C&H Cultuur & Historie
Van Soemerië tot Moskovië en van de Gouden Eeuw tot de Slag bij de Somme. Je vindt het in dit forum.
02-03-2011
Grafkuilen Rotterdam oudste van het land
ROTTERDAM - Drie kuilen met crematieresten die bijna drie jaar geleden werden gevonden in Rotterdam, blijken veel ouder dan aanvankelijk gedacht.
© ANP
Archeoloog Patrick Ploegeart stelde woensdag dat de resten ongeveer 9000 jaar oud zijn. Het zijn daarmee de oudste graven die in Nederland zijn gevonden, aldus Ploegaert die daarmee berichtgeving in het AD bevestigde.
Eerder gingen archeologen er nog vanuit dat de resten circa 6500 jaar oud waren. In de drie kuilen in zogenoemde rivierduinen lagen verbrande mensenbotten, maar ook voorwerpen als werktuigen van vuursteen, een rolsteenhamer en een slijpsteen.
Ploegaert noemt het bijzonder dat enkele werktuigen zijn gemaakt van kwartsiet dat uit België komt.
Onderzoek
Uit onderzoek blijkt dat in elk graf één persoon is bijgezet en dat dit niet tegelijkertijd heeft plaatsgevonden. Vermoedelijk liggen in één graf de resten van een vrouw; van de overige personen is het geslacht niet meer te achterhalen.
De archeologen schatten dat de gecremeerde mensen tussen de 10 en 40 jaar oud geweest moeten zijn.
Rivierduinen ontstonden meer dan 10.000 jaar geleden aan het eind van de laatste ijstijd. Vanuit een brede riviervlakte waaide zand tot duinen. Toen het ijs smolt, ontstond een moerasrijk gebied, waar mensen zich op de veilige en hoger gelegen rivierduinen vestigden.
© ANP
(nu.nl)
Grafkuilen Rotterdam oudste van het land
ROTTERDAM - Drie kuilen met crematieresten die bijna drie jaar geleden werden gevonden in Rotterdam, blijken veel ouder dan aanvankelijk gedacht.
© ANP
Archeoloog Patrick Ploegeart stelde woensdag dat de resten ongeveer 9000 jaar oud zijn. Het zijn daarmee de oudste graven die in Nederland zijn gevonden, aldus Ploegaert die daarmee berichtgeving in het AD bevestigde.
Eerder gingen archeologen er nog vanuit dat de resten circa 6500 jaar oud waren. In de drie kuilen in zogenoemde rivierduinen lagen verbrande mensenbotten, maar ook voorwerpen als werktuigen van vuursteen, een rolsteenhamer en een slijpsteen.
Ploegaert noemt het bijzonder dat enkele werktuigen zijn gemaakt van kwartsiet dat uit België komt.
Onderzoek
Uit onderzoek blijkt dat in elk graf één persoon is bijgezet en dat dit niet tegelijkertijd heeft plaatsgevonden. Vermoedelijk liggen in één graf de resten van een vrouw; van de overige personen is het geslacht niet meer te achterhalen.
De archeologen schatten dat de gecremeerde mensen tussen de 10 en 40 jaar oud geweest moeten zijn.
Rivierduinen ontstonden meer dan 10.000 jaar geleden aan het eind van de laatste ijstijd. Vanuit een brede riviervlakte waaide zand tot duinen. Toen het ijs smolt, ontstond een moerasrijk gebied, waar mensen zich op de veilige en hoger gelegen rivierduinen vestigden.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-03-2011
De Turk die de wereld veroverde
Sultan Süleyman legde de basis voor eeuwen welvaart. Henk Boom onderzocht zijn invloed.
Als het om Rome ging, liepen hun meningen ver uiteen, maar wat betreft ‘de Turk’ waren Maarten Luther en Erasmus het helemaal met elkaar eens. De Turken waren, in de woorden van Luther, ‘de geďncarneerde duivel’. Alleen de paus in Rome was even erg.
Erasmus, de alom vanwege zijn mildheid geprezen Rotterdamse humanist, kwam werkelijk woorden te kort. De Turken waren ‘een stel barbaren van duistere herkomst die God op ons heeft afgestuurd zoals hij ooit Egypte teisterde met kikkers.’
Net als Luther was hij ervan overtuigd dat de Turken een straf van God waren, dat het christelijke Europa deze plaag volledig aan zichzelf te danken had: ‘Als wij willen slagen om de Turken van onze nekken te schudden, moeten wij eerst die afschuwelijke Turkse gesteldheid uit ons hart bannen, namelijk hebzucht, jaloezie, heerszucht, zelfzucht, goddeloosheid, bandeloosheid, wellust, bedrog, toorn, haat en nijd.’
Aldus Erasmus in zijn Overwegingen om een oorlog tegen de Turken te beginnen, uit 1530. Erasmus, beroemd vanwege zijn reconstructie van het Griekse Nieuwe Testament, was een van de toonaangevende denkers in West-Europa. Met zijn geraas tegen de Turken leerde hij een generatie Europese intellectuelen dat verdraagzaamheid een groot goed was – behalve tegenover de islam. En hij staat aan de basis van wat de beroemde Palestijnse politicoloog Edward Saďd ‘oriëntalisme’ noemde: de mythe van het Oosten als verdorven, maar ook verleidelijke tegenpool van ‘het Westen’.
Angst
De angst zat er goed in. En niet zonder reden. In 1529 hadden de Turken Boedapest veroverd. Vanaf de kerktoren van Boeda riep de muezzin op tot gebed. En in datzelfde jaar verschenen de Turken voor de poorten van Wenen. Niemand kon ‘de Turk’ tegenhouden. Van gezamenlijk optrekken was geen sprake. Rome smeulde nog van de plundering door Karel V, en de Franse koning Frans I kon de Turkse opmars tegen zijn Oostenrijkse aartsvijand Ferdinand wel waarderen. Nog even, en heel Europa was Turks.
Zo ver kwam het niet. Wenen bleef gespaard. Na een saai en slepend beleg besloot Süleyman te vertrekken – met achterlating van zijn immense, schitterende tent/paleis. De Weners konden hun geluk niet op, en hun ogen niet geloven. Geen enkele christelijke koning bezat de weelde die Süleyman daar achteloos liet slingeren. Was het een overwinning of was Süleyman de oorlog beu? Henk Boom, de auteur van De Grote Turk, spreekt Turkse historici die glimlachend vertellen dat Süleyman de stad helemaal niet wilde veroveren. Hij wilde Europa gewoon even laten zien wie de baas was. Eigenlijk konden die kille vlakten in het noorden hem niet veel schelen.
De jaren van sultan Süleyman, van 1520 tot 1566, gelden als het politieke, militaire en culturele hoogtepunt uit de geschiedenis van het Ottomaanse Rijk. Dat was te danken aan het voorwerk verricht door zijn vader Selim ‘de Onverbiddelijke’, die niet alleen de grenzen van het rijk fiks had uitgebreid maar ook tijdig inzag dat zijn zoon Süleyman zijn opvolger moest worden, en zijn andere zoons om het leven liet brengen. Selims keuze bleek een gelukkige. De spichtige Süleyman was geen indrukwekkende verschijning maar hij bleek al heel snel een wijs bestuurder en een voortreffelijk veldheer. Hij stierf in het zadel, tijdens de zoveelste belegering ergens in Hongarije.
Grootste sultan
Süleyman legde de basis voor drie eeuwen ongekende welvaart (het Ottomaanse rijk was tot omstreeks 1800 het welvarendste deel van de wereld, welvarender dan het christelijke Westen), en zijn rijk strekte zich uit van Jemen tot Wenen, van Algiers tot Tiflis.
En toch, zo ontdekte Boom, is er zo opvallend weinig terug te vinden van deze Grote Turk. Buiten zijn graftombe, in Istanbul, zijn er nauwelijks monumenten aan te wijzen, en ook in geschiedenisboekjes en lokale musea komt de Grote Turk er bekaaid vanaf. Geen land wil eraan herinnerd worden ‘Turks’ te zijn geweest. En de Turken zélf zijn maar net begonnen hun islamitische geschiedenis te herontdekken. Boom reist door het Ottomaanse Rijk, vertelt vlot en helder hoe het tot stand kwam en weer verging. Volken, grenzen, culturen: alles draagt het bijna onzichtbare stempel van de grootste sultan.
(depers.nl)
De Turk die de wereld veroverde
Sultan Süleyman legde de basis voor eeuwen welvaart. Henk Boom onderzocht zijn invloed.
Als het om Rome ging, liepen hun meningen ver uiteen, maar wat betreft ‘de Turk’ waren Maarten Luther en Erasmus het helemaal met elkaar eens. De Turken waren, in de woorden van Luther, ‘de geďncarneerde duivel’. Alleen de paus in Rome was even erg.
Erasmus, de alom vanwege zijn mildheid geprezen Rotterdamse humanist, kwam werkelijk woorden te kort. De Turken waren ‘een stel barbaren van duistere herkomst die God op ons heeft afgestuurd zoals hij ooit Egypte teisterde met kikkers.’
Net als Luther was hij ervan overtuigd dat de Turken een straf van God waren, dat het christelijke Europa deze plaag volledig aan zichzelf te danken had: ‘Als wij willen slagen om de Turken van onze nekken te schudden, moeten wij eerst die afschuwelijke Turkse gesteldheid uit ons hart bannen, namelijk hebzucht, jaloezie, heerszucht, zelfzucht, goddeloosheid, bandeloosheid, wellust, bedrog, toorn, haat en nijd.’
Aldus Erasmus in zijn Overwegingen om een oorlog tegen de Turken te beginnen, uit 1530. Erasmus, beroemd vanwege zijn reconstructie van het Griekse Nieuwe Testament, was een van de toonaangevende denkers in West-Europa. Met zijn geraas tegen de Turken leerde hij een generatie Europese intellectuelen dat verdraagzaamheid een groot goed was – behalve tegenover de islam. En hij staat aan de basis van wat de beroemde Palestijnse politicoloog Edward Saďd ‘oriëntalisme’ noemde: de mythe van het Oosten als verdorven, maar ook verleidelijke tegenpool van ‘het Westen’.
Angst
De angst zat er goed in. En niet zonder reden. In 1529 hadden de Turken Boedapest veroverd. Vanaf de kerktoren van Boeda riep de muezzin op tot gebed. En in datzelfde jaar verschenen de Turken voor de poorten van Wenen. Niemand kon ‘de Turk’ tegenhouden. Van gezamenlijk optrekken was geen sprake. Rome smeulde nog van de plundering door Karel V, en de Franse koning Frans I kon de Turkse opmars tegen zijn Oostenrijkse aartsvijand Ferdinand wel waarderen. Nog even, en heel Europa was Turks.
Zo ver kwam het niet. Wenen bleef gespaard. Na een saai en slepend beleg besloot Süleyman te vertrekken – met achterlating van zijn immense, schitterende tent/paleis. De Weners konden hun geluk niet op, en hun ogen niet geloven. Geen enkele christelijke koning bezat de weelde die Süleyman daar achteloos liet slingeren. Was het een overwinning of was Süleyman de oorlog beu? Henk Boom, de auteur van De Grote Turk, spreekt Turkse historici die glimlachend vertellen dat Süleyman de stad helemaal niet wilde veroveren. Hij wilde Europa gewoon even laten zien wie de baas was. Eigenlijk konden die kille vlakten in het noorden hem niet veel schelen.
De jaren van sultan Süleyman, van 1520 tot 1566, gelden als het politieke, militaire en culturele hoogtepunt uit de geschiedenis van het Ottomaanse Rijk. Dat was te danken aan het voorwerk verricht door zijn vader Selim ‘de Onverbiddelijke’, die niet alleen de grenzen van het rijk fiks had uitgebreid maar ook tijdig inzag dat zijn zoon Süleyman zijn opvolger moest worden, en zijn andere zoons om het leven liet brengen. Selims keuze bleek een gelukkige. De spichtige Süleyman was geen indrukwekkende verschijning maar hij bleek al heel snel een wijs bestuurder en een voortreffelijk veldheer. Hij stierf in het zadel, tijdens de zoveelste belegering ergens in Hongarije.
Grootste sultan
Süleyman legde de basis voor drie eeuwen ongekende welvaart (het Ottomaanse rijk was tot omstreeks 1800 het welvarendste deel van de wereld, welvarender dan het christelijke Westen), en zijn rijk strekte zich uit van Jemen tot Wenen, van Algiers tot Tiflis.
En toch, zo ontdekte Boom, is er zo opvallend weinig terug te vinden van deze Grote Turk. Buiten zijn graftombe, in Istanbul, zijn er nauwelijks monumenten aan te wijzen, en ook in geschiedenisboekjes en lokale musea komt de Grote Turk er bekaaid vanaf. Geen land wil eraan herinnerd worden ‘Turks’ te zijn geweest. En de Turken zélf zijn maar net begonnen hun islamitische geschiedenis te herontdekken. Boom reist door het Ottomaanse Rijk, vertelt vlot en helder hoe het tot stand kwam en weer verging. Volken, grenzen, culturen: alles draagt het bijna onzichtbare stempel van de grootste sultan.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-03-2011
Experimenteerden onze voorouders 6.000 jaar geleden al met paddo's?
Europeanen gebruikten mogelijk 6.000 jaar geleden al paddo's voor hun religieuze rituelen. Dat suggereert een muurschildering in Spanje waarop hallucinogene paddestoelen te zien zijn. Het gaat om het oudste bewijs van hun gebruik in Europa, bericht het wetenschappelijke tijdschrift New Scientist op zijn website.
Op de muurschildering van Selva Pascuala, in een grot nabij het dorpje Villar del Humo, is een grote stier te zien. Maar vooral de rij van dertien paddestoel-achtige objecten heeft de interesse gewekt van wetenschappers Brian Akers en Gaston Guzman, respectievelijk uit de Verenigde Staten en uit Mexico. Volgens hen gaat het om "pislocybe hispanica", een lokale paddestoelensoort met hallucinogene kenmerken.
De "pislocybe hispanica" hebben net als de afbeelding op de muur een klokvormige hoed met ronde top, en hebben ook geen ring rond de steel. "De stelen variëren ook van recht tot kronkelend, zoals op de muurschildering", zegt Akers.
Toch spreekt de New Scientist niet over de oudste prehistorische afbeelding van mogelijke "magic mushrooms" wereldwijd. Een Algerijnse muurschildering die de "psilocybe mairei" zou afbeelden, is 7.000 tot 9.000 jaar oud. (belga/odbs)
(HLN)
Experimenteerden onze voorouders 6.000 jaar geleden al met paddo's?
Europeanen gebruikten mogelijk 6.000 jaar geleden al paddo's voor hun religieuze rituelen. Dat suggereert een muurschildering in Spanje waarop hallucinogene paddestoelen te zien zijn. Het gaat om het oudste bewijs van hun gebruik in Europa, bericht het wetenschappelijke tijdschrift New Scientist op zijn website.
Op de muurschildering van Selva Pascuala, in een grot nabij het dorpje Villar del Humo, is een grote stier te zien. Maar vooral de rij van dertien paddestoel-achtige objecten heeft de interesse gewekt van wetenschappers Brian Akers en Gaston Guzman, respectievelijk uit de Verenigde Staten en uit Mexico. Volgens hen gaat het om "pislocybe hispanica", een lokale paddestoelensoort met hallucinogene kenmerken.
De "pislocybe hispanica" hebben net als de afbeelding op de muur een klokvormige hoed met ronde top, en hebben ook geen ring rond de steel. "De stelen variëren ook van recht tot kronkelend, zoals op de muurschildering", zegt Akers.
Toch spreekt de New Scientist niet over de oudste prehistorische afbeelding van mogelijke "magic mushrooms" wereldwijd. Een Algerijnse muurschildering die de "psilocybe mairei" zou afbeelden, is 7.000 tot 9.000 jaar oud. (belga/odbs)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-03-2011
Duizend jaar oude graven gevonden in Deventer
DEVENTER - Onder het Grote Kerkhof in Deventer zijn vorige week tijdens een archeologisch onderzoek tientallen skeletten gevonden die tussen de tiende en vijftiende eeuw begraven zijn.
© ANP
De skeletten werden aangetroffen in houten kisten en stenen sarcofagen. Dit meldde de gemeente Deventer maandag.
Het Grote Kerkhof was van de negende tot de achttiende eeuw de grootste begraafplaats in Deventer. Maar eerdere vondsten van skeletten zijn nauwelijks beschreven. De gemeente denkt dat er mogelijk nog oudere resten ontdekt worden.
De gemeente doet het archeologisch onderzoek voorafgaand aan de aanleg van een ondergrondse vuilcontainer.
© ANP
(nu.nl)
Duizend jaar oude graven gevonden in Deventer
DEVENTER - Onder het Grote Kerkhof in Deventer zijn vorige week tijdens een archeologisch onderzoek tientallen skeletten gevonden die tussen de tiende en vijftiende eeuw begraven zijn.
© ANP
De skeletten werden aangetroffen in houten kisten en stenen sarcofagen. Dit meldde de gemeente Deventer maandag.
Het Grote Kerkhof was van de negende tot de achttiende eeuw de grootste begraafplaats in Deventer. Maar eerdere vondsten van skeletten zijn nauwelijks beschreven. De gemeente denkt dat er mogelijk nog oudere resten ontdekt worden.
De gemeente doet het archeologisch onderzoek voorafgaand aan de aanleg van een ondergrondse vuilcontainer.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-03-2011
De mysterieuze code van Langrenus
350 jaar oud raadsel nog steeds onopgelost
Langrenus, de man uit Brussel die de eerste kaart van de maan tekende, had wellicht ook een methode voor de lengtebepaling op zee. Maar die beschreef hij in een code die tot nu nog niet is ontcijferd.
Michiel Florentius Van Langren (1598-1675) was een cartograaf die vanuit Nederland naar Brussel emigreerde. Hij maakte de eerste kaart van de maan. Langrenus de Latijnse versie van zijn naam dacht rond 1630 ook het probleem van de bepaling van lengte op zee te hebben opgelost. Hij ging tot aan het Spaanse hof, dat toen in Brussel de plak zwaaide. Maar door allerhande verwikkelingen kreeg hij nooit de uitgeloofde prijs. Uiteindelijk zou Langrenus zijn methode voor de lengtebepaling in geheimschrift formuleren, als een bijzonder bijvoegsel bij zijn verhandeling La verdadera longitud, uit 1645.
Uit angst voor plagiaat Van Langren leefde in de tijd van grootheden zoals Huygens, Kepler en Galilei sprak hij steeds heel vaag over zijn uitvindingen. Sommigen denken dat hij in het geval van het vraagstuk van de lengtebepaling een mistgordijn wou optrekken en dat hij de cryptische tekst schreef omdat hij helemaal geen goed werkende methode had. Het ligt in handen van de ontcijferaar of hem een postume eer toekomt of juist helemaal niet.
Code kraken
De tekst begint vrij leesbaar, zie onderstaande figuur. De eerste zinnen zijn letterlijk vertaald.
Vertaling:
II. Voorstel. Over de Zeevaartlengte die de genoemde VAN LANGREN voorstelde aan zijne Majt. zoals hij dit vermeldt in zijn verzoek dat werd gelezen door de K. INDISCHE Raad: En is in volgende vorm die hij zal uitleggen als zijne Majt. hem de opdracht zal geven.
.Maar de rest is schijnbaar ondoorgrondelijk. Zelfs vooraanstaande cryptografen beten er al hun tanden op stuk. Al dachten de experts die wiskundige Ad Meskens (Artesis Hogeschool Antwerpen) contacteerde voor zijn boek Joannes Della Faille s.j.: mathematics, modesty and missed opportunities wel dat een zogenoemde dubbele Vigenčrecode de sleutel zou zijn tot de code (zie onderstaand kader).
De Vigenčrecode
Het Vigenčrecijfer, uitgevonden in 1553, is een polyalfabetische subsitutie, het vervangen van letters aan de hand van alfabetische reeksen. Daarbij gebruik je een tabel waarop op iedere regel een alfabet staat waarbij je telkens één letter doorschuift naar links. Vervolgens kies je een geheim sleutelwoord of -zin, die je onder de te coderen tekst schrijft. Dan zoek je de letter van de te coderen tekst op in het verticale alfabet en de letter van het sleutelwoord in het horizontale alfabet. De kruising van beide geeft de codeletter.
Bijvoorbeeld:
Maar hoe ontcijfer je de gecodeerde tekst? Driehonderd jaar lang dacht men dat de Viginčrecode onkraakbaar was. Ze kreeg zelfs de bijnaam le chiffre indéchiffrable. Maar in de negentiende eeuw werd de code toch gebroken, door naar de afstanden tussen stukjes tekst te kijken en door letterfrequentie-analyse, gebaseerd op de vaakst voorkomende letters in een taal. Vandaag kan dat natuurlijk allemaal met de computer. Op deze website van de TU Delft kan je een en ander uitproberen.
Ben jij een puzzelaar? Misschien kun je het geheim ontsluieren. Dat is niet zo onmogelijk als het lijkt. De geschiedenis leert dat toegewijde liefhebbers eerder al boodschappen ontcijferden die jarenlang onbegrepen de tijd hadden getart. De ontcijfering van de hiëroglyfen door Jean-François Champollion is het beroemdste voorbeeld, maar er zijn er nog, zoals het Mysterie van Patjitan, ontcijferd door een lezer na een oproep in het tijdschrift Archipel.
Een hersenkraker wordt het sowieso. Niet alleen omdat de tekst wellicht in een soort oud-Spaans is geschreven, maar ook omdat hij waarschijnlijk wetenschappelijke termen bevat waar een taalontcijferaar niet noodzakelijk mee vertrouwd is. Om de geďnteresseerde lezer te helpen volgt hier enige wetenschappelijke achtergrond over het probleem waar Van Langren zo door gefascineerd was.
Het astrolabium, dat plaats en hoogte van hemellichamen meet, werd tot de zestiende eeuw gebruikt voor navigatie.
Het vraagstuk
In de zestiende eeuw liepen heel wat schepen op de klippen wegens een foutieve positiebepaling op zee. Het kompas kende men natuurlijk al lang, zodat zeelui het noorden konden vinden. Ook de breedte, dat is de afstand tot de evenaar, kon men bepalen door de hoogte van de zon of een ander hemellichaam te meten. De bepaling van de lengte, namelijk de afstand tot de nulmeridiaan (vandaag die van Greenwich), was echter een probleem.
Zeelieden deden dan maar een gok op basis van de snelheid van het schip ten opzichte van het water, door touwen met knopen in het water te laten zakken, zoals je al eens ziet in films over piraten of oude zeilschepen (denk maar aan het verhaal over Hornblower). Bij grote zeestromingen kon het echter gebeuren dat een schip in werkelijkheid achteruit ging in plaats van vooruit, ook al had het schip een redelijke voorwaartse snelheid ten opzichte van het in tegenzin stromende zeewater.
De toenmalige grootmachten op zee, waaronder de Lage Landen, loofden daarom hoge prijzen uit voor degene die het lengteprobleem kon oplossen. Er ontstond wedijver en argwaan tussen de wetenschappers die de prijzen in de wacht probeerden te slepen. Precieze zeewaardige klokken zouden uiteindelijk het probleem oplossen. Immers, de aarde draait rond haar as in 24 uur, zodat 1 uur overeenkomt met een lengteverschil van 360°/24 of 15°. Maar voor het zover was, waren er mensen zoals Van Langren die met allerhande oplossingen kwamen aandragen.
Oplichtende maan
Een methode die Van Langren wel degelijk beschreef en openlijk verdedigde, was gebaseerd op het oplichten en het uitdoven van bergtoppen op de maan. Het oplichten van een bergtop op de maan door de opkomende zon wordt overal ter wereld waar de maan dan zichtbaar is op hetzelfde moment waargenomen. Het idee was bijgevolg dat een goede maankaart de maan in een soort hemelse klok zou veranderen. Maar bij het daadwerkelijk testen van deze methode blijkt het zelfs in deze moderne tijden niet mogelijk om schaduwveranderingen nauwkeurig genoeg te voorspellen. Daarbij gaat het oplichten en uitdoven erg traag.
Van Langren bestudeerde de maan meer dan twintig jaar en wellicht kwam ook hij tot de vaststelling dat de methode van de oplichtende of uitdovende maanstippen in de praktijk niet werkte. Misschien was deze werkwijze niet meer dan een afleidingsmanoeuvre? Trouwens, in zijn latere werken spreekt hij niet over het oplichten van maanbergen, maar alleen over de bepaling van de positie van de maan.
De schaduwovergang op de maan gebeurt heel traag. Fotos: Jos Pauwels, sterrenkundige kring Mercator
Een andere methode?
Wat kon dan de methode zijn die Van Langren onthulde in zijn gecodeerde tekst? Omdat de maan zich zeer snel tussen de sterren door beweegt, zou haar positie gebruikt kunnen worden. Maar de maan staat zo dicht bij de aarde dat je in Brussel of Londen de maanschijf niet op dezelfde plaats ziet ten opzichte van de sterren, door de zogenoemde parallax (zie onderstaand kader). Men kan echter afspreken steeds de maan te aanschouwen op haar hoogste punt. Trouwens, in zijn latere teksten heeft Van Langren het geregeld over dit moment van cumulatie, dat ongeveer in het zuiden gebeurt. Er is dan geen probleem met de oost-westparallax. Als scheepslui goede tabellen zouden hebben van de tijdstippen waarop de maan bepaalde posities inneemt ten opzichte van de sterren, zouden zij haar als een hemelse klok kunnen gebruiken. De bijkomende moeilijkheid dat de maan zich toont als een grote schijf of (meestal) als een stuk van een schijf, kan worden opgelost door tabellen op te stellen met de tijden waarop goed bekende verlichte bergtoppen door een bekende meridiaan trekken.
Parallax
Een illustratie van het begrip parallax: op de drie fotos van Antwerpen vanaf de linker Schelde-oever zie je de positie van de torens verschuiven. Op de eerste, genomen ten noorden van Antwerpen, zie je de Boerentoren links van de kathedraal, op de tweede foto juist ervoor en op de derde foto, die veel zuidelijker genomen werd, staat hij rechts van de kathedraal. Dat komt omdat de kathedraal zich dichter bij de waarnemer op Linkeroever bevindt dan de Boerentoren. Op dezelfde manier verschuift ook de maan ten opzichte van de achtergrond van de sterren zodat haar relatieve positie ten opzichte van het firmament misleidend is.
De KBC-Boerentoren staat links, achter of rechts van de Antwerpse kathedraal naargelang de positie van de waarnemer. Fotos: Jos Pauwels
Concreet: als je door een kijker kijkt, moet je een bekende ster net door de kruisdraad laten komen. Vervolgens tel je de seconden, bijvoorbeeld met een slinger, tot een bepaalde verlichte maanberg in de kijker voorbijkomt. Als je dat vergelijkt met wat op een andere plaats op dezelfde manier met dezelfde ster wordt gedaan en het tijdsverschil vergelijkt, kan je daaruit de lengte afleiden. Want het gevonden tijdsverschil is te wijten aan de verplaatsing van de maan ten opzichte van die ster.
Was dit de echte methode van Van Langren? Dat staat niet vast. Zijn geheim, waarvan hij steeds sprak, ligt besloten in de mysterieuze gecodeerde tekst. Het zou hem tot een van de belangrijkste personen van zijn tijd hebben gemaakt. Als iemand de code kan ontcijferen, ruim 350 jaar nadat ze werd geschreven, kan dat misschien alsnog, postuum.
(Kennislink)
[ Bericht 10% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 08-03-2011 08:36:07 ]
De mysterieuze code van Langrenus
350 jaar oud raadsel nog steeds onopgelost
Langrenus, de man uit Brussel die de eerste kaart van de maan tekende, had wellicht ook een methode voor de lengtebepaling op zee. Maar die beschreef hij in een code die tot nu nog niet is ontcijferd.
Michiel Florentius Van Langren (1598-1675) was een cartograaf die vanuit Nederland naar Brussel emigreerde. Hij maakte de eerste kaart van de maan. Langrenus de Latijnse versie van zijn naam dacht rond 1630 ook het probleem van de bepaling van lengte op zee te hebben opgelost. Hij ging tot aan het Spaanse hof, dat toen in Brussel de plak zwaaide. Maar door allerhande verwikkelingen kreeg hij nooit de uitgeloofde prijs. Uiteindelijk zou Langrenus zijn methode voor de lengtebepaling in geheimschrift formuleren, als een bijzonder bijvoegsel bij zijn verhandeling La verdadera longitud, uit 1645.
Uit angst voor plagiaat Van Langren leefde in de tijd van grootheden zoals Huygens, Kepler en Galilei sprak hij steeds heel vaag over zijn uitvindingen. Sommigen denken dat hij in het geval van het vraagstuk van de lengtebepaling een mistgordijn wou optrekken en dat hij de cryptische tekst schreef omdat hij helemaal geen goed werkende methode had. Het ligt in handen van de ontcijferaar of hem een postume eer toekomt of juist helemaal niet.
Code kraken
De tekst begint vrij leesbaar, zie onderstaande figuur. De eerste zinnen zijn letterlijk vertaald.
Vertaling:
II. Voorstel. Over de Zeevaartlengte die de genoemde VAN LANGREN voorstelde aan zijne Majt. zoals hij dit vermeldt in zijn verzoek dat werd gelezen door de K. INDISCHE Raad: En is in volgende vorm die hij zal uitleggen als zijne Majt. hem de opdracht zal geven.
.Maar de rest is schijnbaar ondoorgrondelijk. Zelfs vooraanstaande cryptografen beten er al hun tanden op stuk. Al dachten de experts die wiskundige Ad Meskens (Artesis Hogeschool Antwerpen) contacteerde voor zijn boek Joannes Della Faille s.j.: mathematics, modesty and missed opportunities wel dat een zogenoemde dubbele Vigenčrecode de sleutel zou zijn tot de code (zie onderstaand kader).
De Vigenčrecode
Het Vigenčrecijfer, uitgevonden in 1553, is een polyalfabetische subsitutie, het vervangen van letters aan de hand van alfabetische reeksen. Daarbij gebruik je een tabel waarop op iedere regel een alfabet staat waarbij je telkens één letter doorschuift naar links. Vervolgens kies je een geheim sleutelwoord of -zin, die je onder de te coderen tekst schrijft. Dan zoek je de letter van de te coderen tekst op in het verticale alfabet en de letter van het sleutelwoord in het horizontale alfabet. De kruising van beide geeft de codeletter.
Bijvoorbeeld:
Maar hoe ontcijfer je de gecodeerde tekst? Driehonderd jaar lang dacht men dat de Viginčrecode onkraakbaar was. Ze kreeg zelfs de bijnaam le chiffre indéchiffrable. Maar in de negentiende eeuw werd de code toch gebroken, door naar de afstanden tussen stukjes tekst te kijken en door letterfrequentie-analyse, gebaseerd op de vaakst voorkomende letters in een taal. Vandaag kan dat natuurlijk allemaal met de computer. Op deze website van de TU Delft kan je een en ander uitproberen.
Ben jij een puzzelaar? Misschien kun je het geheim ontsluieren. Dat is niet zo onmogelijk als het lijkt. De geschiedenis leert dat toegewijde liefhebbers eerder al boodschappen ontcijferden die jarenlang onbegrepen de tijd hadden getart. De ontcijfering van de hiëroglyfen door Jean-François Champollion is het beroemdste voorbeeld, maar er zijn er nog, zoals het Mysterie van Patjitan, ontcijferd door een lezer na een oproep in het tijdschrift Archipel.
Een hersenkraker wordt het sowieso. Niet alleen omdat de tekst wellicht in een soort oud-Spaans is geschreven, maar ook omdat hij waarschijnlijk wetenschappelijke termen bevat waar een taalontcijferaar niet noodzakelijk mee vertrouwd is. Om de geďnteresseerde lezer te helpen volgt hier enige wetenschappelijke achtergrond over het probleem waar Van Langren zo door gefascineerd was.
Het astrolabium, dat plaats en hoogte van hemellichamen meet, werd tot de zestiende eeuw gebruikt voor navigatie.
Het vraagstuk
In de zestiende eeuw liepen heel wat schepen op de klippen wegens een foutieve positiebepaling op zee. Het kompas kende men natuurlijk al lang, zodat zeelui het noorden konden vinden. Ook de breedte, dat is de afstand tot de evenaar, kon men bepalen door de hoogte van de zon of een ander hemellichaam te meten. De bepaling van de lengte, namelijk de afstand tot de nulmeridiaan (vandaag die van Greenwich), was echter een probleem.
Zeelieden deden dan maar een gok op basis van de snelheid van het schip ten opzichte van het water, door touwen met knopen in het water te laten zakken, zoals je al eens ziet in films over piraten of oude zeilschepen (denk maar aan het verhaal over Hornblower). Bij grote zeestromingen kon het echter gebeuren dat een schip in werkelijkheid achteruit ging in plaats van vooruit, ook al had het schip een redelijke voorwaartse snelheid ten opzichte van het in tegenzin stromende zeewater.
De toenmalige grootmachten op zee, waaronder de Lage Landen, loofden daarom hoge prijzen uit voor degene die het lengteprobleem kon oplossen. Er ontstond wedijver en argwaan tussen de wetenschappers die de prijzen in de wacht probeerden te slepen. Precieze zeewaardige klokken zouden uiteindelijk het probleem oplossen. Immers, de aarde draait rond haar as in 24 uur, zodat 1 uur overeenkomt met een lengteverschil van 360°/24 of 15°. Maar voor het zover was, waren er mensen zoals Van Langren die met allerhande oplossingen kwamen aandragen.
Oplichtende maan
Een methode die Van Langren wel degelijk beschreef en openlijk verdedigde, was gebaseerd op het oplichten en het uitdoven van bergtoppen op de maan. Het oplichten van een bergtop op de maan door de opkomende zon wordt overal ter wereld waar de maan dan zichtbaar is op hetzelfde moment waargenomen. Het idee was bijgevolg dat een goede maankaart de maan in een soort hemelse klok zou veranderen. Maar bij het daadwerkelijk testen van deze methode blijkt het zelfs in deze moderne tijden niet mogelijk om schaduwveranderingen nauwkeurig genoeg te voorspellen. Daarbij gaat het oplichten en uitdoven erg traag.
Van Langren bestudeerde de maan meer dan twintig jaar en wellicht kwam ook hij tot de vaststelling dat de methode van de oplichtende of uitdovende maanstippen in de praktijk niet werkte. Misschien was deze werkwijze niet meer dan een afleidingsmanoeuvre? Trouwens, in zijn latere werken spreekt hij niet over het oplichten van maanbergen, maar alleen over de bepaling van de positie van de maan.
De schaduwovergang op de maan gebeurt heel traag. Fotos: Jos Pauwels, sterrenkundige kring Mercator
Een andere methode?
Wat kon dan de methode zijn die Van Langren onthulde in zijn gecodeerde tekst? Omdat de maan zich zeer snel tussen de sterren door beweegt, zou haar positie gebruikt kunnen worden. Maar de maan staat zo dicht bij de aarde dat je in Brussel of Londen de maanschijf niet op dezelfde plaats ziet ten opzichte van de sterren, door de zogenoemde parallax (zie onderstaand kader). Men kan echter afspreken steeds de maan te aanschouwen op haar hoogste punt. Trouwens, in zijn latere teksten heeft Van Langren het geregeld over dit moment van cumulatie, dat ongeveer in het zuiden gebeurt. Er is dan geen probleem met de oost-westparallax. Als scheepslui goede tabellen zouden hebben van de tijdstippen waarop de maan bepaalde posities inneemt ten opzichte van de sterren, zouden zij haar als een hemelse klok kunnen gebruiken. De bijkomende moeilijkheid dat de maan zich toont als een grote schijf of (meestal) als een stuk van een schijf, kan worden opgelost door tabellen op te stellen met de tijden waarop goed bekende verlichte bergtoppen door een bekende meridiaan trekken.
Parallax
Een illustratie van het begrip parallax: op de drie fotos van Antwerpen vanaf de linker Schelde-oever zie je de positie van de torens verschuiven. Op de eerste, genomen ten noorden van Antwerpen, zie je de Boerentoren links van de kathedraal, op de tweede foto juist ervoor en op de derde foto, die veel zuidelijker genomen werd, staat hij rechts van de kathedraal. Dat komt omdat de kathedraal zich dichter bij de waarnemer op Linkeroever bevindt dan de Boerentoren. Op dezelfde manier verschuift ook de maan ten opzichte van de achtergrond van de sterren zodat haar relatieve positie ten opzichte van het firmament misleidend is.
De KBC-Boerentoren staat links, achter of rechts van de Antwerpse kathedraal naargelang de positie van de waarnemer. Fotos: Jos Pauwels
Concreet: als je door een kijker kijkt, moet je een bekende ster net door de kruisdraad laten komen. Vervolgens tel je de seconden, bijvoorbeeld met een slinger, tot een bepaalde verlichte maanberg in de kijker voorbijkomt. Als je dat vergelijkt met wat op een andere plaats op dezelfde manier met dezelfde ster wordt gedaan en het tijdsverschil vergelijkt, kan je daaruit de lengte afleiden. Want het gevonden tijdsverschil is te wijten aan de verplaatsing van de maan ten opzichte van die ster.
Was dit de echte methode van Van Langren? Dat staat niet vast. Zijn geheim, waarvan hij steeds sprak, ligt besloten in de mysterieuze gecodeerde tekst. Het zou hem tot een van de belangrijkste personen van zijn tijd hebben gemaakt. Als iemand de code kan ontcijferen, ruim 350 jaar nadat ze werd geschreven, kan dat misschien alsnog, postuum.
(Kennislink)
[ Bericht 10% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 08-03-2011 08:36:07 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Echte foto's uit het "Wilde" Westen:
The Wild West as it really was rather than how Hollywood has imagined it is revealed in this extraordinary collection of pictures.
The grainy photographs, taken in the late 19th century in and around the notorious gold mining town of Deadwood, provide a unique, sepia-toned glimpse of the Wild West. The images were published in American papers this week after being released by the U.S. Library of Congress.
Deadwood recently brought to life in an acclaimed TV drama series of the same name, starring Ian McShane has gone down in legend as a riotous and lawless town that was home to the likes of Wild Bill Hickok, Calamity Jane and Wyatt Earp.
And yet many of the pictures, taken by the pioneering photographer John C.H. Grabill, show how the reality was rather different to the traditions instilled by decades of Hollywood Westerns.
The bushy-bearded old timers are pictured panning for gold, native American Indian chiefs are seen posing solemnly in full headdress. There is the ugly scar of a mining town on a hillside and the tepee encampments of hostiles such as the Lakota Sioux.
The expressions of weather-beaten earnestness on the faces of frontiersmen and Native Americans alike are what we have come to expect, but there is barely a six-shooter to be seen hanging from anyones hip, the wagon trains are pulled by oxen, not horses, and everyone on the Deadwood Stage is wearing a jacket and tie, dressed more for a business meeting than a Sioux attack.
Between 1887 and 1892, Grabill sent 188 photographs taken using an early technique that used albumen, or egg white, to bind together the chemicals to the Library of Congress for copyright protection.
Deadwood in South Dakota was founded shortly after the discovery of gold in the neighbouring Black Hills in 1876.
As miners flocked to the town and its population quickly grew to 5,000, the wagon trains brought in not only supplies but gamblers, prostitutes and gunfighters.
Grabill (who also famously photographed the aftermath of the Wounded Knee massacre in which the U.S. Seventh Cavalry killed up to 300 Native American men, women and children) chronicled the settlements rapid expansion from a collection of tents to a fully-fledged town that celebrated the completion of a connecting railway with a parade down its main street in 1888.
Long before the arrival of the white man, the land was home to the Cheyenne, Kiowa, Pawnee, Crow and Sioux (or Lakota) Indians.
The settlement of Deadwood began in the 1870s, despite the town lying within the territory granted to Native Americans in the 1868 Treaty of Laramie, which guaranteed ownership of the Black Hills to the Lakota tribes.
However, in 1874, Colonel George Armstrong Custer led an expedition into the Hills and announced the discovery of gold on French Creek.
This triggered the Black Hills Gold Rush and gave rise to the town of Deadwood, which quickly reached a population of around 5,000.
In early 1876, frontiersman Charlie Utter and his brother Steve led a wagon train to Deadwood containing what were deemed to be needed commodities to bolster business.
The wagon train also brought gamblers and prostitutes, helping the town to boom - but with a bawdy reputation.
As the economy changed from gold rush to steady mining, Deadwood lost its rough and rowdy character and settled down into a prosperous town.
One of the subjects of Grabill's photographs is the last survivor from the battle of Little Bighorn - a horse called Comanche.
The battle took place between soldiers under the command for General Custer and the combined forces of Lakota, Northern Cheyenne and Arapaho people
Every soldier in the five companies under Custer was killed and Comanche, who belonged to Captain Keogh, was found wondering the battlefield.
It is thought, however, that the Indians may have captured some of the American army's animals.
Other images chronicle a time otherwise only imagined on film; from prospectors panning for gold to the early interactions between settlers from the East and the native Americans who inhabited the Midwest.
Little is known about Grabills life before or after his work in the Midwest.
There is speculation that he moved to Colorado - Denver Public Library is in possession of some of his work - or that he moved back to Chicago.
What is surprising is that a man who dedicated his life to charting people and communities left no self portrait, memoir or anything else with which to remember Grabill the man.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz1G1Z685yM
The Wild West as it really was rather than how Hollywood has imagined it is revealed in this extraordinary collection of pictures.
The grainy photographs, taken in the late 19th century in and around the notorious gold mining town of Deadwood, provide a unique, sepia-toned glimpse of the Wild West. The images were published in American papers this week after being released by the U.S. Library of Congress.
Deadwood recently brought to life in an acclaimed TV drama series of the same name, starring Ian McShane has gone down in legend as a riotous and lawless town that was home to the likes of Wild Bill Hickok, Calamity Jane and Wyatt Earp.
And yet many of the pictures, taken by the pioneering photographer John C.H. Grabill, show how the reality was rather different to the traditions instilled by decades of Hollywood Westerns.
The bushy-bearded old timers are pictured panning for gold, native American Indian chiefs are seen posing solemnly in full headdress. There is the ugly scar of a mining town on a hillside and the tepee encampments of hostiles such as the Lakota Sioux.
The expressions of weather-beaten earnestness on the faces of frontiersmen and Native Americans alike are what we have come to expect, but there is barely a six-shooter to be seen hanging from anyones hip, the wagon trains are pulled by oxen, not horses, and everyone on the Deadwood Stage is wearing a jacket and tie, dressed more for a business meeting than a Sioux attack.
Between 1887 and 1892, Grabill sent 188 photographs taken using an early technique that used albumen, or egg white, to bind together the chemicals to the Library of Congress for copyright protection.
Deadwood in South Dakota was founded shortly after the discovery of gold in the neighbouring Black Hills in 1876.
As miners flocked to the town and its population quickly grew to 5,000, the wagon trains brought in not only supplies but gamblers, prostitutes and gunfighters.
Grabill (who also famously photographed the aftermath of the Wounded Knee massacre in which the U.S. Seventh Cavalry killed up to 300 Native American men, women and children) chronicled the settlements rapid expansion from a collection of tents to a fully-fledged town that celebrated the completion of a connecting railway with a parade down its main street in 1888.
Long before the arrival of the white man, the land was home to the Cheyenne, Kiowa, Pawnee, Crow and Sioux (or Lakota) Indians.
The settlement of Deadwood began in the 1870s, despite the town lying within the territory granted to Native Americans in the 1868 Treaty of Laramie, which guaranteed ownership of the Black Hills to the Lakota tribes.
However, in 1874, Colonel George Armstrong Custer led an expedition into the Hills and announced the discovery of gold on French Creek.
This triggered the Black Hills Gold Rush and gave rise to the town of Deadwood, which quickly reached a population of around 5,000.
In early 1876, frontiersman Charlie Utter and his brother Steve led a wagon train to Deadwood containing what were deemed to be needed commodities to bolster business.
The wagon train also brought gamblers and prostitutes, helping the town to boom - but with a bawdy reputation.
As the economy changed from gold rush to steady mining, Deadwood lost its rough and rowdy character and settled down into a prosperous town.
One of the subjects of Grabill's photographs is the last survivor from the battle of Little Bighorn - a horse called Comanche.
The battle took place between soldiers under the command for General Custer and the combined forces of Lakota, Northern Cheyenne and Arapaho people
Every soldier in the five companies under Custer was killed and Comanche, who belonged to Captain Keogh, was found wondering the battlefield.
It is thought, however, that the Indians may have captured some of the American army's animals.
Other images chronicle a time otherwise only imagined on film; from prospectors panning for gold to the early interactions between settlers from the East and the native Americans who inhabited the Midwest.
Little is known about Grabills life before or after his work in the Midwest.
There is speculation that he moved to Colorado - Denver Public Library is in possession of some of his work - or that he moved back to Chicago.
What is surprising is that a man who dedicated his life to charting people and communities left no self portrait, memoir or anything else with which to remember Grabill the man.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz1G1Z685yM
De pessimist ziet het duister in de tunnel
De optimist ziet het licht aan het eind van de tunnel
De realist ziet de trein komen
De machinist ziet drie idioten in het spoor staan....
De optimist ziet het licht aan het eind van de tunnel
De realist ziet de trein komen
De machinist ziet drie idioten in het spoor staan....
09-03-2011
De Romeinen in Woerden
NRT-recensie: Overzicht van de archeologie in Laurium
Zeven Romeinse schepen en talloze bouwresten, militaire uitrustingsstukken en allerlei andere spullen kwamen in Woerden uit de grond. Een nieuw boek geeft een mooi overzicht van deze vondsten en wat ze betekenen.
De oude Romeinse grens in Nederland moet op de internationale UNESCO Werelderfgoedlijst komen te staan, vinden de provincies Gelderland, Utrecht en Zuid-Holland. In januari van dit jaar hebben zij een voorstel daartoe ingediend bij staatssecretaris van Cultuur Halbe Zijlstra. ‘Grote delen van de grens of limes in Duitsland, Schotland en Engeland staan al op de Werelderfgoedlijst, en ook in andere landen (Kroatië, Hongarije en Oostenrijk) worden binnenkort delen voorgedragen’, aldus een persbericht dat in januari in veel media als nieuwsbericht verscheen.
‘De limes liep in Nederland tussen 57 v. Chr. tot 400 n. Chr. van Arnhem naar Katwijk, en vormt het grootste archeologische monument in Nederland’, zo gaat het persbericht verder. Langs deze grens lag ook Laurium (waar nu Woerden ligt) met een castellum of legerplaats met een vicus, een burgerlijke nederzetting. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Al in 1576 wordt in Woerden melding gemaakt van de vondst van (toen nog waarschijnlijk) Romeinse scheepsresten en in 1590 worden Romeinse molenstenen uit Woerden beschreven. Op de Peutingerkaart (een kopie uit de 13e eeuw van een laat Romeinse wegenkaart) komt Woerden niet voor, maar op de plek waar nu Woerden ligt staat op de kaart Laurium vermeld. Dat er op die plaats Romeinse vondsten worden gedaan is dus niet vreemd.
Grootscheeps onderzoek
Maar pas vanaf 1974 wordt er serieus opgegraven, culminerend in een grootscheeps onderzoek van 2002 tot 2004. En wat er dan gevonden wordt, mag zonder meer indrukwekkend genoemd worden. De resten van een castellum worden opgegraven, en van de civiele vicus. Grote hoeveelheden overblijfselen komen aan het licht, zoals bouwresten, militaire uitrustingsstukken, aardewerk, sieraden, munten, en de spectaculaire resten van zeven Romeinse binnenschepen. Laurium lag aan het water, de limes lag in Nederland immers voor het grootste deel langs de grote rivieren, en de Oude Rijn liep langs Woerden naar Katwijk om daar in de Noordzee uit te komen. Woerden zal terecht een belangrijk deel gaan uitmaken van dit UNESCO Werelderfgoed.
Van de geschiedenis van Romeins Woerden is een fraai boek verschenen. Het beschrijft het castellum en de vicus, de Romeinse militaire bezetting en civiele bewoning van Laurium, maar ook de limes in groter verband (deel I van het boek, 140 pagina’s). En natuurlijk de Romeinse scheepvaart en scheepsvondsten (deel II, 60 pagina’s). Ook de geschiedenis van de opgravingen zelf, de conservering van de vondsten, de datering enz. komen uitgebreid aan de orde. Het boek is plezierig leesbaar geschreven, en bevat heel veel mooie foto’s van vondsten, duidelijke reconstructietekeningen, schema’s en kaartjes die een goed overzicht geven van wat er gevonden is, en vooral ook van hoe het aangetroffen is.
Drive-in museum
In Woerden is nog steeds veel te zien dat herinnert aan de Romeinse tijd. Zo is in het plaveisel van het Kerkplein de omtrek van het castellum aangegeven, de parkeergarage “Castellum” vormt feitelijk een drive-in museum, en er zijn twee archeologische wandelroutes, die in het centrum en de “schepenroute”. Het derde deel van het boek (25 pagina’s) beschrijft en illustreert uitvoerig dit ‘Romeins weerzien in Woerden’. Het is een prachtig boek geworden, voor het grote publiek (met name de inwoners van Woerden natuurlijk), voor in archeologie geďnteresseerde liefhebbers, en voor beroepsarcheologen, vooral diegenen die zich met de Romeinse tijd (in Nederland) bezighouden. Net als deze eerdere uitgave over Romeinen in Valkenburg (ZH) overigens.
Twee minimale minpuntjes. Het chronologische overzicht op de pagina’s 110-111 had ik liever andersom gezien - met “oud” onder en “nieuw” boven (zo is het in de archeologie en geologie ook gebruikelijk want zo treffen we het in de grond immers aan). En dan het formaat (25 x 30 cm). Handig voor een mooie lay-out, maar mijn boekenkasten zijn geen van alle 30 centimeter diep. En rechtop kan ik de rugtekst niet lezen!
Herman de Swart – Noorderlicht Recensie Team
Titel: Romeinen in Woerden - het archeologische onderzoek naar de militaire bezetting en de scheepvaart van Laurium
Auteurs: Wouter Vos, Edwin Blom, Tom Hazenberg
Uitgever: Hazenberg Archeologie, Leiden, 2010
Gebonden, 238 pagina's, EUR 42,15
ISBN 978 90 808534 8 5
(Noorderlicht)
De Romeinen in Woerden
NRT-recensie: Overzicht van de archeologie in Laurium
Zeven Romeinse schepen en talloze bouwresten, militaire uitrustingsstukken en allerlei andere spullen kwamen in Woerden uit de grond. Een nieuw boek geeft een mooi overzicht van deze vondsten en wat ze betekenen.
De oude Romeinse grens in Nederland moet op de internationale UNESCO Werelderfgoedlijst komen te staan, vinden de provincies Gelderland, Utrecht en Zuid-Holland. In januari van dit jaar hebben zij een voorstel daartoe ingediend bij staatssecretaris van Cultuur Halbe Zijlstra. ‘Grote delen van de grens of limes in Duitsland, Schotland en Engeland staan al op de Werelderfgoedlijst, en ook in andere landen (Kroatië, Hongarije en Oostenrijk) worden binnenkort delen voorgedragen’, aldus een persbericht dat in januari in veel media als nieuwsbericht verscheen.
‘De limes liep in Nederland tussen 57 v. Chr. tot 400 n. Chr. van Arnhem naar Katwijk, en vormt het grootste archeologische monument in Nederland’, zo gaat het persbericht verder. Langs deze grens lag ook Laurium (waar nu Woerden ligt) met een castellum of legerplaats met een vicus, een burgerlijke nederzetting. Maar laat ik bij het begin beginnen.
Al in 1576 wordt in Woerden melding gemaakt van de vondst van (toen nog waarschijnlijk) Romeinse scheepsresten en in 1590 worden Romeinse molenstenen uit Woerden beschreven. Op de Peutingerkaart (een kopie uit de 13e eeuw van een laat Romeinse wegenkaart) komt Woerden niet voor, maar op de plek waar nu Woerden ligt staat op de kaart Laurium vermeld. Dat er op die plaats Romeinse vondsten worden gedaan is dus niet vreemd.
Grootscheeps onderzoek
Maar pas vanaf 1974 wordt er serieus opgegraven, culminerend in een grootscheeps onderzoek van 2002 tot 2004. En wat er dan gevonden wordt, mag zonder meer indrukwekkend genoemd worden. De resten van een castellum worden opgegraven, en van de civiele vicus. Grote hoeveelheden overblijfselen komen aan het licht, zoals bouwresten, militaire uitrustingsstukken, aardewerk, sieraden, munten, en de spectaculaire resten van zeven Romeinse binnenschepen. Laurium lag aan het water, de limes lag in Nederland immers voor het grootste deel langs de grote rivieren, en de Oude Rijn liep langs Woerden naar Katwijk om daar in de Noordzee uit te komen. Woerden zal terecht een belangrijk deel gaan uitmaken van dit UNESCO Werelderfgoed.
Van de geschiedenis van Romeins Woerden is een fraai boek verschenen. Het beschrijft het castellum en de vicus, de Romeinse militaire bezetting en civiele bewoning van Laurium, maar ook de limes in groter verband (deel I van het boek, 140 pagina’s). En natuurlijk de Romeinse scheepvaart en scheepsvondsten (deel II, 60 pagina’s). Ook de geschiedenis van de opgravingen zelf, de conservering van de vondsten, de datering enz. komen uitgebreid aan de orde. Het boek is plezierig leesbaar geschreven, en bevat heel veel mooie foto’s van vondsten, duidelijke reconstructietekeningen, schema’s en kaartjes die een goed overzicht geven van wat er gevonden is, en vooral ook van hoe het aangetroffen is.
Drive-in museum
In Woerden is nog steeds veel te zien dat herinnert aan de Romeinse tijd. Zo is in het plaveisel van het Kerkplein de omtrek van het castellum aangegeven, de parkeergarage “Castellum” vormt feitelijk een drive-in museum, en er zijn twee archeologische wandelroutes, die in het centrum en de “schepenroute”. Het derde deel van het boek (25 pagina’s) beschrijft en illustreert uitvoerig dit ‘Romeins weerzien in Woerden’. Het is een prachtig boek geworden, voor het grote publiek (met name de inwoners van Woerden natuurlijk), voor in archeologie geďnteresseerde liefhebbers, en voor beroepsarcheologen, vooral diegenen die zich met de Romeinse tijd (in Nederland) bezighouden. Net als deze eerdere uitgave over Romeinen in Valkenburg (ZH) overigens.
Twee minimale minpuntjes. Het chronologische overzicht op de pagina’s 110-111 had ik liever andersom gezien - met “oud” onder en “nieuw” boven (zo is het in de archeologie en geologie ook gebruikelijk want zo treffen we het in de grond immers aan). En dan het formaat (25 x 30 cm). Handig voor een mooie lay-out, maar mijn boekenkasten zijn geen van alle 30 centimeter diep. En rechtop kan ik de rugtekst niet lezen!
Herman de Swart – Noorderlicht Recensie Team
Titel: Romeinen in Woerden - het archeologische onderzoek naar de militaire bezetting en de scheepvaart van Laurium
Auteurs: Wouter Vos, Edwin Blom, Tom Hazenberg
Uitgever: Hazenberg Archeologie, Leiden, 2010
Gebonden, 238 pagina's, EUR 42,15
ISBN 978 90 808534 8 5
(Noorderlicht)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dank beste Lord.quote:Op dinsdag 8 maart 2011 16:59 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Echte foto's uit het "Wilde" Westen:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
The Wild West as it really was rather than how Hollywood has imagined it is revealed in this extraordinary collection of pictures.
The grainy photographs, taken in the late 19th century in and around the notorious gold mining town of Deadwood, provide a unique, sepia-toned glimpse of the Wild West. The images were published in American papers this week after being released by the U.S. Library of Congress.
Deadwood recently brought to life in an acclaimed TV drama series of the same name, starring Ian McShane has gone down in legend as a riotous and lawless town that was home to the likes of Wild Bill Hickok, Calamity Jane and Wyatt Earp.
And yet many of the pictures, taken by the pioneering photographer John C.H. Grabill, show how the reality was rather different to the traditions instilled by decades of Hollywood Westerns.
The bushy-bearded old timers are pictured panning for gold, native American Indian chiefs are seen posing solemnly in full headdress. There is the ugly scar of a mining town on a hillside and the tepee encampments of hostiles such as the Lakota Sioux.
The expressions of weather-beaten earnestness on the faces of frontiersmen and Native Americans alike are what we have come to expect, but there is barely a six-shooter to be seen hanging from anyones hip, the wagon trains are pulled by oxen, not horses, and everyone on the Deadwood Stage is wearing a jacket and tie, dressed more for a business meeting than a Sioux attack.
Between 1887 and 1892, Grabill sent 188 photographs taken using an early technique that used albumen, or egg white, to bind together the chemicals to the Library of Congress for copyright protection.
Deadwood in South Dakota was founded shortly after the discovery of gold in the neighbouring Black Hills in 1876.
As miners flocked to the town and its population quickly grew to 5,000, the wagon trains brought in not only supplies but gamblers, prostitutes and gunfighters.
Grabill (who also famously photographed the aftermath of the Wounded Knee massacre in which the U.S. Seventh Cavalry killed up to 300 Native American men, women and children) chronicled the settlements rapid expansion from a collection of tents to a fully-fledged town that celebrated the completion of a connecting railway with a parade down its main street in 1888.
Long before the arrival of the white man, the land was home to the Cheyenne, Kiowa, Pawnee, Crow and Sioux (or Lakota) Indians.
The settlement of Deadwood began in the 1870s, despite the town lying within the territory granted to Native Americans in the 1868 Treaty of Laramie, which guaranteed ownership of the Black Hills to the Lakota tribes.
However, in 1874, Colonel George Armstrong Custer led an expedition into the Hills and announced the discovery of gold on French Creek.
This triggered the Black Hills Gold Rush and gave rise to the town of Deadwood, which quickly reached a population of around 5,000.
In early 1876, frontiersman Charlie Utter and his brother Steve led a wagon train to Deadwood containing what were deemed to be needed commodities to bolster business.
The wagon train also brought gamblers and prostitutes, helping the town to boom - but with a bawdy reputation.
As the economy changed from gold rush to steady mining, Deadwood lost its rough and rowdy character and settled down into a prosperous town.
One of the subjects of Grabill's photographs is the last survivor from the battle of Little Bighorn - a horse called Comanche.
The battle took place between soldiers under the command for General Custer and the combined forces of Lakota, Northern Cheyenne and Arapaho people
Every soldier in the five companies under Custer was killed and Comanche, who belonged to Captain Keogh, was found wondering the battlefield.
It is thought, however, that the Indians may have captured some of the American army's animals.
Other images chronicle a time otherwise only imagined on film; from prospectors panning for gold to the early interactions between settlers from the East and the native Americans who inhabited the Midwest.
Little is known about Grabills life before or after his work in the Midwest.
There is speculation that he moved to Colorado - Denver Public Library is in possession of some of his work - or that he moved back to Chicago.
What is surprising is that a man who dedicated his life to charting people and communities left no self portrait, memoir or anything else with which to remember Grabill the man.
Read more: http://www.dailymail.co.u(...)s.html#ixzz1G1Z685yM
dit is ook een super site voor dergelijke foto's
http://www.old-picture.com/collection-index-001.htm
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-03-2011
Atlantis weg door tsunami?
Men zoekt er al vele jaren naar, volgens sommigen bestaat de verzonken stad niet eens, en nu lijkt er een doorbraak te zijn. Volgens de Amerikaanse professor Richard Freund lag Atlantis in het zuiden van Spanje en werd het weggespoeld door een tsunami. Van dat natuurfenomeen, meestal afkomstig van een zeebeving, leren we tegenwoordig steeds meer de kracht kennen. De overlevenden van de Atlantis-tsunami weken uit naar centraal Spanje en bouwden daar steden in de Atlantische stijl, ter nagedachtenis. Daar werden ook al bewijzen van gevonden, aldus de professor.
(Open moerasland in Nationaal park Dońo Ana)
Om het mysterie op te lossen gebruikte het team van professor Freund satellietbeelden, onderwatertechnologie, deep-ground radar en digital mapping. Met hun onderzoeksgegevens konden ze een verzonken stad, iets ten noorden van de Spaanse stad Cadiz, ontdekken. Daar, begraven in het Dońa Ana Park, zou volgens de vorsers een oude concentrisch ommuurde stad verstopt liggen: Atlantis.
Tsunami's zijn belangrijk in het hele verhaal. Volgens Freund wordt de regio regelmatig getroffen door kleine en grote tsunami's. Al sinds oudsher houdt men daar verslagen van bij. De grootste bekende tsunami dateert er van november 1755. Een vloedgolf van 10 verdiepingen hoog beukte toen op Lissabon in.
De bevindingen van Freund en zijn team werden vastgelegd voor National Geographic Channel. In de documentaire 'Finding Atlantis' kunt u dit allemaal zelf bekijken. Freund is overigens niet de eerste die vermoedt dat Atlantis in dat deel van Spanje ligt. Zowel Spaanse als Cubaanse wetenschappers zoeken ook al een tijdje in die regio.
(Grenswetenschap)
Atlantis weg door tsunami?
Men zoekt er al vele jaren naar, volgens sommigen bestaat de verzonken stad niet eens, en nu lijkt er een doorbraak te zijn. Volgens de Amerikaanse professor Richard Freund lag Atlantis in het zuiden van Spanje en werd het weggespoeld door een tsunami. Van dat natuurfenomeen, meestal afkomstig van een zeebeving, leren we tegenwoordig steeds meer de kracht kennen. De overlevenden van de Atlantis-tsunami weken uit naar centraal Spanje en bouwden daar steden in de Atlantische stijl, ter nagedachtenis. Daar werden ook al bewijzen van gevonden, aldus de professor.
(Open moerasland in Nationaal park Dońo Ana)
Om het mysterie op te lossen gebruikte het team van professor Freund satellietbeelden, onderwatertechnologie, deep-ground radar en digital mapping. Met hun onderzoeksgegevens konden ze een verzonken stad, iets ten noorden van de Spaanse stad Cadiz, ontdekken. Daar, begraven in het Dońa Ana Park, zou volgens de vorsers een oude concentrisch ommuurde stad verstopt liggen: Atlantis.
Tsunami's zijn belangrijk in het hele verhaal. Volgens Freund wordt de regio regelmatig getroffen door kleine en grote tsunami's. Al sinds oudsher houdt men daar verslagen van bij. De grootste bekende tsunami dateert er van november 1755. Een vloedgolf van 10 verdiepingen hoog beukte toen op Lissabon in.
De bevindingen van Freund en zijn team werden vastgelegd voor National Geographic Channel. In de documentaire 'Finding Atlantis' kunt u dit allemaal zelf bekijken. Freund is overigens niet de eerste die vermoedt dat Atlantis in dat deel van Spanje ligt. Zowel Spaanse als Cubaanse wetenschappers zoeken ook al een tijdje in die regio.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2011
Gebruik van vuur relatief recent in Europa
AMSTERDAM - Het gebruik van vuur door de prehistorische mens in Europa kwam zo'n drie- tot vierhonderdduizend jaar geleden op gang.
© Thinkstock
Dat is verrassend, omdat de mens ongeveer een miljoen jaar geleden naar Europa trok en in de tussenliggende periode het relatief koude klimaat van dit werelddeel zonder vuur heeft overleefd.
Wil Roebroeks van de Universiteit van Leiden en Paola Villa van de Universiteit van Colorado schreven een artikel over het gebruik van vuur door de vroege mens.
Hun bevindingen worden dinsdag in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences gepubliceerd.
Vragen
Een onderzoek naar 141 archeologische vindplaatsen in Europa leverde geen bewijs op dat de mens meer dan vierhonderdduizend jaar geleden al vuur gebruikte. Na deze periode gebruikten Neanderthalers en de moderne mens wel vuur om zich te warmen, op te koken en als licht, blijkt uit vondsten.
Het onderzoek roept de vraag op hoe de mens honderdduizenden jaren lang kon overleven in het Europese klimaat, dat een stuk kouder is dan het klimaat in Afrika, van waaruit de mens zich over de wereld verspreidde.
Mogelijk paste de mens zich aan de koude aan door een actieve levensstijl en een eiwitrijk dieet. Bekend is dat de vroege mens vlees, vis en schaaldieren rauw at.
Koken
In Israël en op enkele vindplaatsen in Afrika is wel bewijs gevonden dat de mens meer dan vierhonderdduizend jaar geleden vuur gebruikte.
De theorie dat de mens relatief recent vuur maakte, wordt niet onderschreven door Richard Wrangham, archeoloog aan de universiteit Harvard en auteur van het boek Catching Fire: How Cooking Made Us Human.
Hij beweert dat het koken van voedsel mogelijk al twee miljoen jaar geleden plaatsvond. Door voedsel te koken werd de voedingswaarde van het eten vergroot en de evolutie van de mens bespoedigd. Hersenen zouden door dit voedselrijkere dieet zijn gegroeid, zodat de vroege mens kon evolueren tot de moderne, aldus Wrangham.
Verbrande botten
Mogelijk zijn verbrande botten en as verdwenen of verwaaid, waardoor er nu geen bewijzen worden gevonden voor vroeg vuurgebruik, meent Wrangham.
Villa brengt hier tegenin dat in een grot in Zuid-Afrika wel degelijk verbrande botten uit een vroegere periode, namelijk een miljoen jaar geleden, zijn gevonden. "Verbrande botten blijven dus bewaard", zei ze.
"Dit artikel vertegenwoordigt zeer duidelijk de archeologische conclusies van wat Wil Roebroeks zeer elegant een geval van 'science friction' noemt. Dit komt voort uit de botsing tussen archeologisch en biologisch bewijsmateriaal", schreef Wrangham in een e-mail.
"Hoe dan ook, we hebben een mooie puzzel."
© Novum
(nu.nl)
Gebruik van vuur relatief recent in Europa
AMSTERDAM - Het gebruik van vuur door de prehistorische mens in Europa kwam zo'n drie- tot vierhonderdduizend jaar geleden op gang.
© Thinkstock
Dat is verrassend, omdat de mens ongeveer een miljoen jaar geleden naar Europa trok en in de tussenliggende periode het relatief koude klimaat van dit werelddeel zonder vuur heeft overleefd.
Wil Roebroeks van de Universiteit van Leiden en Paola Villa van de Universiteit van Colorado schreven een artikel over het gebruik van vuur door de vroege mens.
Hun bevindingen worden dinsdag in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences gepubliceerd.
Vragen
Een onderzoek naar 141 archeologische vindplaatsen in Europa leverde geen bewijs op dat de mens meer dan vierhonderdduizend jaar geleden al vuur gebruikte. Na deze periode gebruikten Neanderthalers en de moderne mens wel vuur om zich te warmen, op te koken en als licht, blijkt uit vondsten.
Het onderzoek roept de vraag op hoe de mens honderdduizenden jaren lang kon overleven in het Europese klimaat, dat een stuk kouder is dan het klimaat in Afrika, van waaruit de mens zich over de wereld verspreidde.
Mogelijk paste de mens zich aan de koude aan door een actieve levensstijl en een eiwitrijk dieet. Bekend is dat de vroege mens vlees, vis en schaaldieren rauw at.
Koken
In Israël en op enkele vindplaatsen in Afrika is wel bewijs gevonden dat de mens meer dan vierhonderdduizend jaar geleden vuur gebruikte.
De theorie dat de mens relatief recent vuur maakte, wordt niet onderschreven door Richard Wrangham, archeoloog aan de universiteit Harvard en auteur van het boek Catching Fire: How Cooking Made Us Human.
Hij beweert dat het koken van voedsel mogelijk al twee miljoen jaar geleden plaatsvond. Door voedsel te koken werd de voedingswaarde van het eten vergroot en de evolutie van de mens bespoedigd. Hersenen zouden door dit voedselrijkere dieet zijn gegroeid, zodat de vroege mens kon evolueren tot de moderne, aldus Wrangham.
Verbrande botten
Mogelijk zijn verbrande botten en as verdwenen of verwaaid, waardoor er nu geen bewijzen worden gevonden voor vroeg vuurgebruik, meent Wrangham.
Villa brengt hier tegenin dat in een grot in Zuid-Afrika wel degelijk verbrande botten uit een vroegere periode, namelijk een miljoen jaar geleden, zijn gevonden. "Verbrande botten blijven dus bewaard", zei ze.
"Dit artikel vertegenwoordigt zeer duidelijk de archeologische conclusies van wat Wil Roebroeks zeer elegant een geval van 'science friction' noemt. Dit komt voort uit de botsing tussen archeologisch en biologisch bewijsmateriaal", schreef Wrangham in een e-mail.
"Hoe dan ook, we hebben een mooie puzzel."
© Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-03-2011quote:
Ze zeggen dus eigenlijk dat Atlantis = Tartessos?
Onderzoeker claimt vondst 'mytisch' Atlantis
Onderzoeksleider Richard Freund van de Universiteit van Hartford.
ROTTERDAM - De Amerikaanse onderzoeker Richard Freund claimt dat hij Atlantis heeft gevonden. Volgens Freund ligt het 'mytische' eilandenrijk onder een moerasgebied in zuid-Spanje, iets ten noorden van de stad Cadiz.
Een fictieve kaart van Atlantis uitgegeven door Athanasius Kircher (Amsterdam, 1665). Hier is het Noorden onder en het Zuiden boven. Links is Spanje nog zichtbaar en rechts Amerika. BRON WIKIPEDIA
Een kaart van de plaats waar Atlantis volgens de meeste theorieën gelegen zou hebben: midden in de Atlantische oceaan. BRON WIKIPEDIA
Volgens de onderzoeker van de Universiteit van Hartford is Atlantis bedolven onder een vloedgolf.
Tsunami
,,Dit is dus de kracht van tsunami's. De vloedgolf is zestig kilometer landinwaarts gegaan en heeft Atlantis volledig doen zinken'', aldus Freund. Hij deed twee jaar lang onderzoek, met grondradar en andere hoogwaardige technische apparatuur, om er achter te komen wat er in de grond bij Cadiz verscholen zit.
Nooit bewezen
Of Atlantis ooit heeft bestaan is overigens nooit bewezen. De Griekse filosoof Plato schreef er vierhonderd jaar voor Christus als eerste over. Hij schreef dat Atlantis 'binnen één dag en nacht verdween in de diepten van de zee'.
De stad Cadiz.
Plato
In een van Plato's dialogen vertelt het personage Critias dat zijn grootvader het verhaal over Atlantis rechtstreeks van de grote Solon (638 - 558 voor Christus) vernomen zou hebben. Hoe het land eruit zag, is door Plato bij monde van deze Critias in detail beschreven. Op het eiland was er een tempel gewijd aan de god Poseidon, de god van de zee. Het eiland Atlantis lag buiten de Middellandse Zee, dus nog verder dan de Zuilen van Hercules (de straat van Gibraltar).
Hoofdstad
Volgens Plato was de oude hoofdstad van Atlantis een streng geometrisch uitgebouwd systeem van concentrische cirkels met om beurten een ommuurd eiland en een kanaal, met een totale diameter van 22,5 km. Op het cirkelvormige centrale eiland waren er sportterreinen, het koninklijk paleis en een tempel, gewijd aan de zeegod Poseidon, beschermgod van de stad.
Fascinatie
,,We zijn zo gefascineerd door Atlantis, omdat het hier gaat over het begin van de beschaving'', aldus Freund, die samen met een team van archeologen het onderzoek deed. Zijn zoektocht naar de mytische stad is verfilmd in de documentaire Finding Atlantis, die onlangs is vertoond bij National Geographic. De reden waarom Freund in zuid-Spanje ging zoeken, was de stijl van huizen bouwen. Rondom Cadiz leek die volgens Freund op 'overlevenden van de ramp van Atlantis.'
Zondvloed
Door een wereldwijde catastrofe, een soort zondvloed, waardoor ieder spoor van het land werd weggewist, zou het rijk elfduizend jaar geleden plotseling zijn verdwenen. De Atlantische Oceaan dankt zijn naam aan deze legende.
Speculatie
Door de jaren heen is er veel gespeculeerd over de ligging van het eilandenrijk. Er zijn talloze theorieën over de ligging van Atlantis verschenen.
Er is beweerd dat Atlantis gevonden zou zijn in de buurt van de Azoren, Amerika, Scandinavië, de Noordzee, de Britse eilanden, het eiland Cuba, Zuid-Spanje, Kreta, Cyprus, Santorini, de Canarische Eilanden en Antarctica. Ook worden wel Egypte, Indonesië, Madagaskar, Australië en zelfs Antartica genoemd als mogelijke plaatsen van Atlantis.
Inspiratie
De mythe van Atlantis is door de jaren heen veelvuldig gebruikt als inspiratie voor boeken, strips, films, computerspellen en zelfs pretparken.(BVDL)
De plek waar Atlantis volgens Freund zou liggen.
(AD)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Tartessos zou ook "voorbij de zuilen van Hercules" bij de monding van de Guadalquivir hebben gelegen, dus ook ongeveer op die plaats in de buurt van Cadiz 
Ik vind het toch wel vreemd dat ze de beide steden dan niet aan elkaar linken in dat artikel.
Ik vind het toch wel vreemd dat ze de beide steden dan niet aan elkaar linken in dat artikel.
Ja, en dat Tartessos de bron zou zijn geweest voor de Atlantislegende is toch ook best al een oude theorie?
16-03-2011
90 miljoen jaar oude langnekdino gevonden
MAASTRICHT - Een internationaal team van paleontologen, onder wie medewerkers van het Natuurhistorisch Museum Maastricht, heeft in Angola een 90 miljoen jaar oude langnekdinosaurus ontdekt.
© NCB Naturalis
Het is de eerste keer dat de resten van een dinosaurus in Angola zijn gevonden, zo is woensdag bekendgemaakt.
De dinosaurus was van kop tot staart ongeveer 13 meter lang. In 2006 werd een gigantische voorpoot gevonden door verschillende paleontologen, onder meer uit Maastricht.
De botten zijn in afzettingen in zee gevonden; de rest van het karkas is waarschijnlijk de zee in gespoeld en onmogelijk terug te vinden.
© ANP
(nu.nl)
90 miljoen jaar oude langnekdino gevonden
MAASTRICHT - Een internationaal team van paleontologen, onder wie medewerkers van het Natuurhistorisch Museum Maastricht, heeft in Angola een 90 miljoen jaar oude langnekdinosaurus ontdekt.
© NCB Naturalis
Het is de eerste keer dat de resten van een dinosaurus in Angola zijn gevonden, zo is woensdag bekendgemaakt.
De dinosaurus was van kop tot staart ongeveer 13 meter lang. In 2006 werd een gigantische voorpoot gevonden door verschillende paleontologen, onder meer uit Maastricht.
De botten zijn in afzettingen in zee gevonden; de rest van het karkas is waarschijnlijk de zee in gespoeld en onmogelijk terug te vinden.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-03-2011
Grote archeologische glasvondst in Roermond
ROERMOND - In Roermond hebben archeologen bij een opgraving in de binnenstad ruim 1200 kilo glas uit de 13e tot en met 16e eeuw gevonden.
© Novum
Van de anderhalf miljoen glasfragmenten bestonden 8400 fragmenten uit uiterst zeldzaam gebrandschilderd vensterglas, waaronder het oudste gebrandschilderde glas dat in Nederland bewaard bleef.
Dat maakte de gemeente Roermond woensdag bekend. Het gaat volgens de archeologen van SOB Research om de grootste en meest diverse collectie gebrandschilderd glas die ooit in Nederland is gevonden.
Het glas werd gevonden in de resten van een kelder van een pand, dat verloren ging bij een grote stadsbrand in 1665.
Glasbedrijf
De archeologen denken dat ter plaatse eind zestiende en begin zeventiende eeuw een glasbedrijf was gevestigd, dat glasplaten maakte. De gevonden voorraad was bestemd voor hergebruik, aldus de archeologen.
Het oudste gebrandschilderde glasplaatje stamt uit ongeveer 1280, aldus directeur Jente van den Bosch van SOB Research.
Motieven
Het ging toen nog om primitieve motieven in de schilderingen. Naarmate de Renaissance opbloeide, werden die taferelen sierlijker, flamboyanter en minder religieus en verschenen beelden van mensen en dieren in de ruitjes.
''Ik ben verrast door de vrolijkheid en de uitbundigheid'', zei Van den Bosch. ''Juist in de tijd van de Inquisitie (de vervolging van ketters door de RK-Kerk, red) en de Tachtigjarige Oorlog had de gewone bevolking blijkbaar een drang naar blijheid en feestelijkheid. Men hield van het goede leven''.
Nationaal belang
Van den Bosch sprak van een vondst van nationaal belang. ''Het gaat om het werk van honderden kunstenaars uit de wijde omgeving van Roermond, tot in Vlaanderen en Duitsland''.
Hij houdt het voor mogelijk dat veel kunstwerken vernield zijn tijdens de Tachtigjarige Oorlog, toen soldaten de glas-in-loodramen kapotsloegen om het lood om te smelten tot kogels, waarbij het glas in scherven voor hergebruik beschikbaar kwam.
© ANP
(nu.nl)
Grote archeologische glasvondst in Roermond
ROERMOND - In Roermond hebben archeologen bij een opgraving in de binnenstad ruim 1200 kilo glas uit de 13e tot en met 16e eeuw gevonden.
© Novum
Van de anderhalf miljoen glasfragmenten bestonden 8400 fragmenten uit uiterst zeldzaam gebrandschilderd vensterglas, waaronder het oudste gebrandschilderde glas dat in Nederland bewaard bleef.
Dat maakte de gemeente Roermond woensdag bekend. Het gaat volgens de archeologen van SOB Research om de grootste en meest diverse collectie gebrandschilderd glas die ooit in Nederland is gevonden.
Het glas werd gevonden in de resten van een kelder van een pand, dat verloren ging bij een grote stadsbrand in 1665.
Glasbedrijf
De archeologen denken dat ter plaatse eind zestiende en begin zeventiende eeuw een glasbedrijf was gevestigd, dat glasplaten maakte. De gevonden voorraad was bestemd voor hergebruik, aldus de archeologen.
Het oudste gebrandschilderde glasplaatje stamt uit ongeveer 1280, aldus directeur Jente van den Bosch van SOB Research.
Motieven
Het ging toen nog om primitieve motieven in de schilderingen. Naarmate de Renaissance opbloeide, werden die taferelen sierlijker, flamboyanter en minder religieus en verschenen beelden van mensen en dieren in de ruitjes.
''Ik ben verrast door de vrolijkheid en de uitbundigheid'', zei Van den Bosch. ''Juist in de tijd van de Inquisitie (de vervolging van ketters door de RK-Kerk, red) en de Tachtigjarige Oorlog had de gewone bevolking blijkbaar een drang naar blijheid en feestelijkheid. Men hield van het goede leven''.
Nationaal belang
Van den Bosch sprak van een vondst van nationaal belang. ''Het gaat om het werk van honderden kunstenaars uit de wijde omgeving van Roermond, tot in Vlaanderen en Duitsland''.
Hij houdt het voor mogelijk dat veel kunstwerken vernield zijn tijdens de Tachtigjarige Oorlog, toen soldaten de glas-in-loodramen kapotsloegen om het lood om te smelten tot kogels, waarbij het glas in scherven voor hergebruik beschikbaar kwam.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-03-2011
Puma Punku, een mysterie uit de oudheid
Puma Punku is waarschijnlijk het oudste en merkwaardigste bouwwerk dat er op de aarde te vinden is. Sommige wetenschappers dateren Puma Punku op ongeveer 3.000 v.Chr., maar andere wetenschappers spreken over jaartallen tussen de 10.000 en 15.000 v.Chr.. Moderne dateringstechnieken lijken er niet uit te komen. Eigenlijk zou het bouwwerk een ere-plek moeten krijgen op de lijst van wereldwonderen en zou het bouwwerk met gemak de complexibiliteit van de Grote Piramide in Gizeh kunnen verslaan. Toch weten de meeste mensen weinig van het mysterieuze Puma Punku, gelegen in een dun bevolkt hoogland in Bolivia, ten zuiden van het Titicacameer, nabij het beroemde Tiahuanacu.
Met de modernste technologie en informatie gaan de structuren van Puma Punku tegen alle bestaande logica in. Vooralsnog lijkt geen enkele vooraanstaande wetenschapper ook maar enig idee te hebben hoe het mogelijk was om in de tijd dat Puma Punku gebouwd werd dit met de toenmalige stenen tijdperk-technieken te realiseren. Sterker nog: zelfs met onze huidige technieken zal het vrijwel niet te realiseren zijn.
Naast het feit dat men niet weet hoe het bouwwerk tot stand is gekomen heeft men ook geen flauw idee wie dit bouwwerk hebben gemaakt en waaróm zij het überhaupt gebouwd hebben. Rationele verklaringen lijken er niet te zijn en men wordt al snel gedwongen verder te kijken dan de gangbare theorieën wat betreft het tot stand komen van oude megastructuren.
Puma Punku
Men weet dat Puma Punku vroeger veel complexer was dan het nu nog is. Het moet een prachtig ingenieus bouwwerk geweest zijn dat om één of andere reden bijna volledig vernietigd lijkt door een bepaalde gebeurtenis in de geschiedenis. Een grote aardbeving? Een meteoriet die de aarde heeft geraakt? Misschien zelfs wel een gigantische tsunami. Niemand kan dit met zekerheid vaststellen, hoewel het laatste nog het meest voor de hand ligt, aan de hand van het geologische bewijs.
Er is namelijk niet alleen bewijs dat daar ooit een grote vloed is geweest, maar er is geologisch bewijs dat er ooit een beschaving geleefd heeft voordat de vermeende vloed plaatsvond. Er zijn namelijk sporen gevonden van gereedschap, botten en ander materiaal in een aardlaag voordat er sprake was van een vloed. De vermeende vloed zal dan ongeveer 12.000 jaar geleden plaats hebben gevonden, wat een goede verklaring kan zijn voor de destructie van Puma Punku.
Is Puma Punku het bewijs dat er ooit een geavanceerde beschaving heeft bestaan die lang geleden verloren is gegaan? Want als de piramiden in Egypte al zo moeilijk waren om een paar duizend jaar geleden te bouwen, hoe moeilijk zal het dan wel niet geweest moeten zijn om het immense Puma Punku zon 10.000 tot 17.000 jaar geleden te bouwen?
Wat maakt de ruďnes zo bijzonder?
Het is onmogelijk dat de gigantische stenen van Puma Punka zijn bewerkt met gereedschappen uit het stenen tijdperk. De stenen bestaan namelijk uit graniet en dioriet en de enige steensoort die harder is dan deze twee, is diamant. Als de mensen dit gigantische bouwwerk hebben gebouwd met steenbewerkingstechnieken, moeten zij dus diamanten gereedschap hebben gebruikt of een soort waarvan wij het bestaan niet kennen. Maar in de tijd dat Puma Punku is gebouwd, is het volgens de gangbare wetenschap niet denkbaar dat men zulke gereedschappen had; men stond in het beste geval immers nog maar met één been buiten het stenen tijdperk.
De gigantische stenen waren niet alleen bijzonder hard om in te snijden, maar ze zijn ongelooflijk zwaar. Sommige stenen bij Puma Punku wegen volgens sommige wetenschappers 800 ton, hoewel ook hier de meningen over verdeeld zijn. Het feit is wel dat het gaat om hele grote stenen die ook nog eens erg zwaar zijn. De dichtstbijzijnde mogelijke bron voor deze stenen ligt op meer dan 15 kilometer afstand. Hoe konden deze mensen de blokken steen vervoeren en hoe maakten ze er vervolgens een perfect in elkaar passend ingenieus puzzel-achtig bouwwerk van?
Zelfs met de technologie die we vandaag bezitten zal het bijzonder moeilijk (zo niet onmogelijk) zijn om dit bouwwerk te reproduceren. Als zelfs wij het al niet kunnen in deze tijd, hoe konden deze mensen dit duizenden (wellicht zelfs meer dan 10.000) jaar geleden wel voor elkaar krijgen?
Onderzoekers zijn het er over eens dat de beschaving die hier verantwoordelijk voor was bijzonder geavanceerd heeft moeten zijn in hun manier van werken. Zo moesten zij veel kennis hebben van astronomie, geometrie, wiskunde en noem het maar op. Toch is er geen enkele aanwijzing in de geschiedenis van een beschaving die hier verantwoordelijk voor zou kunnen zijn. Sterker nog: er is zelfs geen bewijs voor een Boliviaanse beschaving uit die tijd die überhaupt een geschrift had ontwikkeld
Buiten het feit om dat een beschaving het plan had moeten kunnen maken, moesten zij het dus vervolgens ook nog eens gaan uitvoeren. De technieken die men hier voor heeft moeten gebruiken vereisen feitelijk gezien van geavanceerde aard te zijn. Wellicht geavanceerder dan onze eigen bewerkingstechnieken.
Bijzondere stenen
Hierbij komen we meteen bij het volgende punt aan, dat is de manier hoe de stenen zijn bewerkt. Het is niet alleen lastig om in de stenen te snijden, maar de manier waarop dit is gedaan maakt het mysterie alleen maar groter. Lange groeven die via digitale meettechnieken 100% recht blijken te lopen. Net zoals de kleine gaten die naast elkaar exact dezelfde diepte hebben, op de millimeter af.
Hoe is het mogelijk dat primitieve indianen de stenen op deze manier konden bewerken terwijl zelfs wij vandaag de dag wellicht niet die precisie kunnen halen met onze machinale bewerkingstechnieken?
De stenen van Puma Punku zijn ook nog eens zo bewerkt dat ze als het ware als een puzzel in elkaar passen. Er is geen mortel gebruikt, enkel de gigantische stenen die ooit als een perfecte puzzel in elkaar pasten zodat men een bouwwerk kreeg van maar liefst vier verdiepingen hoog.
Als deze beschaving het blijkbaar voor elkaar kreeg deze gigantische blokken te vervoeren, wat al een bizarre prestatie is, is het nog moeilijker voor te stellen hoe zij deze blokken tot vier verdiepingen hoog op elkaar hebben kunnen krijgen.
Tegenwoordig hebben wij voor het vervoeren van zware stenen gigantisch grote machines nodig en zelfs dan gaat het maar moeizaam en erg traag. Het is zelfs maar de vraag of wij een 800 ton wegende steen überhaupt kunnen vervoeren.
Men neigt al snel een beeld in het hoofd te krijgen van honderden mensen die met boomstammen in de weer gingen. Deze oude roltechniek, waarvan de meeste geleerden denken dat de Egyptenaren deze ook gebruikten, gaat bij Puma Punku niet op. Binnen een straal van 15 kilometer is er geen enkele boom te vinden en of dit in het verleden wel zo was, is nog maar de vraag. Sowieso heeft men meer gedaan dan het vervoeren alleen; er is nog steeds de noodzaak van allerlei kennisgebieden in de wiskunde, astronomie enzovoort. En een schrift is daarvoor noodzakelijk. Er zijn echter nooit sporen of aanwijzingen gevonden van een beschaving uit die tijd die soortgelijke kwaliteiten bezat. Anders dan wat primitieve indianen heeft er volgens de gangbare wetenschap niet rondgelopen in die tijd.
Wie zou er verantwoordelijk kunnen zijn?
Het simpele antwoord is dat we geen flauw idee hebben wie Puma Punku heeft bedacht, gebouwd en hoe zij dit uiteindelijk hebben gedaan.
Daarom wordt Puma Punku ook wel de heilige graal genoemd voor de mensen die de theorie aanhangen van de 'astronauten uit de oudheid'. En geef ze eens ongelijk. Als de huidige wetenschap geen flauw idee heeft wie Puma Punku gemaakt hebben, hoe en waarom zij dit gemaakt hebben, is het dan zo vreemd om te stellen dat er duizenden (of tienduizenden) jaren geleden een geavanceerde buitenaardse beschaving bestond die (mede) verantwoordelijk was voor dit bouwwerk? Er zijn immers wel meer aanwijzingen in zowel geschriften als in oude geavanceerde bouwwerken die lijken te wijzen in deze richting.
Een andere verklaring kan zijn dat de mensheid uit de oudheid veel geavanceerder was dan wij op dit moment weten. Wellicht bezaten zij dus machinale technieken die zelfs wij vandaag de dag niet hebben, of nauwelijks hebben. Voor dit laatste is echter nooit bewijs gevonden, mogelijkerwijs door de gevolgen van de ramp die sowieso heeft gezorgd voor de destructie van het ooit prachtige Puma Punku.
Hoewel beide theorieën ongelooflijk en fantasierijk klinken, zijn het tot nu toe de meest aannemelijke die we hebben. Het is nu eenmaal een feit dat Puma Punku bestaat en dat het ooit gebouwd is. Maar als zelfs wij het vandaag de dag niet zouden kunnen bouwen, kan je geen gemakkelijk antwoord verwachten wat betreft de oorsprong van Puma Punku en word je gedwongen om wat verder te denken dan boomstammen en touwen.
Een bouwwerk als Puma Punku zorgt er voor dat onderzoekers gedwongen worden om buiten de gangbare theorieën te kijken. Het idee dat de mensheid ooit bezocht is door buitenaardse wezens is natuurlijk een confronterende hypothese en zal door daarom ook niet snel geaccepteerd worden. Dat de mensheid ooit geavanceerd was, vergelijkbaar met onze huidige beschaving, zal overigens ook niet snel geaccepteerd worden. Misschien is dat de reden dat er zo weinig bekend is over Puma Punku, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de piramide van Gizeh.
Antwoorden betreffende het mysterie van Puma Punku zijn er vrijwel niet. Er is veel verdeeldheid en onenigheid tussen de onderzoekers hetgeen uiteindelijk alleen maar tegenwerkt. Misschien dat we de antwoorden moeten zoeken in de legendes en culturele mythologische verhalen die de mensheid in de duizenden jaren dat wij bestaan geproduceerd heeft.
In sommige legendes spreekt men over een apocalyptische gebeurtenis die in de Bijbel de Zondvloed genoemd wordt. Veel culturen hebben een soortgelijk verhaal over een beschaving die van de aarde wordt gevaagd door een verschrikkelijke vloed. Ondanks de verschillende details van het verhaal, is de basis van het verhaal hetzelfde.
Er zijn ook andere legendes waarin beweert wordt dat er in totaal vier soortgelijke gebeurtenissen plaatsgevonden die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat de mensheid vrijwel uitstierf. Is dit wat er gebeurde met de beschaving die verantwoordelijk is voor Puma Punku, of zijn we daadwerkelijk bezocht door een buitenaardse beschaving? Misschien een combinatie van beide.
Hoe dan ook zal Puma Punku waarschijnlijk altijd een mysterie uit de oudheid blijven en voor velen als bewijs dienen dat de geschiedenis van de menselijke beschaving spectaculairder en uitgebreider is dan we ooit voor mogelijk hebben kunnen houden.
(Grenswetenschap.nl)
Puma Punku, een mysterie uit de oudheid
Puma Punku is waarschijnlijk het oudste en merkwaardigste bouwwerk dat er op de aarde te vinden is. Sommige wetenschappers dateren Puma Punku op ongeveer 3.000 v.Chr., maar andere wetenschappers spreken over jaartallen tussen de 10.000 en 15.000 v.Chr.. Moderne dateringstechnieken lijken er niet uit te komen. Eigenlijk zou het bouwwerk een ere-plek moeten krijgen op de lijst van wereldwonderen en zou het bouwwerk met gemak de complexibiliteit van de Grote Piramide in Gizeh kunnen verslaan. Toch weten de meeste mensen weinig van het mysterieuze Puma Punku, gelegen in een dun bevolkt hoogland in Bolivia, ten zuiden van het Titicacameer, nabij het beroemde Tiahuanacu.
Met de modernste technologie en informatie gaan de structuren van Puma Punku tegen alle bestaande logica in. Vooralsnog lijkt geen enkele vooraanstaande wetenschapper ook maar enig idee te hebben hoe het mogelijk was om in de tijd dat Puma Punku gebouwd werd dit met de toenmalige stenen tijdperk-technieken te realiseren. Sterker nog: zelfs met onze huidige technieken zal het vrijwel niet te realiseren zijn.
Naast het feit dat men niet weet hoe het bouwwerk tot stand is gekomen heeft men ook geen flauw idee wie dit bouwwerk hebben gemaakt en waaróm zij het überhaupt gebouwd hebben. Rationele verklaringen lijken er niet te zijn en men wordt al snel gedwongen verder te kijken dan de gangbare theorieën wat betreft het tot stand komen van oude megastructuren.
Puma Punku
Men weet dat Puma Punku vroeger veel complexer was dan het nu nog is. Het moet een prachtig ingenieus bouwwerk geweest zijn dat om één of andere reden bijna volledig vernietigd lijkt door een bepaalde gebeurtenis in de geschiedenis. Een grote aardbeving? Een meteoriet die de aarde heeft geraakt? Misschien zelfs wel een gigantische tsunami. Niemand kan dit met zekerheid vaststellen, hoewel het laatste nog het meest voor de hand ligt, aan de hand van het geologische bewijs.
Er is namelijk niet alleen bewijs dat daar ooit een grote vloed is geweest, maar er is geologisch bewijs dat er ooit een beschaving geleefd heeft voordat de vermeende vloed plaatsvond. Er zijn namelijk sporen gevonden van gereedschap, botten en ander materiaal in een aardlaag voordat er sprake was van een vloed. De vermeende vloed zal dan ongeveer 12.000 jaar geleden plaats hebben gevonden, wat een goede verklaring kan zijn voor de destructie van Puma Punku.
Is Puma Punku het bewijs dat er ooit een geavanceerde beschaving heeft bestaan die lang geleden verloren is gegaan? Want als de piramiden in Egypte al zo moeilijk waren om een paar duizend jaar geleden te bouwen, hoe moeilijk zal het dan wel niet geweest moeten zijn om het immense Puma Punku zon 10.000 tot 17.000 jaar geleden te bouwen?
Wat maakt de ruďnes zo bijzonder?
Het is onmogelijk dat de gigantische stenen van Puma Punka zijn bewerkt met gereedschappen uit het stenen tijdperk. De stenen bestaan namelijk uit graniet en dioriet en de enige steensoort die harder is dan deze twee, is diamant. Als de mensen dit gigantische bouwwerk hebben gebouwd met steenbewerkingstechnieken, moeten zij dus diamanten gereedschap hebben gebruikt of een soort waarvan wij het bestaan niet kennen. Maar in de tijd dat Puma Punku is gebouwd, is het volgens de gangbare wetenschap niet denkbaar dat men zulke gereedschappen had; men stond in het beste geval immers nog maar met één been buiten het stenen tijdperk.
De gigantische stenen waren niet alleen bijzonder hard om in te snijden, maar ze zijn ongelooflijk zwaar. Sommige stenen bij Puma Punku wegen volgens sommige wetenschappers 800 ton, hoewel ook hier de meningen over verdeeld zijn. Het feit is wel dat het gaat om hele grote stenen die ook nog eens erg zwaar zijn. De dichtstbijzijnde mogelijke bron voor deze stenen ligt op meer dan 15 kilometer afstand. Hoe konden deze mensen de blokken steen vervoeren en hoe maakten ze er vervolgens een perfect in elkaar passend ingenieus puzzel-achtig bouwwerk van?
Zelfs met de technologie die we vandaag bezitten zal het bijzonder moeilijk (zo niet onmogelijk) zijn om dit bouwwerk te reproduceren. Als zelfs wij het al niet kunnen in deze tijd, hoe konden deze mensen dit duizenden (wellicht zelfs meer dan 10.000) jaar geleden wel voor elkaar krijgen?
Onderzoekers zijn het er over eens dat de beschaving die hier verantwoordelijk voor was bijzonder geavanceerd heeft moeten zijn in hun manier van werken. Zo moesten zij veel kennis hebben van astronomie, geometrie, wiskunde en noem het maar op. Toch is er geen enkele aanwijzing in de geschiedenis van een beschaving die hier verantwoordelijk voor zou kunnen zijn. Sterker nog: er is zelfs geen bewijs voor een Boliviaanse beschaving uit die tijd die überhaupt een geschrift had ontwikkeld
Buiten het feit om dat een beschaving het plan had moeten kunnen maken, moesten zij het dus vervolgens ook nog eens gaan uitvoeren. De technieken die men hier voor heeft moeten gebruiken vereisen feitelijk gezien van geavanceerde aard te zijn. Wellicht geavanceerder dan onze eigen bewerkingstechnieken.
Bijzondere stenen
Hierbij komen we meteen bij het volgende punt aan, dat is de manier hoe de stenen zijn bewerkt. Het is niet alleen lastig om in de stenen te snijden, maar de manier waarop dit is gedaan maakt het mysterie alleen maar groter. Lange groeven die via digitale meettechnieken 100% recht blijken te lopen. Net zoals de kleine gaten die naast elkaar exact dezelfde diepte hebben, op de millimeter af.
Hoe is het mogelijk dat primitieve indianen de stenen op deze manier konden bewerken terwijl zelfs wij vandaag de dag wellicht niet die precisie kunnen halen met onze machinale bewerkingstechnieken?
De stenen van Puma Punku zijn ook nog eens zo bewerkt dat ze als het ware als een puzzel in elkaar passen. Er is geen mortel gebruikt, enkel de gigantische stenen die ooit als een perfecte puzzel in elkaar pasten zodat men een bouwwerk kreeg van maar liefst vier verdiepingen hoog.
Als deze beschaving het blijkbaar voor elkaar kreeg deze gigantische blokken te vervoeren, wat al een bizarre prestatie is, is het nog moeilijker voor te stellen hoe zij deze blokken tot vier verdiepingen hoog op elkaar hebben kunnen krijgen.
Tegenwoordig hebben wij voor het vervoeren van zware stenen gigantisch grote machines nodig en zelfs dan gaat het maar moeizaam en erg traag. Het is zelfs maar de vraag of wij een 800 ton wegende steen überhaupt kunnen vervoeren.
Men neigt al snel een beeld in het hoofd te krijgen van honderden mensen die met boomstammen in de weer gingen. Deze oude roltechniek, waarvan de meeste geleerden denken dat de Egyptenaren deze ook gebruikten, gaat bij Puma Punku niet op. Binnen een straal van 15 kilometer is er geen enkele boom te vinden en of dit in het verleden wel zo was, is nog maar de vraag. Sowieso heeft men meer gedaan dan het vervoeren alleen; er is nog steeds de noodzaak van allerlei kennisgebieden in de wiskunde, astronomie enzovoort. En een schrift is daarvoor noodzakelijk. Er zijn echter nooit sporen of aanwijzingen gevonden van een beschaving uit die tijd die soortgelijke kwaliteiten bezat. Anders dan wat primitieve indianen heeft er volgens de gangbare wetenschap niet rondgelopen in die tijd.
Wie zou er verantwoordelijk kunnen zijn?
Het simpele antwoord is dat we geen flauw idee hebben wie Puma Punku heeft bedacht, gebouwd en hoe zij dit uiteindelijk hebben gedaan.
Daarom wordt Puma Punku ook wel de heilige graal genoemd voor de mensen die de theorie aanhangen van de 'astronauten uit de oudheid'. En geef ze eens ongelijk. Als de huidige wetenschap geen flauw idee heeft wie Puma Punku gemaakt hebben, hoe en waarom zij dit gemaakt hebben, is het dan zo vreemd om te stellen dat er duizenden (of tienduizenden) jaren geleden een geavanceerde buitenaardse beschaving bestond die (mede) verantwoordelijk was voor dit bouwwerk? Er zijn immers wel meer aanwijzingen in zowel geschriften als in oude geavanceerde bouwwerken die lijken te wijzen in deze richting.
Een andere verklaring kan zijn dat de mensheid uit de oudheid veel geavanceerder was dan wij op dit moment weten. Wellicht bezaten zij dus machinale technieken die zelfs wij vandaag de dag niet hebben, of nauwelijks hebben. Voor dit laatste is echter nooit bewijs gevonden, mogelijkerwijs door de gevolgen van de ramp die sowieso heeft gezorgd voor de destructie van het ooit prachtige Puma Punku.
Hoewel beide theorieën ongelooflijk en fantasierijk klinken, zijn het tot nu toe de meest aannemelijke die we hebben. Het is nu eenmaal een feit dat Puma Punku bestaat en dat het ooit gebouwd is. Maar als zelfs wij het vandaag de dag niet zouden kunnen bouwen, kan je geen gemakkelijk antwoord verwachten wat betreft de oorsprong van Puma Punku en word je gedwongen om wat verder te denken dan boomstammen en touwen.
Een bouwwerk als Puma Punku zorgt er voor dat onderzoekers gedwongen worden om buiten de gangbare theorieën te kijken. Het idee dat de mensheid ooit bezocht is door buitenaardse wezens is natuurlijk een confronterende hypothese en zal door daarom ook niet snel geaccepteerd worden. Dat de mensheid ooit geavanceerd was, vergelijkbaar met onze huidige beschaving, zal overigens ook niet snel geaccepteerd worden. Misschien is dat de reden dat er zo weinig bekend is over Puma Punku, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de piramide van Gizeh.
Antwoorden betreffende het mysterie van Puma Punku zijn er vrijwel niet. Er is veel verdeeldheid en onenigheid tussen de onderzoekers hetgeen uiteindelijk alleen maar tegenwerkt. Misschien dat we de antwoorden moeten zoeken in de legendes en culturele mythologische verhalen die de mensheid in de duizenden jaren dat wij bestaan geproduceerd heeft.
In sommige legendes spreekt men over een apocalyptische gebeurtenis die in de Bijbel de Zondvloed genoemd wordt. Veel culturen hebben een soortgelijk verhaal over een beschaving die van de aarde wordt gevaagd door een verschrikkelijke vloed. Ondanks de verschillende details van het verhaal, is de basis van het verhaal hetzelfde.
Er zijn ook andere legendes waarin beweert wordt dat er in totaal vier soortgelijke gebeurtenissen plaatsgevonden die er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat de mensheid vrijwel uitstierf. Is dit wat er gebeurde met de beschaving die verantwoordelijk is voor Puma Punku, of zijn we daadwerkelijk bezocht door een buitenaardse beschaving? Misschien een combinatie van beide.
Hoe dan ook zal Puma Punku waarschijnlijk altijd een mysterie uit de oudheid blijven en voor velen als bewijs dienen dat de geschiedenis van de menselijke beschaving spectaculairder en uitgebreider is dan we ooit voor mogelijk hebben kunnen houden.
(Grenswetenschap.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik weet niet waar die '3000 v Chr' vandaan komt, laat staan die 10.000, maar Wiki en onderliggende bronnen hebben het over 500 AD en verder, met het hoogtepunt van gebruik tussen 700 en 1000.
Daarnaast is het sowieso niet echt nieuws, het gaat niet over een nieuwe ontdekking of iets dergelijks.
Daarnaast is het sowieso niet echt nieuws, het gaat niet over een nieuwe ontdekking of iets dergelijks.
Mary had a little lamb
Then Mary had dessert
Then Mary had dessert
Het is ook niet helemaal duidelijk waarop die claim is gebaseerd over die gesteenten die voor de technieken uit die tijd onbewerkbaar zouden zijn geweest... Als je bronnen van het type Atlantis, Lemurië e.d. buiten beschouwing laat vind je dat op publicaties in Google Books vooral zandsteen en andesiet als bouwmaterialen voor Puma Punku worden genoemd. En zo ontzettend weerbarstig schijnt dat nu ook weer niet te zijn.
(George Robert Rapp, Archaeomineralogy)quote:In ancient Pergamon there are numerous examples of andesite in structural use in temples, piers, floors, and columns. Andesite was also used in the temple of Athena, fortification walls in ancient Smyrna, and in the bouleterion and the gymnasium at ancient Assos.
Andesite was used widely as the raw material for axes in the Andean region of South America. In North America, a black glassy andesite that outcrops on San Antonio Mountain in New Mexico was used to make projectile points, knives, scrapers, and a large ... implement that may have been a hoe.
Erg mooie foto's, geven zeker een beter beeld van het wilde westen dan je in de meeste films zietquote:
Echte foto's uit het "Wilde" Westen:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
The Wild West as it really was rather than how Hollywood has imagined it is revealed in this extraordinary collection of pictures.
..non est vivere sed valere vita est ..
16-03-2011
The Roman Ninth Legion's mysterious loss
The disappearance of Rome's Ninth Legion has long baffled historians, but could a brutal ambush have been the event that forged the England-Scotland border, asks archaeologist Dr Miles Russell, of Bournemouth University.
One of the most enduring legends of Roman Britain concerns the disappearance of the Ninth Legion.
The theory that 5,000 of Rome's finest soldiers were lost in the swirling mists of Caledonia, as they marched north to put down a rebellion, forms the basis of a new film, The Eagle, but how much of it is true?
It is easy to understand the appeal of stories surrounding the loss of the Roman Ninth Legion - a disadvantaged band of British warriors inflicting a humiliating defeat upon a well-trained, heavily-armoured professional army.
It's the ultimate triumph of the underdog - an unlikely tale of victory against the odds. Recently, however, the story has seeped further into the national consciousness of both England and Scotland.
Find out more
Rome's Lost Legion is on the History Channel on Thursday 17 March at 2200 GMT
The Eagle is in UK cinemas from 25 March
For the English, the massacre of the Ninth is an inspiring tale of home-grown "Davids" successfully taking on a relentless European "Goliath". For the Scots, given the debate on devolved government and national identity, not to say the cultural impact of Braveheart, the tale has gained extra currency - freedom-loving highlanders resisting monolithic, London-based imperialists.
The legend of the Ninth gained form thanks to acclaimed novelist Rosemary Sutcliff, whose masterpiece, The Eagle of the Ninth, became an instant bestseller when published in 1954.
Since then, generations of children and adults have been entranced by the story of a young Roman officer, Marcus Aquila, travelling north of Hadrian's Wall in order to uncover the truth about his father, lost with the Ninth, and the whereabouts of the Legion's battle standard, the bronze eagle.
The historians have dissented, theorising that the Ninth did not disappear in Britain at all, arguing both book and film are wrong. Their theory has been far more mundane - the legion was, in fact, a victim of strategic transfer, swapping the cold expanse of northern England, for arid wastes in the Middle East. Here, sometime before AD 160, they were wiped out in a war against the Persians.
The Ninth would have spent much of their time at York
But, contrary to this view, there is not one shred of evidence that the Ninth were ever taken out of Britain. It's just a guess which, over time, has taken on a sheen of cast iron certainty. Three stamped tiles bearing the unit number of the Ninth found at Nijmegen, in the Netherlands, have been used to support the idea of transfer from Britain.
But these all seem to date to the 80s AD, when detachments of the Ninth were indeed on the Rhine fighting Germanic tribes. They do not prove that the Ninth left Britain for good.
In fact, the last certain piece of evidence relating to the existence of the Legion from anywhere in the Roman Empire comes from York where an inscription, dating to AD 108, credits the Ninth with rebuilding the fortress in stone. Some time between then and the mid-2nd Century, when a record of all Legions was compiled, the unit had ceased to exist.
But what happened to the Ninth?
Theories on the Ninth
Ambushed in Caledonia while fighting revolt
Destroyed in the Bar Kokhba Jewish revolt
Wiped out in battle against the Parthians
The early years of the 2nd Century were deeply traumatic for Britannia. The Roman writer Fronto observed that, in the reign of the emperor Hadrian (AD 117 - 138), large numbers of Roman soldiers were killed by the British.
The number and full extent of these losses remain unknown, but they were evidently significant. The anonymously authored Augustan History, compiled in the 3rd Century, provides further detail, noting that when Hadrian became emperor, "the Britons could not be kept under Roman control".
The British problem was of deep concern to Roman central government. Thanks to a tombstone recovered from Ferentinum in Italy, we know that emergency reinforcements of over 3,000 men were rushed to the island on "the British Expedition", early in Hadrian's reign. The emperor himself visited the island in AD 122, in order to "correct many faults", bringing with him a new legion, the Sixth.
The fact that they took up residence in the legionary fortress of York suggests that the "great losses" of personnel, alluded to by Fronto, had occurred within the ranks of the Ninth.
Archaeological evidence of the legion's fate is scarce It would seem that Sutcliff was right after all.
It was the Ninth, the most exposed and northerly of all legions in Britain, that had borne the brunt of the uprising, ending their days fighting insurgents in the turmoil of early 2nd Century Britain.
The loss of such an elite military unit had an unexpected twist which reverberates to the present day. When the emperor Hadrian visited Britain at the head of a major troop surge, he realised that there was only one way to ensure stability in the island - he needed to build a wall.
Hadrian's Wall was designed to keep invaders out of Roman territory as well as ensuring that potential insurgents within the province had no hope of receiving support from their allies to the north. From this point, cultures on either side of the great divide developed at different rates and in very different ways.
The ultimate legacy of the Ninth was the creation of a permanent border, forever dividing Britain. The origins of what were to become the independent kingdoms of England and Scotland may be traced to the loss of this unluckiest of Roman legions.
Dr Miles Russell is a senior lecturer in Prehistoric and Roman Archaeology at Bournemouth University.
(BBC News)
The Roman Ninth Legion's mysterious loss
The disappearance of Rome's Ninth Legion has long baffled historians, but could a brutal ambush have been the event that forged the England-Scotland border, asks archaeologist Dr Miles Russell, of Bournemouth University.
One of the most enduring legends of Roman Britain concerns the disappearance of the Ninth Legion.
The theory that 5,000 of Rome's finest soldiers were lost in the swirling mists of Caledonia, as they marched north to put down a rebellion, forms the basis of a new film, The Eagle, but how much of it is true?
It is easy to understand the appeal of stories surrounding the loss of the Roman Ninth Legion - a disadvantaged band of British warriors inflicting a humiliating defeat upon a well-trained, heavily-armoured professional army.
It's the ultimate triumph of the underdog - an unlikely tale of victory against the odds. Recently, however, the story has seeped further into the national consciousness of both England and Scotland.
Find out more
Rome's Lost Legion is on the History Channel on Thursday 17 March at 2200 GMT
The Eagle is in UK cinemas from 25 March
For the English, the massacre of the Ninth is an inspiring tale of home-grown "Davids" successfully taking on a relentless European "Goliath". For the Scots, given the debate on devolved government and national identity, not to say the cultural impact of Braveheart, the tale has gained extra currency - freedom-loving highlanders resisting monolithic, London-based imperialists.
The legend of the Ninth gained form thanks to acclaimed novelist Rosemary Sutcliff, whose masterpiece, The Eagle of the Ninth, became an instant bestseller when published in 1954.
Since then, generations of children and adults have been entranced by the story of a young Roman officer, Marcus Aquila, travelling north of Hadrian's Wall in order to uncover the truth about his father, lost with the Ninth, and the whereabouts of the Legion's battle standard, the bronze eagle.
The historians have dissented, theorising that the Ninth did not disappear in Britain at all, arguing both book and film are wrong. Their theory has been far more mundane - the legion was, in fact, a victim of strategic transfer, swapping the cold expanse of northern England, for arid wastes in the Middle East. Here, sometime before AD 160, they were wiped out in a war against the Persians.
The Ninth would have spent much of their time at York
But, contrary to this view, there is not one shred of evidence that the Ninth were ever taken out of Britain. It's just a guess which, over time, has taken on a sheen of cast iron certainty. Three stamped tiles bearing the unit number of the Ninth found at Nijmegen, in the Netherlands, have been used to support the idea of transfer from Britain.
But these all seem to date to the 80s AD, when detachments of the Ninth were indeed on the Rhine fighting Germanic tribes. They do not prove that the Ninth left Britain for good.
In fact, the last certain piece of evidence relating to the existence of the Legion from anywhere in the Roman Empire comes from York where an inscription, dating to AD 108, credits the Ninth with rebuilding the fortress in stone. Some time between then and the mid-2nd Century, when a record of all Legions was compiled, the unit had ceased to exist.
But what happened to the Ninth?
Theories on the Ninth
Ambushed in Caledonia while fighting revolt
Destroyed in the Bar Kokhba Jewish revolt
Wiped out in battle against the Parthians
The early years of the 2nd Century were deeply traumatic for Britannia. The Roman writer Fronto observed that, in the reign of the emperor Hadrian (AD 117 - 138), large numbers of Roman soldiers were killed by the British.
The number and full extent of these losses remain unknown, but they were evidently significant. The anonymously authored Augustan History, compiled in the 3rd Century, provides further detail, noting that when Hadrian became emperor, "the Britons could not be kept under Roman control".
The British problem was of deep concern to Roman central government. Thanks to a tombstone recovered from Ferentinum in Italy, we know that emergency reinforcements of over 3,000 men were rushed to the island on "the British Expedition", early in Hadrian's reign. The emperor himself visited the island in AD 122, in order to "correct many faults", bringing with him a new legion, the Sixth.
The fact that they took up residence in the legionary fortress of York suggests that the "great losses" of personnel, alluded to by Fronto, had occurred within the ranks of the Ninth.
Archaeological evidence of the legion's fate is scarce It would seem that Sutcliff was right after all.
It was the Ninth, the most exposed and northerly of all legions in Britain, that had borne the brunt of the uprising, ending their days fighting insurgents in the turmoil of early 2nd Century Britain.
The loss of such an elite military unit had an unexpected twist which reverberates to the present day. When the emperor Hadrian visited Britain at the head of a major troop surge, he realised that there was only one way to ensure stability in the island - he needed to build a wall.
Hadrian's Wall was designed to keep invaders out of Roman territory as well as ensuring that potential insurgents within the province had no hope of receiving support from their allies to the north. From this point, cultures on either side of the great divide developed at different rates and in very different ways.
The ultimate legacy of the Ninth was the creation of a permanent border, forever dividing Britain. The origins of what were to become the independent kingdoms of England and Scotland may be traced to the loss of this unluckiest of Roman legions.
Dr Miles Russell is a senior lecturer in Prehistoric and Roman Archaeology at Bournemouth University.
(BBC News)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
EFM, bedankt voor je post over Puma Punka.
Ik had er nog nooit iets over gelezen maar erg intressant!
ook al heeft de Hertog gelijk en heeft Wiki het over een constructie datum van ongeveer 600 AD, het maakt het niet minder bijzonder.
[ Bericht 37% gewijzigd door rechtsedirecte op 18-03-2011 09:19:06 ]
Ik had er nog nooit iets over gelezen maar erg intressant!
ook al heeft de Hertog gelijk en heeft Wiki het over een constructie datum van ongeveer 600 AD, het maakt het niet minder bijzonder.
[ Bericht 37% gewijzigd door rechtsedirecte op 18-03-2011 09:19:06 ]
'Lopen is geen sport maar een manier van reizen'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
Graag gedaan beste rechtsedirectequote:
EFM, bedankt voor je post over Puma Punka.
Ik had er nog nooit iets over gelezen maar erg intressant!
ook al heeft de Hertog gelijk en heeft Wiki het over een constructie datum van ongeveer 600 AD, het maakt het niet minder bijzonder.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2011
"Wiskundige fout maakt van Da Vinci nog groter genie"
Zelfs wiskundige genieën maken al eens een reken- of redeneerfoutje. Zo ook Leonardo Da Vinci, zo ontdekte de Nederlandse wiskundige Rinus Roelofs ontdekt. Volgens Roelofs vergiste Da Vinci zich in een illustratie van een zogezegde romboëdrische kuboctaëder. "Maar dat van hem net nog een groter genie", zo staat te lezen in Eos.
De afbeelding die Da Vinci maakte.
Deze illustatrie toont inderdaad een ander grondvlak van de piramide.
Een romboëdrische kuboctaëder is een veelvlak waarbij een gelijkzijdige driehoek steeds door vierkanten wordt omringd.
De betwiste tekening is een illustratie voor een boek van de wiskundige Luca Pacioli. Da Vinci plaatste op elk zijvlak van het object een piramide, met een drie- of een vierhoekig grondvlak, naargelang het zijvlak een driehoek of vierkant is).
Echter is het grondvlak onderaan de figuur vierhoekig, terwijl dit volgens Roelofd driehoekig moet zijn. Ook andere piramides op de afbeelding lijken verkeerd.
De fout doet volgens Roelofs niets af aan het genie Da Vinci. "Da Vinci was zonder meer een genie, en wellicht het grootste genie aller tijden. Maar ook hij was een mens, die moest nadenken en redeneren, en die daarbij al eens een foutje beging. En dat maakt hem alleen maar een nog groter genie."
Bovendien had Da Vinci geen model om zich op te inspireren: hij was de eerste ooit die de romboëdrische kuboctaëder tekende voor een drukwerk, laat staan dat iemand er al piramides op had getekend om het stervormige lichaam af te beelden in druk, zo klinkt het in Eos. (belga/edp)
(HLN)
"Wiskundige fout maakt van Da Vinci nog groter genie"
Zelfs wiskundige genieën maken al eens een reken- of redeneerfoutje. Zo ook Leonardo Da Vinci, zo ontdekte de Nederlandse wiskundige Rinus Roelofs ontdekt. Volgens Roelofs vergiste Da Vinci zich in een illustratie van een zogezegde romboëdrische kuboctaëder. "Maar dat van hem net nog een groter genie", zo staat te lezen in Eos.
De afbeelding die Da Vinci maakte.
Deze illustatrie toont inderdaad een ander grondvlak van de piramide.
Een romboëdrische kuboctaëder is een veelvlak waarbij een gelijkzijdige driehoek steeds door vierkanten wordt omringd.
De betwiste tekening is een illustratie voor een boek van de wiskundige Luca Pacioli. Da Vinci plaatste op elk zijvlak van het object een piramide, met een drie- of een vierhoekig grondvlak, naargelang het zijvlak een driehoek of vierkant is).
Echter is het grondvlak onderaan de figuur vierhoekig, terwijl dit volgens Roelofd driehoekig moet zijn. Ook andere piramides op de afbeelding lijken verkeerd.
De fout doet volgens Roelofs niets af aan het genie Da Vinci. "Da Vinci was zonder meer een genie, en wellicht het grootste genie aller tijden. Maar ook hij was een mens, die moest nadenken en redeneren, en die daarbij al eens een foutje beging. En dat maakt hem alleen maar een nog groter genie."
Bovendien had Da Vinci geen model om zich op te inspireren: hij was de eerste ooit die de romboëdrische kuboctaëder tekende voor een drukwerk, laat staan dat iemand er al piramides op had getekend om het stervormige lichaam af te beelden in druk, zo klinkt het in Eos. (belga/edp)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2011
Egyptische 'schoonheidskoningin' had mogelijk wrat
AMSTERDAM Een Spaanse wetenschapper heeft mogelijk een wrat ontdekt op het gemummificeerde hoofd van de oud-Egyptische koningin Tiye.
© Thinkstock
De grootmoeder van Toetanchamon die bekend stond om haar schoonheid, had waarschijnlijk een zogenaamde platte wrat tussen haar ogen. De vermoedelijke huidaandoening van Tiye was onschadelijk, maar volgens wetenschappers duidelijk te zien in haar gezicht.
Dat meldt Discovery News op basis van een bevinding van de Spaanse onderzoeker Mercedes Gonzalez van het Institutio de Estudios Científicos en Momias in Madrid.
Foto
De mummie van Tiye bevindt zich in het Egyptisch Museum in Caďro. De ontdekking van de wrat kwam toevallig tot stand op basis van een foto.
Het Egyptisch Museum stuurde me een foto in hoge resolutie van het gezicht van de mummy, verklaart Gonzalez. De kleine vergroeiing op het voorhoofd viel me meteen op. De onregelmatigheid vertoont sterke overeenkomsten met een platte wrat, een zogenaamde verruca plana.
Wratten zijn nog niet eerder aangetroffen op de gezichten van mummies uit het Oude Egypte. Tot nu toe heb ik bij andere mummies nog niets vergelijkbaars kunnen ontdekken, aldus Gonzalez.
Tempel
Koningin Tiye was de vrouw van farao Amenhotep III. Ze stond in het oude Egypte bekend om haar schoonheid. Amenhotep III liet onder meer een tempel voor haar bouwen en schonk haar ook een artificieel meer.
Het gemummificeerd lichaam van Tiye werd pas in 2010 geďdentificeerd op basis van haar donkerrode haar. Sommige wetenschappers twijfelen echter nog over de identiteit van het lichaam.
Moedervlek
Volgens de Amerikaanse egyptologe Salima Ikram is het ook nog niet onomstotelijk bewezen dat er daadwerkelijk een wrat op het voorhoofd van de mummie zit. Wetenschappers zouden dan eerst een monster van huidcellen moeten afnemen en onderzoeken.
"Ik noem haar de mogelijke koningin Tiye, omdat er wat twijfels zijn over haar identificatie", verklaart Ikram op Discovery News. "Verder moeten we er rekening mee houden dat de wrat in werkelijkheid slechts een moedervlek is die is platgedrukt tijdens het proces van mummificatie."
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Egyptische 'schoonheidskoningin' had mogelijk wrat
AMSTERDAM Een Spaanse wetenschapper heeft mogelijk een wrat ontdekt op het gemummificeerde hoofd van de oud-Egyptische koningin Tiye.
© Thinkstock
De grootmoeder van Toetanchamon die bekend stond om haar schoonheid, had waarschijnlijk een zogenaamde platte wrat tussen haar ogen. De vermoedelijke huidaandoening van Tiye was onschadelijk, maar volgens wetenschappers duidelijk te zien in haar gezicht.
Dat meldt Discovery News op basis van een bevinding van de Spaanse onderzoeker Mercedes Gonzalez van het Institutio de Estudios Científicos en Momias in Madrid.
Foto
De mummie van Tiye bevindt zich in het Egyptisch Museum in Caďro. De ontdekking van de wrat kwam toevallig tot stand op basis van een foto.
Het Egyptisch Museum stuurde me een foto in hoge resolutie van het gezicht van de mummy, verklaart Gonzalez. De kleine vergroeiing op het voorhoofd viel me meteen op. De onregelmatigheid vertoont sterke overeenkomsten met een platte wrat, een zogenaamde verruca plana.
Wratten zijn nog niet eerder aangetroffen op de gezichten van mummies uit het Oude Egypte. Tot nu toe heb ik bij andere mummies nog niets vergelijkbaars kunnen ontdekken, aldus Gonzalez.
Tempel
Koningin Tiye was de vrouw van farao Amenhotep III. Ze stond in het oude Egypte bekend om haar schoonheid. Amenhotep III liet onder meer een tempel voor haar bouwen en schonk haar ook een artificieel meer.
Het gemummificeerd lichaam van Tiye werd pas in 2010 geďdentificeerd op basis van haar donkerrode haar. Sommige wetenschappers twijfelen echter nog over de identiteit van het lichaam.
Moedervlek
Volgens de Amerikaanse egyptologe Salima Ikram is het ook nog niet onomstotelijk bewezen dat er daadwerkelijk een wrat op het voorhoofd van de mummie zit. Wetenschappers zouden dan eerst een monster van huidcellen moeten afnemen en onderzoeken.
"Ik noem haar de mogelijke koningin Tiye, omdat er wat twijfels zijn over haar identificatie", verklaart Ikram op Discovery News. "Verder moeten we er rekening mee houden dat de wrat in werkelijkheid slechts een moedervlek is die is platgedrukt tijdens het proces van mummificatie."
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-03-2011
DNA-onderzoek skeletresten in tombe Koorkerk te Middelburg
Middelburg - Woensdag zijn skeletresten uit de tombe in de Koorkerk te Middelburg verwijderd voor fysisch antropologische onderzoek en DNA-onderzoek. In combinatie met aanvullend historisch onderzoek zal dit leiden tot meer duidelijkheid over de afkomst van de skeletresten.
Foto: SCEZ
De Stichting Cultureel Erfgoed Zeeland (SCEZ) heeft de Rijksgebouwendienst verzocht haar medewerking aan dit onderzoek te verlenen. De Rijksgebouwendienst is eigenaar van het graf. De SCEZ fungeerde tevens als opdrachtgever voor de uitvoering van de verschillende werkzaamheden.
De skeletresten zijn in 1928 in de tombe geplaatst. Aangenomen wordt dat ze afkomstig zijn van Rooms-Koning graaf Willem II ( 1256) of zijn broer Floris de Voogd ( 1258). Al meer dan twee eeuwen zijn hierover uitvoerige discussies gevoerd. Er is zelfs gesuggereerd dat het skelet helemaal niet afkomstig is van een lid van de Hollandse grafelijke familie. Ook voor deze veronderstelling zijn steekhoudende argumenten aan te voeren.
Willem II is een van de vele middeleeuwse graven die over Holland en Zeeland regeren. Hij leeft maar kort, van 1227 (of 1228) tot 1256. Net als zijn zoon Floris V en vele andere vorsten in de middeleeuwen komt hij op gewelddadige wijze om het leven. Tijdens zijn korte leven en regeerperiode brengt Willem II het tot Rooms-Koning en bijna tot keizer.
In nationaal en zelfs internationaal perspectief is Willem II een belangrijke vorst. Dus niet alleen voor Zeeland. Zijn aanzien verwerft hij door politieke contacten en leiderschap in militaire acties. In zijn machtsgebied verleent hij aan verschillende plaatsen stadsrechten. Ook begint hij met de bouw van de Ridderzaal in Den Haag.
Hoewel Willem II bij Hoogwoud in Noord-Holland sneuvelt, wordt hij begraven in Middelburg. Tenminste, dat wordt aangenomen. De twee eerdere grafmonumenten voor Willem II zijn namelijk door brand verwoest (in 1492 en 1568). Het later, in 1817 ontdekte riddergraf kan dat van Willem II zijn, zeker is dit echter niet. In Middelburg herinneren nog twee beelden aan hem.
Het fysisch antropologisch en het DNA-onderzoek wordt uitgevoerd door prof. dr. G.J.R. Maat en prof. dr. P. de Knijff, beiden verbonden aan het Leids Universitair Medisch Centrum. Het historisch onderzoek wordt uitgevoerd door prof. dr. E.H.P. Cordfunke, tevens de coördinator van het onderzoek. Het onderzoek van de Middelburgse skeletresten wordt betrokken bij de resultaten van het nog lopende, gecombineerd historisch/fysisch antropologisch onderzoek naar de skeletten van leden van het Hollandse Huis (circa 885-1299) te Rijnsburg en Egmond.
De tombe is een reconstructie uit 1928. Het is een nis aan de zuidwand van de Koorkerk, die is dichtgezet met een bakstenen muur waarop een zware, hardstenen dekplaat is aangebracht. Op de dekplaat zijn fragmenten van een middeleeuwse grafsculptuur bevestigd. De fragmenten stellen een ridderfiguur voor, mogelijk Rooms-Koning Willem II. De reconstructie uit 1928 en de presentatie van de ridderfiguur zijn naar huidig inzicht voor verbetering vatbaar.
De skeletresten zijn eerder al, in 1980, kortstondig uit de tombe verwijderd en vervolgens teruggeplaatst. Voor de recente verwijdering is gekozen voor het boren van twee gaten in de gemetselde bakstenen voorwand uit de jaren 50 van de twintigste eeuw.
Alvorens de skeletresten te verwijderen is de ruimte visueel geďnspecteerd met een endoscoop. De resten waren verpakt in vijf plastic zakken, die uit de tombe zijn gehaald door de heer Maat. Naast de skeletresten bevonden zich in de tombe ook nog restanten van een houten kist en een loden koker. De houten kist is blijven staan. De loden koker (met ingegraveerd het jaartal 1866) is uit de tombe verwijderd en overgebracht naar het Zeeuws Archeologisch Depot van de SCEZ in Middelburg.
De skeletresten zijn in een doos van polytheen geplaatst en overgebracht naar het laboratorium van het Leids Universitair Medisch Centrum. Nadat het onderzoek is afgerond worden de skeletresten overgebracht naar het Zeeuws Archeologisch Depot in Middelburg, in afwachting van de verbetering van de presentatie van de tombe.
De gaten in de voorwand van de tombe zijn weer dichtgezet.
Fotos van de verwijdering van de skeletresten zijn te vinden op het webportaal GeschiedenisZeeland.nl (www.geschiedeniszeeland.nl/algemeen/graftombe). Het webportaal heeft ook een thema aan Rooms-Koning Willem II gewijd.
(Blikopnieuws.nl)
DNA-onderzoek skeletresten in tombe Koorkerk te Middelburg
Middelburg - Woensdag zijn skeletresten uit de tombe in de Koorkerk te Middelburg verwijderd voor fysisch antropologische onderzoek en DNA-onderzoek. In combinatie met aanvullend historisch onderzoek zal dit leiden tot meer duidelijkheid over de afkomst van de skeletresten.
Foto: SCEZ
De Stichting Cultureel Erfgoed Zeeland (SCEZ) heeft de Rijksgebouwendienst verzocht haar medewerking aan dit onderzoek te verlenen. De Rijksgebouwendienst is eigenaar van het graf. De SCEZ fungeerde tevens als opdrachtgever voor de uitvoering van de verschillende werkzaamheden.
De skeletresten zijn in 1928 in de tombe geplaatst. Aangenomen wordt dat ze afkomstig zijn van Rooms-Koning graaf Willem II ( 1256) of zijn broer Floris de Voogd ( 1258). Al meer dan twee eeuwen zijn hierover uitvoerige discussies gevoerd. Er is zelfs gesuggereerd dat het skelet helemaal niet afkomstig is van een lid van de Hollandse grafelijke familie. Ook voor deze veronderstelling zijn steekhoudende argumenten aan te voeren.
Willem II is een van de vele middeleeuwse graven die over Holland en Zeeland regeren. Hij leeft maar kort, van 1227 (of 1228) tot 1256. Net als zijn zoon Floris V en vele andere vorsten in de middeleeuwen komt hij op gewelddadige wijze om het leven. Tijdens zijn korte leven en regeerperiode brengt Willem II het tot Rooms-Koning en bijna tot keizer.
In nationaal en zelfs internationaal perspectief is Willem II een belangrijke vorst. Dus niet alleen voor Zeeland. Zijn aanzien verwerft hij door politieke contacten en leiderschap in militaire acties. In zijn machtsgebied verleent hij aan verschillende plaatsen stadsrechten. Ook begint hij met de bouw van de Ridderzaal in Den Haag.
Hoewel Willem II bij Hoogwoud in Noord-Holland sneuvelt, wordt hij begraven in Middelburg. Tenminste, dat wordt aangenomen. De twee eerdere grafmonumenten voor Willem II zijn namelijk door brand verwoest (in 1492 en 1568). Het later, in 1817 ontdekte riddergraf kan dat van Willem II zijn, zeker is dit echter niet. In Middelburg herinneren nog twee beelden aan hem.
Het fysisch antropologisch en het DNA-onderzoek wordt uitgevoerd door prof. dr. G.J.R. Maat en prof. dr. P. de Knijff, beiden verbonden aan het Leids Universitair Medisch Centrum. Het historisch onderzoek wordt uitgevoerd door prof. dr. E.H.P. Cordfunke, tevens de coördinator van het onderzoek. Het onderzoek van de Middelburgse skeletresten wordt betrokken bij de resultaten van het nog lopende, gecombineerd historisch/fysisch antropologisch onderzoek naar de skeletten van leden van het Hollandse Huis (circa 885-1299) te Rijnsburg en Egmond.
De tombe is een reconstructie uit 1928. Het is een nis aan de zuidwand van de Koorkerk, die is dichtgezet met een bakstenen muur waarop een zware, hardstenen dekplaat is aangebracht. Op de dekplaat zijn fragmenten van een middeleeuwse grafsculptuur bevestigd. De fragmenten stellen een ridderfiguur voor, mogelijk Rooms-Koning Willem II. De reconstructie uit 1928 en de presentatie van de ridderfiguur zijn naar huidig inzicht voor verbetering vatbaar.
De skeletresten zijn eerder al, in 1980, kortstondig uit de tombe verwijderd en vervolgens teruggeplaatst. Voor de recente verwijdering is gekozen voor het boren van twee gaten in de gemetselde bakstenen voorwand uit de jaren 50 van de twintigste eeuw.
Alvorens de skeletresten te verwijderen is de ruimte visueel geďnspecteerd met een endoscoop. De resten waren verpakt in vijf plastic zakken, die uit de tombe zijn gehaald door de heer Maat. Naast de skeletresten bevonden zich in de tombe ook nog restanten van een houten kist en een loden koker. De houten kist is blijven staan. De loden koker (met ingegraveerd het jaartal 1866) is uit de tombe verwijderd en overgebracht naar het Zeeuws Archeologisch Depot van de SCEZ in Middelburg.
De skeletresten zijn in een doos van polytheen geplaatst en overgebracht naar het laboratorium van het Leids Universitair Medisch Centrum. Nadat het onderzoek is afgerond worden de skeletresten overgebracht naar het Zeeuws Archeologisch Depot in Middelburg, in afwachting van de verbetering van de presentatie van de tombe.
De gaten in de voorwand van de tombe zijn weer dichtgezet.
Fotos van de verwijdering van de skeletresten zijn te vinden op het webportaal GeschiedenisZeeland.nl (www.geschiedeniszeeland.nl/algemeen/graftombe). Het webportaal heeft ook een thema aan Rooms-Koning Willem II gewijd.
(Blikopnieuws.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-03-2011
Column: Hitler was een held
Wie de Tweede Wereldoorlog op zijn geweten heeft, en de dood van zes miljoen joden, hoeft niet te rekenen op sympathieke biografen. Geen wonder dus dat Thomas Weber in zijn boek Adolf Hitler en de Eerste Wereldoorlog tot de conclusie komt dat Hitler aan het front een gemakkelijk baantje had.
Nadat Hitler in 1916 als soldaat gewond was geraakt, keerde hij terug aan het front, bij Ieper, en bracht als ordonnans berichten over van het hoofdkwartier naar officieren aan het front. Volgens Weber dacht Hitler alleen maar dat hij een held was. Ik noem hem niet laf, vertelt hij in de NRC van dinsdag, maar dat Hitler het net zo zwaar had als de Duitse soldaten in de loopgraven, dat is objectief onjuist. De NRC zélf had lak aan die nuance en zette boven het interview: Heldhaftig? Soldaat eerste klas Adolf Hitler drukte zijn snor. Maar Hitler was wel degelijk een echte held.
Tegen het slot van het interview maakt Weber een terloopse opmerking over de onderscheiding die Hitler heeft gehad. Hij noemt het een mooi detail dat hij het IJzeren Kruis eerste klasse kreeg dankzij een joodse officier. Maar dat is meer dan een detail. Die medaille werd om den drommel niet zomaar verstrekt. En dat een korporaal zon hoge onderscheiding kreeg, was hoogst uitzonderlijk. Hitler kreeg hem wegens vlekkeloos dienstbetoon en uitzonderlijk heldhaftig gedrag. Onder uiterst gevaarlijke omstandigheden, aldus de vermelding, toen alle verbindingslijnen waren afgesneden, maakte de onvermoeide en onbevreesde activiteit van Hitler het mogelijk belangrijke berichten door te sturen.
Het is duidelijk dat Hitler altijd zonder te aarzelen levensgevaarlijke opdrachten vervulde. We mogen Hitler haten, maar de rechtvaardigheid gebiedt te zeggen: hij drukte nooit zijn snor. Hij was een held. Al blijft het natuurlijk jammer dat ergens op Vlaamse grond een steentje ligt met daarop zijn naam.
Marcel Hulspas is wetenschapsredacteur bij De Pers.
(depers.nl)
Column: Hitler was een held
Wie de Tweede Wereldoorlog op zijn geweten heeft, en de dood van zes miljoen joden, hoeft niet te rekenen op sympathieke biografen. Geen wonder dus dat Thomas Weber in zijn boek Adolf Hitler en de Eerste Wereldoorlog tot de conclusie komt dat Hitler aan het front een gemakkelijk baantje had.
Nadat Hitler in 1916 als soldaat gewond was geraakt, keerde hij terug aan het front, bij Ieper, en bracht als ordonnans berichten over van het hoofdkwartier naar officieren aan het front. Volgens Weber dacht Hitler alleen maar dat hij een held was. Ik noem hem niet laf, vertelt hij in de NRC van dinsdag, maar dat Hitler het net zo zwaar had als de Duitse soldaten in de loopgraven, dat is objectief onjuist. De NRC zélf had lak aan die nuance en zette boven het interview: Heldhaftig? Soldaat eerste klas Adolf Hitler drukte zijn snor. Maar Hitler was wel degelijk een echte held.
Tegen het slot van het interview maakt Weber een terloopse opmerking over de onderscheiding die Hitler heeft gehad. Hij noemt het een mooi detail dat hij het IJzeren Kruis eerste klasse kreeg dankzij een joodse officier. Maar dat is meer dan een detail. Die medaille werd om den drommel niet zomaar verstrekt. En dat een korporaal zon hoge onderscheiding kreeg, was hoogst uitzonderlijk. Hitler kreeg hem wegens vlekkeloos dienstbetoon en uitzonderlijk heldhaftig gedrag. Onder uiterst gevaarlijke omstandigheden, aldus de vermelding, toen alle verbindingslijnen waren afgesneden, maakte de onvermoeide en onbevreesde activiteit van Hitler het mogelijk belangrijke berichten door te sturen.
Het is duidelijk dat Hitler altijd zonder te aarzelen levensgevaarlijke opdrachten vervulde. We mogen Hitler haten, maar de rechtvaardigheid gebiedt te zeggen: hij drukte nooit zijn snor. Hij was een held. Al blijft het natuurlijk jammer dat ergens op Vlaamse grond een steentje ligt met daarop zijn naam.
Marcel Hulspas is wetenschapsredacteur bij De Pers.
(depers.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://marcialuyten.nl/20(...)nt-27-november-2010/quote:Het is beter graaien uit een grotere economie – interview met Ha-Joon Chang, IS dec 2010
Afrika is helemaal niet voorbestemd voor onderontwikkeling. Het is een van de misvattingen die Ha Joon Chang in zijn boek aan de orde stelt. In een Afrikaans land zijn mensen veel ondernemender dan in het Westen, zegt Ha-Joon Chang, de Zuid-Koreaanse econoom die korte metten maakt met de mythe van de vrije markt. Alleen kun je in een Afrikaans land 100 elektronicahandels naast elkaar hebben met zeer getalenteerde techneuten en ondernemers erin, en toch slaan ze de handen niet ineen. Toch ontstaat er geen groot bedrijf dat, zoals Chang het steeds formuleert, “productiviteitsgroei genereert”. En dus is Afrika arm.
In ’23 dingen die ze je niet vertellen over het kapitalisme’ presenteert hij de fabels die al dertig jaar lang economieën over de hele wereld schade berokkenen. Die fabels komen uit de neoliberale doctrine die de vrije markt heilig verklaart en de overheid vervloekt. Deze leer is niet nieuw, ze stamt van 250 jaar terug, maar Milton Friedman maakte haar in de jaren tachtig populair. Ze heeft Afrika, dat al wat handicaps van zichzelf heeft, de das omgedaan.
Friedman was een handige jongen, vertelt Chang. “Bijster origineel was hij niet, maar hij was een geweldige communicator.” In de jaren zestig vond men hem een extremist, zegt Chang. Toen won hij in 1976 de Nobelprijs voor Economie en maakte hij in 1980 een tv-serie over economie: Free to Choose. Daarmee bereikte hij mensen die nooit een boek over economie zouden lezen. Zoals ene…. Ronald Reagan? Chang lacht. “Waarschijnlijk is het zo gegaan.”
De 40e president van Amerika bracht Friedmans theorie als ‘Reaganomics’ in de praktijk. Zijn vriendin Margaret Thatcher deed hetzelfde in Engeland, en voor dertig jaar was er geen houden meer aan. Elke economie kreeg het standaardrecept opgelegd: het vrijmaken van markten (tariefmuren afbreken en regulering voor kapitaalmarkten afschaffen), het terugdringen van de overheid en het bezuinigen op sociale uitgaven. Dat alles vanuit het idee dat wanneer iedereen zijn eigenbelang najaagt, we met zijn allen beter af zijn.
Flauwekul, zegt Chang. De ideologie van de vrije markt heeft de meeste mensen schade berokkend. Eén: de vrijemarktdoctrine is slecht voor economische groei. Twee: de economie wordt er instabiel van. En drie: de ongelijkheid tussen arm en rijk wordt steeds groter. De ergste financiële crisis sinds de jaren dertig was een van de gevolgen. Chang: “Toch wordt de vrije markt nog steeds gepredikt door de kleine minderheid die er voordeel bij heeft: de mensen met geld en macht.”
Ha-Joon Chang mag dan professor zijn aan Cambridge, hij is en blijft een kind van zijn geboorteland. In al zijn werk figureert Zuid-Korea als het voorbeeld van hoe het anders kan. Zijn land onttrok zich aan de vrijemarktdruk, en triomfeert. Van een hopeloos ontwikkelingsland in de jaren vijftig – “Amerika’s ontwikkelingsorganisatie USAID noemde Zuid-Korea een bodemloze put”, naar een belangrijke speler in de wereldeconomie in 2010. Het land produceert hightech goederen, maar ook de staalindustrie is groot, net als de scheepsbouw, auto-industrie en elektronica. De G20-top die het land afgelopen november organiseerde, is een erkenning van die geslaagde klim op de mondiale ladder.
Precies die ladder staat centraal in zijn eerste boek Kicking away the ladder (2003). Daarin zegt Chang dat het Westen ontwikkelingslanden niet toestaat datgene te doen waardoor ze zelf rijk konden worden. Dat is: opkomende industrieën helpen, ze beschermen tegen concurrentie van buiten en actieve industriepolitiek door de overheid. Rijke landen bewijzen die succesformule. Bijna alle grote Amerikaanse bedrijven zitten volgens Chang in sectoren waarin de overheid zwaar investeerde in Onderzoek & Ontwikkeling.
Dat idee van de afgesloten weg omhoog vertaalde hij vijf jaar later in een boek voor een breed publiek: Bad Samaritans, oftwel: slechte weldoeners. In dat boek figureert zijn zoontje. Jin-Gyu is dan zes. “Hij is van mij afhankelijk, maar hij is prima in staat zijn eigen inkomen te verdienen. Per slot van rekening hebben miljoenen kinderen van zijn leeftijd al een baan.” Het zou zijn karakter goed doen, gaat Chang verder, want nu heeft-ie totaal geen besef van geld. “Hij is overbeschermd en moet worden blootgesteld aan concurrentie, zodat hij productiever wordt. Ik zou hem van school moeten halen en een baantje voor hem vinden.”
Het typeert Ha-Joon Chang. Zijn boeken zijn vlot geschreven, staan vol herkenbare voorbeelden, mooie stukjes geschiedenis en prikkelende stellingen. Zijn kritiek op het neoliberalisme gaat als een heet mes door de boter. Eigenlijk net zoals de boeken van Milton Friedman als warme broodjes over de toonbank vlogen. Changs 23 dingen die ze je niet vertellen over het kapitalisme voert nu in Zuid-Korea alle bestsellerhitlijsten aan.
Verder met Jin-Gyu. Zijn vader schrijft: “I hoor u zeggen dat ik gek moet zijn. Kortzichtig. Wreed. Dat ik mijn kind moet beschermen. Als ik hem nu de arbeidsmarkt op breng, wordt hij misschien een goeie schoenenpoetser, maar nooit een hersenchirurg of een atoomonderzoeker.”
De kleine Chang staat symbool voor elk ontwikkelingsland. Wil dat groeien door het opbouwen van een eigen productiecapaciteit, dan zullen opkomende industrieën moeten worden afgeschermd, betoogt Chang. Precies zoals Europa en Amerika ten tijde van hun industrialisering hun markten hebben beschermd. Maar nu ze zelf rijk en machtig zijn, ontzeggen ze ontwikkelingslanden die mogelijkheid. Via de Wereldbank, het IMF, de Wereldhandelsorganisatie en als voorwaarde voor hun eigen hulp verbieden ze protectionisme. En schoppen daarmee de ladder naar boven weg.
Maar die slechte weldoeners hebben waanideeën over hoe de economie werkt. In zijn laatste boek ontmaskert Ha-Joon Chang de verkeerde assumpties die het vrijemarktkapitalisme schragen. “Dan is het als met het Christendom”, zegt Chang. “Als daar de aanname van de zonde wegvalt, zakt onder het Christendom de bodem uit.”
Het eerste ‘ding’ is nogal fundamenteel: de vrije markt bestaat niet. Elke markt wordt begrensd door regels. En die neoliberale begrenzingen zijn politiek gemotiveerd. Neem arbeid. Totaal onvrij. Ha-Joon Chang mág zijn zoon helemaal niet laten werken want kinderarbeid is bij wet verboden. Lonen in rijke landen worden meer dan wat ook bepaald door de beperking van arbeidsmigratie. Zou de arbeidsmarkt echt vrij zijn, dan zou volgens Chang 80 tot 90% van de arbeiders worden vervangen door goedkopere, vaak meer productievere, immigranten.
Ook ondermijnend voor de vrije markt ideologie: meer macro-economische stabiliteit heeft de wereldeconomie niet stabieler gemaakt. In een fascinerend hoofdstuk laat Chang zien hoe een centraal leerstuk uit het neoliberalisme op drijfzand berust. Het overdreven beteugelen van inflatie – de heilige opdracht aan iedere minister van Financiën – is helemaal niet goed voor de economie. Het drukt investeringen, drukt de groei en leidt tot verlies aan banen.
Aan de hand van de Amerikaanse dollarbiljetten laat Chang zien dat wie rijk wil worden zijn markten moet afschermen. De Amerikaanse geschiedenis aan de hand van de koppen op de dollarbills: Alexander Hamilton op het briefje van 10 was niet alleen warm voorstander van het beschermen van jonge industrieën, hij pleitte voor publieke investeringen in infrastructuur en stimulering van de bankensector. George Washington op de 1 Dollar: hij wilde bij zijn inauguratie per se kleren aan van Amerikaanse makelij, niet de kwalitatief veel betere uit Engeland. En Abraham Lincoln (het vijfje) bracht invoertarieven tot recordhoogte. “Als dode presidenten konden praten, zouden ze Amerikanen en de rest van de wereld vertellen hoe het beleid dat hun opvolgers propageren precies het tegenovergestelde is van wat zij voerden om een tweederangs agrarische economie te transformeren tot ’s werelds grootste industriële mogendheid.”
Welk inzicht heeft Chang zelf verrast? Echt nieuw zijn ze niet, zegt Chang. Het is allemaal al eens in academische literatuur verschenen. “Ik heb ze bijeengebracht en toegankelijk opgeschreven.” Het enige verrassende, zegt de econoom, is zijn stelling dat de wasmachine veel ingrijpender was voor de economie dan internet. Door de wasmachine konden vrouwen buitenshuis gaan werken, en dat was revolutionair. Dat wordt onvoldoende gezien omdat we veranderingen in het heden overwaarderen. Bovendien zijn het mannen die internet grote waarde toedichten en laat die nou net veel internetten en weinig wassen. In het eerste ISLive! debat bevestigde Peter van Lieshout onbedoeld die stelling. Volgens van Lieshout, schrijver van het WRR-rapport over hulp, zat Chang er met die wasmachine naast. Chang bracht zijn emancipatoir wapen in stelling en zei: “Ga jij maar eens met de hand de was doen. Ik zie jou nog niet elke dag met je was naar de rivier lopen.”
Bijna alle landen die de laatste 20 jaar stevige economische groei lieten zien, hebben de vrije markt de rug toegekeerd. In Latijns Amerika ontstond volgens Ha-Joon Chang grote frustratie over de neo-liberale politiek. “Na jaren markten te hebben vrijgemaakt, klapten hun economieën in elkaar. Toen zeiden de neoliberale adviseurs: “Dat komt omdat jullie nog niet genoeg hebben geliberaliseerd.” Latijns Amerika wordt nu geregeerd door linkse leiders die zich niks laten vertellen door de vrijemarktdenkers. Ze behalen nu meer economische groei.”
Toen Afrikaanse staten vlak na de onafhankelijkheid nog niet werden gedwongen tot vrijhandel, was Afrika’s groei helemaal niet zo slecht. Chang: “In de jaren zestig en zeventig was de groei van het inkomen per hoofd van de bevolking 1,6%. Dat is weliswaar minder dan Latin Amerika (dat toen groeide met 3 tot 4%) en Zuid-Oost Azië (bijna 6%), het is niet niks. In de industriële revolutie groeiden westerse economieën tegen de 1%, soms 1,4, maar zeker niet meer.” Sinds de jaren tachtig is dat ingestort. De laatste jaren groeien veel Afrikaanse economieën weer, dankzij de Chinezen. “Nu is de regio waar ze 30 jaar geleden was.”
Op de vraag hoe Ha-Joon Chang Afrika echt aan de praat wil krijgen, heeft hij een minder duidelijk antwoord dan op de vraag waarom dat nog niet lukte. Structurele en culturele factoren die ontwikkeling hinderen zijn in elk geval allemaal te overwinnen, zegt Chang. Ingesloten door land zonder toegang tot de oceaan? Dat zijn Oostenrijk en Zwitserland ook. Een bar klimaat? Wat dacht je van Zweden? En een cultuur waarin hard werken niet populair is? “Begin 19e eeuw hadden Duitsland en Japan de reputatie lui te zijn. Door het proces van industrialisering werden ze gedwongen tot discipline en moesten mensen zich beter organiseren.”
Cruciaal is de groei van productiviteit. Daarin had Afrika in het verleden geen gelukkige hand – De landen die koffie en cacao verbouwen, verkopen de bonen als ruwe grondstoffen. Vervolgens brandt Italië ze tot duurbetaalde Illy koffie en maakt België Côte d’Or chocolade. En anders dan veel economen beweren, blijft de sleutel tot economische groei liggen bij de productie van reële goederen. Nog een mythe: We leven niet in een postindustrieel tijdperk. Een economie kan niet genoeg groeien op diensten omdat daar te weinig productiviteitsstijging wordt behaald. Het succes van Zweden, Finland, Zwitserland en Singapore zit in hun industriële sector.
Voor een stijging van productiviteit zijn grote ondernemingen onmisbaar. Die ontstaan alleen als er de nodige instituties zijn – ter bescherming van eigendom, van patenten, voor financiële transacties, voor het trainen van personeel en nog veel meer. Met die instituties moeten wij Afrika helpen, vindt Chang.
Eveneens noodzakelijk voor groei is een langetermijnperspectief. Dat veel Afrikaanse elites niet ver vooruit denken en op korte termijn zo veel mogelijk uit de staatsruif nemen, kan de vrolijke Chang niet ontmoedigen. “Dat hebben we in Zuid-Korea precies zo gehad”, glundert hij. “We waren totaal corrupt, totdat in de jaren zestig generaals met steun van het volk een geweldloze coup pleegden. Daarna begon de weg naar boven.” Zo zijn ook Afrikaanse dictators en bestuurders te verleiden tot beter beleid op de lange termijn. “Overtuig ze ervan dat als ze willen plunderen, het beter graaien is uit een grotere economie.”
**
verschenen in Internationale Samenwerking
zie ook de Volkskrant, interview met Ha-Joon Chang door Pieter Hilhorst en Marcia Luyten
[ Bericht 0% gewijzigd door zakjapannertje op 27-03-2011 17:46:46 ]
30-03-2011
Peru krijgt archeologische vondsten Machu Picchu na eeuw terug
Peru heeft enkele honderden archeologische stukken van de Inca-stad Machu Picchu teruggekregen die bijna een eeuw lang op de universiteit van Yale bewaard werden. De Amerikaanse universiteit stemde ermee in de stukken terug te geven voor de honderdste verjaardag van de "ontdekking" van de site.
Het eerste lot van "366 stukken van voldoende kwaliteit om tentoongesteld te worden, en duizend fragmenten" werd onder strenge veiligheidsmaatregelen in ontvangst genomen op de luchthaven. De stukken zullen met de nodige zorg geďnspecteerd worden voordat ze in Lima tentoongesteld worden, zei de minister van Cultuur, Juan Ossio. Het lot omvat skeletten en een grote hoeveelheid potten, keramiek, versierselen en werktuigen.
In totaal moet Yale tegen 2012 bijna 45.000 stukken teruggeven aan Peru volgens een akkoord dat de universiteit en de Peruaanse regering eind 2010 sloten. De 15de-eeuwse Inca-stad werd door de Amerikaanse ontdekkingsreiziger Hiram Bingham "ontdekt". (afp/sps)
(HLN)
Peru krijgt archeologische vondsten Machu Picchu na eeuw terug
Peru heeft enkele honderden archeologische stukken van de Inca-stad Machu Picchu teruggekregen die bijna een eeuw lang op de universiteit van Yale bewaard werden. De Amerikaanse universiteit stemde ermee in de stukken terug te geven voor de honderdste verjaardag van de "ontdekking" van de site.
Het eerste lot van "366 stukken van voldoende kwaliteit om tentoongesteld te worden, en duizend fragmenten" werd onder strenge veiligheidsmaatregelen in ontvangst genomen op de luchthaven. De stukken zullen met de nodige zorg geďnspecteerd worden voordat ze in Lima tentoongesteld worden, zei de minister van Cultuur, Juan Ossio. Het lot omvat skeletten en een grote hoeveelheid potten, keramiek, versierselen en werktuigen.
In totaal moet Yale tegen 2012 bijna 45.000 stukken teruggeven aan Peru volgens een akkoord dat de universiteit en de Peruaanse regering eind 2010 sloten. De 15de-eeuwse Inca-stad werd door de Amerikaanse ontdekkingsreiziger Hiram Bingham "ontdekt". (afp/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-03-2011
'Mogelijk oudste Christelijke boeken gevonden'
AMSTERDAM - Een beroemde Britse theologe onderzoekt tientallen boeken die mogelijk de oudste Christelijke teksten ter wereld bevatten.
© David Elkington
Het gaat om kleine boeken met bladzijdes van lood, die zijn gevonden in een grot in Jordanië. De metalen tabletten ter grootte van een creditcard bevatten tekeningen en Hebreeuwse teksten. Waarschijnlijk zijn de relikwieën in de eerste eeuw na Christus vervaardigd.
De Britse theologe Margaret Barker – een wereldwijd erkend expert op het gebied van het Oude Testament – ontcijfert de teksten om zekerheid te krijgen over de herkomst en ouderdom van de boeken. Dat meldt BBC News.
Kruisiging
De manier waarop de tabletten aan elkaar zijn gebonden en de combinatie van symbolen en geschriften wijzen er volgens Barker voorlopig op dat de boeken inderdaad van Christelijke afkomst zijn.
Ze heeft echter alleen beschikking over foto's van de boeken. De loden relikwieën worden bewaard in Israël.
Als boeken echt 2000 jaar oud zijn, zoals koolstoofdatering suggereert, bevatten de teksten mogelijk nieuwe informatie over de kruisiging van Jezus, die vermoedelijk in het jaar 33 plaatvond.
Grot
De metalen boeken werden ruim vijf jaar geleden ontdekt door bedoeďenen in een nis van een grot in Jordanië. De samengebonden tabletten zijn vervolgens naar Israël vervoerd. De regering van Jordanië heeft al bekend gemaakt dat het alles in het werk zal stellen om de boeken terug te halen.
De ontcijfering van de boeken wordt door veel mensen met argusogen gevolgd. De Britse leider van het onderzoek, archeoloog David Elkington, zegt al meerdere malen met de dood te zijn bedreigd.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Mogelijk oudste Christelijke boeken gevonden'
AMSTERDAM - Een beroemde Britse theologe onderzoekt tientallen boeken die mogelijk de oudste Christelijke teksten ter wereld bevatten.
© David Elkington
Het gaat om kleine boeken met bladzijdes van lood, die zijn gevonden in een grot in Jordanië. De metalen tabletten ter grootte van een creditcard bevatten tekeningen en Hebreeuwse teksten. Waarschijnlijk zijn de relikwieën in de eerste eeuw na Christus vervaardigd.
De Britse theologe Margaret Barker – een wereldwijd erkend expert op het gebied van het Oude Testament – ontcijfert de teksten om zekerheid te krijgen over de herkomst en ouderdom van de boeken. Dat meldt BBC News.
Kruisiging
De manier waarop de tabletten aan elkaar zijn gebonden en de combinatie van symbolen en geschriften wijzen er volgens Barker voorlopig op dat de boeken inderdaad van Christelijke afkomst zijn.
Ze heeft echter alleen beschikking over foto's van de boeken. De loden relikwieën worden bewaard in Israël.
Als boeken echt 2000 jaar oud zijn, zoals koolstoofdatering suggereert, bevatten de teksten mogelijk nieuwe informatie over de kruisiging van Jezus, die vermoedelijk in het jaar 33 plaatvond.
Grot
De metalen boeken werden ruim vijf jaar geleden ontdekt door bedoeďenen in een nis van een grot in Jordanië. De samengebonden tabletten zijn vervolgens naar Israël vervoerd. De regering van Jordanië heeft al bekend gemaakt dat het alles in het werk zal stellen om de boeken terug te halen.
De ontcijfering van de boeken wordt door veel mensen met argusogen gevolgd. De Britse leider van het onderzoek, archeoloog David Elkington, zegt al meerdere malen met de dood te zijn bedreigd.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-04-2011
Woonplaats van Asterix teruggevonden
Er was al jaren een vermoeden dat de woonplaats van Asterix zich ergens tussen de dorpen Erdeven en Plouharnel (bekend voor zijn Cromlech de Crucuno) in Bretagne moest bevinden. Nu onthullen Franse archeologen, verbonden aan de Universiteit van Parijs, in het vakblad Grande Vadrouille dat ze het circa 2000 jaar oude dorp, waar de stripheld Asterix ooit gewoond heeft, net buiten het gehucht Karavel hebben teruggevonden.
Professor Desiré Lappart, chemicus, archeoloog, historicus en hoofd van de expeditie, vond de woonplaats van Asterix precies daar waar de Franse schrijver, humorist en scenarioschrijver René Goscinny het in de Asterix strips plaatste: Armorica. Het team van Lappart ontdekte al na een paar dagen archeologische opgravingen dat de site, in tegenstelling tot de omgeving, nooit door de Romeinen bezet geweest is.
Armorica is de Keltische naam die Bretagne in de oudheid had en verwijst naar de zee. Tijdens de Gallische Oorlog (58 tot 52 voor Christus) versloeg de Romeinse veldheer Julius Caesar alle Keltische stammen in Armorica. Slechts één dorp is er in geslaagd om herhaalde aanvallen van de Romeinen te weerstaan. De dorpsbewoners waren een doorn in het oog van Caesar en een echte nachtmerrie voor de Romeinen. Volgens de overlevering was het dorpje onoverwinnelijk omdat de inwoners een toverdrank ter beschikking hadden die hen ongelofelijk sterk maakte.
Op de site werden een heleboel nog niet eerder ontdekte menhirs blootgelegd. De afmetingen van de menhirs kwamen precies overeen met wat de grote en mollige Obelix, menhirhouwer en boezemvriend van Asterix, zou kunnen versjouwen. Het team vond ook al enkele oude Keltische muntstukken terug waarvan op een der zijden de afbeelding van een everzwijn, het favoriete voedsel van Obelix, gedrukt staat.
Lappart en zijn team hopen in de komende weken nog meer artefacten boven te halen. Lappart zelf is vooral geďnteresseerd om de woning van Panoramix te lokaliseren. Hij hoopt daarbij de toverdrankformules en andere recepten van de druďde terug te vinden. Rare jongens, die Franse archeologen.
(Grenswetenschap)
Woonplaats van Asterix teruggevonden
Er was al jaren een vermoeden dat de woonplaats van Asterix zich ergens tussen de dorpen Erdeven en Plouharnel (bekend voor zijn Cromlech de Crucuno) in Bretagne moest bevinden. Nu onthullen Franse archeologen, verbonden aan de Universiteit van Parijs, in het vakblad Grande Vadrouille dat ze het circa 2000 jaar oude dorp, waar de stripheld Asterix ooit gewoond heeft, net buiten het gehucht Karavel hebben teruggevonden.
Professor Desiré Lappart, chemicus, archeoloog, historicus en hoofd van de expeditie, vond de woonplaats van Asterix precies daar waar de Franse schrijver, humorist en scenarioschrijver René Goscinny het in de Asterix strips plaatste: Armorica. Het team van Lappart ontdekte al na een paar dagen archeologische opgravingen dat de site, in tegenstelling tot de omgeving, nooit door de Romeinen bezet geweest is.
Armorica is de Keltische naam die Bretagne in de oudheid had en verwijst naar de zee. Tijdens de Gallische Oorlog (58 tot 52 voor Christus) versloeg de Romeinse veldheer Julius Caesar alle Keltische stammen in Armorica. Slechts één dorp is er in geslaagd om herhaalde aanvallen van de Romeinen te weerstaan. De dorpsbewoners waren een doorn in het oog van Caesar en een echte nachtmerrie voor de Romeinen. Volgens de overlevering was het dorpje onoverwinnelijk omdat de inwoners een toverdrank ter beschikking hadden die hen ongelofelijk sterk maakte.
Op de site werden een heleboel nog niet eerder ontdekte menhirs blootgelegd. De afmetingen van de menhirs kwamen precies overeen met wat de grote en mollige Obelix, menhirhouwer en boezemvriend van Asterix, zou kunnen versjouwen. Het team vond ook al enkele oude Keltische muntstukken terug waarvan op een der zijden de afbeelding van een everzwijn, het favoriete voedsel van Obelix, gedrukt staat.
Lappart en zijn team hopen in de komende weken nog meer artefacten boven te halen. Lappart zelf is vooral geďnteresseerd om de woning van Panoramix te lokaliseren. Hij hoopt daarbij de toverdrankformules en andere recepten van de druďde terug te vinden. Rare jongens, die Franse archeologen.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-04-2011
Chinezen vinden 'stoofhond' in ketel van 2.400 jaar oud
Een 2.400 jaar oude ketel die eind vorig jaar door archeologen werd gevonden in een graftombe in de Chinese stad Xi'an, blijkt te zijn gevuld met stoofpot van hond. Dat is ontdekt na wekenlang onderzoek in laboratoria, aldus Chinese media.
In eerste instantie dachten de archeologen dat de botten en vloeistof in de ketel samen soep vormden. De inhoud van de pan was groen geworden door de verkleuring van het brons, waardoor het moeilijk was om meteen te analyseren wat de ketel precies bevatte. Daarom zijn monsters genomen, waarna de pot weer is gesloten.
Jong hondje
Volgens de onderzoekers zaten er 37 botten in de kookpot, afkomstig van een mannetjeshond van nog geen jaar oud. Ketels met voedsel werden in China wel vaker geofferd na een overlijden om de voorouders gunstig te stemmen. Het komt echter niet vaak voor dat zulk oud voedsel nog wordt teruggevonden.
Wijn?
In de graftombe werd verder nog een bronzen pot gevonden, die mogelijk is gevuld met wijn. In de pot zaten gebroken stukken keramiek. Dat zou vroeger gebruikelijk zijn geweest vanwege het bijgeloof dat de drank dan makkelijker te nuttigen zou zijn voor de doden. "Degene die de eigenaar was van de tombe, moet een voorliefde hebben gehad voor wijn en vlees. Zijn zonen gaven dat mee na zijn dood, zodat hij daar vanuit zijn graf nog van kon genieten", aldus onderzoeker Hu Songmei. (anp/eb)
(HLN)
Chinezen vinden 'stoofhond' in ketel van 2.400 jaar oud
Een 2.400 jaar oude ketel die eind vorig jaar door archeologen werd gevonden in een graftombe in de Chinese stad Xi'an, blijkt te zijn gevuld met stoofpot van hond. Dat is ontdekt na wekenlang onderzoek in laboratoria, aldus Chinese media.
In eerste instantie dachten de archeologen dat de botten en vloeistof in de ketel samen soep vormden. De inhoud van de pan was groen geworden door de verkleuring van het brons, waardoor het moeilijk was om meteen te analyseren wat de ketel precies bevatte. Daarom zijn monsters genomen, waarna de pot weer is gesloten.
Jong hondje
Volgens de onderzoekers zaten er 37 botten in de kookpot, afkomstig van een mannetjeshond van nog geen jaar oud. Ketels met voedsel werden in China wel vaker geofferd na een overlijden om de voorouders gunstig te stemmen. Het komt echter niet vaak voor dat zulk oud voedsel nog wordt teruggevonden.
Wijn?
In de graftombe werd verder nog een bronzen pot gevonden, die mogelijk is gevuld met wijn. In de pot zaten gebroken stukken keramiek. Dat zou vroeger gebruikelijk zijn geweest vanwege het bijgeloof dat de drank dan makkelijker te nuttigen zou zijn voor de doden. "Degene die de eigenaar was van de tombe, moet een voorliefde hebben gehad voor wijn en vlees. Zijn zonen gaven dat mee na zijn dood, zodat hij daar vanuit zijn graf nog van kon genieten", aldus onderzoeker Hu Songmei. (anp/eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://economix.blogs.nyt(...)ic-engine/?src=buslnquote:Culture as an Economic Engine
By JACK EWING
Modern Germans may still be harvesting significant economic benefits from extravagant opera houses built by spendthrift Baroque princes, according to a study published this month by the Ifo Institute for Economic Research in Munich.
The economists behind the study, Oliver Falck, Michael Fritsch and Stephan Heblich, argued that Baroque opera houses attract well-educated workers who prefer to live near cultural amenities. Proximity to an opera house can increase regional growth by as much as 2 percentage points, they wrote.
They concluded that political leaders should think twice before reducing culture spending.
The study by Mr. Falck and the other economists examined 29 opera houses built before 1800 or just afterward. By limiting themselves to venues constructed before the advent of the industrial revolution, the authors sought to eliminate the possibility that opera houses were a result, rather than a cause, of regional economic growth.
The study corrected for other factors that might explain higher growth, like the presence of a university or seaport. Some opera venues were in major cities like Berlin, Munich and Hamburg, but others were in smaller cities like Bautzen, Passau and Stralsund.
The authors also looked at regions with similar characteristics, minus the opera house.
Even accounting for those other variables, opera centers came out ahead, because they attracted people to the neighborhood with more training and education. Proximity to a Baroque opera house is a strong predictor of the districts share of employees with a tertiary degree, the authors wrote.
Inadvertently anticipating Keynesian economics, Baroque nobles often borrowed heavily to finance their ornate musical palaces, according to the studys authors.
Like Italy, Germany was a loose collection of independent fiefs until the middle of the 19th century. Music was a weapon in the aristocrats fierce competition for prestige, helping to account for the disproportionate number of Baroque operas from German and Italian composers as compared with France, which was more centralized.
The theory that you can only spend what you have was not a popular one among the absolutist rulers of this era, the authors wrote. Indeed, it was not uncommon for rulers to incur huge debts and engage in deficit spending in their quest for grandeur.
As Chancellor Angela Merkels government goes on an austerity drive to eliminate its budget deficit and set an example for spendthrift nations elsewhere in Europe, the authors suggest it might be a mistake to cut funds for culture, which is heavily subsidized in Germany.
Our advice to local policy makers, they wrote, is to be aware of the value of cultural amenities when competing for high-human-capital individuals.
01-04-2011
'Nieuw familielid van T-rex ontdekt'
AMSTERDAM - Ierse wetenschappers hebben in China de overblijfselen ontdekt van een dinosaurus die nauw verwant was aan de Tyrannosaurus-rex.
De zogenaamde Zhuchengtyrannus magnus was van kop tot staart ongeveer elf meter lang en woog rond de zes ton.
Het dier valt onder de familie Tyrannosauriërs. Qua lichaamseigenschappen en formaat was het reptiel vooral vergelijkbaar met de Tyrannosaurus rex. Dat schrijven onderzoekers van het University College in Dublin in het wetenschappelijk tijdschrift Cretaceous Research.
Botten
Het skelet van de nieuw ontdekte dinosaurus is gereconstrueerd op basis van fossiele kaak- en schedelbeenderen die zijn opgegraven in China. Al kostte dat wel wat moeite.
Met alleen wat botten uit de schedel en de kaak is het moeilijk om het formaat van dit dier nauwkeurig te schatten, verklaart hoofdonderzoeker David Hone op nieuwssite Physorg.com.
Maar de botten die we in ons bezit hebben, zijn slechts een paar centimeter kleiner dan die van de grootste T-rex die we kennen. Het staat dus vast dat de Zhuchengtyrannus een gigantisch dier was, aldus Hone.
Aaseter
De dinosauriër had net als alle andere Tyrannosauriërs waarschijnlijk kleine armen, tweevingerige klauwen en ijzersterke kaken. Het dier jaagde vermoedelijk niet alleen actief, maar aasde ook op de prooien van andere dieren.
"De Zhuchengtyrannus onderscheidde zich vooral van andere Tyrannosauriërs door zijn schedel die net iets anders was gevormd", aldus hoofdonderzoeker Hone.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
'Nieuw familielid van T-rex ontdekt'
AMSTERDAM - Ierse wetenschappers hebben in China de overblijfselen ontdekt van een dinosaurus die nauw verwant was aan de Tyrannosaurus-rex.
De zogenaamde Zhuchengtyrannus magnus was van kop tot staart ongeveer elf meter lang en woog rond de zes ton.
Het dier valt onder de familie Tyrannosauriërs. Qua lichaamseigenschappen en formaat was het reptiel vooral vergelijkbaar met de Tyrannosaurus rex. Dat schrijven onderzoekers van het University College in Dublin in het wetenschappelijk tijdschrift Cretaceous Research.
Botten
Het skelet van de nieuw ontdekte dinosaurus is gereconstrueerd op basis van fossiele kaak- en schedelbeenderen die zijn opgegraven in China. Al kostte dat wel wat moeite.
Met alleen wat botten uit de schedel en de kaak is het moeilijk om het formaat van dit dier nauwkeurig te schatten, verklaart hoofdonderzoeker David Hone op nieuwssite Physorg.com.
Maar de botten die we in ons bezit hebben, zijn slechts een paar centimeter kleiner dan die van de grootste T-rex die we kennen. Het staat dus vast dat de Zhuchengtyrannus een gigantisch dier was, aldus Hone.
Aaseter
De dinosauriër had net als alle andere Tyrannosauriërs waarschijnlijk kleine armen, tweevingerige klauwen en ijzersterke kaken. Het dier jaagde vermoedelijk niet alleen actief, maar aasde ook op de prooien van andere dieren.
"De Zhuchengtyrannus onderscheidde zich vooral van andere Tyrannosauriërs door zijn schedel die net iets anders was gevormd", aldus hoofdonderzoeker Hone.
© NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-04-2011
Oudste Amerikaan geen Clovis-mens
Columbus ontdekte Amerika. Of waren het de Vikingen? Geen van beiden eigenlijk, want Amerika was allang bewoond door de mens. Zelfs duizenden jaren eerder dan tot nu toe gedacht werd: rond 15.000 jaar geleden, nog voor de Clovis beschaving.
Amerika is al meer dan tienduizend jaar bewoond door de mens. De oudste mensen in Noord-Amerika behoorden tot de Clovis beschaving (vanaf zon 13.100 jaar geleden). Maar met nieuwe vondsten uit Texas kan deze theorie definitief van tafel, zo vertellen Michael Waters (Texas A&M Universiteit) en collegas in Science. Onze mensensoort leefde zelfs al vanaf maximaal 15.500 jaar geleden in Noord-Amerika.
Een deel van de gevonden vuurstenen artefacten. Afbeelding: © M. Waters
Eerder onderzoek
Op zichzelf is deze theorie niet nieuw. Eerdere onderzoeken toonden aan dat de mens mogelijk al voor de Clovis cultuur in Noord-Amerika was. Het aantal vondsten in die studies was echter klein en de datering vaak wankel.
Een eerdere studie uit 2008, ook in Science, spreekt van weinig bewijs voor bewoning van de Amerikas vóór 13.000 jaar geleden. Het beste bewijs van een oudere bewoning in de Amerikas tot dan toe was de Monte Verde vindplaats in Chili met artefacten van 14.600 jaar oud. Ook in het noorden van de VS (in de staat Wisconsin) zijn enkele sites bekend waar mensen joegen op of aas aten van mammoeten zon 14.800-14.200 jaar geleden. Er zijn weliswaar veel oudere claims, maar die zijn niet erg betrouwbaar. De Buttermilk Creek vindplaats in Texas (Friedkin), waar Waters en collegas over rapporteren, is dus mogelijk een stukje ouder.
De vraag is dus eigenlijk niet of de mensen uit Texas de eerste echte onomstotelijke Noord-Amerikanen voor de Clovis cultuur zijn, maar meer hoe de Amerikas gekoloniseerd werden.
De verspreiding van de mens vanuit Azië naar Noord-Amerika via de Beringstraat zon 15.000 jaar geleden. Afbeelding: © Google Earth
.De vindplaats
De site in Texas zelf was een ideale plaats: in de aardlagen was voldoende vuursteen van goede kwaliteit te vinden voor de oude mens. Ook ligt de vindplaats dichtbij een klein beekje: aan water geen gebrek dus. De vindplaats werd dan ook flink gebruikt voor het maken van artefacten voor het bewerken van bot, hout of ivoor, en huiden. In totaal vonden de onderzoekers 15.528 artefacten van de pre-Clovis periode, waarvan er 56 werktuigen waren. De rest was afvalmateriaal. Al het materiaal was bijzonder goed bewaard gebleven in de kleilagen. De vindplaats zelf bevat ook artefacten van jongere perioden, maar die waren dan ook in jongere, hoger gelegen lagen te vinden. Onverstoord, vertelt het artikel over de artefacten op basis van zes methoden.
Ouderdom en verspreiding
Er was de wetenschappers alles aan gelegen om de artefacten goed te dateren. Helaas was er geen organisch materiaal beschikbaar waar C-14 dateringen op gedaan kunnen worden. In plaats daarvan gebruikten de onderzoekers een dateringsmethode gebaseerd op licht. Een conservatieve schatting komt uit op 13.200-15.500 jaar geleden. Niet alleen onderzoek aan deze site laat zien dat de mens al voor de Clovis cultuur in de Noord-Amerika was; ook eerder DNA-onderzoek wijst hierop. Omdat de mens zo zuidelijk is aangetroffen, zijn andere oude vondsten mogelijk. Conclusie? Dit verhaal vormt waarschijnlijk het beginpunt naar meer onomstotelijk bewijs over de vroege bewoning van de Amerikas.
Bronnen:
Waters et al. The Buttermilk Creek Complex and the Origins of Clovis at the Debra L. Friedkin Site, Texas. Science 331 (2011) 1599-1603.
Pringle, H. Texas Site Confi rms Pre-Clovis Settlement of the Americas Science 331 (2011) 1512.
Goebel et al. The Late Pleistocene Dispersal of Modern Humans in the Americas Science 319 (2008) 1497-1502.
(Kennislink)
Oudste Amerikaan geen Clovis-mens
Columbus ontdekte Amerika. Of waren het de Vikingen? Geen van beiden eigenlijk, want Amerika was allang bewoond door de mens. Zelfs duizenden jaren eerder dan tot nu toe gedacht werd: rond 15.000 jaar geleden, nog voor de Clovis beschaving.
Amerika is al meer dan tienduizend jaar bewoond door de mens. De oudste mensen in Noord-Amerika behoorden tot de Clovis beschaving (vanaf zon 13.100 jaar geleden). Maar met nieuwe vondsten uit Texas kan deze theorie definitief van tafel, zo vertellen Michael Waters (Texas A&M Universiteit) en collegas in Science. Onze mensensoort leefde zelfs al vanaf maximaal 15.500 jaar geleden in Noord-Amerika.
Een deel van de gevonden vuurstenen artefacten. Afbeelding: © M. Waters
Eerder onderzoek
Op zichzelf is deze theorie niet nieuw. Eerdere onderzoeken toonden aan dat de mens mogelijk al voor de Clovis cultuur in Noord-Amerika was. Het aantal vondsten in die studies was echter klein en de datering vaak wankel.
Een eerdere studie uit 2008, ook in Science, spreekt van weinig bewijs voor bewoning van de Amerikas vóór 13.000 jaar geleden. Het beste bewijs van een oudere bewoning in de Amerikas tot dan toe was de Monte Verde vindplaats in Chili met artefacten van 14.600 jaar oud. Ook in het noorden van de VS (in de staat Wisconsin) zijn enkele sites bekend waar mensen joegen op of aas aten van mammoeten zon 14.800-14.200 jaar geleden. Er zijn weliswaar veel oudere claims, maar die zijn niet erg betrouwbaar. De Buttermilk Creek vindplaats in Texas (Friedkin), waar Waters en collegas over rapporteren, is dus mogelijk een stukje ouder.
De vraag is dus eigenlijk niet of de mensen uit Texas de eerste echte onomstotelijke Noord-Amerikanen voor de Clovis cultuur zijn, maar meer hoe de Amerikas gekoloniseerd werden.
De verspreiding van de mens vanuit Azië naar Noord-Amerika via de Beringstraat zon 15.000 jaar geleden. Afbeelding: © Google Earth
.De vindplaats
De site in Texas zelf was een ideale plaats: in de aardlagen was voldoende vuursteen van goede kwaliteit te vinden voor de oude mens. Ook ligt de vindplaats dichtbij een klein beekje: aan water geen gebrek dus. De vindplaats werd dan ook flink gebruikt voor het maken van artefacten voor het bewerken van bot, hout of ivoor, en huiden. In totaal vonden de onderzoekers 15.528 artefacten van de pre-Clovis periode, waarvan er 56 werktuigen waren. De rest was afvalmateriaal. Al het materiaal was bijzonder goed bewaard gebleven in de kleilagen. De vindplaats zelf bevat ook artefacten van jongere perioden, maar die waren dan ook in jongere, hoger gelegen lagen te vinden. Onverstoord, vertelt het artikel over de artefacten op basis van zes methoden.
Ouderdom en verspreiding
Er was de wetenschappers alles aan gelegen om de artefacten goed te dateren. Helaas was er geen organisch materiaal beschikbaar waar C-14 dateringen op gedaan kunnen worden. In plaats daarvan gebruikten de onderzoekers een dateringsmethode gebaseerd op licht. Een conservatieve schatting komt uit op 13.200-15.500 jaar geleden. Niet alleen onderzoek aan deze site laat zien dat de mens al voor de Clovis cultuur in de Noord-Amerika was; ook eerder DNA-onderzoek wijst hierop. Omdat de mens zo zuidelijk is aangetroffen, zijn andere oude vondsten mogelijk. Conclusie? Dit verhaal vormt waarschijnlijk het beginpunt naar meer onomstotelijk bewijs over de vroege bewoning van de Amerikas.
Bronnen:
Waters et al. The Buttermilk Creek Complex and the Origins of Clovis at the Debra L. Friedkin Site, Texas. Science 331 (2011) 1599-1603.
Pringle, H. Texas Site Confi rms Pre-Clovis Settlement of the Americas Science 331 (2011) 1512.
Goebel et al. The Late Pleistocene Dispersal of Modern Humans in the Americas Science 319 (2008) 1497-1502.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-04-2011
'Oudste tekst uit Europa gevonden'
AMSTERDAM Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste geschift uit Europa ontdekt op een kleitablet uit Griekenland.
Het 2,5 bij 4 centimeter grote kleitablet is gevonden in een bos met olijfbomen in de stad Iklaina. De tekens die er op staan, zijn waarschijnlijk aangebracht tussen 1450 en 1350 voor Christus.
Het geschrift kan daarmee worden beschouwd als de oudste tekst uit Europa. Dat meldt National Geographic News.
Economisch
De symbolen op het tablet behoren waarschijnlijk tot het schrift Lineair B, dat gedurende de Myceense beschaving werd gebruikt om economisch zaken te administreren in het Oude Griekenland. Het is nog niet duidelijk wat de precieze betekenis van de tekst is.
Het kleitablet is opgegraven door Amerikaanse onderzoekers van de Universiteit van Missouri-St. Louis. De ontdekking wordt uitgebreid beschreven in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Athens Archaeological Society.
Verrassing
De wetenschappers zijn erg verrast dat ze het tablet hebben gevonden in Iklaina. Deze stad was vrij klein en onbelangrijk in het Oude Griekenland. Tot nu toe zijn geschriften op kleitabletten vooral aangetroffen op plaatsen waar vroeger belangrijke steden lagen.
Ook de ouderdom van het geschrift is verrassend. Historici gingen er vanuit dat de Myceners pas veel later begonnen met vervaardigen van kleitabletten.
Het kleitablet is in vergelijking tot oude geschriften uit andere werelddelen echter relatief jong. In China en Egypte zijn bijvoorbeeld teksten gevonden die rond 3000 voor Christus zijn geschreven.
(nu.nl)
'Oudste tekst uit Europa gevonden'
AMSTERDAM Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste geschift uit Europa ontdekt op een kleitablet uit Griekenland.
Het 2,5 bij 4 centimeter grote kleitablet is gevonden in een bos met olijfbomen in de stad Iklaina. De tekens die er op staan, zijn waarschijnlijk aangebracht tussen 1450 en 1350 voor Christus.
Het geschrift kan daarmee worden beschouwd als de oudste tekst uit Europa. Dat meldt National Geographic News.
Economisch
De symbolen op het tablet behoren waarschijnlijk tot het schrift Lineair B, dat gedurende de Myceense beschaving werd gebruikt om economisch zaken te administreren in het Oude Griekenland. Het is nog niet duidelijk wat de precieze betekenis van de tekst is.
Het kleitablet is opgegraven door Amerikaanse onderzoekers van de Universiteit van Missouri-St. Louis. De ontdekking wordt uitgebreid beschreven in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Athens Archaeological Society.
Verrassing
De wetenschappers zijn erg verrast dat ze het tablet hebben gevonden in Iklaina. Deze stad was vrij klein en onbelangrijk in het Oude Griekenland. Tot nu toe zijn geschriften op kleitabletten vooral aangetroffen op plaatsen waar vroeger belangrijke steden lagen.
Ook de ouderdom van het geschrift is verrassend. Historici gingen er vanuit dat de Myceners pas veel later begonnen met vervaardigen van kleitabletten.
Het kleitablet is in vergelijking tot oude geschriften uit andere werelddelen echter relatief jong. In China en Egypte zijn bijvoorbeeld teksten gevonden die rond 3000 voor Christus zijn geschreven.
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2011
7000 jaar oude sporen van landbouwers ontdekt
GELEEN - Archeologen hebben bij wegwerkzaamheden aan de A2 bij Geleen sporen gevonden van de bandkeramische cultuur uit het Stenen Tijdperk, zo'n 7000 jaar geleden.
Dat maakte Rijkswaterstaat donderdag bekend.
Zo werden sporen gevonden van twaalf grote woningen en scherven van potten en pannen. Ook bijlen en vuurstenen voorwerpen kwamen aan de oppervlakte.
© ANP
Redelijk uniek
Archeoloog Ivo van Wijk uit Leiden noemt de vondst redelijk uniek voor Nederland, onder meer omdat de woningen van 30 bij 6 meter zijn opgebouwd met gekliefde eiken palen. Dat was toentertijd een zeer arbeidsintensieve techniek.
De bandkeramische cultuur was de eerste waarbij mensen zich in een huis vestigden en graan verbouwden. Vondsten van deze cultuur worden in ons land alleen gevonden op een terrein verspreid over 10 vierkante kilometer in Limburg.
Overgang
De vondst laat de overgang zien van de cultuur van nomadische verzamelaars naar landbouwers, aldus Van Wijk.
Op andere plaatsen in Nederland begon de landbouw pas duizend jaar later. De bandkeramiekers kwamen oorspronkelijk uit het huidige Hongarije.
Hun naam danken ze aan de kleurrijke versiering van hun aardewerk met banden van geschilderde spiralen vormen of golven. De stenen en aardewerken voorwerpen werden in Geleen gevonden in afvalkuilen die de bewoners vroeger naast hun huizen groeven.
Leiden
De gevonden voorwerpen gaan naar Leiden waar ze worden bestudeerd en beschreven. Daarna gaan ze naar een depot in Limburg.
Het terrein wordt binnenkort met zand bedekt. De opgravingen hebben geen consequenties voor de wegwerkzaamheden op het knooppunt Kerensheide.
© ANP
(nu.nl)
7000 jaar oude sporen van landbouwers ontdekt
GELEEN - Archeologen hebben bij wegwerkzaamheden aan de A2 bij Geleen sporen gevonden van de bandkeramische cultuur uit het Stenen Tijdperk, zo'n 7000 jaar geleden.
Dat maakte Rijkswaterstaat donderdag bekend.
Zo werden sporen gevonden van twaalf grote woningen en scherven van potten en pannen. Ook bijlen en vuurstenen voorwerpen kwamen aan de oppervlakte.
© ANP
Redelijk uniek
Archeoloog Ivo van Wijk uit Leiden noemt de vondst redelijk uniek voor Nederland, onder meer omdat de woningen van 30 bij 6 meter zijn opgebouwd met gekliefde eiken palen. Dat was toentertijd een zeer arbeidsintensieve techniek.
De bandkeramische cultuur was de eerste waarbij mensen zich in een huis vestigden en graan verbouwden. Vondsten van deze cultuur worden in ons land alleen gevonden op een terrein verspreid over 10 vierkante kilometer in Limburg.
Overgang
De vondst laat de overgang zien van de cultuur van nomadische verzamelaars naar landbouwers, aldus Van Wijk.
Op andere plaatsen in Nederland begon de landbouw pas duizend jaar later. De bandkeramiekers kwamen oorspronkelijk uit het huidige Hongarije.
Hun naam danken ze aan de kleurrijke versiering van hun aardewerk met banden van geschilderde spiralen vormen of golven. De stenen en aardewerken voorwerpen werden in Geleen gevonden in afvalkuilen die de bewoners vroeger naast hun huizen groeven.
Leiden
De gevonden voorwerpen gaan naar Leiden waar ze worden bestudeerd en beschreven. Daarna gaan ze naar een depot in Limburg.
Het terrein wordt binnenkort met zand bedekt. De opgravingen hebben geen consequenties voor de wegwerkzaamheden op het knooppunt Kerensheide.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.volkskrant.nl/(...)ag-uit-1071-na.dhtmlquote:Computer rekent veldslag uit 1071 na
Peter van Ammelrooy − 06/04/11, 03:35
De University of Birmingham zet een supercomputer in om een oude controverse op te lossen over de slag bij Manzikert, het begin van het einde van het Byzantijnse Rijk.
Historische bronnen verschillen van mening over hoeveel soldaten de Byzantijnse keizer Romanos IV in 1071 naar het huidige Malazgirt in Turkije liet marcheren om de Seltsjoeken (Turken) een lesje te leren. Volgens de overlevering bracht Romanos IV tussen de 40- en 100 duizend man op de been, die vanaf Constantinopel 1.100 kilometer oostwaarts trokken.
Computermodellen
Met computermodellen wordt nagegaan welke route dit leger kan hebben genomen en hoe het zijn soldaten van voedsel heeft voorzien. De berekeningen moeten duidelijk maken of het plausibel is dat Romanos IV 100 duizend soldaten op pad stuurde voor wat zou uitmonden in een smadelijke nederlaag.
Voor dat doel hebben de Britse onderzoekers een digitaal leger opgezet met 100 duizend mannetjes. Van elk individu is een schatting gemaakt van wat ze aan proviand nodig hadden en hoe ze er fysiek aan toe waren. Zo'n troepenmacht nabootsen is onbegonnen werk voor een enkele computer. De Britten zetten daarom een cluster van geschakelde computers in om alle mogelijke scenario's door te rekenen. Niet de veldslag zelf: dat is te complex.
Muziekfestivals
'Dit soort modellen is nooit eerder gebruikt om historische, militaire manoeuvres logistiek na te bootsen', zegt Philip Murgatroyd, een van de onderzoekers op de website van International Science Grid This Week.
Murgatroyd vergelijkt zijn taak met de uitdagingen waarvoor de organisaties van grote muziekfestivals als Glastonbury staan. 'Haal de muziek weg, de jongleurs en de vegetarische burgers en voeg duizenden paarden en wat honden toe. Bedenk dan hoe je zo'n massa door Turkije leidt, in de zomer, in Middeleeuwse tijden.'
08-04-2011
5.000 jaar oude homofiel opgegraven in Praag
Een team van Tsjechische archeologen claimt een 5.000 jaar oude homoseksueel te hebben opgegraven in de buurt van Praag. Dat de man homoseksueel was, leiden ze af uit de manier en de plaats waar hij begraven is: tussen de vrouwen, op zijn linkerzijde en met zijn gezicht naar het oosten. De man is ook zonder wapens begraven, wat voor die periode blijkbaar heel uitzonderlijk is.
De homofiel heeft overigens al een lesbische tegenhangster, uit dezelfde tijdsperiode, die een aantal jaar geleden in Rusland werd opgegraven. (mvl)
(HLN)
5.000 jaar oude homofiel opgegraven in Praag
Een team van Tsjechische archeologen claimt een 5.000 jaar oude homoseksueel te hebben opgegraven in de buurt van Praag. Dat de man homoseksueel was, leiden ze af uit de manier en de plaats waar hij begraven is: tussen de vrouwen, op zijn linkerzijde en met zijn gezicht naar het oosten. De man is ook zonder wapens begraven, wat voor die periode blijkbaar heel uitzonderlijk is.
De homofiel heeft overigens al een lesbische tegenhangster, uit dezelfde tijdsperiode, die een aantal jaar geleden in Rusland werd opgegraven. (mvl)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-04-2011
Gestolen grafstukken van Toetanchamon terecht
© ap
© ap
Zo'n tien weken na de inbraak in een Egyptisch museum, zijn enkele grafgiften van Farao Toetanchamon, die door dieven gestolen waren, opnieuw opgedoken. Hoe de kunstschatten precies hun weg terug vonden naar het museum, blijft onduidelijk.
Dieven hadden op 28 januari gebruikgemaakt van de chaos veroorzaakt door de opstand in het land, om in het museum dat vlakbij het Tharir-plein ligt, in te breken. De Egyptische minister van Oudheden Zahi Hawwas, verklaarde vandaag in Caďro dat vier tentoongestelde stukken opnieuw terecht zijn. (dpa/dea)
(HLN)
Gestolen grafstukken van Toetanchamon terecht
© ap
© ap
Zo'n tien weken na de inbraak in een Egyptisch museum, zijn enkele grafgiften van Farao Toetanchamon, die door dieven gestolen waren, opnieuw opgedoken. Hoe de kunstschatten precies hun weg terug vonden naar het museum, blijft onduidelijk.
Dieven hadden op 28 januari gebruikgemaakt van de chaos veroorzaakt door de opstand in het land, om in het museum dat vlakbij het Tharir-plein ligt, in te breken. De Egyptische minister van Oudheden Zahi Hawwas, verklaarde vandaag in Caďro dat vier tentoongestelde stukken opnieuw terecht zijn. (dpa/dea)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-04-2011
Onderzoeker: "Ik heb spijkers uit kruis van Jezus gevonden"
Een Canadese-Israëlische filmmaker en onderzoeker beweert dat hij twee spijkers heeft gevonden die zijn gebruikt bij de kruisiging van Jezus. Simcha Jacobovici stelt in zijn film 'The Nails of the Cross' dat de spijkers in een graftombe in Jeruzalem zijn aangetroffen. Dat meldt The Guardian.
De spijkers, die twintig jaar geleden vermist raakten, zijn volgens Jacobovici opgedoken in een laboratorium in Tel Aviv. In 1990 werden de spijkers ontdekt in het graf van de joodse hogepriester Kajafas, die volgens het Nieuwe Testament Jezus aan de Romeinen overleverde.
Archeologisch argument
"Wat we de wereld te bieden hebben, is het best denkbare archeologische argument ooit dat die twee spijkers gebruikt werden bij de kruisiging van Jezus", verklaarde Jacobovici aan het persagentschap Reuters. "Weet ik honderd procent zeker? Nee, dat niet".
"Alles lijkt erop te wijzen dat deze twee spijkers werden gebruikt bij een kruisiging", zegt de filmmaker.
"Aangezien Kajafas wordt geassocieerd met de kruisiging van Jezus, lijkt het voor de hand te liggen dat dit de spijkers zijn uit het kruis".
Ook gaten in theorie
Volgens wetenschappers van de The Israel Antiquities Authority zitten er echter veel gaten in de theorie van Jacobovici.
Zo is de authenticiteit van de graftombe die wordt aangezien voor de begraafplaats van Kajafas nooit bewezen. Verder worden er wel vaker oude spijkers in graven gevonden.
"Jacobovici heeft zonder twijfel een interessante film gemaakt", stelt een woordvoerder van de organisatie. "Maar zijn interpretatie van de feiten is in onze ogen onvoldoende gebaseerd op archeologische vondsten en onderzoek".
De film is de tweede film waarin de onderzoeker beweert artefacten van Christus te hebben gevonden. Jacobovici is ook de regisseur van 'The Lost Tomb of Jesus', uit 2007. (lb)
(HLN)
Onderzoeker: "Ik heb spijkers uit kruis van Jezus gevonden"
Een Canadese-Israëlische filmmaker en onderzoeker beweert dat hij twee spijkers heeft gevonden die zijn gebruikt bij de kruisiging van Jezus. Simcha Jacobovici stelt in zijn film 'The Nails of the Cross' dat de spijkers in een graftombe in Jeruzalem zijn aangetroffen. Dat meldt The Guardian.
De spijkers, die twintig jaar geleden vermist raakten, zijn volgens Jacobovici opgedoken in een laboratorium in Tel Aviv. In 1990 werden de spijkers ontdekt in het graf van de joodse hogepriester Kajafas, die volgens het Nieuwe Testament Jezus aan de Romeinen overleverde.
Archeologisch argument
"Wat we de wereld te bieden hebben, is het best denkbare archeologische argument ooit dat die twee spijkers gebruikt werden bij de kruisiging van Jezus", verklaarde Jacobovici aan het persagentschap Reuters. "Weet ik honderd procent zeker? Nee, dat niet".
"Alles lijkt erop te wijzen dat deze twee spijkers werden gebruikt bij een kruisiging", zegt de filmmaker.
"Aangezien Kajafas wordt geassocieerd met de kruisiging van Jezus, lijkt het voor de hand te liggen dat dit de spijkers zijn uit het kruis".
Ook gaten in theorie
Volgens wetenschappers van de The Israel Antiquities Authority zitten er echter veel gaten in de theorie van Jacobovici.
Zo is de authenticiteit van de graftombe die wordt aangezien voor de begraafplaats van Kajafas nooit bewezen. Verder worden er wel vaker oude spijkers in graven gevonden.
"Jacobovici heeft zonder twijfel een interessante film gemaakt", stelt een woordvoerder van de organisatie. "Maar zijn interpretatie van de feiten is in onze ogen onvoldoende gebaseerd op archeologische vondsten en onderzoek".
De film is de tweede film waarin de onderzoeker beweert artefacten van Christus te hebben gevonden. Jacobovici is ook de regisseur van 'The Lost Tomb of Jesus', uit 2007. (lb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
wat een fucking prutser,... iedere archeoloog zal je vertellen dat hij nooit maar dan ook nooit de spijkers van het kruis van jezus zal vinden. daar zijn namelijk helemaal geen spijkers aan te pas gekomen. die dingen noemen we nagels. wat een droplul, ken je vakjargon....quote:
12-04-2011
Onderzoeker: "Ik heb spijkers uit kruis van Jezus gevonden"
[ afbeelding ]
Een Canadese-Israëlische filmmaker en onderzoeker beweert dat hij twee spijkers heeft gevonden die zijn gebruikt bij de kruisiging van Jezus. Simcha Jacobovici stelt in zijn film 'The Nails of the Cross' dat de spijkers in een graftombe in Jeruzalem zijn aangetroffen. Dat meldt The Guardian.
De spijkers, die twintig jaar geleden vermist raakten, zijn volgens Jacobovici opgedoken in een laboratorium in Tel Aviv. In 1990 werden de spijkers ontdekt in het graf van de joodse hogepriester Kajafas, die volgens het Nieuwe Testament Jezus aan de Romeinen overleverde.
Archeologisch argument
"Wat we de wereld te bieden hebben, is het best denkbare archeologische argument ooit dat die twee spijkers gebruikt werden bij de kruisiging van Jezus", verklaarde Jacobovici aan het persagentschap Reuters. "Weet ik honderd procent zeker? Nee, dat niet".
"Alles lijkt erop te wijzen dat deze twee spijkers werden gebruikt bij een kruisiging", zegt de filmmaker.
"Aangezien Kajafas wordt geassocieerd met de kruisiging van Jezus, lijkt het voor de hand te liggen dat dit de spijkers zijn uit het kruis".
Ook gaten in theorie
Volgens wetenschappers van de The Israel Antiquities Authority zitten er echter veel gaten in de theorie van Jacobovici.
Zo is de authenticiteit van de graftombe die wordt aangezien voor de begraafplaats van Kajafas nooit bewezen. Verder worden er wel vaker oude spijkers in graven gevonden.
"Jacobovici heeft zonder twijfel een interessante film gemaakt", stelt een woordvoerder van de organisatie. "Maar zijn interpretatie van de feiten is in onze ogen onvoldoende gebaseerd op archeologische vondsten en onderzoek".
De film is de tweede film waarin de onderzoeker beweert artefacten van Christus te hebben gevonden. Jacobovici is ook de regisseur van 'The Lost Tomb of Jesus', uit 2007. (lb)
(HLN)
of het is natuurlijk verkeerd vertaald
13-04-2011
Gouden penis ontdekt met metaaldetector
In het Engelse graafschap Norfolk is een merkwaardig kunstobject ontdekt. Amateurarcheoloog Kevin Hiller vond er een gouden hanger in de vorm van een fallus. Het voorwerp dateert uit de Romeinse oudheid. Hiller deed zijn ontdekking toen hij met zijn metaaldetector een akker van landbouwer Neil Riseborough afschuimde.
Vruchtbaarheid
Fallussymbolen waren erg in trek bij de antieke Romeinen. Ze werden een magische kracht toegedicht. Ze zouden boze geesten weren en wie ze droeg kon rekenen op een hogere vruchtbaarheid en mannelijkheid. (eb)
(HLN)
Gouden penis ontdekt met metaaldetector
In het Engelse graafschap Norfolk is een merkwaardig kunstobject ontdekt. Amateurarcheoloog Kevin Hiller vond er een gouden hanger in de vorm van een fallus. Het voorwerp dateert uit de Romeinse oudheid. Hiller deed zijn ontdekking toen hij met zijn metaaldetector een akker van landbouwer Neil Riseborough afschuimde.
Vruchtbaarheid
Fallussymbolen waren erg in trek bij de antieke Romeinen. Ze werden een magische kracht toegedicht. Ze zouden boze geesten weren en wie ze droeg kon rekenen op een hogere vruchtbaarheid en mannelijkheid. (eb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-04-2011
120.000 jaar oude voetafdrukken mens gevonden
AMSTERDAM – In Tanzania hebben Amerikaanse wetenschappers 120.000 jaar oude voetafdrukken van zeker achttien homo sapiens gevonden. In totaal vonden de onderzoekers meer dan 350 afdrukken.
© ANP
Dat meldt het tijdschrift Scientific American.
Voetafdrukken uit een dergelijk tijdsvak zijn zeer zeldzaam en kunnen wetenschappers veel informatie verschaffen over de anatomie van de mens en zijn gedrag in die tijd.
De voetafdrukken kunnen mogelijk ook meer vertellen over het verplaatsingsgedrag van de homo sapiens. Uit een deel van de sporen blijkt dat onze voorlopers zich met verschillende snelheden verplaatsten. Vermoed wordt dan ook dat zij niet in groepen reisden.
Om meer te weten te komen over de samenstelling van de groep hebben de wetenschappers de voetafdrukken vergeleken met die van mensen in onder andere Kenia. Uit die vergelijking concluderen zij dat het grootste deel van de groep bestond uit vrouwen. Ook waren er mannen en kinderen aanwezig.
© NU.nl/Wesley Bekker
(nu.nl)
120.000 jaar oude voetafdrukken mens gevonden
AMSTERDAM – In Tanzania hebben Amerikaanse wetenschappers 120.000 jaar oude voetafdrukken van zeker achttien homo sapiens gevonden. In totaal vonden de onderzoekers meer dan 350 afdrukken.
© ANP
Dat meldt het tijdschrift Scientific American.
Voetafdrukken uit een dergelijk tijdsvak zijn zeer zeldzaam en kunnen wetenschappers veel informatie verschaffen over de anatomie van de mens en zijn gedrag in die tijd.
De voetafdrukken kunnen mogelijk ook meer vertellen over het verplaatsingsgedrag van de homo sapiens. Uit een deel van de sporen blijkt dat onze voorlopers zich met verschillende snelheden verplaatsten. Vermoed wordt dan ook dat zij niet in groepen reisden.
Om meer te weten te komen over de samenstelling van de groep hebben de wetenschappers de voetafdrukken vergeleken met die van mensen in onder andere Kenia. Uit die vergelijking concluderen zij dat het grootste deel van de groep bestond uit vrouwen. Ook waren er mannen en kinderen aanwezig.
© NU.nl/Wesley Bekker
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-04-2011
Marlene Dietrich wou Hitler doden met giftige haarspeld
De Duitse actrice Marlene Dietrich had plannen om Adolf Hitler te verleiden en te vermoorden met een vergiftigde haarspeld. Dat staat te lezen in een nieuwe biografie over Dietrich, zo meldt het AD.
In het boek van Charlotte Chandler zegt Douglas Fairbanks Jr dat Dietrich al in de jaren 30 een hekel had aan de Nazi's. Dietrich wou Hitler zelfs uit de weg ruimen. Ze was van plan de dictator naakt te verleiden. Ze wist alleen niet waar ze het moordwapen zou verstoppen.
Daarom had ze plannen om een vergiftigde haarspeld te gebruiken. Het is echter bij een plan gebleven. "Ze was een dapper meisje en ik ben er zeker van dat ze haar leven had willen riskeren", zegt haar ex-geliefde Fairbanks. Dietrich is in 1992 overleden in Parijs. Hitler pleegde op 30 april 1945 zelfmoord in een ondergrondse bunker in Berlijn. (gb)
(HLN)
Marlene Dietrich wou Hitler doden met giftige haarspeld
De Duitse actrice Marlene Dietrich had plannen om Adolf Hitler te verleiden en te vermoorden met een vergiftigde haarspeld. Dat staat te lezen in een nieuwe biografie over Dietrich, zo meldt het AD.
In het boek van Charlotte Chandler zegt Douglas Fairbanks Jr dat Dietrich al in de jaren 30 een hekel had aan de Nazi's. Dietrich wou Hitler zelfs uit de weg ruimen. Ze was van plan de dictator naakt te verleiden. Ze wist alleen niet waar ze het moordwapen zou verstoppen.
Daarom had ze plannen om een vergiftigde haarspeld te gebruiken. Het is echter bij een plan gebleven. "Ze was een dapper meisje en ik ben er zeker van dat ze haar leven had willen riskeren", zegt haar ex-geliefde Fairbanks. Dietrich is in 1992 overleden in Parijs. Hitler pleegde op 30 april 1945 zelfmoord in een ondergrondse bunker in Berlijn. (gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Was een mooi plan, ware het niet dat ik Hitler niet zo gauw gebruik zou zien maken van dat "naakte" aanbod, gezien zijn omgang met vrouwen. Als het nou Goebbels was, lagen de kansen een stuk gunstigerquote:Op dinsdag 19 april 2011 08:25 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
18-04-2011
Marlene Dietrich wou Hitler doden met giftige haarspeld
[ afbeelding ]
De Duitse actrice Marlene Dietrich had plannen om Adolf Hitler te verleiden en te vermoorden met een vergiftigde haarspeld. Dat staat te lezen in een nieuwe biografie over Dietrich, zo meldt het AD.
In het boek van Charlotte Chandler zegt Douglas Fairbanks Jr dat Dietrich al in de jaren 30 een hekel had aan de Nazi's. Dietrich wou Hitler zelfs uit de weg ruimen. Ze was van plan de dictator naakt te verleiden. Ze wist alleen niet waar ze het moordwapen zou verstoppen.
Daarom had ze plannen om een vergiftigde haarspeld te gebruiken. Het is echter bij een plan gebleven. "Ze was een dapper meisje en ik ben er zeker van dat ze haar leven had willen riskeren", zegt haar ex-geliefde Fairbanks. Dietrich is in 1992 overleden in Parijs. Hitler pleegde op 30 april 1945 zelfmoord in een ondergrondse bunker in Berlijn. (gb)
(HLN)
19-04-2011
Vondst Romeinse ijzeroven verrast archeologen
APELDOORN - Bij opgravingen in Apeldoorn is een ijzeroven uit de Romeinse tijd ontdekt. Uit de vondst blijkt dat ijzer op de Veluwe al vijf eeuwen eerder bewerkt werd dan historici voorheen dachten.
© ANP
Dat meldde de gemeente Apeldoorn dinsdag. Bekend was dat in de zevende of achtste eeuw er een grote ijzerindustrie te vinden was op de Veluwe.
Nu zijn er zogeheten kuiloventjes gevonden, een techniek die vijf eeuwen daarvoor gebruikt werd. ''De mooiste van zes of zeven oventjes die we hebben opgegraven, zal bewaard blijven'', zei archeoloog Masja Parlevliet over de verrassende vondst. De oven wordt donderdag geborgen.
Ovens die eerder op de Veluwe zijn gevonden, zijn mogelijk ook veel ouder dan gedacht. Een kuiloven is een kuil waarvan de wanden met leem bekleed zijn.
De gevonden oven van circa 50 bij 50 centimeter is mede bijzonder vanwege de goede staat waarin deze nog verkeert. Door ruim om de oven heen de grond af te graven, kan het object worden opgetild en naar een laboratorium worden gereden. Parlevliet hoopt dat de oven wordt opgenomen in de collectie van het CODA-museum in Apeldoorn.
© ANP
(nu.nl)
Vondst Romeinse ijzeroven verrast archeologen
APELDOORN - Bij opgravingen in Apeldoorn is een ijzeroven uit de Romeinse tijd ontdekt. Uit de vondst blijkt dat ijzer op de Veluwe al vijf eeuwen eerder bewerkt werd dan historici voorheen dachten.
© ANP
Dat meldde de gemeente Apeldoorn dinsdag. Bekend was dat in de zevende of achtste eeuw er een grote ijzerindustrie te vinden was op de Veluwe.
Nu zijn er zogeheten kuiloventjes gevonden, een techniek die vijf eeuwen daarvoor gebruikt werd. ''De mooiste van zes of zeven oventjes die we hebben opgegraven, zal bewaard blijven'', zei archeoloog Masja Parlevliet over de verrassende vondst. De oven wordt donderdag geborgen.
Ovens die eerder op de Veluwe zijn gevonden, zijn mogelijk ook veel ouder dan gedacht. Een kuiloven is een kuil waarvan de wanden met leem bekleed zijn.
De gevonden oven van circa 50 bij 50 centimeter is mede bijzonder vanwege de goede staat waarin deze nog verkeert. Door ruim om de oven heen de grond af te graven, kan het object worden opgetild en naar een laboratorium worden gereden. Parlevliet hoopt dat de oven wordt opgenomen in de collectie van het CODA-museum in Apeldoorn.
© ANP
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.ismagazine.nl/author/evert/quote:Openluchtmuseum
Evert Nieuwenhuis 28 maart 2011
Van wie is Djenné? Van de mensen die er wonen, zou je zeggen. Deze Malinese stad staat echter op de Werelderfgoedlijst van Unesco, en dan geldt een andere logica. Strikte regels die het historische karakter van deze eeuwenoude stad moeten bewaren, staan ontwikkeling in de weg.
In de New York Times doet Abba Maiga zijn beklag. Zijn 150 jaar oude huis, opgetrokken uit leem, heeft zoveel historische betekenis dat hij het niet mag renoveren. De gepensioneerde Maiga wil graag een douche en een stenen vloer. Wie wil er nou wonen in een huis met moddervloer?
Niemand. Maar het moet van Unesco. De regels verbieden verbouwingen die op substantiële wijze het origineel veranderen. Djenné is wereldberoemd vanwege zijn eeuwenoude leemarchitectuur. Met name de Grote Moskee siert menig poster die toeristen naar een van s werelds armste landen moet trekken. Ook het lemen stadscentrum dient behouden te worden. Een Nederlands team restaureert een deel van de tweeduizend oude huizen. Tot ongenoegen van Elhajj Diakaté. Hij wordt er doodmoe van te moeten bukken om zijn huis te betreden en zijn vrouw wil graag een kledingkast. De oplossing is om binnenmuren te slopen. Dat mag niet, want dan kan het huis instorten (wat soms ook gebeurt).
Wat is belangrijker? Ontwikkeling en het recht op een kledingkast of behoud van eeuwenoude cultuur? Nederland vindt ontwikkeling belangrijker. Wij plaatsen windmolens op de dijk bij Urk, ook als het stadsaangezicht van deze toeristische topper wordt aangetast. Amsterdamse grachtenpanden hadden vroeger geen inbouwkeukens of douches, en toch staat de grachtengordel op de Werelderfgoedlijst van Unesco.
De problemen van Djenné staan niet op zichzelf. Ook St. Louis in Senegal enhet Keniaanse eiland Lamu zijn gegijzeld door de regels van Unesco. Misschien willen toeristen of de restaurateurs van Unesco in huizen wonen waar de tijd heeft stilgestaan. Maar dan zijn deze Afrikaanse schatten niet meer authentiek en blijven toeristen thuis. Unesco ontkomt er niet aan om haar strenge regels te veranderen. Behoud van cultuurhistorische waarden is belangrijk maar niet zaligmakend zeker niet achter de voordeur. De wereld verandert, en dat is maar goed ook. Dat heet ontwikkeling.
