Ik heb een groot probleem. Als ik verlief word word ik extreem onzeker en verpest de relatie die eigenlijk nog niet eens begonnen is. Ik ben hier een aantal jaren voor weggelopen. En dat doe ik sinds kort dus niet meer. En hoe graag ik ook wil en hoe hard ik ook probeer ... het speelt steeds weer op. En is erg frustrerend omdat ik de ander er pijn mee doe maar ook mezelf natuurlijk. Echter wil ik er niet voor weg blijven lopen ... want dat zou betekenen dat ik nooit een relatie meer aan kan gaan
Wat moet ik doen?
Ik heb in mijn verdere leven dus totaal geen last van onzekerheden. Tenminste tuurlijk ben ik wel eens onzeker maar geen abnormale dingen.
Ik besef me dat ik er misschien wel hulp voor moet gaan zoeken, maar zou eerst zelf wat onderzoek willen doen. En misschien wat mensen spreken die hier ook last van hebben of hebben gehad en het hebben overwonnen
En ik besef me dat ik er pas wat aan kan doen als ik weet waar het vandaan komt. Hoe kan ik er achter komen waar het vandaan komt? Ik kan me namelijk meerder dingen bedenken waar het vandaan komt en waarschijnlijk komt het ook door de combinatie van gebeurtenissen.
En stel dat ik er achter ben waar het vandaan komt hoe kan ik er met die gegevens dan voor zorgen dat het verdwijnt? Of er iets mee doen!? Mensen met ervaring hierin zou ik graag een gesprekje mee hebben
Alvast bedankt!
[ Bericht 10% gewijzigd door VoltVolt op 02-02-2011 10:32:52 ]
Misschien niet helemaal een parallelle situatie maar misschien dat deze oplossing ook werkt voor jou..
Hey Telecaster,quote:Op dinsdag 1 februari 2011 11:00 schreef Telecaster het volgende:
Je moet er eerst achterkomen waar je relationele onzekerheid vandaankomt voor je er iets aan kan doen. Heb je daar een beeld van?
Jah dat denk ik wel. Ik heb een zeer onstabiele jeugd gehad. En ik vermoed dat het feit dat mijn moeder tegen mij loog een groot aandeel is in mijn gevoel nu. Maar goed dat zijn incidenten. Daarnaast hebben we denk ik een bindingsprobleem gehad ... ik denk niet in mijn vroege jeugd van 0 tot 10. Maar wel daarna ... ik was bijvoorbeeld vanaf mijn 15de niet veel thuis te vinden en ging mijn eigen weg en zat tot mijn 18 in internaten.
Ik weet dat je bij de oorzaak moet beginnen wil je iets aan kunnen pakken ... maar hoe doe je dat dan vraag ik mij af?
Bedankt!
[ Bericht 18% gewijzigd door VoltVolt op 02-02-2011 10:32:42 ]
Zou dit voor mij ook onder de noemer bindingsangst vallen?quote:
Ik heb zelf erg last van bindingsangst, maar op een gegeven moment mind op nul gezet en gewoon gegaan omdat ik een meid gewoon niet voorbij wilde laten gaan. 3 Weken nauwelijks eten en trillende handen verder begon het gevoel eindelijk weg te zakken, en nu ben ik helemaal verliefd en heb ik er alleen nog last van als ik denk aan 'later'..
Misschien niet helemaal een parallelle situatie maar misschien dat deze oplossing ook werkt voor jou..
Denk dat het niet 'zo makkelijk' voor mij gaat worden. Ik kan heel rationeel denken, maar op een gegeven moment nemen de irrationele gedachten gewoon de overhand hoe hard ik er ook tegen vecht
Ik weet goed wat je bedoelt, heb het zelf ook (studeer natuurkunde dus dan gaat het op gegeven niet meer andersquote:
[..]
Zou dit voor mij ook onder de noemer bindingsangst vallen?
Denk dat het niet 'zo makkelijk' voor mij gaat worden. Ik kan heel rationeel denken, maar op een gegeven moment nemen de irrationele gedachten gewoon de overhand hoe hard ik er ook tegen vecht
). Het vervelende is echter dat het hele geval liefde een irrationeel proces is wat je dus heel moeilijk op een rationele manier kan oplossen. Het duurde bij mij dan ook gewoon 3 weken voordat ik een beetje het irrationele rationeel kon controleren om daarmee een ander irrationeel proces zijn gang te laten gaan..Wat ik dus wil zeggen, als je te hard focust op het irrationele (onzekerheid) zal het andere irrationele (liefde) nooit op gang komen waardoor het laatste nooit de kans krijgt het eerste te onderdrukken. Wat je dus voor elkaar moet zien te krijgen is om de eerste paar weekjes echt gewoon door te zetten en desnoods aan de anti-stress pilletjes te gaan voor een date totdat je degene echt beetje beter kent. Want ook kan helpen is om er na een paar dates het er een beetje over te hebben. Wanneer je degene een beetje beter kent en vertrouwd zal je onzekerheidsgevoel vanzelf afnemen en komt er plaats voor iemand leuk vinden/verliefd worden.
Laatste tip: Het helpt sowieso als het iemand is die je al beetje kent. Is al een aardige drempel minder
Ik heb precies hetzelfde!! (althans, op basis van wat je nu verteld hebt denk ik dat). Ik ga altijd zo raar doen als ik verliefd ben, daar is geen enkele ratio tegen opgewassen. Verschrikkelijk irritant
Bedankt is Iska!quote:
[..]
Ik weet goed wat je bedoelt, heb het zelf ook (studeer natuurkunde dus dan gaat het op gegeven niet meer anders
Wat ik dus wil zeggen, als je te hard focust op het irrationele (onzekerheid) zal het andere irrationele (liefde) nooit op gang komen waardoor het laatste nooit de kans krijgt het eerste te onderdrukken. Wat je dus voor elkaar moet zien te krijgen is om de eerste paar weekjes echt gewoon door te zetten en desnoods aan de anti-stress pilletjes te gaan voor een date totdat je degene echt beetje beter kent. Want ook kan helpen is om er na een paar dates het er een beetje over te hebben. Wanneer je degene een beetje beter kent en vertrouwd zal je onzekerheidsgevoel vanzelf afnemen en komt er plaats voor iemand leuk vinden/verliefd worden.
Laatste tip: Het helpt sowieso als het iemand is die je al beetje kent. Is al een aardige drempel minder
Het verhaal is dat in mijn laatste ervaring. Dat zij zelf zei (omdat ze het gevoel zelf ook herkend) dat het gevoel er mocht zijn.Ik heb er dus veel met haar over gesproken. Vaak als ik het op voelde komen dan sprak ik er heel open met haar over ... dat is heel fijn want het haalt het gevoel gelijk weg. Echter werd ik op een geven moment afhankelijk van haar met mijn gevoel ... en dat trok zij terecht gezien niet. Echter kon ik er met haar dus heel goed over praten. Maar het ging dus steeds op en neer met mijn gevoel en door met haar te praten verdween het gevoel dan weer even. Alleen heb ik in dit geval het idee dat ik het er misschien wel juist extra mee opgewekt heb?
Want het werd er dus niet minder door ... integendeel. Het leek wel of het op het laatst het sterkste was omdat ik toen ook niet meer werkelijkheid en on-werkelijkheid kon scheiden rationeel irrationeel
[ Bericht 3% gewijzigd door VoltVolt op 02-02-2011 10:32:26 ]
Ok en verpest het ook jou relatie(s)? Of begon het er niet eens of juist niet door?quote:
Hey,
Ik heb precies hetzelfde!! (althans, op basis van wat je nu verteld hebt denk ik dat). Ik ga altijd zo raar doen als ik verliefd ben, daar is geen enkele ratio tegen opgewassen. Verschrikkelijk irritant
Ja, het heeft voor mij al een aantal relaties verpest. Het begon altijd wel goed, ik kan me in het begin vaak wel redelijk inhouden, maar ik word dan steeds verliefder en op een gegeven moment ga ik dan heel vervelend doenquote:
[..]
Ok en verpest het ook jou relatie(s)? Of begon het er niet eens of juist niet door?
Terwijl ik heel rationeel kan nadenken, maar mijn gevoelens worden dan zo sterk dat het niks meer uitmaakt, ik kan me dan niet meer inhouden. Ik weet niet wat jij bedoelt met je onzekerheid, maar ik word zelf bijv. heel afhankelijk, jaloers...Ok dat lijkt idd heel sterk op wat ik ook ervaar idd! En ik heb het steeds over onzekerheid omdat het daarmee begint (bij mijquote:
[..]
Ja, het heeft voor mij al een aantal relaties verpest. Het begon altijd wel goed, ik kan me in het begin vaak wel redelijk inhouden, maar ik word dan steeds verliefder en op een gegeven moment ga ik dan heel vervelend doen
) Waarschijnlijk bij jou ook ... je word bijv, jaloers omdat je een onzeker gevoel hebt. Het probleem bij ons is denk ik dat wij het gevoel gaan voeden. Dus je hebt een onzeker gevoel ... daar zetten wij negatieve gedachte bij ... daar krijg je dan weer een nog sterker gevoel van en daar krijg je weer nog sterkere irrationele gedachten en gevoelens. Waar bij het bij een 'normaal iemand' echter bij die eerste gedachte blijft escaleert het bij ons door over en weer te gaan van gedachte en gevoel ... snappie? Naar mijn mening komt hoe we reageren dus voor uit onze eigen onzekerheid ... vandaar dat ik het daar dus steeds over heb ,)
Belangrijkere vraag is denk ik hoe komen we er van af!
Denk dat het handig is voor haar de ze realiseert dat ze zelf voor deze gevoelens zorgt ... en niet denk dat het door een bepaalde situatie komtquote:
Mijn vriendin heeft dat ook. Ze moet soms iets heel positiefs ombuigen naar iets negatiefs, alsof ze break even wilt lopen op haar gevoelens. Altijd de bevestiging zoeken. En als ze dan niet blij is met iets wat is gebeurd (een vrouwelijke collega waar ik mee ga lunchen) dan komt ze met een soort van wraakactie, dat een kerel haar heeft gesmst en haar uit had gevraagd. Ze doet dit onbewust. Ik denk dat dit uiteindelijk wel goedkomt. Hou in ieder geval genoeg van haar om dit op te lossen.
Bij mij bedoel je?quote:
Pas op, voor je het weet is het borderline...
Mensen met borderline hebben minstens 5 van de volgende verschijnselen.
Ze proberen krampachtig te voorkomen dat iemand ze in de steek laat. En alleen maar denken dat ze in de steek gelaten worden, is al genoeg om krampachtig te proberen dat te voorkomen.
Ze hebben intense relaties met anderen, maar die zijn ook heel instabiel. Ze denken heel zwart-wit over hun relaties: of iemand is geweldig of hij is waardeloos.
Ze hebben steeds een ander beeld of gevoel van zichzelf. Dat wisselt sterk.
Ze zijn impulsief. Dat heeft negatieve gevolgen voor henzelf op minstens twee gebieden: geldverspilling, veel wisselende seksuele contacten, misbruik van alcohol en drugs, roekeloos rijden, vreetbuien.
Ze doen pogingen tot zelfdoding, dreigen daarmee, of verwonden zichzelf.
Ze hebben sterk wisselende stemmingen als reactie op gebeurtenissen. Dit geeft periodes van grote somberheid, prikkelbaarheid of angst. Dit duurt meestal enkele uren, en bijna nooit langer dan een paar dagen.
Ze hebben een blijvend gevoel van leegte.
Ze hebben last van intense woede, die niet past in de situatie en de situatie ook niet oplost. Of ze hebben moeite hun boosheid te beheersen. Ze hebben dan ook driftbuien, blijvende woede, of hebben geregeld vechtpartijen.
Ze hebben paranoïde ideeën. Dit is het idee achtervolgd of bedreigd te worden. Die ideeën komen in stress-situaties. De ideeën gaan ook weer voorbij. Of ze dissociëren ernstig. Dan hebben ze het gevoel er niet meer bij te zijn en als het ware weg te raken. Soms weten ze dan niet meer precies wat er gebeurd is.
Iedereen is weleens onzeker, ik nu ook, mijn vriendin is uit met vrienden voor dinner en drankjes (ik zit in China, het is hier 22.30). Dan denk ik ook, hmm. Het slaat nergens op.
aaah ok ik snap jequote:
Nee, niet per se jij, in zijn algemeenheid, dat is toch een trent
Iedereen is weleens onzeker, ik nu ook, mijn vriendin is uit met vrienden voor dinner en drankjes (ik zit in China, het is hier 22.30). Dan denk ik ook, hmm. Het slaat nergens op.
En jah wat je zegt herken ik wel ... dat heeft idd iedereen ... bij mij slaat dat dus door Een aantal van die borderline symptomen zijn wel kenmerkend voor het gevoel waar het in mijn geval om gaat ,) Maar goed zo ver gaat het bij mij ook weer niet lol ... als er borderline light was geweest misschien wel?!
[ Bericht 5% gewijzigd door VoltVolt op 01-02-2011 15:45:40 ]
In het geval hierboven, logisch, vrienden, eten, drinken, normale mensen doen dit. Normale mensen gaan ook niet vreemd of doen rare dingen
Ik geloof heel erg in, what is meant to be is meant to be. Dus als jullie niet voortbestemd zijn, dan gaat het uiteindelijk toch fout. Dit betekent niet dat je er niet voor hoeft te werken en je er niet om hoeft te geven, integendeel. Maar soms lopen relaties anders, zowel in positieve als negatieve zin.
Was het maar waar dat ik me onnodig gek maakte dan was ik nu een super leuke relatie aan het opbouwen met een leuke meid waar ik een enorme band mee had ... ipv van dat zei het van het weekend stop heeft moeten zetten omdat ze het niet meer trokquote:
Je maakt jezelf onnodig gek. Kijk in de spiegel en zie jezelf. Niks mis mee. Waarom zou hij niet verliefd/gek op je zijn?!
In het geval hierboven, logisch, vrienden, eten, drinken, normale mensen doen dit. Normale mensen gaan ook niet vreemd of doen rare dingen
Ik geloof heel erg in, what is meant to be is meant to be. Dus als jullie niet voortbestemd zijn, dan gaat het uiteindelijk toch fout. Dit betekent niet dat je er niet voor hoeft te werken en je er niet om hoeft te geven, integendeel. Maar soms lopen relaties anders, zowel in positieve als negatieve zin.
Wat natuurlijk ook kan is dat zij het niet voor mij was. Maar dan val ik dus op vrouwen die ik niet kan vertrouwen
[ Bericht 10% gewijzigd door VoltVolt op 01-02-2011 16:11:14 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door VoltVolt op 01-02-2011 18:10:48 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door VoltVolt op 02-02-2011 10:32:00 ]
Het is iets waar veel mensen last van hebben denk ik. Ik zelf ken het onzeker zijn ook erg goed.
Volgens mij is het aanpakken van dit probleem niet zo heel moeilijk.
Het begint volgens mij bij de acceptatie dat je je zo voelt. Accepteren dat het er is en dat het er mag zijn, je kunt er wel over praten met de ander, maar daarmee lost het zich niet op en die ander kan het ook niet voor jou oplossen. Het is het belangrijkste dat je het gewoon accepteert voor jezelf en door het er te laten zijn voed je het al minder. Daarnaast kun je gaan kijken waarom voel je je onzeker? Waar ben je bang voor dan, wat is het ergste wat je kan gebeuren? Accepteer ook deze gedachten en angsten. Maar weet dat het maar gedachten zijn, gedachtens kunnen je niets maken. Het gaat toch uiteindelijk om wat je voelt voor die ander. En het is volgens mij logisch dat je in het begin wat onzeker kan zijn, maar kijk dan waarom je je zo afhankelijk gaat voelen van die ander en je niet bij jezelf blijft, bij je eigen gevoel. En daar begint het volgens mij ook bij, jezelf goed genoeg vinden en je prettig voelen bij jezelf, want zodra je je prettig genoeg voelt bij jezelf en zeker genoeg bent van jezelf dan heb je geen reden meer om onzeker te zijn. Het is puur in je hoofd schieten en wanneer je weet dat je erover na gaat denken ben je al niet meer in je gevoel. Het lijkt er dan op dat je jezelf niet goed genoeg vind en niet op je gevoel vertrouwt en dat is een kwestie van oefenen en wennen, maar dat kun je alleen zelf door bij jezelf te blijven en op jezelf te blijven vetrouwen en in jezelf te blijven geloven en als je werkelijk iets voelt voor die ander dan is het een kwestie van die stemmetje in je hoofd tegenspreken en doorzetten, weten dat je onzeker raakt en het accepteren en er niet tegen vechten, gewoon accepteren en loslaten van de angsten die je erbij hebt, welke dit ook mogen zijn. Dus kijken naar waar je bang voor bent als je dat weet kun je die angsten loslaten en zal je ook niet meer tegen het gevoel hoeven te vechten. want onzekerheid zijn betekend dat je niet genoeg vertrouwen hebt in jezelf, maar je bent toch gewoon zoals je bent en dat is toch ok?
Dank je voor je antwoord!
Gelukkig heb ik nog contact met de meid waar het hierboven over gaat. Ik verpeste het met mijn gevoel, maar ondertussen ben ik ook zo open en eerlijk geweest naar haar dat ik zij daar vermoed ik ook de waarde van inziet. Dus ik was even van het gevoel af en zat er 2 dagen later weer gelijk in doordat ik weer contact met haar heb. Op zich heel goed want ik kan gelijk door met waar ik mee bezig was Echter ben ik in de tussentijd erachter gekomen dat doordat zij tegen mij zei dat het gevoel er mocht zijn ik dat op een verkeerde manier gebruikte. Elke keer als ik erin schoot dan kon ik dat door er met haar over te praten vanaf komen. En dan word zij als een drugs voor mij waar ik heel snel aan verslaafd (afhankelijk) van word. Door haar steeds weer nodig te hebben om er vanaf te komen. En waardoor het gevoel uiteindelijk alleen maar erger werd. Natuurlijk had ik dat nooit mogen doen ... echter wist ik niet beter natuurlijk en nu wel.
Ik vind het fijn om je stukje te lezen omdat ik min of meer al een beetje aan het doen ben wat je hier omschrijft. Ik hou het nu volledig bij mezelf en confronteer haar er niet meer mee. En probeer steeds terug te denken aan waar het gevoel vandaan komt en dat is mijn eigen onzekerheid. Ik denk dat ik er nog een beetje teveel mee aan het vechten ben. Wat ik vanaf nu ook zal proberen los te laten. Je beschrijf ook om terug te denken aan welke onzekerheid het veroorzaakt en het dan los te laten ... ik denk dat ik dat ook nog wat beter moet gaan toepassen op de manier hoe je omschrijft om er uiteindelijk 'helemaal' los van te komen. Dus ik denk dat ik heel veel aan je stukje tekst/uitleg ga hebben! En dat het me echt gaat helpen ... bedankt daarvoor!
accepteren ... terug naar waar het vandaan komt ... loslaten
Het terug naar rationeel denken paste ik al toe nu het nog beter accepteren en het loslaten! Ik heb dus totaal geen reden om mezelf onzeker te voelen en dat besef ik me ergens heel goed alleen voelt het dus zeker nog niet altijd zo
Je klinkt alsof je dit toepast op jezelf en dat het ook werkt op deze manier ... klopt dat?
Heeeel erg bedankt!
[ Bericht 8% gewijzigd door VoltVolt op 05-02-2011 22:32:07 ]
Dat klopt, ik pas het ook toe op mezelf met alles eigenlijk wel.
Ik heb heel veel moeite gehad en nog wel om bij mezelf te blijven,
ik vond het heel fijn om mij helemaal afhankelijk te voelen van een ander,
maar dat is niet de bedoeling, het is de bedoeling dat je bij je eigen gevoel blijft zodat
je ook helemaal jezelf kunt zijn naast de ander.
Ik raakte hierdoor ook een deel van mezelf kwijt omdat ik zo ging hangen aan die ander
en dat wil ik nooit meer mee maken. Het is juist heel fijn om je zeker te voelen over jezelf
en bij jezelf te kunnen blijven en daarnaast bij een ander te zijn. Het zal voor mij
altijd opletten blijven dat ik goed bij mezelf blijf, omdat het toch in mij zit " de hang naar een ander" maar het is ook afhankelijk van de persoon die je tegenover je hebt. Zodra je je echt op je gemak voelt bij iemand zal die behoefte ook minder of niet aanwezig meer zijn om aan de ander te gaan hangen.
Het is dus belangrijk om goed bij je gevoel te blijven en te voelen of je je echt werkelijk op je gemak voelt bij iemand, wanneer je altijd nerveus wordt bij iemand dan betekend dit misschien ook dat je je niet zo op je gemak voelt bij die persoon en dat hoeft dan niet altijd aan jou te liggen. Dat is wat ik heb ervaren met iemand waar een relatie mee aanging. Wat ik ook deed ik bleef telkens zo'n onzeker gevoel houden bij alles wat ik deed en moest ik uiteindelijk tot de pijnlijke conclusie komen dat ik mezelf aan het wijs maken was dat ik iets met die persoon wilde opbouwen, maar gevoelsmatig voelde ik me helemaal niet fijn genoeg bij die persoon.
Zo heb ik ervaren hoe je met je hoofd jezelf ook wijs kunt maken van iemand te houden. Dat is heel vreemd om te ervaren. Het ging niet zo goed met mijn relatie en ik had mezelf toen voorgenomen dat het over was met die persoon, waar ik nu achter ben dat ik me juist heel fijn bij voelde ondanks de strubbelingen.
Toen kwam ik iemand anders tegen en in mijn hoofd heb ik toen de beslissing genomen dat het beter was en dat deze persoon mij kon bieden wat ik wilde. Maar dat was niet mijn gevoel en ik heb me dus ook continu onzeker gevoeld. Kijk dus goed wat je werkelijke gevoel is, voel je je echt fijn bij iemand en is je onzekerheid puur iets tijdelijks of voel je je onzeker omdat je je eigenlijk gewoon niet op je gemak voelt bij die persoon maar maak je jezelf dat wijs met je hoofd?
Deze ervaring was een hele grote les voor mij maar heeft me uiteindelijk wel weer sterker gemaakt en me duidelijker gemaakt hoe belangrijk het is om bij je gevoel te blijven.
Groetjes Floorjeno
is vechten tegen je gevoel, is niet willen accepteren wat je voelt.
Je wil je dan eigenlijk niet onzeker voelen, maar het gevoel is er
en dan kun je het maar beter accepteren. En zodra je het accepteert is het geen probleem meer omdat je het de ruimte geeft en dan zul je merken dat het gevoel zal verdwijnen
Het is eigenlijk heel simpel
zo werkt het bij mij
Groetjes Floorjeno
Op je laatste bericht kan ik je zeggen dat nadat ik je bericht net las van gister en ik het stukje accepteren tot me door had laten dringen ik het gevoel had dat het gelijk al effect op me had. Ik begon het dus net al te voelen dat het verlichte om het zo maar te zeggen.
Dus dat is al een hele goede zaak en geeft langzaam alweer ruimte. Ik ben er zo klaar mee en daarmee dus ook helemaal klaar om er iets aan te doen ,) Alleen ga ik nog niet op de juiste manier met het gevoel om.Echter begin ik er nu langzaam achter te komen hoe ik dingen toe kan passen ... onder andere door jou ervaringen hier ... deze informatie is me dus echt goud waard!
Ook snap ik je verhaal over de juiste persoon heel goed. En heb het op een andere manier al ervaren. En dan niet zozeer of iemand de juiste persoon was of niet. Maar wel in de trant van of een gevoel rechtvaardig was om te voelen of niet. De reden waardoor ik het gevoel kreeg zou ieder mens een gevoel geven. Echter was het een geëscaleerd gevoel dus dat was niet goed natuurlijk. Maar de rede waarom dat gebeurde was niet gek. En daar kwam ik dus achter door helemaal terug naar de oorsprong van het gevoel te gaan en net wat je zegt bij jezelf te komen.
Nou het is een heel andere situatie maar ik snap je dus heel goed ... en is kan me heel goed bedenken dat het heel verwarrend kan zijn ... wat ligt bij jezelf en wat ligt daadwerkelijk bij een ander. Je bent dan natuurlijk in de eerste instantie geneigd te denken dat je irrationeel aan het denken bent.
Nogmaals heel erg bedankt! En ik zal je hier op de hoogte houden! Want hiermee ga ik zeker vooruitgang boeken
Groetjes V
Groetjes Floorjeno
Nou het heeft me even gekost en ik denk ook dat ik misschien wat snel met conclusies trekken ben, maar ik zit nu (bijna) zonder het gevoel. Haha wat klinkt dat: het zonder gevoel zitten ... maar je snapt vast wat ik bedoel! Echter heb ik vanaf 02:30 vannacht geen oog meer dicht gedaan. Ik schoot wakker na een uurtje slaap en heb meerdere keren geprobeerd te slapen, maar krijg het even niet voor elkaar?!?! Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Denk dat het iets te maken heeft met het feit dat ik gisteren en nu voor het eerste meemaak dat zij gaat stappen met vrienden terwijl ik met dat gevoel zit of misschien wel zat! Nu voelt het heel neutraal zeg maar. Ik heb haar vanaf gisteren middag niet meer gesproken. En normaal gesproken was het bij mij wel geëscaleerd en had ik haar misschien alweer 10x proberen te contacten.
Ben er dus nu al 12a13 mee bezig maar het lijkt nu dus te werken
2uur geleden had ik het nog met kleine vlaagjes dat ik even niets voelde. En nu voel ik dus al even een uurtje niet zoveel wat dat betreft. Dus ik dacht nog ok komt dat niet omdat ik nu moe ben ... maar volgens mij is dat juist alleen maar makkelijker om dan het gevoel te gaan voeden en te laten escaleren! Coooool!!! Er zullen nog wel wat updates volgen (wat het lijkt me haha nu wel iets te makkelijk te gaan) En ben er nog lang niet maar volgens mij is dit een leuk begin
Zeker cool om te horen, en het is niet moeilijk en lijkt misschien gemakkelijk maar dat is het ook.
Vermoeidheid helpt inderdaad ook extra,
als je moe bent heb je geen energie om er mee bezig te zijn, of aan een ander of andere dingen te denken, omdat je je handen al vol hebt aan jezelf overeind houden vanwege de vermoeidheid,
dat betekend dus dat je bij jezelf blijft en niet met je gedachten naar haar gaat,
dat is de kunst om je helemaal met jezelf bezig te blijven houden ook als je niet moe bent
Het is jezelf echt leren om helemaal alleen maar met jezelf bezig te zijn en het is puur
de keuze om het te accepteren en bij de keuze blijven die je hebt gemaakt om bij jezelf te blijven.
En dan word het gevoel steeds minder en minder en uiteindelijk zal het voorgoed verdwijnen, soms kan het er ineens weer zijn in een wat andere vorm maar dan ga je er gewoon net zo mee om als nu en is het geen probleem meer maar een uitdaging om het weer tot het 0 punt te brengen, tot het weer een normaal gegeven word en dan is het inderdaad geen probleem meer in je leven maar dan voel je gewoon wie je bent zonder al die anderen dingen.
Groetjes Floorjeno
wanneer heeft iemand borderline?quote:
Pas op, voor je het weet is het borderline...
Haha ben er nog zeker niet hoor dat realiseer ik me gelukkig maar al te goed ... echter is deze ervaring heel goed. De vermoeidheid werkt bij mij juist andersom en zou voor mij makkelijker zijn om te gaan voeden zeg maar ... echter zeg ik dat vanuit een oude benadering (vanuit het er tegen vechten) dus het kan goed dat het vanuit deze nieuwe benadering bij mij ook zo werkt zoals je zegt. We zien het wel. Ik was je al heel dankbaar voor het delen, maar je hebt me nu ook nog heel blij gemaakt! Heeeeeeeeeel erg bedankt nogmaals!!quote:
Hi Volt Volt,
Zeker cool om te horen, en het is niet moeilijk en lijkt misschien gemakkelijk maar dat is het ook.
Vermoeidheid helpt inderdaad ook extra,
als je moe bent heb je geen energie om er mee bezig te zijn, of aan een ander of andere dingen te denken, omdat je je handen al vol hebt aan jezelf overeind houden vanwege de vermoeidheid,
dat betekend dus dat je bij jezelf blijft en niet met je gedachten naar haar gaat,
dat is de kunst om je helemaal met jezelf bezig te blijven houden ook als je niet moe bent
Het is jezelf echt leren om helemaal alleen maar met jezelf bezig te zijn en het is puur
de keuze om het te accepteren en bij de keuze blijven die je hebt gemaakt om bij jezelf te blijven.
En dan word het gevoel steeds minder en minder en uiteindelijk zal het voorgoed verdwijnen, soms kan het er ineens weer zijn in een wat andere vorm maar dan ga je er gewoon net zo mee om als nu en is het geen probleem meer maar een uitdaging om het weer tot het 0 punt te brengen, tot het weer een normaal gegeven word en dan is het inderdaad geen probleem meer in je leven maar dan voel je gewoon wie je bent zonder al die anderen dingen.
Groetjes Floorjeno
Groetjess VV
een paar posts terug heb ik de kenmerken geplaatst ... je zou ook even kunnen zoeken in google op borderline en kenmerkenquote:
[..]
wanneer heeft iemand borderline?
Wat doe jij voor werk?
Groetjes
Waarom wil je dat weten?
Op het moment werk ik niet en klus ik wat thuis maar als ik werk is het meestal
huishoudelijk werk.
Groetjes Floorjeno
Ik vroeg dat omdat ik me afvroeg of je misschien iets in de hulpverlening doet. Fok psycholoog ofzo!? Zou je goed staan
Groetjesss
nee dankje wel
Groetjes Floorjeno
Hier nog iemand die kampt met extreme onzekerheid. Ik heb nu bijna een half jaar een hele lieve vriend. Hij is zorgzaam, grappig, lief, slim en mooi. Maar die verdomde onzekerheid van me staat echt in de weg... Ik ben echt op zo'n punt aangekomen dat ik moet kiezen. Voor hem gaan of m'n onzekerheid de overhand laten blijven geven.
Probleem: helaas vind ik het moeilijk hem te geloven als hij zegt dat ik de allerleukste ben etc. en zoek vaak om bevestiging middels ruzie. Mijn onzekerheid is deels ontstaan omdat mijn vorige ex, die ook zei dat ie me de leukste etc. vond en mezelf ten huwelijk heeft gevraagd, me toch verlaten heeft. Dat was vorig jaar maart. Reden van weggaan: ik word dus snel boos, waarschijnlijk omdat ik veel bevestiging nodig heb (a la ik wil zeker weten dat hij me echt leuk vindt) ondanks dat ik dat al krijg. Op de een of andere manier zie ik het niet, en dan reageer ik die onzekerheid af op 'm'n liefde'.
Anyway, de geschiedenis herhaalt zich. Op dit moment ben ik heel erg bang dat hij me verlaat omdat we al zooovaak ruzie hebben gehad omdat ik zonder echte duidelijke aanleiding (voor mij dus dat ik op dat moment bevestiging nodig heb, omdat ik op de een of andere manier vind dat ik geen aandacht krijg) boos word. Ik ben zo bang dat hij het zat raakt en voel me dan ook vreselijk schuldig over al die ruzies. Hij heeft al gezegd dat het niet vaak meer moet gebeuren. Logisch, hij verdient het niet! En toch blijft 'ie bij me en zeggen hoe geweldig ik ben... En toch blijf ik ruzie zoeken terwijl ik het helemaal niet wil
Ik zou 'm bijna voor gek verklaren. Ik vind mezelf helemaal niet leuk maar hij zegt dat ik niet alleen naar mijn bad side moet kijken en dat ik ook heel leuk ben. Op dit moment heb ik het gevoel dat ik 'm aan het verliezen ben, ondanks dat 'ie zegt dat 'ie me geweldig vindt. Ik ben nu bang. Hij is tot aankomende zondag op wintersport en gistermiddag heb ik voor het laatst een smsje gehad. Straks is 'ie me weer vergeten, spookt er dan door m'n hoofd. Net als een paar maanden geleden toen ik zelf een weekendje in het buitenland was. Hij is me toen vergeten omdat hij zich voor me afsloot vanwege het 'gezeik'. Daarover heb ik erg in de stress gezeten en straks is het nu weer zo ver... Ik wil zo graag dat mijn onzekerheid weggaat. Dat ik echt voor 'm kan gaan. Nu let ik zo op hoe ik overkom, ben ik bang dat ik alles verkeerd doe (straks maak ik per ongeluk weer ruzie) dat ik m'n relatie bijna uit wil maken omdat ik de druk (bang zijn om hem te verliezen omdat ik niet snel genoeg mezelf op de rails heb) niet aankan. Ik wil me niet meer zo vreselijk schuldig voelen naar hem, ik wil geen ruzie meer maken, ik wil niet meer onzeker zijn. Ik wil leuk doen!!
Dit is vooral van me afschrijven. Toch hoop ik dat iemand me kan adviseren over 'what to do'
Het klinkt heel herkenbaar wat je verteld, dit heb ik ook meegemaakt met de jongen waar ik mee samenwoonden, wij zijn nu uit elkaar maar dat dat is een keuze van mijn kant geweest om andere redenen.
Wat ik begrijp is dat je hier heel graag uit wil komen, de enige manier op dit stop te zetten is
je niet meer op hem richten met je aandacht en gedachten, het is eigenlijk telkens hetzelfde verhaal, je dient hem los te laten, niet los laten in de zin van hem niet meer zien, maar geestelijk, je zal je aandacht moeten verleggen naar jezelf en gaan accepteren dat je ok bent zoals je bent los van alles wat je hebt gedaan of doet.
De boosheid klinkt voor mij als onmacht omdat je gelooft wat je allemaal in je hoofd hoort,
Jij dient de baas te worden over die gedachten, wanneer je je niet meer zo naar wilt voelen dan zul je die nare gedachten die bij je opkomen onder ogen moeten komen, ok je voelt geen vertrouwen naar hem, maar dat lijkt me logisch als je al geen eens vertrouwen hebt in jezelf.
Probeer je niet meer boos te laten maken door de gedachten die bij je opkomen, blijf rustig, ontspan en durf te erkennen dat je bang bent, voel dat je bang bent en dat het niet erg is dat je bang bent maar kijk of je die angst los durft te laten en te accepteren dat je bent zoals je bent probeer niet na te denken waarom je die gedachten hebt of je er tegen te verzetten, maar accepteer eerst dat je nu eenmaal die gevoelens hebt en richt je op jezelf. Stop met vergelijken met die oude relatie, dat is geweest, dit is nu, een andere situatie. Als je echt wilt dat dit veranderd zul je moeten stoppen met denken aan toen en helemaal in het nu moeten komen.
Het vertrouwen naar hem komt wel zodra jij hem los kan laten en je op jezelf kan richten en jezelf eerst aardig gaat vinden en dat je accepteert dat jij die gevoelens hebt, het feit dat je onderbuikgevoelens krijgt is omdat je in je hoofd gaat en je voed je angst, je bent bang dat de dingen die je denkt werkelijkheid zouden kunnen worden of zijn, maar wat nu als je die gedachten eens om gaat draaien, wat nu als ik je zeg dat het zou kunnen zijn dat hij echt te vertrouwen is, durf jij dat te voelen, dat er iemand is die echt om jouw geeft zoals jij bent?
durf jij dan te voelen dat je ok bent zoals je bent, ik denk ook dat je ok bent zoals je bent en vind het niet meer dan logisch wat je voelt, je kan je er tegen verzetten maar je voelt je zoals je je voelt
wees niet boos meer of verdrietig dat je deze gedachten en angsten hebt, ze horen bij jou op dit moment en je zal er meer moeten leren omgaan, accepteer dat
wanneer je je gevoel accepteert zal het al minder worden, laat je niet meer boos maken.
Ik ken het als geen ander, de gedachten blijven maar komen en je kan het gewoon bijna niet stop zetten, maar kies er voor om er gewoon niet meer in mee te gaan, zeg stop tegen jezelf en
spreek met jezelf af: ik kies ervoor om hem te vertrouwen en ga niet meer nadenken over wat er in me op komt, ik stop daarmee, wat nog niet meteen betekend dat je het vertrouwen voelt, maar het begint met de keuze om op een positieve manier de negatieve gedachtenstroom stop te gaan zetten. Richt je op jezelf en je gevoel, wordt rustig als de gedachten opkomen en accepteer dat je het voelt, geef toe dat je bang bent en voel dat het niet uitmaakt wat er gebeurd dat het ok is en dat jij ok bent met al je gedachten en gevoelens. Richt je niet meer op die nare gedachten, zet het stop, denk ook niet meer aan het feit dat het fout zou kunnen gaan, blijf rustig en concentreer je op wat je graag wil, dat het goed gaat, en dat kan alleen als je eerst jezelf gaat accepteren door je alleen maar op jezelf te richten, stop ook terug te denken aan alles wat fout is gegaan spreek met jezelf af " vanaf vandaag kijk ik niet meer terug" ik gun mezelf een nieuwe kans, want elke keer als jij terug kijkt voel jij je weer rot, maar het is geweest en je kunt het verleden niet meer veranderen, wel hoe jij je in de toekomst gaat voelen en dat kan alleen als je richt op hoe jij je nu wilt voelen en voel je je niet fijn, niet boos worden, maar blijf rustig en accepteer dat jij je niet fijn voelt en durf te voelen dat dit mag en ga kijken wat de aanleiding is dat je je niet fijn voelt.
Het allerbelangrijkste is ook om geduld te hebben met jezelf en niet van jezelf te verwachten of te eisen dat het morgen allemaal perfect is en opgelost, nee dit kost tijd en gun jezelf de kans om dit te veranderen in jezelf en wees dus aardig tegen jezelf en blijf rustig naar jezelf, veroordeel jezelf niet want het is jouw gevoel en misschien vind je dat je het niet mag voelen, maar het is nu eenmaal zo, het begint bij accepteren.
Dat is wat ik je kan zeggen over hoe ik ermee omga
Groetjes Floorjeno
Grtzz V
quote:
Hi Suesse,
Het klinkt heel herkenbaar wat je verteld, dit heb ik ook meegemaakt met de jongen waar ik mee samenwoonden, wij zijn nu uit elkaar maar dat dat is een keuze van mijn kant geweest om andere redenen.
Wat ik begrijp is dat je hier heel graag uit wil komen, de enige manier op dit stop te zetten is
je niet meer op hem richten met je aandacht en gedachten, het is eigenlijk telkens hetzelfde verhaal, je dient hem los te laten, niet los laten in de zin van hem niet meer zien, maar geestelijk, je zal je aandacht moeten verleggen naar jezelf en gaan accepteren dat je ok bent zoals je bent los van alles wat je hebt gedaan of doet.
De boosheid klinkt voor mij als onmacht omdat je gelooft wat je allemaal in je hoofd hoort,
Jij dient de baas te worden over die gedachten, wanneer je je niet meer zo naar wilt voelen dan zul je die nare gedachten die bij je opkomen onder ogen moeten komen, ok je voelt geen vertrouwen naar hem, maar dat lijkt me logisch als je al geen eens vertrouwen hebt in jezelf.
Probeer je niet meer boos te laten maken door de gedachten die bij je opkomen, blijf rustig, ontspan en durf te erkennen dat je bang bent, voel dat je bang bent en dat het niet erg is dat je bang bent maar kijk of je die angst los durft te laten en te accepteren dat je bent zoals je bent probeer niet na te denken waarom je die gedachten hebt of je er tegen te verzetten, maar accepteer eerst dat je nu eenmaal die gevoelens hebt en richt je op jezelf. Stop met vergelijken met die oude relatie, dat is geweest, dit is nu, een andere situatie. Als je echt wilt dat dit veranderd zul je moeten stoppen met denken aan toen en helemaal in het nu moeten komen.
Het vertrouwen naar hem komt wel zodra jij hem los kan laten en je op jezelf kan richten en jezelf eerst aardig gaat vinden en dat je accepteert dat jij die gevoelens hebt, het feit dat je onderbuikgevoelens krijgt is omdat je in je hoofd gaat en je voed je angst, je bent bang dat de dingen die je denkt werkelijkheid zouden kunnen worden of zijn, maar wat nu als je die gedachten eens om gaat draaien, wat nu als ik je zeg dat het zou kunnen zijn dat hij echt te vertrouwen is, durf jij dat te voelen, dat er iemand is die echt om jouw geeft zoals jij bent?
durf jij dan te voelen dat je ok bent zoals je bent, ik denk ook dat je ok bent zoals je bent en vind het niet meer dan logisch wat je voelt, je kan je er tegen verzetten maar je voelt je zoals je je voelt
wees niet boos meer of verdrietig dat je deze gedachten en angsten hebt, ze horen bij jou op dit moment en je zal er meer moeten leren omgaan, accepteer dat
wanneer je je gevoel accepteert zal het al minder worden, laat je niet meer boos maken.
Ik ken het als geen ander, de gedachten blijven maar komen en je kan het gewoon bijna niet stop zetten, maar kies er voor om er gewoon niet meer in mee te gaan, zeg stop tegen jezelf en
spreek met jezelf af: ik kies ervoor om hem te vertrouwen en ga niet meer nadenken over wat er in me op komt, ik stop daarmee, wat nog niet meteen betekend dat je het vertrouwen voelt, maar het begint met de keuze om op een positieve manier de negatieve gedachtenstroom stop te gaan zetten. Richt je op jezelf en je gevoel, wordt rustig als de gedachten opkomen en accepteer dat je het voelt, geef toe dat je bang bent en voel dat het niet uitmaakt wat er gebeurd dat het ok is en dat jij ok bent met al je gedachten en gevoelens. Richt je niet meer op die nare gedachten, zet het stop, denk ook niet meer aan het feit dat het fout zou kunnen gaan, blijf rustig en concentreer je op wat je graag wil, dat het goed gaat, en dat kan alleen als je eerst jezelf gaat accepteren door je alleen maar op jezelf te richten, stop ook terug te denken aan alles wat fout is gegaan spreek met jezelf af " vanaf vandaag kijk ik niet meer terug" ik gun mezelf een nieuwe kans, want elke keer als jij terug kijkt voel jij je weer rot, maar het is geweest en je kunt het verleden niet meer veranderen, wel hoe jij je in de toekomst gaat voelen en dat kan alleen als je richt op hoe jij je nu wilt voelen en voel je je niet fijn, niet boos worden, maar blijf rustig en accepteer dat jij je niet fijn voelt en durf te voelen dat dit mag en ga kijken wat de aanleiding is dat je je niet fijn voelt.
Het allerbelangrijkste is ook om geduld te hebben met jezelf en niet van jezelf te verwachten of te eisen dat het morgen allemaal perfect is en opgelost, nee dit kost tijd en gun jezelf de kans om dit te veranderen in jezelf en wees dus aardig tegen jezelf en blijf rustig naar jezelf, veroordeel jezelf niet want het is jouw gevoel en misschien vind je dat je het niet mag voelen, maar het is nu eenmaal zo, het begint bij accepteren.
Dat is wat ik je kan zeggen over hoe ik ermee omga
Groetjes Floorjeno
Je slaat echt de spijker op z'n kop. Bedankt voor je geweldige advies!
Ik moet me inderdaad minder op hem gaan richten. Ik merk dat ik emotioneel-afhankelijk van m'n vriend ga worden en dat is iets wat ik absoluut niet wil. Het is niet aantrekkelijk. Het punt is dat ik dit wil voorkomen sinds het uit is met mijn ex, maar sowieso heb ik er echt een hekel aan om (emotioneel)afhankelijk te zijn van anderen. Ik vecht er tegen, vooral omdat ik niet (weer) gekwetst wil worden. Ik ben bang dat als ik mezelf te kwetsbaar opstel, teveel van m'n vriend vraag, teveel aan hem ga hangen ik door hem gekwetst ga worden omdat ik denk dat hij dat niet aantrekkelijk vindt en dus bij me weggaat. Stomme gedachte, aangezien ik hem nu juist aan het afstoten ben doordat ik zo'n muur om me heen heb gebouwd en aan het bouwen ben. Hij zegt ook dat ik niet zo tegen hem moet vechten, dat hij niet de vijand is, dat hij m'n ex niet is en dat ik moet kiezen. Ik wil heel graag voor hem gaan en doe dat al voor zover ik dat kan, maar ik kom maar niet door mijn eigen muur heen. Frustrerend. Ik moet dus mijn eigen muur gaan afbreken. Mijn muur van allerlei onzekerheden. En dat kan inderdaad alleen maar om hem geestelijk los te laten en aandacht aan mezelf te geven. Want als ik niet van mezelf kan houden, kan ik ook niet van hem houden. Ik denk ook dat de blokkade/leegte is die ik de hele tijd van binnen voel. Soms voel ik helemaal niks voor hem, voel ik me benauwd, maar dat is waarschijnlijk mijn eigen pijn/leegte die ik voel. En als je niks voor jezelf voelt kan je onmogelijk iets voor iemand anders voelen.
Dus, missie voor de komende tijd: mezelf weer leuk gaan vinden, negatieve gedachtes stopzetten, gevoelens accepteren en niet meer in het verleden blijven hangen. En: hem vertrouwen en te voelen dat hij om me geeft. Als ik daar aan denk word ik wel meteen benauwd: ik vind het echt heel eng om die gevoelens toe te laten. Vooral omdat hij nu op wintersport is. Straks reageert ie de hele week nauwelijks op me (aangezien ik nu al 1,5 dag niks van 'm heb gehoord), straks heeft ie me niet gemist (door al m'n gezeur) en blijkt dat als hij weer thuis is niet meer met me verder te willen. En dan heb ik in de tussentijd mijn gevoelens toegelaten en dan breekt hij m'n hart. Ik vind het moeilijk
Ik verwacht ergens inderdaad dat het morgen meteen goed gaat, of beter gezegd zometeen al, en als het dan mis gaat met positief denken raak ik snel in de put. De gedachte (ja, gedachte ) dat ik wéét dat ik kan veranderen maar dat hij dat op een gegeven moment niet meer ziet maakt me gek. @ VV: Ik zit er inderdaad heel diep in, kan echt doemdenken. Hoop dat het middels jullie adviezen snel beter gaat
Denk er dan niet aan, je neemt het jezelf voor dat je hem gaat vertrouwen en dan moet je het weer los laten en je op jezelf richten, daar begint het dus bij, om deze gedachten onmiddelijk de nek om te draaien en tegen jezelf te zeggen ik ga niet denken aan hoe het in het verleden was maar ook niet hoe het in de toekomst kan zijn, want dat is eigenlijk weer je angst vanuit het verleden projecteren in de toekomst dus ben je weer niet in het nu bezig en weer niet gericht op loslaten en zit je weer in verzet, en je laat je weer boos maken dus stop met daar aan denken dan word je ook niet meer benauwd
dus niet aan denken, denken aan richten op jezelf.
Laat hem los, alles wat je los laat komt weer naar je toe, echt waar zo werkt het.
"ik vind het echt heel eng om die gevoelens toe te laten."
Het is ook heel eng, maar stop met denken aan de negatieve dingen en begin met accepteren van jezelf en accepteer dat je je niet fijn voelt dan word het steeds minder eng.
"Straks reageert ie de hele week nauwelijks op me (aangezien ik nu al 1,5 dag niks van 'm heb gehoord), straks heeft ie me niet gemist (door al m'n gezeur) en blijkt dat als hij weer thuis is niet meer met me verder te willen."
En wat nu als hij het gewoon naar zijn zin heeft daar en dat er helemaal niets aan de hand is en dat dit helemaal los staat van jou, ga zorgen dat jij het ook weer naar je zin krijgt, ga je weer fijn voelen en denk er niet meer aan waarom hij nog niets heeft laten weten of wat de oorzaak kan zijn, het is toch fijn als hij het naar zijn zin heeft en ik denk dat hij het ook fijn zal vinden als hij weet dat jij het naar je zin hebt, toch?
"straks heeft ie me niet gemist (door al m'n gezeur) en blijkt dat als hij weer thuis is niet meer met me verder te willen".
Het is niet erg dat je dit denkt, maar je bent bang en accepteer dat nou eens. Het is niet erg om bang te zijn, maar het is juist een heerlijk gevoel om je even helemaal vrij te voelen en op jezelf gericht te kunnen zijn en dat is het misschien voor hem nu ook even, een ander missen kan best, maar is eigenlijk niet nodig omdat je elkaar niet kwijt raakt door deze afstand want wat jullie hebben is er toch? Dat is weer kijken naar het negatieve en al invullen wat er gaat gebeuren, maar dat weet je helemaal niet en
je zegt door al mijn gezeur, maar je zou het toch allemaal los gaan laten wat er is gebeurd en jezelf een nieuwe kans geven?
Heb geduld met jezelf en wees aardig naar jezelf "mijn gezeur" klinkt niet aardig en is ook niet nodig, laat dat los
groetjes Floorjeno
Tijd om te gaan slapen voor mij
Het is ook zeker waar dat hij het naar zijn zin heeft. Het is een echte levensgenieter en ik kan met bewondering naar hem kijken hoe hij zichzelf op een gezonde manier op nummer 1 zet. Hij houdt gewoon erg van zichzelf, is onafhankelijk, gelukkig en doet wat hij leuk vindt. Tegelijkertijd geeft 'ie me ook heel veel aandacht, is zorgzaam en zegt 'ie ontzettend vaak dat 'ie zo gek op me is. Zoals ik al zei, alles op een gezonde manier, wat ik ook zou moeten doen. Hij is nu aan het snowboarden en heeft pret met z'n vrienden en tja, dan ben ik gewoon even iets minder belangrijk. En dat is inderdaad helemaal niet erg, dat hij het nu naar zijn zin heeft!
Je hebt gelijk, in plaats dat ik hier nu zit na te denken over wat er allemaal fout kan gaan moet ik gaan genieten van mezelf. Doet hij ook
Hij zou het zeker fijn vinden om te weten dat ik het leuk heb. Vanaf nu ga ik écht opnieuw beginnen, met vallen en opstaan, en mezelf en hem eens laten zien hoe leuk ik ben! Je bent echt super Floorjeno, dankjewel!
Moet wel zeggen dat ik vanmorgen wel echt zoiets had van ik ga lekker m'n ding doen, genieten van m'n vrije tijd want dat doet hij ook en ik vertrouw er (ondanks alles) op dat hij een leuke tijd heeft en heus wel aan me denkt. En dat ik me realiseer dat ik erg aan zijn reactie hang en mezelf eens wat meer aandacht moet geven. Nu ben ik dan ook allerlei administratieve dingetjes aan het doen en vanavond ga ik lekker sporten. Dus dat is positief, en het voelt ook bevrijdend
Dáár moet ik me maar aan vasthouden! verklap ik je alvast) ... dan maakt het niet uit hoelang je niets van hem hoort. Dan hoor je hem wel weer hij je belt. Tuurlijk wil je wat horen ... maar het mag geen probleem zijn als dat even niet zo is ... je weet toch hoe het zit tussen jullie Mooi,
inderdaad daar kun je je aan vasthouden, aan de afspraak die je met jezelf hebt gemaakt, je richten op je zelf en hem lekker zijn gang laten gaan zoals hij ook jou je gang laat gaan,
en je kunt toch als je dat zelf fijn vind hem een sms sturen en hem een fijne nacht toewensen, daar is toch niets verkeerds aan, maar wens hem iets toe ipv hem ter verantwoording roepen, dat is toch veel fijner, je wil toch graag dat hij het ook naar zijn zin heeft net zoals jij? Nou zeg hem dat dan "ik hoop dat je het naar je zin hebt" en verder niets want dat wil je toch graag?
Geef hem die ruimte en geef jezelf de ruimte om het weer gezellig met jezelf te krijgen,
hij komt heus weer een keer terug, maar nu is het je kans om te leren je weer met je zelf bezig te houden en te blijven en het gaat toch al elke keer een stuk beter zoals ik lees?
Groetjes Fljeno
Maargoed, ik voel me al een stuk beter dan gister, door jullie mooie en goede adviezen
I just go with the flow, en dat voelt veel beter ondanks dat dat loslaten een beetje eng aanvoelt omdat het een nieuw gevoel is en ik het moet leren. Wat ook helpt: wat heb ik eventueel aan iemand die mij niet leuk genoeg vindt? Wat heb ik aan mezelf als ik zo aan iemand hang? Uiteindelijk komt het allemaal op mezelf neer en ben ik zelf degene waar ik sowieso nog een heel leven mee samen ben. Dus dan kan ik maar beter mezelf op nummer 1 zetten en goed voor mezelf zorgen Juist dat is de beste manier,
het is ook moeilijk omdat je al heel lang gewend bent aan je oude patroon,
denk en praat niet meer over die ruzie's als ze al opgelost zijn, dat is ouwe koeien uit de sloot halen en is niet nodig,
gewoon door blijven zetten met jezelf trainen, het is blijven oefenen, maar uit eindelijk zal je oude patroon komen te vervagen en raak je gewend aan je nieuwe manier van doen en dan ga je je steeds vrijer voelen,
je hoeft toch niet af te lezen wat zijn emoties zijn en niet iedereen heeft altijd emoties, het is juist heel normaal om je neutraal te voelen, want zo behoor je je ook te voelen, niet die pieken en dalen, maar daar ben je nog niet zo bekend mee omdat je gewend bent dat alles altijd heftig voelt omdat je veel in je hoofd zit, dat ken ik, maar eigenlijk hoeft het niet zo heftig te voelen zolang jij in je gevoel blijft, want neutraal zijn betekend eigenlijk gewoon in je gevoel zijn en dat is alles ok en heb je vertrouwen in jezelf en voel je het niet nodig om je druk te maken, dat is heel normaal eigenlijk. Het is juist heel fijn om bij dit 0 punt te komen waarbij alles ok is en je je gewoon voelt zoals je je voelt en dat is eigenlijk rust van binnen en dat kun je alleen voelen als je je steeds meer richt op jezelf ipv op een ander, jij hoeft je niet bezig te houden met zijn emoties aflezen omdat het de bedoeling is dat je je op jezelf richt en daarbij in je leven samen met hem dingen kunt delen maar dat hoeft niet te betekenen dat hij ook alles voelt zoals jij het voelt, daarvoor zijn we allemaaal verschilldende mensen en voelen we dingen op verschillende manieren.
Groetjes fljeno
het is voor iedereen moeilijk om je je op jezelf te richten ipv op een ander
maar zo is het leven nu eenmaal.
Hou jij niet van groetjes?quote:
Op schijnt nogal te irriteren dat ik dat doe, maar vergeet het telkens niet te doen
Hier gaat ie nog steeds erg goed. En merk nu dat het gevoel zo goed als weg is 90% van de tijd. Ik voel wel dat het nog constant op de loer ligt en het is nu een beetje aftasten hoe er mee om te gaan. Ik merkte gister en vandaag dat er een hele resolute blok is van gedachten. Die werkt zeer goed en haalt het gelijk weg! Maar het loopt nu ook soms andersom. Dat m'n gedachte nu het gevoel op kunnen laten komen. Zal er wel mee te maken hebben dat het allemaal nog zo vers is en het allemaal wel erg snel is gegaan bij mij de afgelopen dagen. Dus het zal allemaal nog wat tijd nodig hebben wat natuurlijk niet meer dan logisch is. Echter dacht ik voor het weekend dat ik hier echt therapie voor nodig zou hebben. Wel lekker om tot de conclusie te komen dat dat niet nodig is. Waar een wil is is een weg
Nou zal niet ieder dag gaan updaten maar over een weekje weer ofzo Fijne avond!
Leuk om te horen hoe het gaat,
tof hoor
jij ook fijne avond
Iedereen moet leren omgaan met zijn eigen onzekerheden en je kan elkaar aanmoedigen en steunen, maar meer in de zin van te bevestigen dat het ok is om je onzeker te voelen of angstig maar het belangrijk is je te blijven richten op jezelf , want met teveel de ander proberen te helpen maakt je de ander ook afhankelijk en geef je de ander ook niet de kans om zelf op eigen krachten te komen
Ruzie zoeken om bevestiging is niet meer nodig wanneer je je eigen onzekerheden accepteert en ook bij jezelf houd en niet projecteert op de ander. Het is blijft een harde leerschool maar op die manier kun je alleen maar sterker worden en je helpt een ander juist door die onzekerheid niet weg te nemen en te bevestigen maar door juist de ander los te laten en de kans geven zelf te leren omgaan met die onzekerheid. Het is toch ook heel vermoeiend om altijd met een ander bezig te zijn en om maar te zorgen dat een ander zich niet rot voelt.
Een ander moet leren zelf om te gaan met zijn zwakheden. Want wat je ook zult proberen als de ander het niet accepteert of ziet bij zichzelf kun je je hele leven bevestiging blijven geven.
Een absolute denkfout, je hebt gelijk. Ik heb het zelf niet eens door. Het moment dat ze onzeker is probeer ik dingen goed te praten terwijl ik gewoon moet aangeven dat het normaal is en jezelf te leren accepteren op welke manier dan ook.
Ik voel me af en toe lullig, bij ruzie geef ik 10x aan dat ik spijt heb en zij zegt dat ze ieder moment weg kan lopen als ze wilt, ik verlies de controle over de relatie, nog erger, over mezelf, uit angst dat ik haar verlies. Dat is niet fair en ik zou mezelf meer respect moeten geven voordat ik haar dat geef. Als dit zo doorgaat dan gaat het niet goed...
Ze doen het niet express het is hun onmacht, maar het is zeker niet nodig om daar in mee te gaan, je lullig voelen is logisch maar is eigenlijk niet nodig want jij kunt er niets aan doen dat zij zich zo voelt, het is haar gevoel. De angst is ook niet nodig van jou kant want jij bent ook gewoon ok zoals je bent, maar je gaat eigenlijk mee in haar gevoel. Je komt zeker altijd op de eerste plaats en het is het beste om altijd bij jezelf te blijven.
Op het moment dat iemand zich dus zo voelt hoef je eigenlijk alleen rustig te blijven en te zeggen, het is heel vervelend dat je je zo voelt, maar ik kan niets voor je doen, je zal hier zelf uit moeten komen, je kan me vertellen hoe je je voelt en ik kan naar haar luisteren maar je zal zelf om moeten leren gaan met dit gevoel en leren je te beheersen en niet boos te worden door wat je allemaal in je hoofd hoort en dan kun je die ander los laten zodat het ook niet jouw probleem word.
Zodra je dat kunt zal het voor jezelf ook niet meer zo vermoeiend zijn en kun je toch iets voor de ander betekenen en behoud je je zelfrespect.
Mijn relatie is nu 2 maand geleden beeindingd,mijn onzekerheid heeft een grote rol gespeeld van mijn kant, ik kon haar moeilijk loslaten want ik kon haar niet goed vertrouwen en daar was eingelijk geen reden voor, maar ik vond het moeilijk en was angstig dat ze me zou verlaten, want ik heb van nature (om het zo te zeggen) niet zoveel zelfvertrouwen, daar heb ik toen heel hard aan gewerkt en voelde mij eindelijk goed met mijzelf, daardoor! had ik ook zo mijn eerste echte serieuze relatie gekeregen (je straalt dat dan ook uit). maar al snel viel ik terug, en mijn zelfvertouwen was gebaseerd op haar, zij moest mij dat geven dat ging lang goed we waren elke dag bijelkaar. maar zij zat ook niet helemaal lekker in haar vel (omstandigheden) en was mij ook nodig om zich beter te voelen..tot het punt dat ze zich losser ging maken van mij en haar leven (omstandigheden) beter werden, toen voelde ik mij alleen maar rot, want mijn zelfvertrouwen en onzekerheid lag in haar handen, dat is absoluut verkeerd geweest..ik analyseer elke dag wat er gebeurd is, wordt er dood moe van, ik geef mijzelf de schuld ook al is niet alles mijn schuld, wil er toch nog even bij vermelden dat er wel kleine dingetjes zijn geweest wat ze voor mij heeft verzwegen tijdens onze relatie en dat heeft mijn onzekerheid enorm (en overdreven mischien wel) gevoed...
Het opmerkelijke is wel, toen de relatie over was, was het allereerste wat ik zei, ik moet zorgen dat ik weer zelfvetrouwen krijg, dan komt alles goed!
Maar was het maar een knop die je kunt omzetten, mijn gevoel en verstand zijn nog constant in battle, kan er niet meer voor weglopen onderdrukken of negeren, het is er! en ik moet er mee zien te handelen nu, en dat is nieuw voor me...
Sporten heeft mij toen enorm geholpen om mijzelf goed te voelen dat moet ik weer gaan oppakken, en ik moet knopen gaan doorhakken over mijn toekomst en belangrijke beslissingen echt gaan nemen, hoe moeilijk dat voor mij is het zal me helpen mijn onzekerheid weg te nemen, want ik heb mijzelf (voor de relatie) al bewezen dat ik het kan!!
Wil ik nog even delen met jullie;
Set Her Free. If She Comes Back, She's Yours , If She Doesn't, She Never Was
Tof dat je dit wilde delen,
het is inderdaad moeilijk maar inderdaad zoals Volt Volt ook zeg
"waar een wil is is een weg"
en volgens mij ben jij al aardig op weg.
Ja en dat weet ik ook, dat het mogelijk is...maar de klap van de break brengen ook nog extra emoties mee. Klint mischien raar; maar ik ben blij dat mijn ex ook niet perfect was voor mij en wij allebei fouten hebben gemaakt, en ik er nu alleen nog maar van kan leren voor de toekomst! en aan die gedachte moet ik mij vast houden...
Maar het weer alleen staan in de keuzes die je moet gaan maken zijn zwaarst nu, omdat de onzekerheid het sterkst overheerst op dit moment, maar het zal ook tijd nodig hebben.....
nou het beste met alle keuzes die je moet gaan maken
De gedachtes zijn vandaag een stuk minder doordat ik me erg op mezelf heb gericht. Maar evengoed ligt de gedachte 'straks issie vreemd gegaan maar zegt hij dat niet tegen mij'/'zit hij niet te liegen over dat bereik'op de loer. Erge gedachte
We hebben het er wel eens over gehad hoe hij dat ziet (zou je het zeggen of niet) en toen zei hij dat hij niet wist of hij het zou zeggen omdat 'ie het nog niet eerder had meegemaakt, en daardoor niet kon weten hoe hij zou reageren. Ook vindt hij dat als het niks heeft betekend en je weet dat je je vriend(in) er mee kwijtraakt je het maar beter niet kan zeggen. Baadt het niet dan schaadt het niet. Ik vind dit een enge gedachte (ja, daar issie weer) dat hij misschien wel dingen achter m'n rug om doet.Sorry hoor, ik moet het ff kwijt. Aangezien ik merk dat al het andere dat ik hier al kwijt kon me na één dag al helpt
Toch nog even op jou reageren. Begrijp ik nou goed dat zowel jij als je vriendin beide bevestiging bij elkaar proberen te zoeken? Dat is echt heel lastig... Jullie worden onzeker van elkaar en trekken elkaar zo door die negatieve spiraal de diepte in. Ik kan hier eigenlijk niets over zeggen aangezien ik dus ook bevestiging zoek/onzeker ben, maar één ding kan ik je wel vertellen: geef elkaar de ruimte. Jullie moeten beiden opzoek naar innerlijke rust want anders gaat deze relatie niet werken. Loslaten is heel eng, maar ik merk nu na één dag dat als ik loslaat het voelt alsof ik vrij ben. Vrij van m'n denken, vrij van m'n pijn. En dat kan alleen maar goed zijn. Ik weet het, dat je je vriendin kan verliezen door los te laten houdt je tegen. Maar als je zo doorgaat verlies je jezelf. Dat besef ik me nu ook heel goed. En hoe kan je iemand anders liefde geven als je jezelf geeneens liefde kan geven? Zet jezelf op nummer 1 de komende tijd. En lees alles wat floorjeno heeft gezegd nog eens goed door. Het belangrijkste: alles wat je loslaat trek je weer aan (in welke vorm dan ook)
Succes!Dus lijkt het erop dat je je toch niet echt zorgen hoeft te maken.
Het blijft altijd een kwestie van vertrouwen, vertrouw je iemand of niet?
Wanneer vertrouw je iemand wel of niet? Ik geloof er wel in dat de waarheid altijd aan het Licht komt en op het moment dat jij de waarheid moet komen te weten dat dit gebeurd.
Ik zelf zou er voor kiezen om deze angst los te laten en gewoon voor het vertrouwen te gaan.
Je kunt niet altijd van te voren alles inschatten en wanneer je een relatie aan gaat en je open en eerlijk opstelt, ben je kwetsbaar en dan loop je het risico te worden gekwetst.
Het is en blijft lastig omdat hij die dingen heeft gezegd, maar kijk er eens naar voor jezelf wat zou jij willen, zou je willen dat hij het je wel eerlijk zegt en als het blijkt dat hij het zou doen zou je dan nog bij hem willen blijven? Ook jij kan hier een standpunt voor jezelf in nemen tot hoever jouw grens gaat natuurlijk. En als je daar duidelijkheid in hebt voor jezelf praat er dan een keer met hem over als jullie weer samen zijn en vertel hem hoe jij je daar over voelt en wat jij graag zou willen, dat je hem wel vertrouwt maar het zo'n enge gedachte vind dat hij het niet zou vertellen.
Zou dat misschien helpen?
Ik vind het eerlijk gezegd nogal krom en ben hier ook boos om geworden. Vooral omdat hij verder nog zei dat IK eerder onbetrouwbaar ben omdat ik zeg dat ik wél zou zeggen. Want dat kan ik toch niet weten totdat het moment daar is? Dat is deels waar, en ik denk dat hij met zijn antwoord wil zeggen hoe 'absurd' het van mij is om zo te denken en ik snap zijn redenering ergens wel, maar ik zou me schuldig voelen tegenover hem en het zeggen. Het voelt alsof hij de situatie omdraait en zo met zijn antwoord wegkomt.
Lastig dus. Het lijkt me zo'n ranzige gedachte dat hij met een andere meid iets heeft uitgespookt, het niet aan mij vertelt, en ik vervolgens in zijn armen ligt. Ik wil me gewoon niet gebruikt voelen. Bovendien: ik zou het egoïstisch vinden van hem. Hij zou zijn gang kunnen gaan en ik moet hem maar vertrouwen. Dit in mijn achterhoofd maakt het dus ook al lastig om me open te stellen. Ik hoop dat ik die gedachte op een dag kan wissen... Ik vetrouw hem, maar deze gedachte is het stemmetje dat af en toe opsteekt in mijn hoofd.
Je zegt ik vetrouw hem, dan zou het al niet meer nodig moeten zijn dat je daar mee bezig bent.
Dan zou je dat stemmetje gewoon niet meer toe moeten laten en de beslissing nemen daar niet meer naar te luisteren en het los te laten zodat je je wel open kunt gaan stellen, want als je kiest om daar mee bezig te blijven is er ook geen ruimte meer voor openheid, want jij zult dan altijd vanuit die gedachte naar hem kijken, maar geef hem een kans en zeg gewoon ik ga er gewoon voor en laat deze gedachte niet meer toe en ik ga er ook niet meer aan denken. Ik laat het gewoon los en zie wel.
Ik ben altijd emotioneel heel stabiel geweest. Toen mijn vriendin opbiechte dat ze vreemd is gegaan, heb ik gezegd dat ze kon gaan. Na 4 jaar he. Dat deed ik vanuit mijn rationele gevoel. Nu ben ik min of meer bang om mijn huidige vriendin (na 2 maanden) te verliezen, ik weet niet waarom, maar ik zie in haar een geweldige partner. Blijkbaar niet dus, want ik word erg onzeker van haar onzekerheid en ga erin mee. Ik moet dat niet meer doen, anders went ze er teveel aan en verwacht ze het elke keer. Ook als we ruzie krijgen dan wil ik het gelijk goedmaken, maar ze is dan zo oneerlijk en hard. Als ik het niet goed maak dat geef ik weer niet om haar. We weten allemaal dat we 'vrouwen', 30 minuten met rust moeten laten na een ruzie, omdat de emoties dan minder zijn, en als ik dat doe dan is het weer niet goed.
Gisternacht had ze me ge-emaild, ik had gereageerd en nu in de ochtend (in Azie) heeft ze weer 3 emails gestuurd en noemt ze me 'babe', alsof er niks aan de hand is en geeft ze aan dat ze blij is dat ik het net zo naar mn zin heb gehad als dat zij het heeft gehad.
Ik moet echt even terug naar mezelf en minder aan haar denken vandaag en wellicht niet eens reageren op haar e-mails, gewoon rust. Ik wil ook niet teveel nadenken over onze relatie.
ik vond het heel fijn om hier alles met jullie te kunnen delen hoe het voor mij is.
Voor nu ga ik me ook weer even helemaal op mezelf richten
Het beste en zet hem op allemaal
De groetjes!!!!!!
Bedankt Floor!quote:
Lieve mensen,
ik vond het heel fijn om hier alles met jullie te kunnen delen hoe het voor mij is.
Voor nu ga ik me ook weer even helemaal op mezelf richten
Het beste en zet hem op allemaal
De groetjes!!!!!!
En jij ook succes ermee! Ik ben je erg dankbaar en als ik iets voor je kan betekenen pm me dan!
Groetjessssssssss terug!!
Erkennen ... dat het gevoel er mag zijn is misschien ook wel een goede omschrijving waar jij het over hebt. Als je het gevoel weg wilt drukken met positieve gedachten ben je er in mijn geval tegen aan het vechten en gaat naar mijn idee niet werken.quote:
Het accepteren van het angstgevoel, begrijp ik niet helemaal....ik denk juist dat je die angst moet analyseren met je verstand..en door verstandig na te denken tot het besef komen dat je angst nergens op gebaseerd is en door je onzekerheid is gecreeerd, en zo het gevoel de kop kan indrukken en niet te accepteren...maak ik hier ergens een denk fout??
@Rbhp:
Het klopt hoor, wat je zegt. Vrouwen hebben drama nodig. Ik ook. En ik snap dat ergens niet, want het liefste wil ik gewoon dat alles goed gaat zonder alle drama. Ik denk dat ik het nodig heb om controle over de situatie te houden. Want als het een tijdje goed gaat tussen mij en m'n vriend en we gewoon ons ding doen, ga ik twijfelen of het nog goed zit. Omdat ik die bevestiging niet van hem krijg, OMDAT het goed zit. Raar eigenlijk
Mijn vriend zei een tijd geleden dat hij met zijn ex, als het dan een paar weken goed ging, soms express ruzie ging maken. Dan had zij haar dosis drama weer gehad, want als hij dat niet deed zocht zij het na verloop van tijd wel op. Toen hij dit vertelde moest ik er om lachen. Maar als ik er nu aan denk heeft hij gelijk, haha. Goed van je trouwens dat je haar nu even met rust laat en zo tijd voor jezelf maakt om te ademen. Je zal zien dat als je je op jezelf richt, je na een paar dagen al resultaat ziet. Doe het gewoon, je hebt niks meer te verliezen.
@ H6-4ever:
Ik ben het met je eens!
Bijv:
Mijn ex en ik waren heel afhankelijk van elkaar en altijd samen (voelde goed waarom niet)...ik moest 2 weken weg voor mijn werk, toen ze op zaterdag avond belde dat ze naar het cafe ging, toen kwamen er allerlei angst gevoelens bij mij naar boven zoals; mischien heeft ze het wel te leuk zonder mij, mischien drinkt ze wel te veel, mischien komt ze een ander tegen, moet ze juist gaan stappen als ik er niet ben!....toen werdt ik angstig en heb daar naar gehandeld en haar gezegd dat ik het niet ging verbieden maar vond het niet leuk....en toen is ze niet gegaan..ik weer gerust!
Besef heus wel dat dit niet goed is maar die angst was er gewoon, en nergens voor nodig mischien....maar toen heb ik die angst dus wel geaccepteerd en naar gehandeld, dat is toch niet juist???
Als ik terug moet kijken komt die angst mischien wel voort uit onze opzet van de relatie, dit is er zo ingeslopen we waren veel te afhankelijk van elkaar, vulde elkaars zekerheid aan ( en niet zelf).gewoon niet gewendt om elkaar los te laten,ooit gaat dat wel gebeuren en dan speelt de onzekerheid op en werkt dat averrechts...mischien ben ik wel normaal en was onze relatie niet goed!
Maar wil hier van leren, en mijn zelfvertouwen weer in eigen hand nemen, en nooit deze fouten meer maken....heb veel aan jullie reacties!
Die angst om haar te verliezen die zag je in dat is goed .... echter loste je het op doormiddel van haar ... en dat is niet goedquote:
Ja erkennen dat zowieso, maar het goed keuren/accepteren en er naar handelen, dat is een klein verschil..maar cruciaal denk ik...
Bijv:
Mijn ex en ik waren heel afhankelijk van elkaar en altijd samen (voelde goed waarom niet)...ik moest 2 weken weg voor mijn werk, toen ze op zaterdag avond belde dat ze naar het cafe ging, toen kwamen er allerlei angst gevoelens bij mij naar boven zoals; mischien heeft ze het wel te leuk zonder mij, mischien drinkt ze wel te veel, mischien komt ze een ander tegen, moet ze juist gaan stappen als ik er niet ben!....toen werdt ik angstig en heb daar naar gehandeld en haar gezegd dat ik het niet ging verbieden maar vond het niet leuk....en toen is ze niet gegaan..ik weer gerust!
Besef heus wel dat dit niet goed is maar die angst was er gewoon, en nergens voor nodig mischien....maar toen heb ik die angst dus wel geaccepteerd en naar gehandeld, dat is toch niet juist???
Als ik terug moet kijken komt die angst mischien wel voort uit onze opzet van de relatie, dit is er zo ingeslopen we waren veel te afhankelijk van elkaar, vulde elkaars zekerheid aan ( en niet zelf).gewoon niet gewendt om elkaar los te laten,ooit gaat dat wel gebeuren en dan speelt de onzekerheid op en werkt dat averrechts...mischien ben ik wel normaal en was onze relatie niet goed!
Maar wil hier van leren, en mijn zelfvertouwen weer in eigen hand nemen, en nooit deze fouten meer maken....heb veel aan jullie reacties!
Die angst moet je met jezelf oplossen Het is heel herkenbaar hoor, wat je schrijft! Ik heb hier dus ook last van. Het is gewoon niet goed om zo afhankelijk te zijn van iemand anders. Dat je eigenlijk geleefd wordt door andermans leven. Logisch dat we dan onzeker worden, omdat we constant bezig zijn met de gevoelens van iemand anders die we ook nog eens niet kunnen controleren. Dit heeft mij veel geholpen en helpt mij veel als ik het weer eens moeilijk heb als mijn vriend weg is (vakantie, feestjes van zijn studentenvereniging): het ligt nu eenmaal niet in mijn macht om iemand anders zijn gedachtes en daaruit voortkomende handelingen te beheersen. Dus als hij uit is kan ik me wel zorgen gaan maken, maar hij doet toch wel wat hij wil. Ik moet hem erop vertrouwen dat hij zijn handen thuishoudt en ja, om die gedachte vast te houden is lastig
Behalve dat moeten we ook leren om onafhankelijk te zijn. Het is nooit goed als je afhankelijke gevoelens hebt, dat je je partner verantwoordelijk stelt voor jouw geluk. Want dat is wat we doen. We hebben geen vertrouwen in onszelf om gelukkig te zijn. Als je vertrouwen hebt in jezelf, jezelf dus erg leuk vindt, dan maak je je automatisch minder zorgen om wat je vriendin uitspookt. Want dan kun je denken: als ze me niet trouw is, dan is ze me niet waard!
Probeer - net als ik de afgelopen dagen aan het doen ben - tegen jezelf te blijven zeggen:
- Blijf dichtbij jezelf
- Laat hem geestelijk los, wat je loslaat komt naar je toe
- Vertrouw hem
- Laat de angstgedachtes er zijn en ga niet op ze in
- Heb vertrouwen in jezelf... Realiseer je dat het tijd en oefening nodig heeft om je gedachtenpatroon te veranderen, dus geef het niet te snel op
Succes
Ja dat angst zie ik ook in, maar die angst is niet goed! En komt ergens vandaan, ik begin nu wel te begrijpen dat afhankelijkheid voor zulke problemen zorgt....quote:Op dinsdag 8 februari 2011 13:30 schreef VoltVolt het volgende:
[..]
Die angst om haar te verliezen die zag je in dat is goed .... echter loste je het op doormiddel van haar ... en dat is niet goed
@suesse
Je hebt helemaal gelijk alleen, ze is nu mijn ex, krijg haar niet terug...zij heeft voor haar zelf gekozen, al tijdens onze relatie maar omdat ik niet wilde inzien dat ze vrij wou zijn van mij, is het stuk gelopen...begin nu in te zien dat hoe losser zij zich maakte hoe strakker ik haar wou houden, omdat we te afhankelijk waren geweest en zij de knoop voor zichzelf al eerder had doorgehakt...en voor haar zelf koos, wordt tijd dat ik dit nu ook ga doen!
Die angst moet je overwinnen. Je word niet bang geborenquote:Ja dat angst zie ik ook in, maar die angst is niet goed! En komt ergens vandaan, ik begin nu wel te begrijpen dat afhankelijkheid voor zulke problemen zorgt....
Die afhankelijkheid zorgt niet voor dat die problemen er zijn. Echter los je niets op met die afhankelijkheid je houd het er alleen maar mee in stand!Zie dit als een levensles. Dat je relatie met je ex is stukgelopen is niet voor niks gebeurd, namelijk dat het je in laat zien dat afhankelijk zijn van iemand niet goed is. Zij merkte dit al eerder, want als je strak gehouden wordt voelt dat benauwd aan. Verplaats je eens in je ex: hoe zou jij het vinden als iemand constant maar wil weten waar je uithangt, wat je doet, wat je gedaan hebt, wat je denkt, wat je voelt? En het tegenovergestelde: hoe zou jij het vinden als iemand je de ruimte zou geven, je vrij laat in wat je doet, wat je wil gaan doen, enz? Dat laatste voelt alsof je (weer) kan ademen, en het laat zien dat iemand je vertrouwt.
Behalve dat voelt het gewoon zo heerlijk als je je geen zorgen hoeft te maken over wat de ander doet en denkt, en dat je je lekker op jezelf kan focussen, op je eigen geluk. Want dat is het enige waar je invloed op uit kunt oefenen, niet op het geluk van de ander. Als je met jezelf/dingen bezig bent (nu moet dit natuurlijk niet doorslaan naar desinteresse jegens anderen) krijg je daar ook meer zelfvertrouwen van!
Ontopic maar weer
Ik heb mezelf nu een aantal keer zelf uit het gevoel gehaald. Met het accepteren overdenken en los laten zoals hier omschreven door Floor. Dat werkt zeker maar is heel zwaar om jezelf er steeds uit te moeten halen. Om in dat gevoel te zitten is al erg zwaar als je voelt hoe het voelt als je niet in dat gevoel zit ,) Wat dus echt een verlichting is omdat het je ruimte geeft om normaal te leven en je ding te doen ipv met dat gevoel bezig te zijn.
Nu is voor mij de volgende stap om de gedachten te blokkeren en het gevoel er niet meer mee te voeden. Zodat je niet eens in het gevoel schiet. En het dus voor bent. Dit heb ik al ervaren ... en ben ik nu ook aan het doen. Als ik het goed doe voelt het als een soort betonnen muur die ik ervoor zet en blijft het gevoel ook weg. Nu voel ik het gevoel licht in mijn maag alsof het op de loer ligt maar ik geef het geen gedachten. Echter doe je dingen op een manier die zijn gebaseerd op het triggeren van die gedachte. Zoals bijv, haar Facebook bezoeken. Wat ik zal moeten doorbreken om mezelf niet te triggeren. Ook kan het geen contact hebben met haar een paar dagen of een week zoals nu aanleiding zijn om dingen te gaan denken. Ik voel dat het iets is wat ik moet doorbreken en wat ook te doen is alleen moet je dingen echt anders doen.
Nou meer even een gedachte die ik hier opschrijf. Voor misschien iemand die er iets aan heeft of voor mensen die dit herkennen hebben ervaren en misschien nog tips voor me hebben. Zelf begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat ik en het hier om verlatingsangst gaat.
Fijne dag iedereen!
Ik laat nu los die onzekerheidquote:
Wat laat je nu dan los? Je gevoelens voor haar? Of is er nog onzekerheid?
kusssxxx
Wat fijn dat het zo goed gaat
Ik weet ook precies wat je bedoelt met jezelf steeds weer uit het gevoel te halen. Denk je dat het goed gaat, krijg je weer een dip en ben je een beetje teleurgesteld omdat je dacht dat je het eerst kon. Maar ook dat moeten we loslaten, in dit soort situaties moet je niet te perfectionistisch willen zijn. Oefening baart kunst! Zo had ik vannacht/vanmorgen ook weer even een dip... Had m'n vriend gister gesmst maar hij had niet gereageerd. Dan ga ik me meteen weer van alles in m'n hoofd halen, zoals dat de verbinding heus wel goed is en gewoon geen zin heeft om mij te smsen/dat 'ie met een ander in bed ligt. Maar einde van de ochtend had 'ie weer iets laten horen, gelukkig
Ik maak me echt druk om niks. Het zijn echt die angstgedachtes, en ik herken ze nog niet altijd waardoor ik erin trap. En ik moet mezelf trainen om ermee om te leren gaan. Helaas gaat dat niet van het ene op het andere moment, en door dat alleen al te accepteren gaat het al beter. Ik weet ook zeker dat het om verlatingsangst gaat. Vandaag is verder overigens een goede dag geweest: ik heb veel gedaan waardoor de behoefte om contact met hem te hebben er eigenlijk niet was. Ben blij dat ik dat zie, dat mijn probleem ook deels ligt in het teveel tijd hebben om na te denken
Heey Suesse,quote:
@VoltVolt
Wat fijn dat het zo goed gaat
Zo had ik vannacht/vanmorgen ook weer even een dip... Had m'n vriend gister gesmst maar hij had niet gereageerd. Dan ga ik me meteen weer van alles in m'n hoofd halen, zoals dat de verbinding heus wel goed is en gewoon geen zin heeft om mij te smsen/dat 'ie met een ander in bed ligt. Maar einde van de ochtend had 'ie weer iets laten horen, gelukkig
Ik weet ook zeker dat het om verlatingsangst gaat. Vandaag is verder overigens een goede dag geweest: ik heb veel gedaan waardoor de behoefte om contact met hem te hebben er eigenlijk niet was. Ben blij dat ik dat zie, dat mijn probleem ook deels ligt in het teveel tijd hebben om na te denken
Klopt ook ... het gevoel is altijd hetzelfde. Echter zijn er verschillende manieren om erin te raken. En die moet je meemaken. En ook zal je eigen staat van zijn meespelen in hoeverre je het tegen kan houden. Als je moe bent ben je natuurlijk mentaal ook minder sterk bijv, Maar net wat je zegt je moet het ervaren en meemaken.
Je komt ook steeds dichter bij jezelf dus de route om jezelf terug te fluiten word steeds korter. En dus word het steeds makkelijker. En een gedachte mag er ook zijn natuurlijk ... die heeft iedereen. Echter moeten wij daar niet vanuit een gevoel over gaan denken nog beter voor ons is om de gedachte gelijk af te sluiten en te blokken ... we weten dat het nergens over gaat ,)
Het 'vreemde' is heb ik ervaren dat een gedachte die ik heb als ik in dat gevoel zit me op hol kan laten slaan. En diezelfde gedachte me een paar uur later als ik niet in het gevoel zit me helemaal niets doet!?!?
En het is bij mij ook verlatingsangst echter kon ik me nooit onder die noemer plaatsten omdat de kenmerken eigenlijk veel omvattender zijn en ik lang niet van elk kenmerk last heb die erbij past. Zo is zo'n kenmerk bijv dat mensen met verlatingsangst niet alleen kunnen zijn ... en daar heb ik dus helemaal geen last van. Integendeel ... kan prima alleen zijn!
En wil nog wel even inhaken op dat je zegt dat je probleem deels ligt in dat je teveel tijd hebt om na te denken. Want dat ben ik niet met je eens ,) Dat zou ook betekenen dat je nooit teveel tijd kan hebben ... want dan heb je een probleem. Het probleem is hoe wij er zelf mee omgaan! Veel of weinig tijd.
Zou iemand mij kunnen vertellen of ik aan dit proces kan werken zonder het gevoel te ervaren?
Ik vrees dat je niet aan dit proces kunt werken zonder hoogte-en dieptepunten. Maar het maakt het wel een stuk minder heftig door te accepteren hoe je je voelt. Dat het nu eenmaal moeilijk is en niet in één dag is opgelost.
Zelf had ik net even een enorm dieptepunt. Zag het echt niet meer zitten. Ik kon even niet meer geloven dat het bereik in het gebied waar m'n vriend zit zo slecht is. Gisteravond had ik weer gesmst, niks terug en nu nog steeds niet. Tsja, dan begin je steeds meer te denken dat hij met een ander in bed ligt ofzo en smoesjes zit te verzinnen. Ik probeer het te geloven maar heb zo'n onderbuikgevoel. Ben echt bang dat 'ie zich (weer) voor me afsluit, net als een paar maanden geleden. Toen dacht ik ook, hij zal het wel druk hebben.. maar hij is me toen echt vergeten. Het knaagt.
Tóch probeer ik het nu weer om te zetten. Heb hem ook geen smsje a la 'je wil me niet meer hé' gestuurd. Gister is hij niet gaan snowboarden omdat hij op z'n ribben was gevallen. Toen had 'ie tijd om 's ochtends terug te smsen en zei hij ook dat hij m'n sms pas net had gekregen. Vandaag is hij weer gaan boarden en misschien heeft ie mn sms pas tijdens het boarden gekregen.
Bah, ik wil me niet zo voelen
Schijnbaar kan zij gevoelens uitschakelen die ik niet kan uitschakelen ofzo ... snap haar ook niet echt eigenlijk hoe en waarom. En we hebben wel meer woorden naar elkaar uitgesproken en andere daden gehad. Ook had het er mee te maken dat zijn niet meer wilde praten omdat zij alles gezegd zou hebben. Ik kan niet zulk vooruitgang boeken en daar niet over praten
Ik kan niet van diepgaand ineens naar oppervlakkig Dus eigenlijk ruzie die zo opliep dat ze geen contact meer wilde. Maar goed .. it takes 2 to tango! Ondanks mijn gevoel en valkuil. En denk ook dat er bij haar dingen gebeurde die ze mij niet verteld dus het is prima zo ... voelt natuurlijk wel altijd kut hehe gggrrr
Maar goed is ook niet echt voor hier ... want ze heeft deze link ook en ze zal het vast nog wel gaan lezen hier vermoed ik
Laten we het over jou gevoel hebben lol
Denk als ik je zo lees dat je toch nog wat dichte naar jezelf toe moet. Je hebt er nog steeds niets aan om te denken zonder je het zeker weet. En je weet het pas zeker als je het van hem zelf hoort. Dus je dat steeds weer afvragen denk ik. Wat voor mij ook hielp was om die berichten van floorjeno een paar keer te lezen ... en misschien mijn reactie daarom maar die zijn minder belangrijk. Zodat je weer even jezelf eraan herinnerd waar je naar toe wilt en wat je op dat moment wilt doen. Nog beter natuurlijk is het proberen te blokken van gedachte en het voor te zijn! Dat kan ook en dan voed je het gevoel niet en komt het niet zo heftig op.
Ook ik vind het moeilijk om bij mezelf te blijven en daarom kon ik het toch niet laten om even te reageren, hierna ben ik weer weg, want ik wil me graag even alleen maar met mezelf bezig houden.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat je zegt je op jezelf te willen richten, maar wat ik lees doe je dat niet, je zit nu eigenlijk op het punt waar Suesse inviel bij ons gesprek. Het lijkt erop alsof ji jde keuze nog niet hebt gemaakt om echt voor jezelf te gaan, je begint dan nu wel die gedachten onder controle te hebben maar je hebt nog niet werkelijk de keuze gemaakt om die vriendin los te laten, je bent eigenlijk een beetje gaan drammen,
het komt op mij heel obsessief over, dat je jezelf aan het triggeren was om op haar facebook te kijken,waarom laat je haar niet los, net zoals Suesse zo mooi deed, ze kreeg een sms maar omdat ze zich zo fijn voelde om alleen even in de stad te zijn heeft ze niet gelijk gereageerd, dat is echt bij jezelf blijven en de ander los laten. Jij daarintegen gaat toch door met controle proberen te houden door haar te controleren op facebook, dat gaat in mijn ogen aardig naar obsessief gedrag en de ander niet met rust laten, het is dan ook logisch naar mijn gevoel dat zij geen relatie met jou wil aangaan omdat zij dit voelt, zij voelt zich waarschijnlijk niet vrij en wil zich daarom niet aan jou binden, want als je al begint bij het controleren van haar facebook, hoe zal dat dan gaan als jullie een relatie hebben? Kun jij je dan wel op jezelf richten, ben je in staat om je te bemoeien met jezelf in plaats van met een ander? Op dit moment bemoei jij je niet met jezelf en de vraag is wil je dat eigenlijk wel? Want het is natuurlijk veel te fijn om je met een ander te bemoeien en bezig te houden want dan hoef je niet naar jezelf te kijken.
Ook ben je echt wel eerlijk naar jezelf, zij wil geen relatie op dit moment, jij wel, dus neem je genoegen met seks met haar, wat is dat? Of je accepteert dat ze alleen seks wil en doet het met haar en geniet daar van en gaat je eigen leven verder of je zegt, nee dan houd het hierbij op want ik wil graag echt een relatie en dan ga ik je toch loslaten?
Je kiest niet en je laat met je spelen als een jojo omdat jij daar zelf de gelegenheid toe geeft,
Je gaat in discussie over het willen hebben van een relatie, maar als iemand dat niet wil, dan houd het op en dat betekend dat zij niet dezelfde gevoelens voor jou heeft als jij voor haar en dat kun je dan niet afdwingen. Als iemand echt om jou geeft dan accepteert diegene jou met al je goeie kanten en minder goeie kanten, je zwakheden.
Dit klinkt voor mij als een relatie met voorwaarden, pas als jij je niet meer afhankelijk opstelt wil zij een relatie met jou? Dat betekend dus dat zij jou niet kan accepteren zoals je nu bent en je ook niet de gelegenheid wil geven om te veranderen dus dan zou ik me af gaan vragen, wil jij eigenlijk wel bij iemand zijn die dit wil. Zou je niet liever bij iemand zij die je onvoorwaardelijk accepteert en ook als je even in je minder goeie periode zit?
Dat is wat ik je nog even kan zeggen en nu laat ik jullie weer los
Groetjes
Zekers ... zit nu op mn werk, maar zal er zo even rustig op antwoorden.quote:
Hey Floorjeno,quote:
Hi Volt Volt,
Ook ik vind het moeilijk om bij mezelf te blijven en daarom kon ik het toch niet laten om even te reageren, hierna ben ik weer weg, want ik wil me graag even alleen maar met mezelf bezig houden.
Het enige wat ik je kan zeggen is dat je zegt je op jezelf te willen richten, maar wat ik lees doe je dat niet, je zit nu eigenlijk op het punt waar Suesse inviel bij ons gesprek. Het lijkt erop alsof ji jde keuze nog niet hebt gemaakt om echt voor jezelf te gaan, je begint dan nu wel die gedachten onder controle te hebben maar je hebt nog niet werkelijk de keuze gemaakt om die vriendin los te laten, je bent eigenlijk een beetje gaan drammen,
het komt op mij heel obsessief over, dat je jezelf aan het triggeren was om op haar facebook te kijken,waarom laat je haar niet los, net zoals Suesse zo mooi deed, ze kreeg een sms maar omdat ze zich zo fijn voelde om alleen even in de stad te zijn heeft ze niet gelijk gereageerd, dat is echt bij jezelf blijven en de ander los laten. Jij daarintegen gaat toch door met controle proberen te houden door haar te controleren op facebook, dat gaat in mijn ogen aardig naar obsessief gedrag en de ander niet met rust laten, het is dan ook logisch naar mijn gevoel dat zij geen relatie met jou wil aangaan omdat zij dit voelt, zij voelt zich waarschijnlijk niet vrij en wil zich daarom niet aan jou binden, want als je al begint bij het controleren van haar facebook, hoe zal dat dan gaan als jullie een relatie hebben? Kun jij je dan wel op jezelf richten, ben je in staat om je te bemoeien met jezelf in plaats van met een ander? Op dit moment bemoei jij je niet met jezelf en de vraag is wil je dat eigenlijk wel? Want het is natuurlijk veel te fijn om je met een ander te bemoeien en bezig te houden want dan hoef je niet naar jezelf te kijken.
Ook ben je echt wel eerlijk naar jezelf, zij wil geen relatie op dit moment, jij wel, dus neem je genoegen met seks met haar, wat is dat? Of je accepteert dat ze alleen seks wil en doet het met haar en geniet daar van en gaat je eigen leven verder of je zegt, nee dan houd het hierbij op want ik wil graag echt een relatie en dan ga ik je toch loslaten?
Je kiest niet en je laat met je spelen als een jojo omdat jij daar zelf de gelegenheid toe geeft,
Je gaat in discussie over het willen hebben van een relatie, maar als iemand dat niet wil, dan houd het op en dat betekend dat zij niet dezelfde gevoelens voor jou heeft als jij voor haar en dat kun je dan niet afdwingen. Als iemand echt om jou geeft dan accepteert diegene jou met al je goeie kanten en minder goeie kanten, je zwakheden.
Dit klinkt voor mij als een relatie met voorwaarden, pas als jij je niet meer afhankelijk opstelt wil zij een relatie met jou? Dat betekend dus dat zij jou niet kan accepteren zoals je nu bent en je ook niet de gelegenheid wil geven om te veranderen dus dan zou ik me af gaan vragen, wil jij eigenlijk wel bij iemand zijn die dit wil. Zou je niet liever bij iemand zij die je onvoorwaardelijk accepteert en ook als je even in je minder goeie periode zit?
Dat is wat ik je nog even kan zeggen en nu laat ik jullie weer los
Groetjes
Ik begin nu te snappen dat dit hier voor jou ook niet bij jezelf zitten is ,) En is gelijk antwoord op mijn vraag of het ook zonder band/relatie op te lossen is. Het bij jezelf zijn
Ik denk gedeeltelijk wel. Alleen zal de ervaring minder heftig zijn vermoed ik?Het klopt gewoon zo wat je zegt ... kan wel zeggen voor zo goed als 100%!
Ik nam me zelf voor dat als ik mijn gevoel bij mezelf kon houden en niet afhankelijk van haar kon zijn dat het dan wel goed zou komen. En dat werkt natuurlijk niet zo. Dat weet en zie ik nu door je reactie wel in ... gisteren niet voor de 100% hoor gedeeltelijk maar in te weinig gedeeltes! Dus je hebt gelijk als je zegt dat ik nog niet de juiste keuze hebt gemaakt om echt voor mezelf te gaan. Dan had ik haar echt los gelaten en haar over een aantal maanden wel weer gesproken. Ik ben met de dingen waardoor een relatie voor haar niet werkt met mij bezig gegaan. En daardoor niet echt met mezelf idd! En misschien had dat gewerkt als ik haar ook echt los had kunnen laten, maar nogmaals dat heb ik niet gedaan.
Het is idd ook obsessief gedag wat ik vertoon dat controleren. En natuurlijk voelt ze dat. Als zei zegt ik sms je wel ... en ik sms haar dan ... dat klopt niet dat voelde ik vorige week ook al en besefte me ook wel dat ik haar los moest laten. Echter in deze met de verkeerde reden ... en dat is om haar uiteindelijk terug te krijgen en niet om mezelf te helpen. Dus het kon/kan ook niet werken nu voor mij met haar.
Aanleiding in het begin voor het lange gesprek wat we hebben gehad (heeft echt uren geduurd gister via sms en chat) van mij uit was dat zij twijfelde of ik wel echt bij mezelf zat. Ze schreef het anders en ik voelde me daardoor aangevallen, maar snapte haar dus verkeerd bedenk ik me nu.
Ze schrijft:
Ik hoop dat t echt goed met je gaat.. Je schrijft idd wel veel positiefs op fb, maar het zou ook nog zo kunnen zijn dat je t juist zo graag wil, maar het helemaal niet is..
Ik was zo gefocust op die 2 punten waarmee zei niet kon leven dat ik dacht dat ze dat bedoelde. Maar dat was dus niet het geval ergens bedoelt ze waar jij in je antwoord ook bij mij aan twijfelt! En daar had ze dus onwijs gelijk in en waren haar twijfels gewoon zo terecht!
Gelukkig ben ik idd eerlijk naar mezelf als ik niet in volop in het gevoel zit dan ,) En wat ik in m'n bovenste stukje waar jij op antwoord niet benoem (was een beetje ondergesneeuwd) Was dat ik in ons gesprek ook voor mezelf koos en haar voor de keus stelde of we gaan ervoor of niet. Wil je dat niet dan moet ik voor mezelf kiezen. Omdat ik er ondertussen achter ben gekomen dat alleen sex voor mij niet zou gaan werken omdat ik denk dat ik weer verliefd op haar zou worden. Dat trok ze ergens begrijpelijk niet zo goed. Ze had zoiets wat wil je nu!? Waardoor dingen nog erger escaleerde. (beetje laat maar ik was nu wel voor mezelf aan het kiezen)
Het klopt wat je zegt en zij is helemaal niet handig en passend voor mij. Het gevoel komt helemaal bij mezelf vandaan maar haar geslotenheid maakte mij denk ik wel extra onzeker vermoed ik. Ik heb een enorme band gevoeld met haar door gelijkenissen die we hadden de lol die we hadden de enorme goede sex die we hadden, maar zij was behoorlijk gesloten. En ik zo open als de pest
Ik heb haar een jaar geleden na een eerdere keer verliefd worden op elkaar. Toen zij steeds weg liep voor haar zelf en haar verantwoordelijkheden verteld om open en eerlijk naar mensen te zijn ... omdat dat zoveel makkelijker is dan weglopen en liegen. Toen lang geen contact gehad tot ze mij belde ronde de kerst. En ik dacht als ik maar laat zien (open en eerlijk ben) dan word ze dat waarschijnlijk zelf ook wel. Misschien was dat ook wel gebeurd als het allemaal goed was gelopen. Uiteindelijk ben ik zo veranderlijk geweest in zo'n korte tijd dat het allemaal ook niet bij te benen is voor haar ... dat begrijp ik maar al te goed. Ik had nog wat van haar kunnen leren .. want zij wilde niet meer praten ...en ik begon idd te drammen ... en dat alleen maar omdat zij wel voor haarzelf koos ... mmmm wat een les zeg snik 
echt traantjes hier nu.Ik heb vanuit dat gevoel ook gezegd dat ze gemeen was met sommige opmerkingen naar mij eigenlijk was ik nog veel gemener naar haar met dingen die ik gezegd heb
Zij heeft ook zoveel aangegeven over wat ze aan mij zag en ik was zo blind als een mol voor haar woorden de afgelopen weken ... echt wel erg dat dat gevoel je zo erg kan beïnvloeden.
Zij wil geen contact meer met mij ...dat snap ik heel goed... maar zou ik er nu goed aan doen om haar dit gesprek nu naar haar te sturen? Zou ze haar dingen in deze dan makkelijker kunnen verwerken? Omdat ze dan ook weet dat ze gelijk had in veel! Of zou dat geen zin hebben en raar van me zijn?
Ooww Floorjeno ... ik weet nu niet meer hoe ik je moet bedanken? Je helpt me hier gewoon heel belangeloos zo goed steeds .... bedankt!!
[ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 10-02-2011 18:59:34 ]
En ik zit me steeds af te vragen of dat lukt zonder relatie. En ik zie nu ook (zoals ik mijn vorige antwoord ook begon aan floorjeno) in dat alles een afleiding kan zijn om niet bij je echte zelf te zitten. Op een forum babbelen over anderen
Sommige zullen altijd in gezelschap zijn met iemand. Sommige zullen een bepaalde relatie aangaan. Ik doe het denk ik door altijd met iets bezig te zijn. Op zich is het denk ik niet erg ...ik vermoed dat de mate dat je het doet belangrijker is?Ben benieuwd wat anderen daarvan vinden?
Ben blij dat je het positief oppakt allemaal en inderdaad voor mij is het babbelen op een forum niet bij mezelf blijven dat is ook de reden dat dit nu mij laatste reactie word en ik daarna niet meer terug kom hier omdat ik ook nog steeds elke dag moeten leren bij mezelf te blijven en niet te vluchten in bezig zijn met anderen, zoals hier op het forum.
Dat hoeft niet voor iedereen zo te gelden, maar dit geld voor mij zo.
Bedankt voor je begrip en ik wens je veel succes in de toekomst. Het ga je goed.
Ik denk dat ik er goed aan doe om dat aan haar te sturen en ga dat ook doen!quote:
Het enige wat je nog kan doen is haar een mail sturen en dan niet hiernaartoe verwijzen maar opnieuw maar nu gericht aan haar schrijven wat je nou allemaal ingezien en welke inzichten je door haar hebt gekregen, zoals je hierboven beschrijft en haar daarvoor bedanken en je kunt haar laten weten dat je haar nu verder met rust zal gaan laten. Dat is wat ik je nog kan zeggen.
Ben blij dat je het positief oppakt allemaal en inderdaad voor mij is het babbelen op een forum niet bij mezelf blijven dat is ook de reden dat dit nu mij laatste reactie word en ik daarna niet meer terug kom hier omdat ik ook nog steeds elke dag moeten leren bij mezelf te blijven en niet te vluchten in bezig zijn met anderen, zoals hier op het forum.
Dat hoeft niet voor iedereen zo te gelden, maar dit geld voor mij zo.
Bedankt voor je begrip en ik wens je veel succes in de toekomst. Het ga je goed.
Je zal dit waarschijnlijk niet meer lezen maar ik denk je een bedankje toe! En wens jou ook veel sterkte en succes toe!
Het vreemde is allemaal dat het gevoel je zo anders laat denken dan dat je werkelijk bent en waar je voor staat. Zo krampachtig eigenlijk. Lijkt wel of alles ervoor zorgt dat je erin gezogen word.
Nu zit ik niet echt meer in het gevoel ... hij hangt er nog wel heel lichtjes in m'n onderbuik klaar om gevoed te worden maar ik heb niets om het te voeden lijkt het nu. Het lijkt daarin wel een beetje in stoppen met roken. En moet me realiseren dat het altijd op de loer zal blijven liggen.
Het voelt na gisteren alsof ik weer normaal kan nadenken vanuit mezelf. Even lekker met mezelf bezig de komen tijd en niet met een ander idd. Denk dat mijn grootste hulp het besef gaat worden die ik de komende tijd ga krijgen over wat er met mij gebeurde.
Alleen vraag ik me nog wel af hoe het in de toekomst te voorkomen. Ik denk dat ik het wel weet ... en dat is 'gewoon' naar mezelf luisteren. En mijn eigen gedachte's niet laten vertroebelen. Die had ik ook zeker toen ik voelde dat het niet goed ging en het gevoel te heftig werd ... alleen heb ik niet naar mezelf geluisterd. Ik weet ook nog precies welke momenten dat waren. Echter zat ik er toen al midden in, maar goed ik had toen een keuze! Echter koos ik om met mijn gedachten bij haar te zitten ipv bij mezelf. hahaha inzichten tijdens het schrijven hier!
Ook ben ik opzoek gegaan op internet naar het tot jezelf komen en daar blijven alleen kan ik er geen tot weinig info over vinden. Heeft het misschien een specifieke naam waar ik op moet zoeken. Of heeft iemand een goede site met informatie daarover?
Eigenlijk weet ik alle antwoorden al heb ik het gevoel ... als je maar naar jezelf luistert is de sleutel van het slotje.
[ Bericht 6% gewijzigd door VoltVolt op 11-02-2011 10:14:47 ]
Volgens mij klopt het wel wat ik zeg en gaat het uiteindelijk om het luisteren naar je echte zelf! Alleen is het handig om dan voelen denken en intuitie niet door elkaar te halen zoals ik dat dus wel heb gedaan ... mmm ik kom er wel!
@Suesse .. hoe gaat het met jou nu? Ik ben hetzelfde aan het doen nu wat floor aanhaalde over jou over het niet kijken in je gsm totdat je klaar bent met je ding het in de stad zijn! Ik zal het vanavond vertellen als ik het gedaan heb.
[ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 11-02-2011 13:14:14 ]
quote:
Heb je stukken gelezen en hoop dat het steeds beter gaat. Gelukkig kom je elke keer weer tot (zelf)inzichten dus rustig aan kom je er echtwel
Bij mij gaat het helaas niet zo goed. Het begon steeds meer te knagen dat ik maar 1x per dag iets van m'n vriend hoorde en dat hij dan ook nauwelijks interesse naar mij toonde. Lag er wakker van en kreeg er hoofdpijn van, dus heb hem vanmorgen toch een smsje gestuurd. Geen hysterisch smsje, maar begonnen met 'hoi lieverd' en 'zondag zie ik je weer, ik mis je
' en vervolgens dat ik een klein beetje het gevoel had dat ie zich voor me afsloot. Maar dat ik ook wist dat hij druk was en weinig bereik heeft. Ook zei ik in m'n sms dat ik 'm miste en dat ie nog maar even moest genieten van de laatste dagen daar Vervolgens reageert hij met: 'Doe niet zo raar jij Dikke kusje op je domme hoofdje' Ik voelde me net een kleuter en reageerde met 'Sorry, voelt zo' Het voelde nu eenmaal zo dat ie me negeerde (ook in het smsje hierboven) en tja, ik mis hem gewoon. Vervolgens reageert hij heel bot. Dat ik een excuus zoek om te zeiken en dat ie daar geen zin in heeft en dat ik er over op moet houden, dat hij nu eenmaal druk is en op een plek bereik heeft en dat hij er chagerijnig van wordt. En dat 'ie nu ging boarden.Nou, toen heb ik vervolgens een uur gehuild omdat ik me zo machteloos en onzeker voelde en m'n moeder heeft me de hele tijd peptalk gegeven
Nu kan ik er gelukkig weer een beetje om lachen en ben ik zelfs een beetje boos op hem, maar oh men, ik zat wel weer even aan de grond. Ik voel(de) me zooo schuldig! En dat terwijl ik het zo normaal mogelijk wilde brengen. Ik heb het overigens tegen hem gezegd omdat ik niet wil dat ik zondag chagerijnig/argwanend bij hem op de bank zit en het voor hem compleet uit de lucht komt vallen als ik het er dan over zou hebben. Ik heb voor mezelf gekozen: ik wilde niet met een rotgevoel zitten, dat ik het op zou kroppen. Maar nu voelt hij zich rot en het voelt voor mij alsof ik hem kwijt ben. Ik heb op zijn rot-sms heel rustig gereageerd. Dat het voor mij geen excuus is om te zeiken (ik wil juist niet meer zeiken!, wat ik niet zei maar wel zo voel) , dat ik vind dat ik het normaal gevraagd heb, dat ik snap dat hij zo reageert maar dat ik hem gewoon mis omdat we zo weinig contact hebben en dat ik het daarom lastig vind dat ik haast niks van m hoor, en dat ik echt graag wil dat hij het naar z'n zin heeft.
Ik baal nu, en ga maar niet meer reageren op hem. Maakt het alleen maar erger. Ik hoop dat hij bijdraait, maar aan de andere kant: is het echt zo verkeerd wat ik doe?
Mijn vriend zit namelijk ook elke avond even op FB en Twitter en daar post 'ie dan ook wat hij heeft gedaan en reageert dan op wat denken. Nu weet ik dat WiFi en bereik los van elkaar staan, en dat ik 'm alleen 's avonds op FB en Twitter iets zie doen, maar toch. Hij heeft daar kennelijk tijd voor en hij kan me ook dan een mailtje sturen ofzo.
Het is trouwens absolúút niet zo dat ik om het uur iets van hem wil horen hoor... Zo ben ik zelf ook niet en dat voelt voor mij ook té beklemmend, het idee dat iemand constant iets van mij wil horen. Maar hij smst me bijvoorbeeld, vraagt hoe het met me is (als hij dat al vraagt en het niet alleen heeft over de dingen die hij gedaan heeft), ik reageer en krijg vervolgens niks terug. Hij smst nu bijvoorbeeld ook niet 's avonds voor het slapen en die twee keer dat ik wél wat stuurde, reageerde hij de volgende dag pas. En hij is iemand die in Nederland echt een nachtbraker is.
Het grappige is dat toen ik vanmorgen wat stuurde, hij binnen no-time reageerde. Ja, dan opeens wel...
Vind het ook lastig om er iets over te zeggen
Ook omdat ik de voorgeschiedenis niet helemaal ken. Probeer weer eens een positieve post terug te lezen die je hier geplaatst hebt of iemand aan jou gericht geplaatst heeft. Desnoods 2 of 3x. Ik heb hele positieve van jou gelezen!
Dat heeft mij ook geholpen!
[ Bericht 15% gewijzigd door VoltVolt op 11-02-2011 16:01:23 ]
Nee doe maar niet, je ziet hem zondag toch? nou kijk daar naar uit! tot zondag is elk bericht van hem een teken dat hij aan je denkt, dat is toch super positief als je wat hoort...als je niks hoort is hij zich prima aan het vermaken met zijn vrienden, ook goed toch? en bedenk je ook goed, dat als hij zoveel afleiding met zijn vrienden/boarden heeft, is het ook redelijk un-cool is dat hij de halve dag met jou zit te sms.en....Dat is niet zo stoer, snap je;)...hebt je het toch even moeilijk, dan moet je wat leuks gaan doen, doet hij ook en dan zul je zien dat jij ook minder aan hem denkt/tijd hebt, omdat je wat aan het doen bent...quote:
Ik moet hem weer loslaten, maar nu in m'n schuldgevoel echt weer zo ontiegelijk groot dat ik hem eigenlijk heel graag wil laten weten dat ik me zo voel. Maar het is volgens mij verstandiger om dat niet te doen.
quote:
[..]
Nee doe maar niet, je ziet hem zondag toch? nou kijk daar naar uit! tot zondag is elk bericht van hem een teken dat hij aan je denkt, dat is toch super positief als je wat hoort...als je niks hoort is hij zich prima aan het vermaken met zijn vrienden, ook goed toch? en bedenk je ook goed, dat als hij zoveel afleiding met zijn vrienden/boarden heeft, is het ook redelijk un-cool is dat hij de halve dag met jou zit te sms.en....Dat is niet zo stoer, snap je;)...hebt je het toch even moeilijk, dan moet je wat leuks gaan doen, doet hij ook en dan zul je zien dat jij ook minder aan hem denkt/tijd hebt, omdat je wat aan het doen bent...
Aan de andere kant vind ik dat hij zich ook moet kunnen voorstellen dat het voor mij lastig is voor te stellen wat hij allemaal aan het doen is. Ik zit hier in NL met m'n dagelijks leventje en hij is lekker aan het boarden en feesten. Ofzo. Hij is nu drukker en ik heb meer tijd om hem te missen en dat wordt versterkt omdat ik bijna geen idee heb wat 'ie aan het doen is en hoe het gebied eruit ziet waar hij zit. Hij weet dat wel grotendeels van mij. Ik hoop dat hij ook snapt dat ik hem echt mis en door die onwetendheid me toch dingen ga afvragen. Maar echt, ik snap dondersgoed wél dat hij een leuke tijd heeft daar en dat vind ik heel leuk voor hem
Over die onzekerheid: ja, het moet inderdaad van beide kanten komen. Daar is bovenstaande deels onderdeel van en verder vind ik dat ik best mag laten weten hoe ik me voel over de situatie. Ik voel me niet alleen deels schuldig tegenover hem, maar ook deels naar mezelf. Want met het smsje dat ik als laatste naar hem stuurde heb ik eigenlijk veel van mijn eigen gevoelens weggestopt. Dat ik het niet zo bedoelde, blabla. En dat is eigenlijk niet goed, want daardoor heb ik mezelf afgewezen, dingen bedekt met de mantel der liefde. Dat moet niet de bedoeling zijn. Ik moet me meer openstellen, maar doordat ik dat in dat ene smsje deed wat vervolgens een soort van 'afgestraft' werd (hoe graag ik het goed wil praten blijkt maar weer doordat ik bijna weer wilde gaan zeggen 'ja maar, ik kan het me ook wel voorstellen dat hij zo reageert'... slecht... ) vind ik het nu steeds moeilijker worden om mijn mening, mijn gevoelens te tonen. 'Straks wordt ie weer boos', etc. Ander voorbeeld van mijn onderdrukte gevoel: ik vraag me al de hele dag af of het een goed idee is om hem een smsje te sturen vlak voor het slapen gaan. Hij heeft niks meer van zich laten horen. Ik weet niet of hij het op prijs stel als ik hem gewoon een smsje stuur, of (daar komt 'ie weer, een excuus voor mijn gedrag) dat ik zeg hoe diep het me spijt. Dat laatste ga ik sowieso niet doen, want dan verloochen ik mezelf weer. Ik denk dat ik het moet gooien op mezelf open stellen en een neutraal smsje stuur met weltrusten lieverd ofzo.
Pff, ik ben bang dat hij voor zondag laat weten dat hij me niet meer wil zien, dat hij er klaar mee is.
Ik snap dat de situatie waar je nu in zit heel vervelend is en lastig mee om te gaan is door het gevoel. Ik weet precies waar je het over hebt zoals je weet
Ook besef ik me dat als je elkaar vaak ziet en dan ineens 2 weken niet (weet niet of jullie samen wonen?) dat dat een extra reden is om bij hem en in dat gevoel te gaan zitten. Ik hoop voor jezelf dat je er iets uithaalt wat nuttig is voor jezelf. Waar je uiteindelijk iets mee kan. Dat ben je al aan het doen want je hebt het steeds meer over wat jij zelf wel en niet vind kunnen! Echter is het heel lastig oordelen over jezelf als je er midden in dat gevoel zit. Wat is je echte zelf of wat is gevormd door het gevoel! Probeer tot morgen lekker uit te zingen en aan te kijken accepteren wat er gebeurd als hij weer naar Nederland komt. Waarschijnlijk is er niets aan de hand ... kan me in ieder geval niet voorstellen en jij denk ik ergens ook niet dat dat ene smsje er nu voor zorgt dat hij niet verder met je wilt. Hij kent je toch ... weet wat ie van je kan verwachten. Volgens mij heb je je nog heel goed gehouden! Probeer te denken aan wat je wel gelukt is deze in vakantie van hem! Volgens mij heb je ook dingen bereikt toch! Probeer straks als alles weer bij het oude is de momenten dat je je weer beter voelt en dichter bij jezelf zit ook te gebruiken om te kijken wat je zelf nu echt wilt zelf. Schrijf ze desnoods op ... en dan niet vanuit jullie of hem gedacht ... maar echt vanuit jou gedacht.
Nou vast niet zo helder als hoe floor het je zou schrijven en dat probeer ik ook helemaal niet te evenaren, maar ik ben haar nu wel aan het nadoen door hier bij jou te zitten en niet bij mezelf
Even douchen en dan ga ik weer even een stukje over mezelf schrijven hier. Voor mezelf om terug te lezen. En voor mezelf om even eruit te schrijven. Zit me wel een beetje af te vragen of ik dat wel hier moet doen? En het misschien voor mezelf moet houden? Aan de andere kant denk ik bij mezelf dat of iemand er nu op antwoord of niet ik er nu wel 2x over moet nadenken voordat ik het opschrijf Dus ergens is het ook wel prima zo Ik realiseer me steeds meer wat de afgelopen tijd voor mezelf heeft opgeleverd. Het belangrijkste is denk ik wel dat ik me de afgelopen 2a3 dagen ontzettend bewust ben geworden van mezelf. Iets wat een beetje verdwenen was de afgelopen tijd. En dat is niet handig voor mij om een beetje als een kip zonder kop door het leven te gaan ... waardoor je ineens midden in een situatie zit. Dat kan ik voorkomen door bewuster te zijn van mezelf en dan hoeven dingen helemaal niet zover te komen dat ik er midden in zit op een verkeerde manier. Echter was de afgelopen tijd gewoon nodig om me dit te beseffen.
Zo kan ik nu het gevoel nooit meer in een situatie schuiven en eigenlijk alleen maar bij mezelf houden. Als ik dat nu wel ga doen gaat er bij mij een belletje rinkelen voel ik nu omdat ik vanaf nu bij mezelf moet blijven vanaf het begin aan.
Door het hele gebeuren ben ik me gaan afvragen van waar sta ik nu eigenlijk en hoe dicht ben ik bij mezelf. En dat is dichterbij dan ik eigenlijk realiseerde ... en het zit hem in dat realiseren bewust zijn van mezelf ,)
Zo heb ik vroeger in mn jeugd veel gelogen. Op een gegeven moment wilde ik dat niet meer. Die beslissing heb ik toen genomen. Dat ging heel goed, maar toch bleef ik in sommige situaties liegen. Echter als ik loog dan voelde ik dat gelijk in mn maag en was voor mij een trigger (belletje rinkelen) om terug te denken en me af te vragen waarom ik had gelogen. Ik denk dat je dan redelijk bewust bent van jezelf als je dat kan. Daaruit maak ik voor mezelf op dat ik het zeker kan. Alleen moet ik het dus eigenlijk op elk gevoel toepassen wat ik krijg .... het analyseren van mijn eigen gevoel mag ik nooit links laten liggen denk ik. En daar moet ik mezelf de tijd voor geven in het leven ... en soms echt even voor mezelf gaan kiezen. En niet die kip zonder kop laten varen
Luisteren naar jezelf Het opschrijven is goed voor me zeg merk ik nu ... want ik ga me er van alles door realiseren als ik het opschrijf hehehe grappig.
[ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 12-02-2011 16:03:17 ]
Nou, hij reageerde gisteravond uit zichzelf. Ik was/ben echt ontzettend blij, ook omdat het heel lief was. Maar tóch was daar het stemmetje: en nu kan hij wel iets van zich laten horen? Ik realiseerde me op dat moment twee dingen. 1) ik dacht dat hij me niet meer wilde zien en toch liet hij iets liefs van zich horen, dus ik moet me geen zorgen meer maken. 2) hij kan nu opeens wel smsen, iets van zich laten horen zo 's avonds laat. En dat had hij de hele week niet gedaan omdat hij 'druk' was. Nu kom ik erg ondankbaar over, zeker omdat hij ten minste (iets liefs) smste, maar ergens kreeg ik het gevoel dat ik ergens gelijk had. Dat ik recht van spreken heb.
Maar nu het belangrijkste, de conclusie uit deze twee punten, versterkt door een lange maar ontzettend goede dag op mijn werk, waarbij ik heel erg met klanten bezig ben geweest en me daar héél fijn bij voelde: IK ben de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik moet ECHT dicht bij mezelf blijven. Na gisteren en vandaag werd dat alleen maar bevestigd.
Mijn vriend neemt, en niet omdat hij dat zelf doet, veel te veel plaats in in mijn leven, in mijn gedachten. Vooral zijn mening is erg belangrijk voor me. En dat moet stoppen. Natuurlijk blijft zijn mening belangrijk voor me, maar niet meer op zo'n manier als gisteren: dat ik bang ben dat hij mij om MIJN mening aan de kant zet. MIJN mening doet er ook toe, en dat moet ik niet gaan opkroppen omdat ik bang ben dat hij mij afwijst/aan de kant zet. Niet dat ik daar bang voor ben, hij is ten slotte mijn vriend, maar straks gaat hij nog gebruik maken van mijn onzekerheid.
De afgelopen maanden ben ik door mijn gedrag erg ongelukkig/onzeker geworden. Ik realiseerde me gister/vandaag dat ik me zo verdrietig voel omdat ik mijn eigen 'lijden' niet aan kan zien. Het is echt belachelijk. Dat ik constant maar rekening houd met hem (en dus mezelf afhankelijk maak), maar ook met heel veel andere mensen in mijn leven. Waarom zouden zij belangerijker zijn dan ikzelf?! Eigenlijk ben ik altijd maar bezig om het iedereen naar de zin te maken en mezelf af te sluiten voor mensen omdat ik niet wil dat ik gekwetst word. Maar omdat ik MEZELF altijd maar op die manier afwijs ben ik verstrikt geraakt in een web van onzekerheden. Hierdoor ontstonden ook altijd mijn boze, onredelijke buien als ik er zo over nadenk. Ik kon NIET van mezelf accepteren dat ik zo teleurgesteld in mezelf was. Dat frustreerde me. En mijn vriend heeft daar totaal geen last van, en dat is dan nog frustrerender omdat HIJ WEL zichzelf durft te zijn. Ergens was ik jaloers op hem, om iets wat hij wel heeft maar wat ik niet toe durfde te laten. Maar nu wel!
Gisteravond en vandaag kon ik opeens een knop omzetten. Ik besloot dat ik het zat ben. Dat ik geen zin meer heb in die angsten, ik wil het niet meer. Ik wil gelukkig worden en mijn geluk niet meer laten afhangen van anderen. Ik wil mezelf kunnen zijn, onafhankelijk zijn, en als andere mensen daar een probleem mee hebben dan is dat jammer. Dat geldt dus vooral voor liefdes in mijn leven. Ik wil weer zelfverzekerd zijn. Dat werd me na vandaag plotseling heel erg duidelijk, nadat ik merkte dat ik bij de klantenservice op mijn werk heel veel mensen vrolijk kreeg door mijn vrolijke energie. Ik voelde me zó bevrijd van dat absurde afhankelijke gevoel en dat werd meteen door klanten en collega's opgepikt. Ik vond/vind dat zo'n geweldig gevoel, zo vrij zijn van alles en iedereen (ik heb nauwelijks aan mijn vriend gedacht op de bezorgde manier, en toen hij wéér smste had ik echt zoiets van dat komt later (uiteindelijk 4 uur later) wel... en dat voelde goed.)!
Ik voel me nu nog steeds super. Ergens nog een klein beetje de angst dat dit een moment is, maar ik ben zo helder dat ik nu die gedachte kan observeren, en kan zien dat het een truuk/patroon is die me slecht wil laten voelen. Ik zie ook heel helder dat als ik op die gedachte in ga, ik me ook daadwerkelijk slecht ga voelen want uit je gedachte ontstaat je gevoel. Ik ben nu zo sterk om er gewoon niet op in te gaan omdat ik het ZO zat ben. Dat voelt goed. Als ik denk dat ik bang ben om er wel op in te gaan en het gebeurt even, so be it. Fouten maken mag en ik laat de gedachte er dan zijn.
Sorry VoltVolt, ik ben niet echt op je in gegaan. Ook weer wel, zie hierboven
Ik gebruik dit topic ook als een soort dagboek, en dat is toch helemaal niet erg? Ik vind het juist leuk om te lezen wat er in jou en de rest omgaat, dan kunnen we elkaar helpen waar nodig. Dus ga vooral zo door! Ook hier geldt: acceptéér bijvoorbeeld dat je het fijn vindt om hier je hart te luchten, dan voel je je ook niet schuldig hehe goed bezig! En het feit dat je het weer even ervaren hebt dat het ook anders kan is al een hele goede zaak! Dus bang zijn dat het maar voor even is zou ik zeker niet zijn.quote:
Hallo allemaal,
Nou, hij reageerde gisteravond uit zichzelf. Ik was/ben echt ontzettend blij, ook omdat het heel lief was. Maar tóch was daar het stemmetje: en nu kan hij wel iets van zich laten horen? Ik realiseerde me op dat moment twee dingen. 1) ik dacht dat hij me niet meer wilde zien en toch liet hij iets liefs van zich horen, dus ik moet me geen zorgen meer maken. 2) hij kan nu opeens wel smsen, iets van zich laten horen zo 's avonds laat. En dat had hij de hele week niet gedaan omdat hij 'druk' was. Nu kom ik erg ondankbaar over, zeker omdat hij ten minste (iets liefs) smste, maar ergens kreeg ik het gevoel dat ik ergens gelijk had. Dat ik recht van spreken heb.
Maar nu het belangrijkste, de conclusie uit deze twee punten, versterkt door een lange maar ontzettend goede dag op mijn werk, waarbij ik heel erg met klanten bezig ben geweest en me daar héél fijn bij voelde: IK ben de belangrijkste persoon in mijn leven. Ik moet ECHT dicht bij mezelf blijven. Na gisteren en vandaag werd dat alleen maar bevestigd.
Mijn vriend neemt, en niet omdat hij dat zelf doet, veel te veel plaats in in mijn leven, in mijn gedachten. Vooral zijn mening is erg belangrijk voor me. En dat moet stoppen. Natuurlijk blijft zijn mening belangrijk voor me, maar niet meer op zo'n manier als gisteren: dat ik bang ben dat hij mij om MIJN mening aan de kant zet. MIJN mening doet er ook toe, en dat moet ik niet gaan opkroppen omdat ik bang ben dat hij mij afwijst/aan de kant zet. Niet dat ik daar bang voor ben, hij is ten slotte mijn vriend, maar straks gaat hij nog gebruik maken van mijn onzekerheid.
De afgelopen maanden ben ik door mijn gedrag erg ongelukkig/onzeker geworden. Ik realiseerde me gister/vandaag dat ik me zo verdrietig voel omdat ik mijn eigen 'lijden' niet aan kan zien. Het is echt belachelijk. Dat ik constant maar rekening houd met hem (en dus mezelf afhankelijk maak), maar ook met heel veel andere mensen in mijn leven. Waarom zouden zij belangerijker zijn dan ikzelf?! Eigenlijk ben ik altijd maar bezig om het iedereen naar de zin te maken en mezelf af te sluiten voor mensen omdat ik niet wil dat ik gekwetst word. Maar omdat ik MEZELF altijd maar op die manier afwijs ben ik verstrikt geraakt in een web van onzekerheden. Hierdoor ontstonden ook altijd mijn boze, onredelijke buien als ik er zo over nadenk. Ik kon NIET van mezelf accepteren dat ik zo teleurgesteld in mezelf was. Dat frustreerde me. En mijn vriend heeft daar totaal geen last van, en dat is dan nog frustrerender omdat HIJ WEL zichzelf durft te zijn. Ergens was ik jaloers op hem, om iets wat hij wel heeft maar wat ik niet toe durfde te laten. Maar nu wel!
Gisteravond en vandaag kon ik opeens een knop omzetten. Ik besloot dat ik het zat ben. Dat ik geen zin meer heb in die angsten, ik wil het niet meer. Ik wil gelukkig worden en mijn geluk niet meer laten afhangen van anderen. Ik wil mezelf kunnen zijn, onafhankelijk zijn, en als andere mensen daar een probleem mee hebben dan is dat jammer. Dat geldt dus vooral voor liefdes in mijn leven. Ik wil weer zelfverzekerd zijn. Dat werd me na vandaag plotseling heel erg duidelijk, nadat ik merkte dat ik bij de klantenservice op mijn werk heel veel mensen vrolijk kreeg door mijn vrolijke energie. Ik voelde me zó bevrijd van dat absurde afhankelijke gevoel en dat werd meteen door klanten en collega's opgepikt. Ik vond/vind dat zo'n geweldig gevoel, zo vrij zijn van alles en iedereen (ik heb nauwelijks aan mijn vriend gedacht op de bezorgde manier, en toen hij wéér smste had ik echt zoiets van dat komt later (uiteindelijk 4 uur later) wel... en dat voelde goed.)!
Ik voel me nu nog steeds super. Ergens nog een klein beetje de angst dat dit een moment is, maar ik ben zo helder dat ik nu die gedachte kan observeren, en kan zien dat het een truuk/patroon is die me slecht wil laten voelen. Ik zie ook heel helder dat als ik op die gedachte in ga, ik me ook daadwerkelijk slecht ga voelen want uit je gedachte ontstaat je gevoel. Ik ben nu zo sterk om er gewoon niet op in te gaan omdat ik het ZO zat ben. Dat voelt goed. Als ik denk dat ik bang ben om er wel op in te gaan en het gebeurt even, so be it. Fouten maken mag en ik laat de gedachte er dan zijn.
Sorry VoltVolt, ik ben niet echt op je in gegaan. Ook weer wel, zie hierboven
Wel leuk want we gaan redelijk gelijk op
De vorige post van mij komt eigenlijk op hetzelfde neer [ Bericht 1% gewijzigd door VoltVolt op 13-02-2011 09:27:05 ]
Ik had me toen voorgenomen om haar (ik zal haar even T gaan noemen voor het gemak) nog een mail te sturen. Zoals ik al schreef puur om mijn inzichten met haar te delen zodat dingen wat lichter voor haar zouden zijn om te verwerken en om aan te geven dat ze het contact dan wel verbrak, maar dat het allemaal niet voor niets is geweest hoe rot het ook even was.
En daarop kreeg ik zo'n ontzettend lieve mail terug ... waarin ze zegt ik wil dat jij gewoon even helemaal tot jezelf gaat komen ... en waarin ze zegt: ik wil graag laten zien dat..zoals ik al eerder zij, gevoelens er mogen zijn ..maakt niet uit, goed of kwaad. Ik geef om jou, om wie je bent. En : Onthoud ook maar goed.. zal er altijd voor je zijn.. Het leven duurt gelukkig nog heeeeeel lang en ik loop echt niet weg. Ik laat je alleen even los.
Natuurlijk laat ze dat al laaaaaaaaaaaang zien ... want ik realiseer me maar al te goed dat los laten ook geven om is
wow en nu moest ik echt even stoppen met typen. haha ik moest echt even analyseren wat er nu gebeurde met me.
Laat ik bij het begin beginnen.
De volgende morgen werd ik wakker en ging ik denken over de komende tijd wat ik ging doen en hoe ik dat zag. Toen heb ik haar een mail gestuurd met de vraag om een afspraak de we de 26ste hebben door te laten gaan! Het voelde gewoon zo dat ik dat moest doen! Ik heb daarin gezegd dat als die afspraak zou betekenen dat ik niet bij mezelf zou komen dat ik het dan zelf zou afzeggen. Echter besefte ik me dat het niet zozeer gaat om haar los te laten ... het gaat erom dat ik weer bij mezelf kom
Maar ik vroeg me af of ik het als een vakantie zou gaan kunnen zien waar Suesse de afgelopen tijd in zat. En nog steeds teveel met haar bezig zou zijn!? Ook heb ik erin gezet ... als je gevoel er niet goed bij is laat het me dan vrijdag of zaterdag weten. Is je gevoel er goed bij laat dan maar niets weten en dan spreken we elkaar niet en dan hebben we de 25ste contact om af te spreken voor de 26ste. Ik heb geen berichtje van haar gehad intussen
Al mag zij natuurlijk op de laatste dag nog afzeggen als ze vind dat dat een goede beslissing is. Maar goed het zou een reden kunnen zijn om bij haar te blijven zitten en niet tot mezelf te komen. Het lijkt erop dat de afstand die we nu hebben voldoende is en gaat zijn om tot mezelf te komen. Afgelopen vrijdag had ik antwoord van haar kunnen krijgen en net zoals zaterdag. Vrijdag heb ik zo'n beetje net zo'n dag gehad als Suesse hiervoor beschreef en me echt bij mezelf gevoeld. In de morgen heb ik echt voor mezelf gekozen door te zeggen ok ik kijk vandaag 1x in mn mailbox en dan thuis weer ipv 10x wat ik normaal zou doen omdat ik misschien wel een mail zou kunnen krijgen
Eigenlijk zit ik vanaf het besef van mij donderdag al niet meer in het negatieve gevoel.
Wat dat net voor mij een beetje leek te bevestigen toen ik even stopte met schrijven in het begin van het stukje was dat ik nadat ik haar lieve woorden van haar laatste mail hier typte en ik terug dacht aan ons ik ineens dat gevoel weer kreeg ... wtf en schrok daarom stopte ik met schrijven om het gevoel te analyseren ... het mooie was dat ik me gewoon eventjes ECHT ECHT ECHT verliefd voelde op haar
Want deze keer kwam er dus totaal geen negatieve gedachte bij het gevoel kijken of andersom ... integendeel het was gebaseerd op positieve gedachte's Wow volgens mij heb ik hier even ervaren wat ik hoor te voelen. In het begin toen ik hier begon te posten reageerde Iska ... hij vertelde mij dat het negatieve gevoel plaats moet gaan maken voor het positieve gevoel ... en dat ze niet samen gaan (2 verschillende irrationele gevoelens) en dat de een plaats moet maken voor de ander. En het lijkt erop dat ik dat nu heb ervaren heel voorzichtig
[ Bericht 100% gewijzigd door VoltVolt op 13-02-2011 19:10:04 ]
[ Bericht 99% gewijzigd door VoltVolt op 13-02-2011 11:34:46 ]
[ Bericht 19% gewijzigd door VoltVolt op 13-02-2011 19:09:54 ]
Ik denk bij mezelf dat het idee dat zij kan meelezen misschien even niet zo goed is. Voor haar niet als ze meeleest, maar ook voor mezelf niet. We nemen niet voor niets afstand van elkaar. Laat ik dan ook zo handelen ... Geen woorden ... maar echt tijd voor daden!
Ik wens jullie allemaal heel veel succes toe met waar jullie mee bezig zijn! Iedereen heeeeel erg bedankt voor het lezen de tips jullie visies en ervaringen het heeft me ontzettend geholpen. En gaat me nog heel erg helpen in de toekomst.
Bedankt
En een heeeeeeeeeeeeeeele hele dikke kusssssssss voor een heeeel lief en speciaal iemand
Spreek jou snel weer [ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 13-02-2011 18:10:07 ]
Allereerst: jammer dat je hier weggaat VoltVolt, maar als het jou helpt om dichter bij jezelf te blijven moet je dat doen
Succes!Even een update van mijn toestand voor de geïnteresseerden: vriendlief is weer terug van wintersport en het was natuurlijk heel fijn hem weer te zien. Dat was andersom ook het geval. We hebben het nog even over het weinig van laten horen gehad en het kwam er op neer dat hij zoiets had van, ik laat iig elke dag iets van me horen. Hij was zich eigenlijk van geen kwaad bewust, had juist zoiets van: laat ik iets van me horen is het weer niet goed. Hij had het gewoon druk en was lekker met z'n vrienden. Snap ik, maar ik vond dat ik best mocht laten weten hoe ik me voel. Kon hij ook wel inzien, net als dat ik kon begrijpen dat hij het druk had met wintersporten. Hoe dan ook, het is weer goed. Gisteren Valentijnsdag en we zouden eigenlijk niks doen, maar had toch stiekem een Fokke & Sukke kaart op z'n kamer verstopt. Hij vond het zo gaaf dat hij het er vandaag nog steeds over had!
Gisteren lekker samen gegeten en dat was ook helemaal leuk. Ik kon echt merken dat hij me gemist had, het gevoel is voor ons beiden heel sterk. En gisteren zei hij nog een keer (met de woorden 'je moet nu even heel goed luisteren): je moet echt weten dat ik nooit meer bij je wegga, je past echt zo goed bij me... wie geeft er nou een Fokke en Sukke Valentijnskaart! En: ik ben na 6 maanden nog steeds helemaal gek op je, terwijl ik eigenlijk altijd na een week of drie uitgekeken ben op een meisje.
Ik kon aan alles merken dat hij het meende. Hij geeft me echt zovaak bevestiging en ik begin dat nu ook steeds meer echt te zien, omdat ik wat meer (geestelijke) afstand van hem neem. Dat gaat overigens sinds afgelopen weekend met ups en downs, maar dat accepteer ik omdat zulke dingen nu eenmaal niet in een keer goed gaan. Ik moet m'n hele gedachtepatroon waar ik tot nu toe altijd naar gehandeld heb omzetten en als je je hele leven op een bepaalde manier hebt gedacht dan is dat echt heel moeilijk. Zolang je je er niet tegen gaat verzetten gaat het wel veel sneller.
Je moet je gedachten observeren zonder er op in te gaan. Dat is de kunst. Want dan zie je hoe je denkt en kan je een gedachte makkelijker stopzetten als je ziet waar het misgaat. Een probleem van mij is bijvoorbeeld vaak dat ik dingen invul (bijvoorbeeld door te denken dat mijn vriend vreemdgaat als hij op een feestje is (invullen: hoe kan ik dat weten?), en doordat ik dan op die gedachte inga raak ik ervan overtuigd).
Ik heb nog een tip voor jullie, een boek dat ik vorige week heb gekocht en mij al heel veel heeft laten inzien: Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz. Een geweldig boek over de zoektocht naar liefde en erkenning die voortkomt uit een fundamentele zelfafwijzing. En dat we dat proberen te compenseren door waardering van anderen, vooral middels een liefdesrelatie. Echt een aanrader!
Goed om te lezen dat het goed is gegaan, en is!! ben blij voor je! je kunt ook niet in 1 dag veranderen dat kan niemand, maar daarom kun je wel veranderen!!quote:
Ik heb nog een tip voor jullie, een boek dat ik vorige week heb gekocht en mij al heel veel heeft laten inzien: Verslaafd aan liefde door Jan Geurtz. Een geweldig boek over de zoektocht naar liefde en erkenning die voortkomt uit een fundamentele zelfafwijzing. En dat we dat proberen te compenseren door waardering van anderen, vooral middels een liefdesrelatie. Echt een aanrader!
Ik zal je tip onthouden, op dit moment zal het nog iets te zwaar zijn voor mij (situatie)
Hoe gaat het met jou?Goed om te lezen dat het goed is gegaan afgelopen weekend en waar je inmiddels achter bent gekomen ... waar een wil is is een weg he
Ik ben nog niet helemaal weg hoor. Heb ook een ander plekje gevonden waar ik m'n dingen op kan schrijven waar helemaal niemand me kent.
Groetjess Glenn
[ Bericht 1% gewijzigd door VoltVolt op 16-02-2011 12:40:05 ]
Jah zo zie ik het ook hoor ... omschrijf het alleen anders. Het is gewoon bewust worden van jezelf zodat je weet wat er met je gebeurd en dat je weet wanneer je wat moet met je gevoel en gedachte. En dan hoeven dingen helemaal niet zo te escaleren. Het mooiste is natuurlijk als het niet meer gebeurd of voor kan blijven en dan plaats maakt voor de juiste goede gedachte en de daarbij horende gevoelensquote:
Je moet je gedachten observeren zonder er op in te gaan. Dat is de kunst. Want dan zie je hoe je denkt en kan je een gedachte makkelijker stopzetten als je ziet waar het misgaat. Een probleem van mij is bijvoorbeeld vaak dat ik dingen invul (bijvoorbeeld door te denken dat mijn vriend vreemdgaat als hij op een feestje is (invullen: hoe kan ik dat weten?), en doordat ik dan op die gedachte inga raak ik ervan overtuigd).
Maar het feit dat we ons bewust zijn geworden is al het halve werk
[ Bericht 0% gewijzigd door VoltVolt op 16-02-2011 12:19:51 ]
Ik zit er nu weer even helemaal doorheen. Voel me vreselijk schuldig, kwetsbaar en opgesloten. Ik doe hem pijn en daardoor voel ik me vreselijk, maar ik sta zelfs vaak ook machteloos door hoe ik doe en voel me dan ook zo schuldig naar mezelf. Dat ik het wéér heb verkloot. Aan de andere kant frustreert het me dat ik niet af en toe goed kwaad mag worden van hem, en tja, dat het dan niet altijd terecht is... ik probeer mezelf al zo ontzettend in de gaten te houden en als het dan een keer misgaat is hij het gelijk zoooo zat. Ik kan er dus inkomen, het is nooit leuk om een boos iemand tegenover je te hebben, maar ik word er zo verdomde onzeker van! Ik voel me opgesloten, alsof ik geen uitbarstingen mag hebben en dat ik altijd maar het vrolijke, normale meisje moet zijn. Sorry hoor, ik doe echt zo vreselijk m'n best en als het dan misgaat voelt dat als enorm falen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik ben al de hele dag ontzettend zenuwachtig van het schuldgevoel. Het is nu wel weer ok (gisteravond uitgesproken en hij toont ook wel begrip) maar ik voel echt heel slecht. Ik kan mezelf niet zijn, ik ben bang om hem te kwetsen en ik durf nu niet meer te smsen omdat ik bang ben om een vervelend smsje terug te krijgen. Vanmorgen smste hij maar ik merkte gewoon dat hij in een rotbui is. Ik laat het maar ff, maar dit vreet me op. Ik wil geen domme dingen meer doen maar tegelijkertijd voel ik me dus in het nauw gedreven.
Bah, bah, bah. Ik haat dit, ik voel me zo mislukt
Moest het ff van me afschrijven... Je moet doen wat het beste voelt, blijf bij je zelf! je verteld constant wat hij doet en hoe hij reageert, dat je hem pijn doet... denk eens aan jezelf! Mischien is het beter als jullie even wat rustiger aan doen, even wat tijd voor jezelf, om rustig na te denken...beetje begrip moet je toch kunnen krijgen van hem..
Kom op hè, ik wil positievere reacties van jou lezen!!
Waarom hadden jullie ruzie? Je zegt zelf iets onbenulligs dus ik neem aan dat er iets kleins was wat jij hebt opgevat als iets groot en wat je hebt laten escaleren in jezelf en dat naar hem toe geuit?
Wat je moet inzien is dat je je relatie aan het verkloten bent op deze manier. Je geeft aan dat je meer bij jezelf wil blijven, dat je je niet wil laten meeslepen door hem. Doe dit dan ook! Als er iets onbenulligs is, behandel het dan als iets onbenulligs en laat het niet escaleren tot iets waarin er wordt gehuild en hij schreeuwt dat hij het zat is als hij het doet.
Maar zeg nou zelf, zo gek is het niet dat hij het zat is toch? Jullie hebben er zo vaak ruzie over, en hij zegt iedere keer dat hij je helemaal tegek vindt maar dat hij dit gedeelte niet leuk vind. En geef hem eens ongelijk. Het is niet echt chill als je vriendin iedere keer flipt om kleine dingen. Ik wil je helemaal niet de grond in boren of iets dergelijks, ik wil je alleen duidelijk maken dat je je eigen graf aan het graven bent. En het is nu nog niet te laat om er iets aan te doen. Hoe meer jij zult trekken, hoe minder hij zal geven. Hoe afstandelijker jij bent en dus niet DOET maar gewoon hoe veel geestelijke afstand jij van hem neemt bepaalt in hoeverre hij weer moeite zal gaan doen voor jou.
Het heeft geen zin om stil te staan bij de dingen die je in het verleden hebt gedaan, en je schuldig voelen is dan ook nergens voor nodig. Maar besef dit: Je bent de enige persoon op deze wereld waar je het voor altijd mee zult moeten doen, en je eigen geluk kan alleen vanuit jezelf komen. Dan GEEF jezelf dat geluk, LEEF vandaag want voor je het weet is het allemaal voorbij en heb je helemaal niet genoten.
En de grootste fout die je kunt maken is zeggen dat je machteloos staat tegen over hoe je doet en dat je je schuldig voelt naar je zelf. Tenzij je een gespleten persoonlijkheid hebt heb je ZELF in de hand hoe je doet en je hebt het zelf in de hand hoe jij reageert op je irrationele gevoelens en gedachtes.
Ik denk ook niet dat je gefrustreerd moet zijn dat je nooit een keer echt mag uitflippen. Bij jou is het niet meer 'eens een keer' als ik het goed begrijp maar eerder erg regelmatig. Kan me voorstellen dat hij daar echt genoeg van heeft.
Ik wil je gewoon laten inzien dat je het allemaal zelf in de hand hebt. Laat je niet zo meeslepen, wees zelfverzekerd en vertrouw op jezelf en laat je niet leiden door irrationele gedachtes en angsten!
Je bent niet mislukt en de situatie is ook niet kansloos, maar je zult moeten inzien dat je de kans dat je hem kwijt raakt alleen maar groter maakt door je er zorgen over te maken en daarnaar te handelen. Je hoeft ook niet bang te zijn hoe je je nu tegenover hem moet gedragen. Dit is jouw zwakke punt, zorg gewoon dat je eraan gaat werken en wees zelfverzekerd. Wat heeft het voor nut om je zo mislukt en laag te voelen om gedachtes en gevoelens die volkomen irrationeel zijn.
Pfff ik weet niet waarom ik dit post maar ik wilde je echt even helpen
Wat lief dat je me wil helpen. En ik weet dat je me niet de grond in wil boren, ik zie dit echt als opbouwende kritiek
Ik vind het juist fijn dat je me even op m'n plek zet, dat heb ik even nodig. Iemand die me met de neus op de feiten drukt.Het was iets onbenulligs ja. Schaam me er een beetje voor, dus ik laat het hierbij. Punt was dat ik het op dat moment op de een of andere manier echt even niet kon hebben en geïrriteerd reageerde op wat hij had gedaan. Ik liet het inderdaad escaleren in mezelf. Ik baal daar dan achteraf zo van, vaak kan ik het niet eerst rustig op me in laten werken en vervolgens rustig en normaal reageren. Daarom let ik ook zo op mezelf, omdat ik bang ben dat ik het niet kan voorkomen.
Ik ben absoluut mijn relatie aan het verkloten, mijn eigen graf aan het graven. Ik zie dit ook wel, maar tegelijkertijd blijven die buien maar gebeuren. Het is inderdaad echt niet gek dat hij het zat is! Daarom voel ik me ook zo rot. We hebben het er net nog eventjes over gehad, ik vertelde rustig dat ik het echt zo vervelend vind allemaal en dat ik hoop dat hij me het vertrouwen en de tijd wil geven, ondanks dat hij dat al doet. Hij zei dat hij het voorval ondertussen alweer vergeten was, maar dat hij wel af en toe bang is dat hij het op een gegeven moment niet meer zal trekken. Maar hij vertrouwt me en ik heb tegen hem gezegd dat ik dat heel erg waardeer. Net als zoveel dingen die ik aan hem waardeer... Hij is echt geweldig lief en dat laat ik hem door de buien door ook zeker merken.
Het heeft inderdaad geen zin om stil te staan bij het (verse) verleden maar toch laat ik me dan weer meeslepen, zoals vandaag. Ik wil zo graag dat het goed gaat, en dan gebeurt er zoiets als gisteren en dan ben ik ff helemaal van de kaart. Het kost dan heel veel kracht om uit die put te komen. Je hebt gelijk dat ik het m'n hele leven met mezelf moet doen. En dat ik dicht bij mezelf moet blijven. Maar tijdens die downmomenten is het voor mij vreselijk moeilijk om die knop weer om te zetten, om me niet door die negatieve gedachten de grond in te laten boren. Ik moet daar echt op oefenen.
Ik moet vooral oefenen op het afsluiten van de negatieve gedachtes. Dat ik me geen zorgen meer ga maken, en vooral dat ik daar niet meer na ga handelen. Dit is mijn zwakke punt en dat zegt mijn vriend ook. Ik ben in zijn ogen perfect, alles wat hij zich maar kan wensen, behalve dit dan. Net heb ik nog tegen hem gezegd dat ik niet meer terug wil kijken op alle rotzooi en vooruit. En dat ga ik (weer) echt doen. Hij zegt dat hij mij daarop vertrouwt en daarop vertrouw ik. Er is nu geen weg meer terug. Wil ik deze relatie laten slagen (wat ik met heel mijn hart wil, ik kan me echt geen lievere vriend voorstellen) moet ik er voor gaan. Voor mezelf, en voor hem. Hij heeft deze ellende niet verdient en ik word er ook niet vrolijker en zelverzekerder van!
Dankjewel Surfergirl!
Het is niet zo gek dat als je al jaren gewend bent aan dit negatieve patroon, je het moeilijk vindt om je niet te laten meeslepen. Dat is ook gewoon moeilijk. Net zoals het moeilijk is als je al je hele leven slaapt op je rechter zij je dan opeens alleen maar op je linker zij mag liggen. Hoe vaak zie je je vriend? Als dit echt bijna iedere dag is dan zou ik beginnen met hem (iets) minder vaak te zien. Als je hem minder vaak ziet dan heb je minder vaak de verleiding om je te laten meeslepen en dit is beter voor het begin als de omschakeling naar ander gedrag het moeilijkste is.quote:
Hoi Surfergirl,
Wat lief dat je me wil helpen. En ik weet dat je me niet de grond in wil boren, ik zie dit echt als opbouwende kritiek
Het was iets onbenulligs ja. Schaam me er een beetje voor, dus ik laat het hierbij. Punt was dat ik het op dat moment op de een of andere manier echt even niet kon hebben en geïrriteerd reageerde op wat hij had gedaan. Ik liet het inderdaad escaleren in mezelf. Ik baal daar dan achteraf zo van, vaak kan ik het niet eerst rustig op me in laten werken en vervolgens rustig en normaal reageren. Daarom let ik ook zo op mezelf, omdat ik bang ben dat ik het niet kan voorkomen.
Ik ben absoluut mijn relatie aan het verkloten, mijn eigen graf aan het graven. Ik zie dit ook wel, maar tegelijkertijd blijven die buien maar gebeuren. Het is inderdaad echt niet gek dat hij het zat is! Daarom voel ik me ook zo rot. We hebben het er net nog eventjes over gehad, ik vertelde rustig dat ik het echt zo vervelend vind allemaal en dat ik hoop dat hij me het vertrouwen en de tijd wil geven, ondanks dat hij dat al doet. Hij zei dat hij het voorval ondertussen alweer vergeten was, maar dat hij wel af en toe bang is dat hij het op een gegeven moment niet meer zal trekken. Maar hij vertrouwt me en ik heb tegen hem gezegd dat ik dat heel erg waardeer. Net als zoveel dingen die ik aan hem waardeer... Hij is echt geweldig lief en dat laat ik hem door de buien door ook zeker merken.
Het heeft inderdaad geen zin om stil te staan bij het (verse) verleden maar toch laat ik me dan weer meeslepen, zoals vandaag. Ik wil zo graag dat het goed gaat, en dan gebeurt er zoiets als gisteren en dan ben ik ff helemaal van de kaart. Het kost dan heel veel kracht om uit die put te komen. Je hebt gelijk dat ik het m'n hele leven met mezelf moet doen. En dat ik dicht bij mezelf moet blijven. Maar tijdens die downmomenten is het voor mij vreselijk moeilijk om die knop weer om te zetten, om me niet door die negatieve gedachten de grond in te laten boren. Ik moet daar echt op oefenen.
Ik moet vooral oefenen op het afsluiten van de negatieve gedachtes. Dat ik me geen zorgen meer ga maken, en vooral dat ik daar niet meer na ga handelen. Dit is mijn zwakke punt en dat zegt mijn vriend ook. Ik ben in zijn ogen perfect, alles wat hij zich maar kan wensen, behalve dit dan. Net heb ik nog tegen hem gezegd dat ik niet meer terug wil kijken op alle rotzooi en vooruit. En dat ga ik (weer) echt doen. Hij zegt dat hij mij daarop vertrouwt en daarop vertrouw ik. Er is nu geen weg meer terug. Wil ik deze relatie laten slagen (wat ik met heel mijn hart wil, ik kan me echt geen lievere vriend voorstellen) moet ik er voor gaan. Voor mezelf, en voor hem. Hij heeft deze ellende niet verdient en ik word er ook niet vrolijker en zelverzekerder van!
Dankjewel Surfergirl!
Uit je verhaal wordt heel erg duidelijk dat hij super veel om je geeft. Je hoeft dus ook niet bang te zijn dat je hem binnenkort zal kwijtraken, je hebt nog wel wat reserves om het zo maar even te zeggen. Maar hoe minder vaak je vanaf nu de fout in gaat, hoe beter natuurlijk. Hij geeft zelf aan dat hij het nu nog wel trekt, maar niet weet voor hoelang. Wat je het beste kunt doen, is het volgende.
Op het begin zal je het gevoel nog niet helemaal kunnen beheersen. Dan kun je beter gewoon doen alsof er niks aan de hand is dan het (weer) uiten tegen hem. Want ik neem aan dat je ook vaker buien hebt dat je denkt dat er iets aan de hand is en dat hij je niet meer ziet zitten en je dan bevestiging wilt hebben? Ik heb het nu over buien zoals deze. Wat je je op momenten als deze ook moet realiseren is dat je een unieke persoonlijkheid bent, en dat je het waard bent om jezelf eerst te zetten en dat hij maar een jongen is. Hoe lief en aardig ook, het blijft maar een jongen. Is het niet sneu om iemand anders zo veel controle te geven over jou gevoelens? Je moet niet toelaten dat iemand anders kan bepalen hoe jij je voelt, of die persoon dat nu uit zichzelf doet of als jij dat gevoel zelf aan iemand reflecteert. Probeer in te zien dat die gevoelens wat je hebt deel uitmaken van dat onzekere gedeelte van jezelf. Dat gedeelte dat vindt dat jij het niet waard bent om zo'n leuke vriend te hebben, dat gedeelte wat bang is dat je weer een bui gaat krijgen die je uit naar hem toe en dat hij er genoeg van krijgt. Die gevoelens zijn volkomen irrationeel en zelf bedacht en ontwikkelt in je eigen hoofd. Die zijn niet echt.
Probeer op momenten dat je zo'n bui hebt ook geen contact met hem te hebben, bel hem niet op om even te horen of hij wel lief klinkt en om dan toch weer die bevestiging te zoeken. Maar probeer jezelf bevestiging te geven dat JIJ geweldig bent zonder hem en die bevestiging helemaal niet nodig hebt van hem.
Bij mij werkte het zo dat als ik een tijdje die gevoelens niet tegen mijn vriend had geuit, ik zag dat hij me steeds meer ging waarderen en dat hoe minder buien ik had, hoe beter het tussen ons ging en hoe meer bevestiging hij mij uit zichzelf gaf. Hij was er zelfs een beetje onzeker van geworden. Hij dacht namelijk: eerst was ze altijd zo bang om me kwijt te raken en nu lijkt het alsof ze zonder me kan. Hoe kan dit? Zou ze me niet meer zo leuk vinden e.d.? En toen ging HIJ juist om bevestiging vragen. Heerlijk gevoel als je dat niet gewend bent dat de rollen zijn omgedraaid. Nu hebben we meer een balans. Dit was voor mij voldoende om te zorgen dat ik ze niet meer kreeg. Mocht ik toch nog een mindere bui hebben (bijvoorbeeld tijdens mijn menstruatie haha) dan probeerde ik me gewoon niet te laten meeslepen, en zorgde ik dat ik niet te vaak bij hem was zodat ik bij mezelf bleef en de controle had over mezelf en niet constant (onbewust) bevestiging ging vragen. Want bevestiging vragen hoeft niet altijd verbaal te zijn he. Onzekere mensen zoeken ook bevestiging in de hoeveelheid aandacht die ze krijgen als ze bij die persoon zijn, hoe die persoon naar hun kijkt, de hoeveelheid affectie die ze ontvangen enz enz. En als je zo'n bui hebt ligt de lat meestal heel erg hoog en heb je het idee dat je nooit voldoende krijgt en dat je dus nooit overtuigd raakt van de liefde van die ander. Daarom is het beter om gewoon niet te vaak bij die ander te zijn totdat je het probleem hebt overwonnen.
Ik hoop dat ik je een beetje hebt kunnen helpen, veel succes ermee. Je hoeft je ook niet te schamen voor je buien of wat je tegen hem hebt gezegd. Geloof me ik heb ook mijn periodes gehad haha.
Waarom wil jij met Floor praten?
Ik heb wel een vraagje aan jou! Zoals je misschien wel gelezen heb zit ik er ook midden in het oplossen/proces van het negatieve/gevoel denken.
Hoe ben je er doorheen gekomen. Kwam dat omdat je je bewust was geworden van je situatie .. jezelf en hoe je reageerde? En het daarom voor kan blijven?
Je bent je zeg maar bewust van wat er gebeurd ... waardoor je er iets aan kan doen of dingen anders kan doen?
Groetjess Glenn
Heb nog wel een aanvullende vraag: hoe lang heeft het geduurd voordat je je buien meester was Surfergirl, en hoe voel je je nu? Dat is natuurlijk voor iedereen anders, maar ergens is het prettig om te weten. Soort van geruststelling.@ Surfergirl
Wow, ik denk dat ik jouw bovenstaande stukje maar uit ga printen en boven mijn bed hang. Wat een ontzettend goed stuk! Ik ben blij dat er iemand is (niet dat ik alle anderen in dit topic niet waardeer hoor, integendeel
) die vanuit eigen ervaring advies geeft, met goede voorbeelden. En wat ik vooral fijn vind: je hebt in hetzelfde schuitje gezeten als ik en je bent eruit gekomen. Dat geeft mij weer hoop. Ik zal even op je stuk ingaan.Hij geeft inderdaad ontzettend veel om me. Hij zei van de week dus ook dat hij nooit bij me weg zal gaan, en dat geloof ik. Dus ik heb inderdaad nog wel wat reserves. Maar deze buien van mij moeten gewoon echt ophouden, want dan gaat hij wel. Ik zou precies hetzelfde doen als ik hem was. Hij heeft ook zijn grenzen. Het zou gek zijn als hij bleef terwijl ik hem maar blijf kwetsen, het houdt een keer op.
Ik heb me al voorgenomen om de boze buien niet meer te uiten waar hij bij is, en als ik me dan zo voel zal ik doen alsof er niks aan de hand is. Ik denk inderdaad vaak dat er iets aan de hand is als hij niks zegt. Deels bezorgdheid, maar ik weet ook dondersgoed dat het een verkapte manier is om bevestiging te vragen.
Dat van die 'hij is maar een jongen' is een goede om te onthouden. Hij ís maar een jongen ja! En het ís ook sneu dat ik hem de controle over mij geef! Dat zit me ook dwars, ik denk ook dat dat onderdeel is van mijn buien. Op de een of andere manier kan ik van mezelf niet accepteren dat ik me zo afhankelijk opstel, en wat het nog erger maakt is dat mijn vriend wel heel onafhankelijk is. Ik ben niet jaloers op hem, maar ik vind het soms moeilijk dat hij zo zelfstandig is en ik dat iig op liefdesgebied niet ben. Eigenlijk accepteer ik mezelf niet en dat moet wel gebeuren. Ik realiseer me ook dat ik mezelf vanaf nu echt op nummer 1 moet gaan zetten. Vooral door geestelijke afstand van hem te nemen. Maar ook fysiek. Ik zie hem bijna elke dag en dan is het inderdaad moeilijk om m'n buien onder controle te houden. Aankomend weekend ga ik naar mijn ouders omdat m'n broertje jarig is, dus dat is een goed begin.
Iets anders wat ik ook echt ga onthouden is mezelf bevestiging geven, en niet van hem verwachten dat hij dat doet. Dat houdt anders mijn afhankelijkheid in stand en daarmee mijn onzekerheid. Door dicht bij mezelf te blijven en minder van mijn vriend te verwachten word ik zelfverzekerder, omdat die lat inderdaad minder hoog ligt.
Het resultaat wat jij hebt gekregen is eigenlijk heel vanzelfsprekend. Ik zie dat ook steeds meer in, loslaten = aantrekken. Ik vind het erg gaaf voor je dat de rollen nu een beetje omgedraaid zijn, dat het effect heeft wat je doet! Wederom weer ontzettend bedankt Surfergirl, ik ga het meteen toepassen!
Al vragend aan surfergirl ... geef ik mezelf antwoord
lol
Heel snel concluderen dat een gevoel of gedachte van jezelf niet juiste is en het analyseren of dat ook daadwerkelijk zo is. Zo blijf je bij jezelf ... en dwaal je niet af in gedachten en gevoelens.
Ik herken die manier ook omdat ik die al eens heb toegepast in een relatie ook met iets dat steeds te ver escaleerde waardoor het totaal niet meer helder was waar het vandaan kwam. Echter kwam het toen niet bij mezelf vandaan maar bij haar. Dus dat was een makkelijkere om toe te passen ... echter zaten we daar samen in.
Ik wil graag met Floor praten omdat het lijkt alsof hij/zij (is het eigenlijk een hij of een zij?) nog goede aanvullende tips heeft om sterk in je schoenen te leren staan. Want dat is waar het allemaal om draait. Zelfvertrouwen. De reden dat wij met deze problemen kampen (ik dan nu wat minder vaak en heftig) is dat wij het gevoel hebben dat we bevestiging en liefde uit andere mensen moeten halen in plaats van uit onszelf. Dat wij op de een of andere manier ons onderdanig opstellen in een relatie en dat we onze wederhelft idealiseren en ons krampachtig vastklampen uit angst om hem/haar kwijt te raken. Iets wat hem/haar alleen maar van ons af zal stoten.
Om je vraag te beantwoorden, ik ben er doorheen gekomen door het op de harde manier te leren. Ik had een relatie van 3 jaar en dat ging toen uit, mede door mijn afhankelijkheid en de manier waarop ik me gedroeg in de relatie. Ik heb toen veel tijd gehad om na te denken en kwam tot de conclusie dat ik het allemaal verkeerd had aangepakt. Maar toen was het al te laat. Ik ben toen bijna 2 jaar single geweest en heb heel veel tijd gehad om na te denken over hoe liefde werkt en dat relaties bijna nooit in balans zijn. De een trekt en de ander duwt. Zelden zie ik relaties die in balans zijn.
Anyways, ik dacht er helemaal vanaf te zijn tot ik dus een nieuwe relatie kreeg. Hele leuke jongen, begreep mij een stuk beter. Heeft een goede baan, druk sociaal leven buiten mij. Herkende ook dat ik wel eens zocht om bevestiging en was ook bereid me die te geven. Maar ondanks dat hij bereid was om me die te geven merkte ik dat mijn positie in de relatie steeds zwakker werd en die van hem steeds sterker. Hij haalde er als het waarde zelfvertrouwen en 'macht' (hoe ziek dit ook klinkt) uit dat ik zo afhankelijk van hem was. Feit is natuurlijk dat het helemaal niet aantrekkelijk is als je wederhelft zo afhankelijk van je is. Je haalt er weliswaar een soort macht uit maar niemand wil een vriend/vriendin die zich opstelt alsof hij niet zonder je kan. Het is natuurlijk leuk om te weten dat die persoon heel veel om je geeft maar over het algemeen is de regel als volgt. Hoe afhankelijker de een, des te aanhankelijker de ander. Het is ook goed dat jullie dit allebei inzien (VoltVolt en Suesse). Toch zijn we geneigd om deze ratio en het weten dat dit niet aantrekkelijk is, aan de kant te zetten voor de onzekere afhankelijke gevoelens die aan ons knagen. We zeggen tegen onszelf: Waarom zou ik een spelletje spelen, ik voel me nu eenmaal onzeker, wat is er mis mee als ik bevestiging vraag? Die zou ik toch moeten krijgen in een relatie? We praten het goed voor onszelf en we staan onszelf toe met dergelijke vragen te stellen aan onze partner onszelf naar beneden te halen.
Om concreter antwoord te geven op je vraag, ik begon overeenkomsten te zien tussen beide relaties. Toen ik mijn ex leerde kennen was hij helemaal ondersteboven van mij. Ik merkte gewoon dat hij trots was om mij als vriendin te hebben en dat hij mij heel erg sexy vond, aantrekkelijk en hij liet dit ook vaak merken. Naarmate de relatie vorderde, werd ik steeds afhankelijker en banger om hem kwijt te raken. Hij begon me steeds minder aantrekkelijk, lastiger, zeurderiger te vinden. Uiteindelijk hadden we iedere week ruzie en zeg nou zelf: wat is er minder aantrekkelijk dan een zeurende onzekere partner. Op een gegeven moment was hij het zat en maakte hij het uit. Hij heeft nooit letterlijk gezegd dat het om bovenstaande reden ging maar ik was er zeker van dat hij niet meer tegen me op keek en niet meer trots op me was en me niet meer waardeerde zoals hij eens had gedaan. Toen kreeg ik dus een nieuwe relatie en op het begin was het precies hetzelfde verhaal. Hij keek tegen me op, waardeerde me en vond me erg sexy en mysterieus en hij zei zelfs dat ik anders was dan alle meisjes die hij ooit had leren kennen. Het klinkt misschien arrogant, maar ik weet van mezelf ook dat ik gewoon een leuke meid ben en dat ik veel te bieden heb.
Na mijn ex dacht ik dat ik er helemaal van af was, omdat ik dus had ervaren hoe mijn gedrag de relatie had verpest. Maar helaas kwam het gevoel ook bij mijn huidige relatie weer opzetten. Alleen nu kon ik het dus beter herkennen en beschrijven en verklaren. De eerste paar keer dat ik zo'n bui had heb ik me laten gaan en om bevestiging blijven vragen tot de bui was overgevlogen. Ik merkte echter dat de macht steeds meer begon te verschuiven tot het punt kwam dat ik me (weer) ondergeschikt begon te voelen en de balans steeds meer begon te verschuiven. Dit is iets wat ALTIJD zal gebeuren als je mee gaat met die gevoelens en je onzeker en afhankelijk opstelt. Ik heb toen besloten dat ik er ECHT verandering in ging brengen. En dan niet op de manier die je jezelf iedere keer belooft na toe te hebben gegeven aan de onzekerheid maar ik was het echt letterlijk en figuurlijk helemaal zat.
De eerste keer dat ik na die realisatie zo'n bui had, vriendlief deed kortaf en liet weinig van zich horen. Op het begin ging ik mee in de gevoelens, ik ging er zo ver in door dat ik ervan overtuigd was dat hij het aan het einde van de week (toen we hadden afgesproken) zou gaan uitmaken. Ik zei tegen mezelf: als nu blijkt dat er helemaal niks aan de hand is, weet ik dat ik mezelf nooit meer serieus hoef te nemen in zo'n bui. Ik nam dus afstand van hem, vroeg niet om bevestiging, deed alsof er helemaal niks aan de hand was, stelde me zelfs een beetje afstandelijk op naar hem toe. Van binnen voelde ik me verschrikkelijk, het voelde bijna alsof hij het al had uitgemaakt. Na een paar dagen deze kwelling begon hij meer te geven. Hij zei opeens veel lieve dingen uit zichzelf en toen we afspraken was er helemaal niks aan de hand. Hij zat de hele tijd aan me en stelde zelfs voor om me nog eerder op te komen halen dat we in eerste instantie hadden afgesproken. Dit was de eerste keer dat ik in levende lijve ervaarde dat de balans in een relatie niet meer is dan duwen en trekken, afhankelijk VS onafhankelijk. Toen ik eenmaal wist en overtuigd was dat de theorie klopte, was ik vastberaden om nooit meer toe te geven aan zo'n bui.
Heb er sindsdien nauwelijks nog een gehad, en als ik die gevoelens voelde opkomen probeerde ik vooral te werken aan mijn eigen zelfvertrouwen in plaats van de bevestiging vanuit hem proberen te krijgen. Dat is eigenlijk zoals ik hierboven al zei het allerbelangrijkste. Zelfvertrouwen. En weten dat je niet verloren bent zonder hem/haar. Je bent het waard. Je hebt hem niet nodig. Hij/zij is niet beter dan jou. Je bent de enige persoon op aarde die jezelf die bevestiging zal kunnen geven. De bevestiging die anderen jou geven is maar van korte duur en zal je nooit volledig kunnen bevredigen.
Ik kan niet zeggen dat ik er honderd procent overheen ben, maar ik voel me in ieder geval wel een stuk sterker en beter opgewassen tegen die irrationele gevoelens. Vandaar dat ook ik nog veel kan leren van jullie tips en tips van Floorjeno, waar ik erg van onder de indruk was.
@ Suesse
Op je vraag hoe lang het heeft geduurd, zoals ik hierboven al zei heeft het hele proces van erkennen wat het probleem was (ikzelf) en de verkeerde denkpatronen inzien me jaren gekost. Zoals ik nu lees hebben jullie beide (VoltVolt en Suesse) dit al doorzien. Ik had in de relatie met mijn ex ook wel heldere momenten, en ik besefte ook wat ik aan het doen was. Alleen toch hadden de negatieve denkpatronen en de onzekerheid toen de overhand en ik was er toen niet zo veel mee bezig dat ik geloofde dat het echt fundamentele invloed had. Nu weet ik wel beter. Vanaf het punt dat ik helder zag (zoals ik hierboven beschrijf toen ik tegen mezelf zei dat als bleek dat er niks aan de hand was, en ik mezelf had overtuigd dat hij het ging uitmaken) terwijl er helemaal niks aan de hand bleek te zijn is het bij mij begonnen te veranderen. Dus het echte veranderingsproces hoeft in principe niet lang te duren. Het is gewoon een knop die je moet omzetten. Het zit allemaal in je hoofd. Je hebt het 100 procent zelf in de hand. Als je vriend een onafhankelijk type is zoals je zelf beschrijft dan is het uiteraard moeilijker dan als je een vriend hebt zelf ook wel redelijk afhankelijk is. Hoewel het voor jou beter is dat je vriend onafhankelijk is. Alleen een relatie tussen twee onafhankelijke mensen is namelijk in balans. Als jij je er echter naar gaat gedragen zul je merken dat hij iets afhankelijker wordt en jij onafhankelijker. Dit is de balans die je moet hebben. Zoals ik al eerder zei is het moeilijk in het begin, maar het gaat allemaal om dit: NIET MEEGAAN MET DIE GEVOELENS/EMOTIES. Zie ze als onderdeel van jou negatieve denkpatroon. Ren er niet van weg, probeer ze niet tegen te gaan of er tegen te vechten maar ERKEN ze gewoon. Identificeer ze als negatieve gedachtes, laat ze dan los en besluit om er verder geen aandacht aan te geven. En wat je relatie betreft, uit ze niet!!! Dat betekent niet dat je nooit mag vragen of er iets is als die persoon heel down doet maar betrek het nooit op jezelf, als in: Vind je me nog wel leuk? Heb ik iets verkeerd gedaan? Blijf je voor altijd bij me? Enz, je herkent de vragen zelf vast ook wel.
Om nog even kort in te gaan op je laatste stukjes, goed dat je een weekend weg gaat van hem. Zorg ook dat je ook geestelijk even weg gaat van hem. Geef je broertje de aandacht die hij verdient, ben niet met je hoofd nog bij je vriend want dat is ook een aspect van afhankelijk zijn. Je geeft andere mensen nooit de volle aandacht die ze verdienen omdat je in je hoofd altijd met hem bezig bent. Probeer dit soort dingen regelmatig te doen en plan ook dingen met andere mensen, en zorg dat je hem niet iedere dag ziet. Plan ook dingen voor jezelf. En ben dan ook echt volledig met jezelf bezig. En dit houdt inderdaad in de dingen die je zelf zegt:
1. Zet jezelf op 1. Wie is er nou belangrijker dan jezelf?
2. Geef jezelf bevestiging dat je speciaal bent, en dat hij in geen enkel opzicht specialer is dan jezelf. Je kunt nog alle kanten op en de hele wereld ligt voor je open. Je hebt onbegrensde mogelijkheden. Hij is maar een jongen, waar je het NU heel leuk mee hebt. Misschien heb je over 5 jaar een andere vriend. Het is naief om te zeggen dat dit voor altijd is. Is het niet zonde om maanden of jaren weg te gooien aan je zorgen maken over iemand die misschien over 5 jaar niet eens meer in je leven is?
3. Loslaten = aantrekken
Op je vraag hoe het nu met mij gaat. Erg goed. Ik word met de dag zelfverzekerder. En je leert veel sneller als je in een relatie zit. Zoals VoltVolt ook al aangaf eerder, dat hij het moeilijk vindt om te oefenen zonder relatie. Dit is echter niet onmogelijk hoor. Je kunt dit ook allemaal leren zonder relatie. Ook ik heb soms nog onzekere buien, maar ik zie ze als wat ze zijn: onzekere irrationele buien die mij alleen maar onaantrekkelijk maken tov mijn medemensen en die nergens goed voor zijn. Ik weet dat het nog lang zal duren voor ik er helemaal geen last meer van heb maar ik zal er in ieder geval nooit meer naar handelen, of ze uiten tegen mijn vriend. Ik realiseer me ook dat hij NU leuk is, maar misschien niet voor altijd. En natuurlijk is dit rot, maar ik heb hem niet nodig om gelukkig te zijn. Ik weet van mezelf dat ik leuk genoeg ben en dat er nog een hele leuke toekomt voor mij klaar ligt en dat ik ook zonder hem heel erg gelukkig kan zijn. Ik ben er nu nog een beetje mee aan het spelen haha. Ik vind het erg grappig om te zien hoe mijn vriend onzeker kan reageren als ik me heel erg onafhankelijk opstel.
Erg lang verhaal, hoop dat ik jullie heb kunnen helpen. En als jullie meer vragen hebben beantwoord ik ze graag. Ik haal er ook kracht uit door het op te schrijven. En het lijkt me leuk als we elkaar up to date houden, zodat we elkaar kunnen blijven adviseren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Surfergirl op 17-02-2011 15:46:25 ]
Volgens mij zitten Suesse en ik aan je stuk tekst gekluisterd en met volle aandacht te lezen.
Heel duidelijk verhaal en snap helemaal wat je zegt! En is weer even heel goed om te lezen van een ervaringsdeskundige en lotgenoot hoe dat kan verlopen. Zal er nog even op in gaan als ik thuis ben ... zit nu op mn werk.
Wat Volt zegt, ik heb je stuk bijna met open mond zitten lezen! Van al je stukken tot nu toe krijg ik zoveel inzichten en ik voel me sinds gisteren stukken beter daardoor.
Het draait inderdaad allemaal om die balans in een relatie. En om zelfvertrouwen. Grappig om te zien dat het jou in relaties hetzelfde vergaat/verging als mij: een vriend die je helemaal te gek vindt en na een tijdje word je steeds afhankelijker en slaat het om. Gelukkig heb ik het gevoel nu niet dat mijn vriend mij niet meer sexy e.d. vindt (na mijn bui van twee dagen geleden was hij weer heel erg lief), maar ik merk wel dat hij wat afstandelijker doet. Maar dat zal ik vast ook wel zo zien omdat ik er op gefocust ben
Ik snap die afstandelijkheid wel en ik laat hem gewoon, ik sms niet. Ook omdat ik zelf even die ruimte nodig heb. Vanavond zie ik hem weer en dan zien we wel. Heb nu een beetje hetzelfde als jou, als vanavond blijkt dat hij nog steeds zo lief doet dan ga ik er écht voor! Dan weet ik eveneens dat ik me nooit meer serieus moet nemen in zo'n bui. Het komt er nu dus op neer dat ik absoluut niet meer mee moet gaan in die gevoelens, maar dat ik niet tegen die gevoelens moet gaan vechten en ze moet gaan accepteren als een stukje van mezelf. Dat gaat inderdaad nog wel wat innerlijke strijd opleveren, maar oefening baart kunst! Ik ga lekker van het weekend naar m'n ouders en daar van genieten, met de drie punten die je noemt in m'n achterhoofd.
Ik ben echt heel blij voor je dat je inmiddels zo goed voelt. Relaties zijn om van te leren, denk ik vaak. Jij bent daar echt een goed voorbeeld van! Je komt erg zelfverzekerd over en dat merk je dus al door de manier waarom je typt, moet je nagaan.
Je hebt me zeker weer geholpen! Fijn hé, om het op te schrijven
Ik haal er ook heel veel kracht uit.En dat hij afstandelijk doet na zo'n bui van jou is niet meer dan logisch. Want andersom geldt het natuurlijk ook, jij hebt even aan hem getrokken dus is hij laat nu geestelijk een beetje los. Dat is precies wat ik je heb uitgelegd in dat lange stuk ervoor. Dus baseer je niet te veel op hoe hij zich gedraagt, maar focus je op jezelf. Ben zelf onafhankelijk en dan zie je vanzelf wel wat er gebeurd met hem en hoe hij zich gaat gedragen. Het feit dat hij op je is gevallen en je ondanks dit minpunt van jou nog steeds op je valt zou je moeten verzekeren van het feit dat het niet aan jou in het algemeen ligt. Je bent leuk genoeg voor een leuke relatie. Laat hem dan niet bepalen hoe jij je voelt.
En inderdaad, je moet niet tegen die gevoelens vechten, maar ook niet zeggen dat ze goed zijn of slecht. Geen waarde aan hechten. Gewoon zien als gevoelens en gedachtes die er simpelweg zijn, die in dit geval irrationeel zijn. Observeer ze, baseer je gedrag en gevoel er niet op. Laat ze los.
Voorbeeldje. Je komt vanavond bij je vriend, hij doet:
a) Niet zo lief als je had gehoopt: Baseer je welzijn hier niet op. Laat het gaan en gedraag je zoals je had voorgenomen om te doen, zelfstandig en onafhankelijk. Geef ook niet aan dat je het licht hebt gezien en gaat veranderen enz enz want daarmee haal je jezelf naar beneden. Je hoeft met hem niet te praten over je doorbraken, hoe minder woorden hoe beter. Je kunt hem beter laten voelen dat je minder met hem bezig bent. Vraag niet of er is iets, vraag niet waarom hij niet lief doet, zeg geen sorry voor je eerdere gedrag, doe gewoon ongeïnteresseerd als hij niet lief doet. Alsof het je niet zoveel interesseert
b) Lief: Prima, er is niks aan de hand. Je hoeft hier in principe niks uit te halen, want dit is gewoon de normale situatie.
Bedenk dus wel dat je jouw reactie en jouw besluit of je ervoor gaat niet moet laten afhangen van hoe hij vanavond tegen jou doet! Want dan zoek je als het ware weer naar bevestiging in hem. In plaats van in jezelf. Snap je?
Alleen mijn relatie is naar de knoppen gegaan en daar heb ik het heel moeilijk mee, want ik zie nu pas na de break, in dat het allemaal verkeerd was...had ik dat maar eerder ingezien dan had ik het nog kunnen redden mischien....
Zoals ik al eerder (pag.3) omschreef waren wij heel afhankelijk aan elkaar, zagen elkaar ELKE avond en belde zeker 2 keer per dag met elkaar, we waren verliefd dus waarom niet dachten we? Ik was blij dat ik iemand had om van te houden, en zij zag weer licht in haar leven want ze zat niet goed in haar vel, doordat ze een beperking had en niet mocht werken en dus thuis zat, ik kon haar leven mooi maken...nou niet dus blijkt, dat moet iedereen zelf doen, en dat ging ze dus ook doen op een gegeven moment mocht ze weer werken, in de horeca, en daar had ik het ontzettend moeilijk mee, maar ik wist dat dat belangrijk voor haar was dus liet haar gaan, maar echt steunen kon ik niet...dat waren we niet gewoon, zo was onze relatie niet...maar ik heb het geprobeerd!! er zijn toen ook kleine dingen gebeurd waardoor ik haar helemaal niet meer vertrouwde, ging haar controleren enzenz...zij merkte dat ook wel, en ging mij dus gewoon uittesten op een gegeven moment...het ging helemaal de verkeerde kant op, hoe meer ik trekte aan haar, hoe meer zij vrij wou zijn.. dat merkte ik ook maar wat moest ik dan?...ze kreeg nieuwe vrienden, inkomen, werd weer onafhankelijk....en toen maakte ze het uit! na 2jaar, het gevoel was weg zegt ze...maar ik weet wel beter, helaas...
Opmerkelijk is wel: toen ze zei dat het uit was, was het eerste wat ik zei ik moet weer zelfvertouwen krijgen dan komt het goed met mij....ik wist het al die tijd al..alles lag in haar handen..
Nu 3 maand verder, gaat het steeds beter ik zie in dat ik mijzelf wel red, ik ben best wel leuk, en ben heel hard bezig met mijzelf...het gaat redelijk goed, alleen ik mis haar, nog steeds...zoek zo weinig mogelijk contact, maar als die er is, val ik gelijk terug...en wil ik haar terug! dat is dus niet aanmijzelf denken hè...maar ze ziet mij als haar maatje (nog steeds) en doet overal heel luchtig over en haar leventje is nu perfect
...Voel me soms gebruikt, nu is ze mij niet meer nodig....maar ik haar wel...zo voelt dat soms nog steeds!
En daar gaat het al verkeerd, zie ik dankzij jullie in!!
Super...kom er wel..maar jullie zijn nog lang niet van mij af, super topic
Ze heeft je niet gebruikt, ze heeft voor zichzelf gekozen. Ze heeft ervoor gekozen om zichzelf beter te maken, om haarzelf weer lekker in haar vel te voelen. En in eerste instantie wilde ze dat samen doen met jou maar je ging haar in de weg zitten. Jij had ook voor jezelf moet kiezen. Maar doordat je het op de harde manier hebt geleerd zal jij het veel sneller oppakken in een nieuwe relatie. Maak je geen zorgen, je ontmoet weer iemand anders waar je het nog veel leuker mee kan hebben. En nu is het perfecte moment om te zorgen dat je daar klaar voor gaat zijn. Pak je eigen leven weer op, en doe wat jou gelukkig maakt. Zodat je weer wat te bieden hebt in een volgende relatie. En pas dan goed op, dat je jezelf niet verliest in de relatie zoals je bij je ex wel hebt gedaan. Maar je hebt al hele goede inzichten gehad, dus je komt er wel.
Alleen is moeilijk te accepteren, dat het te laat is
..geef nog wel veel om haar, zou het liefste van de daken schreeuwen dat ik het inzie en ga veranderen...maar daar schiet ik helemaal niks mee op, jaag ik haar alleen maar harder mee weg...terwijl we nu nog redelijk goed contact hebben..Wil haar wel graag een brief sturen over mij inzichten en leven nu, ook voor mijzelf...ga daar nog wel mee wachten hoor, het zou nu te opdringerig overkomen...em mischien wil ik dat tzt ook niet meer doen...
Tijd voor mijzelf nu, niet meer terug kijken..maar vooruit! heb al een leuke meid ontmoet, en gezoend enz... maar ben er gewoon niet klaar voor denk ik. ga er dus ook niet vol voor om een relatie te beginnen, zover ben ik gewoon nog niet...
En inderdaad jaag je haar daarmee weg, maar je hebt in ieder geval nog contact met haar. Ga aan jezelf werken, wordt weer sterk en aantrekkelijk en geloof weer in jezelf, wie weet dat ze dat aan je merkt en zich weer aangetrokken tot je gaat voelen. Als ze ziet dat jij net zoals zij weer je leven in eigen handen gaat nemen.
Weet niet als je me edit hebt gelezen:
Wil haar wel graag een brief sturen over mij inzichten en leven nu, ook voor mijzelf...ga daar nog wel mee wachten hoor, het zou nu te opdringerig overkomen...em mischien wil ik dat tzt ook niet meer doen...
Ja ik ben keihard bezig met mijzelf, om te laten zien dat ik het wel kan.( en heel stiekum ook aan haar
) maar voornamelijk voor mijzelf! Bijv. Zaterdag woning bezichtigen, wil op mijzelf wonen (ook iets wat we beide graag wilden) dan maar alleen, ik ga door!
Op jezelf wonen daarentegen is een erg goede stap. Ook niet verkeerd misschien om met dat ene meisje gewoon wat losjes af te spreken, zal wonderen doen voor je zelfvertrouwen. En misschien is het inderdaad beter om nog niks serieus met haar te willen beginnen.
Als je ex ziet dat je op jezelf woont en dat je allemaal dingen doet om je leven beter te maken, sporten, werken, met andere meisjes afspreken en je je goed voelt over je leven en jezelf heb je misschien ooit nog een kans bij haar.
Ja zo zijn er meer zaken, waar ik beslissingen over ga maken, ga dat echt doen..dat meisje waar ik over heb is idd goed voor mij zelf vertrouwen maar ik heb haar nog niet zoveel te bieden op dit moment, ben niet ver genoeg voor mijzelf daarin...maar wie weet
Ja als we ooit weer bij elkaar zouden kunnen komen, waar ik beter niet op kan hopen dan moet ik iig weer blij zijn met mijzelf en zelfvertouwen uitstralen...
Ik lijk het wel te weten, als ik dit zo typ maar het is nog redelijk chaos in mijn hoofd, kijk daarvoor mischien nog teveel terug...Nu aan mij zelf werken/denken is mijn motto!
Ook voor mij is het super om je stuk te lezen! En ik haal er ook veel uit. Zie het echt als een soort van bevestiging voor hoe ik al over veel dacht. Dus dat is wel een goede zaak. Eigenlijk weet je veel ook al alleen kan je die stukjes nu bij elkaar gaan leggen om het samen te gebruiken.
Begin er ook steeds meer uitgepraat over te raken (hier raak je natuurlijk niet zo snel uitgepraat over) als je snapt wat ik bedoel. Het zal me wel aangeven dat ik het overdacht heb er niet zoveel meer is om over te denken. Het is duidelijk voor me ofzo ... ik kan alleen nog maar doen. Ondertussen houd het me nog vaak bezig hoor. Ik ben ook zo ongeduldig als ik iets wil dan wil ik het ook zo snel mogelijk voor elkaar hebben ... en jah dat gaat ook niet met alles he ... sommige dingen hebben gewoon tijd nodig. En voor sommige dingen heb je gewoon echt geduld nodig.
Zo vertelde mijn moeder van de week waar zij dacht dat het vandaan komt bij mij. Het is natuurlijk een combinatie van oorzaken maar het eerst dat zij weet. En dat is dus iets van voordat ik me kan herinneren. Van toen ik 2 of 3 was. Ben benieuwd of dat inzicht me er nog mee gaat helpen?
Ook heb ik dat die verhoudingen helemaal niet meer kloppen ... dat ik echt begin te denken van pppfffff doe ff normaal (tegen mezelf) dat als je vanuit een gevoel denkt je er vol van bent ... en denk je er zonder gevoel aan vanuit je zelf zeg maar dat er niets aan de hand is bij die gedachte!?!? Ik bedoel als je het gevoel/gedachte voor het eerst ervaart dan ben je er bijna van overtuigd dat het zo is ... dat word steeds minder ... waardoor het ook steeds 'makkelijker'bij jezelf houd. En dat is wat je zegt ook erg belangrijk ... je kan het niet bij de ander neerleggen. Om meerdere redenen dus niet besef ik me nu. Om niet afhankelijk te worden .... maar ook om het gewoon irrationele gedachten zijn waar de ander gewoon niets mee kan. Als het komt moet het een trigger zijn om iets met jezelf te doen.
[ Bericht 5% gewijzigd door VoltVolt op 17-02-2011 18:08:16 ]
ik heb met open mond een aantal berichten gelezen op dit forum en bezef ineens dat er veel meer mensen zijn met het probleem waar ik ook mee temaken heb nu.
op dit moment zit ik zover in de put dat ik totaal nergens meer van kan genieten...zelfs niet van mijn 2 hele lieve dochters.... en ook niets meer aan kan pakken omdat ik gewoon weg het nut er niet meer van in zie. Ik denk echt op dit moment...wat heeft het nog voor zin
maar nu mijn probleem; ik woon sinds 8 maand weer alleen na een scheiding en dat ging heel goed. mijn ex en ik gaan nu zelfs nog beter met elkaar om dan de laatste jaren van ons huwlijk.
maar sinds 4 december 2010 heb ik iemand leren kennen waar ik ontzettend verliefd op ben geworden en zij op mij. We hebben elkaar al vrij snel ontmoet bij mij thuis en dat voelde ontzettend goed van beide kanten. Zij zat toen echter nog wel in een relatie. we hebben nachten lang met elkaar gechat en hele dagen waren we met elkaar aan het smsen. totdat ze al vrij snel daarna een punt achter haar eigen relatie zette. Niet om mij maar door mij...het ging al een paar jaar helemaal niet goed tussen hun en dat werd haar door mij nog duidelijker.
maar vanaf dat moment veranderde haar gedrag naar mij toe. Er werd plots niet meer gechat tot diep in de nacht en de smsje werden ook ineens anders..het klinkt stom haha ...maar minder hartjes bij een berichtje en dat soort dingen......je gaat best ver als je verliefd bent haha
maar hierdoor ben ik ineens ontzettend onzeker geworden en heb haar dat ook verteld.
ik besef dat ik veel verder ben dan haar alles wat zij nu tegenkomt door het verbreken van haar relatie heb ik al gehad. Ze zei dus ook dat het ff wat minder was met de berichtjes omdat ze haar problemen op moet lossen op haar eigen manier maar dat haar gevoelens voor mij niet zomaar weg zouden gaan en dat geloof ik ook...waarom niet?
maar doordat je alles en iedereen kunt volgen op de computer...hyves twitter facebook whatsapp...zie ik dat zij een hele leuke vriendenclub heeft die haar enorm steunen. ze gaat regelmatig stappen en krijgt veel visite over de vloer...helemaal geweldig en dat gun ik haar ook...maar ik heb dat niet. Ik ben aan het werk en als ik vrij ben heb ik de kids....niets voor mijzelf dus.
zij heeft 1 hele goede vriend waar ze veel komt en dan ook lang blijft. ik zie ook dat ze veel met hem smst of twittert....waarom dan niet met mij. Dat maakt mij enorm onzeker en ik ben nu op het punt dat ik jaloers begin te worden en dat wil ik helemaal niet. Ik besef heel goed dat ik haar hierdoor af ga stoten maar ik kan er niets aan doen. Ik heb ook helemaal geen reden om jaloers te zijn...het is gewoon een goede vriend waar zij een hele sterke band mee heeft. maar ik ga overal wat achter zoeken nu.....het gevoel heeft mij compleet in de macht en ik wordt er helemaal gek van. Kan alleen nog maar aan haar denken van smorgens tot savonds. Ik vraag haar ook vaak of ze nog wel gevoelens voor mij heeft en dat ik haar zo mis. Dan zegt ze dat ze ontzettend veel gevoelens voor mij heeft en dat ze mij ook heel erg mist maar dat ze echt ff de tijd nodig heeft.
dat begrijp ik allemaal en andersom had ik miss wel hetzelfde gereageerdmaar waarom kan ik hier nou niet normaal mee omgaan zoals elk normaal mens. Ik maak mijzelf knettergek met mijn eigen gedachten en kan ze niet stoppen. Hebben jullie tips want ik wil het zo graag een kans geven. Wist niet dat verliefd zijn zo sterk kon zijn
bedankt
maar ik kan het gewoon niet stoppen. het lijkt wel een obsessie voor mij te worden.
mijn gevoel en verstand zitten totaal niet meer op 1 lijn
Ook jij zegt tegen mij (net zoals veel anderen) ... dat je geen relatie nodig hebt om dit op te lossen. Ben ik daar al mee bezig denk je? Dat ik het zelf niet helemaal snap als mensen dat tegen me zeggen?
Of heb je een kort voorbeeldje hoe zich dat dan vertaald in het normale leven?
Thx!
ik denk echt dat ik mij enorm aanstel maar vertel mijn gevoel dat maar eens haha
miss zet ik hier over een paar dagen dan wel een leuker berichtje neer
Wat bedoel je precies? Ik denk zeker dat je er al mee bezig bent ja. Je ziet in waar je de fout in bent gegaan, je kunt haar loslaten. Je blijft niet aandacht aan haar vragen en je realiseert je dat het beter is om nu even afstand van haar te nemen en aan jezelf te werken. Maar ik snap je vraag niet precies, wellicht kun je het even wat duidelijker formuleren? Je vraagt om een voorbeeld voor wat?
En ja ik surf echt
@ Casaasac
Je stelt je wel een beetje aan ja. Maar dat doe je niet bewust. Je laat je leiden door die gevoelens en emoties die irrationeel zijn en die gevoelens komen voort uit onzekerheid. Je moet gaan beseffen dat zij je geen zekerheden kan geven. Dat kun je alleen zelf doen. Je hebt twee dochters man, zij verdienen die liefde! Ga je op hun richten, en op jezelf. Laat die meid even voor wat het is. Laat je welzijn en de hoeveelheid aandacht die je je kinderen geeft niet afhangen van die meid!
)Nou ik haalde in eerdere post's aan dat ik me afvroeg of ik het negatieve gevoel nog wel zou ervaren als ik niet in een relatie zou zitten of iets wat daar op lijkt. En of ik er dan nog wel iets aan zou kunnen doen. Er aan zou kunnen werken ... maar eigenlijk bedenk ik me nu al tijdens het schrijven dat het niet aan haar moet liggen maar aan mezelf. Echter word je er door een band met iemand natuurlijk wel het heftigste met jezelf geconfronteerd.
Ik denk te menen dat jij daar op zegt dat ik daar niet bang voor hoef te zijn dat ik haar nodig heb om het te ervaren dus er iets aan te doen. Ik ga je stuk(je) nog even terug lezen ... want misschien haal ik nu iets in de war?
haha lekker vaag
Oooww vind je stukje toch net:
Op je vraag hoe het nu met mij gaat. Erg goed. Ik word met de dag zelfverzekerder. En je leert veel sneller als je in een relatie zit. Zoals VoltVolt ook al aangaf eerder, dat hij het moeilijk vindt om te oefenen zonder relatie. Dit is echter niet onmogelijk hoor. Je kunt dit ook allemaal leren zonder relatie.
[ Bericht 22% gewijzigd door VoltVolt op 17-02-2011 19:16:11 ]
Op je vraag hoe het nu met mij gaat. Erg goed. Ik word met de dag zelfverzekerder. En je leert veel sneller als je in een relatie zit. Zoals VoltVolt ook al aangaf eerder, dat hij het moeilijk vindt om te oefenen zonder relatie. Dit is echter niet onmogelijk hoor. Je kunt dit ook allemaal leren zonder relatie.
En het is inderdaad moeilijker om het te leren zonder relatie, om om te gaan met die irrationele gevoelens. Maar je kunt de basis voor zelfvertrouwen weer veel beter opbouwen zonder. Dus bijvoorbeeld activiteiten zoeken waar je veel plezier uit haalt. Zoals sport of werk of een opleiding of wat dan ook. Zodat als je de volgende potentiële relatie tegen komt, je al een eigen leven hebt. Als je meer om handen hebt laat je je niet zo snel meeslepen in een relatie.
En meer specifiek wat de angsten en dergelijke betreft, je hebt de angsten om iemand kwijt te raken natuurlijk niet als je niet in een relatie zit dus je kunt niet oefenen hoe je met die angsten moet omgaan zonder relatie. Maar die angsten komen voort uit eigen onzekerheden. Uit gevoelens die jou vertellen dat je niet goed genoeg bent voor de ander, dat je niet genoeg te bieden hebt of gewoon in het algemeen dat je liefde en bevestiging nodig hebt van anderen. En zonder relatie kun je met deze onzekerheden wel gewoon prima aan de slag gaan.
Dat dacht ik vrij snel na dat floorjeno (die ook huisvrouw is dus vrouw om jou vraag weer te beantwoorden
) de eerste keer op een post antwoorden en ik dat begon te snappen ... dat ik dat op meer kon toepassen. Dus indirect snapte ik het al Ik verzette me er dus altijd tegen. En dat werkt niet heb ik hier geleerd.
@ Suesse: Laat je ons weten hoe het ging vanavond bij je vriend?
Haha ... Suesse heeft praktijk vanavond!
Ik moet nog even wachten.
Ben erg benieuwd ja hoe het gaat bij haar.
Alleen het zijn ook weer niet onderwerpen waar je het met iedereen zomaar over hebt. Dus daarom is dit ook wel erg goed. Extra is hier dat we het allemaal echt weten waar het over gaat en die ervaringen van elkaar zijn ook erg waardevol. Eigenlijk is het gewoon knettergoed. En dat op fok ... is wel erg grappig eigenlijk.
Ik snap Floor ook wel en herken het ook wel ... alles kan een afleiding zijn om niet met jezelf bezig te zijn.
Ik ben ook benieuwd jah hoop voor haar dat de ervaring goed is vanavond!
[ Bericht 99% gewijzigd door Flylib op 17-02-2011 22:25:32 (te lang) ]
Kom zo terug... Ik ben maar een eenvoudige lurker, maar toen ik dit topic ontdekte ging er een wereld voor me open. Een wereld van herkenbaarheid
, dus heb ik me toch maar even geregistreerd om mijn verhaal kwijt te kunnen ( ), wellicht als een deel van het verwerkingsproces. Ik heb de dringende behoefte om het 1 en ander van me af te schrijven, maar dat zal voor de vaste kliek hier vast geen verrassing zijn Ik zal bij het begin beginnen. Ik ben zelf 29 jaartjes jong, mijn vriendin bijna 23. We leerden elkaar in de lente van 2008 kennen en de vonk sloeg tijdens de 1e date al over. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling en zijn we anno februari 2011 nog steeds samen.
Vanaf het moment dat we bij elkaar kwamen voelde ik 2 dingen tegelijk. Aan de ene kant voelde ik me gelukkig met het feit dat ik met haar was, zij voor me voelde wat ze voelde en ik iemand had gevonden bij wie ik helemaal mezelf kon zijn.
Aan de andere kant voelde ik me ook regelmatig kut. Zij is mijn 1e grote liefde. Pas op mijn 26e mocht ik de lusten en lasten van een vaste relatie leren kennen, niet meer dan logisch dat ik niet zo goed wist hoe ik er mee om moest gaan. In 1e instantie durfde ik haar niet te vertellen dat ze mijn eerste vriendin was, dit n.a.v. een artikel in een meidenblad over mannen die pas laat hun eerste relatie hadden gekregen, zij omschreef die mannen als "zielepoten". Toen ik haar eerlijk vertelde hoe mijn liefdesleven voor haar was, vloog ze in mijn armen en zei ze dat ik niet alles wat ze zegt serieus moet nemen. Vanaf dat moment leerde ik haar pas echt kennen, als een enorme flapuit.
Iets wat in schril contrast staat met mij. Ik ben altijd al een teruggetrokken, stille jongen geweest. Ik ben sociaal niet vaardig en hou me het liefst van zoveel mogelijk zaken op de vlakte. Over het algemeen levert dat geen problemen op (opmerkingen als "je bent zo stil" zijn meer regel dan uitzondering). Ik heb moeite om me te mengen onder andere mensen, ben geen prater en ben veel alleen. Mijn vriendin is spontaan, een flapuit, en kan met veel verschillende mensen prima opschieten. Die tegenstelling zorgt regelmatig voor wrijving, vooral bij mezelf...maar uiteindelijk reflecteer ik dat ook op haar.
Ik probeer altijd zo zeker mogelijk over te komen op haar, diep van binnen voel ik me echter regelmatig een wrak. Ik krop veel dingen op en komen vaak na verloop van tijd op een extreme manier naar buiten. Soms slaat het totaal nergens op, soms snijdt het wel hout maar had ik het op een genuanceerde manier naar buiten moeten brengen, maar dat realiseer ik me pas als het te laat is.
Ook zij heeft haar buien. Qua emoties kan ze soms als een combinatie van onweer, hagel en stortregen zijn. Op dat moment krimp ik met mijn teruggetrokken karakter gelijk ineen, of kan ik met heel veel vuur terug reageren. Onze karakterverschillen zorgen er dan ook voor dat het behoorlijk vaak botst tussen ons. Maar op het einde komt het altijd goed.
We hebben al vanaf het begin een afstandsrelatie gehad. Plannen om samen te gaan wonen zijn er regelmatig geweest, maar daar is het nooit van terecht gekomen, is deels haar schuld, maar ook deels de mijne. Sowieso hebben we er nooit echt de middelen voor gehad, maar heb ik ook regelmatig de boot afgehouden door me voor te doen als iemand die liever alleen en onafhankelijk blijft, terwijl dit eigenlijk diep in mijn hart niet zo is.
Mijn eerste grote liefde heeft meer onzekerheid in mij naar voren gebracht dan ik ooit van tevoren kon bedenken. Van nature ben ik al heel onzeker, maar ik ontmoette haar op een moment dat ik mijn leven redelijk op de rails had en dat ook als zodanig uitstraalde. Na verloop van tijd is dit helemaal veranderd, en dat heb ik grotendeels aan mezelf te danken.
Ik kan zeer onzeker en onrustig zijn als ze heeft afgesproken met andere vrienden/vriendinnen, vooral als ze uitgaat. Ik doe alsof ik haar heel veel plezier wens, maar in wezen ben ik erg bang dat ze in contact komt met andere mannen en zich misschien laat gaan. Meestal hoor ik een dag later via sms, telefoon of van haar persoonlijk dat ze een hele leuke avond had met weinig bijzonderheden of dat het juist niks aan was. Op dat moment verdwijnt er gelijk een flinke last van mijn schouder
Aansluitend op het bovenstaande: hoewel ik haar altijd heb voorgehouden dat ik geen jaloers type ben, ben ik dat eigenlijk wel. Ik ben jaloers op het feit dat zij zich makkelijk met andere mensen kan mengen, ellenlange gesprekken met vrienden/vriendinnen kan hebben en zich kapot kan lachen met andere mensen.
Kortom: jaloers op de gezelligheid die ze met anderen kan doormaken. Ik kan dat zelf heel moeilijk omdat ik geen sociaal ingesteld mens ben. Op dat moment ga ik er automatisch van uit dat ze die andere mensen (incl. haar vriendengroep) veel leuker en interessanter vind dan mij en ze mij eigenlijk helemaal niet nodig heeft om een leuk leven te hebben. Hier heb ik weleens iets over gezegd waardoor ik haar boos heb gemaakt, en achteraf ging ik rationeel denken en inzien dat mijn gedachten onzinnig zijn.
In het begin kreeg ik wel eens het gevoel dat ze zich toch op een bepaalde manier afsloot voor mij. Ik baseerde dat op het feit dat ik haar in het begin kende als een dame die haar haar altijd opgestoken heeft. De enige keer dat ik haar met haar los heb gezien was op het moment dat ze naar een bruiloft van een collega ging, daarna zou het nog een half jaar duren voor ik haar weer met los haar zag; op fotos op facebook, gemaakt tijdens een vakantie in Costa Rica met haar 2 zussen. Ik heb haar altijd al een schoonheid gevonden, maar met haar haar los voegt ze net iets extras aan zichzelf toe, maar ik had nooit de guts om dat haar duidelijk te maken. Ik kropte het op en in mijn beleving waren het vooral anderen voor wie ze aantrekkelijk gevonden wou worden en vooral niet voor mij. Ook hier kwamen irrationele gedachten naar boven dat na het uitspreken daarvan ruzie tot gevolg had. Ook toen ben ik wat rationeler gaan denken. En toen viel het kwartje: van los haar heeft ze meer last dan plezier. Tsja..in zekere zin heeft het ook wel effect gehad, want ze heeft sinds dat moment het haar wel wat vaker los
Ik ben niet iemand die snel vrienden maakt. Ik moet op 1 of andere manier echt een duidelijke klik met iemand hebben wil ik zon persoon tot mijn vriend of vriendin rekenen. De mensen waarmee ik dat wel heb koester ik diep. Dat gaat zover dat ik hun dingen toevertrouw die ik mijn eigen vriendin niet toevertrouw, terwijl zij juist degene is met wie ik bepaalde diepgaande zaken zou moeten delen. Ook dit heeft voor wrijving gezorgd, maar dat heb ik aan mezelf te danken. Doordat ik naar haar kijk als een spontane flapuit die meer geïnteresseerd is in interessante mensen met een verhaal (waar ik mezelf op zulke momenten niet toe reken) vertrouw ik andere mensen dingen toe die ik makkelijk aan haar kwijtkan, maar ik stel me niet genoeg open voor haar. Ook naar haar toe blijf ik in veel opzichten een gesloten persoon.
Als zij een leuke vent ziet of het nou in het dagelijks leven is of op tv- dan zegt ze ook gewoon recht toe-recht aan dat ze hem een lekker ding of mooie vent vindt. Ik krijg dan automatisch het idee dat ze op dat soort type mannen valt en me serieus afvraag wat ze dan in hemelsnaam met mij moet, omdat die mannen qua uiterlijk totaal niet in de buurt komen van wat ik ben. Dit heb ik ook weleens tegen haar gezegd in een zo genuanceerd mogelijke vorm, daar deed ze lacherig over en vroeg mij precies het zelfde wat vrouwen betreft waar ik een zwak voor heb. Op dat moment heb ik eigenlijk niks meer te zeggen.
Zelfs nu we 2,5 jaar bij elkaar zijn heb ik nog moeite voldoende affectie aan haar te tonen en haar te laten zien hoeveel ze voor me betekent. Ik ben niet goed in het geven van complimenten richting haar. Ik had me veel eerder moeten bedenken dat ik al sinds we samen zijn een grote zwak heb voor haar volle donkerbruine haardos en haar verblindend blauwe ogen. Maar doordat ik me nauwelijks laat kennen is het incidentele compliment dat ik wel geef voor haar een volslagen verrassing, waardoor ik het idee krijg dat zij dat niet serieus neemt, omdat ze dat niet van me gewend is. Zij is doorgaans degene die het initiatief neemt tot een kus, een knuffel of een flinke vrijpartij. Zij is doorgaans de eerste die ik hou van je zegt, zij is doorgaans de eerste die zich tegen me aanklampt als we in bed liggen. Enz. enz..
Omdat ik nooit eerder een relatie heb gehad en er moeite mee heb op sociaal gebied goed te functioneren, dringt niet gelijk alles tot me door. Ik heb tijd nodig om bepaalde dingen in perspectief te nemen. Helaas valt het tonen van affectie daar ook onder, ook dit heeft regelmatig geresulteerd in fikse meningsverschillen of slaande ruzie, wat uiteindelijk wel weer goedkwam om in een later stadium weer terug te keren in het gebruikelijke ritueel. Alsof ik nooit echt geleerd heb van mijn fouten.
Ik voel me soms oprecht een sukkel of nerd ten opzichte van haar. Ook wat interesses en denkbeelden betreft. Zo denk ik regelmatig dat ze totaal niet geïnteresseerd is in mijn interesses. Ik heb echter de neiging zo uitgebreid (tot het wetenschappelijke aan) mogelijk over mijn smaak en interesses te praten dat zij er uiteindelijk geen boodschap aan heeft. Daarnaast verberg ik ook gewoon heel veel van mijn interesses voor haar, uit schaamte of vanwege het idee dat ze het totaal niks vind, en die afwijzing durf ik gewoon niet aan. Logisch dat ze dan nauwelijks oog heeft voor wat ik leuk vind. In de praktijk is ze juist wel geïnteresseerd, maar moet ik het gewoon met weinig woorden brengen of er gewoon openlijk met haar over praten. Dan kan ze juist wel met me meepraten over alles wat ik leuk vind Op die manier heb ik haar al kunnen overhalen met me mee te gaan naar een concert van een obscure rapper in Utrecht. Wat ze vooral belangrijk vond is dat ik een leuke avond had, ook al was die hardcore hip-hop die ten gehore werd gebracht niks voor haar. Ten opzichte van haar ben ik juist overduidelijk niet geïnteresseerd. Als ze nieuwe schoenen zoekt wacht ik liever buiten of loop ik liever de Mediamarkt in. Ik kijk meestal niet met haar mee als ze GTST of een talentenjacht wil volgen. Van haar kant wil ze graag interesse tonen maar sluit ik mezelf af, ik daarentegen doe geen moeite om interesse in haar belevingswereld te tonen. Het komt niet altijd van 2 kanten helaas.
Karakterbotsingen alom dus. Helaas heeft dit vorige maand geresulteerd in een regelrechte hel qua communicatie, waarin er bijna sprake van was dat we er maar een punt achter moesten zetten. Ik emotieloos aan de telefoon en zij huilend en schreeuwend in de auto. Ik zei dingen tegen haar die ik eigenlijk op een hele andere manier had moeten brengen, dan hadden we er misschien op een normale manier over kunnen praten. Helaas ben ik het type die issues zodanig brengt waardoor mijn vriendin helemaal van de kaart is, ik me in 1e instantie niet van kwaad bewust ben, om later pas in te zien dat ik het helemaal verkeerd heb aangepakt. Tegelijkertijd voel ik me een mug die vertrapt wordt door een olifant als zij uit haar doen is. Dan heb ik het gevoel dat ik niks meer goed kan doen en sluit ik me af. Terwijl de oplossing heel simpel is: nu-an-ce-ren.
Na een goed gesprek en veel tranen van beide kanten (vrij uitzonderlijk, want ik laat doorgaans nauwelijks tranen) kwamen we tot meerdere conclusies:
- ik heb mezelf te weinig aan haar gegeven, waardoor zij het idee kreeg dat ze weinig voor me betekent. In werkelijkheid betekent ze alles voor me en kan ik echt niet zonder haar. Ik moet haar meer in vertrouwen nemen, me meer voor haar open stellen en gewoon alles tegen haar zeggen wat me aan het hart ligt, uiteraard op genuanceerde wijze.
- Zij krabt zich nog even goed achter de oren als ik iets tegen haar zeg, en zal zich in 1e instantie afvragen wat ik precies bedoel voordat ze besluit haar emoties de vrije hand te laten, kortom: communicatie beter op elkaar afstemmen
- In tegenstelling tot de afgelopen tijd, waarin we voornamelijk met onszelf bezig waren en te weinig met elkaar, nu keihard gaan werken om samen een toekomst op te kunnen bouwen.
- Ik moet meer uitstralen hoeveel ik om haar geef, ik heb het behoorlijk verpest waardoor we zijn gaan lijken op een oud stelletje dat al 50 jaar bij elkaar is en het eigenlijk met elkaar hebben gehad. Het lijkt net alsof we gedwongen bij elkaar zijn. Doordat ik te weinig affectie toonde zijn haar initiatieven ook op den duur geluwd, tot de voor het slapen gaan- smsjes aan toe. Dit moest veranderen, was ik het helemaal mee eens, en dat zag ik ook in.
- Ondanks onze meningsverschillen en ruzies houden we van elkaar, zijn we nog steeds gelukkig samen en willen we gewoon niet uit elkaar, want we horen bij elkaar.
In de 3 weken die daarop volgde heb ik mijn best gedaan (in al mijn oprechtheid) om haar te laten zien dat het me menens is. Ik heb haar meegenomen naar de bios, kwam aanzetten met Birkenstock-slippers terwijl ze bijna nergens verkrijgbaar zijn in deze koude tijd, en we zijn 2 weken geleden romantisch uit eten geweest. Ook qua affectie heb ik mijn best gedaan alles te geven wat ik maar kan geven. En heb ik haar op datzelfde moment een ipod gegeven, gevuld met muziek die ik leuk vind.als een soort van cadeautje die mezelf op zijn best weergeeft. Het was een afscheidscadeautje, want sinds vorige week dinsdag is ze weg
Vorige week dinsdag is ze naar India vertrokken. Ze verblijft daar voor 2 maanden om vrijwilligerswerk te doen, momenteel werkt ze in een weeshuis en probeert ze via al haar contacten in Nederland geld binnen te halen voor een nieuwe waterzuiveringsinstallatie voor dat weeshuis. Een nobel streven, en heel goed werk wat ze daar doet. Tevens gebruikt ze de weekenden om de mooie plekjes van India te verkennen.
Helaas ben ik vanaf het moment dat ze vertrok vanaf Schiphol helemaal ingestort. Alsof alles wat ik de afgelopen 2,5 jaar heb opgekropt ineens als een TGV op me af is komen denderen en me heeft geplet, letterlijk.
Dat gevoel valt moeilijk te omschrijven. Je kunt het liefdesverdriet noemen, zo zag ik het in ieder geval tot enkele dagen geleden. Ik heb alle symptomen: somberheid, slecht eten, slecht slapen, niet goed kunnen functioneren op vrijwel alle gebieden en vooral: zij die de hele dag door door mijn hoofd dwaalt.
Ik werd er gek van, ik wist niet wat ik er mee aanmoest. In het begin hield ik haar facebook, skype en whatsapp de hele tijd in de gaten om maar een glimp van haar op te vangen. Mijn kutgevoel werd echter alleen maar erger als ik een chatberichtje van haar ontving of haar via skype sprak. Ik kon weinig anders doen dan haar elke keer weer te zeggen hoe verschrikkelijk ik haar mis. Op een gegeven moment heb ik ook eerlijk gezegd dat ik me gebroken voelde en het beter was als we voorlopig niet meer zouden bellen, in de hoop dat het me misschien wat beter af zou gaan. Zij respecteerde dat besluit, maar zou het er wel moeilijk mee hebben. Dat had helaas ook geen effect. Het gevoel bleef hangen, en richtte zich nu primair op het checken van haar facebook met een 5-minuten frequentie en elke keer op mijn telefoon kijken of ze toevallig online was op whatsapp. Ik checkte zelfs haar mailadres regelmatig! Ik heb haar wachtwoord, en ik mocht regelmatig haar mail voor haar checken als zij bijv. voor de tv zat en ik achter mijn laptop. Volgens eigen zeggen heeft ze toch niks te verbergen. Het gevoel ging zo erg aan me vreten dat ik het zelfs aan mijn hart begon te voelen, pijn......een pijn die maar niet overgaat.
Vanaf dat moment begonnen de angsten, frustraties, verwijten en gevoelens van jaloezie ook de revue te passeren. Bij deze de hoogtepunten:
- Ik neem het mezelf erg kwalijk dat ik haar sinds ons samenkomen te weinig heb laten merken hoeveel ze voor me betekent. Hoewel we dingen hebben uitgesproken kruipt bij mij het gevoel naar boven dat het misschien al te laat is en ze gedurende haar periode in India ook de tijd neemt om na te denken over haar toekomst en ons, en uiteraard bekijk ik het op de negatieve manier: wie weet is het wel exit relatie over 2 maanden
- Aansluitend op bovenstaande ben ik bang dat haar mooie bruine haardos en haar verblindende blauwe ogen de aandacht van menig man daar zullen aantrekken, en dat zij misschien wel op 1 van die aantrekkingskrachten in zal gaan
- Ik ben jaloers over het feit dat ze het zo naar haar zin heeft en in zon korte tijd erin is geslaagd vrienden te maken om mee op stap te gaan en het leven in India nu echt tot zich heeft genomen. Voor mijn gevoel denk ik dat ze me helemaal niet nodig heeft. Waarom zou ze zich bezig gaan houden met mij als ze daar genoeg andere mensen heeft waar ze haar ei kwijtkan als ze daar behoefte aan heeft? Ik voel dat ik nu mijn beste vriendin kwijt ben. Voor het gevoel is ze me in zon korte tijd al helemaal vergeten. Nog maar een kwestie van tijd voor het gevoel aan intimiteit haar de kop zal opsteken, en ik ben er niet om haar dat te geven. Wat ziet ze überhaupt in mij???????
Ik zou haar moeten vertrouwen, haar het beste van de wereld moeten gunnen en moeten accepteren dat het momenteel is zoals het is en ik er weinig aan kan doen, maar ik kon het gewoon niet. De frustraties werden erger en erger, vooral op de momenten dat ik een glimp van haar opving, in de vorm van fotos van haar met haar mede-vrijwilligers bij de Taj Mahal en haar berichten op haar blog dat ze het momenteel super heeft aan die kant. Ze heeft me meerdere keren gezegd dat ze van me houdt, me heel erg mist, over me droomt en had gewild dat ik er bij kon zijn. Voor mijn gevoel betekent dit uiteraard weinig. In mijn ongenuanceerde beleving mist ze me stukje bij beetje minder en is het nog maar een kwestie van tijd voor ze me volledig uit haar hoofd heeft gewerkt.
Ik weet dat ik het positief moet bekijken en 2 maanden zo voorbij zijn, maar helaas maakt die 1 seconde aan een positief gevoel automatisch plaats voor alle issues waarmee ik in mijn hoofd zit. Ik wil haar niet langer lastigvallen met mijn misgevoel en durf haar al helemaal niet te vertellen over al die onzinnige dingen me dwars zitten. Ze oogt nu zo gelukkig, waarom zou ik haar dat geluk afnemen? Ik voel me een lastpost!
Het grote probleem is: ik kan dit nu gewoon niet hebben. Ik heb een rijexamen voor de boeg, heb een stapeltje tentamens op het programma staan volgende maand en moet solliciteren omdat mijn huidige baan volgende maand eindigt. Hoe kan ik met al die stress, onzekerheid, wantrouwen en zelfverwijten me bezighouden met de dingen die op dit moment ECHT belangrijk zijn?!
Mijn gevoel van radeloosheid heeft intussen plaatsgemaakt voor een belangrijk vraagstuk: WAAROM voel ik me zo? Hoe kan mijn obsessie voor 1 persoon met alle lasten die het met zich meebrengt zo erg zijn dat ik er aan onderdoor ga? Hoe kan ik het over een andere boeg gooien?
En daar komt dit topic om de hoek kijken. Op zoek naar antwoorden (en tegelijkertijd bezig aan mijn dagelijkse lurksessie ) stuitte ik op dit topic. De verhalen van de vaste kliek in dit topic heeft me aan het denken gezet.
Ik denk dat het is voorbestemd dat zoveel ellende ineens op me afkomt sinds mijn vriendin is vertrokken. Op 1 of andere manier heb ik tijd nodig om na te denken. Niet zozeer over onze relatie, maar meer over de manier waarop ik met onze relatie ben omgegaan. Aan de ene kant heb ik me weinig laten kennen, aan de andere kant hechtte ik me zodanig aan haar dat mijn eigen way of life er onder ging lijden. Geestelijk en sociaal gezien ben ik compleet afhankelijk van haar geworden. Dat is niks voor mij, daar ik eigenlijk altijd al een vrij onafhankelijke instelling heb gehad. Kennelijk is dit compleet veranderd sinds zij in mijn leven is gekomen. Ik had het al die tijd niet in de gaten totdat ze vorige week wegging, en nu komt het als een mokerslag. Ik kan er niet aan onderdoor blijven gaan. Niet alleen is het ongezond, het zorgt ervoor dat 2 maanden zullen voelen als 20 jaar!
Dat ik zoveel drukte op me afkrijg komende tijd biedt in veel opzichten dus ook voordelen. Ik kan nu eindelijk de oude ik proberen tevoorschijn te halen en haar proberen een gezonde plaats in mijn leven te krijgen. Momenteel voelt ze als een obsessie voor me, en dat is niet goed. Dat is nu al ongezond omdat mijn hart pijn doet door het misgevoel en alle stemmetjes die het nodig vinden allerlei wartaal in mijn gedachten te gooien waardoor ik allerlei doemscenarios voor mijn kiezen krijg. Het is gewoon niet gezond. Ik begrijp nu dat ik niet de enige ben die in zijn maag zit met allerlei gevoelens die moeilijk een plaats kunnen krijgen.
Daarnaast is niet alles kommer en kwel. Ondanks alles hou ik van haar met al mijn hart en ziel, is ze wat mij betreft naast mijn eerste ook mijn laatste liefde en zie ik al helemaal voor me hoe wij straks een lekker burgerlijke toekomst zullen opbouwen. Daarnaast zijn haar huidige avonturen in het buitenland niet alleen voor haarzelf. Over 2 maanden hebben we afgesproken in Kuala Lumpur. We gaan een maandje samen door Zuidoost-Azië reizen, zij om haar werk en India ervaringen te verwerken en ik om bij te komen van mijn verplichtingen van volgende maand.
[ Bericht 4% gewijzigd door Flylib op 17-02-2011 22:53:11 (te lang) ]
Uiteraard begin ik ook hier meer naar het negatieve dan naar het positieve te kijken. In mijn leuke negatieve beleving zal Zuidoost Azië op geen enkele wijze kunnen tippen aan haar India ervaringen, dus ga ik er automatisch van uit dat de trip voor haar gewoon een 13-in-1-dozijn buitenland reisje word en voor mij onvergetelijk. Uiteraard is hier niks van waar. Ze sprong een gat in de lucht toen ik vertelde dat ik samen met haar wilde gaan reizen, en heeft goed met me meegedacht en me meegeholpen in de zoektocht naar een ticket en accommodatie. Ook heb ik haar ticket van New Delhi naar Kuala Lumpur voor haar geregeld. Wat het voor ons onvergetelijk maakt is dat het onze eerste verre reis samen word, iets waar we al over droomden toen we elkaar leerden kennen. Maar ja, in mijn rare belevingswereld ga ik het natuurlijk vanuit een hele andere hoek bekijken.
Wat ik ook behoorlijk erg vind: een week voordat ik naar Maleisië vlieg ga ik nog met mijn moeder, zusje en zwager een paar dagen naar New York, een verjaardagscadeautje van mij en mijn zusje toen mijn moeder vorig jaar 50 werd. En voor mij en mijn zusje tevens een trip waar we al heel lang naar uitkijken omdat we het voornemen al jaren hadden, maar nooit in de praktijk konden brengen. Nu is het zover en dan komen die rotgevoelens over mijn gelukkige vriendin in India om de hoek kijken. Ik mag van geluk spreken dat ik in zon korte tijd zoveel over de wereld mag zwerven. Ik heb voorpret over die trip helemaal verwaarloosd, en tegenover mijn moeder, zusje en zwager kan ik dat gewoon niet maken! Ik heb dan ook besloten om qua voorpret die trip op de 1e plaats te zetten en dan pas mijn hebben en houden op Azië te richten. Dat ben ik hun en mezelf gewoon verplicht.
Hoewel ik nog steeds met de nodige rotgevoelens, stress en andere zaken in mijn hoofd (en in mijn hart) zit, begin ik nu wel enigszins tot inkeer te komen. Ik moet mijn gedachtepatroon aanpassen en proberen haar los te laten zodat ze van het middelste spoor naar een zijspoor kan rangeren. Een klein begin had ik onbewust hier al mee gemaakt. Gisterenmiddag heb ik whatsapp uit mijn telefoon verwijderd zodat de drang om haar online status te bekijken niet meer aanwezig is. Tevens heb op geen enkele wijze meer contact met haar gezocht en heb ik de signalen die ik wel van haar heb gekregen genegeerd. Ik heb nu even voor mezelf gekozen en probeer een paar dagen geen contact te hebben en te kijken hoe dat me vergaat.
Voor mezelf heb ik (o.a. na alle goede tips uit dit topic) het volgende voornemen voor mezelf opgesteld, hiermee wel in achtnemend dat het een proces van pieken en dalen zal zijn:
- Dicht bij mezelf blijven, om te voorkomen dat ik wordt geleefd i.p.v. leef
- Haar geestelijk los laten. What goes around comes around
- Haar vertrouwen. Als ze zegt dat ze van me houdt, me mist en alleen maar om mij geeft moet ik dat gewoon aannemen! Zoals mijn zusje vorige week tegen me zei toen ik haar lastigviel met mijn misgevoel: ik zag haar tranen op Schiphol toen je afscheid van haar nam, dat zegt heel veel. En ze is daar om iets goeds te doen en niet om los te gaan! Ik moet er maar gewoon van uitgaan dat ze een leuke tijd heeft en geen rare dingen doet
- Accepteren dat gevoelens van angst, onzekerheid en jaloezie er zijn en er niet op ingaan. Ik moet de stemmetjes door me heen laten gaan en gewoon niet naar ze luisteren. Er is helemaal niks aan de hand!
- Meer voor mezelf leven en vertrouwen in mezelf hebben, want ik kan pas echt van iemand houden als ik van ook mezelf kan waarderen om wie ik ben. Sociaal en geestelijk van iemand afhankelijk zijn maakt dingen alleen maar erger
Ik zag een quote langskomen die me erg aansprak:
Set her free. If she comes back, she's yours. If she doesn't, she never was.
Met dit voornemen moet ik maar proberen het leven de komende 2 maanden in te gaan. Als ik niet opgeef en doorzet en tegelijkertijd al mijn gedachten richt op wat nu echt belangrijk is, die 2 maanden misschien wel als 2 weken gaan aanvoelen.
Ook hier valt een vorm van onzekerheid. Dat ik me voor mijn eigen bestwil nu even van haar afsluit wil niet zeggen dat het qua contact voorlopig over is. Sterker nog; over een paar dagen moet ik wel iets van me laten horen. Mijn vriendin gaat zich alleen maar zorgen over me maken om uiteindelijk boos te worden over het feit dat ik niks van me heb laten horen en in haar beleving niet in haar geïnteresseerd ben. Uiteindelijk ben ik degene die ze het liefst wil spreken om me alles te vertellen over haar avonturen daar.
Hoe kan ik dit haar het beste brengen? Aan de ene kant wil ik graag alles wat me aan het hart gaat aan haar vertellen, zodat ze beter begrijpt hoe ik me voel en hoe ik er voor wil zorgen dat ik er vanaf kom. Aan de andere kant voel ik me een lastpost, val ik haar alleen maar lastig met mijn issues terwijl zij haar leven daar op orde heeft. Het laatste wat zij nodig heeft zijn mijn westerse issues. Ze moet zich op haar weeskinderen richten en haar nieuwe vrienden, niet op mij. Ons kennende kan dit uitlopen op een bekvechtpartij. Maar juist nu realiseer ik me dat ik met goed overpeinzen best een genuanceerde kijk op zaken kan geven.
Daarnaast wil ik haar niet de indruk geven dat ik er punt achter wil zetten of zo. Dat is wel het laatste wat ik wil. En ik weet dat zij dat ook niet gelijk zal denken, dat is te danken aan het feit dat ik haar gedurende de eerste dagen van haar verblijf in India heb platgespamd met mijn liefde voor haar.
Ik wil juist dat we straks de beste vakantie van onze leven samen hebben, maar dat kan alleen als ik haar tijdelijk loslaat en vrolijk verder leef tot het moment daar is en me verder geen gedachten en illusies ga maken. Als het er is, dan is het er. Als het er niet is, tsja...dan moet ik maar genoegen nemen met de gevolgen die dat heeft .Ik moet wat meer nuchter gaan denken. Zal ze het begrijpen en op me wachten? Of zal ze er geen genoegen mee nemen en kan het uit de hand lopen, tot de waarheid van 1 van mijn grootste angsten aan toe? Ik kan er niks zinnigs over zeggen en ik moet er eigenlijk ook niet over nadenken. Alles kan..
Ik kom in het dagelijks leven over als een nuchter jochie, maar in werkelijkheid schuilt er een flinke brok aan onzekerheid in me. Dat het me op zon manier zo hard zou treffen had ik aan de ene kant wel verwacht, aan de andere kant vreet het echt aan me. Maar dat ik langzaam maar zeker tot inkeer kom is zeker een bewijs dat ik mijn onzekerheden op termijn misschien toch wel de baas kan. Als ik dit weet door te zetten dan kan onze relatie er misschien zelfs een stuk sterker uitkomen en heb ik mijn oude ik weer terug en zij een compleet andere man, de man die zij verdient.
Mochten er veranderingen, vorderingen of anderszins belangrijke ontwikkelingen zijn, dan zal ik ongetwijfeld op mijn verhaal terugkomen, hopelijk een stuk korter dan deze hele lap tekst.
Ik wou jullie nog even bedanken voor het posten in dit topic. Jullie zijn een belangrijke inspiratiebron voor me geweest op een moment dat ik me op een keerpunt van mijn gevoelens bevond. Wie weet lukt het me wel om uit deze vicieuze cirkel te komen. Het doet me in ieder geval goed dat ik niet de enige ben met zulke issues en die eventueel ook met anderen kan delen, mits mijn verhaal hout snijdt natuurlijk
Ik weet niet wat ik hiermee tracht te bereiken, nou ja. Misschien wel. Het afschrijven helpt me in het verwerkingsproces. In het dagelijks leven ben ik sowieso een beter schrijver dan een prater. Ik ben blij dat er uit is. Over reacties ga ik me niet druk maken, als het in mijn hoofd maar rustig wordt.
En dan is het nu tijd voor bed......
[ Bericht 6% gewijzigd door Flylib op 18-02-2011 07:50:36 ]
), hier een korte versie van een heel lang verhaal:- Jongen heeft sinds 2,5 jaar vriendin, is zijn eerste vriendin dus is er (nu nog steeds) best ongemakkelijk onder.
- Jongen is onzeker, introvert en a-sociaal, vriendin is spontaan, flapuit en beste vriendin van iedereen.
- Jongen heeft door zijn onzekerheid en introvertheid moeite zich 100% te geven aan vriendin. Deelt te weinig interesses, serieuze issues en intimiteit met haar
- Gevolg: ruzie, want zij is een olifant als het op emotie aankomt. Karakters botsen regelmatig, komt uiteindelijk altijd goed, maar blijft pappen en nathouden
- Vriendin is voor 2 maanden naar India, jongen is emotioneel wrak geworden. Zit sinds vorige week vol onzekerheid, jaloezie, zelfverwijten en angstgedachten. Eet slecht, slaapt slecht, piekert de hele dag door en voelt geestelijke en lichamelijke pijn. Waarschijnlijk gevolg van 2,5 jaar aan opkroppen en een gevoel van geestelijke en sociale afhankelijkheid van haar
- Na een week was jongen zijn wrak-zijn zat, zocht antwoorden op zijn problemen. Vond ze zowaar door dit topic, gelijkgestemden!
- Jongen gaat een poging wagen door wat eenvoudige stappen het leven weer zijn normale gang te laten gaan
- Dat heeft die jongen nodig: hij moet zijn rijbewijs halen, afstuderen en solliciteren naar een nieuwe baan
- Jongen probeert vriendin geestelijk los te laten, in de hoop dat het kutgevoel overgaat
- Jongen twijfelt nog of hij het wel aan vriendin moet vertellen. Hij wil haar niet lastigvallen met zijn issues terwijl zij daar gelukkig is met haar leven.
- Wat nu?
[ Bericht 0% gewijzigd door Flylib op 18-02-2011 07:42:57 ]
Ik kan je wel een berg tips gaan geven, maar je hebt zelf precies beschreven wat je het beste kunt doen de komende tijd en ik ben het er volledig mee eens. Je hebt goede inzichten gehad en ik denk dat het een goed idee is om je geestelijk van haar los te maken. Een ding waar ik je wel op wil wijzen is dat geestelijke afstand niet inhoudt dat je tastbare afstand van haar neemt. Het betekent dus niet per definitie niks van je laten horen. Ik denk zelfs dat je haar daar pijn mee gaat doen. Vooral omdat ze al eerder heeft aangegeven dat ze er moeite mee heeft als je geen affectie toont of als je je gevoelens niet uit. Het zou niet verkeerd zijn om tegen haar te zeggen dat je je de komende tijd even gaat richten op al die zaken die je nog op orde moest krijgen, in de tussentijd dat zij haar ding doet in India. Je hoeft niet minder lief tegen haar te doen of minder vaak tegen haar te zeggen dat je van haar houdt. Ik zou haar niet lastig vallen met je issues om eerder genoemde redenen: zij is nu gelukkig daar en doet haar ding en daar is niks mis mee. Dat zou jij ook moeten doen. Gebruik de tijd die je hebt nu voor jezelf en besteed het nuttig. Dit dagenlange getob over dingen die niet aan de orde zijn is zonde van je tijd. Twee maanden is wat dat betreft een perfecte duur. Niet zo lang dat je die persoon zo erg mist dat hij/zij van je vervreemdt maar wel lang genoeg om voor jezelf de zaken op orde te krijgen.
Je moet gewoon leren om te gaan met je irrationele gedachtes. Ik heb het idee dat er feitelijk weinig mis is in de relatie, buiten jouw onzekerheid en de grote verschillen tussen jullie. Als jullie goed communiceren over de verschillen dan hoeft dit helemaal geen probleem te zijn. Ondertussen moet jij aan jezelf gaan werken. Je zegt meerdere malen dat je geen idee hebt waarom ze bij je is. Uit je verhaal kan ik opmaken dat je een intelligente man bent die echt wel wat te bieden heeft. Praat jezelf niet zo naar beneden. Het feit dat jullie al zo lang samen zijn geeft aan dat ze echt wel wat in je ziet. Zorg dat jij ook wat in jezelf gaat zien. Niet voor haar, maar voor jezelf.
Over je probleem dat je je niet honderd procent aan haar kan geven. Op zich is dit iets wat je misschien wel siert. Het is niet aantrekkelijk als mensen zich 100 procent geven aan iemand anders. Je helemaal geven aan iemand anders is ook helemaal niet de bedoeling van een relatie. Iemand anders moet een toevoeging zijn aan je leven, geen invulling. Je moet jezelf 100 procent geven en je partner kan je dan eventueel een extra 50 procent geven zodat je op 150 procent komt bij wijze van spreken. Maar probeer nooit je geluk of eigenwaarde uit iemand anders te halen, dit zal je nooit lukken.
Zie deze 2 maanden als een periode die je heel nuttig kunt gebruiken om je eigen leven weer op orde te zetten. Gebruik de tips in dit topic om beter om te kunnen gaan met je irrationele gedachtes en gevoelens. Wees lief tegen haar en zorg dat ze iets om naar uit te kijken heeft als jullie elkaar weer zien. Beter dan dit kon je het niet hebben, je ziet het in nu en hebt nog twee maanden ongestoord de tijd om te beginnen met alles wat je je hebt voorgenomen. Daarna kunnen jullie samen die geweldige reis maken.
Maar wel heel duidelijk en ik denk dat ik me eigenlijk alleen maar kan aansluiten bij surfergirl!
Haal er ook weer wat uit over dat 100% geven. Ik had altijd het idee dat de ander iets voor me achterhield iets wat met gevoel te maken heeft ofzo. (zal ook bij mezelf liggen besef ik me nu ook wel weer) Maar goed ik besef me aan de andere kant ook weer dat je nooit alles kan en misschien ook wel niet moet geven idd. Sowieso wat is 100%?
Mooi om te lezen dat je jezelf 100% moet geven! En de ander 50% om het maar even in percentages uit te drukken. Dat is wel mooi om het zo te zien jah
Ik ben zelf ook zo voor dat aanvulling en geen opvulling verhaal ... zo ben ik van mezelf ook veel meer past veel meer bij hoe mijn leven ook is. Zo denk ik zelf ook ... totdat ... nou ben nu in ieder geval een heeeeeeeeeeeeeeeel stuk beter voorbereid
[ Bericht 4% gewijzigd door VoltVolt op 18-02-2011 08:43:50 ]
Ik ben me ervan bewust dat het loslaat proces niet over 1 nacht ijsgaat, ik merk het omdat alle shit sinds een paar uur me weer heeft getroffen, maar wel in minder extreme mate dan pakweg een week geleden. Ik voel het weer aan mijn hart, maar ik pieker een stuk minder dan gebruikelijk. Is een goed teken toch? Nu alleen nog een kwestie van doorzetten. Waar een wil is, is een weg.
Mijn vriendin stuurde me gisteren meerdere smsjes met de vraag waarom ik niet reageerde op haar whatsapp berichten. Toen ik onderweg was van mijn werk naar huis heeft ze ook nog gebeld, maar dat had ik niet in de gaten want ik was ingedut in de bus.
Ik heb er verder de hele avond zo min mogelijk aandacht aan geschonken, ook omdat ik toen bezig was met bovenstaande bestseller (
)Door die terugval van vanochtend kreeg ik toch de drang om whatsapp weer te installeren om te kijken wat ze had gestuurd. Een bedankje voor het feit dat ik maandag een schenking doe voor de weeskinderen, maar vanaf dat moment alleen nog maar "waarom" en vraagtekens. Haar laatste bericht dateert van vanochtend rond een uur of 4 (als het op scholen in de regio Delhi al speelkwartier is). "Ik vind het jammer dat ik niks meer van je hoor. Nou ik ga slapen, truste kus".
Uit dit bericht kan ik sowieso al opmaken dat ze niet echt blij is. Mijn irrationele gedachten gaan er automatisch vanuit dat ze het met me heeft gehad of gewoon niks met me te maken wilt hebben. Het enige wat ze van me wilt is een teken van leven, hoe kort die ook is. Ze vindt het volgens mij al erg genoeg dat we momenteel niet bellen.
Surfergirl: je hebt groot gelijk dat er een groot verschil is tussen het geestelijke en tastbare. Ik vind echter wel dat ik het tastbare eerst los moet laten om ook het geestelijke een veel betere plaats te geven. Met andere woorden: haar de komende dagen nog even blijven negeren. Ik doe dit bewust zodat ik echt even bij mezelf kan blijven en in de tussentijd goed kan nadenken over de manier waarop ik haar later zal benaderen. Ik ben niet van plan mijn hele verhaal op te sommen, maar ik zoek wel een manier om zo kort maar krachtig mogelijk en zeer genuanceerd aan haar uit te leggen dat ik met mezelf bezig ben.
Mijn persoontje heeft perspectief nodig voor het ondernemen van actie. Ik weet dat ik haar nu waarschijnlijk al boos en verdrietig heb gemaakt, dus discussie zal er zeker komen als we elkaar weer spreken. Maar als ik haar op een juiste manier kan uitleggen waar ik mee bezig heb zal ze er uiteindelijk wel begrip voor hebben. Ik wil haar dingen uitleggen, maar haar geluk niet in de weg staan. Los daarvan; ik kan haar komende dagen nieteens bereiken, uit een FB bericht heb ik begrepen dat ze dit weekend op de toeristische toer is.
Het beetje sociale in mezelf laat ik nu ook langzaam maar zeker de revue passeren. Morgen heb ik een lekker drukke dag. Eerst heb ik met een vriend afgesproken in Den Haag, om later bij mijn oom in Amsterdam te blijven eten. Ik heb er erg veel zin in, ook een goede fase in het verwerkingsproces.
Over dat neerhalen van mezelf; daar heeft zij zich regelmatig aan geërgerd. Ze benadrukt elke keer weer dat ze van me houdt zoals ik ben. Maar bij elke terugval in mijn gedachten (ook in de afgelopen 2,5 jaar) vond ik mezelf minder interessant dan de mensen met wie ze op dat moment was. Als zij dan hele verhalen had over wat ze had beleef en aan mij vroeg hoe mijn dag/weekend was, komt er bij mij niet meer uit dan "ja goed, heb dit/dat gedaan." Punt. Ook zo'n karakterverschil, zij kan de kleinste belevenissen praktisch verfilmen dmv haar stem. Ik kan dat alleen in mijn gedachten en op papier/de computer, om het met mijn stem zo zakelijk mogelijk te houden. Ik haal mezelf niet graag neer, maar het wordt na verloop van tijd een automatisme. Maar inderdaad. Dat ze ondanks de scherpe kantjes toch nog steeds van me houdt zegt heel veel. Ook iets waar ik aan moet werken. Ik weet dat ik haar best veel te bieden heb, maar ik wil dat zelf niet altijd inzien helaas.....
Wat aanvulling/opvulling betreft: ik heb nooit eerder een relatie gehad. Materiaal om relaties te kunnen analyseren heb ik voornamelijk uit films, liedjes en mijn vrienden/familiekring gehaald. Als ik daar nu aan terugdenk moet ik lovesongs en romantische films echt niet meer serieus nemen, evenals bepaalde vrienden en familieleden die qua relatieproblemen met kop en schouders boven ons uitsteken
Elke relatie is anders. Blijkt bij ons ook weer. Zij heeft in het begin vaak gezegd dat ze zoekt naar een aanvulling op haar leven. Ik heb een relatie altijd gezien als een verbintenis waarin je van beide kanten 100% naar elkaar toe trekt. Nu begin ik ook wel in te zien dat dit praktisch onmogelijk is. Dat blijkt wel uit het feit dat we na 2,5 jaar niks van onze samenwoon ambities hebben kunnen waarmaken en zij nu gelukkig is met haar missie in India. We leven langs elkaar heen, maar hebben wel veel aan elkaar op de momenten dat we bij elkaar zijn. Zij kan mij op een gezondere manier missen dan ik dat kan. Althans, zo voel ik het op dit moment.Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik op sommige gebieden te weinig heb gedaan, anders hadden we die laatste extreme ruzie van vorige maand niet gehad. Ik moet daar gewoon aan werken.
Fiew....het van me afschrijven helpt wel weer....mijn hart en hoofd beginnen weer een beetje normaal aan te voelen. Doorzetten doorzetten doorzetten.....meer kan ik nu niet doen. Ik ga vanaf vanavond proberen mijn aandacht eens weer goed te verleggen op dingen die ik leuk vind, eens kijken wat er uit komt. Ik hoop dat zij zo nu en dan aan mij denkt als ze weer eens een geweldige bezienswaardigheid voor ogen heeft 10.000km verderop.....wie weet rangeert zij stukje bij beetje van middelste spoor naar zijspoor......ik heb wel het gevoel dat er langzaam maar zeker beweging in komt...
...maar het proces blijft een proces van pieken en dalen....
....to be continued
[ Bericht 0% gewijzigd door Flylib op 18-02-2011 13:13:10 ]
Voordat ik mijn praktijkverhaal
zal vertellen wil ik eerst even reageren op Flylib. Ik heb je hele verhaal gelezen - wat overigens helemaal niet vervelend was hoor! - en daarbij heb ik een paar dingen gedacht (in willekeurige volgorde):- Wat herkenbaar dat neerhalen van jezelf, je zo schuldig voelen, denken dat je niet goed genoeg bent.
- Na het lezen van het hele verhaal: jamaar, je vriendin wil zo graag weten hoe het met je gaat, toont interesse, is bezorgd... als ik het zo lees is ze hartstikke gek op je!
- Ondertussen dacht ik: door alle onzekerheden en door zijn verliefdheid ben je gewoon verblind, je ziet wat je wil zien en daardoor kun je nooit zien wat er écht is, namelijk liefde die door de miscommunicatie tussen jullie (wat weer wordt veroorzaakt wordt door die blindheid waar ik het over heb) vertroebeld is.
- Jullie relatie zit goed, maar is - zoals Surfergirl al eerder heeft gezegd - niet in evenwicht. Dat komt dus vooral door jouw onzekerheid. Laat haar geestelijk los, maar geef haar wel 'gewoon' aandacht. Anders komen jullie in een nog negatievere spiraal terecht. Verwacht wellicht niet zoveel.
- Wat goed dat je je er al zo bewust van bent, en dat je goede inzichten hebt. Ik denk ook dat dit iets is wat je moest overkomen.
- Je kijkt tegen je vriendin op, je bent jaloers op haar omdat je zo zou willen zijn als zij is. Weer herkenbaar. Ik heb dat dus ook een beetje met mijn vriend, zoals je misschien wel hebt gelezen. Wat je nu doet is jezelf afwijzen. Maar wat je ook al aan het doen bent is leuke dingen doen, enz. Dat is heel goed. Probeer ook meer jezelf te zijn. Ik zie iemand vertellen die totáál niet zichzelf is. Ben je bang om jezelf te zijn, bang voor de reacties van je vriendin/anderen daarop? Niet bang zijn, express yourself. Het zal bevrijdend aanvoelen, echt!
Zo, dan nu het verslag van gisteravond
Ik moest eerst werken en tijdens het werk kreeg ik een smsje van m'n vriend. Of ik bleef slapen. Dat wilde ik wel, het was ondertussen alweer bijna twee weken geleden dat ik voor het laatst bij hem was blijven slapen. Ik weet niet of ik het al verteld had, maar hij heeft zijn ribben tijdens de wintersport gekneusd en toen hij terugkwam wilde hij echt een paar dagen alleen slapen, omdat hij eindelijk weer de ruimte had. Vond het eerst wel jammer, maar begrijpelijk.Anyway, hij smste vervolgens weer terug of ik zin had in cake. Kom ik 's avonds bij hem, had hij allemaal kookdingen gekocht om cupcakes te maken. Had ik helemaaaal niet verwacht, ik dacht dat hij gewoon cake had gekocht
Dus toen hebben we gisteravond cupcakes met chocola en strooisel gebakken. Hij is ook zo lief, ik smolt natuurlijk helemaal! Tijdens het koken allemaal complimentjes van zijn kant en hij bleef maar aan me zitten.Daarna Wie is de Mol gekeken en lekker geslapen. Het ging echt heel erg goed, ik ben niet boos geworden, vond mezelf erg grappig en gezellig en ben niet meer over mijn onzekerheden begonnen. Vanmorgen was hij op de een of andere manier heel bezorgd en vroeg hij een aantal keer of ik me wel goed voelde. Kennelijk zag ik er nogal verlept uit, haha. Moet zeggen dat ik af en toe geen oog dichtdeed omdat hij zo'n draaikont is en bovendien was ik bang dat ik hem pijn zou doen i.v.m. ribbenkast. Ben ook moe, maarja... PMS
En nu ben ik weer thuis, omdat ik zo nog een cadeautje moet kopen. Heb zelfs zijn aanbod om nog een tv-serie te kijken afgeslagen
Ik zie hem vanavond wel weer op het werk. We zijn namelijk collega's. Ik voel me prima vandaag, ik ben blij dat het zo goed ging en heb me niet afhankelijk opgesteld. Daardoor voel ik me nu al een stuk sterker! Dit weekend dus naar mijn ouders en dat heb ik tegen hem gezegd op een normale manier, en niet verdrietig ofzo (dat doe ik normaalgesproken ook niet hoor, maar ik denk dat jullie wel begrijpen wat ik bedoel Om even kort op je bericht in te gaan ... volgens mij gaf surfer het ook al aan. Dat het beter is om even te laten weten dat je druk bent anders gaat zij zich ook onnodig zorgen maken denk ik. En dan kan je alsnog afstand nemen op jou manier.
En dat kan heel simpel met bijvoorbeeld te zeggen:
Dat je haar mist en dat je daar even mee om moet leren gaan en je daarom even wat meer op jezelf focust ... je even wat tijd voor jezelf nodig hebt. Dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Dat je aan haar denkt enz,
Zoiets .. je hoeft er niet gelijk inhoudelijk over te vertellen. Dat doe je wel als je weer een goed gesprek hebt. Of je moet haar daardoor te nieuwsgierig maken. Zij zoiets ook niet van je kent? Maar dat kan je zelf het beste beoordelen denk ik.
[ Bericht 3% gewijzigd door VoltVolt op 18-02-2011 14:26:01 ]
Jeeeeeeeeeeeeeeeej goed bezig!quote:
Zo, dan nu het verslag van gisteravond
Anyway, hij smste vervolgens weer terug of ik zin had in cake. Kom ik 's avonds bij hem, had hij allemaal kookdingen gekocht om cupcakes te maken. Had ik helemaaaal niet verwacht, ik dacht dat hij gewoon cake had gekocht
Daarna Wie is de Mol gekeken en lekker geslapen. Het ging echt heel erg goed, ik ben niet boos geworden, vond mezelf erg grappig en gezellig en ben niet meer over mijn onzekerheden begonnen. Vanmorgen was hij op de een of andere manier heel bezorgd en vroeg hij een aantal keer of ik me wel goed voelde. Kennelijk zag ik er nogal verlept uit, haha. Moet zeggen dat ik af en toe geen oog dichtdeed omdat hij zo'n draaikont is en bovendien was ik bang dat ik hem pijn zou doen i.v.m. ribbenkast. Ben ook moe, maarja... PMS
En nu ben ik weer thuis, omdat ik zo nog een cadeautje moet kopen. Heb zelfs zijn aanbod om nog een tv-serie te kijken afgeslagen
Het is zo raar. Vorige week had ik nog het gevoel alsof ik het einde van de wereld had bereikt. Ik ontdekte dit topic, las jullie verhalen, begon inspiratie te verkrijgen, deed mijn eigen verhaal en het 20 eurocentje begint nu langzaam maar zeker toch echt te vallen bij mij. Voorheen dacht ik dat ik gek was, maar ik ben niet de enige zie ik nu in. En ik zie in hoe een andere insteek effect kan hebben, als je er maar in gelooft.
Het betekent nog niet dat alles bij mij OK is. Het is nog maar een begin...en er is nog genoeg werk te verzetten en er zijn nog genoeg zaken die ik in perspectief moet nemen. Maar hoe overdreven dit misschien overkomt: Dit topic en jullie persoonlijke kijk op zaken is misschien wel mijn redding.......
Ik kom vanavond nog wel op bepaalde dingen terug. Schiet me ineens te binnen dat ik nog aan het werk ben
Bedankt allemaal!
SUPER om te lezen! Je hebt je echt super goed opgesteld. Misschien dat het op het begin wat tegennatuurlijk aanvoelt omdat het niet is wat je normaal zou doen en het is heel normaal als je nog een terug valt krijgt maar geef er niet aan toe!
@ Flylib
Goede inzichten maar je pakt het verkeerd aan tov haar, ga haar niet negeren want daar stoot je haar mee af. Je bent goed bezig aan jezelf, maar je hoeft haar niet zo aan de kant te zetten zoals je nu doet. Je geeft aan dat je bang bent dat ze je niet meer wil en tegelijk laat jij helemaal niks van je horen? Waarom?
Ga er later uitgebreider op in, heb nu even haast!
Ze is absoluut gek op mij, zeker weten. En ze heeft ook meerdere keren benadrukt dat ze me waardeert om wie ik ben. Ze vindt het fijn om met iemand te zijn die niet alleen heel anders is dan haar qua karakter, maar ook qua interesses en denkbeelden. Dat kan haar wereld verrijken en haar scherper maken. Dat heeft ze nog eens erg duidelijk benadrukt na onze "grote" ruzie vorige maand. Bizar dat ik zelfs na dat gesprek nog steeds niet kan/wil inzien dat het gewoon zo is en ik dat ook gewoon moet aannemen. De huidige omstandigheid speelt daar zeker een rol in, omdat al mijn negatieve gevoelens weer komen bovendrijven. Ook het feit dat ze me na 2,5 jaar samen nog steeds overrompelt met zichzelf en haar leuke en soms irritante dingetjes speelt een rol. Ik was tot haar komst in mijn leven gewend aan het lopen van blauwtjes na hopeloze vormen van verliefdheid. Ik had de hoop opgegeven tot ik haar ontmoette. Mijn eerste date met haar geldt als de mooiste dag van mijn leven.quote:
- Na het lezen van het hele verhaal: jamaar, je vriendin wil zo graag weten hoe het met je gaat, toont interesse, is bezorgd... als ik het zo lees is ze hartstikke gek op je!
- Ondertussen dacht ik: door alle onzekerheden en door zijn verliefdheid ben je gewoon verblind, je ziet wat je wil zien en daardoor kun je nooit zien wat er écht is, namelijk liefde die door de miscommunicatie tussen jullie (wat weer wordt veroorzaakt wordt door die blindheid waar ik het over heb) vertroebeld is.
Dit keer was het eindelijk raak, maar 2,5 jaar later voel ik me nog steeds zo verward. Ik ben gewoon een heel moeilijk hoopje mens...geef ik eerlijk toe Als ik dingen voor me zie, lijkt het in mijn hoofd net een oscar-waardige Universal-productie met alle bijbehorende soon-to-be-popular quotes en allerlei special effects. Uiteindelijk verwacht ik ook dat dingen zullen lopen zoals ik ze voor me zie. In de praktijk loopt het uiteindelijk altijd anders. Ik heb soms grote moeite met wat er op dat moment gebeurt. Ik ga me irriteren, negatieve gedachten en denkbeelden krijgen en reflecteer dat uiteindelijk op haar. Ja, ook op dat punt mag ik een hoop veranderen. Mijn verwachtingspatronen van de afgelopen 2,5 jaar lijken in veel opzichten op de teksten in die lovesongs en happy endings in die romantische films die ik vroeger als leidraad gebruikte. Ik denk dat het hoog tijd word dat ik inzie dat het leven vol plotwendingen zit, en mijn verwachtingspatroon op een laag pitje moet houden. Niet gelijk doemdenken, maar het gewoon zn vrije loop laten. Het kan vriezen, het kan dooien......quote:
Voor mijn gevoel is het voortbestemd. Aan de andere kant had ik vroeg of laat sowieso wel moeten weten dat ik naar een verklaring moest zoeken voor mijn gedrag en buien op dit moment. Ik begon gek te worden van het feit dat ik mezelf zo gek maakte. Ik denk dat ik een zetje in de juiste richting nodig had. Onbewust heeft mijn vriendin me die gegeven, door voor 2 maanden te vertrekken.....ze heeft wat sporen achtergelaten, maar zoals ik me op dit moment begin te voelen kan ik er wellicht toch in slagen die sporen te wissen. In de zin van: het een plaats geven.quote:
- Wat goed dat je je er al zo bewust van bent, en dat je goede inzichten hebt. Ik denk ook dat dit iets is wat je moest overkomen.
Dit raakte me toen ik het las. Je beschrijft mijn hele bovenstaande bestseller in slechts een paar zinnenquote:
- Je kijkt tegen je vriendin op, je bent jaloers op haar omdat je zo zou willen zijn als zij is. Weer herkenbaar. Ik heb dat dus ook een beetje met mijn vriend, zoals je misschien wel hebt gelezen. Wat je nu doet is jezelf afwijzen. Maar wat je ook al aan het doen bent is leuke dingen doen, enz. Dat is heel goed. Probeer ook meer jezelf te zijn. Ik zie iemand vertellen die totáál niet zichzelf is. Ben je bang om jezelf te zijn, bang voor de reacties van je vriendin/anderen daarop? Niet bang zijn, express yourself. Het zal bevrijdend aanvoelen, echt!
Inderdaad. Ik kijk tegen haar op. Ze heeft eigenschappen die ik zelf niet heb, en soms mis.
Vroeger had ik veel denkbeeldige vrienden en een denkbeeldige vriendin. In mijn denkbeeldige vriendenkring was ik een heel ander mens; Spontaan, zelfverzekerd en vriend van iedereen. Mijn denkbeeldige vriendin was precies zo, en het klikte op alle gebieden.
De band met mijn denkbeeldige vrienden is intussen verwaterd, ik heb ze niet meer nodig in mijn leefwereldje. Maar wat nog belangrijker is: die denkbeeldige vriendin is overgegaan in een echte vriendin; en zij matcht met alle kenmerken die mijn denkbeeldige vriendin ook had. Tussen mij en mijn denkbeeldige vriendin is het al 2,5 jaar over, ik kon beter krijgen
Ik durf best mezelf te zijn bij haar. Ik durf vanalles tegen haar te zeggen, ik durf emotioneel te zijn, damn...ik durf zelfs scheten te laten waar zij bij is (ook al waardeert ze dat doorgaans niet echt
) Maar doordat ik me soms zo anders voel dan anderen op sommige gebieden heb ik de neiging mezelf op te sluiten in mijn eigen wereldje. Gevolg: zelfs na al die tijd kent ze me helaas nog steeds niet goed genoeg. En dat heb ik allemaal aan mezelf te danken. Fuck....wat kan een leerproces soms zo eenvoudig zijn. Ik moet meer denken, minder piekeren.Dit leerproces zal zoals eerder gezegd niet in 3 tellen voltooid zijn. Ik zal het ongetwijfeld aan mijn hart voelen als ik weer van die gelukkige foto's en berichten van haar zie vanuit India. Maar ik probeer mijn best te doen gelukkig te zijn voor haar, zoals zij gelukkig is voor mij als ik iets moois bereik. Ik zal ongetwijfeld gevoelens van jaloezie krijgen als ik zie/lees hoe leuk ze het heeft met haar medevrijwilligers en met de locals.
Ik moet maar gewoon inzien dat die mensen haar nu vormen, en dat ze over 2 maanden weer helemaal de mijne is als vanouds, al verwacht ik wel dat ook zij wel wat veranderingen doormaakt en op bepaalde gebieden anders naar dingen is gaan kijken. Een verblijf in India kan nogal wat indruk maken, getuige de ervaringen van kennissen, collega's en familieleden. Enige binding had ze sowieso al. Ik ben zelf van Hindoestaanse komaf, dus ze kende bepaalde culturele dingetjes al dankzij mij en mijn familie.....
Maar ja....waar een wil is, is een weg. Ik ga niet langer piekeren, maar gewoon doen. Ik merk aan mezelf dat ik me nu al stukken beter voel dan 2 dagen geleden. Ik schraap langzaam maar zeker de energie en de wilskracht bij elkaar om haar een gezonde plaats in mijn leven te geven en mezelf de ruimte te geven me te richten op de dingen die echt belangrijk zijn voor mij: studie, rijbewijs, werk.....en uiteraard mijn globetrotterdingetjes over 2 maanden
Het is overdreven om te zeggen dat ik me herboren voel. Maar ik voel me wel een stuk leger en beter, en heb inzicht gekregen....poehee, soms kan ik best rationeel zijn. In ieder geval een fijn vooruitzicht voor het sociale weekendje wat ik voor de boeg heb
[ Bericht 0% gewijzigd door Flylib op 18-02-2011 22:54:28 ]
Je hebt helemaal gelijk. Ik ben daar nog eens over gaan nadenken. En het zal alleen maar averechts werken. Dat heeft ze niet verdiend want ze wil juist contact met mij maken.quote:
Goede inzichten maar je pakt het verkeerd aan tov haar, ga haar niet negeren want daar stoot je haar mee af. Je bent goed bezig aan jezelf, maar je hoeft haar niet zo aan de kant te zetten zoals je nu doet.
Probleem op dit moment is meer praktisch: ze is onbereikbaar want ze maakt een toeristisch tripje ergens in the middle of nowhere (wel ergens in India denk ik
)Morgen heb ik me voorgenomen echt even voor mezelf te reserveren en mezelf zo min mogelijk met haar bezig te houden. Ik ben blij om even wat sociale contacten aan te gaan de hele dag, dat houdt me scherp. Ik zal haar morgenavond laten weten dat ik weer op skype kom.
Ik zal haar mijn excuses aanbieden, en uitleg geven. Het verhaal in een notendop zonder alle poespas die hier voobij is gekomen. En dan maar afwachten hoe haar reactie zal zijn. Maar ik zal in ieder geval niet voor haar vluchten. Als ik haar een gezonde plaats in mijn leven wil geven dan moet ik ook op een gezonde manier contact met haar hebben en ook houden. Het enige wat dan nog rest zijn alle verplichtingen volgende maand. En me verheugen op mijn hart die een sprongetje maakt over 2 maanden als ik de aankomsthal van Kuala Lumpur airport uitloop en haar met haar mooie blauwe ogen en haar grote blauwe koffer zie (ze komt een uur eerder dan mij aan, dus heeft wat meer voorbereidingstijd
)Overigens een leuk WTF-moment vanavond toen ik van mijn werk onderweg was naar huis. Op het hoogtepunt van mijn dieptepunt heb ik alles wat maar in de buurt komt van een "lovesong" van mijn favorietenlijst op mijn ipod afgehaald. Alleen van mijn favorietenlijst, want ik sluit niet uit dat ik ze weer terug kan plaatsen als ik me beter voel. Voor alle zekerheid heb ik alle nummers in een excellijstje gezet voor het geval ik er eentje vergeet (ben een lijstjesmens
).Ik was echter 1 nummer vergeten;
Toen ik haar 2 weken geleden tijdens een etentje verraste met een ipod vol met mijn favorieten als afscheidscadeautje was dit het 1e nummer wat zij hoorde toen ze hem als test even aanzette. Ze vond mijn playlist al gelijk goed beginnen!
Bizar dat ik uitgerekend DIT nummer vergeten ben tijdelijk van mijn lijst af te halen en die voorbij hoor komen in mijn sleepy mood.......what goes around, comes around? Mensen, serieus......ik begin me steeds vrijer te voelen.......
[ Bericht 0% gewijzigd door Flylib op 19-02-2011 00:17:09 ]
Je bent gewoon zo overrompeld omdat dit dus de eerste keer is dat het wederzijds is. En tegelijkertijd ben je zo onzeker, en daardoor kijk je ook nog eens tegen haar op. Maar wat het ook is: liefde!quote:
[..]
Ze is absoluut gek op mij, zeker weten. En ze heeft ook meerdere keren benadrukt dat ze me waardeert om wie ik ben. Ze vindt het fijn om met iemand te zijn die niet alleen heel anders is dan haar qua karakter, maar ook qua interesses en denkbeelden. Dat kan haar wereld verrijken en haar scherper maken. Dat heeft ze nog eens erg duidelijk benadrukt na onze "grote" ruzie vorige maand. Bizar dat ik zelfs na dat gesprek nog steeds niet kan/wil inzien dat het gewoon zo is en ik dat ook gewoon moet aannemen. De huidige omstandigheid speelt daar zeker een rol in, omdat al mijn negatieve gevoelens weer komen bovendrijven. Ook het feit dat ze me na 2,5 jaar samen nog steeds overrompelt met zichzelf en haar leuke en soms irritante dingetjes speelt een rol. Ik was tot haar komst in mijn leven gewend aan het lopen van blauwtjes na hopeloze vormen van verliefdheid. Ik had de hoop opgegeven tot ik haar ontmoette. Mijn eerste date met haar geldt als de mooiste dag van mijn leven.
Misschien is het je angst dat ze een keer bij je weg zal gaan, dat je het moeilijk vindt om je te laten gaan? Dat je bang bent dat je op den duur gekwetst gaat worden? Oh, dit is echt zo herkenbaar. Zowel jij als ik kunnen ons een ongeluk visualiseren. Je wil graag zien wat je aan de binnenkant van je ogen ziet, of je wil juist niet zien (bijvoorbeeld dat je vriend(in) vreemdgaat, en dat je dat voor je ziet) wat je gedachten je laten zien. En dat is het 'm: je gedachten laten je/ons iets zien. Daardoor is het nog moeilijker om die gedachten te negeren. Althans, zo gaat het er in mijn hoofd aan toe.quote:Als ik dingen voor me zie, lijkt het in mijn hoofd net een oscar-waardige Universal-productie met alle bijbehorende soon-to-be-popular quotes en allerlei special effects. Uiteindelijk verwacht ik ook dat dingen zullen lopen zoals ik ze voor me zie. In de praktijk loopt het uiteindelijk altijd anders. Ik heb soms grote moeite met wat er op dat moment gebeurt. Ik ga me irriteren, negatieve gedachten en denkbeelden krijgen en reflecteer dat uiteindelijk op haar. Ja, ook op dat punt mag ik een hoop veranderen. Mijn verwachtingspatronen van de afgelopen 2,5 jaar lijken in veel opzichten op de teksten in die lovesongs en happy endings in die romantische films die ik vroeger als leidraad gebruikte. Ik denk dat het hoog tijd word dat ik inzie dat het leven vol plotwendingen zit, en mijn verwachtingspatroon op een laag pitje moet houden. Niet gelijk doemdenken, maar het gewoon zn vrije loop laten. Het kan vriezen, het kan dooien......
Ik geloof er heilig in dat alles in het leven voorbestemd is. Natuurlijk ligt niet elke seconde van je leven vast, maar je wordt geboren omdat je bepaalde dingen moet leren in het leven. Dit is iets wat wij moeten leren. Dit is voor jou dan wel je eerste relatie, maar dat maakt eigenlijk niks uit. Het is iets wat in je zit en wat een 'zwak' punt is. Dat komt er op een gegeven moment uit. Relaties (in welke vorm dan ook) zijn onze leerscholen. Zie dit 'zwaktepunt' van jou wat je nu hebt ontdekt daarom als iets positiefs, als een cadeau. Zowel jouw vriendin als mijn vriend, ex-vrienden en ex-vriendinnen, komen in je leven om je iets te leren. De een doet daar een paar relaties over, de ander één. Je zal net zo lang met je probleem geconfronteerd worden totdat je inziet dat je er aan moet werken. Net als Surfergirl heb ik hiervoor een relatie gehad waar dat al tot uiting kwam, en toen ik tot dat inzicht kwam ging het uit. Vervolgens kwam ik mijn vriend tegen, die overigens veel sterker en evenwichtiger is dan mijn ex (en mij dus aankan met mijn buien), en bij hem kan ik wat ik geleerd heb in de praktijk brengen. Ik ben echt ontzettend blij dat hij er is, hij mij dit laat inzien en ik het inzie. Maar ook aan de 'relaties' hier in dit topic heb ik vreselijk veel. Jullie zijn absoluut de doorslaggevende factor!quote:Voor mijn gevoel is het voortbestemd. Aan de andere kant had ik vroeg of laat sowieso wel moeten weten dat ik naar een verklaring moest zoeken voor mijn gedrag en buien op dit moment. Ik begon gek te worden van het feit dat ik mezelf zo gek maakte. Ik denk dat ik een zetje in de juiste richting nodig had. Onbewust heeft mijn vriendin me die gegeven, door voor 2 maanden te vertrekken.....ze heeft wat sporen achtergelaten, maar zoals ik me op dit moment begin te voelen kan ik er wellicht toch in slagen die sporen te wissen. In de zin van: het een plaats geven.
Ik ben blij en voel me haast vereerd dat ik je hiermee raakquote:Dit raakte me toen ik het las. Je beschrijft mijn hele bovenstaande bestseller in slechts een paar zinnen
Inderdaad. Ik kijk tegen haar op. Ze heeft eigenschappen die ik zelf niet heb, en soms mis.
Vroeger had ik veel denkbeeldige vrienden en een denkbeeldige vriendin. In mijn denkbeeldige vriendenkring was ik een heel ander mens; Spontaan, zelfverzekerd en vriend van iedereen. Mijn denkbeeldige vriendin was precies zo, en het klikte op alle gebieden.
De band met mijn denkbeeldige vrienden is intussen verwaterd, ik heb ze niet meer nodig in mijn leefwereldje. Maar wat nog belangrijker is: die denkbeeldige vriendin is overgegaan in een echte vriendin; en zij matcht met alle kenmerken die mijn denkbeeldige vriendin ook had. Tussen mij en mijn denkbeeldige vriendin is het al 2,5 jaar over, ik kon beter krijgen
Ik durf best mezelf te zijn bij haar. Ik durf vanalles tegen haar te zeggen, ik durf emotioneel te zijn, damn...ik durf zelfs scheten te laten waar zij bij is (ook al waardeert ze dat doorgaans niet echt
Dit leerproces zal zoals eerder gezegd niet in 3 tellen voltooid zijn. Ik zal het ongetwijfeld aan mijn hart voelen als ik weer van die gelukkige foto's en berichten van haar zie vanuit India. Maar ik probeer mijn best te doen gelukkig te zijn voor haar, zoals zij gelukkig is voor mij als ik iets moois bereik. Ik zal ongetwijfeld gevoelens van jaloezie krijgen als ik zie/lees hoe leuk ze het heeft met haar medevrijwilligers en met de locals.
Ik moet maar gewoon inzien dat die mensen haar nu vormen, en dat ze over 2 maanden weer helemaal de mijne is als vanouds, al verwacht ik wel dat ook zij wel wat veranderingen doormaakt en op bepaalde gebieden anders naar dingen is gaan kijken. Een verblijf in India kan nogal wat indruk maken, getuige de ervaringen van kennissen, collega's en familieleden. Enige binding had ze sowieso al. Ik ben zelf van Hindoestaanse komaf, dus ze kende bepaalde culturele dingetjes al dankzij mij en mijn familie.....
Maar ja....waar een wil is, is een weg. Ik ga niet langer piekeren, maar gewoon doen. Ik merk aan mezelf dat ik me nu al stukken beter voel dan 2 dagen geleden. Ik schraap langzaam maar zeker de energie en de wilskracht bij elkaar om haar een gezonde plaats in mijn leven te geven en mezelf de ruimte te geven me te richten op de dingen die echt belangrijk zijn voor mij: studie, rijbewijs, werk.....en uiteraard mijn globetrotterdingetjes over 2 maanden
Het is overdreven om te zeggen dat ik me herboren voel. Maar ik voel me wel een stuk leger en beter, en heb inzicht gekregen....poehee, soms kan ik best rationeel zijn. In ieder geval een fijn vooruitzicht voor het sociale weekendje wat ik voor de boeg heb
En ik ben vooral blij dat je je al na een paar dagen stukken beter voelt! Je vertelt wel dat je blij voor haar wil zijn enzo, en dat is ook hartstikke lief en logisch, maar denk aan jezelf. Blijf dichtbij jezelf. Ga veel ondernemen zoals dit weekend, en blijf dat doen. Dan heb jij haar straks ook veel te vertellen en dan zul je zien dat dat 'jaloerse' gevoel al minder is. Je hebt namelijk dingen gedaan voor jezelf, en daarmee voel je je niet meer zo afhankelijk! Dat is namelijk het gevoel waardoor je je zo rot voelt. Ik ben dus ook onafhankelijk geweest en dat ben ik nog steeds wel, maar ik wil me nooit meer zo voelen alsof ik constant op hem zit te wachten. Daar ben ik dus afgelopen week mee begonnen. Ik ben nu dus bij mijn ouders. Gisteravond, toen ik mijn vriend gedag zei, vroeg hij of ik zondagavond naar hem toe kwam of hij naar mij. Ik zei toen - vanuit mezelf, omdat ik dat ook echt zo wil en het niet (al dan niet bewust) voor hem doe - dat ik nog niet zeker wist of ik morgenavond alweer terug zou komen, omdat ik nog niet wist of ik daar dan zin in had. Ik weet nu wel dat ik morgenavond terug ga, maar dat doe ik omdat ik anders maandag de halve dag kwijt ben aan reizen en ik wil graag studeren. Het voelt erg fijn om zo'n besluit te nemen op basis van wat ik wil
Gisteravond ook niks meer van me horen, een tijd met m'n broertje gekletst en toen ik op m'n telefoon keek (die ik in mijn jaszak had laten zitten) had hij een half uur daarvoor gesmst dat ik 'echt echt echt de liefste ben' Ik voel me super
Yep, klopt helemaal. Zo heb je het nooit gehad, en zo is het er ineens. Het blijft een vreemde gewaarwording. Veel van mijn angsten komen voort uit het idee dat ze op me afknapt, me verlaat, ik het moeilijk vind haar zomaar haar eigen gang te laten gaan enzovoort. Dat er van geen van die punten nog sprake is en ze een leuke tijd kan hebben zonder mij maar me toch kan missen, is in mijn belevingswereld gewoon raar, maar vanuit een realistische kijk gewoon hartstikke mooi en iets om te koesteren. Ik denk te vaak na over eventuele gevolgen van zo'n negatieve uitwerking, vooral nu. Ik vraag me dan af: zal ze veranderen? Zal ze mij vanuit een ander (negatief) oogpunt gaan bekijken? Gaan we uiteindelijk als slechts vrienden door zuidoost Azië reizen? Ik probeer mijn best te doen niet na te denken over zulke uitwerkingen en het gewoon zn vrije loop te laten. Of het nou positief of negatief is; je kunt niet je eigen belevingswereld volledig praktiseren. Het loopt zoals het loopt. En hoe moeilijk het ook is...ik moet dat gewoon onder ogen komen.quote:
Je bent gewoon zo overrompeld omdat dit dus de eerste keer is dat het wederzijds is. En tegelijkertijd ben je zo onzeker, en daardoor kijk je ook nog eens tegen haar op. Maar wat het ook is: liefde!
Zo gaat het er bij mij ook aan toe. Alles hoort ideaal te zijn of alles hoort uit de hand te lopen. Ik weet het soms ook niet meer....wie het menselijk brein ook heeft ontwikkeld; hij of zij was een bad muthafucka. Hoe het de komende tijd ook gaat lopen, ook straks; Over een paar jaar en tegen de tijd dat ik in een verzorgingstehuis zit blijf ik het hebben. Kunst is nu gewoon om het vanuit een ander perspectief te bekijken.quote:
Oh, dit is echt zo herkenbaar. Zowel jij als ik kunnen ons een ongeluk visualiseren. Je wil graag zien wat je aan de binnenkant van je ogen ziet, of je wil juist niet zien (bijvoorbeeld dat je vriend(in) vreemdgaat, en dat je dat voor je ziet) wat je gedachten je laten zien. En dat is het 'm: je gedachten laten je/ons iets zien. Daardoor is het nog moeilijker om die gedachten te negeren. Althans, zo gaat het er in mijn hoofd aan toe.
Het van me afschrijven hier, evenals de verhalen hier, gecombineerd met mijn zoektocht naar het creëren van een stabieler bewustzijn geven mij ook veel kracht en moed. Aan de ene kant had ik deze hele kwestie graag veel eerder ontdekt, wie weet had het me dan veel meer opgeleverd. Maar aan de andere kant mag ik blij zijn dat ik het nu heb ontdekt, op zo'n cruciaal moment. Het kan helpen mijn relatie vanuit een ander (positiever) oogpunt te bekijken. Mijn vriendin is wel op de hoogte van mijn eigen wereldje, maar de grote klap heeft ze (misschien gelukkig) net gemist. Ze vertelde me voor haar vertrek wel dat ze het idee heeft dat we na 2,5 jaar in een fase terecht zijn gekomen die zal bepalen of we nog lang samen en gelukkig zullen zijn. Ik had daar niet echt een boodschap aan toen ze dat zei, ik leefde meer in mezelf op dat moment. Maar nu zie ik in dat ze gelijk heeft. Nu is het een kwestie van afwachten. Gaan we het redden of niet? Ik ga er vanuit dat het goedkomt, maar probeer me er niet op vast te binden. Al zei ze wel bij het afscheid op schiphol: we redden het wel he schatje? In tranen.....quote:
Ik geloof er heilig in dat alles in het leven voorbestemd is. Natuurlijk ligt niet elke seconde van je leven vast, maar je wordt geboren omdat je bepaalde dingen moet leren in het leven. Dit is iets wat wij moeten leren. Dit is voor jou dan wel je eerste relatie, maar dat maakt eigenlijk niks uit. Het is iets wat in je zit en wat een 'zwak' punt is. Dat komt er op een gegeven moment uit. Relaties (in welke vorm dan ook) zijn onze leerscholen. Zie dit 'zwaktepunt' van jou wat je nu hebt ontdekt daarom als iets positiefs, als een cadeau. Zowel jouw vriendin als mijn vriend, ex-vrienden en ex-vriendinnen, komen in je leven om je iets te leren. De een doet daar een paar relaties over, de ander één. Je zal net zo lang met je probleem geconfronteerd worden totdat je inziet dat je er aan moet werken. Net als Surfergirl heb ik hiervoor een relatie gehad waar dat al tot uiting kwam, en toen ik tot dat inzicht kwam ging het uit. Vervolgens kwam ik mijn vriend tegen, die overigens veel sterker en evenwichtiger is dan mijn ex (en mij dus aankan met mijn buien), en bij hem kan ik wat ik geleerd heb in de praktijk brengen. Ik ben echt ontzettend blij dat hij er is, hij mij dit laat inzien en ik het inzie. Maar ook aan de 'relaties' hier in dit topic heb ik vreselijk veel. Jullie zijn absoluut de doorslaggevende factor!
Geweldig!quote:
Daar ben ik dus afgelopen week mee begonnen. Ik ben nu dus bij mijn ouders. Gisteravond, toen ik mijn vriend gedag zei, vroeg hij of ik zondagavond naar hem toe kwam of hij naar mij. Ik zei toen - vanuit mezelf, omdat ik dat ook echt zo wil en het niet (al dan niet bewust) voor hem doe - dat ik nog niet zeker wist of ik morgenavond alweer terug zou komen, omdat ik nog niet wist of ik daar dan zin in had. Ik weet nu wel dat ik morgenavond terug ga, maar dat doe ik omdat ik anders maandag de halve dag kwijt ben aan reizen en ik wil graag studeren. Het voelt erg fijn om zo'n besluit te nemen op basis van wat ik wil
Ik voel me super
Je bent echt op de goede weg, neemt lekker de tijd voor je eigen zaken en houdt je op de vlakte, maar tegelijkertijd dat vertederende smsje. Dit is die stabiliteit die ik ook graag na wil streven.........respect Ik heb best een leuke dag gehad vandaagquote:
Ik ben blij en voel me haast vereerd dat ik je hiermee raak
Ik had 's middags met een vriend afgesproken in Den Haag. Kan niet ontkennen dat ik regelmatig aan haar zat te denken, maar dat werd overschaduwd door een bus die niet op kwam dagen, die ijskoude wind waar ik helemaal gek van werd en dat boek van Jan Geurtz die ik ook maar eens tot me heb genomen (goede tip! )De middag in Den Haag was gezellig. Daarna ging ik richting Amsterdam waar ik bij mijn oom ging eten, ook nog een beetje gechilld met mijn 2 nichtjes die allerlei maffe spelletjes met me wilden spelen. Toen ik even achter de laptop van mijn oom ging zitten om wat dagelijkse sites te checken kreeg ik echter weer een terugval. Mijn vriendin was alweer terug van haar weekendje weg en had nieuwe foto's en reisverhalen geplaatst. Ik smolt een beetje toen ik de foto's zag waarin ze traditioneel gekleed is en zich goed heeft aangepast aan haar omgeving. Echt, ze ziet er zo gelukkig uit (en mooi
). Helaas voelde ik het op dat moment ook weer aan mijn hart. Maar.....ja er is een maar .....het voelde een stuk minder intens dan pakweg een paar dagen geleden! Vordering...........toch? Even wat liefkozende reacties gegeven op haar foto's en daarna heb ik nog een beetje gekletst met mijn oom tot ik besloot richting huis te gaan. Al met al was het een leuke dag, maar heb ik toch mijn moeilijke momenten gehad. Maar ze voelden echt veel minder intens aan dan precies een week geleden, toen ik als een zoutzak door het centrum van Keulen liep met mijn zusje en zwager en mijn best deed mijn ogen dicht te doen voor elk voorbij komend hand-in-hand lopend stelletje. Morgen ga ik aan de slag met mijn tentamen leerstof en ga ik met mijn zwager een eindje rijden. Yep, het mag niet...maar na 2 eerdere ritjes heb ik ervaren dat een kort ritje rijden zonder instructeur mijn zelfvertrouwen aardig opvijzelt. Wie weet wordt die 2e rijexamen poging een geslaagde poging!
Yep, er zijn vorderingen.......
En toch liet het negatieve in mij nog steeds los. Ik zat er zelfs over te denken om al haar foto's te vermijden om terugval te voorkomen. Maar dat heeft geen enkel nut. Ik moet gewoon blij zijn voor haar geluk en tegelijkertijd lekker met mijn eigen dingetjes bezig zijn......het blijft een moeilijk proces. Maar ja, er is niemand die kan bewijzen dat je binnen een paar dagen helemaal geklaard bent. Sterker nog; het zal niet overgaan....maar in perspectief plaatsen en meer voor mezelf kiezen....dat is de sleutel...we gaan vrolijk verder.
Nu alleen nog even een kort maar krachtig verhaal voor mijn vriendin opstellen, want ik moet haar morgen vertellen hoe en wat.....eerst maar slapen. Truste!!!
[ Bericht 0% gewijzigd door Flylib op 20-02-2011 02:30:26 ]
En wat leuk dat je dat boek van Jan Geurtz ook hebt gekocht. Het is behoorlijk ingewikkeld en ik moet het boek zeker nog een paar keer lezen, maar het is gelijk herkenbaar. Enneh, die dipjes horen erbij. Ik heb er nu ook weer even last van. Droomde vannacht dat hij vreemdging dus werd een beetje naar wakker. En op FB zag ik dat hij vrienden was geworden met een meisje en dat ze dat beide 'geliked' hadden. Echt onzindingen om me druk om te maken, maar dan gebeurt het toch. Maarrrrrr ik kan er ook al beter mee omgaan. Ik heb gewoon geen zin meer om me zo afhankelijk te voelen van hem en ruzie te maken omdat ik onzeker ben. Ik ben me er op dit moment veel beter van bewust dat als ik wel ruzie ga maken of me onzeker opstel, ik dan veel verder van huis ben. Ik voel me onaantrekkelijk, en hij vindt het onaantrekkelijk. Ik wil niet meer zo aan hem trekken, omdat ik dan tegelijkertijd zo aan mezelf trek. En een ander ding: mijn PMS. Daar heb ik altijd erg veel last van. Ben snel geïrriteerd en voel me heel erg kwetsbaar/onzeker. Ik twijfel (ook om die reden) nog een beetje of ik hem vanavond wel wil zien. Nouja, we zien wel. Ik moet het ook niet te groot maken in mijn hoofd.
Heb me nu ook voorgenomen om - als ik me wat minder voel - even wat stukjes uit dit topic te lezen om mezelf tot de orde te roepen.Dat hielp mij ook idd die stukken van floor!quote:
Zo, heb net weer even het stuk van Surfergirl op pagina 7 (bovenaan) gelezen en dat helpt echt
Maar wat een hot item dit zeg! meer dan 200 post en 6200 views in 20 dagen!?!?!?
Ik denk dat ik 'm vanavond wel weer wil zien. Ook omdat ik erg nieuwsgierig ben naar hoe ik me nu ga gedragen, omdat ik steeds beter zie hoe mijn gedachten werken. Ergens in m'n achterhoofd klinkt wel een stemmetje dat zegt 'straks heeft hij al andere plannen gemaakt en/of wil hij je niet zien' maar ik weet dat dat een stemmetje is en ik daar niet naar moet luisteren. Het is ook een afhankelijk stemmetje: in feite ben ik bang dat hij me af gaat wijzen. Maar aangezien ik eerder al besloten heb dat ik naar huis ga omdat ik morgen wil studeren en niet naar huis ga vanwege hem, en omdat ik dus weet dat die angst voor afwijzing een irrationele gedachte is, doet het me niet zoveel.
Nog even een vraag aan Surfergirl, het springt net in mijn hoofd: voelde/voelt het negeren van zo'n bui en het je afhankelijk opstellen niet als een soort van spel voor jou? Dat heb ik nu een beetje namelijk. Ik weet dat het gewenning is, dat dit 'spel' onnatuurlijk aanvoelt omdat je je eigenlijk nooit eerder zo hebt opgesteld, maar toch... het is lastig om de controle los te laten/niet op de gedachten in te gaan. Ondanks dat het nu eenmaal een feit is dat dat niet in een paar dagen tijd gaat en dat ik de gedachten moet accepteren. Bah, balen dat het zoveel tijd nodig heeft
Ik had mijn vriendin gemaild, en haar uitgelegd dat ik even wat meer afstand van haar wilde nemen. Maar tegelijkertijd heb ik in die mail ook benadrukt dat ze in mijn gedachten blijft maar dat ik probeer haar een stabiele plaats in mijn gedachten te geven. Oh en uiteraard heb ik mijn excuses aangeboden voor die ignore-modus van de afgelopen dagen. Vlak na het sturen van die mail heb ik whatsapp weer teruggezet op mijn telefoon en een reactie rustig afgewacht terwijl ik Simpsons-marathon aan het kijken was.
Helaas heeft ze me verkeerd begrepen. Ze heeft die mail heel anders opgevat. In haar beleving wilde ik het tijdelijk uitmaken of zo. Ik heb haar benadrukt dat dit niet het geval is, maar dat ik gewoon meer tijd voor mezelf neem en gewoon contact wil blijven houden. Daarna begreep ze het beter maar bleef ze een rotgevoel houden. Schijnt dat ze zelfs gehuild heeft. Fuck....wat heb ik gedaan?
Ze is net gaan slapen, ik heb gezegd dat ik morgen op skype kom. Lijkt erop dat ik haar toch wat uitgebreider uitleg moet gaan geven, dan begrijpt ze me beter.
Het gekke van dit alles is; Ik voel me wel schuldig over deze situatie, maar ik voel niet de pijn die ik eerder voelde. Mijn hart en mijn hoofd voelen volkomen normaal, terwijl ik juist het tegenovergestelde had verwacht. Moet ik nu blij zijn en is dit een vordering? Voor mij voelt het net of ik mijn onzekerheid op een KLM vlucht naar Delhi heb gegooid en zij het heeft ontvangen.
Weird.......
(misschien zie ik het verkeerd hoor?) maar dan hoor ik het wel van je?
Dat je het weird vind is logisch. Jij weet wat je wil, zij heeft het verkeerd begrepen en daarom voel je je tegelijkertijd niet fijn. Je wil natuurlijk dat zij je begrijpt en gelukkig is. Maar tegelijkertijd voel je wat ik in mijn eerste heb beschreven.
Komt goed
@ Volt: ja, vind het ook goed van mezelf. En vooral omdat ik niet naar huis ga voor hem. Dat voelt fijn!
(het is ook mijn valkuil dat ik met zoiets helemaal (te) duidelijk wil zijn naar de ander)
Ik geef haar juist niet de schuld, ook niet onbewust. Ik heb in mijn mail ook duidelijk benadrukt dat het niets met haar te maken heeft en dat ik juist ga proberen mezelf sterker te maken zodat ik stabieler in onze relatie kan staan. Maar het zou kunnen dat zij dat anders opvat. Maar ik denk dat het feit dat ik even niks van me liet horen (wat eigenlijk ook niet slim was als ik er nu over nadenk) ook wel een rol heeft gespeeld in haar emotie. Daarnaast wil ze klare taal, niet een uitgebreid thesis-achtige uitdraai. Maar ja, ik dacht dat ze me langer kende dan vandaag...zo kan ik mijn ei beter kwijt dan klare taal......misschien ook iets om beter onder de loep te nemen
@Suesse
Het voelt ook wel juist denk ik. Ik onderschat haar alleen een beetje. Ook zij kan soms behoorlijk onzeker zijn. Dan komt die olifant-mug verhouding in ons beide los. Lijkt erop dat ze dat gevoel nu ook weer heeft, want ze wil me begrijpen maar wilt ook graag verklaringen. Ik wil haar geen pijn doen, dus ik denk dat ik haar morgen toch maar moet confronteren met wat ik voel, in klare taal als ik daarin slaag
Het autorijden ging niet meer door helaas. Maar heb me prima vermaakt vandaag met mijn tentamenstof en de simpsons marathon op Comedy Central. Ik ga straks meedoen met een pubquiz. Mijn ouders hadden me gevraagd of ik met ze meeging, want ze misten een extra deelnemer voor hun team. In 1e instantie zei ik nee (dat doe ik bijna altijd, want ik hou niet van grote menigtes in kleine ruimtes), maar na 5 seconden overpeinzen belde ik mijn vader en stemde ik toch toe om mee te doen.
Yep.....maf dagje, maar we vermaken ons wel!
Ok ik snap je ... en ik reageerde een beetje te impulsief als ik je post nu nog een keer terug lees. Excuus ... ik ga beter lezen de volgende keer! (ik moet ook gewoon m'n mond houden als ik maar de helft weetquote:
@VoltVolt
Ik geef haar juist niet de schuld, ook niet onbewust. Ik heb in mijn mail ook duidelijk benadrukt dat het niets met haar te maken heeft en dat ik juist ga proberen mezelf sterker te maken zodat ik stabieler in onze relatie kan staan. Maar het zou kunnen dat zij dat anders opvat. Maar ik denk dat het feit dat ik even niks van me liet horen (wat eigenlijk ook niet slim was als ik er nu over nadenk) ook wel een rol heeft gespeeld in haar emotie. Daarnaast wil ze klare taal, niet een uitgebreid thesis-achtige uitdraai. Maar ja, ik dacht dat ze me langer kende dan vandaag...zo kan ik mijn ei beter kwijt dan klare taal......misschien ook iets om beter onder de loep te nemen
)Nou fijne avond in ieder geval!
[ Bericht 5% gewijzigd door VoltVolt op 20-02-2011 19:16:14 ]
Hallo mensen... lees nog steeds met volle aandacht mee, al kost het soms wel even tijdquote:
Die brief zou ik laten. Is alsof je haar duidelijk wil maken hoe veel je wel niet veranderd bent. En alsof je haar goedkeuring nodig hebt om je daadwerkelijk beter in je vel wil voelen.
Op jezelf wonen daarentegen is een erg goede stap. Ook niet verkeerd misschien om met dat ene meisje gewoon wat losjes af te spreken, zal wonderen doen voor je zelfvertrouwen. En misschien is het inderdaad beter om nog niks serieus met haar te willen beginnen.
Als je ex ziet dat je op jezelf woont en dat je allemaal dingen doet om je leven beter te maken, sporten, werken, met andere meisjes afspreken en je je goed voelt over je leven en jezelf heb je misschien ooit nog een kans bij haar.
Wil mijn ontwikkelingen graag ook hier even posten aangezien ik al heel wat nuttige adviesen heb gehad hier..
Toeval of niet maar na mijn posts hier afgelopen donderdag (pag7) Ben ik mijn ex tegen gekomen,(5 min oppervlakkig gesproken) ik keek op een heel andere manier naar haar...en tot mijn zeer grote verbzazing was ze min of meer een vreemde geworden, na 2 maand geen contact na de break, merkte dat ik afstand had gemaakt tot haar, was haar stem zelfs al vergeten...nu weet ik me geen raad meer, of vriendschappelijk contact zoeken, of doorgaan met mijn goede ontwikkelingen (mede door dit topic
) , maar wellicht zou het dan ooit te laat zijn om haar nog te kunnen laten zien dat ik aan het veranderen ben of al ben! Het feit dat zij mij al na 2 weken na de break al als een goede vriend ging beschouwen (en ik absoluut nog steeds niet begrijp dat dat kan btw) maakt het voor mij nog lastigere te bepalen, of ik dit al kan..Juist omdat je nu op de goede weg bent zou ik daar nog mee wachten, het risico op een terugval kan dan best groot zijn door de verhoudingen die nu zijn ontstaan. Als je nu op de goede weg bent kan het alleen nog maar beter worden. Uiteindelijk draait het om jezelf en de lessen die je nu leert. Die kunnen je helpen in een volgende relatie. Deze relatie heeft je op een harde manier bewust gemaakt van je denken en doen. Dat je nu een stuk stabieler bent zegt heel veel....dat je voor jezelf kunt kiezen, gewoon door blijven gaan! De rest komt vanzelf welquote:
[..]
Hallo mensen... lees nog steeds met volle aandacht mee, al kost het soms wel even tijd
Wil mijn ontwikkelingen graag ook hier even posten aangezien ik al heel wat nuttige adviesen heb gehad hier..
Toeval of niet maar na mijn posts hier afgelopen donderdag (pag7) Ben ik mijn ex tegen gekomen,(5 min oppervlakkig gesproken) ik keek op een heel andere manier naar haar...en tot mijn zeer grote verbzazing was ze min of meer een vreemde geworden, na 2 maand geen contact na de break, merkte dat ik afstand had gemaakt tot haar, was haar stem zelfs al vergeten...nu weet ik me geen raad meer, of vriendschappelijk contact zoeken, of doorgaan met mijn goede ontwikkelingen (mede door dit topic
Okay, ik kon ook best geïrriteerd zijn...maar toch, ik weet veel over vliegtuigen, en ik wist gelijk het antwoord. En dan geeft die dude een verkeerd antwoord....tsja... Ik heb de hele avond veel aan haar gedacht, maar ik voelde het niet aan mijn hart (is echt mijn leidraad geworden
). Ik zat meer in mijn maag met dat hele misverstand. Ik hoop echt dat ze zich niet emotioneel gaat opstellen morgen en bereid is mijn verhaal aan te horen. Ik denk dat ik wat vaker moet proberen klare taal te gebruiken. Mijn mailtjes zijn soms ook een beetje te wetenschappelijk Ik zit er best mee dat ze hierom in tranen heeft gezeten. Ik had juist verwacht dat ze het zou begrijpen, maar ja...details, die ontbraken. Eigenlijk stom....ik had haar sowieso niet moeten negeren. Ik heb een beetje teveel aan mezelf gedacht als ik er nu over nadenk. Ik kan en wil haar natuurlijk niet uit het oog verliezen, want ze is en blijft mijn schatje
, nu maar slapen....daarna naar de huisarts, daarna tentamens weer oppakken, dan zal ik vanzelf wel zien hoe het gesprek verloopt....to be continued...Na een goede uitleg zou ze het toch moeten snappen en er begrip voor moeten kunnen tonen!?
Ik zou me er ook niet helemaal lekker bij voelen in die situatie denk ik nee ... komt vast goed vandaag!
Zelf heb ik nog wel een update eigenlijk ... of eigenlijk meer een vraag! Zoals ik al eerder aangaf heeft mijn moeder mij verteld waar zij denkt dat mijn verlatingsangst vandaan komt. Hier weet ik zelf niets meer van, maar ik zal het proberen uit te leggen.
Dit doe ik omdat ik voor het oplossen/verwerken/mee leren leven van verlatingsangst 2 verschillende mogelijkheden. En dat is hoe Floorjeno en Surfergirl het aangeven er mee om leren gaan. Dat is denk ik sowieso erg belangrijk natuurlijk en volgens mijn gevoel ook de enige manier om er ook op de juiste manier mee om te gaan.
Echter heb ik ook verhalen gehoord/gelezen dat je naar de oorzaak moet en het daarmee op zou moeten kunnen lossen. Nou het kan in ieder geval nooit kwaad om te weten hoe en wat denk ik.
Mijn moeder vertelde mij dat zij via het consultatiebureau het advies had gekregen omdat ik zou aan m'n moeder hing. En dat was om mij naar een crèche te sturen zodat ik wat losser kwam van m'n moeder en niet meer zo aan haar zou hangen. Echter eenmaal achter gelaten op die crèche hield ik niet meer op met huilen. M'n moeder zegt ook dat het bij haar door merg en been ging en het eigenlijk helemaal niet goed voelde om mij daar achter te laten. Maar bij het consultatiebureau zeiden ze dat dat goed voor mij zou zijn?! Is dit nu in deze tijd gezien een verkeerde aanpak? M'n moeder heeft er nog steeds spijt van dat ze dat toen gedaan heeft .. volgens mij heeft ze het zelfs nog steeds niet verwerkt ... want de tranen sprongen in haar ogen op het moment van vertellen. Maar goed dat terzijde. Ik weet dus niet hoe vaak dit gebeurd is heb ik niet gevraagd. Wel vertelde mijn moeder dat ze het idee had dat dit iets bij mij heeft veranderd bij mij als kind en dat ik afstandelijker werd naar m'n moeder werd na die crèche bezoeken. Zelf weet ik er eigenlijk weinig zeg maar gerust niets meer van.
Wat ik me wel nog kan herinneren is de eerst keer dat ik met die verlatingsangst te maken kreeg ik me echt heel kinderlijk gedroeg. Ik heb vanaf m'n 15de vriendinnetjes gehad, maar echte gevoelens voor iemand kreeg ik op mn 19 a 20ste. Toen ik een weekje met haar samen was geweest en zij zoiets had van zo nu ga ik weer even wat dingen voor mezelf doen ... en zij mij toen verliet (om het zo maar even te noemen) ik dat echt gewoon niet trok en echt heb lopen stampvoeten omdat ik me geen raad wist met het gevoel dat het me gaf. En volgens mij is dat stampvoeten echt een peuter/kleuter reactie. En nou werd niet echt laat volwassen ofzo integendeel
lol Ik weet niet of zoiets herkenbaar is voor jullie, maar ik heb er vroeger dus echt heeeeel erg last van gehad.
Toen was het natuurlijk een gevoel zonder gedachte dus je doet dan maar wat je gevoel je aangeeft, maar misschien is het een reactie die voortkomt uit die eerdere situatie? Lijkt er wel een beetje op voor mijn gevoel.
Ppfffff gelukkig ben ik nu hier en weet ik en gedraag ik me naar wat ik nu weet
... en niet meer daar zoals toen helemaal als een kip zonder kop hehe Maar goed nu ik dit weet vraag ik me af ... zou dit me nog kunnen helpen? Als ik sommige psychologen moet geloven wel ... maar goed zij moeten zoals T
tegen mij zei ook geld verdienen. Of geld ook voor deze dat het besef en het inzicht in deze weer het is wat je helpt?
Iemand hier ervaring met onzekerheid mbt iemands ex-vriend(in)? Mijn vriendin is onzeker hierover, maar ik stiekem ook. Zeker nu ik weet dat ze echt een flinke tijd in een dip heeft gezeten over het uitgaan van haar vorige relatie.
Ja op het begin voelt het wel als een spel ja. Op zwakkere momenten nog steeds wel. Als ik goed begrijp wat je ermee bedoelt tenminste. Bedoel je dat je denkt, raar eigenlijk dat ik zo bewust hiermee bezig ben, dat ik dit doe niet omdat mijn gevoel dat zegt maar om iets bepaalds te bereiken. Iets dat erg tegenstrijdig aanvoelt omdat je gewend bent om te handelen vanuit je emotie en denkt dat je in een relatie alles hoort te kunnen delen. Maar zodra je ziet dat het werkt, ga je ook inzien dat relaties eigenlijk niet zo heel zweverig zijn en dat perfecte liefde en het hele soulmate idee onzin is. Het haalt wel een beetje de naïeve sfeer ervan af. Ook omdat je je partner voorheen zag als iets dat je koste wat kost moest zijn te behouden, iemand die bijna 'beter' is dan jezelf en meer waard dan jezelf. Als je onafhankelijk wordt leer je ook dat dit niet het geval is en dan moet je het geïdealiseerde beeld van je partner flink bijstellen. Kan een koude douche zijn.quote:
Haha, ja, maak weer eens wat mee joh
Ik denk dat ik 'm vanavond wel weer wil zien. Ook omdat ik erg nieuwsgierig ben naar hoe ik me nu ga gedragen, omdat ik steeds beter zie hoe mijn gedachten werken. Ergens in m'n achterhoofd klinkt wel een stemmetje dat zegt 'straks heeft hij al andere plannen gemaakt en/of wil hij je niet zien' maar ik weet dat dat een stemmetje is en ik daar niet naar moet luisteren. Het is ook een afhankelijk stemmetje: in feite ben ik bang dat hij me af gaat wijzen. Maar aangezien ik eerder al besloten heb dat ik naar huis ga omdat ik morgen wil studeren en niet naar huis ga vanwege hem, en omdat ik dus weet dat die angst voor afwijzing een irrationele gedachte is, doet het me niet zoveel.
Nog even een vraag aan Surfergirl, het springt net in mijn hoofd: voelde/voelt het negeren van zo'n bui en het je afhankelijk opstellen niet als een soort van spel voor jou? Dat heb ik nu een beetje namelijk. Ik weet dat het gewenning is, dat dit 'spel' onnatuurlijk aanvoelt omdat je je eigenlijk nooit eerder zo hebt opgesteld, maar toch... het is lastig om de controle los te laten/niet op de gedachten in te gaan. Ondanks dat het nu eenmaal een feit is dat dat niet in een paar dagen tijd gaat en dat ik de gedachten moet accepteren. Bah, balen dat het zoveel tijd nodig heeft
Anyways, liefde gaat niet vanzelf. Meestal als je het vanzelf laat gaan krijg je twee personen die volledig afhankelijk van elkaar zijn of een die de ander helemaal leegzuigt. Vroeg of laat zul je erbij moeten gaan nadenken en bewust de balans herstellen. Dan voelt het tegennatuurlijk en alsof je een spel speelt. Maar wij hebben dat nu eenmaal nodig, anders laten we onszelf te veel gaan. Wellicht dat het met de leeftijd en ervaring meer vanzelf en minder bewust gaat.
Had het er vandaag ook weer even moeilijk mee, maar heb me niet te veel laten gaan gelukkig.
Klinkt herkenbaar. Ik weet niet of het vergelijkbaar is met hoe het bij mij was. Als klein jochie heb ik ook regelmatig gehuild als mijn moeder wegliep nadat ze me op school had afgezet. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ze een keer in kwam vallen als overblijfjuffrouw, nou....je wilde niet weten hoe ik me voelde toen ze aan kwam lopen. Ik klampte me aan haar vast en wilde eigenlijk dat ze daarna ook nog les ging geven.quote:
Mijn moeder vertelde mij dat zij via het consultatiebureau het advies had gekregen omdat ik zou aan m'n moeder hing. En dat was om mij naar een crèche te sturen zodat ik wat losser kwam van m'n moeder en niet meer zo aan haar zou hangen. Echter eenmaal achter gelaten op die crèche hield ik niet meer op met huilen. M'n moeder zegt ook dat het bij haar door merg en been ging en het eigenlijk helemaal niet goed voelde om mij daar achter te laten. Maar bij het consultatiebureau zeiden ze dat dat goed voor mij zou zijn?! Is dit nu in deze tijd gezien een verkeerde aanpak? M'n moeder heeft er nog steeds spijt van dat ze dat toen gedaan heeft .. volgens mij heeft ze het zelfs nog steeds niet verwerkt ... want de tranen sprongen in haar ogen op het moment van vertellen. Maar goed dat terzijde. Ik weet dus niet hoe vaak dit gebeurd is heb ik niet gevraagd. Wel vertelde mijn moeder dat ze het idee had dat dit iets bij mij heeft veranderd bij mij als kind en dat ik afstandelijker werd naar m'n moeder werd na die crèche bezoeken. Zelf weet ik er eigenlijk weinig zeg maar gerust niets meer van.
Wat ik me wel nog kan herinneren is de eerst keer dat ik met die verlatingsangst te maken kreeg ik me echt heel kinderlijk gedroeg. Ik heb vanaf m'n 15de vriendinnetjes gehad, maar echte gevoelens voor iemand kreeg ik op mn 19 a 20ste. Toen ik een weekje met haar samen was geweest en zij zoiets had van zo nu ga ik weer even wat dingen voor mezelf doen ... en zij mij toen verliet (om het zo maar even te noemen) ik dat echt gewoon niet trok en echt heb lopen stampvoeten omdat ik me geen raad wist met het gevoel dat het me gaf. En volgens mij is dat stampvoeten echt een peuter/kleuter reactie. En nou werd niet echt laat volwassen ofzo integendeel
Ik weet niet of zoiets herkenbaar is voor jullie, maar ik heb er vroeger dus echt heeeeel erg last van gehad.
Het huilen heeft naarmate ik ouder werd plaatsgemaakt voor stilletjes in een hoekje opkroppen. Ik miste vooral mijn moeder heel erg, en kreeg toen regelmatig het gevoel dat ze me een groot deel van de dag liever kwijt dan rijk was. Uiteindelijk verdween dat gevoel toen ik de puberteit naderde.
Huilbuien had ik ook bij familieleden waar ik (vandaag de dag nog steeds) heel hecht mee ben. Als ze een weekendje kwamen logeren en op zondag weer naar huis gingen dan voelde ik me echt bagger. En ook bij sommige vrienden moest ik even slikken als ze ineens weg waren voor een tijdje, vooral mijn toenmalige beste vriend toen ik een jaar of 10 was, die ging elke zomer een week of 6 naar Marokko toe. En jaloers dat ik was dat ie zoveel leuks had te vertellen, terwijl ik het eigenlijk zelf ook prima naar mijn zin had in Spanje of centerparcs, maar dat was irrelevant. Verhoudingen waren toen al een klein beetje zoek.....
Was een maf dagje vandaag. Ik moest naar de huisarts voor vaccinatie advies vanwege onze reis. Rest van de dag was ik mijn tentamenboeken ingedoken en nam ik een hoofdstukje uit het boek van Jan Geurtz tot me.
Totdat mijn vriendin online kwam op skype. We hebben elkaar bijna een uur gesproken. Ze had me ontzettend veel te vertellen over wat ze de laatste week had beleeft (we hebben elkaars stem al bijna 2 weken niet meer gehoord). Ik verwachtte een fikse terugval, maar mijn gevoel viel best mee, mijn hart deed niet zo raar. Ik praatte juist goed met haar mee en zo, vooral over zaken als armoede in India e.d.
Ik ontdekte jaloezie in mezelf, maar ik deed mijn best heel blij voor haar te zijn. Helaas begaf mijn negatieve bewustzijn het een beetje toen het moment van uitleg was aangebroken.
Ik heb haar in grote lijnen uitgelegd wat er met me aan de hand is. Ze begreep me, en respecteerde mijn manier van denken/doen. Ze stelde wel 2 voorwaarden: 1) de volgende keer als ik een terugval krijg en ik haar liever niet wil spreken dan moet ik haar dat van tevoren laten weten. 2) ze wil wel zoveel mogelijk met me in contact blijven, ook al is het 1 eenvoudig "hou van je" smsje. Aan die voorwaarden kan ik best voldoen.
Kon het niet laten om haar toch 1 concreet voorbeeld van negatief bewustzijn te geven; dat ik het idee heb dat ze me vergeet, dat ze daar verandert en dat het een kwestie van tijd is voor ze is ingepalmd door een local. Dit heeft ze keihard bestreden door te zeggen:
- Ik denk elke dag heel veel aan je, en ik mis je heel erg. Bij elk romantisch liedje krijg ik een brok in mijn keel en wil ik je naast me hebben
- Ik zal niet veranderen. Ik zie veel ellende, maar ook veel moois...en dat heeft de overhand, het maakt me alleen maar sterker, en dat heeft helemaal niks te maken met jou
- Ik zal er niet met een Indiër vandoorgaan, want ik heb er al eentje, jou!
Tevens vertelde ze dat ze donderdag naar een bruiloft gaat. Traditionele bruiloften zijn 1 grote happening. Ik hoop ook ooit op zo'n manier te kunnen trouwen (met haar?
). Ze vertelde ook dat ze iedereen met trots vertelt over mij en het feit dat ik net als al die miljoenen mensen daar een Indiase achtergrond heb. Haar huisgenoten verheugen zich erop dat wij straks op traditionele wijze gaan trouwen en richting India gaan om de bruidskleding te kopen Eigenlijk is het fout dat ik om deze bevestiging vroeg. Aan de andere kant voelde het wel goed. Nu is het nog een kwestie van gewoon aannemen en weer verder met mijn leven. We hebben afgesproken dat we elkaar gewoon berichtjes sturen via whatsapp en dat ik online kom op skype op haar commando. Als ik zelf elke dag online ga krijg ik alleen maar de neiging elke 5 minuten haar status te checken, en dat is niet de bedoeling.
Op dit moment schommelt mijn gevoel een beetje. Maar dat komt allemaal door dat gesprek en het feit dat ik me toch even liet gaan met mijn rare gedachtengang. Ik probeer wel mijn best te doen voet bij stuk te houden, vanaf morgen richt ik me weer helemaal op mezelf. Tsja....niemand heeft gezegd dat het een gemakkelijk proces is. Ik geef niet op, want het moet gewoon! De negatieve stemmetjes in mijn hoofd worden wel stukje bij beetje minder.....alleen moet ik het nu weer wat minder aan mijn hart gaan voelen, dan komt het wel weer goed.
Ik droom trouwens helemaal niet meer over haar. In plaats daarvan droomde ik vannacht dat ik vreemdging. WTF?
Even kijken wat Brain Studios vannacht op het programma heeft staan...........
Ik vond het fijn om haar gisteren te spreken, heb mijn best gedaan om gewoon alles aan te nemen wat ze zei en blij te zijn voor haar. Maar nu voel ik al die stemmetjes weer in mijn hoofd en komen al die doemscenario's weer opzetten. Ik hoop maar dat ze het de komende tijd zodanig druk heeft dat we elkaar weinig kunnen spreken, anders ben ik bang dat ik weer hetzelfde flik als 2 weken geleden. Dan heb ik weinig andere keus. Als ik het gewoon eerlijk zeg hoop ik dat ze het begrijpt nu ik het heb uitgelegd. Want het is en blijft gewoon heel moeilijk...
@ Rbhp: ik snap niet wat je bedoelt. Ex-vriend(in)?
@ Surfergirl: ja, dat bedoel ik. Dat je het doet om iets te bereiken. Het voelt zo onnatuurlijk, ook omdat je je eigenlijk toch nog afhankelijk van iemand opstelt. Je speelt een spel om iemand te behouden, eigenlijk zou liefde zonder weerstand moeten zijn. Ik ben zelf wel erg van het zweverige en van het soulmate idee, dus dan is dat best lastig om te geloven dat het er niet is. Aan de andere kant snap ik ook wat je bedoelt (denk ik): je levenspartner hoeft niet perse je soulmate te zijn en liefde is niet altijd mooi.
Sinds gisteren voel ik me weer erg goed. Net als toen ik me anderhalve week geleden voelde: dat je je gedachten niet bent. Weer even een voorbeeldje: als je iets niet weet (extreem: je vriend is vreemd gegaan en hij heeft dat niet verteld) dan ben je daar ook niet mee bezig en dus handel je niet naar die gedachten die zouden ontstaan als je het wel wist. Als je het dus wél te weten zou komen, dan zou je naar die gedachten handelen. Zien jullie het verschil? In dezelfde lijn zou je dus kunnen kiezen of je ingaat op nare gedachten of niet. Als je er wel op in zou gaan, dan weet je dat je een naar gevoel krijgt. Als je besluit er niet op in te gaan, dan kies je ervoor om geen nare gedachten te hebben. Ik moest het even delen
Gisteren drong ook tot me door wat nou echt mijn probleem is met mijn vriend. Ik heb me de afgelopen maanden steeds erg onafhankelijk opgesteld, terwijl ik dat niet wilde zijn. Uitleg:
- Ik dacht dat ik hem op den duur zou vervelen als ik alleen maar zou uiten hoe leuk ik hem vond. Dat hij mij voorspelbaar zou gaan vinden. Dat probeerde ik met een onafhankelijk opstelling krampachtig te voorkomen.
- Ik wilde me niet afhankelijk voelen van hem, omdat ik bang was dat hij me zou kwetsen. En als ik dan onafhankelijk zou opstellen, dan zou dat minder hard aankomen.
Het punt is dat ik dit compleet voor mezelf heb ingevuld. Ik DACHT dat ik hem zou vervelen met mijn gezwijmel, ik DACHT dat hij me zou kwetsen. Maar toen we gisteren weer een gesprek hadden, bleek dat hij mij ook het liefst elke seconde van de dag laat weten hoe gek hij op me is. En dat hij mij niet kwijt wil, want we horen bij elkaar. En ik ben zo ontzettend verliefd op je. Toen dacht ik, en dat had hij alláng door: ik vecht zo hard tegen mezelf. Ik ben mezelf niet als ik me zo onafhankelijk opstel, want wat ik eigenlijk wil is me helemaal laten gaan, hem laten weten wat ik voor hem voel. Hem binnenlaten. Ik dacht dat ik dat al wel deed, maar integendeel.
Sinds ik sinds gisteren pas echt door heb dat doordat ik mezelf niet was, en me DAARDOOR juist kwetste (i.p.v. dat ik DACHT dat hij dat deed), heb ik besloten om mezelf aan hem te geven. Er helemaal voor te gaan. Het drong pas echt tot me door dat hij zei dat hij zijn vriendinnetje weer terugwilde... Ik heb niks meer te verliezen: ik heb mezelf ondertussen al een paar keer keihard gekwetst terwijl hij nog niet één keer die intentie had. Dus erger kan het niet worden, mocht hij het ooit doen. En omdat ik mezelf nu geef, voel ik me niet meer schuldig naar mezelf en hem omdat ik nu wel mezelf ben. Dan maar een beetje afhankelijk. Ik ben vreselijk verliefd, en handelen naar liefde is toch mooi? Toevallig las ik vandaag een interview met Frouke de Both. Die zei dat ze nu zo gelukkig is met haar vriend, omdat alles zo natuurlijk gaat. Ze maakt zich nooit zorgen, terwijl ze in andere relaties vaak het gevoel had dat alles zo stroef verliep. En nu heeft ze iemand waarmee het allemaal klopt. Die anderen waren het gewoon niet... als het echt ment to be is, dan komt het goed. Dan zit het goed. Dus waarom niet jezelf zijn, en jezelf bevrijden van die gedachten? Go with the flow. Als hij/zij wil gaan dan gaat 'ie maar. Het zijn maar mensen, en er komt dan heus wel weer een ander op je pad. Dat had ik ook met mijn ex en huidige vriend: ik dacht dat mijn ex het helemaal was, en nu met mijn vriend denk ik: dit is nog veel leuker!
@ Flyib: rustig maar, het komt goed! Probeer niet tegen die stemmetjes te vechten, dat maakt het alleen maar erger. Probeer je niet krampachtig vast te houden. I know, makkelijker gezegd dan gedaan en ik heb er ook last van. Heb nu wel weer een mooi verhaal opgehangen, maar morgen kan ik ook weer last hebben van stemmetjes. Het punt is doordat je nu weet dat je je ook goed kan voelen, dat zo'n dip extra rot aanvoelt. Je was ten slotte op de goede weg en dan lijkt die hoop op herstel zomaar te zijn vervlogen. Zie het als iets moois: je weet dat je je ook goed kunt voelen! Bovendien, en misschien helpt dit: wat je ook denkt, wat je ook doet, je kan NOOIT de controle over iemand anders zijn gedachten lichaam hebben. Nooit. Wat iemand anders denkt en doet, daar heb jij niks mee te maken. Dus dan kun je je er ook maar beter geen zorgen over maken, dat is verspilde tijd! Let it go. Het enige waar je invloed op hebt zijn je eigen gedachten.
Ik merk wel dat het vinden van die balans verrekte moeilijk is. Maar ja, ik zit nog maar net in dat proces. Ik heb mede n.a.v. het doorlezen van dit hele topic vorige week een soort takenlijstje gemaakt om mezelf een beetje op peil te houden. Ik heb het uitgeprint en boven mijn laptop aan de muur gehangen, ik heb ook een uitdraai in mijn tas liggen, voor het geval het buitenshuis even tegenzit. Ik merk wel dat als ik het lees me wel wat zelfverzekerder ga voelen. Maar ja...die gesprekken he....zou best kunnen dat dit hele proces uiteindelijk pas is geslaagd als ik haar weer zie in Maleisië en ik bij haar uit ga huilen over alles. We zullen het zien....quote:
In zekere zin is die gedachten loslaten ook jezelf helemaal geven. Je besluit om niet meer dagelijks te piekeren over: wat als hij me opeens niet meer wil maar je neemt meer een instelling aan van: dat zien we dan wel. Ook zonder hem kan ik gelukkig zijn. Het is inderdaad heel moeilijk om een goede balans te vinden, je moet onafhankelijk zijn, maar niet in de zin van dat je jezelf afsluit voor hem. Het moet gewoon gezond zijn.
Haha, en weer weet je een gevoelige snaar te raken bij mij.quote:
@ Surfergirl: ja, dat bedoel ik. Dat je het doet om iets te bereiken. Het voelt zo onnatuurlijk, ook omdat je je eigenlijk toch nog afhankelijk van iemand opstelt. Je speelt een spel om iemand te behouden, eigenlijk zou liefde zonder weerstand moeten zijn. Ik ben zelf wel erg van het zweverige en van het soulmate idee, dus dan is dat best lastig om te geloven dat het er niet is. Aan de andere kant snap ik ook wat je bedoelt (denk ik): je levenspartner hoeft niet perse je soulmate te zijn en liefde is niet altijd mooi.
Gisteren drong ook tot me door wat nou echt mijn probleem is met mijn vriend. Ik heb me de afgelopen maanden steeds erg onafhankelijk opgesteld, terwijl ik dat niet wilde zijn. Uitleg:
- Ik dacht dat ik hem op den duur zou vervelen als ik alleen maar zou uiten hoe leuk ik hem vond. Dat hij mij voorspelbaar zou gaan vinden. Dat probeerde ik met een onafhankelijk opstelling krampachtig te voorkomen.
- Ik wilde me niet afhankelijk voelen van hem, omdat ik bang was dat hij me zou kwetsen. En als ik dan onafhankelijk zou opstellen, dan zou dat minder hard aankomen.
Het punt is dat ik dit compleet voor mezelf heb ingevuld. Ik DACHT dat ik hem zou vervelen met mijn gezwijmel, ik DACHT dat hij me zou kwetsen. Maar toen we gisteren weer een gesprek hadden, bleek dat hij mij ook het liefst elke seconde van de dag laat weten hoe gek hij op me is. En dat hij mij niet kwijt wil, want we horen bij elkaar. En ik ben zo ontzettend verliefd op je. Toen dacht ik, en dat had hij alláng door: ik vecht zo hard tegen mezelf. Ik ben mezelf niet als ik me zo onafhankelijk opstel, want wat ik eigenlijk wil is me helemaal laten gaan, hem laten weten wat ik voor hem voel. Hem binnenlaten. Ik dacht dat ik dat al wel deed, maar integendeel.
Sinds ik sinds gisteren pas echt door heb dat doordat ik mezelf niet was, en me DAARDOOR juist kwetste (i.p.v. dat ik DACHT dat hij dat deed), heb ik besloten om mezelf aan hem te geven. Er helemaal voor te gaan. Het drong pas echt tot me door dat hij zei dat hij zijn vriendinnetje weer terugwilde... Ik heb niks meer te verliezen: ik heb mezelf ondertussen al een paar keer keihard gekwetst terwijl hij nog niet één keer die intentie had. Dus erger kan het niet worden, mocht hij het ooit doen. En omdat ik mezelf nu geef, voel ik me niet meer schuldig naar mezelf en hem omdat ik nu wel mezelf ben. Dan maar een beetje afhankelijk. Ik ben vreselijk verliefd, en handelen naar liefde is toch mooi? Toevallig las ik vandaag een interview met Frouke de Both. Die zei dat ze nu zo gelukkig is met haar vriend, omdat alles zo natuurlijk gaat. Ze maakt zich nooit zorgen, terwijl ze in andere relaties vaak het gevoel had dat alles zo stroef verliep. En nu heeft ze iemand waarmee het allemaal klopt. Die anderen waren het gewoon niet... als het echt ment to be is, dan komt het goed. Dan zit het goed. Dus waarom niet jezelf zijn, en jezelf bevrijden van die gedachten? Go with the flow. Als hij/zij wil gaan dan gaat 'ie maar. Het zijn maar mensen, en er komt dan heus wel weer een ander op je pad. Dat had ik ook met mijn ex en huidige vriend: ik dacht dat mijn ex het helemaal was, en nu met mijn vriend denk ik: dit is nog veel leuker!
@ Flyib: rustig maar, het komt goed! Probeer niet tegen die stemmetjes te vechten, dat maakt het alleen maar erger. Probeer je niet krampachtig vast te houden. I know, makkelijker gezegd dan gedaan en ik heb er ook last van. Heb nu wel weer een mooi verhaal opgehangen, maar morgen kan ik ook weer last hebben van stemmetjes. Het punt is doordat je nu weet dat je je ook goed kan voelen, dat zo'n dip extra rot aanvoelt. Je was ten slotte op de goede weg en dan lijkt die hoop op herstel zomaar te zijn vervlogen. Zie het als iets moois: je weet dat je je ook goed kunt voelen! Bovendien, en misschien helpt dit: wat je ook denkt, wat je ook doet, je kan NOOIT de controle over iemand anders zijn gedachten lichaam hebben. Nooit. Wat iemand anders denkt en doet, daar heb jij niks mee te maken. Dus dan kun je je er ook maar beter geen zorgen over maken, dat is verspilde tijd! Let it go. Het enige waar je invloed op hebt zijn je eigen gedachten.
Het was vooral mijn vriendin die elke keer weer benadrukte hoe graag ze met me wilde gaan samenwonen, en ze vindt het heerlijk om te fantaseren over zaken als trouwen en kinderen krijgen. Op zulke momenten heb ik me in de meeste gevallen heel afstandelijk opgesteld omdat ik mezelf eigenlijk geen perfecte partner vond voor haar plannetjes en fantasieën. Er was eind vorig jaar zelfs bijna sprake van dat ik een 1-persoons appartementje zou betrekken en stelde me tegelijkertijd afwachtend op naar haar toe. Uiteindelijk heb ik mijn plannen afgeblazen omdat ik diep in mijn hart wist dat ik dan een fout zou maken. Na onze "grote" ruzie waren we het erover eens dat we over 2 maanden maar eens werk moeten gaan maken van onze samenwoonplannen die nu al heel lang rondzweven....ik wil eigenlijk niks liever, maar mijn negatieve gedachte zegt iets anders.Lang verhaal -> Kort: Ik probeerde me ook zo onafhankelijk op te stellen, maar stiekem was ik zo verliefd dat ik alles voor me zag, inclusief mezelf die de plaatjes draait op onze bruiloftsreceptie
Ik merk nu ook gewoon dat mijn verliefdheid nog hartstikke sterk is, dat in combinatie met haar afwezigheid veroorzaakt deze mood bij mij, inclusief al die friggin stemmetjes. Ik weet gewoon dat wij bij elkaar horen, maar ik wil gewoon niet meer op deze manier leven. Ik hoop echt dat er een einde aan komt. Zal vast nog wel de nodige dipjes te verwerken krijgen, maar ik moet ze maar gewoon accepteren, dat maakt het misschien een stuk makkelijker. Overigens geloof ik wel in een soulmate. Alleen bij een soulmate zou ik zoveel dingen durven doen/zeggen als ik bij haar doe. Dat zegt heel veel. Ze is veel meer dan mijn vriendin, ze is ook mijn beste vriendin. En die mis ik nu echt......
Het gaat intussen weer wat beter. Wat ook een grote rol speelt in mijn mood: ben deze week voor het laatst op mijn huidige werkplek. Hierna is het even 2 maanden bewust van een uitkering leven en in de tussentijd werken aan al die belangrijke dingen zodat ik vanaf mei de draad weer kan oppakken. Mijn motivatie is helemaal weg en ik heb echt geen zin meer in al die #@%dossiers. Pfff...nog 3 dagen en dan voel ik me volgens mij even een stuk vrijer dan voorheen.......
Sprak mijn vriendin heel even via whatsapp toen ik onderweg was naar huis. Ze ging vroeg slapen. Ze is volgende maand jarig, maar haar verjaardag viert ze in India. Ik heb me al een tijdje voorgenomen een heel bijzonder cadeautje voor haar te kopen, en heb haar gister tussen neus en lippen door gezegd dat ze de 1e dag in Kuala Lumpur een verrassing kan verwachten. Dat heb ik bewust gedaan omdat ze niet tegen verrassingen kan. Ze vroeg me net de hemd van het lijf, maar ik gaf geen kick. Voordeel van deze situatie is dat ze mijn gezicht niet ziet, dus ze kan niet aflezen wat ik van plan ben. Ze zegt dat ze blijft proberen erachter te komen, maar dat gaat haar (in tegenstelling tot alle andere keren
) niet lukken. Haar een beetje in mijn macht hebben geeft ook wel een kick 
Dit wordt echt een dagboek.....
Die negatieve gedachtes zijn de angst dat het mis zal gaan. Of juist dat je bang bent dat jij degene bent die het mis laat gaan, en dat je haar en jezelf dan teleurstelt. Waarschijnlijk omdat je weinig vertrouwen in jezelf hebt, en bang bent voor het onbekende. Ik heb dat ook. Maar wat er in feite gebeurt is een selffulfillig-prophecy. Ik probeer(de) zo krampachtig mezelf bij elkaar te houden en m'n gedachten te controleren, en juist toen werd ik veel boos op mijn vriend. Onmacht, omdat ik iets vast probeerde te houden en daarbij dus helemaal niet mezelf kon zijn. Nu loop ik al twee dagen rond met een gevoel dat het me niet zo veel meer kan schelen, we zien het wel, met andere woorden: ik heb hem geestelijk losgelaten. Het is zo fijn! Ik heb nu totaal geen zorgen. Voor zolang het duurt, maar ook daar maak ik me niet zoveel zorgen over. Gisteren hebben we bij mij thuis gegeten en zijn we naar de bios geweest. Dat had ik hem nog voor Valentijn gegeven. Het was heel leuk en ik heb me de hele dag prima gevoeld
Gisteravond toen we in bed lagen zei hij nogmaals dat we bij elkaar horen (vlinders, hihi). Nu ben ik weer thuis om te studeren. Dat gaat ook super, omdat ik nu weer ruimte in mijn hoofd heb! Hij heeft vanavond een feest van zijn studievereniging en ik vind het oprecht leuk voor hem. Vanavond ga ik gezellig bij een vriendin koffie drinken, dus ik vermaak me ook prima Nu weer aan de studie!Vriendin vertelde dat ze een huisfeestje had, toen begon ik aan te geven dat ze voorzichtig moest zijn. Ze peste me er eerst mee omdat ze een reactie verwachtte, uiteindelijk werd ze een beetje boos. Ah bah.
Volgens mij is het ook zo dat als je echt het gevoel hebt dat het geestelijk los is, je een eventuele terugval veel beter kan verwerken dan in de periode toen het hele "loslaat proces" begon.
Het is zo verrekte moeilijk he.....echt, ik schommel constant met mijn gedachten
Keerzijde hiervan is wel dat ik mijn vriendin weer even negeer. Ik negeerde haar inkomende telefoontjes op skype en heb mijn telefoon uitgezet om die tel-check-drang even uit me te werken. Ik bericht haar voor het slapen gaan wel dat ik me in een negatieve spiraal bevind/bevond....
Nogmaals....het schommelt....
Dit topic is 1 dikke medicine show
Jammer van je negatieve spiraal. Ik zit er helaas ook weer even in, maarja, dat komt ongetwijfeld ook door menstruatieperikelen. Voel me zo zenuwachtig en duf tegelijk... Van vriend heb ik al een dag niks gehoord (heb zelf ook niks laten horen sinds gisteren hoor, dus ik verwijt hem helemaal niks) en hij had gisteravond een feestje. Ga ik me toch (onbewust) een beetje zorgen maken. Heb hem net gesmst om te vragen hoe hij het heeft gehad en verteld wat ik heb gedaan en ga doen. Gewoon een normaal smsje. Wilde eigenlijk niks sturen omdat ik me niet zo goed voelde/hij laat maar wat van zich horen (wat geheel onterecht is natuurlijk), maar ik heb het toch gedaan om het patroon 'ik wil eigenlijk niet smsen want dat vindt hij vast niet leuk/hij reageert toch niet' te doorbreken. Ik wil namelijk wel smsen dus dan doe ik dat gewoon! Oh hij reageert al. 'Het was me het feestje wel
' Leuk En toch dat stemmetje dat denkt dat er van alles is gebeurd. Zucht. Anyway, ik ga het rotgevoel even uitzitten/ er niet op ingaan. Word soms zo moe van mezelf, waarom kan ik niet non-stop genieten. Hm, ik ga toch maar weer positief blijven denken, da's veel leuker
Sprak m'n vriend via FB en ik voel me dus niet zo fijn/ben chagerijnig. En we kijken altijd Wie is de Mol op donderdagavond, maar nu heeft hij bardienst tot een uur of twaalf. Ik heb heel goed naar mezelf geluisterd. Ik ben chagerijnig, tegelijkertijd mis ik hem enorm en voelt het weer even alsof hij mij geen bevestiging geeft. Hierdoor wordt ook deels de chagerijnigheid veroorzaakt. Hoe dan ook: ik denk dat ik vanavond in een pesthumeur ben als ik hem zo laat pas zie. Want hij zegt dat hij rond 00.00 uur klaar is, maar ik weet hoe dat gaat. Dat wachten, daar zit ik nu niet op te wachten en vooral niet met dit humeur
Dus heb ik hem gezegd dat ik denk dat ik niet zo gezellig ben en dat we maar beter vrijdag af kunnen spreken. Het voelt echt ENORM tegenstrijdig omdat ik het liefst naar hem toe wil gaan (god, wat mis ik hem), maar dan loopt het misschien weer uit op een ruzie en daar heb ik geen zin in. Ik ben trots op mezelf! Vooral nadat hij zij dat hij echt blij is dat ik het nu zo vooraf aangeef, dan dat ik vanavond niet lekker in m'n vel blijk te zitten. Inmiddels begint de tegenstrijdigheid van deze actie in m'n hoofd plaats te maken voor rust, omdat ik nu eens echt naar mezelf heb geluisterd. Want ik heb ook nog eens eerlijk gezegd dat ik hem ondanks dat ik me niet fijn voel ook mis, want dat voel ik ook. Straks ga ik lekker eten met een vriend, daar kijk ik erg naar uit Je doet niks verkeerd.
Misschien moet je toch nog een stapje verder en die 1 die over is veranderen in 10 v/d 10 die nergens op slaat. Tenminste ik merk het nu bij mezelf ... ik weet dat als ik gedachte krijg ik ze allemaal weg moet vegen. Ik schoot van de week ook even in oude gedachte ... gewoonte denk ik. Het heeft een uurtje geduurd ... heb mezelf terug gevloten en geef het geen kans. En het werkte tot vandaag. Merk wel dat ik het eng vind en dat voel ik ... ik sla onbekende paden in die me nog niet eigen zijn en dat voelt eng en idd (zoals eerder gezegd) tegenstrijdig aan, maar het gevoel komt niet bij die gedachte vandaanquote:
Wat moet ik hier op zeggen? Ik vind het al erg genoeg dat ik wel om dit soort dingen chagerijnig kan worden, en dat dat 9 van de 10 keer nergens op slaat.
Normaal zou dat gevoel gelijk weer aanleiding zijn om te gaan denken. Door mezelf ruimte en tijd te geven ga je dat wel inzien waar dingen werkelijk vandaan komen. En dan merk je dat sommige gevoelens ook niet weg gaan. Omdat ze bijvoorbeeld ergens anders mee te maken hebben. Ook was ik geneigd om elk gevoel wat ik krijg onder de sterkste gedachte te plaatsen. Maar in het leven krijg je overal min of meer een gevoel van .. gebeurtenissen of vrouwen bijv, ongesteld zijn. Probeer dat gevoel geen voeding te laten zijn voor gedachte of andersom!
Ik heb bij mezelf bijv gemerkt dat ik een paar weken geleden elk gevoel wat ik kreeg gebruikte om negatief te denken ... terwijl nu ik er even los van heb gestaan er achter ben gekomen dat er momenteel een hoop dingen gebeuren waardoor ik met een gevoel zit.
Naar mijn idee zijn wij dus geneigd om elk gevoel aan te grijpen om gedachte te creëren. Volgens mij helpt dit mij nu ik dit weet/besef ... en geeft des te meer aan dat bij jezelf blijven zo belangrijk is
[ Bericht 1% gewijzigd door VoltVolt op 24-02-2011 17:52:53 ]
Het begint met een ander staartje achter onze relatie. Ik heb niet echt een geheel goede band met haar familie. De redenen hiervoor zijn ook terug te vinden in mijn teruggetrokkenheid, onzekerheid en angst. Ik heb hierdoor over het algemeen moeite met mensen waar ik geen klik mee heb, en al helemaal als het mensen zijn die van nature uit keihard en flapuit zijn. Dat soort mensen tref je over het algemeen aan in haar familie. En omdat ik zelf zo niet ben heb ik moeite me aan hun aan te passen. Ik onderneem weinig initiatieven en heb weinig durf getoond in het tonen van mijn gevoelens naar mijn vriendin toe waar hun bij zijn.
Hierdoor hebben vooral haar broer en zus het idee gekregen dat wij niet gelukkig zijn en mijn vriendin heeft vlak voordat ze wegging daar nog flinke ruzie over gehad met hun, maar ze nam het voor me op. Ik moest dit achteraf horen van haar en was daar best boos over. Ik heb toen een mailtje naar haar zus gestuurd om duidelijk te maken dat ik ze wel begrijp wat hun gedachten betreft, maar dat ze het best recht in mijn gezicht hadden mogen zeggen.
Vanochtend las ik een mailtje van haar broer die hij gisteravond heeft gestuurd. Ze geloven wel dat we gelukkig met elkaar zijn, maar hebben het idee dat we dat totaal niet uitstralen en dat zij veel meer straalt op de momenten dat we niet samen zijn dan de momenten dat we wel samen zijn. Daarnaast (zoals ik had verwacht) de algemene klacht dat ik me te weinig op mijn best laat zien en dat ze dat jammer vinden en hopen dat ik mijn best zal doen haar gelukkig te maken zodat zij en wij samen dat ook echt uitstralen.
Vooral dat stukje over het "stralen" raakte me, want dat wist ik helemaal niet. Daardoor heb ik het hele idee van haar die zo gelukkig oogt in India in een heel ander perspectief genomen. Ze straalt echt veel meer geluk uit zonder mij en bij mij bekruipt ook het gevoel dat ik mijn onzekere, angstige, teruggetrokken karakter onbewust ook op haar uitstraal, waardoor mensen het idee hebben dat het niet goed zit tussen ons.
Ik werd vanochtend sowieso gedomineerd door mijn negatieve gevoelens. Ze zou me een berichtje 's avonds sturen over hoe haar bezoek aan een bruiloftsritueel was. Maar ik hoorde niks meer van haar. Ze zal wel moe zijn geweest en gelijk gaan slapen, maar ja...dat komt natuurlijk niet in je op met zo'n bui....
Toen ik dieper in mijn negatieve gedachten ging over dat mailtje van haar broer en het feit dat ik niks van haar hoorde deed me in paniek raken. Ik overstelpte haar met berichtjes als "wil je iets tegen me zeggen?", "Ik wil echt voor jou en ons vechten", "Laat me alsjeblieft niet in de steek"....enzovoort enzovoort...
Uiteindelijk stuurde ze een berichtje terug dat ze niet begreep waar ik het over had. Ik vertelde haar over het mailtje van haar broer en dat ik het idee had dat zij daar ook van op de hoogte was. Ze vroeg of ik het door wou sturen. Dat mailtje had ook op haar indruk gemaakt en ze zei dat hij op bepaalde punten wel gelijk had, wat ik overigens ook wel vind.
Mijn negatieve gedachtengang beheerste me zodanig dat ik er vanuit ging dat zij me helemaal los zou laten, terwijl daar geen sprake van was. Ik heb tegen haar gezegd dat ik haar zsm op skype wil spreken. Hoe klote het ook is, ik moet haar gewoon een paar dingen duidelijk maken, alvorens ik echt het gevoel heb dat ik haar geestelijk los kan laten en me kan focusen op hetgene wat nu echt belangrijk is.....anders krijg ik geen rust, het krijgt nu echt stress-achtige vormen....
Tot overmaat van ramp zag ik op facebook dat ze vrienden was geworden met een Mexicaanse jongen die nog maar net een dag in dat vrijwilligershuis is gearriveerd. Aan de foto's te zien een leuke jongen om te zien....tsja, dat wordt de druppel in de volle emmer met negatieve substantie.....
Ik wil niet opgeven, maar dit vergt echt zoveel energie en wilskracht. Het is net of het per bui steeds duidelijker wordt hoe afhankelijk ik ben van haar.....ik ga floorjeno's posts nog maar eens doorspitten.....
[ Bericht 1% gewijzigd door Flylib op 24-02-2011 20:49:21 ]
Hier bij dit stukje ging je de mist in. Waarom kon je je gedachtes niet stop zetten. Als je die paniek voelt opborrelen moet je proberen afstand te doen van ze en ernaar te kijken en niet je erdoor laten meeslepen zoals je nu hebt gedaan. Achteraf voelt het vrij dom ook denk ik he? Terwijl het op dat moment zo echt aanvoelde allemaal. Je bent heel erg afhankelijk van haar. Je zult toch echt moeten leren van jezelf te houden en gelukkig te zijn zonder haar voordat je een goede relatie met haar zult kunnen hebben. Maar hier ben je jezelf ook van bewust.
Ik ga echt mijn best doen om meer afstand te houden en me echt op mezelf te richten.
Blij dat ik morgen mijn laatste werkdag heb. Ik denk dat ik ook oververmoeid ben. Ik kan vanaf morgenavond even heerlijk mijn rust nemen en me tegelijkertijd focusen op mijn studie en mijn aankomende rijexamen....dat is pas echt belangrijk.
Bewust zijn is 1 ding, dat bewustzijn in de praktijk brengen is geen lekker proces. Maar ik hou de moed erin.....het gaat sowieso wel wat beter nu. Ze kon niet op skype komen omdat de wifi daar plat lag, ik heb een heel kort smsje teruggestuurd zonder de gebruikelijke hvj-dingetjes. Ik wil echt met haar praten, maar ik ga haar niet dwingen snel online te komen of zo.....I'll see her when she gets there....eerst slapen.
Dit is inderdaad erg belangrijk. Maar oh zo moeilijk. Ik voel me al een beetje schuldig over vanmiddag: ik miste mijn vriend zo erg door alle hormonen dat ik hem dat ook gestuurd heb (alleen dan gewoon 'ik mis je') en graag bij hem wilde zijn. Ik vond dat erg lastig om te smsen omdat ik me dan zo afhankelijk van hem voel, maar aan de andere kant wil hij graag dat ik me voor hem open stel/mezelf aan hem geef dus heb ik tegen hem gezegd hoe ik me voel. Verschil is wel dat er absoluut geen sprake was van ruzie/negatieve sfeer en dat als hij zich zo voelde, ik er ook graag voor hem zou willen zijn.quote:
Toen ik dieper in mijn negatieve gedachten ging over dat mailtje van haar broer en het feit dat ik niks van haar hoorde deed me in paniek raken. Ik overstelpte haar met berichtjes als "wil je iets tegen me zeggen?", "Ik wil echt voor jou en ons vechten", "Laat me alsjeblieft niet in de steek"....enzovoort enzovoort...
Hier bij dit stukje ging je de mist in. Waarom kon je je gedachtes niet stop zetten. Als je die paniek voelt opborrelen moet je proberen afstand te doen van ze en ernaar te kijken en niet je erdoor laten meeslepen zoals je nu hebt gedaan. Achteraf voelt het vrij dom ook denk ik he? Terwijl het op dat moment zo echt aanvoelde allemaal. Je bent heel erg afhankelijk van haar. Je zult toch echt moeten leren van jezelf te houden en gelukkig te zijn zonder haar voordat je een goede relatie met haar zult kunnen hebben. Maar hier ben je jezelf ook van bewust.
Ondanks dat ik het heel eng vind om mijn gevoelens op deze manier te tonen, voel ik me er ietsje beter bij. Eerst kropte ik mijn mis-gevoelens op waardoor ik gefrustreerd raakte omdat ik het niet durfde te uiten, nu probeer ik het gewoon te uiten op een gezonde, normale, rustige manier. Toch knaagt het wel dat ik zo'n dramaqueen ben de laatste tijd, ook al ben ik vandaag dus niet boos geweest. Dit had ook niks met hem te maken, want ik voel me gewoon verrot en heb ook gezegd dat het niet aan hem ligt
Gek genoeg wil ik mijn excuses aanbieden voor het drama van vandaag, ik voel me ergens schuldig (omdat ik het associeer met mijn onredelijke drama-momenten). Een klein beetje net als Flyib. Maar dat ga ik niet doen! Ten eerste omdat ik hem dan toch weer help herinneren aan die negativiteit en we er dan zo in blijven hangen. Ten tweede omdat ik dan mezelf weer naar beneden haal, terwijl daar nu geen reden voor is. Deze emoties mogen er wél zijn vind ik.Als ik hem sms, is het een LEUK smsje a la 'welterusten lieverd'. Ik vind het wel lastig, maar ik moet hem/het echt weer even loslaten, ook voor mezelf.
Neemt niet weg dat ik erg in mijn maag zit met dat "stralen" verhaal van haar broer. Het is overduidelijk dat er iets niet goed is gegaan. Daar was ik me al van bewust, maar dat is nu op een nog pijnlijkere manier duidelijk geworden. Stiekem ben ik toch wel benieuwd naar haar opinie op zijn mail. Als het moment daar is dat we elkaar spreken zal ik het ook wel op een subtiele manier brengen, maar verder moet ik echt mijn best gaan doen om het verleden te laten rusten na alle spijt die ik heb betuigd voor de manier waarop ik met de relatie ben omgegaan. Ik ga er vanuit dat ze zich dat al lang en breed realiseert en ze rustig verder kan met haar leven in India. Ik vraag de hele tijd om bevestigingen. Die geeft ze ook elke keer, maar als ik zo door ga dan zal er een moment komen dat het gevoel er niet meer is en ze zich alleen maar gedwongen voelt om vanalles te zeggen. Ondanks alles zie ik het met haar zitten en geef ik gewoon aan dat ik een nieuwe start wil maken en dan hou ik er voor eens en voor altijd over op, voor mezelf in de 1e plaats en uiteindelijk voor ons. Want op deze manier zorg ik er zelf voor dat we uit elkaar groeien en worden mijn angsten werkelijkheid door mijn eigen domme schuld, en dat zou ik haar nieteens kwalijk nemen.
Haar broer is niet de eerste die me heeft gewezen op mijn tekortkomingen. Van mijn ouders heb ik het ook meedere keren aan moeten horen en zelfs mijn zusje (die er doorgaans een "leve de lol" attitude op nahoudt) was daar behoorlijk serieus over. Het is niet meer een kwestie van de juiste intenties hebben, maar het gewoon doen. En dat is ook iets wat ik mijn vriendin duidelijk zal maken.
Ik probeer vanaf nu alles een plaats te geven en focus me volledig op mezelf....want een cruciale maand komt steeds dichterbij.........
Maar dat wordt op dit moment ook versterkt door bepaalde dingen @ Flyib: Aan de ene kant vind ik het een terechte opmerking van dat stralen, en aan de andere kant niet. Terecht omdat ik me goed kan voorstellen dat je vriendin moe is van de situatie. Het is voor haar moeilijk om te genieten als je weet dat je een vriend hebt die met zichzelf in de knoop zit. Je wil gewoon dat de ander gelukkig is en als het dan niet echt in jouw macht ligt om dat te veranderen, dan is dat niet leuk. Daar word je gewoon niet blij van.
Ik vind het onterecht dat ze zeggen dat ze niet straalt omdat het iets is wat zij in eerste instantie zelf in de hand heeft. En bovendien, zij zijn niet 24/7 bij jullie betrokken.
Focus je inderdaad meer op jezelf. Dat heb ik gisteravond ook maar weer tegen mezelf gezegd dus. Maarrrrr vermijd het contact met je vriendin NIET! Begin niet over je onzekerheden over jullie, maar wees grappig en positief. Alsof er niks aan de hand is. Ga haar niet constant vragen hoe ze zich voelt omdat je de controle wil behouden. Dat werkt juist averechts: ze kan zo niet ademen. Als je haar loslaat in de zin van positief doen en niet meer over jullie problemen begint, dan geeft haar dat ongetwijfeld een vrijer gevoel. Bovendien word je er op den duur (accepteer dat dit tijd nodig heeft! Want volgens mij is dat ook een probleem van ons, ik wil namelijk METEEN resultaat zien) zelf ook vrolijker en positiever. Je hebt op een leuke manier contact met haar en tegelijkertijd werk je aan jezelf.
Ik heb me voorgenomen om elke dag bijvoorbeeld 5 leuke dingen voor mezelf te doen. Dingen waarmee ik mezelf blij maak zoals bijvoorbeeld heel eenvoudig een lekker kopje thee voor mezelf zetten of m'n nagels in een leuk kleurtje lakken. Of een cadeautje voor jezelf kopen, of tegen jezelf zeggen dat je echt een lekker ding bent
Het zijn van die hele simpele dingen maar op den duur werkt het echt!' Ik reageerde terug met: hier heb je er nog één Het zijn maar korte berichtjes, maar ik word vrolijk van mijn eigen positiviteit en hoe mijn vriend erop reageert. Flyib, ik wilde hiermee vooral jou even laten zien dat je moet durven positief te zijn, ondanks dat het onwennig aanvoelt Ik kom er nog uitgebreid op terug.... (
)Ik ga koken met een van mn beste vrienden, gewoon 2 goede maten onder elkaar. Dat is gay volgens haar en als ik het er niet mee eens ben moet ik haar troosten? Afknapper.
Ik werd vandaag weer voor het eerst in HEEL lang overspoeld door zo'n paranoide aanval. Ik was echt bang dat er iets aan de hand was, dat hij me niet meer zag zitten oid. Ga vanavond wel naar hem toe dus hopen dat het snel weer normaal is als ik hem zie.
OK, ik heb het nu helemaal gehad met al die paranoia. Nu gaat die knop ECHT om. Ik voel me nu een stuk beter doordat ik haar stem heb gehoord, maar het is voor mijn eigen bestwil dat ik mijn geest nu echt even goed ga proberen te schonen, anders ga ik weer van een mug een olifant maken terwijl dat nergens voor nodig is. Gelukkig ben ik nu van mijn werk verlost. Ik kan nu even rust nemen. Heb net mijn vriendin nog even een liefkozend "welterusten kus" berichtje gestuurd en laat het los. Vanaf zondag ga ik lekker in mijn studieboeken duiken!!!
Ik he.....echt waar......ben nog blij dat ze het zo goed heeft opgepakt
Haha....soms vraag ik me weleens af hoe het zou zijn om een relatie te hebben met iemand die precies zo in elkaar zit als mij. Jij voldoet in veel opzichten aan dat plaatje. Is beslist niet lullig bedoeld......ik sta gewoon versteld van alle overeenkomsten met jullie allemaal. Waarom heb ik niet eerder gelijkgestemden gevonden?quote:
(accepteer dat dit tijd nodig heeft! Want volgens mij is dat ook een probleem van ons, ik wil namelijk METEEN resultaat zien)
[ Bericht 4% gewijzigd door Flylib op 25-02-2011 20:13:13 ]
mmm vervelend ... had het vandaag ook weer even ... alleen niet echt met gedachten erbij ... dat is wel heel goed ... zal je zo typen wat er gebeurde .. heb je een beetje afleiding ,)quote:
Ja alleen ik krijg het nu niet klaar om die uren normaal door te komen tot ik hem zie. Ik ga hem nu niet overstelpen met vragen maar heb wel een ongelofelijk misselijkmakend gevoel in mijn buik blehhh.
Ok want je komt niet meer bij jezelf?quote:
Ik denk dat ik toch even met hem moet praten vanavond over dat we elkaar iets minder moeten zien/spreken.
Ja ik vind het gewoon heel toevallig dat ik hem de laatste weken als ik hem 'maar' 3 keer per week zag het veel beter ging. En nu heb ik deze week super veel tijd met hem doorgebracht en voel ik me meteen van streek als hij 'even wat anders doet' en ik denk gewoon dat het te maken heeft met het feit dat ik hem te veel heb gezien.quote:
[..]
Ok want je komt niet meer bij jezelf?
... nou dat lijkt lang geleden he ... hoe gaat het nu met je? kusssiexx En ik heb nog niets terug gehad? Vermoed dat ik ook niets terug ga krijgen? Of is dat gek gedacht? Echter gaf het me toen straks een heel heftig gevoel in m'n maag alleen denk ik er niets bij ... het lijk wel alsof ik dingen echt anders aan het doen ben.
Ik denk wel even het een en het ander ... maar zet de gedachte niet door. Lijkt me ook niet heel gek dat je iets denk ik bepaalde situaties. Zo van ooww 2 uurtjes later ... mmm ze zal misschien wel druk zijn of misschien antwoord ze wel niet ofzo? Nou jah ... ik ga m'n avond er morgen in ieder geval niet door laten verpesten ... heb daar geen zin meer in.
Ok en is het dan een gevoel ... of een gevoel in combinatie met gedachte?quote:
Nee want voorheen is er een periode geweest dat ik hem ook heel vaak zag en dat ging ook niet zo denderend, kregen veel commentaar van mijn vriendinnen en ik werd met de dag onzekerder! In eerste instantie was hij het die met het idee kwam om misschien elkaar iets minder te zien en ik vind het zelf een prima idee maar toch trekken we op de een of andere manier altijd heel sterk naar elkaar toe, en gaan we elkaar steeds vaker zien tot we elkaar weer heel erg veel zien.
Ok nou sterkte zo meteen ... het zal wel goed komen ... ik weet het wel zeker ... want er is niets aan de hand dat weet ik en dat weet jij net zo goed!quote:
Een gevoel in combinatie met een gedachte, zeker weten. Er gebeurt iets wat afwijkt van het patroon. Dus stel hij zegt iedere dag voor zijn werk iets tegen me, als het dan een keer niet gebeurt dan komt er eerst een gedachte: Waarom hoor ik niks? Dan ontwikkelt zich dat rotte gevoel in mijn maag wat jullie vast allemaal herkennen. En dan komen er meerdere gedachtes, en uiteindelijk de eindgedachte is altijd: Zou hij het gaan uitmaken. Niet echt prettig. En ik merk dat hoe meer ik hem zie hoe eerder ik dit soort gedachtes ontwikkel. En ik had dus de afgelopen maanden er helemaal geen last meer van en vandaag sloeg het hard in. Ik word zo opgehaald over een kwartier dus ben echt benieuwd hoe hij vanavond gaat doen. Maar ik moet hem toch even zeggen dat we elkaar wat minder moeten zien, zoals de laatste maanden want dit is echt niet goed.
Dankje! Ja dat is altijd het lastigste, achteraf weet je welke gedachtes rationeel zijn en welke niet. En op die onzekere momenten kun je dat niet meer zo goed onderscheiden en voelt alles heel rationeel terwijl het dat eigenlijk helemaal niet is.quote:
[..]
Ok nou sterkte zo meteen ... het zal wel goed komen ... ik weet het wel zeker ... want er is niets aan de hand dat weet ik en dat weet jij net zo goed!
alleen escaleert het net weer iets te ver. Als je nu bewust bent van deze situatie (het langer bij elkaar zijn) dan zou ik proberen er de volgende keer ietsje bewuster mee om te gaan. Zo van opgelet ... net lang bij elkaar geweest.
achjah je moet het ook gewoon ervaren en meemaken.
Mijn irrationele gedachtengang is nu echt even weg. Ook een uur na dato voel ik niks en heb ik niet de neiging om elke 5 minuten mijn telefoon of facebook te checken. Ik gebruik dit moment om me eventjes helemaal nergens mee bezig te houden dan surfen op het net met de tv op de achtergrond. Eventjes helemaal rust..........pffff.....als ik er nu aan denk hoe ik me gister en vandaag voelde en dat vergelijk met dit moment, wat een wereld van verschil! Het besef is nu pas echt aanwezig. Loslaten!
Aan de andere kant is er ook een opluchting omdat ik gewoon heel bang was dat het loslaat proces van haar kant al plaats had gevonden door al mijn shit.....helemaal niks van waar. Ik moet het gewoon op een luchtige manier bekijken allemaal....makkerlijker gezegd dan gedaan, maar ik hoop echt dat ik me de rest van de tijd tot haar weerzien dit aan kan houden, want dat voelt best goed.
Ik zei het laatst ook al tegen Suesse ... volgens mij helpt het mij nu echt door er voor mezelf vanuit te gaan en nu te denken dat elke negatieve gedachte irrationeel is. Het helpt me omdat ik nu niet meer hoef te denken van .. ja maar ... of als ...quote:
Dankje! Ja dat is altijd het lastigste, achteraf weet je welke gedachtes rationeel zijn en welke niet. En op die onzekere momenten kun je dat niet meer zo goed onderscheiden en voelt alles heel rationeel terwijl het dat eigenlijk helemaal niet is.
En als ik mezelf die opening geef jah dan gaat het mis en schiet het bij mij ook door ... want dan kan je blijven twijfelen en maak je het jezelf ook wel heel moeilijk denk ik.
Dat betekend denk ik wel dat ik zo naïef ben als de pest ... maar goed liever naïef ... dan mezelf gek maken met gedachten. En misschien moet ik dan wel altijd op deze manier door het leven of misschien worden die gevoelens dan ook langzaam minder door de ervaring?! Dat weet ik nog niet en de tijd zal het leren?
Voor me gevoel lijkt het een beetje op stoppen met roken ... een trekje en je zit er weer in.
Hmm...laat dat toevallig iets zijn waar ik binnenkort ook een begin mee maak. Hoop ik van het ene af te zijn, word ik alweer met het andere geconfronteerdquote:
Voor me gevoel lijkt het een beetje op stoppen met roken ... een trekje en je zit er weer in.
Volgens mij had Jan Geurtz ook een boek over de spirituele kant van stoppen met roken...even zoeken hoor....... Ik zit nu in mn 8ste week met stoppen met roken en het gaat me goed af ... dat is (ook) een kwestie van doen! Inzien waarom je het niet meer wil (er is namelijk geen enkele reden te bedenken waarom je zou roken) Elke reden is een smoesje aan jezelf om het goed te praten. Als je die redenen niet meer hebt is het niet zo moeilijk meer om te stoppen. Inzicht ....quote:
[..]
Hmm...laat dat toevallig iets zijn waar ik binnenkort ook een begin mee maak. Hoop ik van het ene af te zijn, word ik alweer met het andere geconfronteerd
Er is ook geen enkele reden. Sterker nog: het heeft mijn zwakte alleen maar verder gevoed. Alle stress in mijn hoofd zorgde ervoor dat ik meer ging roken, en nu voel ik het gewoon. Er is niks goeds aan, het is smerig....ik zal er snel van af zijn, dat ben ik mezelf verschuldigd.quote:
[..]
Ik zit nu in mn 8ste week met stoppen met roken en het gaat me goed af ... dat is (ook) een kwestie van doen! Inzien waarom je het niet meer wil (er is namelijk geen enkele reden te bedenken waarom je zou roken) Elke reden is een smoesje aan jezelf om het goed te praten. Als je die redenen niet meer hebt is het niet zo moeilijk meer om te stoppen. Inzicht ....
Als ik schijf 1 trekje en je zit er weer in dan is dat voor het roken misschien zo alleen voor het gevoel gaat dat niet helemaal op want het lijkt dan net alsof het gevoel en gedachte er niet mag zijn en dat is dus niet zo
Ik zal even posten hoe ik daar zo achter kwam ... want ik zat op een andere plek m'n gebeurtenissen even voor mezelf op te schrijven. En ik lijk toch wel positieve vorderingen te maken die ik met jullie wil delen. Die jullie misschien kunnen helpen ... of misschien jullie mij wel weer door jullie commentaar
)Gisteren heb ik haar na 15 dagen een sms gestuurd om af te spreken voor vanavond. Die afspraak stond min of meer, maar door de situaties is ie wel 2x niet doorgegaan.
Mijn laatste bericht was laten we over 15dagen contact hebben om eventueel af te spreken voor vandaag en antwoord nu maar even niet (15dagen geleden) als het je een goed plan lijkt. Als het je niets lijkt en je gevoel er niet goed bij is laat het dan gelijk even weten Niets meer gehoord. Ik zou het laten weten als ik in die dagen niet bij mezelf zou komen ivb met m'n verlatingsangst. Nou dat is me zeker wel gelukt. Dus daar ligt het niet aan. Dat betekend niet dat zij in die 15 dagen niet meer van gedachte kan veranderen.
Maar ik had het wel op prijs gesteld dat ze even van zich had laten horen. Van sorry lief maar ik ga niet mee of wil je nog even niet zien of heb andere plannen is beter nu ... maakt me allemaal niet uit ... of is dat teveel gevraagd ... misschien gezien de situatie niet ... naaah dat ze dat best had mogen doen en volgens mij is dat een behoorlijke rationele gedachte.
Nou is het geval dat ze de laatste keer dat ik haar sprak op Vrijdagavond iets te doen had. Stuurde haar gisteren in de namiddag die sms. Dus misschien had ze te weinig tijd om er even goed bij stil te staan en antwoord ze vandaag nog? Al wist ze 15 dagen geleden natuurlijk al dat ik haar gisteren zou contacten?!
De andere kant en het mooie van het verhaal is dat deze situatie me zoveel over mezelf verteld. En hoe ik nu in dingen sta betreft m'n verlatingsangst.
Toen ik gisteren op de send knop drukte van die sms schoot ik gelijk in de zenuwen ... ppfff wat werd het gevoel in m'n maag heftig ... niet te normaal. Ik zet mezelf op dat moment natuurlijk in een positie waarin ik afgewezen zou kunnen worden. Dus ik snap die reactie nu bij mezelf. Dat gevoel is een mega grote voedingsbron om gedachten te kweken. En er zijn ook gedachten geweest ... misschien antwoord ze niet ... tja ... misschien is iemand anders interessanter nu ... tja ... misschien denkt zij nu ook wel weer heel anders na 15dagen geen contact ... tja. Echter ben ik er gelijk vanuit gegaan dat ze irrationeel waren .. ik ken mezelf nu toch in die situatie
Er is alleen nu een verschil met eerdere situaties ... het is bij die enkele gedachte gebleven waardoor ik vrij snel alleen nog maar met een gevoel in m'n maag zat.
Ik accepteerde alles en volgens mij heb ik nu alleen rationele gedachten gehad ... die iedereen even zou denken (denk ik )
En het gevoel bleef over het gevoel waarmee ik mijn gedachte normaal zou voeden waarmee ik mezelf normaal helemaal gek zou maken door het denken. Echter stond het gevoel nu los van de gedachte want ik liet de gedachte niet meer toe ... daarvan had ik voor mezelf vastgesteld dat ze irrationeel waren gelijk in het begin al.
Ik ben even lekker gaan sporten ik en mn gevoel ... 30min zwaar cardio ff zweten en nog een beetje fitness erachteraan. Naar huis gelopen km of 8 en het bleef bij het gevoel .... wat langzaam minder werd ... want de gedachte waren er niet s'Avonds even met vrienden lopen babbelen ... het heel kort even over dit gehad.
Ik ben kan gerust zeggen dat ik bij mezelf gebleven ben! Heb de situatie waar ik in zat onder ogen gezien en geaccepteerd. Ik denk dat ik me te bewust ben wat er met me gebeurd momenteel waardoor ik nu zo kan handelen.
Wel moet ik nu niet te makkelijk voor mezelf gaan denken en me realiseren dat situatie's altijd anders zijn waardoor gevoelens en gedachten ineens op kunnen duiken. Het gevoel en gedachte moeten een trigger voor me zijn om te voorkomen dat ik er dieper in schiet ... en dat is het volgens mij al. Daar moet ik me bewust van zijn en blijven. Want ik ben er zeker nog niet, maar heb zeker weer een hele grote stap gezet
Jeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeej
Ik vraag me af en toe af waarom het lijkt alsof het mij makkelijker af gaat dan andere ... die verlatingsangst. En ik denk dat het te maken heeft met het feit dat ik van mezelf uit niet onzeker ben ... ik van mezelf hou ... ontzettend positief in het leven sta ... niet bang ben om alleen te zijn ... vertrouwen in mezelf heb. Dus ik denk dat ik een goede basis heb mezelf om op terug te vallen ... wat helemaal niet eng is integendeel. Het 'enge' is vooruitgaan mezelf confronteren met mezelf en met het onbekende ... waar ik nu dus mee bezig ben. Ik denk dat ik mezelf gewoon aan moet gaan leren hoe ik ook anders met gevoelens en gedachte om kan gaan zoals ik dus gister heb gedaan! En dat het dan allemaal wel goed komt met mij en mn gevoelenssss
[ Bericht 1% gewijzigd door VoltVolt op 26-02-2011 11:38:58 ]
Nee het is niet mn ex ... we hebben nooit een vaste relatie gehadquote:
Waarom het makkelijker is? Het is je ex toch, of heb ik dat verkeerd begrepen?
Echter maakt dat mijn gevoelens niet minder heftig (misschien kan je de allereerste post even lezen
)Nah jah ... tijd zal het wel weer leren. Nou ga ik me lekker op vandaag en vanavond focussen. Tijd voor leuke dingen doen alles even lekker vergeten
Na een nachtje slapen voel ik me nog steeds goed. Kan niet ontkennen dat ik nog heel veel aan haar denk, maar ik denk nu juist meer aan de leuke dingen die ze op het moment doet en het plezier wat ze heeft. Mijn negatieve gevoelens liggen wel op de loer, maar ik heb ze tot nog toe niet toegelaten en richt me op het moment zoveel mogelijk op mezelf. Als ik een terugval verwacht, dan komt dat op de momenten dat ze weer nieuwe foto's en reisverhalen plaatst, en die verwacht ik eigenlijk wel dit weekend. Dus dat is wel een goede test om te kijken of ik mijn huidige situatie in toom kan houden. Het probleem bij mij is dat ik me er echt wel van bewust ben, maar de praktijk gewoon verrekte moeilijk is, maar alle begin is moeilijk.....ik hou de moed er gewoon in.
Vanochtend vroeg rijles gehad, straks waarschijnlijk nog een privélesje met mijn zwager en vanavond lekker met mijn ouders en een boel visite over de vloer. Morgen duik ik lekker mijn boeken in en ook voor de komende week en het weekend allerlei dingetjes en verplichtingen in de planning staan die me lekker van die negatieve straat kunnen houden. Even kijken hoe het allemaal loopt, maar we blijven positief!
Mijn vriendin laat ik even met rust. Ik stuur haar morgen wel een interesse berichtje......
Ik heb mijn vriendin niet meer gesproken sinds vrijdagavond, en wat mij betreft laat ik het even zo, tenzij zij vraagt hoe het met me gaat. Gewoon ongedwongen contact houden helpt veel beter denk ik.....
Ben benieuwd hoe het de rest van de week verloopt. Ze is alweer bijna een maand in India, en ik begin me langzaam maar zeker te realiseren dat de tijd toch nog iets sneller gaat dan ik in 1e instantie dacht....
Nou ja, tijd voor een ontbijtje en daarna mijn studieboeken induiken!
Ik heb dus voor mezelf besloten om helemaal dus 100% te staan achter mijn beslissing om mijn negatieve gedachte niet meer toe te laten ... jah ik zeg het niet helemaal goed zo. Want ik laat ze nog wel toe, maar neem ze niet meer serieus.
Er bleef bij mij altijd een gedachte gaan van ja maar ... of misschien ... waardoor er eigenlijk gewoon altijd een opening was voor mijn gedachte om mijn gevoel te gaan voeden. Dus ik nam mezelf niet helemaal serieus door verstandelijk te denken dat de gedachte nergens over gingen. Toen ik er dus weer in schoot bleef ik die gedachte voor me halen ... en na en tijdje leek het of mijn gedachte en gevoel 2 verschillende dingen waren. Alsof ze los van elkaar stonden
En toen zat mn gevoel dus zonder gedachten ... en dat voelde vreemd ... maar toen ging het gevoel langzaam weg Ik heb dus een onwijs leuke stapavond gehad Zaterdagnacht ... en dat was me echt niet gelukt als hetzelfde me 2 weken eerder was overkomen. Als ik dan op vrijdag in zo'n gevoel schoot dan beinvloede me dat en had ik echt geen leuke avond een dag later.
Ik hoop dat ik het hier duidelijk heb neergezet en anders hoor ik het wel van jullie!
En de gedachte kwamen ook niet verder dan (ik denk normale gedachte?) Het bleef bij die eerste gedachte en werd geen opeenstapeling van ... waardoor ik mezelf dus altijd gek maakte. Dus ik accepteerde de gedachte wel, maar nam ze dus niet serieus. Ik had me van te voren toch voorgenomen en gezegd dat ze belachelijk waren ... waarom zou ik ze dan ineens door een gevoel anders laten worden en mezelf daarmee gek gaan lopen maken?!?!
Ik heb gelijk deel 2 aangemaakt zie Extreme Onzekerheid 02