Dagboek van een kindermeisje. Deel acht.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:16 schreef Ripley het volgende:
Ben ik nu echt de enige die deze verhalen zo ontzettend sympathiek vind? De personages zijn zo ongeveer allemaal niet te harden en ook de schrijfstijl is zo neerbuigend en zelfingenomen.

En wat is daar zo sympathiek aan dan?

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:21 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

En wat is daar zo sympathiek aan dan?

Aan mijn reactie bedoel je?

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:22 schreef Ripley het volgende:
Aan mijn reactie bedoel je?

Nee, aan die onuitstaanbare personages en die neerbuigende, zelfingenomen schrijfstijl.

_{Ik zou denken: onsympathiek. Maar misschien is dat jouw nederige, warmvoelende schrijfstijl.}

Heeft D. voldoende cash om met de noorderzon te vertrekken?
Lijkt me nu het uitgelezen moment om zich uit de voeten te maken.

Wat een gedoe allemaal. Als ik jou was zou ik niet te snel bij hem in de auto stappen... Rob Scholten springs to mind.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:26 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Nee, aan die onuitstaanbare personages en die neerbuigende, zelfingenomen schrijfstijl.

_{Ik zou denken: onsympathiek. Maar misschien is dat jouw nederige, warmvoelende schrijfstijl.}

onsympathiek inderdaad. Vergissing is menselijk.

En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:29 schreef Ripley het volgende:

[..]

onsympathiek inderdaad. Vergissing is menselijk.

En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan

Typisch een geval van: vind je het niet leuk, pijnig jezelf dan niet door het te lezen

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:28 schreef Copycat het volgende:
Heeft D. voldoende cash om met de noorderzon te vertrekken?
Lijkt me nu het uitgelezen moment om zich uit de voeten te maken.

Ik weet niks van zijn financiën. Ik vang af en toe iets op over rekeningen in het buitenland, en hij heeft die kunstcollectie. Punt is alleen dat hij zich nu niet uit de voeten kan maken, omdat de toekomst van zijn bedrijf aan een zijden draadje hangt (en niet alleen de toekomst van zijn bedrijf...)

quote:

Rob Scholten springs to mind.

Dan kan ik in elk geval wél in mijn gelijkvloerse appartement blijven wonen

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:36 schreef Nadine26 het volgende:

Ik weet niks van zijn financiën. Ik vang af en toe iets op over rekeningen in het buitenland, en hij heeft die kunstcollectie. Punt is alleen dat hij zich nu niet uit de voeten kan maken, omdat de toekomst van zijn bedrijf aan een zijden draadje hangt (en niet alleen de toekomst van zijn bedrijf...)

Is dat zijden draadje niet al lang en breed doorgeknipt door De Kale?

quote:

Dan kan ik in elk geval wél in mijn gelijkvloerse appartement blijven wonen

Every cloud has a silver lining...

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:29 schreef Ripley het volgende:
En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan

Nee, 'eerlijk' vind ik geen argument. Wat is dat, eerlijk schrijven?

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:35 schreef ioko het volgende:

[..]

Typisch een geval van: vind je het niet leuk, pijnig jezelf dan niet door het te lezen

Doe dat dan ook zleden. Maar is het tegenwoordig ook hier al verboden om punten van kritiek te geven .

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:40 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Nee, 'eerlijk' vind ik geen argument. Wat is dat, eerlijk schrijven?

In ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op kinderen zou passen een heldin proberen te maken.

Maar goed, beleef er je eigen plezier aan. Je kunt niet iedereen pleasen en er zijn zat mensen die een andere smaak hebben dan ik. Kijk alleen al naar de fans hier

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:47 schreef Ripley het volgende:
In ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op kinderen zou passen een heldin proberen te maken.

Dat is thematische kritiek; we hadden het over de schrijfstijl. En ja, 'heldin'... dat zal alleen lukken als die Turk mij omlegt. Heldinnen moeten dood, aan het eind.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:47 schreef Ripley het volgende:

[..]

In ieder geval niet van een bezette mannenneukende slet zonder moraal die op kinderen zou passen een heldin proberen te maken.

Maar goed, beleef er je eigen plezier aan. Je kunt niet iedereen pleasen en er zijn zat mensen die een andere smaak hebben dan ik. Kijk alleen al naar de fans hier

Ik houd wel van haar schrijfstijl. Ik vind Nadine verre van een heldin. Ik zie mezelf meer als een ramptoerist.

Wat is dat eigenlijk, schijfstijl?

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:45 schreef Ripley het volgende:
Doe dat dan ook zleden. Maar is het tegenwoordig ook hier al verboden om punten van kritiek te geven .

Van mij mag je altijd kritiek geven Zolang het onderbouwd wordt is kritiek prima.

Nadine, eigenlijk weet je maar weinig van D. Is dat niet vreemd? Ben je eigenlijk niet verliefd op iemand die je niet kent?

En zo ja, vanwaar dat bijna oneindige vertrouwen in iemand die je niet kent?

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 17:49 schreef HijoDeDios het volgende:
Wat is dat eigenlijk, schijfstijl?

De stijl waarin je schrijft Woordkeus en zinsbouw en ritme en tempo en zo.

Wat is dat eigenlijk, schrijfstijl?
Wat is schrijfstijl eigenlijk?
Schrijfstijl, wat is dat?
Wat, als ik vragen mag, is in godsnaam schrijfstijl?
Wat wordt er verstaan onder 'schrijfstijl'?
_{Enzovoort. En dan kiezen, hè. Knopen doorhakken.}

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 17:49 schreef HijoDeDios het volgende:
Wat is dat eigenlijk, schijfstijl?

Uit het feit dat ik de verbale diarree van JAM uit duizenden kan onderscheiden, concludeer ik dat er een JAM-schrijfstijl bestaat.

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:29 schreef Ripley het volgende:

[..]

onsympathiek inderdaad. Vergissing is menselijk.

En over het algemeen gesproken zijn mijn opdrachtgevers idd erg blij met die stijl : helder, kort, bondig en eerlijk. Maar dat laatste is voor jou geloof ik niet direct een prioriteit Afgaande op je eigen posts hier in ieder geval dan

Hou es op Ripley

_{Even " terloops" je "opdrachtgevers" vermelden vind ik nu weer een beetje zelfingenomenoverkomen. Maar dat terzijde}

quote:

Op maandag 20 februari 2006 14:16 schreef Vivi het volgende:

[..]

Hou es op Ripley

_{Even " terloops" je "opdrachtgevers" vermelden vind ik nu weer een beetje zelfingenomenoverkomen. Maar dat terzijde}

Vind je? dat kan Ik pronk over het algemeen genomen niet met mijn "schrijfbaan" maar kan het soms misschien niet laten. Mea Culpa.

quote:

Op zaterdag 18 februari 2006 16:24 schreef Gajus het volgende:

[..]

Uit het feit dat ik de verbale diarree van JAM uit duizenden kan onderscheiden, concludeer ik dat er een JAM-schrijfstijl bestaat.

Ja, daar ben ik mee opgehouden. 't Is nu meer van dit.

'Hey.'
'Hey.'
'You're Thomas, right?'
'Yeah.'
'Wow, so am I.'
'You're called Thomas too?'
'Yeah, me too.'
'Alright Thomas, you wanna fuck?'
Thomas takes a moment to think it over.
'Sure.'

'Hey, mister.'
'Yes?'
'Hey. Don't you notice anything about me?'
'No sir.'
'Really?'
'No sir, nothing at all.'
'Really? Take a good look, alright?'
'I'm very sorry sir, I don't know what you're talking about.'
'Really?'
'I'm very sorry.'
'I'm not wearing any pants.'
'Ah, now I see.'

'Hey, mister.'
'Yes?'
'You got a light?'
'No, I don't smoke.'

'You're late.'
'I know.'

'Fuck you Paul.'
'No Thomas, fuck you!'

'Stephen's sister Cecile says she's Spanish.'

'Thomas, you're late again.'
'I know.'

'Thomas, you're late. Again.'
'I know.'

'Thomas...'
'I know.'

*Enter the male lead.
THOMAS: 'I know.'

'Is this turning into a habit, Thomas?'
'I hope not sir.'

En het is wel weer genoeg, HijoDeDios. Nep kindermeisje

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:02 schreef Isabeau het volgende:
En het is wel weer genoeg, HijoDeDios. Nep kindermeisje

Ja, daar wachtte ik dus op. .
_{Nep kindermeisje?}

Dit is het kindermeisjes topic

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:03 schreef Isabeau het volgende:
Dit is het kindermeisjes topic

Zo heb ik me laten vertellen. Ben je ook kindermeisje (geweest), Isa?

Ik heb wel opgepast, maar nooit spannende dingen megemaakt
Poepluiers en ruziënde zusjes waren wel het hoogtepunt.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:07 schreef Isabeau het volgende:
Ik heb wel opgepast, maar nooit spannende dingen megemaakt
Poepluiers en ruziënde zusjes waren wel het hoogtepunt.

Bij mij is er eentje dood gegaan. Heel tragisch allemaal, heel tragisch, maar niet mijn schuld. Ja, zo is 't leven nu eenmaal hè. Hoe vertel je 't de ouders hè. Die denken; 'Kom, we gaan eens lekker een weekendje naar Texel' en dan komen ze terug en dan is 't dochtertje dood. Nu ja; zo gaan die dingen nu eenmaal hè.

Dat is dan best weer spannend Niet plezierig, maar wel spannend.
Ik heb zelfs nog nooit iemands goudvis dood gekregen. Planten dood krijgen ben ik wel goed in, maar mensen gaan nooit lang genoeg naar Texel. Kan ik me ook wel iets bij voorstellen.

Ik dacht; ik ga even een biertje drinken en toen ik terugkwam lag 't voor de deur. Ze woonden vijf hoog. Tragisch hoor. Smerig, dat ook, vooral heel smerig. Poef, dat was even een vies gezicht. Maar ja, wat moet je hè. Op je tanden bijten en doorgaan. 't Brood moet toch op de plank komen hè.

Kijk, nu bleek achteraf dat 't zoontje het dochtertje had geduwd, maar daar kan ik ook vrij weinig aan doen hè, dat die de pest aan elkaar hadden. Ik dacht; ik ga even een biertje drinken, ik kan ook niet ruiken dat'ie haar dan even van het leven beroofd hè. Nou ja; zo gaan die dingen nu eenmaal.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:12 schreef Isabeau het volgende:
Dat is dan best weer spannend Niet plezierig, maar wel spannend.
Ik heb zelfs nog nooit iemands goudvis dood gekregen. Planten dood krijgen ben ik wel goed in, maar mensen gaan nooit lang genoeg naar Texel. Kan ik me ook wel iets bij voorstellen.

Oh, ja, goudvissen die had ik ook. Die gingen vanzelf dood en daarna heb ik ze opgegeten. Zo leven ze toch een beetje verder hè.

Gek hè, m'n dode planten eet ik dan weer niet op. .

Raar eigenlijk dat mensen geen eetbare planten in de vensterbank zetten. Veel logischer.

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:17 schreef Isabeau het volgende:
Raar eigenlijk dat mensen geen eetbare planten in de vensterbank zetten. Veel logischer.

Nou ja, wat je kan eten en niet is ook nog een punt van discussie hè.

Daniël is niet zo maar iemand. Hij heeft me alles gegeven wat ik nodig had: afleiding vooral, maar ook plezier en hartstocht, avontuur, troost. En geld, niet te vergeten.
"Je vergeet de seks," merkte Daniël terloops op.
Ik ging er niet op in. We zaten in een restaurant en ik had me goed voorbereid op deze monoloog, ik moest me concentreren. "Voor al die dingen die je mij hebt gegeven," ging ik door, "ben ik je dankbaar."
"Dankbaar!" riep hij. Hij zweeg even, stak een sigaret op. Toen zei hij: "En nu? Wil je even samen bidden?"
Ik kon het niet helpen, ik begon te lachen. "Lul!"
"Moet je jezelf horen."
"Nou ja, ik..."
"Als je van me af wilt, verwacht ik een goed verhaal. Geen bijbelteksten. De afgelopen zes maanden laten zich niet zo maar uitvlakken door een of andere slappe tekst over dankbaarheid. Ik hoef jouw dankbaarheid niet, Nadine. Jouw dankbaarheid is wel het laatste." Hij keek me aan. "Wil je van me af?"
"Ja," zei ik, en het verbaasde me hoe gemakkelijk het ging.
Hij vertrok geen spier. "Ik luister."

's Middags was ik langsgeweest bij mijnheer W. Hij had eigenlijk geen tijd voor me, hij houdt niet van verrassingsconsulten, hij raakt al van slag als de drie ballpoints - rood, blauw, zwart - niet strak in het gelid in zijn pennenbankje liggen ('Zo kan ik niet werken, ik mis een pen, waar is mijn rode pen?'), dus toen ik er aan de telefoon een paar gesmoorde kreten tegenaan gooide, probeerde hij me af te schepen met het gratis advies om 'een middagslaapje te doen'. Volgens hem zou de wereld er daarna weer heel anders uitzien.
Toen begon ik te huilen.
En kijk, daarna zag de wereld er inderdaad heel anders uit: "Kom dan maar even langs," hoorde ik hem zeggen. "Als het je zó hoog zit... mijn vrouw past wel even op de kinderen."
Altijd die kinderen.
Mijnheer W. gaat zwaar gebukt onder zijn kinderen en in het bijzonder onder de 'papadag' die hij zich heeft laten aansmeren door zijn geëmancipeerde vrouw, maar ik ga ook zwaar gebukt onder bepaalde aspecten van mijn leven, en ik was deze middag totaal niet in de stemming om me te verdiepen in de papadagen en de andere huiselijke beslommeringen van mijnheer W. Om precies te zijn was ik in de stemming om al mijn meubels kapot te trappen. Het was, kortom, een noodgeval.

Ik kom altijd op dezelfde manier binnen. Gehaast, afwezig, ik doe mijn jas uit en gooi hem op de stoel in de hoek van de spreekkamer. Ik ga zitten. Ik kijk mijnheer W. aan en zeg: "Zo, daar ben ik weer."
En dan zegt hij: "Daar ben je weer, Nadine. Koffie?"

Deze middag was anders. Om te beginnen droeg mijnheer W. een ruimvallend grijs trainingspak. Op zijn borst stond in rode letters de opdruk 'American Football'. Toch maakte hij geen sportieve indruk. Van sommige mannen, en zo'n man is mijnheer W., weet je intuïtief dat ze sinds de verplichte gymlessen op de middelbare school nooit meer iets aan lichaamsbeweging hebben gedaan. Het grijze trainingspak is dan bedoeld als 'huispak', of beter gezegd: als 'papadagpak'.
"Ja, sorry," verontschuldigde hij zich. "Het is vrijdag."
Op de rechtermouw van het trainingsjack zat een bruinige vlek die waarschijnlijk afkomstig was van een geprakte banaan.

Ook opmerkelijk was zijn geagiteerde gedrag. Normaal is mijnheer W. de rust zelve, zelfs de iets vertraagde manier waarop hij met zijn ogen knippert straalt innerlijke vrede uit, maar nu maakte hij een nerveuze, opgejaagde indruk. Hij tikte ritmisch met zijn pen op het bureaublad. Ik dacht dat het wel weer te maken zou hebben met zijn kinderen; sinds mijn binnenkomst had ik al een paar keer een oorverdovend gekrijs waargenomen, het soort gekrijs waarop je kunt wachten als je kinderen vraagt om even een paar minuten 'zelf te spelen', maar ik had het mis. Mijnheer W. zat in zijn maag met de Turkse maffia. Ik had er aan de telefoon kort iets over gezegd.

"Dat verhaal over die Turken," opende hij de sessie, "dat zit me absoluut niet lekker. Waar komt dat ineens vandaan? Ik had geen idee... die minnaar van jou, die zogenaamde zakenman, wie is dat eigenlijk precies?"
Ik wilde iets zeggen - ik wilde zeggen dat ik dat misschien nooit zou weten, maar hij gaf me de kans niet.
"Jij zocht avontuur, maar dit noem ik geen avontuur meer. Dit zijn criminele praktijken. Jouw minnaar heeft zich kennelijk ingelaten met duistere opdrachtgevers. Turken!" Hij schudde zijn hoofd. "Ik hoop dat je weet waar je aan begonnen bent met die man."
Opnieuw kreeg ik niet de gelegenheid om antwoord te geven; mijnheer W. had iets op zijn lever, en het kon niet wachten, het moest eruit: "Jij zoekt vastigheid, een stabiele factor," zei hij op een toon die ik niet van hem kende. "Veiligheid, simpel gezegd. Dat is al zo sinds je moeder is overleden. Je vader leeft nog, maar hij is net zo goed een grote afwezige in jouw leven. Eigenlijk zoek jij dus - nee, laat me uitspreken," hij stak een hand in de lucht, "eigenlijk zoek jij een substituut voor allebei je ouders. Ja?"
Ik knikte.
Hij ging alweer door: "Ik ga verder niet in op de vraag of het überhaupt mogelijk is om zo'n substituut te vinden. Daar komen we een volgende keer wel aan toe. We focussen ons vandaag op de crisis. Ja?" Hij ging steeds sneller praten. "Het lijkt me duidelijk dat deze man, deze Daniël-figuur, een ongelukkige keuze is. Een zelfdestructieve keuze. Tot dat inzicht ben je zelf ook gekomen. Daarom zit je hier. Ja?"
Dat drammerige 'Ja?' waarmee hij elke zin afsloot was ook iets nieuws; het begon me te ergeren. Daarom zei ik: "Nee."
Hij keek me verbaasd aan. "Verklaar je nader?"
"Daniël heeft zelf ook een soort... eh, crisis." Ik had niet gedacht dat ik dat woord ooit zou gebruiken, maar het klonk wel goed. Dramatisch. "Het is nogal wat om hem uitgerekend nu te laten vallen. Hij heeft niemand meer, alleen mij."
"Hij staat op een zinkend schip. Maar het is zíjn schip." Mijnheer W. nam een korte denkpauze. Toen zei hij: "Jij hebt een tijdje op dat schip meegevaren. Maar je kunt nog van boord. Je begint te ontwaken uit de roes, Nadine. Dit is je kans. Je kunt het vege lijf nog redden."
"En Daniël dan?" vroeg ik. "Wie redt zijn vege lijf?"
"Jij in elk geval niet. Dat moet je niet willen."
"Nee, er zijn zo veel dingen die je niet moet willen. De meeste dingen. De leuke dingen, in elk geval. Roken, drinken, seks - het zou prachtig zijn als we dat allemaal niet meer zouden willen. Iedereen blij, iedereen gezond, iedereen gelukkig. Nou ja, behalve u," voegde ik er snel aan toe. "Dat zou het einde betekenen van uw praktijk."
"Dat is waar." Hij glimlachte mechanisch. "Het spijt me, onze tijd zit erop. Je weet wat je moet doen, Nadine. Je hebt mijn advies niet nodig. Je weet het al. Ja?"

Nee dus.
Mijnheer W. had het mis; ik wist het helemaal niet.
Het begint tot me door te dringen dat Daniël misschien een ander is dan ik dacht. Dat hij misschien altijd anders is geweest, maar dat ik er niet bij wilde stilstaan omdat hij me al had opgetild voordat ik de kans kreeg om ergens bij stil te staan. Ik heb slecht opgelet. Allemaal gemakzucht, wat kon het mij schelen? Hij gaf me alles wat ik nodig had. Ik was inhalig. Maar het maakte niet uit; tussen ons was het toch niet serieus. Of wel?

Later die dag in dat restaurant, toen Daniël tegen me zei: "Ik luister," toen keek hij heel serieus. Hij liet me helemaal uitpraten, hij zei een paar keer 'Ga door,' en 'Okay, okay,' en hij rookte drie sigaretten.
Toen ik was uitgepraat, zei hij: "Ik snap het. Ik begrijp je heel goed. Ik heb maar één verzoek. Geef me nog drie dagen. Drie dagen, meer niet."
"Waarom drie?"
"We gaan naar Parijs."
"Oh?"
"Ik heb er wat zaken te regelen," legde hij uit. "Drie dagen, daarna laat ik je gaan. Zie het als een afscheidscadeautje." Hij keek nog steeds serieus. "Ik ben een sitting duck. Ik zit hier te wachten, en ik heb geen idee waarop. Ik ben alles kwijt. Mijn huwelijk, mijn kinderen, mijn bedrijf, mijn geld, mijn vrijheid. En toch, Nadine, heb ik me nog nooit zo vrij gevoeld. Dit is mijn kans op een heel nieuw leven. Hoe vaak krijgt iemand die kans?"
"Alsof het een keuze is."
"Onbewust," zei hij. "Natuurlijk heb ik hier op aangestuurd. Zo gaat dat. Niemand wint een nieuw leven bij de Staatsloterijshow, je zult dat oude leven eerst tot de grond toe moeten afbreken. Met geweld. Beuken! Rammen! Ogen dicht! Als je eenmaal bezig bent... op een bepaald moment is er geen weg meer terug. Die stroomversnelling, die is begonnen met jou. Toen ik jou ontmoette. Toen ging het hard, opeens. Dat is mijn verantwoordelijkheid, niet de jouwe. Alles is mijn verantwoordelijkheid. Maar," zei hij, en hij keek me aan, "ik heb geen spijt. Okay, ik ben er niet ongeschonden uitgekomen. Niemand, trouwens. Dat is..." hij kneep zijn ogen dicht "... dat ik anderen, mijn eigen vrouw en kinderen... dat is onvergeeflijk. Ik heb mijn eigen gezin geruïneerd. Dat is de prijs. Die is hoog. En blijkbaar was het niet genoeg, want de sloophamer heeft ook mijn bedrijf meegepakt. Ik had er alles voor over om dat te sparen. Dat is me niet gelukt." Hij zuchtte diep. "Zo gaat dat dus. Maar ik geef niet op. Ik vind wel een manier om er zakelijk weer bovenop te komen."
"Hoe dan?"
"Afwachten," zei hij. "Opletten. Scherp blijven."
We zwegen.
Toen zei hij: "Ik heb je nodig."
"Mij?"
"Ik ga scheiden. Anne-Sophie heeft de knoop doorgehakt; komende week gaan we om de tafel zitten. De alimentatie regelen, de boedel." Hij grinnikte. "Ja, zo gaat dat. Zolang het je financieel voor de wind gaat..."
"Weet ze van je bedrijf?"
Hij knikte.
"En van Kim?"
"Nog niet. Het doet er trouwens niet meer toe. Ze wil zo snel mogelijk scheiden."
"Vreemd."
"Nee, logisch," zei hij. "Ik zit aan de grond. Dit is haar moment, haar wraak. Anne-Sophie is geraffineerder dan je denkt. Ze heeft een lange adem. Lang genoeg om haar wraak ijskoud te kunnen serveren."
"Wil jij wel scheiden?"
"Niets liever." Hij streelde mijn wang. "Ga je mee naar Parijs?"
Ik aarzelde. "Drie dagen, toch?"
"In principe. Tenzij..." en hij boog zich naar mijn oor en fluisterde: "... tenzij het allemaal anders loopt. Dat weet je niet, Nadine. Dat weet je nooit."

quote:

Op maandag 20 februari 2006 18:18 schreef HijoDeDios het volgende:

[..]

Nou ja, wat je kan eten en niet is ook nog een punt van discussie hè.

En dat was 19.

En toch Hijo, heb ik je dik overtroffen, in aantal woorden

En ga je mee naar Parijs? Denk je dat je sterk genoeg bent om na een romantisch weekend definitief met hem te breken?

quote:

Het begint tot me door te dringen dat Daniël misschien een ander is dan ik dacht

Is daar nog een directe aanleiding voor, of is het een optelsom waardoor je roze bril af viel?

Op maandag 20 februari 2006 18:49 schreef Xennia het volgende:

quote:

En ga je mee naar Parijs? Denk je dat je sterk genoeg bent om na een romantisch weekend definitief met hem te breken?

Natuurlijk ga ik mee! Dat definitieve breken zal er (nog) wel niet van komen; ik was in de greep van een kortstondige maar hevige paniekaanval. Het is alweer goed.
_{Mijnheer - "Ja?" - W. kan de pot op.}

quote:

Is daar nog een directe aanleiding voor, of is het een optelsom waardoor je roze bril af viel?

Een optelsom. Met als klapper die episode met Kim en de BlackBerry. Ik had er eigenlijk niet op gerekend dat het zo zou lopen. Opeens werd het 'echt'. En ik had het gevoel dat D., precies in deze zwarte periode, op mij zou moeten leunen. En op mij kan niet geleund worden - niet nu, in elk geval.

Hebben jullie het nog over dat door jou afgeluisterde gesprek gehad?

quote:

Op vrijdag 17 februari 2006 11:16 schreef Ripley het volgende:
De personages zijn zo ongeveer allemaal niet te harden en ook de schrijfstijl is zo neerbuigend en zelfingenomen.

Ook de therapeut wordt in een paar regels afgeschilderd als een neurotische racistische sukkel. Hoewel de ik-figuur daar toch huilend naartoe was gerend.
En D. weet nu pas echt wat het is om te leven en onafhankelijk te zijn: Yea baby. Hoewel hij ongetwijfeld nog geld genoeg zal hebben om in Parijs stuk te slaan .