Bevallingsverhalen deel 13

Lenehe, *slik*

Lenehe, ik heb het toen weinig meegekregen omdat ik zelf middenin mijn eigen bevalling zat, maar wat een heftig verhaal, ik zit hier met tranen in mijn ogen...

Ik heb dit topic zeker nog wel gelezen na het plaatsen van mijn eigen verhaal. Wat een enorm heftige gebeurtenissen zeg! Ga mezelf zelfs schuldig voelen dat ik zo enorm in de knoop ben geraakt. Excuses dat ik verder nog niet in staat ben om op jullie verhalen in te gaan.

Wel wil ik hier even een update geven over mezelf. Ik ben daadwerkelijk aan de slag gegaan met de adviezen die ik hier heb gekregen. Heel veel dank voor de enorme steun in de rug. Ik heb het dan eindelijk aangedurfd om de verloskundige te bellen over de mogelijkheid van een pre-conceptiegesprek. Daar stond ze gelukkig positief tegenover. Moet nog wel even geduld hebben, want het is pas 2 december (dat ligt aan mij hoor, ze kon wel eerder), maar het staat in de planning.

Verder toch wel een flinke reactie gehad op de brok emoties waar ik in heb zitten wroeten. Tijdens de therapiesessie een paar dagen na plaatsing heb ik een paniekaanval gekregen. Niet zo heftig als vorig jaar een paar keer is gebeurd, maar dat kan komen doordat er gelijk een psycholoog bij was. Op advies daarom ook een intake voor paniekregulatie. De angst voor paniek remt nu de eigenlijke therapie. Er is dus veel in gang enhopelijk durf ik een tweede snel aan. (we willen zo graag, maar ik durf niet).

Kursor, voel je absoluut niet schuldig. Nergens voor nodig. Ik vond jouw verhaal ook best heftig. Ik hoop dat het gesprek met je vk en de therapie je helpen om weer vertrouwen te krijgen en dat je het allemaal een beetje kunt verwerken.
Bij mij zat de navelstreng trouwens ook in de vliezen aangehecht.

O Lenehe, je hoort ontzettend in dit topic. Ik moet vreselijk huilen om je verhaal. Zo trots op jullie zoon en maar zo kort van hem mogen genieten. Toch ben je moeder en wat heb je dat goed gedaan.

Kursor wat goed dat je alweer een paar stapjes verder bent! Zo kom je er wel hoor... steeds kleine stapjes. En fijn dat je ons op de hoogte houdt .

Zo. Ik lig met koorts in bed en dan moet je toch wat, hè. Dus het hele verhaal maar opgerakeld... ondanks dat het niet bepaald lang duurde, is het wel een lang verhaal geworden Sorry

We melden ons 's ochtends om 8 uur in de poli. Ik heb slecht geslapen, maar dat vind ik niet zo raar. Wel jammer dat ik wakker werd met kramp in mijn been Zo van, ja hoi, vandaag wordt een dag vol pijn, we beginnen er nu vast mee...

Eerst aan de ctg voordat ze gaan toucheren.
De ctg duurt eindeloos, ik snap dat de dokters meer te doen hebben, maar ik heb hier geen geduld voor. Ik ga ervan uit dat ik gel nodig zal hebben om de verweking te starten en vind eigenlijk dat ze dat best even eerst hadden mogen doen. Redelijkheid is niet mijn sterkste punt (en dat zal het gedurende de dag ook niet worden).

Om half 10 komt er eindelijk een verloskundige. Ze toucheert en zegt dat ze bekend staat om haar hele lange vingers, daar kan ze goed vliezen mee doorprikken (of nou ja, helpen, want het echte prikken doet ze niet met haar vingers natuurlijk). Ze heeft gelijk ook, ondanks weinig ontsluiting en weinig verweking krijgt ze het voor elkaar om de vliezen door te prikken. Woei! Dat had ik de komende 24 uur nog niet verwacht... spannend! Ze maakt me ook gelijk vast aan het infuus om de weeën op te wekken; afwachten doen we niet aan.

Pas na een paar uur wachten en het infuus ophogen gebeurt er wat en begin ik heel lichtjes wat te voelen. Weeën zou ik 't nog niet noemen. Nadat het infuus weer omhoog gegooid is, houden de weeën ineens op. Ik voel wel wat rugkramp, maar de buikkrampjes zijn weg. Muhhh wat nu!

De verloskundige komt om ongeveer kwart over 1 eens toucheren. Twee centimeter, oftewel, afgezien van wat extra verweking is er niks gebeurd. Dat viel te verwachten.

De magische vingers van de vk doen hun werk echter wel, ineens krijg ik weeën en flink ook. Ze worden gauw heftiger en zijn, net als bij Willow, net zo heftig in mijn buik als in mijn onderrug. Ik probeer allerlei houdingen aan om ze op te vangen, laat Dennis in mijn rug duwen en probeer braaf te puffen, wat niet zo heel erg goed lukt.

Heel lang houd ik dit niet vol. Om kwart voor 3 moet ik naar de wc, daarna word ik weer getoucheerd. Vijf centimeter. Dat gaat op zich best snel, en ik twijfel nog een minuut of tien voor het ineeens wel erg heftig wordt en ik bedenk dat ik toch maar een ruggenprik wil ("Mag ik al een ruggenprik?" vraag ik met een zielig hoofd).

Om kwart over 3 is de verloskundige er met een verhaaltje over de mogelijke complicaties van een ruggenprik, die me allemaal niet zo kunnen boeien. Ze toucheert en constateert 5 à 6 centimeter. Niet zo gigantisch opgeschoten dat het geen zin meer heeft om de prik te zetten dus, dus de anesthesist wordt gebeld.

Maar ja, de verloskundige is geweest met haar vingers en dan verandert alles meteen De weeën komen erg snel op elkaar, zijn totaal niet op te vangen, ik krijg het niet voor elkaar om te puffen. Dennis probeert mee te puffen, de verpleegkundige ook, ze roepen dat ik het goed doe, en ik denk alleen maar: stelletje leugenaars. Ik weet namelijk dondersgoed dat mijn gepuf nergens meer op slaat. Ik huil, ik smeek of het alsjeblieft mag ophouden, ik vraag of de prik al eens komt, ik wil niet meer, roep ik. Niet mijn meest charmante moment.

De anesthesiste is er al na tien minuten. Ze houdt weer het verhaaltje over wat de ruggenprik allemaal inhoudt en het duurt me allemaal veel te lang; lekker belangrijk! Hierrrr die prik! Het uitstallen van alle dingen die ze erbij nodig heeft duurt ook al zo'n eeuwigheid. Bij elke wee verdwijnen mijn nagels diep in Dennis' armen en jank, schreeuw en huil ik weer dat ik écht niet meer wil, en ondertussen denk ik: weer een wee dichterbij de ruggenprik, nog heel eventjes...

Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en uiteindelijk zet de anesthesist de verdoving. Een wee later zet ze de prik zelf, maar ze wil nog wachten met het inspuiten van de verdoving tot ze het hartfilmpje van de baby goed kan beoordelen. En dan denk ik: Oh shit. Een perswee! Oh god. Wat nu? Als ik nu zeg dat ik een perswee heb, krijg ik mijn verdoving niet meer, en ik wil zo graag even pauze... en bovendien had ik pas 6 centimeter dus dat betekent dat ik nog een hele tijd persweeën weg moet gaan zuchten en ik heb begrepen dat dat écht de hel is, en daar heb ik dus al helemaal geen zin in. Dus, bedenk ik, als ik nou gewoon doe alsof het gewone weeën zijn, dan krijg ik zo die prik lekker toch, muahaha.

Nou ja dat werkt natuurlijk niet De druk aan de onderkant is overweldigend, ik móet ze wel anders opvangen - in plaats van het gejammer komen er oerkreten uit me, ik moet drukken, ik plas op de rand van het bed (oeps) en dan geef ik het maar op ook en kreun ik "Ik. MOET. PERSEEEENNNN."

Oh. Nou. Dan maar even toucheren... en tot ieders verbazing blijk ik 10cm te hebben en mag ik mee gaan persen. Gelukkig maar, want mijn hemel, ik kán ook niet anders.

Nu begrijp ik dat ik bij Willow echt nog wel wat van de ruggenprik had bij het persen, deze persdrang herken ik totaal niet. Ik vind het overweldigend. En pijnlijk, maar ja... ik kan tenminste wel wat dóen. Ze zien haartjes, zeggen ze. De verloskundige ratelt zo snel als ze kan een verhaaltje af dat ik heel goed naar haar moet luisteren en dat ik moet persen of puffen wanneer zij dat zegt. De verpleegkundige zegt dat ik me niet moet vastgrijpen in het bed, maar dat ik mijn benen moet vastpakken. "Moet dat?" vraag ik heel suf.

Een keer pers ik mee, twee persweeën pers ik mee, au, maar ik kan niet anders, mijn lichaam heeft het helemaal overgenomen. En dan zegt iemand: Kijk eens! Kijk eens! En ik denk alleen maar huuu? Nu al? En zo houden ze ineens een klein babylijfje boven me. Ik moet nog even terug op aarde komen, ben totaal overdonderd, een paar minuten geleden wachtte ik nog op een ruggenprik en nu is mijn dochter al geboren! Pas heel langzaam komen er flarden besef binnen - ik heb twee dochters! - ik heb het gedaan! - ohh mijn babytje! - oh thank god het is voorbij! - jeumig wat een bolletje - _{okee okee en ook wel eventjes "Muahahaha 11-11-11!"} en dan komt ook de liefde. Mijn mooie bolletje. <3

P.S. De anesthesist kijkt dan om het hoekje of ze nog wat kan betekenen en zegt verbaasd "Huh? Is het al geboren?" dus ik bied mijn verontschuldigingen aan; ze staat er zo mooi klaar voor in haar operatiekleding en had al zoveel voorbereid dat ik het helemaal lullig vind voor d'r

Wat een storm-einde zeg! Fijn dat het toch nog zo voorspoedig ging . En om dat 11-11-11 moest ik wel lachen .

En ben jij nu ook zo blij dat het over is? Dat je nu gewoon eindelijk kunt genieten?

En beterschap!

Storm-einde inderdaad... maar eigenlijk was de hele bevalling wel héél snel, want de weeën begonnen pas echt een beetje rond kwart over 1, en ze is om kwart voor 4 geboren Twee en een half uur

Vlindur, blij dat het over is, ach, ik hou me er gewoon niet eens mee bezig, ben gewoon aan het genieten!

quote:

Op donderdag 17 november 2011 17:11 schreef Vlindur het volgende:


En ben jij nu ook zo blij dat het over is? Dat je nu gewoon eindelijk kunt genieten?

En beterschap!

Ik kan me dat zo voorstellen
Mochten we voor een tweede gaan dan weet ik heul zeker dat ik dat zo zal ervaren nadien.
Ik had het na Puck al. Dat ik zo blij was dat het over was en ik in ieder geval een kind had en dus niet per definitie dit nog een keer zou mee hoeven te maken.

Wauw, snelle bevalling, innepin! En ik herken wat je zegt over het verschil tussen de persfase de eerste en de tweede keer.

DML, dat heb ik nu heel sterk, het gevoel dat het erop zit en ik NOOIT meer hoef.

En ik kan juist niet wachten om het allemaal nog een keer te ondergaan call me crazy, maar ik hou dr wel van, bevallen <3
Weeën zijn naar, en die schaar mogen ze houden van me, maar ik vind het zo magisch <3

Wat een storm Innepin! En snel ook ja! Helemaal als je dat vergelijkt met Willow destijds. Herkenbaar je besef, twee dochters wat is er mooier dan dat...

Mignonne, ik deel je gevoel. Ik zou het heel graag nog eens mee willen maken. En wie weet over een paar jaar... Eerst maar eens de moneytroubles uit de weg (het gaat de goed kant op beslissingen gemaakt en zulks) en misschien mag ik dan nog een keertje

quote:

Op vrijdag 18 november 2011 22:14 schreef mignonne het volgende:
En ik kan juist niet wachten om het allemaal nog een keer te ondergaan call me crazy, maar ik hou dr wel van, bevallen <3
Weeën zijn naar, en die schaar mogen ze houden van me, maar ik vind het zo magisch <3

+1

quote:

Op vrijdag 18 november 2011 22:14 schreef mignonne het volgende:
Herkenbaar je besef, twee dochters wat is er mooier dan dat...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik wil het liefst nooit meer een bevalling meemaken, nu ik weet hoe het is. Tegelijk waren de momenten daarna de mooiste uit mijn leven. De opluchting en ongeloof toen het lijfje van mijn zoon uit me kwam en op mijn buik werd gelegd. En uren erna, toen ik in mijn eentje in een ziekenhuiskamertje lag en ik urenlang in het bakje naast me in de oogjes van mijn baby keek, vol verwondering en liefde, op zoek naar herkenning...helemaal hyper ondanks het feit dat ik 48 uur niet had geslapen. Die korte nacht van een paar uur tussen het bevallingsgeweld en het kraamweekgeweld in (gelukkig wist ik het nog niet...) was puur genieten, en ja, magisch. Dat immèns opgeluchte en trotse gevoel van 'ik heb het gedáán, het zit erop, nu begint het', ik kan het zo weer terug halen en ik schiet er weer helemaal bij vol.

Hoe langer ik erover nadenk, hoe minder ik mij herken in het gevoel van hè hè, gelukkig, dat hoeft niet meer, dat ik hier lijk te lezen. De bevalling was heftig, zwaar, pijnlijk, en ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe ik heb gesmeekt en gehuild, maar toch vond ik het bovenal een bijzondere ervaring, niet een negatieve. Het gevoel dat daarna overheerst is niet eentje van "het zit erop" maar meer gewoon trots op mezelf dat ik dat toch maar mooi effe heb gedaan

Ohja. En omdat het nodig schijnt te zijn
De "muahaha 11-11-11" in mijn verhaal is natuurlijk met een korreltje zout te nemen hè. Ik ging ervan uit dat het de 12e zou worden, en vind het erg stoer dat ze op zo'n mooie datum is geboren, dus dat was een van de vele dingen die door mijn hoofd schoten op dat moment. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik om de datum een inleiding heb afgedwongen bij het ziekenhuis _{tis ook eigenlijk te belachelijk voor woorden dat ik mezelf hierover uberhaupt ga verdedigen}

Ik bedoelde ook niet het bevallen trouwens. Maar de zwangerschap ansich.

Net als Huup vind ik bevallen geen probleem. (makkelijk praat natuurlijk als je er zonder hechtingen vanaf komt)

Ik vind zwanger zijn gewoon echt niet tof en ben zó blij dat ik mn lichaam weer terug heb. Geen knieën en ellebogen meer te porren en pijn te doen, niet meer dat vreselijk irritatie gehik..
Ik kan weer normaal lopen, ik kan weer normaal douchen..

Nee hoor, doe mij maar een bevalling

quote:

Op zaterdag 19 november 2011 02:16 schreef innepin het volgende:

Ohja. En omdat het nodig schijnt te zijn
De "muahaha 11-11-11" in mijn verhaal is natuurlijk met een korreltje zout te nemen hè. Ik ging ervan uit dat het de 12e zou worden, en vind het erg stoer dat ze op zo'n mooie datum is geboren, dus dat was een van de vele dingen die door mijn hoofd schoten op dat moment. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ik om de datum een inleiding heb afgedwongen bij het ziekenhuis _{tis ook eigenlijk te belachelijk voor woorden dat ik mezelf hierover uberhaupt ga verdedigen}

Niemand zegt hier toch wat over? Of is dat in een ander topic aan de gang? Ik vond het alleen maar grappig! Zou denk ik hetzelfde hebben , is toch een superleuke datum! En later mag ze ook nog op haar verjaardag snoepjes ophalen!

Het een sluit het ander niet uit, hoor. Je kunt het en een magische ervaring vinden en blij zijn dat het een periode in je leven is die je achter je kunt laten. Naarmate de tijd verstrijkt krijg ik steeds meer de bibbers om hoe het allemaal af had kunnen lopen met mijn kleine Leen. Ik ben dol op baby's en zal denk ik altijd met een beetje weemoed andere zwangerschappen en baby's aanschouwen, maar voor ons is het goed zo. Ik kan me geen mooier gezinnetje wensen.

Ik herken dat gevoel ook helemaal niet. Zwanger zijn vond ik echt heel gaaf en heb ik ook echt gemist en de bevalling, ondanks dat de eerste keer met Sasha met het klem zitten en zijn blauwe slappe lijfje en het gebroken sleutelbeen heel heftig was, en ik de tweede keer gejammerd en gejankt heb dat ik het nooit meer wilde, ik zou zo blij zijn als ik het nog een keer zou mogen doen.

Om wat Aventura zegt oa. Het is zoooo bijzonder, opnieuw een kindje helemaal mogen leren kennen, aan elkaar wennen, ontdekken wie hij/zij is etc. etc.

[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 19-11-2011 09:28:08 ]

Aventura wat beschrijf je het mooi!!! ik wil oooooook

Ik kijk met weemoed terug naar de dagen voor de bevalling, dat t begon te rommelen en de bevalling zelf. Zou t zo weer doen!
Maar eerst genieten van dit lieve hummeltje en als het zo mag zijn dan voor de tweede gaan

quote:

Op zaterdag 19 november 2011 08:36 schreef Fee-nix het volgende:

[..]

Niemand zegt hier toch wat over? Of is dat in een ander topic aan de gang? Ik vond het alleen maar grappig! Zou denk ik hetzelfde hebben , is toch een superleuke datum! En later mag ze ook nog op haar verjaardag snoepjes ophalen!

Nee klopt, dat bericht bereikte mij via andere kanalen. En om kwart over 2 's nachts leek het mij een goed idee om er over te beginnen hier