W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Chinese scientists find evidence for speed of gravity
by Staff Writers
Beijing (XNA) Dec 28, 2012
Chinese scientists revealed Wednesday that they have found evidence supporting the hypothesis that gravity travels at the speed of light based on data gleaned from observing Earth tides.
Scientists have been trying to measure the speed of gravity for years through experiments and observations, but few have found valid methods.
By conducting six observations of total and annular solar eclipses, as well as Earth tides, a team headed by Tang Keyun, a researcher with the Institute of Geology and Geophysics under the Chinese Academy of Sciences (CAS), found that the Newtonian Earth tide formula includes a factor related to the propagation of gravity.
"Earth tide" refers to a small change in the Earth's surface caused by the gravity of the moon and sun.
Based on the data, the team, with the participation of the China Earthquake Administration and the University of the CAS, found that gravitational force released from the sun and gravitational force recorded at ground stations on Earth did not travel at the same speed, with the time difference exactly the same as the time it takes for light to travel from the sun to observation stations on Earth.
The scientists admitted that the observation stations are located near oceans, indicating that the influence of ocean tides might have been strong enough to interfere with the results.
Consequently, the team conducted separate observations of Earth tides from two stations in Tibet and Xinjiang, two inland regions that are far away from all four oceans, as well as took measures to filter out other potential disturbances.
By applying the new data to the propagation equation of gravity, the team found that the speed of gravity is about 0.93 to 1.05 times the speed of light with a relative error of about 5 percent, providing the first set of strong evidence showing that gravity travels at the speed of light.
Their findings have been published online in English by German science and technology publishing group Springer.
Printed articles in both Chinese and English will be carried in a January 2013 edition of the Chinese Science Bulletin, according to the CAS Institute of Geology and Geophysics.
Source: Xinhua News Agency
by Staff Writers
Beijing (XNA) Dec 28, 2012
Chinese scientists revealed Wednesday that they have found evidence supporting the hypothesis that gravity travels at the speed of light based on data gleaned from observing Earth tides.
Scientists have been trying to measure the speed of gravity for years through experiments and observations, but few have found valid methods.
By conducting six observations of total and annular solar eclipses, as well as Earth tides, a team headed by Tang Keyun, a researcher with the Institute of Geology and Geophysics under the Chinese Academy of Sciences (CAS), found that the Newtonian Earth tide formula includes a factor related to the propagation of gravity.
"Earth tide" refers to a small change in the Earth's surface caused by the gravity of the moon and sun.
Based on the data, the team, with the participation of the China Earthquake Administration and the University of the CAS, found that gravitational force released from the sun and gravitational force recorded at ground stations on Earth did not travel at the same speed, with the time difference exactly the same as the time it takes for light to travel from the sun to observation stations on Earth.
The scientists admitted that the observation stations are located near oceans, indicating that the influence of ocean tides might have been strong enough to interfere with the results.
Consequently, the team conducted separate observations of Earth tides from two stations in Tibet and Xinjiang, two inland regions that are far away from all four oceans, as well as took measures to filter out other potential disturbances.
By applying the new data to the propagation equation of gravity, the team found that the speed of gravity is about 0.93 to 1.05 times the speed of light with a relative error of about 5 percent, providing the first set of strong evidence showing that gravity travels at the speed of light.
Their findings have been published online in English by German science and technology publishing group Springer.
Printed articles in both Chinese and English will be carried in a January 2013 edition of the Chinese Science Bulletin, according to the CAS Institute of Geology and Geophysics.
Source: Xinhua News Agency
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
02-01-2013
Man koopt televisie en wint reis naar de ruimte
Media Markt pakt met deze opmerkelijke actie uit om haar 12,5 jaar bestaan te vieren.
De aankoop van een tv heeft de heer Mikolajewski uit het Nederlandse Hoogmade nog een leuk extraatje opgeleverd: een reis naar de ruimte alstublieft. Zijn naam werd door de notaris getrokken uit de circa 3.000 kanshebbers die een actieproduct kochten bij Media Markt.
De winnaar deed zijn aankoop in Alphen aan den Rijn. Op die manier deed hij mee aan een gezamenlijke actie van Media Markt, Samsung en Space Expedition Corporation (SXC), dat vanaf 2014 commerciële ruimtevluchten uitvoert vanaf Curaçao. Wanneer de ruimtereis gaat plaatsvinden, is nog niet bekend. Vanavond zal de gelukkige zijn prijs in ontvangst nemen tijdens een feestelijke bijeenkomst in de vestiging in Alphen aan den Rijn.
Vorige maand verkocht Media Markt ook een ticket voor een ruimtereis. De 18-jarige Rowin uit Helmond trok aan het langste eind. Prijskaartje: 73.333 euro.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:23 ]
Man koopt televisie en wint reis naar de ruimte
Media Markt pakt met deze opmerkelijke actie uit om haar 12,5 jaar bestaan te vieren.
De aankoop van een tv heeft de heer Mikolajewski uit het Nederlandse Hoogmade nog een leuk extraatje opgeleverd: een reis naar de ruimte alstublieft. Zijn naam werd door de notaris getrokken uit de circa 3.000 kanshebbers die een actieproduct kochten bij Media Markt.
De winnaar deed zijn aankoop in Alphen aan den Rijn. Op die manier deed hij mee aan een gezamenlijke actie van Media Markt, Samsung en Space Expedition Corporation (SXC), dat vanaf 2014 commerciële ruimtevluchten uitvoert vanaf Curaçao. Wanneer de ruimtereis gaat plaatsvinden, is nog niet bekend. Vanavond zal de gelukkige zijn prijs in ontvangst nemen tijdens een feestelijke bijeenkomst in de vestiging in Alphen aan den Rijn.
Vorige maand verkocht Media Markt ook een ticket voor een ruimtereis. De 18-jarige Rowin uit Helmond trok aan het langste eind. Prijskaartje: 73.333 euro.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:23 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-01-2013
Astronomen nemen voor eerste keer geboorte van planeet waar
De ESO verspreidde deze illustratie van het fenomeen. © afp.
Astronomen van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) hebben voor de eerste keer een planeet waargenomen die geboren wordt, op 450 lichtjaren van de aarde. De astronomen waren een nieuwe ster aan het bestuderen, en merkten daarbij op dat rond die ster zich planeten aan het vormen zijn. Die evolutie werd nooit eerder waargenomen.
Grote gasreuzen lijken een kloof te dichten in het materiaal rond de ster. Ze gebruiken de zwaartekracht om materiaal te verzamelen uit de buitenste ring rond de ster, die zo de ster helpen groeien. Theoretische simulaties hebben zulke bruggen tussen de buitenste en binnenste delen van ringen rond sterren eerder al voorspeld, maar nooit eerder werd er een waargenomen.
De internationale ploeg van astronomen hebben het al deels afgewerkte Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), in de Chileense woestijn, gebruikt om de jonge ster te bestuderen. Ze identificeerden twee dunne gasdraden die van de buitenste schijf naar de binnenste schijf stroomden, over een brede kloof.
"Het enige mechanisme dat op dit moment zulke dichte moleculaire stromen kan produceren, is planetenvorming", meldde Simon Casassus van de Chileense universiteit in een persbericht. "We denken dat daarachter een grote planeet verscholen gaat en dat ze de oorzaak is van die twee stromen. De planeten worden groter door gas te absorberen vanuit de buitenste schijf, maar ze morsen veel. Met die overschot aan gas wordt de binnenste schijf rond de ster gevoed", zegt Sebastian Pérez, die heeft meegewerkt aan de studie die woensdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature gepubliceerd werd.
Het Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in de Chileense woestijn. © ap.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:37 ]
Astronomen nemen voor eerste keer geboorte van planeet waar
De ESO verspreidde deze illustratie van het fenomeen. © afp.
Astronomen van de Europese Zuidelijke Sterrenwacht (ESO) hebben voor de eerste keer een planeet waargenomen die geboren wordt, op 450 lichtjaren van de aarde. De astronomen waren een nieuwe ster aan het bestuderen, en merkten daarbij op dat rond die ster zich planeten aan het vormen zijn. Die evolutie werd nooit eerder waargenomen.
Grote gasreuzen lijken een kloof te dichten in het materiaal rond de ster. Ze gebruiken de zwaartekracht om materiaal te verzamelen uit de buitenste ring rond de ster, die zo de ster helpen groeien. Theoretische simulaties hebben zulke bruggen tussen de buitenste en binnenste delen van ringen rond sterren eerder al voorspeld, maar nooit eerder werd er een waargenomen.
De internationale ploeg van astronomen hebben het al deels afgewerkte Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA), in de Chileense woestijn, gebruikt om de jonge ster te bestuderen. Ze identificeerden twee dunne gasdraden die van de buitenste schijf naar de binnenste schijf stroomden, over een brede kloof.
"Het enige mechanisme dat op dit moment zulke dichte moleculaire stromen kan produceren, is planetenvorming", meldde Simon Casassus van de Chileense universiteit in een persbericht. "We denken dat daarachter een grote planeet verscholen gaat en dat ze de oorzaak is van die twee stromen. De planeten worden groter door gas te absorberen vanuit de buitenste schijf, maar ze morsen veel. Met die overschot aan gas wordt de binnenste schijf rond de ster gevoed", zegt Sebastian Pérez, die heeft meegewerkt aan de studie die woensdag in het wetenschappelijke tijdschrift Nature gepubliceerd werd.
Het Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in de Chileense woestijn. © ap.
(HLN)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 03-01-2013 08:25:37 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-01-2013
Supersnelle deeltjesstromen ontdekt in kern van onze Melkweg
Wetenschappers hebben in het hart van onze Melkweg enorme hoeveelheden geladen deeltjes ontdekt die met duizend kilometer per seconde uit het centrum wegstromen. De stroom lijkt medeverantwoordelijk voor het magnetisch veld dat de Melkweg doordringt.
Onderzoekers ontdekten de deeltjesstromen met behulp van de 54-meter Parkes radiotelescoop. De stromen zijn om meerdere redenen indrukwekkend. Zo zijn ze niet alleen zeer omvangrijk (ongeveer 50.000 lichtjaar lang), maar ook nog eens razendsnel: ze stromen met snelheden van wel duizend kilometer per seconde uit het hart van de Melkweg weg. “Dat is razendsnel – zelfs voor astronomen,” merkt onderzoeker Ettore Carretti op. De stromen bevatten ook heel veel energie. Ongeveer net zoveel als een miljoen exploderende sterren.
Ontstaan
Maar hoe ontstaan deze deeltjesstromen? Het internationale team van onderzoekers heeft wel een idee. De stromen zouden het resultaat zijn van de vorming van nieuwe sterren in het hart van de Melkweg. Diverse generaties sterren die gedurende honderd miljoen jaar ontstaan en ontploffen, laten stromen van radiostraling achter die de vorm van een kurkentrekker aannemen. En die ‘kurkentrekker’ hebben de onderzoekers nu ontdekt.
Magnetisch
De deeltjesstromen brengen gassen en hoogenergetische elektronen mee. Maar dat niet alleen: ook sleuren ze sterke magneetvelden met zich mee. Voorlopig onderzoek wijst erop dat de stromen een grote rol spelen in hoe de Melkweg zijn magnetisch veld maakt en onderhoudt.
De deeltjesstromen kunnen nog veel meer verklaren. In 2010 werden zogenoemde Fermi-bellen ontdekt. Twee enorme gasbellen aan weerszijden van het hart van de Melkweg. Het bestaan ervan kon toen nog op twee manieren verklaard worden: door sterke stervorming of uitbarstingen van het zwarte gat dat zich in het hart van de Melkweg bevindt. De deeltjesstromen bieden nu meer duidelijkheid, zo vertelt één van de leden van het internationale onderzoeksteam, de Nederlandse astronoom Marijke Haverkorn. “Onze metingen vertellen ons nu dat de bellen zijn ontstaan door de vorming van miljoenen sterren, dicht bij het Melkwegcentrum.”
(Scientias.nl)
Supersnelle deeltjesstromen ontdekt in kern van onze Melkweg
Wetenschappers hebben in het hart van onze Melkweg enorme hoeveelheden geladen deeltjes ontdekt die met duizend kilometer per seconde uit het centrum wegstromen. De stroom lijkt medeverantwoordelijk voor het magnetisch veld dat de Melkweg doordringt.
Onderzoekers ontdekten de deeltjesstromen met behulp van de 54-meter Parkes radiotelescoop. De stromen zijn om meerdere redenen indrukwekkend. Zo zijn ze niet alleen zeer omvangrijk (ongeveer 50.000 lichtjaar lang), maar ook nog eens razendsnel: ze stromen met snelheden van wel duizend kilometer per seconde uit het hart van de Melkweg weg. “Dat is razendsnel – zelfs voor astronomen,” merkt onderzoeker Ettore Carretti op. De stromen bevatten ook heel veel energie. Ongeveer net zoveel als een miljoen exploderende sterren.
Ontstaan
Maar hoe ontstaan deze deeltjesstromen? Het internationale team van onderzoekers heeft wel een idee. De stromen zouden het resultaat zijn van de vorming van nieuwe sterren in het hart van de Melkweg. Diverse generaties sterren die gedurende honderd miljoen jaar ontstaan en ontploffen, laten stromen van radiostraling achter die de vorm van een kurkentrekker aannemen. En die ‘kurkentrekker’ hebben de onderzoekers nu ontdekt.
Magnetisch
De deeltjesstromen brengen gassen en hoogenergetische elektronen mee. Maar dat niet alleen: ook sleuren ze sterke magneetvelden met zich mee. Voorlopig onderzoek wijst erop dat de stromen een grote rol spelen in hoe de Melkweg zijn magnetisch veld maakt en onderhoudt.
De deeltjesstromen kunnen nog veel meer verklaren. In 2010 werden zogenoemde Fermi-bellen ontdekt. Twee enorme gasbellen aan weerszijden van het hart van de Melkweg. Het bestaan ervan kon toen nog op twee manieren verklaard worden: door sterke stervorming of uitbarstingen van het zwarte gat dat zich in het hart van de Melkweg bevindt. De deeltjesstromen bieden nu meer duidelijkheid, zo vertelt één van de leden van het internationale onderzoeksteam, de Nederlandse astronoom Marijke Haverkorn. “Onze metingen vertellen ons nu dat de bellen zijn ontstaan door de vorming van miljoenen sterren, dicht bij het Melkwegcentrum.”
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-01-2013
Hayabusa2: een Japanse ruimtemissie om naar uit te kijken!
In 2014 is het zover: Japan stuurt dan Hayabusa2 op pad. De ruimtesonde gaat een bezoekje brengen aan een asteroïde en daar monsters verzamelen. Een prachtige missie!
Hayabusa2 is de opvolger van Hayabusa, een Japanse sonde die in het begin van de 21e eeuw geschiedenis schreef door de asteroïde Itokawa te bezoeken, op die asteroïde monsters te verzamelen en deze vervolgens netjes terug op aarde af te leveren. De missie van Hayabusa2 ziet er in grove lijnen hetzelfde uit. Maar er zijn ook verschillen en al met al belooft de missie van Hayabusa2 toch zeker een stuk spectaculairder te worden. Zo bezoekt Hayabusa2 een heel ander soort asteroïde (die waarschijnlijk veel interessanter is dan Itokawa) en gaat de sonde op die asteroïde een krater creëren, zodat ook onderliggende lagen van de asteroïde bloot komen te liggen en dus op grotere diepte monsters kunnen worden verzameld.
Waarom een asteroïde?
Dat de Japanners zich na de Hayabusa-missie opnieuw naar een asteroïde willen begeven, is niet zo heel vreemd. We kunnen namelijk ongelofelijk veel van asteroïden leren, met name als het gaat om de oorsprong van ons zonnestelsel. In tegenstelling tot grote hemellichamen die door toedoen van bijvoorbeeld thermale processen door de jaren heen veranderd zijn, zijn kleinere hemellichamen zoals asteroïden vaak nog vrij puur. Monsters van asteroïden kunnen ons dan ook een veel beter beeld geven van de ruwe materialen waar planeten en asteroïden uit bestaan en dus meer vertellen over de periode rondom de geboorte van de planeten.
De eerste Hayabusa. Deze bracht een bezoek aan Itokawa. Afbeelding: JAXA.
1999 JU3
Zoals het er nu naar uitziet, gaat Hayabusa2 een bezoekje brengen aan de ongeveer 920 meter brede asteroïde 1999 JU3. Dit is een heel andere asteroïde dan Itokawa. 1999 JU3 is een zogenoemde C-type asteroïde, Itokawa is een S-type asteroïde. Beide asteroïden bestaan uit steen, maar van C-type asteroïden wordt vermoed dat ze meer organische materie en water bevatten. Hayabusa2 kan ons dan ook veel meer gaan vertellen over hoe organische materie en water er van origine in het zonnestelsel uitzag en hoe die stoffen zich verhouden tot het leven en oceaanwater zoals we dat nu kennen.
De gereedschappen
Voor zo’n grondig onderzoek heeft Hayabusa2 natuurlijk goede gereedschappen nodig. En die krijgt de sonde mee! Hayabusa2 is uitgerust met verschillende instrumenten waarmee de asteroïde op afstand bestudeerd kan worden. Ook beschikt de sonde over diverse landers en rover. Hayabusa2 zet de landers op het oppervlak van de asteroïde, zodat deze van dichtbij onderzoek kunnen gaan doen. Ook Hayabusa2 zelf landt kort op de asteroïde om monsters te verzamelen.
Boem!
Eén van de meer spectaculaire instrumenten aan boord van Hayabusa2 is zonder enige twijfel de zogenoemde ‘Impactor’. Het is de bedoeling dat het twee kilo zware object op 1999 JU3 wordt geworpen. Zo ontstaat een krater van meerdere meters breed waarin vervolgens monsters verzameld kunnen gaan worden. Daarmee gaat Hayabusa2 letterlijk veel verder dan Hayabusa: er worden niet alleen oppervlakkige, maar ook dieper gelegen monsters verzameld. Deze monsters geven ons mogelijk een nog beter beeld van de oorspronkelijke materialen die in het prille zonnestelsel voorkwamen: omdat ze dieper liggen, is het minder waarschijnlijk dat ze door allerlei externe processen zijn aangetast.
Tijdschema
Het is de bedoeling dat Hayabusa2 in 2014 wordt gelanceerd. Ergens halverwege 2018 zou de sonde dan bij de asteroïde aankomen. Daar blijft de sonde ongeveer anderhalf jaar aan het werk. Tegen het eind van 2020 kan Hayabusa2 dan de verzamelde monsters op aarde afleveren. Vooralsnog houden de Japanners zich prima aan het schema. In het voorjaar van 2012 werd het ontwerp van Hayabusa2 afgerond. En eind december van dat jaar kon de Japanse ruimtevaartorganisatie de Hayabusa2 onthullen. Helemaal af is de sonde nog niet. Zo wordt er nog hard gewerkt aan de zonnepanelen en worden de apparaten aan boord nog druk getest. Maar zoals het er nu naar uitziet, moet het lukken om de sonde in 2014 te lanceren.
Hayabusa2 onthuld. Afbeelding: JAXA.
Hayabusa2 belooft een mooie missie te worden. Niet in de laatste plaats omdat deze zich op tal van manieren onderscheid van de missies waar de meeste ruimtevaartorganisaties zich mee bezighouden. De lancering van Hayabusa2 is dan ook iets om naar uit te kijken. Dit kan zomaar eens de sonde zijn die diverse geheimen uit het verre verleden van ons zonnestelsel gaat ontrafelen.
(scientias.nl)
Hayabusa2: een Japanse ruimtemissie om naar uit te kijken!
In 2014 is het zover: Japan stuurt dan Hayabusa2 op pad. De ruimtesonde gaat een bezoekje brengen aan een asteroïde en daar monsters verzamelen. Een prachtige missie!
Hayabusa2 is de opvolger van Hayabusa, een Japanse sonde die in het begin van de 21e eeuw geschiedenis schreef door de asteroïde Itokawa te bezoeken, op die asteroïde monsters te verzamelen en deze vervolgens netjes terug op aarde af te leveren. De missie van Hayabusa2 ziet er in grove lijnen hetzelfde uit. Maar er zijn ook verschillen en al met al belooft de missie van Hayabusa2 toch zeker een stuk spectaculairder te worden. Zo bezoekt Hayabusa2 een heel ander soort asteroïde (die waarschijnlijk veel interessanter is dan Itokawa) en gaat de sonde op die asteroïde een krater creëren, zodat ook onderliggende lagen van de asteroïde bloot komen te liggen en dus op grotere diepte monsters kunnen worden verzameld.
Waarom een asteroïde?
Dat de Japanners zich na de Hayabusa-missie opnieuw naar een asteroïde willen begeven, is niet zo heel vreemd. We kunnen namelijk ongelofelijk veel van asteroïden leren, met name als het gaat om de oorsprong van ons zonnestelsel. In tegenstelling tot grote hemellichamen die door toedoen van bijvoorbeeld thermale processen door de jaren heen veranderd zijn, zijn kleinere hemellichamen zoals asteroïden vaak nog vrij puur. Monsters van asteroïden kunnen ons dan ook een veel beter beeld geven van de ruwe materialen waar planeten en asteroïden uit bestaan en dus meer vertellen over de periode rondom de geboorte van de planeten.
De eerste Hayabusa. Deze bracht een bezoek aan Itokawa. Afbeelding: JAXA.
1999 JU3
Zoals het er nu naar uitziet, gaat Hayabusa2 een bezoekje brengen aan de ongeveer 920 meter brede asteroïde 1999 JU3. Dit is een heel andere asteroïde dan Itokawa. 1999 JU3 is een zogenoemde C-type asteroïde, Itokawa is een S-type asteroïde. Beide asteroïden bestaan uit steen, maar van C-type asteroïden wordt vermoed dat ze meer organische materie en water bevatten. Hayabusa2 kan ons dan ook veel meer gaan vertellen over hoe organische materie en water er van origine in het zonnestelsel uitzag en hoe die stoffen zich verhouden tot het leven en oceaanwater zoals we dat nu kennen.
De gereedschappen
Voor zo’n grondig onderzoek heeft Hayabusa2 natuurlijk goede gereedschappen nodig. En die krijgt de sonde mee! Hayabusa2 is uitgerust met verschillende instrumenten waarmee de asteroïde op afstand bestudeerd kan worden. Ook beschikt de sonde over diverse landers en rover. Hayabusa2 zet de landers op het oppervlak van de asteroïde, zodat deze van dichtbij onderzoek kunnen gaan doen. Ook Hayabusa2 zelf landt kort op de asteroïde om monsters te verzamelen.
Boem!
Eén van de meer spectaculaire instrumenten aan boord van Hayabusa2 is zonder enige twijfel de zogenoemde ‘Impactor’. Het is de bedoeling dat het twee kilo zware object op 1999 JU3 wordt geworpen. Zo ontstaat een krater van meerdere meters breed waarin vervolgens monsters verzameld kunnen gaan worden. Daarmee gaat Hayabusa2 letterlijk veel verder dan Hayabusa: er worden niet alleen oppervlakkige, maar ook dieper gelegen monsters verzameld. Deze monsters geven ons mogelijk een nog beter beeld van de oorspronkelijke materialen die in het prille zonnestelsel voorkwamen: omdat ze dieper liggen, is het minder waarschijnlijk dat ze door allerlei externe processen zijn aangetast.
Tijdschema
Het is de bedoeling dat Hayabusa2 in 2014 wordt gelanceerd. Ergens halverwege 2018 zou de sonde dan bij de asteroïde aankomen. Daar blijft de sonde ongeveer anderhalf jaar aan het werk. Tegen het eind van 2020 kan Hayabusa2 dan de verzamelde monsters op aarde afleveren. Vooralsnog houden de Japanners zich prima aan het schema. In het voorjaar van 2012 werd het ontwerp van Hayabusa2 afgerond. En eind december van dat jaar kon de Japanse ruimtevaartorganisatie de Hayabusa2 onthullen. Helemaal af is de sonde nog niet. Zo wordt er nog hard gewerkt aan de zonnepanelen en worden de apparaten aan boord nog druk getest. Maar zoals het er nu naar uitziet, moet het lukken om de sonde in 2014 te lanceren.
Hayabusa2 onthuld. Afbeelding: JAXA.
Hayabusa2 belooft een mooie missie te worden. Niet in de laatste plaats omdat deze zich op tal van manieren onderscheid van de missies waar de meeste ruimtevaartorganisaties zich mee bezighouden. De lancering van Hayabusa2 is dan ook iets om naar uit te kijken. Dit kan zomaar eens de sonde zijn die diverse geheimen uit het verre verleden van ons zonnestelsel gaat ontrafelen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Voor wie geïnteresseerd is in het programma stargazing met o.a. t.v.- astronoom Brian Cox, vandaag was het 1e deel en woensdag en donderdag deel 2 en 3
Stergazing BBC 2 21.00 uur wo. en do.
Stergazing BBC 2 21.00 uur wo. en do.
08-01-2012
Astronomen zijn 'skelet' van Melkwegstelsel op het spoor
Sterrenkundigen hebben extreem langgerekte slierten van gas en stof ontdekt die zich tussen de spiraalarmen van het Melkwegstelsel bevinden en die beschouwd kunnen worden als een soort 'endoskelet'. De koele slierten zijn vooral op infrarode golflengten zichtbaar, doordat ze dan donker afsteken tegen de zwakke warmtegloed van gas en stof op de achtergrond. Volgens onderzoekers van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics markeren deze Infrared Dark Clouds het centrale vlak van het Melkwegstelsel.
Enkele jaren geleden werd al zo'n donkere wolk ontdekt die vanwege zijn kronkelige vorm 'Nessie' genoemd werd, naar het monster van Loch Ness. Nieuwe waarnemingen met de Spitzer Space Telescope en met radiotelescopen op de grond wijzen nu uit dat Nessie minstens twee en misschien wel acht keer zo lang is als oorspronkelijk gedacht: de sliert heeft een afmeting van enkele honderden lichtjaren, terwijlk hij nergens dikker is dan twee of drie lichtjaar. Hij bevat naar schatting honderdduizend maal zo veel materie als de zon.
Computersimulaties laten vergelijkbare gas- en stofslierten zien in het centrale vlak van spiraalvormige sterrenstelsels. Volgens onderzoeksleidster Alyssa Goodman, die de nieuwe resultaten vandaag bekend maakte op de 221ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Long Beach, kunnen die slierten gezamenlijk beschouwd worden als het 'skelet' van het Melkwegstelsel. Ze omschrijft de afzonderlijke slierten dan ook als 'botten'. Naar alle waarschijnlijkheid bevinden ze zich precies in het centrale vlak van het Melkwegstelsel. Metingen aan de Infrared Dark Clouds kan dan ook nieuw licht werpen op de driedimensionale structuur van de Melkweg. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen zijn 'skelet' van Melkwegstelsel op het spoor
Sterrenkundigen hebben extreem langgerekte slierten van gas en stof ontdekt die zich tussen de spiraalarmen van het Melkwegstelsel bevinden en die beschouwd kunnen worden als een soort 'endoskelet'. De koele slierten zijn vooral op infrarode golflengten zichtbaar, doordat ze dan donker afsteken tegen de zwakke warmtegloed van gas en stof op de achtergrond. Volgens onderzoekers van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics markeren deze Infrared Dark Clouds het centrale vlak van het Melkwegstelsel.
Enkele jaren geleden werd al zo'n donkere wolk ontdekt die vanwege zijn kronkelige vorm 'Nessie' genoemd werd, naar het monster van Loch Ness. Nieuwe waarnemingen met de Spitzer Space Telescope en met radiotelescopen op de grond wijzen nu uit dat Nessie minstens twee en misschien wel acht keer zo lang is als oorspronkelijk gedacht: de sliert heeft een afmeting van enkele honderden lichtjaren, terwijlk hij nergens dikker is dan twee of drie lichtjaar. Hij bevat naar schatting honderdduizend maal zo veel materie als de zon.
Computersimulaties laten vergelijkbare gas- en stofslierten zien in het centrale vlak van spiraalvormige sterrenstelsels. Volgens onderzoeksleidster Alyssa Goodman, die de nieuwe resultaten vandaag bekend maakte op de 221ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Long Beach, kunnen die slierten gezamenlijk beschouwd worden als het 'skelet' van het Melkwegstelsel. Ze omschrijft de afzonderlijke slierten dan ook als 'botten'. Naar alle waarschijnlijkheid bevinden ze zich precies in het centrale vlak van het Melkwegstelsel. Metingen aan de Infrared Dark Clouds kan dan ook nieuw licht werpen op de driedimensionale structuur van de Melkweg. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
080-01-2013
'Scheervlucht' van planetoïde Apophis live te volgen op internet
De 'scheervlucht' van de 270 meter grote planetoïde Apophis langs de aarde, in de nacht van woensdag 9 op donderdag 10 januari, is live te volgen op slooh.com, een soort sterrenkundige webcam-service. Apophis werd in 2004 ontdekt, en even zag het er naar uit dat het rotsblok met de aarde in botsing zou kunnen komen. Inmiddels is duidelijkd at dat in elk geval voorlopig niet gebeurt. Deze week vliegt Apophis op een afstand van ca. 14,5 miljoen kilomerter langs de aarde (bijna vier keer zo ver als de afstand tot de maan). De passage wordt gevolgd met een speciale camera op de Canarische Eilanden. De Slooh-webcast (aangevuld met interviews van deskundigen) start in de nacht van 9 op 10 januari om 01.00 uur Nederlandse tijd. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Scheervlucht' van planetoïde Apophis live te volgen op internet
De 'scheervlucht' van de 270 meter grote planetoïde Apophis langs de aarde, in de nacht van woensdag 9 op donderdag 10 januari, is live te volgen op slooh.com, een soort sterrenkundige webcam-service. Apophis werd in 2004 ontdekt, en even zag het er naar uit dat het rotsblok met de aarde in botsing zou kunnen komen. Inmiddels is duidelijkd at dat in elk geval voorlopig niet gebeurt. Deze week vliegt Apophis op een afstand van ca. 14,5 miljoen kilomerter langs de aarde (bijna vier keer zo ver als de afstand tot de maan). De passage wordt gevolgd met een speciale camera op de Canarische Eilanden. De Slooh-webcast (aangevuld met interviews van deskundigen) start in de nacht van 9 op 10 januari om 01.00 uur Nederlandse tijd. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2013
Honderden stellaire kraamkamers opgespoord
De rode vlekken geven de verdeling van de recent ontdekte HII-gebieden aan. HRDS Survey Team, NRAO/AUI/NSF; A. Mellinger
Astronomen hebben honderden voorheen onbekende stellaire kraamkamers in de Melkweg opgespoord. Daaronder bevindt zich ook de grootste die tot nu toe in ons sterrenstelsel is aantroffen: een kolossaal exemplaar met een middellijn van bijna 300 lichtjaar.
Een stellaire kraamkamer – de officiële aanduiding is HII-gebied – is een grote interstellaire gaswolk waarin recent stervorming heeft plaatsgevonden. De hete, blauwe sterren die daarbij zijn ontstaan, bestoken hun omgeving met ultraviolette straling, waardoor een deel van de waterstofatomen in het gas geïoniseerd raakt (het enige elektron kwijtraakt).
Doordat HII-gebieden behalve gas ook veel stof bevatten, zijn ze op visuele golflengten vaak moeilijk waarneembaar. Het opsporen van deze gebieden gebeurt daarom doorgaans met radiotelescopen en infraroodsatellieten: radio- en infraroodstraling ondervinden weinig hinder van stof.
Leidraad was in dit geval de catalogus van de inmiddels uitgeschakelde infraroodsatelliet WISE, die de afgelopen jaren bijna tweeduizend potentiële HII-gebieden heeft opgespoord. Deze gebieden worden nu allemaal nagelopen met grote radiotelescopen in de VS (en straks ook Australië).
Dankzij deze systematische zoekactie is het aantal bekende HII-gebieden al meer dan verdubbeld. Dat betekent dat stukje bij beetje ook een beter beeld ontstaat van de spiraalstructuur van de Melkweg, dat voor een belangrijk deel door de verdeling van stervormingsgebieden wordt bepaald.
Een ander belangrijk doel van de zoekactie is het opsporen van verschillen in de chemische samenstelling van de diverse HII-gebieden. Deze kunnen worden gebruikt om de voorgeschiedenis van een stervormingsgebied te reconstrueren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Honderden stellaire kraamkamers opgespoord
De rode vlekken geven de verdeling van de recent ontdekte HII-gebieden aan. HRDS Survey Team, NRAO/AUI/NSF; A. Mellinger
Astronomen hebben honderden voorheen onbekende stellaire kraamkamers in de Melkweg opgespoord. Daaronder bevindt zich ook de grootste die tot nu toe in ons sterrenstelsel is aantroffen: een kolossaal exemplaar met een middellijn van bijna 300 lichtjaar.
Een stellaire kraamkamer – de officiële aanduiding is HII-gebied – is een grote interstellaire gaswolk waarin recent stervorming heeft plaatsgevonden. De hete, blauwe sterren die daarbij zijn ontstaan, bestoken hun omgeving met ultraviolette straling, waardoor een deel van de waterstofatomen in het gas geïoniseerd raakt (het enige elektron kwijtraakt).
Doordat HII-gebieden behalve gas ook veel stof bevatten, zijn ze op visuele golflengten vaak moeilijk waarneembaar. Het opsporen van deze gebieden gebeurt daarom doorgaans met radiotelescopen en infraroodsatellieten: radio- en infraroodstraling ondervinden weinig hinder van stof.
Leidraad was in dit geval de catalogus van de inmiddels uitgeschakelde infraroodsatelliet WISE, die de afgelopen jaren bijna tweeduizend potentiële HII-gebieden heeft opgespoord. Deze gebieden worden nu allemaal nagelopen met grote radiotelescopen in de VS (en straks ook Australië).
Dankzij deze systematische zoekactie is het aantal bekende HII-gebieden al meer dan verdubbeld. Dat betekent dat stukje bij beetje ook een beter beeld ontstaat van de spiraalstructuur van de Melkweg, dat voor een belangrijk deel door de verdeling van stervormingsgebieden wordt bepaald.
Een ander belangrijk doel van de zoekactie is het opsporen van verschillen in de chemische samenstelling van de diverse HII-gebieden. Deze kunnen worden gebruikt om de voorgeschiedenis van een stervormingsgebied te reconstrueren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2013
Verre supernova vormt kosmologische mijlpaal
Het begin van een supernova van type Ia: een witte dwerg 'leent' materie van een begeleider. ESO/M. Kornmesser
Astronomen hebben weer een nieuwe mijlpaal bereikt: met de Hubble-ruimtetelescoop is een supernova van type Ia waargenomen waarvan het licht er tien miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Ondanks zijn kolossale afstand kon de verre supernova, die de aanduiding SCP-0401 draagt, gedetailleerd onderzocht worden.
De meeste supernova-explosies beginnen met een zware ster waarvan de kern ineenstort. Maar een supernova van type Ia begint (volgens het meest eenvoudige model) met een witte dwergster die materie van een begeleidende ster 'leent'. Zodra zo'n witte dwerg een bepaalde kritieke massa bereikt, komt het tot een enorme explosie.
Waar andere supernova-explosies grote verschillen in helderheidsverloop laten zien, vertonen supernova's van type Ia sterke onderlinge overeenkomsten. Dat maakt ze tot uitstekende 'standaardkaarsen' voor het meten van kosmische afstanden: hoe zwakker zo'n supernova lijkt, des te verder is hij van ons verwijderd. En tegelijkertijd kan uit zijn spectrum worden afgeleid met welke snelheid hij zich – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons verwijdert.
De combinatie van die twee gegevens verraadt hoe snel het heelal op het moment van de supernova-explosie uitdijde. Door supernova's van type Ia op uiteenlopende afstanden waar te nemen, kan dus worden vastgesteld of de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de tijd is veranderd. Dat is ook precies de manier waarop astronomen in 1998 hebben ontdekt dat de kosmische uitdijing aan het versnellen is.
Supernova SCP-0401 kan dit onderzoek weer een stukje verder helpen. Bij de meeste supernova's van type Ia die op afstanden van meer dan 9 miljard lichtjaar zijn waargenomen, is ofwel het helderheidsverloop niet goed bekend of kon het spectrum niet volledig worden vastgelegd. De gegevens van SCP-0401 zijn daarentegen wél compleet.
Er zijn overigens meer waarnemingen van zulke verre supernova's van type Ia nodig om de bestaande modellen voor de evolutie van het heelal goed te kunnen toetsen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Verre supernova vormt kosmologische mijlpaal
Het begin van een supernova van type Ia: een witte dwerg 'leent' materie van een begeleider. ESO/M. Kornmesser
Astronomen hebben weer een nieuwe mijlpaal bereikt: met de Hubble-ruimtetelescoop is een supernova van type Ia waargenomen waarvan het licht er tien miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Ondanks zijn kolossale afstand kon de verre supernova, die de aanduiding SCP-0401 draagt, gedetailleerd onderzocht worden.
De meeste supernova-explosies beginnen met een zware ster waarvan de kern ineenstort. Maar een supernova van type Ia begint (volgens het meest eenvoudige model) met een witte dwergster die materie van een begeleidende ster 'leent'. Zodra zo'n witte dwerg een bepaalde kritieke massa bereikt, komt het tot een enorme explosie.
Waar andere supernova-explosies grote verschillen in helderheidsverloop laten zien, vertonen supernova's van type Ia sterke onderlinge overeenkomsten. Dat maakt ze tot uitstekende 'standaardkaarsen' voor het meten van kosmische afstanden: hoe zwakker zo'n supernova lijkt, des te verder is hij van ons verwijderd. En tegelijkertijd kan uit zijn spectrum worden afgeleid met welke snelheid hij zich – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons verwijdert.
De combinatie van die twee gegevens verraadt hoe snel het heelal op het moment van de supernova-explosie uitdijde. Door supernova's van type Ia op uiteenlopende afstanden waar te nemen, kan dus worden vastgesteld of de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de tijd is veranderd. Dat is ook precies de manier waarop astronomen in 1998 hebben ontdekt dat de kosmische uitdijing aan het versnellen is.
Supernova SCP-0401 kan dit onderzoek weer een stukje verder helpen. Bij de meeste supernova's van type Ia die op afstanden van meer dan 9 miljard lichtjaar zijn waargenomen, is ofwel het helderheidsverloop niet goed bekend of kon het spectrum niet volledig worden vastgelegd. De gegevens van SCP-0401 zijn daarentegen wél compleet.
Er zijn overigens meer waarnemingen van zulke verre supernova's van type Ia nodig om de bestaande modellen voor de evolutie van het heelal goed te kunnen toetsen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2013
Versnellende kosmische uitdijing volgt Einstein
Het heelal dijt versneld uit... Maar waarom? NASA/ESA/HUDF09 Team
De 'donkere energie', die ervoor zorgt dat het heelal steeds sneller uitdijt, gedraagt zich op z'n Einsteins. Recente metingen van een fundamentele natuurconstante zetten de meeste alternatieve verklaringen buitenspel. Tot die conclusie komt de Amerikaanse astronoom Rodger Thompson.
Ruim tien jaar geleden ontdekten astronomen dat de uitdijing van het heelal niet vertraagt of gelijk blijft – zoals verwacht – maar juist versnelt. Die versnelling kan worden verklaard door een 'kosmologische constante' in te voeren. Bijna een eeuw geleden deed Albert Einstein dat ook al eens deed, omdat hij dacht dat het heelal stationair en onveranderlijk was (ten onrechte naar later bleek).
Die kosmologische constante kent een energiedichtheid toe aan de lege ruimte. Maar er zijn ook andere verklaringen voor de versnellende uitdijing van het heelal mogelijk, en die zijn de afgelopen jaren dan ook volop bedacht.
Thompson heeft de populairste alternatieve theorie nu tegen het licht gehouden. Hij berekende wat deze theorie voor gevolgen zou hebben voor het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron – een getal waarvan de grootte wordt bepaald door de heersende wetten van de natuurkunde.
Het alternatieve model voor de versnellende uitdijing voorspelt dat fundamentele natuurconstanten als deze in loop van de miljarden jaren een klein beetje veranderen. Tot nu toe waren astronomische instrumenten echter niet krachtig genoeg om de gevolgen van zo'n verandering te meten.
Vorige maand stelden Europese astronomen echter vast dat het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron in een sterrenstelsel op zeven miljard lichtjaar precies even groot was als hier op aarde. De afgelopen zeven miljard jaar lijkt die natuurconstante dus niet of hooguit uiterst weinig te zijn veranderd.
Volgens Thompson kan daarmee een streep worden gezet door bijna alle plausibele alternatieve modellen voor de donkere energie. De versnellende uitdijing van het heelal lijkt te worden veroorzaakt door 'iets' dat de fundamentele natuurconstanten ongemoeid laat. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Versnellende kosmische uitdijing volgt Einstein
Het heelal dijt versneld uit... Maar waarom? NASA/ESA/HUDF09 Team
De 'donkere energie', die ervoor zorgt dat het heelal steeds sneller uitdijt, gedraagt zich op z'n Einsteins. Recente metingen van een fundamentele natuurconstante zetten de meeste alternatieve verklaringen buitenspel. Tot die conclusie komt de Amerikaanse astronoom Rodger Thompson.
Ruim tien jaar geleden ontdekten astronomen dat de uitdijing van het heelal niet vertraagt of gelijk blijft – zoals verwacht – maar juist versnelt. Die versnelling kan worden verklaard door een 'kosmologische constante' in te voeren. Bijna een eeuw geleden deed Albert Einstein dat ook al eens deed, omdat hij dacht dat het heelal stationair en onveranderlijk was (ten onrechte naar later bleek).
Die kosmologische constante kent een energiedichtheid toe aan de lege ruimte. Maar er zijn ook andere verklaringen voor de versnellende uitdijing van het heelal mogelijk, en die zijn de afgelopen jaren dan ook volop bedacht.
Thompson heeft de populairste alternatieve theorie nu tegen het licht gehouden. Hij berekende wat deze theorie voor gevolgen zou hebben voor het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron – een getal waarvan de grootte wordt bepaald door de heersende wetten van de natuurkunde.
Het alternatieve model voor de versnellende uitdijing voorspelt dat fundamentele natuurconstanten als deze in loop van de miljarden jaren een klein beetje veranderen. Tot nu toe waren astronomische instrumenten echter niet krachtig genoeg om de gevolgen van zo'n verandering te meten.
Vorige maand stelden Europese astronomen echter vast dat het quotiënt van de massa van het proton en de massa van het elektron in een sterrenstelsel op zeven miljard lichtjaar precies even groot was als hier op aarde. De afgelopen zeven miljard jaar lijkt die natuurconstante dus niet of hooguit uiterst weinig te zijn veranderd.
Volgens Thompson kan daarmee een streep worden gezet door bijna alle plausibele alternatieve modellen voor de donkere energie. De versnellende uitdijing van het heelal lijkt te worden veroorzaakt door 'iets' dat de fundamentele natuurconstanten ongemoeid laat. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-01-2013
Grootste sterrenstelsel in heelal ontdekt
© Thinkstock.
Een internationale groep wetenschappers heeft het grootste stelsel in het heelal ooit gevonden. Het gaat om een groep van objecten, die maar liefst 4 miljard lichtjaar in doorsnee is. Dat is 40.000 keer zo groot als onze Melkweg.
De ontdekking is bekendgemaakt in het Britse wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De objecten zijn zogeheten quasars. Dat zijn mysterieuze hemellichamen in de kernen van melkwegstelsels uit de begintijd van het heelal. De afstand tot de aarde is gigantisch, maar quasars zijn zo helder dat astronomen ze desondanks kunnen zien.
De ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar deze cluster blijkt dus ruim 3 keer zo groot.
"Het is moeilijk om de omvang van deze groep te bevatten, maar we kunnen zeker zeggen dat dit de grootste structuur is die ooit in het heelal is gezien. Dit is opwindend, zeker omdat het ingaat tegen onze kennis van het universum", zegt de Britse hoogleraar Roger Clowes in een verklaring.
(HLN)
Grootste sterrenstelsel in heelal ontdekt
© Thinkstock.
Een internationale groep wetenschappers heeft het grootste stelsel in het heelal ooit gevonden. Het gaat om een groep van objecten, die maar liefst 4 miljard lichtjaar in doorsnee is. Dat is 40.000 keer zo groot als onze Melkweg.
De ontdekking is bekendgemaakt in het Britse wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De objecten zijn zogeheten quasars. Dat zijn mysterieuze hemellichamen in de kernen van melkwegstelsels uit de begintijd van het heelal. De afstand tot de aarde is gigantisch, maar quasars zijn zo helder dat astronomen ze desondanks kunnen zien.
De ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar deze cluster blijkt dus ruim 3 keer zo groot.
"Het is moeilijk om de omvang van deze groep te bevatten, maar we kunnen zeker zeggen dat dit de grootste structuur is die ooit in het heelal is gezien. Dit is opwindend, zeker omdat het ingaat tegen onze kennis van het universum", zegt de Britse hoogleraar Roger Clowes in een verklaring.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Toch ben ik benieuwd of wij het nog mee gaan maken dat er daadwerkelijk een expeditie op reis gaat.
http://www.syfy.com/tinman/oz/
“The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it.”
“The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it.”
11-01-2013
Kolossale kosmische structuur ontdekt
Twee grote groepen van quasars. De langste structuur (zwarte cirkels) strekt zich uit over vier miljard lichtjaar. R.G. Clowes/UC Lan
Een internationaal team van astronomen heeft, op bijna negen miljard lichtjaar van de aarde, een kolossaal lint van quasars ontdekt. De groep quasars strekt zich uit over een afstand van ongeveer vier miljard lichtjaar en is daarmee de grootste bekende structuur in het heelal.
Quasars zijn de heldere kernen van actieve sterrenstelsels. Ze produceren zoveel licht dat ze tot op miljarden lichtjaren afstand waarneembaar zijn.
Sinds 1982 is bekend dat quasars de neiging hebben om groepen te vormen. Maar de nu ontdekte groep is dermate groot dat het zogeheten kosmologische principe in het geding komt. Dit beginsel, dat de basis vormt van de moderne kosmologie, zegt dat het heelal op grote schaal dezelfde eigenschappen heeft. Anders gezegd: waar een waarnemer zich ook bevindt, overal ziet het heelal er hetzelfde uit.
Dat principe komt nu flink onder druk te staan. Volgens berekeningen zouden er geen structuren mogen bestaan die groter zijn dan één miljard lichtjaar. Maar de nu ontdekte langgerekte structuur van quasars is veel groter dan dat. (EE)
(HLN)
Kolossale kosmische structuur ontdekt
Twee grote groepen van quasars. De langste structuur (zwarte cirkels) strekt zich uit over vier miljard lichtjaar. R.G. Clowes/UC Lan
Een internationaal team van astronomen heeft, op bijna negen miljard lichtjaar van de aarde, een kolossaal lint van quasars ontdekt. De groep quasars strekt zich uit over een afstand van ongeveer vier miljard lichtjaar en is daarmee de grootste bekende structuur in het heelal.
Quasars zijn de heldere kernen van actieve sterrenstelsels. Ze produceren zoveel licht dat ze tot op miljarden lichtjaren afstand waarneembaar zijn.
Sinds 1982 is bekend dat quasars de neiging hebben om groepen te vormen. Maar de nu ontdekte groep is dermate groot dat het zogeheten kosmologische principe in het geding komt. Dit beginsel, dat de basis vormt van de moderne kosmologie, zegt dat het heelal op grote schaal dezelfde eigenschappen heeft. Anders gezegd: waar een waarnemer zich ook bevindt, overal ziet het heelal er hetzelfde uit.
Dat principe komt nu flink onder druk te staan. Volgens berekeningen zouden er geen structuren mogen bestaan die groter zijn dan één miljard lichtjaar. Maar de nu ontdekte langgerekte structuur van quasars is veel groter dan dat. (EE)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Kan je nog heel... heeel.... heeeeel lang op wachten....quote:Op zaterdag 12 januari 2013 09:36 schreef SosuaCafe het volgende:
Toch ben ik benieuwd of wij het nog mee gaan maken dat er daadwerkelijk een expeditie op reis gaat.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Die structuren zijn echt onmogelijk groot. 4 miljard lichtjaar.... Zelfs al kan je met lichtsnelheid reizen dan nog kom je nergens 
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
Volgens mij bedoelen ze de grootste cluster want het grootste sterrenstelsel is toch IC 1101?quote:Op zaterdag 12 januari 2013 09:34 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
11-01-2013
Grootste sterrenstelsel in heelal ontdekt
[ afbeelding ]
© Thinkstock.
Een internationale groep wetenschappers heeft het grootste stelsel in het heelal ooit gevonden. Het gaat om een groep van objecten, die maar liefst 4 miljard lichtjaar in doorsnee is. Dat is 40.000 keer zo groot als onze Melkweg.
De ontdekking is bekendgemaakt in het Britse wetenschapsblad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De objecten zijn zogeheten quasars. Dat zijn mysterieuze hemellichamen in de kernen van melkwegstelsels uit de begintijd van het heelal. De afstand tot de aarde is gigantisch, maar quasars zijn zo helder dat astronomen ze desondanks kunnen zien.
De ontdekte quasargroep tart wat wetenschappers voor mogelijk hielden. Sterrenkundigen dachten dat stelsels nooit zo groot zouden kunnen worden. De limiet zou een doorsnee van 1,2 miljard lichtjaar zijn, maar deze cluster blijkt dus ruim 3 keer zo groot.
"Het is moeilijk om de omvang van deze groep te bevatten, maar we kunnen zeker zeggen dat dit de grootste structuur is die ooit in het heelal is gezien. Dit is opwindend, zeker omdat het ingaat tegen onze kennis van het universum", zegt de Britse hoogleraar Roger Clowes in een verklaring.
(HLN)
Jeetje....quote:Op zaterdag 12 januari 2013 10:24 schreef Eyjafjallajoekull het volgende:
Die structuren zijn echt onmogelijk groot. 4 miljard lichtjaar.... Zelfs al kan je met lichtsnelheid reizen dan nog kom je nergens
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
14-01-2013
Rusland wil Sojoez-raket heel snel gaan vervangen
De Russen willen op korte termijn af van de Sojoez-raket en gaan werken aan een opvolger die mogelijk al tegen 2020 af moet zijn. Ook denken ze na over missies naar de maan en verder. Dat blijkt uit een rapport dat op de site van de Russische ruimtevaartorganisatie is verschenen.
Net als de VS en diverse private ruimtevaartondernemingen heeft Rusland ambitie. Zo wil het graag naar de maan om daar onderzoek te gaan doen. Ook denkt het land al na over bezoekjes aan Mars. Maar om zulke missies werkelijkheid te gaan laten worden, is een degelijk en modern ruimteschip nodig. En dat heeft Rusland niet.
Kapot
De Russen werken namelijk al sinds 1960 met de Sojoez-raket en Sojoez-capsules. Dat deze hun beste tijd wel gehad hebben, bleek afgelopen jaar. Toen stortte een onbemande ruimtecapsule neer nadat problemen met de Sojoez-raket waren ontstaan.
Rusland moet mee
Verouderde raketten die dienst weigeren: het is het laatste wat de Russen in het snel veranderende landschap der ruimtevaartorganisaties kunnen gebruiken. Private ondernemingen die naar de maan, asteroïden en Mars willen en zelfs al in staat zijn om de Russen van de troon te stoten en voorraden naar het ISS te brengen, schieten als paddenstoelen uit de grond. NASA timmert aan de weg met een opvolger voor de spaceshuttle en succesvolle Marsrovers die de weg vrij moeten maken voor een bemande missie naar Mars. Om bij te blijven, zullen ook de Russen maatregelen moeten treffen.
En dat doen ze, zo blijkt uit het rapport dat de Russische ruimtevaartorganisatie Roscosmos afgelopen weekend op het internet zette. In het rapport identificeert Rusland drie prioriteiten. Ten eerste: ervoor zorgen dat Rusland toegang blijft houden tot de ruimte. Nog voor 2020 willen de Russen een opvolger voor de Sojoez-raket en -capsule hebben. Ten tweede vinden de Russen het belangrijk dat ze de middelen hebben om aan de behoeften van de wetenschap te blijven voldoen: Russische wetenschappers moeten de middelen (bijvoorbeeld satellieten) hebben om onderzoek te blijven doen naar het universum en het ontstaan van leven. De derde prioriteit is implementatie van bemande ruimtevluchten. De Russen zijn van van plan om onbemande missies naar de maan te gaan organiseren en wellicht leggen die de basis voor bemande vluchten. Ook willen de Russen naar bemande ruimtemissies naar planeten en andere hemellichamen in ons zonnestelsel toewerken.
(scientias.nl)
Rusland wil Sojoez-raket heel snel gaan vervangen
De Russen willen op korte termijn af van de Sojoez-raket en gaan werken aan een opvolger die mogelijk al tegen 2020 af moet zijn. Ook denken ze na over missies naar de maan en verder. Dat blijkt uit een rapport dat op de site van de Russische ruimtevaartorganisatie is verschenen.
Net als de VS en diverse private ruimtevaartondernemingen heeft Rusland ambitie. Zo wil het graag naar de maan om daar onderzoek te gaan doen. Ook denkt het land al na over bezoekjes aan Mars. Maar om zulke missies werkelijkheid te gaan laten worden, is een degelijk en modern ruimteschip nodig. En dat heeft Rusland niet.
Kapot
De Russen werken namelijk al sinds 1960 met de Sojoez-raket en Sojoez-capsules. Dat deze hun beste tijd wel gehad hebben, bleek afgelopen jaar. Toen stortte een onbemande ruimtecapsule neer nadat problemen met de Sojoez-raket waren ontstaan.
Rusland moet mee
Verouderde raketten die dienst weigeren: het is het laatste wat de Russen in het snel veranderende landschap der ruimtevaartorganisaties kunnen gebruiken. Private ondernemingen die naar de maan, asteroïden en Mars willen en zelfs al in staat zijn om de Russen van de troon te stoten en voorraden naar het ISS te brengen, schieten als paddenstoelen uit de grond. NASA timmert aan de weg met een opvolger voor de spaceshuttle en succesvolle Marsrovers die de weg vrij moeten maken voor een bemande missie naar Mars. Om bij te blijven, zullen ook de Russen maatregelen moeten treffen.
En dat doen ze, zo blijkt uit het rapport dat de Russische ruimtevaartorganisatie Roscosmos afgelopen weekend op het internet zette. In het rapport identificeert Rusland drie prioriteiten. Ten eerste: ervoor zorgen dat Rusland toegang blijft houden tot de ruimte. Nog voor 2020 willen de Russen een opvolger voor de Sojoez-raket en -capsule hebben. Ten tweede vinden de Russen het belangrijk dat ze de middelen hebben om aan de behoeften van de wetenschap te blijven voldoen: Russische wetenschappers moeten de middelen (bijvoorbeeld satellieten) hebben om onderzoek te blijven doen naar het universum en het ontstaan van leven. De derde prioriteit is implementatie van bemande ruimtevluchten. De Russen zijn van van plan om onbemande missies naar de maan te gaan organiseren en wellicht leggen die de basis voor bemande vluchten. Ook willen de Russen naar bemande ruimtemissies naar planeten en andere hemellichamen in ons zonnestelsel toewerken.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-01-2013
Telescoop kiekt plek waar licht uit duisternis ontstaat
Een telescoop van de ESO-sterrenwacht in Chili heeft één van de beste opnames ooit gemaakt van Lupus 3. De donkere wolk vormt een heuse kraamkamer: hier ontstaan uit duisternis de helderste sterren.
Op de foto is een donkere wolk te zien. Geloof het of niet, maar in deze donkere wolk ontstaat licht, in de vorm van sterren. De wolk bevat heel veel koel kosmisch stof waar nieuwe sterren uit ontstaan.
De geboorte van een ster
Wanneer de dichte delen van de wolk door toedoen van hun eigen zwaartekracht samenballen, warmen ze op en gaan stralen. In eerste instantie is die straling niet te zien: de wolk houdt het zichtbare licht tegen. Maar wanneer de sterren helderder en heter worden, kunnen de wolken ze niet meer verhullen. De sterren geven intense straling en sterrenwinden af die de wolken wegblazen. De jonge sterren onthullen zich dan aan de buitenwereld.
Onthulling
De heldere sterren die u op de foto rechts van de donkere wolk ziet, hebben zich reeds onthuld. Het blauwe licht verraadt dat deze jonge sterren nog niet al het stof in hun omgeving hebben opgeruimd.
Lupus 3 en de heldere sterren. Foto: ESO / F. Comeron.
Nog veel meer sterren
Op de foto vallen vooral de zeer heldere blauwe sterren op. Maar er zijn er natuurlijk nog veel meer (in wording). Hoe kan het ook anders in zo’n stellaire kraamkamer.
De donkere wolk – Lupus 3 – bevindt zich op zo’n 600 lichtjaar van de aarde. Het gebied dat op de foto prijkt is in werkelijkheid ongeveer vijf lichtjaar groot. Astronomen verdiepen zich graag in dergelijke stervormingsgebieden. Juist in zulke kleine stervormingsgebieden als Lupus 3 ontstaan namelijk sterren die vergelijkbaar zijn met de sterren in ons sterrenstelsel. Onze eigen zon is waarschijnlijk meer dan vier miljard jaar geleden in een vergelijkbaar stervormingsgebied ontstaan. Door zulke gebieden te bestuderen, kunnen we meer over de totstandkoming van onze zon en vergelijkbare sterren te weten komen.
(scientias.nl)
Telescoop kiekt plek waar licht uit duisternis ontstaat
Een telescoop van de ESO-sterrenwacht in Chili heeft één van de beste opnames ooit gemaakt van Lupus 3. De donkere wolk vormt een heuse kraamkamer: hier ontstaan uit duisternis de helderste sterren.
Op de foto is een donkere wolk te zien. Geloof het of niet, maar in deze donkere wolk ontstaat licht, in de vorm van sterren. De wolk bevat heel veel koel kosmisch stof waar nieuwe sterren uit ontstaan.
De geboorte van een ster
Wanneer de dichte delen van de wolk door toedoen van hun eigen zwaartekracht samenballen, warmen ze op en gaan stralen. In eerste instantie is die straling niet te zien: de wolk houdt het zichtbare licht tegen. Maar wanneer de sterren helderder en heter worden, kunnen de wolken ze niet meer verhullen. De sterren geven intense straling en sterrenwinden af die de wolken wegblazen. De jonge sterren onthullen zich dan aan de buitenwereld.
Onthulling
De heldere sterren die u op de foto rechts van de donkere wolk ziet, hebben zich reeds onthuld. Het blauwe licht verraadt dat deze jonge sterren nog niet al het stof in hun omgeving hebben opgeruimd.
Lupus 3 en de heldere sterren. Foto: ESO / F. Comeron.
Nog veel meer sterren
Op de foto vallen vooral de zeer heldere blauwe sterren op. Maar er zijn er natuurlijk nog veel meer (in wording). Hoe kan het ook anders in zo’n stellaire kraamkamer.
De donkere wolk – Lupus 3 – bevindt zich op zo’n 600 lichtjaar van de aarde. Het gebied dat op de foto prijkt is in werkelijkheid ongeveer vijf lichtjaar groot. Astronomen verdiepen zich graag in dergelijke stervormingsgebieden. Juist in zulke kleine stervormingsgebieden als Lupus 3 ontstaan namelijk sterren die vergelijkbaar zijn met de sterren in ons sterrenstelsel. Onze eigen zon is waarschijnlijk meer dan vier miljard jaar geleden in een vergelijkbaar stervormingsgebied ontstaan. Door zulke gebieden te bestuderen, kunnen we meer over de totstandkoming van onze zon en vergelijkbare sterren te weten komen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
W&T / Nieuwe komeet ISON kan helderste in decennia worden?quote:
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
17-01-2013
'Zandverstuivingen' houden Titan jong
Twee grote kraters op Titan: een verse (links) en een sterk opgevulde (rechts). NASA/JPL-Caltech/ASI/GSFC
Afgaande op het aantal inslagkraters, lijkt het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan heel jong. Maar schijn bedriegt: eenmaal gevormde kraters blijken snel te worden opgevuld. Dat blijkt uit onderzoek met de NASA-ruimtesonde Cassini.
De meeste andere manen van Saturnus zijn bezaaid met vele duizenden kraters. Dat is een duidelijke aanwijzing dat hun oppervlakken al vele honderden miljoenen jaren nauwelijks veranderingen hebben ondergaan. Maar tot nu toe zijn op Titan niet meer dan zestig kraters aangetroffen, terwijl toch al de helft van zijn oppervlak nauwkeurig is bekeken.
Uit onderzoek van de weinige kraters op Titan blijkt bovendien dat deze gemiddeld honderden meters minder diep zijn dan vergelijkbare kraters op de grote Jupitermaan Ganymedes. Er moet dus een proces zijn dat de kraters op de Saturnusmaan opvult.
Er zijn twee kandidaten voor dat proces. De eerste is erosie door een stromende vloeistof – niet water, want daarvoor is het veel te koud op Titan, maar bijvoorbeeld methaan. Bij dat type verwering zou het opvulproces aanvankelijk heel snel verlopen om vervolgens, naarmate de kraterranden verder afslijten en minder steil worden, steeds verder te vertragen.
In dat geval zouden er echter veel net-niet-volle kraters op Titan te vinden moeten zijn, maar die ontbreken. De Cassini-beelden tonen kraters die nog maar amper opgevuld zijn, half opgevulde kraters en kraters die bijna helemaal opgevuld zijn. En dat wijst erop dat het opvulproces juist heel gelijkmatig verloopt.
Volgens de onderzoekers lijkt het er nog het meest op dat de kraters worden opgevuld door zand dat door de wind wordt meegevoerd. Op Titan bestaat dat 'zand' overigens niet uit verweerd gesteente, maar uit bevroren koolwaterstoffen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
'Zandverstuivingen' houden Titan jong
Twee grote kraters op Titan: een verse (links) en een sterk opgevulde (rechts). NASA/JPL-Caltech/ASI/GSFC
Afgaande op het aantal inslagkraters, lijkt het oppervlak van de grote Saturnusmaan Titan heel jong. Maar schijn bedriegt: eenmaal gevormde kraters blijken snel te worden opgevuld. Dat blijkt uit onderzoek met de NASA-ruimtesonde Cassini.
De meeste andere manen van Saturnus zijn bezaaid met vele duizenden kraters. Dat is een duidelijke aanwijzing dat hun oppervlakken al vele honderden miljoenen jaren nauwelijks veranderingen hebben ondergaan. Maar tot nu toe zijn op Titan niet meer dan zestig kraters aangetroffen, terwijl toch al de helft van zijn oppervlak nauwkeurig is bekeken.
Uit onderzoek van de weinige kraters op Titan blijkt bovendien dat deze gemiddeld honderden meters minder diep zijn dan vergelijkbare kraters op de grote Jupitermaan Ganymedes. Er moet dus een proces zijn dat de kraters op de Saturnusmaan opvult.
Er zijn twee kandidaten voor dat proces. De eerste is erosie door een stromende vloeistof – niet water, want daarvoor is het veel te koud op Titan, maar bijvoorbeeld methaan. Bij dat type verwering zou het opvulproces aanvankelijk heel snel verlopen om vervolgens, naarmate de kraterranden verder afslijten en minder steil worden, steeds verder te vertragen.
In dat geval zouden er echter veel net-niet-volle kraters op Titan te vinden moeten zijn, maar die ontbreken. De Cassini-beelden tonen kraters die nog maar amper opgevuld zijn, half opgevulde kraters en kraters die bijna helemaal opgevuld zijn. En dat wijst erop dat het opvulproces juist heel gelijkmatig verloopt.
Volgens de onderzoekers lijkt het er nog het meest op dat de kraters worden opgevuld door zand dat door de wind wordt meegevoerd. Op Titan bestaat dat 'zand' overigens niet uit verweerd gesteente, maar uit bevroren koolwaterstoffen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Gamma-ray burst blasted Earth in 8th century: study
by Staff Writers
Paris (AFP) Jan 21, 2013
A mystery wave of cosmic radiation that smashed into Earth in the eighth century may have come from two black holes that collided, a study published on Monday says.
Clues for the strange event were unearthed last year by Japanese astrophysicist Fusa Miyake, who discovered a surge in carbon-14 -- an isotope that derives from high-energy radiation -- in the rings of ancient cedar trees.
Dating of the trees showed that the burst struck the Earth in either 774 or 775 AD.
But what was the nature of the radiation, and what caused it?
Space scientists lined up the usual suspects only to let them go. There was no evidence that an exploding star, also called a supernova, occurred at that time, they found.
The Anglo-Saxon Chronicle, a record in Old English, makes a dramatic reference to the appearance of a "red crucifix" seen in the skies after sunset. But that happened in 776 AD, which was too late to tally with the event marked by the tree rings.
Also ruled out was a tantrum by the Sun, which can throw out sizzling cosmic rays or gouts of energy called solar flares.
Writing in Monthly Notices, a journal of Britain's Royal Astronomical Society, German-based scientists Valeri Hambaryan and Ralph Neuhaeuser have come up with a new explanation.
The pair suggest that two black holes collided and then merged, releasing an intense but extremely brief burst of gamma rays.
A collision of neutron stars or "white dwarf" stars (tiny, compact stars near the end of their lives) may also have been the cause, say Hambaryan and Neuhaeuser of the University of Jena's Astrophysics Institute.
Mergers of this kind are often spotted in galaxies other than our own Milky Way, and do not generate visible light.
The event in 774 or 775 AD could only have taken place at least 3,000 light years from here, otherwise the planet would have fried, says the paper.
If their theory is right, this would explain why there is no record of some ultra-brilliant event in the sky, or evidence of any extinction event in Earth's biodiversity at that time.
Astronomers should scour the skies because invisible remnants of the event could well exist today, the paper suggests.
And estimating the risk from a future collision of this kind could be vital.
"If the gamma ray burst had been much closer to the Earth it would have caused significant harm to the biosphere," explains Neuhaeuser.
"But even thousands of light years away, a similar event today could cause havoc with the sensitive electronic systems that advanced societies have come to depend on. The challenge now is to establish how rare such carbon-14 spikes are, i.e. how often such radiation bursts hit the Earth.
"In the last 3,000 years, the maximum age of trees alive today, only one such event appears to have taken place."
spacedaily.com
by Staff Writers
Paris (AFP) Jan 21, 2013
A mystery wave of cosmic radiation that smashed into Earth in the eighth century may have come from two black holes that collided, a study published on Monday says.
Clues for the strange event were unearthed last year by Japanese astrophysicist Fusa Miyake, who discovered a surge in carbon-14 -- an isotope that derives from high-energy radiation -- in the rings of ancient cedar trees.
Dating of the trees showed that the burst struck the Earth in either 774 or 775 AD.
But what was the nature of the radiation, and what caused it?
Space scientists lined up the usual suspects only to let them go. There was no evidence that an exploding star, also called a supernova, occurred at that time, they found.
The Anglo-Saxon Chronicle, a record in Old English, makes a dramatic reference to the appearance of a "red crucifix" seen in the skies after sunset. But that happened in 776 AD, which was too late to tally with the event marked by the tree rings.
Also ruled out was a tantrum by the Sun, which can throw out sizzling cosmic rays or gouts of energy called solar flares.
Writing in Monthly Notices, a journal of Britain's Royal Astronomical Society, German-based scientists Valeri Hambaryan and Ralph Neuhaeuser have come up with a new explanation.
The pair suggest that two black holes collided and then merged, releasing an intense but extremely brief burst of gamma rays.
A collision of neutron stars or "white dwarf" stars (tiny, compact stars near the end of their lives) may also have been the cause, say Hambaryan and Neuhaeuser of the University of Jena's Astrophysics Institute.
Mergers of this kind are often spotted in galaxies other than our own Milky Way, and do not generate visible light.
The event in 774 or 775 AD could only have taken place at least 3,000 light years from here, otherwise the planet would have fried, says the paper.
If their theory is right, this would explain why there is no record of some ultra-brilliant event in the sky, or evidence of any extinction event in Earth's biodiversity at that time.
Astronomers should scour the skies because invisible remnants of the event could well exist today, the paper suggests.
And estimating the risk from a future collision of this kind could be vital.
"If the gamma ray burst had been much closer to the Earth it would have caused significant harm to the biosphere," explains Neuhaeuser.
"But even thousands of light years away, a similar event today could cause havoc with the sensitive electronic systems that advanced societies have come to depend on. The challenge now is to establish how rare such carbon-14 spikes are, i.e. how often such radiation bursts hit the Earth.
"In the last 3,000 years, the maximum age of trees alive today, only one such event appears to have taken place."
spacedaily.com
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Een wat late reactie, maar dit klopt natuurlijk van geen kant. De afstand aarde-maan is grofweg 380.000 kilometer. 14,5 miljoen is dus wel iets meer dan 4x zoveel....quote:
Deze week vliegt Apophis op een afstand van ca. 14,5 miljoen kilomerter langs de aarde (bijna vier keer zo ver als de afstand tot de maan)
22-01-2013
Plannen voor mijnbouw op planetoïden
Het Amerikaanse commerciële ruimtevaartbedrijf Deep Space Industries (DSI), geleid door ruimtevaart-entrepreneur Rick Tumlinson, maakt vandaag plannen bekend voor mijnbouw op planetoïden.
DSI wil in 2015 en 2016 kleine onbemande ruimtevaartuigjes - FireFlies en DragonFlies genoemd - op pad sturen naar planetoïden die de aarde dicht naderen. De ruimtescheepjes wegen hooguit enkele tientallen kilo's, en moeten vluchten maken van enkele maanden tot een paar jaar. De DragonFlies zouden uiteindelijk enkele tientallen kilo's planetoïdenmateriaal naar de aarde moeten brengen.
In de toekomst hoopt Deep Space Industries op grotere schaal mijnbouw op planetoïden te kunnen realiseren. Momenteel wordt er nog gezocht naar klanten en sponsors.
(allesovrsterrenkunde)
Plannen voor mijnbouw op planetoïden
Het Amerikaanse commerciële ruimtevaartbedrijf Deep Space Industries (DSI), geleid door ruimtevaart-entrepreneur Rick Tumlinson, maakt vandaag plannen bekend voor mijnbouw op planetoïden.
DSI wil in 2015 en 2016 kleine onbemande ruimtevaartuigjes - FireFlies en DragonFlies genoemd - op pad sturen naar planetoïden die de aarde dicht naderen. De ruimtescheepjes wegen hooguit enkele tientallen kilo's, en moeten vluchten maken van enkele maanden tot een paar jaar. De DragonFlies zouden uiteindelijk enkele tientallen kilo's planetoïdenmateriaal naar de aarde moeten brengen.
In de toekomst hoopt Deep Space Industries op grotere schaal mijnbouw op planetoïden te kunnen realiseren. Momenteel wordt er nog gezocht naar klanten en sponsors.
(allesovrsterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik hoorde net op Radio 2 een nieuws bericht over een geheime spaceshuttle van Nasa die morgen gelanceerd zou worden, Kennedy Space Center zou zijn afgezet, en de namen van de astronauten zouden geheim zijn. De expert die erbij werd geroepen vertelde dat de shuttle een spioneer-satelliet boven Rusland zou plaatsen en dat dit het begin van was de militarisatie van de ruimte.
Ik kan hier echter niks van op Google vinden, weet iemand hier meer over?
Ik kan hier echter niks van op Google vinden, weet iemand hier meer over?
Er zijn geen shuttles meer .Ze staan allemaal in museaquote:
Ik hoorde net op Radio 2 een nieuws bericht over een geheime spaceshuttle van Nasa die morgen gelanceerd zou worden, Kennedy Space Center zou zijn afgezet, en de namen van de astronauten zouden geheim zijn. De expert die erbij werd geroepen vertelde dat de shuttle een spioneer-satelliet boven Rusland zou plaatsen en dat dit het begin van was de militarisatie van de ruimte.
Ik kan hier echter niks van op Google vinden, weet iemand hier meer over?
Er is wel een millitaire shuttle de X-37B
A: is niet van NASA maar van USAF
B: is onbemand
C: is al sinds december in orbit (geheime missie)
D: Volg de OTV-3 (X-37B) Hier
[ Bericht 9% gewijzigd door -CRASH- op 24-01-2013 00:32:08 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
23-01-2013
Radiotelescoop meet vroegere temperatuur van het heelal
De CSIRO-radiotelescoop. David Smyth
Astronomen uit Duitsland, Frankrijk, Zweden en Australië hebben met behulp van een Australische radiotelescoop gemeten welke temperatuur het heelal zeven miljard jaar geleden had. Daarbij hebben zij vastgesteld dat het heelal op dat moment precies zo 'warm' was als de oerknaltheorie voorspelt.
Voor deze temperatuurmeting hebben de astronomen gekeken naar een gaswolk op 7,2 miljard lichtjaar van de aarde. Of beter gezegd: naar het licht van een nog verder weg staande quasar dat door die wolk is gegaan. Het gas heeft een 'vingerafdruk' in dat licht achtergelaten, door specifieke golflengten te absorberen.
Uit die vingerafdruk kan worden afgeleid welke temperatuur het gas had. En omdat het enige wat het gas warm hield de kosmische achtergrondstraling was – de zwakke gloed die is overgebleven van de ziedend hete oerknal – volgt daaruit de temperatuur van het heelal op het moment dat een deel van het quasarlicht werd geabsorbeerd.
Uit de meting blijkt dat het heelal 7,2 miljard jaar geleden een temperatuur van 5,08 kelvin had, oftewel 267,92 graden Celsius onder nul. Dat is heel koud, maar altijd nog ruim twee graden warmer dan de huidige kosmische temperatuur. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Radiotelescoop meet vroegere temperatuur van het heelal
De CSIRO-radiotelescoop. David Smyth
Astronomen uit Duitsland, Frankrijk, Zweden en Australië hebben met behulp van een Australische radiotelescoop gemeten welke temperatuur het heelal zeven miljard jaar geleden had. Daarbij hebben zij vastgesteld dat het heelal op dat moment precies zo 'warm' was als de oerknaltheorie voorspelt.
Voor deze temperatuurmeting hebben de astronomen gekeken naar een gaswolk op 7,2 miljard lichtjaar van de aarde. Of beter gezegd: naar het licht van een nog verder weg staande quasar dat door die wolk is gegaan. Het gas heeft een 'vingerafdruk' in dat licht achtergelaten, door specifieke golflengten te absorberen.
Uit die vingerafdruk kan worden afgeleid welke temperatuur het gas had. En omdat het enige wat het gas warm hield de kosmische achtergrondstraling was – de zwakke gloed die is overgebleven van de ziedend hete oerknal – volgt daaruit de temperatuur van het heelal op het moment dat een deel van het quasarlicht werd geabsorbeerd.
Uit de meting blijkt dat het heelal 7,2 miljard jaar geleden een temperatuur van 5,08 kelvin had, oftewel 267,92 graden Celsius onder nul. Dat is heel koud, maar altijd nog ruim twee graden warmer dan de huidige kosmische temperatuur. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-01-2013
Wetenschap ziet hoe zon energie opslaat en loslaat: een primeur!
Wetenschappers hebben voor de allereerste keer waargenomen hoe de zon energie van het magnetisch veld naar de zonneatmosfeer verplaatst. Dat dit proces op de zon plaatsvindt, hadden onderzoekers al een tijdje gedacht, maar nu hebben ze het ook voor het eerst gezien.
“Wetenschappers proberen al decennialang te begrijpen hoe de dynamische atmosfeer van de zon tot miljoenen graden (Fahrenheit, red.) verhit kan worden,” vertelt onderzoeker Jonathan Cirtain. De nieuwe beelden die met behulp van de HI-C (High Resolution Coronal Imager) telescoop werden gemaakt, scheppen een hoop duidelijkheid. De onderzoekers richtten de telescoop op een actieve zonnevlek en lieten deze gedurende vijf minuten om de paar seconden foto’s maken.
Lichte plekken
Op de foto’s is goed te zien hoe het magnetisch veld zich ontwikkelt en hoe energie door activiteiten op de zon vrijkomt. Die vrijkomende energie is op de foto te herkennen aan het oplichtende plasma. Deze lichte plekken wijst erop dat de zonneatmosfeer hier enorm verhit wordt: 2 miljoen tot 4 miljoen graden Fahrenheit. “Nu we dit voor het eerst zien, kunnen we beter begrijpen hoe onze zon voortdurend de energie die nodig is om de atmosfeer te verhitten, genereert.”
Foto: NASA.
Andere sterren
Astronomen vinden het belangrijk een beter beeld te krijgen van de wijze waarop het magnetisch veld van de zon de zonneatmosfeer verhit. Heel veel sterren in het heelal beschikken namelijk over een magnetisch veld. Als we de werking ervan op de zon beter begrijpen, kunnen we ook de evolutie van al die andere sterren wellicht beter begrijpen.
Ook hopen de onderzoekers op basis van de waarnemingen straks beter te kunnen voorspellen welk ruimteweer we mogen verwachten. Ontwikkelingen in het magnetische veld van de zon zijn namelijk de drijvende kracht achter erupties op de zon. Deze erupties kunnen de aardse atmosfeer raken en bijvoorbeeld satellieten die zich in een baan om de aarde bevinden, verstoren. Het is dan ook nuttig om te weten wanneer we zo’n eruptie kunnen verwachten.
(scientias.nl)
Wetenschap ziet hoe zon energie opslaat en loslaat: een primeur!
Wetenschappers hebben voor de allereerste keer waargenomen hoe de zon energie van het magnetisch veld naar de zonneatmosfeer verplaatst. Dat dit proces op de zon plaatsvindt, hadden onderzoekers al een tijdje gedacht, maar nu hebben ze het ook voor het eerst gezien.
“Wetenschappers proberen al decennialang te begrijpen hoe de dynamische atmosfeer van de zon tot miljoenen graden (Fahrenheit, red.) verhit kan worden,” vertelt onderzoeker Jonathan Cirtain. De nieuwe beelden die met behulp van de HI-C (High Resolution Coronal Imager) telescoop werden gemaakt, scheppen een hoop duidelijkheid. De onderzoekers richtten de telescoop op een actieve zonnevlek en lieten deze gedurende vijf minuten om de paar seconden foto’s maken.
Lichte plekken
Op de foto’s is goed te zien hoe het magnetisch veld zich ontwikkelt en hoe energie door activiteiten op de zon vrijkomt. Die vrijkomende energie is op de foto te herkennen aan het oplichtende plasma. Deze lichte plekken wijst erop dat de zonneatmosfeer hier enorm verhit wordt: 2 miljoen tot 4 miljoen graden Fahrenheit. “Nu we dit voor het eerst zien, kunnen we beter begrijpen hoe onze zon voortdurend de energie die nodig is om de atmosfeer te verhitten, genereert.”
Foto: NASA.
Andere sterren
Astronomen vinden het belangrijk een beter beeld te krijgen van de wijze waarop het magnetisch veld van de zon de zonneatmosfeer verhit. Heel veel sterren in het heelal beschikken namelijk over een magnetisch veld. Als we de werking ervan op de zon beter begrijpen, kunnen we ook de evolutie van al die andere sterren wellicht beter begrijpen.
Ook hopen de onderzoekers op basis van de waarnemingen straks beter te kunnen voorspellen welk ruimteweer we mogen verwachten. Ontwikkelingen in het magnetische veld van de zon zijn namelijk de drijvende kracht achter erupties op de zon. Deze erupties kunnen de aardse atmosfeer raken en bijvoorbeeld satellieten die zich in een baan om de aarde bevinden, verstoren. Het is dan ook nuttig om te weten wanneer we zo’n eruptie kunnen verwachten.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-01-2013
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Prachtig....quote:
25-01-2013
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
Vuurpijl XXXXXXXXXXXXXXL x 10000000000 
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Dat is pas Timelapse fotografiequote:
25-01-2013
Prachtige beelden van ontploffende ster
Meer dan 1.400 jaar geleden ontplofte de ster GK Persei. In het jaar 1901 bereikte het licht van die explosie onze aarde. Ook nu nog stroomt het licht daarvan binnen, en dat schouwspel wordt opgenomen door de Isaac Newton Telescoop en de Nordic Optical Telescope. Op basis van die beelden hebben wetenschappers een filmpje van deze supernova vrijgegeven .
(HLN)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Betelgeuse braces for a collision
by Staff Writers
Paris (ESA) Jan 25, 2013
Multiple arcs are revealed around Betelgeuse, the nearest red supergiant star to Earth, in this new image from ESA's Herschel space observatory. The star and its arc-shaped shields could collide with an intriguing dusty 'wall' in 5000 years.
Betelgeuse rides on the shoulder of the constellation Orion the Hunter. It can easily be seen with the naked eye in the northern hemisphere winter night sky as the orange-red star above and to the left of Orion's famous three-star belt.
Roughly 1000 times the diameter of our Sun and shining 100 000 times more brightly, Betelgeuse's impressive statistics come with a cost. For this star is likely on its way to a spectacular supernova explosion, having already swelled into a red supergiant and shed a significant fraction of its outer layers.
The new far-infrared view from Herschel shows how the star's winds are crashing against the surrounding interstellar medium, creating a bow shock as the star moves through space at speeds of around 30 km/s.
A series of broken, dusty arcs ahead of the star's direction of motion testify to a turbulent history of mass loss.
Closer to the star itself, an inner envelope of material shows a pronounced asymmetric structure. Large convective cells in the star's outer atmosphere have likely resulted in localised, clumpy ejections of dusty debris at different stages in the past.
An intriguing linear structure is also seen further away from the star, beyond the dusty arcs. While some earlier theories proposed that this bar was a result of material ejected during a previous stage of stellar evolution, analysis of the new image suggests that it is either a linear filament linked to the Galaxy's magnetic field, or the edge of a nearby interstellar cloud that is being illuminated by Betelgeuse.
If the bar is a completely separate object, then taking into account the motion of Betelgeuse and its arcs and the separation between them and the bar, the outermost arc will collide with the bar in just 5000 years, with the red supergiant star itself hitting the bar roughly 12 500 years later.
"The enigmatic nature of the circumstellar envelope and bow shock surrounding Betelgeuse as revealed by Herschel," by L. Decin et al, was published in Astronomy and Astrophysics, December 2012.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
28-01-2013
'Superbubble' produceert veel röntgenstraling
Compositiefoto van DEM L50. NASA/CXC/Univ. of Michigan
De grote 'bel' op deze röntgenfoto is een zogeheten 'superbubble' in de Grote Magelhaense Wolk, op ca. 160.000 lichtjaar afstand. De superbubble, DEM L50 (of N186) geheten, is ontstaan door krachtige sterrenwinden en supernova-explosies van kort levende, zware sterren. Aan de bovenzijde van de superbubble is een kleinere ronde structuur te zien: een 'normaal' supernovarestant.
De röntgenstraling van DEM L50 is vastgelegd door het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory; op deze foto zijn de röntgenwaarnemingen (roze) gecombineerd met waarnemingen op zichtbare golflengten. De hoeveelheid röntgenstraling van DEM L50 is ongeveer twintig keer zo groot als verwacht zou worden op basis van theoretische modellen; de extra röntgenstraling is vermoedelijk afkomstig van schokgolven in het gas en van heet gas dat aan de binnenzijde van de schil vrijkomt door 'verdamping' onder invloed van energierijke straling van sterren. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Superbubble' produceert veel röntgenstraling
Compositiefoto van DEM L50. NASA/CXC/Univ. of Michigan
De grote 'bel' op deze röntgenfoto is een zogeheten 'superbubble' in de Grote Magelhaense Wolk, op ca. 160.000 lichtjaar afstand. De superbubble, DEM L50 (of N186) geheten, is ontstaan door krachtige sterrenwinden en supernova-explosies van kort levende, zware sterren. Aan de bovenzijde van de superbubble is een kleinere ronde structuur te zien: een 'normaal' supernovarestant.
De röntgenstraling van DEM L50 is vastgelegd door het Amerikaanse Chandra X-ray Observatory; op deze foto zijn de röntgenwaarnemingen (roze) gecombineerd met waarnemingen op zichtbare golflengten. De hoeveelheid röntgenstraling van DEM L50 is ongeveer twintig keer zo groot als verwacht zou worden op basis van theoretische modellen; de extra röntgenstraling is vermoedelijk afkomstig van schokgolven in het gas en van heet gas dat aan de binnenzijde van de schil vrijkomt door 'verdamping' onder invloed van energierijke straling van sterren. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Je hebt gerestaureerde gebouwen
Je hebt gerestaureerde auto's
Je hebt gerestaureerde motoren
En nu is er ook een gerestaureerde raketmotor
Je hebt gerestaureerde auto's
Je hebt gerestaureerde motoren
En nu is er ook een gerestaureerde raketmotor
quote:NASA Engineers Resurrect And Test Mighty F-1 Engine Gas Generator
by Tracy McMahan for Marshall Space Flight Center
Huntsville AL (SPX) Jan 29, 2013
Saturn V F-1 gas generator 20-second hot fire test at Marshall. (NASA/MSFC).
Imagine a young engineer examining an artifact from the Apollo era that helped send people on humankind's first venture to another world. The engineer has seen diagrams of the rocket engine. She has even viewed old videos of the immense tower-like Saturn V rocket launching to the moon. Like any curious explorer, she wants to see how it works for herself.
She wonders if this old engine still has the "juice." Like a car mechanic who investigates an engine of a beloved antique automobile, she takes apart the engine piece by piece and refurbishes it.
This is exactly what a small team of young NASA engineers did. The engineers, who have been trained in fields from rocket propulsion to materials science, took apart and refurbished parts from Saturn V F-1 engines--the most powerful American rocket engines ever built.
Why resurrect an Apollo-era rocket engine? The answer is simple: to mine the secrets of the F-1 -- an engine that last flew before these engineers were born -- and use it as inspiration for creating new advanced, affordable propulsion systems.
NASA needs powerful propulsion elements for future launch vehicles, such as the evolved Space Launch System (SLS). The SLS heavy-lift rocket capable of carrying a 130-metric-ton (143-ton) payload is being developed by NASA's Marshall Space Flight Center in Huntsville, Ala. The advanced booster required for the heavy-lift rocket will be competed in 2015.
"When we started examining different types of propulsion systems capable of lifting a rocket as large as the SLS, we pulled F-1 engine drawings and data packages and studied an F-1 engine that we had on hand at Marshall," said Nick Case, an engineer from Marshall's Engineering Directorate's Propulsion Systems Department.
The team decided to take apart the gas generator, the part of the engine responsible for supplying power to drive the giant F-1 turbopump. The gas generator components were small enough to be tested in Marshall's laboratories, and the gas generator is often one of the first pieces designed on a new engine because it is a key part for determining the size of a rocket engine.
The team removed one gas generator from an F-1 engine stored at Marshall and from another that was in almost pristine condition because it was stored at the Smithsonian National Air and Space Museum in Washington. They cleaned the parts and used a novel technique called structured light 3D scanning to produce three-dimensional computer-aided design drawings.
"This activity provided us with information for determining how some parts of the engine might be more affordably manufactured using modern techniques, such as additive manufacturing," said Kate Estes, a Marshall liquid propulsion systems engineer.
"We decided that using modern instrumentation to measure the gas generator's performance would provide beneficial information for NASA and industry." The team used selective laser melting, a digital manufacturing technique for producing metal parts quickly, to create new parts needed for the test and to determine the hot gas temperature and pressure inside the test article.
The F-1 also was studied because it burns liquid oxygen and refined kerosene. NASA's youngest generation of engineers does not have as much experience with engines that burn this fuel mixture. Current NASA and aerospace industry experts are most familiar with propulsion systems such as the Space Shuttle Main Engine and the new J-2X engine, which burn liquid oxygen and liquid hydrogen.
"Being able to hold the parts of this massive engine that once took us to the moon, restoring it, and then seeing it come back to life through hot firings and test data has been an amazing experience," Estes said.
Now the team is conducting a series of hot-fire tests on Test Stand 116 in Marshall's East Test Area.
"We modified the test stand to accommodate a single kerosene gas generator component," said Ryan Wall, the test conductor for the series of ten tests. "These tests demonstrate the stand's new capabilities, which will be beneficial for future NASA and industry propulsion activities."
The most noticeable aspect of these firings is the sheer power when the gas generator ignites and creates roughly 31,000 pounds of force. When the original F-1 lit up, the gas generator powered the giant turbomachinery that pumped almost three tons of propellant each second into the thrust chamber and accelerated through the nozzle, creating the incredible 1.5 million pounds of thrust.
"Modern instrumentation, testing and analysis improvements learned over 40 years, and digital scanning and imagery techniques are allowing us to obtain baseline data on performance and combustion stability," Case said.
"We are even gathering data not collected when the engine was tested originally in the 1960s." Since NASA conducted this work in-house, the data are not proprietary and will be shared with industry partners and academic researchers.
"This effort provided NASA with an affordable way to explore an engine design in the early development phase of the SLS program," said Chris Crumbly, manager of the SLS Advanced Development Office.
"NASA's young engineers are gaining valuable knowledge working with one of the most powerful engines ever built, and the SLS program will benefit from data that will bolster our efforts to reduce risk and enhance the affordability as we develop an advanced heavy-lift booster capable of a variety of missions."
The larger, evolved SLS vehicle will require an advanced booster with more thrust than any existing U.S. liquid- or solid-fueled boosters. Last year, NASA awarded three contracts aimed at improving the affordability, reliability and performance of the rocket's advanced booster.
Dynetics Inc. of Huntsville, Ala., working with their propulsion subcontractor, Pratt and Whitney Rocketdyne of Canoga Park, Calif.-- the company that developed the F-1 engine--will use these early tests as a springboard for more gas generator testing at Marshall.
Then, they will use modern manufacturing to build a new gas generator injector that also will be hot fired in Test Stand 116 and compared to baseline data collected during the earlier test series. Additionally, Dynetics' activities include fabricating and testing several other F-1 engine parts, such as the turbine blades, culminating in testing of an entire F-1B powerpack including the gas generator and turbopump, the heart of engine operations.
ATK Launch Systems Inc. of Brigham City, Utah, will examine innovations, such as composite cases, for solid-fueled boosters. Northrop Grumman Corporation Aerospace Systems of Redondo Beach, Calif., will explore design and manufacturing techniques for composite propellant tanks.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
30-01-2013
Bestaat donkere materie uit gravitino’s?
Het universum zit vol met donkere materie, maar niemand weer waar het van gemaakt is. Een natuurkundige van de Universiteit van Oslo is nu met een wiskundige verklaring gekomen, waarmee het mysterie mogelijk voor eens en altijd opgelost kan worden.
Hoewel donkere materie onzichtbaar is, weten natuurkundigen en astronomen dat het bestaat. Zonder donkere materie is het onmogelijk om te verklaren hoe de zichtbare dingen in het heelal aan elkaar gelijmd zijn. Natuurkundigen en astronomen vermoeden dat zo’n tachtig procent van alle massa in het heelal uit donkere, onzichtbare materie bestaat. Donkere materie kan de bewegingen van sterren verklaren, evenals de omwentelingssnelheid van sterrenstelsels. Maar hoewel we kunnen uitrekenen hoeveel donkere materie er moet zijn, hebben we geen idee wat donkere materie eigenlijk is. Wat we wel weten is dat donkere materie-deeltjes erg massief moeten zijn, of erg talrijk moeten zijn. Neutrino’s voldoen aan alle vereisten voor donkere materie. Ze zijn niet erg massief, maar ze zijn onvoorstelbaar talrijk. Helaas is de massa van het neutrino zó laag, dat deze deeltjes niet meer dan een paar procent van donkere materie uit kunnen maken.
Een aanwijzing dat donkere materie bestaat, vinden we in spiraalvormige sterrenstelsels. Hun buitengebieden draaien sneller dan men op basis van de bekende massa zou verwachten. Er moest dan ook wel nog een onzichtbare, onbekende massa zijn: donkere materie. Afbeelding: PD-USGOV.
Gravitino’s
De Noorse natuurkundige Are Raklev is met een nieuw idee gekomen: gravitino’s. Wat is een gravitino precies? Houdt u vast: dat is het hypothetische partnerdeeltje van het hypothetische graviton, de overbrenger van de zwaartekracht. “Het is dus onmogelijk om een deeltje te voorspellen dat meer hypothetisch is dan dit,” stelt Raklev in het blad Apollon, uitgegeven door de universiteit van Oslo. Maar om te begrijpen waarom Raklev denkt dat donkere materie vooral uit gravitino’s bestaat, moeten we een paar stappen terug zetten.
Stap 1: supersymmetrie
Natuurkundigen zijn aan het uitzoeken of de natuur supersymmetrisch is (of niet). Supersymmetrie betekent dat er een symmetrie bestaat tussen materie en fundamentele natuurkrachten. Voor iedere soort elektron en quark bestaat er een overeenkomend supersymmetrisch (en supermassief) partnerdeeltje. Als ze bestaan, dan moeten de supersymmetrische deeltjes bij de oerknal ontstaan zijn. Als sommige hiervan het overleefd hebben, dan zouden zij de bron van donkere materie kunnen vormen. De supersymmetrische partner van het graviton is het gravitino. Een graviton is het deeltje dat de zwaartekracht overbrengt, net zoals het foton (lichtdeeltje) de elektromagnetische kracht overbrengt. Hoewel gravitonen massaloos zijn, zouden gravitino’s (als ze bestaan) juist enorm massief moeten zijn. Als de natuur supersymmetrisch is, en als gravitonen bestaan, dan moéten gravitino’s bestaan. Er is helaas een grote MAAR: natuurkundigen kunnen het verband tussen gravitonen en gravitino’s niet aantonen voordat zij alle fundamentele natuurkrachten hebben verenigd.
Een magneet: supersterk! Foto: Aney (via Wikimedia Commons).
Stap 2: fundamentele natuurkrachten
Eén van de belangrijkste drijfveren voor natuurkundigen is het verenigen van alle natuurkrachten in één enkele theorie. Natuurkundigen hebben als eerste ontdekt dat elektriciteit en magnetisme tot één enkele natuurkracht behoren: elektromagnetisme. Twee andere fundamentele natuurkrachten zijn de sterke en zwakke kernkrachten. De zwakke kernkracht is onder meer verantwoordelijk voor radioactiviteit. De sterke kernkracht is tien miljard keer sterker en bindt neutronen en protonen aan elkaar. In de jaren ’70 van de vorige eeuw is elektromagnetisme verenigd met beide kernkrachten in een theorie die het standaardmodel wordt genoemd. De vierde natuurkracht is zwaartekracht. Hoewel het ontzettend pijnlijk is om van een trap te vallen, is zwaartekracht toch echt de zwakste natuurkracht. Dit kan gemakkelijk gedemonstreerd worden: leg een spijker op tafel en houd er een magneet boven. De spijker zal naar de magneet bewegen: logisch, zou u zeggen. Maar: dat betekent wél dat de elektromagnetische kracht van die ene magneet sterker is dan de zwaartekracht van de gehéle aarde! Het probleem is dat natuurkundigen niet in staat zijn geweest om de zwaartekracht te verenigen met de overige natuurkrachten. Zodra ze dat voor elkaar krijgen, is het mogelijk om alle mogelijk reacties tussen alle mogelijke deeltjes te beschrijven. Natuurkundigen noemen dit de theorie van alles. “Als we de zwaartekracht willen koppelen aan de overige natuurkrachten, dan moeten we de zwaartekracht begrijpen als kwantumtheorie,” aldus Raklev. “Dat betekent dat we een theorie nodig hebben waarbij het deeltje “graviton” onderdeel vormt van de atoomkern.” Onderzoekers zijn druk aan het zoeken naar sporen van zowel supersymmetrie als de Theorie van Alles. Het ontdekken van het graviton zou een geweldige stap in de goede richting zijn.
Het onthullen van donkere materie
Het is ontzettend moeilijk om onderzoek te doen naar donkere materie, maar dat had de oplettende lezer vast al begrepen. Dat komt doordat donkere materie geen enkele elektromagnetische relatie heeft met normale materie. Een voorbeeld van donkere materie zijn neutrino’s, maar die maken slechts een klein deel van donkere materie uit. Hoewel het niet mogelijk is om donkere materie te zien, racen er iedere seconde miljarden neutrino’s door uw lichaam. Aangezien ze geen enkele elektromagnetische interactie hebben met andere deeltjes, kunnen neutrino’s dwars door ons heen vliegen zonder opgemerkt te worden door detectoren. Dit is waar ssupersymmetrie om de hoek komt kijken. “Als supersymmetrie klopt, dan kunnen natuurkundigen verklaren waarom er donkere materie is. Dat is nou het mooie van mijn beroep”, lacht Raklev. “Supersymmetrie heeft de kracht om alles te vereenvoudigen. Als de theorie van alles bestaat, als het met andere woorden mogelijk is om alle natuurkrachten te verenigen, dan zouden gravitino’s moeten bestaan”. De gravitino’s zijn direct na de oerknal ontstaan. “Vlak na de oerknal bestond het heelal uit een soep van quarks en gluonen (de overbrengers van de sterke kernkracht). Als gluonen in botsing komen met andere gluonen, worden gravitino’s geproduceerd. Dus we hebben een verklaring waarom gravitino’s bestaan,” aldus Raklev.
Quarks: hoe zit het ook alweer? Hier een geheugensteuntje: de opbouw van materie. Foto: Joël (via Wikimedia Commons).
Veranderende levensduur
Natuurkundigen hebben gravitino’s altijd als probleem beschouwd. Ze hebben altijd gedacht dat de theorie van supersymmetrie niet werkt omdat er te veel gravitino’s zijn. Natuurkundigen hebben daarom getracht om gravitino’s uit hun modellen te elimineren. Raklev en zijn kornuiten hebben gravitino’s echter met open armen ontvangen. Ze hebben een model gevonden waarbij donkere materie is opgebouwd uit gravitino’s. Probleem is echter dat gravitino’s niet stabiel kunnen zijn. Vadaar dat Raklev heeft voorgesteld dat donkere materie niet stabiel is, maar wel een zeer lange levensduur heeft. In oudere modellen is donker materie altijd ‘eeuwig’ geweest. Dat betekent dat gravitino’s een vervelend onderdeel van supersymmetrie hebben gevormd. In het nieuwe model van Raklev hebben gravitino’s een niet-eeuwige levensduur. Desondanks is de gemiddelde levensduur van een gravitino erg lang, zelfs langer dan de leeftijd van het heelal. Er is echter een groot verschil tussen een eeuwige levensduur en een levensduur van meer dan 15 miljard jaar. Met een eindige levensduur moeten gravitino’s omgezet worden in andere deeltjes. Het is precies dit omzettingsproces (vervalproces) dat meetbaar zou moeten zijn. “We geloven dat donkere materie voor minstens negentig procent uit gravitino’s bestaat. Dit blijkt gewoon uit zeer robuuste wiskunde. We zijn speciale modellen aan het ontwikkelen waarmee de consequenties van deze theorieën berekend kunnen worden, waardoor we kunnen voorspellen hoe deeltjes zich moeten gedragen. Dit kan dan met experimenten bevestigd worden”.
De Fermi Gamma-ray Space Telescope. Afbeelding: NASA.
Toetsen
Onderzoekers proberen nu experimenten te ontwikkelen om de beweringen van Raklev te toetsen. Bovendien zal men een verklaring moeten vinden voor het feit dat de CERN-experimenten in Zwitserland geen enkel bewijs hebben gevonden voor supersymmetrische deeltjes. Het zou echter mogelijk moeten zijn om bewijs te vinden voor gravitino’s met behulp van een ruimtesonde. De simpelste manier om onzichtbare deeltjes te observeren is door te bestuderen wat er gebeurt als twee deeltjes uit het heelal met elkaar in botsing komen en omgezet worden in andere deeltjes, zoals fotonen of antimaterie. Hoewel dit soort botsingen zeldzaam zijn, is er zoveel donkere materie dat er alsnog een significant aantal fotonen moet worden geproduceerd. Probleem is echter dat gravitino’s ook nauwelijks op elkaar reageren, en dus nooit in botsing komen met elkaar. Desondanks is er nog hoop: gravitino’s zijn niet honderd procent stabiel. Ze worden op een gegeven moment omgevormd tot iets anders. We kunnen voorspellen hoe het signaal van een omgevormd gravitino eruit ziet. Het verval produceert een kleine elektromagnetische golf, gammastraal genaamd.
NASA’s Fermi-telescoop is momenteel gammastralen aan het meten. Een aantal groepen van wetenschappers zijn de gegevens nu aan het analyseren. Tot dit moment heeft men slechts ruis opgevangen. Er is echter één groep die beweert een overschot aan gammastralen te hebben gevonden vanuit het galactische centrum. “Hun observaties passen in onze modellen”, zegt de man achter het ingewikkelde wiskundige model van donkere materie, professor in theoretische deeltjesfysica: Are Raklev.
(scientias.nl)
Bestaat donkere materie uit gravitino’s?
Het universum zit vol met donkere materie, maar niemand weer waar het van gemaakt is. Een natuurkundige van de Universiteit van Oslo is nu met een wiskundige verklaring gekomen, waarmee het mysterie mogelijk voor eens en altijd opgelost kan worden.
Hoewel donkere materie onzichtbaar is, weten natuurkundigen en astronomen dat het bestaat. Zonder donkere materie is het onmogelijk om te verklaren hoe de zichtbare dingen in het heelal aan elkaar gelijmd zijn. Natuurkundigen en astronomen vermoeden dat zo’n tachtig procent van alle massa in het heelal uit donkere, onzichtbare materie bestaat. Donkere materie kan de bewegingen van sterren verklaren, evenals de omwentelingssnelheid van sterrenstelsels. Maar hoewel we kunnen uitrekenen hoeveel donkere materie er moet zijn, hebben we geen idee wat donkere materie eigenlijk is. Wat we wel weten is dat donkere materie-deeltjes erg massief moeten zijn, of erg talrijk moeten zijn. Neutrino’s voldoen aan alle vereisten voor donkere materie. Ze zijn niet erg massief, maar ze zijn onvoorstelbaar talrijk. Helaas is de massa van het neutrino zó laag, dat deze deeltjes niet meer dan een paar procent van donkere materie uit kunnen maken.
Een aanwijzing dat donkere materie bestaat, vinden we in spiraalvormige sterrenstelsels. Hun buitengebieden draaien sneller dan men op basis van de bekende massa zou verwachten. Er moest dan ook wel nog een onzichtbare, onbekende massa zijn: donkere materie. Afbeelding: PD-USGOV.
Gravitino’s
De Noorse natuurkundige Are Raklev is met een nieuw idee gekomen: gravitino’s. Wat is een gravitino precies? Houdt u vast: dat is het hypothetische partnerdeeltje van het hypothetische graviton, de overbrenger van de zwaartekracht. “Het is dus onmogelijk om een deeltje te voorspellen dat meer hypothetisch is dan dit,” stelt Raklev in het blad Apollon, uitgegeven door de universiteit van Oslo. Maar om te begrijpen waarom Raklev denkt dat donkere materie vooral uit gravitino’s bestaat, moeten we een paar stappen terug zetten.
Stap 1: supersymmetrie
Natuurkundigen zijn aan het uitzoeken of de natuur supersymmetrisch is (of niet). Supersymmetrie betekent dat er een symmetrie bestaat tussen materie en fundamentele natuurkrachten. Voor iedere soort elektron en quark bestaat er een overeenkomend supersymmetrisch (en supermassief) partnerdeeltje. Als ze bestaan, dan moeten de supersymmetrische deeltjes bij de oerknal ontstaan zijn. Als sommige hiervan het overleefd hebben, dan zouden zij de bron van donkere materie kunnen vormen. De supersymmetrische partner van het graviton is het gravitino. Een graviton is het deeltje dat de zwaartekracht overbrengt, net zoals het foton (lichtdeeltje) de elektromagnetische kracht overbrengt. Hoewel gravitonen massaloos zijn, zouden gravitino’s (als ze bestaan) juist enorm massief moeten zijn. Als de natuur supersymmetrisch is, en als gravitonen bestaan, dan moéten gravitino’s bestaan. Er is helaas een grote MAAR: natuurkundigen kunnen het verband tussen gravitonen en gravitino’s niet aantonen voordat zij alle fundamentele natuurkrachten hebben verenigd.
Een magneet: supersterk! Foto: Aney (via Wikimedia Commons).
Stap 2: fundamentele natuurkrachten
Eén van de belangrijkste drijfveren voor natuurkundigen is het verenigen van alle natuurkrachten in één enkele theorie. Natuurkundigen hebben als eerste ontdekt dat elektriciteit en magnetisme tot één enkele natuurkracht behoren: elektromagnetisme. Twee andere fundamentele natuurkrachten zijn de sterke en zwakke kernkrachten. De zwakke kernkracht is onder meer verantwoordelijk voor radioactiviteit. De sterke kernkracht is tien miljard keer sterker en bindt neutronen en protonen aan elkaar. In de jaren ’70 van de vorige eeuw is elektromagnetisme verenigd met beide kernkrachten in een theorie die het standaardmodel wordt genoemd. De vierde natuurkracht is zwaartekracht. Hoewel het ontzettend pijnlijk is om van een trap te vallen, is zwaartekracht toch echt de zwakste natuurkracht. Dit kan gemakkelijk gedemonstreerd worden: leg een spijker op tafel en houd er een magneet boven. De spijker zal naar de magneet bewegen: logisch, zou u zeggen. Maar: dat betekent wél dat de elektromagnetische kracht van die ene magneet sterker is dan de zwaartekracht van de gehéle aarde! Het probleem is dat natuurkundigen niet in staat zijn geweest om de zwaartekracht te verenigen met de overige natuurkrachten. Zodra ze dat voor elkaar krijgen, is het mogelijk om alle mogelijk reacties tussen alle mogelijke deeltjes te beschrijven. Natuurkundigen noemen dit de theorie van alles. “Als we de zwaartekracht willen koppelen aan de overige natuurkrachten, dan moeten we de zwaartekracht begrijpen als kwantumtheorie,” aldus Raklev. “Dat betekent dat we een theorie nodig hebben waarbij het deeltje “graviton” onderdeel vormt van de atoomkern.” Onderzoekers zijn druk aan het zoeken naar sporen van zowel supersymmetrie als de Theorie van Alles. Het ontdekken van het graviton zou een geweldige stap in de goede richting zijn.
Het onthullen van donkere materie
Het is ontzettend moeilijk om onderzoek te doen naar donkere materie, maar dat had de oplettende lezer vast al begrepen. Dat komt doordat donkere materie geen enkele elektromagnetische relatie heeft met normale materie. Een voorbeeld van donkere materie zijn neutrino’s, maar die maken slechts een klein deel van donkere materie uit. Hoewel het niet mogelijk is om donkere materie te zien, racen er iedere seconde miljarden neutrino’s door uw lichaam. Aangezien ze geen enkele elektromagnetische interactie hebben met andere deeltjes, kunnen neutrino’s dwars door ons heen vliegen zonder opgemerkt te worden door detectoren. Dit is waar ssupersymmetrie om de hoek komt kijken. “Als supersymmetrie klopt, dan kunnen natuurkundigen verklaren waarom er donkere materie is. Dat is nou het mooie van mijn beroep”, lacht Raklev. “Supersymmetrie heeft de kracht om alles te vereenvoudigen. Als de theorie van alles bestaat, als het met andere woorden mogelijk is om alle natuurkrachten te verenigen, dan zouden gravitino’s moeten bestaan”. De gravitino’s zijn direct na de oerknal ontstaan. “Vlak na de oerknal bestond het heelal uit een soep van quarks en gluonen (de overbrengers van de sterke kernkracht). Als gluonen in botsing komen met andere gluonen, worden gravitino’s geproduceerd. Dus we hebben een verklaring waarom gravitino’s bestaan,” aldus Raklev.
Quarks: hoe zit het ook alweer? Hier een geheugensteuntje: de opbouw van materie. Foto: Joël (via Wikimedia Commons).
Veranderende levensduur
Natuurkundigen hebben gravitino’s altijd als probleem beschouwd. Ze hebben altijd gedacht dat de theorie van supersymmetrie niet werkt omdat er te veel gravitino’s zijn. Natuurkundigen hebben daarom getracht om gravitino’s uit hun modellen te elimineren. Raklev en zijn kornuiten hebben gravitino’s echter met open armen ontvangen. Ze hebben een model gevonden waarbij donkere materie is opgebouwd uit gravitino’s. Probleem is echter dat gravitino’s niet stabiel kunnen zijn. Vadaar dat Raklev heeft voorgesteld dat donkere materie niet stabiel is, maar wel een zeer lange levensduur heeft. In oudere modellen is donker materie altijd ‘eeuwig’ geweest. Dat betekent dat gravitino’s een vervelend onderdeel van supersymmetrie hebben gevormd. In het nieuwe model van Raklev hebben gravitino’s een niet-eeuwige levensduur. Desondanks is de gemiddelde levensduur van een gravitino erg lang, zelfs langer dan de leeftijd van het heelal. Er is echter een groot verschil tussen een eeuwige levensduur en een levensduur van meer dan 15 miljard jaar. Met een eindige levensduur moeten gravitino’s omgezet worden in andere deeltjes. Het is precies dit omzettingsproces (vervalproces) dat meetbaar zou moeten zijn. “We geloven dat donkere materie voor minstens negentig procent uit gravitino’s bestaat. Dit blijkt gewoon uit zeer robuuste wiskunde. We zijn speciale modellen aan het ontwikkelen waarmee de consequenties van deze theorieën berekend kunnen worden, waardoor we kunnen voorspellen hoe deeltjes zich moeten gedragen. Dit kan dan met experimenten bevestigd worden”.
De Fermi Gamma-ray Space Telescope. Afbeelding: NASA.
Toetsen
Onderzoekers proberen nu experimenten te ontwikkelen om de beweringen van Raklev te toetsen. Bovendien zal men een verklaring moeten vinden voor het feit dat de CERN-experimenten in Zwitserland geen enkel bewijs hebben gevonden voor supersymmetrische deeltjes. Het zou echter mogelijk moeten zijn om bewijs te vinden voor gravitino’s met behulp van een ruimtesonde. De simpelste manier om onzichtbare deeltjes te observeren is door te bestuderen wat er gebeurt als twee deeltjes uit het heelal met elkaar in botsing komen en omgezet worden in andere deeltjes, zoals fotonen of antimaterie. Hoewel dit soort botsingen zeldzaam zijn, is er zoveel donkere materie dat er alsnog een significant aantal fotonen moet worden geproduceerd. Probleem is echter dat gravitino’s ook nauwelijks op elkaar reageren, en dus nooit in botsing komen met elkaar. Desondanks is er nog hoop: gravitino’s zijn niet honderd procent stabiel. Ze worden op een gegeven moment omgevormd tot iets anders. We kunnen voorspellen hoe het signaal van een omgevormd gravitino eruit ziet. Het verval produceert een kleine elektromagnetische golf, gammastraal genaamd.
NASA’s Fermi-telescoop is momenteel gammastralen aan het meten. Een aantal groepen van wetenschappers zijn de gegevens nu aan het analyseren. Tot dit moment heeft men slechts ruis opgevangen. Er is echter één groep die beweert een overschot aan gammastralen te hebben gevonden vanuit het galactische centrum. “Hun observaties passen in onze modellen”, zegt de man achter het ingewikkelde wiskundige model van donkere materie, professor in theoretische deeltjesfysica: Are Raklev.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2013
NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in
NASA gaat volgend jaar een indrukwekkend groot zonnezeil lanceren. Het superdunne zeil is meer dan 1200 vierkante meter groot en is daarmee zeven keer groter dan elk ander zonnezeil dat tot op heden het luchtruim heeft gekozen.
Het zeil wordt volgend jaar met behulp van een Falcon 9-raket gelanceerd. Het zeil neemt tijdens de lancering weinig ruimte in. Het zit namelijk opgevouwen en is niet veel groter dan een vaatwasser. Eenmaal in de ruimte aangekomen, zal het zeil zich ontvouwen en zo’n 37 bij 37 meter groot worden.
Zon
Het zeil beschikt niet over motoren. Het zeil wordt in plaats daarvan aangedreven door de stralingsdruk van lichtdeeltjes.
Sunjammer
De missie – die de naam Sunjammer draagt – is een experiment. De onderzoekers willen kijken hoe het zeil zich in de ruimte gedraagt. Zo zijn ze nieuwsgierig of het zeil met behulp van de zon mooi op hoogte en stabiel blijft.
Ruimtevaartuigen
Als het zonnezeil de test goed doorstaat, is dat een belangrijke stap in de richting van ruimtevaartuigen die door zonnezeilen kunnen worden aangedreven. Dergelijke ruimtevaartuigen kunnen in principe voor eeuwig door de ruimte dwalen, zolang het zeil maar heel blijft en dicht genoeg bij de zon in de buurt blijft. Maar de onderzoekers zien meer mogelijkheden voor het zonnezeil. Zo kan de technologie ook worden ingezet om ruimteafval uit een baan om de aarde te verwijderen.
Het idee om de zon te gebruiken om zonnezeilen aan te drijven of op hun plek te houden, is overigens niet helemaal nieuw. De Japanners lanceerden in 2010 ruimtevaartuig Ikaros dat is uitgerust met een zonnezeil en dus de druk van lichtdeeltjes gebruikt om in de ruimte te blijven. Dat ruimtevaartuig is met behulp van zonne-energie en de druk van lichtdeeltjes al naar Venus gevlogen.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 02-02-2013 09:11:24 ]
NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in NASA stuurt grootste zonnezeil ooit de ruimte in
NASA gaat volgend jaar een indrukwekkend groot zonnezeil lanceren. Het superdunne zeil is meer dan 1200 vierkante meter groot en is daarmee zeven keer groter dan elk ander zonnezeil dat tot op heden het luchtruim heeft gekozen.
Het zeil wordt volgend jaar met behulp van een Falcon 9-raket gelanceerd. Het zeil neemt tijdens de lancering weinig ruimte in. Het zit namelijk opgevouwen en is niet veel groter dan een vaatwasser. Eenmaal in de ruimte aangekomen, zal het zeil zich ontvouwen en zo’n 37 bij 37 meter groot worden.
Zon
Het zeil beschikt niet over motoren. Het zeil wordt in plaats daarvan aangedreven door de stralingsdruk van lichtdeeltjes.
Sunjammer
De missie – die de naam Sunjammer draagt – is een experiment. De onderzoekers willen kijken hoe het zeil zich in de ruimte gedraagt. Zo zijn ze nieuwsgierig of het zeil met behulp van de zon mooi op hoogte en stabiel blijft.
Ruimtevaartuigen
Als het zonnezeil de test goed doorstaat, is dat een belangrijke stap in de richting van ruimtevaartuigen die door zonnezeilen kunnen worden aangedreven. Dergelijke ruimtevaartuigen kunnen in principe voor eeuwig door de ruimte dwalen, zolang het zeil maar heel blijft en dicht genoeg bij de zon in de buurt blijft. Maar de onderzoekers zien meer mogelijkheden voor het zonnezeil. Zo kan de technologie ook worden ingezet om ruimteafval uit een baan om de aarde te verwijderen.
Het idee om de zon te gebruiken om zonnezeilen aan te drijven of op hun plek te houden, is overigens niet helemaal nieuw. De Japanners lanceerden in 2010 ruimtevaartuig Ikaros dat is uitgerust met een zonnezeil en dus de druk van lichtdeeltjes gebruikt om in de ruimte te blijven. Dat ruimtevaartuig is met behulp van zonne-energie en de druk van lichtdeeltjes al naar Venus gevlogen.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 02-02-2013 09:11:24 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is een goed jaar voor (zichtbare) kometen.quote:
Maart - PanSTARRS
April - Comet Lemmon (C/2012 F6).
November - ISON
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
01-02-2013
Kwam Iraans aapje toch niet levend terug uit de ruimte?
© photo news.
Iran was er als de kippen bij om na hun ruimtemissie beelden van het meegestuurde aapje vrij te geven. Die moesten namelijk aantonen dat hun missie geslaagd was. Het lijkt er echter op dat Iran de wereld heeft proberen te bedotten, meldt nieuwswebsite The Independent.
Het aapje voor de lancering. © ap.
Het aapje na de missie. © afp.
Het meegestuurde aapje kreeg een heuse fotoshoot na de succesvolle missie. Die foto's werden door Iran over de hele wereld verspreid, en hetzelfde werd gedaan met een foto van het aapje voor de ruimtereis. Het blijkt echter om twee verschillende dieren te gaan, aangezien het aapje dat de reis zou maken, duidelijk een andere haarkleur had dan het aapje dat uit het ruimtetuig werd gehaald. Ook is boven het rechteroog van het tweede aapje een moedervlek te zien.
Het nieuws over de ruimtemissie werd enkel verspreid door Iraanse persbureaus, waardoor het niet te verifiëren is. Het lijkt er echter op dat de missie mislukt is, in tegenstelling tot het officiële persbericht. Het zou kunnen dat het ruimtetuig ontploft is, of dat het aapje dood terug uit het toestel werd gehaald. Velen gaan voor de eerste mogelijkheid, aangezien er geen foto's van het toestel na de reis werden verspreid. Voor de reis kon Iran niet genoeg foto's de wereld insturen.
© epa.
(HLN)
Kwam Iraans aapje toch niet levend terug uit de ruimte?
© photo news.
Iran was er als de kippen bij om na hun ruimtemissie beelden van het meegestuurde aapje vrij te geven. Die moesten namelijk aantonen dat hun missie geslaagd was. Het lijkt er echter op dat Iran de wereld heeft proberen te bedotten, meldt nieuwswebsite The Independent.
Het aapje voor de lancering. © ap.
Het aapje na de missie. © afp.
Het meegestuurde aapje kreeg een heuse fotoshoot na de succesvolle missie. Die foto's werden door Iran over de hele wereld verspreid, en hetzelfde werd gedaan met een foto van het aapje voor de ruimtereis. Het blijkt echter om twee verschillende dieren te gaan, aangezien het aapje dat de reis zou maken, duidelijk een andere haarkleur had dan het aapje dat uit het ruimtetuig werd gehaald. Ook is boven het rechteroog van het tweede aapje een moedervlek te zien.
Het nieuws over de ruimtemissie werd enkel verspreid door Iraanse persbureaus, waardoor het niet te verifiëren is. Het lijkt er echter op dat de missie mislukt is, in tegenstelling tot het officiële persbericht. Het zou kunnen dat het ruimtetuig ontploft is, of dat het aapje dood terug uit het toestel werd gehaald. Velen gaan voor de eerste mogelijkheid, aangezien er geen foto's van het toestel na de reis werden verspreid. Voor de reis kon Iran niet genoeg foto's de wereld insturen.
© epa.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2013
Waar zijn alle dwergstelsels?
Bij hun tocht door het kosmische web raken dwergstelsels veel gas kwijt. Alejandro Benitez Llambay
Astronomen worstelen al een tijdje met het probleem dat er veel minder kleine sterrenstelsels worden waargenomen dan er volgens de meest gebruikte kosmologische modellen zouden moeten zijn. Nieuwe computerberekeningen bieden een plausibele verklaring voor dit gebrek aan dwergstelsels: ze bestaan wel, maar ze zenden domweg weinig licht uit.
De afgelopen decennia is vastgesteld dat ons heelal bestaat uit ongeveer 75% donkere energie, 20% donkere materie en 5% normale materie. De beide laatste bestanddelen zijn samengeklonterd tot een ingewikkeld netwerk van filamenten en leegten, dat bekendstaat als het kosmische web.
Computermodellen hebben laten zien dat dit kosmische web ontelbare kleine sterrenstelsels, met duizend keer zo weinig massa als onze Melkweg, zou moeten bevatten. Maar in de omgeving van het Melkwegstelsel zijn slechts enkele tientallen dwergstelsels ontdekt.
Een internationaal team van wetenschappers heeft dit probleem onderzocht binnen het Constrained Local UniversE Simulations-project (CLUES). De computersimulaties van CLUES zijn bedoeld om een nauwkeurig beeld te geven van de directe omgeving van de Melkweg, de zogeheten Lokale Groep.
Een analyse van de CLUES-simulaties heeft nu laten zien dat sommige dwergstelsels van de Lokale Groep zulke hoge snelheden hebben ten opzichte van het kosmische web, dat ze onderweg heel veel gas kwijtraken. En zonder gasvoorraad kunnen deze stelsels geen sterren produceren en zijn ze mogelijk te klein en te zwak om waarneembaar te zijn. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Waar zijn alle dwergstelsels?
Bij hun tocht door het kosmische web raken dwergstelsels veel gas kwijt. Alejandro Benitez Llambay
Astronomen worstelen al een tijdje met het probleem dat er veel minder kleine sterrenstelsels worden waargenomen dan er volgens de meest gebruikte kosmologische modellen zouden moeten zijn. Nieuwe computerberekeningen bieden een plausibele verklaring voor dit gebrek aan dwergstelsels: ze bestaan wel, maar ze zenden domweg weinig licht uit.
De afgelopen decennia is vastgesteld dat ons heelal bestaat uit ongeveer 75% donkere energie, 20% donkere materie en 5% normale materie. De beide laatste bestanddelen zijn samengeklonterd tot een ingewikkeld netwerk van filamenten en leegten, dat bekendstaat als het kosmische web.
Computermodellen hebben laten zien dat dit kosmische web ontelbare kleine sterrenstelsels, met duizend keer zo weinig massa als onze Melkweg, zou moeten bevatten. Maar in de omgeving van het Melkwegstelsel zijn slechts enkele tientallen dwergstelsels ontdekt.
Een internationaal team van wetenschappers heeft dit probleem onderzocht binnen het Constrained Local UniversE Simulations-project (CLUES). De computersimulaties van CLUES zijn bedoeld om een nauwkeurig beeld te geven van de directe omgeving van de Melkweg, de zogeheten Lokale Groep.
Een analyse van de CLUES-simulaties heeft nu laten zien dat sommige dwergstelsels van de Lokale Groep zulke hoge snelheden hebben ten opzichte van het kosmische web, dat ze onderweg heel veel gas kwijtraken. En zonder gasvoorraad kunnen deze stelsels geen sterren produceren en zijn ze mogelijk te klein en te zwak om waarneembaar te zijn. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik keek gisteren weer eens naar boven, naar de sterren. Dit keer ging ik eens Betelgeuse proberen te spotten. Het blijft tof dat die dus gewoon met het blote oog (wel goed kijken) te spotten is, en dat deze rode reus ook daadwerkelijk een oranje/rood-achtige gloed heeft.
Je kunt er nog 5000 jaar genieten
Betelgeuse braces for a collision
Multiple arcs are revealed around Betelgeuse, the nearest red supergiant star to Earth, in this new image from ESA's Herschel space observatory. The star and its arc-shaped shields could collide with an intriguing dusty 'wall' in 5000 years.
Betelgeuse rides on the shoulder of the constellation Orion the Hunter. It can easily be seen with the naked eye in the northern hemisphere winter night sky as the orange-red star above and to the left of Orion's famous three-star belt.
Roughly 1000 times the diameter of our Sun and shining 100 000 times more brightly, Betelgeuse's impressive statistics come with a cost. For this star is likely on its way to a spectacular supernova explosion, having already swelled into a red supergiant and shed a significant fraction of its outer layers.
The new far-infrared view from Herschel shows how the star's winds are crashing against the surrounding interstellar medium, creating a bow shock as the star moves through space at speeds of around 30 km/s.
A series of broken, dusty arcs ahead of the star's direction of motion testify to a turbulent history of mass loss.
Closer to the star itself, an inner envelope of material shows a pronounced asymmetric structure. Large convective cells in the star's outer atmosphere have likely resulted in localised, clumpy ejections of dusty debris at different stages in the past.
An intriguing linear structure is also seen further away from the star, beyond the dusty arcs. While some earlier theories proposed that this bar was a result of material ejected during a previous stage of stellar evolution, analysis of the new image suggests that it is either a linear filament linked to the Galaxy's magnetic field, or the edge of a nearby interstellar cloud that is being illuminated by Betelgeuse.
If the bar is a completely separate object, then taking into account the motion of Betelgeuse and its arcs and the separation between them and the bar, the outermost arc will collide with the bar in just 5000 years, with the red supergiant star itself hitting the bar roughly 12 500 years later.
"The enigmatic nature of the circumstellar envelope and bow shock surrounding Betelgeuse as revealed by Herschel," by L. Decin et al, was published in Astronomy and Astrophysics, December 2012.
Betelgeuse braces for a collision
Multiple arcs are revealed around Betelgeuse, the nearest red supergiant star to Earth, in this new image from ESA's Herschel space observatory. The star and its arc-shaped shields could collide with an intriguing dusty 'wall' in 5000 years.
Betelgeuse rides on the shoulder of the constellation Orion the Hunter. It can easily be seen with the naked eye in the northern hemisphere winter night sky as the orange-red star above and to the left of Orion's famous three-star belt.
Roughly 1000 times the diameter of our Sun and shining 100 000 times more brightly, Betelgeuse's impressive statistics come with a cost. For this star is likely on its way to a spectacular supernova explosion, having already swelled into a red supergiant and shed a significant fraction of its outer layers.
The new far-infrared view from Herschel shows how the star's winds are crashing against the surrounding interstellar medium, creating a bow shock as the star moves through space at speeds of around 30 km/s.
A series of broken, dusty arcs ahead of the star's direction of motion testify to a turbulent history of mass loss.
Closer to the star itself, an inner envelope of material shows a pronounced asymmetric structure. Large convective cells in the star's outer atmosphere have likely resulted in localised, clumpy ejections of dusty debris at different stages in the past.
An intriguing linear structure is also seen further away from the star, beyond the dusty arcs. While some earlier theories proposed that this bar was a result of material ejected during a previous stage of stellar evolution, analysis of the new image suggests that it is either a linear filament linked to the Galaxy's magnetic field, or the edge of a nearby interstellar cloud that is being illuminated by Betelgeuse.
If the bar is a completely separate object, then taking into account the motion of Betelgeuse and its arcs and the separation between them and the bar, the outermost arc will collide with the bar in just 5000 years, with the red supergiant star itself hitting the bar roughly 12 500 years later.
"The enigmatic nature of the circumstellar envelope and bow shock surrounding Betelgeuse as revealed by Herschel," by L. Decin et al, was published in Astronomy and Astrophysics, December 2012.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
04-02-2013
Coco Brown wordt eerste pornoster in de ruimte
Op haar 34ste speelt porno-actrice Coco Brown stilaan bij de veteranen. Maar de Amerikaanse ster uit natuurdocumentaires als 'Big Booty Bomb 2' en 'It Don't Matter, Just Don't Bite 5' heeft nog een troef op zak: ze wil volgend jaar de eerste pornoster in de ruimte worden. Daarvoor is ze in Nederland aan het trainen.
In maart volgend jaar wil Coco een grote stap voorwaarts in het pornogebeuren zetten. Coco, die ook wel naar de naam Honey Love luistert, wil de eerste pornoster en de tweede Afro-Amerikaanse vrouw worden die zich in de ruimte waagt.
Brown krijgt de steun van SpaceX, een Nederlands bedrijf dat vanaf volgend jaar ruimtereizen wil aanbieden.
Coco legde haar plan bloot tijdens de Adult Entertainment Expo in Las Vegas, waar jaarlijks nieuwigheden in de pornowereld aan het geboeide publiek worden voorgesteld.
De dame heeft 100.000 dollar (73.300 euro) veil om één van de eerste privépersonen in de ruimte te worden. Indien ze slaagt in haar training, zal ze 100 kilometer van de grond gaan.
Een woordvoerder van SpaceX stelt dat het bedrijf er geen graten in ziet dat een pornoster een van hun eerste klanten wordt. "We verwelkomen mensen uit alle sectoren, we maken de ruimte toegankelijk voor iedereen", laat hij weten.
Brown mag dan de eerste pornoster in de ruimte worden, ze is niet de eerste die van seks in gewichtsloze toestand geniet. Die twijfelachtige eer staat op naam van Silvia Saint en Nick Lang. In 1999 slaagden die twee erin twintig seconden lang geslachtsgemeenschap te hebben tijdens een sprong vanop 3 kilometer hoogte. Die krachttoer belandde in de film 'The Uranus Experiment Part Two'.
Brown is evenwel niet van plan op 100 kilometer hoogte van bil te gaan. "Seks in de ruimte is knap moeilijk, zeker bij 'zero gravity'. Dan heb je niet veel control emeer. We moeten eerst leren hoe het werken zonder zwaartekracht verloopt vooraleer we pornoscènes in de ruimte kunnen opnemen".
Brown: "Ik zie wel wat ik daarboven kan doen. We moeten speciale pakken dragen, maar misschien kan ik mijn borst wel eens tevoorschijn halen en er een foto van nemen met de Aarde op de achtergrond".
(HLN)
Coco Brown wordt eerste pornoster in de ruimte
Op haar 34ste speelt porno-actrice Coco Brown stilaan bij de veteranen. Maar de Amerikaanse ster uit natuurdocumentaires als 'Big Booty Bomb 2' en 'It Don't Matter, Just Don't Bite 5' heeft nog een troef op zak: ze wil volgend jaar de eerste pornoster in de ruimte worden. Daarvoor is ze in Nederland aan het trainen.
In maart volgend jaar wil Coco een grote stap voorwaarts in het pornogebeuren zetten. Coco, die ook wel naar de naam Honey Love luistert, wil de eerste pornoster en de tweede Afro-Amerikaanse vrouw worden die zich in de ruimte waagt.
Brown krijgt de steun van SpaceX, een Nederlands bedrijf dat vanaf volgend jaar ruimtereizen wil aanbieden.
Coco legde haar plan bloot tijdens de Adult Entertainment Expo in Las Vegas, waar jaarlijks nieuwigheden in de pornowereld aan het geboeide publiek worden voorgesteld.
De dame heeft 100.000 dollar (73.300 euro) veil om één van de eerste privépersonen in de ruimte te worden. Indien ze slaagt in haar training, zal ze 100 kilometer van de grond gaan.
Een woordvoerder van SpaceX stelt dat het bedrijf er geen graten in ziet dat een pornoster een van hun eerste klanten wordt. "We verwelkomen mensen uit alle sectoren, we maken de ruimte toegankelijk voor iedereen", laat hij weten.
Brown mag dan de eerste pornoster in de ruimte worden, ze is niet de eerste die van seks in gewichtsloze toestand geniet. Die twijfelachtige eer staat op naam van Silvia Saint en Nick Lang. In 1999 slaagden die twee erin twintig seconden lang geslachtsgemeenschap te hebben tijdens een sprong vanop 3 kilometer hoogte. Die krachttoer belandde in de film 'The Uranus Experiment Part Two'.
Brown is evenwel niet van plan op 100 kilometer hoogte van bil te gaan. "Seks in de ruimte is knap moeilijk, zeker bij 'zero gravity'. Dan heb je niet veel control emeer. We moeten eerst leren hoe het werken zonder zwaartekracht verloopt vooraleer we pornoscènes in de ruimte kunnen opnemen".
Brown: "Ik zie wel wat ik daarboven kan doen. We moeten speciale pakken dragen, maar misschien kan ik mijn borst wel eens tevoorschijn halen en er een foto van nemen met de Aarde op de achtergrond".
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
