Bevallingsverhalen deel 13

Wat ontroerend Bj, moet er bijna van huilen. Ben ook wel een beetje jaloers wat kunnen bevallingen toch verschillen van elkaar.

(disclaimer vooraf: hij is lang)


Al vanaf 18 weken zit er in mijn linkerbeen iets bekneld. Het been doet eigenlijk constant zeer en ik kan er niet goed op staan. Ook mijn bekken is weer erg wiebelig en dus draag ik vanaf week 30 constant mijn bekkenband. Zo lukt het me om tot week 37 redelijk mobiel te blijven. Omdat ik de vorige keer ruim over tijd ging en ook nog een valse start had, deze keer al vroeg met de vk’s besproken dat ik niet wilde wachten tot de 41 weken. Voor de 40 weken willen de vk’s niets doen, tenzij ik niet meer van de parkeerplaats naar de praktijk kan strompelen (zo’n 50 meter). Dat punt bereik ik uiteindelijk met 39 weken. De dienstdoende (een invalster) ziet dat ik er echt doorheen zit en wil me dat weekend best komen strippen. Dat mag ze uiteindelijk niet omdat ze me dan niet kunnen doorsturen naar het ziekenhuis.
Maandag ben ik 40 weken en 2 dagen, die avond op controle. Twee hele centimeters ontsluiting en ik word gestript. Dat levert uiteindelijk anderhalf uur buikweeën op die verdwijnen zodra ik op mijn rug moet gaan liggen. Teleurgesteld gaan we slapen en de ochtend erna melden we ons in het ziekenhuis. Daar wordt de beslissing snel genomen, de dag erna word ik ingeleid.
Die woensdag melden we ons fris en fruitig om half 8 in het ziekenhuis. Ik ben zo blij dat er een einde gaat komen aan de pijn en het ongemak, dat ik gewoon vrolijk het ziekenhuis in loop. We melden ons, ik krijg een ctg en we wachten op de vk. Die controleert, nog steeds 2 cm, en net als ze de vliezen wil breken, breken die ergens hoog spontaan. We mogen 3 kwartier wachten op spontane actie, daarna gaat het infuus aan. Uiteindelijk sluiten ze rond 9 uur het infuus aan. De dosering wordt heel langzaam opgevoerd, vanwege de weeënstorm van de vorige keer. We zijn relaxt, ik voel eigenlijk niets en liggen te grappen over situaties op de parkeerplaats buiten. Rond 11 uur krijg ik een raar drukgevoel. Ik heb dan inmiddels wel weeën, helaas alleen in mijn rug. Controle door de vk. Met moeite is er drie centimeter van te maken. Het drukgevoel komt van mijn blaas, ik moet gaan plassen.
Die volle blaas blijkt het een en ander tegengehouden te hebben. Hierna barst het echt los, rugweeën en beenweeën. Die in mijn benen zijn het sterkst in mijn slechte been en dus kan ik er niets mee. Rond half 1 heb ik nog steeds 3 cm. Het doet nu echt zeer, ik hang aan het bed en de infuuspaal om tegendruk aan mijn been te geven. De keus is snel gemaakt, ik wil de ruggenprik. Ik moet nog drie kwartier wachten tot ik naar de ok kan voor de prik. Liggend op de smalle brancard kan ik precies mijn voeten afzetten tegen de rand van de brancard. Tijdens het zetten van de prik leunt een verpleegkundige vol op mijn benen en dan zit de prik er al vrij snel in. Al bij de tweede wee die daarna komt voel ik de pijn wegzakken. Mijn hele linkerbeen blijft verkrampen, dat voel ik nog wel, maar de pijn is weg. Na een half uurtje komt weer dat drukgevoel opzetten.
Het is inmiddels half vier. Dienstwissel, een nieuwe vk. Ze controleert, weer maar 3 cm. Het drukgevoel komt van de wederom volle blaas. Dat wordt dus een katheter. En maar goed ook er blijkt een ruime liter in mijn blaas te zitten. Ik ben inmiddels compleet relaxt, lig lekker op mijn zij, bel met mijn moeder en sms mijn zusje. Op een gegeven moment zeg ik tegen mijn man dat ik nu toch gewoon even moet poepen. Verpleegkundige wordt gebeld en als ze binnenkomt zeg ik nog tis geen persdrang. De verpleegkundige gaat op de stoel naast me zitten en begint een gesprek. Ik moet wel zuchten, voel ook nog steeds mijn been en maak dan de opmerking dat ik eigenlijk alleen wat pijn aan mijn baarmoedermond voel, ik herken het van de waterecho. Dan staat de verpleegkundige op en zegt dat ze een vk gaat halen en anders de gyn. Of de camera’s klaar liggen. Ik verklaar haar voor gek, ik heb pas 3 cm, dit kan niet. Ze komt terug met de vk, ik moet draaien op mijn rug, maak me nog druk om de katheter (waar is dat ding?) en dan toucheert de vk in een wee. Auw! Zo, zegt ze, dat was het laatste randje, je mag persen. Ik snap er niets van, voel ook geen persdrang, maar als mijn man zegt dat ie haar ziet, geloof ik het wel. Persen valt vies tegen als je ruggenprik nog vol openstaat en je dus de persweeën niet voelt. Ergens in perswee 4 gaat het niet meer, ik krijg em niet meer vooruit. Ze knipt in en ik pak em zelf aan. Met, net als zijn broer, een handje naast zijn hoofd. Dat heeft meneer er ineens naast gelegd, bij het toucheren was er niets te voelen. Als ik vraag hoe laat het is denk ik dat iedereen zich vergist. Het is pas 16.39. Ik ben in minder dan een uur van 3 cm naar bevallen gegaan en heb maar 9 minuten geperst. Tinus lijkt kleiner dan zijn broer, maar blijkt precies even zwaar, maar is wel langer. Ook nu weer heb ik een zware placenta, weer geluk, want de placenta zelf is er niet best aan toe.
Ik moet drie uur blijven, Tinus is misselijk en spuugt wat, ik word gehecht en zodra de verdoving is uitgewerkt mag ik kijken of ik kan plassen. Pas als dat lukt mag ik weg. Dus ik laat flink wat vocht aanrukken en eet ondertussen ook nog een warme maaltijd. Als ik denk dat ik moet plassen probeer ik voorzichtig of ik kan staan. En dan blijkt de beknelling weg te zijn, de pijn in mijn been die er bijna een half jaar was, is weg. Snel even plassen en dan op weg naar huis. Heerlijk. Zo kan het dus ook.

BJ, wat een snelle bevalling weer. Had je nu wel meer het gevoel er controle over te hebben?

Bij al die verhalen van jullie dames krijg ik tranen in mn ogen, ook nu weer mefke.
Klinkt als best heftig, zo lang niks en dan ineens in een uur alles

Jemig Mef; dat is ineens erg snel gegaan bij jou zeg!! mooi geschreven ook...

en ik heb heel lang het gevoel gehad controle te hebben over de situatie, ondanks de weeenstorm. Eigenlijk alleen de laatste persweeen voordat ik daadwerkelijk mocht persen niet, voelde dat ze ging komen en heel even kreeg ik dat gevoel van paniek over me, het gevoel van; o jee, nu gaat het echt gebeuren, kan ik het nog wel etc etc. En enorm misselijk... dat duurde een minuut ofzo, en toen herpakte ik mezelf. Draaide ik van mijn zij op mijn rug, want ik voelde dat het nu ging gebeuren, en toen was ze er dus ook zo...Heel bijzonder.

Merkte wel dat ik me veel meer op mijn gemak voelde in mijn eigen omgeving en daardoor ook beter in mezelf kon keren tijdens de weeen, en op mijn gevoel/ intuitie af kon gaan. En achteraf voelt dat heel erg goed.

Ok, here goes. Mijn bevallingsverhaal wat tijdens het schrijven een zwangerschaps- en bevallingsverhaal werd.
Een beetje laat, maar ik kon het niet eerder. 't is een beetje lang geworden.

Op zaterdag 29 augustus 2009 deed ik een zwangerschapstest: Zwanger! Mijn uitgerekende datum is 07-05-2010.

Ik meld me aan voor een 3D-echo onderzoek in een ziekenhuis in de buurt. Tussen de 6e en de 12 week van de zwangerschap krijg ik elke week een echo. Bij de 1e echo krijg ik meteen een kloppend hartje te zien! Ik sms naar D.: 'We hebben een knipper!!!'

Rond de 8e week heb ik mijn eerste afspraak bij de verloskundige. Alles ziet er nog steeds prima uit!

Het is mijn eerste zwangerschap en dus is alles nog nieuw voor me. Ik ben erg moe en regelmatig misselijk maar van wat ik zo om me heen hoor en zie is dat heel normaal.

Rond de 12 week doe ik de combinatietest. De uitslag daarvan geeft geen redenen tot verder onderzoek. Ondanks dat ik niet in een risicocategorie val ben ik toch opgelucht.

Op 16-12-2010 heb ik de SEO. Het is nu 8 weken geleden dat ik voor het laatst een echo heb gehad. Soms voel ik hele kleine plopjes onderin mijn buik; dat moet het kindje zijn!
Ik ben zenuwachtig voor de SEO; het is natuurlijk geen pretecho. Ik hoop ook het geslacht van het kindje te weten te komen. Vanaf het begin van de zwangerschap dacht ik dat het een jongetje zou zijn maar de laatste twee weken droom ik steeds over een meisje!

De SEO gaat goed maar de verloskundige kan niet alles goed zien omdat het kindje helemaal opgefrommeld in een hoekje ligt. Er wordt wat gepord; ik moet even springen en een stukje gaan lopen. Als ik weer terug ben is het kindje nog niet gedraaid. Het opperhoofd van de praktijk wordt erbij gehaald; hij probeert nog even het kindje in beweging te krijgen maar op wat nijdige trappen na gebeurt er niks.
Hij is het wel met de 1e verloskundige eens; het is een meisje! D. en ik worden papa en mama van een meisje! Een dóchter!

Mijn bloeddruk etc. zijn allemaal prima in orde. Ik moet af en toe nog wel overgeven maar niet zoveel dat er reden tot zorg is.

Een week later, op 23-12-2010, gaan we voor de SEO deel 2. Het kindje is nu gedraaid en de rest van het onderzoek kan gedaan worden. Het ziet er allemaal prima uit! Alle organen zijn aangelegd en lijken te werken, het kindje groeit netjes binnen de curves, er is voldoende vruchtwater, kortom: Helemaal goed!

Echo-foto:

Wij gaan dolgelukkig de feestdagen in!

Op 19-01-2010 heb ik weer een afspraak bij de verloskundige:

quote:

Op woensdag 20 januari 2010 09:42 schreef Keshet het volgende:
Egopost.

Gisteren mocht ik weer naar de verloskundige voor de routine-checkup. Bloeddruk etc was goed. Was wel weer wat afgevallen, maar dat was volgens haar geen probleem.
Toen ik zei dat ik 10kg afvallen toch echt wel wat veel vond en dat ik ook nog maar nauwelijks een buik heb ging ze een groeiecho maken.
3 weken groeiachterstand bij 24+5 viel niet echt meer binnen de marges.
Ik mocht meteen door naar het ziekenhuis voor een echo bij de gynaecoloog. Die constateerde hetzelfde helaas. Wel is het kindje lekker actief etc.,dat is positief!
Nu word ik doorgestuurd naar een ander ziekenhuis voor een nog uitgebreider onderzoek; ik word vandaag gebeld wanneer ik daar terechtkan.
Deze week mag ik iig niks meer doen. Dat is echt een perfecte timing; ik ga zaterdag verhuizen.

Ik ben ongerust.

Twee dagen later, op donderdag 21 januari 2010 kan ik in het volgende ziekenhuis terecht:

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 20:08 schreef Keshet het volgende:
_{Ik heb het allemaal even moeten laten bezinken voordat ik het wilde posten.}

Gistermiddag ben ik naar het andere ziekenhuis geweest voor verder onderzoek. Toen ik daar aankwam bleek er geen afspraak ingepland te staan... Gelukkig hebben ze dat snel gefixt en werd er een gynaecoloog opgetrommeld. Hij moest uit het Kinderziekenhuis komen maar gelukkig was hij er een kwartiertje later al.

Toen hij er was mochten we meteen door de onderzoekskamer in. Eerst waren er wat opstartproblemen met de pc maar daar heb ik hem mee kunnen helpen. Tsja, je bent IT'er of niet he.
De onderzoeksresultaten uit het vorige ziekenhuis werden doorgenomen. Wat hem opviel was dat alle meetresultaten prima in verhouding waren dus de eerste logische vraag was of ik 100% zeker ben van mijn zwangerschapstermijn. Helaas, dat ben ik. Dat wordt ook bevestigd door de echo's die van week 6 t/m 12 zijn gemaakt toen ik meedeed aan een onderzoek.
Vervolgens startte hij met de echo. Het eerste wat het kindje deed was vól uithalen naar het echo-ding wat op je buik wordt gezet. De reactie: 'Zo, er zit in ieder geval leven in!'

Het kindje ligt nog steeds in dezelfde, toch wel wat vreemde, dubbelgeklapte houding als tijdens de 20 weken echo. Dit kan wijzen op te weinig spierspanning in het lijfje. De felle, gerichte schoppen die het kindje geven spreken dat dan weer tegen.
De groeiachterstand van 3 weken (op een termijn van 25 weken) werd ook door deze gynaecoloog weer bevestigd. Wel is het kindje nog gegroeid ten opzichte van afgelopen dinsdag! Alle organen etc. lijken in orde maar helaas kon dat door de houding van het kindje niet zo goed bekeken worden als dat de gynaecoloog zou willen.
Mijn placenta is prima. Ik heb voldoende vruchtwater. De navelstreng is niet 100% ok maar dat verklaart de groeiachterstand niet. Ook de werk en verhuizing gerelateerde stress en drukte kunnen niet een dergelijke impact op de groei hebben.

Kortom, alle voorwaarden om het kindje goed te laten groeien zijn aanwezig maar de groeiachterstand is een feit en is daardoor zorgwekkend.
Er is nu een vervolgplan opgesteld. Aankomende maandag heb ik een vruchtwaterpunctie. Dinsdag weer een echo om te kijken of het kindje nog gegroeid is ten opzichte van gisteren, om naar de houding te kijken en om hopelijk alle organen te kunnen beoordelen.
Woensdagavond krijg ik de uitslag van alle onderzoeken, ook de vruchtwaterpunctie, al!

Here comes the nasty part.
Er zijn 3 (eigenlijk 4) mogelijke scenario's aldus de gynaecoloog.

1. Ik heb een infectie opgelopen waar ik zelf nauwelijks iets van gemerkt heb maar wat wel flinke impact op het kindje heeft. Info.
2. Het kindje heeft een chromosale afwijking. In het gunstigste geval is dit het Down-syndroom. Nou heb ik een combinatietest laten doen in het begin van de zwangerschap. De uitslag was dat de kans daarop vrijwel nihil is. Het kindje vertoont op dit moment ook geen kenmerken van het Down-symdroom. De gynaecoloog sluit deze optie dan ook vrijwel uit.
Dan blijven de andere chromosale afwijkingen over. Dit zijn dan de 'niet met het leven verenigbare afwijkingen' zoals ze dat zo fijn kunnen omschrijven. Kortom; het kindje heeft dan gewoon geen kans.
3. Er wordt geen oorzaak voor de groeiachterstand gevonden. Dit is natuurlijk de meest gunstige optie mits het kindje wel blijft groeien en de achterstand niet veel groter wordt. Op een voldragen zwangerschap is een achterstand van een week of drie niet zo'n ramp. Mocht het deze optie worden dan wordt ik vanaf donderdag opgenomen omdat de kans dat het kindje eerder komt ontzettend groot is. Komt het niet eerder, dan nog moet ik blijven zodat het kindje en ik gemonitord kunnen worden.

Het kindje weegt nu zo'n 450 gram. Als er geen afwijking gevonden wordt dan moeten we hopen dat ze zo lang mogelijk wil blijven zitten, pas vanaf 500 gram maakt ze een kans om uberhaubt te overleven; bij die 500 gram vechten de artsen er voor.
Als er geen afwijking wordt gevonden kan het natuurlijk ook zo zijn dat ze toch ineens een groeispurt maakt, zeker bij 100% bedrust, en dat er uiteindelijk paniek om niks is geweest.

't was ontzettend kut om de ouders en schoonouders op de hoogte te brengen. Voor mijn ouders is het het eerste kleinkind, voor mijn schoonouders de 13e maar de klap kwam bij beiden even hard aan.

We zouden morgen gaan verhuizen maar dat hebben we uitgesteld. De huur is toch nog niet opgezegd en het nieuwe huis staat er ook nog wel als wij er aan toe zijn!

Dus ja, nu is het afwachten tot de uitslagen binnen zijn. Ik ben zelf eigenlijk best rustig en nuchter op het moment. Ik heb samen met mijn lief keihard gehuild toen we thuis waren en de belronde er op hadden zitten.
Ik was zo kapot dat ik ook gewoon heerlijk geslapen heb, voor het eerst in weken eigenlijk.

Wij hopen dat er geen oorzaak is voor de groeiachterstand en dat 'ons Teigetje' een eerlijke kans maakt op een gezonde toekomst.
Als we woensdag een slechte uitslag krijgen is dat vroeg genoeg om in paniek te raken en boos te worden om dit 'onrecht'en om plannen te maken voor die vervolgstappen.
Tot die tijd heeft dat gewoon geen zin, we weten eigenlijk net zo weinig als afgelopen dinsdag, en al die negatieve energie zal de groei al helemaal niet ten goede komen.
Dat neemt niet weg dat ik me bij vlagen gewoon ontzettend kut voel... (en als de dood ben voor die vruchtwaterpunctie.)

Na de afspraak kan ik meteen bloed laten prikken. De gyn trommelt iemand van het lab op zodat ik er niet speciaal voor terug hoefde te komen.

In het weekend bezoeken we onze ouders en schoonouders. Ze wonen 100 kilometer bij ons vandaan, dus we rijden zo'n 400 kilometer dit weekend.
Ik wil per sé naar ze toe. Even mondeling alles toelichten en ze gewoon even zien. Ik ben bang dat het nog wel even duurt voor we er weer heen gaan.

Op maandag 25-01-2010 heb ik de vruchtwaterpunctie. D. zou er foto's van maken maar hij trok het niet zo goed meer toen hij de, toch wel erg lange, naald mijn buik in zag gaan. De punctie is me heel erg meegevallen; de betrokkenen in het ziekenhuis hebben me ook goed gerust kunnen stellen.
De rest van deze dag hang ik een beetje lamlendig op de bank; je mag eigenlijk ook niet meer dan dat na een vruchtwaterpunctie.

Op dinsdag 26-01-2010 heb ik aan het einde van de dag een uitgebreide echo:

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 16:23 schreef Keshet het volgende:
Er lijkt groei te zijn en zelfs na 2 uur echo-en kon de arts geen afwijkingen vinden!
Go go Teigetje!

Fatsoenlijke update volgt als ik thuis ben.

Tijdens de echo zijn er geen afwijkingen gevonden. Morgen krijgen we de uitslag van het bloedonderzoek en de punctie; we zweven nu echt tussen hoop en angst.
De afgelopen weken hebben we al ontzettend veel met elkaar gepraat (nog meer dan normaal ) maar nu weten we van geen ophouden. We praten de hele nacht; elk denkbaar scenario passeert de revue. Soms zijn we ook een tijdje stil...alles is eigenlijk al wel gezegd.
Morgen zullen we het weten: Krijgt ons meisje een kans of heeft ze nooit een kans gehad.
We nemen nemen ook een definitieve beslissing over de naam van ons kindje. Ik vind het belangrijk dat ze nu een naam heeft; dat ze niet meer 'het kindje' is.
Haar naam schrijf ik op een briefje en doe ik in mijn portemonnee. Ik kan niet verklaren waarom maar het voelt goed.

De woensdag kruipt voorbij. We sluiten ons op in de woonkamer; tussen de verhuisdozen. Ik draai de hele dag muziek die ik mooi vind en kijk een beetje TV. We krijgen SMSjes met sterktewensen van mensen die op de hoogte zijn.
Van de gyn hebben we te horen gekregen dat we niet voor 13.30 gebeld worden maar dat het ook wel half 5 kan worden. Om vijf voor half 2 gaat de telefoon. Mijn hart slaat letterlijk een paar slagen over; dit is het dan, het vonnis voor ons kindje.
Het blijkt m'n schoonmoeder te zijn, die wilde ons nog even een keertje extra succes wensen. Ik bedank haar supersnel en hang nog sneller op.
De hele middag hangen we een beetje rond; we durven zelfs bijna niet naar het toilet te gaan; zo bang zijn we om een telefoontje te missen.

Om 16.45 trek ik het niet meer en bel ik zelf naar de poli. Die blijkt maar tot half 5 telefonisch bereikbaar te zijn. Ik huil van frustratie en angst; moet ik nou nog een nacht van onzekerheid in?

Ik begin maar met het bereiden van het avondeten; ik wil even mijn gedachten proberen te verzetten.

Om 17.15 gaat mijn mobiele telefoon. 't is de gynaecoloog!!! Niet 'onze' gyn maar een andere.
De uitslagen zijn goed! Geen infectie en geen chromosomale afwijkingen! Ik ben zó ontzettend blij!
Ik vraag haar wat de volgende stappen zullen zijn. Ze zegt dat we over een half uur in het Kinderziekenhuis verwacht worden voor een gesprek met een gynaecoloog en een neonatoloog.
Ik zeg dat we dat niet gaan redden; de avondspits is begonnen en het is slecht weer. Ze antwoordt dat dat niks uitmaakt; we worden verwacht en kunnen gewoon komen wanneer we er aan toe zijn. We ronden het gesprek vrolijk en gespannen af.

D. en ik huilen even samen uit. Wat een opluchting! Wat een spanning!
We gooien het halfgare avondeten de vuilnisbak in en stappen de auto in. Onderweg bellen we onze ouders en post ik nog even snel op FOK!:

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 17:41 schreef Keshet het volgende:
Goed nieuws! Er is geen chromosale afwijking! -insert heul veul blije smileys die ik vanaf m'n telefoon niet weet te vinden-

Ben nu onderweg naar het ziekenhuis, we hebben vanavond al een gesprek met de kinderartsen over hoe nu verder!

* Keshet stuitert door de auto van blijdschap en stress!

We hebben een intens gesprek in het ziekenhuis:

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 08:01 schreef Keshet het volgende:
Ik had je wel gemist Ymme! Kom je je vandaag wat eerder melden?

Een voor alle stickertjes van gisteren!

Hoe hebben de andere dikbuikkies geslapen?

Gisteren was het voor ons een emotionele rollercoaster. De goede uitslag van de vruchtwaterpunctie ( ) gevolgd door meteen weer naar het ziekenhuis gaan voor gesprekken met de neonatoloog en de gyn.
Een fijn gesprek gehad waarin de mogelijke scenario's in de nabije toekomst geschetst zijn.
Ons Teigetje maakt een goede kans!

Vanaf vandaag krijg ik spuiten om de baby te laten 'rijpen'. Die hebben 48 uur nodig om volledig in te werken. Blijft Teigetje iig tot dan zitten dan ziet het traject er zwaar maar wel enigszins rooskleurig uit.
Vanaf vandaag of morgen ( Yay voor alle onzekerheid ) wordt ik opgenomen in het Kinderziekenhuis. Er wordt dan twee maal per dag een CTG gemaakt om te kijken hoe het met de kleine gaat. Gaat het goed dan gebeurt er niks. Gaat het niet goed dan wordt ze gehaald met een keizersnede. De overlevingskansen zijn bij deze termijn, morgen 26 weken, niet slecht maar de kans op complicaties is natuurlijk wel ontzettend groot. We zijn er echt nog lang niet.

Wat ze vaak zien in dit soort gevallen is: groeiachterstand (check) > verslechtering van de 'flow' in de navelstreng (check) > kindje krijgt het benauwd in de buik. Van dit laatste is op dit moment geen sprake maar dat kan natuurlijk per minuut veranderen.

Wat ik wel cool vond om te horen gisteren is dat het 100% zeker weten een meisje is (Lang leve de chromosomen!) en dat ze daardoor een betere kans heeft! Er is dus bewijs voor het feit dat we het sterkere geslacht zijn, hihi.

Voor mij persoonlijk is dit een hele onwerkelijke periode. Ik ga niet meehelpen met verhuizen. Ik ga niet samen met mijn lief voor het eerst in ons nieuwe huis slapen. Hij gaat (met een hoop hulp natuurlijk) de verhuizing regelen en zonder mij in het nieuwe huis slapen.
We gaan niet samen de babykamer inrichten, dat gaat 'ie alleen doen.
Ik had me het hele zwanger-zijn-gebeuren eerlijk gezegd iets leuker voorgesteld dan dit.

Ik ga natuurlijk wel ontzettend delegeren vanuit mijn ziekenhuisbedje en gewoon alles online uitzoeken c.q. bestellen. Die hormomonster-award is voor mij!

Ik weet niet of ik internet heb in 't ziekenhuis maar gelukkig heb ik een iPhone ( ) dus voorlopig zijn jullie nog niet van me af!

Het gesprek met de gyn en neonatoloog is zwaar. Er wordt heel duidelijk uitgelegd wat de volgende stappen zullen zijn, welke kansen het kindje heeft bij bepaalde scenario's, hoever ze zullen gaan met behandelen, etc. etc.
Ook het eventuele toekomstbeeld van het kindje is geschetst; de vele complicaties die premature kindjes direct en op latere leeftijd laten zien zijn besproken.
Het komt er op neer dat de artsen haar, bij actief ingrijpen, een overlevingskans van zo'n 50% geven mits ze inderdaad boven de 500 gram is en ik de longrijpingsspuiten op tijd zou krijg.
Er is ook aangegeven dat we niet verplicht zijn om iets te doen. We kunnen ook naar huis gaan en over bijvoorbeeld 2 weken terug komen voor een volgende echo; om te kijken hoe het dan gaat.
Het was een heel intens, heel moeilijk en heel menselijk gesprek.

We spreken af dat we de volgende ochtend weer terug komen. We kunnen alles een nacht laten bezinken, met elkaar bespreken en de volgende dag het gesprek voortzetten met nog een andere gynaecoloog en neonatoloog erbij.

Net voor we naar huis gingen vraag ik gynaecoloog wat ik zou voelen als het kindje in vannacht mijn buik overlijdt. Zijn antwoord is dat ik daar waarschijnlijk niks van zou voelen.

D. en ik hebben de hele nacht bijna niet geslapen. We hebben alle opties uitgebreid besproken; met familie en onze beste vrienden gesproken en de rest van de tijd zitten Googlen.

De volgende ochtend, donderdag 28 januari 2010 bel ik mijn moeder. Zij wordt die dag 60 en ook mijn zus is jarig.

Om 10 uur worden we in het ziekenhuis verwacht voor het vervolggesprek.
Ik wil weten of we ook nog terug kunnen komen op beslissingen die we in de komende uren en dagen moeten gaan nemen. Ik wil ons kindje koste wat kost nodeloos lijden besparen. De artsen geven aan dat we, binnen ethische grenzen, er altijd op terug kunnen komen en dat dat ook voor hun geldt.
Tijdens het gesprek geven wij aan er ook 100% voor te willen gaan, met als uitgangspunt een menswaardig bestaan voor ons kindje. Ons meisje!
De artsen bevestigen nogmaals er ook 100% voor te willen gaan en geven aan onze 'samenwerking' tot nu toe heel prettig te vinden. Eerlijk en open communiceren, dat is wat we allemaal willen en moeten. Ook over leven en dood.

Na het gesprek krijg ik de 1e longrijpingsspuit. De rest van de dag breng ik door met het maken van to-do lijstjes voor D.; we moeten immers ook nog verhuizen.
Ik pak een tas in met spullen voor in het ziekenhuis. Ik zet ook nog wat films, series en CD's op mijn laptop.

Op vrijdag 29 januari meld ik me om 11 uur voor de 2e longrijpingsspuit. Vandaag ben ik precies 26 weken zwanger. Als de 2e spuit erin zit wordt het definitief. Als de CTG's nu slecht worden gaat er actief ingegrepen worden.

Na de spuit gaan D. en ik nog even naar buiten. Ik hoop dat het nog zo'n 14 weken zal duren voor ik weer buiten kom.
Na een half uurtje gaan we weer naar binnen. Ik word opgenomen in het ziekenhuis en krijg een bed toegewezen.

Elke dag krijg ik 2 CTG's. Ze duren ontzettend lang; ze krijgen 't kindje steeds niet goed te pakken. Wel zijn de CTG's steeds in orde!
Mijn buik is inmiddels blauw van het geduw en gepor tijdens alle onderzoeken. Ik klaag er niet over; ik ben veel te bang dat er besloten wordt om nog maar 1 CTG per dag te maken.

In het ziekenhuis liggen vind ik vreselijk. Ik lig op een kamer met 3 anderen. Er wordt mij regelmatig gevraagd wat ik daar precies doe als er weer een nieuwe kamergenoot komt...Ik heb totaal geen buik en lig maar een beetje te liggen.
De anderen worden stuk voor stuk ingeleid; ik ben dus steeds live getuige van het begin van bevallingen.
Slapen doe ik nauwelijks; er is er altijd wel een aan het snurken of zeuren.
De verpleging probeert me een inslaapmiddel te geven. Ik weiger resoluut; ik ben bang dat het kindje er wat van meekrijgt en zwakker wordt. De verpleging stelt me gerust maar respecteert mijn standpunt. We sluiten een compromis; ik krijg oordopjes. We zijn het er over eens dat die het kindje niet kunnen schaden.
Ik lees veel, ik kijk wat series en ondertussen praat ik in gedachten veel met het kindje. Ik vertel haar hoeveel ik van haar hou, nu en altijd. Ik vertel haar over haar papa en mama, haar verdere familie, onze vrienden en onze toekomstdromen. Ik vertel haar dat zíj degene is die de baas is over haar leven. Ik vraag haar om ons een teken te geven als het in de toekomst te veel voor haar wordt. Ik krijg een gigantische schop tegen mijn hand nadat ik de vraag gesteld heb. Ik zie het als een teken; wij snappen elkaar, mijn dochter en ik.

Op zondag komt mijn gyn naar me toe met de vraag of ik eventueel bereid ben om maandag weer naar huis te gaan als de CTG in orde is. Ik zou dan twee keer per dag langs moeten komen voor een CTG.
Dat is wat mij betreft geen enkel probleem! We kletsen nog even verder over mijn laptop; hij is een Apple fanboy. D:

Op maandag 1 februari 2010 wordt er 's ochtends een CTG gemaakt. Die is wat slechter dan die van de dagen ervoor maar nog steeds prima.
's middags ga ik naar huis. Ik bel wat mensen op, even bijpraten, even een blik buiten mijn wereldje werpen.
We eten 's avonds soep uit blik, krentenbollen met kaas en een fruitsalade; we zijn vergeten om boodschappen te doen en er is niks anders in huis.
Om 9 uur 's avonds meld ik me weer in het ziekenhuis. Tijdens het maken van de CTG moet ik hoesten en tegelijkertijd daalt de hartslag van het kindje naar 30. Er komen allerlei mensen in paniek aangerend maar als ze zien dat ik een hoestbui heb zijn ze gerustgesteld.
Na de hoestbui is de hartslag ook weer helemaal ok. Conclusie: Meetfoutje door het hoesten.
Daarna daalt de hartslag nog een paar keer keer maar niet meer zo dramatisch.
Rond 11 uur 's avonds mag ik naar huis. De verpleging zegt dat ik de volgende dag uit mag slapen; ik hoef er pas om 11 uur weer te zijn. Er is wat plaatsgebrek en dit komt ze beter uit.

Die nacht slaap ik als een blok. Voor het eerst in weken kom ik echt tot rust.
De volgende ochtend word ik om 8 uur wakker. Het kindje beweegt normaal maar ik heb een paniekgevoel; er klopt iets niet.
Ik bel naar het ziekenhuis en ik mag meteen komen. De arts zegt: 'Als jij denkt dat er iets niet klopt dan is dat zo.' We kleden ons snel aan en stappen in de auto. Ik heb nog niet ontbeten en heb een drinkontbijtje in mijn tas gegooid. Ik rammel van de honger maar drink hem niet op; ik ben misselijk van de zenuwen.
Het is rotweer en we komen in de file te staan. Rond half 10 zijn we in het ziekenhuis en ik word op een eenpersoonskamertje aan de CTG gelegd. Die ziet er prima uit. Ik ben een beetje gerustgesteld maar heb toch nog het gevoel dat er iets niet klopt.
Net voor ik van de CTG afgehaald wordt daalt de hartslag van het kindje naar 30. Even later stijgt 't weer naar een normale waarde.
Dit gaat zo een paar keer door maar gelukkig komt de hartslag steeds terug. De gynaecoloog komt langs voor overleg. Hij vertelt dat ik vanmiddag of morgenochtend een keizersnede ga krijgen.
D. en ik zagen het al aankomen maar schrikken toch. Dit is ineens wel heel definitief.

Dan daalt de hartslag ineens naar 30 en vervolgens naar 20. Het CTG-ding wordt op een andere plek op mijn buik gezet. Het resultaat blijft hetzelfde. Even later stijgt de hartslag weer naar een normale waarde en blijft daar ook.
Ik mag van de gynaecoloog niet meer naar huis, wat ik ook logisch vind.

Even later word ik met bed en al naar een onderzoekskamer gereden; de gynaecoloog wil een echo maken om te kijken hoe het er van binnen uitziet.
Als de echokop erop staat en als de gyn op een paar knopjes drukt zie ik meteen dat het niet meer ok gaat; de flow in de navelstreng is minimaal.
De gyn roept zijn collega erbij. D. en ik kijken elkaar aan. Collega's erbij roepen is een slecht teken weten we inmiddels.
De collega-gynaecoloog komt binnen, kijkt naar het scherm bij zijn collega, pakt de echokop en begint te echoën.
Ik ontplof en schreeuw dat hij gvd wel het fatsoen mag hebben om zich even voor te stellen; ik ben geen baarmoeder op pootjes!
Hij schrikt van mijn actie stelt zich helemaal beduusd aan me voor. Ik ben ook een beetje van mezelf geschrokken en krijg de slappe lach van de zenuwen.
De collega-gyn vraagt of er CF in de familie zit; het kindje lijkt een CF-buikje te hebben. Ik vertel dat er geen CF bekend is in de familie. Hij vraagt er er dan misschien darmafwijkingen geconstateerd zijn; het buikje van het kindje ziet er vreemd bol uit.
De andere gynaecoloog en ik ontkennen dit; er is niks geconstateerd tijdens alle echo's en er is ook niks uit de vruchtwaterpunctie gekomen.
Tijdens de echo wordt er geconstateerd dat de flow in de navelstreng inderdaad hard achteruit gaat en dat het kindje het moeilijk begint te krijgen. Ik moet vanaf nu non-stop aan de CTG.
Er is een plekje voor me gereserveerd op de OK voor 8 uur morgenochtend. Dit geeft ons de tijd om familie en vrienden in te lichten als we dat willen en om een aantal praktische zaken, zoals een uitvaartverzekering, te regelen.

Om half 1 lig ik weer op mijn eenpersoonskamertje. Daar mag ik gelukkig blijven tot de keizersnede.
Ik word aangesloten op de CTG. Inmiddels heb ik echt ontzettende honger. De verpleegster die me aansluit hoort dit en gaat boterhammetjes voor ons halen.
Als de verpleegster terugkomt daalt de hartslag van het kindje weer, nu naar 50. Ditmaal duurt het echt lang voordat de hartslag weer iets omhoog gaat. Even later zakt de hartslag naar rond de 30.
De verpleegster schreeuwt naar haar collega's dat de gyn gehaald moet worden. Ik geef een harde por in mijn buik en roep en denk 'Kom op! Nog even volhouden!'

De gynaecoloog komt binnen rennen en zegt dat ik nú naar de OK ga. Hij rent meteen door naar de OK om zichzelf voor te bereiden. Het is nu 13.00 uur.
Ik doe meteen mijn sieraden af en mijn kleren worden van mijn lichaam geknipt. Ik roep tegen D. dat hij zijn brood naar binnen moet proppen; het duurt waarschijnlijk wel weer even voordat hij mag eten en hij zal de energie nodig hebben.
Als mijn kleren weg zijn wordt er een deken over me heen gegooid en word ik richting de OK gereden.
Ik bedenk me dat ons fototoestel nog in de auto ligt en vraag aan D. om 't snel te gaan halen. De verpleegster die aan het voeteneind van mijn bed loopt zegt dat D. geen tijd meer heeft om heen en weer te lopen. Gelukkig is er een fototoestel aanwezig op de afdeling. Ze zegt dat zij persoonlijk ervoor zal zorgen dat er foto's gemaakt gaan worden.

Ik moet even wachten in de ontvangstruimte voor de OK. Ze moeten de OK nog voorbereiden op mijn komst. D. wordt meegenomen om zich om te kleden.
De anesthesist komt langs om de opties te bespreken. Hij wil een volledige narcose, ik niet. Ik wil bij bewustzijn zijn als mijn dochter geboren gaat worden. Als ze vlak na de bevalling overlijdt wil ik haar vast kunnen houden en bij haar zijn.
De anesthesist begrijpt mijn standpunt en gaat akkoord met een ruggenprik. Hij geeft aan dat hij 1 keer prikt en als het niet goed gaat dat het dan toch volledige narcose wordt. Daar heb ik begrip voor; er is geen tijd voor meerdere keren prikken.

Er ligt een andere vrouw in de ontvangstruimte. Ze spreekt Engels met de verpleging maar ze is volgens mij Frans. Ze is aan het vertellen over International Pancakeday.
Ik moet er in mezelf een beetje om gniffelen. Als ons kindje dan zoveel te vroeg geboren moet worden dan is dit eigenlijk ook wel een prima dag. Pannenkoeken zijn mijn favoriet, dan moet geboren worden op International Pancakeday toch wel een goed teken zijn.

Later heb ik er wat meer over opgezocht: 'The Catholic holiday of Candlemas, on 2 February, is a feast to commemorate the purification of the Virgin Mary and the presentation of baby Jesus. In France, this holiday is called la Chandeleur, Fête de la Lumière,* or jour des crêpes.' http://french.about.com/od/culture/a/chandeleur.htm

Even later mag ik naar de OK. Ik krijg een korte uitleg over wat er gaat gebeuren. Er wordt me gevraagd of het goed is als een arts-assistent de keizersnede uitvoert. Ik vraag of ze het vaker heeft gedaan. Ze beantwoordt de vraag bevestigend. Ik vraag aan de gyneacoloog of zij het net zo goed kan als hij. Hij zegt dat dat zo is en dat hij er bovenop blijft staan. Van mij mag ze de operatie doen.
De ruggenprik wordt voorbereid. Doordat ik geen buik heb kan ik heel ver vooroverbuigen. Ik dwing mezelf om te ontspannen; ik moet en zal die ruggenprik krijgen. De verdoving voor de prik wordt gezet; die voel ik nauwelijks. De ruggenprik zelf is even een raar gevoel maar dat is zo voorbij.
Ik moet nu gaan liggen en even wachten tot de prik goed werkt. We krijgen een seintje dat het team neonatologen klaarstaat. Ze komen zich even voorstellen ook aan me, ze hebben gehoord dat ik dat prettig vind.
De werking van de prik wordt getest. Ik kan mijn voeten nog bewegen en voel alles wat er aan mijn buik gebeurt en dus hij wordt wat hoger gezet. Dit herhaalt zich een paar keer. Als ik met een van de mensen om mij aan het praten ben voel ik ineens iets scherps prikken in mijn buik. Ik roep dat het zeer doet. De anesthesist is verbaasd; ik zou nu echt niks meer moeten kunnen voelen; dit was een test om te kijken of ik niet dacht dat ik pijn voelde, uit angst voor de pijn. De prik wordt nog wat hoger gezet. Even later wordt me gevraagd of ik mijn voeten nog kan bewegen. Ik merk dat ik dat nog wel kan maar zeg dat 't me echt niet meer lukt. De anesthesist zegt dat hij daar blij om is; als ik ze nu nog wel zou kunnen bewegen zou ik een volledige narcose krijgen.
Dat zag ik al een beetje aankomen en daarom hield ik mijn mond.
D. mag nu ook de OK op. Hij ziet er niet uit in zijn operatiepak en op zijn Crocs! Hij kust me en zegt dat ik het kan, dat we het samen gaan kunnen. Wij drietjes. Ik leg de hand van D. en mijn hand op mijn buik en vraag ons meisje om nog heel even vol te houden. Nog heel even, dan kunnen de dokters haar helpen. Ik herinner haar aan onze afspraak; zij beslist.

De gynaecoloog zegt dat ik maar flink in D.'s hand moet knijpen als ik het spannend vind. Hij zegt ook dat ze gaan beginnen.
Ik ben als de dood dat de ruggenprik niet goed werkt en dat ik het snijden ga voelen maar gelukkig werkt hij wel goed.
Ik vraag om een spiegel zodat ik mee kan kijken maar die wordt geweigerd. Ik leg me er bij neer; ik kan mijn energie nu beter besteden aan andere dingen.
Mijn buik wordt opengesneden. Ik voel geen pijn en haal opgelucht adem. Van de spanning bijt ik heel hard in mijn vingers; dit heb ik zelf niet eens door.
Ik voel wat geduw en getrek en hoor de gyn zeggen dat ze nu bij de baarmoeder zijn. Ik voel handen wroeten in mijn buik. Het duurt me te lang en ik vraag of het goed gaat. Ik hoor de arts-assistent zeggen dat ze het kindje niet kan vinden. Ik vraag me in stilte af of ze haar diploma's tegelijkertijd met haar veterstrikdiploma gekregen heeft maar hou mijn mond.
Even later hoor ik de gyn schreeuwen dat het kindje er NU uit moet en dat ze op moet schieten! Ik begin in paniek te raken en D. zit apathisch naar mijn hand in de zijne te staren en mompelt 'Schiet op! Schiet op!'
Een paar seconden later voel ik dat het gewroet stopt en dat de handen uit mijn buik gaan. Ik hoor een soort gemiew, eerst zacht en dan iets krachtiger. Ik roep 'Ze leeft! Hoor dan! Ze LEEFT!'
De gyn beaamt dit. Hij tilt haar omhoog maar ik kan haar net niet zien.
D. en ik kijken elkaar aan, we zijn zo ontzettend blij. We zijn papa en mama!
De gyn probeert de spanning te breken en zegt: 'Ik had gelijk, het is een meisje!' Hij Hij vraagt ons hoe ze gaat heten. Ik zeg: 'Emma. Haar naam is Emma.' en begin te huilen.
Ze wordt meteen overgedragen aan het team neonatologen.
De gyn zegt tegen de anderen in de ruimte dat het nu twee over half twee is. De anestesist zegt dat hij E. een mooie, sterke naam vind en dat hij de naam geweldig vindt passen bij het mooie, sterke meisje wat hij net geboren heeft zien worden.
Ik zeg tegen D. dat hij meteen achter E. aan moet. Ik zie de twijfel op zijn gezicht; hij wil mij niet zo achterlaten maar hij wil ook zo ontzettend graag naar zijn dochter. Ik zeg hem dat ik me wel red, dat hij zich daar geen zorgen over moet maken. Ik vertel hem dat onze dochter hem nu harder nodig heeft dan ik. Hij gaat naar haar toe.

De gyn vertelt dat ze me nu gaat sluiten. Hij zegt tegen me dat E. kleiner leek dan hij van tevoren gedacht had; hij denkt dat ze het kleinste kindje is dat hij levend geboren heeft zien wordenmaar dat ze er sterk uitziet.

Vanuit de andere kamer hoor ik allerlei mensen allerlei kreten roepen. Ik denk bij mezelf dat zolang ze roepen en praten ze blijkbaar druk zijn en dat ik dat een goed teken vindt.
Ik vraag de gyn of hij nog lang bezig is; ik wil naar mijn dochter; ik wil haar zien, aanraken en vertellen dat ik haar moeder ben.
Hij vertelt dat ze zo ongeveer een half uur bezig zullen zijn en dat ik daarna naar de verkoeverkamer ga, dan naar de afdeling en als ik het aankan daarna eventueel nog naar E. op de IC.
Ik ben er even stil van; dat gaat nog uren duren!
Ik zeg tegen dat gyn dat hij 't dan maar een beetje sneller moet doen; ik wil naar mijn dochter. Hij zegt dat dat niet gaat lukken maar dat E. langs mij gereden zal worden als ze door het andere team gestabiliseerd is.
Even later zegt hij dat als ik niet stop met het wiebelen van mijn voeten dat alle hechtingen scheef zullen zitten. De anesthesist is een beetje geïrriteerd; ik had gezegd dat ik mijn voeten niet kon bewegen. .

Even later komt D. mijn kant opgerend. Hij kijkt naar mijn buik die nog open ligt en ik zie hem lijkbleek worden. Hij vertelt me dat het goed gaat met E., dat hij haar aangeraakt heeft en dat ze zo langsgereden zal worden en dat hij snel weer naar haar teruggaat.

Na een paar minuten komt er een hele groep artsen aan. Ze lopen allemaal om een transportcouveuse heen. De couveuse met E. erin! Ze stoppen naast me en zeggen dat ik haar even gedag mag zeggen.
De lampen van de OK weerspiegelen in de couveuse, ik mag niet omhoogkomen en kan dus alleen maar mijn hoofd draaien. Ik zeg dat ik E. niet zie liggen. Ze laten de couveuse iets zakken. Ze vragen me nu of ik nu wel iets zie. Ik zie een piepklein gestreept mutsje en een streepje huid. Ik strek mijn hand uit en de neonatoloog begeleidt mijn hand de couveuse in. Ik aai het mutsje en probeer haar gezichtje aan te raken maar voor ik de kans heb om E.'s huid aan te raken of wat te zeggen tegen E. wordt er gezegd dat ze verder moeten.
Mijn hand wordt weggehaald en daar gaat ze... D. gaat er weer achteraan.

De arts-assistent gaat verder met sluiten. De gyn komt naast me zitten en probeert me te troosten. Hij ziet dat mijn hand bloedt en vraagt hoe dat komt. Ik heb geen flauw idee; ik had nog niks gemerkt. De tandafdrukken maken een hoop duidelijk; ik heb iets te hard in mijn hand gebeten. Hij hecht mijn hand.
Als alles klaar is ga ik naar de verkoeverkamer. Ik krijg uitleg over de morfinepomp waar ik op aangesloten ben. Ik sla er niks van op behalve 't stukje dat ik mezelf geen overdosis kan geven.
Iedere paar minuten komt er iemand vragen hoe het gaat en dan roep ik steeds heel enthousiast dat 't prima gaat en dat ik nu echt wel naar de afdeling kan. Ondertussen tril ik bijna mijn bed uit van de spanning en de kou. Ik krijg een paar extra dekens en er wordt een soort stofzuigerslang onder de dekens geschoven waar warme lucht uitkomt.
D. komt na een tijdje binnenlopen. E. is op de IC, ze wordt nu aangesloten op de apparatuur daar. D. zegt dat hij verdwaald was tussen de IC en de OK, dat hij daar aangekomen hoorde dat ik in de verkoeverkamer lag maar dat hij nu de weg weet en dat hij vaker langskomt met updates.
Na drie kwartier gelooft de verpleging me als ik zeg dat het prima gaat en de verpleging op de afdeling waar ik kom te liggen wordt gebeld. Het duurt drie kwartier voor ze er zijn! Iedere paar minuten vraag ik waar ze blijven; ik wil weg, ik wil naar E.!

Als de verpleging er is zeg ik dat ik niet naar mijn kamer wil maar naar de IC. Dat gaat volgens hun niet; ze hebben nog niet het sein gekregen dat ik daar welkom ben en mijn komst is nog niet aangekondigd.
Op de verpleegafdeling wordt ik geïnstalleerd op een vierpersoonskamer. Ik krijg wat te drinken maar mag nog niks eten. Ik blijf pushen om naar E. gebracht te worden. Uiteindelijk pak ik mijn telefoon en bel ik D. Ik vraag hem om een rolstoel te pakken bij de ingang, ik wil gvd NU naar mijn kind. Ik trek mijn infusen eruit en probeer overeind te komen. Dit lukt niet; ik kan helemaal niks.
De verpleging schrikt en probeert me te kalmeren. Pas na de belofte dat ik na het prikken van nieuwe infusen naar E. mag kalmeer ik.
D. is inmiddels op mijn kamer gearriveerd; hij was eerst naar de verkoeverkamer gegaan maar daar bleek ik al weg te zijn.
Hij vertelt me dat E. heel mooi en heel klein is. Ze is nu aangesloten op alle apparatuur op de IC maar ze wordt nog niet beademd.
Ik krijg intussen nieuwe infusen.
Het is kwart voor 5 als ik naar de IC wordt gereden. Daar aangekomen blijkt er nog een moeder in een bed te zijn; er moet flink geschoven worden om mij er ook tussen te proppen.
Om iets over vijf ben ik dan eindelijk bij E.. De verpleging daar probeert me voor te bereiden op wat ik ga zien. Ik luister niet echt; ik kijk alleen maar naar 't hoekje waar ik D. bij een couveuse zie zitten. Ook ben ik een beetje stoned van de morfine.
Eindelijk ben ik dan bij mijn meisje, mijn dochter! De deurtjes van de couveuse gaan open, mijn bed gaat omhoog en de couveuse iets omlaag. Ik kan haar nu eindelijk een beetje zien en heel, heel voorzichtig aanraken. Ik fluister 'E., hier is mama!' en dan doet ze 1 oogje een beetje open. <3

Foto:

Na een poosje maak ik kennis met de arts die aanwezig is en met de verpleegkundigen. Ze vertellen hoe het met E. gaat. Ze heeft een goede start gehad met een Apgar-score van 5/8/8. Ze is nu stabiel maar dat kan ieder moment veranderen; de tijd zal het leren.
Ik krijg ook een korte uitleg over de afdeling en de regeltjes aldaar. Ik vind het allemaal best; ik heb mijn hand op E. liggen en kan alleen maar naar haar kijken.

Na een uur komt de verpleging van mijn afdeling me weer halen. E. is stabiel en ik heb rust nodig. Ik ben ook echt kapot en laat me terugbrengen naar mijn kamer.
Ik vraag D. om onze ouders te bellen. Hij belt eerst mijn moeder. Hij vertelt dat onze dochter geboren is en dat ze een, naar omstandigheden, goede start heeft gemaakt. Mijn moeder is helemaal flabbergasted en zegt alleen maar. 'O. Ooooo! Oh.' D. beëindigt het gesprek. Ik zeg dat hij nog een keer moet bellen, hij is vergeten te vertellen hoe ze heet! We moeten er samen even om lachen. Hij belt terug en vertelt mijn moeder hoe haar 1e kleinkind heet. Ze zegt dat ze het een mooie naam vindt en hangt pardoes weer op.
Daarna belt D. naar zijn ouders. Hij krijgt zijn moeder aan de telefoon en zegt: 'Mam! Ze is geboren!' Zijn moeder reageert met: 'Maar dat kan helemaal niet!' Gelukkig kan hij vertellen dat de geboorte goed is gegaan en dat ze nu stabiel is.
Daarna belt D. naar mijn vader. Hij is in het buitenland en de verbinding is heel slecht. Ook hij schrikt van het nieuws maar hij is tegelijkertijd ook trots. Hij is de eerste die ons feliciteert met de geboorte van onze dochter; het meisje dat hem Opa maakt.

Na het bellen krijg ik een boterhammetje. Mijn 1e maaltijd in 24 uur.
D. neemt daarna afscheid van me; hij gaat nog even bij E. kijken en daarna naar huis. Ik hoor later van de verpleging dat hij er 2 uur gezeten heeft, al die tijd afwisselend tussen heel zachtjes fluisterend en in in stilte vol verwondering kijkend.

De verpleegster die tijdens de keizersnede foto's heeft gemaakt komt een afgedrukte foto brengen voor op mijn nachtkastje. Ik vind het een nare foto; E. ligt daar naar adem te happen. Ik sms D met de vraag of hij volgende dag, als hij er aan toe komt, een van de foto's die hij met zijn telefoon heeft gemaakt mee wil nemen.

Ik begin pijn te krijgen en maak flink misbruik van de morfinepomp. Ik val snel in slaap maar schrik net zo snel weer wakker. Ik bel de verpleging en vraag ze om naar de IC te bellen om te vragen hoe het gaat. De verpleegster komt een paar minuutjes later vertellen hoe het gaat. Geen nieuws, ze is stabiel. Goed nieuws dus!
Ik val weer en slaap en wordt een tijdje later weer wakker. Ik bel weer naar de verpleging met de vraag of ze willen bellen om te vragen hoe het met E. gaat. Dit gaat eigenlijk de hele nacht zo door. Pas om 5 uur 's ochtends bedenk ik dat ik ook zelf zou kunnen bellen naar de IC.

De volgende ochtend ga ik douchen en daarna in de rolstoel naar de IC om bij E. te kunnen zijn. De komende 4 maanden zullen zo gaan. Wakker worden, naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe de nacht geweest is, douchen en op naar E.. Onze dochter!

Het meisje dat mij moeder maakte, het meisje dat D. vader maakte, het meisje dat ons volkomen gelukkig maakte!

Lieve Keshet. wat heb je het ontzettend puur geschreven, ik zit hier serieus te huilen.
Heb destijds ontzettend meegeleefd met teigetje (was ten slotte zelf bijna uitgerekend) en iedere keer als je foto's post moet ik ook weer denken aan die foto van haar in dat "boterhamzakje".
Geweldige klein vechtertje, heerlijk danoontjemonster.

Wat mooi dat je dit hebt gedeeld.


(Ik moest heel hard lachen om je "ik ben geen baarmoeder op pootjes"opmerking.)

Hier ook janken, altijd als ik lees over uit de buik getild, dan schiet ik meteen vol... Zo'n bijzonder moment....

Wat intens verteld en beschreven, en een groot wonder dat het nu zo'n sprankelend mupke is!

Keshet, wat heb je het allemaal mooi verwoord!! Geen heisa, gewoon puur zoals het is. Ik was hier in OUD nog niet actief toen dit allemaal speelde, dus ik heb nu gelijk de full story gelezen. Huilend in bed. Bedankt dat je dit hebt willen delen! Respect!!

och Keshet van A tot Z gelezen, gelachen en gehuild. Wat heb je dat mooi opgeschreven.
Jullie prachtige dochter, wat heeft ze het goed gedaan. En jullie ook.
Kan haast niet anders dan dat Emma nu het hele team aan gynaecologen en neonatologen om haar vingertjes windt <3

En Emma heeft toch maar mooi de stoerste foto's van de klas als ze strakjes babyfoto's mogen showen.

2-2 is een prachtige dag om geboren te worden zei je een jaar later over mijn dochter. Gelukkig maar. Jullie zijn stoeren, alledrie!

Lieverd, wat mooi en ontroerend opgeschreven, wat ontzettend heftig was die tijd, wat was Emma'tje klein en wat zijn jullie alledrie sterk geweest

Nu wil ik jou en je Teigetje nóg grager snel zien!

*pinkt een traantje weg van dit verhaal*

Poeh eh Keshet.. Ik dacht ff lezen, kan toch niet slapen... Jeetje wat een verhaal en wat heb je het puur opgeschreven

* Nirak snuit neus nog een keer en pinkt traan weg

E is echt sterk gebleken, wat een mooi en bijzonder meisje hebben jullie

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 03:54 schreef Nirak het volgende:
Poeh eh Keshet.. Ik dacht ff lezen, kan toch niet slapen... Jeetje wat een verhaal en wat heb je het puur opgeschreven

* Nirak snuit neus nog een keer en pinkt traan weg

E is echt sterk gebleken, wat een mooi en bijzonder meisje hebben jullie

Wat Nirak zegt, ben er helemaal stil en emotioneel van, vooral als ik bedenk dat min kindje nu al langer in mijn buik zit dan jouw Emma heeft gedaan. Wat ontzettend bijzonder wat de medici tegenwoordig kunnen en kijk hoe goed het nu met Emma gaat! Klein vechtertje.

Hilarische opmerking over die baarmoeder maar wat een emotioneel verhaal. Mooi.

Keshet, prachtig geschreven!
Ik moest hierom huilen:

quote:

Eindelijk ben ik dan bij mijn meisje, mijn dochter! De deurtjes van de couveuse gaan open, mijn bed gaat omhoog en de couveuse iets omlaag. Ik kan haar nu eindelijk een beetje zien en heel, heel voorzichtig aanraken. Ik fluister 'E., hier is mama!' en dan doet ze 1 oogje een beetje open. <3

Jouw strijd om je meisje te mogen zien, zo mooi, zo óér. En die foto, wat klein! Ik heb nog nooit zo'n kleintje gezien.

ik zit echt met tranen in mijn ogen... zo bijzonder jou verhaal..bedankt voor het delen!

Ik heb respect voor degenen die het helemaal gelezen hebbebn, 't is een wat lang verhaal geworden!

Dank voor alle lieve reacties!

Juud, het moment dat ze uit mijn buik getild werd vond ik mooi en tegelijkertijd vreselijk. Ze had er nog 14 weken moeten blijven... Het idee dat je kindje het na 26 weken zwangerschap beter gaat hebben buiten je buik dan erin is heel, heel erg rot.

Jullie zijn lief!

Keshet
Wat bijzonder dat je dit zo uitgebreid met ons wil delen. Ik heb natuurlijk van A tot Z zitten janken. Jullie bikkeltje doet het zo goed! En jullie zelf zijn ook echt bikkels. Want poehee wat onvoorstelbaar heftig wat jullie hebben meegemaakt.

Ik was lurker op het moment dat dit alles gebeurde. R en ik hebben in stilte toen enorm met jullie meegeleefd. We hebben stiekem een traantje gelaten toen je de foto's postte van Emmaatje die naar huis ging.

Gewoon een hele dikke voor jullie.
En bedankt voor het delen van jullie verhaal.

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 09:26 schreef Asyniur het volgende:
Keshet, prachtig geschreven!
Ik moest hierom huilen:

[..]

Ik dus ook, precies t zelfde moment.

Pff en wat een verhaal is t toch keshet. Jullie kleine vechtertje
Ik heb alles wel meegekregen, maar toch een hoop niet opgeslagen.
Maar wat een bijzonder verhaal is t.

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 09:44 schreef Keshet het volgende:
Ik heb respect voor degenen die het helemaal gelezen hebbebn, 't is een wat lang verhaal geworden!

Het was niet moeilijk om je hele verhaal te lezen, zo prachtig beschreven, wow!

Inderdaad, helemaal niet moeilijk. Ik heb het ook vannacht gelezen, maar had niet de puf en coördinatie om wat te tikken. Supermooi omschreven en inderdaad respect voor hoe jullie het allemaal hebben gedaan! En ze doet t ook nog eens zo goed, grote E.

Keshet, wat een prachtig geschreven, ontroerend en intens verhaal. ik voelde jullie angst, hoop, verdriet en vreugde bijna tijdens het lezen. Mijn vriend vroeg waarom ik zat te huilen en toen heb ik hem je verhaal laten lezen. Ook hijzat met tranen in zijn ogen.

Wat vreselijk fijn dat het nu zo goed gaat met jullie meisje. Dat verdienen jullie alledrie ook, jullie hebben er hard genoeg voor gevochten.

Keshnet.... tranen...een lach... ontroering...de liefde...de afspraak die je gemaakt hebt met je dochter...je vriend die even naar zijn dochter ging en daar 2 uur bleef.... heftig..mooi..bijzonder...fijn...

Jullie Emma

Snif, wat een prachtig verhaal heb je geschreven! Ook hier tranen dus.

Ik werk zelf sinds kort als afdelingsassistent op neonatologie. Kindjes komen vanaf 30 weken bij ons. Omdat ik dus verder niets met de kindjes te maken heb, weet ik ook amper wat voor verhalen eraan vooraf kunnen gaan. Voor mij dus beroepsmatig ook bijzonder om te lezen.

Keshet, wat een indrukwekkend en mooi verhaal , hier ook tranen...
Jullie kleine meisje, en wat is ze nu al groot en een dapper vechtertje gebleken!

Keshet

Met tranen over mijn wangen heb ik je verhaal gelezen. Het maakte destijds al impact op me maar nu met de extra details erbij, phoe

Vooral het mompelen van schiet op van D., jouw uitroep 'ze leeft', D. die de eerste avond nog twee uur naast E. heeft gezeten, jouw drang en vechtlust om zo snel mogelijk naar E. te kunnen.

En ik moest lachen om de irritatie van het toch kunnen bewegen van je voeten

Ik blijf ook al je huidige foto's van Emma bijzonder vinden. Jouw dappere!

Keshet, wat een verhaal
Ondanks dat ik de gelukkig goede afloop inmiddels ken, zat ik op het puntje van mijn stoel. Wat heb je het mooi geschreven, helemaal passend bij mijn beeld van je: liefdevol, rationeel en humoristisch.
Met de foto's van jullie mooie dochter, Emma, op mijn netvlies, vind ik het zo geweldig dat ze helemaal uitgegroeid is tot deze mooi, eigenwijze, pittige dame die het zo vreselijk goed doet

God Keshet, wat een vreselijk bijzonder meisje hebben jullie toch. Emma heeft het geflikt

Keshet wat een verhaal. En nu loopt je kleine meidje rond!

Wauw Keshet, wat een mooi verhaal.
Normaal lurk ik hier eigenlijk alleen maar heb jou verhaal van begin tot eind gevolgd!
En wat een mooi sterk meisje hebben jullie nu als dochter!!

Wat ik me nog wel afvraag... Heeft een eventuele andere zwangerschap voor jou dezelfde gevolgen als deze ? Of is daar geen onderzoek naar geweest?

Wow Keshet, wat een verhaal zeg! Phoe! Ook hier vochtige ogen! Ik ben er eigenlijk ook een beetje stil van..!

Keshet, wat dapper dat je het hele verhaal hier neerzet. Het lijkt wel een thriller! Ik weet nog dat ik zelf als LLM lekker in mijn coconnetje zat en jij 'opeens' een kindje had. Zo bizar.

Ik heb ook mijn man en ouders de foto's laten zien van Emma toen jij ze postte. En dan het verschil met nu. Een vrolijke dreumes die absoluut niet onder doet voor leeftijdsgenootjes. Ze blijft heel speciaal

Keshet, wat een verhaal! Zo zit je nietsvermoedend een beetje doelloos te fokken, en zo stromen de tranen over je wangen. Naast het feit dat het werkelijk prachtig geschreven is en ik erdoor gewoon een beetje verliefd op E. ben geworden, herinnert je verhaal me er ook aan dat lang niet alles zo vanzelfsprekend is.

Emma.

wat lief dat je dit wil delen keshet
jullie zijn alledrie zo dapper en stoer

Keshet met een lach en een traan, wat een verhaal! En wat zijn jullie dapper en sterk!

Keshet tra-nen! Wat een heftigheid, en wat een geluk dat die sterke mooie Emma nu die boevige, sterke mooie Emma is wie had dat gedacht! Bedankt voor het delen!

Jeetje Keshet.... R. kwam net vragen waarom ik in hemelsnaam jankend achter de laptop zat. Wat een prachtig verhaal, ben er beetje stil van. Wat zijn jij en D. toch een lieverds en wat een geweldige ouders.... En kleine E. heeft daar al het moois van meegekregen Bedankt dat wij je verhaal mochten lezen.

Keshet wat heb je het mooi geschreven
Heel bijzonder om alle details nu te lezen. Ik was nog niet actief in oud toen E geboren werd.
En vooral het zinnetje het is pijnlijk te beseffen dat ze het beter buiten je buik dan in je buik doet zorgde ervoor dat de tranen over mijn wangen liepen.

Jullie zijn lief!

Lieve Keshet, wat ben ik blij dat ik de afloop al kende...afwisselend rillingen en glimlachen, wát is het een onwerkelijke tijd geweest voor jullie en wat klinken jullie sterk en dapper. Wat fijn dat jullie hier samen ook zo goed mee om konden gaan! Emma had zich geen beter nestje kunnen wensen!
Ik heb diep respect voor jullie en voor jullie dappere!

Wow Keshet....
Ik lurk altijd alleen maar mee hier, maar wow......
Ik heb nog nooit zo zitten huilen bij een verhaal!
Wat heb je dat mooi geschreven zeg.
En ze is er!!

Keshet, met tranen in mijn ogen jouw verhaal gelezen. Wat mooi en puur!

Keshet, wat een heftig verhaal. En gelukkig met een goed einde..
Hier wel wat traantjes weggeveegd. De kleine in mijn buik is nu 26+1.. En moet echt nog effe blijven zitten.

Keshet, wat doe je!!! Hee, ik zit op mijn werk even een bammetje te eten met Fok! voor mijn neus en ben net halverwege je verhaal maar even een blokje omgegaan omdat ik hier op kantoor niet met tranen over mijn wangen gesignaleerd wil worden.

We liepen bijna tegelijk op, ik 28 april, jij 7 mei, bij hetzelfde ziekenhuis dat echo onderzoek gedaan en inene was jullie E. geboren. Vriend en ik hebben in stilte zo enorm meegeleefd. Wij konden ons niet bevatten wat er door jullie heen moet zijn gegaan, Noortje zat bij mij nog lekker warm in de buik en Emma was erbuiten enorm aan het strijden voor haar plek in de wereld. So not fair.Gelukkig is het de eigenwijze dreumes die het hoort te zijn.

Keshet; heb je verhaal een paar dagen geleden al gelezen.. steeds de handen niet vrij om even goed te reageren.. maar ik zag je mooie meid in het kleertjestopic en MOEST toen echt even weer hierheen. Het blijft zo ongelofelijk, dat jullie kleine dappere meisje zo sterk is geweest en het zo ontzettend goed doet.. en idd Emma, dr naam past heel mooi bij haar..

Ook ik zat een paar keer met tranen op mijn wangen en een brok in mijn keel ademloos je verhaal te lezen.. nu achteraf nog bijzonderder...

Lieve Keshet ik heb je verhaal in delen gelezen omdat ik niet op mijn werk met tranen wilde zitten. Een heel aangrijpend verhaal en heel erg mooi geschreven!
Vind het prachtig om te zien hoe het nu met Emma gaat, jullie kleine dappere vechter!

@Keshet Je hebt het mooi opgeschreven, vooral het stukje dat je aan de ouders vertelt dat E. geboren is, is heel herkenbaar voor mij. E je bent een topper!

Poeh. Ik reageer wel als ik mijn beeldscherm weer een beetje kan zien..

Keshet wat een ontzettend sterk meisje hebben jullie! Ik heb van begin tot eind met open mond en ogen vol tranen zitten lezen... Wat heftig, maar ook zo mooi warm omschreven...
Ik heb gewoon hele stukken zitten voorlezen aan mijn vriend...

Zo keshet, hele fok aan de jank door jouw prachtige verhaal.
Wat is ze toch een topper he, die kleine emma!
En jouw d klinkt als een geweldige man!

Die Emma klein, dapper, stoer vechtertje! Wat een ontroerend verhaal maar ook zo liefdevol omschreven

Ik lees al sinds de uitbraak van de mexicaanse griep mee in OUD. Ik lag ziek in m’n bed en voelde de eerste schopjes van de baby in m’n buik. Ik heb het sindsdien prettig gevonden om mee te lezen, maar durf pas sinds een paar weken een beetje mee te schrijven. Een opmerking in Z&G zorgde ervoor dat ik ineens een heel klein beetje van mijn verhaal durfde te vertellen. . De reacties erop gaven me een zetje in de rug om dan nu eindelijk het hele verhaal te doen. (Het is wel een vreselijk lang verhaal geworden, sorry daarvoor.) Ik ben al tijdens de kraamweek gestopt met praten over de bevalling. Het doet me te veel zeer allemaal. In eerste instantie ging het over een ingreep van de gynaecoloog, maar toen dat eenmaal uitgelegd was gingen er andere zaken spelen. Ik heb een tijd in m’n hoofd proberen te prenten dat de verpleegkundige in het ziekenhuis geen zin had in haar nachtdienst en daarom zo op mij reageerde. Verder vind ik het absoluut niet terecht dat ik er nog steeds zo vreselijk mee in de knoop zit. Zo erg is het toch ook allemaal weer niet wat er is gebeurd. Ik had zelf mondiger moeten zijn, dus dat ik me zo voel heb ik volledig aan mezelf te wijten.

Het laatste deel van mijn zwangerschapsverlof gaat zoals ik vooraf had gedacht. En ik weet precies waarom ik er zo ontzettend tegenop zag. Ik heb koste wat kost doorgewerkt tot 36 weken. Ik kon/mocht niet met verlof van mezelf. Uit angst voor het niets? Op 9 april 2010, een dag voor de uitgerekende datum, schreef ik het volgende: ik voel me ellendig omdat ik nauwelijks meer iets kan en al helemaal nergens meer kom. Voel me een gevangene in m’n eigen huis en ondertussen ook in m’n hoofd. Ik kan me niet meer concentreren of focussen, vind niks leuk om te doen en vind mezelf, hoe slecht ook, wel een beetje zielig. Ik zie het echt niet zitten om zo nog twee weken door te gaan, maar ik heb het niet voor het zeggen. Ik wil mezelf weer een beetje kunnen zijn; me wat bewegen en weer wat kunnen met m’n hoofd, want dat die me nu aan m’n lot overlaat vind ik wel heel moeilijk. Ik ken mezelf zo niet (zenuwachtig, bang, verdrietig). Ik wil positief naar de bevalling en de komst van ons kleintje toe, maar ik krijg het nu in m’n hoofd niet meer voor elkaar. Diezelfde dag begint het.

Om 21.00 uur voelde ik ineens vocht wegschieten richting m’n ondergoed. Met een rare beweging, lastig hoor met een zeer lijf overeind komen en daarbij proberen de bank niet vies te maken en niets te laten merken) stond ik op en ging naar de wc. Daar kwam, gelukkig met m’n broek naar beneden, een flinke plons vruchtwater. Lichtgeel met witte vlokjes. Toen J gevraagd even te komen kijken; ik ben nooit zo uitbundig. J wist gelijk hoe laat het was. We hebben elkaar een kus en een knuffel gegeven en gezegd dat ’t nu echt gaat beginnen. Ondertussen bleef er vruchtwater lekken. Eerst maar maandverband en al heel snel kraamverband gepakt. De verloskundige alvast gebeld zodat die voorbereid was. De kleuromschrijving van het vruchtwater vond ze vreemd en ze wilde gelijk even langskomen. De wachttijd heb ik gebruikt om nog wat vruchtwater op te vangen en samen hebben J en ik nog even een donkere was in de wasmachine gedaan. De verloskundige was er snel en ze heeft het opgevangen vruchtwater bekeken: vraagtekens! Ook dat wat in het maandverband gelekt was gaf geen uitsluitsel. Ze heeft naar de onderkant gekeken om te kunnen beoordelen of het echt vruchtwater is. Toucheren wilde ze niet doen, omdat er nog geen weeën waren. Op de wc nog meer vruchtwater opgevangen… ehm…dat bleek urine te zijn. Ik weet gewoon niet meer waar ik leegloop, schaam… In kraamverband nog twee keer wat vruchtwater opgevangen en toen moest de verloskundige toch de conclusie trekken dat het heel lichtgroen vruchtwater was. Helaas voor ons wordt het geen thuisbevalling, maar een bevalling met medische indicatie in het ziekenhuis in verband met meconiumhoudend vruchtwater.

De verloskundige zou bij het ziekenhuis informeren naar de tussenstand en als wij dat wilden dan konden we haar voor het laatste stukje wel vragen om te komen (als publiek). Nog even de laatste spullen in de vluchtkoffer gedaan, maar helaas niet m’n labello. Die zat nog in m’n broekzak…in de was die we net hadden aangezet. Kwart over tien stapten we voor het laatst als stel de deur uit om op weg te gaan naar het grote avontuur!

In het ziekenhuis zijn we “lopend” naar de afdeling verloskunde gegaan. Ik wilde ook nu niet in een rolstoel, want ik had “alleen maar” last van m’n bekken en dan kon ik best dat laatste stukje wel schuifelen. Kwart voor elf mochten we ons installeren op een éénpersoonskamer. Snel zou er iemand komen om de CTG-apparatuur aan te sluiten. Dat duurde helaas nog ruim een half uur. Tijdens het maken van het hartfilmpje kwamen de weeën spontaan opzetten. Helemaal onderin m’n rug. Deze weeën werden niet door de meetapparatuur opgepikt. Na ruim drie kwartier werd ik losgekoppeld en hebben we gelijk maar gemeld dat ik ongeveer iedere vijf à zes minuten een rugwee voelde.

Eindelijk kon ik naar de wc. Toen bleek heel m’n broek en bed zeiknat te zijn van het lekkende vruchtwater. J heeft een verpleegkundige (een andere dan tot nu toe bij ons geweest was) om nieuw kraamverband gevraagd en zij vertelde bij de aanblik van het natte bed dat er een schoon bed geregeld zou worden. Na een flinke tijd wachten kwam “onze” verpleegkundige weer terug om te melden dat alles goed was op de CTG,dat de arts zo nog even zou komen en dat J dan naar huis moest en dat ik nog even een paar uur moest slapen, want het zou een drukke dag gaan worden. Nog even naar het schone bed gevraagd, zodat ik weer zou kunnen liggen…nou…dat kon ik wel vergeten! Een paar celstofmatjes erop en verder niet, want ander zou ze bezig blijven met al dat lekkende vruchtwater. Ik voelde me flink rot en enorm gekleineerd op dat moment. Slapen met die terugkerende pijn in m’n rug leek me nu ook niet echt tot de mogelijkheden behoren en ik wilde al helemaal niet dat J weg zou gaan. Deze vervelende verpleegkundige vond dat ik me niet zo druk moest maken, niet zo paniekerig moest doen (was ik helemaal niet) en als ik niet zou kunnen slapen, dan moest ik maar bellen dan zou ik wel wat krijgen. Verder was ze erg aan het zeuren over m’n achternaam…erg vervelend. Zo moeilijk is het toch ook weer niet. Enige “probleem” was dat alleen m’n meisjesnaam op m’n ponskaartje stond. Maar daar zou de verzekering erg moeilijk over gaan doen. Tegen J heb ik nog een tijd zitten “piepen”; dat ik dit echt niet alleen wilde doen. Hij liet zich niet zomaar wegsturen als ik dat niet zou willen en hij zou wachten tot ik in slaap was gevallen. De andere verpleegkundige kwam ook nog even langs voor het bed. Zij vond de celstofmatjes onzin en heeft mijn bed verschoond. Een arts kwam ook nog even langs om uit te leggen wat er verder de bedoeling was. Morgenochtend zou de bevalling ingeleid worden door de dagploeg en ik moest toch echt gaan slapen en J moest naar huis. Ook zij nam mijn verhaal over de rugweeën niet serieus. Ik was eigenlijk ook wel teleurgesteld dat er niet werd getoucheerd. De verloskundige had gedacht dat ze dat in het ziekenhuis wel zouden doen. Zonder enige kennis over de tussenstand dan toch maar proberen te slapen….dat ging niet door de erger wordende pijn . Toen maar op de bel gedrukt. Eerst kwam de verpleegkundige en daarna de arts. Bleek dat ze me een slaappil wilden geven. Allemaal leuk en aardig, maar bij mij gaan pillen er alleen in als ze in water opgelost zijn…dat mocht met deze niet, dus helaas (voor hun). De arts heeft toen nog met de gynaecoloog overlegd en ze kwam terug met het voorstel voor een injectie om me weg te laten zakken. Daar toen maar mee ingestemd, maar ik heb geen idee wat ze me hebben toegediend. Met dit middel mocht ik niet meer zelfstandig m’n bed uit. Na het inspuiten (03.00 uur) is J dan toch naar huis gegaan. Kon hij ook nog heel even slapen en de was ophangen op mijn verzoek; waar denk je aan!

Zelf ben ik geloof ik maar heel even weggezakt, maar ik durf niet te zeggen dat ik echt geslapen heb. Al snel kon ik de weeën niet meer opvangen met geconcentreerd diep door m’n neus inademen en lang door m’n mond uitademen en moest ik overgaan op wegpuffen. Ik weet niet hoe vaak ik “altijd is kortjakje ziek” en “deze wee komt nooit meer terug” in m’n hoofd heb gerepeteerd. Per wee kwam ik al tot een keer of acht en dat telde ik met m’n vingers mee terwijl ik hard aan de buizen van het bed trok en m’n hoofd in het matras draaide (door nergens naar te hoeven kijken kon ik me beter concentreren). Al die tijd lag ik op mijn zij met m’n knieën op elkaar geklemd (pijnlijk!, maar ik kon naar mijn idee echt niet anders). Ik denk dat ik het op die manier toch wel een uurtje of twee alleen heb moeten doen, maar ik had echt geen trek in die chagrijnige verpleegkundige bij m’n bed. Om half zeven zou ik wakker gemaakt worden om me te kunnen douchen en te ontbijten, maar om kwart voor zeven heb ik toch zelf maar op de bel gedrukt om te vragen of ik naar de wc mocht…. (dat moest ik eigenlijk al sinds half vijf). Na een wee heb ik op de wc kunnen plassen, maar helaas was ik niet op tijd terug in m’n bed voor de volgende…die heb ik half staand/hangend/steunend tegen bed en muur op proberen te vangen, maar dat was absoluut geen succes. Ik wist niet hoe snel ik m’n “vertrouwde” houding in bed weer aan moest nemen. Dan ging het tenminste goed als ik op tijd begon met puffen. Als ik te laat begon, dan ging de ademhaling de rest van die wee ook niet goed en was het veel pijnlijker.

Het werd zeven uur en J verscheen in de deuropening. Ik was erg blij dat hij er weer was! Nu was ik niet meer alleen, maar me helpen op wat voor manier dan ook, was niet aan de orde. Hij mocht me in ieder geval niet aanraken, ik wilde hem niet fijn knijpen (ik had de buizen van het bed al!) en praten of om me heen bewegen vond ik absoluut niet prettig. Ik werd aan het begin van de dagdienst weer aangesloten op de CTG en moest daarvoor even op m’n rug liggen…echt geen pretje! Gelukkig mocht de rest van de registratie wel op m’n zij. Dit was gelukkig wel een vriendelijke verpleegkundige. Zij had wel in de gaten dat ik echt al serieus in mezelf gekeerd de weeën aan het opvangen was. Ik had zelf het idee dat inleiden niet nodig zou zijn gezien de weeenactiviteit, maar zij waarschuwde me dat deze weeën niet perse centimeters ontsluiting als resultaat hoefden te hebben. Ze zou de arts vragen na de overdracht gelijk even bij mij te komen kijken. Om negen uur kwam de arts haar ronde doen. Ze vond me al aardig van de wereld (lijken dan, want ik heb toch echt alles wel bewust mee gekregen). Tussen twee weeën door heeft ze getoucheerd. Gelukkig was dat niet pijnlijk en ze vertelde goed wat ze ging doen. Het resultaat: 6cm ontsluiting! Had ik toch een goed idee van waar mijn lijf mee bezig was. Jammer dat ze daar ’s nachts niet naar geluisterd hebben. Maar belangrijker, nu zal het ook wel opschieten.

We worden doorgestuurd naar de verloskamer. Ik moest op een “ontspannen” moment overstappen van het bed op de verlostafel. Het duurde best een tijdje voor ik een soort van gemakkelijke houding had gevonden, want ik kon me door m’n bekkenpijn maar moeilijk wat hoger op de tafel installeren. Uiteindelijk kon ik de weeën wel weer goed op m’n zij liggend opvangen….nu niet aan de buizen trekkend, maar al knijpend in het “kussen” van de tafel. Ook m’n hoofd duwde ik daar zover mogelijk in. Het wegpuffen van de weeën ging wel steeds moeilijker, ook al probeerde ik nog zo goed m’n zinnetjes in m’n hoofd te zeggen. Steeds vaker was ik het echt helemaal kwijt met m’n ademhaling en dan ging ik heel hard door m’n mond in- en uitademen. Een soort voorstadium van hyperventileren. J had de opdracht gekregen om mij op m’n ademhaling te wijzen. Ik weet echt niet meer hoe vaak ik sorry tegen hem heb gezegd. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar ik vond op dat moment dat ik tekort schoot. Na een uurtje kwam de arts weer langs voor een nieuwe tussenstand: 8cm! Heel mooi 2 cm vordering in een uurtje.

Daarna werd de druk op de onderkant toch al snel veel groter en had ik het idee dat dat al persweeën zouden moeten zijn. Toen maar op de bel gedrukt voor ondersteuning, want op eigen houtje persen mag niet. De verpleegkundige kwam even langs en ik moest de persdrang helemaal wegpuffen als gewone weeën. Na een paar keer lukte dat naar mij idee echt niet meer en begon ik me in steeds gekkere bochten te wringen om niet toe te geven aan de persdrang. Heel vervelend ook nog dat die persdrang op bijna dezelfde plek als de rugweeen te voelen waren. Maar weer op de knop gedrukt. J moest toen tegendruk gaan geven in m’n onderrug. Ook dit hebben we een aantal weeën geprobeerd, maar het opvangen lukte nauwelijks meer. Ook wel apart was dat ik tijdens de weeën zoveel lucht “at” dat ik die na een wee weer uit moest spugen. Ik werd er misselijk van. Dat werd versterkt nadat J m’n snel indrogende lippen van een flinke klodder Purol (van hem, mijn labello zat tenslotte in de was) had voorzien. Echt niet lekker en daarbij werd ik ook niet goed van de geur. Weer op de bel gedrukt…ik voelde me een enorme zeur. Nu mocht ik nog niet echt gaan beginnen met persen, maar wel mocht ik de weeën deels laten glippen en hoefde ik niet alles meer op te vangen. Ook dit hield niet lang stand, maar de verpleegkundige probeerde me op te beuren met de boodschap dat het persen straks sneller zou gaan doordat ik nu nog zo goed weerstand aan het bieden was aan de persdrang. Na nog weer een belletje bleef de verpleegkundige gelukkig wel bij ons en mocht ik onder haar leiding heel rustig gaan beginnen met persen tot de arts zou komen. Die was op een andere kamer nog een bevalling aan het afronden…en daar moest ik dus al bijna een uur op wachten! De arts kwam gelukkig vrij snel daarna. Ik moest me op m’n rug draaien voor weer toucheren: 10cm! Nu dus volledig! De arts deed haar schort om en ging aan het voeteneind staan. J en de verpleegkundige stonden allebei aan een zijkant en ik lag met opgetrokken benen op tafel. Bij een wee gaven m’n “helpers” m’n benen aan, want zelf kon ik die door de pijn in m’n rug en bekken niet pakken. De eerste persweeën waar ik echt wat mee mocht doen waren moeilijk. Ik kon niet direct de omschakeling maken naar actief persen in plaats van wegpuffen. Gelukkig hielp iedereen me daar goed doorheen door te zeggen dat ik het heel goed deed. Jan ondersteunde m’n nek zodat ik makkelijker mezelf kon krommen voor de pershouding en voor m’n kin op de borst om een enorme hap lucht naar beneden te duwen. Dat laatste kon zo’n drie, vier keer per wee. M’n “helpers” reageerden heel goed wanneer ik m’n benen weer nodig had. Het hoofdje konden ze al vrij vlot een beetje zien maar ik zag alleen de draad die op het hoofdje gezet was. Het werd steeds pijnlijker en het ging ook heel erg branden. Ik heb liggen piepen van de pijn. Ook wel weer een goed teken, want dan “staat” het hoofdje. Snel daarna zou het kindje wel komen en bij één wee dachten ze ook echt dat het zou gebeuren,maar toen was de perstijd toch alweer om voor de baby er was. Ineens werd gezegd dat er bij de volgende wee een verdoving en een knip gezet zouden worden vanwege problemen bij de baby. Bij de volgende wee voelde ik de prik van de verdoving, ik hoorde de knip en toen zag ik met het persen het achterhoofdje komen. Daarna ging het heel erg snel en lag er ineens een paarsig, glibberig kindje op m’n borst

Ik had geen idee hoe ik het vast moest houden zonder dat het van me af zou glijden. Van de eerste momenten weet ik me niet heel veel meer te herinneren….zo overweldigend. Volgens mij heb ik m’n armen om ons kindje heengeslagen (het had ook ineens een mutsje op en werd een beetje droog gedept) en ben ik er tegen gaan praten. Ik heb het welkom geheten in ons nieuwe gezinnetje en verder weet ik echt niet meer wat ik gezegd heb…in ieder geval veel lieve dingen. Ondertussen kreeg ik al een injectie en er werd geprobeerd de baby bij mij te laten drinken. De arts bedacht zich toen dat we met z’n allen nog helemaal niet wisten wat het eigenlijk was “geworden”. Dat maakt op zo’n moment ook helemaal niet uit…we hebben een kindje gekregen! Het kindje werd opgetild en het bleek een meisje te zijn! Toen werd mij gevraagd hoe ze zou gaan heten. Heel overtuigd antwoordde ik: Marit! We hebben elkaar even goed vastgehouden en een zoen gegeven. Daarna mocht “papa” de navelstreng doorknippen.

Ondertussen moest de nageboorte nog steeds komen. Blijkbaar wilde die niet uit zichzelf komen. Naweeën had ik naar mijn idee niet. Ik kreeg nog een injectie en de arts ging op m’n buik duwen om de placenta los te krijgen van de baarmoederwand. Ik verloor aardig wat bloed, want de celstofmatten waar ik op lag werden steeds vervangen. De “volle” werden gewogen. Toen we al op 800ml bloedverlies zaten kwam de arts tot de conclusie dat de placenta al los in m’n baarmoeder lag, maar er toch niet uit kon. Aan de navelstreng naar buiten geleiden werkte ook niet. Ze mocht niet aan de navelstreng trekken, want dan zou ze die helemaal los kunnen trekken. Dat laatste mag alleen de gynaecoloog doen. Die werd er bijgehaald om de situatie te beoordelen en de zorg over te nemen. Enige optie, voor zover ik het begrepen heb, manuele verwijdering. De gynaecoloog is met haar hand naar binnen gegaan om de placenta eruit te halen. Dit lukte pas bij een tweede poging. Het was gruwelijk! Ik heb in die paar minuten het volledige ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd en had mezelf echt absoluut niet meer onder controle. Ik raakte in paniek. Af en toe kon ik door ondersteuning van het medisch team heel even tot “rust” gebracht worden zodat hyperventileren voorkomen kon worden. Wat vreselijk!

Toen de placenta er eenmaal uitgevist was, werd deze beoordeeld. De placenta leek helemaal intact, maar voor de zekerheid is dat nog wel met een echo gecontroleerd. De vorm van de placenta redelijk apart. De placenta had namelijk nog een dikkere, brede rand zitten buiten de vliesaanhechting. Dit wordt een “placenta circumvellata” genoemd; een placenta met een “wal” eromheen. Bij verdere bestudering bleek dat de navelstreng niet aangehecht zat op de placenta, maar op de vliezen. Het verbindingsdeel met de placenta zijn dan alleen de bloedvaten die in de vliezen zitten zonder bescherming eromheen. Dat is een “velamenteuze insertie” genoemd en die is vrij bijzonder (1%). Dit verklaart ook waarom de placenta niet met de navelstreng naar buiten geleid kon worden.

J heeft Marit daarna aangekleed bij zich gekregen en samen mochten ze mij (mama!) gaan ondersteunen bij het laatste deel om de bevalling helemaal af te ronden: het hechten van de knip. Mijn benen werden in de steunen gelegd en ik moest proberen ontspannen te liggen. Dat was zeker niet makkelijk, want na al het voorgaande schoot ik steeds weer in paniek als er alleen al een hand in de buurt kwam van het te hechten gebied. Gelukkig werd er wel verdoofd, maar voordat die prikken gezet waren, was ik alweer helemaal door het plafond gegaan bij het idee van de pijn die ging komen. Er mocht echt helemaal niemand meer aan me zitten! Het hechten zelf ging heel wisselend. De spierlaag en de bindweefsellaag gingen vrij aardig. Maar als de huid tussendoor schoongeveegd moest worden (steeds weer nieuw bloed), dan gilde ik het uit van de pijn en kneep ik Jan z’n hand helemaal fijn. De laatste hechtingen, de huid, werden ondanks extra verdoven nog een ware martelgang. Tegen enen zat het erop….anderhalf uur na de geboorte van Marit.

Ik had al tijdens het wachten op de placenta een infuus vocht gekregen, wegens het bloedverlies (bijna 1,5 liter uiteindelijk) en later op de middag kreeg ik nog een onderzoek om te bepalen of er ook nog een bloedtransfusie nodig zou zijn. Dat was niet het geval. Wel moest ik (en Marit dus ook) nog een nachtje blijven.

Na gesprekken met de kraamhulp en de verloskundige tijdens de kraamweek heb ik nog een afspraak gemaakt met de gynaecoloog (die de placentaverwijdering heeft gedaan) voor uitleg over de ingreep. Het was geen echte manuele verwijdering, maar ze heeft met een paar vingertoppen een stukje placenta vastgepakt en vervolgens de hele placenta eruit getrokken. Ze had ook nog aan de OK gedacht, maar dan zou er nog veel meer bloedverlies geweest zijn. Daarnaast vond ze me heel sterk overkomen en durfde ze het wel aan op de verloskamer. Ze vond het vervelend dat ik nog een flinke tijd last van de ingreep heb gehad in m’n hoofd. Na het gesprek is de ervaring alleen nog maar pijnlijk, het gruwelijke is weg. De woorden van de gynaecoloog dat ik zo sterk was en dat ik het zo goed aan kon…het was te veel. Bij thuiskomst ben ik vreselijk in paniek geraakt en ingestort. Er was daarna geen vooruitgang meer in lichamelijk herstel en ik ben in een diep zwart gat gevallen. Helaas flink depressief geworden. (Het vervolg hier op hoort volgens mij niet in dit topic, maar ook niet in het topic “depressief door hormonen”. Bij mij is namelijk geen ppd gediagnosticeerd. Ik ben wel in therapie.)

De “natuur” is niet te remmen en op het moment is er zowel bij mij als bij mijn man een sterke wens naar een tweede kindje. Maar ik durf (nog) niet. Ik wil voor mezelf van alles dichttimmeren. Dat ik weer last van m’n bekken ga krijgen is zeer waarschijnlijk en ik ben nu aan het leren om dat mentaal aan te kunnen (ik denk dat ik dat wel ga leren bij de therapie; om mezelf wat te leren waarderen ook al kan ik niets). Ik hoop ook dat ik sterk genoeg wordt om niet weer in een depressie te zakken. Maar dan nog de bevalling….hoe kan het anders en hoe kan ik vooraf “garanties” krijgen dat het anders gaat? Ik moet sowieso naar het ziekenhuis vanwege het bloedverlies bij deze bevalling.

Dat klinkt als een behoorlijk heftige ervaring. Ik wens je veel sterkte bij de therapie om dit alles een plekje te geven. En hoe cliche het ook klinkt, geen 1 bevalling is het zelfde.

klinkt als een heftige ervaring! Fijn dat je het met ons wilde delen. Sterkte met de verwerking. En inderdaad zoals faja al zegt geen bevalling is het zelfde

Och Kursor, wat een nare boel zeg! Maar je hebt het hartstikke goed gedaan!
Van die bekkenproblemen: het is ook heel moeilijk om te accepteren dat je dingen niet kan. Ik loop er elke dag weer tegenaan.
Ik hoop dat je er weer bovenop krabbelt zodat je een tweede kindje aandurft

Kursor, daar is je verhaal dan. Ik hield dit topic al in de gaten. Goed dat je het helemaal hebt opgeschreven hoor!

Ik vind dat je ontzettend streng voor jezelf bent (of in ieder geval: zo kom je op me over). Wat jij hebt meegemaakt is gewoon allemaal heel heftig geweest. Ik vind het echt geen wonder dat je hulp nodig hebt bij de verwerking hiervan hoor!

Eerst ben je voor een groot deel aan je lot overgelaten en vervolgens ben je na de bevalling ook nog eens 'gemarteld' (zo omschrijf ik het maar even, het manueel verwijderen van die placenta. Ik kan me namelijk voorstellen dat je dat zo gevoeld hebt). Ook al denkt je hoofd misschien 'de dokters weten wel wat ze doen'. Het voelt gewoon helemaal verkeerd en alsof je geen controle meer hebt over wat er met je lichaam gebeurt. En dat is een vreselijk hulpeloos gevoel. Goed dat je hierover nog met de gyn kon praten achteraf.

En over dat 'mondiger' zijn. Dat blijft achteraf gepraat natuurlijk... Feit blijft dat die verpleegster niet aardig tegen je deed (niet eens het bed willen verschonen!). In een ideale situatie heb je dan altijd je woordje klaar, maar in het echt lang niet altijd! En al helemaal niet als je voor het eerst aan het bevallen bent. Dat is een van de meest overweldigende momenten van je leven. Achteraf weet je het vast wel allemaal goed te verwoorden tegen die verpleegster. Misschien nog een tip: schrijf een brief aan de verpleegster. Niet eentje die je echt opstuurt, maar gewoon voor jezelf. Mij heeft dat toen ook weer een stuk op weg geholpen. Dan heb je toch nog een beetje je 'zegje' gedaan. (brief aan de vk)

Verder vind ik het heel lastig om adviezen te geven. Je bent al op de goede weg met de therapie denk ik. Misschien kun je dan straks ook langzaam je verhaal nog eens doen aan mensen die heel dicht bij je staan. Hoe vaker je het verteld, hoe minder het in je hoofd blijft zitten. (Niet dat je het vergeet natuurlijk, maar het obsessieve, het gedachten-in-kringetjes aspect gaat er vanaf).

Heel veel succes bij de verwerking. Ik hoop dat je het zodanig een plekje kunt geven dat jullie voor een tweede durven te gaan. Je kunt ook een pre-conceptie gesprek met de gyn aanvragen en bespreken wat een angst je voor de bevalling hebt gekregen en wat daar eventueel aan te doen is. Hoe kan de gyn je daarbij helpen? Hoe gaat de bevalling er dit keer uitzien? Misschien geeft dat ook nog een stukje rust.

Kursor wat een heftig verhaal. Je bent op zijn zachtst niet aardig behandeld. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken.
Is er een mogelijkheid dat je naar een ander z-huis gaat mocht je ooit voor een 2e gaan? En vraag van te voren een gesprek aan met de gyn zodat je duidelijk kunt bespreken wat je van hun verwacht.

Ooh en ik sluit me aan bij Fee-nix: je bent veel te streng voor jezelf. Opkomen voor jezelf is gewoon heel moeilijk in zo'n afhankelijke positie.
Tijdens mijn bevalling zijn ook sommige dingen anders gegaan dan ik had toegelaten als ik niet aan het bevallen was geweest.

Bedankt voor jullie medeleven en het meedenken met mijn verhaal. Als ik zo de reacties lees van Fee-nix en Asyniur ben ik nog niet zo heel ver met m'n therapie. Een van de belangrijkste onderwerpen daarin voor mij is "onverbiddelijk hoge eigen". Maar ik ben daar zeker mee bezig. Iets milder worden naar mezelf toe. Ik denk ook dat dat heel belangrijk is. Daarnaast heeft Fee-nix het over obsessief denken... Ken je me in het echt! Ik probeer me ook zo goed mogelijk voor te bereiden op nog een zwangerschap/bevalling/verlofperiode. Vinden jullie toch niet heel erg als ik volg hoe jullie het aanpakken? Ik heb ook erg bewondering voor hoe Asy omgaat met haar bekkenklachten. Ik zou het niet kunnen.

Van een pre-conceptie-afspraak in het ziekenhuis heb ik nog niet eerder gehoord. Ik had al wel in m'n hoofd om als het zover is gelijk met de verloskundige naar mogelijkheden te kijken. Maar het kan dus echt daarvoor al? Of is dat maar in een paar ziekenhuizen? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik poliklinisch moet bevallen of dat ik gelijk een medische indicatie heb. Heeft iemand daar een antwoord op? Reden: fluxus/overmatig bloedverlies.

En wat is normaal als je opgenomen wordt? Ik had begrepen dat de partner niet mag blijven zolang de bevalling niet is begonnen, 's nachts dan natuurlijk. Dus dan was het logisch dat J was weggestuurd. Ze vonden dat ik geen weeën had, dus hij moest weg. Maar ik had ze wel degelijk en ze deden ook echt pijn. Maar kan ik dan eisen dat hij moet blijven bijvoorbeeld? Ik weet echt niet hoe de normale gang van zaken zou zijn. Ik weet alleen dat ik heel verdrietig word als ik op kraamvisite ben en hoor dat er de hele tijd een verpleegkundige aanwezig was die ondersteuning gaf. Zou het rustig geweest zijn, dan was dat bij mij misschien ook wel geweest. Maar het was vreselijk druk. En wat als ik voor een volgende keer heb afgesproken dat er echt begeleiding is, maar het is druk. Dan zit ik toch nog alleen? Ik kan het gewoon niet sluitend maken in m'n hoofd. Altijd maar mitsen en maren. Ik wil dat er naar me geluisterd wordt, dat ik serieus genomen wordt en dat er iemand voor me is...maar ik ben niet medisch onderlegd en weet dus niet wat echt belangrijk is (buiten mezelf).

Naar een ander ziekenhuis gaan is zeker wel mogelijk. Ik woon vlakbij een grote stad en er zijn meerdere ziekenhuizen in de regio. Maar het gaat me niet zozeer om specifiek het ziekenhuis waar ik ben bevallen, maar meer over hoe het er in ziekenhuizen algemeen aan toe gaat. Druk is gewoon weinig tijd. En er zijn altijd mensen die niet zo'n zin hebben in hun werkdag/nacht. Vooraf kan ik niet de garantie krijgen dat dat me niet nog een keer overkomt. Erg eigenlijk dat dat is waar ik me nu al druk over kan maken voor een volgende keer.

quote:

Op zondag 30 oktober 2011 19:51 schreef Kursor het volgende:
Daarnaast heeft Fee-nix het over obsessief denken... Ken je me in het echt!

Van een pre-conceptie-afspraak in het ziekenhuis heb ik nog niet eerder gehoord. Ik had al wel in m'n hoofd om als het zover is gelijk met de verloskundige naar mogelijkheden te kijken. Maar het kan dus echt daarvoor al? Of is dat maar in een paar ziekenhuizen? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik poliklinisch moet bevallen of dat ik gelijk een medische indicatie heb. Heeft iemand daar een antwoord op? Reden: fluxus/overmatig bloedverlies.

Haha, nee ik ken je niet hoor . Ik herken gewoon dingetjes van mezelf in jouw verhaal. En kon me dus indenken dat je de hele tijd in kringetjes draait met je gedachten, ofwel 'obsessief' denkt .

Naar mijn weten kun je altijd (zeker met zo'n heftige ervaring op zak) een pre-conceptie gesprek aangaan met een gynaecoloog. En je kunt natuurlijk sowieso nu gewoon een afspraak maken bij een gyn om te vragen hoe en wat. Of ze ook zo'n pre-conceptie gesprek doen en hoe jij je het beste kunt voorbereiden op zwanger worden en bevallen. Ik weet in ieder geval dat ik gewoon altijd naar het ziekenhuis kan bellen en vragen om een afspraak op het gewone spreekuur van de gyn. Daar hoef je niet zwanger voor te zijn. Ik heb bijvoorbeeld ook weleens een spiraaltje laten plaatsen en dan moet je ook zo'n afspraak maken. En als ze vragen naar de reden voor je afspraak kun je gewoon eerlijk zeggen dat je graag weer zwanger wilt worden, maar daar veel angst voor hebt en dat je met de gyn vantevoren al over de begeleiding tijdens de zwangerschap en bevalling wilt spreken. Dat soort afdelingen kennen gerust meer 'angst-patienten' hoor, dus dat zullen ze echt niet vreemd vinden. (En anders maar wel...)

De vragen in je derde alinea kunnen denk ik ook het beste beantwoord worden door een gyn. Ik kan wel wat gaan raden, maar daar heb je ook niet veel aan .

In ieder geval: als je er van tevoren over praat met de gyn, dan zijn ze ook helemaal op de hoogte van de mate van je angst en kan er een aantekening in je dossier komen zodat ieder personeelslid hier rekening mee kan houden.

Kursor wat tijdens het lezen van jouw post van vanavond bij me opkomt is: is een doula niks voor jou voor een volgende keer?
Zij is er echt ter ondersteuning van de moeder. Ze is niet-medisch maar wel de gehele bevalling aan jouw zijde. Dus als wegens drukte begeleiding vanuit het ziekenhuis er niet zou zijn, dan is zij er wel. Ik weet er ook het fijne niet van verder, misschien wordt je wat wijzer op doula.nl

Vind ik ook een hele goede tip Lovechild!

Lieve Kursor, ik ben geen heilige. Er zijn dagen dat ik tegen de muren omhoog loop. Ik heb nog nooit zoveel 'ruzie' met mijn man gehad als afgelopen tijd door alle frustratie. Ik herken mezelf soms niet terug waarover ik loop te zeiken; kleine futiliteiten. Maar goed, mijn man weet dat en wacht dan even tot ik gekalmeerd ben om er later op terug te komen.

Ik kan me ook wel vinden in LoveChild. Mijn vk was de hele bevalling bij me, ondanks dat ik inmiddels medisch was. Zij heeft het ook in sommige opzichten voor mij opgenomen. Misschien kun je een vlos vinden die ook op die manier haar cliënten begeleid?

Kursor,

ik hoop dat je wat hebt gehad aan het plaatsen van je verhaal hier. Ik sluit me aan bij de anderen: wees niet te streng voor jezelf. En die verpleegkundige was gewoon zelf een b*tch, betrek dat niet op jezelf he. Ik ben nog nooit bevallen, dus zal verder geen adviezen over het gebeuren an sich geven.

Wat ik nog wel kan zeggen (en dat sluit ook een beetje aan bij wat hier boven is gezegd): de eerste bevalling van mijn zus was (voor haar) ook traumatisch. (Kort gezegd: veel te lang door blijven modderen terwijl baby met hoofd niet goed voor geboortekanaal lag, uiteindelijk keizersnee. Dat is wat ze me verteld heeft, misschien zit er nog veel meer achter.) Daarna heeft zij begeleiding gehad van een gyneacoloog wat iets heeft geholpen en bij de tweede bevalling stond ze veel sterker, net als haar man die bij binnenkomst van ziekenhuis bij bevalling gelijk pijnstilling voor mijn zus heeft geist.

Waar ik naar toe wil: bij de tweede had ze op het laatst een hoge bloeddruk vanwege traumatische eerste bevalling. Ze wil nu (eventueel) nog voor een derde gaan en wil daarbij ook zo'n pre-conceptiepad bewandelen waar ze haar van begin tot eind begeleiden (zowel lichamelijk als geestelijk). Ik weet ook, net als de andere dames opperden, dat er speciale poliklinieken zijn voor (zwangere) dames met bijv. geestelijk problemen en dat zij worden bijgestaan door een groep van gyneacoloog, psycholoog etc (een vriendin is nu zwanger en wordt begeleid door zo'n team).

Ik hoop dat je iets hebt aan de tips hier en dat je tweede kindje mag krijgen en dit allemaal goed zal gaan.

Ik neem jullie adviezen ter harte en ben nu wat constructiever aan het denken dan ik deed. Net in een ander topic even gevraagd hoe het zit met m'n medische indicatie. Vanwege de fluxus moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dan wel onder begeleiding van eigen verloskundige. Ik heb dus het idee om maar eens contact op te nemen met de verloskundigenpraktijk om te kijken of zij een voorgesprek willen doen. Dan kan ik ook beter bepalen wat er verder nodig zou zijn. Wie weet dat zij mij wel wat intensiever willen begeleiden bij de bevalling en mogelijk ook nog willen blijven als de bevalling medisch zou worden. Ik acht die kans wel aanwezig, aangezien de verloskundige had aangeboden om bij het laatste stukje van de deze bevalling aanwezig te zijn "als publiek". Op basis daarvan kan ik dan beter inschatten of een doula van toegevoegde waarde zou zijn (ik had er zelf ook al wel op gegoogled, maar vind mezelf eigenlijk maar een enorme aansteller). Fijn dat ik hier het begrijp krijg dat ik niet eens voor mezelf heb.

Asy, wat een lastige situatie zo. Je bent zo vreselijk afhankelijk en je lijft doet enorm pijn. Een enorm moeilijke keus om daar met voorkennis weer in te stappen. Ik vind het knap dat je over het algemeen zo positief overkomt (heb wel gelezen dat je het nu juist weer moeilijk hebt). Prettig dat je man begrip heeft. Heeft die van mij ook hoor...maar dat het na de bevalling nog lang niet over was, was toch voor ons beiden wel een enorme domper.

Ach Kursor....
Ik heb je verhaal en de replies gelezen. Ik heb niet veel zinnigs toe te voegen. Wil je alleen veel sterkte toewensen. Zó rot en jammer als je je bevalling niet goed kunt verwerken en in een depressie schiet....

quote:

Op dinsdag 1 november 2011 22:32 schreef Kursor het volgende:
Ik neem jullie adviezen ter harte en ben nu wat constructiever aan het denken dan ik deed. Net in een ander topic even gevraagd hoe het zit met m'n medische indicatie. Vanwege de fluxus moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dan wel onder begeleiding van eigen verloskundige. Ik heb dus het idee om maar eens contact op te nemen met de verloskundigenpraktijk om te kijken of zij een voorgesprek willen doen. Dan kan ik ook beter bepalen wat er verder nodig zou zijn. Wie weet dat zij mij wel wat intensiever willen begeleiden bij de bevalling en mogelijk ook nog willen blijven als de bevalling medisch zou worden. Ik acht die kans wel aanwezig, aangezien de verloskundige had aangeboden om bij het laatste stukje van de deze bevalling aanwezig te zijn "als publiek". Op basis daarvan kan ik dan beter inschatten of een doula van toegevoegde waarde zou zijn (ik had er zelf ook al wel op gegoogled, maar vind mezelf eigenlijk maar een enorme aansteller). Fijn dat ik hier het begrijp krijg dat ik niet eens voor mezelf heb.

Asy, wat een lastige situatie zo. Je bent zo vreselijk afhankelijk en je lijft doet enorm pijn. Een enorm moeilijke keus om daar met voorkennis weer in te stappen. Ik vind het knap dat je over het algemeen zo positief overkomt (heb wel gelezen dat je het nu juist weer moeilijk hebt). Prettig dat je man begrip heeft. Heeft die van mij ook hoor...maar dat het na de bevalling nog lang niet over was, was toch voor ons beiden wel een enorme domper.

Je bent heus geen aansteller. Ik was enorm blij met mijn vlos aan mijn zij! En ik had niet eens een heel zware bevalling. Zij kent mij van alle controles en omdat zij zelf ook weet wat bij een bevalling komt kijken, kan zij ook een heel andere inschatting maken dan een doula (tenminste zo komt het op mij over). Ik zou als ik jou was inderdaad je vlos vragen of zij bij je bevalling wil zijn, óók als je medisch zou worden...

Kursor, je bent een kanjer! En absoluut geen aansteller!!! Ik vind het ontzettend naar voor je dat je zo'n slechte ervaring hebt gehad. En dan ook nog met rugweeën in je eentje .

Asy, het geeft mij hoop dat jij met je bekken wel weer voor een tweede bent gegaan. Ik durf namelijk echt niet op dit moment maar zie ons ook niet voor me als 1-kind gezin.

Nou..ik ook maar dan!

Heel precies weet ik het niet meer en ik ben geen goede verteller..maar iemand vroeg om mijn verhaal, dus och.

Nouja iedereen weet wel dat ik vanaf week 34 in het ziekenhuis heb gelegen met bloedverlies. Af en toe mocht ik een dagje naar huis (die plande ik op maandag en dinsdag zodat ik dan bij Elin kon zijn. Ook omdat we dan geen oppas hadden ) Het bloedverlies is tot op heden onverklaarbaar, maar hoogstwaarschijnlijk is er een adertje of meerdere gesprongen tijdens een nogal brute toucheersessie van een verloskundige. Ze kon mijn baarmoedermond niet vinden (deze bleek op dat moment blijkbaar erg voorin te liggen en dat kende ze niet ofzo)
Anyway, t mens trok r hand eruit en toen spoot er bloed mee. Dus ja ik ga er wel vanuit dat er toen iets mis is gegaan)

Ook lag lex toen nog in een stuit, ergens in de 34e week (in het ziekenhuis) werd ik opeens ontzettend misselijk wakker.. met het gevoel dat ik mijn hele maaginhoud eruit wilde werken. Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom (later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel) vervolgens ben ik de gang op gelopen en heb daar als dat meiske uit de exorcist tegen de muren op staan kotsen. De volgende ochtend lag Lex opeens headfirst..heeeeeel positief want dan kon ik nog thuis bevallen (dacht ik) het nadeel was dat ik harder begon te bloeden, door het bloedverlies kreeg ik helaas weeen, waardoor ik nog langer moest blijven.

maargoed, ziekenhuishoppen dus. met 36+6 kwam ik het ziekenhuis weer in na opeens veel bloed verloren te hebben, ik was inmiddels al wel flink afgezwakt, bloedarmoede, idioot lage bloeddruk etc. dus besloot de gyn. om mij de volgende dag in te leiden.. na het toucheren bleek ik nog dicht te zitten, dus de volgende morgen wilden ze me 'gellen'

Die nacht heb ik uiteraard amper geslapen, ook had ik honger dus heb ik om 3:00 nog even wat boterhammen zitten eten bij de zusters <3
Om 7:00 moesten we ons melden bij de verloskamers, daar lag ik geen hol uit te voeren tot 10:00 want het was best druk. om 10:00 toucheerden ze me voor de zekerheid en toen bleek ik opeens al ontsluiting te hebben, dus het gelletje konden ze overslaan en werd besloten eerst mijn vliezen te breken en me vervolgens aan het infuus te leggen. dat was makkelijker gezegd dan gedaan want ze kreeg mijn vliezen niet kapot, kneiterhard die dingen (en pijnlijk, tering.. ik bloedde ook weer als een rund, want ze moest ook mijn baarmoedermond naar voren trekken)

Na een half uur lukte het haar dan eindelijk..alleen verloor ik geen vruchtwater want Lex blokkeerde de boel waarschijnlijk en ik kreeg ook opeens weeen, lichte. dus infuus eraan en puffen maar.

Zelf had ik al die tijd het idee dat ik zo rond een uur of 3 mijn kindje wel zou hebben, want een tweede zou zoveel makkelijker moeten gaan en de weeen deden al zo snel, zoveel pijn.

Bij Elin zat ik gezellig op fok te tikken met 5 cm ontsluiting en bij 7 kon ik nog grappen maken..

nu had ik echt al verschrikkelijke pijn bij 3cm. maar zo kleurdoos als ik ben, maakte weer grapjes..aan 1 stuk door, om de boel een beetje te verwerken. dus de gyn vond dat ik teveel praatjes had en heeft de synto op standje are you fucking nuts gezet waardoor ik terecht kwam in een weeenstorm, achter elkaar werd ik naar mijn idee opengereten.. elke minuut kwam er een neiuwe wee en dat urenlang! Ik heb gejankt, liggen hyperventileren en ik heb mijzelf ondergepiest en toen ze me kwamen toucheren zat ik op 5 cm. VIJF FREAKING CENTIMETER.
Voor mij voelde het alsof ik bij elke wee een brontosaurus geboren liet worden. bij elke wee pakte ik manuels arm en daar blies ik dan op, huilend..dat was echt mijn enige houvast, zijn arm waar ik dan mn gezicht in begroef. hels was het en dat ligt nog heel vers in mijn geheugen.
'op het moment dat je doodgaat dan is je kindje er bijna' gaat voor mij niet meer op hoor, hell no.

maargoed, 5 centimeter terwijl ik dacht dat ik inmiddels wel op 23 centimeter zou zitten.. die teleurstelling was bijzonder groot. Ze boden me een ruggeprik aan omdat ze zelf ook doorhadden dat dit niet opschoot. op papier was het prima, elk uur een centimeter.. maar mijn lichaam had een te grote klap gehad door de synto en ook de vermoeidheid van de 3 weken bedrust daarvoor werkten niet echt mee.


17:50: ik stemde in.. helaas duurt het een uur voordat je naar anesthesist kan, althans max. een uur, bij mij duurde t natuurlijk een uur en 10 minuten. en dat uur was t langste uur van mijn leven.. want die gruwelijke pijn bleef natuurlijk maar komen.

na 70 minuten werd ik dus naar de anesthesist gereden, daar kreeg ik de ruggeprik, ik vroeg de anesthesist om zijn naam zodat ik mijn kind naar m kon vernoemen. 'Harmen' zei ie, beetje jammer maar ik had het er voor over, geen pijn geen pijn geen pijn....

En toen begon ik te persen waren ze vergeten te toucheren en was ik in dat uurtje van 5 naar 10 gegaan. Dus ik schreeuw tegen Harmen 'ja daaaaaaaaag, aan jou heb ik ook niets gehad' terwijl ik weggereden werd in de lift nog een perswee, de deuren gaan open en toen kon de dokter m zo opvangen.
3 persweeen.
kwart over 7.
Lexje 3230gram 51cm, schade 1 hechting. en een ziekelijke grimas op elke foto bijna hysterisch

Lex dronk gelijk als een bouwvakkertje en scoorde 3 tienen. Hij was zo krachtig en stoer voor zo'n klein menneke. Voor een kindje van precies 37wk deed hij het iig uitmuntend!

Ik ben gaan douchen, heb geplast en kon naar huis. Daar heb ik de hele nacht naar m liggen staren


Maar man o man wat een hoerenbevalling zeg..ik had die van elin wel 30 keer achter elkaar willen doen. eitje..

[ Bericht 1% gewijzigd door Kleurdoos op 05-11-2011 01:26:47 ]

Nou niet meer zeggen dat je geen goede verteller bent hoor! . Juist hartstikke goed geschreven, moest regelmatig gniffelen (23 centimeter... en Harmen... ).

Maar o wat kan ik me de hel goed voorstellen . Dit doet me echt zo denken aan mijn inleiding, niet leuk . Ik ken die weeenstorm van uren met elke minuut een wee maar al te goed helaas. En t wachten op de anesthesist. En ook de arm van mijn mannetje als mijn enige houvast, mijn reddingsboei. Ik klampte me daaraan vast tijdens elke wee (en dat was dus vaaaaaak) en dat heeft me gered. En bij mij eindigde die helse dag dus in 2 cm ontsluiting. Dus die teleurstelling waar je het over hebt herken ik ook zo erg!

Maar wat goed dat Lex het meteen al super deed! En wat fijn dat je nog wel de hele nacht hebt kunnen genieten van hem.

Maar daarom zeg ik: mij gaan ze dus noooooooit meer inleiden. No way.

Ooh Kleurdoos, ik moet lachen om je manier van vertellen. Het klinkt absoluut heftig, en wat een idioot die gyn die vond dat je teveel praatjes had nog, maar als ik het zo lees was er met je humor niks mis ondertussen.

Geniet van je mannetje.

Kursor, wat een drama zeg, zo'n nacht alleen, zonder iemand om je op te vangen. En de verpleging die niet in actie komt. Goed dat je bezig bent om het dragelijk genoeg te maken voor een 2e keer. Ik denk dat je ook wel erg veel pech gehad heeft met die muts van de nachtdienst. En zo'n heftige bevalling&nasleep helpt ook niks mee aan de beleving..
Sterkte met de therapie!

KD, die manier van vertellen
Maar klinkt wel heftig.

quote:

Op zaterdag 5 november 2011 01:15 schreef Kleurdoos het volgende:
Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom (later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel)

Eh, vroeger.. Mijn zusje kwam vorige week met die tip. En sinds ik het geprobeerd heb, voel ik de kleine meer onder dan boven, terwijl het eerst andersom was.. Dus denk dat het hier ook gewerkt heeft..

ik wil altijd mooi vertellen, maar ik blijf altijd klinken als een bewoonster van de vrouwenvleugel

niets verfijnds en romantisch

Haha! Volgens mij zijn maar weinig bevalling verfijnd en romantisch .

Ik vind je schrijfstijl tof. Soort combi van Kluun/Heleen van Royen. (En nu vind je dat vast heeeeeeel stomme schrijvers )

geen idee, dat zijn toch van die karikaturen van zichzelf? vooral die van rooyen, lellebel

Whehehe. Ik had t over schrijfstijl hoorrrrrrr

Nee, maar serieus. Eigenlijk moet je eens 'De gelukkige huisvrouw' van Heleen v. R. lezen. Is ook grotendeels een bevallingsverhaal en de nasleep (psychose) ervan. En t is heel triest eigenlijk allemaal, maar zit enorm veel humor in.

Ik geloof dat ik best geluk had met maar 25 minuten wachttijd op de ruggeprik. En hij kwam naar mij ipv andersom, ook aangenaam.

Had ook niet langer moeten duren trouwens, dan had ik iemand vermoord.

Dan had je echt geluk. Bij mij duurde het anderhalf uur.

Jeez KD, dat klinkt niet fijn zo! Maar Lex is er!

quote:

Op zaterdag 5 november 2011 13:08 schreef Fee-nix het volgende:
Dan had je echt geluk. Bij mij duurde het anderhalf uur.

offi mag t max. maar een uur duren

Wat dat betreft heb ik twee keer geluk gehad. Bij Jochem stond de ruggenprikman zelfs al aan mijn bed voordat de zusters alle voorbereidingen getroffen hadden

Gekke vraag miss maar bij een ruggenprik zetten ze altijd een urinekatheter erin? en doet het pijn?

Ik werd ongeveer elk uur gekatheteriseerd. Ik vond het wel koddig hoe mijn blaas leegstroomde zonder dat ik daar iets mee te maken had. Geen pijn.

Ok bedankt! bij het zetten van die katheter had je wel pijn? of is het erin gezet na de ruggenprik?

Ik liep de eerste keren zelf nog naar de pot maar op een gegeven moment dacht ik VERREK MAAR en toen heb ik t laten lopen, lekker warm.

en ik zou idd wel een catheter krijgen na t zetten van de ruggeprik, maargoed.. dat ging dus niet door

ik moet wel bekennen dat ik behoorlijk veel last heb gehad van de prik zelf..omdat er natuurlijk een grote druk op die vloeistof etc. kwam te staan omdat de persweeen gelijk begonnen.
dus ik stond wel halfkrom tijdens de kraamdagen, heel lam gevoel had ik op de prikplek.. en zelfs nu voel ik de prik nog zitten, ook de prikpuntplekis nog voelbaar

Ik heb er geen last van gehad bitterend, bij mij kwam dat na de ruggenprik Af en toe inderdaad gewoon die blaas legen zonder dat je het merkt (hihi en dan het bakje over laten stromen terwijl je echt niets eraan kan doen )

quote:

Op zaterdag 5 november 2011 13:50 schreef Kleurdoos het volgende:

[..]

offi mag t max. maar een uur duren

Ja ik las het in je verhaal... wist ik niet eens. Maar bij mijn ziekenhuis hadden ze t druk ofzo .

Bitterend ik kreeg een catheter voordat de prik gezet werd (nog op de verloskamer). Heel prettig voelt het niet, maar ik vond het ook niet super pijnlijk ofzo. Niet na al die weeen .

Ik heb met de keizersnede ook een ruggenprik gehad, wel een andere dan de vaginaal bevallende dames geloof ik, maar daarbij ook een blaascatheter en dat heeft echt geen pijn gedaan met inbrengen. Zo'n raar idee dat je gewoon plast en je hebt het niet eens door! Ik heb overigens wel met het verwijderen van de catheter last gehad, tot een goede week nadat hij er uit was nog een prikkerig gevoel met plassen en had een blaasontsteking.

Het zetten van de ruggenprik heb ik amper gemerkt, hij zat er al in voor ik het besefte. Het verdovende prikje dat ik er voor kreeg, om de huid te verdoven, vond ik venijniger.. en na 38 sec was ik compleet gevoelloos vanaf mijn borsten.. Ik vond het bizar dat dat ding zo snel werkt.

quote:

Op zaterdag 5 november 2011 14:25 schreef Jipster het volgende:
Ik vond het bizar dat dat ding zo snel werkt.

Stel je voor, moet je een uur wachten totdat het ding gezet wordt, moet je ook nog een half uur wachten totdat het werkt

oke, oke, maar f*ckin 38 sec en daarna was de eerste snee in mijn buik al gemaakt, dat is best een raar idee toch

Ik hoefde uiteraard geen uur te wachten wegens spoedje, ik had een 'prive' anesthesist het was 's avonds laat en hij had dienst en is er de hele tijd bij gebleven, tijdens de ks, toen ik op de recovery lag en daarna heeft ie me naar mijn baby gebracht

Nog steeds last van de prik doos? niet goed gezet??

Jipster wat een lieverd de anesthesist

Wat zijn de overwegingen die katheter voor of na de ruggenprik te zetten? ben benieuwd eigenlijk
lijkt me ook maf! plassen zonder niks te voelen!

Is ook heel gek! Je voelt er echt he-le-maal niks van! (van het plassen) Ik vond t wel makkelijk eigenlijk. Toen ze de ochtend na de operatie dat ding er al weer uit wilden halen (want ik kon t nu vast wel weer zelf) vroeg ik ook echt of ie niet nog een dagje kon blijven zitten. Ik zag het helemaal niet zitten om dat bed uit te komen namelijk. Maar ze zeiden dat dat niet zo verstandig was ivm mogelijke blaasontsteking. Dus hij ging er toch uit. Verder nooit last van gehad, ook niet toen ie er weer uit was. Gelukkig maar, een vriendin van me had door dat ding de ene blaasontsteking na de andere.

Gvd is zie het al voor mij...mijn hele zwangerschap blaasontstekingen (nu de 6de) krijg ik een katheter kom ik nog van die krengen niet af

Lijkt me ook echt niet fijn als je daar zo gevoelig voor bent.

quote:

Op zaterdag 5 november 2011 15:15 schreef bitterend het volgende:
Gvd is zie het al voor mij...mijn hele zwangerschap blaasontstekingen (nu de 6de) krijg ik een katheter kom ik nog van die krengen niet af

Ik had het ook hoor, voor de ks had ik al een kuur antibiotica voor een blaasontsteking, toen de catheter gehad en in mijn kraamweek zat ik alweer aan een kuurtje, want had er ook weer een Of het door de blaascatheter kwam, of dat ie nog niet goed is weggeweest, ik weet t niet

Bij mij heeft het niet de hele tijd gezeten maar deden ze het af en toe?

Ik heb een kwartiertje moeten wachten op mijn ruggenprik. Daarna een katheter gezet en dat zat zwaar kut. Voelde ik geen weeën meer maar een katheter die continue prikte. Daaraan merkte ik het als ik een wee had.

Het lange wachten is ook belachelijk, de meeste vrouwen gillen in t heetst van de strijd om een ruggeprik en dan moet je alsnog langer dan een uur wachten