W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...
Het astronomie topic #2
Het astronomie topic #3
Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5
Het astronomie topic #6
Het astronomie topic #7
Een paar gerelateerde topics:
Centraal Exo-Planeten Topic
Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
MARS - De Missies! Deel 8
Astronomie in de Achtertuin #1
Verder met de laatste post uit t vorige deel
15-11-2012
Schotel Dwingeloo radiotelescoop wordt teruggeplaatst
Nu staat de schotel van de radiotelescoop nog naast de toren. Stichting CAMRAS
Op maandag 19 november wordt in opdracht van ASTRON, het Nederlands Instituut voor Radio-astronomie, de schotel van de historische Dwingeloo-radiotelescoop teruggeplaatst op zijn toren. Sinds 5 juni van dit jaar staat de 38 ton wegende schotel met een diameter van 25 meter op een speciale constructie naast de toren om te worden gerestaureerd.
In de afgelopen maanden zijn alle stalen onderdelen van de Dwingeloo radiotelescoop gezandstraald en opnieuw geverfd. Waar nodig zijn ook onderdelen vervangen. Alle 372 driehoekige gaasramen van de schotel zijn geïnspecteerd, schoongemaakt en op 211 vernieuwde stelbouten in de vorm van paddenstoelen vastgemaakt. De parabolische schotel heeft, tot op twee millimeter nauwkeurig, weer zijn oorspronkelijke vorm.
Zodra de radiotelescoop is vrijgegeven en overgedragen aan ASTRON, kunnen de vrijwilligers van stichting CAMRAS beginnen met het opnieuw inrichten van de telescoop met apparatuur en kabels, en het doen van controlemetingen. De verwachting is dat de radiotelescoop omstreeks de zomer van 2013 weer bruikbaar is voor publieksactiviteiten en educatieve doeleinden.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-11-2012
'Groene' meteorieten zijn door hevige botsing ontstaan
De Esquel-meteoriet: een pallasiet die in Argentinië is gevonden. Arlene Schlazer
Een kleine fractie van de meteorieten die op aarde worden gevonden, bevatten prachtige olijfgroene kristallen die in een matrix van ijzer en nikkel zijn ingebed. Deze zogeheten pallasieten spreken al eeuwenlang tot de wetenschappelijke verbeelding. Uit nieuw onderzoek blijkt dat ze een gewelddadige oorsprong hebben (Science, 16 november).
Met behulp van een laser, een magnetisch veld en geavanceerde opname-apparatuur hebben Amerikaanse geofysici aangetoond dat deze meteorieten waarschijnlijk zijn ontstaan toen een kleine planetoïde zich in een ongeveer 400 kilometer grote soortgenoot boorde.
Tot nu toe gingen wetenschappers ervan uit dat de samenstelling van pallasieten erop wees dat ze afkomstig waren uit het overgangsgebied tussen de metaalkern en de gesteentemantel van een planeetachtig hemellichaam. Maar uit het nieuwe onderzoek blijkt dat kleine metaaldeeltjes in het olivijn dezelfde magnetische oriëntatie vertonen en op grotere afstand van de kern zijn gevormd.
Volgens de onderzoekers zijn de pallasieten ontstaan doordat gesmolten ijzer uit de kern van een kleine planetoïde in de mantel van een ander hemellichaam werd 'geïnjecteerd'. Dat moet wel een relatief groot object zijn geweest, want anders zou dit geen magnetisch veld hebben gehad. Bovendien kunnen de pallasieten op niet al te grote diepte zijn gevormd, omdat de temperaturen daar te hoog zijn om metaaldeeltjes te magnetiseren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
'Groene' meteorieten zijn door hevige botsing ontstaan
De Esquel-meteoriet: een pallasiet die in Argentinië is gevonden. Arlene Schlazer
Een kleine fractie van de meteorieten die op aarde worden gevonden, bevatten prachtige olijfgroene kristallen die in een matrix van ijzer en nikkel zijn ingebed. Deze zogeheten pallasieten spreken al eeuwenlang tot de wetenschappelijke verbeelding. Uit nieuw onderzoek blijkt dat ze een gewelddadige oorsprong hebben (Science, 16 november).
Met behulp van een laser, een magnetisch veld en geavanceerde opname-apparatuur hebben Amerikaanse geofysici aangetoond dat deze meteorieten waarschijnlijk zijn ontstaan toen een kleine planetoïde zich in een ongeveer 400 kilometer grote soortgenoot boorde.
Tot nu toe gingen wetenschappers ervan uit dat de samenstelling van pallasieten erop wees dat ze afkomstig waren uit het overgangsgebied tussen de metaalkern en de gesteentemantel van een planeetachtig hemellichaam. Maar uit het nieuwe onderzoek blijkt dat kleine metaaldeeltjes in het olivijn dezelfde magnetische oriëntatie vertonen en op grotere afstand van de kern zijn gevormd.
Volgens de onderzoekers zijn de pallasieten ontstaan doordat gesmolten ijzer uit de kern van een kleine planetoïde in de mantel van een ander hemellichaam werd 'geïnjecteerd'. Dat moet wel een relatief groot object zijn geweest, want anders zou dit geen magnetisch veld hebben gehad. Bovendien kunnen de pallasieten op niet al te grote diepte zijn gevormd, omdat de temperaturen daar te hoog zijn om metaaldeeltjes te magnetiseren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-11-2012
Verken de achtertuin van de aarde met 100.000 Stars
Zoekmachinegigant Google heeft een nieuwe visualisatie van de achtertuin van onze aarde vrijgegeven: 100.000 Stars. Het programma biedt u de mogelijkheid om heel gemakkelijk een kijkje te nemen bij sterren dichtbij en ietsje verder weg.
Voor de ontwikkeling van 100.000 Stars maakte Google gebruik van beelden van ESA en NASA. Toch zijn de meeste beelden die u ziet, artistieke impressies. Maar dat maakt de beelden zeker niet minder indrukwekkend.
U kunt heel gemakkelijk op de Melkweg inzoomen en een kijkje nemen bij sterren waar u interesse in heeft. Met een klik op de muis krijgt u direct wat extra informatie over de ster.
Het programma is zeker leuk om eens in rond te neuzen en geeft een goed beeld van hoe onze Melkweg nu precies in elkaar steekt. Hoe groot het allemaal is en hoeveel er wel niet in zit.
Wilt u eens een kijkje nemen? Klik hier (let op: 100.000 Stars werkt niet elke browser, het beste gebruikt u Chrome of Firefox). Linksboven in 100.000 Stars vindt u een play-symbooltje. Het is zeker aan te raden om dit even aan te klikken en een tour door de Melkweg te volgen
(scientias.nl)
Verken de achtertuin van de aarde met 100.000 Stars
Zoekmachinegigant Google heeft een nieuwe visualisatie van de achtertuin van onze aarde vrijgegeven: 100.000 Stars. Het programma biedt u de mogelijkheid om heel gemakkelijk een kijkje te nemen bij sterren dichtbij en ietsje verder weg.
Voor de ontwikkeling van 100.000 Stars maakte Google gebruik van beelden van ESA en NASA. Toch zijn de meeste beelden die u ziet, artistieke impressies. Maar dat maakt de beelden zeker niet minder indrukwekkend.
U kunt heel gemakkelijk op de Melkweg inzoomen en een kijkje nemen bij sterren waar u interesse in heeft. Met een klik op de muis krijgt u direct wat extra informatie over de ster.
Het programma is zeker leuk om eens in rond te neuzen en geeft een goed beeld van hoe onze Melkweg nu precies in elkaar steekt. Hoe groot het allemaal is en hoeveel er wel niet in zit.
Wilt u eens een kijkje nemen? Klik hier (let op: 100.000 Stars werkt niet elke browser, het beste gebruikt u Chrome of Firefox). Linksboven in 100.000 Stars vindt u een play-symbooltje. Het is zeker aan te raden om dit even aan te klikken en een tour door de Melkweg te volgen
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-11-2012
Het einde van het universum wordt niet fraai
Het is misschien wat vroeg om er over na te denken, maar ooit gaat het gebeuren: het einde van ons heelal. En ondanks dat het nog een eindje weg is, is het wel interessant om eens na te denken over hoe het universum mogelijk aan haar einde gaat komen.
Laten we u gerust stellen: het universum zal de komende paar miljard jaar nog niet verdwijnen. Maar dat betekent niet dat het eeuwig zal blijven. Want omdat het universum een geboorte had (de oerknal) heeft het ook een dood. Maar hoe dat precies in zijn werk gaat, daarin verschillen kosmologen nog van mening.
Theorieën
Er zijn een paar mogelijke oorzaken waardoor het universum op gaat houden te bestaan, en we mogen blij zijn dat we die niet gaan meemaken. Geen van allen zijn ze namelijk heel uitnodigend. De meest geaccepteerde theorieën variëren van het uit elkaar trekken van het universum, een complete stilstand, of zelfs een grote implosie, vergelijkbaar met de Big Bang. Om te begrijpen hoe dat werkt, moeten we echter eerst kijken naar wat het universum precies is, en hoe het werkt.
Massa’s energie
Het universum ontstond zo’n 13,7 miljard jaar geleden met de oerknal. Het heelal dijde toen met enorme snelheid uit, en dat uitdijen is nu nog steeds aan de gang. Dat komt omdat de enorme hoeveelheid energie die met de oerknal vrij kwam, ergens naartoe moet. Het materiaal dat tegelijk ook de ruimte in kwam, vormt nu nog steeds sterren, planeten, ruimtegassen en dergelijke. De logica zegt dus dat het uitdijen een keer moet stoppen, of in ieder geval minder zou moeten worden. Immers, de energie is na een tijdje op. Maar dat gebeurt niet. Sterker nog, het heelal verspreidt zich juist steeds sneller.
Donkere Energie
Die snelle uitdijing komt door het mysterieuze donkere energie. “Wat dat is, weten we eigenlijk niet,” zegt Luc Hendriks. Hij is student sterrenkunde, en schrijft zelf veel over kosmologie. Hij legt aan Scientias.nl de mogelijke theorieën van het ultieme einde uit. “Donkere energie is een naam voor een fenomeen dat we nog niet goed begrijpen. Het moet uitleggen wat er gebeurt in de ruimte.” Want de ruimte is vacuüm, maar perfect vacuüm bestaat volgens Hendriks niet. “Er zit wel iets in de ruimte, een bepaalde negatieve energie. Waar die precies uit bestaat en hoe die werkt, weten we niet. Maar wat we wel weten, is dat die negatieve energie er voor zorgt dat de ruimte juist uitdijt. En omdat de ruimte uitdijt, ontstaat er weer meer vacuüm. Met weer meer energie.”
LHC De Large Hadron Collider in Zwitserland is precies gebouwd voor dit doel: uitzoeken wat donkere energie is, en waar het heelal precies uit bestaat. Zodra we dat weten, kunnen we stukje bij beetje uitvinden welke theorie zou kloppen.
Geen idee
Wat betekent dat uitdijen nou voor ons? Hoe lang gaat dat door? Stopt het überhaupt ooit wel eens? “Dat is juist het frustrerende,” zegt Hendriks. “We hebben op dit moment niet genoeg kennis over het universum om te weten wat er kan gebeuren, hoe ‘de ruimte’ zelf reageert.” Wel weten we wat er kan gebeuren met de materie in het universum – een groot verschil met de ruimte zelf.
Big Rip
Eén van de theorieën is de zogeheten Big Rip. Een Big Rip ontstaat wanneer, volgens de bovenstaande theorie, het universum steeds sneller en sneller uit blijft dijen. Dat zou dan na een tijdje zó snel gaan, dat het universum letterlijk ‘uit elkaar wordt getrokken’. De expansie van het heelal zorgt er dan voor dat sterren, planeten, maar ook zelfs atomen, helemaal uit elkaar klappen. Wat er daarna gebeurt, is ook niet helemaal zeker. Mocht het universum zich dan nog steeds sneller uitbreiden, dan zal de kapotgetrokken materie niet meer bestaan, maar wat dat betekent voor ‘het heelal’, daar wordt nog over gespeculeerd.
Big Freeze
Een andere, en meer geaccepteerde theorie is een zogenaamde Big Freeze, ook wel Big Chill genoemd. Een Big Freeze is een langzame, stervende dood van alle materie in ons universum. “In het scenario van een Big Freeze gaat de uitdijing van het heelal voor altijd door, maar zal de snelheid uiteindelijk wel afnemen,” zegt Hendriks. “Toch zal het nooit tot stilstand komen; het zal oneindig doorgaan, maar wel zo dicht tegen stilstand aanzitten dat het bijna niet meer waarneembaar is.”
Wanneer zo’n Big Freeze voor komt, zal na een tijdje alle energie in het heelal verdwijnen. Dat betekent dat sterren uitdoven, zwarte gaten al hun Hawking-straling verliezen en dus ook verdwijnen, en het universum vervolgens leeg is met enkel wat overgebleven quarks en neutronen. Die hebben niet genoeg massa en levensduur om nog iets te betekenen, en het universum zal letterlijk dood en leeg zijn. Een nogal bleek vooruitzicht.
Niet waterdicht Er worden wel eens voorspellingen gedaan over een tijdstip wanneer het universum zou kunnen eindigen, maar die zijn eigenlijk nooit waterdicht.Big Crunch
Iets spectaculairder is een eventuele Big Crunch. Voorstanders van deze theorie redeneren dat het heelal als een soort elastiek werkt, en dat het na een tijdje helemaal ‘uitgerekt’ is. Wanneer dat voorkomt, zal het weer in gaan krimpen – steeds sneller en sneller, hoe dichter het bij het middelpunt komt. En als het dan zo ver is, komt er eigenlijk een soort omgekeerde oerknal. Alles klapt dan in elkaar in een gigantische implosie.
Een Big Crunch zou, volgens sommige aanhangers, een nieuwe oerknal kunnen betekenen. De energie die er dan bij elkaar komt, zou genoeg kunnen zijn voor weer een nieuwe Big Bang. En dan is het logisch om aan te nemen dat een dergelijk voorval al eerder is voorgekomen. Dat betekent dat ons universum als het ware ‘pulseert’.
Paar miljard/biljoen
Over hoe lang het duurt voordat we één van deze catastrofale eindes zullen meemaken, durft Hendriks geen uitspraken te doen. “Ook dat heeft te maken met hoe je naar het universum kijkt, en hoe weinig we ervan denken te weten. Snaartheoretici denken dat het al binnen enkele miljarden jaren kan gebeuren, maar weer anderen houden het op een paar biljoen jaar.”
De Big Rip, Big Freeze en Big Crunch zijn bovenal theorieën. Wat er daadwerkelijk gaat gebeuren met het universum, zullen we waarschijnlijk pas weten als het op het punt staat te gebeuren. Maar dat duurt gelukkig nog even.
(scientias.nl)
Het einde van het universum wordt niet fraai
Het is misschien wat vroeg om er over na te denken, maar ooit gaat het gebeuren: het einde van ons heelal. En ondanks dat het nog een eindje weg is, is het wel interessant om eens na te denken over hoe het universum mogelijk aan haar einde gaat komen.
Laten we u gerust stellen: het universum zal de komende paar miljard jaar nog niet verdwijnen. Maar dat betekent niet dat het eeuwig zal blijven. Want omdat het universum een geboorte had (de oerknal) heeft het ook een dood. Maar hoe dat precies in zijn werk gaat, daarin verschillen kosmologen nog van mening.
Theorieën
Er zijn een paar mogelijke oorzaken waardoor het universum op gaat houden te bestaan, en we mogen blij zijn dat we die niet gaan meemaken. Geen van allen zijn ze namelijk heel uitnodigend. De meest geaccepteerde theorieën variëren van het uit elkaar trekken van het universum, een complete stilstand, of zelfs een grote implosie, vergelijkbaar met de Big Bang. Om te begrijpen hoe dat werkt, moeten we echter eerst kijken naar wat het universum precies is, en hoe het werkt.
Massa’s energie
Het universum ontstond zo’n 13,7 miljard jaar geleden met de oerknal. Het heelal dijde toen met enorme snelheid uit, en dat uitdijen is nu nog steeds aan de gang. Dat komt omdat de enorme hoeveelheid energie die met de oerknal vrij kwam, ergens naartoe moet. Het materiaal dat tegelijk ook de ruimte in kwam, vormt nu nog steeds sterren, planeten, ruimtegassen en dergelijke. De logica zegt dus dat het uitdijen een keer moet stoppen, of in ieder geval minder zou moeten worden. Immers, de energie is na een tijdje op. Maar dat gebeurt niet. Sterker nog, het heelal verspreidt zich juist steeds sneller.
Donkere Energie
Die snelle uitdijing komt door het mysterieuze donkere energie. “Wat dat is, weten we eigenlijk niet,” zegt Luc Hendriks. Hij is student sterrenkunde, en schrijft zelf veel over kosmologie. Hij legt aan Scientias.nl de mogelijke theorieën van het ultieme einde uit. “Donkere energie is een naam voor een fenomeen dat we nog niet goed begrijpen. Het moet uitleggen wat er gebeurt in de ruimte.” Want de ruimte is vacuüm, maar perfect vacuüm bestaat volgens Hendriks niet. “Er zit wel iets in de ruimte, een bepaalde negatieve energie. Waar die precies uit bestaat en hoe die werkt, weten we niet. Maar wat we wel weten, is dat die negatieve energie er voor zorgt dat de ruimte juist uitdijt. En omdat de ruimte uitdijt, ontstaat er weer meer vacuüm. Met weer meer energie.”
LHC De Large Hadron Collider in Zwitserland is precies gebouwd voor dit doel: uitzoeken wat donkere energie is, en waar het heelal precies uit bestaat. Zodra we dat weten, kunnen we stukje bij beetje uitvinden welke theorie zou kloppen.
Geen idee
Wat betekent dat uitdijen nou voor ons? Hoe lang gaat dat door? Stopt het überhaupt ooit wel eens? “Dat is juist het frustrerende,” zegt Hendriks. “We hebben op dit moment niet genoeg kennis over het universum om te weten wat er kan gebeuren, hoe ‘de ruimte’ zelf reageert.” Wel weten we wat er kan gebeuren met de materie in het universum – een groot verschil met de ruimte zelf.
Big Rip
Eén van de theorieën is de zogeheten Big Rip. Een Big Rip ontstaat wanneer, volgens de bovenstaande theorie, het universum steeds sneller en sneller uit blijft dijen. Dat zou dan na een tijdje zó snel gaan, dat het universum letterlijk ‘uit elkaar wordt getrokken’. De expansie van het heelal zorgt er dan voor dat sterren, planeten, maar ook zelfs atomen, helemaal uit elkaar klappen. Wat er daarna gebeurt, is ook niet helemaal zeker. Mocht het universum zich dan nog steeds sneller uitbreiden, dan zal de kapotgetrokken materie niet meer bestaan, maar wat dat betekent voor ‘het heelal’, daar wordt nog over gespeculeerd.
Big Freeze
Een andere, en meer geaccepteerde theorie is een zogenaamde Big Freeze, ook wel Big Chill genoemd. Een Big Freeze is een langzame, stervende dood van alle materie in ons universum. “In het scenario van een Big Freeze gaat de uitdijing van het heelal voor altijd door, maar zal de snelheid uiteindelijk wel afnemen,” zegt Hendriks. “Toch zal het nooit tot stilstand komen; het zal oneindig doorgaan, maar wel zo dicht tegen stilstand aanzitten dat het bijna niet meer waarneembaar is.”
Wanneer zo’n Big Freeze voor komt, zal na een tijdje alle energie in het heelal verdwijnen. Dat betekent dat sterren uitdoven, zwarte gaten al hun Hawking-straling verliezen en dus ook verdwijnen, en het universum vervolgens leeg is met enkel wat overgebleven quarks en neutronen. Die hebben niet genoeg massa en levensduur om nog iets te betekenen, en het universum zal letterlijk dood en leeg zijn. Een nogal bleek vooruitzicht.
Niet waterdicht Er worden wel eens voorspellingen gedaan over een tijdstip wanneer het universum zou kunnen eindigen, maar die zijn eigenlijk nooit waterdicht.Big Crunch
Iets spectaculairder is een eventuele Big Crunch. Voorstanders van deze theorie redeneren dat het heelal als een soort elastiek werkt, en dat het na een tijdje helemaal ‘uitgerekt’ is. Wanneer dat voorkomt, zal het weer in gaan krimpen – steeds sneller en sneller, hoe dichter het bij het middelpunt komt. En als het dan zo ver is, komt er eigenlijk een soort omgekeerde oerknal. Alles klapt dan in elkaar in een gigantische implosie.
Een Big Crunch zou, volgens sommige aanhangers, een nieuwe oerknal kunnen betekenen. De energie die er dan bij elkaar komt, zou genoeg kunnen zijn voor weer een nieuwe Big Bang. En dan is het logisch om aan te nemen dat een dergelijk voorval al eerder is voorgekomen. Dat betekent dat ons universum als het ware ‘pulseert’.
Paar miljard/biljoen
Over hoe lang het duurt voordat we één van deze catastrofale eindes zullen meemaken, durft Hendriks geen uitspraken te doen. “Ook dat heeft te maken met hoe je naar het universum kijkt, en hoe weinig we ervan denken te weten. Snaartheoretici denken dat het al binnen enkele miljarden jaren kan gebeuren, maar weer anderen houden het op een paar biljoen jaar.”
De Big Rip, Big Freeze en Big Crunch zijn bovenal theorieën. Wat er daadwerkelijk gaat gebeuren met het universum, zullen we waarschijnlijk pas weten als het op het punt staat te gebeuren. Maar dat duurt gelukkig nog even.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-11-2012
Brug van heet gas tussen clusters sterrenstelsels ontdekt
De Europese ruimtetelescoop Planck heeft voor het eerst beslissend een "brug" van heet gas tussen een paar van clusters van sterrenstels ontdekt. Dat meldt het Europese Ruimtevaartbureau ESA.
Met de in 2009 gelanceerde Planck ontdekten astronomen een filament van gas dat de sterrenstelselclusters Abell 399 en Abell 401 over meer dan 10 miljoen lichtjaar overspant. De temperaturen van het gas in die "brug" zijn in de orde van 80 miljoen graden celsius.
De Planck bevestigde vroegere gegevens van de XMM-Newton röntgensatelliet van ESA. Die suggereerde de aanwezigheid van heet gas, niet alleen binnen clusters van sterrenstelsels, maar ook tussen die clusters
(HLN)
Brug van heet gas tussen clusters sterrenstelsels ontdekt
De Europese ruimtetelescoop Planck heeft voor het eerst beslissend een "brug" van heet gas tussen een paar van clusters van sterrenstels ontdekt. Dat meldt het Europese Ruimtevaartbureau ESA.
Met de in 2009 gelanceerde Planck ontdekten astronomen een filament van gas dat de sterrenstelselclusters Abell 399 en Abell 401 over meer dan 10 miljoen lichtjaar overspant. De temperaturen van het gas in die "brug" zijn in de orde van 80 miljoen graden celsius.
De Planck bevestigde vroegere gegevens van de XMM-Newton röntgensatelliet van ESA. Die suggereerde de aanwezigheid van heet gas, niet alleen binnen clusters van sterrenstelsels, maar ook tussen die clusters
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-11-2012
Verre ijswereld geeft geheimen prijs
Artist's impression van de verre ijswereld Makemake. ESO/L. Calçada/Nick Risinger
Astronomen hebben de ijskoude dwergplaneet Makemake waargenomen terwijl deze voor een verre ster langs schoof. Hierbij kon voor het eerst worden gecontroleerd of Makemake een atmosfeer heeft of niet (Nature, 22 november).
Makemake is ongeveer een derde kleiner dan de 'voormalige planeet' Pluto. Hij volgt een baan om de zon die voorbij die van Pluto ligt, maar binnen de omloopbaan van Eris, de zwaarste van de vijf bekende dwergplaneten in het zonnestelsel.
Eerdere waarnemingen hebben laten zien dat Makemake veel op zijn naaste buren lijkt. Sommige astronomen verwachtten dan ook dat zijn atmosfeer, indien aanwezig, op die van Pluto zou lijken. Maar het nieuwe onderzoek toont aan dat Makemake, net als Eris, geen atmosfeer van betekenis heeft.
Dat laatste blijkt uit het feit dat de ster tijdens zijn bedekking door Makemake heel abrupt uitdoofde en weer tevoorschijn kwam. Als de dwergplaneet een atmosfeer had gehad, zouden de helderheidsafname en -toename veel geleidelijker zijn gegaan.
Bij de sterbedekking zijn ook de afmetingen van Makemake nauwkeurig(er) gemeten. De dwergplaneet is niet volmaakt bolvormig, maar enigszins afgeplat aan zijn polen: zijn equatoriale middellijn is 1430 kilometer, zijn polaire middellijn 1502 kilometer.
Ook hebben de astronomen vastgesteld dat Makemake een albedo van ongeveer 0,77 heeft. Dat betekent dat 77 procent van het weinige zonlicht dat zijn oppervlak bereikt wordt weerkaatst. Anders gezegd: het oppervlak van Makemake heeft zo ongeveer de helderheid van vuile sneeuw. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Verre ijswereld geeft geheimen prijs
Artist's impression van de verre ijswereld Makemake. ESO/L. Calçada/Nick Risinger
Astronomen hebben de ijskoude dwergplaneet Makemake waargenomen terwijl deze voor een verre ster langs schoof. Hierbij kon voor het eerst worden gecontroleerd of Makemake een atmosfeer heeft of niet (Nature, 22 november).
Makemake is ongeveer een derde kleiner dan de 'voormalige planeet' Pluto. Hij volgt een baan om de zon die voorbij die van Pluto ligt, maar binnen de omloopbaan van Eris, de zwaarste van de vijf bekende dwergplaneten in het zonnestelsel.
Eerdere waarnemingen hebben laten zien dat Makemake veel op zijn naaste buren lijkt. Sommige astronomen verwachtten dan ook dat zijn atmosfeer, indien aanwezig, op die van Pluto zou lijken. Maar het nieuwe onderzoek toont aan dat Makemake, net als Eris, geen atmosfeer van betekenis heeft.
Dat laatste blijkt uit het feit dat de ster tijdens zijn bedekking door Makemake heel abrupt uitdoofde en weer tevoorschijn kwam. Als de dwergplaneet een atmosfeer had gehad, zouden de helderheidsafname en -toename veel geleidelijker zijn gegaan.
Bij de sterbedekking zijn ook de afmetingen van Makemake nauwkeurig(er) gemeten. De dwergplaneet is niet volmaakt bolvormig, maar enigszins afgeplat aan zijn polen: zijn equatoriale middellijn is 1430 kilometer, zijn polaire middellijn 1502 kilometer.
Ook hebben de astronomen vastgesteld dat Makemake een albedo van ongeveer 0,77 heeft. Dat betekent dat 77 procent van het weinige zonlicht dat zijn oppervlak bereikt wordt weerkaatst. Anders gezegd: het oppervlak van Makemake heeft zo ongeveer de helderheid van vuile sneeuw. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-11-2012
Sommige supernova-explosies mislukken
Impressie van een net-niet-ontplofte witte dwerg. Brad Gallagher, George Jordan/Flash Center for Computational Science
Computersimulaties laten zien dat de uitzonderlijk zwakke supernova-explosies die astronomen af en toe waarnemen in feite 'blindgangers' zijn. In sommige gevallen loopt de ontploffing van de witte dwerg die het epicentrum van de explosie vormt, letterlijk met een sisser af.
In de loop van de jaren hebben astronomen duizenden supernova-explosies van type Ia waargenomen. Supernova's van dit type zijn bijna altijd even helder, wat het relatief eenvoudig maakt om hun afstanden te bepalen. Deze supernova's spelen dan ook een belangrijke rol bij het meten van de afstanden van sterrenstelsel en van de (veranderende) uitdijingssnelheid van het heelal.
Sommige supernova's van type Ia zijn echter tien tot honderd keer zo zwak als hun soortgenoten. Bij normale supernova-explosies van dit type bereikt een witte dwergster een kritische massa, door materie van een begeleidende ster op te slokken of door met een begeleidende dwergster samen te smelten (zoals bijvoorbeeld bij supernova 2011fe het geval lijkt te zijn). Dit resulteert in een nucleaire kettingreactie in de kern van de witte dwerg, die zich een weg naar buiten baant.
Uit de nieuwe computerberekeningen blijkt echter dat zo'n 'detonatiegolf' kan mislukken. Dat gebeurt als de fusiereacties zich niet tot de kern beperken, maar op meerdere plaatsen in de ster op gang komen. Dat leidt ertoe dat de witte dwerg opzwelt en niet heet genoeg wordt om echt tot ontploffing te komen. De ster raakt wel wat massa kwijt, maar blijft grotendeels intact.
De computersimulaties geven ook aan waaraan je zo'n mislukte supernova-explosie kunt herkennen. Door het asymmetrische verloop van de 'explosie' zou de witte dwerg met een snelheid van honderden kilometers per seconde worden weggeschoten. Ook zouden de net-niet-ontplofte dwergsterren, anders dan normale witte dwergen, veel zware elementen als calcium, titanium en ijzer aan hun oppervlak hebben. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Sommige supernova-explosies mislukken
Impressie van een net-niet-ontplofte witte dwerg. Brad Gallagher, George Jordan/Flash Center for Computational Science
Computersimulaties laten zien dat de uitzonderlijk zwakke supernova-explosies die astronomen af en toe waarnemen in feite 'blindgangers' zijn. In sommige gevallen loopt de ontploffing van de witte dwerg die het epicentrum van de explosie vormt, letterlijk met een sisser af.
In de loop van de jaren hebben astronomen duizenden supernova-explosies van type Ia waargenomen. Supernova's van dit type zijn bijna altijd even helder, wat het relatief eenvoudig maakt om hun afstanden te bepalen. Deze supernova's spelen dan ook een belangrijke rol bij het meten van de afstanden van sterrenstelsel en van de (veranderende) uitdijingssnelheid van het heelal.
Sommige supernova's van type Ia zijn echter tien tot honderd keer zo zwak als hun soortgenoten. Bij normale supernova-explosies van dit type bereikt een witte dwergster een kritische massa, door materie van een begeleidende ster op te slokken of door met een begeleidende dwergster samen te smelten (zoals bijvoorbeeld bij supernova 2011fe het geval lijkt te zijn). Dit resulteert in een nucleaire kettingreactie in de kern van de witte dwerg, die zich een weg naar buiten baant.
Uit de nieuwe computerberekeningen blijkt echter dat zo'n 'detonatiegolf' kan mislukken. Dat gebeurt als de fusiereacties zich niet tot de kern beperken, maar op meerdere plaatsen in de ster op gang komen. Dat leidt ertoe dat de witte dwerg opzwelt en niet heet genoeg wordt om echt tot ontploffing te komen. De ster raakt wel wat massa kwijt, maar blijft grotendeels intact.
De computersimulaties geven ook aan waaraan je zo'n mislukte supernova-explosie kunt herkennen. Door het asymmetrische verloop van de 'explosie' zou de witte dwerg met een snelheid van honderden kilometers per seconde worden weggeschoten. Ook zouden de net-niet-ontplofte dwergsterren, anders dan normale witte dwergen, veel zware elementen als calcium, titanium en ijzer aan hun oppervlak hebben. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-11-2012
Grote 'aardolievondst' in Orion
De Paardenkopnevel: galactisch tankstation?
ESO
Terwijl de voorraden aardgas en aardolie op aarde langzaam maar zeker uitgeput raken, bestaan er elders in het heelal blijkbaar nog grote reserves. Astronomen hebben, met de 30-meter IRAM-radiotelescoop, voor het eerst cyclopropenyl-moleculen in ons Melkwegstelsel ontdekt. Cyclopropenyl behoort tot de kleine koolwaterstoffen (moleculen die uit koolstof- en waterstofatomen bestaan) en is een van de vele bestanddelen van aardolie.
Het cyclopropenyl is aangetroffen in de Paardenkopnevel, een markante donkere wolk van gas en stof in het sterrenbeeld Orion. Echt om de hoek ligt dit 'galactische tankstation' niet: het is ongeveer 1300 lichtjaar van ons verwijderd. Nevels als de Paardenkopnevel staan bekend als chemische laboratoria. Door de inwerking van de intense straling van naburige sterren vinden in het gas de meest uiteenlopende chemische reacties plaats.
Behalve cyclopropenyl hebben de astronomen in de Paardenkopnevel nog meer dan dertig andere moleculen aangetroffen, waaronder een flink aantal kleine koolwaterstoffen. Het gaat om verbazingwekkend grote hoeveelheden: de Paardenkopnevel bevat tweehonderd keer zoveel koolwaterstoffen dan er water is op aarde. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Grote 'aardolievondst' in Orion
De Paardenkopnevel: galactisch tankstation?
ESO
Terwijl de voorraden aardgas en aardolie op aarde langzaam maar zeker uitgeput raken, bestaan er elders in het heelal blijkbaar nog grote reserves. Astronomen hebben, met de 30-meter IRAM-radiotelescoop, voor het eerst cyclopropenyl-moleculen in ons Melkwegstelsel ontdekt. Cyclopropenyl behoort tot de kleine koolwaterstoffen (moleculen die uit koolstof- en waterstofatomen bestaan) en is een van de vele bestanddelen van aardolie.
Het cyclopropenyl is aangetroffen in de Paardenkopnevel, een markante donkere wolk van gas en stof in het sterrenbeeld Orion. Echt om de hoek ligt dit 'galactische tankstation' niet: het is ongeveer 1300 lichtjaar van ons verwijderd. Nevels als de Paardenkopnevel staan bekend als chemische laboratoria. Door de inwerking van de intense straling van naburige sterren vinden in het gas de meest uiteenlopende chemische reacties plaats.
Behalve cyclopropenyl hebben de astronomen in de Paardenkopnevel nog meer dan dertig andere moleculen aangetroffen, waaronder een flink aantal kleine koolwaterstoffen. Het gaat om verbazingwekkend grote hoeveelheden: de Paardenkopnevel bevat tweehonderd keer zoveel koolwaterstoffen dan er water is op aarde. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-11-2012
Geen Jupiter? Dan een forse kometengordel
Herschel-opname van het kometenpuin rond Gliese 581. ESA/AOES
Waarnemingen met de Europese infraroodsatelliet Herschel wijzen erop dat sterren waar geen grote, Jupiter-achtige planeten omheen cirkelen, zijn omgeven door een forse gordel van kometen. Als we mogen afgaan op de situatie bij de sterren Gliese 581 en 61 Virginis tenminste.
Rond deze beide sterren cirkelen alleen planeten die qua grootte ergens tussen de aarde en Neptunus in zitten. Herschel heeft rond de twee sterren veel koud stof ontdekt, dat vermoedelijk afkomstig is van onderlinge botsingen tussen kometen. Afgaande op de waargenomen hoeveelheden stof zouden Gliese 581 en 61 Virginis omringd moeten zijn door een gordel die minstens tien keer zoveel kometen bevat als de zogeheten Kuipergordel in ons eigen zonnestelsel, voorbij de omloopbaan van de planeet Neptunus.
Vermoed wordt dat de zwaartekracht van de grote planeten Jupiter en Saturnus 'onze' Kuipergordel zodanig in beroering heeft gebracht, dat veel kometen al in de begintijd van het zonnestelsel richting centrum zijn gedirigeerd. Daardoor waren de binnenste planeten, waaronder de aarde, miljoenen jaren lang doelwit van een groot kosmisch bombardement.
Waarschijnlijk loopt het op de planeten van Gliese 581 en 61 Virginis zo'n vaart niet: door het ontbreken van Jupiter-achtige planeten zal de frequentie van komeetinslagen veel geringer zijn. Maar daar kleeft ook een nadeel aan: de mildere 'kometenregen' betekent ook dat de wateraanvoer naar eventuele 'leefbare' planeten trager is. Het zou dus veel langer duren voor zich daar een oceaan van betekenis vormt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Geen Jupiter? Dan een forse kometengordel
Herschel-opname van het kometenpuin rond Gliese 581. ESA/AOES
Waarnemingen met de Europese infraroodsatelliet Herschel wijzen erop dat sterren waar geen grote, Jupiter-achtige planeten omheen cirkelen, zijn omgeven door een forse gordel van kometen. Als we mogen afgaan op de situatie bij de sterren Gliese 581 en 61 Virginis tenminste.
Rond deze beide sterren cirkelen alleen planeten die qua grootte ergens tussen de aarde en Neptunus in zitten. Herschel heeft rond de twee sterren veel koud stof ontdekt, dat vermoedelijk afkomstig is van onderlinge botsingen tussen kometen. Afgaande op de waargenomen hoeveelheden stof zouden Gliese 581 en 61 Virginis omringd moeten zijn door een gordel die minstens tien keer zoveel kometen bevat als de zogeheten Kuipergordel in ons eigen zonnestelsel, voorbij de omloopbaan van de planeet Neptunus.
Vermoed wordt dat de zwaartekracht van de grote planeten Jupiter en Saturnus 'onze' Kuipergordel zodanig in beroering heeft gebracht, dat veel kometen al in de begintijd van het zonnestelsel richting centrum zijn gedirigeerd. Daardoor waren de binnenste planeten, waaronder de aarde, miljoenen jaren lang doelwit van een groot kosmisch bombardement.
Waarschijnlijk loopt het op de planeten van Gliese 581 en 61 Virginis zo'n vaart niet: door het ontbreken van Jupiter-achtige planeten zal de frequentie van komeetinslagen veel geringer zijn. Maar daar kleeft ook een nadeel aan: de mildere 'kometenregen' betekent ook dat de wateraanvoer naar eventuele 'leefbare' planeten trager is. Het zou dus veel langer duren voor zich daar een oceaan van betekenis vormt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-11-2012
Amerikanen wilden maan opblazen
© reuters.
Om hun superioriteit te demonstreren tegenover de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog wilden de Amerikanen een heuse atoombom op de maan gooien. Van het geheime project werd gewag gemaakt in een document van de Amerikaanse luchtmacht dat na 45 jaar aan de oppervlakte gekomen is.
In de race naar de ruimte lagen de Verenigde Staten merkelijk achter nadat de Russen succesvol de eerste Spoetnik hadden gelanceerd. De Amerikaanse luchtmacht wilde op hun beurt de aartsvijand imponeren door een paddelstoelvormige wolk op de maan te creëren die te zien zou zijn vanop aarde. De atoombom moest daarvoor op de rand van de maan tot ontploffing gebracht worden zodat de paddenstoelvormige wolk werd opgelicht door de zon.
De missie zou in 1959 uitgevoerd worden maar de piste werd uiteindelijk verlaten door de militaire opperbevelhebbers omdat de ontploffing te veel risico's inhield voor de mensen op aarde. Bovendien hadden wetenschappers angst dat de maan op die manier besmet geraakte met radioactief materiaal.
Leonard Reiffel schreef het document waarin de geheime operatie uit de doeken gedaan werd. Hij moest voor de luchtmacht de effecten van de ontploffing onderzoeken. De natuurkundige sprak in 2000 al eens over deze eigenaardige missie maar pas nu is het ontegensprekelijke bewijs teruggevonden.
(HLN)
Amerikanen wilden maan opblazen
© reuters.
Om hun superioriteit te demonstreren tegenover de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog wilden de Amerikanen een heuse atoombom op de maan gooien. Van het geheime project werd gewag gemaakt in een document van de Amerikaanse luchtmacht dat na 45 jaar aan de oppervlakte gekomen is.
In de race naar de ruimte lagen de Verenigde Staten merkelijk achter nadat de Russen succesvol de eerste Spoetnik hadden gelanceerd. De Amerikaanse luchtmacht wilde op hun beurt de aartsvijand imponeren door een paddelstoelvormige wolk op de maan te creëren die te zien zou zijn vanop aarde. De atoombom moest daarvoor op de rand van de maan tot ontploffing gebracht worden zodat de paddenstoelvormige wolk werd opgelicht door de zon.
De missie zou in 1959 uitgevoerd worden maar de piste werd uiteindelijk verlaten door de militaire opperbevelhebbers omdat de ontploffing te veel risico's inhield voor de mensen op aarde. Bovendien hadden wetenschappers angst dat de maan op die manier besmet geraakte met radioactief materiaal.
Leonard Reiffel schreef het document waarin de geheime operatie uit de doeken gedaan werd. Hij moest voor de luchtmacht de effecten van de ontploffing onderzoeken. De natuurkundige sprak in 2000 al eens over deze eigenaardige missie maar pas nu is het ontegensprekelijke bewijs teruggevonden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-11-2012
Astronomen ontdekken grootste zwarte gat ooit
© Photonews.
Een groep astronomen zegt het grootste zwarte gat ooit te hebben ontdekt. Het gat heeft een massa die 17 miljoen keer groter is dan die van de zon, aldus de wetenschappers van de universiteit van Texas.
Het zwarte gat ligt in het hart van een melkwegstelsel op een afstand van 220 miljoen lichtjaren. Het gat is zo groot dat het ongeveer de massa heeft van een zevende van het melkwegstelsel waar het is ontdekt. "Het is een excentriek melkwegstelsel'', aldus een van de wetenschappers, Karl Gebhardt. "Het bestaat bijna alleen uit een zwart gat.''
In een zwart gat heerst een enorme zwaartekracht. Die is zo sterk dat zelfs licht er niet uitkomt.
(allesoversterrenkunde)
Astronomen ontdekken grootste zwarte gat ooit
© Photonews.
Een groep astronomen zegt het grootste zwarte gat ooit te hebben ontdekt. Het gat heeft een massa die 17 miljoen keer groter is dan die van de zon, aldus de wetenschappers van de universiteit van Texas.
Het zwarte gat ligt in het hart van een melkwegstelsel op een afstand van 220 miljoen lichtjaren. Het gat is zo groot dat het ongeveer de massa heeft van een zevende van het melkwegstelsel waar het is ontdekt. "Het is een excentriek melkwegstelsel'', aldus een van de wetenschappers, Karl Gebhardt. "Het bestaat bijna alleen uit een zwart gat.''
In een zwart gat heerst een enorme zwaartekracht. Die is zo sterk dat zelfs licht er niet uitkomt.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zo, die waren nogal wat van plan....quote:Op donderdag 29 november 2012 08:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
29-11-2012
Amerikanen wilden maan opblazen
[ afbeelding ]
© reuters.
Om hun superioriteit te demonstreren tegenover de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog wilden de Amerikanen een heuse atoombom op de maan gooien. Van het geheime project werd gewag gemaakt in een document van de Amerikaanse luchtmacht dat na 45 jaar aan de oppervlakte gekomen is.
In de race naar de ruimte lagen de Verenigde Staten merkelijk achter nadat de Russen succesvol de eerste Spoetnik hadden gelanceerd. De Amerikaanse luchtmacht wilde op hun beurt de aartsvijand imponeren door een paddelstoelvormige wolk op de maan te creëren die te zien zou zijn vanop aarde. De atoombom moest daarvoor op de rand van de maan tot ontploffing gebracht worden zodat de paddenstoelvormige wolk werd opgelicht door de zon.
De missie zou in 1959 uitgevoerd worden maar de piste werd uiteindelijk verlaten door de militaire opperbevelhebbers omdat de ontploffing te veel risico's inhield voor de mensen op aarde. Bovendien hadden wetenschappers angst dat de maan op die manier besmet geraakte met radioactief materiaal.
Leonard Reiffel schreef het document waarin de geheime operatie uit de doeken gedaan werd. Hij moest voor de luchtmacht de effecten van de ontploffing onderzoeken. De natuurkundige sprak in 2000 al eens over deze eigenaardige missie maar pas nu is het ontegensprekelijke bewijs teruggevonden.
(HLN)
29-11-2012
Bevroren water gevonden op Mercurius
Deze foto van Mercurius werd door de Amerikaanse satelliet Messenger genomen. © photo news.
Op de noordpool van de planeet Mercurius is bevroren water gevonden. De tientallen centimeters dikke laag ijs ligt in een koud gebied, dat continu in de schaduw is. Amerikaanse wetenschappers schrijven dat vandaag in de wetenschapspublicatie Science Express.
De onderzoekers denken dat het water op Mercurius is gekomen met een komeet, die ergens in de afgelopen 50 miljoen jaar is ingeslagen. "Als er waterijs is, is er een manier waarop waterijs op alle planeten komt. Dat vertelt ons iets over de geschiedenis van het zonnestelsel en hoe het water bij de binnenste planeten kwam", zeggen ze.
Water is de bron van leven op aarde. Als wetenschappers doorkrijgen hoe het water miljarden jaren geleden op onze planeet kwam, kunnen ze een beter beeld krijgen van het ontstaan van leven.
Het ijs werd ontdekt met de Amerikaanse satelliet Messenger. Die draait sinds maart vorig jaar rond Mercurius. Over de kleine planeet, die in ons zonnestelsel het dichtst bij de zon staat, is nog niet veel bekend
(HLN)
Bevroren water gevonden op Mercurius
Deze foto van Mercurius werd door de Amerikaanse satelliet Messenger genomen. © photo news.
Op de noordpool van de planeet Mercurius is bevroren water gevonden. De tientallen centimeters dikke laag ijs ligt in een koud gebied, dat continu in de schaduw is. Amerikaanse wetenschappers schrijven dat vandaag in de wetenschapspublicatie Science Express.
De onderzoekers denken dat het water op Mercurius is gekomen met een komeet, die ergens in de afgelopen 50 miljoen jaar is ingeslagen. "Als er waterijs is, is er een manier waarop waterijs op alle planeten komt. Dat vertelt ons iets over de geschiedenis van het zonnestelsel en hoe het water bij de binnenste planeten kwam", zeggen ze.
Water is de bron van leven op aarde. Als wetenschappers doorkrijgen hoe het water miljarden jaren geleden op onze planeet kwam, kunnen ze een beter beeld krijgen van het ontstaan van leven.
Het ijs werd ontdekt met de Amerikaanse satelliet Messenger. Die draait sinds maart vorig jaar rond Mercurius. Over de kleine planeet, die in ons zonnestelsel het dichtst bij de zon staat, is nog niet veel bekend
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-11-2012
Verre quasar geeft kijkje in oertijd heelal
Quasar GB 1428 en zijn röntgenjet. NASA/CXC/NRC/NRAO
Amerikaanse astronomen hebben ontdekt dat de verre quasar GB 1428 een intense bundel of 'jet' van röntgenstraling produceert. De straling wordt veroorzaakt doordat de snelle elektronen die de quasar de ruimte in schiet in botsing komen met fotonen van de kosmische achtergrondstraling.
Een quasar is in feite niets anders dan de extreem heldere kern van een sterrenstelsel. Hij verkrijgt zijn energie van een superzwaar zwart gat dat materie aantrekt en een deel daarvan met bijna de lichtsnelheid terug de ruimte in blaast in de vorm van bundels energierijke deeltjes.
De elektronen in zo'n quasarbundel moeten zich een weg banen door de oceaan van fotonen (lichtdeeltjes) die na de oerknal in de ruimte is achtergebleven. Bij botsingen tussen de snelle elektronen en deze fotonen, kan de energie van de fotonen oplopen tot röntgenniveau.
Quasar GB 1428 wordt gezien op een moment dat het heelal nog maar 1,3 miljard oud was: zijn licht doet er meer dan twaalf miljard jaar over om ons te bereiken. De kosmische achtergrondstraling – de nagloeiing van de oerknal – was destijds duizend keer zo intens als nu. Dat maakt de 'röntgenjet' van de quasar dermate helder dat hij ook op deze grote afstand waarneembaar is.
GB 1428 is de verste quasar waarbij zo'n röntgenjet is waargenomen. De deeltjes die hij uitzendt lijken iets langzamer te bewegen dan die van nabijere quasars. Dat kan komen doordat ze met minder energie worden weggeschoten. Maar het is ook mogelijk dat ze sterker worden afgeremd door hun omgeving. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Verre quasar geeft kijkje in oertijd heelal
Quasar GB 1428 en zijn röntgenjet. NASA/CXC/NRC/NRAO
Amerikaanse astronomen hebben ontdekt dat de verre quasar GB 1428 een intense bundel of 'jet' van röntgenstraling produceert. De straling wordt veroorzaakt doordat de snelle elektronen die de quasar de ruimte in schiet in botsing komen met fotonen van de kosmische achtergrondstraling.
Een quasar is in feite niets anders dan de extreem heldere kern van een sterrenstelsel. Hij verkrijgt zijn energie van een superzwaar zwart gat dat materie aantrekt en een deel daarvan met bijna de lichtsnelheid terug de ruimte in blaast in de vorm van bundels energierijke deeltjes.
De elektronen in zo'n quasarbundel moeten zich een weg banen door de oceaan van fotonen (lichtdeeltjes) die na de oerknal in de ruimte is achtergebleven. Bij botsingen tussen de snelle elektronen en deze fotonen, kan de energie van de fotonen oplopen tot röntgenniveau.
Quasar GB 1428 wordt gezien op een moment dat het heelal nog maar 1,3 miljard oud was: zijn licht doet er meer dan twaalf miljard jaar over om ons te bereiken. De kosmische achtergrondstraling – de nagloeiing van de oerknal – was destijds duizend keer zo intens als nu. Dat maakt de 'röntgenjet' van de quasar dermate helder dat hij ook op deze grote afstand waarneembaar is.
GB 1428 is de verste quasar waarbij zo'n röntgenjet is waargenomen. De deeltjes die hij uitzendt lijken iets langzamer te bewegen dan die van nabijere quasars. Dat kan komen doordat ze met minder energie worden weggeschoten. Maar het is ook mogelijk dat ze sterker worden afgeremd door hun omgeving. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-12-2012
Hij is er bijna, maar nog niet helemaal: Voyager duikt nieuw deel van de ruimte in
Voyager 1 bevindt zich nog niet in de interstellaire ruimte, maar is wel een nieuwe regio binnengegaan. En volgens wetenschappers is deze regio het enige wat Voyager nog van de interstellaire ruimte scheidt.
Dat maakte NASA tijdens een persconferentie bekend. Wetenschappers noemen de nieuwe regio waarin Voyager zich nu bevindt ook wel de ‘magnetische snelweg voor geladen deeltjes’. Geladen deeltjes van buiten de heliosfeer kunnen in deze regio binnendringen en het is er dan ook een drukte van belang: geladen deeltjes springen er in alle richtingen rond.
Enkele maanden?
“Hoewel Voyager 1 zich nog steeds in de omgeving van de zon bevindt, kunnen we nu al ervaren hoe het daarbuiten is, omdat deeltjes op deze magnetische snelweg naar binnen en naar buiten vliegen,” vertelt onderzoeker Edward Stone. “We geloven dat dit het laatste stukje van de reis naar de interstellaire ruimte is.” Hoelang het nog duren gaat voor Voyager 1 de interstellaire ruimte bereikt? De onderzoekers hebben geen idee. Het kan enkele maanden duren, maar ook enkele jaren.
Verrassing
Het gebied waarin Voyager 1 zich nu bevindt, is een grote verrassing voor wetenschappers. “Dit nieuwe gebied is niet wat we verwacht hadden, maar we zijn wel gewend geraakt om het onverwachte van Voyager te verwachten.” “Als we alleen naar de gegevens omtrent de geladen deeltjes zouden kijken, zou ik stellen dat we ons reeds buiten de heliosfeer (en dus in de interstellaire ruimte, red.) bevinden,” voegt onderzoeker Stamatios Krimigis toe. “Maar we moeten kijken naar wat alle instrumenten ons vertellen.” Vooral het instrument dat het magnetisch veld in de gaten houdt, is hierbij leidend. De richting van de magnetische veldlijnen is volgens dit instrument nog niet veranderd. En dat wijst erop dat Voyager zich nog niet in de interstellaire ruimte bevindt.
Voyager 1 werd in 1977 gelanceerd en bevindt zich inmiddels op zo’n achttien miljard kilometer van de zon. Daarmee is de sonde het verst van ons verwijderde door mensen gemaakte object ooit. De sonde is met diverse instrumenten uitgerust en onderzoekt onder meer plasmagolven, het magnetisch veld, kosmische straling en geladen deeltjes. Naast Voyager 1 is er ook nog een Voyager 2: deze sonde werd zo’n zestien dagen voor Voyager 1 gelanceerd.
(scientias.nl)
Hij is er bijna, maar nog niet helemaal: Voyager duikt nieuw deel van de ruimte in
Voyager 1 bevindt zich nog niet in de interstellaire ruimte, maar is wel een nieuwe regio binnengegaan. En volgens wetenschappers is deze regio het enige wat Voyager nog van de interstellaire ruimte scheidt.
Dat maakte NASA tijdens een persconferentie bekend. Wetenschappers noemen de nieuwe regio waarin Voyager zich nu bevindt ook wel de ‘magnetische snelweg voor geladen deeltjes’. Geladen deeltjes van buiten de heliosfeer kunnen in deze regio binnendringen en het is er dan ook een drukte van belang: geladen deeltjes springen er in alle richtingen rond.
Enkele maanden?
“Hoewel Voyager 1 zich nog steeds in de omgeving van de zon bevindt, kunnen we nu al ervaren hoe het daarbuiten is, omdat deeltjes op deze magnetische snelweg naar binnen en naar buiten vliegen,” vertelt onderzoeker Edward Stone. “We geloven dat dit het laatste stukje van de reis naar de interstellaire ruimte is.” Hoelang het nog duren gaat voor Voyager 1 de interstellaire ruimte bereikt? De onderzoekers hebben geen idee. Het kan enkele maanden duren, maar ook enkele jaren.
Verrassing
Het gebied waarin Voyager 1 zich nu bevindt, is een grote verrassing voor wetenschappers. “Dit nieuwe gebied is niet wat we verwacht hadden, maar we zijn wel gewend geraakt om het onverwachte van Voyager te verwachten.” “Als we alleen naar de gegevens omtrent de geladen deeltjes zouden kijken, zou ik stellen dat we ons reeds buiten de heliosfeer (en dus in de interstellaire ruimte, red.) bevinden,” voegt onderzoeker Stamatios Krimigis toe. “Maar we moeten kijken naar wat alle instrumenten ons vertellen.” Vooral het instrument dat het magnetisch veld in de gaten houdt, is hierbij leidend. De richting van de magnetische veldlijnen is volgens dit instrument nog niet veranderd. En dat wijst erop dat Voyager zich nog niet in de interstellaire ruimte bevindt.
Voyager 1 werd in 1977 gelanceerd en bevindt zich inmiddels op zo’n achttien miljard kilometer van de zon. Daarmee is de sonde het verst van ons verwijderde door mensen gemaakte object ooit. De sonde is met diverse instrumenten uitgerust en onderzoekt onder meer plasmagolven, het magnetisch veld, kosmische straling en geladen deeltjes. Naast Voyager 1 is er ook nog een Voyager 2: deze sonde werd zo’n zestien dagen voor Voyager 1 gelanceerd.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-12-2012
Eerste sterren schitterden 750 miljoen jaar na oerknal
© thinkstock.
Sterren kunnen niet eerder dan ongeveer 13 miljard jaar geleden zijn beginnen ontstaan, stelt het gerenommeerde Massachusetts Institute of Technology (MIT).
Astronomen kunnen terug in de tijd loeren door het licht van verre objecten te analyseren. In bijna alle gevallen vertonen die objecten sporen van elementen die zwaarder zijn dan de elementen waterstof en helium. Volgens de huidige inzichten bestonden die zware elementen als koolstof en zuurstof kort na de Big Bang nog niet, want daar waren sterren voor nodig.
Om te weten wanneer die op het toneel verschenen, gebruikten astronomen van het MIT en de Universiteit van California in San Diego het licht van ULAS J1120, de verst bekende quasar of heldere kern van een actief sterrenstelsel.
Dit licht heeft er iets meer dan 13 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken, en bleek geen 'vingerafdrukken' van zware elementen te bevatten. Dat betekent dat het gas rond de quasar vrijwel geheel uit waterstof en helium moet bestaan. Dat impliceert ook dat 750 miljoen jaar na de erknal nog niet veel sterren bestonden, stelt Robert Simcoe van het MIT in het jongste nummer van het wetenschappelijke vakblad Nature.
(HLN)
Eerste sterren schitterden 750 miljoen jaar na oerknal
© thinkstock.
Sterren kunnen niet eerder dan ongeveer 13 miljard jaar geleden zijn beginnen ontstaan, stelt het gerenommeerde Massachusetts Institute of Technology (MIT).
Astronomen kunnen terug in de tijd loeren door het licht van verre objecten te analyseren. In bijna alle gevallen vertonen die objecten sporen van elementen die zwaarder zijn dan de elementen waterstof en helium. Volgens de huidige inzichten bestonden die zware elementen als koolstof en zuurstof kort na de Big Bang nog niet, want daar waren sterren voor nodig.
Om te weten wanneer die op het toneel verschenen, gebruikten astronomen van het MIT en de Universiteit van California in San Diego het licht van ULAS J1120, de verst bekende quasar of heldere kern van een actief sterrenstelsel.
Dit licht heeft er iets meer dan 13 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken, en bleek geen 'vingerafdrukken' van zware elementen te bevatten. Dat betekent dat het gas rond de quasar vrijwel geheel uit waterstof en helium moet bestaan. Dat impliceert ook dat 750 miljoen jaar na de erknal nog niet veel sterren bestonden, stelt Robert Simcoe van het MIT in het jongste nummer van het wetenschappelijke vakblad Nature.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-12-2012
Nieuwe en zeldzame soort sterrenstelsels ontdekt
© epa.
Astronomen hebben een nieuwe klasse van sterrenstelsels ontdekt die prompt de bijnaam 'tuinboonstelsels' kreeg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO. Zij behoren tot de zeldzaamste objecten in het heelal.
Veel sterrenstelsels hebben een reusachtig zwart gat in hun centrum, dat het gas in de omgeving aan het gloeien brengt. Maar in het geval van de tuinboonstelsels gloeit het volledige sterrenstelsel, niet alleen de kern.
Opmerkelijk
De nieuwe waarnemingen - met de VLT-telescoop van de ESO, de Gemini South-telescoop en de Canada-France-Hawaii Telescope - tonen de grootste en helderste gloeiende gebieden die ooit zijn ontdekt. Vermoedelijk ontlenen zij hun energie aan centrale zwarte gaten die voorheen heel actief waren, maar inmiddels tot rust zijn gekomen.
Het nieuwe object kreeg de naam J224024.1 092748 of kortweg J2240. Het staat in het sterrenbeeld Waterman en zijn licht heeft er ongeveer 3,7 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken.
Andere
Na die ontdekking gaven er zich in een bestand van bijna een miljard sterrenstelsels nog zestien andere met vergelijkbare kenmerken bloot. Dergelijke sterrenstelsels zijn extreem zeldzaam, benadrukt de ESO. In een gebied van 1,3 miljard bij 1,3 miljard bij 1,3 miljard lichtjaar duikt er gemiddeld maar eentje op. Hun bijnaam tuinboonstelsels hebben de stelsels niet alleen aan hun kleur te danken, maar ook aan het feit dat ze enigszins op de kleinere 'doperwtstelsels' lijken.
(HLN)
Nieuwe en zeldzame soort sterrenstelsels ontdekt
© epa.
Astronomen hebben een nieuwe klasse van sterrenstelsels ontdekt die prompt de bijnaam 'tuinboonstelsels' kreeg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO. Zij behoren tot de zeldzaamste objecten in het heelal.
Veel sterrenstelsels hebben een reusachtig zwart gat in hun centrum, dat het gas in de omgeving aan het gloeien brengt. Maar in het geval van de tuinboonstelsels gloeit het volledige sterrenstelsel, niet alleen de kern.
Opmerkelijk
De nieuwe waarnemingen - met de VLT-telescoop van de ESO, de Gemini South-telescoop en de Canada-France-Hawaii Telescope - tonen de grootste en helderste gloeiende gebieden die ooit zijn ontdekt. Vermoedelijk ontlenen zij hun energie aan centrale zwarte gaten die voorheen heel actief waren, maar inmiddels tot rust zijn gekomen.
Het nieuwe object kreeg de naam J224024.1 092748 of kortweg J2240. Het staat in het sterrenbeeld Waterman en zijn licht heeft er ongeveer 3,7 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken.
Andere
Na die ontdekking gaven er zich in een bestand van bijna een miljard sterrenstelsels nog zestien andere met vergelijkbare kenmerken bloot. Dergelijke sterrenstelsels zijn extreem zeldzaam, benadrukt de ESO. In een gebied van 1,3 miljard bij 1,3 miljard bij 1,3 miljard lichtjaar duikt er gemiddeld maar eentje op. Hun bijnaam tuinboonstelsels hebben de stelsels niet alleen aan hun kleur te danken, maar ook aan het feit dat ze enigszins op de kleinere 'doperwtstelsels' lijken.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-12-2012
Astronomen komen ogen tekort
Overzichtsfoto van het Andromedastelsel. Robert Gendler
Europese en Amerikaanse astronomen zoeken vrijwilligers die het naburige Andromedastelsel willen helpen verkennen. Bij dit Andromeda-project moet op duizenden opnamen van de Hubble-ruimtetelescoop worden gezocht naar sterrenhopen die meer kunnen vertellen over de evolutie van sterrenstelsels als deze. Voor die klus zijn duizenden paren ogen nodig.
Sterrenhopen zijn verzamelingen van honderden, vele duizenden of zelfs miljoenen sterren die groepsgewijs zijn ontstaan. Alle sterren in zo'n sterrenhoop zijn dus even oud. Bij het onderzoek van de ontwikkeling van sterrenstelsels spelen deze groepen sterren een belangrijke rol, omdat hun leeftijden zich relatief gemakkelijk laten bepalen.
Door de grote afstand van 2,4 miljoen lichtjaar valt het opsporen van sterrenhopen in het Andromedastelsel nog niet mee. De acht astronomen die de Hubble-opnamen begonnen af te speuren, hadden na een maand ploeteren nog maar twintig procent van het beeldmateriaal bekeken. Gemiddeld vond elk van hen een handjevol sterrenhopen per dag.
Omdat de speurtocht zo veel te veel tijd gaat kosten, wordt nu de hulp van het grote publiek ingeschakeld. Voor deelname is geen inschrijving nodig, en ook sterrenkundige kennis is geen vereiste. In een eenvoudige tutorial wordt uitgelegd wat de bedoeling is.
Ondertussen gaat 'Hubble' gewoon verder met de opdracht waar hij al in 2010 mee is begonnen: het fotograferen van het complete Andromedastelsel. Dat gebeurt stukje bij beetje, omdat het beeldveld van de ruimtetelescoop veel te klein is om het stelsel in één keer te bekijken. Als alles goed gaat, zullen de laatste opnamen in de zomer van 2013 worden gemaakt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen komen ogen tekort
Overzichtsfoto van het Andromedastelsel. Robert Gendler
Europese en Amerikaanse astronomen zoeken vrijwilligers die het naburige Andromedastelsel willen helpen verkennen. Bij dit Andromeda-project moet op duizenden opnamen van de Hubble-ruimtetelescoop worden gezocht naar sterrenhopen die meer kunnen vertellen over de evolutie van sterrenstelsels als deze. Voor die klus zijn duizenden paren ogen nodig.
Sterrenhopen zijn verzamelingen van honderden, vele duizenden of zelfs miljoenen sterren die groepsgewijs zijn ontstaan. Alle sterren in zo'n sterrenhoop zijn dus even oud. Bij het onderzoek van de ontwikkeling van sterrenstelsels spelen deze groepen sterren een belangrijke rol, omdat hun leeftijden zich relatief gemakkelijk laten bepalen.
Door de grote afstand van 2,4 miljoen lichtjaar valt het opsporen van sterrenhopen in het Andromedastelsel nog niet mee. De acht astronomen die de Hubble-opnamen begonnen af te speuren, hadden na een maand ploeteren nog maar twintig procent van het beeldmateriaal bekeken. Gemiddeld vond elk van hen een handjevol sterrenhopen per dag.
Omdat de speurtocht zo veel te veel tijd gaat kosten, wordt nu de hulp van het grote publiek ingeschakeld. Voor deelname is geen inschrijving nodig, en ook sterrenkundige kennis is geen vereiste. In een eenvoudige tutorial wordt uitgelegd wat de bedoeling is.
Ondertussen gaat 'Hubble' gewoon verder met de opdracht waar hij al in 2010 mee is begonnen: het fotograferen van het complete Andromedastelsel. Dat gebeurt stukje bij beetje, omdat het beeldveld van de ruimtetelescoop veel te klein is om het stelsel in één keer te bekijken. Als alles goed gaat, zullen de laatste opnamen in de zomer van 2013 worden gemaakt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-12-2012
Temperatuur van hyperreus verbazend snel toegenomen
HR 8752 bevindt zich in het sterrenbeeld Cassiopeia (foto) en is zelfs met een gewone verrekijker zichtbaar. © afp.
De temperatuur van een zogenaamde hyperreus is verbazend snel toegenomen, heeft een Europees onderzoeksteam vastgesteld. Zo is meteen een belangrijke schakel gevonden in de levensloop van de allerzwaarste sterren, zo heeft de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) meegedeeld.
Een team van sterrenkundigen uit zes Europese landen, met medewerking van de KSB, heeft gedurende 30 jaar de hyperreus HR 8752 onderzocht die de zogenaamde 'Evolutionaire Leegte' heeft doorkruist, een levensfase waarin de zwaarste sterren erg onstabiel worden.
HR 8752 bevindt zich in het sterrenbeeld Cassiopeia en is zelfs met een gewone verrekijker zichtbaar. Het object vormt één van de gekende twaalf hyperreuzen in onze Melkweg.
Gele Evolutionaire Leegte
De 'Gele Evolutionaire Leegte' een uniek stadium in het korte leven van een hyperreus waarin haar temperatuur en lichtkracht snel kunnen veranderen. Het team ontdekte dat hun atmosferen dan erg onstabiel worden omdat er uitwaarts gerichte krachten optreden die gelijk of zelfs sterker worden dan de zwaartekracht. Door hun onstabiele atmosfeer verliezen hyperreuzen enorm veel gewicht in deze "verboden zone", wat soms kan oplopen tot de massa van de Zon per jaar. Hyperreuzen die in de 'Evolutionaire Leegte' belanden willen er zo snel mogelijk weer uit weg. Daarom zitten haast alle hyperreuzen erbuiten.
HR 8752 blijkt een zeer zeldzame hyperreus te zijn die een gedeelte van de Leegte heeft gepasseerd. De temperatuur aan het oppervlak is in minder dan 30 jaar verbazend snel van 5.000 tot 8.000 graden gestegen.
Supernova explosie
Het team toonde verder aan dat de Leegte eigenlijk uit twee onderdelen bestaat waarin de atmosfeer van de hyperreus onstabiel is. Ze zijn het gevolg van de ionisering van grote hoeveelheden waterstof en helium gas in haar atmosfeer en worden gescheiden door een beperkte zone rond 8.000 graden waar de atmosfeer wat stabieler wordt.
Over het lot van HR 8752 is voorlopig niet veel bekend. Maar er zijn sterke vermoedens dat deze zware hyperreuzen sterven in een krachtige supernova explosie. Ofwel trekken ze snel doorheen de 'Gele Evolutionaire Leegte' en veranderen ze daarbij van gedaante in een hetere soort van wispelturige sterren die bekendstaan als de 'Lichtsterke Blauwe Variabelen'. In elk geval zal dat niet onopgemerkt voorbij gaan, zegt de KSB.
(HLN)
Temperatuur van hyperreus verbazend snel toegenomen
HR 8752 bevindt zich in het sterrenbeeld Cassiopeia (foto) en is zelfs met een gewone verrekijker zichtbaar. © afp.
De temperatuur van een zogenaamde hyperreus is verbazend snel toegenomen, heeft een Europees onderzoeksteam vastgesteld. Zo is meteen een belangrijke schakel gevonden in de levensloop van de allerzwaarste sterren, zo heeft de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) meegedeeld.
Een team van sterrenkundigen uit zes Europese landen, met medewerking van de KSB, heeft gedurende 30 jaar de hyperreus HR 8752 onderzocht die de zogenaamde 'Evolutionaire Leegte' heeft doorkruist, een levensfase waarin de zwaarste sterren erg onstabiel worden.
HR 8752 bevindt zich in het sterrenbeeld Cassiopeia en is zelfs met een gewone verrekijker zichtbaar. Het object vormt één van de gekende twaalf hyperreuzen in onze Melkweg.
Gele Evolutionaire Leegte
De 'Gele Evolutionaire Leegte' een uniek stadium in het korte leven van een hyperreus waarin haar temperatuur en lichtkracht snel kunnen veranderen. Het team ontdekte dat hun atmosferen dan erg onstabiel worden omdat er uitwaarts gerichte krachten optreden die gelijk of zelfs sterker worden dan de zwaartekracht. Door hun onstabiele atmosfeer verliezen hyperreuzen enorm veel gewicht in deze "verboden zone", wat soms kan oplopen tot de massa van de Zon per jaar. Hyperreuzen die in de 'Evolutionaire Leegte' belanden willen er zo snel mogelijk weer uit weg. Daarom zitten haast alle hyperreuzen erbuiten.
HR 8752 blijkt een zeer zeldzame hyperreus te zijn die een gedeelte van de Leegte heeft gepasseerd. De temperatuur aan het oppervlak is in minder dan 30 jaar verbazend snel van 5.000 tot 8.000 graden gestegen.
Supernova explosie
Het team toonde verder aan dat de Leegte eigenlijk uit twee onderdelen bestaat waarin de atmosfeer van de hyperreus onstabiel is. Ze zijn het gevolg van de ionisering van grote hoeveelheden waterstof en helium gas in haar atmosfeer en worden gescheiden door een beperkte zone rond 8.000 graden waar de atmosfeer wat stabieler wordt.
Over het lot van HR 8752 is voorlopig niet veel bekend. Maar er zijn sterke vermoedens dat deze zware hyperreuzen sterven in een krachtige supernova explosie. Ofwel trekken ze snel doorheen de 'Gele Evolutionaire Leegte' en veranderen ze daarbij van gedaante in een hetere soort van wispelturige sterren die bekendstaan als de 'Lichtsterke Blauwe Variabelen'. In elk geval zal dat niet onopgemerkt voorbij gaan, zegt de KSB.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-12-2012
Amerikaans bedrijf verkoopt privéreizen naar de maan
Voormalige toplui van het Amerikaanse ruimteagentschap NASA hebben een firma opgericht die vluchten naar de maan wil aanbieden aan particulieren. Een retourticket voor twee passagiers mét wandeling op de maan zal 1,5 miljard dollar (ruim 763 miljoen euro) kosten, zo melden de initiatiefnemers.
"Golden Spike Company is de eerste onderneming die op regelmatige basis verkenningsmissies op het oppervlak van de maan wil aanbieden en dit tegen het einde van het decennium", zo staat in een mededeling die de stichters gisteren verspreidden.
De onderneming wil bestaande raketlanceerders optimaliseren en hoopt haar systeem te verkopen aan staten, individuen of bedrijven. Het bedrijf stipt aan dat de voorgestelde prijzen van dezelfde orde zijn als de budgetten die landen reeds uitgeven aan onbemande wetenschappelijke missies.
De man achter Golden Spike is Alan Stern, voormalig vicedirecteur van de NASA. De voorzitter van de raad van bestuur wordt Gerry Griffin, de vroegere baas van het Johnson Space Center. Politici als Newt Gingrich en Bill Richardson zullen het bedrijf adviseren.
De Verenigde Staten zijn tot dusver het enige land dat mensen op de maan heeft gebracht. Binnen vier dagen, op 11 december, is het exact veertig jaar geleden dat de mens voor het laatst de maan betrad. Dat gebeurde met de Apollo 17.
(HLN)
Amerikaans bedrijf verkoopt privéreizen naar de maan
Voormalige toplui van het Amerikaanse ruimteagentschap NASA hebben een firma opgericht die vluchten naar de maan wil aanbieden aan particulieren. Een retourticket voor twee passagiers mét wandeling op de maan zal 1,5 miljard dollar (ruim 763 miljoen euro) kosten, zo melden de initiatiefnemers.
"Golden Spike Company is de eerste onderneming die op regelmatige basis verkenningsmissies op het oppervlak van de maan wil aanbieden en dit tegen het einde van het decennium", zo staat in een mededeling die de stichters gisteren verspreidden.
De onderneming wil bestaande raketlanceerders optimaliseren en hoopt haar systeem te verkopen aan staten, individuen of bedrijven. Het bedrijf stipt aan dat de voorgestelde prijzen van dezelfde orde zijn als de budgetten die landen reeds uitgeven aan onbemande wetenschappelijke missies.
De man achter Golden Spike is Alan Stern, voormalig vicedirecteur van de NASA. De voorzitter van de raad van bestuur wordt Gerry Griffin, de vroegere baas van het Johnson Space Center. Politici als Newt Gingrich en Bill Richardson zullen het bedrijf adviseren.
De Verenigde Staten zijn tot dusver het enige land dat mensen op de maan heeft gebracht. Binnen vier dagen, op 11 december, is het exact veertig jaar geleden dat de mens voor het laatst de maan betrad. Dat gebeurde met de Apollo 17.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-12-2012
Britse astronoom Patrick Moore overleden
© reuters.
De Britse astronoom en tv-presentator Patrick Moore is op 89-jarige leeftijd overleden. Vrienden hebben bekendgemaakt dat hij is ingeslapen in zijn woning aan de Engelse zuidkust.
Sir Patrick Moore was een enorm populaire sterrenkundige. Hij begon in 1957 voor de BBC een maandelijks programma over astronomie te presenteren, 'The Sky at Night '(De hemel 's nachts) om de wetenschap voor het grote publiek te ontsluiten. Het programma is het langst lopende ooit geworden en wordt nog steeds uitgezonden.
Moore heeft circa 60 boeken over astronomie geschreven. Behalve door zijn kennis en gave die over te brengen, is hij beroemd geworden door het in kaart brengen van het maanoppervlak, door het consequent dragen van zijn monocle en door na te laten zijn haar te kammen.
© ap.
© getty.
© getty.
© getty.
(HLN)
Britse astronoom Patrick Moore overleden
© reuters.
De Britse astronoom en tv-presentator Patrick Moore is op 89-jarige leeftijd overleden. Vrienden hebben bekendgemaakt dat hij is ingeslapen in zijn woning aan de Engelse zuidkust.
Sir Patrick Moore was een enorm populaire sterrenkundige. Hij begon in 1957 voor de BBC een maandelijks programma over astronomie te presenteren, 'The Sky at Night '(De hemel 's nachts) om de wetenschap voor het grote publiek te ontsluiten. Het programma is het langst lopende ooit geworden en wordt nog steeds uitgezonden.
Moore heeft circa 60 boeken over astronomie geschreven. Behalve door zijn kennis en gave die over te brengen, is hij beroemd geworden door het in kaart brengen van het maanoppervlak, door het consequent dragen van zijn monocle en door na te laten zijn haar te kammen.
© ap.
© getty.
© getty.
© getty.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-12-2012
VLT Survey Telescope viert inauguratie met mooie foto
Gisteren werd de VLT Survey Telescope van ESO dan eindelijk officieel geïnaugureerd. Ter ere van dat heugelijke feit maakte de telescoop een prachtige foto van de Carinanevel. Het is de opmars naar nog veel meer moois!
De VLT Survey Telescope (VST) bevindt zich in Chili. Het is een geavanceerde 2,6-meter telescoop die is uitgerust met een 268 megapixelcamera. De telescoop heeft als doel het heelal heel snel en heel scherp in kaart te brengen.
Carinanevel
De Carinanevel is typisch zo’n stukje heelal waarmee VST uit de voeten kan. De nevel is al door verschillende telescopen vereeuwigd, maar omdat de nevel zo groot is, zijn deze er nog nooit in geslaagd om de telescoop in één keer helemaal in beeld te brengen. VST heeft een zeer groot breedveld an kan de nevel dan ook bijna in één keer fotograferen.
Combinatie
Logisch dat wetenschappers ervoor kozen om de inauguratie met deze foto op te luisteren. De foto bestaat uit diverse opnames die VST van de nevel maakte. Gecombineerd vormen deze een zeer gedetailleerd en kleurrijk kiekje.
De Carinanevel is welbeschouwd een wolk van gloeiend gas en stof en bevat zeer zware en heldere sterren. Een mooi voorbeeld daarvan is de heldere ster Eta Carinae (boven het midden). Foto: ESO / VPHAS+ Consortium / Cambridge Astronomical Survey Unit.
(Scientias.nl)
VLT Survey Telescope viert inauguratie met mooie foto
Gisteren werd de VLT Survey Telescope van ESO dan eindelijk officieel geïnaugureerd. Ter ere van dat heugelijke feit maakte de telescoop een prachtige foto van de Carinanevel. Het is de opmars naar nog veel meer moois!
De VLT Survey Telescope (VST) bevindt zich in Chili. Het is een geavanceerde 2,6-meter telescoop die is uitgerust met een 268 megapixelcamera. De telescoop heeft als doel het heelal heel snel en heel scherp in kaart te brengen.
Carinanevel
De Carinanevel is typisch zo’n stukje heelal waarmee VST uit de voeten kan. De nevel is al door verschillende telescopen vereeuwigd, maar omdat de nevel zo groot is, zijn deze er nog nooit in geslaagd om de telescoop in één keer helemaal in beeld te brengen. VST heeft een zeer groot breedveld an kan de nevel dan ook bijna in één keer fotograferen.
Combinatie
Logisch dat wetenschappers ervoor kozen om de inauguratie met deze foto op te luisteren. De foto bestaat uit diverse opnames die VST van de nevel maakte. Gecombineerd vormen deze een zeer gedetailleerd en kleurrijk kiekje.
De Carinanevel is welbeschouwd een wolk van gloeiend gas en stof en bevat zeer zware en heldere sterren. Een mooi voorbeeld daarvan is de heldere ster Eta Carinae (boven het midden). Foto: ESO / VPHAS+ Consortium / Cambridge Astronomical Survey Unit.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
09-12-2012
Britse astronoom Patrick Moore overleden
[ afbeelding ]
© reuters.
De Britse astronoom en tv-presentator Patrick Moore is op 89-jarige leeftijd overleden. Vrienden hebben bekendgemaakt dat hij is ingeslapen in zijn woning aan de Engelse zuidkust.
Sir Patrick Moore was een enorm populaire sterrenkundige. Hij begon in 1957 voor de BBC een maandelijks programma over astronomie te presenteren, 'The Sky at Night '(De hemel 's nachts) om de wetenschap voor het grote publiek te ontsluiten. Het programma is het langst lopende ooit geworden en wordt nog steeds uitgezonden.
Moore heeft circa 60 boeken over astronomie geschreven. Behalve door zijn kennis en gave die over te brengen, is hij beroemd geworden door het in kaart brengen van het maanoppervlak, door het consequent dragen van zijn monocle en door na te laten zijn haar te kammen.
[ afbeelding ]
© ap.
[ afbeelding ]
© getty.
[ afbeelding ]
© getty.
[ afbeelding ]
© getty.
(HLN)
Een legende.... voor iedere sterrenkundige
Heb met plezier altijd naar the sky at night zitten te kijken...
In the event of his death, the astronomer was clear about what he wanted.
He would not have a funeral, but a party Quite a show. Plenty of drink.
And yesterday, after Sir Patrick Moore died peacefully at his home, his family and friends vowed to do just that.
[ Bericht 7% gewijzigd door -CRASH- op 10-12-2012 10:56:13 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
[ Bericht 3% gewijzigd door Pek op 12-12-2012 22:42:39 ]
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
12-12-2012
Rivier ontdekt op maan van Saturnus
© reuters.
Op een van de manen van de planeet Saturnus is een 400 kilometer lange rivier ontdekt. Die mondt uit in een grote zee. Het is de eerste keer dat zo'n groot rivierensysteem buiten de aarde is gezien. Dat heeft de Europese ruimtevaartorganisatie ESA vandaag gemeld.
Water stroomt er niet. Op het oppervlak van de maan Titan, waar de rivier is gevonden, zijn ethaan en methaan. Op aarde zijn dat gassen, maar op Titan worden de stoffen vloeibaar door de extreme kou.
Titan is de enige plek buiten de aarde waar vloeistoffen zijn gevonden.
De rivier werd ontdekt met de Europees-Amerikaanse satelliet Cassini. Die draait sinds 2004 in een baan rond Saturnus.
(HLN)
Rivier ontdekt op maan van Saturnus
© reuters.
Op een van de manen van de planeet Saturnus is een 400 kilometer lange rivier ontdekt. Die mondt uit in een grote zee. Het is de eerste keer dat zo'n groot rivierensysteem buiten de aarde is gezien. Dat heeft de Europese ruimtevaartorganisatie ESA vandaag gemeld.
Water stroomt er niet. Op het oppervlak van de maan Titan, waar de rivier is gevonden, zijn ethaan en methaan. Op aarde zijn dat gassen, maar op Titan worden de stoffen vloeibaar door de extreme kou.
Titan is de enige plek buiten de aarde waar vloeistoffen zijn gevonden.
De rivier werd ontdekt met de Europees-Amerikaanse satelliet Cassini. Die draait sinds 2004 in een baan rond Saturnus.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Cassini Spots Mini Nile River on Saturn Moon
This image from NASA's Cassini spacecraft shows a vast river
system on Saturn's moon Titan. It is the first time images from space
have revealed a river system so vast and in such high resolution
anywhere other than Earth. Image Credit: NASA/JPL-Caltech/ASI.
W&T / Rivier ontdekt op maan van Saturnus
This image from NASA's Cassini spacecraft shows a vast river
system on Saturn's moon Titan. It is the first time images from space
have revealed a river system so vast and in such high resolution
anywhere other than Earth. Image Credit: NASA/JPL-Caltech/ASI.
W&T / Rivier ontdekt op maan van Saturnus
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
hehe in such a high resolution.
Ik dacht dat ze al betere pic's daarvan hadden. iig had ik er al van gehoord toen die sonde te pletter sloeg een aantal jaar terug.
Ik dacht dat ze al betere pic's daarvan hadden. iig had ik er al van gehoord toen die sonde te pletter sloeg een aantal jaar terug.
Inter faeces et urinam nascimur,
De sonde is normaal geland op Titan... en heeft foto's gemaakt.quote:
hehe in such a high resolution.
Ik dacht dat ze al betere pic's daarvan hadden. iig had ik er al van gehoord toen die sonde te pletter sloeg een aantal jaar terug.
Of ben je misschien in de war met de Beagle 2 die te pletter sloeg op Mars
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
ah ja wacht, hij is netjes geland maar had geen mogelijkheid verder te rijden, en was snel klaar met zenden en speelde nog een nummertje of 2.:Dquote:
[..]
De sonde is normaal geland op Titan... en heeft foto's gemaakt.
Of ben je misschien in de war met de Beagle 2 die te pletter sloeg op Mars
Inter faeces et urinam nascimur,
Rijden kon ie ook niet.quote:
[..]
ah ja wacht, hij is netjes geland maar had geen mogelijkheid verder te rijden, en was snel klaar met zenden en speelde nog een nummertje of 2.:D
Het was/is een stationaire sonde
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
13-12-2012
Dramatisch einde voor de satellieten Ebb en Flow in zicht
Een beeld van de variatie in zwaartekracht op onze Maan, opgemaakt op basis van de gegevens van de GRAIL-satellieten Ebb en Flow. © afp.
De satellieten Ebb en Flow ter grootte van een wasmachine staan op het punt om samen te vergaan op de maan. In de nacht van komende maandag op dinsdag zullen ze, zoals gepland, met hoge snelheid neerstorten op het maanoppervlak. Het duo heeft een jaar lang de maan verkend. De missie zit erop en de satellieten hebben niet genoeg brandstof meer om door te gaan.
Daarom zullen ze op 20 seconden van elkaar en met een snelheid van ongeveer 1,7 kilometer per seconde (6000 kilometer per uur) op de maan neerstorten. Ebb zal de eerste zijn die vergaat.
De twee satellieten zijn vorig jaar samen gelanceerd en kwamen rond de jaarwisseling kort na elkaar in een baan rond de maan. Een jaar lang hebben ze de zwaartekracht van de maan in kaart gebracht. Die zorgt op aarde voor de getijden, vandaar de namen: Ebb (eb) en Flow (vloed).
Tijdens dat jaar draaiden ze op 200 kilometer van elkaar rond de maan. Tijdens hun omlopen voelden de satellieten de aantrekkingskracht, die van plek tot plek verschilt.
Boven lichtere grondstoffen werden de sondes juist afgeremd, omdat er minder hard getrokken werd. Door het verschil in aantrekkingskracht werd het gat af en toe iets groter of juist iets kleiner.
Sensoren aan boord hebben de afstand tussen Ebb en Flow constant nauwkeurig bijgehouden. De meters konden een verandering van een duizendste van een millimeter al registreren.
De metingen leverden een zwaartekrachtkaart op. Met de kaart in de hand kunnen wetenschappers uitrekenen welke materialen er onder het maanoppervlak zitten en hoe de maan ooit is ontstaan.
(HLN)
Dramatisch einde voor de satellieten Ebb en Flow in zicht
Een beeld van de variatie in zwaartekracht op onze Maan, opgemaakt op basis van de gegevens van de GRAIL-satellieten Ebb en Flow. © afp.
De satellieten Ebb en Flow ter grootte van een wasmachine staan op het punt om samen te vergaan op de maan. In de nacht van komende maandag op dinsdag zullen ze, zoals gepland, met hoge snelheid neerstorten op het maanoppervlak. Het duo heeft een jaar lang de maan verkend. De missie zit erop en de satellieten hebben niet genoeg brandstof meer om door te gaan.
Daarom zullen ze op 20 seconden van elkaar en met een snelheid van ongeveer 1,7 kilometer per seconde (6000 kilometer per uur) op de maan neerstorten. Ebb zal de eerste zijn die vergaat.
De twee satellieten zijn vorig jaar samen gelanceerd en kwamen rond de jaarwisseling kort na elkaar in een baan rond de maan. Een jaar lang hebben ze de zwaartekracht van de maan in kaart gebracht. Die zorgt op aarde voor de getijden, vandaar de namen: Ebb (eb) en Flow (vloed).
Tijdens dat jaar draaiden ze op 200 kilometer van elkaar rond de maan. Tijdens hun omlopen voelden de satellieten de aantrekkingskracht, die van plek tot plek verschilt.
Boven lichtere grondstoffen werden de sondes juist afgeremd, omdat er minder hard getrokken werd. Door het verschil in aantrekkingskracht werd het gat af en toe iets groter of juist iets kleiner.
Sensoren aan boord hebben de afstand tussen Ebb en Flow constant nauwkeurig bijgehouden. De meters konden een verandering van een duizendste van een millimeter al registreren.
De metingen leverden een zwaartekrachtkaart op. Met de kaart in de hand kunnen wetenschappers uitrekenen welke materialen er onder het maanoppervlak zitten en hoe de maan ooit is ontstaan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-12-2012
Hubble-ruimtetelescoop spoort extreem verre sterrenstelsels op
Hubble-opname van extreem verre sterrenstelsels. NASA, ESA, R. Ellis (Caltech) & HUDF 2012 Team
En weer zijn astronomen een stukje dieper doorgedrongen in het heelal. Met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop hebben ze een zevental sterrenstelsels ontdekt op afstanden van meer dan 13 miljard lichtjaar. Daaronder bevindt zich mogelijk ook het verste sterrenstelsel dat tot nu toe is waargenomen.
Het licht van de potentiële recordhouder vertoont een roodverschuiving van 11,9. Deze roodverschuiving wordt veroorzaakt door de uitdijing van het heelal: hoe groter het getal, des te sterker zijn de lichtgolven uitgerekt voordat ze de aarde bereiken en des te groter is de afstand die het licht heeft afgelegd. In dit geval moet die reistijd ongeveer 13,3 miljard jaar zijn geweest. Dat wil zeggen dat het sterrenstelsel al bestond toen het heelal amper 400 miljoen jaar oud was.
De kleine 'volkstelling' onder verre sterrenstelsels laat verder zien dat het aantal stelsels tussen 350 miljoen en 600 miljoen jaar na de oerknal gestaag toenam. Dat bevestigt dat de vorming van de eerste sterrenstelsels een geleidelijk proces was: ze verschenen niet plotseling op het kosmische toneel, maar bouwden hun stellaire bevolking in een relatief rustig tempo op. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hubble-ruimtetelescoop spoort extreem verre sterrenstelsels op
Hubble-opname van extreem verre sterrenstelsels. NASA, ESA, R. Ellis (Caltech) & HUDF 2012 Team
En weer zijn astronomen een stukje dieper doorgedrongen in het heelal. Met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop hebben ze een zevental sterrenstelsels ontdekt op afstanden van meer dan 13 miljard lichtjaar. Daaronder bevindt zich mogelijk ook het verste sterrenstelsel dat tot nu toe is waargenomen.
Het licht van de potentiële recordhouder vertoont een roodverschuiving van 11,9. Deze roodverschuiving wordt veroorzaakt door de uitdijing van het heelal: hoe groter het getal, des te sterker zijn de lichtgolven uitgerekt voordat ze de aarde bereiken en des te groter is de afstand die het licht heeft afgelegd. In dit geval moet die reistijd ongeveer 13,3 miljard jaar zijn geweest. Dat wil zeggen dat het sterrenstelsel al bestond toen het heelal amper 400 miljoen jaar oud was.
De kleine 'volkstelling' onder verre sterrenstelsels laat verder zien dat het aantal stelsels tussen 350 miljoen en 600 miljoen jaar na de oerknal gestaag toenam. Dat bevestigt dat de vorming van de eerste sterrenstelsels een geleidelijk proces was: ze verschenen niet plotseling op het kosmische toneel, maar bouwden hun stellaire bevolking in een relatief rustig tempo op. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
LUNAR IMPACTS TODAY:
NASA's twin lunar gravity probes, nickhamed Ebb and Flow,
will collide with a mountain near the Moon's north pole today,
Dec. 17, at 5:28 pm EST. Get the full story from Science@NASA.
NASA's twin lunar gravity probes, nickhamed Ebb and Flow,
will collide with a mountain near the Moon's north pole today,
Dec. 17, at 5:28 pm EST. Get the full story from Science@NASA.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
China Makes First Asteroid Fly By
China's space probe Chang'e-2 has successfully conducted a maneuver in which it flew by the asteroid Toutatis, about seven million km away from the Earth.
Travelling in deep space, Chang'e-2 made the flyby on Dec. 13 at 16:30:09 Beijing Time (08:30"09 GMT), the State Administration of Science, Technology and Industry for National Defense (SASTIND) announced on Saturday.
The flyby was the first time an unmanned spacecraft launched from Earth has taken such a close viewing of the asteroid, named after a Celtic god.
It also made China the fourth country after the United States, the European Union and Japan to be able to examine an asteroid by spacecraft.
Chang'e-2 came as close as 3.2 km from Toutatis and took pictures of the asteroid at a relative velocity of 10.73 km per second, the SASTIND said in a statement.
Sources with the administration told Xinhua that Chang'e-2 is continuing its deep space travel and will reach a distance of more than 10 million km away from Earth in January next year.
Chang'e-2 was launched on Oct. 1, 2010 from Xichang Satellite Launch Center and later orbited the moon to finish a more extensive probe than its predecessor Chang'e-1.
Chang'e-2 left its lunar orbit for an extended mission to the Earth-Sun L2 Lagrangian point on June 9, 2011, after finishing its lunar objectives, which collected data for a complete lunar map.
The probe departed from L2 this year and began its mission to Toutatis.
Since its blast-off, Chang'e 2 has scored several records: being the first to capture full coverage map of the moon with a resolution of seven meters; being the first object ever to reach the L2 point directly from lunar orbit; and being the first to closely observe the asteroid Toutatis.
China early this year published a full coverage map of the moon, as well as several high-resolution images of the celestial body, captured by Chang'e-2. The resolution of the images is 17 times greater than those taken by Chang'e-1.
"The success of the extended missions also embodies that China now possesses spacecraft capable of interplanetary flight," said Wu Weiren, chief designer of China's lunar probe program.
Chang'e-2's extended missions, which were conducted millions of km away from Earth, have tested China's spacecraft tracking and control network, including two newly built measuring and control stations in the northwest Xinjiang Uygur Autonomous Region and northeast Heilongjiang province, according to the SASTIND.
However, China still belongs to the second tier in lunar probe internationally, said Ouyang Ziyuan, chief scientist for China's lunar orbiter project, adding that the Unites States and Russia are still leading nations in this field.
Wu Weiren stressed international cooperation in lunar probe, saying it is a shared responsibility of world scientists to work together in lunar and deep space exploration for the common good of the human race.
Source: Xinhua News Agency
China's space probe Chang'e-2 has successfully conducted a maneuver in which it flew by the asteroid Toutatis, about seven million km away from the Earth.
Travelling in deep space, Chang'e-2 made the flyby on Dec. 13 at 16:30:09 Beijing Time (08:30"09 GMT), the State Administration of Science, Technology and Industry for National Defense (SASTIND) announced on Saturday.
The flyby was the first time an unmanned spacecraft launched from Earth has taken such a close viewing of the asteroid, named after a Celtic god.
It also made China the fourth country after the United States, the European Union and Japan to be able to examine an asteroid by spacecraft.
Chang'e-2 came as close as 3.2 km from Toutatis and took pictures of the asteroid at a relative velocity of 10.73 km per second, the SASTIND said in a statement.
Sources with the administration told Xinhua that Chang'e-2 is continuing its deep space travel and will reach a distance of more than 10 million km away from Earth in January next year.
Chang'e-2 was launched on Oct. 1, 2010 from Xichang Satellite Launch Center and later orbited the moon to finish a more extensive probe than its predecessor Chang'e-1.
Chang'e-2 left its lunar orbit for an extended mission to the Earth-Sun L2 Lagrangian point on June 9, 2011, after finishing its lunar objectives, which collected data for a complete lunar map.
The probe departed from L2 this year and began its mission to Toutatis.
Since its blast-off, Chang'e 2 has scored several records: being the first to capture full coverage map of the moon with a resolution of seven meters; being the first object ever to reach the L2 point directly from lunar orbit; and being the first to closely observe the asteroid Toutatis.
China early this year published a full coverage map of the moon, as well as several high-resolution images of the celestial body, captured by Chang'e-2. The resolution of the images is 17 times greater than those taken by Chang'e-1.
"The success of the extended missions also embodies that China now possesses spacecraft capable of interplanetary flight," said Wu Weiren, chief designer of China's lunar probe program.
Chang'e-2's extended missions, which were conducted millions of km away from Earth, have tested China's spacecraft tracking and control network, including two newly built measuring and control stations in the northwest Xinjiang Uygur Autonomous Region and northeast Heilongjiang province, according to the SASTIND.
However, China still belongs to the second tier in lunar probe internationally, said Ouyang Ziyuan, chief scientist for China's lunar orbiter project, adding that the Unites States and Russia are still leading nations in this field.
Wu Weiren stressed international cooperation in lunar probe, saying it is a shared responsibility of world scientists to work together in lunar and deep space exploration for the common good of the human race.
Source: Xinhua News Agency
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
18-12-2012
Wetenschappers vinden fout in pulsartheorie
De theorie die verklaart waarom de extreem snelle draaiing van pulsars af en toe versnelt moet misschien aangepast worden. Dat stellen wetenschappers van de Universiteit van Southampton aan de hand van een computermodel.
Pulsars zijn zogenoemde neutronensterren die kunnen ontstaan nadat een zware ster is opgebrand en haar kern instort tot een extreem compacte en hete ster. Aan haar polen schijnen twee sterke bundels van elektromagnetische straling het heelal in. Sommige van deze draaiende neutronensterren nemen we op aarde waar als een pulserende radiobron, zoals een schip op zee een vuurtoren ziet.
Af en toe zien astronomen echter dat de tempo van pulsars kortstondig versnelt. Een 40 jaar oude theorie verklaart dat met snel roterende supervloeibare materie binnenin de pulsar. Die materie zou in staat zijn haar draaiingsenergie over te brengen aan de buitenkant van de pulsar.
De wetenschappers toonden echter met hun model aan dat de versnellingen te groot zijn om verklaard te worden door materie binnenin de ster. Er is simpelweg te weinig materie, aldus de wetenschappers. Astronomen moeten dus op zoek naar een alternatieve theorie om de oplevingen van pulsars te kunnen verklaren. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Wetenschappers vinden fout in pulsartheorie
De theorie die verklaart waarom de extreem snelle draaiing van pulsars af en toe versnelt moet misschien aangepast worden. Dat stellen wetenschappers van de Universiteit van Southampton aan de hand van een computermodel.
Pulsars zijn zogenoemde neutronensterren die kunnen ontstaan nadat een zware ster is opgebrand en haar kern instort tot een extreem compacte en hete ster. Aan haar polen schijnen twee sterke bundels van elektromagnetische straling het heelal in. Sommige van deze draaiende neutronensterren nemen we op aarde waar als een pulserende radiobron, zoals een schip op zee een vuurtoren ziet.
Af en toe zien astronomen echter dat de tempo van pulsars kortstondig versnelt. Een 40 jaar oude theorie verklaart dat met snel roterende supervloeibare materie binnenin de pulsar. Die materie zou in staat zijn haar draaiingsenergie over te brengen aan de buitenkant van de pulsar.
De wetenschappers toonden echter met hun model aan dat de versnellingen te groot zijn om verklaard te worden door materie binnenin de ster. Er is simpelweg te weinig materie, aldus de wetenschappers. Astronomen moeten dus op zoek naar een alternatieve theorie om de oplevingen van pulsars te kunnen verklaren. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Saturnus in de schaduw
Klikbaar
Ruimtesonde Cassini heeft een prachtige foto van Saturnus gemaakt, terwijl deze zich in de schaduw van de gasplaneet bevond. Op de foto schittert Saturnus en zijn ringen op spectaculaire wijze.
Cassini richtte voor het maken van deze foto de camera’s op Saturnus en de zon. Op het moment dat deze foto gemaakt werd, stond de zon precies achter de planeet. Zonlicht verblindde Cassini hierdoor niet, terwijl de planeet en de ringen baadden in licht.
De foto die u hierboven ziet, bestaat uit zestig foto’s. Cassini maakte de foto tijdens haar 174e rondje rondom Saturnus. “Van alle glorierijke foto’s die we van Saturnus hebben, zijn de foto’s gemaakt vanuit de schaduw van Saturnus toch het meest ongebruikelijk,” stelt onderzoeker Carolyn Porco. De foto geeft wetenschappers een heel goed beeld van de ringen en atmosfeer van Saturnus. Vanuit dit perspectief kunnen ze dan ook wellicht weer nieuwe dingen over de planeet ontdekken.
Het is niet de eerste keer dat Cassini vanuit de schaduw een foto maakte. In 2006 gebeurde dat ook al eens. Die foto was extra bijzonder, omdat op deze foto niet alleen Saturnus, maar ook de aarde schittert. Onze planeet is te zien als een dof stipje in één van de ringen. Op deze nieuwste foto van Cassini is de aarde niet zichtbaar: deze bevindt zich – net als de zon – achter de planeet.
Klikbaar
Ruimtesonde Cassini heeft een prachtige foto van Saturnus gemaakt, terwijl deze zich in de schaduw van de gasplaneet bevond. Op de foto schittert Saturnus en zijn ringen op spectaculaire wijze.
Cassini richtte voor het maken van deze foto de camera’s op Saturnus en de zon. Op het moment dat deze foto gemaakt werd, stond de zon precies achter de planeet. Zonlicht verblindde Cassini hierdoor niet, terwijl de planeet en de ringen baadden in licht.
De foto die u hierboven ziet, bestaat uit zestig foto’s. Cassini maakte de foto tijdens haar 174e rondje rondom Saturnus. “Van alle glorierijke foto’s die we van Saturnus hebben, zijn de foto’s gemaakt vanuit de schaduw van Saturnus toch het meest ongebruikelijk,” stelt onderzoeker Carolyn Porco. De foto geeft wetenschappers een heel goed beeld van de ringen en atmosfeer van Saturnus. Vanuit dit perspectief kunnen ze dan ook wellicht weer nieuwe dingen over de planeet ontdekken.
Het is niet de eerste keer dat Cassini vanuit de schaduw een foto maakte. In 2006 gebeurde dat ook al eens. Die foto was extra bijzonder, omdat op deze foto niet alleen Saturnus, maar ook de aarde schittert. Onze planeet is te zien als een dof stipje in één van de ringen. Op deze nieuwste foto van Cassini is de aarde niet zichtbaar: deze bevindt zich – net als de zon – achter de planeet.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Goed te zien hoe alle sterren wegvallen door sluitertijd.
Dat dat trouwens nog als argument wordt gebruikt in "they never landed on the moon"-argumenten ... dat er geen sterren in de foto's te zien zijn.
Dat dat trouwens nog als argument wordt gebruikt in "they never landed on the moon"-argumenten ... dat er geen sterren in de foto's te zien zijn.
Calm down, please!
21-12-2012
Nieuwe 'supercomputer' verandert 66 schotelantennes in een reuzentelescoop
Groothoek-opname van de ALMA-correlator. ESO
Een van de krachtigste supercomputers ter wereld staat nu helemaal compleet en bedrijfsklaar op zijn afgelegen, hoge locatie in de Noord-Chileense Andes. Daarmee is de voltooiing van de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), een opstelling van 66 schotelvormige antennes verspreid over afstanden van maximaal zestien kilometer, bijna een feit.
De speciaal ALMA gebouwde ‘correlator’ heeft een snelheid die vergelijkbaar is met die van de snelste universele supercomputers van dit moment. Op zijn maximale capaciteit moet hij 17 biljard (17.000.000.000.000.000) berekeningen per seconde uitvoeren.
De correlator is een cruciaal onderdeel van ALMA. Zijn 134 miljoen processors zijn voortdurend bezig om de zwakke kosmische signalen die de afzonderlijke antennes opvangen met elkaar te combineren en vergelijken. Dat maakt het mogelijk om de schotelantennes als één enorme telescoop te laten fungeren.
ALMA is zal in maart 2013 feestelijk in gebruik worden genomen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe 'supercomputer' verandert 66 schotelantennes in een reuzentelescoop
Groothoek-opname van de ALMA-correlator. ESO
Een van de krachtigste supercomputers ter wereld staat nu helemaal compleet en bedrijfsklaar op zijn afgelegen, hoge locatie in de Noord-Chileense Andes. Daarmee is de voltooiing van de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), een opstelling van 66 schotelvormige antennes verspreid over afstanden van maximaal zestien kilometer, bijna een feit.
De speciaal ALMA gebouwde ‘correlator’ heeft een snelheid die vergelijkbaar is met die van de snelste universele supercomputers van dit moment. Op zijn maximale capaciteit moet hij 17 biljard (17.000.000.000.000.000) berekeningen per seconde uitvoeren.
De correlator is een cruciaal onderdeel van ALMA. Zijn 134 miljoen processors zijn voortdurend bezig om de zwakke kosmische signalen die de afzonderlijke antennes opvangen met elkaar te combineren en vergelijken. Dat maakt het mogelijk om de schotelantennes als één enorme telescoop te laten fungeren.
ALMA is zal in maart 2013 feestelijk in gebruik worden genomen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-12-2012
Nieuwe 'babyfoto' van het heelal gepresenteerd
De definitieve WMAP-kaart van de kosmische achtergrondstraling. NASA / WMAP Science Team
Alle meetresultaten die de satelliet WMAP tussen 2001 en 2010 heeft verzameld zijn nu verwerkt. Ter gelegenheid daarvan hebben wetenschappers een nieuwe detailrijke 'babyfoto' van het heelal gepresenteerd.
WMAP was een satelliet die de kosmische achtergrondstraling in kaart bracht, het 'afgekoelde' restant van de extreem energierijke straling die het heelal kort na zijn ontstaan vulde. Door de uitdijing van het heelal is de golflengte van deze straling ongeveer duizend keer zo groot geworden en verandert in microgolfstraling.
Door heel nauwkeurig de verdeling van dit 'oerlicht' te meten, kunnen de kleine temperatuursverschillen in kaart worden gebracht zoals die ongeveer 375.000 jaar na het ontstaan van het heelal bestonden. Deze minimale fluctuaties worden in verband gebracht met de 'klonterigheid' van de kosmische materie, die uiteindelijk heeft geleid tot de vorming van clusters en superclusters van sterrenstelsels.
WMAP heeft die klonterigheid nauwkeuriger onderzocht dan ooit tevoren. De meetresultaten laten onder meer zien dat het heelal 13,77 miljard geleden is ontstaan uit een zeer compacte, hete toestand (doorgaans 'oerknal' genoemd), en vervolgens is uitgedijd en afgekoeld. Ook kan uit de WMAP-resultaten worden afgeleid dat de eerste sterren begonnen te stralen toen het heelal ongeveer 400 miljoen jaar oud was. De James Webb Space Telescope, die zoals het er nu naar uitziet in 2018 wordt gelanceerd, is speciaal ontworpen om deze voorspelling te toetsen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe 'babyfoto' van het heelal gepresenteerd
De definitieve WMAP-kaart van de kosmische achtergrondstraling. NASA / WMAP Science Team
Alle meetresultaten die de satelliet WMAP tussen 2001 en 2010 heeft verzameld zijn nu verwerkt. Ter gelegenheid daarvan hebben wetenschappers een nieuwe detailrijke 'babyfoto' van het heelal gepresenteerd.
WMAP was een satelliet die de kosmische achtergrondstraling in kaart bracht, het 'afgekoelde' restant van de extreem energierijke straling die het heelal kort na zijn ontstaan vulde. Door de uitdijing van het heelal is de golflengte van deze straling ongeveer duizend keer zo groot geworden en verandert in microgolfstraling.
Door heel nauwkeurig de verdeling van dit 'oerlicht' te meten, kunnen de kleine temperatuursverschillen in kaart worden gebracht zoals die ongeveer 375.000 jaar na het ontstaan van het heelal bestonden. Deze minimale fluctuaties worden in verband gebracht met de 'klonterigheid' van de kosmische materie, die uiteindelijk heeft geleid tot de vorming van clusters en superclusters van sterrenstelsels.
WMAP heeft die klonterigheid nauwkeuriger onderzocht dan ooit tevoren. De meetresultaten laten onder meer zien dat het heelal 13,77 miljard geleden is ontstaan uit een zeer compacte, hete toestand (doorgaans 'oerknal' genoemd), en vervolgens is uitgedijd en afgekoeld. Ook kan uit de WMAP-resultaten worden afgeleid dat de eerste sterren begonnen te stralen toen het heelal ongeveer 400 miljoen jaar oud was. De James Webb Space Telescope, die zoals het er nu naar uitziet in 2018 wordt gelanceerd, is speciaal ontworpen om deze voorspelling te toetsen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-12-2012
De tien allermooiste ruimtefoto’s van 2012
Wat waren de tien mooiste foto’s van ons heelal in het jaar 2012? Scientias.nl zet de tien fraaiste foto’s op een rij. Uiteraard mét hoge resolutie link, zodat u één van deze foto’s kunt instellen als achtergrondafbeelding op uw computer, tablet of telefoon!
10. André Kuipers volledige collectie
Misschien is het een beetje vals spelen, maar op tien plaatsen we de volledige collectie van André Kuipers. Tijdens zijn verblijf in de ruimte maakte de Nederlandse astronaut honderden foto’s van de aarde en het internationale ruimtestation. De foto’s zijn hier te bewonderen. Kuipers fotografeerde Nederland regelmatig op 400 kilometer hoogte. Hiernaast een mooi kiekje van Nederland, België en een stukje Duitsland. Hoge resolutie versie downloaden? Klik op de foto rechts.
9. Wervelwind op Mars
Ook op Mars stormt het. In maart maakte de Mars Reconnaissance Orbiter een fraaie foto van een stofhoos op Mars. De wervelwind is ongeveer 800 meter hoog en heeft een diameter van ongeveer 27 meter. De Mars Reconnaissance Orbiter draait nog maar sinds 2006 om Mars heen, maar heeft al heel wat mooie kiekjes en nuttige informatie terug naar de aarde gebracht.
8. Helixnevel
De Helixnevel laat zien hoe ons zonnestelsel er over vier miljard jaar uit gaat zien. De bejaarde zon zal dan haar buitenste gaslagen verliezen, waardoor er een planetaire nevel ontstaat. In het centrum van de Helixnevel is een klein wit stipje zichtbaar: een witte dwerg. Ongelofelijk dat dit kleine stipje zo’n mooie nevel heeft gecreëerd. Deze foto van de Helixnevel is gemaakt door de VISTA-telescoop.
7. Tarantulanevel
Weer een mooie foto van een nevel, maar dit keer uit de keuken van de Hubble-telescoop. De Tarantulanevel is een gigantisch stervormingsgebied. De foto is omvangrijk. Het uiterst rechtse puntje op de foto bevindt zich zo’n 650 lichtjaar verwijderd van het meest linkse puntje. Dit kunstwerk is dus ook één van de grootste mozaïeken die ooit van foto’s van Hubble zijn gemaakt. Het helderste gebied op de foto is de jonge sterrenhoop NGC 2070. Deze sterrenhoop is slechts twee tot drie miljoen jaar oud, maar bevat al 500.000 sterren!
6. Atlas van het heelal
Is het mogelijk om een kaart te maken van het heelal? Ja! De Wide-field Infrared Survey Explorer bracht in maart een mozaïek uit met foto’s van het universum rondom ons. Uiteraard domineert het Melkwegstelsel de kaart, omdat dit nu eenmaal het sterrenstelsel is waar wij ons in bevinden. Wie goed kijkt, kan zelfs planeten als Jupiter en Mars herkennen.
5. Winterwonderland op Mars
In het linkerrijtje staat een recente foto van ESA’s Mars Express. Dit lijkt een winterwonderland te zijn, maar schijn bedriegt! Op Mars ligt namelijk geen sneeuw, maar bevroren CO2. Het gebied dat we op de foto zien, maakt deel uit van Charitum Montes. Charitum Montes is een grote groep ruige bergen die zich over zo’n 1000 kilometer uitstrekt. Is dit het laatste kiekje van Mars in deze lijst? Nee…
4. Mysterieus Saturnus
Op plek vier staat Saturnus. Cassini richtte voor het maken van deze foto de camera’s op Saturnus en de zon. Op het moment dat deze foto gemaakt werd, stond de zon precies achter de planeet. Zonlicht verblindde Cassini hierdoor niet, terwijl de planeet en de ringen baadden in licht. Het resultaat: een top 10-waardige foto!
3. Black Marble
Hoe ziet onze planeet er in het donker uit? De Suomi-satelliet kreeg de opdracht om nachtelijke plaatjes van onze planeet te schieten. Alle foto’s werden aan elkaar geplakt, waardoor deze Black Marble ontstond. Vergeet niet de hoge resolutie versie te bekijken, want die is spectaculair.
2. Kleurrijk panorama van Gale-krater
Het hoogtepunt van 2012 was de landing van Curiosity op Mars. De eerste uren en dagen na de landing kregen we de eerste foto’s van de Gale-krater te zien. Onderstaand mozaïek was de allereerste panorama in kleur. Wist u dat dit mozaïek uit maar liefst 130 foto’s van 130 bij 130 pixels groot bestaat? Dankzij Curiosity ontdekken we veel moois op Mars. Hopelijk doet de rover in 2013 nog meer mooie ontdekkingen op de rode planeet.
En dan nu *tromgeroffel* voor de nummer 1…
1. NGC 5819
Misschien herkent u deze foto nog wel, want NASA bracht dit adembenemende plaatje vorige week uit. Op de foto is NGC 5189 te zien. NGC 5189 is een planetaire nevel. Welbeschouwd is het een schil van gas die geproduceerd wordt door een ster die zich aan het einde van zijn leven bevindt. De stervende ster geeft een groot deel van zijn buitenste materiaal af. Hubble nam de tijd voor het maken van deze foto. De foto is namelijk opgebouwd uit verschillende foto’s die Hubble met verschillende filters maakte. Prachtig!
(scientias.nl)
De tien allermooiste ruimtefoto’s van 2012
Wat waren de tien mooiste foto’s van ons heelal in het jaar 2012? Scientias.nl zet de tien fraaiste foto’s op een rij. Uiteraard mét hoge resolutie link, zodat u één van deze foto’s kunt instellen als achtergrondafbeelding op uw computer, tablet of telefoon!
10. André Kuipers volledige collectie
Misschien is het een beetje vals spelen, maar op tien plaatsen we de volledige collectie van André Kuipers. Tijdens zijn verblijf in de ruimte maakte de Nederlandse astronaut honderden foto’s van de aarde en het internationale ruimtestation. De foto’s zijn hier te bewonderen. Kuipers fotografeerde Nederland regelmatig op 400 kilometer hoogte. Hiernaast een mooi kiekje van Nederland, België en een stukje Duitsland. Hoge resolutie versie downloaden? Klik op de foto rechts.
9. Wervelwind op Mars
Ook op Mars stormt het. In maart maakte de Mars Reconnaissance Orbiter een fraaie foto van een stofhoos op Mars. De wervelwind is ongeveer 800 meter hoog en heeft een diameter van ongeveer 27 meter. De Mars Reconnaissance Orbiter draait nog maar sinds 2006 om Mars heen, maar heeft al heel wat mooie kiekjes en nuttige informatie terug naar de aarde gebracht.
8. Helixnevel
De Helixnevel laat zien hoe ons zonnestelsel er over vier miljard jaar uit gaat zien. De bejaarde zon zal dan haar buitenste gaslagen verliezen, waardoor er een planetaire nevel ontstaat. In het centrum van de Helixnevel is een klein wit stipje zichtbaar: een witte dwerg. Ongelofelijk dat dit kleine stipje zo’n mooie nevel heeft gecreëerd. Deze foto van de Helixnevel is gemaakt door de VISTA-telescoop.
7. Tarantulanevel
Weer een mooie foto van een nevel, maar dit keer uit de keuken van de Hubble-telescoop. De Tarantulanevel is een gigantisch stervormingsgebied. De foto is omvangrijk. Het uiterst rechtse puntje op de foto bevindt zich zo’n 650 lichtjaar verwijderd van het meest linkse puntje. Dit kunstwerk is dus ook één van de grootste mozaïeken die ooit van foto’s van Hubble zijn gemaakt. Het helderste gebied op de foto is de jonge sterrenhoop NGC 2070. Deze sterrenhoop is slechts twee tot drie miljoen jaar oud, maar bevat al 500.000 sterren!
6. Atlas van het heelal
Is het mogelijk om een kaart te maken van het heelal? Ja! De Wide-field Infrared Survey Explorer bracht in maart een mozaïek uit met foto’s van het universum rondom ons. Uiteraard domineert het Melkwegstelsel de kaart, omdat dit nu eenmaal het sterrenstelsel is waar wij ons in bevinden. Wie goed kijkt, kan zelfs planeten als Jupiter en Mars herkennen.
5. Winterwonderland op Mars
In het linkerrijtje staat een recente foto van ESA’s Mars Express. Dit lijkt een winterwonderland te zijn, maar schijn bedriegt! Op Mars ligt namelijk geen sneeuw, maar bevroren CO2. Het gebied dat we op de foto zien, maakt deel uit van Charitum Montes. Charitum Montes is een grote groep ruige bergen die zich over zo’n 1000 kilometer uitstrekt. Is dit het laatste kiekje van Mars in deze lijst? Nee…
4. Mysterieus Saturnus
Op plek vier staat Saturnus. Cassini richtte voor het maken van deze foto de camera’s op Saturnus en de zon. Op het moment dat deze foto gemaakt werd, stond de zon precies achter de planeet. Zonlicht verblindde Cassini hierdoor niet, terwijl de planeet en de ringen baadden in licht. Het resultaat: een top 10-waardige foto!
3. Black Marble
Hoe ziet onze planeet er in het donker uit? De Suomi-satelliet kreeg de opdracht om nachtelijke plaatjes van onze planeet te schieten. Alle foto’s werden aan elkaar geplakt, waardoor deze Black Marble ontstond. Vergeet niet de hoge resolutie versie te bekijken, want die is spectaculair.
2. Kleurrijk panorama van Gale-krater
Het hoogtepunt van 2012 was de landing van Curiosity op Mars. De eerste uren en dagen na de landing kregen we de eerste foto’s van de Gale-krater te zien. Onderstaand mozaïek was de allereerste panorama in kleur. Wist u dat dit mozaïek uit maar liefst 130 foto’s van 130 bij 130 pixels groot bestaat? Dankzij Curiosity ontdekken we veel moois op Mars. Hopelijk doet de rover in 2013 nog meer mooie ontdekkingen op de rode planeet.
En dan nu *tromgeroffel* voor de nummer 1…
1. NGC 5819
Misschien herkent u deze foto nog wel, want NASA bracht dit adembenemende plaatje vorige week uit. Op de foto is NGC 5189 te zien. NGC 5189 is een planetaire nevel. Welbeschouwd is het een schil van gas die geproduceerd wordt door een ster die zich aan het einde van zijn leven bevindt. De stervende ster geeft een groot deel van zijn buitenste materiaal af. Hubble nam de tijd voor het maken van deze foto. De foto is namelijk opgebouwd uit verschillende foto’s die Hubble met verschillende filters maakte. Prachtig!
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Machtig mooiquote:
26-12-2012
De tien allermooiste ruimtefoto’s van 2012
[ afbeelding ]
Wat waren de tien mooiste foto’s van ons heelal in het jaar 2012? Scientias.nl zet de tien fraaiste foto’s op een rij. Uiteraard mét hoge resolutie link, zodat u één van deze foto’s kunt instellen als achtergrondafbeelding op uw computer, tablet of telefoon!
[ afbeelding ]
10. André Kuipers volledige collectie
Misschien is het een beetje vals spelen, maar op tien plaatsen we de volledige collectie van André Kuipers. Tijdens zijn verblijf in de ruimte maakte de Nederlandse astronaut honderden foto’s van de aarde en het internationale ruimtestation. De foto’s zijn hier te bewonderen. Kuipers fotografeerde Nederland regelmatig op 400 kilometer hoogte. Hiernaast een mooi kiekje van Nederland, België en een stukje Duitsland. Hoge resolutie versie downloaden? Klik op de foto rechts.
9. Wervelwind op Mars
Ook op Mars stormt het. In maart maakte de Mars Reconnaissance Orbiter een fraaie foto van een stofhoos op Mars. De wervelwind is ongeveer 800 meter hoog en heeft een diameter van ongeveer 27 meter. De Mars Reconnaissance Orbiter draait nog maar sinds 2006 om Mars heen, maar heeft al heel wat mooie kiekjes en nuttige informatie terug naar de aarde gebracht.
[ afbeelding ]
8. Helixnevel
De Helixnevel laat zien hoe ons zonnestelsel er over vier miljard jaar uit gaat zien. De bejaarde zon zal dan haar buitenste gaslagen verliezen, waardoor er een planetaire nevel ontstaat. In het centrum van de Helixnevel is een klein wit stipje zichtbaar: een witte dwerg. Ongelofelijk dat dit kleine stipje zo’n mooie nevel heeft gecreëerd. Deze foto van de Helixnevel is gemaakt door de VISTA-telescoop.
[ afbeelding ]
7. Tarantulanevel
Weer een mooie foto van een nevel, maar dit keer uit de keuken van de Hubble-telescoop. De Tarantulanevel is een gigantisch stervormingsgebied. De foto is omvangrijk. Het uiterst rechtse puntje op de foto bevindt zich zo’n 650 lichtjaar verwijderd van het meest linkse puntje. Dit kunstwerk is dus ook één van de grootste mozaïeken die ooit van foto’s van Hubble zijn gemaakt. Het helderste gebied op de foto is de jonge sterrenhoop NGC 2070. Deze sterrenhoop is slechts twee tot drie miljoen jaar oud, maar bevat al 500.000 sterren!
[ afbeelding ]
6. Atlas van het heelal
Is het mogelijk om een kaart te maken van het heelal? Ja! De Wide-field Infrared Survey Explorer bracht in maart een mozaïek uit met foto’s van het universum rondom ons. Uiteraard domineert het Melkwegstelsel de kaart, omdat dit nu eenmaal het sterrenstelsel is waar wij ons in bevinden. Wie goed kijkt, kan zelfs planeten als Jupiter en Mars herkennen.
[ afbeelding ]
5. Winterwonderland op Mars
In het linkerrijtje staat een recente foto van ESA’s Mars Express. Dit lijkt een winterwonderland te zijn, maar schijn bedriegt! Op Mars ligt namelijk geen sneeuw, maar bevroren CO2. Het gebied dat we op de foto zien, maakt deel uit van Charitum Montes. Charitum Montes is een grote groep ruige bergen die zich over zo’n 1000 kilometer uitstrekt. Is dit het laatste kiekje van Mars in deze lijst? Nee…
[ afbeelding ]
4. Mysterieus Saturnus
Op plek vier staat Saturnus. Cassini richtte voor het maken van deze foto de camera’s op Saturnus en de zon. Op het moment dat deze foto gemaakt werd, stond de zon precies achter de planeet. Zonlicht verblindde Cassini hierdoor niet, terwijl de planeet en de ringen baadden in licht. Het resultaat: een top 10-waardige foto!
[ afbeelding ]
3. Black Marble
Hoe ziet onze planeet er in het donker uit? De Suomi-satelliet kreeg de opdracht om nachtelijke plaatjes van onze planeet te schieten. Alle foto’s werden aan elkaar geplakt, waardoor deze Black Marble ontstond. Vergeet niet de hoge resolutie versie te bekijken, want die is spectaculair.
[ afbeelding ]
2. Kleurrijk panorama van Gale-krater
Het hoogtepunt van 2012 was de landing van Curiosity op Mars. De eerste uren en dagen na de landing kregen we de eerste foto’s van de Gale-krater te zien. Onderstaand mozaïek was de allereerste panorama in kleur. Wist u dat dit mozaïek uit maar liefst 130 foto’s van 130 bij 130 pixels groot bestaat? Dankzij Curiosity ontdekken we veel moois op Mars. Hopelijk doet de rover in 2013 nog meer mooie ontdekkingen op de rode planeet.
[ afbeelding ]
En dan nu *tromgeroffel* voor de nummer 1…
1. NGC 5819
Misschien herkent u deze foto nog wel, want NASA bracht dit adembenemende plaatje vorige week uit. Op de foto is NGC 5189 te zien. NGC 5189 is een planetaire nevel. Welbeschouwd is het een schil van gas die geproduceerd wordt door een ster die zich aan het einde van zijn leven bevindt. De stervende ster geeft een groot deel van zijn buitenste materiaal af. Hubble nam de tijd voor het maken van deze foto. De foto is namelijk opgebouwd uit verschillende foto’s die Hubble met verschillende filters maakte. Prachtig!
[ afbeelding ]
(scientias.nl)
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
27-12-2012
Rusland pompt 52 miljard in ruimtevaart
© ap.
Rusland gaat de komende 7 jaar ruim 52 miljard euro besteden aan ruimtevaartprojecten, meldt premier Dmitri Medvedev. Het budget moet ervoor zorgen dat Rusland tot de kopgroep blijft behoren voor ruimtevaarttechnologie.
Het geld wordt gestopt in het internationale ruimtestation ISS en studies naar de maan, Mars en andere hemellichamen. Volgens Dmitri Paison van het Skolkovo-instituut voor wetenschap en technologie wordt het geld ook gebruikt voor lanceerplatforms, technische vernieuwing en verbetering van het Glonass-systeem, de Russische tegenhanger van gps.
(HLN)
Rusland pompt 52 miljard in ruimtevaart
© ap.
Rusland gaat de komende 7 jaar ruim 52 miljard euro besteden aan ruimtevaartprojecten, meldt premier Dmitri Medvedev. Het budget moet ervoor zorgen dat Rusland tot de kopgroep blijft behoren voor ruimtevaarttechnologie.
Het geld wordt gestopt in het internationale ruimtestation ISS en studies naar de maan, Mars en andere hemellichamen. Volgens Dmitri Paison van het Skolkovo-instituut voor wetenschap en technologie wordt het geld ook gebruikt voor lanceerplatforms, technische vernieuwing en verbetering van het Glonass-systeem, de Russische tegenhanger van gps.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
De russen voelen zich op hun pik getrapt nadat er te vaak missies misgingen, de missies naar mars bijvoorbeeld. http://rt.com/news/mars-phobos-mission-fail-195/quote:
27-12-2012
Rusland pompt 52 miljard in ruimtevaart
[ afbeelding ]
© ap.
Rusland gaat de komende 7 jaar ruim 52 miljard euro besteden aan ruimtevaartprojecten, meldt premier Dmitri Medvedev. Het budget moet ervoor zorgen dat Rusland tot de kopgroep blijft behoren voor ruimtevaarttechnologie.
Het geld wordt gestopt in het internationale ruimtestation ISS en studies naar de maan, Mars en andere hemellichamen. Volgens Dmitri Paison van het Skolkovo-instituut voor wetenschap en technologie wordt het geld ook gebruikt voor lanceerplatforms, technische vernieuwing en verbetering van het Glonass-systeem, de Russische tegenhanger van gps.
(HLN)
...
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Is dat de Orion gordelquote:
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
hahahaha, good onequote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Chinese scientists find evidence for speed of gravity
by Staff Writers
Beijing (XNA) Dec 28, 2012
Chinese scientists revealed Wednesday that they have found evidence supporting the hypothesis that gravity travels at the speed of light based on data gleaned from observing Earth tides.
Scientists have been trying to measure the speed of gravity for years through experiments and observations, but few have found valid methods.
By conducting six observations of total and annular solar eclipses, as well as Earth tides, a team headed by Tang Keyun, a researcher with the Institute of Geology and Geophysics under the Chinese Academy of Sciences (CAS), found that the Newtonian Earth tide formula includes a factor related to the propagation of gravity.
"Earth tide" refers to a small change in the Earth's surface caused by the gravity of the moon and sun.
Based on the data, the team, with the participation of the China Earthquake Administration and the University of the CAS, found that gravitational force released from the sun and gravitational force recorded at ground stations on Earth did not travel at the same speed, with the time difference exactly the same as the time it takes for light to travel from the sun to observation stations on Earth.
The scientists admitted that the observation stations are located near oceans, indicating that the influence of ocean tides might have been strong enough to interfere with the results.
Consequently, the team conducted separate observations of Earth tides from two stations in Tibet and Xinjiang, two inland regions that are far away from all four oceans, as well as took measures to filter out other potential disturbances.
By applying the new data to the propagation equation of gravity, the team found that the speed of gravity is about 0.93 to 1.05 times the speed of light with a relative error of about 5 percent, providing the first set of strong evidence showing that gravity travels at the speed of light.
Their findings have been published online in English by German science and technology publishing group Springer.
Printed articles in both Chinese and English will be carried in a January 2013 edition of the Chinese Science Bulletin, according to the CAS Institute of Geology and Geophysics.
Source: Xinhua News Agency
by Staff Writers
Beijing (XNA) Dec 28, 2012
Chinese scientists revealed Wednesday that they have found evidence supporting the hypothesis that gravity travels at the speed of light based on data gleaned from observing Earth tides.
Scientists have been trying to measure the speed of gravity for years through experiments and observations, but few have found valid methods.
By conducting six observations of total and annular solar eclipses, as well as Earth tides, a team headed by Tang Keyun, a researcher with the Institute of Geology and Geophysics under the Chinese Academy of Sciences (CAS), found that the Newtonian Earth tide formula includes a factor related to the propagation of gravity.
"Earth tide" refers to a small change in the Earth's surface caused by the gravity of the moon and sun.
Based on the data, the team, with the participation of the China Earthquake Administration and the University of the CAS, found that gravitational force released from the sun and gravitational force recorded at ground stations on Earth did not travel at the same speed, with the time difference exactly the same as the time it takes for light to travel from the sun to observation stations on Earth.
The scientists admitted that the observation stations are located near oceans, indicating that the influence of ocean tides might have been strong enough to interfere with the results.
Consequently, the team conducted separate observations of Earth tides from two stations in Tibet and Xinjiang, two inland regions that are far away from all four oceans, as well as took measures to filter out other potential disturbances.
By applying the new data to the propagation equation of gravity, the team found that the speed of gravity is about 0.93 to 1.05 times the speed of light with a relative error of about 5 percent, providing the first set of strong evidence showing that gravity travels at the speed of light.
Their findings have been published online in English by German science and technology publishing group Springer.
Printed articles in both Chinese and English will be carried in a January 2013 edition of the Chinese Science Bulletin, according to the CAS Institute of Geology and Geophysics.
Source: Xinhua News Agency
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
02-01-2013
Man koopt televisie en wint reis naar de ruimte
Media Markt pakt met deze opmerkelijke actie uit om haar 12,5 jaar bestaan te vieren.
De aankoop van een tv heeft de heer Mikolajewski uit het Nederlandse Hoogmade nog een leuk extraatje opgeleverd: een reis naar de ruimte alstublieft. Zijn naam werd door de notaris getrokken uit de circa 3.000 kanshebbers die een actieproduct kochten bij Media Markt.
De winnaar deed zijn aankoop in Alphen aan den Rijn. Op die manier deed hij mee aan een gezamenlijke actie van Media Markt, Samsung en Space Expedition Corporation (SXC), dat vanaf 2014 commerciële ruimtevluchten uitvoert vanaf Curaçao. Wanneer de ruimtereis gaat plaatsvinden, is nog niet bekend. Vanavond zal de gelukkige zijn prijs in ontvangst nemen tijdens een feestelijke bijeenkomst in de vestiging in Alphen aan den Rijn.
Vorige maand verkocht Media Markt ook een ticket voor een ruimtereis. De 18-jarige Rowin uit Helmond trok aan het langste eind. Prijskaartje: 73.333 euro.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:23 ]
Man koopt televisie en wint reis naar de ruimte
Media Markt pakt met deze opmerkelijke actie uit om haar 12,5 jaar bestaan te vieren.
De aankoop van een tv heeft de heer Mikolajewski uit het Nederlandse Hoogmade nog een leuk extraatje opgeleverd: een reis naar de ruimte alstublieft. Zijn naam werd door de notaris getrokken uit de circa 3.000 kanshebbers die een actieproduct kochten bij Media Markt.
De winnaar deed zijn aankoop in Alphen aan den Rijn. Op die manier deed hij mee aan een gezamenlijke actie van Media Markt, Samsung en Space Expedition Corporation (SXC), dat vanaf 2014 commerciële ruimtevluchten uitvoert vanaf Curaçao. Wanneer de ruimtereis gaat plaatsvinden, is nog niet bekend. Vanavond zal de gelukkige zijn prijs in ontvangst nemen tijdens een feestelijke bijeenkomst in de vestiging in Alphen aan den Rijn.
Vorige maand verkocht Media Markt ook een ticket voor een ruimtereis. De 18-jarige Rowin uit Helmond trok aan het langste eind. Prijskaartje: 73.333 euro.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:23 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-01-2013
Astronomen nemen voor eerste keer geboorte van planeet waar
De ESO verspreidde deze illustratie van het fenomeen. © afp.
Astronomen van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) hebben voor de eerste keer een planeet waargenomen die geboren wordt, op 450 lichtjaren van de aarde. De astronomen waren een nieuwe ster aan het bestuderen, en merkten daarbij op dat rond die ster zich planeten aan het vormen zijn. Die evolutie werd nooit eerder waargenomen.
Grote gasreuzen lijken een kloof te dichten in het materiaal rond de ster. Ze gebruiken de zwaartekracht om materiaal te verzamelen uit de buitenste ring rond de ster, die zo de ster helpen groeien. Theoretische simulaties hebben zulke bruggen tussen de buitenste en binnenste delen van ringen rond sterren eerder al voorspeld, maar nooit eerder werd er een waargenomen.
De internationale ploeg van astronomen hebben het al deels afgewerkte Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), in de Chileense woestijn, gebruikt om de jonge ster te bestuderen. Ze identificeerden twee dunne gasdraden die van de buitenste schijf naar de binnenste schijf stroomden, over een brede kloof.
"Het enige mechanisme dat op dit moment zulke dichte moleculaire stromen kan produceren, is planetenvorming", meldde Simon Casassus van de Chileense universiteit in een persbericht. "We denken dat daarachter een grote planeet verscholen gaat en dat ze de oorzaak is van die twee stromen. De planeten worden groter door gas te absorberen vanuit de buitenste schijf, maar ze morsen veel. Met die overschot aan gas wordt de binnenste schijf rond de ster gevoed", zegt Sebastian Pérez, die heeft meegewerkt aan de studie die woensdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature gepubliceerd werd.
Het Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in de Chileense woestijn. © ap.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:37 ]
Astronomen nemen voor eerste keer geboorte van planeet waar
De ESO verspreidde deze illustratie van het fenomeen. © afp.
Astronomen van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) hebben voor de eerste keer een planeet waargenomen die geboren wordt, op 450 lichtjaren van de aarde. De astronomen waren een nieuwe ster aan het bestuderen, en merkten daarbij op dat rond die ster zich planeten aan het vormen zijn. Die evolutie werd nooit eerder waargenomen.
Grote gasreuzen lijken een kloof te dichten in het materiaal rond de ster. Ze gebruiken de zwaartekracht om materiaal te verzamelen uit de buitenste ring rond de ster, die zo de ster helpen groeien. Theoretische simulaties hebben zulke bruggen tussen de buitenste en binnenste delen van ringen rond sterren eerder al voorspeld, maar nooit eerder werd er een waargenomen.
De internationale ploeg van astronomen hebben het al deels afgewerkte Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), in de Chileense woestijn, gebruikt om de jonge ster te bestuderen. Ze identificeerden twee dunne gasdraden die van de buitenste schijf naar de binnenste schijf stroomden, over een brede kloof.
"Het enige mechanisme dat op dit moment zulke dichte moleculaire stromen kan produceren, is planetenvorming", meldde Simon Casassus van de Chileense universiteit in een persbericht. "We denken dat daarachter een grote planeet verscholen gaat en dat ze de oorzaak is van die twee stromen. De planeten worden groter door gas te absorberen vanuit de buitenste schijf, maar ze morsen veel. Met die overschot aan gas wordt de binnenste schijf rond de ster gevoed", zegt Sebastian Pérez, die heeft meegewerkt aan de studie die woensdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature gepubliceerd werd.
Het Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in de Chileense woestijn. © ap.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:37 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-01-2013
Supersnelle deeltjesstromen ontdekt in kern van onze Melkweg
Wetenschappers hebben in het hart van onze Melkweg enorme hoeveelheden geladen deeltjes ontdekt die met duizend kilometer per seconde uit het centrum wegstromen. De stroom lijkt medeverantwoordelijk voor het magnetisch veld dat de Melkweg doordringt.
Onderzoekers ontdekten de deeltjesstromen met behulp van de 54-meter Parkes radiotelescoop. De stromen zijn om meerdere redenen indrukwekkend. Zo zijn ze niet alleen zeer omvangrijk (ongeveer 50.000 lichtjaar lang), maar ook nog eens razendsnel: ze stromen met snelheden van wel duizend kilometer per seconde uit het hart van de Melkweg weg. “Dat is razendsnel – zelfs voor astronomen,” merkt onderzoeker Ettore Carretti op. De stromen bevatten ook heel veel energie. Ongeveer net zoveel als een miljoen exploderende sterren.
Ontstaan
Maar hoe ontstaan deze deeltjesstromen? Het internationale team van onderzoekers heeft wel een idee. De stromen zouden het resultaat zijn van de vorming van nieuwe sterren in het hart van de Melkweg. Diverse generaties sterren die gedurende honderd miljoen jaar ontstaan en ontploffen, laten stromen van radiostraling achter die de vorm van een kurkentrekker aannemen. En die ‘kurkentrekker’ hebben de onderzoekers nu ontdekt.
Magnetisch
De deeltjesstromen brengen gassen en hoogenergetische elektronen mee. Maar dat niet alleen: ook sleuren ze sterke magneetvelden met zich mee. Voorlopig onderzoek wijst erop dat de stromen een grote rol spelen in hoe de Melkweg zijn magnetisch veld maakt en onderhoudt.
De deeltjesstromen kunnen nog veel meer verklaren. In 2010 werden zogenoemde Fermi-bellen ontdekt. Twee enorme gasbellen aan weerszijden van het hart van de Melkweg. Het bestaan ervan kon toen nog op twee manieren verklaard worden: door sterke stervorming of uitbarstingen van het zwarte gat dat zich in het hart van de Melkweg bevindt. De deeltjesstromen bieden nu meer duidelijkheid, zo vertelt één van de leden van het internationale onderzoeksteam, de Nederlandse astronoom Marijke Haverkorn. “Onze metingen vertellen ons nu dat de bellen zijn ontstaan door de vorming van miljoenen sterren, dicht bij het Melkwegcentrum.”
(Scientias.nl)
Supersnelle deeltjesstromen ontdekt in kern van onze Melkweg
Wetenschappers hebben in het hart van onze Melkweg enorme hoeveelheden geladen deeltjes ontdekt die met duizend kilometer per seconde uit het centrum wegstromen. De stroom lijkt medeverantwoordelijk voor het magnetisch veld dat de Melkweg doordringt.
Onderzoekers ontdekten de deeltjesstromen met behulp van de 54-meter Parkes radiotelescoop. De stromen zijn om meerdere redenen indrukwekkend. Zo zijn ze niet alleen zeer omvangrijk (ongeveer 50.000 lichtjaar lang), maar ook nog eens razendsnel: ze stromen met snelheden van wel duizend kilometer per seconde uit het hart van de Melkweg weg. “Dat is razendsnel – zelfs voor astronomen,” merkt onderzoeker Ettore Carretti op. De stromen bevatten ook heel veel energie. Ongeveer net zoveel als een miljoen exploderende sterren.
Ontstaan
Maar hoe ontstaan deze deeltjesstromen? Het internationale team van onderzoekers heeft wel een idee. De stromen zouden het resultaat zijn van de vorming van nieuwe sterren in het hart van de Melkweg. Diverse generaties sterren die gedurende honderd miljoen jaar ontstaan en ontploffen, laten stromen van radiostraling achter die de vorm van een kurkentrekker aannemen. En die ‘kurkentrekker’ hebben de onderzoekers nu ontdekt.
Magnetisch
De deeltjesstromen brengen gassen en hoogenergetische elektronen mee. Maar dat niet alleen: ook sleuren ze sterke magneetvelden met zich mee. Voorlopig onderzoek wijst erop dat de stromen een grote rol spelen in hoe de Melkweg zijn magnetisch veld maakt en onderhoudt.
De deeltjesstromen kunnen nog veel meer verklaren. In 2010 werden zogenoemde Fermi-bellen ontdekt. Twee enorme gasbellen aan weerszijden van het hart van de Melkweg. Het bestaan ervan kon toen nog op twee manieren verklaard worden: door sterke stervorming of uitbarstingen van het zwarte gat dat zich in het hart van de Melkweg bevindt. De deeltjesstromen bieden nu meer duidelijkheid, zo vertelt één van de leden van het internationale onderzoeksteam, de Nederlandse astronoom Marijke Haverkorn. “Onze metingen vertellen ons nu dat de bellen zijn ontstaan door de vorming van miljoenen sterren, dicht bij het Melkwegcentrum.”
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-01-2013
Hayabusa2: een Japanse ruimtemissie om naar uit te kijken!
In 2014 is het zover: Japan stuurt dan Hayabusa2 op pad. De ruimtesonde gaat een bezoekje brengen aan een asteroïde en daar monsters verzamelen. Een prachtige missie!
Hayabusa2 is de opvolger van Hayabusa, een Japanse sonde die in het begin van de 21e eeuw geschiedenis schreef door de asteroïde Itokawa te bezoeken, op die asteroïde monsters te verzamelen en deze vervolgens netjes terug op aarde af te leveren. De missie van Hayabusa2 ziet er in grove lijnen hetzelfde uit. Maar er zijn ook verschillen en al met al belooft de missie van Hayabusa2 toch zeker een stuk spectaculairder te worden. Zo bezoekt Hayabusa2 een heel ander soort asteroïde (die waarschijnlijk veel interessanter is dan Itokawa) en gaat de sonde op die asteroïde een krater creëren, zodat ook onderliggende lagen van de asteroïde bloot komen te liggen en dus op grotere diepte monsters kunnen worden verzameld.
Waarom een asteroïde?
Dat de Japanners zich na de Hayabusa-missie opnieuw naar een asteroïde willen begeven, is niet zo heel vreemd. We kunnen namelijk ongelofelijk veel van asteroïden leren, met name als het gaat om de oorsprong van ons zonnestelsel. In tegenstelling tot grote hemellichamen die door toedoen van bijvoorbeeld thermale processen door de jaren heen veranderd zijn, zijn kleinere hemellichamen zoals asteroïden vaak nog vrij puur. Monsters van asteroïden kunnen ons dan ook een veel beter beeld geven van de ruwe materialen waar planeten en asteroïden uit bestaan en dus meer vertellen over de periode rondom de geboorte van de planeten.
De eerste Hayabusa. Deze bracht een bezoek aan Itokawa. Afbeelding: JAXA.
1999 JU3
Zoals het er nu naar uitziet, gaat Hayabusa2 een bezoekje brengen aan de ongeveer 920 meter brede asteroïde 1999 JU3. Dit is een heel andere asteroïde dan Itokawa. 1999 JU3 is een zogenoemde C-type asteroïde, Itokawa is een S-type asteroïde. Beide asteroïden bestaan uit steen, maar van C-type asteroïden wordt vermoed dat ze meer organische materie en water bevatten. Hayabusa2 kan ons dan ook veel meer gaan vertellen over hoe organische materie en water er van origine in het zonnestelsel uitzag en hoe die stoffen zich verhouden tot het leven en oceaanwater zoals we dat nu kennen.
De gereedschappen
Voor zo’n grondig onderzoek heeft Hayabusa2 natuurlijk goede gereedschappen nodig. En die krijgt de sonde mee! Hayabusa2 is uitgerust met verschillende instrumenten waarmee de asteroïde op afstand bestudeerd kan worden. Ook beschikt de sonde over diverse landers en rover. Hayabusa2 zet de landers op het oppervlak van de asteroïde, zodat deze van dichtbij onderzoek kunnen gaan doen. Ook Hayabusa2 zelf landt kort op de asteroïde om monsters te verzamelen.
Boem!
Eén van de meer spectaculaire instrumenten aan boord van Hayabusa2 is zonder enige twijfel de zogenoemde ‘Impactor’. Het is de bedoeling dat het twee kilo zware object op 1999 JU3 wordt geworpen. Zo ontstaat een krater van meerdere meters breed waarin vervolgens monsters verzameld kunnen gaan worden. Daarmee gaat Hayabusa2 letterlijk veel verder dan Hayabusa: er worden niet alleen oppervlakkige, maar ook dieper gelegen monsters verzameld. Deze monsters geven ons mogelijk een nog beter beeld van de oorspronkelijke materialen die in het prille zonnestelsel voorkwamen: omdat ze dieper liggen, is het minder waarschijnlijk dat ze door allerlei externe processen zijn aangetast.
Tijdschema
Het is de bedoeling dat Hayabusa2 in 2014 wordt gelanceerd. Ergens halverwege 2018 zou de sonde dan bij de asteroïde aankomen. Daar blijft de sonde ongeveer anderhalf jaar aan het werk. Tegen het eind van 2020 kan Hayabusa2 dan de verzamelde monsters op aarde afleveren. Vooralsnog houden de Japanners zich prima aan het schema. In het voorjaar van 2012 werd het ontwerp van Hayabusa2 afgerond. En eind december van dat jaar kon de Japanse ruimtevaartorganisatie de Hayabusa2 onthullen. Helemaal af is de sonde nog niet. Zo wordt er nog hard gewerkt aan de zonnepanelen en worden de apparaten aan boord nog druk getest. Maar zoals het er nu naar uitziet, moet het lukken om de sonde in 2014 te lanceren.
Hayabusa2 onthuld. Afbeelding: JAXA.
Hayabusa2 belooft een mooie missie te worden. Niet in de laatste plaats omdat deze zich op tal van manieren onderscheid van de missies waar de meeste ruimtevaartorganisaties zich mee bezighouden. De lancering van Hayabusa2 is dan ook iets om naar uit te kijken. Dit kan zomaar eens de sonde zijn die diverse geheimen uit het verre verleden van ons zonnestelsel gaat ontrafelen.
(scientias.nl)
Hayabusa2: een Japanse ruimtemissie om naar uit te kijken!
In 2014 is het zover: Japan stuurt dan Hayabusa2 op pad. De ruimtesonde gaat een bezoekje brengen aan een asteroïde en daar monsters verzamelen. Een prachtige missie!
Hayabusa2 is de opvolger van Hayabusa, een Japanse sonde die in het begin van de 21e eeuw geschiedenis schreef door de asteroïde Itokawa te bezoeken, op die asteroïde monsters te verzamelen en deze vervolgens netjes terug op aarde af te leveren. De missie van Hayabusa2 ziet er in grove lijnen hetzelfde uit. Maar er zijn ook verschillen en al met al belooft de missie van Hayabusa2 toch zeker een stuk spectaculairder te worden. Zo bezoekt Hayabusa2 een heel ander soort asteroïde (die waarschijnlijk veel interessanter is dan Itokawa) en gaat de sonde op die asteroïde een krater creëren, zodat ook onderliggende lagen van de asteroïde bloot komen te liggen en dus op grotere diepte monsters kunnen worden verzameld.
Waarom een asteroïde?
Dat de Japanners zich na de Hayabusa-missie opnieuw naar een asteroïde willen begeven, is niet zo heel vreemd. We kunnen namelijk ongelofelijk veel van asteroïden leren, met name als het gaat om de oorsprong van ons zonnestelsel. In tegenstelling tot grote hemellichamen die door toedoen van bijvoorbeeld thermale processen door de jaren heen veranderd zijn, zijn kleinere hemellichamen zoals asteroïden vaak nog vrij puur. Monsters van asteroïden kunnen ons dan ook een veel beter beeld geven van de ruwe materialen waar planeten en asteroïden uit bestaan en dus meer vertellen over de periode rondom de geboorte van de planeten.
De eerste Hayabusa. Deze bracht een bezoek aan Itokawa. Afbeelding: JAXA.
1999 JU3
Zoals het er nu naar uitziet, gaat Hayabusa2 een bezoekje brengen aan de ongeveer 920 meter brede asteroïde 1999 JU3. Dit is een heel andere asteroïde dan Itokawa. 1999 JU3 is een zogenoemde C-type asteroïde, Itokawa is een S-type asteroïde. Beide asteroïden bestaan uit steen, maar van C-type asteroïden wordt vermoed dat ze meer organische materie en water bevatten. Hayabusa2 kan ons dan ook veel meer gaan vertellen over hoe organische materie en water er van origine in het zonnestelsel uitzag en hoe die stoffen zich verhouden tot het leven en oceaanwater zoals we dat nu kennen.
De gereedschappen
Voor zo’n grondig onderzoek heeft Hayabusa2 natuurlijk goede gereedschappen nodig. En die krijgt de sonde mee! Hayabusa2 is uitgerust met verschillende instrumenten waarmee de asteroïde op afstand bestudeerd kan worden. Ook beschikt de sonde over diverse landers en rover. Hayabusa2 zet de landers op het oppervlak van de asteroïde, zodat deze van dichtbij onderzoek kunnen gaan doen. Ook Hayabusa2 zelf landt kort op de asteroïde om monsters te verzamelen.
Boem!
Eén van de meer spectaculaire instrumenten aan boord van Hayabusa2 is zonder enige twijfel de zogenoemde ‘Impactor’. Het is de bedoeling dat het twee kilo zware object op 1999 JU3 wordt geworpen. Zo ontstaat een krater van meerdere meters breed waarin vervolgens monsters verzameld kunnen gaan worden. Daarmee gaat Hayabusa2 letterlijk veel verder dan Hayabusa: er worden niet alleen oppervlakkige, maar ook dieper gelegen monsters verzameld. Deze monsters geven ons mogelijk een nog beter beeld van de oorspronkelijke materialen die in het prille zonnestelsel voorkwamen: omdat ze dieper liggen, is het minder waarschijnlijk dat ze door allerlei externe processen zijn aangetast.
Tijdschema
Het is de bedoeling dat Hayabusa2 in 2014 wordt gelanceerd. Ergens halverwege 2018 zou de sonde dan bij de asteroïde aankomen. Daar blijft de sonde ongeveer anderhalf jaar aan het werk. Tegen het eind van 2020 kan Hayabusa2 dan de verzamelde monsters op aarde afleveren. Vooralsnog houden de Japanners zich prima aan het schema. In het voorjaar van 2012 werd het ontwerp van Hayabusa2 afgerond. En eind december van dat jaar kon de Japanse ruimtevaartorganisatie de Hayabusa2 onthullen. Helemaal af is de sonde nog niet. Zo wordt er nog hard gewerkt aan de zonnepanelen en worden de apparaten aan boord nog druk getest. Maar zoals het er nu naar uitziet, moet het lukken om de sonde in 2014 te lanceren.
Hayabusa2 onthuld. Afbeelding: JAXA.
Hayabusa2 belooft een mooie missie te worden. Niet in de laatste plaats omdat deze zich op tal van manieren onderscheid van de missies waar de meeste ruimtevaartorganisaties zich mee bezighouden. De lancering van Hayabusa2 is dan ook iets om naar uit te kijken. Dit kan zomaar eens de sonde zijn die diverse geheimen uit het verre verleden van ons zonnestelsel gaat ontrafelen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Voor wie geïnteresseerd is in het programma stargazing met o.a. t.v.- astronoom Brian Cox, vandaag was het 1e deel en woensdag en donderdag deel 2 en 3
Stergazing BBC 2 21.00 uur wo. en do.
Stergazing BBC 2 21.00 uur wo. en do.
08-01-2012
Astronomen zijn 'skelet' van Melkwegstelsel op het spoor
Sterrenkundigen hebben extreem langgerekte slierten van gas en stof ontdekt die zich tussen de spiraalarmen van het Melkwegstelsel bevinden en die beschouwd kunnen worden als een soort 'endoskelet'. De koele slierten zijn vooral op infrarode golflengten zichtbaar, doordat ze dan donker afsteken tegen de zwakke warmtegloed van gas en stof op de achtergrond. Volgens onderzoekers van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics markeren deze Infrared Dark Clouds het centrale vlak van het Melkwegstelsel.
Enkele jaren geleden werd al zo'n donkere wolk ontdekt die vanwege zijn kronkelige vorm 'Nessie' genoemd werd, naar het monster van Loch Ness. Nieuwe waarnemingen met de Spitzer Space Telescope en met radiotelescopen op de grond wijzen nu uit dat Nessie minstens twee en misschien wel acht keer zo lang is als oorspronkelijk gedacht: de sliert heeft een afmeting van enkele honderden lichtjaren, terwijlk hij nergens dikker is dan twee of drie lichtjaar. Hij bevat naar schatting honderdduizend maal zo veel materie als de zon.
Computersimulaties laten vergelijkbare gas- en stofslierten zien in het centrale vlak van spiraalvormige sterrenstelsels. Volgens onderzoeksleidster Alyssa Goodman, die de nieuwe resultaten vandaag bekend maakte op de 221ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Long Beach, kunnen die slierten gezamenlijk beschouwd worden als het 'skelet' van het Melkwegstelsel. Ze omschrijft de afzonderlijke slierten dan ook als 'botten'. Naar alle waarschijnlijkheid bevinden ze zich precies in het centrale vlak van het Melkwegstelsel. Metingen aan de Infrared Dark Clouds kan dan ook nieuw licht werpen op de driedimensionale structuur van de Melkweg. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen zijn 'skelet' van Melkwegstelsel op het spoor
Sterrenkundigen hebben extreem langgerekte slierten van gas en stof ontdekt die zich tussen de spiraalarmen van het Melkwegstelsel bevinden en die beschouwd kunnen worden als een soort 'endoskelet'. De koele slierten zijn vooral op infrarode golflengten zichtbaar, doordat ze dan donker afsteken tegen de zwakke warmtegloed van gas en stof op de achtergrond. Volgens onderzoekers van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics markeren deze Infrared Dark Clouds het centrale vlak van het Melkwegstelsel.
Enkele jaren geleden werd al zo'n donkere wolk ontdekt die vanwege zijn kronkelige vorm 'Nessie' genoemd werd, naar het monster van Loch Ness. Nieuwe waarnemingen met de Spitzer Space Telescope en met radiotelescopen op de grond wijzen nu uit dat Nessie minstens twee en misschien wel acht keer zo lang is als oorspronkelijk gedacht: de sliert heeft een afmeting van enkele honderden lichtjaren, terwijlk hij nergens dikker is dan twee of drie lichtjaar. Hij bevat naar schatting honderdduizend maal zo veel materie als de zon.
Computersimulaties laten vergelijkbare gas- en stofslierten zien in het centrale vlak van spiraalvormige sterrenstelsels. Volgens onderzoeksleidster Alyssa Goodman, die de nieuwe resultaten vandaag bekend maakte op de 221ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Long Beach, kunnen die slierten gezamenlijk beschouwd worden als het 'skelet' van het Melkwegstelsel. Ze omschrijft de afzonderlijke slierten dan ook als 'botten'. Naar alle waarschijnlijkheid bevinden ze zich precies in het centrale vlak van het Melkwegstelsel. Metingen aan de Infrared Dark Clouds kan dan ook nieuw licht werpen op de driedimensionale structuur van de Melkweg. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
080-01-2013
'Scheervlucht' van planetoïde Apophis live te volgen op internet
De 'scheervlucht' van de 270 meter grote planetoïde Apophis langs de aarde, in de nacht van woensdag 9 op donderdag 10 januari, is live te volgen op slooh.com, een soort sterrenkundige webcam-service. Apophis werd in 2004 ontdekt, en even zag het er naar uit dat het rotsblok met de aarde in botsing zou kunnen komen. Inmiddels is duidelijkd at dat in elk geval voorlopig niet gebeurt. Deze week vliegt Apophis op een afstand van ca. 14,5 miljoen kilomerter langs de aarde (bijna vier keer zo ver als de afstand tot de maan). De passage wordt gevolgd met een speciale camera op de Canarische Eilanden. De Slooh-webcast (aangevuld met interviews van deskundigen) start in de nacht van 9 op 10 januari om 01.00 uur Nederlandse tijd. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Scheervlucht' van planetoïde Apophis live te volgen op internet
De 'scheervlucht' van de 270 meter grote planetoïde Apophis langs de aarde, in de nacht van woensdag 9 op donderdag 10 januari, is live te volgen op slooh.com, een soort sterrenkundige webcam-service. Apophis werd in 2004 ontdekt, en even zag het er naar uit dat het rotsblok met de aarde in botsing zou kunnen komen. Inmiddels is duidelijkd at dat in elk geval voorlopig niet gebeurt. Deze week vliegt Apophis op een afstand van ca. 14,5 miljoen kilomerter langs de aarde (bijna vier keer zo ver als de afstand tot de maan). De passage wordt gevolgd met een speciale camera op de Canarische Eilanden. De Slooh-webcast (aangevuld met interviews van deskundigen) start in de nacht van 9 op 10 januari om 01.00 uur Nederlandse tijd. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2013
Honderden stellaire kraamkamers opgespoord
De rode vlekken geven de verdeling van de recent ontdekte HII-gebieden aan. HRDS Survey Team, NRAO/AUI/NSF; A. Mellinger
Astronomen hebben honderden voorheen onbekende stellaire kraamkamers in de Melkweg opgespoord. Daaronder bevindt zich ook de grootste die tot nu toe in ons sterrenstelsel is aantroffen: een kolossaal exemplaar met een middellijn van bijna 300 lichtjaar.
Een stellaire kraamkamer – de officiële aanduiding is HII-gebied – is een grote interstellaire gaswolk waarin recent stervorming heeft plaatsgevonden. De hete, blauwe sterren die daarbij zijn ontstaan, bestoken hun omgeving met ultraviolette straling, waardoor een deel van de waterstofatomen in het gas geïoniseerd raakt (het enige elektron kwijtraakt).
Doordat HII-gebieden behalve gas ook veel stof bevatten, zijn ze op visuele golflengten vaak moeilijk waarneembaar. Het opsporen van deze gebieden gebeurt daarom doorgaans met radiotelescopen en infraroodsatellieten: radio- en infraroodstraling ondervinden weinig hinder van stof.
Leidraad was in dit geval de catalogus van de inmiddels uitgeschakelde infraroodsatelliet WISE, die de afgelopen jaren bijna tweeduizend potentiële HII-gebieden heeft opgespoord. Deze gebieden worden nu allemaal nagelopen met grote radiotelescopen in de VS (en straks ook Australië).
Dankzij deze systematische zoekactie is het aantal bekende HII-gebieden al meer dan verdubbeld. Dat betekent dat stukje bij beetje ook een beter beeld ontstaat van de spiraalstructuur van de Melkweg, dat voor een belangrijk deel door de verdeling van stervormingsgebieden wordt bepaald.
Een ander belangrijk doel van de zoekactie is het opsporen van verschillen in de chemische samenstelling van de diverse HII-gebieden. Deze kunnen worden gebruikt om de voorgeschiedenis van een stervormingsgebied te reconstrueren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Honderden stellaire kraamkamers opgespoord
De rode vlekken geven de verdeling van de recent ontdekte HII-gebieden aan. HRDS Survey Team, NRAO/AUI/NSF; A. Mellinger
Astronomen hebben honderden voorheen onbekende stellaire kraamkamers in de Melkweg opgespoord. Daaronder bevindt zich ook de grootste die tot nu toe in ons sterrenstelsel is aantroffen: een kolossaal exemplaar met een middellijn van bijna 300 lichtjaar.
Een stellaire kraamkamer – de officiële aanduiding is HII-gebied – is een grote interstellaire gaswolk waarin recent stervorming heeft plaatsgevonden. De hete, blauwe sterren die daarbij zijn ontstaan, bestoken hun omgeving met ultraviolette straling, waardoor een deel van de waterstofatomen in het gas geïoniseerd raakt (het enige elektron kwijtraakt).
Doordat HII-gebieden behalve gas ook veel stof bevatten, zijn ze op visuele golflengten vaak moeilijk waarneembaar. Het opsporen van deze gebieden gebeurt daarom doorgaans met radiotelescopen en infraroodsatellieten: radio- en infraroodstraling ondervinden weinig hinder van stof.
Leidraad was in dit geval de catalogus van de inmiddels uitgeschakelde infraroodsatelliet WISE, die de afgelopen jaren bijna tweeduizend potentiële HII-gebieden heeft opgespoord. Deze gebieden worden nu allemaal nagelopen met grote radiotelescopen in de VS (en straks ook Australië).
Dankzij deze systematische zoekactie is het aantal bekende HII-gebieden al meer dan verdubbeld. Dat betekent dat stukje bij beetje ook een beter beeld ontstaat van de spiraalstructuur van de Melkweg, dat voor een belangrijk deel door de verdeling van stervormingsgebieden wordt bepaald.
Een ander belangrijk doel van de zoekactie is het opsporen van verschillen in de chemische samenstelling van de diverse HII-gebieden. Deze kunnen worden gebruikt om de voorgeschiedenis van een stervormingsgebied te reconstrueren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2013
Verre supernova vormt kosmologische mijlpaal
Het begin van een supernova van type Ia: een witte dwerg 'leent' materie van een begeleider. ESO/M. Kornmesser
Astronomen hebben weer een nieuwe mijlpaal bereikt: met de Hubble-ruimtetelescoop is een supernova van type Ia waargenomen waarvan het licht er tien miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Ondanks zijn kolossale afstand kon de verre supernova, die de aanduiding SCP-0401 draagt, gedetailleerd onderzocht worden.
De meeste supernova-explosies beginnen met een zware ster waarvan de kern ineenstort. Maar een supernova van type Ia begint (volgens het meest eenvoudige model) met een witte dwergster die materie van een begeleidende ster 'leent'. Zodra zo'n witte dwerg een bepaalde kritieke massa bereikt, komt het tot een enorme explosie.
Waar andere supernova-explosies grote verschillen in helderheidsverloop laten zien, vertonen supernova's van type Ia sterke onderlinge overeenkomsten. Dat maakt ze tot uitstekende 'standaardkaarsen' voor het meten van kosmische afstanden: hoe zwakker zo'n supernova lijkt, des te verder is hij van ons verwijderd. En tegelijkertijd kan uit zijn spectrum worden afgeleid met welke snelheid hij zich – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons verwijdert.
De combinatie van die twee gegevens verraadt hoe snel het heelal op het moment van de supernova-explosie uitdijde. Door supernova's van type Ia op uiteenlopende afstanden waar te nemen, kan dus worden vastgesteld of de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de tijd is veranderd. Dat is ook precies de manier waarop astronomen in 1998 hebben ontdekt dat de kosmische uitdijing aan het versnellen is.
Supernova SCP-0401 kan dit onderzoek weer een stukje verder helpen. Bij de meeste supernova's van type Ia die op afstanden van meer dan 9 miljard lichtjaar zijn waargenomen, is ofwel het helderheidsverloop niet goed bekend of kon het spectrum niet volledig worden vastgelegd. De gegevens van SCP-0401 zijn daarentegen wél compleet.
Er zijn overigens meer waarnemingen van zulke verre supernova's van type Ia nodig om de bestaande modellen voor de evolutie van het heelal goed te kunnen toetsen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Verre supernova vormt kosmologische mijlpaal
Het begin van een supernova van type Ia: een witte dwerg 'leent' materie van een begeleider. ESO/M. Kornmesser
Astronomen hebben weer een nieuwe mijlpaal bereikt: met de Hubble-ruimtetelescoop is een supernova van type Ia waargenomen waarvan het licht er tien miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Ondanks zijn kolossale afstand kon de verre supernova, die de aanduiding SCP-0401 draagt, gedetailleerd onderzocht worden.
De meeste supernova-explosies beginnen met een zware ster waarvan de kern ineenstort. Maar een supernova van type Ia begint (volgens het meest eenvoudige model) met een witte dwergster die materie van een begeleidende ster 'leent'. Zodra zo'n witte dwerg een bepaalde kritieke massa bereikt, komt het tot een enorme explosie.
Waar andere supernova-explosies grote verschillen in helderheidsverloop laten zien, vertonen supernova's van type Ia sterke onderlinge overeenkomsten. Dat maakt ze tot uitstekende 'standaardkaarsen' voor het meten van kosmische afstanden: hoe zwakker zo'n supernova lijkt, des te verder is hij van ons verwijderd. En tegelijkertijd kan uit zijn spectrum worden afgeleid met welke snelheid hij zich – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons verwijdert.
De combinatie van die twee gegevens verraadt hoe snel het heelal op het moment van de supernova-explosie uitdijde. Door supernova's van type Ia op uiteenlopende afstanden waar te nemen, kan dus worden vastgesteld of de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de tijd is veranderd. Dat is ook precies de manier waarop astronomen in 1998 hebben ontdekt dat de kosmische uitdijing aan het versnellen is.
Supernova SCP-0401 kan dit onderzoek weer een stukje verder helpen. Bij de meeste supernova's van type Ia die op afstanden van meer dan 9 miljard lichtjaar zijn waargenomen, is ofwel het helderheidsverloop niet goed bekend of kon het spectrum niet volledig worden vastgelegd. De gegevens van SCP-0401 zijn daarentegen wél compleet.
Er zijn overigens meer waarnemingen van zulke verre supernova's van type Ia nodig om de bestaande modellen voor de evolutie van het heelal goed te kunnen toetsen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2013
Versnellende kosmische uitdijing volgt Einstein
Het heelal dijt versneld uit... Maar waarom? NASA/ESA/HUDF09 Team
De 'donkere energie', die ervoor zorgt dat het heelal steeds sneller uitdijt, gedraagt zich op z'n Einsteins. Recente metingen van een fundamentele natuurconstante zetten de meeste alternatieve verklaringen buitenspel. Tot die conclusie komt de Amerikaanse astronoom Rodger Thompson.
Ruim tien jaar geleden ontdekten astronomen dat de uitdijing van het heelal niet vertraagt of gelijk blijft – zoals verwacht – maar juist versnelt. Die versnelling kan worden verklaard door een 'kosmologische constante' in te voeren. Bijna een eeuw geleden deed Albert Einstein dat ook al eens deed, omdat hij dacht dat het heelal stationair en onveranderlijk was (ten onrechte naar later bleek).
Die kosmologische constante kent een energiedichtheid toe aan de lege ruimte. Maar er zijn ook andere verklaringen voor de versnellende uitdijing van het heelal mogelijk, en die zijn de afgelopen jaren dan ook volop bedacht.
Thompson heeft de populairste alternatieve theorie nu tegen het licht gehouden. Hij berekende wat deze theorie voor gevolgen zou hebben voor het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron – een getal waarvan de grootte wordt bepaald door de heersende wetten van de natuurkunde.
Het alternatieve model voor de versnellende uitdijing voorspelt dat fundamentele natuurconstanten als deze in loop van de miljarden jaren een klein beetje veranderen. Tot nu toe waren astronomische instrumenten echter niet krachtig genoeg om de gevolgen van zo'n verandering te meten.
Vorige maand stelden Europese astronomen echter vast dat het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron in een sterrenstelsel op zeven miljard lichtjaar precies even groot was als hier op aarde. De afgelopen zeven miljard jaar lijkt die natuurconstante dus niet of hooguit uiterst weinig te zijn veranderd.
Volgens Thompson kan daarmee een streep worden gezet door bijna alle plausibele alternatieve modellen voor de donkere energie. De versnellende uitdijing van het heelal lijkt te worden veroorzaakt door 'iets' dat de fundamentele natuurconstanten ongemoeid laat. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Versnellende kosmische uitdijing volgt Einstein
Het heelal dijt versneld uit... Maar waarom? NASA/ESA/HUDF09 Team
De 'donkere energie', die ervoor zorgt dat het heelal steeds sneller uitdijt, gedraagt zich op z'n Einsteins. Recente metingen van een fundamentele natuurconstante zetten de meeste alternatieve verklaringen buitenspel. Tot die conclusie komt de Amerikaanse astronoom Rodger Thompson.
Ruim tien jaar geleden ontdekten astronomen dat de uitdijing van het heelal niet vertraagt of gelijk blijft – zoals verwacht – maar juist versnelt. Die versnelling kan worden verklaard door een 'kosmologische constante' in te voeren. Bijna een eeuw geleden deed Albert Einstein dat ook al eens deed, omdat hij dacht dat het heelal stationair en onveranderlijk was (ten onrechte naar later bleek).
Die kosmologische constante kent een energiedichtheid toe aan de lege ruimte. Maar er zijn ook andere verklaringen voor de versnellende uitdijing van het heelal mogelijk, en die zijn de afgelopen jaren dan ook volop bedacht.
Thompson heeft de populairste alternatieve theorie nu tegen het licht gehouden. Hij berekende wat deze theorie voor gevolgen zou hebben voor het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron – een getal waarvan de grootte wordt bepaald door de heersende wetten van de natuurkunde.
Het alternatieve model voor de versnellende uitdijing voorspelt dat fundamentele natuurconstanten als deze in loop van de miljarden jaren een klein beetje veranderen. Tot nu toe waren astronomische instrumenten echter niet krachtig genoeg om de gevolgen van zo'n verandering te meten.
Vorige maand stelden Europese astronomen echter vast dat het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron in een sterrenstelsel op zeven miljard lichtjaar precies even groot was als hier op aarde. De afgelopen zeven miljard jaar lijkt die natuurconstante dus niet of hooguit uiterst weinig te zijn veranderd.
Volgens Thompson kan daarmee een streep worden gezet door bijna alle plausibele alternatieve modellen voor de donkere energie. De versnellende uitdijing van het heelal lijkt te worden veroorzaakt door 'iets' dat de fundamentele natuurconstanten ongemoeid laat. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-01-2013
Grootste sterrenstelsel in heelal ontdekt
© Thinkstock.
Een internationale groep wetenschappers heeft het grootste stelsel in het heelal ooit gevonden. Het gaat om een groep van objecten, die maar liefst 4 miljard lichtjaar in doorsnee is. Dat is 40.000 keer zo groot als onze Melkweg.
De ontdekking is bekendgemaakt in het Britse wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De objecten zijn zogeheten quasars. Dat zijn mysterieuze hemellichamen in de kernen van melkwegstelsels uit de begintijd van het heelal. De afstand tot de aarde is gigantisch, maar quasars zijn zo helder dat astronomen ze desondanks kunnen zien.
De ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar deze cluster blijkt dus ruim 3 keer zo groot.
"Het is moeilijk om de omvang van deze groep te bevatten, maar we kunnen zeker zeggen dat dit de grootste structuur is die ooit in het heelal is gezien. Dit is opwindend, zeker omdat het ingaat tegen onze kennis van het universum", zegt de Britse hoogleraar Roger Clowes in een verklaring.
(HLN)
Grootste sterrenstelsel in heelal ontdekt
© Thinkstock.
Een internationale groep wetenschappers heeft het grootste stelsel in het heelal ooit gevonden. Het gaat om een groep van objecten, die maar liefst 4 miljard lichtjaar in doorsnee is. Dat is 40.000 keer zo groot als onze Melkweg.
De ontdekking is bekendgemaakt in het Britse wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De objecten zijn zogeheten quasars. Dat zijn mysterieuze hemellichamen in de kernen van melkwegstelsels uit de begintijd van het heelal. De afstand tot de aarde is gigantisch, maar quasars zijn zo helder dat astronomen ze desondanks kunnen zien.
De ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar deze cluster blijkt dus ruim 3 keer zo groot.
"Het is moeilijk om de omvang van deze groep te bevatten, maar we kunnen zeker zeggen dat dit de grootste structuur is die ooit in het heelal is gezien. Dit is opwindend, zeker omdat het ingaat tegen onze kennis van het universum", zegt de Britse hoogleraar Roger Clowes in een verklaring.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Toch ben ik benieuwd of wij het nog mee gaan maken dat er daadwerkelijk een expeditie op reis gaat.
http://www.syfy.com/tinman/oz/
“The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it.”
“The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it.”
11-01-2013
Kolossale kosmische structuur ontdekt
Twee grote groepen van quasars. De langste structuur (zwarte cirkels) strekt zich uit over vier miljard lichtjaar. R.G. Clowes/UC Lan
Een internationaal team van astronomen heeft, op bijna negen miljard lichtjaar van de aarde, een kolossaal lint van quasars ontdekt. De groep quasars strekt zich uit over een afstand van ongeveer vier miljard lichtjaar en is daarmee de grootste bekende structuur in het heelal.
Quasars zijn de heldere kernen van actieve sterrenstelsels. Ze produceren zoveel licht dat ze tot op miljarden lichtjaren afstand waarneembaar zijn.
Sinds 1982 is bekend dat quasars de neiging hebben om groepen te vormen. Maar de nu ontdekte groep is dermate groot dat het zogeheten kosmologische principe in het geding komt. Dit beginsel, dat de basis vormt van de moderne kosmologie, zegt dat het heelal op grote schaal dezelfde eigenschappen heeft. Anders gezegd: waar een waarnemer zich ook bevindt, overal ziet het heelal er hetzelfde uit.
Dat principe komt nu flink onder druk te staan. Volgens berekeningen zouden er geen structuren mogen bestaan die groter zijn dan één miljard lichtjaar. Maar de nu ontdekte langgerekte structuur van quasars is veel groter dan dat. (EE)
(HLN)
Kolossale kosmische structuur ontdekt
Twee grote groepen van quasars. De langste structuur (zwarte cirkels) strekt zich uit over vier miljard lichtjaar. R.G. Clowes/UC Lan
Een internationaal team van astronomen heeft, op bijna negen miljard lichtjaar van de aarde, een kolossaal lint van quasars ontdekt. De groep quasars strekt zich uit over een afstand van ongeveer vier miljard lichtjaar en is daarmee de grootste bekende structuur in het heelal.
Quasars zijn de heldere kernen van actieve sterrenstelsels. Ze produceren zoveel licht dat ze tot op miljarden lichtjaren afstand waarneembaar zijn.
Sinds 1982 is bekend dat quasars de neiging hebben om groepen te vormen. Maar de nu ontdekte groep is dermate groot dat het zogeheten kosmologische principe in het geding komt. Dit beginsel, dat de basis vormt van de moderne kosmologie, zegt dat het heelal op grote schaal dezelfde eigenschappen heeft. Anders gezegd: waar een waarnemer zich ook bevindt, overal ziet het heelal er hetzelfde uit.
Dat principe komt nu flink onder druk te staan. Volgens berekeningen zouden er geen structuren mogen bestaan die groter zijn dan één miljard lichtjaar. Maar de nu ontdekte langgerekte structuur van quasars is veel groter dan dat. (EE)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Kan je nog heel... heeel.... heeeeel lang op wachten....quote:Op zaterdag 12 januari 2013 09:36 schreef SosuaCafe het volgende:
Toch ben ik benieuwd of wij het nog mee gaan maken dat er daadwerkelijk een expeditie op reis gaat.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Die structuren zijn echt onmogelijk groot. 4 miljard lichtjaar.... Zelfs al kan je met lichtsnelheid reizen dan nog kom je nergens
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
Volgens mij bedoelen ze de grootste cluster want het grootste sterrenstelsel is toch IC 1101?quote:
11-01-2013
Grootste sterrenstelsel in heelal ontdekt
[ afbeelding ]
© Thinkstock.
Een internationale groep wetenschappers heeft het grootste stelsel in het heelal ooit gevonden. Het gaat om een groep van objecten, die maar liefst 4 miljard lichtjaar in doorsnee is. Dat is 40.000 keer zo groot als onze Melkweg.
De ontdekking is bekendgemaakt in het Britse wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De objecten zijn zogeheten quasars. Dat zijn mysterieuze hemellichamen in de kernen van melkwegstelsels uit de begintijd van het heelal. De afstand tot de aarde is gigantisch, maar quasars zijn zo helder dat astronomen ze desondanks kunnen zien.
De ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar deze cluster blijkt dus ruim 3 keer zo groot.
"Het is moeilijk om de omvang van deze groep te bevatten, maar we kunnen zeker zeggen dat dit de grootste structuur is die ooit in het heelal is gezien. Dit is opwindend, zeker omdat het ingaat tegen onze kennis van het universum", zegt de Britse hoogleraar Roger Clowes in een verklaring.
(HLN)
Jeetje....quote:Op zaterdag 12 januari 2013 10:24 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Die structuren zijn echt onmogelijk groot. 4 miljard lichtjaar.... Zelfs al kan je met lichtsnelheid reizen dan nog kom je nergens
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
14-01-2013
Rusland wil Sojoez-raket heel snel gaan vervangen
De Russen willen op korte termijn af van de Sojoez-raket en gaan werken aan een opvolger die mogelijk al tegen 2020 af moet zijn. Ook denken ze na over missies naar de maan en verder. Dat blijkt uit een rapport dat op de site van de Russische ruimtevaartorganisatie is verschenen.
Net als de VS en diverse private ruimtevaartondernemingen heeft Rusland ambitie. Zo wil het graag naar de maan om daar onderzoek te gaan doen. Ook denkt het land al na over bezoekjes aan Mars. Maar om zulke missies werkelijkheid te gaan laten worden, is een degelijk en modern ruimteschip nodig. En dat heeft Rusland niet.
Kapot
De Russen werken namelijk al sinds 1960 met de Sojoez-raket en Sojoez-capsules. Dat deze hun beste tijd wel gehad hebben, bleek afgelopen jaar. Toen stortte een onbemande ruimtecapsule neer nadat problemen met de Sojoez-raket waren ontstaan.
Rusland moet mee
Verouderde raketten die dienst weigeren: het is het laatste wat de Russen in het snel veranderende landschap der ruimtevaartorganisaties kunnen gebruiken. Private ondernemingen die naar de maan, asteroïden en Mars willen en zelfs al in staat zijn om de Russen van de troon te stoten en voorraden naar het ISS te brengen, schieten als paddenstoelen uit de grond. NASA timmert aan de weg met een opvolger voor de spaceshuttle en succesvolle Marsrovers die de weg vrij moeten maken voor een bemande missie naar Mars. Om bij te blijven, zullen ook de Russen maatregelen moeten treffen.
En dat doen ze, zo blijkt uit het rapport dat de Russische ruimtevaartorganisatie Roscosmos afgelopen weekend op het internet zette. In het rapport identificeert Rusland drie prioriteiten. Ten eerste: ervoor zorgen dat Rusland toegang blijft houden tot de ruimte. Nog voor 2020 willen de Russen een opvolger voor de Sojoez-raket en -capsule hebben. Ten tweede vinden de Russen het belangrijk dat ze de middelen hebben om aan de behoeften van de wetenschap te blijven voldoen: Russische wetenschappers moeten de middelen (bijvoorbeeld satellieten) hebben om onderzoek te blijven doen naar het universum en het ontstaan van leven. De derde prioriteit is implementatie van bemande ruimtevluchten. De Russen zijn van van plan om onbemande missies naar de maan te gaan organiseren en wellicht leggen die de basis voor bemande vluchten. Ook willen de Russen naar bemande ruimtemissies naar planeten en andere hemellichamen in ons zonnestelsel toewerken.
(scientias.nl)
Rusland wil Sojoez-raket heel snel gaan vervangen
De Russen willen op korte termijn af van de Sojoez-raket en gaan werken aan een opvolger die mogelijk al tegen 2020 af moet zijn. Ook denken ze na over missies naar de maan en verder. Dat blijkt uit een rapport dat op de site van de Russische ruimtevaartorganisatie is verschenen.
Net als de VS en diverse private ruimtevaartondernemingen heeft Rusland ambitie. Zo wil het graag naar de maan om daar onderzoek te gaan doen. Ook denkt het land al na over bezoekjes aan Mars. Maar om zulke missies werkelijkheid te gaan laten worden, is een degelijk en modern ruimteschip nodig. En dat heeft Rusland niet.
Kapot
De Russen werken namelijk al sinds 1960 met de Sojoez-raket en Sojoez-capsules. Dat deze hun beste tijd wel gehad hebben, bleek afgelopen jaar. Toen stortte een onbemande ruimtecapsule neer nadat problemen met de Sojoez-raket waren ontstaan.
Rusland moet mee
Verouderde raketten die dienst weigeren: het is het laatste wat de Russen in het snel veranderende landschap der ruimtevaartorganisaties kunnen gebruiken. Private ondernemingen die naar de maan, asteroïden en Mars willen en zelfs al in staat zijn om de Russen van de troon te stoten en voorraden naar het ISS te brengen, schieten als paddenstoelen uit de grond. NASA timmert aan de weg met een opvolger voor de spaceshuttle en succesvolle Marsrovers die de weg vrij moeten maken voor een bemande missie naar Mars. Om bij te blijven, zullen ook de Russen maatregelen moeten treffen.
En dat doen ze, zo blijkt uit het rapport dat de Russische ruimtevaartorganisatie Roscosmos afgelopen weekend op het internet zette. In het rapport identificeert Rusland drie prioriteiten. Ten eerste: ervoor zorgen dat Rusland toegang blijft houden tot de ruimte. Nog voor 2020 willen de Russen een opvolger voor de Sojoez-raket en -capsule hebben. Ten tweede vinden de Russen het belangrijk dat ze de middelen hebben om aan de behoeften van de wetenschap te blijven voldoen: Russische wetenschappers moeten de middelen (bijvoorbeeld satellieten) hebben om onderzoek te blijven doen naar het universum en het ontstaan van leven. De derde prioriteit is implementatie van bemande ruimtevluchten. De Russen zijn van van plan om onbemande missies naar de maan te gaan organiseren en wellicht leggen die de basis voor bemande vluchten. Ook willen de Russen naar bemande ruimtemissies naar planeten en andere hemellichamen in ons zonnestelsel toewerken.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-01-2013
Telescoop kiekt plek waar licht uit duisternis ontstaat
Een telescoop van de ESO-sterrenwacht in Chili heeft één van de beste opnames ooit gemaakt van Lupus 3. De donkere wolk vormt een heuse kraamkamer: hier ontstaan uit duisternis de helderste sterren.
Op de foto is een donkere wolk te zien. Geloof het of niet, maar in deze donkere wolk ontstaat licht, in de vorm van sterren. De wolk bevat heel veel koel kosmisch stof waar nieuwe sterren uit ontstaan.
De geboorte van een ster
Wanneer de dichte delen van de wolk door toedoen van hun eigen zwaartekracht samenballen, warmen ze op en gaan stralen. In eerste instantie is die straling niet te zien: de wolk houdt het zichtbare licht tegen. Maar wanneer de sterren helderder en heter worden, kunnen de wolken ze niet meer verhullen. De sterren geven intense straling en sterrenwinden af die de wolken wegblazen. De jonge sterren onthullen zich dan aan de buitenwereld.
Onthulling
De heldere sterren die u op de foto rechts van de donkere wolk ziet, hebben zich reeds onthuld. Het blauwe licht verraadt dat deze jonge sterren nog niet al het stof in hun omgeving hebben opgeruimd.
Lupus 3 en de heldere sterren. Foto: ESO / F. Comeron.
Nog veel meer sterren
Op de foto vallen vooral de zeer heldere blauwe sterren op. Maar er zijn er natuurlijk nog veel meer (in wording). Hoe kan het ook anders in zo’n stellaire kraamkamer.
De donkere wolk – Lupus 3 – bevindt zich op zo’n 600 lichtjaar van de aarde. Het gebied dat op de foto prijkt is in werkelijkheid ongeveer vijf lichtjaar groot. Astronomen verdiepen zich graag in dergelijke stervormingsgebieden. Juist in zulke kleine stervormingsgebieden als Lupus 3 ontstaan namelijk sterren die vergelijkbaar zijn met de sterren in ons sterrenstelsel. Onze eigen zon is waarschijnlijk meer dan vier miljard jaar geleden in een vergelijkbaar stervormingsgebied ontstaan. Door zulke gebieden te bestuderen, kunnen we meer over de totstandkoming van onze zon en vergelijkbare sterren te weten komen.
(scientias.nl)
Telescoop kiekt plek waar licht uit duisternis ontstaat
Een telescoop van de ESO-sterrenwacht in Chili heeft één van de beste opnames ooit gemaakt van Lupus 3. De donkere wolk vormt een heuse kraamkamer: hier ontstaan uit duisternis de helderste sterren.
Op de foto is een donkere wolk te zien. Geloof het of niet, maar in deze donkere wolk ontstaat licht, in de vorm van sterren. De wolk bevat heel veel koel kosmisch stof waar nieuwe sterren uit ontstaan.
De geboorte van een ster
Wanneer de dichte delen van de wolk door toedoen van hun eigen zwaartekracht samenballen, warmen ze op en gaan stralen. In eerste instantie is die straling niet te zien: de wolk houdt het zichtbare licht tegen. Maar wanneer de sterren helderder en heter worden, kunnen de wolken ze niet meer verhullen. De sterren geven intense straling en sterrenwinden af die de wolken wegblazen. De jonge sterren onthullen zich dan aan de buitenwereld.
Onthulling
De heldere sterren die u op de foto rechts van de donkere wolk ziet, hebben zich reeds onthuld. Het blauwe licht verraadt dat deze jonge sterren nog niet al het stof in hun omgeving hebben opgeruimd.
Lupus 3 en de heldere sterren. Foto: ESO / F. Comeron.
Nog veel meer sterren
Op de foto vallen vooral de zeer heldere blauwe sterren op. Maar er zijn er natuurlijk nog veel meer (in wording). Hoe kan het ook anders in zo’n stellaire kraamkamer.
De donkere wolk – Lupus 3 – bevindt zich op zo’n 600 lichtjaar van de aarde. Het gebied dat op de foto prijkt is in werkelijkheid ongeveer vijf lichtjaar groot. Astronomen verdiepen zich graag in dergelijke stervormingsgebieden. Juist in zulke kleine stervormingsgebieden als Lupus 3 ontstaan namelijk sterren die vergelijkbaar zijn met de sterren in ons sterrenstelsel. Onze eigen zon is waarschijnlijk meer dan vier miljard jaar geleden in een vergelijkbaar stervormingsgebied ontstaan. Door zulke gebieden te bestuderen, kunnen we meer over de totstandkoming van onze zon en vergelijkbare sterren te weten komen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
W&T / Nieuwe komeet ISON kan helderste in decennia worden?quote:
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
17-01-2013
'Zandverstuivingen' houden Titan jong
Twee grote kraters op Titan: een verse (links) en een sterk opgevulde (rechts). NASA/JPL-Caltech/ASI/GSFC
Afgaande op het aantal inslagkraters, lijkt het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan heel jong. Maar schijn bedriegt: eenmaal gevormde kraters blijken snel te worden opgevuld. Dat blijkt uit onderzoek met de NASA-ruimtesonde Cassini.
De meeste andere manen van Saturnus zijn bezaaid met vele duizenden kraters. Dat is een duidelijke aanwijzing dat hun oppervlakken al vele honderden miljoenen jaren nauwelijks veranderingen hebben ondergaan. Maar tot nu toe zijn op Titan niet meer dan zestig kraters aangetroffen, terwijl toch al de helft van zijn oppervlak nauwkeurig is bekeken.
Uit onderzoek van de weinige kraters op Titan blijkt bovendien dat deze gemiddeld honderden meters minder diep zijn dan vergelijkbare kraters op de grote Jupitermaan Ganymedes. Er moet dus een proces zijn dat de kraters op de Saturnusmaan opvult.
Er zijn twee kandidaten voor dat proces. De eerste is erosie door een stromende vloeistof – niet water, want daarvoor is het veel te koud op Titan, maar bijvoorbeeld methaan. Bij dat type verwering zou het opvulproces aanvankelijk heel snel verlopen om vervolgens, naarmate de kraterranden verder afslijten en minder steil worden, steeds verder te vertragen.
In dat geval zouden er echter veel net-niet-volle kraters op Titan te vinden moeten zijn, maar die ontbreken. De Cassini-beelden tonen kraters die nog maar amper opgevuld zijn, half opgevulde kraters en kraters die bijna helemaal opgevuld zijn. En dat wijst erop dat het opvulproces juist heel gelijkmatig verloopt.
Volgens de onderzoekers lijkt het er nog het meest op dat de kraters worden opgevuld door zand dat door de wind wordt meegevoerd. Op Titan bestaat dat 'zand' overigens niet uit verweerd gesteente, maar uit bevroren koolwaterstoffen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
'Zandverstuivingen' houden Titan jong
Twee grote kraters op Titan: een verse (links) en een sterk opgevulde (rechts). NASA/JPL-Caltech/ASI/GSFC
Afgaande op het aantal inslagkraters, lijkt het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan heel jong. Maar schijn bedriegt: eenmaal gevormde kraters blijken snel te worden opgevuld. Dat blijkt uit onderzoek met de NASA-ruimtesonde Cassini.
De meeste andere manen van Saturnus zijn bezaaid met vele duizenden kraters. Dat is een duidelijke aanwijzing dat hun oppervlakken al vele honderden miljoenen jaren nauwelijks veranderingen hebben ondergaan. Maar tot nu toe zijn op Titan niet meer dan zestig kraters aangetroffen, terwijl toch al de helft van zijn oppervlak nauwkeurig is bekeken.
Uit onderzoek van de weinige kraters op Titan blijkt bovendien dat deze gemiddeld honderden meters minder diep zijn dan vergelijkbare kraters op de grote Jupitermaan Ganymedes. Er moet dus een proces zijn dat de kraters op de Saturnusmaan opvult.
Er zijn twee kandidaten voor dat proces. De eerste is erosie door een stromende vloeistof – niet water, want daarvoor is het veel te koud op Titan, maar bijvoorbeeld methaan. Bij dat type verwering zou het opvulproces aanvankelijk heel snel verlopen om vervolgens, naarmate de kraterranden verder afslijten en minder steil worden, steeds verder te vertragen.
In dat geval zouden er echter veel net-niet-volle kraters op Titan te vinden moeten zijn, maar die ontbreken. De Cassini-beelden tonen kraters die nog maar amper opgevuld zijn, half opgevulde kraters en kraters die bijna helemaal opgevuld zijn. En dat wijst erop dat het opvulproces juist heel gelijkmatig verloopt.
Volgens de onderzoekers lijkt het er nog het meest op dat de kraters worden opgevuld door zand dat door de wind wordt meegevoerd. Op Titan bestaat dat 'zand' overigens niet uit verweerd gesteente, maar uit bevroren koolwaterstoffen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Gamma-ray burst blasted Earth in 8th century: study
by Staff Writers
Paris (AFP) Jan 21, 2013
A mystery wave of cosmic radiation that smashed into Earth in the eighth century may have come from two black holes that collided, a study published on Monday says.
Clues for the strange event were unearthed last year by Japanese astrophysicist Fusa Miyake, who discovered a surge in carbon-14 -- an isotope that derives from high-energy radiation -- in the rings of ancient cedar trees.
Dating of the trees showed that the burst struck the Earth in either 774 or 775 AD.
But what was the nature of the radiation, and what caused it?
Space scientists lined up the usual suspects only to let them go. There was no evidence that an exploding star, also called a supernova, occurred at that time, they found.
The Anglo-Saxon Chronicle, a record in Old English, makes a dramatic reference to the appearance of a "red crucifix" seen in the skies after sunset. But that happened in 776 AD, which was too late to tally with the event marked by the tree rings.
Also ruled out was a tantrum by the Sun, which can throw out sizzling cosmic rays or gouts of energy called solar flares.
Writing in Monthly Notices, a journal of Britain's Royal Astronomical Society, German-based scientists Valeri Hambaryan and Ralph Neuhaeuser have come up with a new explanation.
The pair suggest that two black holes collided and then merged, releasing an intense but extremely brief burst of gamma rays.
A collision of neutron stars or "white dwarf" stars (tiny, compact stars near the end of their lives) may also have been the cause, say Hambaryan and Neuhaeuser of the University of Jena's Astrophysics Institute.
Mergers of this kind are often spotted in galaxies other than our own Milky Way, and do not generate visible light.
The event in 774 or 775 AD could only have taken place at least 3,000 light years from here, otherwise the planet would have fried, says the paper.
If their theory is right, this would explain why there is no record of some ultra-brilliant event in the sky, or evidence of any extinction event in Earth's biodiversity at that time.
Astronomers should scour the skies because invisible remnants of the event could well exist today, the paper suggests.
And estimating the risk from a future collision of this kind could be vital.
"If the gamma ray burst had been much closer to the Earth it would have caused significant harm to the biosphere," explains Neuhaeuser.
"But even thousands of light years away, a similar event today could cause havoc with the sensitive electronic systems that advanced societies have come to depend on. The challenge now is to establish how rare such carbon-14 spikes are, i.e. how often such radiation bursts hit the Earth.
"In the last 3,000 years, the maximum age of trees alive today, only one such event appears to have taken place."
spacedaily.com
by Staff Writers
Paris (AFP) Jan 21, 2013
A mystery wave of cosmic radiation that smashed into Earth in the eighth century may have come from two black holes that collided, a study published on Monday says.
Clues for the strange event were unearthed last year by Japanese astrophysicist Fusa Miyake, who discovered a surge in carbon-14 -- an isotope that derives from high-energy radiation -- in the rings of ancient cedar trees.
Dating of the trees showed that the burst struck the Earth in either 774 or 775 AD.
But what was the nature of the radiation, and what caused it?
Space scientists lined up the usual suspects only to let them go. There was no evidence that an exploding star, also called a supernova, occurred at that time, they found.
The Anglo-Saxon Chronicle, a record in Old English, makes a dramatic reference to the appearance of a "red crucifix" seen in the skies after sunset. But that happened in 776 AD, which was too late to tally with the event marked by the tree rings.
Also ruled out was a tantrum by the Sun, which can throw out sizzling cosmic rays or gouts of energy called solar flares.
Writing in Monthly Notices, a journal of Britain's Royal Astronomical Society, German-based scientists Valeri Hambaryan and Ralph Neuhaeuser have come up with a new explanation.
The pair suggest that two black holes collided and then merged, releasing an intense but extremely brief burst of gamma rays.
A collision of neutron stars or "white dwarf" stars (tiny, compact stars near the end of their lives) may also have been the cause, say Hambaryan and Neuhaeuser of the University of Jena's Astrophysics Institute.
Mergers of this kind are often spotted in galaxies other than our own Milky Way, and do not generate visible light.
The event in 774 or 775 AD could only have taken place at least 3,000 light years from here, otherwise the planet would have fried, says the paper.
If their theory is right, this would explain why there is no record of some ultra-brilliant event in the sky, or evidence of any extinction event in Earth's biodiversity at that time.
Astronomers should scour the skies because invisible remnants of the event could well exist today, the paper suggests.
And estimating the risk from a future collision of this kind could be vital.
"If the gamma ray burst had been much closer to the Earth it would have caused significant harm to the biosphere," explains Neuhaeuser.
"But even thousands of light years away, a similar event today could cause havoc with the sensitive electronic systems that advanced societies have come to depend on. The challenge now is to establish how rare such carbon-14 spikes are, i.e. how often such radiation bursts hit the Earth.
"In the last 3,000 years, the maximum age of trees alive today, only one such event appears to have taken place."
spacedaily.com
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Een wat late reactie, maar dit klopt natuurlijk van geen kant. De afstand aarde-maan is grofweg 380.000 kilometer. 14,5 miljoen is dus wel iets meer dan 4x zoveel....quote:
Deze week vliegt Apophis op een afstand van ca. 14,5 miljoen kilomerter langs de aarde (bijna vier keer zo ver als de afstand tot de maan)
22-01-2013
Plannen voor mijnbouw op planetoïden
Het Amerikaanse commerciële ruimtevaartbedrijf Deep Space Industries (DSI), geleid door ruimtevaart-entrepreneur Rick Tumlinson, maakt vandaag plannen bekend voor mijnbouw op planetoïden.
DSI wil in 2015 en 2016 kleine onbemande ruimtevaartuigjes - FireFlies en DragonFlies genoemd - op pad sturen naar planetoïden die de aarde dicht naderen. De ruimtescheepjes wegen hooguit enkele tientallen kilo's, en moeten vluchten maken van enkele maanden tot een paar jaar. De DragonFlies zouden uiteindelijk enkele tientallen kilo's planetoïdenmateriaal naar de aarde moeten brengen.
In de toekomst hoopt Deep Space Industries op grotere schaal mijnbouw op planetoïden te kunnen realiseren. Momenteel wordt er nog gezocht naar klanten en sponsors.
(allesovrsterrenkunde)
Plannen voor mijnbouw op planetoïden
Het Amerikaanse commerciële ruimtevaartbedrijf Deep Space Industries (DSI), geleid door ruimtevaart-entrepreneur Rick Tumlinson, maakt vandaag plannen bekend voor mijnbouw op planetoïden.
DSI wil in 2015 en 2016 kleine onbemande ruimtevaartuigjes - FireFlies en DragonFlies genoemd - op pad sturen naar planetoïden die de aarde dicht naderen. De ruimtescheepjes wegen hooguit enkele tientallen kilo's, en moeten vluchten maken van enkele maanden tot een paar jaar. De DragonFlies zouden uiteindelijk enkele tientallen kilo's planetoïdenmateriaal naar de aarde moeten brengen.
In de toekomst hoopt Deep Space Industries op grotere schaal mijnbouw op planetoïden te kunnen realiseren. Momenteel wordt er nog gezocht naar klanten en sponsors.
(allesovrsterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik hoorde net op Radio 2 een nieuws bericht over een geheime spaceshuttle van Nasa die morgen gelanceerd zou worden, Kennedy Space Center zou zijn afgezet, en de namen van de astronauten zouden geheim zijn. De expert die erbij werd geroepen vertelde dat de shuttle een spioneer-satelliet boven Rusland zou plaatsen en dat dit het begin van was de militarisatie van de ruimte.
Ik kan hier echter niks van op Google vinden, weet iemand hier meer over?
Ik kan hier echter niks van op Google vinden, weet iemand hier meer over?
Er zijn geen shuttles meer .Ze staan allemaal in museaquote:
Ik hoorde net op Radio 2 een nieuws bericht over een geheime spaceshuttle van Nasa die morgen gelanceerd zou worden, Kennedy Space Center zou zijn afgezet, en de namen van de astronauten zouden geheim zijn. De expert die erbij werd geroepen vertelde dat de shuttle een spioneer-satelliet boven Rusland zou plaatsen en dat dit het begin van was de militarisatie van de ruimte.
Ik kan hier echter niks van op Google vinden, weet iemand hier meer over?
Er is wel een millitaire shuttle de X-37B
A: is niet van NASA maar van USAF
B: is onbemand
C: is al sinds december in orbit (geheime missie)
D: Volg de OTV-3 (X-37B) Hier
[ Bericht 9% gewijzigd door -CRASH- op 24-01-2013 00:32:08 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
23-01-2013
Radiotelescoop meet vroegere temperatuur van het heelal
De CSIRO-radiotelescoop. David Smyth
Astronomen uit Duitsland, Frankrijk, Zweden en Australië hebben met behulp van een Australische radiotelescoop gemeten welke temperatuur het heelal zeven miljard jaar geleden had. Daarbij hebben zij vastgesteld dat het heelal op dat moment precies zo 'warm' was als de oerknaltheorie voorspelt.
Voor deze temperatuurmeting hebben de astronomen gekeken naar een gaswolk op 7,2 miljard lichtjaar van de aarde. Of beter gezegd: naar het licht van een nog verder weg staande quasar dat door die wolk is gegaan. Het gas heeft een 'vingerafdruk' in dat licht achtergelaten, door specifieke golflengten te absorberen.
Uit die vingerafdruk kan worden afgeleid welke temperatuur het gas had. En omdat het enige wat het gas warm hield de kosmische achtergrondstraling was – de zwakke gloed die is overgebleven van de ziedend hete oerknal – volgt daaruit de temperatuur van het heelal op het moment dat een deel van het quasarlicht werd geabsorbeerd.
Uit de meting blijkt dat het heelal 7,2 miljard jaar geleden een temperatuur van 5,08 kelvin had, oftewel 267,92 graden Celsius onder nul. Dat is heel koud, maar altijd nog ruim twee graden warmer dan de huidige kosmische temperatuur. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Radiotelescoop meet vroegere temperatuur van het heelal
De CSIRO-radiotelescoop. David Smyth
Astronomen uit Duitsland, Frankrijk, Zweden en Australië hebben met behulp van een Australische radiotelescoop gemeten welke temperatuur het heelal zeven miljard jaar geleden had. Daarbij hebben zij vastgesteld dat het heelal op dat moment precies zo 'warm' was als de oerknaltheorie voorspelt.
Voor deze temperatuurmeting hebben de astronomen gekeken naar een gaswolk op 7,2 miljard lichtjaar van de aarde. Of beter gezegd: naar het licht van een nog verder weg staande quasar dat door die wolk is gegaan. Het gas heeft een 'vingerafdruk' in dat licht achtergelaten, door specifieke golflengten te absorberen.
Uit die vingerafdruk kan worden afgeleid welke temperatuur het gas had. En omdat het enige wat het gas warm hield de kosmische achtergrondstraling was – de zwakke gloed die is overgebleven van de ziedend hete oerknal – volgt daaruit de temperatuur van het heelal op het moment dat een deel van het quasarlicht werd geabsorbeerd.
Uit de meting blijkt dat het heelal 7,2 miljard jaar geleden een temperatuur van 5,08 kelvin had, oftewel 267,92 graden Celsius onder nul. Dat is heel koud, maar altijd nog ruim twee graden warmer dan de huidige kosmische temperatuur. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-01-2013
Wetenschap ziet hoe zon energie opslaat en loslaat: een primeur!
Wetenschappers hebben voor de allereerste keer waargenomen hoe de zon energie van het magnetisch veld naar de zonneatmosfeer verplaatst. Dat dit proces op de zon plaatsvindt, hadden onderzoekers al een tijdje gedacht, maar nu hebben ze het ook voor het eerst gezien.
“Wetenschappers proberen al decennialang te begrijpen hoe de dynamische atmosfeer van de zon tot miljoenen graden (Fahrenheit, red.) verhit kan worden,” vertelt onderzoeker Jonathan Cirtain. De nieuwe beelden die met behulp van de HI-C (High Resolution Coronal Imager) telescoop werden gemaakt, scheppen een hoop duidelijkheid. De onderzoekers richtten de telescoop op een actieve zonnevlek en lieten deze gedurende vijf minuten om de paar seconden foto’s maken.
Lichte plekken
Op de foto’s is goed te zien hoe het magnetisch veld zich ontwikkelt en hoe energie door activiteiten op de zon vrijkomt. Die vrijkomende energie is op de foto te herkennen aan het oplichtende plasma. Deze lichte plekken wijst erop dat de zonneatmosfeer hier enorm verhit wordt: 2 miljoen tot 4 miljoen graden Fahrenheit. “Nu we dit voor het eerst zien, kunnen we beter begrijpen hoe onze zon voortdurend de energie die nodig is om de atmosfeer te verhitten, genereert.”
Foto: NASA.
Andere sterren
Astronomen vinden het belangrijk een beter beeld te krijgen van de wijze waarop het magnetisch veld van de zon de zonneatmosfeer verhit. Heel veel sterren in het heelal beschikken namelijk over een magnetisch veld. Als we de werking ervan op de zon beter begrijpen, kunnen we ook de evolutie van al die andere sterren wellicht beter begrijpen.
Ook hopen de onderzoekers op basis van de waarnemingen straks beter te kunnen voorspellen welk ruimteweer we mogen verwachten. Ontwikkelingen in het magnetische veld van de zon zijn namelijk de drijvende kracht achter erupties op de zon. Deze erupties kunnen de aardse atmosfeer raken en bijvoorbeeld satellieten die zich in een baan om de aarde bevinden, verstoren. Het is dan ook nuttig om te weten wanneer we zo’n eruptie kunnen verwachten.
(scientias.nl)
Wetenschap ziet hoe zon energie opslaat en loslaat: een primeur!
Wetenschappers hebben voor de allereerste keer waargenomen hoe de zon energie van het magnetisch veld naar de zonneatmosfeer verplaatst. Dat dit proces op de zon plaatsvindt, hadden onderzoekers al een tijdje gedacht, maar nu hebben ze het ook voor het eerst gezien.
“Wetenschappers proberen al decennialang te begrijpen hoe de dynamische atmosfeer van de zon tot miljoenen graden (Fahrenheit, red.) verhit kan worden,” vertelt onderzoeker Jonathan Cirtain. De nieuwe beelden die met behulp van de HI-C (High Resolution Coronal Imager) telescoop werden gemaakt, scheppen een hoop duidelijkheid. De onderzoekers richtten de telescoop op een actieve zonnevlek en lieten deze gedurende vijf minuten om de paar seconden foto’s maken.
Lichte plekken
Op de foto’s is goed te zien hoe het magnetisch veld zich ontwikkelt en hoe energie door activiteiten op de zon vrijkomt. Die vrijkomende energie is op de foto te herkennen aan het oplichtende plasma. Deze lichte plekken wijst erop dat de zonneatmosfeer hier enorm verhit wordt: 2 miljoen tot 4 miljoen graden Fahrenheit. “Nu we dit voor het eerst zien, kunnen we beter begrijpen hoe onze zon voortdurend de energie die nodig is om de atmosfeer te verhitten, genereert.”
Foto: NASA.
Andere sterren
Astronomen vinden het belangrijk een beter beeld te krijgen van de wijze waarop het magnetisch veld van de zon de zonneatmosfeer verhit. Heel veel sterren in het heelal beschikken namelijk over een magnetisch veld. Als we de werking ervan op de zon beter begrijpen, kunnen we ook de evolutie van al die andere sterren wellicht beter begrijpen.
Ook hopen de onderzoekers op basis van de waarnemingen straks beter te kunnen voorspellen welk ruimteweer we mogen verwachten. Ontwikkelingen in het magnetische veld van de zon zijn namelijk de drijvende kracht achter erupties op de zon. Deze erupties kunnen de aardse atmosfeer raken en bijvoorbeeld satellieten die zich in een baan om de aarde bevinden, verstoren. Het is dan ook nuttig om te weten wanneer we zo’n eruptie kunnen verwachten.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-01-2013
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Prachtig....quote:
25-01-2013
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
Vuurpijl XXXXXXXXXXXXXXL x 10000000000 
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Dat is pas Timelapse fotografiequote:
25-01-2013
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betelgeuse braces for a collision
by Staff Writers
Paris (ESA) Jan 25, 2013
Multiple arcs are revealed around Betelgeuse, the nearest red supergiant star to Earth, in this new image from ESA's Herschel space observatory. The star and its arc-shaped shields could collide with an intriguing dusty 'wall' in 5000 years.
Betelgeuse rides on the shoulder of the constellation Orion the Hunter. It can easily be seen with the naked eye in the northern hemisphere winter night sky as the orange-red star above and to the left of Orion's famous three-star belt.
Roughly 1000 times the diameter of our Sun and shining 100 000 times more brightly, Betelgeuse's impressive statistics come with a cost. For this star is likely on its way to a spectacular supernova explosion, having already swelled into a red supergiant and shed a significant fraction of its outer layers.
The new far-infrared view from Herschel shows how the star's winds are crashing against the surrounding interstellar medium, creating a bow shock as the star moves through space at speeds of around 30 km/s.
A series of broken, dusty arcs ahead of the star's direction of motion testify to a turbulent history of mass loss.
Closer to the star itself, an inner envelope of material shows a pronounced asymmetric structure. Large convective cells in the star's outer atmosphere have likely resulted in localised, clumpy ejections of dusty debris at different stages in the past.
An intriguing linear structure is also seen further away from the star, beyond the dusty arcs. While some earlier theories proposed that this bar was a result of material ejected during a previous stage of stellar evolution, analysis of the new image suggests that it is either a linear filament linked to the Galaxy's magnetic field, or the edge of a nearby interstellar cloud that is being illuminated by Betelgeuse.
If the bar is a completely separate object, then taking into account the motion of Betelgeuse and its arcs and the separation between them and the bar, the outermost arc will collide with the bar in just 5000 years, with the red supergiant star itself hitting the bar roughly 12 500 years later.
"The enigmatic nature of the circumstellar envelope and bow shock surrounding Betelgeuse as revealed by Herschel," by L. Decin et al, was published in Astronomy and Astrophysics, December 2012.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
28-01-2013
'Superbubble' produceert veel röntgenstraling
Compositiefoto van DEM L50. NASA/CXC/Univ. of Michigan
De grote 'bel' op deze röntgenfoto is een zogeheten 'superbubble' in de Grote Magelhaense Wolk, op ca. 160.000 lichtjaar afstand. De superbubble, DEM L50 (of N186) geheten, is ontstaan door krachtige sterrenwinden en supernova-explosies van kort levende, zware sterren. Aan de bovenzijde van de superbubble is een kleinere ronde structuur te zien: een 'normaal' supernovarestant.
De röntgenstraling van DEM L50 is vastgelegd door het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory; op deze foto zijn de röntgenwaarnemingen (roze) gecombineerd met waarnemingen op zichtbare golflengten. De hoeveelheid röntgenstraling van DEM L50 is ongeveer twintig keer zo groot als verwacht zou worden op basis van theoretische modellen; de extra röntgenstraling is vermoedelijk afkomstig van schokgolven in het gas en van heet gas dat aan de binnenzijde van de schil vrijkomt door 'verdamping' onder invloed van energierijke straling van sterren. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Superbubble' produceert veel röntgenstraling
Compositiefoto van DEM L50. NASA/CXC/Univ. of Michigan
De grote 'bel' op deze röntgenfoto is een zogeheten 'superbubble' in de Grote Magelhaense Wolk, op ca. 160.000 lichtjaar afstand. De superbubble, DEM L50 (of N186) geheten, is ontstaan door krachtige sterrenwinden en supernova-explosies van kort levende, zware sterren. Aan de bovenzijde van de superbubble is een kleinere ronde structuur te zien: een 'normaal' supernovarestant.
De röntgenstraling van DEM L50 is vastgelegd door het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory; op deze foto zijn de röntgenwaarnemingen (roze) gecombineerd met waarnemingen op zichtbare golflengten. De hoeveelheid röntgenstraling van DEM L50 is ongeveer twintig keer zo groot als verwacht zou worden op basis van theoretische modellen; de extra röntgenstraling is vermoedelijk afkomstig van schokgolven in het gas en van heet gas dat aan de binnenzijde van de schil vrijkomt door 'verdamping' onder invloed van energierijke straling van sterren. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Je hebt gerestaureerde gebouwen
Je hebt gerestaureerde auto's
Je hebt gerestaureerde motoren
En nu is er ook een gerestaureerde raketmotor
Je hebt gerestaureerde auto's
Je hebt gerestaureerde motoren
En nu is er ook een gerestaureerde raketmotor
quote:NASA Engineers Resurrect And Test Mighty F-1 Engine Gas Generator
by Tracy McMahan for Marshall Space Flight Center
Huntsville AL (SPX) Jan 29, 2013
Saturn V F-1 gas generator 20-second hot fire test at Marshall. (NASA/MSFC).
Imagine a young engineer examining an artifact from the Apollo era that helped send people on humankind's first venture to another world. The engineer has seen diagrams of the rocket engine. She has even viewed old videos of the immense tower-like Saturn V rocket launching to the moon. Like any curious explorer, she wants to see how it works for herself.
She wonders if this old engine still has the "juice." Like a car mechanic who investigates an engine of a beloved antique automobile, she takes apart the engine piece by piece and refurbishes it.
This is exactly what a small team of young NASA engineers did. The engineers, who have been trained in fields from rocket propulsion to materials science, took apart and refurbished parts from Saturn V F-1 engines--the most powerful American rocket engines ever built.
Why resurrect an Apollo-era rocket engine? The answer is simple: to mine the secrets of the F-1 -- an engine that last flew before these engineers were born -- and use it as inspiration for creating new advanced, affordable propulsion systems.
NASA needs powerful propulsion elements for future launch vehicles, such as the evolved Space Launch System (SLS). The SLS heavy-lift rocket capable of carrying a 130-metric-ton (143-ton) payload is being developed by NASA's Marshall Space Flight Center in Huntsville, Ala. The advanced booster required for the heavy-lift rocket will be competed in 2015.
"When we started examining different types of propulsion systems capable of lifting a rocket as large as the SLS, we pulled F-1 engine drawings and data packages and studied an F-1 engine that we had on hand at Marshall," said Nick Case, an engineer from Marshall's Engineering Directorate's Propulsion Systems Department.
The team decided to take apart the gas generator, the part of the engine responsible for supplying power to drive the giant F-1 turbopump. The gas generator components were small enough to be tested in Marshall's laboratories, and the gas generator is often one of the first pieces designed on a new engine because it is a key part for determining the size of a rocket engine.
The team removed one gas generator from an F-1 engine stored at Marshall and from another that was in almost pristine condition because it was stored at the Smithsonian National Air and Space Museum in Washington. They cleaned the parts and used a novel technique called structured light 3D scanning to produce three-dimensional computer-aided design drawings.
"This activity provided us with information for determining how some parts of the engine might be more affordably manufactured using modern techniques, such as additive manufacturing," said Kate Estes, a Marshall liquid propulsion systems engineer.
"We decided that using modern instrumentation to measure the gas generator's performance would provide beneficial information for NASA and industry." The team used selective laser melting, a digital manufacturing technique for producing metal parts quickly, to create new parts needed for the test and to determine the hot gas temperature and pressure inside the test article.
The F-1 also was studied because it burns liquid oxygen and refined kerosene. NASA's youngest generation of engineers does not have as much experience with engines that burn this fuel mixture. Current NASA and aerospace industry experts are most familiar with propulsion systems such as the Space Shuttle Main Engine and the new J-2X engine, which burn liquid oxygen and liquid hydrogen.
"Being able to hold the parts of this massive engine that once took us to the moon, restoring it, and then seeing it come back to life through hot firings and test data has been an amazing experience," Estes said.
Now the team is conducting a series of hot-fire tests on Test Stand 116 in Marshall's East Test Area.
"We modified the test stand to accommodate a single kerosene gas generator component," said Ryan Wall, the test conductor for the series of ten tests. "These tests demonstrate the stand's new capabilities, which will be beneficial for future NASA and industry propulsion activities."
The most noticeable aspect of these firings is the sheer power when the gas generator ignites and creates roughly 31,000 pounds of force. When the original F-1 lit up, the gas generator powered the giant turbomachinery that pumped almost three tons of propellant each second into the thrust chamber and accelerated through the nozzle, creating the incredible 1.5 million pounds of thrust.
"Modern instrumentation, testing and analysis improvements learned over 40 years, and digital scanning and imagery techniques are allowing us to obtain baseline data on performance and combustion stability," Case said.
"We are even gathering data not collected when the engine was tested originally in the 1960s." Since NASA conducted this work in-house, the data are not proprietary and will be shared with industry partners and academic researchers.
"This effort provided NASA with an affordable way to explore an engine design in the early development phase of the SLS program," said Chris Crumbly, manager of the SLS Advanced Development Office.
"NASA's young engineers are gaining valuable knowledge working with one of the most powerful engines ever built, and the SLS program will benefit from data that will bolster our efforts to reduce risk and enhance the affordability as we develop an advanced heavy-lift booster capable of a variety of missions."
The larger, evolved SLS vehicle will require an advanced booster with more thrust than any existing U.S. liquid- or solid-fueled boosters. Last year, NASA awarded three contracts aimed at improving the affordability, reliability and performance of the rocket's advanced booster.
Dynetics Inc. of Huntsville, Ala., working with their propulsion subcontractor, Pratt and Whitney Rocketdyne of Canoga Park, Calif.-- the company that developed the F-1 engine--will use these early tests as a springboard for more gas generator testing at Marshall.
Then, they will use modern manufacturing to build a new gas generator injector that also will be hot fired in Test Stand 116 and compared to baseline data collected during the earlier test series. Additionally, Dynetics' activities include fabricating and testing several other F-1 engine parts, such as the turbine blades, culminating in testing of an entire F-1B powerpack including the gas generator and turbopump, the heart of engine operations.
ATK Launch Systems Inc. of Brigham City, Utah, will examine innovations, such as composite cases, for solid-fueled boosters. Northrop Grumman Corporation Aerospace Systems of Redondo Beach, Calif., will explore design and manufacturing techniques for composite propellant tanks.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
30-01-2013
Bestaat donkere materie uit gravitino’s?
Het universum zit vol met donkere materie, maar niemand weer waar het van gemaakt is. Een natuurkundige van de Universiteit van Oslo is nu met een wiskundige verklaring gekomen, waarmee het mysterie mogelijk voor eens en altijd opgelost kan worden.
Hoewel donkere materie onzichtbaar is, weten natuurkundigen en astronomen dat het bestaat. Zonder donkere materie is het onmogelijk om te verklaren hoe de zichtbare dingen in het heelal aan elkaar gelijmd zijn. Natuurkundigen en astronomen vermoeden dat zo’n tachtig procent van alle massa in het heelal uit donkere, onzichtbare materie bestaat. Donkere materie kan de bewegingen van sterren verklaren, evenals de omwentelingssnelheid van sterrenstelsels. Maar hoewel we kunnen uitrekenen hoeveel donkere materie er moet zijn, hebben we geen idee wat donkere materie eigenlijk is. Wat we wel weten is dat donkere materie-deeltjes erg massief moeten zijn, of erg talrijk moeten zijn. Neutrino’s voldoen aan alle vereisten voor donkere materie. Ze zijn niet erg massief, maar ze zijn onvoorstelbaar talrijk. Helaas is de massa van het neutrino zó laag, dat deze deeltjes niet meer dan een paar procent van donkere materie uit kunnen maken.
Een aanwijzing dat donkere materie bestaat, vinden we in spiraalvormige sterrenstelsels. Hun buitengebieden draaien sneller dan men op basis van de bekende massa zou verwachten. Er moest dan ook wel nog een onzichtbare, onbekende massa zijn: donkere materie. Afbeelding: PD-USGOV.
Gravitino’s
De Noorse natuurkundige Are Raklev is met een nieuw idee gekomen: gravitino’s. Wat is een gravitino precies? Houdt u vast: dat is het hypothetische partnerdeeltje van het hypothetische graviton, de overbrenger van de zwaartekracht. “Het is dus onmogelijk om een deeltje te voorspellen dat meer hypothetisch is dan dit,” stelt Raklev in het blad Apollon, uitgegeven door de universiteit van Oslo. Maar om te begrijpen waarom Raklev denkt dat donkere materie vooral uit gravitino’s bestaat, moeten we een paar stappen terug zetten.
Stap 1: supersymmetrie
Natuurkundigen zijn aan het uitzoeken of de natuur supersymmetrisch is (of niet). Supersymmetrie betekent dat er een symmetrie bestaat tussen materie en fundamentele natuurkrachten. Voor iedere soort elektron en quark bestaat er een overeenkomend supersymmetrisch (en supermassief) partnerdeeltje. Als ze bestaan, dan moeten de supersymmetrische deeltjes bij de oerknal ontstaan zijn. Als sommige hiervan het overleefd hebben, dan zouden zij de bron van donkere materie kunnen vormen. De supersymmetrische partner van het graviton is het gravitino. Een graviton is het deeltje dat de zwaartekracht overbrengt, net zoals het foton (lichtdeeltje) de elektromagnetische kracht overbrengt. Hoewel gravitonen massaloos zijn, zouden gravitino’s (als ze bestaan) juist enorm massief moeten zijn. Als de natuur supersymmetrisch is, en als gravitonen bestaan, dan moéten gravitino’s bestaan. Er is helaas een grote MAAR: natuurkundigen kunnen het verband tussen gravitonen en gravitino’s niet aantonen voordat zij alle fundamentele natuurkrachten hebben verenigd.
Een magneet: supersterk! Foto: Aney (via Wikimedia Commons).
Stap 2: fundamentele natuurkrachten
Eén van de belangrijkste drijfveren voor natuurkundigen is het verenigen van alle natuurkrachten in één enkele theorie. Natuurkundigen hebben als eerste ontdekt dat elektriciteit en magnetisme tot één enkele natuurkracht behoren: elektromagnetisme. Twee andere fundamentele natuurkrachten zijn de sterke en zwakke kernkrachten. De zwakke kernkracht is onder meer verantwoordelijk voor radioactiviteit. De sterke kernkracht is tien miljard keer sterker en bindt neutronen en protonen aan elkaar. In de jaren ’70 van de vorige eeuw is elektromagnetisme verenigd met beide kernkrachten in een theorie die het standaardmodel wordt genoemd. De vierde natuurkracht is zwaartekracht. Hoewel het ontzettend pijnlijk is om van een trap te vallen, is zwaartekracht toch echt de zwakste natuurkracht. Dit kan gemakkelijk gedemonstreerd worden: leg een spijker op tafel en houd er een magneet boven. De spijker zal naar de magneet bewegen: logisch, zou u zeggen. Maar: dat betekent wél dat de elektromagnetische kracht van die ene magneet sterker is dan de zwaartekracht van de gehéle aarde! Het probleem is dat natuurkundigen niet in staat zijn geweest om de zwaartekracht te verenigen met de overige natuurkrachten. Zodra ze dat voor elkaar krijgen, is het mogelijk om alle mogelijk reacties tussen alle mogelijke deeltjes te beschrijven. Natuurkundigen noemen dit de theorie van alles. “Als we de zwaartekracht willen koppelen aan de overige natuurkrachten, dan moeten we de zwaartekracht begrijpen als kwantumtheorie,” aldus Raklev. “Dat betekent dat we een theorie nodig hebben waarbij het deeltje “graviton” onderdeel vormt van de atoomkern.” Onderzoekers zijn druk aan het zoeken naar sporen van zowel supersymmetrie als de Theorie van Alles. Het ontdekken van het graviton zou een geweldige stap in de goede richting zijn.
Het onthullen van donkere materie
Het is ontzettend moeilijk om onderzoek te doen naar donkere materie, maar dat had de oplettende lezer vast al begrepen. Dat komt doordat donkere materie geen enkele elektromagnetische relatie heeft met normale materie. Een voorbeeld van donkere materie zijn neutrino’s, maar die maken slechts een klein deel van donkere materie uit. Hoewel het niet mogelijk is om donkere materie te zien, racen er iedere seconde miljarden neutrino’s door uw lichaam. Aangezien ze geen enkele elektromagnetische interactie hebben met andere deeltjes, kunnen neutrino’s dwars door ons heen vliegen zonder opgemerkt te worden door detectoren. Dit is waar ssupersymmetrie om de hoek komt kijken. “Als supersymmetrie klopt, dan kunnen natuurkundigen verklaren waarom er donkere materie is. Dat is nou het mooie van mijn beroep”, lacht Raklev. “Supersymmetrie heeft de kracht om alles te vereenvoudigen. Als de theorie van alles bestaat, als het met andere woorden mogelijk is om alle natuurkrachten te verenigen, dan zouden gravitino’s moeten bestaan”. De gravitino’s zijn direct na de oerknal ontstaan. “Vlak na de oerknal bestond het heelal uit een soep van quarks en gluonen (de overbrengers van de sterke kernkracht). Als gluonen in botsing komen met andere gluonen, worden gravitino’s geproduceerd. Dus we hebben een verklaring waarom gravitino’s bestaan,” aldus Raklev.
Quarks: hoe zit het ook alweer? Hier een geheugensteuntje: de opbouw van materie. Foto: Joël (via Wikimedia Commons).
Veranderende levensduur
Natuurkundigen hebben gravitino’s altijd als probleem beschouwd. Ze hebben altijd gedacht dat de theorie van supersymmetrie niet werkt omdat er te veel gravitino’s zijn. Natuurkundigen hebben daarom getracht om gravitino’s uit hun modellen te elimineren. Raklev en zijn kornuiten hebben gravitino’s echter met open armen ontvangen. Ze hebben een model gevonden waarbij donkere materie is opgebouwd uit gravitino’s. Probleem is echter dat gravitino’s niet stabiel kunnen zijn. Vadaar dat Raklev heeft voorgesteld dat donkere materie niet stabiel is, maar wel een zeer lange levensduur heeft. In oudere modellen is donker materie altijd ‘eeuwig’ geweest. Dat betekent dat gravitino’s een vervelend onderdeel van supersymmetrie hebben gevormd. In het nieuwe model van Raklev hebben gravitino’s een niet-eeuwige levensduur. Desondanks is de gemiddelde levensduur van een gravitino erg lang, zelfs langer dan de leeftijd van het heelal. Er is echter een groot verschil tussen een eeuwige levensduur en een levensduur van meer dan 15 miljard jaar. Met een eindige levensduur moeten gravitino’s omgezet worden in andere deeltjes. Het is precies dit omzettingsproces (vervalproces) dat meetbaar zou moeten zijn. “We geloven dat donkere materie voor minstens negentig procent uit gravitino’s bestaat. Dit blijkt gewoon uit zeer robuuste wiskunde. We zijn speciale modellen aan het ontwikkelen waarmee de consequenties van deze theorieën berekend kunnen worden, waardoor we kunnen voorspellen hoe deeltjes zich moeten gedragen. Dit kan dan met experimenten bevestigd worden”.
De Fermi Gamma-ray Space Telescope. Afbeelding: NASA.
Toetsen
Onderzoekers proberen nu experimenten te ontwikkelen om de beweringen van Raklev te toetsen. Bovendien zal men een verklaring moeten vinden voor het feit dat de CERN-experimenten in Zwitserland geen enkel bewijs hebben gevonden voor supersymmetrische deeltjes. Het zou echter mogelijk moeten zijn om bewijs te vinden voor gravitino’s met behulp van een ruimtesonde. De simpelste manier om onzichtbare deeltjes te observeren is door te bestuderen wat er gebeurt als twee deeltjes uit het heelal met elkaar in botsing komen en omgezet worden in andere deeltjes, zoals fotonen of antimaterie. Hoewel dit soort botsingen zeldzaam zijn, is er zoveel donkere materie dat er alsnog een significant aantal fotonen moet worden geproduceerd. Probleem is echter dat gravitino’s ook nauwelijks op elkaar reageren, en dus nooit in botsing komen met elkaar. Desondanks is er nog hoop: gravitino’s zijn niet honderd procent stabiel. Ze worden op een gegeven moment omgevormd tot iets anders. We kunnen voorspellen hoe het signaal van een omgevormd gravitino eruit ziet. Het verval produceert een kleine elektromagnetische golf, gammastraal genaamd.
NASA’s Fermi-telescoop is momenteel gammastralen aan het meten. Een aantal groepen van wetenschappers zijn de gegevens nu aan het analyseren. Tot dit moment heeft men slechts ruis opgevangen. Er is echter één groep die beweert een overschot aan gammastralen te hebben gevonden vanuit het galactische centrum. “Hun observaties passen in onze modellen”, zegt de man achter het ingewikkelde wiskundige model van donkere materie, professor in theoretische deeltjesfysica: Are Raklev.
(scientias.nl)
Bestaat donkere materie uit gravitino’s?
Het universum zit vol met donkere materie, maar niemand weer waar het van gemaakt is. Een natuurkundige van de Universiteit van Oslo is nu met een wiskundige verklaring gekomen, waarmee het mysterie mogelijk voor eens en altijd opgelost kan worden.
Hoewel donkere materie onzichtbaar is, weten natuurkundigen en astronomen dat het bestaat. Zonder donkere materie is het onmogelijk om te verklaren hoe de zichtbare dingen in het heelal aan elkaar gelijmd zijn. Natuurkundigen en astronomen vermoeden dat zo’n tachtig procent van alle massa in het heelal uit donkere, onzichtbare materie bestaat. Donkere materie kan de bewegingen van sterren verklaren, evenals de omwentelingssnelheid van sterrenstelsels. Maar hoewel we kunnen uitrekenen hoeveel donkere materie er moet zijn, hebben we geen idee wat donkere materie eigenlijk is. Wat we wel weten is dat donkere materie-deeltjes erg massief moeten zijn, of erg talrijk moeten zijn. Neutrino’s voldoen aan alle vereisten voor donkere materie. Ze zijn niet erg massief, maar ze zijn onvoorstelbaar talrijk. Helaas is de massa van het neutrino zó laag, dat deze deeltjes niet meer dan een paar procent van donkere materie uit kunnen maken.
Een aanwijzing dat donkere materie bestaat, vinden we in spiraalvormige sterrenstelsels. Hun buitengebieden draaien sneller dan men op basis van de bekende massa zou verwachten. Er moest dan ook wel nog een onzichtbare, onbekende massa zijn: donkere materie. Afbeelding: PD-USGOV.
Gravitino’s
De Noorse natuurkundige Are Raklev is met een nieuw idee gekomen: gravitino’s. Wat is een gravitino precies? Houdt u vast: dat is het hypothetische partnerdeeltje van het hypothetische graviton, de overbrenger van de zwaartekracht. “Het is dus onmogelijk om een deeltje te voorspellen dat meer hypothetisch is dan dit,” stelt Raklev in het blad Apollon, uitgegeven door de universiteit van Oslo. Maar om te begrijpen waarom Raklev denkt dat donkere materie vooral uit gravitino’s bestaat, moeten we een paar stappen terug zetten.
Stap 1: supersymmetrie
Natuurkundigen zijn aan het uitzoeken of de natuur supersymmetrisch is (of niet). Supersymmetrie betekent dat er een symmetrie bestaat tussen materie en fundamentele natuurkrachten. Voor iedere soort elektron en quark bestaat er een overeenkomend supersymmetrisch (en supermassief) partnerdeeltje. Als ze bestaan, dan moeten de supersymmetrische deeltjes bij de oerknal ontstaan zijn. Als sommige hiervan het overleefd hebben, dan zouden zij de bron van donkere materie kunnen vormen. De supersymmetrische partner van het graviton is het gravitino. Een graviton is het deeltje dat de zwaartekracht overbrengt, net zoals het foton (lichtdeeltje) de elektromagnetische kracht overbrengt. Hoewel gravitonen massaloos zijn, zouden gravitino’s (als ze bestaan) juist enorm massief moeten zijn. Als de natuur supersymmetrisch is, en als gravitonen bestaan, dan moéten gravitino’s bestaan. Er is helaas een grote MAAR: natuurkundigen kunnen het verband tussen gravitonen en gravitino’s niet aantonen voordat zij alle fundamentele natuurkrachten hebben verenigd.
Een magneet: supersterk! Foto: Aney (via Wikimedia Commons).
Stap 2: fundamentele natuurkrachten
Eén van de belangrijkste drijfveren voor natuurkundigen is het verenigen van alle natuurkrachten in één enkele theorie. Natuurkundigen hebben als eerste ontdekt dat elektriciteit en magnetisme tot één enkele natuurkracht behoren: elektromagnetisme. Twee andere fundamentele natuurkrachten zijn de sterke en zwakke kernkrachten. De zwakke kernkracht is onder meer verantwoordelijk voor radioactiviteit. De sterke kernkracht is tien miljard keer sterker en bindt neutronen en protonen aan elkaar. In de jaren ’70 van de vorige eeuw is elektromagnetisme verenigd met beide kernkrachten in een theorie die het standaardmodel wordt genoemd. De vierde natuurkracht is zwaartekracht. Hoewel het ontzettend pijnlijk is om van een trap te vallen, is zwaartekracht toch echt de zwakste natuurkracht. Dit kan gemakkelijk gedemonstreerd worden: leg een spijker op tafel en houd er een magneet boven. De spijker zal naar de magneet bewegen: logisch, zou u zeggen. Maar: dat betekent wél dat de elektromagnetische kracht van die ene magneet sterker is dan de zwaartekracht van de gehéle aarde! Het probleem is dat natuurkundigen niet in staat zijn geweest om de zwaartekracht te verenigen met de overige natuurkrachten. Zodra ze dat voor elkaar krijgen, is het mogelijk om alle mogelijk reacties tussen alle mogelijke deeltjes te beschrijven. Natuurkundigen noemen dit de theorie van alles. “Als we de zwaartekracht willen koppelen aan de overige natuurkrachten, dan moeten we de zwaartekracht begrijpen als kwantumtheorie,” aldus Raklev. “Dat betekent dat we een theorie nodig hebben waarbij het deeltje “graviton” onderdeel vormt van de atoomkern.” Onderzoekers zijn druk aan het zoeken naar sporen van zowel supersymmetrie als de Theorie van Alles. Het ontdekken van het graviton zou een geweldige stap in de goede richting zijn.
Het onthullen van donkere materie
Het is ontzettend moeilijk om onderzoek te doen naar donkere materie, maar dat had de oplettende lezer vast al begrepen. Dat komt doordat donkere materie geen enkele elektromagnetische relatie heeft met normale materie. Een voorbeeld van donkere materie zijn neutrino’s, maar die maken slechts een klein deel van donkere materie uit. Hoewel het niet mogelijk is om donkere materie te zien, racen er iedere seconde miljarden neutrino’s door uw lichaam. Aangezien ze geen enkele elektromagnetische interactie hebben met andere deeltjes, kunnen neutrino’s dwars door ons heen vliegen zonder opgemerkt te worden door detectoren. Dit is waar ssupersymmetrie om de hoek komt kijken. “Als supersymmetrie klopt, dan kunnen natuurkundigen verklaren waarom er donkere materie is. Dat is nou het mooie van mijn beroep”, lacht Raklev. “Supersymmetrie heeft de kracht om alles te vereenvoudigen. Als de theorie van alles bestaat, als het met andere woorden mogelijk is om alle natuurkrachten te verenigen, dan zouden gravitino’s moeten bestaan”. De gravitino’s zijn direct na de oerknal ontstaan. “Vlak na de oerknal bestond het heelal uit een soep van quarks en gluonen (de overbrengers van de sterke kernkracht). Als gluonen in botsing komen met andere gluonen, worden gravitino’s geproduceerd. Dus we hebben een verklaring waarom gravitino’s bestaan,” aldus Raklev.
Quarks: hoe zit het ook alweer? Hier een geheugensteuntje: de opbouw van materie. Foto: Joël (via Wikimedia Commons).
Veranderende levensduur
Natuurkundigen hebben gravitino’s altijd als probleem beschouwd. Ze hebben altijd gedacht dat de theorie van supersymmetrie niet werkt omdat er te veel gravitino’s zijn. Natuurkundigen hebben daarom getracht om gravitino’s uit hun modellen te elimineren. Raklev en zijn kornuiten hebben gravitino’s echter met open armen ontvangen. Ze hebben een model gevonden waarbij donkere materie is opgebouwd uit gravitino’s. Probleem is echter dat gravitino’s niet stabiel kunnen zijn. Vadaar dat Raklev heeft voorgesteld dat donkere materie niet stabiel is, maar wel een zeer lange levensduur heeft. In oudere modellen is donker materie altijd ‘eeuwig’ geweest. Dat betekent dat gravitino’s een vervelend onderdeel van supersymmetrie hebben gevormd. In het nieuwe model van Raklev hebben gravitino’s een niet-eeuwige levensduur. Desondanks is de gemiddelde levensduur van een gravitino erg lang, zelfs langer dan de leeftijd van het heelal. Er is echter een groot verschil tussen een eeuwige levensduur en een levensduur van meer dan 15 miljard jaar. Met een eindige levensduur moeten gravitino’s omgezet worden in andere deeltjes. Het is precies dit omzettingsproces (vervalproces) dat meetbaar zou moeten zijn. “We geloven dat donkere materie voor minstens negentig procent uit gravitino’s bestaat. Dit blijkt gewoon uit zeer robuuste wiskunde. We zijn speciale modellen aan het ontwikkelen waarmee de consequenties van deze theorieën berekend kunnen worden, waardoor we kunnen voorspellen hoe deeltjes zich moeten gedragen. Dit kan dan met experimenten bevestigd worden”.
De Fermi Gamma-ray Space Telescope. Afbeelding: NASA.
Toetsen
Onderzoekers proberen nu experimenten te ontwikkelen om de beweringen van Raklev te toetsen. Bovendien zal men een verklaring moeten vinden voor het feit dat de CERN-experimenten in Zwitserland geen enkel bewijs hebben gevonden voor supersymmetrische deeltjes. Het zou echter mogelijk moeten zijn om bewijs te vinden voor gravitino’s met behulp van een ruimtesonde. De simpelste manier om onzichtbare deeltjes te observeren is door te bestuderen wat er gebeurt als twee deeltjes uit het heelal met elkaar in botsing komen en omgezet worden in andere deeltjes, zoals fotonen of antimaterie. Hoewel dit soort botsingen zeldzaam zijn, is er zoveel donkere materie dat er alsnog een significant aantal fotonen moet worden geproduceerd. Probleem is echter dat gravitino’s ook nauwelijks op elkaar reageren, en dus nooit in botsing komen met elkaar. Desondanks is er nog hoop: gravitino’s zijn niet honderd procent stabiel. Ze worden op een gegeven moment omgevormd tot iets anders. We kunnen voorspellen hoe het signaal van een omgevormd gravitino eruit ziet. Het verval produceert een kleine elektromagnetische golf, gammastraal genaamd.
NASA’s Fermi-telescoop is momenteel gammastralen aan het meten. Een aantal groepen van wetenschappers zijn de gegevens nu aan het analyseren. Tot dit moment heeft men slechts ruis opgevangen. Er is echter één groep die beweert een overschot aan gammastralen te hebben gevonden vanuit het galactische centrum. “Hun observaties passen in onze modellen”, zegt de man achter het ingewikkelde wiskundige model van donkere materie, professor in theoretische deeltjesfysica: Are Raklev.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2013
NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in
NASA gaat volgend jaar een indrukwekkend groot zonnezeil lanceren. Het superdunne zeil is meer dan 1200 vierkante meter groot en is daarmee zeven keer groter dan elk ander zonnezeil dat tot op heden het luchtruim heeft gekozen.
Het zeil wordt volgend jaar met behulp van een Falcon 9-raket gelanceerd. Het zeil neemt tijdens de lancering weinig ruimte in. Het zit namelijk opgevouwen en is niet veel groter dan een vaatwasser. Eenmaal in de ruimte aangekomen, zal het zeil zich ontvouwen en zo’n 37 bij 37 meter groot worden.
Zon
Het zeil beschikt niet over motoren. Het zeil wordt in plaats daarvan aangedreven door de stralingsdruk van lichtdeeltjes.
Sunjammer
De missie – die de naam Sunjammer draagt – is een experiment. De onderzoekers willen kijken hoe het zeil zich in de ruimte gedraagt. Zo zijn ze nieuwsgierig of het zeil met behulp van de zon mooi op hoogte en stabiel blijft.
Ruimtevaartuigen
Als het zonnezeil de test goed doorstaat, is dat een belangrijke stap in de richting van ruimtevaartuigen die door zonnezeilen kunnen worden aangedreven. Dergelijke ruimtevaartuigen kunnen in principe voor eeuwig door de ruimte dwalen, zolang het zeil maar heel blijft en dicht genoeg bij de zon in de buurt blijft. Maar de onderzoekers zien meer mogelijkheden voor het zonnezeil. Zo kan de technologie ook worden ingezet om ruimteafval uit een baan om de aarde te verwijderen.
Het idee om de zon te gebruiken om zonnezeilen aan te drijven of op hun plek te houden, is overigens niet helemaal nieuw. De Japanners lanceerden in 2010 ruimtevaartuig Ikaros dat is uitgerust met een zonnezeil en dus de druk van lichtdeeltjes gebruikt om in de ruimte te blijven. Dat ruimtevaartuig is met behulp van zonne-energie en de druk van lichtdeeltjes al naar Venus gevlogen.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 02-02-2013 09:11:24 ]
NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in
NASA gaat volgend jaar een indrukwekkend groot zonnezeil lanceren. Het superdunne zeil is meer dan 1200 vierkante meter groot en is daarmee zeven keer groter dan elk ander zonnezeil dat tot op heden het luchtruim heeft gekozen.
Het zeil wordt volgend jaar met behulp van een Falcon 9-raket gelanceerd. Het zeil neemt tijdens de lancering weinig ruimte in. Het zit namelijk opgevouwen en is niet veel groter dan een vaatwasser. Eenmaal in de ruimte aangekomen, zal het zeil zich ontvouwen en zo’n 37 bij 37 meter groot worden.
Zon
Het zeil beschikt niet over motoren. Het zeil wordt in plaats daarvan aangedreven door de stralingsdruk van lichtdeeltjes.
Sunjammer
De missie – die de naam Sunjammer draagt – is een experiment. De onderzoekers willen kijken hoe het zeil zich in de ruimte gedraagt. Zo zijn ze nieuwsgierig of het zeil met behulp van de zon mooi op hoogte en stabiel blijft.
Ruimtevaartuigen
Als het zonnezeil de test goed doorstaat, is dat een belangrijke stap in de richting van ruimtevaartuigen die door zonnezeilen kunnen worden aangedreven. Dergelijke ruimtevaartuigen kunnen in principe voor eeuwig door de ruimte dwalen, zolang het zeil maar heel blijft en dicht genoeg bij de zon in de buurt blijft. Maar de onderzoekers zien meer mogelijkheden voor het zonnezeil. Zo kan de technologie ook worden ingezet om ruimteafval uit een baan om de aarde te verwijderen.
Het idee om de zon te gebruiken om zonnezeilen aan te drijven of op hun plek te houden, is overigens niet helemaal nieuw. De Japanners lanceerden in 2010 ruimtevaartuig Ikaros dat is uitgerust met een zonnezeil en dus de druk van lichtdeeltjes gebruikt om in de ruimte te blijven. Dat ruimtevaartuig is met behulp van zonne-energie en de druk van lichtdeeltjes al naar Venus gevlogen.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 02-02-2013 09:11:24 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is een goed jaar voor (zichtbare) kometen.quote:
Maart - PanSTARRS
April - Comet Lemmon (C/2012 F6).
November - ISON
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
01-02-2013
Kwam Iraans aapje toch niet levend terug uit de ruimte?
© photo news.
Iran was er als de kippen bij om na hun ruimtemissie beelden van het meegestuurde aapje vrij te geven. Die moesten namelijk aantonen dat hun missie geslaagd was. Het lijkt er echter op dat Iran de wereld heeft proberen te bedotten, meldt nieuwswebsite The Independent.
Het aapje voor de lancering. © ap.
Het aapje na de missie. © afp.
Het meegestuurde aapje kreeg een heuse fotoshoot na de succesvolle missie. Die foto's werden door Iran over de hele wereld verspreid, en hetzelfde werd gedaan met een foto van het aapje voor de ruimtereis. Het blijkt echter om twee verschillende dieren te gaan, aangezien het aapje dat de reis zou maken, duidelijk een andere haarkleur had dan het aapje dat uit het ruimtetuig werd gehaald. Ook is boven het rechteroog van het tweede aapje een moedervlek te zien.
Het nieuws over de ruimtemissie werd enkel verspreid door Iraanse persbureaus, waardoor het niet te verifiëren is. Het lijkt er echter op dat de missie mislukt is, in tegenstelling tot het officiële persbericht. Het zou kunnen dat het ruimtetuig ontploft is, of dat het aapje dood terug uit het toestel werd gehaald. Velen gaan voor de eerste mogelijkheid, aangezien er geen foto's van het toestel na de reis werden verspreid. Voor de reis kon Iran niet genoeg foto's de wereld insturen.
© epa.
(HLN)
Kwam Iraans aapje toch niet levend terug uit de ruimte?
© photo news.
Iran was er als de kippen bij om na hun ruimtemissie beelden van het meegestuurde aapje vrij te geven. Die moesten namelijk aantonen dat hun missie geslaagd was. Het lijkt er echter op dat Iran de wereld heeft proberen te bedotten, meldt nieuwswebsite The Independent.
Het aapje voor de lancering. © ap.
Het aapje na de missie. © afp.
Het meegestuurde aapje kreeg een heuse fotoshoot na de succesvolle missie. Die foto's werden door Iran over de hele wereld verspreid, en hetzelfde werd gedaan met een foto van het aapje voor de ruimtereis. Het blijkt echter om twee verschillende dieren te gaan, aangezien het aapje dat de reis zou maken, duidelijk een andere haarkleur had dan het aapje dat uit het ruimtetuig werd gehaald. Ook is boven het rechteroog van het tweede aapje een moedervlek te zien.
Het nieuws over de ruimtemissie werd enkel verspreid door Iraanse persbureaus, waardoor het niet te verifiëren is. Het lijkt er echter op dat de missie mislukt is, in tegenstelling tot het officiële persbericht. Het zou kunnen dat het ruimtetuig ontploft is, of dat het aapje dood terug uit het toestel werd gehaald. Velen gaan voor de eerste mogelijkheid, aangezien er geen foto's van het toestel na de reis werden verspreid. Voor de reis kon Iran niet genoeg foto's de wereld insturen.
© epa.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2013
Waar zijn alle dwergstelsels?
Bij hun tocht door het kosmische web raken dwergstelsels veel gas kwijt. Alejandro Benitez Llambay
Astronomen worstelen al een tijdje met het probleem dat er veel minder kleine sterrenstelsels worden waargenomen dan er volgens de meest gebruikte kosmologische modellen zouden moeten zijn. Nieuwe computerberekeningen bieden een plausibele verklaring voor dit gebrek aan dwergstelsels: ze bestaan wel, maar ze zenden domweg weinig licht uit.
De afgelopen decennia is vastgesteld dat ons heelal bestaat uit ongeveer 75% donkere energie, 20% donkere materie en 5% normale materie. De beide laatste bestanddelen zijn samengeklonterd tot een ingewikkeld netwerk van filamenten en leegten, dat bekendstaat als het kosmische web.
Computermodellen hebben laten zien dat dit kosmische web ontelbare kleine sterrenstelsels, met duizend keer zo weinig massa als onze Melkweg, zou moeten bevatten. Maar in de omgeving van het Melkwegstelsel zijn slechts enkele tientallen dwergstelsels ontdekt.
Een internationaal team van wetenschappers heeft dit probleem onderzocht binnen het Constrained Local UniversE Simulations-project (CLUES). De computersimulaties van CLUES zijn bedoeld om een nauwkeurig beeld te geven van de directe omgeving van de Melkweg, de zogeheten Lokale Groep.
Een analyse van de CLUES-simulaties heeft nu laten zien dat sommige dwergstelsels van de Lokale Groep zulke hoge snelheden hebben ten opzichte van het kosmische web, dat ze onderweg heel veel gas kwijtraken. En zonder gasvoorraad kunnen deze stelsels geen sterren produceren en zijn ze mogelijk te klein en te zwak om waarneembaar te zijn. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Waar zijn alle dwergstelsels?
Bij hun tocht door het kosmische web raken dwergstelsels veel gas kwijt. Alejandro Benitez Llambay
Astronomen worstelen al een tijdje met het probleem dat er veel minder kleine sterrenstelsels worden waargenomen dan er volgens de meest gebruikte kosmologische modellen zouden moeten zijn. Nieuwe computerberekeningen bieden een plausibele verklaring voor dit gebrek aan dwergstelsels: ze bestaan wel, maar ze zenden domweg weinig licht uit.
De afgelopen decennia is vastgesteld dat ons heelal bestaat uit ongeveer 75% donkere energie, 20% donkere materie en 5% normale materie. De beide laatste bestanddelen zijn samengeklonterd tot een ingewikkeld netwerk van filamenten en leegten, dat bekendstaat als het kosmische web.
Computermodellen hebben laten zien dat dit kosmische web ontelbare kleine sterrenstelsels, met duizend keer zo weinig massa als onze Melkweg, zou moeten bevatten. Maar in de omgeving van het Melkwegstelsel zijn slechts enkele tientallen dwergstelsels ontdekt.
Een internationaal team van wetenschappers heeft dit probleem onderzocht binnen het Constrained Local UniversE Simulations-project (CLUES). De computersimulaties van CLUES zijn bedoeld om een nauwkeurig beeld te geven van de directe omgeving van de Melkweg, de zogeheten Lokale Groep.
Een analyse van de CLUES-simulaties heeft nu laten zien dat sommige dwergstelsels van de Lokale Groep zulke hoge snelheden hebben ten opzichte van het kosmische web, dat ze onderweg heel veel gas kwijtraken. En zonder gasvoorraad kunnen deze stelsels geen sterren produceren en zijn ze mogelijk te klein en te zwak om waarneembaar te zijn. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik keek gisteren weer eens naar boven, naar de sterren. Dit keer ging ik eens Betelgeuse proberen te spotten. Het blijft tof dat die dus gewoon met het blote oog (wel goed kijken) te spotten is, en dat deze rode reus ook daadwerkelijk een oranje/rood-achtige gloed heeft.
Je kunt er nog 5000 jaar genieten
Betelgeuse braces for a collision
Multiple arcs are revealed around Betelgeuse, the nearest red supergiant star to Earth, in this new image from ESA's Herschel space observatory. The star and its arc-shaped shields could collide with an intriguing dusty 'wall' in 5000 years.
Betelgeuse rides on the shoulder of the constellation Orion the Hunter. It can easily be seen with the naked eye in the northern hemisphere winter night sky as the orange-red star above and to the left of Orion's famous three-star belt.
Roughly 1000 times the diameter of our Sun and shining 100 000 times more brightly, Betelgeuse's impressive statistics come with a cost. For this star is likely on its way to a spectacular supernova explosion, having already swelled into a red supergiant and shed a significant fraction of its outer layers.
The new far-infrared view from Herschel shows how the star's winds are crashing against the surrounding interstellar medium, creating a bow shock as the star moves through space at speeds of around 30 km/s.
A series of broken, dusty arcs ahead of the star's direction of motion testify to a turbulent history of mass loss.
Closer to the star itself, an inner envelope of material shows a pronounced asymmetric structure. Large convective cells in the star's outer atmosphere have likely resulted in localised, clumpy ejections of dusty debris at different stages in the past.
An intriguing linear structure is also seen further away from the star, beyond the dusty arcs. While some earlier theories proposed that this bar was a result of material ejected during a previous stage of stellar evolution, analysis of the new image suggests that it is either a linear filament linked to the Galaxy's magnetic field, or the edge of a nearby interstellar cloud that is being illuminated by Betelgeuse.
If the bar is a completely separate object, then taking into account the motion of Betelgeuse and its arcs and the separation between them and the bar, the outermost arc will collide with the bar in just 5000 years, with the red supergiant star itself hitting the bar roughly 12 500 years later.
"The enigmatic nature of the circumstellar envelope and bow shock surrounding Betelgeuse as revealed by Herschel," by L. Decin et al, was published in Astronomy and Astrophysics, December 2012.
Betelgeuse braces for a collision
Multiple arcs are revealed around Betelgeuse, the nearest red supergiant star to Earth, in this new image from ESA's Herschel space observatory. The star and its arc-shaped shields could collide with an intriguing dusty 'wall' in 5000 years.
Betelgeuse rides on the shoulder of the constellation Orion the Hunter. It can easily be seen with the naked eye in the northern hemisphere winter night sky as the orange-red star above and to the left of Orion's famous three-star belt.
Roughly 1000 times the diameter of our Sun and shining 100 000 times more brightly, Betelgeuse's impressive statistics come with a cost. For this star is likely on its way to a spectacular supernova explosion, having already swelled into a red supergiant and shed a significant fraction of its outer layers.
The new far-infrared view from Herschel shows how the star's winds are crashing against the surrounding interstellar medium, creating a bow shock as the star moves through space at speeds of around 30 km/s.
A series of broken, dusty arcs ahead of the star's direction of motion testify to a turbulent history of mass loss.
Closer to the star itself, an inner envelope of material shows a pronounced asymmetric structure. Large convective cells in the star's outer atmosphere have likely resulted in localised, clumpy ejections of dusty debris at different stages in the past.
An intriguing linear structure is also seen further away from the star, beyond the dusty arcs. While some earlier theories proposed that this bar was a result of material ejected during a previous stage of stellar evolution, analysis of the new image suggests that it is either a linear filament linked to the Galaxy's magnetic field, or the edge of a nearby interstellar cloud that is being illuminated by Betelgeuse.
If the bar is a completely separate object, then taking into account the motion of Betelgeuse and its arcs and the separation between them and the bar, the outermost arc will collide with the bar in just 5000 years, with the red supergiant star itself hitting the bar roughly 12 500 years later.
"The enigmatic nature of the circumstellar envelope and bow shock surrounding Betelgeuse as revealed by Herschel," by L. Decin et al, was published in Astronomy and Astrophysics, December 2012.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
04-02-2013
Coco Brown wordt eerste pornoster in de ruimte
Op haar 34ste speelt porno-actrice Coco Brown stilaan bij de veteranen. Maar de Amerikaanse ster uit natuurdocumentaires als 'Big Booty Bomb 2' en 'It Don't Matter, Just Don't Bite 5' heeft nog een troef op zak: ze wil volgend jaar de eerste pornoster in de ruimte worden. Daarvoor is ze in Nederland aan het trainen.
In maart volgend jaar wil Coco een grote stap voorwaarts in het pornogebeuren zetten. Coco, die ook wel naar de naam Honey Love luistert, wil de eerste pornoster en de tweede Afro-Amerikaanse vrouw worden die zich in de ruimte waagt.
Brown krijgt de steun van SpaceX, een Nederlands bedrijf dat vanaf volgend jaar ruimtereizen wil aanbieden.
Coco legde haar plan bloot tijdens de Adult Entertainment Expo in Las Vegas, waar jaarlijks nieuwigheden in de pornowereld aan het geboeide publiek worden voorgesteld.
De dame heeft 100.000 dollar (73.300 euro) veil om één van de eerste privépersonen in de ruimte te worden. Indien ze slaagt in haar training, zal ze 100 kilometer van de grond gaan.
Een woordvoerder van SpaceX stelt dat het bedrijf er geen graten in ziet dat een pornoster een van hun eerste klanten wordt. "We verwelkomen mensen uit alle sectoren, we maken de ruimte toegankelijk voor iedereen", laat hij weten.
Brown mag dan de eerste pornoster in de ruimte worden, ze is niet de eerste die van seks in gewichtsloze toestand geniet. Die twijfelachtige eer staat op naam van Silvia Saint en Nick Lang. In 1999 slaagden die twee erin twintig seconden lang geslachtsgemeenschap te hebben tijdens een sprong vanop 3 kilometer hoogte. Die krachttoer belandde in de film 'The Uranus Experiment Part Two'.
Brown is evenwel niet van plan op 100 kilometer hoogte van bil te gaan. "Seks in de ruimte is knap moeilijk, zeker bij 'zero gravity'. Dan heb je niet veel control emeer. We moeten eerst leren hoe het werken zonder zwaartekracht verloopt vooraleer we pornoscènes in de ruimte kunnen opnemen".
Brown: "Ik zie wel wat ik daarboven kan doen. We moeten speciale pakken dragen, maar misschien kan ik mijn borst wel eens tevoorschijn halen en er een foto van nemen met de Aarde op de achtergrond".
(HLN)
Coco Brown wordt eerste pornoster in de ruimte
Op haar 34ste speelt porno-actrice Coco Brown stilaan bij de veteranen. Maar de Amerikaanse ster uit natuurdocumentaires als 'Big Booty Bomb 2' en 'It Don't Matter, Just Don't Bite 5' heeft nog een troef op zak: ze wil volgend jaar de eerste pornoster in de ruimte worden. Daarvoor is ze in Nederland aan het trainen.
In maart volgend jaar wil Coco een grote stap voorwaarts in het pornogebeuren zetten. Coco, die ook wel naar de naam Honey Love luistert, wil de eerste pornoster en de tweede Afro-Amerikaanse vrouw worden die zich in de ruimte waagt.
Brown krijgt de steun van SpaceX, een Nederlands bedrijf dat vanaf volgend jaar ruimtereizen wil aanbieden.
Coco legde haar plan bloot tijdens de Adult Entertainment Expo in Las Vegas, waar jaarlijks nieuwigheden in de pornowereld aan het geboeide publiek worden voorgesteld.
De dame heeft 100.000 dollar (73.300 euro) veil om één van de eerste privépersonen in de ruimte te worden. Indien ze slaagt in haar training, zal ze 100 kilometer van de grond gaan.
Een woordvoerder van SpaceX stelt dat het bedrijf er geen graten in ziet dat een pornoster een van hun eerste klanten wordt. "We verwelkomen mensen uit alle sectoren, we maken de ruimte toegankelijk voor iedereen", laat hij weten.
Brown mag dan de eerste pornoster in de ruimte worden, ze is niet de eerste die van seks in gewichtsloze toestand geniet. Die twijfelachtige eer staat op naam van Silvia Saint en Nick Lang. In 1999 slaagden die twee erin twintig seconden lang geslachtsgemeenschap te hebben tijdens een sprong vanop 3 kilometer hoogte. Die krachttoer belandde in de film 'The Uranus Experiment Part Two'.
Brown is evenwel niet van plan op 100 kilometer hoogte van bil te gaan. "Seks in de ruimte is knap moeilijk, zeker bij 'zero gravity'. Dan heb je niet veel control emeer. We moeten eerst leren hoe het werken zonder zwaartekracht verloopt vooraleer we pornoscènes in de ruimte kunnen opnemen".
Brown: "Ik zie wel wat ik daarboven kan doen. We moeten speciale pakken dragen, maar misschien kan ik mijn borst wel eens tevoorschijn halen en er een foto van nemen met de Aarde op de achtergrond".
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
There goes the neighborhood......
En de volgende zitten ook al te wachten
En de volgende zitten ook al te wachten
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
04-02-2013
Zoeken naar water op de maan
Wetenschappers van het Deutsches Forschungszentrum für Künstliche Intelligenz (DFKI) in Bremen hebben twee robots ontwikkeld om in diepe kraters bij de zuidpool van de maan naar ijs te kunnen zoeken.
De maanrover Sherpa draagt de zespotige klimrobot Crex over een afstand van enkele kilometers naar de kraterrand. Zodra Crex zich heeft losgekoppeld, kruipt hij de krater in op zoek naar bodemmonsters tussen rotsspleten. Uniek is de interactie tussen de robots: ze werken volledig onafhankelijk van elkaar, maar via radiosignalen kan Sherpa Crex aansturen.
(technischweekblad.nl)
Zoeken naar water op de maan
Wetenschappers van het Deutsches Forschungszentrum für Künstliche Intelligenz (DFKI) in Bremen hebben twee robots ontwikkeld om in diepe kraters bij de zuidpool van de maan naar ijs te kunnen zoeken.
De maanrover Sherpa draagt de zespotige klimrobot Crex over een afstand van enkele kilometers naar de kraterrand. Zodra Crex zich heeft losgekoppeld, kruipt hij de krater in op zoek naar bodemmonsters tussen rotsspleten. Uniek is de interactie tussen de robots: ze werken volledig onafhankelijk van elkaar, maar via radiosignalen kan Sherpa Crex aansturen.
(technischweekblad.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik kwam alleen bronnen als The Telegraph en The Huffington Post tegenquote:
29-11-2012
Amerikanen wilden maan opblazen
[ afbeelding ]
© reuters.
Om hun superioriteit te demonstreren tegenover de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog wilden de Amerikanen een heuse atoombom op de maan gooien. Van het geheime project werd gewag gemaakt in een document van de Amerikaanse luchtmacht dat na 45 jaar aan de oppervlakte gekomen is.
In de race naar de ruimte lagen de Verenigde Staten merkelijk achter nadat de Russen succesvol de eerste Spoetnik hadden gelanceerd. De Amerikaanse luchtmacht wilde op hun beurt de aartsvijand imponeren door een paddelstoelvormige wolk op de maan te creëren die te zien zou zijn vanop aarde. De atoombom moest daarvoor op de rand van de maan tot ontploffing gebracht worden zodat de paddenstoelvormige wolk werd opgelicht door de zon.
De missie zou in 1959 uitgevoerd worden maar de piste werd uiteindelijk verlaten door de militaire opperbevelhebbers omdat de ontploffing te veel risico's inhield voor de mensen op aarde. Bovendien hadden wetenschappers angst dat de maan op die manier besmet geraakte met radioactief materiaal.
Leonard Reiffel schreef het document waarin de geheime operatie uit de doeken gedaan werd. Hij moest voor de luchtmacht de effecten van de ontploffing onderzoeken. De natuurkundige sprak in 2000 al eens over deze eigenaardige missie maar pas nu is het ontegensprekelijke bewijs teruggevonden.
(HLN)
De ontkrachting komt uit een andere hoek
No, the U.S. Did Not Have a Plan to 'Blow Up' the Moon
"There's a story making the rounds this week concerning an alleged plot cooked up by the United States in the 1950s to detonate a nuclear bomb on the surface of the Moon, creating a "flash" visible from Earth that would intimidate the Soviet Union."
"The secret plan was innocuously dubbed "A Study of Lunar Research Flights" but also known as Project A119, according to physicist Leonard Reiffel, whom reports say was involved in the project.
All of that is fairly believable, even if the Pentagon obviously never carried out Project A119—which was reportedly initiated in 1957 after the U.S.S.R. launched Sputnik and also involved the famous astronomer and author Carl Sagan."
Dat zou niemand doen. Want als de maan er niet meer is
dan verleist de aarde de stabiliteit. En het weer zou chaotisch worden.
Die verhalen zullen dan ookwel flink uit de duim zijn ontstaan...
dan verleist de aarde de stabiliteit. En het weer zou chaotisch worden.
Die verhalen zullen dan ookwel flink uit de duim zijn ontstaan...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
05-02-2013
Spectaculaire nachtfoto van Luik vanuit ISS
© nasa.
Op een website van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA is een foto gepubliceerd van de stad Luik bij nacht. De opname is in het Internationaal Ruimtestation ISS gemaakt, zo heeft het Federale Wetenschapsbeleid gemeld.
De opname dateert van 8 december 2012. Op dat moment kwam de feestverlichting van de stad nog bovenop de straat- en snelwegverlichting. Deze laatste maken België trouwens sowieso al tot een van de meest verlichte landen ter wereld, zo zeggen ook talloze ruimtevaarders. Ook is duidelijk de stad Verviers te zien.
De astronaut gebruikte voor de foto het NightPod-systeem van het Europese Ruimtevaartbureau ESA. Dit is een mechanisme dat de relatieve beweging van het ISS tegenover de Aarde kan compenseren. Want de spacemeccano draait aan een snelheid van 7 km/s rondom onze planeet. Het systeem richt zich vanuit de cupola ("koepel") van het ISS gedurende de duur van de opname op het te fotograferen onderwerp, waardoor de sluitertijd omhoog kan, en waardoor kwalitatieve nachtopnames mogelijk worden.
Via de foto, die zich horizontaal over ongeveer 70 km uitstrekt, leren volgers van de NASA dat "Luik de derde meest bevolkte stad is in België, en een belangrijke economische hub, de thuishaven van een breed scala aan activiteiten, variërend van metallurgie en mechanica over bio- en informatietechnologie, tot uiteraard de productie van bier en chocolade".
(allesoversterrenkunde)
Spectaculaire nachtfoto van Luik vanuit ISS
© nasa.
Op een website van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA is een foto gepubliceerd van de stad Luik bij nacht. De opname is in het Internationaal Ruimtestation ISS gemaakt, zo heeft het Federale Wetenschapsbeleid gemeld.
De opname dateert van 8 december 2012. Op dat moment kwam de feestverlichting van de stad nog bovenop de straat- en snelwegverlichting. Deze laatste maken België trouwens sowieso al tot een van de meest verlichte landen ter wereld, zo zeggen ook talloze ruimtevaarders. Ook is duidelijk de stad Verviers te zien.
De astronaut gebruikte voor de foto het NightPod-systeem van het Europese Ruimtevaartbureau ESA. Dit is een mechanisme dat de relatieve beweging van het ISS tegenover de Aarde kan compenseren. Want de spacemeccano draait aan een snelheid van 7 km/s rondom onze planeet. Het systeem richt zich vanuit de cupola ("koepel") van het ISS gedurende de duur van de opname op het te fotograferen onderwerp, waardoor de sluitertijd omhoog kan, en waardoor kwalitatieve nachtopnames mogelijk worden.
Via de foto, die zich horizontaal over ongeveer 70 km uitstrekt, leren volgers van de NASA dat "Luik de derde meest bevolkte stad is in België, en een belangrijke economische hub, de thuishaven van een breed scala aan activiteiten, variërend van metallurgie en mechanica over bio- en informatietechnologie, tot uiteraard de productie van bier en chocolade".
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bij de één gaat het licht aan.... bij de ander gaat het licht uit
quote:Hubble Catches the Moment the Lights Went Out
by Staff Writers
Baltimore MD (SPX) Feb 06, 2013
klikbaar
The further away you look, the further back in time you see. Astronomers use this fact to study the evolution of the Universe by looking at nearby and more distant galaxies and comparing their features.
Hubble is particularly well suited for this type of work because of its extremely high resolution and its position above the blurring effects of the earth's atmosphere. This has allowed it to detect many of the most distant galaxies known, as well as making detailed images of faraway objects.
Comparing galaxies in the distant past with those around us today, astronomers have noticed that the nearby galaxies are far quieter and calmer than their distant brethren, seen earlier in their lives.
Nearby galaxies (although not the Milky Way) are often large, elliptical galaxies with little or no ongoing star formation, and their stars tend to be elderly and red in color. These galaxies, in astronomers' language, are "red and dead."
This is not so for galaxies further away, which typically show more vigorous star birth.
The reason for this appears to be that as the Universe has aged, galaxies have often collided and merged together, and these events disrupt gas clouds within them.
A merger will usually be a trigger for such intense star formation that the supply of gas is used up, and no more star formation occurs afterwards. The merged elliptical galaxy then creeps into old age, getting redder as its stars get older. This is expected to happen to the Milky Way when it merges with the nearby Andromeda Galaxy, some four billion years from now.
The galaxy in this image, catalogued as 2MASX J09442693+0429569, marks a transitional phase in this process as young, star-forming galaxies settle to become massive, red and dead galaxies.
The galaxy has tail-like features extending from it, typical of a galaxy that has recently undergone a merger. Studying the properties of the light from this galaxy, astronomers see no sign of ongoing star formation; in other words, the merger triggered an event which has used up all the gas.
However, the observations suggest that star formation was strong until the very recent past, and has ceased only within the last billion years. This image therefore shows a snapshot of the moment star formation stopped forever in a galaxy.
A version of this image was entered into the Hidden Treasures image processing competition by contestant Nick Rose.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
07-02-2013
Twaalfjarige stuurt Hello Kitty de ruimte in
de twaalfjarige Lauren Rojas uit Californië voor school een wetenschappelijk experiment moest doen, besloot ze geen half werk te leveren. Samen met haar vader bouwde Lauren een ruimteraket voor haar Hello Kitty-pop, die ze met een ballon tot 28 kilometer hoog de ruimte in stuurden.
De reis van Hello Kitty werd geregistreerd met videocamera's en sensoren.
"We zijn een maand aan het plannen en bouwen geweest", verklaart vader Rod Rojas. "Een bedrijf uit Colorado bezorgde ons het materiaal, de weerballon en de vluchtcomputer".
Lauren en haar vader monteerden kleine videocamera's op de raket om de reis van Hello Kitty vast te leggen. Op 28 kilometer hoogte werd de lucht zo ijl dat de ballon knalde, waarna de parachute openging en Hello Kitty terug naar huis daalde. De pop landde op honderd kilometer van de lanceerbasis
(HLN)
Twaalfjarige stuurt Hello Kitty de ruimte in
de twaalfjarige Lauren Rojas uit Californië voor school een wetenschappelijk experiment moest doen, besloot ze geen half werk te leveren. Samen met haar vader bouwde Lauren een ruimteraket voor haar Hello Kitty-pop, die ze met een ballon tot 28 kilometer hoog de ruimte in stuurden.
De reis van Hello Kitty werd geregistreerd met videocamera's en sensoren.
"We zijn een maand aan het plannen en bouwen geweest", verklaart vader Rod Rojas. "Een bedrijf uit Colorado bezorgde ons het materiaal, de weerballon en de vluchtcomputer".
Lauren en haar vader monteerden kleine videocamera's op de raket om de reis van Hello Kitty vast te leggen. Op 28 kilometer hoogte werd de lucht zo ijl dat de ballon knalde, waarna de parachute openging en Hello Kitty terug naar huis daalde. De pop landde op honderd kilometer van de lanceerbasis
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zitten wel een hoop GoProtjes op. Zullen dan ookwel
goeie connecties hebben.
goeie connecties hebben.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Ik kon het niet laten, vond hem hier wel tussen passen
Ik lees altijd met veel plezier en interesse de nieuwsberichten hier en in de andere wetenschappelijke topics, dank daarvoor en keep up the good work.
Ik lees altijd met veel plezier en interesse de nieuwsberichten hier en in de andere wetenschappelijke topics, dank daarvoor en keep up the good work.
Mag deze video ook...? Een virtuele reis door het universum waarin je goed kunt zien hoe groot alles is.
Indrukwekkend.
Indrukwekkend.
14-02-2013
Alternatieve zwaartekrachttheorie voorspelt eigenschappen dwergstelsels
Overzichtsfoto van het Andromedastelsel. Robert Gendler
De eigenschappen van kleine dwergsterrenstelsels in de omgeving van het Andromedastelsel komen nauwkeurig overeen met de voorspellingen van de MOND-theorie - een alternatief voor de zwaartekrachttheorie van Newton. MOND (Modified Newtonian Dynamics) probeert waarnemingen aan bewegingen van sterren en sterrenstelsels te verklaren zonder een beroep te doen op mysterieuze donkere materie. In plaats daarvan gaan de aanhangers van MOND ervan uit dat de zwaartekracht zich wat anders gedraagt in gebieden waar sprake is van extreem geringe (zwaartekrachts-)versnellingen.
In het verleden zijn de zogeheten rotatiekrommen van veel sterrenstelsels (de manier waarop de rotatiesnelheden van sterren en gaswolken samenhangen met hun afstand tot de kern van het stelsel) al goed verklaar door de MOND-theorie. In een nieuwe publicatie laten onderzoekers van Case Western Reserve University nu zien dat ook de snelheidsverdeling van sterren in de kleine dwergstelseltjes van Andromeda nauwkeurig verklaard kan worden door MOND. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Alternatieve zwaartekrachttheorie voorspelt eigenschappen dwergstelsels
Overzichtsfoto van het Andromedastelsel. Robert Gendler
De eigenschappen van kleine dwergsterrenstelsels in de omgeving van het Andromedastelsel komen nauwkeurig overeen met de voorspellingen van de MOND-theorie - een alternatief voor de zwaartekrachttheorie van Newton. MOND (Modified Newtonian Dynamics) probeert waarnemingen aan bewegingen van sterren en sterrenstelsels te verklaren zonder een beroep te doen op mysterieuze donkere materie. In plaats daarvan gaan de aanhangers van MOND ervan uit dat de zwaartekracht zich wat anders gedraagt in gebieden waar sprake is van extreem geringe (zwaartekrachts-)versnellingen.
In het verleden zijn de zogeheten rotatiekrommen van veel sterrenstelsels (de manier waarop de rotatiesnelheden van sterren en gaswolken samenhangen met hun afstand tot de kern van het stelsel) al goed verklaar door de MOND-theorie. In een nieuwe publicatie laten onderzoekers van Case Western Reserve University nu zien dat ook de snelheidsverdeling van sterren in de kleine dwergstelseltjes van Andromeda nauwkeurig verklaard kan worden door MOND. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-02-2013
Water gevonden in oude maanstenen
De 'Genesis'-maansteen, waarin water is gevonden. ((NASA/Johnson Space Center))
In zeer oud maangesteente is water aangetroffen. Dat doet vermoeden dat er tijdens het ontstaan van de maan al water aanwzig was, zij het in vrij geringe hoeveelheden. De ontdekking valt moeilijk te rijmen met de populaire botsingstheorie over het ontstaan van de maan.
Dat de maan geen kurkdroge wereld is, werd in de afgelopen jaren langzaam maar zeker steeds duidelijker door metingen van verschillende ruimtesondes. Laboratoriumonderzoek aan enkele oude maanstenen, waaronder de zogeheten 'Genesis'-steen (maansteen nr. 15415) die meegenomen is door de astronauten van de Apollo 15, laten nu echter zien dat er ook in dit extreem oude gesteente al water voorkwam. Niet in vloeibare vorm, maar in de vorm van hydroxyl-moleculen (OH) die zich in de minerale structuur van het gesteente bevinden. De nieuwe metingen zijn online gepubliceerd in Nature Geoscience.
Omdat deze oude gesteenten deel uitmaken van de oorspronkelijke maankorst, moet er al tijdens de vorming van de maan water aanwezig zijn geweest. Dat valt moeilijk te verklaren wanneer de maan is ontstaan uit de brokstukken van de botsing van de aarde met een kleine protoplaneet. Volgens die populaire theorie zouden alle vluchtige elementen geheel 'uitgegast' moeten zijn. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Water gevonden in oude maanstenen
De 'Genesis'-maansteen, waarin water is gevonden. ((NASA/Johnson Space Center))
In zeer oud maangesteente is water aangetroffen. Dat doet vermoeden dat er tijdens het ontstaan van de maan al water aanwzig was, zij het in vrij geringe hoeveelheden. De ontdekking valt moeilijk te rijmen met de populaire botsingstheorie over het ontstaan van de maan.
Dat de maan geen kurkdroge wereld is, werd in de afgelopen jaren langzaam maar zeker steeds duidelijker door metingen van verschillende ruimtesondes. Laboratoriumonderzoek aan enkele oude maanstenen, waaronder de zogeheten 'Genesis'-steen (maansteen nr. 15415) die meegenomen is door de astronauten van de Apollo 15, laten nu echter zien dat er ook in dit extreem oude gesteente al water voorkwam. Niet in vloeibare vorm, maar in de vorm van hydroxyl-moleculen (OH) die zich in de minerale structuur van het gesteente bevinden. De nieuwe metingen zijn online gepubliceerd in Nature Geoscience.
Omdat deze oude gesteenten deel uitmaken van de oorspronkelijke maankorst, moet er al tijdens de vorming van de maan water aanwezig zijn geweest. Dat valt moeilijk te verklaren wanneer de maan is ontstaan uit de brokstukken van de botsing van de aarde met een kleine protoplaneet. Volgens die populaire theorie zouden alle vluchtige elementen geheel 'uitgegast' moeten zijn. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Nu moeten de boeken (weer) herschreven worden...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
18-02-2013
Cassini ziet deeltjesversneller in werking bij Saturnus
Cassini verricht metingen aan een schokfront bij Saturnus. ((ESA))
De planeetverkenner Cassini heeft op 3 februari 2007 metingen verricht aan elektrisch geladen deeltjes in de zonnewind die door de schokgolf rond het magnetisch veld van de planeet Saturnus tot extreem hoge snelheden en energieën werden versneld. De resultaten zijn onlangs gepubliceerd in Nature Physics.
Sterrenkundigen weten dat elektrisch geladen deeltjes (voornamelijk waterstofkernen en elektronen) tot bijna de lichtsnelheid versneld kunnen worden door schokgolven rond supernova-explosies. Supernovaresten vormen dan ook de bron van de zogeheten kosmische straling. De precieze oriëntatie van magnetische velden in zo'n supernovarest kan echter niet gemakkelijk achterhaald worden, en die is van groot belang voor het uiteindelijke versnellingsmechanisme.
Cassini heeft nu voor het eerst metingen verricht aan de versnelling van geladen deeltjes (uit de zonnewind) in een situatie waar de magnetische veldlijnen min of meer evenwijdig liggen met de loodlijn op de schokgolf. Uit de metingen aan deze 'quasi-paralelle schokgolven' blijkt dat het versnellingsmechanisme onder die omstandigheden veel efficiënter kan zijn dan tot nu toe werd gedacht. De resultaten kunnen leiden tot een beter begrip van de herkomst van kosmische straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Cassini ziet deeltjesversneller in werking bij Saturnus
Cassini verricht metingen aan een schokfront bij Saturnus. ((ESA))
De planeetverkenner Cassini heeft op 3 februari 2007 metingen verricht aan elektrisch geladen deeltjes in de zonnewind die door de schokgolf rond het magnetisch veld van de planeet Saturnus tot extreem hoge snelheden en energieën werden versneld. De resultaten zijn onlangs gepubliceerd in Nature Physics.
Sterrenkundigen weten dat elektrisch geladen deeltjes (voornamelijk waterstofkernen en elektronen) tot bijna de lichtsnelheid versneld kunnen worden door schokgolven rond supernova-explosies. Supernovaresten vormen dan ook de bron van de zogeheten kosmische straling. De precieze oriëntatie van magnetische velden in zo'n supernovarest kan echter niet gemakkelijk achterhaald worden, en die is van groot belang voor het uiteindelijke versnellingsmechanisme.
Cassini heeft nu voor het eerst metingen verricht aan de versnelling van geladen deeltjes (uit de zonnewind) in een situatie waar de magnetische veldlijnen min of meer evenwijdig liggen met de loodlijn op de schokgolf. Uit de metingen aan deze 'quasi-paralelle schokgolven' blijkt dat het versnellingsmechanisme onder die omstandigheden veel efficiënter kan zijn dan tot nu toe werd gedacht. De resultaten kunnen leiden tot een beter begrip van de herkomst van kosmische straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-02-2013
Universe Has Finite Lifespan, Higgs Boson Calculations Suggest
BOSTON (Reuters) - Scientists are still sorting out the details of last year's discovery of the Higgs boson particle, but add up the numbers and it's not looking good for the future of the universe, scientists said Monday.
"If you use all the physics that we know now and you do what you think is a straightforward calculation, it's bad news," Joseph Lykken, a theoretical physicist with the Fermi National Accelerator Laboratory in Batavia, Illinois, told reporters. Lykeen spoke before presenting his research at the American Association for the Advancement of Science meeting in Boston.
"It may be that the universe we live in is inherently unstable and at some point billions of years from now it's all going to get wiped out," said Lykken, who is also on the science team at Europe's Large Hadron Collider, or LHC, the world's largest and highest-energy particle accelerator.
Physicists last year announced they had discovered what appears to be a long-sought subatomic particle called the Higgs boson, which is believed to give matter its mass.Work to study the Higgs' related particles, necessary for confirmation, is ongoing.
If confirmed, the discovery would help resolve a key puzzle about how the universe came into existence some 13.7 billion years ago - and perhaps how it will end."This calculation tells you that many tens of billions of years from now, there'll be a catastrophe," Lykken said. "A little bubble of what you might think of as an alternative' universe will appear somewhere and then it will expand out and destroy us," Lykken said, adding that the event will unfold at the speed of light.
(huffingtonpost)
Meer info:
http://www.huffingtonpost(...)boson_n_2713053.html
http://news.discovery.com(...)verse-end-130219.htm
http://www.timeslive.co.z(...)he-universe-will-end
[ Bericht 10% gewijzigd door Misty_eyes op 19-02-2013 21:13:10 ]
Universe Has Finite Lifespan, Higgs Boson Calculations Suggest
BOSTON (Reuters) - Scientists are still sorting out the details of last year's discovery of the Higgs boson particle, but add up the numbers and it's not looking good for the future of the universe, scientists said Monday.
"If you use all the physics that we know now and you do what you think is a straightforward calculation, it's bad news," Joseph Lykken, a theoretical physicist with the Fermi National Accelerator Laboratory in Batavia, Illinois, told reporters. Lykeen spoke before presenting his research at the American Association for the Advancement of Science meeting in Boston.
"It may be that the universe we live in is inherently unstable and at some point billions of years from now it's all going to get wiped out," said Lykken, who is also on the science team at Europe's Large Hadron Collider, or LHC, the world's largest and highest-energy particle accelerator.
Physicists last year announced they had discovered what appears to be a long-sought subatomic particle called the Higgs boson, which is believed to give matter its mass.Work to study the Higgs' related particles, necessary for confirmation, is ongoing.
If confirmed, the discovery would help resolve a key puzzle about how the universe came into existence some 13.7 billion years ago - and perhaps how it will end."This calculation tells you that many tens of billions of years from now, there'll be a catastrophe," Lykken said. "A little bubble of what you might think of as an alternative' universe will appear somewhere and then it will expand out and destroy us," Lykken said, adding that the event will unfold at the speed of light.
(huffingtonpost)
Meer info:
http://www.huffingtonpost(...)boson_n_2713053.html
http://news.discovery.com(...)verse-end-130219.htm
http://www.timeslive.co.z(...)he-universe-will-end
[ Bericht 10% gewijzigd door Misty_eyes op 19-02-2013 21:13:10 ]
20-02-2013
"Ander universum zal ons heelal verzwelgen"
Voorspelt Higgs-bosondeeltje einde van de wereld?
De ontdekking van het Higgs-Bosondeeltje vorig jaar was een mijlpaal in ons begrip van de natuur. Wetenschappers zijn nog volop bezig met het analyseren van het bijzondere puzzelstukje waarnaar meer dan vijftig jaar gezocht is. Maar indien de huidige berekeningen kloppen, ziet het er niet goed uit. Ons heelal zoals we het nu kennen, is gedoemd om te verdwijnen. Een nieuw universum zal ons namelijk vernietigen.
Het bestaan van het elementaire deeltje, dat alle andere deeltjes massa geeft, werd in juli vrijwel zeker aangetoond door het Europees Centrum voor Kernonderzoek (CERN). Higgs-bosonen bepalen dus uiteindelijk wat wij om ons heen zien, van de kleinste levende wezens tot de grootste sterrenstelsels. Het zogenaamde God-deeltje kan ons niet alleen inzicht verschaffen over hoe ons heelal is ontstaan maar misschien ook hoe het zal verdwijnen.
Onstabiel
Natuurkundige Joseph Lykken, tevens tewerkgesteld in het Europees Centrum voor kernonderzoek (CERN), presenteert eerstdaags zijn bevindingen op basis van nieuwe calculaties tijdens een meeting van de American Association for the Advancement of Science in Boston maar licht nu al een tipje van de sluier op. "Het is goed mogelijk dat het universum waarin we leven inherent onstabiel van aard is, waardoor we op een gegeven moment zullen vernietigd worden", aldus Lykken.
Tien miljard jaar
Iedereen die het einde van ons heelal vreest, mag al meteen een zucht van verlichting slaken want dit onheil zou pas over tien miljard jaar geschieden. Lykken ziet in de data aanwijzingen dat er in het universum uiteindelijk een nieuw universum zal ontstaan. Dat alternatieve universum blijft zich verder ontwikkelen en zal ons heelal inclusief alle sterren en planeten vernietigen met de snelheid van het licht.
Massa
Om precies te weten hoe we gaan eindigen, moeten de wetenschappers precies de massa van het God-deeltje achterhalen. Zit men er maar 1 procent naast, dan vergaat ons universum nog steeds, maar op een totaal andere manier.
Rode reuzenster
Van onze Aarde zal trouwens al lang geen sprake meer zijn op het moment van de rampspoed. Wetenschappers vermoeden namelijk dat de zon binnen 4,5 miljard jaar opzwelt tot een rode reuzenster en de Aarde verzwelgt tijdens dat proces. Maar zoals gezegd, we krijgen nog 'even' respijt en voorlopig kan u op beide oren slapen.
(HLN)
"Ander universum zal ons heelal verzwelgen"
Voorspelt Higgs-bosondeeltje einde van de wereld?
De ontdekking van het Higgs-Bosondeeltje vorig jaar was een mijlpaal in ons begrip van de natuur. Wetenschappers zijn nog volop bezig met het analyseren van het bijzondere puzzelstukje waarnaar meer dan vijftig jaar gezocht is. Maar indien de huidige berekeningen kloppen, ziet het er niet goed uit. Ons heelal zoals we het nu kennen, is gedoemd om te verdwijnen. Een nieuw universum zal ons namelijk vernietigen.
Het bestaan van het elementaire deeltje, dat alle andere deeltjes massa geeft, werd in juli vrijwel zeker aangetoond door het Europees Centrum voor Kernonderzoek (CERN). Higgs-bosonen bepalen dus uiteindelijk wat wij om ons heen zien, van de kleinste levende wezens tot de grootste sterrenstelsels. Het zogenaamde God-deeltje kan ons niet alleen inzicht verschaffen over hoe ons heelal is ontstaan maar misschien ook hoe het zal verdwijnen.
Onstabiel
Natuurkundige Joseph Lykken, tevens tewerkgesteld in het Europees Centrum voor kernonderzoek (CERN), presenteert eerstdaags zijn bevindingen op basis van nieuwe calculaties tijdens een meeting van de American Association for the Advancement of Science in Boston maar licht nu al een tipje van de sluier op. "Het is goed mogelijk dat het universum waarin we leven inherent onstabiel van aard is, waardoor we op een gegeven moment zullen vernietigd worden", aldus Lykken.
Tien miljard jaar
Iedereen die het einde van ons heelal vreest, mag al meteen een zucht van verlichting slaken want dit onheil zou pas over tien miljard jaar geschieden. Lykken ziet in de data aanwijzingen dat er in het universum uiteindelijk een nieuw universum zal ontstaan. Dat alternatieve universum blijft zich verder ontwikkelen en zal ons heelal inclusief alle sterren en planeten vernietigen met de snelheid van het licht.
Massa
Om precies te weten hoe we gaan eindigen, moeten de wetenschappers precies de massa van het God-deeltje achterhalen. Zit men er maar 1 procent naast, dan vergaat ons universum nog steeds, maar op een totaal andere manier.
Rode reuzenster
Van onze Aarde zal trouwens al lang geen sprake meer zijn op het moment van de rampspoed. Wetenschappers vermoeden namelijk dat de zon binnen 4,5 miljard jaar opzwelt tot een rode reuzenster en de Aarde verzwelgt tijdens dat proces. Maar zoals gezegd, we krijgen nog 'even' respijt en voorlopig kan u op beide oren slapen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-02-2013
Raadsel van de kosmische 'weight watchers' lijkt opgelost
(Simulatie LGM/Leiden)
Leidse sterrenkundigen hebben met hun supercomputer ‘Little Green Machine’ simulaties uitgevoerd die verklaren hoe sterrenstelsels groter kunnen worden zonder dat hun massa sterk toeneemt. Hiermee is het raadsel opgelost van waarnemingen die met de Hubble-ruimtetelescoop zijn gedaan.
De Hubble-waarnemingen, die enkele miljarden jaren terugkijken in de tijd, laten sterrenstelsels zien die zwaarder zijn dan de Melkweg, maar ook vele malen kleiner. Deze compacte stelsels zijn echter niet meer te zien in waarnemingen waarbij minder dan een miljard lichtjaar diep de ruimte in wordt gekeken. Tot nu toe was het een raadsel hoe deze stelsels de afgelopen miljarden jaren in omvang konden toenemen, zonder heel veel zwaarder te worden.
Onder leiding van Simon Portegies Zwart lieten de astronomen hun supercomputer een jaar lang rekenen aan botsingen tussen gesimuleerde sterrenstelsels. De geringe massatoename bij een enorme groei in afmeting blijkt vooral voor te komen bij botsingen tussen grotere en kleinere sterrenstelsels. Na een botsing tussen meer gelijkwaardige stelsels, zoals in de toekomst bij de Melkweg en het Andromedastelsel het geval zal zijn, zal vooral de massa van het samengesmolten stelsel toenemen, zonder dat het erg veel groter wordt.
De astronomen hebben ‘Little Green Machine’ zelf gebouwd. Door gebruik te maken van grafische kaarten, zoals die in spelcomputers worden gebruikt, is deze computer vele malen kleiner, goedkoper en zuiniger dan andere supercomputers met een vergelijkbare capaciteit.
Na ongeveer een jaar programmeren en testen kon de machine optimaal voor de complexe berekeningen worden ingezet. Intussen is de leverancier van de grafische kaarten (NVIDIA) geïnteresseerd geraakt in de buitengewone efficiëntie van de software, en heeft het bedrijf de code gebruikt om hun nieuwe hardware te presenteren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Raadsel van de kosmische 'weight watchers' lijkt opgelost
(Simulatie LGM/Leiden)
Leidse sterrenkundigen hebben met hun supercomputer ‘Little Green Machine’ simulaties uitgevoerd die verklaren hoe sterrenstelsels groter kunnen worden zonder dat hun massa sterk toeneemt. Hiermee is het raadsel opgelost van waarnemingen die met de Hubble-ruimtetelescoop zijn gedaan.
De Hubble-waarnemingen, die enkele miljarden jaren terugkijken in de tijd, laten sterrenstelsels zien die zwaarder zijn dan de Melkweg, maar ook vele malen kleiner. Deze compacte stelsels zijn echter niet meer te zien in waarnemingen waarbij minder dan een miljard lichtjaar diep de ruimte in wordt gekeken. Tot nu toe was het een raadsel hoe deze stelsels de afgelopen miljarden jaren in omvang konden toenemen, zonder heel veel zwaarder te worden.
Onder leiding van Simon Portegies Zwart lieten de astronomen hun supercomputer een jaar lang rekenen aan botsingen tussen gesimuleerde sterrenstelsels. De geringe massatoename bij een enorme groei in afmeting blijkt vooral voor te komen bij botsingen tussen grotere en kleinere sterrenstelsels. Na een botsing tussen meer gelijkwaardige stelsels, zoals in de toekomst bij de Melkweg en het Andromedastelsel het geval zal zijn, zal vooral de massa van het samengesmolten stelsel toenemen, zonder dat het erg veel groter wordt.
De astronomen hebben ‘Little Green Machine’ zelf gebouwd. Door gebruik te maken van grafische kaarten, zoals die in spelcomputers worden gebruikt, is deze computer vele malen kleiner, goedkoper en zuiniger dan andere supercomputers met een vergelijkbare capaciteit.
Na ongeveer een jaar programmeren en testen kon de machine optimaal voor de complexe berekeningen worden ingezet. Intussen is de leverancier van de grafische kaarten (NVIDIA) geïnteresseerd geraakt in de buitengewone efficiëntie van de software, en heeft het bedrijf de code gebruikt om hun nieuwe hardware te presenteren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-02-2013
Eerste ruimtetoerist wil in 2018 mensen naar Mars sturen
Dennis Tito, de eerste die als toerist een bezoekje aan de ruimte bracht, is voornemens in 2018 een missie naar Mars te organiseren. Een ruimteschip moet in januari van dat jaar naar Mars vertrekken en 501 dagen later weer op aarde arriveren.
Dat blijkt uit een persbericht. Om het allemaal mogelijk te maken heeft Tito – samen met enkele anderen – het bedrijf Inspiration Mars Foundation opgericht. “De Inspiration Mars Foundation richt zich op het versneld behalen van Amerika’s doel om mensen de ruimte te laten verkennen,” zo is in het persbericht te lezen. Het verkennen van de ruimte zou tot groei, nationale welvaart en nieuwe kennis moeten leiden en Amerika weer tot een echte wereldleider moeten maken.
Dennis Tito. In 2001 bracht hij als eerste ruimtetoerist een bezoekje aan de ruimte. Foto: NASA.
Nog vijf jaar
De Inspiration Mars Foundation legt de lat voor zichzelf direct hoog. Over vijf(!) jaar wil de organisatie reeds naar Mars. “Deze ‘Missie voor Amerika’ zal nieuwe kennis en ervaring opleveren en de drijvende kracht achter het volgende grote tijdperk waarin we de ruimte gaan verkennen, zijn,” zo belooft de organisatie. En het is niet voor niets dat dat alles al in 2018 moet gaan plaatsvinden: dan bevinden de aarde en Mars zich heel gunstig ten opzichte van elkaar, waardoor het wat gemakkelijker zou moeten zijn om een bemande missie naar Mars te sturen.
Persconferentie
Hoe de missie er precies uit gaat zien, is nog onduidelijk. Ook over het vervoersmiddel waar de organisatie gebruik van gaat maken, wordt niet gerept. Meer zal duidelijk worden tijdens de persconferentie die woensdag 27 februari plaatsvindt. Verschillende sprekers zullen daar het plan van de Inspiration Mars Foundation uit de doeken doen. Tito zelf komt aan het woord. Maar ook Jonathan Clark, een arts die onder meer het National Space Biomedical Research Institute adviseert en Taber MacCallum en Jane Poynter, beiden actief tijdens de experimenten met Biosfeer 2 (missies waaruit moest blijken of mensen in een nagebouwd afgesloten ecologisch systeem konden leven), laten van zich horen.
Zodra er meer over de plannen van de ambitieuze Inspiration Mars Foundation bekend is, laten we u dat vanzelfsprekend weten. Ook hopen we volgende week verslag te kunnen doen van de persconferentie.
(allesoversterrenkunde)
Eerste ruimtetoerist wil in 2018 mensen naar Mars sturen
Dennis Tito, de eerste die als toerist een bezoekje aan de ruimte bracht, is voornemens in 2018 een missie naar Mars te organiseren. Een ruimteschip moet in januari van dat jaar naar Mars vertrekken en 501 dagen later weer op aarde arriveren.
Dat blijkt uit een persbericht. Om het allemaal mogelijk te maken heeft Tito – samen met enkele anderen – het bedrijf Inspiration Mars Foundation opgericht. “De Inspiration Mars Foundation richt zich op het versneld behalen van Amerika’s doel om mensen de ruimte te laten verkennen,” zo is in het persbericht te lezen. Het verkennen van de ruimte zou tot groei, nationale welvaart en nieuwe kennis moeten leiden en Amerika weer tot een echte wereldleider moeten maken.
Dennis Tito. In 2001 bracht hij als eerste ruimtetoerist een bezoekje aan de ruimte. Foto: NASA.
Nog vijf jaar
De Inspiration Mars Foundation legt de lat voor zichzelf direct hoog. Over vijf(!) jaar wil de organisatie reeds naar Mars. “Deze ‘Missie voor Amerika’ zal nieuwe kennis en ervaring opleveren en de drijvende kracht achter het volgende grote tijdperk waarin we de ruimte gaan verkennen, zijn,” zo belooft de organisatie. En het is niet voor niets dat dat alles al in 2018 moet gaan plaatsvinden: dan bevinden de aarde en Mars zich heel gunstig ten opzichte van elkaar, waardoor het wat gemakkelijker zou moeten zijn om een bemande missie naar Mars te sturen.
Persconferentie
Hoe de missie er precies uit gaat zien, is nog onduidelijk. Ook over het vervoersmiddel waar de organisatie gebruik van gaat maken, wordt niet gerept. Meer zal duidelijk worden tijdens de persconferentie die woensdag 27 februari plaatsvindt. Verschillende sprekers zullen daar het plan van de Inspiration Mars Foundation uit de doeken doen. Tito zelf komt aan het woord. Maar ook Jonathan Clark, een arts die onder meer het National Space Biomedical Research Institute adviseert en Taber MacCallum en Jane Poynter, beiden actief tijdens de experimenten met Biosfeer 2 (missies waaruit moest blijken of mensen in een nagebouwd afgesloten ecologisch systeem konden leven), laten van zich horen.
Zodra er meer over de plannen van de ambitieuze Inspiration Mars Foundation bekend is, laten we u dat vanzelfsprekend weten. Ook hopen we volgende week verslag te kunnen doen van de persconferentie.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-02-2013
Europa maakt zich op voor missie naar Jupiter
© reuters.
Een Europese sonde naar de planeet Jupiter zal elf instrumenten meevoeren, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
Het is de bedoeling de JUICE ('JUpiter ICy Moons Explorer') in 2022 te lanceren om in 2030 aan te komen bij de reuzenplaneet. Daar zal de sonde minstens drie jaar lang de gasgigant zelf gedetailleerd observeren alsmede drie van zijn grootste manen: Ganymedes, Callisto en Europa.
Die drie manen hebben wellicht oceanen onder hun ijskorst, waarbij het de vraag is of daar leven zou mogelijk zijn.
De 'JUICE' zal elf instrumenten meevoeren, ontwikkeld door wetenschappelijke teams uit vijftien Europese landen, de VS en Japan.
(HLN)
Europa maakt zich op voor missie naar Jupiter
© reuters.
Een Europese sonde naar de planeet Jupiter zal elf instrumenten meevoeren, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
Het is de bedoeling de JUICE ('JUpiter ICy Moons Explorer') in 2022 te lanceren om in 2030 aan te komen bij de reuzenplaneet. Daar zal de sonde minstens drie jaar lang de gasgigant zelf gedetailleerd observeren alsmede drie van zijn grootste manen: Ganymedes, Callisto en Europa.
Die drie manen hebben wellicht oceanen onder hun ijskorst, waarbij het de vraag is of daar leven zou mogelijk zijn.
De 'JUICE' zal elf instrumenten meevoeren, ontwikkeld door wetenschappelijke teams uit vijftien Europese landen, de VS en Japan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:http://earthsky.org/space(...)fall-on-suns-surface
NASA’s NASA Solar Dynamics Observatory (Little SDO) posted this on Facebook yesterday (February 20, 2013). It’s a beautiful video showing the dazzling magnetic display known as coronal rain on the sun.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Wat zou er gebeuren als de alllergrootste ster recht op een klein zwart gaat zo botsen?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Als het zwart gat zou kunnen praten...quote:
Wat zou er gebeuren als de alllergrootste ster recht op een klein zwart gaat zo botsen?
Poehpoeh....burp.... en weer volop verder
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Die moest ik echt quotenquote:
[..]
Als het zwart gat zou kunnen praten...
Poehpoeh....burp.... en weer volop verder
Ik dacht dat Jupiter een planeet met veel stikstof was maar verwar volgens mij met Venus
Drie nachten per maand, bij Volle Maan, verander ik in een weerwolfje. Een schattig weerwolfje met een brilletje. Ik eet enkel wraps met rode bietenburger bij extreme hongertjes. #TeamWerewolf.
Leuk zo'n feestje, maar het geeft altijd zo'n rommel, hè."
Leuk zo'n feestje, maar het geeft altijd zo'n rommel, hè."
quote:Mercurius zoals u de planeet nog nooit zag
De korte video werd door wetenschappers van NASA samengesteld met beelden die het ruimtevaartuig Messenger heeft gemaakt. Voor het menselijk oog zou Mercurius er niet zo kleurrijk uitzien, want de kleuren zijn feller gemaakt om de verscheidenheid van het oppervlak te benadrukken.
Messenger heeft bijna twee jaar rond Mercurius gedraaid en heeft al meer dan 168.000 foto's van de planeet gemaakt. Met die beelden heeft NASA 99 procent van Mercurius in beeld kunnen brengen.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
26-02-2013
Experimenteel bewijs voor grote invloed microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal
Schematische voorstelling van accretie, oppervlaktediffusie en chemische desorptie.
Een Frans/Nederlands team van astronomen, onder wie Stéphanie Cazaux uit Groningen, heeft met laboratoriumproeven aangetoond dat moleculen op microscopisch kleine stofdeeltjes in de ruimte, direct in de gasfase kunnen komen. Dit resultaat kan belangrijke gevolgen hebben voor theorieën over de chemische samenstelling van het heelal en de manier waarop sterren worden gevormd. Het resultaat is vandaag online gepubliceerd op Nature Scientific Reports.
Al in de jaren '60 van de vorige eeuw was duidelijk dat in gebieden waar sterren en planeten worden geboren, stofdeeltjes belangrijk zijn voor de productie van de meest simpele tot zeer complexe moleculen die in het heelal voorkomen. Maar het precieze mechanisme waardoor moleculen die op het oppervlak van de stofkorreltjes zijn gemaakt, onmiddellijk tot gas transformeren en weer de ruimte ingaan, was onbekend.
Om te onderzoeken hoe de moleculen op stofkorreltjes in de gasfase komen, hebben de astronomen in het lab de vorming van water op silicaten bestudeerd. Deze soort mineralen is gekozen omdat hiermee de stofkorreltjes in de ruimte zo goed mogelijk worden nagebootst. Eerst werd moleculair zuurstof (O2) op het oppervlak gebracht, dat was afgekoeld tot een zeer lage temperatuur van 10 graden Kelvin (-263 graden Celsius). Vervolgens werden waterstofatomen op hetzelfde oppervlak aangebracht, die daarna werden bedekt met O2. Uit metingen met een massaspectrometer bleek dat 90% van de zojuist gevormde moleculen, direct het oppervlak weer verlieten en gas vormden. Dit proces heet chemische desorptie.
Over desorptie is veel gespeculeerd, en het mechanisme is nu voor het eerst in het lab aangetoond. Het proces van desorptie is wel eerder in astrochemische modellen van stervorming meegenomen, maar met geschatte waarden. De ontdekking zal daarom gevolgen hebben voor stervormingstheorieën. De hoeveelheid gasmoleculen in een wolk die ineenstort onder zijn eigen gewicht om een ster te vormen, is namelijk bepalend voor de snelheid waarmee de stervorming plaatsvindt, het aantal sterren en hun uiteindelijke massa. “Onze experimenten laten zien dat de microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal een directe impact hebben op de chemie van astrofysische objecten”, zegt Cazaux. “Dit heeft grote consequenties voor de interpretatie en analyse van veel objecten in het heelal, maar ook voor ons begrip van stervorming.”
De experimenten zijn uitgevoerd op het LERMA-lab van de Universiteit van Cergy-Pontoise in Parijs. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Experimenteel bewijs voor grote invloed microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal
Schematische voorstelling van accretie, oppervlaktediffusie en chemische desorptie.
Een Frans/Nederlands team van astronomen, onder wie Stéphanie Cazaux uit Groningen, heeft met laboratoriumproeven aangetoond dat moleculen op microscopisch kleine stofdeeltjes in de ruimte, direct in de gasfase kunnen komen. Dit resultaat kan belangrijke gevolgen hebben voor theorieën over de chemische samenstelling van het heelal en de manier waarop sterren worden gevormd. Het resultaat is vandaag online gepubliceerd op Nature Scientific Reports.
Al in de jaren '60 van de vorige eeuw was duidelijk dat in gebieden waar sterren en planeten worden geboren, stofdeeltjes belangrijk zijn voor de productie van de meest simpele tot zeer complexe moleculen die in het heelal voorkomen. Maar het precieze mechanisme waardoor moleculen die op het oppervlak van de stofkorreltjes zijn gemaakt, onmiddellijk tot gas transformeren en weer de ruimte ingaan, was onbekend.
Om te onderzoeken hoe de moleculen op stofkorreltjes in de gasfase komen, hebben de astronomen in het lab de vorming van water op silicaten bestudeerd. Deze soort mineralen is gekozen omdat hiermee de stofkorreltjes in de ruimte zo goed mogelijk worden nagebootst. Eerst werd moleculair zuurstof (O2) op het oppervlak gebracht, dat was afgekoeld tot een zeer lage temperatuur van 10 graden Kelvin (-263 graden Celsius). Vervolgens werden waterstofatomen op hetzelfde oppervlak aangebracht, die daarna werden bedekt met O2. Uit metingen met een massaspectrometer bleek dat 90% van de zojuist gevormde moleculen, direct het oppervlak weer verlieten en gas vormden. Dit proces heet chemische desorptie.
Over desorptie is veel gespeculeerd, en het mechanisme is nu voor het eerst in het lab aangetoond. Het proces van desorptie is wel eerder in astrochemische modellen van stervorming meegenomen, maar met geschatte waarden. De ontdekking zal daarom gevolgen hebben voor stervormingstheorieën. De hoeveelheid gasmoleculen in een wolk die ineenstort onder zijn eigen gewicht om een ster te vormen, is namelijk bepalend voor de snelheid waarmee de stervorming plaatsvindt, het aantal sterren en hun uiteindelijke massa. “Onze experimenten laten zien dat de microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal een directe impact hebben op de chemie van astrofysische objecten”, zegt Cazaux. “Dit heeft grote consequenties voor de interpretatie en analyse van veel objecten in het heelal, maar ook voor ons begrip van stervorming.”
De experimenten zijn uitgevoerd op het LERMA-lab van de Universiteit van Cergy-Pontoise in Parijs. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-02-2013
Pas ontdekte komeet op ramkoers met Mars?
In januari ontdekten wetenschappers de komeet C/2013 A1. En inmiddels weten ze ook iets meer over de baan die deze komeet volgt. En het lijkt erop dat die baan de komeet in 2014 heel dicht bij Mars in de buurt brengt.
Astronomen namen de komeet C/2013 A1 in januari voor het eerst waar. In de periode erna spitten ze door observaties van het Catalina Sky Survey in Arizona in de hoop meer sporen van de komeet te vinden. Dat lukte: ze vonden de komeet in de observaties terug en kregen zo een steeds beter beeld van de baan die de komeet in het verleden gevolgd heeft.
Dicht bij Mars
Op basis van die gegevens konden de astronomen ook speculeren waar de komeet zich in de toekomst heen zal begeven. Ze trokken de baan door en ontdekten dat de komeet in 2014 rakelings langs Mars scheert en mogelijk zelfs op de planeet zal inslaan.
Afstand
Op 19 oktober 2014 scheert de komeet op een minimale afstand van 0 AU en een maximale afstand van 0.00794 AU langs Mars. AU staat voor Astronomical Unit en betreft de gemiddelde afstand tussen de aarde en de zon. 1 AU is ongeveer 149.597.871 kilometer. Dat betekent dat de huidige waarnemingen erop wijzen dat de maximale afstand waarop C/2013 A1 langs Mars scheert ruwweg 1.187.894 kilometer is. De meest waarschijnlijke afstand waarop C/2013 A1 Mars passeert, wordt op dit moment geschat op 0.00070257 AU, oftewel: 105.104 kilometer.
Klein
En daarmee lijkt de kans op een inslag voor nu aanwezig, maar klein. Maar onderzoekers zullen de komeet ongetwijfeld goed in de gaten houden. De gegevens die ze tot op heden van de komeet hebben verzameld, betreffen een periode van zo’n 74 dagen. Dat is een vrij korte periode om de baan van een komeet te bepalen. Meer waarnemingen zijn dan ook hard nodig om de baan steeds preciezer te bepalen. En wie weet loopt het dan uiteindelijk allemaal met een sisser af.
Welke gevolgen een eventuele inslag op Mars zou hebben, is overigens ook nog onduidelijk. Daarvoor missen de astronomen voor nu te veel informatie. Zo weten ze bijvoorbeeld nog niet hoe groot C/2013 A1 is.
(allesoversterrenkunde)
Pas ontdekte komeet op ramkoers met Mars?
In januari ontdekten wetenschappers de komeet C/2013 A1. En inmiddels weten ze ook iets meer over de baan die deze komeet volgt. En het lijkt erop dat die baan de komeet in 2014 heel dicht bij Mars in de buurt brengt.
Astronomen namen de komeet C/2013 A1 in januari voor het eerst waar. In de periode erna spitten ze door observaties van het Catalina Sky Survey in Arizona in de hoop meer sporen van de komeet te vinden. Dat lukte: ze vonden de komeet in de observaties terug en kregen zo een steeds beter beeld van de baan die de komeet in het verleden gevolgd heeft.
Dicht bij Mars
Op basis van die gegevens konden de astronomen ook speculeren waar de komeet zich in de toekomst heen zal begeven. Ze trokken de baan door en ontdekten dat de komeet in 2014 rakelings langs Mars scheert en mogelijk zelfs op de planeet zal inslaan.
Afstand
Op 19 oktober 2014 scheert de komeet op een minimale afstand van 0 AU en een maximale afstand van 0.00794 AU langs Mars. AU staat voor Astronomical Unit en betreft de gemiddelde afstand tussen de aarde en de zon. 1 AU is ongeveer 149.597.871 kilometer. Dat betekent dat de huidige waarnemingen erop wijzen dat de maximale afstand waarop C/2013 A1 langs Mars scheert ruwweg 1.187.894 kilometer is. De meest waarschijnlijke afstand waarop C/2013 A1 Mars passeert, wordt op dit moment geschat op 0.00070257 AU, oftewel: 105.104 kilometer.
Klein
En daarmee lijkt de kans op een inslag voor nu aanwezig, maar klein. Maar onderzoekers zullen de komeet ongetwijfeld goed in de gaten houden. De gegevens die ze tot op heden van de komeet hebben verzameld, betreffen een periode van zo’n 74 dagen. Dat is een vrij korte periode om de baan van een komeet te bepalen. Meer waarnemingen zijn dan ook hard nodig om de baan steeds preciezer te bepalen. En wie weet loopt het dan uiteindelijk allemaal met een sisser af.
Welke gevolgen een eventuele inslag op Mars zou hebben, is overigens ook nog onduidelijk. Daarvoor missen de astronomen voor nu te veel informatie. Zo weten ze bijvoorbeeld nog niet hoe groot C/2013 A1 is.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Van Allen Probes Discover a New Radiation Belt
Feb. 28, 2013: Earth's radiation belts were one of the first discoveries of the Space Age. A new finding published in today's issue of Science shows that we still have much to learn about them. NASA's twin Van Allen Probes, launched just last August, have revealed a previously unknown third radiation belt around Earth.
"Even 55 years after their discovery, Earth's radiation belts still are capable of surprising us," said Nicky Fox, Van Allen Probes deputy project scientist at the Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory in Laurel, Md. "We thought we knew the radiation belts, but we don't."
Bekijk hier de video animatie
Previous observations of the Van Allen belts dating back to the late 1950s have documented two distinct regions of trapped radiation surrounding our planet, known as the inner and outer radiation belts. Particle sensors aboard the twin Van Allen Probes quickly revealed to scientists the existence of a transient, third radiation belt. Scientists observed the third belt for four weeks before a powerful interplanetary shock wave from the sun annihilated it.
Each of the two Van Allen Probes carries an identical set of five instrument suites that allow scientists to gather data on the belts in unprecedented detail. Key data for this discovery came from the Relativistic Electron Proton Telescope (REPT) instrument, part of the probes' Energetic Particle, Composition, and Thermal Plasma Suite (ECT).
"This is the first time we have had such high-resolution instruments look at time, space and energy together in the outer belt," says Daniel Baker, lead author of the study and REPT instrument lead at the Laboratory for Atmospheric and Space Physics (LASP) at the University of Colorado in Boulder. "Previous observations of the outer radiation belt resolved it as a single blurry element. When we turned REPT on just two days after launch, we clearly saw the new belt and a [gap] between it and the outer belt."
Back in the 1950s when the radiation belts were discovered, they had little effect on ordinary people. Today the radiation belts are crucial to our high-tech society. Hundreds of satellites used for everything from weather prediction to GPS to television routinely skim the belts, subjecting themselves to energetic particles that can damage solar panels and short-circuit sensitive electronics. During geomagnetic storms when the belts are swollen by solar activity, whole fleets of satellites can be engulfed, imperiling the technological underpinnings of daily life on the planet below. The Van Allen Probes directly address these down-to-Earth problems
"The fantastic new capabilities and advances in technology in the Van Allen Probes allow scientists to see in unprecedented detail how the radiation belts are populated with charged particles, what causes them to change, and how they affect the upper reaches of Earth's atmosphere," says John Grunsfeld, NASA's associate administrator for science in Washington DC.
For more information about the Van Allen Probes, visit http://www.nasa.gov/vanallenprobes
Feb. 28, 2013: Earth's radiation belts were one of the first discoveries of the Space Age. A new finding published in today's issue of Science shows that we still have much to learn about them. NASA's twin Van Allen Probes, launched just last August, have revealed a previously unknown third radiation belt around Earth.
"Even 55 years after their discovery, Earth's radiation belts still are capable of surprising us," said Nicky Fox, Van Allen Probes deputy project scientist at the Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory in Laurel, Md. "We thought we knew the radiation belts, but we don't."
Bekijk hier de video animatie
Previous observations of the Van Allen belts dating back to the late 1950s have documented two distinct regions of trapped radiation surrounding our planet, known as the inner and outer radiation belts. Particle sensors aboard the twin Van Allen Probes quickly revealed to scientists the existence of a transient, third radiation belt. Scientists observed the third belt for four weeks before a powerful interplanetary shock wave from the sun annihilated it.
Each of the two Van Allen Probes carries an identical set of five instrument suites that allow scientists to gather data on the belts in unprecedented detail. Key data for this discovery came from the Relativistic Electron Proton Telescope (REPT) instrument, part of the probes' Energetic Particle, Composition, and Thermal Plasma Suite (ECT).
"This is the first time we have had such high-resolution instruments look at time, space and energy together in the outer belt," says Daniel Baker, lead author of the study and REPT instrument lead at the Laboratory for Atmospheric and Space Physics (LASP) at the University of Colorado in Boulder. "Previous observations of the outer radiation belt resolved it as a single blurry element. When we turned REPT on just two days after launch, we clearly saw the new belt and a [gap] between it and the outer belt."
Back in the 1950s when the radiation belts were discovered, they had little effect on ordinary people. Today the radiation belts are crucial to our high-tech society. Hundreds of satellites used for everything from weather prediction to GPS to television routinely skim the belts, subjecting themselves to energetic particles that can damage solar panels and short-circuit sensitive electronics. During geomagnetic storms when the belts are swollen by solar activity, whole fleets of satellites can be engulfed, imperiling the technological underpinnings of daily life on the planet below. The Van Allen Probes directly address these down-to-Earth problems
"The fantastic new capabilities and advances in technology in the Van Allen Probes allow scientists to see in unprecedented detail how the radiation belts are populated with charged particles, what causes them to change, and how they affect the upper reaches of Earth's atmosphere," says John Grunsfeld, NASA's associate administrator for science in Washington DC.
For more information about the Van Allen Probes, visit http://www.nasa.gov/vanallenprobes
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
SpaceX capsule encounters problems in orbit
by Staff Writers
Washington (AFP) March 1, 2013
The unmanned Dragon capsule launched by US private firm SpaceX encountered problems en route to the International Space Station on Friday when three of its four thrusters malfunctioned, the company said.
"Issue with Dragon thruster pods. System inhibiting three of four from initializing. About to command inhibit override," the company's billionaire founder Elon Musk wrote on the micro-blogging website Twitter.
SpaceX spokeswoman Christina Ra said the spacecraft "experienced an issue with a propellant valve" after reaching orbit.
"One thruster pod is running. We are trying to bring up the remaining three. We did go ahead and get the solar arrays deployed. Once we get at least two pods running, we will begin a series of burns to get to station," she said.
The malfunction occurred shortly after the capsule achieved orbit and separated from the Falcon 9 rocket that launched it earlier in the day from Cape Canaveral, Florida.
The Dragon vehicle is carrying 1,200 pounds (544 kilograms) of supplies on the firm's second resupply mission to the ISS. The two missions were preceded by a nearly flawless test mission.
The first resupply mission last October was a milestone in US efforts to cut costs by privatizing space exploration. The current mission is the second of 12 planned trips in NASA's $1.6 billion contract with SpaceX.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
twitter:elonmusk twitterde op vrijdag 01-03-2013 om 22:04:13 Thruster pods one through four are now operating nominally. Preparing to raise orbit. All systems green. reageer retweet
Thruster pods one through four are now operating nominally. Preparing to raise orbit. All systems green. twitter:elonmusk twitterde op vrijdag 01-03-2013 om 23:16:48 Orbit raising burn successful. Dragon back on track. reageer retweet
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
28-02-2013
DNA-bouwsteen ontdekt in interstellaire ruimte
Moleculaire gaswolken in het sterrenbeeld Boogschutter.
Bij onderzoek met de Green Bank-radiotelescoop zijn twee nieuwe moleculen ontdekt die een belangrijke rol spelen bij het ontstaan van leven. Deze zogeheten prebiotische moleculen zijn waarschijnlijk gevormd aan de oppervlakken van kleine deeltjes van ijs en stof.
Het bestaan van de interstellaire moleculen kwam aan het licht bij waarnemingen van een grote gaswolk in de buurt van het centrum van de Melkweg. Het ene molecuul, cyanomethanimine, is een bouwsteen van adenine, een van de vier nucleobasen die de 'sporten' vormen in de ladderstructuur van ons DNA. Van het andere molecuul, ethanimine, wordt vermoed dat het rol speelt bij de vorming van alanine, een van de twintig natuurlijk voorkomende aminozuren.
De nieuwe moleculen zijn herkend aan de specifieke radiostraling die zij uitzenden wanneer ze van de ene rotatietoestand in de andere overgaan. In het laboratorium is vastgesteld welke frequenties de verschillende prebiotische moleculen uitzenden. Vervolgens wordt in de gegevens van radiotelescopen gekeken of deze frequenties terug te vinden zijn in de radiostraling van moleculaire gaswolken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
DNA-bouwsteen ontdekt in interstellaire ruimte
Moleculaire gaswolken in het sterrenbeeld Boogschutter.
Bij onderzoek met de Green Bank-radiotelescoop zijn twee nieuwe moleculen ontdekt die een belangrijke rol spelen bij het ontstaan van leven. Deze zogeheten prebiotische moleculen zijn waarschijnlijk gevormd aan de oppervlakken van kleine deeltjes van ijs en stof.
Het bestaan van de interstellaire moleculen kwam aan het licht bij waarnemingen van een grote gaswolk in de buurt van het centrum van de Melkweg. Het ene molecuul, cyanomethanimine, is een bouwsteen van adenine, een van de vier nucleobasen die de 'sporten' vormen in de ladderstructuur van ons DNA. Van het andere molecuul, ethanimine, wordt vermoed dat het rol speelt bij de vorming van alanine, een van de twintig natuurlijk voorkomende aminozuren.
De nieuwe moleculen zijn herkend aan de specifieke radiostraling die zij uitzenden wanneer ze van de ene rotatietoestand in de andere overgaan. In het laboratorium is vastgesteld welke frequenties de verschillende prebiotische moleculen uitzenden. Vervolgens wordt in de gegevens van radiotelescopen gekeken of deze frequenties terug te vinden zijn in de radiostraling van moleculaire gaswolken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-03-2013
Mogelijk een planeet ontdekt die zich nog in de ‘baarmoeder’ bevindt
Astronomen bestudeerden de ster HD 100546. Deze ster bevindt zich op zo’n 335 lichtjaar van de aarde en is nog vrij jong. In de materieschijf rondom de ster ontdekten de astronomen tot hun verbazing iets wat op een planeet in wording lijkt. Het zou gaan om een gasplaneet die vergelijkbaar is met Jupiter.
Nog een planeet
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers hun pijlen op HD 100546 richten. De ster is al veelvuldig bestudeerd. Eerder onderzoek wees erop dat zich rond de ster een gasplaneet bevindt. De afstand tussen deze gasplaneet en de ster is ongeveer zes keer zo groot als de afstand tussen de zon en onze aarde. De protoplaneet die onderzoekers nu op het spoor denken te zijn, staat nog veel verder weg. Deze zou zich aan de randen van het stelsel bevinden.
De astronomen ontdekten de protoplaneet met behulp van ESO’s Very Large Telescope. Op de beelden is de protoplaneet maar een zwak vlekje. Het helderste deel van de zwakke vlek is de mogelijke protoplaneet. De schijf die u daaronder ziet, verbergt de ster. Afbeelding: ESO.
Doorbraak
Als bevestigd kan worden dat het inderdaad om een protoplaneet gaat, zou dat een doorbraak kunnen betekenen in het onderzoek naar de totstandkoming van planeten. “Tot nu toe is planeetvorming een vraagstuk dat vooral met computersimulaties wordt aangepakt,” vertelt onderzoeker Sascha Quanz. “Als onze ontdekking inderdaad een planeet-in-wording is, zullen wetenschappers voor het eerst in de gelegenheid zijn om het planeetvormingsproces, en de interactie tussen een planeet-in-wording en zijn kraamkamer in een zeer vroeg stadium te onderzoeken.”
Theorieën
Op dit moment hebben onderzoekers al wel theorieën over hoe gasplaneten ontstaan. Het idee is dat ze gas en stof – dat is overgebleven na de totstandkoming van de ster – tot zich nemen om te groeien. De waarnemingen van deze protoplaneet wijzen er totnogtoe op dat die theorie klopt: nabij de protoplaneet vonden de onderzoekers structuren in de stofrijke circumstellaire schijf. Deze structuren zouden het resultaat zijn van een interactie tussen de schijf en de planeet. Bovendien zijn er observaties gedaan die erop wijzen dat de vorming van de planeet ervoor zorgt dat de omgeving van de protoplaneet opwarmt.
De stofschijf rondom de ster. De oranje stip geeft de locatie van de mogelijke protoplaneet aan. Afbeelding: ESO / NASA / ESA / Ardila et al.
De onderzoekers blijven echter voorzichtig. Nader onderzoek zal moeten uitwijzen of het echt om een protoplaneet gaat. Zo zou het nog kunnen dat het in werkelijkheid om een ontwikkelde planeet gaat die uit zijn baan dichter bij de ster is gegooid. Dergelijke scenario’s zullen eerst moeten worden uitgesloten.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door Misty_eyes op 02-03-2013 21:40:55 ]
Mogelijk een planeet ontdekt die zich nog in de ‘baarmoeder’ bevindt
Astronomen bestudeerden de ster HD 100546. Deze ster bevindt zich op zo’n 335 lichtjaar van de aarde en is nog vrij jong. In de materieschijf rondom de ster ontdekten de astronomen tot hun verbazing iets wat op een planeet in wording lijkt. Het zou gaan om een gasplaneet die vergelijkbaar is met Jupiter.
Nog een planeet
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers hun pijlen op HD 100546 richten. De ster is al veelvuldig bestudeerd. Eerder onderzoek wees erop dat zich rond de ster een gasplaneet bevindt. De afstand tussen deze gasplaneet en de ster is ongeveer zes keer zo groot als de afstand tussen de zon en onze aarde. De protoplaneet die onderzoekers nu op het spoor denken te zijn, staat nog veel verder weg. Deze zou zich aan de randen van het stelsel bevinden.
De astronomen ontdekten de protoplaneet met behulp van ESO’s Very Large Telescope. Op de beelden is de protoplaneet maar een zwak vlekje. Het helderste deel van de zwakke vlek is de mogelijke protoplaneet. De schijf die u daaronder ziet, verbergt de ster. Afbeelding: ESO.
Doorbraak
Als bevestigd kan worden dat het inderdaad om een protoplaneet gaat, zou dat een doorbraak kunnen betekenen in het onderzoek naar de totstandkoming van planeten. “Tot nu toe is planeetvorming een vraagstuk dat vooral met computersimulaties wordt aangepakt,” vertelt onderzoeker Sascha Quanz. “Als onze ontdekking inderdaad een planeet-in-wording is, zullen wetenschappers voor het eerst in de gelegenheid zijn om het planeetvormingsproces, en de interactie tussen een planeet-in-wording en zijn kraamkamer in een zeer vroeg stadium te onderzoeken.”
Theorieën
Op dit moment hebben onderzoekers al wel theorieën over hoe gasplaneten ontstaan. Het idee is dat ze gas en stof – dat is overgebleven na de totstandkoming van de ster – tot zich nemen om te groeien. De waarnemingen van deze protoplaneet wijzen er totnogtoe op dat die theorie klopt: nabij de protoplaneet vonden de onderzoekers structuren in de stofrijke circumstellaire schijf. Deze structuren zouden het resultaat zijn van een interactie tussen de schijf en de planeet. Bovendien zijn er observaties gedaan die erop wijzen dat de vorming van de planeet ervoor zorgt dat de omgeving van de protoplaneet opwarmt.
De stofschijf rondom de ster. De oranje stip geeft de locatie van de mogelijke protoplaneet aan. Afbeelding: ESO / NASA / ESA / Ardila et al.
De onderzoekers blijven echter voorzichtig. Nader onderzoek zal moeten uitwijzen of het echt om een protoplaneet gaat. Zo zou het nog kunnen dat het in werkelijkheid om een ontwikkelde planeet gaat die uit zijn baan dichter bij de ster is gegooid. Dergelijke scenario’s zullen eerst moeten worden uitgesloten.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door Misty_eyes op 02-03-2013 21:40:55 ]
Is al gepost (vorige pagina) maar blijft een mooi filmpje.quote:
Ah, die heb ik gemist. Thx ^^quote:
[..]
Is al gepost (vorige pagina) maar blijft een mooi filmpje.
Calm down, please!
ISS heeft een draak te pakken
Space Station Grapples With a Dragon, Again
At 5:31 am ET Sunday morning, International Space Station astronauts guided the Canadarm2 robotic arm to an earlier-than-scheduled grappling maneuver with the SpaceX Dragon capsule. The grapple was originally scheduled for 6:31 am ET.
The approach of the unmanned Dragon — carrying supplies as part of a NASA resupply contract to the space station — came after the private spaceflight company overcame problems with three of four thruster pods that cast the mission into doubt shortly after launch on Friday. It is thought that there was either a blockage in the pressurization system or a faulty valve.
With this issue far behind, the robotic arm will pull the capsule to berth with the station’s Harmony module approximately an hour after the Canadarm2 grappled with the Dragon, 10 meters from the space station. When the grappling maneuver was complete, mission managers from NASA and SpaceX congratulated each other on a job well done.
“It’s not where you start, but where you finish that counts, and you guys really finished this one on the mark,” space station commander Kevin Ford told NASA mission control in Houston, Texas, and SpaceX HQ in Hawthorne, Calif. “You’re aboard, and we’ve got lots of science on there to bring aboard and get done. So congratulations to all of you.”
This is the second of 12 SpaceX resupply missions to the space station under a $1.6 billion NASA contract.
Space Station Grapples With a Dragon, Again
At 5:31 am ET Sunday morning, International Space Station astronauts guided the Canadarm2 robotic arm to an earlier-than-scheduled grappling maneuver with the SpaceX Dragon capsule. The grapple was originally scheduled for 6:31 am ET.
The approach of the unmanned Dragon — carrying supplies as part of a NASA resupply contract to the space station — came after the private spaceflight company overcame problems with three of four thruster pods that cast the mission into doubt shortly after launch on Friday. It is thought that there was either a blockage in the pressurization system or a faulty valve.
With this issue far behind, the robotic arm will pull the capsule to berth with the station’s Harmony module approximately an hour after the Canadarm2 grappled with the Dragon, 10 meters from the space station. When the grappling maneuver was complete, mission managers from NASA and SpaceX congratulated each other on a job well done.
“It’s not where you start, but where you finish that counts, and you guys really finished this one on the mark,” space station commander Kevin Ford told NASA mission control in Houston, Texas, and SpaceX HQ in Hawthorne, Calif. “You’re aboard, and we’ve got lots of science on there to bring aboard and get done. So congratulations to all of you.”
This is the second of 12 SpaceX resupply missions to the space station under a $1.6 billion NASA contract.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Niet echt astronomie maar toch een kanaal dat ik met jullie wil delen;
Hij doet een leuk overzicht van zonnevlekken, aardbevingen, oceaanstromingen, weer, aard-magnetisch veld, zon-magnetisch veld, etc ... als een soort weerbericht.
Daarnaast doet íe game-video's die er lukraak tussen staan ... die mag je overslaan.
![4MIN News [March 3, 2013] Volcanos vs Global Warming!](http://i.ytimg.com/vi/jfO81H0Sz64/default.jpg)
Hij doet een leuk overzicht van zonnevlekken, aardbevingen, oceaanstromingen, weer, aard-magnetisch veld, zon-magnetisch veld, etc ... als een soort weerbericht.
Daarnaast doet íe game-video's die er lukraak tussen staan ... die mag je overslaan.
Calm down, please!
05-03-2013
Einde van de Herschel-telescoop is in zicht
© reuters.
Het lijkt erop dat de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) binnenkort afscheid moet nemen van zijn paradepaardje onder de ruimtetelescopen. Het koelmiddel van de Herschel-telescoop is namelijk binnen een paar weken op.
De Herschel werd in 2009 gelanceerd en doet sindsdien onderzoek naar het ontstaan van sterren, sterrenstelsel en planeten. Daarbij zijn inmiddels al tienduizenden spectaculaire foto's gemaakt. De instrumenten aan boord van de ruimtetelescoop gebruiken speciale detectoren, en die moeten gekoeld worden tot extreem lage temperaturen. Dat gebeurt met helium, maar de voorraad is nu op.
Het einde van de telescoop werd al voorspeld aan het begin van de missie. Onderzoekers proberen nu nog zo veel mogelijk afbeeldingen van de Herschel te verkrijgen. Al deze beelden zullen de komende tientallen jaren als belangrijk naslagwerk voor de wetenschap gelden.
De telescoop heeft een spiegel met een doorsnede van 3,5 meter aan boord. Het is de grootste spiegel die ooit de ruimte in is gebracht. Bekijk hier meer foto's die de Herschel in de afgelopen jaren maakte.
(HLN)
Einde van de Herschel-telescoop is in zicht
© reuters.
Het lijkt erop dat de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) binnenkort afscheid moet nemen van zijn paradepaardje onder de ruimtetelescopen. Het koelmiddel van de Herschel-telescoop is namelijk binnen een paar weken op.
De Herschel werd in 2009 gelanceerd en doet sindsdien onderzoek naar het ontstaan van sterren, sterrenstelsel en planeten. Daarbij zijn inmiddels al tienduizenden spectaculaire foto's gemaakt. De instrumenten aan boord van de ruimtetelescoop gebruiken speciale detectoren, en die moeten gekoeld worden tot extreem lage temperaturen. Dat gebeurt met helium, maar de voorraad is nu op.
Het einde van de telescoop werd al voorspeld aan het begin van de missie. Onderzoekers proberen nu nog zo veel mogelijk afbeeldingen van de Herschel te verkrijgen. Al deze beelden zullen de komende tientallen jaren als belangrijk naslagwerk voor de wetenschap gelden.
De telescoop heeft een spiegel met een doorsnede van 3,5 meter aan boord. Het is de grootste spiegel die ooit de ruimte in is gebracht. Bekijk hier meer foto's die de Herschel in de afgelopen jaren maakte.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-03-2013
Water uit Europa-oceaan komt soms aan oppervlak
Schematische voorstelling van de oceaan onder het ijsoppervlak van de Jupitermaan Europa. (NASA/JPL-Caltech)
Op het bevroren oppervlak van de Jupitermaan Europa zijn mineralen gevonden die afkomstig moeten zijn uit de zilte oceaan die zich onder de ijskorst bevindt. Dat betekent dat er op de een of andere manier een chemische uitwisseling plaatsvindt tussen de ondergrondse oceaan en het oppervlak.
De Amerikaanse planeetonderzoekers Mike Brown en Kevin Hand gebruikten de 10-meter Keck II-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, voor gedetailleerd spectroscopisch onderzoek van het Europa-oppervlak. Zo werd de aanwezigheid ontdekt van epsomiet - gehydrateerd magnesiumsulfaat. Dat mineraal kan aan het bevroren oppervlak van Europa nooit zijn ontstaan, en moet dus afkomstig zijn uit de oceaan.
De twee astronomen vermoeden dat er aan het oppervlak ook veel natrium en kalium voorkomt, maar die elementen zijn spectroscopisch minder gemakkelijk te traceren. Vermoedelijk is de ondergrondse oceaan rijk aan zouten.
Astrobiologen speculeren dat er in de Europa-oceaan mogelijk micro-organismen voorkomen. Om de samenstelling van het oceaanwater te bestuderen is het blijkbaar niet nodig om door het ijs te boren, aldus Brown en Hand in een artikel dat binnenkort gepubliceerd wordt in The Astronomical Journal. (GS)
(allrsoversterrenkunde)
Water uit Europa-oceaan komt soms aan oppervlak
Schematische voorstelling van de oceaan onder het ijsoppervlak van de Jupitermaan Europa. (NASA/JPL-Caltech)
Op het bevroren oppervlak van de Jupitermaan Europa zijn mineralen gevonden die afkomstig moeten zijn uit de zilte oceaan die zich onder de ijskorst bevindt. Dat betekent dat er op de een of andere manier een chemische uitwisseling plaatsvindt tussen de ondergrondse oceaan en het oppervlak.
De Amerikaanse planeetonderzoekers Mike Brown en Kevin Hand gebruikten de 10-meter Keck II-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, voor gedetailleerd spectroscopisch onderzoek van het Europa-oppervlak. Zo werd de aanwezigheid ontdekt van epsomiet - gehydrateerd magnesiumsulfaat. Dat mineraal kan aan het bevroren oppervlak van Europa nooit zijn ontstaan, en moet dus afkomstig zijn uit de oceaan.
De twee astronomen vermoeden dat er aan het oppervlak ook veel natrium en kalium voorkomt, maar die elementen zijn spectroscopisch minder gemakkelijk te traceren. Vermoedelijk is de ondergrondse oceaan rijk aan zouten.
Astrobiologen speculeren dat er in de Europa-oceaan mogelijk micro-organismen voorkomen. Om de samenstelling van het oceaanwater te bestuderen is het blijkbaar niet nodig om door het ijs te boren, aldus Brown en Hand in een artikel dat binnenkort gepubliceerd wordt in The Astronomical Journal. (GS)
(allrsoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Jammer...quote:
05-03-2013
Einde van de Herschel-telescoop is in zicht
Dat zou mooi zijn als ze daar niks gaan doen.quote:
04-03-2013
Water uit Europa-oceaan komt soms aan oppervlak
Astrobiologen speculeren dat er in de Europa-oceaan mogelijk micro-organismen voorkomen. Om de samenstelling van het oceaanwater te bestuderen is het blijkbaar niet nodig om door het ijs te boren.
Zo blijft het biotoop van Europa onaangetast door buiten"aardse" verontreinigingen.
eigenlijk moeten ze er een satelliet heensturen met hele goede
camera's en daarmee de watervulkaan in de gaten houden.
Misschien komt er wel dieren de lucht in geslingert bij zo'n water eruptie.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Leuk bedacht maar micro-organismen zullen zo niet te zien zijn. Ik vrees dat er tóch iets in die oceaan moet om polshoogte te nemen...quote:eigenlijk moeten ze er een satelliet heensturen met hele goede
camera's en daarmee de watervulkaan in de gaten houden.
Misschien komt er wel dieren de lucht in geslingert bij zo'n water eruptie.
06-03-2013
Komeet kan complexe bouwblokken voor leven op aarde hebben afgezet
Wetenschappers bewijzen dat het goed mogelijk is dat kometen een zeer belangrijke rol hebben gespeeld in de totstandkoming van leven op aarde. Ze tonen aan dat het mogelijk is dat complexe moleculen diep in de ruimte zijn ontstaan en door kometen op aarde zijn gebracht.
Onderzoekers van de universiteit van Berkeley bootsten de omstandigheden diep in het heelal, waar kometen ontstaan, na. Ze deden dat in een kamer waar het zeer koud was (tien graden boven het absolute nulpunt). In de kamer bevond zich een ijsbal met daarin koolstofdioxide, ammoniak en verschillende koolwaterstoffen (zoals methaan en ethaan). De ijsbal werd blootgesteld aan een gesimuleerde kosmische straling. Vervolgens gebeurde er iets opvallends. De chemische stofjes in de ijsbal begonnen te reageren en complexe, organische stoffen te vormen, waaronder dipeptiden. Een dipeptide bestaat uit twee aminozuren en is een bouwblok voor leven: alle organismen beschikken erover.
Buitenaards leven
Het feit dat deze stofjes diep in het heelal kunnen ontstaan, wijst erop dat het best mogelijk is dat kometen – of misschien meteorieten – deze vervolgens op aarde hebben gebracht. Dat schrijven de onderzoekers in het blad The Astrophysical Journal. “Het is fascinerend om te bedenken dat de meest basale biochemische bouwblokken die leidden tot leven op aarde wellicht een buitenaardse oorsprong hadden,” stelt onderzoeker Richard Mathies.
Complexiteit in de ruimte
Het idee dat kometen leven op aarde ‘zaaiden’ is niet nieuw. En voorzichtig bewijs voor de theorie werd eerder al ontdekt. Zo toonden onderzoekers aan dat basale organische moleculen – zoals aminozuren – in meteorieten voorkomen. Maar het is onderzoekers nog niet gelukt om complexere moleculaire structuren die een voorwaarde voor het ontstaan van leven vormden, in kometen of meteorieten terug te vinden. Onderzoekers gingen er dan ook vanuit dat kometen basale bouwblokjes voor leven op aarde hebben afgezet, maar dat de echt complexe bouwblokken pas hier op aarde – in de oceanen – ontstonden.
Dit onderzoek wijst erop dat we het heelal onderschat hebben. Ook diep in het heelal kunnen complexe moleculen ontstaan, kometen kunnen die vervolgens op aarde gebracht hebben, waar ze de totstandkoming van leven een vliegende start gaven.
(scientias.nl)
Komeet kan complexe bouwblokken voor leven op aarde hebben afgezet
Wetenschappers bewijzen dat het goed mogelijk is dat kometen een zeer belangrijke rol hebben gespeeld in de totstandkoming van leven op aarde. Ze tonen aan dat het mogelijk is dat complexe moleculen diep in de ruimte zijn ontstaan en door kometen op aarde zijn gebracht.
Onderzoekers van de universiteit van Berkeley bootsten de omstandigheden diep in het heelal, waar kometen ontstaan, na. Ze deden dat in een kamer waar het zeer koud was (tien graden boven het absolute nulpunt). In de kamer bevond zich een ijsbal met daarin koolstofdioxide, ammoniak en verschillende koolwaterstoffen (zoals methaan en ethaan). De ijsbal werd blootgesteld aan een gesimuleerde kosmische straling. Vervolgens gebeurde er iets opvallends. De chemische stofjes in de ijsbal begonnen te reageren en complexe, organische stoffen te vormen, waaronder dipeptiden. Een dipeptide bestaat uit twee aminozuren en is een bouwblok voor leven: alle organismen beschikken erover.
Buitenaards leven
Het feit dat deze stofjes diep in het heelal kunnen ontstaan, wijst erop dat het best mogelijk is dat kometen – of misschien meteorieten – deze vervolgens op aarde hebben gebracht. Dat schrijven de onderzoekers in het blad The Astrophysical Journal. “Het is fascinerend om te bedenken dat de meest basale biochemische bouwblokken die leidden tot leven op aarde wellicht een buitenaardse oorsprong hadden,” stelt onderzoeker Richard Mathies.
Complexiteit in de ruimte
Het idee dat kometen leven op aarde ‘zaaiden’ is niet nieuw. En voorzichtig bewijs voor de theorie werd eerder al ontdekt. Zo toonden onderzoekers aan dat basale organische moleculen – zoals aminozuren – in meteorieten voorkomen. Maar het is onderzoekers nog niet gelukt om complexere moleculaire structuren die een voorwaarde voor het ontstaan van leven vormden, in kometen of meteorieten terug te vinden. Onderzoekers gingen er dan ook vanuit dat kometen basale bouwblokjes voor leven op aarde hebben afgezet, maar dat de echt complexe bouwblokken pas hier op aarde – in de oceanen – ontstonden.
Dit onderzoek wijst erop dat we het heelal onderschat hebben. Ook diep in het heelal kunnen complexe moleculen ontstaan, kometen kunnen die vervolgens op aarde gebracht hebben, waar ze de totstandkoming van leven een vliegende start gaven.
(scientias.nl)
Ik heb het natuurlijk niet over micro organismen.quote:
[..]
Leuk bedacht maar micro-organismen zullen zo niet te zien zijn. Ik vrees dat er tóch iets in die oceaan moet om polshoogte te nemen...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
06-03-2013
Afstand tot naburig sterrenstelsel nauwkeurig vastgepind
Bedekkingsveranderlijke dubbelsterren waren de sleutel tot de nieuwe afstandsbepaling van de Grote Magelhaense Wolk. (ESO/L. Calçada)
Na bijna een decennium van zorgvuldige waarnemingen heeft een internationaal team van astronomen de afstand tot ons buurstelsel, de Grote Magelhaense Wolk, nauwkeuriger kunnen meten dan ooit. De nieuwe meting verbetert ook onze kennis van de snelheid waarmee het heelal uitdijt en is van cruciaal belang voor het oplossen van het raadsel van de donkere energie, die de kosmische uitdijing versnelt (Nature, 7 maart 2013).
Astronomen peilen de schaal van het heelal door eerst de afstanden tot nabije objecten te meten en deze ‘standaardkaarsen’ te gebruiken om de afstanden tot steeds verder weg gelegen objecten vast te pinnen. Maar deze keten is slechts zo nauwkeurig als zijn zwakste schakel. Tot nu toe viel het niet mee om een betrouwbare afstand te vinden voor de Grote Magelhaense Wolk (GMW), een van de naaste buren van de Melkweg. Omdat sterren van dit sterrenstelsel worden gebruikt om de afstandsschaal voor verder weg gelegen stelsels vast te leggen, is dat van cruciaal belang.
Waarnemingen van een zeldzaam soort dubbelsterren hebben astronomen nu in staat gesteld om een veel nauwkeurigere waarde voor de afstand van de GMW te vinden: 163.000 lichtjaar.
De verbeterde meting van de afstand tot de Grote Magelhaense Wolk resulteert ook in betere afstanden voor veel zogeheten cepheïden. Deze heldere, pulserende sterren worden als standaardkaarsen gebruikt om de afstanden tot verder weg gelegen sterrenstelsels te meten en de uitdijingssnelheid van het heelal – de Hubble-constante – te bepalen. Deze laatste is op zijn beurt weer de basis voor de verkenning van het heelal tot aan de verste sterrenstelsels die we met de huidige telescopen kunnen zien. De nauwkeurige afstand tot de Grote Magelhaense Wolk verbetert dus ook de nauwkeurigheid van de huidige metingen van de grootst mogelijke afstanden in het heelal. (EE)
(allesoverstrerrenkunde)
Afstand tot naburig sterrenstelsel nauwkeurig vastgepind
Bedekkingsveranderlijke dubbelsterren waren de sleutel tot de nieuwe afstandsbepaling van de Grote Magelhaense Wolk. (ESO/L. Calçada)
Na bijna een decennium van zorgvuldige waarnemingen heeft een internationaal team van astronomen de afstand tot ons buurstelsel, de Grote Magelhaense Wolk, nauwkeuriger kunnen meten dan ooit. De nieuwe meting verbetert ook onze kennis van de snelheid waarmee het heelal uitdijt en is van cruciaal belang voor het oplossen van het raadsel van de donkere energie, die de kosmische uitdijing versnelt (Nature, 7 maart 2013).
Astronomen peilen de schaal van het heelal door eerst de afstanden tot nabije objecten te meten en deze ‘standaardkaarsen’ te gebruiken om de afstanden tot steeds verder weg gelegen objecten vast te pinnen. Maar deze keten is slechts zo nauwkeurig als zijn zwakste schakel. Tot nu toe viel het niet mee om een betrouwbare afstand te vinden voor de Grote Magelhaense Wolk (GMW), een van de naaste buren van de Melkweg. Omdat sterren van dit sterrenstelsel worden gebruikt om de afstandsschaal voor verder weg gelegen stelsels vast te leggen, is dat van cruciaal belang.
Waarnemingen van een zeldzaam soort dubbelsterren hebben astronomen nu in staat gesteld om een veel nauwkeurigere waarde voor de afstand van de GMW te vinden: 163.000 lichtjaar.
De verbeterde meting van de afstand tot de Grote Magelhaense Wolk resulteert ook in betere afstanden voor veel zogeheten cepheïden. Deze heldere, pulserende sterren worden als standaardkaarsen gebruikt om de afstanden tot verder weg gelegen sterrenstelsels te meten en de uitdijingssnelheid van het heelal – de Hubble-constante – te bepalen. Deze laatste is op zijn beurt weer de basis voor de verkenning van het heelal tot aan de verste sterrenstelsels die we met de huidige telescopen kunnen zien. De nauwkeurige afstand tot de Grote Magelhaense Wolk verbetert dus ook de nauwkeurigheid van de huidige metingen van de grootst mogelijke afstanden in het heelal. (EE)
(allesoverstrerrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-03-2013
Kometen kunnen aards leven een flinke duw in de rug hebben gegeven
Kometen als Halley kunnen broedplaatsen van complexe moleculen zijn. (NASA)
Uit een nieuw experiment waarbij de omstandigheden in de ruimte zijn nagebootst, blijkt dat aan de oppervlakken van interplanetaire sneeuwballen ook complexe organische moleculen kunnen ontstaan. Dat betekent dat kometen en meteorieten wellicht een grotere rol hebben gespeeld bij het ontstaan van het leven op aarde dan tot nu toe werd aangenomen.
In de vele meteorieten die op aarde zijn gevonden zijn allerlei organische moleculen aangetroffen. Daarbij gaat het echter steeds om relatief kleine moleculen, zoals aminozuren. Bijgevolg zijn wetenschappers er eigenlijk altijd van uitgegaan dat de grotere bouwstenen van het leven pas later in de oceanen op aarde zijn gevormd.
Wetenschappers van de universiteiten van Californië (Berkeley) en Hawaï (Manoa) hebben nu echter experimenteel aangetoond dat ook de wat grotere moleculaire bouwstenen in de ruimte kunnen zijn ontstaan. In een vacuümkamer hebben zij bij een temperatuur van tien graden boven het absolute nulpunt een kosmische sneeuwbal nagebootst, bestaande uit kooldioxide, ammoniak en diverse koolwaterstoffen. Toen ze deze met energierijke elektronen bestookten, zoals die ook in de ruimte voorkomen, traden er reacties op waarbij onder meer dipeptiden werden gevormd – moleculen die uit twee aminozuren bestaan.
Deze ontdekking toont aan dat kometen en meteorieten deze voor het ontstaan van leven cruciale moleculen naar de aarde kunnen hebben gebracht. Dipeptiden staan aan de basis van nog langere moleculaire ketens zoals eiwitten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Kometen kunnen aards leven een flinke duw in de rug hebben gegeven
Kometen als Halley kunnen broedplaatsen van complexe moleculen zijn. (NASA)
Uit een nieuw experiment waarbij de omstandigheden in de ruimte zijn nagebootst, blijkt dat aan de oppervlakken van interplanetaire sneeuwballen ook complexe organische moleculen kunnen ontstaan. Dat betekent dat kometen en meteorieten wellicht een grotere rol hebben gespeeld bij het ontstaan van het leven op aarde dan tot nu toe werd aangenomen.
In de vele meteorieten die op aarde zijn gevonden zijn allerlei organische moleculen aangetroffen. Daarbij gaat het echter steeds om relatief kleine moleculen, zoals aminozuren. Bijgevolg zijn wetenschappers er eigenlijk altijd van uitgegaan dat de grotere bouwstenen van het leven pas later in de oceanen op aarde zijn gevormd.
Wetenschappers van de universiteiten van Californië (Berkeley) en Hawaï (Manoa) hebben nu echter experimenteel aangetoond dat ook de wat grotere moleculaire bouwstenen in de ruimte kunnen zijn ontstaan. In een vacuümkamer hebben zij bij een temperatuur van tien graden boven het absolute nulpunt een kosmische sneeuwbal nagebootst, bestaande uit kooldioxide, ammoniak en diverse koolwaterstoffen. Toen ze deze met energierijke elektronen bestookten, zoals die ook in de ruimte voorkomen, traden er reacties op waarbij onder meer dipeptiden werden gevormd – moleculen die uit twee aminozuren bestaan.
Deze ontdekking toont aan dat kometen en meteorieten deze voor het ontstaan van leven cruciale moleculen naar de aarde kunnen hebben gebracht. Dipeptiden staan aan de basis van nog langere moleculaire ketens zoals eiwitten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-03-2013
Google betaalt voor maanlanding
Google looft een beloning van twintig miljoen dollar uit voor het eerste bedrijf dat een robot op de maan zet en het oppervlak verkent.
De zoekgigant stelt wel enkele voorwaarden: het moet een privaat bedrijf zijn en de robot moet minstens vijfhonderd meter afleggen op het oppervlak van de maan. Vervolgens moet er een HD-filmpje teruggestuurd worden naar de aarde, schrijft de BBC.
Er is tevens een troostprijs van vijf miljoen dollar voor de nummer twee. Ook worden er bonusprijzen uitgedeeld als de robot meer dan vijf kilometer aflegt, water vindt en sporen van mensen op de maan vindt.
(powned)
Google betaalt voor maanlanding
Google looft een beloning van twintig miljoen dollar uit voor het eerste bedrijf dat een robot op de maan zet en het oppervlak verkent.
De zoekgigant stelt wel enkele voorwaarden: het moet een privaat bedrijf zijn en de robot moet minstens vijfhonderd meter afleggen op het oppervlak van de maan. Vervolgens moet er een HD-filmpje teruggestuurd worden naar de aarde, schrijft de BBC.
Er is tevens een troostprijs van vijf miljoen dollar voor de nummer twee. Ook worden er bonusprijzen uitgedeeld als de robot meer dan vijf kilometer aflegt, water vindt en sporen van mensen op de maan vindt.
(powned)
quote:Op donderdag 7 maart 2013 18:07 schreef Misty_eyes het volgende:
07-03-2013
Google betaalt voor maanlanding
[ afbeelding ]
Google looft een beloning van twintig miljoen dollar uit voor het eerste bedrijf dat een robot op de maan zet en het oppervlak verkent.
De zoekgigant stelt wel enkele voorwaarden: het moet een privaat bedrijf zijn en de robot moet minstens vijfhonderd meter afleggen op het oppervlak van de maan. Vervolgens moet er een HD-filmpje teruggestuurd worden naar de aarde, schrijft de BBC.
Er is tevens een troostprijs van vijf miljoen dollar voor de nummer twee. Ook worden er bonusprijzen uitgedeeld als de robot meer dan vijf kilometer aflegt, water vindt en sporen van mensen op de maan vindt.
(powned)
Maar dat hadden ze vorig jaar al bekend gemaakt
NASA releases moon landing guidelines for Google Lunar X Prize
[ Bericht 5% gewijzigd door -CRASH- op 07-03-2013 18:17:11 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
