Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 6).

quote:

Ook zien we rechts een heks op een bezem vliegen. Al in 1489 beschreef Ulrich Molitor in zijn De Laniis [=Lamiis] et phitonicis mulieribus ('Over heksen en waarzegsters', een van de vroegste werken over hekserij) dat heksen zich op deze manier verplaatsen.

quote:

Het was klaarblijkelijk de bedoeling dat beschouwers van dit schilderij de prominent afgebeelde eigentijdse attributen van hekserij en zonde gemakkelijk zouden herkennen.

quote:

Migratie is ouder dan gastarbeiders
Gepubliceerd op : 11 mei 2011 - 9:32 am | door Frans Regtien

Leerboeken in het voortgezet onderwijs geven geen goed beeld van de geschiedenis van migratie in Nederland. Dat zegt de Leidse hoogleraar Sociale Geschiedenis Leo Lucassen. Migratie wordt afgeschilderd als iets bijzonders. Maar eigenlijk is migratie al eeuwenlang heel gebruikelijk in Nederland.

Veel schoolboeken in Nederland laten de emigratie pas beginnen bij de gastarbeiders in de jaren zeventig van de vorige eeuw, de Italianen, Turken en Marokkanen. Lucassen snapt dat wel. De boeken moeten nu eenmaal aan veel onderwerpen aandacht besteden.

Gouden Eeuw
In de meest recente boeken ziet de hoogleraar wel dat de aandacht voor migratie in de Gouden Eeuw is toegenomen. Dan gaat het over de Hugenoten, mensen uit de zuidelijke Nederlanden en Joden van het Iberisch schiereiland, Spanje en Portugal.'

Hoofdmoot in onze geschiedenisboekjes vormt toch de naoorlogse periode (1945). Soms wordt nog wel begonnen met Molukkers en mensen uit het voormalig Nederlands-Indië. Maar meestal begint het bij de gastarbeiders.

'Op zichzelf is dat mooi, zou je kunnen zeggen,' zegt Lucassen. 'Wat dan vooral opvalt is dat migratie in wezen als een uitzondering op de regel wordt beschouwd. Het overwegende idee dat je als lezer krijgt is dat samenlevingen, zeker vroeger, heel stabiel waren en dat mensen alleen in uitzonderlijke omstandigheden, als het echt niet anders kan, verkassen.'

Seizoensmigranten
Tussen 1600 en 1800 heeft Nederland twee eeuwen lang massa-emigratie gekend. Niet zozeer van vluchtelingen, maar vooral van emigranten uit andere delen van Europa.

Vrijwel onbekend is dat de Nederlandse landbouw eeuwenlang steunde op tienduizenden Duitse tijdelijke krachten. Dit waren dus seizoensmigranten, die ook nu weer hot zijn, omdat minister Henk Kamp van Sociale Zaken een stokje wil steken voor hun komst.

Matroos
Een andere groep waar volgens Lucassen nauwelijks over gesproken wordt zijn arbeidsmigranten die tijdelijk in Nederland komen werken, als soldaat of als matroos.

Lucassen: 'Met name die matrozen zijn uitermate interessant, omdat de personeelsbehoefte van de VOC - de Verenigde Oost-Indische Compagnie - die we toch als iets typisch Nederlands zien, voor meer dan de helft door buitenlanders werd vervuld. Dat is iets wat niet in ons geheugen zit. De VOC associëren we toch echt met de jongens van de Bontekoe, in de boekjes die we op de lagere school verslonden.'

Golfbewegingen
Eind negentiende eeuw was er weer een dal in de migratiestromen. Migratie in Nederland ging altijd in golfbewegingen. Volgens Lucassen kwam dat omdat Nederland in tegenstelling tot de ons omringende landen, niet zwaar industrialiseerde. Landen die migranten aantrekken zijn dan vooral Engeland (Ieren), het Roergebied in Duitsland (Polen) of Frankrijk (Italianen).

Na de Eerste Wereldoorlog (1918) groeide de migratie in Nederland weer. Ook in de jaren dertig, met de Joodse vluchtelingen uit Duitsland, toen de nazitijd zich aandiende. Na de Tweede Wereldoorlog en zeker in de jaren zestig en zeventig was er opnieuw een sterke stijging.

Oliecrisis
Lucassen schetst een merkwaardige fenomeen dat tijdens de oliecrisis (1973), de inzakkende economie en de groeiende werkloosheid ontstond. 'Vanuit het verleden zou je dan denken: nou dan gaan die Turken en Marokkanen weer naar huis. De banen zijn weg. Je zag het omgekeerde en dat had te maken met het feit dat onze samenleving na de Tweede Wereldoorlog veranderd was.'

'Deze mensen bouwden sociale en juridische rechten op. Met name Turken en Marokkanen realiseerden zich dat als ze weg zouden gaan, ze al die rechten zouden opgeven en ze er domweg niet meer in zouden komen. Dus maakten ze gebruik van bestaande rechten om hun gezinnen naar Nederland te laten overkomen.'

Hype
De hele discussie over massa-emigratie in de afgelopen tien jaar is volgens Lucassen een hype, die niet correspondeert met de werkelijkheid. Landen zijn veel beter in staat om migratie te sturen dan mensen meestal denken, meent hij.

quote:

Op vrijdag 13 mei 2011 13:10 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

http://www.rnw.nl/nederla(...)er-dan-gastarbeiders

quote:

Hoe voor- en tegenstanders van de rituele slacht van rol wisselen
Bart Wallet − 14/05/11, 22:02

OPINIE Volgens historicus Bart Wallet was het toestaan van ritueel slachten voor progressief Nederland lang de lakmoesproef voor de multiculturele samenleving; populistisch en christelijk rechts verafschuwden het daarom. Waarom brokkelt de steun nu af?

Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog is er vrijwel voortdurend gedebatteerd over het ritueel slachten, met het huidige initiatiefwetsvoorstel van de Partij voor de Dieren als voorlopige climax. Maar het politieke klimaat waarin over het ritueel slachten werd gesproken, is zienderogen veranderd. Er zijn ruwweg drie fases te onderscheiden in het debat over ritueel slachten, dat sinds 1945 een testcase blijkt te zijn voor de omgang van een christelijke dan wel seculiere meerderheid met minderheidsgroepen.

Opperrabbijn Justus Tal had in 1945, pas opgedoken uit de onderduik, wel andere zorgen aan zijn hoofd dan het verdedigen van het joodse ritueel slachten. Toch moest hij direct volop aan de bak, om in de Nederlandse samenleving ruimte te bevechten voor deze vitale voorziening voor religieuze joden. De anti-Joodse propaganda in de oorlogsjaren trok ook op dit thema na 1945 nog zijn sporen.
Al in 1940 hadden de nazi's, als tweede anti-joodse maatregel, Joden verboden om nog langer onverdoofd ritueel te slachten. Verdoving werd door de halacha, het Joodse recht, expliciet uitgesloten voor of na de ene haal met een scherp mes door de hals. De nazi's vonden het een 'onbegrijpelijke misstand' dat Nederland tot dusver 'deze wreede slachtmethode verdroeg, hoewel het Nederlandsche volk zeker te beschouwen is als een volk van dierenvrienden'. De Nederlandse opperrabbijnen, in het nauw gedrongen en uit verantwoordelijkheid voor de gezondheid van de Joodse gemeenschap, stonden bij uitzondering toe dat de dieren voor de slacht elektrisch verdoofd werden.

Precies die uitzonderingsbepaling werd na 1945 door politici en slachthuizen aangegrepen. Hoewel de overlevende opperrabbijnen direct na de Bevrijding lieten weten dat verdoving niet langer was toegestaan, werd op lokaal niveau geprobeerd de hervatting van het onverdoofde rituele slachten tegen te gaan. Al in november 1945 lag het abattoir in Almelo dwars en in 1949 wilde de burgemeester van Winterswijk niet meewerken. Telkens werd verwezen naar de oorlogsjaren: toen mocht het toch ook, waarom nu weer moeilijk doen?

Met de bevrijding van Nederland waren alle door de Duitsers uitgevaardigde wetten opgeheven of voorlopig geschorst. Hiermee werd ook de koosjere slacht weer toegestaan, volgens de vooroorlogse Voedselkeuringswet van 1919. Die wet bepaalde dat in principe verdoofd werd geslacht, maar dat thuisslacht en Joodse slacht hieraan niet hoefden te voldoen. Over het hele land waren tot in de oorlog koosjere slagers te vinden, ook in plaatsen met maar weinig Joodse inwoners. Veel niet-Joodse Nederlanders aten destijds koosjer vlees. Deze slagerijen hadden vaak een lange geschiedenis, die terugging tot de achttiende of negentiende eeuw, als rond zo'n slagerij een Joodse gemeenschap ontstond. Slechts als er koosjer vlees voorhanden was, kon er ook een Joodse gemeente komen.

Die vrijheid om overal in het land koosjer te slachten was er na 1945 niet lang meer. De overheid luisterde naar het gemor van de dierenbeweging, politici en medewerkers van abattoirs, en kwam in 1948 met nieuwe regels. Een nieuw principe werd geïntroduceerd: er mocht slechts ritueel geslacht worden in een regio waar een duidelijke behoefte was aan koosjer vlees. Daarnaast mocht het alleen nog maar in veertien abattoirs plaatsvinden. Deze maatregel bleek de nekslag te zijn voor net opnieuw gestarte koosjere slagerijen in plaatsen als Steenwijk waar maar een klein aantal Joden de oorlog had overleefd. Niet-Joodse klanten telden niet langer mee.

Alleen in de grotere plaatsen kon hierdoor nog koosjer geslacht worden. De koosjere slagers Keizer in Amsterdam, Samson in Enschede, De Leeuw in Den Haag, Marcus in Zwolle en Keizer in Utrecht waren een begrip in Joods Nederland. Zij zetten de eeuwenoude tradities voort en verkochten hun vlees nog altijd aan een gemengd publiek.

De nieuwe regels betekenden niet dat het ritueel slachten uit de gevarenzone was. In 1949 drong de overheid er al weer op aan bij opperrabbijn Tal om de elektrische verdoving ¿ net als in oorlogstijd ¿ toe te staan. Tal was verontwaardigd en vond het een aantasting van de constitutionele rechten van de Joden. Voor hem was de overheidsdruk een van vele naoorlogse maatregelen waaruit bleek dat de overheid geen rekening wilde houden met de gedecimeerde Joodse gemeenschap. De gemeenschap was nu zo klein geworden dat op vooroorlogse uitzonderingsbepalingen voor Joden aan alle kanten werd beknibbeld, naast het ritueel slachten bijvoorbeeld ook de zondagsopstelling voor Joodse winkels.

Tal schreef een lijvig rapport, vol vooroorlogs materiaal ter verdediging van de sjechieta, de rituele slacht, als diervriendelijk en humaan. Zijn redding was dat de veterinaire hoofdinspecteur dit rapport ter beoordeling voorlegde aan drie Nederlandse experts, die verdeeld reageerden. Hierdoor was er onvoldoende basis voor wijziging van de wet en bleef die verder onaangetast. Ook de export van koosjer vlees - onder meer naar de jonge staat Israël - werd hierdoor goedgekeurd.

Hoewel de koosjere vleesvoorziening slechts een randverschijnsel was in het grotere geheel van de vleesconsumptie, lag ze in de eerste naoorlogse periode, van ruwweg 1945 tot 1970, regelmatig onder vuur. Zo organiseerde de Dierenbescherming in 1954 een grote campagne. In het herzuilde Nederland, met ruimte voor diversiteit binnen een algemeen-christelijke Leitkultur, wilden de meeste politieke partijen echter de Joodse minderheid in het nieuwe, kleine en duidelijk afgebakende domein accepteren. Evenals protestanten en katholieken, genoten ook Joden immers vrijheid van godsdienst en mochten ze dat publiek beleven. De introductie van behoefte als criterium strafte daarbij de Joodse gemeenschap eigenlijk af op haar gedecimeerde omvang na de oorlog. In het parlement kwam de kritiek op de sterk gereduceerde koosjere slacht slechts van de SGP, die in haar visie op Nederland als protestants-christelijke natie geen aparte zuilen accepteerde. Naast het 'vreselijk lijden voor deze dieren' kon de orthodox-protestantse partij het ritueel slachten ook niet terugvinden in de mozaïsche wetgeving in het Oude Testament en moest het dus uit de latere Joodse traditie komen. En die erkende de SGP niet.

De komst van een toenemend aantal islamitische gastarbeiders, die later nieuwe Nederlanders bleken te zijn, veranderde de omgang met het dossier aanzienlijk. De wet verschafte op dat moment geen ruimte voor de islamitische slachtwijze en staatssecretaris Bartels verzekerde in 1966 een bezorgd PvdA-kamerlid dat uit overleg met vertegenwoordigers van de moslimgemeenschap was gebleken dat dit ook niet nodig was. Bartels wist niet dat hij had gesproken met de kleine en gematigde groep Ahmadiyya-moslims, die op geen enkele wijze de grote islamitische meerderheid vertegenwoordigden.

Veel moslims kozen er daarom voor, zeker rond het islamitisch Offerfeest, clandestien te slachten. Dat liep regelmatig uit de hand. In 1969 gingen in Den Haag woedende autochtone bewoners drie Marokkanen te lijf die een bok ritueel wilden slachten. De politie moest de mannen ontzetten.

Werkgevers en politici trokken zich daarna het lot van de islamitische nieuwkomers aan. Voor een goed arbeidsklimaat, zo stelden de stichtingen Bijstand Buitenlandse Werknemers Brabant en Limburg, moesten er betere voorzieningen voor hen komen, zoals de slacht volgens hun eigen ritus. In 1975 werd daarom de mogelijkheid geschapen dat de minister in bijzondere gevallen, met name tijdens het Offerfeest, ontheffing kon verlenen.

Om het voortdurende clandestiene slachten tegen te gaan en omdat er rechtsongelijkheid ontstond ten opzichte van de Joodse gemeenschap werd in 1977 de islamitische ritus uiteindelijk geaccepteerd. Daarbij werd de islamitische regeling geënt op de Joodse, hoewel de wetgever zich daarbij duidelijk in allerlei bochten moest wringen. Want anders dan bij de Joodse gemeenschap, ontbrak eenduidige islamitische regelgeving, evenals opgeleide slachters en een islamitische eenheidsorganisatie. De wet veronderstelde daarmee iets wat er (nog) niet was.

Vanaf 1977 zaten joods en islamitisch ('halal') ritueel slachten in hetzelfde schuitje. Ondanks onderlinge verschillen, maken ze samen het 'ritueel slachten' in Nederland uit. De groei van de islamitische minderheid zorgde er daarnaast voor dat het thema niet uit de belangstelling verdween, maar voortdurend op de politieke agenda bleef.

De culturele revolutie van de jaren zestig had inmiddels grondig het politieke klimaat veranderd. De verzuilde inrichting van de samenleving en zeker de algemeen-christelijke maatschappijvisie waren op hun retour. Hiervoor in de plaats kwam het progressieve zelfbeeld van Nederland als gidsnatie, die de discriminatie en uitsluiting in de oorlogsjaren nooit meer zou herhalen. Etnische en religieuze minderheden, zowel de oude Joodse als de nieuwe islamitische, moesten daarom de ruimte krijgen om hun eigen cultuur en identiteit vrijuit te beleven. De notie van de multiculturele samenleving was geboren.

Die stempelde vooral de kijk van de Partij van de Arbeid, maar ook van andere progressieve partijen als D66 en de PPR, op het ritueel slachten. Door nieuwe Europese regelgeving werd daar vanaf begin jaren tachtig tot midden jaren negentig voortdurend over gedebatteerd. Voor de PvdA werd het ritueel slachten de lakmoesproef van de nieuwe multiculturele samenleving. In 1984 betoogde kamerlid Buurmeijer dat integratie betekende dat er sprake moest zijn van wederzijdse aanpassing. De Nederlandse samenleving diende daarom ruimte te bieden aan minderheden 'voor de eigen identiteitsbeleving'.

En dat gebeurde ook. Hoewel hier en daar de voorschriften werden aangescherpt, nam vooral het islamitisch slachten een hoge vlucht. In 1999 kon Wim Kok bij de algemene beschouwingen dan ook met enige trots op het ritueel slachten wijzen en zeggen: "Dat zijn veranderingen die recht doen aan de multiculturele samenleving zoals die zich ontwikkelt. Daarbij worden regels aangepast om recht te doen aan de normatieve opvattingen van nieuwkomers."

Het was zelfs zo dat de Nederlandse gereguleerde aanpak van ritueel slachten, binnen de slachthuizen en met strikte regels, door het 'gidsland' als exportproduct werd gezien. In 1993 drukte de Tweede Kamer de minister op het hart om in EU-verband de Nederlandse aanpak te verdedigen. De export van ritueel geslacht vlees was een lastiger dossier, het ministerie van landbouw en visserij probeerde er enkele malen tevergeefs vanaf te komen. De Kamermeerderheid vond dat export moest blijven bestaan, zeker naar landen waar de godsdienstvrijheid met voeten werd getreden en het ritueel slachten verboden was, zoals Zwitserland.

Kritiek op het ritueel slachten kwam van de partijen die moeite hadden met de multiculturele samenleving. Ze richtten hun pijlen op de islamitische slacht. In 1976 sprak 'boer' Koekoek van de rechts-populistische Boerenpartij - later zélf veroordeeld voor dierenmishandeling - er al schande van dat "dieren met messen, bijlen, hamers en mokers worden vermoord zonder enige verdoving". De staatssecretaris corrigeerde hem fijntjes dat van bijlen, hamers en mokers niets bekend was en dat de regering pal stond voor de rechten van minderheden.

De kleine christelijke partijen stelden zich regelmatig kritisch op. GPV-senator Van der Jagt, die mede namens de RPF sprak, kwam in 1989 in aanvaring met staatssecretaris Ginjaar-Maas. Deze had gesteld dat de overheid de normen en waarden van culturele minderheden overneemt voor zover je het ermee eens bent. Voor zover je het er niet mee eens bent moet je ze in ieder geval accepteren. Van der Jagt gruwde van dit cultuurrelativisme en zag Nederland nog altijd als een land met christelijke normen en waarden. Het beleid rond ritueel slachten zag hij als een voorbeeld van hoe het niet moest. Ginjaar-Maas vond dat Van der Jagt een lesje in tolerantie nodig had en de kwestie ook eens moest benaderen vanuit de optiek van de ander.

Maar de kritische vragen van de kleine christelijke partijen vielen in het niet bij de consequente anti-campagne van Janmaats Centrumpartij. Regelmatig protesteerde Janmaat tegen wat hij zag als 'een middeleeuwse martelpraktijk'. Hij voelde zich een roepende in de woestijn: "De politici liegen over zogenaamde vreemdelingenhaat, antisemitisme, racisme en zijn bereid ter wille van nieuw stemvee mee te huilen met de meest middeleeuwse folteraars."

Terwijl progressief Nederland het ritueel slachten als kroonstuk van de multiculturele samenleving zag, was het voor Janmaat juist symbool voor het verval van Nederland. Hoogontwikkelde, geïndustrialiseerde landen zouden dergelijke primitieve religieuze praktijken juist moeten verbieden, aldus Janmaat.

Vanaf de millenniumwisseling waaide weer een andere wind. Als er een thema is waarop de impact bleek van '9/11' en de Fortuyn-revolte, dan is het wel het ritueel slachten. De kritiek in delen van de samenleving op de multiculturele samenleving vond steeds meer stem in politiek Den Haag, waardoor het draagvlak voor ritueel slachten zienderogen verdampte. Tegen de achtergrond van de ontwikkeling sinds 1945 vond een aantal opmerkelijke verschuivingen plaats die het huidige succes van Marianne Thieme met haar initiatiefwet verklaren.

Kritiek op het ritueel slachten was tot dusver vooral gekomen van kleine rechtse partijen die kritiek hadden op de multiculturele samenleving. De LPF nam die kritische instelling na 2000 over, en later de PVV - beide fors grotere partijen én doorgedrongen tot het centrum van de macht. Het anti-geluid klonk nu niet alleen meer in de marge, maar ook in regeringskringen.

De intrede in 2006 in het parlement van de Partij voor de Dieren zorgde ervoor dat ook in de progressieve flank in toenemende mate kritisch over het ritueel slachten werd gesproken. SP, GroenLinks en D66 voegden zich bij de tegenstanders. Voor de laatste twee partijen betekende dit een afscheid van het gematigde beleid vóór Fortuyn.

Ritueel slachten gold tot in de jaren negentig vooral als een culturele uiting van etnische minderheden. In de nieuwe eeuw werd ritueel slachten weer meer (als in de periode vóór 1970) gezien als een religieus gebruik. Hierdoor veranderden de grenzen in het politieke spectrum aanzienlijk. De kleine christelijke partijen, ChristenUnie en SGP, behoren nu samen met het CDA tot de verdedigers van het ritueel slachten. Zij zien hierin een nieuwe aanval van seculiere partijen op religieuze praktijken en vrezen voor volgende stappen die ook hen kunnen raken.

Progressieve partijen hergroeperen zich eveneens. Nu de multiculturele samenleving failliet is verklaard, wordt sterke nadruk gelegd op een nieuwe, seculiere Nederlandse identiteit gevuld met progressieve waarden als vrouwen- en homo-emancipatie. Ritueel slachten als vreemd en weerzinwekkend religieus gebruik past daar niet langer in. De koerswijziging van de PvdA is een duidelijk signaal dat deze partij de erfenis van Fortuyn heeft verwerkt, het multiculturele ideaal heeft laten vallen en gekozen heeft voor het seculiere meerderheidsvertoog. Daarmee lijkt het erop dat de 'multiculturele samenleving' een overgangsconcept is geweest om diversiteit mogelijk te maken in de overgang van een algemeen-christelijke naar een seculiere samenleving.

De drie partijen (en hun voorlopers) die sinds 1945 het brede midden uitmaken, CDA, PvdA en VVD, hebben het ritueel slachten steeds verdedigd tegenover met name de rechterflank. Het CDA vanuit de verzuilde maatschappijvisie en de godsdienstvrijheid en de PvdA vanuit het multiculturele ideaal. De VVD op haar beurt vanuit het liberale principe van godsdienstvrijheid en het inzicht dat juist door het toestaan van de uitzonderingsregeling recht wordt gedaan aan de fundamentele gelijkheid van iedere burger. Het afbrokkelen van de steun voor het ritueel slachten in het politieke midden en de verschuiving naar het christelijke politieke kamp, laat de kracht zien van het nieuwe seculiere vertoog.

De huidige opperrabbijn van Amsterdam, Aryeh Ralbag, zit daarmee in een aanzienlijk lastiger positie dan zijn voorganger Tal. Waar Tal een beroep kon doen op de religieuze geschakeerdheid van de Nederlandse samenleving, moet Ralbag tegen een seculiere meerderheid oproeien. Dat zal hem alleen lukken als hij het weet te verbinden met de progressieve waarden die het hart uitmaken van de nieuwe Nederlandse Leitkultur.

Bart Wallet is historicus. Hij doet onderzoek naar de geschiedenis van Joden in Nederland na 1945.

quote:

Pruiken sieren Amsterdamse gevels

Gepubliceerd op : 18 mei 2011 - 7:00 am | door Marijke van den Berg

De pruiken of witte slagroomtoeven op de Amsterdamse huizen waren fotograaf en voormalig ambassadeur Niek Biegman eigenlijk nooit zo opgevallen. Tot hij na een lang verblijf in het buitenland met 'nieuwe' ogen naar de Nederlandse gevelarchitectuur in de hoofdstad keek.

quote:

De levende geschiedenis van spijtoptanten uit Nederlands-Indië

Gepubliceerd op : 28 mei 2011 - 7:00 am | door Maurice Laparlière (Foto Maurice Laparlière/RNW)

Het bleek in veel gevallen een verkeerd besluit. Indische Nederlanders die tussen 1949 en 1951 kozen voor de Indonesische nationaliteit kwamen vaak van een koude kermis thuis. Onderzoekers Boudie Rijkschroeff en Georgine Kwa schetsen een pijnlijk beeld hierover in hun net verschenen boek 'Spijtoptanten en Achterblijvers'.

Op het Tong Tong Festival in Den Haag, de vroegere Pasar Malam Besar, hoef je niet veel moeite te doen om de verhalen boven te krijgen. De geschiedenis is nog levend, de betrokkenen van toen zijn er nog. En iedere Indische Nederlander kent wel een spijtoptant of achterblijver.

Neem Emie van Minos, met een levensverhaal dat vermoedelijk opgaat voor duizenden anderen. Het bestaan van het gezin in het naoorlogse Nederlands-Indië is lang niet onaangenaam. Dan moet Nederland in 1949 de kolonie afstaan en rijst voor 250.000 landgenoten in de Oost de vraag: hier blijven of naar het koude kikkerland?

Brave vaderlander
Vader Van Minos toont zich een brave vaderlander en volgt net als velen het advies van zijn regering. Hij blijft. Want Nederland zou te klein zijn voor al die nieuwkomers en volgens ambtenaren liggen er culturele botsingen op de loer. Van ongehuwd samenwonen -op dat moment redelijk gangbaar in de Oost- gruwelt men bijvoorbeeld in de lage landen.

Al snel wordt duidelijk dat er ook in het eilandenrijk botsingen zullen volgen. Zeker als Indonesië en Nederland beginnen te touwtrekken om Nieuw-Guinea. Auteur Boudie Rijkschroeff: 'In de praktijk werd je nog steeds verbonden aan dat oude koloniale regime. Je was blanker dan de Indonesiërs, je sprak de taal anders. Discriminatie was aan de orde van de dag.'

Medeauteur Georgine Kwa kent de voorbeelden als geen ander. Het gezin met zes dochters koos voor de Indonesische nationaliteit. Nadat alle Nederlanders in december 1951 definitief hun keuze hadden moeten maken verslechterde de sfeer.

Geïntimideerd
Kwa: 'Mijn zussen en ik werden lastig gevallen. Mijn ouders geïntimideerd door de politie. Ze waren daar kapot van. Uiteindelijk vertrokken we halsoverkop op de dag van de staatsgreep van generaal Soeharto. Het bleek het laatste vliegtuig tussen Indonesië en Nederland te zijn.'

Ook Emie van Minos maakte het nodige mee in de jaren zestig. 'Als kind voelde ik me gevangen. Geïsoleerd op 25 vierkante meter erf. Mijn moeder was getraumatiseerd door haar verblijf in een jappenkamp. Ze was bang van haar Indonesische omgeving die steeds heftiger werd. Op muren stond gekalkt: weg met de honden. Die honden waren wij, de Nederlands-Indische gemeenschap.'

Aandacht voor de achterblijvers
Rijkschroeff en Kwa hebben in hun boek ruim aandacht voor achterblijvers, spijtoptanten die niet wegkwamen. Ze volgden het spoor van Stichting Halin dat maandelijks een klein bedrag aan 800 mensen in armoede overmaakt. Veel van hen kregen in hun leven nauwelijks een kans op ontplooiing en leven nu in armoede.

Rijkschroeff: 'We hebben het over levende geschiedenis. Een groep die weliswaar op leeftijd is, maar die er over vijftien jaar nog wel zal zijn. Ouderen die een soort plechtig Nederlands spreken en in hun kamer een foto van de koningin hebben staan. Maar ze zijn nog altijd teleurgesteld dat Nederland ze niet meer terug wilde. Dat is een diep gevoel van afwijzing.'

Stichting Halin
Volgens de auteurs is het te laat om langs juridische weg nog iets te veranderen aan de vaak slechte positie van Indische achterblijvers. In veel gevallen zorgt het nageslacht nu voor onderdak, voedsel en medische zorg. Rijkschroeff en Kwa hopen dat charitatieve organisaties blijven zorgen dat ook de laatste achterblijvers de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Daarom komt de opbrengst van het boek geheel ten goede aan stichting Halin.

Spijtoptanten en Achterblijvers
B.R. Rijkschroeff en G.A. Kwa
Uitgeverij Onsbos

quote:

De Slavernij17-05-2010

Dat is de nieuwe tv-serie die de NPS vanaf het najaar 2011 gaat uitzenden. Na de succesvolle geschiedenisreeks De Oorlog nu aandacht voor het meest verzwegen onderdeel van de vaderlandse geschiedenis: het Nederlandse aandeel in de internationale slavernij. De opnamen starten deze zomer

quote:

Het complete verhaal in één archief

door Nadia Berkelder vrijdag 27 mei 2011 | 07:09 | Laatst bijgewerkt op: vrijdag 27 mei 2011 | 07:10
Tekstgrootte

MIDDELBURG - In de marge van het scheepsjournaal van het schip Geertruijda en Christina uit 1783 staan her en der poppetjes getekend.
Het zijn de overledenen van die dag. Heeft een poppetje vleugels, dan is het een christen; met behulp van de vleugels kon hij naar de hemel. Poppetjes zonder vleugels zijn overleden slaven.

Het archief van de Middelburgse Commercie Compagnie (MCC) zit vol met dit soort details: in een kasboek kun je teruglezen voor welke goederen een slavenmeisje werd geruild, er is terug te vinden wat er tijdens een reis werd ingekocht onderweg, wat een correspondent in De West rapporteerde, wie de aanheelhouders van de MCC waren en wat ze verdienden.

De MCC heeft 169 jaar bestaan, van 1720 tot 1889. Vanaf het midden van de achttiende eeuw werd het bedrijf een echte slavenhandelaar: er werden ruim 31.000 slaven van Afrika naar Amerika getransporteerd op 113 reizen. En al die activiteiten zijn nauwkeurig vastgelegd en bewaard.

"We willen het archief digitaliseren", zegt Hanneke van Aalst, waarnemend directeur van het Zeeuws Archief. "Zodat het overal ter wereld te raadplegen is en zodat de informatie altijd bewaard blijft." De plaats op de werelderfgoedlijst kan helpen om daar geld voor los te peuteren, denkt ze. "Helaas hangt er geen zak geld aan, maar dit is wel een belangrijke steun in de rug."

Het archief heeft jaren min of meer vergeten in het abdijcomplex gelegen, vertelt Van Aalst. "Je mag ervan uitgaan dat het door een gebrek aan aandacht bewaard is gebleven. Als er op archieven gelet wordt, verdwijnen er zaken: het wordt opgeschoond en weggegooid. Dat is bijvoorbeeld gebeurd met archieven van de Verenigde Oostindische Compagnie (VOC)."

De Middelburgse maritiem historicus Ruud Paesie kent het archief goed. Hij heeft onderzoek gedaan naar slavenhandel en wil een boek schrijven over de geschiedenis van de MCC. "De kracht van dit archief, is dat je het complete verhaal bij elkaar hebt", zegt hij.

Slavernij is tot op de dag van vandaag een beladen onderwerp, heeft Paesie gemerkt. "Veel informatie uit het verleden is gekleurd. Wetenschappers die het bestaande beeld nuanceren, krijgen kritiek. Dit archief verschaft ons bronnen; als je zo nauwkeurig mogelijk uitzoekt hoe het in elkaar zat en dat opschrijft, kunnen mensen er misschien een punt achter zetten."

quote:

Poort paleis Keizer Karel opgegraven in Gent
zaterdag 18 juni 2011 om 06u59

In Gent werd de poort van het paleis van keizer Karel opgegraven. Straks verdwijnt ze weer onder een nieuw huis.

Archeologen hebben in Gent weinig te klagen. Anders dan hun Leuvense collega’s hebben ze geen last van een dwarsliggende burgemeester. Gent heeft ook een goed functionerende archeologische dienst die bij bouwwerken de tijd en de middelen krijgt voor voorafgaandelijk onderzoek. Ook de Gentenaars en de toeristen lusten wel pap van archeologie.

Maar meestal is het niet mogelijk om de onroerende overblijfselen na het onderzoek bloot te laten liggen. Ze hebben weliswaar een wetenschappelijke waarde, maar vaak zijn ze te fragmentair of simpelweg te onbeduidend voor een cultuur-toeristische presentatie of een andere publieke bestemming.

quote:

NL historie niet zo florissant als we denken

VOC-mentaliteit? Bullshit! Nederland is tolerant? Misvatting van jewelste. Nederlanders hebben een veel te positief beeld van de eigen geschiedenis, zo concluderen vier historici van de Universiteit Utrecht. Op 4 juli verschijnt een vierdelige publicatie over de hedendaagse misvattingen waarop wij het culturele Nederlandse zelfbeeld baseren. Dat bericht De Telegraaf.

Het geschiedkundig kwartet - Mijnhardt, Paul Brusse, Arno Neele en Jeanine Dekker - concludeert dat de 18de eeuw geen sombere bladzijde is in de vaderlandse geschiedenis. Dat wordt vaak wel zo gedacht. In deze eeuw werd juist het fundament gelegd voor de samenleving zoals we die nu kennen.

"Wij grijpen graag terug op ons VOC-verleden en de Gouden Eeuw, maar de periode daarna heeft net zo veel invloed gehad op wie wij zijn", aldus Brusse. "We zagen na de Gouden Eeuw de politieke en economische macht verschuiven van de stad naar het platteland en van het westen naar het oosten van het land."

quote:

Royalty Obituaries
Archduke Otto von Habsburg
Archduke Otto von Habsburg, who died on July 4 aged 98, began his public life as the infant Crown Prince of the multinational Austro-Hungarian Empire, and ended it as Father of the multinational European Parliament.

Within that neatly closed circle lay all the major political dramas of the 20th century, most of which he witnessed and some of which he influenced. He was centre stage for one of them — the unequal struggle against Hitler for the survival of his Austrian homeland, which he tried to conduct as an exiled Pretender in the 1930s. Not for nothing did the Führer call the triumphant march-in of March 12 1938 “Operation Otto”.

quote:

Op de rug van het verleden
30 juni 2011

Francis Fukuyama, de befaamde Amerikaanse denker die het einde van de geschiedenis afkondigde, bestudeert tegenwoordig de geschiedenis van staatvorming. De geschiedenis is machtig: zo wortelt het zwakke bestuur in Afrika in de koloniale tijd, toen de westerse landen hun mannetjes neerzetten om voor hen te heersen. “Dat was het begin van de postkoloniale bobo, die zijn eigen macht in stand houdt door mensen via geld en baantjes aan zich te binden.”

Geschiedenis is een schildpad, zegt Francis Fukuyama. We zitten in de bibliotheek van het Amsterdamse Ambassadehotel, vaste stop over voor schrijvers in transit. De Amerikaanse filosoof/politicoloog laat de mededeling heel even inwerken. Geschiedenis is een stapel schildpadden, vervolgt hij. “Stephen Hawking, de beroemde natuurkundige, gaf een lezing over de oerknal, waarna een bejaarde dame opstond en zei: ‘Nee, de aarde is een schijf die balanceert op de rug van een schildpad. En die schildpad staat weer op een andere schildpad en die staat ook weer op een andere. Dat gaat oneindig door’.” Hij maakt een deze-vuist-op-deze-vuist-beweging. “De stapel schildpadden is een metafoor voor causale verbanden tussen toen en nu. Onder elke schildpad die je oplicht, zit er weer een andere. Om de wereld te begrijpen, zoeken we naar economische, politieke of sociale verklaringen, maar de antwoorden liggen in de geschiedenis.” Fukuyama schreef 22 jaar geleden zelf geschiedenis met The End of History, het pamflet waarin hij met de val van de Muur het einde van de ideologische evolutie voorspelde, met de westerse liberale democratie als de ultieme vorm van menselijk bestuur. De wereld heeft niet bepaald stilgestaan na het einde van de Koude Oorlog. Maar om te begrijpen waarom bijvoorbeeld Argentinië bankroet kon raken of waarom in Iran de ayatollahs aan de macht blijven, moeten we volgens Fukuyama ver teruggaan, naar het begin van onze beschaving. Hij werkt aan zijn magnum opus, De oorsprong van onze politiek, een tweeluik over de geschiedenis van onze democratie. Deel 1, van de eerste moderne staten in China, India en het Midden-Oosten tot aan de Franse Revolutie, is net in Nederlandse vertaling verschenen.

In uw boek kijkt u naar staatvorming door de eeuwen heen. Een effectieve staatsmacht, functionerende rechtsorde en politieke verantwoordingsplicht zijn volgens u de basisingrediënten van een functionerende staat. Waarom blijven veel Afrikaanse landen steken in wanbeleid?

quote:

Tocht Nederlandse 'wereldwandelaars' herdacht

Gepubliceerd op : 16 juli 2011 - 3:33 pm | door André van Os

Enkele tientallen nazaten van vier Nederlandse 'wereldwandelaars' verzamelden zich zaterdag op de Dam in Amsterdam, om te herdenken dat het precies honderd jaar geleden was dat hun voorouders begonnen aan een voetreis die hen uiteindelijk in het toenmalige Palestina zou brengen.

Ze waren gekomen uit Zweden, Noorwegen en Israël (familie uit Australië stuurde een speciale groepsfoto) en kregen van de initiatiefneemster Winnifred Perfors, kleindochter van één van de wandelaars een sjerp omgehangen. Met zo'n sjerp om, met het opschrift 'globetrotter', vertrokken in 1911 onder grote publieke belangstelling drie jongemannen vanaf deze zelfde plek voor een voettocht rond de wereld, die hen tot Australië zou moeten voeren. De reis moest en passant 'culturen verbroederen'.

Vegetariërs
Abraham Mossel, Gerard Perfors en Frans van der Hoorn wilden met de tocht het kleinburgerlijk bestaan in Nederland ontvluchten. Ze waren overtuigd pacifist, vegetariër, esperantist, atheïst en geheelonthouder. Met alleen het hoogstnoodzakelijke gingen ze op pad, zichzelf onderweg in leven houdend door ansichtkaarten te verkopen met hun eigen portret. Ze sliepen waar het uitkwam: in een hooiberg, langs de weg en soms in een herberg.

Bij Vaals gingen ze de grens over waarna ze door heel Europa trokken. De Alpen staken ze over op sandalen. In Wenen voegde de verloofde van Gerard, Marie Perfors, zich bij de groep. Ze was net 21 en mocht daarom ook op pad, maar een bijzonderheid -een reizende, ongetrouwde vrouw- was zij voor die tijd zeker. Na de Balkan, waar ze verzeild raakten in de Balkanoorlog van 1912, staken ze over naar Egypte en wandelden door het Ottomaanse Rijk om te eindigen in Palestina. Daar viel de groep uit elkaar en waren ze gedwongen om werk te zoeken, onder andere in de net opgerichte joodse kolonies.

quote:

Er is meer oorlog dan vroeger

maandag 18 juli 2011 om 16u22

Er komen steeds meer landen bij, waardoor er ook steeds meer oorlog komt.


© EPA
Sommige studies zijn ontnuchterend. Je hebt het gevoel dat de mens verstandiger wordt, en dat sociale aspecten van het samenleven steeds zwaarder gaan doorwegen, al was het maar omdat er op steeds meer plaatsen in de wereld een actieve democratie wordt geïnstalleerd. Daarenboven ga je ervan uit dat mensen lessen trekken uit catastrofes, zoals de twee wereldoorlogen uit de vorige eeuw.

Vergeet het. Wetenschappers hebben onomstotelijk vastgesteld dat het aantal oorlogen (tussen staten, dus burgeroorlogen niet meegerekend) tussen 1870 en 2001 steeg met gemiddeld 2 procent per jaar. Ze koppelden twee oorzaken aan hun conclusie: de groei van het aantal staten, waardoor het aantal grenzen en de kans op een conflict toenemen. En de economische groei, waardoor steeds meer – ook kleinere – landen een oorlog financieel aankunnen. Daarenboven gaan democratische instellingen meestal hand in hand met efficiëntere belastingssystemen, waardoor machthebbers meer middelen ter beschikking krijgen om desgewenst oorlog te gaan voeren.

Tussen 1870 en de Eerste Wereldoorlog waren er gemiddeld zes conflicten tussen landen per jaar, in de periode na de Koude Oorlog (vanaf de jaren 1990 van de vorige eeuw) liefst 36. Tussen 1870 en 2001 steeg het aantal landen van 47 tot 187. De gemiddelde afstand tussen landen in oorlog is sinds 1950 drastisch afgenomen. Er zijn steeds meer conflicten tussen buurlanden.

Vooruitgang is dus geen garantie voor rust en vrede. En Bart De Wever (N-VA) en de zijnen zijn gewaarschuwd: een land opsplitsen evenmin. (DD)

quote:

Germanica: The German Love Affair with America by Martin Sieff - The Globalist

By Martin Sieff | Thursday, June 09, 2011

The German contributions to American life, and the country’s love affair with American freedom, have far deeper roots than most people in either country realize. In the wake of President Obama awarding the Presidential Medal of Freedom to German Chancellor Angela Merkel, Martin Sieff explores the ties that bind the United States and Germany.

America, you have it better than our continent, the old one,” said Johann Wolfgang von Goethe a quarter of a millennium ago, bearing testimony to the remarkable German-American love affair that has endured into the 21st century.

Goethe’s comments were not lightly made: To liberal, educated Germans of the 18th century, especially in the Protestant northern half of the country, the American Revolution — made manifest to European intellectuals and aristocrats by the long sojourns among them of Benjamin Franklin and Thomas Jefferson — was the embodiment of their hopes for human freedom and enlightenment.

quote:

Explorer Marco Polo 'never actually went to China'

Marco Polo's journeys to China and the Far East established him as one of history’s greatest explorers but archeologists now believe he never actually went there.


They think it more likely that the Venetian merchant adventurer picked up second-hand stories of China, Japan and the Mongol Empire from Persian merchants whom he met on the shores of the Black Sea – thousands of miles short of the Orient.

He then cobbled them together with other scraps of information for what became a bestselling account, “A Description of the World”, one of the first travel books.

The archeologists point in particular to inconsistencies and inaccuracies in his description of Kublai Khan’s attempted invasions of Japan in 1274 and 1281.

“He confuses the two, mixing up details about the first expedition with those of the second. In his account of the first invasion, he describes the fleet leaving Korea and being hit by a typhoon before it reached the Japanese coast,” said Daniele Petrella of the University of Naples, the leader of an Italian archeological project in Japan.

“But that happened in 1281 – is it really possible that a supposed eye witness could confuse events which were seven years apart?”

Marco Polo’s description of the Mongol fleet is sharply at odds with the remains of ships that the team have excavated in Japan.

The Venetian wrote of five-masted ships, when in fact they had only three masts, said Prof Petrella.

“It was during our dig that doubts began to emerge about much of what he wrote,” he told the latest edition of Focus Storia, an Italian history magazine.

“When he describes Kublai Khan’s fleet he talks about the pitch that was used to make ships’ hulls watertight. He used the word 'chunam’, which in Chinese and Mongol means nothing. “In fact it is the Persian word for pitch. It’s also odd that instead of using, as he does in most instances, local names to describe places, he used Persian terms for Mongol and Chinese place names.”

The explorer claimed to have worked as an emissary to the court of Kublai Khan, but his name does not crop up in any of the surviving Mongol or Chinese records.

The Italian archeologists’ scepticism over the extent of Marco Polo’s travels adds weight to a theory put forward by a British academic.

In a book published in 1995, “Did Marco Polo Go to China?”, Frances Wood, the head of the Chinese section at the British Library, also argued that he probably did not make it beyond the Black Sea.

She pointed out that despite being an acute observer of daily life and rituals, there is no mention in Marco Polo’s chapters on China of the custom of binding women’s feet, chopsticks, tea drinking, or even the Great Wall.

“There’s nothing in the Venetian archives to say that the Polo family had direct contact with China at all,” Dr Wood told The Daily Telegraph. “Nothing from China has ever been found in the possessions they left behind.

“One theory is that Marco Polo copied a sort of guide book on China written by a Persian merchant. Only about 18 sentences in the entire manuscript are written in the first person – it is extremely rare for him to say 'I saw this with my own eyes’.

“I believe that rather than being one person’s account, it’s a sort of medieval database of European knowledge of the Far East at the time.”

quote:

Op maandag 15 augustus 2011 09:27 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
14-08-2011

Idee: West-Berlijn verkopen aan Oost-Berlijn

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2011 08:38 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
15-08-2011

Oestrogeen moest Hitler minder agressief maken

[ afbeelding ]
Oestrogeen moest Hitler minder agressief maken.

Professor Brian Ford ontvouwt in zijn boek over geheime wapens tijdens de Tweede Wereldoorlog het plan om Adolf Hitler te bewerken met vrouwelijke hormonen. Het toedienen van oestrogeen moest de dictator vrouwelijker en dus minder agressief maken.

Britse spionnen moesten het oestrogeen maandenlang via zijn maaltijden toedienen. In tegenstelling tot gif konden zijn voorproevers het vrouwelijke hormoon onmogelijk detecteren, schrijft Ford in zijn boek 'Technologie, Wetenschap en de race om de Tweede Wereldoorlog te winnen'.

Het werk ligt begin volgende maand in de winkelrekken. "Hitler beschikte over een legertje voorproevers. Gif in zijn maaltijd stoppen zou dus nooit gewerkt hebben", aldus Ford. "De vrouwelijke hormonen maakten meer kans omdat ze niet ontdekt konden worden maar ze moesten wel maandenlang toegediend worden om effect te sorteren."

Uiteindelijk bleef het bij een plan zoals de idee om bommen te verstoppen in blikken fruit en bakken lijm uit te gieten over Duitse soldaten om ze letterlijk aan de grond vast te lijmen. Deze en nog andere plannen om de Führer uit te schakelen staan in het boek van de Britse geschiedkundige. (vsv)

(HLN)

quote:

Topjournaliste Viola Herms Draht vermoord

vrijdag 19 augustus 2011 om 16u13

Viola Herms Draht, de ‘grande dame’ van de Duitse journalistiek is dood. De 91-jarige Düsseldorferin werd in Georgetown, Washington, blijkbaar vermoord door haar man, Gero Muth, een oplichter die ten onrechte beweerde een brigadegeneraal in het Iraakse leger te zijn.

Viola Herms Draht werkte van 1975 tot 2002 vanuit Washington voor het Duitse ‘Handelsblatt’ en schreef voor ‘The Washington Post’ commentaren over buitenlandse en veiligheidspolitiek. Ze was niet alleen verslaggeefster, ze dacht ook na over politiek. Ze startte haar carrière als schrijfster van theaterstukken toen ze achttien was.

Lang voordat van de Duitse vereniging sprake was, ontwikkelde Herms Draht in het essay ‘The Reemergence of the German Question’ de onderhandelingsformule 2 plus 4. Volgens dat model zouden de beide Duitse staten en de grote overwinnaars van de Tweede Wereldoorlog (Amerika en Rusland) overleg moeten plegen over een mogelijke vereniging van West- en Oost-Duitsland.

Toen Herms Drath in 1988 haar essay aan de ‘American Foreign Policy Newsletter’ aanbood, was de redactie van dat blad in dubio. In die tijd leek de Duitse vereniging nog bijzonder ver weg en irreëel.

Maar uiteindelijk werd het essay in oktober 1988 toch gedrukt. Herms Draht was erg blij met wat ze toen haar ‘coup’ noemde. Een jaar later viel de Berlijnse Muur. En zie, de onderhandelaars gebruikten inderdaad het 2 plus 4-model dat Herms Draht had aangeprezen. Sindsdien werd de journaliste als visionair gelauwerd.

In 1976 had Viola Herms Draht, die graag opzichtige hoeden droeg, een opzienbarende biografie geschreven over ex-Bondskanselier Willy Brandt. In ‘Prisoner Of His Past’ gaf de journaliste ook pikante details over het privéleven van de SPD-politicus, iets wat destijds nog shockeerde. Maar voor haar biografie oogstte ze alleen maar lof.

Norman Mailer prees het boek als het beste werk dat ooit over Brandt verschenen was en Henry Kissinger, de Amerikaanse ex-minister van Buitenlandse Zaken, noemde de biografie verplichte lectuur. Herms Draht ging in die tijd ook deel uitmaken van de zogenaamde Kissinger-ronde van het ‘National Committee on American Foreign Policy’. Daar discussieerde ze in de jaren tachtig met de groten der aarde over buitenlandse politiek. Bush senior en Kissinger raadpleegden haar graag over Europese kwesties.

Het grote thema van Viola Herms Draht was de transatlantische samenwerking. Vlak na de oorlog had ze kennisgemaakt met de Amerikaanse kolonel Francis Draht, met wie ze uit het vernielde Berlijn naar Amerika vertrok. Daardoor was ze goed op de hoogte van de zogenaamde luchtbrugoperatie: toen West-Berlijn in 1948/49 door de Sovjets geblokkeerd werd, bevoorraadden de Amerikanen de verdeelde Duitse stad gedurende elf maanden vanuit de lucht.

Een monument in het Berlijnse Tempelhof herinnert aan die spectaculaire Amerikaanse interventie. ‘Destijds werd het fundament voor het transatlantische partnerschap gelegd, ‘ aldus Viola Herms Draht in 2009, toen de zestigste verjaardag van de luchtbrug werd herdacht. Ze was ervan overtuigd dat de brug een belangrijke stap was naar West-Duitslands lidmaatschap van de NAVO.’

Het einde van de topjournaliste is tragisch. Ze werd enkele dagen geleden in haar woning in Georgetown-Washington kennelijk vermoord door haar tweede man, de veertig jaar jongere Gero Muth, die ook van Duitse herkomst is. De autopsie toonde aan dat Herms Draht werd gewurgd. Zoals het ernaar uitziet had Muth, die het lijk van zijn vrouw ‘vond’, het op de erfenis gemunt.

Achteraf bleek dat de journaliste sinds 1992 al verschillende keren op de politie een beroep had gedaan omdat haar man haar bedreigde, sloeg en in haar eigen huis gevangen hield. Uiteindelijk liet ze de klacht tegen haar man vallen omdat ze niet tegen haar eigen echtgenoot wilde procederen. Die inschikkelijkheid is haar op hoge leeftijd noodlottig geworden.

Piet de Moor

quote:

More sex please, we’re Greek: exposing the myth of Platonic love

19 Aug 2011

Plato lent his name to Platonic love but a new book reveals that the ancient Greek philosopher never advocated love without sex.

University of Manchester science historian Dr Jay Kennedy, who hit the headlines last year after revealing he had cracked the code in the great thinker’s writings, has now published a decoder’s manual that lays bare the secret content of Plato’s ancient works.

“Plato – the Einstein of Greece’s Golden Age – was long thought to favour love without sex, or ‘Platonic love’, but this new research reveals Plato was far from being a prude,” says Dr Kennedy, who is based in the Centre for the History of Science, Technology and Medicine, part of the University's Faculty of Life Sciences.

“The decoded symbols in fact show that Plato was not an advocate of Platonic love at all; rather he urged a middle path. For him, morality meant moderation – he wanted people to avoid both promiscuity and abstinence.

“Before Plato, sex was about rutting and producing heirs. Plato marks a shift in the history of Western sexuality and some say he invented romance, but, for him, erotic passion was a spiritual force that helps us find our true selves within the deepest, human bond. Eros, or love, was a creative force that inspired art, literature, and the sciences.”

Dr Kennedy cracked the code within Plato’s texts last year when an unexpected insight led him to realise that Greek music was key to interpreting the writings of the Athenian philosopher and mathematician. Kennedy’s new book, The Musical Structure of Plato’s Dialogues, reports on the hidden doctrines revealed so far, including those in The Symposium, a philosophical text concerned with love.

“Plato’s teacher Socrates famously spent the night alone with the leading sex-symbol of ancient Athens but resisted temptation,” says Dr Kennedy. “Plato tells the story to show that true love aims at the soul and not the body, so many thought he was anti-sex and the myth of Platonic love spread far and wide. But Plato also celebrated eroticism and homosexuality, and shared the Greek view that naked bodies were beautiful, so historians have long debated his views.”

Socrates was later executed for corrupting the morals of young people and Dr Kennedy has now shown that Plato, also fearing persecution, hid his own philosophy using a system of musical symbols.

“Plato divided each of his writings into 12 parts, inserting a symbol marking a musical note at each twelfth,” explains Dr Kennedy. “At harmonious notes he placed positive ideas such as love and goodness, while at dissonant notes he placed negative ideas such as rejection, quarrelling and evil. These musical patterns are a hidden commentary on Plato’s stories and tell us which characters and which ideas he favoured.”

In The Symposium – Plato’s great play about love and sex – cheap attempts to trade sex for profit or favour sit above dissonant notes in the musical scale showing Plato’s disapproval. But passages about erotic passion born of an abiding love for another’s soul sit on top of some of the most harmonic notes, meaning he accepted sex as a part of true love.

There are also a number of symbols that reveal that Plato rejected both promiscuity and asceticism. It can now be definitely shown that, for Plato, virtue was a middle path or mean that avoided extremes.

The term ‘Platonic love’ originated only 500 years ago. In the Renaissance, postponing sex was an important step toward the equality of women; the Queen of England even commissioned plays to spread the idea. At a time when women were treated as slaves or baby-machines, Platonic love meant longer courtships and delaying the dangers of childbirth.

Kennedy adds: “At the beginning of the modern era, women cleverly used Plato’s reputation as a genius to get men to pay attention to their minds. Platonic love was an argument for not settling down and allowing women to participate in arts and culture in the royal court. When sex often meant an early death, Plato was a licence for having more fun.

“Plato's importance cannot be overstated. He shifted humanity from a warrior society to a wisdom society. Today, because of him, our heroes are Einstein and Shakespeare and not knights in shining armour.”

Ends

quote:

Vijfhonderd interviews uit de collectie van het Interviewproject Nederlandse Veteranen zijn vanaf 8 september online te beluisteren.

De collectie bevat biografische interviews die gehouden zijn met veteranen van alle conflicten en militaire missies waar Nederland bij betrokken was. Van soldaat tot generaal, van hospik tot para, van gevechten op Nederlandse bodem in de Mei-dagen van 1940 tot de slag bij Chora in Afghanistan, alles komt aan bod in deze gevarieerde collectie.

quote:

Picasso haalde de mosterd voor 'Guernica' bij een film
vrijdag 09 september 2011 om 16u40
Volgens een Spaanse film- en foto-expert zou Picasso voor zijn bekende schilderij 'Guernica' inspiratie hebben gehaald uit een scène van de Amerikaanse film 'A Farewell to Arms' van Frank Borzage.


Algemeen is geweten dat Picasso zich voor zijn schilderij "Guernica" heeft laten inspireren door het bombardement in 1937 door de Duitse Luftwaffe van de gelijknamige plaats in Spaans Baskenland. Toch roept het monumentale kunstwerk nog altijd vragen op. Een Spaanse film- en foto-expert poneert nu de stelling dat Picasso ook de mosterd haalde bij een scène uit de Amerikaanse film "A Farewell to Arms" van Frank Borzage. Dat schreef El Pais vrijdag.

José Luis Alcaine legt in een studie een aantal opvallende overeenkomsten bloot tussen het schilderij en de scène, waarin vluchtende mensen te zien zijn die vanuit de lucht worden gebombardeerd. Zo is in de linkerhoek onderaan het doek de hand van een dode te zien, die ook in de film getoond wordt. Ook de vrouw met kind in de arm en de paarden en ganzen uit de filmsequentie duiken in het schilderij op.

Wat de betekenis is van de afzonderlijke figuren uit het anti-oorlogspamflet van Picasso, blijft nog altijd in nevelen gehuld, ook al omdat de meester zelf niks kwijt wilde over de symboliek. Feit is wel dat "A Farewell to Arms" in de zalen liep in de tijd dat Picasso "Guernica" schilderde, en volgens Alcaine heeft de artiest de film ook zeker gezien. De prent uit 1932 kwam een jaar later in Parijs aan, en in 1937, toen Picasso "Guernica" borstelde in de Franse hoofdstad in opdracht van de Spaanse regering, liep de film nog altijd in de zalen.

Picasso was een gepassioneerd bioscoopganger en zou ook persoonlijk geïnteresseerd geweest zijn in de film. Het scenario van "A Farewell to Arms" was gebaseerd op de gelijknamige roman van Ernest Hemingway, met wie de kunstenaar goed bevriend was.

Nog een gelijkenis: de scène uit de film van Borzage speelt zich tijdens de nacht af, en dat is ook zo bij Picasso. Nochtans vond het bombardement van Guernica op klaarlichte dag plaats. "Bovendien toont het schilderij een duidelijke beweging van rechts naar links. In de filmscène vluchten de mensen in dezelfde richting", aldus Alcaine.

Bij de aanval door het Duitse Legioen Condor werd bijna 80 procent van de gebouwen in Guernica vernield. Er vielen tussen de 300 en 1.500 doden. Het schilderij is te zien in het Museo Reina Sofia in Madrid.

quote:

Default and the Sectarian Temptation: America's Achilles' Heel

By Ira Straus | Thursday, August 04, 2011

In the United States' recent dance with default, we can see America's Achilles' heel. It is the penchant for sectarianism. It leads America to run suicidal risks — repeatedly and unnecessarily, one political cycle after another, generation after generation. It is a weakness America needs to overcome, writes Ira Straus.

quote:

Op maandag 12 september 2011 09:30 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
09-09-2011

Picasso haalde de mosterd voor 'Guernica' bij een film

A Farewell to Arms (1932) FULL MOVIE

quote:

If an Icelandic volcano erupts, would tragic history repeat?

By Scott K. Johnson | Published about 2 hours ago

Beginning in 1783, Iceland endured an eight-month-long volcanic eruption that left a seemingly endless haze covering the landscape. The dry fog of microscopic aerosol particles, mostly sulfur oxides, caused the deaths of fully 20 percent of Iceland’s population, along with 75 percent of their livestock.

The effects of the eruption at Laki were not limited to Iceland. In the Netherlands, trees dropped their leaves in June, as if signaling a very early autumn. The number of deaths recorded in England that year was 10-20 percent above average. Reports of deaths and health problems came from as far away as Italy.

The mouthful that was Eyjafjallajökull reminded us in 2010 that volcanoes can easily bring air travel to a grinding halt, but what would happen if an eruption on the scale of Laki occurred today?

To estimate the direct impact on human health, a group of researchers first used an atmospheric aerosol model to simulate the eruption of Laki under a range of present-day atmospheric conditions. By doing so, they were able to calculate the resulting concentrations of aerosols over Iceland and continental Europe. They found that average concentrations across Europe would rise to more than double the background average over the first three months of the eruption. The highest concentrations, occurring in northern Europe, would reach more than triple background levels.

Over the course of the eruption, the models estimated that atmospheric aerosol levels would exceed the World Health Organization’s air quality standard for over a month in Europe, and almost 6 months in Iceland.

From there, the researchers used medical studies of the impact of particulate matter to estimate the number of direct fatalities. They found that, in the year of the eruption, volcanic aerosols would cause 50,000 to 230,000 deaths. While that’s certainly a terrible loss of life, it’s actually a significantly smaller percentage of the population than died during the 1783 eruption.

The authors point to several possible explanations for this. Primary among them is that this analysis does not account for agricultural losses (including climate-related losses), which were significant in several regions. It is also likely that people today are in better overall health than populations in the 1780s, meaning they would be more likely to survive such an event. In addition, there is always uncertainty when extrapolating epidemiological data to higher exposure levels.

There have been four “Laki-like” eruptions in Iceland over the past 1,150 years—some bigger, some smaller—which means this is not just an academic exercise. It’s a scenario that we could very well encounter in the near future.