LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.
plus deze:
Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.
Ze lijken hetzelfde, maar zijn dat niet.
plus deze:
Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.
Ze lijken hetzelfde, maar zijn dat niet.
Ik heb wel eens minder briljante OP's gezien.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 04:35 schreef Xennia het volgende:
Briljante OP
Daartoe dient een disclaimer: elke gelijkenis met bestaande personen - m.u.v. de schrijfster - berust op cryptische misverstanden.quote:Op donderdag 26 januari 2006 21:38 schreef Nadine26 het volgende:
Ik heb D. wat meer verteld over het dagboek; hij vroeg ernaar toen ik op een - dacht ik - onbewaakt moment mijn laptop openklapte, maar hij stond opeens achter me: "Wat ga je doen?"
Hij is woedend. Wat nu, wat nu?
ook een transpositie van Amsterdam / Zuid naar Den-Haag / Benoordenhout biedt soulaas
.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 05:08 schreef Gajus het volgende:
[..]
Ik heb wel eens minder briljante OP's gezien.
.
...dass wir fliegen.
Dagboek van een keldermeisje?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nu we in deel 8 zitten kan D. het waarschijnlijk toch niet meer vinden...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nadine en Daniel zitten in bed. Allebei naakt. Zij heeft de laptop op schoot. Zij legt haar hoofd tegen zijn borstkas en zachtjes begint ze voor te lezen van het scherm: "Sinds een paar weken werk ik als weekendoppas bij een gescheiden vader van drie kinderen. Het ene weekend werk ik bij hem thuis, het andere weekend zit ik bij zijn ex-vrouw die een paar straten verderop woont, en die ook al zo'n drukbezet leven heeft." Nadine moet zenuwachtig giechelen. "Ze hebben drie kinderen, een jongenstweeling van 6 en een meisje van 2. Zijn ex-vrouw heeft nog een oudere zoon van 16 uit een eerder huwelijk."
Daniel zoekt in zijn nachtkastje naar een pilletje. Een upper zal hem goed doen.
Hij zegt: "Mooi is dat."
Nadine vraagt: "Ja echt? Vind je het goed geschreven?"
Dan legt Daniel zijn hand om haar keel en begint te drukken,steeds iets krachtiger. Nadine loopt blauw aan, ze spartelt maar Daniel is sterker dan zij. Levensloos ligt ze even later naast hem in het bed. De laptop wordt door Daniel in een hoek gesmeten. Hij vloekt. Hij kan het niet geloven! Die Nadine... okay, ze zag er lekker uit, het is jammer dat hij haar net niet nog een laatste keer heeft genomen, maar bijna had ze zijn hele reputatie aan gort geholpen met haar schrijfseltjes. Zijn hele gezinsleven op straat. Zijn overspel, seksuele escapades, druggebruik, drankmisbruik, zakelijke problemen, alles had die meid zwart op wit staan.
Daniel leunt achterover. Nog maar een pilletje, denkt hij. Hij is tevreden. Weer een probleem uit de wereld geholpen.
Daniel zoekt in zijn nachtkastje naar een pilletje. Een upper zal hem goed doen.
Hij zegt: "Mooi is dat."
Nadine vraagt: "Ja echt? Vind je het goed geschreven?"
Dan legt Daniel zijn hand om haar keel en begint te drukken,steeds iets krachtiger. Nadine loopt blauw aan, ze spartelt maar Daniel is sterker dan zij. Levensloos ligt ze even later naast hem in het bed. De laptop wordt door Daniel in een hoek gesmeten. Hij vloekt. Hij kan het niet geloven! Die Nadine... okay, ze zag er lekker uit, het is jammer dat hij haar net niet nog een laatste keer heeft genomen, maar bijna had ze zijn hele reputatie aan gort geholpen met haar schrijfseltjes. Zijn hele gezinsleven op straat. Zijn overspel, seksuele escapades, druggebruik, drankmisbruik, zakelijke problemen, alles had die meid zwart op wit staan.
Daniel leunt achterover. Nog maar een pilletje, denkt hij. Hij is tevreden. Weer een probleem uit de wereld geholpen.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik kan hem er niet om veroordelen. Slotje maar.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 12:22 schreef Revolverheld het volgende:
Nadine en Daniel zitten in bed. Allebei naakt. Zij heeft de laptop op schoot. Zij legt haar hoofd tegen zijn borstkas en zachtjes begint ze voor te lezen van het scherm: "Sinds een paar weken werk ik als weekendoppas bij een gescheiden vader van drie kinderen. Het ene weekend werk ik bij hem thuis, het andere weekend zit ik bij zijn ex-vrouw die een paar straten verderop woont, en die ook al zo'n drukbezet leven heeft." Nadine moet zenuwachtig giechelen. "Ze hebben drie kinderen, een jongenstweeling van 6 en een meisje van 2. Zijn ex-vrouw heeft nog een oudere zoon van 16 uit een eerder huwelijk."
Daniel zoekt in zijn nachtkastje naar een pilletje. Een upper zal hem goed doen.
Hij zegt: "Mooi is dat."
Nadine vraagt: "Ja echt? Vind je het goed geschreven?"
Dan legt Daniel zijn hand om haar keel en begint te drukken,steeds iets krachtiger. Nadine loopt blauw aan, ze spartelt maar Daniel is sterker dan zij. Levensloos ligt ze even later naast hem in het bed. De laptop wordt door Daniel in een hoek gesmeten. Hij vloekt. Hij kan het niet geloven! Die Nadine... okay, ze zag er lekker uit, het is jammer dat hij haar net niet nog een laatste keer heeft genomen, maar bijna had ze zijn hele reputatie aan gort geholpen met haar schrijfseltjes. Zijn hele gezinsleven op straat. Zijn overspel, seksuele escapades, druggebruik, drankmisbruik, zakelijke problemen, alles had die meid zwart op wit staan.
Daniel leunt achterover. Nog maar een pilletje, denkt hij. Hij is tevreden. Weer een probleem uit de wereld geholpen.
Helpt waar hij kan!
Wie kan je niet veroordelen?quote:Op vrijdag 27 januari 2006 12:57 schreef NoSigar het volgende:
Ik kan hem er niet om veroordelen. Slotje maar.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
D. Het is een citaat van Nadine, eventjes terug.quote:
Als je het uit moet leggen is het een stuk minder.
Helpt waar hij kan!
O.K.quote:Op vrijdag 27 januari 2006 13:27 schreef NoSigar het volgende:
D. Het is een citaat van Nadine, eventjes terug.
Toch is 't spannend wat er gaat gebeuren. Ik gok dat we nix meer van nadine gaan horen... dus ja, zal wel een slotje worden
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Hebt geduld, vrienden. Nadine hecht aan haar dagboek en ze laat zich niet
alles aanleunen, zelfs niet door " ".
alles aanleunen, zelfs niet door " ".
".
Psies. Nadine laat zich niet sturen. Zelfs niet van het kastje naar de muur.
Die duikt hier wel weer op.
Hoop ik.
Die duikt hier wel weer op.
Hoop ik.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Donderdagmorgen, 11.30 uur.
Daniël en ik hadden twee dagen en drie nachten in bed gelegen, voornamelijk bovenop elkaar maar ook naast elkaar, aangezien het lastig eten, drinken, slapen en roken is als je bovenop elkaar ligt.
Gepraat hadden we ook. Toen mijn 'woonprobleem' ter sprake kwam, was Daniël vrij snel tot de kern gekomen: "Nog een paar weken," zei hij, "dan begint ons nieuwe leven. Onze wittebroodsjaren, Nadine! Je trekt bij mij in. De relatie met je vader kun je opdoeken. Simpel. Problem solved."
Hij had gelijk. Toch zat het me niet lekker: "Hij is wel mijn vader," zei ik.
"Je bent zesentwintig. Je vader hoeft je hand niet meer vast te houden, dat doe ik wel. Jij hebt verder niemand. Jij kunt doen wat je wilt."
"Ik heb mijn familie."
"Die zie je nooit."
"Jawel," zei ik. "Soms. En ik hou van ze."
"Ik hou ook van mijn kinderen. Als we op reis gaan... ik zou ze het liefst meenemen. Maar dat kan niet. Je moet realistisch zijn, Nadine." Hij draaide zich op zijn zij en keek me aan. "Het gaat om ons tweeën. Jij en ik. Of durf je niet?"
"Ik ben een klaploper," zei ik. "Ik heb geen geld, geen baan, geen huis. Ik heb alleen jou."
"Je bent zo'n lekkere klaploper, ik kan niet van je afblijven," zei hij in mijn oor. "De rest van ons leven doktertje spelen, wat zeg je ervan?"
Het werd later.
En later.
Nu wil ik niet de indruk wekken dat wij louter geïnteresseerd zijn in elkaars lichamen, en in de overspelige handelingen die we ermee kunnen verrichten, maar zo is het natuurlijk wel. Na twee dagen en drie nachten van geheime seks kun je die conclusie wel trekken. Een paar keer maakten we aanstalten om ons aan te kleden, maar halverwege die aanstalten rukten we onze kleren weer uit, en daarna gingen we weer als bezetenen tekeer en daarna... daarna zeiden we tegen elkaar: "Jezus, wat ben jij een geil wijf zeg," (hij) en: "Oh, dus jij vindt jezelf wel normaal?" (ik) en daarna waren we moe, we moesten op krachten komen, aankleden kon altijd nog; naar buiten gaan en deelnemen aan het maatschappelijke leven kon altijd nog - alles kon altijd nog, maar nu even niet.
Intussen ging de BlackBerry van Daniël steeds af. Kim stond in een of andere woonwinkel te dubben over de aanschaf van een bankstel van zesduizend euro, en na het vierde telefoontje over de kleur, cerise of steenrood, maakte Daniël zich ervan af door te roepen: "Cerise! Doen! Kopen! Je leeft maar één keer!"
Tegen mij zei hij: "Dat is de tweede bank in een maand. Al die rotzooi verdwijnt in de opslag, we hebben al een bank. Ze is koopziek."
“Seksueel gefrustreerd dus.”
“Hoe weet jij dat?”
“Wetenschappelijk onderzoek,” zei ik.
“Zo. Dus jij doet tegenwoordig ook al wetenschappelijk onderzoek.” Hij streelde de binnenkant van mijn bovenbeen. “En wat gebeurt er als je seksueel overvoerd bent? Heb je dat al onderzocht?”
“Ik werk eraan,” zei ik. “Het is een slopend onderzoek. Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zal blij zijn als het achter de rug is.”
“Ik niet.” Hij ging met zijn volle gewicht op me liggen. “Proefpersonen hebben ook gevoelens.”
We kregen de slappe lach.
Daarna...
Ging Daniël naar beneden om in zijn kantoor wat mails te versturen, en ik pakte mijn laptop. Dom genoeg was ik met mijn rug naar de deur gaan zitten; ik hoorde Daniël niet aankomen. Hij stond opeens achter me: "Wat zit jij te doen?" en hij greep mijn pols vast.
"Mijn dagboek," bracht ik uit, en ik probeerde het scherm omlaag te klappen, maar hij had de laptop met één snelle beweging te pakken en tuurde naar het scherm.
"Staat dat op Internet?" vroeg hij.
Ik knikte.
Hij wierp me een achterdochtige blik toe: "Toe maar. En hoeveel mensen genieten daarvan mee?"
"Oh," zei ik. "Niet veel. Een paar."
"En paar, dat is... " Hij liet zijn ogen over het scherm gaan. "...Tien? Tachtig?"
"Eerder tien," zei ik zacht.
"Je bent gek." Hij overhandigde me de laptop. "Weet je wel hoeveel maniakken er afkomen op zo'n... weblog, noem je dat een weblog?"
Ik knikte.
"Maniakken, gevaarlijke gekken!" riep hij.
Daniël weet niets van computers of Internet, dat is het voordeel. Hij kan mails versturen, daarmee is alles gezegd. Hij vertrouwt volledig op zijn systeembeheerder, die hij geregeld laat opdraven als zijn BlackBerry weer eens kuren vertoont.
“Dat valt wel mee,” zei ik.
“Obscure mafkezen,” ging hij door, alsof hij me niet gehoord had. “Waarom heb je dat niet meteen gezegd? Je gooit je hele leven op het Internet, je weet helemaal niet -" Hij stopte midden in de zin. "Godverdomme, Nadine. Je gooit mijn hele leven op het Internet."
Ik kromp ineen.
"Heb je ooit van zoiets als privacy gehoord?" schreeuwde hij. "Dat zijn mijn zaken, die jij op straat gooit.”
Ik kreeg tranen in mijn ogen.
Daniël zei berustend: “Nadine...” en wenkte mij naar zich toe. Ik ging tegen hem aan zitten op het bed.
“Wat jij met je eigen leven doet, moet je zelf weten. Maar mijn leven gooi je niet op een of andere weblog, dat flik je me niet,” zei hij. “Ik loop niet te koop met mijn seksleven of met mijn zakelijke problemen, dat is gevoelige informatie, al besef jij dat blijkbaar niet. Het kan tegen me gebruikt worden. Ik lig in scheiding, heb je daar al eens bij stilgestaan? De advocaten van Anne-Sophie staan aan de poort te rammelen, ze jagen op mijn geld, mijn zaak.” Hij vloekte binnensmonds. “Je bent zo naïef, Nadine. Hoe kan je nou zo stom zijn?”
“Sorry,” zei ik gelaten.
“Nou...” Daniël keek even besluiteloos voor zich uit. “Ik moet gaan, ik heb een lunchafspraak met de vader van Kim. We hebben het er nog wel over. Kun je die weblog uit de lucht halen?”
“Jawel..,” aarzelde ik.
“Mooi,” zei hij, terwijl hij opstond en naar de klerenkast liep. Hij gooide een overhemd op het bed. “Jij wacht hier op mij. Voor straf zal ik je straks blinddoeken, vastbinden en tuchtigen.”
Daniël en ik hadden twee dagen en drie nachten in bed gelegen, voornamelijk bovenop elkaar maar ook naast elkaar, aangezien het lastig eten, drinken, slapen en roken is als je bovenop elkaar ligt.
Gepraat hadden we ook. Toen mijn 'woonprobleem' ter sprake kwam, was Daniël vrij snel tot de kern gekomen: "Nog een paar weken," zei hij, "dan begint ons nieuwe leven. Onze wittebroodsjaren, Nadine! Je trekt bij mij in. De relatie met je vader kun je opdoeken. Simpel. Problem solved."
Hij had gelijk. Toch zat het me niet lekker: "Hij is wel mijn vader," zei ik.
"Je bent zesentwintig. Je vader hoeft je hand niet meer vast te houden, dat doe ik wel. Jij hebt verder niemand. Jij kunt doen wat je wilt."
"Ik heb mijn familie."
"Die zie je nooit."
"Jawel," zei ik. "Soms. En ik hou van ze."
"Ik hou ook van mijn kinderen. Als we op reis gaan... ik zou ze het liefst meenemen. Maar dat kan niet. Je moet realistisch zijn, Nadine." Hij draaide zich op zijn zij en keek me aan. "Het gaat om ons tweeën. Jij en ik. Of durf je niet?"
"Ik ben een klaploper," zei ik. "Ik heb geen geld, geen baan, geen huis. Ik heb alleen jou."
"Je bent zo'n lekkere klaploper, ik kan niet van je afblijven," zei hij in mijn oor. "De rest van ons leven doktertje spelen, wat zeg je ervan?"
Het werd later.
En later.
Nu wil ik niet de indruk wekken dat wij louter geïnteresseerd zijn in elkaars lichamen, en in de overspelige handelingen die we ermee kunnen verrichten, maar zo is het natuurlijk wel. Na twee dagen en drie nachten van geheime seks kun je die conclusie wel trekken. Een paar keer maakten we aanstalten om ons aan te kleden, maar halverwege die aanstalten rukten we onze kleren weer uit, en daarna gingen we weer als bezetenen tekeer en daarna... daarna zeiden we tegen elkaar: "Jezus, wat ben jij een geil wijf zeg," (hij) en: "Oh, dus jij vindt jezelf wel normaal?" (ik) en daarna waren we moe, we moesten op krachten komen, aankleden kon altijd nog; naar buiten gaan en deelnemen aan het maatschappelijke leven kon altijd nog - alles kon altijd nog, maar nu even niet.
Intussen ging de BlackBerry van Daniël steeds af. Kim stond in een of andere woonwinkel te dubben over de aanschaf van een bankstel van zesduizend euro, en na het vierde telefoontje over de kleur, cerise of steenrood, maakte Daniël zich ervan af door te roepen: "Cerise! Doen! Kopen! Je leeft maar één keer!"
Tegen mij zei hij: "Dat is de tweede bank in een maand. Al die rotzooi verdwijnt in de opslag, we hebben al een bank. Ze is koopziek."
“Seksueel gefrustreerd dus.”
“Hoe weet jij dat?”
“Wetenschappelijk onderzoek,” zei ik.
“Zo. Dus jij doet tegenwoordig ook al wetenschappelijk onderzoek.” Hij streelde de binnenkant van mijn bovenbeen. “En wat gebeurt er als je seksueel overvoerd bent? Heb je dat al onderzocht?”
“Ik werk eraan,” zei ik. “Het is een slopend onderzoek. Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan. Ik zal blij zijn als het achter de rug is.”
“Ik niet.” Hij ging met zijn volle gewicht op me liggen. “Proefpersonen hebben ook gevoelens.”
We kregen de slappe lach.
Daarna...
Ging Daniël naar beneden om in zijn kantoor wat mails te versturen, en ik pakte mijn laptop. Dom genoeg was ik met mijn rug naar de deur gaan zitten; ik hoorde Daniël niet aankomen. Hij stond opeens achter me: "Wat zit jij te doen?" en hij greep mijn pols vast.
"Mijn dagboek," bracht ik uit, en ik probeerde het scherm omlaag te klappen, maar hij had de laptop met één snelle beweging te pakken en tuurde naar het scherm.
"Staat dat op Internet?" vroeg hij.
Ik knikte.
Hij wierp me een achterdochtige blik toe: "Toe maar. En hoeveel mensen genieten daarvan mee?"
"Oh," zei ik. "Niet veel. Een paar."
"En paar, dat is... " Hij liet zijn ogen over het scherm gaan. "...Tien? Tachtig?"
"Eerder tien," zei ik zacht.
"Je bent gek." Hij overhandigde me de laptop. "Weet je wel hoeveel maniakken er afkomen op zo'n... weblog, noem je dat een weblog?"
Ik knikte.
"Maniakken, gevaarlijke gekken!" riep hij.
Daniël weet niets van computers of Internet, dat is het voordeel. Hij kan mails versturen, daarmee is alles gezegd. Hij vertrouwt volledig op zijn systeembeheerder, die hij geregeld laat opdraven als zijn BlackBerry weer eens kuren vertoont.
“Dat valt wel mee,” zei ik.
“Obscure mafkezen,” ging hij door, alsof hij me niet gehoord had. “Waarom heb je dat niet meteen gezegd? Je gooit je hele leven op het Internet, je weet helemaal niet -" Hij stopte midden in de zin. "Godverdomme, Nadine. Je gooit mijn hele leven op het Internet."
Ik kromp ineen.
"Heb je ooit van zoiets als privacy gehoord?" schreeuwde hij. "Dat zijn mijn zaken, die jij op straat gooit.”
Ik kreeg tranen in mijn ogen.
Daniël zei berustend: “Nadine...” en wenkte mij naar zich toe. Ik ging tegen hem aan zitten op het bed.
“Wat jij met je eigen leven doet, moet je zelf weten. Maar mijn leven gooi je niet op een of andere weblog, dat flik je me niet,” zei hij. “Ik loop niet te koop met mijn seksleven of met mijn zakelijke problemen, dat is gevoelige informatie, al besef jij dat blijkbaar niet. Het kan tegen me gebruikt worden. Ik lig in scheiding, heb je daar al eens bij stilgestaan? De advocaten van Anne-Sophie staan aan de poort te rammelen, ze jagen op mijn geld, mijn zaak.” Hij vloekte binnensmonds. “Je bent zo naïef, Nadine. Hoe kan je nou zo stom zijn?”
“Sorry,” zei ik gelaten.
“Nou...” Daniël keek even besluiteloos voor zich uit. “Ik moet gaan, ik heb een lunchafspraak met de vader van Kim. We hebben het er nog wel over. Kun je die weblog uit de lucht halen?”
“Jawel..,” aarzelde ik.
“Mooi,” zei hij, terwijl hij opstond en naar de klerenkast liep. Hij gooide een overhemd op het bed. “Jij wacht hier op mij. Voor straf zal ik je straks blinddoeken, vastbinden en tuchtigen.”
bis?
Ah, dvr!quote:
Ik heb net - bij gebrek aan wijn - een biertje opengetrokken om mijn Daad van Verzet te vieren. Beetje moed indrinken ook.
Nóg maar een biertje danquote:Op zaterdag 28 januari 2006 17:36 schreef Vivi het volgende:
Ik voorspel een spoedig einde.
quote:
Nadine, jij beest!
Ik dacht dat we zojuist de grande finale hadden gehad. Een onverwacht einde dat precies bij een dagboek past: iets of iemand dwingt je te stoppen met schrijven en daar stopt het dan ook abrupt, zonder happy end, slotwoord of afscheid van de dierbare lezer. Snif. Ik werd al helemaal door melancholie overvallen.
Maar U is er nog!!
Doe dat. Welke confrontatie wacht je vanavond?quote:Ik heb net - bij gebrek aan wijn - een biertje opengetrokken om mijn Daad van Verzet te vieren. Beetje moed indrinken ook.
Heerlijk overigens om een bescheiden rolletje toebedeeld te krijgen in je histoire, zij het dan passief als 'gevaarlijke gek' en 'maniak'. Gajus, Cioran, Vivi, Jam etc zullen er ook mee in hun nopjes zijn. We zouden verontwaardigd de neus moeten ophalen bij zulke kwalificaties -en dan uit de mond van zo'n parvenu als D!- maar 't strekt toch tot eer. Weet, dat je trouwe gekken en maniakken zich belangstellend op méér verheugen.
quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:21 schreef dvr het volgende:
Weet, dat je trouwe gekken en maniakken zich belangstellend op méér verheugen.
Oh wee Nadine als je je door D. laat overhalen je wachtwoord door de shredder te halen!
Veel plezier straks bij de kastijding .
.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ach, het zal allemaal wel meevallen gezien de manier waarop hij haar wil straffen. Weer een nachtje samen in bed en D. zwijgt over het dagboek.
hoop ik
hoop ik
Onze kwalificaties van D. verdienden evenmin een schoonheidsprijs.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 16:50 schreef Nadine26 het volgende:
... "Maniakken, gevaarlijke gekken!" riep hij. ...
Blinddoeken, vastbinden en tuchtigen, 't is maar wat je een soap noemt En wie hier wie een maniak noemtquote:Op zondag 29 januari 2006 00:43 schreef NoSigar het volgende:
Flauwe soap-achtige cliff-hanger.
En wie hier wie een maniak noemt 
Anyway, onze protagoniste leeft dus nog (maar dat was voor de cliffhanger).
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
En dat, dvr, uit de mond van een maniak!quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:21 schreef dvr het volgende:
Nadine, jij beest!
Ik ook. Ik had me voorgenomen om braaf te zijn, maar mijn vingers jeukten. En D. was toch met de kinderen op stap. En mijn laptop stond zo eenzaam in een hoekje weg te kwijnen. En ikzelf, ik kán helemaal niet stoppen met schrijven. Of nou ja... ik wíl het niet, dat vooral. Mijnheer W. heeft trouwens tegen me gezegd dat het goed voor me is, in het bijzonder voor het 'verwerkingsproces', en wie ben ik om de adviezen van mijnheer W. in de wind te slaan?quote:Ik dacht dat we zojuist de grande finale hadden gehad. (...) Snif. Ik werd al helemaal door melancholie overvallen.
Gisteravond had D. een oppas geregeld, zodat hij met de oppas uit eten kon. Alles in het geheime, natuurlijk, want de kinderen mogen ons niet samen zien. Ik was 's middags dus naar huis gegaan. Daar heeft hij me opgehaald, en na het eten heeft hij me weer thuisgebracht: een echte Amerikaanse date, zeer romantisch.quote:Welke confrontatie wacht je vanavond?
No sex, just some petting.
Toen ik tussen neus en lippen door toch even informeerde naar de oppas - ken uw vijand! - zei hij dat ze veertig was, en nekloos. Alles draait dus op rolletjes. Over het dagboek heeft hij niks meer gezegd.
Het goede nieuws is dat hij vooral met zichzelf bezig is, ik bedoel met de Grote Megadeal die bijna rond is en met al het zakelijke verkeer dat daarbij komt kijken; gisteren in het restaurant is zijn vervloekte BlackBerry zevenentachtig keer afgegaan en dan tel ik de sms-berichten en de mails niet mee. Hij is half overspannen. Het hele dagboek is niet meer ter sprake gekomen; braaf zo.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:28 schreef Copycat het volgende:
Oh wee Nadine als je je door D. laat overhalen je wachtwoord door de shredder te halen!
Onvoorstelbaar dat hij niet meteen het adres wilde weten van dat weblog, verstand van internet of niet. Aangezien hij er zo heftig op reageerde zou je denken dat hij toch ook wel had willen weten wát er dan precies in stond.
Misschien vannacht. Ik ga zo n.a.v. het Chinees Nieuwjaar - wie viert het niet? - lunchen met mijn familie (of wat daarvan over is). Daniël heeft Kim op bezoek. Plus de nekloze oppas.quote:Op zaterdag 28 januari 2006 18:43 schreef Xennia het volgende:
Vertel eens over de familiebijeenkomst?
Zoals gezegd: hij is half overspannen. Driekwart is more like it. Ik heb wel gesuggereerd dat hij het mocht lezen, maar hij ging er niet eens op in. Druk, druk... lezen, wat is dat? Hij komt er nog wel op terug, denk ik. Over een tijdje, als de deal rond is. En als hij vier weken in een witte kamer heeft gelegen om zijn psychose eronder te krijgen.quote:Op zondag 29 januari 2006 14:03 schreef _Floddertje_ het volgende:
Onvoorstelbaar dat hij niet meteen het adres wilde weten van dat weblog, verstand van internet of niet. Aangezien hij er zo heftig op reageerde zou je denken dat hij toch ook wel had willen weten wát er dan precies in stond.
En welke medicijnen slik jij om de boel te onderdrukken?quote:Op zaterdag 28 januari 2006 19:56 schreef cioran63 het volgende:
Ja, al die kwalificaties herken ik wel.
Pornokoning slash drugsbaron (type: Charles Geerts). Ach...quote:Op zaterdag 28 januari 2006 21:01 schreef Gajus het volgende:
Onze kwalificaties van D. verdienden evenmin een schoonheidsprijs.
Maar ik begin hem steeds beter begrijpen - Daniël dus, niet dikke Charles. Hij heeft me gisteren uit de doeken gedaan hoe zijn huwelijk is vastgelopen. Het begon met de grote scheppen geld die binnenkwamen; daar begint het vaak mee. Het begon dus met D. zélf, want Anne-Sophie heeft haar hele leven in weelde gebaad, zij was niet anders gewend. Met het geld kwam ook het personeel hun huis binnen, de tuinman en de au pairs en de schoonmaaksters en de dames van de catering en ga zo maar door.
D. zei: "Een au pair betekent het einde van je huwelijk."
Ik vroeg wat hij bedoelde.
"Zo'n kind dat de hele avond in een hoek van de kamer zit te zwijgen," zei hij, "en met wie je geen woord kunt wisselen omdat Pools nog best een ingewikkelde taal is, dat is killing voor je huwelijk. De genadeslag. Het waren best aardige meisjes hoor, daar gaat het niet om. Maar ze zitten er altijd bij! Altijd! Oók aan tafel. Met elkaar praten is er niet meer bij; er worden nog uitsluitend beleefdheidsfrases uitgewisseld. Op vakantie hetzelfde liedje. De au pair moest mee, God weet waarom - kennelijk had Anne-Sophie zichzelf wijsgemaakt dat ze geen kinderschoenen meer kon strikken. En dus streken we neer in een of ander krankzinnig luxueus resort op Barbados, de kreeften vlogen bij wijze van spreken zo je mond in, het kon allemaal niet op, en daar zaten we dan wezenloos voor ons uit te staren." Hij zuchtte. "Met de au pair op schoot. Ik snapte het niet meer. Ik bedoel: mijn eigen leven, ik snapte er niks meer van. De poëzie, Nadine. Waar was de poëzie?"
Hahahahahaha!!!
Dit is gewoon TE erg!
Ik begrijp je diepgekoesterde wens om Daniël wat sympathieker af te schilderen voor dit kritische publiek, maar ik vreet mijn toetsenbord op als hij zich daadwerkelijk beklaagd heeft over het gebrek aan poëzie in zijn leven. Als hij dat echt gezegd heeft zou ter plekke zijn pik er af moeten vallen. Zelfs op mijn gevoeligste, meest teerbesnaarde en met maanlicht overgoten momenten heb ik dergelijke driestuivertaal nooit over mijn lippen gekregen.
Où est la poésie monsieur? HAHAHAHA
Neen, ik vrees dat Daniëls geweldenaarsimago zojuist een flinke deuk heeft opgelopen..
Dit is gewoon TE erg!
Ik begrijp je diepgekoesterde wens om Daniël wat sympathieker af te schilderen voor dit kritische publiek, maar ik vreet mijn toetsenbord op als hij zich daadwerkelijk beklaagd heeft over het gebrek aan poëzie in zijn leven. Als hij dat echt gezegd heeft zou ter plekke zijn pik er af moeten vallen. Zelfs op mijn gevoeligste, meest teerbesnaarde en met maanlicht overgoten momenten heb ik dergelijke driestuivertaal nooit over mijn lippen gekregen.
Où est la poésie monsieur? HAHAHAHA
Neen, ik vrees dat Daniëls geweldenaarsimago zojuist een flinke deuk heeft opgelopen..
Maar ik lagch je niet uit hoor. Ik vind het geweldig.
edit: Aaargh!
[ Bericht 31% gewijzigd door dvr op 29-01-2006 17:12:09 ]
edit: Aaargh!
[ Bericht 31% gewijzigd door dvr op 29-01-2006 17:12:09 ]
Ik zou maar even persoonlijk check check en double-checken of die neklozen oppas echt zo nekloos isquote:Op zondag 29 januari 2006 14:07 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Misschien vannacht. Ik ga zo n.a.v. het Chinees Nieuwjaar - wie viert het niet? - lunchen met mijn familie (of wat daarvan over is). Daniël heeft Kim op bezoek. Plus de nekloze oppas.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
quote:Op zondag 29 januari 2006 16:04 schreef dvr het volgende:
Hahahahahaha!!!
Dit is gewoon TE erg!
Ik begrijp je diepgekoesterde wens om Daniël wat sympathieker af te schilderen voor dit kritische publiek, maar ik vreet mijn toetsenbord op als hij zich daadwerkelijk beklaagd heeft over het gebrek aan poëzie in zijn leven. Als hij dat echt gezegd heeft zou ter plekke zijn pik er af moeten vallen. Zelfs op mijn gevoeligste, meest teerbesnaarde en met maanlicht overgoten momenten heb ik dergelijke driestuivertaal nooit over mijn lippen gekregen.
Où est la poésie monsieur? HAHAHAHA
Neen, ik vrees dat Daniëls geweldenaarsimago zojuist een flinke deuk heeft opgelopen..
Ik vrees dat er een misverstand in het spel is. D. gebruikt het woord 'poëzie' wel vaker: volgens hem heb ik poëzie, Shanghai heeft poëzie, net als het voorgerecht van gisteren (geroosterde coquilles st. Jacques), en zijn huwelijk heeft het níet (meer). Waarschijnlijk is 'poëzie' dus een synoniem voor 'seks'. Ik heb Les Fleurs du mal tenminste nog niet aangetroffen op zijn nachtskastje
Inderdaad moet ik hier niet te licht over denken. Een nekloze oppas, óók een wat oudere nekloze oppas, kan op haar goede dagen (of op Daniëls slechte dagen) best poëzie hebbenquote:Op zondag 29 januari 2006 18:00 schreef Vivi het volgende:
Ik zou maar even persoonlijk check check en double-checken of die neklozen oppas echt zo nekloos is
En vaders kunnen dat ook niet?quote:kennelijk had Anne-Sophie zichzelf wijsgemaakt dat ze geen kinderschoenen meer kon strikken
Hoe zit het nu eigenlijk met die Kim, ze is ''op bezoek'' zeg je, waar slaapt ze?
En ik maar denken dat D. een prozaïsche zakenman was...quote:Op zondag 29 januari 2006 21:36 schreef dvr het volgende:
Bij gebrek
aan een nek
kus ik jouw spek
mijn lief
Je Daniel
En ik maar denken dat D. een prozaïsche zakenman was...
