Omgaan met het overlijden van een dierbare #1

quote:

Op vrijdag 30 oktober 2009 22:42 schreef Stephan1237 het volgende:

[..]



Ik zou daar niet overheen komen

En een paar dagen later nog je baan kwijt raken ook.
Natuurlijk heb ik me klote gevoelen en moedeloos, maar dat hou je ook niet lang uit.
We hebben als groep vrienden bij elkaar gezeten, en zo hebben we gewoon steun aan elkaar gehad.
In mijn eentje zou ik er nooit overheen komen nee.

ik ben er op het moment ook weer veel mee bezig merk, is wat mijn moeder betreft 3 jaar geleden, m'n vader is al 17 jaar "weg".
met mijn moeder hadden we er vrde mee hoewel het wel heel gek en tegelijk heel mooi was zelf de crematie te regelen zoals zij die wilde.
ze was ziek, ze was op en wilde naar mijn vader, blij dat mn jongere broer en ik dat hebben kunnen realiseren, ze staan in een nis naast elkaar.
waar ik alleen wel pissig van werd, is dat het crematorium met de rekening voor verlenging komt op haar sterfdag vorige week...

ps
sterkte fredo en alle anderen
( houd jezelf in de gaten, doe alles op jouw tempo en als je in de supermarkt moet huilen om dat je uit gewoonte een fles sherry mee wil nemen, laat t dan gewoon gaan...)

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2009 11:56 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Ja dat merk ik inderdaad wel en het is ook grappig om te zien dat het voor andere mensen makkelijker wordt als ze zien dat je er best heel goed over kan praten, dan vragen ze eerst heel voorzichtig hoe het nu met je is terwijl ze je verschrikt aankijken zo van oh jeee wat heb ik nu dan voor vraag gesteld! en als ze zien dat je zonder compleet in te storten antwoord kan geven is het meteen al veel meer ontspannen.

Laatst had ik dus de eerste verjaardag van mijn moeder zonder dat ze er zelf bij was en ik zag enorm tegen die dag op maar het ging eigenlijk verbazend goed, gewoon de dag doorlopen, wat bezoek gehad, wat gekletst, niks aan de hand. Maar de dag er na was ik echt een emotioneel wrak! Echt janken om de kleinste dingen, enorm moe, nergens zin in. Blijkbaar richt je je dan zo op DIE dag dat de emoties pas komen als je zelf weer wat tot rust komt, heel vaag is dat

Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 00:26 schreef childintime het volgende:

[..]

Dat is best jammer. Soms lijkt het alsof mensen bang voor je zijn. En zolang jij maar "normaal" doet, zijn ze allemaal vrolijk en opgelucht. Jij moet dus die dag vrolijk en opgewekt zijn. Dan is iedereen tevreden. De dag erna, als jij instort, zien zij dat toch niet....... In een maatschappij als de onze, waarin alles moet kunnen en de mogelijkheden zowat onbegrenst zijn, vind ik dit wel kwalijk. Op deze manier kun je namelijk ook makkelijk in een isolement terechtkomen. Als je niet zo sterk bent om die poppenkast vol te houden, gaan mensen je dus mijden, omdat ze niet om kunnen gaan met gevoelens van verdriet bij een ander. Dat is iets wat meestal als de pest gemeden wordt. Ik heb veel verdriet van het overlijden van mijn vader weggestopt; uit angst dat andere mensen niet wisten hoe met mijn verdriet en verlies om te gaan. Uiteindelijk breekt dit je wel op. Altijd een facade op moeten houden om anderen niet te kwetsen is iets wat je sloopt. En wat ook het rouw en acceptatie proces alleen maar vertraagd.

Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk

quote:

Op zaterdag 31 oktober 2009 00:43 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Dat is zeker waar! En ik ben er ook meer mee gestopt de laatste tijd, als ik me niet goed voel voel ik me niet goed daar ga ik niet meer over liegen.......en nog steeds vind ik dat soms moeilijk

Bizar is dat he. Dat je het gevoel van zoiets; een zo basaal en elementair gevoel moet wegstoppen en je er schuldig over moet voelen........Persoonlijk heb ik geleerd (maar goed ik ben geen 20 meer), dat ik doe wat ik moet doen. Als ik verdriet heb om iets als dit, dan is dat zo en ben ik niet van plan om mooi weer te spelen om aan de norm van anderen te voldoen. Ik hoop dat veel mensen hier (waaronder veel jonge mensen) hier moed uit halen. Voor zichzelf op komen. Zoiets meemaken van dichtbij is vreselijk, maar maakt je ook een volwassener mens. Iemand die directer en oprechter met gevoelens om gaat en zich minder aantrekt van wat de buitenwereld denkt en vindt.

Mijn broertje is inmiddels 5 jaar gelden overleden en soms gaat het maanden goed, voel ik me normaal.
Maar er zijn ook dagen/ momenten dat ik kennelijk veel kwetsbaarder ben. Dan kan ik om veel dingen huilen, en dus zeker om hem. En vooral thuis als het laat is, met een glaasje wijn op, komt het toch wel weer heftig naar de oppervlakte.
Ik kan er mee leven, maar kom er toch eigenlijk nooit overheen. Het blijft zeer doen. De oneerlijkheid....

lieve allemaal,

wat vreselijk wat jullie allemaal hebben moeten meemaken, niemand verdient het om een dierbare te verliezen ( op jonge leeftijd of niet). Doe vooral waar je je goed bij voelt. Neem je tijd en zorg goed voor jezelf. Heb er maling aan wat anderen vinden over hoe je je zou moeten voelen.
heel veel sterkte!

LDG

Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:37 schreef PBateman1978 het volgende:
Afgelopen zaterdag kreeg ik van mijn pa een ingelijste foto van mijn moeder.

Thuis aangekomen bekeek ik 'm, precies zoals ze was.
Daarna gaf ik m een mooi plekje in de woonkamer, om m 5 minuten later uit het zicht te zetten...

Wat een vreemd gevoel kreeg ik erbij zeg, snap niet dat een foto me zo zou raken.
''Eng'' is niet het juiste woord, maar toch kreeg ik er een heel ongemakkelijk gevoel bij.

Ik heb ook zulke foto's. Heel mooi, en ik heb geen idee waarom ik ze niet ophang.

Wij niet. Toen ik mijn overleden zus zag, herkende ik haar amper. Gewoon omdat ze er niet meer was. Ik zou niks hebben aan zo'n foto, omdat het voor mijn idee de persoon niet meer is. Alleen het lichaam.

Da's mooi Bill. Ik kan me indenken dat het voor jou dan mooi is.

En dat je zegt: misschien een rare vraag.... Ik ken eigenlijk geen rare vragen over dingen als doodgaan.
Om nog even terug te komen op het idee van 'normaal doen' en 'de schijn ophouden'......
Misschien ligt het aan de mensen die ik ken. De mensen die niet wisten of ik erover wilden praten, vroegen of ik het wilde. En anders zei ik gewoon duidelijk: het gaat niet lekker. En dan zei ik wat ik kwijt wilde.

[ Bericht 77% gewijzigd door krakkemieke op 02-11-2009 19:41:02 ]

Goed topic.

Ben zelf nu... alweer 4 maanden geleden mijn moeder verloren, toch redelijk plotseling na ee lang ziektebed. Veel van de emoties die hier worden beschreven, zijn voor mij heel herkenbaar. Ik heb er nog steeds van ondersteboven, ben depressief geweest, was 7 kg afgevallen en in 2 weken weer aangekomen, etc. Vrienden en familie heb ik niet te veel laten merken, des te meer mij vader en mijn vriend. Soms loop je wel tegen een muur van onbegrip aan, het is me een raadsel hoe met name instanties en organisaties verschrikkelijk lomp kunnen zijn in de administratieve afwerking van dit soort dingen.

Childintime, ik vond je kijk op wat je leert in zo'n rouwproces heel herkenbaar. Voor mij is dit de eerste keer dat ik de dood meemaak, ik ken niemand (persoonlijk), die is overleden. Begrippen zoals 'dood', 'nooit' etc zijn voor mij in een heel ander light kome te staan.

Ik herken ook veel in wat een andere user omschreef (weet even de username niet meer), dat hij/zij een stuk minder waarde hecht aan materiele zaken en andere dingen die "vroeger" belangrijk waren. Mijn kijk op wat belangrijk is in het leven is heel anders geworden.

Ik denk zelf niet dat ik er al "overheen" ben. Eind oktober was mijn verjaardag en heb de hele dag gehuild, des te meer omdat het die dag precies 4 maanden geleden was dat ze overleed. Ik zie enorm op tegen de kerstdagen, haar verjaardag, etc. Maar goed, de tijd heelt alle wonden zeggen ze, en ik heb vrede met het feit dat ze dood is. Het gemis is voor mij het moeilijkste.

Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.

Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.

Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.

Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.

Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.

[ Bericht 29% gewijzigd door capricia op 03-11-2009 00:48:16 ]

quote:

Op maandag 2 november 2009 18:34 schreef Bill_E het volgende:
Misschien een stomme vraag maar zijn er nog meer mensen die foto's van hun overleden dierbare gemaakt hebben toen ze opgebaard lagen ? Wij wel namenlijk

Wij hier thuis met het overlijden van mijn grootouders wel. Het is een "kans" die je maar 1 keer krijgt, weg is weg. Al kijk je er nooit meer naar, maar je hebt ze wel als de behoefte er ooit is.

Ik heb dat ook tegen mevr. Vanilla en familie gezegd. Het klinkt misschien cru, maar nu kan het nog mocht je ooit de behoefte hebben om te zien hoe diegene opgebaard lag. Het is immers toch de laatste halte zeg maar. Ze hebben bij mevr. Vanilla thuis toen idd ook foto's gemaakt.


grtz Vanilla

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 00:33 schreef capricia het volgende:
Perruche, Vier maanden is nog heel erg kort geleden voor zo iets heftigs. Natuurlijk ben je er in vier maanden niet overheen. Dat duurt wel een poos hoor.

Pas achteraf (jaren later pas soms) kun je echt goed zien wat het met je leven en met jezelf gedaan heeft. Sommige dingen die vlak na het overlijden helemaal onbelangrijk waren, worden na een paar jaar toch weer weer wat belangrijker. Maar nooit meer zo idioot belangrijk als daarvoor.
Dat gold bij mij vooral voor materiele dingen, maar ook met betrekking tot kennissen enzo. Ik heb liever een of twee goede vrienden dan 10-tallen kennissen.

Sterkte met de kerstdagen enzo. Veel mensen kijken er tegenop. En ook dat heb ik me voor het overlijden nooit gerealiseerd.

Ik kan niet voor iedereen spreken. Maar...
Het is wel zo dat de tijd het makkelijker te dragen maakt. Dat is dan wel een troost. De eerste tijd leven veel mensen vaak nog in een soort roes, alsof je een zombie bent. Pas daarna komen mensen er vaak pas aantoe om dingen te verwerken / eens goed op een rijtje te zetten.
Rouw heeft ook gewoon een aantal fasen. Bijv. een van die fases is dat je heel heel heel erg boos kunt worden om niets bijv.
Dat gaat allemaal wel weer over...zolang je het de tijd maar geeft.

Flashbacks, gesprekken herhalen enzo hoort er ook allemaal bij, heb ik gemerkt.

Vier maanden is inderdaad niet veel, en ik had ook niet verwacht dat ik "eroverheen" zou zijn. Ik denk inderdaad ook dat je met de jaren dingen weer anders gaat zien, maar ik leef momenteel eigenlijk vooral in het nu. Gewoon de dagen tellen lijkt het soms. Ik bedoelde eigenlijk da ik had verwacht op zijn minst 4 maanden na dato wel een baan te hebben, of in ieder geval iets te onernemen, maar ik was er echt zo kapot van. ik ga nu er nog 3 weken tussenuit en hoop dan een baan te krijgen als ik terugkom. Ik hoop da het uiteindelijk goed is da ik er zo de tijd voor heb genomen.

Wat trouwens Bill_E vroeg over de foto's, verschillende mensen hebben dat wel aangedragen toen ze stierf, maar ik vond het echt een verschrikkelijk idee. Ik was erbij toen ze stierf en voor m'n gevoel was het echt een verschrikkelijk persoonlijk en intiem iets. Ik kon het niet verdragen dat mensen foto's zouden maken van d'r, zoals ze daar in opperste "naaktheid" lag, volledig onbeschermd. Ik vond het echt veel te prive.

*volgt topic

Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 18:14 schreef WanEnOonlie het volgende:
*volgt topic

Af en toe krijg ik het flink benauwd als ik er over nadenk dat mijn ouders ooit ook overlijden. Tegelijkertijd weet ik dat aan ieder leven een einde komt, en dat het ook bij mij plotseling over kan zijn. Ik hoop alleen dat ik net zo sterk kan zijn als mijn eigen vader als het moment daar is dat een dierbare overlijdt. Hij verloor binnen een half jaar onverwachts zijn moeder, zijn vader en onze hond. Dat lijkt me verschrikkelijk heftig, maar hij is altijd hetzelfde gebleven. Ik zou willen dat ik zulke sterke schouders had.

Op zo'n moment ben je ook wel sterk. Het is pas na een paar weken / maanden dat het echt binnenkomt. Zoiets kan heel erg vooruit geschoven worden. In het gezin van mijn moeder zijn ze nu (zo'n 40 jaar na dato) nog het verlies van hun moeder aan het verwerken en leven ze nog dagelijks met bepaalde persoonlijke gevolgen. In hun tijd was het normaal om door te gaan en er niet over te praten. Omdat mijn moeder hier veel over heeft gepraat, weet ik dat het nu voor ons gezin belangrijk is om te blijven praten en elkaar goed in de gaten te houden. Ik merk alleen dat ik het leed van iedereen op me wil nemen. Het wordt me af en toe ook teveel. Ik ben er voor mam, door veel thuis te zijn. Maar thuis is thuis niet meer....
Ik ben er voor mn jongste broer, die heeft het zo moeilijk! En mn oudste broer is deze week ook "ingestort" dus die betrek ik zo min mogelijk in de dagelijkse dingen. Ineens moet je afspraken maken over wie er meegaat met verjaardagen, wie er zondags thuis is etc. Het meeste komt bij mij terecht omdat ik nog min of meer thuis woon. Dus haast vanzelfsprekend, terwijl ik helemaal niet op drukte zit te wachten en het liefst rustig met een grote hoeveelheid chocola en chips op de bank zit.
Hebben jullie ook zo'n moeite met de goedbedoelde bezoeken van familie? Lekker met vrienden chillen vind ik wel oke. Maar in de familie zijn wij ineens het gezin zonder man/vader. Niet meer gewoon de familie maar altijd wordt erachteraan gedacht "die hebben pas hun man/vader verloren". Zo werden we gister ook voorgesteld aan mensen op de verjaardag van mn tante. Ze zei letterlijk "DIt is mijn zusje, die is pas haar man verloren". Dan krijgt ze dus meteen de stempel "weduwe". En mensen praten ineens alleen maar over zieken en dooien.... Pffff......
Een verjaardag is ineens een opgave....

Fijn topic dit...herken veel in ieders verhalen!!!

Miss Vanilla

ps. Tis vandaag precies een maand geleden.....

Zijn er mensen die ervaring hebben met psychologen gespecialiseerd in rouwverwerking ?
Ik overweeg om zo iemand te contacteren. Ik zit nu al ruim 10 maanden in een rouwproces en ik heb 't gevoel dat ik de pedalen helemaal kwijt ben.

Ik kan het niet aanvaarden, relaties lopen helemaal scheef (met echt extreme ruzies/discussies) en ik heb 't gevoel dat de oorzaak van dat alles bij mij ligt, of dat men mij die indruk wilt geven iig
Ik heb een verstikkend gevoel, alsof ik geen reden mag hebben om met mezelf in de knoop te zitten, er wordt mij geen ruimte gegund om alles rustig te verwerken en het lijkt alsof ik langs alle kanten belaagd/aangevallen wordt met bakken kritiek...

Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.

Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).

Ik ervaar totaal geen steun, althans, hoor dat mensen zeggen sterkte enzo, maar echt steun, dat ervaar ik niet. Dat verwacht ik ook eigenlijk niet. Voor mijn gevoel, maak ik dit alleen door. Daar kan niemand iets aan doen, als ik er over praat voel ik me niet begrepen. Dit begrijp je alleen als je het zelf meemaakt, op de manier dat ik het doe.

En ieder maakt het anders mee, daarom sta je zo alleen voor mijn gevoel

Maar je omgeving laat je wel vrij om het op jouw manier te verwerken, dat is ook een vorm van steun.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 21:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.

Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).

hey jack,

Ik ben wel naar een psycholoog geweest, niet zozeer voor het rouwverwerkingsproces als wel voor problemen die zich voordeden door wat er was gebeurd.

Ik weet niet of je het erover wil hebben hier op het forum zonder je kloon ( ) maar zou je eens kunnen uitleggen wat je bedoelt als je zegt dat je geen steun ervaart?

Steun van vrienden enzo valt mij ook behoorlijk tegen. Ik had ht ook niet anders verwacht, er was een lang ziektebed voorafgegaan aan de dood en bij iedere tegenslag liepen er weer een paar mensen weg. Mensen die er wel voor je zijn is misschien een handjevol, als je geluk hebt. Echt steunen, als in ook eens bellen na die eerste paar weken, of eens een kaartje sturen of weet ik wat, heb ik ook bar weinig gehad. k vind het heel naar, alleen m'n pa en mn vriend doen er wat aan voor m'n gevoel. Misschien dat ik m'n vrienden ermee tekort doe, maar ik geloof toch dat als hun zoiets was overkomen, ik meer van me zou laten horen dan wat de meesten nu bij mij doen. Ik weet niet of het angst of onwetendheid is ofzo, maar goed.

Realiseer je wel dat de enige die je echt steun kan geven jijzelf bent. Als je naar een psycholoog gaat kan die je hooguit helpen dingen helderder te maken, erover te praten, je ei kwijt te kunnen. Maar dingen oplssen doen ze niet is mijn ervaring

Er zijn 4 personen die echt weten waarin ik zit, waarvan 1 die ik regelmatig zie en waar ik dus ook op tijd en stond m'n ei kwijt kan op de nodige momenten. De anderen zie of hoor ik eerder sporadisch, maar ze informeren dan wel hoe het gaat en als ik er nood aan heb kan ik ook daar m'n verhaal aan kwijt.

Verder zijn er genoeg mensen die op de hoogte zijn van het verlies, maar zoals normaal ook veel die er niet genoeg bij stil staan/stonden om te beseffen hoe groot het verlies daadwerkelijk is. Daar maak ik ook geen probleem van, ik hoef ook geen 20 mensen om mij heen die elke 5mins vragen of alles ok is.
Waar ik echter wel een probleem van maak is dat er enkele mensen zijn die verdomd goed weten hoe zwaar het mij allemaal valt, of het toch zouden moeten weten. Dat zijn ook mensen die het dichtst bij mij staan en waar ik dus 0,0 steun van ervaar. Het zijn ook die mensen die mij bedelven onder allerlei kritiek. Het zal vast ook wel meespelen dat deze personen onderling ook in oorlog leven (en daar zit ik dus zo wat tussenin...).
Het is dus niet zozeer het rouwen op zich dat een probleem is, maar het is alles daaromheen waardoor ik geen ruimte krijg om te rouwen (ook niet na 10 maanden).

Dat een psycholoog vooral praten is en niet daadwerkelijk dingen oplossen, dat snap ik. Dat is ook de reden waarom ik er niet mee verder gegaan ben, omdat ik nog niet overtuigd ben dat het echt een oplossing zal zijn.

Dag allemaal,

Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)

Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!

Ik ben bang dat ik het helemaal verkeerd formuleer Jack, maar goed.....

Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.

Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?

Toen mijn zus overleed, konden sommige mensen ook niet begrijpen dat ik na de crematie kon lachen. Maar ik was vooral heel blij en dankbaar dat ik zo'n mooi mens als zus had gehad. Als ik dat uitlegde, begrepen ze het wel.

Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.

Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.

Sterkte!

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:11 schreef moensie het volgende:
Dag allemaal,

Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)

Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!

Welkom Moensie!

Je weet het vast wel, je moet imho die pijn toch meemaken. Hoe je dat doseert verschilt voor iedereen.
En ik heb ook geleerd om vervelende reacties te negeren.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.

Helemaal correct

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.

Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?

Ja.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.

Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
[

Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 19:26 schreef Jack. het volgende:

[..]

Helemaal correct
[..]

Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.
[..]

Ja.
[..]

Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
[..]

Nee. Als je niet tegen je moeder vertelt wat je meemaakt en hoe je je voelt, weet zelfs je moeder het niet. Mijn moeder vroeg het wel. Maar zij wist het dus ook niet. En dat is logisch.
Het is heel vervelend dat jouw moeder tegen andere mensen over je praat. Maar als die familieleden daarom dingen tegen je zeggen kan je antwoorden: dat is prive, daar wil ik niet over praten.

Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?

Er is niks mis mee als je naar een psycholoog gaat. Als jij het idee hebt dat dat je dingen op een rij moet zetten en je komt er niet uit, prima, ga naar een *loog/*chiater.

quote:

Op dinsdag 6 oktober 2009 21:42 schreef Bill_E het volgende:
Over het overlijden van een dierbare vind ik amper topics. Ik had eigenlijk wel een verzamel topic gevonden. Ik ben net mijn vader plotseling verloren en was op zoek naar verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Of zoek ik fout ?

wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verloren
ik kom er nooit over heen...

Jack:
Ik ga hiervoor ook naar een psycholoog, ben nog wel aan het zoeken naar de "goeie" omdat ik ook met andere dingen kamp. Ik ben 2 jaar in behandeling geweest voor een eetstoornis en mijn ervaring met een psycholoog is heel goed. Alleen moet er wel een "klik" zijn. Een psycholoog geeft ook handvatten om verder te kunnen en laten je dingen soms in een ander licht zien waardoor je ineens anders gaat denken. Dat is mijn ervaring. Ik denk voor jou heel goed als ik dat zo hoor. Vooral als je plannen hebt om de banden met je familie te doorbreken..... Sjeetje dat is nogal wat...
Ik had erge moeite met mijn vader een aantal jaren terug. Hij was onredelijk streng waar ik als overgevoelig zieltje niet mee om kon gaan. Ik wist niet meer wie ik was en wat ik deed omdat ik dat wilde of omdat dat van me werd verwacht. Ik ben door een hoop shit een eetstoornis gaan ontwikkelen om de boel te verdoven. De therapie heeft me geleerd mezelf beter te uiten. Ik ben in gesprek gegaan met mijn vader op een heel andere manier als wat ik gewend was, waardoor er voor hem dingen duidelijker werden, maar ook voor mij. Hierdoor zijn we juist dichter naar elkaar toe gegroeid. Zeker heb ik daarna ook nog ruzies gehad waarbij ik dacht dat het niet meer goed zou komen. Maar toch is een bloedband sterk.
Ik denk echt dat het je kan helpen, maar ik wil je ook aanraden als je bij de eerste poging niet een "klik" ervaart, dat je dan niet stopt met proberen. Echt, mijn ervaringen zijn super.
Omdat ik nu ergens anders woon als destijds is het logistiek niet zo fijn om daar weer terug te gaan, dus ga ik op zoek naar een psych die me kan helpen, ook weer met het eten. Omdat dat wat specialisme vereist neem ik niet zomaar met elke praktijk genoegen ;-). Hou vol! Echt waar, het kost wat moeite, maar iedereen heeft zoveel kracht in zich! Je moet alleen inderdaad de goede stimulans krijgen om dit te verwerken en kracht te krijgen om de rest van het leven weer met volle kracht aan te kunnen.


Nadia:
Godverdomme wat is dat kut zeg!!! Ongelofelijk klote... Geen andere woorden voor.... Ik weet dat wat ik heb meegemaakt klote is, maar nog te doen. Maar echt, ongelofelijk kut. Als je dingen kwijt wilt, wij luisteren (=lezen).

Kop op iedereen, tot de volgende post!
xx Miss Vanilla

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 22:55 schreef Bill_E het volgende:

[..]

Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?

ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.

Nadia, wat moet dat ongelofelijk moeilijk voor je zijn. Ook met niemand praten. Doet praten nog te pijn?
Als ik het goed begrijp was jij ook bij datzelfde ongeluk betrokken. Dat is helemaal klote. Heb je ook schuldgevoelens? (waarom jij het wel hebt overleefd en zij niet?). Heb je geen hulp gekregen?
Inderdaad echt factor 100 x erger, dat was hier al goed verwoord......
Hoe lang is dat ongeluk geleden?

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 7 november 2009 13:38 schreef nadiaschoonheid het volgende:

[..]

ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.

heel bizar verhaal. heb mijn moeder plotseling verloren (zware beroerte).
ik heb mijn moeder in enkele uren in een coma zien glijden waar ze niet meer uit kwam.
van "ik heb zo'n erge hoofdpijn" "ik voel mijn arm niet meer" tot haar laatste woorden "auwa auwa, dit doet zo'n pijn"(toen ze een dikke infuusnaald in der been staken).

ook ik merk dat wij (broertje, vader en ik erg veranderd zijn).

wat ik wel merk is dat het belangrijk is om er met bepaalde mensen over te praten al is het maar dat je ff een knuffel krijgt of ff op iemands schouder kunt uithuilen.

vergeten doe je zoiets nooit maar op een gegeven moment kun je het een plek geven, kan alleen helaas heel lang duren

Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

[ Bericht 0% gewijzigd door Cocktailprikker op 09-11-2009 21:18:59 ]

Tja wat valt er dan nog te zeggen... wat zullen jullie het zwaar hebben.
Veel sterkte en steun elkaar.

God wat is dat erg zeg. AL die verhalen hierzo, een brok in mn keel..

Sterkte allemaal

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Hai, dat in slaap brengen vond ik zelf heel fijn werken. Mijn moeder heeft het ook gehad. Na maanden van pijn, eindelijk een vredige blik op haar gezicht toen ze in slaap werd gebracht. (alleen ze begon hard te snurken) 3 uur later was het ook al over bij mijn moeder. Sterkte jongen!

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Bahbah, sterkte. Lijkt me een vreselijke beslissing, ookal is het niet echt een beslissing maar kan het waarschijnlijk eigenlijk niet anders... hoop dat je het een beetje aankan, heel veel sterkte...!

Ben toch wel blij wat dat betreft dat het bij mijn mams "gewoon naturlijk" ging... alleen de laatste 1 of 2 uur wilde ze extra morfine, en ze was eigenlijk nog vrij helder tot een uur van tevoren. Maar ja, afscheid is altijd kut eigenlijk, hoe het ook gaat.

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.

30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.

@Jack

Ik ben geen diepzinnige prater van nature, maar ik heb op een begeven moment wel de stap genomen om naar een psycholoog te gaan na het overlijden van mijn ouders. Ik had het idee dat ik tegen muren aan begon te lopen en mijn huisgenoten konden totaal geen hoogte krijgen van me.

Kijk wel met gemengde gevoelens terug op die sessies, heb er zelf ca. 12 gehad. Enerzijds heeft het m'n ogen geopend waarin we op bepaalde situaties hebben teruggeblikt. Het zal de eerste keer in ieder geval niet meevallen, want dan ben je doodmoe na zo'n sessie. Anderzijds werd het op een begeven moment een herhaling van 'ja maar, dat verdriet blijf je toch houden'.

Ik heb er zeker wel wat aan gehad. Maar mijn vader is nu 6,5 jaar dood en mijn moeder alweer bijna 2 jaar, denk niet dat iemand zou kunnen vertellen hoe een dame van 24 daar mee om moet gaan. Praat nog wel regelmatig met een collega die haar moeder is verloren en dan vind je toch wel veel steun bij elkaar.

quote:

Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :

Nou even een update wat mijn moeder aangaat..

Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.

Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...

Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken

Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden

Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...

quote:

Op donderdag 12 november 2009 15:33 schreef jjstyle333 het volgende:

[..]

Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.

30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.

Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!


Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.

Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.

xx Miss Vanilla

Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.

Herkenbaar ?

Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:02 schreef _Vanilla_ het volgende:

[..]

Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
[..]

Ik had mij weken terug al "voorbereid" op het einde na die hartaanvallen, maar nu is het slechts wachten en het aanzien van lijden, evenals zelf daardoor enorm lijden. Wel voel ik me nu iets fijner, nou mama van haar lijden zo veel mogelijk af is. Ik heb net nog even bij haar gezeten en ze had haar ogen half open voor een paar minuten Maar ze ligt er nu rustig bij, ademt ook rustig. De morfinedosis gaat wel omhoog, ik hoop echt dat ze niet lang meer zo hoeft te lijden, en dat we een soort van verder kunnen. Ook al wil ik daar eigenlijk helemaal niet aan denken, moet het wel

quote:

Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!


Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.

Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.

xx Miss Vanilla

Ik kan het heel goed van 2 kanten bekijken. Je wilt er zijn voor je moeder, dat is begrijpelijk. Je wilt ook dat anderen er zijn voor je moeder, zoals je dat zelf doet verwacht je dat ook van hun Het is echter ook belangrijk dat je momenten voor jezelf kunt nemen, als je dat wilt.

Zelf merk ik dat ik dat heel veel doe. Ging gewoon een heel weekend naar mijn vriendin, even niks, even weg van alle ellende. Het brengt ook een hoop frustratie mee om continu bij die ellende te zijn, en zeker als je daar dan ook nog met meerdere personen bent. Ik zit hier thuis met 1 tante 24/7, een andere tante 12-6, mijn zus en haar vriend slapen in het tuinhuis, en dan komen er ook nog allerlei mensen om afscheid te nemen, en er voor ons te zijn, (grote familie van mama). Dan kan het echt heerlijk zijn om even weg van dat lijden te zijn.

Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.

Herkenbaar ?

Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.

Ik herken dit helemaal Was al vrij onverschillig over het algemeen, maar nu gebeurd er zoveel dat ik echt niet weet hoe en wat en dat het me ook weinig kan schelen Ik voel me zo geleefd, ben blij als dat voorbij is

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.

Herkenbaar ?

Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.

Herkenbaar.
Volgens mij omdat je in veel dingen die je anders leuk vond, gewoonweg het nut/de fun niet meer ziet.
Ik geniet veel minder van het leven en simpele dingen dan voorheen iig.
Geen idee of dat ooit nog terugkomt.

quote:

Op donderdag 12 november 2009 17:37 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]


Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
[..]

Mam zegt ook dat ze het fijn vind om af en toe alleen te zijn en tot zichzelf te komen. Maar afgelopen zondag is mijn broer 2 uur op bezoek geweest, verder was ze alleen. Ze zei zelf dat ze een rotzondag had gehad en zich erg alleen had gevoeld. Dat vind ik kei klote. Tis inderdaad dat ik verwacht dat mn broers ook wat beter nadenken omdat ik dat doe. Maar het is ook zo logisch! (vind ik) Mam heeft nu het meeste verdriet en wordt het meest geconfronteerd met het overlijden van pap. Dan denk je toch aan haar? Zij komt nu op de eerste plaats, wij komen op de 2e plaats. Sowieso zit dat zorgen voor anderen heel erg in me. Ik moet dat leren, voor mezelf kiezen. Maar dat moet ik zekerheid hebben dat het met de rest goed gaat.

xx Miss Vanilla

edit van Mr. Vanilla.

Cocktailprikker, ook heel veel sterkte van Mr Vanilla die hier mee leest!

[ Bericht 8% gewijzigd door _Vanilla_ op 12-11-2009 18:24:09 (quote gefixxt) ]

Wat ik eigenlijk het meest irritant vind is dat je zelf wat dat betreft in een heel andere ritme zit dan je eigen omgeving. In het begin heeft iedereen er aandacht voor, maar na een tijdje vraagt niemand er nog naar. Dat kun je je vrienden natuurlijk niet verwijten, maar je eigen verwerkingstermijn is veel langer dan de periode dat je vrienden er aandacht voor kunnen hebben.

Zelf ben ik er ook wel vrij luchtig in, en praat er makkelijk over, maar je ziet toch vaak dat mensen ineens op hun hoede zijn als het onderwerp ter sprake komt. Die neigen dan toch weer naar de 'zwaar gesprek'-modus terwijl ik er helemaal niet een zwaar gesprek over hoef te hebben, ik wil het alleen ook niet inslikken als het toevallig ter sprake komt. Ik kan er best op een heel ontspannen manier over praten, maar op een enkeling na is het niet zo ontspannen voor de ander.

Ik heb zelf niet zoveel moeite met de verwerking, ik heb vanaf het begin af aan het begrip verwerking vrij letterlijk genomen: Als werk dat moet gebeuren, wat je moet plannen, indelen en aanpakken en waar je vooral ook weer vrij van moet nemen. Maar praten is daar wel onderdeel van en wat ik wel heb gemerkt is dat praten héél wat anders is dan alleen maar denken, met een heel andere functie en heel andere gevolgen voor je geestesgesteldheid. Maar dat praten is dus sociaal wel eens lastig, niet een praatsessie van 2 uur, daar kan ik zo iedereen voor regelen, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil het er in een gesprek gewoon tussendoor kunnen gooien als het in me opkomt, zonder dat het zwaar wordt.

Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!
Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....

xx Miss Vanilla

ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 14:09 schreef _Vanilla_ het volgende:
Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!

Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Je kunt niet verwachten dat mensen hun aandacht er een jaar later nog voor hebben, terwijl ze het zelf niet ervaren hebben. En dan weten ze natuurlijk dat het heel belangrijk is, en dan denken ze dus ook dat het heel belangrijk is wat zij zeggen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Je kunt altijd een verkeerde opmerking maken, daar worden ze echt niet ineens meer dood van of zo, of het gemis groter.

quote:

Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....

xx Miss Vanilla

Ik heb het zelf ook gehad. Wist ik veel hoe ik met een ander zijn verlies om moest gaan. Je doet je best maar ik ervoer dat ook als heel moeilijk. Ik had dan wel dat ik er dan langere tijd daarna nog eens naar vroeg terwijl de aandacht van de meesten al was weggeebt (maar dat heb ik met andere dingen ook, ik kan zomaar iets van jaren geleden oprakelen), maar daar was ik dan meestal niet op mijn gemak in.

Ik ben zelf op een gegeven moment ook min of meer instructies gaan geven, beetje vertellen hoe ze met mij om moeten gaan. Dat haalt het gewicht er vanaf en dat is voor iedereen prettiger. En praten is volgens mij het beste wat je kunt doen. Wat je zelf uitspreekt komt van en tot grotere diepten dan wat je denkt. Het gaat niet om het gesprek, het gaat erom dat jij praat. Of dat nou wel een zwaar diepgaand gesprek is, of zomaar een opmerking of grap tussendoor.

Maar dat kan ik iedereen aanraden: Ik ben van begin af aan de baas over mijn eigen verwerkingsproces geweest. Dat is me niet overkomen, dat heb ik in de hand genomen. Het verlies is me overkomen, de verwerking niet. Ik stuur dat, nog steeds, en niemand anders en ik laat het ook niet door externe omstandigheden sturen. En mijn omgeving hoort daar gewoon bij, dus die moet je ook een beetje sturen.

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

Waar ben je precies bang voor?

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?

Ja, ik ga wel, regelmatig.

Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?
Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.

Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 15:56 schreef _Vanilla_ het volgende:
Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?

Ik weet natuurlijk niet hoe het moet, maar dat vind ik geen reden om het me maar te laten overkomen. Maar ik heb wel twee ouders in korte tijd verloren, en nog een vriend tussendoor, toch wat minder dierbaar. Dus ervaring telt ook.

Maar ik zie het zo dat het verdriet er gewoon in zit, en dat dat er hoe dan ook uit moet. Dat is wat ik als verwerking zie. Als een soort drukvat. Dan kun je de dop erop houden, en dan borrelt het er rustig een beetje langs, maar daar heb ik dus geen zin in, want dan verpest het ook altijd de leuke dingen of je werk, dan is het een soort constant rouwrandje om alles heen.

Dus ik zet het dan af en toe even open, de druk eraf halen, zoek de confrontatie op. Zoals even naar het graf gaan, dat is praktisch voor mij wat lastig om dat vaak te doen omdat het ver weg is, maar dan laat je je er gewoon wel even door in beslag nemen, zwelg je erin, ga je een potje janken. Maar dan daarna is het wel weer even weg, dat lucht gewoon op. Maar ook even wat foto's kijken of zo, er uitgebreid over praten, maar evengoed even een opmerking erover er tussendoor gooien. Dat zijn allemaal van die dingen waar je zelf voor kunt kiezen als je het ernaar hebt, en je kunt er ook niet voor kiezen.

Ik laat me daar niet door overvallen, ik wordt er niet mee geconfronteerd, ik confronteer het verdriet. En ook heel bewust want ik geloof er niet in dat je die confrontatie kunt ontlopen. Of ik zoek het op, en als ik dat niet doe dan vindt het mij wel, alleen niet wanneer ik het wil en hoe ik het wil, en waarschijnlijk op elke moment van de dag als een soort grauwheid die er altijd is. Ik ga liever af en toe even op zwart dan dat alles aldoor grijs is.

quote:

Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.

Eerst was het wel wat raar, maar mijn omgeving vindt dat eigenlijk wel heel prettig heb ik het idee. Nou ben ik sowieso niet van de fluwelen handschoentjes in de sociale omgang, dus misschien ligt dat bij anderen anders, maar ik heb het idee dat iedereen maar wat graag een beetje houvast heeft in dit soort kwesties.

quote:

Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.

xx Miss Vanilla

Maar dat zijn dus keuzes die je daarin kunt maken. Je kunt de tuin ervoor aanwijzen, maar ook beslissen dat je de confrontatie niet aan de tuin wilt hebben hangen. Bijvoorbeeld omdat je daarin ook wel eens tuinfeesten wilt hebben of erin wilt zitten en daar los van bent. Het is een keuze die je alleen maar zelf kunt maken, maar het is wel een keuze over hoe je het verwerkingsproces inricht.

Verder heb ik ook bedacht dat ik niet de eerste ben die hiermee zit, en dat het voor iedereen wel anders is maar dat je het wiel niet helemaal opnieuw hoeft uit te vinden. Zo'n begraafplaats en naar het graf wandelen, dat doen mensen al eeuwen. Dan denk ik dat zal dan wel werken, anders zouden ze dat wel anders gedaan hebben. Dat soort dingen benader ik dus wel positief.

Daar komt dan nog eens bij dat het hebben van die controle mij ook een goed gevoel geeft. Je hebt hoe dan ook wat te verstouwen, maar als je tegelijk het gevoel hebt dat je het goed aankunt en het goed in de hand hebt, dan wordt het wel wat minder zwaar.

Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.

Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.

Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.

Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.

Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 17:07 schreef Swingding het volgende:
Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.

Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.

Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.

Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.

Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.

Dat lijkt me erg moeilijk om je beide ouders op zo'n korte tijd te verliezen.
Zelf kan ik me er moeilijk in inleven omdat ik in onvrede leef met m'n moeder. M'n vader is ook 5 jaar geleden onverwachts overleden op 53 jarige leeftijd, maar ik heb er nooit echt een hechte band mee gehad.

Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...


Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:

[..]


Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...

Dat vergelijken heb ik ook wel. Ik werk bij de gemeente waarbij ik indicaties moet stellen of mensen voor bepaalde voorzieningen in aanmerking komen. (hulp bij het huishouden, woningaanpassingen, rolstoelen, vervoersvoorzieningen). Dan is het soms moeilijk om de verhalen van de mensen te horen. Ik heb in het begin bewust wat afstand gehouden en werk gedaan zonder het klantcontact. Mensen die zeggen dat wat hun is overkomen, het ergste is wat er kan gebeuren. Dan hebben ze het over een dwarslaesie ofzo. Dan denk ik, dat valt nog wel mee, er zijn nog mogelijkheden, je leeft nog! Het is wel aanpassen en moeilijk, maar je had er ook niet meer kunnen zijn. Alles is in heel ander perspectief komen te staan.
Ik vergelijk dan inderdaad ook met pap. Die was zo jong en heeft totaal geen kans gehad. Dan denk ik af en toe stiekem "niet zeuren!!". Maarja, ik moet objectief blijven in mijn werk.
Sowieso zeuren mensen vaak over dingen die ik nu ineens niet meer snap. Dingen die er nu niet meer toe doen.
Een collega die zich ineens druk maakt over glutenallergie (wat waarschijnlijk alleen maar aanstelleritis is) kan ik echt niet meer snappen. Dat soort dingen....

xx Miss Vanilla

quote:

Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:

[..]

Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.

Er staat ook gemiddeld Dat is ook de periode die in verschillende onderzoeken betrokken wordt. Net zoals al de stadia van kwaadheid en berusting en nog wat van die stadia die ik nu even niet uit mijn hoofd weet. En voor iedereen is het inderdaad anders. Mijn broer heeft na het overlijden van mijn moeder al snel weer zijn eigen leven opgepakt. Ik doe daar iets langer over. Bij mijn vader overigens hetzelfde. Hij had wel verdriet maar heeft eerder de knop omgezet om weer verder te gaan. Daaruit blijkt wel hoe verschillend mijn broer en ik zijn.

ik was 35 toen mijn vader overleed en had het gevoel dat ik ineens de volwassenheid in geslingerd werd. Ik denk ook mede doordat hij ook een bipolaire stoornis had en ik hem heel erg nodig had om mezelf te leren kennen. Na het overlijden van mijn moeder stond ik alleen maar heel verbaasd dat ik het allemaal volbracht heb zonder dat die bipolaire stoornis er zich mee ging bemoeien. Eigenlijk is toen heel veel op de automatische piloot gegaan en pas na 1 jaar kwam het verdriet er echt uit.

Wat jij zegt van die gedachten als iemand van 70 overlijd heb ik ook hoor. Ik denk dan altijd dat diegene niet in de wieg gesmoord is. Mijn vader en moeder waren duidelijk nog niet uitgeleefd toen ze overleden. Maar dat heb je nu eenmaal niet in de hand.

@cocktailprikker: Doe waar jij je nu prettig bij voelt. Wij zijn ook niet bij mijn moeder gebleven in die laatste dagen omdat we merkte dat ze in haar coma op ons reageerde en we gewoon 100% wisten dat ze dan niet 'los' zou laten. Heel veel sterkte deze dagen.

Veel sterkte iedereen!

Toen mijn zus overleed heb ik me voorgenomen om er op mijn manier mee om te gaan. En ik heb dus wel eens verbaasde reacties gehad, zoals toen ik lachte op de crematie. Maar ik was gewoon heel blij dat het druk was, dat zoveel mensen om haar gaven. En het was heel dubbel: ik was enorm verdrietig dat ze overleden was, maar ik was ook intens blij dat ik zoveel plezier met haar had. Ik wilde dat allebei toelaten en juist die goede herinneringen hebben me erg geholpen.

Swingding, ik herken de verbazing dat je niet geweldig instort. Mijn zus reed motor en ik heb altijd met de mogelijkheid geleefd dat er iets zou gebeuren. Het ging met mij ook niet goed en ik dacht dat dat ik dan gillend gek zou worden. En toch vind je ergens kracht. Uiteindelijk heeft het me geholpen om verder te komen.

Ik ga ook niet naar de begraafplaats en na 6 jaar weet ik waarom.
Ik heb daar niks meegemaakt met mijn zus en vader. Ik kan veel beter aan ze denken op plekken waar herinneringen zijn.
Ik ben er niet bang voor, maar ik heb er gewoon niks aan.

quote:

Op zondag 18 oktober 2009 @ 22:09 schreef Vivi het volgende:
*Meeleest

quote:

Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.

De begraafplaats is voor mij juist een plek waar ik naartoe ga als ik bang/boos/verdrietig ben, het is voor mij een plek om tot rust te komen maar ik ga er ook wel zomaar naartoe, gewoon even om hoi te zeggen. Soms ga ik weken niet en soms een paar keer per week, het zit op loop afstand dus dat is wel makkelijk. Wat anderen ook al vragen, waar ben je bang voor? Bang om emoties te laten zien daar hoeft niet en bijzondere dingen op een begraafplaats zie je niet, gewoon de grafstenen en soms wat mensen die er ook lopen, dat is alles.

Je hoeft er ook niet naartoe te gaan. Je moet doen waar jij je goed bij voelt en wanneer jij er klaar voor bent...
Blijkbaar ben je er nu nog niet klaar voor.
Alleen hoe langer je wacht, hoe groter de drempel waarschijnlijk wordt.....
xx Miss Vanilla

ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.

Dat heeft op zich niets met er klaar voor zijn te maken.
Als je er niets mee hebt, dan ga je gewoon niet. Je hebt er meer aan om in een omgeving te zijn waarin je de persoon ook gekend hebt dan op zo'n kil kerkhof te gaan staan.

Je moet er alleen niet bang voor zijn, maar ik denk dat het dan eerder de confrontatie is om te de naam van die persoon op het graf te zien staan en tot het besef te komen dat hij echt weg is.
Als je daar echt vanaf wil, dan kan je misschien iemand meenemen die dicht bij je staat en je kan opvangen als het moeilijk wordt eenmaal je daar bent.

Nadia: het is moeilijk in te schatten of je dan alle moed bij elkaar moet rapen voor het te laat is of dat je je dan gewoon meer tijd moet geven om die stap te maken.
Ik ben geneigd om het laatste te denken, je zit momenteel nog met te veel dingen die je nog geen plaats hebt kunnen geven, en het kerkhof is dan een stap te ver, en vooral een stap die je momenteel ook perfect kan laten. Als je er echt bang voor bent, laat het dan gewoon, daar valt geen schande over te spreken ofzo.
Al duurt het 10 jaar voor je het allemaal verwerkt hebt en wel naar het kerkhof kan gaan.

Ik ben zelf na de begrafenis naar het kerkhof geweest, en heb dat een paar maanden dagelijks gedaan. Voor mij was dat een plek waar ik dichtbij kon zijn, en ook omdat in mijn geval ik thuis geen gedeeld thuisgevoel met de persoon in kwestie had. Dus voor mij is het meer een vorm van "op bezoek gaan" zoals ik dat vroeger deed. Nu ga ik er nog wekelijks heen, en soms tussenin als ik een moeilijk moment heb.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 20:48 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.

Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 21:00 schreef krakkemieke het volgende:

[..]

Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.

Dat heb ik ook.
De momenten dat je vrolijk (nu ja...) bezig bent met iets en plots overvallen wordt door een herinnering aan iemand dierbaar die er niet meer is, vind ik veel moeilijker. Op zo'n moment zou ik liefst van al gewoon gelijk de auto instappen en naar het kerkhof rijden.

Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.

quote:

Op donderdag 19 november 2009 22:06 schreef Pyttpytt het volgende:
Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.

Dat dus..

Trusten iedereen!