Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Ik wil absoluut niet je hele post negeren maar ik haal dit er even uit omdat ik er graag iets over wil typen.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad

Je hebt er naar toe kunnen werken, zo lang zelfs dat het een "last" werd denk ik. 7 jaar lang ben je er mee bezig en dat lijkt me behoorlijk zwaar eerlijk gezegd.
Ik kan me dan ook goed voorstellen dat er nu een last van je schouders is gevallen.
Voordeel is wel dat jullie 7 jaar de tijd hebben gehad om afscheid te nemen, wij 2,5 week wat veel te kort is als je 230 km uit elkaar woont.
Ons voordeel is dan weer dat we geen 7 jaar zorgen hebben gehad.
En zo is er altijd wat, een dierbare verliezen heeft gewoon effect op een mens. Of je nou fatsoenlijk afscheid hebt kunnen nemen of niet: het doet pijn.

Sterkte.

Dat klinkt bekend ja...
De laatste maanden van mijn opa waren enorm zwaar, maar hij heeft het veel langer uitgehouden dan wie dan ook had kunnen voorspellen. Hij had erg veel pijn en ondanks dat ik hem verschrikkelijk mis op de meest vreemde momenten, ben ik ook erg blij dat hij geen pijn meer hoeft te lijden. Hij heeft een paar dingen nog meegemaakt die hij mee wilde maken (de geboorte van zijn achterkleindochter, kerst, de lente, zomervakantie...,) en het was voor hem gewoon klaar.

De vader van TJ zit nog midden in het ziekteproces. Aan de ene kant willen we hem natuurlijk nog heel lang bij ons houden, maar het zou ook zoveel rust geven als hij zou gaan. Ik begrijp dat dat laatste misschien keihard klinkt, maar ik weet ook niet hoe ik het beter zou kunnen omschrijven.
Kijk, ik ken hem pas een half jaar, hij was al ziek toen ik hem leerde kennen, dus ik weet niet beter en heb het eigenlijk altijd wel in mijn achterhoofd. Bij elke feestdag, bijzondere gebeurtenis en verjaardag denk ik dat het wel de laatste keer zal zijn. Dat vind ik al hartstikke moeilijk, terwijl ik alleen maar de vriendin van zijn zoon ben die zo af en toe eens binnen komt vallen, laat staan hoe het voor zijn zoons is, die hem al zijn hele leven kennen. Ik zou echt niet weten hoe ik daar nou mee om moet gaan.

Ze maken over en weer keiharde grappen, dat is nou eenmaal hun manier om ermee om te gaan, maar poeh, dat is zo af en toe wel héél confronterend

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 08:56 schreef Lastpost het volgende:
Ik heb wel veel met de plek, maar ik denk dat het puur komt door de emotie die daar te plekke is geweest en het feit dat je toch weet dat degene waar je van houdt daar ligt.
Ze (M'n vorige vriendin) ligt zelf begraven in een andere stad, waar ze tevens woonde en ik voel me wel inmiddels heerlijk ontspannen als ik daar rondloop terwijl ik de eerste maanden steeds volschoot bij het zien van bepaalde dingen waar we zelf geregeld heen gingen, desondanks ga ik niet al te vaak naar haar graf toe, puur omdat ik me over het algemeen niet lekker voel als ik daar rondloop.

Soms ook weer wel, dan heb ik er gewoon een goed gevoel bij en dan ga ik even buurten, neem ik een bloemetje mee, zing ik wat en ouwehoer ik tegen d'r en ga ik daarna even richting het strand dat vrijwel om de hoek ligt (Den Haag) om even uit te waaien.
Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden en er zijn nu af en toe dagen bij dat ik me nog beroerder voel dan in het begin en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk.
M'n huidige vriendin heeft het dáar dan logischerwijs wel weer lastig mee en blijft toch altijd in d'r achterhoofd houden dat ik waarschijnlijk niet met haar zou zijn als ze nog leefde en dat kan ik ook moeilijk ontkennen want ik was nog nooit zó verliefd geweest (en gebleven haha) op iemand en dat ook nog eens wederzijds.

Al met al gaat het wel beter, maar er zijn zo van die dagen dat ik me echt kut voel, begin ik ineens te twijfelen aan m'n huidige relatie zonder dat er een aanleiding voor is, trek ik me terug of ga ik een stuk wandelen met de hond.
Aangezien ik normaliter altijd druk, opgewekt en hyper ben heeft ze het gelukkig vrij snel door als ik me even wat minder voel en inmiddels is een blik voldoende om door te hebben dat ik er even niet over wens te praten.

herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....

en wat ik ook mis is om er met iemand over te kunnen praten. Iedere vriendin heeft alleen maar ex-en, niemand heeft een vriend waar de vorige partner van is overleden. Niet op deze leeftijd.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 04:38 schreef SeaOfLove het volgende:
en wat ik ook mis is om er met iemand over te kunnen praten. Iedere vriendin heeft alleen maar ex-en, niemand heeft een vriend waar de vorige partner van is overleden. Niet op deze leeftijd.

Ik heb de laatste paar jaar meerdere malen vroegtijdijg afscheid moeten nemen, ook van mijn vader nadat ik dacht het na verlies van vrienden wel gehad te hebben.

Als je er over wil praten sta ik er voor open. Kom maar op.

Hier is het vandaag precies 2 jaar geleden dat m'n vorige vriendin is overleden, blijft op dit soort dagen toch een stuk lastiger om er mee om te gaan merk ik.
Ga zo nog wel werken, maar daarna lekker even naar het strand om gewoon even tot rust te komen en daarna door richting haar graf, even een plantje erbij zetten en een praatje maken.

Op vrijwel alle andere dagen heb ik er wel vrede mee, maar op zo'n dag als vandaag, net als bij haar verjaardag blijft dat positieve gevoel niet hangen en is het allemaal ineens weer net zo als in de eerste weken/maanden na haar verlies.
Ook al die momenten rondom haar overlijden flitsen dan geregeld terug, vanacht niet normaal in slaap kunnen komen en ik hoop dat ik er straks een beetje bij blijf met m'n koppie.

Al met al gaat het wel wat beter qua emotie-control als vorig jaar, maar toch ..

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 04:32 schreef SeaOfLove het volgende:

[..]

herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....

Excuus dat ik dit nu pas lees.
Datzelfde is hier het geval en dan probeer ik het af en toe wel wat te relativeren door te zeggen dat ze de jongen waar zij vóor mij verliefd op was ook nooit had laten gaan als ie haar niet had bedrogen met een ander, maar terwijl ik zoiets zeg voel ik natuurlijk al dat het totaal iets anders is.
Al is het maar het feit dat je gewoon uit elkaar gehaald wordt door de dood en het op dat moment allemaal nog geweldig en mooi was, wie weet had ik anders nu ook al een tijd een ander gehad omdat ik me was gaan irriteren aan zaken, maar dát is nou eenmaal niet het geval en zodoende lijkt het een beetje op een sprookje zonder happy-end en dat ze dan maar 2e keus is geworden omdat de 1ste niet meer beschikbaar is.

Lijkt me bijzonder lastig om mee om te gaan, heb zelf ook meerdere malen (en vele maanden nadat we iets kregen) ineens de twijfels gehad of ik nog wel verder moest gaan omdat het gevoel minder/anders was, er ruzies waren die ik met haar nooit had of zaken die me verboden werden die de ander toestond, al ga je dat met zoveel verschillende emoties die elkaar af en toe overlappen ook gewoon denken, zonder dat het waar hoeft te zijn dat het toen allemaal mooier en beter was.
Heb het zelf ook wel moeilijk met de situatie zoals ie is, als ik aan haar toon dat ik ermee zit begint zij ineens te twijfelen aan van alles, voelt ze zich klote omdat ze niet weet hoe ze ermee om moet gaan en dan heb ik over het algemeen de neiging om die confrontatie uit de weg te gaan en dan loop ik wat met de hond buiten en praat ik dan maar wat in het luchtledige.

Juist dat overlijden tijdens de zware verliefdheid, zonder enige ruzie, zoveel lol en weinig problemen maakt het nu allemaal moeilijker voor haar.
Als het nou al uitgegaan was en het was dan gebeurd had ik er ook flink mee gezeten, maar dan beïnvloed het de nieuwe relatie een stuk minder, nu heeft zij het gevoel alsof ze tegen het cijfer 10 en de perfectie moet strijden en al is niemand perfect, zo voelde het wel ten tijden van de relatie en dan kun je nog zoveel praten met elkaar, dat gevoel van 2e keus en slechts alternatief zijn voor die grote liefde zal denk ik altijd bij haar blijven.

M'n vriendin is hier trouwens ook lid, mocht je eens met haar willen spreken om wat voor reden dan ook moet je maar eens een PM sturen naar me, dan pass ik de juiste username wel door.

lastpost, tnx voor je reactie, ik reageer later even, moet echt wat gaan doen Veel sterkte vandaag

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 04:32 schreef SeaOfLove het volgende:

[..]

herkenbaar wat jouw huidige vriendin af en toe kan voelen... het is niet echt makkelijk om de vriendin te zijn van iemand waar zijn vorige partner van is overleden. Ik voel me vaak 'bij gebrek aan het beste'. Ondanks dat hij overduidelijk van mij houdt. Maar ik zal nooit eerste keus zijn geweest....

Ik kan me dat wel voorstellen. Ik heb zelf de afgelopen 2 jaar moeten oppassen voor het niet op een voetstuk zetten van vriend. Toen hij net overleden was zei ik dat ik gedroomd had dat hij de ware was voor mij. Zijn broer zei toen 'ik hoop voor jou van niet, op je 33e moet je niet én gescheiden zijn én de ware op zo'n klote manier verliezen'.

Wat natuurlijk waar is, mijn situatie schrikt mensen (mannen) enorm af. Ik zie mezelf nog altijd niet met iemand anders, al is er nu wel iemand die een plek in mijn hart heeft. Het zal niets worden denk ik, dat geeft niet. Ik weet dat hij precies denkt wat jij hier nu neergezet heb. Het is een ingewikkeld verhaal Maar het geeft me, op een of andere aparte manier, hoop voor de toekomst. Ik ben echt 2 jaar lang volledig gesloopt geweest, het is fijn om te merken dat mijn hart nog open kan staan voor iets anders. Ofzoiets

miracle en natuurlijk lastpost, ik hoop vanavond even de rust te vinden om te reageren, lukt het me niet dan reageer ik later. zijn serieuze posts en daar wil ik echt even voor gaan zitten. ik doe internet via foon, echt heel praktisch is dat niet, dus forgive me van het ontbreken van hoofdletters en emoticons, dat zijn een hoop handelingen nl. en het gaat al niet zo vlot dus

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 20:07 schreef SeaOfLove het volgende:
miracle en natuurlijk lastpost, ik hoop vanavond even de rust te vinden om te reageren, lukt het me niet dan reageer ik later. zijn serieuze posts en daar wil ik echt even voor gaan zitten. ik doe internet via foon, echt heel praktisch is dat niet, dus forgive me van het ontbreken van hoofdletters en emoticons, dat zijn een hoop handelingen nl. en het gaat al niet zo vlot dus

Sterkte SOL!

en dat te bedenken dat ik alleen maar even wilde lurken om een geheel andere reden

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 20:15 schreef SeaOfLove het volgende:
en dat te bedenken dat ik alleen maar even wilde lurken om een geheel andere reden

Och het leven en je hoofd zitten soms raar in elkaar he......

Vorige week was het exact 2 jaar geleden dat mijn vader het ongeluk had. Enkele dagen ervoor voelde ik me slecht, maar de dag zelf niet echt.
Net zoals vorig jaar een bloemetje gaan leggen op de plaats van het ongeluk en daarna samen gezellig iets gaan eten.
Ik merk wel dat het verdriet tijdens deze periode (er zit een maand tussen het ongeval en zijn overlijden) aanwezig is en ik vraag me af hoe de ik me zal voelen de dag dat hij 2 jaar geleden stierf, maar voorlopig probeer ik daar zo weinig mogelijk aan te denken.

Maarja, ondanks de slechte momenten zien ik de toekomst rooskleurig in

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 20:18 schreef StephenP het volgende:
Vorige week was het exact 2 jaar geleden dat mijn vader het ongeluk had. Enkele dagen ervoor voelde ik me slecht, maar de dag zelf niet echt.
Net zoals vorig jaar een bloemetje gaan leggen op de plaats van het ongeluk en daarna samen gezellig iets gaan eten.
Ik merk wel dat het verdriet tijdens deze periode (er zit een maand tussen het ongeval en zijn overlijden) aanwezig is en ik vraag me af hoe de ik me zal voelen de dag dat hij 2 jaar geleden stierf, maar voorlopig probeer ik daar zo weinig mogelijk aan te denken.

Maarja, ondanks de slechte momenten zien ik de toekomst rooskleurig in

Da's mooi Stephen!

ik weet nu al dat ik het niet voor elkaar krijg te reageren. hopelijk heb ik morgen even de tijd om achter een echte comp te zitten, anders zaterdag of maandag. wil gewoon alinea's kunnen maken enzo.

oh, en lastpost, pm maar de naam van je huidige vriendin, of laat haar mij pm-en, wie weet dat we wat voor elkaar kunnen betekenen. heeft ze daar geen zin in dan is dat ook helemaal prima hoor. ik ben niet heel erg van het praterige, maar door dit topic en vooral jouw post ( ) waar ik op reageerde kwam het toch wel weer even naar boven.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 20:54 schreef SeaOfLove het volgende:
oh, en lastpost, pm maar de naam van je huidige vriendin, of laat haar mij pm-en, wie weet dat we wat voor elkaar kunnen betekenen.

Heb het doorgegeven.
Gisteren uiteindelijk toch nog redelijk afgesloten, was al tamelijk moe (fysiek en mentaal) toen ik daar aankwam in Den Haag (woon zelf in R'dam) en voelde me tamelijk opgefokt sinds ergens in de middag, zal vast een combinatie zijn van woede, frustratie en emoties maar toen ik eenmaal bij haar begraafplaats aankwam was dat gevoel al snel weg, deed me goed om er te zijn en ik voelde me er ook op me gemak en dat is ook wel dagen anders geweest.

Kwam ook nog wat vriendinnen van haar tegen daar, maar echt veel zin om te praten had ik toen niet, ben uiteindelijk ook maar even in een bos in de buurt een rondje gaan lopen met de hond aangezien ik altijd tegen d'r sta te lullen, wat zing en dat soort ongein en dat voelt dan toch niet helemaal normaal als andere dat zien en horen.
Na afloop op Scheveningen nog even wat gedronken en de vis gedeeld met de hond en toen maar weer met de trein terug, wat lekker eten gehaald voor die avond en een toffe film, m'n huidige vriendin had de datum in kwestie niet door trouwens gisteren terwijl ze er vorig jaar de dagen ervoor al over begon, doet me gek genoeg goed dat soort details omdat het voor me gevoel betekend dat ze er niet meer dusdanig mee bezig is en zich meer richt op het nu en de toekomst.

Dit jaar komt er tevens een boek uit over de afgelopen periode, was niet bepaald mijn idee maar ik kwam gek genoeg op de begraafplaats zelf in contact met een uitgever, toen ik bij haar graf aan het schrijven was over de gevoelens en de emoties.
Heeft nogal wat gevolgen gehad, haar ouders die het niet zagen zitten en zelfs een rechtzaak wilde aanspannen voor een publicatieverbod maar uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen.
Dat schrijven heeft mij sowieso veel geholpen (denk ik) in het gehele proces, al kun je dat nooit met zekerheid stellen aangezien ik het alternatief niet geprobeerd heb.

quote:

Op donderdag 4 maart 2010 08:34 schreef Lastpost het volgende:

[..]

Heb het doorgegeven.
Gisteren uiteindelijk toch nog redelijk afgesloten, was al tamelijk moe (fysiek en mentaal) toen ik daar aankwam in Den Haag (woon zelf in R'dam) en voelde me tamelijk opgefokt sinds ergens in de middag, zal vast een combinatie zijn van woede, frustratie en emoties maar toen ik eenmaal bij haar begraafplaats aankwam was dat gevoel al snel weg, deed me goed om er te zijn en ik voelde me er ook op me gemak en dat is ook wel dagen anders geweest.

Kwam ook nog wat vriendinnen van haar tegen daar, maar echt veel zin om te praten had ik toen niet, ben uiteindelijk ook maar even in een bos in de buurt een rondje gaan lopen met de hond aangezien ik altijd tegen d'r sta te lullen, wat zing en dat soort ongein en dat voelt dan toch niet helemaal normaal als andere dat zien en horen.
Na afloop op Scheveningen nog even wat gedronken en de vis gedeeld met de hond en toen maar weer met de trein terug, wat lekker eten gehaald voor die avond en een toffe film, m'n huidige vriendin had de datum in kwestie niet door trouwens gisteren terwijl ze er vorig jaar de dagen ervoor al over begon, doet me gek genoeg goed dat soort details omdat het voor me gevoel betekend dat ze er niet meer dusdanig mee bezig is en zich meer richt op het nu en de toekomst.

Dit jaar komt er tevens een boek uit over de afgelopen periode, was niet bepaald mijn idee maar ik kwam gek genoeg op de begraafplaats zelf in contact met een uitgever, toen ik bij haar graf aan het schrijven was over de gevoelens en de emoties.
Heeft nogal wat gevolgen gehad, haar ouders die het niet zagen zitten en zelfs een rechtzaak wilde aanspannen voor een publicatieverbod maar uiteindelijk is het allemaal in orde gekomen.
Dat schrijven heeft mij sowieso veel geholpen (denk ik) in het gehele proces, al kun je dat nooit met zekerheid stellen aangezien ik het alternatief niet geprobeerd heb.

Wow! Een boek!
Dan denk ik dat je echt wel iets te zeggen hebt, ze geven niet zomaar een boek uit.
En ik denk ook dat het je vast geholpen heeft om het op te schrijven. Ik kon het goed vertellen en had ook genoeg mensen die luisterden. Maar niet iedereen kan dat of kent zulke mensen.

quote:

Op vrijdag 5 maart 2010 18:30 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Wow! Een boek!
Dan denk ik dat je echt wel iets te zeggen hebt, ze geven niet zomaar een boek uit.
En ik denk ook dat het je vast geholpen heeft om het op te schrijven. Ik kon het goed vertellen en had ook genoeg mensen die luisterden. Maar niet iedereen kan dat of kent zulke mensen.

Dat zal ik niet zo snel over mezelf zeggen, maar ik ben nogal iemand met een verhaal en blijkbaar vond ze dat dat verhaal verteld moest worden.
Ik ben vooral blij dat ik de kans heb gekregen om het gewoon te mogen vertellen zoals ik het zelf heb ervaren, niet politiek correct of een bepaalde hoek ingedreven omdat dat misschien net even wat beter kan verkopen maar puur zoals ik het beleefde op die momenten maar wel met een Rotterdams tintje, met wat zelfspot, humor en positieve impulsen en dat moet ook kunnen al is niet iedereen in m'n omgeving het daar mee eens met een dergelijk onderwerp, maar so be it.

Overigens kon ik het op dat moment prima kwijt bij anderen, alleen voelde het zo leeg en nutteloos omdat je toch geen reactie krijgt waar je iets mee kunt en ik in ieder geval op die momenten
In iedere hoek van het land had ik wel vrienden en vriendinnen en al hadden ze allemaal normaliter de grootste mond, heerlijk adrem en de mooiste woorden, op dat moment zijn ze stil op de momenten dat je wilt dat ze wat zeggen, willen ze praten over de dingen waar je niet nóg een keer over wilt uitwijden en dan houdt het al snel op en met schrijven kun je ook echt zeggen wat je denkt, wat je voelt en wilt zonder dat men geschokt raakt, hooguit achteraf als het echt in de boekhandel terecht komt.

Ik was op die momenten (logischerwijs) ook totaal niet de vrolijke, drukke en hyperactieve jongen die altijd alles positief bekeek, die ze gewend waren te zien maar een hoopje zonder hoop.
Vanaf het moment dat ik de intensive care moest verlaten en toen al wist dat ze niet lang meer te leven had, zag ik er echt beroerd uit, ging met het openbaar vervoer richting een vriendin die ik toen pas enkele maanden kenden maar waarbij ik me beter voelde dan m'n ouders of jeugdvrienden en juist op dát moment trof ik een RET (vervoersbedrijf metro Rotterdam) kaartcontroleteam bij het overstappen, zelfs die zagen dat er iets dusdanig mis was dat ik gewoon door mocht lopen terwijl ik geen kaartje had en dat zegt hier in de regio wel wat.

Ik kende dus andere mensen dan jij, ik kon gewoon mijn ei kwijt, mensen luisterden echt en vroegen ook de goeie dingen zeg maar.
Ze acepteerden ook dat ik op dat moment anders dan anders was en bv heel erg over herinneringen aan mijn zus wilde praten.
Maar wat heerlijk dat je gewoon je verhaal kon schrijven en dat de uitgeverij er niks anders van wilde maken!
Zie je het misschien ook een beetje als een ding zodat je vriendin niet vergeten wordt? Of is het meer dat je het zelf kwijt kon?

Wat gaat de tijd toch snel... het is nu 3 maanden geleden.

Tijd gaat ontzettend snel, hier is het al 1 jaar en 2 maanden...
En nog steeds momenten dat je denkt om eens te bellen of op bezoek te gaan en dan plots besef van de harde realiteit dat je al zo lang alleen verder gaat.

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 18:44 schreef Jack. het volgende:
Tijd gaat ontzettend snel, hier is het al 1 jaar en 2 maanden...
En nog steeds momenten dat je denkt om eens te bellen of op bezoek te gaan en dan plots besef van de harde realiteit dat je al zo lang alleen verder gaat.

Herkenbaar

Volgens mij stond dit topic ook huisdieren toe toch?

Vandaag is mijn hond overleden; 16 jaar - 1 week is ze geworden. We hadden haar genomen nadat mijn vader was overleden; ik was toen 9, en mijn moeder wou wat afleiding voor ons.
Vandaag na vele maanden van achteruitgang hadden we besloten om haar een spuitje te laten geven omdat ze te slecht was geworden. Ze had nauwelijk meer trek, en kon ook maar moeilijk eten binnen houden de afgelopen dagen, dus het was tijd.
Na de dood van mijn vader heb ik mijn leven altijd in tweeen gedeeld, mijn leven met hem, en na hem, maar ik heb nog geen idee hoe/waar ik de dood van haar een plaats moet geven. Ik heb het afgelopen jaar eindelijk de dood van mijn vader verwerkt en een plaats gegeven. Eindelijk kwam er geen waterval van emoties meer als ik aan hem dacht, maar nu door de dood van mijn hond (zijn vervanger, so to speak) voel ik de oude pijn nu nog een keer,alsof ik weer 9 ben....
Het enigste wat ik nu weet is dat ik mijn hond waarmee ik 2/3 van mijn leven heb doorgebacht enorm ga missen.


I hoorde dit in een liedje van Alicia Keys vandaag op tv:

quote:

So tonight I'm gonna find a way to make it, without you.

Ik hoop dat ik er in slaag...