Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.

Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.

quote:

Op donderdag 24 december 2009 10:01 schreef Jack. het volgende:
Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.

Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.

Hey Jack,
jij ook sterkte!
Ik ben nu ook aan het werk en ga volgende week ook gewoon werken dus snap je probleem helemaal!
Laat het maar gewoon weer in januari zijn ofzo als iedereen weer normaal doet...
succes deze dagen
Ennuuuh niet al teveel slapen he

Het mooie van ons als mens is dat het slijt. Hoeveel pijn het ook doet, tijd laat het slijten. Om deze tijd, 29 jaar geleden was ik alleen als 17 jarige met mijn vader. De rest van de familie was op wintersport. Ik was ziek en kon niet mee. We hebben de Kerst en Oud&Nieuw van ons leven gehad, mijn vader en ik. Niemand wist toen nog dat hij er het jaar daarop niet meer zou zijn. De gedachten aan hem en die tijd samen koester ik

6 Jaar geleden stond ik een week voor Kerst mijn zwager te begraven en dacht dat ik nooit meer Kerst zou vieren....... En nu komt er langzaamaan weer een boom in huis en kan ik toch weer genieten van de lichtjes..... Alle mensen die een dierbare hebben verloren en missen rond deze tijd Een hele warme knuffel.

Ik wil iedereen hier veel sterkte wensen met deze moeilijke tijden zonder jullie dierbaren.

Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.

Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?

Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...

Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter .
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.

Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft

Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.

Zo, dit moest er even uit

Hey Stephen,

Dat moet inderdaad erg lastig zijn met een verjaardag op zo'n speciale dag.
Ik herken erg veel in je bericht, alleen heb ik de stap naar eventuele hulp van buitenaf niet gemaakt (nog niet iig) omdat ik er vooralsnog weinig nut inzie.

Hoe gaat dat bij jou in z'n werk? Op welke manier wordt je door de psycholoog geholpen wat je niet zelf kon doen of zien of snappen?

Dat volwassener in het leven staan op jonge leeftijd herken ik ook. Het gebeurt vaak dat vrienden zich druk zitten te maken om niks. Daaraan merk je heel duidelijk dat ze eigenlijk nog niks van grote impact hebben meegemaakt in hun leven, wat voor hen natuurlijk mooi is (ik wens het niemand toe iig). Maar het zorgt ook voor onbegrip langs hun kant als je laat merken dat je er zelf helemaal niet van wakker ligt.

Nou, ik kan denk ik mijn verhaal hier wel kwijt. Ben er wel mee leren omgaan, het is een vrij hectisch verhaal. Afgelopen zomer gebeurd.

Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht. Opeens praatte ze niet meer terug op MSN, maar wel tegen andere mensen. Ik had zoiets van, heh?
Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei. Toen ik maar haar ging bezoeken in haar kamer, was ik opeens niet gewenst. "WAT DOE JE HIER NOU?!" Ik zo van: Gast, doe normaal. Wat is er toch met jou?! Toen maakte zij het uit. Zonder reden. Gewoon zomaar

Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:

quote:

Rescue me before it's too late...X

Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....

Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..

Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders... "
Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.

Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.

quote:

Op vrijdag 25 december 2009 13:06 schreef StephenP het volgende:
Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.

Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?

Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...

Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter .
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.

Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft

Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.

Zo, dit moest er even uit

Mijn vader was al jaren dood toen mijn kind werd geboren. Ik dacht allang niet meer dagelijks aan hem. Maar op een dag lag mijn kind bij me en keek ik in haar oogjes en zag een moment mijn vader. Wat uiterlijk betreft lijkt mijn kind totaal niet op mijn vader (hij was heel donker en zij heel licht), maar op dat moment keek ik recht in de ogen van mijn vader en wist dat hij er was. Ik huilde, puur omdat ik zo graag hem erbij had willen hebben. Maar hij was erbij; voor mijn gevoel was hij er op dat moment en is hij ook aanwezig in mijn kind. Degeen die je vroegtijdig verlaat is bij je. En ja, als jongere maakt het je anders als je een dierbaar iemand verliest op jonge leeftijd. Maar het maakt je ook een evenwichtiger en completer mens. Hoe naar dat ook klinkt; je bent een stuk volwassener dan iemand van jouw leeftijd die zoiets nog niet heeft meegemaakt. Godzijdank heb ik de doodd van een kind nooit hoeven meemaken. Ik ken alleen het verdriet van een zeer dierbare ouder/ zwager enzo . Maar het doet pijn en is door niets te vervangen..............

quote:

Op zaterdag 26 december 2009 02:42 schreef o.us het volgende:
Nou, ik kan denk ik mijn verhaal hier wel kwijt. Ben er wel mee leren omgaan, het is een vrij hectisch verhaal. Afgelopen zomer gebeurd.

Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht. Opeens praatte ze niet meer terug op MSN, maar wel tegen andere mensen. Ik had zoiets van, heh?
Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei. Toen ik maar haar ging bezoeken in haar kamer, was ik opeens niet gewenst. "WAT DOE JE HIER NOU?!" Ik zo van: Gast, doe normaal. Wat is er toch met jou?! Toen maakte zij het uit. Zonder reden. Gewoon zomaar

Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
[..]

Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....

Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..

Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders... "
Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.

Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.

wat verschrikkelijk voor je.

Sterkte met deze dagen iedereen.

Welkom StephenP en o.us.

Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn, maar ik geloof ook dat ze af en toe bij mij zijn. Zoals Childintime in haar kindje zag.
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.

Tvp.

quote:

Op zaterdag 26 december 2009 18:42 schreef krakkemieke het volgende:
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.

Mooi gezegd, en heb al van meer mensen gehoord dat ik, zoals jij het beschrijft, te hard knijp.

Misschien raar Jack, maar dit gebeurde afgelopen week.
Lang geleden had mijn vader aftershave, Tabac. Dat gebruikte hij al jaren niet meer, omdat hij last had van z'n huid.
Soms denk ik aan geuren en die kan ik dan ruiken. Maar dat is maar 1 moment. Deze week rook ik opeens Tabac, die aftershave. Minuten lang, langer dan anders.
Ik kan het verklaren door de was die te drogen hing. Maar die was rook echt anders.

Ik kan je niet echt raad geven. Dat met die sneeuwpop was mooi.
Ik zou dan zeggen: zo pa! dit is mijn soort van buxus!

In het begin had ik wel eens momenten dat ik de geur van de kamer waar we konden groeten kon ruiken, op de meest vreemde plekken, op m'n werk of gewoon buiten op straat. Maar dat was nu niet bepaald een geur waar ik fijne herinneringen aan had.

Overigens gaat het in mijn verhaal niet om m'n pa, maar een goeie buurman. Ik heb een tijd terug onder een kloon een gigantisch topic aan alle problemen hierrond gemaakt, dus de mensen die dat gelezen hebben weten wel waarover het gaat. Ik ben m'n pa inmiddels ook al 5 jaar kwijt, maar daar heb ik eigenlijk nooit enig probleem bij ondervonden om het te verwerken, wellicht omdat mijn band met hem lang niet zo diep ging.

Wat ik wel eens heb is dat ik z'n favoriete muziek zo nu en dan eens hoor. Maar ik ben een kei in het wegrationaliseren van zulke dingen. Het staat in m'n speellijst van winamp die op random staat, dus het is normaal dat dat nummer (nikita - elton john) ook af en toe voorbij komt. Op de radio staat een zender op die vooral jaren 80 muziek draait, dus het is normaal dat dat nummer ook eens voorbij komt. Op die manier verliest zoiets elke betekenis bij mij. Ik ga er vanuit dat het vroeger ook vaak genoeg voorbijkwam, maar dat ik er nu gewoon meer op let waardoor het opvalt als het nummer speelt. Misschien moet ik er ook maar niet zo rationeel/sceptisch over doen en het meer symbolisch proberen te zien.

Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.

Voor de buitenwereld heb ik altijd gedaan alsof het heel goed met mij gimg. Dat is tenslotte ook wat mensen willen horen. Tenslotte, wie maakt er nou op jonge leeftijd (ik was 17) de dood van een ouder mee? Als ik dus iemand tegenkwam die van een afstand vroeg hoe het ging, dan zei ik altijd maar dat het goed ging. Je hebt in 10 minuten en een afstand van meer dan 1000 km geen tijd en rust om te vertellen wat je werkelijk voelt. Op die leeftijd enn met zo'n ervaring kun je ook je gevoelens niet onder woorden brengen.

Ik wilde jarenlang mijn vader "zien of ervaren".... Dit is niet gebeurt. Wel toen mijn dochter geboren was. Ik hoorde weleens van anderen dat iemand jou zelf op moet zoeken en je dus zelf niet op zoek moet gaan naar diegene. Ik heb me daarbij neer kunnen leggen. Een dierbare moeten missen is voor ons heel moeilijk; het eindige willen wij niet erkennen. Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt. Daarom schreef ik ook dat het je leven kan verrijken om zoiets mee te maken. Je leert een derde dimensie kennen; 1 die pijn doet, maar wel de realiteit van het leven laat zien.

quote:

Op dinsdag 29 december 2009 01:14 schreef childintime het volgende:
Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt.

Regelmatig lig ik hiermee met mezelf over overhoop. Het besef dat ik ze nooit meer zal zien. Nooit meer tegen ze zal praten en nooit meer kan aanraken. Mijn grootste angst is ook dat er na dit leven helemaal niets meer zal zijn en dat ze dus echt voorgoed weg zijn.

Heb je nergens een video van een familiefeest ofzo waar hij opstaat ?
Ik heb een film van het feest van z'n laatste verjaardag waar hij iedereen bedankt en veel plezier wenst, maar heb er sindsdien niet meer naar gekeken omdat het te moeilijk is, en momenteel zijn de herinneringen bij mij nog levendig genoeg gelukkig.

Ik vind trouwens het niet meer zien minder erg dan het niet meer kunnen spreken. Als ik nu gewoon kon bellen en praten zou ik al de gelukkigste mens op aarde zijn, ook al zie ik hem niet. Eigenlijk is het ergste gewoon het besef dat hij er niet meer is.

Tuurlijk, straks kom je iets tegen, muziekje of plaats of geur, die erg bij je pa pastte en dan komt er zo een herinnering voorbij vliegen
Misschien dat je het nu te graag wilt waardoor het niet lukt en dat je het even tijd moet geven.

Aan iedereen hier, probeer er iets fijn van te maken

Ik vertrek nu naar huis van m'n werk en onderweg maak ik nog even een stop aan het kerkhof om ook daar een gelukkig nieuwjaar te wensen alvorens ik een poging waag om mezelf onbezonnen in het feestgedruis te gooien

Heb ontzettend slechte dagen achter de rug, het besef dat ik nu een jaar inga dat hij nooit heeft meegemaakt, maar vandaag ging het weer beter en hoop dat nog even vast te kunnen houden tot na middernacht.

quote:

Op maandag 28 december 2009 13:11 schreef Jack. het volgende:


Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.

Een nicht van pap (dochter van zijn oom) heeft ons bericht gegeven dat zij op een spirituele avond contact heeft gehad met pap. Ik geloof daar zeker in. Het heeft mee een bepaalde rust gegeven.

Inderdaad, wat jullie ook beschrijven. Dit wordt een jaar wat pap nooit heeft meegemaakt.
Ik heb gisteravond een wenspijl om 12 uur naar pap gestuurd. Hem op deze manier gelukkig nieuwjaar gewenst. Was een fijn / emotioneel moment.

Ik ben nu aan het overwegen op mezelf te gaan wonen, heb er met Mr. Vanilla over gehad om misschien samen een huis te kopen, of niet... Op zo'n moment mis ik het advies van pap. Hij was een hele intelligente man, hij had me hier zeker goed advies over gegeven. Nu moet ik het zelf doen. Dat is ook wel een goede les. Ik denk dat we allemaal nog nooit zoveel zelf hebben gedaan als in de afgelopen 3 maanden. Positief of negatief. Maar het zijn wel belangrijke lessen voor de rest van ons leven.
Evengoed wil ik dat hij nog hier is.
Het lijkt nu steeds beter door te dringen. De afgelopen maanden zijn aan me voorbij getrokken. Nu komt af en toe meer besef. Het lijkt of mijn gevoel en mijn ratio totaal niet met elkaar stroken. Ik weet dat hij dood is, maar ik voel niet dat hij dood is. Komt nog wel....
Sterkte allemaal!
En een zo gelukkig mogelijk 2010!

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 12 december 2009 19:13 schreef krakkemieke het volgende:
@ Sjechov, sterkte!
Maar ik vroeg me iets af. Ik kan me indenken dat het een moeilijke situatie is, maar heeft het er misschien ook mee te maken dat er bij jou herinneringen terugkomen?

Dat houd je altijd.
Het komt en het gaat.
Vooral bij activiteiten dat je samen deed of juist zou gaan doen is het moeilijk.
Soms ook simpelweg niet te verkroppen.
Ik werk in de zorg en als ik dan mee maak dat er mensen gered worden die 80+ zijn, dan heb ik er wel eens moeite mee dat zijn mijn vader van eind 50 niet hebben kunnen "helpen".