R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Omdat mijn eerst gevoel me zei dat dit geen lange termijn oplossing is. Ik had het gevoel dat ik mijn echte diepe gevoel niet kwijt kon daar. Bij de tweede optie kon ik pas in januari terecht dus ik dacht, alles beter als niks. Dus nu ben ik vanmorgen gegaan. Viel wel mee nu, een andere therapeute als die de intake deed. Nu klikte het wel. Dus ik ga met een gerust hart de overige afspraken na.
Als ik nuttige dingen meekrijg zal ik ze posten. Wellicht hebben jullie er ook nog wat aan ;-).
xx Miss Vanilla
Als ik nuttige dingen meekrijg zal ik ze posten. Wellicht hebben jullie er ook nog wat aan ;-).
xx Miss Vanilla
Hoe is de sinterklaas geweest bij jullie? Missen jullie degene nu meer op zo'n dagen?
Wij gaan vanmiddag gourmetten. VInd zoiets wel moeilijk. Waarschijnlijk gaan we allemaal ons best doen zo min mogelijk verdrietige dingen te zeggen of zo min mogelijk aan pap te denken zodat we de dag doorkomen.
Hoe doen jullie dat? Juist wel "herdenken" of juist niet?
xx Miss Vanilla
Wij gaan vanmiddag gourmetten. VInd zoiets wel moeilijk. Waarschijnlijk gaan we allemaal ons best doen zo min mogelijk verdrietige dingen te zeggen of zo min mogelijk aan pap te denken zodat we de dag doorkomen.
Hoe doen jullie dat? Juist wel "herdenken" of juist niet?
xx Miss Vanilla
Sinterklaas geeft mij geen moeilijk gevoel wat dat betreft.
Ik heb het veel moeilijker met kerstmis/nieuwjaar en verjaardagen (van mezelf of de persoon in kwestie).
Ik heb het veel moeilijker met kerstmis/nieuwjaar en verjaardagen (van mezelf of de persoon in kwestie).
Sinterklaas zou de verjaardag van mijn zus geweest zijn en ik vind dat best een rottijd.
Ik zou met mijn moeder uit eten gaan en uiteindelijk gingen er nog 2 ooms en tantes mee. Het was enorm gezellig en we hebben over vanalles gepraat.
Vanilla: Mijn moeder en ik herdenken niet. We denken er wel aan en halen herinneringen op.
Maar dat gaat vanzelf en naast het verdriet dat iemand er niet meer is, hebben we plezier om die herinneringen.
Ik vind het juist veel moeilijker om niet aan mijn zus en vader te denken en er niet over te praten.
Dan wordt zo'n dag voor mij pas echt moeilijk, als je niet jezelf kan zijn.
Ik zou met mijn moeder uit eten gaan en uiteindelijk gingen er nog 2 ooms en tantes mee. Het was enorm gezellig en we hebben over vanalles gepraat.
Vanilla: Mijn moeder en ik herdenken niet. We denken er wel aan en halen herinneringen op.
Maar dat gaat vanzelf en naast het verdriet dat iemand er niet meer is, hebben we plezier om die herinneringen.
Ik vind het juist veel moeilijker om niet aan mijn zus en vader te denken en er niet over te praten.
Dan wordt zo'n dag voor mij pas echt moeilijk, als je niet jezelf kan zijn.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Vandaag precies 3 jaar geleden is mijn oma overleden aan kanker en daar blijf ik toch nog heel erg bij stil staan. Ze was voor mij de belangrijkste persoon in mijn familie en ik mis haar nog elke dag. Heb al sinds gister een paar foto's van haar voor mij op tafel met kaarjes er omheen en dat is voor mij steevast elk jaar de manier om haar te herdenken, omdat ze iets met kaarjes had 
Het klinkt misschien raar, maar ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en dat vond ik een hele eer. Haar dood was aan de ene kant heel pijnlijk, maar aan de andere kant ook heel mooi omdat ze omringd was door iedereen die ze zo lief had. Ik heb het idee dat ik daarom ook redelijk om kan gaan met het verlies, al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...
Het klinkt misschien raar, maar ik was erbij toen ze haar laatste adem uitblies en dat vond ik een hele eer. Haar dood was aan de ene kant heel pijnlijk, maar aan de andere kant ook heel mooi omdat ze omringd was door iedereen die ze zo lief had. Ik heb het idee dat ik daarom ook redelijk om kan gaan met het verlies, al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...
Life is a waste of time, time is a waste of life. Get wasted all the time and you'll have the time of your life!
Dat heb ik ook heel erg, en ook dat ik het gevoel dat ik bij het afscheid had zou vergeten.quote:Op maandag 7 december 2009 23:10 schreef JX het volgende:
..., al ben ik wel als de dood om haar te vergeten...
Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.
Gister weer slecht nieuws gekregen. Een oom met slokdarmkanker (diagnose ong. 2 weken na paps dood gesteld) is niet meer te genezen. Zijn leven wordt verlengd met chemo's.
Vanmiddag krijgt de schoonvader van mijn broer uitslagen van onderzoeken mbt zijn chronische leukemie.
Dus weer een hoop klote en stress....
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....
xx Miss Vanilla
Gister weer slecht nieuws gekregen. Een oom met slokdarmkanker (diagnose ong. 2 weken na paps dood gesteld) is niet meer te genezen. Zijn leven wordt verlengd met chemo's.
Vanmiddag krijgt de schoonvader van mijn broer uitslagen van onderzoeken mbt zijn chronische leukemie.
Dus weer een hoop klote en stress....
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....
xx Miss Vanilla
Ik heb destijds gsms geruild, en daarop staat nog een geluidsopname van toen hij de opnamefunctie aan het testen was. Stelt op zich niet veel voor, maar op momenten dat ik het moeilijk heb en alleen ben, dan luister ik wel eens naar die opname om z'n stem nog een keer te horen en hem te horen lachen.quote:Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik vind het zo raar dat ik de stem van pap ben vergeten. Hem zelf zal ik nooit van mn leven vergeten.
Je mag jezelf niet wijsmaken dat je het niet gezellig mag vinden. Je vader zou het ongetwijfeld veel erger vinden dat jullie elke keer bedroefd bij elkaar zitten, terwijl jullie gewoon plezier moeten maken ook al is hij er niet meer bij. Dat wil niet zeggen dat je ook niet meer aan hem mag denken ofzo, maar plezier maken en hem daarin een plaats geven kan wel, bv door even bij een leuke herinnering aan hem stil te staan, maar het mag ook niet overheersen.quote:Op dinsdag 8 december 2009 14:14 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Vrijdag wordt mijn oudste broer 31. De eerste verjaardag....
We hebben zondag erg ons best gedaan om er het beste van te maken. En het was best gezellig. Al durf ik dat niet goed toe te geven. Het is dan net of we pap niet missen. dubbel allemaal.....
Ik merk nu trouwens op dat ik wel heel makkelijk raad aan bv jou kan geven, maar dat ik die raad zelf niet volg. Ik laat het gemis eigenlijk mijn dagelijkse leven overheersen, ook al weet ik dat ik dat niet zou mogen laten gebeuren. Maar het is een soort automatisme geworden, op stille momenten verzinken m'n gedachten automatisch naar die herinneringen en heimwee naar die tijden. Dat ik op m'n werk dan ook nog heel de tijd meetings in het Frans heb, helpt daar niet bepaald bij (m'n concentratie bij Franstalige meetings is sowieso al een stuk lager
). Dus het gebeurt vaak dat ze ineens wat aan mij vragen en dat ik op de gok maar ja of nee knik omdat ik gewoonweg niet weet waarover ze 't hebben... Tot nu toe wel altijd goed gegokt (denk ik) 
. Al krijg ik de laatste tijd wel erg veel de vraag hoe het gaat, maar kan ook zijn dat ik er plots harder op ben beginnen letten. Ze weten op m'n werk ook niets van het overlijden (ben pas half jaar later gestart op m'n huidig project), en dat wil ik ook zo houden. Een omgeving die niet zo zwaar geladen is en gewoon normaal doen alsof er nooit wat gebeurd is etc doet wel deugd.[ Bericht 15% gewijzigd door Jack. op 08-12-2009 19:27:14 ]
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik kan beredeneren dat ik gerust mag genieten, maar in de praktijk is dat lastiger.
Het gaat nu ineens helemaal niet goed meer. Ik kan niet meer denken, ik begin in de auto te schreeuwen, ben doodmoe, emotioneel, kan me niet meer concentreren.... pffff.... ik heb net met de bedrijfsarts gebeld en die snapte niet dat ik effe wilde horen dat ik naar huis toe kan. Ik wil gewoon morgen en overmorgen thuis blijven. Ik red het niet. Maarja, mijn verantwoordelijkheidsgevoel spreekt ook.
Ik heb naar mijn leidinggevende een berichtje gestuurd dat het niet gaat en dat ik naar huis ben en dat ik mijn werkzaamheden ga aanpassen omdat het niet meer lukt.
Maarja.... vanmiddag maar eens slapen....
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....
xx Miss Vanilla
Het gaat nu ineens helemaal niet goed meer. Ik kan niet meer denken, ik begin in de auto te schreeuwen, ben doodmoe, emotioneel, kan me niet meer concentreren.... pffff.... ik heb net met de bedrijfsarts gebeld en die snapte niet dat ik effe wilde horen dat ik naar huis toe kan. Ik wil gewoon morgen en overmorgen thuis blijven. Ik red het niet. Maarja, mijn verantwoordelijkheidsgevoel spreekt ook.
Ik heb naar mijn leidinggevende een berichtje gestuurd dat het niet gaat en dat ik naar huis ben en dat ik mijn werkzaamheden ga aanpassen omdat het niet meer lukt.
Maarja.... vanmiddag maar eens slapen....
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....
xx Miss Vanilla
Bij mij spelen ook andere factoren dan louter het gemis, dus je hoeft niet te wanhopen dat je per definitie voor hetzelfde staat als ik (gelukkig maar).quote:Op woensdag 9 december 2009 12:25 schreef _Vanilla_ het volgende:
Jij hebt dan nu nog last van moeilijker concentreren? Dan weet ik dat ik er niet op hoef te rekenen dat ik in januari weer mijn normale werk kan gaan doen.......Ik moet de lat denk ik wat lager leggen....
Sowieso verschilt het van persoon tot persoon, dus het kan best dat je volgende week er weer met volle moed tegenaan kan, en dat je over het jaar verspreid hier en daar misschien een dipje hebt, of er zelfs helemaal geen problemen meer mee hebt. Hangt er maar vanaf hoe goed je erin slaagt om het te verwerken (of eraan te werken zoals eerder aan bod kwam).
edit:
Bij mij is het zelfs zo dat m'n geheugen een serieuze trek heeft gekregen blijkbaar. Ik ben altijd goed geweest in dingen onthouden, zelfs de stomste details kon ik erg lang onthouden (bv wat iemand maanden geleden gezegd heeft ofzo). Sinds het overlijden is dat steil bergaf gegaan, zodat ik nu zelfs dikwijls 's morgens niet meer weet of ik nu de avond voordien wel m'n puffer tegen m'n astma heb genomen of niet. Maar misschien dat het door vermoeidheid komt, en dat het op zijn tijd wel weer terug normaal functioneert.
[ Bericht 10% gewijzigd door Jack. op 09-12-2009 15:43:41 ]
Vanilla: Bij mij is het zo dat het plezier en het lachen om herinneringen aan de ene kant en het verdriet aan de andere kant, twee dingen zijn. Het een betekent niet dat het andere er niet is. Het is er allebei, naast elkaar. En het mag allebei.
Dat verlies aan concentratie en dat geheugenverlies ken ik ook.
Het lijkt me vrij normaal: een groot gedeelte van je hersenen is effe met wat anders bezig. Dat vreet (hersen)energie.
Dat verlies aan concentratie en dat geheugenverlies ken ik ook.
Het lijkt me vrij normaal: een groot gedeelte van je hersenen is effe met wat anders bezig. Dat vreet (hersen)energie.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Vandaag te horen gekregen dat een vriend van me zelfmoord heeft gepleegd . Het is bizar en raar .
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.
Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.
Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.
Ik denk inderdaad ook dat eenmaal je het besluit genomen hebt om eruit te stappen, dat het een rustgevend gevoel geeft en er al een hele last van je schouders valt waardoor je optimistischer in het leven staat en je omgeving denkt dat het beter gaat (maar dus op het verkeerde been gezet wordt).
Ook van mij veel sterkte, Formerjellybean!
Ook van mij veel sterkte, Formerjellybean!
Ik heb het er erg moeilijk mee. Het gevoel dat ik gisteren had toen ik las was dat ik zoiets had van het is een bizarre grap en zat te wachten tot iemand zou opstaan en zeggen grapje .
Maar aan de andere kant weet je ook dat het waar is maar voelt zo onwerkelijk.
Zijn nummer laat in mijn mobiel zitten ter nagedachtenis aan hem. Ik zou met hem naar 2012 gaan maar zit er aan te denken in eentje te gaan ter nagedachtenis aan hem.
Hij blijkt zich op te hebben gehangen.
Het wrange is dat je geen afscheid hebt genomen, hij nam wel afscheid want dat denk ik achteraf door allerlei uitspraken.
Hij zou hulp krijgen , had een intake maar dat wou die niet want hij schaamde zich ervoor.
Aan een kant is het verdriet aan de andere kant hoop je dat hij de rust heeft gevonden die hij in zijn leven niet had, en dan is er ook ergens van de kwaadheid van hoe kun je nou zo je leven beeindigen.
Het is zo dubbel. Morgen ga ik naar de kroeg waar ik hem van kende en ik weet dat meerendeel met dezelfde gevoelens rondlopen. Het zal zo bizar zijn , hij was daar vaste klant , gewoon het idee dat je hem nooit meer ziet.
Maar aan de andere kant weet je ook dat het waar is maar voelt zo onwerkelijk.
Zijn nummer laat in mijn mobiel zitten ter nagedachtenis aan hem. Ik zou met hem naar 2012 gaan maar zit er aan te denken in eentje te gaan ter nagedachtenis aan hem.
Hij blijkt zich op te hebben gehangen.
Het wrange is dat je geen afscheid hebt genomen, hij nam wel afscheid want dat denk ik achteraf door allerlei uitspraken.
Hij zou hulp krijgen , had een intake maar dat wou die niet want hij schaamde zich ervoor.
Aan een kant is het verdriet aan de andere kant hoop je dat hij de rust heeft gevonden die hij in zijn leven niet had, en dan is er ook ergens van de kwaadheid van hoe kun je nou zo je leven beeindigen.
Het is zo dubbel. Morgen ga ik naar de kroeg waar ik hem van kende en ik weet dat meerendeel met dezelfde gevoelens rondlopen. Het zal zo bizar zijn , hij was daar vaste klant , gewoon het idee dat je hem nooit meer ziet.
Nu mag ik hier officieel posten ... 
Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.
Mama heeft vannacht om kwart over 1 haar laatste adem uitgeblazen.
Gecondoleerd formerjellybean en cocktailprikker 
Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo
Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo
Ziggy played guitar
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
gecondoleerdquote:Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ...
ik weet even niet meer te zeggen dan dat......Voor mij is het nu de 2e keer dat ik de feestdagen in ga als wees en ik dacht altijd dat de verhalen van "na de eerste keer wordt alles makkelijker" onzin waren en tuurlijk blijft het moeilijk en ik zeg ook niet dat het nou perse makkelijker is maar wel ANDERS.....vorig jaar zat ik me nog echt af te vragen hoe het zou voelen, eerste keer kerst zonder ouders, eerste keer oud en nieuw.....nu weet ik dat een beetje, vorig jaar zag ik enorm op tegen de kerst en oud en nieuw en nu kan ik zeggen dat ik er zelfs wel zin in heb....bij de foto van pap en mam branden 2 kaarsjes zodra de lampjes van de boom ook aan gaan, voor mijn gevoel zijn ze nog steeds bij mij alleen zie ik ze niet meer.
Ik besef heel goed dat niet voor iedereen die iemand heeft verloren deze tijd makkelijk is daarom wil ik iedereen die het nodig heeft ook heel veel sterkte wensen!
Ik ben nu ruim 5 jaar geleden mijn vader verloren (was toen 23), maar het vreet eigenlijk nog elke dag.
Vooral het feit dat hij plots weggerukt werd (hartinfarct) is moeilijk om mee om te gaan.
Daarbij komt dat ik net sinds september weer vrijgezel ben na een relatie van 6 jr.
Haar moeder is terminaal ziek.
Daar hang ik nu ook half bij, maar toch ook weer niet.
Een hele vreemde situatie waar ik eigenlijk ook niet goed raad mee weet.
*zucht*
Vooral het feit dat hij plots weggerukt werd (hartinfarct) is moeilijk om mee om te gaan.
Daarbij komt dat ik net sinds september weer vrijgezel ben na een relatie van 6 jr.
Haar moeder is terminaal ziek.
Daar hang ik nu ook half bij, maar toch ook weer niet.
Een hele vreemde situatie waar ik eigenlijk ook niet goed raad mee weet.
*zucht*
Je hoeft de wereld niet te snappen, je hoeft er alleen maar je weg in te vinden
quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ...
en ook
quote:
Gecondoleerd formerjellybean en cocktailprikker
Vandaag is de verjaardag van mijn vader, hij is 30 sept overleden. Vanavond komt er toch visite en vandaag overdag ga ik gewoon wat keuvelen met m'n moeder.. Rare dag zo
Ja doei.
formerjellybean en cocktailprikker; beide gecondoleerd
"It's good to be open-minded, but not so open that your brains fall out."
iedereen gecondoleerd....
ik heb zelf een half jaar geleden mijn moeder kwijt geraakt (ik heb geen vader) nu de eerste keer kerst is idd geen pretje. wienig zin in! al hoe wel ik er het wel beste van wil maken natuurlijk.
lichtjes branden doe ik ook veel bij de foto van mijn moeder, ze staat ook langs de kerstboom:D
iedereen in ieder geval heel veel sterkte met de feestdagen. maak er toch iets leuks van!
ik heb zelf een half jaar geleden mijn moeder kwijt geraakt (ik heb geen vader) nu de eerste keer kerst is idd geen pretje. wienig zin in! al hoe wel ik er het wel beste van wil maken natuurlijk.
lichtjes branden doe ik ook veel bij de foto van mijn moeder, ze staat ook langs de kerstboom:D
iedereen in ieder geval heel veel sterkte met de feestdagen. maak er toch iets leuks van!
Formerjellybean en Cocktailprikker gecondoleerd .
Veel sterkte nu en in de komende periode.
Moet een rare tijd worden, vooral met de kerst en oud en nieuw voor de deur.
.Veel sterkte nu en in de komende periode.
Moet een rare tijd worden, vooral met de kerst en oud en nieuw voor de deur.
Sterkte cocktailprikker!! Hoe gaat het nu met je? Klote, snap ik ook wel. Maar ik kan me voorstellen als je weet dat het toch moet komen, dat er ook een soort "rust?" kan zijn....... Evengoed mis je iemand voor het leven....quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
Nu mag ik hier officieel posten ...
Ik ben gister bij de psych geweest. Ik ga cognitieve therapie krijgen. Het idee is het volgende:
Er is een gebeurtenis --> daarbij krijg je een gevoel --> daarbij krijg je gedachten --> daarna ga je iets doen (gedrag) --> wat gevolgen heeft.
Aan de gebeurtenis kunnen we niks veranderen, mijn gedrag is ok, de gevolgen daarvan zijn ook niet te veranderen. Dus bij mij moet er gewerkt worden aan de gevoelens en gedachten die ik door gebeurtenissen krijg. Doordat ik zie dat mam en mn broers op de rand balanceren van "het gaat redelijk" of "ik stort in", ga ik zorgen. Dat gaat onbewust. Ik vind de rest onbewust belangrijker dan mezelf. Maar ik weet dat dat niet klopt, maar ik kan er nu nog niks aan doen. Door dit alles is er voor mij geen ruimte om te rouwen. Dus daar ga ik aan werken.
Misschien sowieso interessant om te lezen over cognitieve gedragstherapie als je in de knoop zit. Veel psychologen gebruiken deze therapie om je er bovenop te helpen. Als je twijfelt of je wilt gaan, weet je tenniste wat je kunt verwachten.
xx Miss Vanilla
sterkte!quote:Op woensdag 9 december 2009 18:44 schreef formerjellybean het volgende:
Vandaag te horen gekregen dat een vriend van me zelfmoord heeft gepleegd . Het is bizar en raar .
Laatste gesprek ging het weer beter maar misschien berustte die in zijn eigen lot en was die gewoon aan het afscheid nemen.
Ik zou met hem nog naar 2012 gaan maar dat gebeurde niet en waarschijnlijk ga ik er zelf in mijn eentje heen ternagedachtenis aan hem.
Nog maar 27 jaar . Ik zal hem zo missen.
Bedankt allen 
Gevoel wat nu vooral overheerst is rust, daarna natuurlijk verdriet. En genoeg andere zorgen voor wat er verder komt kijken...
Gevoel wat nu vooral overheerst is rust, daarna natuurlijk verdriet. En genoeg andere zorgen voor wat er verder komt kijken...
als je binnenkort een (rustig 
) ritje wilt maken ofzo, hoef je denk ik maar een kik te geven op MF in het GLD topic en we staan omgekleed klaar
wanneer is de uitvaart?
) ritje wilt maken ofzo, hoef je denk ik maar een kik te geven op MF in het GLD topic en we staan omgekleed klaar wanneer is de uitvaart?
Ja doei.
@ Sjechov, sterkte!
Maar ik vroeg me iets af. Ik kan me indenken dat het een moeilijke situatie is, maar heeft het er misschien ook mee te maken dat er bij jou herinneringen terugkomen?
Maar ik vroeg me iets af. Ik kan me indenken dat het een moeilijke situatie is, maar heeft het er misschien ook mee te maken dat er bij jou herinneringen terugkomen?
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Woensdag om 11:00 is de dienst in de Groenestraatkerk, gevolgd door een crematiedienst in Jonkerbos... Ik heb de motor maar even achter gezet, die zal er komende week weinig uit gaanquote:
als je binnenkort een (rustig
wanneer is de uitvaart?
Dit zijn heftige dagen, zo'n eerste week. Maar als je in deze week goed afscheid kunt nemen en "waardige" diensten hebt, helpt dat wel in de toekomst vind ik.
We hebben de eerste verjaardag van ons gezin na paps overlijden erop zitten. Ik heb het hangertje met de as om gehad tijdens het "feestje". Ik heb ook met mam de kerstboom opgezet. Normaal het ritueel dat pap de lampjes doet en mam en ik de rest van de versieringen doen. Nu hebben wij alles gedaan. Die dingen moeten wel doorgaan, anders wordt het alleen maar moeilijker.
xx Miss Vanilla
ps. Ik post nu onder de naam van mn vriend, maar ga een eigen gebruikersnaam aanmaken, dus post straks onder een andere naam, maar ben dezelfde ;-).
We hebben de eerste verjaardag van ons gezin na paps overlijden erop zitten. Ik heb het hangertje met de as om gehad tijdens het "feestje". Ik heb ook met mam de kerstboom opgezet. Normaal het ritueel dat pap de lampjes doet en mam en ik de rest van de versieringen doen. Nu hebben wij alles gedaan. Die dingen moeten wel doorgaan, anders wordt het alleen maar moeilijker.
xx Miss Vanilla
ps. Ik post nu onder de naam van mn vriend, maar ga een eigen gebruikersnaam aanmaken, dus post straks onder een andere naam, maar ben dezelfde ;-).
Wat zijn de nachten toch kort voor de lange dagen die je maakt Overdag komt er veel visite, mensen die nog afscheid willen nemen. Overdag neem ik voor mijn gevoel ook veel meer afstand pas als iedereen weg is en ik alleen met mijn tantes zit komt alles weer dichtbij. Ik heb in de afgelopen dagen wel gerealiseerd dat mama, niet alleen mama was maar zoveel meer. Daar sta je in eerst instantie niet bij stil, als kind, dat komt pas als je ziet hoe erg het overlijden andere mensen ook raakt.
Vandaag is weer een drukke dag, straks gaan we de urn halen, er komt weer visite, ik moet zelf nog wat financien regelen. Morgenavond houden we iig vrij zodat wij onze laatste avond met mam, ook echt van ons houden.
Blijft heel raar... Ze is er nu nog, thans haar lichaam. En dan is het toch nog niet helemaal voorbij. Zo snel als je het lijden wilde zien eindigen, zo kan het nu niet lang genoeg duren. En dan hebben we al bijna 5 dagen, maar die zijn zo snel voorbij
Ik begin me steeds meer te realiseren dat mama niet meer terug komt, de kleine dingen die nooit meer besproken zullen worden, geen gesprekjes om niks, geen lachen om de pijn. Helemaal niks, alleen stilte. En dan donderdag is alles voorbij, is ze echt weg, voor altijd
Overdag komt er veel visite, mensen die nog afscheid willen nemen. Overdag neem ik voor mijn gevoel ook veel meer afstand pas als iedereen weg is en ik alleen met mijn tantes zit komt alles weer dichtbij. Ik heb in de afgelopen dagen wel gerealiseerd dat mama, niet alleen mama was maar zoveel meer. Daar sta je in eerst instantie niet bij stil, als kind, dat komt pas als je ziet hoe erg het overlijden andere mensen ook raakt. Vandaag is weer een drukke dag, straks gaan we de urn halen, er komt weer visite, ik moet zelf nog wat financien regelen. Morgenavond houden we iig vrij zodat wij onze laatste avond met mam, ook echt van ons houden.
Blijft heel raar... Ze is er nu nog, thans haar lichaam. En dan is het toch nog niet helemaal voorbij. Zo snel als je het lijden wilde zien eindigen, zo kan het nu niet lang genoeg duren. En dan hebben we al bijna 5 dagen, maar die zijn zo snel voorbij
Ik begin me steeds meer te realiseren dat mama niet meer terug komt, de kleine dingen die nooit meer besproken zullen worden, geen gesprekjes om niks, geen lachen om de pijn. Helemaal niks, alleen stilte. En dan donderdag is alles voorbij, is ze echt weg, voor altijd
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
We hebben volgens mij een prachtig afscheid voor mama klaar staan, eerst een dienst in haar geliefde kerk, een dienst die zij zelf samen heeft kunnen stellen met ons. Daarna rijden we via haar ouderlijk huis naar het crematorium. We hebben 40 min inc in/uitloop en wat gaan we daar goed gebruik van makenEen aantal mooie nummers worden afgespeeld, afgewisseld met mooie teksten door wat familieleden.
En dan, laten we mama achterGenodigden gaan met ons mee naar de koffietafel, waar we hopelijk nog vele mooie verhalen zullen horen, zodat er buiten verdriet, nog steeds gelachen kan worden en er genoten wordt, van hoe mama was...
Donderdag zal leeg zijn
Alvast heel veel sterkte toegewenst de komende dagen en vooral donderdag.
Het is inderdaad pas op het moment dat iemand effectief weg is dat je beseft wat je kwijt bent, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. Voordien kan je daar wel min of meer een beeld van proberen vormen, maar eens het zover is merk je dat dat beeld vaak niet eens in de buurt komt van wat je verwacht had. Zo was het bij mij iig.
Ook goed dat je het ook een beetje in perspectief kan zetten, en nog ruimte laat om te lachen naast al het verdriet.
Ik denk dat je er veel aan zal hebben dat de dienst die je gaat houden iets is waar ze zelf nog aan heeft kunnen meewerken (moet volgens mij niet eenvoudig zijn geweest!). Op die manier is ze zelf ook veel meer aanwezig dan bij andere diensten denk ik.
Hou alleen in het achterhoofd dat donderdag een slopende dag zal zijn, en dat je van de dag zelf waarschijnlijk niet veel zal meekrijgen omdat je dan echt geleefd wordt. Als je nadien wil weten hoe de bloemen erbij liggen in de kerk of hoe de urne opgesteld stond, is het misschien wel verstandig om aan iemand anders te vragen of hij (discreet) wat foto's van die zaken kan maken zodat je het achteraf als de rust weer teruggekeerd is, deze kan bekijken.
Iig sterkte, en hou ons op de hoogte hoe het gaat/gegaan is
Het is inderdaad pas op het moment dat iemand effectief weg is dat je beseft wat je kwijt bent, niet alleen voor jezelf maar ook voor anderen. Voordien kan je daar wel min of meer een beeld van proberen vormen, maar eens het zover is merk je dat dat beeld vaak niet eens in de buurt komt van wat je verwacht had. Zo was het bij mij iig.
Ook goed dat je het ook een beetje in perspectief kan zetten, en nog ruimte laat om te lachen naast al het verdriet.
Ik denk dat je er veel aan zal hebben dat de dienst die je gaat houden iets is waar ze zelf nog aan heeft kunnen meewerken (moet volgens mij niet eenvoudig zijn geweest!). Op die manier is ze zelf ook veel meer aanwezig dan bij andere diensten denk ik.
Hou alleen in het achterhoofd dat donderdag een slopende dag zal zijn, en dat je van de dag zelf waarschijnlijk niet veel zal meekrijgen omdat je dan echt geleefd wordt. Als je nadien wil weten hoe de bloemen erbij liggen in de kerk of hoe de urne opgesteld stond, is het misschien wel verstandig om aan iemand anders te vragen of hij (discreet) wat foto's van die zaken kan maken zodat je het achteraf als de rust weer teruggekeerd is, deze kan bekijken.
Iig sterkte, en hou ons op de hoogte hoe het gaat/gegaan is
Sterkte Cocktailprikker!
Ik probeerde erg om alles te onthouden wat er allemaal gebeurde, maar vergat het allemaal te beleven. Gelukkig hebben we alles opgenomen (audio), dus kunnen we het nog naluisteren.
Fijn idee dat je moeder nog heeft meegeholpen met de diensten.
xx Miss Vanilla
Ik probeerde erg om alles te onthouden wat er allemaal gebeurde, maar vergat het allemaal te beleven. Gelukkig hebben we alles opgenomen (audio), dus kunnen we het nog naluisteren.
Fijn idee dat je moeder nog heeft meegeholpen met de diensten.
xx Miss Vanilla
Pfoe.. Morgen de laatste dag met mama Raar.... Raar raar raar. Gelukkig is er iemand geregeld die woensdag foto's kan nemen En daar ben ik heel erg blij mee
Morgen gaan we gourmetten, iets wat we met mama altijd graag deden.
Raar.... Raar raar raar. Gelukkig is er iemand geregeld die woensdag foto's kan nemen En daar ben ik heel erg blij mee Morgen gaan we gourmetten, iets wat we met mama altijd graag deden.
Sterkte Cocktail.
Voor iedereen die er wat aan kan hebben, volgens mij kan je altijd een audio-opname van de dienst bestellen bij het crematorium. Dan hoef je dat zelf niet te regelen.......
Voor iedereen die er wat aan kan hebben, volgens mij kan je altijd een audio-opname van de dienst bestellen bij het crematorium. Dan hoef je dat zelf niet te regelen.......
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Hebben wij idd ook voor gekozen Geen dvd-opname, die is te statisch als hij alleen maar op de kist en spreekstoel is gericht. Wij blijven overigens tot het einde, de oven. Wil het helemaal afsluiten, en haar niet achterlaten...
Geen dvd-opname, die is te statisch als hij alleen maar op de kist en spreekstoel is gericht. Wij blijven overigens tot het einde, de oven. Wil het helemaal afsluiten, en haar niet achterlaten...
Heel veel sterkte morgen Cocktailprikker ...
Hier is het alweer bijna 5 jaar geleden dat mijn vader is overleden (18 december). En dan is het overlijden van mijn moeder alweer 5,5 jaar geleden. En het valt me nog steeds vies tegen, zo af en toe. Met vlagen heb ik het toch nog steeds moeilijk met het gemis Vooral zo met die feestdagen in het vooruitzicht
En ik ben vast niet de enige, dus ik wil iedereen even een hart onder riem steken die het even moeilijk heeft
Hier is het alweer bijna 5 jaar geleden dat mijn vader is overleden (18 december). En dan is het overlijden van mijn moeder alweer 5,5 jaar geleden. En het valt me nog steeds vies tegen, zo af en toe. Met vlagen heb ik het toch nog steeds moeilijk met het gemis
Vooral zo met die feestdagen in het vooruitzicht En ik ben vast niet de enige, dus ik wil iedereen even een hart onder riem steken die het even moeilijk heeft
Iedere keer dit topic in mijn AT. Ik raar eigenlijk ik heb er totaal geen zin in om geconfronteerd te worden met de dood van me pa.
Sterkte morgen cocktailprikker Bij mij ging de dag in een roes voorbij.
Bij mij ging de dag in een roes voorbij.
Ziggy played guitar
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Ook van mij even heel veel sterkte Cocktailprikker. De crematie van mijn moeder heb ik maar half meegekregen maar de dingen die ik WEL meegekregen heb waren gewoon van een afscheid wat goed was. Wij zijn er ook tot het laatste bij gebleven, net zoals we bij mijn vader ook gedaan hebben en dan had je tenminste niet het gevoel dat je er zomaar bij weg liep. Ook heb ik samen met mn familie de schroeven van de kistdeksel dicht gemaakt, allemaal hele kleine dingen die heel belangrijk kunnen worden als je terug denkt
Wij hebben zojuist een heerlijke gourmetsessie gehad 
Zonder verdriet, alleen genieten, zoals mama het wilde. Lekker gegeten en gedronken, met mama
Bloemen hebben we vandaag ook geregeld, en een mooie bak voor de bloemen gestoffeerd met donkerpaars.
Zonder verdriet, alleen genieten, zoals mama het wilde. Lekker gegeten en gedronken, met mama Bloemen hebben we vandaag ook geregeld, en een mooie bak voor de bloemen gestoffeerd met donkerpaars.
Goed eten is ook belangrijk, als ik even een praktisch puntje mag aanvoeren. Ik had toen totaal geen eetlust, ik was ik in die week kilo's vermagerd. Toen heb ik vlak voor de begrafenis nog bekers suiker met karnemelk naar binnen gewerkt omdat ik zo gammel was.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Ik ga morgen toch in een blazer... kreeg em van een vriend te leen, staat stiekem toch wel goed En wat toevallig, ik kwam een boekje van mama tegen. Met 4daagseliedjes, door mama opgeschreven. Ik sloeg het boekje open en de eerste tekst die ik las:
En wat toevallig, ik kwam een boekje van mama tegen. Met 4daagseliedjes, door mama opgeschreven. Ik sloeg het boekje open en de eerste tekst die ik las:
quote:
Ik ga morgen toch in een blazer... kreeg em van een vriend te leen, staat stiekem toch wel goed
[ afbeelding ]
lief om zoiets ineens te vinden
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Sterte Cocktailprikker
In de KSC-soap is Bos81 mijn man en heb ik een kind met Dr_Flash.
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed. En vooral erg mooi...
En vooral erg mooi...
neem een biertje van mequote:Op woensdag 16 december 2009 19:00 schreef Cocktailprikker het volgende:
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed.
het was zeker mooi...quote:
Ik heb eigenlijk weinig woorden om vandaag te omschrijven... Maar wat was het mooi, en pijnlijk, en goed.
ik vind je enorm dapper en sterk en ik heb, zelfs als buitenstaander, regelmatig met tranen in mijn ogen gestaan omdat het zo goed en mooi geregeld was
Ik hoop dat ik volgende week de tijd heb om wat foto's uit te gaan zoeken en te bewerken.. misschien dat ik de foto's die geen bewerking nodig hebben (iig niet om te laten zien) al voor het weekend even naar je toe kan sturen het was mooi
en ik denk dat je moeder zit te blakeren van trots als er inderdaad een hiernamaals is
Ja doei.
Al die sneeuw maakt het weer wat moeilijker. Daar kon hij zo van genieten, hij ging ook elk jaar naar Oostenrijk, zowel zomer als winter.
Ik heb gisteren 3u moeten rijden om van m'n werk thuis te geraken, dus genoeg tijd om in een nostalgische bui te verzeilen. Ben dan voor ik thuis aankwam even langs het kerkhof gereden, dat kon de zaak ook niet meer maken na 3u rijden... Er lag een dik tapijt sneeuw, op zich had het wel iets aparts. Heb dan gelijk een mini sneeuwmannetje (met armpjes!) gemaakt voor z'n steen. Vroeger in de tuin kon hij z'n tijd nemen om buxus struiken in allerlei vormen te snoeien (dieren en abstracte vormen), en dit in combinatie met het genot van zoveel sneeuw vond ik het wel een leuk idee om dan een mini sneeuwmannetje te boetseren voor z'n graf. Op die manier heeft hij ook wat aan de sneeuw, en het is eens wat anders dan bloemen die nu toch bevriezen
Ik heb gisteren 3u moeten rijden om van m'n werk thuis te geraken, dus genoeg tijd om in een nostalgische bui te verzeilen. Ben dan voor ik thuis aankwam even langs het kerkhof gereden, dat kon de zaak ook niet meer maken na 3u rijden... Er lag een dik tapijt sneeuw, op zich had het wel iets aparts. Heb dan gelijk een mini sneeuwmannetje (met armpjes!) gemaakt voor z'n steen. Vroeger in de tuin kon hij z'n tijd nemen om buxus struiken in allerlei vormen te snoeien (dieren en abstracte vormen), en dit in combinatie met het genot van zoveel sneeuw vond ik het wel een leuk idee om dan een mini sneeuwmannetje te boetseren voor z'n graf. Op die manier heeft hij ook wat aan de sneeuw, en het is eens wat anders dan bloemen die nu toch bevriezen
iedereen die iemand is verloren veel sterkte komende dagen! !
Helaas is mijn moeder dit jaar plotseling op 52 jarige leeftijd overleden..
Helaas is mijn moeder dit jaar plotseling op 52 jarige leeftijd overleden..
A man's got to do what a man's got to do
Nog sterkte Ollequote:Op vrijdag 18 december 2009 12:00 schreef Olle. het volgende:
iedereen die iemand is verloren veel sterkte komende dagen! !
Helaas is mijn moeder dit jaar plotseling op 52 jarige leeftijd overleden..
& gelijk ook iedereen die een dierbare verloren heeft.
-
Sterkte Olle!
Jack: Mooi dat je zoiets kon doen met de sneeuw!
Jack: Mooi dat je zoiets kon doen met de sneeuw!
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Jack, dat is mooi
Mijn moeder is nu 4 jaar dood, maar heb het er nog vaak moeilijk mee.
Ze is 2 weken voordat ik beviel gestorven, dus ik hoef mn kindje maar aan te kijken en denk aan haar..
Ook woon ik in haar huis en daardoor is ze ook meer aanwezig
Niet erg hoor, zolang ik er niet depressief van word, wil ik best even iedere dag aan haar denken, ook al doet het soms pijn.
Mja nu met die feestdagen.. het is en blijft moeilijk.
Iedereen die in de zelfde situatie zit wil ik van hieruit even een dikke knuffel geven
Mijn moeder is nu 4 jaar dood, maar heb het er nog vaak moeilijk mee.
Ze is 2 weken voordat ik beviel gestorven, dus ik hoef mn kindje maar aan te kijken en denk aan haar..
Ook woon ik in haar huis en daardoor is ze ook meer aanwezig
Niet erg hoor, zolang ik er niet depressief van word, wil ik best even iedere dag aan haar denken, ook al doet het soms pijn.
Mja nu met die feestdagen.. het is en blijft moeilijk.
Iedereen die in de zelfde situatie zit wil ik van hieruit even een dikke knuffel geven
In de KSC-soap is Bos81 mijn man en heb ik een kind met Dr_Flash.
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
Mooi gebaar Jack!
Op oudjaarsdag had ik altijd een ritueel met pap. een week ervoor gingen we naar de vuurwerkwinkel en haalden we rotjes, wondertollen etc. en 's morgens op oudjaarsdag gingen we vanaf 10.00 uur vuurwerk afsteken. Binnen 3 uur hadden we dan 400 rotjes er doorheen ;-). Dat vond ik echt iets van ons. Daarna oliebollen eten onder het genot van de geur van vuurwerk! Heerlijk!!
Dit jaar ga ik hetzelfde doen. En mooie vuurpijlen halen die hij van boven kan zien (of waar hij ook is). Ik zie er zo tegenop. Nog meer als tegen kerst....
Soms moet je even een soort eerbetoon doen. Leuk dat jij dat met de sneeuw kan Jack! Ik ga dat straks met vuurwerk doen ;-). En oliebollen.
xx Miss Vanilla
Op oudjaarsdag had ik altijd een ritueel met pap. een week ervoor gingen we naar de vuurwerkwinkel en haalden we rotjes, wondertollen etc. en 's morgens op oudjaarsdag gingen we vanaf 10.00 uur vuurwerk afsteken. Binnen 3 uur hadden we dan 400 rotjes er doorheen ;-). Dat vond ik echt iets van ons. Daarna oliebollen eten onder het genot van de geur van vuurwerk! Heerlijk!!
Dit jaar ga ik hetzelfde doen. En mooie vuurpijlen halen die hij van boven kan zien (of waar hij ook is). Ik zie er zo tegenop. Nog meer als tegen kerst....
Soms moet je even een soort eerbetoon doen. Leuk dat jij dat met de sneeuw kan Jack! Ik ga dat straks met vuurwerk doen ;-). En oliebollen
.xx Miss Vanilla
Vandaag met mam gebeld. Ze zei dat een nicht van pap een brief had geschreven. Ze was naar een spirituele avond gegaan. Daar was pap geweest. Hij had gezegd dat het goed met hem ging, dat hij over was gegaan naar het licht, dat hij van ons houdt en dat hij bij ons is. Daarnaast had hij bevestigd dat de vlinder die tijdens de avondwake in de kerk was, dat hij dat was.
Mooi he!!! Pap moest helemaal niks van die spirituele dingen hebben. Char en dergelijke moest hij echt niks van hebben. Nu komt hij gewoon even bij zijn nicht vertellen dat het goed met hem gaat. Daar maakte ik me zo'n zorgen om. Dus super goed nieuws om te horen. Wordt er helemaal week van :-).
Ik geloof hierin!
xx Miss Vanilla
Mooi he!!! Pap moest helemaal niks van die spirituele dingen hebben. Char en dergelijke moest hij echt niks van hebben. Nu komt hij gewoon even bij zijn nicht vertellen dat het goed met hem gaat. Daar maakte ik me zo'n zorgen om. Dus super goed nieuws om te horen. Wordt er helemaal week van :-).
Ik geloof hierin!
xx Miss Vanilla
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
Op woensdag 31 januari 2007 19:20 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Dat is ook indrukwekkend, omdat het zo dubbel is.quote:Op dinsdag 22 december 2009 18:16 schreef vipergts het volgende:
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn.quote:Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Ik ben geen echte christen. Maar ik geloof dat iedereen naar de hemel gaat en daar leert wat hij verkeerd heeft gedaan. En dat je dan voelt hoeveel pijn je mensen gedaan hebt. Dat lijkt me wel erg genoeg.
Ik weet niet goed wat je je verder afvraagt over het geloof JohnLocke, vraag gerust verder als je wilt.....
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Kun je nagaan hoe het is als je zelf eerst hoogzwanger je moeder begraaft en iedereen je condoleert, om daarna een gezond kereltje ter wereld te brengen en iedereen je feliciteert...quote:
Ik heb van de week mensen gecondoleerd met het verlies van hun vrouw/dochter/zusje. En daarna gefeliciteerd met de geboorte van hun dochter/kleinkind/nichtje.
Ik ben niet snel onder de indruk van zoiets maar dit heeft echt indruk achtergelaten
Mijn moeder was zwaar gelovig en heeft de laatste jaren (stuk of 10, is gestorven toen ze 54 was) van haar leven gewijd aan god. Met als resultaat dat toen ze kanker kreeg, voor gek versleten werd door zelfs de kerk (omdat ze de hosti op de traditionele manier, op de knieen, wilde ontvangen) en eenzaam (nja niet alleen maar de kerk en haar volgelingen waren nergens te bekennen) is gestorven.quote:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Wel denk ik dat er na de dood iets is, maar dat is een totaal ander verhaal...
[ Bericht 0% gewijzigd door Ladylike op 23-12-2009 16:28:47 ]
In de KSC-soap is Bos81 mijn man en heb ik een kind met Dr_Flash.
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar 
sinds wanneer krijg je van geloven kanker? 
sinds wanneer krijg je van geloven kanker?
Ja doei.
* TJDoornbos is met de dag blijer dat die niet gelooftquote:Op woensdag 23 december 2009 16:04 schreef motorbloempje het volgende:
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar
Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.quote:Op dinsdag 22 december 2009 21:51 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn.
Ik ben geen echte christen. Maar ik geloof dat iedereen naar de hemel gaat en daar leert wat hij verkeerd heeft gedaan. En dat je dan voelt hoeveel pijn je mensen gedaan hebt. Dat lijkt me wel erg genoeg.
Ik weet niet goed wat je je verder afvraagt over het geloof JohnLocke, vraag gerust verder als je wilt.....
Ik ben dus benieuwd naar welke rol een eventueel geloof bij anderen heeft gespeeld bij het verwerken van een verlies, of misschien ook bij het voorbereiden erop. Zowel positief als negatief dus.
het woordje toen vergeten verandert de hele opzet van die zin.. lees hem nu nog maar eensquote:
' met als resultaat dat ze kanker kreeg ' klinkt wat raar
In de KSC-soap is Bos81 mijn man en heb ik een kind met Dr_Flash.
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
RockNijntje is mn KSC-soap dochter.
Lid van de MamaSquad
Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.quote:Op woensdag 23 december 2009 16:27 schreef JohnLocke het volgende:
[..]
Voor veel mensen is het een steun, maar ikzelf werd als puber juist erg boos om religie toen ik een dierbare verloor, en ik zette me er dan ook zeer tegen af. Ik kon er niet bij hoe mensen in god konden geloven, omdat die goede god van hen dan dus ook verantwoordelijk zou zijn voor de ellende die ik en mijn familie doormaakte, en wie wil dat nu aanbidden? Nu kijk ik er anders tegenaan, maar dat heeft heel lang geduurd.
Ik ben dus benieuwd naar welke rol een eventueel geloof bij anderen heeft gespeeld bij het verwerken van een verlies, of misschien ook bij het voorbereiden erop. Zowel positief als negatief dus.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?
Ik heb andere vragen gesteld. Waarom kon mijn zus geen donor zijn?
Dat kon niet omdat ze meteen overleden was. Maar ik wist dat het belangrijk voor haar was.
Ik kan me ook indenken dat mensen een andere vraag stellen en actie ondernemen om hun overledenen te gedenken.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.quote:
[..]
Ik geloof dat die ellende nou eenmaal gewoon gebeurt. Niemand is er verantwoordelijk voor.
Ik geloof dat je sommige vragen niet moet stellen als er geen antwoord is.
Zoals: waarom gebeurt dit? Waarom mijn zus? Waarom laat God dit gebeuren?
Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.
Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic
Ik stel wel vragen bij sommige dingen, zoals wat is nou echt leven. Dat je echt leeft, zeg maar.quote:Op woensdag 23 december 2009 19:07 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Toevoeging: Is er iets als een God, een "hoger" wezen, en wat is nou zijn. Leven en dood. Vragen waarop geen antwoord is omdat we het zelf niet kunnen beseffen denk ik.
Daarom geloof ik ook niet. Ik kijk wel hoe het leven op me af komt, en als het over is, dan zie ik wel.
Voor mijn moeder was geloof een belangrijk steunpunt. Echter voor mij niet. Ik ga niet verder in op de vraag van het bestaan, want dan dwalen we voor je het weet af uit dit topic
Want juist omdat mijn zus jong is overleden, wil ik het beste maken van het leven.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Bij ons was er eerder sprake van een "verplichte" avondwake..quote:Op dinsdag 22 december 2009 17:14 schreef JohnLocke het volgende:
Hoe heeft geloof bij jullie een rol gespeeld, als daar sprake van was?
Bah bah...
Ik was al niet zoon fan van de kerk maar nu haat ik het helemaal.. Onpersoonlijk.. Geen eigen inbreng..
Alles volgens het boekje..
En wat ik het verschrikkelijkste vond is dat de collecte van de kerk tijdens de avond wake bij ons begon.. Geeneens respect.. Terwijl je ook al voor zoon dienst moet betalen.. Opbrengsten van de collecte zijn grotendeels voor diensten voor me vader.. Leuk 35 diensten.. ( het was druk in de kerk dus veel geld opgehaald )
Tijdens de crematie hebben we 2 gebeden gehad.. Ook dit was voor andere en niet voor me moeder mij of me zus.
De rest van de crematie was tenminste wel persoonlijk.
Nee geloof helpt me echt niet. Ik geloof ook niet in het concept 'hemel'
Al kan ik me wel goed voorstellen dat dit fijn is om te geloven.. Ik zou er alles voor over hebben om me vader weer te zien.. Maar ik ben overtuigt van reïncarnatie, dus wie weet kom ik een deel van hem nog eens tegen.. Al is die kans klein.
Ik ga deels mee in wat Bill_E hierboven zegt.
Voor mij hoeven al die "opgelegde" ceremonies ook niet.
De dienst bij ons hebben we we helemaal zelf kunnen invullen, eigen muziek, eigen teksten etc.
Maar ik heb geen jaarlijkse herdenkingsmis nodig om aan iemand te denken, ik denk er sowieso al elke dag aan...
En mensen die zo'n jaarlijkse reminder nodig hebben, hoeven van mij de moeite ook niet te doen. Je mist iemand oprecht of je mist ze niet. Sowieso is zo'n herdenkingsmis gewoon geld betalen om iemand z'n naam in een willekeurige mis te vermelden, de mis zelf is op geen enkele manier persoonlijk. Weggegooid geld vind ik dat, koop dan gewoon wat (meer) leuke bloemen voor op het graf.
Verder heb ik geen concrete vorm van geloof ofzo. Officieel hoor ik in het vakje "katholiek", want communie etc gedaan, maar ik hecht er totaal geen belang aan en volg de gewoontes ook niet (ga bv geen hostie halen in een mis enz). Een hemel, reïncarnatie en zo klinkt leuk, maar ik geloof er weinig in.
Soms denk ik wel eens van wat als er nu op het moment dat hij overleed ergens anders een baby ofzo geboren werd waarin hij helemaal opnieuw begint, maar dan wordt het iets te tastbaar en zou ik er een missie van maken om dat te gaan uitzoeken en zo om hem weer bij mij te hebben, dus laat ik die gedachte liever los.
Ik geloof liever dat hij onbewust altijd in de buurt is om te kijken of alles goed gaat, en op moeilijke momenten subtiele herinneringen boven te laten komen zodat je weer de moed vindt om jezelf er weer door te slaan.
Ik ken iemand die hele nachten over hem droomt, alle dingen die hij zo graag deed of nog wilde doen etc. Ik zou echt waar geld geven om dat ook elke nacht te mogen dromen. Het zou het verwerken volgens mij een pak makkelijker maken, maar ik word wakker en heel mijn nacht is een groot zwart gat.
Voor mij hoeven al die "opgelegde" ceremonies ook niet.
De dienst bij ons hebben we we helemaal zelf kunnen invullen, eigen muziek, eigen teksten etc.
Maar ik heb geen jaarlijkse herdenkingsmis nodig om aan iemand te denken, ik denk er sowieso al elke dag aan...
En mensen die zo'n jaarlijkse reminder nodig hebben, hoeven van mij de moeite ook niet te doen. Je mist iemand oprecht of je mist ze niet. Sowieso is zo'n herdenkingsmis gewoon geld betalen om iemand z'n naam in een willekeurige mis te vermelden, de mis zelf is op geen enkele manier persoonlijk. Weggegooid geld vind ik dat, koop dan gewoon wat (meer) leuke bloemen voor op het graf.
Verder heb ik geen concrete vorm van geloof ofzo. Officieel hoor ik in het vakje "katholiek", want communie etc gedaan, maar ik hecht er totaal geen belang aan en volg de gewoontes ook niet (ga bv geen hostie halen in een mis enz). Een hemel, reïncarnatie en zo klinkt leuk, maar ik geloof er weinig in.
Soms denk ik wel eens van wat als er nu op het moment dat hij overleed ergens anders een baby ofzo geboren werd waarin hij helemaal opnieuw begint, maar dan wordt het iets te tastbaar en zou ik er een missie van maken om dat te gaan uitzoeken en zo om hem weer bij mij te hebben, dus laat ik die gedachte liever los.
Ik geloof liever dat hij onbewust altijd in de buurt is om te kijken of alles goed gaat, en op moeilijke momenten subtiele herinneringen boven te laten komen zodat je weer de moed vindt om jezelf er weer door te slaan.
Ik ken iemand die hele nachten over hem droomt, alle dingen die hij zo graag deed of nog wilde doen etc. Ik zou echt waar geld geven om dat ook elke nacht te mogen dromen. Het zou het verwerken volgens mij een pak makkelijker maken, maar ik word wakker en heel mijn nacht is een groot zwart gat.
Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.
Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.
Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.
Hey Jack,quote:Op donderdag 24 december 2009 10:01 schreef Jack. het volgende:
Overigens aan iedereen hier vanavond en morgen extra veel sterkte gewenst.
Ik heb vanavond helemaal niks gepland qua feestelijkheden, ook helemaal geen zin in. Moet morgen al gaan eten en dat vind ik meer dan genoeg. Liefst van al zou ik gewoon willen gaan slapen en pas over 2 weken wakker worden. Blijf ook tot de 31ste werken, geen zin om thuis op de muren te zitten staren, ook al heb ik nog 16 dagen vakantie staan, laat ze liever uitbetalen nu.
Ik rij vanavond langs het kerkhof, en daarna duik ik de kroeg in.
jij ook sterkte!
Ik ben nu ook aan het werk en ga volgende week ook gewoon werken dus snap je probleem helemaal!
Laat het maar gewoon weer in januari zijn ofzo als iedereen weer normaal doet...
succes deze dagen
Ennuuuh niet al teveel slapen he
A man's got to do what a man's got to do
Het mooie van ons als mens is dat het slijt. Hoeveel pijn het ook doet, tijd laat het slijten. Om deze tijd, 29 jaar geleden was ik alleen als 17 jarige met mijn vader. De rest van de familie was op wintersport. Ik was ziek en kon niet mee. We hebben de Kerst en Oud&Nieuw van ons leven gehad, mijn vader en ik. Niemand wist toen nog dat hij er het jaar daarop niet meer zou zijn. De gedachten aan hem en die tijd samen koester ik
6 Jaar geleden stond ik een week voor Kerst mijn zwager te begraven en dacht dat ik nooit meer Kerst zou vieren....... En nu komt er langzaamaan weer een boom in huis en kan ik toch weer genieten van de lichtjes..... Alle mensen die een dierbare hebben verloren en missen rond deze tijd Een hele warme knuffel.
6 Jaar geleden stond ik een week voor Kerst mijn zwager te begraven en dacht dat ik nooit meer Kerst zou vieren....... En nu komt er langzaamaan weer een boom in huis en kan ik toch weer genieten van de lichtjes..... Alle mensen die een dierbare hebben verloren en missen rond deze tijd
Een hele warme knuffel.
Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.
Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?
Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...
Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter .
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.
Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft
Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.
Zo, dit moest er even uit
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.
Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?
Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...
Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter
.De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.
Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft
Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.
Zo, dit moest er even uit
Hey Stephen,
Dat moet inderdaad erg lastig zijn met een verjaardag op zo'n speciale dag.
Ik herken erg veel in je bericht, alleen heb ik de stap naar eventuele hulp van buitenaf niet gemaakt (nog niet iig) omdat ik er vooralsnog weinig nut inzie.
Hoe gaat dat bij jou in z'n werk? Op welke manier wordt je door de psycholoog geholpen wat je niet zelf kon doen of zien of snappen?
Dat volwassener in het leven staan op jonge leeftijd herken ik ook. Het gebeurt vaak dat vrienden zich druk zitten te maken om niks. Daaraan merk je heel duidelijk dat ze eigenlijk nog niks van grote impact hebben meegemaakt in hun leven, wat voor hen natuurlijk mooi is (ik wens het niemand toe iig). Maar het zorgt ook voor onbegrip langs hun kant als je laat merken dat je er zelf helemaal niet van wakker ligt.
Dat moet inderdaad erg lastig zijn met een verjaardag op zo'n speciale dag.
Ik herken erg veel in je bericht, alleen heb ik de stap naar eventuele hulp van buitenaf niet gemaakt (nog niet iig) omdat ik er vooralsnog weinig nut inzie.
Hoe gaat dat bij jou in z'n werk? Op welke manier wordt je door de psycholoog geholpen wat je niet zelf kon doen of zien of snappen?
Dat volwassener in het leven staan op jonge leeftijd herken ik ook. Het gebeurt vaak dat vrienden zich druk zitten te maken om niks. Daaraan merk je heel duidelijk dat ze eigenlijk nog niks van grote impact hebben meegemaakt in hun leven, wat voor hen natuurlijk mooi is (ik wens het niemand toe iig). Maar het zorgt ook voor onbegrip langs hun kant als je laat merken dat je er zelf helemaal niet van wakker ligt.
Nou, ik kan denk ik mijn verhaal hier wel kwijt. Ben er wel mee leren omgaan, het is een vrij hectisch verhaal. Afgelopen zomer gebeurd.
Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht. Opeens praatte ze niet meer terug op MSN, maar wel tegen andere mensen. Ik had zoiets van, heh?
Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei. Toen ik maar haar ging bezoeken in haar kamer, was ik opeens niet gewenst. "WAT DOE JE HIER NOU?!" Ik zo van: Gast, doe normaal. Wat is er toch met jou?! Toen maakte zij het uit. Zonder reden. Gewoon zomaar 
Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....
Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..
Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders... "
Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.
Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.
Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht.
Opeens praatte ze niet meer terug op MSN, maar wel tegen andere mensen. Ik had zoiets van, heh?Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei.
Toen ik maar haar ging bezoeken in haar kamer, was ik opeens niet gewenst. "WAT DOE JE HIER NOU?!" Ik zo van: Gast, doe normaal. Wat is er toch met jou?! Toen maakte zij het uit. Zonder reden. Gewoon zomaar Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...quote:Rescue me before it's too late...X
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....
Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..
Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders...
"Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.
Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.
Feyenoord Rotterdam
Mijn vader was al jaren dood toen mijn kind werd geboren. Ik dacht allang niet meer dagelijks aan hem. Maar op een dag lag mijn kind bij me en keek ik in haar oogjes en zag een moment mijn vader. Wat uiterlijk betreft lijkt mijn kind totaal niet op mijn vader (hij was heel donker en zij heel licht), maar op dat moment keek ik recht in de ogen van mijn vader en wist dat hij er was. Ik huilde, puur omdat ik zo graag hem erbij had willen hebben. Maar hij was erbij; voor mijn gevoel was hij er op dat moment en is hij ook aanwezig in mijn kind. Degeen die je vroegtijdig verlaat is bij je. En ja, als jongere maakt het je anders als je een dierbaar iemand verliest op jonge leeftijd. Maar het maakt je ook een evenwichtiger en completer mens. Hoe naar dat ook klinkt; je bent een stuk volwassener dan iemand van jouw leeftijd die zoiets nog niet heeft meegemaakt. Godzijdank heb ik de doodd van een kind nooit hoeven meemaken. Ik ken alleen het verdriet van een zeer dierbare ouder/ zwager enzo . Maar het doet pijn en is door niets te vervangen..............quote:Op vrijdag 25 december 2009 13:06 schreef StephenP het volgende:
Ook ik wens iedereen hier sterkte tijdens de 'feestdagen'.
Dezer dagen doen bij mij ook veel pijn, en het moeilijkste moet nog komen: oudjaar omdat dat papa's verjaardag was.
Bijna 2 jaar geleden is mijn papa gestorven toen ik 18 was. Aangereden door een vrachtwagen en dan heeft hij nog een maand in een diepe coma gelegen... Ik heb hem iedere dag verder zien aftakelen, van een beer van een vent naar een soort anorexiapatiëntje, zijn zware hoofdverwondingen moeten aanzien. Innerlijk was hij nog wel mijn papa, maar qua uiterlijk helemaal niet meer.
Het moeilijkste vind ik dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Hij was in 1 flits weg. In het ziekenhuis heb ik nog een heleboel tegen hem gezegd, maar zou hij dat hebben gehoord? En hoe kun je afscheid nemen van iemand die niets terugzegt?
Om dat een beetje goed te maken, hebben we met zen allen voor een mooie afscheidsviering gezorgd en dat beschouw ik een beetje als mijn afscheid met papa...
Als ik nu terug kijk naar het hele rouwproces, dan denk ik dat ik het misschien verkeerd heb aangepakt... Ik heb het verdriet opgekropt, weg gelachen,...
Ik heb erna ook nog enkele zware klappen moeten verwerken wat het er niet beter op maakte. Begin november zat ik zo diep dat ik dacht dat er geen uitweg meer was, dat ik het niet meer alleen kon. Met al mijn moed heb ik toen mijn moeder verteld hoe ik me voelde en dat ik hulp nodig heb...
Sindsdien ga ik naar een psycholoog (medicatie weiger ik te slikken) die me helpt bij mijn rouwproces, bij alles eigenlijk en het gaat nu gelukkig al veel beter
De weg is nog lang, het verdriet zal nooit verdwijnen, maar ooit zal er een dag komen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat ik het een plaats heb gegeven en dat ik ondanks alle miserie toch gelukkig ben.
Door naar de psycholoog te gaan voel ik nu een bepaalde rust in mijn lichaam, mijn geest nodig heeft. Ik hoop alleen dat die rust niet snel verstoord zal worden want het zou kunnen dat mijn moeder voor de 2de keer kanker heeft
Net zoals iedereen hier waarschijnlijk heeft de dood van een ouder/kind/andere persoon die je graag zag, mij verandert. Ik kan me ergeren aan de onvolwassenheid van mijn leeftijdsgenoten, draag een verantwoordelijkheid die andere jongeren nog niet hebben, maar ik heb vooral veel levens- en zelfkennis gekregen. Mijn familie en vrienden komen nu op de eerste plaats, ik doe alleen nog maar de dingen die ik graag doe, ik stel niets meer uit, als iets of iemand me niet aanstaat durf ik dat ook eerlijk te zeggen en ik trek me ook niets meer aan van anderen.
Zo, dit moest er even uit
wat verschrikkelijk voor je.quote:Op zaterdag 26 december 2009 02:42 schreef o.us het volgende:
Nou, ik kan denk ik mijn verhaal hier wel kwijt. Ben er wel mee leren omgaan, het is een vrij hectisch verhaal. Afgelopen zomer gebeurd.
Ik werd voor het eerst verliefd op mijn ex. Zij werd ook verliefd op mij en zo begonnen we een beetje bij beetje. Met als resultaat; verkering. Mijn mooie momenten tot nu toe had ik altijd met haar meegedeeld. We hadden een zeer liefdevolle relatie die je maar kunt bedenken. Maar na 1,5 jaar sloeg het helemaal om. Ze maakte minder contact met mij. Ze praatte ook minder met mij. Ik maar natuurlijk afvragen wat er is. Volgens haar was er niets. Dus ik maar op haar woord geloven, ik bedoel; dat was mijn morele plicht.
Dus ik maar haar opzoeken bij haar thuis, want als er iemand zeer geaccepteerd is bij haar ouders ben ik het wel. Ze noemden mij altijd een 'lolmarokkaan'. Toen deed ik wel lol als haar pa of ma dat telkens zei.
Ik was toen helemaal van slag. Ik was echt kapot en kon geen meid meer zien. Na ongv. 2 dagen smste ze me het volgende:
[..]
Dus ik maar weer naar haar huis toe, bleek de voordeur open te zijn. Ik met negatieve spanning naar binnen lopen. Ik hoorde de douche lopen. Roepend naar haar naam liep ik naar boven richting de badkamer om vervolgens de badkamer in te lopen. En het zal toch niet. Ze zat verschrikkelijk bloedend bewusteloos onder de lopende douche. Het bleek dat ze haar zelf had gesneden in beide polsen. Na mislukte pogingen om haar terug op aarde te brengen, tilde ik haar uit de douche om daarna twee handdoekken te pakken die ik om haar polsen te binden. Water icm een verschrikkelijke bloeding betekende al niets goeds. Na 112 en haar ouders gebeld te hebben, waren ze ter plekke binnen ongv. 10 minuten. Ik mocht mee met de ambulance, haar ouders reden mee in hun eigen auto...
Ik dus maar de hele nacht wachten in de wachtkamer met haar ouders, hopend op goed nieuws. En die kwam er. Ze was weer in bewustzijn en kon ons groeten. Toen haar ouders mij adviseerden om naar huis te gaan om bij te komen van de schrik, vond ik op dat moment een goede idee. Het ging immers goed met haar.
Na geslapen te hebben, ging ik maar naar beneden om te eten. Mijn vader keek volslagen verdrietig naar mij, ik zag tranen opkomen bij mijn moeder. Ze moesten mij 'iets' vertellen maar wouden eigenlijk niet. Mijn ex was dus alsnog omgekomen door een beroerte toen ik net wegging....
Ik voelde me echt onbeschrijfbaar klote. Ik had zelf mijn momenten dat ik het leven zelf niet meer zag zitten. Tijdens haar begrafenis viel ik flauw. Ik kan haar maar niet uit mijn hoofd krijgen. Hoe ik me voelde, kan ik gewoon niet omschrijven..
Het bleek dat haar vader haar verkracht heeft en dus daarmee zat. Tijdens die avond dat ze zelfmoord wou plegen bleek haar vader te hebben gezegd "Niets geks als we weg zijn ,he? Of anders...
Die klootzak heeft zich zelf aangegeven. Hij kreeg 3 jaar gevangenisstraf wegens verkrachtig en indirect aanzetten tot moord.
Het liefst zou ik hem nu onmiddelijk openrijten, maar hij is al gestraft. Ik heb er nu wel mee leren omgaan, het is immers gebeurd en een stukje ervaring die je meekrijgt in het leven. Al mis ik haar ontzettend erg. Elke dag nog.
Sterkte met deze dagen iedereen.
Welkom StephenP en o.us.
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn, maar ik geloof ook dat ze af en toe bij mij zijn. Zoals Childintime in haar kindje zag.
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.
Welkom StephenP en o.us.
Ik geloof dat mijn zus en vader in de hemel zijn, maar ik geloof ook dat ze af en toe bij mij zijn. Zoals Childintime in haar kindje zag.
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Mooi gezegd, en heb al van meer mensen gehoord dat ik, zoals jij het beschrijft, te hard knijp.quote:Op zaterdag 26 december 2009 18:42 schreef krakkemieke het volgende:
Maar het is net zoals zand denk ik. Als je los zand wilt vasthouden, moet je dat op je gekromde hand houden. Hoe harder je knijpt, hoe minder je hebt.
En volgens mij, hoe meer je iemand wilt voelen, hoe minder het gebeurt.
Laat alles gebeuren, kijk naar wat er gebeurt. Dan kan je misschien wat voelen of zien.
Misschien raar Jack, maar dit gebeurde afgelopen week.
Lang geleden had mijn vader aftershave, Tabac. Dat gebruikte hij al jaren niet meer, omdat hij last had van z'n huid.
Soms denk ik aan geuren en die kan ik dan ruiken. Maar dat is maar 1 moment. Deze week rook ik opeens Tabac, die aftershave. Minuten lang, langer dan anders.
Ik kan het verklaren door de was die te drogen hing. Maar die was rook echt anders.
Ik kan je niet echt raad geven. Dat met die sneeuwpop was mooi.
Ik zou dan zeggen: zo pa! dit is mijn soort van buxus!
Lang geleden had mijn vader aftershave, Tabac. Dat gebruikte hij al jaren niet meer, omdat hij last had van z'n huid.
Soms denk ik aan geuren en die kan ik dan ruiken. Maar dat is maar 1 moment. Deze week rook ik opeens Tabac, die aftershave. Minuten lang, langer dan anders.
Ik kan het verklaren door de was die te drogen hing. Maar die was rook echt anders.
Ik kan je niet echt raad geven. Dat met die sneeuwpop was mooi.
Ik zou dan zeggen: zo pa! dit is mijn soort van buxus!
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
In het begin had ik wel eens momenten dat ik de geur van de kamer waar we konden groeten kon ruiken, op de meest vreemde plekken, op m'n werk of gewoon buiten op straat. Maar dat was nu niet bepaald een geur waar ik fijne herinneringen aan had.
Overigens gaat het in mijn verhaal niet om m'n pa, maar een goeie buurman. Ik heb een tijd terug onder een kloon een gigantisch topic aan alle problemen hierrond gemaakt, dus de mensen die dat gelezen hebben weten wel waarover het gaat. Ik ben m'n pa inmiddels ook al 5 jaar kwijt, maar daar heb ik eigenlijk nooit enig probleem bij ondervonden om het te verwerken, wellicht omdat mijn band met hem lang niet zo diep ging.
Wat ik wel eens heb is dat ik z'n favoriete muziek zo nu en dan eens hoor. Maar ik ben een kei in het wegrationaliseren van zulke dingen. Het staat in m'n speellijst van winamp die op random staat, dus het is normaal dat dat nummer (nikita - elton john) ook af en toe voorbij komt. Op de radio staat een zender op die vooral jaren 80 muziek draait, dus het is normaal dat dat nummer ook eens voorbij komt. Op die manier verliest zoiets elke betekenis bij mij. Ik ga er vanuit dat het vroeger ook vaak genoeg voorbijkwam, maar dat ik er nu gewoon meer op let waardoor het opvalt als het nummer speelt. Misschien moet ik er ook maar niet zo rationeel/sceptisch over doen en het meer symbolisch proberen te zien.
Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.
Overigens gaat het in mijn verhaal niet om m'n pa, maar een goeie buurman. Ik heb een tijd terug onder een kloon een gigantisch topic aan alle problemen hierrond gemaakt, dus de mensen die dat gelezen hebben weten wel waarover het gaat. Ik ben m'n pa inmiddels ook al 5 jaar kwijt, maar daar heb ik eigenlijk nooit enig probleem bij ondervonden om het te verwerken, wellicht omdat mijn band met hem lang niet zo diep ging.
Wat ik wel eens heb is dat ik z'n favoriete muziek zo nu en dan eens hoor. Maar ik ben een kei in het wegrationaliseren van zulke dingen. Het staat in m'n speellijst van winamp die op random staat, dus het is normaal dat dat nummer (nikita - elton john) ook af en toe voorbij komt. Op de radio staat een zender op die vooral jaren 80 muziek draait, dus het is normaal dat dat nummer ook eens voorbij komt. Op die manier verliest zoiets elke betekenis bij mij. Ik ga er vanuit dat het vroeger ook vaak genoeg voorbijkwam, maar dat ik er nu gewoon meer op let waardoor het opvalt als het nummer speelt. Misschien moet ik er ook maar niet zo rationeel/sceptisch over doen en het meer symbolisch proberen te zien.
Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.
Voor de buitenwereld heb ik altijd gedaan alsof het heel goed met mij gimg. Dat is tenslotte ook wat mensen willen horen. Tenslotte, wie maakt er nou op jonge leeftijd (ik was 17) de dood van een ouder mee? Als ik dus iemand tegenkwam die van een afstand vroeg hoe het ging, dan zei ik altijd maar dat het goed ging. Je hebt in 10 minuten en een afstand van meer dan 1000 km geen tijd en rust om te vertellen wat je werkelijk voelt. Op die leeftijd enn met zo'n ervaring kun je ook je gevoelens niet onder woorden brengen.
Ik wilde jarenlang mijn vader "zien of ervaren".... Dit is niet gebeurt. Wel toen mijn dochter geboren was. Ik hoorde weleens van anderen dat iemand jou zelf op moet zoeken en je dus zelf niet op zoek moet gaan naar diegene. Ik heb me daarbij neer kunnen leggen. Een dierbare moeten missen is voor ons heel moeilijk; het eindige willen wij niet erkennen. Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt. Daarom schreef ik ook dat het je leven kan verrijken om zoiets mee te maken. Je leert een derde dimensie kennen; 1 die pijn doet, maar wel de realiteit van het leven laat zien.
Ik wilde jarenlang mijn vader "zien of ervaren".... Dit is niet gebeurt. Wel toen mijn dochter geboren was. Ik hoorde weleens van anderen dat iemand jou zelf op moet zoeken en je dus zelf niet op zoek moet gaan naar diegene. Ik heb me daarbij neer kunnen leggen. Een dierbare moeten missen is voor ons heel moeilijk; het eindige willen wij niet erkennen. Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt. Daarom schreef ik ook dat het je leven kan verrijken om zoiets mee te maken. Je leert een derde dimensie kennen; 1 die pijn doet, maar wel de realiteit van het leven laat zien.
Regelmatig lig ik hiermee met mezelf over overhoop. Het besef dat ik ze nooit meer zal zien. Nooit meer tegen ze zal praten en nooit meer kan aanraken. Mijn grootste angst is ook dat er na dit leven helemaal niets meer zal zijn en dat ze dus echt voorgoed weg zijn.quote:Op dinsdag 29 december 2009 01:14 schreef childintime het volgende:
Wat ik al eerder schreef; wat mij het meeste verdriet deed na de dood van mijn vader was " het nooit meer terugkomen". Zoiets is onbegrijnpelijk voor iemand die dit nog nooit heeft meegmaakt.
Het nooit meer zien is idd het moeilijkste.. Maar ik kamp momenteel met het probleem dat ik mijn vader niet echt kan herinneren zoals hij was. Alleen zoals ik hem de laatste keren gezien heb opgebaard en de foto's die ik heb. Maar alle levende herinnering zijn veels te vaag. Terwijl ik een erg visueel geheugen heb. Alles van me pa lijkt momenteel geblokkeerd.
Heb je nergens een video van een familiefeest ofzo waar hij opstaat ?
Ik heb een film van het feest van z'n laatste verjaardag waar hij iedereen bedankt en veel plezier wenst, maar heb er sindsdien niet meer naar gekeken omdat het te moeilijk is, en momenteel zijn de herinneringen bij mij nog levendig genoeg gelukkig.
Ik vind trouwens het niet meer zien minder erg dan het niet meer kunnen spreken. Als ik nu gewoon kon bellen en praten zou ik al de gelukkigste mens op aarde zijn, ook al zie ik hem niet. Eigenlijk is het ergste gewoon het besef dat hij er niet meer is.
Ik heb een film van het feest van z'n laatste verjaardag waar hij iedereen bedankt en veel plezier wenst, maar heb er sindsdien niet meer naar gekeken omdat het te moeilijk is, en momenteel zijn de herinneringen bij mij nog levendig genoeg gelukkig.
Ik vind trouwens het niet meer zien minder erg dan het niet meer kunnen spreken. Als ik nu gewoon kon bellen en praten zou ik al de gelukkigste mens op aarde zijn, ook al zie ik hem niet. Eigenlijk is het ergste gewoon het besef dat hij er niet meer is.
Nope, er zijn zelfs vrij weinig foto's. Mijn pa hield niet zo van aandacht. En stond niet graag op de foto.quote:Op dinsdag 29 december 2009 17:56 schreef Jack. het volgende:
Heb je nergens een video van een familiefeest ofzo waar hij opstaat ?
Ik heb een film van het feest van z'n laatste verjaardag waar hij iedereen bedankt en veel plezier wenst, maar heb er sindsdien niet meer naar gekeken omdat het te moeilijk is, en momenteel zijn de herinneringen bij mij nog levendig genoeg gelukkig.
Ik vind trouwens het niet meer zien minder erg dan het niet meer kunnen spreken. Als ik nu gewoon kon bellen en praten zou ik al de gelukkigste mens op aarde zijn, ook al zie ik hem niet. Eigenlijk is het ergste gewoon het besef dat hij er niet meer is.
Qua films loopt me familie nogal achter. Ze zijn er amper gemaakt op feestjes.
Maar ik denk wel dat het tijdelijk is en ik straks alles weer duidelijk kan herinneren.
Tuurlijk, straks kom je iets tegen, muziekje of plaats of geur, die erg bij je pa pastte en dan komt er zo een herinnering voorbij vliegen
Misschien dat je het nu te graag wilt waardoor het niet lukt en dat je het even tijd moet geven.
Misschien dat je het nu te graag wilt waardoor het niet lukt en dat je het even tijd moet geven.
Aan iedereen hier, probeer er iets fijn van te maken
Ik vertrek nu naar huis van m'n werk en onderweg maak ik nog even een stop aan het kerkhof om ook daar een gelukkig nieuwjaar te wensen alvorens ik een poging waag om mezelf onbezonnen in het feestgedruis te gooien
Heb ontzettend slechte dagen achter de rug, het besef dat ik nu een jaar inga dat hij nooit heeft meegemaakt, maar vandaag ging het weer beter en hoop dat nog even vast te kunnen houden tot na middernacht.
Ik vertrek nu naar huis van m'n werk en onderweg maak ik nog even een stop aan het kerkhof om ook daar een gelukkig nieuwjaar te wensen alvorens ik een poging waag om mezelf onbezonnen in het feestgedruis te gooien
Heb ontzettend slechte dagen achter de rug, het besef dat ik nu een jaar inga dat hij nooit heeft meegemaakt, maar vandaag ging het weer beter en hoop dat nog even vast te kunnen houden tot na middernacht.
Dat realiseerde ik me ook. Dat me ik een jaar in ga wat me vader nooit heeft meegemaakt.. Erg bizarre gedachtequote:Op donderdag 31 december 2009 14:53 schreef Jack. het volgende:
Aan iedereen hier, probeer er iets fijn van te maken
Ik vertrek nu naar huis van m'n werk en onderweg maak ik nog even een stop aan het kerkhof om ook daar een gelukkig nieuwjaar te wensen alvorens ik een poging waag om mezelf onbezonnen in het feestgedruis te gooien
Heb ontzettend slechte dagen achter de rug, het besef dat ik nu een jaar inga dat hij nooit heeft meegemaakt, maar vandaag ging het weer beter en hoop dat nog even vast te kunnen houden tot na middernacht.
Een nicht van pap (dochter van zijn oom) heeft ons bericht gegeven dat zij op een spirituele avond contact heeft gehad met pap. Ik geloof daar zeker in. Het heeft mee een bepaalde rust gegeven.quote:Op maandag 28 december 2009 13:11 schreef Jack. het volgende:
Zijn er trouwens mensen die na het overlijden van hun dierbare beroep hebben gedaan op een zogenaamd medium ? In tijden van tv programma's als het 6de zintuig zal dit wellicht wel aan populariteit winnen ?
Als je ziet hoe die mensen daar blijkbaar dingen laten bovenkomen die niet zo vanzelfsprekend zijn (en schijnbaar zelfs onbekend naar de buitenwereld toe) dan word ik iig wel nieuwsgierig of het mogelijk zou kunnen helpen bij het verwerken. Maar dan komt ook opnieuw mijn sceptische kant weer boven en denk ik dat het vast wel deels opgezet spel is en deels goed geluk. En ergens ook wel bang dat het misschien een onaangename ervaring zou worden, of dat men je iets wijsmaakt wat helemaal niet zo is waardoor je de rest van je dagen met een leugen leeft.
Inderdaad, wat jullie ook beschrijven. Dit wordt een jaar wat pap nooit heeft meegemaakt.
Ik heb gisteravond een wenspijl om 12 uur naar pap gestuurd. Hem op deze manier gelukkig nieuwjaar gewenst. Was een fijn / emotioneel moment.
Ik ben nu aan het overwegen op mezelf te gaan wonen, heb er met Mr. Vanilla over gehad om misschien samen een huis te kopen, of niet... Op zo'n moment mis ik het advies van pap. Hij was een hele intelligente man, hij had me hier zeker goed advies over gegeven. Nu moet ik het zelf doen. Dat is ook wel een goede les. Ik denk dat we allemaal nog nooit zoveel zelf hebben gedaan als in de afgelopen 3 maanden. Positief of negatief. Maar het zijn wel belangrijke lessen voor de rest van ons leven.
Evengoed wil ik dat hij nog hier is.
Het lijkt nu steeds beter door te dringen. De afgelopen maanden zijn aan me voorbij getrokken. Nu komt af en toe meer besef. Het lijkt of mijn gevoel en mijn ratio totaal niet met elkaar stroken. Ik weet dat hij dood is, maar ik voel niet dat hij dood is. Komt nog wel....
Sterkte allemaal!
En een zo gelukkig mogelijk 2010!
xx Miss Vanilla
Dat houd je altijd.quote:Op zaterdag 12 december 2009 19:13 schreef krakkemieke het volgende:
@ Sjechov, sterkte!
Maar ik vroeg me iets af. Ik kan me indenken dat het een moeilijke situatie is, maar heeft het er misschien ook mee te maken dat er bij jou herinneringen terugkomen?
Het komt en het gaat.
Vooral bij activiteiten dat je samen deed of juist zou gaan doen is het moeilijk.
Soms ook simpelweg niet te verkroppen.
Ik werk in de zorg en als ik dan mee maak dat er mensen gered worden die 80+ zijn, dan heb ik er wel eens moeite mee dat zijn mijn vader van eind 50 niet hebben kunnen "helpen".
Je hoeft de wereld niet te snappen, je hoeft er alleen maar je weg in te vinden
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |