abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_73788104
Ik weet niet hoe het bij jou precies is gegaan. Maar ik ben op 11 febr. jl mijn vader zeer plotseling overleden. Toen ik naar school ging leefde hij nog. 2 uur later zat ik in de kamer van de directeur met 2 politieagenten en was mijn vader dood. Als je het er over wilt hebben ben ik daar zeker voor in. Stuur me maar een pm. Praten helpt, dat is 1 ding dat zeker is!
*~* Live to Love, Love to Be *~*
  zondag 18 oktober 2009 @ 22:09:32 #52
11803 Vivi
Computer off. Life on.
pi_73824359
*Meeleest
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
pi_73827051
heb vroege heel veel problemen gehad met het feit dat mijn vader al oud was.
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.

op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..

het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort

belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind
  dinsdag 20 oktober 2009 @ 00:05:37 #54
202682 childintime
*wait for the ricochet*
pi_73866330
quote:
Op zondag 11 oktober 2009 12:04 schreef gebakken-koekje het volgende:
vorige week was het de verjaardag van mijn moeder, eind deze maand is het een jaar geleden dat ze overleden is en pas nu merk ik dat als een sneltrein doorstomen niet altijd kan
Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......
  dinsdag 20 oktober 2009 @ 00:11:38 #55
202682 childintime
*wait for the ricochet*
pi_73866518
quote:
Op zondag 18 oktober 2009 22:55 schreef sergeantpeppers het volgende:
heb vroege heel veel problemen gehad met het feit dat mijn vader al oud was.
grote angst dat ik een van mijn ouders zou verliezen.
vorig jaar was het dan zover dat ik mijn grootstenachtmerrie in de ogen kon kijken, mijn moeder overleed geheel onverwachts.

op de een of andere manier viel het me makkelijk als zijnde dat ik nog steeds een wil had om door te gaan.
tuurlijk, jankte op de raarste plekken soms..

het bizarre en dat heb ik dus niet echt verwacht is dat de breuk met mijn ex me 10x zwaarder weegt (paar maanden erna ...)
ben nu compleet ontspoort

belangrijkste is dat er mensen zijn die je niet in de steek laten en waarmee je kunt praten zoals jij dat fijn vind
Ja dat ken ik. Maar dat heeft misschien ook te maken met het feit dat iemand die overlijdt, je alleen verdriet bezorgt. Een ex kan je ook woede en andere gevoelens bezorgen. Ik zou het wel heel erg vinden als mijn ex overlijdt; het is wel de vader van mijn kind en iemand waar ik zoveel jaar van mijn leven van gehouden heb.

Toen mijn vader net overleden was (ik was 17, hij 44) zei een kennis tijdens het uitgaan: "Ik weet hoe je je voelt, mijn ouders zijn net gescheiden....". Ik ben toen zo boos geworden Hij had altijd nog de mogelijkheid te praten met beide ouders als hij dat wilde; die mogelijkheid was mij ontnomen en dat is een groot verschil.
  donderdag 22 oktober 2009 @ 21:27:57 #56
25865 Bill_E
vijf plus 98!
pi_73963644
nu 3 weken na dato lijk ik er helemaal overheen.. Erg vreemd maar ik heb alleen nog wat rare nachtmerrie's gehad ( waar ik nooit last van heb) Verder kan ik er zonder problemen over praten, of aan denken. Natuurlijk mis ik hem wel een beetje.. Maar misschien moet het ergste nog komen..
pi_73964035
quote:
Op donderdag 22 oktober 2009 21:27 schreef Bill_E het volgende:
nu 3 weken na dato lijk ik er helemaal overheen.. Erg vreemd maar ik heb alleen nog wat rare nachtmerrie's gehad ( waar ik nooit last van heb) Verder kan ik er zonder problemen over praten, of aan denken. Natuurlijk mis ik hem wel een beetje.. Maar misschien moet het ergste nog komen..
gisternacht is mijn broertje ingestort.
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.

ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.

maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen
pi_73965195
Was ik weer

Inmiddels al wel een redelijk prima gesprek met ma gehad, en een beetje bijgelegd. Iets wat ze pas ineens zij, en waar ik blijkbaar zoveel waarde aan hecht, is dat zij excuses aanbood, omdat ze dat ook veel te weinig gedaan had vond ze...

Afgelopen maandag heeft zij de bediening vd pastoor gehad. Ze gaat de laatste 2 weken zienderogen hard achteruit. Slaapt veel, valt in slaap tijdens gesprekken, is zeer verward af en toe. Door dat slapen vergeet ze soms halve dagen.

Als iemand mij vraagt hoe het is, zie ik wat ik vertel eigenlijk niet goed in. Het kan echt elk moment afgelopen zijn, binnen een week. Maar aan de andere kant denk ik van, dat kan toch niet Heel onwerkelijk blijft het nog steeds.

Mijn zus gaat duidelijk heel anders om met de situatie. Zij is continu bezig met mama, begrafenis en dat soort dingen. Ik ben er ook mee bezig in mijn hoofd, maar ik denk vaak ook een stap verder. Voor mij heeft de begrafenis opzich wel veel waarde, maar welke teksten er gesproken worden maakt mij eigenlijk niet veel uit. Ik ben zelf helemaal niet gelovig, dingen als de zalving e.d. trek ik mij dus weinig van aan. Fijn dat mama er steun aan heeft iig.

Ik trek me af en toe heel bewust terug, ik hoef niet 24/7 met mijn neus op het lijden gedrukt te worden. Kan daar echt niet tegen, ik word gewoon chagerijnig dan. Mijn tante, zus + vriendje, zijn nagenoeg continu aanwezig, visite heel af en toe. Zitten elkaar alleen maar op de lip...

Steun kan ik niet echt krijgen hierin... Iedereen zegt dat wel, en sterkte enzo, maar ik ga hier alleen doorheen voor mijn gevoel. Enige wat helpt, is "normaal" de dingen kunnen doen die ik wil. K zie het zo, iedereen maakt dit een keer mee, en het is zeer kut, maar het hoort er ook bij. Jammer dat het zo vroeg gebeurd, maar ik heb er redelijk vrede mee, accepteer het.
pi_73968193
quote:
Op donderdag 22 oktober 2009 21:36 schreef lunaris2009 het volgende:

[..]

gisternacht is mijn broertje ingestort.
helemaal overstuur, huilen en bij mijn vader in bed slapen.
dat terwijl mijn moeder nu 13 maanden geleden overleden is en die ogenschijnlijk er goed mee kon om gaan.
zoiets kun je nooit voorspellen.

ik heb het er zelf niet zo heel moeilijk mee.
mijn moeder heeft tot het eind gevochten en er was geen andere uitkomst.

maar goed, vraag me af hoe ik me hou als ik weer een vriendin heb en dus intieme gesprekken heb.
of als ik ooit voor het altaar sta en mijn moeder er niet bij is.
en straks dus weer de feestdagen
Je hebt wel mensen waar je alles tegen kwijt kunt dus ook over de "feestdagen" ?
  vrijdag 23 oktober 2009 @ 11:56:49 #60
78092 gebakken-koekje
Soms best schattig
pi_73978685
quote:
Op dinsdag 20 oktober 2009 00:05 schreef childintime het volgende:

[..]

Nee, dat kan niet en nu loop je daar tegenaan. Het is ook wel iets van onze maatschappij. Als mensen weten dat je sinds kort een dierbare hebt verloren, is dat meestal het enige onderwerp wat in een gesprek niet ter sprake komt. Het lijkt wel of veel mensen bang zijn voor gevoelens, bang dat je misschien verdrietig wordt of zelfs gaat huilen, dus wordt dit onderwerp vaak behandelt alsof het er niet is. Jammer, want het hoort ook zo bij het leven en zou het leven voor de nabestaanden wat luchtiger en draaglijker kunnen maken.......
Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.

Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat
pi_74017202
Mijn vader is dus 11 februari dit jaar overleden. En zijn eerste verjaardag zonder dat hij er zelf bij was, was afgelopen dinsdag (20 oktober). Ik wist echt niet wat ik er mee aan moest. Mijn moeder liep al 2 weken van tevoren bij het minste of geringste erom te huilen. En ik voelde er niet veel bij. Ik wist dat het kut zou zijn, maar ik zag meer op tegen hoe zij zich zou voelen dan tegen die dag zelf.

Je hoort & probeert er voor elkaar te zijn. Maar soms lijkt het echt alsof ik rekening met mijn moeder moet houden en zij niet ziet dat het voor mij ook moeilijk is. Alsof ze denkt dat ik hem niet mis, dat ik er geen verdriet om heb, dat het mij niets kan schelen. Uiteindelijk hebben we wat visite gehad en wel redelijk gezellig gepraat.

Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?
*~* Live to Love, Love to Be *~*
  woensdag 28 oktober 2009 @ 11:13:28 #62
78092 gebakken-koekje
Soms best schattig
pi_74142605
Ik weet niet of dat gevoelloos is......ik weet even niet goed hoe ik het uit moet leggen maar sommige mensen om je heen gaan na een tijdje gewoon weer door en denken niet echt meer aan het feit dat je iemand verloren bent en voor de een komt dat als ongevoelig over terwijl diegene je misschien gewoon oprecht een gezellige avond gunde en ik heb persoonlijk liever dat ze zoiets zeggen dan dat ze maanden doorgaan over hoe erg ze denken dat je het hebt want dat heb ik dus heel erg gehad, dat ik mezelf eigenlijk best goed voelde maar dat mensen om mij heen mij helemaal in de put konden praten door te zeggen dat het vast allemaal vreselijk moeilijk was en of ik het nog wel zag zitten enz. Nee, laat ze dan maar (misschien een beetje onnadenkend maar goed bedoeld) een gezellige avond wensen.
pi_74146420
quote:
Op zaterdag 24 oktober 2009 16:18 schreef MissSunshine412 het volgende:
Even iets anders: Ik weet niet of ik de enige ben, maar ik had eigenlijk een vergadering bij een vereniging die avond, waar ik dus niet naar toe ging. En toen ik dat naar de voorzitter mailde kreeg ik terug: "Ik hoop dat je een gezellig avond hebt". Terwijl ze donders goed wist dat mijn vader dus een paar maanden geleden overleden is. Ben ik de enige die dit soort gevoelloze mensen kent?
Als ze gevoelloos waren hadden ze je ook geen gezellige avond gewenst. Verder vind ik het een overtrokken reactie van je: Iedereen verwerkt het verlies van een dierbare anders. Ook je omgeving. Ik vind niet dat je ze van gevoelloosheid kan betichten. Voor hen gaat het leven door: Zij hebben niet hun vader verloren.
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
pi_74184953
Ik werd door mn vriend "meneer vanilla" op deze topic gewezen.
Ik ben mijn vader 5 oktober plotseling verloren aan acute leukemie. Zo acuut dat niemand afscheid oid heeft kunnen nemen. In het weekend ben ik altijd bij mijn vriend, dus ging vrijdagavond naar hem toe met het idee "pap heeft de griep". Maandags dood.
Ik ben die week thuis geweest en de week erna ook. Nu rustig op aan het bouwen met 2 a 3 uur per dag werken. Kan het beter rustig aan doen, das beter als na 3 maanden instorten.
Ik had een goede band met mijn vader, maar was me ook aan het losmaken van hem. Ik weet niet of het daar aan ligt, maar ik ga er heel anders mee om als mijn broers en moeder. Mijn moeder en jongste broer zijn in het ziekenhuis bij de reanimatie geweest. DIe hebben de streep op de monitor gezien....
Ik kan aan pap denken zonder het beeld voor me te hebben van zijn laatste dag, toen hij toch wel behoorlijk ziek en moe was.
Ik zoek juist de situaties op om me te ontspannen en eens over wat anders te praten. Iedereen vraagt constant hoe het gaat. Tja, weet ik veel!!! Klote, goed en alles wat daar tussen zit.....
Het is juist lekker om af en toe de gedachten te verzetten.
Omdat ik nog "half" thuis woonde, ben ik nu ook veel thuis. Maar thuis lijkt thuis niet meer. Er hangt een beetje een bedrukte sombere sfeer terwijl iedereen wel zn best doet om gezellig te zijn. Het is anders.
Soms denk ik, voor alles is een handleiding, dit moeten we allemaal zelf doen, terwijl half nederland hier toch mee zit? Hoe doe je het (= goed verwerken) goed?? Chocola werkt ook maar eventjes.....

Sterkte iedereen die dit nu ook meemaakt.....

xx Miss Vanilla
  donderdag 29 oktober 2009 @ 13:50:45 #65
48646 Poeke
Lief-heb-ster
pi_74185572
Sterkte Miss Vanilla
Faber quisque fortunae suae.
Uit Eindhoven
  donderdag 29 oktober 2009 @ 13:50:45 #66
25865 Bill_E
vijf plus 98!
pi_74185573
Ik denk dat iedereen echt op zijn eigen manier moet verwerken. Ik zelf ben 1.5 week na de dood van mijn vader weer vollop aan het werk gegaan. En werk sindsdien zoon 10 uur minimaal per dag. ( het is erg druk en helaas kon niemand die 1.5 week van me overnemen)
Daarnaast ben ik aan het verbouwen omdat ik weer bij mijn moeder ga wonen samen met me vriendin ( zij heeft een groot huis waar we nu een 2e woning in aan het maken zijn zodat we wel separaat wonen)
Ik merk alleen wel de tijden dat ik helemaal alleen aan het werk ben dat ik soms ff ga zitten piekeren over mijn pa
pi_74195414
ik snap wat je bedoelt. Soms moet je even stilstaan.
Maar niemand is onmisbaar! Ook al is het druk op het werk, je baas is er ook niet mee geholpen als je nu volop gaat werken en straks (over 3 maanden / half jaar/ jaar) instort. Dan zit je dan een maand thuis. Daar heeft ie ook niks aan. En je kunt het verwachten, want dit is echt niet niks!! Hier heb je tijd voor nodig om het een plaatsje te geven. En ik merk in jouw verhalen dat je daar nog erg mee zit. Dus niet te snel en te hard doorgaan! Echt waar! Bij mijn broers is dat nu ook aan het opbreken.....

Mijn broer is ook weer volop aan het werk. Al zegt hij zelf dat hij zich maar 3 uur per dag kan concentreren, hij is wel de hele dag bezig. Hij heeft van de zomer een huis gekocht wat hij nu nog aan het verbouwen is. Daar is hij ook veel mee bezig. Maar ik merk wel dat hij daar heel veel moeite mee heeft omdat pap nog veel in dat huisje heeft gedaan. Pap was zo'n alleskunner dus die heeft veel in het huisje meegeholpen. Nu is het extra moeilijk voor hem om in zijn huisje te komen. Hij durft de zolder nog niet op want daar heeft pap het tapijt gelegd, deurtjes gemaakt, etc.... Wij helpen hem daarbij maar hij blijft ook hangen nu in zijn verdriet. Hij neemt de tijd niet om stil te staan, terwijl hij dat het hardst nodig heeft van ons allemaal. Hij had een speciale band met pap en hij was erbij toen hij overleed. Dus dan juist zou je zeggen neem de tijd om het te verwerken. Maar ik denk dat hij het nog allemaal uit de weg wil gaan. Terwijl hij ook zo in de put kan zitten. Moeilijk om mijn "grote broer" zo te zien lijden......

Ik hoop wel dat het goed met je gaat, maar je moet dit niet onderschatten. Misschien gaat het nu nog goed met je omdat het besef nog moet komen. Althans ik merk dat het stukje "nooit meer...." er nog niet is. Ik denk dat dat allemaal pas later doordringt, op de "feestdagen" enzo.....

Wat zeg jij als mensen vragen hoe het met je gaat? Collega's ofzo? Ik vind het raar om te zeggen dat het goed gaat, want het is eigenlijk niet goed. Maarja, kan nou ook niet zeggen dat het niet goed gaat want ik red het nog aardig.... :-s

Groetjes! Miss Vanilla
pi_74195975
Mijn zus en vader zijn overleden.
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.

En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
pi_74196046
quote:
Op donderdag 29 oktober 2009 18:23 schreef krakkemieke het volgende:
Mijn zus en vader zijn overleden.
MissVanilla, als iemand vroeg hoe het ging zei ik: naar omstandigheden goed. Of ik zei dat ik een rotdag had.

En wat hier al gezegd is: er is geen officiele handleiding voor rouwen. Je moet echt doen wat voor jouw gevoel goed is. Als andere mensen het raar vinden dat je niet naar het graf gaat, maar een cordon bleu eet, jammer voor hen. Die cordon bleu was mijn manier van rouwen.

Ik heb altijd erg rekening gehouden met anderen. Maar toen mijn zus overleed, heb ik gedaan wat goed voelde. Ik lachte bv veel om alle goede herinneringen. Je hoort niet te lachen, maar het maakte mijn grote verdriet dragelijk.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
pi_74196416
Ja, ik vind lachen ook belangrijk, om de grappen die die maakte enzo....
En ik bekijk het positief, ik heb 23jaar een goede vader gehad. Er zijn mensen die het slechter hebben....
Ik heb veel goede herinneringen, ik ben goed opgevoed en ik weet dat hij trots op me is.
Doordat het besef er nog niet is, kan ik wel positief nadenken over de hele situatie.
Evengoed ga ik m missen.....
  donderdag 29 oktober 2009 @ 22:17:57 #71
25865 Bill_E
vijf plus 98!
pi_74205155
Nou ik kan me op me werk ( zolang ik niet alleen ben ) Perfect concentreren. En ik weet dat ik in december rust krijg. Gewoon nog even een project de deur uit duwen. Gaat het niet dan gaat het niet en stop ik er mee. Het is nu ruim 4 weken geleden. Maar voor mijn gevoel 4 maanden. Klinkt gek maar het lijkt lang geleden al...
pi_74236442
Als je inderdaad je grenzen maar in de gaten houdt....
Snap wel wat je bedoelt, aan de ene kant lijkt het een eeuwigheid geleden, aan de andere kant pas gisteren.
Nu heb ik vandaag gehoord dat een oom slokdarmkanker heeft. Zelfde percentage van mensen die na 5 jaar nog leven.... Dus weer kutbericht erbij. Weten dat hij waarschijnlijk over een jaar ook niet meer onder ons is, maakt dit juist weer confronterender / werkelijker/ kutter.....
Hou jezelf goed in de gaten!!!
xx
pi_74236521
hmmm zie nu dat ik niet echt duidelijk was...
oom = zelfde percentage mensen die na 5 jaar nog leven als van de acute leukemie die pap had.
10 - 20 % ofzoiets van de mensen met die diagnose leven nog na 5 jaar.
xx
pi_74236586
Bill-e dat klinkt niet gek, de tijd lijkt wel anders te gaan.
Ik zou alleen niet het volgende project eruit duwen...... Maar ik denk dat je dat wel weet.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
pi_74239075
In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)
Life is Music
pi_74240255
quote:
Op vrijdag 30 oktober 2009 22:08 schreef Fredo55 het volgende:
In 3 dagen tijd een vriend (19) verloren en een vriendin(16).
Vriend is omgekomen door een ongeval, vriendin door hersenvliesontsteking. (Ze dachten eerst aan de Mex. griep).
Iedereen gaat er anders mee om, maar ik heb veel steun aan mijn vrienden gehad (en nog steeds.)


Ik zou daar niet overheen komen
pi_74240505
quote:
Op vrijdag 30 oktober 2009 22:42 schreef Stephan1237 het volgende:

[..]



Ik zou daar niet overheen komen
En een paar dagen later nog je baan kwijt raken ook.
Natuurlijk heb ik me klote gevoelen en moedeloos, maar dat hou je ook niet lang uit.
We hebben als groep vrienden bij elkaar gezeten, en zo hebben we gewoon steun aan elkaar gehad.
In mijn eentje zou ik er nooit overheen komen nee.
Life is Music
pi_74241422
ik ben er op het moment ook weer veel mee bezig merk, is wat mijn moeder betreft 3 jaar geleden, m'n vader is al 17 jaar "weg".
met mijn moeder hadden we er vrde mee hoewel het wel heel gek en tegelijk heel mooi was zelf de crematie te regelen zoals zij die wilde.
ze was ziek, ze was op en wilde naar mijn vader, blij dat mn jongere broer en ik dat hebben kunnen realiseren, ze staan in een nis naast elkaar.
waar ik alleen wel pissig van werd, is dat het crematorium met de rekening voor verlenging komt op haar sterfdag vorige week...
pi_74241463
ps
sterkte fredo en alle anderen
( houd jezelf in de gaten, doe alles op jouw tempo en als je in de supermarkt moet huilen om dat je uit gewoonte een fles sherry mee wil nemen, laat t dan gewoon gaan...)
  zaterdag 31 oktober 2009 @ 00:26:06 #80
202682 childintime
*wait for the ricochet*
pi_74243330
quote:
Op vrijdag 23 oktober 2009 11:56 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.

Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat
Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.
  zaterdag 31 oktober 2009 @ 00:43:08 #81
78092 gebakken-koekje
Soms best schattig
pi_74243674
quote:
Op zaterdag 31 oktober 2009 00:26 schreef childintime het volgende:

[..]

Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.
Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk
  zaterdag 31 oktober 2009 @ 01:02:53 #82
202682 childintime
*wait for the ricochet*
pi_74243997
quote:
Op zaterdag 31 oktober 2009 00:43 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk
Bizar is dat he. Dat je het gevoel van zoiets; een zo basaal en elementair gevoel moet wegstoppen en je er schuldig over moet voelen........Persoonlijk heb ik geleerd (maar goed ik ben geen 20 meer), dat ik doe wat ik moet doen. Als ik verdriet heb om iets als dit, dan is dat zo en ben ik niet van plan om mooi weer te spelen om aan de norm van anderen te voldoen. Ik hoop dat veel mensen hier (waaronder veel jonge mensen) hier moed uit halen. Voor zichzelf op komen. Zoiets meemaken van dichtbij is vreselijk, maar maakt je ook een volwassener mens. Iemand die directer en oprechter met gevoelens om gaat en zich minder aantrekt van wat de buitenwereld denkt en vindt.
pi_74245208
Mijn broertje is inmiddels 5 jaar gelden overleden en soms gaat het maanden goed, voel ik me normaal.
Maar er zijn ook dagen/ momenten dat ik kennelijk veel kwetsbaarder ben. Dan kan ik om veel dingen huilen, en dus zeker om hem. En vooral thuis als het laat is, met een glaasje wijn op, komt het toch wel weer heftig naar de oppervlakte.
Ik kan er mee leven, maar kom er toch eigenlijk nooit overheen. Het blijft zeer doen. De oneerlijkheid....
Definitely not CIA
pi_74254402
lieve allemaal,

wat vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten meemaken, niemand verdient het om een dierbare te verliezen ( op jonge leeftijd of niet). Doe vooral waar je je goed bij voelt. Neem je tijd en zorg goed voor jezelf. Heb er maling aan wat anderen vinden over hoe je je zou moeten voelen.
heel veel sterkte!

LDG
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
pi_74315846
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
pi_74320631
quote:
Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Ik heb ook zulke foto's. Heel mooi, en ik heb geen idee waarom ik ze niet ophang.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
  maandag 2 november 2009 @ 18:34:32 #87
25865 Bill_E
vijf plus 98!
pi_74323095
quote:
Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.
Mijn vader staat sinds een paar dagen na de crematie al binnen.
Ik vind het fijn.

Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk
pi_74323569
Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
  maandag 2 november 2009 @ 19:28:09 #89
25865 Bill_E
vijf plus 98!
pi_74324827
quote:
Op maandag 2 november 2009 18:52 schreef krakkemieke het volgende:
Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.
In het geval van mijn vader was het wel dat hij er precies zo bijlag als hij was.
pi_74325088
Da's mooi Bill. Ik kan me indenken dat het voor jou dan mooi is.

En dat je zegt: misschien een rare vraag.... Ik ken eigenlijk geen rare vragen over dingen als doodgaan.
Om nog even terug te komen op het idee van 'normaal doen' en 'de schijn ophouden'......
Misschien ligt het aan de mensen die ik ken. De mensen die niet wisten of ik erover wilden praten, vroegen of ik het wilde. En anders zei ik gewoon duidelijk: het gaat niet lekker. En dan zei ik wat ik kwijt wilde.

[ Bericht 77% gewijzigd door krakkemieke op 02-11-2009 19:41:02 ]
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
pi_74336917
Goed topic.

Ben zelf nu... alweer 4 maanden geleden mijn moeder verloren, toch redelijk plotseling na ee lang ziektebed. Veel van de emoties die hier worden beschreven, zijn voor mij heel herkenbaar. Ik heb er nog steeds van ondersteboven, ben depressief geweest, was 7 kg afgevallen en in 2 weken weer aangekomen, etc. Vrienden en familie heb ik niet te veel laten merken, des te meer mij vader en mijn vriend. Soms loop je wel tegen een muur van onbegrip aan, het is me een raadsel hoe met name instanties en organisaties verschrikkelijk lomp kunnen zijn in de administratieve afwerking van dit soort dingen.

Childintime, ik vond je kijk op wat je leert in zo'n rouwproces heel herkenbaar. Voor mij is dit de eerste keer dat ik de dood meemaak, ik ken niemand (persoonlijk), die is overleden. Begrippen zoals 'dood', 'nooit' etc zijn voor mij in een heel ander light kome te staan.

Ik herken ook veel in wat een andere user omschreef (weet even de username niet meer), dat hij/zij een stuk minder waarde hecht aan materiele zaken en andere dingen die "vroeger" belangrijk waren. Mijn kijk op wat belangrijk is in het leven is heel anders geworden.

Ik denk zelf niet dat ik er al "overheen" ben. Eind oktober was mijn verjaardag en heb de hele dag gehuild, des te meer omdat het die dag precies 4 maanden geleden was dat ze overleed. Ik zie enorm op tegen de kerstdagen, haar verjaardag, etc. Maar goed, de tijd heelt alle wonden zeggen ze, en ik heb vrede met het feit dat ze dood is. Het gemis is voor mij het moeilijkste.
  Moderator dinsdag 3 november 2009 @ 00:33:11 #92
236264 crew  capricia
pi_74337095
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.

Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.

Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.

Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.

Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.

[ Bericht 29% gewijzigd door capricia op 03-11-2009 00:48:16 ]
Definitely not CIA
pi_74353353
quote:
Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Bill_E het volgende:
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk
Wij hier thuis met het overlijden van mijn grootouders wel. Het is een "kans" die je maar 1 keer krijgt, weg is weg. Al kijk je er nooit meer naar, maar je hebt ze wel als de behoefte er ooit is.

Ik heb dat ook tegen mevr. Vanilla en familie gezegd. Het klinkt misschien cru, maar nu kan het nog mocht je ooit de behoefte hebben om te zien hoe diegene opgebaard lag. Het is immers toch de laatste halte zeg maar. Ze hebben bij mevr. Vanilla thuis toen idd ook foto's gemaakt.


grtz Vanilla
pi_74354007
quote:
Op dinsdag 3 november 2009 00:33 schreef capricia het volgende:
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.

Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.

Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.

Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.

Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.
Vier maanden is inderdaad niet veel, en ik had ook niet verwacht dat ik "eroverheen" zou zijn. Ik denk inderdaad ook dat je met de jaren dingen weer anders gaat zien, maar ik leef momenteel eigenlijk vooral in het nu. Gewoon de dagen tellen lijkt het soms. Ik bedoelde eigenlijk da ik had verwacht op zijn minst 4 maanden na dato wel een baan te hebben, of in ieder geval iets te onernemen, maar ik was er echt zo kapot van. ik ga nu er nog 3 weken tussenuit en hoop dan een baan te krijgen als ik terugkom. Ik hoop da het uiteindelijk goed is da ik er zo de tijd voor heb genomen.

Wat trouwens Bill_E vroeg over de foto's, verschillende mensen hebben dat wel aangedragen toen ze stierf, maar ik vond het echt een verschrikkelijk idee. Ik was erbij toen ze stierf en voor m'n gevoel was het echt een verschrikkelijk persoonlijk en intiem iets. Ik kon het niet verdragen dat mensen foto's zouden maken van d'r, zoals ze daar in opperste "naaktheid" lag, volledig onbeschermd. Ik vond het echt veel te prive.
pi_74357605
*volgt topic

Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.
Zum nächsten Mal, bitte nicht die Kinder!
pi_74424680
quote:
Op dinsdag 3 november 2009 18:14 schreef WanEnOonlie het volgende:
*volgt topic

Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.
Op zo'n moment ben je ook wel sterk. Het is pas na een paar weken / maanden dat het echt binnenkomt. Zoiets kan heel erg vooruit geschoven worden. In het gezin van mijn moeder zijn ze nu (zo'n 40 jaar na dato) nog het verlies van hun moeder aan het verwerken en leven ze nog dagelijks met bepaalde persoonlijke gevolgen. In hun tijd was het normaal om door te gaan en er niet over te praten. Omdat mijn moeder hier veel over heeft gepraat, weet ik dat het nu voor ons gezin belangrijk is om te blijven praten en elkaar goed in de gaten te houden. Ik merk alleen dat ik het leed van iedereen op me wil nemen. Het wordt me af en toe ook teveel. Ik ben er voor mam, door veel thuis te zijn. Maar thuis is thuis niet meer....
Ik ben er voor mn jongste broer, die heeft het zo moeilijk! En mn oudste broer is deze week ook "ingestort" dus die betrek ik zo min mogelijk in de dagelijkse dingen. Ineens moet je afspraken maken over wie er meegaat met verjaardagen, wie er zondags thuis is etc. Het meeste komt bij mij terecht omdat ik nog min of meer thuis woon. Dus haast vanzelfsprekend, terwijl ik helemaal niet op drukte zit te wachten en het liefst rustig met een grote hoeveelheid chocola en chips op de bank zit.
Hebben jullie ook zo'n moeite met de goedbedoelde bezoeken van familie? Lekker met vrienden chillen vind ik wel oke. Maar in de familie zijn wij ineens het gezin zonder man/vader. Niet meer gewoon de familie maar altijd wordt erachteraan gedacht "die hebben pas hun man/vader verloren". Zo werden we gister ook voorgesteld aan mensen op de verjaardag van mn tante. Ze zei letterlijk "DIt is mijn zusje, die is pas haar man verloren". Dan krijgt ze dus meteen de stempel "weduwe". En mensen praten ineens alleen maar over zieken en dooien.... Pffff......
Een verjaardag is ineens een opgave....

Fijn topic dit...herken veel in ieders verhalen!!!

Miss Vanilla

ps. Tis vandaag precies een maand geleden.....
  donderdag 5 november 2009 @ 20:59:16 #97
159094 Jack.
Verdwaalde Belg
pi_74433559
Zijn er mensen die ervaring hebben met psychologen gespecialiseerd in rouwverwerking ?
Ik overweeg om zo iemand te contacteren. Ik zit nu al ruim 10 maanden in een rouwproces en ik heb 't gevoel dat ik de pedalen helemaal kwijt ben.

Ik kan het niet aanvaarden, relaties lopen helemaal scheef (met echt extreme ruzies/discussies) en ik heb 't gevoel dat de oorzaak van dat alles bij mij ligt, of dat men mij die indruk wilt geven iig
Ik heb een verstikkend gevoel, alsof ik geen reden mag hebben om met mezelf in de knoop te zitten, er wordt mij geen ruimte gegund om alles rustig te verwerken en het lijkt alsof ik langs alle kanten belaagd/aangevallen wordt met bakken kritiek...
  donderdag 5 november 2009 @ 21:08:14 #98
25865 Bill_E
vijf plus 98!
pi_74433866
Misschien kan dit topic je helpen ? 1 ding is zeker. Praat er zoveel mogelijk over met vrienden, familie of juist met buitenstaanders. Dat laatste kan dan een psycholoog zijn. Of dit forum.
  donderdag 5 november 2009 @ 21:39:14 #99
159094 Jack.
Verdwaalde Belg
pi_74435198
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.

Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).
pi_74435403
Ik ervaar totaal geen steun, althans, hoor dat mensen zeggen sterkte enzo, maar echt steun, dat ervaar ik niet. Dat verwacht ik ook eigenlijk niet. Voor mijn gevoel, maak ik dit alleen door. Daar kan niemand iets aan doen, als ik er over praat voel ik me niet begrepen. Dit begrijp je alleen als je het zelf meemaakt, op de manier dat ik het doe.

En ieder maakt het anders mee, daarom sta je zo alleen voor mijn gevoel
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')