Dus praten we hier verder over het verlies van onze dierbare.
Het vorige deel.
Omgaan met het overlijden van een dierbare #1
Vandaag mn eerste verjaardag zonder mijn vader. Dat was wel even
2,5 jaar geleden is mijn vader overleden op 56 jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker. In maart kreeg hij te horen dat hij "weke delen kanker" had en is uiteindelijk in juni gestorven. Hij kon echt niet meer, en was ontzettend moe en had zoveel pijn door alle tumoren overal. Hierdoor heeft hij voor euthanasie gekozen.
Ik was op de één of andere manier zo ontzettend trots op hem dat hij dit aandurfde! Zelf het laatste glas leeggedronken, zelf bewust de keuze gemaakt, alles.
Ik was toen net 18 jaar, maar ben wel ontzettend blij dat ik hem nog 18 jaar bij me heb mogen hebben.
Mis hem natuurlijk nog elke dag, maar ben wel nog steeds ontzettend trots.
Morgen (2 januari) ga ik een tattoo laten zetten met het sterrenbeeld van hem. Ik kijk er echt ontzettend naar uit, en dat zal ook zeker meewerken aan de verwerking
Welkom Mfox!
Na de dood van mijn zus werd de tattoo die ik al had, ook iets voor haar. Ik wil ook een tattoo laten zetten voor m'n vader, maar ik weet niet precies hoe het eruit moet zien.
Ik wens je een mooie dag morgen!
Ook ik heb de overgang overleefd. Ik heb er bewust niet al te veel bij willen stilstaan op oudjaarsavond zelf.
Ik ben bij hem langsgeweest op het kerkhof om een gelukkig nieuwjaar te wensen en alles verteld wat ik zo graag zou willen voor in het nieuwe jaar, en daarna heb ik me geconcentreerd op het gezelschap waarmee ik de overgang gevierd heb. En dat ging best wel goed (drank zal er ook wel voor iets tussenzitten).
Ergens voelt het ook wel bevrijdend om nu in een jaar te zitten waar hij geen actief deel meer van uitmaakt. Klinkt raar, maar het is alsof ik een stuk somberheid hebt achtergelaten in 2009 ofzo...
Gisteren was het dan de verplichte familiedag, en onderweg een stralende zon. Op restaurant kwam een nummer voorbij in de achtergrond muziek dat we ook in de afscheidsdienst hadden gestoken. Ik probeer die dingen nu te zien als zijn manier om een gelukkig nieuwjaar te wensen en dat voelt wel goed
Twee jaar.. Het lijkt soms gisteren, ik heb met regelmaat nog die verbijstering van 'hij is er écht niet meer'. Maar ik weet dat het goed gaat komen met me, ooit.
Dat is al heel wat meer dan wat ik een jaar geleden voelde en al helemaal wat ik 2 jaar geleden voelde. Nieuwjaarsdag zal altijd wel een kutdag blijven..
Een huisdier zoals een kat of een hond
quote:Lijkt me wel. Al is de lading in mijn ogen wel een stuk minder zwaar dan van een persoon. Huisdieren worden nu eenmaal minder oud, en je hebt minder megemaakt met een huisdier als dan met een persoon.. Ik heb best veel huisdiertjes al gehad. 2 honden en 4/5 katten. De meeste door ouderdom gestorven, allemaal maar een korte tijd verdriet over gehad.Op zondag 3 januari 2010 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?
Een huisdier zoals een kat of een hond
quote:Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?Op zaterdag 2 januari 2010 15:37 schreef Miracle_Drug het volgende:
Vriend is 2 jaar en 1 dag dood. Oudjaarsavond vorig jaar bij zn graf in Parijs doorgebracht, dit jaar wilde ik thuisblijven. Uiteindelijk belandde ik toch weer in Parijs, al ben ik deze keer met uitzicht op de Arc de Triomphe het nieuwe jaar ingegaan.
Twee jaar.. Het lijkt soms gisteren, ik heb met regelmaat nog die verbijstering van 'hij is er écht niet meer'. Maar ik weet dat het goed gaat komen met me, ooit.
Dat is al heel wat meer dan wat ik een jaar geleden voelde en al helemaal wat ik 2 jaar geleden voelde. Nieuwjaarsdag zal altijd wel een kutdag blijven..
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..
Pfff.
quote:Veel sterkte, vooral donderdag!Op zondag 3 januari 2010 02:10 schreef W1ckeDxt het volgende:
Een van mijn beste vrienden zou komende donderdag 21 zijn geworden.
Helaas overleed hij vorig jaar op ... ja 20 jarige leeftijd..
Pfff.
quote:Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.Op zondag 3 januari 2010 @ 01:23 schreef Stephan1237 het volgende:
Sterkte iedereen. Ik had een vraag, is een huisdier ook een dierbare (voor mij is het een dierbare) en zo ja kan ik in dit topic ook hierover meepraten?
Een huisdier zoals een kat of een hond
quote:Bedankt !Op zondag 3 januari 2010 03:16 schreef MissBliss het volgende:
[..]
Lijkt mij wel hoor, maar je hebt eventueel in F&F ook dit topic: In Memoriam #2 waar je je verhaal kwijt zou kunnen.
Ik heb ook een overlijden meegemaakt een paar weken geleden maar het intresseerde me niet. Het was iemand in de familie die ik nauwelijks kende
quote:De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikkenOp zondag 3 januari 2010 01:43 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Klinkt als een zwaar verhaal. Wil je nog meer kwijt over zijn dood? En je precieze met hem relatie enzo ?
Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.
Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..
Voor mij was het 2x onverwachts, al had ik achteraf gezien het wel kunnen verwachten.
Mijn vader heeft een hersenbloeding gekregen, en is uiteindelijk na een maand in het ziekenhuis en complicaties overleden op 53 jarige leeftijd (ik was toen 22, net afgestudeerd). Dat ben ik eigenlijk heel goed te boven gekomen. Ik ben helemaal in het begin wel wat verdwaald geweest, maar dat kwam meer omdat er een hoop dingen waren die hij altijd deed die nu op mijn schouders kwamen. Mijn band is nooit echt heel diep geweest met hem, maar het is wel iemand waar je al jaren mee samenleefde, dus dat komt ook wel aan.
Mijn buurman is geboren met een longafwijking, waardoor hij door de jaren heen snel last had van z'n longen, heeft ook 4x ofzo een zware longontsteking gehad. Op zich heeft hij er niet noemenswaardig veel last van gehad, hij heeft in z'n jonge jare nog vaak aan atlethiek gedaan enzo, dat hinderde hem niet. De laatste jaren zijn z'n longen meer en meer gaan aftakelen waardoor hij veel dingen moest laten, snel buiten adem was, en het laatste driekwart jaar van z'n leven met een zuurstof fles moest leven. Hij heeft er nooit om geklaagd en het leek alsof er niets veranderde, die zuurstof was gewoon iets dat er bijkwam maar er werd geen drama over gemaakt. Hij nam dat heel sportief op, al weet ik wel dat het hem pijn deed om te zien hoe hij achteruit ging, maar hij probeerde er altijd het beste van te maken, en dat leek hem ook telkens te lukken.
Begin 2009 werd hij dan weer een keer opgenomen in het ziekenhuis met longproblemen (de laatste 3-4 jaar lag hij elk jaar wel een keer in het ziekenhuis daardoor). Klaplong, en werd nog geopereerd maar dat is niet gelukt, en uiteindelijk is hij na 2 weken zieknhuis gestorven op 70 jarige leeftijd (ik was toen 26). Mijn band met hem was wel heel sterk, en heb het nooit willen inzien dat ook hij op een moment er niet meer zou zijn, waardoor het voor mij een grote klap was en is om te verwerken. Zijn verlies is ook de reden waarom ik een gigantisch slecht jaar achter de rug heb, en waarom ik hier geregeld een keer post.
In het begin leek ik er goed doorheen te komen, je bent druk bezig met voorbereidingen voor de afscheidsdienst en het regelen van allerlei zaken nadien. En dan komt het moment dat die dingen wegvallen dat iedereen z'n gewone gangetje weer oppikt en ik dus in een groot zwart gat ben gevallen.
En het is inderdaad zoals je beschrijft, dat je bij speciale datums/momenten telkens weer in dat gat valt, maar het wordt wel elke keer minder diep dat je valt. Dus ik reken erop dat er ooit een moment komt dat ik er niet meer inval en weer van die momenten kan genieten en ook aan hem denken zonder mezelf neerslachtig te voelen.
Het blijft gewoon zo moeilijk..... iedere keer denk ik er meteen bij: jah en over 2 weken de verjaardag van haar eerste kleinkind dat ze nooit gezien heeft
pffff nu al geen zin in deze maand.
Ladylike... Gisteren was het alweer 10 jaar geleden dat schoonmoeder overleden is, 10 hele jaren zonder haar. Daar sta je dan (samen met lief) met je dochtertje van vijf het graf schoon te maken en mooi te maken 
quote:Jij ook een dikke kusOp maandag 4 januari 2010 12:19 schreef Sjeen het volgende:
Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje
Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren
quote:Mijn ene opa en oma zijn overleden voor ik er weet van had. Wij gingen altijd naar 'opa en oma's tuintje'.Op maandag 4 januari 2010 12:25 schreef Ladylike het volgende:
[..]
Jij ook een dikke kus
Het is en blijft gewoon moeilijk.
De vader van mijn vriend is inmiddels al 14 jaar geleden overleden, dus mijn kleine heeft hem nooit gekend.
Weet je wat hij laatst zei, toen hij met pappa naar het graf geweest was?
Mamma, echte opa ligt te slapen in het putje
quote:Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?Op zondag 3 januari 2010 13:07 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
De liefde van mijn leven, al hoop ik nu dat er nog eens iemand langs komt waarvan ik hetzelfde kan gaan zeggen. Ik ben 35, hij stierf toen ik 33 was op 27-jarige leeftijd. Over 3 weken ben ik jarig en word het leeftijdsverschil 9 jaar. Toen ik me dat pas realiseerde moest ik wel even slikken
Hij had een aangeboren hartafwijking. Op zijn 20e zakte hij in elkaar. Hij werd geopereerd, we waren op dat moment een jaar of wat goede vrienden. Niet lang daarna besefden we dat er meer was tussen ons.
Vier operaties en 7 jaar later zakt hij weer op 2e kerstdag in elkaar, op 1 januari was het voorbij.
Ik weet niet hoe jullie dat beleefd hebben, het moment waarop je besefde dat de persoon in kwestie overleden was? Maar het was jarenlang mijn grootste angst, en toen het moment daar was ging ik op de grond zitten en dacht 'ok, dat was het dan.. Dit kan ik wel'. Pas later kwam die klap. Die klap kwam telkens terug, met elke belangrijke datum, met elke belangrijke gebeurtenis. Het is echt pas een jaar later wat minder geworden..
quote:Ik had ook wel eens die neiging. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar ik was niet boos hem, maar op de kanker.Op maandag 4 januari 2010 13:25 schreef TJDoornbos het volgende:
Heel gek maar hoe slechter mijn pa wordt (kanker) hoe rotter ik soms tegen hem doe. Gewoon puur omdat hij steeds meer vergeet e.d. en ik dr niet echt raad mee weet.
Ik weet verdomme niet eens of ik mijn 25ste verjaardag (eind volgende maand) met hem kan vieren
En boosheid is ook een manier om verdriet te uiten.
Ik hoop dat je een andere manier kan vinden om met die boosheid om te gaan. Jij weet ook dat je pa er niks aan kan doen. En het zou jammer zijn als je je zelf later verwijten maakt.
Misschien kan je tegen hem zeggen dat je boos bent dat hij kanker heeft? Of kan je dat tegen andere mensen zeggen?
En een
voor iedereen in het nieuwe jaar.
quote:Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.Op maandag 4 januari 2010 18:50 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
Had een pacemaker/ICD zijn leven niet kunnen redden?
quote:Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.
Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.
Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande
quote:Ik kwam 1 keer per week bij mijn ouders eten en mijn pa wilde dan 'klagen',zoals hij het noemde. Dat betekende gewoon dat hij vertelde wat voor last hij had. Maar hij wilde dat niet steeds tegen mijn moeder zeggen, om haar niet steeds lastig te vallen.Op maandag 4 januari 2010 18:54 schreef TJDoornbos het volgende:
hij weet het wel hoor maar toch weet je..............voel me dr lullig over
Als ik boos op mijn pa zou zijn geweest, had ik er een grap van gemaakt. Zo van: en nu moet ik even klagen. Hij zou het gewaardeerd hebben. Hij voelde zich nutteloos en als hij mij zo zou kunnen helpen door te luisteren, zou hij dat fijn gevonden hebben.
Je moet je er niet lullig over voelen, het hoort bij het verdriet dat je nu al voelt.
quote:Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.Op maandag 4 januari 2010 18:57 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
Ligt eraan wat die had natuurlijk. Maar ik weet zelf dat ik door die ICD redelijk veilig bent.
Zou echt kwaad zijn als ik door zoiets iemand kwijt raak terwijl er wat tegen te doen is. Hoorde het pas ook ergens dat ziekenhuis twijfelde om zo'n ding te plaatsen en dat ze toen niet meer hoefde na te denken, patient overleden.
Dat lijkt me echt zeer moeilijk voor nabestaande
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.
quote:dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.Op maandag 4 januari 2010 19:04 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Er bestaan steeds meer goeie operaties en hulpmiddelen.
Maar er is nooit een garantie op een lang gezond leven.
quote:Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?Op maandag 4 januari 2010 19:14 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
dat weet ik maar als ik weet dat die artsen er alles aan gedaan hebben, heb ik er meer vrede dan dat ze iets niet gedaan hebben.
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....
quote:Ja ik heb een beroep en weet dat die artsen het niet bewust doen. Maar soms neemt onderzoek teveel tijd in beslag waar mensen slachtoffer van worden.Op maandag 4 januari 2010 19:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Heb jij een beroep? En is het dan niet zo dat je liever goed werkt dan gewoon van 9 tot 5 aanwezig zijn en eens wat doen?
Ik heb niet de bedoeling om je aan te vallen.
Ik denk dat de meeste mensen gewoon hun werk goed willen doen, dat maakt je werk leuker. En zeker als je met mensen werkt. Misschien nog wel meer als het over leven en dood gaat, of over kwaliteit van leven.
Ik heb al een aantal operaties ondergaan. Natuurlijk is elke arts een mens. Maar degenen die ik ben tegengekomen, WILLEN hun werk goed doen.
En volgens mij is het ergste voor een arts dat je niet alles kunt repareren....
En ja de artsen die ik tot nu had zijn top pas 1 bokkelul gehad maargoed we dwalen beetje af. De vraag was gewoon kon de desbetreffende persoon gered worden ja of nee
quote:Hoi SteelDogg!
quote:Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15Op maandag 4 januari 2010 18:55 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als ik goed heb teruggerekend, is die vriend 15 jaar geleden voor het eerst geopereerd. Toen waren er al pacemakers. Als hij desondanks een paar keer geopereerd is, denk ik niet dat een pacemaker had kunnen helpen. Denk ik.
), 4 operaties later werktte dat ding nog niet zoals het moest. Aangezien zijn vader tevens zijn cardioloog was (niet zijn chirurg uiteraard, al was hij er wel altijd bij), weet ik dat alles uit de kast gehaald is voor hem. Het mocht niet baten.. Is dat dan ook niet heel moeilijk voor zijn vader?
quote:Ow dan is het wel zo dat ze alles gedaan hebben idd. Hoe is zijn vader er aan toe?
[..]
Vriendlief had sedert zijn 20e een pacemaker (7 jaar dus, geen 15
Nadat vriend 4 dagen voor zn overlijden verteld was dat hij een 5e operatie nodig had om te overleven, weigerde hij. Vader besloot zich terug te trekken als cardioloog, zou zich nergens meer mee bemoeien. Zelfs niet in de keuze voor een nieuwe cardioloog en eventueel ander ziekenhuis. Hij smeekte hem gewoonweg..
Vriend besloot evengoed dat het genoeg geweest was (ik begreep hem wel, het was geen doen meer voor hem
). Zijn vader is goed in zn werk en is vrij bekend in die kringen. Hij is alles kwijt denk ik.. Naar mijn gevoel was vriend zijn 'levenswerk', zijn belangrijkste patient. Ik zie hem nog regelmatig, gek genoeg niet in Parijs de laatste paar keren dat ik er was. Hij komt vaak voor zn werk naar Amsterdam, dan spreken we nog weleens af.Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?
quote:Zoals ik zei, het is een ontzettend lang verhaal, er is een hoop gebeurd. Het is een Franse familie, 'zwijgen is het beste, wat er ook aan de hand is'. Ze hebben niet meer gesproken nee, niet hierover in ieder geval. Het was 'ik ga naar huis, ik bel nog wel'. Schoonpapa liet hem voor het eerst ietwat met rust. Ik weet wel hoe het komt dat hij eindelijk luisterde, dat had weinig met de beslissing van vriend te maken helaas (dat zeg ik, tis een lang verhaalOp maandag 4 januari 2010 21:43 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ben een dochter die haar zus verloor. Als mijn ouders er iets aan hadden kunnen doen, waren ze ook meer arts dan ouder geweest, denk ik.
Ik kan het je schoonvader dan ook niet kwalijk nemen dat hij probeerde om zijn zoon te redden. Maar hebben ze ook met elkaar gepraat?
Ik wil hier ook niet teveel neer zetten). Maar op 1 januari zouden ze elkaar weer zien, toen was het al te laat. Broer van vriend was het grotendeels met broertje eens overigens, al hield hij zich afzijdig.Ik kan me aan 1 kant wel indenken dat je het beste wil voor je zoon. Ik heb ook wel eens gehoord dat artsen geen familie willen behandelen, juist omdat het familie is.
En als je zegt dat je schoonvader 'allles kwijt'is, is dat omdat hij je vriend niet kon redden?
Ik kan het verkeerd begrijpen.
Ik heb veel dingen verkeerd gedaan in mijn leven, maar ik heb geleerd om daarmee om te gaan.
Ik zou je schoonvader aanraden om te leren omgaan met het feit dat hij niet iedereen kan redden. Dat is beter voor hem en de familie en ook voor alle patienten die hij krijgt.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
quote:sterkte
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
quote:sterkte!
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
Gefeclitieerd kerel!
quote:Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.Op donderdag 7 januari 2010 08:01 schreef vannelle het volgende:
Even een tvp.
Waarom? Heb afgelopen 18 oktober mijn vader verloren aan kanker, hij was genezen verklaard maar tijdens een controle was het toch van "OEPS, niet gezien, duurt niet lang meer."
We hebben 3 weken de tijd gehad om aan dat idee te wennen en afscheid te nemen. Veel te kort.
Tvp dus omdat ik graag wil blijven lezen in dit topic en wellicht een nuttige bijdrage kan leveren.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.
Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.
Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...
Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.
Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil
.Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.
quote:Ik denk dat ik wel begrijp waarom je het zo stelt, maar dan heb je volgens mij wel een egoïstische instelling.Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:
Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
Het klopt dat voor degenen die achterblijven het makkelijker is wanneer ze uitgebreid de tijd kunnen nemen om afscheid te nemen dan wanneer iemand plots komt te overlijden. Maar ik zou in dat geval niet de persoon willen zijn die gedurende heel die tijd moet zitten wachten tot zijn tijd komt, met alle pijn en moeilijkheden erbij. Ik zou in dat geval gewoon zo snel mogelijk er komaf mee willen maken. Maar dan verplaats je het egoïstische naar de andere persoon (diegene die komt te overlijden).
Eigenlijk moet je gewoon heel open kunnen zijn tegen personen die je erg dierbaar zijn, en gewoon zeggen dat je ze erg graag hebt, of ze nu morgen overlijden, volgende week of over 30 jaar pas. Als je op die manier kan leven, dan denk ik niet dat het uitmaakt of je uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen of niet, want je weet van elkaar wat je voor elkaar betekent. Dus je hoeft jezelf er dan nadien ook niet druk in te maken dat je het niet hebt gezegd.
En met of zonder afscheid, iemand dierbaar verliezen is in beide gevallen een ontzettend moeilijke klap om te overwinnen... Maar ik ben volledig akkoord dat wanneer je de laatste dag(en) afscheid hebt kunnen nemen op een fijne manier, je er ook meer kracht uit haalt om nadien het verlies te boven te komen.
Maar om nu te stellen dat ik liever had dat mijn vader kanker had gehad... dat gaat me ook weer wat te ver.
Mij vader had overigens kanker (hebben ze nadien verteld), en ik ben blij dat hij dat allemaal niet meer heeft hoeven meemaken. Hij heeft zonder die kanker al meer dan genoeg afgezien. Buurman had ook kanker bleek achteraf (behandeling stond gepland), heeft er nooit iets over gezegd tegen iemand, zelfs z'n eigen vrouw niet. En ook daar ben ik achteraf gezien wel blij om dat hij die lijdensweg heeft kunnen vermijden. En ik weet wel zeker dat hij daar zelf ook blij mee is.
Van mijn vader heb ik niet echt afscheid genomen omdat iedereen er nog goeie hoop op had en er werd door niemand (ook dokters niet) over een mogelijk overlijden gepraat. Bij buurman heb ik avond voor zijn overlijden afscheid kunnen nemen. Dus ik heb beide opties mogen ervaren, maar ik heb het veel moeilijker met overlijden van buurman dan van mijn eigen vader. Veel is ook afhankelijk van de band die je met iemand hebt, dus niet alleen de manier van afscheid nemen (of het ontbrekenen ervan) telt.
quote:De vraag "waarom" stel ik mezelf niet, dood gaan hoort ook bij het leven en het komt nooit goed uit, altijd veel te vroeg.Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:
[..]
Ik denk dat alle nabestaanden wel met de vraag 'waarom?' zitten. Spijtig genoeg is dit één van de weinige vragen waar niemand een antwoord op kan geven.
Enerzijds mag je jezelf die vraag wel stellen en erover nadenken, maar anderzijds moet je ook aanvaarden dat de dierbare er niet meer is, hoe moeilijk dat dat ook is voor jou.
Ik accepteer de situatie zoals ie is en ga door met mijn/ons leven, als je achterom kijkt zie je de toekomst niet.
Dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis natuurlijk, ik mis em vreselijk maar het is niet anders, hier valt niks tegen te doen helaas.
Ik had em graag ons 1e koophuis willen laten zien maar hij is niet verder gekomen dan de brochure helaas....En zo zijn er zo veel dingen die ik nog met hem had willen doen en delen maar de tijd en zijn lichamelijke kracht waren beide op.
quote:Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Binnen anderhalve maand zal het 2 jaar geleden zijn dat mijn vader een zwaar fietsongeluk heeft gehad, en nog eens een maand later zal hij 2 jaar geleden overleden zijn. Moeilijke dagen die eraan komen, maar je moet erdoor.
Heb het zelf ook regelmatig; de rouwkaart met een hele mooie foto er op staat hier nog op de schouw en ik sta er regelmatig naar te kijken terwijl ik mijn gedachten dan hun gang laat gaan.
Meestal moet ik dan ook wat tranen wegpinken maar na zo'n moment ga ik weer over tot de orde van de dag.
Die rouwkaart gaat uiteraard nog vervangen worden door een mooie foto ter herinnering.
quote:Iedereen gaat er anders mee om natuurlijk en het verschil in leeftijd tussen ons zal ook een reden zijn dat ik er anders mee omga denk ik.Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook is het verlies van een goede vriend/partner/echtgenoot(e), ouder of kind het allerpijnlijkste wat je kan meemaken. De psychische pijn die je ervaart is niets vergeleken met de ergste fysische pijn.
Toch heeft de dood van mijn vader ook een 'positief' effect gehad op mijn leven. Vrienden en familie komen nu op de eerste plaats, ik ben meer van de kleine dingen gaan genieten, meer gaan relativeren, van dag tot dag gaan leve, en vreemd genoeg ben ik de sport die ik al bijna 15 jaar doe en waar ik goed in was gaan verwaarlozen. Ik heb een bepaalde kennis gekregen die anderen niet hebben...
Ik heb 3 maanden geleden heel diep gezeten waardoor ik het heb aangedurfd om de stap naar professionele hulp te zetten... Had ik dat niet gedaan, dan zou ik hier nu niet meer hebben gezeten. Ook vooral omdat ik niet nog meer jaren van mijn jeugd wou 'verprutsen'. Ik word er binnenkort 20 en ik vind dat mijn leven de voorbije 2 jaar al te lang heeft stil gestaan. Het verlies was een eigen leven gaan lijden...
Maar op dit moment gaat het al een aantal weken v(erg) goed met mij. Ik voel me niet meer ongelukkig, ik heb wat plannen gemaakt. Het is precies alsof ik een ladder beklim. Ik ben helemaal vanonder begonnen, steeds trede per trede verder en soms van je er een paar naar beneden, maar beklim je opnieuw de ladder.
Jij was 17/18 toen je vader overleed, ik 40. Ik denk dat ook dat een groot verschil maakt in hoe je het ervaart en hoe je er mee omgaat.
Blij te lezen dat jij je pad weer hebt gevonden trouwens.
quote:Klinkt voor mij niet vreemd en woede is bij mij heel ver te zoeken na die uitspraak.Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Wat ik nu ga vertellen kan voor sommigen vreemd klinken en woede uitlokken, maar dat is absoluut niet wat ik wil
Ik heb het gevoel dat als mijn vader toch moest sterven, ik liever had gehad dat hij kanker kreeg dan dat hij nu betrokken geraakte in een verkeersongeval. Ik weet dat dit moeilijk kan klinken, maar als je terminaal bent kan je nog enkele leuke dingen doen, of kan je tegen bepaalde mensen vertellen wat je altijd al wou zeggen. Hoe graag je ze ziet,... Je kan eigenlijk op een volwaardige manier afscheid nemen. Terwijl slachtoffers van verkeersongevallen meteen ui je leven worden gerukt, zonder dat je afscheid kan nemen.
Aan de ene kant snap ik je wel maar toch klopt het in mijn ogen niet helemaal wat je zegt.
De paar weken dat mijn pa nog te leven had hebben we heel intensief contact gehad, ik was er elk weekend zo lang mogelijk.
We woonden 230 km van elkaar dus dagelijks er heen ging niet helaas.
Maar dan komt het 1e nadeel van nog tijd samen door kunnen brengen en je moet weer weg: Wat zeg je tegen pa?
Tot ziens? Doe kalm aan? Hou je haaks? Ik weet het nog steeds niet......
Verder dan "ik hou van je" ben ik niet gekomen maar was op zich niet verkeerd natuurlijk.
Weekend er op ga je er weer naar toe en je ziet hoe erg hij achteruit is gegaan en ligt te lijden en wéér moet je afscheid nemen als het weekend voorbij is, niet wetende hoe lang hij nog pijn blijft lijden, of je hem in leven terug ziet. En wat moet je zeggen als je weg gaat?
Gelukkig voor pa is de echte lijdensweg heel kort geweest en wat ons ook enorm heeft geholpen is de acceptatie die hij zelf had, hij had er vrede mee.
Tot het laatst toe bleef hij ook grapjes maken; "Dit jaar sla ik de griepprik maar over, ik word daar altijd zó ziek van."
Eerlijk gezegd had ik juist liever gehad dat hij plotseling was overleden, gewoon KLAP en klaar.
Geen lijdensweg lichamelijk, ook geestelijk geen drukte meer zoals je eigen uitvaart plannen en zo wat hij ook nog heeft gedaan.
De nabestaanden redden zich wel, niet altijd even makkelijk maar dat komt op termijn wel goed.
quote:Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Ik denk dat dat afscheid ook iets is wat je kan helpen in je rouwverwerking.
Ook als je bij hem zit maar er komt geen reactie ben je al afscheid aan het nemen, afscheid nemen doe je voor jezelf.
Nou hoop ik alleen dat je voor het ongeluk een goede band met je vader had en nu niet met onuitgesproken dingen zit.......want dan kan ik me voorstellen dat je liever een gesprek had gehad.
Klinkt misschien lullig maar is niet zo bedoeld, kan het op dit moment gewoon even niet goed omschrijven.
quote:Goede instelling Stephen!Op donderdag 7 januari 2010 14:01 schreef StephenP het volgende:Hoe dan ook, de dood van een dierbare heeft een enorme impact op je leven en hoe de rest van je toekomst er zal uitzien. Maar uiteindelijk bepaald jij die toekomst zelf. Hoewel ik iedere dag geconfronteerd wordt met het verlies van mijn vader, ben ik er ondertussen al iets mee mee gaan leven en aanvaard ik de dingen zoals ze zijn.
Aanvaarden en doorgaan!
quote:Ik wil nog even zeggen dat ik het hier helemaal mee eens ben, op de rest van je verhaal heb ik in bovenstaande reaktie eigenlijk al gereageerd.Op donderdag 7 januari 2010 19:14 schreef Jack. het volgende:
[..]
Eigenlijk moet je gewoon heel open kunnen zijn tegen personen die je erg dierbaar zijn, en gewoon zeggen dat je ze erg graag hebt, of ze nu morgen overlijden, volgende week of over 30 jaar pas. Als je op die manier kan leven, dan denk ik niet dat het uitmaakt of je uitgebreid afscheid hebt kunnen nemen of niet, want je weet van elkaar wat je voor elkaar betekent. Dus je hoeft jezelf er dan nadien ook niet druk in te maken dat je het niet hebt gezegd.
En met of zonder afscheid, iemand dierbaar verliezen is in beide gevallen een ontzettend moeilijke klap om te overwinnen... Maar ik ben volledig akkoord dat wanneer je de laatste dag(en) afscheid hebt kunnen nemen op een fijne manier, je er ook meer kracht uit haalt om nadien het verlies te boven te komen.
Alleen nog even 1 vraag in het algemeen:
Men spreekt over afscheid nemen maar wat is dat nou eigenlijk?
En voor wie doe je dat? Voor jezelf of voor die ander?
In mijn ogen is afscheid nemen niks anders dan (voor de laatste keer) gevoelens bevestigen.
Maar als je een heel open en eerlijke band hebt weet je dat toch van elkaar? Dan hoeft dat toch niet meer?
Of er nou iemand door een ongeluk of een ziekte om het leven komt, er is tijd geweest om afscheid te nemen of niet, er zal altijd 1 overeenkomst zijn:
Goh, wat had ik die persoon graag nog eens gesproken.
quote:Heel herkenbaarOp vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Dat wil niet zeggen dat ik hem niet mis natuurlijk, ik mis em vreselijk maar het is niet anders, hier valt niks tegen te doen helaas.
Ik had em graag ons 1e koophuis willen laten zien maar hij is niet verder gekomen dan de brochure helaas....En zo zijn er zo veel dingen die ik nog met hem had willen doen en delen maar de tijd en zijn lichamelijke kracht waren beide op.
quote:Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Er zullen altijd momenten, data, gebeurtenissen e.d. zijn die je aan je vader doen denken en dat is goed.
Heb het zelf ook regelmatig; de rouwkaart met een hele mooie foto er op staat hier nog op de schouw en ik sta er regelmatig naar te kijken terwijl ik mijn gedachten dan hun gang laat gaan.
Meestal moet ik dan ook wat tranen wegpinken maar na zo'n moment ga ik weer over tot de orde van de dag.
Ik wil hem niet vergeten, ik wil aan hem denken, maar dan wil ik graag dat er op zo'n moment een glimlach bij komt kijken en er geen tranen of gevoel van wanhoop boven komt.
quote:Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
Maar dan komt het 1e nadeel van nog tijd samen door kunnen brengen en je moet weer weg: Wat zeg je tegen pa?
Tot ziens? Doe kalm aan? Hou je haaks? Ik weet het nog steeds niet......
Verder dan "ik hou van je" ben ik niet gekomen maar was op zich niet verkeerd natuurlijk.
Ik heb de laatste avond ook nog gezegd dat ik hem graag zag, en daar ben ik ontzettend blij om.
quote:Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Alleen nog even 1 vraag in het algemeen:
Men spreekt over afscheid nemen maar wat is dat nou eigenlijk?
En voor wie doe je dat? Voor jezelf of voor die ander?
In mijn ogen is afscheid nemen niks anders dan (voor de laatste keer) gevoelens bevestigen.
Maar als je een heel open en eerlijke band hebt weet je dat toch van elkaar? Dan hoeft dat toch niet meer?
Ook al weet ik dat hij het wist, ook ik heb bij mijn laatste bezoek gezegd dat ik hem graag zag. Maar moest ik het niet gedaan hebben, zou ik er nu spijt van hebben en mezelf afvragen of hij het echt wel wist.
Er is niks mis mee om dingen te zeggen die je al van elkaar weet, maar het hoeft inderdaad ook niet als je er geen behoefte aan hebt om het nog een keer expliciet te zeggen.
Ik had die behoefte wel, en ben erg blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen.
quote:Helemaal mee eens.Op vrijdag 8 januari 2010 07:04 schreef vannelle het volgende:
Of er nou iemand door een ongeluk of een ziekte om het leven komt, er is tijd geweest om afscheid te nemen of niet, er zal altijd 1 overeenkomst zijn:
Goh, wat had ik die persoon graag nog eens gesproken.
Je mag nog honderduit praten met elkaar en uitgebreid afscheid nemen, het gevoel hebben dat je alles gezegd hebt wat er te zeggen viel.
En dan komt er een moment nadien, bv zoals bij jou het kopen van een huis, waarop je zo graag nog een keer met die persoon zou praten. Gewoon omdat je hem/haar erbij wilt op zulke momenten, enkel om trots te kunnen zijn of om raad te vragen.
Dat is ook iets dat ik nu heel erg mis.
quote:Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...Op vrijdag 8 januari 2010 06:52 schreef vannelle het volgende:
[..]
Als ik je verhaal goed gelezen heb heeft je vader nog een maand geleefd na het ongeluk, lag hij in coma waardoor je het gevoel hebt dat je geen afscheid kon nemen?
Ook als je bij hem zit maar er komt geen reactie ben je al afscheid aan het nemen, afscheid nemen doe je voor jezelf.
Nou hoop ik alleen dat je voor het ongeluk een goede band met je vader had en nu niet met onuitgesproken dingen zit.......want dan kan ik me voorstellen dat je liever een gesprek had gehad.
Klinkt misschien lullig maar is niet zo bedoeld, kan het op dit moment gewoon even niet goed omschrijven.
[..]_
Sindsdien heb ik iedere avond 'afscheid' van hem genomen, dit 2 weken lang, omdat hij misschien de dag erop er al niet meer kon zijn... Ik heb hem iedere dag zien verslechteren, zien vermageren, zijn verwondingen moeten aanschouwen. Qua uiterlijk was hij op de dag van zijn heengaan niet meer de papa die ik gekend had.
En je neemt afscheid op een bepaalde manier, maar ik vond dat afscheid nemen altijd zeer moeilijk omdat je niet wist of hij je kon horen en omdat hij niets terug kon zeggen. Dat was niet het soort afscheid dat ik van hem wou nemen...
quote:Jah, kut he?
Maar dat is nou eenmaal de realiteit en daar moeten we het mee doen.
Het leven houdt niet echt rekening met wensen en zo......
quote:Ik zal hem nooit vergeten, da's zeker.Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]
Daar is ook niets verkeerd mee. Ik wil er niet aan denken dat ik op een punt zou komen waarop ik helemaal niet meer aan hem denk of amper, na alle leuke tijden die we samen hadden, de invloed die hij voor mij betekend heeft.
Ik wil hem niet vergeten, ik wil aan hem denken, maar dan wil ik graag dat er op zo'n moment een glimlach bij komt kijken en er geen tranen of gevoel van wanhoop boven komt.
Maar aan hem WILLEN denken zit er niet echt in, ik zoek geen situaties op die me ongelukkig maken, die komen vanzelf wel.
Het leven gaat gewoon door, in alle gevallen, hoe groot het gemis ook is.
Momenten dat je aan hem denkt komen vanzelf wel, hoef je geen moeite voor te doen maar dat weet jij ook.
quote:"Tot morgen" zat er voor mij niet in gezien de afstand, ik moest weer naar huis.Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:[..]
Ik heb gewoon "tot morgen" gezegd, goed wetende dat dit er niet meer inzat, maar dat wisten we allebei wel en op die manier wordt de sfeer niet nog meer beladen dan ze al is.
Ik heb de laatste avond ook nog gezegd dat ik hem graag zag, en daar ben ik ontzettend blij om.
[..]
Wat ik nooit zal vergeten is de knuffel die we elkaar gaven het weekend voor zijn overlijden.
Zo close waren we nog nooit geweest.
Ik ben erg trots op jou zei hij en toen ging ik stuk, ik bleef maar knuffelen en zeggen dat dat wederzijds is en ik van hem hou.
Ik wou hem niet meer loslaten, zo warm en eerlijk en heerlijk......dit was echt het gouden moment.
Ben zelfs terug geweest voor een 2e knuffelronde.
Weekend erna leefde hij nog en hebben we weer geknuffeld.
Dat was toch anders, de warmte was er niet meer. Lichamelijke warmte bedoel ik, liefde was er volop.
Toen wist ik ook zeker dat het de laatste keer was en heb ik mijn tranen en gebroken stemmetje net (niet) tot aan de deur tegen kunnen houden toen ik weer weg ging.
Laatste keer, nu zonder twijfel.
Om dan de deur uit te lopen om aan je dagelijkse verplichtingen te moeten voldoen is hard, echt hard.
Dat was 17 oktober, 18 oktober was ik weer terug. Pa was idd overleden. Zonder pijn gelukkig, gewoon gestopt.
Ik ben toen die 230 km weer terug gereisd en tot de begrafenis samen met mijn broer bij mijn moeder gebleven.
Op mijn werk niet eens vrij gevraagd, alleen maar laten weten dat ik niet kom.
Die week tussen overlijden en begraven is heel speciaal geweest.
2 broers en ma zitten bij elkaar, pa is er ook bij want hij ligt thuis in de woonkamer opgebaard.
Misschien niet een heel fijn verhaal maar het hielp wel bij het verwerken dus is het relevant om te typen:
Pa lag dus thuis opgebaard, lag er fantastisch bij dus da's mooi.
Het was echt pa die er lag, het wachten was op de volgende opmerking van hem (waar hij zo goed in was)
De dagen verstrijken, mondhoeken zakken naar beneden, neus wordt smaller, ogen zakken in en dan ga je beseffen dat het nu voor het eggie is, hij staat nooit meer op
quote:Ik vond het heel fijn om het nog eens te benadrukken, icm die knuffel is dat iets wat ik nooit zal vergeten.Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:Afscheid nemen is inderdaad meestal bevestigen wat je al van elkaar weet, gewoon om er voor jezelf zeker van te zijn dat de andere het weet zodat je er nadien geen twijfels over moet hebben.
Ook al weet ik dat hij het wist, ook ik heb bij mijn laatste bezoek gezegd dat ik hem graag zag. Maar moest ik het niet gedaan hebben, zou ik er nu spijt van hebben en mezelf afvragen of hij het echt wel wist.
Er is niks mis mee om dingen te zeggen die je al van elkaar weet, maar het hoeft inderdaad ook niet als je er geen behoefte aan hebt om het nog een keer expliciet te zeggen.
Ik had die behoefte wel, en ben erg blij dat ik dat nog heb kunnen zeggen.
Dit blijft me altijd bij al was deze bevestiging niet nodig omdat we het al wisten.
We genoten gewoon van het moment, ik geniet er nu nog van eerlijk gezegd.
quote:Ik mis het ook, maar ik weet ook dat hij trots zou zijn op zoals dingen nu gaan.Op vrijdag 8 januari 2010 09:03 schreef Jack. het volgende:
Helemaal mee eens.
Je mag nog honderduit praten met elkaar en uitgebreid afscheid nemen, het gevoel hebben dat je alles gezegd hebt wat er te zeggen viel.
En dan komt er een moment nadien, bv zoals bij jou het kopen van een huis, waarop je zo graag nog een keer met die persoon zou praten. Gewoon omdat je hem/haar erbij wilt op zulke momenten, enkel om trots te kunnen zijn of om raad te vragen.
Dat is ook iets dat ik nu heel erg mis.
Het leven gaat door, het liefst had ik die oude gek er bij gehad maar dat gaat dus niet helaas.
Gelukkig zijn er andere mensen waar dat soort momenten wél mee te delen zijn.
En voor de mensen die me sterkte wensten iets terug in dit topic: Thanks!
Vind ik echt lief, fijn om te weten dat er gelezen en meegedacht wordt.
quote:Geloof me: Het soort afscheid is nooit de gewenste. Want je wil geen afscheid nemen.Op vrijdag 8 januari 2010 10:03 schreef StephenP het volgende:
[..]
Mijn vader heeft inderdaad na zijn ongeluk nog de rest van de tijd in een coma gelegen. Na 2 weken hebben we dan te horen gekregen dat zijn hersenen te zwaar beschadigd waren en ze niets meer voor hem konden doen...
Sindsdien heb ik iedere avond 'afscheid' van hem genomen, dit 2 weken lang, omdat hij misschien de dag erop er al niet meer kon zijn... Ik heb hem iedere dag zien verslechteren, zien vermageren, zijn verwondingen moeten aanschouwen. Qua uiterlijk was hij op de dag van zijn heengaan niet meer de papa die ik gekend had.
En je neemt afscheid op een bepaalde manier, maar ik vond dat afscheid nemen altijd zeer moeilijk omdat je niet wist of hij je kon horen en omdat hij niets terug kon zeggen. Dat was niet het soort afscheid dat ik van hem wou nemen...
Hoe kut het ook is, net als ik heb je wel een paar weken de tijd gehad om dat te doen, met hoeveel tegenzin dat ook was.
Onze situaties zijn min of meer vergelijkbaar, de uitkomst is al duidelijk maar je krijgt wel de tijd om er naar toe te werken, prijs jezelf gelukkig. Het kan veel slechter.
Ook jij hebt afscheid kunnen nemen al ervaar je dat misschien anders omdat je weinig response kreeg van je pa.
Zijn dood bleek ook onvermijdelijk, hier had niks tegen gedaan kunnen worden (acute myeloïde leukemie). Maandagmiddag bleek het vermoeden dat het wel eens aml kon zijn, half 7 's avonds overleden.
Daardoor heeft niemand afscheid kunnen nemen. Maar ik weet dat we wisten dat het goed zat tussen ons. Pap was niet iemand die dat met woorden bevestigde. Ik zou ook niet weten wat ik met zo'n afscheid aan zou moeten. Ik zou volgens mij alleen maar janken.
Wel mooi zoals het hier is beschreven om nog eens te kunnen knuffelen, daar had ik in de eerste dagen ook alles voor over gehad. Nog een knuffel!
Maar ik weet dat pap van ons heeft gehouden, trots op ons was en alles goed was. Hij heeft dat ook van ons geweten neem ik aan. Dus ik heb er wel rust in. Ik zou niet willen dat hij een lijdensweg zou hebben gehad met echt ziek zijn, weten dat hij zou sterven, in leven gehouden worden met medicatie..... nee, omdat dit voor hem fijner was, is het dat ook voor mij.
xx Miss Vanilla
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.
Ik heb ook nog wel verdriet, maar ik ben ook heel blij dat mijn zus en vader zulke mooie mensen waren.
Fijn dat het beter gaat!
En over afscheid nemen:
Mijn zus overleed plotseling, een motor ongeluk. Maar vanaf dat ze ging rijden, wist ik dat ze een ongeluk kon krijgen. Ik denk dat ik dus al 18 jaar rekening heb gehouden met zo'n afscheid.
Het was mijn enige zus en daarna kregen mijn ouders en ik een nog hechtere band.
Toen mijn vader kanker kreeg en niet meer beter kon worden, hadden we allang geleefd op een manier waar je elkaar alles zegt. Er was niks meer te zeggen als afscheid, alles werd gezegd.
Mijn vader had een aneurysma en daar is hij plotseling aan overleden. Hij zou dat erg gevonden hebben voor ons, maar wij waren blij dat hij niet meer bang hoefde te zijn om ziek en benauwd te zijn.
Sterkte krakkemiekeJe weet dat het niet verplicht is,maar heb je zin om iets te vertellen?
Ik zeg het vast helemaal verkeerd......
Naja, ik heb niet echt iemand verloren uit mijn directe omgeving. Laatst, een half jaar geleden is een vader van een vriend van me overleden.. maar die spreek ik niet echt vaak, maar goed. Het was wel even raar.. Rond juni '08 kwam de diagnose longkanker, in februari '09 zag ik hem voor het laatst.. zag er vrij normaal uit toen nog.. alleen veel gehoest, en wel vermagerd, haarverlies & snor afgeschoren..
En uiteindelijk in juni '09 overleden.. Wel heel erg raar, ik kwam minstens 2x per jaar bij hun langs, dan is iemand er ineens niet meer.. heel raar
Als je iemand hebt verloren ben je welkom hoor.
Helaas zijn het niet altijd leuke verhalen
Maar goed.
r bij hun langs, dan is iemand er ineens niet meer.. heel raar
Ja dat kan ik me indenken.
Ik weet niet hoe het bij jou gaat.
Mijn mam en ik hadden nog lang contact met bv de werkgever van m'n zus.
Ongelovelijk nog steeds..
Mijn moeder is net 2 jaar weg, en het voelt nog steeds maar net als 2 weken misschien.
Met de dood van mijn vader 25 jaar geleden heb ik eigenlijk nooit geen echt verdriet van gehad, maar dit blijft zo een zeer doen.
Helemaal omdat ze overleden was voordat ik in het ziekenhuis was. Mijn broer en mijn tante waren er wel bij en ik moest vanuit Nijmegen naar Amsterdam in de spits.
Als ik in een rotbui ben kan ik daar nog steeds boos om worden. zo van: jeetje had je niet eventjes kunnen wachten! Maar mijn moeder kennende en wetende hoeveel ze van me hield, is ze zelfs denk ik blij dat ik daar niet bij was, want dat te moeten zien dan was ik denk ik echt gek geworden.
Begin nu weer te huilen erom....
Nu kwam ik de kamer binnen toen iedereen weg was, en lag ze heel mooi zonder slangen en infusen gewoon mooi te slapen en had ik de rust en kreeg ik de tijd om gewoon bij haar te zijn en te huilen samen met haar en gelukkig nog een heleboel te bespreken met haar.
Jammer genoeg dingen die ik eigenlijk had moeten bespreken toen ze nog leefde.....
Mama ik mis je zo erg
quote:Mensen krijgen toch al gauw een stempel. Ik begrijp wel wat je bedoelt.Op vrijdag 8 januari 2010 18:28 schreef formerjellybean het volgende:
Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.
Ook de nabestaanden krijgen die stempel. Mijn moeder werd op een verjaardag van haar zus voorgesteld als volgt: "dit is mijn zus, die is pas haar man verloren". Stempel 'Weduwe / die vrouw die pas haar man is verloren'. Terwijl het voldoende is om te zeggen "dit is mijn zus".
Zo heb je dat ook inderdaad met iemand die zelfmoord heeft gepleegd. Dan ben je opeens niet meer een vriend van Leon, maar een vriend van die jongen die zelfmoord heeft gepleegd.
Tja, zo schijnt het inderdaad te werken.
Ik merk zelf dat ik er nu mee kan leven dat ik weinig verdriet heb. Ik zat er juist erg mee dat ik niet verdrietig was. Ik dacht dat ik gehinderd werd door vanalles. Maar ik denk nu dat ik door het leven al wat gehard ben en dit inmiddels zie als iets waar ik ook wel overheen kom. Ik kan verder zonder pap.
En het geeft ook kansen. Pap was wel iemand die overal zijn mening over doordrukte en zorgde dat je het zo deed als hij het wilde. Waarschijnlijk heeft hij dat zelf niet eens zo door gehad. Maar wij leren nu zelf keuzes maken. Dus ik durf nu niet verdrietig te zijn, en hier tevreden mee te zijn.
Dat lucht wel op moet ik zeggen.
Maar juist dit weekend was erg verdrietig. Ik ben zaterdagmorgen naar een begrafenismis geweest van de zoon van een collega. 18 jaar geworden, non-hodgekin. Als ik dan hoorde wat hij tot het laatst toe voor levensenergie heeft gehad! Bewonderenswaardig! De mis was ook wel confronterend, wilde graag naar de plek waar we pap hadden uitgestrooid. Maar door het slechte weer niet haalbaar, dus ga misschien volgend weekend.
Wordt dinsdag 24.... ben benieuwd wat voor dag dat het wordt.
xx MIss Vanilla
Het is niet verkeerd om weinig verdriet te hebbn. Het is geen verplichting om dan sloten tranen te huilen ofzo.
Het verdriet verschilt ook per persoon en van overlijden tot overlijden.
Ik denk dat ik ongeveer hetzelfde gevoel had als jij toen mijn pa overleed. Ik heb altijd gedacht dat de klap nog wel zou volgen, maar inmiddels zijn we 5 jaar verder en denk ik niet dat er nog wat zit aan te komen daarvan.
Dat was bij m'n buurman wel even anders, dat was alsof de grond onder m'n voeten verdween van de ene op de andere dag en heb ik tot nu nog last van (wel minder dan in het begin).
Zo zie je maar dat het verlies van iemand die door familieband erg dicht bij je staat minder moeilijk kan zijn dan iemand die eigenlijk veel verder afstaat, maar waar je gewoon een veel diepere band mee hebt/had.
Ik denk zelfs dat het een goede zaak kan zijn als je het grote verdriet kan vermijden. Het is alsof je een fase overslaat en gelijk naar de fase van "er vrede mee nemen" springt. Ik heb er althans weinig nadelen aan ondervonden dat ik geen hoopje ellende was na het overlijden van m'n pa, terwijl ik nu wel merk dat ik op heel veel vlakken "geblokkeerd" zit omdat ik het nog altijd erg moeilijk heb met het overlijden van m'n buurman.
Sterkte alvast dinsdag!
Sterkte dinsdag!
Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof
quote:Wat nouOp maandag 11 januari 2010 18:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof
? Dat is toch hardstikke mooi man!Er is toch niks mooiers dan op je eigen manier aan iemand denken?
Overigens was vandaag een kutdag.
quote:Och broer van vriend heeft een fles champagne opengetrokken (1 januari net na middernacht, dag dat het een jaar geleden was) en de kurk landde ergens waar we hem niet meer konden vinden.. De ikea bekers en de fles hebben we op het graf laten staan. Ik kijk nergens meer van opOp dinsdag 12 januari 2010 18:44 schreef Jack. het volgende:
Dat is waar, maar het moet toch wel een raar beeld zijn zo'n volwassen kerel die op een kerkhof een sneeuwman staat te rollen...
Overigens was vandaag een kutdag.
Sterkte verder..
quote:Voor iedere persoon is het verwerkingsproces anders en je kan geen tijd plakken op het hele verwerkingsproces.Op maandag 11 januari 2010 18:39 schreef Jack. het volgende:
Dat zou best kunnen, dat je in de laatste weken/dagen voor jezelf al je verdriet verwerkt maar dat zich dat op een andere manier uit. Mijn vader heeft ruim een maand in het ziekenhuis gelegen, maar vanaf dag 1 had ik het gevoel dat het afgelopen was, ook al werd dat door niemand gezegd. Het blijft dan nog altijd een schok eens het zover is, maar ik denk dat ik me er onbewust al op voorbereid had waardoor het minder hard aankwam dan wanneer het uit het niets zou gebeurd zijn.
Ik heb trouwens vandaag weer een sneeuwman gemaakt op het kerkhof
Ik denk dat je het verlies na een hele tijd een plaats geeft waardoor het verdriet minder intens is, minder overheerst. Maar verdriet slijt niet en je zal altijd momenten/dagen hebben dat het verdriet overheerst zoals feestdagen, verjaardagen, maar ook gewone willekeurige dagen.
Maar hoe je het ook draagt of keert, iets in jou is gebroken en het wordt nooit meer zoals vroeger. De leegte die de dierbare achterlaat probeer je op te vullen met de goede herinneringen, maar het is niet zoals het zou moeten zijn...
Ik heb eigenlijk nog een vraag aan alle anderen hier: in de eerste maanden na de dood van mijn vader (vooral na de begrafenis want dan val je in een 'zwart gat') stond ik vaak op met een ontzettend rot gevoel. Ik wou het liefst van al in bed blijven liggen, niets doen, niets zeggen, niemand zien, dat de dag gewoon snel voorbij zou zijn.
Nu bijna 2 jaar verder heb ik dat niet meer, dus ik denk dat ik in dat opzicht het al een beetje heb verwerkt, maar zijn er eigenlijk nog mensen die dit gevoel hebben of hebben gehad?
quote:dat mag jij niet
quote:Ja. soms heb ik dat gevoel nog steeds
[..]
Ik heb eigenlijk nog een vraag aan alle anderen hier: in de eerste maanden na de dood van mijn vader (vooral na de begrafenis want dan val je in een 'zwart gat') stond ik vaak op met een ontzettend rot gevoel. Ik wou het liefst van al in bed blijven liggen, niets doen, niets zeggen, niemand zien, dat de dag gewoon snel voorbij zou zijn.
Nu bijna 2 jaar verder heb ik dat niet meer, dus ik denk dat ik in dat opzicht het al een beetje heb verwerkt, maar zijn er eigenlijk nog mensen die dit gevoel hebben of hebben gehad?
In het begin heb ik er zelfs medicijnen voor moeten slikken omdat ik dus echt in bed bleef liggen.
quote:Ach zo hebben wij de dag voor de crematie, nog gezellig gegourmet met zen allen
[..]
Och broer van vriend heeft een fles champagne opengetrokken (1 januari net na middernacht, dag dat het een jaar geleden was) en de kurk landde ergens waar we hem niet meer konden vinden.. De ikea bekers en de fles hebben we op het graf laten staan. Ik kijk nergens meer van op
Sterkte verder..
Inc mama, al lag die er maar stilletjes bij Was eigenlijk een heel geslaagde avond. Zal vast heel raar klinken, maar wij zagen gourmetten als iets leuks, hebben dat nog 1 x met mama gedaan toen ze amper een hapje door haar keel kreeg. En dat we het dus die avond ook deden was een soort afsluiter, alles was geregeld, we waren er klaar voor.quote:Ik vind het wel mooi eigenlijk.
[..]
Ach zo hebben wij de dag voor de crematie, nog gezellig gegourmet met zen allen
quote:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
quote:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
kut zeg.vader aan hartaanval,stiefvader voor de trein gesprongen , moeder doodsoorzaam onbekend (waarschijnlijk hersenbloeding en toen van de trapgevallen.
Ben net 29, kortom veel te jong.
Je komt er nooit overheen , elke dag is een hel.
Sterkte voor iedereen die een dierbare is kwijtgeraakt
quote:heel veel sterkte
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
quote:Op woensdag 13 januari 2010 11:29 schreef TJDoornbos het volgende:
Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik na mijn moeder in 2002 in 2010, misschien begin 2011 ook mijn vader kwijt ga raken
sterkte voor de komende tijd gewenstquote:jups maar weet je, vreesde er al voor dus klap komt niet keihard aan
quote:Dat maakt het misschien nu iets makkelijker, ja. Maak er voor zover mogelijk nog een leuke tijd van.
[..]
jups maar weet je, vreesde er al voor dus klap komt niet keihard aan
quote:dikke knuffel
Ik had dit topic niet moeten lezen nu. Gelukkig zit ik momenteel even alleen hier. Ik herken zo veel, en m'n vader is nog niet dood, maar het staat wel te gebeuren. Het doet veel pijn, en ik lees hier posts die een brok in mn keel veroorzaken omdat het zo overeenkomt met wat ik voel.
Mijn PM box staat altijd open, mocht je erover willen praten
quote:Op woensdag 13 januari 2010 11:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ach zo hebben wij de dag voor de crematie, nog gezellig gegourmet met zen allen
! Dat is de reden waarom we champagne dronken. Vriend en ik hadden de afspraak om in 2060 samen te sterven na een potje seks in een bubbelbad onder het genot van champagne en aardbeien.. Aardbeien waren nergens te vinden op oudjaarsdag maar champagne wel.. Ik vind dat juist mooie dingen om te doen. Gewoon omdat het helpt te verwerken.Ik lees weer veel ellende hier, sterkte iedereen
)TJDoornbos:
Zorg er wel voor dat je er nu niet te licht overheen gaat omdat je er ergens al rekening mee hield. Het is niet slecht dat je het nu goed opneemt, maar nu is hij er nu nog altijd. Misschien als straks het moment er eenmaal is dat de klap alsnog wel komt. Probeer er een leuke tijd om nooit meer te vergeten van te maken zodat je daar de nodige kracht en steun kan uithalen nadien
Coolguy:
Laat het verdriet niet overheersen (of doe iig een poging daartoe), daarvoor heb je nog ruim de tijd nadien. Probeer te focussen op de tijd die er nog is en dingen te doen/zeggen nu het nog kan. Wellicht dat je er nadien dan ook makkelijker doorheen komt.
Dit topic lezen hoeft niet slecht te zijn. Zo zie je alvast hoe anderen ermee omgaan en kan je al wat tips en ervaringen e.d. meekrijgen voor wanneer je er behoefte aan hebt.
Ik heb gisteravond een goed gesprek gehad, waardoor het weer beter gaat nu. Soms heb ik wat aanmoediging en bevestiging nodig om over een dipje heen te komen
quote:Dank je. Maar ik ben niet zo euh..ja..open, naar mensen die niet dicht bij me staan. Het kost me al wat moeite om over mijn gevoelens te praten naar mijn vriendin toe al gaat dat wel steeds beter. Ik doe dat wel, maar ik vind dat wel heel lastig, laat staan naar iemand die ik niet zo goed kenOp woensdag 13 januari 2010 12:35 schreef Ladylike het volgende:
[..]
dikke knuffel
Mijn PM box staat altijd open, mocht je erover willen praten
quote:Ik begrijp wat je zegt. Ik ben me daar ook van bewust. Echter, het is wel zo dat wij al in 2005 hebben gehoord dat hij ziek is, en niet meer zou genezen. Ik draag het dus al lange tijd met me mee. Ik heb fases waarin ik het heel zwaar heb. Niet omdat ik dat wil, maar omdat het gewoon veel meer aanwezig is dan op andere momenten.Op woensdag 13 januari 2010 14:09 schreef Jack. het volgende:
Coolguy:
Laat het verdriet niet overheersen (of doe iig een poging daartoe), daarvoor heb je nog ruim de tijd nadien. Probeer te focussen op de tijd die er nog is en dingen te doen/zeggen nu het nog kan. Wellicht dat je er nadien dan ook makkelijker doorheen komt.
Dit topic lezen hoeft niet slecht te zijn. Zo zie je alvast hoe anderen ermee omgaan en kan je al wat tips en ervaringen e.d. meekrijgen voor wanneer je er behoefte aan hebt.
Dit topic lezen is ook niet slecht, maar soms dan grijpt iets me aan. Het zou zomaar kunnen zijn dat wanneer ik dit topic morgenvroeg had gelezen, ik daar geen last van zou hebben gehad. Je kunt van tevoren toch niet voorspellen welke reacties/emoties een bepaald iets oproept, en al helemaal niet of die reactie morgen, of zelfs over een uur hetzelfde zou zijn geweest.
Een van mijn beste vrienden heeft zijn moeder in 2004 verloren aan kanker. Dat heb ik van heel dichtbij mee gemaakt dus ik heb al enige ervaring hiermee. Echter, als het jezelf betreft is dat toch heel anders dan dat het iemand anders betreft.
Soms heb ik behoefte om er over te praten, en als ik 't er niet met mijn vriendin over heb, dan met hem. Soms belt ie me ook wel eens op en dan informeert hij gewoon hoe het is. Ik heb dan meestal wel hele open eerlijke diepe gesprekken. Maar soms heb ik daar ook geen zin in, en dan ga ik meestal naar een andere vriend van me.
Die heeft 2 hondjes en ik ben gek op honden, dus dan speel ik even met ze, dan ben ik al in een andere bui. En het is letterlijk zo dat ik 9 van de 10 keer dat ik daar naar binnen loop binnen de 15 min blauw zie van het lachen vanwege zijn opmerkingen en manier van reageren. Het is maar net waar ik zin in heb
En CoolGuy, als er niemand thuis is, kan je altijd hier praten als je wilt.
quote:Ik leef met je mee.Op vrijdag 8 januari 2010 18:28 schreef formerjellybean het volgende:
Het is deze week een maand terug dat Leon zelfmoord heeft gepleegd. Zijn huis word leeggeruimd.
Op zich ga ik er goed mee om geen nachtmerries en erge huilbuien meer. Het gevoel van gemis is nu meer geworden van ik ben blij dat ik hem gekend heb en hij een vriend van me was omdat het een goede lieve vriend was.
Ik wil zelf ook meer stilstaan bij hoe hij was als persoon dan hoe die aan zijn eind is gekomen. Het gevaar met zelfmoord is dat iemand die overlijd daaraan vaak degene word van degene die zelfmoord heeft gepleegd .
Terwijl hij meer dan dat was voor mij en voor de omgeving.
Ik heb in mijn leven twee zelfmoorden moeten verwerken. Eén daarvan was me neef die dichtbij mij stond. We zagen elkaar elke week, vaste prik. Heb het helemaal verwerkt, maar blijf er dikwijls aan denken als ik in bepaalde situaties kom die op m'n pad komen.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien..
kortom klote dag..Wellicht besef je nu hoe snel de tijd gaat? Het lijkt alsof hij gisteren er nog was, maar het is alweer zo lang geleden? Misschien dat je onbewust het idee had dat er een dag komt dat hij er weer bij is, en dat je nu ziet dat die dag er nooit zal komen?
Die momenten heb ik zelf ook gehad, en ze komen nog wel geregeld langs maar heel langzaam vermindert de frequentie ervan wel (of je kan het beter plaatsen op zulke momenten, dat kan ook).
Bij mij is het volgende week donderdag al een jaar geleden
quote:Ik vind het echt erg voor je..ik wens je heel veel sterkte.Op zaterdag 16 januari 2010 01:42 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag ben ik er echt kapot van.. Alles herinnerend me aan me pa.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien..
quote:Sterkte jongen, soms heb je van die momenten.Op zaterdag 16 januari 2010 01:42 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag ben ik er echt kapot van.. Alles herinnerend me aan me pa.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien..
quote:precies..mijn pa is ook al ruim 10jr overleden. Ik was vroeger ook altijd bang dat ik dingen zou vergeten van hoe hij was. (ik was heel jong toen hij dood ging..) maar nog steeds kan ik hem goed voor de geest halen. Als je van iemand houd, blijft dat altijd bij je.Op zaterdag 16 januari 2010 12:40 schreef Nathan111 het volgende:
Veel sterkte ... Ik denk dat er op een rouwproces geen tijd staat. Maar als je het even niet meer ziet zitten allemaal, zonder je dan even af en denk aan hoe je pa zou willen dat je aan hem terugdenkt en hoe je verder zou gaan met je leven. Ook al zijn ze er niet meer (en denken veel mensen in je omgeving, uit het oog is uit het hart, na een paar maand mag die er wel over zijn ) In je hart en gedachten zal hij er altijd zijn. Als je hem niet kan zien voor je ogen, probeer het dan niet halstallig, het zal vanzelf komen dat je je hem weer volledig kan herinneren en zien zoals je hem kende toen hij nog leefde.
Uiteraard respect voor ieder die het verlies van een dierbare heeft moeten verwerken of daar mee bezig is! Sterkte allemaal!
Heb afgelopen weekend gezellige avond gehad bij buren van mij. Zijn ongeveer zelfde leeftijd als buurman die vorig jaar overleden is. Moest er pc komen repareren en had ze al lange tijd niet echt meer gezien/gesproken. Dus wat bijbabbelen enzo, en was pas om 5u30 thuis (echt respect voor mensen van 69 jaar)
Was erg leuke babbel, en had 't gevoel dat ik uiteindelijk toch niet zo slecht bezig ben en dat ze me wel steunden in m'n keuzes enzo. Hield er dus een goed gevoel aan over.
Ben deze week ook begonnen met danslessen (de klassiekers zoals swing enzo) op m'n eentje in zo'n cursus voor singles. Is op half uur rijden en ken er bijgevolg ook niemand. Eerste les was gisteren, viel reuze mee en leuke groep enzo. M'n buurman heeft vroeger veel gedanst, deed wel eens wedstrijden mee enzo, dus hij kon het wel. Heb het hem nooit zien doen, want dat kon hij al vele jaren niet meer (longproblemen).
Het boeide me wel al een tijdje om dat te leren, maar altijd uitgesteld, en nu dan toch maar gedaan, ook een beetje voor hem. Ik weet zeker dat hij het leuk had gevonden, en mij zou aangemoedigd hebben en tips enzo zou gegeven hebben. Hij heeft het helaas niet meer mogen meemaken, maar ik hoop dat hij er toch nog van kan meegenieten daar boven.
Het is voor mij ook een manier om mezelf weer wat socialer op te stellen. Heb het afgelopen jaar al m'n bezigheden laten vallen. Ik ging elke week 2-3x lopen enzo, allemaal mee gestopt omdat ik er het nut niet van inzag, geen zin meer in had. Het enige wat nog overbleef was werken, eten, slapen en 2-3x per week naar cafe of andere gelegenheden waar ik kon drinken. Ik ging dus niet bepaald goed om met het overlijden van mijn dierbare... ook door allerlei zaken die nadien m'n pad gekruist hebben waar ik niet mee om kon. Daar probeer ik nu dus wat mee te breken en de draad weer op te pikken. Ik ga nog wel op cafe, maar het mag niet de hoofd/enige bezigheid zijn, zoals het nu wel geworden was
En fijn dat je een leuke groep hebt met dansen!
Ik heb in mijn begintijd op fok een topic gehad erover en dat heeft mij op een bepaalde manier geholpen, een erge prater was ik nooit, schrijven kan ik een stuk beter en hoop dat het voor de mensen hier ook een beetje hulp kan zijn, dingen van je afschrijven hier
mijn vader is overleden toen ik 15 was en nu vandaag besef ik mij al te goed dat ik hem al zo lang niet meer gezien heb, morgen ben ik namelijk jarig en ik word al 33 jaar. Ik heb hem gewoon al langer niet gekend dan wel en dat is zo een ontzettend vreemd gevoel. Zoveel dingen zonder hem gedaan waarvan zoveel belangrijke dingen: volwassen worden, uit huis gaan, de liefde van mijn leven tegenkomen, eerste baan, eerste huis kopen, trouwen....(teveel om op te noemen) De dingen waarbij het gemis zo duidelijk is.. Morgen drink ik een maar borrel op hem met mijn man
Wat je zegt over langer geleefd zonder hem dan met hem, heb ik nog niet bij stilgestaan. Nu duurt dat ook nog wel even bij mij (moet al rond de 50 zijn om dat moment mee te maken). Ik denk dat het gevoel ongeveer hetzelfde is als beseffen dat je even oud of ouder bent geworden dan hem.
Aan je laatste zin te zien ben je er zo te zien wel in geslaagd om het een plaats te geven na al die jaren. Zulk verlies verwerken als je 15 bent lijkt me helemaal niet eenvoudig (ik was zelf 22 toen ik m'n vader verloor, 26 toen ik m'n buurman verloor). Volgens mij is dat wel erg fijn, er bij stil kunnen staan zonder dat het dramatisch wordt en dan weer doorgaan.
Veel plezier/sterkte alvast morgen
Nu ik het contact met de buren naast mij weer aangehaald heb, gaat het me eigenlijk een stuk beter af. Ik heb afgelopen weekend alles eruit gegooid waar ik mee zat en ze hebben de hele tijd geluisterd en hun visie op de dingen gegeven, en soms zaten ze gewoon met open mond te kijken bij bepaalde dingen die ik zei van wat ik afgelopen jaar heb meegemaakt/gehoord.
Het mooiste vond ik dat m'n buurman op een gegeven moment zei dat ik bij hen altijd welkom was voor een babbel en dat ik aan hem een "nieuwe" buurman had, om het verlies van m'n overleden buurman op te vangen.
Voor het eerst sinds lange tijd heb ik opnieuw een soort gevoel van thuiskomen en rust, wat ik bij m'n andere buurman ook altijd had, en daar ben ik zo ontzettend blij mee. Ook het gevoel dat ik er eindelijk in zal slagen om het allemaal een plaats te geven en weer verder te gaan. Ben alleen bang dat ik m'n focus te hard daarop ga leggen (wat op dit moment zeker niet slecht is) en later ook daar weer een opdoffer van jewelste ga te verduren krijgen (ze zijn tenslotte ook niet meer de jongste). Maar daar wil ik nu niet te veel bij stilstaan.
Morgen is het een jaar geleden dat hij overleden is, en vanavond een jaar geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb (en een zwaar maar mooi afscheid heb moeten nemen op ic)....
Ik heb afgelopen zondag alle planten op het kerkhof weggegooid (zag er erg triest uit, maar dat is een ander verhaal) en alles opgekuist en voorzien van nieuwe plantjes en bloemen. Ziet er weer erg netjes uit nu.
Vanavond heb ik opnieuw dansles, dus ik hoop dat ik daarmee voldoende afleiding heb om er niet te veel bij stil te staan. En voor morgen heb ik alvast een bezoek aan de stamkroeg geboekt met een van m'n beste maten om de avond door te komen.
Jack, je kan hier altijd blijven schrijven toch?
Al helpt het maar even, soms is er ook even niemand aan wie je het kan vertellen en dat kan hier altijd.
Wat fijn dat je zo bij je buren terecht kan! Ik begrijp dat je denkt van: jamaar, dit kan ook overgaan...... Maar ik weet zeker dat je dan ook weer iemand vindt.
Wat moeilijk Wesker. Sterkte!
Ergens gaat "het" nooit meer over, maar het krijgt een plekje.
Sterkte allen!
Het is voor mij waar wat je zegt Sjechov: Het verdriet wordt voor mij niet minder, maar wel minder schrijnend.
eigenlijk de hele week al meer dan voorheen... En probeer er niet teveel aan te denken. Want dan voel ik mij echt direct kut en denk ik weer terug aan de begrafenis en zulks.quote:Zo is het voor mij ook, ik heb dat in een blog (nou ja, blog.. Ik schrijf voor mezelf en laat ze zelden aan anderen zien) eens beschreven als alsof een golf van pijn en verdriet ineens opkomt.Op dinsdag 26 januari 2010 23:06 schreef krakkemieke het volgende:
Ik heb na jaren ook van die dagen. Vroeger had ik dan 'zomaar' een dip. Tegenwoordig kan ik het beter van te voren herkennen.
Het is voor mij waar wat je zegt Sjechov: Het verdriet wordt voor mij niet minder, maar wel minder schrijnend.
Ik heb dat nog steeds weleens hoor, maar ik kan er voor mijn gevoel beter mee omgaan en het is minder intens.
Ik post hier even mijn verhaal, omdat ik nog erg in een soort trance ben, maar tegelijkertijd ook heel bewust van wat er gebeurd is. Ben er erg nuchter onder, eerlijk gezegd. Dat vind ik zo raar. Ik heb nog nooit de dood van zo dichtbij meegemaakt. Ik weet ook niet hoe zo'n rouwproces verloopt. Nu vind ik het vooral erg voor mijn vader en mijn oma. Ik ben altijd een beetje een optimistische droogkloot wat dit soort dingen betreft en ik denk dat het wel goed is als ik het er toch over heb, zodat het een beetje de kans krijgt om in te zinken.
Er staat hier weer een mini sneeuwman op het kerkhof
Lol, mooi Jack! Je zal de sneeuw nog missen in de zomer............
En in de zomer is er keuze genoeg voor mooie bloemen en plantjes, dus ik kom het jaar wel door op die manier.
quote:Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.
Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.
quote:Hier staan vooral bij kindergrafjes heel veel spullen soms. En die blijven staan.Op dinsdag 2 februari 2010 09:39 schreef Jack. het volgende:
[..]
Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.
Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.
Of er hangt ergens een windgong in een boom.
quote:Interessant topic. Ik ben zelf 15 jaar terug mijn moeder verloren (ben nu 23 jaar oud), maar ik heb inderdaad ook niets met een graf. Ik ga er één keer per jaar, op haar sterfdag, naar toe.Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!
Maar ik heb dan ook het "geluk" dat ik er nooit werkelijk problemen mee heb gehad die verder gaan dan veel verdriet. Dus ik heb ook niet meteen een plek nodig als herinnering of iets dergelijks.
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.
Ze (M'n vorige vriendin) ligt zelf begraven in een andere stad, waar ze tevens woonde en ik voel me wel inmiddels heerlijk ontspannen als ik daar rondloop terwijl ik de eerste maanden steeds volschoot bij het zien van bepaalde dingen waar we zelf geregeld heen gingen, desondanks ga ik niet al te vaak naar haar graf toe, puur omdat ik me over het algemeen niet lekker voel als ik daar rondloop.
Soms ook weer wel, dan heb ik er gewoon een goed gevoel bij en dan ga ik even buurten, neem ik een bloemetje mee, zing ik wat en ouwehoer ik tegen d'r en ga ik daarna even richting het strand dat vrijwel om de hoek ligt (Den Haag) om even uit te waaien.
Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden en er zijn nu af en toe dagen bij dat ik me nog beroerder voel dan in het begin en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk.
M'n huidige vriendin heeft het dáar dan logischerwijs wel weer lastig mee en blijft toch altijd in d'r achterhoofd houden dat ik waarschijnlijk niet met haar zou zijn als ze nog leefde en dat kan ik ook moeilijk ontkennen want ik was nog nooit zó verliefd geweest (en gebleven haha) op iemand en dat ook nog eens wederzijds.
Al met al gaat het wel beter, maar er zijn zo van die dagen dat ik me echt kut voel, begin ik ineens te twijfelen aan m'n huidige relatie zonder dat er een aanleiding voor is, trek ik me terug of ga ik een stuk wandelen met de hond.
Aangezien ik normaliter altijd druk, opgewekt en hyper ben heeft ze het gelukkig vrij snel door als ik me even wat minder voel en inmiddels is een blik voldoende om door te hebben dat ik er even niet over wens te praten.
quote:Ik ga er ook niet naartoe om eraan te denken, dat doe ik al elke dag vaak genoeg.Op woensdag 3 februari 2010 18:45 schreef krakkemieke het volgende:
Hoi thettes!
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.
Maar op moeilijke momenten doet het wel deugd om even naar daar te gaan, het is er stil/rustig, ik kan er alles kwijt ook al komt er geen antwoord. Ik ben ook altijd blij als alles er netjes bij ligt daar.
Ik snap wel dat mensen daar allemaal niet zo'n behoefte aan hebben, maar sommige mensen kijken er gewoon helemaal niet meer naar om. Daar heb ik het dan wel weer moeilijk mee, dan kan je net zo goed de overledene bij het vuilnis op straat zetten (of cremeren en uitstrooien om het minder cru uit te drukken). Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).
Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?
Ivm een partner verliezen denk ik dat het inderdaad wel erg moeilijk is voor de nieuwe partner, omdat je ergens toch wel beseft dat je misschien helemaal niet samen was als de andere er nog zou zijn. Om dan de nodige ruimte te geven naar de overledene toe is volgens mij niet altijd makkelijk.
quote:Niet dat dat in mijn geval zo is, maar je moet zoiets absoluut niet zien als verwaarlozing of zelfs een gebrek aan verdriet. Dat is inderdaad gewoon karakter en manier van verwerken.Op donderdag 4 februari 2010 13:24 schreef Jack. het volgende:
[..]
Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).
Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?
Mijn zus en haar vriend waren ook echt de liefde van elkaars leven.
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik denk dat je die herinnering moet accepteren als nieuwe partner. Je bent geen vervanging, maar meer ernaast, zeg maar.
Ik weet niet of het scheelt, maar de vriendin van m'n zwager kende mijn zus ook goed.
Omdat ze weet dat ik toch niet vaak ga, dus voor als zij ook is overleden.
De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis
Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.
Sterkte in elk geval
quote:Sterkte Cocktail!Op woensdag 24 februari 2010 00:03 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wat is het hier lang stil geweest...
De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis
Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.
quote:Ik kan me indenken dat die 2 beelden apart zijn. Ik had dat met mijn zus. Maar mijn stoere zus is dood en die is nergens meer. Ik denk dat je moet kiezen.Op zondag 28 februari 2010 00:20 schreef kieskleurig het volgende:
Mijn opa is in febr 2009 overleden. De eerste persoon die echt dicht bij me stond en ik kwijt ben geraakt.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.
En ik zou denken aan de gekke opa die vanalles deed. Die man in de kist is zegmaar de jas van je opa. Zijn lijf. En waar je aan denkt is je echte opa, zijn geest zegmaar.
Er deed zich een leuke situatie voor terwijl ik ergens stond te wachten dus wou ik met mijn telefoon daar een foto van maken.
Maar wacht!! Ik heb het "echte" fototoestel ook in de vrachtwagen liggen, kan ik beter die pakken.
Foto gemaakt en verder gegaan met wat ik aan het doen was. Wachten dus.
"Ach, laat ik de camera maar eens doorspitten. Even plaatjes kijken ter ontspanning.
Foutje...............
Ik kwam nog een paar foto's tegen die ik gemaakt heb van mijn vader toen hij opgebaard lag.
Dat was even een moment dat mijn stemming razendsnel omsloeg van vrolijk naar stil.
En toch, ook al is het overlijden nog maar kort geleden ( 18-10-2009 ) lijk ik het geaccepteerd te hebben; ik werd alleen maar stil, klein beetje verdrietig maar geen tranen en ik kon me er ook snel overheen zetten.
Merk ik de laatste tijd wel vaker, zijn foto staat prominent in onze woonkamer maar ik kan er gewoon naar kijken en nadenken zonder dat het beeld wazig/waterig wordt zeg maar.
Met mijn moeder gaat het gelukkig ook goed al heeft ze uiteraard haar momenten. Ze heeft heel wat uurtjes meer met hem doorgebracht dan ik natuurlijk.
Maar het gaat de goede kant op!
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..
quote:Wow... SterkteOp woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Ik heb afgelopen november mijn moeder verloren aan borstkanker.
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..
quote:Dank je.
quote:Je hebt er naar toe kunnen werken, zo lang zelfs dat het een "last" werd denk ik. 7 jaar lang ben je er mee bezig en dat lijkt me behoorlijk zwaar eerlijk gezegd.Op woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad
Ik kan me dan ook goed voorstellen dat er nu een last van je schouders is gevallen.
Voordeel is wel dat jullie 7 jaar de tijd hebben gehad om afscheid te nemen, wij 2,5 week wat veel te kort is als je 230 km uit elkaar woont.
Ons voordeel is dan weer dat we geen 7 jaar zorgen hebben gehad.
En zo is er altijd wat, een dierbare verliezen heeft gewoon effect op een mens. Of je nou fatsoenlijk afscheid hebt kunnen nemen of niet: het doet pijn.
Sterkte.
De laatste maanden van mijn opa waren enorm zwaar, maar hij heeft het veel langer uitgehouden dan wie dan ook had kunnen voorspellen. Hij had erg veel pijn en ondanks dat ik hem verschrikkelijk mis op de meest vreemde momenten, ben ik ook erg blij dat hij geen pijn meer hoeft te lijden. Hij heeft een paar dingen nog meegemaakt die hij mee wilde maken (de geboorte van zijn achterkleindochter, kerst, de lente, zomervakantie...,) en het was voor hem gewoon klaar.
De vader van TJ zit nog midden in het ziekteproces. Aan de ene kant willen we hem natuurlijk nog heel lang bij ons houden, maar het zou ook zoveel rust geven als hij zou gaan. Ik begrijp dat dat laatste misschien keihard klinkt, maar ik weet ook niet hoe ik het beter zou kunnen omschrijven.
Kijk, ik ken hem pas een half jaar, hij was al ziek toen ik hem leerde kennen, dus ik weet niet beter en heb het eigenlijk altijd wel in mijn achterhoofd. Bij elke feestdag, bijzondere gebeurtenis en verjaardag denk ik dat het wel de laatste keer zal zijn. Dat vind ik al hartstikke moeilijk, terwijl ik alleen maar de vriendin van zijn zoon ben die zo af en toe eens binnen komt vallen, laat staan hoe het voor zijn zoons is, die hem al zijn hele leven kennen. Ik zou echt niet weten hoe ik daar nou mee om moet gaan.
Ze maken over en weer keiharde grappen, dat is nou eenmaal hun manier om ermee om te gaan, maar poeh, dat is zo af en toe wel héél confronterend
quote:herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....Op donderdag 4 februari 2010 08:56 schreef Lastpost het volgende:
Ik heb wel veel met de plek, maar ik denk dat het puur komt door de emotie die daar te plekke is geweest en het feit dat je toch weet dat degene waar je van houdt daar ligt.
Ze (M'n vorige vriendin) ligt zelf begraven in een andere stad, waar ze tevens woonde en ik voel me wel inmiddels heerlijk ontspannen als ik daar rondloop terwijl ik de eerste maanden steeds volschoot bij het zien van bepaalde dingen waar we zelf geregeld heen gingen, desondanks ga ik niet al te vaak naar haar graf toe, puur omdat ik me over het algemeen niet lekker voel als ik daar rondloop.
Soms ook weer wel, dan heb ik er gewoon een goed gevoel bij en dan ga ik even buurten, neem ik een bloemetje mee, zing ik wat en ouwehoer ik tegen d'r en ga ik daarna even richting het strand dat vrijwel om de hoek ligt (Den Haag) om even uit te waaien.
Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden en er zijn nu af en toe dagen bij dat ik me nog beroerder voel dan in het begin en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk.
M'n huidige vriendin heeft het dáar dan logischerwijs wel weer lastig mee en blijft toch altijd in d'r achterhoofd houden dat ik waarschijnlijk niet met haar zou zijn als ze nog leefde en dat kan ik ook moeilijk ontkennen want ik was nog nooit zó verliefd geweest (en gebleven haha) op iemand en dat ook nog eens wederzijds.
Al met al gaat het wel beter, maar er zijn zo van die dagen dat ik me echt kut voel, begin ik ineens te twijfelen aan m'n huidige relatie zonder dat er een aanleiding voor is, trek ik me terug of ga ik een stuk wandelen met de hond.
Aangezien ik normaliter altijd druk, opgewekt en hyper ben heeft ze het gelukkig vrij snel door als ik me even wat minder voel en inmiddels is een blik voldoende om door te hebben dat ik er even niet over wens te praten.
quote:Ik heb de laatste paar jaar meerdere malen vroegtijdijg afscheid moeten nemen, ook van mijn vader nadat ik dacht het na verlies van vrienden wel gehad te hebben.Op woensdag 3 maart 2010 04:38 schreef SeaOfLove het volgende:
en wat ik ook mis is om er met iemand over te kunnen praten. Iedere vriendin heeft alleen maar ex-en, niemand heeft een vriend waar de vorige partner van is overleden. Niet op deze leeftijd.
Als je er over wil praten sta ik er voor open. Kom maar op.
Ga zo nog wel werken, maar daarna lekker even naar het strand om gewoon even tot rust te komen en daarna door richting haar graf, even een plantje erbij zetten en een praatje maken.
Op vrijwel alle andere dagen heb ik er wel vrede mee, maar op zo'n dag als vandaag, net als bij haar verjaardag blijft dat positieve gevoel niet hangen en is het allemaal ineens weer net zo als in de eerste weken/maanden na haar verlies.
Ook al die momenten rondom haar overlijden flitsen dan geregeld terug, vanacht niet normaal in slaap kunnen komen en ik hoop dat ik er straks een beetje bij blijf met m'n koppie.
Al met al gaat het wel wat beter qua emotie-control als vorig jaar, maar toch ..
quote:Excuus dat ik dit nu pas lees.Op woensdag 3 maart 2010 04:32 schreef SeaOfLove het volgende:
[..]
herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....
Datzelfde is hier het geval en dan probeer ik het af en toe wel wat te relativeren door te zeggen dat ze de jongen waar zij vóor mij verliefd op was ook nooit had laten gaan als ie haar niet had bedrogen met een ander, maar terwijl ik zoiets zeg voel ik natuurlijk al dat het totaal iets anders is.
Al is het maar het feit dat je gewoon uit elkaar gehaald wordt door de dood en het op dat moment allemaal nog geweldig en mooi was, wie weet had ik anders nu ook al een tijd een ander gehad omdat ik me was gaan irriteren aan zaken, maar dát is nou eenmaal niet het geval en zodoende lijkt het een beetje op een sprookje zonder happy-end en dat ze dan maar 2e keus is geworden omdat de 1ste niet meer beschikbaar is.
Lijkt me bijzonder lastig om mee om te gaan, heb zelf ook meerdere malen (en vele maanden nadat we iets kregen) ineens de twijfels gehad of ik nog wel verder moest gaan omdat het gevoel minder/anders was, er ruzies waren die ik met haar nooit had of zaken die me verboden werden die de ander toestond, al ga je dat met zoveel verschillende emoties die elkaar af en toe overlappen ook gewoon denken, zonder dat het waar hoeft te zijn dat het toen allemaal mooier en beter was.
Heb het zelf ook wel moeilijk met de situatie zoals ie is, als ik aan haar toon dat ik ermee zit begint zij ineens te twijfelen aan van alles, voelt ze zich klote omdat ze niet weet hoe ze ermee om moet gaan en dan heb ik over het algemeen de neiging om die confrontatie uit de weg te gaan en dan loop ik wat met de hond buiten en praat ik dan maar wat in het luchtledige.
Juist dat overlijden tijdens de zware verliefdheid, zonder enige ruzie, zoveel lol en weinig problemen maakt het nu allemaal moeilijker voor haar.
Als het nou al uitgegaan was en het was dan gebeurd had ik er ook flink mee gezeten, maar dan beïnvloed het de nieuwe relatie een stuk minder, nu heeft zij het gevoel alsof ze tegen het cijfer 10 en de perfectie moet strijden en al is niemand perfect, zo voelde het wel ten tijden van de relatie en dan kun je nog zoveel praten met elkaar, dat gevoel van 2e keus en slechts alternatief zijn voor die grote liefde zal denk ik altijd bij haar blijven.
M'n vriendin is hier trouwens ook lid, mocht je eens met haar willen spreken om wat voor reden dan ook moet je maar eens een PM sturen naar me, dan pass ik de juiste username wel door.
Veel sterkte vandaag quote:Ik kan me dat wel voorstellen. Ik heb zelf de afgelopen 2 jaar moeten oppassen voor het niet op een voetstuk zetten van vriend. Toen hij net overleden was zei ik dat ik gedroomd had dat hij de ware was voor mij. Zijn broer zei toen 'ik hoop voor jou van niet, op je 33e moet je niet én gescheiden zijn én de ware op zo'n klote manier verliezen'.Op woensdag 3 maart 2010 04:32 schreef SeaOfLove het volgende:
[..]
herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....
Wat natuurlijk waar is, mijn situatie schrikt mensen (mannen) enorm af. Ik zie mezelf nog altijd niet met iemand anders, al is er nu wel iemand die een plek in mijn hart heeft. Het zal niets worden denk ik, dat geeft niet. Ik weet dat hij precies denkt wat jij hier nu neergezet heb. Het is een ingewikkeld verhaal
Maar het geeft me, op een of andere aparte manier, hoop voor de toekomst. Ik ben echt 2 jaar lang volledig gesloopt geweest, het is fijn om te merken dat mijn hart nog open kan staan voor iets anders. Ofzoiets quote:Sterkte SOL!Op woensdag 3 maart 2010 20:07 schreef SeaOfLove het volgende:
miracle en natuurlijk lastpost, ik hoop vanavond even de rust te vinden om te reageren, lukt het me niet dan reageer ik later. zijn serieuze posts en daar wil ik echt even voor gaan zitten. ik doe internet via foon, echt heel praktisch is dat niet, dus forgive me van het ontbreken van hoofdletters en emoticons, dat zijn een hoop handelingen nl. en het gaat al niet zo vlot dus
quote:Och het leven en je hoofd zitten soms raar in elkaar he......Op woensdag 3 maart 2010 20:15 schreef SeaOfLove het volgende:
en dat te bedenken dat ik alleen maar even wilde lurken om een geheel andere reden
Net zoals vorig jaar een bloemetje gaan leggen op de plaats van het ongeluk en daarna samen gezellig iets gaan eten.
Ik merk wel dat het verdriet tijdens deze periode (er zit een maand tussen het ongeval en zijn overlijden) aanwezig is en ik vraag me af hoe de ik me zal voelen de dag dat hij 2 jaar geleden stierf, maar voorlopig probeer ik daar zo weinig mogelijk aan te denken.
Maarja, ondanks de slechte momenten zien ik de toekomst rooskleurig in
quote:Da's mooi Stephen!Op woensdag 3 maart 2010 20:18 schreef StephenP het volgende:
Vorige week was het exact 2 jaar geleden dat mijn vader het ongeluk had. Enkele dagen ervoor voelde ik me slecht, maar de dag zelf niet echt.
Net zoals vorig jaar een bloemetje gaan leggen op de plaats van het ongeluk en daarna samen gezellig iets gaan eten.
Ik merk wel dat het verdriet tijdens deze periode (er zit een maand tussen het ongeval en zijn overlijden) aanwezig is en ik vraag me af hoe de ik me zal voelen de dag dat hij 2 jaar geleden stierf, maar voorlopig probeer ik daar zo weinig mogelijk aan te denken.
Maarja, ondanks de slechte momenten zien ik de toekomst rooskleurig in
) waar ik op reageerde kwam het toch wel weer even naar boven.quote:Heb het doorgegeven.Op woensdag 3 maart 2010 20:54 schreef SeaOfLove het volgende:
oh, en lastpost, pm maar de naam van je huidige vriendin, of laat haar mij pm-en, wie weet dat we wat voor elkaar kunnen betekenen.
Gisteren uiteindelijk toch nog redelijk afgesloten, was al tamelijk moe (fysiek en mentaal) toen ik daar aankwam in Den Haag (woon zelf in R'dam) en voelde me tamelijk opgefokt sinds ergens in de middag, zal vast een combinatie zijn van woede, frustratie en emoties maar toen ik eenmaal bij haar begraafplaats aankwam was dat gevoel al snel weg, deed me goed om er te zijn en ik voelde me er ook op me gemak en dat is ook wel dagen anders geweest.
Kwam ook nog wat vriendinnen van haar tegen daar, maar echt veel zin om te praten had ik toen niet, ben uiteindelijk ook maar even in een bos in de buurt een rondje gaan lopen met de hond aangezien ik altijd tegen d'r sta te lullen, wat zing en dat soort ongein en dat voelt dan toch niet helemaal normaal als andere dat zien en horen.
Na afloop op Scheveningen nog even wat gedronken en de vis gedeeld met de hond en toen maar weer met de trein terug, wat lekker eten gehaald voor die avond en een toffe film, m'n huidige vriendin had de datum in kwestie niet door trouwens gisteren terwijl ze er vorig jaar de dagen ervoor al over begon, doet me gek genoeg goed dat soort details omdat het voor me gevoel betekend dat ze er niet meer dusdanig mee bezig is en zich meer richt op het nu en de toekomst.
Dit jaar komt er tevens een boek uit over de afgelopen periode, was niet bepaald mijn idee maar ik kwam gek genoeg op de begraafplaats zelf in contact met een uitgever, toen ik bij haar graf aan het schrijven was over de gevoelens en de emoties.
Heeft nogal wat gevolgen gehad, haar ouders die het niet zagen zitten en zelfs een rechtzaak wilde aanspannen voor een publicatieverbod maar uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen.
Dat schrijven heeft mij sowieso veel geholpen (denk ik) in het gehele proces, al kun je dat nooit met zekerheid stellen aangezien ik het alternatief niet geprobeerd heb.
quote:Wow! Een boek!Op donderdag 4 maart 2010 08:34 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Heb het doorgegeven.
Gisteren uiteindelijk toch nog redelijk afgesloten, was al tamelijk moe (fysiek en mentaal) toen ik daar aankwam in Den Haag (woon zelf in R'dam) en voelde me tamelijk opgefokt sinds ergens in de middag, zal vast een combinatie zijn van woede, frustratie en emoties maar toen ik eenmaal bij haar begraafplaats aankwam was dat gevoel al snel weg, deed me goed om er te zijn en ik voelde me er ook op me gemak en dat is ook wel dagen anders geweest.
Kwam ook nog wat vriendinnen van haar tegen daar, maar echt veel zin om te praten had ik toen niet, ben uiteindelijk ook maar even in een bos in de buurt een rondje gaan lopen met de hond aangezien ik altijd tegen d'r sta te lullen, wat zing en dat soort ongein en dat voelt dan toch niet helemaal normaal als andere dat zien en horen.
Na afloop op Scheveningen nog even wat gedronken en de vis gedeeld met de hond en toen maar weer met de trein terug, wat lekker eten gehaald voor die avond en een toffe film, m'n huidige vriendin had de datum in kwestie niet door trouwens gisteren terwijl ze er vorig jaar de dagen ervoor al over begon, doet me gek genoeg goed dat soort details omdat het voor me gevoel betekend dat ze er niet meer dusdanig mee bezig is en zich meer richt op het nu en de toekomst.
Dit jaar komt er tevens een boek uit over de afgelopen periode, was niet bepaald mijn idee maar ik kwam gek genoeg op de begraafplaats zelf in contact met een uitgever, toen ik bij haar graf aan het schrijven was over de gevoelens en de emoties.
Heeft nogal wat gevolgen gehad, haar ouders die het niet zagen zitten en zelfs een rechtzaak wilde aanspannen voor een publicatieverbod maar uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen.
Dat schrijven heeft mij sowieso veel geholpen (denk ik) in het gehele proces, al kun je dat nooit met zekerheid stellen aangezien ik het alternatief niet geprobeerd heb.
Dan denk ik dat je echt wel iets te zeggen hebt, ze geven niet zomaar een boek uit.
En ik denk ook dat het je vast geholpen heeft om het op te schrijven. Ik kon het goed vertellen en had ook genoeg mensen die luisterden. Maar niet iedereen kan dat of kent zulke mensen.
quote:Dat zal ik niet zo snel over mezelf zeggen, maar ik ben nogal iemand met een verhaal en blijkbaar vond ze dat dat verhaal verteld moest worden.Op vrijdag 5 maart 2010 18:30 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Wow! Een boek!
Dan denk ik dat je echt wel iets te zeggen hebt, ze geven niet zomaar een boek uit.
En ik denk ook dat het je vast geholpen heeft om het op te schrijven. Ik kon het goed vertellen en had ook genoeg mensen die luisterden. Maar niet iedereen kan dat of kent zulke mensen.
Ik ben vooral blij dat ik de kans heb gekregen om het gewoon te mogen vertellen zoals ik het zelf heb ervaren, niet politiek correct of een bepaalde hoek ingedreven omdat dat misschien net even wat beter kan verkopen maar puur zoals ik het beleefde op die momenten maar wel met een Rotterdams tintje, met wat zelfspot, humor en positieve impulsen en dat moet ook kunnen al is niet iedereen in m'n omgeving het daar mee eens met een dergelijk onderwerp, maar so be it.
Overigens kon ik het op dat moment prima kwijt bij anderen, alleen voelde het zo leeg en nutteloos omdat je toch geen reactie krijgt waar je iets mee kunt en ik in ieder geval op die momenten
In iedere hoek van het land had ik wel vrienden en vriendinnen en al hadden ze allemaal normaliter de grootste mond, heerlijk adrem en de mooiste woorden, op dat moment zijn ze stil op de momenten dat je wilt dat ze wat zeggen, willen ze praten over de dingen waar je niet nóg een keer over wilt uitwijden en dan houdt het al snel op en met schrijven kun je ook echt zeggen wat je denkt, wat je voelt en wilt zonder dat men geschokt raakt, hooguit achteraf als het echt in de boekhandel terecht komt.
Ik was op die momenten (logischerwijs) ook totaal niet de vrolijke, drukke en hyperactieve jongen die altijd alles positief bekeek, die ze gewend waren te zien maar een hoopje zonder hoop.
Vanaf het moment dat ik de intensive care moest verlaten en toen al wist dat ze niet lang meer te leven had, zag ik er echt beroerd uit, ging met het openbaar vervoer richting een vriendin die ik toen pas enkele maanden kenden maar waarbij ik me beter voelde dan m'n ouders of jeugdvrienden en juist op dát moment trof ik een RET (vervoersbedrijf metro Rotterdam) kaartcontroleteam bij het overstappen, zelfs die zagen dat er iets dusdanig mis was dat ik gewoon door mocht lopen terwijl ik geen kaartje had en dat zegt hier in de regio wel wat.
Ze acepteerden ook dat ik op dat moment anders dan anders was en bv heel erg over herinneringen aan mijn zus wilde praten.
Maar wat heerlijk dat je gewoon je verhaal kon schrijven en dat de uitgeverij er niks anders van wilde maken!
Zie je het misschien ook een beetje als een ding zodat je vriendin niet vergeten wordt? Of is het meer dat je het zelf kwijt kon?
En nog steeds momenten dat je denkt om eens te bellen of op bezoek te gaan en dan plots besef van de harde realiteit dat je al zo lang alleen verder gaat.
quote:HerkenbaarOp donderdag 11 maart 2010 18:44 schreef Jack. het volgende:
Tijd gaat ontzettend snel, hier is het al 1 jaar en 2 maanden...
En nog steeds momenten dat je denkt om eens te bellen of op bezoek te gaan en dan plots besef van de harde realiteit dat je al zo lang alleen verder gaat.
Vandaag is mijn hond overleden; 16 jaar - 1 week is ze geworden. We hadden haar genomen nadat mijn vader was overleden; ik was toen 9, en mijn moeder wou wat afleiding voor ons.
Vandaag na vele maanden van achteruitgang hadden we besloten om haar een spuitje te laten geven omdat ze te slecht was geworden. Ze had nauwelijk meer trek, en kon ook maar moeilijk eten binnen houden de afgelopen dagen, dus het was tijd.
Na de dood van mijn vader heb ik mijn leven altijd in tweeen gedeeld, mijn leven met hem, en na hem, maar ik heb nog geen idee hoe/waar ik de dood van haar een plaats moet geven. Ik heb het afgelopen jaar eindelijk de dood van mijn vader verwerkt en een plaats gegeven. Eindelijk kwam er geen waterval van emoties meer als ik aan hem dacht, maar nu door de dood van mijn hond (zijn vervanger, so to speak) voel ik de oude pijn nu nog een keer,alsof ik weer 9 ben....
Het enigste wat ik nu weet is dat ik mijn hond waarmee ik 2/3 van mijn leven heb doorgebacht enorm ga missen.
I hoorde dit in een liedje van Alicia Keys vandaag op tv:
quote:Ik hoop dat ik er in slaag...So tonight I'm gonna find a way to make it, without you.
Het gaat misschien in eerste plaats over jouw hond, maar onrechtstreeks zeker ook wel over je vader, dus ik denk dat je bericht zonder meer welkom is hier. Op je 9de je vader verliezen is niet makkelijk volgens mij. Ik was zelf 22 en dat vond ik al erg jong. Ik hecht mezelf niet zo bijzonder veel aan huisdieren, maar ik denk dat het gewoon een andere manier is van met een verlies omgaan. Ik heb het zelf geprojecteerd op mijn buurman die ik als vervanger ben gaan zien, maar die ben ik vorig jaar ook verloren...
Mooie zin trouwens, ik probeer het al meer dan een jaar en het is verdomd niet eenvoudig
Ik hoop alleen dat het geen 16 jaar gaat duren.
Nogmaals, sterkte (ook aan de anderen) !
Wat is een menserende dood? Wat als je nu gewoon maar ouder en ouder wordt en maar niet sterft. Waar ga je dan aan dood? Ook als je door een beroerte erbij ligt als een pop, maar intussen doorademt. Je eet en drinkt niks. De artsen en familie besluiten je wat te helpen bij je "staking" en er wordt gekozen voor geen sondevoeding en geen infuus. Resultaat: je "versterft".
Dit is het verhaal van mijn 98-jarige oma, van wie ik gisteravond afscheid heb genomen (geen idee of ze iets hoorde, maar beter de gok nemen, niet?). Allemaal kunnen we er min of meer vrede mee hebben, ze had dit niet gewild en een sondevoeding/infuus had het slechts een weekje kunnen rekken. Maar ze ligt er f*cking mensonterend bij!! Snelle benauwde ademhaling, ogen af en toe open, traantje. Je bent 98 en je hebt een lang leven achter de rug. Ik denk aan alle jonge mensen die sterven. De vergelijking is waardeloos, doodgaan is niet leuk.
Conclusie: ook al denk je dat je voor een stokoud iemand een juiste beslissing hebt genomen, het valt me vies tegen. Ik wil dat ze snel lekker gaat slapen.
Oma is in december opgenomen in het ziekenhuis,na een hersenbloeding,Ze was verlamd en daarna heeft ze nog eentje gehad. Vier weken geleden werd ze naar zo'n tehuis overgebracht (kon niet meer lopen, niet meer praten) en toen ging het alleen maar bergaf, en zaterdag is ze dus overleden.
Ik merk aan mezelf dat ik "opgelucht"ben, Ik mis haar verschrikkelijk maar de laatste weken waren slopend (elke dag langsgaan, en de laatste week echt elke dag acht uur) en ik ben blij dat ze nu rust heeft. Ik ben een heel emotioneel persoon, normaal jank ik overal om maar dat heb ik nu tot op de dag van vandaag nog niet gedaan. niet in het mortuarium, Niet bij het sluiten van de kist, niet toen ze net overleden was, en ook niet bij de crematie.
Mensen zeggen maar steeds "je mag best huilen hoor"en dat wil ik ook wel,maar dat kan ik niet.Voel me bijna slecht dat ik niet huil.
Lieve Quoi, jou stukje had het mijne kunnen zijn, Mijn oma was dan "pas"77 maar die lag er de laatste dagen wel hetzelfde bij.Dikke knuffel.Mijn oma kreeg ook niets meer, geen sonde, geen medicijnen meer, ze kon niet meer slikken, kon niets meer zelf.Wij hebben zeven keer of zo afscheid genomen. Elke keer gedacht "Nu kan het de laatste keer zijn"........Sterkte.
Ik heb bij m'n vader welgeteld 1x gehuild en dat was het dan, en al helemaal niet als anderen erbij waren.
Bij m'n buurman die voor mij de plaats van m'n vader innam heb ik verschillende keren en zelfs maanden nadien nog gehuild, maar ook nooit als anderen erbij waren.
Niks om je slecht over te voelen dus.
quote:Dankje voor je berichtje, Tammymara.Op vrijdag 19 maart 2010 16:25 schreef Tammymara het volgende:
Lieve Quoi, jou stukje had het mijne kunnen zijn, Mijn oma was dan "pas"77 maar die lag er de laatste dagen wel hetzelfde bij.Dikke knuffel.Mijn oma kreeg ook niets meer, geen sonde, geen medicijnen meer, ze kon niet meer slikken, kon niets meer zelf.Wij hebben zeven keer of zo afscheid genomen. Elke keer gedacht "Nu kan het de laatste keer zijn"........Sterkte.
Gister een verschrikkelijke dag ook. Gisteravond is ze overleden. Het gevoel dat overheerst is opluchting, merk ik. Ik ben zo blij dat ze daar niet meer alleen ligt te strijden (er kwamen veel mensen, maar ze lag natuurlijk ook wel eens een paar uur alleen).
Nu met het uitzoeken van muziek, gedichtje, speech etc etc, komen er fijne herinneringen boven. Ben eigenlijk in staat om naar haar huis te rijden en dat ze daar nog zit. Maar ze is er niet meer, en dat gemis zal nog wel komen. Maar he, 98 jaar. Dankbaar haar zolang in ons midden te hebben gehad. Nu het laatste doen dat we nog kunnen: een mooie dienst verzorgen.
En Tammymara, ik heb ook nog geen traan gelaten. Die heb ik gister allemaal al gelaten gedurende de dag, op het strand, in haar ouwe buurtje waar ik even doorheen ben gewandeld. Ik heb mezelf toen al met de volle lading geconfronteerd, waardoor het nu lijkt mee te vallen. We -pa en ik- hebben eigenlijk vooral veel gelachen bij het uitzoeken van alles (ze was nogal 'uitgesproken' in alles, dus zou toch overal commentaar op hebben gehad).
Het is goed zo.
wow, wat een openhartigheid op Fok!
Vriendin + schoonmoeder zijn er helemaal kapot van en ik probeer wat te ondersteunen waar mogelijk.. en daarnaast mijn eigen verdriet een plaatsje geven. Denk nog regelmatig terug aan 'het telefoontje'.. en de eerste dagen erna.. brrrrrrrr
Ik heb zelf niet gehuild op sommige begrafenissen. En dat was inderdaad omdat ik voor die tijd allang gehuild had..... Wat Jack ook zegt, het is maar net wat er bij jou past.
Sport-life, ik ken die waarom? vraag.
Op die vraag krijg ik nooit antwoord, dus ik stel hem niet. Ik vraag me af: Wat kan ik van die persoon leren?
Sterkte!
Sterkte allemaal. Het is hard werken.
quote:Sterkte Dzjenn!Op zaterdag 20 maart 2010 18:30 schreef Dzjenn. het volgende:
Ik ben er (nog) niet aan toe mijn eigen verhaal hier te posten, maar lees wel mee en veel posts zijn erg herkenbaar. Dat geeft wel een zekere mate van troost.
Sterkte allemaal. Het is hard werken.
Gecondoleerd Quoi...
Misschien omdat het hier nog allemaal "vers"is , Maar het is zo herkenbaar.
Veel sterkte de komende dagen.
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden
en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:
quote:Mooi StephenP!Op vrijdag 26 maart 2010 20:42 schreef StephenP het volgende:
vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden
en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:
quote:mooi is dat het, iemand die je mist op een bepaalde manier terugzien in jezelf
vandaag exact 2 jaar...
en weer wordt je met de neus op de feiten gedrukt
het verdriet dat niet slijt, dat je je hele leven meesleurt
maar toch, het doet deugd om bepaalde (karakter)eigenschappen van hem in jezelf terug te vinden
en de dag sluiten we af, met een prachtig leidje:
sterkte
Hij is 86 geworden en had toch al de wens om te sterven.. Prima toch ? Ik heb vorige week vrijdag afscheid van hem genomen toen hij het laatste sacrament kreeg. Ik heb hem bedankt voor alles en een goede reis gewenst. En verteld dat hij het rustig aan moest doen. Hier heb ik weinig emotie over, ik kende de man dan ook nog maar 5 jaar maargoed.
Dit staat gewoon in zoon ander contrast dan me vader.
Morgen eens kijken of ik bij de crematie nog emotie's heb.
Verder sterkte aan iedereen hierboven, ik post niet veel maar lees alle verhalen!
Sterkte morgen!
En nu kunnen we woensdag de laatste eer bewijzen
quote:Lijkt me erg normaal. Je stond veel dichter bij je vader dan bij deze man die je uiteindelijk "maar" 5 jaar gekend hebt. Er is z'n aardige leeftijd, het feit dat je nog maar net afscheid hebt moeten nemen van je eigen vader, ... Dingen die gewoon meespelen en invloed hebben hoe je hiermee omgaat. Ik denk dat het in dit geval vooral belangrijk is dat je er bent voor je vriendin als ze daar nood aan heeft.Op vrijdag 26 maart 2010 21:14 schreef Bill_E het volgende:
vandaag, bijna een half jaar na het overlijden van mijn vader ( zie OP van topic 1 ) de kist van de opa van mijn vriendin dicht gemaakt en morgen de crematie.. Het gekke is, dit doet me niets..
Hij is 86 geworden en had toch al de wens om te sterven.. Prima toch ? Ik heb vorige week vrijdag afscheid van hem genomen toen hij het laatste sacrament kreeg. Ik heb hem bedankt voor alles en een goede reis gewenst. En verteld dat hij het rustig aan moest doen. Hier heb ik weinig emotie over, ik kende de man dan ook nog maar 5 jaar maargoed.
Dit staat gewoon in zoon ander contrast dan me vader.
Morgen eens kijken of ik bij de crematie nog emotie's heb.
Verder sterkte aan iedereen hierboven, ik post niet veel maar lees alle verhalen!
Bij mij was het eerder omgekeerd. Ik heb veel meer emoties gehad bij het overlijden van m'n buurman dan dat ik bij m'n vader had. En dat simpelweg omdat ik veel dichter bij m'n buurman stond qua gevoel dan bij m'n vader.
Cocktailprikker, sterkte! Ik geloof best dat het raar doet om dat mee te maken, ook al kende je hem niet (in het echte leven). Misschien dat je die rit nog wel kan doen als een soort eerbetoon aan hem (of is dat wat je gaat doen woensdag) ?
quote:Oh, een erehaag van motoren, dat is zo mooi! Zorg dat je een zakdoek bij de hand hebt Cocktail!Op zaterdag 27 maart 2010 17:27 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nee, woensdag wordt hij begraven, en er komt een erehaag van motoren als hij binnen komt. De rit komt er zeer waarschijnlijk nog wel
Enkel wilden de geschilderde plastic paaseitjes niet echt meewerken toen het begon te regenen (wat een gore troep is dat zeg)
De houten dingetjes houden het vooralsnog, op een paar uitzonderingen na, wel goed uit.Dus volgend jaar maar een keer op zoek naar waterbestendig materiaal om erin te hangen
quote:Het was heel erg mooi, en emotioneel. Familie en vrienden waren erg blij met de opkomst van bijna 30 motoren
[..]
Oh, een erehaag van motoren, dat is zo mooi! Zorg dat je een zakdoek bij de hand hebt Cocktail!
quote:Of nu alvast kopen en een laag blanke lak erover doen?Op woensdag 31 maart 2010 12:51 schreef Jack. het volgende:
Heb afgelopen weekend een paasboom gezet op het kerkhof.
Enkel wilden de geschilderde plastic paaseitjes niet echt meewerken toen het begon te regenen (wat een gore troep is dat zeg)
Dus volgend jaar maar een keer op zoek naar waterbestendig materiaal om erin te hangen
Leuk dat je dat doet zo'n boom!
quote:Hmmm, ik moet het even kwijt.Op woensdag 31 maart 2010 14:19 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Het was heel erg mooi, en emotioneel. Familie en vrienden waren erg blij met de opkomst van bijna 30 motoren
Mijn zus was een biker en overleed door een motorongeluk.
Nu ik het zo lees, komt het weer terug, die motoren bij haar crematie enzo.....
Mijn ouders gaven niks om motoren, maar ze konden het erg waarderen, al die motoren.
Fijn dat het mooi was Cocktail!
quote:Ach, er hangen genoeg van die houten spulletjes in, dus 't is niet dat hij kaal staat nu ofzoOp donderdag 1 april 2010 17:41 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Of nu alvast kopen en een laag blanke lak erover doen?
Leuk dat je dat doet zo'n boom!
Ik ben daarstraks nog eens gaan kijken en hij staat er nog mooi bij, ook de bloemen errond staan mooi in bloem. Leuk om dat te zien.
Over twee weken is hij jarig, en ik de dag nadien jarig. Dat wordt alweer de 2de keer dat ik het zonder hem moet vieren
Vorig jaar heb ik me die 2 dagen ontzettend druk zitten maken omdat ik het maar niet kon vatten dat ik dat niet meer samen kon vieren...
quote:Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij omOp zondag 4 april 2010 19:27 schreef Jack. het volgende:
Over twee weken is hij jarig, en ik de dag nadien jarig. Dat wordt alweer de 2de keer dat ik het zonder hem moet vieren
Vorig jaar heb ik me die 2 dagen ontzettend druk zitten maken omdat ik het maar niet kon vatten dat ik dat niet meer samen kon vieren...
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.
quote:Ik hoop dat ik het die dag ook druk genoeg zal hebben. Voor 's avonds heb ik iig wel al een etentje op restaurant vastgelegd met m'n buren. Zij hebben ongeveer dezelfde leeftijd als m'n overleden buurman, en ze weten heel goed hoe moeilijk het afgelopen jaar en het afscheid was/is voor mij. Dus is ook een beetje als dank naar hen toe, en ik heb de gezochte afleiding, dus perfecte planning zoOp zondag 4 april 2010 19:29 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Same here, op de 19e zou vriendlief 30 geworden zijn.. Ik heb het die dag ontzettend druk en daar ben ik nu al blij om
quote:Hulp is ook niet the magic word ofzo. Dat helpt enkel als je er zelf ook voor open staat, en er ook gebruik van wil maken. Ik heb er ook een tijd aan gedacht om een psycholoog ofzo te raadplegen omdat ik met mezelf geen blijf meer wist. Ik heb dat uiteindelijk niet gedaan omdat ik niet overtuigd was dat zo iemand mij op dat moment kon helpen, omdat ik er oa gewoon niet voor open stond. Ik ben nadien nog een eind dieper gezakt tot ik mezelf voor een keuze stelde, en op dat moment waren er mensen die me eruit gehaald hebben. Inmiddels enkele maanden verder, ben ik blij dat ik die evolutie heb doorgemaakt.Op zondag 4 april 2010 19:30 schreef Say-Ahh het volgende:
Mijn moeder is vorig jaar juni overleden.
Het gaat met mij wel goed opzich, want ik heb het er heel moeilijk mee gehad. Hulp enzv. Hielp allemaal niets. Maar nu gaat 't wel beter. Maar erover praten blijft toch moeilijk.
Ik kan er ook lang niet met iedereen goed over praten, maar ik heb wel mensen waarmee ik dat nu kan. Ik denk dat dat het belangrijkste is, dat je iemand hebt waarmee je de juiste klik hebt om er vrij over te kunnen praten. Voor sommigen kan dat professionele hulp zijn, voor anderen zoals mezelf werkt het beter als dit iemand uit je eigen omgeving is (iemand die op de juiste momenten de juiste dingen zegt/doet). Soms moet je die persoon ook ontdekken. Ik had voordien nooit gedacht dat ik mezelf zo open zou kunnen geven tov de mensen waar ik nu grote steun aan heb, dus dat was een erg fijne vaststelling.
Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren
quote:Dat ken ik wel, dat je bij bepaalde data een dip hebt. Ik vind dat na 8 jaar nog moeilijk. Het voordeel vind ik dat ik het nu herken. Vroeger dacht ik dat niet door de datum kwam.Op woensdag 7 april 2010 20:02 schreef Jack. het volgende:
Heb vanacht over hem gedroomd, heb er maar een fractie van onthouden toen ik wakker werd, maar dat was ook wel het merkwaardigste stuk denk ik. De details hou ik wel voor mezelf, het was gewoon raar, maar het gaf zo'n ontzettend gelukzalig gevoel toen ik wakker werd, maar op hetzelfde moment ook neerslachtig
Verder voel ik me al heel de week kut, als ik een nummer op de radio hoor dat hem typeerde dan zakt er een loodzwaar gevoel in m'n maag. Ik kan druk met iets bezig zijn op m'n werk en dan plots aan hem denken, en vervolgens is m'n motivatie om nog wat te doen die dag compleet verdwenen. Net nu het zo'n mooi lenteweer wordt, en iedereen vrolijk is... nog zoiets waar hij ook erg opgewekt van kon worden.
Lijkt wel of ik me nu al zit op te werken dat ik over twee weken 2 verjaardagen alleen moet vieren
Gaat echt geen dag voorbij dat ik er niet aan denk..mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven
ik kan het niet goed bevatten dat het nog maar 1 of max. 2 weken (zoals het er nu uitziet) duurt zo is ie nog gewoon opa en gezellig en normaal en actief, en ineens bijna uit het niks gaat het enorm slecht en kan hij nog niet eens meer fatsoenlijk z'n glaasje drinken vasthouden..
Sterkte
sterktequote:Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.Op vrijdag 9 april 2010 00:42 schreef kwiwi het volgende:
even een tvp.
mijn opa ligt op sterven.. zo ineens hoorden we het slechte nieuws over maagkanker en leek het alsof ze nog misschien iets konden doen, en nu 2 weken later gaat hij weer naar huis (vanuit het ziekenhuis) om in principe te sterven
quote:Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.
[..]
Kwiwi sterkte. Zeg vooral alles dat je wilt zeggen tegen hem. Mij heeft dat enorm geholpen, het actief afscheid nemen.
Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.
quote:Zeg gewoon dat je hem zal missen mocht hij er plots niet meer zijn. Hij weet zelf ook wel waar hij voor staat, dus ik denk dat het voor hem niet overkomt alsof je definitief afscheid neemt ofzo. Nadien kan je nog altijd zeggen tot straks/morgen/overmorgen, daarmee laat je zien dat je hoopvol bent en dat hij er dan ook nog is. Toen ik afscheid heb genomen (definitief) zei ik ook tot morgen, terwijl ik heel goed wist dat het de laatste keer was dat ik hem zag.Op vrijdag 9 april 2010 11:45 schreef kwiwi het volgende:
[..]
Ja dat is zoiets waar ik dus steeds over na zit te denken. Heb wel gezegd dat ik van hem hou enzo, al was dat op een kaartje geschreven bij de knuffelbeer die ik hem gaf. Maar ik zou ook zo graag willen zeggen dat ik hem ga missen. Alleen weet ik niet goed wanneer ik dat moet doen, want als ik dat ineens ga zeggen lijkt het misschien voor hem alsof ik al weet dat hij er morgen niet meer gaan zijn en hij nog niet. Nu zeg ik altijd: 'tot (over)morgen', alsof het niet anders is nu ineens dan normaal.
Dit is ook allemaal heel nieuw voor me want mijn vorige opa is vorig jaar ook overleden, maar daar had ik niet zoveel contact mee. Deze opa (en oma) kwam ik ontzettend vaak bij over de vloer, al helemaal als kind en toen ik nog dichtbij woonde. En voor de rest ben ik nog nooit iemand kwijt geraakt eigenlijk.
Ik weet niet hoe lichamelijk je met hem bent, maar geef hem anders ook eens een dikke knuffel als je zegt dat je hem zal missen. Misschien dat hij dat wel heel erg kan waarderen. Voor hem is het ook zwaar om te beseffen dat hij er binnenkort niet meer zal zijn. Ik doe dat nu elke keer bij m'n grootvader en hij wordt er telkens emotioneel van. Hij heeft geen ziekte ofzo, maar hij heeft zijn leeftijd en door de recente verliezen ben ik wat dat betreft wel een stuk aanhankelijker geworden bij bepaalde mensen.
Verwacht ook niet dat je een mooi afgerond afscheid kan nemen. Ik heb ook nog dingen die ik graag gezegd had, terwijl ik op zich wel een mooi afscheid heb gehad, maar er zijn altijd dingen die je nadien ook nog graag had verteld. Een afscheid is wat dat betreft nooit "compleet".
Sterkte kwiwi!
Mindfucking experience zal ik het maar noemen, je complete familie, de doktoren en je vriend weten al dat je er over enkele uren niet meer bent en zelf niet beter weten dan dat je in goede handen bent en denkend dat je binnen enkele dagen wel weer van die afdeling af kan.
Het is frustrerend dat je niet alles hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen, die kleine dingen, die paar woorden, het uiten van je emoties en dat alles puur door de omstandigheden.
Anderzijds denk ik maar zo, al heb ik het toen niet kunnen zeggen, gevoeld heeft ze het altijd al en geweten ook en ik had dan weer het geluk haar toch nog te kunnen zien en aanraken in haar laatste uren en dat is ook wat waard.
Ik zou er ook niet teveel over nadenken, laat je gevoel gewoon spreken, uit je emoties, pak hem eens beet, geef 'm een kus en laat je gevoel je leiden, dat komt nooit verkeerd over.
Het kan nog weken duren, misschien wel enkele dagen en wie weet ben je straks wel te laat en blijf je met het gevoel zitten van 'had ik maar' en 'als/dan' en daar help je jezelf ook niet mee.
Ga gewoon naar hem toe en doe je ding, een perfect moment is er toch niet als het om dit soort droevige dingen gaat.
Vorige week werd ik gebeld dat ik werd opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Mama had waarschijnlijk een beroerte gehad en zij was met de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Iedereen werd opgetrommeld en vol zorgen en tranen werden wij in een familiekamer bij elkaar gezet. Wij mochten bij haar en zagen dat ze gelukkig in goede handen was. Ze was bij en helder. Ze sprak en gaf antwoord op vragen die wij niet aan de dokter konden beantwoorden. We hebben haar gestreeld en vastgehouden. We waren geschrokken en verdrietig, omdat ze pijn had en misschien blijvende schade zou oplopen.
We moesten terug naar de familiekamer, omdat ze onderzoeken gingen doen.
Wat waren we bezorgd....maar wat waren we geschrokken toen een verpleegster kwam vertellen dat het niet zo goed ging. Even later kwamen specialisten binnen en het enige wat ik nog hoorde was dat hij helaas geen goed nieuws had. Ze hebben haar 3 kwartier lang geprobeerd te reanimeren na een zware hartaanval. Helaas zonder succes. Hier waren wij niet op voorbereid.
We mochten bij haar en namen afscheid. Ik zag haar liggen, maar het leek alsof ze sliep.
Samen met mijn zus heb ik haar twee dagen daarna aangekleed. Haar lievelingsjurk en haar lievingspumps, mooie make-up, sieraadjes en haren gestyled.
De crematie werd druk bezocht. Over de 200 mensen wilden graag afscheid nemen. De dag erna was ik jarig. Dat was gisteren. En nu weet ik even niet meer hoe ik verder moet. Ik mis haar zo ontzettend en alles wat ik doe associeer ik met haar. Soms lijk ik het even te vergeten om een moment later als in een shock te realiseren dat ze er echt niet meer is. Ik had nog zoveel willen doen met en voor haar. Mijn ergste nachtmerrie is werkelijkheid geworden.
Iedereen ervaart het anders, dus ik kan me alleen maar voorstellen wat voor een klap dit voor jou moet zijn. Hopelijk kan je steun vinden in de grote groep mensen die bij de crematie was, dat vond ik iig wel fijn om te zien dat zoveel mensen de moeite doen om aanwezig te zijn.
Vermits jullie zo close waren denk ik dat je moeder wel wist dat je nog veel voor/met haar had willen doen/zeggen, en ze zal er altijd wel bij zijn op momenten dat je dat graag wil, maar dan op een andere manier.
Sterkte!
ik herken wat je beschrijft, en heb het nu ook, dat nu ik dit lees, ik besef dat de mijne er ook niet voor altijd zal zijn.
We zijn/waren best close, maar sinds ik een eind verderop woon hebben we niet zoveel contact meer. Mailtje hier en daar en eens in de zoveel tijd gaan we naar Den Haag of komt zij naar Nijmegen, maar dat is door drukte beider kanten ook maar 1 keer per 3 maanden ofzo... en als ik dit zo lees, dan is dat echt te weinig... besef ik me dan..
Nou ja, weet niet wat 't bijdraagt, dit, maar nogmaals: sterkte... ik hoop dat de crematie een mooi afscheid is geweest en dat de grote opkomst jullie heeft gesterkt
Ik zou al haatgevoelens gaan ontwikkelen tov ijsland hierdoor...
Misschien dat hij naar een luchthaven in Frankrijk of Oostenrijk ofzo kan vliegen, en van daaruit met de trein?
Is ontzettend omslachtig en vermoeiend, maar als het gaat om je vader nog net wel of net niet meer zien... Het klote is natuurlijk dat je niet weet wanneer ze weer gaan vliegen. Straks is hij 48u onderweg, terwijl hij 2u later ook gewoon een rechtstreekse vlucht kan nemen. Ik heb vanmorgen op de radio gehoord dat het vliegverbod mogelijk nog wel verlengd zal worden, en dat de wolk misschien wel een paar dagen blijft hangen door het uitblijven van wind.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.
Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.
quote:Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Natuurlijk valt het mij ook zwaar als er een dierbare overlijd, helemaal als het erg dichtbij komt.
Heeft me in het verleden ook best een flinke knal gegeven.
Tegenwoordig zie ik het heel anders:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
** Coping (betekenis) : De manier waarop iemand omgaat met problemen en gebeurtenissen, alsmede omgaat met hevige gedachten of gevoelens.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
quote:Dat klote gevoel langzaamaan ombuigen naar een positief gevoel, dat gemis langzaamaan veranderen in leren verder gaan zonder, die voorstelling (angst) aanvaarden omdat je vroeg of laat toch alleen verder moet.Op zondag 18 april 2010 15:58 schreef FckFame het volgende:
Als IK mij klote voel, een dierbare is komen te overlijden en IK mis die gene of IK wil me niet voorstellen die persoon niet meer te zien of te spreken. Dat zou puur egoistisch van me zijn omdat het helemaal om mijn gevoel draait.
Natuurlijk betekend dat niet dat het mij niet raakt, maar is een uitstekend goed werkend copingsmechanisme** voor mij.
Zoals krakkemieke zegt, ervoor zorgen dat bovenstaande gevoelens, gemis, ideëen je leven niet gaan bepalen op een negatieve manier.
Dat is ook een manier om ermee om te gaan, toch ?
ik wil er voor haar zijn, natuurlijk. Ik doe gewoon wat voelt dat goed is, erover praten, dat soort dingen, maar ik merk dat het best wel lastig is. Het verdriet is natuurlijk zo groot dat ik er wel voor haar kan zijn, maar aan het verdriet niets kan veranderen.
Mijn moeder is een vrij gesloten type.
Nouja, het komt erop neer dat ik er graag voor haar wil zijn maar ook niet precies weet hoe.. Het is lastig, en extra lastig omdat het pijndoet om je ouders verdriet te zien hebben. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
quote:Mmm ik weet niet.. ben sowieso niet zo van de emoties. Lekker nuchter alles beetje relativeren. Werkt het beste voor mij. voel ik me het beste bij.Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Daarom heb ik ook een grafhekel aan verliefd zijn, is echt het enige moment waarop ik niet lekker nuchter kan denken hehe..
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
quote:Dat dus. Ik heb op een gegeven moment mezelf een schop onder mn kont gegeven omdat ik het idee kreeg dat ik erin begon te verdrinken. Maar vriendliefs broer zei een paar weken terug dat hij altijd vond dat ik zo sterk was. Ik denk dat hij dat vind omdat ik gewoon elke dag ging werken, maar dat was dan ook het enige wat ik deed. Zodra de deur achter me dichtviel stortte ik in elkaar.Op zondag 18 april 2010 18:28 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Maar wat je voelt draait toch ook om jouw gevoel? Als je verdriet voelt, is dat gewoon zo.
Pas als je dat verdriet je leven laat bepalen is het verkeerd.
Vandaag zijn 30e verjaardag. Exact 5 jaar geleden belde hij me enthousiast op om middernacht, 'ik ben 25!!'. En op mijn 30e verjaardag zei hij dat hij niet dacht dat hij het zelf zou halen..
Een mail gekregen van een vriendin die een paar weken geleden haar man verloren is. Ze schreef dat het nog zo onwerkelijk voelt voor haar, alsof hij elk moment weer binnen kan lopen. Ik zal haar maar niet zeggen dat de klap nog moet komen. Het verloop van haar rouwproces gaat precies zoals dat van mij ging
Hij gaat voor 2 maanden weg en ik voel me zo leeg..
Gezien mijn moeder overleden is 4 jaar geleden en mijn biologische vader daar heb ik al vanaf mijn 8ste geen contact meer mee, voelt het alsof iedereen uit mijn leven is.
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
quote:Zou ik ook hebben, ik ben blij dat ik naar dat muurtje kan gaan, zorgen dat het er netjes uitziet met bloemen etc, wetende dat hij achter dat deurtje in een urne zit.Op maandag 19 april 2010 14:57 schreef Tammymara het volgende:
Morgen gaan we de as uitstrooien van oma.
is nu 5 weken geleden en misschien klinkt het heel raar,maar dáár heb ik dus moeite mee, Hiervoor was er nog steeds "iets". Dit is echt het allerlaatste en maakt het zo definitief,.Ik heb vannacht zelfs erover gedroomd terwijl ik tot nu nergens moeite mee had. Dit vind ik echt KUT.
raar hé? Kist sluiten vond ik niet erg, de crematie niet,alle andere dingen niet. Dit zou het minst erge moeten zijn maar ik heb er het meeste moeite mee
Vlak ernaast ligt de strooiweide, en regelmatig zie je daar van die strepen as als er iem uitgestrooid is.
En dan zie je een week of 2 later dat ze dat grasveld gemaaid hebben, en is alle as ook weg. Daar zou ik het als nabestaande pas moeilijk mee hebben... wordt je dierbare gewoon gestofzuigd door een grasmaaier en belandt het allemaal in eoa groencontainer...
quote:Zulke mensen hoef je ook niet langer aandacht te geven. Ze komen er vanzelf wel een keer achter dat de wereld helaas niet zo werkt als ze zelf getroffen worden door kanker.Op maandag 19 april 2010 15:27 schreef bondiedann het volgende:
...
Met de rest van de familie heb ik ook geen contact omdat mijn familie het ons kwalijk neemt dat mijn moeder gestorven is aan kanker. "we hebben niet genoeg geprobeerd, ze kon ook naar amerika om geopereerd te worden!"..
Mijn tollerantielevels staan heel laag, maar om te vermijden dat ik ruzie ga zoeken of een woedeuitbarsting krijg vermijd ik alle vormen van stress. Stress begint nu bij mij al bij een overenthousiaste puber of een ongehoorzame hond, een schreeuwend baasje, iemand die voorpiept bij de kassa. Soms heb ik ook hele asociale gedachten tegenover zwervers of junkies die ik zie lopen. Dan dacht ik: was jij maar gegaan i.p.v. mijn lieve moeder. Ik schrik daar best van.
Vandaag neemt de chirurg contact met ons op om een afspraak in te plannen. Wij moesten zes weken wachten op de resultaten van de obductie, maar ze zijn er nu al uit. Ik ben hier zo zenuwachtig van. Ik had eigenlijk ergens gehoopt dat ik nog al die weken moest wachten. Het lijkt allemaal zo vlak na elkaar op je bord te vallen. Ik ben best bang om te horen wat er ons straks verteld wordt. Sowieso best eng om weer in dat ziekenhuis te komen waar alles begon en eindigde. Dubbel: kon ik er nu maar heen. Ik wil het weten.
quote:Hoe is het nu met je opa? Vreselijk voor je vader, maar is er al nieuws of hij snel naar Nederland kan komen?Op donderdag 15 april 2010 21:01 schreef kwiwi het volgende:
Met m'n opa gaat het ineens heel erg snel achteruit. In een dag of 4 is de morfine al verdriedubbelt. En hij eet en drinkt niet meer ivm met de maagkanker, en heeft geen infuus meer dus iedereen heeft het over een kwestie van 'dagen'. Maar m'n vader moet uit Amerika overkomen en dat gaat nu nog een probleem lijken te worden met die aswolk uit IJsland en het vliegverkeer dat stil ligt de komende dagen
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
quote:Op woensdag 21 april 2010 08:45 schreef Jack. het volgende:
Pfff, vandaag is 't zijn verjaardag en morgen de mijne.
Heb er helemaal geen zin in.
Liefst zou ik gewoon terug m'n bed in kruipen en volgende week ergens wakker worden....
Kan ik mij zo levendig voorstellen. Mijn verjaardag was een dag na de crematie en viel gelijk samen met de dag dat het een week geleden gebeurde. Veel mensen durven je niet te feliciteren en anderen doen dat juist heel onhandig of ongepast. Ik had ook liever die dag ongemerkt voorbij laten gaan, maar mensen gaven aan langs te willen komen. Hoewel ik daar helemaal geen zin in had liet ik het toe mits er geen taart of cadeautjes of wat dan ook gekocht werden. Uiteindelijk had ik een huiskamer vol en was ik toch superblij met het cadeautje van mijn zusje: een mooi ingelijste foto van mams en een kom met hyacinten. Eenzelfde zoals zij aan mijn zusje had gegeven. Het zwaarste moment, namelijk exact een week na het tijdstip van overlijden, is bijna onopgemerkt aan ons voorbij gegaan. Naar omstandigheden had ik mij toch geen betere dag kunnen wensen. Ik vrees alleen dat het volgend jaar andere koek wordt. Ik wens je veel sterkte vandaag en hoop dat je morgen ondanks alles toch een fijne dag hebt.
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
quote:Iedereen is anders, maar ik vind die dagen wel makkelijker dan het eerste jaar.Op zaterdag 24 april 2010 10:21 schreef Jack. het volgende:
Bedankt ravenous, ik heb het overleefd
En uiteindelijk was het wel ok. Op zijn verjaardag met een goeie vriend wat gaan drinken in onze stamkroeg.
En op mijn verjaardag met buren die me op het juiste moment goed opgevangen hebben lekker gaan eten in een restaurant en nadien thuis bij hen nog wat doorgezakt. Overdag op het werk was ik druk bezig, en heb ik wat zaken weggewerkt die er al enkele weken lagen, dus een vruchtbare dag. Het is zoals je zegt, de zware momenten gaan voorbij doordat je met andere dingen bezig bent, en als je er nadien aan denkt vallen ze al wat minder zwaar uit.
Dus ik ben tevreden, al hoop ik wel dat met de jaren die dagen gemakkelijker doorgaan.
Mijn moeder en ik gaan op zulke dagen meestal uit eten. Ik eet elke week bij haar, maar zulke dagen hebben toch iets bijzonders. Ook omdat mijn zus en vader van lekker eten hielden.
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
quote:Dat zou best goed kunnen dat je te weinig hebt gerouwd en dat dat er toch echt uit moet. Rouwen is een proces dat je kunt uitstellen, maar nooit overslaan. Maar goed dat weet je zelf denk ik ook best wel. Je kent jezelf denk ik het beste. Het is al goed dat je je van jezelf en je gedrag en gevoel bewust bent en er iets mee wilt.Op zaterdag 24 april 2010 21:03 schreef Lastpost het volgende:
- Out of the blue -
Ik merk de laatste tijd (véle maanden) dat ik een stuk minder emotioneel reageer op negatieve impulsen, zowel op relationeel gebied als bij erg zieken of zelfs bij overleden personen waar ik een intieme band mee heb gehad.
Herkennen meer mensen hier dit? Dat je vlakker wordt, het je minder boeit of wat dan ook.
Ik erger me er best wel aan, het lijkt wel (zonder dat ik dat bewust zo ervaar) alsof ik een stuk minder open ben qua gevoelens en negatieve gesprekken het liefst compleet negeer of anders interpreteer.
Niet dat ik ooit gewilt heb, maar ik merk aan steeds meer momenten/incidenten dat ik met de dag minder geef om dit soort dingen en er haast onverschillig om wordt terwijl het me wel degelijk wat doet.
M'n huidige relatie stond enigzins op het punt van knappen en ik keek er wat droogjes bij en zei enkel "Nou als jij denkt dat het dan beter is voor jou of ons, dan moet je dat maar overwegen" en teksten als "Tsja, ik ben mezelf en als het dan niet goed genoeg is, dan maar niet" en ik herken mezelf dáar ook niet bepaald in.
Toen ik op dat moment ook even op mezelf buiten zat op een bankje kwam het er niet echt uit ofzo, zat meer te denken aan de financieële gevolgen en de huisvesting dan het feit dat m'n relatie op het punt van kappen stond.
Misschien beter voor een eigen topic, maar ik link het zelf puur aan het verlies van mijn toenmalige vriendin en vrees ergens toch wel dat ik in de periode na haar overlijden te weinig/verkeerd bezig ben geweest met het verwerken ervan en dat dit soort dingen er de gevolgen van zijn.
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
quote:Dit dus. Mensen die drama's maken van relatief kleine problemen (lekke fietsband ofzo), of hun kind heeft een gaatje, het kan me gewoon echt geen ruk schelen.Op woensdag 28 april 2010 11:03 schreef Ravenous het volgende:
Ik merk zelf dat ik zowel afgevlakt als over-emotioneel reageer. Ik ben extra gevoelig voor andermans verdriet en zorgen. Afgevlakt reageer ik op mensen die denken dat ze een complete ramp ervaren terwijl ze bijvoorbeeld alleen een miskoop hebben begaan, hun portemonnee kwijt zijn (en later: oh nee hij ligt gewoon hier haha) blikschade aan hun auto hebben, hun kind niet naar ze luistert. GRRRRRR LEKKER BOEIEND allemaal
Maar een vriendin die het zwaar heeft omdat haar man die gevreesde ziekte heeft gaat me erg aan het hart.
Wat ik nu wel meemaak, is dat mensen hun leed (klein of groot) bij mij neerleggen, ik heb daar vorige week erg lang met een vriend over gesproken, dat deed me wel goed.
Men heeft zoiets van 'zij weet er alles van', en ook wel (al vind ik dat erg apart) 'zij heeft nu toch geen problemen'. Dus waar men eigenlijk niet meer aan mij vraagt hoe het gaat, beginnen ze direct over hunzelf. Ik ben daar weleens sarcastisch over, 'gelukkig heb je geen nagel gebroken'.
Vriend adviseerde me letterlijk 'zeg ze gewoon dat ze allemaal hun bek moeten houden en dat je het zat bent'
Morgen naar Parijs, vrijdag is broer-van-vriendlief jarig. Ik ga dan ook even het graf bezoeken.
Niet altijd even makkelijk heb ik al gemerkt
Leuk trouwens dat je daarvoor de trip naar Parijs maakt, sommige mensen vinden het kerkhof om de hoek al te ver...
Veel plezier in Parijs, en probeer toch ook wat te genieten vrijdag
De eerste maanden na het overlijden kon bijna niks me meer schelen, en maakte ik me zelden echt druk om iets, maar de laatste maanden is het precies andersom, elk probleem in mijn leven vergroot ik enorm uit, ik ga er over zitten malen in mijn hoofd, en dan komt het er ineens uit dmv een klaagzang bij vrienden, of een huilbui in mijn eentje thuis…
Ook dat problemen van vrienden enorm veel invloed op mij kunnen hebben herken ik, dan heeft er weereens iemand even wat relatie-problemen, komen daarmee bij mij, en terwijl zij het dan allang hebben uitgepraat met hun vriendin, zit ik thuis maar na te denken over hoe zij weer tot elkaar kunnen komen zeg maar…
Al met al is het echt klote dat rouwen…
Vanavond even naar zijn "graf" geweest ( hij is gecremeerd en we hebben de as begraven aan de rand van een weilandje naast ons huis ). Daar hangen zijn klompen aan een houten hek ( papa was een echte boer ) en er staan bloemen, en andere versieringen. Ook zijn foto hangt er en wat mooie beeldjes van vogeltjes ( me pa was een echte natuur man ). Het is zo raar, toen ik er naar toe liep dacht ik hem even te zien in een ooghoek. Gewoon aan het werk in de weide. ( je hersenen kunnen soms rare dingen met je doen ). Heb even bij hem gestaan, en ik baal er zo van dat hij niet meer mee kan maken wat ik allemaal bereikt heb in het laatste half jaar, ik heb een aanzienlijke promotie op het werk gemaakt. Hij zou zo trots op me zijn, ik mis dat gevoel me vader die trots op me is. Ik kan hem niet laten zien hoe "volwassen" ik ben geworden en hoe goed alles op zijn plaats valt. Vroeger heb ik hem vaak genoeg laten zien hoe erg ik kan falen in het leven. Nu alles zo goed gaat, eigenlijk niet voor te stellen hoe goed alles gaat. Is hij er niet meer, mijn vriendin is gelukkig weg vanavond. Ik zit als een klein kind te huilen terwijl ik dit type, met muziek op de achtergrond van mijn vader. Ik wil niet toten aan mijn vriendin of mijn moeder hoe erg ik hem soms mis. Ik wil voor iedereen in de familie juist de rots in de branding blijven die ik altijd ben/was. Maar eigenlijk wil ik zo graag een arm om me heen. Het klinkt stom, maar alles wat ik hier tegen volkome vreemde vertel kan ik niet tegen mijn eigen vriendin, moeder, zus, vrienden of familie vertellen. Terwijl ik zo graag over mijn vader wil praten met iedereen, ik wil zo graag vertellen hoe trots ik ook op hem ben/was.
Op dit moment lijkt het zo oneerlijk, hoe iemand die zijn leven zo hard voor alles heeft moeten werken, die nooit iemand kwaad heeft gedaan, altijd voor iedereen klaar stond, zo plotseling uit het leven gerukt werd. Terwijl hij eindelijk rustiger aan kon gaan doen en van alles meer kon gaan genieten. Hij was net opa geworden, mijn neefje was een half jaar toen papa stierf. Ook is het zo klote dat me neefje zijn opa nooit echt zou kennen, en andersom.
Wat zou ik toch graag willen dat ik hem weer tegen kom in een ander leven. Of dit nu in de vorm van een hemel is ( waar ik niet in geloof ) of in de vorm van reïncarnatie ( wat mijn overtuiging is ). Maar ik weet dat dat niet gebeurd, en al zou ik zijn reïncarnatie tegenkomen dan zal hij me niet herkennen..
Het is echt over. Papa is er niet meer, hij leeft alleen voor in onze gedachtes, alle mooie herinneringen en alles wat hij gepresteerd heeft in het leven.
Ik baal er zo van alles waar ik hem pijn in heb gedaan, de zaken waar ik niet meer mijn excusses voor aan kan bieden. En alles wat ik nog had willen zeggen, doen en laten zien.
Gelukkig waren we om een of andere reden het half jaar voor zijn dood veel vaker samen. Ik woonde al een tijd niet meer bij me ouders maar ik kwam er steeds vaker op de koffie, of er even kletsen. Zo heb ik uren met me vader buiten gezeten. En over alles wat er maar bestaat gesproken. Ook over zaken zoals de dood, geloof en wat er na de dood is. Papa zij dat hij dat wel ooit zou zien maar hij geloofde ook niet in een hemel.
Ooit zij hij tegen mij dat als hij dood was ik zo had als ik kon "paradise by the dashboard light" zou draaien op zijn begrafenis.. Dit heb ik ook voor hem gedaan. En steeds als ik hem mis draai ik dit nummer..
Soms vraag ik me af of me pa misschien wel wist dat hij een hart probleem had, maar hij was van het kaliber man dat niet zomaar naar de dokter ging. Ik heb wel eens meegemaakt tijdens een verhuizing dat hij ineens duizelig werd en bijna viel.. Maargoed bedacht ik me toen, hij was ook wat ouder en werkte voor iemand die 20 was. Dat zou hij zelf ook wel gedacht hebben, vermoed ik. Mijn oom vertelde dat hij dit ook eens gezien had. Maar gedane zaken nemen geen ommekeer bedenk ik me dan.
Ik maak me ook veel zorgen om me moeder, die is tenslotte ook al weer 60 en heeft een slechte gezondheid. Ik bedenk me wel eens dat ze ook maar zo kan overlijden. En realistisch gezien zal dat binnen 10-15 jaar zijn. Ook al lijkt dat nog een lange tijd, alles gaat zo snel.
lang verhaal.. maar het lucht wel op..
quote:Dankje, dit zijn wijze woordenOp donderdag 29 april 2010 20:41 schreef krakkemieke het volgende:
Bill-E, zoals je over de laatste tiid vertelt, dan klinkt het alsof je pa je heel goed kent. En hij weet wel dat je niet zo bedoeld hebt.
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
En ik herken heel erg dat je wil vertellen hoe trots je bent. Ik had dat ook heel erg en ik heb dat ook gedaan. Het klinkt alsof je het ook wel kwijt kan en ik kan je aanraden om dat te vertellen. Het heeft mij in elk geval erg geholpen.
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleeft!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
quote:Ik herken inderdaad ook wat je schrijft Bill.. Ik denk dat dat bij het verwerken van je verlies hoort. Vannacht had ik toch een debiele droom zeg, mijn moeder kwam ik tegen, ik kon haar niet wijs maken dat ze dood was, het leek wel alsof ik gewoon terug in de tijd was met de wijsheid van nu
Bill-E, echt ontzettend veel sterkte gewenst!
Wat je daar neer zette kon net zo goed door mezelf geschreven zijn, er zijn zoveel overeenkomsten in jouw verhaal met wat ik meegemaakt heb, en hoe ik me ook soms nog voel.
Gek hoe dromen zo realistisch kunnen zijn...
Ik heb het echt ff helemaal gehad met alles en iedereen, voor het eerst ga ik zelf een aantal dagen op vakantie. Vertrek straks lekker met de motor, en nog een vriend, richting Duitsland en eind vd week ben ik terug.
Alweer 6 maanden geleden en tegelijk nog maar 6 maanden geleden.
Ik mis hem.
quote:Dam, dat is erg heavy, sterkte man!Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:
Goedemorgen allemaal,
Mijn eerste post op het fok forum en ook maar gelijk een zeer zwaar verhaal voor mij.
Op 8 november 2009 om 00:31 kreeg ik telefoon van de directeur waar mijn vader werkte, op het moment dat ik de telefoon op nam dacht ik "shit waarom belt mijn vriendin mij nu wakker" echter na 5 tellen hoorde ik het, " Met William, Tom ik heb slecht nieuws" toen wist ik het! Mijn vader was overleden. Mijn vader werkte voor de laatste 4 jaar van zijn leven met heel veel energie en plezier in Nigeria alwaar hij energie centrales bouwde voor Nigeria. Natuurlijk wisten wij dat het er gevaarlijk was echter dit hadden we nooit gedacht.
Mijn vader is om 20:20 vermoord door een gewapende afrekening. Toen ik William zijn stem hoorde schreeuwde ik het uit! Natuurlijk werd met mijn moeder wakker en ook mijn 2 zusjes. Toen moest ik het zware nieuws aan mijn moeder vertellen, dat haar lieve man nooit meer thuis zou komen maar ook dat onze papa er nooit meer zou zijn. Mijn zusjes zijn 17 en 23 ikzelf ben 25 ons leven staat op zijn kop en ik weet op sommige momenten gewoon niet meer wat te doen. Ik moet sterk zijn voor mijn zusjes en mijn moeder.
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen. Ik ben gewoon soms toe aan lekker vakantie een aantal dagen gewoon niks doen en met mijn vriendin / verloofde over mijn vader praten. Er komt ook zoveel op je af, van kranten tot TV zenders etc. Je wordt gewoon geleefd!
Ook nu iedere dag nog gaat het slecht met mijn moeder, s' avonds is het huilen en ik snap het wel en ik heb ook verdriet echter ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?
quote:Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.Op donderdag 20 mei 2010 21:36 schreef straatmadelief het volgende:
Mijn grootste angst.. dat je echt onverwacht hoort dat een echte dierbare van je is overleden.. pff.. Sterkte.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....
Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.
Ik voelde me zo weer wegglijden in dat diepe donkere dal waar ik sinds begin dit jaar eindelijk langzaamaan ben aan het uitkomen. Ik heb een korte nacht gehad, raar gedroomd, weet niet wat ik nu moet, nergens zin in... Ik weet hoe diep ik heb gezeten december vorig jaar, en wil niet terug in die situatie verzeilen, want ik weet niet of ik dat een 2de keer kan overwinnen...
quote:Inderdaad.Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Mijn vriendin lag op dat moment wel in het ziekenhuis, maar voor iets waar 99,9% van alle patiënten gewoon weer bij naar huis mag binnen de gestelde periode van enkele dagen en niets leek dat in dit geval ook in de weg te staan.
Ze was er om nieuwe medicatie uit te proberen, zou het aanslaan dan had ze een nieuwe verpakking in het medicijnkastje en mocht het op niets uitlopen dan zou ze het oude blijven gebruiken, gevaar van niets wat dat betreft.
Het enige punt was dat ze gedurende die dagen vrijwel niets kon/mocht eten en verslapt was en juist dat is haar uiteindelijk fataal geworden toen ze vanuit het niets een longbloeding kreeg.
D'r lijf kon het op dat moment nog net aan en later bleek de volgende redelijk onschuldige bloeding uiteindelijk fataal en toen was het binnen 4 uur afgelopen.
Wat mij het meest bijgebleven is was de kille reactie op de afdeling waar ik heen liep, aangezien ze daar niet meer lag keek ze voor me in de computer en ik was dusdanig van de kaart dat ik tot 3 keer toe gewoon dr achternaam verkeerd spelde waardoor ze niets kon vinden, uiteindelijk op Hyves maar even gekeken voor de zekerheid.
En toen kwam ze erachter dat de op de thorax ic lag en vertelde ze me direct dat ze de volgende dag niet zou halen terwijl ik niet meer wist dan dat ze daar voor medicatie lag en een longbloeding had gekregen, niet wetende dat die combinatie haar dus fataal zou kunnen worden.
Dan zak je echt letterlijk door de grond, helemaal als je op die IC ergens in de nacht rond zoekt naar je vriendin en dan op de juiste plek te horen krijgt van de arts ter plekke dat ze zelf nog niet weet dat het dusdanig verkeerd zit dat ze met pijn en moeite de volgende dag zou kunnen halen.
Ben wel bijzonder blij dat ik d'r nog heb kunnen zien, zelfs vol medicatie, tanden die door de teringzooi in haar lijf gewoon los begonnen te zitten en een huid die vol bultjes en littekens zat was ze nog steeds dat prachtig mooie meisje waar ik verliefd op werd en hoe ziek ze ook was op dat moment, nog steeds vol humor en die lach.
Van te voren werd me gewaarschuwd dat ze er akelig bij lag, allerlei functies bijna op 0 hingen en dat het praten zoveel pijn deed dat ze gewoon stil voor zich uit bleef turen en toen ik binnen mocht begon ze gelijk te praten, bijkomend bizar iets was dat dit de eerste ontmoeting was met d'r ouders en dat zij dus zelf moest uitleggen dat ik daadwerkelijk die jongen was waar ze verliefd op was, al vele maanden, zonder dat hun het wisten.
Wat dat betreft was ik blij dat ze nog bij kennis was, anders had ik d'r dus niet eens meer kunnen zien.
Ben daarna ook niet meer naar de plek geweest waar ze opgeborgen lag, puur omdat ik me liever die lach bleef herinneren dan m'n vriendin in een kist en ik heb er geen moment spijt van gehad.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?
quote:Natuurlijk, 3 maart 2008.Op vrijdag 21 mei 2010 09:11 schreef -Nienna- het volgende:
Heftig verhaal, Lastpost.
Mag ik vragen hoe lang het geleden is?
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
quote:Mijn vader is ongeveer 3 maanden geleden overleden op dezelfde leeftijd. In tegenstelling tot jouw vader was de mijne wel ziek, maar het ging toch onverwacht snel.Op donderdag 20 mei 2010 21:56 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Dat moment dat je dat hoort, is ook nauwelijks te omschrijven.
Hier ging de telefoon om half 4 's nachts, mijn vriend nam op, ik lag nog half te slapen en kreeg amper mee wat er gezegd werd. Hij hing op met: we komen eraan, ging op het randje van het bed zitten en moest mij vertellen dat mijn vader overleden was.
Zo maar, niet ziek, 56 jaar, hartstilstand, weg....
Afgelopen 3 november dus.
Daarna belde mijn moeder nog een keer, ze kreeg mijn broertje niet te pakken.
Dus zijn we eerst daar langs gereden, op de deurbel gedrukt tot hij opendeed en dan moet je het vertellen.
Bizar.
Ik heb het idee dat er iets kapot is gegaan op dat moment. Ik voel gewoon vrijwel geen verdriet. Nu hoor ik wel vaker dat dit even kan duren voordat het besef er is, maar ik vind het echt bizar. Mijn moeder heeft overigens hetzelfde.
Hoe zit dat bij jou, als ik dat vragen mag?
quote:Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.
quote:Ik heb niet dat kleine dingen mij zwaar vallen zoals het weer, maar ik kan nu ook boos worden als ik iets laat vallen.Op maandag 3 mei 2010 09:05 schreef Tommpy het volgende:
Het is nu een aantal maanden geleden en ik merk aan mezelf dat ik zo boos kan worden om zulke kleine dingen en dat zelfs de kleine dingen mij zeer zwaar vallen.
Of als ik mij heel even stoot.
Na het verliezen van 2 hele goede vrienden word ik boos om bijna ALLES.
Succes ermee...Heftig.
alhoewel het me heel goed doet dat ik deze stappen neem heb ik toch af en toe een terugvalmomentje... Straks is het "oude huis" er niet meer en dat is ergens best bedrukkend!quote:een professional heeft voor mij ook niet echt geholpen. Ik kon er met mijn vrienden niet goed over praten omdat zij zich gewoon niet konden inleven in de situatie. En net zo min met mijn oom en tante (omdat de impact voor hun toch weer heel anders was....nog een gezinnetje en kinderen...en het gat was minder diep voor hun).Op vrijdag 21 mei 2010 09:28 schreef -Nienna- het volgende:
[..]
Misschien eens gaan kijken bij iemand anders, wie weet voel je je daar beter op je gemak?
Het gevoel alsof het nog maar net gebeurd is herken ik, alhoewel vader/vriendin niet echt te vergelijken is denk ik.
ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij een rouwverwerkingsgroep. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten en ook weinig tot geen aanknoping kunnen vinden met de buitenwereld. Dat heeft mij persoonlijk erg veel goed gedaan en heeft me heel erg geholpen met het verwerken van het overlijden van mijn moeder. En ik heb er een leuke kennissengroep aan overgehouden
quote:Thanks voor de berichten. Je ziet toch wel dat het lezen van berichten die mensen hier posten dat er een soort van "click" is tussen de mensen omdat ze van zulke zwaren dingen hebben meegemaakt.Op maandag 3 mei 2010 20:41 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Dam, dat is erg heavy, sterkte man!
Heb je of je familie al naar professionele hulp gezocht?
Mijn moeder en mijn middelste zusje die gaan naar een Therapeut, mijn moeder heeft het zeer zwaar maar ben toch heel trots op der dat ze iedere dag toch weer uit bed komt. Mijn zusje is een dag minder in de week gaan werken, die heeft het ook nog steeds heel zwaar. Mijn jongenste zusje (17) die doet het zeer goed eigenlijk. Haar school loopt zeer goed en ook daar buiten gaat het goed. Ik zelf ben vooral met mijn werk bezig, maar af en toe heb je echt een klote dag ! Dan is alles teveel en merk je ook aan jezelf dat je bij het minste of geringste boos en kwaad wordt. Het doet nog iedere dag pijn maar de dagen gaan zo snel voorbij het lijkt alsof gisteren toen het gebeurde alleen is het al weer bijna 7 maanden geleden !!
quote:Lastpost, ik weet niet waar je gepraat hebt. Maar bv bij het RIAGG kan je altijd om een ander vragen, als het met de eerste niet klikt. Dat zeggen ze meteen al.Op vrijdag 21 mei 2010 09:14 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Natuurlijk, 3 maart 2008.
Maar helaas voelt het nog steeds alsof het vorige week gebeurd is.
Twijfel ook nog steeds aan van alles, of ik niet eens moet gaan praten met iemand (destijds wel gedaan maar na 5 sessies weer vertrokken omdat ik me er niet op me gemak voelde) die ervoor geleerd heeft, al vraag ik me dan weer af met welk nut op dat moment, al zou ik zo weer in kunnen storten heb ik het gevoel mocht er iets gebeuren wat negatief is.
Ik zou het toch eens met een ander persoon proberen. Of misschien idd een lotgenotengroep.
Bijna al een half jaar dat mama er niet meer is, praat er weinig over, ga door met leven, maar breekt soms wel op. Relatie werd er ook niet beter op, misschien dat praten toch gaat helpen.Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten
Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...
Bedtijd, morgen werken
Afgelopen Moederdag hakte er best wel in. Gelukkig heb ik iemand waarbij ik mijn gevoelens en pijn mee kan delen quote:Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?Op vrijdag 21 mei 2010 23:17 schreef Cocktailprikker het volgende:
Een hoop gebeurd hier intussen
Vandaag voor het eerst de urn + as gezien, en een cd met foto's van mama van een tante gekregen. We willen alle foto's verzamelen, en een algemene reeks foto's + specifieke persoonlijke foto's op cd zetten
Gister was ik jarig, 21, de eerste verjaardag zonder mama. Maar ik heb me nog nooit zo níet jarig gevoeld, eigenlijk een dag als alle andere. Vier het ook niet...
Bedtijd, morgen werken
Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.
Ik begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).
Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?
Aan alle bovenstaande posters waar ik het nog niet tegen gezegd had (en voor de anderen nogmaals): veel sterkte!
Heb me afgelopen weekend wel wat laten gaan qua biergebruik, maar het hielp wel om de zorgen even opzij te zetten.
Ik heb het er gisteren nog met buren over gehad, en die zijn er in geslaagd om me toch enigzins wat gerust te stellen dat het niet noodzakelijk slecht nieuws moet zijn. Vrijdag volgt de uitslag van de operatie dus ik hoop dat het dan reuze meevalt.quote:Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.Op zaterdag 22 mei 2010 19:54 schreef Nexie het volgende:
[..]
Op wat voor manier is je relatie gaan lijden onder je situatie? Omdat je er niet genoeg over praatte?
quote:Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...Wat doen die foto's met je? Ik dacht eigenlijk dat elke confrontatie met iets wat met mijn vader te maken heeft zwaar zou zijn (en dat zou vaak zijn aangezien wij veel interesses/hobby's delen), maar ik voel niets..
Ook niet bij foto's bijvoorbeeld. Dit lijkt me echt niet gezond; het liefste zou ik gewoon een keer lekker willen kunnen schreeuwen/huilen maar helaas.
De ene keer zie ik dus een foto waar ik alleen blij van word, de andere keer kan ik niet meer ophouden met er aan denken. Eerst deden alle foto's me niks maar dat komt nu meer en meer omdat het besef duidelijker is. En ik wil het niet meer vooruit schuiven, dat gaat prima als je van alles te doen hebt, maar uiteindelijk schiet je er niks mee op en moet je toch door die shit heen
quote:Misschien wel iets te hard jaIk begrijp je situatie, ik ga ook door met leven, misschien zelfs iets te hard. Ik laad het liefste mijn week zo vol mogelijk en ben veel van huis (woon in mijn ouderlijk huis, had wel plannen om iets te zoeken maar heb dat even uitgesteld wegens de omstandigheden).
quote:Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.Binnenkort ben ik ook jarig, heb ook besloten om het voor de familie niet te vieren. Ik wil misschien wel met vrienden iets afspreken, om toch iets te hebben zeg maar. Misschien ook een idee voor jou?
quote:Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten danOp dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ja... Niet te veel over mijn gevoelens praten en daardoor uiteindelijk je van alles afkeren, inc vriendin dus.
Ik ben sowieso wel van plan om hulp in te roepen als de situatie zo blijft hoor, maar ik heb zo'n vermoeden dat het vanzelf komt nadat al het geregel voorbij is, en als het allemaal wat rustiger is.. in de zomervakantie of zo.quote:Ik heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komenOp dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Soms doen de foto's niks met me, sommige foto's wel, sommige foto's niet. Er zijn werkelijk honderden foto's van mama's laatste maanden, van leuke momenten, minder leuke momenten, verschrikkelijke momenten... Toch is het wel fijn om er een beeld bij te blijven houden, dat je terug kunt kijken op wat je meegemaakt hebt. Want vaak is het zo onwerkelijk...
quote:Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer isOp dinsdag 25 mei 2010 16:20 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik hoef ook even niks met vrienden af te spreken, voor mij betekend mijn verjaardag niet zo veel.
Ik heb dan wel zoiets van "hij had hier echt bij moeten zijn".Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog
quote:Bij mij kwam juist de dip nadat het geregel allemaal voorbij was. Je word in die tijd geleefd (nu speelde het bij mij ook nog dat ik net afgestudeerd was en slecht aan een baan kon komen en daardoor bijna op straat ben beland (fijn zo die woningcorporaties)... maar dat terzijde. Nadat het geregel voorbij was heb ik een enorme periode gehad van feesten en leven met de dag. veel festivals / feesten. veel drank. maar juist in die periode sloeg bij mij de eenzaamheid toe.Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
[..]
Ah, op die manier. Daar moet ik maar op letten dan
[..]
Ik ben dan ook na de zomerperiode hulp gaan zoeken omdat ik er zelf alleen niet uit zou komen. En dat heeft me heel erg geholpen.
quote:Dat geluk heb ik dan wel weer. Ik heb nog een (familie)foto van mijn moeder + familie waar wij nog niet wisten dat ze ziek was (ze wist het zelf vermoedelijk al wel). Ze staat er niet geweldig op (maar dat stond ze nooit op foto'sIk heb helaas maar heel weinig foto's, totaal geen van de laatste maanden. De bedoeling was om als gezin een mooie foto te laten maken nog - wens van mijn vader - maar zover heeft het niet mogen komen
[..]
) toch ben ik erg dankbaar dat ik nog een foto heb. Heb er een in mijn beurs zitten en er staan er verschillende door het huis quote:Koester deze gelukkige momenten juist, en bedenk jezelf hoe je vader zou hebben gereageerd op de hele situatie. praat met hem in je gedachten (hoe maf het ook klinkt).Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is
Trouwen/kinderen wordt een zware.. mijn vader hield enorm veel van zijn gezin en wilde dolgraag opa worden. Ik hoop dat ie toch vanuit ergens toe kan kijken nog
quote:Dat is net een goeie houding volgens mij. Blij kunnen zijn om mooie momenten, en dan ook hem niet vergeten en beseffen dat hij het graag had meegemaakt zonder dramatisch te worden.Op woensdag 26 mei 2010 10:29 schreef Nexie het volgende:
Begrijpelijk ja. Ik heb een beetje moeite met dat soort dingen, ik heb het idee dat ik heel raar ben omdat ik allemaal gewoon geluk/vrolijkheid voel bij positieve gebeurtenissen terwijl mijn vader er gewoon niet meer is
Helemaal niet raar dus, ik wou dat ik dat zelf ook vaker zou kunnen, al betert dat wel de laatste tijd.
Excuses trouwens om dit in dit topic te gooien. Achteraf gezien past het misschien niet in dit topic, maar ik was bang alweer een dierbare te moeten afgeven...
Wat betreft het overlijden van mijn buurman waar ik het erg moeilijk mee heb/had, begin ik nu sinds lange tijd weer te denken dat ik er wel doorkom en weer kan genieten van mooie momenten die ik mag meemaken. Hij is nooit ver weg in gedachten, maar het "verpest" mijn blije gevoel niet meer zoals vroeger. Heel af en toe moet ik nog wel eens diep zuchten en denk ik met weemoed aan vroeger, maar dat is ook weer niet verkeerd denk ik.
Ik hoop dat iedereen hier die nog zware momenten beleeft, deze gewaarwording ook mag meemaken binnenkort, want het voelt ontzettend goed aan!
Om iets onnozels. Ik was naar een glasblazer geweest vandaag die iets met as erin voor me gaat maken (Voor mijn moeder) en ik had het al een beetje moeilijk de hele dag.Maar toen ik even later de link onder ogen kreeg van het huis van oma op internet...Toen moest ik even slikken.Huis helemaal leeg natuurlijk (laatste keer dat ik het zag stond alles er nog) maar de fluitketel op het aanrecht.Waar ik haar dus elke keer weer mee zag hannesen om koffie te zetten.
En toen, Om die kut fluitketel moest ik huilen.Ik kon niet huilen toen ze in coma lag.Niet toen ze dood aan het gaan was.Niet toen het voorbij was, en niet op de crematie.Niet bij het uitstrooien van as,maar wel OM EEN FUCKING FLUITKETEL!
Zo, dat lucht op.
In coma liggen, sterven, cremeren, zijn dingen die niet vertrouwd zijn als je aan je oma denkt. Maar die fluitketel was zo te zien iets dat erg typerend was voor haar, en dat zien staan in een leeg huis doet je misschien beseffen (voor het eerst?) dat het echt allemaal nooit meer terugkomt. Misschien ook wel het feit dat ze dat laten staan en verder alles hebben leeggehaald, alsof die fluitketel geen enkele waarde heeft. Als dat zo is, ga hem dan even ophalen en geef het een mooie plaats bij jou thuis
Sterkte!
Mijn leven is wel veranderd, dat is het enige positieve er aan. Ik heb hulp gezocht en ga er aan werken.
Ik kan me voorstellen dat het een zware relatietest is om zo'n periode door te komen. Ik was vrijgezel destijds, en toen dacht ik dat het misschien wel handiger was geweest om wel in een relatie te zitten om steun te vinden in moeilijke momenten, maar nu denk ik dat het misschien ook wel goed was om met niemand rekening te moeten houden en op mijn eigen tempo alles te verwerken.
Ik weet niet wat er allemaal speelt en gebeurd is tussen jullie waardoor de relatie geëindigd is. Misschien dat een tijdje weg van elkaar goed is en dat je er nadien over kan praten om te kijken of je weer samen verder kan? Een overlijden verandert je leven sowieso, met of zonder relatieperikelen. Dat is bij mij zo en wellicht de anderen die hier posten ook. In mijn geval ben ik er alleen nog niet uit of het iets positiefs heeft zoals jij het stelt. Ik had graag een hoop dingen anders zien evolueren, maar dat zal bij jou ook wel zijn aangezien je relatie er onderdoor is gegaan.
Iig goed dat je niet bij de pakken bent blijven zitten en hulp zoekt omdat je voelt dat je dat nodig hebt. Ik hoop voor je dat je er de nodige antwoorden/steun in zal vinden en dat je er weer bovenop komt!
En als je wat dingen kwijt wil dan kan je altijd in dit topic terecht
In januari overleed mijn vader in het ziekenhuis aan een hartaanval.
De avond ervoor was ik nog bij hem op bezoek geweest.
Hij had er vrede mee dat ie ging sterven.Hij vroeg alleen of we goed voor m'n moeder wilden zorgen ( had ie ook aan mijn broers en zussen gevraagd)
Omdat hij er vrede mee had, had ik het ook.Voor hem , als actief man was het vooruitzicht op een leven als kasplantje ook niks.
Op moederdag kregen we te horen dat mijn moeder kanker had.....niet meer te helpen......
Toen volgde er een wonderlijke tijd.Aan de ene kant zó verdrietig aan de andere kant....ik weet niet precies hoe ik het omschrijven moet......een soort verbondenheid
Mijn zussen,broers en ik namen ieder een taak op zich om het leven van mijn moeder zo aangenaam mogelijk te maken.Eigenlijk zonder dat we daar afspraken over maakten,heel natuurlijk.
Mijn moeder besloot naar een hospitium te gaan toen ze echt heel slecht werd.
Daar raakte ze in coma........Het is zo moeilijk om je moeder daar, uitgemergeld tot in het bot , te zien liggen.......Ik dacht alleen maar...ga alsjeblieft dood, dit is onmenselijk.....
Precies 9 maanden na mijn vader stierf ze.
Met haar dood heb ik het moeilijker gehad.Ze was nog niet "klaar"hier.
Ondanks dat mijn zussen,broers en ik niet echt een hechte familie zijn en ik b.v. niet met mijn zussen omga werd het regelen van de begrafenis en verdelen van de erfenis zonder één onvertogen woord geregeld.Het was net of mijn moeder nog aanwezig was en ons hielp alles in harmonie te regelen.
Al is het 10 jaar geleden....ik mis haar nog.....vooral bij belangrijke dingen,of zomaar ineens.
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren
Krijgt nu wel chemo's om wat te rekken 
Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
quote:Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodigOp woensdag 30 juni 2010 11:28 schreef shiftknop het volgende:
Mijn vader gaat ook over niet al te lange tijd
Longkanker, uitzaaingen lymfen en nieren
Dat uitgemergeld zoals hier boven beschreven wordt begint nu ook bij hem trouwens
Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.
Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.
Hoe oud ben je, shiftknop?
En Cocktailprikker, goed dat je hulp zoekt. Dat is nooit makkelijk.
quote:Hij is ondertussen 15kg afgevallen trouwensOp woensdag 30 juni 2010 18:19 schreef Nexie het volgende:
[..]
Veel sterkte! Zorg maar dat hij weet dat je voor 'm klaar staat wanneer nodig
Ik vind die klote afdelingen in het ziekenhuis ook zo erg.. daar zie je allerlei mensen in verschillende stadia (o.a. uitgemergeld idd) en dan is het onmogelijk om je eigen vader zo voor te stellen als die mensen die er erger aan toe zijn.
Inmiddels alweer meer dan 4 maanden verder en ik kan het nog steeds niet echt een plek geven, geen verdriet maar gewoon verder leven. Overigens nog steeds genoeg om te regelen ook (qua geldzaken etc), eigenlijk ook schandalig dat dat allemaal zo lang moet duren.
Hoe oud ben je, shiftknop?
22
Gelukkig laat paps ons wel goed achter financieel gezien. Kennis van mij zit nu zonder echtgenoot en met dikke financiële problemen, zij zal haar huis moeten verkopen. Dat blijft ons gelukkig bespaard!
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
quote:Oei, dat is heftig ja.Op maandag 12 juli 2010 19:44 schreef walk-man het volgende:
Hmm.
Even mijn verhaal .Vorig jaar november heeft een ''vriend'' van mij zelfmoord gepleegd (trein).
Ik ging niet veel met hem om, maar toch deed het me wat.
Hij kwam namelijk bij mij in de klas (4e , maar kende hem al vanaf de brugklas) , hij was een doubleur. Dat jaar spijbelde hij regelmatig en hij was er vaker niet dan wel. Ik sprak hem wel altijd kort als hij wel op school was en we hebben nog wat middagen samen doorgebracht bij het nablijven. Heb nog een toespraak op zijn crematie gehouden (wel zwaar huilen) en that's it. Dit was trouwens mijn 1e dood van dichtbij.
Sterkte!
Ik moet een keer leren om zulke dingen op tijd af te zetten. Ik weet heel goed wat het met me doet als ik hem op video zie en hoor spreken, maar toch blijven kijken he. Misschien dat ik het net vaker moet doen om het gewoon te worden ipv het te ontwijken?
Hoe doen jullie dat als je videos enzo hebt, kijk je daar dan regelmatig naar of houden jullie er ook zo'n zwaar gevoel aan over als je dat opzet? Ik ben wel blij dat ik dat heb en de mogelijkheid heb om het te bekijken, maar ik merk ook dat ik het eerder vermijd net omwille van het gevoel dat erbij komt kijken.
Misschien kunnen die dingen pas als je ze al erg vaak hebt gezien..
Beetje raar topic om dit te plaatsen misschien. Jullie gaat om met het verlies van een dierbare ik zal er ook aan moeten geloven maar ik zie het nog aankomen ook.
Mijn vader heeft dit jaar te horen gekregen dat hij kanker heeft. 57 jaar oud altijd kerngezond geweest nooit ook maar bij een arts geweest. Net gekozen in de gemeenteraad hele toekomst nog voor zich. Darmkanker uitgezaaid naar de lever die bijna voor driekwart is aangetast. Een paar maanden terug was ik nog vrolijk met hem aan het koken (kookles van paps en zo zag hij ook iedere week zn kleinzoon van nu bijna anderhalf). Twee weken later werd hij met gillende sirenes naar t ziekenhuis afgevoerd. Hij viel 17 kilo af en kreeg een stoma en lag aan de sondevoeding. Iemand die nooit wat heeft gemankeerd, hele trotse man moest zichzelf ineens overgeven aan ziekenhuizen en artsen.
Alsof dat niet erg genoeg was gingen we de medische malle molen in. Hij raakte depressief maar wou chemotherapie een kans geven. Artsen zagen het hoopvol in.
Vier maanden lang heb ik iedere chemo weer naast hem in t ziekenhuis gezeten. Vandaag waren tussentijdse onderzoeken en daaruit blijkt dat alles voor niets is geweest. Het heeft niets gedaan en is zelfs achteruit gegaan. Tewijl er in februari nog niets aan de hand was moet ik me nu klaar gaan maken om afscheid te nemen van iemand die ik niet eens meer herken als mijn vader. Hij neemt afstand van zijn grootste trots, zn kleinkind die hem niet eens meer zal herinneren. Hij wil niet met hem omgaan, niet meer met hem spelen. Te pijnlijk.
Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Aan de ene kant wil ik een hoop met hem bespreken maar merk van mezelf dat ik steeds meer afstand van hem neem omdat ik me gewoon geen houding weet te geven. Stom natuurlijk want ik heb nog tijd met hem, de kans om hem vanalles te vragen, maar ik zou niet weten hoe. Het is een trotse man die niet wil opgeven. Vorige week kreeg hij een koninklijke onderscheiding en vertelde hij iedereen nog dat hij terug zou komen, dat het tijdelijk was. Hoe kun je met iemand praten over de dood en over het leven als hij zelf denkt dat hij weer gezond wordt? Medisch is er vrijwel geen hoop meer. De tijd tikt maar door en ik weet niet hoe ik dit een plaats moet geven.
Ik denk dat je vader heel goed weet dat de toekomst in maanden te tellen is.
Maar dat ie, net als jij, niet weet hoe hij er mee om moet gaan en zich daarom verschuild achter zijn trots.
Vertel hem wat je voelt ( zoals het laatste stukje van je reactie), je verdriet, je wanhoop.
Dat je het moeilijk vindt dat ie zijn kleinkind niet meer wil zien....
Dat hoeft toch niet in volzinnen?
Zodat hij ook zijn gevoel aan jou kan vertellen, samen huilen?
het zou toch jammer zijn als jullie nu nog uit elkaar groeien omdat jullie je machteloos voelen.
Laat hem anders je reactie lezen, kan misschien een begin zijn om van alles te bespreken.
Sterkte.
Dus niet wachten tot hij z'n facade zelf neerlaat. Zoals Karin reeds zegt, hij weet diep vanbinnen wellicht heel goed hoe hij ervoor staat, maar wil dat zelf nog niet accepteren of wil zijn omgeving er niet mee lastig vallen. Daar is niets mis mee, maar laat hem zien dat je graag hebt dat hij die facade iig voor jou laat vallen zodat je maximaal kan genieten van de tijd die je nog met z'n tweëen hebt.
quote:Bedankt v oor je reactie.Op vrijdag 16 juli 2010 19:51 schreef Jack. het volgende:
Jolene, ik denk dat je gewoon tegen hem moet zeggen/vragen waar je nu mee zit. Wellicht dat je dan zo door de muur die hij nu rondom zich aan het bouwen is breekt en dat je er een goed maar wellicht ook emotioneel gesprek aan over houdt. Dwing hem ook niet om z'n kleinzoon te zien. Op dit moment is dat vooral iets wat je voor hem zou doen, aangezien je zoon het wellicht toch niet meer zal herinneren. Eenmaal hij z'n situatie accepteert en inziet hoe graag je met hem nog leuke en intense momenten wil beleven, zal hij waarschijnlijk vanzelf vragen om hem weer mee te nemen. En als dat niet zo is, dan is dat zijn keuze en hij benadeelt/kwetst je zoon er in geen geval mee. Dat bedoelt hij niet, en jij mag het zo ook niet zien.
Ik dwing hem ook niet om zn kleinzoon te zien en ik snap het ook wel hoor ben daar totaal niet boos over maar het punt is dat ik alleenstaand ben. Ik kan hem dus niet gewoon thuislaten bij vriendlief en naar mn vader toegaan. Waar ik ben daar is mijn kleintje ook en dat maakt het gewoon lastig. Het feit dat hij zn kleinzoon niet echt om zich heen wil hebben maakt het ook dat ik gewoon vrijwel niet langs kan komen.
Het is een ongelofelijk trotse man die nooit maar dan ook nooit praat over zn gevoelens en heeft ons eigenlijk datzelfde geleerd. Naarmate ik ouder werd wel een stukje bijgeleerd op dat vlak maar het blijft allemaal zo ongemakkelijk. Zodra je daar binnenkomt wordt je geconfronteerd met een beeld die ik gewoon niet wil zien. Hij begint ook te praten over koetjes en kalfjes en alsof er niks aan de hand is en dat maakt het alleen maar ongemakkelijker.
Ik ga vanmiddag naar hem toe en dan doe ik nog wel een poging.
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
Er is inmiddels een nieuw topic, deze is te vinden via onderstaande link:
Omgaan met het overlijden van een dierbare #3
[ Bericht 12% gewijzigd door Lastpost op 18-07-2010 12:48:59 ]