C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
Welkom in Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 4)
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
Cultuur & Historie in het Nieuws
Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 2)
Cultuur & Historie in het Nieuws (deel 3)
25-02-2010
Onbekende brief van Franse filosoof gevonden
Slotalinea vande pas ontdekte brief van René Descartes, met zijn handtekening rechtsonder. Foto Charles Roberts Autograph Letters Collection, Haverford College, Haverford, Pennsylvania, USA.
Hoe Descartes in 1641 op andere gedachten kwam
De filosoof Erik-Jan Bos vond met Google een vergeten brief van de filosoof Descartes. In de brief laat Descartes zich mild uit over enkele van zijn felste bestrijders.
Prachtig, hè? En zo herkenbaar”, zegt Theo Verbeek. „En gelukkig ook goed leesbaar”, vult Erik-Jan Bos aan. De twee Utrechtse filosofen staan glunderend gebogen over een gescand document. Het is een handgeschreven brief, vier vellen groot, van de Franse rationalistische filosoof en wiskundige René Descartes. Hij is gericht aan de monnik Marin Mersenne en gedateerd 27 mei 1641.
Het origineel ligt al een eeuw opgeborgen in een Amerikaanse brievencollectie en is daar in vergetelheid geraakt. De inhoud is verrassend. Verbeek, hoogleraar geschiedenis van de wijsbegeerte en leider van het Utrechtse Descartes-project: „Descartes is in mei 1641 van gedachten veranderd over enkele van zijn opponenten. En daar wisten we niets van.”
Bos vond de onbekende brief met behulp van Google. „Ik grasduin regelmatig op internet. Een maand geleden ondernam ik weer zo’n zoekactie en toen kwam er een hit boven die ik nog niet kende.” Het was een beknopte beschrijving van een verzameling autografen (handgeschreven en gesigneerde teksten), waarin de brief wordt vermeld. De collectie is eigendom van een liberal arts college in Haverfort, Pennsylvania, dat wordt geleid door Quakers. Bos: „Zij wisten niet dat deze brief nooit is gepubliceerd.” Het is de derde brief van Descartes die het afgelopen kwart eeuw is gevonden.
In mei 1641 woonde Descartes al dertien jaar in de Nederlandse Republiek, op dat moment in kasteel Endegeest bij Leiden. Hij had net de laatste hand gelegd aan één van zijn hoofdwerken, Meditationes de prima philosophia. Daarin levert hij onder meer zijn Godsbewijzen en vecht hij op basis van zijn definitie van materie de transsubstantiatie aan. Volgens dat katholieke leerstuk verandert tijdens de eucharistieviering brood in het lichaam van Christus.
Mersenne begeleidde het drukproces in Parijs en onderhield hierover een briefwisseling met Descartes. De auteur wilde in de ‘Meditaties’ commentaren opnemen van vooraanstaande theologen. Hij dacht op die manier zijn ideeën te scherpen aan die van andere denkers. En hij hoopte als trouwe katholiek op een kerkelijk nihil obstat (verklaring van geen bezwaar). Dat kwam er overigens niet. In 1663, dertien jaar na de dood van Descartes, zou de paus zijn werken op de Index van Verboden Boeken zetten.
De tegenwerpingen werden verzameld door Mersenne, en daarover gaat de bewuste brief. Verbeek: „Descartes heeft zojuist de objecties ontvangen van een andere filosoof, de priester Pierre Gassendi (1582-1655). Hij doet altijd heel lelijk over Gassendi. Die deugt van geen kanten en schrijft alleen maar onzin. Maar in deze brief blijkt hij heel tevreden te zijn met diens tegenwerpingen en ze eigenlijk wel leuk te vinden: prikkelend, goed geschreven.”
Aan het eind van de brief schrijft Descartes dat hij bezoek heeft gehad van twee heren uit Frankrijk. De een was Claude Picot, later vertaler van Descartes’ Principia Philosophiae (1644). De ander een heer uit Touraine , ‘die mij de groeten overbracht van pater Bourdin’, een jezuïet met wie Descartes in een stekelig dispuut verwikkeld was. Deze heer, schrijft Descartes, ‘heeft me ook het een en ander verteld over Mr. Petit [Pierre Petit, 1617-1687, arts en humanist, nóg iemand met wie Descartes in de clinch lag]. Hij sprak zó vriendelijk over hem dat ik mijn kritiek moet verzachten’. Hij verzoekt daarom uit de tekst, die al drukklaar is, de aanvallen op Petit te verwijderen.
Na de dood van Mersenne, in 1648, kwam de brief in het bezit van de Franse wiskundige Gilles de Roberval. Toen die in 1675 stierf, is het document anderhalve eeuw bewaard door de Académie des Sciences. Totdat het werd gestolen door de Italiaanse graaf Guglielmo Libri (1803-1869), een beruchte kleptomaan.
Verbeek: „Libri begon als eerlijke verzamelaar en heeft brieven van Descartes gepubliceerd. Toen hij secretaris werd van een commissie die historische documenten moest inventariseren, kon hij de verleiding niet weerstaan: hij heeft duizenden handschriften gestolen. Een deel heeft hij verpatst op veilingen in Frankrijk, Italië en Engeland.”
Via een Britse veiling kwam de brief in het bezit van een Amerikaanse verzamelaar, Charles Roberts (1846-1902). Hij was een Quaker, en na zijn dood schonk zijn weduwe de brievencollectie aan Haverford College.
Toen de bestuurders van het college van de Utrechtse vinders hoorden dat de brief ooit is gestolen, besloten ze hem terug te geven aan Frankrijk, en wel aan het Institut de France. Dat is daar zeer mee ingenomen. Uit dankbaarheid verleent het aan Haverford College een Grand Prix voor ‘good custodianship’. Een vorm van genoegdoening voor de eerdere eigenaar, die kennelijk van mening is dat gestolen goed nimmer gedijt
EEN DEEL VAN DE TEKST
,,[..]Ik heb hier de heer Picot ontmoet. Het is duidelijk dat hij een zeer verstandig man is en dat ik hem veel verschuldigd ben. [..] In zijn gezelschap bevindt zich een edelman uit Touraine, die mij de hartelijke groeten overbracht van pater Bourdin, wiens leerling hij is. Ook heeft hij me in zodanige termen aangesproken over de heer Petit dat ik wel gedwongen ben om datgene wat ik over hem geschreven had wat te verzachten, zoals u zult zien in het Voorwoord aan de lezer. Ik stuur het u toe met het vriendelijke verzoek het te doen drukken, en wel vooraan in het boek, na de Opdracht aan de heren van de Sorbonne. Het vierde deel van het Discours de la méthode, noch het korte voorwoord dat daarna kwam, noch ook het voorwoord dat voorafging aan de tegenwerpingen van de theoloog mogen gedrukt worden, maar alleen de Synopsis. Tenslotte, kan ik u verzekeren dat er in de objecties van de heer Gassendi niets te vinden is dat me enige moeite baart. Het enige waarop ik moet letten is de stijl – immers hij heeft zich zo fraai uitgedrukt dat ik moet proberen hem ook op dezelfde wijze te antwoorden. Ik ben
Uw zeer verplichte en toegenegen dienaar
Des Cartes”
(nrc)
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
Cultuur & Historie in het Nieuws
Cultuur & Historie in het Nieuws (Deel 2)
Cultuur & Historie in het Nieuws (deel 3)
25-02-2010
Onbekende brief van Franse filosoof gevonden
Slotalinea vande pas ontdekte brief van René Descartes, met zijn handtekening rechtsonder. Foto Charles Roberts Autograph Letters Collection, Haverford College, Haverford, Pennsylvania, USA.
Hoe Descartes in 1641 op andere gedachten kwam
De filosoof Erik-Jan Bos vond met Google een vergeten brief van de filosoof Descartes. In de brief laat Descartes zich mild uit over enkele van zijn felste bestrijders.
Prachtig, hè? En zo herkenbaar”, zegt Theo Verbeek. „En gelukkig ook goed leesbaar”, vult Erik-Jan Bos aan. De twee Utrechtse filosofen staan glunderend gebogen over een gescand document. Het is een handgeschreven brief, vier vellen groot, van de Franse rationalistische filosoof en wiskundige René Descartes. Hij is gericht aan de monnik Marin Mersenne en gedateerd 27 mei 1641.
Het origineel ligt al een eeuw opgeborgen in een Amerikaanse brievencollectie en is daar in vergetelheid geraakt. De inhoud is verrassend. Verbeek, hoogleraar geschiedenis van de wijsbegeerte en leider van het Utrechtse Descartes-project: „Descartes is in mei 1641 van gedachten veranderd over enkele van zijn opponenten. En daar wisten we niets van.”
Bos vond de onbekende brief met behulp van Google. „Ik grasduin regelmatig op internet. Een maand geleden ondernam ik weer zo’n zoekactie en toen kwam er een hit boven die ik nog niet kende.” Het was een beknopte beschrijving van een verzameling autografen (handgeschreven en gesigneerde teksten), waarin de brief wordt vermeld. De collectie is eigendom van een liberal arts college in Haverfort, Pennsylvania, dat wordt geleid door Quakers. Bos: „Zij wisten niet dat deze brief nooit is gepubliceerd.” Het is de derde brief van Descartes die het afgelopen kwart eeuw is gevonden.
In mei 1641 woonde Descartes al dertien jaar in de Nederlandse Republiek, op dat moment in kasteel Endegeest bij Leiden. Hij had net de laatste hand gelegd aan één van zijn hoofdwerken, Meditationes de prima philosophia. Daarin levert hij onder meer zijn Godsbewijzen en vecht hij op basis van zijn definitie van materie de transsubstantiatie aan. Volgens dat katholieke leerstuk verandert tijdens de eucharistieviering brood in het lichaam van Christus.
Mersenne begeleidde het drukproces in Parijs en onderhield hierover een briefwisseling met Descartes. De auteur wilde in de ‘Meditaties’ commentaren opnemen van vooraanstaande theologen. Hij dacht op die manier zijn ideeën te scherpen aan die van andere denkers. En hij hoopte als trouwe katholiek op een kerkelijk nihil obstat (verklaring van geen bezwaar). Dat kwam er overigens niet. In 1663, dertien jaar na de dood van Descartes, zou de paus zijn werken op de Index van Verboden Boeken zetten.
De tegenwerpingen werden verzameld door Mersenne, en daarover gaat de bewuste brief. Verbeek: „Descartes heeft zojuist de objecties ontvangen van een andere filosoof, de priester Pierre Gassendi (1582-1655). Hij doet altijd heel lelijk over Gassendi. Die deugt van geen kanten en schrijft alleen maar onzin. Maar in deze brief blijkt hij heel tevreden te zijn met diens tegenwerpingen en ze eigenlijk wel leuk te vinden: prikkelend, goed geschreven.”
Aan het eind van de brief schrijft Descartes dat hij bezoek heeft gehad van twee heren uit Frankrijk. De een was Claude Picot, later vertaler van Descartes’ Principia Philosophiae (1644). De ander een heer uit Touraine , ‘die mij de groeten overbracht van pater Bourdin’, een jezuïet met wie Descartes in een stekelig dispuut verwikkeld was. Deze heer, schrijft Descartes, ‘heeft me ook het een en ander verteld over Mr. Petit [Pierre Petit, 1617-1687, arts en humanist, nóg iemand met wie Descartes in de clinch lag]. Hij sprak zó vriendelijk over hem dat ik mijn kritiek moet verzachten’. Hij verzoekt daarom uit de tekst, die al drukklaar is, de aanvallen op Petit te verwijderen.
Na de dood van Mersenne, in 1648, kwam de brief in het bezit van de Franse wiskundige Gilles de Roberval. Toen die in 1675 stierf, is het document anderhalve eeuw bewaard door de Académie des Sciences. Totdat het werd gestolen door de Italiaanse graaf Guglielmo Libri (1803-1869), een beruchte kleptomaan.
Verbeek: „Libri begon als eerlijke verzamelaar en heeft brieven van Descartes gepubliceerd. Toen hij secretaris werd van een commissie die historische documenten moest inventariseren, kon hij de verleiding niet weerstaan: hij heeft duizenden handschriften gestolen. Een deel heeft hij verpatst op veilingen in Frankrijk, Italië en Engeland.”
Via een Britse veiling kwam de brief in het bezit van een Amerikaanse verzamelaar, Charles Roberts (1846-1902). Hij was een Quaker, en na zijn dood schonk zijn weduwe de brievencollectie aan Haverford College.
Toen de bestuurders van het college van de Utrechtse vinders hoorden dat de brief ooit is gestolen, besloten ze hem terug te geven aan Frankrijk, en wel aan het Institut de France. Dat is daar zeer mee ingenomen. Uit dankbaarheid verleent het aan Haverford College een Grand Prix voor ‘good custodianship’. Een vorm van genoegdoening voor de eerdere eigenaar, die kennelijk van mening is dat gestolen goed nimmer gedijt
EEN DEEL VAN DE TEKST
,,[..]Ik heb hier de heer Picot ontmoet. Het is duidelijk dat hij een zeer verstandig man is en dat ik hem veel verschuldigd ben. [..] In zijn gezelschap bevindt zich een edelman uit Touraine, die mij de hartelijke groeten overbracht van pater Bourdin, wiens leerling hij is. Ook heeft hij me in zodanige termen aangesproken over de heer Petit dat ik wel gedwongen ben om datgene wat ik over hem geschreven had wat te verzachten, zoals u zult zien in het Voorwoord aan de lezer. Ik stuur het u toe met het vriendelijke verzoek het te doen drukken, en wel vooraan in het boek, na de Opdracht aan de heren van de Sorbonne. Het vierde deel van het Discours de la méthode, noch het korte voorwoord dat daarna kwam, noch ook het voorwoord dat voorafging aan de tegenwerpingen van de theoloog mogen gedrukt worden, maar alleen de Synopsis. Tenslotte, kan ik u verzekeren dat er in de objecties van de heer Gassendi niets te vinden is dat me enige moeite baart. Het enige waarop ik moet letten is de stijl – immers hij heeft zich zo fraai uitgedrukt dat ik moet proberen hem ook op dezelfde wijze te antwoorden. Ik ben
Uw zeer verplichte en toegenegen dienaar
Des Cartes”
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Iets uitgebreider uit het vorige topic:
Nederlandse Waffen-SS'ers namen deel aan Holocaust
Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten in de Duitse Waffen-SS waren betrokken bij de moord op Joden in de Sovjet-Unie. Historicus Evertjan van Roekel heeft hiervoor bewijzen gevonden in dagboeken. In Historisch Nieuwsblad (3/2010) laat Van Roekel geen spaan heel van de bewering van Nederlandse oostfrontveteranen, dat zij slechts gewone soldaten waren.
Van Roekel bestudeerde in het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) dagboeken van Nederlanders die vochten in de SS-divisie ‘Wiking’. In drie daarvan vond hij schokkende beschrijvingen van moordpartijen op Joden in de Sovjet-republiek Oekraïne. In en rond de stad Tarnopol deden Nederlandse soldaten op 4 en 5 juli 1941 mee aan het folteren, fusilleren en begraven van Joden.
Voor de Nederlandse SS’ers waren deze moordpartijen iets vanzelfsprekends. Een van hen schreef in zijn dagboek: ‘Het zal een ieder wel duidelijk zijn dat wij SS’ers onbarmhartig tegen de Joden optreden.’ Een ander herinnerde zich, ‘hoe mooi het was om in Tarnopol een opperrabbijn aan de toren van zijn synagoge op te hangen en toen de synagoge in brand te steken.’ Ook in de stad Mariopol hielden de SS’ers huis. ‘Mariopol viel in onze handen en de mooiste buit die wij ons hadden kunnen dromen was wel de 13.000 Joden die levend in onze vingers kwamen, maar er natuurlijk niet meer levend uit kwamen.’
Volgens Van Roekel werpen de dagboeken nieuw licht op het aandeel van Nederlandse oostfrontsoldaten in de Holocaust. De bewering van veteranen, die zeggen dat zij pas na de Tweede Wereldoorlog over de Duitse misdaden tegen de Joden zouden hebben gehoord en er zelf van schrokken, wordt door de dagboeken ontkracht.
Dat historici niet eerder met dit bewijsmateriaal tegen Nederlandse SS-soldaten zijn gekomen, wijt Van Roekel aan de slechte leesbaarheid van de dagboeken. ‘Ze waren ontzettend moeilijk te ontcijferen’, zegt hij. ‘Ik heb er maanden over gedaan. Dat zal wel de reden zijn dat iedereen, ook gerenommeerde onderzoekers, over de gruwelijke passages over de moord op de Joden heen hebben gelezen.’
Het complete artikel van Evertjan van Roekel vindt u in Historisch Nieuwsblad nr. 2, 2010, dat verschijnt op donderdag 25 februari a.s.
http://www.historischnieu(...)l_aan_Holocaust.html
Nederlandse Waffen-SS'ers namen deel aan Holocaust
Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten in de Duitse Waffen-SS waren betrokken bij de moord op Joden in de Sovjet-Unie. Historicus Evertjan van Roekel heeft hiervoor bewijzen gevonden in dagboeken. In Historisch Nieuwsblad (3/2010) laat Van Roekel geen spaan heel van de bewering van Nederlandse oostfrontveteranen, dat zij slechts gewone soldaten waren.
Van Roekel bestudeerde in het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) dagboeken van Nederlanders die vochten in de SS-divisie ‘Wiking’. In drie daarvan vond hij schokkende beschrijvingen van moordpartijen op Joden in de Sovjet-republiek Oekraïne. In en rond de stad Tarnopol deden Nederlandse soldaten op 4 en 5 juli 1941 mee aan het folteren, fusilleren en begraven van Joden.
Voor de Nederlandse SS’ers waren deze moordpartijen iets vanzelfsprekends. Een van hen schreef in zijn dagboek: ‘Het zal een ieder wel duidelijk zijn dat wij SS’ers onbarmhartig tegen de Joden optreden.’ Een ander herinnerde zich, ‘hoe mooi het was om in Tarnopol een opperrabbijn aan de toren van zijn synagoge op te hangen en toen de synagoge in brand te steken.’ Ook in de stad Mariopol hielden de SS’ers huis. ‘Mariopol viel in onze handen en de mooiste buit die wij ons hadden kunnen dromen was wel de 13.000 Joden die levend in onze vingers kwamen, maar er natuurlijk niet meer levend uit kwamen.’
Volgens Van Roekel werpen de dagboeken nieuw licht op het aandeel van Nederlandse oostfrontsoldaten in de Holocaust. De bewering van veteranen, die zeggen dat zij pas na de Tweede Wereldoorlog over de Duitse misdaden tegen de Joden zouden hebben gehoord en er zelf van schrokken, wordt door de dagboeken ontkracht.
Dat historici niet eerder met dit bewijsmateriaal tegen Nederlandse SS-soldaten zijn gekomen, wijt Van Roekel aan de slechte leesbaarheid van de dagboeken. ‘Ze waren ontzettend moeilijk te ontcijferen’, zegt hij. ‘Ik heb er maanden over gedaan. Dat zal wel de reden zijn dat iedereen, ook gerenommeerde onderzoekers, over de gruwelijke passages over de moord op de Joden heen hebben gelezen.’
Het complete artikel van Evertjan van Roekel vindt u in Historisch Nieuwsblad nr. 2, 2010, dat verschijnt op donderdag 25 februari a.s.
http://www.historischnieu(...)l_aan_Holocaust.html
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Tv-serie Romeinen in Nederland in de maak
Er is een televisieserie over de Romeinen in de Lage Landen in voorbereiding. De Stichting Tijdvensters kreeg hiervoor een startsubsidie van het Prins Bernhard Cultuurfonds. De toepassing van augmented reality, waarmee door middel van 3D-modellen historisch landschappen gereconstrueerd worden, moet ‘spectaculaire’ televisie opleveren. Pieter van Huystee Film is de beoogd producent.
23 februari 2010 | Freke Remmers
Een denktank, bestaande uit historici, archeologen maar ook vormgevers, brengt 10 maart a.s. advies uit over de inhoud. Dirk-Jan de Vink, secretaris van de Stichting Tijdvensters, verwacht dat zowel de algemene Romeinse geschiedenis als de dagelijkse beslommeringen in Germania Inferior (Nederland, België en delen van Duitsland) behandeld zullen worden. ‘De eerste vijf minuten van een aflevering geven een overview van de grotere ontwikkelingen in de behandelde periode, waarna ingezoomd wordt op locaties en individuen. De zes afleveringen worden ingedeeld in thema’s, zoals collaboratie en verzet, de grenszone van het Romeinse rijk (limes), stad en platteland en romanisering van de veroverde gebieden.’
De initiatiefnemers beogen een documentaire op BBC-niveau en hebben de televisieserie Beagle, over de evolutietheorie van Charles Darwin, als ‘lichtend voorbeeld’. Het gebruik van augmented reality brengt van oorsprong Romeinse steden, zoals Voorburg (Forum Hadriani), Utrecht en Nijmegen, tot leven. ‘Naast de historische correctheid streven we vooral naar een spannende serie,’ zegt De Vink.
Er worden ook onderwijsmodules gemaakt. ‘Bestaande informatie over de Romeinen in Nederland is beperkt. Leraren hebben dus weinig tot geen lesmateriaal om deze periode te doceren, terwijl ze wel in de Canon van de Nederlandse geschiedenis staat.’ Met dit project wil de Stichting Tijdvensters hun tegemoetkomen.
Het is nog onbekend wanneer de serie op televisie zal verschijnen. Volgens De Vink moet er nog circa twee jaar gezocht worden naar financiering. Er wordt ondertussen al wel gefilmd bij bijvoorbeeld opgravingen.
Er is een televisieserie over de Romeinen in de Lage Landen in voorbereiding. De Stichting Tijdvensters kreeg hiervoor een startsubsidie van het Prins Bernhard Cultuurfonds. De toepassing van augmented reality, waarmee door middel van 3D-modellen historisch landschappen gereconstrueerd worden, moet ‘spectaculaire’ televisie opleveren. Pieter van Huystee Film is de beoogd producent.
23 februari 2010 | Freke Remmers
Een denktank, bestaande uit historici, archeologen maar ook vormgevers, brengt 10 maart a.s. advies uit over de inhoud. Dirk-Jan de Vink, secretaris van de Stichting Tijdvensters, verwacht dat zowel de algemene Romeinse geschiedenis als de dagelijkse beslommeringen in Germania Inferior (Nederland, België en delen van Duitsland) behandeld zullen worden. ‘De eerste vijf minuten van een aflevering geven een overview van de grotere ontwikkelingen in de behandelde periode, waarna ingezoomd wordt op locaties en individuen. De zes afleveringen worden ingedeeld in thema’s, zoals collaboratie en verzet, de grenszone van het Romeinse rijk (limes), stad en platteland en romanisering van de veroverde gebieden.’
De initiatiefnemers beogen een documentaire op BBC-niveau en hebben de televisieserie Beagle, over de evolutietheorie van Charles Darwin, als ‘lichtend voorbeeld’. Het gebruik van augmented reality brengt van oorsprong Romeinse steden, zoals Voorburg (Forum Hadriani), Utrecht en Nijmegen, tot leven. ‘Naast de historische correctheid streven we vooral naar een spannende serie,’ zegt De Vink.
Er worden ook onderwijsmodules gemaakt. ‘Bestaande informatie over de Romeinen in Nederland is beperkt. Leraren hebben dus weinig tot geen lesmateriaal om deze periode te doceren, terwijl ze wel in de Canon van de Nederlandse geschiedenis staat.’ Met dit project wil de Stichting Tijdvensters hun tegemoetkomen.
Het is nog onbekend wanneer de serie op televisie zal verschijnen. Volgens De Vink moet er nog circa twee jaar gezocht worden naar financiering. Er wordt ondertussen al wel gefilmd bij bijvoorbeeld opgravingen.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Scandalous affair between Nelson and his mistress seen for the first time in rare watercolour sketch
It was a ménage à trois that thrilled early 19th century society: Vice-Admiral Horatio Lord Nelson's affair with actress Lady Emma Hamilton, wife of elderly aristocrat Sir William Hamilton.
It was understandably a popular subject for newspaper gossip columns and cartoonists, but in the days before photography and paparazzi, there had, to date, been no image of them together.
Now, a small watercolour sketch, painted from life during an 1800 tour of the Mediterranean has been confirmed as the only 'live footage' of the couple.
Art lovers: The 1800 watercolour, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the couple as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily
The painting, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the pair as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily.
Nelson, in his blue livery with gold epaulettes, is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand (he had lost his right hand in a battle in Tenerife three years earlier). The figure to his right has been identified as Sir William.
The painting dates to the year before Lady Hamilton gave birth to Nelson's daughter Horatia, and five years before his death at the Battle of Trafalgar.
Knight had been on board Nelson's flagship Foudroyant for the duration of the tour, and filled a sketchbook with her work.
Other sketches in the book feature naval ships, crew members on the Foudroyant's deck and various locations around the Mediterranean.
The artist later fell out with Lady Hamilton, after she was advised to keep her distance from the Nelson/Hamilton set for fear it would harm her reputation.
Ménage à trois: Nelson is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand. The figure to his right has been identified as Sir William
Lady Hamilton, was furious, and wrote of Knight: 'Altho she is clever and learned, she is dirty, ill-bred, ungrateful, bad mannered, false and deceitful. But my heart takes a noble vengeance I forgive her...'
The sketchbook, which had been in the possession of a naval family, is now due to be auctioned at Bonhams in London on March 23, along with three letters signed by Nelson.
Simon Roberts, from Bonhams, said: 'It's quite remarkable. There were of course cartoons of Nelson and Lady Hamilton but nothing done from life.
'The sketchbook is an evocative little thing and Ellis Knight was not a bad artist. She has a track record and some of her paintings have come up for sale in their own right.
'There are 37 sketches in the book which are numbered and indexed. It is an authentic document, like a visual diary.
'There was a huge surge of interest in Nelson in 2005 on the anniversary of Trafalgar, and it hasn't really dropped back.
'This book has been in the same family for generations and the family does have a naval history. It has never been put on public display or seen in public before.'
The Foudroyant was an 80-gun ship that was Nelson's flagship between 1799 and 1801.
Nelson first met Lady Hamilton in 1793, but their relationship did not begin until they met again in 1798, when she nursed him during an illness.
Sir William left his wife a small pension when he died, two years before Nelson, in 1803. Lady Hamilton, who became an alcoholic after moving to Calais in exile, died in 1815.
The sketchbook, which measures 7.5x5in, is estimated to sell for up to £15,000.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)h.html#ixzz0genlKUln
It was a ménage à trois that thrilled early 19th century society: Vice-Admiral Horatio Lord Nelson's affair with actress Lady Emma Hamilton, wife of elderly aristocrat Sir William Hamilton.
It was understandably a popular subject for newspaper gossip columns and cartoonists, but in the days before photography and paparazzi, there had, to date, been no image of them together.
Now, a small watercolour sketch, painted from life during an 1800 tour of the Mediterranean has been confirmed as the only 'live footage' of the couple.
Art lovers: The 1800 watercolour, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the couple as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily
The painting, which was found in a sketchbook by artist Ellis Cornelia Knight, shows the pair as part of a group on a rowing boat on the River Anapus in Sicily.
Nelson, in his blue livery with gold epaulettes, is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand (he had lost his right hand in a battle in Tenerife three years earlier). The figure to his right has been identified as Sir William.
The painting dates to the year before Lady Hamilton gave birth to Nelson's daughter Horatia, and five years before his death at the Battle of Trafalgar.
Knight had been on board Nelson's flagship Foudroyant for the duration of the tour, and filled a sketchbook with her work.
Other sketches in the book feature naval ships, crew members on the Foudroyant's deck and various locations around the Mediterranean.
The artist later fell out with Lady Hamilton, after she was advised to keep her distance from the Nelson/Hamilton set for fear it would harm her reputation.
Ménage à trois: Nelson is distinctive in his bicorn hat worn sideways. He is seen holding a parasol over Lady Hamilton in his left hand. The figure to his right has been identified as Sir William
Lady Hamilton, was furious, and wrote of Knight: 'Altho she is clever and learned, she is dirty, ill-bred, ungrateful, bad mannered, false and deceitful. But my heart takes a noble vengeance I forgive her...'
The sketchbook, which had been in the possession of a naval family, is now due to be auctioned at Bonhams in London on March 23, along with three letters signed by Nelson.
Simon Roberts, from Bonhams, said: 'It's quite remarkable. There were of course cartoons of Nelson and Lady Hamilton but nothing done from life.
'The sketchbook is an evocative little thing and Ellis Knight was not a bad artist. She has a track record and some of her paintings have come up for sale in their own right.
'There are 37 sketches in the book which are numbered and indexed. It is an authentic document, like a visual diary.
'There was a huge surge of interest in Nelson in 2005 on the anniversary of Trafalgar, and it hasn't really dropped back.
'This book has been in the same family for generations and the family does have a naval history. It has never been put on public display or seen in public before.'
The Foudroyant was an 80-gun ship that was Nelson's flagship between 1799 and 1801.
Nelson first met Lady Hamilton in 1793, but their relationship did not begin until they met again in 1798, when she nursed him during an illness.
Sir William left his wife a small pension when he died, two years before Nelson, in 1803. Lady Hamilton, who became an alcoholic after moving to Calais in exile, died in 1815.
The sketchbook, which measures 7.5x5in, is estimated to sell for up to £15,000.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)h.html#ixzz0genlKUln
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Revealed: The sacred junk food diet of the pharaohs
Banquets eaten by Egyptian pharaohs were laden with saturated fat
The food of the gods in Ancient Egypt was more likely to guarantee an early grave than immortality, scientists have discovered.
Delicious banquets offered to the deities and eaten by Egyptian priests and their families, were laden with artery-clogging saturated fat, research published in The Lancet has shown.
The evidence comes from inscriptions on temple walls and from computer X-rays of the priests' mummified remains - which show signs of damaged arteries and heart disease.
Fresh translations of hieroglyphics, the picture language of ancient Egypt, revealed sumptuous meals of beef, wild fowl, bread, fruit, vegetables, cake, wine and beer were given up to the gods three times a day, before being taken home and eaten.
Much of what the priests ate was rich in saturated fat and would be classified today as junk food.
They ate a type of bread fortified with fat, while cakes were typically made with animal fat or oil.
Goose, which was commonly consumed, provided 63 per cent of its energy from fat, 20 per cent of it saturated.
Doctors today say our daily intake should contain no more than 30 per cent fat, with just seven per cent of it saturated.
This incredibly unhealthy diet inevitably took its tool on the ruling classes.
Recent scans of 16 priest mummies whose hearts or arteries could be identified, showed nine suffered from vascular calcification.
A portrait of Ramesses III from the Tomb of Amen Her Khepshef. Scans of pharaohs and various priests has revealed they sufferer heart disease as the result of a rich diet
This is the stiffening of the muscles that line the blood vessels, which means the heart must pump harder and increases the risk of heart disease.
Professor Rosalie David, from the University of Manchester's Faculty of Life Sciences, who led the study, said the evidence showed 'that blocked arteries caused by rich diets are not just a modern malaise'.
However, it is likely that poorer Egyptians did not suffer to the same extent, because their diet was mainly vegetarian. Unfortunately mummification was reserved for the elite and the remains of the lower classes are far less well preserved.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0gepMFnB8
Banquets eaten by Egyptian pharaohs were laden with saturated fat
The food of the gods in Ancient Egypt was more likely to guarantee an early grave than immortality, scientists have discovered.
Delicious banquets offered to the deities and eaten by Egyptian priests and their families, were laden with artery-clogging saturated fat, research published in The Lancet has shown.
The evidence comes from inscriptions on temple walls and from computer X-rays of the priests' mummified remains - which show signs of damaged arteries and heart disease.
Fresh translations of hieroglyphics, the picture language of ancient Egypt, revealed sumptuous meals of beef, wild fowl, bread, fruit, vegetables, cake, wine and beer were given up to the gods three times a day, before being taken home and eaten.
Much of what the priests ate was rich in saturated fat and would be classified today as junk food.
They ate a type of bread fortified with fat, while cakes were typically made with animal fat or oil.
Goose, which was commonly consumed, provided 63 per cent of its energy from fat, 20 per cent of it saturated.
Doctors today say our daily intake should contain no more than 30 per cent fat, with just seven per cent of it saturated.
This incredibly unhealthy diet inevitably took its tool on the ruling classes.
Recent scans of 16 priest mummies whose hearts or arteries could be identified, showed nine suffered from vascular calcification.
A portrait of Ramesses III from the Tomb of Amen Her Khepshef. Scans of pharaohs and various priests has revealed they sufferer heart disease as the result of a rich diet
This is the stiffening of the muscles that line the blood vessels, which means the heart must pump harder and increases the risk of heart disease.
Professor Rosalie David, from the University of Manchester's Faculty of Life Sciences, who led the study, said the evidence showed 'that blocked arteries caused by rich diets are not just a modern malaise'.
However, it is likely that poorer Egyptians did not suffer to the same extent, because their diet was mainly vegetarian. Unfortunately mummification was reserved for the elite and the remains of the lower classes are far less well preserved.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0gepMFnB8
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Revealed: The African queen who called York home in the 4th century
Startling new forensic research has revealed that multicultural Britain is nothing new after discovering black Africans were living in high society in Roman York.
A study of various remains and artefacts from the 4th century at the Yorkshire Museum shows North Africans were living there thousands of years ago.
The most exciting results came from analysis of the so-called 'Ivory Bangle Lady' whose remains were found in 1901 on the city's Sycamore Terrace.
Her skull was found buried with a range of jewellery including jet and elephant ivory bracelets, earrings, pendants and a glass mirror indicating she was wealthy and was of high social status.
The new research, published in the March issue of the journal Antiquity, demonstrates that Roman York of the period had individuals of North African descent moving in the highest social circles
Precious find: The two ivory bangles that were discovered with the woman's remains
The research used modern forensic ancestry assessment to show it was likely she was of North African descent and may have migrated to York from somewhere warmer.
An exquisite pristine blue glass jar that was uncovered
The fascinating study was carried out by the University of Reading's Department of Archaeology, and senior lecturer Dr Hella Eckhardt said: 'Up until now we have had to rely on evidence of such foreigners in Roman Britain from inscriptions.
'However, by analysing the facial features of the Ivory Bangle Lady and measuring her skull, analysing the chemical signature of the food and drink she consumed, and analysing evidence from the burial site we are now able to establish a clear profile of her ancestry and social status.
'We're looking at a population mix which is much closer to contemporary Britain than previous historians had suspected.
'In the case of York, the Roman population may have had more diverse origins than the city has now.
'This skull is particularly interesting, because the stone sarcophagus she was buried in, and the richness of the grave goods, means she was a very wealthy woman, absolutely from the top end of York society.
'Her case contradicts assumptions that may derive from more recent historical experience, namely that immigrants are low status and male, and that African individuals are likely to have been slaves.
'Instead, it is clear that both women and children moved across the Empire, often associated with the military.'
The research is published in the March edition of the journal Antiquity.
The 'Ivory Bangle Lady' and he possessions will be the centrepiece of a new exhibition at the Museum in August entitled 'Roman York: Meet the People Of The Empire'.
York, known as Eboracum during Roman Times, was a legendary fortress and civilian settlement which was visited by a string of emperors.
The experts believe these factors provided reasons for potential immigration to the area and for the foundation of a multi-cultural community.
A painting that depicts how the 'Ivory Bangle Lady' may have looked
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)y.html#ixzz0gk5OtyUj
Startling new forensic research has revealed that multicultural Britain is nothing new after discovering black Africans were living in high society in Roman York.
A study of various remains and artefacts from the 4th century at the Yorkshire Museum shows North Africans were living there thousands of years ago.
The most exciting results came from analysis of the so-called 'Ivory Bangle Lady' whose remains were found in 1901 on the city's Sycamore Terrace.
Her skull was found buried with a range of jewellery including jet and elephant ivory bracelets, earrings, pendants and a glass mirror indicating she was wealthy and was of high social status.
The new research, published in the March issue of the journal Antiquity, demonstrates that Roman York of the period had individuals of North African descent moving in the highest social circles
Precious find: The two ivory bangles that were discovered with the woman's remains
The research used modern forensic ancestry assessment to show it was likely she was of North African descent and may have migrated to York from somewhere warmer.
An exquisite pristine blue glass jar that was uncovered
The fascinating study was carried out by the University of Reading's Department of Archaeology, and senior lecturer Dr Hella Eckhardt said: 'Up until now we have had to rely on evidence of such foreigners in Roman Britain from inscriptions.
'However, by analysing the facial features of the Ivory Bangle Lady and measuring her skull, analysing the chemical signature of the food and drink she consumed, and analysing evidence from the burial site we are now able to establish a clear profile of her ancestry and social status.
'We're looking at a population mix which is much closer to contemporary Britain than previous historians had suspected.
'In the case of York, the Roman population may have had more diverse origins than the city has now.
'This skull is particularly interesting, because the stone sarcophagus she was buried in, and the richness of the grave goods, means she was a very wealthy woman, absolutely from the top end of York society.
'Her case contradicts assumptions that may derive from more recent historical experience, namely that immigrants are low status and male, and that African individuals are likely to have been slaves.
'Instead, it is clear that both women and children moved across the Empire, often associated with the military.'
The research is published in the March edition of the journal Antiquity.
The 'Ivory Bangle Lady' and he possessions will be the centrepiece of a new exhibition at the Museum in August entitled 'Roman York: Meet the People Of The Empire'.
York, known as Eboracum during Roman Times, was a legendary fortress and civilian settlement which was visited by a string of emperors.
The experts believe these factors provided reasons for potential immigration to the area and for the foundation of a multi-cultural community.
A painting that depicts how the 'Ivory Bangle Lady' may have looked
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)y.html#ixzz0gk5OtyUj
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Massive head of pharaoh unearthed in Egypt
This undated photo released by the Egyptian Supreme Council of Antiquities in Cairo, Egypt, Sunday Feb. 28, 2010, shows the newly unearthed 3,400-year old red granite head, part of a huge statue of the ancient pharaoh Amenhotep III, at the pharaoh's mortuary temple in the city of Luxor. Egypt's Culture Ministry says a team of Egyptian and European archaeologists has unearthed a large head made of red granite of an ancient pharaoh who ruled Egypt some 3,400 years ago.
CAIRO – Archaeologists have unearthed the massive head of one Egypt's most famous pharoahs who ruled nearly 3,400 years ago, the Egyptian Supreme Council of Antiquities announced Sunday.
The head of Amenhotep III, which alone is about the height of a person, was found in the ruins of the pharaoh's mortuary temple in the southern city of Luxor.
The Egyptian-European expedition under the guidance of German-Armenian archaeologist Hourig Sourouzian has been excavating the temple near the famous seated colossi of Memnon for the last several years.
The head is part of a larger statue found several years ago and Sourouzian believes its ceremonial beard is still buried somewhere nearby.
Amenhotep III, the grandfather of Tutankhamun, ruled from 1387-1348 B.C. at the height of Egypt's New Kingdom and presided over a vast empire stretching from Nubia in the south to Syria in the north.
His massive mortuary temple, however, was largely destroyed, possible by floods, and little remains of its walls.
The expedition, however, has unearthed a wealth of artifacts and statuary in the buried ruins, including two statues of Amenhotep made of black granite found in March.
http://news.yahoo.com/s/a(...)ml_egypt_antiquities
This undated photo released by the Egyptian Supreme Council of Antiquities in Cairo, Egypt, Sunday Feb. 28, 2010, shows the newly unearthed 3,400-year old red granite head, part of a huge statue of the ancient pharaoh Amenhotep III, at the pharaoh's mortuary temple in the city of Luxor. Egypt's Culture Ministry says a team of Egyptian and European archaeologists has unearthed a large head made of red granite of an ancient pharaoh who ruled Egypt some 3,400 years ago.
CAIRO – Archaeologists have unearthed the massive head of one Egypt's most famous pharoahs who ruled nearly 3,400 years ago, the Egyptian Supreme Council of Antiquities announced Sunday.
The head of Amenhotep III, which alone is about the height of a person, was found in the ruins of the pharaoh's mortuary temple in the southern city of Luxor.
The Egyptian-European expedition under the guidance of German-Armenian archaeologist Hourig Sourouzian has been excavating the temple near the famous seated colossi of Memnon for the last several years.
The head is part of a larger statue found several years ago and Sourouzian believes its ceremonial beard is still buried somewhere nearby.
Amenhotep III, the grandfather of Tutankhamun, ruled from 1387-1348 B.C. at the height of Egypt's New Kingdom and presided over a vast empire stretching from Nubia in the south to Syria in the north.
His massive mortuary temple, however, was largely destroyed, possible by floods, and little remains of its walls.
The expedition, however, has unearthed a wealth of artifacts and statuary in the buried ruins, including two statues of Amenhotep made of black granite found in March.
http://news.yahoo.com/s/a(...)ml_egypt_antiquities
Mary had a little lamb
Then Mary had dessert
Then Mary had dessert
28-02-2010quote:Op zondag 28 februari 2010 15:54 schreef De_Hertog het volgende:
Massive head of pharaoh unearthed in Egypt
Granieten hoofd farao Amenhotep III ontdekt in Luxor
Een rode granieten beeltenis die het hoofd van farao Amenhotep III voorstelt, is ontdekt op de plaats waar zijn graftempel zich bevindt in Luxor. Dat heeft het Egyptisch ministerie van Cultuur bekendgemaakt.
Drieduizend jaar oud
"Het ontdekte hoofd is intact en is 2,5 meter hoog", luidt het in een mededeling. Het ministerie heeft het over een "meesterwerk van een grote artistieke kwaliteit". Het drieduizend jaar oude hoofd, waarop nog sporen van rode verf zitten, bevond zich bovenop een groot standbeeld van de koning, waarop die afgebeeld stond met gekruiste armen voor de borst en met de koninklijke insignes.
Opa van Toetanchamon
De laatste jaren werden verschillende resten van standbeelden in rode graniet teruggevonden in de graftempel van Amenhotep III, de grootvader van Toetanchamon, in Kom al-Hitan, op de westelijke oever van Luxor. Amenhotep III regeerde tussen 1390 en 1352 voor Christus over Egypte. (belga/lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-02-2010
Maya-cultuur droogde op
Bijna alle Maya-steden waren verlaten na de 9e/10e eeuw AD. Hoe komt dat? De laatste decennia zijn er steeds meer aanwijzingen dat klimaatveranderingen de beschaving op de rand van de afgrond bracht…
De Maya’s zijn bekend om hun geschreven taal, bouwwerken, kunst, wiskunde en ook hun astronomie. Ze waren vooral te vinden op het schiereiland Yucatán (Mexico) en de gebieden ten zuiden daarvan in het huidige Guatemala, Belize, El Salvador en Honduras. Hun cultuur beleefde hoogtijdagen van 250-900 AD, de Klassieke Periode. Op het toppunt van de beschaving woonden er waarschijnlijk dertien miljoen mais-etende Maya’s in de regio. Aan het einde van de Klassieke Periode ging het mis. Steden werden verlaten en er was chaos in het land. Na 800 AD verdween maar liefst 90-99% van de populatie.
De redenen daarvoor zijn al bijna een eeuw een groot punt van discussie. De belangrijkste redenen die wetenschappers noemen, zijn oorlog, opstand, bodemerosie en droogte. Vooral de laatste heeft in het afgelopen decennium flink aan populariteit gewonnen in de wetenschap. Over het hoe en waarom kom je meer te weten in dit artikel. Een ander artikel op Kennislink behandelt de andere theorieën.
De rode lijnen geven het leefgebied van de Maya’s aan om en nabij de Klassieke Periode.
.Klimaat: hoe?
Die droge perioden kwamen vooral voor aan het eind van de Klassieke Periode. Bewijs komt bijvoorbeeld van sedimentkernen uit de meren in Yucatán en zelfs het Cariaco bekken, 2500 km naar het zuidoosten. Uit de sedimenten van Yucatán blijkt dat de periode van 750-850 AD de droogste periode was in 7000 jaar. De sedimentkernen uit het Cariaco bekken laten ook een flinke droogte zien voor deze periode. Door enorme precisie konden onderzoekers onder leiding van Gerald Haug zelfs vier perioden van 3-9 jaar aanwijzen van extreme droogte binnen de droge periode: ~760, 810, 860 en 910 AD.
De vier perioden van droogte in de Klassieke Periode. De meteorologische evenaar verschuift bij droge perioden naar het zuiden en neemt daarmee de regenval mee (zie verderop in het artikel). Een hoge concentratie titanium betekent dat er veel water vanaf het continent de zee instroomde: er was dus voldoende regen. Een lage concentratie stelt een droge periode voor. Afbeelding: © Gerald Haug
Meten is weten
Naast titanium gebruikten wetenschappers onder andere gips en zuurstof om te komen tot de perioden van droogte. Bij droogte verdampt water en slaat gips (CaSO4 +2 H2O) neer in de wateren van de meren om vervolgens naar de bodem te zakken. Voor zuurstof geldt een soortgelijk verhaal: vooral de lichte vorm van zuurstof (O-16) verdampt in droge periodes, terwijl relatief veel van de zware vorm (O-18) achterblijft in het meer. Schelpdieren uit die periode bewaren de verhouding tussen de twee ‘zuurstofisotopen’ in hun skelet.
Deze stalagmiet komt van Belize en laat ook een periode van droogte zien van 700-1135 AD. De droogste periode in de afgelopen 3300 jaar! In dit geval werd UV-licht gebruikt. Afbeelding: © Webster et al. (2007)
.Ook archeologische artefacten bevestigen droogte. Zo meldde Richardson Gill dat de laatst gebeitelde data op de stenen monumenten van belangrijke Maya centra samenvallen met drie van de vier genoemde jaartallen: 810 voor het zuidwesten, 860 voor het zuidoosten en 910 AD voor het noorden. De droogtes hadden ook gevolgen voor de manier waarop de Maya’s hun goden benaderden, ten minste voor het oostelijke gedeelte, nu Belize. In de laat-Klassieke periode voerden de Maya’s meer religieuze rituelen op in de grotten om de goden maar gunstig te stemmen afgaande op de hoeveelheid houtskool en potten. Een ‘droogte-cult’ noemen wetenschappers het.
Waarom zo droog?
Een belangrijke rol bij deze droogtes is weggelegd voor de zon en de daarmee samenhangende intertropische convergentiezone (ITCZ). Deze klimatologische evenaar migreert per seizoen afhankelijk van de zonnestand ten opzichte van de aarde. De meeste regen valt in de zomerperiode als de ITCZ precies boven het vroegere Mayaland ligt. In de winter ligt de ITCZ zuidelijker en is het droog. Gerald Haug en collega’s denken dat de ITCZ de Maya’s niet bereikte in de late zomers aan het einde van de Klassieke Periode. En dat betekende dus droogte voor de Maya’s.
De positie van de ITCZ in de zomer en in de winter. De verschillende kleuren staan voor de temperatuur van het zeewater. Afbeelding: © Gerald Haug
.Wereldwijde klimaatschommelingen
De droogte in het gebied van de Maya’s staat niet op zichzelf. Ook in andere delen van de wereld waren er rond diezelfde periode tijdelijke veranderingen in het klimaat. In Europa was het koud in de 9e en begin 10e eeuw alsook op Groenland. Een studie aan boomringen uit Zweden laat bijvoorbeeld zien dat het rond 800, 860 en 910 AD enorm koud was. Dit komt zeker voor de laatste twee jaartallen goed overeen met de perioden van droogte in ‘Mayaland’. Ook Afrika deelde in de malaise: het was droog van 770-960 AD in Nigeria en in 829 vroor de Nijl zelfs dicht. Ten zuiden van de Maya’s woedden er bosbranden in Costa Rica aan het eind van de 9e eeuw en ijs uit de gletsjers van de Andes laten een droge periode zien rond 900 AD. De globale malaise laat zien dat klimaatverandering in het land van de Maya’s niet vreemd is.
Titanium laat zien dat de Klassieke Periode niet de enige droge periode was over het Mayaland. Ook rond 200 AD en het laatste gedeelte van de 6e eeuw was het droog. Deze droogtes vallen ook samen met een teruggang van de Maya-beschaving. Volgens wetenschappers keert de periode van droogte elke 208 jaar terug en wordt vooral gestuurd door de zonneactiviteit. De andere droge perioden (behalve die van de Kleine IJstijd) waren echter minder droog. Afbeelding: © Gerald Haug
Allemaal tegelijk?
De ondergang van de Maya’s was dus niet een proces van enkele jaren of decennia, maar ééntje van enkele honderden jaren. De steden en dorpen die overleefden tot in de Post-Klassieke Periode lagen vaak aan een meer, zee of rivier. Dit was een ideale plaats om handel te drijven en bovendien was water bijna altijd beschikbaar. Het algemene beeld is echter dat eerst het zuiden werd getroffen (99% van de populatie verdween in de Klassieke Periode) en later de noordelijke gebieden van het schiereiland Yucatán. Dit is vreemd omdat juist het noordelijke gedeelte droger is dan het zuidelijke deel van Yucatán. Het is zelfs zo droog dat het een ware woestijn is in het droge seizoen (januari-mei), vooral in het noorden. In het noordelijke deel valt tegenwoordig slechts 500 mm per jaar, terwijl het in het zuiden kan oplopen tot 4000 mm.
De reden voor het niet tegelijk instorten zoeken wetenschappers in het grondwaterniveau. De ondergrond van het Maya-gebied bestaat voor een groot gedeelte uit kalksteen. In de loop van miljoenen jaren is een deel van dit kalk opgelost, daarbij allerlei grotten en sleuven achterlatend. Een soort van gatenkaas dus. Het water van een regenbui sijpelt hierdoor makkelijk diep weg in de ondergrond. In de lagergelegen noordelijke gebieden was dat niet zo’n probleem omdat het grondwater relatief ondiep lag. In het hogergelegen zuidelijke gedeelte lag het waterpeil aanmerkelijk lager. Het water was dus lang niet zo toegankelijk in het zuiden.
Het grondwater was makkelijker te bereiken in het noorden. Afbeelding: © Bewerkt naar Gill (2000)
.De Maya’s in het zuiden concentreerden zich daarom op het bouwen van dammen, kanalen en reservoirs om het water op te vangen, zoals bijvoorbeeld voor één van de grootste steden genaamd Tikal. Het reservoir in Tikal had genoeg water om maar liefst 10,000 mensen 18 maanden van water te voorzien. Dit betekent dat de Maya’s in het zuiden enorm afhankelijk waren van de regenval. Lange droogteperioden hielden zonder meer een gebrek aan water in. In het noorden was dat voor een tijdje nog wel op te vangen met het aftappen van grondwater. Maar ook het grondwaterpeil kan na een lange droge periode flink zakken…
Veel van de Maya’s stierven dus uit aan het einde van de Klassieke Periode. Niet allemaal dus want er leven nog steeds afstammelingen van de Maya’s in Midden-Amerika. Het gaat hier echter slechts om een klein deel van de populatie in vergelijking de Klassieke Periode. Dit artikel toont maar weer eens aan dat klimaatveranderingen een essentiële rol spelen in de ondergang van beschavingen. Zal dat ook zo zijn voor onze huidige maatschappij?
Referenties:
Aimers, J.J., 2007. What Maya Collapse? Terminal Classic Variation in the Maya Lowlands. Journal of Archaeological Research 15: 329-377.
Diamond, J., 2005. Collapse – how societies choose to fail or succeed, 157-177.
Gill et al., 2007. Drought and the Maya Collapse. Ancient Mesoamerica 18: 283-302.
Haug et al., 2003. Climate and the Collapse of Maya Civilization. Science 299: 1731-1735.
Hodell et al., 1995. Possible role of climate in the collapse of Classic Maya civilization. Nature 375: 391-394.
Hodell et al., 2001. Solar Forcing of Drought Frequency in the Maya Lowlands. Science 292: 1367-1370.
Hodell et al., 2007. Climate and cultural history of the Northeastern Yucatan Peninsula, Quintana Roo, Mexico. Climatic Change 83: 215–240.
Peterson & Haug, 2005. Climate and the collapse of Maya civilization. American Scientist 93: 322-329.
Webster et al., 2007. Stalagmite evidence from Belize indicating significant droughts at the time of Preclassic Abandonment, the Maya Hiatus, and the Classic Maya collapse. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology 250: 1-17.
(Kennislink)
Maya-cultuur droogde op
Bijna alle Maya-steden waren verlaten na de 9e/10e eeuw AD. Hoe komt dat? De laatste decennia zijn er steeds meer aanwijzingen dat klimaatveranderingen de beschaving op de rand van de afgrond bracht…
De Maya’s zijn bekend om hun geschreven taal, bouwwerken, kunst, wiskunde en ook hun astronomie. Ze waren vooral te vinden op het schiereiland Yucatán (Mexico) en de gebieden ten zuiden daarvan in het huidige Guatemala, Belize, El Salvador en Honduras. Hun cultuur beleefde hoogtijdagen van 250-900 AD, de Klassieke Periode. Op het toppunt van de beschaving woonden er waarschijnlijk dertien miljoen mais-etende Maya’s in de regio. Aan het einde van de Klassieke Periode ging het mis. Steden werden verlaten en er was chaos in het land. Na 800 AD verdween maar liefst 90-99% van de populatie.
De redenen daarvoor zijn al bijna een eeuw een groot punt van discussie. De belangrijkste redenen die wetenschappers noemen, zijn oorlog, opstand, bodemerosie en droogte. Vooral de laatste heeft in het afgelopen decennium flink aan populariteit gewonnen in de wetenschap. Over het hoe en waarom kom je meer te weten in dit artikel. Een ander artikel op Kennislink behandelt de andere theorieën.
De rode lijnen geven het leefgebied van de Maya’s aan om en nabij de Klassieke Periode.
.Klimaat: hoe?
Die droge perioden kwamen vooral voor aan het eind van de Klassieke Periode. Bewijs komt bijvoorbeeld van sedimentkernen uit de meren in Yucatán en zelfs het Cariaco bekken, 2500 km naar het zuidoosten. Uit de sedimenten van Yucatán blijkt dat de periode van 750-850 AD de droogste periode was in 7000 jaar. De sedimentkernen uit het Cariaco bekken laten ook een flinke droogte zien voor deze periode. Door enorme precisie konden onderzoekers onder leiding van Gerald Haug zelfs vier perioden van 3-9 jaar aanwijzen van extreme droogte binnen de droge periode: ~760, 810, 860 en 910 AD.
De vier perioden van droogte in de Klassieke Periode. De meteorologische evenaar verschuift bij droge perioden naar het zuiden en neemt daarmee de regenval mee (zie verderop in het artikel). Een hoge concentratie titanium betekent dat er veel water vanaf het continent de zee instroomde: er was dus voldoende regen. Een lage concentratie stelt een droge periode voor. Afbeelding: © Gerald Haug
Meten is weten
Naast titanium gebruikten wetenschappers onder andere gips en zuurstof om te komen tot de perioden van droogte. Bij droogte verdampt water en slaat gips (CaSO4 +2 H2O) neer in de wateren van de meren om vervolgens naar de bodem te zakken. Voor zuurstof geldt een soortgelijk verhaal: vooral de lichte vorm van zuurstof (O-16) verdampt in droge periodes, terwijl relatief veel van de zware vorm (O-18) achterblijft in het meer. Schelpdieren uit die periode bewaren de verhouding tussen de twee ‘zuurstofisotopen’ in hun skelet.
Deze stalagmiet komt van Belize en laat ook een periode van droogte zien van 700-1135 AD. De droogste periode in de afgelopen 3300 jaar! In dit geval werd UV-licht gebruikt. Afbeelding: © Webster et al. (2007)
.Ook archeologische artefacten bevestigen droogte. Zo meldde Richardson Gill dat de laatst gebeitelde data op de stenen monumenten van belangrijke Maya centra samenvallen met drie van de vier genoemde jaartallen: 810 voor het zuidwesten, 860 voor het zuidoosten en 910 AD voor het noorden. De droogtes hadden ook gevolgen voor de manier waarop de Maya’s hun goden benaderden, ten minste voor het oostelijke gedeelte, nu Belize. In de laat-Klassieke periode voerden de Maya’s meer religieuze rituelen op in de grotten om de goden maar gunstig te stemmen afgaande op de hoeveelheid houtskool en potten. Een ‘droogte-cult’ noemen wetenschappers het.
Waarom zo droog?
Een belangrijke rol bij deze droogtes is weggelegd voor de zon en de daarmee samenhangende intertropische convergentiezone (ITCZ). Deze klimatologische evenaar migreert per seizoen afhankelijk van de zonnestand ten opzichte van de aarde. De meeste regen valt in de zomerperiode als de ITCZ precies boven het vroegere Mayaland ligt. In de winter ligt de ITCZ zuidelijker en is het droog. Gerald Haug en collega’s denken dat de ITCZ de Maya’s niet bereikte in de late zomers aan het einde van de Klassieke Periode. En dat betekende dus droogte voor de Maya’s.
De positie van de ITCZ in de zomer en in de winter. De verschillende kleuren staan voor de temperatuur van het zeewater. Afbeelding: © Gerald Haug
.Wereldwijde klimaatschommelingen
De droogte in het gebied van de Maya’s staat niet op zichzelf. Ook in andere delen van de wereld waren er rond diezelfde periode tijdelijke veranderingen in het klimaat. In Europa was het koud in de 9e en begin 10e eeuw alsook op Groenland. Een studie aan boomringen uit Zweden laat bijvoorbeeld zien dat het rond 800, 860 en 910 AD enorm koud was. Dit komt zeker voor de laatste twee jaartallen goed overeen met de perioden van droogte in ‘Mayaland’. Ook Afrika deelde in de malaise: het was droog van 770-960 AD in Nigeria en in 829 vroor de Nijl zelfs dicht. Ten zuiden van de Maya’s woedden er bosbranden in Costa Rica aan het eind van de 9e eeuw en ijs uit de gletsjers van de Andes laten een droge periode zien rond 900 AD. De globale malaise laat zien dat klimaatverandering in het land van de Maya’s niet vreemd is.
Titanium laat zien dat de Klassieke Periode niet de enige droge periode was over het Mayaland. Ook rond 200 AD en het laatste gedeelte van de 6e eeuw was het droog. Deze droogtes vallen ook samen met een teruggang van de Maya-beschaving. Volgens wetenschappers keert de periode van droogte elke 208 jaar terug en wordt vooral gestuurd door de zonneactiviteit. De andere droge perioden (behalve die van de Kleine IJstijd) waren echter minder droog. Afbeelding: © Gerald Haug
Allemaal tegelijk?
De ondergang van de Maya’s was dus niet een proces van enkele jaren of decennia, maar ééntje van enkele honderden jaren. De steden en dorpen die overleefden tot in de Post-Klassieke Periode lagen vaak aan een meer, zee of rivier. Dit was een ideale plaats om handel te drijven en bovendien was water bijna altijd beschikbaar. Het algemene beeld is echter dat eerst het zuiden werd getroffen (99% van de populatie verdween in de Klassieke Periode) en later de noordelijke gebieden van het schiereiland Yucatán. Dit is vreemd omdat juist het noordelijke gedeelte droger is dan het zuidelijke deel van Yucatán. Het is zelfs zo droog dat het een ware woestijn is in het droge seizoen (januari-mei), vooral in het noorden. In het noordelijke deel valt tegenwoordig slechts 500 mm per jaar, terwijl het in het zuiden kan oplopen tot 4000 mm.
De reden voor het niet tegelijk instorten zoeken wetenschappers in het grondwaterniveau. De ondergrond van het Maya-gebied bestaat voor een groot gedeelte uit kalksteen. In de loop van miljoenen jaren is een deel van dit kalk opgelost, daarbij allerlei grotten en sleuven achterlatend. Een soort van gatenkaas dus. Het water van een regenbui sijpelt hierdoor makkelijk diep weg in de ondergrond. In de lagergelegen noordelijke gebieden was dat niet zo’n probleem omdat het grondwater relatief ondiep lag. In het hogergelegen zuidelijke gedeelte lag het waterpeil aanmerkelijk lager. Het water was dus lang niet zo toegankelijk in het zuiden.
Het grondwater was makkelijker te bereiken in het noorden. Afbeelding: © Bewerkt naar Gill (2000)
.De Maya’s in het zuiden concentreerden zich daarom op het bouwen van dammen, kanalen en reservoirs om het water op te vangen, zoals bijvoorbeeld voor één van de grootste steden genaamd Tikal. Het reservoir in Tikal had genoeg water om maar liefst 10,000 mensen 18 maanden van water te voorzien. Dit betekent dat de Maya’s in het zuiden enorm afhankelijk waren van de regenval. Lange droogteperioden hielden zonder meer een gebrek aan water in. In het noorden was dat voor een tijdje nog wel op te vangen met het aftappen van grondwater. Maar ook het grondwaterpeil kan na een lange droge periode flink zakken…
Veel van de Maya’s stierven dus uit aan het einde van de Klassieke Periode. Niet allemaal dus want er leven nog steeds afstammelingen van de Maya’s in Midden-Amerika. Het gaat hier echter slechts om een klein deel van de populatie in vergelijking de Klassieke Periode. Dit artikel toont maar weer eens aan dat klimaatveranderingen een essentiële rol spelen in de ondergang van beschavingen. Zal dat ook zo zijn voor onze huidige maatschappij?
Referenties:
Aimers, J.J., 2007. What Maya Collapse? Terminal Classic Variation in the Maya Lowlands. Journal of Archaeological Research 15: 329-377.
Diamond, J., 2005. Collapse – how societies choose to fail or succeed, 157-177.
Gill et al., 2007. Drought and the Maya Collapse. Ancient Mesoamerica 18: 283-302.
Haug et al., 2003. Climate and the Collapse of Maya Civilization. Science 299: 1731-1735.
Hodell et al., 1995. Possible role of climate in the collapse of Classic Maya civilization. Nature 375: 391-394.
Hodell et al., 2001. Solar Forcing of Drought Frequency in the Maya Lowlands. Science 292: 1367-1370.
Hodell et al., 2007. Climate and cultural history of the Northeastern Yucatan Peninsula, Quintana Roo, Mexico. Climatic Change 83: 215–240.
Peterson & Haug, 2005. Climate and the collapse of Maya civilization. American Scientist 93: 322-329.
Webster et al., 2007. Stalagmite evidence from Belize indicating significant droughts at the time of Preclassic Abandonment, the Maya Hiatus, and the Classic Maya collapse. Palaeogeography, Palaeoclimatology, Palaeoecology 250: 1-17.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-02-2010quote:Op vrijdag 26 februari 2010 16:49 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Revealed: The sacred junk food diet of the pharaohs
[ afbeelding ]
Banquets eaten by Egyptian pharaohs were laden with saturated fat
Egyptische godenspijzen waren ongezonde kost
LONDEN - De spijzen die de oude Egyptenaren hun goden voorschotelden, leidden eerder tot een vroege dood dan tot onsterfelijkheid.
Dat schrijven medewerkers van de Universiteit van Manchester in een artikel in het gezaghebbende Engelse medische tijdschrift The Lancet.
Weliswaar boden de Egyptenaren het voedsel, vlees en veel zoetigheden, en veel wijn aan hun goden aan, maar het waren de priesters en hun familieleden die die ongezonde kost aten. Zij kregen daarom volgens de wetenschappers vaak hartklachten of aderverkalking.
Levensverwachting
De wetenschappers onderzochten mummies van priesters en de hiërogliefen (lettertekens) en beelden op tempels. De tempeldienaren bleken vaak aan hartkwalen en aderverkalking te hebben geleden. Hun levensverwachting lag daarom niet hoger dan 40 tot 50 jaar.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
German victim is first to break silence on Red Army rapists after 65 years
A German woman has become the first of an estimated 2million victims of rape by Soviet soldiers in the Second World War to break the taboo on talking publicly about the crimes.
Gabriele Koepp's book Why Did I Have To Be A Girl, about the rapes carried out by the Red Army as they marched on Berlin, is the first to be published under a victim's real name.
The soldiers were encouraged by their leader Josef Stalin to regard the crime as a spoil of war after Hitler's invasion had left 26million Russians dead.
Ordeal: Gabriele Koepp, now aged 80 and as a 15-year-old. She is the first woman to break the taboo on talking publicly about being raped by the Red Army as they marched on Berlin in 1945
The Russian establishment continues to deny the events.
'Frau, komm' - 'Woman, come' - was a phrase that females dreaded hearing from Red Army soldiers.
In the weeks after Berlin fell, the rape epidemic was so bad the Roman Catholic Church considered abortion for some victims.
Even today, Miss Koepp, 80, has trouble sleeping. She never had a romance after her ordeal.
'I wouldn't have been able to feel anything anyway,' she said. 'For me, sexuality was just violence.'
Only one other account of the mass rapes, A Woman In Berlin, was published after the war. Its author remained anonymous but its veracity is now doubted.
'But that woman was 30,' said Miss Koepp. 'I was hardly more than a child. Writing this has not been easy, but I had no choice: who else would do it?'
Miss Koepp's book speaks for all of the victims.
Experts, who interviewed some of them, say they were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital in 1945.
The victims ranged from eight to 90, with many raped to death.
Soviet troops in procession in Berlin, 1946: Victims were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital
Miss Koepp told Der Spiegel magazine it was on the evening of January 25, 1945, aged 15, that her mother told her to pack quickly as she had to flee from the Russians.
They lived Schneidemuhl, in the former German region of Pomerania which is now a Polish town called Pila.
'In a sense, she allowed me to run headlong on to a knife,' Miss Koepp said. She and her sister left the next day aboard a cattle train that was supposed to head towards Berlin.
For some reason, it went in a different direction and the engine was soon blown up by Russian artillery.
'The freight car door was locked,' she said. 'I managed to climb up and crawl out of a window. My sister was left behind: I have never seen her again.'
The next day, in a small village, Soviet troops scoured houses for prey.
She was raped twice that day and twice again the next morning. She said she hid under a table in a room filled with refugees.
When the soldiers came to the building, asking for girls, the older women called out: 'Where's little Gabi?' and pulled her out from underneath the table.
'I feel hatred rising up inside of me,' she wrote. She was dragged off to a ransacked house. 'I have no tears,' she remembered.
'The next morning, it was the women, once again, who pushed me into the arms of a greedy officer. I despise these women.'
Her ordeal went on for two weeks until she was taken in at a farm and hid from the Soviets.
She was reunited with her mother 15 months later in Hamburg but says her mother was cold to her when she tried to talk of her pain and shame.
Miss Koepp thinks she felt guilty for letting her and her sister leave home alone. The book will be translated into English later this year.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0guc47y5p
A German woman has become the first of an estimated 2million victims of rape by Soviet soldiers in the Second World War to break the taboo on talking publicly about the crimes.
Gabriele Koepp's book Why Did I Have To Be A Girl, about the rapes carried out by the Red Army as they marched on Berlin, is the first to be published under a victim's real name.
The soldiers were encouraged by their leader Josef Stalin to regard the crime as a spoil of war after Hitler's invasion had left 26million Russians dead.
Ordeal: Gabriele Koepp, now aged 80 and as a 15-year-old. She is the first woman to break the taboo on talking publicly about being raped by the Red Army as they marched on Berlin in 1945
The Russian establishment continues to deny the events.
'Frau, komm' - 'Woman, come' - was a phrase that females dreaded hearing from Red Army soldiers.
In the weeks after Berlin fell, the rape epidemic was so bad the Roman Catholic Church considered abortion for some victims.
Even today, Miss Koepp, 80, has trouble sleeping. She never had a romance after her ordeal.
'I wouldn't have been able to feel anything anyway,' she said. 'For me, sexuality was just violence.'
Only one other account of the mass rapes, A Woman In Berlin, was published after the war. Its author remained anonymous but its veracity is now doubted.
'But that woman was 30,' said Miss Koepp. 'I was hardly more than a child. Writing this has not been easy, but I had no choice: who else would do it?'
Miss Koepp's book speaks for all of the victims.
Experts, who interviewed some of them, say they were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital in 1945.
The victims ranged from eight to 90, with many raped to death.
Soviet troops in procession in Berlin, 1946: Victims were raped an average of 12 times as the 5million soldiers of the Red Army advanced on the Nazi capital
Miss Koepp told Der Spiegel magazine it was on the evening of January 25, 1945, aged 15, that her mother told her to pack quickly as she had to flee from the Russians.
They lived Schneidemuhl, in the former German region of Pomerania which is now a Polish town called Pila.
'In a sense, she allowed me to run headlong on to a knife,' Miss Koepp said. She and her sister left the next day aboard a cattle train that was supposed to head towards Berlin.
For some reason, it went in a different direction and the engine was soon blown up by Russian artillery.
'The freight car door was locked,' she said. 'I managed to climb up and crawl out of a window. My sister was left behind: I have never seen her again.'
The next day, in a small village, Soviet troops scoured houses for prey.
She was raped twice that day and twice again the next morning. She said she hid under a table in a room filled with refugees.
When the soldiers came to the building, asking for girls, the older women called out: 'Where's little Gabi?' and pulled her out from underneath the table.
'I feel hatred rising up inside of me,' she wrote. She was dragged off to a ransacked house. 'I have no tears,' she remembered.
'The next morning, it was the women, once again, who pushed me into the arms of a greedy officer. I despise these women.'
Her ordeal went on for two weeks until she was taken in at a farm and hid from the Soviets.
She was reunited with her mother 15 months later in Hamburg but says her mother was cold to her when she tried to talk of her pain and shame.
Miss Koepp thinks she felt guilty for letting her and her sister leave home alone. The book will be translated into English later this year.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz0guc47y5p
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
http://www.duitslandweb.n(...)n+Sophie+Scholl.htmlquote:Braun en Scholl: twee vrouwen in nazitijd
Biografieën werpen nieuw licht op Eva Braun en Sophie Scholl
1-mrt-2010 Marja Verburg
Eva Braun en Sophie Scholl hebben heel weinig met elkaar gemeen. De een was Hitlers geliefde, de ander groeide uit tot hét icoon van het Duitse verzet tegen het nazi-regime. Over beiden verscheen vorige maand in Duitsland een zeer goed ontvangen biografie.
'Eva Braun. Leben mit Hitler'
‘Eva Braun. Leben mit Hitler’ van historicus Heike Görtemaker is volgens de lovende Duitse media de eerste wetenschappelijke biografie over Hitlers geliefde Eva Braun. Görtemaker wil met haar boek de mythes over Braun doorbreken, zegt ze in de Süddeutsche Zeitung. Dat is haar volgens de Duitse critici goed gelukt. Zo weerlegt de biografe onder meer het beeld van het onschuldige jonge meisje dat slachtoffer werd van Hitler.
Braun was jarenlang Hitlers geliefde. Een dag voor hun gezamenlijke zelfmoord op 30 april 1945 trouwden ze. Ze zouden elkaar in 1929 hebben ontmoet in het atelier van Hitlers fotograaf Heinrich Hoffmann. Hitler, 40, was daar op bezoek. Braun, 17 werkte daar.
Over Braun bestaan vooral anekdotes en geruchten uit tweede of derde hand die moeilijk zijn te controleren, aldus de recensenten. Brieven, dagboeken en ander materiaal zijn vermoedelijk direct na haar dood vernietigd of zijn niet betrouwbaar genoeg.
Politiek geëngageerd
Die Zeit noemt het Görtemakers verdienste dat ze in dat woud van legendes niet is verdwaald en ook niet aan het psychologiseren of speculeren is geslagen. Ze geeft aan welke bronnen ze gebruikt en hoe betrouwbaar die zijn en vult haar biografie waar ze kan aan met feiten, die ze zelf uit bijvoorbeeld bevolkingsregisters heeft opgediept. Zo schetst Görtemaker zakelijk, nuchter en met voldoende afstand het beeld van een mondaine maar ook politiek geëngageerde vrouw die Hitler tot aan hun beider zelfmoord actief steunde.
Spiegel Online gaat nog verder: Görtemakers boek geeft ook een andere visie op Hitler. Hij was niet slechts een “emotioneel lege man”, die “zonder liefde, passie en vreugde” helemaal “opging in de politiek” – zoals de nieuwssite het beeld van diens biografen Joachim Fest, Sebastian Haffner en Ian Kershaw samenvat. Hitler hield wel degelijk van Eva Braun, een intelligente vrouw aan wie hij veel steun had, aldus de biografe. Dat aspect heeft totnogtoe “een verrassend geringe rol” gespeeld, schrijft ook dagblad Die Welt.
De Duitse producent Michael Simon de Normier, die ook ‘The Reader’ maakte, wil een film van het boek maken, die hij internationaal wil uitbrengen, meldden media.
Sophie Scholl
Een heel ander leven in dezelfde tijd leidde de Münchener studente Sophie Scholl. Zij vormde met haar broer Hans en hun beider vriend Christoph Probst de verzetsgroep ‘Die weisse Rose’. Op 23 februari 1943 werden ze alle drie door de nazi’s onthoofd. Enkele dagen daarvoor waren Sophie, Hans en Christoph opgepakt terwijl ze flyers verspreidden in de universiteit van München.
Sophie Scholl groeide al snel uit tot een icoon van het Duitse verzet tegen het naziregime. Ook nu nog spreekt ze tot de verbeelding. In 2005 verscheen de film ‘Sophie Scholl – Die letzten Tage’ die werd genomineerd voor een Oscar. Ook in de documentaire ‘Im toten Winkel’ (2002) over Traudl Junge, een van Hitlers secretaresses, komt Scholls verzet aan de orde. Junge kijkt als bejaarde vrouw terug op haar leven en heeft haar keuze om voor Hitler te werken jarenlang verdedigd met het excuus dat ze jong was en niet beter wist. Tot ze zich realiseerde dat Sophie Scholl een jaar jonger was en “wel zag dat ze met een misdadig regime te maken had. Opeens was ik mijn excuus kwijt.”
Het beeld van Sophie Scholl is mede vormgegeven door haar zus Inge. Zij publiceerde al in 1952 het boek ‘Die weisse Rose’ en verzamelde jarenlang alles wat door en over Sophie en broer Hans werd geschreven. In 2005 kwam Inge’s archief terecht bij het Münchner Institut für Zeitgeschichte en kon het worden gebruikt voor onderzoek.
'Zigzagsgewijs naar het verzet'
Barbara Beuys, een bekende Duitse historicus en journalist die al eerder vrouwenportretten schreef, heeft het materiaal uit het archief in München nu bewerkt tot een nieuwe biografie. En die is niet alleen “prachtig geschreven”, aldus Die Zeit, ook geeft ze nieuwe informatie over de bekende verzetstrijdster. Dat Sophie en haar broers en zussen als kinderen aanhangers van Hitler waren, is niet nieuw. Hoe ver ze in hun verering gingen wel. “Met lichaam en ziel behoor ik Hitler toe”, schreef Inge in 1933 in haar dagboek. Tot ver in de jaren dertig bleven Sophie en Inge aanhangers van Hitler, toont Beuys aan – anders dan Inge wilde doen geloven.
Begin jaren veertig rijpt het besluit in Sophie Scholl iets tegen het naziregime te ondernemen. Aan de hand van brieven beschrijft Beuys dit proces “met veel sensibiliteit”, aldus Die Zeit. Ook de Frankfurter Allgemeine Zeitung is lovend over de biografe. Volgens Spiegel Online brengt Beuys het ietwat verstarde beeld van Sophie Scholl tot leven. Beuys heeft een “zeer gecompliceerde karakterstudie” afgeleverd van Scholl, die “bij lange na niet rechtstreeks maar volstrekt zigzagsgewijs haar weg naar het verzet tegen de nazidictatuur vindt”.
Heike Görtemaker ‘Eva Braun. Leben mit Hitler’
Uitgeverij C.H. Beck, 2010, 366 pag., 22,95 euro
ISBN 978-3-406-58514-2
Barbara Beuys ‘Sophie Scholl. Biographie’
Uitgeverij Hanser Verlag, 2010, 493 pag, 24,90 euro
ISBN 978-3-446-23505-2
http://knack.rnews.be/nie(...)45-article47251.htmlquote:De vergeten Belgische stiefvader van de pil
02/03/2010 13:00
Op 31 maart 1960 presenteerde de diepgelovige Belgische gynaecoloog Ferdinand Peeters de resultaten van zijn onderzoek naar een anticonceptiepil aan de onthutste wetenschappers van de Duitse farmareus Schering in Berlijn. De rest is geschiedenis, zij het onbekende geschiedenis.
'Nand' Peeters liep nooit te koop met zijn belangrijkste medische ontdekking. Bescheidenheid? Twijfel? Spreekverbod?
In een Knack Extra over de 50ste verjaardag van de pil, die vrijdag in de winkel ligt, reconstrueert Knack-hoofdredacteur Karl van den Broeck voor het eerst het vergeten verhaal van een stille, maar daarom niet minder grote Belg.
De anticonceptiepil heeft vele vaders. Nadat een aantal wetenschappers voor Peeters al synthetische vrouwelijke hormonen hadden ontwikkeld die oraal konden worden ingenomen, slaagden de Amerikaanse bioloog Gregory Pincus en zijn team er in 1957 in een pil - Enovid - op de markt te brengen die als voorbehoedsmiddel kon dienen. Ze mocht echter alleen verkocht worden als middel tegen pijnlijke menstruaties.
In Berlijn is de firma Schering zenuwachtig. Zij heeft een hormonenpreparaat in huis dat dezelfde eigenschappen heeft als de pil van Pincus. In Duitsland is, gezien het naziverleden, onderzoek naar anticonceptie echter niet evident. Daarom krijgt de Turnhoutse gynaecoloog Ferdinand 'Nand' Peeters in 1959 de toestemming om het middel te testen. Hij gaat meteen aan de slag en een half jaar later, eind maart 1960, reist hij samen met zijn medewerkers, dokter Marcel Van Roy en dokter H. Oeyen, naar Berlijn. Op het hoofdkwartier van Schering presenteert hij zijn resultaten. In amper een half jaar tijd en met onderzoek op een klein aantal patiënten is hij erin geslaagd een haast perfecte dosering te vinden voor twee hormonen (progestageen en oestrogeen). Geen enkele vrouw in de testgroep werd zwanger en er waren geen noemenswaardige bijwerkingen.
Bij Schering zijn de wetenschappers onder de indruk en wanneer onderzoekers in Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Japan en Australië zijn conclusies bevestigen, staat het vast dat Peeters' preparaat (SH 639) een werkzame en veilige anticonceptiepil is.
In Amerika zit Gregory Pincus ondertussen niet stil. Hij brengt op 23 juli 1960 Enovid op de markt als anticonceptiemiddel. De officiële 'geboorte' van de pil is een feit. Hij is doof voor de kritiek - onder meer van zijn eigen medewerkers- dat Enovid te zwaar zou zijn en ernstige bijwerkingen heeft: hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid. Die bijwerkingen heeft SH 639 van Nand Peeters niet.
Na enig aarzelen brengt Schering in januari 1961 dan zijn eigen pil op de markt onder de naam Anovlar. Die is, wat het hormonengehalte betreft, meer dan de helft lichter dan Enovid (4 milligram progestagenen en 60 microgram oestrogenen) maar even doeltreffend.
Pincus erkent stilzwijgend de superioriteit van Anovlar door in juli 1961 de dosering van zijn pil te halveren. Het is dus de pil van Nand Peeters die wereld zal veroveren.
Humanae Vitae
Dat Nand Peeters - zoals Pincus - een van de stiefvaders van de pil is, is alleen bekend bij een kleine incrowd. Gregory Pincus is dan weer wereldberoemd. Dat komt omdat de stille grote Belg nooit te koop heeft gelopen met zijn ontdekking. De kinderen van Nand Peeters vernamen zelf pas in 1995 dat hun vader zich met de pil had beziggehouden. Het Hygiene-Museum in Dresden wilde toen de 35e verjaardag van de pil vieren en besteedde aandacht aan Peeters' 'beslissende bijdrage tot de ontwikkeling van Anovlar'.
Peeters was een diepgelovig man. Hij had vooral sociale redenen om naar een oraal anticonceptiemiddel te zoeken. Als gynaecoloog in Turnhout zag hij hoe in de afgelegen Kempense dorpen bevallen voor (vooral oudere) vrouwen vaak de dood betekende. Hij vond dat een vrouw zelf haar vruchtbaarheid moest kunnen regelen, uit lijfsbehoud.
In 1960 was anticonceptie niet formeel verboden door de Kerk. Sterker nog, tijdens het Tweede Vaticaans concilie ontstond een consensus die in 1965 uitmondde in Gaudium et Spes. Daarin schreven de concilievaders dat het bereiken van een 'edelmoedige doch verantwoorde vruchtbaarheid' een zaak is tussen de echtelieden en God. Het Vaticaan steunde daarbij sterk op de conclusies van het eerste congres van katholieke dokters, op Malta in 1964.
Daar was Nand Peeters een opgemerkte spreker. Hij toonde aan dat zijn pil de menstruatiecyclus perfect kon regelen, waardoor de periodieke onthouding (de enige vorm van geboortebeperking die de Kerk toeliet) veel efficiënter kon worden toegepast. Dit 'compromis' moest regelrecht leiden tot het stilzwijgende gedogen van de pil.
In 1968 sloot paus Paulus VI dit achterpoortje echter weer in Humanae Vitae. Daarin verbood hij elke vorm van anticonceptie.
Vrienden en medewerkers van Nand Peeters getuigen in Knack Extra dat de Turnhoutse gynaecoloog de beslissing van de paus niet kon begrijpen. Hij repte nadien met geen woord meer over zijn onderzoek.
Oproep: op zoek naar de eerste moderne vrouw van Europe
In 2012 is Turnhout Vlaamse Cultuurstad. Het organisatiecomité Turnhout 2012 wil dan een historische tentoonstelling op poten zetten waarin het verhaal van Nand Peeters een prominente plek moet krijgen.
Knack-hoofdredacteur Karl van den Broeck, die meewerkt aan die tentoonstelling, lanceert deze week een oproep. 'De eerste vrouwen in Europa die de pil hebben geslikt, woonden in Turnhout en omstreken. Het waren de vrouwen op wie Nand Peeters zijn hormonenpreparaat heeft uitgetest in 1959, 1960 en 1961. Wij zijn op zoek naar vrouwen die destijds als proefkonijn hebben gediend voor dokter Peeters. Zij moeten nu tussen 70 en 90 jaar oud zijn. Er is dus een waterkans dat we deze eerste 'moderne' vrouwen van Europa kunnen terugvinden. Zij verdienen een prominente plaats in de tentoonstelling.'
Wie informatie kan verschaffen over het onderzoek van Nand Peeters, kan dat altijd melden aan karl.van.den.broeck@knack.be
Why women and children were saved on the Titanic, but not the Lusitania
When the Titanic sank, the safety of women and children came first. But when the Lusitania went down three years later, it was a case of survival of the fittest.
A painstaking analysis of passenger data from the two vessels revealed that captain's orders to allow women and children off first were adhered to when the Titanic hit an iceberg on her maiden voyage on April 14, 1912.
But when the Lusitania was torpedoed by a German submarine off the coast of Ireland three years later, it was a case of every man for himself.
Women and children first: Titanic survivors wrapped in blankets onboard the rescue ship Carpathia
Going down: The Titanic took almost three hours to sink, giving some passengers time to regain their cool and remember their manners (1998 film Titanic, pictured)
More precisely, men and women aged between 16 and 35 were most likely to push their way to safety, the journal Proceedings of the National Academy of Sciences reports.
The difference in behaviour, the researchers believe, lies not in who was on the ships, but how quickly they went down.
The Titanic took almost three hours to sink, giving at least some of the passengers time to regain their cool and remember their manners.
Women were up to 54 per cent more likely to have lived than men, and under-15s were 32 per cent more likely to survive than the over-50s.
Survival of the fittest: When the Lusitania was torpedoed in 1915 - and took less than 20 minutes to sink - it was every man for himself
But the Lusitania, which was sailing from New York, took less than 20 minutes, and panic was the order of the day, with the young and fit pushing their way onto the lifeboats - and staying on them.
Researcher Professor Bruno Frey, of Switzerland's Zurich University, said: 'Because the Lusitania sank in under 18 minutes, we would expect a stronger competition for survival of the fittest on that ship than on the Titanic.
'People in their prime, age 16 to 35 years, are expected to have higher survival probabilities.
'However, a higher survival rate may be a result not only of the struggle for a place on a lifeboat but also of an inefficient launching of the lifeboats on the Lusitania.
Titanic survivors shortly before being picked up from their lifeboat
'Individuals who were strong and agile enough to stay in the boats or to get back into the boats after being pitched into the water had a higher survival rate.
'The social norm of "women and children first" was deferred to only on the Titanic.'
Knowledge of the fate of the Titanic may have heightened the panic on the Lusitania.
Professor Frey said: 'The likelihood that the passengers of the Lusitania knew about the tragic events of the sinking of the Titanic should not be excluded.
'For example, while many of the passengers on the Titanic may have [wrongly] believed they would ultimately be rescued, those on the Lusitania may have learned from the experience of the Titanic.
'This may have led passengers to increase self-preserving behaviour.'
A previous analysis by the same team revealed that Britons aboard the Titanic were more likely to exhibit good manners by queuing for lifeboats and allowing the vulnerable to board first than other nationalities.
It is thought the phenomenon explains why British passengers were the most likely to perish.
Professor Frey said: 'The Americans at the time were not very cultured, while the English were still gentlemen.'
Just 706 of the Titanic's 2,223 passengers and crew survived and 1,198 lost their lives on the Lusitania.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)a.html#ixzz0h3DBooWZ
When the Titanic sank, the safety of women and children came first. But when the Lusitania went down three years later, it was a case of survival of the fittest.
A painstaking analysis of passenger data from the two vessels revealed that captain's orders to allow women and children off first were adhered to when the Titanic hit an iceberg on her maiden voyage on April 14, 1912.
But when the Lusitania was torpedoed by a German submarine off the coast of Ireland three years later, it was a case of every man for himself.
Women and children first: Titanic survivors wrapped in blankets onboard the rescue ship Carpathia
Going down: The Titanic took almost three hours to sink, giving some passengers time to regain their cool and remember their manners (1998 film Titanic, pictured)
More precisely, men and women aged between 16 and 35 were most likely to push their way to safety, the journal Proceedings of the National Academy of Sciences reports.
The difference in behaviour, the researchers believe, lies not in who was on the ships, but how quickly they went down.
The Titanic took almost three hours to sink, giving at least some of the passengers time to regain their cool and remember their manners.
Women were up to 54 per cent more likely to have lived than men, and under-15s were 32 per cent more likely to survive than the over-50s.
Survival of the fittest: When the Lusitania was torpedoed in 1915 - and took less than 20 minutes to sink - it was every man for himself
But the Lusitania, which was sailing from New York, took less than 20 minutes, and panic was the order of the day, with the young and fit pushing their way onto the lifeboats - and staying on them.
Researcher Professor Bruno Frey, of Switzerland's Zurich University, said: 'Because the Lusitania sank in under 18 minutes, we would expect a stronger competition for survival of the fittest on that ship than on the Titanic.
'People in their prime, age 16 to 35 years, are expected to have higher survival probabilities.
'However, a higher survival rate may be a result not only of the struggle for a place on a lifeboat but also of an inefficient launching of the lifeboats on the Lusitania.
Titanic survivors shortly before being picked up from their lifeboat
'Individuals who were strong and agile enough to stay in the boats or to get back into the boats after being pitched into the water had a higher survival rate.
'The social norm of "women and children first" was deferred to only on the Titanic.'
Knowledge of the fate of the Titanic may have heightened the panic on the Lusitania.
Professor Frey said: 'The likelihood that the passengers of the Lusitania knew about the tragic events of the sinking of the Titanic should not be excluded.
'For example, while many of the passengers on the Titanic may have [wrongly] believed they would ultimately be rescued, those on the Lusitania may have learned from the experience of the Titanic.
'This may have led passengers to increase self-preserving behaviour.'
A previous analysis by the same team revealed that Britons aboard the Titanic were more likely to exhibit good manners by queuing for lifeboats and allowing the vulnerable to board first than other nationalities.
It is thought the phenomenon explains why British passengers were the most likely to perish.
Professor Frey said: 'The Americans at the time were not very cultured, while the English were still gentlemen.'
Just 706 of the Titanic's 2,223 passengers and crew survived and 1,198 lost their lives on the Lusitania.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)a.html#ixzz0h3DBooWZ
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Prehistorische boomkano gevonden
ELST - Bij graafwerkzaamheden voor een nieuwe gastransportleiding in het Gelderse Elst zijn overblijfselen van een prehistorische boomkano gevonden.
Een deel van de prehistorische boomkano... Foto: ANP
De kano dateert waarschijnlijk uit de periode 400 tot 200 voor Christus, de Midden IJzertijd, en is daarmee het oudste bekende vaartuig van de provincie Gelderland, aldus de Gasunie. Een kraanmachinist stuitte tijdens het graven op een diepte van 3,5 meter bij toeval op een stuk hout.
,,Hij zag gelijk dat het geen gewoon stuk hout was’’, vertelt Gerben van Dijk, woordvoerder van Gasunie. Het bedrijf schakelde daarop een archeologisch adviesbureau in, dat de twee fragmenten samen met een archeoloog van de gemeente Overbetuwe veiligstelde.
,,We zijn de kraanmachinist erg dankbaar!’’, aldus Van Dijk. De twee grotere stukken hout vormen samen naar schatting een kwart van een grote boomstamkano. Het grootste deel is twee meter lang en 80 centimeter breed, het kleinste ongeveer 80 bij 40 centimeter. Boomstamkano’s uit de IJzertijd zijn eerder ook aangetroffen in Vlaardingen, Uitgeest, Nigtevecht en Kadoelderveld.
De kano uit Elst is vervoerd naar de afdeling Scheeps- en Onderwaterarcheologie van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed in Lelystad in afwachting van verder onderzoek en conservering.
ELST - Bij graafwerkzaamheden voor een nieuwe gastransportleiding in het Gelderse Elst zijn overblijfselen van een prehistorische boomkano gevonden.
Een deel van de prehistorische boomkano... Foto: ANP
De kano dateert waarschijnlijk uit de periode 400 tot 200 voor Christus, de Midden IJzertijd, en is daarmee het oudste bekende vaartuig van de provincie Gelderland, aldus de Gasunie. Een kraanmachinist stuitte tijdens het graven op een diepte van 3,5 meter bij toeval op een stuk hout.
,,Hij zag gelijk dat het geen gewoon stuk hout was’’, vertelt Gerben van Dijk, woordvoerder van Gasunie. Het bedrijf schakelde daarop een archeologisch adviesbureau in, dat de twee fragmenten samen met een archeoloog van de gemeente Overbetuwe veiligstelde.
,,We zijn de kraanmachinist erg dankbaar!’’, aldus Van Dijk. De twee grotere stukken hout vormen samen naar schatting een kwart van een grote boomstamkano. Het grootste deel is twee meter lang en 80 centimeter breed, het kleinste ongeveer 80 bij 40 centimeter. Boomstamkano’s uit de IJzertijd zijn eerder ook aangetroffen in Vlaardingen, Uitgeest, Nigtevecht en Kadoelderveld.
De kano uit Elst is vervoerd naar de afdeling Scheeps- en Onderwaterarcheologie van de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed in Lelystad in afwachting van verder onderzoek en conservering.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
03-03-2010
Duits Openbaar Ministerie eist levenslang tegen ex-SS'er Heinrich Boere
De Duitse aanklager Ulrich Maass heeft dinsdag voor de rechtbank in Aken levenslang geëist tegen de Nederlandse oorlogsmisdadiger Heinrich Boere. Die staat daar terecht voor de moord in 1944 op de Bredase apotheker Frits Bicknese, op Teun de Groot en op Frans Kusters.
Boere heeft inmiddels bekend de drie te hebben vermoord, destijds als korporaal van een speciale eenheid van de SS in Nederland als vergelding voor aanslagen, gepleegd door het verzet.
Boere kan zich volgens Maass niet beroepen op mildere omstandigheden omdat hij gedwongen was om bevelen op te volgen. Hij meldde zich immers vrijwillig bij de SS aan in mei 1940 en deed dat als lid van het zogenoemde moordcommando Feldmeier in 1944 nog eens. Die eenheid moest in Nederland tegenstanders van de Duitsers liquideren.
Volgens het Openbaar Ministerie liet Boere zijn drie slachtoffers in de waan dat hij geen bedoeling had hen te doden. Slachtoffers bejegenden hem daardoor argeloos. Bovendien bewijst die argeloosheid volgens de aanklager dat ze geen deel uitmaakten van het Nederlandse verzet. Boere had dit kunnen zien maar hij besloot de drie Nederlanders toch dood te schieten.
Boere staat sinds 2 november in Aken terecht voor de drievoudige moord. In 1949 kreeg hij daarvoor in Nederland al de doodstraf, later omgezet in levenslang. Omdat Boere wist te ontsnappen, heeft hij zijn straf nooit uitgezeten. (belga/jv)
(HLN)
Duits Openbaar Ministerie eist levenslang tegen ex-SS'er Heinrich Boere
De Duitse aanklager Ulrich Maass heeft dinsdag voor de rechtbank in Aken levenslang geëist tegen de Nederlandse oorlogsmisdadiger Heinrich Boere. Die staat daar terecht voor de moord in 1944 op de Bredase apotheker Frits Bicknese, op Teun de Groot en op Frans Kusters.
Boere heeft inmiddels bekend de drie te hebben vermoord, destijds als korporaal van een speciale eenheid van de SS in Nederland als vergelding voor aanslagen, gepleegd door het verzet.
Boere kan zich volgens Maass niet beroepen op mildere omstandigheden omdat hij gedwongen was om bevelen op te volgen. Hij meldde zich immers vrijwillig bij de SS aan in mei 1940 en deed dat als lid van het zogenoemde moordcommando Feldmeier in 1944 nog eens. Die eenheid moest in Nederland tegenstanders van de Duitsers liquideren.
Volgens het Openbaar Ministerie liet Boere zijn drie slachtoffers in de waan dat hij geen bedoeling had hen te doden. Slachtoffers bejegenden hem daardoor argeloos. Bovendien bewijst die argeloosheid volgens de aanklager dat ze geen deel uitmaakten van het Nederlandse verzet. Boere had dit kunnen zien maar hij besloot de drie Nederlanders toch dood te schieten.
Boere staat sinds 2 november in Aken terecht voor de drievoudige moord. In 1949 kreeg hij daarvoor in Nederland al de doodstraf, later omgezet in levenslang. Omdat Boere wist te ontsnappen, heeft hij zijn straf nooit uitgezeten. (belga/jv)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2010
Gouden grafvondsten
Georgische schatten tonen waarheid achter Griekse mythe
Het mythische land Colchis, waar de Griekse held Jason heenreisde om het Gulden Vlies te bemachtigen, bestond echt. In het Drents Museum is van 6 maart t/m 27 juni goud te zien van daar, het tegenwoordige Georgië.
Klik hier voor meer uitleg, foto's en filmpje
(Noorderlicht)
Gouden grafvondsten
Georgische schatten tonen waarheid achter Griekse mythe
Het mythische land Colchis, waar de Griekse held Jason heenreisde om het Gulden Vlies te bemachtigen, bestond echt. In het Drents Museum is van 6 maart t/m 27 juni goud te zien van daar, het tegenwoordige Georgië.
Klik hier voor meer uitleg, foto's en filmpje
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-03-2010
Grafkamer mysterieuze koningin blootgelegd in Egypte
Franse archeologen hebben op de necropolis van Saqqara de grafkamer van de Egyptische koningin Behenu blootgelegd. De oudheidkundige dienst in Caïro verklaarde dat onder de ruïnes van haar piramide een sarcofaag werd ontdekt. De mysterieuze echtgenote van de farao, over wie tot nog toe weinig bekend is, behoorde tot de zesde dynastie (ca. 2318-2168 v. Chr.).
De meeste wetenschappers vermoeden dat ze de echtgenote was van farao Pepi I, wiens piramide niet ver van van haar grafkamer in het zuiden van Saqqara bij Caïro ligt. Anderen dan weer denken dat Behenu een gade van Pepi II was.
Een van de vrouwen van Pepi I was in ongenade gevallen, omdat ze volgens de overlevering een complot had gesmeed met de vrouwen in het huishouden van de farao. De piramide van koningin Behenu werd door het archeologisch team van Philippe Collombert een drietal jaar geleden geïdentificeerd. (dpa/dea)
(HLN)
Grafkamer mysterieuze koningin blootgelegd in Egypte
Franse archeologen hebben op de necropolis van Saqqara de grafkamer van de Egyptische koningin Behenu blootgelegd. De oudheidkundige dienst in Caïro verklaarde dat onder de ruïnes van haar piramide een sarcofaag werd ontdekt. De mysterieuze echtgenote van de farao, over wie tot nog toe weinig bekend is, behoorde tot de zesde dynastie (ca. 2318-2168 v. Chr.).
De meeste wetenschappers vermoeden dat ze de echtgenote was van farao Pepi I, wiens piramide niet ver van van haar grafkamer in het zuiden van Saqqara bij Caïro ligt. Anderen dan weer denken dat Behenu een gade van Pepi II was.
Een van de vrouwen van Pepi I was in ongenade gevallen, omdat ze volgens de overlevering een complot had gesmeed met de vrouwen in het huishouden van de farao. De piramide van koningin Behenu werd door het archeologisch team van Philippe Collombert een drietal jaar geleden geïdentificeerd. (dpa/dea)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-03-2010
60.000 jaar oude struisvogeleierschalen met kraspatronen
Een aantal van de ingekraste eierschaalfragmenten. Foto?s Pierre-Jean Texier / Diepkloof-project
Duidelijke aanwijzing voor stokoude symbolische tradities
Met 270 ingekraste fragmenten van struisvogeleieren van 60.000 jaar oud is nieuw bewijs gevonden voor vroege vormen van symbolisch denken.
60.000 jaar geleden versierden mensen van de prehistorische Howiesonspoort-cultuur in Zuid-Afrika eierschalen van struisvogels met eenvoudige patronen. De gewoonte bleef een paar duizend jaar bestaan en verdween toen weer.
Dat blijkt uit de vondst van resten van die schalen in een grot, de Diepkloof Rock Shelter in de Westkaap. Het zijn 270 stukjes, hooguit 2 bij 3 centimeter groot. Een aantal fragmenten kon tot grotere stukjes aaneengepast worden, maar de meeste niet. De verkleuringen van de schalen zijn ontstaan door latere blootstelling aan vuur, toen ze al gebroken waren, zo schrijven archeologen deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences (Early Edition Online).
Belangrijk is dat de patronen lijken op eerdere patronen die in Zuid-Afrika gevonden zijn, uit de periode van 100.000 tot 70.000 jaar geleden. Die lijnpatronen, ingekrast op stukken oker en botten, gelden als de oudste symbolische uitingen van de mens. De vondst van vergelijkbare versieringen op weer een heel ander andere materiaal (eierschalen) is daarom een belangrijke versterking van de opvatting dat de moderne mens (Homo sapiens) al vóór de prachtige beeldjes en rotstekeningen uit het late paleolithicum (vanaf ca. 40.000 jaar geleden) in staat was tot abstracte communicatie.
Dat oudere vermogen tot ‘modern gedrag’ is nog altijd omstreden, door het geringe aantal onmiskenbare bewijzen. Een van de betrokken onderzoekers, de bekende antropoloog Richard Klein, meldt desgevraagd dan ook dat deze eierfragmenten wat hem betreft zelfs de enige duidelijke aanwijzingen voor modern gedrag in die vroege tijd zijn. Maar „als deze cognitieve vaardigheden inderdaad zo belangrijk waren, is het ook raadselachtig dat er niet veel meer van dit soort voorwerpen zijn gevonden in deze periode”. Het verschil met latere tijd blijft enorm, aldus Klein.
Waarvoor 60.000 jaar geleden mensen struisvogeleieren gebruikten, is geen raadsel. Nog niet zo lang geleden gebruikten ook Bosjesmannen nog altijd struisvogeleieren als flessen, via een gaatje aan de bovenkant. Er kan ongeveer een liter water in. Interessant genoeg brachten ook de bosjesmannen markeringen aan op hun eieren, om de eigenaar aan te geven, of de inhoud van het ei. Op sommige fragmenten uit Diepkloof zijn nog sporen van zo’n gaatje bovenin te vinden. In totaal gaat het om de resten van minimaal 25 ‘eierschaalflessen’.
Omdat de ‘eierflessen’ zo duidelijk zichtbare elementen in het leven van de jagers-verzamelaars in de Diepkloofgrot moeten hebben gevormd, denken de archeologen dat de markeringen een soort stamsymbolen zijn. Ze zien ook een duidelijke stilistische ontwikkeling in de patronen in de Diepkloof. Ze onderscheiden vier verschillende patronen: ongeveer parallelle lijnen, licht gebogen lijnen over een rechte lijn, gekruiste lijnen, of een band met dwarsstrepen. Die band komt het vaakst voor en vooral in de oudste lagen. Ook de andere typen komen in specifieke lagen voor.
(nrc)
60.000 jaar oude struisvogeleierschalen met kraspatronen
Een aantal van de ingekraste eierschaalfragmenten. Foto?s Pierre-Jean Texier / Diepkloof-project
Duidelijke aanwijzing voor stokoude symbolische tradities
Met 270 ingekraste fragmenten van struisvogeleieren van 60.000 jaar oud is nieuw bewijs gevonden voor vroege vormen van symbolisch denken.
60.000 jaar geleden versierden mensen van de prehistorische Howiesonspoort-cultuur in Zuid-Afrika eierschalen van struisvogels met eenvoudige patronen. De gewoonte bleef een paar duizend jaar bestaan en verdween toen weer.
Dat blijkt uit de vondst van resten van die schalen in een grot, de Diepkloof Rock Shelter in de Westkaap. Het zijn 270 stukjes, hooguit 2 bij 3 centimeter groot. Een aantal fragmenten kon tot grotere stukjes aaneengepast worden, maar de meeste niet. De verkleuringen van de schalen zijn ontstaan door latere blootstelling aan vuur, toen ze al gebroken waren, zo schrijven archeologen deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences (Early Edition Online).
Belangrijk is dat de patronen lijken op eerdere patronen die in Zuid-Afrika gevonden zijn, uit de periode van 100.000 tot 70.000 jaar geleden. Die lijnpatronen, ingekrast op stukken oker en botten, gelden als de oudste symbolische uitingen van de mens. De vondst van vergelijkbare versieringen op weer een heel ander andere materiaal (eierschalen) is daarom een belangrijke versterking van de opvatting dat de moderne mens (Homo sapiens) al vóór de prachtige beeldjes en rotstekeningen uit het late paleolithicum (vanaf ca. 40.000 jaar geleden) in staat was tot abstracte communicatie.
Dat oudere vermogen tot ‘modern gedrag’ is nog altijd omstreden, door het geringe aantal onmiskenbare bewijzen. Een van de betrokken onderzoekers, de bekende antropoloog Richard Klein, meldt desgevraagd dan ook dat deze eierfragmenten wat hem betreft zelfs de enige duidelijke aanwijzingen voor modern gedrag in die vroege tijd zijn. Maar „als deze cognitieve vaardigheden inderdaad zo belangrijk waren, is het ook raadselachtig dat er niet veel meer van dit soort voorwerpen zijn gevonden in deze periode”. Het verschil met latere tijd blijft enorm, aldus Klein.
Waarvoor 60.000 jaar geleden mensen struisvogeleieren gebruikten, is geen raadsel. Nog niet zo lang geleden gebruikten ook Bosjesmannen nog altijd struisvogeleieren als flessen, via een gaatje aan de bovenkant. Er kan ongeveer een liter water in. Interessant genoeg brachten ook de bosjesmannen markeringen aan op hun eieren, om de eigenaar aan te geven, of de inhoud van het ei. Op sommige fragmenten uit Diepkloof zijn nog sporen van zo’n gaatje bovenin te vinden. In totaal gaat het om de resten van minimaal 25 ‘eierschaalflessen’.
Omdat de ‘eierflessen’ zo duidelijk zichtbare elementen in het leven van de jagers-verzamelaars in de Diepkloofgrot moeten hebben gevormd, denken de archeologen dat de markeringen een soort stamsymbolen zijn. Ze zien ook een duidelijke stilistische ontwikkeling in de patronen in de Diepkloof. Ze onderscheiden vier verschillende patronen: ongeveer parallelle lijnen, licht gebogen lijnen over een rechte lijn, gekruiste lijnen, of een band met dwarsstrepen. Die band komt het vaakst voor en vooral in de oudste lagen. Ook de andere typen komen in specifieke lagen voor.
(nrc)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-03-2010
'Dinosaurusetende slang ontdekt'
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in India overblijfselen gevonden van een slang die op het punt stond om een nest met jonge dinosaurussen aan te vallen.
De onderzoekers van de Universiteit van Michigan vonden het 67 miljoen jaar oude fossiel van de slang en het nest met sauropoden in de Indiase deelstaat Gujarat.
De slang - die Sanajeh indicus wordt genoemd - was ongeveer 3,5 meter lang en had zich rond een ei gekronkeld, dat net was uitgekomen.
De overblijfselen van de dieren wijzen er echter op dat de slang en de jonge sauropoden plotseling werden bedolven onder een laag zand die werd verplaatst door een storm.
Een gedetailleerde beschrijving van de vondst is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift PLoS Biology.
Bedreigd
Volgens hoofdonderzoeker Jeff Wilson is het voor het eerst dat een fossiel suggereert dat een nest van sauropoden werd bedreigd door een roofdier (zie filmpje).
“De slang leefde waarschijnlijk in de buurt van het nest en jaagde op de jongen”, verklaart Wilson in het Britse tijdschrift New Scientist. “Maar alle dieren stierven onmiddellijk toen ze werden bedolven onder een laag sediment van een nabijgelegen heuvel die werd weggeblazen door een storm.”
Titanosaurus
De sauropoden behoorden waarschijnlijk tot de soort Titanosaurus. Die dieren bereikten een lengte van ongeveer 20 meter. Het jong was waarschijnlijk nog maar 50 centimeter lang.
“De slang maakte gebruik van de mogelijkheid om deze dieren op te eten toen ze nog erg klein waren”, aldus Wilson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Dinosaurusetende slang ontdekt'
AMSTERDAM – Wetenschappers hebben in India overblijfselen gevonden van een slang die op het punt stond om een nest met jonge dinosaurussen aan te vallen.
De onderzoekers van de Universiteit van Michigan vonden het 67 miljoen jaar oude fossiel van de slang en het nest met sauropoden in de Indiase deelstaat Gujarat.
De slang - die Sanajeh indicus wordt genoemd - was ongeveer 3,5 meter lang en had zich rond een ei gekronkeld, dat net was uitgekomen.
De overblijfselen van de dieren wijzen er echter op dat de slang en de jonge sauropoden plotseling werden bedolven onder een laag zand die werd verplaatst door een storm.
Een gedetailleerde beschrijving van de vondst is gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift PLoS Biology.
Bedreigd
Volgens hoofdonderzoeker Jeff Wilson is het voor het eerst dat een fossiel suggereert dat een nest van sauropoden werd bedreigd door een roofdier (zie filmpje).
“De slang leefde waarschijnlijk in de buurt van het nest en jaagde op de jongen”, verklaart Wilson in het Britse tijdschrift New Scientist. “Maar alle dieren stierven onmiddellijk toen ze werden bedolven onder een laag sediment van een nabijgelegen heuvel die werd weggeblazen door een storm.”
Titanosaurus
De sauropoden behoorden waarschijnlijk tot de soort Titanosaurus. Die dieren bereikten een lengte van ongeveer 20 meter. Het jong was waarschijnlijk nog maar 50 centimeter lang.
“De slang maakte gebruik van de mogelijkheid om deze dieren op te eten toen ze nog erg klein waren”, aldus Wilson.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Oudste dino ooit gevonden
Paleontologen hebben het oudste fossiel ooit van van een dinosaurus gevonden. De botten zijn van een dier dat zo'n 245 miljoen jaar geleden leefde.
Daarmee is de dino ongeveer 10 miljoen jaar ouder dan wat tot nu toe als de vroegste dinosaurus werd beschouwd. Volgens de ontdekkers moet hierdoor de theorie over het ontstaan van de dino's op de schop.
Herbivoor
Ook de kenmerken van het dier verschillen van het beeld dat paleontologen tot nu toe van vroege dinosaurussen hadden. Zo was het dier geen carnivoor maar een planteneter en liep het op vier in plaats van twee poten. De Asilisaurus kongwe zoals de dino is gedoopt, wordt daarom gezien als een soort missing link tussen reptielen en dinosaurussen
Bron
Paleontologen hebben het oudste fossiel ooit van van een dinosaurus gevonden. De botten zijn van een dier dat zo'n 245 miljoen jaar geleden leefde.
Daarmee is de dino ongeveer 10 miljoen jaar ouder dan wat tot nu toe als de vroegste dinosaurus werd beschouwd. Volgens de ontdekkers moet hierdoor de theorie over het ontstaan van de dino's op de schop.
Herbivoor
Ook de kenmerken van het dier verschillen van het beeld dat paleontologen tot nu toe van vroege dinosaurussen hadden. Zo was het dier geen carnivoor maar een planteneter en liep het op vier in plaats van twee poten. De Asilisaurus kongwe zoals de dino is gedoopt, wordt daarom gezien als een soort missing link tussen reptielen en dinosaurussen
Bron
* I intend to live forever, so far so good! *
http://www.rnw.nl/nederla(...)or-oude-tulpenrassenquote:Nieuw leven voor oude tulpenrassen
Eeuwenoude tulpenrassen zijn verdrongen door de moderne, gestyleerde tulp. Het Rijksmuseum toont dit voorjaar tulpenprenten uit de Gouden Eeuw. Deze grillige, meerkleurige rassen komen langzaam terug in de handel. En uiteraard zijn het Nederlanderse tulpenkwekers die deze nieuwe rassen creëren.
'Bruit van Leide', 'La Bella Sultana', 'Spinnekoop' of 'Admiraal Pottenbacker'. Je kunt ze zien in een zaaltje vlak naast Rembrandts Nachtwacht. Het zijn namen van tulpen uit de zeventiende eeuw, die door Jacob Marrel en andere kunstenaars uit die tijd zijn geschilderd. Heel precies. Het Rijksmuseum in Amsterdam toont de prenten tijdelijk, nu de bloeitijd van de tulpen weer aanbreekt.
Behalve zo'n twintig tulpenprenten aan de wand, liggen er twee antieke boeken in een vitrine. Het belangrijkste is het tulpenboek van Jacob Marrel, een zeldzaam boekwerk uit de jaren 1637-1639. "Wat onmiddellijk in het oog springt, is dat al die tulpen twee kleuren hebben. Zeventiende eeuwers hielden niet van tulpen die alleen maar rood of paars waren. Ze wilden altijd tulpen met twee kleuren. En dan was het belangrijk dat de tekening van die tulp zo grillig mogelijk was," aldus Rijksmuseum-conservator Marijn Schapelhouman.
Virus
Ook de vorm van de bloemen en de bladeren is grilliger dan de doorsnee tulpen die tegenwoordig met miljarden in Nederland worden geteeld, vooral voor de export. Ook in de Gouden Eeuw waren tulpen -eigenlijk de bollen- veel waard. Ze waren nog maar een paar decennia in Nederland bekend. Een ware tulpenmanie ontstond destijds. Sommige handelaren verdienden een fortuin aan de bollen, maar in de jaren-30 van de zeventiende eeuw stortte die speculatie-handel toch in.
Bollenkwekers in Nederland hebben de afgelopen eeuwen gezorgd voor vele nieuwe tulpenrassen. Dankzij langdurig experimenteren en kruizen zijn deze rassen tot stand gekomen. Ook ontdekten onderzoekers dat een virus in de bollen verantwoordelijk was voor de vlammende kleurpatronen in de tulpen, deze zieke bollen lieten zich niet goed vermeerderen. De controle op de gezondheid van bloembollen is streng. De economische belangen zijn groot en daarom zijn de eeuwenoude rassen uit de handel verdwenen.
Hortus Bulborum
In de Hortus Bulborum in Limmen -onder Alkmaar- staan duizenden verschillende bloembolsoorten. Op een apart veld staat zelfs een aantal heel oude rassen, vertelt conservator Joop Zonneveld. "Dit is een levend museum, een genenbank van bolbloemen. De oudste tulp die wij hebben is van 1595, maar we hebben ook rassen van 1620 en van 1700, tegenwoordig noemt men dat Rembrandt-tulpen. Elk jaar anders zijn ze anders, dat komt door het tulpenmozaïek-virus."
"Als je viruszieke tulpen en gewone tulpen in een vaas zet, blijven de gezonde tulpen een paar dagen langer goed. Maar de bezoekers van onze tulpentuin zijn bij die oude rassen niet weg te slaan," aldus Joop Zonneveld van de Hortus Bulborum.
'Aardig dingetje'
Het grootste bloembollengebied ter wereld ligt nog verder noordelijk, in de kop van Noord-Holland. Bollenkweker Jan Ligthart is daar ruim dertig jaar geleden begonnen zijn eigen tulpenrassen te creëren. "We maken duizenden kruizingen en één op de zoveel wordt een aardig dingetje. Vanaf het eerste zaadje totdat de eerste bollen naar het buitenland gaan, ben je achttien jaar verder. Dat moet je je wel bedenken."
Ligthart heeft grote velden rond zijn bollenschuur, nu nog bedekt met wat stro, waar de bollen onder de grond zich klaarmaken om uit te lopen. Daaronder zitten ook een paar tulpensoorten met vlammen, net als de Zomerschoon en andere eeuwenoude rassen. Ligthart heeft ze zelf gecreëerd.
Vraag en aanbod
"Amerika is de grootste markt voor die gevlamde tulpen. Daar hebben ze nog een hang naar het nostalgische, zeg maar. De markt voor deze Rembrandt-tulpen is heel groot, maar de arealen zijn nog heel klein. De vraag is groter dan het aanbod, maar over tien à vijftien jaar zal het aanbod pas groeien."
Er zijn een handvol bollenkwekers die zelf rassen creëren. Ligthart heeft zo'n 170 soorten gemaakt, waarvan een aantal naar beroemdheden is vernoemd, onder wie Prins Willem-Alexander. Maar zijn 'ouderwetse' tulpenrassen nemen voor hem persoonlijk een speciale plaats in. "Ik vind het gewoon heel bijzonder, ook als het op het land bloeit. Het is een feest om naar te kijken. Dit zijn de snoepjes, de krenten in de pap."
05-03-2010
Onvoltooid meesterwerk van Da Vinci gesimuleerd
AMSTERDAM – Italiaanse onderzoekers hebben met een computersimulatie berekend dat het plan van Leonardo Da Vinci voor de bouw van een ruim zeven meter hoog bronzen paard technisch haalbaar was.
Leonardo da Vinci werkte zeventien jaar tevergeefs aan de voorbereidingen voor de vervaardiging van het bronzen kunstwerk met de naam ‘Il Cavallo’. Veel wetenschappers gingen er vanuit dat de kunstenaar was gestuit op technische problemen.
Onderzoekers van het Institute and Museum of the History of Science in Florence hebben met behulp van zijn aantekeningen echter een computersimulatie van het beeld gemaakt, waaruit blijkt dat het project wel uitvoerbaar was.
Drie benen
Het bronzen paard dat in totaal 70.000 kilo zou hebben gewogen en op drie benen moest rusten, had volgens de onderzoekers binnen 165 seconden uit brons kunnen worden gegoten, zo meldt Discovery News (zie filmpje).
“De vraag was hoe je deze gigantische hoeveelheid brons zou hanteren en op welke manier je zo’n zwaar beeld kon laten balanceren op drie benen”, verklaart hoofdonderzoeker Paolo Galuzzi. “Met geavanceerde computerberekeningen en de precieze gegevens uit Leonardo’s manuscripten hebben we nu het antwoord gevonden op die vragen.”
Kanonnen
Volgens historische bronnen had Leonardo da Vinci in 1499 een kleimodel van ‘Il Cavallo’ gemaakt en was hij bijna klaar om het beeld uit brons te gieten. Maar de bronsvoorraad in zijn woonplaats Milaan raakte op, omdat er kanonnen van werden gemaakt voor een oorlog tegen de Franse koning Karel VIII.
Als Da Vinci zijn bronzen paard had voltooid, zou het beeld volgens veel historici mogelijk beroemder zijn geworden dan al zijn andere werken, zoals de Mona Lisa en het Laatste Avondmaal.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Onvoltooid meesterwerk van Da Vinci gesimuleerd
AMSTERDAM – Italiaanse onderzoekers hebben met een computersimulatie berekend dat het plan van Leonardo Da Vinci voor de bouw van een ruim zeven meter hoog bronzen paard technisch haalbaar was.
Leonardo da Vinci werkte zeventien jaar tevergeefs aan de voorbereidingen voor de vervaardiging van het bronzen kunstwerk met de naam ‘Il Cavallo’. Veel wetenschappers gingen er vanuit dat de kunstenaar was gestuit op technische problemen.
Onderzoekers van het Institute and Museum of the History of Science in Florence hebben met behulp van zijn aantekeningen echter een computersimulatie van het beeld gemaakt, waaruit blijkt dat het project wel uitvoerbaar was.
Drie benen
Het bronzen paard dat in totaal 70.000 kilo zou hebben gewogen en op drie benen moest rusten, had volgens de onderzoekers binnen 165 seconden uit brons kunnen worden gegoten, zo meldt Discovery News (zie filmpje).
“De vraag was hoe je deze gigantische hoeveelheid brons zou hanteren en op welke manier je zo’n zwaar beeld kon laten balanceren op drie benen”, verklaart hoofdonderzoeker Paolo Galuzzi. “Met geavanceerde computerberekeningen en de precieze gegevens uit Leonardo’s manuscripten hebben we nu het antwoord gevonden op die vragen.”
Kanonnen
Volgens historische bronnen had Leonardo da Vinci in 1499 een kleimodel van ‘Il Cavallo’ gemaakt en was hij bijna klaar om het beeld uit brons te gieten. Maar de bronsvoorraad in zijn woonplaats Milaan raakte op, omdat er kanonnen van werden gemaakt voor een oorlog tegen de Franse koning Karel VIII.
Als Da Vinci zijn bronzen paard had voltooid, zou het beeld volgens veel historici mogelijk beroemder zijn geworden dan al zijn andere werken, zoals de Mona Lisa en het Laatste Avondmaal.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://knack.rnews.be/kan(...)77-article47530.htmlquote:Hitlerjongeren waren spionnen op de fiets
08/03/2010 16:00
Uit documenten van de Britse geheime dienst MI5 blijkt dat leden van de Duitse Hitlerjügend net voor de Tweede Wereldoorlog Engeland per fiets verkenden.
Volgens de MI5 zouden de Duitse jongeren tijdens zogenaamde onschuldige fietstochten doelwitten in Engeland verkend hebben.
Uit de rapporten uit 1937 blijkt dat de leden van de Hitlerjügend de opdracht kregen om wegen, bruggen en dorpen exact in kaart te brengen.
Aanleiding van dit vermoeden was een artikel in een Duits wielermagazine. "Noteer de namen van plaatsen, rivieren, zeeën en bergen. Misschien zullen jouw waarnemingen op een dag tot het welzijn van het vaderland kunnen bijdragen", stond te lezen in het magazine.
De MI5 vond nooit rechtstreekse bewijzen voor spionageplannen van de Hitlerjügend. Toch gaf de geheime dienst de politie de opdracht om elke nieuwe groep Duitse fietser onmiddellijk te melden.
Contact
Ook trachtte de MI5 de toenemende contacten tussen Britse en Duitse padvinders in te perken. Want tijdens de fietstochten waren er ontmoetingen tussen de jongeren van beide nationaliteiten.
Voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog stonden de hoge vertegenwoordigers van Britse en Duitse jeugdorganisaties nauw in contact met elkaar om de uitwisseling tussen de jongeren te bevorderen.
Hitler zou zelfs de stichter van de Britse scouts, lord Baden-Powell, uitgenodigd hebben op gesprek. Of de twee elkaar daadwerkelijk ontmoet hebben, is onbekend.
09-03-2010
Eeuwenoude schepen in Oostzee
AMSTERDAM - Het gasbedrijf dat onder de zeespiegel een gaspijpleiding aanlegt tussen Duitsland en Rusland heeft op de bodem van de Oostzee tientallen eeuwenoude schepen gevonden. Dat heeft de Zweedse erfgoedraad dinsdag bekendgemaakt.
De raad zei dat de meeste schepen stammen uit de achttiende en negentiende eeuw. Eén wrak zou bijna duizend jaar oud zijn.
Van drie schepen, die op een diepte van honderddertig meter ondersteboven op de zeebodem liggen, zou de romp nog intact zijn.
Of de wrakken geborgen zullen worden is onbekend, maar wel liet de raad weten te hopen dat duikers de schepen gaan onderzoeken.
Het consortium Nord Stream, dat een twaalfhonderd kilometer lange pijpleiding aanlegt, ontdekte de wrakken tijdens een analyse van de zeebodem ten oosten van het Zweedse eiland Gotland.
© Novum
(nu.nl)
Eeuwenoude schepen in Oostzee
AMSTERDAM - Het gasbedrijf dat onder de zeespiegel een gaspijpleiding aanlegt tussen Duitsland en Rusland heeft op de bodem van de Oostzee tientallen eeuwenoude schepen gevonden. Dat heeft de Zweedse erfgoedraad dinsdag bekendgemaakt.
De raad zei dat de meeste schepen stammen uit de achttiende en negentiende eeuw. Eén wrak zou bijna duizend jaar oud zijn.
Van drie schepen, die op een diepte van honderddertig meter ondersteboven op de zeebodem liggen, zou de romp nog intact zijn.
Of de wrakken geborgen zullen worden is onbekend, maar wel liet de raad weten te hopen dat duikers de schepen gaan onderzoeken.
Het consortium Nord Stream, dat een twaalfhonderd kilometer lange pijpleiding aanlegt, ontdekte de wrakken tijdens een analyse van de zeebodem ten oosten van het Zweedse eiland Gotland.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-03-2010
Opgraving op Vliegkamp Valkenburg van start
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat er op het terrein van het voormalig Marinevliegkamp Valkenburg grootschalig archeologisch onderzoek gedaan mag worden. Door de militaire functie was het terrein decennialang niet toegankelijk. De gemeente heeft echter plannen voor de herontwikkeling van het gebied. En het Verdrag van Malta schrijft voor dat er –bij verstorende bodemwerkzaamheden- eerst archeologisch onderzoek plaats dient te vinden.
Doordat archeologen weten uit welke periode scherftypes afkomstig zijn, zijn zij in staat dateringen te verbinden aan aardlagen. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Het dorp Valkenburg staat sinds de jaren ’40 van de vorige eeuw bekend als één van Europa’s belangrijkste (Romeinse) archeologische vindplaatsen. Archeologen kijken er dus al heel lang naar uit om de vliegbasis onder handen te mogen nemen. Afgelopen maand was het dan eindelijk zover. Tijdens het verkennende vooronderzoek hebben zij grondboringen verricht en aan de hand daarvan een zogenaamde verwachtingskaart opgesteld. De resultaten van het vooronderzoek liegen er niet om; de archeologen vermoeden niet alleen restanten uit de Romeinse tijd aan te treffen, maar ook uit de prehistorie (IJzertijd, Bronstijd en Jonge Steentijd), de Middeleeuwen en de Nieuwe Tijd.
Limes
“Het vliegkamp is onderdeel van de Romeinse Limeszone (de grens van het Romeinse Rijk). Het zou zomaar kunnen dat we een gedeelte van de Limes weer terugvinden, of verwante Romeinse structuren.” vertelt Boudewijn Voormolen –archeoloog van de Gemeente Katwijk- enthousiast. “Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat we misschien een Romeins fort zullen achterhalen, of andere vormen van verdedigingswerken. Omdat er in deze streken eigenlijk voortdurend bewoning is geweest is de kans groot dat we ook uit andere tijdperken mooie dingen zullen vinden. Denk hierbij aan handelsnederzettingen, wegen, dammetjes, en beschoeiingen.”
Projectleider Adrie Tol (Archol) geeft toelichting. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Water als conserveringsmiddel
Dat mensen vroeger ook te kampen hebben gehad met water kunnen we nu nog zien. Het waterpeil staat hoog in de proefsleuf die open voor ons ligt. “Dat is voor ons onderzoek alleen maar gunstig.” vertelt archeoloog Adrie Tol, projectleider van Archol. Hij wijst op een rijtje palen in de openliggende put. “Omdat het waterpeil zo hoog staat, fungeert dat eigenlijk als een soort natuurlijk conserveringsmiddel. Het hout, maar ook andere organische voorwerpen in de bodem blijven daardoor goed bewaard. Dat belooft wat voor ons onderzoek de komende maanden! Wie weet wat voor spectaculaire vondsten we aan zullen treffen.”
Explosieven
Omdat het om een voormalig militair terrein gaat is zorgvuldigheid en veiligheid uiteraard van het grootste belang. Naast de archeologische verwachtingskaart is er tijdens het vooronderzoek ook onderzoek gedaan naar mogelijke locaties in de bodem van niet-gesprongen explosieven uit de Tweede Wereldoorlog. Deze plaatsen zijn vooral gesitueerd binnen de oude grenzen (tot 1951) van het vliegveld, op het middengebied van het huidige vliegveldterrein. Het deel waar de archeologen momenteel aan het graven zijn is volledig veilig verklaard en vrijgegeven voor archeologisch onderzoek.
De rode, evenwijdige lijnen geven de locaties van de proefsleuven weer. Afbeelding: © Project Locatie Valkenburg
(Kennislink)
Opgraving op Vliegkamp Valkenburg van start
Het is voor het eerst in de geschiedenis dat er op het terrein van het voormalig Marinevliegkamp Valkenburg grootschalig archeologisch onderzoek gedaan mag worden. Door de militaire functie was het terrein decennialang niet toegankelijk. De gemeente heeft echter plannen voor de herontwikkeling van het gebied. En het Verdrag van Malta schrijft voor dat er –bij verstorende bodemwerkzaamheden- eerst archeologisch onderzoek plaats dient te vinden.
Doordat archeologen weten uit welke periode scherftypes afkomstig zijn, zijn zij in staat dateringen te verbinden aan aardlagen. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Het dorp Valkenburg staat sinds de jaren ’40 van de vorige eeuw bekend als één van Europa’s belangrijkste (Romeinse) archeologische vindplaatsen. Archeologen kijken er dus al heel lang naar uit om de vliegbasis onder handen te mogen nemen. Afgelopen maand was het dan eindelijk zover. Tijdens het verkennende vooronderzoek hebben zij grondboringen verricht en aan de hand daarvan een zogenaamde verwachtingskaart opgesteld. De resultaten van het vooronderzoek liegen er niet om; de archeologen vermoeden niet alleen restanten uit de Romeinse tijd aan te treffen, maar ook uit de prehistorie (IJzertijd, Bronstijd en Jonge Steentijd), de Middeleeuwen en de Nieuwe Tijd.
Limes
“Het vliegkamp is onderdeel van de Romeinse Limeszone (de grens van het Romeinse Rijk). Het zou zomaar kunnen dat we een gedeelte van de Limes weer terugvinden, of verwante Romeinse structuren.” vertelt Boudewijn Voormolen –archeoloog van de Gemeente Katwijk- enthousiast. “Ik kan me bijvoorbeeld voorstellen dat we misschien een Romeins fort zullen achterhalen, of andere vormen van verdedigingswerken. Omdat er in deze streken eigenlijk voortdurend bewoning is geweest is de kans groot dat we ook uit andere tijdperken mooie dingen zullen vinden. Denk hierbij aan handelsnederzettingen, wegen, dammetjes, en beschoeiingen.”
Projectleider Adrie Tol (Archol) geeft toelichting. Afbeelding: © Dino Hajdarbegovic
Water als conserveringsmiddel
Dat mensen vroeger ook te kampen hebben gehad met water kunnen we nu nog zien. Het waterpeil staat hoog in de proefsleuf die open voor ons ligt. “Dat is voor ons onderzoek alleen maar gunstig.” vertelt archeoloog Adrie Tol, projectleider van Archol. Hij wijst op een rijtje palen in de openliggende put. “Omdat het waterpeil zo hoog staat, fungeert dat eigenlijk als een soort natuurlijk conserveringsmiddel. Het hout, maar ook andere organische voorwerpen in de bodem blijven daardoor goed bewaard. Dat belooft wat voor ons onderzoek de komende maanden! Wie weet wat voor spectaculaire vondsten we aan zullen treffen.”
Explosieven
Omdat het om een voormalig militair terrein gaat is zorgvuldigheid en veiligheid uiteraard van het grootste belang. Naast de archeologische verwachtingskaart is er tijdens het vooronderzoek ook onderzoek gedaan naar mogelijke locaties in de bodem van niet-gesprongen explosieven uit de Tweede Wereldoorlog. Deze plaatsen zijn vooral gesitueerd binnen de oude grenzen (tot 1951) van het vliegveld, op het middengebied van het huidige vliegveldterrein. Het deel waar de archeologen momenteel aan het graven zijn is volledig veilig verklaard en vrijgegeven voor archeologisch onderzoek.
De rode, evenwijdige lijnen geven de locaties van de proefsleuven weer. Afbeelding: © Project Locatie Valkenburg
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-03-2010
Vianen ontdekt tweede vestinggracht
VIANEN - Bij archeologische opgravingen in Vianen is een tweede vestinggracht ontdekt. De gracht ligt als een dubbelgracht rond een eerder gevonden waterlinie.
De vondst is bijzonder omdat in historische bronnen maar slechts één gracht werd genoemd. Dat meldde de gemeente Vianen woensdag.
De dubbele gracht stond op slechts één kaart uit de zestiende eeuw getekend. Op alle andere kaarten kwam de tweede gracht niet voor.
Archeologen vonden naast de resten van de gracht ook een straatje en een huisje dat na demping van de gracht, in de zeventiende eeuw, is gebouwd.
Het onderzoek in het gebied De Bleek werd uitgevoerd vanwege geplande nieuwbouw.
© ANP
(nu.nl)
Vianen ontdekt tweede vestinggracht
VIANEN - Bij archeologische opgravingen in Vianen is een tweede vestinggracht ontdekt. De gracht ligt als een dubbelgracht rond een eerder gevonden waterlinie.
De vondst is bijzonder omdat in historische bronnen maar slechts één gracht werd genoemd. Dat meldde de gemeente Vianen woensdag.
De dubbele gracht stond op slechts één kaart uit de zestiende eeuw getekend. Op alle andere kaarten kwam de tweede gracht niet voor.
Archeologen vonden naast de resten van de gracht ook een straatje en een huisje dat na demping van de gracht, in de zeventiende eeuw, is gebouwd.
Het onderzoek in het gebied De Bleek werd uitgevoerd vanwege geplande nieuwbouw.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dorset's killing field: In a ditch on a country road, the skulls and bones of 51 Viking invaders beheaded 1,000 years ago
They knelt and cowered together - a once proud and fearless band of raiders stripped and humiliated by their Saxon captors.
One by one, their executioners stepped forward, uttered a prayer and brought their axes and swords crashing down on the necks of the Viking prisoners.
The axes fell until the roadside was sticky with blood from the decapitated corpses of the 51 men, most barely in their twenties.
Burial site: The decapitated skulls were left in one part of a pit and the bodies in another near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road
Soon the excited crowd joined in, spearing a couple of heads on stakes, placing the rest in a neat pile and tossing the bodies into a ditch.
For more than 1,000 years this bloody roadside act was forgotten, one of many atrocities in the long and violent struggle between the Anglo-Saxons and the Norse invaders.
Now, thanks to an extraordinary piece of luck - and detective work - the massacre has been uncovered by archaeologists in a discovery that sheds fascinating new light on life in Viking Britain.
The 51 beheaded skeletons were discovered last summer near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road.
Over the following two months, Oxford Archaeology removed the skulls which had been placed together in one part of a pit, and the bodies which had been thrown roughly into a heap a few feet away.
A chemical analysis of teeth from ten of the men showed they grew up in countries where the climate is far colder than Britain - with one individual thought to have come from within the Arctic Circle.
Carbon dating showed they were buried between 910 and 1030AD, a time when England was being unified under Saxon kings and when Vikings from Denmark had begun a second wave of raids on the South Coast.
A researcher sifts through the Viking bones found by the side of the road
Oxford Archaeology project manager David Score said: 'To find out that the young men executed were Vikings is a thrilling development.
'Any mass grave is a relatively rare find, but to find one on this scale, from this period of history, is extremely unusual.'
For researchers, there is no question that the victims were Vikings. And not the Vikings who had settled and lived in Britain for generations, but almost certainly a captured raiding party.
In the heart of Anglo-Saxon Wessex - the stronghold of Alfred the Great and his descendants - justice against rogue Vikings would have been violent and swift.
Osteologist Helen Webb from Oxford Archaeology with one of the skull fragments
The blows to the back of their necks were so fierce that the swords cut into the jaws and collarbones.
One man had wounds to his hands - indicating that he grabbed for the blade in a futile bid to save himself. Others suffered blows to pelvis, stomach and chest.
There were more bodies than skulls, leading to speculation that three dismembered heads were displayed on stakes.
Oxford Archaeology bone specialist Ceri Boston said: 'It was not a straight one slice and head off. They were all hacked at around the head and jaw. It doesn't look like they were very willing or the executioners very skilled.
'We think the decapitation was messy because the person would have been moving around.
'The location is a typical place for a Saxon execution site - on a main road and a parish boundary and close to prehistoric burrows.'
Although a raiding party seems the most likely explanation, the men could have been caught in battle some distance away and taken to Weymouth for execution. Or they could even have been killed by a rival Viking party.
History suggests that the Viking raiders could be just as ruthless as their fearsome reputation.
The first to arrive in Britain were after loot - and they saw the undefended monasteries, with their silver-chalices, gold crosses and bejewelled books, as a soft target.
The raids - which started in Lindisfarne in Northumbria in 793AD, then one of Europe's most holy sites - sent shockwaves through the country and signalled an era of terror that would last, on and off, for more than 200 years.
In 865AD a full army arrived to storm through Britain, taking three of the kingdoms of England - Northumbria, East Anglia and Mercia - before finally attacking the remaining Anglo-Saxon stronghold of Wessex.
There, under the leadership of King Alfred, the Saxons organised themselves and pushed back - eventually dividing Britain into Wessex to the West and Danelaw to the East. By the time of the Weymouth massacre, the Saxons had regained most of their old territories and had created the first unified English kingdom.
But the birth of England was accompanied by a return of the Viking raiders, spurred on by Danish royalty back home.
Some involved a couple of boats and a few dozen men, but others involved 100 boats.
Formidable: How a Viking warrior looked
The raids ended in 1016, when the throne was taken by the Danish King Canute.
Life in Viking times would have been tough and short.
Dr Richard Hall, director of archaeology at the York Archaeological Trust, said: 'Vikings would be the same build and height as us.
But there would be few women over 35 because so many died in childbirth. And if you lived to 50 you were doing very well.'
Vikings - and the Saxons that some came to live alongside - were riddled with parasites.
Worms, fleas and lice were common and Vikings kept their hair meticulously groomed to remove the steady supply of nits and fleas.
Water was rarely safe to drink in the ninth and tenth centuries, and Vikings would drink weak beer, or imported wine if they were wealthy enough. Mead made with honey was also popular.
Those who settled in Britain lived in wooden long houses, with thick walls to keep them cool in summer and warm in winter.
Families slept together in the centre of the hall around a fire pit.
They ate bread, cottage cheese, milk and cured meats and fish, supplementing their diet with wild fruits, honey and nuts.
Their bowls and plates were similar to our own but they ate with a sharp-pointed knife which doubled up as a fork.
Drink was taken in horns, while spoons were often ornately carved.
The Viking raids on monasteries created the impression to many Saxons that they hated Christianity. But in reality Vikings who settled in Britain adopted the native religion very easily.
Those who did not convert worshipped a pantheon of charismatic gods.
Their most powerful was the one-eyed Odin, but the most popular was Thor - a stupid but strong god who throws lightning bolts.
Despite the popular image of legend, there is no evidence that Vikings wore horned helmets.
The myth came from the discovery of ceremonial helmets in Scandinavia.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)o.html#ixzz0hwe0jKA8
They knelt and cowered together - a once proud and fearless band of raiders stripped and humiliated by their Saxon captors.
One by one, their executioners stepped forward, uttered a prayer and brought their axes and swords crashing down on the necks of the Viking prisoners.
The axes fell until the roadside was sticky with blood from the decapitated corpses of the 51 men, most barely in their twenties.
Burial site: The decapitated skulls were left in one part of a pit and the bodies in another near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road
Soon the excited crowd joined in, spearing a couple of heads on stakes, placing the rest in a neat pile and tossing the bodies into a ditch.
For more than 1,000 years this bloody roadside act was forgotten, one of many atrocities in the long and violent struggle between the Anglo-Saxons and the Norse invaders.
Now, thanks to an extraordinary piece of luck - and detective work - the massacre has been uncovered by archaeologists in a discovery that sheds fascinating new light on life in Viking Britain.
The 51 beheaded skeletons were discovered last summer near Weymouth, Dorset, during excavations for a relief road.
Over the following two months, Oxford Archaeology removed the skulls which had been placed together in one part of a pit, and the bodies which had been thrown roughly into a heap a few feet away.
A chemical analysis of teeth from ten of the men showed they grew up in countries where the climate is far colder than Britain - with one individual thought to have come from within the Arctic Circle.
Carbon dating showed they were buried between 910 and 1030AD, a time when England was being unified under Saxon kings and when Vikings from Denmark had begun a second wave of raids on the South Coast.
A researcher sifts through the Viking bones found by the side of the road
Oxford Archaeology project manager David Score said: 'To find out that the young men executed were Vikings is a thrilling development.
'Any mass grave is a relatively rare find, but to find one on this scale, from this period of history, is extremely unusual.'
For researchers, there is no question that the victims were Vikings. And not the Vikings who had settled and lived in Britain for generations, but almost certainly a captured raiding party.
In the heart of Anglo-Saxon Wessex - the stronghold of Alfred the Great and his descendants - justice against rogue Vikings would have been violent and swift.
Osteologist Helen Webb from Oxford Archaeology with one of the skull fragments
The blows to the back of their necks were so fierce that the swords cut into the jaws and collarbones.
One man had wounds to his hands - indicating that he grabbed for the blade in a futile bid to save himself. Others suffered blows to pelvis, stomach and chest.
There were more bodies than skulls, leading to speculation that three dismembered heads were displayed on stakes.
Oxford Archaeology bone specialist Ceri Boston said: 'It was not a straight one slice and head off. They were all hacked at around the head and jaw. It doesn't look like they were very willing or the executioners very skilled.
'We think the decapitation was messy because the person would have been moving around.
'The location is a typical place for a Saxon execution site - on a main road and a parish boundary and close to prehistoric burrows.'
Although a raiding party seems the most likely explanation, the men could have been caught in battle some distance away and taken to Weymouth for execution. Or they could even have been killed by a rival Viking party.
History suggests that the Viking raiders could be just as ruthless as their fearsome reputation.
The first to arrive in Britain were after loot - and they saw the undefended monasteries, with their silver-chalices, gold crosses and bejewelled books, as a soft target.
The raids - which started in Lindisfarne in Northumbria in 793AD, then one of Europe's most holy sites - sent shockwaves through the country and signalled an era of terror that would last, on and off, for more than 200 years.
In 865AD a full army arrived to storm through Britain, taking three of the kingdoms of England - Northumbria, East Anglia and Mercia - before finally attacking the remaining Anglo-Saxon stronghold of Wessex.
There, under the leadership of King Alfred, the Saxons organised themselves and pushed back - eventually dividing Britain into Wessex to the West and Danelaw to the East. By the time of the Weymouth massacre, the Saxons had regained most of their old territories and had created the first unified English kingdom.
But the birth of England was accompanied by a return of the Viking raiders, spurred on by Danish royalty back home.
Some involved a couple of boats and a few dozen men, but others involved 100 boats.
Formidable: How a Viking warrior looked
The raids ended in 1016, when the throne was taken by the Danish King Canute.
Life in Viking times would have been tough and short.
Dr Richard Hall, director of archaeology at the York Archaeological Trust, said: 'Vikings would be the same build and height as us.
But there would be few women over 35 because so many died in childbirth. And if you lived to 50 you were doing very well.'
Vikings - and the Saxons that some came to live alongside - were riddled with parasites.
Worms, fleas and lice were common and Vikings kept their hair meticulously groomed to remove the steady supply of nits and fleas.
Water was rarely safe to drink in the ninth and tenth centuries, and Vikings would drink weak beer, or imported wine if they were wealthy enough. Mead made with honey was also popular.
Those who settled in Britain lived in wooden long houses, with thick walls to keep them cool in summer and warm in winter.
Families slept together in the centre of the hall around a fire pit.
They ate bread, cottage cheese, milk and cured meats and fish, supplementing their diet with wild fruits, honey and nuts.
Their bowls and plates were similar to our own but they ate with a sharp-pointed knife which doubled up as a fork.
Drink was taken in horns, while spoons were often ornately carved.
The Viking raids on monasteries created the impression to many Saxons that they hated Christianity. But in reality Vikings who settled in Britain adopted the native religion very easily.
Those who did not convert worshipped a pantheon of charismatic gods.
Their most powerful was the one-eyed Odin, but the most popular was Thor - a stupid but strong god who throws lightning bolts.
Despite the popular image of legend, there is no evidence that Vikings wore horned helmets.
The myth came from the discovery of ceremonial helmets in Scandinavia.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)o.html#ixzz0hwe0jKA8
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
12-03-2010quote:Op vrijdag 12 maart 2010 08:28 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Dorset's killing field: In a ditch on a country road, the skulls and bones of 51 Viking invaders beheaded 1,000 years ago
Onthoofde lichamen in Engels massagraf blijken Vikingen
In juni 2009 werd in het zuidwesten van Engeland een massagraf ontdekt in het graafschap Dorset. Archeologen hebben de ontdekte onthoofde lichamen nu geïdentificeerd als Vikingen. Uit testen bij 10 van de meer dan 50 lijken, blijkt dat ze afkomstig zijn uit een land met een kouder klimaat dan dat in Groot-Brittannië.
Het massagraf werd ontdekt tijdens bouwwerken in het Engelse graafschap Dorset, in het zuidwesten van Engeland. Volgens het team archeologen rond Jane Evans en Carolyn Chenery van NERC Isotope Geosciences Laboratory in Nottingham, dateert de vondst van tussen 910 en 1030 na Christus. Mogelijk werden de Vikingen vermoord door Angelsaksen.
"Het is relatief zeldzaam dat een massagraf ontdekt wordt, zeker een massagraf van deze omvang en uit deze tijd", zegt projectleider David Score. "Het biedt ongelooflijke mogelijkheden om meer te ontdekken over wat er in Dorset heeft plaatsgevonden." De wetenschappers hopen nieuwe informatie te verkrijgen over de levensstijl, de voeding en de algemene gezondheid van Vikingen. (dpa/sam)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-03-2010
Sarcofaag weer terug in Egypte
AMSTERDAM - Een drieduizend jaar oude houten sarcofaag is teruggekeerd in Egypte. Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur zaterdag gezegd. De sarcofaag werd in oktober 2008 op het vliegveld van Miami in beslag genomen.
De fel beschilderde grafkist dateert uit de 21e dynastie, die duurde van 1070 tot 945 voor Christus, en behoorde toe aan een edelman die de naam Imesy droeg.
De kist werd in 2008 in Miami in beslag genomen uit een vracht uit Barcelona. De importeur beschikte niet over de juiste papieren om de sarcofaag in te voeren en kon niet aantonen dat hij de eigenaar was.
Het hoofd van de Egyptische antiquiteitenraad reisde woensdag naar de VS om de sarcofaag op te halen.
© Novum
(nu.nl)
Sarcofaag weer terug in Egypte
AMSTERDAM - Een drieduizend jaar oude houten sarcofaag is teruggekeerd in Egypte. Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur zaterdag gezegd. De sarcofaag werd in oktober 2008 op het vliegveld van Miami in beslag genomen.
De fel beschilderde grafkist dateert uit de 21e dynastie, die duurde van 1070 tot 945 voor Christus, en behoorde toe aan een edelman die de naam Imesy droeg.
De kist werd in 2008 in Miami in beslag genomen uit een vracht uit Barcelona. De importeur beschikte niet over de juiste papieren om de sarcofaag in te voeren en kon niet aantonen dat hij de eigenaar was.
Het hoofd van de Egyptische antiquiteitenraad reisde woensdag naar de VS om de sarcofaag op te halen.
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-03-2010
Sporen uit de Midden Steentijd ontdekt in Evergem
Bij proefsleuvenonderzoek op een toekomstig industrieterrein in Evergem hebben archeologen de voorbije maand allerlei gebruiksvoorwerpen uit de Midden Steentijd aangetroffen. Archeoloog Pieter Laloo zegt dat de voorwerpen in een onaangeroerde ondergrond lagen, wat uniek voor de streek zou zijn.
"We ontdekten gebruiksvoorwerpen, waaronder 'schrabbers' om huiden te bewerken, pijlbewapeningen (weerhaken op een pijl) en microklingen (mesjes) uit het Mesoliticum (10.000 tot 4.000 v.C.)", verduidelijkt Pieter Laloo van Ghent Archeological Solutions, een spin-off van de Gentse Universiteit. "Daarnaast werden verschillende afslagen van vuursteenknollen gevonden, wat bewijst dat men er aanwezig was met een kampplaats."
Dat de vondsten in de onaangeroerde originele bodem lagen, is volgens de archeoloog uniek in de streek. "In de nabijheid van de rivierbedding van de Oude Kale en de akkers van de Moervaartdepressie zijn wel al oppervlaktevondsten uit die tijd gedaan, maar die voorwerpen lagen in een goed bewaarde podsollaag."
Nu het vooronderzoek afgerond is, start volgende week het gerichte archeologisch afboren en bemonsteren om de vuursteenconcentraties meer in detail te bestuderen. Op langere termijn hoopt men een spreidingskaart te kunnen opmaken en de kampplaats te beschrijven. (belga/lpb)
(HLN)
Sporen uit de Midden Steentijd ontdekt in Evergem
Bij proefsleuvenonderzoek op een toekomstig industrieterrein in Evergem hebben archeologen de voorbije maand allerlei gebruiksvoorwerpen uit de Midden Steentijd aangetroffen. Archeoloog Pieter Laloo zegt dat de voorwerpen in een onaangeroerde ondergrond lagen, wat uniek voor de streek zou zijn.
"We ontdekten gebruiksvoorwerpen, waaronder 'schrabbers' om huiden te bewerken, pijlbewapeningen (weerhaken op een pijl) en microklingen (mesjes) uit het Mesoliticum (10.000 tot 4.000 v.C.)", verduidelijkt Pieter Laloo van Ghent Archeological Solutions, een spin-off van de Gentse Universiteit. "Daarnaast werden verschillende afslagen van vuursteenknollen gevonden, wat bewijst dat men er aanwezig was met een kampplaats."
Dat de vondsten in de onaangeroerde originele bodem lagen, is volgens de archeoloog uniek in de streek. "In de nabijheid van de rivierbedding van de Oude Kale en de akkers van de Moervaartdepressie zijn wel al oppervlaktevondsten uit die tijd gedaan, maar die voorwerpen lagen in een goed bewaarde podsollaag."
Nu het vooronderzoek afgerond is, start volgende week het gerichte archeologisch afboren en bemonsteren om de vuursteenconcentraties meer in detail te bestuderen. Op langere termijn hoopt men een spreidingskaart te kunnen opmaken en de kampplaats te beschrijven. (belga/lpb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-03-2010
Archeologen vinden Romeinse pottenbakkersoven in Asse
KUL-archeologen onder leiding van professor Marc Lodewijckx hebben in een zone langs de Nerviërsstraat in Asse een goed bewaarde pottenbakkersoven uit de Romeinse periode ontdekt. In de omgeving werden de afgelopen maanden al tal van interessante vondsten uit die periode aangetroffen, zoals een stuk geplaveide weg, restanten van een groot gebouw, waterputten en kuilen met nederzettingsafval waaronder aardewerk en dergelijke.
In de loop van de eerste eeuw na Christus ontwikkelde zich in Asse een Gallo-Romeinse nederzetting rond een kruispunt van Romeinse wegen. Zeker vanaf het midden van de eerste eeuw tot het begin van de derde eeuw na Christus was Asse het economisch en bestuurlijk centrum van de omliggende regio. De archeologen onderzoeken sinds een tijd een 1,3 ha groot terrein dat zich in het noordoostelijke deel van de nederzetting bevond.
Het is overigens al de derde pottenbakkersoven die de KUL-archeologen aangetroffen hebben in Asse. Tijdens onderzoek in 2007 aan de Krokegemseweg in Asse legde het onderzoeksteam al een goed bewaard pottenbakkersatelier uit de tweede helft van de tweede eeuw na Christus vrij. Ook die ovens bevonden zich in de noordoostelijke randzone van de nederzetting. (belga/sps)
(HLN)
Archeologen vinden Romeinse pottenbakkersoven in Asse
KUL-archeologen onder leiding van professor Marc Lodewijckx hebben in een zone langs de Nerviërsstraat in Asse een goed bewaarde pottenbakkersoven uit de Romeinse periode ontdekt. In de omgeving werden de afgelopen maanden al tal van interessante vondsten uit die periode aangetroffen, zoals een stuk geplaveide weg, restanten van een groot gebouw, waterputten en kuilen met nederzettingsafval waaronder aardewerk en dergelijke.
In de loop van de eerste eeuw na Christus ontwikkelde zich in Asse een Gallo-Romeinse nederzetting rond een kruispunt van Romeinse wegen. Zeker vanaf het midden van de eerste eeuw tot het begin van de derde eeuw na Christus was Asse het economisch en bestuurlijk centrum van de omliggende regio. De archeologen onderzoeken sinds een tijd een 1,3 ha groot terrein dat zich in het noordoostelijke deel van de nederzetting bevond.
Het is overigens al de derde pottenbakkersoven die de KUL-archeologen aangetroffen hebben in Asse. Tijdens onderzoek in 2007 aan de Krokegemseweg in Asse legde het onderzoeksteam al een goed bewaard pottenbakkersatelier uit de tweede helft van de tweede eeuw na Christus vrij. Ook die ovens bevonden zich in de noordoostelijke randzone van de nederzetting. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-03-2010
Oude beelden opgegraven in Egypte
AMSTERDAM - Een team archeologen heeft in de Egyptische stad Luxor twee grote roodgranieten beelden gevonden in het mortuarium van een van Egyptes machtigste farao's, die bijna 3400 jaar geleden aan de macht was.
Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur dinsdag gezegd. De archeologen ontdekten een vier meter hoog beeld van Thoth, de god van de wijsheid, en het bovenste deel van een beeld van farao Amenhotep III dat naast een ander godenbeeld stond.
Beide beelden lagen begraven in het mortuarium van de farao, gelegen op de westoever van de Nijl in de stad Luxor.
Amenhotep III
Eind februari werd al het hoofd van een beeld van Amenhotep III gevonden. Het hoofd, ongeveer ter grootte van een volwassen persoon, is de best bewaarde beeltenis van het gezicht van de farao dat ooit gevonden is. Twee beelden van zwart graniet werden in maart vorig jaar ontdekt in de tempel.
Overstromingen
Amenhotep III was de grootvader van de wereldberoemde farao Toetanchamon. De tempel van de oude farao is in het verleden grotendeels verwoest, mogelijk door overstromingen. Van de muren is weinig meer over, maar archeologen hebben wel een grote hoeveelheid rijkdommen opgegraven, van kunstvoorwerpen tot standbeelden.
© Novum
(nu.nl)
[ Bericht 73% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 17-03-2010 08:28:52 ]
Oude beelden opgegraven in Egypte
AMSTERDAM - Een team archeologen heeft in de Egyptische stad Luxor twee grote roodgranieten beelden gevonden in het mortuarium van een van Egyptes machtigste farao's, die bijna 3400 jaar geleden aan de macht was.
Dat heeft het Egyptische ministerie van cultuur dinsdag gezegd. De archeologen ontdekten een vier meter hoog beeld van Thoth, de god van de wijsheid, en het bovenste deel van een beeld van farao Amenhotep III dat naast een ander godenbeeld stond.
Beide beelden lagen begraven in het mortuarium van de farao, gelegen op de westoever van de Nijl in de stad Luxor.
Amenhotep III
Eind februari werd al het hoofd van een beeld van Amenhotep III gevonden. Het hoofd, ongeveer ter grootte van een volwassen persoon, is de best bewaarde beeltenis van het gezicht van de farao dat ooit gevonden is. Twee beelden van zwart graniet werden in maart vorig jaar ontdekt in de tempel.
Overstromingen
Amenhotep III was de grootvader van de wereldberoemde farao Toetanchamon. De tempel van de oude farao is in het verleden grotendeels verwoest, mogelijk door overstromingen. Van de muren is weinig meer over, maar archeologen hebben wel een grote hoeveelheid rijkdommen opgegraven, van kunstvoorwerpen tot standbeelden.
© Novum
(nu.nl)
[ Bericht 73% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 17-03-2010 08:28:52 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://knack.rnews.be/nie(...)26-article48016.htmlquote:"CIA financieerde Europese eenmaking"
17/03/2010 12:28
Knack Extra focust deze week op een niet zo bekende geldschieter van de prille Europese beweging: de Amerikaanse inlichtingendienst CIA.
Toen de Franse minister Robert Schuman op 9 mei 1950 in zijn historische verklaring de aanzet gaf tot de Europese Gemeenschap van Kolen en Staal (en dus tot wat nu de Europese Unie is) was een expliciet doel een federatie creëren die 'onontbeerlijk is voor het behoud van de vrede'.
In die begindagen van de Koude Oorlog speelde echter nog een motief mee.
Een klein jaar daarvoor kwamen in de chique New Yorkse Recess Club enkele power boys uit financiële en politieke kringen en uit de inlichtingendiensten samen. Het werd de eerste formele bijeenkomst van het American Committee on United Europe (ACUE).
De opdracht: Europese eenmaking aanmoedigen, vooral door privéorganisaties in Europa financieel te ondersteunen.
Propaganda
Winston Churchill was op dat moment al in de weer met zijn Europese beweging, en de mobilisatiekracht daarvan was de Amerikanen niet ontgaan. De beweging kon een interessante propagandatoeter worden in de Koude Oorlog met de Sovjet-Unie.
Churchill was al eerder - samen met Paul-Henri Spaak - over de Atlantische Oceaan om bijstand voor zijn nagenoeg bankroete Europese beweging komen smeken, maar nu zou hij gehoor vinden.
Financiële steun
Het kwam tot een geheime samenwerking tussen het ACUE en de Europese beweging. En het ACUE kon daarbij rekenen op de financiële steun van de CIA, die daartoe op haar beurt fondsen van het Marshallplan afleidde.
Tussen eind 1949 en begin 1960 zou het ACUE ruim 4 miljoen dollar CIA-geld naar de Europese beweging sluizen - in hedendaagse euro's nagenoeg 32 miljoen. Het eerste tastbare succes: Robert Schumans plan voor een Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal.
"Wat wij in Europa hebben gedaan, was onmogelijk geweest zonder de hulp van het American Committtee on United Europe", zo schrijft een dankbare Paul Henri-Spaak in 1960 aan de toenmalige ACUE-directeur.
(RVC)
Knack Extra '60 jaar na de Schumanverklaring', ligt vanaf vrijdag 19 maart in de winkel. Abonnees vinden het nummer gewoon bij Knack van woensdag.
17-03-2010
Bombardement op Dresden in 1945 eiste 25.000 doden
Bij de Britse en Amerikaanse bombardementen op de Duitse stad Dresden in 1945 hebben mensen uit twintig verschillende landen het leven verloren. Onder de slachtoffers bevonden zich ook dwangarbeiders en krijgsgevangenen, zo deelde de Historische Commissie van de stad vandaag mee.
Het onderzoek van de historici bevestigt ook dat tijdens de luchtaanval ongeveer 25.000 doden vielen.
Volgens nazipropaganda werden er tijdens de bombardementen, die plaatsvonden van 13 tot 15 februari 1945, 200.000 mensen gedood. Het omstreden bombardement op de Duitse stad wordt in sommige extreem-rechtse kringen dan ook vaak aangehaald als argument om de oorlogsmisdaden van nazi-Duitsland te relativeren. (dpa/sps)
(HLN)
Bombardement op Dresden in 1945 eiste 25.000 doden
Bij de Britse en Amerikaanse bombardementen op de Duitse stad Dresden in 1945 hebben mensen uit twintig verschillende landen het leven verloren. Onder de slachtoffers bevonden zich ook dwangarbeiders en krijgsgevangenen, zo deelde de Historische Commissie van de stad vandaag mee.
Het onderzoek van de historici bevestigt ook dat tijdens de luchtaanval ongeveer 25.000 doden vielen.
Volgens nazipropaganda werden er tijdens de bombardementen, die plaatsvonden van 13 tot 15 februari 1945, 200.000 mensen gedood. Het omstreden bombardement op de Duitse stad wordt in sommige extreem-rechtse kringen dan ook vaak aangehaald als argument om de oorlogsmisdaden van nazi-Duitsland te relativeren. (dpa/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-03-2010
Vroegere Floresmensen
Eiland werd ruim een miljoen jaar geleden gekoloniseerd
Het is al meer dan een miljoen jaar geleden dat de eerste mensachtigen zich vestigden op het Indonesische eiland Flores. Hun stenen werktuigen zijn gevonden onder een laag vulkanisch gesteente.
Voorgangers van de moderne mens zijn veel eerder en verder over de wereld uitgezwermd dan bekend was, blijkt de laatste jaren steeds weer. De vondst van 48 stenen werktuigen op het Indonesische eiland Flores schuift de grens nog een stukje op. Ze lagen verstopt onder een 80 centimeter dikke laag vulkanisch gesteente van ruim een miljoen jaar oud.
Het is niet voor het eerst dat voorwerpen op dit eiland zijn gevonden die onmogelijk door moderne mensen gemaakt kunnen zijn, vertelt John de Vos, paleontoloog bij Naturalis in Leiden. “Je kent natuurlijk de vondst van de dwergmens Homo floresiensis, in 2003, bijgenaamd de Hobbit. Toen zijn ook werktuigen gevonden, de oudste zo’n honderdduizend jaar oud. Veel minder bekend is, dat we in de jaren negentig ook al werktuigen uit de grond haalden en hun ouderdom vaststelden op bijna 900 duizend jaar. Waarschijnlijk waren ze gemaakt door Homo erectus.”
Waarom nu wel?
“Destijds wilde Nature dat verhaal niet hebben. Zulke oude bewijzen pasten helemaal niet in het beeld dat er toen was van de verspreiding van vroege menstypen, en dus vertrouwden ze onze datering niet. Nu komen één miljoen jaar oude werktuigen er wel in. Waarom? Ik denk dat dat vooral met de ontdekking van de ‘Hobbit’ te maken heeft. En met de schedels in Dmanisi, in Georgië. Die zijn 1,8 miljoen jaar oud, wat ook niemand voor mogelijk had gehouden.”
De Vos vond ook honderdduizenden jaren oude stenen werktuigen op de Filippijnen. En zo zijn er nog wel meer vreemde vondsten, zegt de paleontoloog. “Maar zonder menselijke botten, het liefst schedels, heb je een moeilijk te verkopen verhaal.”
Botten zeggen inderdaad veel meer dan stenen, zegt Gert van den Bergh, één van de auteurs van het nieuwe Nature-artikel. Hij heeft tegenwoordig een aanstelling aan de universiteit van Wollongong (Australië) en richt zich in zijn werk voornamelijk op Indonesië. “Het idee dat je aan oeroude stenen werktuigen kunt zien wie ze gemaakt heeft, is de laatste jaren bijna helemaal losgelaten. Verschillende soorten mensen blijken min of meer dezelfde vormen te hebben gemaakt. Dus nee, die vorm zegt niet zo veel. Maar de ouderdom natuurlijk wel. En die heeft mijn Deense collega Gitte Jensen aangetoond met de zeer precieze argon-laserfusie techniek.”
Dierenbotten
Botten van een miljoen jaar oud hebben Van den Bergh en zijn collega’s niet gevonden in Wolo Sege, de plek waar ze de werktuigen uit de grond haalden. “Gelukkig zijn elders op Flores wel dierenbotten van dezelfde leeftijd gevonden.” Onder meer door John de Vos, die dus niet het geluk had er zulke oude werktuigen bij te vinden.
Flores ligt voorbij de ‘Wallace-lijn’, die de Australische en Aziatische natuur van elkaar scheidt. Al miljoenen jaren is de zee daar een natuurlijke barrière, die weinig diersoorten weten te nemen. Van den Bergh: “Op Flores kwamen bijvoorbeeld nooit varkens en herten voor, terwijl dat toch vrij goede zwemmers zijn. Maar wel olifanten en ratten, die nog iets zeewaardiger zijn. En vroege mensen dus.”
Extreem klein olifantje
“Je ziet je een groot verschil tussen de periode voor een grote vulkaanuitbarsting, rond 900 duizend jaar geleden, en erna. Ervoor leefden er op Flores reuzenschildpadden en liep het extreem kleine dwergolifantje Stegodon sondaari er rond, met een schofthoogte van 90 centimeter.” Daarna niet meer. Er kwam een nieuwe, veel grotere olifant van het vasteland, die in de honderden eeuwen daarna kromp tot dwergformaat, maar nooit zo klein is geworden als zijn voorganger.
En de mensen? Zijn die bij deze ramp ook van het eiland weggevaagd en hebben ze Flores daarna opnieuw gekoloniseerd, of hebben ze de slachting overleefd? Het is allebei mogelijk, zegt Van den Bergh. Tot nu toe was het idee dat de eerste mensachtigen na die uitbarsting op het eiland aankwamen, en dat zij misschien schuldig waren aan het verdwijnen van de schildpad en de mini-olifant. “Maar dat is erg onwaarschijnlijk geworden nu we deze werktuigen hebben ontdekt. Want een soort uitroeien nadat je tienduizenden jaren naast elkaar hebt geleefd, dat is niet logisch.”
Hij acht het goed mogelijk dat deze mensen goed door de vulkaanuitbarsting heenkwamen. “Dat deed de komodovaraan namelijk ook, en die is net als de mens een generalist. Als je van een specifieker dieet moet leven, zoals die schildpad en het olifantje, dan heb je het moeilijker. Die zouden dus wel door deze uitbarsting gesneuveld kunnen zijn.”
Eén miljoen jaar is minimum
Wanneer de eerste mensachtigen op Flores aankwamen, staat uiteraard nog steeds niet vast. Die één miljoen jaar is een minimum; het kan veel langer geleden zijn, aldus Van den Bergh. “En was dat inderdaad Homo erectus, waarvan ook 1,2 miljoen jaar oude resten op Java gevonden zijn? Of misschien een ouder menstype? We weten het niet zeker.”
Ook is niet duidelijk hoe die vroege mensen op Flores zijn beland. Van den Bergh denkt niet dat ze boten of vlotten hebben gebouwd. “Het lijkt me waarschijnlijker dat ze er door tsunami’s heen gespoeld zijn. Die zijn er regelmatig in dit gebied, en bij de tsumani van een paar jaar geleden bleek dat mensen ver kunnen komen als ze zich aan een ontwortelde boom vastklampen.”
Kortom, er zijn nog vragen genoeg. De komende jaren kan het onderzoek op Flores en andere eilanden doorgaan, zegt Van den Bergh. “Mijn collega Mike Morwood heeft voor vijf jaar financiering geregeld. Dus in juni gaan we weer naar Wolo Sege om te graven. En we gaan elders op Flores zoeken naar nog oudere grondlagen. Daarnaast heb ik lopend onderzoek op Sulawesi, waar we ook oude werktuigen hebben gevonden. Misschien is Flores wel vanuit die richting gekoloniseerd.”
Hobbit verdween eerder
In het artikel in Nature staat terloops dat Homo floresiensis niet twaalfduizend, maar zeventienduizend jaar geleden verdween. Hoe zit dat? “Ja, destijds zeiden we dat de jongste botten twaalfduizend jaar oud waren, dat klopt. Het blijkt nu dat we een grondlaag hebben gemist. Zestien à zeventienduizend is het goede getal. Mogelijk is de Hobbit aan z’n einde gekomen door vulkaanuitbarstingen die rond die tijd begonnen. De moderne mens kwam zo’n elfduizend jaar geleden aan, toen het weer rustig was. Misschien was Homo floresiensis er toen nog wel, want daar zijn intrigerende volksverhalen over.”
Elmar Veerman
Adam Brumm, Gitte M. Jensen, Gert D. van den Bergh, Michael J. Morwood, Iwan Kurniawan, Fachroel Aziz en Michael Storey: ‘Hominins on Flores, Indonesia, by one million years ago’, Nature, 18 maart 2010
(Noorderlicht)
Vroegere Floresmensen
Eiland werd ruim een miljoen jaar geleden gekoloniseerd
Het is al meer dan een miljoen jaar geleden dat de eerste mensachtigen zich vestigden op het Indonesische eiland Flores. Hun stenen werktuigen zijn gevonden onder een laag vulkanisch gesteente.
Voorgangers van de moderne mens zijn veel eerder en verder over de wereld uitgezwermd dan bekend was, blijkt de laatste jaren steeds weer. De vondst van 48 stenen werktuigen op het Indonesische eiland Flores schuift de grens nog een stukje op. Ze lagen verstopt onder een 80 centimeter dikke laag vulkanisch gesteente van ruim een miljoen jaar oud.
Het is niet voor het eerst dat voorwerpen op dit eiland zijn gevonden die onmogelijk door moderne mensen gemaakt kunnen zijn, vertelt John de Vos, paleontoloog bij Naturalis in Leiden. “Je kent natuurlijk de vondst van de dwergmens Homo floresiensis, in 2003, bijgenaamd de Hobbit. Toen zijn ook werktuigen gevonden, de oudste zo’n honderdduizend jaar oud. Veel minder bekend is, dat we in de jaren negentig ook al werktuigen uit de grond haalden en hun ouderdom vaststelden op bijna 900 duizend jaar. Waarschijnlijk waren ze gemaakt door Homo erectus.”
Waarom nu wel?
“Destijds wilde Nature dat verhaal niet hebben. Zulke oude bewijzen pasten helemaal niet in het beeld dat er toen was van de verspreiding van vroege menstypen, en dus vertrouwden ze onze datering niet. Nu komen één miljoen jaar oude werktuigen er wel in. Waarom? Ik denk dat dat vooral met de ontdekking van de ‘Hobbit’ te maken heeft. En met de schedels in Dmanisi, in Georgië. Die zijn 1,8 miljoen jaar oud, wat ook niemand voor mogelijk had gehouden.”
De Vos vond ook honderdduizenden jaren oude stenen werktuigen op de Filippijnen. En zo zijn er nog wel meer vreemde vondsten, zegt de paleontoloog. “Maar zonder menselijke botten, het liefst schedels, heb je een moeilijk te verkopen verhaal.”
Botten zeggen inderdaad veel meer dan stenen, zegt Gert van den Bergh, één van de auteurs van het nieuwe Nature-artikel. Hij heeft tegenwoordig een aanstelling aan de universiteit van Wollongong (Australië) en richt zich in zijn werk voornamelijk op Indonesië. “Het idee dat je aan oeroude stenen werktuigen kunt zien wie ze gemaakt heeft, is de laatste jaren bijna helemaal losgelaten. Verschillende soorten mensen blijken min of meer dezelfde vormen te hebben gemaakt. Dus nee, die vorm zegt niet zo veel. Maar de ouderdom natuurlijk wel. En die heeft mijn Deense collega Gitte Jensen aangetoond met de zeer precieze argon-laserfusie techniek.”
Dierenbotten
Botten van een miljoen jaar oud hebben Van den Bergh en zijn collega’s niet gevonden in Wolo Sege, de plek waar ze de werktuigen uit de grond haalden. “Gelukkig zijn elders op Flores wel dierenbotten van dezelfde leeftijd gevonden.” Onder meer door John de Vos, die dus niet het geluk had er zulke oude werktuigen bij te vinden.
Flores ligt voorbij de ‘Wallace-lijn’, die de Australische en Aziatische natuur van elkaar scheidt. Al miljoenen jaren is de zee daar een natuurlijke barrière, die weinig diersoorten weten te nemen. Van den Bergh: “Op Flores kwamen bijvoorbeeld nooit varkens en herten voor, terwijl dat toch vrij goede zwemmers zijn. Maar wel olifanten en ratten, die nog iets zeewaardiger zijn. En vroege mensen dus.”
Extreem klein olifantje
“Je ziet je een groot verschil tussen de periode voor een grote vulkaanuitbarsting, rond 900 duizend jaar geleden, en erna. Ervoor leefden er op Flores reuzenschildpadden en liep het extreem kleine dwergolifantje Stegodon sondaari er rond, met een schofthoogte van 90 centimeter.” Daarna niet meer. Er kwam een nieuwe, veel grotere olifant van het vasteland, die in de honderden eeuwen daarna kromp tot dwergformaat, maar nooit zo klein is geworden als zijn voorganger.
En de mensen? Zijn die bij deze ramp ook van het eiland weggevaagd en hebben ze Flores daarna opnieuw gekoloniseerd, of hebben ze de slachting overleefd? Het is allebei mogelijk, zegt Van den Bergh. Tot nu toe was het idee dat de eerste mensachtigen na die uitbarsting op het eiland aankwamen, en dat zij misschien schuldig waren aan het verdwijnen van de schildpad en de mini-olifant. “Maar dat is erg onwaarschijnlijk geworden nu we deze werktuigen hebben ontdekt. Want een soort uitroeien nadat je tienduizenden jaren naast elkaar hebt geleefd, dat is niet logisch.”
Hij acht het goed mogelijk dat deze mensen goed door de vulkaanuitbarsting heenkwamen. “Dat deed de komodovaraan namelijk ook, en die is net als de mens een generalist. Als je van een specifieker dieet moet leven, zoals die schildpad en het olifantje, dan heb je het moeilijker. Die zouden dus wel door deze uitbarsting gesneuveld kunnen zijn.”
Eén miljoen jaar is minimum
Wanneer de eerste mensachtigen op Flores aankwamen, staat uiteraard nog steeds niet vast. Die één miljoen jaar is een minimum; het kan veel langer geleden zijn, aldus Van den Bergh. “En was dat inderdaad Homo erectus, waarvan ook 1,2 miljoen jaar oude resten op Java gevonden zijn? Of misschien een ouder menstype? We weten het niet zeker.”
Ook is niet duidelijk hoe die vroege mensen op Flores zijn beland. Van den Bergh denkt niet dat ze boten of vlotten hebben gebouwd. “Het lijkt me waarschijnlijker dat ze er door tsunami’s heen gespoeld zijn. Die zijn er regelmatig in dit gebied, en bij de tsumani van een paar jaar geleden bleek dat mensen ver kunnen komen als ze zich aan een ontwortelde boom vastklampen.”
Kortom, er zijn nog vragen genoeg. De komende jaren kan het onderzoek op Flores en andere eilanden doorgaan, zegt Van den Bergh. “Mijn collega Mike Morwood heeft voor vijf jaar financiering geregeld. Dus in juni gaan we weer naar Wolo Sege om te graven. En we gaan elders op Flores zoeken naar nog oudere grondlagen. Daarnaast heb ik lopend onderzoek op Sulawesi, waar we ook oude werktuigen hebben gevonden. Misschien is Flores wel vanuit die richting gekoloniseerd.”
Hobbit verdween eerder
In het artikel in Nature staat terloops dat Homo floresiensis niet twaalfduizend, maar zeventienduizend jaar geleden verdween. Hoe zit dat? “Ja, destijds zeiden we dat de jongste botten twaalfduizend jaar oud waren, dat klopt. Het blijkt nu dat we een grondlaag hebben gemist. Zestien à zeventienduizend is het goede getal. Mogelijk is de Hobbit aan z’n einde gekomen door vulkaanuitbarstingen die rond die tijd begonnen. De moderne mens kwam zo’n elfduizend jaar geleden aan, toen het weer rustig was. Misschien was Homo floresiensis er toen nog wel, want daar zijn intrigerende volksverhalen over.”
Elmar Veerman
Adam Brumm, Gitte M. Jensen, Gert D. van den Bergh, Michael J. Morwood, Iwan Kurniawan, Fachroel Aziz en Michael Storey: ‘Hominins on Flores, Indonesia, by one million years ago’, Nature, 18 maart 2010
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
War hero who inspired Great Escape film dies aged 87
Bill Dean in his RAF uniform during the war
A war hero who helped inspire the film The Great Escape has died aged 87.
Bill Dean joined the RAF in 1940 and became part of Bomber Command, completing 14 missions before he was shot down over Berlin in January 1944.
He was sent to Stalag Luft 111 in Poland a month before the breakout and helped Flight Lt Colin 'The Forger' Blythe create fake passports for 200 servicemen selected for the escape.
Seventy-six made it beyond the wire before the Germans realised what was going on, but many were recaptured and at least 50 were executed.
In January 1945, Bill was among the remaining prisoners who were forced to march 2,000 miles to a camp at Luckenwalder, south of Berlin, where conditions were much worse than Stalag Luft 111.
By April of that year, security at the camp slackened enough for him to walk out.
He was given shelter by a German woman for several months, before being picked up by Americans and sent back to England.
Bill went back to serving in the RAF and in the 1950s became acting squadron leader with the City of Chester Squadron.
In 1956, he started his own business as a retailer of luxury goods to delicatessens.
He married in 1946 and had one daughter, Victoria and a grandson, Alex.
Bill, of Liverpool Road, Cadishead, Salford, Greater Manchester, died in his sleep in Salford Royal Hospital on Tuesday, March 9.
Bill's RAF indentification card. He managed to escape a German camp at Luckenwalder in 1945, before being picked up by the Americans and sent back to England
He had been in hospital for a week with heart problems.
His grandson Alex Beech said: 'It was a peaceful way to go - and also a dignified way - and that would have meant an awful lot to my grandfather.'
Local historian Dave Veldhoven, 45, had been hoping to team Bill up with a film company eager to take him back to the camp.
He said: 'Bill was looking forward to it and he would have been marvellous on film.'
Bill's funeral will be held on Monday, March 29 at 2.20pm in Peel Green Crematorium.
Bill Dean inspired classic film The Great Escape. It was based on a book of the same name about the escape of allied prisoners from a German camp during WWII
The late actor Charles Bronson portrays Flight Lieutenant Danny Velinski DFC RAF, also known as 'The Tunnel King
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)7.html#ixzz0iYTOnCds
Bill Dean in his RAF uniform during the war
A war hero who helped inspire the film The Great Escape has died aged 87.
Bill Dean joined the RAF in 1940 and became part of Bomber Command, completing 14 missions before he was shot down over Berlin in January 1944.
He was sent to Stalag Luft 111 in Poland a month before the breakout and helped Flight Lt Colin 'The Forger' Blythe create fake passports for 200 servicemen selected for the escape.
Seventy-six made it beyond the wire before the Germans realised what was going on, but many were recaptured and at least 50 were executed.
In January 1945, Bill was among the remaining prisoners who were forced to march 2,000 miles to a camp at Luckenwalder, south of Berlin, where conditions were much worse than Stalag Luft 111.
By April of that year, security at the camp slackened enough for him to walk out.
He was given shelter by a German woman for several months, before being picked up by Americans and sent back to England.
Bill went back to serving in the RAF and in the 1950s became acting squadron leader with the City of Chester Squadron.
In 1956, he started his own business as a retailer of luxury goods to delicatessens.
He married in 1946 and had one daughter, Victoria and a grandson, Alex.
Bill, of Liverpool Road, Cadishead, Salford, Greater Manchester, died in his sleep in Salford Royal Hospital on Tuesday, March 9.
Bill's RAF indentification card. He managed to escape a German camp at Luckenwalder in 1945, before being picked up by the Americans and sent back to England
He had been in hospital for a week with heart problems.
His grandson Alex Beech said: 'It was a peaceful way to go - and also a dignified way - and that would have meant an awful lot to my grandfather.'
Local historian Dave Veldhoven, 45, had been hoping to team Bill up with a film company eager to take him back to the camp.
He said: 'Bill was looking forward to it and he would have been marvellous on film.'
Bill's funeral will be held on Monday, March 29 at 2.20pm in Peel Green Crematorium.
Bill Dean inspired classic film The Great Escape. It was based on a book of the same name about the escape of allied prisoners from a German camp during WWII
The late actor Charles Bronson portrays Flight Lieutenant Danny Velinski DFC RAF, also known as 'The Tunnel King
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)7.html#ixzz0iYTOnCds
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
19-03-2010
Nieuwe soort dinosaurus ontdekt: neefje van Velociraptor
Wetenschappers hebben een nieuwe soort onder de dinosaurussen ontdekt. Ze vonden in Mongolië een uitzonderlijk goed bewaard skelet van de tot nog toe onbekende soort, die erg verwant was met de tot de verbeelding sprekende Velociraptor. De nieuwe soort krijgt de naam Linheraptor exquisitus. Dat meldt de BBC op hun website.
Het 1.80 meter grote roofdier behoort tot de klasse van de dromeosaurusses, familie van de therpoden waarvan moderne vogels afstammen. Het versteende geraamte werd in een bijna perfecte staat terug gevonden. De indrukwekkende klauwen en tanden waren nog volledig en bijna onaangeroerd ondanks de ouderdom van het skelet. Dat zou dateren van 65 tot 145 miljoen jaar terug in de tijd.
Lopende hagedis
Het onderzoek werd geleid door Xing Xu van de Chinese Academie der Wetenschappen in Peking. Hij en zijn collega's beschrijven verschillende karakteriserende kenmerken voor het dier, voornamelijk dan over de kaken en de poten. Door de eigenschappen van de kaken en de poten van het dier, die de klauwen van een roofdier bevatten, behoort hij tot de dromeosaurussen. Een dromeosaurus is letterlijk vertaald een "lopende hagedis".
Het fel geëvolueerde roofdier vertegenwoordigt een volledig nieuwe klasse binnen de familie van de dromeosaurussen. "De Linheraptor heeft verschillende overeenkomstige kenmerken met de Velociraptor", schrijven de wetenschappers. Toch wijzen ze erop dat hij niet de dichtste verwant van de Velociraptor is. (svl)
(HLN)
Nieuwe soort dinosaurus ontdekt: neefje van Velociraptor
Wetenschappers hebben een nieuwe soort onder de dinosaurussen ontdekt. Ze vonden in Mongolië een uitzonderlijk goed bewaard skelet van de tot nog toe onbekende soort, die erg verwant was met de tot de verbeelding sprekende Velociraptor. De nieuwe soort krijgt de naam Linheraptor exquisitus. Dat meldt de BBC op hun website.
Het 1.80 meter grote roofdier behoort tot de klasse van de dromeosaurusses, familie van de therpoden waarvan moderne vogels afstammen. Het versteende geraamte werd in een bijna perfecte staat terug gevonden. De indrukwekkende klauwen en tanden waren nog volledig en bijna onaangeroerd ondanks de ouderdom van het skelet. Dat zou dateren van 65 tot 145 miljoen jaar terug in de tijd.
Lopende hagedis
Het onderzoek werd geleid door Xing Xu van de Chinese Academie der Wetenschappen in Peking. Hij en zijn collega's beschrijven verschillende karakteriserende kenmerken voor het dier, voornamelijk dan over de kaken en de poten. Door de eigenschappen van de kaken en de poten van het dier, die de klauwen van een roofdier bevatten, behoort hij tot de dromeosaurussen. Een dromeosaurus is letterlijk vertaald een "lopende hagedis".
Het fel geëvolueerde roofdier vertegenwoordigt een volledig nieuwe klasse binnen de familie van de dromeosaurussen. "De Linheraptor heeft verschillende overeenkomstige kenmerken met de Velociraptor", schrijven de wetenschappers. Toch wijzen ze erop dat hij niet de dichtste verwant van de Velociraptor is. (svl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Documenten Auschwitz gevonden op vliering
WARSCHAU - Op de vliering van een huis in de stad Oswiecim zijn meer dan tweehonderd documenten over het naziconcentratiekamp Auschwitz gevonden. Dat heeft het Poolse persbureau PAP zondag gemeld.
Een deel van de stukken heeft betrekking op het werk van de arts Victor Capesius, die vanaf februari 1944 gevangenen aan experimenten met geneesmiddelen onderwierp. Hij was de laatste apotheker van het kamp, dat in januari 1945 door de Russen werd bevrijd. Auschwitz lag vlak bij Oswiecim.
De documenten werden gevonden bij de renovatie van de woning. Capesius, die na de Tweede Wereldoorlog tot negen jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, stierf in 1985.
WARSCHAU - Op de vliering van een huis in de stad Oswiecim zijn meer dan tweehonderd documenten over het naziconcentratiekamp Auschwitz gevonden. Dat heeft het Poolse persbureau PAP zondag gemeld.
Een deel van de stukken heeft betrekking op het werk van de arts Victor Capesius, die vanaf februari 1944 gevangenen aan experimenten met geneesmiddelen onderwierp. Hij was de laatste apotheker van het kamp, dat in januari 1945 door de Russen werd bevrijd. Auschwitz lag vlak bij Oswiecim.
De documenten werden gevonden bij de renovatie van de woning. Capesius, die na de Tweede Wereldoorlog tot negen jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, stierf in 1985.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
The face of Hitler's British SS: Chilling pictures of the traitors who joined the Fuhrer's most evil unit - with a Union Flag on their sleeve
At first glance, he looks to be a regular corporal in Hitler's dreaded Waffen-SS. The uniform is certainly familiar enough. But look a little closer and two disturbing clues emerge as to his true identity.
On the man's right arm, a Union Flag shield is just visible, while his right collar tab hides a strange insignia - the three lions of the Royal Standard of England.
For this corporal was no ordinary Nazi. He belonged to a shadowy and little-known unit of the SS called the British Free Corps (BFC), a group of treacherous British and Commonwealth soldiers who decided to fight for the Nazis rather than spend the war in honourable captivity as PoWs.
Total traitor: Roy Courlander in his SS uniform, featuring a Union Flag just visible in the bottom left-hand corner
Photographs of members of the British Free Corps in uniform are fantastically rare - the last was found 30 years ago. But earlier this month, I discovered this faded photograph - and several others like it - in a long-forgotten file buried away at the National Archives in Kew, Surrey.
The photographs - of 14 men in total - had been tucked away in a folder relating to an RAF war crimes investigation unit that I stumbled upon while researching a forthcoming book.
Placed in a plain brown manilla A5 envelope marked simply 'collaborators', there were no accompanying documents, nor any details of the men's identities.
But from piecing together other historical records, I have been able to trace most of those shown here, and in some cases tell the full story of their betrayal - and reveal what became of them after the war.
Together, their tales cast a fascinating new light on some of Britain's worst wartime traitors.
So who was the first arrogant young man, posing proudly in his SS uniform? His name was Roy Nicholas Courlander - one of the leading members of the BFC. And what makes his betrayal even more abhorrent is that he had been raised by a Jewish family.
These BFC members are believed to be Railton Freeman, Leonard Banning, Martin James Monti and Douglas Berneville-Clay
Born illegitimately in London in 1914, the young Roy was adopted by a Lithuanian Jewish businessman who sent him to boarding school. When he was 19, however, he was sent to live and work on a coconut plantation owned by his father in the New Hebrides in the South Pacific.
On the outbreak of war, Courlander was enlisted into the New Zealand army, and served in the Western Desert and Greece, where he was captured in April 1941.
But unbeknown to his fellow PoWs, Courlander harboured secret fascist sympathies and had come to believe in the inevitability of a Nazi victory. So when the Germans invaded Russia that summer he decided to defect, volunteering to fight for Hitler against the Soviets.
His request was initially turned down by the Germans, and Courlander spent the next year acting instead as an interpreter at his PoW camp.
Nevertheless, he continued to ally himself with his captors, and in June 1943, he was rewarded with a transfer to Genshagen PoW camp 20 miles south of Berlin.
Superficially, Genshagen appeared to be almost like a holiday camp, where PoWs were well fed and had access to many more amenities than they would expect at a normal Stalag.
Billed as a camp where compliant prisoners could enjoy a well-earned break, its purpose was far more sinister - it was a place in which prisoners were recruited to help the German cause.
While at Genshagen, Courlander first came into contact with one of the most despicable and infamous British traitors of the war - John Amery.
An Old Harrovian and son of a leading member of Churchill's Cabinet, Amery was a sexual pervert, a bankrupt and a convinced Nazi who had remained in France with his prostitute wife after the fall of Paris.
These portraits of unidentified members of the BFC were found in an envelope marked ‘Photographs Dulag Luft III and Collaborators’ at the National Archives at Kew. The first two pictures appear to be of the same man
Amery spent his time making speeches glorifying the Third Reich before he kindled the idea of forming a British unit that could fight alongside the Germans - the British Free Corps.
Initially christened the 'Legion of St George', the idea was personally approved by the Führer. On December 28, 1942, Hitler had sent out the following order from his lair in the forest at Rastenburg: 'The Führer is in agreement with the establishment of an English legion . . . former members of the English Fascist Party or those with similar ideology - therefore quality, not quantity.'
Hitler stipulated that the unit should reach platoon strength - around 30 men - before going into action.
Amery toured PoW camps attempting to recruit British and Commonwealth-troops to enlist, but he met little more than catcalls and jeers. His recruiting leaflets were often used as lavatory paper by patriotic prisoners.
Courlander, though, was eager to enlist. Even before joining Amery's unit, he proved his loyalties to his new masters by broadcasting on German radio. The Nazis thought that using British citizens for these transmissions was a useful propaganda weapon.
The most famous broadcaster was William Joyce, more infamously known as 'Lord Haw-Haw'. But Courlander did more than just make broadcasts. He actively tried to convince fellow PoWs to join the new 'British SS'.
The vast majority were understandably outraged. Those who were persuaded to sign up had often been members of Oswald Mosley's Blackshirts, or chancers who were lured by the promise of decent food, alcohol, and access to female company.
Towards the end of 1943, Courlander was sent to live in Pankow in Berlin, where he was billeted along with his fellow recruits. On January 1, 1944, the British Free Corps finally came into being, and Courlander was given the rank of corporal.
More unknown BFC members whose portraits have been found at Kew. Again the last two photographs may be of the same man - they both appear to be wearing the same tie
As the leading light in the unit, he had hoped to be commissioned as an officer, but the job went to a German SS captain called Hans-Werner Roepke.
In the spring, the unit was posted to Hildesheim, 20 miles south-east of Hanover, and on April 20, 1944 (Hitler's 55th birthday), the unit had its inaugural parade wearing its specially designed BFC uniforms featuring the Union Flag and the three lions collar tab that Courlander is shown wearing in the photograph on this page.
What is not visible in this image is the cuff band which read 'British Free Corps', an addition that must surely have startled the residents of Hildesheim when the British collaborators caroused with German women in the local cafés.
Like his fellow traitors, Courlander jumped at the chance of female company, and while he continued his radio work in Berlin, he struck up a relationship with a German girl called Carola.
But as the year wore on, even the most dim-witted members of the BFC realised that the war was going against Germany, and they had no desire to go into action. 'The unit was just trying to kill time,' Captain Roepke remembered many years later.
Even Courlander's loyalty to the Nazis dissipated, and during that summer he made plans to escape. Along with another BFC member, Francis Maton (see below), Courlander was seconded to the SS propaganda regiment on the Western Front, which he hoped would give him the chance to defect back to the Allies.
On September 3, the two men duly arrived in Brussels, where they went into hiding rather than face the advancing Allied army. The following day, they gave themselves up to a British officer, thus becoming the first two BFC men to be arrested.
During his subsequent interrogations, Courlander spoke freely and did not hesitate to name fellow traitors. As a result, the British were able to identify many other 'rotten apples' and round them up as the Allies advanced through Europe.
Though their exact origins remain a mystery, the newly discovered photographs are likely to have been compiled as part of the process of identifying the traitors and bringing them to justice.
So what became of Courlander and his fellow BFC members? After capture, they were brought back to Britain for trial. Surprisingly, even though the men were convicted of assisting the enemy, most of their sentences were not as severe as might be expected.
Though John Amery was hanged as the ringleader, Courlander received only a 15-year jail sentence, which was later cut in half. But, fearful of retribution, the men were understandably keen to keep their wartime records secret on their release.
After serving his time, Courlander moved to Australia in the early Fifties to start a new life, but spent his last years wandering from lowly address to lowly address.
He ended up in a small industrial town of Lethbridge Park, two hours' drive from Sydney, which at the time was home to many serving and former soldiers.
His last address was a ground-floor council flat in a graffiti-scarred rundown block.
Today, no one in the block of flats remembers the Englishman who lived there 31 years ago - virtually everyone now living in the complex and neighbouring houses has moved in since that time.
But it was here that Roy Courlander's controversial life ended at the age of 65.
Today, all that remains of his past is this forgotten snapshot - a picture of the traitor who had worn his SS uniform with pride.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0ivGNuOF4
At first glance, he looks to be a regular corporal in Hitler's dreaded Waffen-SS. The uniform is certainly familiar enough. But look a little closer and two disturbing clues emerge as to his true identity.
On the man's right arm, a Union Flag shield is just visible, while his right collar tab hides a strange insignia - the three lions of the Royal Standard of England.
For this corporal was no ordinary Nazi. He belonged to a shadowy and little-known unit of the SS called the British Free Corps (BFC), a group of treacherous British and Commonwealth soldiers who decided to fight for the Nazis rather than spend the war in honourable captivity as PoWs.
Total traitor: Roy Courlander in his SS uniform, featuring a Union Flag just visible in the bottom left-hand corner
Photographs of members of the British Free Corps in uniform are fantastically rare - the last was found 30 years ago. But earlier this month, I discovered this faded photograph - and several others like it - in a long-forgotten file buried away at the National Archives in Kew, Surrey.
The photographs - of 14 men in total - had been tucked away in a folder relating to an RAF war crimes investigation unit that I stumbled upon while researching a forthcoming book.
Placed in a plain brown manilla A5 envelope marked simply 'collaborators', there were no accompanying documents, nor any details of the men's identities.
But from piecing together other historical records, I have been able to trace most of those shown here, and in some cases tell the full story of their betrayal - and reveal what became of them after the war.
Together, their tales cast a fascinating new light on some of Britain's worst wartime traitors.
So who was the first arrogant young man, posing proudly in his SS uniform? His name was Roy Nicholas Courlander - one of the leading members of the BFC. And what makes his betrayal even more abhorrent is that he had been raised by a Jewish family.
These BFC members are believed to be Railton Freeman, Leonard Banning, Martin James Monti and Douglas Berneville-Clay
Born illegitimately in London in 1914, the young Roy was adopted by a Lithuanian Jewish businessman who sent him to boarding school. When he was 19, however, he was sent to live and work on a coconut plantation owned by his father in the New Hebrides in the South Pacific.
On the outbreak of war, Courlander was enlisted into the New Zealand army, and served in the Western Desert and Greece, where he was captured in April 1941.
But unbeknown to his fellow PoWs, Courlander harboured secret fascist sympathies and had come to believe in the inevitability of a Nazi victory. So when the Germans invaded Russia that summer he decided to defect, volunteering to fight for Hitler against the Soviets.
His request was initially turned down by the Germans, and Courlander spent the next year acting instead as an interpreter at his PoW camp.
Nevertheless, he continued to ally himself with his captors, and in June 1943, he was rewarded with a transfer to Genshagen PoW camp 20 miles south of Berlin.
Superficially, Genshagen appeared to be almost like a holiday camp, where PoWs were well fed and had access to many more amenities than they would expect at a normal Stalag.
Billed as a camp where compliant prisoners could enjoy a well-earned break, its purpose was far more sinister - it was a place in which prisoners were recruited to help the German cause.
While at Genshagen, Courlander first came into contact with one of the most despicable and infamous British traitors of the war - John Amery.
An Old Harrovian and son of a leading member of Churchill's Cabinet, Amery was a sexual pervert, a bankrupt and a convinced Nazi who had remained in France with his prostitute wife after the fall of Paris.
These portraits of unidentified members of the BFC were found in an envelope marked ‘Photographs Dulag Luft III and Collaborators’ at the National Archives at Kew. The first two pictures appear to be of the same man
Amery spent his time making speeches glorifying the Third Reich before he kindled the idea of forming a British unit that could fight alongside the Germans - the British Free Corps.
Initially christened the 'Legion of St George', the idea was personally approved by the Führer. On December 28, 1942, Hitler had sent out the following order from his lair in the forest at Rastenburg: 'The Führer is in agreement with the establishment of an English legion . . . former members of the English Fascist Party or those with similar ideology - therefore quality, not quantity.'
Hitler stipulated that the unit should reach platoon strength - around 30 men - before going into action.
Amery toured PoW camps attempting to recruit British and Commonwealth-troops to enlist, but he met little more than catcalls and jeers. His recruiting leaflets were often used as lavatory paper by patriotic prisoners.
Courlander, though, was eager to enlist. Even before joining Amery's unit, he proved his loyalties to his new masters by broadcasting on German radio. The Nazis thought that using British citizens for these transmissions was a useful propaganda weapon.
The most famous broadcaster was William Joyce, more infamously known as 'Lord Haw-Haw'. But Courlander did more than just make broadcasts. He actively tried to convince fellow PoWs to join the new 'British SS'.
The vast majority were understandably outraged. Those who were persuaded to sign up had often been members of Oswald Mosley's Blackshirts, or chancers who were lured by the promise of decent food, alcohol, and access to female company.
Towards the end of 1943, Courlander was sent to live in Pankow in Berlin, where he was billeted along with his fellow recruits. On January 1, 1944, the British Free Corps finally came into being, and Courlander was given the rank of corporal.
More unknown BFC members whose portraits have been found at Kew. Again the last two photographs may be of the same man - they both appear to be wearing the same tie
As the leading light in the unit, he had hoped to be commissioned as an officer, but the job went to a German SS captain called Hans-Werner Roepke.
In the spring, the unit was posted to Hildesheim, 20 miles south-east of Hanover, and on April 20, 1944 (Hitler's 55th birthday), the unit had its inaugural parade wearing its specially designed BFC uniforms featuring the Union Flag and the three lions collar tab that Courlander is shown wearing in the photograph on this page.
What is not visible in this image is the cuff band which read 'British Free Corps', an addition that must surely have startled the residents of Hildesheim when the British collaborators caroused with German women in the local cafés.
Like his fellow traitors, Courlander jumped at the chance of female company, and while he continued his radio work in Berlin, he struck up a relationship with a German girl called Carola.
But as the year wore on, even the most dim-witted members of the BFC realised that the war was going against Germany, and they had no desire to go into action. 'The unit was just trying to kill time,' Captain Roepke remembered many years later.
Even Courlander's loyalty to the Nazis dissipated, and during that summer he made plans to escape. Along with another BFC member, Francis Maton (see below), Courlander was seconded to the SS propaganda regiment on the Western Front, which he hoped would give him the chance to defect back to the Allies.
On September 3, the two men duly arrived in Brussels, where they went into hiding rather than face the advancing Allied army. The following day, they gave themselves up to a British officer, thus becoming the first two BFC men to be arrested.
During his subsequent interrogations, Courlander spoke freely and did not hesitate to name fellow traitors. As a result, the British were able to identify many other 'rotten apples' and round them up as the Allies advanced through Europe.
Though their exact origins remain a mystery, the newly discovered photographs are likely to have been compiled as part of the process of identifying the traitors and bringing them to justice.
So what became of Courlander and his fellow BFC members? After capture, they were brought back to Britain for trial. Surprisingly, even though the men were convicted of assisting the enemy, most of their sentences were not as severe as might be expected.
Though John Amery was hanged as the ringleader, Courlander received only a 15-year jail sentence, which was later cut in half. But, fearful of retribution, the men were understandably keen to keep their wartime records secret on their release.
After serving his time, Courlander moved to Australia in the early Fifties to start a new life, but spent his last years wandering from lowly address to lowly address.
He ended up in a small industrial town of Lethbridge Park, two hours' drive from Sydney, which at the time was home to many serving and former soldiers.
His last address was a ground-floor council flat in a graffiti-scarred rundown block.
Today, no one in the block of flats remembers the Englishman who lived there 31 years ago - virtually everyone now living in the complex and neighbouring houses has moved in since that time.
But it was here that Roy Courlander's controversial life ended at the age of 65.
Today, all that remains of his past is this forgotten snapshot - a picture of the traitor who had worn his SS uniform with pride.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)e.html#ixzz0ivGNuOF4
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Griekse muur is 23.000 jaar oud
ATHENE - Archeologen hebben bij een grot in het noorden van Griekenland een 23.000 jaar oude muur ontdekt. Dat heeft het ministerie van Cultuur in Athene maandag bekendgemaakt.
De muur is volgens de onderzoekers vermoedelijk een van de oudste ter wereld. Het bouwwerk stamt uit een van de koudste perioden in de ijstijd. „De mensen die in de grot woonden, hebben de muur vermoedelijk gebouwd om zichzelf te beschermen tegen de kou”, aldus het ministerie.
ATHENE - Archeologen hebben bij een grot in het noorden van Griekenland een 23.000 jaar oude muur ontdekt. Dat heeft het ministerie van Cultuur in Athene maandag bekendgemaakt.
De muur is volgens de onderzoekers vermoedelijk een van de oudste ter wereld. Het bouwwerk stamt uit een van de koudste perioden in de ijstijd. „De mensen die in de grot woonden, hebben de muur vermoedelijk gebouwd om zichzelf te beschermen tegen de kou”, aldus het ministerie.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Jodenlijst van Schindler te koop
NEW YORK - In New York wordt een wereldberoemde lijst met de Joodse werknemers van nazizakenman Oskar Schindler verkocht. Dat heeft eigenaar Gary Zimet maandag gezegd. Het overzicht wordt niet per opbod verkocht, maar „wie het eerst komt, het eerst maalt”, aldus Zimet.
Op de lijst staan de namen, beroepen en geboortedata van 801 mannen. Zij werkten in de emailfabriek van Schindler, een nazi met gewetenswroeging, in het Poolse Krakau. Wegens hun werk hoefden ze niet te worden gedeporteerd naar de concentratiekampen. Schindler had met zijn boekhouder, de Jood Itzhak Stern, tijdens de Tweede Wereldoorlog zeven van zulke lijsten gemaakt. Zo konden duizenden Joden de Holocaust overleven.
Schindler was de eerste nazi die door het Israëlische herdenkingscentrum voor de Holocaust Yad Vashem werd erkend als een 'Rechtvaardige onder de Volkeren'. Regisseur Steven Spielberg maakte in 1993 de film Schindler's List over het verhaal. De film won zeven Oscars.
Voor zover bekend bestaan nog vijf lijsten van Schindler. De vier andere exemplaren liggen in het Amerikaanse Holocaustmuseum, in het Duitse federale archief en in Yad Vashem.
NEW YORK - In New York wordt een wereldberoemde lijst met de Joodse werknemers van nazizakenman Oskar Schindler verkocht. Dat heeft eigenaar Gary Zimet maandag gezegd. Het overzicht wordt niet per opbod verkocht, maar „wie het eerst komt, het eerst maalt”, aldus Zimet.
Op de lijst staan de namen, beroepen en geboortedata van 801 mannen. Zij werkten in de emailfabriek van Schindler, een nazi met gewetenswroeging, in het Poolse Krakau. Wegens hun werk hoefden ze niet te worden gedeporteerd naar de concentratiekampen. Schindler had met zijn boekhouder, de Jood Itzhak Stern, tijdens de Tweede Wereldoorlog zeven van zulke lijsten gemaakt. Zo konden duizenden Joden de Holocaust overleven.
Schindler was de eerste nazi die door het Israëlische herdenkingscentrum voor de Holocaust Yad Vashem werd erkend als een 'Rechtvaardige onder de Volkeren'. Regisseur Steven Spielberg maakte in 1993 de film Schindler's List over het verhaal. De film won zeven Oscars.
Voor zover bekend bestaan nog vijf lijsten van Schindler. De vier andere exemplaren liggen in het Amerikaanse Holocaustmuseum, in het Duitse federale archief en in Yad Vashem.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
Ernst Nolte zeker met z'n malle praatjes dat we dit ook moeten zeggen. Blijf toch geloven in de Sonderweg-these, Dresden gebombardeerd, dat heeft geholpen de oorlog te winnen.quote:Op donderdag 18 maart 2010 08:28 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
17-03-2010
Bombardement op Dresden in 1945 eiste 25.000 doden
[ afbeelding ]
Bij de Britse en Amerikaanse bombardementen op de Duitse stad Dresden in 1945 hebben mensen uit twintig verschillende landen het leven verloren. Onder de slachtoffers bevonden zich ook dwangarbeiders en krijgsgevangenen, zo deelde de Historische Commissie van de stad vandaag mee.
Het onderzoek van de historici bevestigt ook dat tijdens de luchtaanval ongeveer 25.000 doden vielen.
Volgens nazipropaganda werden er tijdens de bombardementen, die plaatsvonden van 13 tot 15 februari 1945, 200.000 mensen gedood. Het omstreden bombardement op de Duitse stad wordt in sommige extreem-rechtse kringen dan ook vaak aangehaald als argument om de oorlogsmisdaden van nazi-Duitsland te relativeren. (dpa/sps)
(HLN)
quote:Op maandag 22 maart 2010 18:03 schreef DeParo het volgende:
[..]
Ernst Nolte zeker met z'n malle praatjes dat we dit ook moeten zeggen. Blijf toch geloven in de Sonderweg-these, Dresden gebombardeerd, dat heeft geholpen de oorlog te winnen.
En morgen pleurt men in Wuhan
Nog een vleermuis in een pan
Nog een vleermuis in een pan
quote:Gangenstelsel onder boulevard ontdekt door Jop Goslinga
SCHEVENINGEN - Een mysterieus gangenstelsel en een raadselachtige Duitse oorlogsbunker hebben decennialang onopvallend onder de Scheveningse boulevard gelegen, maar zijn door de graafwerkzaamheden tot vreugde van historici plotseling ontdekt.
Bij de sloop van de boulevard kwam gisteren plotseling een bunker vrij. Achter deze Nederlandse kazemat blijkt een nog onbekend gangenstelsel met een bunker van Duitse makelij te liggen. Foto: DICK TESKE
„We hadden geen flauw idee dat daar een heel gangenstelsel zat, laat staan een Duitse bunker”, zegt een gemeentewoordvoerder over de markante ontdekking. Er kwamen tevens twee Nederlandse bunkers uit het zand tevoorschijn, maar daar waren de ambtenaren wel van op de hoogte. „Het gaat om twee gepantserde verdedigingsgebouwen, genaamd kazematten.”
De onderzoekers die de bunkers bestudeerden, ontdekten tijdens het doorzoeken van de kazematten een aantal onbekende gangen die nog onontdekt waren. „Uiteindelijk stuitten zij op een, waarschijnlijk, Duitse bunker”, zegt Ferry Taal, gemeentewoordvoerder. „Niemand wist echter dat er daar nog een zat.”
De kans dat de opvallende ontdekkingen voor de badplaatsbewoners bewaard blijven, is echter klein. De gemeente was immers net begonnen met de ophoging van de strandwal, zodat de Scheveningse kust ook in de toekomst beschermd blijft tegen metershoge golven en de stijging van de zeespiegel. „De boulevard gaat volledig op de schop, dus de bunkers gaan waarschijnlijk verloren”, laat de gemeente via een woordvoerder weten. „De komende dagen worden ze in ieder geval nog beter onderzocht.”
Voor veel bunkerliefhebbers zou het verdwijnen van de plotselinge ontdekking catastrofaal zijn. „Mensen beseffen vaak niet dat iedere bunker ons iets leert over de historie”, legt Cor Quist, voorzitter van het bunkermuseum Atlantikwall in Hoek van Holland, uit. „Een onbekende Duitse bunker is voor ons dus razend interessant. Ik hoop van harte dat het bouwwerk behouden blijft.”
Ook veel Scheveningers zijn nieuwsgierig naar de ondergrondse bunkers. „Spannend”, reageert een strandwandelaar. „Alleen al het feit dat het pal onder de boulevard ligt, zou een reden moeten zijn om het niet af te breken.” Komende donderdag gaan onderzoekers de gangenstelsels door om te kijken of er nog meer onwetendheden verborgen liggen in de Scheveningse boulevard. Dan zal er ook meer duidelijk moeten worden over eventueel behoud.
telegraaf.nl
* I intend to live forever, so far so good! *
