Bevallingsverhalen deel 13

Ik heb een kwartiertje moeten wachten op mijn ruggenprik. Daarna een katheter gezet en dat zat zwaar kut. Voelde ik geen weeën meer maar een katheter die continue prikte. Daaraan merkte ik het als ik een wee had.

Het lange wachten is ook belachelijk, de meeste vrouwen gillen in t heetst van de strijd om een ruggeprik en dan moet je alsnog langer dan een uur wachten

Mijn verhaal ook maar eens??

Op 29 juli 2010 mochten we ons om kwart over 8 in de ochtend melden op de gyn-afdeling van het ziekenhuis...

De avond daarvoor hadden we al onze cupcakes staan te versieren, de laatste buikfoto's genomen. Nog even volop genoten van dat gefriemel en gewoel in mijn buik en daarna wat onwennig gaan slapen..

Natuurlijk waren we al voor de wekker wakker, maar zo heel slecht hadden we nog niet eens geslapen. De gezonde zenuwen gierde al wel door ons lijf. We waren dus ook al ruim op tijd in het ziekenhuis. We kregen al snel onze kamer aangewezen en begonnen maar vast wat spullen uit te pakken en klaar te leggen; Oona's deken, muziekdoosje, mijn toilettas, fototoestel...
Uhh... Tja... We waren er klaar voor!

Oona lag al sinds de 28ste week in stuit... Ondanks vele kermiscapriolen bleef ze eigenwijs bovenin liggen met haar bolletje.. Een draaipoging bij 36 weken was niet gelukt.. (Nooooooooooooooooooooooooooooit meer! Bah, zo de controle kwijt, mega gaan hyperventileren.. wat een rotgevoel is zo'n draaipoging!)

Na die draaipoging kwam nog het lastigste... Ik mocht zelf kiezen... een stuitbevalling proberen of toch een geplande keizersnee... NIET te doen die beslissing.. Mijn gevoel werd alle kanten op gesmeten.. gyn zei dit.. ervaringsdeskundigen zeiden dat... en ik, ik werd gek!

Na heel veel denken en afwegen uiteindelijk toch voor een geplande keizersnee gegaan.. 10 dagen voor de geplande datum (we mochten zelf kiezen ) liepen we dus het ziekenhuis uit met een briefje met daarop de geboortedatum van onze dochter ... Vreemd, maar ook wel heel bijzonder om zo 10 dagen er naar toe te leven..

Wel heel raar om verpleegkundigen terug te zien die ik 6 weken daarvoor ook al aan mij bed had gehad. Ik had 3 dagen in het ziekenhuis gelegen met 33 weken ivm een flinke bloeding. Helaas hebben ze nooit gevonden waardoor dat kwam. Maar de kamers en bedden voelde daardoor al wel een beetje vertrouwd.

Om 9 uur kwam er een verpleegkundige met mijn operatieschort, en spullen voor de katheter. Toen begonnen de zenuwen pas echt. Die dag zouden er 3 geplande keizersnedes zijn. Ik was nummer 2, en nummer 1 was op dat moment al bezig.
Om half 10 kwamen ze ons ophalen. M. werd in een mooi blauw pakkie gehesen, prachtige operatieklompen, en we kregen een begeleidster met ons mee die ook foto's zou gaan maken.

Vanaf toen was ik de tijd een beetje kwijt.. Ineens ging alles heel erg snel..
Ik werd de operatiezaal ingereden, moest over op het andere bed... en raakte toen van het padje af... hyperventileren, overal mensen, in mijn ene arm werd een infuus gezet, aan mijn andere arm een bloeddrukpomp, de anesthetist zag gelukkig hoe ver ik heen was en begon me vragen te stellen om me erbij te houden. Voor mijn gevoel gebeurde alles binnen een minuut, ook werden mijn benen ineens heerlijk warm... de ruggeprik zat er gewoon al in!

Ik landde weer een beetje op aarde toen het gordijn omhoog ging en ze vroegen wat ik nog voelde... Ja! ik voel iets! Pijn?! Nee, dat niet... Prima zeiden ze, dan is het goed wat we zijn al binnen!

Ik voelde inderdaad wat geduw zoals ze me van te voren al verteld hadden, en heel snel daarna zagen we Oona's hoofdje boven het gordijn uitkomen. Prachtig!
Ze moest even mee voor controle en M. mocht symbolisch nog een stukje navestreng doorknippen.. Toen bracht hij Oona bij mij... Wauw, wat voelde dat goed, compleet..

Doordat ik me zo bewust op de keizersnee heb kunnen voorbereiden vond ik het herstellen goed gaan. Ik had wel pech dat ik wat allergisch op de morfinepomp reageerde (JEUK! en van de wereld) Oona bleek een pittbull die vanaf moment mijn tepels flink te grazen nam... de eerste nachten waren we dus ook erg blij dat er altijd mensen in de buurt waren... Maar owow wat voelde het goed om 3 nachten later Oona mee naar huis te mogen nemen!

Erg leuk om ook eens van een geplande keizersnee te lezen! En fijn dat het herstel voorspoedig was.

Ik snap heel goed dat je gevoel je alle kanten op slingerde. Ik zou dit keer in principe ook voor een keizersnee mogen kiezen. En als ik dit dan weer zo lees, dan voelt het best wel 'vertrouwd' hoe dat allemaal gaat. En dan denk ik: ja, ik kan me nog bedenken... Maargoed, ik zie wel hoe ik er aan het eind van de zwangerschap over denk. En als de mijne in stuit ligt, neem ik denk ik ook dezelfde beslissing als jij. Bedankt voor je verhaal!

Achteraf heb ik ook zeker het goede gekozen! Gaf zoveel rust!
Wellicht was een stuitbevalling ook wel gelukt.. maar dan had ik tot het laatste moment in onzekerheid gezeten of het daadwerkelijk zou lukken... En na die bloeding met 33 weken en de mislukte draaipoging was ik toe aan zekerheid...

Oooh Relain, ik wist niet dat je een geplande kz had gehad, maar ik denk dat ik er ook voor gekozen zou hebben.. net zoals het niet meer draaien bij een volgende keer (ik denk altijd dat kindjes om een reden in stuit liggen.. draaien lijkt me dan eng!)

En wat een moppie heb je

Ja kan me voorstellen dat dat rust geeft! Die onzekerheid is niks! En laten draaien zou ik ook nooit doen. Ik zou wel dingetjes willen proberen, zoals een kwartiertje op handen en knietjes zitten (gelezen in Z&G) of acupunctuur ofzo. Maar een echte draaipoging lijkt me pijnlijk en is ook echt niet zonder gevaar.

quote:

Op zondag 6 november 2011 09:04 schreef Fee-nix het volgende:
Ja kan me voorstellen dat dat rust geeft! Die onzekerheid is niks! En laten draaien zou ik ook nooit doen. Ik zou wel dingetjes willen proberen, zoals een kwartiertje op handen en knietjes zitten (gelezen in Z&G) of acupunctuur ofzo. Maar een echte draaipoging lijkt me pijnlijk en is ook echt niet zonder gevaar.

in mijn bevallingsverhaal bedoel je?

doos, Deepfreez ging ook op handen en knieën zitten en toen is dr uk wellicht ook gedraaid! denk dat Fee-nix dat bedoelde?

Ja ik bedoelde DF inderdaad .

De mijne vond dat 3x nix... Ging tekeer alsof ze in een achtbaan zat maar draaien ho maar!

ah oke, omdat ik dat 9 weken geleden ook al vertelde en nu dus ook in mijn bevallingsverhaal

Ja klopt KD, bij jou werkte het ook! Maar ik had meer het idee dat bij jou het draaien al in gang was en dat je toen instinctief zo ging zitten? Omdat je eerst misselijk werd? Maar ik kan het fout hebben natuurlijk . En DF die ging 'uit het niets' gewoon op advies op handen en knieën zitten.

Maar dat zijn inderdaad al twee positieve ervaringen met 'doggystyle' .

Ik heb 2 verhalen en ze zijn allebei erg, ERG lang... Maar het is erg fijn om het allemaal op te schrijven, had ik nog niet in deze mate gedaan...

Deel 1:

Het is 5 november 2010. Lachend staan we achter het toneel ons voor te bereiden op het stuk wat we voor de tweede keer op de planken moeten zetten. We hebben het over kinderen die momenteel nog ‘in de maak’ zijn.
“Die van m’n dochter is nu 5 cm groot!” zegt A.
“Die van mij is nu zo groot als een theelepeltje!” roep ik. Die woensdag ervoor was ik namelijk alweer 16 weken zwanger, wat gaat dat hard!
“Die van mij is nu 10 weken!” zegt T. onverwachts. Wat leuk, ze is dus zwanger van haar tweede.
“Je hebt echt totaal nog geen buikje voor 16 weken!” zegt Y. tegen mij. “Nee, goed he!” zeg ik nog.

Zaterdag 6 november 2010. Het is de laatste keer dat we moeten spelen met dit stuk. De avond bestaat uit 2 eenakters en ons stuk is het eerste stuk dat gespeeld gaat worden. We spelen met z’n vieren en ik moet als laatste op.
Hoewel de voorgaande avonden wel goed gingen ben ik wel nerveus. Maar kom op, ik ken m’n teksten uit mijn hoofd dus het gaat gewoon lukken!
Oef, over een minuut of 10 moet ik op. Ik besluit toch nog even naar het toilet te gaan.
Het wil niet echt lukken op het toilet, maar ik moet! Straks kan het niet meer! Dus even wat kracht bijzetten. Goed, klaar, en dan... bloed. Er zit bloed op m’n toiletpapier, helderrood...
Ik krijg een hartverzakking. Dat is toch helemaal niet goed? Wat nu? Ik hoor mezelf “Niet doodgaan, niet doodgaan, niet doodgaan” zeggen.
Ik ben beduusd en loop naar mijn regisseur die achter de coulissen functioneert als souffleur. Ik vertel hem wat er net is gebeurd en hij vraagt of hij T. moet halen.
T. is verpleegkundige. Ik zeg dat ik dat wel wil en hij komt met T. terug. Ik begin te huilen en raak nu wel ineens in paniek. “Rustig maar, misschien is het niets. Waarschijnlijk een adertje dat is gesprongen. Als je er straks nog niet gerust over bent, moet je gewoon met de huisartsenpost bellen.”

Ik droog m’n tranen, laat T. m’n grime weer een beetje bijwerken en dan snel ik me richting het toneel want ik moet op. Ik ken al m’n teksten, ben 1 keer wat laat met het inzetten van een zinnetje. Ik zat me namelijk af te vragen of ik het nummer van de huisartsenpost nu wel of niet in mijn telefoon had staan.

Nadat de tweede eenakter is gespeeld wordt onze spelersgroep gevraagd weer op het toneel te verschijnen. Daar ik in het publiek zat te kijken, moet ik een trappetje voor het toneel op lopen. Ik struikel en val, voor het oog van een volle zaal. Oeps...
“Zeg, als je je kindje kwijt wilt moet je vooral niet uitkijken waar je loopt!” grapt een van mijn medespelers. Ik moet lachen. En ondertussen denk ik aan mijn kindje, 16 weken en 3 dagen oud. “Niet doodgaan, niet doodgaan, niet doodgaan”.

Mijn man G. was die avond ook komen kijken en ook hij schrikt een beetje van wat ik te vertellen heb. Maar ik stel hem gerust: “Het is waarschijnlijk niets, maar het is wel even flink schrikken!”
We doen nog een drankje en gaan naar huis.
Thuisgekomen plaats ik nog een berichtje op fok over wat er gebeurd is:

quote:

Op zondag 7 november 2010 01:32 schreef Take_A_Picture het volgende:
Zo, vanavond ff flink geschrokken. Moest naar t toilet en t wilde niet echt dus ik wat kracht zetten (sorry dames voor t onsmakelijke verhaal). En wat zie ik aan mn toiletpapiertje... helderrood bloed. Ik helemaal vernuft en paar minuten later kwamen de tranen. Het is waarschijnlijk niks, want 2 u later was t weer over en t was niet veel bloed, ook geen pijn gehad ofzo, maar toch.
Elke keer als ik nu naar de wc moet zit ik maar van, 'niet doodgaan, niet doodgaan!'.
Nouja ik ga nu maar slapen. Als het morgen weer bloed bel ik de dokter wel. Ik gok op een gesprongen adertje oid van het persen (vriendin die verpleegkundige is zei dat dat het hoogstwaarschijnlijk was). Maar toch schrik je je rot!

De ochtend komt en ik heb geen last van bloedverlies. Toch ben ik niet helemaal gerust en sms een vriendin. Ik vraag haar Angelsounds te leen en dat is prima. Om 10 uur zijn we op weg om het apparaatje op te halen en om 11 uur zijn we thuis om te gaan luisteren.
Om 12 uur bel ik die vriendin op om te zeggen dat ik niets kan vinden op mijn eigen hartslag na, na een uur zoeken. Zij zegt me om toch maar de post te gaan bellen. Ik durf het niet zo goed, voel me een zeur want er is waarschijnlijk niks aan de hand! Het gebeurt zelfs bij verloskundigen dat ze het hartje even niet kunnen vinden.
Ik ga toch maar bellen en we mogen langskomen. Ik verontschuldig me nog tegenover G. dat ik zo’n muts ben. Hij zegt ook bezorgd te zijn dus ik moet me daar niet zo druk over maken.

We zitten bij de huisarts die dienst heeft. Ik weet haar naam niet meer, maar het is een apart figuur. Ik doe mijn verhaal en dan is er toch een probleempje: De huisartsenpost heeft niet ergens standaard een doptone-apparaatje liggen.
Er wordt overal druk gezocht en uiteindelijk komt de dokter aanzetten met een of ander gammel ding. Ik mag gaan liggen en zij gaat druk op zoek naar een hartslag.
Omdat die doptone zo gammel is wordt het geluid enorm verstoord. Maar, ook al hoor je allerlei vage geluiden, je hoort ook mijn hartslag. Die van mijn kind niet.

“Ik denk niet dat er iets aan de hand is, hoor, maar ik stuur je wel even door naar verloskunde, daar hebben ze betere apparaten dan dit stomme ding,” zegt de dokter.
G. en ik lopen naar afdeling 450, afdeling verloskunde. We worden opgevangen door een verpleegkundige en kamer 4 in gelaten. Daar mag ik op een bed liggen en de verpleegkundige komt met een veel beter apparaatje aan.
Helaas kan de kwaliteit van dit apparaatje ons geen hartslag van mijn kindje geven.
Maar, ze geven niet op. Er wordt een echo-apparaat bijgehaald en een verloskundige komt mee kijken. Ze heet Janneke.

En we hebben beeld! Ik zie mijn kindje liggen in mijn buik.
“Hoe ver was je ook alweer?” vraagt Janneke.
“16 weken en vandaag 4 dagen”, antwoord ik.
“Nou, dit apparaat is ook een oud apparaat dus ik kan niet alles heel goed zien, maar wat ik wel kan zien is dat dit kindje wel heel klein is voor 16 weken. We gaan de gynaecoloog oppiepen en dan gaan we hem er even naar laten kijken.”
G. is in paniek. Ik niet. Misschien zien ze het wel niet goed. Ik troost G. En vertel hem dat het misschien een fout van het apparaat is, en dat het vast wel goed zal komen.
Ondertussen horen we de verpleegster en de verloskundige tegen elkaar zeggen dat Dokter Que is opgeroepen. G. en ik kijken elkaar aan met een blik van, ‘ohnee.’ Dat was een enorme hork van een gynaecoloog en die gaat mij nu weer onderzoeken. Nouja, wat moet, dat moet.

Janneke loopt mee met mij en G. naar de afdeling Gynaecologie.
De afdeling is donker. Op zondag is het natuurlijk niet open. Ik schud Dokter Que de hand en hij leidt ons naar zijn echo-apparaat.
“Dit ziet er niet goed uit,” zegt hij terwijl hij het scherm bekijkt. “Ik wil even een inwendige echo maken voor de zekerheid.”
Ik raak in paniek en begin te huilen.
De inwendige echo bevestigd helaas het vermoeden welke mijn man al had.
Er is geen kloppend hartje te zien en het kindje is qua grootte 11 weken en 3 dagen. De gynaecoloog drukt nog wat op m’n buik maar m’n kindje ligt stil.
Stil. Dood. Ons kindje is dood.

9 november 2010. Het is de dag dat ons kindje geboren gaat worden.
Janneke had geregeld dat we niet meteen de dag erop terug moesten komen, maar dat we even een dag rust hebben.
Ondertussen heb ik mijn verhaal gedaan hier op Fok. Ik krijg enorm lieve berichtjes van andere users.
Die maandag post ik:

quote:

Op maandag 8 november 2010 10:33 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik had overmorgen 17 weken geweest zijn. Keek al zo uit naar de 20 weken echo.
Nu zit mn maag steeds te rommelen en hoop ik maar dat t er nu nog niet uitkomt.
Moet gewoon morgen in t ziekenhuis gebeuren.
Ben wel beetje bang voor wat we te zien krijgen. Het is toch al ws een week of 2, 3 dood.

Ik heb een pil meegekregen die ik de avond voor de inleiding in moest nemen. Deze pil zou de aanmaak van progesteron stoppen en dus de bevalling makkelijker maken.
Ik had het gevoel dat ik mijn kindje vermoordde door die pil in te nemen.

Afijn, het is dus dinsdag en we melden ons om 9 uur bij afdeling 450. We krijgen een eigen kamer en ik maak kennis met mijn verpleegkundige van die dag, Jos. Zij is enorm lief voor me.
Jos vertelt me dat ze straks met een verloskundige komt. Zij zal een aantal tabletten inwendig inbrengen en deze tabletten zullen de bevalling in gang zetten.
Om 10 uur komt verloskundige Annet binnen en de tabletten worden ingebracht. Nu is het afwachten geblazen.
Op de een of andere manier ben ik enorm rustig. Ik kan grapjes maken, lachen, spelletjes spelen op m’n DS. Ik vind het allemaal heel spannend maar tegelijkertijd laat ik alles maar over me heen komen.

Het is een uur of 1. De vliezen breken, de weeën beginnen. Ik krijg uiteindelijk paracetamol met codeine tegen de pijn. Dit helpt.
Op den duur moet ik naar het toilet. Er hoort een po in het toilethok te liggen, maar deze ligt er niet. G. gaat een verpleegster halen. Dan voel ik iets binnen in mij naar beneden schuiven. Ik roep G. en schuifel weer naar m’n bed.
Annet komt aangelopen met een arts-assistent, vraagt of hij mag meekijken. Dat mag. Je ziet toch niet elke dag een minikindje geboren worden, als hij er iets van kan leren, prima.
Ik mag gaan persen. Hoe dan? Hoe moet ik persen? Ik weet niet wat ik moet doen en doe eigenlijk maar wat. Het blijkt de goede manier want om 10 voor 2 wordt ons prachtige kindje geboren. Het is zo groot als de pink van G. Het heeft 10 vingertjes, 10 teentjes. Is helemaal compleet.
Gelukkig komt de placenta ook meteen mee en deze lijkt compleet.
Ik ben niet meer bang voor hoe het eruit zal zien, ik wil het zien, vasthouden.
Ons kindje wordt op een washandje gelegd en ik krijg het in m’n handen. Verwondert en enorm trots kijk ik ernaar. Ons kindje. Ons sterretje. Ik ben mama. G. is papa. Maar ook niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door Take_A_Picture op 07-11-2011 15:07:39 ]

En deel 2:

Het is 2e kerstdag negetieneen... ohnee wacht, ik was dat liedje niet aan het zingen. Nog een keer.
Het is 2e kerstdag 2010 en ik voel mijn eisprong. Wat een mooie dag. Ik denk aan ons sterretje.

Op 9 januari 2011 hoor ik ongesteld te worden. Op 8 januari post ik op fok:

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 16:22 schreef Take_A_Picture het volgende:
Heb even een dip... Ik heb echt krampen die op een komende menstruatie lijken, ik geloof er niks van dat er een streepje komt morgen, eerder die vervloekte
Niet tof. En ja, ik weet dat ik niet moet klagen, maar verdomme! Ik ben echt even boos op wat er 2 maanden terug gebeurd is.

Sorry, op naar de volgende streepjes en volgende ronde.

Ik weet zeker dat in ongesteld ga worden en ben pisnijdig, ik had nu nog een kindje in m’n buik moeten hebben en nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen!

Maar toch... er knaagt iets...
Ik post die avond nog iets:

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 18:24 schreef Take_A_Picture het volgende:
Vraagje...

Morgen is officieel mn NOD, maar eigenwijs als ik ben heb ik net alvast getest.
Dit kwam eruit:

[ afbeelding ]

Kan het zo zijn dat het dan vals is of is het toch echt een dikke vette ja?

Ik durf niet te juichen...

Wat een mooi cadeautje van ons sterretje. We zijn in verwachting van een kindje Ik ben uitgerekend op 18 september.
De zwangerschap verloopt goed. Ik ben wel extreem moe, heb meerdere malen een blaasontsteking en krijg later last van het bekken, maar buiten dat om gaat het goed. Ik heb wel veel last van onzekerheden, wat als het weer fout gaat? Maar het gaat niet fout. Ik krijg wat vaker een echo en elke keer vieren we weer een feestje als het nog blijkt te leven. Dolblij zijn we als we op 2 mei de 20-weken echo hebben en onze dochter gezond lijkt te zijn. We krijgen een dochter

17 september 2011. Ik heb een zeer slechte nacht achter de rug. De avond ervoor ben ik bijna van de trap afgestuiterd door m’n eigen eigenwijsheid.
De nacht verliep pijnlijk, enorme pijnscheuten in m’n rug die doortrokken naar m’n buik. De pijnscheuten komen en gaan en ik lig krom in mijn bed. Maar zo gaan echte weeën ook, die komen en gaan. Ik ben in de war. Zo voelde het vorig jaar helemaal niet, is dit het nu? Of niet? G. slaapt, ik maak hem wakker. Ik vertel hem wat ik heb en hij maakt een geluidje en slaapt door. Na de 5e pijnscheut blijft de pijn weg en ik kan een beetje gaan slapen.
Een nieuwe dag is begonnen, de dag voor de uitgerekende datum. Vandaag moet ik afscheid nemen van een van mijn katten. Het liefste katje van de wereld en ze moet weg. Het is er eentje die op je gezicht gaat liggen, dat vindt ze fijn, zo dicht mogelijk bij mensen zijn. Ik moet er niet aan denken dat in een flits van een moment ze bij mijn komende kindje ligt, op het hoofd, en dat ik te laat ben.
Gelukkig wil een kennis van me het katje adopteren. Ik ben intens verdrietig, ik voel me een verrader. Maar het is beter zo.

De nieuwe eigenaar van m’n katje gaat om half 1 weg. Om kwart voor 1 voel ik iets dat lijkt op menstruatiepijn.

G. komt om 4 uur thuis. We gaan nog even bij zijn moeder op bezoek in het ziekenhuis. Ze mag misschien morgen naar huis. Ik vertel hem dat ik regelmatige krampen heb in m’n buik. Dat er nog wel veel tijd tussen zit, maar het zou het weleens kunnen zijn...
We rijden naar het ziekenhuis en voordat we uit de auto stappen kijkt G. me aan, hij heeft tranen in z’n ogen. “Vandaag is de laatste dag dat we samen zijn.”

Die avond post ik weer:

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 20:48 schreef Take_A_Picture het volgende:
Er zit de laatste paar iets meer dan 6 minuten tussen. De golven duren tussen de 45 sec en een minuut en zijn heviger dan vanmiddag. Ik denk wel dat eea is begonnen nu

Ondertussen kijk ik de film Deep Blue Sea. Ik vind het zo’n briljante film, vooral de rol van LL Cool J vind ik geweldig.
Ondertussen puf ik de pijn weg. Ik durf het nog geen weeën te noemen tot:

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 20:56 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ik heb een heleboel zooi, maar geen bunting bag

Ik ga bellen als ik een uur lang om de 5 minuten een wee heb. Zei ik nou met dat ik weeën heb?
Het zijn absoluut weeën, dit gevoel, de pijn, herken ik van vorig jaar.

En vind ik mezelf enorm grappig als ik zeg:

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 21:36 schreef Take_A_Picture het volgende:
Oh wee (mooie woordspeling hè, haha) als t weer ophoudt

Maar het houdt niet op. G. belt na de film de dokter op en hij komt even na 23.00 uur kijken en gaat toucheren.
Ik heb 2 centimeter ontsluiting! Hij vindt me nog wel wat te vrolijk dus hij denkt niet dat er met een uur al volledige ontsluiting is ofzo. Hij zegt ons om 2:45 u weer terug te komen.
De weeën zijn na het toucheren ineens veel heftiger. Toch kan ik nog lachen, ga ik tijdens de weeën liedjes van Arie Ribbens zingen om maar te blijven lachen.
De klok slaat middernacht.

quote:

Op zondag 18 september 2011 00:00 schreef Take_A_Picture het volgende:
Ennnnn tis m'n uitgerekende datum officieel

20 minuten later schrijf ik dat het nu wel heel erg moeilijk is om de weeën weg te puffen en dat ik maar ga proberen te slapen ofzo. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet want de pijn is toch wel heftig.
Om kwart voor 3 komt de dokter weer en zeg ik dat het echt veel heftiger is.
Hij gaat weer toucheren: 3 cm. Ik denk, ‘WTF!!! Dat gaat traaaaaag en het doet allemaal zo’n pijn!!!
Maargoed, de dokter zegt dat hij om half 5 weer terug komt en vertrekt weer.
Net als de vorige keer na het toucheren worden de weeën nog heftiger. Ik kan ze niet meer wegpuffen. Ik ben oververmoeid en bij elke wee begraaf ik m’n gezicht in een kussen en lig ik te schreeuwen van de pijn. Het voelt alsof m’n baarmoeder eruit gerukt wordt en ik kan er niks aan doen.

Ik probeer nog liedjes te zingen, ik probeer te puffen, ik denk ‘deze wee komt nooit meer terug’, ik ga onder de douche zitten maar uiteindelijk vervloek ik al deze dingen want ik ga dood!!

Het is een uurtje of 4 en ik vraag G. de dokter te bellen. Nee, ik SMEEK hem de dokter te bellen. Ik trek dit niet meer. Ik wil pijnbestrijding.
Kwart over 4 staat de dokter in m’n slaapkamer en na me gehoord te hebben belt hij het ziekenhuis. Gelukkig, ik mag komen.
Ik doe wat kleding aan, ondertussen heeft G. de vluchttas en alle andere spullen gepakt en rijden we weg. De dokter vertelt me dat hij de bevalling alleen mag doen als er geen tweede lijn is gezet. Ik heb geen idee wat hij bedoelt maar dat boeit me niet, ik wil hier nu weg.

We zijn net op weg en ik bedenk me dat ik de paspoorten vergeten ben. Dus we rijden weer terug naar huis om ze te pakken. Balen!
Gelukkig is het maar een kwartiertje rijden naar het ziekenhuis dus al snel zijn we er gearriveerd. G. pakt een rolstoel voor me want ik kan niet meer lopen.
Het ziekenhuis weet dat ik er aan kom en heeft al een lift voor me klaarstaan. Ik voel me bijna een VIP.

PING, 4e verdieping. Ik kijk naar afdeling 430, de afdeling naast 450. Mijn schoonmoeder ligt in een kamertje op 430, geen idee hebbend wat er momenteel gebeurt.

Op 450 worden we verwacht en we worden naar een kamertje gewezen. Kamer 4. Het kamertje waar we eigenlijk al wisten-maar nog geen bevestiging hadden van de gynaecoloog- dat ons vorige kindje niet meer leefde.
In dit kamertje, op 18 september 2011, op de uitgerekende datum, kwam nieuw leven. Het cirkeltje was rond.

Ik ging nog steeds kapot van de pijn. “U komt voor pijnbestrijding?” vroeg de verpleegster. “Ja, graag.” Zei ik. De verpleegster zei dat haar dienst er bijna op zat en dat de volgende dan ging beginnen. Ik vroeg of Jos nog dienst had vandaag, maar helaas, dat was niet zo.
Ik kreeg een band om m’n buik zodat ze de weeën konden registreren en zo konden beoordelen welke vorm van pijnbestrijding ik zou krijgen. Het zou een kwartiertje duren. Uiteindelijk kwam het pas na een half uur. Het werd een tweede lijn (morfinepompje) en zo werd de bevalling ineens door een verloskundige gedaan in plaats van mijn dokter.

De verloskundige was er ook nog maar eventjes, en ze probeerde me te laten puffen. Het lukte, voor het eerst deze hele nacht.
“Je hebt zo’n lieve stem,” zei ik tegen haar. Het was makkelijk om naar haar te luisteren.
“Je doet het hartstikke goed. Als je zo doorgaat hebben we voor 8 uur al een kindje op de wereld gezet, nog net voordat mijn dienst er op zit!” zei ze en ze ging weer weg. Het was erg druk met bevallingen vandaag.
Ik keek op de klok en het was alweer 6 uur geweest. Ik dacht, ‘Oh, dan duurt het niet zo heel lang meer’ en ondertussen lag ik nog te creperen van de pijn en het knopje maar in te drukken. Ik weet niet meer hoe vaak ik aan G. heb gevraagd of de 5 minuten alweer voorbij waren zodat ik effectief kon spuiten.
Rond een uur of kwart voor 8 veranderde de pijn. Ik bedacht me dat dit persweeën moesten zijn. Maar ik had nog helemaal geen volledige ontsluiting!
Ik raakte in paniek. Mijn lichaam wilde persen maar ik mocht nog niet persen. Ik kon het niet tegenhouden. Ik heb gegild.
Ondertussen was er wisseling van de wacht geweest en werd de aardige verpleegkundige vervangen door een niet zo’n aardige verpleegkundige.
Zij snauwde naar me dat ik niet op het belletje hoefde te drukken want ze hoorde me zo ook wel. Er kwam een verloskundige, een andere dan ik daarvoor had, even kijken. Ik had nu 7 cm ontsluiting. Jammerend legde ik haar uit dat ik niet anders kon dan schreeuwen tijdens de weeën, ik voelde me zo schuldig.
De band die om mijn buik zat werd van me af gehaald en er werd gekeken naar m’n ontsluiting. 7 centimeter. Ik raakte nog meer in paniek. “Maar op de zwangerschapsgym zeiden ze dat ik niet mocht persen als ik nog geen volledige ontsluiting heb, wat moet ik dan doen???”
“Je mag in wezen wel een klein beetje je lichaam laten gaan,” zei de verloskundige terwijl ze mijn vliezen brak. “ah, mooi helder. Hou vol, je doet het hartstikke goed!”
Er werd een ctg op het hoofdje geplaatst zodat ze haar hartslag in de gaten konden houden.

We waren weer alleen. Ik wist dat het erg druk was maar dit vond ik eigenlijk helemaal niet leuk. G. zat er een beetje hulpeloos bij en gaf me telkens wat te drinken, de schat. En ik maar gillen tijdens de persweeën. Ik durfde m’n lichaam helemaal niet te laten gaan en ik wist niet meer wat ik moest doen.
Tijdens 1 perswee bewoog onze kleine meid ook even flink en dat gaf zo’n bizar gevoel dat ik gilde, “Help me dan toch!”

De verloskundige kwam weer kijken en toucheerde. “10 centimeter! We gaan beginnen met persen!”
Het was inmiddels kwart over 8.
Deze dame ging beginnen met persen. Ik wist niet zo goed hoe ik moest persen. Het was zo’n raar gevoel, die persweeën. Vaak perste ik en hield ik m’n hoofd schuin. “Kin op je borst!” snauwde de verpleegster. Ik kon het niet helpen, m’n hoofd ging automatisch schuin.
Tijdens het persen voelde het alsof m’n hoofd moest ontploffen.
Ondertussen werd er tijdens elke perswee flink aan de doorgang gewerkt, de verloskundige was bezig het zaakje op te rekken voor de komst van het hoofd van onze dochter.
“Je kindje heeft het moeilijk,” zei de verloskundige plots, “ik moet de vacuümpomp erbij halen.”
Dat idee vond ik maar niets en het was totaal geen fijn gevoel toen die ingebracht werd. Maargoed, m’n dochter moet er uit! Maar ik perste verkeerd. Wat moest ik nou? M’n kind kan er niet uit!
“Kun je haar er niet uit snijden?” jammerde ik. “Nee, dat gaan we niet doen, je kunt het best, echt!”

Ineens ging er een knop om. Mijn kind had het moeilijk en ik zit hier te jammeren? Schijt! Letterlijk en figuurlijk.
Ik begon te persen alsof ik moest poepen en dat werkte! Ik kreeg een spuit in m’n onderkantje en voor ik het wist riep de verloskundige, “Oooh, persen persen persen ja! Kijk eens!”
Ik zag niks. Ik zag alleen m’n buik en een draadje. Blijkbaar was het hoofdje eruit.
Een perswee volgde en ik wilde weer persen. “Nee, puffen, puffen, puffen!”
Ik deed m’n best en ineens mocht ik wel persen en floep, daar kwam mijn kind eruit.
Ze werd op mijn buik gelegd, een prachtig paars frummeltje dat zich goed liet horen. Ze keek me aan en ik haar, ik keek naar haar blauwe ogen, “kijk nou ze heeft blauwe ogen!” en heb haar alleen maar geknuffeld.
Onze lieve Eva had om 8.50 uur het levenslicht gezien, op de uitgerekende datum. Ze is perfect, prachtig en wow wat een mooi cadeautje.
“Hallo lieverd. Ik ben jouw mama!”

5 minuten later besloten we G.’s moeder te bellen. We zeiden niets, lieten Eva ‘het woord’ doen.
”Oooh, echt?” hoorden we.
“Ja, echt.”
“Oooh, ik mag vandaag naar huis! Ik wil haar zo graag zien!”
“Kom straks maar langs, we zijn praktisch naast jouw kamer...”

Mooi geschreven zeg, TAP. Beide verhalen zat ik af en toe met een brok in mijn keel.

Wat moeilijk om je kindje na ruim 16 weken zwangerschap te verliezen. En wat prachtig dat de volgende zwangerschap wel goed verliep en dat je een mooie dochter hebt .

Jeetje...je kan inderdaad erg mooi schrijven en omschrijven hoe alles is gegaan TAP! ik kreeg echt kippenvel en een enorme drang om jou een knuffel te geven

Jullie eerste sterretje en het geboorte van Eva ik moest grinniken, die discussie over buntings bags net voor dat je bent bevallen weet ik nog

Wauw wat kan jij mooi schrijven TAP! Tranen in mijn ogen bij sommige stukjes. Alweer bijna een jaar geleden dat jullie sterretje geboren gelukkig heeft ze jullie een mooie gezonde dochter gegeven!

Mooi geschreven TAP! Met name deel 1. Ik was hier toen ook net pas actief in OUD en herinner het mij nog.
Had je geen puf cursus gevolgd of wist je het niet meer?

Thanks

Ik had wel pufclub gevolgd maar t lukte allemaal echt niet, puffen of naar m'n buik ademen deed alleen maar pijn.

quote:

Op maandag 7 november 2011 18:14 schreef Take_A_Picture het volgende:
Thanks

Ik had wel pufclub gevolgd maar t lukte allemaal echt niet, puffen of naar m'n buik ademen deed alleen maar pijn.

Oh, das k**.

Vandaag in delen de verhalen van Kursor, Kleurdoos, Reilain en TAP gelezen.
Wat heftig kursor Het is ook allemaal niet niks als het zo gaat, logisch dat je dat moet verwerken!
En KD, vrouwenvleugel was altijd leuk hoor, ik hou er wel van
Reilain, fijn te lezen dat een keizersnede ook fijn kan gaan, en wat een fijne anasthesist!
En bij jou verha(a)l(en) TAP heb ik de ogen uit mn kop zitten janken

Fijn zoveel verhalen. Ga nog niet alles lezen, dat doe ik wel als ik iets meer tijd en rust heb. Susie en Nirak, jullie verhalen volgen nog?

ja ja, als ik wat meer tijd heb

quote:

Op maandag 7 november 2011 20:27 schreef Susie het volgende:
ja ja, als ik wat meer tijd heb

Dat dus Je krijgt t ineens druk na de bevalling

Mooi geschreven TAP,
Ik heb mijn verhaal ook al in grote lijnen op papier staan, misschien dat ik die ook maar eens post.

quote:

Op maandag 7 november 2011 19:11 schreef Nirak het volgende:
...
En bij jou verha(a)l(en) TAP heb ik de ogen uit mn kop zitten janken

Dit.
Bij de meeste verhalen hou ik het droog, maar hier zat ik ook echt te janken.

nu ik mijn verhaal in grote lijnen op papier heb zal ik hem ook posten...
_{( hopelijk is het een beetje weg te lezen, want ben niet zo een goede schrijver)}

Het is donderdag 8 september, ik ben op kantoor als ik voor de zoveelste keer weer wat bloedverlies heb. Ik maak me geen zorgen, want heb de hele zwangerschap al last van bloedverlies, maar bel toch even het ziekenhuis om het te melden. Ze gaf aan dat ze me toch even voor een echo wilde zien, dus die middag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om even te kijken. Alles zag er goed uit, de kleintjes waren erg bewegelijk en hadden het erg naar hun zin zo te zien. Vrijdag merk ik dat ik als ik lang zit ik last van m’n onderrug krijg, ik zoek hier verder niks achter, want heb wel vaker last van m’n onderrug. Vanavond dus maar vroeg naar bed want als ik lig heb ik ook niet zoveel last van m’n rug.
Dan is het zaterdag, ik merk in de loop van de dag dat ik toch wat meer last van m’n onderrug begin te krijgen. Op zich ook niet zo gek denk ik, want die buik van mij is inmiddels zo groot dat het lijkt alsof ik al aan het eind van m’n zwangerschap ben. Ik ben even op internet aan het zoeken voor een Fysio in de buurt zodat ik die maandag kan bellen. Waarschijnlijk sta ik gewoon niet goed waardoor ik last van m’n rug krijg… hoe later het word die avond, hoe meer last ik krijg. De pijn word erger en het is niet constant, maar meer als gewoon rugpijn voelt het niet. Toch voor de zekerheid het ziekenhuis maar even bellen en vragen ik misschien iets van paracetamol mag hebben, dat mag. Ik neem de paracetamol in en ga naar bed. Het is nog vroeg dus M. blijft beneden nog even lekker film kijken.

Dan is het 12 uur, ik word wakker en zie dat M. nog niet naar bed is. Omdat ik nu toch wakker ben
besluit ik maar vast naar de wc te gaan in de hoop dat ik die nacht er niet meer uit hoef.
En dan… ik sta op en splash, een waterfestijn! Nog een beetje slaperig blijf ik staan tot het bij me doordringt… m´n vliezen zijn gebroken… ik blijf heel rustig en roep M. terwijl ik naar de badkamer loop. Ik vertel hem dat we het ziekenhuis moeten bellen omdat m´n vliezen gebroken zijn.
Het “m’n vliezen zijn volgens mij gebroken” dringt volgens mij niet helemaal bij hem door, maar hij pakt m’n mobiel en ik bel het ziekenhuis. Ik doe mijn verhaal en krijg als vraag:
Weet u zeker dat het uw vliezen zijn??
Op dat moment misschien wel helemaal geen stomme vraag maar het enige wat ik op dat moment dacht was, Nee K*T ik sta in m’n broek te zeiken en dacht laat ik het ziekenhuis eens bellen om het ze te melden!!!
Ik zei dat ik zo goed als zeker wist dat het m’n vliezen waren en moest gelijk naar het ziekenhuis komen. In het ziekenhuis aangekomen werd ik naar een kamer gebracht voor een echo. Ik moest nog wel even wachten want er was nog iemand voor mij… Omdat het nog steeds niet helemaal tot ons door drong, en we een beetje in trans waren vloog de tijd voorbij. Daar was de verpleegster om een echo te maken. Het was gelijk duidelijk dat het niet goed was en de vliezen inderdaad gebroken waren. Ik werd naar een andere kamer gebracht, een verloskamer waar de gynaecoloog inwendig zou gaan kijken. 4 cm ontsluiting was haar conclusie het was duidelijk, ik moest gaan bevallen!
Ik moest gaan persen… persen zonder iets te voelen, heel onnatuurlijk, omdat ik helemaal geen druk voelde. Ik zei tegen M. dat hij onze ouders maar moest bellen om er voor ons te zijn na de bevalling, vooral voor hem, want ik vond het erg moeilijk om hem zo hulpeloos te moeten zien toekijken… Geen idee na hoeveel tijd de gynaecoloog aangaf dat de beentjes geboren waren, maar in mijn beleving duurde het uren… ik verloor veel bloed, en net op het moment dat ze het infuus aan wilde sluiten voelde ik steeds meer een zeurderig gevoel (wat later weeën bleken te zijn) en gaf ik aan dat ik nog 1 keer wilde proberen om te persen.
Daar was hij dan, een zoon helemaal perfect, Roan, onze zoon….

De week erna was erg moeilijk, het intense verdriet van het verliezen van onze zoon kon ik niet toelaten, niet omdat ik geen verdriet wilde hebben, maar omdat ik sterk moest zijn voor ons andere kindje… De 20 weken echo was al gepland, maar daar wilde de artsen niet nog een week op wachten, dus die maandag nog kreeg ik een extra uitgebreide 20 weken echo. Alles zag er goed uit, het was niet helemaal duidelijk, maar volgens de gynaecoloog was het een meisje. Een meisje een zusje voor Roan
Die donderdag is Roan gecremeerd. De artsen hadden aangeven dat het verstandiger was om dit alleen door M. te laten doen, want als ik mee zou gaan zou dit teveel risico zijn voor ons andere kindje. M. en ik hebben geen moment getwijfeld toen we besloten dat hij ik in het ziekenhuis zou blijven om voor onze dochter te zorgen, terwijl hij Roan het afscheid zou geven wat hij verdiende… Gelukkig zijn er een hoop foto’s gemaakt, dat geeft me toch een beetje het gevoel dat ik er ook bij was. Vrijdag mocht ik naar huis, alles leek goed te gaan met onze kleine meid, en thuis heb je minder kans op infecties gaven ze in het ziekenhuis aan. Dus als ik naar huis wilde mocht ik dat aangeven. Nou die keus was snel gemaakt, eindelijk slapen m’n eigen bedje dacht ik! M. had een bed van thuiszorg geregeld voor in de woonkamer, zodat ik niet de hele dag in de slaapkamer hoefde door te brengen Die vrijdag hebben we een heerlijke avond gehad, samen film gekeken en lekker samen in een bed geslapen wat leek dat lang geleden… De zaterdag vloog ook voorbij, veel zitten praten, huilen en dromen over hoe Roan zou zijn geworden als kindje en hopen dat onze kleine meid nog lekker lang zou blijven zitten. Omdat ik toch wel moe was zijn we lekker op tijd naar bed gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker met pijn in m’n rug… dit voelde niet goed, dus heb gelijk M. wakker gemaakt. Voor de zekerheid ook maar het ziekenhuis gebeld en ik moest gelijk komen!
Het enige wat ik dacht was: Dit was ook te mooi om waar te zijn, straks moet ik ook afscheid gaan nemen van ons kleine meid….
eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik weer een echo, alles zag er nog goed uit en onze kleine meid lag lekker hoog in m’n buik. De rest van de nacht zijn we daar gebleven zodat ze me in de gaten konden houden. De weeën blijven heel onregelmatig, soms zelfs met anderhalf uur ertussen. Het is dus niet duidelijk om het door gaat zetten… om die nacht een beetje door te kunnen komen, vraag ik of ik weeënremmers kan krijgen, een zetpil, deze had ik na de bevalling van Roan ook gekregen en wie weet zorgt het er nu ook wel weer voor dat de weeën stoppen. De gynaecoloog vind het een prima idee. Het lijkt te helpen, die nacht nemen de weeën wel iets af, hopelijk neemt het de rest van de dag helemaal af en blijft ons kleine meisje nog lekker lang zitten!
Die maandag 19 september gaat M. een halve dag werken, want in het ziekenhuis geven ze aan dat dit nog wel weken door kan gaan zo en als er wat zou zijn dan was hij ook zo weer in het ziekenhuis.
In de loop van de ochtend krijg ik toch het gevoel dat de weeën vaker komen en heftiger zijn, maar misschien verbeeld ik het me… Daar moet vast een app-je voor zijn denk ik en ga op zoek naar iets om het te timen. Gevonden! Ik begin met timen, nog steeds erg onregelmatig, maar meer dan 20 minuten zit er niet tussen, soms zelfs maar 3 minuten. Ik vraag of er iemand van de verpleging even wil komen en doe mijn verhaal, ze geeft aan dat er niks anders op zit dan af te wachten. Ik probeer nog wat te slapen om me rustig te houden, maar dat lukt niet. Gelukkig M. is er weer. Ik geef aan de dat de weeën nu toch wel erg vervelend aan het worden zijn en vraag of hij ze wil timen, om de 5-6 minuten en nu toch wel zo erg dat ik ze moet wegpuffen…
Toch maar weer even de verpleging vragen of ze wil komen, want voor m’n gevoel gaat het nu toch echt doorzetten! Als ze komt, roept ze gelijk de gynaecoloog op.
Zodra die binnenkomt, ziet ze dat ik moeite heb om de weeën weg te puffen en probeert me gerust te stellen. Het kan niet lang meer duren of onze dochter zal geboren gaan worden!

De weeën worden alleen maar erger, ik heb alleen last van rugweeen maar men wat zijn die hels! Om de 3 minuten zijn ze nu en duren steeds een kleine 2 minuten… Ik zie het niet meer zitten en begin te huilen, de pijn is niet meer te doen en de gedachte dat ook onze dochter veelte vroeg geboren gaat worden begint door de dringen. Tijdens een wee breken m’n vliezen. Ineens voel ik een hele erge druk, en de arts geeft aan dat ik mee moet persen. Ik raak in paniek, meepersen?? Jullie hebben nog niet eens gekeken of ik wel genoeg ontsluiting heb!! Ze geeft aan dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Ik doe wat ze zegt en begin te persen, een heel ander gevoel als bij Roan, want nu voel ik wel die tegendruk. Na een paar persweeën is ze daar dan, onze prachtige dochter Senna en ze leeft! De verpleegster legt haar in een doek bij mij, wat is ze mooi Echt, mensen die niet geloven in liefde op het eerste gezicht hebben vast nog geen kindje gehad! Ik heb me nog nooit zo verliefd en gelukkig gevoeld! Ik kijk naar M. die ook vol trots naar z’n dochter aan het staren is… wat is ze mooi…

Klumsy ben helemaal stil van jou verhaal

O Klumsy, wat een prachtige verhalen. Jullie mooie kinderen, wat schrijf je liefdevol over ze

Klumsy, wat een intens mooi en intens verdrietig verhaal

Klums... tranen in mijn ogen!

En nu ook TAP's verhalen met tranen in mijn ogen gelezen.

[ Bericht 29% gewijzigd door BE op 08-11-2011 14:42:07 ]

Klumsy . Misschien komt het alleen door hoe je schrijft hoor, maar je komt altijd heel erg sterk op me over. Ongelooflijk moeilijk om in zo'n korte tijd je twee kindjes te verliezen.

Tap, je eerste verhaal, zo liefdevol en zo verdrietig. En dan het verhaal met de geweldige afloop erachteraan, gelukkig

Klumsy wat heb je mooi geschreven en wat een vreselijk verdrietig verhaal

Klumsy wat mooi geschreven en wat een heftig en verschrikkelijk verdrietig verhaal.

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 14:45 schreef Fee-nix het volgende:
Klumsy . Misschien komt het alleen door hoe je schrijft hoor, maar je komt altijd heel erg sterk op me over. Ongelooflijk moeilijk om in zo'n korte tijd je twee kindjes te verliezen.

Dit.

Wat een verhalen weer zeg. Heftig.

KD, klinkt ook echt niet fijn. En dat je zo lang moest wachten is vreselijk

TAP, ik heb gehuild, en wat heb je nu toch een mooi meisje.

Klumsy, Weer gehuild, Jullie Roan en daarna Senna, wat vreselijk heftig is het toch. Ik ben er gewoon stil van

Zal ik dan ook maar?

Op woensdag 2 november zijn opa en oma hier rond een uur of 5. Oma blijft bij Rienk tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis lig. Samen brengen we Rienk op bed zodat hij morgen weet dat oma er is als hij wakker wordt. Opa gaat om een uur of 21:00 naar huis. Wij hebben het nog wat over koetjes en kalfjes en gaan rond 23:30 allemaal naar bed. Heit en ik kunnen niet slapen. We zijn niet zenuwachtig of nerveus, het wil gewoon niet.

Om 06:25 gaat de wekker. We kleden ons om, kijken bij Rienk om het hoekje en gaan naar het ziekenhuis.
We zijn te laat, we hadden er om 07:00 moeten zijn en zijn er om 07:15. De muts aan de balie kijkt een demonstratief naar de klok en ik negeer haar. De vk die ons bij de deur staat op te wachten kijkt vriendelijk en ik geef haar een hand en zeg sorry omdat we zo laat zijn. Ze wuift het wat weg en gaat ons voor naar binnen. Ik mag op het bed gaan liggen en de ctg gaat er op. Na een half uur komt ze terug met een andere vk en ik word getoucheerd. Hels. Mijn baarmoeder ligt heel diep, hoog en gekanteld. Toucheren doet vreselijk pijn. Ik kan me niet onstspannen en het voelt alsof ze de baby er zo mee uit kan trekken. Ik zit nog potdicht. Goh, hadden we wel verwacht. No baby today.
Ze probeert de veter in te brengen. Als ik zie dat ze dat met een tang wil doen, protesteer ik piepend, moet dat zo? Vraag ik? (held )
Ze haalt er een eendenbek bij. Nou, dat wordt er ook echt niet beter op. Wat een vreselijk pijnlijk apparaat is dat. Ik huil, ik jank en ik schreeuw. Het doet echt zo'n pijn! Dan zit de veter vast en de eendenbek kan er weer uit. Binnen een uur mijn doos alweer rauw. Toch knap.
We blijven op de kamer weer op de CTG en ik lig al weer te twitteren en te nerden. 'Niks aan de hand en eendenbekken zijn stom'. We mogen na de ctg van de kamer af en wat wandelen. Alles is best, zolang ik maar in het ziekenhuis blijf. We gaan naar het restaurant. We eten wat en drinken wat en heit is ondertussen wat aan het werk. (De laptop is mee) In het restaurant kan ik niet goed zitten. Zitten doet al maanden pijn en na een uur of wat geloof ik het wel. Ik wil terug en liggen. We installeren ons weer en in mij gebeurd helemaal niks. Om 12:00 krijgen we warm eten. Bami. Heit is wat huiverig, hij is al ziek sinds zondag omdat we chinees hebben gehad. En daarnaast heeft hij buikgriep gekregen. Maar het smaakt hem prima. Om 13:00 krijg ik mijn eigen kamer. Een echt bed en ik vind het prima. Heit regelt tv en gaat dan naar huis. Beetje slapen enzo.
Om 16:00 moet ik weer aan de ctg. Er zijn wat heuveltjes en die verneem ik ook echt. Moet wat puffen en ik neig ook alweer in mn houding te kruipen. (op mn zij de weeen opvangen). Heit is om 17:00 weer bij me. De optimist had series gedownload zodat we die daar wel konden kijken. Hij is nog steeds brak en hij komt bij me op bed liggen. Bij elke week kruip ik in hem en puf hem zo weg, hij moet mij dan stevig vast houden.
Ik wordt weer getoucheerd. 2 hele centimeters. Ze besluiten af te wachten wat mijn lichaam gaat doen. Was het overdag hadden ze gewoon lekker de vliezen gebroken, maar nu blijven we gewoon aanmodderen. Johan kruipt weer naast me op bed, ik duik bij elke wee in zijn armen. Johan kijkt ondertussen DWDD. Ik krijg er amper iets van mee.
Dit houden we zo vol tot een uur of 20:00 Als de zuster komt en me serieus in mijn eigen wereld ziet gaan als ik een wee krijg besluit ze dat ik weer naar de verloskamers moet. Tis serieuze buisniss hier.
We verhuizen en ik krijg een wee precies als ik over de gang wordt gereden. Wat een timing. Mijn weeen zijn vreemd, ze komen niet om de paar vaste minuten maar in golven, paar minuten niks, dan 3 of meer weeen tegelijk. Best vermoeiend. Want zo lijkt het alsof het afzakt. Het toucheren is nog steeds hels. Maar inmiddels 3cm ontsluiting. Ze constateert dat ik een cm per uur doe en vind het goed. Ik vraag om pijnstilling. Ze vind het niet nodig want het vordert perfect zo. Ik beaam dat, maar wil dat graag met wat minder pijn, want als ik de keuze heb dan graag met. Dus ze maakt de pomp en ik wordt aangesloten. En net als bij Rienk wordt ik wel stoned, maar de weeen niet minder pijnlijk. Beetje jammer weer. Mijn gynaecoloog komt nog even langs, wenst me succes en we grappen nog wat. Rond een uur of 10 4 cm. Schiet naar mijn gevoel echt zo niet op. Ik ben op en vraag heit of hij door wil geven dat ik niet meer bij zal twitteren. Het geluid staat al sinds een uur of 18:00 op stil. Bij elke wee grijp ik de stang of heits hand en duw daar tegen, hij geeft dan tegendruk, dat voelt het fijnst. Ik kan ze staand niet opvangen. Ben nog wel naar de wc geweest, want moest toch echt. Daar heb ik 3 weeen gehad.
Dan om 23:00 valt het allemaal wat weg, ik word heel moe en de weeen zakken weer af, of nou ja, ze zijn mega onregelmatig. Heit is inmiddels halfdood en krijgt een bed. Bij mij worden de vliezen gebroken bij 5 cm en het is helder gelukkig. Daarna gaat het snel. De weeen doen nu nog zeerder en ik lig te grommen en vloeken in bed. Maar omdat ze nog steeds zo onregelmatig zijn, gaat ze een weeenopwekker klaar maken. Dan hou ik het niet meer. Er komt iets aan, het gaat gebeuren, ik schreeuw naar heit om op de knop te drukken en hij gaat me niet snel genoeg, NU! Schreeuw ik en lig half op mijn zij aan die stang te rukken. Jemig, hij komt!

De zusters zijn er, twee inmiddels en manen me tot puffen. Maar puffen wil allang niet meer. Meedrukken moet ik! “nee je moet puffen” “ maar hij komt!” “Carla, je moet puffen” “NEE, schreeuw ik, HIJ KOMT! NU! KIJK DAN!”
Dan moet ik op mijn rug gaan liggen en het hoofdje komt er al aan. Ik moet puffen, anders gaat het te snel. Ik puf, puf en puf, maar ik voel ondertussen dat ik stiekem meedruk. Een zuster die naast me staat dwingt me haar aan te kijken. En doet voor hoe ik moet puffen, jezus, wat een pijn. 'Schiet op met dat hoofd!' Denk ik. Dan mag ik eindelijk weer persen, ik pers, 'oh fuck, dat doet ook pijn', en pers zo langzaam als ik kan. Blijkbaar goed, want het hoofdje voel ik er uit komen. Dan moet ik weer puffen en ik puf. En dan mag ik om 00:38 onze zoon 'uit mij trekken' "pak hem maar aan" en ik pak hem aan. Heel bijzonder Ik leg hem op mijn borst en kijk naar heit, die zit tranen weg te vegen.

Ik kijk hem aan en hij naar mij, tranen van geluk. Onze Jelte, Jelte Roan, hij is er

De laatste 5 centimeter zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling..

[ Bericht 1% gewijzigd door Vlinder op 08-11-2011 17:06:10 ]

Wat een mooi verhaal Vlindur

klumsy en tap.... Kippevel en brok in mn keel

Klumsy, wat mooi geschreven en wat al gezegd is, je komt zo ontzettend sterk over

Vlindur ook een bijzonder verhaal. Wat is dat snel gegaan op het einde! Of lijkt dat maar zo?

Vlindur

Klopt Susie, De laatste centimeters zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling

Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 17:07 schreef Vlindur het volgende:
Klopt Susie, De laatste centimeters zijn binnen een uur van 5 naar 10 gegaan. De verloskundige noemde het een torpedo bevalling

Als we wisten dat het zo snel zou gaan hadden we geen bed voor J. laten komen. Hij heeft er een half uur ingelegen

Wel heftig hoor!
En nu kan hij ook al niet meer bijslapen

Wow klumsy, je verhaal... Wat enorm verdrietig ik zou je zo graag een knuffel willen geven

vlindurr, ik zat m'n adem in te houden bij het stukje dat je lijf wil persen maar dat t niet mag, zooo herkenbaar, dat is echt hels! Maar zo fijn als je dan wel mag en dat t niet te lang duurde voordat je volledige ontsluiting had!
Maar er staat dat je m eruit mocht trekken, hoe doe je dat dan??

Ik mocht hem onder de oksels pakken en voelde toen hoe de rest vanzelf ging

Klumsy en TAP wat een mooi geschreven verhalen, maar zo verdrietig ook. Het raakt echt..

Vlindur mooi verhaal en wat een snelle finish Bij dit lezen word ik wel verdrietig dat ik dat moment niet heb gehad dat hij op je borst komt en dat je elkaar aankijkt Lijkt me zo mooi

quote:

Op dinsdag 8 november 2011 17:27 schreef Jipster het volgende:
Vlindur mooi verhaal en wat een snelle finish Bij dit lezen word ik wel verdrietig dat ik dat moment niet heb gehad dat hij op je borst komt en dat je elkaar aankijkt Lijkt me zo mooi

Precies dit .

Vandaag, mijn uitgerekende datum, post ik hier ook mijn bevallingsverhaal. Heb het gevoel ik de afgelopen periode, die toch best heftig was nu wat kan afsluiten. Weken lang leef je naar die datum toe, en ineens kwam ons mannetje eerder, dus vandaag voelt symbolisch dus als soort afsluiting van die heftige periode tijdens de zwangerschap en bevalling.

---
Ik ben afgelopen twee weken steeds in het ziekenhuis opgenomen geweest. Donderdag 6 oktober mag ik weer naar huis (na mobiliseren en geen nieuw bloedverlies). Ik heb wel het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat ik het in ziekenhuis lig deze zwangerschap, maar dat ik zo snel weer terugga had ik nooit kunnen voorspellen.. Er zijn wat complicaties, dus vriendlief en ik zijn wel met wat instructies naar huis gestuurd. Zo ligt bijvoorbeeld de navelstreng naast zijn hoofdje voor de uitgang, dus als mijn vliezen zouden breken, dan moest ik direct gaan liggen en met spoed naar een ziekenhuis hier in de buurt.

Ik kom dus die donderdag om 16 uur weer thuis. Om 18.30 hangen we op de bank als ik ineens scherpe pijn in mijn buik voel warm en nattigheid tussen mijn benen voel. Ik schrik en denk of het zijn mijn vliezen, of het is bloed... Als ik mijn broek naar beneden trek, blijkt het helaas bloed te zijn, heel erg veel bloed. Vriendlief en ik raken een beetje in paniek, want dit kan niet goed zijn. Zonder na te denken belt vriendlief belt direct 112. Ik zit huilend op de wc, mijn gedachten slingeren alle kanten op. Ik zeg tegen vriendlief dat ik bang ben, en ik herhaal dat geloof ik wel 20x. Ik zie ook de angst in zijn ogen, terwijl hij nog aan de lijn hangt met 112. Dan gaat er een knop om in mijn hoofd, en ik bedenk me dat ik rustig moet blijven. Ik heb nog de helderheid van geest om tegen vriendlief te zeggen dat ‘ie moet zeggen dat we 2 hoog wonen zonder lift, zodat ze ook een brandweer kunnen sturen. Vriendlief zegt dat ik van de wc af moet en horizontaal moet gaan liggen, maar ik durf niet. Ik durf me niet te bewegen en ik druk, tegen beter weten in, met mijn hand een wc-papiertje tegen mijn onderkant in de hoop het bloeden te stoppen. Binnen 3 minuten arriveert de ambulance en de broeders halen me van de wc met mijn broek nog op mijn enkels. Ik krijg gelijk een infuus aangelegd en zuurstof toegediend. Ik laat alles gebeuren, ik vraag zelfs nog aan vriendlief of de oven wel uit is.. Bizar hoe kalm en praktisch ik schijnbaar op zulke angstige momenten word. Ondertussen is ook de brandweer gearriveerd en tillen 4 of 5 sterke mannen mij met brancard en al naar beneden. We gaan met gillende sirenes en vliegende vaart op weg naar het Sophia. Achteraf hoor ik dat het best een spektakel was in de buurt..

Terwijl ik in de verloskamer wordt binnengereden staat er al een team klaar. Ze hijsen me over van de brancard op het verlosbed en ik moet op mijn linkerzijde gaan liggen. Ze sluiten me gelijk aan op het CTG. Zodra de banden om mij buik zitten horen we nog niet gelijk het hartje, ik krijg de schrik en vrees dat mijn kindje dood is. Zoveel bloed en ik voel al de hele tijd geen leven meer, ik moet huilen Dan hoor ik de gyn zeggen dat ze hem heeft gehoord, maar dat ze zijn hartslag even kwijt is. Maar gelukkig horen wel vrij snel eindelijk het vertrouwde ritmische getik van zijn hartje! Wat een opluchting, weer moet ik huilen, maar nu van geluk. Ik zie ook tranen in de ogen van vriendlief. De afgelopen minuten en de ambulancerit waren de meeste helse minuten van mijn leven.

De gynaecologen geven aan dat ze twijfelen of ze overgaan tot een keizersnede of niet. Ik zeg tegen hen dat ze hem eruit moeten halen, en wel nu, want nu leeft ie nog. Zijn hartslag doet het nu goed en hij is tenslotte nog maar 35 weken, daarom gaan de gyns toch overleggen wat te doen. Het bevalt me niks, ik kan alleen maar denken en zeggen dat ze hem eruit moeten halen, want dit kan niet lang goed gaan. Omdat ik het ritmische getik van zijn hartje blijf horen kalmeer ik en maak ondertussen grapjes met vriendlief, je moet wat in zo'n situatie . De gyn komt terug en vertelt dat toch een keizersnede gaat worden. Ze durven het niet aan om hem nog een nacht te laten zitten, dan zou ik 24/7 aan de monitor moeten en dat is ook geen doen. De gyn gaat weg om een en ander te regelen en ik krijg een infuus met vocht om het bloedverlies een beetje te compenseren en een blaascatheter.

Plotseling komen er twee gynaecologen binnen en komt alles in een stroomversnelling. Baby reageert toch steeds meer en heftiger op mijn harde buiken (zijn hartslag dipt behoorlijk) en ze besluiten dat hij er NU uit moet. Ik hoor nog net dat het code Rood is. Binnen no-time staat de anesthesist naast mijn bed. Ik vraag nog of het niet te lang duurt voor dat die prik werkt en hij zegt: 'nou de prik werkt om precies te zijn.. binnen 38 seconden'. Ik denk nog, nou dat zal wel meevallen..

Met enig tempo word ik naar de OK gereden. Ik heb mijn bril nog op, mijn eigen bovenkleding nog aan. Ik vraag of dat niet uit moet, maar daar is geen tijd meer voor. Ze hijsen me over van het bed op de OK-tafel en de ruggenprik wordt gezet. Mijn benen voelen direct zwaar aan en ik heb moeite om ze op de operatietafel te krijgen. Ik zeg tegen de anesthesist dat ik hem niet geloofde met zijn voorspelling dat de ruggenprik in 38 seconden werkt, maar dat ik hem nu toch gelijk moet geven. Het gaat allemaal zo snel dat ik bang ben dat vriendlief er niet op tijd bij is, want hij is al een tijdje 'weg'. Hij moest zich omkleden, maar gelukkig komt hij op dat moment de OK binnen.

Ik vraag of ze mijn buik al geopend hebben en de gyn bevestigd dit. Ik vind het maar een gekke gewaarwording, ik heb er inderdaad niks van gevoeld, terwijl ik nog geen 5 min geleden nog gevoel had in mijn benen en buik. Binnen een minuut of 10-15 halen ze J. eruit, ik voel me ineens heel leeg na de nodige druk en getrek. Een verpleegkundige maakt een paar foto’s die vriendlief en ik bekijken achter het schort. J. wordt gelijk meegenomen naar de kinderarts. Vriendlief geeft me een kus en gaat met J. mee. Ik besef totaal niet dat mijn baby is geboren, ik voel me leeg, letterlijk, maar heb nog geen baby gezien en geen huiltje gehoord helaas. Ik vraag daarom of hij wel leeft, omdat ik hem niet heb gehoord. Normaal hoor je een baby toch huilen bij de geboorte?! Dat is wat je altijd ziet op tv... De verpleegkundige gaat naar de kamer naast de OK waar de KA met J. is. Ze komt terug en vertelt dat het een prachtig mannetje is en dat hij zeker leeft. Ik ben een beetje beduusd en vraag wanneer hij dan terugkomt, hij zou toch bij mij mogen liggen? Van te voren hadden de artsen gezegd dat het de bedoeling is dat na de geboorte de KA even naar de baby kijkt, en dat hij vervolgens terug op mijn borst gelegd zou worden. Helaas gaat het toch niet goed met J., dus hij komt nog niet terug de OK in. Ik weet niet wat ik er van moet denken en val voor de verandering maar terug op humor. Het beste mechanisme om te overleven in dergelijke situaties... De artsen zijn ondertussen druk bezig alle lagen die ze hebben doorgesneden weer dichten, dus ik vraag of ze niet direct een buikwandcorrectie en liposuctie kunnen uitvoeren nu ze toch bezig zijn.. Ze moeten hartelijk om mijn lachen en zeggen dat ik een heel bescheiden vetlaagje heb, en dat die buik dus zo weg is.

Eindelijk hoor ik dan in de verte een baby huilen, en ik hoor mezelf vragen of de baby die ik hoor de mijne is? De verpleegkundige moet lachen en bevestigd dit en ik zucht opgelucht en zeg: ‘Hij doet het dus echt!’ Als ik weer ben ‘dichtgenaaid’ en een grote pleister op mijn wond heb, word ik weer overgeheveld op een gewoon bed en word ik de OK uitgereden. Naast de OK is de ruimte waar de KA met vriendlief en J. is, ik kan een blik in de kamer werpen en J. wordt omhoog gehouden. Dit is mijn eerste beeld van mijn baby, een klein, wit mannetje in de grote handen van de KA. Ik vraag aan vriendlief of het wel goed gaat en hij steekt zijn duimen op. Ik vind het vreselijk dat ik weer weg moet, maar ik moet naar de Recovery. Nadat voor de zoveelste keer mijn bloeddruk, hartslag etc. worden gecontroleerd en deze nog steeds in orde zijn, en duidelijk is dat de ruggenprik echt aan het zakken is, mag ik eindelijk naar J. toe.

Ik word met bed en al naar de Intensive Care Neonatologie gebracht, waar J. is. Ik schrik als we binnen rijden, allemaal apparaten, piepjes, slangetjes en alarmen, erg indrukwekkend. Gelijk rechts om de hoek zie ik vriendlief gelukkig staan. Hij staat bij een warmtebedje, en daarin ligt hij dan, J., mijn eigen baby. Ze rijden mijn bed tot naast het bedje van J. en vragen of ik hem wil vasthouden. Uiteraard wil ik dat! Ze leggen hem op mijn borst, daar is hij dan, mijn kleine baby! Het voelt wat onwerkelijk. Ik vind het vreselijk om te zien dat hij allerlei slangetjes, naaldjes, plakkertjes e.d. op zijn kleine, zachte lijfje heeft. Hij weegt al 3100 gram zeggen ze. Ik ben verbaasd, dat is een best gewicht voor 35 weken zwangerschap! En dat is maar goed ook, die reserves heeft hij wel nodig gehad. De verpleegkundige maakt een paar foto’s, de eerste, van ons als kersvers gezinnetje Later kan ik me dit moment niet goed meer herinneren (morfine? shock?), maar zoals ze wel vaker zeggen.. gelukkig hebben we de foto's nog..

J. blijft uiteraard op de IC en ik word naar zaal gebracht. Die nacht staat de gyn die de keizersnede heeft gedaan nog aan mijn bed. Dat ze in dergelijke situaties een 'pluis - niet pluis' gevoel hebben, en ze gister een groot 'niet pluis' gevoel hadden maar niet direct de vinger erop konden leggen. In combinatie met mijn gevoel dat ze hem eruit moesten halen hebben ze daartoe besloten en uiteindelijk bleek dat een gouden (in)greep. Als hij een uur langer in mijn buik had gezeten was hij doodgebloed Hij heeft een behoorlijke bloedarmoede gehad, dus bloed dat ik verloor was van J. Het bleek dat ik bloedvaten om de vliezen had zitten en die waren ook met J. verbonden. Waarschijnlijk kwam daar steeds het bloed vandaan. Als ik een vaginale bevalling had gehad, had hij het sowieso niet overleefd, bij het breken van de vliezen was hij ook leeg gebloed.

Die nacht heeft J. een bloedtransfusie gehad om zijn bloed aan te vullen. Hierop deed hij het gelukkig heel goed. Na een paar dagen ziekenhuis mochten we samen naar huis! Mijn mannetje doet het nu hartstikke goed en elke dag besef ik me dat we zo ontzettend veel geluk hebben gehad. Dit verhaal had zo anders kunnen aflopen... Het kost wel even tijd om alles een plekje te geven, maar dat komt goed. We hebben binnenkort nog een nagesprek bij de gyn, wil nog wel graag een en ander weten van hoe het kon die vaten om vliezen, en of het pure pech is of niet etc.

Jeetje jipster wat een afschuwelijk naar idee dat het zo makkelijk mis had kunnen gaan! Wat is je instinct dan toch een goede raadgever hè, dat je aanvoelde dat hij er NU uit moest.

Wat fijn dat J. het nu zo goed doet

Jipster wat een verschrikkelijk idee dat het zo ontzettend mis had kunnen gaan. Gelukkig is dit niet gebeurt en heb jullie nu een heerlijk gezinnetje!

Godsamme Jipster, wat heftig! Wat een onwijze shock dat het zó slecht had kunnen aflopen.

Wat goed dat er zo is ingegrepen en dat jullie J. nu gewoon bij jullie is.

Jemig Jipster, wat een heftig verhaal! Wat goed dat ze naar je geluisterd hebben zeg.
En wat een eng idee, hoe het had kunnen aflopen zeg.

Wat fijn dat jullie jongetje nu gewoon bij jullie is, ik zag een foto van de knapperd!

Wat een verhaal Jipster! Wow! En J. Is een prachtventje!

Zo, zeker een eng idee van hoe t had kunnen aflopen zeg!
Wat een verhaal en wat een goeie gut-feeling heb jij!

Inderdaad wat TAP ook al zegt: jij kan echt heel goed luisteren naar dat stemmetje in je hoofd dat je verteld of iets wel of niet goed zit zeg.

Wat een eng idee hoe het had kunnen aflopen! Maar gelukkig is dat helemaal niet gebeurd en heb je een heerlijk gezond ventje.

En voor mij zet het ook weer even het een en ander in perspectief... Ik heb het als een groot gemis ervaren dat ik niet helemaal helder was bij de bevalling en dat ik Jesper niet meteen bij me kreeg... Maar ik kreeg hem tenminste wel meteen op mijn kamer en dat hoeft dus niet de normaalste zaak van de wereld te zijn!

Jeetje Jipster, wat een eng verhaal zeg! Gelukkig is het goed afgelopen!

Dank voor de reacties, dames!

Ik kreeg letterlijk kippenvel van je verhaar Jipster!! fantastisch hoe je mannetje het nu doet!

Jipster, heftig hoor. Kan me helemaal invoelen in je verhaal. Wat fijn dat het allemaal goed is gekomen.

Ik wil mijn verhaal toch ook hier delen. Het voelt wel een beetje dubbel, alsof ik hier niet echt hoor ofzo. Maar heb toch behoefte om dit te doen.
Disclaimer: heel erg lang verhaal... (sorry daarvoor)

Op Tweede Kerstdag 2010 doe ik een zwangerschapstest; hoera!! Zwanger! Ik kan mijn geluk niet op en maak Z. wakker die heel verdwaasd reageert; 'beter... ik zei het toch dat het ging lukken. Nog een lange weg te gaan'. En hij valt weer in slaap.

Bij de termijnecho zien we een klein boksend mensje. Ik ben uitgerekend op 1 september.
De zwangerschap verloopt prima, de 20-weken echo geeft aan dat we een jongetje krijgen. Een jongen?? Roep ik heel verbaasd. Ik moet even wennen aan het idee. Zie mezelf meer als meisjes-mamma. Maar de volgende dag vind ik het helemaal prima. Ik durf wat te kopen; het wordt een paars rompertje met daarop 'Lady's man'. Want... uiteraard krijgen wij een knappe zoon

Op 28 mei, het is dan zaterdag en we zitten in een halve verbouwing, realiseer ik me dat ik de baby nog niet veel heb gevoeld. Ik bel mijn beste vriendin, (op dat moment is zij ook zwanger en 5 weken verder) en zij zegt dat ik even moet gaan liggen en porren. Zo gezegd, zo gedaan. Meneertje trapt een keer flink en die dag daarop voel ik hem regelmatig bewegen. Wel wat minder hard dan normaal, maar ik denk dan dat hij anders is gaan liggen en maak me geen zorgen.
Op 30 mei 'vier' ik mijn 30e verjaardag op de rand van het bed omdat dat de enige plek is waar we nog meubels hebben staan en ik fatsoenlijk kan zitten.

Op 31 mei hebben we de eerste avond van 'Samen Bevallen'. Er is één stel later, ze moesten naar het ziekenhuis omdat ze minder leven voelde, ze komen even later binnen en alles was gelukkig in orde met hun baby. We doen wat ademhalingsoefeningen en de mevrouw van Samen Bevallen zegt dat de baby'tjes heel actief worden van de oefening. Nou.. die van ons dus niet, maar ik denk 'het is net zo'n luilakje als zijn moeder'.

Dan is het 1 juni, ik zit op kantoor en realiseer me in de loop van de ochtend dat ik de baby nog niet heb gevoeld. Als ik goed bedenk wanneer de laatste keer is geweest bedenk ik me dat dat pas de vorige middag was. Ik plaats een berichtje in het Z&G topic want ik twijfel of ik nu moet bellen. Ik wil me geen zeur voelen tenslotte.
Mijn collega haalt me over de streep. Ze zegt; 'als jij je zorgen maakt, dan schijt aan wat anderen denken, gewoon bellen! Jij bent de moeder van je kind'.
Ik bel en mag om 13.35 uur langskomen bij de verloskundige om het hartje te luisteren. Het is dan 12.50 uur.
Om 13.30 stap ik op mijn fiets nadat ik tegen mijn collega's zeg; 'tot straks, ga even het hartje luisteren'.

Ik kom bij de verloskundige en mag meteen naar binnen en ga op de bank liggen. Ze zet de doptone op mijn buik, maar we horen geen babyhartje. Alleen een heel rustige hartslag waarvan ze denkt dat het de mijne is. Nog eens zet ze de doptone op een andere plek op mijn buik, weer hetzelfde. Ik wordt een beetje ongerust, er zou toch niks zijn?
Dan stopt ze en zegt ze tegen me; 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis.'
Nu begin ik me echt zorgen te maken, begin te trillen. Ik realiseer me nu dat er echt wel eens iets mis kan zijn. Ik moet Z. bellen, hij moet ook naar het ziekenhuis komen.

Met de verloskundige rijd ik naar het ziekenhuis, onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik moet mijn werk bellen dat ik niet meer terugkom, ook als blijkt dat alles goed is.
Bij het ziekenhuis aangekomen rijden we naar de dienstingang. Arm in arm loop ik met de verloskundige naar binnen. We grappen nog over dat ik zomaar de VIP ingang mag gebruiken.
We komen bij de afdeling en we lopen een kamer binnen met zo'n 'stijgbeugelstoel'. Even later (het lijkt uren te duren) komt Z. hij is helemaal bezorgd maar ik stel hem gerust met mijn breedste smile en zeg dat alles heus wel goed komt. We zijn immers in het ziekenhuis?

Even later komen er 2 gynaecologen binnen. Ze stellen zich voor en zeggen dat ik in die stoel mag gaan liggen/hangen. Het licht gaat uit en ik denk 'dit is het moment van de waarheid' en ik kruis mijn vingers. De echo wordt gemaakt en ik zie aan de gezichten om me heen dat het mis is. Hoe mis weet ik nog niet, maar het is niet goed want ik zie geen opgeluchte gezichten.
Dan hoor ik iemand zeggen 'terminaal' en ik kijk om het hoekje naar het scherm van de echo en zie daar een stille baby. Dan stort mijn wereld in, maar nog steeds besef ik niet hóe ernstig het is. De gyn laat het hartje horen, 3x horen we een heel, heel langzaam geklop.
Het woord 'keizersnede' valt en ik denk; 'maar ik ben nog helemaal niet klaar, ik heb geen maxi cosi of kleertjes bij me en thuis zijn we nog niet klaar!' Ik zie dat Z. zijn hoofd naar beneden laat zakken.

Dan rent de gyn weg en komt weer terug. We moeten kiezen; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans. Ze zegt dat we geen minuten meer hebben om te beslissen maar dat het om seconden gaat. Ik denk; 'ik kan dit niet beslissen', mijn moeder moet het zeggen, die blijft altijd bij de grootste crisis kalm en besluitvaardig.' Maar ik ben moeder en ik moet kiezen
De gyn zegt dat ik moet bedenken dat ik een litteken krijg op mijn buik en ik denk; lekker belangrijk... al snij je mijn hoofd eraf en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Dat kan me ook niks schelen want ik kies voor mijn kind en zeg; 'als we niets doen gaat hij dood.' Dat wordt bevestigd en dan zeg ik; 'Haal mijn kind, alles voor mijn kind.'

Ineens is er een bed en ik ga erop liggen, de een trekt mijn schoenen uit, weer een ander pakt mijn ring, mijn horloge, bril. Dan gaat het in vliegende vaart door de gangen. Het voelt alsof ik live in Grey's Anatomy zit, ik doe een schietgebedje.
Dan kom ik aan op de OK en zie daar heel veel blauwe pakken en zeg 'nou nou, mijn eerste operatie en meteen spectaculair' en vind het heel raar dat niemand daarom moet lachen.

Er worden me veel vragen gesteld en met 4 man proberen ze me te prikken, dat gaat erg lastig en ik hoor iemand zeggen 'we moeten nú prikken, kom op! Ik ben in shock en laat alles maar gebeuren. De anestesist vraagt steeds of het wel gaat en ik mompel ja hoor. Ik krijg een ruggeprik wat ik doodeng vindt want ik zou in eerste instantie algehele narcose krijgen. Het valt mee, voordat ik het weet zit hij erin en voel ik mijn benen warm worden.
De anesthesist zeg dat ik wat kan voelen omdat er niet veel tijd is om de ruggeprik in te laten werken en ja... ik voel inderdaad wat; alsof ze met een staalborstel binnen in mijn buik bezig zijn. Ik kreun en zucht dat het een enorm rotgevoel is, daarna gaat gelukkig alle gevoel weg.
Ik krijg een zuurstofkapje op en hoor tellen; 1,2 blaas en dat achter elkaar door. Ik realiseer me dat ze aan het reanimeren zijn.

Ook ben ik Z. kwijt en vraag waar hij is. De anesthesist zegt 'hij is bij jullie zoontje'. Ik vraag hoe het met hem is en hij antwoord 'uw man heeft weleens betere dagen gehad zo te zien.'
Ik vraag of ze hem bij mij kunnen laten komen want ik vind het zo rot voor hem dat hij moet zien hoe ze ons kindje reanimeren. Dan komt Z. bij mijn hoofd zitten en ik zeg tegen hem dat het me zo spijt. We huilen samen. Dit is het moment waarop ik me realiseer dat het niet meer goed gaat komen. Ik wil dan ook zeggen dat ze maar moeten stoppen met reanimeren, maar ze gaan maar door.

Dan wordt het heel stil op de OK, alsof iedereen zijn adem inhoudt.
Het blijft stil, geen gehuil. Ze vragen of we al een naam hebben; nou nee, niet echt. Maar ik had wel een lijstje en dan wordt het David. Ik vraag of Z. dat goed vindt en hij vindt het prima.
Dus ik zeg dat hij David moet heten, omdat dat de geliefde betekent 'en dat zegt alles', zeg ik er achteraan. Ik denk nog; 'nu kan ik niet meer terug', nu heeft 'de baby' echt een naam.

Ze vragen of ik David vast wil houden, na enige twijfel zeg ik dat ik dat wil. En dan krijg ik mijn kind in mijn armen en ben op slag verliefd.
Nooit heb ik gedacht dat het echt waar is dat je je eigen kind het mooiste vindt. Maar het klopt echt, ik krijg een heel klein jongetje in mijn armen met heel veel zwarte haartjes. Wat is hij mooi. Ik zuig alles in me op en wil hem nooit meer loslaten. Wat ben ik trots!
Als ik naar de afdeling wordt gereden en een kamer alleen krijg is daar de verloskundige weer. Vol trots (en onder invloed van heel veel adrenaline) zeg ik; Nou we kunnen in ieder geval mooie kinderen maken he?!
Dat wordt beaamd door de vk, we krijgen van iedereen complimenten en ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde.

Dan moeten we onze ouders en familie bellen. Mijn ouders die net die dag op vakantie waren gegaan, ze komen meteen terug. Mijn schoonmoeder die heel hard 'neeeeee' gilt door de telefoon. Mijn vriendin die al heel veel sms'jes heeft gestuurd om te vragen hoe het gaat. Ik vind dit heel erg om te doen.

De echte klap komt pas de ochtend daarna, wanneer ik wakker wordt en me realiseer dat het geen nachtmerrie is geweest, maar dat die mooie droom van zwanger zijn en verwachting zo plotseling en definitief uiteen is gespat.

Het gemis is enorm, maar de liefde blijft..

Och Lenehe, ik zit hier te brullen, jij sterke lieve mama.

Ik kende je verhaal al, maar toch zit ik hier nu weer met tranen in mijn ogen.. het stukje 'ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde' Je hebt toch zo maar even een mooi mannetje gemaakt, met alles er op en eraan. Het is het meest verschrikkelijke en vooral onlogische wat er bestaat. dat zo'n klein menneke, er maar zo kort mag zijn

Lenehe

prachtig verteld lenehe maar oh wat knalt dit binnen...

Pfff LeNeHe, ik hou het niet droog hier.... wat mooi geschreven maar wat wrang dat jullie al zo vroeg afscheid moesten nemen van jullie prachtige jongetje!

lenehe... Hierook tranen wat mooi geschreven. Wat erg dat jullie afscheid hebben moeten nemen van jullie binkie. Sterkte met de verwerking van dit ongelooflijk grote verlies.

LeNeHe, wat heb je al die emoties prachtig verwoord... Ik brak bij het stukje dat je schreef dat Z zijn hoofd liet hangen, wat een gruwelijk moment van de waarheid, van heel hard hopen naar zo'n definitieve omslag.. Wat heb je gehandeld volgens je oer-mama-instinct en wat heerlijk wat heerlijk dat het gevoel van trots en liefde zo heeft mogen overheersen...

Wauw Lenehe, tranen over mijn wangen hier.
De nachtmerrie van elke aanstaande ouder. Maar wat klink je idd trots! En terecht!

_{Een vriend van mij belde me ooit, ook nadat de zwangerschap met 28 weken misgelopen was. En toen hij zei 'We hebben een dochter' was de trots in zijn stem zo overduidelijk dat ik in eerste instantie even dacht 'leeft ze toch?' Zo mooi om te horen, zo vol liefde!}

Ik moest ook huilen . Wat vreselijk oneerlijk dat het zo gelopen is. En wat mooi dat stukje van 'het mooiste kind van de wereld'.

'ik barst haast uit mijn vel van trots en liefde'
Echt zo herkenbaar! Toen m'n schoonmoeder huilend binnen kwam en Senna nog op m'n borst lag, had ik ook echt zo iets van: Hallo, wat nou huilen... kijk dan hoe mooi en sterk ze is, ik voelde op dat moment ook helemaal geen verdriet alleen maar liefde en trost en snapte ook echt niet waarom ze zo moest huilen... ( nu natuurlijk wel, maar op dat moment voelde ik geen moment verdriet).

en Jipster, wat een heftig verhaal!

LeNeHe

LeNeHe, ik kan me je berichtje toentertijd nog goed herinneren de tranen rollen over mijn wangen.

En voor de rest eigenlijk precies wat Poppedein al zegt

LeNehe ik vind het zo oneerlijk en zo verdrietig

met tranen in mijn ogen zitten lezen!

LeNeHe

Lenehe, *slik*

Lenehe, ik heb het toen weinig meegekregen omdat ik zelf middenin mijn eigen bevalling zat, maar wat een heftig verhaal, ik zit hier met tranen in mijn ogen...

Ik heb dit topic zeker nog wel gelezen na het plaatsen van mijn eigen verhaal. Wat een enorm heftige gebeurtenissen zeg! Ga mezelf zelfs schuldig voelen dat ik zo enorm in de knoop ben geraakt. Excuses dat ik verder nog niet in staat ben om op jullie verhalen in te gaan.

Wel wil ik hier even een update geven over mezelf. Ik ben daadwerkelijk aan de slag gegaan met de adviezen die ik hier heb gekregen. Heel veel dank voor de enorme steun in de rug. Ik heb het dan eindelijk aangedurfd om de verloskundige te bellen over de mogelijkheid van een pre-conceptiegesprek. Daar stond ze gelukkig positief tegenover. Moet nog wel even geduld hebben, want het is pas 2 december (dat ligt aan mij hoor, ze kon wel eerder), maar het staat in de planning.

Verder toch wel een flinke reactie gehad op de brok emoties waar ik in heb zitten wroeten. Tijdens de therapiesessie een paar dagen na plaatsing heb ik een paniekaanval gekregen. Niet zo heftig als vorig jaar een paar keer is gebeurd, maar dat kan komen doordat er gelijk een psycholoog bij was. Op advies daarom ook een intake voor paniekregulatie. De angst voor paniek remt nu de eigenlijke therapie. Er is dus veel in gang enhopelijk durf ik een tweede snel aan. (we willen zo graag, maar ik durf niet).

Kursor, voel je absoluut niet schuldig. Nergens voor nodig. Ik vond jouw verhaal ook best heftig. Ik hoop dat het gesprek met je vk en de therapie je helpen om weer vertrouwen te krijgen en dat je het allemaal een beetje kunt verwerken.
Bij mij zat de navelstreng trouwens ook in de vliezen aangehecht.

O Lenehe, je hoort ontzettend in dit topic. Ik moet vreselijk huilen om je verhaal. Zo trots op jullie zoon en maar zo kort van hem mogen genieten. Toch ben je moeder en wat heb je dat goed gedaan.

Kursor wat goed dat je alweer een paar stapjes verder bent! Zo kom je er wel hoor... steeds kleine stapjes. En fijn dat je ons op de hoogte houdt .

Zo. Ik lig met koorts in bed en dan moet je toch wat, hè. Dus het hele verhaal maar opgerakeld... ondanks dat het niet bepaald lang duurde, is het wel een lang verhaal geworden Sorry

We melden ons 's ochtends om 8 uur in de poli. Ik heb slecht geslapen, maar dat vind ik niet zo raar. Wel jammer dat ik wakker werd met kramp in mijn been Zo van, ja hoi, vandaag wordt een dag vol pijn, we beginnen er nu vast mee...

Eerst aan de ctg voordat ze gaan toucheren.
De ctg duurt eindeloos, ik snap dat de dokters meer te doen hebben, maar ik heb hier geen geduld voor. Ik ga ervan uit dat ik gel nodig zal hebben om de verweking te starten en vind eigenlijk dat ze dat best even eerst hadden mogen doen. Redelijkheid is niet mijn sterkste punt (en dat zal het gedurende de dag ook niet worden).

Om half 10 komt er eindelijk een verloskundige. Ze toucheert en zegt dat ze bekend staat om haar hele lange vingers, daar kan ze goed vliezen mee doorprikken (of nou ja, helpen, want het echte prikken doet ze niet met haar vingers natuurlijk). Ze heeft gelijk ook, ondanks weinig ontsluiting en weinig verweking krijgt ze het voor elkaar om de vliezen door te prikken. Woei! Dat had ik de komende 24 uur nog niet verwacht... spannend! Ze maakt me ook gelijk vast aan het infuus om de weeën op te wekken; afwachten doen we niet aan.

Pas na een paar uur wachten en het infuus ophogen gebeurt er wat en begin ik heel lichtjes wat te voelen. Weeën zou ik 't nog niet noemen. Nadat het infuus weer omhoog gegooid is, houden de weeën ineens op. Ik voel wel wat rugkramp, maar de buikkrampjes zijn weg. Muhhh wat nu!

De verloskundige komt om ongeveer kwart over 1 eens toucheren. Twee centimeter, oftewel, afgezien van wat extra verweking is er niks gebeurd. Dat viel te verwachten.

De magische vingers van de vk doen hun werk echter wel, ineens krijg ik weeën en flink ook. Ze worden gauw heftiger en zijn, net als bij Willow, net zo heftig in mijn buik als in mijn onderrug. Ik probeer allerlei houdingen aan om ze op te vangen, laat Dennis in mijn rug duwen en probeer braaf te puffen, wat niet zo heel erg goed lukt.

Heel lang houd ik dit niet vol. Om kwart voor 3 moet ik naar de wc, daarna word ik weer getoucheerd. Vijf centimeter. Dat gaat op zich best snel, en ik twijfel nog een minuut of tien voor het ineeens wel erg heftig wordt en ik bedenk dat ik toch maar een ruggenprik wil ("Mag ik al een ruggenprik?" vraag ik met een zielig hoofd).

Om kwart over 3 is de verloskundige er met een verhaaltje over de mogelijke complicaties van een ruggenprik, die me allemaal niet zo kunnen boeien. Ze toucheert en constateert 5 à 6 centimeter. Niet zo gigantisch opgeschoten dat het geen zin meer heeft om de prik te zetten dus, dus de anesthesist wordt gebeld.

Maar ja, de verloskundige is geweest met haar vingers en dan verandert alles meteen De weeën komen erg snel op elkaar, zijn totaal niet op te vangen, ik krijg het niet voor elkaar om te puffen. Dennis probeert mee te puffen, de verpleegkundige ook, ze roepen dat ik het goed doe, en ik denk alleen maar: stelletje leugenaars. Ik weet namelijk dondersgoed dat mijn gepuf nergens meer op slaat. Ik huil, ik smeek of het alsjeblieft mag ophouden, ik vraag of de prik al eens komt, ik wil niet meer, roep ik. Niet mijn meest charmante moment.

De anesthesiste is er al na tien minuten. Ze houdt weer het verhaaltje over wat de ruggenprik allemaal inhoudt en het duurt me allemaal veel te lang; lekker belangrijk! Hierrrr die prik! Het uitstallen van alle dingen die ze erbij nodig heeft duurt ook al zo'n eeuwigheid. Bij elke wee verdwijnen mijn nagels diep in Dennis' armen en jank, schreeuw en huil ik weer dat ik écht niet meer wil, en ondertussen denk ik: weer een wee dichterbij de ruggenprik, nog heel eventjes...

Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en uiteindelijk zet de anesthesist de verdoving. Een wee later zet ze de prik zelf, maar ze wil nog wachten met het inspuiten van de verdoving tot ze het hartfilmpje van de baby goed kan beoordelen. En dan denk ik: Oh shit. Een perswee! Oh god. Wat nu? Als ik nu zeg dat ik een perswee heb, krijg ik mijn verdoving niet meer, en ik wil zo graag even pauze... en bovendien had ik pas 6 centimeter dus dat betekent dat ik nog een hele tijd persweeën weg moet gaan zuchten en ik heb begrepen dat dat écht de hel is, en daar heb ik dus al helemaal geen zin in. Dus, bedenk ik, als ik nou gewoon doe alsof het gewone weeën zijn, dan krijg ik zo die prik lekker toch, muahaha.

Nou ja dat werkt natuurlijk niet De druk aan de onderkant is overweldigend, ik móet ze wel anders opvangen - in plaats van het gejammer komen er oerkreten uit me, ik moet drukken, ik plas op de rand van het bed (oeps) en dan geef ik het maar op ook en kreun ik "Ik. MOET. PERSEEEENNNN."

Oh. Nou. Dan maar even toucheren... en tot ieders verbazing blijk ik 10cm te hebben en mag ik mee gaan persen. Gelukkig maar, want mijn hemel, ik kán ook niet anders.

Nu begrijp ik dat ik bij Willow echt nog wel wat van de ruggenprik had bij het persen, deze persdrang herken ik totaal niet. Ik vind het overweldigend. En pijnlijk, maar ja... ik kan tenminste wel wat dóen. Ze zien haartjes, zeggen ze. De verloskundige ratelt zo snel als ze kan een verhaaltje af dat ik heel goed naar haar moet luisteren en dat ik moet persen of puffen wanneer zij dat zegt. De verpleegkundige zegt dat ik me niet moet vastgrijpen in het bed, maar dat ik mijn benen moet vastpakken. "Moet dat?" vraag ik heel suf.

Een keer pers ik mee, twee persweeën pers ik mee, au, maar ik kan niet anders, mijn lichaam heeft het helemaal overgenomen. En dan zegt iemand: Kijk eens! Kijk eens! En ik denk alleen maar huuu? Nu al? En zo houden ze ineens een klein babylijfje boven me. Ik moet nog even terug op aarde komen, ben totaal overdonderd, een paar minuten geleden wachtte ik nog op een ruggenprik en nu is mijn dochter al geboren! Pas heel langzaam komen er flarden besef binnen - ik heb twee dochters! - ik heb het gedaan! - ohh mijn babytje! - oh thank god het is voorbij! - jeumig wat een bolletje - _{okee okee en ook wel eventjes "Muahahaha 11-11-11!"} en dan komt ook de liefde. Mijn mooie bolletje. <3

P.S. De anesthesist kijkt dan om het hoekje of ze nog wat kan betekenen en zegt verbaasd "Huh? Is het al geboren?" dus ik bied mijn verontschuldigingen aan; ze staat er zo mooi klaar voor in haar operatiekleding en had al zoveel voorbereid dat ik het helemaal lullig vind voor d'r

Wat een storm-einde zeg! Fijn dat het toch nog zo voorspoedig ging . En om dat 11-11-11 moest ik wel lachen .

En ben jij nu ook zo blij dat het over is? Dat je nu gewoon eindelijk kunt genieten?

En beterschap!

Storm-einde inderdaad... maar eigenlijk was de hele bevalling wel héél snel, want de weeën begonnen pas echt een beetje rond kwart over 1, en ze is om kwart voor 4 geboren Twee en een half uur

Vlindur, blij dat het over is, ach, ik hou me er gewoon niet eens mee bezig, ben gewoon aan het genieten!

quote:

Op donderdag 17 november 2011 17:11 schreef Vlindur het volgende:


En ben jij nu ook zo blij dat het over is? Dat je nu gewoon eindelijk kunt genieten?

En beterschap!

Ik kan me dat zo voorstellen
Mochten we voor een tweede gaan dan weet ik heul zeker dat ik dat zo zal ervaren nadien.
Ik had het na Puck al. Dat ik zo blij was dat het over was en ik in ieder geval een kind had en dus niet per definitie dit nog een keer zou mee hoeven te maken.

Wauw, snelle bevalling, innepin! En ik herken wat je zegt over het verschil tussen de persfase de eerste en de tweede keer.

DML, dat heb ik nu heel sterk, het gevoel dat het erop zit en ik NOOIT meer hoef.

En ik kan juist niet wachten om het allemaal nog een keer te ondergaan call me crazy, maar ik hou dr wel van, bevallen <3
Weeën zijn naar, en die schaar mogen ze houden van me, maar ik vind het zo magisch <3

Wat een storm Innepin! En snel ook ja! Helemaal als je dat vergelijkt met Willow destijds. Herkenbaar je besef, twee dochters wat is er mooier dan dat...

Mignonne, ik deel je gevoel. Ik zou het heel graag nog eens mee willen maken. En wie weet over een paar jaar... Eerst maar eens de moneytroubles uit de weg (het gaat de goed kant op beslissingen gemaakt en zulks) en misschien mag ik dan nog een keertje

quote:

Op vrijdag 18 november 2011 22:14 schreef mignonne het volgende:
En ik kan juist niet wachten om het allemaal nog een keer te ondergaan call me crazy, maar ik hou dr wel van, bevallen <3
Weeën zijn naar, en die schaar mogen ze houden van me, maar ik vind het zo magisch <3

+1

quote:

Op vrijdag 18 november 2011 22:14 schreef mignonne het volgende:
Herkenbaar je besef, twee dochters wat is er mooier dan dat...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil het liefst nooit meer een bevalling meemaken, nu ik weet hoe het is. Tegelijk waren de momenten daarna de mooiste uit mijn leven. De opluchting en ongeloof toen het lijfje van mijn zoon uit me kwam en op mijn buik werd gelegd. En uren erna, toen ik in mijn eentje in een ziekenhuiskamertje lag en ik urenlang in het bakje naast me in de oogjes van mijn baby keek, vol verwondering en liefde, op zoek naar herkenning...helemaal hyper ondanks het feit dat ik 48 uur niet had geslapen. Die korte nacht van een paar uur tussen het bevallingsgeweld en het kraamweekgeweld in (gelukkig wist ik het nog niet...) was puur genieten, en ja, magisch. Dat immèns opgeluchte en trotse gevoel van 'ik heb het gedáán, het zit erop, nu begint het', ik kan het zo weer terug halen en ik schiet er weer helemaal bij vol.

Hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik mij herken in het gevoel van hè hè, gelukkig, dat hoeft niet meer, dat ik hier lijk te lezen. De bevalling was heftig, zwaar, pijnlijk, en ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe ik heb gesmeekt en gehuild, maar toch vond ik het bovenal een bijzondere ervaring, niet een negatieve. Het gevoel dat daarna overheerst is niet eentje van "het zit erop" maar meer gewoon trots op mezelf dat ik dat toch maar mooi effe heb gedaan

Ohja. En omdat het nodig schijnt te zijn
De "muahaha 11-11-11" in mijn verhaal is natuurlijk met een korreltje zout te nemen hè. Ik ging ervan uit dat het de 12e zou worden, en vind het erg stoer dat ze op zo'n mooie datum is geboren, dus dat was een van de vele dingen die door mijn hoofd schoten op dat moment. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik om de datum een inleiding heb afgedwongen bij het ziekenhuis _{tis ook eigenlijk te belachelijk voor woorden dat ik mezelf hierover uberhaupt ga verdedigen}

Ik bedoelde ook niet het bevallen trouwens. Maar de zwangerschap ansich.

Net als Huup vind ik bevallen geen probleem. (makkelijk praat natuurlijk als je er zonder hechtingen vanaf komt)

Ik vind zwanger zijn gewoon echt niet tof en ben zó blij dat ik mn lichaam weer terug heb. Geen knieën en ellebogen meer te porren en pijn te doen, niet meer dat vreselijk irritatie gehik..
Ik kan weer normaal lopen, ik kan weer normaal douchen..

Nee hoor, doe mij maar een bevalling

quote:

Op zaterdag 19 november 2011 02:16 schreef innepin het volgende:

Ohja. En omdat het nodig schijnt te zijn
De "muahaha 11-11-11" in mijn verhaal is natuurlijk met een korreltje zout te nemen hè. Ik ging ervan uit dat het de 12e zou worden, en vind het erg stoer dat ze op zo'n mooie datum is geboren, dus dat was een van de vele dingen die door mijn hoofd schoten op dat moment. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik om de datum een inleiding heb afgedwongen bij het ziekenhuis _{tis ook eigenlijk te belachelijk voor woorden dat ik mezelf hierover uberhaupt ga verdedigen}

Niemand zegt hier toch wat over? Of is dat in een ander topic aan de gang? Ik vond het alleen maar grappig! Zou denk ik hetzelfde hebben , is toch een superleuke datum! En later mag ze ook nog op haar verjaardag snoepjes ophalen!

Het een sluit het ander niet uit, hoor. Je kunt het en een magische ervaring vinden en blij zijn dat het een periode in je leven is die je achter je kunt laten. Naarmate de tijd verstrijkt krijg ik steeds meer de bibbers om hoe het allemaal af had kunnen lopen met mijn kleine Leen. Ik ben dol op baby's en zal denk ik altijd met een beetje weemoed andere zwangerschappen en baby's aanschouwen, maar voor ons is het goed zo. Ik kan me geen mooier gezinnetje wensen.

Ik herken dat gevoel ook helemaal niet. Zwanger zijn vond ik echt heel gaaf en heb ik ook echt gemist en de bevalling, ondanks dat de eerste keer met Sasha met het klem zitten en zijn blauwe slappe lijfje en het gebroken sleutelbeen heel heftig was, en ik de tweede keer gejammerd en gejankt heb dat ik het nooit meer wilde, ik zou zo blij zijn als ik het nog een keer zou mogen doen.

Om wat Aventura zegt oa. Het is zoooo bijzonder, opnieuw een kindje helemaal mogen leren kennen, aan elkaar wennen, ontdekken wie hij/zij is etc. etc.

[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 19-11-2011 09:28:08 ]