er zijn wel zulke topics, maar niet heel veel idd.
Denk dat zoiets weleens per PM gaat. Sterkte in ieder geval.
Steun vind ik in mijn vrienden en familie. Maar zijn ondergaan hetzelfde als ik. En allemaal vreemde gevoellens steeds.
Ik denk dat weinig mensen behoefte hebben om met vreemde te praten over bijvoorbeeld de leuke verhalen die je opa altijd vertelde. Maar er zou wel een plekje beschikbaar moeten zijn. Voor de mensen die er wel behoefte aan hebben.
Je gevoelens kan je beter delen met mensen die je vader ook gekend hebben omdat die ook meestal wel weten wat voor een band jij met je vader had. En in jou geval was het plotseling en ongewenst en in mijn geval was het niet plotseling en zeer gewenst omdat hij al vijf jaar leed. Maar ookal is het voor mij tien jaar geleden, mis ik hem nog steeds en heb nog steeds vragen aan hem te stellen of bevestiging te vragen voor de dingen die ik doe.
Nogmaal sterkte maar praat met je familie, vrienden en kennissen . . .
quote:Klopt en dat doe ik ook zeker. Maar ik ben eigenlijk nu al op zoek naar antwoorden. Dingen wat mijn vrienden en familie ook niet weten. Hoe lang duurt het voor ik het een plaatsje kan geven bijvoorbeeld.Op dinsdag 6 oktober 2009 22:13 schreef SpiekerJozef het volgende:
Allereerst sterkte met het verlies van je vader.
Je gevoelens kan je beter delen met mensen die je vader ook gekend hebben omdat die ook meestal wel weten wat voor een band jij met je vader had. En in jou geval was het plotseling en ongewenst en in mijn geval was het niet plotseling en zeer gewenst omdat hij al vijf jaar leed. Maar ookal is het voor mij tien jaar geleden, mis ik hem nog steeds en heb nog steeds vragen aan hem te stellen of bevestiging te vragen voor de dingen die ik doe.
Nogmaal sterkte maar praat met je familie, vrienden en kennissen . . .
Natuurlijk is dat van persoon tot persoon verschillend.
Mooie verhalen en herinneringen heb ik al een paar dagen gehoord. We hebben gehuild en gelachen.
En daar vind ik ook veel steun in. Maar ik wil ook door met me leven. En doorgaan met de dagelijkse gang van zaken. Wanneer ga je weer naar je werk. Ga je een paar dagen later weer naar een feestje van vrienden. Enz enz enz
quote:Sja. Zoals je zelf al zegt, het wisselt enorm sterk van persoon tot persoon - hoe zit je zelf in elkaar, wat voor band had je met je vader, etc. etc.Op dinsdag 6 oktober 2009 22:24 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Klopt en dat doe ik ook zeker. Maar ik ben eigenlijk nu al op zoek naar antwoorden. Dingen wat mijn vrienden en familie ook niet weten. Hoe lang duurt het voor ik het een plaatsje kan geven bijvoorbeeld.
Natuurlijk is dat van persoon tot persoon verschillend.
Mooie verhalen en herinneringen heb ik al een paar dagen gehoord. We hebben gehuild en gelachen.
En daar vind ik ook veel steun in. Maar ik wil ook door met me leven. En doorgaan met de dagelijkse gang van zaken. Wanneer ga je weer naar je werk. Ga je een paar dagen later weer naar een feestje van vrienden. Enz enz enz
De beste raad die ik je kan geven is: probeer vooral goed naar jezelf te kijken en doe vooral de dingen wel en niet die je wel of niet wil doen op de momenten dat jij er zelf aan toebent, zonder je al te zeer af te vragen wat de buitenwereld er van moge denken.
Sterkte.
quote:Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.Op dinsdag 6 oktober 2009 22:24 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Klopt en dat doe ik ook zeker. Maar ik ben eigenlijk nu al op zoek naar antwoorden. Dingen wat mijn vrienden en familie ook niet weten. Hoe lang duurt het voor ik het een plaatsje kan geven bijvoorbeeld.
Natuurlijk is dat van persoon tot persoon verschillend.
Mooie verhalen en herinneringen heb ik al een paar dagen gehoord. We hebben gehuild en gelachen.
En daar vind ik ook veel steun in. Maar ik wil ook door met me leven. En doorgaan met de dagelijkse gang van zaken. Wanneer ga je weer naar je werk. Ga je een paar dagen later weer naar een feestje van vrienden. Enz enz enz
Mijn beide ouders zijn al behoorlijk lang geleden overleden (20 en 12 jaar geleden). Wat betreft dingen als weer gaan werken is natuurlijk voor iedereen anders. Ik ben zelf tot na de begrafenis van beide thuis gebleven (bij mijn moeder hebben mijn broer en ik samen met mijn vader de begrafenis geregeld, bij mijn vader moesten mijn broer en ik dit doen), en daarna weer aan het werk gegaan, wel liet mijn werkgever me de ruimte om het even nog een paar dagen rustig aan te doen. Ligt ook een beetje aan je werkgever welke ruimte die je geeft. Sommigen zijn er heel makkelijk in, anderen houden zich strikt aan de regels die er voor staan. Feestjes is iets wat je zelf moet aanvoelen, dat kan niemand voor je doen. Wat voor de één te vroeg is is voor de andere persoon precies goed, ligt er ook een beetje aan hoe je met het verlies omgaat. Accepteer je het meteen of zit je eerst in de ontkenning. Trek je er in ieder geval niets van aan als anderen het te vroeg vinden 'dat je weer plezier wilt maken, het is jouw verlies en jouw leven en daar kan een andere persoon die anders rouwt niets over zeggen.
Ik ga binnekort namelijk mijn moeder verliezen 
en het kan fijn zijn om wat van je af te tikken en vooral het te delen met mensen die weten wat je door maakt.Ik vond wel een ander mooi topic, Algemene In Memoriam (voor iedereen!!) misschien heb je er wat aan ook.
Het is nooit leuk om iemand te verliezen.. Denk daarom terug aan de mooie momenten en geniet ervan!
Anders open je er zelf toch een topic over?
quote:Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzoOp dinsdag 6 oktober 2009 22:41 schreef Cocktailprikker het volgende:
Zon topic lijkt mij een goed idee
quote:WowOp dinsdag 6 oktober 2009 22:41 schreef Cocktailprikker het volgende:
Zon topic lijkt mij een goed idee
Als het zover is maak een topic erover en ik met andere fokkers zijn bereid om het te lezen
Het klinkt heel stom wat ik nu ga zeggen maar in F&F is een In memoriam topic over huisdieren en ondanks dat dit "maar" over huisdieren gaat is het op de een of andere manier een prettige plek om te vertellen over je verlies (zoals TS zojuist heeft gedaan) en geeft het ook ruimte om praktische vragen te stellen.
Ik weet alleen niet of het gepast is om zo'n reeks zomaar te starten, misschien is eer mod die hier eens over na wil denken of er behoefte aan is?
quote:Voor 2 maanden terug is ma opgenomen met trombose in haar voet, benen waren ook erg dik. Sindsdien is ze er alleen op achteruit gegaan. Diagnose kanker kwam zon 4 5 weken terug. Tumor in de lever, uitzaaingen naar haar borst, lymfeklieren. Toen een dag voor ze een punctie zou krijgen vanwege de enorme hoeveelheid vocht in haar lichaamm, kreeg ze een hartaanval. Met ambu naar ziekenhuis. Volgende dag weer een hartaanval. Pompfunctie blijkt sterk verminderd, en er zit ook "iets" in haar hart. Verdere behandeling is zinloos en dus krijgt mama alleen nog pijnbestrijding. Op dit moment is haar situatie stabiel, maar erg slecht. Ze kan haar benen niet meer bewegen zoveel vocht, van alles krijgt ze een blauwe plek of bloeding. Ze slaapt erg veel. Gelukkig is ze thuis en is er 24/7 iemand bij haar, een tante die lang in de zorg heeft gewerkt neemt dat deel op zich, en dat is vooral voor mama erg prettig dat alles op haar eigen tempo kan.Op dinsdag 6 oktober 2009 23:08 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzo
Er is niet echt een prognose, eigenlijk elk moment kan ze een hartaanval krijgen en ze heeft ons laten weten, dat er dan niks gedaan hoeft te worden. Alles wat er geregeld moest worden is inmiddels geregeld, dat is wel fijn.
Ik post er veel over in het Nijmegen SC topic, waar ik meer rondhuis
Helpt toch wel om even op een rijtje te zetten hoe en wat... merk ikquote:Op dinsdag 6 oktober 2009 23:29 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Voor 2 maanden terug is ma opgenomen met trombose in haar voet, benen waren ook erg dik. Sindsdien is ze er alleen op achteruit gegaan. Diagnose kanker kwam zon 4 5 weken terug. Tumor in de lever, uitzaaingen naar haar borst, lymfeklieren. Toen een dag voor ze een punctie zou krijgen vanwege de enorme hoeveelheid vocht in haar lichaamm, kreeg ze een hartaanval. Met ambu naar ziekenhuis. Volgende dag weer een hartaanval. Pompfunctie blijkt sterk verminderd, en er zit ook "iets" in haar hart. Verdere behandeling is zinloos en dus krijgt mama alleen nog pijnbestrijding. Op dit moment is haar situatie stabiel, maar erg slecht. Ze kan haar benen niet meer bewegen zoveel vocht, van alles krijgt ze een blauwe plek of bloeding. Ze slaapt erg veel. Gelukkig is ze thuis en is er 24/7 iemand bij haar, een tante die lang in de zorg heeft gewerkt neemt dat deel op zich, en dat is vooral voor mama erg prettig dat alles op haar eigen tempo kan.
Er is niet echt een prognose, eigenlijk elk moment kan ze een hartaanval krijgen en ze heeft ons laten weten, dat er dan niks gedaan hoeft te worden. Alles wat er geregeld moest worden is inmiddels geregeld, dat is wel fijn.
Ik post er veel over in het Nijmegen SC topic, waar ik meer rondhuis
Sjees... heel veel sterkte zeg. Naast dat alles geregeld is, heb je ook alles kunnen zeggen?
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
quote:Als het kan, probeer dan toch nog wat dingen te bespreken met je moeder, zelfs al botert het niet tussen jullie. Besef dat als je het nu niet doet, het straks nooit meer kan.Op dinsdag 6 oktober 2009 23:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb niet echt dingen die ik nog wil / moet bespreken geloof ik met mijn moeder... Boterde laatste tijd niet zo tussen ons en dat is er nu niet echt beter op geworden.
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
Sterkte.
quote:Jep dat verhaal van die film werd ook verteld op de crematie van me pa.Op dinsdag 6 oktober 2009 23:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb niet echt dingen die ik nog wil / moet bespreken geloof ik met mijn moeder... Boterde laatste tijd niet zo tussen ons en dat is er nu niet echt beter op geworden.
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
Maar ik weet de preciese situatie natuurlijk niet, maar ik zou echt zorgen dat je alles gezegd hebt nu het nog kan. En zeker "vrede" met elkaar vinden. Want zo als ik het nu lees is dat niet het geval
quote:Wat je zegt, herken ik vanaf de andere kant zeg maar. Mijn beste vriend en een goede vriendin hebben beide in korte tijd een van hun ouders verloren en zaten met een hoop vragen waar ze niets mee konden omdat je eigenlijk alleen maak over kan spreken wanneer je het zelf mee maakt.Op dinsdag 6 oktober 2009 23:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb niet echt dingen die ik nog wil / moet bespreken geloof ik met mijn moeder... Boterde laatste tijd niet zo tussen ons en dat is er nu niet echt beter op geworden.
Mja ik vind een topic met "lotgenoten" wel een goed idee, want ik merk, dat veel mensen niet weten wat ze er mee aan moeten. En dat begrijp ik ook wel, maar toch, het is heel raar hoe je de dingen ervaart die gebeuren. Pas omschreef iemand het redelijk goed, het is alsof je een film zit te kijken waar je zelf in mee speelt. Het is zo onwerkelijk...
De echte gevoelens zullen straks wel komen, als mama overleden is, de begrafenis geweest, en de bloemen in de kliko, en de mensen weer thuis.
Als vriendin kun je een luisterend oor bieden of een schouder, en ze overladen met goed bedoelde adviezen maar zolang je het zelf niet mee maakt, kun je je moeilijk inleven.
Ik zag net dat er in OUD ook een topic is voor ouders die hun kinderen verliezen, zeker dat hier dan ook een topic hoort.
Zelf weet ik niks meer (nou ja, flarden) van de 24 uur na het overlijden van mijn moeder ( hartaanval out of the blue) en weet nog wel dat ik ook heb staan lachen, alsof het een grote (slechte) grap was.
Gemengde emoties zijn dus heel "normaal" omdat het een heel onwerkelijk iets is. Probeer vooral bij jezelf na te gaan welke behoefte je hebt, de een is een prater, de ander is er wellicht naar buiten toe heel onverschillig in en is meer een binnenvetter.
Het is maar net waar jij je nu het "fijnst" bij voelt, al klinkt dat heel wrang in zo'n situatie als deze.
Gecondoleerd.
Slecht slapen, rare dromen, niet kunnen concentreren op het werk, weinig plezier beleven aan leuke dingen, dat soort dingen.
Kreeg er zelfs huiduitslag van op een gegeven moment, en dat maakte het allemaal nog erger.
Ben toen een week thuis gebleven van mijn werk, veel met vrienden en familie gepraat, en inmiddels gaat het wel weer beter, slaap goed, geen rare dromen meer, werk gaat weer redelijk, en plezier haal ik zelfs weer uit hele kleine dingetjes.
En om wat vragen van je te beantwoorden :
Ik ben een dag na de crematie al naar het voetballen geweest bv.
Mensen zeiden dat ik het beste ZSM weer mijn normale leven op moest pakken, of dat verstandig is geweest vraag ik me af, want ik heb het zoals ik net zei erg moeilijk gehad daarna.
Een week na het overlijden was ik alweer aan het werk, maar achteraf is dat te vroeg geweest.
Wat wel zo is, en dat hebben anderen ook al verteld hier : het is voor iedereen anders, de ene voelt zich prettig als ie ZSM weer normaal gaat leven, de ander blijft het liefste een maand thuis of bij familie, je moet doen wat jij denkt dat het beste voor je is.
Sterkte ermee iig.
quote:Aan de ene kant goed advies, maar soms is de relatie niet zo dat het ook echt mogelijk is zo open te zijn naar elkaar. Dan is het soms ook niet goed om zoiets te forceren. Mensen hebben me hetzelfde advies vaak gegeven en ik heb me er af en toe best aan geërgerd.Op dinsdag 6 oktober 2009 23:46 schreef Bill_E het volgende:
maar ik zou echt zorgen dat je alles gezegd hebt nu het nog
Ik kon er niks mee. Maar, elke situatie is anders, dus toch wel goed dat het genoemd wordt. Mijn halfzus en tevens pleegmoeder heeft kanker. Twee jaar geleden kregen we dat te horen. Ik ben toen compleet ingestort, kreeg een depressie en wist echt niet meer hoe ik verder moest. Niet alleen om het nieuws over m'n zus, maar het hele idee: ik heb het net weer allemaal lopen en dan wéér valt er iemand weg en stort alles in.
Ze leeft nog en we hebben ondertussen ook veel dingen kunnen bespreken. Twee jaar geleden was dat echt niet mogelijk geweest. Vorige week kreeg ik te horen dat de kanker verder is uitgezaaid, na toch 2 jaar dat het stabiel bleef. Kan me eigenlijk totaal niet voorstellen dat ze er straks niet meer is, heel onwerkelijk. Het gaat ook zo langzaam, dat het net is of er niet zoveel aan de hand is.
Oja:
quote:Dit dus. Ik ben elke keer weer gewoon doorgegaan. Werken, studeren, sporten, naar vrienden en ook gewoon naar verjaardagen. Dat werkt voor mij het best. En in het begin veel wandelen en fietsen om zo rustig en helder na te kunnen denken.het is voor iedereen anders, de ene voelt zich prettig als ie ZSM weer normaal gaat leven, de ander blijft het liefste een maand thuis of bij familie, je moet doen wat jij denkt dat het beste voor je is.
Sterkte allemaal!
En verder vind ik het gewoon ontzettend klote want 17 is geen leeftijd om je moeder te cremeren!
Goed idee zo'n topic waar hierboven over gesproken wordt.
Sommige mensen reageren heel primair, slopen de boel, worden kwaad en zijn heel snel van het pad af, en daarna weer terug op het pad.
Sommige mensen reageren veel voorzichtiger, het blijft langer in hun hoofd spelen, en het wordt langzamer verwerkt, of misschien wel nooit echt verwerkt.
Psychologen claimen het te weten, maar ik denk dat het meer een idee is, die de grootste groep definieert, en dat er meer uitzonderingen zijn dan ze willen erkennen.
Er zijn trouwens wel behoorlijk wat topics over geweest de afgelopen jaren..
sterkte
. En zelfs al ben je eind twintig, dan nog gaan die dingen precies hetzelfde als vroegah. Ik zal de koekjes en thee nog enorm gaan missen.quote:Weet die vriend wat er is gebeurd? Zo ja, zou ik gewoon gaan, die vriend weet wel hoe je je voeltOp vrijdag 9 oktober 2009 21:54 schreef Bill_E het volgende:
Ik zit nu te twijfelen of ik morgen wel of niet naar een feestje van een vriend ga. Op zich heb ik wel zin in een feestje, maar ik heb momenteel maar 1 gespreks onderwerp.. En ik wil de sfeer niet verpesten.. De meest van mijn vrienden kende me vader ook.
quote:Niet gewoon in dit topic?Op vrijdag 9 oktober 2009 16:06 schreef Sander het volgende:
Je verhaal lijkt op dat van mijn vader. Die is drie jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand. Ook geen ziektebeeld of wat dan ook. Stuur maar een x een pm of een emailtje.
quote:Ja iedereen die er is weet wat er gebeurt is. En iedereen kende mijn vader. Ik ben dus bang dat het de hele avond over me pa gaat daar. En daarmee misschien wel de sfeer verknal.Op vrijdag 9 oktober 2009 22:44 schreef Stephan1237 het volgende:
[..]
Weet die vriend wat er is gebeurd? Zo ja, zou ik gewoon gaan, die vriend weet wel hoe je je voelt
Is nu bijna 13 jaar geleden. Mis 'm nog dagelijks. Kan er zonder probleem over praten.
quote:Waarom niet? Je kunt je gedachten even verzetten.
Ik zit nu te twijfelen of ik morgen wel of niet naar een feestje van een vriend ga. Op zich heb ik wel zin in een feestje, maar ik heb momenteel maar 1 gespreks onderwerp.. En ik wil de sfeer niet verpesten.. De meest van mijn vrienden kende me vader ook.
Mijn broertje (3 jaar jonger dan ik) is overleden aan leukemie.
M.i. niet zozeer aan de kanker zelf, als wel aan de behandeling.
Hij heeft veel geleden. En heeft meer dan een jaar in het ziekenhuis gelegen.
Dit is nu al 5 jaar geleden, hij was 27 toen hij dood ging. Maar het beinvloed mijn leven nog steeds iedere dag.
Niet dat ik nog steeds boos ben (dat was ik in het begin wel, en onder bepaalde omstandigheden van machteloosheid nog), maar wel dat ik heel anders naar dingen ben gaan kijken. Het heeft mij zoveel beinvloed dat ik het nog steeds dagelijks merk.
Dingen als carriere en wat mijn leidinggevende van mij vindt, dat interesseert mij ontzettend weinig. Ik ben voor dat soort aspecten bijna ongevoelig geworden. Mijn werk is nog steeds wel okay, maar meer intrinsiek...en niet zozeer wat mijn leidinggevende er van vindt...(is maar een voorbeeld).
Zelf ervaar ik dit juist als positief. Maar de maatschappij ziet dat toch anders...
Tevens heb ik last van angst- en paniekaanvallen gekregen een paar jaar na zijn dood.
En wat ik heel moeilijk blijf vinden, ook al kan ik zelf inmiddels wel met het verlies omgaan, is het verdriet bij mijn ouders. De pijn die zij nog steeds hebben, en iedere dag voelen, dat kan ik niet wegnemen...dat weet ik wel. Maar het is zeer moeilijk om dat maar gewoon waar te nemen en er niets aan te kunnen doen.
Ik heb nog een zusje...14 jaar jonger dan ik. Zij heeft dit dus in haar kindertijd mee gemaakt.
Ik zie de vernietigende effecten die zoiets heeft op een jong iemand.
Je kunt haar niet buitensluiten ook al wil je haar behoeden voor pijn. De dingen die zij heeft gezien en gevoeld op haar 8ste en 9ende die zijn extreem geweest. En dat zie ik ook iedere keer in haar, als we elkaar zien. Omdat ze zo jong was dat het gebeurde, heeft ze stiekem ook wel door dat een verwijzing naar die situatie toen, haar voordeel op kan leveren in de zin van meer zakgeld en aandacht etc.
Maar ook haar situatie, hoeveel ze het ook probeert uit te buiten, is m.i. gewoon triest.
Het overlijden van Remco heeft wel een plek in mijn leven gekregen. Maar wat ik dagelijks merk bij de overlevenden (zo noem ik ons) is misschien wel veel heftiger. Want dat kan ik niet verwerken omdat ik het iedere dag zie en meemaak... Ik heb wel eens gedacht: zijn lijdensweg was over, die van ons gaat nu pas beginnen... Pas over 10 jaar (of nog later) kunnen we zeggen wat het met ons gedaan heeft.
Shit, heftig topic!
MOOI
[ Bericht 1% gewijzigd door capricia op 10-10-2009 02:00:56 ]
Vorig jaar is de vader van mijn schoonzus overleden aan kanker. Hij was 49 jaar en mijn schoonzus en haar zussen zijn zonder moeder opgegroeid. Ze zijn opgevoed door hun vader en oma, hun oma was een paar jaar terug overleden en nu dus vorig jaar ook hun vader.
Ik vond het zo intens gemeen! Gelukkig hebben ze elkaar, maar het is gewoon zo oneerlijk als je ineens iemand moet missen die er eigenlijk nog jarenlang had moeten zijn.
quote:Op zaterdag 10 oktober 2009 01:34 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Niet gewoon in dit topic?
[..]
Ja iedereen die er is weet wat er gebeurt is. En iedereen kende mijn vader. Ik ben dus bang dat het de hele avond over me pa gaat daar. En daarmee misschien wel de sfeer verknal.
Ik zou gewoon lekker naar het feestje gaan, dan heb je tenminste een beetje afleiding
quote:Ik heb ook net mijn zus verloren na een lang gevecht aan kanker, al wisten we dat die tijd dat ze zou komen te overlijden er aan kwam, was haar overlijden heel plotseling.Op dinsdag 6 oktober 2009 23:08 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Kanker ? Mijn vader is ineens gestorven, hartstilstand. Reanimatie hielp niet. Maar de manier hoe hij gestorven is is wel een mooie manier. Gewoon aan het werk wat hij het liefste deed. Zonder ook nog maar iets te voelen. Alleen dan een jaar of 30 te vroeg. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar vind wel troost in de manier hoe hij gestoven is. Geen lang ziekte bed ofzo
Ik was op dat moment van overlijden bij haar en kon afscheid van haar nemen, en dat was ook een wens van haar om niet in een ziekenhuis te overleden maar thuis met haar zus naast haar.
Ik vind ook een beetje troost dat het sneller is gegaan dan we hadden gedacht en dat haar een lang ziekte bed bespaar is gebleven.
Ik heb heel veel moeite mee om te haar te rouwen.
Bij mij is niet hoelang het duurt voor ik het kan verwerken.
Maar dat ik het kan verwerken en uiteindelijk mooie herinnering aan haar over houd en troost vind in het feit dat ze nu geen pijn meer heeft en dat ze nu vrede heeft.
en het is goed bevallen!quote:als je er maar eenmaal bent!Op zondag 11 oktober 2009 01:28 schreef Bill_E het volgende:
Ik ben op het feestje geweest
( is mijn ervaring)
quote:Leuk om te horenOp zondag 11 oktober 2009 01:28 schreef Bill_E het volgende:
Ik ben op het feestje geweest
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.
op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..
het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort
belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind
quote:Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......Op zondag 11 oktober 2009 12:04 schreef gebakken-koekje het volgende:
vorige week was het de verjaardag van mijn moeder, eind deze maand is het een jaar geleden dat ze overleden is en pas nu merk ik dat als een sneltrein doorstomen niet altijd kan
quote:Ja dat ken ik. Maar dat heeft misschien ook te maken met het feit dat iemand die overlijdt, je alleen verdriet bezorgt. Een ex kan je ook woede en andere gevoelens bezorgen. Ik zou het wel heel erg vinden als mijn ex overlijdt; het is wel de vader van mijn kind en iemand waar ik zoveel jaar van mijn leven van gehouden heb.Op zondag 18 oktober 2009 22:55 schreef sergeantpeppers het volgende:
heb vroege heel veel problemen gehad met het feit dat mijn vader al oud was.
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.
op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..
het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort
belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind
Toen mijn vader net overleden was (ik was 17, hij 44) zei een kennis tijdens het uitgaan: "Ik weet hoe je je voelt, mijn ouders zijn net gescheiden....". Ik ben toen zo boos geworden
Hij had altijd nog de mogelijkheid te praten met beide ouders als hij dat wilde; die mogelijkheid was mij ontnomen en dat is een groot verschil.quote:gisternacht is mijn broertje ingestort.Op donderdag 22 oktober 2009 21:27 schreef Bill_E het volgende:
nu 3 weken na dato lijk ik er helemaal overheen.. Erg vreemd maar ik heb alleen nog wat rare nachtmerrie's gehad ( waar ik nooit last van heb) Verder kan ik er zonder problemen over praten, of aan denken. Natuurlijk mis ik hem wel een beetje.. Maar misschien moet het ergste nog komen..
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.
ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.
maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen
Inmiddels al wel een redelijk prima gesprek met ma gehad, en een beetje bijgelegd. Iets wat ze pas ineens zij, en waar ik blijkbaar zoveel waarde aan hecht, is dat zij excuses aanbood, omdat ze dat ook veel te weinig gedaan had vond ze...
Afgelopen maandag heeft zij de bediening vd pastoor gehad. Ze gaat de laatste 2 weken zienderogen hard achteruit. Slaapt veel, valt in slaap tijdens gesprekken, is zeer verward af en toe. Door dat slapen vergeet ze soms halve dagen.
Als iemand mij vraagt hoe het is, zie ik wat ik vertel eigenlijk niet goed in. Het kan echt elk moment afgelopen zijn, binnen een week. Maar aan de andere kant denk ik van, dat kan toch niet
Heel onwerkelijk blijft het nog steeds. Mijn zus gaat duidelijk heel anders om met de situatie. Zij is continu bezig met mama, begrafenis en dat soort dingen. Ik ben er ook mee bezig in mijn hoofd, maar ik denk vaak ook een stap verder. Voor mij heeft de begrafenis opzich wel veel waarde, maar welke teksten er gesproken worden maakt mij eigenlijk niet veel uit. Ik ben zelf helemaal niet gelovig, dingen als de zalving e.d. trek ik mij dus weinig van aan. Fijn dat mama er steun aan heeft iig.
Ik trek me af en toe heel bewust terug, ik hoef niet 24/7 met mijn neus op het lijden gedrukt te worden. Kan daar echt niet tegen, ik word gewoon chagerijnig dan. Mijn tante, zus + vriendje, zijn nagenoeg continu aanwezig, visite heel af en toe. Zitten elkaar alleen maar op de lip...
Steun kan ik niet echt krijgen hierin... Iedereen zegt dat wel, en sterkte enzo, maar ik ga hier alleen doorheen voor mijn gevoel. Enige wat helpt, is "normaal" de dingen kunnen doen die ik wil. K zie het zo, iedereen maakt dit een keer mee, en het is zeer kut, maar het hoort er ook bij. Jammer dat het zo vroeg gebeurd, maar ik heb er redelijk vrede mee, accepteer het.
quote:Je hebt wel mensen waar je alles tegen kwijt kunt dus ook over de "feestdagen"Op donderdag 22 oktober 2009 21:36 schreef lunaris2009 het volgende:
[..]
gisternacht is mijn broertje ingestort.
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.
ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.
maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen
?quote:Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld!Op dinsdag 20 oktober 2009 00:05 schreef childintime het volgende:
[..]
Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......
en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen. Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat
Je hoort & probeert er voor elkaar te zijn. Maar soms lijkt het echt alsof ik rekening met mijn moeder moet houden en zij niet ziet dat het voor mij ook moeilijk is. Alsof ze denkt dat ik hem niet mis, dat ik er geen verdriet om heb, dat het mij niets kan schelen. Uiteindelijk hebben we wat visite gehad en wel redelijk gezellig gepraat.
Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?
quote:Als ze gevoelloos waren hadden ze je ook geen gezellige avond gewenst. Verder vind ik het een overtrokken reactie van je: Iedereen verwerkt het verlies van een dierbare anders. Ook je omgeving. Ik vind niet dat je ze van gevoelloosheid kan betichten. Voor hen gaat het leven door: Zij hebben niet hun vader verloren.Op zaterdag 24 oktober 2009 16:18 schreef MissSunshine412 het volgende:
Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?
Ik ben mijn vader 5 oktober plotseling verloren aan acute leukemie. Zo acuut dat niemand afscheid oid heeft kunnen nemen. In het weekend ben ik altijd bij mijn vriend, dus ging vrijdagavond naar hem toe met het idee "pap heeft de griep". Maandags dood.
Ik ben die week thuis geweest en de week erna ook. Nu rustig op aan het bouwen met 2 a 3 uur per dag werken. Kan het beter rustig aan doen, das beter als na 3 maanden instorten.
Ik had een goede band met mijn vader, maar was me ook aan het losmaken van hem. Ik weet niet of het daar aan ligt, maar ik ga er heel anders mee om als mijn broers en moeder. Mijn moeder en jongste broer zijn in het ziekenhuis bij de reanimatie geweest. DIe hebben de streep op de monitor gezien....
Ik kan aan pap denken zonder het beeld voor me te hebben van zijn laatste dag, toen hij toch wel behoorlijk ziek en moe was.
Ik zoek juist de situaties op om me te ontspannen en eens over wat anders te praten. Iedereen vraagt constant hoe het gaat. Tja, weet ik veel!!! Klote, goed en alles wat daar tussen zit.....
Het is juist lekker om af en toe de gedachten te verzetten.
Omdat ik nog "half" thuis woonde, ben ik nu ook veel thuis. Maar thuis lijkt thuis niet meer. Er hangt een beetje een bedrukte sombere sfeer terwijl iedereen wel zn best doet om gezellig te zijn. Het is anders.
Soms denk ik, voor alles is een handleiding, dit moeten we allemaal zelf doen, terwijl half nederland hier toch mee zit? Hoe doe je het (= goed verwerken) goed?? Chocola werkt ook maar eventjes.....
Sterkte iedereen die dit nu ook meemaakt.....
xx Miss Vanilla
Daarnaast ben ik aan het verbouwen omdat ik weer bij mijn moeder ga wonen samen met me vriendin ( zij heeft een groot huis waar we nu een 2e woning in aan het maken zijn zodat we wel separaat wonen)
Ik merk alleen wel de tijden dat ik helemaal alleen aan het werk ben dat ik soms ff ga zitten piekeren over mijn pa
Maar niemand is onmisbaar! Ook al is het druk op het werk, je baas is er ook niet mee geholpen als je nu volop gaat werken en straks (over 3 maanden / half jaar/ jaar) instort. Dan zit je dan een maand thuis. Daar heeft ie ook niks aan. En je kunt het verwachten, want dit is echt niet niks!! Hier heb je tijd voor nodig om het een plaatsje te geven. En ik merk in jouw verhalen dat je daar nog erg mee zit. Dus niet te snel en te hard doorgaan! Echt waar! Bij mijn broers is dat nu ook aan het opbreken.....
Mijn broer is ook weer volop aan het werk. Al zegt hij zelf dat hij zich maar 3 uur per dag kan concentreren, hij is wel de hele dag bezig. Hij heeft van de zomer een huis gekocht wat hij nu nog aan het verbouwen is. Daar is hij ook veel mee bezig. Maar ik merk wel dat hij daar heel veel moeite mee heeft omdat pap nog veel in dat huisje heeft gedaan. Pap was zo'n alleskunner dus die heeft veel in het huisje meegeholpen. Nu is het extra moeilijk voor hem om in zijn huisje te komen. Hij durft de zolder nog niet op want daar heeft pap het tapijt gelegd, deurtjes gemaakt, etc.... Wij helpen hem daarbij maar hij blijft ook hangen nu in zijn verdriet. Hij neemt de tijd niet om stil te staan, terwijl hij dat het hardst nodig heeft van ons allemaal. Hij had een speciale band met pap en hij was erbij toen hij overleed. Dus dan juist zou je zeggen neem de tijd om het te verwerken. Maar ik denk dat hij het nog allemaal uit de weg wil gaan. Terwijl hij ook zo in de put kan zitten. Moeilijk om mijn "grote broer" zo te zien lijden......
Ik hoop wel dat het goed met je gaat, maar je moet dit niet onderschatten. Misschien gaat het nu nog goed met je omdat het besef nog moet komen. Althans ik merk dat het stukje "nooit meer...." er nog niet is. Ik denk dat dat allemaal pas later doordringt, op de "feestdagen" enzo.....
Wat zeg jij als mensen vragen hoe het met je gaat? Collega's ofzo? Ik vind het raar om te zeggen dat het goed gaat, want het is eigenlijk niet goed. Maarja, kan nou ook niet zeggen dat het niet goed gaat want ik red het nog aardig.... :-s
Groetjes! Miss Vanilla
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.
En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.
quote:Op donderdag 29 oktober 2009 18:23 schreef krakkemieke het volgende:
Mijn zus en vader zijn overleden.
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.
En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.
Ik heb altijd erg rekening gehouden met anderen. Maar toen mijn zus overleed, heb ik gedaan wat goed voelde. Ik lachte bv veel om alle goede herinneringen. Je hoort niet te lachen, maar het maakte mijn grote verdriet dragelijk.
En ik bekijk het positief, ik heb 23jaar een goede vader gehad. Er zijn mensen die het slechter hebben....
Ik heb veel goede herinneringen, ik ben goed opgevoed en ik weet dat hij trots op me is.
Doordat het besef er nog niet is, kan ik wel positief nadenken over de hele situatie.
Evengoed ga ik m missen.....
Snap wel wat je bedoelt, aan de ene kant lijkt het een eeuwigheid geleden, aan de andere kant pas gisteren.
Nu heb ik vandaag gehoord dat een oom slokdarmkanker heeft. Zelfde percentage van mensen die na 5 jaar nog leven.... Dus weer kutbericht erbij. Weten dat hij waarschijnlijk over een jaar ook niet meer onder ons is, maakt dit juist weer confronterender / werkelijker/ kutter.....
Hou jezelf goed in de gaten!!!
xx
oom = zelfde percentage mensen die na 5 jaar nog leven als van de acute leukemie die pap had.
10 - 20 % ofzoiets van de mensen met die diagnose leven nog na 5 jaar.
xx
Ik zou alleen niet het volgende project eruit duwen...... Maar ik denk dat je dat wel weet.
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)
quote:Op vrijdag 30 oktober 2009 22:08 schreef Fredo55 het volgende:
In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)
Ik zou daar niet overheen komen
quote:En een paar dagen later nog je baan kwijt raken ook.Op vrijdag 30 oktober 2009 22:42 schreef Stephan1237 het volgende:
[..]
Ik zou daar niet overheen komen
Natuurlijk heb ik me klote gevoelen en moedeloos, maar dat hou je ook niet lang uit.
We hebben als groep vrienden bij elkaar gezeten, en zo hebben we gewoon steun aan elkaar gehad.
In mijn eentje zou ik er nooit overheen komen nee.
met mijn moeder hadden we er vrde mee hoewel het wel heel gek en tegelijk heel mooi was zelf de crematie te regelen zoals zij die wilde.
ze was ziek, ze was op en wilde naar mijn vader, blij dat mn jongere broer en ik dat hebben kunnen realiseren, ze staan in een nis naast elkaar.
waar ik alleen wel pissig van werd, is dat het crematorium met de rekening voor verlenging komt op haar sterfdag vorige week...
sterkte fredo en alle anderen
( houd jezelf in de gaten, doe alles op jouw tempo en als je in de supermarkt moet huilen om dat je uit gewoonte een fles sherry mee wil nemen, laat t dan gewoon gaan...)
quote:Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.Op vrijdag 23 oktober 2009 11:56 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld!
Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat
quote:Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijkOp zaterdag 31 oktober 2009 00:26 schreef childintime het volgende:
[..]
Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.
quote:Bizar is dat he. Dat je het gevoel van zoiets; een zo basaal en elementair gevoel moet wegstoppen en je er schuldig over moet voelen........Persoonlijk heb ik geleerd (maar goed ik ben geen 20 meer), dat ik doe wat ik moet doen. Als ik verdriet heb om iets als dit, dan is dat zo en ben ik niet van plan om mooi weer te spelen om aan de norm van anderen te voldoen. Ik hoop dat veel mensen hier (waaronder veel jonge mensen) hier moed uit halen. Voor zichzelf op komen. Zoiets meemaken van dichtbij is vreselijk, maar maakt je ook een volwassener mens. Iemand die directer en oprechter met gevoelens om gaat en zich minder aantrekt van wat de buitenwereld denkt en vindt.Op zaterdag 31 oktober 2009 00:43 schreef gebakken-koekje het volgende:
[..]
Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk
Maar er zijn ook dagen/ momenten dat ik kennelijk veel kwetsbaarder ben. Dan kan ik om veel dingen huilen, en dus zeker om hem. En vooral thuis als het laat is, met een glaasje wijn op, komt het toch wel weer heftig naar de oppervlakte.
Ik kan er mee leven, maar kom er toch eigenlijk nooit overheen. Het blijft zeer doen. De oneerlijkheid....
wat vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten meemaken, niemand verdient het om een dierbare te verliezen ( op jonge leeftijd of niet). Doe vooral waar je je goed bij voelt. Neem je tijd en zorg goed voor jezelf. Heb er maling aan wat anderen vinden over hoe je je zou moeten voelen.
heel veel sterkte!
LDG
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
quote:Ik heb ook zulke foto's. Heel mooi, en ik heb geen idee waarom ik ze niet ophang.Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
quote:Mijn vader staat sinds een paar dagen na de crematie al binnen.Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.
Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...
Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Ik vind het fijn.
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk
quote:In het geval van mijn vader was het wel dat hij er precies zo bijlag als hij was.Op maandag 2 november 2009 18:52 schreef krakkemieke het volgende:
Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.
En dat je zegt: misschien een rare vraag.... Ik ken eigenlijk geen rare vragen over dingen als doodgaan.
Om nog even terug te komen op het idee van 'normaal doen' en 'de schijn ophouden'......
Misschien ligt het aan de mensen die ik ken. De mensen die niet wisten of ik erover wilden praten, vroegen of ik het wilde. En anders zei ik gewoon duidelijk: het gaat niet lekker. En dan zei ik wat ik kwijt wilde.
[ Bericht 77% gewijzigd door krakkemieke op 02-11-2009 19:41:02 ]
Ben zelf nu... alweer 4 maanden geleden mijn moeder verloren, toch redelijk plotseling na ee lang ziektebed. Veel van de emoties die hier worden beschreven, zijn voor mij heel herkenbaar. Ik heb er nog steeds van ondersteboven, ben depressief geweest, was 7 kg afgevallen en in 2 weken weer aangekomen, etc. Vrienden en familie heb ik niet te veel laten merken, des te meer mij vader en mijn vriend. Soms loop je wel tegen een muur van onbegrip aan, het is me een raadsel hoe met name instanties en organisaties verschrikkelijk lomp kunnen zijn in de administratieve afwerking van dit soort dingen.
Childintime, ik vond je kijk op wat je leert in zo'n rouwproces heel herkenbaar. Voor mij is dit de eerste keer dat ik de dood meemaak, ik ken niemand (persoonlijk), die is overleden. Begrippen zoals 'dood', 'nooit' etc zijn voor mij in een heel ander light kome te staan.
Ik herken ook veel in wat een andere user omschreef (weet even de username niet meer), dat hij/zij een stuk minder waarde hecht aan materiele zaken en andere dingen die "vroeger" belangrijk waren. Mijn kijk op wat belangrijk is in het leven is heel anders geworden.
Ik denk zelf niet dat ik er al "overheen" ben. Eind oktober was mijn verjaardag en heb de hele dag gehuild, des te meer omdat het die dag precies 4 maanden geleden was dat ze overleed. Ik zie enorm op tegen de kerstdagen, haar verjaardag, etc. Maar goed, de tijd heelt alle wonden zeggen ze, en ik heb vrede met het feit dat ze dood is. Het gemis is voor mij het moeilijkste.
Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.
Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.
Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.
Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.
[ Bericht 29% gewijzigd door capricia op 03-11-2009 00:48:16 ]
quote:Wij hier thuis met het overlijden van mijn grootouders wel. Het is een "kans" die je maar 1 keer krijgt, weg is weg. Al kijk je er nooit meer naar, maar je hebt ze wel als de behoefte er ooit is.Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Bill_E het volgende:
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk
Ik heb dat ook tegen mevr. Vanilla en familie gezegd. Het klinkt misschien cru, maar nu kan het nog mocht je ooit de behoefte hebben om te zien hoe diegene opgebaard lag. Het is immers toch de laatste halte zeg maar. Ze hebben bij mevr. Vanilla thuis toen idd ook foto's gemaakt.
grtz Vanilla
quote:Vier maanden is inderdaad niet veel, en ik had ook niet verwacht dat ik "eroverheen" zou zijn. Ik denk inderdaad ook dat je met de jaren dingen weer anders gaat zien, maar ik leef momenteel eigenlijk vooral in het nu. Gewoon de dagen tellen lijkt het soms. Ik bedoelde eigenlijk da ik had verwacht op zijn minst 4 maanden na dato wel een baan te hebben, of in ieder geval iets te onernemen, maar ik was er echt zo kapot van. ik ga nu er nog 3 weken tussenuit en hoop dan een baan te krijgen als ik terugkom. Ik hoop da het uiteindelijk goed is da ik er zo de tijd voor heb genomen.Op dinsdag 3 november 2009 00:33 schreef capricia het volgende:
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.
Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.
Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.
Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.
Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.
Wat trouwens Bill_E vroeg over de foto's, verschillende mensen hebben dat wel aangedragen toen ze stierf, maar ik vond het echt een verschrikkelijk idee. Ik was erbij toen ze stierf en voor m'n gevoel was het echt een verschrikkelijk persoonlijk en intiem iets. Ik kon het niet verdragen dat mensen foto's zouden maken van d'r, zoals ze daar in opperste "naaktheid" lag, volledig onbeschermd. Ik vond het echt veel te prive.
Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.
quote:Op zo'n moment ben je ook wel sterk. Het is pas na een paar weken / maanden dat het echt binnenkomt. Zoiets kan heel erg vooruit geschoven worden. In het gezin van mijn moeder zijn ze nu (zo'n 40 jaar na dato) nog het verlies van hun moeder aan het verwerken en leven ze nog dagelijks met bepaalde persoonlijke gevolgen. In hun tijd was het normaal om door te gaan en er niet over te praten. Omdat mijn moeder hier veel over heeft gepraat, weet ik dat het nu voor ons gezin belangrijk is om te blijven praten en elkaar goed in de gaten te houden. Ik merk alleen dat ik het leed van iedereen op me wil nemen. Het wordt me af en toe ook teveel. Ik ben er voor mam, door veel thuis te zijn. Maar thuis is thuis niet meer....Op dinsdag 3 november 2009 18:14 schreef WanEnOonlie het volgende:
*volgt topic
Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.
Ik ben er voor mn jongste broer, die heeft het zo moeilijk! En mn oudste broer is deze week ook "ingestort" dus die betrek ik zo min mogelijk in de dagelijkse dingen. Ineens moet je afspraken maken over wie er meegaat met verjaardagen, wie er zondags thuis is etc. Het meeste komt bij mij terecht omdat ik nog min of meer thuis woon. Dus haast vanzelfsprekend, terwijl ik helemaal niet op drukte zit te wachten en het liefst rustig met een grote hoeveelheid chocola en chips op de bank zit.
Hebben jullie ook zo'n moeite met de goedbedoelde bezoeken van familie? Lekker met vrienden chillen vind ik wel oke. Maar in de familie zijn wij ineens het gezin zonder man/vader. Niet meer gewoon de familie maar altijd wordt erachteraan gedacht "die hebben pas hun man/vader verloren". Zo werden we gister ook voorgesteld aan mensen op de verjaardag van mn tante. Ze zei letterlijk "DIt is mijn zusje, die is pas haar man verloren". Dan krijgt ze dus meteen de stempel "weduwe". En mensen praten ineens alleen maar over zieken en dooien.... Pffff......
Een verjaardag is ineens een opgave....
Fijn topic dit...herken veel in ieders verhalen!!!
Miss Vanilla
ps. Tis vandaag precies een maand geleden.....
Ik overweeg om zo iemand te contacteren. Ik zit nu al ruim 10 maanden in een rouwproces en ik heb 't gevoel dat ik de pedalen helemaal kwijt ben.
Ik kan het niet aanvaarden, relaties lopen helemaal scheef (met echt extreme ruzies/discussies) en ik heb 't gevoel dat de oorzaak van dat alles bij mij ligt, of dat men mij die indruk wilt geven iig
Ik heb een verstikkend gevoel, alsof ik geen reden mag hebben om met mezelf in de knoop te zitten, er wordt mij geen ruimte gegund om alles rustig te verwerken en het lijkt alsof ik langs alle kanten belaagd/aangevallen wordt met bakken kritiek...
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.
Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).
En ieder maakt het anders mee, daarom sta je zo alleen voor mijn gevoel
quote:hey jack,Op donderdag 5 november 2009 21:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.
Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).
Ik ben wel naar een psycholoog geweest, niet zozeer voor het rouwverwerkingsproces als wel voor problemen die zich voordeden door wat er was gebeurd.
Ik weet niet of je het erover wil hebben hier op het forum zonder je kloon (
) maar zou je eens kunnen uitleggen wat je bedoelt als je zegt dat je geen steun ervaart? Steun van vrienden enzo valt mij ook behoorlijk tegen. Ik had ht ook niet anders verwacht, er was een lang ziektebed voorafgegaan aan de dood en bij iedere tegenslag liepen er weer een paar mensen weg. Mensen die er wel voor je zijn is misschien een handjevol, als je geluk hebt. Echt steunen, als in ook eens bellen na die eerste paar weken, of eens een kaartje sturen of weet ik wat, heb ik ook bar weinig gehad. k vind het heel naar, alleen m'n pa en mn vriend doen er wat aan voor m'n gevoel. Misschien dat ik m'n vrienden ermee tekort doe, maar ik geloof toch dat als hun zoiets was overkomen, ik meer van me zou laten horen dan wat de meesten nu bij mij doen. Ik weet niet of het angst of onwetendheid is ofzo, maar goed.
Realiseer je wel dat de enige die je echt steun kan geven jijzelf bent. Als je naar een psycholoog gaat kan die je hooguit helpen dingen helderder te maken, erover te praten, je ei kwijt te kunnen. Maar dingen oplssen doen ze niet is mijn ervaring
Verder zijn er genoeg mensen die op de hoogte zijn van het verlies, maar zoals normaal ook veel die er niet genoeg bij stil staan/stonden om te beseffen hoe groot het verlies daadwerkelijk is. Daar maak ik ook geen probleem van, ik hoef ook geen 20 mensen om mij heen die elke 5mins vragen of alles ok is.
Waar ik echter wel een probleem van maak is dat er enkele mensen zijn die verdomd goed weten hoe zwaar het mij allemaal valt, of het toch zouden moeten weten. Dat zijn ook mensen die het dichtst bij mij staan en waar ik dus 0,0 steun van ervaar. Het zijn ook die mensen die mij bedelven onder allerlei kritiek. Het zal vast ook wel meespelen dat deze personen onderling ook in oorlog leven (en daar zit ik dus zo wat tussenin...).
Het is dus niet zozeer het rouwen op zich dat een probleem is, maar het is alles daaromheen waardoor ik geen ruimte krijg om te rouwen (ook niet na 10 maanden).
Dat een psycholoog vooral praten is en niet daadwerkelijk dingen oplossen, dat snap ik. Dat is ook de reden waarom ik er niet mee verder gegaan ben, omdat ik nog niet overtuigd ben dat het echt een oplossing zal zijn.
Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)
Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?
Toen mijn zus overleed, konden sommige mensen ook niet begrijpen dat ik na de crematie kon lachen. Maar ik was vooral heel blij en dankbaar dat ik zo'n mooi mens als zus had gehad. Als ik dat uitlegde, begrepen ze het wel.
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
Sterkte!
quote:Welkom Moensie!Op vrijdag 6 november 2009 18:11 schreef moensie het volgende:
Dag allemaal,
Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)
Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!
Je weet het vast wel, je moet imho die pijn toch meemaken. Hoe je dat doseert verschilt voor iedereen.
En ik heb ook geleerd om vervelende reacties te negeren.
quote:Helemaal correctOp vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
quote:Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.
quote:Ja.Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?
quote:Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
quote:Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
[
quote:Op vrijdag 6 november 2009 19:26 schreef Jack. het volgende:
[..]
Helemaal correct
[..]
Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.
[..]
Ja.
[..]
Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
[..]
Nee. Als je niet tegen je moeder vertelt wat je meemaakt en hoe je je voelt, weet zelfs je moeder het niet. Mijn moeder vroeg het wel. Maar zij wist het dus ook niet. En dat is logisch.
Het is heel vervelend dat jouw moeder tegen andere mensen over je praat. Maar als die familieleden daarom dingen tegen je zeggen kan je antwoorden: dat is prive, daar wil ik niet over praten.
Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?
Er is niks mis mee als je naar een psycholoog gaat. Als jij het idee hebt dat dat je dingen op een rij moet zetten en je komt er niet uit, prima, ga naar een *loog/*chiater.
quote:wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verlorenOp dinsdag 6 oktober 2009 21:42 schreef Bill_E het volgende:
Over het overlijden van een dierbare vind ik amper topics. Ik had eigenlijk wel een verzamel topic gevonden. Ik ben net mijn vader plotseling verloren en was op zoek naar verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Of zoek ik fout ?
ik kom er nooit over heen...
Ik ga hiervoor ook naar een psycholoog, ben nog wel aan het zoeken naar de "goeie" omdat ik ook met andere dingen kamp. Ik ben 2 jaar in behandeling geweest voor een eetstoornis en mijn ervaring met een psycholoog is heel goed. Alleen moet er wel een "klik" zijn. Een psycholoog geeft ook handvatten om verder te kunnen en laten je dingen soms in een ander licht zien waardoor je ineens anders gaat denken. Dat is mijn ervaring. Ik denk voor jou heel goed als ik dat zo hoor. Vooral als je plannen hebt om de banden met je familie te doorbreken..... Sjeetje dat is nogal wat...
Ik had erge moeite met mijn vader een aantal jaren terug. Hij was onredelijk streng waar ik als overgevoelig zieltje niet mee om kon gaan. Ik wist niet meer wie ik was en wat ik deed omdat ik dat wilde of omdat dat van me werd verwacht. Ik ben door een hoop shit een eetstoornis gaan ontwikkelen om de boel te verdoven. De therapie heeft me geleerd mezelf beter te uiten. Ik ben in gesprek gegaan met mijn vader op een heel andere manier als wat ik gewend was, waardoor er voor hem dingen duidelijker werden, maar ook voor mij. Hierdoor zijn we juist dichter naar elkaar toe gegroeid. Zeker heb ik daarna ook nog ruzies gehad waarbij ik dacht dat het niet meer goed zou komen. Maar toch is een bloedband sterk.
Ik denk echt dat het je kan helpen, maar ik wil je ook aanraden als je bij de eerste poging niet een "klik" ervaart, dat je dan niet stopt met proberen. Echt, mijn ervaringen zijn super.
Omdat ik nu ergens anders woon als destijds is het logistiek niet zo fijn om daar weer terug te gaan, dus ga ik op zoek naar een psych die me kan helpen, ook weer met het eten. Omdat dat wat specialisme vereist neem ik niet zomaar met elke praktijk genoegen ;-). Hou vol! Echt waar, het kost wat moeite, maar iedereen heeft zoveel kracht in zich! Je moet alleen inderdaad de goede stimulans krijgen om dit te verwerken en kracht te krijgen om de rest van het leven weer met volle kracht aan te kunnen.
Nadia:
Godverdomme wat is dat kut zeg!!! Ongelofelijk klote... Geen andere woorden voor.... Ik weet dat wat ik heb meegemaakt klote is, maar nog te doen. Maar echt, ongelofelijk kut. Als je dingen kwijt wilt, wij luisteren (=lezen).
Kop op iedereen, tot de volgende post!
xx Miss Vanilla
quote:Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )Op vrijdag 6 november 2009 21:52 schreef nadiaschoonheid het volgende:
[..]
wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verloren
ik kom er nooit over heen...
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?
quote:ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..Op vrijdag 6 november 2009 22:55 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.
Als ik het goed begrijp was jij ook bij datzelfde ongeluk betrokken. Dat is helemaal klote. Heb je ook schuldgevoelens? (waarom jij het wel hebt overleefd en zij niet?). Heb je geen hulp gekregen?
Inderdaad echt factor 100 x erger, dat was hier al goed verwoord......
Hoe lang is dat ongeluk geleden?
xx Miss Vanilla
Ik merk wel aan je dat je het totaal nog geen plekje hebt kunnen geven. Wat ook helemaal niet raar is! Als je profiel klopt was je 21 toen het gebeurde?
quote:heel bizar verhaal. heb mijn moeder plotseling verloren (zware beroerte).Op zaterdag 7 november 2009 13:38 schreef nadiaschoonheid het volgende:
[..]
ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.
ik heb mijn moeder in enkele uren in een coma zien glijden waar ze niet meer uit kwam.
van "ik heb zo'n erge hoofdpijn" "ik voel mijn arm niet meer" tot haar laatste woorden "auwa auwa, dit doet zo'n pijn"(toen ze een dikke infuusnaald in der been staken).
ook ik merk dat wij (broertje, vader en ik erg veranderd zijn).
wat ik wel merk is dat het belangrijk is om er met bepaalde mensen over te praten al is het maar dat je ff een knuffel krijgt of ff op iemands schouder kunt uithuilen.
vergeten doe je zoiets nooit maar op een gegeven moment kun je het een plek geven, kan alleen helaas heel lang duren
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden [ Bericht 0% gewijzigd door Cocktailprikker op 09-11-2009 21:18:59 ]
Veel sterkte en steun elkaar.
Sterkte allemaal
quote:Hai, dat in slaap brengen vond ik zelf heel fijn werken. Mijn moeder heeft het ook gehad. Na maanden van pijn, eindelijk een vredige blik op haar gezicht toen ze in slaap werd gebracht. (alleen ze begon hard te snurken)
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
3 uur later was het ook al over bij mijn moeder. Sterkte jongen!quote:Bahbah, sterkte. Lijkt me een vreselijke beslissing, ookal is het niet echt een beslissing maar kan het waarschijnlijk eigenlijk niet anders... hoop dat je het een beetje aankan, heel veel sterkte...!Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
Ben toch wel blij wat dat betreft dat het bij mijn mams "gewoon naturlijk" ging... alleen de laatste 1 of 2 uur wilde ze extra morfine, en ze was eigenlijk nog vrij helder tot een uur van tevoren. Maar ja, afscheid is altijd kut eigenlijk, hoe het ook gaat.
quote:Sterkte kerel.Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
Ik heb het zelf ook meegemaakt.
30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.
Ik ben geen diepzinnige prater van nature, maar ik heb op een begeven moment wel de stap genomen om naar een psycholoog te gaan na het overlijden van mijn ouders. Ik had het idee dat ik tegen muren aan begon te lopen en mijn huisgenoten konden totaal geen hoogte krijgen van me.
Kijk wel met gemengde gevoelens terug op die sessies, heb er zelf ca. 12 gehad. Enerzijds heeft het m'n ogen geopend waarin we op bepaalde situaties hebben teruggeblikt. Het zal de eerste keer in ieder geval niet meevallen, want dan ben je doodmoe na zo'n sessie. Anderzijds werd het op een begeven moment een herhaling van 'ja maar, dat verdriet blijf je toch houden'.
Ik heb er zeker wel wat aan gehad. Maar mijn vader is nu 6,5 jaar dood en mijn moeder alweer bijna 2 jaar, denk niet dat iemand zou kunnen vertellen hoe een dame van 24 daar mee om moet gaan. Praat nog wel regelmatig met een collega die haar moeder is verloren en dan vind je toch wel veel steun bij elkaar.
quote:Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
quote:Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)Op donderdag 12 november 2009 15:33 schreef jjstyle333 het volgende:
[..]
Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.
30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!
Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.
Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.
xx Miss Vanilla
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
quote:Ik had mij weken terug al "voorbereid" op het einde na die hartaanvallen, maar nu is het slechts wachten en het aanzien van lijden, evenals zelf daardoor enorm lijden.
[..]
Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
[..]
Wel voel ik me nu iets fijner, nou mama van haar lijden zo veel mogelijk af is. Ik heb net nog even bij haar gezeten en ze had haar ogen half open voor een paar minuten Maar ze ligt er nu rustig bij, ademt ook rustig. De morfinedosis gaat wel omhoog, ik hoop echt dat ze niet lang meer zo hoeft te lijden, en dat we een soort van verder kunnen. Ook al wil ik daar eigenlijk helemaal niet aan denken, moet het wel quote:Ik kan het heel goed van 2 kanten bekijken. Je wilt er zijn voor je moeder, dat is begrijpelijk. Je wilt ook dat anderen er zijn voor je moeder, zoals je dat zelf doet verwacht je dat ook van hunKun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!
Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.
Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.
xx Miss Vanilla
Het is echter ook belangrijk dat je momenten voor jezelf kunt nemen, als je dat wilt.Zelf merk ik dat ik dat heel veel doe. Ging gewoon een heel weekend naar mijn vriendin, even niks, even weg van alle ellende. Het brengt ook een hoop frustratie mee om continu bij die ellende te zijn, en zeker als je daar dan ook nog met meerdere personen bent. Ik zit hier thuis met 1 tante 24/7, een andere tante 12-6, mijn zus en haar vriend slapen in het tuinhuis, en dan komen er ook nog allerlei mensen om afscheid te nemen, en er voor ons te zijn, (grote familie van mama). Dan kan het echt heerlijk zijn om even weg van dat lijden te zijn.
Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
quote:Ik herken dit helemaal
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Was al vrij onverschillig over het algemeen, maar nu gebeurd er zoveel dat ik echt niet weet hoe en wat en dat het me ook weinig kan schelen 
Ik voel me zo geleefd, ben blij als dat voorbij is quote:Herkenbaar.Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Volgens mij omdat je in veel dingen die je anders leuk vond, gewoonweg het nut/de fun niet meer ziet.
Ik geniet veel minder van het leven en simpele dingen dan voorheen iig.
Geen idee of dat ooit nog terugkomt.
quote:Mam zegt ook dat ze het fijn vind om af en toe alleen te zijn en tot zichzelf te komen. Maar afgelopen zondag is mijn broer 2 uur op bezoek geweest, verder was ze alleen. Ze zei zelf dat ze een rotzondag had gehad en zich erg alleen had gevoeld. Dat vind ik kei klote. Tis inderdaad dat ik verwacht dat mn broers ook wat beter nadenken omdat ik dat doe. Maar het is ook zo logisch! (vind ik) Mam heeft nu het meeste verdriet en wordt het meest geconfronteerd met het overlijden van pap. Dan denk je toch aan haar? Zij komt nu op de eerste plaats, wij komen op de 2e plaats. Sowieso zit dat zorgen voor anderen heel erg in me. Ik moet dat leren, voor mezelf kiezen. Maar dat moet ik zekerheid hebben dat het met de rest goed gaat.Op donderdag 12 november 2009 17:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
[..]
xx Miss Vanilla
edit van Mr. Vanilla.
Cocktailprikker, ook heel veel sterkte van Mr Vanilla die hier mee leest!
[ Bericht 8% gewijzigd door _Vanilla_ op 12-11-2009 18:24:09 (quote gefixxt) ]
Zelf ben ik er ook wel vrij luchtig in, en praat er makkelijk over, maar je ziet toch vaak dat mensen ineens op hun hoede zijn als het onderwerp ter sprake komt. Die neigen dan toch weer naar de 'zwaar gesprek'-modus terwijl ik er helemaal niet een zwaar gesprek over hoef te hebben, ik wil het alleen ook niet inslikken als het toevallig ter sprake komt. Ik kan er best op een heel ontspannen manier over praten, maar op een enkeling na is het niet zo ontspannen voor de ander.
Ik heb zelf niet zoveel moeite met de verwerking, ik heb vanaf het begin af aan het begrip verwerking vrij letterlijk genomen: Als werk dat moet gebeuren, wat je moet plannen, indelen en aanpakken en waar je vooral ook weer vrij van moet nemen. Maar praten is daar wel onderdeel van en wat ik wel heb gemerkt is dat praten héél wat anders is dan alleen maar denken, met een heel andere functie en heel andere gevolgen voor je geestesgesteldheid. Maar dat praten is dus sociaal wel eens lastig, niet een praatsessie van 2 uur, daar kan ik zo iedereen voor regelen, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil het er in een gesprek gewoon tussendoor kunnen gooien als het in me opkomt, zonder dat het zwaar wordt.
Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....
xx Miss Vanilla
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
quote:Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Je kunt niet verwachten dat mensen hun aandacht er een jaar later nog voor hebben, terwijl ze het zelf niet ervaren hebben. En dan weten ze natuurlijk dat het heel belangrijk is, en dan denken ze dus ook dat het heel belangrijk is wat zij zeggen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Je kunt altijd een verkeerde opmerking maken, daar worden ze echt niet ineens meer dood van of zo, of het gemis groter.Op vrijdag 13 november 2009 14:09 schreef _Vanilla_ het volgende:
Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!
quote:Ik heb het zelf ook gehad. Wist ik veel hoe ik met een ander zijn verlies om moest gaan. Je doet je best maar ik ervoer dat ook als heel moeilijk. Ik had dan wel dat ik er dan langere tijd daarna nog eens naar vroeg terwijl de aandacht van de meesten al was weggeebt (maar dat heb ik met andere dingen ook, ik kan zomaar iets van jaren geleden oprakelen), maar daar was ik dan meestal niet op mijn gemak in.Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....
xx Miss Vanilla
Ik ben zelf op een gegeven moment ook min of meer instructies gaan geven, beetje vertellen hoe ze met mij om moeten gaan. Dat haalt het gewicht er vanaf en dat is voor iedereen prettiger. En praten is volgens mij het beste wat je kunt doen. Wat je zelf uitspreekt komt van en tot grotere diepten dan wat je denkt. Het gaat niet om het gesprek, het gaat erom dat jij praat. Of dat nou wel een zwaar diepgaand gesprek is, of zomaar een opmerking of grap tussendoor.
Maar dat kan ik iedereen aanraden: Ik ben van begin af aan de baas over mijn eigen verwerkingsproces geweest. Dat is me niet overkomen, dat heb ik in de hand genomen. Het verlies is me overkomen, de verwerking niet. Ik stuur dat, nog steeds, en niemand anders en ik laat het ook niet door externe omstandigheden sturen. En mijn omgeving hoort daar gewoon bij, dus die moet je ook een beetje sturen.
quote:Waar ben je precies bang voor?Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
quote:Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Ja, ik ga wel, regelmatig.
Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.
Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.
xx Miss Vanilla
quote:Ik weet natuurlijk niet hoe het moet, maar dat vind ik geen reden om het me maar te laten overkomen. Maar ik heb wel twee ouders in korte tijd verloren, en nog een vriend tussendoor, toch wat minder dierbaar. Dus ervaring telt ook.Op zaterdag 14 november 2009 15:56 schreef _Vanilla_ het volgende:
Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?
Maar ik zie het zo dat het verdriet er gewoon in zit, en dat dat er hoe dan ook uit moet. Dat is wat ik als verwerking zie. Als een soort drukvat. Dan kun je de dop erop houden, en dan borrelt het er rustig een beetje langs, maar daar heb ik dus geen zin in, want dan verpest het ook altijd de leuke dingen of je werk, dan is het een soort constant rouwrandje om alles heen.
Dus ik zet het dan af en toe even open, de druk eraf halen, zoek de confrontatie op. Zoals even naar het graf gaan, dat is praktisch voor mij wat lastig om dat vaak te doen omdat het ver weg is, maar dan laat je je er gewoon wel even door in beslag nemen, zwelg je erin, ga je een potje janken. Maar dan daarna is het wel weer even weg, dat lucht gewoon op. Maar ook even wat foto's kijken of zo, er uitgebreid over praten, maar evengoed even een opmerking erover er tussendoor gooien. Dat zijn allemaal van die dingen waar je zelf voor kunt kiezen als je het ernaar hebt, en je kunt er ook niet voor kiezen.
Ik laat me daar niet door overvallen, ik wordt er niet mee geconfronteerd, ik confronteer het verdriet. En ook heel bewust want ik geloof er niet in dat je die confrontatie kunt ontlopen. Of ik zoek het op, en als ik dat niet doe dan vindt het mij wel, alleen niet wanneer ik het wil en hoe ik het wil, en waarschijnlijk op elke moment van de dag als een soort grauwheid die er altijd is. Ik ga liever af en toe even op zwart dan dat alles aldoor grijs is.
quote:Eerst was het wel wat raar, maar mijn omgeving vindt dat eigenlijk wel heel prettig heb ik het idee. Nou ben ik sowieso niet van de fluwelen handschoentjes in de sociale omgang, dus misschien ligt dat bij anderen anders, maar ik heb het idee dat iedereen maar wat graag een beetje houvast heeft in dit soort kwesties.Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.
quote:Maar dat zijn dus keuzes die je daarin kunt maken. Je kunt de tuin ervoor aanwijzen, maar ook beslissen dat je de confrontatie niet aan de tuin wilt hebben hangen. Bijvoorbeeld omdat je daarin ook wel eens tuinfeesten wilt hebben of erin wilt zitten en daar los van bent. Het is een keuze die je alleen maar zelf kunt maken, maar het is wel een keuze over hoe je het verwerkingsproces inricht.Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.
xx Miss Vanilla
Verder heb ik ook bedacht dat ik niet de eerste ben die hiermee zit, en dat het voor iedereen wel anders is maar dat je het wiel niet helemaal opnieuw hoeft uit te vinden. Zo'n begraafplaats en naar het graf wandelen, dat doen mensen al eeuwen. Dan denk ik dat zal dan wel werken, anders zouden ze dat wel anders gedaan hebben. Dat soort dingen benader ik dus wel positief.
Daar komt dan nog eens bij dat het hebben van die controle mij ook een goed gevoel geeft. Je hebt hoe dan ook wat te verstouwen, maar als je tegelijk het gevoel hebt dat je het goed aankunt en het goed in de hand hebt, dan wordt het wel wat minder zwaar.
Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.
Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.
Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.
Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.
quote:Dat lijkt me erg moeilijk om je beide ouders op zo'n korte tijd te verliezen.Op zaterdag 14 november 2009 17:07 schreef Swingding het volgende:
Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.
Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.
Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.
Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.
Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.
Zelf kan ik me er moeilijk in inleven omdat ik in onvrede leef met m'n moeder. M'n vader is ook 5 jaar geleden onverwachts overleden op 53 jarige leeftijd, maar ik heb er nooit echt een hechte band mee gehad.
Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...
Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.
quote:Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:
[..]
Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...
Dat vergelijken heb ik ook wel. Ik werk bij de gemeente waarbij ik indicaties moet stellen of mensen voor bepaalde voorzieningen in aanmerking komen. (hulp bij het huishouden, woningaanpassingen, rolstoelen, vervoersvoorzieningen). Dan is het soms moeilijk om de verhalen van de mensen te horen. Ik heb in het begin bewust wat afstand gehouden en werk gedaan zonder het klantcontact. Mensen die zeggen dat wat hun is overkomen, het ergste is wat er kan gebeuren. Dan hebben ze het over een dwarslaesie ofzo. Dan denk ik, dat valt nog wel mee, er zijn nog mogelijkheden, je leeft nog! Het is wel aanpassen en moeilijk, maar je had er ook niet meer kunnen zijn. Alles is in heel ander perspectief komen te staan.
Ik vergelijk dan inderdaad ook met pap. Die was zo jong en heeft totaal geen kans gehad. Dan denk ik af en toe stiekem "niet zeuren!!". Maarja, ik moet objectief blijven in mijn werk.
Sowieso zeuren mensen vaak over dingen die ik nu ineens niet meer snap. Dingen die er nu niet meer toe doen.
Een collega die zich ineens druk maakt over glutenallergie (wat waarschijnlijk alleen maar aanstelleritis is) kan ik echt niet meer snappen. Dat soort dingen....
xx Miss Vanilla
quote:Er staat ook gemiddeldOp zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:
[..]
Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.
Dat is ook de periode die in verschillende onderzoeken betrokken wordt. Net zoals al de stadia van kwaadheid en berusting en nog wat van die stadia die ik nu even niet uit mijn hoofd weet. En voor iedereen is het inderdaad anders. Mijn broer heeft na het overlijden van mijn moeder al snel weer zijn eigen leven opgepakt. Ik doe daar iets langer over. Bij mijn vader overigens hetzelfde. Hij had wel verdriet maar heeft eerder de knop omgezet om weer verder te gaan. Daaruit blijkt wel hoe verschillend mijn broer en ik zijn. ik was 35 toen mijn vader overleed en had het gevoel dat ik ineens de volwassenheid in geslingerd werd. Ik denk ook mede doordat hij ook een bipolaire stoornis had en ik hem heel erg nodig had om mezelf te leren kennen. Na het overlijden van mijn moeder stond ik alleen maar heel verbaasd dat ik het allemaal volbracht heb zonder dat die bipolaire stoornis er zich mee ging bemoeien. Eigenlijk is toen heel veel op de automatische piloot gegaan en pas na 1 jaar kwam het verdriet er echt uit.
Wat jij zegt van die gedachten als iemand van 70 overlijd heb ik ook hoor. Ik denk dan altijd dat diegene niet in de wieg gesmoord is. Mijn vader en moeder waren duidelijk nog niet uitgeleefd toen ze overleden. Maar dat heb je nu eenmaal niet in de hand.
@cocktailprikker: Doe waar jij je nu prettig bij voelt. Wij zijn ook niet bij mijn moeder gebleven in die laatste dagen omdat we merkte dat ze in haar coma op ons reageerde en we gewoon 100% wisten dat ze dan niet 'los' zou laten. Heel veel sterkte deze dagen.
Toen mijn zus overleed heb ik me voorgenomen om er op mijn manier mee om te gaan. En ik heb dus wel eens verbaasde reacties gehad, zoals toen ik lachte op de crematie. Maar ik was gewoon heel blij dat het druk was, dat zoveel mensen om haar gaven. En het was heel dubbel: ik was enorm verdrietig dat ze overleden was, maar ik was ook intens blij dat ik zoveel plezier met haar had. Ik wilde dat allebei toelaten en juist die goede herinneringen hebben me erg geholpen.
Swingding, ik herken de verbazing dat je niet geweldig instort. Mijn zus reed motor en ik heb altijd met de mogelijkheid geleefd dat er iets zou gebeuren. Het ging met mij ook niet goed en ik dacht dat dat ik dan gillend gek zou worden. En toch vind je ergens kracht. Uiteindelijk heeft het me geholpen om verder te komen.
Ik ga ook niet naar de begraafplaats en na 6 jaar weet ik waarom.
Ik heb daar niks meegemaakt met mijn zus en vader. Ik kan veel beter aan ze denken op plekken waar herinneringen zijn.
Ik ben er niet bang voor, maar ik heb er gewoon niks aan.
quote:Op zondag 18 oktober 2009 @ 22:09 schreef Vivi het volgende:
*Meeleest
quote:De begraafplaats is voor mij juist een plek waar ik naartoe ga als ik bang/boos/verdrietig ben, het is voor mij een plek om tot rust te komen maar ik ga er ook wel zomaar naartoe, gewoon even om hoi te zeggen. Soms ga ik weken niet en soms een paar keer per week, het zit op loop afstand dus dat is wel makkelijk. Wat anderen ook al vragen, waar ben je bang voor? Bang om emoties te laten zien daar hoeft niet en bijzondere dingen op een begraafplaats zie je niet, gewoon de grafstenen en soms wat mensen die er ook lopen, dat is alles.Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Blijkbaar ben je er nu nog niet klaar voor.
Alleen hoe langer je wacht, hoe groter de drempel waarschijnlijk wordt.....
xx Miss Vanilla
Als je er niets mee hebt, dan ga je gewoon niet. Je hebt er meer aan om in een omgeving te zijn waarin je de persoon ook gekend hebt dan op zo'n kil kerkhof te gaan staan.
Je moet er alleen niet bang voor zijn, maar ik denk dat het dan eerder de confrontatie is om te de naam van die persoon op het graf te zien staan en tot het besef te komen dat hij echt weg is.
Als je daar echt vanaf wil, dan kan je misschien iemand meenemen die dicht bij je staat en je kan opvangen als het moeilijk wordt eenmaal je daar bent.
Ik ben geneigd om het laatste te denken, je zit momenteel nog met te veel dingen die je nog geen plaats hebt kunnen geven, en het kerkhof is dan een stap te ver, en vooral een stap die je momenteel ook perfect kan laten. Als je er echt bang voor bent, laat het dan gewoon, daar valt geen schande over te spreken ofzo.
Al duurt het 10 jaar voor je het allemaal verwerkt hebt en wel naar het kerkhof kan gaan.
Ik ben zelf na de begrafenis naar het kerkhof geweest, en heb dat een paar maanden dagelijks gedaan. Voor mij was dat een plek waar ik dichtbij kon zijn, en ook omdat in mijn geval ik thuis geen gedeeld thuisgevoel met de persoon in kwestie had. Dus voor mij is het meer een vorm van "op bezoek gaan" zoals ik dat vroeger deed. Nu ga ik er nog wekelijks heen, en soms tussenin als ik een moeilijk moment heb.
quote:Dat begrijp ik.Op donderdag 19 november 2009 20:48 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.
quote:Dat heb ik ook.Op donderdag 19 november 2009 21:00 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.
De momenten dat je vrolijk (nu ja...) bezig bent met iets en plots overvallen wordt door een herinnering aan iemand dierbaar die er niet meer is, vind ik veel moeilijker. Op zo'n moment zou ik liefst van al gewoon gelijk de auto instappen en naar het kerkhof rijden.
quote:Dat dus..Op donderdag 19 november 2009 22:06 schreef Pyttpytt het volgende:
Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.
Ik kom me hier ook melden, echter niet om een ouder, broer of zus, maar zeker wel een dierbare.
Begin 2007 is een jeugdvriend van mij omgebracht. Ondanks dat wij niet vaak meer contact hadden, hoorde ik indirect altijd wel over hem via zijn jongere broertje, wie toen (en nogsteeds) een goede vriend van mij is. Zijn dood heeft een ontzettende deuk in mijn "ziel" achtergelaten.
Ik heb kortgeleden een stukje geschreven aan hem, die ik kom delen. Herkenning? Steun?
Ik denk nog steeds aan je.
Al jouw vroegere vrienden gaan verder met hun leven, of zo lijkt het. De een drinkt 's avonds een borreltje om het te 'vergeten'. Anderen gaan sporten, storten zich op hun kinderen, of in videogames.
Toch dragen jouw vroegere vrienden jou met zich mee, omdat jij zo verweven bent in hun bestaan. Ik ben niet de enige die zo af en toe naar de foto's kijkt van ons in gelukkiger tijden... Brok in de keel...
Mijn vriend heeft nooit de kans gehad jou goed te leren kennen, jullie hebben elkaar maar eenmaal kortstondig gezien. Toch spreek ik met regelmaat over jou met hem. Over hoe leuk het was, en hoe verdrietig soms. Want oh, wat hadden we het zwaar, dachten we... Tieners in de bloei van hun leven met alle (on)gemakken van dien.
Vanavond denk ik aan jou, en besef dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat jouw leven jou ontnomen is. Dat ik nu ouder ben dan jij geworden bent. En hoeveel verdriet dat doet... is nauwelijks te beschrijven.
Ik heb niemand om dit verdriet te delen. Mijn vriend kende jou niet. Je familie vallen we niet lastig, want mijn verdrietje is maar een fractie van het verdriet dat zij voelen. En wij als vrienden onder elkaar... Willen er niet zomaar over beginnen. Je wilt het niet oprakelen bij mensen. Geen overlast zijn. Dus zo nu en dan praat ik tegen jou. Hoop dat je het kunt horen, en dat je weet dat ik, nee, wij allemaal, je missen...
quote:Het gedenken doe ik vaak thuis, als ik tussen de bedrijven door even naar mijn vaders foto kijk, hij is er toch bij en kijkt mee. Soms praat ik tegen zijn foto, of praat ik in mijn hoofd tegen hem.Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Maar dat kan ik dus niet bij een graf. Bij een graf, kan ik alleen denken aan de "realiteit". Dus ik zie een liggende steen, een opstaande steen, het is een mooi graf. Mooi glas-in-lood werkje erin. De letters, zijn naam. Tja, en daarna gaat het mis... dan is er niks anders meer te zien, en dan dwalen mijn gedachten af... ik begin te bedenken hoe het onder die steen is, hoe hij eruit zou zien als ze m nu op zouden graven, of de kist nog heel is enz enz. Ook als ik bij andere graven loop, denk ik "ik loop over iemand heen". Ik ben dan te nuchter om de "rust" te nemen, die je anderen ziet nemen. Vervolgens begin ik aan die mensen te denken, wat zij dan staan te denken? Wat moet je denken?
Soms denk ik dan terug aan de begrafenis, hoe het allemaal ging, waar we stonden, hoe een kennis bijna in het graf viel, en dan moet ik mn lach bedwingen, omdat ik dan het idee heb dat je (volgens anderen) niet mag lachen op het kerkhof. Zo zijn er wel meer dingen die mensen eigenlijk ongepast vinden, zoals hardop praten, andere grafstenen uitgebreid bekijken etc.
Kortom, ik weet eigenlijk niet hoe ik me moet gedragen bij een graf. Ik kan daar niks mee en ik heb het idee dat vanalles wat ik zou willen doen ongepast gevonden wordt door anderen.
Om die redenen ga ik dus eigenlijk vrij weinig naar het graf. Gemiddeld 2 keer per jaar ga ik snachts in een spontane actie, meestal met een paar bier achter de kiezen. Dan heb ik het idee dat het echt prive is, en dat ik geen rekening hoef te houden met andere bezoekers van het kerkhof, als ik wil huilen kan ik huilen, als ik op mijn vaders graf wil zitten, doe ik dat, als ik moet lachen bij een gedachte, lach ik, en als ik tegen hem wil praten, doe ik dat ook. Nou vinden de meeste mensen het misschien nog ongepaster om snachts naar een kerkhof te gaan, dan alle andere dingen die ik opnoemde, maar toch voelt het vrijer.
Ik ben dus eigenlijk bang voor wat andere mensen wel niet zullen denken. Terwijl me dat eigenlijk ook niet zoveel kan boeien, omdat ik mijn vader op mijn eigen manier mag en moet gedenken. Tja en dat moet ik dan nog eens toepassen overdag, dat is mijn issue. En zo heeft vast iedereen iets wat nog overwonnen moet worden...
Maar waar ben jij zo bang voor nadiaschoonheid?
Verder denk je wat je wil op het kerkhof, anderen doen dat ook. Het is een openbare plaats dus iedereen is er welkom. Je moet niet dramatisch zijn op een kerkhof, als je leuke herinneringen hebt mag je best lachen, dat is zelfs fijner dan heel de tijd jezelf de afgrond in te denken omdat iemand er niet meer is. Anderen doen dat heus ook wel, ook al zie je het misschien niet (vaak). Er is niemand die stelt dat je niet mag lachen op een kerkhof. Hoe zou jij het vinden als je daar zelf ligt en je krijgt de hele dag depri mensen op bezoek...
Hardop praten... genoeg mensen die het doen op een kerkhof, maar je moet natuurlijk ook niet heel het kerkhof bij elkaar schreeuwen, gewoon normaal praten is geen enkel probleem en daar kijkt ook niemand van op. En andere grafstenen bekijken is ook helemaal niks mis mee, ik zie vaak genoeg mensen die van een bezoek aan het kerkhof een ware uitstap maken. Beschouw het als zijnde leuk voor de overledene dat er mensen naar zijn/haar graf komen kijken, ook al zijn het wildvreemden.
Dus kortom, ik denk dat er van alles wat je opsomt niets is wat ongepast zou zijn op een kerkhof
's nachts gaan vind ik ook niks mis mee. OOk al heb je op veel kerkhoven "openingsuren", daar kijkt niemand naar, en nergens doen ze een poort dicht om 18u ofzo. Ik ben zelf ook al wel een paar keer 's avonds laat of 's nachts een keer langsgegaan. Het is dan inderdaad lekker rustig, en het gebrek aan zicht boeit niet want je hebt het graf toch al vaak genoeg bij daglicht gezien om te weten hoe 't eruit ziet.
Zelf ga ik niet speciaal momenten zoals 's nachts opzoeken om langs te gaan, maar ik voel me ook wel minder op m'n gemak als er iemand 2 graven verder staat. Meestal hou ik op die momenten m'n bezoek erg kort, omdat ik me inderdaad ook vrijer voel als ik helemaal alleen daar ben. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, heb dan een beetje het idee bekeken te worden. Dat is misschien wat jij ook bedoelt, muisjepluisje, maar ik heb zelf niet het gevoel dat wat ik doe ongepast zou zijn ofzo.
quote:Nee, ik ben daar nooit meer geweest na mijn vaders dood. Ten eerste omdat de begrafenis op zich teveel emotie was en ten tweede omdat ik meer geloofde dat hij in mij zat in plaats van ergens alleen in een koud graf.... Als ik al iets wilde zeggen tegen hem, dan deed ik dat beter afgezonderd, alleen ergens op een plek in huis waar hij ook zolang had geleefd..... Waar zijn "geest" hing, waar ik me hem zo goed kon herinneren.Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Maar dat is voor iedereen heel anders en een heel persoonlijk iets. Ik was niet bang voor begraafplaatsen maar ik geloofde niet in het idee dat mijn vader daar zijn geest ofzo had achtergelaten, op zo'n koud en verlaten oord.
Ik heb een bijzondere ervaring meegemaakt. Mijn vader is overleden toen ik 17 was. Op mijn 29e kreeg ik een kind, 12 jaar na de dood van mijn vader. Mijn vader zat toen natuurlijk allang niet meer dagelijks in mijn hoofd. Ik weet nog dat mijn net geboren baby in mijn armen lag en ik in haar oogjes keek en heel, heel even het gevoel had alsof ik mijn vader aan keek.....Alsof ik ik zijn ogen keek.... Het was heel bizar; mijn kind lijkt qua uiterlijk helemaal niet op hem; hij was heel donker en mijn kind heeft blauwe ogen en licht haar. Maar dat gevoel, wat ik toen ervaarde, kan ik nu na 17 jaar nog steeds terug halen.....
Ik merk dat ik zo bezig ben met de gevolgen van het overlijden van pap, dat ik nog niet toe kom aan het rouwen zelf. De gevolgen zijn dat mam alleen is, dus ik ben zoveel mogelijk bij mam. De verbouwing van het huis van mijn broer loopt in de soep omdat pap daar de regie over had. Dus ik help hem zoveel mogelijk mee. Mijn andere broer had behoefte aan een nieuwe start en heeft het grootste gedeelte van zijn meubels in de woonkamer verkocht (nog geen 2 weken na paps dood) en moest nu halsoverkop nieuwe meubels hebben. Dus die heb ik mee in elkaar gezet. Ik doe dat allemaal graag. Maar ik kom niet meer aan mezelf toe. Als ik bij Mr. Vanilla ben, kom ik tot rust. Maar dan loop ik zo over van frustraties en vermoeidheid dat dat onze relatie ook niet echt ten goede komt. Ik wil hier graag met mn broers en moeder samen over praten. Maar waar mijn broer is, is zijn vriendinnetje. Misschien moet ik het ook met haar erbij hierover hebben. Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
Het is allemaal wat. Er komt ook nog zoveel bij. Vannacht is een oom geopereerd, hij heeft een nieuwe nier gekregen. Dat geeft weer stress, het is de oudste broer van mijn moeder. Dus zij zat gisteravond behoorlijk in de stress, maar ik had een verjaardag van mijn schoonzusje dus heb ik haar alleen op de bank achtergelaten. Gelukkig is de operatie goed verlopen.
Mijn andere oom krijgt als het goed is maandag te horen hoe ze zijn slokdarmkanker kunnen behandelen.
De vader van de vriendin van mn broer heeft ook leukemie net als pap had, zijn bloedwaardes zijn nu ook achteruit gegaan, dus ook weer stress.
Mijn nichtje wordt in januari geopereerd aan een hersentumor.
En zo gaat het maar door......
Maarja, positief blijven. Niet zeuren, doorgaan (ik hoor het pap denken!).
xx Miss Vanilla
quote:Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...Op zondag 22 november 2009 18:50 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
...
vrijdag begraven
en zaterdag belde mijn vader pas om te vertellen dat ie overleden was
hij was al heel oud (76) en had een enorm kankergezwel in zn keel, al jaren hartklachten, kon niet meer ademen en heeft euthanasie laten doen.
Hij was dus erg oud, erg ziek, heeft een zwaar leven gehad (oorlogstrauma, japans concentratiekamp in indonesie)
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
En daar zit je dan met een pasgeboren baby in je armen .. dan komt het begrip 'dood brengt nieuw leven' wel erg dichtbij.
Echt heel vreemd was dat.
quote:Ik heb het ook, na anderhalve maand.Op maandag 23 november 2009 09:21 schreef Jack. het volgende:
[..]
Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...
Ik worstel nu erg met extremen, rond de tijd dat mijn moeder overleed heb ik mijn vriend leren kennen, dus ik had extreem verdriet maar was ook enorm verliefd. Heel raar hoe dat samengaat, erg vermoeiend ook wel.
En nu, ruim 1,5 jaar na de dood van mijn moeder sta ik op het punt om te emigreren, naar mijn vriend toe. En ook dat heeft zoveel uitersten in gevoelens, das haast niet bij te houden, en ook erg vermoeiend.
Waar ik nu veel tegenaan loop is dat ik het eng vind de toekomst in te gaan. Want als ik straks trouw, zijn ze er niet bij, mijn kinderen zullen ze nooit leren kennen en ze hadden het super leuk gevonden om langs te komen in mijn nieuwe thuisland, maar ook dat zit er niet in. En dan is het best eng om je over te geven aan dat nieuwe, zeg maar. Nou is dat altijd wel het geval natuurlijk, maar ik ben bijvoorbeeld bang om tijdens mijn bruiloft niet blij te kunnen zijn, om het gemis te veel te voelen...
Wat ik erg moeilijk vind, is de situatie uitleggen aan anderen. Vele mensen die mij wat oppervlakkiger kennen og leren kennen, vragen wat mijn oduers vinden van mijn emigratie. Ik kan niet zeggen 'nou, leuk', dus zeg ik maar 'ik heb helaas geen ouders meer'. De reacties varieren dan van enorm schuldgevoel bij de ander (wat ik dan probeer weg te wuiven door wat luchtig te doen), tot vandaag iemand die zei: oh, nou, das dan makkelijk. Tja... Die laatste kon ik niet echt waarderen, maar ja, wat zeg je op zo'n moment he... Hebben jullie tips misschien over hoe je zo'n toch wel harde boodschap zo kan brengn dat een ander zich niet in verlegenheid gebracht voelt? Want ja, weet die ander veel!
Je kan dan wel kwaad worden, of in tranen uitbarsten, maar het helpt je niet vooruit. Ik denk dat je er rekening mee moet houden dat je zulke botte reacties nog wel zal tegenkomen. Ik heb geen idee hoe je erop moet reageren. M'n eigen moeder heeft ook zo'n botte reactie tegenover mij gemaakt destijds, en sindsdien spreek ik niet meer tegen haar... Maar of het de beste manier om terug te reageren is?
En veel meer dan zeggen dat ze er niet meer zijn, kan je ook niet doen denk ik. Misschien dat het voor die ene persoon overkwam alsof je er erg luchtig over deed (misschien zijn ze al jaren dood of heb je ze amper gekend, dat kan hij ook niet weten). Misschien dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.
quote:Dat dus.Op vrijdag 27 november 2009 19:00 schreef Jack. het volgende:
dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.
En als iemand reageert van: da's makkelijk dus! Gewoon zeggen: Nee, dat is niet makkelijk daar zit ik mee.
Ik begrijp dat niet iedereen dat 'gewoon' maar zegt. Maar ik moest het verliezen van mijn zus op mijn manier verwerken. Dus ik zei wel zulke dingen. Voor mij werkte het goed om dingen te zeggen, al vonden anderen dat misschien ongepast of te bot.
En ik denk dat je zo'n boodschap nooit kan brengen zonder dat mensen zich ongemakkelijk voelen. Maar de manier waarop mensen reageren verschilt.
[ Bericht 15% gewijzigd door krakkemieke op 27-11-2009 19:45:46 ]
Op het moment zelf was ik elf, dus ik heb er wel het nodige van meegekregen (ik heb toen in 1,5 jaar tijd vier mensen verloren). In het begin het ik vooral moeite met het feit als mensen te laat kwamen; ik dacht dan meteen het ergste. De laatste tijd is dit wel afgenomen, maar het zit er nog wel. Verder mis ik hem echt op de "belangrijke" momenten in mijn leven (rijbewijs, diploma halen, bladiebla), maar het lukt ook wel om dat een plaatsje te geven. Het scheelt ook wel dat ik er altijd open over heb gepraat en het mij ook niet uit maakt om er over te praten.
Toen mijn moeder in 2007 borstkanker kreeg, toen zakte de vloer wel even weg. Ik had echt een beeld voor mij van: "Straks ben ik 21 en ben ik helemaal wees" & dat zette mij allemaal aan het denken.
Over de begraafplaats-vraag: Ik kom er nooit. Mijn vader is ook gecremeerd, maar ik ga eigenlijk nooit naar die plek toe & het hoeft ook niet zo van mij.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Ik merk dat mijn moeder het vervelend vind om steeds bekenden tegen te komen als ze er even uit is. Dan probeer ik haar te beschermen door haar zo snel mogelijk mee te nemen, weg van die mensen. Maarja dat kan voor mensen ook vervelend overkomen.
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
xx Miss Vanilla
quote:Niet negatief bedoeld ofzo, maar hoe je het hier neerzet vind ik jouw reactie eigenlijk botter dan de vraag die je kreeg. Ik weet natuurlijk niet de manier waarop ze die stelden, maar ze komt wel geïnteresseerd over en uitnodigend om erover te praten als je dat wil ?Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
quote:Is dat standaard in NL dat je via je werk hulp kan krijgen bij zo'n dingen ? Dat is wel een erg mooi systeem!Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
Al komt het inderdaad nogal afstandelijk over. Trouwens, bij gebrek aan beter... je kan altijd zelf nog ergens anders gaan aankloppen ? Je hebt niet verplicht om bij de partner van je bedrijf in therapie te gaan zou ik denken. Dus als het niet goed aanvoelt of het geeft geen resultaat, gewoon een andere psycholoog zoeken die voor jouw gevoel wel socialer is.
Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen. Voorbeeld: gisteren zat ik bij een vriend in de zetel gezellig wat te drinken, en de tv stond op. Er was een heruitzending van een tvreeks die ik destijds erg goed vond, dus leuk om nog een keer te zien zou je denken. Wel, nog geen 5 minuten later moest ik ineens denken dat ten tijde dat de reeks werd uitgezonden de persoon in kwestie er nog was, helemaal niet bewust van de korte tijd die er nog restte en wat we allemaal deden hoe fijn die tijd wel was enzo. En ik heb die gedachte niet meer kunnen loslaten, kreeg ook last van m'n longen (astma) dus ben uiteindelijk maar naar huis gegaan omdat m'n avond eigenlijk niet meer leuk was (is misschien bot om te zetten, maar het is niet zo bedoeld).
Ik heb dat erg vaak, dingen waar ik altijd zo van kon genieten die nu helemaal overschaduwd worden door een nostalgisch gevoel naar tijden die ooit waren, maar nu niet meer zijn, waardoor ik er een heel pak minder (of zelfs helemaal niet meer in geval van gisteren) van kan genieten...
quote:Ik denk dat je er best vanuit mag gaan dat mensen oprecht zijn in hun interesse. Ze weten alleen niet goed hoe ze er mee om moeten gaan, zie ook mijn posts op de vorige pagina's. Ik weet niet of je het andersom wel eens hebt meegemaakt, maar dan zeg je ook maar wat, gewoon om wat te zeggen. Je kunt van mensen niet meer verwachten dan goedbedoelde aandacht, goedgetimede of goed geformuleerde aandacht is al te veel gevraagd. Daar is het te moeilijk voor. Verder vraag ik me ook wel eens af wat iemand nou zou moeten zeggen wat mij pijn zou kunnen doen, dat is zo futiel. Misschien als iemand het structureel zou negeren, doen alsof er niks gebeurd is, keer op keer.Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
quote:Volgens mij is het belangrijkste gewoon praten, hoe of wat maakt niet zoveel uit. Wanneer je iets hardop zegt tegen iemand dan gebeurt er wat in je hoofd wat wezenlijk anders is dan denken (of typen). Het is alsof je een diepte aanboort waar je anders niet bij kunt.Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
quote:Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.Op zaterdag 28 november 2009 13:18 schreef Jack. het volgende:
Overigens een vraag voor jullie:
Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen.
quote:Die grip he, hoe krijg je die. Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.Op zaterdag 28 november 2009 14:05 schreef Weltschmerz het volgende:
Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.
Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.
Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.
Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept. Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.
quote:Die krijg je niet, die moet je gaan halen.Op zaterdag 28 november 2009 14:53 schreef Pyttpytt het volgende:
Die grip he, hoe krijg je die.
quote:Ik dacht ook 'dat doe ik zelf wel', het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat er een alternatief zou zijn. Niet alleen omdat ik niet zo'n hoge dunk heb van de psychologie, maar gewoon omdat het mijn leven is, mijn verdriet, en ik dus toch degene ben die het moet doen. Of je daar nou hulp bijzoekt of niet, het is hoe dan ook een kwestie van zelf doen lijkt me. Verschil met veel reacties hier is denk ik wel dat ik doen ook als doen zie en niet als wachten of het je laten overkomen. Het was voor mij een logisch vervolg van het regelen van de begrafenis waar je dan ook een heel actieve rol in hebt en waarbij je ook alles stuurt en waarmee je al meteen een enorme slag maakt in de verwerking.Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.
Misschien omdat ik een beetje eigenaardig met taal om ga, maar als ik het woord 'verwerken' tot mij neem, dan denk ik 'aan het werk dan'. Wat ga je doen, en hoe ga je het doen. Ik heb het vrij letterlijk genomen. Misschien niet zo'n gepaste vergelijking, maar iemand die afval verwerkt gaat ook met dat afval aan de slag, dat maakt hem afvalverwerker. Die gaat ook niet zitten wachten tot het zich opstapelt en hem boven het hoofd groeit. Dat is geen verwerken. "Je moet het een plekje geven", wijs dan ook een plek aan, ipv dat je het een plek laat innemen. Ik zat meteen in een situatie dat ik een hele actieve sturende rol had, en heb die als prettig ervaren en aangehouden. Doen ipv laten overkomen, kiezen ipv overvallen worden.
quote:Tja, ik weet niet. Ik was er niet bij, maar het is in ieder geval iemand die het niet negeert. Misschien wilde diegene je ook de gelegenheid geven om het er niet echt over te hebben als je daar geen zin in zou hebben.Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.
quote:Op zich niet natuurlijk. Maar ja, het is natuurlijk wel jouw leven en de wereld is niet eerlijk, noch perfect. Als je wilt dat mensen normaal tegen je doen, dan kun je natuurlijk ook kijken hoe je daar zelf aan kunt bijdragen. Niet omdat dat terecht is, maar wel omdat het beter voor jezelf is.Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.
Ik ben er zelf vrij makkelijk in. Ik heb wat kroegkennissen van een jaar of 25, die zie ik ook altijd in de kramp schieten als het zijdelings ter sprake komt. Die denken dan dat ze er iets heel erg dieps en gevoeligs over moeten zeggen, en dat kunnen ze natuurlijk niet, dus ontwijken ze het maar. Dan heb ik een houding van 'weten zij veel', ze hebben niks meegemaakt, zij hebben er ook niet om gevraagd, en ze hebben niet door dat ze niks hoeven. Dat heb ik zelf ook gehad. Nu heb ik een 'wijsheid' die zij niet kunnen hebben, dat ga ik hen niet kwalijk nemen. Ik kan er nu wat betreft anderen ook veel beter mee omgaan dan daarvoor.
quote:Ik vind zelf verjaardagen ook niet zo'n geschikte gelegenheid. Dat is voor iedereen lastig.Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept.
quote:Als mensen niet goed weten wat ze moeten doen, dan doen ze maar niks. Ik denk niet dat je daar te snel onverschilligheid achter moet zoeken.Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Als je niet weet hoe je moet werken, ga je naar school, zo gaat dat. Waarom zou je geen hulp zoeken om te leren werken aan je verdriet? Je moet het zelf doen, maar ze kunnen je wel manieren voorstellen, hoe je het aan kan pakken.
Zoals ik je begrijp zijn het vaak oudere mensen die je ontwijken?
Ik ben 46 en zelfs veel mensen van mijn generatie zijn onhandig in zo'n situatie. Veel oudere mensen zijn niet gewend om over verdriet te praten. (Veel jongere mensen ook niet idd Weltschmerz....)
Ik zeg de mensen die me ontwijken gewoon vriendelijk gedag, telefoon of niet.
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.
quote:Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.
Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet
quote:Het helpt mij al vaak als ik kan zeggen: Snotver! ik heb het effe moeilijk met herinneringen. Je maat hoeft dan niks te zeggen, maar je hebt het wel even gezegd. Dat scheelt vaak al, dat je het zegt.Op zaterdag 28 november 2009 20:28 schreef Jack. het volgende:
[..]
Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.
Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet
En. Als jij het zo brengt, hebben mensen de keus of ze er wel of niet over willen praten.
Vaak zijn mensen het niet gewend om over doodgaan en wat dat met zich meebrengt te praten. Als jij erover begint, is het vaak minder moeilijk.
Jij weet niet hoe mensen erover denken als je erover begint, want dat vermijd je. Je kan ook zeggen: joh, vind je het vervelend als vertel......
Je moet niet gaan invullen wat mensen denken, want dat weet je niet.
Tenslotte: Als je het kwijt moet, moet je het kwijt. Praat dan tegen je huisdier, je geranium of desnoods de telefoon zonder dat je iemand belt.
Oh ja,of hier he.....
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
quote:ja joh..ik ben dolgelukkig!Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Wat eerder is aangedragen dat mensen ontwijken, maak ik andersom mee. Mensen willen juist aanspreken. Mijn moeder loopt daar erg tegenaan (letterlijk). Als ze een krop sla wil gaan halen, duurt dat ineens een half uur omdat ze iedereen tegenkomt waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Maar mensen willen toch hun medeleven betonen. Dat is natuurlijk goed bedoelt van iedereen, maar soms zit je daar gewoon niet op te wachten. Vooral in het begin.... Staat ze daar te huilen in de supermarkt, terwijl ze alleen een krop sla wil halen. Dat soort dingen. Gewoon alleen "hoi" is soms al voldoende. Of even sterkte wensen. Maar die hele gesprekken... Vooral omdat pap super plotseling is overleden vroegen mensen "zag je dan echt niks?", dan kreeg ze weer een schuldgevoel terwijl ze hier helemaal niks aan kon doen. Maar dat kunnen we nu achteraf benaderen als de angst van mensen om dood te gaan. Pap is haast in 1 dag dood gegaan (het bleek later al een week mis te zijn, maar dat is achteraf..), mensen zijn bang dat dat bij hun ook kan gebeuren. Het kan iedereen gebeuren.
Die opmerking dat we blij moeten zijn dat iemand dood is gegaan, omdat wij nog leven heb ik ook niet echt door.... Beetje lullige opmerking.
Laatst zei iemand ( toen pap 2 weken was overleden) iets wat erop neer kwam dat mam over een paar jaar vast weer gelukkig kon worden met een andere man. Ook zo'n opmerking waar je dan niet op zit te wachten. Ze hadden een kei gelukkig huwelijk!
Och soms is het ook lekker om effe flink kwaad te worden op iemand. Dan ben ik het effe kwijt. Er zit een hoop frustratie te borrelen wat ik niet kwijt kan. Dus effe lekker pissig worden op iemand kan dan helpen. En als ik diegene toch niet echt mag, verlies ik er niks aan.
Ik snap ook wel dat mensen vaak pogingen doen om ons te helpen met praten. Maarja, wij moeten ook aan kunnen geven wanneer we daar geen zin in hebben. Of wanneer wel.....
Heb vannacht heel veel dromen gehad over pap. Hij was er steeds bij, maar ik wist dat hij was overleden. Dus bij de groepsfoto moest pap achter degene staan die de foto nam, omdat hij niet op de foto mocht, want hij was dood. Dat soort dingen. Heb in mijn dromen heel veel gehuild. Iets wat ik zo nog niet kan. Best raar, maar ook wel fijn.
Mam had laatst ook een fijne droom over pap. Dan is het net of hij er weer even is.
xx Miss Vanilla
quote:Sterker nog, je hebt zelf ook invloed over wanneer het opkomt en wanneer niet. Als het nou elke dag wel een keer opkomt en je een halfuur in beslag neemt, dan kun je er ook voor kiezen om er elke dag een half uur voor te nemen en het te laten opkomen, of zelfs opwekken.Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Kennelijk zit het erin en moet het eruit, dan kun je het er ook gecontroleerd uit laten, en dan kun je er weer even tegenaan. Het eruit laten komen lucht op, organiseer dan je eigen opluchting.
quote:Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.Op maandag 30 november 2009 01:17 schreef otacon het volgende:
binnen mijn familie hebben we een 8 daagse "ritueel" waarbij we de doden eren en onze verdriet eigenlijk kunnen uitstorten in dat periode. Tot nu toe heeft het mij altijd geholpen.
quote:Sterkte met je verlies. Het is niet echt netjes van je familie, maar ik hoop dat ze gedaan hebben wat ze het beste leek. Dus uit goede bedoelingen jou laat hebben ingelicht. Maar normaal is het nier nee!Op maandag 23 november 2009 09:23 schreef Some-Lady het volgende:
Mijn opa is dinsdagavond overleden
[...]
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
quote:Ik vertrouw erop dat je advies goed bedoelt is. Maar ik vermoed dat dit erg loze woorden zijn voor vele mensen die hier lezen/postenOp zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
[ Bericht 25% gewijzigd door Bill_E op 30-11-2009 09:24:02 ]
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
Wat ik wel heb is angst om andere personen die dicht bij me staan ook te verliezen.
quote:Op maandag 30 november 2009 14:00 schreef Pyttpytt het volgende:
Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'
Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......
Sterkte!
quote:Goed punt, maar toch was ik ook zo, in het begin.. Ik vond dat mensen of normaal moesten doen of gewoon hun mond houden. Ik ben enorm boos geweest naar mensen toe en dat hebben ze geweten ook. Nu heb ik de meest krankzinnige reacties gekregen, van 'het zit je niet mee' tot 'gelukkig hadden jullie geen kinderen samen'. Houdt dan gewoon je mondOp dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
Overigens komen de kutopmerkingen alweer. Hij is vandaag exact 23 maanden dood. 'Je gaat zeker weer geen oud&nieuw vieren?' en 'hij had beter een dag later kunnen gaan'. Tja. Tegenwoordig kan ik het aardig relativeren en weet ik dat men het goed bedoelt.. Maar ik ben echt enorm egoistisch geweest in mijn verdriet en ik vind nog steeds dat ik daar recht op had, eerlijk gezegd.
quote:ik ben mijn ouders en zoon en toenmaligen vriendin en moeder van mijn zoon verloren in een auto ongeluk 13 jaar geleden mijn zoon was 1.5 jaar jong.wij wonen in israel en waren op vakantie in nederland ,bij mijn ouders.Op vrijdag 13 november 2009 15:20 schreef Lavenderr het volgende:
[..]
Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?
Ja, ik ga wel, regelmatig.
ik ben alleen terug gegaan naar israel.
sinsdien ben ik nooit meer terug naar nederand geweest .het ongeluk was in duitsland gebeurd .
waarom..ben ik nooit meer terug naar nederland geweest .
ik ban bang.
wel een paar keer een ticket gekocht maar ben niet op het vliegrhuig gestapt.
bang ben ik voor... ik weet hoe ik nu ben.en ik weet niet hoe ik ben na een bezoek aan nederland bij de begraaf plaats ..ik heb nu een anderen vrouw en zoon van 5 ,en ik ben gelukkig .en dat wil ik zo houden .
2 keer per maand heb ik terapie voor 1 uur .
en dat is de manier hoe ik dit verwerkt .
quote:Nou weet je wat het is, voor goed bedoelde opmerkingen die er wat cru uitkomen, heb ik echt nog wel begrip. Dan snap ik echt wel dat niemand een perfecte reactie klaar heeft. Daar heb ik het hier niete ens over. Maar ik wordt spontaan genegeerd, ik krijg dus niet eens een reactie. Ik verwacht alleen een goedendag, zoals eerder ook. Dus niet eens iets aan het overlijden gerelateerd, zeg maar. Gewoon gedag, zoals we altijd deden. Dat vind ik zó raar, end aar kan ik gewoon geen begrip voor opbrengen. Ze stond verdomme voor het raam toen mijn vader na zijn overlijden het huis uit gedragen werd, sindsdien zegt ze geen gedag meer!Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'
Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......
Sterkte!
Toen mijn oom een aantal jaar geleden erg ziek was en daar ook aan overleed (ook kanker) heeft zijn broer (niet mijn vader gelukkig) niets meer van zich laten horen. Niets. Hij liet zijn broer stikken, 'omdat hij het moeilijk vond'. Hoe kún je zoiets doen? Jezelf zoveel belangrijker vinden? Tuurlijk is het moeilijk, dat is het voor iedereen, maar om je broer dood te laten gaan en daarbij compleet je broer te latens tikken, waar je eerst gewoon een goede relatie mee had? Voor zulk gedrag zal ik nooit begrip hebben, en ik mag hopen dat hij zelf eens dondersgoed zal beseffen wat zo'n actie voor gevolgen heeft. Soms moet je je ergens overheen zetten in dienste van een ander, en dat vind ik niet meer dan normaal, in deze situatie.
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
Morgen gaan we pap verstrooien. Een erg raar idee. Ik zie er erg tegenop. We doen het met het gezin + aanhang. Verder geen familie. Zo raar he, dat de as ooit pap was. Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe werkt het?
Gister heb ik met mam films van vroeger gekeken om weer te weten hoe zijn stem klonk. Ineens kwam de bruiloft van hun voorbij. Erg emotioneel om te zien hoe ze vroeger straalden van geluk! De openingsdans etc. mooi en tegelijkertijd dubbel.....
xx Miss Vanilla
quote:Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.Op woensdag 2 december 2009 13:33 schreef Pyttpytt het volgende:
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.
Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.
quote:De meerwaarde van professionele hulp kan zijn dat ze dingen vragen waar je met je vrienden enzo niet over praat. Ze zijn er juist om vragen te stellen over dingen die in jouw geblokkeerd zitten. Daar zijn ze voor, anders kon je het zelf oplossen.Op woensdag 2 december 2009 21:00 schreef Jack. het volgende:
[..]
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.
Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.
Het is wel zo dat je het zelf moet doen, ze geven alleen aanwijzingen.Het betekent dus ook dat je er zelf aan toe moet zijn om hulp te zoeken.
Maar het is niet gek, niet raar, zoals ik al zei, verwerken is werk.
quote:Dat gevoel van 'er gaat vast nog iets ergs gebeuren' heb ik ook zo erg!Op woensdag 2 december 2009 14:43 schreef _Vanilla_ het volgende:
Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
In 2003 overleed mijn enige oma, in 2004 mijn oom, in 2005 werden beide ouders ziek, die overleden in 2007 en 2008, en tussendoor ook twee scheidingen in de familie. Daarna had en heb ik zo'n sterk gevoel van: what's next, wie nu? En ik merkte dat ik mezelf al schrap ging zetten om de volgende klap op te vangen, 'want die zou er zeker komen'. Ik zal vast eerste en miskraam krijgen, als ik al zwanger kan worden, ik krijgt vast zelf ook kanker, of mijn vriend komt onder een auto... ik maak mezelf soms helemaal gek, en het is zo moeilijk om te geloven dat het nu een keer rustig blijft en goed blijft gaan. Want tot nu toe kwam er steeds en steeds weer een keiharde klap. Als mijn vriend gebeld wordt door zijn ouders en hij reageert niet direct enthousiast, denk ik 'oh zal er iets zijn?', of als ik meer dan twee gemiste oproepen heb, dan zal er ook vast wel iets aan de hand zijn...
Nu voelt het alsof ik tegen een muur duw die ineens weg wordt getrokken: er is al een half jaar niets ernsitigs gebeurd nml....
_Vanilla_, sterkte komende tijd!
quote:Neeh verwerken doe ik niet, maar het haalt wel een soort van last van je schouders.Op maandag 30 november 2009 09:18 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.
quote:Dat is een mooi gezegde als je zo'n ervaring weer een paar jaar achter je hebt liggen. Aan zoiets heb je geen boodschap als er een ouder, geliefde, vriend of naast familielid je net ontvallen is. Nu kan ik de dood van m'n zwager in dit daglicht zien; 5 jaar geleden, toen'ie van de 1 op de andere dag er niet meer was, en wij hem een week voor Kerst naar de begraafplaats brachten nietOp zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
De hulp in de vorm van een psycholoog helpt me in het ordenen en in het juiste perspectief plaatsen van mijn gedachten. Misschien maak ik wel problemen die er niet zijn? Ik wil graag verdrietig zijn / rouwen, maar het komt er niet uit. Voor mij is dat een probleem want ik hield veel van pap. Het lijkt net of het me niks doet, terwijl ik altijd zo'n gevoelsmens ben. Dus ik hoop dat de psycholoog me met dit vraagstuk kan helpen. Ik moet hier morgen naartoe. Een andere therapeut als die de intake deed, want daar kon ik niks mee. Ik vraag wel of ze achter haar bureau vandaan wil komen en naast me wil zitten. Ik kan niet praten met een bureau ertussen. Zo onpersoonlijk. Ik hoop dat er morgen wel een klik is, dan kan ik ook echt tot de diepten komen.
Met vrienden / Mr. Vanilla / familie praat ik ook wel, maar dat is anders. Het helpt ook wel, maar het is toch anders. Juist met iemand die er verder vanaf staat kan ik beter praten. Mensen die pap niet hebben gekend / geen beeld bij hem kunnen vormen kunnen juist helpen. Dat vond ik het fijne toen ik jaren terug in therapie ging. Toen kon ik ongestoord over mijn familie en dergelijke praten want ik wist dat de psycholoog hun toch nooit zou zien.
Maar zoals eerder gezegd, je moet er zelf aan toe zijn en zelf het werk doen. Ze geven alleen handreikingen.
xx Miss Vanilla
En ik heb voor januari vast, als back-up, bij een andere psychologiepraktijk een intake gepland.
xx Miss Vanilla
Als ik nuttige dingen meekrijg zal ik ze posten. Wellicht hebben jullie er ook nog wat aan ;-).
xx Miss Vanilla
Wij gaan vanmiddag gourmetten. VInd zoiets wel moeilijk. Waarschijnlijk gaan we allemaal ons best doen zo min mogelijk verdrietige dingen te zeggen of zo min mogelijk aan pap te denken zodat we de dag doorkomen.
Hoe doen jullie dat? Juist wel "herdenken" of juist niet?
xx Miss Vanilla
Ik heb het veel moeilijker met kerstmis/nieuwjaar en verjaardagen (van mezelf of de persoon in kwestie).
Ik zou met mijn moeder uit eten gaan en uiteindelijk gingen er nog 2 ooms en tantes mee. Het was enorm gezellig en we hebben over vanalles gepraat.
Vanilla: Mijn moeder en ik herdenken niet. We denken er wel aan en halen herinneringen op.
Maar dat gaat vanzelf en naast het verdriet dat iemand er niet meer is, hebben we plezier om die herinneringen.
Ik vind het juist veel moeilijker om niet aan mijn zus en vader te denken en er niet over te praten.
Dan wordt zo'n dag voor mij pas echt moeilijk, als je niet jezelf kan zijn.
Het klinkt misschien raar, maar ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en dat vond ik een hele eer. Haar dood was aan de ene kant heel pijnlijk, maar aan de andere kant ook heel mooi omdat ze omringd was door iedereen die ze zo lief had. Ik heb het idee dat ik daarom ook redelijk om kan gaan met het verlies, al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...
quote:Dat heb ik ook heel erg, en ook dat ik het gevoel dat ik bij het afscheid had zou vergeten.Op maandag 7 december 2009 23:10 schreef JX het volgende:
..., al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...
Gister weer slecht nieuws gekregen. Een oom met slokdarmkanker (diagnose ong. 2 weken na paps dood gesteld) is niet meer te genezen. Zijn leven wordt verlengd met chemo's.
Vanmiddag krijgt de schoonvader van mijn broer uitslagen van onderzoeken mbt zijn chronische leukemie.
Dus weer een hoop klote en stress....
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....
xx Miss Vanilla
quote:Ik heb destijds gsms geruild, en daarop staat nog een geluidsopname van toen hij de opnamefunctie aan het testen was. Stelt op zich niet veel voor, maar op momenten dat ik het moeilijk heb en alleen ben, dan luister ik wel eens naar die opname om z'n stem nog een keer te horen en hem te horen lachen.Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.
quote:Je mag jezelf niet wijsmaken dat je het niet gezellig mag vinden. Je vader zou het ongetwijfeld veel erger vinden dat jullie elke keer bedroefd bij elkaar zitten, terwijl jullie gewoon plezier moeten maken ook al is hij er niet meer bij. Dat wil niet zeggen dat je ook niet meer aan hem mag denken ofzo, maar plezier maken en hem daarin een plaats geven kan wel, bv door even bij een leuke herinnering aan hem stil te staan, maar het mag ook niet overheersen.Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....
Ik merk nu trouwens op dat ik wel heel makkelijk raad aan bv jou kan geven, maar dat ik die raad zelf niet volg. Ik laat het gemis eigenlijk mijn dagelijkse leven overheersen, ook al weet ik dat ik dat niet zou mogen laten gebeuren. Maar het is een soort automatisme geworden, op stille momenten verzinken m'n gedachten automatisch naar die herinneringen en heimwee naar die tijden. Dat ik op m'n werk dan ook nog heel de tijd meetings in het Frans heb, helpt daar niet bepaald bij (m'n concentratie bij Franstalige meetings is sowieso al een stuk lager
). Dus het gebeurt vaak dat ze ineens wat aan mij vragen en dat ik op de gok maar ja of nee knik omdat ik gewoonweg niet weet waarover ze 't hebben... Tot nu toe wel altijd goed gegokt (denk ik) 
. Al krijg ik de laatste tijd wel erg veel de vraag hoe het gaat, maar kan ook zijn dat ik er plots harder op ben beginnen letten. Ze weten op m'n werk ook niets van het overlijden (ben pas half jaar later gestart op m'n huidig project), en dat wil ik ook zo houden. Een omgeving die niet zo zwaar geladen is en gewoon normaal doen alsof er nooit wat gebeurd is etc doet wel deugd.[ Bericht 15% gewijzigd door Jack. op 08-12-2009 19:27:14 ]
Het gaat nu ineens helemaal niet goed meer. Ik kan niet meer denken, ik begin in de auto te schreeuwen, ben doodmoe, emotioneel, kan me niet meer concentreren.... pffff.... ik heb net met de bedrijfsarts gebeld en die snapte niet dat ik effe wilde horen dat ik naar huis toe kan. Ik wil gewoon morgen en overmorgen thuis blijven. Ik red het niet. Maarja, mijn verantwoordelijkheidsgevoel spreekt ook.
Ik heb naar mijn leidinggevende een berichtje gestuurd dat het niet gaat en dat ik naar huis ben en dat ik mijn werkzaamheden ga aanpassen omdat het niet meer lukt.
Maarja.... vanmiddag maar eens slapen....
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....
xx Miss Vanilla
quote:Bij mij spelen ook andere factoren dan louter het gemis, dus je hoeft niet te wanhopen dat je per definitie voor hetzelfde staat als ik (gelukkig maar).Op woensdag 9 december 2009 12:25 schreef _Vanilla_ het volgende:
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....
Sowieso verschilt het van persoon tot persoon, dus het kan best dat je volgende week er weer met volle moed tegenaan kan, en dat je over het jaar verspreid hier en daar misschien een dipje hebt, of er zelfs helemaal geen problemen meer mee hebt. Hangt er maar vanaf hoe goed je erin slaagt om het te verwerken (of eraan te werken zoals eerder aan bod kwam).
edit:
Bij mij is het zelfs zo dat m'n geheugen een serieuze trek heeft gekregen blijkbaar. Ik ben altijd goed geweest in dingen onthouden, zelfs de stomste details kon ik erg lang onthouden (bv wat iemand maanden geleden gezegd heeft ofzo). Sinds het overlijden is dat steil bergaf gegaan, zodat ik nu zelfs dikwijls 's morgens niet meer weet of ik nu de avond voordien wel m'n puffer tegen m'n astma heb genomen of niet. Maar misschien dat het door vermoeidheid komt, en dat het op zijn tijd wel weer terug normaal functioneert.
[ Bericht 10% gewijzigd door Jack. op 09-12-2009 15:43:41 ]
Dat verlies aan concentratie en dat geheugenverlies ken ik ook.
Het lijkt me vrij normaal: een groot gedeelte van je hersenen is effe met wat anders bezig. Dat vreet (hersen)energie.
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.
Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.
Sterkte!
Ook van mij veel sterkte, Formerjellybean!
Maar aan de andere kant weet je ook dat het waar is maar voelt zo onwerkelijk.
Zijn nummer laat in mijn mobiel zitten ter nagedachtenis aan hem. Ik zou met hem naar 2012 gaan maar zit er aan te denken in eentje te gaan ter nagedachtenis aan hem.
Hij blijkt zich op te hebben gehangen.
Het wrange is dat je geen afscheid hebt genomen, hij nam wel afscheid want dat denk ik achteraf door allerlei uitspraken.
Hij zou hulp krijgen , had een intake maar dat wou die niet want hij schaamde zich ervoor.
Aan een kant is het verdriet aan de andere kant hoop je dat hij de rust heeft gevonden die hij in zijn leven niet had, en dan is er ook ergens van de kwaadheid van hoe kun je nou zo je leven beeindigen.
Het is zo dubbel. Morgen ga ik naar de kroeg waar ik hem van kende en ik weet dat meerendeel met dezelfde gevoelens rondlopen. Het zal zo bizar zijn , hij was daar vaste klant , gewoon het idee dat je hem nooit meer ziet.
Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo
quote:gecondoleerdOp vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ...
ik weet even niet meer te zeggen dan dat......Voor mij is het nu de 2e keer dat ik de feestdagen in ga als wees en ik dacht altijd dat de verhalen van "na de eerste keer wordt alles makkelijker" onzin waren en tuurlijk blijft het moeilijk en ik zeg ook niet dat het nou perse makkelijker is maar wel ANDERS.....vorig jaar zat ik me nog echt af te vragen hoe het zou voelen, eerste keer kerst zonder ouders, eerste keer oud en nieuw.....nu weet ik dat een beetje, vorig jaar zag ik enorm op tegen de kerst en oud en nieuw en nu kan ik zeggen dat ik er zelfs wel zin in heb....bij de foto van pap en mam branden 2 kaarsjes zodra de lampjes van de boom ook aan gaan, voor mijn gevoel zijn ze nog steeds bij mij alleen zie ik ze niet meer.
Ik besef heel goed dat niet voor iedereen die iemand heeft verloren deze tijd makkelijk is daarom wil ik iedereen die het nodig heeft ook heel veel sterkte wensen!
Vooral het feit dat hij plots weggerukt werd (hartinfarct) is moeilijk om mee om te gaan.
Daarbij komt dat ik net sinds september weer vrijgezel ben na een relatie van 6 jr.
Haar moeder is terminaal ziek.
Daar hang ik nu ook half bij, maar toch ook weer niet.
Een hele vreemde situatie waar ik eigenlijk ook niet goed raad mee weet.
*zucht*
quote:
Nu mag ik hier officieel posten ...
en ook
quote:
Gecondoleerd formerjellybean en cocktailprikker
Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo
ik heb zelf een half jaar geleden mijn moeder kwijt geraakt (ik heb geen vader) nu de eerste keer kerst is idd geen pretje. wienig zin in! al hoe wel ik er het wel beste van wil maken natuurlijk.
lichtjes branden doe ik ook veel bij de foto van mijn moeder, ze staat ook langs de kerstboom:D
iedereen in ieder geval heel veel sterkte met de feestdagen. maak er toch iets leuks van!
.Veel sterkte nu en in de komende periode.
Moet een rare tijd worden, vooral met de kerst en oud en nieuw voor de deur.
quote:Sterkte cocktailprikker!! Hoe gaat het nu met je? Klote, snap ik ook wel. Maar ik kan me voorstellen als je weet dat het toch moet komen, dat er ook een soort "rust?" kan zijn....... Evengoed mis je iemand voor het leven....Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ...
Ik ben gister bij de psych geweest. Ik ga cognitieve therapie krijgen. Het idee is het volgende:
Er is een gebeurtenis --> daarbij krijg je een gevoel --> daarbij krijg je gedachten --> daarna ga je iets doen (gedrag) --> wat gevolgen heeft.
Aan de gebeurtenis kunnen we niks veranderen, mijn gedrag is ok, de gevolgen daarvan zijn ook niet te veranderen. Dus bij mij moet er gewerkt worden aan de gevoelens en gedachten die ik door gebeurtenissen krijg. Doordat ik zie dat mam en mn broers op de rand balanceren van "het gaat redelijk" of "ik stort in", ga ik zorgen. Dat gaat onbewust. Ik vind de rest onbewust belangrijker dan mezelf. Maar ik weet dat dat niet klopt, maar ik kan er nu nog niks aan doen. Door dit alles is er voor mij geen ruimte om te rouwen. Dus daar ga ik aan werken.
Misschien sowieso interessant om te lezen over cognitieve gedragstherapie als je in de knoop zit. Veel psychologen gebruiken deze therapie om je er bovenop te helpen. Als je twijfelt of je wilt gaan, weet je tenniste wat je kunt verwachten.
xx Miss Vanilla
quote:sterkte!Op woensdag 9 december 2009 18:44 schreef formerjellybean het volgende:
Vandaag te horen gekregen dat een vriend van me zelfmoord heeft gepleegd . Het is bizar en raar .
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.
Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.
Gevoel wat nu vooral overheerst is rust, daarna natuurlijk verdriet. En genoeg andere zorgen voor wat er verder komt kijken... ) ritje wilt maken ofzo, hoef je denk ik maar een kik te geven op MF in het GLD topic en we staan omgekleed klaar wanneer is de uitvaart?
Maar ik vroeg me iets af. Ik kan me indenken dat het een moeilijke situatie is, maar heeft het er misschien ook mee te maken dat er bij jou herinneringen terugkomen?
quote:Woensdag om 11:00 is de dienst in de Groenestraatkerk, gevolgd door een crematiedienst in Jonkerbos... Ik heb de motor maar even achter gezet, die zal er komende week weinig uit gaan
als je binnenkort een (rustig
wanneer is de uitvaart?
We hebben de eerste verjaardag van ons gezin na paps overlijden erop zitten. Ik heb het hangertje met de as om gehad tijdens het "feestje". Ik heb ook met mam de kerstboom opgezet. Normaal het ritueel dat pap de lampjes doet en mam en ik de rest van de versieringen doen. Nu hebben wij alles gedaan. Die dingen moeten wel doorgaan, anders wordt het alleen maar moeilijker.
xx Miss Vanilla
ps. Ik post nu onder de naam van mn vriend, maar ga een eigen gebruikersnaam aanmaken, dus post straks onder een andere naam, maar ben dezelfde ;-).
Overdag komt er veel visite, mensen die nog afscheid willen nemen. Overdag neem ik voor mijn gevoel ook veel meer afstand pas als iedereen weg is en ik alleen met mijn tantes zit komt alles weer dichtbij. Ik heb in de afgelopen dagen wel gerealiseerd dat mama, niet alleen mama was maar zoveel meer. Daar sta je in eerst instantie niet bij stil, als kind, dat komt pas als je ziet hoe erg het overlijden andere mensen ook raakt. Vandaag is weer een drukke dag, straks gaan we de urn halen, er komt weer visite, ik moet zelf nog wat financien regelen. Morgenavond houden we iig vrij zodat wij onze laatste avond met mam, ook echt van ons houden.
Blijft heel raar... Ze is er nu nog, thans haar lichaam. En dan is het toch nog niet helemaal voorbij. Zo snel als je het lijden wilde zien eindigen, zo kan het nu niet lang genoeg duren. En dan hebben we al bijna 5 dagen, maar die zijn zo snel voorbij
Ik begin me steeds meer te realiseren dat mama niet meer terug komt, de kleine dingen die nooit meer besproken zullen worden, geen gesprekjes om niks, geen lachen om de pijn. Helemaal niks, alleen stilte. En dan donderdag is alles voorbij, is ze echt weg, voor altijd
SPOILERgelukkig hebben we de foto's nog
We hebben volgens mij een prachtig afscheid voor mama klaar staan, eerst een dienst in haar geliefde kerk, een dienst die zij zelf samen heeft kunnen stellen met ons. Daarna rijden we via haar ouderlijk huis naar het crematorium. We hebben 40 min inc in/uitloop en wat gaan we daar goed gebruik van maken
Een aantal mooie nummers worden afgespeeld, afgewisseld met mooie teksten door wat familieleden. En dan, laten we mama achter
Genodigden gaan met ons mee naar de koffietafel, waar we hopelijk nog vele mooie verhalen zullen horen, zodat er buiten verdriet, nog steeds gelachen kan worden en er genoten wordt, van hoe mama was...Donderdag zal leeg zijn
Het is inderdaad pas op het moment dat iemand effectief weg is dat je beseft wat je kwijt bent, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. Voordien kan je daar wel min of meer een beeld van proberen vormen, maar eens het zover is merk je dat dat beeld vaak niet eens in de buurt komt van wat je verwacht had. Zo was het bij mij iig.
Ook goed dat je het ook een beetje in perspectief kan zetten, en nog ruimte laat om te lachen naast al het verdriet.
Ik denk dat je er veel aan zal hebben dat de dienst die je gaat houden iets is waar ze zelf nog aan heeft kunnen meewerken (moet volgens mij niet eenvoudig zijn geweest!). Op die manier is ze zelf ook veel meer aanwezig dan bij andere diensten denk ik.
Hou alleen in het achterhoofd dat donderdag een slopende dag zal zijn, en dat je van de dag zelf waarschijnlijk niet veel zal meekrijgen omdat je dan echt geleefd wordt. Als je nadien wil weten hoe de bloemen erbij liggen in de kerk of hoe de urne opgesteld stond, is het misschien wel verstandig om aan iemand anders te vragen of hij (discreet) wat foto's van die zaken kan maken zodat je het achteraf als de rust weer teruggekeerd is, deze kan bekijken.
Iig sterkte, en hou ons op de hoogte hoe het gaat/gegaan is
Ik probeerde erg om alles te onthouden wat er allemaal gebeurde, maar vergat het allemaal te beleven. Gelukkig hebben we alles opgenomen (audio), dus kunnen we het nog naluisteren.
Fijn idee dat je moeder nog heeft meegeholpen met de diensten.
xx Miss Vanilla
Raar.... Raar raar raar. Gelukkig is er iemand geregeld die woensdag foto's kan nemen En daar ben ik heel erg blij mee Morgen gaan we gourmetten, iets wat we met mama altijd graag deden.
Voor iedereen die er wat aan kan hebben, volgens mij kan je altijd een audio-opname van de dienst bestellen bij het crematorium. Dan hoef je dat zelf niet te regelen.......
Geen dvd-opname, die is te statisch als hij alleen maar op de kist en spreekstoel is gericht. Wij blijven overigens tot het einde, de oven. Wil het helemaal afsluiten, en haar niet achterlaten...Hier is het alweer bijna 5 jaar geleden dat mijn vader is overleden (18 december). En dan is het overlijden van mijn moeder alweer 5,5 jaar geleden. En het valt me nog steeds vies tegen, zo af en toe. Met vlagen heb ik het toch nog steeds moeilijk met het gemis
Vooral zo met die feestdagen in het vooruitzicht En ik ben vast niet de enige, dus ik wil iedereen even een hart onder riem steken die het even moeilijk heeft
Bij mij ging de dag in een roes voorbij.
Zonder verdriet, alleen genieten, zoals mama het wilde. Lekker gegeten en gedronken, met mama Bloemen hebben we vandaag ook geregeld, en een mooie bak voor de bloemen gestoffeerd met donkerpaars.
En wat toevallig, ik kwam een boekje van mama tegen. Met 4daagseliedjes, door mama opgeschreven. Ik sloeg het boekje open en de eerste tekst die ik las:
quote:
Ik ga morgen toch in een blazer... kreeg em van een vriend te leen, staat stiekem toch wel goed
[ afbeelding ]
lief om zoiets ineens te vinden En vooral erg mooi...quote:neem een biertje van meOp woensdag 16 december 2009 19:00 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed.
quote:het was zeker mooi...
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed.
ik vind je enorm dapper en sterk en ik heb, zelfs als buitenstaander, regelmatig met tranen in mijn ogen gestaan omdat het zo goed en mooi geregeld was
Ik hoop dat ik volgende week de tijd heb om wat foto's uit te gaan zoeken en te bewerken.. misschien dat ik de foto's die geen bewerking nodig hebben (iig niet om te laten zien) al voor het weekend even naar je toe kan sturen het was mooi
en ik denk dat je moeder zit te blakeren van trots als er inderdaad een hiernamaals is Ik heb gisteren 3u moeten rijden om van m'n werk thuis te geraken, dus genoeg tijd om in een nostalgische bui te verzeilen. Ben dan voor ik thuis aankwam even langs het kerkhof gereden, dat kon de zaak ook niet meer maken na 3u rijden... Er lag een dik tapijt sneeuw, op zich had het wel iets aparts. Heb dan gelijk een mini sneeuwmannetje (met armpjes!) gemaakt voor z'n steen. Vroeger in de tuin kon hij z'n tijd nemen om buxus struiken in allerlei vormen te snoeien (dieren en abstracte vormen), en dit in combinatie met het genot van zoveel sneeuw vond ik het wel een leuk idee om dan een mini sneeuwmannetje te boetseren voor z'n graf. Op die manier heeft hij ook wat aan de sneeuw, en het is eens wat anders dan bloemen die nu toch bevriezen
Helaas is mijn moeder dit jaar plotseling op 52 jarige leeftijd overleden..
quote:Nog sterkte OlleOp vrijdag 18 december 2009 12:00 schreef Olle. het volgende:
iedereen die iemand is verloren veel sterkte komende dagen! !
Helaas is mijn moeder dit jaar plotseling op 52 jarige leeftijd overleden..
& gelijk ook iedereen die een dierbare verloren heeft.
Jack: Mooi dat je zoiets kon doen met de sneeuw!
Mijn moeder is nu 4 jaar dood, maar heb het er nog vaak moeilijk mee.
Ze is 2 weken voordat ik beviel gestorven, dus ik hoef mn kindje maar aan te kijken en denk aan haar..
Ook woon ik in haar huis en daardoor is ze ook meer aanwezig
Niet erg hoor, zolang ik er niet depressief van word, wil ik best even iedere dag aan haar denken, ook al doet het soms pijn.
Mja nu met die feestdagen.. het is en blijft moeilijk.
Iedereen die in de zelfde situatie zit wil ik van hieruit even een dikke knuffel geven
Op oudjaarsdag had ik altijd een ritueel met pap. een week ervoor gingen we naar de vuurwerkwinkel en haalden we rotjes, wondertollen etc. en 's morgens op oudjaarsdag gingen we vanaf 10.00 uur vuurwerk afsteken. Binnen 3 uur hadden we dan 400 rotjes er doorheen ;-). Dat vond ik echt iets van ons. Daarna oliebollen eten onder het genot van de geur van vuurwerk! Heerlijk!!
Dit jaar ga ik hetzelfde doen. En mooie vuurpijlen halen die hij van boven kan zien (of waar hij ook is). Ik zie er zo tegenop. Nog meer als tegen kerst....
Soms moet je even een soort eerbetoon doen. Leuk dat jij dat met de sneeuw kan Jack! Ik ga dat straks met vuurwerk doen ;-). En oliebollen
.xx Miss Vanilla
Mooi he!!! Pap moest helemaal niks van die spirituele dingen hebben. Char en dergelijke moest hij echt niks van hebben. Nu komt hij gewoon even bij zijn nicht vertellen dat het goed met hem gaat. Daar maakte ik me zo'n zorgen om. Dus super goed nieuws om te horen. Wordt er helemaal week van :-).
Ik geloof hierin!
xx Miss Vanilla
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
quote:Dat is ook indrukwekkend, omdat het zo dubbel is.Op dinsdag 22 december 2009 18:16 schreef vipergts het volgende:
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
quote:Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn.Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Ik ben geen echte christen. Maar ik geloof dat iedereen naar de hemel gaat en daar leert wat hij verkeerd heeft gedaan. En dat je dan voelt hoeveel pijn je mensen gedaan hebt. Dat lijkt me wel erg genoeg.
Ik weet niet goed wat je je verder afvraagt over het geloof JohnLocke, vraag gerust verder als je wilt.....
quote:Kun je nagaan hoe het is als je zelf eerst hoogzwanger je moeder begraaft en iedereen je condoleert, om daarna een gezond kereltje ter wereld te brengen en iedereen je feliciteert...
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
quote:Mijn moeder was zwaar gelovig en heeft de laatste jaren (stuk of 10, is gestorven toen ze 54 was) van haar leven gewijd aan god. Met als resultaat dat toen ze kanker kreeg, voor gek versleten werd door zelfs de kerk (omdat ze de hosti op de traditionele manier, op de knieen, wilde ontvangen) en eenzaam (nja niet alleen maar de kerk en haar volgelingen waren nergens te bekennen) is gestorven.
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Wel denk ik dat er na de dood iets is, maar dat is een totaal ander verhaal...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ladylike op 23-12-2009 16:28:47 ]
sinds wanneer krijg je van geloven kanker? quote:* TJDoornbos is met de dag blijer dat die niet gelooftOp woensdag 23 december 2009 16:04 schreef motorbloempje het volgende:
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar
quote:Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.Op dinsdag 22 december 2009 21:51 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn.
Ik ben geen echte christen. Maar ik geloof dat iedereen naar de hemel gaat en daar leert wat hij verkeerd heeft gedaan. En dat je dan voelt hoeveel pijn je mensen gedaan hebt. Dat lijkt me wel erg genoeg.
Ik weet niet goed wat je je verder afvraagt over het geloof JohnLocke, vraag gerust verder als je wilt.....
Ik ben dus benieuwd naar welke rol een eventueel geloof bij anderen heeft gespeeld bij het verwerken van een verlies, of misschien ook bij het voorbereiden erop. Zowel positief als negatief dus.
quote:het woordje toen vergeten verandert de hele opzet van die zin.. lees hem nu nog maar eens
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar
quote:Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.Op woensdag 23 december 2009 16:27 schreef JohnLocke het volgende:
[..]
Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.
Ik ben dus benieuwd naar welke rol een eventueel geloof bij anderen heeft gespeeld bij het verwerken van een verlies, of misschien ook bij het voorbereiden erop. Zowel positief als negatief dus.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?
Ik heb andere vragen gesteld. Waarom kon mijn zus geen donor zijn?
Dat kon niet omdat ze meteen overleden was. Maar ik wist dat het belangrijk voor haar was.
Ik kan me ook indenken dat mensen een andere vraag stellen en actie ondernemen om hun overledenen te gedenken.
quote:Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.
[..]
Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?
Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.
Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic
quote:Ik stel wel vragen bij sommige dingen, zoals wat is nou echt leven. Dat je echt leeft, zeg maar.Op woensdag 23 december 2009 19:07 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.
Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.
Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic
Want juist omdat mijn zus jong is overleden, wil ik het beste maken van het leven.
quote:Bij ons was er eerder sprake van een "verplichte" avondwake..Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Bah bah...
Ik was al niet zoon fan van de kerk maar nu haat ik het helemaal.. Onpersoonlijk.. Geen eigen inbreng..
Alles volgens het boekje..
En wat ik het verschrikkelijkste vond is dat de collecte van de kerk tijdens de avond wake bij ons begon.. Geeneens respect.. Terwijl je ook al voor zoon dienst moet betalen.. Opbrengsten van de collecte zijn grotendeels voor diensten voor me vader.. Leuk 35 diensten.. ( het was druk in de kerk dus veel geld opgehaald )
Tijdens de crematie hebben we 2 gebeden gehad.. Ook dit was voor andere en niet voor me moeder mij of me zus.
De rest van de crematie was tenminste wel persoonlijk.
Nee geloof helpt me echt niet. Ik geloof ook niet in het concept 'hemel'
Al kan ik me wel goed voorstellen dat dit fijn is om te geloven.. Ik zou er alles voor over hebben om me vader weer te zien.. Maar ik ben overtuigt van reïncarnatie, dus wie weet kom ik een deel van hem nog eens tegen.. Al is die kans klein.
Voor mij hoeven al die "opgelegde" ceremonies ook niet.
De dienst bij ons hebben we we helemaal zelf kunnen invullen, eigen muziek, eigen teksten etc.
Maar ik heb geen jaarlijkse herdenkingsmis nodig om aan iemand te denken, ik denk er sowieso al elke dag aan...
En mensen die zo'n jaarlijkse reminder nodig hebben, hoeven van mij de moeite ook niet te doen. Je mist iemand oprecht of je mist ze niet. Sowieso is zo'n herdenkingsmis gewoon geld betalen om iemand z'n naam in een willekeurige mis te vermelden, de mis zelf is op geen enkele manier persoonlijk. Weggegooid geld vind ik dat, koop dan gewoon wat (meer) leuke bloemen voor op het graf.
Verder heb ik geen concrete vorm van geloof ofzo. Officieel hoor ik in het vakje "katholiek", want communie etc gedaan, maar ik hecht er totaal geen belang aan en volg de gewoontes ook niet (ga bv geen hostie halen in een mis enz). Een hemel, reïncarnatie en zo klinkt leuk, maar ik geloof er weinig in.
Soms denk ik wel eens van wat als er nu op het moment dat hij overleed ergens anders een baby ofzo geboren werd waarin hij helemaal opnieuw begint, maar dan wordt het iets te tastbaar en zou ik er een missie van maken om dat te gaan uitzoeken en zo om hem weer bij mij te hebben, dus laat ik die gedachte liever los.
Ik geloof liever dat hij onbewust altijd in de buurt is om te kijken of alles goed gaat, en op moeilijke momenten subtiele herinneringen boven te laten komen zodat je weer de moed vindt om jezelf er weer door te slaan.
Ik ken iemand die hele nachten over hem droomt, alle dingen die hij zo graag deed of nog wilde doen etc. Ik zou echt waar geld geven om dat ook elke nacht te mogen dromen. Het zou het verwerken volgens mij een pak makkelijker maken, maar ik word wakker en heel mijn nacht is een groot zwart gat.
Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.
quote:Hey Jack,Op donderdag 24 december 2009 10:01 schreef Jack. het volgende:
Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.
Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.
jij ook sterkte!
Ik ben nu ook aan het werk en ga volgende week ook gewoon werken dus snap je probleem helemaal!
Laat het maar gewoon weer in januari zijn ofzo als iedereen weer normaal doet...
succes deze dagen
Ennuuuh niet al teveel slapen he
6 Jaar geleden stond ik een week voor Kerst mijn zwager te begraven en dacht dat ik nooit meer Kerst zou vieren....... En nu komt er langzaamaan weer een boom in huis en kan ik toch weer genieten van de lichtjes..... Alle mensen die een dierbare hebben verloren en missen rond deze tijd
Een hele warme knuffel.Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.
Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?
Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...
Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter
.De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.
Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft
Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.
Zo, dit moest er even uit
Dat moet inderdaad erg lastig zijn met een verjaardag op zo'n speciale dag.
Ik herken erg veel in je bericht, alleen heb ik de stap naar eventuele hulp van buitenaf niet gemaakt (nog niet iig) omdat ik er vooralsnog weinig nut inzie.
Hoe gaat dat bij jou in z'n werk? Op welke manier wordt je door de psycholoog geholpen wat je niet zelf kon doen of zien of snappen?
Dat volwassener in het leven staan op jonge leeftijd herken ik ook. Het gebeurt vaak dat vrienden zich druk zitten te maken om niks. Daaraan merk je heel duidelijk dat ze eigenlijk nog niks van grote impact hebben meegemaakt in hun leven, wat voor hen natuurlijk mooi is (ik wens het niemand toe iig). Maar het zorgt ook voor onbegrip langs hun kant als je laat merken dat je er zelf helemaal niet van wakker ligt.
Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht.
Opeens praatte ze niet meer terug op MSN, maar wel tegen andere mensen. Ik had zoiets van, heh?Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei.
Toen ik maar haar ging bezoeken in haar kamer, was ik opeens niet gewenst. "WAT DOE JE HIER NOU?!" Ik zo van: Gast, doe normaal. Wat is er toch met jou?! Toen maakte zij het uit. Zonder reden. Gewoon zomaar Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
quote:Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...Rescue me before it's too late...X
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....
Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..
Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders...
"Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.
Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.
quote:Mijn vader was al jaren dood toen mijn kind werd geboren. Ik dacht allang niet meer dagelijks aan hem. Maar op een dag lag mijn kind bij me en keek ik in haar oogjes en zag een moment mijn vader. Wat uiterlijk betreft lijkt mijn kind totaal niet op mijn vader (hij was heel donker en zij heel licht), maar op dat moment keek ik recht in de ogen van mijn vader en wist dat hij er was. Ik huilde, puur omdat ik zo graag hem erbij had willen hebben. Maar hij was erbij; voor mijn gevoel was hij er op dat moment en is hij ook aanwezig in mijn kind. Degeen die je vroegtijdig verlaat is bij je. En ja, als jongere maakt het je anders als je een dierbaar iemand verliest op jonge leeftijd. Maar het maakt je ook een evenwichtiger en completer mens. Hoe naar dat ook klinkt; je bent een stuk volwassener dan iemand van jouw leeftijd die zoiets nog niet heeft meegemaakt. Godzijdank heb ik de doodd van een kind nooit hoeven meemaken. Ik ken alleen het verdriet van een zeer dierbare ouder/ zwager enzo . Maar het doet pijn en is door niets te vervangen..............Op vrijdag 25 december 2009 13:06 schreef StephenP het volgende:
Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.
Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?
Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...
Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.
Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft
Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.
Zo, dit moest er even uit
quote:wat verschrikkelijk voor je.Op zaterdag 26 december 2009 02:42 schreef o.us het volgende:
Nou, ik kan denk ik mijn verhaal hier wel kwijt. Ben er wel mee leren omgaan, het is een vrij hectisch verhaal. Afgelopen zomer gebeurd.
Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht.
Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei.
Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
[..]
Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....
Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..
Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders...
Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.
Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.
Welkom StephenP en o.us.
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn, maar ik geloof ook dat ze af en toe bij mij zijn. Zoals Childintime in haar kindje zag.
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.
quote:Mooi gezegd, en heb al van meer mensen gehoord dat ik, zoals jij het beschrijft, te hard knijp.Op zaterdag 26 december 2009 18:42 schreef krakkemieke het volgende:
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.
Lang geleden had mijn vader aftershave, Tabac. Dat gebruikte hij al jaren niet meer, omdat hij last had van z'n huid.
Soms denk ik aan geuren en die kan ik dan ruiken. Maar dat is maar 1 moment. Deze week rook ik opeens Tabac, die aftershave. Minuten lang, langer dan anders.
Ik kan het verklaren door de was die te drogen hing. Maar die was rook echt anders.
Ik kan je niet echt raad geven. Dat met die sneeuwpop was mooi.
Ik zou dan zeggen: zo pa! dit is mijn soort van buxus!
Overigens gaat het in mijn verhaal niet om m'n pa, maar een goeie buurman. Ik heb een tijd terug onder een kloon een gigantisch topic aan alle problemen hierrond gemaakt, dus de mensen die dat gelezen hebben weten wel waarover het gaat. Ik ben m'n pa inmiddels ook al 5 jaar kwijt, maar daar heb ik eigenlijk nooit enig probleem bij ondervonden om het te verwerken, wellicht omdat mijn band met hem lang niet zo diep ging.
Wat ik wel eens heb is dat ik z'n favoriete muziek zo nu en dan eens hoor. Maar ik ben een kei in het wegrationaliseren van zulke dingen. Het staat in m'n speellijst van winamp die op random staat, dus het is normaal dat dat nummer (nikita - elton john) ook af en toe voorbij komt. Op de radio staat een zender op die vooral jaren 80 muziek draait, dus het is normaal dat dat nummer ook eens voorbij komt. Op die manier verliest zoiets elke betekenis bij mij. Ik ga er vanuit dat het vroeger ook vaak genoeg voorbijkwam, maar dat ik er nu gewoon meer op let waardoor het opvalt als het nummer speelt. Misschien moet ik er ook maar niet zo rationeel/sceptisch over doen en het meer symbolisch proberen te zien.
Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.
Ik wilde jarenlang mijn vader "zien of ervaren".... Dit is niet gebeurt. Wel toen mijn dochter geboren was. Ik hoorde weleens van anderen dat iemand jou zelf op moet zoeken en je dus zelf niet op zoek moet gaan naar diegene. Ik heb me daarbij neer kunnen leggen. Een dierbare moeten missen is voor ons heel moeilijk; het eindige willen wij niet erkennen. Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt. Daarom schreef ik ook dat het je leven kan verrijken om zoiets mee te maken. Je leert een derde dimensie kennen; 1 die pijn doet, maar wel de realiteit van het leven laat zien.
quote:Regelmatig lig ik hiermee met mezelf over overhoop. Het besef dat ik ze nooit meer zal zien. Nooit meer tegen ze zal praten en nooit meer kan aanraken. Mijn grootste angst is ook dat er na dit leven helemaal niets meer zal zijn en dat ze dus echt voorgoed weg zijn.Op dinsdag 29 december 2009 01:14 schreef childintime het volgende:
Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt.
Ik heb een film van het feest van z'n laatste verjaardag waar hij iedereen bedankt en veel plezier wenst, maar heb er sindsdien niet meer naar gekeken omdat het te moeilijk is, en momenteel zijn de herinneringen bij mij nog levendig genoeg gelukkig.
Ik vind trouwens het niet meer zien minder erg dan het niet meer kunnen spreken. Als ik nu gewoon kon bellen en praten zou ik al de gelukkigste mens op aarde zijn, ook al zie ik hem niet. Eigenlijk is het ergste gewoon het besef dat hij er niet meer is.
quote:Nope, er zijn zelfs vrij weinig foto's. Mijn pa hield niet zo van aandacht. En stond niet graag op de foto.Op dinsdag 29 december 2009 17:56 schreef Jack. het volgende:
Heb je nergens een video van een familiefeest ofzo waar hij opstaat ?
Ik heb een film van het feest van z'n laatste verjaardag waar hij iedereen bedankt en veel plezier wenst, maar heb er sindsdien niet meer naar gekeken omdat het te moeilijk is, en momenteel zijn de herinneringen bij mij nog levendig genoeg gelukkig.
Ik vind trouwens het niet meer zien minder erg dan het niet meer kunnen spreken. Als ik nu gewoon kon bellen en praten zou ik al de gelukkigste mens op aarde zijn, ook al zie ik hem niet. Eigenlijk is het ergste gewoon het besef dat hij er niet meer is.
Qua films loopt me familie nogal achter. Ze zijn er amper gemaakt op feestjes.
Maar ik denk wel dat het tijdelijk is en ik straks alles weer duidelijk kan herinneren.
Misschien dat je het nu te graag wilt waardoor het niet lukt en dat je het even tijd moet geven.
Ik vertrek nu naar huis van m'n werk en onderweg maak ik nog even een stop aan het kerkhof om ook daar een gelukkig nieuwjaar te wensen alvorens ik een poging waag om mezelf onbezonnen in het feestgedruis te gooien
Heb ontzettend slechte dagen achter de rug, het besef dat ik nu een jaar inga dat hij nooit heeft meegemaakt, maar vandaag ging het weer beter en hoop dat nog even vast te kunnen houden tot na middernacht.
quote:Dat realiseerde ik me ook. Dat me ik een jaar in ga wat me vader nooit heeft meegemaakt.. Erg bizarre gedachteOp donderdag 31 december 2009 14:53 schreef Jack. het volgende:
Aan iedereen hier, probeer er iets fijn van te maken
Ik vertrek nu naar huis van m'n werk en onderweg maak ik nog even een stop aan het kerkhof om ook daar een gelukkig nieuwjaar te wensen alvorens ik een poging waag om mezelf onbezonnen in het feestgedruis te gooien
Heb ontzettend slechte dagen achter de rug, het besef dat ik nu een jaar inga dat hij nooit heeft meegemaakt, maar vandaag ging het weer beter en hoop dat nog even vast te kunnen houden tot na middernacht.
quote:Een nicht van pap (dochter van zijn oom) heeft ons bericht gegeven dat zij op een spirituele avond contact heeft gehad met pap. Ik geloof daar zeker in. Het heeft mee een bepaalde rust gegeven.Op maandag 28 december 2009 13:11 schreef Jack. het volgende:
Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.
Inderdaad, wat jullie ook beschrijven. Dit wordt een jaar wat pap nooit heeft meegemaakt.
Ik heb gisteravond een wenspijl om 12 uur naar pap gestuurd. Hem op deze manier gelukkig nieuwjaar gewenst. Was een fijn / emotioneel moment.
Ik ben nu aan het overwegen op mezelf te gaan wonen, heb er met Mr. Vanilla over gehad om misschien samen een huis te kopen, of niet... Op zo'n moment mis ik het advies van pap. Hij was een hele intelligente man, hij had me hier zeker goed advies over gegeven. Nu moet ik het zelf doen. Dat is ook wel een goede les. Ik denk dat we allemaal nog nooit zoveel zelf hebben gedaan als in de afgelopen 3 maanden. Positief of negatief. Maar het zijn wel belangrijke lessen voor de rest van ons leven.
Evengoed wil ik dat hij nog hier is.
Het lijkt nu steeds beter door te dringen. De afgelopen maanden zijn aan me voorbij getrokken. Nu komt af en toe meer besef. Het lijkt of mijn gevoel en mijn ratio totaal niet met elkaar stroken. Ik weet dat hij dood is, maar ik voel niet dat hij dood is. Komt nog wel....
Sterkte allemaal!
En een zo gelukkig mogelijk 2010!
xx Miss Vanilla
quote:Dat houd je altijd.Op zaterdag 12 december 2009 19:13 schreef krakkemieke het volgende:
@ Sjechov, sterkte!
Maar ik vroeg me iets af. Ik kan me indenken dat het een moeilijke situatie is, maar heeft het er misschien ook mee te maken dat er bij jou herinneringen terugkomen?
Het komt en het gaat.
Vooral bij activiteiten dat je samen deed of juist zou gaan doen is het moeilijk.
Soms ook simpelweg niet te verkroppen.
Ik werk in de zorg en als ik dan mee maak dat er mensen gered worden die 80+ zijn, dan heb ik er wel eens moeite mee dat zijn mijn vader van eind 50 niet hebben kunnen "helpen".
Hier verder: Omgaan met het overlijden van een dierbare #2