FEIJENOORD #1495

[quote]Lex Immers en Jens Toornstra: tegenpolen die elkaar liggen
Ze maakten samen al veel mooie avonturen mee en zijn bij Feyenoord sinds enkele weken herenigd. Lex Immers (28) en Jens Toornstra (25). Twee laatbloeiers, ogenschijnlijke tegenpolen, maar al langere tijd goed bevriend. Over kapotte batjes, verkeersboetes en meerkoeten.

WEERZIEN
‘Het leek wel alsof ik in een achtbaan zat’

Lex Immers: ‘Toen ik een paar weken geleden hoorde dat ze Jens wilden halen, dacht ik: Gelijk doen!’

Jens Toornstra: ‘Ik heb ook met Lex even contact gehad. Ik vroeg aan hem wat ik kon verwachten. Hij zei dat het allemaal veel groter was, dat er meer druk bij komt kijken, maar dat het zeker goed zou komen. Het was volgens hem een leuke spelersgroep. In het verleden vertelde Lex me weleens dat ADO Den Haag en Feyenoord totaal verschillend waren. Het was volgens hem 360 graden anders. Inmiddels is het gelukkig 180 graden geworden...’

Immers: ‘Ja, dat bedoelde ik ook, 180 graden. In het begin merkte ik dagelijks zo’n groot verschil met wat ik was gewend bij ADO. Het was in niets te vergelijken. Dat heb ik ook aan Jens proberen uit te leggen. Het is sowieso een club die bij hem past. Hij sliep vroeger al in een Feyenoord-pyjama hoorde ik, die kleine Jens.’

Jens Toornstra: ‘Die sfeer in De Kuip, dat blijft indrukwekkend. Ik wist niet wat ik meemaakte na die goal van Elvis Manu’
Toornstra: ‘Dat hoorde ik ook, had ergens op internet gestaan. Heb het zelfs nog even bij mijn ouders nagevraagd, maar die konden zich er ook niets van herinneren. Ach, zal wel mooier zijn voor het verhaal. Maar Feyenoord was wel in mijn jeugd altijd mijn club, mijn vader was er fan van, en dat gaf hij door aan zijn zoon. We zijn ook geregeld bij een wedstrijd wezen kijken. Die sfeer in De Kuip, dat blijft indrukwekkend. Voor een kind, maar ook nu nog. Vorige week zat ik bij de wedstrijd tegen die Oekraïense ploeg op de tribune. Ik wist niet wat ik meemaakte na die goal van Elvis Manu. Wat een feest.’

Immers: ‘Samen spelen voor Feyenoord, natuurlijk is dat iets moois. Tegen FC Twente kwam het er nog niet van. Ik moest er in de rust uit, en Jens kwam er voor mij in. Het wordt dringen op het middenveld, we zijn nu concurrenten, maar zo voel ik het met Jens helemaal niet. We kunnen namelijk ook perfect samenspelen, dat hebben we bij ADO ook laten zien. En sindsdien zijn we allebei alleen maar beter geworden, dus ik ben benieuwd hoe het nu zal gaan.’

Toornstra: ‘Er lopen veel goede middenvelders rond, waardoor de trainer allerlei opties heeft. Ach, we zien het wel, er komen ook veel wedstrijden aan met Europees voetbal, beker, competitie.’

Immers: ‘Een brede selectie is zo belangrijk. Helemaal nu de verwachtingen hooggespannen zijn. Er wordt over een kampioenschap gepraat, over een mooi seizoen in Europa. Ik weet niet of dat nu allemaal al realistisch is. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het goed dat je zoiets uitspreekt, maar dan moet je er wel vol voor gaan. We hebben veel goede middenvelders, maar hebben achterin natuurlijk wel heel veel ingeleverd met het vertrek van Daryl Janmaat, Stefan de Vrij en Bruno Martins Indi. Dat vang je niet zomaar even op.’

Toornstra: ‘Ik zit er pas net bij, dus kan er niet veel over zeggen. Ik kan wel van alles gaan roepen, maar laat ik eerst maar even wennen aan de nieuwe omgeving. Het is toch even een verschil met Utrecht en ADO.’

Immers: ‘Dat heb ik Jens ook verteld. Op een van mijn eerste trainingen bij Feyenoord werd ik helemaal gek. We deden een positiespel en het leek wel alsof ik in een achtbaan zat. Het ging allemaal zo snel. Totdat Ronald Koeman het spel stil legde en riep: “Het is helemaal niks wat jullie laten zien, het tempo moet veel hoger”. Stond ik daar: Nog hoger!? Gelukkig ben ik beetje bij beetje gewend, dat komt ook door mijn leergierigheid. Ik wil graag in mezelf investeren, neem altijd dingen aan van mijn omgeving, maar houd ook aan mijn eigen karakter vast. In het begin was er veel kritiek, maar ik liet me niet gek maken. Op een gegeven moment is dat omgeslagen en voelde ik steeds meer steun van het publiek.’

Lex Immers: ‘Bij Feyenoord moet je gewoon schijt hebben aan wat mensen van je vinden’
Toornstra: ‘Dat heb ik altijd bijzonder knap van Lex gevonden. Hij heeft zich steeds aangepast aan het niveau. Van Jong ADO tot aan Feyenoord. Steeds pikte hij het op en wist de critici de mond te snoeren. Hoeveel spelers er niet al gesneuveld zijn bij Feyenoord, omdat de druk of alle kritische geluiden ze te veel werden. Lex ging zijn eigen weg, deed wat hij wilde doen, en schoot er elk seizoen toch minimaal tien in.’

Immers: ‘Bij Feyenoord moet je gewoon schijt hebben aan wat mensen van je vinden. Het is zo’n grote club, er zullen altijd mensen je wel en niet goed vinden. Nou, prima toch!? Laat ze lekker een mening hebben.’

VRIJE TIJD
‘Hoorde je vlak voordat je afsloeg: Koekoek! Ik zoeken naar Sierd de Vos’

Toornstra: ‘Ook toen we niet meer samen speelden, hielden we nog wel contact. Alleen het was een stuk moeilijker om wat af te spreken. Je hebt toch met andere schema’s te maken, en dan merk je dat de voetballerij een vluchtige wereld is. Toch is het contact altijd wel heel goed gebleven. We deden ook veel dingen buiten het voetbal.’

Immers: ‘Bij ADO waren we ook vaak samen op de golfbaan te vinden. In de buurt van Delft heb je een mooie baan waar altijd wel plek was. Trainden we ’s ochtends en stonden ’s middags wat ballen weg te slaan of we liepen een rondje.’

Toornstra: ‘Wie beter is? Dat ligt eraan welke puntentelling je hanteert: die van Lex of die van de rest van de wereld?

Immers: ‘Begint-ie zo...’

Toornstra: ‘Lex wil nog weleens een opmerkelijke volgorde van getallen erop nahouden. Dan wist ik zeker dat hij bij slag vijf was, en hoorde ik hem opeens zeggen: “Dit wordt voor mij slag vier”. Dan moest ik altijd wel lachen, vond het alleen maar mooi. Ik liet hem maar en zei er nooit wat van.’

Lex Immers: ‘Tussen al die nette mensen op de golfbaan ging ik dan tekeer, en Jens maar lachen’
Immers: ‘Oké, als ik voor mezelf tel, dan kom ik inderdaad wel vaak op een mooie eindscore uit. Het is bij mij ook echt alles of niets als ik een bal sla. Ik kan me gruwelijk ergeren aan mezelf, en dan is het moeilijk om je in te houden op een golfbaan. Uit woede hebben we weleens een bal weggeschopt of flink lopen schelden. Tussen al die nette mensen ging ik dan tekeer, en Jens maar lachen. Kon eigenlijk niet, maar dat golf kan zo’n frustrerend spelletje zijn.’

Toornstra: ‘Weet je die ene bal nog Lex, in de regen? Hij sloeg een bal en een vriend en ik zagen hem niet slaan want wij stonden al verderop. Kwam hij aanlopen: “Hebben jullie gezien waar mijn bal is geland? Dat moet wel dicht bij de vlag zijn!” Zo stellig. Maar wij hadden helemaal niets gezien. Zoeken, zoeken. Het begon te regenen, en wij maar zoeken, maar die bal is nooit meer gevonden. Volgens mij was het gewoon een totale misslag, en was de bal gewoon ergens in het water terechtgekomen. Maar dat zal Lex nooit toegeven.’

Immers: ‘Haha, we hebben mooie avonturen beleefd op de golfbaan. Het is soms frustrerend, maar vooral vaak ook lekker ontspannen. Beetje ouwehoeren in de natuur. Waren ook veel beesten die we tijdens zo’n rondje tegenkwamen. Hoorde je vlak voordat je afsloeg opeens: koekoek. Ik zoeken naar Sierd de Vos, maar het was dan gewoon echt zo’n vogel, die koekoek zegt. Lachen toch.’

Jens Toornstra: ‘Lex en vogels. Hij heeft er eentje op zijn rug staan, maar verder moet hij er niets van hebben’
Toornstra: ‘Lex en vogels. Hij heeft er eentje op zijn rug staan, maar verder moet hij er niets van hebben.’

Immers: ‘Zo, inderdaad, heb ik niets mee, met die beesten. Lag mijn bal opeens een paar meter van een zwaan vandaan, met jonkies om haar heen. Nou, ik ben niet gek. Heb het een tijdje van een afstandje aangekeken, maar die bal ligt daar nu nog, denk ik. Ben lekker met een andere bal verder gegaan.’

Toornstra: ‘Die hij vervolgens een stuk dichter bij de vlag legde, dan de oorspronkelijke bal.’

Immers: ‘Jaja Jensie, komt hij nu pas mee.’

Toornstra: ‘Lex heeft ook een meerkoet een gebroken poot bezorgd.’

Immers: ‘Zo, was dat bizar?’

Toornstra: ‘Een groep meerkoeten zat rustig langs de fairway. Waarschijnlijk verbleven ze daar al maanden, want er was echt geen golfer die het voor elkaar kreeg om daar een bal naartoe te slaan. De plek was totaal uit de richting van de vlag. Totdat Lex met zijn golfclub ging zwaaien. Ik zie die bal nog zo recht op dat groepje meerkoeten afgaan. Die vogels schrokken zich wezenloos. Een paar tellen later strompelde een meerkoet met een manke poot weg.’

Immers: ‘Die kon zo door naar de Eerste Hulp. Met de Dierenambulance.’

Toornstra: ‘In de buurt van de vlag kwam de putter tevoorschijn.’ 

Immers: ‘Die noemden we altijd Eddy, naar die oud spits van RKC en Volendam. Hij moest eens weten hoe vaak we hem hebben vervloekt, als het weer eens helemaal misging met een makkelijke bal. Dan scholden we Eddy helemaal verrot.’

Toornstra: ‘Mooi man, door de verschillende schema’s was het de laatste jaren wat lastiger plannen om te gaan golfen, maar als ik deze anekdotes weer hoor, dan gaan we binnenkort weer een keertje.’

Immers: ‘En dan houd ik wel de punten bij.’

Jens Toornstra na een van zijn drie doelpunten in de play-off-wedstrijd van ADO Den Haag tegen FC Groningen van 26 mei 2011 (5-1). Lex Immers zit hem op de hielen. Jens Toornstra na een van zijn drie doelpunten in de play-off-wedstrijd van ADO Den Haag tegen FC Groningen van 26 mei 2011 (5-1). Lex Immers zit hem op de hielen.
VOETBALHUMOR
‘Het leek wel een dode hamster op zijn hoofd’

Toornstra: ‘We hebben elkaar leren kennen bij ADO, geweldige tijd.’

Immers: ‘Ik weet nog zijn binnenkomst in Den Haag, kwam hij aanrijden op Het Zuiderpark in zijn afgeragde Suzuki Swift. Met zijn haar door de war, zo’n pruikenkop. Het leek net een dode hamster op zijn hoofd. Haha, zo heb ik zijn kapsel weleens genoemd, weet je nog Jens?’

Toornstra: ‘Ja, weet ik nog. Leuk man...’

Immers: ‘Haha, het was een groep vol idioten in Den Haag. En toen kwam Jens opeens bij de selectie. Een rustige, slimme jongen. Nou, het duurde een paar weken en hij was helemaal ingeburgerd. Met zijn doordachte opmerkingen kon hij iedereen op zijn plek zetten. Als voetballer dwong hij al direct bij iedereen respect af, maar daarnaast kwam hij ook in de kleedkamer steeds meer tot leven.’

Toornstra: ‘Ik zal nooit vergeten dat ik mijn ogen uitkeek in de eerste weken. Het leek wel een gekkenhuis, allerlei gasten die het hoogste woord hadden. Toch was de sfeer tussen de spelers heel goed, dat kwam misschien ook wel omdat er elke dag iets gebeurde.’

Immers: ‘Weet je nog die tafeltennistafel? Oh, wat daar allemaal gebeurd is. Niemand kon tegen zijn verlies, dus na elk potje was het feest. Ik weet nog dat Wesley Verhoek alle balletjes kapot trapte als hij verloor. “Ik niet spelen, dan jullie ook niet spelen”, hoorde je hem dan tieren.’

Toornstra: ‘Lex zocht de schuld meer bij de batjes. Naast de tafel was een gipsenwand, daar vloog standaard zijn batje met een noodgang tegenaan als hij verloor. Op een gegeven moment bleef het batje er gewoon in hangen.’

Lex Immers: ‘Zaten trainers serieus naar looplijnen te kijken, zagen ze een batje door de muur heen komen’
Immers: ‘Of het batje vloog er half doorheen. Aan de andere kant van de wand was de ruimte waar de video-analyses werden gehouden. Zaten trainers serieus naar looplijnen te kijken, zagen ze een batje door de muur heen komen.’

Toornstra: ‘Mijn mooiste herinneringen aan Lex uit die tijd zijn er twee. Eentje is natuurlijk die wereldgoal tegen FC Utrecht. Die pegel uit de lucht die strak in de kruising vloog. We hebben hem een paar weken later op de training nog proberen na te spelen. Onmogelijk. Het was een fantastische goal, maar Lex raakte hem gewoon verkeerd.’

Immers: ‘Jaja, moet je nagaan... Als ik een bal bij ADO verkeerd raakte, vloog-ie de kruising in. Als Jens tien ballen goed raakte, ging er geen eentje in...’

Toornstra: ‘Haha, de tweede herinnering was het doosje van Lex. Hij zat in het programmaVI Oranje in het publiek toen hem werd gevraagd naar de vermeende belangstelling vanuit Italië voor hem. Lex hield een heel verhaal over een doosje, dat nog dicht was en open moest gaan. De volgende dag hadden we midden op het trainingsveld een grote doos neergezet, met een sleuteltje erbij, zodat hij zijn doosje open kon maken.’

Immers: ‘Stelletje bijdehante gasten, maar ik kon er natuurlijk wel om lachen. De sfeer bij ADO was heel open, maar je moest wel kunnen incasseren. Anders had je het zwaar.’

Toornstra: ‘Zeker, ze hebben mij ook nog een keer flink te grazen genomen.’

Immers: ‘Zo, die vergeet ik nooit meer. De training was opeens verplaatst van Het Zuiderpark naar het stadion, dus we moesten met auto’s de oversteek maken. Met Wesley Verhoek en Timothy Derijck samen hadden we het op Jens gemunt. Wij hem in de gaten houden, want hij zou met Kevin Visser meerijden naar het stadion en zijn eigen auto laten staan. Toen hij met Kevin was vertrokken, kwamen we in actie. We hebben zijn autosleutels gepakt en zijn met zijn drieën in zijn auto gesprongen, in zijn Suzuki Swift. Bij de stoplichten bij Winkelcentrum De Boogaard in Rijswijk stonden flitspalen. Toen we daar aankwamen was het groen, dat was niet de bedoeling. Wesley reed en ging opeens stilstaan met de alarmlichten aan. Allemaal auto’s schelden en toeteren naar ons. Toen de stoplichten op oranje en daarna op rood sprongen, gaf Wesley volle bak gas. De flitspaal ging tekeer joh.’

Toornstra: ‘Ik zag die gasten even later met een grote glimlach in mijn autootje aan komen rijden bij het stadion en wist dat ik de klos was. 140 euro verkeersboete. Een duur grapje.’

TEGENPOLEN
‘Voetbal was een leuke bezigheid, niets meer’

Toornstra: ‘We zijn allebei laatbloeiers.Terwijl veel spelers in hun tienerjaren al heel bewust met een profcarrière bezig waren, speelden Lex en ik onze wedstrijdjes nog gewoon bij de amateurs.’

Immers: ‘Daar denk ik nog weleens aan. Jongens om me heen als Jordy Clasie en Tonny Vilhena zitten al zo lang bij Feyenoord. Voor hen werd alles geregeld, zij maakten deel uit van het jeugdplan, werden jarenlang klaargestoomd voor het profvoetbal. Bij ons was dat totaal anders. Ik speelde op mijn achttiende nog bij Vredenburch in de Derde Klasse, ging als supporter naar mijn cluppie ADO kijken en had allerlei baantjes. Als je destijds had gezegd dat ik speler van Feyenoord zou worden, had ik gezegd dat je niet goed bij je paasei was. Pas toen ik op mijn negentiende bij ADO in het tweede elftal mocht gaan spelen, kwam er opeens een sprankje hoop op een toekomst als profvoetballer.’

Toornstra: ‘Ik begrijp Lex helemaal. Ik speelde tot mijn twintigste bij Alphense Boys. Tweede Klasse van het amateurvoetbal, leuk niveau, maar daaromheen ging het leven verder. Ik had mijn vwo afgerond, had een jaar op de pabo erop zitten, maar ging toch maar de studie fiscale economie volgen op de Universiteit van Amsterdam. Voetbal was een leuke bezigheid, niets meer. En toen kwam ADO opeens voorbij. Die kans wilde ik niet laten lopen, maar in het begin heb ik het nog wel gecombineerd met mijn studie. Vervolgens is het allemaal snel gegaan.’

Immers: ‘Dat we ook een leven buiten het voetbal hebben gehad, heeft zeker geholpen aan onze mentaliteit. Wij weten hoe het is om een normale baan te hebben of een studie te volgen, en beseffen dat het bijzonder is wat we nu al jaren meemaken. Voetbal was onze hobby, niets meer, maar is nu ons werk. Ik kwam bij ADO, werkte ’s ochtends als kabeltrekker en ’s middags moest ik me haasten om op tijd te komen voor een training. Ik had een contractje voor 500 euro per maand, maar ik was de laatste die je hoorde klagen.’

Toornstra: ‘Veel spelers hebben in de jeugd ervaren hoe het is om jaarlijks tegen de grote clubs te spelen en in de aandacht te staan. Voor ons was het nieuw, en doordat we bij ADO zo’n leuke tijd hadden, ging het allemaal op een natuurlijke manier. Het was de sfeer van een amateurclub, maar je werd wel door goede trainers begeleid op het veld. Het jaar onder John van den Brom was bijzonder, maar ik heb zelf ook veel te danken aan Maurice Steijn. Hij heeft mij vanaf het begin bij ADO onder zijn hoede genomen en beter gemaakt.’

Immers: ‘ADO was een mooie tijd en daar heb ik veel aan te danken. Daar kwam nog bij dat het mijn club was uit mijn stad. Het voelde als trots dat ik dat shirt aan mocht doen.’

Toornstra: ‘We zijn allebei laatbloeiers, maar worden als personen als tegenpolen gezien.’

Immers: ‘Jens is toch de rustige, intelligente jongen van het platteland, uit Ter Aar.’

Toornstra: ‘En Lex de Hagenees, de jongen van het volk, die altijd hard werkt. Misschien dat het daardoor zo goed klikt tussen ons. We zijn twee verschillende types, maar vullen elkaar aan en hebben altijd veel plezier samen. Ik vind trouwens wel dat het beeld van Lex weleens wordt overdreven. Dat merk ik soms aan reacties om me heen. Lex wordt soms als een Haagse hooligan neergezet, terwijl ik hem heel anders ken. Hij kan ook heel rustig zijn, en is altijd sociaal en geïnteresseerd.’

Immers: ‘Kijk, nu geef ik Jens alle ruimte om zijn verhaal te doen.’

Toornstra: ‘Ik maak het niet mooier dan het is, Lex is gewoon altijd zichzelf. Dat merk ik nu ook bij Feyenoord. Hij is nog dezelfde jongen als destijds bij ADO, dat is een goed teken. Maar hij zal ook ongetwijfeld hebben geleerd van het verleden. Of ben je nog van plan op een bar te gaan dansen in een supportershome?’

Immers: ‘Hou op. Die wilde haren heb ik van me afgeschud, maar voor een geintje ben ik altijd in. Ook hier. Het is groter, het is de top, maar op je werk wil je ook plezier hebben. Met dat gevoel rij ik ook elke dag naar Rotterdam.’

Toornstra: ‘Dat ga ik ook zeker doen. Het is voor mij een nieuwe stap, maar mijn eerste ervaringen zijn heel positief. Ik ben goed opgevangen en kijk er naar uit om me op het veld te laten zien. Samen met Lex, dat zou natuurlijk heel mooi zijn. Wie had dat een paar jaar geleden gedacht?’[/quote]

Op zaterdag 13 september 2014 11:34 schreef nostra het volgende:

[..]

Mulder: ’Dit heb ik niet verdiend'

PANNERDEN -
De aardigste jongen in de klas kreeg de hardste klap in zijn gezicht. Feyenoord zorgde voor een sensatie door 56 jaar na Eddy Pieters Graafland weer een keeper van Ajax te contracteren. Erwin Mulder heet het slachtoffer. Zelf opgeleid, gedebuteerd in 2007 en vanavond in één keer op de bank. Aardige jongens slaan niet terug. Maar Mulder toont – eindelijk zeggen sommigen – het gezicht van de ware topsporter. „Hier kom ik sterker uit. Ik heb een tik gehad, maar ik sta alweer in de ring en zit vol energie. In dit wereldje word je vanzelf keihard.”

Op weg naar de doelman van Feyenoord belandt een mens voor zijn gevoel aan het einde van de landkaart. Ver achter de stad Arnhem kronkelt, richting de Duitse grens, in de rivierbedding van de Rijn een smalle eenbaansweg tussen dorpjes door. Als de weg letterlijk ophoudt en het land verandert in een groen paradijs, tussen uiterwaarden en grienden van natuurreservaat de Gelderse Poort, wacht daar een minuscuul pontje naar het oorspronkelijke eiland en gehucht Pannerden.

Op het pontje is plek voor vier auto’s en het hangt met kabels vast aan de wal, zodat het niet mee wordt gezogen in de zware stroming van de Rijn, die bij het iets verderop gelegen Lobith de grens over gaat. Meteen aan de andere kant van het water verrijst de droomvilla van Erwin Mulder en zijn vriendin Jennifer. Een woning die in elk tv-programma de mensen zou doen smelten.

Als Harry Vermeegen of Johnny de Mol hier ooit met zijn filmploeg zou zijn neergestreken, zou de wereld al een ander beeld van de mens en profvoetballer Erwin Mulder hebben. Dan zou het grote publiek in één keer hebben begrepen waarom hij elke ochtend om kwart over zeven met plezier zijn auto op het pontje zet, de lange weg naar De Kuip aflegt en ’s middags met een glimlach terugkeert in het groene paradijs.

Wandelend over de dijk langs de uiterwaarden wijst Mulder (25) op al het natuurschoon. Hij vertelt hoe hoog de Rijn in de winter stijgt. Watervogels dansen op golven als er een hagelwit passagiersschip de rivier afzakt. ’s Middags wijst de keeper de weg naar de kolossale forellenvijvers van de familie, op een steenworp van zijn villa. „Hier ben ik best vaak te vinden. In de winter kan je schaatsen waar ze nu allemaal staan te vissen”, zegt hij, terwijl zijn blik is gevestigd op een grote zalm die in een schepnet verdwijnt.

Hier in Pannerden heeft hij vorige week ook ’het hoofd leeggemaakt’ nadat hij tegen FC Twente had ontdekt dat de club voor een miljoen euro voor zijn positie Kenneth Vermeer van Ajax had gekocht.

Voor de wedstrijd in Enschede wist hij niets. „Bij een schot van Ziyech tikte ik de bal naar de zijkant. Toen hoorde ik het Feyenoord-publiek achter het doel mijn naam scanderen. Zo moeilijk was die bal toch niet, dacht ik nog. Maar in het vak hadden ze toen net gehoord dat Frank de Boer elders de transfer van Vermeer bekend had gemaakt. Bij mij ging wel iets dagen, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. In de rust had ik ook nog geen idee. Toen ik na afloop het publiek bedankte, zongen ze een halve minuut mijn naam. Er is wel iets aan de hand, voelde ik toen.

Ik liep de catacomben van het Twente-stadion in en daar stond Martin van Geel. ’Als we in Rotterdam komen, moeten we even praten. En misschien is het niet handig dat je vandaag met de media praat’. Meer hoorde ik niet. In de kleedkamer zette ik mijn telefoon aan en daar stonden 30 berichten op: Feyenoord heeft Vermeer gehaald…’ Op dat moment begreep ik pas waarom alles die middag zo verliep.”

Keeperstrainer Patrick Lodewijks, die elke dag met hem op het veld staat, en trainer Fred Rutten hadden hem niks verteld. „Ze hadden op zijn minst mijn zaakwaarnemer (oud-profvoetballer Louis Laros, red.) kunnen informeren. Louis zou mij ook niet hebben lastiggevallen in de aanloop naar de wedstrijd, maar hij zou wel tijd hebben gehad om zich te oriënteren op de transfermarkt. Nu werden we 24 uur voor de transferdeadline voor een voldongen feit gesteld. Dan kun je niets meer doen.”

De spelers van Feyenoord waren net zo verrast als Mulder. De doelman: „Je zag aan de verbazing op het gezicht bij Jordy Clasie voor de tv-camera dat hij als aanvoerder echt van niets wist. Warner Hahn, de andere keeper voor wie dit ook gevolgen zou hebben, wist ook niks.”

Terug in Rotterdam zochten ze een kamer op. „Rutten, Lodewijks, Van Geel en ik. ’Het klopt wat er in de media is gezegd’, zeiden ze. Tja, ik had net drie uur in de bus gezeten, was nog aan het malen. Waarom moeten ze die keeper halen?, vroeg ik me af. Ik besloot te zwijgen. Als ik nu gekke dingen ga zeggen, dacht ik, heeft niemand daar wat aan.”

Van binnen kookte hij. Hij was kwaad en emotioneel. „Ik ben niet een of andere pipo die net een jaar bij Feyenoord zit. Ik zit tien jaar bij de club… En de manier waarop ik aan de kant word geschoven, doet pijn. Dit is een wond.”

Mulder maakt in de eigen, vertrouwde omgeving allesbehalve een verslagen indruk. Hij voegt er ook meteen aan toe dat de wond wel dichtgaat. „Vorige week was klote. Nu heb ik mijn vizier weer op de toekomst gericht. Ik zal de rest van dit jaar minder wedstrijden voor Feyenoord 1 spelen, maar als ik speeltijd krijg, ben ik er klaar voor en zal ik er staan.” Maar dan, wat feller: „Dit overkomt me niet meer. Nu weet ik dat ik keihard moet worden, want als het in het belang van de club nodig is, laten ze je vallen.”

Feyenoord, beseft Mulder, heeft alle recht om een keeper te halen. „Alleen werd op maandagochtend ook nog eens aan de media verteld welke kritiek er op mij was.” Bij echt mislukte spelers of miskopen gebeurde dat niet. „Ik praat niet over het niveau van mijn collega’s. Maar ik vind dat ik dit niet heb verdiend. Ik heb in tien jaar nooit iets onzinnigs over de club gezegd.”

Zijn contract loopt aan het eind van dit seizoen af. Je hoeft geen helderziende te zijn om te beseffen dat Mulder zich gaat oriënteren op een nieuwe club. Op de vraag of hij zich een toekomst zonder Feyenoord kan voorstellen, knikt de 1,93 meter lange sluitpost na een aarzeling ’ja’. „Feyenoord is de mooiste club van Nederland en zit in mijn hart. Het is een warme club; ik voel me er verschrikkelijk thuis. Maar ik moet verder. Ik ben pas 25 jaar; mijn topsportcarrière is net op gang. Andere keepers komen nu pas net kijken, ik sta al vijf jaar onder de lat bij één van de grootste clubs van het land.

Toen 3,5 jaar geleden mijn vader op vrijdag overleed, moesten we op zondag uit tegen Heerenveen. Met tranen in mijn ogen heb ik toen die middag bij mijn moeder thuis voor de televisie gezeten. Wat de supporters toen hebben gedaan en hoe ik me voelde toen Luc (Castaignos) naar het vak met de Feyenoord-fans ging, is met geen pen te beschrijven. Het zijn de beste supporters van Nederland. Ze zeggen waar het op staat, maar ze steunen je als je ze nodig hebt. Daarom zitten ze voor altijd in mijn hart.”

Naast de tv in zijn riante woonkamer hangt aan de muur een foto van Mulder senior. Het grote publiek vergeet dat zo’n jonge voetballer al geen vader meer heeft om bij aan te kloppen in zijn huidige situatie. „Met pa kon ik overal over praten. Hij was er altijd voor me, net als mijn moeder trouwens. Ze hebben heel Nederland in de rondte gereden om me na jeugdwedstrijdjes met Feyenoord mee naar huis te nemen.”

Mulder glimlacht even. Zijn pa, die ook een verdienstelijk keeper was en op z’n 45e nog in het eerste elftal bij de amateurs speelde, was nuchter. „Weet je wat-ie gezegd zou hebben nu? ’Het is nu eenmaal zo, je moet door. Vechten voor wat je waard bent!’ Hij wilde me er altijd bovenop helpen. Dat ik hier ben blijven wonen, komt mede door zijn overlijden. Ik woon op 400 meter van mijn moeder. Ik heb een tijdje meegereden met Nicky Hofs, die woonde in Arnhem. Toen ik zelf een auto kreeg, ging ik alleen. Op de terugweg laat ik alles altijd van mij afglijden. De club heeft er ook nooit een probleem van gemaakt.”

Toch woonde hij ruim drie jaar in Rotterdam. Van zijn 15e tot zijn 18e zat hij in het jeugdinternaat. „In het begin was dat best moeilijk. In je eentje in een grote, best wel rauwe stad. Ik weet nog dat iemand op de eerste training van de B-junioren een bal schoot en Cor Adriaanse schreeuwde: ’Heb jij de dozen nog om je nieuwe schoenen!?!’ Bam, alles was in Rotterdam recht voor zijn raap. Maar uiteindelijk ben ik er sterker door geworden. Toen ik na een tijdje terugkwam in het dorp hier en op een veldje er ook wat uitgooide, stond de hele groep me aan te staren. Ik was al duidelijk wat minder dorps…”

Maar Erwin Mulder blijft een geweldig mens. „Als je aan iedereen vraagt wat ze van me vinden, zeggen ze waarschijnlijk dat ik een goeie gozer ben. Geen klootzak. Maar als keeper, als eenling in het profvoetbal, moet je dat misschien juist wel zijn…”