W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
04-02-2013
Zoeken naar water op de maan
Wetenschappers van het Deutsches Forschungszentrum für Künstliche Intelligenz (DFKI) in Bremen hebben twee robots ontwikkeld om in diepe kraters bij de zuidpool van de maan naar ijs te kunnen zoeken.
De maanrover Sherpa draagt de zespotige klimrobot Crex over een afstand van enkele kilometers naar de kraterrand. Zodra Crex zich heeft losgekoppeld, kruipt hij de krater in op zoek naar bodemmonsters tussen rotsspleten. Uniek is de interactie tussen de robots: ze werken volledig onafhankelijk van elkaar, maar via radiosignalen kan Sherpa Crex aansturen.
(technischweekblad.nl)
Zoeken naar water op de maan
Wetenschappers van het Deutsches Forschungszentrum für Künstliche Intelligenz (DFKI) in Bremen hebben twee robots ontwikkeld om in diepe kraters bij de zuidpool van de maan naar ijs te kunnen zoeken.
De maanrover Sherpa draagt de zespotige klimrobot Crex over een afstand van enkele kilometers naar de kraterrand. Zodra Crex zich heeft losgekoppeld, kruipt hij de krater in op zoek naar bodemmonsters tussen rotsspleten. Uniek is de interactie tussen de robots: ze werken volledig onafhankelijk van elkaar, maar via radiosignalen kan Sherpa Crex aansturen.
(technischweekblad.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik kwam alleen bronnen als The Telegraph en The Huffington Post tegenquote:Op donderdag 29 november 2012 08:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
29-11-2012
Amerikanen wilden maan opblazen
[ afbeelding ]
© reuters.
Om hun superioriteit te demonstreren tegenover de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog wilden de Amerikanen een heuse atoombom op de maan gooien. Van het geheime project werd gewag gemaakt in een document van de Amerikaanse luchtmacht dat na 45 jaar aan de oppervlakte gekomen is.
In de race naar de ruimte lagen de Verenigde Staten merkelijk achter nadat de Russen succesvol de eerste Spoetnik hadden gelanceerd. De Amerikaanse luchtmacht wilde op hun beurt de aartsvijand imponeren door een paddelstoelvormige wolk op de maan te creëren die te zien zou zijn vanop aarde. De atoombom moest daarvoor op de rand van de maan tot ontploffing gebracht worden zodat de paddenstoelvormige wolk werd opgelicht door de zon.
De missie zou in 1959 uitgevoerd worden maar de piste werd uiteindelijk verlaten door de militaire opperbevelhebbers omdat de ontploffing te veel risico's inhield voor de mensen op aarde. Bovendien hadden wetenschappers angst dat de maan op die manier besmet geraakte met radioactief materiaal.
Leonard Reiffel schreef het document waarin de geheime operatie uit de doeken gedaan werd. Hij moest voor de luchtmacht de effecten van de ontploffing onderzoeken. De natuurkundige sprak in 2000 al eens over deze eigenaardige missie maar pas nu is het ontegensprekelijke bewijs teruggevonden.
(HLN)
De ontkrachting komt uit een andere hoek
No, the U.S. Did Not Have a Plan to 'Blow Up' the Moon
"There's a story making the rounds this week concerning an alleged plot cooked up by the United States in the 1950s to detonate a nuclear bomb on the surface of the Moon, creating a "flash" visible from Earth that would intimidate the Soviet Union."
"The secret plan was innocuously dubbed "A Study of Lunar Research Flights" but also known as Project A119, according to physicist Leonard Reiffel, whom reports say was involved in the project.
All of that is fairly believable, even if the Pentagon obviously never carried out Project A119—which was reportedly initiated in 1957 after the U.S.S.R. launched Sputnik and also involved the famous astronomer and author Carl Sagan."
Dat zou niemand doen. Want als de maan er niet meer is
dan verleist de aarde de stabiliteit. En het weer zou chaotisch worden.
Die verhalen zullen dan ookwel flink uit de duim zijn ontstaan...
dan verleist de aarde de stabiliteit. En het weer zou chaotisch worden.
Die verhalen zullen dan ookwel flink uit de duim zijn ontstaan...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
05-02-2013
Spectaculaire nachtfoto van Luik vanuit ISS
© nasa.
Op een website van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA is een foto gepubliceerd van de stad Luik bij nacht. De opname is in het Internationaal Ruimtestation ISS gemaakt, zo heeft het Federale Wetenschapsbeleid gemeld.
De opname dateert van 8 december 2012. Op dat moment kwam de feestverlichting van de stad nog bovenop de straat- en snelwegverlichting. Deze laatste maken België trouwens sowieso al tot een van de meest verlichte landen ter wereld, zo zeggen ook talloze ruimtevaarders. Ook is duidelijk de stad Verviers te zien.
De astronaut gebruikte voor de foto het NightPod-systeem van het Europese Ruimtevaartbureau ESA. Dit is een mechanisme dat de relatieve beweging van het ISS tegenover de Aarde kan compenseren. Want de spacemeccano draait aan een snelheid van 7 km/s rondom onze planeet. Het systeem richt zich vanuit de cupola ("koepel") van het ISS gedurende de duur van de opname op het te fotograferen onderwerp, waardoor de sluitertijd omhoog kan, en waardoor kwalitatieve nachtopnames mogelijk worden.
Via de foto, die zich horizontaal over ongeveer 70 km uitstrekt, leren volgers van de NASA dat "Luik de derde meest bevolkte stad is in België, en een belangrijke economische hub, de thuishaven van een breed scala aan activiteiten, variërend van metallurgie en mechanica over bio- en informatietechnologie, tot uiteraard de productie van bier en chocolade".
(allesoversterrenkunde)
Spectaculaire nachtfoto van Luik vanuit ISS
© nasa.
Op een website van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA is een foto gepubliceerd van de stad Luik bij nacht. De opname is in het Internationaal Ruimtestation ISS gemaakt, zo heeft het Federale Wetenschapsbeleid gemeld.
De opname dateert van 8 december 2012. Op dat moment kwam de feestverlichting van de stad nog bovenop de straat- en snelwegverlichting. Deze laatste maken België trouwens sowieso al tot een van de meest verlichte landen ter wereld, zo zeggen ook talloze ruimtevaarders. Ook is duidelijk de stad Verviers te zien.
De astronaut gebruikte voor de foto het NightPod-systeem van het Europese Ruimtevaartbureau ESA. Dit is een mechanisme dat de relatieve beweging van het ISS tegenover de Aarde kan compenseren. Want de spacemeccano draait aan een snelheid van 7 km/s rondom onze planeet. Het systeem richt zich vanuit de cupola ("koepel") van het ISS gedurende de duur van de opname op het te fotograferen onderwerp, waardoor de sluitertijd omhoog kan, en waardoor kwalitatieve nachtopnames mogelijk worden.
Via de foto, die zich horizontaal over ongeveer 70 km uitstrekt, leren volgers van de NASA dat "Luik de derde meest bevolkte stad is in België, en een belangrijke economische hub, de thuishaven van een breed scala aan activiteiten, variërend van metallurgie en mechanica over bio- en informatietechnologie, tot uiteraard de productie van bier en chocolade".
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bij de één gaat het licht aan.... bij de ander gaat het licht uit
quote:Hubble Catches the Moment the Lights Went Out
by Staff Writers
Baltimore MD (SPX) Feb 06, 2013
klikbaar
The further away you look, the further back in time you see. Astronomers use this fact to study the evolution of the Universe by looking at nearby and more distant galaxies and comparing their features.
Hubble is particularly well suited for this type of work because of its extremely high resolution and its position above the blurring effects of the earth's atmosphere. This has allowed it to detect many of the most distant galaxies known, as well as making detailed images of faraway objects.
Comparing galaxies in the distant past with those around us today, astronomers have noticed that the nearby galaxies are far quieter and calmer than their distant brethren, seen earlier in their lives.
Nearby galaxies (although not the Milky Way) are often large, elliptical galaxies with little or no ongoing star formation, and their stars tend to be elderly and red in color. These galaxies, in astronomers' language, are "red and dead."
This is not so for galaxies further away, which typically show more vigorous star birth.
The reason for this appears to be that as the Universe has aged, galaxies have often collided and merged together, and these events disrupt gas clouds within them.
A merger will usually be a trigger for such intense star formation that the supply of gas is used up, and no more star formation occurs afterwards. The merged elliptical galaxy then creeps into old age, getting redder as its stars get older. This is expected to happen to the Milky Way when it merges with the nearby Andromeda Galaxy, some four billion years from now.
The galaxy in this image, catalogued as 2MASX J09442693+0429569, marks a transitional phase in this process as young, star-forming galaxies settle to become massive, red and dead galaxies.
The galaxy has tail-like features extending from it, typical of a galaxy that has recently undergone a merger. Studying the properties of the light from this galaxy, astronomers see no sign of ongoing star formation; in other words, the merger triggered an event which has used up all the gas.
However, the observations suggest that star formation was strong until the very recent past, and has ceased only within the last billion years. This image therefore shows a snapshot of the moment star formation stopped forever in a galaxy.
A version of this image was entered into the Hidden Treasures image processing competition by contestant Nick Rose.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
07-02-2013
Twaalfjarige stuurt Hello Kitty de ruimte in
de twaalfjarige Lauren Rojas uit Californië voor school een wetenschappelijk experiment moest doen, besloot ze geen half werk te leveren. Samen met haar vader bouwde Lauren een ruimteraket voor haar Hello Kitty-pop, die ze met een ballon tot 28 kilometer hoog de ruimte in stuurden.
De reis van Hello Kitty werd geregistreerd met videocamera's en sensoren.
"We zijn een maand aan het plannen en bouwen geweest", verklaart vader Rod Rojas. "Een bedrijf uit Colorado bezorgde ons het materiaal, de weerballon en de vluchtcomputer".
Lauren en haar vader monteerden kleine videocamera's op de raket om de reis van Hello Kitty vast te leggen. Op 28 kilometer hoogte werd de lucht zo ijl dat de ballon knalde, waarna de parachute openging en Hello Kitty terug naar huis daalde. De pop landde op honderd kilometer van de lanceerbasis
(HLN)
Twaalfjarige stuurt Hello Kitty de ruimte in
de twaalfjarige Lauren Rojas uit Californië voor school een wetenschappelijk experiment moest doen, besloot ze geen half werk te leveren. Samen met haar vader bouwde Lauren een ruimteraket voor haar Hello Kitty-pop, die ze met een ballon tot 28 kilometer hoog de ruimte in stuurden.
De reis van Hello Kitty werd geregistreerd met videocamera's en sensoren.
"We zijn een maand aan het plannen en bouwen geweest", verklaart vader Rod Rojas. "Een bedrijf uit Colorado bezorgde ons het materiaal, de weerballon en de vluchtcomputer".
Lauren en haar vader monteerden kleine videocamera's op de raket om de reis van Hello Kitty vast te leggen. Op 28 kilometer hoogte werd de lucht zo ijl dat de ballon knalde, waarna de parachute openging en Hello Kitty terug naar huis daalde. De pop landde op honderd kilometer van de lanceerbasis
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zitten wel een hoop GoProtjes op. Zullen dan ookwel
goeie connecties hebben.
goeie connecties hebben.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Ik kon het niet laten, vond hem hier wel tussen passen 
Ik lees altijd met veel plezier en interesse de nieuwsberichten hier en in de andere wetenschappelijke topics, dank daarvoor en keep up the good work.
Ik lees altijd met veel plezier en interesse de nieuwsberichten hier en in de andere wetenschappelijke topics, dank daarvoor en keep up the good work.
Mag deze video ook...? Een virtuele reis door het universum waarin je goed kunt zien hoe groot alles is.
Indrukwekkend.
Indrukwekkend.
14-02-2013
Alternatieve zwaartekrachttheorie voorspelt eigenschappen dwergstelsels
Overzichtsfoto van het Andromedastelsel. Robert Gendler
De eigenschappen van kleine dwergsterrenstelsels in de omgeving van het Andromedastelsel komen nauwkeurig overeen met de voorspellingen van de MOND-theorie - een alternatief voor de zwaartekrachttheorie van Newton. MOND (Modified Newtonian Dynamics) probeert waarnemingen aan bewegingen van sterren en sterrenstelsels te verklaren zonder een beroep te doen op mysterieuze donkere materie. In plaats daarvan gaan de aanhangers van MOND ervan uit dat de zwaartekracht zich wat anders gedraagt in gebieden waar sprake is van extreem geringe (zwaartekrachts-)versnellingen.
In het verleden zijn de zogeheten rotatiekrommen van veel sterrenstelsels (de manier waarop de rotatiesnelheden van sterren en gaswolken samenhangen met hun afstand tot de kern van het stelsel) al goed verklaar door de MOND-theorie. In een nieuwe publicatie laten onderzoekers van Case Western Reserve University nu zien dat ook de snelheidsverdeling van sterren in de kleine dwergstelseltjes van Andromeda nauwkeurig verklaard kan worden door MOND. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Alternatieve zwaartekrachttheorie voorspelt eigenschappen dwergstelsels
Overzichtsfoto van het Andromedastelsel. Robert Gendler
De eigenschappen van kleine dwergsterrenstelsels in de omgeving van het Andromedastelsel komen nauwkeurig overeen met de voorspellingen van de MOND-theorie - een alternatief voor de zwaartekrachttheorie van Newton. MOND (Modified Newtonian Dynamics) probeert waarnemingen aan bewegingen van sterren en sterrenstelsels te verklaren zonder een beroep te doen op mysterieuze donkere materie. In plaats daarvan gaan de aanhangers van MOND ervan uit dat de zwaartekracht zich wat anders gedraagt in gebieden waar sprake is van extreem geringe (zwaartekrachts-)versnellingen.
In het verleden zijn de zogeheten rotatiekrommen van veel sterrenstelsels (de manier waarop de rotatiesnelheden van sterren en gaswolken samenhangen met hun afstand tot de kern van het stelsel) al goed verklaar door de MOND-theorie. In een nieuwe publicatie laten onderzoekers van Case Western Reserve University nu zien dat ook de snelheidsverdeling van sterren in de kleine dwergstelseltjes van Andromeda nauwkeurig verklaard kan worden door MOND. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-02-2013
Water gevonden in oude maanstenen
De 'Genesis'-maansteen, waarin water is gevonden. ((NASA/Johnson Space Center))
In zeer oud maangesteente is water aangetroffen. Dat doet vermoeden dat er tijdens het ontstaan van de maan al water aanwzig was, zij het in vrij geringe hoeveelheden. De ontdekking valt moeilijk te rijmen met de populaire botsingstheorie over het ontstaan van de maan.
Dat de maan geen kurkdroge wereld is, werd in de afgelopen jaren langzaam maar zeker steeds duidelijker door metingen van verschillende ruimtesondes. Laboratoriumonderzoek aan enkele oude maanstenen, waaronder de zogeheten 'Genesis'-steen (maansteen nr. 15415) die meegenomen is door de astronauten van de Apollo 15, laten nu echter zien dat er ook in dit extreem oude gesteente al water voorkwam. Niet in vloeibare vorm, maar in de vorm van hydroxyl-moleculen (OH) die zich in de minerale structuur van het gesteente bevinden. De nieuwe metingen zijn online gepubliceerd in Nature Geoscience.
Omdat deze oude gesteenten deel uitmaken van de oorspronkelijke maankorst, moet er al tijdens de vorming van de maan water aanwezig zijn geweest. Dat valt moeilijk te verklaren wanneer de maan is ontstaan uit de brokstukken van de botsing van de aarde met een kleine protoplaneet. Volgens die populaire theorie zouden alle vluchtige elementen geheel 'uitgegast' moeten zijn. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Water gevonden in oude maanstenen
De 'Genesis'-maansteen, waarin water is gevonden. ((NASA/Johnson Space Center))
In zeer oud maangesteente is water aangetroffen. Dat doet vermoeden dat er tijdens het ontstaan van de maan al water aanwzig was, zij het in vrij geringe hoeveelheden. De ontdekking valt moeilijk te rijmen met de populaire botsingstheorie over het ontstaan van de maan.
Dat de maan geen kurkdroge wereld is, werd in de afgelopen jaren langzaam maar zeker steeds duidelijker door metingen van verschillende ruimtesondes. Laboratoriumonderzoek aan enkele oude maanstenen, waaronder de zogeheten 'Genesis'-steen (maansteen nr. 15415) die meegenomen is door de astronauten van de Apollo 15, laten nu echter zien dat er ook in dit extreem oude gesteente al water voorkwam. Niet in vloeibare vorm, maar in de vorm van hydroxyl-moleculen (OH) die zich in de minerale structuur van het gesteente bevinden. De nieuwe metingen zijn online gepubliceerd in Nature Geoscience.
Omdat deze oude gesteenten deel uitmaken van de oorspronkelijke maankorst, moet er al tijdens de vorming van de maan water aanwezig zijn geweest. Dat valt moeilijk te verklaren wanneer de maan is ontstaan uit de brokstukken van de botsing van de aarde met een kleine protoplaneet. Volgens die populaire theorie zouden alle vluchtige elementen geheel 'uitgegast' moeten zijn. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Nu moeten de boeken (weer) herschreven worden...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
18-02-2013
Cassini ziet deeltjesversneller in werking bij Saturnus
Cassini verricht metingen aan een schokfront bij Saturnus. ((ESA))
De planeetverkenner Cassini heeft op 3 februari 2007 metingen verricht aan elektrisch geladen deeltjes in de zonnewind die door de schokgolf rond het magnetisch veld van de planeet Saturnus tot extreem hoge snelheden en energieën werden versneld. De resultaten zijn onlangs gepubliceerd in Nature Physics.
Sterrenkundigen weten dat elektrisch geladen deeltjes (voornamelijk waterstofkernen en elektronen) tot bijna de lichtsnelheid versneld kunnen worden door schokgolven rond supernova-explosies. Supernovaresten vormen dan ook de bron van de zogeheten kosmische straling. De precieze oriëntatie van magnetische velden in zo'n supernovarest kan echter niet gemakkelijk achterhaald worden, en die is van groot belang voor het uiteindelijke versnellingsmechanisme.
Cassini heeft nu voor het eerst metingen verricht aan de versnelling van geladen deeltjes (uit de zonnewind) in een situatie waar de magnetische veldlijnen min of meer evenwijdig liggen met de loodlijn op de schokgolf. Uit de metingen aan deze 'quasi-paralelle schokgolven' blijkt dat het versnellingsmechanisme onder die omstandigheden veel efficiënter kan zijn dan tot nu toe werd gedacht. De resultaten kunnen leiden tot een beter begrip van de herkomst van kosmische straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Cassini ziet deeltjesversneller in werking bij Saturnus
Cassini verricht metingen aan een schokfront bij Saturnus. ((ESA))
De planeetverkenner Cassini heeft op 3 februari 2007 metingen verricht aan elektrisch geladen deeltjes in de zonnewind die door de schokgolf rond het magnetisch veld van de planeet Saturnus tot extreem hoge snelheden en energieën werden versneld. De resultaten zijn onlangs gepubliceerd in Nature Physics.
Sterrenkundigen weten dat elektrisch geladen deeltjes (voornamelijk waterstofkernen en elektronen) tot bijna de lichtsnelheid versneld kunnen worden door schokgolven rond supernova-explosies. Supernovaresten vormen dan ook de bron van de zogeheten kosmische straling. De precieze oriëntatie van magnetische velden in zo'n supernovarest kan echter niet gemakkelijk achterhaald worden, en die is van groot belang voor het uiteindelijke versnellingsmechanisme.
Cassini heeft nu voor het eerst metingen verricht aan de versnelling van geladen deeltjes (uit de zonnewind) in een situatie waar de magnetische veldlijnen min of meer evenwijdig liggen met de loodlijn op de schokgolf. Uit de metingen aan deze 'quasi-paralelle schokgolven' blijkt dat het versnellingsmechanisme onder die omstandigheden veel efficiënter kan zijn dan tot nu toe werd gedacht. De resultaten kunnen leiden tot een beter begrip van de herkomst van kosmische straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-02-2013
Universe Has Finite Lifespan, Higgs Boson Calculations Suggest
BOSTON (Reuters) - Scientists are still sorting out the details of last year's discovery of the Higgs boson particle, but add up the numbers and it's not looking good for the future of the universe, scientists said Monday.
"If you use all the physics that we know now and you do what you think is a straightforward calculation, it's bad news," Joseph Lykken, a theoretical physicist with the Fermi National Accelerator Laboratory in Batavia, Illinois, told reporters. Lykeen spoke before presenting his research at the American Association for the Advancement of Science meeting in Boston.
"It may be that the universe we live in is inherently unstable and at some point billions of years from now it's all going to get wiped out," said Lykken, who is also on the science team at Europe's Large Hadron Collider, or LHC, the world's largest and highest-energy particle accelerator.
Physicists last year announced they had discovered what appears to be a long-sought subatomic particle called the Higgs boson, which is believed to give matter its mass.Work to study the Higgs' related particles, necessary for confirmation, is ongoing.
If confirmed, the discovery would help resolve a key puzzle about how the universe came into existence some 13.7 billion years ago - and perhaps how it will end."This calculation tells you that many tens of billions of years from now, there'll be a catastrophe," Lykken said. "A little bubble of what you might think of as an alternative' universe will appear somewhere and then it will expand out and destroy us," Lykken said, adding that the event will unfold at the speed of light.
(huffingtonpost)
Meer info:
http://www.huffingtonpost(...)boson_n_2713053.html
http://news.discovery.com(...)verse-end-130219.htm
http://www.timeslive.co.z(...)he-universe-will-end
[ Bericht 10% gewijzigd door Misty_eyes op 19-02-2013 21:13:10 ]
Universe Has Finite Lifespan, Higgs Boson Calculations Suggest
BOSTON (Reuters) - Scientists are still sorting out the details of last year's discovery of the Higgs boson particle, but add up the numbers and it's not looking good for the future of the universe, scientists said Monday.
"If you use all the physics that we know now and you do what you think is a straightforward calculation, it's bad news," Joseph Lykken, a theoretical physicist with the Fermi National Accelerator Laboratory in Batavia, Illinois, told reporters. Lykeen spoke before presenting his research at the American Association for the Advancement of Science meeting in Boston.
"It may be that the universe we live in is inherently unstable and at some point billions of years from now it's all going to get wiped out," said Lykken, who is also on the science team at Europe's Large Hadron Collider, or LHC, the world's largest and highest-energy particle accelerator.
Physicists last year announced they had discovered what appears to be a long-sought subatomic particle called the Higgs boson, which is believed to give matter its mass.Work to study the Higgs' related particles, necessary for confirmation, is ongoing.
If confirmed, the discovery would help resolve a key puzzle about how the universe came into existence some 13.7 billion years ago - and perhaps how it will end."This calculation tells you that many tens of billions of years from now, there'll be a catastrophe," Lykken said. "A little bubble of what you might think of as an alternative' universe will appear somewhere and then it will expand out and destroy us," Lykken said, adding that the event will unfold at the speed of light.
(huffingtonpost)
Meer info:
http://www.huffingtonpost(...)boson_n_2713053.html
http://news.discovery.com(...)verse-end-130219.htm
http://www.timeslive.co.z(...)he-universe-will-end
[ Bericht 10% gewijzigd door Misty_eyes op 19-02-2013 21:13:10 ]
20-02-2013
"Ander universum zal ons heelal verzwelgen"
Voorspelt Higgs-bosondeeltje einde van de wereld?
De ontdekking van het Higgs-Bosondeeltje vorig jaar was een mijlpaal in ons begrip van de natuur. Wetenschappers zijn nog volop bezig met het analyseren van het bijzondere puzzelstukje waarnaar meer dan vijftig jaar gezocht is. Maar indien de huidige berekeningen kloppen, ziet het er niet goed uit. Ons heelal zoals we het nu kennen, is gedoemd om te verdwijnen. Een nieuw universum zal ons namelijk vernietigen.
Het bestaan van het elementaire deeltje, dat alle andere deeltjes massa geeft, werd in juli vrijwel zeker aangetoond door het Europees Centrum voor Kernonderzoek (CERN). Higgs-bosonen bepalen dus uiteindelijk wat wij om ons heen zien, van de kleinste levende wezens tot de grootste sterrenstelsels. Het zogenaamde God-deeltje kan ons niet alleen inzicht verschaffen over hoe ons heelal is ontstaan maar misschien ook hoe het zal verdwijnen.
Onstabiel
Natuurkundige Joseph Lykken, tevens tewerkgesteld in het Europees Centrum voor kernonderzoek (CERN), presenteert eerstdaags zijn bevindingen op basis van nieuwe calculaties tijdens een meeting van de American Association for the Advancement of Science in Boston maar licht nu al een tipje van de sluier op. "Het is goed mogelijk dat het universum waarin we leven inherent onstabiel van aard is, waardoor we op een gegeven moment zullen vernietigd worden", aldus Lykken.
Tien miljard jaar
Iedereen die het einde van ons heelal vreest, mag al meteen een zucht van verlichting slaken want dit onheil zou pas over tien miljard jaar geschieden. Lykken ziet in de data aanwijzingen dat er in het universum uiteindelijk een nieuw universum zal ontstaan. Dat alternatieve universum blijft zich verder ontwikkelen en zal ons heelal inclusief alle sterren en planeten vernietigen met de snelheid van het licht.
Massa
Om precies te weten hoe we gaan eindigen, moeten de wetenschappers precies de massa van het God-deeltje achterhalen. Zit men er maar 1 procent naast, dan vergaat ons universum nog steeds, maar op een totaal andere manier.
Rode reuzenster
Van onze Aarde zal trouwens al lang geen sprake meer zijn op het moment van de rampspoed. Wetenschappers vermoeden namelijk dat de zon binnen 4,5 miljard jaar opzwelt tot een rode reuzenster en de Aarde verzwelgt tijdens dat proces. Maar zoals gezegd, we krijgen nog 'even' respijt en voorlopig kan u op beide oren slapen.
(HLN)
"Ander universum zal ons heelal verzwelgen"
Voorspelt Higgs-bosondeeltje einde van de wereld?
De ontdekking van het Higgs-Bosondeeltje vorig jaar was een mijlpaal in ons begrip van de natuur. Wetenschappers zijn nog volop bezig met het analyseren van het bijzondere puzzelstukje waarnaar meer dan vijftig jaar gezocht is. Maar indien de huidige berekeningen kloppen, ziet het er niet goed uit. Ons heelal zoals we het nu kennen, is gedoemd om te verdwijnen. Een nieuw universum zal ons namelijk vernietigen.
Het bestaan van het elementaire deeltje, dat alle andere deeltjes massa geeft, werd in juli vrijwel zeker aangetoond door het Europees Centrum voor Kernonderzoek (CERN). Higgs-bosonen bepalen dus uiteindelijk wat wij om ons heen zien, van de kleinste levende wezens tot de grootste sterrenstelsels. Het zogenaamde God-deeltje kan ons niet alleen inzicht verschaffen over hoe ons heelal is ontstaan maar misschien ook hoe het zal verdwijnen.
Onstabiel
Natuurkundige Joseph Lykken, tevens tewerkgesteld in het Europees Centrum voor kernonderzoek (CERN), presenteert eerstdaags zijn bevindingen op basis van nieuwe calculaties tijdens een meeting van de American Association for the Advancement of Science in Boston maar licht nu al een tipje van de sluier op. "Het is goed mogelijk dat het universum waarin we leven inherent onstabiel van aard is, waardoor we op een gegeven moment zullen vernietigd worden", aldus Lykken.
Tien miljard jaar
Iedereen die het einde van ons heelal vreest, mag al meteen een zucht van verlichting slaken want dit onheil zou pas over tien miljard jaar geschieden. Lykken ziet in de data aanwijzingen dat er in het universum uiteindelijk een nieuw universum zal ontstaan. Dat alternatieve universum blijft zich verder ontwikkelen en zal ons heelal inclusief alle sterren en planeten vernietigen met de snelheid van het licht.
Massa
Om precies te weten hoe we gaan eindigen, moeten de wetenschappers precies de massa van het God-deeltje achterhalen. Zit men er maar 1 procent naast, dan vergaat ons universum nog steeds, maar op een totaal andere manier.
Rode reuzenster
Van onze Aarde zal trouwens al lang geen sprake meer zijn op het moment van de rampspoed. Wetenschappers vermoeden namelijk dat de zon binnen 4,5 miljard jaar opzwelt tot een rode reuzenster en de Aarde verzwelgt tijdens dat proces. Maar zoals gezegd, we krijgen nog 'even' respijt en voorlopig kan u op beide oren slapen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-02-2013
Raadsel van de kosmische 'weight watchers' lijkt opgelost
(Simulatie LGM/Leiden)
Leidse sterrenkundigen hebben met hun supercomputer ‘Little Green Machine’ simulaties uitgevoerd die verklaren hoe sterrenstelsels groter kunnen worden zonder dat hun massa sterk toeneemt. Hiermee is het raadsel opgelost van waarnemingen die met de Hubble-ruimtetelescoop zijn gedaan.
De Hubble-waarnemingen, die enkele miljarden jaren terugkijken in de tijd, laten sterrenstelsels zien die zwaarder zijn dan de Melkweg, maar ook vele malen kleiner. Deze compacte stelsels zijn echter niet meer te zien in waarnemingen waarbij minder dan een miljard lichtjaar diep de ruimte in wordt gekeken. Tot nu toe was het een raadsel hoe deze stelsels de afgelopen miljarden jaren in omvang konden toenemen, zonder heel veel zwaarder te worden.
Onder leiding van Simon Portegies Zwart lieten de astronomen hun supercomputer een jaar lang rekenen aan botsingen tussen gesimuleerde sterrenstelsels. De geringe massatoename bij een enorme groei in afmeting blijkt vooral voor te komen bij botsingen tussen grotere en kleinere sterrenstelsels. Na een botsing tussen meer gelijkwaardige stelsels, zoals in de toekomst bij de Melkweg en het Andromedastelsel het geval zal zijn, zal vooral de massa van het samengesmolten stelsel toenemen, zonder dat het erg veel groter wordt.
De astronomen hebben ‘Little Green Machine’ zelf gebouwd. Door gebruik te maken van grafische kaarten, zoals die in spelcomputers worden gebruikt, is deze computer vele malen kleiner, goedkoper en zuiniger dan andere supercomputers met een vergelijkbare capaciteit.
Na ongeveer een jaar programmeren en testen kon de machine optimaal voor de complexe berekeningen worden ingezet. Intussen is de leverancier van de grafische kaarten (NVIDIA) geïnteresseerd geraakt in de buitengewone efficiëntie van de software, en heeft het bedrijf de code gebruikt om hun nieuwe hardware te presenteren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Raadsel van de kosmische 'weight watchers' lijkt opgelost
(Simulatie LGM/Leiden)
Leidse sterrenkundigen hebben met hun supercomputer ‘Little Green Machine’ simulaties uitgevoerd die verklaren hoe sterrenstelsels groter kunnen worden zonder dat hun massa sterk toeneemt. Hiermee is het raadsel opgelost van waarnemingen die met de Hubble-ruimtetelescoop zijn gedaan.
De Hubble-waarnemingen, die enkele miljarden jaren terugkijken in de tijd, laten sterrenstelsels zien die zwaarder zijn dan de Melkweg, maar ook vele malen kleiner. Deze compacte stelsels zijn echter niet meer te zien in waarnemingen waarbij minder dan een miljard lichtjaar diep de ruimte in wordt gekeken. Tot nu toe was het een raadsel hoe deze stelsels de afgelopen miljarden jaren in omvang konden toenemen, zonder heel veel zwaarder te worden.
Onder leiding van Simon Portegies Zwart lieten de astronomen hun supercomputer een jaar lang rekenen aan botsingen tussen gesimuleerde sterrenstelsels. De geringe massatoename bij een enorme groei in afmeting blijkt vooral voor te komen bij botsingen tussen grotere en kleinere sterrenstelsels. Na een botsing tussen meer gelijkwaardige stelsels, zoals in de toekomst bij de Melkweg en het Andromedastelsel het geval zal zijn, zal vooral de massa van het samengesmolten stelsel toenemen, zonder dat het erg veel groter wordt.
De astronomen hebben ‘Little Green Machine’ zelf gebouwd. Door gebruik te maken van grafische kaarten, zoals die in spelcomputers worden gebruikt, is deze computer vele malen kleiner, goedkoper en zuiniger dan andere supercomputers met een vergelijkbare capaciteit.
Na ongeveer een jaar programmeren en testen kon de machine optimaal voor de complexe berekeningen worden ingezet. Intussen is de leverancier van de grafische kaarten (NVIDIA) geïnteresseerd geraakt in de buitengewone efficiëntie van de software, en heeft het bedrijf de code gebruikt om hun nieuwe hardware te presenteren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-02-2013
Eerste ruimtetoerist wil in 2018 mensen naar Mars sturen
Dennis Tito, de eerste die als toerist een bezoekje aan de ruimte bracht, is voornemens in 2018 een missie naar Mars te organiseren. Een ruimteschip moet in januari van dat jaar naar Mars vertrekken en 501 dagen later weer op aarde arriveren.
Dat blijkt uit een persbericht. Om het allemaal mogelijk te maken heeft Tito – samen met enkele anderen – het bedrijf Inspiration Mars Foundation opgericht. “De Inspiration Mars Foundation richt zich op het versneld behalen van Amerika’s doel om mensen de ruimte te laten verkennen,” zo is in het persbericht te lezen. Het verkennen van de ruimte zou tot groei, nationale welvaart en nieuwe kennis moeten leiden en Amerika weer tot een echte wereldleider moeten maken.
Dennis Tito. In 2001 bracht hij als eerste ruimtetoerist een bezoekje aan de ruimte. Foto: NASA.
Nog vijf jaar
De Inspiration Mars Foundation legt de lat voor zichzelf direct hoog. Over vijf(!) jaar wil de organisatie reeds naar Mars. “Deze ‘Missie voor Amerika’ zal nieuwe kennis en ervaring opleveren en de drijvende kracht achter het volgende grote tijdperk waarin we de ruimte gaan verkennen, zijn,” zo belooft de organisatie. En het is niet voor niets dat dat alles al in 2018 moet gaan plaatsvinden: dan bevinden de aarde en Mars zich heel gunstig ten opzichte van elkaar, waardoor het wat gemakkelijker zou moeten zijn om een bemande missie naar Mars te sturen.
Persconferentie
Hoe de missie er precies uit gaat zien, is nog onduidelijk. Ook over het vervoersmiddel waar de organisatie gebruik van gaat maken, wordt niet gerept. Meer zal duidelijk worden tijdens de persconferentie die woensdag 27 februari plaatsvindt. Verschillende sprekers zullen daar het plan van de Inspiration Mars Foundation uit de doeken doen. Tito zelf komt aan het woord. Maar ook Jonathan Clark, een arts die onder meer het National Space Biomedical Research Institute adviseert en Taber MacCallum en Jane Poynter, beiden actief tijdens de experimenten met Biosfeer 2 (missies waaruit moest blijken of mensen in een nagebouwd afgesloten ecologisch systeem konden leven), laten van zich horen.
Zodra er meer over de plannen van de ambitieuze Inspiration Mars Foundation bekend is, laten we u dat vanzelfsprekend weten. Ook hopen we volgende week verslag te kunnen doen van de persconferentie.
(allesoversterrenkunde)
Eerste ruimtetoerist wil in 2018 mensen naar Mars sturen
Dennis Tito, de eerste die als toerist een bezoekje aan de ruimte bracht, is voornemens in 2018 een missie naar Mars te organiseren. Een ruimteschip moet in januari van dat jaar naar Mars vertrekken en 501 dagen later weer op aarde arriveren.
Dat blijkt uit een persbericht. Om het allemaal mogelijk te maken heeft Tito – samen met enkele anderen – het bedrijf Inspiration Mars Foundation opgericht. “De Inspiration Mars Foundation richt zich op het versneld behalen van Amerika’s doel om mensen de ruimte te laten verkennen,” zo is in het persbericht te lezen. Het verkennen van de ruimte zou tot groei, nationale welvaart en nieuwe kennis moeten leiden en Amerika weer tot een echte wereldleider moeten maken.
Dennis Tito. In 2001 bracht hij als eerste ruimtetoerist een bezoekje aan de ruimte. Foto: NASA.
Nog vijf jaar
De Inspiration Mars Foundation legt de lat voor zichzelf direct hoog. Over vijf(!) jaar wil de organisatie reeds naar Mars. “Deze ‘Missie voor Amerika’ zal nieuwe kennis en ervaring opleveren en de drijvende kracht achter het volgende grote tijdperk waarin we de ruimte gaan verkennen, zijn,” zo belooft de organisatie. En het is niet voor niets dat dat alles al in 2018 moet gaan plaatsvinden: dan bevinden de aarde en Mars zich heel gunstig ten opzichte van elkaar, waardoor het wat gemakkelijker zou moeten zijn om een bemande missie naar Mars te sturen.
Persconferentie
Hoe de missie er precies uit gaat zien, is nog onduidelijk. Ook over het vervoersmiddel waar de organisatie gebruik van gaat maken, wordt niet gerept. Meer zal duidelijk worden tijdens de persconferentie die woensdag 27 februari plaatsvindt. Verschillende sprekers zullen daar het plan van de Inspiration Mars Foundation uit de doeken doen. Tito zelf komt aan het woord. Maar ook Jonathan Clark, een arts die onder meer het National Space Biomedical Research Institute adviseert en Taber MacCallum en Jane Poynter, beiden actief tijdens de experimenten met Biosfeer 2 (missies waaruit moest blijken of mensen in een nagebouwd afgesloten ecologisch systeem konden leven), laten van zich horen.
Zodra er meer over de plannen van de ambitieuze Inspiration Mars Foundation bekend is, laten we u dat vanzelfsprekend weten. Ook hopen we volgende week verslag te kunnen doen van de persconferentie.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-02-2013
Europa maakt zich op voor missie naar Jupiter
© reuters.
Een Europese sonde naar de planeet Jupiter zal elf instrumenten meevoeren, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
Het is de bedoeling de JUICE ('JUpiter ICy Moons Explorer') in 2022 te lanceren om in 2030 aan te komen bij de reuzenplaneet. Daar zal de sonde minstens drie jaar lang de gasgigant zelf gedetailleerd observeren alsmede drie van zijn grootste manen: Ganymedes, Callisto en Europa.
Die drie manen hebben wellicht oceanen onder hun ijskorst, waarbij het de vraag is of daar leven zou mogelijk zijn.
De 'JUICE' zal elf instrumenten meevoeren, ontwikkeld door wetenschappelijke teams uit vijftien Europese landen, de VS en Japan.
(HLN)
Europa maakt zich op voor missie naar Jupiter
© reuters.
Een Europese sonde naar de planeet Jupiter zal elf instrumenten meevoeren, zo heeft het Europese Ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
Het is de bedoeling de JUICE ('JUpiter ICy Moons Explorer') in 2022 te lanceren om in 2030 aan te komen bij de reuzenplaneet. Daar zal de sonde minstens drie jaar lang de gasgigant zelf gedetailleerd observeren alsmede drie van zijn grootste manen: Ganymedes, Callisto en Europa.
Die drie manen hebben wellicht oceanen onder hun ijskorst, waarbij het de vraag is of daar leven zou mogelijk zijn.
De 'JUICE' zal elf instrumenten meevoeren, ontwikkeld door wetenschappelijke teams uit vijftien Europese landen, de VS en Japan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:http://earthsky.org/space(...)fall-on-suns-surface
NASA’s NASA Solar Dynamics Observatory (Little SDO) posted this on Facebook yesterday (February 20, 2013). It’s a beautiful video showing the dazzling magnetic display known as coronal rain on the sun.
🐠 Only dead fish go with the flow.
Wat zou er gebeuren als de alllergrootste ster recht op een klein zwart gaat zo botsen?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Als het zwart gat zou kunnen praten...quote:
Wat zou er gebeuren als de alllergrootste ster recht op een klein zwart gaat zo botsen?
Poehpoeh....burp.... en weer volop verder
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Die moest ik echt quotenquote:
[..]
Als het zwart gat zou kunnen praten...
Poehpoeh....burp.... en weer volop verder
Ik dacht dat Jupiter een planeet met veel stikstof was maar verwar volgens mij met Venus
Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
Oooof een taak op oew boekkes, jongens jongens het is toek op je bakkes hé
Oooof een taak op oew boekkes, jongens jongens het is toek op je bakkes hé
quote:Mercurius zoals u de planeet nog nooit zag
De korte video werd door wetenschappers van NASA samengesteld met beelden die het ruimtevaartuig Messenger heeft gemaakt. Voor het menselijk oog zou Mercurius er niet zo kleurrijk uitzien, want de kleuren zijn feller gemaakt om de verscheidenheid van het oppervlak te benadrukken.
Messenger heeft bijna twee jaar rond Mercurius gedraaid en heeft al meer dan 168.000 foto's van de planeet gemaakt. Met die beelden heeft NASA 99 procent van Mercurius in beeld kunnen brengen.
🐠 Only dead fish go with the flow.
26-02-2013
Experimenteel bewijs voor grote invloed microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal
Schematische voorstelling van accretie, oppervlaktediffusie en chemische desorptie.
Een Frans/Nederlands team van astronomen, onder wie Stéphanie Cazaux uit Groningen, heeft met laboratoriumproeven aangetoond dat moleculen op microscopisch kleine stofdeeltjes in de ruimte, direct in de gasfase kunnen komen. Dit resultaat kan belangrijke gevolgen hebben voor theorieën over de chemische samenstelling van het heelal en de manier waarop sterren worden gevormd. Het resultaat is vandaag online gepubliceerd op Nature Scientific Reports.
Al in de jaren '60 van de vorige eeuw was duidelijk dat in gebieden waar sterren en planeten worden geboren, stofdeeltjes belangrijk zijn voor de productie van de meest simpele tot zeer complexe moleculen die in het heelal voorkomen. Maar het precieze mechanisme waardoor moleculen die op het oppervlak van de stofkorreltjes zijn gemaakt, onmiddellijk tot gas transformeren en weer de ruimte ingaan, was onbekend.
Om te onderzoeken hoe de moleculen op stofkorreltjes in de gasfase komen, hebben de astronomen in het lab de vorming van water op silicaten bestudeerd. Deze soort mineralen is gekozen omdat hiermee de stofkorreltjes in de ruimte zo goed mogelijk worden nagebootst. Eerst werd moleculair zuurstof (O2) op het oppervlak gebracht, dat was afgekoeld tot een zeer lage temperatuur van 10 graden Kelvin (-263 graden Celsius). Vervolgens werden waterstofatomen op hetzelfde oppervlak aangebracht, die daarna werden bedekt met O2. Uit metingen met een massaspectrometer bleek dat 90% van de zojuist gevormde moleculen, direct het oppervlak weer verlieten en gas vormden. Dit proces heet chemische desorptie.
Over desorptie is veel gespeculeerd, en het mechanisme is nu voor het eerst in het lab aangetoond. Het proces van desorptie is wel eerder in astrochemische modellen van stervorming meegenomen, maar met geschatte waarden. De ontdekking zal daarom gevolgen hebben voor stervormingstheorieën. De hoeveelheid gasmoleculen in een wolk die ineenstort onder zijn eigen gewicht om een ster te vormen, is namelijk bepalend voor de snelheid waarmee de stervorming plaatsvindt, het aantal sterren en hun uiteindelijke massa. “Onze experimenten laten zien dat de microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal een directe impact hebben op de chemie van astrofysische objecten”, zegt Cazaux. “Dit heeft grote consequenties voor de interpretatie en analyse van veel objecten in het heelal, maar ook voor ons begrip van stervorming.”
De experimenten zijn uitgevoerd op het LERMA-lab van de Universiteit van Cergy-Pontoise in Parijs. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Experimenteel bewijs voor grote invloed microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal
Schematische voorstelling van accretie, oppervlaktediffusie en chemische desorptie.
Een Frans/Nederlands team van astronomen, onder wie Stéphanie Cazaux uit Groningen, heeft met laboratoriumproeven aangetoond dat moleculen op microscopisch kleine stofdeeltjes in de ruimte, direct in de gasfase kunnen komen. Dit resultaat kan belangrijke gevolgen hebben voor theorieën over de chemische samenstelling van het heelal en de manier waarop sterren worden gevormd. Het resultaat is vandaag online gepubliceerd op Nature Scientific Reports.
Al in de jaren '60 van de vorige eeuw was duidelijk dat in gebieden waar sterren en planeten worden geboren, stofdeeltjes belangrijk zijn voor de productie van de meest simpele tot zeer complexe moleculen die in het heelal voorkomen. Maar het precieze mechanisme waardoor moleculen die op het oppervlak van de stofkorreltjes zijn gemaakt, onmiddellijk tot gas transformeren en weer de ruimte ingaan, was onbekend.
Om te onderzoeken hoe de moleculen op stofkorreltjes in de gasfase komen, hebben de astronomen in het lab de vorming van water op silicaten bestudeerd. Deze soort mineralen is gekozen omdat hiermee de stofkorreltjes in de ruimte zo goed mogelijk worden nagebootst. Eerst werd moleculair zuurstof (O2) op het oppervlak gebracht, dat was afgekoeld tot een zeer lage temperatuur van 10 graden Kelvin (-263 graden Celsius). Vervolgens werden waterstofatomen op hetzelfde oppervlak aangebracht, die daarna werden bedekt met O2. Uit metingen met een massaspectrometer bleek dat 90% van de zojuist gevormde moleculen, direct het oppervlak weer verlieten en gas vormden. Dit proces heet chemische desorptie.
Over desorptie is veel gespeculeerd, en het mechanisme is nu voor het eerst in het lab aangetoond. Het proces van desorptie is wel eerder in astrochemische modellen van stervorming meegenomen, maar met geschatte waarden. De ontdekking zal daarom gevolgen hebben voor stervormingstheorieën. De hoeveelheid gasmoleculen in een wolk die ineenstort onder zijn eigen gewicht om een ster te vormen, is namelijk bepalend voor de snelheid waarmee de stervorming plaatsvindt, het aantal sterren en hun uiteindelijke massa. “Onze experimenten laten zien dat de microscopisch kleine stofdeeltjes in het heelal een directe impact hebben op de chemie van astrofysische objecten”, zegt Cazaux. “Dit heeft grote consequenties voor de interpretatie en analyse van veel objecten in het heelal, maar ook voor ons begrip van stervorming.”
De experimenten zijn uitgevoerd op het LERMA-lab van de Universiteit van Cergy-Pontoise in Parijs. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-02-2013
Pas ontdekte komeet op ramkoers met Mars?
In januari ontdekten wetenschappers de komeet C/2013 A1. En inmiddels weten ze ook iets meer over de baan die deze komeet volgt. En het lijkt erop dat die baan de komeet in 2014 heel dicht bij Mars in de buurt brengt.
Astronomen namen de komeet C/2013 A1 in januari voor het eerst waar. In de periode erna spitten ze door observaties van het Catalina Sky Survey in Arizona in de hoop meer sporen van de komeet te vinden. Dat lukte: ze vonden de komeet in de observaties terug en kregen zo een steeds beter beeld van de baan die de komeet in het verleden gevolgd heeft.
Dicht bij Mars
Op basis van die gegevens konden de astronomen ook speculeren waar de komeet zich in de toekomst heen zal begeven. Ze trokken de baan door en ontdekten dat de komeet in 2014 rakelings langs Mars scheert en mogelijk zelfs op de planeet zal inslaan.
Afstand
Op 19 oktober 2014 scheert de komeet op een minimale afstand van 0 AU en een maximale afstand van 0.00794 AU langs Mars. AU staat voor Astronomical Unit en betreft de gemiddelde afstand tussen de aarde en de zon. 1 AU is ongeveer 149.597.871 kilometer. Dat betekent dat de huidige waarnemingen erop wijzen dat de maximale afstand waarop C/2013 A1 langs Mars scheert ruwweg 1.187.894 kilometer is. De meest waarschijnlijke afstand waarop C/2013 A1 Mars passeert, wordt op dit moment geschat op 0.00070257 AU, oftewel: 105.104 kilometer.
Klein
En daarmee lijkt de kans op een inslag voor nu aanwezig, maar klein. Maar onderzoekers zullen de komeet ongetwijfeld goed in de gaten houden. De gegevens die ze tot op heden van de komeet hebben verzameld, betreffen een periode van zo’n 74 dagen. Dat is een vrij korte periode om de baan van een komeet te bepalen. Meer waarnemingen zijn dan ook hard nodig om de baan steeds preciezer te bepalen. En wie weet loopt het dan uiteindelijk allemaal met een sisser af.
Welke gevolgen een eventuele inslag op Mars zou hebben, is overigens ook nog onduidelijk. Daarvoor missen de astronomen voor nu te veel informatie. Zo weten ze bijvoorbeeld nog niet hoe groot C/2013 A1 is.
(allesoversterrenkunde)
Pas ontdekte komeet op ramkoers met Mars?
In januari ontdekten wetenschappers de komeet C/2013 A1. En inmiddels weten ze ook iets meer over de baan die deze komeet volgt. En het lijkt erop dat die baan de komeet in 2014 heel dicht bij Mars in de buurt brengt.
Astronomen namen de komeet C/2013 A1 in januari voor het eerst waar. In de periode erna spitten ze door observaties van het Catalina Sky Survey in Arizona in de hoop meer sporen van de komeet te vinden. Dat lukte: ze vonden de komeet in de observaties terug en kregen zo een steeds beter beeld van de baan die de komeet in het verleden gevolgd heeft.
Dicht bij Mars
Op basis van die gegevens konden de astronomen ook speculeren waar de komeet zich in de toekomst heen zal begeven. Ze trokken de baan door en ontdekten dat de komeet in 2014 rakelings langs Mars scheert en mogelijk zelfs op de planeet zal inslaan.
Afstand
Op 19 oktober 2014 scheert de komeet op een minimale afstand van 0 AU en een maximale afstand van 0.00794 AU langs Mars. AU staat voor Astronomical Unit en betreft de gemiddelde afstand tussen de aarde en de zon. 1 AU is ongeveer 149.597.871 kilometer. Dat betekent dat de huidige waarnemingen erop wijzen dat de maximale afstand waarop C/2013 A1 langs Mars scheert ruwweg 1.187.894 kilometer is. De meest waarschijnlijke afstand waarop C/2013 A1 Mars passeert, wordt op dit moment geschat op 0.00070257 AU, oftewel: 105.104 kilometer.
Klein
En daarmee lijkt de kans op een inslag voor nu aanwezig, maar klein. Maar onderzoekers zullen de komeet ongetwijfeld goed in de gaten houden. De gegevens die ze tot op heden van de komeet hebben verzameld, betreffen een periode van zo’n 74 dagen. Dat is een vrij korte periode om de baan van een komeet te bepalen. Meer waarnemingen zijn dan ook hard nodig om de baan steeds preciezer te bepalen. En wie weet loopt het dan uiteindelijk allemaal met een sisser af.
Welke gevolgen een eventuele inslag op Mars zou hebben, is overigens ook nog onduidelijk. Daarvoor missen de astronomen voor nu te veel informatie. Zo weten ze bijvoorbeeld nog niet hoe groot C/2013 A1 is.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Van Allen Probes Discover a New Radiation Belt
Feb. 28, 2013: Earth's radiation belts were one of the first discoveries of the Space Age. A new finding published in today's issue of Science shows that we still have much to learn about them. NASA's twin Van Allen Probes, launched just last August, have revealed a previously unknown third radiation belt around Earth.
"Even 55 years after their discovery, Earth's radiation belts still are capable of surprising us," said Nicky Fox, Van Allen Probes deputy project scientist at the Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory in Laurel, Md. "We thought we knew the radiation belts, but we don't."
Bekijk hier de video animatie
Previous observations of the Van Allen belts dating back to the late 1950s have documented two distinct regions of trapped radiation surrounding our planet, known as the inner and outer radiation belts. Particle sensors aboard the twin Van Allen Probes quickly revealed to scientists the existence of a transient, third radiation belt. Scientists observed the third belt for four weeks before a powerful interplanetary shock wave from the sun annihilated it.
Each of the two Van Allen Probes carries an identical set of five instrument suites that allow scientists to gather data on the belts in unprecedented detail. Key data for this discovery came from the Relativistic Electron Proton Telescope (REPT) instrument, part of the probes' Energetic Particle, Composition, and Thermal Plasma Suite (ECT).
"This is the first time we have had such high-resolution instruments look at time, space and energy together in the outer belt," says Daniel Baker, lead author of the study and REPT instrument lead at the Laboratory for Atmospheric and Space Physics (LASP) at the University of Colorado in Boulder. "Previous observations of the outer radiation belt resolved it as a single blurry element. When we turned REPT on just two days after launch, we clearly saw the new belt and a [gap] between it and the outer belt."
Back in the 1950s when the radiation belts were discovered, they had little effect on ordinary people. Today the radiation belts are crucial to our high-tech society. Hundreds of satellites used for everything from weather prediction to GPS to television routinely skim the belts, subjecting themselves to energetic particles that can damage solar panels and short-circuit sensitive electronics. During geomagnetic storms when the belts are swollen by solar activity, whole fleets of satellites can be engulfed, imperiling the technological underpinnings of daily life on the planet below. The Van Allen Probes directly address these down-to-Earth problems
"The fantastic new capabilities and advances in technology in the Van Allen Probes allow scientists to see in unprecedented detail how the radiation belts are populated with charged particles, what causes them to change, and how they affect the upper reaches of Earth's atmosphere," says John Grunsfeld, NASA's associate administrator for science in Washington DC.
For more information about the Van Allen Probes, visit http://www.nasa.gov/vanallenprobes
Feb. 28, 2013: Earth's radiation belts were one of the first discoveries of the Space Age. A new finding published in today's issue of Science shows that we still have much to learn about them. NASA's twin Van Allen Probes, launched just last August, have revealed a previously unknown third radiation belt around Earth.
"Even 55 years after their discovery, Earth's radiation belts still are capable of surprising us," said Nicky Fox, Van Allen Probes deputy project scientist at the Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory in Laurel, Md. "We thought we knew the radiation belts, but we don't."
Bekijk hier de video animatie
Previous observations of the Van Allen belts dating back to the late 1950s have documented two distinct regions of trapped radiation surrounding our planet, known as the inner and outer radiation belts. Particle sensors aboard the twin Van Allen Probes quickly revealed to scientists the existence of a transient, third radiation belt. Scientists observed the third belt for four weeks before a powerful interplanetary shock wave from the sun annihilated it.
Each of the two Van Allen Probes carries an identical set of five instrument suites that allow scientists to gather data on the belts in unprecedented detail. Key data for this discovery came from the Relativistic Electron Proton Telescope (REPT) instrument, part of the probes' Energetic Particle, Composition, and Thermal Plasma Suite (ECT).
"This is the first time we have had such high-resolution instruments look at time, space and energy together in the outer belt," says Daniel Baker, lead author of the study and REPT instrument lead at the Laboratory for Atmospheric and Space Physics (LASP) at the University of Colorado in Boulder. "Previous observations of the outer radiation belt resolved it as a single blurry element. When we turned REPT on just two days after launch, we clearly saw the new belt and a [gap] between it and the outer belt."
Back in the 1950s when the radiation belts were discovered, they had little effect on ordinary people. Today the radiation belts are crucial to our high-tech society. Hundreds of satellites used for everything from weather prediction to GPS to television routinely skim the belts, subjecting themselves to energetic particles that can damage solar panels and short-circuit sensitive electronics. During geomagnetic storms when the belts are swollen by solar activity, whole fleets of satellites can be engulfed, imperiling the technological underpinnings of daily life on the planet below. The Van Allen Probes directly address these down-to-Earth problems
"The fantastic new capabilities and advances in technology in the Van Allen Probes allow scientists to see in unprecedented detail how the radiation belts are populated with charged particles, what causes them to change, and how they affect the upper reaches of Earth's atmosphere," says John Grunsfeld, NASA's associate administrator for science in Washington DC.
For more information about the Van Allen Probes, visit http://www.nasa.gov/vanallenprobes
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
SpaceX capsule encounters problems in orbit
by Staff Writers
Washington (AFP) March 1, 2013
The unmanned Dragon capsule launched by US private firm SpaceX encountered problems en route to the International Space Station on Friday when three of its four thrusters malfunctioned, the company said.
"Issue with Dragon thruster pods. System inhibiting three of four from initializing. About to command inhibit override," the company's billionaire founder Elon Musk wrote on the micro-blogging website Twitter.
SpaceX spokeswoman Christina Ra said the spacecraft "experienced an issue with a propellant valve" after reaching orbit.
"One thruster pod is running. We are trying to bring up the remaining three. We did go ahead and get the solar arrays deployed. Once we get at least two pods running, we will begin a series of burns to get to station," she said.
The malfunction occurred shortly after the capsule achieved orbit and separated from the Falcon 9 rocket that launched it earlier in the day from Cape Canaveral, Florida.
The Dragon vehicle is carrying 1,200 pounds (544 kilograms) of supplies on the firm's second resupply mission to the ISS. The two missions were preceded by a nearly flawless test mission.
The first resupply mission last October was a milestone in US efforts to cut costs by privatizing space exploration. The current mission is the second of 12 planned trips in NASA's $1.6 billion contract with SpaceX.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
twitter:elonmusk twitterde op vrijdag 01-03-2013 om 22:04:13 Thruster pods one through four are now operating nominally. Preparing to raise orbit. All systems green. reageer retweet
Thruster pods one through four are now operating nominally. Preparing to raise orbit. All systems green. twitter:elonmusk twitterde op vrijdag 01-03-2013 om 23:16:48 Orbit raising burn successful. Dragon back on track. reageer retweet
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
28-02-2013
DNA-bouwsteen ontdekt in interstellaire ruimte
Moleculaire gaswolken in het sterrenbeeld Boogschutter.
Bij onderzoek met de Green Bank-radiotelescoop zijn twee nieuwe moleculen ontdekt die een belangrijke rol spelen bij het ontstaan van leven. Deze zogeheten prebiotische moleculen zijn waarschijnlijk gevormd aan de oppervlakken van kleine deeltjes van ijs en stof.
Het bestaan van de interstellaire moleculen kwam aan het licht bij waarnemingen van een grote gaswolk in de buurt van het centrum van de Melkweg. Het ene molecuul, cyanomethanimine, is een bouwsteen van adenine, een van de vier nucleobasen die de 'sporten' vormen in de ladderstructuur van ons DNA. Van het andere molecuul, ethanimine, wordt vermoed dat het rol speelt bij de vorming van alanine, een van de twintig natuurlijk voorkomende aminozuren.
De nieuwe moleculen zijn herkend aan de specifieke radiostraling die zij uitzenden wanneer ze van de ene rotatietoestand in de andere overgaan. In het laboratorium is vastgesteld welke frequenties de verschillende prebiotische moleculen uitzenden. Vervolgens wordt in de gegevens van radiotelescopen gekeken of deze frequenties terug te vinden zijn in de radiostraling van moleculaire gaswolken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
DNA-bouwsteen ontdekt in interstellaire ruimte
Moleculaire gaswolken in het sterrenbeeld Boogschutter.
Bij onderzoek met de Green Bank-radiotelescoop zijn twee nieuwe moleculen ontdekt die een belangrijke rol spelen bij het ontstaan van leven. Deze zogeheten prebiotische moleculen zijn waarschijnlijk gevormd aan de oppervlakken van kleine deeltjes van ijs en stof.
Het bestaan van de interstellaire moleculen kwam aan het licht bij waarnemingen van een grote gaswolk in de buurt van het centrum van de Melkweg. Het ene molecuul, cyanomethanimine, is een bouwsteen van adenine, een van de vier nucleobasen die de 'sporten' vormen in de ladderstructuur van ons DNA. Van het andere molecuul, ethanimine, wordt vermoed dat het rol speelt bij de vorming van alanine, een van de twintig natuurlijk voorkomende aminozuren.
De nieuwe moleculen zijn herkend aan de specifieke radiostraling die zij uitzenden wanneer ze van de ene rotatietoestand in de andere overgaan. In het laboratorium is vastgesteld welke frequenties de verschillende prebiotische moleculen uitzenden. Vervolgens wordt in de gegevens van radiotelescopen gekeken of deze frequenties terug te vinden zijn in de radiostraling van moleculaire gaswolken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-03-2013
Mogelijk een planeet ontdekt die zich nog in de ‘baarmoeder’ bevindt
Astronomen bestudeerden de ster HD 100546. Deze ster bevindt zich op zo’n 335 lichtjaar van de aarde en is nog vrij jong. In de materieschijf rondom de ster ontdekten de astronomen tot hun verbazing iets wat op een planeet in wording lijkt. Het zou gaan om een gasplaneet die vergelijkbaar is met Jupiter.
Nog een planeet
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers hun pijlen op HD 100546 richten. De ster is al veelvuldig bestudeerd. Eerder onderzoek wees erop dat zich rond de ster een gasplaneet bevindt. De afstand tussen deze gasplaneet en de ster is ongeveer zes keer zo groot als de afstand tussen de zon en onze aarde. De protoplaneet die onderzoekers nu op het spoor denken te zijn, staat nog veel verder weg. Deze zou zich aan de randen van het stelsel bevinden.
De astronomen ontdekten de protoplaneet met behulp van ESO’s Very Large Telescope. Op de beelden is de protoplaneet maar een zwak vlekje. Het helderste deel van de zwakke vlek is de mogelijke protoplaneet. De schijf die u daaronder ziet, verbergt de ster. Afbeelding: ESO.
Doorbraak
Als bevestigd kan worden dat het inderdaad om een protoplaneet gaat, zou dat een doorbraak kunnen betekenen in het onderzoek naar de totstandkoming van planeten. “Tot nu toe is planeetvorming een vraagstuk dat vooral met computersimulaties wordt aangepakt,” vertelt onderzoeker Sascha Quanz. “Als onze ontdekking inderdaad een planeet-in-wording is, zullen wetenschappers voor het eerst in de gelegenheid zijn om het planeetvormingsproces, en de interactie tussen een planeet-in-wording en zijn kraamkamer in een zeer vroeg stadium te onderzoeken.”
Theorieën
Op dit moment hebben onderzoekers al wel theorieën over hoe gasplaneten ontstaan. Het idee is dat ze gas en stof – dat is overgebleven na de totstandkoming van de ster – tot zich nemen om te groeien. De waarnemingen van deze protoplaneet wijzen er totnogtoe op dat die theorie klopt: nabij de protoplaneet vonden de onderzoekers structuren in de stofrijke circumstellaire schijf. Deze structuren zouden het resultaat zijn van een interactie tussen de schijf en de planeet. Bovendien zijn er observaties gedaan die erop wijzen dat de vorming van de planeet ervoor zorgt dat de omgeving van de protoplaneet opwarmt.
De stofschijf rondom de ster. De oranje stip geeft de locatie van de mogelijke protoplaneet aan. Afbeelding: ESO / NASA / ESA / Ardila et al.
De onderzoekers blijven echter voorzichtig. Nader onderzoek zal moeten uitwijzen of het echt om een protoplaneet gaat. Zo zou het nog kunnen dat het in werkelijkheid om een ontwikkelde planeet gaat die uit zijn baan dichter bij de ster is gegooid. Dergelijke scenario’s zullen eerst moeten worden uitgesloten.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door Misty_eyes op 02-03-2013 21:40:55 ]
Mogelijk een planeet ontdekt die zich nog in de ‘baarmoeder’ bevindt
Astronomen bestudeerden de ster HD 100546. Deze ster bevindt zich op zo’n 335 lichtjaar van de aarde en is nog vrij jong. In de materieschijf rondom de ster ontdekten de astronomen tot hun verbazing iets wat op een planeet in wording lijkt. Het zou gaan om een gasplaneet die vergelijkbaar is met Jupiter.
Nog een planeet
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers hun pijlen op HD 100546 richten. De ster is al veelvuldig bestudeerd. Eerder onderzoek wees erop dat zich rond de ster een gasplaneet bevindt. De afstand tussen deze gasplaneet en de ster is ongeveer zes keer zo groot als de afstand tussen de zon en onze aarde. De protoplaneet die onderzoekers nu op het spoor denken te zijn, staat nog veel verder weg. Deze zou zich aan de randen van het stelsel bevinden.
De astronomen ontdekten de protoplaneet met behulp van ESO’s Very Large Telescope. Op de beelden is de protoplaneet maar een zwak vlekje. Het helderste deel van de zwakke vlek is de mogelijke protoplaneet. De schijf die u daaronder ziet, verbergt de ster. Afbeelding: ESO.
Doorbraak
Als bevestigd kan worden dat het inderdaad om een protoplaneet gaat, zou dat een doorbraak kunnen betekenen in het onderzoek naar de totstandkoming van planeten. “Tot nu toe is planeetvorming een vraagstuk dat vooral met computersimulaties wordt aangepakt,” vertelt onderzoeker Sascha Quanz. “Als onze ontdekking inderdaad een planeet-in-wording is, zullen wetenschappers voor het eerst in de gelegenheid zijn om het planeetvormingsproces, en de interactie tussen een planeet-in-wording en zijn kraamkamer in een zeer vroeg stadium te onderzoeken.”
Theorieën
Op dit moment hebben onderzoekers al wel theorieën over hoe gasplaneten ontstaan. Het idee is dat ze gas en stof – dat is overgebleven na de totstandkoming van de ster – tot zich nemen om te groeien. De waarnemingen van deze protoplaneet wijzen er totnogtoe op dat die theorie klopt: nabij de protoplaneet vonden de onderzoekers structuren in de stofrijke circumstellaire schijf. Deze structuren zouden het resultaat zijn van een interactie tussen de schijf en de planeet. Bovendien zijn er observaties gedaan die erop wijzen dat de vorming van de planeet ervoor zorgt dat de omgeving van de protoplaneet opwarmt.
De stofschijf rondom de ster. De oranje stip geeft de locatie van de mogelijke protoplaneet aan. Afbeelding: ESO / NASA / ESA / Ardila et al.
De onderzoekers blijven echter voorzichtig. Nader onderzoek zal moeten uitwijzen of het echt om een protoplaneet gaat. Zo zou het nog kunnen dat het in werkelijkheid om een ontwikkelde planeet gaat die uit zijn baan dichter bij de ster is gegooid. Dergelijke scenario’s zullen eerst moeten worden uitgesloten.
(scientias.nl)
[ Bericht 0% gewijzigd door Misty_eyes op 02-03-2013 21:40:55 ]
Is al gepost (vorige pagina) maar blijft een mooi filmpje.quote:
Ah, die heb ik gemist. Thx ^^quote:
[..]
Is al gepost (vorige pagina) maar blijft een mooi filmpje.
Calm down, please!
ISS heeft een draak te pakken
Space Station Grapples With a Dragon, Again
At 5:31 am ET Sunday morning, International Space Station astronauts guided the Canadarm2 robotic arm to an earlier-than-scheduled grappling maneuver with the SpaceX Dragon capsule. The grapple was originally scheduled for 6:31 am ET.
The approach of the unmanned Dragon — carrying supplies as part of a NASA resupply contract to the space station — came after the private spaceflight company overcame problems with three of four thruster pods that cast the mission into doubt shortly after launch on Friday. It is thought that there was either a blockage in the pressurization system or a faulty valve.
With this issue far behind, the robotic arm will pull the capsule to berth with the station’s Harmony module approximately an hour after the Canadarm2 grappled with the Dragon, 10 meters from the space station. When the grappling maneuver was complete, mission managers from NASA and SpaceX congratulated each other on a job well done.
“It’s not where you start, but where you finish that counts, and you guys really finished this one on the mark,” space station commander Kevin Ford told NASA mission control in Houston, Texas, and SpaceX HQ in Hawthorne, Calif. “You’re aboard, and we’ve got lots of science on there to bring aboard and get done. So congratulations to all of you.”
This is the second of 12 SpaceX resupply missions to the space station under a $1.6 billion NASA contract.
Space Station Grapples With a Dragon, Again
At 5:31 am ET Sunday morning, International Space Station astronauts guided the Canadarm2 robotic arm to an earlier-than-scheduled grappling maneuver with the SpaceX Dragon capsule. The grapple was originally scheduled for 6:31 am ET.
The approach of the unmanned Dragon — carrying supplies as part of a NASA resupply contract to the space station — came after the private spaceflight company overcame problems with three of four thruster pods that cast the mission into doubt shortly after launch on Friday. It is thought that there was either a blockage in the pressurization system or a faulty valve.
With this issue far behind, the robotic arm will pull the capsule to berth with the station’s Harmony module approximately an hour after the Canadarm2 grappled with the Dragon, 10 meters from the space station. When the grappling maneuver was complete, mission managers from NASA and SpaceX congratulated each other on a job well done.
“It’s not where you start, but where you finish that counts, and you guys really finished this one on the mark,” space station commander Kevin Ford told NASA mission control in Houston, Texas, and SpaceX HQ in Hawthorne, Calif. “You’re aboard, and we’ve got lots of science on there to bring aboard and get done. So congratulations to all of you.”
This is the second of 12 SpaceX resupply missions to the space station under a $1.6 billion NASA contract.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Niet echt astronomie maar toch een kanaal dat ik met jullie wil delen;
Hij doet een leuk overzicht van zonnevlekken, aardbevingen, oceaanstromingen, weer, aard-magnetisch veld, zon-magnetisch veld, etc ... als een soort weerbericht.
Daarnaast doet íe game-video's die er lukraak tussen staan ... die mag je overslaan.
![4MIN News [March 3, 2013] Volcanos vs Global Warming!](http://i.ytimg.com/vi/jfO81H0Sz64/default.jpg)
Hij doet een leuk overzicht van zonnevlekken, aardbevingen, oceaanstromingen, weer, aard-magnetisch veld, zon-magnetisch veld, etc ... als een soort weerbericht.
Daarnaast doet íe game-video's die er lukraak tussen staan ... die mag je overslaan.
Calm down, please!
05-03-2013
Einde van de Herschel-telescoop is in zicht
© reuters.
Het lijkt erop dat de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) binnenkort afscheid moet nemen van zijn paradepaardje onder de ruimtetelescopen. Het koelmiddel van de Herschel-telescoop is namelijk binnen een paar weken op.
De Herschel werd in 2009 gelanceerd en doet sindsdien onderzoek naar het ontstaan van sterren, sterrenstelsel en planeten. Daarbij zijn inmiddels al tienduizenden spectaculaire foto's gemaakt. De instrumenten aan boord van de ruimtetelescoop gebruiken speciale detectoren, en die moeten gekoeld worden tot extreem lage temperaturen. Dat gebeurt met helium, maar de voorraad is nu op.
Het einde van de telescoop werd al voorspeld aan het begin van de missie. Onderzoekers proberen nu nog zo veel mogelijk afbeeldingen van de Herschel te verkrijgen. Al deze beelden zullen de komende tientallen jaren als belangrijk naslagwerk voor de wetenschap gelden.
De telescoop heeft een spiegel met een doorsnede van 3,5 meter aan boord. Het is de grootste spiegel die ooit de ruimte in is gebracht. Bekijk hier meer foto's die de Herschel in de afgelopen jaren maakte.
(HLN)
Einde van de Herschel-telescoop is in zicht
© reuters.
Het lijkt erop dat de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) binnenkort afscheid moet nemen van zijn paradepaardje onder de ruimtetelescopen. Het koelmiddel van de Herschel-telescoop is namelijk binnen een paar weken op.
De Herschel werd in 2009 gelanceerd en doet sindsdien onderzoek naar het ontstaan van sterren, sterrenstelsel en planeten. Daarbij zijn inmiddels al tienduizenden spectaculaire foto's gemaakt. De instrumenten aan boord van de ruimtetelescoop gebruiken speciale detectoren, en die moeten gekoeld worden tot extreem lage temperaturen. Dat gebeurt met helium, maar de voorraad is nu op.
Het einde van de telescoop werd al voorspeld aan het begin van de missie. Onderzoekers proberen nu nog zo veel mogelijk afbeeldingen van de Herschel te verkrijgen. Al deze beelden zullen de komende tientallen jaren als belangrijk naslagwerk voor de wetenschap gelden.
De telescoop heeft een spiegel met een doorsnede van 3,5 meter aan boord. Het is de grootste spiegel die ooit de ruimte in is gebracht. Bekijk hier meer foto's die de Herschel in de afgelopen jaren maakte.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-03-2013
Water uit Europa-oceaan komt soms aan oppervlak
Schematische voorstelling van de oceaan onder het ijsoppervlak van de Jupitermaan Europa. (NASA/JPL-Caltech)
Op het bevroren oppervlak van de Jupitermaan Europa zijn mineralen gevonden die afkomstig moeten zijn uit de zilte oceaan die zich onder de ijskorst bevindt. Dat betekent dat er op de een of andere manier een chemische uitwisseling plaatsvindt tussen de ondergrondse oceaan en het oppervlak.
De Amerikaanse planeetonderzoekers Mike Brown en Kevin Hand gebruikten de 10-meter Keck II-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, voor gedetailleerd spectroscopisch onderzoek van het Europa-oppervlak. Zo werd de aanwezigheid ontdekt van epsomiet - gehydrateerd magnesiumsulfaat. Dat mineraal kan aan het bevroren oppervlak van Europa nooit zijn ontstaan, en moet dus afkomstig zijn uit de oceaan.
De twee astronomen vermoeden dat er aan het oppervlak ook veel natrium en kalium voorkomt, maar die elementen zijn spectroscopisch minder gemakkelijk te traceren. Vermoedelijk is de ondergrondse oceaan rijk aan zouten.
Astrobiologen speculeren dat er in de Europa-oceaan mogelijk micro-organismen voorkomen. Om de samenstelling van het oceaanwater te bestuderen is het blijkbaar niet nodig om door het ijs te boren, aldus Brown en Hand in een artikel dat binnenkort gepubliceerd wordt in The Astronomical Journal. (GS)
(allrsoversterrenkunde)
Water uit Europa-oceaan komt soms aan oppervlak
Schematische voorstelling van de oceaan onder het ijsoppervlak van de Jupitermaan Europa. (NASA/JPL-Caltech)
Op het bevroren oppervlak van de Jupitermaan Europa zijn mineralen gevonden die afkomstig moeten zijn uit de zilte oceaan die zich onder de ijskorst bevindt. Dat betekent dat er op de een of andere manier een chemische uitwisseling plaatsvindt tussen de ondergrondse oceaan en het oppervlak.
De Amerikaanse planeetonderzoekers Mike Brown en Kevin Hand gebruikten de 10-meter Keck II-telescoop op Mauna Kea, Hawaii, voor gedetailleerd spectroscopisch onderzoek van het Europa-oppervlak. Zo werd de aanwezigheid ontdekt van epsomiet - gehydrateerd magnesiumsulfaat. Dat mineraal kan aan het bevroren oppervlak van Europa nooit zijn ontstaan, en moet dus afkomstig zijn uit de oceaan.
De twee astronomen vermoeden dat er aan het oppervlak ook veel natrium en kalium voorkomt, maar die elementen zijn spectroscopisch minder gemakkelijk te traceren. Vermoedelijk is de ondergrondse oceaan rijk aan zouten.
Astrobiologen speculeren dat er in de Europa-oceaan mogelijk micro-organismen voorkomen. Om de samenstelling van het oceaanwater te bestuderen is het blijkbaar niet nodig om door het ijs te boren, aldus Brown en Hand in een artikel dat binnenkort gepubliceerd wordt in The Astronomical Journal. (GS)
(allrsoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Jammer...quote:
05-03-2013
Einde van de Herschel-telescoop is in zicht
Dat zou mooi zijn als ze daar niks gaan doen.quote:
04-03-2013
Water uit Europa-oceaan komt soms aan oppervlak
Astrobiologen speculeren dat er in de Europa-oceaan mogelijk micro-organismen voorkomen. Om de samenstelling van het oceaanwater te bestuderen is het blijkbaar niet nodig om door het ijs te boren.
Zo blijft het biotoop van Europa onaangetast door buiten"aardse" verontreinigingen.
eigenlijk moeten ze er een satelliet heensturen met hele goede
camera's en daarmee de watervulkaan in de gaten houden.
Misschien komt er wel dieren de lucht in geslingert bij zo'n water eruptie.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Leuk bedacht maar micro-organismen zullen zo niet te zien zijn. Ik vrees dat er tóch iets in die oceaan moet om polshoogte te nemen...quote:eigenlijk moeten ze er een satelliet heensturen met hele goede
camera's en daarmee de watervulkaan in de gaten houden.
Misschien komt er wel dieren de lucht in geslingert bij zo'n water eruptie.
06-03-2013
Komeet kan complexe bouwblokken voor leven op aarde hebben afgezet
Wetenschappers bewijzen dat het goed mogelijk is dat kometen een zeer belangrijke rol hebben gespeeld in de totstandkoming van leven op aarde. Ze tonen aan dat het mogelijk is dat complexe moleculen diep in de ruimte zijn ontstaan en door kometen op aarde zijn gebracht.
Onderzoekers van de universiteit van Berkeley bootsten de omstandigheden diep in het heelal, waar kometen ontstaan, na. Ze deden dat in een kamer waar het zeer koud was (tien graden boven het absolute nulpunt). In de kamer bevond zich een ijsbal met daarin koolstofdioxide, ammoniak en verschillende koolwaterstoffen (zoals methaan en ethaan). De ijsbal werd blootgesteld aan een gesimuleerde kosmische straling. Vervolgens gebeurde er iets opvallends. De chemische stofjes in de ijsbal begonnen te reageren en complexe, organische stoffen te vormen, waaronder dipeptiden. Een dipeptide bestaat uit twee aminozuren en is een bouwblok voor leven: alle organismen beschikken erover.
Buitenaards leven
Het feit dat deze stofjes diep in het heelal kunnen ontstaan, wijst erop dat het best mogelijk is dat kometen – of misschien meteorieten – deze vervolgens op aarde hebben gebracht. Dat schrijven de onderzoekers in het blad The Astrophysical Journal. “Het is fascinerend om te bedenken dat de meest basale biochemische bouwblokken die leidden tot leven op aarde wellicht een buitenaardse oorsprong hadden,” stelt onderzoeker Richard Mathies.
Complexiteit in de ruimte
Het idee dat kometen leven op aarde ‘zaaiden’ is niet nieuw. En voorzichtig bewijs voor de theorie werd eerder al ontdekt. Zo toonden onderzoekers aan dat basale organische moleculen – zoals aminozuren – in meteorieten voorkomen. Maar het is onderzoekers nog niet gelukt om complexere moleculaire structuren die een voorwaarde voor het ontstaan van leven vormden, in kometen of meteorieten terug te vinden. Onderzoekers gingen er dan ook vanuit dat kometen basale bouwblokjes voor leven op aarde hebben afgezet, maar dat de echt complexe bouwblokken pas hier op aarde – in de oceanen – ontstonden.
Dit onderzoek wijst erop dat we het heelal onderschat hebben. Ook diep in het heelal kunnen complexe moleculen ontstaan, kometen kunnen die vervolgens op aarde gebracht hebben, waar ze de totstandkoming van leven een vliegende start gaven.
(scientias.nl)
Komeet kan complexe bouwblokken voor leven op aarde hebben afgezet
Wetenschappers bewijzen dat het goed mogelijk is dat kometen een zeer belangrijke rol hebben gespeeld in de totstandkoming van leven op aarde. Ze tonen aan dat het mogelijk is dat complexe moleculen diep in de ruimte zijn ontstaan en door kometen op aarde zijn gebracht.
Onderzoekers van de universiteit van Berkeley bootsten de omstandigheden diep in het heelal, waar kometen ontstaan, na. Ze deden dat in een kamer waar het zeer koud was (tien graden boven het absolute nulpunt). In de kamer bevond zich een ijsbal met daarin koolstofdioxide, ammoniak en verschillende koolwaterstoffen (zoals methaan en ethaan). De ijsbal werd blootgesteld aan een gesimuleerde kosmische straling. Vervolgens gebeurde er iets opvallends. De chemische stofjes in de ijsbal begonnen te reageren en complexe, organische stoffen te vormen, waaronder dipeptiden. Een dipeptide bestaat uit twee aminozuren en is een bouwblok voor leven: alle organismen beschikken erover.
Buitenaards leven
Het feit dat deze stofjes diep in het heelal kunnen ontstaan, wijst erop dat het best mogelijk is dat kometen – of misschien meteorieten – deze vervolgens op aarde hebben gebracht. Dat schrijven de onderzoekers in het blad The Astrophysical Journal. “Het is fascinerend om te bedenken dat de meest basale biochemische bouwblokken die leidden tot leven op aarde wellicht een buitenaardse oorsprong hadden,” stelt onderzoeker Richard Mathies.
Complexiteit in de ruimte
Het idee dat kometen leven op aarde ‘zaaiden’ is niet nieuw. En voorzichtig bewijs voor de theorie werd eerder al ontdekt. Zo toonden onderzoekers aan dat basale organische moleculen – zoals aminozuren – in meteorieten voorkomen. Maar het is onderzoekers nog niet gelukt om complexere moleculaire structuren die een voorwaarde voor het ontstaan van leven vormden, in kometen of meteorieten terug te vinden. Onderzoekers gingen er dan ook vanuit dat kometen basale bouwblokjes voor leven op aarde hebben afgezet, maar dat de echt complexe bouwblokken pas hier op aarde – in de oceanen – ontstonden.
Dit onderzoek wijst erop dat we het heelal onderschat hebben. Ook diep in het heelal kunnen complexe moleculen ontstaan, kometen kunnen die vervolgens op aarde gebracht hebben, waar ze de totstandkoming van leven een vliegende start gaven.
(scientias.nl)
Ik heb het natuurlijk niet over micro organismen.quote:
[..]
Leuk bedacht maar micro-organismen zullen zo niet te zien zijn. Ik vrees dat er tóch iets in die oceaan moet om polshoogte te nemen...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
06-03-2013
Afstand tot naburig sterrenstelsel nauwkeurig vastgepind
Bedekkingsveranderlijke dubbelsterren waren de sleutel tot de nieuwe afstandsbepaling van de Grote Magelhaense Wolk. (ESO/L. Calçada)
Na bijna een decennium van zorgvuldige waarnemingen heeft een internationaal team van astronomen de afstand tot ons buurstelsel, de Grote Magelhaense Wolk, nauwkeuriger kunnen meten dan ooit. De nieuwe meting verbetert ook onze kennis van de snelheid waarmee het heelal uitdijt en is van cruciaal belang voor het oplossen van het raadsel van de donkere energie, die de kosmische uitdijing versnelt (Nature, 7 maart 2013).
Astronomen peilen de schaal van het heelal door eerst de afstanden tot nabije objecten te meten en deze ‘standaardkaarsen’ te gebruiken om de afstanden tot steeds verder weg gelegen objecten vast te pinnen. Maar deze keten is slechts zo nauwkeurig als zijn zwakste schakel. Tot nu toe viel het niet mee om een betrouwbare afstand te vinden voor de Grote Magelhaense Wolk (GMW), een van de naaste buren van de Melkweg. Omdat sterren van dit sterrenstelsel worden gebruikt om de afstandsschaal voor verder weg gelegen stelsels vast te leggen, is dat van cruciaal belang.
Waarnemingen van een zeldzaam soort dubbelsterren hebben astronomen nu in staat gesteld om een veel nauwkeurigere waarde voor de afstand van de GMW te vinden: 163.000 lichtjaar.
De verbeterde meting van de afstand tot de Grote Magelhaense Wolk resulteert ook in betere afstanden voor veel zogeheten cepheïden. Deze heldere, pulserende sterren worden als standaardkaarsen gebruikt om de afstanden tot verder weg gelegen sterrenstelsels te meten en de uitdijingssnelheid van het heelal – de Hubble-constante – te bepalen. Deze laatste is op zijn beurt weer de basis voor de verkenning van het heelal tot aan de verste sterrenstelsels die we met de huidige telescopen kunnen zien. De nauwkeurige afstand tot de Grote Magelhaense Wolk verbetert dus ook de nauwkeurigheid van de huidige metingen van de grootst mogelijke afstanden in het heelal. (EE)
(allesoverstrerrenkunde)
Afstand tot naburig sterrenstelsel nauwkeurig vastgepind
Bedekkingsveranderlijke dubbelsterren waren de sleutel tot de nieuwe afstandsbepaling van de Grote Magelhaense Wolk. (ESO/L. Calçada)
Na bijna een decennium van zorgvuldige waarnemingen heeft een internationaal team van astronomen de afstand tot ons buurstelsel, de Grote Magelhaense Wolk, nauwkeuriger kunnen meten dan ooit. De nieuwe meting verbetert ook onze kennis van de snelheid waarmee het heelal uitdijt en is van cruciaal belang voor het oplossen van het raadsel van de donkere energie, die de kosmische uitdijing versnelt (Nature, 7 maart 2013).
Astronomen peilen de schaal van het heelal door eerst de afstanden tot nabije objecten te meten en deze ‘standaardkaarsen’ te gebruiken om de afstanden tot steeds verder weg gelegen objecten vast te pinnen. Maar deze keten is slechts zo nauwkeurig als zijn zwakste schakel. Tot nu toe viel het niet mee om een betrouwbare afstand te vinden voor de Grote Magelhaense Wolk (GMW), een van de naaste buren van de Melkweg. Omdat sterren van dit sterrenstelsel worden gebruikt om de afstandsschaal voor verder weg gelegen stelsels vast te leggen, is dat van cruciaal belang.
Waarnemingen van een zeldzaam soort dubbelsterren hebben astronomen nu in staat gesteld om een veel nauwkeurigere waarde voor de afstand van de GMW te vinden: 163.000 lichtjaar.
De verbeterde meting van de afstand tot de Grote Magelhaense Wolk resulteert ook in betere afstanden voor veel zogeheten cepheïden. Deze heldere, pulserende sterren worden als standaardkaarsen gebruikt om de afstanden tot verder weg gelegen sterrenstelsels te meten en de uitdijingssnelheid van het heelal – de Hubble-constante – te bepalen. Deze laatste is op zijn beurt weer de basis voor de verkenning van het heelal tot aan de verste sterrenstelsels die we met de huidige telescopen kunnen zien. De nauwkeurige afstand tot de Grote Magelhaense Wolk verbetert dus ook de nauwkeurigheid van de huidige metingen van de grootst mogelijke afstanden in het heelal. (EE)
(allesoverstrerrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-03-2013
Kometen kunnen aards leven een flinke duw in de rug hebben gegeven
Kometen als Halley kunnen broedplaatsen van complexe moleculen zijn. (NASA)
Uit een nieuw experiment waarbij de omstandigheden in de ruimte zijn nagebootst, blijkt dat aan de oppervlakken van interplanetaire sneeuwballen ook complexe organische moleculen kunnen ontstaan. Dat betekent dat kometen en meteorieten wellicht een grotere rol hebben gespeeld bij het ontstaan van het leven op aarde dan tot nu toe werd aangenomen.
In de vele meteorieten die op aarde zijn gevonden zijn allerlei organische moleculen aangetroffen. Daarbij gaat het echter steeds om relatief kleine moleculen, zoals aminozuren. Bijgevolg zijn wetenschappers er eigenlijk altijd van uitgegaan dat de grotere bouwstenen van het leven pas later in de oceanen op aarde zijn gevormd.
Wetenschappers van de universiteiten van Californië (Berkeley) en Hawaï (Manoa) hebben nu echter experimenteel aangetoond dat ook de wat grotere moleculaire bouwstenen in de ruimte kunnen zijn ontstaan. In een vacuümkamer hebben zij bij een temperatuur van tien graden boven het absolute nulpunt een kosmische sneeuwbal nagebootst, bestaande uit kooldioxide, ammoniak en diverse koolwaterstoffen. Toen ze deze met energierijke elektronen bestookten, zoals die ook in de ruimte voorkomen, traden er reacties op waarbij onder meer dipeptiden werden gevormd – moleculen die uit twee aminozuren bestaan.
Deze ontdekking toont aan dat kometen en meteorieten deze voor het ontstaan van leven cruciale moleculen naar de aarde kunnen hebben gebracht. Dipeptiden staan aan de basis van nog langere moleculaire ketens zoals eiwitten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Kometen kunnen aards leven een flinke duw in de rug hebben gegeven
Kometen als Halley kunnen broedplaatsen van complexe moleculen zijn. (NASA)
Uit een nieuw experiment waarbij de omstandigheden in de ruimte zijn nagebootst, blijkt dat aan de oppervlakken van interplanetaire sneeuwballen ook complexe organische moleculen kunnen ontstaan. Dat betekent dat kometen en meteorieten wellicht een grotere rol hebben gespeeld bij het ontstaan van het leven op aarde dan tot nu toe werd aangenomen.
In de vele meteorieten die op aarde zijn gevonden zijn allerlei organische moleculen aangetroffen. Daarbij gaat het echter steeds om relatief kleine moleculen, zoals aminozuren. Bijgevolg zijn wetenschappers er eigenlijk altijd van uitgegaan dat de grotere bouwstenen van het leven pas later in de oceanen op aarde zijn gevormd.
Wetenschappers van de universiteiten van Californië (Berkeley) en Hawaï (Manoa) hebben nu echter experimenteel aangetoond dat ook de wat grotere moleculaire bouwstenen in de ruimte kunnen zijn ontstaan. In een vacuümkamer hebben zij bij een temperatuur van tien graden boven het absolute nulpunt een kosmische sneeuwbal nagebootst, bestaande uit kooldioxide, ammoniak en diverse koolwaterstoffen. Toen ze deze met energierijke elektronen bestookten, zoals die ook in de ruimte voorkomen, traden er reacties op waarbij onder meer dipeptiden werden gevormd – moleculen die uit twee aminozuren bestaan.
Deze ontdekking toont aan dat kometen en meteorieten deze voor het ontstaan van leven cruciale moleculen naar de aarde kunnen hebben gebracht. Dipeptiden staan aan de basis van nog langere moleculaire ketens zoals eiwitten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-03-2013
Google betaalt voor maanlanding
Google looft een beloning van twintig miljoen dollar uit voor het eerste bedrijf dat een robot op de maan zet en het oppervlak verkent.
De zoekgigant stelt wel enkele voorwaarden: het moet een privaat bedrijf zijn en de robot moet minstens vijfhonderd meter afleggen op het oppervlak van de maan. Vervolgens moet er een HD-filmpje teruggestuurd worden naar de aarde, schrijft de BBC.
Er is tevens een troostprijs van vijf miljoen dollar voor de nummer twee. Ook worden er bonusprijzen uitgedeeld als de robot meer dan vijf kilometer aflegt, water vindt en sporen van mensen op de maan vindt.
(powned)
Google betaalt voor maanlanding
Google looft een beloning van twintig miljoen dollar uit voor het eerste bedrijf dat een robot op de maan zet en het oppervlak verkent.
De zoekgigant stelt wel enkele voorwaarden: het moet een privaat bedrijf zijn en de robot moet minstens vijfhonderd meter afleggen op het oppervlak van de maan. Vervolgens moet er een HD-filmpje teruggestuurd worden naar de aarde, schrijft de BBC.
Er is tevens een troostprijs van vijf miljoen dollar voor de nummer twee. Ook worden er bonusprijzen uitgedeeld als de robot meer dan vijf kilometer aflegt, water vindt en sporen van mensen op de maan vindt.
(powned)
quote:Op donderdag 7 maart 2013 18:07 schreef Misty_eyes het volgende:
07-03-2013
Google betaalt voor maanlanding
[ afbeelding ]
Google looft een beloning van twintig miljoen dollar uit voor het eerste bedrijf dat een robot op de maan zet en het oppervlak verkent.
De zoekgigant stelt wel enkele voorwaarden: het moet een privaat bedrijf zijn en de robot moet minstens vijfhonderd meter afleggen op het oppervlak van de maan. Vervolgens moet er een HD-filmpje teruggestuurd worden naar de aarde, schrijft de BBC.
Er is tevens een troostprijs van vijf miljoen dollar voor de nummer twee. Ook worden er bonusprijzen uitgedeeld als de robot meer dan vijf kilometer aflegt, water vindt en sporen van mensen op de maan vindt.
(powned)
Maar dat hadden ze vorig jaar al bekend gemaakt
NASA releases moon landing guidelines for Google Lunar X Prize
[ Bericht 5% gewijzigd door -CRASH- op 07-03-2013 18:17:11 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Ah, een oud bericht dus. Excuses.quote:
[..]
Maar dat hadden ze vorig jaar al bekend gemaakt
NASA releases moon landing guidelines for Google Lunar X Prize
Staat er geen datum bij het bericht.quote:
[..]
Ah, een oud bericht dus. Excuses.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Staat nét op hun site als nieuws:quote:
[..]
Staat er geen datum bij het bericht.
http://www.powned.tv/nieuws/tech/2013/03/google.html
07-03-2013
Nieuwe camera in ruimtestation maakt eerste foto van de aarde
Een gloednieuwe camera in het internationale ruimtestation heeft onlangs voor het eerst de ogen geopend en de eerste foto van de aarde gemaakt. Het kiekje is prachtig!
Op de foto ziet u de rivier Rio San Pablo uitkomen in de Golfo de Montijo. Het is een bijzonder gebied: twee totaal verschillende ecologische zones lopen in elkaar over: landbouwgrond maakt plaats voor bossen en moerassen.
De foto is gemaakt door ISERV Pathfinder: een gloednieuwe camera die in januari van dit jaar op het ISS werd geïnstalleerd. Het is de bedoeling dat de camera de ogen strak op de aarde gericht houdt en ons met name tijdens natuurrampen van beelden voorziet. “Stel dat een dam in Bhutan doorbreekt, dan willen we in staat zijn om de overheid te laten zien waar bruggen kapot zijn gegaan of waar een weg is ondergelopen of waar een onderstation onder water staat,” legt onderzoeker Burgess Howell uit. “Dat soort informatie is van groot belang om gericht en snel redding te brengen.” Dankzij de hoge resolutie waarmee de camera foto’s maakt, zijn zelfs kleine details goed zichtbaar.
Wetenschappers besturen de camera vanaf de aarde. Met behulp van speciale software kunnen ze precies achterhalen wanneer het ISS zich boven een gebied dat ze willen fotograferen, bevindt. Vervolgens kunnen ze de camera opdracht geven om met een snelheid van drie tot zeven frames per seconde foto’s te maken.
Foto: Dauna Coulter, NASA Marshall Space Flight Center / Mike Carlowicz, NASA Earth Observatory
(scientias.nl)
Nieuwe camera in ruimtestation maakt eerste foto van de aarde
Een gloednieuwe camera in het internationale ruimtestation heeft onlangs voor het eerst de ogen geopend en de eerste foto van de aarde gemaakt. Het kiekje is prachtig!
Op de foto ziet u de rivier Rio San Pablo uitkomen in de Golfo de Montijo. Het is een bijzonder gebied: twee totaal verschillende ecologische zones lopen in elkaar over: landbouwgrond maakt plaats voor bossen en moerassen.
De foto is gemaakt door ISERV Pathfinder: een gloednieuwe camera die in januari van dit jaar op het ISS werd geïnstalleerd. Het is de bedoeling dat de camera de ogen strak op de aarde gericht houdt en ons met name tijdens natuurrampen van beelden voorziet. “Stel dat een dam in Bhutan doorbreekt, dan willen we in staat zijn om de overheid te laten zien waar bruggen kapot zijn gegaan of waar een weg is ondergelopen of waar een onderstation onder water staat,” legt onderzoeker Burgess Howell uit. “Dat soort informatie is van groot belang om gericht en snel redding te brengen.” Dankzij de hoge resolutie waarmee de camera foto’s maakt, zijn zelfs kleine details goed zichtbaar.
Wetenschappers besturen de camera vanaf de aarde. Met behulp van speciale software kunnen ze precies achterhalen wanneer het ISS zich boven een gebied dat ze willen fotograferen, bevindt. Vervolgens kunnen ze de camera opdracht geven om met een snelheid van drie tot zeven frames per seconde foto’s te maken.
Foto: Dauna Coulter, NASA Marshall Space Flight Center / Mike Carlowicz, NASA Earth Observatory
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hoe heet die camera ook alweer die in de ISS zou komen
waarmee je "live" naar de aarde zou kunnen kijken
waarmee je "live" naar de aarde zou kunnen kijken
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
08-03-2013
Bijzondere ster lijkt ouder te zijn dan het heelal zelf
Hubble heeft wetenschappers een handje geholpen bij het dateren van een zeer oude ster. En dat leidt tot een verrassende conclusie: de ster zou zo’n 14,5 miljard jaar oud zijn: net ietsje ouder dan het 13,8 miljard jaar oude heelal, dus!
De ster is niet nieuw voor de wetenschap. In het jaar 2000 dateerden astronomen de ster ook al. Toen kwamen ze uit op een leeftijd van zestien miljard jaar (met een onzekerheidsmarge van twee miljard jaar). Het zette de wetenschap op zijn kop. “Misschien zit de kosmologie fout, of de stellaire fysica of klopt de afstand tot de ster niet,” stelt onderzoeker Howard Bond.
Kleinere marge
Een goede reden om de ster nog eens goed te bestuderen en opnieuw te dateren. En dat is wat onderzoekers – met een beetje hulp van Hubble – nu hebben gedaan. De nieuwe meting is een stuk accurater, want de onderzoekers hebben de onzekerheidsmarge aanzienlijk verkleind. De onderzoekers schatten de ster op 14,5 miljard jaar oud of 0,8 miljard jaar ouder of jonger. De ster zou dus ook 13,7 miljard jaar oud kunnen zijn en daarmee binnen de leeftijd van het heelal vallen.
Het onderzoek
De onderzoekers baseren hun conclusie op een uitgebreid onderzoek. Zo bestudeerden ze de helderheid van de ster, maar keken ze ook naar de chemische stoffen in de ster. En hoe beter de onderzoekers de ster onder de loep namen, hoe sterker het bewijs dat deze ster bijzonder oud is, maar niet zo oud als gedacht, zich opstapelde. Zo suggereert het onderzoek dat de ster brandstof sneller verbruikt: een eigenschap die de geschatte leeftijd van de ster (16 miljard jaar) verlaagt. Ook bleek de verhouding zuurstof en ijzer ietsje anders te zijn dan verwacht: eveneens bewijs dat deze ietsje jonger is dan gedacht (later kwam er in het heelal meer zuurstof voor). “Stop al die ingrediënten bij elkaar en je komt uit op een leeftijd van 14,5 miljard jaar, met een onzekerheidsmarge dat de leeftijd van de ster laat overlappen met de leeftijd van het heelal.”
Meer onderzoek
Bond verwacht de leeftijd van de ster in de toekomst nog nauwkeuriger vast te kunnen stellen. En zodra uit een volgend onderzoek blijkt dat de ster nog jonger is dan 14,5 miljard jaar en de onzekerheidsmarge verder verkleind wordt, kan zomaar blijken dat de ster toch ietsje jonger is dan het universum. Maar zelfs als de ster ietsje jonger is dan het heelal, dan blijft deze nog steeds heel bijzonder.
De ster in kwestie – HD 140283, bijgenaamd Methusalem – beweegt zich snel door de ruimte en is om die reden al meer dan een eeuw bekend. De hoge snelheid waarmee de ster reist, wijst erop dat de ster slechts een bezoeker aan ons sterrenstelsel is en eigenlijk afkomstig is uit de galactische halo. Een onderzoek in de jaren vijftig onderschrijft dat. Hieruit bleek dat de ster in vergelijking met andere sterren in onze omgeving weinig zware elementen bevat. Sterren in de galactische halo zijn de eerste ‘bewoners’ van ons sterrenstelsel. Ze ontstonden nog voordat het universum ‘vervuild’ was geraakt met zwaardere elementen. De ster is waarschijnlijk in een klein sterrenstelsel ontstaan. Dit sterrenstelsel zou meer dan twaalf miljard jaar geleden door de groeiende Melkweg zijn opgeslokt.
(scientias.nl)
Bijzondere ster lijkt ouder te zijn dan het heelal zelf
Hubble heeft wetenschappers een handje geholpen bij het dateren van een zeer oude ster. En dat leidt tot een verrassende conclusie: de ster zou zo’n 14,5 miljard jaar oud zijn: net ietsje ouder dan het 13,8 miljard jaar oude heelal, dus!
De ster is niet nieuw voor de wetenschap. In het jaar 2000 dateerden astronomen de ster ook al. Toen kwamen ze uit op een leeftijd van zestien miljard jaar (met een onzekerheidsmarge van twee miljard jaar). Het zette de wetenschap op zijn kop. “Misschien zit de kosmologie fout, of de stellaire fysica of klopt de afstand tot de ster niet,” stelt onderzoeker Howard Bond.
Kleinere marge
Een goede reden om de ster nog eens goed te bestuderen en opnieuw te dateren. En dat is wat onderzoekers – met een beetje hulp van Hubble – nu hebben gedaan. De nieuwe meting is een stuk accurater, want de onderzoekers hebben de onzekerheidsmarge aanzienlijk verkleind. De onderzoekers schatten de ster op 14,5 miljard jaar oud of 0,8 miljard jaar ouder of jonger. De ster zou dus ook 13,7 miljard jaar oud kunnen zijn en daarmee binnen de leeftijd van het heelal vallen.
Het onderzoek
De onderzoekers baseren hun conclusie op een uitgebreid onderzoek. Zo bestudeerden ze de helderheid van de ster, maar keken ze ook naar de chemische stoffen in de ster. En hoe beter de onderzoekers de ster onder de loep namen, hoe sterker het bewijs dat deze ster bijzonder oud is, maar niet zo oud als gedacht, zich opstapelde. Zo suggereert het onderzoek dat de ster brandstof sneller verbruikt: een eigenschap die de geschatte leeftijd van de ster (16 miljard jaar) verlaagt. Ook bleek de verhouding zuurstof en ijzer ietsje anders te zijn dan verwacht: eveneens bewijs dat deze ietsje jonger is dan gedacht (later kwam er in het heelal meer zuurstof voor). “Stop al die ingrediënten bij elkaar en je komt uit op een leeftijd van 14,5 miljard jaar, met een onzekerheidsmarge dat de leeftijd van de ster laat overlappen met de leeftijd van het heelal.”
Meer onderzoek
Bond verwacht de leeftijd van de ster in de toekomst nog nauwkeuriger vast te kunnen stellen. En zodra uit een volgend onderzoek blijkt dat de ster nog jonger is dan 14,5 miljard jaar en de onzekerheidsmarge verder verkleind wordt, kan zomaar blijken dat de ster toch ietsje jonger is dan het universum. Maar zelfs als de ster ietsje jonger is dan het heelal, dan blijft deze nog steeds heel bijzonder.
De ster in kwestie – HD 140283, bijgenaamd Methusalem – beweegt zich snel door de ruimte en is om die reden al meer dan een eeuw bekend. De hoge snelheid waarmee de ster reist, wijst erop dat de ster slechts een bezoeker aan ons sterrenstelsel is en eigenlijk afkomstig is uit de galactische halo. Een onderzoek in de jaren vijftig onderschrijft dat. Hieruit bleek dat de ster in vergelijking met andere sterren in onze omgeving weinig zware elementen bevat. Sterren in de galactische halo zijn de eerste ‘bewoners’ van ons sterrenstelsel. Ze ontstonden nog voordat het universum ‘vervuild’ was geraakt met zwaardere elementen. De ster is waarschijnlijk in een klein sterrenstelsel ontstaan. Dit sterrenstelsel zou meer dan twaalf miljard jaar geleden door de groeiende Melkweg zijn opgeslokt.
(scientias.nl)
wowquote:Op vrijdag 8 maart 2013 23:34 schreef Misty_eyes het volgende:
08-03-2013
Bijzondere ster lijkt ouder te zijn dan het heelal zelf
[ afbeelding ]
Hubble heeft wetenschappers een handje geholpen bij het dateren van een zeer oude ster. En dat leidt tot een verrassende conclusie: de ster zou zo’n 14,5 miljard jaar oud zijn: net ietsje ouder dan het 13,8 miljard jaar oude heelal, dus!
De ster is niet nieuw voor de wetenschap. In het jaar 2000 dateerden astronomen de ster ook al. Toen kwamen ze uit op een leeftijd van zestien miljard jaar (met een onzekerheidsmarge van twee miljard jaar). Het zette de wetenschap op zijn kop. “Misschien zit de kosmologie fout, of de stellaire fysica of klopt de afstand tot de ster niet,” stelt onderzoeker Howard Bond.
Kleinere marge
Een goede reden om de ster nog eens goed te bestuderen en opnieuw te dateren. En dat is wat onderzoekers – met een beetje hulp van Hubble – nu hebben gedaan. De nieuwe meting is een stuk accurater, want de onderzoekers hebben de onzekerheidsmarge aanzienlijk verkleind. De onderzoekers schatten de ster op 14,5 miljard jaar oud of 0,8 miljard jaar ouder of jonger. De ster zou dus ook 13,7 miljard jaar oud kunnen zijn en daarmee binnen de leeftijd van het heelal vallen.
Het onderzoek
De onderzoekers baseren hun conclusie op een uitgebreid onderzoek. Zo bestudeerden ze de helderheid van de ster, maar keken ze ook naar de chemische stoffen in de ster. En hoe beter de onderzoekers de ster onder de loep namen, hoe sterker het bewijs dat deze ster bijzonder oud is, maar niet zo oud als gedacht, zich opstapelde. Zo suggereert het onderzoek dat de ster brandstof sneller verbruikt: een eigenschap die de geschatte leeftijd van de ster (16 miljard jaar) verlaagt. Ook bleek de verhouding zuurstof en ijzer ietsje anders te zijn dan verwacht: eveneens bewijs dat deze ietsje jonger is dan gedacht (later kwam er in het heelal meer zuurstof voor). “Stop al die ingrediënten bij elkaar en je komt uit op een leeftijd van 14,5 miljard jaar, met een onzekerheidsmarge dat de leeftijd van de ster laat overlappen met de leeftijd van het heelal.”
Meer onderzoek
Bond verwacht de leeftijd van de ster in de toekomst nog nauwkeuriger vast te kunnen stellen. En zodra uit een volgend onderzoek blijkt dat de ster nog jonger is dan 14,5 miljard jaar en de onzekerheidsmarge verder verkleind wordt, kan zomaar blijken dat de ster toch ietsje jonger is dan het universum. Maar zelfs als de ster ietsje jonger is dan het heelal, dan blijft deze nog steeds heel bijzonder.
De ster in kwestie – HD 140283, bijgenaamd Methusalem – beweegt zich snel door de ruimte en is om die reden al meer dan een eeuw bekend. De hoge snelheid waarmee de ster reist, wijst erop dat de ster slechts een bezoeker aan ons sterrenstelsel is en eigenlijk afkomstig is uit de galactische halo. Een onderzoek in de jaren vijftig onderschrijft dat. Hieruit bleek dat de ster in vergelijking met andere sterren in onze omgeving weinig zware elementen bevat. Sterren in de galactische halo zijn de eerste ‘bewoners’ van ons sterrenstelsel. Ze ontstonden nog voordat het universum ‘vervuild’ was geraakt met zwaardere elementen. De ster is waarschijnlijk in een klein sterrenstelsel ontstaan. Dit sterrenstelsel zou meer dan twaalf miljard jaar geleden door de groeiende Melkweg zijn opgeslokt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Die Methusalem-ster ligt ook maar 190 lichtjaar van ons verwijderd. Da's echt in onze achtertuin, op galactische schaal gezien.
http://en.wikipedia.org/wiki/HD_140283
http://en.wikipedia.org/wiki/HD_140283
🐠 Only dead fish go with the flow.
11-03-2013
Chinees ruimteafval botst met Russische satelliet
Onderzoek wijst erop dat een stuk puin van een Chinese weersatelliet in botsing is gekomen met een Russische satelliet. De gebeurtenis laat nog maar eens zien hoe groot het ruimteafval-probleem werkelijk is.
Begin februari werd duidelijk dat de baan van de Russische satelliet iets veranderd was. De Russen dachten direct aan een botsing. Om te achterhalen of er echt een botsing was geweest, zochten ze eerst uit wanneer de botsing hoogstwaarschijnlijk plaatsvond en of zich op dat moment andere objecten in de buurt van de Russische satelliet bevonden.
Fengyun 1C
Uit het onderzoek blijkt dat de Russische satelliet op de dag van de botsing (22 januari 2013) slechts bij één object in de buurt was gekomen. Het gaat om een stuk puin van Fengyun 1C. Fengyun 1C was een Chinese weersatelliet. De satelliet werd in 1999 gelanceerd. In 2007 testten de Chinezen een wapen dat satellieten kan vernietigen. Om aan te tonen dat het wapen werkte, schoten ze Fengyun 1C in stukken. Zo werden in één klap honderden, zo niet duizenden stukken ruimtepuin gecreëerd.
Beschadigd
En één van die stukken is nu hoogstwaarschijnlijk met een Russische satelliet in aanraking gekomen. Niet alleen draait de satelliet daardoor nu sneller, de satelliet is ook beschadigd. Zo bestaat de satelliet op dit moment zeker uit twee fragmenten. Onderzoekers blijven de kwestie onderzoeken om meer te weten te komen over de omstandigheden waaronder de botsing plaatsvond.
De gebeurtenis benadrukt nog maar eens hoe groot het probleem van ruimteafval werkelijk is. De aarde wordt omgeven door een ‘wolk’ van puin, bestaande uit brokstukken van satellieten en complete satellieten die niet langer werken. Het ISS moet nu al regelmatig voor het ruimtepuin uitwijken. En de hoeveelheid ruimtepuin neemt alleen maar toe. De angst is dan ook dat deze gordel van puin in de toekomst ruimtemissies kan dwarsbomen: hoe groter de dichtheid puin wordt, hoe lastiger het zal worden om mensen voorbij die ‘gordel’ te lanceren. Onderzoekers werken dan ook hard aan een oplossing. Een mooi voorbeeld is deze Zwitserse satelliet die in de toekomst ruimteafval moet vastgrijpen en verwijderen. Het opruimen van ruimteafval ligt politiek gezien overigens gevoelig. Sommige landen hebben er moeite mee dat andere landen door het opruimen van hun ruimtepuin de hand leggen op door hen ontwikkelde technologieën. Ook vinden veel overheden het een verontrustende gedachte dat andere naties methoden ontwikkelen om oude satellieten uit een baan om de aarde te verwijderen. Want als ze dat kunnen, kunnen ze ook werkende satellieten vernietigen en zo de communicatie in een land plat leggen.
Reconstructie van de botsing:
(scientias.nl)
Chinees ruimteafval botst met Russische satelliet
Onderzoek wijst erop dat een stuk puin van een Chinese weersatelliet in botsing is gekomen met een Russische satelliet. De gebeurtenis laat nog maar eens zien hoe groot het ruimteafval-probleem werkelijk is.
Begin februari werd duidelijk dat de baan van de Russische satelliet iets veranderd was. De Russen dachten direct aan een botsing. Om te achterhalen of er echt een botsing was geweest, zochten ze eerst uit wanneer de botsing hoogstwaarschijnlijk plaatsvond en of zich op dat moment andere objecten in de buurt van de Russische satelliet bevonden.
Fengyun 1C
Uit het onderzoek blijkt dat de Russische satelliet op de dag van de botsing (22 januari 2013) slechts bij één object in de buurt was gekomen. Het gaat om een stuk puin van Fengyun 1C. Fengyun 1C was een Chinese weersatelliet. De satelliet werd in 1999 gelanceerd. In 2007 testten de Chinezen een wapen dat satellieten kan vernietigen. Om aan te tonen dat het wapen werkte, schoten ze Fengyun 1C in stukken. Zo werden in één klap honderden, zo niet duizenden stukken ruimtepuin gecreëerd.
Beschadigd
En één van die stukken is nu hoogstwaarschijnlijk met een Russische satelliet in aanraking gekomen. Niet alleen draait de satelliet daardoor nu sneller, de satelliet is ook beschadigd. Zo bestaat de satelliet op dit moment zeker uit twee fragmenten. Onderzoekers blijven de kwestie onderzoeken om meer te weten te komen over de omstandigheden waaronder de botsing plaatsvond.
De gebeurtenis benadrukt nog maar eens hoe groot het probleem van ruimteafval werkelijk is. De aarde wordt omgeven door een ‘wolk’ van puin, bestaande uit brokstukken van satellieten en complete satellieten die niet langer werken. Het ISS moet nu al regelmatig voor het ruimtepuin uitwijken. En de hoeveelheid ruimtepuin neemt alleen maar toe. De angst is dan ook dat deze gordel van puin in de toekomst ruimtemissies kan dwarsbomen: hoe groter de dichtheid puin wordt, hoe lastiger het zal worden om mensen voorbij die ‘gordel’ te lanceren. Onderzoekers werken dan ook hard aan een oplossing. Een mooi voorbeeld is deze Zwitserse satelliet die in de toekomst ruimteafval moet vastgrijpen en verwijderen. Het opruimen van ruimteafval ligt politiek gezien overigens gevoelig. Sommige landen hebben er moeite mee dat andere landen door het opruimen van hun ruimtepuin de hand leggen op door hen ontwikkelde technologieën. Ook vinden veel overheden het een verontrustende gedachte dat andere naties methoden ontwikkelen om oude satellieten uit een baan om de aarde te verwijderen. Want als ze dat kunnen, kunnen ze ook werkende satellieten vernietigen en zo de communicatie in een land plat leggen.
Reconstructie van de botsing:
(scientias.nl)
12-03-2013
Herschel ziet basis van straalstromen bij zwart gat
Illustratie van de jets van GX 339-4. (ESA/ATG Medialab)
De Europese infraroodruimtetelescoop Herschel, die bijna aan het eind van zijn operationele levensduur is, heeft ver-infrarode straling waargenomen die afkomstig is van de basis van de straalstromen bij een stellair zwart gat. Nooit eerder zijn sterrenkundigen in staat geweest om door te dringen tot dit allerbinnenste deel van de straalstromen ('jets'). De resultaten zijn gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
De waarnemingen zijn verricht aan GX 339-4, een zwart gat dat materie opzuigt van een begeleider en daarbij twee bundels van energierijke deeltjes en straling de ruimte in blaast. Eens in de paar jaar ondergaat het stelsel een uitbarsting die enkele maanden kan duren en waarbij de jets afmetingen bereiken van honderden miljarden kilometers.
De meest recente uitbarsting is intensief bestudeerd door onder andere radio- en röntgentelescopen. Toen er veranderingen werden gezien die erop wijzen dat de uitbarsting snel ten einde zou komen, werd de Herschel-ruimtetelescoop ingeschakeld om de ver-infrarode straling van de basis van de straalstromen waar te nemen.
De nieuwe waarnemingen bevestigen het idee dat de radiostraling en de ver-infrarode straling van de jets zogeheten synchrotronstraling is, uitgezonden door energierijke elektronen in een sterk magnetisch veld. Minder duidelijk is de precieze herkomst van de energierijkere optische en de nabij-infrarode straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Herschel ziet basis van straalstromen bij zwart gat
Illustratie van de jets van GX 339-4. (ESA/ATG Medialab)
De Europese infraroodruimtetelescoop Herschel, die bijna aan het eind van zijn operationele levensduur is, heeft ver-infrarode straling waargenomen die afkomstig is van de basis van de straalstromen bij een stellair zwart gat. Nooit eerder zijn sterrenkundigen in staat geweest om door te dringen tot dit allerbinnenste deel van de straalstromen ('jets'). De resultaten zijn gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
De waarnemingen zijn verricht aan GX 339-4, een zwart gat dat materie opzuigt van een begeleider en daarbij twee bundels van energierijke deeltjes en straling de ruimte in blaast. Eens in de paar jaar ondergaat het stelsel een uitbarsting die enkele maanden kan duren en waarbij de jets afmetingen bereiken van honderden miljarden kilometers.
De meest recente uitbarsting is intensief bestudeerd door onder andere radio- en röntgentelescopen. Toen er veranderingen werden gezien die erop wijzen dat de uitbarsting snel ten einde zou komen, werd de Herschel-ruimtetelescoop ingeschakeld om de ver-infrarode straling van de basis van de straalstromen waar te nemen.
De nieuwe waarnemingen bevestigen het idee dat de radiostraling en de ver-infrarode straling van de jets zogeheten synchrotronstraling is, uitgezonden door energierijke elektronen in een sterk magnetisch veld. Minder duidelijk is de precieze herkomst van de energierijkere optische en de nabij-infrarode straling. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-03-2013
Zeldzame drievoudige quasar gevonden
Opname van de drievoudige quasar QQQJ1519+0627 (Emanuele Farina)
Een internationaal team van astronomen onder leiding van Emanuele Farina van de Universiteit van Insubria in Italië heeft op 9 miljard lichtjaar afstand van de aarde een zeldzame drievoudige quasar gevonden. De ontdekking is gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Quasars zijn de extreem heldere kernen van ver verwijderde sterrenstelsels. De energie is afkomstig uit de directe omgeving van superzware zwarte gaten die zich in de kernen van de meeste sterrenstelsels bevinden. Wanneer er twee of drie quasars in elkaars directe omgeving staan, is er vermoedelijk sprake van het resultaat van een botsing en versmelting van twee of drie afzonderlijke sterrenstelsels.
Het is pas voor de tweede keer dat astronomen een drievoudige quasar hebben gevonden. Hoe het systeem (met de catalogusaanduiding QQQJ1519+0627) precies is ontstaan, is nog niet duidelijk; mogelijk bevindt het zich nog in een prille ontstaansfase. Dat zou blijken uit het feit dat er op de betreffende plaats aan de hemel geen sterke infraroodbronnen zijn gevonden die zouden wijzen op de aanwezigheid van stelsels waarin veel stervorming plaatsvindt.
De ontdekking van de drievoudige quasar is gedaan met behulp van de New Technology Telescope op de Europese La Silla-sterrenwacht in Chili en met een telescoop op de Calar Alto-sterrenwacht in Spanje. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Zeldzame drievoudige quasar gevonden
Opname van de drievoudige quasar QQQJ1519+0627 (Emanuele Farina)
Een internationaal team van astronomen onder leiding van Emanuele Farina van de Universiteit van Insubria in Italië heeft op 9 miljard lichtjaar afstand van de aarde een zeldzame drievoudige quasar gevonden. De ontdekking is gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Quasars zijn de extreem heldere kernen van ver verwijderde sterrenstelsels. De energie is afkomstig uit de directe omgeving van superzware zwarte gaten die zich in de kernen van de meeste sterrenstelsels bevinden. Wanneer er twee of drie quasars in elkaars directe omgeving staan, is er vermoedelijk sprake van het resultaat van een botsing en versmelting van twee of drie afzonderlijke sterrenstelsels.
Het is pas voor de tweede keer dat astronomen een drievoudige quasar hebben gevonden. Hoe het systeem (met de catalogusaanduiding QQQJ1519+0627) precies is ontstaan, is nog niet duidelijk; mogelijk bevindt het zich nog in een prille ontstaansfase. Dat zou blijken uit het feit dat er op de betreffende plaats aan de hemel geen sterke infraroodbronnen zijn gevonden die zouden wijzen op de aanwezigheid van stelsels waarin veel stervorming plaatsvindt.
De ontdekking van de drievoudige quasar is gedaan met behulp van de New Technology Telescope op de Europese La Silla-sterrenwacht in Chili en met een telescoop op de Calar Alto-sterrenwacht in Spanje. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-03-2013
De allerlaatste close-up foto’s van Saturnus’ maan Rhea
Ruimtesonde Cassini heeft voor de laatste keer een flyby langs Saturnus’ maan Rhea gemaakt. En natuurlijk legde de sonde de maan op de gevoelige plaat vast. Het levert prachtige close-up foto’s op: de laatste die we in héél lange tijd van Rhea zullen gaan zien.
Cassini passeerde Rhea op een afstand van zo’n 997 kilometer. Het doel van de flyby was het meten van het zwaartekrachtveld van Rhea. Maar terwijl Cassini daarmee bezig was, maakte de sonde ook nog eens een aantal close-up foto’s.
Bijvoorbeeld de foto hieronder. Op de foto is het pokdalige oppervlak van Rhea goed te zien. Kraters maken er de dienst uit.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Wat direct opvalt aan de foto die u hieronder ziet, is de streep die dwars over het oppervlak lijkt te lopen. Het is een slenk: een stuk grond dat lager ligt dan de omringende grond en aan beide zijden steile wanden heeft. De slenk die we hier zijn, lijkt vrij recent te zijn ontstaan, maar verder kunnen de onderzoekers er weinig zinnigs over zeggen: ze weten nog steeds niet goed hoe deze slenken op Rhea ontstaan.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Cassini maakte ook enkele foto’s vanaf een iets grotere afstand. Dit kiekje werd vanaf een slordige 269.000 kilometer afstand gemaakt.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Het lijkt raadzaam om deze foto’s van Rhea goed in u op te nemen. Het zijn de allerlaatste close-up foto’s die Cassini van de maan maakte.
(scientias.nl)
De allerlaatste close-up foto’s van Saturnus’ maan Rhea
Ruimtesonde Cassini heeft voor de laatste keer een flyby langs Saturnus’ maan Rhea gemaakt. En natuurlijk legde de sonde de maan op de gevoelige plaat vast. Het levert prachtige close-up foto’s op: de laatste die we in héél lange tijd van Rhea zullen gaan zien.
Cassini passeerde Rhea op een afstand van zo’n 997 kilometer. Het doel van de flyby was het meten van het zwaartekrachtveld van Rhea. Maar terwijl Cassini daarmee bezig was, maakte de sonde ook nog eens een aantal close-up foto’s.
Bijvoorbeeld de foto hieronder. Op de foto is het pokdalige oppervlak van Rhea goed te zien. Kraters maken er de dienst uit.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Wat direct opvalt aan de foto die u hieronder ziet, is de streep die dwars over het oppervlak lijkt te lopen. Het is een slenk: een stuk grond dat lager ligt dan de omringende grond en aan beide zijden steile wanden heeft. De slenk die we hier zijn, lijkt vrij recent te zijn ontstaan, maar verder kunnen de onderzoekers er weinig zinnigs over zeggen: ze weten nog steeds niet goed hoe deze slenken op Rhea ontstaan.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Cassini maakte ook enkele foto’s vanaf een iets grotere afstand. Dit kiekje werd vanaf een slordige 269.000 kilometer afstand gemaakt.
Foto: NASA / JPL-Caltech / SSI.
Het lijkt raadzaam om deze foto’s van Rhea goed in u op te nemen. Het zijn de allerlaatste close-up foto’s die Cassini van de maan maakte.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
How big is the universe van minutephysics, op het eind kan je doorklikken naar andere filmpjes m.b.t. het universum. Wel tof uitgelegd zo
Da's een mooie voor:quote:Op woensdag 13 maart 2013 14:42 schreef Kper_Norci het volgende:
How big is the universe van minutephysics, op het eind kan je doorklikken naar andere filmpjes m.b.t. het universum. Wel tof uitgelegd zo
W&T / Inspirerende wetenschappelijke video's
🐠 Only dead fish go with the flow.
Thanks! Heb het filmpje daar inmiddels ook gepost!quote:
[..]
Da's een mooie voor:
W&T / Inspirerende wetenschappelijke video's
13-03-2013
ALMA – het grootste astronomische project op aarde – vanaf vandaag operationeel
De radiotelescoop ALMA is vandaag officieel in gebruik genomen. Na jaren hard werken is het dan eindelijk zover: wetenschappers kunnen aan de slag met de machtige radiotelescoop: het grootste astronomische project op aarde.
ALMA staat voor Atacama Large Millimeter/submillimeter Array. Het is het grootste astronomische project op aarde. Het bestaat uit 66 antenneschotels en is ontwikkeld om het licht van de koudste objecten in het heelal te bestuderen. Dit licht heeft een golflengte van ongeveer een millimeter en bevindt zich daarmee tussen infrarood licht en radiogolven.
Verwachtingen
De verwachtingen omtrent ALMA zijn hooggespannen. De schotels gunnen ons een kijkje in delen van het heelal die in zichtbaar licht niet of moeilijk in detail te bestuderen zijn. Denk bijvoorbeeld aan gas- en stofwolken waarin nieuwe sterren worden geboren. Nu geven die wolken nog weinig geheimen prijs, maar ALMA is in staat om ze prachtig in beeld te brengen en ons zo de omstandigheden in deze wolken te laten zien. Uiteindelijk zal ALMA de bouwblokken van sterren, maar ook van planetaire systemen, sterrenstelsels en het leven zelf gaan bestuderen. En dat zeer gedetailleerd: ALMA is bijzonder gevoelig en heeft een zeer hoge resolutie. Zo levert deze ongeveer tien keer scherpere beelden dan Hubble.
Hoog en droog
ALMA bevindt zich hoog in het Chileense deel van de Andes. En dat is niet voor niets. De straling die ALMA opvangt, wordt namelijk geabsorbeerd door waterdamp in de atmosfeer van de aarde. Daarom is het belangrijk dat de schotels zich op een plek bevinden die hoog en droog is. In dit geval: een 5000 meter hoog plateau in Chili.
De afgelopen jaren hebben we al een voorproefje gekregen van waar ALMA tot in staat is. Zo leverde deze in 2011 al zijn eerste kiekje af. Maar al die beelden die tot nu toe de revue zijn gepasseerd zijn gemaakt door een ALMA in aanbouw: een radiotelescoop die nog niet op volledige kracht was. Vanaf vandaag is ALMA helemaal operationeel en mogen we dus nog veel meer en betere foto’s en de meest uiteenlopende, maar fascinerende ontdekkingen gaan verwachten.
(scientias.nl)
ALMA – het grootste astronomische project op aarde – vanaf vandaag operationeel
De radiotelescoop ALMA is vandaag officieel in gebruik genomen. Na jaren hard werken is het dan eindelijk zover: wetenschappers kunnen aan de slag met de machtige radiotelescoop: het grootste astronomische project op aarde.
ALMA staat voor Atacama Large Millimeter/submillimeter Array. Het is het grootste astronomische project op aarde. Het bestaat uit 66 antenneschotels en is ontwikkeld om het licht van de koudste objecten in het heelal te bestuderen. Dit licht heeft een golflengte van ongeveer een millimeter en bevindt zich daarmee tussen infrarood licht en radiogolven.
Verwachtingen
De verwachtingen omtrent ALMA zijn hooggespannen. De schotels gunnen ons een kijkje in delen van het heelal die in zichtbaar licht niet of moeilijk in detail te bestuderen zijn. Denk bijvoorbeeld aan gas- en stofwolken waarin nieuwe sterren worden geboren. Nu geven die wolken nog weinig geheimen prijs, maar ALMA is in staat om ze prachtig in beeld te brengen en ons zo de omstandigheden in deze wolken te laten zien. Uiteindelijk zal ALMA de bouwblokken van sterren, maar ook van planetaire systemen, sterrenstelsels en het leven zelf gaan bestuderen. En dat zeer gedetailleerd: ALMA is bijzonder gevoelig en heeft een zeer hoge resolutie. Zo levert deze ongeveer tien keer scherpere beelden dan Hubble.
Hoog en droog
ALMA bevindt zich hoog in het Chileense deel van de Andes. En dat is niet voor niets. De straling die ALMA opvangt, wordt namelijk geabsorbeerd door waterdamp in de atmosfeer van de aarde. Daarom is het belangrijk dat de schotels zich op een plek bevinden die hoog en droog is. In dit geval: een 5000 meter hoog plateau in Chili.
De afgelopen jaren hebben we al een voorproefje gekregen van waar ALMA tot in staat is. Zo leverde deze in 2011 al zijn eerste kiekje af. Maar al die beelden die tot nu toe de revue zijn gepasseerd zijn gemaakt door een ALMA in aanbouw: een radiotelescoop die nog niet op volledige kracht was. Vanaf vandaag is ALMA helemaal operationeel en mogen we dus nog veel meer en betere foto’s en de meest uiteenlopende, maar fascinerende ontdekkingen gaan verwachten.
(scientias.nl)
13-03-2013
Sterren ontstonden miljard jaar eerder dan gedacht
De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. © afp.
Ontelbare sterren in het universum blijken volgens een onderzoeksteam in Bonn een miljard jaar geleden eerder te zijn ontstaan dan tot nu toe werd gedacht. De ontdekking laat zien dat de heftigste sterrrenuitbarsting ongeveer 12 miljard jaar geleden plaatsvond in het heelal. Dat zegt Axel Weiss van het onderzoeksteam van het Max-Planck-Instituut voor Radioastronomie.
"De ontdekking betekent dat deze sterrenstelsels slechts twee miljard jaar na de oerknal zijn ontstaan. Ze zijn ook een miljard jaar ouder dan voorheen werd gedacht", zei Weiss op de website stern.de. Tijdens het ontstaan van een ster draaien grote hoeveelheden kosmisch stof en gas om elkaar heen, waardoor nieuwe sterren ontstaan. Uit de nieuwe ontdekking bleek dat dat 1.000 keer sneller gebeurt dan in normale sterrenstelsels, aldus de onderzoekers. "Waar in de Melkweg één zon per jaar ontstaat, zijn dat er 1.000 per jaar in deze nieuwe sterrenstelsels. Dat is alleen daar waargenomen en niet in stelsels in onze omgeving."
Het is volgens de onderzoekers een inzicht in "de stormachtige jeugdfase van het universum". De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. In totaal bestaat het project uit 66 telescopen. Volgens Weiss werd deze ontdekking gedaan toen pas 16 van die 66 telescopen in gebruik waren. "Je kunt je dan wel voorstellen wat de Alma-telescoop in de toekomst nog kan bereiken."
(HLN)
Sterren ontstonden miljard jaar eerder dan gedacht
De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. © afp.
Ontelbare sterren in het universum blijken volgens een onderzoeksteam in Bonn een miljard jaar geleden eerder te zijn ontstaan dan tot nu toe werd gedacht. De ontdekking laat zien dat de heftigste sterrrenuitbarsting ongeveer 12 miljard jaar geleden plaatsvond in het heelal. Dat zegt Axel Weiss van het onderzoeksteam van het Max-Planck-Instituut voor Radioastronomie.
"De ontdekking betekent dat deze sterrenstelsels slechts twee miljard jaar na de oerknal zijn ontstaan. Ze zijn ook een miljard jaar ouder dan voorheen werd gedacht", zei Weiss op de website stern.de. Tijdens het ontstaan van een ster draaien grote hoeveelheden kosmisch stof en gas om elkaar heen, waardoor nieuwe sterren ontstaan. Uit de nieuwe ontdekking bleek dat dat 1.000 keer sneller gebeurt dan in normale sterrenstelsels, aldus de onderzoekers. "Waar in de Melkweg één zon per jaar ontstaat, zijn dat er 1.000 per jaar in deze nieuwe sterrenstelsels. Dat is alleen daar waargenomen en niet in stelsels in onze omgeving."
Het is volgens de onderzoekers een inzicht in "de stormachtige jeugdfase van het universum". De ontdekking werd gedaan door de nieuwe Alma-telescoop in de Atacama-woestijn in het noorden van Chili. In totaal bestaat het project uit 66 telescopen. Volgens Weiss werd deze ontdekking gedaan toen pas 16 van die 66 telescopen in gebruik waren. "Je kunt je dan wel voorstellen wat de Alma-telescoop in de toekomst nog kan bereiken."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2013
Hebbes? Het Higgs-deeltje lijkt gevonden!
In juli vorig jaar maakten onderzoekers bekend dat ze een deeltje ontdekt hadden dat wel heel sterk op het gezochte Higgs-deeltje leek. En nu is er dan eindelijk duidelijkheid: het deeltje van toen is hoogstwaarschijnlijk inderdaad een Higgs-deeltje! Onduidelijk is alleen nog even of het om het deeltje gaat waar wetenschappers zo naarstig naar zochten…
“Voor mij is het duidelijk dat we te maken hebben met een Higgs-deeltje,” zo vertelt Joe Incandela namens de onderzoekers die de afgelopen maanden door heel wat data heen ploeterden om te bewijzen dat het deeltje dat in juli werd gedetecteerd daadwerkelijk een Higgs-deeltje is. “Maar we hebben nog een lange weg te gaan als we uit willen zoeken wat voor soort Higgs-deeltje het is,” benadrukt Incandela.
Meer onderzoek
Toen de onderzoekers in juli vorig jaar bekend maakten dat ze misschien het Higgsboson hadden gevonden, lieten ze zich leiden door een omvangrijke hoeveelheid data, verzameld door machtige deeltjesversnellers zoals de Large Hadron Collider. Maar tussen juli 2012 en maart 2013 hebben onderzoekers niet stil gezeten. Ze hebben meer data verzameld en geanalyseerd om de claim die ze in juli deden, te staven. In totaal analyseerden ze tussen juli en maart tweeënhalf keer meer data dan voor juli beschikbaar was. En op basis van die analyse werd gaandeweg steeds duidelijker dat het deeltje inderdaad zeer waarschijnlijk een Higgs-deeltje is.
Bewijs
Het Higgs-deeltje onderscheidt zich op verschillende manieren van andere deeltjes. Bijvoorbeeld door de kwantummechanische eigenschappen van het deeltje. Eén van die eigenschappen is dat het deeltje spin 0 heeft. Experimenten hebben nu aangetoond dat dat – en andere eigenschappen die aan Higgs worden toegeschreven – opgaat voor het deeltje dat in juli werd ontdekt. Het bewijs dat het deeltje ook daadwerkelijk Higgs is, stapelt zich daarmee op.
Maar daarmee zijn alle vragen nog niet opgelost. Zo is nog niet bewezen dat dit Higgs-deeltje het deeltje is dat het Standaardmodel zo hard nodig heeft. Het zou ook het lichtste van verschillende andere bosonen kunnen zijn die volgens andere theorieën dan het Standaardmodel bestaan. In andere woorden: het blijft nog even spannend. Om te achterhalen of dit echt het gezochte Higgs-deeltje is moeten nog meer eigenschappen van het deeltje boven tafel komen. Zo moeten onderzoekers bijvoorbeeld de exacte snelheid waarmee het deeltje vervalt achterhalen en kijken of deze overeenkomt met de snelheid die aan het Higgs-deeltje wordt toegeschreven. Daarvoor zal eerst echter nog flink wat extra data moeten worden verzameld.
(scientias.nl)
Hebbes? Het Higgs-deeltje lijkt gevonden!
In juli vorig jaar maakten onderzoekers bekend dat ze een deeltje ontdekt hadden dat wel heel sterk op het gezochte Higgs-deeltje leek. En nu is er dan eindelijk duidelijkheid: het deeltje van toen is hoogstwaarschijnlijk inderdaad een Higgs-deeltje! Onduidelijk is alleen nog even of het om het deeltje gaat waar wetenschappers zo naarstig naar zochten…
“Voor mij is het duidelijk dat we te maken hebben met een Higgs-deeltje,” zo vertelt Joe Incandela namens de onderzoekers die de afgelopen maanden door heel wat data heen ploeterden om te bewijzen dat het deeltje dat in juli werd gedetecteerd daadwerkelijk een Higgs-deeltje is. “Maar we hebben nog een lange weg te gaan als we uit willen zoeken wat voor soort Higgs-deeltje het is,” benadrukt Incandela.
Meer onderzoek
Toen de onderzoekers in juli vorig jaar bekend maakten dat ze misschien het Higgsboson hadden gevonden, lieten ze zich leiden door een omvangrijke hoeveelheid data, verzameld door machtige deeltjesversnellers zoals de Large Hadron Collider. Maar tussen juli 2012 en maart 2013 hebben onderzoekers niet stil gezeten. Ze hebben meer data verzameld en geanalyseerd om de claim die ze in juli deden, te staven. In totaal analyseerden ze tussen juli en maart tweeënhalf keer meer data dan voor juli beschikbaar was. En op basis van die analyse werd gaandeweg steeds duidelijker dat het deeltje inderdaad zeer waarschijnlijk een Higgs-deeltje is.
Bewijs
Het Higgs-deeltje onderscheidt zich op verschillende manieren van andere deeltjes. Bijvoorbeeld door de kwantummechanische eigenschappen van het deeltje. Eén van die eigenschappen is dat het deeltje spin 0 heeft. Experimenten hebben nu aangetoond dat dat – en andere eigenschappen die aan Higgs worden toegeschreven – opgaat voor het deeltje dat in juli werd ontdekt. Het bewijs dat het deeltje ook daadwerkelijk Higgs is, stapelt zich daarmee op.
Maar daarmee zijn alle vragen nog niet opgelost. Zo is nog niet bewezen dat dit Higgs-deeltje het deeltje is dat het Standaardmodel zo hard nodig heeft. Het zou ook het lichtste van verschillende andere bosonen kunnen zijn die volgens andere theorieën dan het Standaardmodel bestaan. In andere woorden: het blijft nog even spannend. Om te achterhalen of dit echt het gezochte Higgs-deeltje is moeten nog meer eigenschappen van het deeltje boven tafel komen. Zo moeten onderzoekers bijvoorbeeld de exacte snelheid waarmee het deeltje vervalt achterhalen en kijken of deze overeenkomt met de snelheid die aan het Higgs-deeltje wordt toegeschreven. Daarvoor zal eerst echter nog flink wat extra data moeten worden verzameld.
(scientias.nl)
14-03-2013
Mysterieuze gas in Titans atmosfeer
Tijdens een flyby van ruimtesonde Cassini ontdekten sterrenkundigen een vreemde fluorescente gloei op Saturnusmaan Titan. De gloei was alleen zichtbaar aan dagkant van de maan – de fluorescente kleur ontstaat alleen wanneer zonlicht op de gasmoleculen botst – en was het sterkst te zien op een hoogte van 950 kilometer van het oppervlak van Titan.
Om welk gas het gaat, is volgens onderzoekers in Physical Review Letters nog onduidelijk. Een lichtspectrum van Cassini, die alle aanwezig gassen in Titans atmosfeer weergeeft, laat een piek op 3,28 micrometer zien. Die golflengte ligt in de buurt bij die van methaan, die een piek kent die zo sterk is, dat het de onbekende gas tot nu toe verborgen bleef.
De onderzoekers gokken dat het gas misschien behoort tot de groep van de polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK). Deze kankerverwekkende stoffen zitten in sigarettenrook en aangebrand voedsel van de barbecue. Verder onderzoek moet de precieze identiteit van het mysterieuze gas onthullen.
Foto: NASA/JPL/Space Science Institute
(faqt.nl)
Mysterieuze gas in Titans atmosfeer
Tijdens een flyby van ruimtesonde Cassini ontdekten sterrenkundigen een vreemde fluorescente gloei op Saturnusmaan Titan. De gloei was alleen zichtbaar aan dagkant van de maan – de fluorescente kleur ontstaat alleen wanneer zonlicht op de gasmoleculen botst – en was het sterkst te zien op een hoogte van 950 kilometer van het oppervlak van Titan.
Om welk gas het gaat, is volgens onderzoekers in Physical Review Letters nog onduidelijk. Een lichtspectrum van Cassini, die alle aanwezig gassen in Titans atmosfeer weergeeft, laat een piek op 3,28 micrometer zien. Die golflengte ligt in de buurt bij die van methaan, die een piek kent die zo sterk is, dat het de onbekende gas tot nu toe verborgen bleef.
De onderzoekers gokken dat het gas misschien behoort tot de groep van de polycyclische aromatische koolwaterstoffen (PAK). Deze kankerverwekkende stoffen zitten in sigarettenrook en aangebrand voedsel van de barbecue. Verder onderzoek moet de precieze identiteit van het mysterieuze gas onthullen.
Foto: NASA/JPL/Space Science Institute
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2013
Pluto heeft mogelijk vijftien manen
Pluto heeft er al vijf: Nix, Hydra, Charon, P4 en P5. Maar een nieuw onderzoek wijst erop dat het dwergplaneetje meer maantjes telt. Wellicht zelfs nog tien meer!
Dat schrijven onderzoekers van het Smithsonian Astrophysical Observatory en de universiteit van Utah in dit paper.
Stofschijf
De manen rondom Pluto – we kennen er momenteel dus vijf – zijn hoogstwaarschijnlijk ontstaan uit een stofwolk die zich ooit rondom de dwergplaneet bevond. Hoe deze stofwolk daar precies terecht is gekomen, daarover tasten onderzoekers in het duister. Mogelijk is deze ontstaan doordat Pluto in botsing kwam met een ander hemellichaam (Charon wellicht?) of ontstond deze doordat Pluto stof uit de protoplanetaire schijf waar het zonnestelsel uit ontstond naar zich toe trok.
Simulaties
Wat hebben de onderzoekers nu gedaan? Met behulp van een computer simuleerden ze hoe de bekende manen van Pluto ontstonden. Simulaties die resulteerden in een situatie die de werkelijkheid het beste nabootste, leverden een verrassing op. In die simulaties doken namelijk niet alleen natuurgetrouwe weergaven van de vijf bekende manen op. Er doken meer maantjes op.
Zo ziet de baan rondom Pluto er wellicht uit: met een aantal extra maantjes. Afbeelding: arXiv:1303.0280v1 [astro-ph.EP] 1 Mar 2013.
Kleine maantjes
Op basis van de simulaties stellen de onderzoekers dat Pluto hoogstwaarschijnlijk meer dan vijf manen heeft. Hoeveel meer is lastig te zeggen: het kan er één zijn, maar het kunnen er ook tien zijn. Deze extra maantjes zijn waarschijnlijk klein: tussen de één en drie kilometer breed.
De maantjes zijn vanaf de aarde waarschijnlijk niet te zien. Maar op dit moment is een ruimtesonde naar Pluto onderweg: New Horizons. En deze kan de maantjes wellicht wel opsporen.
(scientias.nl)
Pluto heeft mogelijk vijftien manen
Pluto heeft er al vijf: Nix, Hydra, Charon, P4 en P5. Maar een nieuw onderzoek wijst erop dat het dwergplaneetje meer maantjes telt. Wellicht zelfs nog tien meer!
Dat schrijven onderzoekers van het Smithsonian Astrophysical Observatory en de universiteit van Utah in dit paper.
Stofschijf
De manen rondom Pluto – we kennen er momenteel dus vijf – zijn hoogstwaarschijnlijk ontstaan uit een stofwolk die zich ooit rondom de dwergplaneet bevond. Hoe deze stofwolk daar precies terecht is gekomen, daarover tasten onderzoekers in het duister. Mogelijk is deze ontstaan doordat Pluto in botsing kwam met een ander hemellichaam (Charon wellicht?) of ontstond deze doordat Pluto stof uit de protoplanetaire schijf waar het zonnestelsel uit ontstond naar zich toe trok.
Simulaties
Wat hebben de onderzoekers nu gedaan? Met behulp van een computer simuleerden ze hoe de bekende manen van Pluto ontstonden. Simulaties die resulteerden in een situatie die de werkelijkheid het beste nabootste, leverden een verrassing op. In die simulaties doken namelijk niet alleen natuurgetrouwe weergaven van de vijf bekende manen op. Er doken meer maantjes op.
Zo ziet de baan rondom Pluto er wellicht uit: met een aantal extra maantjes. Afbeelding: arXiv:1303.0280v1 [astro-ph.EP] 1 Mar 2013.
Kleine maantjes
Op basis van de simulaties stellen de onderzoekers dat Pluto hoogstwaarschijnlijk meer dan vijf manen heeft. Hoeveel meer is lastig te zeggen: het kan er één zijn, maar het kunnen er ook tien zijn. Deze extra maantjes zijn waarschijnlijk klein: tussen de één en drie kilometer breed.
De maantjes zijn vanaf de aarde waarschijnlijk niet te zien. Maar op dit moment is een ruimtesonde naar Pluto onderweg: New Horizons. En deze kan de maantjes wellicht wel opsporen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-03-2013
Verenigde Staten produceren weer plutonium voor ruimtemissies
Een artist's impression hoe het Mars Science Laboratory de planeet Mars nadert. © reuters.
De Verenigde Staten zijn dit jaar - na een onderbreking van 25 jaar - weer met de productie van plutonium begonnen. Hiermee kunnen ruimtesondes tijdens toekomstige missies van energie voorzien worden, wanneer zonne-energie alleen niet voldoende is.
De ruimtevaart gebruikt op grote schaal zonnepanelen voor missies in het binnenste deel van het zonnestelsel. Maar voor bestemmingen verder dan Mars kunnen de panelen onvoldoende energie opwekken door het zwakke zonlicht.
Ruimtemissies die dieper de ruimte in gaan, maken al sinds 1970 gebruik van plutonium. De stroom wordt opgewerkt door een hoeveelheid plutonium die door natuurlijk verval warmte genereert. Deze warmte kan met een radio-isotoop thermo-elektrische generator worden omgezet in elektriciteit.
De voorraad plutonium in de VS raakt echter op. In 1988 stopte het land met de productie. De huidige voorraad plutonium wordt geschat op slechts 16,8 kilogram, meldt New Scientist.
Paar gram
Samen met het Amerikaanse ministerie van Energie probeerde NASA sinds een aantal jaar de productie van plutonium weer op te starten, en dat lijkt nu succesvol. In het Department of Energy's Oak Ridge National Laboratory in Tennessee is een paar gram ontwikkeld. De jaarlijkse productie kan daardoor worden opgeschaald tot 1,5 kilogram, aldus NASA.
In ruimtesondes Voyager, Cassini en Galileo wordt al stroom opgewekt door plutonium. Ook Marswagen Curiosity wordt aangedreven door nucleaire energie. De nieuwe Marsverkenner, die gebaseerd is op het ontwerp van Curiosity, zal ook gebruik gaan maken van kernenergie. NASA stuurt in 2020 opnieuw een robot naar de Rode Planeet. Deze missie zal voortbouwen op de recente missies naar Mars.
(HLN)
Verenigde Staten produceren weer plutonium voor ruimtemissies
Een artist's impression hoe het Mars Science Laboratory de planeet Mars nadert. © reuters.
De Verenigde Staten zijn dit jaar - na een onderbreking van 25 jaar - weer met de productie van plutonium begonnen. Hiermee kunnen ruimtesondes tijdens toekomstige missies van energie voorzien worden, wanneer zonne-energie alleen niet voldoende is.
De ruimtevaart gebruikt op grote schaal zonnepanelen voor missies in het binnenste deel van het zonnestelsel. Maar voor bestemmingen verder dan Mars kunnen de panelen onvoldoende energie opwekken door het zwakke zonlicht.
Ruimtemissies die dieper de ruimte in gaan, maken al sinds 1970 gebruik van plutonium. De stroom wordt opgewerkt door een hoeveelheid plutonium die door natuurlijk verval warmte genereert. Deze warmte kan met een radio-isotoop thermo-elektrische generator worden omgezet in elektriciteit.
De voorraad plutonium in de VS raakt echter op. In 1988 stopte het land met de productie. De huidige voorraad plutonium wordt geschat op slechts 16,8 kilogram, meldt New Scientist.
Paar gram
Samen met het Amerikaanse ministerie van Energie probeerde NASA sinds een aantal jaar de productie van plutonium weer op te starten, en dat lijkt nu succesvol. In het Department of Energy's Oak Ridge National Laboratory in Tennessee is een paar gram ontwikkeld. De jaarlijkse productie kan daardoor worden opgeschaald tot 1,5 kilogram, aldus NASA.
In ruimtesondes Voyager, Cassini en Galileo wordt al stroom opgewekt door plutonium. Ook Marswagen Curiosity wordt aangedreven door nucleaire energie. De nieuwe Marsverkenner, die gebaseerd is op het ontwerp van Curiosity, zal ook gebruik gaan maken van kernenergie. NASA stuurt in 2020 opnieuw een robot naar de Rode Planeet. Deze missie zal voortbouwen op de recente missies naar Mars.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-03-2013
First light voor Zuid-Afrikaanse bijdrage aan wereldwijde telescoop
Het Sombrerostelsel (M104), gefotografeerd met een van de nieuwe telescopen. (Las Cumbres Observatory)
De Las Cumbres Observatory Global Telescope (LCOGT) is een belangrijke stap dichterbij gekomen met de completering van drie 1-meter telescopen op het South Africa Astronomical Observatory. Vandaag zijn de 'first light'-beelden van de drie telescopen gepubliceerd.
De LCOGT moet uiteindelijk een wereldwijde telescoop worden, bestaande uit tien geautomatiseerde telescopen met een spiegelmiddellijn van één meter, verspreid over het gehele aardoppervlak. Zo'n netwerk van identieke telescopen maakt het mogelijk om continu alert te zijn op bijzonder verschijnselen aan de sterrenhemel, zoals supernova-uitbarstingen, ongeacht de positie aan de hemel en het tijdstip waarop ze plaatsvinden.
Met de completering van de drie instrumenten in Zuid-Afrika zijn nu in totaal zeven van de tien telescopen gereed. De laatste drie volgen later dit jaar. (GS)
(allesoversterrenkunde)
First light voor Zuid-Afrikaanse bijdrage aan wereldwijde telescoop
Het Sombrerostelsel (M104), gefotografeerd met een van de nieuwe telescopen. (Las Cumbres Observatory)
De Las Cumbres Observatory Global Telescope (LCOGT) is een belangrijke stap dichterbij gekomen met de completering van drie 1-meter telescopen op het South Africa Astronomical Observatory. Vandaag zijn de 'first light'-beelden van de drie telescopen gepubliceerd.
De LCOGT moet uiteindelijk een wereldwijde telescoop worden, bestaande uit tien geautomatiseerde telescopen met een spiegelmiddellijn van één meter, verspreid over het gehele aardoppervlak. Zo'n netwerk van identieke telescopen maakt het mogelijk om continu alert te zijn op bijzonder verschijnselen aan de sterrenhemel, zoals supernova-uitbarstingen, ongeacht de positie aan de hemel en het tijdstip waarop ze plaatsvinden.
Met de completering van de drie instrumenten in Zuid-Afrika zijn nu in totaal zeven van de tien telescopen gereed. De laatste drie volgen later dit jaar. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Supertelescoop Lofar ontdekt enorm radiostelsel
http://nl.wikipedia.org/wiki/LOFAR
Lofar heeft een oplossend vermogen van 0,2 boogseconden. Als dat een camera zou zijn betekend dat een (vierkante) foto van de maan een 9000 pixels bij 9000 pixels zou zijn, 81 Megapixels.
Dat is een zeer hoog oplossend vermogen.
http://www.volkskrant.nl/(...)m-radiostelsel.dhtmlquote:Astronomen van de supertelescoop Lofar in Dwingeloo (Drenthe) hebben een tot dusverre onbekend en gigantisch radiostelsel ontdekt. Het is zo'n 6,5 miljoen lichtjaren in doorsnede. Als dit nieuwe stelsel (750 miljoen lichtjaar van de aarde verwijderd) met het blote oog te zien was, zou het groter zijn dan de volle maan, meldde Lofar dinsdag.
De ontdekking kwam ook voor de astronomen als een verrassing. 'We maken met heel lage frequenties een algemene scan van de noordelijke sterrenhemel om die pas later meer gedetailleerd in kaart te brengen. Het is bijzonder dat we dit nu al hebben ontdekt', zegt een woordvoerster. Het stelsel moet tientallen miljoenen tot honderden miljoenen jaren geleden zijn ontstaan.
Radiostelsels, in de astronomie Giant Radio Galaxies genoemd, komen niet vaak voor. Tot dusverre zijn er slechts honderd ontdekt. 'Dat is niet veel als je bedenkt hoe groot het heelal is.'
Het centrum van het ontdekte sterrenstelsel is onderdeel van één sterrenstelsel - UGC 09555 - een sterrenstelsel dat uit drie verschillende sterrenstelsels staat.
Lofar is een internationaal project dat bestaat uit vele duizenden antennes in Noord-Nederland, Duitsland, Groot-Brittannië, Frankrijk en Zweden die via een netwerk van glasvezel zijn aangesloten op een supercomputer in Dwingeloo
http://nl.wikipedia.org/wiki/LOFAR
Lofar heeft een oplossend vermogen van 0,2 boogseconden. Als dat een camera zou zijn betekend dat een (vierkante) foto van de maan een 9000 pixels bij 9000 pixels zou zijn, 81 Megapixels.
Dat is een zeer hoog oplossend vermogen.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
quote:
Supertelescoop Lofar ontdekt enorm radiostelsel
[..]
Lofar heeft een oplossend vermogen van 0,2 boogseconden. Als dat een camera zou zijn betekend dat een (vierkante) foto van de maan een 9000 pixels bij 9000 pixels zou zijn, 81 Megapixels.
Dat is een zeer hoog oplossend vermogen.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-03-2013
ESA onthult nieuwe beelden van kosmische achtergrondstraling
Beelden van de Planck-telescoop uit 2010. © afp.
Wetenschappers van ESA onthullen donderdag nieuwe beelden van de kosmische achtergrondstraling, de warmtestraling die is uitgezonden na de oerknal. De nieuwe beelden zijn volgens het Europese Ruimtevaartbureau de meest duidelijke tot nu toe en zijn gemaakt met zijn ruimtetelescoop Planck.
De kosmische achtergrondstraling is het oudste licht in het 13,7 miljard jaar oude heelal. Het dateert uit de tijd dat het universum zo'n 380.000 jaar oud was. Terwijl het heelal zich verder uitstrekte, werd ook het oeroude licht steeds verder uitgerekt, waarna het uiteindelijk afkoelde en 'gevangen' werd in het universum. De straling strekt zich uit over de hele kosmos en is zelfs verantwoordelijk voor een klein gedeelte van de ruis (de 'sneeuw') die op analoge televisies te zien is.
De beelden die ESA's Planck-ruimtetelescoop heeft gemaakt, zijn de meest duidelijke tot nu toe. Aan de hand van afbeeldingen van de kosmische achtergrondstraling kunnen wetenschappers meer leren over de samenstelling en evolutie van het heelal.
De Planck-ruimtetelescoop is niet de eerste satelliet die afbeeldingen heeft gemaakt van de straling. In 1992 werd de straling voor het eerst in kaart gebracht door de in 1989 gelanceerde COsmic Background Explorer (COBE) van de Amerikaanse NASA.
(HLN)
ESA onthult nieuwe beelden van kosmische achtergrondstraling
Beelden van de Planck-telescoop uit 2010. © afp.
Wetenschappers van ESA onthullen donderdag nieuwe beelden van de kosmische achtergrondstraling, de warmtestraling die is uitgezonden na de oerknal. De nieuwe beelden zijn volgens het Europese Ruimtevaartbureau de meest duidelijke tot nu toe en zijn gemaakt met zijn ruimtetelescoop Planck.
De kosmische achtergrondstraling is het oudste licht in het 13,7 miljard jaar oude heelal. Het dateert uit de tijd dat het universum zo'n 380.000 jaar oud was. Terwijl het heelal zich verder uitstrekte, werd ook het oeroude licht steeds verder uitgerekt, waarna het uiteindelijk afkoelde en 'gevangen' werd in het universum. De straling strekt zich uit over de hele kosmos en is zelfs verantwoordelijk voor een klein gedeelte van de ruis (de 'sneeuw') die op analoge televisies te zien is.
De beelden die ESA's Planck-ruimtetelescoop heeft gemaakt, zijn de meest duidelijke tot nu toe. Aan de hand van afbeeldingen van de kosmische achtergrondstraling kunnen wetenschappers meer leren over de samenstelling en evolutie van het heelal.
De Planck-ruimtetelescoop is niet de eerste satelliet die afbeeldingen heeft gemaakt van de straling. In 1992 werd de straling voor het eerst in kaart gebracht door de in 1989 gelanceerde COsmic Background Explorer (COBE) van de Amerikaanse NASA.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-03-2013
"Ruimtesonde Voyager 1 heeft zonnestelsel verlaten"
Voyager 1. © epa.
Voor het eerst in de geschiedenis heeft een ruimtesonde ons zonnestelsel verlaten. De Voyager 1 blijkt in augustus vorig jaar, 35 jaar na zijn lancering, de eindeloze ruimte tussen de sterren te zijn binnengevlogen. Dat heeft de Amerikaanse Geofysische Unie (AGU) bekendgemaakt. NASA spreekt dat echter tegen.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18 miljard kilometer van de aarde en meet daar constant de deeltjes die er zijn. Die gegevens worden teruggestuurd naar de aarde. Afgelopen augustus blijkt de hoeveelheid deeltjes van onze zon in een paar dagen tijd ongeveer 100 keer zo klein te zijn geworden. Straling die van buiten het zonnestelsel komt, is juist enorm gestegen. Dat wijst erop dat de Voyager voorbij de grens van ons zonnestelsel is, in een gebied waar onze zon geen invloed meer heeft.
NASA
De Amerikaanse sonde Voyager-1 heeft ons zonnestelsel nog niet verlaten, zo heeft de NASA vadaag gezegd.
"Volgens een consensus binnen de wetenschappelijke gemeenschap, is Voyager-1 ons zonnestelsel nog niet buitengegaan of in de interstellaire ruimte", staat in een communiqué van Edward Stone, wetenschappelijk verantwoordelijk voor de missie.
In december 2012 heeft de leiding van de missie gezegd dat de sonde zich nu in een nieuw gebied in de uiterste regio's van ons zonnestelsel bevindt, met name de "magnetische autoweg". Daar ondergaan hoog energetische deeltjes radicale wijzigingen, aldus Stone. "Een wijziging van de richting van het magnetisch veld is de laatste sleutelindicator om te bevestigen dat de sonde de interstellaire ruimte heeft bereikt. Deze richtingsverandering is nog niet waargenomen."
(HLN)
"Ruimtesonde Voyager 1 heeft zonnestelsel verlaten"
Voyager 1. © epa.
Voor het eerst in de geschiedenis heeft een ruimtesonde ons zonnestelsel verlaten. De Voyager 1 blijkt in augustus vorig jaar, 35 jaar na zijn lancering, de eindeloze ruimte tussen de sterren te zijn binnengevlogen. Dat heeft de Amerikaanse Geofysische Unie (AGU) bekendgemaakt. NASA spreekt dat echter tegen.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18 miljard kilometer van de aarde en meet daar constant de deeltjes die er zijn. Die gegevens worden teruggestuurd naar de aarde. Afgelopen augustus blijkt de hoeveelheid deeltjes van onze zon in een paar dagen tijd ongeveer 100 keer zo klein te zijn geworden. Straling die van buiten het zonnestelsel komt, is juist enorm gestegen. Dat wijst erop dat de Voyager voorbij de grens van ons zonnestelsel is, in een gebied waar onze zon geen invloed meer heeft.
NASA
De Amerikaanse sonde Voyager-1 heeft ons zonnestelsel nog niet verlaten, zo heeft de NASA vadaag gezegd.
"Volgens een consensus binnen de wetenschappelijke gemeenschap, is Voyager-1 ons zonnestelsel nog niet buitengegaan of in de interstellaire ruimte", staat in een communiqué van Edward Stone, wetenschappelijk verantwoordelijk voor de missie.
In december 2012 heeft de leiding van de missie gezegd dat de sonde zich nu in een nieuw gebied in de uiterste regio's van ons zonnestelsel bevindt, met name de "magnetische autoweg". Daar ondergaan hoog energetische deeltjes radicale wijzigingen, aldus Stone. "Een wijziging van de richting van het magnetisch veld is de laatste sleutelindicator om te bevestigen dat de sonde de interstellaire ruimte heeft bereikt. Deze richtingsverandering is nog niet waargenomen."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-03-2013
Amazon-baas haalt motoren Apollo 11-raket van zeebodem
© afp.
Jeff Bezos, oprichter en ceo van Amazon.com en van Blue Origin, heeft de motoren van de machtige Saturnus-V-raket van de zeebodem gehaald die Neil Armstrong en zijn twee collega's van de Apollo 11 tot op de maan bracht. Zowat een jaar geleden had hij de motoren weten te lokaliseren.
Een opgetogen Amerikaans ruimtevaartbureau NASA zei dat Bezos een zijn team op de bodem van de Atlantische Oceaan twee motoren van de eerste Saturnus-trap heeft geborgen. NASA spreekt van een "historische vondst". Dankzij gesofisticeerde sonars vond het team de F-1 motoren op 4.267 meter diepte.
Bezos en de NASA zeggen dat het team deze gigantische motoren nu wil restaureren. Want zo zijn na 40 jaar op de oceaanbodem bijvoorbeeld talrijke serienummers verloren gegaan.
De miljardair herinnerde eraan dat de motoren aan meer dan 8.000 km per uur weer de afdaling doorheen de atmosfeer hebben gemaakt en de impact met het water hebben overleefd. "We willen dat het materiaal zijn eigen verhaal vertelt", merkte hij over de restauratie en het toekomstig tentoonstellen van de vondst op.
Toen Bezos een jaar geleden zijn project aankondigde, zei hij dat de motoren van de NASA blijven, niettegenstaande hij met privégeld werkte. De NASA was naar eigen zeggen door hem op de hoogte gebracht van zijn plannen.
(HLN)
Amazon-baas haalt motoren Apollo 11-raket van zeebodem
© afp.
Jeff Bezos, oprichter en ceo van Amazon.com en van Blue Origin, heeft de motoren van de machtige Saturnus-V-raket van de zeebodem gehaald die Neil Armstrong en zijn twee collega's van de Apollo 11 tot op de maan bracht. Zowat een jaar geleden had hij de motoren weten te lokaliseren.
Een opgetogen Amerikaans ruimtevaartbureau NASA zei dat Bezos een zijn team op de bodem van de Atlantische Oceaan twee motoren van de eerste Saturnus-trap heeft geborgen. NASA spreekt van een "historische vondst". Dankzij gesofisticeerde sonars vond het team de F-1 motoren op 4.267 meter diepte.
Bezos en de NASA zeggen dat het team deze gigantische motoren nu wil restaureren. Want zo zijn na 40 jaar op de oceaanbodem bijvoorbeeld talrijke serienummers verloren gegaan.
De miljardair herinnerde eraan dat de motoren aan meer dan 8.000 km per uur weer de afdaling doorheen de atmosfeer hebben gemaakt en de impact met het water hebben overleefd. "We willen dat het materiaal zijn eigen verhaal vertelt", merkte hij over de restauratie en het toekomstig tentoonstellen van de vondst op.
Toen Bezos een jaar geleden zijn project aankondigde, zei hij dat de motoren van de NASA blijven, niettegenstaande hij met privégeld werkte. De NASA was naar eigen zeggen door hem op de hoogte gebracht van zijn plannen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-03-2013
Slingerster raast door heelal
De Europese Ruimtevaartorganisatie ESA heeft een merkwaardige ster gevonden. Die draait rondjes rond een zwart gat en verliest ondertussen materiaal aan dat zwarte gat. Maar het meest opmerkelijk is de snelheid waarmee de ster rond het gat draait: in 2,4 uur legt het hemellichaam een baan rond het zwarte gat af. Dat betekent dat het met 2 miljoen kilometer per uur gaat.
Daarmee is de ster het snelste object dat ooit is gemeten in het universum. Het zou zelfs een compleet nieuwe klasse van stersystemen kunnen vormen, zegt ESA. Waarschijnlijk heeft de ster zijn waanzinnige snelheid ontwikkeld bij het ontstaan van het zwarte gat en draait het sinds die tijd er omheen.
De twee-eenheid is in 2010 voor het eerst ontdekt door Nasa, waar men aanvankelijk niet goed wist wat er werd waargenomen. Sinds die tijd hebben verschillende sterrenkundigen zich op het vreemde fenomeen gestort. Het was ESAs XMM-Newton telescoop die vaststelde dat de ster snel ‘knipperde’ omdat ze eens in de 2,4 uur achter het zwarte gat verdween.
De ontdekking wordt beschreven in het vakblad Astronomy & Astrophysics.
(faqt.nl)
Slingerster raast door heelal
De Europese Ruimtevaartorganisatie ESA heeft een merkwaardige ster gevonden. Die draait rondjes rond een zwart gat en verliest ondertussen materiaal aan dat zwarte gat. Maar het meest opmerkelijk is de snelheid waarmee de ster rond het gat draait: in 2,4 uur legt het hemellichaam een baan rond het zwarte gat af. Dat betekent dat het met 2 miljoen kilometer per uur gaat.
Daarmee is de ster het snelste object dat ooit is gemeten in het universum. Het zou zelfs een compleet nieuwe klasse van stersystemen kunnen vormen, zegt ESA. Waarschijnlijk heeft de ster zijn waanzinnige snelheid ontwikkeld bij het ontstaan van het zwarte gat en draait het sinds die tijd er omheen.
De twee-eenheid is in 2010 voor het eerst ontdekt door Nasa, waar men aanvankelijk niet goed wist wat er werd waargenomen. Sinds die tijd hebben verschillende sterrenkundigen zich op het vreemde fenomeen gestort. Het was ESAs XMM-Newton telescoop die vaststelde dat de ster snel ‘knipperde’ omdat ze eens in de 2,4 uur achter het zwarte gat verdween.
De ontdekking wordt beschreven in het vakblad Astronomy & Astrophysics.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Most detailed map of Big Bang radiation unveiled
AFP - The European Space Agency (ESA) on Thursday unveiled the most detailed map yet of relic radiation from the Big Bang, revealing new data it hopes will shed light on the creation and expansion of our Universe.
The 50-million pixel, all-sky image of the oldest light adds an edge of precision to some existing cosmological theories, defining more precisely the composition of the Universe and its age -- about 80 million years older than previously thought.
"This is a giant leap in the understanding of the origins of the universe," the agency's director general Jean-Jacques Dordain told a press conference in Paris.
"This image is the closest one yet of the Big Bang. You are looking 13.8 billion years ago."
The map is composed of data gathered by ESA's Planck satellite, launched in May 2009 to study Cosmic Microwave Background -- the remains of ancient radiation emitted as the Universe started cooling after the Big Bang.
"What we are seeing is a picture of the microwave sky, a picture of the Universe as it was 380,000 after the Big Bang," George Efstathiou, director of the Kavli Institute for Cosmology at the University of Cambridge, told journalists.
Edit: NL-talig artikel hierover: Nieuwe geboortefoto van het universum
[ Bericht 6% gewijzigd door Perrin op 21-03-2013 13:24:48 ]
🐠 Only dead fish go with the flow.
Moeilijk te bevatten dat zo'n gigantisch object 2 miljoen kilometer per uur kan gaan.
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
Bon Voyagequote:
20-03-2013
"Ruimtesonde Voyager 1 heeft zonnestelsel verlaten"
[ afbeelding ]
Voyager 1. © epa.
Voor het eerst in de geschiedenis heeft een ruimtesonde ons zonnestelsel verlaten. De Voyager 1 blijkt in augustus vorig jaar, 35 jaar na zijn lancering, de eindeloze ruimte tussen de sterren te zijn binnengevlogen. Dat heeft de Amerikaanse Geofysische Unie (AGU) bekendgemaakt. NASA spreekt dat echter tegen.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18 miljard kilometer van de aarde en meet daar constant de deeltjes die er zijn. Die gegevens worden teruggestuurd naar de aarde. Afgelopen augustus blijkt de hoeveelheid deeltjes van onze zon in een paar dagen tijd ongeveer 100 keer zo klein te zijn geworden. Straling die van buiten het zonnestelsel komt, is juist enorm gestegen. Dat wijst erop dat de Voyager voorbij de grens van ons zonnestelsel is, in een gebied waar onze zon geen invloed meer heeft.
NASA
De Amerikaanse sonde Voyager-1 heeft ons zonnestelsel nog niet verlaten, zo heeft de NASA vadaag gezegd.
"Volgens een consensus binnen de wetenschappelijke gemeenschap, is Voyager-1 ons zonnestelsel nog niet buitengegaan of in de interstellaire ruimte", staat in een communiqué van Edward Stone, wetenschappelijk verantwoordelijk voor de missie.
In december 2012 heeft de leiding van de missie gezegd dat de sonde zich nu in een nieuw gebied in de uiterste regio's van ons zonnestelsel bevindt, met name de "magnetische autoweg". Daar ondergaan hoog energetische deeltjes radicale wijzigingen, aldus Stone. "Een wijziging van de richting van het magnetisch veld is de laatste sleutelindicator om te bevestigen dat de sonde de interstellaire ruimte heeft bereikt. Deze richtingsverandering is nog niet waargenomen."
(HLN)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
NASA denies report that Voyager left solar system
quote:The US space agency on Wednesday denied a claim made in a scientific study that its Voyager 1 spacecraft had left the solar system, describing the report as "premature."
Scientists are eagerly awaiting signs that the craft, which was launched in 1977 on a mission to study planets, has become the first man-made object to leave the boundaries of our solar system.
A scientific paper that purported to describe this departure appeared on the American Geophysical Union's web site.
It said Voyager 1 "appears to have traveled beyond the influence of the Sun and exited the heliosphere," or the magnetic bubble of charged particles that surround the solar system.
Researcher Bill Webber, one of the article's authors, acknowledged that the actual location of the spacecraft -- whether in interstellar space or just an unknown region beyond the solar system -- remained a matter of debate.
"It's outside the normal heliosphere, I would say that," said Webber, professor emeritus of astronomy at New Mexico State University in Las Cruces, according to the AGU's web site.
"We're in a new region. And everything we're measuring is different and exciting."
Shortly after the study appeared, NASA spokesman Dwayne Brown told AFP the report was "premature and incorrect."
The Voyager science team reported in December 2012 the craft was in a new region called the "magnetic highway," but changes in the magnetic field to show a departure from the solar system have not yet been observed, NASA said.
"The Voyager team is aware of reports today that NASA's Voyager 1 has left the solar system," said Edward Stone, Voyager project scientist based at the California Institute of Technology, Pasadena, California.
"It is the consensus of the Voyager science team that Voyager 1 has not yet left the solar system or reached interstellar space," he said.
"A change in the direction of the magnetic field is the last critical indicator of reaching interstellar space and that change of direction has not yet been observed."
Voyager 1 and its companion Voyager 2 set off in 1977 on a mission to study planets. They have both kept going, and both are on track to leave the solar system, NASA has said.
For months, experts have been closely watching for hints that Voyager 1 has left the solar system and most have estimated that this will happen in the next year or two.
NASA has described Voyager 1 -- now 11 billion miles (18 billion kilometers) away from the Sun -- and its companion Voyager 2 as "the two most distant active representatives of humanity and its desire to explore."
The Voyager craft are both carrying gold-plated phonograph records and cartridges on which to play them.
They contain 115 images of Earth life, sounds made by whales, thunder and surf, spoken greetings in various languages and printed messages from former US president Jimmy Carter and former UN chief Kurt Waldheim.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
New Space Station Crew Members to Launch and Dock the Same Day
Three new crew members are set to launch to the International Space Station on a six-hour flight to travel from the launch pad to their destination. Chris Cassidy of NASA, along with Pavel Vinogradov and Alexander Misurkin of the Russian Federal Space Agency (Roscosmos), are scheduled to launch in their Soyuz spacecraft from the Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan at 3:43 p.m. CDT, Thursday, March 28, (2:43 a.m. March 29 Baikonur time). Live coverage on NASA Television begins at 2:30 p.m.
Cassidy, Vinogradov and Misurkin will become the first station crew members to make an expedited trip to the orbiting laboratory. Instead of taking the standard two days to rendezvous and dock with the station, they will need only four orbits of Earth to reach the station. This flight will employ rendezvous techniques used recently with three unpiloted Russian Progress cargo spacecraft.
The crew will dock with the station's Poisk module at 9:32 p.m., with NASA TV coverage beginning at 8:30 p.m. Hatches are scheduled to open between the Soyuz and station at 11:10 p.m., with NASA TV coverage beginning at 10:30 p.m.
Cassidy, Vinogradov and Misurkin will join Chris Hadfield of the Canadian Space Agency, Tom Marshburn of NASA and Roman Romanenko of Roscosmos, who have been aboard the outpost since December 2012.
Three new crew members are set to launch to the International Space Station on a six-hour flight to travel from the launch pad to their destination. Chris Cassidy of NASA, along with Pavel Vinogradov and Alexander Misurkin of the Russian Federal Space Agency (Roscosmos), are scheduled to launch in their Soyuz spacecraft from the Baikonur Cosmodrome in Kazakhstan at 3:43 p.m. CDT, Thursday, March 28, (2:43 a.m. March 29 Baikonur time). Live coverage on NASA Television begins at 2:30 p.m.
Cassidy, Vinogradov and Misurkin will become the first station crew members to make an expedited trip to the orbiting laboratory. Instead of taking the standard two days to rendezvous and dock with the station, they will need only four orbits of Earth to reach the station. This flight will employ rendezvous techniques used recently with three unpiloted Russian Progress cargo spacecraft.
The crew will dock with the station's Poisk module at 9:32 p.m., with NASA TV coverage beginning at 8:30 p.m. Hatches are scheduled to open between the Soyuz and station at 11:10 p.m., with NASA TV coverage beginning at 10:30 p.m.
Cassidy, Vinogradov and Misurkin will join Chris Hadfield of the Canadian Space Agency, Tom Marshburn of NASA and Roman Romanenko of Roscosmos, who have been aboard the outpost since December 2012.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
De draak wordt weer losgelaten
Dragon Release Tomorrow
SpaceX’s Dragon spacecraft is targeted to depart the International Space Station at 4:00AM PT / 7:00 AM ET tomorrow morning. Splashdown in the Pacific Ocean approximately 9:34 AM PT / 12:34 PM ET. Watch here for live updates!
Dragon Release Tomorrow
SpaceX’s Dragon spacecraft is targeted to depart the International Space Station at 4:00AM PT / 7:00 AM ET tomorrow morning. Splashdown in the Pacific Ocean approximately 9:34 AM PT / 12:34 PM ET. Watch here for live updates!
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
25-03-2013
Onverklaarbaar chaotische wervelwind op Venus
(ESA/VIRTIS/INAF-IASF/Obs. de Paris-LESIA/Universidad del País Vasco)
Dat Venus een permanente wervelwind op haar zuidpool heeft wisten wetenschappers al lang. Maar nieuw onderzoek laat zien dat hij enorm chaotisch is en onverklaarbaar snel van vorm kan veranderen.
De poolwervel is meer dan 20 kilometer hoog en heeft een centrum dat van hoogte tot hoogte op verschillende plekken ligt. Deze centra bewegen zonder herkenbaar patroon rondom de planeetpool met snelheden tot 55 kilometer per uur.
Poolwervels worden in de atmosfeer van verschillende planeten waargenomen, maar die van Venus blijkt van dag tot dag van vorm te veranderen. En daarmee onderscheidt hij zich van wervels op bijvoorbeeld aarde en Saturnus.
De Spaanse, Franse en Italiaanse wetenschappers die het onderzoek uitvoerden konden vooralsnog geen verklaring vinden voor het gedrag van de wervel. En daarmee lijkt de atmosfeer van Venus er nog een mysterie bij te hebben gekregen. Er is bijvoorbeeld ook niet bekend waarom de extreem hete en dichte atmosfeer sneller ronddraait dan de planeet zelf.
Voor het onderzoek werd het VITRIS-instrument aan boord van de Europese Venus Express-satelliet gebruikt. Deze sonde draait sinds 2006 om onze buurplaneet. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Onverklaarbaar chaotische wervelwind op Venus
(ESA/VIRTIS/INAF-IASF/Obs. de Paris-LESIA/Universidad del País Vasco)
Dat Venus een permanente wervelwind op haar zuidpool heeft wisten wetenschappers al lang. Maar nieuw onderzoek laat zien dat hij enorm chaotisch is en onverklaarbaar snel van vorm kan veranderen.
De poolwervel is meer dan 20 kilometer hoog en heeft een centrum dat van hoogte tot hoogte op verschillende plekken ligt. Deze centra bewegen zonder herkenbaar patroon rondom de planeetpool met snelheden tot 55 kilometer per uur.
Poolwervels worden in de atmosfeer van verschillende planeten waargenomen, maar die van Venus blijkt van dag tot dag van vorm te veranderen. En daarmee onderscheidt hij zich van wervels op bijvoorbeeld aarde en Saturnus.
De Spaanse, Franse en Italiaanse wetenschappers die het onderzoek uitvoerden konden vooralsnog geen verklaring vinden voor het gedrag van de wervel. En daarmee lijkt de atmosfeer van Venus er nog een mysterie bij te hebben gekregen. Er is bijvoorbeeld ook niet bekend waarom de extreem hete en dichte atmosfeer sneller ronddraait dan de planeet zelf.
Voor het onderzoek werd het VITRIS-instrument aan boord van de Europese Venus Express-satelliet gebruikt. Deze sonde draait sinds 2006 om onze buurplaneet. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
27-03-2013
Wetenschappers ontdekken nieuwe minisupernova
Een artist's impression van de nieuwe supernova Iax. © The Harvard Smithsonian Center for Astrophysics.
Amerikaanse astronomen hebben een nieuw soort supernova ontdekt. Het gaat om een minisupernova, omdat de sterexplosie - vergeleken met de 'gangbare supernova's - opvallend zwak is. Een supernova is een ster die een gigantische ontploffing ondergaat. Bij zo'n uitbarsting wordt een enorme hoeveelheid licht uitgestraald. Het onderzoek is gepubliceerd door The Astrophysical Journal.
Het nieuwe type supernova, genaamd Iax, is een stuk zwakker en minder energiek dan de bekende supernova's. Supernova Iax ontstaat net als supernova type Ia - de helderste soort supernova - door botsende witte dwergen. Dat zijn sterren die aan het einde van hun levenscyclus zijn gekomen. Maar de nieuw ontdekte supernova kan witte dwergen niet volledig vernietigen, in tegenstelling tot type Ia.
"Supernova type Iax is in wezen een minisupernova", vertelt Ryan Foley, hoofdauteur van het onderzoek, aan Space.com. "Het is het onderdeurtje van het supernovanest."
Jonge sterrenstelsels
Het onderzoeksteam identificeerde 25 voorbeelden van het nieuwe type supernova. De voorbeelden kwamen niet voor in elliptische sterrenstelsels (een bol- of lensvormig sterrenstelsel), die gevuld zijn met oude sterren. Dat wijst erop dat het nieuwe type supernova ontstaat uit jonge sterrenstelsels.
"Iax-supernova's zijn niet zeldzaam, maar gewoon heel zwak", legt Foley uit. "We hebben voor meer dan duizend jaar supernova's geobserveerd. Deze nieuwe soort zat al die tijd verstopt."
Waarom de nieuw ontdekte supernova witte dwergen niet volledig vernietigt, is niet duidelijk voor de onderzoekers. "Dat is een lastig probleem waar we momenteel aan werken", aldus Foley.
Het overblijfsel van de supernova N49. © afp.
Het supernovarestant W49B, mogelijk het jongste zwarte gat in de Melkweg. © afp.
Een overblijfsel van supernova N 63A. © NASA.
De stoffige overblijfsels van RCW 86, de oudst gedocumenteerde supernova. © NASA.
(HLN)
Wetenschappers ontdekken nieuwe minisupernova
Een artist's impression van de nieuwe supernova Iax. © The Harvard Smithsonian Center for Astrophysics.
Amerikaanse astronomen hebben een nieuw soort supernova ontdekt. Het gaat om een minisupernova, omdat de sterexplosie - vergeleken met de 'gangbare supernova's - opvallend zwak is. Een supernova is een ster die een gigantische ontploffing ondergaat. Bij zo'n uitbarsting wordt een enorme hoeveelheid licht uitgestraald. Het onderzoek is gepubliceerd door The Astrophysical Journal.
Het nieuwe type supernova, genaamd Iax, is een stuk zwakker en minder energiek dan de bekende supernova's. Supernova Iax ontstaat net als supernova type Ia - de helderste soort supernova - door botsende witte dwergen. Dat zijn sterren die aan het einde van hun levenscyclus zijn gekomen. Maar de nieuw ontdekte supernova kan witte dwergen niet volledig vernietigen, in tegenstelling tot type Ia.
"Supernova type Iax is in wezen een minisupernova", vertelt Ryan Foley, hoofdauteur van het onderzoek, aan Space.com. "Het is het onderdeurtje van het supernovanest."
Jonge sterrenstelsels
Het onderzoeksteam identificeerde 25 voorbeelden van het nieuwe type supernova. De voorbeelden kwamen niet voor in elliptische sterrenstelsels (een bol- of lensvormig sterrenstelsel), die gevuld zijn met oude sterren. Dat wijst erop dat het nieuwe type supernova ontstaat uit jonge sterrenstelsels.
"Iax-supernova's zijn niet zeldzaam, maar gewoon heel zwak", legt Foley uit. "We hebben voor meer dan duizend jaar supernova's geobserveerd. Deze nieuwe soort zat al die tijd verstopt."
Waarom de nieuw ontdekte supernova witte dwergen niet volledig vernietigt, is niet duidelijk voor de onderzoekers. "Dat is een lastig probleem waar we momenteel aan werken", aldus Foley.
Het overblijfsel van de supernova N49. © afp.
Het supernovarestant W49B, mogelijk het jongste zwarte gat in de Melkweg. © afp.
Een overblijfsel van supernova N 63A. © NASA.
De stoffige overblijfsels van RCW 86, de oudst gedocumenteerde supernova. © NASA.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-03-2013
Star Wars in het echt: Planeet met 2 zonnen ontdekt
© ESO.
Franse astronomen hebben in een ver sterrenstelsel een planeet ontdekt die vermoedelijk twee zonnen heeft. De planeet bestaat waarschijnlijk uit zonnestof.
De planeet Tatooine uit de Star Wars-films oogde spectaculair omdat hij twee zonnen had. Maar het bestaat ook echt. De planeet, die de naam 2MASS0103(AB)b kreeg, werd door telescopen van het Europese observatorium in Chili ontdekt. Wetenschappers zagen een groot object rond twee sterren circuleren. Ze zijn echter nog niet zeker of het om een mislukte ster, dan wel een enorme planeet zou gaan.
Uit archieven blijkt dat het object wel degelijk rond de sterren draait. De afstand tot de zonnen bedraagt ongeveer 12,5 miljard kilometer, wat zou kunnen betekenen dat het object uit stof rond de sterren ontstaan is. De omvang doet de sterrenkundigen twijfelen of het om een echte planeet gaat. Hij zou liefst twaalf tot veertien keer groter zijn dan Jupiter. Daarmee zit het object op de grens tussen een grote planeet en een bruine dwerg.
(HLN)
Star Wars in het echt: Planeet met 2 zonnen ontdekt
© ESO.
Franse astronomen hebben in een ver sterrenstelsel een planeet ontdekt die vermoedelijk twee zonnen heeft. De planeet bestaat waarschijnlijk uit zonnestof.
De planeet Tatooine uit de Star Wars-films oogde spectaculair omdat hij twee zonnen had. Maar het bestaat ook echt. De planeet, die de naam 2MASS0103(AB)b kreeg, werd door telescopen van het Europese observatorium in Chili ontdekt. Wetenschappers zagen een groot object rond twee sterren circuleren. Ze zijn echter nog niet zeker of het om een mislukte ster, dan wel een enorme planeet zou gaan.
Uit archieven blijkt dat het object wel degelijk rond de sterren draait. De afstand tot de zonnen bedraagt ongeveer 12,5 miljard kilometer, wat zou kunnen betekenen dat het object uit stof rond de sterren ontstaan is. De omvang doet de sterrenkundigen twijfelen of het om een echte planeet gaat. Hij zou liefst twaalf tot veertien keer groter zijn dan Jupiter. Daarmee zit het object op de grens tussen een grote planeet en een bruine dwerg.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-04-2013
Schrijf je naam op een planetoïde!
Illustratie van de Japanse planetoïdeverkenner Hayabusa-2. (Akihiro Ikeshita)
De Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA nodigt iedereen uit om zijn of haar naam achter te laten op een kleine planetoïde. De actie start op 10 april en duurt tot half juli.
In juli 2014 moet de Japanse ruimtesonde Hayabusa-2 gelanceerd worden. In 2018 zal die aankomen bij de kleine Apollo-planetoïde (162173) 1999 JU3. Net als zijn voorganger (Hayabusa-1) dat deed bij de planetoïde Itokawa, zal Hayabusa-2 stofmonsters van het oppervlak van 1999 JU3 verzamelen die in 2020 teruggebracht zullen worden naar de aarde.
De 'landingsplaats' op de planetoïde zal permanent gemarkeerd worden door een klein bolvormig voorwerp, waarop microchips zijn bevestigd met ca. één miljoen namen van aardbewoners. Ook op de capsule die de bodemmonsters terugbrengt naar de aarde kunnen belangstellenden namen en boodschappen achterlaten. De webpagina's waarop namen kunnen worden ingestuurd zullen overigens pas op 10 april beschikbaar zijn. (GS)
http://www.jspec.jaxa.jp/e/hottopics/20130329.html
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 4% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 02-04-2013 23:40:19 ]
Schrijf je naam op een planetoïde!
Illustratie van de Japanse planetoïdeverkenner Hayabusa-2. (Akihiro Ikeshita)
De Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA nodigt iedereen uit om zijn of haar naam achter te laten op een kleine planetoïde. De actie start op 10 april en duurt tot half juli.
In juli 2014 moet de Japanse ruimtesonde Hayabusa-2 gelanceerd worden. In 2018 zal die aankomen bij de kleine Apollo-planetoïde (162173) 1999 JU3. Net als zijn voorganger (Hayabusa-1) dat deed bij de planetoïde Itokawa, zal Hayabusa-2 stofmonsters van het oppervlak van 1999 JU3 verzamelen die in 2020 teruggebracht zullen worden naar de aarde.
De 'landingsplaats' op de planetoïde zal permanent gemarkeerd worden door een klein bolvormig voorwerp, waarop microchips zijn bevestigd met ca. één miljoen namen van aardbewoners. Ook op de capsule die de bodemmonsters terugbrengt naar de aarde kunnen belangstellenden namen en boodschappen achterlaten. De webpagina's waarop namen kunnen worden ingestuurd zullen overigens pas op 10 april beschikbaar zijn. (GS)
http://www.jspec.jaxa.jp/e/hottopics/20130329.html
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 4% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 02-04-2013 23:40:19 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Super cool. Stel je toch eens voor: je naam voor duizenden jaren zwevend door het universum. Ik ga zeker mijn naam achterlaten op die planetoïde.quote:
01-04-2013
Schrijf je naam op een planetoïde!
[ afbeelding ]
Illustratie van de Japanse planetoïdeverkenner Hayabusa-2. (Akihiro Ikeshita)
De Japanse ruimtevaartorganisatie JAXA nodigt iedereen uit om zijn of haar naam achter te laten op een kleine planetoïde. De actie start op 10 april en duurt tot half juli.
In juli 2014 moet de Japanse ruimtesonde Hayabusa-2 gelanceerd worden. In 2018 zal die aankomen bij de kleine Apollo-planetoïde (162173) 1999 JU3. Net als zijn voorganger (Hayabusa-1) dat deed bij de planetoïde Itokawa, zal Hayabusa-2 stofmonsters van het oppervlak van 1999 JU3 verzamelen die in 2020 teruggebracht zullen worden naar de aarde.
De 'landingsplaats' op de planetoïde zal permanent gemarkeerd worden door een klein bolvormig voorwerp, waarop microchips zijn bevestigd met ca. één miljoen namen van aardbewoners. Ook op de capsule die de bodemmonsters terugbrengt naar de aarde kunnen belangstellenden namen en boodschappen achterlaten. De webpagina's waarop namen kunnen worden ingestuurd zullen overigens pas op 10 april beschikbaar zijn. (GS)
(allesoversterrenkunde)
02-04-2013
Rusland keert met vloot robots terug naar de maan
© getty.
Rusland gaat de komende jaren de maan opnieuw verkennen. De voormalige concurrent van de Verenigde Staten inzake maanmissies maakte de plannen op Amerikaanse bodem bekend. De vluchten zullen niet bemand worden door mensen, maar wel door robots.
De laatste Russische reis naar de maan dateert van 1976. De Luna 24 was onbemand, maar bracht gesteente van de maan mee naar de Aarde. De nieuwe missies zullen zich op de polen van de maan focussen. Het eerste ruimtetuig zal in 2015 op de zuidpool van de maan landen en er landingstechnologie en communicatie testen, zo verklaarden de Russen in Texas.
In 2016 zal Luna 26 op 100 kilometer rond de maan vliegen om het oppervlak in kaart te brengen, de exosfeer te meten en nieuwe landingssites te zoeken. Luna 27 volgt in 2017. Dit grotere toestel zal opnieuw op de zuidpool landen om er gesteente en drilsystemen te testen. Twee jaar later, in 2019, vertrekt Luna 28 op een missie om monsters via cryogene bevriezing mee te nemen. De voorlopig laatste missie is voor Luna 29, die in 2020 een maanrover zal vervoeren om het maanoppervlak verder te onderzoeken.
NASA reageert tevreden over de Russische plannen en herinnert de wereld eraan dat de Russische ruimtevaart veel ervaring heeft met het verkennen van de maan. Ook de Amerikanen hebben plannen om terug te keren naar de maan, maar voorlopig ligt de focus op het ontwikkelen van een nieuw ruimtevaarttoestel, waarmee astronauten opnieuw door de VS naar het ISS kunnen worden gevlogen. Momenteel moeten Amerikaanse astronauten immers meevliegen met de Russische Soyuz-technologie.
(HLN)
Rusland keert met vloot robots terug naar de maan
© getty.
Rusland gaat de komende jaren de maan opnieuw verkennen. De voormalige concurrent van de Verenigde Staten inzake maanmissies maakte de plannen op Amerikaanse bodem bekend. De vluchten zullen niet bemand worden door mensen, maar wel door robots.
De laatste Russische reis naar de maan dateert van 1976. De Luna 24 was onbemand, maar bracht gesteente van de maan mee naar de Aarde. De nieuwe missies zullen zich op de polen van de maan focussen. Het eerste ruimtetuig zal in 2015 op de zuidpool van de maan landen en er landingstechnologie en communicatie testen, zo verklaarden de Russen in Texas.
In 2016 zal Luna 26 op 100 kilometer rond de maan vliegen om het oppervlak in kaart te brengen, de exosfeer te meten en nieuwe landingssites te zoeken. Luna 27 volgt in 2017. Dit grotere toestel zal opnieuw op de zuidpool landen om er gesteente en drilsystemen te testen. Twee jaar later, in 2019, vertrekt Luna 28 op een missie om monsters via cryogene bevriezing mee te nemen. De voorlopig laatste missie is voor Luna 29, die in 2020 een maanrover zal vervoeren om het maanoppervlak verder te onderzoeken.
NASA reageert tevreden over de Russische plannen en herinnert de wereld eraan dat de Russische ruimtevaart veel ervaring heeft met het verkennen van de maan. Ook de Amerikanen hebben plannen om terug te keren naar de maan, maar voorlopig ligt de focus op het ontwikkelen van een nieuw ruimtevaarttoestel, waarmee astronauten opnieuw door de VS naar het ISS kunnen worden gevlogen. Momenteel moeten Amerikaanse astronauten immers meevliegen met de Russische Soyuz-technologie.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
nicequote:
http://www.nu.nl/wetensch(...)materie-ontdekt.html
http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-22016504quote:A $2bn experiment on the space station has made observations that could prove to be the first signs of dark matter, a mysterious component of the Universe. The Alpha Magnetic Spectrometer (AMS) surveys the sky for high-energy particles, or cosmic rays. It has seen evidence of what may prove to be dark matter colliding with itself in what is known as "annihilation".
But scientists stress a precise description of this mysterious cosmic component is still some way off.
"It could take a few more years," AMS deputy spokesman Roberto Battiston, a professor of physics at the University of Perugia, told BBC News.
Dark matter accounts for most of the mass in the Universe. It cannot be seen directly with telescopes, but astronomers know it to be out there because of the gravitational effects it has on the matter we can see. Galaxies, for example, could not rotate the way they do and hold their shape without the presence of dark matter.
The AMS - a particle physics machine nicknamed the "Space LHC" in reference to the Large Hadron Collider here on Earth - has been hunting for some indirect measures of dark matter's properties. It counts the numbers of electrons and their anti-matter counterparts - known as positrons - falling on an array of detectors. Theory suggests that showers of these particles should be produced when dark-matter particles collide somewhere in space and destroy each other.
In a paper in the journal Physical Review Letters, the AMS team reports the observation of a slight excess of positrons in the positron-electron count - an outcome expected of these dark matter annihilations. The group also says the positrons fall on the AMS from all directions in the sky with no particular variation over time. This is important because specific locations or timing variations in the signal could indicate a more conventional source for the particles, such as a pulsar (a type of neutron star) rather than dark matter.
The AMS was placed on the International Space Station in 2011. The longer it operates, the better its statistics will be and the more definitive scientists can be in their statements. But lead spokesman, Prof Sam Ting, said the AMS Collaboration would proceed slowly. "It took us 18 years to do this experiment and we want to do it very carefully," he told a seminar at the European Laboratory for Particle Physics (Cern) in Geneva. "We will publish things when we are absolutely sure."
The Physical Review Letters paper reports the positron-electron count in the energy range of 0.5 to 350 gigaelectronvolts (GeV). The behaviour of the positron excess across this energy spectrum fits with the researchers' expectations. However, the "smoking gun" signature would be to see a rise in this ratio and then a dramatic fall. This has yet to be observed. "At the moment, all we can say is that the (dark matter) particles could have a mass of several hundred gigaelectronvolts, but there is much uncertainty," said Prof Battiston. (By way of comparison, a proton, the particle in the nucleus of every atom, has a mass of about 1 GeV).
Modern mysteries
The AMS is just one of several techniques being used by researchers to try to uncover the nature of dark matter. There are laboratories on Earth that are attempting to make more direct detections as the elusive particles pass though containers of the elements xenon or argon, held deep underground. The Large Hadron Collider, too, is involved in the hunt. It hopes to produce dark matter particles in its accelerator.
A precise description of this mysterious component is now an urgent objective for modern physics. Normal matter, the material we can see with telescopes (all the stars and galaxies), contributes just 4.9% of the mass/energy density of the Universe. Dark matter is a far bigger constituent, making up 26.8%. This figure was recently raised following studies of the cosmos by the European Space Agency's Planck telescope.
The value is now nearly a fifth up on previous estimates. Dark energy is the component that contributes most to the mass/energy density of the Universe at 68.3%. Dark energy is the name given to the force thought to be accelerating the expansion of the Universe. Its character is even more obscure to science than dark matter.
04-04-2013
Sterren ontstaan op gevaarlijke plek: in het hart van onze Melkweg
Een deel van de Melkweg. © NASA.
Er zijn sterren ontdekt die aan het ontstaan zijn op één van de gevaarlijkste plekken in het heelal: aan de rand van een supermassief zwart gat in het hart van onze Melkweg. Nooit eerder zagen wetenschappers daar zo'n ster vormen. De ontdekking komt van een internationale groep sterrenkundigen.
Het middelpunt van onze Melkweg is een enorm zwart gat, een plek waar de zwaartekracht zo groot is dat zelfs licht niet kan ontsnappen. Sterren, planeten en andere hemellichamen worden naar het gat gezogen en gaan daar met veel geweld ten onder. In die enorme krachten zouden stof en gas onmogelijk kunnen samenklonteren tot sterren, maar toch is dat wat de astronomen hebben gezien. "We hebben plekken gezien waar het stof en gas zo dik geworden is dat zij de onherbergzame omgeving kunnen trotseren'" verklaarde Farhad Yusuf-Zadeh.
Als die klonten stof en gas dik genoeg worden, ontstaat een kettingreactie. Ze trekken nieuw gas en stof aan, worden zo steeds groter en krijgen dus meer aantrekkingskracht. Zo wordt uiteindelijk een nieuwe ster geboren.
(HLN)
Sterren ontstaan op gevaarlijke plek: in het hart van onze Melkweg
Een deel van de Melkweg. © NASA.
Er zijn sterren ontdekt die aan het ontstaan zijn op één van de gevaarlijkste plekken in het heelal: aan de rand van een supermassief zwart gat in het hart van onze Melkweg. Nooit eerder zagen wetenschappers daar zo'n ster vormen. De ontdekking komt van een internationale groep sterrenkundigen.
Het middelpunt van onze Melkweg is een enorm zwart gat, een plek waar de zwaartekracht zo groot is dat zelfs licht niet kan ontsnappen. Sterren, planeten en andere hemellichamen worden naar het gat gezogen en gaan daar met veel geweld ten onder. In die enorme krachten zouden stof en gas onmogelijk kunnen samenklonteren tot sterren, maar toch is dat wat de astronomen hebben gezien. "We hebben plekken gezien waar het stof en gas zo dik geworden is dat zij de onherbergzame omgeving kunnen trotseren'" verklaarde Farhad Yusuf-Zadeh.
Als die klonten stof en gas dik genoeg worden, ontstaat een kettingreactie. Ze trekken nieuw gas en stof aan, worden zo steeds groter en krijgen dus meer aantrekkingskracht. Zo wordt uiteindelijk een nieuwe ster geboren.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
..
[ Bericht 99% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 05-04-2013 09:01:10 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 05-04-2013 09:01:10 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-04-2013
Tuinboonstelsels schijnen licht op vroege heelal
Het 'tuinboonstelsel' J2240 valt op door zijn groene kleur. (CFHT/ESO/M. Schirmer)
Zogenoemde tuinboonstelsels kunnen een verklaring geven voor het feit dat het vroege heelal volledig geïoniseerd raakte. Wetenschappers hebben ontdekt dat deze sterrenstelsels grote hoeveelheden hoogenergetische straling uitzenden.
Enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal moet het universum grote veranderingen hebben doorgemaakt. Volgens de huidige inzichten raakte materie in de intergalactische ruimte geïoniseerd door straling afkomstig van sterren in sterrenstelsels. Het is mede daardoor dat het universum een volledig doorzichtig en geladen plasma werd, zoals het vandaag de dag nog steeds is.
Er was tot nu toe echter een probleem in deze theorie, want waar kwam deze straling vandaan? Dichtbij staande sterrenstelsel lijken niet genoeg uv-straling uit te zenden om dit mogelijk te maken. Tuinboonstelsels daarentegen sturen wél genoeg energie het universum in. Dat blijkt nu uit computersimulaties en waarnemingen van deze speciale klasse sterrenstelsels.
De zeldzame stelsels zijn pas enkele jaren geleden ontdekt, en vallen op door hun groene kleur. Tuinboonstelsels zijn compacte stelsels, waarin veel nieuwe sterren worden gevormd. Door deze twee eigenschappen lijken ze waarschijnlijk veel op de sterrenstelsels in het vroege heelal. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Tuinboonstelsels schijnen licht op vroege heelal
Het 'tuinboonstelsel' J2240 valt op door zijn groene kleur. (CFHT/ESO/M. Schirmer)
Zogenoemde tuinboonstelsels kunnen een verklaring geven voor het feit dat het vroege heelal volledig geïoniseerd raakte. Wetenschappers hebben ontdekt dat deze sterrenstelsels grote hoeveelheden hoogenergetische straling uitzenden.
Enkele honderden miljoenen jaren na de oerknal moet het universum grote veranderingen hebben doorgemaakt. Volgens de huidige inzichten raakte materie in de intergalactische ruimte geïoniseerd door straling afkomstig van sterren in sterrenstelsels. Het is mede daardoor dat het universum een volledig doorzichtig en geladen plasma werd, zoals het vandaag de dag nog steeds is.
Er was tot nu toe echter een probleem in deze theorie, want waar kwam deze straling vandaan? Dichtbij staande sterrenstelsel lijken niet genoeg uv-straling uit te zenden om dit mogelijk te maken. Tuinboonstelsels daarentegen sturen wél genoeg energie het universum in. Dat blijkt nu uit computersimulaties en waarnemingen van deze speciale klasse sterrenstelsels.
De zeldzame stelsels zijn pas enkele jaren geleden ontdekt, en vallen op door hun groene kleur. Tuinboonstelsels zijn compacte stelsels, waarin veel nieuwe sterren worden gevormd. Door deze twee eigenschappen lijken ze waarschijnlijk veel op de sterrenstelsels in het vroege heelal. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-04-2013
Meer complexe chemie op Titan
(NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute)
Complexe organische moleculen kunnen veel dieper in de atmosfeer van Saturnus-maan Titan gevormd worden dan werd gedacht. De kans dat ze daardoor ook op het oppervlak van de maan voorkomen is daarom groter. Dat laat een laboratorium-experiment van NASA’s Jet Propulsion Laboratory zien.
Wetenschappers beschenen ijs van dicyanoacetyleen, dat op Titan is gedetecteerd, met licht zoals dat in de lagere delen in de atmosfeer van Titan zou moeten voorkomen. Ze zagen dat er hierdoor naar verloop van tijd stoffen zoals methaan en ethaan vrijkwamen. Moleculen die op hun beurt weer complexere moleculen kunnen vormen en misschien wel leven mogelijk kunnen maken.
Dit experiment laat volgens de wetenschappers zien dat er op Titan ondanks de lage zonintensiteit meer complexe moleculen kunnen voorkomen dan gedacht. Op aarde drijft het zonlicht chemische reacties en zorgt letterlijk en figuurlijk voor levendige chemische processen.
Al sinds het bezoek van de Voyager sondes, begin jaren ’80, is bekend dat Titan een dikke atmosfeer heeft waarin in de hogere delen verschillende organische moleculen zoals methaan en ethaan voorkomen. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Meer complexe chemie op Titan
(NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute)
Complexe organische moleculen kunnen veel dieper in de atmosfeer van Saturnus-maan Titan gevormd worden dan werd gedacht. De kans dat ze daardoor ook op het oppervlak van de maan voorkomen is daarom groter. Dat laat een laboratorium-experiment van NASA’s Jet Propulsion Laboratory zien.
Wetenschappers beschenen ijs van dicyanoacetyleen, dat op Titan is gedetecteerd, met licht zoals dat in de lagere delen in de atmosfeer van Titan zou moeten voorkomen. Ze zagen dat er hierdoor naar verloop van tijd stoffen zoals methaan en ethaan vrijkwamen. Moleculen die op hun beurt weer complexere moleculen kunnen vormen en misschien wel leven mogelijk kunnen maken.
Dit experiment laat volgens de wetenschappers zien dat er op Titan ondanks de lage zonintensiteit meer complexe moleculen kunnen voorkomen dan gedacht. Op aarde drijft het zonlicht chemische reacties en zorgt letterlijk en figuurlijk voor levendige chemische processen.
Al sinds het bezoek van de Voyager sondes, begin jaren ’80, is bekend dat Titan een dikke atmosfeer heeft waarin in de hogere delen verschillende organische moleculen zoals methaan en ethaan voorkomen. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
