Omgaan met het overlijden van een dierbare #2

Sterkte Electrocute!

Sterkte iedereen!

Er staat hier weer een mini sneeuwman op het kerkhof

Sterkte Electrocute!

Lol, mooi Jack! Je zal de sneeuw nog missen in de zomer............

Ach straks komt pasen eraan, dan is het tijd voor een paasboom
En in de zomer is er keuze genoeg voor mooie bloemen en plantjes, dus ik kom het jaar wel door op die manier.

Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!

Sterkte Electrocute!

Electrocute sterkte!

quote:

Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!

Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.

Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.

quote:

Op dinsdag 2 februari 2010 09:39 schreef Jack. het volgende:

[..]

Ik denk dat het wel leuk is, maar dan een kleintje he. Weet niet of zulke dingen "verdwijnen" op een kerkhof, dus is meer om een keer te proberen om te kijken wat het geeft.
En ook iets wat je niet altijd onmiddellijk verwacht op zo'n plaats, dus dat maakt het alleen maar leuker om te doen.

Ik ga vaak naar dat graf, omdat ik geen andere plek heb waar ik naartoe kan. Op zich heb ik er ook niet veel mee.

Hier staan vooral bij kindergrafjes heel veel spullen soms. En die blijven staan.
Of er hangt ergens een windgong in een boom.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 20:16 schreef krakkemieke het volgende:
Ik ga nooit naar een graf, ik heb er niks mee. Ga je echt een paasboom maken? Ook een mooi idee!

Interessant topic. Ik ben zelf 15 jaar terug mijn moeder verloren (ben nu 23 jaar oud), maar ik heb inderdaad ook niets met een graf. Ik ga er één keer per jaar, op haar sterfdag, naar toe.

Maar ik heb dan ook het "geluk" dat ik er nooit werkelijk problemen mee heb gehad die verder gaan dan veel verdriet. Dus ik heb ook niet meteen een plek nodig als herinnering of iets dergelijks.

Hoi thettes!
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.

Ik heb wel veel met de plek, maar ik denk dat het puur komt door de emotie die daar te plekke is geweest en het feit dat je toch weet dat degene waar je van houdt daar ligt.
Ze (M'n vorige vriendin) ligt zelf begraven in een andere stad, waar ze tevens woonde en ik voel me wel inmiddels heerlijk ontspannen als ik daar rondloop terwijl ik de eerste maanden steeds volschoot bij het zien van bepaalde dingen waar we zelf geregeld heen gingen, desondanks ga ik niet al te vaak naar haar graf toe, puur omdat ik me over het algemeen niet lekker voel als ik daar rondloop.

Soms ook weer wel, dan heb ik er gewoon een goed gevoel bij en dan ga ik even buurten, neem ik een bloemetje mee, zing ik wat en ouwehoer ik tegen d'r en ga ik daarna even richting het strand dat vrijwel om de hoek ligt (Den Haag) om even uit te waaien.
Het is nu alweer bijna 2 jaar geleden en er zijn nu af en toe dagen bij dat ik me nog beroerder voel dan in het begin en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk.
M'n huidige vriendin heeft het dáar dan logischerwijs wel weer lastig mee en blijft toch altijd in d'r achterhoofd houden dat ik waarschijnlijk niet met haar zou zijn als ze nog leefde en dat kan ik ook moeilijk ontkennen want ik was nog nooit zó verliefd geweest (en gebleven haha) op iemand en dat ook nog eens wederzijds.

Al met al gaat het wel beter, maar er zijn zo van die dagen dat ik me echt kut voel, begin ik ineens te twijfelen aan m'n huidige relatie zonder dat er een aanleiding voor is, trek ik me terug of ga ik een stuk wandelen met de hond.
Aangezien ik normaliter altijd druk, opgewekt en hyper ben heeft ze het gelukkig vrij snel door als ik me even wat minder voel en inmiddels is een blik voldoende om door te hebben dat ik er even niet over wens te praten.

quote:

Op woensdag 3 februari 2010 18:45 schreef krakkemieke het volgende:
Hoi thettes!
Ik heb ook niet die plek nodig. Ik denk elke dag aan ze.

Ik ga er ook niet naartoe om eraan te denken, dat doe ik al elke dag vaak genoeg.
Maar op moeilijke momenten doet het wel deugd om even naar daar te gaan, het is er stil/rustig, ik kan er alles kwijt ook al komt er geen antwoord. Ik ben ook altijd blij als alles er netjes bij ligt daar.

Ik snap wel dat mensen daar allemaal niet zo'n behoefte aan hebben, maar sommige mensen kijken er gewoon helemaal niet meer naar om. Daar heb ik het dan wel weer moeilijk mee, dan kan je net zo goed de overledene bij het vuilnis op straat zetten (of cremeren en uitstrooien om het minder cru uit te drukken). Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).

Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?


Ivm een partner verliezen denk ik dat het inderdaad wel erg moeilijk is voor de nieuwe partner, omdat je ergens toch wel beseft dat je misschien helemaal niet samen was als de andere er nog zou zijn. Om dan de nodige ruimte te geven naar de overledene toe is volgens mij niet altijd makkelijk.

quote:

Op donderdag 4 februari 2010 13:24 schreef Jack. het volgende:

[..]

Als je ziet hoe sommige graven verwaarloosd worden (en dan zijn ze nog niet eens zo oud). Zo is het bij althans zo. De persoon die er naar zou moeten omkijken komt er nooit en leeft alsof de buurman nooit bestaan heeft, terwijl ik er wekelijks kom (dikwijls 2x), alles netjes bijhoud enzo, terwijl ik eigenlijk maar een buitenstaander ben (hetzij eentje die er wel altijd nauw bij betrokken was).

Maar goed, dat zal dan het karakter en de manier van verwerken zijn ofzo ?

Niet dat dat in mijn geval zo is, maar je moet zoiets absoluut niet zien als verwaarlozing of zelfs een gebrek aan verdriet. Dat is inderdaad gewoon karakter en manier van verwerken.

De vriend van mijn zus had al vrij snel een nieuwe partner. Dat lijkt me best moeilijk voor haar.
Mijn zus en haar vriend waren ook echt de liefde van elkaars leven.
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik denk dat je die herinnering moet accepteren als nieuwe partner. Je bent geen vervanging, maar meer ernaast, zeg maar.
Ik weet niet of het scheelt, maar de vriendin van m'n zwager kende mijn zus ook goed.

En mijn moeder kent me goed, ze heeft voor m'n vader een onderhoudsvrije steen uitgekozen.......
Omdat ze weet dat ik toch niet vaak ga, dus voor als zij ook is overleden.

Wat is het hier lang stil geweest...

De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis

Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.

Het zal inderdaad behoorlijk hectisch geweest zijn cocktailprikker!

Sterkte in elk geval

quote:

Op woensdag 24 februari 2010 00:03 schreef Cocktailprikker het volgende:
Wat is het hier lang stil geweest...

De verhuizing is voorbij, nu pas komt het bij mij wat meer tot beseffen wat ik mis

Afgelopen tijd is zo hectisch geweest dat ik er weinig tijd voor had / nam om aan alles te denken wat ik mee maakte door het overlijden van mama.

Sterkte Cocktail!

Mijn opa is in febr 2009 overleden. De eerste persoon die echt dicht bij me stond en ik kwijt ben geraakt.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.

quote:

Op zondag 28 februari 2010 00:20 schreef kieskleurig het volgende:
Mijn opa is in febr 2009 overleden. De eerste persoon die echt dicht bij me stond en ik kwijt ben geraakt.
Maar het is heel gek, ik weet dat hij overleden is en toch besef ik het nog niet. In mijn gedachten heb ik 2 opa's, mijn eigen gekke opa die op zijn 87 nog makkelijk 30km fietste en de man die in de kist lag. Een uitgemergelde man die mijn opa moest zijn geweest. Het is allemaal zo snel gegaan.
Ik kan van die 2 beelden nog niet 1 persoon maken, ik blijf het gevoel houden dat als ik naar hun huis ga, hij daar zal zijn. Ik heb ook niet de tijd genomen om te rouwen, blijf het wegduwen, heb het in mijn werkomgeving zelfs niet eens verteld toen hij overleden was.

Ik kan me indenken dat die 2 beelden apart zijn. Ik had dat met mijn zus. Maar mijn stoere zus is dood en die is nergens meer. Ik denk dat je moet kiezen.
En ik zou denken aan de gekke opa die vanalles deed. Die man in de kist is zegmaar de jas van je opa. Zijn lijf. En waar je aan denkt is je echte opa, zijn geest zegmaar.

Ik had gisteravond even een raar momentje.
Er deed zich een leuke situatie voor terwijl ik ergens stond te wachten dus wou ik met mijn telefoon daar een foto van maken.
Maar wacht!! Ik heb het "echte" fototoestel ook in de vrachtwagen liggen, kan ik beter die pakken.
Foto gemaakt en verder gegaan met wat ik aan het doen was. Wachten dus.
"Ach, laat ik de camera maar eens doorspitten. Even plaatjes kijken ter ontspanning.

Foutje...............
Ik kwam nog een paar foto's tegen die ik gemaakt heb van mijn vader toen hij opgebaard lag.
Dat was even een moment dat mijn stemming razendsnel omsloeg van vrolijk naar stil.

En toch, ook al is het overlijden nog maar kort geleden ( 18-10-2009 ) lijk ik het geaccepteerd te hebben; ik werd alleen maar stil, klein beetje verdrietig maar geen tranen en ik kon me er ook snel overheen zetten.
Merk ik de laatste tijd wel vaker, zijn foto staat prominent in onze woonkamer maar ik kan er gewoon naar kijken en nadenken zonder dat het beeld wazig/waterig wordt zeg maar.

Met mijn moeder gaat het gelukkig ook goed al heeft ze uiteraard haar momenten. Ze heeft heel wat uurtjes meer met hem doorgebracht dan ik natuurlijk.
Maar het gaat de goede kant op!

Ik heb afgelopen november mijn moeder verloren aan borstkanker.
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 01:56 schreef ikwilookwatzeggen het volgende:
Ik heb afgelopen november mijn moeder verloren aan borstkanker.
Ik sta er zelf een beetje van te kijken hoe makkelijk ik er mee omga. Het was een ziekte proces van 7 jaar..
Al de zorgen die ik 7 jaar lang heb gehad zijn ineens weg, aan de andere kant het gemis..

Wow... Sterkte

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 02:00 schreef Yuki het volgende:

[..]

Wow... Sterkte

Dank je.