog een zinnig woord uit te brengen. Gelukkig neemt Tom het woord. Hij kondigt aan dat hij een hypotheek kan krijgen op het appartement van mijn moeder. Ik luister al niet meer. Ik concentreer me op de leadzanger met de Hollywoodtanden. Hij heeft zich duidelijk laten afschrikken door de scène met mijn zus: met zijn rug naar me toe voert hij een geanimeerd gesprek met een van de serveersters.
Later, als ik samen met mijn broer in een taxi zit, zeg ik: "Wat is dat toch met Frankie? Kan ze niet eens ophouden over die kabouter?"
"Wishfull thinking," antwoordt Tom.
"Ze gelooft het écht," zeg ik.
"Welnee."
Na een tijdje zeg ik: "Misschien kan ze zich door hem laten adopteren."
"Misschien," zegt mijn broer. "Maar dan loopt ze die Weissenbruch zeker mis. Ze zal er dus nog wel even mee wachten."
Pas na het eten, als we koffiedrinken in de Lounge Bar, komt de erfenis ter sprake. Frankie snijdt het onderwerp aan. Ze haalt een rood notitieblokje uit haar tas en zegt: “Jongens, genoeg geluld. Let’s talk business.”
Mijn vader, die afwezig in zijn cappuccino zit te staren, schiet meteen in een soort militaire houding; hij recht zijn rug en strekt zijn hals. Hij heeft de hele avond op hete kolen gezeten, dat is duidelijk.
“Business,” knikt hij. “Laten we beginnen met mama’s appartement. De meubels. Wat willen jullie hebben?”
Frankie neemt opnieuw het voortouw: “Ik wil mama’s antieke bureautje graag hebben,” zegt ze. Nadat wij haar hebben toegeknikt, ten teken dat ze het bureautje kan meenemen, gaat ze door: “En het Auping-bed. De eettafel en de stoelen kan ik ook goed gebruiken.” Ze tuurt ingespannen in haar kladblokje. “Het antieke servies, je weet wel – het staat in de gele keukenkast. De gele keukenkast neem ik erbij; ik weet niet waar ik dat servies anders moet laten. De designlamp op de zilveren poot. De televisie. Tom, jij hebt toch wel een eigen televisie?” Zonder zijn antwoord af te wachten, gaat ze verder met haar lijstje: “De videorecorder, die hoort bij de televisie. Het Marokkaanse vloerkleed, dat heeft mama me beloofd, en de magnetron. De mijne is kapot. De Jan des Bouvrie-bank wil ik ook wel.” Ze werpt Tom en mij een vluchtige blik toe. “Jullie zitten toch niet op die bank te wachten, neem ik aan?”
Ik schud verbaasd van nee. Waar is Frankie mee bezig? Ik zit helemaal niet op mijn moeders Jan des Bouvrie-bank te wachten – of op een van haar andere meubels, maar zelfs als dat wél zo was geweest, blijft er na Frankie’s verlanglijstje weinig van de inboedel over. Bovendien schijnt ze te vergeten dat het appartement inmiddels wordt bewoond door Tom, die zijn eigen inrichting op de verhuisdag bij het grofvuil heeft gezet. Nou is ‘inrichting’ een groot woord voor de paar afgesleten meubels die hij bezat, maar dat is nog geen reden om hem te behandelen als een asceet die net zo lief op de grond slaapt. Nog even en Tom woont in een kale ruimte.
“De bank, dus,” zegt mijn zus kordaat. “En de kristallen kandelaars die ik haar voor haar laatste verjaardag heb gegeven. Oh ja: Pablo wil de boekenkast graag hebben; die heeft hij zelf voor haar ontworpen en in elkaar getimmerd. En verder wat potten en pannen, maar daar komen we later wel aan toe. Even denken..,” zegt ze peinzend, ”...volgens mij vergeet ik iets.”
“De gordijnen,” zeg ik sarcastisch.
Ze merkt het niet eens, ze trekt een denkrimpel en veert dan op: “Oh ja: de Weissenbruch, die wil ik in de slaapkamer hangen.”
Ze legt het kladblokje voor zich op de tafel en neemt een slok koffie. “Hebben jullie ook een lijstje?”
Mijn vader kijkt tegelijk perplex en geamuseerd. Hij steekt een sigaret op en neemt een diepe trek. Dan zegt hij: “Dat is een mooi lijstje,” en hij laat een korte stilte vallen. “Ik heb alleen het gevoel dat het venijn in de staart zit. Die Weissenbruch,” zegt hij, “verstond ik dat nou goed?”
Frankie knikt onaangedaan.
“Weet je iets van Weissenbruch? De Haagse School?”
Frankie knikt weer, licht geërgerd nu. “Ik had kunstgeschiedenis in mijn eindexamenpakket, weet je nog?”
“Mooi,” zegt mijn vader goedkeurend. “Ik hoop dat je goed hebt opgelet. We laten het doek taxeren, je kunt de rekening tegemoet zien.”
Nu is het Frankies beurt om perplex te kijken: “Rekening? Wat lul je nou met je rekening? Het gaat mij niet om het geld, het is... het gaat... om mama. Om de emotionele waarde.” Ze begint bijna te huilen. “Dat schilderij herinnert mij aan haar. Het hing boven haar bed, ik bedoel: het hangt er nog steeds, wij waren allebei gek op die Weissenbruch.”
“Met jouw smaak is niets mis,” constateert mijn vader. “Maar met je kunsthistorisch besef des te meer. Weissenbruch, Francesca! Heb je enige idee?” Mijn vader verheft zijn stem; we zijn op het punt aangeland dat de hele Lounge Bar van ons gesprek kan meegenieten.
Ik schaam me; ik probeer te kijken alsof ik niets te maken heb met dit luidruchtige gezelschap. Mijn zus is in tranen uitgebarsten, en dat lijkt me voor nu wel even gênant genoeg, maar nee – kijk wat er gebeurt: Frankie staat op, ze begint zich in haar jas te worstelen, haar mond trilt, er rollen tranen over haar wangen, en ik denk: ‘Oh nee,’ en ‘Alsjeblieft niet,’ want ik weet al wat er gaat komen, wij weten het allemaal, wij hebben dit al zo vaak meegemaakt, het enige verschil met alle andere keren is dat er toen geen publiek bij aanwezig was en nu wel.
Aan de bar staat een groepje mannen. Jongens eigenlijk, ze zijn van mijn leeftijd. Sommigen hebben schouderlang haar, twee van hen dragen een Engelse tweedpet. Hoewel ze allemaal een pak dragen, ontbreekt de stropdas. Trendy types zijn het, ze doen me denken aan de leden van een Boyband. Tot mijn verrassing heb ik al een tijdje oogcontact met de leadzanger; in elk geval heeft hij prachtige leadzangertanden. Ik glimlach verontschuldigend naar hem terwijl mijn zus haar vaste repertoire afdraait: “Jij bent een vreemde voor mij!” krijst ze naar mijn vader. “En ik ben een vreemde voor jou. Er is niets tussen ons. Fucking... helemaal... niets! Tussen ons is leegte. Woestijn.” Ze hijgt even uit, en ik bedenk dat die woestijn een nieuw element is; dat heb ik haar niet eerder horen zeggen. Ze gaat alweer door: “Ik heb het altijd wel geweten, papa, ik ben niet gek. Ik heb ook ogen in mijn kop. Ik zie het, ik weet het, ik heb het altijd gevoeld. En het kan me geen hol schelen. Ik heb eigenlijk maar één verzoek.” Francesca doet een dreigende stap naar voren. “Ik wil het van jóu horen.”
Mijn vader ziet er plotseling oud uit, veel ouder dan zeventig. Hij zegt: “Jij bent van de tuinman.”
Francesca draait zich met een ruk om. “Lul!” roept ze. “Klootzak!”
Ze verdwijnt door de draaideuren naar buiten.
Theoretisch zou het kunnen, dat Frankie van iemand anders is. Niet van de tuinman, want rond haar geboorte hadden mijn ouders nog geen geld voor een tuinman, maar van de buurman. Hij heette Pim, die buurman. Volgens de verhalen zag hij eruit als een roodharige kabouter. Hij had een rode krulbaard en ook op zijn hoofd en lichaam groeide enorm veel rood krulhaar. Hij liep op Indiase teenslippers. Dat was in die tijd vrij normaal. Zoals het ook vrij normaal was om een ‘tuinpoortje’ te hebben; zo’n poortje dat zich als een soort doorgeefluik tussen twee buurtuinen bevindt. Eigenlijk was het poortje bedoeld voor Tom, die graag bij de vijf buurkinderen speelde en vice versa, maar links van het poortje zat mijn eenzame moeder, en rechts van het poortje zat Pim, die zich bezighield met tantra en seksuele hypnosetechnieken en meer van dat soort zaken, en zo werd het tuinpoortje vanzelf een sekspoortje. Een overspelpoortje. Ook dat was vrij normaal in die tijd. Als ik de verhalen moet geloven, lagen alle buurmannen met alle buurvrouwen in bed, dwars door elkaar heen en op klaarlichte dag – het was de tijd van de vrije liefde. Maar mijn vader heeft een Jezuïetenopvoeding genoten, en Jezuïeten houden niet van vrije liefde. Wel voor zichzelf, dat is iets anders, maar niet voor hun vrouw.
Toen de affaire tussen mijn moeder en de kabouter aan het licht kwam, heeft mijn vader voor het eerst in zijn leven een psychiater bezocht. “Ik heb tien minuten met die man gesproken,” is het enige dat hij er ooit over heeft gezegd. “Toen gaf hij me een hand, en hij sprak de onsterfelijke woorden: u kunt beter gaan, u heeft hier niets te zoeken. U bent volkomen normaal.”
Meteen na de kabouteraffaire zijn mijn ouders verhuisd. Ze kochten een romantische witte villa met elf kamers. Daar, in die villa, werd zeven maanden later Frankie geboren. Ze lijkt als twee druppels water op mijn moeder. Ze vertoont geen enkele gelijkenis met een kabouter. En ze heeft golvend donkerbruin haar, net als wij allemaal. Toegegeven: ze heeft een gecompliceerde verhouding met mijn vader. Maar dat hebben we allemaal. En toch zijn we geen van allen van de kabouter.
De rest van de erfenisbespreking verloopt in redelijke harmonie, dat wil zeggen dat mijn vader mijn appartement gaat verkopen, en tegen dat besluit valt niets in te brengen. Niets dat enig effect heeft, bedoel ik. Hij belooft wel dat hij voor me zal uitkijken naar een ‘betaalbaar pandje’. Ik knik, maar eigenlijk ben ik te moe en te dronken om nog een zinnig woord uit te brengen. Gelukkig neemt Tom het woord. Hij kondigt aan dat hij een hypotheek kan krijgen op het appartement van mijn moeder. Ik luister al niet meer. Ik concentreer me op de leadzanger met de Hollywoodtanden. Hij heeft zich duidelijk laten afschrikken door de scène met mijn zus: met zijn rug naar me toe voert hij een geanimeerd gesprek met een van de serveersters.
Later, als ik samen met mijn broer in een taxi zit, zeg ik: "Wat is dat toch met Frankie? Kan ze niet eens ophouden over die kabouter?"
"Wishfull thinking," antwoordt Tom.
"Ze gelooft het écht," zeg ik.
"Welnee."
Na een tijdje zeg ik: "Misschien kan ze zich door hem laten adopteren."
"Misschien," zegt mijn broer. "Maar dan loopt ze die Weissenbruch zeker mis. Ze zal er dus nog wel even mee wachten."
Toepasselijk (?):
LOOK OUT KID, IT'S SOMETHING YOU DID, GOD KNOWS WHEN, BUT YOU'RE DOIN' IT AGAIN. YOU BETTER DUCK DOWN THE ALLEY WAY, LOOKIN' FOR A NEW FRIEND. THE MAN IN THE COON-SKIN CAP WANTS ELEVEN DOLLAR BILLS BUT YOU'VE ONLY GOT TEN.
.
LOOK OUT KID, IT'S SOMETHING YOU DID, GOD KNOWS WHEN, BUT YOU'RE DOIN' IT AGAIN. YOU BETTER DUCK DOWN THE ALLEY WAY, LOOKIN' FOR A NEW FRIEND. THE MAN IN THE COON-SKIN CAP WANTS ELEVEN DOLLAR BILLS BUT YOU'VE ONLY GOT TEN.
.
.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Nee; dit is toepasselijk;
.
Gajus weet waarom! .
.
.Gajus weet waarom! .
.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Die Weissenbruch moet je aan Daniël verkopen, dan heeft hij ook iets goeds in zijn collectie. Maar niet voor de slaapkamer, zo spannend zijn ze ook weer niet. Is het een landschap of een stadsgezicht?
In deze topic was een Weissenbruch toepasselijker geweest ...quote:Op dinsdag 7 februari 2006 03:22 schreef HijoDeDios het volgende:
Nee; dit is toepasselijk; Gajus weet waarom! .
... hoe charmant het stadje van Vermeer ook moge zijn.
Nadine, het feit dat jij weer andere mannen ziet staan, lijkt te duiden op een afnemende verliefdheid voor D.. Klopt dat?
Dvr, je plaatje!quote:Op dinsdag 7 februari 2006 16:36 schreef dvr het volgende:
Die Weissenbruch moet je aan Daniël verkopen, dan heeft hij ook iets goeds in zijn collectie. Maar niet voor de slaapkamer, zo spannend zijn ze ook weer niet. Is het een landschap of een stadsgezicht?
Het is een landschap. Ongeschikt voor de slaapkamer, wat mij betreft. Maar in de woonkamer van de wat oudere medemens is het wel mooi. En Daniël houdt niet van de Haagse School. Hij houdt alleen van modern (om te verzamelen, tenminste).
Ik zie altijd andere mannen staanquote:Op dinsdag 7 februari 2006 18:30 schreef Gajus het volgende:
Nadine, het feit dat jij weer andere mannen ziet staan, lijkt te duiden op een afnemende verliefdheid voor D.. Klopt dat?
Mooi, maar vooral in de slaapkamer van de oudere medemens, dus.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 03:22 schreef HijoDeDios het volgende:
Nee; dit is toepasselijk;
[afbeelding].
Gajus weet waarom! .
Maar hoe gaat het nu tussen jou en D.?quote:Op dinsdag 7 februari 2006 19:07 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik zie altijd andere mannen staan
Goed he? Komt van een oude button toen ik nog een opstandig krakerssympathisantje was. Deze Amsterdamse muis voerde de protesten tegen de Stopera aan. Mijn Piet de Smeerpoets-plaatje is verdwenen in de Fok-crash, maar die vind ik nog wel een keer terug.quote:
Moet jij ook niet eens aan de avatar? Misschien kan Cioran iets spannends voor je ontwerpen.
Ik ook niet zo, behalve van portretten van Jacob Maris, daar heb ik een zwak voor. Waar ik echt van hou is Appel, vooral het oude werk. Dat knalt echt.quote:En Daniël houdt niet van de Haagse School.
Maar het is mooi dat jullie een landschap van Weissenbruch hebben. Een paar jaar geleden heb ik de grote W.-tentoonstelling in het Haags Gemeentemuseum gezien en daar hingen een paar heel mooie. Ze spraken me meer aan dan de stadsgezichten, daar zat weinig sfeer in.
Tussen D. en mij gaat het goed en slecht. Maar vooral goed, aangezien ik sinds twee weken min of meer bij hem ben ingetrokken met mijn knapzak. In zijn nabijheid kan ik weliswaar niet schrijven, mijn 'Weblog' is tenslotte met grof geweld uit de lucht gehaald en dat is, zegt D., 'heel verstandig, heel goed,' maar dat gemis wordt ruimschoots goedgemaakt met andere activiteiten die zich in en rond de slaapkamer afspelen. Daarnaast voeren we uiteraard diepe gesprekken.quote:Op dinsdag 7 februari 2006 19:23 schreef Xennia het volgende:
Maar hoe gaat het nu tussen jou en D.?
De schduwzijde is Kim. Volgens D. moet ik nog heel even geduld hebben, want de deal is bijna rond. Als ik goed kijk, kan ik de overwinningsvlaggetjes al zien flapperen in de wind - dat is tenminste wat D. me probeert wijs te maken. Ik zie geen vlaggetjes. Ik zie één hele grote vlag, en die vlag heet Kim.
En de tentakels van De Kale reiken niet zover dat wanneer zijn Kim zo cru wordt ingeruild, hij op zijn beurt Daniël op zakelijk gebied de nekslag kan toedienen?
Ik heb het nooit zo op beloftes die steeds uitgesteld worden.
Ik heb het nooit zo op beloftes die steeds uitgesteld worden.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik ook niet.quote:Op woensdag 8 februari 2006 12:06 schreef Copycat het volgende:
En de tentakels van De Kale reiken niet zover dat wanneer zijn Kim zo cru wordt ingeruild, hij op zijn beurt Daniël op zakelijk gebied de nekslag kan toedienen?
Ik heb het nooit zo op beloftes die steeds uitgesteld worden.
Ik kom er later op terug. Nu ga ik de kinderen uit school halen; ik transformeer in een handomdraai weer in het kindermeisje dat met een stralende lach bij de schoolpoort staat
Nee. Het is ook geen echte verhuizing, ik logeer bij hem op de dagen dat Kim noch de kinderen er zijn. Voorzichtigheidshalve neem ik de telefoon niet op. Evenmin wordt er aan de deur gekocht of manifesteer ik me al te opzichtig - naakt, bijvoorbeeld - in de tuin of op het balkon. Ik ben onzichtbaar. Het komt erop neer dat ik hele dagen lig te slapen. Nog even, en ik krijg weer wat kleur in mijn gezichtquote:Op woensdag 8 februari 2006 12:31 schreef Vivi het volgende:
En Kim heeft geen argwaan gezien jouw verhuizing?
En daar voel je je okay bij?quote:Op woensdag 8 februari 2006 18:20 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ben onzichtbaar.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Doe toch es niet zo gemeenquote:
Het is tijdelijke onzichtbaarheid, toch Nadine? Om straks als een Phoenix uit Kim's haar as te herrijzen
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Dagboek van een kindermeisje Anne Frank.quote:Op woensdag 8 februari 2006 18:20 schreef Nadine26 het volgende:
... Voorzichtigheidshalve neem ik de telefoon niet op. Evenmin wordt er aan de deur gekocht of manifesteer ik me al te opzichtig - naakt, bijvoorbeeld - in de tuin of op het balkon. Ik ben onzichtbaar. ...
quote:
Is helemaal niet gemeen bedoeld, hoor.
Ik gun Nadine juist alle zon vol in haar gezicht, niet de schaduw van het grote ego dat Daniël heet.
Als mijn blikken over het internet heen konden doden, was Daniël nu een hoopje as .quote:Het is tijdelijke onzichtbaarheid, toch Nadine? Om straks als een Phoenix uit Kim's haar as te herrijzen
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nóg wel. Ik kan wel een intensieve slaapkuur gebruikenquote:Op woensdag 8 februari 2006 18:21 schreef Copycat het volgende:
En daar voel je je okay bij?
Maar er begint zo langzamerhand wel een eind te komen aan mijn geduld. Zo'n deal brengt nog een hoop rompslomp met zich mee: diners, diners, reizen, besprekingen, diners, feestjes en nog eens een reis naar een Spaanse Haciënda om in alle rust de laatste details door te nemen. En daarna vanzelfsprekend een feestje. En een diner, met aansluitend een feestje. En een reis.
Ja, zo ver reiken die tentakels wel. Hij is de belangrijkste en grootste investeerder. Naast De Kale zijn er nog een paar kleine inversteerdertjes die D.'s bedrijf op de been houden, maar dat zijn meer extraatjes (of, als het mis gaat, doekjes voor het bloeden). D. zegt dat hij belachelijk veel tijd kwijt is aan het bepotelen van die 'kleine visjes', omdat ze stuk voor stuk en op gezette tijden een hoogstpersoonlijke veer in hun reet verwachten. Dat is ook de reden waarom hij zo stom is geweest om vervolgens te mikken op één hele grote, dikke vis (De Kale).quote:Op woensdag 8 februari 2006 12:06 schreef Copycat het volgende:
En de tentakels van De Kale reiken niet zover dat wanneer zijn Kim zo cru wordt ingeruild, hij op zijn beurt Daniël op zakelijk gebied de nekslag kan toedienen?
Zoals gezegd is D. druk in de weer met het benaderen en vleien en over de streep trekken en masseren van nieuwe investeerders, maar voor die bezigheid heb je een lange adem nodig, dat heb ik inmiddels wel begrepen. Voordat iemand bereid is zijn portemonnee te trekken, gaat er een eindeloze reeks dineetjes, uitjes, weekends in Spanje, ski-conferenties en andere uitzinnige activiteiten overheen. Het is gewoon een vorm van omkoperij. Daarnaast moet D. natuurlijk aantonen dat zijn bedrijf economisch gezond is, en dan nog moeten die mannen erin geloven.
Toch ziet D. het positief in. Volgens hem is er maar één branche waarin bedrijven hun geld nóg liever beleggen dan in kunst, en dat is liefdadigheid.
"Met liefdadigheid zit je geramd," zegt hij. "Rijstvelden, waterputten, enge ziektes - het zijn magische woorden waarvan het bedrijfsleven direct weke knietjes krijgt."
Maar meteen na liefdadigheid komt kunst. Of beter gezegd: 'Iets met kunst'. Het is onschuldig. Het is (meestal) a-politiek. Het is interessant en high brow. En in een enkel geval levert het ook nog eens een beetje winst op. Zo'n bedrijf lacht om die winst. Het gaat ook niet om de winst, het gaat om het verhaal. Ze willen een goed verhaal.
Aan D. dus de taak om dat goede verhaal in elkaar te draaien. En een beetje snel, graag.
Is toch nét even anders, een bloemlezing:quote:Op woensdag 8 februari 2006 22:06 schreef Gajus het volgende:
Belevenissen van een ander kindermeisje: Nanny in Zwitserland: leugens en gezeik.
quote:Ik werk dus voor een gezin met 2 kinderen – 2 zonen om precies te zijn. De één is 3 jaar en praat ontiegelijk veel, loopt nog steeds in luiers, wilt dit en dat en anders huilen en vraagd altijd kei veel om aandacht.
The End Times are wild
De onzichtbare maitressequote:Op woensdag 8 februari 2006 18:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee. Het is ook geen echte verhuizing, ik logeer bij hem op de dagen dat Kim noch de kinderen er zijn. Voorzichtigheidshalve neem ik de telefoon niet op. Evenmin wordt er aan de deur gekocht of manifesteer ik me al te opzichtig - naakt, bijvoorbeeld - in de tuin of op het balkon. Ik ben onzichtbaar. Het komt erop neer dat ik hele dagen lig te slapen. Nog even, en ik krijg weer wat kleur in mijn gezicht
Geloof je daadwerkelijk dat Kim in het hondenhok slaapt? Ik begrijp niet hoe je dat kan, deze gedachte loslaten.
Gewoon wegduwen, en die make-upvlekken op het kussen negeren. Dat isgewoon het weer ofzo, in het sloop. Ik citeer even uit eigen werk he
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ze maken ook wat mee zeg, die kindermeisjes. Poe-poeh.quote:Op woensdag 8 februari 2006 22:06 schreef Gajus het volgende:
Belevenissen van een ander kindermeisje: Nanny in Zwitserland: leugens en gezeik.
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Je moet je make-up er wel af halen voor je gaat slapen Viv, anders krijg je rimpelsquote:Op donderdag 9 februari 2006 10:58 schreef Vivi het volgende:
Gewoon wegduwen, en die make-upvlekken op het kussen negeren. Dat isgewoon het weer ofzo, in het sloop. Ik citeer even uit eigen werk he
Ja, maar die krijg je toch wel. Je moet er toch niet aan denken dat ze je dood vinden zonder make-up? Bloedpropje in je slaap en je bent er geweest hoor!quote:Op donderdag 9 februari 2006 12:59 schreef Xennia het volgende:
[..]
Je moet je make-up er wel af halen voor je gaat slapen Viv, anders krijg je rimpels
Who's the leader of the club that's made for you and me?
Toen ik gistermiddag met de kinderen thuiskwam uit school, zaten Madame en Guillemette aan het marmeren kookeiland witte wijn te drinken. Ze hadden een yogales bij Ray Ramselaar gevolgd, dat maakte ik tenminste op uit hun conversatie:
"Die kuiten!" riep Guillemette een paar keer. "Die kuiten! Oh god Anne Sophie, kan elke man zulke kuiten kweken als hij maar hard genoeg traint?"
Anne-Sophie dacht van niet: "Het is aanleg," zei ze. "Goede genen."
"Heerlijk."
"Ja, hij mag er zijn."
Guillemette zuchtte diep: "Hoogbegaafd lijkt hij me niet."
"Een beetje bête," beaamde Madame.
"Nou ja, als dat alles is," zei Guillemette, en ze zuchtte nog dieper.
Toen kreeg Guillemette mij in de gaten. "Dag Nadine," zei ze vriendelijk. "Heb je iets met je haar gedaan?"
Ik schudde van nee.
Ze keek me lang en doordringend aan: "Op vakantie geweest?"
"Nee."
"Goh. Nou." Ze schonk me een engelachtige glimlach - zo'n glimlach die vooraf gaat aan een dodelijke opmerking, en meteen sloeg ze toe: "Je bent waarschijnlijk een paar kilo aangekomen. Je ziet er buitengewoon... gezond uit. Nou kind, neem het er maar goed van. Je kunt best was vlees op de botten gebruiken."
Ik stond aan het aanrecht boterhammen voor de kinderen te smeren. Madame en Guillemette vervolgden hun gesprek, het ging over Tibbe. Een paar dagen geleden is uit een psychologische test gebleken dat hij lijdt aan dyslexie, en aan een tweede, tamelijk mysterieuze leerstoornis die 'dyscalculie' heet.
"Twee halen, één betalen," riep Madame. "Je komt binnen met een doodnormaal kind, en een paar uur later krijg je er een hulpbehoevend wrak voor terug. Dyscalculie! Dat bestaat in Frankrijk niet hoor, dyscalculie. Ik heb er nog nooit van gehoord."
"Curieus," zei Guillemette. "Weten ze het zeker?"
Madame knikte somber. "Hij kan niet rekenen. Niet lezen. Niet schrijven. Hij kan niets, het arme schaap. Hij krijgt een rugzakje."
"Pardon?"
"Een rugzakje." Ze trok een vies gezicht. "Tibbe is een rugzakkind. Een kind dat speciale begeleiding nodig heeft, zo noemen ze dat op school. Wat moet ik nou? Tibbe ligt de laatste tijd al zo dwars. Altijd boos, altijd vechten en ruzie maken. En nu krijgt hij ook nog een rugzakje, het lijkt wel alsof -" en toen, halverwege de zin, perste ze haar lippen op elkaar en begon zacht te huilen. "Oh, wat moet ik nou? Alles komt tegelijk," snikte ze. "Ik sta er helemaal alleen voor, en het ergste is... het ergste..." en ze sloeg haar handen voor haar gezicht, "... ik ben een vreselijke moeder. Een kreng. De kinderen haten me. Ze schelden me uit, ze vegen de vloer met me aan, en ze hebben nog gelijk ook. Kunnen die kinderen het helpen? Is het hun schuld dat hun ouders uit elkaar zijn? Heeft Tibbe om een rugzakje gevraagd? Ik ben een vreselijk mens."
Guillemette had haar hand vastgepakt en streelde de knokkels. "Chérie," suste ze, "het is niet jouw schuld. Jij kunt er niets aan doen. Jij doet je best."
"Doe ik ook." Ze huilde nu op volle sterkte. "Maar het lukt me niet. Ik kan het niet. Ik krijg het in mijn eentje niet voor elkaar. Wat ben ik nou voor moeder?"
"Nadine," zei Guillemette scherp, terwijl ze het glas van Madame bijvulde. "Een beetje privacy zou wel prettig zijn."
Snel besmeerde ik een laatste boterham met pindakaas en haastte me toen naar de woonkamer, waar de kinderen voor de televisie zaten.
"Die kuiten!" riep Guillemette een paar keer. "Die kuiten! Oh god Anne Sophie, kan elke man zulke kuiten kweken als hij maar hard genoeg traint?"
Anne-Sophie dacht van niet: "Het is aanleg," zei ze. "Goede genen."
"Heerlijk."
"Ja, hij mag er zijn."
Guillemette zuchtte diep: "Hoogbegaafd lijkt hij me niet."
"Een beetje bête," beaamde Madame.
"Nou ja, als dat alles is," zei Guillemette, en ze zuchtte nog dieper.
Toen kreeg Guillemette mij in de gaten. "Dag Nadine," zei ze vriendelijk. "Heb je iets met je haar gedaan?"
Ik schudde van nee.
Ze keek me lang en doordringend aan: "Op vakantie geweest?"
"Nee."
"Goh. Nou." Ze schonk me een engelachtige glimlach - zo'n glimlach die vooraf gaat aan een dodelijke opmerking, en meteen sloeg ze toe: "Je bent waarschijnlijk een paar kilo aangekomen. Je ziet er buitengewoon... gezond uit. Nou kind, neem het er maar goed van. Je kunt best was vlees op de botten gebruiken."
Ik stond aan het aanrecht boterhammen voor de kinderen te smeren. Madame en Guillemette vervolgden hun gesprek, het ging over Tibbe. Een paar dagen geleden is uit een psychologische test gebleken dat hij lijdt aan dyslexie, en aan een tweede, tamelijk mysterieuze leerstoornis die 'dyscalculie' heet.
"Twee halen, één betalen," riep Madame. "Je komt binnen met een doodnormaal kind, en een paar uur later krijg je er een hulpbehoevend wrak voor terug. Dyscalculie! Dat bestaat in Frankrijk niet hoor, dyscalculie. Ik heb er nog nooit van gehoord."
"Curieus," zei Guillemette. "Weten ze het zeker?"
Madame knikte somber. "Hij kan niet rekenen. Niet lezen. Niet schrijven. Hij kan niets, het arme schaap. Hij krijgt een rugzakje."
"Pardon?"
"Een rugzakje." Ze trok een vies gezicht. "Tibbe is een rugzakkind. Een kind dat speciale begeleiding nodig heeft, zo noemen ze dat op school. Wat moet ik nou? Tibbe ligt de laatste tijd al zo dwars. Altijd boos, altijd vechten en ruzie maken. En nu krijgt hij ook nog een rugzakje, het lijkt wel alsof -" en toen, halverwege de zin, perste ze haar lippen op elkaar en begon zacht te huilen. "Oh, wat moet ik nou? Alles komt tegelijk," snikte ze. "Ik sta er helemaal alleen voor, en het ergste is... het ergste..." en ze sloeg haar handen voor haar gezicht, "... ik ben een vreselijke moeder. Een kreng. De kinderen haten me. Ze schelden me uit, ze vegen de vloer met me aan, en ze hebben nog gelijk ook. Kunnen die kinderen het helpen? Is het hun schuld dat hun ouders uit elkaar zijn? Heeft Tibbe om een rugzakje gevraagd? Ik ben een vreselijk mens."
Guillemette had haar hand vastgepakt en streelde de knokkels. "Chérie," suste ze, "het is niet jouw schuld. Jij kunt er niets aan doen. Jij doet je best."
"Doe ik ook." Ze huilde nu op volle sterkte. "Maar het lukt me niet. Ik kan het niet. Ik krijg het in mijn eentje niet voor elkaar. Wat ben ik nou voor moeder?"
"Nadine," zei Guillemette scherp, terwijl ze het glas van Madame bijvulde. "Een beetje privacy zou wel prettig zijn."
Snel besmeerde ik een laatste boterham met pindakaas en haastte me toen naar de woonkamer, waar de kinderen voor de televisie zaten.
Ik probeer te snappen waar het hem nou in zit, goed schrijven. Het is niet alleen de zinsbouw, hoewel die natuurlijk onberispelijk en gevarieerd moet zijn. Het zit ook vooral in wat je niet schrijft, wat je suggereert. Dat is in dit stukje weer razend knap gedaan. Nergens zeg je dat Madame een kutwijf is, dat eigenlijk een hoogbegaafd kind had willen hebben voor de show, en nergens zeg je dat Tibbe zielig is.
