Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Welkom Leatherneck!

Sterkte Bill!
Wellicht besef je nu hoe snel de tijd gaat? Het lijkt alsof hij gisteren er nog was, maar het is alweer zo lang geleden? Misschien dat je onbewust het idee had dat er een dag komt dat hij er weer bij is, en dat je nu ziet dat die dag er nooit zal komen?
Die momenten heb ik zelf ook gehad, en ze komen nog wel geregeld langs maar heel langzaam vermindert de frequentie ervan wel (of je kan het beter plaatsen op zulke momenten, dat kan ook).

Bij mij is het volgende week donderdag al een jaar geleden

tvp

quote:

Op zaterdag 16 januari 2010 01:42 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag ben ik er echt kapot van.. Alles herinnerend me aan me pa.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien.. kortom klote dag..

Ik vind het echt erg voor je..ik wens je heel veel sterkte.

Veel sterkte ... Ik denk dat er op een rouwproces geen tijd staat. Maar als je het even niet meer ziet zitten allemaal, zonder je dan even af en denk aan hoe je pa zou willen dat je aan hem terugdenkt en hoe je verder zou gaan met je leven. Ook al zijn ze er niet meer (en denken veel mensen in je omgeving, uit het oog is uit het hart, na een paar maand mag die er wel over zijn ) In je hart en gedachten zal hij er altijd zijn. Als je hem niet kan zien voor je ogen, probeer het dan niet halstallig, het zal vanzelf komen dat je je hem weer volledig kan herinneren en zien zoals je hem kende toen hij nog leefde.

quote:

Op zaterdag 16 januari 2010 01:42 schreef Bill_E het volgende:
Vandaag ben ik er echt kapot van.. Alles herinnerend me aan me pa.
Zit al meer als een uur te janken als een klein kind.. Sinds zijn crematie heb ik dit niet meer gehad.. Lijkt erop dat de klap gaat komen nu ofzo.. Ik begin hem nu ook echt te missen.. ( al weer ruim 3 maanden en 2 weken dood nu.. het lijkt als gisteren, maar ook als heel lang geleden.. ) Ook kan ik me pa nog steeds niet in gedachte voor me zien.. kortom klote dag..

Sterkte jongen, soms heb je van die momenten.

quote:

Op zaterdag 16 januari 2010 12:40 schreef Nathan111 het volgende:
Veel sterkte ... Ik denk dat er op een rouwproces geen tijd staat. Maar als je het even niet meer ziet zitten allemaal, zonder je dan even af en denk aan hoe je pa zou willen dat je aan hem terugdenkt en hoe je verder zou gaan met je leven. Ook al zijn ze er niet meer (en denken veel mensen in je omgeving, uit het oog is uit het hart, na een paar maand mag die er wel over zijn ) In je hart en gedachten zal hij er altijd zijn. Als je hem niet kan zien voor je ogen, probeer het dan niet halstallig, het zal vanzelf komen dat je je hem weer volledig kan herinneren en zien zoals je hem kende toen hij nog leefde.

precies..mijn pa is ook al ruim 10jr overleden. Ik was vroeger ook altijd bang dat ik dingen zou vergeten van hoe hij was. (ik was heel jong toen hij dood ging..) maar nog steeds kan ik hem goed voor de geest halen. Als je van iemand houd, blijft dat altijd bij je.

De tijd gaat snel ja... Nu al meer dan een maand verder en nog steeds denk ik elke dag heel veel aan haar, en aan alles wat er gebeurd is.

tvp

Respect voor ''Mfox'' die een tattoo voor zn vader heeft laten zetten. Dat vind ik een heel mooi symbool!!
Uiteraard respect voor ieder die het verlies van een dierbare heeft moeten verwerken of daar mee bezig is! Sterkte allemaal!

Sterkte iedereen!

Weer ff wat posten

Heb afgelopen weekend gezellige avond gehad bij buren van mij. Zijn ongeveer zelfde leeftijd als buurman die vorig jaar overleden is. Moest er pc komen repareren en had ze al lange tijd niet echt meer gezien/gesproken. Dus wat bijbabbelen enzo, en was pas om 5u30 thuis (echt respect voor mensen van 69 jaar)
Was erg leuke babbel, en had 't gevoel dat ik uiteindelijk toch niet zo slecht bezig ben en dat ze me wel steunden in m'n keuzes enzo. Hield er dus een goed gevoel aan over.

Ben deze week ook begonnen met danslessen (de klassiekers zoals swing enzo) op m'n eentje in zo'n cursus voor singles. Is op half uur rijden en ken er bijgevolg ook niemand. Eerste les was gisteren, viel reuze mee en leuke groep enzo. M'n buurman heeft vroeger veel gedanst, deed wel eens wedstrijden mee enzo, dus hij kon het wel. Heb het hem nooit zien doen, want dat kon hij al vele jaren niet meer (longproblemen).
Het boeide me wel al een tijdje om dat te leren, maar altijd uitgesteld, en nu dan toch maar gedaan, ook een beetje voor hem. Ik weet zeker dat hij het leuk had gevonden, en mij zou aangemoedigd hebben en tips enzo zou gegeven hebben. Hij heeft het helaas niet meer mogen meemaken, maar ik hoop dat hij er toch nog van kan meegenieten daar boven.

Het is voor mij ook een manier om mezelf weer wat socialer op te stellen. Heb het afgelopen jaar al m'n bezigheden laten vallen. Ik ging elke week 2-3x lopen enzo, allemaal mee gestopt omdat ik er het nut niet van inzag, geen zin meer in had. Het enige wat nog overbleef was werken, eten, slapen en 2-3x per week naar cafe of andere gelegenheden waar ik kon drinken. Ik ging dus niet bepaald goed om met het overlijden van mijn dierbare... ook door allerlei zaken die nadien m'n pad gekruist hebben waar ik niet mee om kon. Daar probeer ik nu dus wat mee te breken en de draad weer op te pikken. Ik ga nog wel op cafe, maar het mag niet de hoofd/enige bezigheid zijn, zoals het nu wel geworden was

Goed bezig Jack!
En fijn dat je een leuke groep hebt met dansen!

eindelijk deze topics eens doorgelezen en wilde iedereen sterkte wensen.

Ik heb in mijn begintijd op fok een topic gehad erover en dat heeft mij op een bepaalde manier geholpen, een erge prater was ik nooit, schrijven kan ik een stuk beter en hoop dat het voor de mensen hier ook een beetje hulp kan zijn, dingen van je afschrijven hier

mijn vader is overleden toen ik 15 was en nu vandaag besef ik mij al te goed dat ik hem al zo lang niet meer gezien heb, morgen ben ik namelijk jarig en ik word al 33 jaar. Ik heb hem gewoon al langer niet gekend dan wel en dat is zo een ontzettend vreemd gevoel. Zoveel dingen zonder hem gedaan waarvan zoveel belangrijke dingen: volwassen worden, uit huis gaan, de liefde van mijn leven tegenkomen, eerste baan, eerste huis kopen, trouwen....(teveel om op te noemen) De dingen waarbij het gemis zo duidelijk is.. Morgen drink ik een maar borrel op hem met mijn man

Schrijven gaat me wel goed af, en het helpt ook wel een beetje. Maar ik vind het maar tijdelijk. Je bent het kwijt en dat lucht even op maar wat later krijg ik weer dat beklemmend gevoel.
Wat je zegt over langer geleefd zonder hem dan met hem, heb ik nog niet bij stilgestaan. Nu duurt dat ook nog wel even bij mij (moet al rond de 50 zijn om dat moment mee te maken). Ik denk dat het gevoel ongeveer hetzelfde is als beseffen dat je even oud of ouder bent geworden dan hem.
Aan je laatste zin te zien ben je er zo te zien wel in geslaagd om het een plaats te geven na al die jaren. Zulk verlies verwerken als je 15 bent lijkt me helemaal niet eenvoudig (ik was zelf 22 toen ik m'n vader verloor, 26 toen ik m'n buurman verloor). Volgens mij is dat wel erg fijn, er bij stil kunnen staan zonder dat het dramatisch wordt en dan weer doorgaan.
Veel plezier/sterkte alvast morgen

Nu ik het contact met de buren naast mij weer aangehaald heb, gaat het me eigenlijk een stuk beter af. Ik heb afgelopen weekend alles eruit gegooid waar ik mee zat en ze hebben de hele tijd geluisterd en hun visie op de dingen gegeven, en soms zaten ze gewoon met open mond te kijken bij bepaalde dingen die ik zei van wat ik afgelopen jaar heb meegemaakt/gehoord.
Het mooiste vond ik dat m'n buurman op een gegeven moment zei dat ik bij hen altijd welkom was voor een babbel en dat ik aan hem een "nieuwe" buurman had, om het verlies van m'n overleden buurman op te vangen.
Voor het eerst sinds lange tijd heb ik opnieuw een soort gevoel van thuiskomen en rust, wat ik bij m'n andere buurman ook altijd had, en daar ben ik zo ontzettend blij mee. Ook het gevoel dat ik er eindelijk in zal slagen om het allemaal een plaats te geven en weer verder te gaan. Ben alleen bang dat ik m'n focus te hard daarop ga leggen (wat op dit moment zeker niet slecht is) en later ook daar weer een opdoffer van jewelste ga te verduren krijgen (ze zijn tenslotte ook niet meer de jongste). Maar daar wil ik nu niet te veel bij stilstaan.


Morgen is het een jaar geleden dat hij overleden is, en vanavond een jaar geleden dat ik hem voor het laatst gezien heb (en een zwaar maar mooi afscheid heb moeten nemen op ic)....
Ik heb afgelopen zondag alle planten op het kerkhof weggegooid (zag er erg triest uit, maar dat is een ander verhaal) en alles opgekuist en voorzien van nieuwe plantjes en bloemen. Ziet er weer erg netjes uit nu.
Vanavond heb ik opnieuw dansles, dus ik hoop dat ik daarmee voldoende afleiding heb om er niet te veel bij stil te staan. En voor morgen heb ik alvast een bezoek aan de stamkroeg geboekt met een van m'n beste maten om de avond door te komen.

Dit jaar een hele goede collega/vriend verloren agv het stopzetten van zijn voeding. Hij zei altijd tegen mij dat hij met mij zou trouwen. Na zijn dood dwalen die woorden nog steeds in mijn hoofd

DarkElf, ik wens je morgen een mooie dag in alle opzichten!

Jack, je kan hier altijd blijven schrijven toch?
Al helpt het maar even, soms is er ook even niemand aan wie je het kan vertellen en dat kan hier altijd.
Wat fijn dat je zo bij je buren terecht kan! Ik begrijp dat je denkt van: jamaar, dit kan ook overgaan...... Maar ik weet zeker dat je dan ook weer iemand vindt.

Wat moeilijk Wesker. Sterkte!

Mijn vader is 6 jaar gleden overleden en nog altijd heb ik van die dagen.
Ergens gaat "het" nooit meer over, maar het krijgt een plekje.
Sterkte allen!

Ik heb na jaren ook van die dagen. Vroeger had ik dan 'zomaar' een dip. Tegenwoordig kan ik het beter van te voren herkennen.
Het is voor mij waar wat je zegt Sjechov: Het verdriet wordt voor mij niet minder, maar wel minder schrijnend.

Vandaag is zon dag eigenlijk de hele week al meer dan voorheen...

Sterkte Cocktail!

Ik heb het er zelf eigenlijk wel moeilijk mee. Als ik iemand verlies. 4 Jaar geleden overleed mijn hond, 6 Maanden later de zus van een goede vriend. 6 Maanden daarna zijn vader. En 7 maanden daarna mijn opa. En probeer er niet teveel aan te denken. Want dan voel ik mij echt direct kut en denk ik weer terug aan de begrafenis en zulks.

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 23:06 schreef krakkemieke het volgende:
Ik heb na jaren ook van die dagen. Vroeger had ik dan 'zomaar' een dip. Tegenwoordig kan ik het beter van te voren herkennen.
Het is voor mij waar wat je zegt Sjechov: Het verdriet wordt voor mij niet minder, maar wel minder schrijnend.

Zo is het voor mij ook, ik heb dat in een blog (nou ja, blog.. Ik schrijf voor mezelf en laat ze zelden aan anderen zien) eens beschreven als alsof een golf van pijn en verdriet ineens opkomt.
Ik heb dat nog steeds weleens hoor, maar ik kan er voor mijn gevoel beter mee omgaan en het is minder intens.

Mijn opa is vanochtend om een uur of 5 overleden. Hij was al een tijd lichamelijk niet meer in orde. Na een korte periode in een verzorgingstehuis is hij eergisteren in het ziekenhuis opgenomen, omdat hij vocht achter zijn longen had. Omdat hij erg veel pijn had, hebben ze besloten de medicatie stop te zetten en hem alleen morfine te geven.

Ik post hier even mijn verhaal, omdat ik nog erg in een soort trance ben, maar tegelijkertijd ook heel bewust van wat er gebeurd is. Ben er erg nuchter onder, eerlijk gezegd. Dat vind ik zo raar. Ik heb nog nooit de dood van zo dichtbij meegemaakt. Ik weet ook niet hoe zo'n rouwproces verloopt. Nu vind ik het vooral erg voor mijn vader en mijn oma. Ik ben altijd een beetje een optimistische droogkloot wat dit soort dingen betreft en ik denk dat het wel goed is als ik het er toch over heb, zodat het een beetje de kans krijgt om in te zinken.

Sterkte Electrocute!

Sterkte iedereen!

Er staat hier weer een mini sneeuwman op het kerkhof

Sterkte Electrocute!

Lol, mooi Jack! Je zal de sneeuw nog missen in de zomer............

Ach straks komt pasen eraan, dan is het tijd voor een paasboom
En in de zomer is er keuze genoeg voor mooie bloemen en plantjes, dus ik kom het jaar wel door op die manier.

Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!

Sterkte Electrocute!

Electrocute sterkte!

quote:

Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!

Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.

Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 09:39 schreef Jack. het volgende:

[..]

Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.

Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.

Hier staan vooral bij kindergrafjes heel veel spullen soms. En die blijven staan.
Of er hangt ergens een windgong in een boom.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!

Interessant topic. Ik ben zelf 15 jaar terug mijn moeder verloren (ben nu 23 jaar oud), maar ik heb inderdaad ook niets met een graf. Ik ga er één keer per jaar, op haar sterfdag, naar toe.

Maar ik heb dan ook het "geluk" dat ik er nooit werkelijk problemen mee heb gehad die verder gaan dan veel verdriet. Dus ik heb ook niet meteen een plek nodig als herinnering of iets dergelijks.

Hoi thettes!
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.

Ik heb wel veel met de plek, maar ik denk dat het puur komt door de emotie die daar te plekke is geweest en het feit dat je toch weet dat degene waar je van houdt daar ligt.
Ze (M'n vorige vriendin) ligt zelf begraven in een andere stad, waar ze tevens woonde en ik voel me wel inmiddels heerlijk ontspannen als ik daar rondloop terwijl ik de eerste maanden steeds volschoot bij het zien van bepaalde dingen waar we zelf geregeld heen gingen, desondanks ga ik niet al te vaak naar haar graf toe, puur omdat ik me over het algemeen niet lekker voel als ik daar rondloop.

Soms ook weer wel, dan heb ik er gewoon een goed gevoel bij en dan ga ik even buurten, neem ik een bloemetje mee, zing ik wat en ouwehoer ik tegen d'r en ga ik daarna even richting het strand dat vrijwel om de hoek ligt (Den Haag) om even uit te waaien.
Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden en er zijn nu af en toe dagen bij dat ik me nog beroerder voel dan in het begin en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk.
M'n huidige vriendin heeft het dáar dan logischerwijs wel weer lastig mee en blijft toch altijd in d'r achterhoofd houden dat ik waarschijnlijk niet met haar zou zijn als ze nog leefde en dat kan ik ook moeilijk ontkennen want ik was nog nooit zó verliefd geweest (en gebleven haha) op iemand en dat ook nog eens wederzijds.

Al met al gaat het wel beter, maar er zijn zo van die dagen dat ik me echt kut voel, begin ik ineens te twijfelen aan m'n huidige relatie zonder dat er een aanleiding voor is, trek ik me terug of ga ik een stuk wandelen met de hond.
Aangezien ik normaliter altijd druk, opgewekt en hyper ben heeft ze het gelukkig vrij snel door als ik me even wat minder voel en inmiddels is een blik voldoende om door te hebben dat ik er even niet over wens te praten.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 18:45 schreef krakkemieke het volgende:
Hoi thettes!
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.

Ik ga er ook niet naartoe om eraan te denken, dat doe ik al elke dag vaak genoeg.
Maar op moeilijke momenten doet het wel deugd om even naar daar te gaan, het is er stil/rustig, ik kan er alles kwijt ook al komt er geen antwoord. Ik ben ook altijd blij als alles er netjes bij ligt daar.

Ik snap wel dat mensen daar allemaal niet zo'n behoefte aan hebben, maar sommige mensen kijken er gewoon helemaal niet meer naar om. Daar heb ik het dan wel weer moeilijk mee, dan kan je net zo goed de overledene bij het vuilnis op straat zetten (of cremeren en uitstrooien om het minder cru uit te drukken). Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).

Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?


Ivm een partner verliezen denk ik dat het inderdaad wel erg moeilijk is voor de nieuwe partner, omdat je ergens toch wel beseft dat je misschien helemaal niet samen was als de andere er nog zou zijn. Om dan de nodige ruimte te geven naar de overledene toe is volgens mij niet altijd makkelijk.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 13:24 schreef Jack. het volgende:

[..]

Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).

Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?

Niet dat dat in mijn geval zo is, maar je moet zoiets absoluut niet zien als verwaarlozing of zelfs een gebrek aan verdriet. Dat is inderdaad gewoon karakter en manier van verwerken.

De vriend van mijn zus had al vrij snel een nieuwe partner. Dat lijkt me best moeilijk voor haar.
Mijn zus en haar vriend waren ook echt de liefde van elkaars leven.
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik denk dat je die herinnering moet accepteren als nieuwe partner. Je bent geen vervanging, maar meer ernaast, zeg maar.
Ik weet niet of het scheelt, maar de vriendin van m'n zwager kende mijn zus ook goed.

En mijn moeder kent me goed, ze heeft voor m'n vader een onderhoudsvrije steen uitgekozen.......
Omdat ze weet dat ik toch niet vaak ga, dus voor als zij ook is overleden.

Wat is het hier lang stil geweest...

De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis

Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.

Het zal inderdaad behoorlijk hectisch geweest zijn cocktailprikker!

Sterkte in elk geval

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 00:03 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wat is het hier lang stil geweest...

De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis

Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.

Sterkte Cocktail!

Mijn opa is in febr 2009 overleden. De eerste persoon die echt dicht bij me stond en ik kwijt ben geraakt.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 00:20 schreef kieskleurig het volgende:
Mijn opa is in febr 2009 overleden. De eerste persoon die echt dicht bij me stond en ik kwijt ben geraakt.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.

Ik kan me indenken dat die 2 beelden apart zijn. Ik had dat met mijn zus. Maar mijn stoere zus is dood en die is nergens meer. Ik denk dat je moet kiezen.
En ik zou denken aan de gekke opa die vanalles deed. Die man in de kist is zegmaar de jas van je opa. Zijn lijf. En waar je aan denkt is je echte opa, zijn geest zegmaar.

Ik had gisteravond even een raar momentje.
Er deed zich een leuke situatie voor terwijl ik ergens stond te wachten dus wou ik met mijn telefoon daar een foto van maken.
Maar wacht!! Ik heb het "echte" fototoestel ook in de vrachtwagen liggen, kan ik beter die pakken.
Foto gemaakt en verder gegaan met wat ik aan het doen was. Wachten dus.
"Ach, laat ik de camera maar eens doorspitten. Even plaatjes kijken ter ontspanning.

Foutje...............
Ik kwam nog een paar foto's tegen die ik gemaakt heb van mijn vader toen hij opgebaard lag.
Dat was even een moment dat mijn stemming razendsnel omsloeg van vrolijk naar stil.

En toch, ook al is het overlijden nog maar kort geleden ( 18-10-2009 ) lijk ik het geaccepteerd te hebben; ik werd alleen maar stil, klein beetje verdrietig maar geen tranen en ik kon me er ook snel overheen zetten.
Merk ik de laatste tijd wel vaker, zijn foto staat prominent in onze woonkamer maar ik kan er gewoon naar kijken en nadenken zonder dat het beeld wazig/waterig wordt zeg maar.

Met mijn moeder gaat het gelukkig ook goed al heeft ze uiteraard haar momenten. Ze heeft heel wat uurtjes meer met hem doorgebracht dan ik natuurlijk.
Maar het gaat de goede kant op!

Ik heb afgelopen november mijn moeder verloren aan borstkanker.
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Ik heb afgelopen november mijn moeder verloren aan borstkanker.
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..

Wow... Sterkte

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 02:00 schreef Yuki het volgende:

[..]

Wow... Sterkte

Dank je.