R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Maar je omgeving laat je wel vrij om het op jouw manier te verwerken, dat is ook een vorm van steun.
hey jack,quote:Op donderdag 5 november 2009 21:39 schreef Jack. het volgende:
Ik heb er al ontzettend veel over gepraat met (enkele) vrienden, ook hier op het forum overigens (onder een kloon). Dat helpt op zich wel, krijg positieve reacties, maar het lost de situatie waarin ik zit niet op.
Het zijn ook de situaties die ernaast lopen die heel mijn verwerkingsproces blokkeren volgens mij. Alleen weet ik niet of ik dan een gemakkelijk excuus zoek en het daar dan op afschuif, of dat het echt zo is. Ik probeer ook voorzichtig te zijn met wat vrienden of mensen op een forum als mening hebben, dat zijn tenslotte geen (of toch weinig) mensen met psychologisch doorzicht.
Dit topic helpt eigenlijk weinig. Ik lees veel verhalen over mensen die plotseling iemand zijn kwijtgespeeld, maar telkens zie ik ook hoeveel steun ze krijgen uit hun omgeving. En dat is iets wat bij mij onvoldoende aanwezig is, dus ik herken mezelf niet in deze verhalen (slechts gedeeltelijk).
Ik ben wel naar een psycholoog geweest, niet zozeer voor het rouwverwerkingsproces als wel voor problemen die zich voordeden door wat er was gebeurd.
Ik weet niet of je het erover wil hebben hier op het forum zonder je kloon (
) maar zou je eens kunnen uitleggen wat je bedoelt als je zegt dat je geen steun ervaart? Steun van vrienden enzo valt mij ook behoorlijk tegen. Ik had ht ook niet anders verwacht, er was een lang ziektebed voorafgegaan aan de dood en bij iedere tegenslag liepen er weer een paar mensen weg. Mensen die er wel voor je zijn is misschien een handjevol, als je geluk hebt. Echt steunen, als in ook eens bellen na die eerste paar weken, of eens een kaartje sturen of weet ik wat, heb ik ook bar weinig gehad. k vind het heel naar, alleen m'n pa en mn vriend doen er wat aan voor m'n gevoel. Misschien dat ik m'n vrienden ermee tekort doe, maar ik geloof toch dat als hun zoiets was overkomen, ik meer van me zou laten horen dan wat de meesten nu bij mij doen. Ik weet niet of het angst of onwetendheid is ofzo, maar goed.
Realiseer je wel dat de enige die je echt steun kan geven jijzelf bent. Als je naar een psycholoog gaat kan die je hooguit helpen dingen helderder te maken, erover te praten, je ei kwijt te kunnen. Maar dingen oplssen doen ze niet is mijn ervaring
Er zijn 4 personen die echt weten waarin ik zit, waarvan 1 die ik regelmatig zie en waar ik dus ook op tijd en stond m'n ei kwijt kan op de nodige momenten. De anderen zie of hoor ik eerder sporadisch, maar ze informeren dan wel hoe het gaat en als ik er nood aan heb kan ik ook daar m'n verhaal aan kwijt.
Verder zijn er genoeg mensen die op de hoogte zijn van het verlies, maar zoals normaal ook veel die er niet genoeg bij stil staan/stonden om te beseffen hoe groot het verlies daadwerkelijk is. Daar maak ik ook geen probleem van, ik hoef ook geen 20 mensen om mij heen die elke 5mins vragen of alles ok is.
Waar ik echter wel een probleem van maak is dat er enkele mensen zijn die verdomd goed weten hoe zwaar het mij allemaal valt, of het toch zouden moeten weten. Dat zijn ook mensen die het dichtst bij mij staan en waar ik dus 0,0 steun van ervaar. Het zijn ook die mensen die mij bedelven onder allerlei kritiek. Het zal vast ook wel meespelen dat deze personen onderling ook in oorlog leven (en daar zit ik dus zo wat tussenin...).
Het is dus niet zozeer het rouwen op zich dat een probleem is, maar het is alles daaromheen waardoor ik geen ruimte krijg om te rouwen (ook niet na 10 maanden).
Dat een psycholoog vooral praten is en niet daadwerkelijk dingen oplossen, dat snap ik. Dat is ook de reden waarom ik er niet mee verder gegaan ben, omdat ik nog niet overtuigd ben dat het echt een oplossing zal zijn.
Verder zijn er genoeg mensen die op de hoogte zijn van het verlies, maar zoals normaal ook veel die er niet genoeg bij stil staan/stonden om te beseffen hoe groot het verlies daadwerkelijk is. Daar maak ik ook geen probleem van, ik hoef ook geen 20 mensen om mij heen die elke 5mins vragen of alles ok is.
Waar ik echter wel een probleem van maak is dat er enkele mensen zijn die verdomd goed weten hoe zwaar het mij allemaal valt, of het toch zouden moeten weten. Dat zijn ook mensen die het dichtst bij mij staan en waar ik dus 0,0 steun van ervaar. Het zijn ook die mensen die mij bedelven onder allerlei kritiek. Het zal vast ook wel meespelen dat deze personen onderling ook in oorlog leven (en daar zit ik dus zo wat tussenin...).
Het is dus niet zozeer het rouwen op zich dat een probleem is, maar het is alles daaromheen waardoor ik geen ruimte krijg om te rouwen (ook niet na 10 maanden).
Dat een psycholoog vooral praten is en niet daadwerkelijk dingen oplossen, dat snap ik. Dat is ook de reden waarom ik er niet mee verder gegaan ben, omdat ik nog niet overtuigd ben dat het echt een oplossing zal zijn.
Dag allemaal,
Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)
Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!
Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)
Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!
Ik ben bang dat ik het helemaal verkeerd formuleer Jack, maar goed.....
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?
Toen mijn zus overleed, konden sommige mensen ook niet begrijpen dat ik na de crematie kon lachen. Maar ik was vooral heel blij en dankbaar dat ik zo'n mooi mens als zus had gehad. Als ik dat uitlegde, begrepen ze het wel.
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
Sterkte!
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?
Toen mijn zus overleed, konden sommige mensen ook niet begrijpen dat ik na de crematie kon lachen. Maar ik was vooral heel blij en dankbaar dat ik zo'n mooi mens als zus had gehad. Als ik dat uitlegde, begrepen ze het wel.
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
Sterkte!
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Welkom Moensie!quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:11 schreef moensie het volgende:
Dag allemaal,
Allereerst wil ik iedereen veel sterkte wensen! Ook ik heb op zeer jonge leeftijd
(21e) mijn vader verloren aan een hartaanval. Komende december is het 4 jaar geleden,
maar het is nog steeds lastig te bevatten en daarom praat ik er ook bijna niet over.
De pijn die ik dan voel is zo heftig, dat ik er me maar voor ''afsluit''. Misschien inderdaad
fijn om hier ervaringen te delen. Had er al eerder een topic op FOK over geopend, maar
na een tijdje kreeg ik ook reacties waardoor ik me gekwest voelde, dus daar heb ik niet meer
geschreven! (Tis een discussieforum I know, maar soms doen online uitspraken je ook gewoon pijn)
Ik ga dit topic in elk geval goed in de gaten houden!
Je weet het vast wel, je moet imho die pijn toch meemaken. Hoe je dat doseert verschilt voor iedereen.
En ik heb ook geleerd om vervelende reacties te negeren.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Helemaal correctquote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Het is mijn ervaring dat mensen soms zo erg bezig zijn met hun problemen, dat ze niet aan jouw problemen denken. Ze ZOUDEN het moeten weten, maar ze denken gewoon niet na.
Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Dus moet jij het zeggen. 'Bedankt voor je opmerking, ik zal erover nadenken, maar nu even niet. Als ik eraan toe ben.' Zoiets.
Ja.quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Kan je ook tot op zekere hoogte begrijpen waarom ze kritiek hebben? Ik bedoel niet dat jij het per se verkeerd doet. Maar misschien omdat jij dingen op een manier doet, die zij niet begrijpen?
Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Mensen weten ook vaak niet dat je steun nodig hebt, tot je het vraagt. Ik vind steun vragen ook moeilijk.
Maar als je het vraagt, kan dat ook weer duidelijk maken hoe je je voelt.
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?quote:Op vrijdag 6 november 2009 18:21 schreef krakkemieke het volgende:
Bij een psycholoog is het niet veel anders als hier op het forum. Hij kan je tips geven. Of misschien worden dingen duidelijker voor jezelf, omdat je ze uitspreekt, ipv erover te denken.
[
quote:Op vrijdag 6 november 2009 19:26 schreef Jack. het volgende:
[..]
Helemaal correct
[..]
Ik heb erg duidelijk gemaakt dat ik niet zit te wachten op dergelijke opmerkingen, maar in mijn geval zien ze het niet in en gaan ze weer naar stap 1 (hierboven). Al tot vervelens toe geprobeerd, en ben het gewoonweg te moe om nog langer energie in zulke mensen te steken.
[..]
Ja.
[..]
Van m'n eigen moeder mag ik wel verwachten dat ze weet wanneer ik het moeilijk heb (woon nog thuis).
Ik ben al lang voorbij het punt dat ik m'n besluit heb gemaakt om volledig te breken met m'n moeder, omwille van heel deze situatie. Nu, mijn financiele situatie vereist dat ik nog minimaal (en hopelijk maximaal) 1 jaar thuis moet blijven. Daarna kan ik op mezelf wonen, en een hoop "draden" doorknippen, maar waar vroeger een jaar zo voorbij leek te vliegen, lijkt het nu gewoon een ontzettend lange lijdensweg die voor me ligt.
En gedurende die tijd blijft ze maar inkappen op mijn emotionele gemoedstoestand (of hoe je zoiets ook omschrijft), gaat ze haar beklag doen bij andere familieleden (grootvader bv) zodat ook zij tegen mij beginnen zeuren dat ik moet veranderen terwijl ik op dit moment vooral met rust gelaten wil worden (ook al tot vervelens toe gezegd, zonder resultaat) Cirkel die alsmaar dieper en dieper gaat.
[..]
Nee. Als je niet tegen je moeder vertelt wat je meemaakt en hoe je je voelt, weet zelfs je moeder het niet. Mijn moeder vroeg het wel. Maar zij wist het dus ook niet. En dat is logisch.
Het is heel vervelend dat jouw moeder tegen andere mensen over je praat. Maar als die familieleden daarom dingen tegen je zeggen kan je antwoorden: dat is prive, daar wil ik niet over praten.
Daar was ik idd al bang voor. Maar wanneer ga je dan wel naar een psycholoog ? Als je helemaal niemand hebt waar je je verhaal aan kwijt kunt ?
Er is niks mis mee als je naar een psycholoog gaat. Als jij het idee hebt dat dat je dingen op een rij moet zetten en je komt er niet uit, prima, ga naar een *loog/*chiater.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verlorenquote:Op dinsdag 6 oktober 2009 21:42 schreef Bill_E het volgende:
Over het overlijden van een dierbare vind ik amper topics. Ik had eigenlijk wel een verzamel topic gevonden. Ik ben net mijn vader plotseling verloren en was op zoek naar verhalen van mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Of zoek ik fout ?
ik kom er nooit over heen...
Jack:
Ik ga hiervoor ook naar een psycholoog, ben nog wel aan het zoeken naar de "goeie" omdat ik ook met andere dingen kamp. Ik ben 2 jaar in behandeling geweest voor een eetstoornis en mijn ervaring met een psycholoog is heel goed. Alleen moet er wel een "klik" zijn. Een psycholoog geeft ook handvatten om verder te kunnen en laten je dingen soms in een ander licht zien waardoor je ineens anders gaat denken. Dat is mijn ervaring. Ik denk voor jou heel goed als ik dat zo hoor. Vooral als je plannen hebt om de banden met je familie te doorbreken..... Sjeetje dat is nogal wat...
Ik had erge moeite met mijn vader een aantal jaren terug. Hij was onredelijk streng waar ik als overgevoelig zieltje niet mee om kon gaan. Ik wist niet meer wie ik was en wat ik deed omdat ik dat wilde of omdat dat van me werd verwacht. Ik ben door een hoop shit een eetstoornis gaan ontwikkelen om de boel te verdoven. De therapie heeft me geleerd mezelf beter te uiten. Ik ben in gesprek gegaan met mijn vader op een heel andere manier als wat ik gewend was, waardoor er voor hem dingen duidelijker werden, maar ook voor mij. Hierdoor zijn we juist dichter naar elkaar toe gegroeid. Zeker heb ik daarna ook nog ruzies gehad waarbij ik dacht dat het niet meer goed zou komen. Maar toch is een bloedband sterk.
Ik denk echt dat het je kan helpen, maar ik wil je ook aanraden als je bij de eerste poging niet een "klik" ervaart, dat je dan niet stopt met proberen. Echt, mijn ervaringen zijn super.
Omdat ik nu ergens anders woon als destijds is het logistiek niet zo fijn om daar weer terug te gaan, dus ga ik op zoek naar een psych die me kan helpen, ook weer met het eten. Omdat dat wat specialisme vereist neem ik niet zomaar met elke praktijk genoegen ;-). Hou vol! Echt waar, het kost wat moeite, maar iedereen heeft zoveel kracht in zich! Je moet alleen inderdaad de goede stimulans krijgen om dit te verwerken en kracht te krijgen om de rest van het leven weer met volle kracht aan te kunnen.
Nadia:
Godverdomme wat is dat kut zeg!!! Ongelofelijk klote... Geen andere woorden voor.... Ik weet dat wat ik heb meegemaakt klote is, maar nog te doen. Maar echt, ongelofelijk kut. Als je dingen kwijt wilt, wij luisteren (=lezen).
Kop op iedereen, tot de volgende post!
xx Miss Vanilla
Ik ga hiervoor ook naar een psycholoog, ben nog wel aan het zoeken naar de "goeie" omdat ik ook met andere dingen kamp. Ik ben 2 jaar in behandeling geweest voor een eetstoornis en mijn ervaring met een psycholoog is heel goed. Alleen moet er wel een "klik" zijn. Een psycholoog geeft ook handvatten om verder te kunnen en laten je dingen soms in een ander licht zien waardoor je ineens anders gaat denken. Dat is mijn ervaring. Ik denk voor jou heel goed als ik dat zo hoor. Vooral als je plannen hebt om de banden met je familie te doorbreken..... Sjeetje dat is nogal wat...
Ik had erge moeite met mijn vader een aantal jaren terug. Hij was onredelijk streng waar ik als overgevoelig zieltje niet mee om kon gaan. Ik wist niet meer wie ik was en wat ik deed omdat ik dat wilde of omdat dat van me werd verwacht. Ik ben door een hoop shit een eetstoornis gaan ontwikkelen om de boel te verdoven. De therapie heeft me geleerd mezelf beter te uiten. Ik ben in gesprek gegaan met mijn vader op een heel andere manier als wat ik gewend was, waardoor er voor hem dingen duidelijker werden, maar ook voor mij. Hierdoor zijn we juist dichter naar elkaar toe gegroeid. Zeker heb ik daarna ook nog ruzies gehad waarbij ik dacht dat het niet meer goed zou komen. Maar toch is een bloedband sterk.
Ik denk echt dat het je kan helpen, maar ik wil je ook aanraden als je bij de eerste poging niet een "klik" ervaart, dat je dan niet stopt met proberen. Echt, mijn ervaringen zijn super.
Omdat ik nu ergens anders woon als destijds is het logistiek niet zo fijn om daar weer terug te gaan, dus ga ik op zoek naar een psych die me kan helpen, ook weer met het eten. Omdat dat wat specialisme vereist neem ik niet zomaar met elke praktijk genoegen ;-). Hou vol! Echt waar, het kost wat moeite, maar iedereen heeft zoveel kracht in zich! Je moet alleen inderdaad de goede stimulans krijgen om dit te verwerken en kracht te krijgen om de rest van het leven weer met volle kracht aan te kunnen.
Nadia:
Godverdomme wat is dat kut zeg!!! Ongelofelijk klote... Geen andere woorden voor.... Ik weet dat wat ik heb meegemaakt klote is, maar nog te doen. Maar echt, ongelofelijk kut. Als je dingen kwijt wilt, wij luisteren (=lezen).
Kop op iedereen, tot de volgende post!
xx Miss Vanilla
Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )quote:Op vrijdag 6 november 2009 21:52 schreef nadiaschoonheid het volgende:
[..]
wat erg voor je..ik heb mijn beide ouders vorige jaar aan een auto ongeluk verloren
ik kom er nooit over heen...
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?
ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..quote:Op vrijdag 6 november 2009 22:55 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Dat lijkt me een factor 100 erger. Allebei in 1 klap op redelijk jonge leeftijd ( gok ik naar jou leeftijd )
Dan staat de wereld denk ik wel een tijd stil!
Wil je delen hoe je hier mee om gaat ? Of liever niet?
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.
Nadia, wat moet dat ongelofelijk moeilijk voor je zijn. Ook met niemand praten. Doet praten nog te pijn?
Als ik het goed begrijp was jij ook bij datzelfde ongeluk betrokken. Dat is helemaal klote. Heb je ook schuldgevoelens? (waarom jij het wel hebt overleefd en zij niet?). Heb je geen hulp gekregen?
Inderdaad echt factor 100 x erger, dat was hier al goed verwoord......
Hoe lang is dat ongeluk geleden?
xx Miss Vanilla
Als ik het goed begrijp was jij ook bij datzelfde ongeluk betrokken. Dat is helemaal klote. Heb je ook schuldgevoelens? (waarom jij het wel hebt overleefd en zij niet?). Heb je geen hulp gekregen?
Inderdaad echt factor 100 x erger, dat was hier al goed verwoord......
Hoe lang is dat ongeluk geleden?
xx Miss Vanilla
Damm, Nadia dat klinkt als het scenario van een film. Je hebt geeneens het afscheid mee kunnen maken.
Ik merk wel aan je dat je het totaal nog geen plekje hebt kunnen geven. Wat ook helemaal niet raar is! Als je profiel klopt was je 21 toen het gebeurde?
Ik merk wel aan je dat je het totaal nog geen plekje hebt kunnen geven. Wat ook helemaal niet raar is! Als je profiel klopt was je 21 toen het gebeurde?
heel bizar verhaal. heb mijn moeder plotseling verloren (zware beroerte).quote:Op zaterdag 7 november 2009 13:38 schreef nadiaschoonheid het volgende:
[..]
ik praat er eigenlijk nooit over..heb ik ook nooit gedaan..
ik weet het nog als de dag van gister,ik heb een week in het ziekenhuis gelegen,de dag dat ik bij kwam,het eerste wat in mij opkwam was het verschrikkelijke ongeluk..ik kon het niet geloven ik wist ook nog niet wie het overleefd had en wie niet.
de kamer zat vol met familieleden waaronder mijn broers en zussen oma opa tantes enz heb een hele groot fam.
ik keek de kamer door zoekend naar mijn pa en ma maar tevergeefs ik kon ze nergens zien
ik zag alleen maar dat mijn zussen zaten te huilen het verdriet was onbeschrijfelijk..
ik was nog erg zwak toen ik naar mijn ouders vroeg waren ze zijn..ik wist nog niet dat ze dood waren.
niet wetend dat ze al een paar dagen al begraven waren.
ik weet dat ik weken plat heb gelegen van verdriet.ik wou het er met nieman dover hebben.
ik zat weken in mijn kamer te huilen en niks doen,ik wou niemand zien niemand spreken.
het verdriet gaat bij mij nooit weg...
ik ben er wel een heel ander mens door geworden,vroeger was ik echt een vrolijk meid nu niet meer.
ik lach zelden tot bijna nooit,do egeen leuke dingen meer heb er ook geen zin in.
ik mis ze verschrikkelijk..ik word helemaal gek als ik me bedenk dat ik ze nooit meer zal zien.
wat ik van al zo erg vind is dat ik nooit naar hun begraafplaats ben geweest.
ik heb mijn moeder in enkele uren in een coma zien glijden waar ze niet meer uit kwam.
van "ik heb zo'n erge hoofdpijn" "ik voel mijn arm niet meer" tot haar laatste woorden "auwa auwa, dit doet zo'n pijn"(toen ze een dikke infuusnaald in der been staken).
ook ik merk dat wij (broertje, vader en ik erg veranderd zijn).
wat ik wel merk is dat het belangrijk is om er met bepaalde mensen over te praten al is het maar dat je ff een knuffel krijgt of ff op iemands schouder kunt uithuilen.
vergeten doe je zoiets nooit maar op een gegeven moment kun je het een plek geven, kan alleen helaas heel lang duren
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden 
[ Bericht 0% gewijzigd door Cocktailprikker op 09-11-2009 21:18:59 ]
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
En heeft ze toegestemd met het in slaap brengen, en waarschijnlijk niet meer wakker worden [ Bericht 0% gewijzigd door Cocktailprikker op 09-11-2009 21:18:59 ]
Tja wat valt er dan nog te zeggen... wat zullen jullie het zwaar hebben. 
Veel sterkte en steun elkaar.
Veel sterkte en steun elkaar.
Het is moeilijk vriendelijkheid weg te geven, het wordt bijna altijd teruggegeven.
Hai, dat in slaap brengen vond ik zelf heel fijn werken. Mijn moeder heeft het ook gehad. Na maanden van pijn, eindelijk een vredige blik op haar gezicht toen ze in slaap werd gebracht. (alleen ze begon hard te snurken)quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
3 uur later was het ook al over bij mijn moeder. Sterkte jongen!
Bahbah, sterkte. Lijkt me een vreselijke beslissing, ookal is het niet echt een beslissing maar kan het waarschijnlijk eigenlijk niet anders... hoop dat je het een beetje aankan, heel veel sterkte...!quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
Ben toch wel blij wat dat betreft dat het bij mijn mams "gewoon naturlijk" ging... alleen de laatste 1 of 2 uur wilde ze extra morfine, en ze was eigenlijk nog vrij helder tot een uur van tevoren. Maar ja, afscheid is altijd kut eigenlijk, hoe het ook gaat.
Sterkte kerel.quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
Ik heb het zelf ook meegemaakt.
30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.
"Van Duitsers heb je pas gewonnen als ze met de bus de stad uit zijn."
@Jack
Ik ben geen diepzinnige prater van nature, maar ik heb op een begeven moment wel de stap genomen om naar een psycholoog te gaan na het overlijden van mijn ouders. Ik had het idee dat ik tegen muren aan begon te lopen en mijn huisgenoten konden totaal geen hoogte krijgen van me.
Kijk wel met gemengde gevoelens terug op die sessies, heb er zelf ca. 12 gehad. Enerzijds heeft het m'n ogen geopend waarin we op bepaalde situaties hebben teruggeblikt. Het zal de eerste keer in ieder geval niet meevallen, want dan ben je doodmoe na zo'n sessie. Anderzijds werd het op een begeven moment een herhaling van 'ja maar, dat verdriet blijf je toch houden'.
Ik heb er zeker wel wat aan gehad. Maar mijn vader is nu 6,5 jaar dood en mijn moeder alweer bijna 2 jaar, denk niet dat iemand zou kunnen vertellen hoe een dame van 24 daar mee om moet gaan. Praat nog wel regelmatig met een collega die haar moeder is verloren en dan vind je toch wel veel steun bij elkaar.
Ik ben geen diepzinnige prater van nature, maar ik heb op een begeven moment wel de stap genomen om naar een psycholoog te gaan na het overlijden van mijn ouders. Ik had het idee dat ik tegen muren aan begon te lopen en mijn huisgenoten konden totaal geen hoogte krijgen van me.
Kijk wel met gemengde gevoelens terug op die sessies, heb er zelf ca. 12 gehad. Enerzijds heeft het m'n ogen geopend waarin we op bepaalde situaties hebben teruggeblikt. Het zal de eerste keer in ieder geval niet meevallen, want dan ben je doodmoe na zo'n sessie. Anderzijds werd het op een begeven moment een herhaling van 'ja maar, dat verdriet blijf je toch houden'.
Ik heb er zeker wel wat aan gehad. Maar mijn vader is nu 6,5 jaar dood en mijn moeder alweer bijna 2 jaar, denk niet dat iemand zou kunnen vertellen hoe een dame van 24 daar mee om moet gaan. Praat nog wel regelmatig met een collega die haar moeder is verloren en dan vind je toch wel veel steun bij elkaar.
Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.quote:Op maandag 9 november 2009 20:58 schreef Cocktailprikker het volgende:
Even crossposten :
Nou even een update wat mijn moeder aangaat..
Afgelopen week is ze nog verder afgetakeld, is niet helder meer, kan bijna niet praten, heeft zeer veel pijn en slaapt veel.
Vandaag is de huisarts geweest, en heeft mama een spuitje gekregen om de rest vd dag te slapen. Zometeen komt er een andere morfinepomp, en wordt ze in slaap gehouden. Verdere medicatie is ook stopgezet. Het is nu slechts nog een kwestie van dagen denk ik tot ze overlijd...
Ik zal blij zijn als het lijden van haar voorbij is, en ik verder kan met mijn lijden te verwerken
Overigens is euthenasie wel besproken, maar op haar laatste heldere moment wilde ze dit nog niet. Nu is zij niet helder genoeg meer om daar nog uitspraken over te doen
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)quote:Op donderdag 12 november 2009 15:33 schreef jjstyle333 het volgende:
[..]
Sterkte kerel.
Ik heb het zelf ook meegemaakt.
30 Juni is mijn moeder overleden, na 6 jaar strijden tegen kanker.
Sinds het overlijden van me moeder woon ik op mijzelf. ( ik woonde altijd met mijn moeder samen ) Kon wel in hetzelfde huis blijven wonen dat hadden wij allemaal al geregeld.
Mijn vader ken ik niet en ik was enigskind.
Ik ben een stuk volwassener geworden, heb alles geregeld qua crematie en heb de mensen zelf ingelicht.
Gisteren was ze eigenlijk jarig geweest dus heb ik s'avonds toen ik thuis was een kaarsje aangestoken voor der. Aankomende feestdagen zal nog heel apart/raar worden omdat totaal nog geen idee heb wat ik ga doen nu ik alleen ben.
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!
Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.
Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.
xx Miss Vanilla
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
Ik had mij weken terug al "voorbereid" op het einde na die hartaanvallen, maar nu is het slechts wachten en het aanzien van lijden, evenals zelf daardoor enorm lijden.quote:
[..]
Sjezus zeg, dat lijkt me ook niks...Dat je weet dat iemands einde eraan komt.... Pap was heel onverwachts, maar daardoor weet ik dat hij niet geleden heeft. Maakt het beseffen moeilijker, maar het geeft ook troost.
Hoe doe je dat, zo'n laatste dagen? Is dat berusting, of juist niet? In elk geval sterkte...
[..]
Wel voel ik me nu iets fijner, nou mama van haar lijden zo veel mogelijk af is. Ik heb net nog even bij haar gezeten en ze had haar ogen half open voor een paar minuten Maar ze ligt er nu rustig bij, ademt ook rustig. De morfinedosis gaat wel omhoog, ik hoop echt dat ze niet lang meer zo hoeft te lijden, en dat we een soort van verder kunnen. Ook al wil ik daar eigenlijk helemaal niet aan denken, moet het wel Ik kan het heel goed van 2 kanten bekijken. Je wilt er zijn voor je moeder, dat is begrijpelijk. Je wilt ook dat anderen er zijn voor je moeder, zoals je dat zelf doet verwacht je dat ook van hunquote:Kun je wel bij vrienden ofzo terecht? of verdere familie? (ooms tantes neefjes nichtjes)
"feestdagen" zijn altijd kut volgens mij als je pas iemand bent verloren, maar als je dan ook nog eens alleen staat........ook voor jou sterkte!!
Wil ik zelf ook nog wat kwijt. Ik woon nog min of meer thuis (gedeeltelijk thuis, gedeeltelijk bij mn vriend thuis die ongeveer 30 kilometer verder woont). Nu ben ik meer thuis als voor pap overleed. Ik wil goed voor mam zorgen omdat ik het idee dat zij alleen thuis is, niet zo goed kan verdragen. Ik probeer zo veel mogelijk thuis te zijn, maar ook nog bij mn vriend (Meneer Vanilla). Als ik dan van huis ben, wil ik er vanuit kunnen gaan dat mijn broers effe een oogje in het zeil houden thuis. Ik vraag het ze ook. Als ik dan thuis kom blijkt dat ze dat niet doen en dat mam nog grotendeels alleen is. Ik vind dat klote. Ik kan daardoor niet prettig van huis zijn. Ik moet op hun kunnen vertrouwen. Dus ik besloot mijn oudste broer (met de meeste tijd) hierop aan te spreken. Zegt hij dat ik wel moet snappen dat hij tijd voor zichzelf nodig heeft. Dus ik ontplofte een beetje omdat ik gemiddeld 4 nachten en dan ook bijvoorbeeld zaterdag overdag bij mam ben. En dus geen tijd voor mezelf heb. Thuis ben ik in een andere rol, kan ik niet ontspannen en moet ik voor iedereen zorgen (vind ik zelf). Dus ik stuit op een hoop onbegrip en niet op medewerking, terwijl ik erg mn best doe maar onderhand geen energie meer over heb. We hadden afgesproken samen(!!) door te gaan. Ik heb nu de indruk dat ik alleen ben. Mn jongste broer heeft het super druk met het verbouwen van zijn huis, hij heeft ook een vriendin die behoorlijk wat aandacht opeist. Dus er blijf vrij weinig meer over voor mam. Mijn oudste broer zegt dat hij voorlopig genoeg heeft aan zichzelf. Dus wie moet het weer opknappen?!
Pffff dat moest ik effe kwijt. Een hoop frustratie wat alleen maar in de weg zit.
Het schrijven alleen al helpt. Ik heb ook een boekje gekocht om dingen van me af te schrijven, maar dat ben ik natuurlijk weer vergeten mee te nemen. Maar gelukkig kan ik hier ook vanalles kwijt.
xx Miss Vanilla
Het is echter ook belangrijk dat je momenten voor jezelf kunt nemen, als je dat wilt.Zelf merk ik dat ik dat heel veel doe. Ging gewoon een heel weekend naar mijn vriendin, even niks, even weg van alle ellende. Het brengt ook een hoop frustratie mee om continu bij die ellende te zijn, en zeker als je daar dan ook nog met meerdere personen bent. Ik zit hier thuis met 1 tante 24/7, een andere tante 12-6, mijn zus en haar vriend slapen in het tuinhuis, en dan komen er ook nog allerlei mensen om afscheid te nemen, en er voor ons te zijn, (grote familie van mama). Dan kan het echt heerlijk zijn om even weg van dat lijden te zijn.
Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
Ik herken dit helemaalquote:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Was al vrij onverschillig over het algemeen, maar nu gebeurd er zoveel dat ik echt niet weet hoe en wat en dat het me ook weinig kan schelen 
Ik voel me zo geleefd, ben blij als dat voorbij is
Herkenbaar.quote:Op donderdag 12 november 2009 17:08 schreef PBateman1978 het volgende:
Ik merk dat ik een stuk onverschilliger ben geworden sinds mijn moeder is overleden, was daarvoor ook al wel vrij onverschillig, maar het is vele malen erger geworden.
Herkenbaar ?
Heb de laatste tijd ook het idee dat het weleens tegen me kan gaan werken, op het werk bv.
Volgens mij omdat je in veel dingen die je anders leuk vond, gewoonweg het nut/de fun niet meer ziet.
Ik geniet veel minder van het leven en simpele dingen dan voorheen iig.
Geen idee of dat ooit nog terugkomt.
Mam zegt ook dat ze het fijn vind om af en toe alleen te zijn en tot zichzelf te komen. Maar afgelopen zondag is mijn broer 2 uur op bezoek geweest, verder was ze alleen. Ze zei zelf dat ze een rotzondag had gehad en zich erg alleen had gevoeld. Dat vind ik kei klote. Tis inderdaad dat ik verwacht dat mn broers ook wat beter nadenken omdat ik dat doe. Maar het is ook zo logisch! (vind ik) Mam heeft nu het meeste verdriet en wordt het meest geconfronteerd met het overlijden van pap. Dan denk je toch aan haar? Zij komt nu op de eerste plaats, wij komen op de 2e plaats. Sowieso zit dat zorgen voor anderen heel erg in me. Ik moet dat leren, voor mezelf kiezen. Maar dat moet ik zekerheid hebben dat het met de rest goed gaat.quote:Op donderdag 12 november 2009 17:37 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik snap wel dat je wilt dat er continu iemand op je moeder let, echter ik heb ik mijn moeder soms ook "alleen" gelaten door zelf even naar boven te gaan, of iig weg van haar. Zij vond het ook wel fijn om even alleen te zijn.
[..]
xx Miss Vanilla
edit van Mr. Vanilla.
Cocktailprikker, ook heel veel sterkte van Mr Vanilla die hier mee leest!
[ Bericht 8% gewijzigd door _Vanilla_ op 12-11-2009 18:24:09 (quote gefixxt) ]
Wat ik eigenlijk het meest irritant vind is dat je zelf wat dat betreft in een heel andere ritme zit dan je eigen omgeving. In het begin heeft iedereen er aandacht voor, maar na een tijdje vraagt niemand er nog naar. Dat kun je je vrienden natuurlijk niet verwijten, maar je eigen verwerkingstermijn is veel langer dan de periode dat je vrienden er aandacht voor kunnen hebben.
Zelf ben ik er ook wel vrij luchtig in, en praat er makkelijk over, maar je ziet toch vaak dat mensen ineens op hun hoede zijn als het onderwerp ter sprake komt. Die neigen dan toch weer naar de 'zwaar gesprek'-modus terwijl ik er helemaal niet een zwaar gesprek over hoef te hebben, ik wil het alleen ook niet inslikken als het toevallig ter sprake komt. Ik kan er best op een heel ontspannen manier over praten, maar op een enkeling na is het niet zo ontspannen voor de ander.
Ik heb zelf niet zoveel moeite met de verwerking, ik heb vanaf het begin af aan het begrip verwerking vrij letterlijk genomen: Als werk dat moet gebeuren, wat je moet plannen, indelen en aanpakken en waar je vooral ook weer vrij van moet nemen. Maar praten is daar wel onderdeel van en wat ik wel heb gemerkt is dat praten héél wat anders is dan alleen maar denken, met een heel andere functie en heel andere gevolgen voor je geestesgesteldheid. Maar dat praten is dus sociaal wel eens lastig, niet een praatsessie van 2 uur, daar kan ik zo iedereen voor regelen, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil het er in een gesprek gewoon tussendoor kunnen gooien als het in me opkomt, zonder dat het zwaar wordt.
Zelf ben ik er ook wel vrij luchtig in, en praat er makkelijk over, maar je ziet toch vaak dat mensen ineens op hun hoede zijn als het onderwerp ter sprake komt. Die neigen dan toch weer naar de 'zwaar gesprek'-modus terwijl ik er helemaal niet een zwaar gesprek over hoef te hebben, ik wil het alleen ook niet inslikken als het toevallig ter sprake komt. Ik kan er best op een heel ontspannen manier over praten, maar op een enkeling na is het niet zo ontspannen voor de ander.
Ik heb zelf niet zoveel moeite met de verwerking, ik heb vanaf het begin af aan het begrip verwerking vrij letterlijk genomen: Als werk dat moet gebeuren, wat je moet plannen, indelen en aanpakken en waar je vooral ook weer vrij van moet nemen. Maar praten is daar wel onderdeel van en wat ik wel heb gemerkt is dat praten héél wat anders is dan alleen maar denken, met een heel andere functie en heel andere gevolgen voor je geestesgesteldheid. Maar dat praten is dus sociaal wel eens lastig, niet een praatsessie van 2 uur, daar kan ik zo iedereen voor regelen, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik wil het er in een gesprek gewoon tussendoor kunnen gooien als het in me opkomt, zonder dat het zwaar wordt.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!
Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....
xx Miss Vanilla
Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....
xx Miss Vanilla
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Je kunt het ze ook niet kwalijk nemen. Je kunt niet verwachten dat mensen hun aandacht er een jaar later nog voor hebben, terwijl ze het zelf niet ervaren hebben. En dan weten ze natuurlijk dat het heel belangrijk is, en dan denken ze dus ook dat het heel belangrijk is wat zij zeggen, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo is. Je kunt altijd een verkeerde opmerking maken, daar worden ze echt niet ineens meer dood van of zo, of het gemis groter.quote:Op vrijdag 13 november 2009 14:09 schreef _Vanilla_ het volgende:
Snap wat je bedoelt Weltschmerz. Soms herinnert iets aan pap en dan wil ik dat ook gewoon kunnen zeggen, zonder angstige gezichten te zien. Mensen verwachten volgens mij ook een zwaar gesprek ofzo. Echt heel herkenbaar wat je schrijft!
Ik heb het zelf ook gehad. Wist ik veel hoe ik met een ander zijn verlies om moest gaan. Je doet je best maar ik ervoer dat ook als heel moeilijk. Ik had dan wel dat ik er dan langere tijd daarna nog eens naar vroeg terwijl de aandacht van de meesten al was weggeebt (maar dat heb ik met andere dingen ook, ik kan zomaar iets van jaren geleden oprakelen), maar daar was ik dan meestal niet op mijn gemak in.quote:Mijn schoonfamilie had in het begin ook het idee dat ze het er steeds over moesten hebben. Terwijl ik dan voor mn gevoel juist uit de klotesituatie ging om mn gedachten te verzetten. Ik heb toen gevraagd aan Mister Vanilla of hij tegen zijn ouders wilde zeggen dat het niet steeds over dode mensen of zieke mensen hoeft te gaan. Juist niet. Laat mij maar praten als ik daar behoefte aan heb. Als ik daar geen behoefte aan heb, wil ik dat dat ook niet afgedwongen wordt.
Net zoals er voor ons geen handleiding is om met het verlies om te gaan, is er voor de omgeving ook geen handleiding hoe ze met "ons" om moeten gaan....
xx Miss Vanilla
Ik ben zelf op een gegeven moment ook min of meer instructies gaan geven, beetje vertellen hoe ze met mij om moeten gaan. Dat haalt het gewicht er vanaf en dat is voor iedereen prettiger. En praten is volgens mij het beste wat je kunt doen. Wat je zelf uitspreekt komt van en tot grotere diepten dan wat je denkt. Het gaat niet om het gesprek, het gaat erom dat jij praat. Of dat nou wel een zwaar diepgaand gesprek is, of zomaar een opmerking of grap tussendoor.
Maar dat kan ik iedereen aanraden: Ik ben van begin af aan de baas over mijn eigen verwerkingsproces geweest. Dat is me niet overkomen, dat heb ik in de hand genomen. Het verlies is me overkomen, de verwerking niet. Ik stuur dat, nog steeds, en niemand anders en ik laat het ook niet door externe omstandigheden sturen. En mijn omgeving hoort daar gewoon bij, dus die moet je ook een beetje sturen.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Waar ben je precies bang voor?quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Ja, ik ga wel, regelmatig.
Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?
Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.
Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.
xx Miss Vanilla
Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.
Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.
xx Miss Vanilla
Ik weet natuurlijk niet hoe het moet, maar dat vind ik geen reden om het me maar te laten overkomen. Maar ik heb wel twee ouders in korte tijd verloren, en nog een vriend tussendoor, toch wat minder dierbaar. Dus ervaring telt ook.quote:Op zaterdag 14 november 2009 15:56 schreef _Vanilla_ het volgende:
Weltschmerz, hoe doe je dat, de regie houden over het verwerkingsproces? Hoe weet je nou hoe het moet?
Maar ik zie het zo dat het verdriet er gewoon in zit, en dat dat er hoe dan ook uit moet. Dat is wat ik als verwerking zie. Als een soort drukvat. Dan kun je de dop erop houden, en dan borrelt het er rustig een beetje langs, maar daar heb ik dus geen zin in, want dan verpest het ook altijd de leuke dingen of je werk, dan is het een soort constant rouwrandje om alles heen.
Dus ik zet het dan af en toe even open, de druk eraf halen, zoek de confrontatie op. Zoals even naar het graf gaan, dat is praktisch voor mij wat lastig om dat vaak te doen omdat het ver weg is, maar dan laat je je er gewoon wel even door in beslag nemen, zwelg je erin, ga je een potje janken. Maar dan daarna is het wel weer even weg, dat lucht gewoon op. Maar ook even wat foto's kijken of zo, er uitgebreid over praten, maar evengoed even een opmerking erover er tussendoor gooien. Dat zijn allemaal van die dingen waar je zelf voor kunt kiezen als je het ernaar hebt, en je kunt er ook niet voor kiezen.
Ik laat me daar niet door overvallen, ik wordt er niet mee geconfronteerd, ik confronteer het verdriet. En ook heel bewust want ik geloof er niet in dat je die confrontatie kunt ontlopen. Of ik zoek het op, en als ik dat niet doe dan vindt het mij wel, alleen niet wanneer ik het wil en hoe ik het wil, en waarschijnlijk op elke moment van de dag als een soort grauwheid die er altijd is. Ik ga liever af en toe even op zwart dan dat alles aldoor grijs is.
Eerst was het wel wat raar, maar mijn omgeving vindt dat eigenlijk wel heel prettig heb ik het idee. Nou ben ik sowieso niet van de fluwelen handschoentjes in de sociale omgang, dus misschien ligt dat bij anderen anders, maar ik heb het idee dat iedereen maar wat graag een beetje houvast heeft in dit soort kwesties.quote:Wel goed wat je zegt, anderen uitleggen hoe je het wilt. Een beetje gebeurt dat toch wel.
Maar dat zijn dus keuzes die je daarin kunt maken. Je kunt de tuin ervoor aanwijzen, maar ook beslissen dat je de confrontatie niet aan de tuin wilt hebben hangen. Bijvoorbeeld omdat je daarin ook wel eens tuinfeesten wilt hebben of erin wilt zitten en daar los van bent. Het is een keuze die je alleen maar zelf kunt maken, maar het is wel een keuze over hoe je het verwerkingsproces inricht.quote:Pap is gecremeerd, we moeten hem nog uitstrooien. We hebben hem gecremeerd met het idee dat we toch niet naar zo'n begraafplaats toe gaan. Pap zit in ons hart. Als ik naar een plek wil om dicht bij pap te zijn, loop ik de tuin in. Pap hield van de tuin, dus dat vind ik een plek om bij hem te zijn.
We gaan pap over een tijdje uitstrooien over het strooiveldje van het crematorium. Maar dat lijkt me ook niet echt een plek om naartoe te gaan.
xx Miss Vanilla
Verder heb ik ook bedacht dat ik niet de eerste ben die hiermee zit, en dat het voor iedereen wel anders is maar dat je het wiel niet helemaal opnieuw hoeft uit te vinden. Zo'n begraafplaats en naar het graf wandelen, dat doen mensen al eeuwen. Dan denk ik dat zal dan wel werken, anders zouden ze dat wel anders gedaan hebben. Dat soort dingen benader ik dus wel positief.
Daar komt dan nog eens bij dat het hebben van die controle mij ook een goed gevoel geeft. Je hebt hoe dan ook wat te verstouwen, maar als je tegelijk het gevoel hebt dat je het goed aankunt en het goed in de hand hebt, dan wordt het wel wat minder zwaar.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.
Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.
Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.
Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.
Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.
Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.
Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.
Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.
Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.
Dat lijkt me erg moeilijk om je beide ouders op zo'n korte tijd te verliezen.quote:Op zaterdag 14 november 2009 17:07 schreef Swingding het volgende:
Ik heb 5 jaar geleden heel plots mijn vader verloren aan een hartstilstand. Zo van het een op het andere moment. Wij moesten 1,5 uur rijden vanaf het eerste telefoontje van mijn moeder. Onderweg kregen we het telefoontje dat we ons niet meer moesten haasten, het was al te laat. Mijn moeder heeft vanaf de eerste nacht gezegd dat ze alleen wilde blijven. Mijn broer en ik hoefde niet te blijven. Vol onrust ben ik toen ook naar huis gegaan. Daarna hebben we wel wat nachten doorgebracht met mijn moeder maar na de crematie was ze heel duidelijk; ze wilde niet dat wij ons zorgen gingen maken en moesten dus gewoon naar huis gaan om zoveel mogelijk ons eigen leven op te pakken.
Ik was al onder behandeling van een psychiater omdat ik een bipolaire stoornis heb en waarvoor ik ingeregeld moest worden op medicatie dus bij hem heb ik het een en ander kunnen uitbrullen en praten. Hij waarschuwde me al dat het rouwproces gemiddeld 3 jaar zou duren. En inderdaad kwam ik na 3 jaar rouw in een stadium waarin ik rust kreeg.
Net toen ik mijn vader een plekje heb gegeven kreeg mijn moeder een zware herseninfarct. (ze had al 9 jaar de ziekte van Kahler). Na 2,5 maand alles geregeld te hebben voor mijn moeder, in de buurt in onze caravan geleefd te hebben en alle gevechten aangegaan te zijn met ziekenhuizen en verpleegtehuizen is ze op 5 december 2007 in een coma geraakt en hebben mijn broer en ik besloten om de behandeling stop te zetten. Ze is op 9 december 's middags rustig overleden. En toen begon het proces weer opnieuw. Rouwen, opkrabbelen, nog meer rouwen en je ondertussen soms reuze sterk voelen want je hebt er geen 'last' meer van. Tot je kort daarop weer ergens tegenaan loopt waardoor je weer volop verdriet op je pad tegenkomt.
Beide zijn gecremeerd en beide staan ze nu hier in de vitrinekast in hun urn met hun foto's erbij. Het is niet dat ik iedere dag naar de urn kijk of wat dan ook maar ik voel me wel gerust dát ze hier zijn. Verder heb ik een herinneringshangertje aan mijn ketting waarin van beide een beetje as zit. Zo heb ik ze altijd bij me en dat geeft me een rustig gevoel.
Ik kan niet zeggen wat nou erger was. Mijn vader zo onverwachts of mijn moeder na zo'n strijd. Ze waren beide 65 op het moment van overlijden en dat vind ik zo oneerlijk.
Zelf kan ik me er moeilijk in inleven omdat ik in onvrede leef met m'n moeder. M'n vader is ook 5 jaar geleden onverwachts overleden op 53 jarige leeftijd, maar ik heb er nooit echt een hechte band mee gehad.
Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...
Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.
quote:Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:
[..]
Dat gevoel van oneerlijkheid herken ik erg goed. Bij mij manifesteert het zich vooral als ik ergens iets opvang van een overlijden en dan zeggen ze van hij was 70 of weet ik veel . En dan kan ik enkel maar denken hij/zij heeft iig wel zoveel jaar langer mogen leven... Klinkt een beetje ruw, en onbeschoft, en het is niet dat ik het niet erg vind voor die mensen maar het is een soort automatische gedachte dat ik ga uitrekenen hoeveel jaar verschil erin zit...
Dat vergelijken heb ik ook wel. Ik werk bij de gemeente waarbij ik indicaties moet stellen of mensen voor bepaalde voorzieningen in aanmerking komen. (hulp bij het huishouden, woningaanpassingen, rolstoelen, vervoersvoorzieningen). Dan is het soms moeilijk om de verhalen van de mensen te horen. Ik heb in het begin bewust wat afstand gehouden en werk gedaan zonder het klantcontact. Mensen die zeggen dat wat hun is overkomen, het ergste is wat er kan gebeuren. Dan hebben ze het over een dwarslaesie ofzo. Dan denk ik, dat valt nog wel mee, er zijn nog mogelijkheden, je leeft nog! Het is wel aanpassen en moeilijk, maar je had er ook niet meer kunnen zijn. Alles is in heel ander perspectief komen te staan.
Ik vergelijk dan inderdaad ook met pap. Die was zo jong en heeft totaal geen kans gehad. Dan denk ik af en toe stiekem "niet zeuren!!". Maarja, ik moet objectief blijven in mijn werk.
Sowieso zeuren mensen vaak over dingen die ik nu ineens niet meer snap. Dingen die er nu niet meer toe doen.
Een collega die zich ineens druk maakt over glutenallergie (wat waarschijnlijk alleen maar aanstelleritis is) kan ik echt niet meer snappen. Dat soort dingen....
xx Miss Vanilla
Er staat ook gemiddeldquote:Op zaterdag 14 november 2009 17:55 schreef Jack. het volgende:
[..]
Hoe komt je psyciater erbij dat het rouwproces 3 jaar zou duren ? Is dat op jouw persoonlijke situatie geschat, of is dat een algemene regel ? Je kan zoiets toch niet op voorhand bepalen? Bij de ene gaat het vlotter dan bij de andere afhankelijk van wat er allemaal meespeelt.
Dat is ook de periode die in verschillende onderzoeken betrokken wordt. Net zoals al de stadia van kwaadheid en berusting en nog wat van die stadia die ik nu even niet uit mijn hoofd weet. En voor iedereen is het inderdaad anders. Mijn broer heeft na het overlijden van mijn moeder al snel weer zijn eigen leven opgepakt. Ik doe daar iets langer over. Bij mijn vader overigens hetzelfde. Hij had wel verdriet maar heeft eerder de knop omgezet om weer verder te gaan. Daaruit blijkt wel hoe verschillend mijn broer en ik zijn. ik was 35 toen mijn vader overleed en had het gevoel dat ik ineens de volwassenheid in geslingerd werd. Ik denk ook mede doordat hij ook een bipolaire stoornis had en ik hem heel erg nodig had om mezelf te leren kennen. Na het overlijden van mijn moeder stond ik alleen maar heel verbaasd dat ik het allemaal volbracht heb zonder dat die bipolaire stoornis er zich mee ging bemoeien. Eigenlijk is toen heel veel op de automatische piloot gegaan en pas na 1 jaar kwam het verdriet er echt uit.
Wat jij zegt van die gedachten als iemand van 70 overlijd heb ik ook hoor. Ik denk dan altijd dat diegene niet in de wieg gesmoord is. Mijn vader en moeder waren duidelijk nog niet uitgeleefd toen ze overleden. Maar dat heb je nu eenmaal niet in de hand.
@cocktailprikker: Doe waar jij je nu prettig bij voelt. Wij zijn ook niet bij mijn moeder gebleven in die laatste dagen omdat we merkte dat ze in haar coma op ons reageerde en we gewoon 100% wisten dat ze dan niet 'los' zou laten. Heel veel sterkte deze dagen.
Veel sterkte iedereen!
Toen mijn zus overleed heb ik me voorgenomen om er op mijn manier mee om te gaan. En ik heb dus wel eens verbaasde reacties gehad, zoals toen ik lachte op de crematie. Maar ik was gewoon heel blij dat het druk was, dat zoveel mensen om haar gaven. En het was heel dubbel: ik was enorm verdrietig dat ze overleden was, maar ik was ook intens blij dat ik zoveel plezier met haar had. Ik wilde dat allebei toelaten en juist die goede herinneringen hebben me erg geholpen.
Swingding, ik herken de verbazing dat je niet geweldig instort. Mijn zus reed motor en ik heb altijd met de mogelijkheid geleefd dat er iets zou gebeuren. Het ging met mij ook niet goed en ik dacht dat dat ik dan gillend gek zou worden. En toch vind je ergens kracht. Uiteindelijk heeft het me geholpen om verder te komen.
Ik ga ook niet naar de begraafplaats en na 6 jaar weet ik waarom.
Ik heb daar niks meegemaakt met mijn zus en vader. Ik kan veel beter aan ze denken op plekken waar herinneringen zijn.
Ik ben er niet bang voor, maar ik heb er gewoon niks aan.
Toen mijn zus overleed heb ik me voorgenomen om er op mijn manier mee om te gaan. En ik heb dus wel eens verbaasde reacties gehad, zoals toen ik lachte op de crematie. Maar ik was gewoon heel blij dat het druk was, dat zoveel mensen om haar gaven. En het was heel dubbel: ik was enorm verdrietig dat ze overleden was, maar ik was ook intens blij dat ik zoveel plezier met haar had. Ik wilde dat allebei toelaten en juist die goede herinneringen hebben me erg geholpen.
Swingding, ik herken de verbazing dat je niet geweldig instort. Mijn zus reed motor en ik heb altijd met de mogelijkheid geleefd dat er iets zou gebeuren. Het ging met mij ook niet goed en ik dacht dat dat ik dan gillend gek zou worden. En toch vind je ergens kracht. Uiteindelijk heeft het me geholpen om verder te komen.
Ik ga ook niet naar de begraafplaats en na 6 jaar weet ik waarom.
Ik heb daar niks meegemaakt met mijn zus en vader. Ik kan veel beter aan ze denken op plekken waar herinneringen zijn.
Ik ben er niet bang voor, maar ik heb er gewoon niks aan.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
quote:Op zondag 18 oktober 2009 @ 22:09 schreef Vivi het volgende:
*Meeleest
Ziggy played guitar
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
De begraafplaats is voor mij juist een plek waar ik naartoe ga als ik bang/boos/verdrietig ben, het is voor mij een plek om tot rust te komen maar ik ga er ook wel zomaar naartoe, gewoon even om hoi te zeggen. Soms ga ik weken niet en soms een paar keer per week, het zit op loop afstand dus dat is wel makkelijk. Wat anderen ook al vragen, waar ben je bang voor? Bang om emoties te laten zien daar hoeft niet en bijzondere dingen op een begraafplaats zie je niet, gewoon de grafstenen en soms wat mensen die er ook lopen, dat is alles.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Je hoeft er ook niet naartoe te gaan. Je moet doen waar jij je goed bij voelt en wanneer jij er klaar voor bent...
Blijkbaar ben je er nu nog niet klaar voor.
Alleen hoe langer je wacht, hoe groter de drempel waarschijnlijk wordt.....
xx Miss Vanilla
Blijkbaar ben je er nu nog niet klaar voor.
Alleen hoe langer je wacht, hoe groter de drempel waarschijnlijk wordt.....
xx Miss Vanilla
Dat heeft op zich niets met er klaar voor zijn te maken.
Als je er niets mee hebt, dan ga je gewoon niet. Je hebt er meer aan om in een omgeving te zijn waarin je de persoon ook gekend hebt dan op zo'n kil kerkhof te gaan staan.
Je moet er alleen niet bang voor zijn, maar ik denk dat het dan eerder de confrontatie is om te de naam van die persoon op het graf te zien staan en tot het besef te komen dat hij echt weg is.
Als je daar echt vanaf wil, dan kan je misschien iemand meenemen die dicht bij je staat en je kan opvangen als het moeilijk wordt eenmaal je daar bent.
Als je er niets mee hebt, dan ga je gewoon niet. Je hebt er meer aan om in een omgeving te zijn waarin je de persoon ook gekend hebt dan op zo'n kil kerkhof te gaan staan.
Je moet er alleen niet bang voor zijn, maar ik denk dat het dan eerder de confrontatie is om te de naam van die persoon op het graf te zien staan en tot het besef te komen dat hij echt weg is.
Als je daar echt vanaf wil, dan kan je misschien iemand meenemen die dicht bij je staat en je kan opvangen als het moeilijk wordt eenmaal je daar bent.
Nadia: het is moeilijk in te schatten of je dan alle moed bij elkaar moet rapen voor het te laat is of dat je je dan gewoon meer tijd moet geven om die stap te maken.
Ik ben geneigd om het laatste te denken, je zit momenteel nog met te veel dingen die je nog geen plaats hebt kunnen geven, en het kerkhof is dan een stap te ver, en vooral een stap die je momenteel ook perfect kan laten. Als je er echt bang voor bent, laat het dan gewoon, daar valt geen schande over te spreken ofzo.
Al duurt het 10 jaar voor je het allemaal verwerkt hebt en wel naar het kerkhof kan gaan.
Ik ben zelf na de begrafenis naar het kerkhof geweest, en heb dat een paar maanden dagelijks gedaan. Voor mij was dat een plek waar ik dichtbij kon zijn, en ook omdat in mijn geval ik thuis geen gedeeld thuisgevoel met de persoon in kwestie had. Dus voor mij is het meer een vorm van "op bezoek gaan" zoals ik dat vroeger deed. Nu ga ik er nog wekelijks heen, en soms tussenin als ik een moeilijk moment heb.
Ik ben geneigd om het laatste te denken, je zit momenteel nog met te veel dingen die je nog geen plaats hebt kunnen geven, en het kerkhof is dan een stap te ver, en vooral een stap die je momenteel ook perfect kan laten. Als je er echt bang voor bent, laat het dan gewoon, daar valt geen schande over te spreken ofzo.
Al duurt het 10 jaar voor je het allemaal verwerkt hebt en wel naar het kerkhof kan gaan.
Ik ben zelf na de begrafenis naar het kerkhof geweest, en heb dat een paar maanden dagelijks gedaan. Voor mij was dat een plek waar ik dichtbij kon zijn, en ook omdat in mijn geval ik thuis geen gedeeld thuisgevoel met de persoon in kwestie had. Dus voor mij is het meer een vorm van "op bezoek gaan" zoals ik dat vroeger deed. Nu ga ik er nog wekelijks heen, en soms tussenin als ik een moeilijk moment heb.
Dat begrijp ik.quote:Op donderdag 19 november 2009 20:48 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik ben bang dat wanneer ik hun graf zie..mijn hart het begeeft.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dat heb ik ook.quote:Op donderdag 19 november 2009 21:00 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Dat begrijp ik.
Wat Jack zegt, neem de tijd.
Aan de andere kant denk ik......Je denkt altijd aan ze. Onder de douche of op de fiets.
Ik vind die onverwachte momenten het moeilijkst. Die komen voor mij harder aan dan wanneer ik naar de begraafplaats ga. Dan weet je dat er wat bovenkomt.
De momenten dat je vrolijk (nu ja...) bezig bent met iets en plots overvallen wordt door een herinnering aan iemand dierbaar die er niet meer is, vind ik veel moeilijker. Op zo'n moment zou ik liefst van al gewoon gelijk de auto instappen en naar het kerkhof rijden.
Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.
Dat dus..quote:Op donderdag 19 november 2009 22:06 schreef Pyttpytt het volgende:
Ik plaats hier even een tvp voor een andere keer. Als ik nu begin te schrijven dan slaap ik echt kut vannacht.
Hai allemaal
Ik kom me hier ook melden, echter niet om een ouder, broer of zus, maar zeker wel een dierbare.
Begin 2007 is een jeugdvriend van mij omgebracht. Ondanks dat wij niet vaak meer contact hadden, hoorde ik indirect altijd wel over hem via zijn jongere broertje, wie toen (en nogsteeds) een goede vriend van mij is. Zijn dood heeft een ontzettende deuk in mijn "ziel" achtergelaten.
Ik heb kortgeleden een stukje geschreven aan hem, die ik kom delen. Herkenning? Steun?
Ik denk nog steeds aan je.
Al jouw vroegere vrienden gaan verder met hun leven, of zo lijkt het. De een drinkt 's avonds een borreltje om het te 'vergeten'. Anderen gaan sporten, storten zich op hun kinderen, of in videogames.
Toch dragen jouw vroegere vrienden jou met zich mee, omdat jij zo verweven bent in hun bestaan. Ik ben niet de enige die zo af en toe naar de foto's kijkt van ons in gelukkiger tijden... Brok in de keel...
Mijn vriend heeft nooit de kans gehad jou goed te leren kennen, jullie hebben elkaar maar eenmaal kortstondig gezien. Toch spreek ik met regelmaat over jou met hem. Over hoe leuk het was, en hoe verdrietig soms. Want oh, wat hadden we het zwaar, dachten we... Tieners in de bloei van hun leven met alle (on)gemakken van dien.
Vanavond denk ik aan jou, en besef dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat jouw leven jou ontnomen is. Dat ik nu ouder ben dan jij geworden bent. En hoeveel verdriet dat doet... is nauwelijks te beschrijven.
Ik heb niemand om dit verdriet te delen. Mijn vriend kende jou niet. Je familie vallen we niet lastig, want mijn verdrietje is maar een fractie van het verdriet dat zij voelen. En wij als vrienden onder elkaar... Willen er niet zomaar over beginnen. Je wilt het niet oprakelen bij mensen. Geen overlast zijn. Dus zo nu en dan praat ik tegen jou. Hoop dat je het kunt horen, en dat je weet dat ik, nee, wij allemaal, je missen...
Ik kom me hier ook melden, echter niet om een ouder, broer of zus, maar zeker wel een dierbare.
Begin 2007 is een jeugdvriend van mij omgebracht. Ondanks dat wij niet vaak meer contact hadden, hoorde ik indirect altijd wel over hem via zijn jongere broertje, wie toen (en nogsteeds) een goede vriend van mij is. Zijn dood heeft een ontzettende deuk in mijn "ziel" achtergelaten.
Ik heb kortgeleden een stukje geschreven aan hem, die ik kom delen. Herkenning? Steun?
Ik denk nog steeds aan je.
Al jouw vroegere vrienden gaan verder met hun leven, of zo lijkt het. De een drinkt 's avonds een borreltje om het te 'vergeten'. Anderen gaan sporten, storten zich op hun kinderen, of in videogames.
Toch dragen jouw vroegere vrienden jou met zich mee, omdat jij zo verweven bent in hun bestaan. Ik ben niet de enige die zo af en toe naar de foto's kijkt van ons in gelukkiger tijden... Brok in de keel...
Mijn vriend heeft nooit de kans gehad jou goed te leren kennen, jullie hebben elkaar maar eenmaal kortstondig gezien. Toch spreek ik met regelmaat over jou met hem. Over hoe leuk het was, en hoe verdrietig soms. Want oh, wat hadden we het zwaar, dachten we... Tieners in de bloei van hun leven met alle (on)gemakken van dien.
Vanavond denk ik aan jou, en besef dat het alweer bijna drie jaar geleden is dat jouw leven jou ontnomen is. Dat ik nu ouder ben dan jij geworden bent. En hoeveel verdriet dat doet... is nauwelijks te beschrijven.
Ik heb niemand om dit verdriet te delen. Mijn vriend kende jou niet. Je familie vallen we niet lastig, want mijn verdrietje is maar een fractie van het verdriet dat zij voelen. En wij als vrienden onder elkaar... Willen er niet zomaar over beginnen. Je wilt het niet oprakelen bij mensen. Geen overlast zijn. Dus zo nu en dan praat ik tegen jou. Hoop dat je het kunt horen, en dat je weet dat ik, nee, wij allemaal, je missen...
Het gedenken doe ik vaak thuis, als ik tussen de bedrijven door even naar mijn vaders foto kijk, hij is er toch bij en kijkt mee. Soms praat ik tegen zijn foto, of praat ik in mijn hoofd tegen hem.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Maar dat kan ik dus niet bij een graf. Bij een graf, kan ik alleen denken aan de "realiteit". Dus ik zie een liggende steen, een opstaande steen, het is een mooi graf. Mooi glas-in-lood werkje erin. De letters, zijn naam. Tja, en daarna gaat het mis... dan is er niks anders meer te zien, en dan dwalen mijn gedachten af... ik begin te bedenken hoe het onder die steen is, hoe hij eruit zou zien als ze m nu op zouden graven, of de kist nog heel is enz enz. Ook als ik bij andere graven loop, denk ik "ik loop over iemand heen". Ik ben dan te nuchter om de "rust" te nemen, die je anderen ziet nemen. Vervolgens begin ik aan die mensen te denken, wat zij dan staan te denken? Wat moet je denken?
Soms denk ik dan terug aan de begrafenis, hoe het allemaal ging, waar we stonden, hoe een kennis bijna in het graf viel, en dan moet ik mn lach bedwingen, omdat ik dan het idee heb dat je (volgens anderen) niet mag lachen op het kerkhof. Zo zijn er wel meer dingen die mensen eigenlijk ongepast vinden, zoals hardop praten, andere grafstenen uitgebreid bekijken etc.
Kortom, ik weet eigenlijk niet hoe ik me moet gedragen bij een graf. Ik kan daar niks mee en ik heb het idee dat vanalles wat ik zou willen doen ongepast gevonden wordt door anderen.
Om die redenen ga ik dus eigenlijk vrij weinig naar het graf. Gemiddeld 2 keer per jaar ga ik snachts in een spontane actie, meestal met een paar bier achter de kiezen. Dan heb ik het idee dat het echt prive is, en dat ik geen rekening hoef te houden met andere bezoekers van het kerkhof, als ik wil huilen kan ik huilen, als ik op mijn vaders graf wil zitten, doe ik dat, als ik moet lachen bij een gedachte, lach ik, en als ik tegen hem wil praten, doe ik dat ook. Nou vinden de meeste mensen het misschien nog ongepaster om snachts naar een kerkhof te gaan, dan alle andere dingen die ik opnoemde, maar toch voelt het vrijer.
Ik ben dus eigenlijk bang voor wat andere mensen wel niet zullen denken. Terwijl me dat eigenlijk ook niet zoveel kan boeien, omdat ik mijn vader op mijn eigen manier mag en moet gedenken. Tja en dat moet ik dan nog eens toepassen overdag, dat is mijn issue. En zo heeft vast iedereen iets wat nog overwonnen moet worden...
Maar waar ben jij zo bang voor nadiaschoonheid?
Als je aan zulke "nuchtere" dingen denkt, dan heb je gewoon niets met de symboliek van een kerkhof volgens mij. Daar is overigens ook niets mis mee. Dat is volgens mij ook de reden waarom sommige mensen ervoor kiezen om uitgestrooid te worden, hetzij op het kerkhof zelf, hetzij op een totaal andere plek. Die mensen kiezen ervoor om niets tastbaars achter te laten van zichzelf.
Verder denk je wat je wil op het kerkhof, anderen doen dat ook. Het is een openbare plaats dus iedereen is er welkom. Je moet niet dramatisch zijn op een kerkhof, als je leuke herinneringen hebt mag je best lachen, dat is zelfs fijner dan heel de tijd jezelf de afgrond in te denken omdat iemand er niet meer is. Anderen doen dat heus ook wel, ook al zie je het misschien niet (vaak). Er is niemand die stelt dat je niet mag lachen op een kerkhof. Hoe zou jij het vinden als je daar zelf ligt en je krijgt de hele dag depri mensen op bezoek...
Hardop praten... genoeg mensen die het doen op een kerkhof, maar je moet natuurlijk ook niet heel het kerkhof bij elkaar schreeuwen, gewoon normaal praten is geen enkel probleem en daar kijkt ook niemand van op. En andere grafstenen bekijken is ook helemaal niks mis mee, ik zie vaak genoeg mensen die van een bezoek aan het kerkhof een ware uitstap maken. Beschouw het als zijnde leuk voor de overledene dat er mensen naar zijn/haar graf komen kijken, ook al zijn het wildvreemden.
Dus kortom, ik denk dat er van alles wat je opsomt niets is wat ongepast zou zijn op een kerkhof
's nachts gaan vind ik ook niks mis mee. OOk al heb je op veel kerkhoven "openingsuren", daar kijkt niemand naar, en nergens doen ze een poort dicht om 18u ofzo. Ik ben zelf ook al wel een paar keer 's avonds laat of 's nachts een keer langsgegaan. Het is dan inderdaad lekker rustig, en het gebrek aan zicht boeit niet want je hebt het graf toch al vaak genoeg bij daglicht gezien om te weten hoe 't eruit ziet.
Zelf ga ik niet speciaal momenten zoals 's nachts opzoeken om langs te gaan, maar ik voel me ook wel minder op m'n gemak als er iemand 2 graven verder staat. Meestal hou ik op die momenten m'n bezoek erg kort, omdat ik me inderdaad ook vrijer voel als ik helemaal alleen daar ben. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, heb dan een beetje het idee bekeken te worden. Dat is misschien wat jij ook bedoelt, muisjepluisje, maar ik heb zelf niet het gevoel dat wat ik doe ongepast zou zijn ofzo.
Verder denk je wat je wil op het kerkhof, anderen doen dat ook. Het is een openbare plaats dus iedereen is er welkom. Je moet niet dramatisch zijn op een kerkhof, als je leuke herinneringen hebt mag je best lachen, dat is zelfs fijner dan heel de tijd jezelf de afgrond in te denken omdat iemand er niet meer is. Anderen doen dat heus ook wel, ook al zie je het misschien niet (vaak). Er is niemand die stelt dat je niet mag lachen op een kerkhof. Hoe zou jij het vinden als je daar zelf ligt en je krijgt de hele dag depri mensen op bezoek...
Hardop praten... genoeg mensen die het doen op een kerkhof, maar je moet natuurlijk ook niet heel het kerkhof bij elkaar schreeuwen, gewoon normaal praten is geen enkel probleem en daar kijkt ook niemand van op. En andere grafstenen bekijken is ook helemaal niks mis mee, ik zie vaak genoeg mensen die van een bezoek aan het kerkhof een ware uitstap maken. Beschouw het als zijnde leuk voor de overledene dat er mensen naar zijn/haar graf komen kijken, ook al zijn het wildvreemden.
Dus kortom, ik denk dat er van alles wat je opsomt niets is wat ongepast zou zijn op een kerkhof
's nachts gaan vind ik ook niks mis mee. OOk al heb je op veel kerkhoven "openingsuren", daar kijkt niemand naar, en nergens doen ze een poort dicht om 18u ofzo. Ik ben zelf ook al wel een paar keer 's avonds laat of 's nachts een keer langsgegaan. Het is dan inderdaad lekker rustig, en het gebrek aan zicht boeit niet want je hebt het graf toch al vaak genoeg bij daglicht gezien om te weten hoe 't eruit ziet.
Zelf ga ik niet speciaal momenten zoals 's nachts opzoeken om langs te gaan, maar ik voel me ook wel minder op m'n gemak als er iemand 2 graven verder staat. Meestal hou ik op die momenten m'n bezoek erg kort, omdat ik me inderdaad ook vrijer voel als ik helemaal alleen daar ben. Waarom weet ik eigenlijk ook niet, heb dan een beetje het idee bekeken te worden. Dat is misschien wat jij ook bedoelt, muisjepluisje, maar ik heb zelf niet het gevoel dat wat ik doe ongepast zou zijn ofzo.
Nee, ik ben daar nooit meer geweest na mijn vaders dood. Ten eerste omdat de begrafenis op zich teveel emotie was en ten tweede omdat ik meer geloofde dat hij in mij zat in plaats van ergens alleen in een koud graf.... Als ik al iets wilde zeggen tegen hem, dan deed ik dat beter afgezonderd, alleen ergens op een plek in huis waar hij ook zolang had geleefd..... Waar zijn "geest" hing, waar ik me hem zo goed kon herinneren.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:02 schreef nadiaschoonheid het volgende:
ik heb even een vraag aan jullie....gaan jullie wel naar de begraafplaats van degene die jullie verloren hebben?
want ik heb dat nooit gedaan..ik ben daar zo ongeloofelijk bang voor.
Maar dat is voor iedereen heel anders en een heel persoonlijk iets. Ik was niet bang voor begraafplaatsen maar ik geloofde niet in het idee dat mijn vader daar zijn geest ofzo had achtergelaten, op zo'n koud en verlaten oord.
Ik heb een bijzondere ervaring meegemaakt. Mijn vader is overleden toen ik 17 was. Op mijn 29e kreeg ik een kind, 12 jaar na de dood van mijn vader. Mijn vader zat toen natuurlijk allang niet meer dagelijks in mijn hoofd. Ik weet nog dat mijn net geboren baby in mijn armen lag en ik in haar oogjes keek en heel, heel even het gevoel had alsof ik mijn vader aan keek.....Alsof ik ik zijn ogen keek.... Het was heel bizar; mijn kind lijkt qua uiterlijk helemaal niet op hem; hij was heel donker en mijn kind heeft blauwe ogen en licht haar. Maar dat gevoel, wat ik toen ervaarde, kan ik nu na 17 jaar nog steeds terug halen.....
Mijn vader moet nog worden uitgestrooid. Daar worden we nog een keer voor benaderd. Een deel van zijn as krijgen we in hangertjes, zodat hij toch altijd bij ons is. Ik weet niet of ik daarna nog naar het strooiveldje zou gaan. Het is ook niet echt in de buurt ofzo.
Ik merk dat ik zo bezig ben met de gevolgen van het overlijden van pap, dat ik nog niet toe kom aan het rouwen zelf. De gevolgen zijn dat mam alleen is, dus ik ben zoveel mogelijk bij mam. De verbouwing van het huis van mijn broer loopt in de soep omdat pap daar de regie over had. Dus ik help hem zoveel mogelijk mee. Mijn andere broer had behoefte aan een nieuwe start en heeft het grootste gedeelte van zijn meubels in de woonkamer verkocht (nog geen 2 weken na paps dood) en moest nu halsoverkop nieuwe meubels hebben. Dus die heb ik mee in elkaar gezet. Ik doe dat allemaal graag. Maar ik kom niet meer aan mezelf toe. Als ik bij Mr. Vanilla ben, kom ik tot rust. Maar dan loop ik zo over van frustraties en vermoeidheid dat dat onze relatie ook niet echt ten goede komt. Ik wil hier graag met mn broers en moeder samen over praten. Maar waar mijn broer is, is zijn vriendinnetje. Misschien moet ik het ook met haar erbij hierover hebben. Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
Het is allemaal wat. Er komt ook nog zoveel bij. Vannacht is een oom geopereerd, hij heeft een nieuwe nier gekregen. Dat geeft weer stress, het is de oudste broer van mijn moeder. Dus zij zat gisteravond behoorlijk in de stress, maar ik had een verjaardag van mijn schoonzusje dus heb ik haar alleen op de bank achtergelaten. Gelukkig is de operatie goed verlopen.
Mijn andere oom krijgt als het goed is maandag te horen hoe ze zijn slokdarmkanker kunnen behandelen.
De vader van de vriendin van mn broer heeft ook leukemie net als pap had, zijn bloedwaardes zijn nu ook achteruit gegaan, dus ook weer stress.
Mijn nichtje wordt in januari geopereerd aan een hersentumor.
En zo gaat het maar door......
Maarja, positief blijven. Niet zeuren, doorgaan (ik hoor het pap denken!).
xx Miss Vanilla
Ik merk dat ik zo bezig ben met de gevolgen van het overlijden van pap, dat ik nog niet toe kom aan het rouwen zelf. De gevolgen zijn dat mam alleen is, dus ik ben zoveel mogelijk bij mam. De verbouwing van het huis van mijn broer loopt in de soep omdat pap daar de regie over had. Dus ik help hem zoveel mogelijk mee. Mijn andere broer had behoefte aan een nieuwe start en heeft het grootste gedeelte van zijn meubels in de woonkamer verkocht (nog geen 2 weken na paps dood) en moest nu halsoverkop nieuwe meubels hebben. Dus die heb ik mee in elkaar gezet. Ik doe dat allemaal graag. Maar ik kom niet meer aan mezelf toe. Als ik bij Mr. Vanilla ben, kom ik tot rust. Maar dan loop ik zo over van frustraties en vermoeidheid dat dat onze relatie ook niet echt ten goede komt. Ik wil hier graag met mn broers en moeder samen over praten. Maar waar mijn broer is, is zijn vriendinnetje. Misschien moet ik het ook met haar erbij hierover hebben. Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
Het is allemaal wat. Er komt ook nog zoveel bij. Vannacht is een oom geopereerd, hij heeft een nieuwe nier gekregen. Dat geeft weer stress, het is de oudste broer van mijn moeder. Dus zij zat gisteravond behoorlijk in de stress, maar ik had een verjaardag van mijn schoonzusje dus heb ik haar alleen op de bank achtergelaten. Gelukkig is de operatie goed verlopen.
Mijn andere oom krijgt als het goed is maandag te horen hoe ze zijn slokdarmkanker kunnen behandelen.
De vader van de vriendin van mn broer heeft ook leukemie net als pap had, zijn bloedwaardes zijn nu ook achteruit gegaan, dus ook weer stress.
Mijn nichtje wordt in januari geopereerd aan een hersentumor.
En zo gaat het maar door......
Maarja, positief blijven. Niet zeuren, doorgaan (ik hoor het pap denken!).
xx Miss Vanilla
Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...quote:Op zondag 22 november 2009 18:50 schreef _Vanilla_ het volgende:
...
Ik merk dat ik het steeds minder kan allemaal. Ik raak mezelf nu behoorlijk kwijt. En dan ben ik nog niet eens zover dat ik kan rouwen. Ik weet dat pap er niet meer is. Maar dat ik m echt nooit meer zie?? Daar kan ik nog steeds niet bij. Na bijna 7 weken......
...
Mijn opa is dinsdagavond overleden
vrijdag begraven
en zaterdag belde mijn vader pas om te vertellen dat ie overleden was
hij was al heel oud (76) en had een enorm kankergezwel in zn keel, al jaren hartklachten, kon niet meer ademen en heeft euthanasie laten doen.
Hij was dus erg oud, erg ziek, heeft een zwaar leven gehad (oorlogstrauma, japans concentratiekamp in indonesie)
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
vrijdag begraven
en zaterdag belde mijn vader pas om te vertellen dat ie overleden was
hij was al heel oud (76) en had een enorm kankergezwel in zn keel, al jaren hartklachten, kon niet meer ademen en heeft euthanasie laten doen.
Hij was dus erg oud, erg ziek, heeft een zwaar leven gehad (oorlogstrauma, japans concentratiekamp in indonesie)
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
Ik heb vorig jaar 2 stages gelopen in de kraamzorg, en in m'n eerste stage is mijn tante overleden, en in de 2e stage is mijn opa overleden.
En daar zit je dan met een pasgeboren baby in je armen .. dan komt het begrip 'dood brengt nieuw leven' wel erg dichtbij.
Echt heel vreemd was dat.
En daar zit je dan met een pasgeboren baby in je armen .. dan komt het begrip 'dood brengt nieuw leven' wel erg dichtbij.
Echt heel vreemd was dat.
Mijn vader is 9 dagen na de geboorte van zijn enige kleinkind overleden. Zij zal haar opa, net als ik de mijne, nooit kennen maar we zullen haar wel alles over hem vertellen. Dood en nieuw leven ligt dan zo dicht bij elkaar dat het bijna niet te bevatten is. Het mooie is dat ze altijd een spelletje met me doet. Ik heb ook een hangertje waar de as in zit van mijn vader en moeder en iedere keer opnieuw vraagt ze wat het is, en dan moet ik zeggen opa en oma sterretje. Zo houden we haar opa en oma toch een beetje levend.
Vorig jaar in de vakantie beide opa en oma in 2 weken tijd verloren, 2 x voor het zelfde graf in een maand.
Ik heb het ook, na anderhalve maand.quote:Op maandag 23 november 2009 09:21 schreef Jack. het volgende:
[..]
Dat gevoel heb ik nog steeds, en hier is het al 10 maanden geleden...
Ziggy played guitar
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Op donderdag 23 maart 2006 18:21 schreef Zhenar het volgende:
De gedachte alleen al om in de sig van MissBliss te staan maakt mij bronstig als een everzwijn bij volle maan :9~
Ik ben mijn beide ouders verloren in 14 maanden tijd. in 2005 bleken ze beiden ziek en in 2007 is mijn vader overleden en 14 maanden later in 2008 mijn moeder. En dan ineens is het leeg.
Ik worstel nu erg met extremen, rond de tijd dat mijn moeder overleed heb ik mijn vriend leren kennen, dus ik had extreem verdriet maar was ook enorm verliefd. Heel raar hoe dat samengaat, erg vermoeiend ook wel.
En nu, ruim 1,5 jaar na de dood van mijn moeder sta ik op het punt om te emigreren, naar mijn vriend toe. En ook dat heeft zoveel uitersten in gevoelens, das haast niet bij te houden, en ook erg vermoeiend.
Waar ik nu veel tegenaan loop is dat ik het eng vind de toekomst in te gaan. Want als ik straks trouw, zijn ze er niet bij, mijn kinderen zullen ze nooit leren kennen en ze hadden het super leuk gevonden om langs te komen in mijn nieuwe thuisland, maar ook dat zit er niet in. En dan is het best eng om je over te geven aan dat nieuwe, zeg maar. Nou is dat altijd wel het geval natuurlijk, maar ik ben bijvoorbeeld bang om tijdens mijn bruiloft niet blij te kunnen zijn, om het gemis te veel te voelen...
Wat ik erg moeilijk vind, is de situatie uitleggen aan anderen. Vele mensen die mij wat oppervlakkiger kennen og leren kennen, vragen wat mijn oduers vinden van mijn emigratie. Ik kan niet zeggen 'nou, leuk', dus zeg ik maar 'ik heb helaas geen ouders meer'. De reacties varieren dan van enorm schuldgevoel bij de ander (wat ik dan probeer weg te wuiven door wat luchtig te doen), tot vandaag iemand die zei: oh, nou, das dan makkelijk. Tja... Die laatste kon ik niet echt waarderen, maar ja, wat zeg je op zo'n moment he... Hebben jullie tips misschien over hoe je zo'n toch wel harde boodschap zo kan brengn dat een ander zich niet in verlegenheid gebracht voelt? Want ja, weet die ander veel!
Ik worstel nu erg met extremen, rond de tijd dat mijn moeder overleed heb ik mijn vriend leren kennen, dus ik had extreem verdriet maar was ook enorm verliefd. Heel raar hoe dat samengaat, erg vermoeiend ook wel.
En nu, ruim 1,5 jaar na de dood van mijn moeder sta ik op het punt om te emigreren, naar mijn vriend toe. En ook dat heeft zoveel uitersten in gevoelens, das haast niet bij te houden, en ook erg vermoeiend.
Waar ik nu veel tegenaan loop is dat ik het eng vind de toekomst in te gaan. Want als ik straks trouw, zijn ze er niet bij, mijn kinderen zullen ze nooit leren kennen en ze hadden het super leuk gevonden om langs te komen in mijn nieuwe thuisland, maar ook dat zit er niet in. En dan is het best eng om je over te geven aan dat nieuwe, zeg maar. Nou is dat altijd wel het geval natuurlijk, maar ik ben bijvoorbeeld bang om tijdens mijn bruiloft niet blij te kunnen zijn, om het gemis te veel te voelen...
Wat ik erg moeilijk vind, is de situatie uitleggen aan anderen. Vele mensen die mij wat oppervlakkiger kennen og leren kennen, vragen wat mijn oduers vinden van mijn emigratie. Ik kan niet zeggen 'nou, leuk', dus zeg ik maar 'ik heb helaas geen ouders meer'. De reacties varieren dan van enorm schuldgevoel bij de ander (wat ik dan probeer weg te wuiven door wat luchtig te doen), tot vandaag iemand die zei: oh, nou, das dan makkelijk. Tja... Die laatste kon ik niet echt waarderen, maar ja, wat zeg je op zo'n moment he... Hebben jullie tips misschien over hoe je zo'n toch wel harde boodschap zo kan brengn dat een ander zich niet in verlegenheid gebracht voelt? Want ja, weet die ander veel!
Je zal altijd zo'n mensen tegenkomen. Ik zou zelf nooit zo'n reactie geven (hoop ik), maar dat komt wellicht omdat ik weet wat het is om met het gemis van een dierbare te moeten verderleven. Misschien dat die persoon nog nooit in zo'n situatie heeft gezeten, en dat hij dus ook niet beseft hoe kwetsend zo'n reactie overkomt.
Je kan dan wel kwaad worden, of in tranen uitbarsten, maar het helpt je niet vooruit. Ik denk dat je er rekening mee moet houden dat je zulke botte reacties nog wel zal tegenkomen. Ik heb geen idee hoe je erop moet reageren. M'n eigen moeder heeft ook zo'n botte reactie tegenover mij gemaakt destijds, en sindsdien spreek ik niet meer tegen haar... Maar of het de beste manier om terug te reageren is?
En veel meer dan zeggen dat ze er niet meer zijn, kan je ook niet doen denk ik. Misschien dat het voor die ene persoon overkwam alsof je er erg luchtig over deed (misschien zijn ze al jaren dood of heb je ze amper gekend, dat kan hij ook niet weten). Misschien dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.
Je kan dan wel kwaad worden, of in tranen uitbarsten, maar het helpt je niet vooruit. Ik denk dat je er rekening mee moet houden dat je zulke botte reacties nog wel zal tegenkomen. Ik heb geen idee hoe je erop moet reageren. M'n eigen moeder heeft ook zo'n botte reactie tegenover mij gemaakt destijds, en sindsdien spreek ik niet meer tegen haar... Maar of het de beste manier om terug te reageren is?
En veel meer dan zeggen dat ze er niet meer zijn, kan je ook niet doen denk ik. Misschien dat het voor die ene persoon overkwam alsof je er erg luchtig over deed (misschien zijn ze al jaren dood of heb je ze amper gekend, dat kan hij ook niet weten). Misschien dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.
Dat dus.quote:Op vrijdag 27 november 2009 19:00 schreef Jack. het volgende:
dat je in zo'n situatie beter zegt dat ze er niet meer zijn en dat je het jammer vind dat ze het niet meer meemaken en dat je nog graag had geweten hoe zij er tegenover zouden staan. Dan geef je toch wel vrij duidelijk mee dat je het er moeilijk mee hebt dat ze het niet meer meemaken zonder heel dramatisch te worden.
En als iemand reageert van: da's makkelijk dus! Gewoon zeggen: Nee, dat is niet makkelijk daar zit ik mee.
Ik begrijp dat niet iedereen dat 'gewoon' maar zegt. Maar ik moest het verliezen van mijn zus op mijn manier verwerken. Dus ik zei wel zulke dingen. Voor mij werkte het goed om dingen te zeggen, al vonden anderen dat misschien ongepast of te bot.
En ik denk dat je zo'n boodschap nooit kan brengen zonder dat mensen zich ongemakkelijk voelen. Maar de manier waarop mensen reageren verschilt.
[ Bericht 15% gewijzigd door krakkemieke op 27-11-2009 19:45:46 ]
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Mijn vader is elf jaar geleden verongelukt (geschept door een trein). Ik heb het, voor mijn gevoel, goed verwerkt en ik weet ook wel dat het beter zo is. Wat ik hiermee bedoel; als mijn vader nog zou leven en bijvoorbeeld totaal verlamd in een rolstoel zou zitten, dan had hij zichzelf ook iets aan gedaan.
Op het moment zelf was ik elf, dus ik heb er wel het nodige van meegekregen (ik heb toen in 1,5 jaar tijd vier mensen verloren). In het begin het ik vooral moeite met het feit als mensen te laat kwamen; ik dacht dan meteen het ergste. De laatste tijd is dit wel afgenomen, maar het zit er nog wel. Verder mis ik hem echt op de "belangrijke" momenten in mijn leven (rijbewijs, diploma halen, bladiebla), maar het lukt ook wel om dat een plaatsje te geven. Het scheelt ook wel dat ik er altijd open over heb gepraat en het mij ook niet uit maakt om er over te praten.
Toen mijn moeder in 2007 borstkanker kreeg, toen zakte de vloer wel even weg. Ik had echt een beeld voor mij van: "Straks ben ik 21 en ben ik helemaal wees" & dat zette mij allemaal aan het denken.
Over de begraafplaats-vraag: Ik kom er nooit. Mijn vader is ook gecremeerd, maar ik ga eigenlijk nooit naar die plek toe & het hoeft ook niet zo van mij.
Op het moment zelf was ik elf, dus ik heb er wel het nodige van meegekregen (ik heb toen in 1,5 jaar tijd vier mensen verloren). In het begin het ik vooral moeite met het feit als mensen te laat kwamen; ik dacht dan meteen het ergste. De laatste tijd is dit wel afgenomen, maar het zit er nog wel. Verder mis ik hem echt op de "belangrijke" momenten in mijn leven (rijbewijs, diploma halen, bladiebla), maar het lukt ook wel om dat een plaatsje te geven. Het scheelt ook wel dat ik er altijd open over heb gepraat en het mij ook niet uit maakt om er over te praten.
Toen mijn moeder in 2007 borstkanker kreeg, toen zakte de vloer wel even weg. Ik had echt een beeld voor mij van: "Straks ben ik 21 en ben ik helemaal wees" & dat zette mij allemaal aan het denken.
Over de begraafplaats-vraag: Ik kom er nooit. Mijn vader is ook gecremeerd, maar ik ga eigenlijk nooit naar die plek toe & het hoeft ook niet zo van mij.
"It's good to be open-minded, but not so open that your brains fall out."
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Ik merk dat mijn moeder het vervelend vind om steeds bekenden tegen te komen als ze er even uit is. Dan probeer ik haar te beschermen door haar zo snel mogelijk mee te nemen, weg van die mensen. Maarja dat kan voor mensen ook vervelend overkomen.
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
xx Miss Vanilla
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Ik merk dat mijn moeder het vervelend vind om steeds bekenden tegen te komen als ze er even uit is. Dan probeer ik haar te beschermen door haar zo snel mogelijk mee te nemen, weg van die mensen. Maarja dat kan voor mensen ook vervelend overkomen.
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
xx Miss Vanilla
Niet negatief bedoeld ofzo, maar hoe je het hier neerzet vind ik jouw reactie eigenlijk botter dan de vraag die je kreeg. Ik weet natuurlijk niet de manier waarop ze die stelden, maar ze komt wel geïnteresseerd over en uitnodigend om erover te praten als je dat wil ?quote:Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Is dat standaard in NL dat je via je werk hulp kan krijgen bij zo'n dingen ? Dat is wel een erg mooi systeem!quote:Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
Al komt het inderdaad nogal afstandelijk over. Trouwens, bij gebrek aan beter... je kan altijd zelf nog ergens anders gaan aankloppen ? Je hebt niet verplicht om bij de partner van je bedrijf in therapie te gaan zou ik denken. Dus als het niet goed aanvoelt of het geeft geen resultaat, gewoon een andere psycholoog zoeken die voor jouw gevoel wel socialer is.
Overigens een vraag voor jullie:
Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen. Voorbeeld: gisteren zat ik bij een vriend in de zetel gezellig wat te drinken, en de tv stond op. Er was een heruitzending van een tvreeks die ik destijds erg goed vond, dus leuk om nog een keer te zien zou je denken. Wel, nog geen 5 minuten later moest ik ineens denken dat ten tijde dat de reeks werd uitgezonden de persoon in kwestie er nog was, helemaal niet bewust van de korte tijd die er nog restte en wat we allemaal deden hoe fijn die tijd wel was enzo. En ik heb die gedachte niet meer kunnen loslaten, kreeg ook last van m'n longen (astma) dus ben uiteindelijk maar naar huis gegaan omdat m'n avond eigenlijk niet meer leuk was (is misschien bot om te zetten, maar het is niet zo bedoeld).
Ik heb dat erg vaak, dingen waar ik altijd zo van kon genieten die nu helemaal overschaduwd worden door een nostalgisch gevoel naar tijden die ooit waren, maar nu niet meer zijn, waardoor ik er een heel pak minder (of zelfs helemaal niet meer in geval van gisteren) van kan genieten...
Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen. Voorbeeld: gisteren zat ik bij een vriend in de zetel gezellig wat te drinken, en de tv stond op. Er was een heruitzending van een tvreeks die ik destijds erg goed vond, dus leuk om nog een keer te zien zou je denken. Wel, nog geen 5 minuten later moest ik ineens denken dat ten tijde dat de reeks werd uitgezonden de persoon in kwestie er nog was, helemaal niet bewust van de korte tijd die er nog restte en wat we allemaal deden hoe fijn die tijd wel was enzo. En ik heb die gedachte niet meer kunnen loslaten, kreeg ook last van m'n longen (astma) dus ben uiteindelijk maar naar huis gegaan omdat m'n avond eigenlijk niet meer leuk was (is misschien bot om te zetten, maar het is niet zo bedoeld).
Ik heb dat erg vaak, dingen waar ik altijd zo van kon genieten die nu helemaal overschaduwd worden door een nostalgisch gevoel naar tijden die ooit waren, maar nu niet meer zijn, waardoor ik er een heel pak minder (of zelfs helemaal niet meer in geval van gisteren) van kan genieten...
Ik denk dat je er best vanuit mag gaan dat mensen oprecht zijn in hun interesse. Ze weten alleen niet goed hoe ze er mee om moeten gaan, zie ook mijn posts op de vorige pagina's. Ik weet niet of je het andersom wel eens hebt meegemaakt, maar dan zeg je ook maar wat, gewoon om wat te zeggen. Je kunt van mensen niet meer verwachten dan goedbedoelde aandacht, goedgetimede of goed geformuleerde aandacht is al te veel gevraagd. Daar is het te moeilijk voor. Verder vraag ik me ook wel eens af wat iemand nou zou moeten zeggen wat mij pijn zou kunnen doen, dat is zo futiel. Misschien als iemand het structureel zou negeren, doen alsof er niks gebeurd is, keer op keer.quote:Op zaterdag 28 november 2009 12:49 schreef _Vanilla_ het volgende:
Mensen kunnen vaak erg bot zijn zonder dat zelf in de gaten te hebben.
Deze week vroeg iemand me "en gaat het nu allemaal weer een beetje?". Waarop ik zei "natuurlijk niet!" en ben doorgelopen. Dan denk ik echt als hun zo bot zijn, ben ik dat ook. Ik ben er dan helemaal klaar mee.
Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn, krijgen een oprecht antwoord.
Volgens mij is het belangrijkste gewoon praten, hoe of wat maakt niet zoveel uit. Wanneer je iets hardop zegt tegen iemand dan gebeurt er wat in je hoofd wat wezenlijk anders is dan denken (of typen). Het is alsof je een diepte aanboort waar je anders niet bij kunt.quote:Ik heb nu hulp gezocht via het werk om met dit rouwproces te leren omgaan. Dus ik ben benieuwd wat ik daar kan leren. Het is in een praktijk in Eindhoven waar de psycholoog keurig achter een bureautje zit. Een afstandelijke indruk. Heb de intake al gehad en dat was niet echt wat... Ik had het idee dat ik net zo goed mijn belastingcijfers kon gaan overleggen. Maarja, bij gebrek aan beter... VOlgens mijn werkgever zijn ze de beste...daar lopen ze dan ook erg mee te koop. In een folder staan de cijfers, hoeveel mensen ze hebben "genezen" etc.... We zien wel. Baat het niet dan zal het ook wel niet schaden....
Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.quote:Op zaterdag 28 november 2009 13:18 schreef Jack. het volgende:
Overigens een vraag voor jullie:
Worden jullie ook op de meest onverwachte momenten overvallen door een soort van dwangmatige herinneringen.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Die grip he, hoe krijg je die. Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.quote:Op zaterdag 28 november 2009 14:05 schreef Weltschmerz het volgende:
Nee. Niet dat ze niet komen of kwamen, maar ik kan als ik ze voel komen ze wel wegzetten onder het motto 'nu even niet'. Maar 'nu even niet' betekent dus 'een andere keer wel'. De herinneringen komen toch naar boven, die moeten eruit. Daar kun je proberen grip op te krijgen, of je kunt wachten tot je het op onverwachte momenten overvalt. Wat je verwacht en gecontroleerd naar boven trekt wanneer het jou schikt, hoeft er al niet meer uit op onverwachte momenten dat het niet uitkomt.
Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.
Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.
Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept. Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.
Die krijg je niet, die moet je gaan halen.quote:Op zaterdag 28 november 2009 14:53 schreef Pyttpytt het volgende:
Die grip he, hoe krijg je die.
Ik dacht ook 'dat doe ik zelf wel', het is eigenlijk nooit in me opgekomen dat er een alternatief zou zijn. Niet alleen omdat ik niet zo'n hoge dunk heb van de psychologie, maar gewoon omdat het mijn leven is, mijn verdriet, en ik dus toch degene ben die het moet doen. Of je daar nou hulp bijzoekt of niet, het is hoe dan ook een kwestie van zelf doen lijkt me. Verschil met veel reacties hier is denk ik wel dat ik doen ook als doen zie en niet als wachten of het je laten overkomen. Het was voor mij een logisch vervolg van het regelen van de begrafenis waar je dan ook een heel actieve rol in hebt en waarbij je ook alles stuurt en waarmee je al meteen een enorme slag maakt in de verwerking.quote:Dat vind ik zó moeilijk. Ik heb van alles weggestopt, bewust en onbewust en weet niet hoe ik het toe moet laten. Door er bewust aan te denken? Dan voel ik het verdriet opkomen, en denk ik vlug weer aan iets anders. Weet niet of ik al klaar ben voor verwerken. Voor mijn gevoel ben ik daar nog niet aan begonnen. Heb ook geen hulp gezocht, ben zo'n eigenwijzerd die denkt 'dat doe ik zelf wel'. Weet nu niet of het zon goede keus is geweest, dus ik denk dat ik, eenmaal geëmigreerd, maar eens hulp moet gaan zoeken. En dan daar niet mezelf groothouden, zoals ik voor de rest van de wereld doe. Heel irritant is dat namelijk.
Misschien omdat ik een beetje eigenaardig met taal om ga, maar als ik het woord 'verwerken' tot mij neem, dan denk ik 'aan het werk dan'. Wat ga je doen, en hoe ga je het doen. Ik heb het vrij letterlijk genomen. Misschien niet zo'n gepaste vergelijking, maar iemand die afval verwerkt gaat ook met dat afval aan de slag, dat maakt hem afvalverwerker. Die gaat ook niet zitten wachten tot het zich opstapelt en hem boven het hoofd groeit. Dat is geen verwerken. "Je moet het een plekje geven", wijs dan ook een plek aan, ipv dat je het een plek laat innemen. Ik zat meteen in een situatie dat ik een hele actieve sturende rol had, en heb die als prettig ervaren en aangehouden. Doen ipv laten overkomen, kiezen ipv overvallen worden.
Tja, ik weet niet. Ik was er niet bij, maar het is in ieder geval iemand die het niet negeert. Misschien wilde diegene je ook de gelegenheid geven om het er niet echt over te hebben als je daar geen zin in zou hebben.quote:Enover die botte reactie waar ik eerder over schreef: ik heb best begrip voor mensen die niet zo handig uit de hoek komen. Maar de toon waarop ze het zei deed het 'm. Zó laconiek, daar zat geen medeleven achter. En uiteraard, zij wist niet hoe de situatie exact is, maar juist dan... Iets als 'oh, vervelend,' moet toch wel uit je strot kunnen komen? Maargoed, ik ben dan ook gelijk klaar met dit soort mensen.
Op zich niet natuurlijk. Maar ja, het is natuurlijk wel jouw leven en de wereld is niet eerlijk, noch perfect. Als je wilt dat mensen normaal tegen je doen, dan kun je natuurlijk ook kijken hoe je daar zelf aan kunt bijdragen. Niet omdat dat terecht is, maar wel omdat het beter voor jezelf is.quote:Waar ik ook erg tegenaan loop is het gedrag van kennissen/iets verdere vrienden. In de supermarkt loop de overbuuf geregeld een blokje om als ik haar tegenkom (en ja ik weet zéker dat ze me zag), anderen kijken weg en staan ineens heeeeel lang aan hun telefoon te pielen. Zulk raar gedrag! Allemaal goed volwassenen tegenover een 24 jarige. Je kan toch gewoon 'dag' zeggen? Ik hoef heus geen geleuter in de supermarkt, maar is dag ineens teveel? Zo triest! En als ik het hier met mensen over heb, zeggen ze vaak: jaahaa maar das voor die mensen ook lastig. Dan denk ik, verdomd, mijn ouders zijn dood, voor wie is het nou moeilijk?! Als 50 jarige een 24 jarige ontlopen, hoe weinig ruggegraat heb je dan? Moet ik dan rekening gaan houden met dat zíj het moeilijk vinden? Omgekeerde wereld als je het mij vraagt.
Ik ben er zelf vrij makkelijk in. Ik heb wat kroegkennissen van een jaar of 25, die zie ik ook altijd in de kramp schieten als het zijdelings ter sprake komt. Die denken dan dat ze er iets heel erg dieps en gevoeligs over moeten zeggen, en dat kunnen ze natuurlijk niet, dus ontwijken ze het maar. Dan heb ik een houding van 'weten zij veel', ze hebben niks meegemaakt, zij hebben er ook niet om gevraagd, en ze hebben niet door dat ze niks hoeven. Dat heb ik zelf ook gehad. Nu heb ik een 'wijsheid' die zij niet kunnen hebben, dat ga ik hen niet kwalijk nemen. Ik kan er nu wat betreft anderen ook veel beter mee omgaan dan daarvoor.
Ik vind zelf verjaardagen ook niet zo'n geschikte gelegenheid. Dat is voor iedereen lastig.quote:Zo veel mensen stellen teleur als er zoiets gebeurt, van erg dichtbij tot ver weg. Op verjaardagen wordt er met haast geen woord meer over ze gerept.
Als mensen niet goed weten wat ze moeten doen, dan doen ze maar niks. Ik denk niet dat je daar te snel onverschilligheid achter moet zoeken.quote:Of je krijgt 3 maanden na je moeders verjaardag te horen dat ze wel aan haar en mij hebben gedacht. Had dan even gebeld of een kaartje gestuurd, want juist op zo'n dag had ik dat wel kunnen gebruiken! Nee, achteraf zeggen, das veel makkelijker. Misschien verwacht ik teveel door íets van medeleven of steun te verwachten, maar zoals ik al zei, de meesten stellen diep teleur.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Als je niet weet hoe je moet werken, ga je naar school, zo gaat dat. Waarom zou je geen hulp zoeken om te leren werken aan je verdriet? Je moet het zelf doen, maar ze kunnen je wel manieren voorstellen, hoe je het aan kan pakken.
Zoals ik je begrijp zijn het vaak oudere mensen die je ontwijken?
Ik ben 46 en zelfs veel mensen van mijn generatie zijn onhandig in zo'n situatie. Veel oudere mensen zijn niet gewend om over verdriet te praten. (Veel jongere mensen ook niet idd Weltschmerz....)
Ik zeg de mensen die me ontwijken gewoon vriendelijk gedag, telefoon of niet.
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Als je niet weet hoe je moet werken, ga je naar school, zo gaat dat. Waarom zou je geen hulp zoeken om te leren werken aan je verdriet? Je moet het zelf doen, maar ze kunnen je wel manieren voorstellen, hoe je het aan kan pakken.
Zoals ik je begrijp zijn het vaak oudere mensen die je ontwijken?
Ik ben 46 en zelfs veel mensen van mijn generatie zijn onhandig in zo'n situatie. Veel oudere mensen zijn niet gewend om over verdriet te praten. (Veel jongere mensen ook niet idd Weltschmerz....)
Ik zeg de mensen die me ontwijken gewoon vriendelijk gedag, telefoon of niet.
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.quote:Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
@Jack: Ik herken het wel een beetje. Mijn vader en zus zijn overleden.
Als ik met mijn moeder op restaurant ben, of op vakantie, denken we allebei aan hen en we missen ze. Dat gemis is er wel. Maar dan praten we over onze herinneringen en grappige dingen die ze deden en dan is het goed.
Kan jij er op dat moment niet over praten met je vriend? Het zou je misschien kunnen 'opluchten'. Ik zeg dat expres zo, omdat je vertelt dat je last van je astma kreeg op dat moment.
Als ik zo iets heb, krijg ik een brok in mijn keel. Of keelpijn.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.
Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet
Het helpt mij al vaak als ik kan zeggen: Snotver! ik heb het effe moeilijk met herinneringen. Je maat hoeft dan niks te zeggen, maar je hebt het wel even gezegd. Dat scheelt vaak al, dat je het zegt.quote:Op zaterdag 28 november 2009 20:28 schreef Jack. het volgende:
[..]
Ik kan er met hem wel over praten, heb dat al zo vaak gedaan in het begin. Maar hij heeft de persoon nooit gekend, dus hij kan zich moeilijk inleven en meer dan luisteren en beamen dat het moeilijk is kan hij ook niet doen, wat ik hem ook niet kwalijk neem verder.
Ik wil ook vermijden dat mensen me straks gaan mijden met het idee "straks begint hij er weer voor de triljoenste keer over, dus liever niet", dus ik probeer het ook dikwijls gewoon voor mezelf te houden. Uiteindelijk ben ik het die ermee moet om zien te gaan. Op momenten dat het echt onhoudbaar is, zal ik het wel op tafel gooien, en dan weet ik ook wel bij welke mensen ik daarvoor terecht kan. Maar zolang het houdbaar is, probeer ik anderen er niet mee lastig te vallen.
Overigens heb ik nu ook keelpijn, maar of het daardoor komt weet ik niet
En. Als jij het zo brengt, hebben mensen de keus of ze er wel of niet over willen praten.
Vaak zijn mensen het niet gewend om over doodgaan en wat dat met zich meebrengt te praten. Als jij erover begint, is het vaak minder moeilijk.
Jij weet niet hoe mensen erover denken als je erover begint, want dat vermijd je. Je kan ook zeggen: joh, vind je het vervelend als vertel......
Je moet niet gaan invullen wat mensen denken, want dat weet je niet.
Tenslotte: Als je het kwijt moet, moet je het kwijt. Praat dan tegen je huisdier, je geranium of desnoods de telefoon zonder dat je iemand belt.
Oh ja,of hier he.....
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
ja joh..ik ben dolgelukkig!quote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
even een rectificatie, ben van mezelf echt niet zo bot. Maar het was inderdaad de toon waarop dat meisje (is van zichzelf al een lomp dom wijf) dat zei. Als ik dan doodmoe voor de "ontspanning" door een tuincentrum loop is dat gewoon even teveel.
Wat eerder is aangedragen dat mensen ontwijken, maak ik andersom mee. Mensen willen juist aanspreken. Mijn moeder loopt daar erg tegenaan (letterlijk). Als ze een krop sla wil gaan halen, duurt dat ineens een half uur omdat ze iedereen tegenkomt waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Maar mensen willen toch hun medeleven betonen. Dat is natuurlijk goed bedoelt van iedereen, maar soms zit je daar gewoon niet op te wachten. Vooral in het begin.... Staat ze daar te huilen in de supermarkt, terwijl ze alleen een krop sla wil halen. Dat soort dingen. Gewoon alleen "hoi" is soms al voldoende. Of even sterkte wensen. Maar die hele gesprekken... Vooral omdat pap super plotseling is overleden vroegen mensen "zag je dan echt niks?", dan kreeg ze weer een schuldgevoel terwijl ze hier helemaal niks aan kon doen. Maar dat kunnen we nu achteraf benaderen als de angst van mensen om dood te gaan. Pap is haast in 1 dag dood gegaan (het bleek later al een week mis te zijn, maar dat is achteraf..), mensen zijn bang dat dat bij hun ook kan gebeuren. Het kan iedereen gebeuren.
Die opmerking dat we blij moeten zijn dat iemand dood is gegaan, omdat wij nog leven heb ik ook niet echt door.... Beetje lullige opmerking.
Laatst zei iemand ( toen pap 2 weken was overleden) iets wat erop neer kwam dat mam over een paar jaar vast weer gelukkig kon worden met een andere man. Ook zo'n opmerking waar je dan niet op zit te wachten. Ze hadden een kei gelukkig huwelijk!
Och soms is het ook lekker om effe flink kwaad te worden op iemand. Dan ben ik het effe kwijt. Er zit een hoop frustratie te borrelen wat ik niet kwijt kan. Dus effe lekker pissig worden op iemand kan dan helpen. En als ik diegene toch niet echt mag, verlies ik er niks aan.
Ik snap ook wel dat mensen vaak pogingen doen om ons te helpen met praten. Maarja, wij moeten ook aan kunnen geven wanneer we daar geen zin in hebben. Of wanneer wel.....
Heb vannacht heel veel dromen gehad over pap. Hij was er steeds bij, maar ik wist dat hij was overleden. Dus bij de groepsfoto moest pap achter degene staan die de foto nam, omdat hij niet op de foto mocht, want hij was dood. Dat soort dingen. Heb in mijn dromen heel veel gehuild. Iets wat ik zo nog niet kan. Best raar, maar ook wel fijn.
Mam had laatst ook een fijne droom over pap. Dan is het net of hij er weer even is.
xx Miss Vanilla
Wat eerder is aangedragen dat mensen ontwijken, maak ik andersom mee. Mensen willen juist aanspreken. Mijn moeder loopt daar erg tegenaan (letterlijk). Als ze een krop sla wil gaan halen, duurt dat ineens een half uur omdat ze iedereen tegenkomt waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Maar mensen willen toch hun medeleven betonen. Dat is natuurlijk goed bedoelt van iedereen, maar soms zit je daar gewoon niet op te wachten. Vooral in het begin.... Staat ze daar te huilen in de supermarkt, terwijl ze alleen een krop sla wil halen. Dat soort dingen. Gewoon alleen "hoi" is soms al voldoende. Of even sterkte wensen. Maar die hele gesprekken... Vooral omdat pap super plotseling is overleden vroegen mensen "zag je dan echt niks?", dan kreeg ze weer een schuldgevoel terwijl ze hier helemaal niks aan kon doen. Maar dat kunnen we nu achteraf benaderen als de angst van mensen om dood te gaan. Pap is haast in 1 dag dood gegaan (het bleek later al een week mis te zijn, maar dat is achteraf..), mensen zijn bang dat dat bij hun ook kan gebeuren. Het kan iedereen gebeuren.
Die opmerking dat we blij moeten zijn dat iemand dood is gegaan, omdat wij nog leven heb ik ook niet echt door.... Beetje lullige opmerking.
Laatst zei iemand ( toen pap 2 weken was overleden) iets wat erop neer kwam dat mam over een paar jaar vast weer gelukkig kon worden met een andere man. Ook zo'n opmerking waar je dan niet op zit te wachten. Ze hadden een kei gelukkig huwelijk!
Och soms is het ook lekker om effe flink kwaad te worden op iemand. Dan ben ik het effe kwijt. Er zit een hoop frustratie te borrelen wat ik niet kwijt kan. Dus effe lekker pissig worden op iemand kan dan helpen. En als ik diegene toch niet echt mag, verlies ik er niks aan.
Ik snap ook wel dat mensen vaak pogingen doen om ons te helpen met praten. Maarja, wij moeten ook aan kunnen geven wanneer we daar geen zin in hebben. Of wanneer wel.....
Heb vannacht heel veel dromen gehad over pap. Hij was er steeds bij, maar ik wist dat hij was overleden. Dus bij de groepsfoto moest pap achter degene staan die de foto nam, omdat hij niet op de foto mocht, want hij was dood. Dat soort dingen. Heb in mijn dromen heel veel gehuild. Iets wat ik zo nog niet kan. Best raar, maar ook wel fijn.
Mam had laatst ook een fijne droom over pap. Dan is het net of hij er weer even is.
xx Miss Vanilla
Sterker nog, je hebt zelf ook invloed over wanneer het opkomt en wanneer niet. Als het nou elke dag wel een keer opkomt en je een halfuur in beslag neemt, dan kun je er ook voor kiezen om er elke dag een half uur voor te nemen en het te laten opkomen, of zelfs opwekken.quote:Op zaterdag 28 november 2009 19:34 schreef krakkemieke het volgende:
Pyttpytt, wat Weltschmerz ook schrijft, verwerken is een werkwoord. Ik vind het geen diep, donker gebeuren, het is voor mij werk.
Als je er aan denkt en je voelt verdriet opkomen, dan hoort dat zo. Waarom wil je het verdringen? Dat verdriet accepteren, dat is werk.
Kennelijk zit het erin en moet het eruit, dan kun je het er ook gecontroleerd uit laten, en dan kun je er weer even tegenaan. Het eruit laten komen lucht op, organiseer dan je eigen opluchting.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.
binnen mijn familie hebben we een 8 daagse "ritueel" waarbij we de doden eren en onze verdriet eigenlijk kunnen uitstorten in dat periode. Tot nu toe heeft het mij altijd geholpen.
With all due respect. F*ck you, Sir!
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.quote:Op maandag 30 november 2009 01:17 schreef otacon het volgende:
binnen mijn familie hebben we een 8 daagse "ritueel" waarbij we de doden eren en onze verdriet eigenlijk kunnen uitstorten in dat periode. Tot nu toe heeft het mij altijd geholpen.
Sterkte met je verlies. Het is niet echt netjes van je familie, maar ik hoop dat ze gedaan hebben wat ze het beste leek. Dus uit goede bedoelingen jou laat hebben ingelicht. Maar normaal is het nier nee!quote:Op maandag 23 november 2009 09:23 schreef Some-Lady het volgende:
Mijn opa is dinsdagavond overleden
[...]
Ik kan dus accepteren dat ie er niet meer is, maar niet hoe mijn familie heeft gehandelt, heeft iemand hier ervaring mee, dat zijn/haar familie gewoon 'vergeet' om het even te melden?
Ik weet namelijk niet hoe ik hiermee overweg moet, vind het ook lastig om mn familie hier op aan te spreken
Mijn vader is van de week in Nederland geweest voor de begrafenis en alweer terug gevlogen naar waar hij woont (saudi arabie) ik zie hem bijna nooit en hij heeft me ook niet opgezocht.
Ik weet niet of dit hier moet maar ik wou het toch even kwijt.
Ik vertrouw erop dat je advies goed bedoelt is. Maar ik vermoed dat dit erg loze woorden zijn voor vele mensen die hier lezen/postenquote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
[ Bericht 25% gewijzigd door Bill_E op 30-11-2009 09:24:02 ]
Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
Die vliegangst herken ik niet, bij mij is het eerder andersom. Als ik morgen een vliegtuig zou instappen en ze vertellen onderweg dat we gaan neerstorten zou ik me daar gewoon in schikken...
Wat ik wel heb is angst om andere personen die dicht bij me staan ook te verliezen.
Wat ik wel heb is angst om andere personen die dicht bij me staan ook te verliezen.
quote:Op maandag 30 november 2009 14:00 schreef Pyttpytt het volgende:
Wat ik het meest irritant vind, wat ik ook opmaak aan de reacties hier, is dat ik rekening moet houden met het feit dat het voor ánderen, bij wie niets is gebeurt, moeilijk of confronterend is. Terwijl ík een verlies te verwerken heb, en de overbuurvrouw niet. Ik verwacht van niemand een bemoedigend relaas, het enige wat ik ik verwacht, en mijns inziens mag verwachten, is een 'dag', zoals we eerder ook deden, en niet genegeerd te worden. En inderdaad, ik hoef ook niet in de supermarkt de hele wijk aan hun neus te gaan hangen hoe of het wel niet met mij gaat. Je wordt al zo bekeken door dit soort gebeurtenissen, vreselijk.
En dat het confronterend is voor sommigen, en dat die daarom het onderwerp ontwijken, vind ik zo'n zwaktebod. Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender. En ja in dit geval is het voor mij als dichts bij staande het állermoeilijkst, dus in dit ene geval neem ik het recht om egoïstisch te zijn. Maar de rest van de wereld vind kennlijk de eigen confrontatie belangrijker. Tja, sneu, heb er geen andere woorden voor.
Wat ik me afvroeg, of anderen het volgende herkenden. Ik heb vliegen altijd leuk en prima gevonden, maar sinds mijn moeders overlijden vind ik het doodeng. Ik sta ineens doodsangsten uit, zelfs zo erg dat ik een stewardess om iets kalmerens heb moeten vragen laatst. Zo vreselijk raar! Ik heb niets iets traumatisch meegemaakt dat direct met vliegen te maken had, en heb het idee dat het toch door het overlijden van mijns ouders komt, op een of andere manier... Maar wat de link is, ik snap er niets van. Maar het irritante is dat ik het niet weggeredeneerd krijg, die angst. heb ook geen idee wat ik er tegen moet doen, behalve mezelf dwingen om twee weken toch in het vliegtuig te stappen om te emigreren (pfff). Maar ik zie er nu al tegen op. Iemand die dit herkent...?
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'
Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......
Sterkte!
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Goed punt, maar toch was ik ook zo, in het begin.. Ik vond dat mensen of normaal moesten doen of gewoon hun mond houden. Ik ben enorm boos geweest naar mensen toe en dat hebben ze geweten ook. Nu heb ik de meest krankzinnige reacties gekregen, van 'het zit je niet mee' tot 'gelukkig hadden jullie geen kinderen samen'. Houdt dan gewoon je mondquote:Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
Overigens komen de kutopmerkingen alweer. Hij is vandaag exact 23 maanden dood. 'Je gaat zeker weer geen oud&nieuw vieren?' en 'hij had beter een dag later kunnen gaan'. Tja. Tegenwoordig kan ik het aardig relativeren en weet ik dat men het goed bedoelt.. Maar ik ben echt enorm egoistisch geweest in mijn verdriet en ik vind nog steeds dat ik daar recht op had, eerlijk gezegd.
Ik heb bijna 2 jaar geleden mijn moeder verloren aan de beruchte ziekte. Ik ben blij dat er een topic is om zoiets toch te kunnen delen..
ik ben mijn ouders en zoon en toenmaligen vriendin en moeder van mijn zoon verloren in een auto ongeluk 13 jaar geleden mijn zoon was 1.5 jaar jong.wij wonen in israel en waren op vakantie in nederland ,bij mijn ouders.quote:Op vrijdag 13 november 2009 15:20 schreef Lavenderr het volgende:
[..]
Je hoeft natuurlijk niet te gaan als je er bang voor bent. Maar wat is je angst dan?
Ja, ik ga wel, regelmatig.
ik ben alleen terug gegaan naar israel.
sinsdien ben ik nooit meer terug naar nederand geweest .het ongeluk was in duitsland gebeurd .
waarom..ben ik nooit meer terug naar nederland geweest .
ik ban bang.
wel een paar keer een ticket gekocht maar ben niet op het vliegrhuig gestapt.
bang ben ik voor... ik weet hoe ik nu ben.en ik weet niet hoe ik ben na een bezoek aan nederland bij de begraaf plaats ..ik heb nu een anderen vrouw en zoon van 5 ,en ik ben gelukkig .en dat wil ik zo houden .
2 keer per maand heb ik terapie voor 1 uur .
en dat is de manier hoe ik dit verwerkt .
vredesoverleg whahahahahahahahahahahha
Nou weet je wat het is, voor goed bedoelde opmerkingen die er wat cru uitkomen, heb ik echt nog wel begrip. Dan snap ik echt wel dat niemand een perfecte reactie klaar heeft. Daar heb ik het hier niete ens over. Maar ik wordt spontaan genegeerd, ik krijg dus niet eens een reactie. Ik verwacht alleen een goedendag, zoals eerder ook. Dus niet eens iets aan het overlijden gerelateerd, zeg maar. Gewoon gedag, zoals we altijd deden. Dat vind ik zó raar, end aar kan ik gewoon geen begrip voor opbrengen. Ze stond verdomme voor het raam toen mijn vader na zijn overlijden het huis uit gedragen werd, sindsdien zegt ze geen gedag meer!quote:Op dinsdag 1 december 2009 19:24 schreef krakkemieke het volgende:
[..]
Als je verdriet hebt, heb je het recht om daar op je eigen manier mee om te gaan en assertief te zijn. Daar heb je gelijk in en dat heb ik ook gedaan.
Maar dat geeft je niet het recht om egoistisch te zijn en te denken dat alleen jij recht op verdriet hebt. Of dat jij het meeste verdriet hebt.
Je zult altijd te maken hebben met hoe andere mensen reageren op zoiets en vaak zullen ze niet reageren zoals jij het zou willen. Dan helpt het om te beseffen dat veel mensen niet weten wat zoiets voor je betekent en dat ze dus niet reageren zoals jij wilt. Dat betekent niet dat de rest van de wereld zichzelf belangrijker vindt. Ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen.
En nee, je kan niet verwachten dat alles is zoals het was.
' Kom op zeg, alsof het een verassing is dat mensen vroeg dood kunnen gaan? En daarbij is het voor mij alsnog 10x confronterender'
Die quote van je lijkt me al een verklaring voor je vliegangst......
Sterkte!
Toen mijn oom een aantal jaar geleden erg ziek was en daar ook aan overleed (ook kanker) heeft zijn broer (niet mijn vader gelukkig) niets meer van zich laten horen. Niets. Hij liet zijn broer stikken, 'omdat hij het moeilijk vond'. Hoe kún je zoiets doen? Jezelf zoveel belangrijker vinden? Tuurlijk is het moeilijk, dat is het voor iedereen, maar om je broer dood te laten gaan en daarbij compleet je broer te latens tikken, waar je eerst gewoon een goede relatie mee had? Voor zulk gedrag zal ik nooit begrip hebben, en ik mag hopen dat hij zelf eens dondersgoed zal beseffen wat zo'n actie voor gevolgen heeft. Soms moet je je ergens overheen zetten in dienste van een ander, en dat vind ik niet meer dan normaal, in deze situatie.
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk
Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
Morgen gaan we pap verstrooien. Een erg raar idee. Ik zie er erg tegenop. We doen het met het gezin + aanhang. Verder geen familie. Zo raar he, dat de as ooit pap was. Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe werkt het?
Gister heb ik met mam films van vroeger gekeken om weer te weten hoe zijn stem klonk. Ineens kwam de bruiloft van hun voorbij. Erg emotioneel om te zien hoe ze vroeger straalden van geluk! De openingsdans etc. mooi en tegelijkertijd dubbel.....
xx Miss Vanilla
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
Morgen gaan we pap verstrooien. Een erg raar idee. Ik zie er erg tegenop. We doen het met het gezin + aanhang. Verder geen familie. Zo raar he, dat de as ooit pap was. Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe werkt het?
Gister heb ik met mam films van vroeger gekeken om weer te weten hoe zijn stem klonk. Ineens kwam de bruiloft van hun voorbij. Erg emotioneel om te zien hoe ze vroeger straalden van geluk! De openingsdans etc. mooi en tegelijkertijd dubbel.....
xx Miss Vanilla
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.quote:Op woensdag 2 december 2009 13:33 schreef Pyttpytt het volgende:
Voor degenen die hulp hebben gezocht.. Wat houdt dat soort hulp in? Is dat gewoon veel praten of zijn dat echt therapie achtige sessies? Ik denk er over om ook wat hulp te zoeken, want heb eigenlijk geen idee hoe ik verder moet, eigenlijk
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.
Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.
De meerwaarde van professionele hulp kan zijn dat ze dingen vragen waar je met je vrienden enzo niet over praat. Ze zijn er juist om vragen te stellen over dingen die in jouw geblokkeerd zitten. Daar zijn ze voor, anders kon je het zelf oplossen.quote:Op woensdag 2 december 2009 21:00 schreef Jack. het volgende:
[..]
Die vraag heb ik hier eerder zelf ook gesteld, omdat ik daar ook over denk. Ik heb die stap nog niet gezet.
Ik heb dagen dat ik mezelf wel van een gebouw zou kunnen gooien, maar ook afgewisseld met dagen dat de mensen die het mij zo moeilijk maken bij het verwerken gewoon mogen doodvallen, dat ik dus heel erg kwaad ben maar tegelijkertijd ook wel de nodige energie vind om me erdoor te trekken.
Vooralsnog ben ik ook niet overtuigd van de meerwaarde van zo'n psycholoog/psychiater. Praten doe ik al genoeg, maar het gevoel waar ik vanaf wil blijft gewoon zitten en daar gaan zo iemand geen verandering in brengen. Dat is iets in mij dat geblokkeerd zit en waar ik voorlopig nog niet overheen raak, ongeacht hoeveel ik praat en hoeveel anderen mij erdoor willen praten.
Het is wel zo dat je het zelf moet doen, ze geven alleen aanwijzingen.Het betekent dus ook dat je er zelf aan toe moet zijn om hulp te zoeken.
Maar het is niet gek, niet raar, zoals ik al zei, verwerken is werk.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dat gevoel van 'er gaat vast nog iets ergs gebeuren' heb ik ook zo erg!quote:Op woensdag 2 december 2009 14:43 schreef _Vanilla_ het volgende:
Wat Jack beschrijft, de angst om meer dierbaren te verliezen heb ik ook heel sterk. Mijn vriend moet smorgens laten weten als hij op het werk is aangekomen en 's avonds als hij weer thuis is, zodat ik weet dat hij veilig is. Ineens kan ik me daar heel erg zorgen om maken.
Daarnaast is mijn broer volgende week jarig. Hij wordt dan 31 jaar. Hij zei deze week tegen ons dat hij zelf altijd het gevoel had niet ouder dan 30 te worden. Dus hij gaat er min of meer vanuit dat er deze week of volgende week nog iets gebeurt waardoor hij geen 31 wordt.
In onze familie en omgeving wordt de een na de ander ernstig ziek. Dus dat maakt het vertrouwen niet gemakkelijker.
In 2003 overleed mijn enige oma, in 2004 mijn oom, in 2005 werden beide ouders ziek, die overleden in 2007 en 2008, en tussendoor ook twee scheidingen in de familie. Daarna had en heb ik zo'n sterk gevoel van: what's next, wie nu? En ik merkte dat ik mezelf al schrap ging zetten om de volgende klap op te vangen, 'want die zou er zeker komen'. Ik zal vast eerste en miskraam krijgen, als ik al zwanger kan worden, ik krijgt vast zelf ook kanker, of mijn vriend komt onder een auto... ik maak mezelf soms helemaal gek, en het is zo moeilijk om te geloven dat het nu een keer rustig blijft en goed blijft gaan. Want tot nu toe kwam er steeds en steeds weer een keiharde klap. Als mijn vriend gebeld wordt door zijn ouders en hij reageert niet direct enthousiast, denk ik 'oh zal er iets zijn?', of als ik meer dan twee gemiste oproepen heb, dan zal er ook vast wel iets aan de hand zijn...
Nu voelt het alsof ik tegen een muur duw die ineens weg wordt getrokken: er is al een half jaar niets ernsitigs gebeurd nml....
_Vanilla_, sterkte komende tijd!
Neeh verwerken doe ik niet, maar het haalt wel een soort van last van je schouders.quote:Op maandag 30 november 2009 09:18 schreef Bill_E het volgende:
[..]
Iedereen heeft zijn eigen rituelen. Maar een dierbare "verwerken" binnen 8 dagen lijkt me erg niet echt realistisch. Ik vermoed dat je het jezelf verplicht, en daarna een deur dicht gooit.
With all due respect. F*ck you, Sir!
Dat is een mooi gezegde als je zo'n ervaring weer een paar jaar achter je hebt liggen. Aan zoiets heb je geen boodschap als er een ouder, geliefde, vriend of naast familielid je net ontvallen is. Nu kan ik de dood van m'n zwager in dit daglicht zien; 5 jaar geleden, toen'ie van de 1 op de andere dag er niet meer was, en wij hem een week voor Kerst naar de begraafplaats brachten nietquote:Op zaterdag 28 november 2009 23:31 schreef Elkafila het volgende:
Tja...
Tijd heelt alle wonden.
Uiteindelijk gaat iedereen dood.
De dood is inherent aan (het) leven. Wat dat betreft moet je blij zijn als je, of iemand anders dood gaat. Het is immers een teken dat je leeft. Als je niet doodgaat heb je niet geleefd.
Vandaag pap verstrooid. Het was niet zo erg beladen als wat ik verwacht had. We kregen een strooi-urn mee en konden zelf een plekje zoeken in het bos. We hebben een plekje gekozen waar ook de zon schijnt. Dat geeft wel een fijn idee. Ieder van ons heeft een beetje gestrooid. Dat was goed. Ik heb nu het gevoel dat pap ook rust heeft. Wellicht dat door hem een plek te geven, wij het ook een plek kunnen geven.
De hulp in de vorm van een psycholoog helpt me in het ordenen en in het juiste perspectief plaatsen van mijn gedachten. Misschien maak ik wel problemen die er niet zijn? Ik wil graag verdrietig zijn / rouwen, maar het komt er niet uit. Voor mij is dat een probleem want ik hield veel van pap. Het lijkt net of het me niks doet, terwijl ik altijd zo'n gevoelsmens ben. Dus ik hoop dat de psycholoog me met dit vraagstuk kan helpen. Ik moet hier morgen naartoe. Een andere therapeut als die de intake deed, want daar kon ik niks mee. Ik vraag wel of ze achter haar bureau vandaan wil komen en naast me wil zitten. Ik kan niet praten met een bureau ertussen. Zo onpersoonlijk. Ik hoop dat er morgen wel een klik is, dan kan ik ook echt tot de diepten komen.
Met vrienden / Mr. Vanilla / familie praat ik ook wel, maar dat is anders. Het helpt ook wel, maar het is toch anders. Juist met iemand die er verder vanaf staat kan ik beter praten. Mensen die pap niet hebben gekend / geen beeld bij hem kunnen vormen kunnen juist helpen. Dat vond ik het fijne toen ik jaren terug in therapie ging. Toen kon ik ongestoord over mijn familie en dergelijke praten want ik wist dat de psycholoog hun toch nooit zou zien.
Maar zoals eerder gezegd, je moet er zelf aan toe zijn en zelf het werk doen. Ze geven alleen handreikingen.
xx Miss Vanilla
De hulp in de vorm van een psycholoog helpt me in het ordenen en in het juiste perspectief plaatsen van mijn gedachten. Misschien maak ik wel problemen die er niet zijn? Ik wil graag verdrietig zijn / rouwen, maar het komt er niet uit. Voor mij is dat een probleem want ik hield veel van pap. Het lijkt net of het me niks doet, terwijl ik altijd zo'n gevoelsmens ben. Dus ik hoop dat de psycholoog me met dit vraagstuk kan helpen. Ik moet hier morgen naartoe. Een andere therapeut als die de intake deed, want daar kon ik niks mee. Ik vraag wel of ze achter haar bureau vandaan wil komen en naast me wil zitten. Ik kan niet praten met een bureau ertussen. Zo onpersoonlijk. Ik hoop dat er morgen wel een klik is, dan kan ik ook echt tot de diepten komen.
Met vrienden / Mr. Vanilla / familie praat ik ook wel, maar dat is anders. Het helpt ook wel, maar het is toch anders. Juist met iemand die er verder vanaf staat kan ik beter praten. Mensen die pap niet hebben gekend / geen beeld bij hem kunnen vormen kunnen juist helpen. Dat vond ik het fijne toen ik jaren terug in therapie ging. Toen kon ik ongestoord over mijn familie en dergelijke praten want ik wist dat de psycholoog hun toch nooit zou zien.
Maar zoals eerder gezegd, je moet er zelf aan toe zijn en zelf het werk doen. Ze geven alleen handreikingen.
xx Miss Vanilla
Mooi gezegd over het zelf doen Miss. En als het niet klikt met de psych weet je dat je een andere kan vragen he.
Am I evil? Yes I am!
Am I evil? I am man!
Am I evil? I am man!
Dit wordt al de 2e van die organisatie. Maar inderdaad, als het nodig is gewoon een derde.
En ik heb voor januari vast, als back-up, bij een andere psychologiepraktijk een intake gepland.
xx Miss Vanilla
En ik heb voor januari vast, als back-up, bij een andere psychologiepraktijk een intake gepland.
xx Miss Vanilla
