abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_97318620
Bevallingsverhalen Deel 1: 18-02-2003 t/m 07-07-2004
Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Bevallingsverhalen Deel 11: 11-05-2009 t/m 02-12-2010
Bevallingsverhalen Deel 12: 02-12-2010 t/m 25-05-2011

[ Bericht 2% gewijzigd door BE op 26-05-2011 21:21:09 ]
pi_97319739
Om nog heel even op het onderwerp van het vorige topic te blijven... Ik ken pethidine alleen van m'n eicel punctie, en ik weet nog dat ik toen een beetje teleurgesteld was, juist omdat ik niet zo van de wereld was als ik hier regelmatig las... Dat had ik met de punctie graag gehad, maar ik kan me ook goed voorstellen dat je met de bevalling helemaal niet van alles wil kwijtraken...
*terug onder steen kruipt*
  donderdag 26 mei 2011 @ 00:11:01 #3
279868 Sugarsnap
Sprookjesboom...
pi_97322084
Poemojn, dat is Remifentanil. Een infuus met een pompje en een knopje waar je op mag drukken. Je krijgt dan constant een lage dosis pijnstilling en je mag op het knopje drukken als je dat zelf nodig vindt. Alleen zit er een tijdsklokje op dat knopje, volgens mij was het bij mij iets van 5 minuten, zodat je nooit teveel binnen kan krijgen. Ik vond het een fijn systeem bij de bevalling van Eline.
Bij mij werden de opties wel besproken, ruggeprik was het te laat voor (5 cm en voor de anest ruggeprikpersoon er zou zijn zou het zeker te laat zijn) en dan pethidine en remifentanil. De verloskundige raadde met het laatste aan.
pi_97322374
Hier ook remifentanil gehad, heerlijk spul idd! Alleen ik vergat met enige regelmaat te ademen waardoor me saturatie daalde en er weer alarm afging. En ik had 88 keer op die knop gedrukt in een uur maar helaas maar 26 keer gekregen ofzo dat konden ze op dat apparaat zien ;) Aan het eind heb ik ook regelmatig geroepen dat die knop het niet meer deed trouwens :)
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_97327464
Ik heb van tevoren ook met de verloskundige gesproken over pijnstilling. De 3 soorten (pethidine, remifentanil en ruggeprik) en de voor- en nadelen.
Aangegeven dat ik waarschijnlijk wel graag pijnstilling wilde, maar pas op mijn verzoek.
Helaas is er na mijn verzoek alleen niet besproken wat ik zou gaan krijgen, dus die naald in mijn been kwam een beetje als een verrassing.
Voor mij werkte de pethidine ook niet als pijnstillend, maar meer als rustmiddel tussen de weeën door. Ik had dat graag andersom gehad: wel pijnstillend, geen rustmoment tussendoor zodat ik het bewuster mee zou maken. Maar goed, tis niet anders.
  donderdag 26 mei 2011 @ 09:52:45 #6
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_97327724
ik heb ook remifentanil gehad. Ik vergat alleen op het knopje te duwen ;)
Maar van de eerste dosis werd ik ook even helemaal high hoor. Dat heb ik ook gezegd. Daarna voelde ik me oke en daarna kwam de pijn weer terug :P
pi_97327883
Ik had van te voren niets besproken, sterker nog, had er helemaal niet over nagedacht. Toen ik na 18 uur been/rug weeën zonder ontsluiting in het ziekenhuis kwam kreeg ik te horen dat ik een combi van slaapmiddel en pijnstilling zou krijgen. Dat klonk als muziek in de oren. Pas tijdens het toedienen hoorde ik dat het pethidine was met dus nog een slaapmiddel. Beide deden prima hun werk. Ik heb geslapen als een blok beton en had eindelijk geen pijn meer. Ik ben die nacht wel voor een groot deel kwijt, maar goed, daar heb ik volgens mij ook weinig aan gemist. Overigens, ook van de bevalling zelf ben ik hele stukken kwijt, terwijl het middel toen al lang en breed uit mijn lijf was (ik kreeg namelijk om drie uur 's nachts oid nog de vraag of nog een dosis wilde, maar dat heb ik afgeslagen).
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
pi_97332948
Ik zie nu dit topic en wil eigenlijk ons verhaal ook nog wel even delen, gewoon omdat het kan.

zondag 15 augustus verdwenen alle tekenen van een eventuele bevalling, waardoor ik dacht dat het nog wel even zou duren.
Echter om 00.30 uur wakker geworden van een wee. Na nog twee weeën om de 10 min er toch maar uit gegaan om te kijken of het door zou zetten.
Rond 01.20 uur kwamen de weeën echter al om de 5 min, dus Na ongeveer een uur toch maar Coen wakker gemaakt om naar het ziekenhuis te vertrekken.
Nog even snel gedoucht en om 02.45 uur zaten we in de auto richting het ziekenhuis.

Daar even gewacht voordat we aan de CGT gingen en die registreerde inderdaad weeën en een goede hartactiviteit.
Om 03.45 uur werd er gekeken naar de ontsluiting en dit bleek al 3 a 4 cm te zijn. Direct door naar de verloskamer om daar de rest voor te bereiden.
Ik voelde me nog prima en was nog in staat om grapjes te maken. Om 04.30 uur waren we geïnstalleerd en bleek de ontsluiting al 5 cm te zijn en werden de vliezen gebroken. De dames waren erg verbaasd dat ik nog zo veel praatjes had .

Door het breken van de vliezen ging het ineens heel snel en heftig (hier was al voor gewaarschuwd). Ze zouden om de twee uur kijken naar de ontsluiting. Echter om 05.50 uur had ik al de drang dat ik wat moest persen. De dames werden gehaald en ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben. Moest ze dus nog even weg puffen. Na 20 min was dit niet meer mogelijk, dus Coen heeft gebeld en ik mocht inderdaad gaan persen. Snel werd alles klaar gezet en binnen 3 persweeën was onze Yaro geboren. Onze zoon, wat een droppie. Yaro is geboren om 06.38 uur, hij was 51 cm lang en woog 3330 gram. En dat op de uitgerekende datum!!!!
Alles ging heel snel en eigenlijk ook wel soepel.
pi_97333022
Dat klinkt als een "prettige" bevalling en nogwel op de uitgerekende datum
  donderdag 26 mei 2011 @ 12:58:57 #10
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_97334344
Ik heb de pethidine (bij mijn eerste bevalling) echt als een blessing ervaren! :o :Y
Ruggeprik lukte niet (na herhaaldelijk prikken) en ik zat er echt doorheen met niet vorderende ontsluiting.
Ben toen dik 2 uur totaal van de wereld geweest, heb heerlijk geslapen, ondertussen werd het weeen-opwekkende infuus flink open gedraaid en toen ik weer een beetje bij kwam (doordat de weeen heel heftig werden) had ik volledige ontsluiting en konden ik gaan persen.

Ik heb het helemaal niet als naar of eng ervaren, gelukkig maar als ik sommige andere verhalen lees.
***
  donderdag 26 mei 2011 @ 13:03:50 #11
35189 Troel
scherp en bot
pi_97334528
quote:
0s.gif Op donderdag 26 mei 2011 09:57 schreef mefke79 het volgende:
een combi van slaapmiddel en pijnstilling zou krijgen.
Bij mij hadden ze het over een slaapmiddel, wat uiteindelijk die combi bleek te zijn en hoorde ik pas de dag erna dat het pethidine was, terwijl ik 5 minuten voor het toedienen van het spul nog aangeven had dat ik geen pethidine wilde hebben :{

Dat was ook een van de eerste dingen die ik toen bij Jochem vast liet leggen :) Rotspul vond ik het.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
  donderdag 26 mei 2011 @ 20:56:19 #12
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_97354961
Wat is dan precies het bezwaar tegen pethidine? Dat je er stukken door gaat missen? Ik las ook dat het van nadelige invloed kan zijn op de start van de borstvoeding?
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  donderdag 26 mei 2011 @ 21:06:49 #13
100412 mefke79
komt goed!
pi_97355568
PM, ik heb ook even gegoogled want ik wist het ook niet. Dat stukken missen inderdaad en je kindje kan er wat suf van worden. Maar goed, ik denk dat ik de volgende keer er weer voor zou kiezen. Heb al eens een ruggenprik gehad en die schoot meteen te hoog waardoor ademen moeilijk werd. Dus dan liever stukjes kwijt.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
  donderdag 26 mei 2011 @ 21:13:46 #14
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_97355961
quote:
0s.gif Op donderdag 26 mei 2011 21:06 schreef mefke79 het volgende:
PM, ik heb ook even gegoogled want ik wist het ook niet. Dat stukken missen inderdaad en je kindje kan er wat suf van worden. Maar goed, ik denk dat ik de volgende keer er weer voor zou kiezen. Heb al eens een ruggenprik gehad en die schoot meteen te hoog waardoor ademen moeilijk werd. Dus dan liever stukjes kwijt.
Ik heb helemaal geen ervaring met pijnstilling, maar in eerste instantie klinkt een ruggenprik mij ook akeliger in de oren, al weet ik dat dat niet zo hoeft te zijn.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  donderdag 26 mei 2011 @ 21:22:36 #15
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_97356493
Maar dat stukken kwijt is toch ook maar heel relatief? Het is niet gezegd dat dat gebeurt, of dat dat per se negatief ervaren wordt?
***
  donderdag 26 mei 2011 @ 21:27:27 #16
95408 Incantrix
0118 999 88199 9119 725....
pi_97356823
Een vriendin van mij was héél blij met de Pethidine. En ik was héél blij met mijn knopje *O* Ik vergeet de hele tijd hoe het heet, maar als ik bij een tweede bevalling om pijnstilling zou vragen zou ik niet eens een ruggenprik meer willen, het knopje hielp zó geweldig! En het mag nog laat gegeven worden, ik had al 8 cm. toen ik werd aangehaakt (ze deden een beetje lang over de testjes voor de ruggenprik en ze hadden niet zo door dat ik ca. 3 cm. per uur ging zeg maar).

Even kort: mooie verhalen hier weer O+ Ik lees hier af en aan mee en ik vind het echt, werkelijk heel mooi en bijzonder om te lezen. Nooit gedacht dat ik dat zou vinden van bevallingsverhalen, maar het ís O+
3!
pi_97357149
Excuus! :o

[ Bericht 71% gewijzigd door groofskendezoveelste op 26-05-2011 21:41:52 ]
  donderdag 26 mei 2011 @ 21:33:50 #18
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_97357294
:o Verkeerde topic Groof?

Geeft niet toch? :*

[ Bericht 17% gewijzigd door BE op 26-05-2011 21:45:47 ]
***
pi_97361807
Pethidine....heb ik bij Meike ook gehad, en achteraf ook niet blij mee.
Op dat moment wel hoor, want het maakte het wel een stuk minder zwaar, maar inderdaad, echt stukken kwijt.
Van de bevalling, maar ook van uren daarna nog, en daar baal ik nog steeds heel erg van.

Heb ook aangegeven het bij de bevalling van Lars niet weer te willen hebben, en gelukkig heb ik toen geen pijnstilling nodig gehad.
wie met beide benen op de grond blijft staan....komt niet ver
pi_97362002
Ik vond de ruggeprik ook maar apart. Ik had echt het idee dat mijn benen in een andere houding lagen dan dat ze echt lagen. En ik maar proberen ze te bewegen.
pi_97364251
Ruggeprik vond ik idd ook raar FR, ze vroegen of ik nog wat voelde en ik zei ja. Nou ze zijn al begonnen werd er toen opgemerkt en in de lamp boven de operatietafel kon ik idd zien dat ik al open was :o Das wel even raar hoor...
En na die tijd was ik er ook constant van overtuigd dat ik mijn benen alweer kon bewegen, niet dus.
Ow ja en ik had het zo koud, hadden anderen dat ook die een ks hebben gehad? Later vertelden ze mij dat dat komt omdat de OK koud is ivm bacterie groei ofzo en dat door de ruggeprik de bloedvaten in je benen wijder worden en dus meer bloed daarheen gaat waardoor je het koud kan krijgen. Ik kreeg wel lekker 2 warme dekens in de uitslaapkamer :)
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_97365035
Ik had helemaal geen raar gevoel van de ruggenprik maar ik heb wel ook liggen rillen van de kou een tijdje nadat deze gezet was :Y
You make me dizzy, Miss Lizzy,
The way you rock'n'roll
Ik heb je lief mijn hele leven
  vrijdag 27 mei 2011 @ 09:10:10 #23
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_97371572
Ik heb remifentanil gehad maar pas bij een cm of 7.
Ik ben ook stukken film kwijt, maar ik denk niet door de remifentanil maar gewoon door de bevalling en hormonen. Ik ben alleen bezig geweest met mezelf en mijn lijf waarbij de wereld om me heen gewoon af en toe even binnen drong. Dus ik vind het niet raar dat ik stukken kwijt ben. Mijn man weet ook heel veel niet meer en die heeft echt geen pijnstilling gehad ;)
pi_97371790
Stukken kwijt - check
onzin blaten - check
extreem rillen van kou - check
pijnstilling - nope

x 2

:P het is lastig te beoordelen wat direct door de pijnstilling komt natuurlijk maar ik kan wel vertellen dat ik ook echt niet meer alles helder voor heb staan van beide bevallingen en ik heb geen pijnstilling gehad. Je lijf maakt natuurlijk ook natuurlijke pijnstillers aan dus ik was evengoed wel van de wereld :D
Zomerkind &lt;3 & Winterkind &lt;3
Polkadotflying
Want zo is het ook!
初戀的香味就這樣被我們尋回
  vrijdag 27 mei 2011 @ 09:56:49 #25
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_97372708
Oja en koud!
Dat hoort er gewoon bij schijnbaar. Door adrenaline aanmaak geloof ik (die dan later wegvalt).
Mijn VK heeft me op het hart gedrukt om in mijn ziekenhuistas een paar warme sokken te doen!
pi_97372947
ja hoort er idd bij :Y
maar die sokken konden me gestolen worden :D daar had ik helemaal geen oren naar, ik wilde een heul dik donzen dekbed en een kruik, die sokken mochten ze houden :P
Zomerkind &lt;3 & Winterkind &lt;3
Polkadotflying
Want zo is het ook!
初戀的香味就這樣被我們尋回
pi_97373141
Aan sokken had ik echt niet genoeg gehad hoor :P Warme dekens heerlijk!!!
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_97373696
quote:
0s.gif Op donderdag 26 mei 2011 20:56 schreef PM-girl het volgende:
Wat is dan precies het bezwaar tegen pethidine? Dat je er stukken door gaat missen? Ik las ook dat het van nadelige invloed kan zijn op de start van de borstvoeding?
Je kunt van pethidine enorm gaan trippen. Dat is bij mij de tweede keer ook gebeurd (de eerste keer merkte ik er jammer genoeg niks van) maar dat was bij mij niet onaangenaam. Ik kwam de weeen makkelijk door en voor ik het wist mocht ik gaan persen. Heel fijn dus! Maar er zijn inderdaad ook vrouwen die erdoor van de wereld raken en daar achteraf emotioneel moeite mee hebben.

Verder kan je kindje er versuft door ter wereld komen, en dat kan de borstvoeding in de weg zitten. Lena had een heel moeizame start na de bevalling en dat kwam hoogstwaarschijnlijk door de pethidine die bij mij is toegediend. De werking van pethidine is van korte duur, maar als de uitdrijving snel op de pethidineshot volgt dan kan je kindje daar dus behoorlijke last van hebben*. Overigens dronk Lena wel meteen goed aan de borst, maar dat was nadat ze weggehaald was en er met een zuurstofkapje gerommeld was.

* Ik heb later begrepen dat dit nog wel een punt van controverse is. De kinderartsen vermoeden dat Lena langere tijd last heeft gehad van de pethidine die bij mij is toegediend ondanks de beperkte werkingsduur. Het blijft waarschijnlijk lastig om te bepalen hoe dit soort dingen bij baby's aankomen? En ik heb ook begrepen dat Lena's situatie wel heel uitzonderlijk was.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
pi_97374130
Hier werd mij ook pethidine als slaapmiddel voorgehouden. "Haalt de pieken van de weeen en kan je tussendoor lekker slapen." En dat terwijl mijn bevalling maar amper begonnen was, had 1 cm ontsluiting! Ik had al een paar vermoeiende dagen achter de rug, dus natuurlijk wilde ik wel slapen en de volgende dag bevallen! Als ze eerlijk hadden gezegd wat het was had ik het op dat moment zeker geweigerd maar ik heb het idee dat ze daar gewoon niet zoveel zin in een bevalling hadden ofzo :{
Ik ben geen stukken kwijt maar ik vond het niet fijn. Moest heel erg veel overgeven bijvoorbeeld.
Don't you love her madly?
pi_97374539
Ik kreeg een ruggenprik voor het hechten op OK, maar daarna had ik het ook zo koud ja. Gelukkig hadden ze van die verrukkelijke warme dekens O+
Tijdens de bevalling heb ik geen pijnstilling gehad, maar ik ben ook hele stukken kwijt. Ik was echt stoned van mijn eigen hormonen. Goed spul :7
  vrijdag 27 mei 2011 @ 11:04:15 #31
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_97374936
Claudia, dat is precies wat ik akelig zou vinden aan een middel als pethidine. Dat men niet zeker weet wat de gevolgen kunnen zijn.
Nouja, laten we hopen dat ik geen medicatie nodig heb.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_97378002
Ik had het ook koud maar de ok was ook heel erg koud. Volgens mij is bij een geplande ks de ok tegenwoordig wat warmer en mag je kindje 30min bij je blijven. Bij mij was dat dus niet het geval. En ik wilde naar mijn kind maar moest op de uitslaapkamer blijven want mijn bd bleef hoog. Ja duh dat komt van de adrenaline.
pi_97395456
Over pijnstilling kan ik niet mee praten, ben blij dat het er is als het nodig is. Kan me voorstellen dat er op een gegeven moment voor gekozen word, maar als ik alle verhalen lees ben ik blij dat het hier niet nodig is geweest. Ik ben een controle freak en die lijk je dan helemaal niet meer te hebben.

De rillingen van de kou en het ontspannen na zo veel inspanning herken ik wel. Vond het eigenlijk maar irritant, wilde het niet maar kon het niet tegen houden.
pi_97396633
quote:
0s.gif Op vrijdag 27 mei 2011 12:21 schreef ferrari_rood het volgende:
Ik had het ook koud maar de ok was ook heel erg koud. Volgens mij is bij een geplande ks de ok tegenwoordig wat warmer en mag je kindje 30min bij je blijven. Bij mij was dat dus niet het geval. En ik wilde naar mijn kind maar moest op de uitslaapkamer blijven want mijn bd bleef hoog. Ja duh dat komt van de adrenaline.
Jaël was redelijk gepland en die mocht minder lang bij me blijven dan Sarah en Sarah was echt 100% ongepland... maar misschein is dat echt van het laatste jaar, Jaël is natuurlijk al bijna 2. Of misschien is het per ziekenhuis anders.
Uitslaapkamer is ook herkenbaar, bij Jaël moest ik daar echt wel 1,5 uur blijven, vreselijk en ik lag tegenover een klok klaarwakker te zijn tot ik terug mocht naar de afdeling.. Na Sarah mocht ik meteen terug naar de afdeling doordat het 's avonds was en er geen personeel op de uitslaapkamer was en het OK team weer lekker naar huis ging ;) (en schijnbaar was ik goed genoeg om terug te gaan naar de afdeling, dat was bij Jaël niet het geval.)
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_97601190
Korte bevalling, lang verhaal, ik kan t niet korter...scuzi ;)

Mei 2011, de maand waarnaar we alweer 8 maanden uitkijken, de maand waarin we ons tweede kindje verwachten, onze zoon. De maand is aangebroken. 7 mei, de datum waarop ik officieel uitgerekend ben gaat voorbij zonder enig voorteken. Het is officieel, ik ben weer over tijd. Ik kijk er niet van op, heb er al die tijd rekening mee gehouden, Lena werd immers ook bij 41 weken geboren. Al had ik dit keer, anders dan bij Lena, het gevoel dat ik wat eerder zou gaan bevallen. Misschien omdat het manneke in de zwangerschap wat kleiner leek te zijn dan Lena was, misschien omdat het een jongetje is, of meer hoogstwaarschijnlijk omdat ik dat stiekem hoopte. En toch, ondanks dat ik t niet wil, gaat een dag later de knop in mijn hoofd weer om. Ik ben het zat, ik wil mijn jongetje! Al het wachten begint weer zinloos te voelen en het invullen van de dagen wordt lastiger. Ik verveel me, Lena verveelt zich en we vervelen elkaar… ik hou van zwanger zijn, maar het is mooi geweest nu…

Donderdag 12 mei, Mijn collega N komt vandaag langs om te kijken of ze me kan strippen. Bij Lena was dit de spreekwoordelijke druppel, 7 uur later had ik mijn meisje in mijn armen. We brengen Lena naar mijn ouders zodat we haar vannacht niet wakker hoeven te maken als het door blijkt te zetten. De hele dag heb ik een beetje een gespannen gevoel, wat nou als het na het strippen ineens echt doorzet? En wat nou als dat het niet doet? Onbestemd voelt het, ik ben er zo aan toe, maar tegelijkertijd ben ik me ineens heel bewust van het feit dat dit wel eens mijn laatste zwangere uurtjes kunnen zijn, een einde, een begin, nerveus ben ik…ontzettend nerveus. Niet omheen draaien, gelijk maar doorpakken denk ik als N er is. Ik ben te strippen, mijn baarmoedermond is rijp, maar echt positief is ze er niet over. Het kan vriezen of het kan dooien… en ik weet t antwoord al wel. Mijn buik reageerde niet tijdens het strippen, de vliezen spanden niet aan en heel pijnlijk was het ook niet, ik geloof niet dat het wat gaat doen. De rest van de dag en nacht voel ik me een beetje verloren. We liggen echt op wacht zo met z’n tweetjes zonder Lena. Ik ging er al wel vanuit dat ik de 41 weken wel zou halen, maar had steeds het gevoel “dan gaan we strippen en dan is ie er ook”.. Nu ben ik mijn eindpunt even kwijt. Nog hooguit een weekje en dan is ie bij ons..nog hooguit een week, niets op een mensenleven, kom op!

Zaterdag halen we Lena weer op, de vrijdag de 13e die ik zo leuk vond als datum hebben we al achter de rug, het is weekend, eindelijk ons meiske weer ophalen. Het huis is leeg en stil zonder haar, en mijn lijf te zwanger om nog gebruik te durven maken van even gezellig samen weg gaan. Mijn moeder verbaast zich over hoe kwiek ik nog ben ondanks mijn dikke buik. Ik heb er dan ook geen last van, ik vind m heerlijk, het is gewoon de nieuwsgierigheid die nekt. Ze zegt dat ze hoopt dat ik snel zal gaan bevallen, voor mij, maar ook omdat ze zelf zo verlangd naar ons jommetje. Gezien hoe ik me nog voel gaat ze er maar vanuit dat t nog wel een weekje zal gaan duren.

Om 13u zijn we weer thuis en leggen we Lena op bed. Een half uurtje later staat N weer voor de deur. Strippoging twee, minder zenuwachtig dit keer, we zullen wel zien. Dit keer is ze enthousiaster; er moet nog steeds het een en ander verweken, maar inmiddels is de baarmoedermond op te rekken tot 3-4cm ontsluiting. Hoopvol dus dit keer! Ik merk opnieuw niet meteen reactie van mijn lijf op het strippen, maar neem met een ander gevoel afscheid. Ik denk dat het dit weekend wel wat in gang gaat zetten. We kruipen ook even op bed en slapen allebei diep totdat Lena weer wakker wordt tegen een uur of half 5. Inmiddels voelt mijn buik wat onrustiger en een paar krampjes volgen kort op elkaar. Als ik afgeleid word door het bezig zijn met Lena merk ik dat de tijd ertussen weer toeneemt, 15-20 minuten zeker wel. Ik hoor mezelf hardop denken dat het nu door moet zetten, knop om en gaan, kom maar op! Een berichtje van M, mijn beste vriendin die ook Lena op de wereld heeft helpen zetten, dat ze begonnen is met haar dienst en ik t dus nog even rustig moet houden. Ik sms terug dat ik dat zomaar ineens even niet meer durf te beloven en ik krijg gelijk een opgewonden berichtje terug. Als ik na even rommelen in huis naar de WC ga merk ik dat de krampen daar iets venijniger beginnen te worden. Mn lief wil net beginnen met eten koken, maar het is net 17u geweest en dat betekent dat mijn schoonvader zijn winkel zojuist gesloten heeft. Ik vraag mn lief om hem te bellen, zodat Lena daar kan eten en naar bed kan, dan is de overgang het makkelijkst voor haar. Langzaamaan begin ik er wel van overtuigd te raken dat ons kleine manneke eraan zit te komen. Weer een berichtje van M; “hoe is t, hoe is t? zet t door?” Ik sms terug dat ik langzaamaan begin te denken dat t serious business is en dat ze, als het haar lukt om weg te kunnen van haar werk, maar in de auto moet stappen nu, aangezien het een kleine 2 uur zal duren voor ze hier dan is. Ik krijg een teleurgesteld berichtje terug dat ze 6 dames onder haar hoede heeft die aan het bevallen zijn, ze kan niet weg, maar is zo blij voor mij dat het doorzet nu en wenst me een hele fijne bevalling. Jammer, maar tegelijkertijd denk ik dat het ook maar goed is dat het zo loopt, ik voel dat mijn lijf in een stroomversnelling schiet en denk dat ze het nooit gered zou hebben om hier op tijd te zijn. Volgens mij heb ik over 2 uur mijn manneke al heerlijk aan de borst liggen. Om 18u sms ik naar N, of ik haar mag bellen als de bevalling echt doorzet en ik een verloskundige nodig heb. Ze smst binnen no time terug dat ik uiteraard mag bellen, maar of ik niet liever wil dat ze nu langskomt aangezien ik haar zonet verteld heb dat de weeën om de 2-3 minuten komen en pijnlijk worden ook al zijn ze dan nog kort. Ik wil net aan mn lief vertellen dat ik gesmst heb en dat ik haar terug wil sturen dat ze over een half uurtje maar rustig deze kant op moet komen als ik voel dat ik ineens overspoeld word door een flinke wee. “Bel haar maar en vraag of ze komt, ons jongetje komt eraan”. Ik merk dat ik me nu in mezelf wil en moet gaan keren, ik moet me concentreren om de golven weg te zuchten. Het volle bewustzijn wat ik de vorige keer hield tussen de weeën door maakt dit keer plaats voor het gevoel dat de wereld om me heen even niet meer doordraait, alles draait nu om de geboorte van dit kindje. Het terugtrekken en meegaan met de pijn geeft me een enorm sterk gevoel, ik wil baren! N komt om 18.20u binnen en is blij dat ze er is. Ik ook, maar ik ben nog een weinig gezellige gesprekspartner en ze wil me het liefst zo snel mogelijk naar boven hebben. Ik probeer een pauze te vinden die me de gelegenheid geeft in beweging te komen en van mijn leunplekje aan het aanrecht naar mijn bed boven te lopen. Blij de bovenste treden bereikt te hebben schuifel ik gelijk door naar Lena’s commode, die is lekker hoog. Om me heen wordt gerommeld en van alles klaargezet, het gaat langs me heen, maar ik weet precies wat er gebeurt, ik weet precies wat ze doet en hoe ze de matjes op mn bed neerlegt, ik weet wat ze nog even snel tussendoor opschrijft en dat ze mn lief zo zal vragen of T, de kraamverzorgster, al gebeld is. Die komt om 18.45u binnengestormd, verhit en zenuwachtig, de hond wilde maar niet doorlopen na het telefoontje en ze wilde zo graag snel naar me toe. Ze is er en dat is fijn, mijn team is compleet, iedereen is er, maar iedereen laat me mijn gang gaan, dit is hoe ik t wil. Om 19.00u vraagt N of ze me maar eens zal toucheren om te kijken hoe het ervoor staat. Ik blijk op dat moment 5 cm ontsluiting te hebben en na overleg breekt ze mijn vliezen. Gelijk met de eerste warmte van het weglopende vruchtwater hoor ik haar opgelucht zeggen dat het vruchtwater helder is en dat we hier thuis samen een mooi kindje op de wereld gaan helpen. Ik ben opgelucht maar realiseer me ook dat ik dit keer het bewustzijn eigenlijk helemaal niet had om mee te denken dat dit ook een moment van overdracht had kunnen zijn. De weeën worden al snel na het breken van de vliezen heftiger en de pijn in mijn rug begint flink toe te nemen. Het liefst wil ik weer staan, nee zitten, wil ik terug, wil ik stoppen, nee wil ik mijn kindje dat zo dichtbij is nu, ik wil blijven liggen, ik wil me concentreren en mezelf elke keer toespreken dat ik zoveel sterker ben dan die weeën, laat me maar… Om 19.30u begin ik langzaamaan op de hoogtepunten even een licht paniekgevoel te krijgen, ik voel steeds meer druk en aangezien t hoofdje nog wat hoog stond en nu voelbaar aan het zakken is wordt de pijn boven mijn schaambot ineens erg lastig weg te zuchten. Het hartritme van ons jommetje blijft prachtig en sterk, hij kan t, ik ook! 8 cm inmiddels. Ik weet nog hoe overweldigend de reflectoire persdrang voelde vorige keer en probeer dat gevoel op te wekken, dán is het omslagpunt, dán is het meewerken en op naar het eindpunt. Als ik tijdens de volgende wee om 19.40u ineens overmand word door een gevoel van paniek en de overtuiging dat ik dit niet lang meer vol ga houden is het er ineens, opnieuw alles overweldigend, geen zeggenschap, mijn lijf drukt, perst en geeft zich eraan over. Daar gaan we, ik voel me omschakelen en een balans vinden tussen de controle terugvinden en deze niet krijgen…het gebeurt me weer en ik voel m komen. Het voelt als het tweede rondje in de achtbaan, je weet wat er komt, de continue herkenning van de eerste ronde die het vertrouwen geeft dat je weet wat komen gaat en toch is het weer zo overweldigd dat je niet met zekerheid durft te geloven dat het karretje nu niet ineens wel uit de bocht zal vliegen. Wéér heb ik het gevoel dat ook dit kindje mijn lijf via compleet de verkeerde kant zal verlaten en het lukt me niet mijn benen naar me toe te trekken. Dat hoeft ook niet, is niet nodig, razendsnel voel ik zijn koppie verder zakken en aan het eind van de wee voel ik m al bijna staan, maar nog heel voorzichtig iets terugzakken. N zegt dat ik mijn gevoel moet volgen en tijdens de volgende wee heel voorzichtig ons manneke geboren moet laten worden. En dat gebeurt, de oerdrang neemt nog een keer het heft in handen en dan voel ik z’n hoofdje geboren worden, zijn linkerarmpje lag ernaast opgeslagen. Hij maakt z’n spildraai af en ik pak m aan en laat m de wereld in glibberen. Het is 19.48u, we hebben een zoon! Het gevoel van allesoverheersend geluk verdringt opnieuw in nanoseconden het laatste restje pijn en onmacht. Een klein schrikachtig lijfje op mijn buik, voor hem gaat de achtbaan nog even verder, nieuw, groot, koud, kom bij me, dicht dicht bij me. Mijn lieve kleine versheid, z’n geur die ik het liefst voor eeuwig in een tastbare herinnering zou vangen dringt binnen, Mijn! Ons! Kleine natte oogjes knipperen tegen fel licht en vruchtwater, grote volwassen rimpels trekken in z’n herkenbare gezichtje en hij huilt zijn eerste huiltje, boem, vol mijn hart in! Wat is ie klein! Schriel! En toch blijkt hij 3860gram. N vraagt hoe hij gaat heten en vol overtuiging hoor ik mezelf zeggen “Dit is Jelte, hij heet Jelte!” en dat voelt zo heerlijk! Was hij 10 dagen eerder geboren dan had hij Viggo geheten, maar de twijfel sloeg toe bij ons allebei, Jelte paste beter bij ons. En nu ligt hij op mijn buik een echte Jelte te wezen, hij is gezond en alles klopt gewoon! Op één ding na, mijn hart schreeuwt om Lena, een enorm gevoel van heimwee naar haar overvalt me, ik wil haar zo graag zien. Als dit kleine mannetje ons compleet maakt, zijn we dat pas als zij er ook is. Ik lijk wel gek, maar 1 minuut nadat de placenta en vliezen geboren zijn om 19.54u vraag ik mn lief zijn ouders te bellen met de vraag of Lena nog wakker is. Als ik een kwartiertje later een hele trotse papa boven hoor komen, zijn oudste grote liefde voorbereidend op wie er bij haar mama in dr armen ligt, voel ik pas écht de ontlading en met het opgetogen “biebieeeeeeeeeeeeeeeee, haaaaaaaaaaaai!!!” van mijn ineens zoveel grotere meisje in pyama lopen mijn tranen voor het eerst. Ik, zij, we zijn ineens allemaal 1 van 4…en zo is het!

Het is allemaal zo snel gegaan, ik heb even tijd nodig om me te realiseren dat de wachtmodus zomaar ineens weer uitgeschakeld is. Als het even weer wat rustiger is op onze slaapkamer en we heel voorzichtig weer wat landen bel ik mijn moeder die ik vanmiddag nog zag. Haar vertellen dat hij er is maakt ’t echt en tastbaar, mijn tranentrekmomentje, eindelijk…

> Hai mammie…hij is er!
< Wat is er lieverd? Had je weer iets via internet besteld?

Het gaat al haar voorstellingsvermogen voorbij…
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
pi_97601597
Ow poppedein, ik krijg niet snel tranen in m'n ogen, maar die staan er nu wel
Wat kan jij het mooi opschrijven O+

En je moeder _O-
  woensdag 1 juni 2011 @ 22:50:51 #37
28677 Beessie-Jen
Meisjesmama!!!
pi_97601699
owww wauw Maa... uhh Poppedein; het is je gelukt... ik jank... en heb helemaal een brok in mijn keel. Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven... vooral het ontzettend verlangen naar het gezinnetje compleet, MET lena... jemig..
kan bijna niet beschrijven hoe ik me voel bij je woorden.
Bedankt voor dit kijkje in je leven.
O+ :*

(en OMG ik krijg spontaan ook enorme heimwee naar mijn beeb 2.0... uhh kan dat? heimwee hebben naar iemand die je nog nooit hebt ontmoet, maar waar je nu al zo ontzettend veel van houdt?)
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
pi_97601777
Héél mooi, Poppedein. Wat een fijne bevalling, en wat een gelukkig gezinnetje.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
  woensdag 1 juni 2011 @ 22:54:11 #39
35189 Troel
scherp en bot
pi_97601899
Je moeder O+

En wat een prachtverhaal :)
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
pi_97601916
Omg, wat ontzettend mooi geschreven, zit hier gewoon te snotteren. Dat enorme gevoel van heimwee naar je eerstgeborene is zo herkenbaar. :Y
pi_97602096
Poppedein, je reacties op anderen zijn altijd al zo treffend en vol emotie geschreven. Je eigen verhaal is werkelijk ontroerend. Je moeder daarentegen is ronduit grappig :+
You make me dizzy, Miss Lizzy,
The way you rock'n'roll
Ik heb je lief mijn hele leven
  Moderator woensdag 1 juni 2011 @ 22:59:14 #42
5428 crew  miss_sly
pi_97602159
Poppedein O+ Wat schrijf je het mooi, je bent zo goed met de juiste woorden. Hier ook een paar traantjes, hoor, zo mooi!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
  woensdag 1 juni 2011 @ 22:59:32 #43
100412 mefke79
komt goed!
pi_97602179
poppedein ook hier tranen. Mooi!
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
pi_97602243
oh poppedein O+ je schrijft om in te lijsten, prachtig O+ bevallen op zn mooist.
tranen over mn wangen en herkenning alom. <3

En je arme moesje :D
Zomerkind &lt;3 & Winterkind &lt;3
Polkadotflying
Want zo is het ook!
初戀的香味就這樣被我們尋回
pi_97602698
Poppedein, wat omschrijf je het toch prachtig! Ik heb er tranen van in mijn ogen. Haha, je arme moeder :D

[ Bericht 0% gewijzigd door Pipo_de_Clown op 01-06-2011 23:09:11 (barbabientje dus) ]
pi_97603023
Prachtig Poppedein, ook hier tranen, echt mooi geschreven!
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_97603307
Ik moest huilen :') en lachen :D

Je moet een boek gaan schrijven, poppedein! Wat kun jij emoties goed verwoorden...

Prachtig O+
pi_97604128
quote:
0s.gif Op woensdag 1 juni 2011 23:19 schreef Orea het volgende:
Ik moest huilen :') en lachen :D

Je moet een boek gaan schrijven, poppedein! Wat kun jij emoties goed verwoorden...

Prachtig O+
dat dus!
wat een geweldig mooi verhaal! Ook hoe je beschrijft dat ie net is geboren O+
En je moeder _O-

(die tranen kunnen ook komen doordat k net mn bevaltopic heb terugzitten lezen :') bijna een jaar geleden :'(
pi_97604294
Poppedein, wat prachtig. Tranen in mijn ogen. Vooral ook het stuk dat Lena er ook moest zijn, toen brak ik volkomen.
En Oja, doe mij ook zo'n bevalling!
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
pi_97604680
Poppedein, prachtig!
Dankjewel voor het delen. O+
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
  donderdag 2 juni 2011 @ 00:09:42 #51
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_97605977
Wat mooi Poppedein! Die herkenning beschrijf je goed, maar ook vooral het compleet hebben van je hele gezin! O+
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_97606543
Mooi Poppedein!! O+
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
  donderdag 2 juni 2011 @ 08:38:32 #53
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_97612412
Poppedein O+
Ik moest ook even slikken...
  Jubileum moderator donderdag 2 juni 2011 @ 12:10:17 #54
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_97616379
Bijzonder mooi beschreven Poppedein! :P
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
  donderdag 2 juni 2011 @ 18:05:06 #55
118901 Lishe
Verse Soep!
pi_97626449
Poppedein!!!! Oooo. En o, wat omschrijf je het mooi. Ik vond het bij Lena en nu weer. Zo bijzonder hoe jij als vakvrouw je eigen bevallingen beschrijft. Dat gevoel in combinatie met de nuchterheid. En het aller-, allerbeste moment ever; wanneer je kinderen elkaar ontmoeten. Ik ben fier op u, heel.

En je moeder is ook geweldig!
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
  donderdag 2 juni 2011 @ 19:16:34 #56
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_97628938
Mooi Poppedein! :Y
***
  donderdag 2 juni 2011 @ 22:17:20 #57
51684 The_Tankgirl
Kate Bush is the best
pi_97636418
Zoals altijd Poppedein, ben jij zoooo goed in het beschrijven van een zwangerschap & geboorte. Ondanks dat het een hele lap tekst is leest het toch erg lekker weg. En ik voel helemaal met je mee ;)
Alle benodigdheden voor cupcakes, taarten en andere lekkere dingen :-9 www.bakgoed.nl
  vrijdag 3 juni 2011 @ 07:01:06 #58
286844 Kimpossible
Van lurker tot poster.
pi_97647560
Poppedein, wat prachtig geschreven zeg. Ook ik als niet-moeder had de tranen hoog zitten.. Wauw!
Één keer in de zoveel tijd komen dromen uit!
pi_97661786
Nog 1 keer: Ik moet hier niet lezen als ik op mijn werk zit... :') Tranentrekkend en supermooi en lief geschreven Poppedein. Vooral het stukje dat je Lena erbij wilt hebben en dat ze dan ook komt. Jankend! *Glipt effe naar de wc O+
pi_97661919
Super mooi geschreven Poppedein!!!
pi_97663844
Dankjewel voor jullie lieve reacties :@
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
pi_97671068
Poppedein wat heb je dat mooi omschreven! Hier stonden de tranen in mn ogen en ik had een brok in mn keel. O+
pi_97678855
Prachtig, Poppedein!
Ook hier tranen en veel herkenbare gevoelens.
Don't you love her madly?
  dinsdag 7 juni 2011 @ 16:31:48 #64
175104 Fruppel
Okay D Elmo voor jou ;)
pi_97843262
Super mooi geschreven Poppedein, ook hier tranen & een brok in mijn keel....
  dinsdag 21 juni 2011 @ 09:38:06 #65
80319 seilram
Mijn Sickje!
pi_98450970
Komt ie dan...

Mijn grootste angst bij mijn 2e zwangerschap, dat het net zo gaat als de 1e: Joep lag 18 dagen in het ziekenhuis (gezond, maar rand prematuur en klein: 2050 gram met 36,5 wkn). Ik lag 11 dagen in het ziekenhuis, na de bevalling nog geopereerd aan een hematoom en helse pijn gehad.

Goed, al 2 weken voorweeën, maar ze zit er met 39 weken nog! Zelf heb ik het idee dat ik al overtijd loop joh.
Woensdag 1 juni word ik 07.00 wakker van een flinke wee. Het ebt weg, niks aan de hand. Tijdens het ontbijt nog een wee. Als ik Joep naar de psz breng.. op de psz... als ik terug naar huis loop... maar dan tijdens het vouwen van de was is het weer lange tijd rustig. Joep opgehaald bij psz, samen gegeten (pannekoeken ;) die doen het altijd die dingen!). Tijdens ons dutje is het rustig, 1 wee maar gehad. We besluiten om smiddags gewoon naar het skelterpark te gaan. Als we daar zijn, dan vind ik zelf dat het toch wel wat pijnlijker word en ik begin ze weg te puffen. Op de fiets naar huis 2 weeën weg gepuft :).
Om 18.00 besluit ik de vk even te bellen.. maar omdat het nog zo onregelmatig is, zegt zij: dit doet niets voor je ontsluiting en kan nog helemaal weg gaan. Ik baal... hele dag voor niets pijn, maar goed, ik stel me erop in dat het over gaat. Omdat het wel zeer doet en Joep het raar vindt, besluit ik om 18.30 even boven tv te gaan kijken. Om 19.30 ga ik naar beneden en geef Joep een kus. Lief gaat hem in bed leggen... om 19.45 is lief terug en ik zit op de grond voor de bank, ik leun op de bank en schreeuw: IK MOET PERSEN!! Op de wc blijkt dat ik ook slijm en bloed verloren ben.
Als een dolle belt lief mijn broer en schoonzus en vk. De vk komt nu toch even kijken. Ze is er om 20.10. Ik hoop op ontsluiting en tot mijn verrassing is dat 5 cm! Goed denk ik, nog een paar uur persweeën opvangen. Mijn schoonzus blijft bij Joep en de vk wil dat we nu naar het ziekenhuis gaan. Mijn broer rijdt ons. In de auto komen ze om de 2 minuten, ik doe mijn best ze weg te puffen, maar ben ook hels aan het schreeuwen. Mijn broer moet 3 keer bij de intercom vertellen waarom we daar staan bij het zkh... ze verstaan hem niet he he.
Om 20.50 rijden we de verloskamer in. Ik wil water.. lief gaat het halen. Broek uit en de vk voelt weer. "Bij de volgende wee mag je persen". Wtf??!! Ik schrik, nu al! Maar ik durf niet, het doet zo'n pijn, ik hou me in. De vk merkt dat en moedigt me aan om daar te zetten. Lief komt binnen stormen met het water, ik drink het en wil nog meer. De kraamverzorgster gaat het halen.
Nog een wee, ik hou weer in. "Wat een ellende" roep ik en denk gelijk: omg, ik lijk wel een brokopondobabe!.
Na 7 weeën ligt ze op mijn buik. Sam. Het is 21.07. Ze huilt en is heerlijk warm. De kraamverzorgster legt een doek over haar heen. Ze mag blijven liggen, ze wordt niet weg gehaald. Ik en lief mogen gewoon een half uur naar haar kijken en haar kussen. Heerlijk. Ik geniet. En nu besef ik pas hoe ik dit gemist heb met Joep. Hoe eenzaam ik me toen voelde na de bevalling... kind weg, man weg en niet meer zwanger. Na een half uur mag lief de navelstreng doorknippen. Sam wordt gewogen en krijgt kleren aan. We keuvelen allemaal wat over hoe snel het ineens ging, hoe mooi ze is. De vk zegt: "Je mag zo douchen en naar huis". Weer denk ik: wtf!!? ik hoef niet te blijven. Ze zet 1 kleine hechting en dan mogen we zo gaan. Om 23.00 zijn we thuis met kersvers kind. Joep heeft een zus en gewoon nog niets gemerkt.
Ik heb honger, ik had mijn avond eten niet op. We bestellen kebab en zitten om 01.30 in bed een kebab schotel te eten, met onze dochter naast ons in de wieg.

2 bevallingen en voor mijn gevoel echt 2 uiterste. Wat was dit heerlijk! En ik ben intens gelukkig dat ik dit heb mogen meemaken.
Niet mieten! Door gieten!
pi_98451260
wat een heerlijk verhaal om te lezen Seilram!! Ik moest ontzettend lachen om je "omg, ik lijk wel een brokopondobabe!." Supersnelle bevalling zeg!!

Wat een verschil ook idd vergeleken bij Joep!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
  dinsdag 21 juni 2011 @ 09:52:23 #67
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_98451341
Wauw seilraM, kippevel over mijn schedel, tranen in mijn ogen en even heel diep zuchten! O+
Wat fijn dat het de 2e keer zo veel fijner was! :*
***
  dinsdag 21 juni 2011 @ 10:43:35 #68
80319 seilram
Mijn Sickje!
pi_98453018
Vicky en Be, het was ook echt zo'n opluchting toen ik thuis was. Gewoon thuis. Samen met lief en Joep en geen zkh gedoe. Een kraamhulp thuis! Dat was ook wennen hahaha, dat hadden we bij Joep maar 2 dagen (couveuse nahulp ofzoiets).

En ja Vicky... ik riep het en dacht... o nee hahaha.
Niet mieten! Door gieten!
pi_98454316
oh O+ mooi seilram! wat ontzettend fijn dat het zo is gegaan dit keer O+
Zomerkind &lt;3 & Winterkind &lt;3
Polkadotflying
Want zo is het ook!
初戀的香味就這樣被我們尋回
pi_98455383
Die brokopondo babe _O- maar wat een snelle bevallig zeg!
29/10/'10 - 25/03/'13
  dinsdag 21 juni 2011 @ 12:28:45 #71
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_98456975
Haha, brokopondobabe!
Wat mooi geschreven! ^O^
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_98457190
Wow Seilram O+ wat ontzettend fijn dat je nu ook hebt mogen meemaken hoe bijzonder en fijn de situatie rondom een bevalling kunnen zijn! En kebab..oiiii, hahaha
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
  donderdag 23 juni 2011 @ 09:47:51 #73
259886 pessie
There's a new chef in tow
pi_98544082
Heej ik was dit topic kwijt!

As, klinkt als mijn bevalling, al duurde die 'wel' een half uur langer :P .

Poppedein, wat beschrijf je dat mooi!

Seilram! Wow, echt 2 uitersten. En kebab _O- .
  donderdag 23 juni 2011 @ 11:51:04 #74
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_98547536
seilram, ik moest even slikken hoor!
Fijn dat de 2e keer zo fijn verliep!
  donderdag 23 juni 2011 @ 20:11:02 #75
80319 seilram
Mijn Sickje!
pi_98569396
ow poppedein, ik lees nu jouw verhaal O+ O+
bedankt, zit ik weer te janken... ;)
Niet mieten! Door gieten!
  woensdag 13 juli 2011 @ 13:30:15 #76
217224 Juud79
Ik zie rond in de wereld
pi_99409871
Mijn bevallingsverhaal......

De afgelopen week ben ik twee keer gestript door de verloskundige, op maandag en op donderdag, met de laatste keer de mededeling dat als het niet helpt er zondag nog een poging wordt ondernomen om de boel te strippen en evt de vliezen te breken in overleg met de Gyn.

Zaterdagnacht (41 weken en 4 dagen zwanger) om 03.30 moet ik naar de wc om te plassen. Ik voel na het plassen nog wat druk en ik druk zelf een beetje in de hoop dat het gevoel verdwijnt en opeens stroomt er water, mijn vliezen zijn gebroken. Een beetje verbouwereerd blijf ik zitten en even daarna vraag ik me af hoe ik weer van het toilet kan opstaan om manlief te waarschuwen. Dus handdoek gepakt en hem gewaarschuwd (nog nooit iemand zo snel uit zijn bed zien springen) Hij gaat naar beneden om een glas te halen om wat vruchtwater in op te vangen...

Ik wacht ondertussen op de weeen, na 15 minuten komt de eerste. Ik hou met mijn iPhone bij om de hoeveel minuten ze komen en hoe lang ze duren. Het eerste uur om de 5/6/7 minuten, het tweede uur om de 3 a 4 minuten en ze zijn dan ook ineens heftiger. Door goed te zuchten en over het kraambed heen te hangen en wiebelen, kan ik ze goed opvangen. Zitten of liggen is onmogelijk, dan krijg ik veel meer pijn.

Om 06.00 uur komt de verloskundige, ze verteld me dat ik 4/5 cm ontsluiting heb. Ik begon met 3 cm, die had ik namelijk donderdag al, maar dit is een mooi begin. Ze zegt dat ze er om 09.00 uur weer zal zijn en ik besluit te gaan douchen om de boel de bevorderen, wat het ook doet.
Na 10 minuten onder de douche ga ik er snel weer onder vandaan, de weeen komen als een malle achter elkaar en het wordt me veel te pittig om onder de douche te staan. Dus weer lopen, zuchten, hangen, tijden bijhouden is onmogelijk sinds de VK is langs geweest en was ook niet meer nodig.

Ik neem ook twee paracetemol tegen de pijn en drink wat water en neem wat druivensuiker zo nu en dan. Het begint langzaam aan behoorlijk pittig te worden, wat een druk onderin mijn lijf. Manlief zegt nog maar een keer dat ik het goed doe en dat ik zo rustig blijf en het zo goed kan opvangen. Hij is erg trots op me. We overwegen zelfs even of we toch niet thuis zullen blijven omdat het zo voorspoedig gaat.

Om 09.00 uur komt de VK weer en heb ik 8 cm ontsluiting. Dus inpakken en in de auto (makkelijker gezegd dan gedaan) maar we blijven lachen en geintjes maken, zoals we eigenlijk de hele tijd al doen. We overleggen niet meer over thuis of ziekenhuis, manlief en ik hadden beide zo'n gevoel van, toch maar ziekenhuis, zonder dat nog verder te hebben uitgesproken tegen elkaar. Wat achteraf heel verstandig bleek te zijn.

Onderweg is het doodstil, het is zondag, eerste pinksterdag. In het ziekenhuis is het ook enorm stil en rustig. Ik blijf rustig lopen en hangen en voel sinds aankomst in het ziekenhuis de druk toenemen, er ontsnapt af en toe een grom en soms moet ik iets aan de druk toegeven.
Om 10.00 uur vraag ik of de VK weer wil checken en dat doet ze, 10 cm ontsluiting!
Ik mag van haar op bed langzaam mee gaan persen, wat toegeven aan de kracht en kijken wat het doet en wat ik kan, dus dat doe ik heel rustig. Na een minuut of 10 heb ik een beetje door hoe het moet en kan ik 3 keer persen per wee. Heerlijk om aan dat oergevoel toe te geven...

Na een uur zegt ze na nog eens checken dat het hoofdje te weinig is gezakt en dat ze het vermoeden heeft dat ons meisje verkeerd om ligt met haar hoofd. Ze haalt de Gyn erbij en die maakt een echo, en ja hoor, oogkassen ipv een achterhoofdje. Na 8 weken met haar rug aan de voorkant te hebben gelegen is ze (waarschijnlijk) in de afgelopen uren om haar as gedraaid, een flinke tegenvaller....
Ik mag vd Gyn een half uurtje op mijn zij gaan liggen en zo persen en dan kijken of ze door de druk wil gaan draaien, lukt dat niet dan wordt het een KS.
Dat is wel even flink slikken...dag natuurlijke bevalling waar ik zo op had gehoopt. Ik miep dat ik toch echt geen KS wil en de VK en manlief kijken me meewarrig aan... alsof ik nog iets te willen heb.
Tijdens het helse half uurtje (op mij zij persen is echt de hel) heb ik wel tijd om te berusten en te bedenken dat ik me er overheen moet zetten en dat ze er echt niet op een andere manier uit komt dan via een KS.

Na een half uur is ze niet gedraaid en niet gezakt, dus krijg ik een infuus, met daarin een middel dat de weeen tijdelijk stopt. Zalig!!
Ook een catheter en operatiehemd en om 12.50 uur rijden ze me naar de OK.
Ik heb nog wel even vooraf aan de Gyn gevraagd of het mogelijk is dat ons meisje direct na de geboorte bij mij blijft, ipv naar de afdeling te gaan en ik haar daarna pas weer zie, vooral ivm de eerste borstvoeding, ik wil dat ze die binnen het uur krijgt.
Hij zegt dat ie daar voorstander van is, maar dat het maar 18 graden is op de OK en daarom dus te koud voor haar om tijdens de 25 minuten hechten bij mij te blijven. Ik mag haar even zien, daarna gaat ze naar boven met manlief en mag ze bij hem op de borst liggen totdat ik er ben en ze zullen zorgen dat ze binnen het uur kan drinken.

Onderweg naar de OK komen de weeen terug en op de OK zegt de Anesthesist dat ik ze maar weg moet zuchten, (waarop ik uitroep, wegzuchten, man je weet niet hoe het voelt, dat is onmogelijk) waarop we allemaal moeten lachen... Ik krijg een ruggenprik (zalig!) en voel mijn benen warm en lijf warm worden en ontspannen. Dan begint de KS en om 13.25 wordt er een schreeuwend klein meisje boven het scherm uitgetild. Zo leuk om eindelijk te kunnen zien wie er in mijn buik heeft gezeten! Wat is ze klein en wat heeft ze een donkere haartjes, wow...

Ze nemen haar even mee voor controle en na een paar minuten komt manlief trots met haar teruglopen naar mij toe. Ze huilt heel hard, maar als ze bij mijn hoofd ligt en mijn stem hoort wordt ze stil...wat een bijzonder moment, ze kijkt me heel indringend aan, lijkt ieder deel van mijn gezicht in zich op te nemen.
Dan vragen ze na een minuut of 3 of ze mee mag naar boven en dat mag. Ik lig inmiddels te trillen als een malle...van alle emotie en spanning in mijn lijf.
Ze hechten me en ik ga naar de verkoever, daar krijg ik een morfinepomp en na een kleine 10 minuten bellen ze naar de kraamafdeling of ze me willen komen halen. Jippie!!

Ik ben om 14.25 uur op de kraamafdeling, waar onze Lientje bij manlief lekker warm op zijn blote borst heeft gelegen, heel wakker, met alleen een luiertje aan en niet schoongepoetst. Ze geven haar meteen aan mij en ik leg op mijn blote lijf en leg haar aan de borst, ze begint meteen te drinken en ik geniet. Van een lief klein meisje op de buik ipv in de buik....mijn dochter, ons eerste kindje, wat zijn we blij!

Net uit het ei, bij mama op de buik... O+


pi_99410293
pfff Juud wat een herkenning op het moment van, ik wil helemaal geen KS en je er overheen moeten zetten! Mooi geschreven en heel lief meisje O+
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_99416088
Juud O+ het lijkt me inderdaad heel moeilijk om de omschakeling te maken naar KS, vooral als je al zo ver bent.

Maar wat is ze mooi!! O+
pi_99418775
Mooi verhaal, juud. En ik vind het vooral mooi hoe je voor jezelf een manier hebt kunnen vinden om het beste te maken van de situatie en het toch allemaal zoveel mogelijk te doen zoals je het graag wilde.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
pi_99450302
Wat een mooi meisje, Juud. Gefeliciteerd!
Don't you love her madly?
  donderdag 14 juli 2011 @ 18:47:11 #81
337708 __Isis__
Met een knipoog ;)
pi_99469183
Mooi geschreven Juud, wat een ervaring he...
Geniet van je meisje, wat een schoonheid O+
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
pi_99478646
Juud O+
  vrijdag 15 juli 2011 @ 12:23:30 #83
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_99496910
Ik vind alle verhalen aangrijpend, van het ene uiterste naar het andere uiterste! Prachtig om te lezen.
En Juud wat een mooie foto's zeg!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
  vrijdag 22 juli 2011 @ 22:54:22 #84
223594 krijtlijk
beetje bleekjes
pi_99819485
maart 2008. Ik ben 37.4 weken zwanger.

2.15 's nachts moet ik naar het toilet, als ik naast mijn bed sta voel ik opeens wat lopen.
Met een handdoek (die ik gelukkig al klaar had liggen) tussen mijn benen loop ik naar het toilet. Ik denk dat het vruchtwater is dus ik probeer wat op te vangen, maar het is een klein beetje dus ik kan het moeilijk zien, maar ik weet wel bijna zeker dat het vruchtwater is.
Ik ben helemaal hyper en kan dus ook niet meer slapen. Omdat we 4 weken geleden verhuist zijn heb ik nog geen tijd gehad om de bekleding van het wiegje te maken, goed moment om er maar eens aan te beginnen dacht ik zo, zo zit ik de rest van de nacht achter de naaimachine.

Rond 7 uur maak ik mijn vriend wakker om te vertellen dat hij vandaag papa wordt en dat hij maar eens het wiegje in elkaar moet schroeven :P . Hij vertrekt uiteindelijk naar zijn werk want weeën heb ik nog niet, als ik bel kan hij met 10 minuten weer thuis zijn.
Mijn moeder komt rond 9 uur om mij op te halen omdat ik nog een afspraak had staan bij de verloskundige. Als we weer terug zijn maakt mijn moeder fijn het huis aan kant en rond 11 uur beginnen de weeën, tijdens de weeën hang ik aan mijn moeder en zij ondersteunt mij onder mijn armen, ik weet niet precies wat ze deed maar als mijn vriend (die ondertussen alweer thuis was) het overnam dan werkte dat niet.
De verloskundige is ondertussen gebeld en er blijkt een invaller te komen, het is op dat moment ongeveer 15.00 uur. mijn vriend staat al uit het raam te kijken of hij de verloskundige al aan ziet komen. Op een gegeven moment zie hij een man die er nogal alto uitzag de oprit oplopen en hij denkt: kerel donder op je zit hier verkeerd, de coffeeshop zit verderop....
Dingdong, Hallo ik ben Francois de invaller (meet Francois: grote kerel met rossig haar en een sikje, hij heeft een piercing door zijn onderlip en er loopt een ketting langs z'n broek :D )
Het kan me op dat moment niks schelen, want ik ben ontzettend aan het hyperventileren. hij heeft me binnen een paar minuten rustig, heel fijn dat hij er is. Ik heb op dat moment 5 cm. ontsluiting en hij vraagt of ik liever naar het ziekenhuis wil ipv. thuisbevallen, dat heeft hij goed ingeschat want het lijkt me een prima plan.

Eenmaal in het ziekenhuis vordert de ontsluiting niet meer, ik heb al een hele tijd onder de douche gezeten. Vanaf nu kan ik me het niet goed meer herinneren, dus het verhaal is misschien een beetje warrig. Ik ga een ruggenprik krijgen en word daarvoor naar een andere ruimte gebracht, ik ben opeens helemaal alleen en denk even een moment dat ik in het mortuarium ben beland. Gelukkig komt er als snel iemand en ik krijg een ruggenprik.
Tussendoor slaap ik volgens mij nog wat en mijn moeder gaat ondertussen naar huis omdat ze toch niet veel meer kan doen dan toekijken, het is dan ondertussen ongeveer 12 uur 's nachts. Langzaam komen er wat centimeters bij en ze laten de ruggenprik uitwerken. Op een gegeven moment gaat de hartslag van Sasha omlaag en hij moet er uit, ze zeggen dat ik moet persen maar ik voel niks, de ruggenprik is nog niet uitgewerkt. er komt een schaar en een vacuumpomp aan te pas en hij wordt voor mijn gevoel met grof geweld er uit getrokken. Het is dan 3.00 's nachts.
Ik kan me niet herinneren of hij nu eerst bij mij heeft gelegen of dat ze hem direct hebben meegenomen om hem na te kijken. Het gaat gelukkig goed met hem, hij heeft wel pijn, hij kreunt zachtjes terwijl hij op mijn buik ligt.
Na vele hechtingen later liggen we weer op de kamer (een kraamsuite gelukkig, de enige in het ziekenhuis. Omdat ik koorts had tijdens de bevalling moeten we nog blijven, ik kan me niet bewegen omdat het pijn doet en ik ben van onder bont en blauw bont en zwart.
De eerste dag lijkt het met Sasha goed te gaan maar hij blijkt toch te suf en moet naar de couveuse-afdeling, ik geef hem de borst en wat hij te kort komt krijgt hij met vingervoeding erbij. Op dag 2 mag ik naar huis en de dag erna mag Sasha ook naar huis, maar we moeten de volgende dag voor controle terugkomen om dat hij wel een beetje geel ziet.
Helaas, Sasha wordt weer opgenomen op de couveuse-adeling en moet onder de lamp. Op dag 7 mag hij gelukkig mee naar huis. En eigenlijk wil ik nu zeggen: en kunnen we beginnen met genieten... Maar zo kan ik het me niet herinneren, ik vond het zwaar, ik kon zelf nog niet fatsoenlijk zitten en moest echt ontzettend wennen. Uiteindelijk is na een half jaar(!) mijn knip geheeld, ik denk dat ik toen pas echt ben gaan genieten.

Sasha is zijn 2e naam, zijn eerste naam zet ik liever niet op i-net

Bevallingsverhaal 2 volgt nog.

Ik lees hier wel altijd mee maar ik reageer eigenlijk nooit, dus voel je niet verplicht om op mijn verhaal te reageren :)

[ Bericht 2% gewijzigd door krijtlijk op 22-07-2011 23:00:08 ]
pi_99820300
Heftig krijt! Sasha is trouwens een prachtige tweede naam :)
  vrijdag 22 juli 2011 @ 23:45:13 #86
223594 krijtlijk
beetje bleekjes
pi_99822288
Mei 2011 Ik ben 39.2 weken zwanger.

Het is 7.45 's ochtends en terwijl ik in de keuken sta voor mijn kopje thee voel ik wat lopen. Dit herken ik, deze keer geen twijfel dit is vruchtwater.
Ik bel direct mijn schoonouders of ze Sasha of willen halen. Om 8 uur bel ik de verloskundige, Margriet heeft dienst samen met een verloskundige in opleiding en zij doet de bevalling. Maar Margriet is er bij en dat vind ik fijn, we kennen elkaar door wederzijdse vrienden. In de loop van de ochtend komen ze even langs en geven mij wat instructies.
Mijn vriend (die ondertussen heel wat kilometers verderop aan het werk is) probeert vanaf zijn werk thuis te komen maar dat schiet niet op, zijn baas wil een collega naar zijn werkplek brengen om in te vallen om dan mijn vriend mee terug nemen, hij neemt er alle tijd voor. rond 13 uur is hij pas thuis, gelukkig waren de weeën nog niet echt op gang.
Rond 18.00 ga ik onder de douche en dan pas komen de weeën echt op gang. 19.15 belt mijn vriend de verloskundige en een half uur later staan ze op de stoep. Ik heb dan 3 cm. ontsluiting, en met de vorige bevalling nog in mijn hoofd zakt de moed me in de schoenen, Maar Margriet zegt: we gaan nu naar het ziekenhuis en we gaan mee en gaan niet meer weg voordat de baby er is. Gelukkig, dat vind ik een goed teken. Om 20.00 zitten we in de auto naar het ziekenhuis en in de parkeergarage moet ik nog een fikse wee opvangen met toeschouwers erbij.
Als ik eenmaal op bed lig word er getoucheerd en ik heb al 7 cm. ontsluiting, hiephoi! Vlak daarna krijg ik persdrang en de verloskundige zegt: nou dat denk ik nog niet hoor, maar na nog een keer toucheren blijk ik toch volledige ontsluiting te hebben en snel worden alle spullen klaar gezet.
Om 21.20 word ze geboren. Blij ben ik nog niet, er gaat nu vast nog iets ergs gebeuren, dit is te mooi om waar te zijn. De placenta moet er nog uit, ik moet bijna huilen omdat ik denk dat ik nog een keer moet bevallen maar de verloskundige zegt dat het heus wel meevalt en dat ik nog 1 keer moet persen. De placenta komt er uit en grinnik een beetje... was dat het? Ik ben ietsje uitgescheurd, en er word nog wat geborduurd. En dan pas kan ik lachen. Ik heb het helemaal zelf gedaan, zonder pijnstilling en heb een gezond kind. Zo kan het blijkbaar ook.
  vrijdag 22 juli 2011 @ 23:56:14 #87
223594 krijtlijk
beetje bleekjes
pi_99822742
quote:
0s.gif Op vrijdag 22 juli 2011 23:07 schreef Nirak het volgende:
Heftig krijt! Sasha is trouwens een prachtige tweede naam :)
Ik had er nooit geen traan om gelaten, dat kwam pas in de kraamweek van mijn 2e kindje.
Toen kon ik pas beseffen hoe heftig dat was geweest.
  zaterdag 23 juli 2011 @ 20:10:08 #88
51684 The_Tankgirl
Kate Bush is the best
pi_99850179
Zo, ik zal mijn verhaal ook maar eens doen, ook voor de verwerking.

11 mei, 3 dagen na de uitgerekende bevaldatum:
Ik ga naar de verloskundige praktijk, beetje ongeduldig omdat mijn uitgerekende datum 8 mei was, en ik al vanaf week 36 klaar sta om te bevallen (mijn familie heeft heel veel vroeg geboortes, ikzelf ben ook 3 weken te vroeg geboren). Er wordt een datum besproken: 17 mei wordt ik gestript als er nog niets is gebeurd. Mijn moeder vindt dat prima, ondanks dat dat haar verjaardag is. Ik ben blij dat er een finishlijn in zicht is.
Toch knaagt de frustratie een beetje aan mij, en ik vraag de verloskundige om tips.
"Ananas" zegt ze, "Ik heb hetzelfde gehad, en heb toen ananasharten in de blender gegooid om er een smoothie van te maken. Dezelfde dag beviel ik nog!"

Vol met goede moed waggel ik 's avonds de plusmarkt in om 2 ananassen te halen. 1 Van de ananassen slacht ik met veel plezier, en ik heb hem zowat helemaal in mijn eentje opgegeten. Sja, als er niets gebeurt, dan heb ik tenminste genoten :9

12 mei: 3:15
Ik draai me om in bed, en hoor een knak van binnen (net alsof je botten knakken). Daarna voel ik iets warms vloeien.. en het blijft vloeien :o
Ik schud mijn lief wakker, en die schrikt zich een hoedje. We staan op, om het bed te verschonen. Nadat we onze ouders op de hoogte hebben gebracht, gaan we weer naar bed. Ik ga er vanuit dat de weeen pas later op de dag gaan beginnen.

3:45 :')
De weeen zijn al begonnen :') en dit is het begin van de totaaaaal andere bevalling die wij ons voorstelden. De weeen zijn gelijk regelmatig, eerst zit er 5 minuten tussen, maar na een uur zit er 2 minuten tussen de weeen. Ik weet mij geen raad ermee, ik zou de weeen zittend aan tafel opvangen, maar met elke wee drukt er iets op mijn anus, dus ik ga tegen de muur staan puffen.

6:45 (ongeveer)
De verloskundige komt langs, 2cm ontsluiting, prima, maar ik kan niet wachten totdat die weeen over zijn en we ons kleintje hebben. Ze gaat weer weg, en om 7 uur belt mijn lief mijn moeder. Alweer iets wat ik niet verwacht had: ik wilde haar eigenlijk niet bij mijn bevalling hebben. Gewoon omdat ik dit alleen met mijn vriend wilde doen.
Maar ik trek het niet meer, en ik kon mijn vriend geen seconde missen. Ik geloof dat hij er een half uur over heeft gedaan om een kopje thee te zetten :P

8:00
Mijn moeder komt bij ons binnen, en daar sta ik dan, poedelnaakt in de badkamer, het crackertje in de wasbak aan het uitspugen tijdens een wee. Dat moet een raar gezicht zijn geweest als ik hier achteraf aan terugdenk :+
Mijn vriend kan even ademhalen, want mijn moeder neemt het meepuffen en rugwrijven even over. De weeen zijn echt verschrikkelijk, en ik ga met het puffen bijna van mijn stokje.
De verloskundige wordt weer gebeld. Douchen met weeen is helemaal een slecht idee, dan komen ze elke minuut :o

9:00
De verloskundige voelt (au au au!!): 4 cm ontsluiting. Voorlopig nog normaal. Ik moet het puffen anders doen, ik gebruik teveel lucht. Dat gaat beter, en ik ga er weer tegenaan!

11:00
WAAR BEN IK AAN BEGONNEN?!
Ik raak een beetje in paniek, ben doodmoe, verlang naar een beetje rust. Ik ga er maar vanuit dat ik de kleine tegen de middag in mijn armen heb, zo houd ik het vol. Ik heb nog steeds elke 2 minuten een wee, soms 3 achter elkaar. Ik wil gaan zitten, want ik zit de hele tijd de weeen op mijn knieen op de bank op te vangen. Zodra ik dat doe kan ik gelijk weer staan, want dan komen er weer 2 weeen :')

De verloskundige komt langs. Tromgeroffel... 5 cm :')
Nu raak ik echt in paniek, kan ik niet alsnog verdoving krijgen :X .. nee, want ik heb met mijn stomme kop voor een thuisbevalling gekozen :') Het leek toentertijd zo'n goed idee, ik dacht: ik ben een bikkel, dat doe ik wel even zonder pijnstilling.
Even zit ik te twijfelen of ik naar het ziekenhuis wil, maar mijn moeder moedigt mij aan: kom op, nog even volhouden! De verloskundige komt om 13:00 weer

13:00
Dooooodmoeeee..slaaaapen...alsjeblieeeft!
Ik heb vast maar 6cm ontsluiting, maar als de verloskundige kijkt is er goed nieuws: 8cm! Ze blijft nu en mijn lief moet de kraamzorg bellen.

17:00
Kraamzorg is er, de baarkruk staat klaar, en ik mag gaan persen! *O*
3 kwartier ben ik bezig, en er komt van alles uit :+ :@ behalve een baby
Ik moet op bed liggen, en ze voelt tijdens een wee (AAAU!).

De persweeen nemen af, ik zie het behang verkleuren (ik had toch echt geen grijs behang volgens mij :+ ) en onderwijl trapt de kleine vrolijk door in mijn buik :P op een gegeven moment verwar ik deze ook met weeen, bizar gewoon

Tot 18:00 kijkt ze het aan, maar dan moet ik toch alsnog naar het ziekenhuis (NOOOOOO)

Ik moet 2 trappen af, en die zijn HELS (2 persweeen), maar nog lang niet zo erg als de autorit. Dat zal er ook best grappig uit hebben gezien, ik schuin zittend op de stoel, aangezien ik niets op mijn anus verdraag en persweeen wegpuffend :P

18:15
Ik kom aan in het ziekenhuis en ga naar de luxe verloskamer (jeej)
Daar aangekomen komt er een team van verpleegsters+ een dokter en gyn aan.

Zij hebben het over een vacuumpomp en ik ben blij: eindelijk, zo moet het goedkomen :)
Maar dan moet ik eerst nog liggend een paar keer persen, met wee-opwekkers AAARGH!
en dan gaat de dokter ook nog weer tijdens een wee voelen WAAAAH

Dan gaat eindelijk de vacuumpomp erop, maar na een paar pogingen zijn we nog niets verder
ten slotte gaan ze allemaal kijken met een echo-apparaat, en komen ze tot deze conclusie:
De baby past er niet door heen, u krijgt een keizersnede

Mijn moeder stond er zo bij: :o
Ik was alleen maar gelukkig, eindelijk PIJNSTILLING!

Ik word bijna direct naar de operatiekamer gebracht, en krijg een ruggeprik. Heerlijk, ik voelde mij zo gelukkig :)

20:55
Met mijn partner aan mijn zijde wordt onze kleine meid uit mijn buik getild, WAT EEN JOEKEL! :o
De verpleegsters/verplegers hadden dit ook niet verwacht, want ik hoorde allemaal verbaasde geluiden lol
Misschien heeft het ook ermee te maken dat ik ontzettend veel vruchtwater verloor daar :P

Ik zie het allemaal als een soort bioscoopfilm gebeuren, ik kijk ook toe via een spiegel.
Ze wordt met mijn partner naar de kinderarts gebracht, en even later zie ik haar in levende lijve, een pakketje, ingepakt in een handdoek. Ze kijkt mij kalm aan, alsof ze zegt: hallo mama, dus zo zie je er uit :Y
Ik kan het nog niet echt beseffen, is zij mijn kind? Ik geef haar toch een kus, en ik hoor mijn lief achter mij snikken. Ze gaan weer weg, en ik word dichtgemaakt. Gauw worden er foto's van de kleine bij mij opgeplakt, zodat ik haar goed kan bekijken.

Na een half uur wordt ik de verloskamer weer ingereden, mijn familie staat op mij te wachten. Ik vind het achteraf gezien echt heel jammer dat ik niet de eerste reacties van mijn lief en mijn familie heb kunnen zien, toen ze de kleine zagen (ze was al eerder naar binnengereden dan ik).

Desondanks heb ik de eerste nacht niet kunnen slapen, ik heb alleen maar gekeken naar mijn kleine grote meid O+ En zij keek de hele tijd naar mij *;

Zo, ik hoop dat dit een beetje leesbaar is voor jullie :)
Alle benodigdheden voor cupcakes, taarten en andere lekkere dingen :-9 www.bakgoed.nl
  zaterdag 23 juli 2011 @ 20:26:53 #89
51684 The_Tankgirl
Kate Bush is the best
pi_99850881
quote:
0s.gif Op vrijdag 22 juli 2011 23:45 schreef krijtlijk het volgende:
Mei 2011 Ik ben 39.2 weken zwanger.

Het is 7.45 's ochtends en terwijl ik in de keuken sta voor mijn kopje thee voel ik wat lopen. Dit herken ik, deze keer geen twijfel dit is vruchtwater.
Ik bel direct mijn schoonouders of ze Sasha of willen halen. Om 8 uur bel ik de verloskundige, Margriet heeft dienst samen met een verloskundige in opleiding en zij doet de bevalling. Maar Margriet is er bij en dat vind ik fijn, we kennen elkaar door wederzijdse vrienden. In de loop van de ochtend komen ze even langs en geven mij wat instructies.
Mijn vriend (die ondertussen heel wat kilometers verderop aan het werk is) probeert vanaf zijn werk thuis te komen maar dat schiet niet op, zijn baas wil een collega naar zijn werkplek brengen om in te vallen om dan mijn vriend mee terug nemen, hij neemt er alle tijd voor. rond 13 uur is hij pas thuis, gelukkig waren de weeën nog niet echt op gang.
Rond 18.00 ga ik onder de douche en dan pas komen de weeën echt op gang. 19.15 belt mijn vriend de verloskundige en een half uur later staan ze op de stoep. Ik heb dan 3 cm. ontsluiting, en met de vorige bevalling nog in mijn hoofd zakt de moed me in de schoenen, Maar Margriet zegt: we gaan nu naar het ziekenhuis en we gaan mee en gaan niet meer weg voordat de baby er is. Gelukkig, dat vind ik een goed teken. Om 20.00 zitten we in de auto naar het ziekenhuis en in de parkeergarage moet ik nog een fikse wee opvangen met toeschouwers erbij.
Als ik eenmaal op bed lig word er getoucheerd en ik heb al 7 cm. ontsluiting, hiephoi! Vlak daarna krijg ik persdrang en de verloskundige zegt: nou dat denk ik nog niet hoor, maar na nog een keer toucheren blijk ik toch volledige ontsluiting te hebben en snel worden alle spullen klaar gezet.
Om 21.20 word ze geboren. Blij ben ik nog niet, er gaat nu vast nog iets ergs gebeuren, dit is te mooi om waar te zijn. De placenta moet er nog uit, ik moet bijna huilen omdat ik denk dat ik nog een keer moet bevallen maar de verloskundige zegt dat het heus wel meevalt en dat ik nog 1 keer moet persen. De placenta komt er uit en grinnik een beetje... was dat het? Ik ben ietsje uitgescheurd, en er word nog wat geborduurd. En dan pas kan ik lachen. Ik heb het helemaal zelf gedaan, zonder pijnstilling en heb een gezond kind. Zo kan het blijkbaar ook.
zo zie je maar dat geen enkele bevalling hetzelfde gaat :)
Alle benodigdheden voor cupcakes, taarten en andere lekkere dingen :-9 www.bakgoed.nl
  donderdag 4 augustus 2011 @ 18:33:31 #90
39145 Aventura
Relax, het is maar Fok
pi_100321836
Hier dan mijn verhaal. Wel een beetje lang :@

19 juli 2011

Na een redelijk goede nacht rijden man en ik rond 7 uur naar het ziekenhuis. Ik word na 41 weken zwangerschap ingeleid. We weten waar we moeten zijn en kunnen zo doorlopen naar de verloskamers. We wachten op de gang. Ik hoor een schreeuw en daarna een huilende baby en ik krijg de kriebels. Wat staat ons te wachten? Dan komt een verpleegkundige uit een van de deuren. Het is ‘onze’verloskamer, een fijne ruime kamer met een bloementhema en een mooi uitzicht, het is een zonnige dag. Ik loop naar het badkamertje om me om te kleden. Daar kijk ik in de spiegel en zie mijn enorme buik. Mijn man maakt er nog snel een foto van. Ik mag mijn onderlichaam uitkleden en op het bed gaan zitten. Mijn vliezen worden gebroken, ik dacht dat dat pijn zou doen maar ik voel niets. Ja, golven warm vruchtwater! Dan wordt het infuus aangelegd. Via dit infuus krijg ik oxytocine, wat de weeën moet gaan opwekken. De baby krijgt een draadje op zijn hoofd voor de CTG. Al die draadjes, ik ben niet erg mobiel meer. Als ik moet plassen dan moet het hele infuus-circus mee. Ik pak een boek, maar kan me na 3 regels al niet meer concentreren.

De volgende uren kom ik door met staren naar de monitor, kletsen met de verpleegkundige en met mijn man. Elk half uur wordt de dosis oxytocine verhoogd. Ik zie pieken op de monitor, maar ik voel weinig. Rond het middaguur voel ik wel pijn, maar ik heb niet het idee dat het ontsluitingsweeën zijn. Dit wordt bevestigd door de dienstdoende verloskundige. Ze ‘ziet geen barende vrouw’ en als ze me toucheert is er maar 3 cm ontsluiting: net zoveel als waar ik mee begon. Ze heeft een arts-assistent bij me en vraagt of hij ook mag toucheren. Nee, dat mag niet: toucheren vind ik erg pijnlijk en pijn heb ik al genoeg.

Ik moet al sinds die ochtend poepen, maar thuis was het niet gelukt. Ik heb het idee dat dit de bevalling niet bespoedigt en ik vraag of ze iets kunnen doen. Dat kan, en ik krijg een klisma die ik zelf mag gebruiken. Wat een uitvinding! Redelijk ontspannen ga ik weer liggen. En dan kom ik het bed niet meer uit. De dosis hormoon wordt nog verder opgeschroefd. De diensten zijn gewisseld en er komt een nieuwe verloskundige: iemand die ik eerder heb gesproken en die ik vertrouw en aardig vind. Ze komt samen met de dienstdoende gynaecoloog aan mijn bed. Het plan is om de dosis op maximaal te zetten en het nog een paar uur aan te zien. Zijn er dan geen ontsluitingsweeën, dan wordt het een keizersnede. Ik vraag om pijnstilling en na overleg wordt het Remifentanil. Een ruggeprik was niet gunstig in verband met de mogelijke keizersnede. Ik heb al een infuus dus het middel kan er zo bij. Wat een verademing! De pijn is niet weg maar is te doen, tussen de weeën door ben ik knetterstoned. Ik beleef alles in een roes en dat was fijn, want zo ben ik de tijd tussen 13 en 20:00 redelijk doorgekomen. Inmiddels lig ik op mijn rechterzijde en klamp ik me met een hand vast aan de zijkant van het bed en in mijn andere hand heb ik het pompje geklemd, als een reddingsboei. Bizar, hoe je kunt wennen aan pijn. Ik krijg een paar keer een katheter maar dat gaat gelukkig voor een groot deel langs me heen.

Rond 20:00 heb ik 9 cm ontsluiting. Ik heb dan al een paar keer geroepen dat ik persweeën heb. Ze zijn niet te ontkennen: voelen als warme golven die vanuit mijn rug richting mijn vagina en anus gaan. Ik MOET meedrukken! Mijn verloskundige is nergens te bekennen (later bleek het spitsuur te zijn: 4 bevallende vrouwen tegelijk), er komt een andere (onaardige) aan mijn bed. En zij zet de Remifentanil uit, toucheert me hardhandig en zegt dat ik de laatste cm nog ‘even’moet wegpuffen in een uurtje! Ik word woest en ik gil: ik wil dit niet, ik heb het nodig, geef mijn pomp terug! Ik ben zo wanhopig; ik zit in een gevangenis van pijn, ik kan geen kant op. Ik lig vast in een bed, half bloot, met zoveel pijn, zoveel verschillende mensen om me heen, waar is nou mijn pompje, waarom bevind ik me in deze situatie, dit gaat nooit meer voorbij! Ik zweet, er zit een kapje op mijn mond, ik hoor een borrelend geluid, wat is dat? Het is zuurstof. (De hartslag van de kleine had een dip,dit hoorde ik later gelukkig pas). De aardige verlos is terug en ze snapt niet waarom mijn pomp weg is. Ze legt het gewoon weer aan, wat een engel! Helaas is het medicijn na een half uur op. Ik krijg geen nieuw want ik kan persen!

Dan is er slecht nieuws, de baby is een beetje gedraaid. Had de baby gewoon gelegen, dan had ik hem er na 3x persen wel uit gekregen. Nu moet ik een uur lang persen en dan roept ze pas de gyn, want dat is protocol. Ik ben weer helder en ik geef aan dat ze de gyn wel eerder mag roepen. De baby komt er toch niet op mijn eigen kracht uit. De vk is het met mee eens en belt meteen. Ondertussen moedigt ze me heel goed aan. Mijn man houdt me vast. Na 40 minuten persen (bij elke wee 3 x, ik ga helemaal stuk, bij elke derde pers denk ik dat ik echt niet meer kan) komt de gynaecoloog. Ze brengt een vacuümpomp aan op het hoofdje en vertelt me rustig wat we samen gaan doen. Ze gaat me helpen mijn kind geboren te laten worden. We gaan dit samen doen in de komende 3 persweeën en ze gaat me ook inknippen. Lukt het niet in die drie weeën, dan gaan we gymnastieken (haar woorden): iets met knieën langs mijn oren en drukken op mijn buik. En gaat dat niet, dan wordt het een ks, het ok-team staat al klaar. Ik zet alles op alles, ik heb nog nooit zoveel kracht gezet. Mijn perstechniek is volgens de gyn perfect (dankjewel yogajuf). Ik voel een scherpe pijn, het is de knip. Ik zak even weg, maar er komt weer een wee. Het hoofdje staat. Wat een pijn! Dit kan toch niet waar zijn? Ik moet 5 minuten wachten op de volgende perswee. Ik geef alles. Dan is de pijn opeens weg. Het is 22:59 uur. Een glibberig baby’tje wordt op mijn buik gelegd. Ik ben heel verbaasd en ik roep: hij is er echt! Hij is er echt! Wel tien keer achter elkaar. De opluchting die ik voel is onbeschrijfelijk. Mijn man mag de navelstreng doorknippen, er worden foto’s gemaakt. Ik kijk mijn zoon aan. Wat een alerte oogjes en wat is hij groot! Er volgen nog wat vervelende dingen, de nageboorte en het hechten, wat bij elkaar ruim een uur duurt. Ondertussen wordt zoon onderzocht, Apgarscore 9/10/10, maar dat hoor ik veel later pas. De gyn houdt zelfs tijdens de nageboorte mijn hand vast. Wat een topvrouw. Ik gaf aan dat ik bang was voor een slechte afloop, maar ze verzekerde me dat zij dat geen moment was. Zij en de vk stonden versteld van mijn perskracht en doorzettingsvermogen, veel vrouwen zouden na zoveel uur een ks hebben gekregen. Ik ben trots op mezelf! En dan krijg ik mijn zoon weer bij me. Hij kijkt me weer aan en zuigt keihard op zijn vingertjes. Ik ben zo gelukkig!

[ Bericht 0% gewijzigd door Aventura op 04-08-2011 20:46:20 ]
pi_100322447
Aventura wat een mooi verhaal O+
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
pi_100324046
Wat mooi beschreven, ik moest een traantje wegpinken..
  donderdag 4 augustus 2011 @ 20:41:04 #93
39145 Aventura
Relax, het is maar Fok
pi_100326590
Ik zelf ook toen ik het opschreef...

@Tankgirl, wat een verhaal! Jij hebt het ook niet makkelijk gehad. En zo herkenbaar, je paniek, je opluchting, en daarna uren naar je baby staren! Ik bleef die nacht in het ziekenhuis en mijn ventje lag in een bakje naast mijn bed. En ik maar kijken! En hij naar mij. Pas toen besefte ik dat hij helemaal gezond was en gaaf en dat ik ook gewoon weer beter zou worden! Ik stond stijf van de adrenaline en heb maar 2 uur geslapen, maar het was de mooiste nacht van mijn leven.
  donderdag 4 augustus 2011 @ 20:44:08 #94
39145 Aventura
Relax, het is maar Fok
pi_100326702
Krijtlijk, jij ook een heftig verhaal! De nasleep was wel bizar lang zeg. Ik kon een week niet zitten en nauwelijks lopen van de pijn en dat vond ik al heftig en kraamweek-verpestend. Het is nu nog gevoelig maar ik kan alles weer gewoon. Ik kan me je verbazing bij de tweede bevalling ook zoo goed voorstellen. Dat is-dit-allesgevoel. Wel fijn voor je!
  vrijdag 5 augustus 2011 @ 10:41:46 #95
259886 pessie
There's a new chef in tow
pi_100346083
Wat een verhalen weer! Ontroerend!
  zondag 28 augustus 2011 @ 21:58:35 #96
28677 Beessie-Jen
Meisjesmama!!!
pi_101308823
Mijn 2e bevalling ook maar eens getypt...

Maandag 15 augustus 2011, ik heb een controleafspraak bij de verloskundige. De laatste weken slaap ik enorm slecht, nog slechter dan de weken/ maanden ervoor, welke al getekend werden door vermoeidheid en slaaptekort. De laatste nachten slaap ik amper, en in de avond heb ik veel voorwerk. Overdag is het bikkelen met mijn dreumes, Evie is zo lief en leuk, maar ook erg ondernemend en dat kost toch de nodige energie. Bij de verloskundige geef ik ook aan, dat het nu toch wel flink zwaarder wordt, en dat ik me uitgeput begin te voelen. Gelukkig heb ik een erg begripvolle en doortastende vk die direct zelf het initiatief neemt om te kijken of het voorwerk ook al wat effect gehad heeft. Bij controle blijkt de baarmoedermond volledig verstreken en heb ik 2 cm ontsluiting. Fijn, want de vk kan dus strippen!

Dinsdag 16 augustus, weer een matige nacht, gisteravond wel weer wat voorwerk; maar het zet niet door.... We krijgen bezoek, mijn zus komt met dr jongste spelen, leuk voor Evie. Ze spelen leuk samen, en mijn zus stelt voor om Evie mee te nemen, kunnen ze gezellig met het hele gezin naar de dierentuin. Hartstikke leuk, en ze biedt aan dat Evie ook best een nachtje mag komen logeren, dus voor de zekerheid pakken we wat spulletjes in en gaat mijn meisje gezellig met dr nichtje in de auto. smiddags probeer ik lekker wat te relaxen, beetje internetten, televisie kijken, boekje lezen... mijn buik is niet helemaal rustig, heb de hele dag wel wat menstruatieachtige pijn, maar echt doorzetten doet het niet.
Aan het begin van de avond besluit ik maar eens een keertje zonder Evie lekker in bad te gaan liggen. Even lekker ontspannen. Bij het uit bad stoppen verlies ik de slijmprop. Kan ik me van de vorige keer niet herinneren, dus meld het nog even in het Z&G-topic. Weet ook dat het niets zegt; en het nog weken zou kunnen duren.
Halverwege de avond wens ik T dan ook een goede nacht en ga ik vast naar boven om wat tv te kijken en hoop op tijd te slapen. Inmiddels is mijn buik ook weer helemaal rustig, dus we grappen nog wat tegen mekaar dat het nog wel een poosje gaat duren. Ik kijk wat dingen op uitzending gemist; en tegen de tijd dat ik eigenlijk wil gaan slapen, krijg ik ineens een enorme pijnscheut in mijn buik en voel ik wat lopen; vruchtwater! het is begonnen! het is dan 23:56 uur; ik bel direct de vk, want die heeft me, naar aanleiding van onze snelle 1e bevalling (1 uur en 47 minuten) op het hart gedrukt om direct te bellen wanneer de bevalling lijkt te beginnen. Onder het bellen heb ik direct een aantal heftige weeen, waarbij ik ook echt moet zuchten. Ik herinnering me ook direct weer hoe het voelde en wat een weeenstorm was... pfffff.. de vk komt ook direct onze kant op. In de tussentijd ga ik op mijn zij op bed liggen, en komen de weeen bijna continu achter mekaar aan. Ze zijn heftig en worden al snel enorm pijnlijk. T laat de vk binnen en gaat op instructie wat dingen verzamelen, kruik verwarmen, emmers klaarzetten etc. De vk pakt ook direct haar spulletjes uit en belt voor partusassistentie.

Ondertussen doe ik erg mijn best om de weeen op te vangen, wat niet makkelijk gaat. Ze zijn inmiddels zo heftig dat ik op het heftigs van de wee echt in het matras moet knijpen en flink moet zuchten.. pffff heftig hoor! de vk geeft ook aan dat bij de laatste 2 weeen mijn buik ook al echt meebeweegt, ik krijg ook steeds meer het gevoel dat ik mee moet persen, persweeen dus.
Er komt nog een wee en ik hoor het tuinhekje, onze kraamverzorgster komt eraan. Dit geeft me rust; ze zijn er beide, alles ligt klaar... en mijn lichaam geeft aan dat ik op mijn rug moet draaien, want ik voel het; ze komt eraan. De kraam is inmiddels op de slaapkamer en heeft dr plastic schortje voor. De vk wil toucheren, maar op dat moment komt er weer een wee, en mijn lichaam wil/ moet persen. Het mag, en ik geef toe aan het gevoel. Ik pers op 1 wee 2 keer, en moet dan zuchten, ik voel dat ze er al bijna is...
Ons meisje haar hoofdje wordt al geboren, al zuchtend, en de vk doet een poging om de navelstreng door te knippen die om dr halsje zit, echter doet mijn lichaam de rest en wordt ondertussen onze 2e dochter geboren, ze doet een koprol in de matras en de navelstreng blijkt mooi lang, waardoor hij niet afknelt en hij zo van dr halsje gehaald kan worden.
daar is ze dan! Liene is geboren op 17 augustus om 0:51 uur. Na een heftige, maar mooie thuisbevalling van 55 minuutjes.

Mijn dochter wordt op mijn borst gelegd en vol verwondering bekijk ik dit mooie mensje. Helemaal gaaf en helemaal perfect... Ze huilt krachtig, en doet dr kleine oogjes open. Wat een mooi meisje.
Binnen 20 minuutjes vindt Liene zelf de borst; en begint direct krachtig te drinken, beide borsten achter mekaar. Een beter begin hadden we ons niet durven wensen.
Liene weegt 3460 gram en bij de controles blijkt ze alles goed te doen.

We bellen onze ouders en natuurlijk mijn zus, want ik wil graag mijn meisje erbij hebben, de grote zus, ons gezinnetje compleet en de eerste ontmoeting. Evie blijkt daar ook lekker de boel op stelten te zetten, ze is lekker aan het zingen in bed. En ondanks dr gemiste middagdutje, lijkt ze helemaal niet moe.
Dus mijn zus komt onze kant op..
Het eerste wat Evie zegt als ze thuis komt, en heerlijk bij ons in bed wordt gezet; baby! en met een wijzend vingertje komt ze naar Liene kijken. Helemaal verbaast door alle drukte en het kleine mensje in mama's armen. En mama voelt zich trots, en intens gelukkig, daar zit je dan, samen met papa; en 2 kerngezonde dochters! Een compleet gezinnetje, en een compleet geluk...

Nu inmiddels bijna 2 weken verder voel ik me nog steeds zo gelukkig! ik heb gewoon 2 dochters! 2 heerlijke dametjes... ik heb een fijne kraamperiode, een ontzettend fijne kraamhulp gehad (welke uiteindelijk 2 straten verderop bleek te wonen) en mijn kleine Liene doet het zo goed!
De borstvoeding verloopt zonder problemen, en behalve het slaaptekort, voel ik me ook eigenlijk heel erg goed.

Wat fijn om het ook zo mee te mogen maken, een hele andere kraamperiode, lekker met onze meiden in ons eigen huisje. Gewoon kunnen ontspannen en genieten. Heerlijk!
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
pi_101309309
Dat klinkt super BJ!!
En geboren met een koprol? Dat wordt straks onze Olympische kampioene turnen. Let op mijn woorden!
Geniet lekker van je meisjes!
wie met beide benen op de grond blijft staan....komt niet ver
pi_101311243
Jeetje wat een ontzettend snelle bevalling! Heb je daarba nog lang weeen gehad?
Mooi verhaal, dank voor het delen :)
pi_101313542
Jeetje BJ, je hebt me aan het huilen hoor met je mooie en heftig snelle bevallingsverhaal :'( O+
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
  maandag 29 augustus 2011 @ 10:00:11 #100
259886 pessie
There's a new chef in tow
pi_101323250
BJ wat een bevalling! Je hebt wel een record verbroken denk ik!
  maandag 29 augustus 2011 @ 10:21:12 #101
39145 Aventura
Relax, het is maar Fok
pi_101323608
Wat ontroerend Bj, moet er bijna van huilen. Ben ook wel een beetje jaloers :D wat kunnen bevallingen toch verschillen van elkaar.
pi_101324470
(disclaimer vooraf: hij is lang)


Al vanaf 18 weken zit er in mijn linkerbeen iets bekneld. Het been doet eigenlijk constant zeer en ik kan er niet goed op staan. Ook mijn bekken is weer erg wiebelig en dus draag ik vanaf week 30 constant mijn bekkenband. Zo lukt het me om tot week 37 redelijk mobiel te blijven. Omdat ik de vorige keer ruim over tijd ging en ook nog een valse start had, deze keer al vroeg met de vk’s besproken dat ik niet wilde wachten tot de 41 weken. Voor de 40 weken willen de vk’s niets doen, tenzij ik niet meer van de parkeerplaats naar de praktijk kan strompelen (zo’n 50 meter). Dat punt bereik ik uiteindelijk met 39 weken. De dienstdoende (een invalster) ziet dat ik er echt doorheen zit en wil me dat weekend best komen strippen. Dat mag ze uiteindelijk niet omdat ze me dan niet kunnen doorsturen naar het ziekenhuis.
Maandag ben ik 40 weken en 2 dagen, die avond op controle. Twee hele centimeters ontsluiting en ik word gestript. Dat levert uiteindelijk anderhalf uur buikweeën op die verdwijnen zodra ik op mijn rug moet gaan liggen. Teleurgesteld gaan we slapen en de ochtend erna melden we ons in het ziekenhuis. Daar wordt de beslissing snel genomen, de dag erna word ik ingeleid.
Die woensdag melden we ons fris en fruitig om half 8 in het ziekenhuis. Ik ben zo blij dat er een einde gaat komen aan de pijn en het ongemak, dat ik gewoon vrolijk het ziekenhuis in loop. We melden ons, ik krijg een ctg en we wachten op de vk. Die controleert, nog steeds 2 cm, en net als ze de vliezen wil breken, breken die ergens hoog spontaan. We mogen 3 kwartier wachten op spontane actie, daarna gaat het infuus aan. Uiteindelijk sluiten ze rond 9 uur het infuus aan. De dosering wordt heel langzaam opgevoerd, vanwege de weeënstorm van de vorige keer. We zijn relaxt, ik voel eigenlijk niets en liggen te grappen over situaties op de parkeerplaats buiten. Rond 11 uur krijg ik een raar drukgevoel. Ik heb dan inmiddels wel weeën, helaas alleen in mijn rug. Controle door de vk. Met moeite is er drie centimeter van te maken. Het drukgevoel komt van mijn blaas, ik moet gaan plassen.
Die volle blaas blijkt het een en ander tegengehouden te hebben. Hierna barst het echt los, rugweeën en beenweeën. Die in mijn benen zijn het sterkst in mijn slechte been en dus kan ik er niets mee. Rond half 1 heb ik nog steeds 3 cm. Het doet nu echt zeer, ik hang aan het bed en de infuuspaal om tegendruk aan mijn been te geven. De keus is snel gemaakt, ik wil de ruggenprik. Ik moet nog drie kwartier wachten tot ik naar de ok kan voor de prik. Liggend op de smalle brancard kan ik precies mijn voeten afzetten tegen de rand van de brancard. Tijdens het zetten van de prik leunt een verpleegkundige vol op mijn benen en dan zit de prik er al vrij snel in. Al bij de tweede wee die daarna komt voel ik de pijn wegzakken. Mijn hele linkerbeen blijft verkrampen, dat voel ik nog wel, maar de pijn is weg. Na een half uurtje komt weer dat drukgevoel opzetten.
Het is inmiddels half vier. Dienstwissel, een nieuwe vk. Ze controleert, weer maar 3 cm. Het drukgevoel komt van de wederom volle blaas. Dat wordt dus een katheter. En maar goed ook er blijkt een ruime liter in mijn blaas te zitten. Ik ben inmiddels compleet relaxt, lig lekker op mijn zij, bel met mijn moeder en sms mijn zusje. Op een gegeven moment zeg ik tegen mijn man dat ik nu toch gewoon even moet poepen. Verpleegkundige wordt gebeld en als ze binnenkomt zeg ik nog tis geen persdrang. De verpleegkundige gaat op de stoel naast me zitten en begint een gesprek. Ik moet wel zuchten, voel ook nog steeds mijn been en maak dan de opmerking dat ik eigenlijk alleen wat pijn aan mijn baarmoedermond voel, ik herken het van de waterecho. Dan staat de verpleegkundige op en zegt dat ze een vk gaat halen en anders de gyn. Of de camera’s klaar liggen. Ik verklaar haar voor gek, ik heb pas 3 cm, dit kan niet. Ze komt terug met de vk, ik moet draaien op mijn rug, maak me nog druk om de katheter (waar is dat ding?) en dan toucheert de vk in een wee. Auw! Zo, zegt ze, dat was het laatste randje, je mag persen. Ik snap er niets van, voel ook geen persdrang, maar als mijn man zegt dat ie haar ziet, geloof ik het wel. Persen valt vies tegen als je ruggenprik nog vol openstaat en je dus de persweeën niet voelt. Ergens in perswee 4 gaat het niet meer, ik krijg em niet meer vooruit. Ze knipt in en ik pak em zelf aan. Met, net als zijn broer, een handje naast zijn hoofd. Dat heeft meneer er ineens naast gelegd, bij het toucheren was er niets te voelen. Als ik vraag hoe laat het is denk ik dat iedereen zich vergist. Het is pas 16.39. Ik ben in minder dan een uur van 3 cm naar bevallen gegaan en heb maar 9 minuten geperst. Tinus lijkt kleiner dan zijn broer, maar blijkt precies even zwaar, maar is wel langer. Ook nu weer heb ik een zware placenta, weer geluk, want de placenta zelf is er niet best aan toe.
Ik moet drie uur blijven, Tinus is misselijk en spuugt wat, ik word gehecht en zodra de verdoving is uitgewerkt mag ik kijken of ik kan plassen. Pas als dat lukt mag ik weg. Dus ik laat flink wat vocht aanrukken en eet ondertussen ook nog een warme maaltijd. Als ik denk dat ik moet plassen probeer ik voorzichtig of ik kan staan. En dan blijkt de beknelling weg te zijn, de pijn in mijn been die er bijna een half jaar was, is weg. Snel even plassen en dan op weg naar huis. Heerlijk. Zo kan het dus ook.
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
pi_101324490
BJ, wat een snelle bevalling weer. Had je nu wel meer het gevoel er controle over te hebben?
* Mama van Driekus (0909) en Tienus (0611) *
*waarom hebben konijnen zulke grote oren als ze toch niet luisteren? *
pi_101325824
Bij al die verhalen van jullie dames krijg ik tranen in mn ogen, ook nu weer mefke.
Klinkt als best heftig, zo lang niks en dan ineens in een uur alles :)
  maandag 29 augustus 2011 @ 14:08:41 #105
28677 Beessie-Jen
Meisjesmama!!!
pi_101329702
Jemig Mef; dat is ineens erg snel gegaan bij jou zeg!! mooi geschreven ook...

en ik heb heel lang het gevoel gehad controle te hebben over de situatie, ondanks de weeenstorm. Eigenlijk alleen de laatste persweeen voordat ik daadwerkelijk mocht persen niet, voelde dat ze ging komen en heel even kreeg ik dat gevoel van paniek over me, het gevoel van; o jee, nu gaat het echt gebeuren, kan ik het nog wel etc etc. En enorm misselijk... dat duurde een minuut ofzo, en toen herpakte ik mezelf. Draaide ik van mijn zij op mijn rug, want ik voelde dat het nu ging gebeuren, en toen was ze er dus ook zo...Heel bijzonder.

Merkte wel dat ik me veel meer op mijn gemak voelde in mijn eigen omgeving en daardoor ook beter in mezelf kon keren tijdens de weeen, en op mijn gevoel/ intuitie af kon gaan. En achteraf voelt dat heel erg goed.
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
  zaterdag 17 september 2011 @ 00:38:12 #106
265732 Keshet
Alle kleuren van de regenboog
pi_102043204
Ok, here goes. Mijn bevallingsverhaal wat tijdens het schrijven een zwangerschaps- en bevallingsverhaal werd. :D
Een beetje laat, maar ik kon het niet eerder. 't is een beetje lang geworden. :@

Op zaterdag 29 augustus 2009 deed ik een zwangerschapstest: Zwanger! *O* *O* *O* Mijn uitgerekende datum is 07-05-2010.

Ik meld me aan voor een 3D-echo onderzoek in een ziekenhuis in de buurt. Tussen de 6e en de 12 week van de zwangerschap krijg ik elke week een echo. Bij de 1e echo krijg ik meteen een kloppend hartje te zien! O+ Ik sms naar D.: 'We hebben een knipper!!!'

Rond de 8e week heb ik mijn eerste afspraak bij de verloskundige. Alles ziet er nog steeds prima uit!

Het is mijn eerste zwangerschap en dus is alles nog nieuw voor me. Ik ben erg moe en regelmatig misselijk maar van wat ik zo om me heen hoor en zie is dat heel normaal.

Rond de 12 week doe ik de combinatietest. De uitslag daarvan geeft geen redenen tot verder onderzoek. Ondanks dat ik niet in een risicocategorie val ben ik toch opgelucht.

Op 16-12-2010 heb ik de SEO. Het is nu 8 weken geleden dat ik voor het laatst een echo heb gehad. Soms voel ik hele kleine plopjes onderin mijn buik; dat moet het kindje zijn!
Ik ben zenuwachtig voor de SEO; het is natuurlijk geen pretecho. Ik hoop ook het geslacht van het kindje te weten te komen. Vanaf het begin van de zwangerschap dacht ik dat het een jongetje zou zijn maar de laatste twee weken droom ik steeds over een meisje!

De SEO gaat goed maar de verloskundige kan niet alles goed zien omdat het kindje helemaal opgefrommeld in een hoekje ligt. Er wordt wat gepord; ik moet even springen en een stukje gaan lopen. Als ik weer terug ben is het kindje nog niet gedraaid. Het opperhoofd van de praktijk wordt erbij gehaald; hij probeert nog even het kindje in beweging te krijgen maar op wat nijdige trappen na gebeurt er niks.
Hij is het wel met de 1e verloskundige eens; het is een meisje! D. en ik worden papa en mama van een meisje! Een dóchter! O+

Mijn bloeddruk etc. zijn allemaal prima in orde. Ik moet af en toe nog wel overgeven maar niet zoveel dat er reden tot zorg is.

Een week later, op 23-12-2010, gaan we voor de SEO deel 2. Het kindje is nu gedraaid en de rest van het onderzoek kan gedaan worden. Het ziet er allemaal prima uit! *O* Alle organen zijn aangelegd en lijken te werken, het kindje groeit netjes binnen de curves, er is voldoende vruchtwater, kortom: Helemaal goed!

Echo-foto:

Wij gaan dolgelukkig de feestdagen in!

Op 19-01-2010 heb ik weer een afspraak bij de verloskundige:

quote:
Op woensdag 20 januari 2010 09:42 schreef Keshet het volgende:
Egopost. -O-

Gisteren mocht ik weer naar de verloskundige voor de routine-checkup. Bloeddruk etc was goed. Was wel weer wat afgevallen, maar dat was volgens haar geen probleem.
Toen ik zei dat ik 10kg afvallen toch echt wel wat veel vond en dat ik ook nog maar nauwelijks een buik heb ging ze een groeiecho maken.
-O- 3 weken groeiachterstand bij 24+5 viel niet echt meer binnen de marges. -O-
Ik mocht meteen door naar het ziekenhuis voor een echo bij de gynaecoloog. Die constateerde hetzelfde helaas. Wel is het kindje lekker actief etc.,dat is positief!
Nu word ik doorgestuurd naar een ander ziekenhuis voor een nog uitgebreider onderzoek; ik word vandaag gebeld wanneer ik daar terechtkan.
Deze week mag ik iig niks meer doen. Dat is echt een perfecte timing; ik ga zaterdag verhuizen.

Ik ben ongerust.
Twee dagen later, op donderdag 21 januari 2010 kan ik in het volgende ziekenhuis terecht:

quote:
Op vrijdag 22 januari 2010 20:08 schreef Keshet het volgende:
Ik heb het allemaal even moeten laten bezinken voordat ik het wilde posten.

Gistermiddag ben ik naar het andere ziekenhuis geweest voor verder onderzoek. Toen ik daar aankwam bleek er geen afspraak ingepland te staan... Gelukkig hebben ze dat snel gefixt en werd er een gynaecoloog opgetrommeld. Hij moest uit het Kinderziekenhuis komen maar gelukkig was hij er een kwartiertje later al.

Toen hij er was mochten we meteen door de onderzoekskamer in. Eerst waren er wat opstartproblemen met de pc maar daar heb ik hem mee kunnen helpen. Tsja, je bent IT'er of niet he. :D
De onderzoeksresultaten uit het vorige ziekenhuis werden doorgenomen. Wat hem opviel was dat alle meetresultaten prima in verhouding waren dus de eerste logische vraag was of ik 100% zeker ben van mijn zwangerschapstermijn. Helaas, dat ben ik. Dat wordt ook bevestigd door de echo's die van week 6 t/m 12 zijn gemaakt toen ik meedeed aan een onderzoek.
Vervolgens startte hij met de echo. Het eerste wat het kindje deed was vól uithalen naar het echo-ding wat op je buik wordt gezet. De reactie: 'Zo, er zit in ieder geval leven in!' O+

Het kindje ligt nog steeds in dezelfde, toch wel wat vreemde, dubbelgeklapte houding als tijdens de 20 weken echo. Dit kan wijzen op te weinig spierspanning in het lijfje. De felle, gerichte schoppen die het kindje geven spreken dat dan weer tegen.
De groeiachterstand van 3 weken (op een termijn van 25 weken) werd ook door deze gynaecoloog weer bevestigd. Wel is het kindje nog gegroeid ten opzichte van afgelopen dinsdag! Alle organen etc. lijken in orde maar helaas kon dat door de houding van het kindje niet zo goed bekeken worden als dat de gynaecoloog zou willen.
Mijn placenta is prima. Ik heb voldoende vruchtwater. De navelstreng is niet 100% ok maar dat verklaart de groeiachterstand niet. Ook de werk en verhuizing gerelateerde stress en drukte kunnen niet een dergelijke impact op de groei hebben.

Kortom, alle voorwaarden om het kindje goed te laten groeien zijn aanwezig maar de groeiachterstand is een feit en is daardoor zorgwekkend.
Er is nu een vervolgplan opgesteld. Aankomende maandag heb ik een vruchtwaterpunctie. Dinsdag weer een echo om te kijken of het kindje nog gegroeid is ten opzichte van gisteren, om naar de houding te kijken en om hopelijk alle organen te kunnen beoordelen.
Woensdagavond krijg ik de uitslag van alle onderzoeken, ook de vruchtwaterpunctie, al!

Here comes the nasty part.
Er zijn 3 (eigenlijk 4) mogelijke scenario's aldus de gynaecoloog.

1. Ik heb een infectie opgelopen waar ik zelf nauwelijks iets van gemerkt heb maar wat wel flinke impact op het kindje heeft. Info.
2. Het kindje heeft een chromosale afwijking. In het gunstigste geval is dit het Down-syndroom. Nou heb ik een combinatietest laten doen in het begin van de zwangerschap. De uitslag was dat de kans daarop vrijwel nihil is. Het kindje vertoont op dit moment ook geen kenmerken van het Down-symdroom. De gynaecoloog sluit deze optie dan ook vrijwel uit.
Dan blijven de andere chromosale afwijkingen over. Dit zijn dan de 'niet met het leven verenigbare afwijkingen' zoals ze dat zo fijn kunnen omschrijven. Kortom; het kindje heeft dan gewoon geen kans.
3. Er wordt geen oorzaak voor de groeiachterstand gevonden. Dit is natuurlijk de meest gunstige optie mits het kindje wel blijft groeien en de achterstand niet veel groter wordt. Op een voldragen zwangerschap is een achterstand van een week of drie niet zo'n ramp. Mocht het deze optie worden dan wordt ik vanaf donderdag opgenomen omdat de kans dat het kindje eerder komt ontzettend groot is. Komt het niet eerder, dan nog moet ik blijven zodat het kindje en ik gemonitord kunnen worden.

Het kindje weegt nu zo'n 450 gram. Als er geen afwijking gevonden wordt dan moeten we hopen dat ze zo lang mogelijk wil blijven zitten, pas vanaf 500 gram maakt ze een kans om uberhaubt te overleven; bij die 500 gram vechten de artsen er voor.
Als er geen afwijking wordt gevonden kan het natuurlijk ook zo zijn dat ze toch ineens een groeispurt maakt, zeker bij 100% bedrust, en dat er uiteindelijk paniek om niks is geweest.

't was ontzettend kut om de ouders en schoonouders op de hoogte te brengen. Voor mijn ouders is het het eerste kleinkind, voor mijn schoonouders de 13e maar de klap kwam bij beiden even hard aan.

We zouden morgen gaan verhuizen maar dat hebben we uitgesteld. De huur is toch nog niet opgezegd en het nieuwe huis staat er ook nog wel als wij er aan toe zijn!

Dus ja, nu is het afwachten tot de uitslagen binnen zijn. Ik ben zelf eigenlijk best rustig en nuchter op het moment. Ik heb samen met mijn lief keihard gehuild toen we thuis waren en de belronde er op hadden zitten.
Ik was zo kapot dat ik ook gewoon heerlijk geslapen heb, voor het eerst in weken eigenlijk.

Wij hopen dat er geen oorzaak is voor de groeiachterstand en dat 'ons Teigetje' een eerlijke kans maakt op een gezonde toekomst.
Als we woensdag een slechte uitslag krijgen is dat vroeg genoeg om in paniek te raken en boos te worden om dit 'onrecht'en om plannen te maken voor die vervolgstappen.
Tot die tijd heeft dat gewoon geen zin, we weten eigenlijk net zo weinig als afgelopen dinsdag, en al die negatieve energie zal de groei al helemaal niet ten goede komen.
Dat neemt niet weg dat ik me bij vlagen gewoon ontzettend kut voel... (en als de dood ben voor die vruchtwaterpunctie.)
Na de afspraak kan ik meteen bloed laten prikken. De gyn trommelt iemand van het lab op zodat ik er niet speciaal voor terug hoefde te komen.

In het weekend bezoeken we onze ouders en schoonouders. Ze wonen 100 kilometer bij ons vandaan, dus we rijden zo'n 400 kilometer dit weekend.
Ik wil per sé naar ze toe. Even mondeling alles toelichten en ze gewoon even zien. Ik ben bang dat het nog wel even duurt voor we er weer heen gaan.

Op maandag 25-01-2010 heb ik de vruchtwaterpunctie. D. zou er foto's van maken maar hij trok het niet zo goed meer toen hij de, toch wel erg lange, naald mijn buik in zag gaan. De punctie is me heel erg meegevallen; de betrokkenen in het ziekenhuis hebben me ook goed gerust kunnen stellen.
De rest van deze dag hang ik een beetje lamlendig op de bank; je mag eigenlijk ook niet meer dan dat na een vruchtwaterpunctie.

Op dinsdag 26-01-2010 heb ik aan het einde van de dag een uitgebreide echo:
quote:
Op dinsdag 26 januari 2010 16:23 schreef Keshet het volgende:
Er lijkt groei te zijn en zelfs na 2 uur echo-en kon de arts geen afwijkingen vinden!
Go go Teigetje!

Fatsoenlijke update volgt als ik thuis ben. :D
Tijdens de echo zijn er geen afwijkingen gevonden. Morgen krijgen we de uitslag van het bloedonderzoek en de punctie; we zweven nu echt tussen hoop en angst.
De afgelopen weken hebben we al ontzettend veel met elkaar gepraat (nog meer dan normaal :D) maar nu weten we van geen ophouden. We praten de hele nacht; elk denkbaar scenario passeert de revue. Soms zijn we ook een tijdje stil...alles is eigenlijk al wel gezegd.
Morgen zullen we het weten: Krijgt ons meisje een kans of heeft ze nooit een kans gehad.
We nemen nemen ook een definitieve beslissing over de naam van ons kindje. Ik vind het belangrijk dat ze nu een naam heeft; dat ze niet meer 'het kindje' is.
Haar naam schrijf ik op een briefje en doe ik in mijn portemonnee. Ik kan niet verklaren waarom maar het voelt goed.

De woensdag kruipt voorbij. We sluiten ons op in de woonkamer; tussen de verhuisdozen. Ik draai de hele dag muziek die ik mooi vind en kijk een beetje TV. We krijgen SMSjes met sterktewensen van mensen die op de hoogte zijn.
Van de gyn hebben we te horen gekregen dat we niet voor 13.30 gebeld worden maar dat het ook wel half 5 kan worden. Om vijf voor half 2 gaat de telefoon. Mijn hart slaat letterlijk een paar slagen over; dit is het dan, het vonnis voor ons kindje.
Het blijkt m'n schoonmoeder te zijn, die wilde ons nog even een keertje extra succes wensen. Ik bedank haar supersnel en hang nog sneller op.
De hele middag hangen we een beetje rond; we durven zelfs bijna niet naar het toilet te gaan; zo bang zijn we om een telefoontje te missen.

Om 16.45 trek ik het niet meer en bel ik zelf naar de poli. Die blijkt maar tot half 5 telefonisch bereikbaar te zijn. Ik huil van frustratie en angst; moet ik nou nog een nacht van onzekerheid in?

Ik begin maar met het bereiden van het avondeten; ik wil even mijn gedachten proberen te verzetten.

Om 17.15 gaat mijn mobiele telefoon. 't is de gynaecoloog!!! Niet 'onze' gyn maar een andere.
De uitslagen zijn goed! Geen infectie en geen chromosomale afwijkingen! Ik ben zó ontzettend blij! *O*
Ik vraag haar wat de volgende stappen zullen zijn. Ze zegt dat we over een half uur in het Kinderziekenhuis verwacht worden voor een gesprek met een gynaecoloog en een neonatoloog.
Ik zeg dat we dat niet gaan redden; de avondspits is begonnen en het is slecht weer. Ze antwoordt dat dat niks uitmaakt; we worden verwacht en kunnen gewoon komen wanneer we er aan toe zijn. We ronden het gesprek vrolijk en gespannen af.

D. en ik huilen even samen uit. Wat een opluchting! Wat een spanning!
We gooien het halfgare avondeten de vuilnisbak in en stappen de auto in. Onderweg bellen we onze ouders en post ik nog even snel op FOK!:

quote:
Op woensdag 27 januari 2010 17:41 schreef Keshet het volgende:
Goed nieuws! Er is geen chromosale afwijking! -insert heul veul blije smileys die ik vanaf m'n telefoon niet weet te vinden-

Ben nu onderweg naar het ziekenhuis, we hebben vanavond al een gesprek met de kinderartsen over hoe nu verder!

* Keshet stuitert door de auto van blijdschap en stress!
We hebben een intens gesprek in het ziekenhuis:

quote:
Op donderdag 28 januari 2010 08:01 schreef Keshet het volgende:
Ik had je wel gemist Ymme! Kom je je vandaag wat eerder melden? :)

Een *O* voor alle stickertjes van gisteren!

Hoe hebben de andere dikbuikkies geslapen?

Gisteren was het voor ons een emotionele rollercoaster. De goede uitslag van de vruchtwaterpunctie ( *O* ) gevolgd door meteen weer naar het ziekenhuis gaan voor gesprekken met de neonatoloog en de gyn.
Een fijn gesprek gehad waarin de mogelijke scenario's in de nabije toekomst geschetst zijn.
Ons Teigetje maakt een goede kans! *O*

Vanaf vandaag krijg ik spuiten om de baby te laten 'rijpen'. Die hebben 48 uur nodig om volledig in te werken. Blijft Teigetje iig tot dan zitten dan ziet het traject er zwaar maar wel enigszins rooskleurig uit.
Vanaf vandaag of morgen ( Yay voor alle onzekerheid _O- ) wordt ik opgenomen in het Kinderziekenhuis. Er wordt dan twee maal per dag een CTG gemaakt om te kijken hoe het met de kleine gaat. Gaat het goed dan gebeurt er niks. Gaat het niet goed dan wordt ze gehaald met een keizersnede. De overlevingskansen zijn bij deze termijn, morgen 26 weken, niet slecht maar de kans op complicaties is natuurlijk wel ontzettend groot. We zijn er echt nog lang niet.

Wat ze vaak zien in dit soort gevallen is: groeiachterstand (check) > verslechtering van de 'flow' in de navelstreng (check) > kindje krijgt het benauwd in de buik. Van dit laatste is op dit moment geen sprake maar dat kan natuurlijk per minuut veranderen.

Wat ik wel cool vond om te horen gisteren is dat het 100% zeker weten een meisje is (Lang leve de chromosomen!) en dat ze daardoor een betere kans heeft! Er is dus bewijs voor het feit dat we het sterkere geslacht zijn, hihi.

Voor mij persoonlijk is dit een hele onwerkelijke periode. Ik ga niet meehelpen met verhuizen. Ik ga niet samen met mijn lief voor het eerst in ons nieuwe huis slapen. Hij gaat (met een hoop hulp natuurlijk) de verhuizing regelen en zonder mij in het nieuwe huis slapen. :'(
We gaan niet samen de babykamer inrichten, dat gaat 'ie alleen doen. :'(
Ik had me het hele zwanger-zijn-gebeuren eerlijk gezegd iets leuker voorgesteld dan dit. :'(

Ik ga natuurlijk wel ontzettend delegeren vanuit mijn ziekenhuisbedje ~O> en gewoon alles online uitzoeken c.q. bestellen. Die hormomonster-award is voor mij! O-) >:)

Ik weet niet of ik internet heb in 't ziekenhuis maar gelukkig heb ik een iPhone ( O+ ) dus voorlopig zijn jullie nog niet van me af! >:) *O*
Het gesprek met de gyn en neonatoloog is zwaar. Er wordt heel duidelijk uitgelegd wat de volgende stappen zullen zijn, welke kansen het kindje heeft bij bepaalde scenario's, hoever ze zullen gaan met behandelen, etc. etc.
Ook het eventuele toekomstbeeld van het kindje is geschetst; de vele complicaties die premature kindjes direct en op latere leeftijd laten zien zijn besproken.
Het komt er op neer dat de artsen haar, bij actief ingrijpen, een overlevingskans van zo'n 50% geven mits ze inderdaad boven de 500 gram is en ik de longrijpingsspuiten op tijd zou krijg.
Er is ook aangegeven dat we niet verplicht zijn om iets te doen. We kunnen ook naar huis gaan en over bijvoorbeeld 2 weken terug komen voor een volgende echo; om te kijken hoe het dan gaat.
Het was een heel intens, heel moeilijk en heel menselijk gesprek.

We spreken af dat we de volgende ochtend weer terug komen. We kunnen alles een nacht laten bezinken, met elkaar bespreken en de volgende dag het gesprek voortzetten met nog een andere gynaecoloog en neonatoloog erbij.

Net voor we naar huis gingen vraag ik gynaecoloog wat ik zou voelen als het kindje in vannacht mijn buik overlijdt. Zijn antwoord is dat ik daar waarschijnlijk niks van zou voelen.

D. en ik hebben de hele nacht bijna niet geslapen. We hebben alle opties uitgebreid besproken; met familie en onze beste vrienden gesproken en de rest van de tijd zitten Googlen.

De volgende ochtend, donderdag 28 januari 2010 bel ik mijn moeder. Zij wordt die dag 60 en ook mijn zus is jarig.

Om 10 uur worden we in het ziekenhuis verwacht voor het vervolggesprek.
Ik wil weten of we ook nog terug kunnen komen op beslissingen die we in de komende uren en dagen moeten gaan nemen. Ik wil ons kindje koste wat kost nodeloos lijden besparen. De artsen geven aan dat we, binnen ethische grenzen, er altijd op terug kunnen komen en dat dat ook voor hun geldt.
Tijdens het gesprek geven wij aan er ook 100% voor te willen gaan, met als uitgangspunt een menswaardig bestaan voor ons kindje. Ons meisje!
De artsen bevestigen nogmaals er ook 100% voor te willen gaan en geven aan onze 'samenwerking' tot nu toe heel prettig te vinden. Eerlijk en open communiceren, dat is wat we allemaal willen en moeten. Ook over leven en dood.

Na het gesprek krijg ik de 1e longrijpingsspuit. De rest van de dag breng ik door met het maken van to-do lijstjes voor D.; we moeten immers ook nog verhuizen.
Ik pak een tas in met spullen voor in het ziekenhuis. Ik zet ook nog wat films, series en CD's op mijn laptop.

Op vrijdag 29 januari meld ik me om 11 uur voor de 2e longrijpingsspuit. Vandaag ben ik precies 26 weken zwanger. Als de 2e spuit erin zit wordt het definitief. Als de CTG's nu slecht worden gaat er actief ingegrepen worden.

Na de spuit gaan D. en ik nog even naar buiten. Ik hoop dat het nog zo'n 14 weken zal duren voor ik weer buiten kom.
Na een half uurtje gaan we weer naar binnen. Ik word opgenomen in het ziekenhuis en krijg een bed toegewezen.

Elke dag krijg ik 2 CTG's. Ze duren ontzettend lang; ze krijgen 't kindje steeds niet goed te pakken. Wel zijn de CTG's steeds in orde!
Mijn buik is inmiddels blauw van het geduw en gepor tijdens alle onderzoeken. Ik klaag er niet over; ik ben veel te bang dat er besloten wordt om nog maar 1 CTG per dag te maken.

In het ziekenhuis liggen vind ik vreselijk. Ik lig op een kamer met 3 anderen. Er wordt mij regelmatig gevraagd wat ik daar precies doe als er weer een nieuwe kamergenoot komt...Ik heb totaal geen buik en lig maar een beetje te liggen.
De anderen worden stuk voor stuk ingeleid; ik ben dus steeds live getuige van het begin van bevallingen.
Slapen doe ik nauwelijks; er is er altijd wel een aan het snurken of zeuren.
De verpleging probeert me een inslaapmiddel te geven. Ik weiger resoluut; ik ben bang dat het kindje er wat van meekrijgt en zwakker wordt. De verpleging stelt me gerust maar respecteert mijn standpunt. We sluiten een compromis; ik krijg oordopjes. We zijn het er over eens dat die het kindje niet kunnen schaden. :D
Ik lees veel, ik kijk wat series en ondertussen praat ik in gedachten veel met het kindje. Ik vertel haar hoeveel ik van haar hou, nu en altijd. Ik vertel haar over haar papa en mama, haar verdere familie, onze vrienden en onze toekomstdromen. Ik vertel haar dat zíj degene is die de baas is over haar leven. Ik vraag haar om ons een teken te geven als het in de toekomst te veel voor haar wordt. Ik krijg een gigantische schop tegen mijn hand nadat ik de vraag gesteld heb. Ik zie het als een teken; wij snappen elkaar, mijn dochter en ik.

Op zondag komt mijn gyn naar me toe met de vraag of ik eventueel bereid ben om maandag weer naar huis te gaan als de CTG in orde is. Ik zou dan twee keer per dag langs moeten komen voor een CTG.
Dat is wat mij betreft geen enkel probleem! We kletsen nog even verder over mijn laptop; hij is een Apple fanboy. D:

Op maandag 1 februari 2010 wordt er 's ochtends een CTG gemaakt. Die is wat slechter dan die van de dagen ervoor maar nog steeds prima.
's middags ga ik naar huis. Ik bel wat mensen op, even bijpraten, even een blik buiten mijn wereldje werpen.
We eten 's avonds soep uit blik, krentenbollen met kaas en een fruitsalade; we zijn vergeten om boodschappen te doen en er is niks anders in huis. :D
Om 9 uur 's avonds meld ik me weer in het ziekenhuis. Tijdens het maken van de CTG moet ik hoesten en tegelijkertijd daalt de hartslag van het kindje naar 30. Er komen allerlei mensen in paniek aangerend maar als ze zien dat ik een hoestbui heb zijn ze gerustgesteld.
Na de hoestbui is de hartslag ook weer helemaal ok. Conclusie: Meetfoutje door het hoesten.
Daarna daalt de hartslag nog een paar keer keer maar niet meer zo dramatisch.
Rond 11 uur 's avonds mag ik naar huis. De verpleging zegt dat ik de volgende dag uit mag slapen; ik hoef er pas om 11 uur weer te zijn. Er is wat plaatsgebrek en dit komt ze beter uit.

Die nacht slaap ik als een blok. Voor het eerst in weken kom ik echt tot rust.
De volgende ochtend word ik om 8 uur wakker. Het kindje beweegt normaal maar ik heb een paniekgevoel; er klopt iets niet.
Ik bel naar het ziekenhuis en ik mag meteen komen. De arts zegt: 'Als jij denkt dat er iets niet klopt dan is dat zo.' We kleden ons snel aan en stappen in de auto. Ik heb nog niet ontbeten en heb een drinkontbijtje in mijn tas gegooid. Ik rammel van de honger maar drink hem niet op; ik ben misselijk van de zenuwen.
Het is rotweer en we komen in de file te staan. Rond half 10 zijn we in het ziekenhuis en ik word op een eenpersoonskamertje aan de CTG gelegd. Die ziet er prima uit. Ik ben een beetje gerustgesteld maar heb toch nog het gevoel dat er iets niet klopt.
Net voor ik van de CTG afgehaald wordt daalt de hartslag van het kindje naar 30. Even later stijgt 't weer naar een normale waarde.
Dit gaat zo een paar keer door maar gelukkig komt de hartslag steeds terug. De gynaecoloog komt langs voor overleg. Hij vertelt dat ik vanmiddag of morgenochtend een keizersnede ga krijgen.
D. en ik zagen het al aankomen maar schrikken toch. Dit is ineens wel heel definitief.

Dan daalt de hartslag ineens naar 30 en vervolgens naar 20. Het CTG-ding wordt op een andere plek op mijn buik gezet. Het resultaat blijft hetzelfde. Even later stijgt de hartslag weer naar een normale waarde en blijft daar ook.
Ik mag van de gynaecoloog niet meer naar huis, wat ik ook logisch vind.

Even later word ik met bed en al naar een onderzoekskamer gereden; de gynaecoloog wil een echo maken om te kijken hoe het er van binnen uitziet.
Als de echokop erop staat en als de gyn op een paar knopjes drukt zie ik meteen dat het niet meer ok gaat; de flow in de navelstreng is minimaal.
De gyn roept zijn collega erbij. D. en ik kijken elkaar aan. Collega's erbij roepen is een slecht teken weten we inmiddels.
De collega-gynaecoloog komt binnen, kijkt naar het scherm bij zijn collega, pakt de echokop en begint te echoën.
Ik ontplof en schreeuw dat hij gvd wel het fatsoen mag hebben om zich even voor te stellen; ik ben geen baarmoeder op pootjes!
Hij schrikt van mijn actie stelt zich helemaal beduusd aan me voor. Ik ben ook een beetje van mezelf geschrokken en krijg de slappe lach van de zenuwen.
De collega-gyn vraagt of er CF in de familie zit; het kindje lijkt een CF-buikje te hebben. Ik vertel dat er geen CF bekend is in de familie. Hij vraagt er er dan misschien darmafwijkingen geconstateerd zijn; het buikje van het kindje ziet er vreemd bol uit.
De andere gynaecoloog en ik ontkennen dit; er is niks geconstateerd tijdens alle echo's en er is ook niks uit de vruchtwaterpunctie gekomen.
Tijdens de echo wordt er geconstateerd dat de flow in de navelstreng inderdaad hard achteruit gaat en dat het kindje het moeilijk begint te krijgen. Ik moet vanaf nu non-stop aan de CTG.
Er is een plekje voor me gereserveerd op de OK voor 8 uur morgenochtend. Dit geeft ons de tijd om familie en vrienden in te lichten als we dat willen en om een aantal praktische zaken, zoals een uitvaartverzekering, te regelen.

Om half 1 lig ik weer op mijn eenpersoonskamertje. Daar mag ik gelukkig blijven tot de keizersnede.
Ik word aangesloten op de CTG. Inmiddels heb ik echt ontzettende honger. De verpleegster die me aansluit hoort dit en gaat boterhammetjes voor ons halen.
Als de verpleegster terugkomt daalt de hartslag van het kindje weer, nu naar 50. Ditmaal duurt het echt lang voordat de hartslag weer iets omhoog gaat. Even later zakt de hartslag naar rond de 30.
De verpleegster schreeuwt naar haar collega's dat de gyn gehaald moet worden. Ik geef een harde por in mijn buik en roep en denk 'Kom op! Nog even volhouden!'

De gynaecoloog komt binnen rennen en zegt dat ik nú naar de OK ga. Hij rent meteen door naar de OK om zichzelf voor te bereiden. Het is nu 13.00 uur.
Ik doe meteen mijn sieraden af en mijn kleren worden van mijn lichaam geknipt. Ik roep tegen D. dat hij zijn brood naar binnen moet proppen; het duurt waarschijnlijk wel weer even voordat hij mag eten en hij zal de energie nodig hebben.
Als mijn kleren weg zijn wordt er een deken over me heen gegooid en word ik richting de OK gereden.
Ik bedenk me dat ons fototoestel nog in de auto ligt en vraag aan D. om 't snel te gaan halen. De verpleegster die aan het voeteneind van mijn bed loopt zegt dat D. geen tijd meer heeft om heen en weer te lopen. Gelukkig is er een fototoestel aanwezig op de afdeling. Ze zegt dat zij persoonlijk ervoor zal zorgen dat er foto's gemaakt gaan worden.

Ik moet even wachten in de ontvangstruimte voor de OK. Ze moeten de OK nog voorbereiden op mijn komst. D. wordt meegenomen om zich om te kleden.
De anesthesist komt langs om de opties te bespreken. Hij wil een volledige narcose, ik niet. Ik wil bij bewustzijn zijn als mijn dochter geboren gaat worden. Als ze vlak na de bevalling overlijdt wil ik haar vast kunnen houden en bij haar zijn.
De anesthesist begrijpt mijn standpunt en gaat akkoord met een ruggenprik. Hij geeft aan dat hij 1 keer prikt en als het niet goed gaat dat het dan toch volledige narcose wordt. Daar heb ik begrip voor; er is geen tijd voor meerdere keren prikken.

Er ligt een andere vrouw in de ontvangstruimte. Ze spreekt Engels met de verpleging maar ze is volgens mij Frans. Ze is aan het vertellen over International Pancakeday.
Ik moet er in mezelf een beetje om gniffelen. Als ons kindje dan zoveel te vroeg geboren moet worden dan is dit eigenlijk ook wel een prima dag. Pannenkoeken zijn mijn favoriet, dan moet geboren worden op International Pancakeday toch wel een goed teken zijn. :D

Later heb ik er wat meer over opgezocht: 'The Catholic holiday of Candlemas, on 2 February, is a feast to commemorate the purification of the Virgin Mary and the presentation of baby Jesus. In France, this holiday is called la Chandeleur, Fête de la Lumière,* or jour des crêpes.' http://french.about.com/od/culture/a/chandeleur.htm

Even later mag ik naar de OK. Ik krijg een korte uitleg over wat er gaat gebeuren. Er wordt me gevraagd of het goed is als een arts-assistent de keizersnede uitvoert. Ik vraag of ze het vaker heeft gedaan. Ze beantwoordt de vraag bevestigend. Ik vraag aan de gyneacoloog of zij het net zo goed kan als hij. Hij zegt dat dat zo is en dat hij er bovenop blijft staan. Van mij mag ze de operatie doen.
De ruggenprik wordt voorbereid. Doordat ik geen buik heb kan ik heel ver vooroverbuigen. Ik dwing mezelf om te ontspannen; ik moet en zal die ruggenprik krijgen. De verdoving voor de prik wordt gezet; die voel ik nauwelijks. De ruggenprik zelf is even een raar gevoel maar dat is zo voorbij.
Ik moet nu gaan liggen en even wachten tot de prik goed werkt. We krijgen een seintje dat het team neonatologen klaarstaat. Ze komen zich even voorstellen ook aan me, ze hebben gehoord dat ik dat prettig vind. :D
De werking van de prik wordt getest. Ik kan mijn voeten nog bewegen en voel alles wat er aan mijn buik gebeurt en dus hij wordt wat hoger gezet. Dit herhaalt zich een paar keer. Als ik met een van de mensen om mij aan het praten ben voel ik ineens iets scherps prikken in mijn buik. Ik roep dat het zeer doet. De anesthesist is verbaasd; ik zou nu echt niks meer moeten kunnen voelen; dit was een test om te kijken of ik niet dacht dat ik pijn voelde, uit angst voor de pijn. De prik wordt nog wat hoger gezet. Even later wordt me gevraagd of ik mijn voeten nog kan bewegen. Ik merk dat ik dat nog wel kan maar zeg dat 't me echt niet meer lukt. De anesthesist zegt dat hij daar blij om is; als ik ze nu nog wel zou kunnen bewegen zou ik een volledige narcose krijgen.
Dat zag ik al een beetje aankomen en daarom hield ik mijn mond.
D. mag nu ook de OK op. Hij ziet er niet uit in zijn operatiepak en op zijn Crocs! Hij kust me en zegt dat ik het kan, dat we het samen gaan kunnen. Wij drietjes. Ik leg de hand van D. en mijn hand op mijn buik en vraag ons meisje om nog heel even vol te houden. Nog heel even, dan kunnen de dokters haar helpen. Ik herinner haar aan onze afspraak; zij beslist.

De gynaecoloog zegt dat ik maar flink in D.'s hand moet knijpen als ik het spannend vind. Hij zegt ook dat ze gaan beginnen.
Ik ben als de dood dat de ruggenprik niet goed werkt en dat ik het snijden ga voelen maar gelukkig werkt hij wel goed.
Ik vraag om een spiegel zodat ik mee kan kijken maar die wordt geweigerd. Ik leg me er bij neer; ik kan mijn energie nu beter besteden aan andere dingen.
Mijn buik wordt opengesneden. Ik voel geen pijn en haal opgelucht adem. Van de spanning bijt ik heel hard in mijn vingers; dit heb ik zelf niet eens door.
Ik voel wat geduw en getrek en hoor de gyn zeggen dat ze nu bij de baarmoeder zijn. Ik voel handen wroeten in mijn buik. Het duurt me te lang en ik vraag of het goed gaat. Ik hoor de arts-assistent zeggen dat ze het kindje niet kan vinden. Ik vraag me in stilte af of ze haar diploma's tegelijkertijd met haar veterstrikdiploma gekregen heeft maar hou mijn mond.
Even later hoor ik de gyn schreeuwen dat het kindje er NU uit moet en dat ze op moet schieten! Ik begin in paniek te raken en D. zit apathisch naar mijn hand in de zijne te staren en mompelt 'Schiet op! Schiet op!'
Een paar seconden later voel ik dat het gewroet stopt en dat de handen uit mijn buik gaan. Ik hoor een soort gemiew, eerst zacht en dan iets krachtiger. Ik roep 'Ze leeft! Hoor dan! Ze LEEFT!'
De gyn beaamt dit. Hij tilt haar omhoog maar ik kan haar net niet zien.
D. en ik kijken elkaar aan, we zijn zo ontzettend blij. We zijn papa en mama!
De gyn probeert de spanning te breken en zegt: 'Ik had gelijk, het is een meisje!' Hij Hij vraagt ons hoe ze gaat heten. Ik zeg: 'Emma. Haar naam is Emma.' en begin te huilen.
Ze wordt meteen overgedragen aan het team neonatologen.
De gyn zegt tegen de anderen in de ruimte dat het nu twee over half twee is. De anestesist zegt dat hij E. een mooie, sterke naam vind en dat hij de naam geweldig vindt passen bij het mooie, sterke meisje wat hij net geboren heeft zien worden.
Ik zeg tegen D. dat hij meteen achter E. aan moet. Ik zie de twijfel op zijn gezicht; hij wil mij niet zo achterlaten maar hij wil ook zo ontzettend graag naar zijn dochter. Ik zeg hem dat ik me wel red, dat hij zich daar geen zorgen over moet maken. Ik vertel hem dat onze dochter hem nu harder nodig heeft dan ik. Hij gaat naar haar toe.

De gyn vertelt dat ze me nu gaat sluiten. Hij zegt tegen me dat E. kleiner leek dan hij van tevoren gedacht had; hij denkt dat ze het kleinste kindje is dat hij levend geboren heeft zien wordenmaar dat ze er sterk uitziet.

Vanuit de andere kamer hoor ik allerlei mensen allerlei kreten roepen. Ik denk bij mezelf dat zolang ze roepen en praten ze blijkbaar druk zijn en dat ik dat een goed teken vindt.
Ik vraag de gyn of hij nog lang bezig is; ik wil naar mijn dochter; ik wil haar zien, aanraken en vertellen dat ik haar moeder ben.
Hij vertelt dat ze zo ongeveer een half uur bezig zullen zijn en dat ik daarna naar de verkoeverkamer ga, dan naar de afdeling en als ik het aankan daarna eventueel nog naar E. op de IC.
Ik ben er even stil van; dat gaat nog uren duren!
Ik zeg tegen dat gyn dat hij 't dan maar een beetje sneller moet doen; ik wil naar mijn dochter. Hij zegt dat dat niet gaat lukken maar dat E. langs mij gereden zal worden als ze door het andere team gestabiliseerd is.
Even later zegt hij dat als ik niet stop met het wiebelen van mijn voeten dat alle hechtingen scheef zullen zitten. De anesthesist is een beetje geïrriteerd; ik had gezegd dat ik mijn voeten niet kon bewegen. .

Even later komt D. mijn kant opgerend. Hij kijkt naar mijn buik die nog open ligt en ik zie hem lijkbleek worden. Hij vertelt me dat het goed gaat met E., dat hij haar aangeraakt heeft en dat ze zo langsgereden zal worden en dat hij snel weer naar haar teruggaat.

Na een paar minuten komt er een hele groep artsen aan. Ze lopen allemaal om een transportcouveuse heen. De couveuse met E. erin! Ze stoppen naast me en zeggen dat ik haar even gedag mag zeggen.
De lampen van de OK weerspiegelen in de couveuse, ik mag niet omhoogkomen en kan dus alleen maar mijn hoofd draaien. Ik zeg dat ik E. niet zie liggen. Ze laten de couveuse iets zakken. Ze vragen me nu of ik nu wel iets zie. Ik zie een piepklein gestreept mutsje en een streepje huid. Ik strek mijn hand uit en de neonatoloog begeleidt mijn hand de couveuse in. Ik aai het mutsje en probeer haar gezichtje aan te raken maar voor ik de kans heb om E.'s huid aan te raken of wat te zeggen tegen E. wordt er gezegd dat ze verder moeten.
Mijn hand wordt weggehaald en daar gaat ze... D. gaat er weer achteraan.

De arts-assistent gaat verder met sluiten. De gyn komt naast me zitten en probeert me te troosten. Hij ziet dat mijn hand bloedt en vraagt hoe dat komt. Ik heb geen flauw idee; ik had nog niks gemerkt. De tandafdrukken maken een hoop duidelijk; ik heb iets te hard in mijn hand gebeten. Hij hecht mijn hand.
Als alles klaar is ga ik naar de verkoeverkamer. Ik krijg uitleg over de morfinepomp waar ik op aangesloten ben. Ik sla er niks van op behalve 't stukje dat ik mezelf geen overdosis kan geven.
Iedere paar minuten komt er iemand vragen hoe het gaat en dan roep ik steeds heel enthousiast dat 't prima gaat en dat ik nu echt wel naar de afdeling kan. Ondertussen tril ik bijna mijn bed uit van de spanning en de kou. Ik krijg een paar extra dekens en er wordt een soort stofzuigerslang onder de dekens geschoven waar warme lucht uitkomt.
D. komt na een tijdje binnenlopen. E. is op de IC, ze wordt nu aangesloten op de apparatuur daar. D. zegt dat hij verdwaald was tussen de IC en de OK, dat hij daar aangekomen hoorde dat ik in de verkoeverkamer lag maar dat hij nu de weg weet en dat hij vaker langskomt met updates.
Na drie kwartier gelooft de verpleging me als ik zeg dat het prima gaat en de verpleging op de afdeling waar ik kom te liggen wordt gebeld. Het duurt drie kwartier voor ze er zijn! Iedere paar minuten vraag ik waar ze blijven; ik wil weg, ik wil naar E.!

Als de verpleging er is zeg ik dat ik niet naar mijn kamer wil maar naar de IC. Dat gaat volgens hun niet; ze hebben nog niet het sein gekregen dat ik daar welkom ben en mijn komst is nog niet aangekondigd.
Op de verpleegafdeling wordt ik geïnstalleerd op een vierpersoonskamer. Ik krijg wat te drinken maar mag nog niks eten. Ik blijf pushen om naar E. gebracht te worden. Uiteindelijk pak ik mijn telefoon en bel ik D. Ik vraag hem om een rolstoel te pakken bij de ingang, ik wil gvd NU naar mijn kind. Ik trek mijn infusen eruit en probeer overeind te komen. Dit lukt niet; ik kan helemaal niks.
De verpleging schrikt en probeert me te kalmeren. Pas na de belofte dat ik na het prikken van nieuwe infusen naar E. mag kalmeer ik.
D. is inmiddels op mijn kamer gearriveerd; hij was eerst naar de verkoeverkamer gegaan maar daar bleek ik al weg te zijn.
Hij vertelt me dat E. heel mooi en heel klein is. Ze is nu aangesloten op alle apparatuur op de IC maar ze wordt nog niet beademd.
Ik krijg intussen nieuwe infusen.
Het is kwart voor 5 als ik naar de IC wordt gereden. Daar aangekomen blijkt er nog een moeder in een bed te zijn; er moet flink geschoven worden om mij er ook tussen te proppen.
Om iets over vijf ben ik dan eindelijk bij E.. De verpleging daar probeert me voor te bereiden op wat ik ga zien. Ik luister niet echt; ik kijk alleen maar naar 't hoekje waar ik D. bij een couveuse zie zitten. Ook ben ik een beetje stoned van de morfine.
Eindelijk ben ik dan bij mijn meisje, mijn dochter! De deurtjes van de couveuse gaan open, mijn bed gaat omhoog en de couveuse iets omlaag. Ik kan haar nu eindelijk een beetje zien en heel, heel voorzichtig aanraken. Ik fluister 'E., hier is mama!' en dan doet ze 1 oogje een beetje open. <3

Foto:

Na een poosje maak ik kennis met de arts die aanwezig is en met de verpleegkundigen. Ze vertellen hoe het met E. gaat. Ze heeft een goede start gehad met een Apgar-score van 5/8/8. Ze is nu stabiel maar dat kan ieder moment veranderen; de tijd zal het leren.
Ik krijg ook een korte uitleg over de afdeling en de regeltjes aldaar. Ik vind het allemaal best; ik heb mijn hand op E. liggen en kan alleen maar naar haar kijken.

Na een uur komt de verpleging van mijn afdeling me weer halen. E. is stabiel en ik heb rust nodig. Ik ben ook echt kapot en laat me terugbrengen naar mijn kamer.
Ik vraag D. om onze ouders te bellen. Hij belt eerst mijn moeder. Hij vertelt dat onze dochter geboren is en dat ze een, naar omstandigheden, goede start heeft gemaakt. Mijn moeder is helemaal flabbergasted en zegt alleen maar. 'O. Ooooo! Oh.' D. beëindigt het gesprek. Ik zeg dat hij nog een keer moet bellen, hij is vergeten te vertellen hoe ze heet! We moeten er samen even om lachen. Hij belt terug en vertelt mijn moeder hoe haar 1e kleinkind heet. Ze zegt dat ze het een mooie naam vindt en hangt pardoes weer op.
Daarna belt D. naar zijn ouders. Hij krijgt zijn moeder aan de telefoon en zegt: 'Mam! Ze is geboren!' Zijn moeder reageert met: 'Maar dat kan helemaal niet!' Gelukkig kan hij vertellen dat de geboorte goed is gegaan en dat ze nu stabiel is.
Daarna belt D. naar mijn vader. Hij is in het buitenland en de verbinding is heel slecht. Ook hij schrikt van het nieuws maar hij is tegelijkertijd ook trots. Hij is de eerste die ons feliciteert met de geboorte van onze dochter; het meisje dat hem Opa maakt.

Na het bellen krijg ik een boterhammetje. Mijn 1e maaltijd in 24 uur.
D. neemt daarna afscheid van me; hij gaat nog even bij E. kijken en daarna naar huis. Ik hoor later van de verpleging dat hij er 2 uur gezeten heeft, al die tijd afwisselend tussen heel zachtjes fluisterend en in in stilte vol verwondering kijkend.

De verpleegster die tijdens de keizersnede foto's heeft gemaakt komt een afgedrukte foto brengen voor op mijn nachtkastje. Ik vind het een nare foto; E. ligt daar naar adem te happen. Ik sms D met de vraag of hij volgende dag, als hij er aan toe komt, een van de foto's die hij met zijn telefoon heeft gemaakt mee wil nemen.

Ik begin pijn te krijgen en maak flink misbruik van de morfinepomp. Ik val snel in slaap maar schrik net zo snel weer wakker. Ik bel de verpleging en vraag ze om naar de IC te bellen om te vragen hoe het gaat. De verpleegster komt een paar minuutjes later vertellen hoe het gaat. Geen nieuws, ze is stabiel. Goed nieuws dus!
Ik val weer en slaap en wordt een tijdje later weer wakker. Ik bel weer naar de verpleging met de vraag of ze willen bellen om te vragen hoe het met E. gaat. Dit gaat eigenlijk de hele nacht zo door. Pas om 5 uur 's ochtends bedenk ik dat ik ook zelf zou kunnen bellen naar de IC. :@

De volgende ochtend ga ik douchen en daarna in de rolstoel naar de IC om bij E. te kunnen zijn. De komende 4 maanden zullen zo gaan. Wakker worden, naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe de nacht geweest is, douchen en op naar E.. Onze dochter!

Het meisje dat mij moeder maakte, het meisje dat D. vader maakte, het meisje dat ons volkomen gelukkig maakte!
A grand adventure has begun.
pi_102043791
Lieve Keshet. wat heb je het ontzettend puur geschreven, ik zit hier serieus te huilen.
Heb destijds ontzettend meegeleefd met teigetje (was ten slotte zelf bijna uitgerekend) en iedere keer als je foto's post moet ik ook weer denken aan die foto van haar in dat "boterhamzakje".
Geweldige klein vechtertje, heerlijk danoontjemonster. O+

Wat mooi dat je dit hebt gedeeld. :*


(Ik moest heel hard lachen om je "ik ben geen baarmoeder op pootjes"opmerking.)
  zaterdag 17 september 2011 @ 01:02:47 #108
217224 Juud79
Ik zie rond in de wereld
pi_102043898
Hier ook janken, altijd als ik lees over uit de buik getild, dan schiet ik meteen vol... Zo'n bijzonder moment....

Wat intens verteld en beschreven, en een groot wonder dat het nu zo'n sprankelend mupke is!
  zaterdag 17 september 2011 @ 01:34:00 #109
150191 Elmo76
2 little wonders!
pi_102044527
Keshet, wat heb je het allemaal mooi verwoord!! Geen heisa, gewoon puur zoals het is. Ik was hier in OUD nog niet actief toen dit allemaal speelde, dus ik heb nu gelijk de full story gelezen. Huilend in bed. Bedankt dat je dit hebt willen delen! Respect!! :*
*You little wonder, little wonder you*
*I have wished for so long, how i wish for you today*
pi_102044563
och Keshet O+ van A tot Z gelezen, gelachen en gehuild. Wat heb je dat mooi opgeschreven.
Jullie prachtige dochter, wat heeft ze het goed gedaan. En jullie ook.
Kan haast niet anders dan dat Emma nu het hele team aan gynaecologen en neonatologen om haar vingertjes windt <3

En Emma heeft toch maar mooi de stoerste foto's van de klas als ze strakjes babyfoto's mogen showen. :7

2-2 is een prachtige dag om geboren te worden zei je een jaar later over mijn dochter. Gelukkig maar. Jullie zijn stoeren, alledrie! :*
:)
  zaterdag 17 september 2011 @ 03:01:47 #111
95408 Incantrix
0118 999 88199 9119 725....
pi_102045673
Lieverd, wat mooi en ontroerend opgeschreven, wat ontzettend heftig was die tijd, wat was Emma'tje klein en wat zijn jullie alledrie sterk geweest :* :*

Nu wil ik jou en je Teigetje nóg grager snel zien! O+

*pinkt een traantje weg van dit verhaal*
3!
pi_102045949
Poeh eh Keshet.. Ik dacht ff lezen, kan toch niet slapen... Jeetje wat een verhaal en wat heb je het puur opgeschreven

* Nirak snuit neus nog een keer en pinkt traan weg

E is echt sterk gebleken, wat een mooi en bijzonder meisje hebben jullie O+
pi_102046028
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 september 2011 03:54 schreef Nirak het volgende:
Poeh eh Keshet.. Ik dacht ff lezen, kan toch niet slapen... Jeetje wat een verhaal en wat heb je het puur opgeschreven

* Nirak snuit neus nog een keer en pinkt traan weg

E is echt sterk gebleken, wat een mooi en bijzonder meisje hebben jullie O+
Wat Nirak zegt, ben er helemaal stil en emotioneel van, vooral als ik bedenk dat min kindje nu al langer in mijn buik zit dan jouw Emma heeft gedaan. Wat ontzettend bijzonder wat de medici tegenwoordig kunnen en kijk hoe goed het nu met Emma gaat! Klein vechtertje.
pi_102046365
Hilarische opmerking over die baarmoeder maar wat een emotioneel verhaal. Mooi.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
  zaterdag 17 september 2011 @ 09:26:47 #115
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_102046856
Keshet, prachtig geschreven! O+
Ik moest hierom huilen:
quote:
Eindelijk ben ik dan bij mijn meisje, mijn dochter! De deurtjes van de couveuse gaan open, mijn bed gaat omhoog en de couveuse iets omlaag. Ik kan haar nu eindelijk een beetje zien en heel, heel voorzichtig aanraken. Ik fluister 'E., hier is mama!' en dan doet ze 1 oogje een beetje open. <3
  zaterdag 17 september 2011 @ 09:30:06 #116
39145 Aventura
Relax, het is maar Fok
pi_102046888
Jouw strijd om je meisje te mogen zien, zo mooi, zo óér. En die foto, wat klein! Ik heb nog nooit zo'n kleintje gezien.
pi_102046928
ik zit echt met tranen in mijn ogen... O+ zo bijzonder jou verhaal..bedankt voor het delen!
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
  zaterdag 17 september 2011 @ 09:44:03 #118
265732 Keshet
Alle kleuren van de regenboog
pi_102047027
Ik heb respect voor degenen die het helemaal gelezen hebbebn, 't is een wat lang verhaal geworden! :D

Dank voor alle lieve reacties!

Juud, het moment dat ze uit mijn buik getild werd vond ik mooi en tegelijkertijd vreselijk. Ze had er nog 14 weken moeten blijven... Het idee dat je kindje het na 26 weken zwangerschap beter gaat hebben buiten je buik dan erin is heel, heel erg rot.

Jullie zijn lief! :*
A grand adventure has begun.
pi_102047248
Keshet :'( :*
Wat bijzonder dat je dit zo uitgebreid met ons wil delen. Ik heb natuurlijk van A tot Z zitten janken. Jullie bikkeltje doet het zo goed! En jullie zelf zijn ook echt bikkels. Want poehee wat onvoorstelbaar heftig wat jullie hebben meegemaakt.

Ik was lurker op het moment dat dit alles gebeurde. R en ik hebben in stilte toen enorm met jullie meegeleefd. We hebben stiekem een traantje gelaten toen je de foto's postte van Emmaatje die naar huis ging.

Gewoon een hele dikke :* voor jullie.
En bedankt voor het delen van jullie verhaal.
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
pi_102047316
quote:
2s.gif Op zaterdag 17 september 2011 09:26 schreef Asyniur het volgende:
Keshet, prachtig geschreven! O+
Ik moest hierom huilen:

[..]

Ik dus ook, precies t zelfde moment.

Pff en wat een verhaal is t toch keshet. Jullie kleine vechtertje O+
Ik heb alles wel meegekregen, maar toch een hoop niet opgeslagen.
Maar wat een bijzonder verhaal is t.
  zaterdag 17 september 2011 @ 10:43:30 #121
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_102047828
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 september 2011 09:44 schreef Keshet het volgende:
Ik heb respect voor degenen die het helemaal gelezen hebbebn, 't is een wat lang verhaal geworden!
Het was niet moeilijk om je hele verhaal te lezen, zo prachtig beschreven, wow!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
  zaterdag 17 september 2011 @ 10:49:51 #122
337708 __Isis__
Met een knipoog ;)
pi_102047918
Inderdaad, helemaal niet moeilijk. Ik heb het ook vannacht gelezen, maar had niet de puf en coördinatie om wat te tikken. Supermooi omschreven en inderdaad respect voor hoe jullie het allemaal hebben gedaan! En ze doet t ook nog eens zo goed, grote E. ;) O+
Twee harten, een liefde
Uit liefde, een hart
pi_102047942
Keshet, wat een prachtig geschreven, ontroerend en intens verhaal. ik voelde jullie angst, hoop, verdriet en vreugde bijna tijdens het lezen. Mijn vriend vroeg waarom ik zat te huilen en toen heb ik hem je verhaal laten lezen. Ook hijzat met tranen in zijn ogen.

Wat vreselijk fijn dat het nu zo goed gaat met jullie meisje. Dat verdienen jullie alledrie ook, jullie hebben er hard genoeg voor gevochten.
pi_102047997
Keshnet.... tranen...een lach... ontroering...de liefde...de afspraak die je gemaakt hebt met je dochter...je vriend die even naar zijn dochter ging en daar 2 uur bleef.... heftig..mooi..bijzonder...fijn...

Jullie Emma O+
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
pi_102048177
Snif, wat een prachtig verhaal heb je geschreven! Ook hier tranen dus.

Ik werk zelf sinds kort als afdelingsassistent op neonatologie. Kindjes komen vanaf 30 weken bij ons. Omdat ik dus verder niets met de kindjes te maken heb, weet ik ook amper wat voor verhalen eraan vooraf kunnen gaan. Voor mij dus beroepsmatig ook bijzonder om te lezen.
Don't you love her madly?
pi_102048379
Keshet, wat een indrukwekkend en mooi verhaal O+ , hier ook tranen... :'(
Jullie kleine meisje, en wat is ze nu al groot en een dapper vechtertje gebleken! O+
pi_102050751
Keshet :'( O+

Met tranen over mijn wangen heb ik je verhaal gelezen. Het maakte destijds al impact op me maar nu met de extra details erbij, phoe ;(

Vooral het mompelen van schiet op van D., jouw uitroep 'ze leeft', D. die de eerste avond nog twee uur naast E. heeft gezeten, jouw drang en vechtlust om zo snel mogelijk naar E. te kunnen.

En ik moest lachen om de irritatie van het toch kunnen bewegen van je voeten ;)

Ik blijf ook al je huidige foto's van Emma bijzonder vinden. Jouw dappere!
You make me dizzy, Miss Lizzy,
The way you rock'n'roll
Ik heb je lief mijn hele leven
pi_102051735
Keshet, wat een verhaal :'( O+ :')
Ondanks dat ik de gelukkig goede afloop inmiddels ken, zat ik op het puntje van mijn stoel. Wat heb je het mooi geschreven, helemaal passend bij mijn beeld van je: liefdevol, rationeel en humoristisch.
Met de foto's van jullie mooie dochter, Emma, op mijn netvlies, vind ik het zo geweldig dat ze helemaal uitgegroeid is tot deze mooi, eigenwijze, pittige dame die het zo vreselijk goed doet O+
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
  zaterdag 17 september 2011 @ 13:19:14 #129
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_102052225
God Keshet, wat een vreselijk bijzonder meisje hebben jullie toch. Emma heeft het geflikt O+
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
  zaterdag 17 september 2011 @ 13:23:20 #130
259886 pessie
There's a new chef in tow
pi_102052359
Keshet wat een verhaal. En nu loopt je kleine meidje rond!
pi_102052463
Wauw Keshet, wat een mooi verhaal.
Normaal lurk ik hier eigenlijk alleen maar heb jou verhaal van begin tot eind gevolgd!
En wat een mooi sterk meisje hebben jullie nu als dochter!!

Wat ik me nog wel afvraag... Heeft een eventuele andere zwangerschap voor jou dezelfde gevolgen als deze ? Of is daar geen onderzoek naar geweest?
pi_102052931
Wow Keshet, wat een verhaal zeg! Phoe! Ook hier vochtige ogen! Ik ben er eigenlijk ook een beetje stil van..!
pi_102053321
Keshet, wat dapper dat je het hele verhaal hier neerzet. Het lijkt wel een thriller! Ik weet nog dat ik zelf als LLM lekker in mijn coconnetje zat en jij 'opeens' een kindje had. Zo bizar.

Ik heb ook mijn man en ouders de foto's laten zien van Emma toen jij ze postte. En dan het verschil met nu. Een vrolijke dreumes die absoluut niet onder doet voor leeftijdsgenootjes. Ze blijft heel speciaal O+
pi_102055149
Keshet, wat een verhaal! Zo zit je nietsvermoedend een beetje doelloos te fokken, en zo stromen de tranen over je wangen. Naast het feit dat het werkelijk prachtig geschreven is en ik erdoor gewoon een beetje verliefd op E. ben geworden, herinnert je verhaal me er ook aan dat lang niet alles zo vanzelfsprekend is.

Emma. O+
pi_102055351
wat lief dat je dit wil delen keshet :*
jullie zijn alledrie zo dapper en stoer *O*
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
pi_102055669
Keshet :* met een lach en een traan, wat een verhaal! En wat zijn jullie dapper en sterk!
Mama van Jaël (17-07-2009)
Mama van Sarah (05-03-2011)
pi_102070193
Keshet O+ tra-nen! Wat een heftigheid, en wat een geluk dat die sterke mooie Emma nu die boevige, sterke mooie Emma is ;) O+ wie had dat gedacht! Bedankt voor het delen! :*
pi_102071920
Jeetje Keshet.... R. kwam net vragen waarom ik in hemelsnaam jankend achter de laptop zat. Wat een prachtig verhaal, ben er beetje stil van. Wat zijn jij en D. toch een lieverds en wat een geweldige ouders.... En kleine E. heeft daar al het moois van meegekregen O+ Bedankt dat wij je verhaal mochten lezen. :*
pi_102092561
Keshet wat heb je het mooi geschreven
Heel bijzonder om alle details nu te lezen. Ik was nog niet actief in oud toen E geboren werd.
En vooral het zinnetje het is pijnlijk te beseffen dat ze het beter buiten je buik dan in je buik doet zorgde ervoor dat de tranen over mijn wangen liepen.
  maandag 19 september 2011 @ 09:58:35 #140
265732 Keshet
Alle kleuren van de regenboog
pi_102131527
Jullie zijn lief! O+
A grand adventure has begun.
pi_102134153
Lieve Keshet, wat ben ik blij dat ik de afloop al kende...afwisselend rillingen en glimlachen, wát is het een onwerkelijke tijd geweest voor jullie en wat klinken jullie sterk en dapper. Wat fijn dat jullie hier samen ook zo goed mee om konden gaan! Emma had zich geen beter nestje kunnen wensen!
Ik heb diep respect voor jullie en voor jullie dappere!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
pi_102134171
Wow Keshet....
Ik lurk altijd alleen maar mee hier, maar wow......
Ik heb nog nooit zo zitten huilen bij een verhaal!
Wat heb je dat mooi geschreven zeg.
En ze is er!!
  maandag 19 september 2011 @ 12:29:32 #143
144006 chacama
Ondernemend!
pi_102135102
Keshet, met tranen in mijn ogen jouw verhaal gelezen. Wat mooi en puur!
pi_102135857
Keshet, wat een heftig verhaal. En gelukkig met een goed einde..
Hier wel wat traantjes weggeveegd. De kleine in mijn buik is nu 26+1.. En moet echt nog effe blijven zitten.
  maandag 19 september 2011 @ 13:32:32 #145
159867 becky27
Ik gooi een balletje op
pi_102136781
Keshet, wat doe je!!! Hee, ik zit op mijn werk even een bammetje te eten met Fok! voor mijn neus en ben net halverwege je verhaal maar even een blokje omgegaan omdat ik hier op kantoor niet met tranen over mijn wangen gesignaleerd wil worden.

We liepen bijna tegelijk op, ik 28 april, jij 7 mei, bij hetzelfde ziekenhuis dat echo onderzoek gedaan en inene was jullie E. geboren. Vriend en ik hebben in stilte zo enorm meegeleefd. Wij konden ons niet bevatten wat er door jullie heen moet zijn gegaan, Noortje zat bij mij nog lekker warm in de buik en Emma was erbuiten enorm aan het strijden voor haar plek in de wereld. So not fair.Gelukkig is het de eigenwijze dreumes die het hoort te zijn.
pi_102138085
Keshet; heb je verhaal een paar dagen geleden al gelezen.. steeds de handen niet vrij om even goed te reageren.. maar ik zag je mooie meid in het kleertjestopic en MOEST toen echt even weer hierheen. Het blijft zo ongelofelijk, dat jullie kleine dappere meisje zo sterk is geweest en het zo ontzettend goed doet.. en idd Emma, dr naam past heel mooi bij haar.. O+ O+ O+

Ook ik zat een paar keer met tranen op mijn wangen en een brok in mijn keel ademloos je verhaal te lezen.. nu achteraf nog bijzonderder... :*
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
  maandag 19 september 2011 @ 15:19:08 #147
175104 Fruppel
Okay D Elmo voor jou ;)
pi_102139740
Lieve Keshet ik heb je verhaal in delen gelezen omdat ik niet op mijn werk met tranen wilde zitten. Een heel aangrijpend verhaal en heel erg mooi geschreven!
Vind het prachtig om te zien hoe het nu met Emma gaat, jullie kleine dappere vechter!
  maandag 19 september 2011 @ 21:22:51 #148
274310 agenda
altijd vol!
pi_102156693
@Keshet Je hebt het mooi opgeschreven, vooral het stukje dat je aan de ouders vertelt dat E. geboren is, is heel herkenbaar voor mij. E je bent een topper!
pi_102159761
Poeh. Ik reageer wel als ik mijn beeldscherm weer een beetje kan zien.. :'( O+ :*
  dinsdag 20 september 2011 @ 00:43:55 #150
331753 Reilain
<3 danoontje
pi_102166960
Keshet wat een ontzettend sterk meisje hebben jullie! Ik heb van begin tot eind met open mond en ogen vol tranen zitten lezen... Wat heftig, maar ook zo mooi warm omschreven...
Ik heb gewoon hele stukken zitten voorlezen aan mijn vriend...
We'll have love aplenty
We'll have joys outnumbered
We'll share perfect moments
You and me
pi_102171093
Zo keshet, hele fok aan de jank door jouw prachtige verhaal.
Wat is ze toch een topper he, die kleine emma!
En jouw d klinkt als een geweldige man!
wie met beide benen op de grond blijft staan....komt niet ver
pi_102172630
Die Emma klein, dapper, stoer vechtertje! Wat een ontroerend verhaal :'( maar ook zo liefdevol omschreven O+
29/10/'10 - 25/03/'13
pi_103700028
Ik lees al sinds de uitbraak van de mexicaanse griep mee in OUD. Ik lag ziek in m’n bed en voelde de eerste schopjes van de baby in m’n buik. Ik heb het sindsdien prettig gevonden om mee te lezen, maar durf pas sinds een paar weken een beetje mee te schrijven. Een opmerking in Z&G zorgde ervoor dat ik ineens een heel klein beetje van mijn verhaal durfde te vertellen. . De reacties erop gaven me een zetje in de rug om dan nu eindelijk het hele verhaal te doen. (Het is wel een vreselijk lang verhaal geworden, sorry daarvoor.) Ik ben al tijdens de kraamweek gestopt met praten over de bevalling. Het doet me te veel zeer allemaal. In eerste instantie ging het over een ingreep van de gynaecoloog, maar toen dat eenmaal uitgelegd was gingen er andere zaken spelen. Ik heb een tijd in m’n hoofd proberen te prenten dat de verpleegkundige in het ziekenhuis geen zin had in haar nachtdienst en daarom zo op mij reageerde. Verder vind ik het absoluut niet terecht dat ik er nog steeds zo vreselijk mee in de knoop zit. Zo erg is het toch ook allemaal weer niet wat er is gebeurd. Ik had zelf mondiger moeten zijn, dus dat ik me zo voel heb ik volledig aan mezelf te wijten.

Het laatste deel van mijn zwangerschapsverlof gaat zoals ik vooraf had gedacht. En ik weet precies waarom ik er zo ontzettend tegenop zag. Ik heb koste wat kost doorgewerkt tot 36 weken. Ik kon/mocht niet met verlof van mezelf. Uit angst voor het niets? Op 9 april 2010, een dag voor de uitgerekende datum, schreef ik het volgende: ik voel me ellendig omdat ik nauwelijks meer iets kan en al helemaal nergens meer kom. Voel me een gevangene in m’n eigen huis en ondertussen ook in m’n hoofd. Ik kan me niet meer concentreren of focussen, vind niks leuk om te doen en vind mezelf, hoe slecht ook, wel een beetje zielig. Ik zie het echt niet zitten om zo nog twee weken door te gaan, maar ik heb het niet voor het zeggen. Ik wil mezelf weer een beetje kunnen zijn; me wat bewegen en weer wat kunnen met m’n hoofd, want dat die me nu aan m’n lot overlaat vind ik wel heel moeilijk. Ik ken mezelf zo niet (zenuwachtig, bang, verdrietig). Ik wil positief naar de bevalling en de komst van ons kleintje toe, maar ik krijg het nu in m’n hoofd niet meer voor elkaar. Diezelfde dag begint het.

Om 21.00 uur voelde ik ineens vocht wegschieten richting m’n ondergoed. Met een rare beweging, lastig hoor met een zeer lijf overeind komen en daarbij proberen de bank niet vies te maken en niets te laten merken) stond ik op en ging naar de wc. Daar kwam, gelukkig met m’n broek naar beneden, een flinke plons vruchtwater. Lichtgeel met witte vlokjes. Toen J gevraagd even te komen kijken; ik ben nooit zo uitbundig. J wist gelijk hoe laat het was. We hebben elkaar een kus en een knuffel gegeven en gezegd dat ’t nu echt gaat beginnen. Ondertussen bleef er vruchtwater lekken. Eerst maar maandverband en al heel snel kraamverband gepakt. De verloskundige alvast gebeld zodat die voorbereid was. De kleuromschrijving van het vruchtwater vond ze vreemd en ze wilde gelijk even langskomen. De wachttijd heb ik gebruikt om nog wat vruchtwater op te vangen en samen hebben J en ik nog even een donkere was in de wasmachine gedaan. De verloskundige was er snel en ze heeft het opgevangen vruchtwater bekeken: vraagtekens! Ook dat wat in het maandverband gelekt was gaf geen uitsluitsel. Ze heeft naar de onderkant gekeken om te kunnen beoordelen of het echt vruchtwater is. Toucheren wilde ze niet doen, omdat er nog geen weeën waren. Op de wc nog meer vruchtwater opgevangen… ehm…dat bleek urine te zijn. Ik weet gewoon niet meer waar ik leegloop, schaam… In kraamverband nog twee keer wat vruchtwater opgevangen en toen moest de verloskundige toch de conclusie trekken dat het heel lichtgroen vruchtwater was. Helaas voor ons wordt het geen thuisbevalling, maar een bevalling met medische indicatie in het ziekenhuis in verband met meconiumhoudend vruchtwater.

De verloskundige zou bij het ziekenhuis informeren naar de tussenstand en als wij dat wilden dan konden we haar voor het laatste stukje wel vragen om te komen (als publiek). Nog even de laatste spullen in de vluchtkoffer gedaan, maar helaas niet m’n labello. Die zat nog in m’n broekzak…in de was die we net hadden aangezet. Kwart over tien stapten we voor het laatst als stel de deur uit om op weg te gaan naar het grote avontuur!

In het ziekenhuis zijn we “lopend” naar de afdeling verloskunde gegaan. Ik wilde ook nu niet in een rolstoel, want ik had “alleen maar” last van m’n bekken en dan kon ik best dat laatste stukje wel schuifelen. Kwart voor elf mochten we ons installeren op een éénpersoonskamer. Snel zou er iemand komen om de CTG-apparatuur aan te sluiten. Dat duurde helaas nog ruim een half uur. Tijdens het maken van het hartfilmpje kwamen de weeën spontaan opzetten. Helemaal onderin m’n rug. Deze weeën werden niet door de meetapparatuur opgepikt. Na ruim drie kwartier werd ik losgekoppeld en hebben we gelijk maar gemeld dat ik ongeveer iedere vijf à zes minuten een rugwee voelde.

Eindelijk kon ik naar de wc. Toen bleek heel m’n broek en bed zeiknat te zijn van het lekkende vruchtwater. J heeft een verpleegkundige (een andere dan tot nu toe bij ons geweest was) om nieuw kraamverband gevraagd en zij vertelde bij de aanblik van het natte bed dat er een schoon bed geregeld zou worden. Na een flinke tijd wachten kwam “onze” verpleegkundige weer terug om te melden dat alles goed was op de CTG,dat de arts zo nog even zou komen en dat J dan naar huis moest en dat ik nog even een paar uur moest slapen, want het zou een drukke dag gaan worden. Nog even naar het schone bed gevraagd, zodat ik weer zou kunnen liggen…nou…dat kon ik wel vergeten! Een paar celstofmatjes erop en verder niet, want ander zou ze bezig blijven met al dat lekkende vruchtwater. Ik voelde me flink rot en enorm gekleineerd op dat moment. Slapen met die terugkerende pijn in m’n rug leek me nu ook niet echt tot de mogelijkheden behoren en ik wilde al helemaal niet dat J weg zou gaan. Deze vervelende verpleegkundige vond dat ik me niet zo druk moest maken, niet zo paniekerig moest doen (was ik helemaal niet) en als ik niet zou kunnen slapen, dan moest ik maar bellen dan zou ik wel wat krijgen. Verder was ze erg aan het zeuren over m’n achternaam…erg vervelend. Zo moeilijk is het toch ook weer niet. Enige “probleem” was dat alleen m’n meisjesnaam op m’n ponskaartje stond. Maar daar zou de verzekering erg moeilijk over gaan doen. Tegen J heb ik nog een tijd zitten “piepen”; dat ik dit echt niet alleen wilde doen. Hij liet zich niet zomaar wegsturen als ik dat niet zou willen en hij zou wachten tot ik in slaap was gevallen. De andere verpleegkundige kwam ook nog even langs voor het bed. Zij vond de celstofmatjes onzin en heeft mijn bed verschoond. Een arts kwam ook nog even langs om uit te leggen wat er verder de bedoeling was. Morgenochtend zou de bevalling ingeleid worden door de dagploeg en ik moest toch echt gaan slapen en J moest naar huis. Ook zij nam mijn verhaal over de rugweeën niet serieus. Ik was eigenlijk ook wel teleurgesteld dat er niet werd getoucheerd. De verloskundige had gedacht dat ze dat in het ziekenhuis wel zouden doen. Zonder enige kennis over de tussenstand dan toch maar proberen te slapen….dat ging niet door de erger wordende pijn . Toen maar op de bel gedrukt. Eerst kwam de verpleegkundige en daarna de arts. Bleek dat ze me een slaappil wilden geven. Allemaal leuk en aardig, maar bij mij gaan pillen er alleen in als ze in water opgelost zijn…dat mocht met deze niet, dus helaas (voor hun). De arts heeft toen nog met de gynaecoloog overlegd en ze kwam terug met het voorstel voor een injectie om me weg te laten zakken. Daar toen maar mee ingestemd, maar ik heb geen idee wat ze me hebben toegediend. Met dit middel mocht ik niet meer zelfstandig m’n bed uit. Na het inspuiten (03.00 uur) is J dan toch naar huis gegaan. Kon hij ook nog heel even slapen en de was ophangen op mijn verzoek; waar denk je aan!

Zelf ben ik geloof ik maar heel even weggezakt, maar ik durf niet te zeggen dat ik echt geslapen heb. Al snel kon ik de weeën niet meer opvangen met geconcentreerd diep door m’n neus inademen en lang door m’n mond uitademen en moest ik overgaan op wegpuffen. Ik weet niet hoe vaak ik “altijd is kortjakje ziek” en “deze wee komt nooit meer terug” in m’n hoofd heb gerepeteerd. Per wee kwam ik al tot een keer of acht en dat telde ik met m’n vingers mee terwijl ik hard aan de buizen van het bed trok en m’n hoofd in het matras draaide (door nergens naar te hoeven kijken kon ik me beter concentreren). Al die tijd lag ik op mijn zij met m’n knieën op elkaar geklemd (pijnlijk!, maar ik kon naar mijn idee echt niet anders). Ik denk dat ik het op die manier toch wel een uurtje of twee alleen heb moeten doen, maar ik had echt geen trek in die chagrijnige verpleegkundige bij m’n bed. Om half zeven zou ik wakker gemaakt worden om me te kunnen douchen en te ontbijten, maar om kwart voor zeven heb ik toch zelf maar op de bel gedrukt om te vragen of ik naar de wc mocht…. (dat moest ik eigenlijk al sinds half vijf). Na een wee heb ik op de wc kunnen plassen, maar helaas was ik niet op tijd terug in m’n bed voor de volgende…die heb ik half staand/hangend/steunend tegen bed en muur op proberen te vangen, maar dat was absoluut geen succes. Ik wist niet hoe snel ik m’n “vertrouwde” houding in bed weer aan moest nemen. Dan ging het tenminste goed als ik op tijd begon met puffen. Als ik te laat begon, dan ging de ademhaling de rest van die wee ook niet goed en was het veel pijnlijker.

Het werd zeven uur en J verscheen in de deuropening. Ik was erg blij dat hij er weer was! Nu was ik niet meer alleen, maar me helpen op wat voor manier dan ook, was niet aan de orde. Hij mocht me in ieder geval niet aanraken, ik wilde hem niet fijn knijpen (ik had de buizen van het bed al!) en praten of om me heen bewegen vond ik absoluut niet prettig. Ik werd aan het begin van de dagdienst weer aangesloten op de CTG en moest daarvoor even op m’n rug liggen…echt geen pretje! Gelukkig mocht de rest van de registratie wel op m’n zij. Dit was gelukkig wel een vriendelijke verpleegkundige. Zij had wel in de gaten dat ik echt al serieus in mezelf gekeerd de weeën aan het opvangen was. Ik had zelf het idee dat inleiden niet nodig zou zijn gezien de weeenactiviteit, maar zij waarschuwde me dat deze weeën niet perse centimeters ontsluiting als resultaat hoefden te hebben. Ze zou de arts vragen na de overdracht gelijk even bij mij te komen kijken. Om negen uur kwam de arts haar ronde doen. Ze vond me al aardig van de wereld (lijken dan, want ik heb toch echt alles wel bewust mee gekregen). Tussen twee weeën door heeft ze getoucheerd. Gelukkig was dat niet pijnlijk en ze vertelde goed wat ze ging doen. Het resultaat: 6cm ontsluiting! Had ik toch een goed idee van waar mijn lijf mee bezig was. Jammer dat ze daar ’s nachts niet naar geluisterd hebben. Maar belangrijker, nu zal het ook wel opschieten.

We worden doorgestuurd naar de verloskamer. Ik moest op een “ontspannen” moment overstappen van het bed op de verlostafel. Het duurde best een tijdje voor ik een soort van gemakkelijke houding had gevonden, want ik kon me door m’n bekkenpijn maar moeilijk wat hoger op de tafel installeren. Uiteindelijk kon ik de weeën wel weer goed op m’n zij liggend opvangen….nu niet aan de buizen trekkend, maar al knijpend in het “kussen” van de tafel. Ook m’n hoofd duwde ik daar zover mogelijk in. Het wegpuffen van de weeën ging wel steeds moeilijker, ook al probeerde ik nog zo goed m’n zinnetjes in m’n hoofd te zeggen. Steeds vaker was ik het echt helemaal kwijt met m’n ademhaling en dan ging ik heel hard door m’n mond in- en uitademen. Een soort voorstadium van hyperventileren. J had de opdracht gekregen om mij op m’n ademhaling te wijzen. Ik weet echt niet meer hoe vaak ik sorry tegen hem heb gezegd. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar ik vond op dat moment dat ik tekort schoot. Na een uurtje kwam de arts weer langs voor een nieuwe tussenstand: 8cm! Heel mooi 2 cm vordering in een uurtje.

Daarna werd de druk op de onderkant toch al snel veel groter en had ik het idee dat dat al persweeën zouden moeten zijn. Toen maar op de bel gedrukt voor ondersteuning, want op eigen houtje persen mag niet. De verpleegkundige kwam even langs en ik moest de persdrang helemaal wegpuffen als gewone weeën. Na een paar keer lukte dat naar mij idee echt niet meer en begon ik me in steeds gekkere bochten te wringen om niet toe te geven aan de persdrang. Heel vervelend ook nog dat die persdrang op bijna dezelfde plek als de rugweeen te voelen waren. Maar weer op de knop gedrukt. J moest toen tegendruk gaan geven in m’n onderrug. Ook dit hebben we een aantal weeën geprobeerd, maar het opvangen lukte nauwelijks meer. Ook wel apart was dat ik tijdens de weeën zoveel lucht “at” dat ik die na een wee weer uit moest spugen. Ik werd er misselijk van. Dat werd versterkt nadat J m’n snel indrogende lippen van een flinke klodder Purol (van hem, mijn labello zat tenslotte in de was) had voorzien. Echt niet lekker en daarbij werd ik ook niet goed van de geur. Weer op de bel gedrukt…ik voelde me een enorme zeur. Nu mocht ik nog niet echt gaan beginnen met persen, maar wel mocht ik de weeën deels laten glippen en hoefde ik niet alles meer op te vangen. Ook dit hield niet lang stand, maar de verpleegkundige probeerde me op te beuren met de boodschap dat het persen straks sneller zou gaan doordat ik nu nog zo goed weerstand aan het bieden was aan de persdrang. Na nog weer een belletje bleef de verpleegkundige gelukkig wel bij ons en mocht ik onder haar leiding heel rustig gaan beginnen met persen tot de arts zou komen. Die was op een andere kamer nog een bevalling aan het afronden…en daar moest ik dus al bijna een uur op wachten! De arts kwam gelukkig vrij snel daarna. Ik moest me op m’n rug draaien voor weer toucheren: 10cm! Nu dus volledig! De arts deed haar schort om en ging aan het voeteneind staan. J en de verpleegkundige stonden allebei aan een zijkant en ik lag met opgetrokken benen op tafel. Bij een wee gaven m’n “helpers” m’n benen aan, want zelf kon ik die door de pijn in m’n rug en bekken niet pakken. De eerste persweeën waar ik echt wat mee mocht doen waren moeilijk. Ik kon niet direct de omschakeling maken naar actief persen in plaats van wegpuffen. Gelukkig hielp iedereen me daar goed doorheen door te zeggen dat ik het heel goed deed. Jan ondersteunde m’n nek zodat ik makkelijker mezelf kon krommen voor de pershouding en voor m’n kin op de borst om een enorme hap lucht naar beneden te duwen. Dat laatste kon zo’n drie, vier keer per wee. M’n “helpers” reageerden heel goed wanneer ik m’n benen weer nodig had. Het hoofdje konden ze al vrij vlot een beetje zien maar ik zag alleen de draad die op het hoofdje gezet was. Het werd steeds pijnlijker en het ging ook heel erg branden. Ik heb liggen piepen van de pijn. Ook wel weer een goed teken, want dan “staat” het hoofdje. Snel daarna zou het kindje wel komen en bij één wee dachten ze ook echt dat het zou gebeuren,maar toen was de perstijd toch alweer om voor de baby er was. Ineens werd gezegd dat er bij de volgende wee een verdoving en een knip gezet zouden worden vanwege problemen bij de baby. Bij de volgende wee voelde ik de prik van de verdoving, ik hoorde de knip en toen zag ik met het persen het achterhoofdje komen. Daarna ging het heel erg snel en lag er ineens een paarsig, glibberig kindje op m’n borst

Ik had geen idee hoe ik het vast moest houden zonder dat het van me af zou glijden. Van de eerste momenten weet ik me niet heel veel meer te herinneren….zo overweldigend. Volgens mij heb ik m’n armen om ons kindje heengeslagen (het had ook ineens een mutsje op en werd een beetje droog gedept) en ben ik er tegen gaan praten. Ik heb het welkom geheten in ons nieuwe gezinnetje en verder weet ik echt niet meer wat ik gezegd heb…in ieder geval veel lieve dingen. Ondertussen kreeg ik al een injectie en er werd geprobeerd de baby bij mij te laten drinken. De arts bedacht zich toen dat we met z’n allen nog helemaal niet wisten wat het eigenlijk was “geworden”. Dat maakt op zo’n moment ook helemaal niet uit…we hebben een kindje gekregen! Het kindje werd opgetild en het bleek een meisje te zijn! Toen werd mij gevraagd hoe ze zou gaan heten. Heel overtuigd antwoordde ik: Marit! We hebben elkaar even goed vastgehouden en een zoen gegeven. Daarna mocht “papa” de navelstreng doorknippen.

Ondertussen moest de nageboorte nog steeds komen. Blijkbaar wilde die niet uit zichzelf komen. Naweeën had ik naar mijn idee niet. Ik kreeg nog een injectie en de arts ging op m’n buik duwen om de placenta los te krijgen van de baarmoederwand. Ik verloor aardig wat bloed, want de celstofmatten waar ik op lag werden steeds vervangen. De “volle” werden gewogen. Toen we al op 800ml bloedverlies zaten kwam de arts tot de conclusie dat de placenta al los in m’n baarmoeder lag, maar er toch niet uit kon. Aan de navelstreng naar buiten geleiden werkte ook niet. Ze mocht niet aan de navelstreng trekken, want dan zou ze die helemaal los kunnen trekken. Dat laatste mag alleen de gynaecoloog doen. Die werd er bijgehaald om de situatie te beoordelen en de zorg over te nemen. Enige optie, voor zover ik het begrepen heb, manuele verwijdering. De gynaecoloog is met haar hand naar binnen gegaan om de placenta eruit te halen. Dit lukte pas bij een tweede poging. Het was gruwelijk! Ik heb in die paar minuten het volledige ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd en had mezelf echt absoluut niet meer onder controle. Ik raakte in paniek. Af en toe kon ik door ondersteuning van het medisch team heel even tot “rust” gebracht worden zodat hyperventileren voorkomen kon worden. Wat vreselijk!

Toen de placenta er eenmaal uitgevist was, werd deze beoordeeld. De placenta leek helemaal intact, maar voor de zekerheid is dat nog wel met een echo gecontroleerd. De vorm van de placenta redelijk apart. De placenta had namelijk nog een dikkere, brede rand zitten buiten de vliesaanhechting. Dit wordt een “placenta circumvellata” genoemd; een placenta met een “wal” eromheen. Bij verdere bestudering bleek dat de navelstreng niet aangehecht zat op de placenta, maar op de vliezen. Het verbindingsdeel met de placenta zijn dan alleen de bloedvaten die in de vliezen zitten zonder bescherming eromheen. Dat is een “velamenteuze insertie” genoemd en die is vrij bijzonder (1%). Dit verklaart ook waarom de placenta niet met de navelstreng naar buiten geleid kon worden.

J heeft Marit daarna aangekleed bij zich gekregen en samen mochten ze mij (mama!) gaan ondersteunen bij het laatste deel om de bevalling helemaal af te ronden: het hechten van de knip. Mijn benen werden in de steunen gelegd en ik moest proberen ontspannen te liggen. Dat was zeker niet makkelijk, want na al het voorgaande schoot ik steeds weer in paniek als er alleen al een hand in de buurt kwam van het te hechten gebied. Gelukkig werd er wel verdoofd, maar voordat die prikken gezet waren, was ik alweer helemaal door het plafond gegaan bij het idee van de pijn die ging komen. Er mocht echt helemaal niemand meer aan me zitten! Het hechten zelf ging heel wisselend. De spierlaag en de bindweefsellaag gingen vrij aardig. Maar als de huid tussendoor schoongeveegd moest worden (steeds weer nieuw bloed), dan gilde ik het uit van de pijn en kneep ik Jan z’n hand helemaal fijn. De laatste hechtingen, de huid, werden ondanks extra verdoven nog een ware martelgang. Tegen enen zat het erop….anderhalf uur na de geboorte van Marit.

Ik had al tijdens het wachten op de placenta een infuus vocht gekregen, wegens het bloedverlies (bijna 1,5 liter uiteindelijk) en later op de middag kreeg ik nog een onderzoek om te bepalen of er ook nog een bloedtransfusie nodig zou zijn. Dat was niet het geval. Wel moest ik (en Marit dus ook) nog een nachtje blijven.

Na gesprekken met de kraamhulp en de verloskundige tijdens de kraamweek heb ik nog een afspraak gemaakt met de gynaecoloog (die de placentaverwijdering heeft gedaan) voor uitleg over de ingreep. Het was geen echte manuele verwijdering, maar ze heeft met een paar vingertoppen een stukje placenta vastgepakt en vervolgens de hele placenta eruit getrokken. Ze had ook nog aan de OK gedacht, maar dan zou er nog veel meer bloedverlies geweest zijn. Daarnaast vond ze me heel sterk overkomen en durfde ze het wel aan op de verloskamer. Ze vond het vervelend dat ik nog een flinke tijd last van de ingreep heb gehad in m’n hoofd. Na het gesprek is de ervaring alleen nog maar pijnlijk, het gruwelijke is weg. De woorden van de gynaecoloog dat ik zo sterk was en dat ik het zo goed aan kon…het was te veel. Bij thuiskomst ben ik vreselijk in paniek geraakt en ingestort. Er was daarna geen vooruitgang meer in lichamelijk herstel en ik ben in een diep zwart gat gevallen. Helaas flink depressief geworden. (Het vervolg hier op hoort volgens mij niet in dit topic, maar ook niet in het topic “depressief door hormonen”. Bij mij is namelijk geen ppd gediagnosticeerd. Ik ben wel in therapie.)

De “natuur” is niet te remmen en op het moment is er zowel bij mij als bij mijn man een sterke wens naar een tweede kindje. Maar ik durf (nog) niet. Ik wil voor mezelf van alles dichttimmeren. Dat ik weer last van m’n bekken ga krijgen is zeer waarschijnlijk en ik ben nu aan het leren om dat mentaal aan te kunnen (ik denk dat ik dat wel ga leren bij de therapie; om mezelf wat te leren waarderen ook al kan ik niets). Ik hoop ook dat ik sterk genoeg wordt om niet weer in een depressie te zakken. Maar dan nog de bevalling….hoe kan het anders en hoe kan ik vooraf “garanties” krijgen dat het anders gaat? Ik moet sowieso naar het ziekenhuis vanwege het bloedverlies bij deze bevalling.
pi_103701082
Dat klinkt als een behoorlijk heftige ervaring. Ik wens je veel sterkte bij de therapie om dit alles een plekje te geven. En hoe cliche het ook klinkt, geen 1 bevalling is het zelfde.
pi_103714582
klinkt als een heftige ervaring! Fijn dat je het met ons wilde delen. Sterkte met de verwerking. En inderdaad zoals faja al zegt geen bevalling is het zelfde
  zaterdag 29 oktober 2011 @ 19:36:16 #156
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103715655
Och Kursor, wat een nare boel zeg! Maar je hebt het hartstikke goed gedaan!
Van die bekkenproblemen: het is ook heel moeilijk om te accepteren dat je dingen niet kan. Ik loop er elke dag weer tegenaan.
Ik hoop dat je er weer bovenop krabbelt zodat je een tweede kindje aandurft :*
  zaterdag 29 oktober 2011 @ 20:21:52 #157
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103717292
Kursor, daar is je verhaal dan. Ik hield dit topic al in de gaten. Goed dat je het helemaal hebt opgeschreven hoor!

Ik vind dat je ontzettend streng voor jezelf bent (of in ieder geval: zo kom je op me over). Wat jij hebt meegemaakt is gewoon allemaal heel heftig geweest. Ik vind het echt geen wonder dat je hulp nodig hebt bij de verwerking hiervan hoor!

Eerst ben je voor een groot deel aan je lot overgelaten en vervolgens ben je na de bevalling ook nog eens 'gemarteld' (zo omschrijf ik het maar even, het manueel verwijderen van die placenta. Ik kan me namelijk voorstellen dat je dat zo gevoeld hebt). Ook al denkt je hoofd misschien 'de dokters weten wel wat ze doen'. Het voelt gewoon helemaal verkeerd en alsof je geen controle meer hebt over wat er met je lichaam gebeurt. En dat is een vreselijk hulpeloos gevoel. Goed dat je hierover nog met de gyn kon praten achteraf.

En over dat 'mondiger' zijn. Dat blijft achteraf gepraat natuurlijk... Feit blijft dat die verpleegster niet aardig tegen je deed (niet eens het bed willen verschonen!). In een ideale situatie heb je dan altijd je woordje klaar, maar in het echt lang niet altijd! En al helemaal niet als je voor het eerst aan het bevallen bent. Dat is een van de meest overweldigende momenten van je leven. Achteraf weet je het vast wel allemaal goed te verwoorden tegen die verpleegster. Misschien nog een tip: schrijf een brief aan de verpleegster. Niet eentje die je echt opstuurt, maar gewoon voor jezelf. Mij heeft dat toen ook weer een stuk op weg geholpen. Dan heb je toch nog een beetje je 'zegje' gedaan. (brief aan de vk)

Verder vind ik het heel lastig om adviezen te geven. Je bent al op de goede weg met de therapie denk ik. Misschien kun je dan straks ook langzaam je verhaal nog eens doen aan mensen die heel dicht bij je staan. Hoe vaker je het verteld, hoe minder het in je hoofd blijft zitten. (Niet dat je het vergeet natuurlijk, maar het obsessieve, het gedachten-in-kringetjes aspect gaat er vanaf).

Heel veel succes bij de verwerking. Ik hoop dat je het zodanig een plekje kunt geven dat jullie voor een tweede durven te gaan. Je kunt ook een pre-conceptie gesprek met de gyn aanvragen en bespreken wat een angst je voor de bevalling hebt gekregen en wat daar eventueel aan te doen is. Hoe kan de gyn je daarbij helpen? Hoe gaat de bevalling er dit keer uitzien? Misschien geeft dat ook nog een stukje rust.
pi_103717469
Kursor wat een heftig verhaal. Je bent op zijn zachtst niet aardig behandeld. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken.
Is er een mogelijkheid dat je naar een ander z-huis gaat mocht je ooit voor een 2e gaan? En vraag van te voren een gesprek aan met de gyn zodat je duidelijk kunt bespreken wat je van hun verwacht.
  zondag 30 oktober 2011 @ 08:33:54 #159
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103733277
Ooh en ik sluit me aan bij Fee-nix: je bent veel te streng voor jezelf. Opkomen voor jezelf is gewoon heel moeilijk in zo'n afhankelijke positie.
Tijdens mijn bevalling zijn ook sommige dingen anders gegaan dan ik had toegelaten als ik niet aan het bevallen was geweest.
pi_103754973
Bedankt voor jullie medeleven en het meedenken met mijn verhaal. Als ik zo de reacties lees van Fee-nix en Asyniur ben ik nog niet zo heel ver met m'n therapie. Een van de belangrijkste onderwerpen daarin voor mij is "onverbiddelijk hoge eigen". Maar ik ben daar zeker mee bezig. Iets milder worden naar mezelf toe. Ik denk ook dat dat heel belangrijk is. Daarnaast heeft Fee-nix het over obsessief denken... :o Ken je me in het echt! Ik probeer me ook zo goed mogelijk voor te bereiden op nog een zwangerschap/bevalling/verlofperiode. Vinden jullie toch niet heel erg als ik volg hoe jullie het aanpakken? Ik heb ook erg bewondering voor hoe Asy omgaat met haar bekkenklachten. Ik zou het niet kunnen.

Van een pre-conceptie-afspraak in het ziekenhuis heb ik nog niet eerder gehoord. Ik had al wel in m'n hoofd om als het zover is gelijk met de verloskundige naar mogelijkheden te kijken. Maar het kan dus echt daarvoor al? Of is dat maar in een paar ziekenhuizen? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik poliklinisch moet bevallen of dat ik gelijk een medische indicatie heb. Heeft iemand daar een antwoord op? Reden: fluxus/overmatig bloedverlies.

En wat is normaal als je opgenomen wordt? Ik had begrepen dat de partner niet mag blijven zolang de bevalling niet is begonnen, 's nachts dan natuurlijk. Dus dan was het logisch dat J was weggestuurd. Ze vonden dat ik geen weeën had, dus hij moest weg. Maar ik had ze wel degelijk en ze deden ook echt pijn. Maar kan ik dan eisen dat hij moet blijven bijvoorbeeld? Ik weet echt niet hoe de normale gang van zaken zou zijn. Ik weet alleen dat ik heel verdrietig word als ik op kraamvisite ben en hoor dat er de hele tijd een verpleegkundige aanwezig was die ondersteuning gaf. Zou het rustig geweest zijn, dan was dat bij mij misschien ook wel geweest. Maar het was vreselijk druk. En wat als ik voor een volgende keer heb afgesproken dat er echt begeleiding is, maar het is druk. Dan zit ik toch nog alleen? Ik kan het gewoon niet sluitend maken in m'n hoofd. Altijd maar mitsen en maren. Ik wil dat er naar me geluisterd wordt, dat ik serieus genomen wordt en dat er iemand voor me is...maar ik ben niet medisch onderlegd en weet dus niet wat echt belangrijk is (buiten mezelf).

Naar een ander ziekenhuis gaan is zeker wel mogelijk. Ik woon vlakbij een grote stad en er zijn meerdere ziekenhuizen in de regio. Maar het gaat me niet zozeer om specifiek het ziekenhuis waar ik ben bevallen, maar meer over hoe het er in ziekenhuizen algemeen aan toe gaat. Druk is gewoon weinig tijd. En er zijn altijd mensen die niet zo'n zin hebben in hun werkdag/nacht. Vooraf kan ik niet de garantie krijgen dat dat me niet nog een keer overkomt. Erg eigenlijk dat dat is waar ik me nu al druk over kan maken voor een volgende keer.
  zondag 30 oktober 2011 @ 20:15:07 #161
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103756166
quote:
0s.gif Op zondag 30 oktober 2011 19:51 schreef Kursor het volgende:
Daarnaast heeft Fee-nix het over obsessief denken... :o Ken je me in het echt!

Van een pre-conceptie-afspraak in het ziekenhuis heb ik nog niet eerder gehoord. Ik had al wel in m'n hoofd om als het zover is gelijk met de verloskundige naar mogelijkheden te kijken. Maar het kan dus echt daarvoor al? Of is dat maar in een paar ziekenhuizen? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik poliklinisch moet bevallen of dat ik gelijk een medische indicatie heb. Heeft iemand daar een antwoord op? Reden: fluxus/overmatig bloedverlies.
Haha, nee ik ken je niet hoor ;). Ik herken gewoon dingetjes van mezelf in jouw verhaal. En kon me dus indenken dat je de hele tijd in kringetjes draait met je gedachten, ofwel 'obsessief' denkt ;).

Naar mijn weten kun je altijd (zeker met zo'n heftige ervaring op zak) een pre-conceptie gesprek aangaan met een gynaecoloog. En je kunt natuurlijk sowieso nu gewoon een afspraak maken bij een gyn om te vragen hoe en wat. Of ze ook zo'n pre-conceptie gesprek doen en hoe jij je het beste kunt voorbereiden op zwanger worden en bevallen. Ik weet in ieder geval dat ik gewoon altijd naar het ziekenhuis kan bellen en vragen om een afspraak op het gewone spreekuur van de gyn. Daar hoef je niet zwanger voor te zijn. Ik heb bijvoorbeeld ook weleens een spiraaltje laten plaatsen en dan moet je ook zo'n afspraak maken. En als ze vragen naar de reden voor je afspraak kun je gewoon eerlijk zeggen dat je graag weer zwanger wilt worden, maar daar veel angst voor hebt en dat je met de gyn vantevoren al over de begeleiding tijdens de zwangerschap en bevalling wilt spreken. Dat soort afdelingen kennen gerust meer 'angst-patienten' hoor, dus dat zullen ze echt niet vreemd vinden. (En anders maar wel...)

De vragen in je derde alinea kunnen denk ik ook het beste beantwoord worden door een gyn. Ik kan wel wat gaan raden, maar daar heb je ook niet veel aan ;).

In ieder geval: als je er van tevoren over praat met de gyn, dan zijn ze ook helemaal op de hoogte van de mate van je angst en kan er een aantekening in je dossier komen zodat ieder personeelslid hier rekening mee kan houden.
pi_103758395
Kursor wat tijdens het lezen van jouw post van vanavond bij me opkomt is: is een doula niks voor jou voor een volgende keer?
Zij is er echt ter ondersteuning van de moeder. Ze is niet-medisch maar wel de gehele bevalling aan jouw zijde. Dus als wegens drukte begeleiding vanuit het ziekenhuis er niet zou zijn, dan is zij er wel. Ik weet er ook het fijne niet van verder, misschien wordt je wat wijzer op doula.nl
Don't you love her madly?
  zondag 30 oktober 2011 @ 20:54:13 #163
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103759054
:Y Vind ik ook een hele goede tip Lovechild!
  zondag 30 oktober 2011 @ 21:42:57 #164
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103762853
Lieve Kursor, ik ben geen heilige. Er zijn dagen dat ik tegen de muren omhoog loop. Ik heb nog nooit zoveel 'ruzie' met mijn man gehad als afgelopen tijd door alle frustratie. Ik herken mezelf soms niet terug waarover ik loop te zeiken; kleine futiliteiten. Maar goed, mijn man weet dat en wacht dan even tot ik gekalmeerd ben om er later op terug te komen.

Ik kan me ook wel vinden in LoveChild. Mijn vk was de hele bevalling bij me, ondanks dat ik inmiddels medisch was. Zij heeft het ook in sommige opzichten voor mij opgenomen. Misschien kun je een vlos vinden die ook op die manier haar cliënten begeleid?
pi_103778178
Kursor,

ik hoop dat je wat hebt gehad aan het plaatsen van je verhaal hier. Ik sluit me aan bij de anderen: wees niet te streng voor jezelf. En die verpleegkundige was gewoon zelf een b*tch, betrek dat niet op jezelf he. Ik ben nog nooit bevallen, dus zal verder geen adviezen over het gebeuren an sich geven. :)

Wat ik nog wel kan zeggen (en dat sluit ook een beetje aan bij wat hier boven is gezegd): de eerste bevalling van mijn zus was (voor haar) ook traumatisch. (Kort gezegd: veel te lang door blijven modderen terwijl baby met hoofd niet goed voor geboortekanaal lag, uiteindelijk keizersnee. Dat is wat ze me verteld heeft, misschien zit er nog veel meer achter.) Daarna heeft zij begeleiding gehad van een gyneacoloog wat iets heeft geholpen en bij de tweede bevalling stond ze veel sterker, net als haar man die bij binnenkomst van ziekenhuis bij bevalling gelijk pijnstilling voor mijn zus heeft geist.

Waar ik naar toe wil: bij de tweede had ze op het laatst een hoge bloeddruk vanwege traumatische eerste bevalling. Ze wil nu (eventueel) nog voor een derde gaan en wil daarbij ook zo'n pre-conceptiepad bewandelen waar ze haar van begin tot eind begeleiden (zowel lichamelijk als geestelijk). Ik weet ook, net als de andere dames opperden, dat er speciale poliklinieken zijn voor (zwangere) dames met bijv. geestelijk problemen en dat zij worden bijgestaan door een groep van gyneacoloog, psycholoog etc (een vriendin is nu zwanger en wordt begeleid door zo'n team).

Ik hoop dat je iets hebt aan de tips hier en dat je tweede kindje mag krijgen en dit allemaal goed zal gaan.
pi_103854507
Ik neem jullie adviezen ter harte en ben nu wat constructiever aan het denken dan ik deed. Net in een ander topic even gevraagd hoe het zit met m'n medische indicatie. Vanwege de fluxus moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dan wel onder begeleiding van eigen verloskundige. Ik heb dus het idee om maar eens contact op te nemen met de verloskundigenpraktijk om te kijken of zij een voorgesprek willen doen. Dan kan ik ook beter bepalen wat er verder nodig zou zijn. Wie weet dat zij mij wel wat intensiever willen begeleiden bij de bevalling en mogelijk ook nog willen blijven als de bevalling medisch zou worden. Ik acht die kans wel aanwezig, aangezien de verloskundige had aangeboden om bij het laatste stukje van de deze bevalling aanwezig te zijn "als publiek". Op basis daarvan kan ik dan beter inschatten of een doula van toegevoegde waarde zou zijn (ik had er zelf ook al wel op gegoogled, maar vind mezelf eigenlijk maar een enorme aansteller). Fijn dat ik hier het begrijp krijg dat ik niet eens voor mezelf heb.

Asy, wat een lastige situatie zo. Je bent zo vreselijk afhankelijk en je lijft doet enorm pijn. Een enorm moeilijke keus om daar met voorkennis weer in te stappen. Ik vind het knap dat je over het algemeen zo positief overkomt (heb wel gelezen dat je het nu juist weer moeilijk hebt). Prettig dat je man begrip heeft. Heeft die van mij ook hoor...maar dat het na de bevalling nog lang niet over was, was toch voor ons beiden wel een enorme domper.
  woensdag 2 november 2011 @ 09:04:27 #167
11682 Moonah
Jolie femme
pi_103864621
Ach Kursor.... :*
Ik heb je verhaal en de replies gelezen. Ik heb niet veel zinnigs toe te voegen. Wil je alleen veel sterkte toewensen. Zó rot en jammer als je je bevalling niet goed kunt verwerken en in een depressie schiet.... ;(
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  woensdag 2 november 2011 @ 09:44:09 #168
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103865451
quote:
0s.gif Op dinsdag 1 november 2011 22:32 schreef Kursor het volgende:
Ik neem jullie adviezen ter harte en ben nu wat constructiever aan het denken dan ik deed. Net in een ander topic even gevraagd hoe het zit met m'n medische indicatie. Vanwege de fluxus moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dan wel onder begeleiding van eigen verloskundige. Ik heb dus het idee om maar eens contact op te nemen met de verloskundigenpraktijk om te kijken of zij een voorgesprek willen doen. Dan kan ik ook beter bepalen wat er verder nodig zou zijn. Wie weet dat zij mij wel wat intensiever willen begeleiden bij de bevalling en mogelijk ook nog willen blijven als de bevalling medisch zou worden. Ik acht die kans wel aanwezig, aangezien de verloskundige had aangeboden om bij het laatste stukje van de deze bevalling aanwezig te zijn "als publiek". Op basis daarvan kan ik dan beter inschatten of een doula van toegevoegde waarde zou zijn (ik had er zelf ook al wel op gegoogled, maar vind mezelf eigenlijk maar een enorme aansteller). Fijn dat ik hier het begrijp krijg dat ik niet eens voor mezelf heb.

Asy, wat een lastige situatie zo. Je bent zo vreselijk afhankelijk en je lijft doet enorm pijn. Een enorm moeilijke keus om daar met voorkennis weer in te stappen. Ik vind het knap dat je over het algemeen zo positief overkomt (heb wel gelezen dat je het nu juist weer moeilijk hebt). Prettig dat je man begrip heeft. Heeft die van mij ook hoor...maar dat het na de bevalling nog lang niet over was, was toch voor ons beiden wel een enorme domper.
Je bent heus geen aansteller. Ik was enorm blij met mijn vlos aan mijn zij! En ik had niet eens een heel zware bevalling. Zij kent mij van alle controles en omdat zij zelf ook weet wat bij een bevalling komt kijken, kan zij ook een heel andere inschatting maken dan een doula (tenminste zo komt het op mij over). Ik zou als ik jou was inderdaad je vlos vragen of zij bij je bevalling wil zijn, óók als je medisch zou worden...
  woensdag 2 november 2011 @ 11:05:54 #169
259886 pessie
There's a new chef in tow
pi_103867722
Kursor, je bent een kanjer! En absoluut geen aansteller!!! Ik vind het ontzettend naar voor je dat je zo'n slechte ervaring hebt gehad. En dan ook nog met rugweeën :X in je eentje ;( .

Asy, het geeft mij hoop dat jij met je bekken wel weer voor een tweede bent gegaan. Ik durf namelijk echt niet op dit moment maar zie ons ook niet voor me als 1-kind gezin. :*
pi_103985689
Nou..ik ook maar dan!

Heel precies weet ik het niet meer en ik ben geen goede verteller..maar iemand vroeg om mijn verhaal, dus och.

Nouja iedereen weet wel dat ik vanaf week 34 in het ziekenhuis heb gelegen met bloedverlies. Af en toe mocht ik een dagje naar huis (die plande ik op maandag en dinsdag zodat ik dan bij Elin kon zijn. Ook omdat we dan geen oppas hadden :') ) Het bloedverlies is tot op heden onverklaarbaar, maar hoogstwaarschijnlijk is er een adertje of meerdere gesprongen tijdens een nogal brute toucheersessie van een verloskundige. Ze kon mijn baarmoedermond niet vinden (deze bleek op dat moment blijkbaar erg voorin te liggen en dat kende ze niet ofzo)
Anyway, t mens trok r hand eruit en toen spoot er bloed mee. Dus ja ik ga er wel vanuit dat er toen iets mis is gegaan)

Ook lag lex toen nog in een stuit, ergens in de 34e week (in het ziekenhuis) werd ik opeens ontzettend misselijk wakker.. met het gevoel dat ik mijn hele maaginhoud eruit wilde werken. Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom :') (later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel) vervolgens ben ik de gang op gelopen en heb daar als dat meiske uit de exorcist tegen de muren op staan kotsen. De volgende ochtend lag Lex opeens headfirst..heeeeeel positief want dan kon ik nog thuis bevallen (dacht ik) het nadeel was dat ik harder begon te bloeden, door het bloedverlies kreeg ik helaas weeen, waardoor ik nog langer moest blijven.

maargoed, ziekenhuishoppen dus. met 36+6 kwam ik het ziekenhuis weer in na opeens veel bloed verloren te hebben, ik was inmiddels al wel flink afgezwakt, bloedarmoede, idioot lage bloeddruk etc. dus besloot de gyn. om mij de volgende dag in te leiden.. na het toucheren bleek ik nog dicht te zitten, dus de volgende morgen wilden ze me 'gellen'

Die nacht heb ik uiteraard amper geslapen, ook had ik honger dus heb ik om 3:00 nog even wat boterhammen zitten eten bij de zusters <3
Om 7:00 moesten we ons melden bij de verloskamers, daar lag ik geen hol uit te voeren tot 10:00 want het was best druk. om 10:00 toucheerden ze me voor de zekerheid en toen bleek ik opeens al ontsluiting te hebben, dus het gelletje konden ze overslaan en werd besloten eerst mijn vliezen te breken en me vervolgens aan het infuus te leggen. dat was makkelijker gezegd dan gedaan want ze kreeg mijn vliezen niet kapot, kneiterhard die dingen :D (en pijnlijk, tering.. ik bloedde ook weer als een rund, want ze moest ook mijn baarmoedermond naar voren trekken)

Na een half uur lukte het haar dan eindelijk..alleen verloor ik geen vruchtwater want Lex blokkeerde de boel waarschijnlijk :) en ik kreeg ook opeens weeen, lichte. dus infuus eraan en puffen maar.

Zelf had ik al die tijd het idee dat ik zo rond een uur of 3 mijn kindje wel zou hebben, want een tweede zou zoveel makkelijker moeten gaan en de weeen deden al zo snel, zoveel pijn.

Bij Elin zat ik gezellig op fok te tikken met 5 cm ontsluiting en bij 7 kon ik nog grappen maken..

nu had ik echt al verschrikkelijke pijn bij 3cm. maar zo kleurdoos als ik ben, maakte weer grapjes..aan 1 stuk door, om de boel een beetje te verwerken. dus de gyn vond dat ik teveel praatjes had en heeft de synto op standje are you fucking nuts gezet waardoor ik terecht kwam in een weeenstorm, achter elkaar werd ik naar mijn idee opengereten.. elke minuut kwam er een neiuwe wee en dat urenlang! Ik heb gejankt, liggen hyperventileren en ik heb mijzelf ondergepiest :') en toen ze me kwamen toucheren zat ik op 5 cm. VIJF FREAKING CENTIMETER.
Voor mij voelde het alsof ik bij elke wee een brontosaurus geboren liet worden. bij elke wee pakte ik manuels arm en daar blies ik dan op, huilend..dat was echt mijn enige houvast, zijn arm waar ik dan mn gezicht in begroef. hels was het en dat ligt nog heel vers in mijn geheugen.
'op het moment dat je doodgaat dan is je kindje er bijna' gaat voor mij niet meer op hoor, hell no.

maargoed, 5 centimeter terwijl ik dacht dat ik inmiddels wel op 23 centimeter zou zitten.. die teleurstelling was bijzonder groot. Ze boden me een ruggeprik aan omdat ze zelf ook doorhadden dat dit niet opschoot. op papier was het prima, elk uur een centimeter.. maar mijn lichaam had een te grote klap gehad door de synto en ook de vermoeidheid van de 3 weken bedrust daarvoor werkten niet echt mee.


17:50: ik stemde in.. helaas duurt het een uur voordat je naar anesthesist kan, althans max. een uur, bij mij duurde t natuurlijk een uur en 10 minuten. en dat uur was t langste uur van mijn leven.. want die gruwelijke pijn bleef natuurlijk maar komen.

na 70 minuten werd ik dus naar de anesthesist gereden, daar kreeg ik de ruggeprik, ik vroeg de anesthesist om zijn naam zodat ik mijn kind naar m kon vernoemen. 'Harmen' zei ie, beetje jammer maar ik had het er voor over, geen pijn geen pijn geen pijn....

En toen begon ik te persen :') waren ze vergeten te toucheren en was ik in dat uurtje van 5 naar 10 gegaan. Dus ik schreeuw tegen Harmen 'ja daaaaaaaaag, aan jou heb ik ook niets gehad' terwijl ik weggereden werd :') in de lift nog een perswee, de deuren gaan open en toen kon de dokter m zo opvangen.
3 persweeen.
kwart over 7.
Lexje 3230gram 51cm, schade 1 hechting. en een ziekelijke grimas op elke foto :') bijna hysterisch :')

Lex dronk gelijk als een bouwvakkertje en scoorde 3 tienen. Hij was zo krachtig en stoer voor zo'n klein menneke. Voor een kindje van precies 37wk deed hij het iig uitmuntend!

Ik ben gaan douchen, heb geplast en kon naar huis. Daar heb ik de hele nacht naar m liggen staren O+


Maar man o man wat een hoerenbevalling zeg..ik had die van elin wel 30 keer achter elkaar willen doen. eitje..

[ Bericht 1% gewijzigd door Kleurdoos op 05-11-2011 01:26:47 ]
  zaterdag 5 november 2011 @ 08:42:12 #171
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103988164
Nou niet meer zeggen dat je geen goede verteller bent hoor! :D . Juist hartstikke goed geschreven, moest regelmatig gniffelen (23 centimeter... ;) en Harmen... :') ).

Maar o wat kan ik me de hel goed voorstellen :X . Dit doet me echt zo denken aan mijn inleiding, niet leuk :N . Ik ken die weeenstorm van uren met elke minuut een wee maar al te goed helaas. En t wachten op de anesthesist. En ook de arm van mijn mannetje als mijn enige houvast, mijn reddingsboei. Ik klampte me daaraan vast tijdens elke wee (en dat was dus vaaaaaak) en dat heeft me gered. En bij mij eindigde die helse dag dus in 2 cm ontsluiting. Dus die teleurstelling waar je het over hebt herken ik ook zo erg!

Maar wat goed dat Lex het meteen al super deed! En wat fijn dat je nog wel de hele nacht hebt kunnen genieten van hem. O+

Maar daarom zeg ik: mij gaan ze dus noooooooit meer inleiden. No way.
pi_103988212
Ooh Kleurdoos, ik moet lachen om je manier van vertellen. Het klinkt absoluut heftig, en wat een idioot die gyn die vond dat je teveel praatjes had nog, maar als ik het zo lees was er met je humor niks mis ondertussen.

Geniet van je mannetje.
Don't you love her madly?
pi_103989345
Kursor, wat een drama zeg, zo'n nacht alleen, zonder iemand om je op te vangen. En de verpleging die niet in actie komt. Goed dat je bezig bent om het dragelijk genoeg te maken voor een 2e keer. Ik denk dat je ook wel erg veel pech gehad heeft met die muts van de nachtdienst. En zo'n heftige bevalling&nasleep helpt ook niks mee aan de beleving..
Sterkte met de therapie!

KD, die manier van vertellen :D
Maar klinkt wel heftig.

quote:
0s.gif Op zaterdag 5 november 2011 01:15 schreef Kleurdoos het volgende:
Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom :') (later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel)
Eh, vroeger.. Mijn zusje kwam vorige week met die tip. En sinds ik het geprobeerd heb, voel ik de kleine meer onder dan boven, terwijl het eerst andersom was.. Dus denk dat het hier ook gewerkt heeft.. ;)
pi_103990005
ik wil altijd mooi vertellen, maar ik blijf altijd klinken als een bewoonster van de vrouwenvleugel ;(

niets verfijnds en romantisch ;(
  zaterdag 5 november 2011 @ 10:57:18 #175
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103990064
Haha! Volgens mij zijn maar weinig bevalling verfijnd en romantisch ;).

Ik vind je schrijfstijl tof. Soort combi van Kluun/Heleen van Royen. (En nu vind je dat vast heeeeeeel stomme schrijvers :P )
pi_103992517
geen idee, dat zijn toch van die karikaturen van zichzelf? :P vooral die van rooyen, lellebel :P
  zaterdag 5 november 2011 @ 12:49:29 #177
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103992728
Whehehe. Ik had t over schrijfstijl hoorrrrrrr O-) ;)
  zaterdag 5 november 2011 @ 12:55:40 #178
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103992902
Nee, maar serieus. Eigenlijk moet je eens 'De gelukkige huisvrouw' van Heleen v. R. lezen. Is ook grotendeels een bevallingsverhaal en de nasleep (psychose) ervan. En t is heel triest eigenlijk allemaal, maar zit enorm veel humor in.
pi_103993107
Ik geloof dat ik best geluk had met maar 25 minuten wachttijd op de ruggeprik. En hij kwam naar mij ipv andersom, ook aangenaam.

Had ook niet langer moeten duren trouwens, dan had ik iemand vermoord.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
  zaterdag 5 november 2011 @ 13:08:24 #180
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103993264
:Y Dan had je echt geluk. Bij mij duurde het anderhalf uur.
  zaterdag 5 november 2011 @ 13:11:03 #181
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_103993351
Jeez KD, dat klinkt niet fijn zo! Maar Lex is er!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
pi_103994643
quote:
0s.gif Op zaterdag 5 november 2011 13:08 schreef Fee-nix het volgende:
:Y Dan had je echt geluk. Bij mij duurde het anderhalf uur.
offi mag t max. maar een uur duren :')
  zaterdag 5 november 2011 @ 13:52:16 #183
35189 Troel
scherp en bot
pi_103994708
Wat dat betreft heb ik twee keer geluk gehad. Bij Jochem stond de ruggenprikman zelfs al aan mijn bed voordat de zusters alle voorbereidingen getroffen hadden :)
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
pi_103995220
Gekke vraag miss maar bij een ruggenprik zetten ze altijd een urinekatheter erin? en doet het pijn?
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
pi_103995281
Ik werd ongeveer elk uur gekatheteriseerd. Ik vond het wel koddig hoe mijn blaas leegstroomde zonder dat ik daar iets mee te maken had. Geen pijn.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
pi_103995320
Ok bedankt! bij het zetten van die katheter had je wel pijn? of is het erin gezet na de ruggenprik?
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
pi_103995449
Ik liep de eerste keren zelf nog naar de pot maar op een gegeven moment dacht ik VERREK MAAR en toen heb ik t laten lopen, lekker warm.

en ik zou idd wel een catheter krijgen na t zetten van de ruggeprik, maargoed.. dat ging dus niet door :')

ik moet wel bekennen dat ik behoorlijk veel last heb gehad van de prik zelf..omdat er natuurlijk een grote druk op die vloeistof etc. kwam te staan omdat de persweeen gelijk begonnen.
dus ik stond wel halfkrom tijdens de kraamdagen, heel lam gevoel had ik op de prikplek.. en zelfs nu voel ik de prik nog zitten, ook de prikpuntplekis nog voelbaar
  zaterdag 5 november 2011 @ 14:13:24 #188
35189 Troel
scherp en bot
pi_103995488
Ik heb er geen last van gehad bitterend, bij mij kwam dat na de ruggenprik :) Af en toe inderdaad gewoon die blaas legen zonder dat je het merkt (hihi en dan het bakje over laten stromen terwijl je echt niets eraan kan doen :P )
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
  zaterdag 5 november 2011 @ 14:24:56 #189
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103995954
quote:
0s.gif Op zaterdag 5 november 2011 13:50 schreef Kleurdoos het volgende:

[..]

offi mag t max. maar een uur duren :')
Ja ik las het in je verhaal... wist ik niet eens. Maar bij mijn ziekenhuis hadden ze t druk ofzo }:| .

Bitterend ik kreeg een catheter voordat de prik gezet werd (nog op de verloskamer). Heel prettig voelt het niet, maar ik vond het ook niet super pijnlijk ofzo. Niet na al die weeen :P.
pi_103995976
Ik heb met de keizersnede ook een ruggenprik gehad, wel een andere dan de vaginaal bevallende dames geloof ik, maar daarbij ook een blaascatheter en dat heeft echt geen pijn gedaan met inbrengen. Zo'n raar idee dat je gewoon plast en je hebt het niet eens door! Ik heb overigens wel met het verwijderen van de catheter last gehad, tot een goede week nadat hij er uit was nog een prikkerig gevoel met plassen en had een blaasontsteking.

Het zetten van de ruggenprik heb ik amper gemerkt, hij zat er al in voor ik het besefte. Het verdovende prikje dat ik er voor kreeg, om de huid te verdoven, vond ik venijniger.. en na 38 sec was ik compleet gevoelloos vanaf mijn borsten.. :o Ik vond het bizar dat dat ding zo snel werkt.
  zaterdag 5 november 2011 @ 14:34:09 #191
35189 Troel
scherp en bot
pi_103996291
quote:
0s.gif Op zaterdag 5 november 2011 14:25 schreef Jipster het volgende:
Ik vond het bizar dat dat ding zo snel werkt.
Stel je voor, moet je een uur wachten totdat het ding gezet wordt, moet je ook nog een half uur wachten totdat het werkt :P
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
pi_103996512
:D oke, oke, maar f*ckin 38 sec :D en daarna was de eerste snee in mijn buik al gemaakt, dat is best een raar idee toch :P

Ik hoefde uiteraard geen uur te wachten wegens spoedje, ik had een 'prive' anesthesist :D het was 's avonds laat en hij had dienst en is er de hele tijd bij gebleven, tijdens de ks, toen ik op de recovery lag en daarna heeft ie me naar mijn baby gebracht O+
pi_103997035
Nog steeds last van de prik doos? niet goed gezet??

Jipster wat een lieverd de anesthesist O+

Wat zijn de overwegingen die katheter voor of na de ruggenprik te zetten? ben benieuwd eigenlijk
lijkt me ook maf! plassen zonder niks te voelen!
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
  zaterdag 5 november 2011 @ 15:12:42 #194
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103997621
Is ook heel gek! Je voelt er echt he-le-maal niks van! (van het plassen) Ik vond t wel makkelijk eigenlijk. Toen ze de ochtend na de operatie dat ding er al weer uit wilden halen (want ik kon t nu vast wel weer zelf) vroeg ik ook echt of ie niet nog een dagje kon blijven zitten. Ik zag het helemaal niet zitten om dat bed uit te komen namelijk. Maar ze zeiden dat dat niet zo verstandig was ivm mogelijke blaasontsteking. Dus hij ging er toch uit. Verder nooit last van gehad, ook niet toen ie er weer uit was. Gelukkig maar, een vriendin van me had door dat ding de ene blaasontsteking na de andere.
pi_103997683
Gvd is zie het al voor mij...mijn hele zwangerschap blaasontstekingen (nu de 6de) krijg ik een katheter kom ik nog van die krengen niet af :D
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
  zaterdag 5 november 2011 @ 15:19:07 #196
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103997779
:N Lijkt me ook echt niet fijn als je daar zo gevoelig voor bent.
pi_103997905
quote:
0s.gif Op zaterdag 5 november 2011 15:15 schreef bitterend het volgende:
Gvd is zie het al voor mij...mijn hele zwangerschap blaasontstekingen (nu de 6de) krijg ik een katheter kom ik nog van die krengen niet af :D
Ik had het ook hoor, voor de ks had ik al een kuur antibiotica voor een blaasontsteking, toen de catheter gehad en in mijn kraamweek zat ik alweer aan een kuurtje, want had er ook weer een :D Of het door de blaascatheter kwam, of dat ie nog niet goed is weggeweest, ik weet t niet
  zaterdag 5 november 2011 @ 15:24:39 #198
35189 Troel
scherp en bot
pi_103997922
Bij mij heeft het niet de hele tijd gezeten maar deden ze het af en toe?
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
pi_104001377
Ik heb een kwartiertje moeten wachten op mijn ruggenprik. Daarna een katheter gezet en dat zat zwaar kut. Voelde ik geen weeën meer maar een katheter die continue prikte. Daaraan merkte ik het als ik een wee had.
You make me dizzy, Miss Lizzy,
The way you rock'n'roll
Ik heb je lief mijn hele leven
pi_104001980
Het lange wachten is ook belachelijk, de meeste vrouwen gillen in t heetst van de strijd om een ruggeprik en dan moet je alsnog langer dan een uur wachten :')
  zaterdag 5 november 2011 @ 19:02:43 #201
331753 Reilain
<3 danoontje
pi_104005155
Mijn verhaal ook maar eens??

Op 29 juli 2010 mochten we ons om kwart over 8 in de ochtend melden op de gyn-afdeling van het ziekenhuis...

De avond daarvoor hadden we al onze cupcakes staan te versieren, de laatste buikfoto's genomen. Nog even volop genoten van dat gefriemel en gewoel in mijn buik en daarna wat onwennig gaan slapen..

Natuurlijk waren we al voor de wekker wakker, maar zo heel slecht hadden we nog niet eens geslapen. De gezonde zenuwen gierde al wel door ons lijf. We waren dus ook al ruim op tijd in het ziekenhuis. We kregen al snel onze kamer aangewezen en begonnen maar vast wat spullen uit te pakken en klaar te leggen; Oona's deken, muziekdoosje, mijn toilettas, fototoestel...
Uhh... Tja... We waren er klaar voor!

Oona lag al sinds de 28ste week in stuit... Ondanks vele kermiscapriolen bleef ze eigenwijs bovenin liggen met haar bolletje.. Een draaipoging bij 36 weken was niet gelukt.. (Nooooooooooooooooooooooooooooit meer! Bah, zo de controle kwijt, mega gaan hyperventileren.. wat een rotgevoel is zo'n draaipoging!)

Na die draaipoging kwam nog het lastigste... Ik mocht zelf kiezen... een stuitbevalling proberen of toch een geplande keizersnee... :? NIET te doen die beslissing.. Mijn gevoel werd alle kanten op gesmeten.. gyn zei dit.. ervaringsdeskundigen zeiden dat... en ik, ik werd gek! 8)7

Na heel veel denken en afwegen uiteindelijk toch voor een geplande keizersnee gegaan.. 10 dagen voor de geplande datum (we mochten zelf kiezen :Y) ) liepen we dus het ziekenhuis uit met een briefje met daarop de geboortedatum van onze dochter ... Vreemd, maar ook wel heel bijzonder om zo 10 dagen er naar toe te leven..

Wel heel raar om verpleegkundigen terug te zien die ik 6 weken daarvoor ook al aan mij bed had gehad. Ik had 3 dagen in het ziekenhuis gelegen met 33 weken ivm een flinke bloeding. Helaas hebben ze nooit gevonden waardoor dat kwam. Maar de kamers en bedden voelde daardoor al wel een beetje vertrouwd.

Om 9 uur kwam er een verpleegkundige met mijn operatieschort, en spullen voor de katheter. Toen begonnen de zenuwen pas echt. Die dag zouden er 3 geplande keizersnedes zijn. Ik was nummer 2, en nummer 1 was op dat moment al bezig.
Om half 10 kwamen ze ons ophalen. M. werd in een mooi blauw pakkie gehesen, prachtige operatieklompen, en we kregen een begeleidster met ons mee die ook foto's zou gaan maken.

Vanaf toen was ik de tijd een beetje kwijt.. Ineens ging alles heel erg snel..
Ik werd de operatiezaal ingereden, moest over op het andere bed... en raakte toen van het padje af... hyperventileren, overal mensen, in mijn ene arm werd een infuus gezet, aan mijn andere arm een bloeddrukpomp, de anesthetist zag gelukkig hoe ver ik heen was en begon me vragen te stellen om me erbij te houden. Voor mijn gevoel gebeurde alles binnen een minuut, ook werden mijn benen ineens heerlijk warm... de ruggeprik zat er gewoon al in!

Ik landde weer een beetje op aarde toen het gordijn omhoog ging en ze vroegen wat ik nog voelde... Ja! ik voel iets! Pijn?! Nee, dat niet... Prima zeiden ze, dan is het goed wat we zijn al binnen!

Ik voelde inderdaad wat geduw zoals ze me van te voren al verteld hadden, en heel snel daarna zagen we Oona's hoofdje boven het gordijn uitkomen. Prachtig!
Ze moest even mee voor controle en M. mocht symbolisch nog een stukje navestreng doorknippen.. Toen bracht hij Oona bij mij... Wauw, wat voelde dat goed, compleet..

Doordat ik me zo bewust op de keizersnee heb kunnen voorbereiden vond ik het herstellen goed gaan. Ik had wel pech dat ik wat allergisch op de morfinepomp reageerde (JEUK! en van de wereld) Oona bleek een pittbull die vanaf moment mijn tepels flink te grazen nam... de eerste nachten waren we dus ook erg blij dat er altijd mensen in de buurt waren... Maar owow wat voelde het goed om 3 nachten later Oona mee naar huis te mogen nemen!
We'll have love aplenty
We'll have joys outnumbered
We'll share perfect moments
You and me
  zaterdag 5 november 2011 @ 19:20:09 #202
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104005824
Erg leuk om ook eens van een geplande keizersnee te lezen! En fijn dat het herstel voorspoedig was.

Ik snap heel goed dat je gevoel je alle kanten op slingerde. Ik zou dit keer in principe ook voor een keizersnee mogen kiezen. En als ik dit dan weer zo lees, dan voelt het best wel 'vertrouwd' hoe dat allemaal gaat. En dan denk ik: ja, ik kan me nog bedenken... Maargoed, ik zie wel hoe ik er aan het eind van de zwangerschap over denk. En als de mijne in stuit ligt, neem ik denk ik ook dezelfde beslissing als jij. Bedankt voor je verhaal!
  zaterdag 5 november 2011 @ 19:25:57 #203
331753 Reilain
<3 danoontje
pi_104006010
Achteraf heb ik ook zeker het goede gekozen! Gaf zoveel rust!
Wellicht was een stuitbevalling ook wel gelukt.. maar dan had ik tot het laatste moment in onzekerheid gezeten of het daadwerkelijk zou lukken... En na die bloeding met 33 weken en de mislukte draaipoging was ik toe aan zekerheid...
We'll have love aplenty
We'll have joys outnumbered
We'll share perfect moments
You and me
pi_104006089
Oooh Relain, ik wist niet dat je een geplande kz had gehad, maar ik denk dat ik er ook voor gekozen zou hebben.. net zoals het niet meer draaien bij een volgende keer (ik denk altijd dat kindjes om een reden in stuit liggen.. draaien lijkt me dan eng!)

En wat een moppie heb je O+
  zondag 6 november 2011 @ 09:04:42 #205
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104022402
Ja kan me voorstellen dat dat rust geeft! Die onzekerheid is niks! En laten draaien zou ik ook nooit doen. Ik zou wel dingetjes willen proberen, zoals een kwartiertje op handen en knietjes zitten (gelezen in Z&G) of acupunctuur ofzo. Maar een echte draaipoging lijkt me pijnlijk en is ook echt niet zonder gevaar.
pi_104023477
quote:
0s.gif Op zondag 6 november 2011 09:04 schreef Fee-nix het volgende:
Ja kan me voorstellen dat dat rust geeft! Die onzekerheid is niks! En laten draaien zou ik ook nooit doen. Ik zou wel dingetjes willen proberen, zoals een kwartiertje op handen en knietjes zitten (gelezen in Z&G) of acupunctuur ofzo. Maar een echte draaipoging lijkt me pijnlijk en is ook echt niet zonder gevaar.
in mijn bevallingsverhaal bedoel je? :+
pi_104023510
doos, Deepfreez ging ook op handen en knieën zitten en toen is dr uk wellicht ook gedraaid! denk dat Fee-nix dat bedoelde?
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
  zondag 6 november 2011 @ 10:46:21 #208
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104023599
Ja ik bedoelde DF inderdaad :).
  zondag 6 november 2011 @ 11:13:31 #209
331753 Reilain
<3 danoontje
pi_104024195
De mijne vond dat 3x nix... Ging tekeer alsof ze in een achtbaan zat maar draaien ho maar!
We'll have love aplenty
We'll have joys outnumbered
We'll share perfect moments
You and me
pi_104024740
ah oke, omdat ik dat 9 weken geleden ook al vertelde en nu dus ook in mijn bevallingsverhaal ;)
  zondag 6 november 2011 @ 11:51:03 #211
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104025052
Ja klopt KD, bij jou werkte het ook! Maar ik had meer het idee dat bij jou het draaien al in gang was en dat je toen instinctief zo ging zitten? Omdat je eerst misselijk werd? Maar ik kan het fout hebben natuurlijk :P. En DF die ging 'uit het niets' gewoon op advies op handen en knieën zitten.

Maar dat zijn inderdaad al twee positieve ervaringen met 'doggystyle' :+ .
pi_104075794
Ik heb 2 verhalen en ze zijn allebei erg, ERG lang... Maar het is erg fijn om het allemaal op te schrijven, had ik nog niet in deze mate gedaan...

Deel 1:

Het is 5 november 2010. Lachend staan we achter het toneel ons voor te bereiden op het stuk wat we voor de tweede keer op de planken moeten zetten. We hebben het over kinderen die momenteel nog ‘in de maak’ zijn.
“Die van m’n dochter is nu 5 cm groot!” zegt A.
“Die van mij is nu zo groot als een theelepeltje!” roep ik. Die woensdag ervoor was ik namelijk alweer 16 weken zwanger, wat gaat dat hard!
“Die van mij is nu 10 weken!” zegt T. onverwachts. Wat leuk, ze is dus zwanger van haar tweede.
“Je hebt echt totaal nog geen buikje voor 16 weken!” zegt Y. tegen mij. “Nee, goed he!” zeg ik nog.

Zaterdag 6 november 2010. Het is de laatste keer dat we moeten spelen met dit stuk. De avond bestaat uit 2 eenakters en ons stuk is het eerste stuk dat gespeeld gaat worden. We spelen met z’n vieren en ik moet als laatste op.
Hoewel de voorgaande avonden wel goed gingen ben ik wel nerveus. Maar kom op, ik ken m’n teksten uit mijn hoofd dus het gaat gewoon lukken!
Oef, over een minuut of 10 moet ik op. Ik besluit toch nog even naar het toilet te gaan.
Het wil niet echt lukken op het toilet, maar ik moet! Straks kan het niet meer! Dus even wat kracht bijzetten. Goed, klaar, en dan... bloed. Er zit bloed op m’n toiletpapier, helderrood...
Ik krijg een hartverzakking. Dat is toch helemaal niet goed? Wat nu? Ik hoor mezelf “Niet doodgaan, niet doodgaan, niet doodgaan” zeggen.
Ik ben beduusd en loop naar mijn regisseur die achter de coulissen functioneert als souffleur. Ik vertel hem wat er net is gebeurd en hij vraagt of hij T. moet halen.
T. is verpleegkundige. Ik zeg dat ik dat wel wil en hij komt met T. terug. Ik begin te huilen en raak nu wel ineens in paniek. “Rustig maar, misschien is het niets. Waarschijnlijk een adertje dat is gesprongen. Als je er straks nog niet gerust over bent, moet je gewoon met de huisartsenpost bellen.”

Ik droog m’n tranen, laat T. m’n grime weer een beetje bijwerken en dan snel ik me richting het toneel want ik moet op. Ik ken al m’n teksten, ben 1 keer wat laat met het inzetten van een zinnetje. Ik zat me namelijk af te vragen of ik het nummer van de huisartsenpost nu wel of niet in mijn telefoon had staan.

Nadat de tweede eenakter is gespeeld wordt onze spelersgroep gevraagd weer op het toneel te verschijnen. Daar ik in het publiek zat te kijken, moet ik een trappetje voor het toneel op lopen. Ik struikel en val, voor het oog van een volle zaal. Oeps...
“Zeg, als je je kindje kwijt wilt moet je vooral niet uitkijken waar je loopt!” grapt een van mijn medespelers. Ik moet lachen. En ondertussen denk ik aan mijn kindje, 16 weken en 3 dagen oud. “Niet doodgaan, niet doodgaan, niet doodgaan”.

Mijn man G. was die avond ook komen kijken en ook hij schrikt een beetje van wat ik te vertellen heb. Maar ik stel hem gerust: “Het is waarschijnlijk niets, maar het is wel even flink schrikken!”
We doen nog een drankje en gaan naar huis.
Thuisgekomen plaats ik nog een berichtje op fok over wat er gebeurd is:
quote:
1s.gif Op zondag 7 november 2010 01:32 schreef Take_A_Picture het volgende:
Zo, vanavond ff flink geschrokken. Moest naar t toilet en t wilde niet echt dus ik wat kracht zetten (sorry dames voor t onsmakelijke verhaal). En wat zie ik aan mn toiletpapiertje... helderrood bloed. Ik helemaal vernuft en paar minuten later kwamen de tranen. Het is waarschijnlijk niks, want 2 u later was t weer over en t was niet veel bloed, ook geen pijn gehad ofzo, maar toch.
Elke keer als ik nu naar de wc moet zit ik maar van, 'niet doodgaan, niet doodgaan!'.
Nouja ik ga nu maar slapen. Als het morgen weer bloed bel ik de dokter wel. Ik gok op een gesprongen adertje oid van het persen (vriendin die verpleegkundige is zei dat dat het hoogstwaarschijnlijk was). Maar toch schrik je je rot!
De ochtend komt en ik heb geen last van bloedverlies. Toch ben ik niet helemaal gerust en sms een vriendin. Ik vraag haar Angelsounds te leen en dat is prima. Om 10 uur zijn we op weg om het apparaatje op te halen en om 11 uur zijn we thuis om te gaan luisteren.
Om 12 uur bel ik die vriendin op om te zeggen dat ik niets kan vinden op mijn eigen hartslag na, na een uur zoeken. Zij zegt me om toch maar de post te gaan bellen. Ik durf het niet zo goed, voel me een zeur want er is waarschijnlijk niks aan de hand! Het gebeurt zelfs bij verloskundigen dat ze het hartje even niet kunnen vinden.
Ik ga toch maar bellen en we mogen langskomen. Ik verontschuldig me nog tegenover G. dat ik zo’n muts ben. Hij zegt ook bezorgd te zijn dus ik moet me daar niet zo druk over maken.

We zitten bij de huisarts die dienst heeft. Ik weet haar naam niet meer, maar het is een apart figuur. Ik doe mijn verhaal en dan is er toch een probleempje: De huisartsenpost heeft niet ergens standaard een doptone-apparaatje liggen.
Er wordt overal druk gezocht en uiteindelijk komt de dokter aanzetten met een of ander gammel ding. Ik mag gaan liggen en zij gaat druk op zoek naar een hartslag.
Omdat die doptone zo gammel is wordt het geluid enorm verstoord. Maar, ook al hoor je allerlei vage geluiden, je hoort ook mijn hartslag. Die van mijn kind niet.

“Ik denk niet dat er iets aan de hand is, hoor, maar ik stuur je wel even door naar verloskunde, daar hebben ze betere apparaten dan dit stomme ding,” zegt de dokter.
G. en ik lopen naar afdeling 450, afdeling verloskunde. We worden opgevangen door een verpleegkundige en kamer 4 in gelaten. Daar mag ik op een bed liggen en de verpleegkundige komt met een veel beter apparaatje aan.
Helaas kan de kwaliteit van dit apparaatje ons geen hartslag van mijn kindje geven.
Maar, ze geven niet op. Er wordt een echo-apparaat bijgehaald en een verloskundige komt mee kijken. Ze heet Janneke.

En we hebben beeld! Ik zie mijn kindje liggen in mijn buik.
“Hoe ver was je ook alweer?” vraagt Janneke.
“16 weken en vandaag 4 dagen”, antwoord ik.
“Nou, dit apparaat is ook een oud apparaat dus ik kan niet alles heel goed zien, maar wat ik wel kan zien is dat dit kindje wel heel klein is voor 16 weken. We gaan de gynaecoloog oppiepen en dan gaan we hem er even naar laten kijken.”
G. is in paniek. Ik niet. Misschien zien ze het wel niet goed. Ik troost G. En vertel hem dat het misschien een fout van het apparaat is, en dat het vast wel goed zal komen.
Ondertussen horen we de verpleegster en de verloskundige tegen elkaar zeggen dat Dokter Que is opgeroepen. G. en ik kijken elkaar aan met een blik van, ‘ohnee.’ Dat was een enorme hork van een gynaecoloog en die gaat mij nu weer onderzoeken. Nouja, wat moet, dat moet.

Janneke loopt mee met mij en G. naar de afdeling Gynaecologie.
De afdeling is donker. Op zondag is het natuurlijk niet open. Ik schud Dokter Que de hand en hij leidt ons naar zijn echo-apparaat.
“Dit ziet er niet goed uit,” zegt hij terwijl hij het scherm bekijkt. “Ik wil even een inwendige echo maken voor de zekerheid.”
Ik raak in paniek en begin te huilen.
De inwendige echo bevestigd helaas het vermoeden welke mijn man al had.
Er is geen kloppend hartje te zien en het kindje is qua grootte 11 weken en 3 dagen. De gynaecoloog drukt nog wat op m’n buik maar m’n kindje ligt stil.
Stil. Dood. Ons kindje is dood.

9 november 2010. Het is de dag dat ons kindje geboren gaat worden.
Janneke had geregeld dat we niet meteen de dag erop terug moesten komen, maar dat we even een dag rust hebben.
Ondertussen heb ik mijn verhaal gedaan hier op Fok. Ik krijg enorm lieve berichtjes van andere users.
Die maandag post ik:
quote:
0s.gif Op maandag 8 november 2010 10:33 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik had overmorgen 17 weken geweest zijn. Keek al zo uit naar de 20 weken echo.
Nu zit mn maag steeds te rommelen en hoop ik maar dat t er nu nog niet uitkomt.
Moet gewoon morgen in t ziekenhuis gebeuren.
Ben wel beetje bang voor wat we te zien krijgen. Het is toch al ws een week of 2, 3 dood.
Ik heb een pil meegekregen die ik de avond voor de inleiding in moest nemen. Deze pil zou de aanmaak van progesteron stoppen en dus de bevalling makkelijker maken.
Ik had het gevoel dat ik mijn kindje vermoordde door die pil in te nemen.

Afijn, het is dus dinsdag en we melden ons om 9 uur bij afdeling 450. We krijgen een eigen kamer en ik maak kennis met mijn verpleegkundige van die dag, Jos. Zij is enorm lief voor me.
Jos vertelt me dat ze straks met een verloskundige komt. Zij zal een aantal tabletten inwendig inbrengen en deze tabletten zullen de bevalling in gang zetten.
Om 10 uur komt verloskundige Annet binnen en de tabletten worden ingebracht. Nu is het afwachten geblazen.
Op de een of andere manier ben ik enorm rustig. Ik kan grapjes maken, lachen, spelletjes spelen op m’n DS. Ik vind het allemaal heel spannend maar tegelijkertijd laat ik alles maar over me heen komen.

Het is een uur of 1. De vliezen breken, de weeën beginnen. Ik krijg uiteindelijk paracetamol met codeine tegen de pijn. Dit helpt.
Op den duur moet ik naar het toilet. Er hoort een po in het toilethok te liggen, maar deze ligt er niet. G. gaat een verpleegster halen. Dan voel ik iets binnen in mij naar beneden schuiven. Ik roep G. en schuifel weer naar m’n bed.
Annet komt aangelopen met een arts-assistent, vraagt of hij mag meekijken. Dat mag. Je ziet toch niet elke dag een minikindje geboren worden, als hij er iets van kan leren, prima.
Ik mag gaan persen. Hoe dan? Hoe moet ik persen? Ik weet niet wat ik moet doen en doe eigenlijk maar wat. Het blijkt de goede manier want om 10 voor 2 wordt ons prachtige kindje geboren. Het is zo groot als de pink van G. Het heeft 10 vingertjes, 10 teentjes. Is helemaal compleet.
Gelukkig komt de placenta ook meteen mee en deze lijkt compleet.
Ik ben niet meer bang voor hoe het eruit zal zien, ik wil het zien, vasthouden.
Ons kindje wordt op een washandje gelegd en ik krijg het in m’n handen. Verwondert en enorm trots kijk ik ernaar. Ons kindje. Ons sterretje. Ik ben mama. G. is papa. Maar ook niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Take_A_Picture op 07-11-2011 15:07:39 ]
Tralalalaaa
pi_104075802
En deel 2:

Het is 2e kerstdag negetieneen... ohnee wacht, ik was dat liedje niet aan het zingen. Nog een keer.
Het is 2e kerstdag 2010 en ik voel mijn eisprong. Wat een mooie dag. Ik denk aan ons sterretje.

Op 9 januari 2011 hoor ik ongesteld te worden. Op 8 januari post ik op fok:
quote:
0s.gif Op zaterdag 8 januari 2011 16:22 schreef Take_A_Picture het volgende:
Heb even een dip... Ik heb echt krampen die op een komende menstruatie lijken, ik geloof er niks van dat er een streepje komt morgen, eerder die vervloekte })
Niet tof. En ja, ik weet dat ik niet moet klagen, maar verdomme! Ik ben echt even boos op wat er 2 maanden terug gebeurd is.

Sorry, op naar de volgende streepjes en volgende ronde.
Ik weet zeker dat in ongesteld ga worden en ben pisnijdig, ik had nu nog een kindje in m’n buik moeten hebben en nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen!

Maar toch... er knaagt iets...
Ik post die avond nog iets:
quote:
0s.gif Op zaterdag 8 januari 2011 18:24 schreef Take_A_Picture het volgende:
Vraagje...

Morgen is officieel mn NOD, maar eigenwijs als ik ben heb ik net alvast getest.
Dit kwam eruit:

[ afbeelding ]

Kan het zo zijn dat het dan vals is of is het toch echt een dikke vette ja?

Ik durf niet te juichen...
Wat een mooi cadeautje van ons sterretje. We zijn in verwachting van een kindje O+ Ik ben uitgerekend op 18 september.
De zwangerschap verloopt goed. Ik ben wel extreem moe, heb meerdere malen een blaasontsteking en krijg later last van het bekken, maar buiten dat om gaat het goed. Ik heb wel veel last van onzekerheden, wat als het weer fout gaat? Maar het gaat niet fout. Ik krijg wat vaker een echo en elke keer vieren we weer een feestje als het nog blijkt te leven. Dolblij zijn we als we op 2 mei de 20-weken echo hebben en onze dochter gezond lijkt te zijn. We krijgen een dochter O+

17 september 2011. Ik heb een zeer slechte nacht achter de rug. De avond ervoor ben ik bijna van de trap afgestuiterd door m’n eigen eigenwijsheid.
De nacht verliep pijnlijk, enorme pijnscheuten in m’n rug die doortrokken naar m’n buik. De pijnscheuten komen en gaan en ik lig krom in mijn bed. Maar zo gaan echte weeën ook, die komen en gaan. Ik ben in de war. Zo voelde het vorig jaar helemaal niet, is dit het nu? Of niet? G. slaapt, ik maak hem wakker. Ik vertel hem wat ik heb en hij maakt een geluidje en slaapt door. Na de 5e pijnscheut blijft de pijn weg en ik kan een beetje gaan slapen.
Een nieuwe dag is begonnen, de dag voor de uitgerekende datum. Vandaag moet ik afscheid nemen van een van mijn katten. Het liefste katje van de wereld en ze moet weg. Het is er eentje die op je gezicht gaat liggen, dat vindt ze fijn, zo dicht mogelijk bij mensen zijn. Ik moet er niet aan denken dat in een flits van een moment ze bij mijn komende kindje ligt, op het hoofd, en dat ik te laat ben.
Gelukkig wil een kennis van me het katje adopteren. Ik ben intens verdrietig, ik voel me een verrader. Maar het is beter zo.

De nieuwe eigenaar van m’n katje gaat om half 1 weg. Om kwart voor 1 voel ik iets dat lijkt op menstruatiepijn.

G. komt om 4 uur thuis. We gaan nog even bij zijn moeder op bezoek in het ziekenhuis. Ze mag misschien morgen naar huis. Ik vertel hem dat ik regelmatige krampen heb in m’n buik. Dat er nog wel veel tijd tussen zit, maar het zou het weleens kunnen zijn...
We rijden naar het ziekenhuis en voordat we uit de auto stappen kijkt G. me aan, hij heeft tranen in z’n ogen. “Vandaag is de laatste dag dat we samen zijn.”

Die avond post ik weer:
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 september 2011 20:48 schreef Take_A_Picture het volgende:
Er zit de laatste paar iets meer dan 6 minuten tussen. De golven duren tussen de 45 sec en een minuut en zijn heviger dan vanmiddag. Ik denk wel dat eea is begonnen nu :')
Ondertussen kijk ik de film Deep Blue Sea. Ik vind het zo’n briljante film, vooral de rol van LL Cool J vind ik geweldig.
Ondertussen puf ik de pijn weg. Ik durf het nog geen weeën te noemen tot:
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 september 2011 20:56 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb een heleboel zooi, maar geen bunting bag :P

Ik ga bellen als ik een uur lang om de 5 minuten een wee heb. Zei ik nou met dat ik weeën heb? :o
Het zijn absoluut weeën, dit gevoel, de pijn, herken ik van vorig jaar.
En vind ik mezelf enorm grappig als ik zeg:
quote:
0s.gif Op zaterdag 17 september 2011 21:36 schreef Take_A_Picture het volgende:
Oh wee (mooie woordspeling hè, haha) als t weer ophoudt :')
Maar het houdt niet op. G. belt na de film de dokter op en hij komt even na 23.00 uur kijken en gaat toucheren.
Ik heb 2 centimeter ontsluiting! Hij vindt me nog wel wat te vrolijk dus hij denkt niet dat er met een uur al volledige ontsluiting is ofzo. Hij zegt ons om 2:45 u weer terug te komen.
De weeën zijn na het toucheren ineens veel heftiger. Toch kan ik nog lachen, ga ik tijdens de weeën liedjes van Arie Ribbens zingen om maar te blijven lachen.
De klok slaat middernacht.
quote:
0s.gif Op zondag 18 september 2011 00:00 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ennnnn tis m'n uitgerekende datum officieel *O*
20 minuten later schrijf ik dat het nu wel heel erg moeilijk is om de weeën weg te puffen en dat ik maar ga proberen te slapen ofzo. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet want de pijn is toch wel heftig.
Om kwart voor 3 komt de dokter weer en zeg ik dat het echt veel heftiger is.
Hij gaat weer toucheren: 3 cm. Ik denk, ‘WTF!!! Dat gaat traaaaaag en het doet allemaal zo’n pijn!!!
Maargoed, de dokter zegt dat hij om half 5 weer terug komt en vertrekt weer.
Net als de vorige keer na het toucheren worden de weeën nog heftiger. Ik kan ze niet meer wegpuffen. Ik ben oververmoeid en bij elke wee begraaf ik m’n gezicht in een kussen en lig ik te schreeuwen van de pijn. Het voelt alsof m’n baarmoeder eruit gerukt wordt en ik kan er niks aan doen.

Ik probeer nog liedjes te zingen, ik probeer te puffen, ik denk ‘deze wee komt nooit meer terug’, ik ga onder de douche zitten maar uiteindelijk vervloek ik al deze dingen want ik ga dood!!

Het is een uurtje of 4 en ik vraag G. de dokter te bellen. Nee, ik SMEEK hem de dokter te bellen. Ik trek dit niet meer. Ik wil pijnbestrijding.
Kwart over 4 staat de dokter in m’n slaapkamer en na me gehoord te hebben belt hij het ziekenhuis. Gelukkig, ik mag komen.
Ik doe wat kleding aan, ondertussen heeft G. de vluchttas en alle andere spullen gepakt en rijden we weg. De dokter vertelt me dat hij de bevalling alleen mag doen als er geen tweede lijn is gezet. Ik heb geen idee wat hij bedoelt maar dat boeit me niet, ik wil hier nu weg.

We zijn net op weg en ik bedenk me dat ik de paspoorten vergeten ben. Dus we rijden weer terug naar huis om ze te pakken. Balen!
Gelukkig is het maar een kwartiertje rijden naar het ziekenhuis dus al snel zijn we er gearriveerd. G. pakt een rolstoel voor me want ik kan niet meer lopen.
Het ziekenhuis weet dat ik er aan kom en heeft al een lift voor me klaarstaan. Ik voel me bijna een VIP.

PING, 4e verdieping. Ik kijk naar afdeling 430, de afdeling naast 450. Mijn schoonmoeder ligt in een kamertje op 430, geen idee hebbend wat er momenteel gebeurt.

Op 450 worden we verwacht en we worden naar een kamertje gewezen. Kamer 4. Het kamertje waar we eigenlijk al wisten-maar nog geen bevestiging hadden van de gynaecoloog- dat ons vorige kindje niet meer leefde.
In dit kamertje, op 18 september 2011, op de uitgerekende datum, kwam nieuw leven. Het cirkeltje was rond.

Ik ging nog steeds kapot van de pijn. “U komt voor pijnbestrijding?” vroeg de verpleegster. “Ja, graag.” Zei ik. De verpleegster zei dat haar dienst er bijna op zat en dat de volgende dan ging beginnen. Ik vroeg of Jos nog dienst had vandaag, maar helaas, dat was niet zo.
Ik kreeg een band om m’n buik zodat ze de weeën konden registreren en zo konden beoordelen welke vorm van pijnbestrijding ik zou krijgen. Het zou een kwartiertje duren. Uiteindelijk kwam het pas na een half uur. Het werd een tweede lijn (morfinepompje) en zo werd de bevalling ineens door een verloskundige gedaan in plaats van mijn dokter.

De verloskundige was er ook nog maar eventjes, en ze probeerde me te laten puffen. Het lukte, voor het eerst deze hele nacht.
“Je hebt zo’n lieve stem,” zei ik tegen haar. Het was makkelijk om naar haar te luisteren.
“Je doet het hartstikke goed. Als je zo doorgaat hebben we voor 8 uur al een kindje op de wereld gezet, nog net voordat mijn dienst er op zit!” zei ze en ze ging weer weg. Het was erg druk met bevallingen vandaag.
Ik keek op de klok en het was alweer 6 uur geweest. Ik dacht, ‘Oh, dan duurt het niet zo heel lang meer’ en ondertussen lag ik nog te creperen van de pijn en het knopje maar in te drukken. Ik weet niet meer hoe vaak ik aan G. heb gevraagd of de 5 minuten alweer voorbij waren zodat ik effectief kon spuiten.
Rond een uur of kwart voor 8 veranderde de pijn. Ik bedacht me dat dit persweeën moesten zijn. Maar ik had nog helemaal geen volledige ontsluiting!
Ik raakte in paniek. Mijn lichaam wilde persen maar ik mocht nog niet persen. Ik kon het niet tegenhouden. Ik heb gegild.
Ondertussen was er wisseling van de wacht geweest en werd de aardige verpleegkundige vervangen door een niet zo’n aardige verpleegkundige.
Zij snauwde naar me dat ik niet op het belletje hoefde te drukken want ze hoorde me zo ook wel. Er kwam een verloskundige, een andere dan ik daarvoor had, even kijken. Ik had nu 7 cm ontsluiting. Jammerend legde ik haar uit dat ik niet anders kon dan schreeuwen tijdens de weeën, ik voelde me zo schuldig.
De band die om mijn buik zat werd van me af gehaald en er werd gekeken naar m’n ontsluiting. 7 centimeter. Ik raakte nog meer in paniek. “Maar op de zwangerschapsgym zeiden ze dat ik niet mocht persen als ik nog geen volledige ontsluiting heb, wat moet ik dan doen???”
“Je mag in wezen wel een klein beetje je lichaam laten gaan,” zei de verloskundige terwijl ze mijn vliezen brak. “ah, mooi helder. Hou vol, je doet het hartstikke goed!”
Er werd een ctg op het hoofdje geplaatst zodat ze haar hartslag in de gaten konden houden.

We waren weer alleen. Ik wist dat het erg druk was maar dit vond ik eigenlijk helemaal niet leuk. G. zat er een beetje hulpeloos bij en gaf me telkens wat te drinken, de schat. En ik maar gillen tijdens de persweeën. Ik durfde m’n lichaam helemaal niet te laten gaan en ik wist niet meer wat ik moest doen.
Tijdens 1 perswee bewoog onze kleine meid ook even flink en dat gaf zo’n bizar gevoel dat ik gilde, “Help me dan toch!”

De verloskundige kwam weer kijken en toucheerde. “10 centimeter! We gaan beginnen met persen!”
Het was inmiddels kwart over 8.
Deze dame ging beginnen met persen. Ik wist niet zo goed hoe ik moest persen. Het was zo’n raar gevoel, die persweeën. Vaak perste ik en hield ik m’n hoofd schuin. “Kin op je borst!” snauwde de verpleegster. Ik kon het niet helpen, m’n hoofd ging automatisch schuin.
Tijdens het persen voelde het alsof m’n hoofd moest ontploffen.
Ondertussen werd er tijdens elke perswee flink aan de doorgang gewerkt, de verloskundige was bezig het zaakje op te rekken voor de komst van het hoofd van onze dochter.
“Je kindje heeft het moeilijk,” zei de verloskundige plots, “ik moet de vacuümpomp erbij halen.”
Dat idee vond ik maar niets en het was totaal geen fijn gevoel toen die ingebracht werd. Maargoed, m’n dochter moet er uit! Maar ik perste verkeerd. Wat moest ik nou? M’n kind kan er niet uit!
“Kun je haar er niet uit snijden?” jammerde ik. “Nee, dat gaan we niet doen, je kunt het best, echt!”

Ineens ging er een knop om. Mijn kind had het moeilijk en ik zit hier te jammeren? Schijt! Letterlijk en figuurlijk.
Ik begon te persen alsof ik moest poepen en dat werkte! Ik kreeg een spuit in m’n onderkantje en voor ik het wist riep de verloskundige, “Oooh, persen persen persen ja! Kijk eens!”
Ik zag niks. Ik zag alleen m’n buik en een draadje. Blijkbaar was het hoofdje eruit.
Een perswee volgde en ik wilde weer persen. “Nee, puffen, puffen, puffen!”
Ik deed m’n best en ineens mocht ik wel persen en floep, daar kwam mijn kind eruit.
Ze werd op mijn buik gelegd, een prachtig paars frummeltje dat zich goed liet horen. Ze keek me aan en ik haar, ik keek naar haar blauwe ogen, “kijk nou ze heeft blauwe ogen!” en heb haar alleen maar geknuffeld.
Onze lieve Eva had om 8.50 uur het levenslicht gezien, op de uitgerekende datum. Ze is perfect, prachtig en wow wat een mooi cadeautje.
“Hallo lieverd. Ik ben jouw mama!”

5 minuten later besloten we G.’s moeder te bellen. We zeiden niets, lieten Eva ‘het woord’ doen.
”Oooh, echt?” hoorden we.
“Ja, echt.”
“Oooh, ik mag vandaag naar huis! Ik wil haar zo graag zien!”
“Kom straks maar langs, we zijn praktisch naast jouw kamer...”
Tralalalaaa
  maandag 7 november 2011 @ 16:09:51 #214
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104078319
Mooi geschreven zeg, TAP. Beide verhalen zat ik af en toe met een brok in mijn keel.

Wat moeilijk om je kindje na ruim 16 weken zwangerschap te verliezen. En wat prachtig dat de volgende zwangerschap wel goed verliep en dat je een mooie dochter hebt :).
pi_104080056
Jeetje...je kan inderdaad erg mooi schrijven en omschrijven hoe alles is gegaan TAP! ik kreeg echt kippenvel en een enorme drang om jou een knuffel te geven :@ :* O+

Jullie eerste sterretje :'( en het geboorte van Eva O+ ik moest grinniken, die discussie over buntings bags net voor dat je bent bevallen weet ik nog :D :D
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
pi_104081146
Wauw wat kan jij mooi schrijven TAP! Tranen in mijn ogen bij sommige stukjes. Alweer bijna een jaar geleden dat jullie sterretje geboren :'( gelukkig heeft ze jullie een mooie gezonde dochter gegeven! :*
  maandag 7 november 2011 @ 18:07:15 #217
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104083450
Mooi geschreven TAP! Met name deel 1. Ik was hier toen ook net pas actief in OUD en herinner het mij nog.
Had je geen puf cursus gevolgd of wist je het niet meer?
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
pi_104083740
Thanks :)

Ik had wel pufclub gevolgd maar t lukte allemaal echt niet, puffen of naar m'n buik ademen deed alleen maar pijn.
Tralalalaaa
  maandag 7 november 2011 @ 18:20:11 #219
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104083931
quote:
0s.gif Op maandag 7 november 2011 18:14 schreef Take_A_Picture het volgende:
Thanks :)

Ik had wel pufclub gevolgd maar t lukte allemaal echt niet, puffen of naar m'n buik ademen deed alleen maar pijn.
Oh, das k**.
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
pi_104086198
Vandaag in delen de verhalen van Kursor, Kleurdoos, Reilain en TAP gelezen.
Wat heftig kursor :* Het is ook allemaal niet niks als het zo gaat, logisch dat je dat moet verwerken!
En KD, vrouwenvleugel was altijd leuk hoor, ik hou er wel van ;)
Reilain, fijn te lezen dat een keizersnede ook fijn kan gaan, en wat een fijne anasthesist!
En bij jou verha(a)l(en) TAP heb ik de ogen uit mn kop zitten janken :*
  maandag 7 november 2011 @ 20:02:39 #221
4756 Kyara
1 + 1 = 3
pi_104089328
Fijn zoveel verhalen. Ga nog niet alles lezen, dat doe ik wel als ik iets meer tijd en rust heb. Susie en Nirak, jullie verhalen volgen nog? O-)
  maandag 7 november 2011 @ 20:27:04 #222
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104090973
ja ja, als ik wat meer tijd heb :P
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
pi_104093861
quote:
0s.gif Op maandag 7 november 2011 20:27 schreef Susie het volgende:
ja ja, als ik wat meer tijd heb :P
Dat dus :) Je krijgt t ineens druk na de bevalling ;)
pi_104115146
Mooi geschreven TAP,
Ik heb mijn verhaal ook al in grote lijnen op papier staan, misschien dat ik die ook maar eens post.
Geboren om voor altijd lief te hebben... O+ Roan & Senna O+
  dinsdag 8 november 2011 @ 13:50:21 #225
170545 DaviniaHR
Mrs. PhysicsRules
pi_104118777
quote:
0s.gif Op maandag 7 november 2011 19:11 schreef Nirak het volgende:
...
En bij jou verha(a)l(en) TAP heb ik de ogen uit mn kop zitten janken :*
Dit.
Bij de meeste verhalen hou ik het droog, maar hier zat ik ook echt te janken.
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
pi_104119110
nu ik mijn verhaal in grote lijnen op papier heb zal ik hem ook posten...
( hopelijk is het een beetje weg te lezen, want ben niet zo een goede schrijver)

Het is donderdag 8 september, ik ben op kantoor als ik voor de zoveelste keer weer wat bloedverlies heb. Ik maak me geen zorgen, want heb de hele zwangerschap al last van bloedverlies, maar bel toch even het ziekenhuis om het te melden. Ze gaf aan dat ze me toch even voor een echo wilde zien, dus die middag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om even te kijken. Alles zag er goed uit, de kleintjes waren erg bewegelijk en hadden het erg naar hun zin zo te zien. Vrijdag merk ik dat ik als ik lang zit ik last van m’n onderrug krijg, ik zoek hier verder niks achter, want heb wel vaker last van m’n onderrug. Vanavond dus maar vroeg naar bed want als ik lig heb ik ook niet zoveel last van m’n rug.
Dan is het zaterdag, ik merk in de loop van de dag dat ik toch wat meer last van m’n onderrug begin te krijgen. Op zich ook niet zo gek denk ik, want die buik van mij is inmiddels zo groot dat het lijkt alsof ik al aan het eind van m’n zwangerschap ben. Ik ben even op internet aan het zoeken voor een Fysio in de buurt zodat ik die maandag kan bellen. Waarschijnlijk sta ik gewoon niet goed waardoor ik last van m’n rug krijg… hoe later het word die avond, hoe meer last ik krijg. De pijn word erger en het is niet constant, maar meer als gewoon rugpijn voelt het niet. Toch voor de zekerheid het ziekenhuis maar even bellen en vragen ik misschien iets van paracetamol mag hebben, dat mag. Ik neem de paracetamol in en ga naar bed. Het is nog vroeg dus M. blijft beneden nog even lekker film kijken.

Dan is het 12 uur, ik word wakker en zie dat M. nog niet naar bed is. Omdat ik nu toch wakker ben
besluit ik maar vast naar de wc te gaan in de hoop dat ik die nacht er niet meer uit hoef.
En dan… ik sta op en splash, een waterfestijn! Nog een beetje slaperig blijf ik staan tot het bij me doordringt… m´n vliezen zijn gebroken… ik blijf heel rustig en roep M. terwijl ik naar de badkamer loop. Ik vertel hem dat we het ziekenhuis moeten bellen omdat m´n vliezen gebroken zijn.
Het “m’n vliezen zijn volgens mij gebroken” dringt volgens mij niet helemaal bij hem door, maar hij pakt m’n mobiel en ik bel het ziekenhuis. Ik doe mijn verhaal en krijg als vraag:
Weet u zeker dat het uw vliezen zijn??
Op dat moment misschien wel helemaal geen stomme vraag maar het enige wat ik op dat moment dacht was, Nee K*T ik sta in m’n broek te zeiken en dacht laat ik het ziekenhuis eens bellen om het ze te melden!!!
Ik zei dat ik zo goed als zeker wist dat het m’n vliezen waren en moest gelijk naar het ziekenhuis komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar een kamer gebracht voor een echo. Ik moest nog wel even wachten want er was nog iemand voor mij… Omdat het nog steeds niet helemaal tot ons door drong, en we een beetje in trans waren vloog de tijd voorbij. Daar was de verpleegster om een echo te maken. Het was gelijk duidelijk dat het niet goed was en de vliezen inderdaad gebroken waren. Ik werd naar een andere kamer gebracht, een verloskamer waar de gynaecoloog inwendig zou gaan kijken. 4 cm ontsluiting was haar conclusie het was duidelijk, ik moest gaan bevallen!
Ik moest gaan persen… persen zonder iets te voelen, heel onnatuurlijk, omdat ik helemaal geen druk voelde. Ik zei tegen M. dat hij onze ouders maar moest bellen om er voor ons te zijn na de bevalling, vooral voor hem, want ik vond het erg moeilijk om hem zo hulpeloos te moeten zien toekijken… Geen idee na hoeveel tijd de gynaecoloog aangaf dat de beentjes geboren waren, maar in mijn beleving duurde het uren… ik verloor veel bloed, en net op het moment dat ze het infuus aan wilde sluiten voelde ik steeds meer een zeurderig gevoel (wat later weeën bleken te zijn) en gaf ik aan dat ik nog 1 keer wilde proberen om te persen.
Daar was hij dan, een zoon O+ helemaal perfect, Roan, onze zoon….

De week erna was erg moeilijk, het intense verdriet van het verliezen van onze zoon kon ik niet toelaten, niet omdat ik geen verdriet wilde hebben, maar omdat ik sterk moest zijn voor ons andere kindje… De 20 weken echo was al gepland, maar daar wilde de artsen niet nog een week op wachten, dus die maandag nog kreeg ik een extra uitgebreide 20 weken echo. Alles zag er goed uit, het was niet helemaal duidelijk, maar volgens de gynaecoloog was het een meisje. Een meisje O+ een zusje voor Roan O+
Die donderdag is Roan gecremeerd. De artsen hadden aangeven dat het verstandiger was om dit alleen door M. te laten doen, want als ik mee zou gaan zou dit teveel risico zijn voor ons andere kindje. M. en ik hebben geen moment getwijfeld toen we besloten dat hij ik in het ziekenhuis zou blijven om voor onze dochter te zorgen, terwijl hij Roan het afscheid zou geven wat hij verdiende… Gelukkig zijn er een hoop foto’s gemaakt, dat geeft me toch een beetje het gevoel dat ik er ook bij was. Vrijdag mocht ik naar huis, alles leek goed te gaan met onze kleine meid, en thuis heb je minder kans op infecties gaven ze in het ziekenhuis aan. Dus als ik naar huis wilde mocht ik dat aangeven. Nou die keus was snel gemaakt, eindelijk slapen m’n eigen bedje dacht ik! M. had een bed van thuiszorg geregeld voor in de woonkamer, zodat ik niet de hele dag in de slaapkamer hoefde door te brengen Die vrijdag hebben we een heerlijke avond gehad, samen film gekeken en lekker samen in een bed geslapen O+ wat leek dat lang geleden… De zaterdag vloog ook voorbij, veel zitten praten, huilen en dromen over hoe Roan zou zijn geworden als kindje en hopen dat onze kleine meid nog lekker lang zou blijven zitten. Omdat ik toch wel moe was zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker met pijn in m’n rug… dit voelde niet goed, dus heb gelijk M. wakker gemaakt. Voor de zekerheid ook maar het ziekenhuis gebeld en ik moest gelijk komen!
Het enige wat ik dacht was: Dit was ook te mooi om waar te zijn, straks moet ik ook afscheid gaan nemen van ons kleine meid….
eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik weer een echo, alles zag er nog goed uit en onze kleine meid lag lekker hoog in m’n buik. De rest van de nacht zijn we daar gebleven zodat ze me in de gaten konden houden. De weeën blijven heel onregelmatig, soms zelfs met anderhalf uur ertussen. Het is dus niet duidelijk om het door gaat zetten… om die nacht een beetje door te kunnen komen, vraag ik of ik weeënremmers kan krijgen, een zetpil, deze had ik na de bevalling van Roan ook gekregen en wie weet zorgt het er nu ook wel weer voor dat de weeën stoppen. De gynaecoloog vind het een prima idee. Het lijkt te helpen, die nacht nemen de weeën wel iets af, hopelijk neemt het de rest van de dag helemaal af en blijft ons kleine meisje nog lekker lang zitten!
Die maandag 19 september gaat M. een halve dag werken, want in het ziekenhuis geven ze aan dat dit nog wel weken door kan gaan zo en als er wat zou zijn dan was hij ook zo weer in het ziekenhuis.
In de loop van de ochtend krijg ik toch het gevoel dat de weeën vaker komen en heftiger zijn, maar misschien verbeeld ik het me… Daar moet vast een app-je voor zijn denk ik en ga op zoek naar iets om het te timen. Gevonden! Ik begin met timen, nog steeds erg onregelmatig, maar meer dan 20 minuten zit er niet tussen, soms zelfs maar 3 minuten. Ik vraag of er iemand van de verpleging even wil komen en doe mijn verhaal, ze geeft aan dat er niks anders op zit dan af te wachten. Ik probeer nog wat te slapen om me rustig te houden, maar dat lukt niet. Gelukkig M. is er weer. Ik geef aan de dat de weeën nu toch wel erg vervelend aan het worden zijn en vraag of hij ze wil timen, om de 5-6 minuten en nu toch wel zo erg dat ik ze moet wegpuffen…
Toch maar weer even de verpleging vragen of ze wil komen, want voor m’n gevoel gaat het nu toch echt doorzetten! Als ze komt, roept ze gelijk de gynaecoloog op.
Zodra die binnenkomt, ziet ze dat ik moeite heb om de weeën weg te puffen en probeert me gerust te stellen. Het kan niet lang meer duren of onze dochter zal geboren gaan worden!

De weeën worden alleen maar erger, ik heb alleen last van rugweeen maar men wat zijn die hels! Om de 3 minuten zijn ze nu en duren steeds een kleine 2 minuten… Ik zie het niet meer zitten en begin te huilen, de pijn is niet meer te doen en de gedachte dat ook onze dochter veelte vroeg geboren gaat worden begint door de dringen. Tijdens een wee breken m’n vliezen. Ineens voel ik een hele erge druk, en de arts geeft aan dat ik mee moet persen. Ik raak in paniek, meepersen?? Jullie hebben nog niet eens gekeken of ik wel genoeg ontsluiting heb!! Ze geeft aan dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Ik doe wat ze zegt en begin te persen, een heel ander gevoel als bij Roan, want nu voel ik wel die tegendruk. Na een paar persweeën is ze daar dan, onze prachtige dochter Senna O+ en ze leeft! De verpleegster legt haar in een doek bij mij, wat is ze mooi O+ Echt, mensen die niet geloven in liefde op het eerste gezicht hebben vast nog geen kindje gehad! Ik heb me nog nooit zo verliefd en gelukkig gevoeld! Ik kijk naar M. die ook vol trots naar z’n dochter aan het staren is… wat is ze mooi…
Geboren om voor altijd lief te hebben... O+ Roan & Senna O+
  dinsdag 8 november 2011 @ 14:15:44 #227
236546 droomvrouwtje
Lief, klein en schattig
pi_104119573
Klumsy :* ben helemaal stil van jou verhaal
Be happy with the little things in life
  dinsdag 8 november 2011 @ 14:16:30 #228
314661 klavertje-4
brengt geluk!
pi_104119600
O Klumsy, wat een prachtige verhalen. Jullie mooie kinderen, wat schrijf je liefdevol over ze O+
  Moderator dinsdag 8 november 2011 @ 14:26:11 #229
5428 crew  miss_sly
pi_104120020
Klumsy, wat een intens mooi en intens verdrietig verhaal O+ :'( O+
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
  dinsdag 8 november 2011 @ 14:33:37 #230
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_104120337
Klums... tranen in mijn ogen! O+ :'( O+

En nu ook TAP's verhalen met tranen in mijn ogen gelezen. :Y O+

[ Bericht 29% gewijzigd door BE op 08-11-2011 14:42:07 ]
***
  dinsdag 8 november 2011 @ 14:45:46 #231
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104120798
Klumsy :* . Misschien komt het alleen door hoe je schrijft hoor, maar je komt altijd heel erg sterk op me over. Ongelooflijk moeilijk om in zo'n korte tijd je twee kindjes te verliezen.
  Moderator dinsdag 8 november 2011 @ 14:58:01 #232
5428 crew  miss_sly
pi_104121282
Tap, je eerste verhaal, zo liefdevol en zo verdrietig. En dan het verhaal met de geweldige afloop erachteraan, gelukkig O+
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
pi_104121411
Klumsy wat heb je mooi geschreven en wat een vreselijk verdrietig verhaal :'(
pi_104121653
Klumsy wat mooi geschreven en wat een heftig en verschrikkelijk verdrietig verhaal.
pi_104121718
quote:
0s.gif Op dinsdag 8 november 2011 14:45 schreef Fee-nix het volgende:
Klumsy :* . Misschien komt het alleen door hoe je schrijft hoor, maar je komt altijd heel erg sterk op me over. Ongelooflijk moeilijk om in zo'n korte tijd je twee kindjes te verliezen.
Dit.
O+ :'(
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
  dinsdag 8 november 2011 @ 15:07:57 #236
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104121720
Wat een verhalen weer zeg. Heftig.

KD, klinkt ook echt niet fijn. En dat je zo lang moest wachten is vreselijk -O-

TAP, ik heb gehuild, en wat heb je nu toch een mooi meisje.

Klumsy, Weer gehuild, Jullie Roan en daarna Senna, wat vreselijk heftig is het toch. Ik ben er gewoon stil van ;(
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
  dinsdag 8 november 2011 @ 16:06:32 #237
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104124171
Zal ik dan ook maar?

Op woensdag 2 november zijn opa en oma hier rond een uur of 5. Oma blijft bij Rienk tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis lig. Samen brengen we Rienk op bed zodat hij morgen weet dat oma er is als hij wakker wordt. Opa gaat om een uur of 21:00 naar huis. Wij hebben het nog wat over koetjes en kalfjes en gaan rond 23:30 allemaal naar bed. Heit en ik kunnen niet slapen. We zijn niet zenuwachtig of nerveus, het wil gewoon niet.

Om 06:25 gaat de wekker. We kleden ons om, kijken bij Rienk om het hoekje en gaan naar het ziekenhuis.
We zijn te laat, we hadden er om 07:00 moeten zijn en zijn er om 07:15. De muts aan de balie kijkt een demonstratief naar de klok en ik negeer haar. De vk die ons bij de deur staat op te wachten kijkt vriendelijk en ik geef haar een hand en zeg sorry omdat we zo laat zijn. Ze wuift het wat weg en gaat ons voor naar binnen. Ik mag op het bed gaan liggen en de ctg gaat er op. Na een half uur komt ze terug met een andere vk en ik word getoucheerd. Hels. Mijn baarmoeder ligt heel diep, hoog en gekanteld. Toucheren doet vreselijk pijn. Ik kan me niet onstspannen en het voelt alsof ze de baby er zo mee uit kan trekken. Ik zit nog potdicht. Goh, hadden we wel verwacht. No baby today.
Ze probeert de veter in te brengen. Als ik zie dat ze dat met een tang wil doen, protesteer ik piepend, moet dat zo? Vraag ik? (held :'))
Ze haalt er een eendenbek bij. Nou, dat wordt er ook echt niet beter op. Wat een vreselijk pijnlijk apparaat is dat. Ik huil, ik jank en ik schreeuw. Het doet echt zo'n pijn! Dan zit de veter vast en de eendenbek kan er weer uit. Binnen een uur mijn doos alweer rauw. Toch knap.
We blijven op de kamer weer op de CTG en ik lig al weer te twitteren en te nerden. 'Niks aan de hand en eendenbekken zijn stom'. We mogen na de ctg van de kamer af en wat wandelen. Alles is best, zolang ik maar in het ziekenhuis blijf. We gaan naar het restaurant. We eten wat en drinken wat en heit is ondertussen wat aan het werk. (De laptop is mee) In het restaurant kan ik niet goed zitten. Zitten doet al maanden pijn en na een uur of wat geloof ik het wel. Ik wil terug en liggen. We installeren ons weer en in mij gebeurd helemaal niks. Om 12:00 krijgen we warm eten. Bami. Heit is wat huiverig, hij is al ziek sinds zondag omdat we chinees hebben gehad. En daarnaast heeft hij buikgriep gekregen. Maar het smaakt hem prima. Om 13:00 krijg ik mijn eigen kamer. Een echt bed en ik vind het prima. Heit regelt tv en gaat dan naar huis. Beetje slapen enzo.
Om 16:00 moet ik weer aan de ctg. Er zijn wat heuveltjes en die verneem ik ook echt. Moet wat puffen en ik neig ook alweer in mn houding te kruipen. (op mn zij de weeen opvangen). Heit is om 17:00 weer bij me. De optimist had series gedownload zodat we die daar wel konden kijken. Hij is nog steeds brak en hij komt bij me op bed liggen. Bij elke week kruip ik in hem en puf hem zo weg, hij moet mij dan stevig vast houden.
Ik wordt weer getoucheerd. 2 hele centimeters. Ze besluiten af te wachten wat mijn lichaam gaat doen. Was het overdag hadden ze gewoon lekker de vliezen gebroken, maar nu blijven we gewoon aanmodderen. Johan kruipt weer naast me op bed, ik duik bij elke wee in zijn armen. Johan kijkt ondertussen DWDD. Ik krijg er amper iets van mee.
Dit houden we zo vol tot een uur of 20:00 Als de zuster komt en me serieus in mijn eigen wereld ziet gaan als ik een wee krijg besluit ze dat ik weer naar de verloskamers moet. Tis serieuze buisniss hier.
We verhuizen en ik krijg een wee precies als ik over de gang wordt gereden. Wat een timing. Mijn weeen zijn vreemd, ze komen niet om de paar vaste minuten maar in golven, paar minuten niks, dan 3 of meer weeen tegelijk. Best vermoeiend. Want zo lijkt het alsof het afzakt. Het toucheren is nog steeds hels. Maar inmiddels 3cm ontsluiting. Ze constateert dat ik een cm per uur doe en vind het goed. Ik vraag om pijnstilling. Ze vind het niet nodig want het vordert perfect zo. Ik beaam dat, maar wil dat graag met wat minder pijn, want als ik de keuze heb dan graag met. Dus ze maakt de pomp en ik wordt aangesloten. En net als bij Rienk wordt ik wel stoned, maar de weeen niet minder pijnlijk. Beetje jammer weer. Mijn gynaecoloog komt nog even langs, wenst me succes en we grappen nog wat. Rond een uur of 10 4 cm. Schiet naar mijn gevoel echt zo niet op. Ik ben op en vraag heit of hij door wil geven dat ik niet meer bij zal twitteren. Het geluid staat al sinds een uur of 18:00 op stil. Bij elke wee grijp ik de stang of heits hand en duw daar tegen, hij geeft dan tegendruk, dat voelt het fijnst. Ik kan ze staand niet opvangen. Ben nog wel naar de wc geweest, want moest toch echt. Daar heb ik 3 weeen gehad.
Dan om 23:00 valt het allemaal wat weg, ik word heel moe en de weeen zakken weer af, of nou ja, ze zijn mega onregelmatig. Heit is inmiddels halfdood en krijgt een bed. Bij mij worden de vliezen gebroken bij 5 cm en het is helder gelukkig. Daarna gaat het snel. De weeen doen nu nog zeerder en ik lig te grommen en vloeken in bed. Maar omdat ze nog steeds zo onregelmatig zijn, gaat ze een weeenopwekker klaar maken. Dan hou ik het niet meer. Er komt iets aan, het gaat gebeuren, ik schreeuw naar heit om op de knop te drukken en hij gaat me niet snel genoeg, NU! Schreeuw ik en lig half op mijn zij aan die stang te rukken. Jemig, hij komt!

De zusters zijn er, twee inmiddels en manen me tot puffen. Maar puffen wil allang niet meer. Meedrukken moet ik! “nee je moet puffen” “ maar hij komt!” “Carla, je moet puffen” “NEE, schreeuw ik, HIJ KOMT! NU! KIJK DAN!”
Dan moet ik op mijn rug gaan liggen en het hoofdje komt er al aan. Ik moet puffen, anders gaat het te snel. Ik puf, puf en puf, maar ik voel ondertussen dat ik stiekem meedruk. Een zuster die naast me staat dwingt me haar aan te kijken. En doet voor hoe ik moet puffen, jezus, wat een pijn. 'Schiet op met dat hoofd!' Denk ik. Dan mag ik eindelijk weer persen, ik pers, 'oh fuck, dat doet ook pijn', en pers zo langzaam als ik kan. Blijkbaar goed, want het hoofdje voel ik er uit komen. Dan moet ik weer puffen en ik puf. En dan mag ik om 00:38 onze zoon 'uit mij trekken' "pak hem maar aan" en ik pak hem aan. Heel bijzonder O+ Ik leg hem op mijn borst en kijk naar heit, die zit tranen weg te vegen.

Ik kijk hem aan en hij naar mij, tranen van geluk. Onze Jelte, Jelte Roan, hij is er O+

De laatste 5 centimeter zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling..

[ Bericht 1% gewijzigd door Vlinder op 08-11-2011 17:06:10 ]
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
pi_104124782
Wat een mooi verhaal Vlindur O+
pi_104124954
klumsy en tap.... Kippevel en brok in mn keel
  dinsdag 8 november 2011 @ 16:29:46 #240
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104125138
Klumsy, wat mooi geschreven en wat al gezegd is, je komt zo ontzettend sterk over :*

Vlindur ook een bijzonder verhaal. Wat is dat snel gegaan op het einde! Of lijkt dat maar zo?
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
  dinsdag 8 november 2011 @ 16:53:28 #241
38223 Takkembah
Beetje gek en raar
pi_104126239
Vlindur O+
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
  dinsdag 8 november 2011 @ 17:07:13 #242
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104126845
Klopt Susie, De laatste centimeters zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling

Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen :P
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
  dinsdag 8 november 2011 @ 17:13:36 #243
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104127060
quote:
0s.gif Op dinsdag 8 november 2011 17:07 schreef Vlindur het volgende:
Klopt Susie, De laatste centimeters zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling

Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen :P
Wel heftig hoor!
En nu kan hij ook al niet meer bijslapen :P
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
pi_104127106
Wow klumsy, je verhaal... Wat enorm verdrietig :'( ik zou je zo graag een knuffel willen geven :*

vlindurr, ik zat m'n adem in te houden bij het stukje dat je lijf wil persen maar dat t niet mag, zooo herkenbaar, dat is echt hels! Maar zo fijn als je dan wel mag en dat t niet te lang duurde voordat je volledige ontsluiting had!
Maar er staat dat je m eruit mocht trekken, hoe doe je dat dan??
Tralalalaaa
  dinsdag 8 november 2011 @ 17:23:27 #245
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104127455
Ik mocht hem onder de oksels pakken en voelde toen hoe de rest vanzelf ging O+
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
pi_104127644
Klumsy en TAP wat een mooi geschreven verhalen, maar zo verdrietig ook. Het raakt echt..

Vlindur O+ mooi verhaal en wat een snelle finish :D Bij dit lezen word ik wel verdrietig dat ik dat moment niet heb gehad dat hij op je borst komt en dat je elkaar aankijkt O+ Lijkt me zo mooi O+
  dinsdag 8 november 2011 @ 20:10:57 #247
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104134822
quote:
0s.gif Op dinsdag 8 november 2011 17:27 schreef Jipster het volgende:
Vlindur O+ mooi verhaal en wat een snelle finish :D Bij dit lezen word ik wel verdrietig dat ik dat moment niet heb gehad dat hij op je borst komt en dat je elkaar aankijkt O+ Lijkt me zo mooi O+
Precies dit :Y .
pi_104140745
Vandaag, mijn uitgerekende datum, post ik hier ook mijn bevallingsverhaal. Heb het gevoel ik de afgelopen periode, die toch best heftig was nu wat kan afsluiten. Weken lang leef je naar die datum toe, en ineens kwam ons mannetje eerder, dus vandaag voelt symbolisch dus als soort afsluiting van die heftige periode tijdens de zwangerschap en bevalling.

---
Ik ben afgelopen twee weken steeds in het ziekenhuis opgenomen geweest. Donderdag 6 oktober mag ik weer naar huis (na mobiliseren en geen nieuw bloedverlies). Ik heb wel het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat ik het in ziekenhuis lig deze zwangerschap, maar dat ik zo snel weer terugga had ik nooit kunnen voorspellen.. :X Er zijn wat complicaties, dus vriendlief en ik zijn wel met wat instructies naar huis gestuurd. Zo ligt bijvoorbeeld de navelstreng naast zijn hoofdje voor de uitgang, dus als mijn vliezen zouden breken, dan moest ik direct gaan liggen en met spoed naar een ziekenhuis hier in de buurt.

Ik kom dus die donderdag om 16 uur weer thuis. Om 18.30 hangen we op de bank als ik ineens scherpe pijn in mijn buik voel warm en nattigheid tussen mijn benen voel. Ik schrik en denk of het zijn mijn vliezen, of het is bloed... Als ik mijn broek naar beneden trek, blijkt het helaas bloed te zijn, heel erg veel bloed. Vriendlief en ik raken een beetje in paniek, want dit kan niet goed zijn. Zonder na te denken belt vriendlief belt direct 112. Ik zit huilend op de wc, mijn gedachten slingeren alle kanten op. Ik zeg tegen vriendlief dat ik bang ben, en ik herhaal dat geloof ik wel 20x. Ik zie ook de angst in zijn ogen, terwijl hij nog aan de lijn hangt met 112. Dan gaat er een knop om in mijn hoofd, en ik bedenk me dat ik rustig moet blijven. Ik heb nog de helderheid van geest om tegen vriendlief te zeggen dat ‘ie moet zeggen dat we 2 hoog wonen zonder lift, zodat ze ook een brandweer kunnen sturen. Vriendlief zegt dat ik van de wc af moet en horizontaal moet gaan liggen, maar ik durf niet. Ik durf me niet te bewegen en ik druk, tegen beter weten in, met mijn hand een wc-papiertje tegen mijn onderkant in de hoop het bloeden te stoppen. Binnen 3 minuten arriveert de ambulance en de broeders halen me van de wc :X met mijn broek nog op mijn enkels. Ik krijg gelijk een infuus aangelegd en zuurstof toegediend. Ik laat alles gebeuren, ik vraag zelfs nog aan vriendlief of de oven wel uit is.. :') Bizar hoe kalm en praktisch ik schijnbaar op zulke angstige momenten word. Ondertussen is ook de brandweer gearriveerd en tillen 4 of 5 sterke mannen mij met brancard en al naar beneden. We gaan met gillende sirenes en vliegende vaart op weg naar het Sophia. Achteraf hoor ik dat het best een spektakel was in de buurt.. :') :+

Terwijl ik in de verloskamer wordt binnengereden staat er al een team klaar. Ze hijsen me over van de brancard op het verlosbed en ik moet op mijn linkerzijde gaan liggen. Ze sluiten me gelijk aan op het CTG. Zodra de banden om mij buik zitten horen we nog niet gelijk het hartje, ik krijg de schrik en vrees dat mijn kindje dood is. Zoveel bloed en ik voel al de hele tijd geen leven meer, ik moet huilen :'( Dan hoor ik de gyn zeggen dat ze hem heeft gehoord, maar dat ze zijn hartslag even kwijt is. Maar gelukkig horen wel vrij snel eindelijk het vertrouwde ritmische getik van zijn hartje! Wat een opluchting, weer moet ik huilen, maar nu van geluk. Ik zie ook tranen in de ogen van vriendlief. De afgelopen minuten en de ambulancerit waren de meeste helse minuten van mijn leven.

De gynaecologen geven aan dat ze twijfelen of ze overgaan tot een keizersnede of niet. Ik zeg tegen hen dat ze hem eruit moeten halen, en wel nu, want nu leeft ie nog. Zijn hartslag doet het nu goed en hij is tenslotte nog maar 35 weken, daarom gaan de gyns toch overleggen wat te doen. Het bevalt me niks, ik kan alleen maar denken en zeggen dat ze hem eruit moeten halen, want dit kan niet lang goed gaan. Omdat ik het ritmische getik van zijn hartje blijf horen kalmeer ik en maak ondertussen grapjes met vriendlief, je moet wat in zo'n situatie :'). De gyn komt terug en vertelt dat toch een keizersnede gaat worden. Ze durven het niet aan om hem nog een nacht te laten zitten, dan zou ik 24/7 aan de monitor moeten en dat is ook geen doen. De gyn gaat weg om een en ander te regelen en ik krijg een infuus met vocht om het bloedverlies een beetje te compenseren en een blaascatheter.

Plotseling komen er twee gynaecologen binnen en komt alles in een stroomversnelling. Baby reageert toch steeds meer en heftiger op mijn harde buiken (zijn hartslag dipt behoorlijk) en ze besluiten dat hij er NU uit moet. Ik hoor nog net dat het code Rood is. Binnen no-time staat de anesthesist naast mijn bed. Ik vraag nog of het niet te lang duurt voor dat die prik werkt en hij zegt: 'nou de prik werkt om precies te zijn.. binnen 38 seconden'. Ik denk nog, nou dat zal wel meevallen..

Met enig tempo word ik naar de OK gereden. Ik heb mijn bril nog op, mijn eigen bovenkleding nog aan. Ik vraag of dat niet uit moet, maar daar is geen tijd meer voor. Ze hijsen me over van het bed op de OK-tafel en de ruggenprik wordt gezet. Mijn benen voelen direct zwaar aan en ik heb moeite om ze op de operatietafel te krijgen. Ik zeg tegen de anesthesist dat ik hem niet geloofde met zijn voorspelling dat de ruggenprik in 38 seconden werkt, maar dat ik hem nu toch gelijk moet geven. Het gaat allemaal zo snel dat ik bang ben dat vriendlief er niet op tijd bij is, want hij is al een tijdje 'weg'. Hij moest zich omkleden, maar gelukkig komt hij op dat moment de OK binnen.

Ik vraag of ze mijn buik al geopend hebben en de gyn bevestigd dit. Ik vind het maar een gekke gewaarwording, ik heb er inderdaad niks van gevoeld, terwijl ik nog geen 5 min geleden nog gevoel had in mijn benen en buik. Binnen een minuut of 10-15 halen ze J. eruit, ik voel me ineens heel leeg na de nodige druk en getrek. Een verpleegkundige maakt een paar foto’s die vriendlief en ik bekijken achter het schort. J. wordt gelijk meegenomen naar de kinderarts. Vriendlief geeft me een kus en gaat met J. mee. Ik besef totaal niet dat mijn baby is geboren, ik voel me leeg, letterlijk, maar heb nog geen baby gezien en geen huiltje gehoord helaas. Ik vraag daarom of hij wel leeft, omdat ik hem niet heb gehoord. Normaal hoor je een baby toch huilen bij de geboorte?! Dat is wat je altijd ziet op tv... oO< De verpleegkundige gaat naar de kamer naast de OK waar de KA met J. is. Ze komt terug en vertelt dat het een prachtig mannetje is en dat hij zeker leeft. Ik ben een beetje beduusd en vraag wanneer hij dan terugkomt, hij zou toch bij mij mogen liggen? Van te voren hadden de artsen gezegd dat het de bedoeling is dat na de geboorte de KA even naar de baby kijkt, en dat hij vervolgens terug op mijn borst gelegd zou worden. Helaas gaat het toch niet goed met J., dus hij komt nog niet terug de OK in. Ik weet niet wat ik er van moet denken en val voor de verandering maar terug op humor. Het beste mechanisme om te overleven in dergelijke situaties... :7 De artsen zijn ondertussen druk bezig alle lagen die ze hebben doorgesneden weer dichten, dus ik vraag of ze niet direct een buikwandcorrectie en liposuctie kunnen uitvoeren nu ze toch bezig zijn.. :+ Ze moeten hartelijk om mijn lachen en zeggen dat ik een heel bescheiden vetlaagje heb, en dat die buik dus zo weg is.

Eindelijk hoor ik dan in de verte een baby huilen, en ik hoor mezelf vragen of de baby die ik hoor de mijne is? De verpleegkundige moet lachen en bevestigd dit en ik zucht opgelucht en zeg: ‘Hij doet het dus echt!’ Als ik weer ben ‘dichtgenaaid’ en een grote pleister op mijn wond heb, word ik weer overgeheveld op een gewoon bed en word ik de OK uitgereden. Naast de OK is de ruimte waar de KA met vriendlief en J. is, ik kan een blik in de kamer werpen en J. wordt omhoog gehouden. Dit is mijn eerste beeld van mijn baby, een klein, wit mannetje in de grote handen van de KA. Ik vraag aan vriendlief of het wel goed gaat en hij steekt zijn duimen op. Ik vind het vreselijk dat ik weer weg moet, maar ik moet naar de Recovery. Nadat voor de zoveelste keer mijn bloeddruk, hartslag etc. worden gecontroleerd en deze nog steeds in orde zijn, en duidelijk is dat de ruggenprik echt aan het zakken is, mag ik eindelijk naar J. toe.

Ik word met bed en al naar de Intensive Care Neonatologie gebracht, waar J. is. Ik schrik als we binnen rijden, allemaal apparaten, piepjes, slangetjes en alarmen, erg indrukwekkend. Gelijk rechts om de hoek zie ik vriendlief gelukkig staan. Hij staat bij een warmtebedje, en daarin ligt hij dan, J., mijn eigen baby. Ze rijden mijn bed tot naast het bedje van J. en vragen of ik hem wil vasthouden. Uiteraard wil ik dat! Ze leggen hem op mijn borst, daar is hij dan, mijn kleine baby! O+ Het voelt wat onwerkelijk. Ik vind het vreselijk om te zien dat hij allerlei slangetjes, naaldjes, plakkertjes e.d. op zijn kleine, zachte lijfje heeft. Hij weegt al 3100 gram zeggen ze. Ik ben verbaasd, dat is een best gewicht voor 35 weken zwangerschap! En dat is maar goed ook, die reserves heeft hij wel nodig gehad. De verpleegkundige maakt een paar foto’s, de eerste, van ons als kersvers gezinnetje O+ Later kan ik me dit moment niet goed meer herinneren (morfine? shock?), maar zoals ze wel vaker zeggen.. gelukkig hebben we de foto's nog.. :D

J. blijft uiteraard op de IC en ik word naar zaal gebracht. Die nacht staat de gyn die de keizersnede heeft gedaan nog aan mijn bed. Dat ze in dergelijke situaties een 'pluis - niet pluis' gevoel hebben, en ze gister een groot 'niet pluis' gevoel hadden maar niet direct de vinger erop konden leggen. In combinatie met mijn gevoel dat ze hem eruit moesten halen hebben ze daartoe besloten en uiteindelijk bleek dat een gouden (in)greep. Als hij een uur langer in mijn buik had gezeten was hij doodgebloed :X Hij heeft een behoorlijke bloedarmoede gehad, dus bloed dat ik verloor was van J. Het bleek dat ik bloedvaten om de vliezen had zitten en die waren ook met J. verbonden. Waarschijnlijk kwam daar steeds het bloed vandaan. Als ik een vaginale bevalling had gehad, had hij het sowieso niet overleefd, bij het breken van de vliezen was hij ook leeg gebloed.

Die nacht heeft J. een bloedtransfusie gehad om zijn bloed aan te vullen. Hierop deed hij het gelukkig heel goed. Na een paar dagen ziekenhuis mochten we samen naar huis! Mijn mannetje doet het nu hartstikke goed en elke dag besef ik me dat we zo ontzettend veel geluk hebben gehad. Dit verhaal had zo anders kunnen aflopen... Het kost wel even tijd om alles een plekje te geven, maar dat komt goed. We hebben binnenkort nog een nagesprek bij de gyn, wil nog wel graag een en ander weten van hoe het kon die vaten om vliezen, en of het pure pech is of niet etc.
  dinsdag 8 november 2011 @ 22:04:38 #249
314661 klavertje-4
brengt geluk!
pi_104141307
Jeetje jipster wat een afschuwelijk naar idee dat het zo makkelijk mis had kunnen gaan! Wat is je instinct dan toch een goede raadgever hè, dat je aanvoelde dat hij er NU uit moest.

Wat fijn dat J. het nu zo goed doet O+
pi_104141985
Jipster wat een verschrikkelijk idee dat het zo ontzettend mis had kunnen gaan. Gelukkig is dit niet gebeurt en heb jullie nu een heerlijk gezinnetje!
  dinsdag 8 november 2011 @ 22:18:43 #251
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104142095
Godsamme Jipster, wat heftig! Wat een onwijze shock dat het zó slecht had kunnen aflopen.

Wat goed dat er zo is ingegrepen en dat jullie J. nu gewoon bij jullie is. O+
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
pi_104143152
Jemig Jipster, wat een heftig verhaal! Wat goed dat ze naar je geluisterd hebben zeg. :o
En wat een eng idee, hoe het had kunnen aflopen zeg.

Wat fijn dat jullie jongetje nu gewoon bij jullie is, ik zag een foto van de knapperd! O+
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
  dinsdag 8 november 2011 @ 22:57:53 #253
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104144557
Wat een verhaal Jipster! Wow! En J. Is een prachtventje!
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
pi_104151667
Zo, zeker een eng idee van hoe t had kunnen aflopen zeg!
Wat een verhaal en wat een goeie gut-feeling heb jij!
Tralalalaaa
  woensdag 9 november 2011 @ 09:16:42 #255
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104152047
Inderdaad wat TAP ook al zegt: jij kan echt heel goed luisteren naar dat stemmetje in je hoofd dat je verteld of iets wel of niet goed zit zeg.

Wat een eng idee hoe het had kunnen aflopen! Maar gelukkig is dat helemaal niet gebeurd en heb je een heerlijk gezond ventje.

En voor mij zet het ook weer even het een en ander in perspectief... Ik heb het als een groot gemis ervaren dat ik niet helemaal helder was bij de bevalling en dat ik Jesper niet meteen bij me kreeg... Maar ik kreeg hem tenminste wel meteen op mijn kamer en dat hoeft dus niet de normaalste zaak van de wereld te zijn!
  woensdag 9 november 2011 @ 09:20:20 #256
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_104152147
Jeetje Jipster, wat een eng verhaal zeg! Gelukkig is het goed afgelopen! :Y
***
pi_104156170
:* Dank voor de reacties, dames!
pi_104156203
Ik kreeg letterlijk kippenvel van je verhaar Jipster!! :* fantastisch hoe je mannetje het nu doet! O+ :*
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
pi_104229772
Jipster, heftig hoor. Kan me helemaal invoelen in je verhaal. Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen.

Ik wil mijn verhaal toch ook hier delen. Het voelt wel een beetje dubbel, alsof ik hier niet echt hoor ofzo. Maar heb toch behoefte om dit te doen.
Disclaimer: heel erg lang verhaal... (sorry daarvoor)

Op Tweede Kerstdag 2010 doe ik een zwangerschapstest; hoera!! Zwanger! Ik kan mijn geluk niet op en maak Z. wakker die heel verdwaasd reageert; 'beter... ik zei het toch dat het ging lukken. Nog een lange weg te gaan'. En hij valt weer in slaap.

Bij de termijnecho zien we een klein boksend mensje. Ik ben uitgerekend op 1 september.
De zwangerschap verloopt prima, de 20-weken echo geeft aan dat we een jongetje krijgen. Een jongen?? Roep ik heel verbaasd. Ik moet even wennen aan het idee. Zie mezelf meer als meisjes-mamma. Maar de volgende dag vind ik het helemaal prima. Ik durf wat te kopen; het wordt een paars rompertje met daarop 'Lady's man'. Want... uiteraard krijgen wij een knappe zoon O-)

Op 28 mei, het is dan zaterdag en we zitten in een halve verbouwing, realiseer ik me dat ik de baby nog niet veel heb gevoeld. Ik bel mijn beste vriendin, (op dat moment is zij ook zwanger en 5 weken verder) en zij zegt dat ik even moet gaan liggen en porren. Zo gezegd, zo gedaan. Meneertje trapt een keer flink en die dag daarop voel ik hem regelmatig bewegen. Wel wat minder hard dan normaal, maar ik denk dan dat hij anders is gaan liggen en maak me geen zorgen.
Op 30 mei 'vier' ik mijn 30e verjaardag op de rand van het bed omdat dat de enige plek is waar we nog meubels hebben staan en ik fatsoenlijk kan zitten.

Op 31 mei hebben we de eerste avond van 'Samen Bevallen'. Er is één stel later, ze moesten naar het ziekenhuis omdat ze minder leven voelde, ze komen even later binnen en alles was gelukkig in orde met hun baby. We doen wat ademhalingsoefeningen en de mevrouw van Samen Bevallen zegt dat de baby'tjes heel actief worden van de oefening. Nou.. die van ons dus niet, maar ik denk 'het is net zo'n luilakje als zijn moeder'.

Dan is het 1 juni, ik zit op kantoor en realiseer me in de loop van de ochtend dat ik de baby nog niet heb gevoeld. Als ik goed bedenk wanneer de laatste keer is geweest bedenk ik me dat dat pas de vorige middag was. Ik plaats een berichtje in het Z&G topic want ik twijfel of ik nu moet bellen. Ik wil me geen zeur voelen tenslotte.
Mijn collega haalt me over de streep. Ze zegt; 'als jij je zorgen maakt, dan schijt aan wat anderen denken, gewoon bellen! Jij bent de moeder van je kind'.
Ik bel en mag om 13.35 uur langskomen bij de verloskundige om het hartje te luisteren. Het is dan 12.50 uur.
Om 13.30 stap ik op mijn fiets nadat ik tegen mijn collega's zeg; 'tot straks, ga even het hartje luisteren'.

Ik kom bij de verloskundige en mag meteen naar binnen en ga op de bank liggen. Ze zet de doptone op mijn buik, maar we horen geen babyhartje. Alleen een heel rustige hartslag waarvan ze denkt dat het de mijne is. Nog eens zet ze de doptone op een andere plek op mijn buik, weer hetzelfde. Ik wordt een beetje ongerust, er zou toch niks zijn?
Dan stopt ze en zegt ze tegen me; 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis.'
Nu begin ik me echt zorgen te maken, begin te trillen. Ik realiseer me nu dat er echt wel eens iets mis kan zijn. Ik moet Z. bellen, hij moet ook naar het ziekenhuis komen.

Met de verloskundige rijd ik naar het ziekenhuis, onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik moet mijn werk bellen dat ik niet meer terugkom, ook als blijkt dat alles goed is.
Bij het ziekenhuis aangekomen rijden we naar de dienstingang. Arm in arm loop ik met de verloskundige naar binnen. We grappen nog over dat ik zomaar de VIP ingang mag gebruiken.
We komen bij de afdeling en we lopen een kamer binnen met zo'n 'stijgbeugelstoel'. Even later (het lijkt uren te duren) komt Z. hij is helemaal bezorgd maar ik stel hem gerust met mijn breedste smile en zeg dat alles heus wel goed komt. We zijn immers in het ziekenhuis?

Even later komen er 2 gynaecologen binnen. Ze stellen zich voor en zeggen dat ik in die stoel mag gaan liggen/hangen. Het licht gaat uit en ik denk 'dit is het moment van de waarheid' en ik kruis mijn vingers. De echo wordt gemaakt en ik zie aan de gezichten om me heen dat het mis is. Hoe mis weet ik nog niet, maar het is niet goed want ik zie geen opgeluchte gezichten.
Dan hoor ik iemand zeggen 'terminaal' en ik kijk om het hoekje naar het scherm van de echo en zie daar een stille baby. Dan stort mijn wereld in, maar nog steeds besef ik niet hóe ernstig het is. De gyn laat het hartje horen, 3x horen we een heel, heel langzaam geklop.
Het woord 'keizersnede' valt en ik denk; 'maar ik ben nog helemaal niet klaar, ik heb geen maxi cosi of kleertjes bij me en thuis zijn we nog niet klaar!' Ik zie dat Z. zijn hoofd naar beneden laat zakken.

Dan rent de gyn weg en komt weer terug. We moeten kiezen; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans. Ze zegt dat we geen minuten meer hebben om te beslissen maar dat het om seconden gaat. Ik denk; 'ik kan dit niet beslissen', mijn moeder moet het zeggen, die blijft altijd bij de grootste crisis kalm en besluitvaardig.' Maar ik ben moeder en ik moet kiezen
De gyn zegt dat ik moet bedenken dat ik een litteken krijg op mijn buik en ik denk; lekker belangrijk... al snij je mijn hoofd eraf en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Dat kan me ook niks schelen want ik kies voor mijn kind en zeg; 'als we niets doen gaat hij dood.' Dat wordt bevestigd en dan zeg ik; 'Haal mijn kind, alles voor mijn kind.'

Ineens is er een bed en ik ga erop liggen, de een trekt mijn schoenen uit, weer een ander pakt mijn ring, mijn horloge, bril. Dan gaat het in vliegende vaart door de gangen. Het voelt alsof ik live in Grey's Anatomy zit, ik doe een schietgebedje.
Dan kom ik aan op de OK en zie daar heel veel blauwe pakken en zeg 'nou nou, mijn eerste operatie en meteen spectaculair' en vind het heel raar dat niemand daarom moet lachen.

Er worden me veel vragen gesteld en met 4 man proberen ze me te prikken, dat gaat erg lastig en ik hoor iemand zeggen 'we moeten nú prikken, kom op! Ik ben in shock en laat alles maar gebeuren. De anestesist vraagt steeds of het wel gaat en ik mompel ja hoor. Ik krijg een ruggeprik wat ik doodeng vindt want ik zou in eerste instantie algehele narcose krijgen. Het valt mee, voordat ik het weet zit hij erin en voel ik mijn benen warm worden.
De anesthesist zeg dat ik wat kan voelen omdat er niet veel tijd is om de ruggeprik in te laten werken en ja... ik voel inderdaad wat; alsof ze met een staalborstel binnen in mijn buik bezig zijn. Ik kreun en zucht dat het een enorm rotgevoel is, daarna gaat gelukkig alle gevoel weg.
Ik krijg een zuurstofkapje op en hoor tellen; 1,2 blaas en dat achter elkaar door. Ik realiseer me dat ze aan het reanimeren zijn.

Ook ben ik Z. kwijt en vraag waar hij is. De anesthesist zegt 'hij is bij jullie zoontje'. Ik vraag hoe het met hem is en hij antwoord 'uw man heeft weleens betere dagen gehad zo te zien.'
Ik vraag of ze hem bij mij kunnen laten komen want ik vind het zo rot voor hem dat hij moet zien hoe ze ons kindje reanimeren. Dan komt Z. bij mijn hoofd zitten en ik zeg tegen hem dat het me zo spijt. We huilen samen. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat het niet meer goed gaat komen. Ik wil dan ook zeggen dat ze maar moeten stoppen met reanimeren, maar ze gaan maar door.

Dan wordt het heel stil op de OK, alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Het blijft stil, geen gehuil. Ze vragen of we al een naam hebben; nou nee, niet echt. Maar ik had wel een lijstje en dan wordt het David. Ik vraag of Z. dat goed vindt en hij vindt het prima.
Dus ik zeg dat hij David moet heten, omdat dat de geliefde betekent 'en dat zegt alles', zeg ik er achteraan. Ik denk nog; 'nu kan ik niet meer terug', nu heeft 'de baby' echt een naam.

Ze vragen of ik David vast wil houden, na enige twijfel zeg ik dat ik dat wil. En dan krijg ik mijn kind in mijn armen en ben op slag verliefd.
Nooit heb ik gedacht dat het echt waar is dat je je eigen kind het mooiste vindt. Maar het klopt echt, ik krijg een heel klein jongetje in mijn armen met heel veel zwarte haartjes. Wat is hij mooi. Ik zuig alles in me op en wil hem nooit meer loslaten. Wat ben ik trots!
Als ik naar de afdeling wordt gereden en een kamer alleen krijg is daar de verloskundige weer. Vol trots (en onder invloed van heel veel adrenaline) zeg ik; Nou we kunnen in ieder geval mooie kinderen maken he?! :@
Dat wordt beaamd door de vk, we krijgen van iedereen complimenten en ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde.

Dan moeten we onze ouders en familie bellen. Mijn ouders die net die dag op vakantie waren gegaan, ze komen meteen terug. Mijn schoonmoeder die heel hard 'neeeeee' gilt door de telefoon. Mijn vriendin die al heel veel sms'jes heeft gestuurd om te vragen hoe het gaat. Ik vind dit heel erg om te doen.

De echte klap komt pas de ochtend daarna, wanneer ik wakker wordt en me realiseer dat het geen nachtmerrie is geweest, maar dat die mooie droom van zwanger zijn en verwachting zo plotseling en definitief uiteen is gespat.

Het gemis is enorm, maar de liefde blijft.. O+
I found myself alone,
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of me
pi_104230214
Och Lenehe, ik zit hier te brullen, jij sterke lieve mama. :*
pi_104230230
Ik kende je verhaal al, maar toch zit ik hier nu weer met tranen in mijn ogen.. het stukje 'ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde' O+ Je hebt toch zo maar even een mooi mannetje gemaakt, met alles er op en eraan. Het is het meest verschrikkelijke en vooral onlogische wat er bestaat. dat zo'n klein menneke, er maar zo kort mag zijn :{
  vrijdag 11 november 2011 @ 01:53:06 #262
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104232747
Lenehe ;( :*
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
  Jubileum moderator vrijdag 11 november 2011 @ 02:09:45 #263
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_104232921
;( prachtig verteld lenehe maar oh wat knalt dit binnen...
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
pi_104233732
Pfff LeNeHe, ik hou het niet droog hier.... :'( wat mooi geschreven maar wat wrang dat jullie al zo vroeg afscheid moesten nemen van jullie prachtige jongetje! :*
pi_104233936
lenehe... Hierook tranen wat mooi geschreven. Wat erg dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie binkie. Sterkte met de verwerking van dit ongelooflijk grote verlies.
pi_104234338
LeNeHe, wat heb je al die emoties prachtig verwoord... Ik brak bij het stukje dat je schreef dat Z zijn hoofd liet hangen, wat een gruwelijk moment van de waarheid, van heel hard hopen naar zo'n definitieve omslag.. Wat heb je gehandeld volgens je oer-mama-instinct en wat heerlijk wat heerlijk dat het gevoel van trots en liefde zo heeft mogen overheersen...
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
  vrijdag 11 november 2011 @ 08:59:59 #267
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_104234903
Wauw Lenehe, tranen over mijn wangen hier.
De nachtmerrie van elke aanstaande ouder. Maar wat klink je idd trots! En terecht! O+

Een vriend van mij belde me ooit, ook nadat de zwangerschap met 28 weken misgelopen was. En toen hij zei 'We hebben een dochter' was de trots in zijn stem zo overduidelijk dat ik in eerste instantie even dacht 'leeft ze toch?' Zo mooi om te horen, zo vol liefde! :Y
***
  vrijdag 11 november 2011 @ 09:16:35 #268
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104235187
Ik moest ook huilen :'( . Wat vreselijk oneerlijk dat het zo gelopen is. En wat mooi dat stukje van 'het mooiste kind van de wereld'.
pi_104235242
'ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde'
Echt zo herkenbaar! Toen m'n schoonmoeder huilend binnen kwam en Senna nog op m'n borst lag, had ik ook echt zo iets van: Hallo, wat nou huilen... kijk dan hoe mooi en sterk ze is, ik voelde op dat moment ook helemaal geen verdriet alleen maar liefde en trost en snapte ook echt niet waarom ze zo moest huilen... ( nu natuurlijk wel, maar op dat moment voelde ik geen moment verdriet).
Geboren om voor altijd lief te hebben... O+ Roan & Senna O+
pi_104235257
en Jipster, wat een heftig verhaal!
Geboren om voor altijd lief te hebben... O+ Roan & Senna O+
  vrijdag 11 november 2011 @ 11:06:08 #271
36072 Susie
Hatsjikiedeeeeeeee!
pi_104238121
LeNeHe :*
Unlike those who hide the truth, i tell it like it is......
  vrijdag 11 november 2011 @ 11:19:21 #272
38223 Takkembah
Beetje gek en raar
pi_104238800
LeNeHe, ik kan me je berichtje toentertijd nog goed herinneren :'( de tranen rollen over mijn wangen.

En voor de rest eigenlijk precies wat Poppedein al zegt O+
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
pi_104239345
LeNehe ik vind het zo oneerlijk ;( en zo verdrietig :*
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
  vrijdag 11 november 2011 @ 11:50:49 #274
144006 chacama
Ondernemend!
pi_104240003
met tranen in mijn ogen zitten lezen!
pi_104252207
LeNeHe :*
Tralalalaaa
pi_104252803
Lenehe, *slik* :*
pi_104254420
Lenehe, ik heb het toen weinig meegekregen omdat ik zelf middenin mijn eigen bevalling zat, maar wat een heftig verhaal, ik zit hier met tranen in mijn ogen...
pi_104413877
Ik heb dit topic zeker nog wel gelezen na het plaatsen van mijn eigen verhaal. Wat een enorm heftige gebeurtenissen zeg! Ga mezelf zelfs schuldig voelen dat ik zo enorm in de knoop ben geraakt. Excuses dat ik verder nog niet in staat ben om op jullie verhalen in te gaan.

Wel wil ik hier even een update geven over mezelf. Ik ben daadwerkelijk aan de slag gegaan met de adviezen die ik hier heb gekregen. Heel veel dank voor de enorme steun in de rug. Ik heb het dan eindelijk aangedurfd om de verloskundige te bellen over de mogelijkheid van een pre-conceptiegesprek. Daar stond ze gelukkig positief tegenover. Moet nog wel even geduld hebben, want het is pas 2 december (dat ligt aan mij hoor, ze kon wel eerder), maar het staat in de planning.

Verder toch wel een flinke reactie gehad op de brok emoties waar ik in heb zitten wroeten. Tijdens de therapiesessie een paar dagen na plaatsing heb ik een paniekaanval gekregen. Niet zo heftig als vorig jaar een paar keer is gebeurd, maar dat kan komen doordat er gelijk een psycholoog bij was. Op advies daarom ook een intake voor paniekregulatie. De angst voor paniek remt nu de eigenlijke therapie. Er is dus veel in gang enhopelijk durf ik een tweede snel aan. (we willen zo graag, maar ik durf niet).
pi_104421370
Kursor, voel je absoluut niet schuldig. Nergens voor nodig. Ik vond jouw verhaal ook best heftig. Ik hoop dat het gesprek met je vk en de therapie je helpen om weer vertrouwen te krijgen en dat je het allemaal een beetje kunt verwerken.
Bij mij zat de navelstreng trouwens ook in de vliezen aangehecht.
I found myself alone,
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of me
  woensdag 16 november 2011 @ 08:43:40 #280
118901 Lishe
Verse Soep!
pi_104426265
O Lenehe, je hoort ontzettend in dit topic. Ik moet vreselijk huilen om je verhaal. Zo trots op jullie zoon en maar zo kort van hem mogen genieten. Toch ben je moeder en wat heb je dat goed gedaan. :*
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
  woensdag 16 november 2011 @ 09:05:29 #281
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104426572
Kursor wat goed dat je alweer een paar stapjes verder bent! Zo kom je er wel hoor... steeds kleine stapjes. En fijn dat je ons op de hoogte houdt :).
pi_104478111
Zo. Ik lig met koorts in bed en dan moet je toch wat, hè. Dus het hele verhaal maar opgerakeld... ondanks dat het niet bepaald lang duurde, is het wel een lang verhaal geworden :@ Sorry ;)

We melden ons 's ochtends om 8 uur in de poli. Ik heb slecht geslapen, maar dat vind ik niet zo raar. Wel jammer dat ik wakker werd met kramp in mijn been :') Zo van, ja hoi, vandaag wordt een dag vol pijn, we beginnen er nu vast mee...

Eerst aan de ctg voordat ze gaan toucheren.
De ctg duurt eindeloos, ik snap dat de dokters meer te doen hebben, maar ik heb hier geen geduld voor. Ik ga ervan uit dat ik gel nodig zal hebben om de verweking te starten en vind eigenlijk dat ze dat best even eerst hadden mogen doen. Redelijkheid is niet mijn sterkste punt (en dat zal het gedurende de dag ook niet worden).

Om half 10 komt er eindelijk een verloskundige. Ze toucheert en zegt dat ze bekend staat om haar hele lange vingers, daar kan ze goed vliezen mee doorprikken (of nou ja, helpen, want het echte prikken doet ze niet met haar vingers natuurlijk). Ze heeft gelijk ook, ondanks weinig ontsluiting en weinig verweking krijgt ze het voor elkaar om de vliezen door te prikken. Woei! Dat had ik de komende 24 uur nog niet verwacht... spannend! Ze maakt me ook gelijk vast aan het infuus om de weeën op te wekken; afwachten doen we niet aan.

Pas na een paar uur wachten en het infuus ophogen gebeurt er wat en begin ik heel lichtjes wat te voelen. Weeën zou ik 't nog niet noemen. Nadat het infuus weer omhoog gegooid is, houden de weeën ineens op. Ik voel wel wat rugkramp, maar de buikkrampjes zijn weg. Muhhh wat nu!

De verloskundige komt om ongeveer kwart over 1 eens toucheren. Twee centimeter, oftewel, afgezien van wat extra verweking is er niks gebeurd. Dat viel te verwachten.

De magische vingers van de vk doen hun werk echter wel, ineens krijg ik weeën en flink ook. Ze worden gauw heftiger en zijn, net als bij Willow, net zo heftig in mijn buik als in mijn onderrug. Ik probeer allerlei houdingen aan om ze op te vangen, laat Dennis in mijn rug duwen en probeer braaf te puffen, wat niet zo heel erg goed lukt.

Heel lang houd ik dit niet vol. Om kwart voor 3 moet ik naar de wc, daarna word ik weer getoucheerd. Vijf centimeter. Dat gaat op zich best snel, en ik twijfel nog een minuut of tien voor het ineeens wel erg heftig wordt en ik bedenk dat ik toch maar een ruggenprik wil ("Mag ik al een ruggenprik?" vraag ik met een zielig hoofd).

Om kwart over 3 is de verloskundige er met een verhaaltje over de mogelijke complicaties van een ruggenprik, die me allemaal niet zo kunnen boeien. Ze toucheert en constateert 5 à 6 centimeter. Niet zo gigantisch opgeschoten dat het geen zin meer heeft om de prik te zetten dus, dus de anesthesist wordt gebeld.

Maar ja, de verloskundige is geweest met haar vingers en dan verandert alles meteen ;) De weeën komen erg snel op elkaar, zijn totaal niet op te vangen, ik krijg het niet voor elkaar om te puffen. Dennis probeert mee te puffen, de verpleegkundige ook, ze roepen dat ik het goed doe, en ik denk alleen maar: stelletje leugenaars. Ik weet namelijk dondersgoed dat mijn gepuf nergens meer op slaat. Ik huil, ik smeek of het alsjeblieft mag ophouden, ik vraag of de prik al eens komt, ik wil niet meer, roep ik. Niet mijn meest charmante moment.

De anesthesiste is er al na tien minuten. Ze houdt weer het verhaaltje over wat de ruggenprik allemaal inhoudt en het duurt me allemaal veel te lang; lekker belangrijk! Hierrrr die prik! Het uitstallen van alle dingen die ze erbij nodig heeft duurt ook al zo'n eeuwigheid. Bij elke wee verdwijnen mijn nagels diep in Dennis' armen en jank, schreeuw en huil ik weer dat ik écht niet meer wil, en ondertussen denk ik: weer een wee dichterbij de ruggenprik, nog heel eventjes...

Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en uiteindelijk zet de anesthesist de verdoving. Een wee later zet ze de prik zelf, maar ze wil nog wachten met het inspuiten van de verdoving tot ze het hartfilmpje van de baby goed kan beoordelen. En dan denk ik: Oh shit. Een perswee! Oh god. Wat nu? Als ik nu zeg dat ik een perswee heb, krijg ik mijn verdoving niet meer, en ik wil zo graag even pauze... en bovendien had ik pas 6 centimeter dus dat betekent dat ik nog een hele tijd persweeën weg moet gaan zuchten en ik heb begrepen dat dat écht de hel is, en daar heb ik dus al helemaal geen zin in. Dus, bedenk ik, als ik nou gewoon doe alsof het gewone weeën zijn, dan krijg ik zo die prik lekker toch, muahaha.

Nou ja dat werkt natuurlijk niet :') De druk aan de onderkant is overweldigend, ik móet ze wel anders opvangen - in plaats van het gejammer komen er oerkreten uit me, ik moet drukken, ik plas op de rand van het bed (oeps) en dan geef ik het maar op ook en kreun ik "Ik. MOET. PERSEEEENNNN."

Oh. Nou. Dan maar even toucheren... en tot ieders verbazing blijk ik 10cm te hebben en mag ik mee gaan persen. Gelukkig maar, want mijn hemel, ik kán ook niet anders.

Nu begrijp ik dat ik bij Willow echt nog wel wat van de ruggenprik had bij het persen, deze persdrang herken ik totaal niet. Ik vind het overweldigend. En pijnlijk, maar ja... ik kan tenminste wel wat dóen. Ze zien haartjes, zeggen ze. De verloskundige ratelt zo snel als ze kan een verhaaltje af dat ik heel goed naar haar moet luisteren en dat ik moet persen of puffen wanneer zij dat zegt. De verpleegkundige zegt dat ik me niet moet vastgrijpen in het bed, maar dat ik mijn benen moet vastpakken. "Moet dat?" vraag ik heel suf.

Een keer pers ik mee, twee persweeën pers ik mee, au, maar ik kan niet anders, mijn lichaam heeft het helemaal overgenomen. En dan zegt iemand: Kijk eens! Kijk eens! En ik denk alleen maar huuu? Nu al? En zo houden ze ineens een klein babylijfje boven me. Ik moet nog even terug op aarde komen, ben totaal overdonderd, een paar minuten geleden wachtte ik nog op een ruggenprik en nu is mijn dochter al geboren! Pas heel langzaam komen er flarden besef binnen - ik heb twee dochters! - ik heb het gedaan! - ohh mijn babytje! - oh thank god het is voorbij! - jeumig wat een bolletje :o :D - okee okee en ook wel eventjes "Muahahaha 11-11-11!" en dan komt ook de liefde. Mijn mooie bolletje. <3

P.S. De anesthesist kijkt dan om het hoekje of ze nog wat kan betekenen en zegt verbaasd "Huh? Is het al geboren?" dus ik bied mijn verontschuldigingen aan; ze staat er zo mooi klaar voor in haar operatiekleding en had al zoveel voorbereid dat ik het helemaal lullig vind voor d'r :')
POLLETJE PREE MUURSCHILDERINGEN! Facebook en website
  donderdag 17 november 2011 @ 16:52:25 #283
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104479910
Wat een storm-einde zeg! Fijn dat het toch nog zo voorspoedig ging :). En om dat 11-11-11 moest ik wel lachen :D.
  donderdag 17 november 2011 @ 17:11:33 #284
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104480533
:D

En ben jij nu ook zo blij dat het over is? Dat je nu gewoon eindelijk kunt genieten? O+

En beterschap! :*
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
pi_104514972
Storm-einde inderdaad... maar eigenlijk was de hele bevalling wel héél snel, want de weeën begonnen pas echt een beetje rond kwart over 1, en ze is om kwart voor 4 geboren :o Twee en een half uur :X

Vlindur, blij dat het over is, ach, ik hou me er gewoon niet eens mee bezig, ben gewoon aan het genieten! :)
POLLETJE PREE MUURSCHILDERINGEN! Facebook en website
pi_104515253
quote:
0s.gif Op donderdag 17 november 2011 17:11 schreef Vlindur het volgende:
:D

En ben jij nu ook zo blij dat het over is? Dat je nu gewoon eindelijk kunt genieten? O+

En beterschap! :*
Ik kan me dat zo voorstellen :Y
Mochten we voor een tweede gaan dan weet ik heul zeker dat ik dat zo zal ervaren nadien.
Ik had het na Puck al. Dat ik zo blij was dat het over was en ik in ieder geval een kind had en dus niet per definitie dit nog een keer zou mee hoeven te maken.
You make me dizzy, Miss Lizzy,
The way you rock'n'roll
Ik heb je lief mijn hele leven
pi_104518225
Wauw, snelle bevalling, innepin! En ik herken wat je zegt over het verschil tussen de persfase de eerste en de tweede keer.

DML, dat heb ik nu heel sterk, het gevoel dat het erop zit en ik NOOIT meer hoef.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
pi_104532603
En ik kan juist niet wachten om het allemaal nog een keer te ondergaan :D O+ call me crazy, maar ik hou dr wel van, bevallen <3
Weeën zijn naar, en die schaar mogen ze houden van me, maar ik vind het zo magisch <3

Wat een storm Innepin! En snel ook ja! Helemaal als je dat vergelijkt met Willow destijds. Herkenbaar je besef, twee dochters O+ wat is er mooier dan dat...
:)
  vrijdag 18 november 2011 @ 22:31:45 #289
279868 Sugarsnap
Sprookjesboom...
pi_104533497
Mignonne, ik deel je gevoel. Ik zou het heel graag nog eens mee willen maken. En wie weet over een paar jaar... Eerst maar eens de moneytroubles uit de weg (het gaat de goed kant op *O* beslissingen gemaakt en zulks) en misschien mag ik dan nog een keertje
pi_104533575
quote:
12s.gif Op vrijdag 18 november 2011 22:14 schreef mignonne het volgende:
En ik kan juist niet wachten om het allemaal nog een keer te ondergaan :D O+ call me crazy, maar ik hou dr wel van, bevallen <3
Weeën zijn naar, en die schaar mogen ze houden van me, maar ik vind het zo magisch <3

+1
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
pi_104533897
:D
quote:
12s.gif Op vrijdag 18 november 2011 22:14 schreef mignonne het volgende:
Herkenbaar je besef, twee dochters O+ wat is er mooier dan dat...
O-)
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
  vrijdag 18 november 2011 @ 22:44:42 #292
39145 Aventura
Relax, het is maar Fok
pi_104534207
Ik wil het liefst nooit meer een bevalling meemaken, nu ik weet hoe het is. Tegelijk waren de momenten daarna de mooiste uit mijn leven. De opluchting en ongeloof toen het lijfje van mijn zoon uit me kwam en op mijn buik werd gelegd. En uren erna, toen ik in mijn eentje in een ziekenhuiskamertje lag en ik urenlang in het bakje naast me in de oogjes van mijn baby keek, vol verwondering en liefde, op zoek naar herkenning...helemaal hyper ondanks het feit dat ik 48 uur niet had geslapen. Die korte nacht van een paar uur tussen het bevallingsgeweld en het kraamweekgeweld in (gelukkig wist ik het nog niet...) was puur genieten, en ja, magisch. Dat immèns opgeluchte en trotse gevoel van 'ik heb het gedáán, het zit erop, nu begint het', ik kan het zo weer terug halen en ik schiet er weer helemaal bij vol.
pi_104541535
Hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik mij herken in het gevoel van hè hè, gelukkig, dat hoeft niet meer, dat ik hier lijk te lezen. De bevalling was heftig, zwaar, pijnlijk, en ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe ik heb gesmeekt en gehuild, maar toch vond ik het bovenal een bijzondere ervaring, niet een negatieve. Het gevoel dat daarna overheerst is niet eentje van "het zit erop" maar meer gewoon trots op mezelf dat ik dat toch maar mooi effe heb gedaan :P

Ohja. En omdat het nodig schijnt te zijn :')
De "muahaha 11-11-11" in mijn verhaal is natuurlijk met een korreltje zout te nemen hè. Ik ging ervan uit dat het de 12e zou worden, en vind het erg stoer dat ze op zo'n mooie datum is geboren, dus dat was een van de vele dingen die door mijn hoofd schoten op dat moment. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik om de datum een inleiding heb afgedwongen bij het ziekenhuis :') tis ook eigenlijk te belachelijk voor woorden dat ik mezelf hierover uberhaupt ga verdedigen :')
POLLETJE PREE MUURSCHILDERINGEN! Facebook en website
  zaterdag 19 november 2011 @ 04:16:34 #294
48000 Vlinder
1 + 1 = 3, nee 5!
pi_104542726
Ik bedoelde ook niet het bevallen trouwens. Maar de zwangerschap ansich.

Net als Huup vind ik bevallen geen probleem. (makkelijk praat natuurlijk als je er zonder hechtingen vanaf komt)

Ik vind zwanger zijn gewoon echt niet tof en ben zó blij dat ik mn lichaam weer terug heb. Geen knieën en ellebogen meer te porren en pijn te doen, niet meer dat vreselijk irritatie gehik..
Ik kan weer normaal lopen, ik kan weer normaal douchen..

Nee hoor, doe mij maar een bevalling :Y
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
  zaterdag 19 november 2011 @ 08:36:53 #295
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_104543324
quote:
17s.gif Op zaterdag 19 november 2011 02:16 schreef innepin het volgende:

Ohja. En omdat het nodig schijnt te zijn :')
De "muahaha 11-11-11" in mijn verhaal is natuurlijk met een korreltje zout te nemen hè. Ik ging ervan uit dat het de 12e zou worden, en vind het erg stoer dat ze op zo'n mooie datum is geboren, dus dat was een van de vele dingen die door mijn hoofd schoten op dat moment. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik om de datum een inleiding heb afgedwongen bij het ziekenhuis :') tis ook eigenlijk te belachelijk voor woorden dat ik mezelf hierover uberhaupt ga verdedigen :')
:? Niemand zegt hier toch wat over? Of is dat in een ander topic aan de gang? Ik vond het alleen maar grappig! Zou denk ik hetzelfde hebben :), is toch een superleuke datum! En later mag ze ook nog op haar verjaardag snoepjes ophalen! :)
pi_104543372
Het een sluit het ander niet uit, hoor. Je kunt het en een magische ervaring vinden en blij zijn dat het een periode in je leven is die je achter je kunt laten. Naarmate de tijd verstrijkt krijg ik steeds meer de bibbers om hoe het allemaal af had kunnen lopen met mijn kleine Leen. Ik ben dol op baby's en zal denk ik altijd met een beetje weemoed andere zwangerschappen en baby's aanschouwen, maar voor ons is het goed zo. Ik kan me geen mooier gezinnetje wensen. O+
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
  zaterdag 19 november 2011 @ 09:17:30 #297
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_104543570
Ik herken dat gevoel ook helemaal niet. Zwanger zijn vond ik echt heel gaaf en heb ik ook echt gemist en de bevalling, ondanks dat de eerste keer met Sasha met het klem zitten en zijn blauwe slappe lijfje en het gebroken sleutelbeen heel heftig was, en ik de tweede keer gejammerd en gejankt heb dat ik het nooit meer wilde, ik zou zo blij zijn als ik het nog een keer zou mogen doen. :Y

Om wat Aventura zegt oa. Het is zoooo bijzonder, opnieuw een kindje helemaal mogen leren kennen, aan elkaar wennen, ontdekken wie hij/zij is etc. etc. O+

[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 19-11-2011 09:28:08 ]
***
pi_104543652
Aventura wat beschrijf je het mooi!!! ik wil oooooook O+ O+
**human milk for human babies**
Be who you are and say what you feel, because those who mind don't matter and those who matter don't mind.
pi_104543823
Ik kijk met weemoed terug naar de dagen voor de bevalling, dat t begon te rommelen en de bevalling zelf. Zou t zo weer doen!
Maar eerst genieten van dit lieve hummeltje en als het zo mag zijn dan voor de tweede gaan :)
Tralalalaaa
pi_104544630
quote:
0s.gif Op zaterdag 19 november 2011 08:36 schreef Fee-nix het volgende:

[..]

:? Niemand zegt hier toch wat over? Of is dat in een ander topic aan de gang? Ik vond het alleen maar grappig! Zou denk ik hetzelfde hebben :), is toch een superleuke datum! En later mag ze ook nog op haar verjaardag snoepjes ophalen! :)
Nee klopt, dat bericht bereikte mij via andere kanalen. En om kwart over 2 's nachts leek het mij een goed idee om er over te beginnen hier :+
POLLETJE PREE MUURSCHILDERINGEN! Facebook en website
  zaterdag 19 november 2011 @ 19:27:01 #301
190853 RockabeIIa
Embracing my inner trailerpark
pi_104560534
quote:
0s.gif Op vrijdag 18 november 2011 22:39 schreef Cooki het volgende:
:D

[..]

O-)
SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
*gnif*
ik zou ook echt voor geen goud willen ruilen!
I'm so glamourous I piss glitter!
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')