Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

Als je inderdaad je grenzen maar in de gaten houdt....
Snap wel wat je bedoelt, aan de ene kant lijkt het een eeuwigheid geleden, aan de andere kant pas gisteren.
Nu heb ik vandaag gehoord dat een oom slokdarmkanker heeft. Zelfde percentage van mensen die na 5 jaar nog leven.... Dus weer kutbericht erbij. Weten dat hij waarschijnlijk over een jaar ook niet meer onder ons is, maakt dit juist weer confronterender / werkelijker/ kutter.....
Hou jezelf goed in de gaten!!!
xx

hmmm zie nu dat ik niet echt duidelijk was...
oom = zelfde percentage mensen die na 5 jaar nog leven als van de acute leukemie die pap had.
10 - 20 % ofzoiets van de mensen met die diagnose leven nog na 5 jaar.
xx

Bill-e dat klinkt niet gek, de tijd lijkt wel anders te gaan.
Ik zou alleen niet het volgende project eruit duwen...... Maar ik denk dat je dat wel weet.

In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 22:08 schreef Fredo55 het volgende:
In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)

Ik zou daar niet overheen komen

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 22:42 schreef Stephan1237 het volgende:

[..]



Ik zou daar niet overheen komen

En een paar dagen later nog je baan kwijt raken ook.
Natuurlijk heb ik me klote gevoelen en moedeloos, maar dat hou je ook niet lang uit.
We hebben als groep vrienden bij elkaar gezeten, en zo hebben we gewoon steun aan elkaar gehad.
In mijn eentje zou ik er nooit overheen komen nee.

ik ben er op het moment ook weer veel mee bezig merk, is wat mijn moeder betreft 3 jaar geleden, m'n vader is al 17 jaar "weg".
met mijn moeder hadden we er vrde mee hoewel het wel heel gek en tegelijk heel mooi was zelf de crematie te regelen zoals zij die wilde.
ze was ziek, ze was op en wilde naar mijn vader, blij dat mn jongere broer en ik dat hebben kunnen realiseren, ze staan in een nis naast elkaar.
waar ik alleen wel pissig van werd, is dat het crematorium met de rekening voor verlenging komt op haar sterfdag vorige week...

ps
sterkte fredo en alle anderen
( houd jezelf in de gaten, doe alles op jouw tempo en als je in de supermarkt moet huilen om dat je uit gewoonte een fles sherry mee wil nemen, laat t dan gewoon gaan...)

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2009 11:56 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.

Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat

Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 00:26 schreef childintime het volgende:

[..]

Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.

Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 00:43 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk

Bizar is dat he. Dat je het gevoel van zoiets; een zo basaal en elementair gevoel moet wegstoppen en je er schuldig over moet voelen........Persoonlijk heb ik geleerd (maar goed ik ben geen 20 meer), dat ik doe wat ik moet doen. Als ik verdriet heb om iets als dit, dan is dat zo en ben ik niet van plan om mooi weer te spelen om aan de norm van anderen te voldoen. Ik hoop dat veel mensen hier (waaronder veel jonge mensen) hier moed uit halen. Voor zichzelf op komen. Zoiets meemaken van dichtbij is vreselijk, maar maakt je ook een volwassener mens. Iemand die directer en oprechter met gevoelens om gaat en zich minder aantrekt van wat de buitenwereld denkt en vindt.

Mijn broertje is inmiddels 5 jaar gelden overleden en soms gaat het maanden goed, voel ik me normaal.
Maar er zijn ook dagen/ momenten dat ik kennelijk veel kwetsbaarder ben. Dan kan ik om veel dingen huilen, en dus zeker om hem. En vooral thuis als het laat is, met een glaasje wijn op, komt het toch wel weer heftig naar de oppervlakte.
Ik kan er mee leven, maar kom er toch eigenlijk nooit overheen. Het blijft zeer doen. De oneerlijkheid....

lieve allemaal,

wat vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten meemaken, niemand verdient het om een dierbare te verliezen ( op jonge leeftijd of niet). Doe vooral waar je je goed bij voelt. Neem je tijd en zorg goed voor jezelf. Heb er maling aan wat anderen vinden over hoe je je zou moeten voelen.
heel veel sterkte!

LDG

Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.

Ik heb ook zulke foto's. Heel mooi, en ik heb geen idee waarom ik ze niet ophang.

Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.

Da's mooi Bill. Ik kan me indenken dat het voor jou dan mooi is.

En dat je zegt: misschien een rare vraag.... Ik ken eigenlijk geen rare vragen over dingen als doodgaan.
Om nog even terug te komen op het idee van 'normaal doen' en 'de schijn ophouden'......
Misschien ligt het aan de mensen die ik ken. De mensen die niet wisten of ik erover wilden praten, vroegen of ik het wilde. En anders zei ik gewoon duidelijk: het gaat niet lekker. En dan zei ik wat ik kwijt wilde.

[ Bericht 77% gewijzigd door krakkemieke op 02-11-2009 19:41:02 ]

Goed topic.

Ben zelf nu... alweer 4 maanden geleden mijn moeder verloren, toch redelijk plotseling na ee lang ziektebed. Veel van de emoties die hier worden beschreven, zijn voor mij heel herkenbaar. Ik heb er nog steeds van ondersteboven, ben depressief geweest, was 7 kg afgevallen en in 2 weken weer aangekomen, etc. Vrienden en familie heb ik niet te veel laten merken, des te meer mij vader en mijn vriend. Soms loop je wel tegen een muur van onbegrip aan, het is me een raadsel hoe met name instanties en organisaties verschrikkelijk lomp kunnen zijn in de administratieve afwerking van dit soort dingen.

Childintime, ik vond je kijk op wat je leert in zo'n rouwproces heel herkenbaar. Voor mij is dit de eerste keer dat ik de dood meemaak, ik ken niemand (persoonlijk), die is overleden. Begrippen zoals 'dood', 'nooit' etc zijn voor mij in een heel ander light kome te staan.

Ik herken ook veel in wat een andere user omschreef (weet even de username niet meer), dat hij/zij een stuk minder waarde hecht aan materiele zaken en andere dingen die "vroeger" belangrijk waren. Mijn kijk op wat belangrijk is in het leven is heel anders geworden.

Ik denk zelf niet dat ik er al "overheen" ben. Eind oktober was mijn verjaardag en heb de hele dag gehuild, des te meer omdat het die dag precies 4 maanden geleden was dat ze overleed. Ik zie enorm op tegen de kerstdagen, haar verjaardag, etc. Maar goed, de tijd heelt alle wonden zeggen ze, en ik heb vrede met het feit dat ze dood is. Het gemis is voor mij het moeilijkste.

Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.

Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.

Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.

Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.

Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.

[ Bericht 29% gewijzigd door capricia op 03-11-2009 00:48:16 ]

quote:

Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Bill_E het volgende:
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk

Wij hier thuis met het overlijden van mijn grootouders wel. Het is een "kans" die je maar 1 keer krijgt, weg is weg. Al kijk je er nooit meer naar, maar je hebt ze wel als de behoefte er ooit is.

Ik heb dat ook tegen mevr. Vanilla en familie gezegd. Het klinkt misschien cru, maar nu kan het nog mocht je ooit de behoefte hebben om te zien hoe diegene opgebaard lag. Het is immers toch de laatste halte zeg maar. Ze hebben bij mevr. Vanilla thuis toen idd ook foto's gemaakt.


grtz Vanilla

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 00:33 schreef capricia het volgende:
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.

Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.

Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.

Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.

Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.

Vier maanden is inderdaad niet veel, en ik had ook niet verwacht dat ik "eroverheen" zou zijn. Ik denk inderdaad ook dat je met de jaren dingen weer anders gaat zien, maar ik leef momenteel eigenlijk vooral in het nu. Gewoon de dagen tellen lijkt het soms. Ik bedoelde eigenlijk da ik had verwacht op zijn minst 4 maanden na dato wel een baan te hebben, of in ieder geval iets te onernemen, maar ik was er echt zo kapot van. ik ga nu er nog 3 weken tussenuit en hoop dan een baan te krijgen als ik terugkom. Ik hoop da het uiteindelijk goed is da ik er zo de tijd voor heb genomen.

Wat trouwens Bill_E vroeg over de foto's, verschillende mensen hebben dat wel aangedragen toen ze stierf, maar ik vond het echt een verschrikkelijk idee. Ik was erbij toen ze stierf en voor m'n gevoel was het echt een verschrikkelijk persoonlijk en intiem iets. Ik kon het niet verdragen dat mensen foto's zouden maken van d'r, zoals ze daar in opperste "naaktheid" lag, volledig onbeschermd. Ik vond het echt veel te prive.

*volgt topic

Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 18:14 schreef WanEnOonlie het volgende:
*volgt topic

Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.

Op zo'n moment ben je ook wel sterk. Het is pas na een paar weken / maanden dat het echt binnenkomt. Zoiets kan heel erg vooruit geschoven worden. In het gezin van mijn moeder zijn ze nu (zo'n 40 jaar na dato) nog het verlies van hun moeder aan het verwerken en leven ze nog dagelijks met bepaalde persoonlijke gevolgen. In hun tijd was het normaal om door te gaan en er niet over te praten. Omdat mijn moeder hier veel over heeft gepraat, weet ik dat het nu voor ons gezin belangrijk is om te blijven praten en elkaar goed in de gaten te houden. Ik merk alleen dat ik het leed van iedereen op me wil nemen. Het wordt me af en toe ook teveel. Ik ben er voor mam, door veel thuis te zijn. Maar thuis is thuis niet meer....
Ik ben er voor mn jongste broer, die heeft het zo moeilijk! En mn oudste broer is deze week ook "ingestort" dus die betrek ik zo min mogelijk in de dagelijkse dingen. Ineens moet je afspraken maken over wie er meegaat met verjaardagen, wie er zondags thuis is etc. Het meeste komt bij mij terecht omdat ik nog min of meer thuis woon. Dus haast vanzelfsprekend, terwijl ik helemaal niet op drukte zit te wachten en het liefst rustig met een grote hoeveelheid chocola en chips op de bank zit.
Hebben jullie ook zo'n moeite met de goedbedoelde bezoeken van familie? Lekker met vrienden chillen vind ik wel oke. Maar in de familie zijn wij ineens het gezin zonder man/vader. Niet meer gewoon de familie maar altijd wordt erachteraan gedacht "die hebben pas hun man/vader verloren". Zo werden we gister ook voorgesteld aan mensen op de verjaardag van mn tante. Ze zei letterlijk "DIt is mijn zusje, die is pas haar man verloren". Dan krijgt ze dus meteen de stempel "weduwe". En mensen praten ineens alleen maar over zieken en dooien.... Pffff......
Een verjaardag is ineens een opgave....

Fijn topic dit...herken veel in ieders verhalen!!!

Miss Vanilla

ps. Tis vandaag precies een maand geleden.....

Zijn er mensen die ervaring hebben met psychologen gespecialiseerd in rouwverwerking ?
Ik overweeg om zo iemand te contacteren. Ik zit nu al ruim 10 maanden in een rouwproces en ik heb 't gevoel dat ik de pedalen helemaal kwijt ben.

Ik kan het niet aanvaarden, relaties lopen helemaal scheef (met echt extreme ruzies/discussies) en ik heb 't gevoel dat de oorzaak van dat alles bij mij ligt, of dat men mij die indruk wilt geven iig
Ik heb een verstikkend gevoel, alsof ik geen reden mag hebben om met mezelf in de knoop te zitten, er wordt mij geen ruimte gegund om alles rustig te verwerken en het lijkt alsof ik langs alle kanten belaagd/aangevallen wordt met bakken kritiek...

Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.

Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).

Ik ervaar totaal geen steun, althans, hoor dat mensen zeggen sterkte enzo, maar echt steun, dat ervaar ik niet. Dat verwacht ik ook eigenlijk niet. Voor mijn gevoel, maak ik dit alleen door. Daar kan niemand iets aan doen, als ik er over praat voel ik me niet begrepen. Dit begrijp je alleen als je het zelf meemaakt, op de manier dat ik het doe.

En ieder maakt het anders mee, daarom sta je zo alleen voor mijn gevoel

Maar je omgeving laat je wel vrij om het op jouw manier te verwerken, dat is ook een vorm van steun.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 21:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.

Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).

hey jack,

Ik ben wel naar een psycholoog geweest, niet zozeer voor het rouwverwerkingsproces als wel voor problemen die zich voordeden door wat er was gebeurd.

Ik weet niet of je het erover wil hebben hier op het forum zonder je kloon ( ) maar zou je eens kunnen uitleggen wat je bedoelt als je zegt dat je geen steun ervaart?

Steun van vrienden enzo valt mij ook behoorlijk tegen. Ik had ht ook niet anders verwacht, er was een lang ziektebed voorafgegaan aan de dood en bij iedere tegenslag liepen er weer een paar mensen weg. Mensen die er wel voor je zijn is misschien een handjevol, als je geluk hebt. Echt steunen, als in ook eens bellen na die eerste paar weken, of eens een kaartje sturen of weet ik wat, heb ik ook bar weinig gehad. k vind het heel naar, alleen m'n pa en mn vriend doen er wat aan voor m'n gevoel. Misschien dat ik m'n vrienden ermee tekort doe, maar ik geloof toch dat als hun zoiets was overkomen, ik meer van me zou laten horen dan wat de meesten nu bij mij doen. Ik weet niet of het angst of onwetendheid is ofzo, maar goed.

Realiseer je wel dat de enige die je echt steun kan geven jijzelf bent. Als je naar een psycholoog gaat kan die je hooguit helpen dingen helderder te maken, erover te praten, je ei kwijt te kunnen. Maar dingen oplssen doen ze niet is mijn ervaring

Er zijn 4 personen die echt weten waarin ik zit, waarvan 1 die ik regelmatig zie en waar ik dus ook op tijd en stond m'n ei kwijt kan op de nodige momenten. De anderen zie of hoor ik eerder sporadisch, maar ze informeren dan wel hoe het gaat en als ik er nood aan heb kan ik ook daar m'n verhaal aan kwijt.

Verder zijn er genoeg mensen die op de hoogte zijn van het verlies, maar zoals normaal ook veel die er niet genoeg bij stil staan/stonden om te beseffen hoe groot het verlies daadwerkelijk is. Daar maak ik ook geen probleem van, ik hoef ook geen 20 mensen om mij heen die elke 5mins vragen of alles ok is.
Waar ik echter wel een probleem van maak is dat er enkele mensen zijn die verdomd goed weten hoe zwaar het mij allemaal valt, of het toch zouden moeten weten. Dat zijn ook mensen die het dichtst bij mij staan en waar ik dus 0,0 steun van ervaar. Het zijn ook die mensen die mij bedelven onder allerlei kritiek. Het zal vast ook wel meespelen dat deze personen onderling ook in oorlog leven (en daar zit ik dus zo wat tussenin...).
Het is dus niet zozeer het rouwen op zich dat een probleem is, maar het is alles daaromheen waardoor ik geen ruimte krijg om te rouwen (ook niet na 10 maanden).

Dat een psycholoog vooral praten is en niet daadwerkelijk dingen oplossen, dat snap ik. Dat is ook de reden waarom ik er niet mee verder gegaan ben, omdat ik nog niet overtuigd ben dat het echt een oplossing zal zijn.

Dag allemaal,

Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)

Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!

Ik ben bang dat ik het helemaal verkeerd formuleer Jack, maar goed.....

Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.

Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?

Toen mijn zus overleed, konden sommige mensen ook niet begrijpen dat ik na de crematie kon lachen. Maar ik was vooral heel blij en dankbaar dat ik zo'n mooi mens als zus had gehad. Als ik dat uitlegde, begrepen ze het wel.

Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.

Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.

Sterkte!