quote:Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.
Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.
Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc
en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.
Het OUD Estafette topic
Het OUD Estafettetopic deel 2
Het OUD Estafette Topic deel 3
Het OUD Estafette Topic deel 4
Het OUD Estafette Topic deel 5
Het OUD Estafette Topic deel 6
Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Spuuglokje
bix
Marie
Rewimo
pinquit
Huup
Swets
Lois
Macka
PM-girl
KP
Troel
p_iglet
Belana
livelink
MeNicole
Kersjes
Sjak
Moussy
Stout
Brighteyes
just me
Yvonne
shmoopy
Moonah
Vivi
Slaapmeisje
Rockabella
Poppejans
Bass-Miss
Icicle
Lishe
debuurvrouw
ET
dutchie
phluphy
snoopy
Oxymoron
Miss_Sly
Texelonia
Dakota
Memmel
Vicky
Saffier
Reinhilde
Owlet
cattie
m@x
Loena-tik-
Five_Horizons
Grijs
Luchtbel
knorretje
jessie
Rottdog
Ireth
Madelieve
Guuzewuus
Bla_Bla_Bla
k_i_m
gr8w8
amaranta
Juup©
_Ingrid_
freecell
quote:Op vrijdag 13 februari 2009 20:03 schreef Lois het volgende:
Even een kleine huishoudelijke mededeling, wellicht ten overvloede.
als je het stokje gaat doorgeven, is het wel zo netjes als je even een PM stuurt aan de betreffende user om diegene in te lichten en/of te vragen of ze dat wel leuk vinden. Zo voorkom je dat het topic stil komt te liggen.
[ Bericht 18% gewijzigd door RockabeIIa op 25-04-2009 22:38:01 ]
En bedankt voor je bijdrage <3Ik had al even niet gereageerd maar wil wel even snel roepen dat ik erg onder de indruk ben van de openheid en eerlijkheid hier. Wow, wat gaan we met onze billen bloot
(en wat wordt er toch veel meegemaakt in een mensenleven)
Mag mijn naam uit het lijstje? Ik heb immers niet meegedaan.
Ik heb je eruit gehaald.
ik vind het echt heel bijzonder dat er al 61 mensen mee hebben gedaan aan deze estafette reeks. En een ieder zo eerlijk, open en vol enthousiasme er aan mee doet is ook noemenswaardig. Super! quote:Wat herkenbaar!Op dinsdag 21 april 2009 16:18 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:
Ik heb eigenlijk zolang ik me kan herrineren altijd last gehad van ontzettende onzekerheid. Ik voelde me nooit ergens echt op mijn gemak en ik had voor mijn gevoel geen "thuis" (zo raar om regelmatig door een gevoel van heimwee te worden overvallen, en je weet niet waarnaar je die heimwee hebt dan)Ook had ik nooit echt het idee mezelf te kunnen zijn.
Dit werd allemaal al een stuk minder toen ik een tijdje samen was met mijn huidige vriend, hij voelde me haarfijn aan en dat voelde super!
wat een mooi verhaal bla
Ben benieuwd wie het stokje nu krijgt
quote:echt?
oe dan weet je precies wat ik bedoel, raar is dat he
quote:ja haha maar ik vond het altijd een beetje raar om zoiets tegen iemand anders te zeggen.Op dinsdag 21 april 2009 23:14 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:
[..]
echt?
oe dan weet je precies wat ik bedoel, raar is dat he
moeilijk uit te leggen enzo dus meestal dacht ik van mja laat maar zitten. Een beetje een rusteloos gevoel altijd. Maar dan ben ik wel benieuwd en gerustgesteldover wat de toekomst gaat brengen als ons meisje er eenmaal is! quote:61 al??Op dinsdag 21 april 2009 22:14 schreef Faja-Lobi het volgende:
Er zullen vast nog meer mooie verhalen komen
Ben benieuwd aan wie blabla haar stokje geeft.quote:Dat heb ik ook altijd gehad, dat rusteloze, tot ik schaap ontmoette en in Amsterdam ging wonenOp woensdag 22 april 2009 06:56 schreef huuphuup het volgende:
[..]
ja haha maar ik vond het altijd een beetje raar om zoiets tegen iemand anders te zeggen.
quote:Mijn vraag aan jou is of het moederschap is zoals je het je voor had gesteld en of het je veel heeft veranderd.
Mijn ouders hebben er maar liefst 7 jaar over gedaan om mij in elkaar te draaien. Mijn moeder en ik grappen nog steeds wel eens dat het veel tijd kost om een goed product in elkaar te zetten, maar in die tijd was het een klein wonder. Mijn ouders zijn altijd heel duidelijk geweest dat wat er ook zou gebeuren, ze altijd ontzettend veel van me zouden blijven houden. Dat is iets wat ik mijn kind ook als vanzelfsprekend wil meegeven. Toen mijn moeder zwanger was van mijn broertje lag ze met 3 maanden al in het ziekenhuis waar ze de rest van de zwangerschap ook moest blijven, en in die tussentijd “woonde” ik bij haar beste vriendin in Osdorp op een galerijflat. Toen mijn broertje was geboren gingen we weer terug naar Het Gooi, alwaar mijn ouders nog steeds wonen. Inmiddels zijn ze ruim 35 jaar getrouwd, wat inmiddels steeds meer wenkbrauwen doet opheffen als ik dit vertel
.Even in het snel van klein naar groot; Beschermd opgevoed, haalde hele hoge cijfers op de basisschool, maar heb het daar niet naar mijn zin gehad. Met dik Gymnasium advies ging ik van de basisschool en ben dus ook naar het Gymnasium toegegaan. School was hier al een stuk leuker, wat er weer voor zorgde dat mijn cijfers minder werden. Uiteindelijk ben ik van het Gymnasium afgeschopt naar de Havo. Met alleen voldoendes voor Grieks en Latijn, want dat vond ik leuke vakken
. De Havo was én niet leuk én niet uitdagend genoeg en behalve 2 vriendinnen voor het leven heb ik daar niks aan overgehouden waar ik in het dagelijks gebruik wat aan heb .Werk is altijd mijn zwakke punt geweest. Ik heb wel een miljoen banen gehad voordat ik mijn huidige richting heb gekozen. Ik heb gordijnen genaaid, plakband ingepakt, soldeertin op klosjes gewonden en toen een intercedente mij een baan als printplaatsoldeerster wilde verkopen onder het motto “het is net puzzelen” knapte er iets in mij en heb ik vrij snel de opleiding voor secretaresse gedaan. Uiteindelijk besloot ik na een paar jaar dat ik systeembeheerder wilde worden en ben ik bij ICT bedrijven gaan solliciteren voor secretaresse functies. Na een paar sollicitaties had ik beet, en kon ik in plaats van als secretaresse als junior systeembeheerder aan het werk
Facts;
Ik ben wel vijf keer terugverhuist naar mijn ouders
.Ik was vroeger lid van de Honda 4-takt club
Ik ben een beestenidioot
Ik ben dol op vreemde talen
Je mag mij wakker maken voor mexicaans of indisch eten
.Ik heb jarenlang op jiu jitsu gezeten
Ik hou van dingen maken (bakken, naaien, tuinieren)
Ik ga gillen en stampen als mijn sokken nat worden
Ik ben vier keer "echt" met roken gestopt en 15kg aangekomen en weer afgevallen
Vroeger las ik alles wat los en vast zat, hierdoor kende ik veel etiketten woordelijk uit mijn hoofd
.Ik kan goed alleen zijn, heb niet altijd zin in "andere mensen"
Ik heb drie keer af moeten rijden voordat ik geslaagd was voor mijn autorijbewijs
Nu
Ik woon nog steeds in Hilversum, nu samen met mijn wederhelft. Wij schelen acht jaar, en mede door dat verschil heeft hij overwegend vrienden met kinderen. Van mijn vrienden ben ik de eerste met kind. Hij is altijd al dol geweest op kinderen en door zijn enthousiasme ben ik er ook maar eens overna gaan denken. En na 6 maanden noeste arbeid was het zover
. Ik werkte daar ook nog 3 dagen in de week bij, maar helaas is dat sinds maart afgelopen. Nu moet ik wat anders vinden en dat blijkt in de praktijk bijzonder lastig te zijn. Ik heb ergens nog steeds de hoop dat ik een carrière als briljant beeldhouwster kan opstarten zodat ik niet meer afhankelijk ben van een werkgever die mij bij gods gratie een contract aan wil bieden .Vraag
Mijn vraag aan jou is of het moederschap is zoals je het je voor had gesteld en of het je veel heeft veranderd.
Het is totaal niet zoals ik het me had voorgesteld. Ten eerste omdat ik me geen voorstelling kon maken en ten tweede omdat het me toch allemaal wel mee is gevallen. Het gaat veel meer vanzelf dan dat ik gehoopt had (omdat ik al niet zo handig ben met babies) en ik heb me tijdens mijn zwangerschap volkomen onterecht druk gemaakt of ik het allemaal wel zou kunnen
. Ik ben nu eindelijk gewend aan het idee dat mensen mij “moeder” noemen en dat ik “een kind” heb. Dat vond ik denk ik nog wel de meest grote (en raarste) verandering van alles. Dat andere mensen nu anders tegen me aankijken.Het heeft me wel veranderd. En niet altijd even positief naar mijn zin. Lichamelijk lijk ik uit elkaar te vallen door altijd maar moe zijn, ineens rugklachten hebben, slapeloosheid, altijd maar moe zijn, lichte paniekklachten die weer terugkomen, alle verkoudheden oppikken, de pil die niet lekker meer werkt, janken om niks, altijd maar moe zijn
. En daar vind ik mezelf heel zeikerig van worden. Het kost me op sommige dagen echt moeite om dingen normaal te zeggen zonder dat het boos klinkt, of dat het er anders uitkomt dan dat ik bedoel. Nu een jaar na de bevalling voel ik me langzamerhand weer ietsje aansterken en gaat het weer wat makkelijker. Ik ben wel heel rustig geworden, vinden de meeste mensen. Maarja, dat komt dus omdat ik zo moe ben . Nu hou ik nog meer van je ik doe dat ook, alles lezen en daardoor etiketten uit je hoofd kennen
hihi Wat leuk! Ik had er vroeger ook bijna één! Ging uiteindelijk niet door door door mn vader die altijd dingen beloofd, maar nooit nakomt. Mijn vrienden hadden wel allemaal 4-taktjes. We hebben ook nog met van die ritten meegereden enzo!
hier is het topic. sjonge ik heb er een hele hoop gemist ik ga snel eens bijlezen.Ik vind je een tof mens en je stukje echt zoals je op me overkomt.
Komt goed hoor! Echt!(moet je ook niet meer zo laat gaan PM-en met menschen!)
En bedankt voor je antwoord.
Ik hoop voor je dat je snel een leuke baan vind, of een mooi beeld maakt
Bla Kim Wat een mooie en leuke verhalen om te lezen
!Ik ben benieuwd wie de volgende is, kan er nog best veel bedenken van wie ik graag wat meer zou willen lezen
.quote:wiewiewie?Op woensdag 22 april 2009 19:03 schreef Madelieve het volgende:
Guus
Wat een mooie en leuke verhalen om te lezen
Ik ben benieuwd wie de volgende is, kan er nog best veel bedenken van wie ik graag wat meer zou willen lezen
Kim, leuke bijdrage. Heel eigen stijl.
Kim ik herken je wanhoop, je lichaam die niet doet wat je wil, en vooral dat intense vermoeide gevoel, tot in je botten. Het wordt beter, echt! Ruim een jaar na de bevalling voelde ik mezelf eindelijk weer een beetje op krachten komen en kreeg ik "mezelf' weer een beetje terug. Als ik nu terugkijk was het gewoon overleven, door dat 1e jaar heen komen met de slapeloze, gebroken nachten die zijn effect hadden op mijn lichamelijk en mentale weerstand.
quote:Dan zal ik je maar niet vertellen dat ik één SS70, 3x oud type C90 en 1x nieuw type c90, en een CD50 heb versleten. In 4 jaar tijdOp woensdag 22 april 2009 16:46 schreef Chell het volgende:
4-takt
Ik had er vroeger ook bijna één! Ging uiteindelijk niet door door door mn vader die altijd dingen beloofd, maar nooit nakomt. Mijn vrienden hadden wel allemaal 4-taktjes. We hebben ook nog met van die ritten meegereden enzo!
. Ik heb jarenlang met zakken vol ducktape, vuilniszakbindertjes en sleutel nr. 13 rondgelopen om mijn vervoer weer aan elkaar te knopen als het uit elkaar viel Ik ben nog aan het pm'en voor de volgende kandidaat trouwens!
Die facts zijn erg leuk...Hartstikke leuke, soms verdrietige, en soms heel herkenbare verhalen!
wordt echt beter!.Leuk verhaal Kim!
En wat had je moeder dan precies waardoor ze vanaf de 3e maand in het ziekenhuis lag? Lijkt me vrij heftig hoor.
En 3 A4-tjes, dat leest vast lekker weg zo! Ben benieuwd!
Van VWO via TU/e naar de VU en door naar de Fontys. Logisch.
Mijn studietraject lijkt eigenaardig, maar dat valt eigenlijk wel mee. Na het VWO op m'n sloffen gehaald te hebben op het overbekende en briljante Augustinianum in Eindhoven, ben ik naar de TU/e gegaan. Werktuigbouwkunde Medische Technologie. Want de beta vakken, daar was ik keigoed in. Helaas bleek ik gewoon niet te passen bij de TU/e en de mensen. Voor mij waren de gebouwen en de mensen een geheel: grijs. Na anderhalf jaar bleek ook nog eens dat het gedeelte Medische Technologie een wassen neus was. Ik ben nog steeds bepaald niet te spreken over hoe daar mee om gegaan werd. Ik dacht toen nog dat Uni's en HBO's bedoeld waren als leerding, niet als commercieel uit te buiten iets.
Vervolgens ben ik op de VU in Amsterdam Bewegingswetenschappen gaan studeren. Heel grof gezegd op het kruispunt van geneeskunde, fysio en psychologie. En die psychologie vond ik het leukst. Hoe werkt dat neurologisch, bewegen? Gedachten? Geheugen? Planning? Kortom, het verwerken en reageren op je omgeving? Uiteindelijk heb ik acht jaar in Amsterdam gezeten. Pas aan het einde liep ik vast, het was het toch echt niet. De docente die de drijfveer was achter de “gevoelskant” van bewegen ging weg en alles werd meer gericht op zware rekenmodellen. Daar was ik goed in, maar dat vond ik niet leuk. Dat was immers ook waardoor de TU/e afketste. Dat klinkt heel elitair en studentikoos, maar alleen duurde dat even voordat ik me realiseerde waarom ik me klote voelde. Echt klote. Alles kon ik, elk vakje, behalve dan die eindscriptie. als bewijs dat ik alles probeerde: Hoogtepunt van dat drama was een bezoekje aan de studentenpsycholoog, die vent zat te knikkebollen tijdens zo’n sessie. En ik had het al niet zo op dat zweefgedoe. Beetje boos geworden op die man.
Goed, ik heb dat papiertje Bachelor of Science gehaald, geen Master, voordat ik dat papiertje ook daadwerkelijk fysiek had was nog een bureaucratisch drama, maar dat terzijde. In die acht jaar heb ik vijf jaar in de feestcie gezeten van m’n studie, en daarnaast veel gewerkt. Nee, ik was niet zo’n luie bal. Lenen is voor mietjes, gewoon werken. Natuurlijk heb ik wel de basisbeurs gehad en daarvan wat studieschuld, maar m’n studie heb ik dus ook grotendeels zelf betaald. Het laatste jaar heb ik een erg leuk baantje gehad, namelijk runner bij het bedrijf wat RTL Boulevard maakt. Daphne.
Leuk om mee te maken. Daarnaast was ik al vanaf de TU/e tijd postbode in het slaapdorpje Geldrop. Elke zaterdag. Dus ook vrijdags/zaterdags op en neer met de trein. De puzzelstukjes vallen in elkaar.
Waarom! Idioot! Elk weekend op en neer? Tja, waarom doet een man zoiets? In een topic vol vrouwen maak ik daar vast goede sier mee: Liefde. Achteraf he, want indertijd had ik zelf het smoesje dat het gewoon handig was. Ik werkte liever een enkele dag tegen een flink salaris bij de post, dan dat ik daarvoor twee of drie avonden in de kroeg achter de bar moest gaan staan. Dat iemand dat geloofde zeg...
Ik heb best wat ‘dinnetjes gehad. Maar ook enkele wat langer. Een echte jeugdliefde, van m’n 14 tot m’n 18 jaar, daarna twee jaar en toen Manon. Sinds 1999 zijn wij bij elkaar, vorig jaar januari getrouwd omdat dat wel heel handig was met een dochtertje en een huis, briljant. We hebben elkaar plechtig beloofd nog een keer voor ons gevoel officieel te trouwen, met feest, ringen en oja, ook vooraf een echt aanzoek. Toch hoort dat er bij en toch ben ik blij dat we dat nog tegoed hebben. Want zoals ik als aangaf, moest er bij mij nog wat op z’n plek vallen.
Nu moet ik wel zeggen dat mijn leed eigenlijk nauwelijks leed te noemen is, vergeleken met sommige verhalen hier. Geen flinke ziektes. Geen dramatische gezinssituaties. Eigenlijk mag ik dus niet klagen.
Pa & ma zijn nog steeds relatief gezond en bij elkaar. Hoewel ik uiteraard alles anders wilde en zou doen als ik later groot was, is het toch goed geweest. Ik heb geleerd om op eigen benen te staan. Hard te werken. Niet te zeuren. Mijn bordje leeg te eten. Soms kan ik zelfs Balkenende met z’n normen en waarden-verhaal waarderen. Misschien had er wel wat meer emotie in het gezin mogen zitten. Nuchtere Brabanders dus. Pas nu, door de huidige studie, heb ik me echt emotioneel ook ontwikkeld. Durf ik me open te geven, al zou je dat niet zeggen als je dit hele verhaal leest. Pas tijdens een Blue Cruise in Turkije heb ik definitief beseft wat ik echt wil. Ik twijfelde nog over Journalistiek, maar ben dolblij dat ik voor Communicatie heb gekozen.
Nummer twee
Die huidige studie is communicatie, in deeltijd, aan de Fontys. Na Amsterdam afgrond te hebben, ben ik in juli 2006 meteen echt gaan samenwonen met Manon. Voor mij past die studie wél perfect in het rijtje van TU/e en VU. Juist die psychologische kant van het mens-zijn vind ik leuk. En dan wel een beetje praktisch graag, want dat gezweef, daar heb ik nog steeds niets mee. Hoewel ik nu helemaal wild kan gaan op geweldig opgezette reclamecampagnes en meesterlijke reorganisaties. Zelf in deze crisistijd lees ik met plezier de krant over hoe een organisatie omgaat met communicatie. Ik wil steeds meer weten over de merken & branding, over dialoog, imago & identiteit. Over gespreks- en presentatietechnieken, mensbeelden en in feite hoe je jezelf ziet. Hoe je om moet gaan met mensen die...
Argh. Ik ben reddeloos verloren.
Even terug, dat samenwonen was op het flatje van Manon in Eindhoven. Kamer/keuken en slaapkamer. Heerlijk om weer thuis te zijn, thuis te voelen. Amsterdam was leuk, maar ik had het er wel gezien. Toch een ander slag volk als hier in Brabant. Vergelijk het maar met de sfeer die Heineken oproept en wat Bavaria verteld. Na een paar maandjes buffelen als postbode ben ik aan de slag gegaan bij een busmaatschappij en daar werk ik nog steeds aan de marketing & communicatie. Als het beestje maar een naam heeft. Kort daarna zijn we ingeloot voor een nieuwbouwwoning en een jaar voor oplevering – ja, dat duurde even, leve de bureaucratie in Nederland – werd in november 2007 Roos geboren.
Dat lijkt ellende op een flatje, maar is perfect. Ze slaapt bij je op de slaapkamer. Waar je ook bent, je bent nooit ver weg. De box stond in zicht van de douche zelfs. De oplevering kwam precies op tijd, want na een jaar was ze toch echt wel toe aan haar eigen kamer. En wij ook. In een nieuw huis is altijd wat te klussen, maar we zijn aardig op weg. Het was natuurlijk wennen en nog steeds om zo´n kleine draak in huis te hebben, maar volgens mij doen we het aardig. Het eerste wat Roos doet op het kinderdagverblijf, is alle kinderen een speeltje brengen. Erg sociaal dus en weet donders goed wat ze niet en wel mag. Uiteraard probeert ze soms toch op de tafel te klimmen en als je haar dan `betrapt` kun je je lach bijna niet houden zo schuldig als ze kijkt.
De naam Roos was snel gevonden, maar goed overdacht. We wilden wel een echte naam. Gewoon Nederlands. Passend bij onze namen, wat wij zijn en wat we denken te zijn. Geen gekke dubbele namen dus, maar gewoon echt Nederlands. Een naam die in elk geval bij ons leuke associaties oproept, een bepaald sfeerbeeld zelfs. Bij de 20-weken-echo waren we al dolblij dat het een meisje was, want een jongensnaam wisten we gewoon niet. En de tweede wordt ook een meisje. Ook daar hebben we al een naam voor… Uitgerekend op 3 augustus.
Zit dus net geen twee jaar tussen.Eigenaardigheden:
De toekomst
Dat is natuurlijk met name het gezinnetje. Het blijft OUD hier he. Binnenkort zitten we met z’n vieren thuis. Dat zal wel even hectisch zijn, aangezien het nu al stunten met de tijd is. Nog ruim een jaar die avondstudie en dan twee dochtertjes en natuurlijk een dame die ook haar aandacht nodig heeft. Maar dat is het allemaal waard. Niet voor niets is mijn donderdag als papadag heilig. Ik wil er zijn voor Roos en de tweede. Dat ze niet in dezelfde valkuilen stappen als ik. Daarvoor mag ze in elk geval lekker doen waar ze zelf zin in heeft - wat betreft sport en zo dan he
- en gaan we haar gewoon alles laten proberen. Alles in de hoop dat ze, met uitzondering van puberteit uiteraard, hun emotie en gevoel kunnen en durven uiten en zich altijd thuis thuis voelen. Bietje veul. En nu mag ik iemand anders lastig vallen? En er tijdens mijn studie bijna twee kinderen gekregen! Leuk vak, he? Een Brabander, en een rikker
Ben er mee opgegroeid en vind het erg jammer dat je dat buiten Brabant niet kunt spelen, zeker in Amsterdam niet.quote:Misschien kennen jullie elkaarOp donderdag 23 april 2009 20:10 schreef Sugar het volgende:
Wat leuk, ik heb ook communicatie in deeltijd gedaan aan de Fontys!
.... leuk om te lezen Gr8W8, misschien kom ik je eens tegen in Eindhoven de beste
.En K_I_M, ook een leuk verhaal. Je bent erg grappig, maar dat wist je vast al
.quote:Een supervet kaartspelOp donderdag 23 april 2009 20:17 schreef _Ingrid_ het volgende:
Leuk, lang verhaal Gr8w8. Wat is rikken?
.quote:Zullen we een keer een rik-meet organiseren
?quote:Op donderdag 23 april 2009 20:16 schreef gr8w8 het volgende:
Ja, leuk vak, helaas denken nog steeds veel mensen dat je daarmee het aanspreekpunt bent voor de post enzo/
(" ooow iets met praten is dat he?" ) Voltijd communicatie in Eindhoven hier. (Wil Michels ftw? tenminste als ik je interesse goed lees)
Mooi verhaal, leest lekker. goede inkijk in je leven.
en nu beter dan ooit! je lijkt me een leuk figuur en je mag wel op mijn werk de boel komen regelen, alleen is dat dan weer in Amsterdam....dus tja... ik heb met plezier gelezen!quote:Ik kan het nietOp donderdag 23 april 2009 20:20 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Zullen we een keer een rik-meet organiseren
.Rikken zegt me niks, maar Mah Jong des te meer!
Ik ben wel in voor een Catanmeet
Al veeeeel te lang niet gedaan quote:Hee, voor Wil heb ik nog gewerkt een tijdje!
[..]
Voltijd communicatie in Eindhoven hier. (Wil Michels ftw? tenminste als ik je interesse goed lees)
quote:Jij bent toch ook Brabantse? En dan niet kunnen rikken?
quote:Ik ben officieel een Limburgse, maar officieus een BrabantseOp donderdag 23 april 2009 20:48 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Jij bent toch ook Brabantse? En dan niet kunnen rikken?
. Ik heb het wel eens gedaan, maar ben eigenlijk vergeten hoe het moet . Mijn ouders waren wel altijd fanatiek rikkers, met vrienden. Ik kon ze vanuit mijn bedje lol horen hebben . Alleen al daarom vind ik het een supervet spel .quote:Ik ben er letterlijk mee opgegroeid, vanaf dat ik een jaar of 8-9 was. Dan kwamen op zaterdagavond vaak de buren en gingen ze rikken. Als mijn moeder dan wat hapjes ofzo klaar ging maken in dekeuken, mocht ik haar plaats innemen. later op school iedere pauze, rennen voor een tafeltje
[..]
Ik ben officieel een Limburgse, maar officieus een Brabantse
En zelfs bij verschillende werkgevers dat je rikkers tegenkomt en in de pauze gaat rikken. Een werkgever zat ik op dag 2 al in de pauze met de rikclub mee te doen . Ik zal ze van de zomer eens vragen of ze hte me weer wilen leren .Volgens mij gaan we off-topic
. En nummer twee op komst! Gefeliciteerd! . Maar dat klinkt dus inderdaad als een goede besteding tijdens een meet. Ik dacht dat ik de enige was die dat spel nog goed in z'n geheugen had zitten. Michels heb ik maar even als introductie gehad, we worden wat meer "bestookt" met van Maaren, Jeroen en uiteraard Leo. Heerlijk vind ik het, deeltijd. Wel druk, maar perfect naast je werk. Alles pik je dubbel zo snel op.
Bedankt voor de + jes voor het verhaal trouwens. Volgende wordt nu gepolst...
Maar ik kan wel duuzenden Wereldje is trouwens klein, want ik ken Manon dan weer en zij kent ook mijn trouwkaart, maar dat terzijde...
De bonusvraag: Wat zou je je kindje meegeven als advies als ze voor het eerst écht verliefd is?
Ben benieuwd naar het verhaal van Amaranta!
Tool!! (Sober
)aangenaam, ik ben stout !
Allereerst even melden dat ik niet zo leuk kan schrijven als al die literaire wonderouders die me al voor zijn gegaan, máár ik zal mijn best doen om het ook leuk en grappig (niet alles is grappig helaas) en lekker leesbaar te maken.
Wie is amaranta?
Amaranta is 29 jaar geleden op 24 december geboren in Salamanca. Dat is een plaats in het midwesten van Spanje, tegen de Portugese grens aan. Wat mij dan naar Nederland heeft gebracht? Mijn ouders.
Mja, mijn vader was een jaar of 5 daarvoor naar Nederland gehaald door Philips. Zij zochten gastarbeiders en mijn vader zocht een baan. Met 2 broers kwam hij naar Nederland. 1 broer is vrij snel teruggegaan en de andere broer is in Duitsland gestrand.
Goed 5 jaar later trouwden mijn vader en moeder. Mijn moeder was een meisje uit zijn dorp. Hoe ze verkering enzo hebben gekregen weet ik niet, ik weet alleen dat ze binnen 1 jaar zijn getrouwd. Mijn moeder besloot om ook naar Nederland te komen. Ze raakte zwanger en ergens gedurende haar zwangerschap besloot ze naar Spanje te gaan omdat ze daar wilde bevallen. Wat ik ergens wel kan begrijpen. Je bent in een land waar je de taal amper spreekt en waar je niemand echt ken. Ze wilde dus in een vertrouwde omgeving bevallen. En zo geschiedde het dus dat ik in Spanje werd geboren. De dag voor kerstmis, in Spanje een grote feestdag, en niet omdat ik die dag werd geboren maar omdat 1979 jaar daarvoor JC werd geboren. Begin januari werd ik gedoopt en niet veel later kwam ik naar Nederland. Dus ik ben in Spanje geboren maar woon mijn hele leven al hier. En hier is Eindhoven.
Van mijn jonge jonge jaren kan ik me niet veel herinneren. Ik was de oudste en ben als kind altijd thuis geweest, tot mijn 4de. Ik ben nooit naar een KDV of crèche of wat dan ook geweest. Thuis werd er Spaans gesproken. Dus ik denk dat een van mijn 1e aanrakingen met de Nederlandse taal op de kleuterschool is geweest. Ik ging naar de kleuterschool met José, mijn Spaanse buurjongen (en met wie ik later zou trouwen
:’) ) . Op de kleuterschool leerde ik dus Nederlands, of in ieder geval mijn Nederlands verbeteren. Want wat ik kende ken ik van TV en een beetje van de buren dus.Na de kleuterschool en basisschooltijd moest ik naar de middelbare school. Van de meester in groep 8 kreeg ik een MAVO-HAVO advies. En ik ging naar het GSG, want daar ging tenslotte iedereen van mijn vrienden heen. (José ook)
Na 4 jaar de MAVO te hebben gedaan had ik geen zin om naar de HAVO te gaan. Ik wist eigenlijk niet wat ik wilde. Dussss ging ik maar naar ELE (economisch lyceum Eindhoven) want, iedereen ging naar ELE. Ja José ook. Overigens had en heb ik nooit iets met José gehad. We zijn altijd goed bevriend geweest en hebben als kind alles met elkaar gedeeld, daar zou ik een verhaal apart over kunnen schrijven. (Hand in hand communie gedaan, zie je wel, een soort van trouwen en samen voetballen en samen vadertje en moeder spelen, of vader en moedertje met zijn broer en dan was hij onze zoon, met het leed in de ogen aan zien hoe zijn broer met een benzinestift haren op mijn babypop tekende :’( en ga zo maar door)
Maargoed, ik ging dus naar het ELE. Daar werd ik opgeleid tot secretaresse
Ja, je bent jong en je wilt wat. In mijn geval wist ik niet wat ik wilde. Op de opleiding koos ik voor directiesecretaresse en als keuzevak koos ik toerisme. Heeft geen drol met elkaar te maken maar je moest wat.Ik ging stage lopen bij PSV want dat leek me leuk. Dus ik fietste naar het PSV stadion en zei: ik wil hier stage lopen. Zo gezegd zo gedaan. Stage had geen klap te maken met mijn opleiding maar ik mocht gratis naar wedstrijden en zag de spelers, ook leuk. Bij PSV ontmoette ik overigens een van mijn 1e liefjes. Geen speler, maar gewoon een ‘klant’ die een voetbalkaartje kwam kopen.
Na 3 jaar ELE dacht ik. Eigenlijk wil ik wel juffrouw worden. Dus ik naar de PABO.
De PABO was leuk maar had ook zijn mindere momenten. Waardoor ook mijn stages vrij kut waren en ik vaak dacht, is dit wel wat ik wil.
Wat gebeurde er. Toen ik in de 2de van de PABO zat overleed mijn 3 jaar jongere broertje.
Hij heeft op 17 jarige leeftijd zelf gekozen om uit het leven te stappen. Wat hem daartoe heeft bewogen weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. En, ik wil het ook niet weten. Ik kan er mee leven en vind het prima zo. Diep van binnen ben ik gewoon bang dat ik ‘zijn reden’ niet kan accepteren. Als ik het zou weten dus, dat ik zou denken, DAAROM? DAAROM? Of, dat ik er schuld aan heb gehad (wat natuurlijk niet zo is). Maargoed, doordat hij zijn geheim bij zich draagt kan ik er wel mee leven, ik kan in ieder geval mezelf de schuld niet geven. Mijn broer is overigens begraven in Spanje, dat zou hij zo gewild hebben. Hij wilde daar gaan wonen dus daar is hij nu.
Op 19 september 2000 ben ik een ander mens geworden. Ik ben niet meer de amaranta die ik de 19 jaar daarvoor was geweest. Ik ben nu bang, altijd bang. Bang om de mensen om me heen kwijt te raken. Ik voelde me alleen en dat gevoel zou nooit meer over gaan. Ik kon compleet door het lint gaan als ik thuiskwam en de auto van mijn ouders er niet stond. En er dan geen briefje op de keuken tafel lag. Met bonkend hart zat ik dan op de bank te wachten tot zij binnenkwamen of totdat de politie weer aan de deur zou staan met weer verschrikkelijk nieuws.
Maar andersom was dat ook, mijn ouders moesten (en moeten nog steeds) elke minuut van mijn leven weten waar ik was. Iets wat ik soms erg bedrukkend vind. Maar, wel begrijpelijk.
De angst is met de jaren wat minder geworden maar zal nooit weggaan. Ik weet natuurlijk dat mijn ouders ooit gaan overlijden. Maar daar denk ik liever niet aan. En al helemaal niet dat ik mijn eigen kinderen overleef.
Toen mijn broer overleed leerde ik hoe de samenleving in elkaar steekt. Mijn andere buurmeisje, het meisje waarvan ik dacht dat het mijn beste vriendin op aarde was liet me compleet vallen. Ze kwam niet langs en was er niet voor mij. Ze zei dat zij het ook moeilijk had. Ik kon dat even niet in een kader plaatsen en zei, ik heb het ook moeilijk en heb steun nodig, maar ze was er niet. Mijn andere vriendin, met wie ik best vaak ruzie had, was er wel. Samen lagen we in mijn 1-persoonsbedje en huilend viel ik in haar armen in slaap en huilend werd ik in haar armen wakker.
Frustrerend vond ik ook het taboe dat op zelfmoord heerst. Daar mag je niet over praten hoor. Laten we maar niet met amaranta praten want dan gaat ze huilen en dan moeten we praten over zelfmoord. En zo geschiedde het dus dat op school de leraren niet waren ingelicht door mijn mentor, wat hij wel zou doen. En ik elke les kon gaan uitleggen waarom ik er niet was geweest en waarom ik mijn werkstukken niet af had en en en (bedankt meneer Vos).
Wat me echter het meeste pijn deed was mijn klasgenoten, méér dan een handje schudden op dag 1 kon er écht niet vanaf. Onfortuinlijk verongelukte nog geen 2 maanden later de zus van een van mijn klasgenoten. Oh, daar werd UREN over gepraat, elke les, elke pauze, er werd rekening met haar gehouden en de leraren waren ingelicht en ze mocht haar werkstukken later inleveren en en en en waarom zij wel en ik niet? Ben ik minder omdat mijn broer en zelf voor koos en haar zus niet?
Ja, toen dacht ik, ik ga potverdorie die pabo afmaken en wel in een keer. Niks studieachterstand.
Maargoed, het drukte toch een stempel op mijn opleiding. Ik zat in de 2de en kon niet echt super blij stage lopen (twijfels, twijfels). Het jaar daarop kreeg ik aan het begin van het schooljaar een ernstig auto-ongeluk en stage lopen in een minder leuke klas op krukken en met veel pijn is ook niet alles.
In mijn eindjaar kreeg ik weer minder leuke klas en na nog geen week kapte de eigen leerkracht ermee. Ik had er echt geen zin in en vroeg een ander klas aan. Kwam helaas terecht bij een mentor die geen zin had in een stagiaire en dat liet merken.
Al met alleen maar kutstages gehad, maar, na 4 jaar studeerde ik toch af. Ik was erg blij. Papa en mama huilen op de diploma-uitreiking en meneer Vos sprak toch wel zijn lof uit dat ik het allemaal had gered in die 4 jaar.
Na mijn opleiding eerst de vervanging ingegaan en in dat jaar veeeeel geleerd. Daarna op een school gaan werken in groep 3. Na een jaar kon ik daar helaas niet blijven werken. Het leerling aantal was teruggelopen en er moest iemand weg. En tja, last in First out, dus ik mocht gaan. Achteraf ben ik blij want die school paste niet bij mij. Ben weer gaan vervangen want de banen lagen niet voor het oprapen en aan het einde van het schooljaar werd ik gebeld door een directeur, of ik op gesprek wilde komen. En zo geschiedde dat ik op de school terecht kwam waar ik nu nog werk, inmiddels in groep 6 én parttime. Ik vond het heerlijk om gewaardeerd te worden door de directeur en te merken dat ik het les geven echt in me had.
Terug naar 2001. Via het internetprogramma ICQ ontmoette ik in maart van 2001 Mex. Dit was kort nadat mijn broer was overleden. Na een paar maanden chatten kwam er een ontmoeting en een dikke 2 maanden later was daar de 1e kus, dat was op 15 juli 2001. Sindsdien zijn we samen. Overigens vind ik het soms best lastig dat hij mijn broertje niet heeft gekend. Natuurlijk omdat ik dat gewoon leuk had gevonden maar het is lastig om over mijn broer te praten met hem, Mex heeft hem niet gekend en voor hem is het dus ook lastig. Hij is er altijd voor me en heeft altijd een luisterend oor maar het is moeilijk. Nou praat ik er sowieso zelden over, eigenlijk alleen met een vriendinnetje, een oud klasgenootje van mijn broer.
Ook in deze relatie merkte ik de bezorgdheid van mijn ouders. Elke stap die ik zette moest ik verantwoorden. En toen, wilden we gaan samenwonen. Al met al heeft het denk ik een half jaar geduurd tussen de dag dat ik het aankondigde en de dag dat ik vertrok. Op het einde was ik een beetje klaar met rekening houden en ik zei, mam, morgen ga ik weg. En dat was maar goed ook want anders had ik nu nog thuis gewoond.
Ben overigens vrij beschermd en vrij ‘katholiek’ opgevoed maar daar kom ik straks op terug, dan kan ik de vraag van gr8w8 beantwoorden.
In juli 2006 hoorden we dat de vader van Mex ongeneselijk ziek was. We hadden het daarvoor al eens over trouwen gehad en waren het er nu wel over eens dat hij daar ook bij hoorde. Het zag er allemaal niet zo best uit namelijk. In de auto op weg van Spanje naar Nederland besloten we dat we gingen trouwen en prikten al snel een datum. Dat zou 28 april 2007 worden. Zijn pa zou dat zeker nog meemaken. Ook hij was hier van overtuigd. De voorbereidingen in volle gang. De chemo’s sloegen niet aan, de 1e niet, de 2de, de 3de niet. De bestralingen hielpen ook niet, maar zijn vader gaf niet op, hij zou bij de bruiloft zijn en hij vocht voor zijn leven. De bruiloft hoefde ook niet naar voren, was nergens voor nodig.
Op 19 februari (wat is dat toch met de 19de) verloor zijn vader het gevecht.
Op 5 maart, een kleine 3 weken later, kwamen Mex en ik erachter dat wij een kindje zou krijgen. Zijn vader heeft dit helaas niet kunnen meemaken. Ik heb hier vaak over nagedacht en weet niet wat beter is. Ik denk dat het zo namelijk goed is, hoe ondraaglijk moet het zijn, dat je weet dat je oudste zoon vader wordt, en dat je dat zelf niet mee kan maken. Nu wist hij niet dat ik zwanger was en dat is natuurlijk ook pijnlijk. Erg dubbel dus. Maar, als er een hemel is dan is hij daar en dan ziet hij dat ook. ( op 19 -09 00 vervloekte ik diezelfde hemel die mijn broer bij me had afgepakt)
Op 28 april trouwden we. De dag was een klein beetje zwart omrand maar we genoten want zo had hij het gewild.
Toen was het 9 november, de dag waarop ik uitgerekend was, maar, er kwam niemand, en ook de 10de niet en de 11de niet en de 12de niet en de 13de niet en de 14de begon het. Ik had weeën. Vandaag zou ik moeder worden. Ik wist het zeker! Of toch niet. Het werd de 15de, vandaag zou ik moeder worden, en wat mooi, op de naamdag van mijn broer. Maar nee, de 15de liep ook bijna ten einde toen ik mijn verloskundige om een ruggenprik smeek. Naar het ziekenhuis waar op 16 november onze dochter Eva werd geboren.
Eva, een naam ‘gekozen’ door de vader van Mex. Dat zit als volgt. Op mijn verjaardag wilde ik graag een naambordje van hem. We waren kort daarvoor verhuisd en dat is iets wat ik nog wilde hebben. Hij maakte een mooie tegoedbon voor mij. Op die bon had hij een naambordje gemaakt voor Amaranta en Mex. Daaronder had hij de namen van onze fictieve kinderen gezet. Een van die namen was Eva. En zo gebeurde het dus dat wij dat briefje weer tegenkwamen en besloten om een van zijn namen te kiezen.
Overigens vind ik het vrij pijnlijk dat mijn schoonvader en mijn broer nooit iets voor Eva zullen betekenen, zij zullen niets meer zijn dan de opa en de oma die ze alleen van foto’s en verhalen kent. En dat terwijl ze voor ons zo belangrijk zijn geweest.
Eva is een voorbeeld baby, ze sliep meteen door en at en eet heel goed. Ze is lief en leuk en perfect en ik ben helemaal verliefd op haar. Wat me ook deels brengt op de vraag van grachtwacht. Ik ben bang dat deels door mijn verleden ik een hele beschermende moeder gaat worden. Eva mag absoluut niet ongelukkig worden. Maar ik wil ook niet de overbeschermende moeder zijn zoals mijn moeder dat over mij is.
Goed dan heb ik nu nog niks vertelt over mijn hobbies en interesses. Zo geduldig als ik op mijn werk kan zijn zo ongeduldig ben ik in het dagelijks leven. Ik ben iemand die vol enthousiast ergens aan begint en halverwege er mee stopt. Ik heb 10 jaar lang op flamenco les gezeten, maar na 10 jaar had ik het wel gezien. Heb bij een kinderkoortje gezeten op gitaarles en een naaicursus gevolgd. Maar dit alles had ik na een tijdje al wel weer gezien. Op dit moment doe ik niks bijzonders behalve dan genieten van Eva. Ik heb een klein webwinkeltje waarin ik de door mij gemaakte borstvoedingsarmbanden verkoop.
Verder hou ik ook wel van lezen maar ook hierin heb ik periodes waarin ik veel boeken verslind en periodes waarin ik maanden niks lees. Een van mijn favoriete boeken is ‘honderd jaar eenzaamheid’. Ben ooit in dit boek begonnen in het Spaans, maar ik kon er werkelijk geen touw aan vast knopen, teveel Aureliano’s en Jose Arcadio’s om het te begrijpen. Vervolgens heb ik het boek in het Nederlands gelezen en daarna nog een keer in het Spaans. De nickname amaranta komt uit dit boek, zij is een van de hoofdpersonen.
Verder hou ik erg veel van spelletjes maar in je eentje spelen is ook niet zo leuk. Muziek is toch wel een passie van me en ik vind mezelf erg muzikaal. Mijn muzieksmaak is erg gevarieerd. Van Nederlandstalig (jaja, als mijn vader een Nederlander was geweest was hij een Sjonnie geweest) tot Spaanstalig en alles wat daartussen ligt.
Terug naar Eva. Ik wil natuurlijk een supermoeder worden/zijn die alles goed doet. Ik zou niet graag zien dat ze ongelukkig wordt of dat ze me later dingen kwalijk kan nemen. Aan de andere kant wil ik haar de vrijheid geven die ik niet altijd gehad heb. Ik mocht bijvoorbeeld nooit blijven slapen bij Mex en vriendjes werden ze sowieso niet echt vrolijk van. Mijn moeder heeft me van jongs af aan al geleerd dat mannen je moeten respecteren, en vooral je lichaam. Ik hecht daar best veel waarde en ben dan ook zuinig geweest op mijn lichaam en niet met de eerste de beste het bed in gedoken, dat vooral had ze me ernstig ingeprent. Groot was dan ook de schok toen ze ontdekte dat ik seksueel actief was (met Mex). En nog vervelender was de manier waarop. Ik had namelijk een ongelukje gehad tijdens het vrijen en moest daardoor een chirurgische ingreep ondergaan in het ziekenhuis, kon er natuurlijk niet over liegen. (Geen abortus of iets dergelijks maar er was van binnen iets gescheurd)
Verliefd was ik vaak, maar, wat is verliefd, wanneer ben je voor het eerst verliefd? Ik ben zo vaak verliefd geweest maar wanneer was dat nou echte liefde? Voor Mex ben ik dan misschien een of twee keer echt verliefd geweest.
Ik wil aan Eva eigenlijk meegeven wat mijn moeder mij ook meegaf. Respecteer je eigen lichaam en zorg ervoor dat anderen dat ook doen, geef het niet weg aan de eerste de beste die je wat mooie woordjes influistert en je het hoofd op hol probeert te brengen onder invloed van de gierende hormoontjes. En ze mag gerust genieten en zoenen hoor, dat heb ik ook veelvuldig gedaan! (Vind het bijvoorbeeld vreselijk dat mijn buurjongen van 17 seksueel actief is met zijn 15 jarige vriendin, maar ik merk ook wel dat het komt door mijn opvoeding die niet zo vrij en zo Nederlands is geweest)
Ik hou mijn hart vast als zie hoe sommige meisjes soms zijn, op de basisschool waar ik werk al zelfs! Nog niet zo lang geleden zat ik met een vriendin op het terras en zij had ook weer een vriendin bij zich. Dit meisje was aan het vertellen over alle vriendjes die ze had en hoe ze hun misbruikte en ga zo maar door. Ik kon alleen maar denken, als Eva zo maar niet wordt. Ik kon het niet laten en zei tegen haar: ‘je bent mijn grootste nachtmerrie’.
Natuurlijk zal ze dingen stiekem doen, en dat mag, daar zal ze dan puber voor zijn. Maar toch zal ik graag zien dat ze haar plekje kan vinden en niet het verkeerde pad op raakt.
Maargoed, dat is allemaal nog ver weg. En we zien wel wat de toekomst ons brengt.
Ehm ik kan nog uren doorschrijven maar ik heb ik denk ik genoeg van mezelf bloot gegeven.
Ik ga even opzoek naar iemand aan wie ik het stokje door kan geven..moeilijk moeilijk
En ik vind het einde van je verhaal juist heel mooi, hoe je praat over Eva
Geen literair wonder, m'n reet. Er zit gevoel in en is oprecht. Super. En wel heftig inderdaad. Ik kan me het nauwelijks voorstellen hoe je je soms voelt/voelde.
Enne, waar is dat webwinkeltje te vinden? En op het volgende BB & SQ feestje, of van wie ook, kom ik ook om te babbelen.
Prachtig verwoord en het heeft mij geraakt ! Dankje voor je verhaal
Amaranta, que es muy intensa! En ik ben ook erg beschermt opgevoed, al hoewel ik me daar niks van aantrok. Zou ook mijn grootste nachtmerrie zijn hoor zo een meisje die jongens gebruikt en zich zelf ook laat gebruiken enkel en alleen maar voor een ogenblik van genot. Maar zou ook niet willen dat mijn zoon zo een player wordt als welke je tegenwoordig op elke straathoek ziet staan. Verders leuk om te lezen waar de naam Eva vandaan komt.
quote:Op donderdag 23 april 2009 21:07 schreef gr8w8 het volgende:
Rikken is dat spel waar je met name ouderen helemaal mee over de flos kunt krijgen, omdat zij het bloedserieus spelen en elke kaart tellen, en daardoor helemaal door het lint gaan als je iets doet wat niet volgens verwachting is. Al dan niet expres.
Inderdaad! Als ik nog naga hoe vaak mijn schoonvader tegen me uitviel omdat ik weer de troef niet had geteld... Bizar eigenlijk! En toch mis ik rikken. Wij zijn maar met zijn drieën hier, en Ieren hebben nog nooit van rikken gehoord, dus als wij visite uit Nederland krijgen dan ben ik altijd weer dolgelukkig dat we avonden lang kunnen rikken!!
Heel erg veel heel erg bijzondere verhalen gelezen weer. Ik moest vanaf topic 4 bijlezen. Het is erg mooi om te beseffen, nadat je hier een paar uur gelezen hebt, dat mensen zoveel meer zijn dan wat je in de dagelijkse gang van zaken aan de oppervlakte van ze meekrijgt.
Petje af!!
Mooi beschreven. Of iets in die strekking.
Juup begrijpt me wel.
:boe
'BOE'
IK ZEI BOEEEEEEEE
quote:Dat is ook zo, als Eva een zoon was geweest zou ik hem leren dat hij vrouwen (of mannen) moet respecteren. En zijn verantwoordelijkheden nemen en zeker ook niet met elk meisje het bed in duiken.Op vrijdag 24 april 2009 14:29 schreef Faja-Lobi het volgende:
gr8w8, wat ongelovelijk veel studies heb jij gedaan, en nog steeds aan het studeren. Leuk geschreven ook. Moest lachen van de duif die je vanmorgen hebt doodgereden, niet om dat het grappig is dat het beestje dood is maar omdat je dat zo even tussen neus en lippen door verteld. En wat zijn nou favo film / boek / eten en waar mag men je 's nachts voor wakker maken?
Amaranta, que es muy intensa! En ik ben ook erg beschermt opgevoed, al hoewel ik me daar niks van aantrok. Zou ook mijn grootste nachtmerrie zijn hoor zo een meisje die jongens gebruikt en zich zelf ook laat gebruiken enkel en alleen maar voor een ogenblik van genot. Maar zou ook niet willen dat mijn zoon zo een player wordt als welke je tegenwoordig op elke straathoek ziet staan. Verders leuk om te lezen waar de naam Eva vandaan komt.
Overigens ben ik naast dat ik beschermd ben opgevoed ook gruwelijk verwend hoor. Ik heb altijd alles gekregen wat mijn hartje mij begeerde, maar ik ben wel iemand die genoegen neemt met weinig dus aan mij hadden ze geen moeilijke.
quote:Op vrijdag 24 april 2009 16:48 schreef amaranta het volgende:
Ik geef het stokje door aan Juup©. En ik wil graag van hem weten wat hij van het ouderschap verwacht, hoe hij zich er op voorbereidt en hoe hij denkt dat het zal gaan in combinatie met zijn autisme.
Of iets in die strekking.
Juup begrijpt me wel.
:boe
'BOE'
IK ZEI BOEEEEEEEE
quote:Ik hoef jou maar 1 les te leren Juup en dat is doen alsof je schrikt. Dan hoef jij niet een uur lang boe aan te horen
En hoeft je kind (of dat kind) niet een uur lang boe te roepen tot jij schrikt.
Scheelt heel wat prikkels nietwaar?
Wie ben ik
Ik ben 31 augustus 1967 geboren in het pittoreske
plaatsje Heemskerk, en ben de jongste van een gezin met 2 kinderen. Ik heb 1 oudere broer.Ik kan mij van mijn jeugd tot aan mijn 7de jaar ongeveer niet veel herinneren, maar wat ik wel weet is dat ik spreekwoordelijk opgroeide voor galg en rad.
Mijn ouders hebben mijn handen aan mij vol gehad, omdat ik nagenoeg alles deed wat dus juist niet gewenst was. Zij deden hun best maar kleine Juup© had een eigen (verborgen) agenda en deed precies wat hij zelf dacht dat goed was. Dat betekende dus dat ik zo af en toe een behoorlijke aanvaring met mijn ouders en zo'n beetje alle gezaghebbende instanties c.q. personen had.
Aan de andere kant werd ik door heel veel personen (vooral leerkrachten) bewonderd vanwege mijn leergierigheid en inzet mbt b.v. opstellen, werkstukken, spreekbeurten etc, alleen het stukje sociale interactie wilde maar niet lukken. Ik kon enorm goed op mezelf werken, maar was al vanaf mijn geboorte af aan snel afgeleid door alles wat zich aanbood aan mijn zintuigen (dat wil dan ook zeggen ALLES, dus horen, voelen, ruiken, proeven, zien) en dat is nog steeds zo.
Er werd in die tijd gezegd dat ik niet wilde luisteren en dat het mij niets kon schelen wat anderen van mij dachten, en dat heeft mij vaak erg veel pijn gedaan omdat ik zelf wist dat het anders was. Ik had altijd het gevoel dat de mensen mij niet wilden begrijpen, en elke keer als ik dat probeerde uit te leggen werd ik als brutaal en onhandelbaar omschreven. Dat heeft er voor gezorgd dat ik mij tot aan mijn 39ste jaar enorm vaak erg alleen heb gevoeld, en dat heeft altijd HEEL VEEL pijn gedaan.
Toch had ik geen enorm slechte jeugd, mijn ouders probeerden steunden mij in alles wat ik wilde ondernemen en hielden (en houden) enorm veel van mij. Zij probeerden mij elke keer weer de juiste richting op te sturen, maar ik wilde dat niet want veel dingen waren voor mij te eng of te druk, of het prikkelde mij juist niet genoeg om mijn interesse op te wekken.
Ik heb wel vriendjes en vriendinnetjes gehad in mijn jeugd, maar echt diepgaande contacten zijn het nooit geweest, simpelweg omdat ik niet wist wat ik met die mensen aan moest. Kinderen zijn vaak onvoorspelbaar en daar kon ik dus niet mee overweg, en dan was ik niet geïnteresseerd om te spelen omdat ik niet kon voorzien wat er tijdens de spelletjes zou gebeuren.
Ik was dan meestal ook degene die aangaf wat er moest gebeuren en wat voor spelletjes er gespeeld werden, omdat ik dan de planning bepaalde en zo de controle had over wat er gedaan werd en het op die manier voor mij toch enigszins voorspelbaar was.
Ik werd vaak gepest op school omdat ik van jongs af aan al kampte met een behoorlijk overgewicht, en omdat ik de sociale regels van het leven niet begreep en dus vaak buitengesloten werd. Ik zocht mijn toevlucht bijna altijd in de techniek en wetenschap, en was (ben) daar ook enorm goed in. Echt leren voor diploma's etc. heb ik nooit hoeven doen, omdat ik informatie opzuig als een spons en het ook nooit meer vergeet.
Na de middelbare school (die voor mij ook een kleine hel was) werd mij aangeraden om mavo/havo/mts/hts te gaan doen, maar dat kon ik niet. Ik kon niet tegen de schoolbanken en wilde zo vaak mogelijk buiten in de natuur zijn. Elke dag niet van de natuur e.d. genoten, was een dag niet geleefd. Het strakke stramien van het normale sociale en tevens arbeidsleven, werd en word door mij ervaren als een beklemmende wereld waar ik mezelf niet in thuisvoel en waar ik niet mee om kan gaan.
Ik ben (eigenwijs als ik ben) niet de richting op gegaan die mij voorgesteld werd, maar ben een lagere opleiding gaan doen waar ik veel met mijn handen kon werken. Ik ben naar de LTS gegaan en daar ben ik elektrotechniek gaan doen. Met de leraren kon ik het qua techniek enorm goed vinden (is altijd al zo geweest), maar wederom het stukje sociale interactie daar botste het vaak tussen ons.
Na de LTS ben ik in dienst gegaan en heb ik de tijd van mijn leven gehad. Ondanks dat ik niet met gezag overweg kan, heb ik het daar zo kunnen regelen dat ik mijn eigen regels kon hanteren zolang ik mijn taken maar deed, en dat resulteerde dus in hele dagen niets doen en zo nagenoeg slapend door mijn diensttijd heenkomen
Na mijn diensttijd ben ik weer gaan studeren en verder gegaan in de richting elektrotechniek, electronica. Dat trok mij toch niet zo meer en ik ben na 2 jaar overgestapt op de opleiding automonteur. Dat was ook niet wat ik zocht en ik be het jaar erna motorfietsmonteur gaan doen en dat was wel wat ik zocht. Helaas kreeg ik na 1 les gevolgd te hebben en motorongeluk waarbij mijn linkerbovenbeen deels verbrijzeld werd. Ik heb toen 2 x 3 maanden in het ziekenhuis gelegen en ben 2 maal geopereerd (eerste maal werd er 1 plaat in mijn bovenbeen geschroefd, maar die brak al 1 maand nadat ik weer naar huis mocht, dus ben ik nogmaals geopereerd en zijn er toen 2 platen ingezet die het wel drie jaar hebben uitgehouden).
Na 2 jaar op krukken te hebben gelopen is alles toch nog redelijk goed gekomen met mijn been op een definitief beschadigde knie na.
Ik ben niet meer gaan werken als motorfietsmonteur, maar werd door een vriend gevraagd of het vak cv monteur wat voor mij was, en dat leek mij wel wat. Ik heb toen in drie jaar de opleidingen doorlopen waar men normaal gesproken 5 jaar over deed, en ben mezelf gaan specialiseren in de verbrandingstechniek. Het was een schitterende tijd waarin ik heel veel geleerd heb en ook heel veel genoten heb van de kennis die ik op deed en in de praktijk kon brengen. Na 6 jaar bij dezelfde werkgever gewerkt te hebben, ben ik over gestapt naar een andere werkgever, omdat bepaalde afspraken niet nageleefd werden en de planning te dynamisch was (en daar kan ik dus niet mee overweg omdat ik duidelijkheid moet hebben om te kunnen functioneren). Later bleek dat ik toen al op de vlucht was voor mezelf, en ik raakte in die tijd zwaar depressief en begon steeds meer alcohol te nuttigen om maar rust te vinden.
Bij mijn toenmalige werkgever is de spreekwoordelijke bom gebarsten en heb ik die beste man bijna zijn kop ingeslagen met flink stuk aluminium, het is dat iemand waar ik nu nog steeds mee bevriend ben mij toen tegenhield anders was het echt fout gegaan. Ik was toen ZWAAR overprikkeld en wist niet wat er met mij aan de hand was.
Ik reed in die tijd motor, en dat ik nu nog leef is een wonder, want met de stunts die ik uithaalde zijn er al veel om het leven gekomen. Elke keer als ik chaos in mijn hoofd had ging ik racen om zo dmv de adrenaline die vrijkwam weer rust in mijn hoofd te krijgen. Snelheden van 260km/h waren in die tijd normaal voor mij
Toen ben ik definitief ziek thuis komen te zitten/liggen/ etc., en heb ik een paar jaar op het randje van leven en dood gebalanceerd omdat ik zo niet verder wilde leven. Ik wist dat er iets aan de hand was met mij maar ik wist niet wat. De hulpverlening had ik niets aan want die begrepen mij niet, en van vrienden of familie had ik geen steun want die begrepen het ook niet. Er waren 3 mensen in mijn leven die mijn toch altijd zijn blijven volgen en daar ben ik hun ook altijd enorm dankbaar voor geweest, want zonder hun had het er waarschijnlijk slecht uitgezien voor mij.
Op een gegeven moment heb ik mijn hond aangeschaft om uit mijn isolement te komen en omdat hij mij niet zou veroordelen voor wie ik ben en wat ik deed. Dat heeft mij heel vel steun en liefde opgeleverd en dat was de eerste stap in mijn herstel.
Mijn definitieve stap richting mijn herstel is gekomen toen ik DuchessX leerde kennen via FOK!. Ik dronk toen belachelijk veel alcohol en dat in combinatie met mijn medicatie zorgde ervoor dat ik rustig bleef. Ik heb haar moeten beloven dat ik zou stoppen met het drinken van alcohol, omdat zij anders niet op mij kon vertrouwen en dat heb ik ook gedaan. Het is niet zonder slag of stoot gegaan, maar op den duur dronk ik zelden nog een biertje. Het was enorm wennen want zonder de dempende werking van alcohol kwam de chaos in mijn hoofd terug en dat was dus niet goed. Maar doordat DuchessX mij constant een spiegel voorhield (niet letterlijk) en mij in mijn waarde liet en juist de goede kant in mij zag, kon ik op een gegeven moment zonder de alcohol. Ik drink nu sinds 2,5 jaar geen druppel alcohol meer en dat bevalt mij goed. Soms heb ik we nog enorm de drang om dat te drinken (bij een langdurige overprikkeling b.v.) maar ik doe het niet want al sik er eenmaal weer mee begin dan is dat het begin van het einde.
Maar goed, ik had dus DuchessX leren kennen via FOK!. Na veel contact te hebben gehad via ICQ, hebben wij in Breda afgesproken (neutraal terrein en ongeveer tussen onze toenmalige woonplaatsen Bergen op Zoom en Eindhoven in), en dat ging eigenlijk al mis. Ik was zo gespannen dat ik mijn mond niet dicht kon houden en haar overspoelde met alles wat ik in mijn leven had meegemaakt e.d., dus niet bepaald iets waar je het op een eerste date over wilt hebben. Toch was er iets in mij dat haar aantrok want een week later hebben wij bij mij thuis afgesproken en vanaf dat moment waren wij dus een stelletje. Zito was trouwens net als ik gelijk verliefd op haar, en is dat nog steeds zo
Niet lang daarna is zij bij mij komen wonen tot haar appartement opgeleverd zou worden in Eindhoven, en toen dat eenmaal zover was voelde ik toch wel dat ik nooit meer zonder haar zou willen. Twee dagen nadat zij de sleutel van haar appartement had gekregen, ben ik naar Eindhoven gereden en ben daar ook niet meer weg gegaan (natuurlijk wel want ik moest in BoZ nog van alles regelen voor mijn verhuizing e.d.).
Sindsdien woon ik dus in Eindhoven en omgeving (want wij zijn nog 2 maal verhuisd) en ik 2002 zijn wij in Las Vegas getrouwd.
Mbt mijn herstel.
Wij hebben een onstuimige relatie gehad in het begin, en pas nadat een vriendin van DuchessX haar attendeerde dat ik wel eens een Stoornis in het Autisme Spectrum kon hebben vielen er voor ons zeg maar diverse stukjes van mijn puzzel op z'n plek. Ik had enorm veel herkenning bij haar (was ook autist) en ik ben toen verder gaan zoeken naar mezelf.
Na nog wat onduidelijke diagnoses is in 2007 eindelijk de juiste diagnose gemaakt en die is Hoog Functionerend Autisme. Het was alsof er een enorme last van mijn schouders viel die ik al heel mijn leven mee droeg. Eindelijk had ik het gevoel dat ik begrepen werd. Eindelijk was ik in contact met mezelf. Eindelijk kon ik anderen duidelijk maken hoe dingen voor mij zijn en voelen. Eindelijk had ik rust.
Sindsdien ben ik hard aan het werk om diverse handvatten aan te leren en dat gaat perfect. Het gaat niet zonder vallen en opstaan, maar het voelt goed en ik leer elke dag weer bij over mezelf en de mensen om mij heen. Door mijn depressie en het niet om kunnen gaan met andere mensen ben ik in een enorm sociaal isolement terecht gekomen, en pas sinds een paar maanden ben ik zover om stappen te ondernemen om daaruit te geraken. Dat is vaak enorm spannend en dat levert mij veel prikkels op waardoor ik daardoor dagen doodmoe en gespannen ben en stil op de bank of in bed moet liggen om mijn hoofd rust te geven, maar ik heb het er graag voor over.
ik heb geleerd waarom ik vaak een chaos in mijn hoofd heb, en leer n hoe ik er mee om kan gaan. Als er iets onverwachts gebeurd, of veel drukte om mij heen is dan kan ik mijn zintuiglijke waarnemingen niet afremmen en raak ik overprikkeld, wat dus resulteert in mogelijke woede uitbarstingen of dat ik mezelf volledig terugtrek in mijn hoofd en voor niets of niemand bereikbaar ben. Ik heb al heel goed leren omgaan met de woede-uitbarstingen en dat moet ik ook wel omdat wij eind augustus ons kindje verwachten en dan wil c.q. moet ik dat deel volledig onder controle hebben.
Hierbij ben ik tevens beland aan het einde van mijn verhaal, want ik ben nu vanaf mijn jeugd tot aan dit punt gekomen waarop ik weer toekomst perspectief heb. Ik geniet van het leven en probeer er het beste van te maken. Ik ben zelfs bezig met cursussen om iets met mijn persoonlijke ervaringen te doen mbt mijn autisme en dit te delen met anderen en hun zo te steunen. Of ik er echt wat mee kan gaan doen is nog de vraag, want op dit moment geeft het mij teveel prikkels. Wat mij ook schitterend lijkt is kinderen in de leeftijd van 4 tot 12 jaar met een normaal of hoog IQ c.q. verstandelijk vermogen te begeleiden of ondersteunen in hun zoektocht naar zichzelf mbt hun autisme.
Ik ben enorm benieuwd wat de toekomst mij gaat brengen.
Ik heb in mijn verhaal veel dingen achterwege gelaten omdat die voor mensen op FOK! niet relevant zijn en omdat ik anders een compleet boekwerk op FOK! aan het typen ben
Het kan dan zijn dat er op sommige punten onduidelijkheid is, maar als jullie iets willen weten dan kunnen jullie het gewoon vragen. Of je dan een inhoudelijk antwoord krijgt is weer iets anders Waar kan men mij 's nachts voor wakker maken? Voor niets, want ik slaap zo vast dat er een kanon afgeschoten kan worden en dan hoor ik het nog niet.
Wat doe ik in het dagelijkse leven? Ik werk aan mezelf
Wat zijn je hobbies, Internet, klussen in en om het huis, documentaires kijken, wetenschappelijke tijdschriften lezen, mijn vrouw vervelen
, spelen met mijn nieuwe aanwinst (Canon EOS 450D)Je grootste passies? Mijn vrouw , ons kindje in de maak, onze huisdieren, (verder zie hobby's)
Welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel? Ik lees momenteel 2 boeken, het grote Papa boek en het nut van ziekte.
Welke film is je-van-het? Snowcake (over een vrouw met autisme), The Black Balloon (over een gezin dat worstelt met een zoon die autistisch is), Matrix Trilogie, Harry Potter, LOTR, diverse SF.
Voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken? Chicken-Chat.
Wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord? "Kloons zijn natuurlijk uiteindelijk vooral digitale persoonlijkheidsstoornissen".
Ik zie nu dat er een aantal typefouten e.d. instaan, maar na het typen van dit verhaal is mijn hoofd enorm druk en ben ik doodmoe dus ik ga ze niet herstellen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 24-04-2009 20:09:23 ]
Ik geef het stokje door aan _Ingrid_
Mijn vraag aan haar is, Hoe ga jij om met de ziekte van Tyler?
[ Bericht 49% gewijzigd door Juup© op 24-04-2009 18:58:40 ]
Heb je die platen uit je been nog of heb je die aan iemand uit een ander topic gegeven zodat hij ze voor zn hoofd kon zetten?
hihi
Maar, het antwoord op mijn doorgeefvraag mis ik nog. Of, wil je dat niet geven? Of, weet je dat nog niet?
Juup, wat vertel je het goed! Ik vind autistische stoornissen zo moeilijk te begrijpen, maar net als oxy kun jij duidelijk maken hoe je het ervaart. Heel bijzonder vind ik dit kijkje in je leven.
Zoals ik je posts lees in Z&G enzo heb je je dochter in ieder geval ontzettend veel liefde te geven en ik denk dat DuchessX en jij samen een fijn stel ouders gaan zijn!
quote:Mbt jouw vraag. Het is een goede manier om zo idd de prikkels te verminderen. Het is tenslotte makkelijker om een kind op die manier aandacht te geven zodat het blij is als dat het uren om aandacht blijft vragen.Op vrijdag 24 april 2009 18:38 schreef amaranta het volgende:
Wow Juup! Wat goed geschreven, en wat fijn dat je je maar hebt beperkt tot 1 a4tje zoals beloofd
Heb je die platen uit je been nog of heb je die aan iemand uit een ander topic gegeven zodat hij ze voor zn hoofd kon zetten?
hihi
Maar, het antwoord op mijn doorgeefvraag mis ik nog. Of, wil je dat niet geven? Of, weet je dat nog niet?
En die platen en schroeven heb ik nog, maar waren te klein om bij een zeker iemand voor zijn hoofd te zetten. Daar is niet genoeg metaal voor op de aarde
quote:Dank jeOp vrijdag 24 april 2009 18:59 schreef miss_sly het volgende:
Amarante ik vind je schrijfstijl wel goed en het leest lekker. Ik heb het in een ruk uitgelezen, bijzonder verhaal!
Juup, wat vertel je het goed! Ik vind autistische stoornissen zo moeilijk te begrijpen, maar net als oxy kun jij duidelijk maken hoe je het ervaart. Heel bijzonder vind ik dit kijkje in je leven.
Zoals ik je posts lees in Z&G enzo heb je je dochter in ieder geval ontzettend veel liefde te geven en ik denk dat DuchessX en jij samen een fijn stel ouders gaan zijn!
quote:Lieve meid,Op vrijdag 24 april 2009 16:48 schreef amaranta het volgende:
Ik geef het stokje door aan Juup©. En ik wil graag van hem weten wat hij van het ouderschap verwacht, hoe hij zich er op voorbereidt en hoe hij denkt dat het zal gaan in combinatie met zijn autisme.
Of iets in die strekking.
Juup begrijpt me wel.
:boe
'BOE'
IK ZEI BOEEEEEEEE
wat een mooi en openhartig stuk heb je over jezelf geschreven, het heeft heel veel indruk op me gemaakt.
Ik vind je heel leuk en spontaan en blij dat ik je onlangs in het echt heb leren kennen.
voor Eva BOOOOEEEEHHHHH
Mutsig van mij. Ik zei het al bij Ama's verhaal, ik sla mezelf nu nog meer voor m'n kop dat ik nog steeds niet in het echt jullie heb gezien.quote:Op vrijdag 24 april 2009 20:07 schreef DuchessX het volgende:
[..]
Lieve meid,
wat een mooi en openhartig stuk heb je over jezelf geschreven, het heeft heel veel indruk op me gemaakt.
Ik vind je heel leuk en spontaan en blij dat ik je onlangs in het echt heb leren kennen.
BOOOOEEEEHHHHH
Ik kreeg helemaal een kriebel in mn buik van je berichtje!Ik vind het ook erg leuk dat jou/jullie nu persoonlijk ken!
gelezen. Ik heb er tranen van in mijn ogen en ben super trots op hem. Ik weet heel erg zeker dat hij een heel goede papa zal zijn quote:Op vrijdag 24 april 2009 20:15 schreef gr8w8 het volgende:
Juup! Ik dacht even dat ik je niet mocht vragen, omdat je nog net geen papa bent.
Komt vast nog wel goed.Ik lees je verhalen en duidelijke uitleg hoe het werkt in jouw hoofd altijd gretig want zo begrijp ik mijn dochter weer een stukje beter. Ik heb jullie relatie bijna zien ontstaan op Fok, en ik vind het heel bijzonder dat mensen die ik zo lang al "ken" ineens in OUD komen posten.
Mooi verhaal Juup, helder en duidelijk opgeschreven!amaranta kende ik nog niet zo goed en ik vind het leuk om meer over je te lezen. Meid wat een verhaal!
Gr8w8 wat ben jij geweldig met taal. Ik heb ontzettend genoten van jouw stokje/stukje, heerlijk
quote:Enorm mooi en duidelijk, ik kan goed begrijpen hoe alles gegaan is zeg maar.Op vrijdag 24 april 2009 12:20 schreef amaranta het volgende:
Ik kreeg een PM-metje van gr8w8 met daarin de vraag of ik zijn stokje over wilde nemen, nou dat wil ik wel hoor.
[...mooi en duidelijk verhaal...]
Ik ga even opzoek naar iemand aan wie ik het stokje door kan geven..moeilijk moeilijk
quote:* gr8w8 aait Juup.
[..]
Enorm mooi en duidelijk, ik kan goed begrijpen hoe alles gegaan is zeg maar.
Virtueel dan he.
Juup ook indrukwekkend verhaal.
En dan moet ik. Zal wel saai zijn, ben volgens mij niet zo boeiend. En de meesten weten al veel van mij/ons. Ik doe mn best om het vandaag af te krijgen, anders morgen.
En Ingrid, als je er zelf nu al vanuit gaat dat het saai is, waarom ga je het dan toch schrijven?
Niet doen hoor, als Juup niet had gedacht dat het boeiend kon zijn had hij je vast niet gevraagd. En hij is niet de enige...jeetje zeg, wat openhartig en heftig. het lijkt me dat het nog moeilijk kan worden, een kindje...de onvoorspelbaarheid, alle prikkels. Maar je passie voor je vrouw en je kind maken geloof ik dat je vastbesloten bent het te kunnen en ik ik geloof absoluut dat dat je lukt.
quote:Het is geen wesdstrijdje dramatiek he.
Ja valkuil van mij, negatief denken. Maar in vergelijking met de anderen heb ik niet iets heel bijzonders meegemaakt ofzo. Maar ik zet de positieve bril weer op.
Gewoon je eigen verhaal, dat is de bedoeling, en dat is dus dan al bijzonder genoeg. quote:handgeschreven of getypt?Op vrijdag 24 april 2009 22:21 schreef _Ingrid_ het volgende:
Pfff, hoelang mag het zijn? zit nu al bijna op een A4.
_Ingrid_, al wil je een compleet boekwerk uit tikken, leef je uit!
Erg mooi geschreven, en gewoon heel interessant om te lezen. Ingrid, ik ken je juist nauwelijks, en ik ben érg benieuwd naar je verhaal!
En geen idee waarom de opmaak raar doet, regels lopen niet tot het einde door zeg maar. Sorry! Ik ben dus Ingrid (27), vrouw van Ronald (Djeez) en moeder van Kim (3) en Tyler (ruim 4 maanden)
Ik ben geboren en getogen in de hoofdstad van het mooie Drenthe, Assen.
Ik heb nog een zusje van 24. Zoals heel normaal is was er soms sprake
van echte zusjesnijd, maar we konden ook niet zonder elkaar. Ik was een
echt meisje-meisje en zij was juist meer jongensachtig. Altijd
voetballen en rotjes afsteken. En ik met de poppen, My little pony en
Barbies spelen. Wat heb ik daar veel mee gespeeld, dat weet ik nog goed.
Ik had twee goede vriendinnen in de straat. Met Esther, mijn beste
vriendin, we schelen slechts een maand en drie dagen, ben ik nu nog
steeds heel goed mee bevriend. Toen ze ongeveer tien was ging ze helaas
verhuizen naar Hoogeveen. Tranen met tuiten hebben we toen gehuild. We
stuurden elkaar toen veel kaarten en brieven. Ik heb ze nog steeds.
Een andere vriendin, Marije, bleef er wel wonen, ze is drie jaar ouder.
Daar ging ik toen steeds meer mee om. Voor de eerste keer uitgaan en
aangeschoten raken. Een sigaretje proberen, wat ik niks vond en verder
niet meer hoefde. Helaas is dat contact nu steeds minder geworden.
Ondanks pogingen om het contact te herstellen. Jammer vind ik dat.
School vond ik helemaal niks, want ook ik werd vreselijk gepest. Het
meeste verbaal, maar soms ook lichamelijk. Ik had wel altijd een
vriendin in de klas, meestal ook een verlegen meisje, die ook werd
gepest. Dit schept toch een band.
Zelfs op de middelbare werd ik nog gepest, al was het wel wat minder.
Tot overmaat van ramp kreeg ik vanwege een rugafwijking een corset. Dat
valt nogal op, dus weer iets om mee te pesten. Een ding was wel leuk,
iedereen trapte in mijn leugen dat ik daarmee niet mocht gymmen. Dus
mocht ik relaxt aan de kant zitten.
Verder heb ik een leuke jeugd gehad trouwens. Leuke, lieve ouders. En in
de zomervakantie naar opa en oma met de trein naar Utrecht (mijn vader
heeft pas tien jaar zijn rijbewijs, mijn moeder heeft deze nooit
gehaald). Dat was altijd erg leuk!
Toen ging een vriendinnetje naar het Terra College, dat was in de derde
klas. Ik ging ook en warempel, ik werd niet gepest! Dat waren de twee
leukste schooljaren.
En toen tja, veel school gedaan, niks afgemaakt. Administratie, daar was
oh wat leuk, mijn oude pestkop, die de klas meekreeg. Ik werd weer
gepest, samen met nog een meisje, die later mijn vriendin werd. Haar
moeder regelde dat we in Emmen naar school konden. En dat ging goed,
niks aan de hand. Leuke tijd gehad daar. Ook met J. veel uitgaan, stad
in , kletsen, samen stukje reizen. Helaas had ze tijdje nadat school was
afgelopen zeg maar de vriendschap opgezegd. Erg jammer! Nog SPW
geprobeerd in Hoogeveen, maar dat was niks voor mij.
Via het uitzendbureau voor enkele dagen bijbaantjes gehad.
Volgens mij ga ik niet echt op de goede volgorde alles bij langs, maar ok.
Hoe ik Djeez heb ontmoet is misschien wel handig te vertellen nog. Mijn
zusje had mij op een datingssite gezet, gekkie.nl (mijn ex bleek niet zo
lief te zijn en zo wilde ze me opvrolijken) Ik was heel boos, maar ook
nieuwsgierig. Heel veel onzinnige reacties gehad. Maar toen was daar de
reactie van Djeez. Die sprak me aan.Veel gemaild en gebeld. En
uiteindelijk afgesproken. Zoals velen wel weten heeft hij er nog een
topic van gemaakt destijds. (8 jaar geleden)
Na vijf maanden trok in bij hem in, in het kleine flatje in Hoogeveen.
Daar dus kort SPW gedaan, verschillende uitzendbaantjes gehad.
Na zo’n twee jaar kregen we een huisje in Assen. Een eengezinswoning.
Beviel goed, al was het wel een oud, tochtig huis. Ik kreeg op een
gegeven moment werk bij een kopieerzaak. Daar heb ik een jaar gewerkt,
toen werd mijn contract niet verlengd.
25 December 2004 bleek ik eindelijk zwanger te zijn, maar op oudjaarsdag
kreeg ik helaas een miskraam. Klote oud en nieuw dus. Maar toen 21 maart
2005 positieve test! Acht dagen overtijd gelopen toen werd Kim geboren.
Thuis begonnen, in ziekenhuis geëindigd. Na ongeveer een half jaar bleek
ik een depressie te hebben. Waarschijnlijk combinatie met verleden en
hormonen nog van de zwangerschap. Een soort verlate postnatale
depressie. Met hulp van een spv-er, medicijnen, Djeez, vriendinnen en
ook FOK!, er bovenop gekomen.
Ik zal altijd wel wat onzeker blijven, negatief zelfbeeld hebben. Maar
ik voel me al tijden veel beter. Bekijk niet alles meer negatief en heb
wel meer zelfvertrouwen gekregen.
Na drie jaar wonen in het oude huis, waren we toe aan wat nieuws. Een
leuke buurt, meer geschikt voor kinderen. Daar wonen we nu. Leuke wijk.
Winkels, psz, cb, wijkgebouw op vijf minuten lopen. En vlakbij djeez’
werk. Ideaal! Zelfs een kinderboerderij dichtbij. Helaas geen
fatsoenlijke speeltuin, maar je kunt niet alles hebben.
En toen was er de wens voor een tweede. Na drie maanden was het al raak!
Met de 20 weken echo bleek het een jongetje te zijn. Een koningskoppel
noemden mensen het. Nou, een meisje was ook leuk geweest hoor. Als het
maar gezond is, zeiden we altijd.
En dat is hij helaas niet, al gaat het wel beter nu.
Ik kreeg HELLP, zwangerschapsvergiftiging. Ging naar het ziekenhuis
denkende dat ik buikgriep had. Moest meteen blijven en de volgende dag
bevallen. Dat was schrikken!
Om 8.30 begon de inleiding en 12.15 was hij er. Best snel dus! Erg
heftig ook, met flinke rug- en buikweeën tegelijk. Maar hij moest er zo
snel mogelijk uit.
Hij leek gezond te zijn. Maar het drinken lukte maar niet. Hij bleek
geen slik- en zuig reflex te hebben. Uiteindelijk naar de
kinderafdeling, sondevoeding. Ik had ondertussen twee keer
bloedtransfusie en bloedplaatjes gehad. Lag aan alle kanten aan slangetjes.
Ik mocht naar huis, Tyler bleef. Heel raar, zonder je kind naar huis. En
toen na zo’n anderhalve week telefoon. Hij moest met spoed naar het
UMCG. Buik was helemaal opgezet. Omdat hij naast niet kunnen drinken,
ook erg weinig poepte. Daar op neonatologie gekomen. Zijn darmen werden
gespoeld. Een slangetje ging in zijn anus, hier werd een spuit water aan
gekoppeld. Inspuiten en die weer afkoppelen en zo kwam de ontlasting er
weer uit. Na allemaal testen kwam uiteindelijk na dagen of wel weken de
uitslag. Ziekte van Hirschsprung. De zenuwcellen geven niet door dat er
gepoept moet worden.
Na nog heel lang in ziekenhuis hebben gelegen mocht hij naar huis. Wij
moesten hem drie keer per dag spoelen. Heel erg wennen, maar je moet
wel. Hij dronk uiteindelijk wel, spuugde nog wel veel. Maand thuis
geweest en toen weer UMCG. Spugen werd meer, drinken minder etc.
Nu heeft hij ruim twee weken geleden eindelijk de operatie gehad. Twaalf
cm darm weggehaald. En nu ineens gaat hij zelf poepen. Nooit gedacht dat
je daar zo blij mee kunt zijn.
Het is een heel vrolijk, lief ventje. Ik geniet met volle teugen van
mijn gezinnetje nu iedereen thuis is!
Ik werk niet, ben huisvrouw/moeder. Bevalt me op zich goed, al zou het
financieel wel makkelijker zijn natuurlijk. Maar dan moeten het wel heel
vele uren zijn, want dan vallen de toeslagen weg. Nu ook met Tyler, is
het ideaal om thuis te zijn. Hij heeft toch wel wat extra zorg nodig. Al
hoeft het spoelen niet meer.
Hij moet regelmatig in zowel Groningen als Assen op controle. En krijgt
nog fysio.
Hoe ga ik ermee om is de vraag. Ik weet het niet. Gewoon. Hij heeft het
nu eenmaal. Ik ben blij dat we iig nu niet hoeven te spoelen en hopelijk
blijft dat zo. Ik houd hem toch meer in de gaten. Goed opletten of hij
iig 1x een goede volle luier heeft. Want als hij te lang niet poept,
moet er actie worden ondernomen. Met de arts bespreken wat dan de beste
optie is. Laxeren of spoelen. Maar dat zien we dan wel weer. Kan me wel
druk maken, maar dat heeft ook geen nut. Het gaat nu gewoon goed! Raak
gelukkig al weer meer vertrouwd met hem. Met zijn doen en laten zeg maar.
Ik heb geen zin alles weer op te ratelen, maar we zijn op een gegeven
moment in de schulden gekomen. Uiteindelijk hebben we nu een
saneringskrediet gekregen. De schuldeisers zijn afgekocht zeg maar en nu
hebben we bij de GKB een lening. Ook zitten we nog verplicht in
budgetbeheer. Dat houdt in dat zij de vaste lasten betalen en wij
weekgeld krijgen. We hebben ook nog een potje onvoorzien, daar komt het
geld in wat overblijft na de vaste lasten, huishoudgeld en aflossing.
Dat is voor bijvoorbeeld het eigen risico, of als je dringend kleding
nodig hebt, de wasmachine gaat stuk etc.
Dat is soms wel moeilijk van te leven. Maar het lukt wel! Goed opletten
met boodschappen doen.
Ohja, hobbies. Lezen deed ik veel. Van alles en nog wat. Laatste tijd
chick lit. Zoals Shopaholic, maar ook thrillers. Maar is al een tijd
geleden, heb er niet veel tijd voor. Als ik een boek lees, hoor ik niks
meer om me heen.
Lees ook wel eens tijdschriften, vind ze alleen best duur. Zoals Flair,
viva, Ouders van nu, Kinderen, Santé.
Tv kijken en dan “mijn” series. Desperate Housewives, ER, Ugly Betty,
Profiler, Law and Order SVU, 11^th hour (vrij nieuw) ,vroeger Buffy en
Angel.
Samen kijken we de CSI’s, Mentalist, Ghost Whisperer, Medium, Burn
Notice, House, Prison Break, The Listener.
Ben een beetje met scrappen bezig. Fotoalbum opleuken zeg maar. Nu met
3d canvas met foto projectje bezig.
En internetten natuurlijk! FOK!, msn, hyves af en toe, mail uiteraard en
hier en daar surfen.
Koken en bakken vind ik ook leuk. Wil binnenkort eens een taart bakken
en fondant erop. En vullen. Eens kijken of dat lukt.
Verder natuurlijk met de kinderen bezig. Knutselen met Kim, samen
spelen. Samen
Tyler aan het lachen maken.
Dat was het wel, denk ik. Misschien van de hak op de tak. Als er nog
vragen zijn, hoor ik het wel.
Ik geef het stokje door aan Freecell. Met de vraag, hoe bevalt het moeder zijn? Is het wat je had verwacht, wat valt er mee en wat tegen?
Mooi om te lezen hoe jij ondanks alle tegenslagen toch bent gekomen waar jij nu bent, een mama van twee kinderen die het niet altijd even makkelijk heeft, maar die het toch maar elke keer klaarspeelt.
Fijn ook dat het met Tyler nu zo goed gaat
Ik heb tot mijn 25e op een 4 takt gereden
.Ingrid : ook jij hebt een mooi verhaal geschreven, open en eerlijk wat ik kan waarderen ! Dankjewel
En na regen komt zonneschijn. Een vriendin van mij zit ook in schuldsanering en die raakt er komende september weer uit als het goed is. Ze is zo blij!
Met jullie komt het ook weer goed!
En fijn dat het met Tyler beter gaat en ook al zelfstandig kan poepen.
quote:Ik ben van nature zo ingesteld dat als ik 's nachts wakker moet worden voor iets belangrijks dat het ook gebeurd. Dus daar maar ik mezelf absoluut geen zorgen omOp zaterdag 25 april 2009 09:19 schreef Vivi het volgende:
Juup. een mooi verhaal! Maar dat 's nachts van niks wakker worden moet je nog even aan gaan werken hoor!
En wat fijn dat het nu zo goed gaat met Tyler!Ik vónd jullie al leuk en het wordt alleen maar leuker!
Ik wil Knorretje even een groot compliment geven mbt haar openhartigheid. Ik weet uit het FOK! verleden dat openhartigheid idd niet altijd even gewaardeerd werd of zelf gebruikt werd om jou aan te vallen en af te zeiken, dus vanuit die kennis vind ik het enorm sterk dat jij toch zo'n openhartig verhaal gepost hebt.
Tevens vind ik het leuk om op die manier de mens achter de naam Knorretje te zien. Ook vind ik het leuk om te zien dat Danny (dat is logisch) ook gewoon mens en vader is ipv die ogenschijnlijk harde en volgens sommige vaak vervelende meneer met zijn nick in een rode kleur op FOK!
Goed geschreven hoor Ingrid!
Ben benieuwd naar Freecell
quote:Op vrijdag 24 april 2009 23:55 schreef _Ingrid_ het volgende:
Ik geef het stokje door aan Freecell. Met de vraag, hoe bevalt het moeder zijn? Is het wat je had verwacht, wat valt er mee en wat tegen?
Daar gaatie dan!
Freecell.. In het dagelijks leven uiteraard een andere naam
Alleen die is net iets te google-baar voor bepaalde mensen. Je mag best weten hoe ik heet, maar dan moet je pmmen, haha. Opgegroeid in een heel erg gezellig gezin in het Noorden des lands met 5 grote broers en een grote zus. Heerlijke jeugd gehad thuis, op school iets minder.
Een nare puberteit gehad. Kernwoorden: depressie, automutilatie, opnames, gedoe, gedoe en nog meer gedoe.
Een flinke tijd daarna in mijn studietijd TARAraboemdijee tegen het lijf gelopen (letterlijk, de eerste dag dat hij me kende struikelde hij over de bovenste trede van de trap en greep me, om niet te vallen, stevig beet bij de twee meest uitstekende onderdelen zeg maar
) ondanks dat toch vrij vlot wat met elkaar gekregen . 4 jaar later getrouwd en nu dus een baby ook nog Inmiddels ben ik ook al weer een hele tijd klaar met mijn SPH en nu gastouder.Tot mijn grote verbazing gaat eigenlijk nu alles heel goed en fijn, want ik heb lang gedacht dat ik nooit meer écht gelukkig zou zijn. Natuurlijk zijn er nog wel wat onvolmaaktheden, maar in grote lijnen ben ik erg gelukkig!
TARA is een verschrikkelijk leuke man en vader. We hebben samen al heel veel meegemaakt en we gaan alleen maar meer van elkaar houden. Ik moet niet teveel nadenken over doemscenario's als kwijtraken enzo, want dan ga ik echt huilen
Ik verbrand elke zomer wel een paar keer verschrikkelijk met mijn witte huid met sproeten, ben de hele zomer rood-wit-rood-wit-rood-wit en aan het einde van de zomer gebroken wit.
Ik ben gek op God en ook gek op onze kerk, al kost dat laatste ook wel weer veel tijd aangezien we beheerders (kosters) zijn van het gebouw.
In het dagelijks leven ben ik gastouder van 2 toffe knulletjes (11 en 16 maanden) die er soms tegelijk en soms om de beurt zijn. Ik kan dus lekker thuis blijven om mama te zijn en vind dat wel prettig. Al kan ik ook dagen hebben dat ik enigszins jaloers ben op uit-huis-werkende mama's.
Gelukkig hangen er per dag nogal wat mensen rond in mijn huis, vrijwel elke dag krijg ik wel 2 of 3 mensen even op de thee of te eten. Erg gezellig en het maakt dat ik me niet ga vervelen in huis.
Mijn broers en zus zijn inmiddels allemaal getrouwd en hebben allemaal kinderen, zodat ik inmiddels 18 (en een half) keer tante ben. De oudste is bijna 17 en kwam vandaag even langs na haar bijbaan om hier te eten, dat soort dingen zijn zo leuk!
De vraag:
hoe bevalt het moeder zijn? Is het wat je had verwacht, wat valt er mee en wat tegen?
Allereerst snap ik nu veel meer van mijn eigen moeder! Ik begrijp ineens dat zij niet altijd mijn mama geweest is, dat ik al de 7e!! baby was en dat ze het dus ook druk had en last had van hormonen en dergelijke. Ik heb dat als kind nooit gemerkt en als ik nu naar haar leven kijk vindt ik haar zo verschrikkelijk tof! En ik vond haar al tof
Verder vind ik het moeder zijn heel erg leuk.
Het valt mij mee hoe makkelijk sommige dingen gaan. Zo had ik verwacht dat de relatie tussen TARA en mij door zwangerschap en baby en dat soort grote veranderingen wel een klein tikje zou krijgen, maar dat is eigenlijk niet gebeurd. Verder verbaast het me ook hoe makkelijk het is om een balans te vinden tussen het zorgen voor je eigen kind en het zorgen voor 2 andere kinderen die niet je eigen zijn.
Ook het zwanger zijn zelf vond ik leuk, ondanks 8 maanden misselijk
(tot en met bevalling). De bevalling zelf vond ik één van de bijzonderste dagen van mijn leven. Een uur na de bevalling heb ik gezegd: zo wil ik er nog wel 5! (alleen dan zit ik met 6 kinderen, das dan weer wat veel ) Dus dat (be)viel ook mee! Wat mij tegenvalt is het áltijd beschikbaar moeten zijn. Ik wist dit in theorie wel, maar had nooit beseft hoe groot de impact daarvan zou zijn. TARA kan wel een gedeelte overnemen, maar de borstvoeding niet echt
. Het lijkt mij soms heerlijk om samen spontaan uit eten te gaan of iets dergelijks, maar dat werkt gewoon echt niet meer. Wel plannen we nu af en toe dat soort dingen gewoon een weekje van tevoren met een avondoppas en dat scheelt al een heleboel, daar kan ik dan ook echt van genieten. Ook zijn hormonale veranderingen niet goed voor mijn stabiliteit en ik ben een stuk labieler dan ik vroeger was. Dat vind ik vooral lullig voor TARA al zegt hij er geen last van te hebben
(hoog tijd dat ik weer een cyclus krijg, dan wordt het vast weer wat normaler)Zoiets?
Ik weet aan wie ik het stokje wil geven, maar dat moet ik haar nog even vragen, dus volgt
[ Bericht 0% gewijzigd door freecell op 25-04-2009 21:05:07 ]
Freecell, leuk ook om te lezen.
Ingrid, ook jij bedankt voor je openharige verhaal. Fijn dat het nu beter gaat met Tyler en dat hij weer thuis is. Ach en de schuldsanering, nu even op een houtje bijten, straks schulden vrij.
Ik moet er nog een heleboel lezen zag ik ineens.
Davina!
En ik zou je haar willen vragen hoe ze het vindt om mama te zijn van een dreumes, dus wat is er leuk aan Eli en wanneer wil je hem achter het behang plakken...
mooie verhalen.wat leuk dat jullie ook koster zijn freecell
quote:Tof wel
Ingrid en freecell, bedankt
wat leuk dat jullie ook koster zijn freecell
Jij ook?Alleen het lijkt wat raar te zijn om op je 24e koster te zijn ipv als 60 plusser
Mensen kijken zo raar als ik het zeg. maar een vriendin van mij (een vijftiger ) is ook koster, zij heeft daar echt een baan aan, maar zij hebben veel verhuur Ik vind het wel een bijzondere baan, het lijkt me een mooi iets, mooi samen gaan, mooi aanvullen, hoe zeg je dat, als je zoveel met God en je kerk hebt
Ik ga er vanavond even aan zitten.
Ik ben Davinia, Ik ben bijna 27 jaar geleden geboren in Amsterdam, alwaar ik tot mijn 18e heb gewoond. Op de joods basisschool gezeten, daarna joodse middelbare school, naar de joodse tennisclub en op voetbal met de halve klas, op zaterdagmiddag naar de joodse jeugdvereniging, en ga zo maar verder. Oftewel, zeer beschermd opgevoed. Los daarvan een top jeugd gehad, geen bijzonderheden, heel liefdevol, ben ontzettend verwend, binnen de grenzen die mijn ouders mij stelden. Ik mocht alles hebben wat ik wilde, als ik het maar wilde vanuit mezelf, niet omdat het andere kindje het ook had (en natuurlijk als de financiën e.e.a. toeliet).
Na de middelbare school VWO ben ik in 2000 aan de Technische Universiteit Delft gaan studeren. Chemische techologie. Wattes? Nou, denk aan Shell, DSM, Organon, grote fabrieken, hoe dat allemaal werkt en is opgebouwd van binnen. Dat dus. Ik wist ook niet wat het was tot het eind van het eerste jaar.
Ik wist niet wat ik wilde doen, en ik had deze studie zien staan in een folder van een andere studie en de studieadviseur was wel aardig, dus dat was mijn zeer gefundeerde mening om een van de meest technische studies in Delft te gaan doen :’) Ach, als het niet gaat, dan kan ik altijd stoppen voor 1 feb, en is er nog geen man overboord. Het was leuk (verhouding man-vrouw was redelijk scheef, dus heel veel mannen ) en ik haalde mijn vakken, dus ben er maar mee doorgegaan.Ik heb een aantal studentenverenigingen geprobeerd, werd niets, en omdat ik tijd over had en erg geïnteresseerd ben in de mens en hoe groepen werken en omdat ik niet tegen bloed / prikken kan, ben ik in mijn derde studiejaar Psychologie aan de Universiteit Leiden in deeltijd erbij gaan doen. Loopt nog steeds en komt me zwaar de strot uit, maar ik ben bijna klaar met mijn bachelor…
Eind 2004 ben ik getrouwd met PhysicsRules. Dat was een erg mooie dag, maar ook wel dubbel, omdat drie maanden daarvoor longkanker bij mijn moeder was vastgesteld. Redelijk snel daarna werd duidelijk dat ze er dood aan zou gaan. Nou, dan weet je ook waar je aan toe bent, nietwaar? Het burgerlijk huwelijk is toen een stuk vooruit geschoven zodat dat nog voor de behandeling zou vallen, maar het synagogaal huwelijk moest en zou op dezelfde datum blijven omdat mijn moeder daar van alles voor had geregeld. Dus tijdens ons huwelijk zat ze precies drie weken in behandeling (bestraling) en ik heb een hele mooie foto van haar waarbij je precies nog een stukje pen ziet van het kruis waar ze haar bestraalden. Vind ik wel mooi.
Uiteindelijk is ze in juli 2005 overleden.
In dat jaar ben ik ook afgestudeerd, maar daar was mijn moeder niet meer bij.
Tsja, en dan moet je gaan werken. Voor mijn gevoel had ik alle belangrijke zaken besproken met mijn moeder, maar we zouden het “volgende week” wel over werk hebben… En dan moet je “helemaal zelf” gaan kiezen wat je wilt. Eerst nog een jaar op de faculteit rondgehangen met de mogelijkheid voor een promotieplek, maar daar werd ik uiteindelijk toch niet helemaal warm van, en heb ik me op de arbeidsmarkt gestort. Eerst 2 jaar bij een middelgroot bedrijf gewerkt, vooral gericht op organisatie-advies. Ik had het helemaal gehad met Delft en technische dingen en dat soort zaken, en ging vol voor de psychologische kanten van het werk. Wel, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu werk ik bij een groot bedrijf waar ik druk bezig ben met kwantitatieve data-analyse, veel nerd-achtiger dan dit krijg je ze niet.
Nu ga ik verder even het lijstje af uit de OP:
Mijn hobby’s:
Mijn hobby’s verschillen nogal eens. Ik heb tijden lang gestijldanst (met iamredleader), heb een tijdje gezwommen, ik heb tijden dat ik boeken achter elkaar lees, en dan weer een hele tijd niet. Mijn leesstijl is erg divers: ik heb bijna de hele collectie van James Patterson, maar ook alle shopaholic boeken staan erin, Harry Potter in 2 talen (met dank aan PR), en ook echte literatuurboeken. We hebben thuis alle dvd’s en films van Star Trek (PR had ze gekocht, maar ik heb ze inmiddels ook allemaal gezien, m.u.v. TOS), de hele Charmed serie, medium, Heroes, jag, ook erg divers, dus. Ik vind het ook leuk om naar de film te gaan, en dan vooral chickflicks die heel, heel, heel erg slecht zijn. Ik was laatst naar “he’s just not that into you”, dat is het juiste niveau, zeg maar.
Wat vind ik de beste film aller tijden? Het eerste wat in me opkomt is Shawshank redemption, of Schindlers list. Een beetje de klassiekers, dus.
Waarvoor kan je me ’s nachts wakker maken?
Nergens voor. Mijn nachtrust is me heilig. Lekker saai, maar ik kan er niets anders van maken.
Leukste uitspraak:
Kan ik zo gauw niet bedenken. Een kind van kennissen van ons die heeft wel hele leuke uitspraken steeds, maar die wil ik liever niet quoten zo op internet.
En dan over naar de vraag van Freecell:
“hoe vind je het om mama te zijn van een dreumes, dus wat is er leuk aan Eli en wanneer wil je hem achter het behang plakken...”
Het was misschien opgevallen dat Eli nog helemaal niet in het verhaal stond, die heb ik bewaard tot hier. Kan ik mooi alles in een keer doen.
Eind augustus 2007 werd Eli geboren. Zo vervelend als ik de zwangerschap heb ervaren, zo “prettig” was de bevalling. Doe mij maar nog wat ontsluitingsweeën als er dan een paar maanden van de zwangerschap afgaat!
Ik heb het eerste jaar niet ervaren als een tropenjaar. Het was heel heftig, dat wel. Het eerste wat ik zei toen Eli was geboren was “Wat hebben we NOU gedaan?!?!?” Er lag ineens een echt kind daar op het bed. Dat was toch wel erg bizar. Een kind!! Zo’n grijs, opgefrommeld ding! De eerste dag vond ik hem ook echt eng en lelijk. Die grijze handjes en dat bloed overal. Bah! Maar toen de kraamverzorgster het bloed uit zijn haar had gekamd, was hij een stuk toonbaarder
En dan wordt hij steeds groter en groei jij ook mee als moeder met zijn ontwikkeling en nukken, en ik geniet er echt van.
Inmiddels is meneer een heuse dreumes. Het loopt, het kwekt (praten wil ik niet echt noemen), het eet, het poept, gaat soms op de grond liggen als iets hem niet zint (terug van weggeweest), maar meestal is hij gewoon lief aan het spelen. Met zijn “oootooo”s. Het liefst ook alleen. Als je er bij gaat zitten, mag je ook wel spelen, maar verder word je grotendeels genegeerd. Nou, prima. Dan ga ik op de bank zitten mijn boekje lezen, of Ouders van Nu of duf zappen.
Dus ja, ik vind het helemaal geweldig om moeder te zijn van een dreumes, heerlijke leeftijd dit! Hij kan meestal duidelijk aangeven wat hij wil (wijzen en HIEHIEHIE roepen is best effectief heeft hij iets te goed door…) en hij is gewoon heel lief. Hij pakt nooit iets af van andere kinderen, ook niet als hij het eigenlijk wil hebben, maar als hij iets vastheeft wat hij graag wil houden, dan krijg je het ook niet uit zijn handen gegrist. Waarschijnlijk gewoon zijn karakter. Nou, best. Ik ben allang blij dat hij zo leuk kan spelen. Eli doet gewoon zijn eigen ding. Ik denk dat dat een rode draad wordt in zijn leven.
Ik vind het ook ontzettend leuk om nu al echt het karakter te kunnen zien. Zo klein en toch al zo groot. Zo groot, maar toch nog zo klein.
Prachtig, die tegenstelling. Wanneer kan ik hem achter het behang plakken? Nou eigenlijk bijna nooit. Maar op een dag als vandaag wel. Hij heeft erg pijn aan zijn tanden, en wordt daar erg chagrijnig van. Nou, ik dan dus ook. Vervelend dat je pijn aan je tanden hebt, maar dan hoef je niet continue te zeuren om een mandarijn en als je dan een mandarijn krijgt, die dan op de grond gooien omdat je hem eigenlijk toch niet wilde!
Wel, dat dus. Ander voorbeeld: We hebben sinds kort een paar spijlen uit zijn bedje gehaald, dus het middagslaapje wilde nogal eens uitmonden in gewoon lekker spelen op de kamer en niet in bed willen liggen. Op die momenten had ik ook wel graag een paar handboeien gehad om hem aan het bed vast te ketenen.
Maar verder geniet ik vooral van zijn ontwikkeling.
Dat was mijn stuk, ik wil graag het stokje doorgeven aan Ynske, met de volgende vraag:
"Welke meerwaarde heeft het posten op Fok! voor jou?"
Daarbij had ik als extra opmerking gezet dat ik dan wel hoopte dat haar beweegredenen waarom ze is gaan fotograferen in de rest van het stukje zou staan.
ADDENDUM:
1. Eli is trouwens vernoemd naar mijn moeder. Haar tweede naam was Elisabeth. Als Eli een meisje was geweest, was haar tweede naam Elisabeth geweest.
2. Mijn vader is alwewer ruim een jaar hetrouwd met een mevrouw wier man een jaar of 8 geleden is overleden. Leuk detail is dat zij op dezelfde dag jarig is als ik. Dat schept toch een band.
Zij is erg aardig, heel lief voor Eli, en past goed bij mijn vader, dus ik vind het helemaal prima voor ze. Kunnen ze samen mooi een nieuwe start maken.
Op hun huwelijk was Eli mooier dan de bruid
we hadden namelijk een baby tuxedo uit engeland gekocht! kind van 7 mnd strak in pak met strikje en band wel lullig dat hij leuker was dan de bruid, maar ach Grap van de eeuw is wel dat mijn vader nu een hondje heeft! Heeft hij bij ons vroeger bloedig huisdieren uit huis kunnen houden, moet hij er nu toch aan geloven
[ Bericht 9% gewijzigd door DaviniaHR op 27-04-2009 11:13:03 ]
mooi! Welke kerk als ik vragen mag (Ja, ik ben ook gek op God en Jezus, ik ga naar een PKN kerk maar ook wel naar een Evangelische gemeente (vooral vanwege het samen Praisen)Davina : prachtig verhaal. Een Synagonaal huwelijk : je bent de Joods ? (en zo ja heeft dat invloed op je leven ?)
quote:Ook evenagelisch. Hier. ongelofelijk leuke gemeente. Draak van een monumentaal gebouw.
Freecell ! Bijzonder dat jullie koster zijn ! Maar wat mooi
Davina : prachtig verhaal. Een Synagonaal huwelijk : je bent de Joods ? (en zo ja heeft dat invloed op je leven ?)
Mijn oma was Joods, mijn opa katholiek. Mijn vader is katholiek opgevoed en gedoopt. Ik weet dus heel weinig van het Joodse geloof af. Het is wel iets dat me interesseert. Stukje afkomst dat vragen opblijft roepen.
quote:Ja, en jaOp maandag 27 april 2009 07:51 schreef Stout het volgende:
Freecell ! Bijzonder dat jullie koster zijn ! Maar wat mooi
Davina : prachtig verhaal. Een Synagonaal huwelijk : je bent Joods ? (en zo ja heeft dat invloed op je leven ?)
ik leef traditioneel behoudend zoals dat netjes heet, dus wel koshere huishouding (geen varken en zo, gescheiden keuken, want je mag zuivel en vlees niet mengen, etc.) en ik vier de joodse feestdagen (tot enig ongenoegen van mijn baas die me dan dus steeds een paar dagen moet missen. na ieder feest vraagt hij hoelang het duurt tot de volgende, kan hij zich psychisch voorbereiden
), ik eet ook geen vlees buitenshuis (niet koshere restaurants en niet kosher etende vrienden dus), dus dan zeg ik op mijn werk maar dat ik vegetarisch eet, en als ze dan gaan doorvragen, of vragen naar je favoriete gerecht, ja, dan is dat toch gehaktballen met spinazie verder merk je er niet zoveel van in het dagelijks leven.
trouwens, heb ff een addendum toegevoegd aan mijn stukje...
Kan je niet gewoon tegen mensen zeggen dat je Kosher eet? Of krijg je dan ook weer allerlei vragen?
quote:dat niet alleen, maar als ik zeg, ik eet geen vlees, geen schaal- en schelpdieren (vis), dan komen ze aanzetten met een heerlijk palingfilet, wat ook niet mag, of kip, want dat is dan toch gevogelte? Nee, gevogelte valt ook onder vlees... De lijst is zo lang, en je vergeet altijd wel iets te noemen, dat het veel makkelijker is om gewoon "vega" te roepen.Op maandag 27 april 2009 11:15 schreef freecell het volgende:
Wat tof Davina!
Kan je niet gewoon tegen mensen zeggen dat je Kosher eet? Of krijg je dan ook weer allerlei vragen?
Vandaar!
Inmiddels 28 jaar geleden geboren in Zuid-Limburg. Als tweede dochter van twee ontzettend lieve ouders.
Ouders die eerst een lieve rustige dochter kregen, en dan een dochter krijgen die veel huilt. Heel veel huilt.
Achteraf bleek dat ik veel pijn in mijn lijf had van de melk en daarom veel huilde. Later kon men daar nog kleurstoffen bij optellen.
De basisschool waar ik naar toe ging was een fijne school. Veel tijd voor creativiteit en knutselmidagen. Maar tot 14.25 uur naarschool, enorm schoolplein, en ontzettend leuke inzegeningen van de grote vakantie. Ik kan me nog een jaar herinneren waarbij men een trampoline, bok, dikke mat etc voor de uitgang had liggen om de vakantie in te springen.
Rond mijn 11e zijn we verhuisd naar een dorp in het heuvelland. Mooie omgeving, leuk huis, grote tuin, school daar was minder.
Uiteindelijk via vbo richting detailhandel in op het Grafisch Lyceum terecht gekomen. Een school waar je thuis kwam. Iedereen werd geaccepteerd voor wie hij of zij was. Heelijke tijd gehad op deze school. Daarna HBO Communication and MultimediaDesign gedaan. Tijdens mijn afstuderen richting Utrecht vertrokken. Gedoe om een relatie, dan maar het land in. Vluchtgedrag? ja. Maar ergens was t voor nodig. De boel de boel laten en opnieuw beginnen. Afgestudeerd, nog een jaar gewerkt bij mn afstudeerbedrijf. N jaartje bij KPN gezeten. Vandaar uit gesolliciteerd bij het NOB, en aangenomen. Iets wat me al trok tijdens mijn opleiding, die magische televisiewereld. En daar mocht ik gaan werken! Het was een luchtballon, die dan ook uiteindelijk geknapt is.
Tijdens mijn opleiding had ik ook fotografie, t trok me, t sleepte me mee, dat vond ik heerlijk. Tijdens een vakantie in Schotland, samen met de spiegelreflex van mn vader wist ik, hier wil ik meer mee doen. Van mn eerste salaris mn eerste spiegelreflex gekocht.
Wat doet fotografie met me?
Dat is een goede vraag, t neemt me mee, k kan me uiten ermee. k geniet ervan als anderen blij zijn met een van mijn foto's. Het is zo leuk om af en toe eens terug te bladeren in je foto's en te zien wat de vooruitgang is die je geboekt hebt.
Om terug te gaan na het werk bij de tv. Leuke collega's, leuk om mee te maken, t uitzendproces te leren kennen etc. Veel uren werken, vaak rare tijden. Maar hey, je werkt bij de tv!
Tot de laatste dag van februari vorig jaar. Slecht weer, olie op t wegdek, en voor je het weet sta je omgekeerd op de weg op 5 cm van een boom, midden in de nacht. Wat doe je dan? je belt je ouders, 200 km verderop uit hun bed, en t enige dat je weet te vertellen is: "pap, mn auto is kapot!"
Het zou me niets verbazen dat mijn ouders die nacht 10 jaar ouder geworden zijn.
Uiteindelijk na nagekeken te zijn door de ambu, politie door de takelwagen naar huis gebracht. Waarna ik de volgende morgen zo goed als niet uit mijn bed kon opstaan. Inmiddels waren mijn ouders op weg naar Utrecht, en ben ik nog naar de HAP geweest, Hersenschudding en wat spierpijn, moet met een week over zijn. Helaas, dat was niet zo. Enfin, wat later is toch een whiplash geconstateerd, en zit ik nog altijd ziek thuis. Wie had dat gedacht? Ik niet, k bleef niet eens met een verkoudheid thuis.
Uiteindelijk vanuit het ongeluk in een burnout/depressie gerold. Lichamelijk gaat het aardig goed met me nu. Hoewel ik er echt rekening mee moet houden als ik veel doe, dat ik later rust kan houden.
Waar ik nog altijd veel moeite mee heb zijn drukke ruimtes. Ik ga de confrontaties wel aan, maar t is een aanslag op mn energielevel. Proberen grenzen te verleggen, en doorgaan, niet bij de pakken neer gaan zitten. Gelukkig heb ik medicatie die mijn stemmingswisselingen wat rustig houd, zodat ik wel die confrontaties aan kan gaan.Waar ik wel ontzettend van baal is dat veel mensen me niet kunnen of willen begrijpen. Ja ik ga er een dag op uit om te fotograferen, maar lever daar wel enorm veel voor in, maar ik moet eruit, ik moet dingen kunnen doen. Soms denk ik wel eens, je kunt beter je been breken, dan ziet men het gips en word er niet zo snel geoordeeld.
Hobbies:
Fotograferen, lezen (langzaam komt het weer op gang), muziek maken, genieten van de zon.
Muziek:
veel verschillend, dat kan de ene dag van Enigma tot Ayreon gaan maar ook van Rowwen Heze tot Blof
Films:
Ik begin te kijken en val halverwege in slaap, niet echt aan mij besteed dus
Wakker maken snachts:
Doe maar niet, heb mijn rust veel te veel nodig
Dan de vraag van Davinia.
Wat voor meerwaarde heeft Fok! voor jou?
Veel, vooral in de tijd dat ik nu thuis zit. Het heeft me door de moeilijke tijden heen getrokken, ik heb er mensen door leren kennen die me accepteren voor wie ik ben, en voor wat ik kan. mensen die mijn werk waarderen, en die begrijpen dat er momenten zijn dat er niets/weinig kan. Fok! heeft veel tijd gehad de laatste tijd, in Fot lekker kletsen over fotografie, in Oud waar ik ervan genoot als ik jullie blij kon maken met leuke foto's. Het klinkt misschien raar, maar Fok! heeft me geholpen om niet knettergek te worden thuis, niet tegen de muren op te vliegen.
Hoe zie ik de toekomst, als spannend, ontzettend spannend. Thuis zitten is gewoon niet mijn ding, en ik krijg nu de kans geboden om vanuit mijn ziekteperiode meer te doen met mijn fotografie. Een stap die ik vanuit een baan niet zou durven zetten, maar ik heb niets te verliezen nu. Het is niet makkelijk, maar als ik kijk hoe de fotografie me door heeft laten gaan met het kunnen zijn. Inmiddels is het bedrijf opgestart, ingeschreven bij de kvk, de eerste 2 opdrachten achter de rug, 1 opdracht in de planning. Netwerken, netwerken en nog meer netwerken. Dat samen met de begeleiding die ik krijg zal hoop ik ervoor zorgen dat het bedrijf blijft draaien.
De vraag is nu nog waar wil je blijven. In Utrecht? Eindhoven? toch terug naar het Zuiden? Ik weet het niet, tuurlijk mis ik het zuiden. Het is daar zo ontzettend mooi, maar echt als je er woont zie je het niet meer. Ik weet wel, dat ik hoop snel iets te vinden waar ik meer ruimte heb, eventueel een fotostudio ooit voor mezelf te hebben. Maar dat is meer toekomstmuziek. Ik ben niet plaatsgebonden, het bedrijf ook niet, ik heb nu ook opdrachten gedaan in Limburg. Daar draai ik mn hand niet voor om, dan plan ik een periode erom heen om even bij mijn ouders te zijn voordat ik weer terug naar Utrecht kom.
Ik geef het stokje door aan Jojogirl
Ik las dat je je interesseert in het dragen met een doek. Heb je het idee dat je het fysieke contact van het dragen gemist hebt toen Finn klein was?
Ik zag laatst iemand lopen met een klein meisje. Toen ik haar voorbij was dacht ik ineens: heej, dat leek Amaranta wel! Dus ik nog roepen: 'Ben jij M*?' Nee.. *oops*
Herkenbaar hoe je denkt over het respect hebben voor je eigen lichaam, ik hoop dat ik dat mijn eigen kinderen ook bij mag brengen.
Op het volgende wilde ik wel even iets zeggen:
quote:Natuurlijk gaan deze mensen iets voor Eva betekenen! Mijn oma is overleden toen mijn moeder 17 was. Ik heb haar dus nooit gekend. Maar mijn moeder heeft veel over haar verteld. Dit vond ik als kind al geweldig en daardoor is mijn oma zeker heel veel voor me gaan betekenen!Op vrijdag 24 april 2009 12:20 schreef amaranta het volgende:
Overigens vind ik het vrij pijnlijk dat mijn schoonvader en mijn broer nooit iets voor Eva zullen betekenen, zij zullen niets meer zijn dan de opa en de oma die ze alleen van foto’s en verhalen kent. En dat terwijl ze voor ons zo belangrijk zijn geweest.
Ook voor Eva zullen haar opa en oom heel belangrijk worden, zeker als jullie veel over hen vertellen.
Goh Ynske, fijn om te lezen dat je lekker met fotografie bezig bent.
Hopelijk komt het echt snel lekker van de grond. (en ik ben het sterk eens met lcicle. Ook al kent Eva de mensen niet persoonlijk, door veel te vertellen zal het wel degelijk ook voor haar een betekenis gaan krijgen. Misschien nu nog niet, maar als ze wat groter is zeker wel
Davinia, interessant verhaal ook. dat beschermde in je eigen opvoeding, hoe ervaar je dat nu je zelf moeder bent. wil je Eli ook graag zo opvoeden of juist liever heel anders?
wat gaan de verhalen snel hier ineens!
quote:Ik wil het juist liever anders. Toen ik naar Delft ging, was het echt een cultuurshock voor me. De eerste keer dat ik echt contact kreeg met vnl. niet joodse mensen. Ik zou willen dat Eli al op eerdere leeftijd goed contact krijgt met niet joodse kinderen en mensen.Op maandag 27 april 2009 13:43 schreef bixister het volgende:
is guus'bijdrage weg? jammer inderdaad! ik lees vaak te vluchtig bij hier en dan denk ik 'later nog maar eens op m'n gemakje over doen'.
Davinia, interessant verhaal ook. dat beschermde in je eigen opvoeding, hoe ervaar je dat nu je zelf moeder bent. wil je Eli ook graag zo opvoeden of juist liever heel anders?
wat gaan de verhalen snel hier ineens!
Als hij later op sport gaat, dan wordt het dus niet vanzelfsprekend de ene waar de halve school al op zit, als het even kan gaat hij dan naar eentje waarbij hij nieuwe vriendjes kan leren kennen.
Ynske, leuk verhaal!
En mijn verhaal is onderweg, ik wil het morgen nog even controleren op foutjes en even wachten tot ik antwoord heb van degene aan wie ik wil doorgeven.
Je school klinkt geweldig Ynske! EN wat balen van de whiplash...
Het is niet de bedoeling dat we posts wissen, alleen bij vreselijke opmerkingen en foute plaatjes doen we dat eigenlijk
Guus je smilies zet ik er vanavond weer tussen, zit nu op kantoor en kan niet al te lang online
Ik ben Jolanda, 30 jaar oud en geboren in Groenlo (Achterhoek), waar ik ook tot mijn 18e heb gewoond. Oppervlakkig bezien een prima jeugd gehad, maar gevoelens waren thuis nooit onderwerp van gesprek en echt scheutig met complimenten waren ze ook niet, wat mij uiteindelijk, mede door de combinatie met een introvert karakter, een gebrek aan zelfvertrouwen (zeker in sociale situaties) heeft opgeleverd. Hierdoor ging ik jarenlang door cycli van vriendengroepje opbouwen en dat dan toch weer afstoten als het ineens toch weer niet goed voelde (door mijn eigen onzekerheid) waarna ik weer in een heel zwart gat viel, eruit krabbelde en dan weer opnieuw begon. Maargoed, ondertussen basisschool doorlopen, VWO gedaan en daarna naar Leiden verhuisd om Biofarmaceutische Wetenschappen te gaan studeren, wat ik al sinds m'n 15e wilde. Een hele brede studie, over alles wat met de scheikundige/biologische kant van het maken van medicijnen te maken heeft. In Leiden leerde ik ook binnen een paar weken M. kennen, een studigenoot. We zaten vlak bij elkaar op weg naar naar het introweekend voor de nieuwe eerstejaars en al snel sprong er een vonk over en werd het wat. Eerst een studentenrelatie, waarvan we allebei geen idee hadden hoelang het zou duren, maar ondertussen zijn we 12.5 jaar verder en getrouwd met 2 kinders
Aan het eind van m'n studie heb ik nog 9 maanden in Engeland (Essex) stage gelopen bij een grote farmaceut, wat me een liefde voor Londen heeft opgeleverd, zo'n geweldige stad. Daarna/ondertussen was het contact met een (studie)vriendengroepje weer eens afgekapt en moest ik gaan afstuderen. Daar heb ik heel lang over gedaan, want ik zat weer eens in een zwart gat. Uiteindelijk net op tijd, precies binnen de 6 jaar, afgestudeerd en toen gaan solliciteren op AIO/wetenschappelijke promotie plekken, want dat was immers waar m'n studie toe opleidde. Dat werd dus niks, een gebrek aan zelfvertrouwen en zelfkennis helpen niet echt als je een baan zoekt en uiteindelijk kwam ik na veel geworstel tot de conclusie dat ik het gewoon niet zou kunnen en ben ik wat anders gaan zoeken, maar wel in het lab. Achteraf denk ik dat ik wel de goede keuze heb gemaakt, maar niet om de goede reden. Qua capaciteiten zou ik het wel aangekund hebben, maar zeker als je wat verder komt, komt wetenschap toch vooral neer op je resultaten goed kunnen opschrijven en nog belangrijker, goed kunnen verkopen aan de instanties die beurzen uitdelen. En aangezien schrijven en verkopen echt niet mijn ding zijn, ben ik blij dat ik wel nog steeds in een lab werk, maar dan gewoon lekker praktisch in de patiëntendiagnostiek. Via een kennis ben ik toendertijd binnengekomen bij mijn (eerste en nu al 6 jaar huidige) baan als laborante op een lab waar we vooral moleculaire diagnostiek doen op bloed en beenmerg van leukemie-patiënten.
Ondertussen gingen M. en ik ook nog samenwonen (2002, verhuisd op de dag dat Wim-Lex en Maxima trouwden
) en enige jaren later kwam er een kinderwens om de hoek kijken. Weer wat later was het echt zover en was Finn in aantocht. M. en ik waren nooit zo van het trouwen, maar toen ik zwanger was, vond M. het ineens wel belangrijk en toen heb ik natuurlijk geen nee gezegd. Uiteindelijk dus met 7 maandenbuik getrouwd En toen... was daar Finn. En jeetje wat was een kind krijgen/hebben oneindig veel mooier, geweldiger, moeilijker, nou ja alles meer dan dat ik van tevoren gedacht had. Gelukkig wende het praktische deel al snel. Alleen dat emotionele deel, dat was moeilijker. Ik werd keihard geconfronteerd met al m'n emoties en met hoe slecht ik eigenlijk met emoties kan omgaan. En hoe moest ik in hemelsnaam een kind opvoeden tot een emotioneel gezond, stabiel mens als ik niet eens de moed had mezelf aan te pakken. Jarenlang had ik gedacht (of gedaan) dat al die negatieve gedachten over mezelf niet zo uitzonderlijk waren, maar nu kon ik er niet meer omheen. Zeker niet na wat posts in OUD (depressief door de hormonen-topic) waarbij iemand soortgelijke gedachten had en iedereen geschrokken en geschokt reageerde. Toen viel bij mij wel het kwartje en ben ik hulp gaan zoeken. Ik had geen post-natale depressie (periodes met dit soort gedachten/gevoelens/problemen met sociale interactie had ik immers al jaren), maar "gewoon" ontzettend verwrongen en slecht zelfbeeld. Gelukkig was de acceptatie van het probleem al een groot deel van de oplossing en hebben een paar maanden contact met een psycholoog me erg geholpen. Ik ben nog steeds niet helemaal waar ik wezen wil, maar weet nu al wel veel beter wie ik ben, wat ik allemaal wel en wat ik niet ben en wat ik belangrijk vind. En achteraf gezien is het net op tijd geweest dat ik hulp heb gezocht. Ik weet nl. echt niet hoe ik er anders nu aan toe was geweest...
Want we wisten altijd al dat we niet maar één kind wilden en eind 2007 was het zover, ik was weer zwanger. Probleemloze zwangerschap, al bleek zwanger zijn met al 1 rondlopende peuter weer heel andere koek te zijn dan zwanger zijn van je eerste kindje.
En toen werd het 15 september 2008, de meest bizarre dag uit m'n leven (en ik denk dat ie dat wel altijd zal blijven ook). 's Ochtends was ik nog een zorgeloze bijna uitgerekende moeder van 1 uk, die zich alleen afvroeg wanneer ze nou voor het laatst een schop in d'r buik had gevoeld. 's Avonds laat lag ik op een ziekenhuisbed op een neoIC en keek ik met M. naar ons meisje, Isis, dat in een couveuse lag temidden van tig slangetjes en dingetjes. Ze was gereanimeerd, had waarschijnlijk zuurstoftekort gehad, ze hadden ons verteld dat ze Downsyndroom vermoedden en het drong allemaal niet tot me door. Het was gewoon teveel om te bevatten en het heeft ook wel even gekost voor alles weer op een rijtje kwam.
En nu zijn we ruim 7 maanden verder en hebben we een mooi gezin met een heerlijke super-energieke peuterpuber en een mooi klein gezond meiske met Down
Finn vindt Isis lief, is af en toe wat jaloers, maar vooral een apetrotse broer.En nee, makkelijk is het niet altijd en we gaan nog veel moeten overwinnen met en voor Isis, maar ik wéét gewoon diep van binnen dat het wel goed komt en dat we onze weg wel vinden, waar die ook heen leidt.
En tot zover de zware teksten en overpeinzingen want ondertussen heb ik ook nog gewoon zo m'n voorkeuren qua hobbies, muziek etc.
Wat hobbies betreft zoek ik het vooral in sporten. In m'n jeugd was ik totaal niet sportief. Alle sporten waar ik op school mee in aanraking kwam, waren dingen die ik echt niet kon en niet leuk vond. Als tiener wel op jazz-ballet gezeten en tijdens m'n studie veel aerobics gedaan. In Engeland heb ik rugby gespeeld, maar dat was niet te doen toen ik terugkwam in Nederland. Daarom toen voor softball gekozen (M. honkbalde al jaren en jaren) en dat doe ik nu nog steeds, dit jaar bij de recreanten (wegens te weinig tijd voor trainen én competitie spelen). Verder ben ik 2 jaar geleden begonnen met hardlopen. Eerst vooral omdat ik het niet kon uitstaan dat ik dat niet kon en ik ooit een keer de Singelloop wilde lopen en nu gewoon omdat ik het lekker vind.
Verder doe ik aan geocachen, een soort schatzoeken met GPS ontvanger. Creatieve dingen (kettingen maken, breien) vind ik ook leuk, maar daar kom ik de laatste jaren niet aan toe.
Lezen is al sinds m'n jeugd een hobby. Als kind en puber lag ik vaak tot 's nachts nog in bed te lezen. Schrijvers als Thea Beckman, Jan Terlouw en Evert Hartman waren toen favoriet en m'n favoriete boek is nog steeds Hasse Simonsdochter. Ook de serie over Thule vind ik nog steeds geweldig. Momenteel lees ik weinig (wederom tijdgebrek) en blijft het bij chicklit en voor de zoveelste keer Harry Potter.
Qua muziek ben ik een alleseter, er is maar weinig dat ik echt niks vind (alleen opera en smartlap-Nederlandstalig vind ik echt verschikkelijk), maar m'n hart ligt toch wel bij de rock/alto dingen en singersongwriters. Wat willekeurige namen waar ik erg blij van wordt: David Gray, Rammstein, The Kaiser Chiefs, Kate Nash.
Aan films kom ik de laatste jaren ook niet echt meer toe, maar ook hier een vrij brede smaak. Zolang het maar geen horror is (boeit me echt niet) of thrillers (heb soms teveel fantasie die dan met me op de loop gaat en dan slaap ik niet meer) of hele melige komedies vind ik eigenlijk alles wel best. Een paar favorieten: The Sound of Music, Memento, The Shawshank Redemption & Top Gun.
Me 's nachts wakker maken is erg moeilijk (zowat onmogelijk), maar met spareribs heb je kans dat ik niet boos word als het je lukt. Ook met een salade met rauwe tonijn, of geitenkaas en noten heb je misschien mazzel
Een leukste uitspraak vind ik moeilijk te verzinnen, die vergeet ik helaas vaak zo snel weer, maar momenteel moet ik vaak erg lachen om de net niet helemaal kloppende woorden die Finn voor dingen heeft: setteplett (sandwichspread) en eispaatje (paaseitje) zijn 2 mooie voorbeelden.
Dan de vraag van Ynske: De interesse in dragen was in eerste instantie vooral praktisch, het leek me handig om je kindje bij je te hebben, maar toch je handen vrij te hebben.
Finn heb ik wel eens gedragen in een BabyBjorn, maar dat vonden we beiden niks, dus dat was al snel weer afgelopen. Toen ik zwanger was van Isis las ik op Fok over de doeken en dat leek me veel fijner dus toen heb ik een Tricotslen besteld. M'n interesse is nog steeds redelijk praktisch, maar inmiddels denk ik dat het ook zijn voordelen kan hebben met betrekking tot het Down-syndroom. Kindjes met Down zijn over het algemeen te flexibel in hun gewrichten en banden en wat zwak in hun spieren en hebben dus veel behoefte aan een ondersteunende basis bij het leren van motorische dingen. Ik denk dat een draagdoek hierbij nuttig kan zijn. Verder denk ik ook dat het op meer gelijke hoogte zien van sociale interactie vanuit de draagdoek ook wel kan helpen bij de sociale ontwikkeling.
En verder ben ik gewoon toch meer een moederlijk type dan ik ooit van mezelf had gedacht en wil ik m'n kleinste ukkie graag bij me hebben. Om de één of andere reden heb ik dat beschermende nu wel veel meer dan bij Finn. Hij was altijd en is nog een robuust, stoer manneke met een uitstraling die schreeuwt "Kom maar op wereld". Isis is heel anders en roept ook heel wat anders bij me op. Misschien door alle zorgen, maar misschien ook wel gewoon omdat ze m'n jongste is.
Toch weer een hoop overpeinzingen als slot
En de liefde voor je kids straalt er vanaf
Ik wist helemaal niet dat je die studie gedaan had, wat knap!
Super echt! Ik ken wat mensen die daarvan afgeknapt zijn omdat het te moeilijk was!En idd, de liefde voor je kids spat ervan af!
knip- Goed dan heb ik nu nog niks vertelt over mijn hobbies en interesses. Zo geduldig als ik op mijn werk kan zijn zo ongeduldig ben ik in het dagelijks leven. Ik ben iemand die vol enthousiast ergens aan begint en halverwege er mee stopt. Ik heb 10 jaar lang op flamenco les gezeten, maar na 10 jaar had ik het wel gezien. -knip
Als je maarliefst 10 jaar op flamencoles hebt gezeten, is er imho toch echt best sprake van een behoorlijke dosis geduld. 10 jaar......
En de serie over Thule!
Ik las ze altijd eens in de zoveel jaar opnieuw, maar de boeken zijn uiteindelijk bij mijn zus terecht gekomen dus het is nu al weer heel lang geleden... mss maar weer eens lezen. Dat gevoel had ik altijd al, maar wordt keer op keer bevestigd in dit topic.
Ondanks de soms wel heel zware verhalen is het toch een feel-good-topic.
Hasse Simonsdochter, de Thule Trilogie, Londen , The Shawshank Redemption, tonijn, geitenkaas Ynske ook jij een mooi verhaal ! Dankje daarvoor ! Ik vind het erg leuk om je wat beter te leren kennen.
En wat een goed iets inderdaad, dat je de boel rondom jezelf en je zelfbeeld min of meer op een rijtje had toen Isis kwam.
Ik moest huilen van dit stukje:
quote:De impact slaat gewoon over op mij als ik dit lees. Ik wens jullie vieren heel veel geluk samen!En toen werd het 15 september 2008, de meest bizarre dag uit m'n leven (en ik denk dat ie dat wel altijd zal blijven ook). 's Ochtends was ik nog een zorgeloze bijna uitgerekende moeder van 1 uk, die zich alleen afvroeg wanneer ze nou voor het laatst een schop in d'r buik had gevoeld. 's Avonds laat lag ik op een ziekenhuisbed op een neoIC en keek ik met M. naar ons meisje, Isis, dat in een couveuse lag temidden van tig slangetjes en dingetjes. Ze was gereanimeerd, had waarschijnlijk zuurstoftekort gehad, ze hadden ons verteld dat ze Downsyndroom vermoedden en het drong allemaal niet tot me door. Het was gewoon teveel om te bevatten en het heeft ook wel even gekost voor alles weer op een rijtje kwam.
En nu zijn we ruim 7 maanden verder en hebben we een mooi gezin met een heerlijke super-energieke peuterpuber en een mooi klein gezond meiske met Down
Ehm.. Ik ben nu twee keer gevraagd om het stokje over te nemen.
Hoewel ik het best wel leuk vind dat ik gevraagd ben, laat ik liever de beurt aan me voorbij gaan.
Ik sta letterlijk op springen en heb op het moment niet echt het puf en (vooral) niet de meest handige geestelijke gesteldheid
om een stukje te doen.Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben.
quote:Ik heb dat stukje aan F. voorgelezen gisteren. Vond het zo indringend... Het zal je maar gebeuren idd, het ene moment nietsvermoedend, het andere moment landt je ineens op een andere plek dan je gedacht had.
Ik moest huilen van dit stukje:
[..]
De impact slaat gewoon over op mij als ik dit lees. Ik wens jullie vieren heel veel geluk samen!
Ik moet dan steeds weer denken aan dat gedicht van die ouder met dat gehandicapte kind.
Wat zou je zeker nog een keer samen met Isa willen doen, als ze volwassen is?
) je verhaal gelezen en het heeft indruk op me gemaakt Jojo. Mooi, liefdevol en erg warm, zo kom je op mij over. Dank je wel voor je openhartigheid!Sjeen, leuk om daar wat meer over te lezen, ik wacht vol spanning
Ik herkende zo ontzettend veel in jouw verhaal, smaak maar ook dingen die je meegemaakt hebt...Ik heb het nog niet opgeschreven, zal ook nog even duren. Niet omdat ik nu zo ontzettend veel interessants te vertellen heb, maar eigenlijk omdat ik een vreselijk volle agenda heb
Ben een slechte planner Ik ga het proberen uit te leggen... want soms weet ik het zelf niet eens
Een paar steekwoorden... lichtontvlambaar, eigenwijs, impulsief, lastig, leergierig, tactloos, onhandig en soms zelfs wel eens lief
Chronologisch beschreven
33 jaar geleden geboren in Zuid Limburg als oudste dochter. Een leuke jeugd gehad, met gemak door het VWO gerold en toen moest er een studie gekozen worden. Geen flauw idee wat ik wilde, Psychologie? of toch misschien maar Internationale Bedrijfkunde? Links en rechts wat open dagen bezocht en uiteindelijk besloten dat ik wel naar de Hoge Hotelschool wilde... Dus ingeschreven, testen en selectiedag doorlopen en in 1994 met nog 239 andere studenten de campus onveilig gemaakt. Op die campus leerde ik mijn vriendje kennen via een gezamelijke kennis. Na een tijdje om elkaar heen draaien, op Sinterklaasavond besloten het eens met elkaar te proberen. Reden voor onze medestudenten om er een weddenschap op los te laten over de duur van de relatie... Na bijna 15 jaar mag ik toch wel zeggen dat wij de enige winnaars zijn
Ik heb een geweldige tijd gehad! Eerst het jaar campus, een jaar vol feesten, chronische vermoeidheid, heel veel werken en nog meer feesten. Daarna een half jaar stage in hartje Londen, waaraan ook ik mijn hart verloren heb
De afstudeerstage in de gloednieuwe keuken in het Psychomedisch Streekcentrum hier in Maastricht en uiteindelijk met vertraging afstuderen omdat ik welgeteld 1 tentamen niet gehaald had.In 1998 ‘echt’ aan het werk, eerst bij Arbeidsvoorziening, daarna aan de slag gegaan bij een kleine uitzendorganisatie waar ik het ruim zeven jaar heb volgehouden. Daarna de internetbusiness ingestapt, eerst nog in de Hospitality Industry, nu in de vitaminepreparaten... Het houd je bezig
Net ‘echt’ aan het werk, kregen we te horen dat de moeder van mijn vriendje longkanker had, helaas in een te ver gevorderd stadium om nog te kunnen genezen. 1999 hebben we dan ook gebruikt om zoveel mogelijk te genieten van haar aanwezigheid. Uiteindelijk is ze op 3 januari 2000 overleden, 47 jaar oud... Op dat moment hebben vriendje en ik onafhankelijk van elkaar bedacht dat we een eventuele dochter graag naar haar wilde vernoemen.
Die dochter kwam er, ruim 4 jaar later, na een geweldige zwangerschap met een vervelend staartje... Isa
werd ongeveer 4 weken te vroeg geboren en de gyneacoloog vermoedt dat ze het Syndroom van Down heeft. Het hele verhaal heb ik ook ooit opgeschreven voor het Bevallingsverhalentopic. Isa heeft een week in het ziekenhuis gelegen, na die week kregen we de bevestiging dat ze geen Down had. De opluchting was heel groot op dat moment...Ons Isabelletje gaat inmiddels met veel plezier naar school
Sportief
Ik ben een papa’s kindje
Mijn vader volleybalt al jaren, ik ook! Ik zit inmiddels zelfs in het bestuur van onze vollaybalvereniging. Mijn vader loopt al ruim 20 jaar de Vierdaagse van Nijmegen, ik heb me op een bepaald moment laten overhalen om mee te gaan en ben al acht keer gestart, zeven keer gefinisht. De achste keer mochten we na de eerste dag niet meer verder...Passies
Lezen en koken! En gecombineerd mag ook, er staan hier meer dan 150 kookboeken in de kast. Waarvan mijn favoriet absoluut de Culinaria Serie is van Könemann is. Verder lees ik alles wat los en vast zit, zelfs de etiketten van de shampo en het badschuim, als ik me verveel in bad :’)
Mijn absolute favoriet wat betreft kinderboeken is ‘Hasse Simonsdochter’, en verder eigenlijk alles van Beckmann, Terlouw, Hartman etc... Lemniscaat is de uitgeverij die precies uitgaf wat ik graag las. Ben sinds kort weer begonnen die boeken opnieuw te lezen. Heerlijk om in de geschiedenis te duiken op zo’n manier!
We koken vaak voor vrienden en het is elke keer weer een sport om een mooi en lekker recept te vinden en ze iets smakelijks voor te zetten. Succesrecepten gaan in ons online kookboek, zodat we niet steeds door de stapel Tip Culinairs, Allerhandes en Delicious’ heen hoeven om juist dat ene recept terug te zoeken
Films en Muziek
Ik leef met muziek, kan slecht zonder... Bij ons thuis staat ook altijd radio of tv aan. In de auto luister ik graag naar een cd, ik heb Clouseau, De Dijk, Mathias Reim, Falco en natuurlijk K3 in de auto liggen. Maar op het moment kan ik niet zonder het laatste album van Lily Allen
Een heerlijke cd vol ‘zoete’ melodie en heftige tekst De laatste film die ik gezien heb, afgezien van het kleutergenre, was Loft. Een belgische produktie, geweldig spannende film! Verder hou ik wel van films die spelen met je gedachten... The Game, Minority Report enz. Maar ook The Shawshank Redemption, Papillon en IT
Wakker maken voor...
poeh... Ik zou zeggen probeer het gewoon, grote kans dat ik graag wil proeven wat je me voorzet. Ik geniet graag van het leven, maakt me eigenlijk niet zo uit of dat nu om drie uur ’s middags of om drie uur ’s nachts is. Als je me wel maar even de kans geeft om wakker te worden
Maar als ik dan toch moet kiezen, doe maar toast met gegrilde geitenkaas, honing en gehakte walnoten!
Leukste uitspraak
Deze vind ik heel moeilijk... Maar ik vond het wel heel schattig toen Isa zondagmorgen tegen me zei ‘Mama, als het strakjes vaderdag is, dan moet jij samen met mij het kadootje voor papa onder mijn bed verstoppen’. En nee, ik ben nog niet onder haar bed gaan kijken wat voor kadootje er nu ligt
Ze heeft wel het moederdag gedichtje maar alvast voor me opgezegd, want ze was bang dat ze het tegen moederdag vergeten zou zijn De vraag van Jojogirl
Wat zou je zeker nog een keer samen met Isa willen doen, als ze volwassen is?
Ik denk dat ik graag eens met Isa de Vierdaagse zou willen lopen. Ik heb de jaren dat ik met mijn vader liep geweldig gevonden. Een week lang samen weg, samen veel lol, maar ook pittige momenten als een van ons er doorheen zat. Elkaar oppeppen om toch door te gaan... Het lijkt me geweldig om zoiets ook eens met Isa te delen
Ik heb niet lang hoeven nadenken over aan wie ik het stokje door wilde geven, gelukkig hoefde zij ook niet lang na te denken over het al dan niet aannemen
Beessie-Jen
Ik ‘ken’ haar al een aantal jaren van de Dieetclub, een van onze succesvolste leden (net als Yppy!) en net als ik een verwoed volleybalster...
Mijn vraag voor Beessie-Jen:
Je bent de afgelopen jaren heel succesvol afgevallen. Nu ben je pril zwanger, wat natuurlijk super leuk is. Maar ben je niet bang voor de kilo’s die horen bij zwanger zijn?
Lekker puberaal Ben benieuwd naar B-J, die ik helemaal niet ken verder, maar ik vroeg me wel hetzelfde af
quote:Nee, eigenlijk juist anders! Ik werk al vanaf mij 15e, eerst een aantal jaar bij een zwembad in zowat alle functies. Daarna in twee sjieke restaurants en vanaf de Hotelschool in Valkenburg in een dinercafé en een steakhouse, waar we de zaak draaien als de eigenaars er niet waren. Na het afstuderen dus 'echt' aan het werk, in een kantoorfunctie
Leuk geschreven Sjeen. Pracht van een dochter heb je ook. Vind het wel jammer dat je over je werk schrijft: "echt" aan het werk, alsof het eigenlijk niks voorstelt. Is dat ook hoe je er over denkt of lees ik dat stukje gewoon verkeerd?
Wat leuk! En verder ook een super-verhaal Leuke dingen! en die enge week na de geboorte van Isa. Brrr. Ik weet het nog, van toen. Je hebt een prachtige dochter Maar dat was voor mij iig geen verrassing.
Ik ben 27 jaar en woon samen met vriendlief Theo ien onze 3 poezebeesten in het noorden van het land, Hoogeveen. Inmiddels wonen we daar alweer 5 jaar en nog steeds bevalt ons het prima, we hebben een lekker ruim huis op een vrije hoek. Veel groen in de omgeving...en goede sociale controle. (lees we wonen tegenover een verzorgingsflat, dus altijd wel een lichtje aan de overkant...).
Ik ben geboren in 1982 in Emmen en was de 2e dochter van mijn ouders. En tevens het laatste kindje. Mijn zus was inmiddels bijna 3, en dacht met sinterklaas al dat ze een zusje had gekregen..(ze kreeg een babypop; en reageerde; Is de baby er nou al????) Maar een dikke maand later maakte ik mijn opwachting na een soepele thuisbevalling van mam. van mijn ouders weet ik dat ik een druk, maar ook erg vrolijk kleintje was, veel lol en veel lachen.
Als ik terug kijk op mijn vroege jeugd, was dat niet altijd even makkelijk. Mijn moeder was regelmatig depressief, en kon dan slecht omgaan met de drukte van 2 kinderen, en de onuitputtelijke vragenzee die ik soms op haar afvuurde. (het schijnt dat ik een erg intelligent kind was, en ik altijd overal een verklaring voor zocht of wilde hebben, en altijd alles wilde begrijpen.....). Gelukkig heeft mijn moeder altijd alle hulp aangegrepen en heb ik alle respect voor hoe ze toen met haar leven is omgegaan.. (mijn moeder is al kind sexueel misbruikt en heeft daar flink wat psychische schade door opgelopen).
Ook vind ik dat ze altijd enorm haar best heeft gedaan om ons leven zo aangenaam mogelijk te maken... en dat is erg moeilijk als je jezelf zo waardeloos vindt...
al met al heb ik ook veel goede herinningen aan mijn jeugd, vooral toen ik wat ouder werd. Ik heb veel lol gehad thuis, uiteindelijk is het met mijn moeder vanaf ongeveer mijn puberteit veel beter gegaan, ze werd goed ingesteld op medicijnen en was niet vaak meer depressief.
Ik heb een hele goede band met mijn moeder en heb ik ook veel met haar ondernomen. Mijn vader was altijd overdag aan het werk, maar zat wel bijna elke zaterdag bij ons in de sporthal.
Een van mijn grootste passies is dan ook al vanaf ongeveer mijn tiende, volleybal. Ik speel al 17 jaar met enorm veel plezier en heb erg veel goede herinneringen aan die sport. Ik heb altijd hele gezellige teams gehad en heb veel vriendinnnen over gehouden aan mijn oude volleybalteam. Uiteindelijk waren we ook erg succesvol en hebben we zelfs meerdere keren meegedaan aan nederlandse kampioenschappen, internationale toernooien en werden we kampioen van drenthe.
Toen ik naar de senioren ging heb ik een stapje terug moeten doen, ivm mijn opleiding, ik ging verpleegkunde doen en daar hoorde natuurlijk ook stages bij, welke ook onregelmatige diensten bevatten en daardoor kon ik niet zoveel (ik trainde in die tijd soms wel 5 keer per week en speelde soms 3 wedstrijden op zaterdag) meer sporten. Sindsdien speel ik op een leuk niveau (1e klasse) en is het nog steeds een grote uitlaatklep en ga ik nog steeds elke week met veel motivatie en plezier het veld in.
Na mijn opleiding tot verpleegkundige ben ik in 2002 in het ziekenhuis gaan werken. eerst als verpleegkundige op verschillende afdelingen en sinds 2003 op medium care en intensive care, inmiddels ben ik gediplomeerd IC-verpleegkundige op een Intensive Care/ Cardiac Care-afdeling, en ga ik eigenlijk altijd met erg veel plezier aan het werk. Ik heb een spannende en afwisselende baan en ik voel me ook echt nuttig in mijn werk. Ook blijft het altijd in onwikkeling en is er altijd wel weer iets nieuws te leren en blijf ik mezelf lekker ontplooien...
Eigenschappen van mij die ook in bovenstaande gedeeltelijk wel naar voren zijn gekomen; doorzettingsvermogen, motivatie, goed kunnen relativeren, sportief, flexibel...
wat minder goede eigenschappen, eigenwijs, streberig en soms wat onzeker.
Andere hobbies zijn voornamelijk shoppen
, gezellige dingen doen met vrienden, lezen, en gewoon lekker thuis cocoonen op de bank met vriendlief. Boeken die ik erg graag lees zijn thrillers, ik lees dan ook graag boeken van Nicci French, Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Esther Verhoef etc. Ik heb inmiddels ook een hele collectie in de kast staan. Ook lees ik regelmatig gewoon lekker een tijdschrift..
Nog even het afvalverhaal dan
Een jaar of vijf geleden was ik erg dik, BMI van 35. Dit kwam mede door het stoppen met het vele sporten en natuurlijk door al het lekkere eten... Ik zat toen niet lekker in mijn vel, en het was een soort vicieuze cirkel, ik bleef eten omdat ik niet lekker in mijn vel zat, en doordat ik dikker werd, zat ik niet lekker in mijn vel...Uiteindelijk had ik voor mezelf een punt bereikt, dat ik zo niet verder wilde, en ben ik bewuster gaan eten.
Uiteindelijk heeft dat in die 5 jaar ervoor gezorgd dat ik 50 kg ben afgevallen door gezond te eten en na te denken over wat ik in mijn mond stopte..
Mijn BMI is afgenomen tot 20,5 en ik heb dus een gezond gewicht.
Wat Sjeen wilde weten, is hoe dit nu voor mij is.... en hoe dat gaat zijn tijdens de zwangerschap...
nou moet ik eerlijk bekennen dat ik het best een beetje eng vind om weer aan te komen, ik weet heel goed dat het goed is om aan te komen tijdens de zwangerschap en dat het kindje ook genoeg voedingsstoffen nodig heeft, maar toch voelt het vreemd om nu ineens, na al die moeite om het gewicht kwijt te raken, nu aan te gaan komen. Best eng....
Hoe ik hier mee om ga; is veel gezonde dingen eten, regelmaat. Ik eet veel groente en fruit en zuivel.. en probeer niet teveel te gaan eten... Ook wil ik mijn gewicht wel goed in de gaten houden en niet gaan snaaien....
Inmiddels ben ik dus bijna 6 weken zwanger en moet ik nog erg wennen aan het idee, dat het nu dan echt zo is
We zijn er erg blij mee het lijkt me heeeerlijk om straks een hartje te horen kloppen of een echo te zien...
nog even geduld hebben dus.....
nou ik hoop dat jullie het leuk vonden om iets over mij en mijn leven te lezen.
De volgende ga ik eerst via PM benaderen.
Sjeen, jeetje wat een heftige tijd na de bevalling, Verder ook een onwijs mooi verhaal.
Davinia, heb je bij de befaamde dansschool in Delft gedanst?? Die bij het spoor?
*terug in lurkstand*
Welkom joh! En mooi verhaal!
Ik vind het tof van je dat je je moeder tof vindt (rare zin, maar je snapt het wel
) Leuk, lekker energiek!En ja, dat afvallen... ik hoop je ooit nog een heel eind na te doen.
Sjeen, ik ken jou helemaal niet zo goed. Wat leuk om zoveel van je te lezen!
Wat een prachtige verhalen heb ik weer gelezen. Zo fijn om het verhaal te kennen achter de nick. Nou wie is Ymme:
Ymme is (bijna) 25 jaar geleden ter wereld gekomen met de naam Emmy. Zoal jullie nu wel zullen snappen, dat is ymme maar dan van voor naar achter gelezen.
Ik kwam op 20 mei 1984 ter wereld in het ziekenhuis te Zevenaar (Gelderland). Ik was vanaf mijn geboorte af aan, al een dwarsligger, ben namelijk met een stuit ter wereld gekomen.
Na één overnachting mocht ik samen met mijn moeder naar mijn ouderlijk huis te Lobith ( en dat is weer in Gelderland),
Hier heb ik tot mijn achttiende jaar samen met mijn lieve ouders en mijn grote broer (Marc, nu 28 jaar) gewoond.
Mijn jeugd is niet altijd even leuk geweest, maar heb ook niet te vergeten, veel leuke herinneringen aan mijn jeugd.
Om te beginnen, toen ik in groep 4 zat, werd mijn moeder op een middag opgenomen (vrijwillig) in het ziekenhuis op de psychiatrische afdeling, omdat zij zwaar overspannen bleek te zijn. Dit had verschillende redenen, en die ga ik hier niet vertellen omdat dat haar ding is, en niet die van mij.
Toen der tijd, hebben wij 6 weken bij mijn tante gewoond. Ik weet niet meer zo heel veel van die tijd, omdat ik het vooral verdrongen heb voor mezelf.
Ik heb toen ook bij de kinderpsychiater gelopen omdat ik slaap problemen had. Dit is dus allemaal een reactie van mij geweest, op wat er met mijn moeder gebeurde. Gelukkig is dit na een lange tijd wel goed gekomen. Ook al ben ik nog steeds niet graag alleen en heel snel ‘bang’.
De ‘grote’ school is ook nooit zo leuk geweest voor mij. Ik wilde er zo graag bij horen (onzeker) dat ik begon te pesten. Wat met als gevolg, ik later zelf gepest werd en me hier geen raad mee wist. Pesten is gemeen, en harteloos. Als ik het nu zie, of hoor, krijg ik nog de rillingen over mijn rug en het liefst zou ik een grote lieveheerbeest op mijn muren willen schilderen, om dit aan iedereen duidelijk te maken. Toch heb ik met alle moeilijkheden, gemakkelijk mijn examen gehaald.
Hierna wilde ik dolgraag de kappersschool gaan doen, maar ondertussen had ik wel een ‘haat’ gevoel gekweekt voor ‘scholen’. Deze opleiding heb ik toen dus ook maar na 4 maanden opgegeven. En ben niet meer terug gegaan. Ik ben gaan werken, bij de EDAH, maar na een half jaar had ik toch zoiets van, Emmy je kunt meer dan dit. Haal uit je leven wat er uit te halen valt.
Toen ben ik weer terug gegaan naar school, administratie. 3 jaar gedaan en afgemaakt. Was helemaal blij. Via uitzendbureaus overal en nergens gewerkt, allemaal korte periodes. Dit beviel mij gewoon niet. Na heel veel geprobeerd te hebben, heb ik nu eindelijk sinds 2009 mijn roeping gevonden, in zit in de ZORG en dat bevalt mij super! Via de thuiszorg begonnen en ga nu ook via hun opleidingen volgen. Ik ben super gelukkig daarin nu, en ook trots op mezelf. Het heeft wat jaren geduurd maar heb het gevonden.
Dit was dan het gebeuren rondom school/werk.
Nu persoonlijk een beetje meer.
Heb al bijna 7 jaar een super relatie met mijn vriend Antoine.
Waarvan wij er ook al bijna, 7 van samenwonen. Zijn ouders waren gescheiden. Antoine woonde bij zijn vader in, maar die was nooit thuis omdat hij veelal bij zijn vriendin bleef. Vandaar dat ik snel bij Antoine ingetrokken was. Misschien niet zo heel goed over nagedacht toen der tijd, maar we waren verliefd en dan wil je veel bij elkaar zijn. En het is goed blijven gaan. Dus achteraf nooit spijt van gehad en nog niet!!!
Veel meegemaakt met zijn tweeën. Zijn vader kreeg 4 jaar geleden kanker. Maar zag er nog niet zo heel slecht uit. Veel ziekenhuis bezoeken gehad, veel gepraat, steunen. Maar de kanker bleek te sterkt te zijn. En zijn vader was een doorzetter en een grote vechter. Z’n vechter heb ik nog nooit gezien. Hij is dan ook nog steeds mijn grote voorbeeld, en door mijn schoonvader ben ik ook ‘sterker’ geworden. Vorig jaar 15 februari is deze goede man, dan toch helaas overleden.
Heel verdrietig en er gaat geen dag voorbij dat wij niet aan hem denken. Maar ook hier is onze relatie sterker van geworden, en waarderen we het leven meer.
En proberen we zoveel mogelijk te genieten! Dat zou iedereen moeten doen.
Door alle toestanden en het niet praten erover. Het sterk willen zijn etc. Is het mij vorige jaar ook ‘geketst’. Ben een beetje over de toeren geweest. Kreeg chronische hyperventilatie en een lichte vorm van depressie. Dit is nog niet helemaal ok, maar heb mijn plek gevonden. En het gaat elke dag weer beter.
Verder ben ik aardig nieuw in oud, wij hebben vorig jaar besloten aan kinderen te willen beginnen, maar hebben dit uitgesteld totdat ik er helemaal klaar voor was. Dit was ik afgelopen februari. We konden toen ook niet geloven dat het meteen raak was!!!! En helaas, na 5,5 week ging het mis. Vroege miskraam, heel heftig maar het zet je wel weer even op de plaats.
Verder ben ik een echte Nederlander, die van lekker eten houdt, liefst elke avond mijn ouderwetse soaps op tv (ONM, GTST) maar een goede film staat mij ook altijd wel aan. Een goed boek lezen op bed, doe ik elke avond. Vooral ‘komt een vrouw bij de dokter’ deze heeft mij echt gegrepen.
Verder zijn mijn grootste passies, mijn huisdieren. Wij hebben 2 geweldige poezen, en twee geweldige honden. Een boxer (2 jaar gelden gekregen met mijn verjaardag) en een jack russel. Hiervoor ga ik echt door het vuur. Kom niet aan mijn honden. Ben van jongs af aan al dierengek. Als mijn vriend mij de wil had gelaten was onze tuin een kinderboerderij geweest.
Verder ben ik trainster van een dansgarde. Die ik 1x per week een uurtje train. Ik heb fok leren kennen via een vroegere vriendin van mij. Die vele van jullie wel zullen kennen, als je de link met mij en haar legt. Vele rellen geweest op fok! tussen ons. Maar dat is geweest.
Ik houd ook erg veel van leuke dingen doen. Dagjes uit met Antoine of vrienden. Gewoon een gezellig avondje in de kroeg met vriendin vind ik ook gezellig. Of gewoon op de bank met de tv aan. Ik kan van kleine dingen enorm genieten.
En als je mij ’s nachts wakker wilt maken, zonder dat ik chagrijnig ga lopen doen, moet je wortelstamppot met hachee mee nemen. Zo niet, val ik je aan, zo slecht gehumeurd ben ik, als ik net wakker ben.
Nou ik zou nog uren door kunnen praten over mezelf. Maar het is nu wel ‘goed’ en denk dat Beessie-Jen nu wel een beeld heeft van hoe mijn leven eruit ziet. En eruit heeft gezien.
Oh ja, nog één ding. Vroeger tijdens de taalkaarten, moest je zinnen van tegenwoordige tijd naar verleden tijd zetten. Ik heb echt de mooiste fout ooit gemaakt.
-De tuinman werkt in de tuin. Emmy maakte hiervan: - De tuinman heeft in de tuin geworken. Hier word ik nog vaak mee geconfronteerd en moet er zelf ook hard om lachen.
Dit was Ymme aka Emmy.
quote:Liemers college in Zevenaar.Op dinsdag 5 mei 2009 21:53 schreef Luchtbel het volgende:
Ymme? Op welke 'grote' school heb je gezeten? In die regio?
En verder leuk geschreven. Grappig om te lezen dat iemand zich een echte Nederlander vindt!
quote:Ook op het liemers college gezeten?Op dinsdag 5 mei 2009 21:58 schreef Luchtbel het volgende:
Dan kan ik je haatgevoel rondom scholen heel goed voorstellen....
En verder leuk geschreven. Grappig om te lezen dat iemand zich een echte Nederlander vindt!
quote:Hihi, ik heb een oom die daar doceert
Heftig wel hoor, van je moeder... en knap dat ze jullie ondanks haar eigen problemen toch een fijne jeugd heeft gegeven! We delen trouwens nog meer dan volleybal alleen... Ik lees ook graag Saskia Noort en consorte quote:Zoiets ja..... ;-) Gedeeltelijk....Ook rond jouw tijd.... Wat zal ik zeggen....Ik weet niet op welke locaties je hebt gezeten maar euhm ik ken de echo die door het Juvenaat schalt als je tas naar beneden 'valt', weet hoe ver van de schooldeur de ingang bij de Guido Gazelle is en dat het Heerenmäten zelfs met 30 graden, zomervakantie en een goed rapport een deprimerende aangelegenheid is...
quote:haha wat leukOp dinsdag 5 mei 2009 22:04 schreef Sjeen het volgende:
Beessie, ik ben nog steeds stiekem heel trots op je prestatie! En ik weet zeker dat je die zwangerschapskilo's straks zo weer kwijt bent
zijn inderdaad mooie spannende boeken en ik kan dan ook echt NIET stoppen met lezen!en bedankt voor het vertrouwen, ik ga ook zeker mijn best doen om snel weer op gewicht te zijn tzt...
@Ymme, mooi verhaal.... en ik herken best wel dingen... ik heb ook een hele poos last gehad vsn slaapstoornissen, droomde elke nacht eng en sliep vaak bij mijn ouders aan het voeteneinde...
ben ook nu snachts nog steeds niet graag alleen....
ben toen ook bij maatschappelijke werk enzo geweest....
30 jaar geleden ben ik als Hilde geboren in het “Onze lieve vrouwe gasthuis” (=ziekenhuis) in Amsterdam. Na een week daar geweest te zijn met m’n moeder, mochten we naar huis. Dat was in de Bijlmer. Ik was het tweede kind, er zat nog een broer boven me.
We verhuisden na een jaar naar Andijk, waar we een zusje kregen. Toen ik 6 was, verhuisden we naar Hoogkarspel en toen ik 9 was naar Den Bosch.
Jammer van het vele verhuizen, ik voelde me nergens echt thuis, en vaste vriendinnetjes maken vond ik ook heel moeilijk. Daar heb ik nog wel eens moeite mee.
Op school ging het niet echt lekker. Ik was het pispaaltje van de klas, en aangezien ik nogal een jankertje was (erop terugkijkend was ik volgens mij ook best irritant met dat huilen) bleef dat wel zo. Ik werd geplaagd tot echt gepest met af en toe ook fysiek contact... (schoppen, slaan...) ik had het dus niet zo naar m’n zin. Ik ging daarna naar een middelbare school waar niemand van m’n klasgenoten naartoe ging. Het eerste jaar was nog een jaar van afzien. Ik had het moeilijk met m’n klasgenoten. Het tweede jaar was ook lastig, maar toen ik bleef zitten, voelde ik me een stuk beter. Ik hoefde niet meer steeds op m’n tenen te lopen om bij te benen en ook het contact met anderen ging makkelijker.
In het Havo4 kregen we te horen dat mijn moeder kanker had. Ze had borstkanker, en er waren uitzaaiingen in de lymfeklieren onder haar oksel. Het was een gezwel dat er zeker al 10 jaar zat (zei de arts n.a.v. de grootte van het gezwel) maar doordat het de structuur van haar eigen weefstel had aangenomen, was het nooit te zien geweest op de foto’s die er gemaakt waren. Ja, achteraf een hele lichte schaduw... M’n moeder was er al een paar keer voor naar de dokter geweest, en uiteindelijk liet die een bioptie maken. Van de 7 stukjes die genomen werden, waren er dus 5 van besmet. Ze werd binnen een week geopereerd, haar borst werd afgezet en de klieren onder haar oksel werden weggenomen. Ze kreeg bestralingen en daarmee was ze schoon. 5 jaar later werd ze “genezen” verklaard, ze was toen nog steeds schoon. De angst dat het terug zou komen is wel altijd gebleven, heeft als een donderwolk boven me gehangen.
Tijdens haar bestralingen werd ik nog opgenomen in het ziekenhuis met een blindedarm ontsteking, wat later ook met de eisprong te maken bleek te hebben. De aandacht die ik toen even kreeg, wat was dat heerlijk... alle aandacht ging uit naar m’n moeder, logisch en terecht, maar ik miste ook wat in m’n leven.
Ik bleef dat jaar weer zitten en ging naar het HavoMBO om daar m’n Havo af te maken. Daar ging het heel goed, en slaagde ik het jaar erna heel netjes. Daar heb ik ook een fijne groep vrienden om me heen gehad.
Ik ging naar de Pabo. Ik wilde graag juf worden. Ik ging ook uit huis wonen in een studentenflat en ik werkte bij een supermarkt. Heel normaal zoals verschillende andere studenten ook deden.
Na een paar jaar kreeg m’n moeder weer kanker. Het waren uitzaaiingen van de vorige keer. Dus helemaal schoon is ze nooit geweest, ze heeft “slapende cellen” gehad. Nu was er weinig aan te doen. Er waren wat hormoon medicijnen die het groeiproces konden remmen. Daar waren 4 groepen van, maar als ze een medicijn had gehad uit een groep en haar lijf werd er imuun voor, kon ze uit de hele groep geen andere meer krijgen, want de werkzame stof werkte dan dus niet meer.
Na een tijdje kon ik het niet meer goed aan allemaal, en ben gestopt met school. Wel met het idee: ik ga een jaartje rusten en dan weer beginnen.
Ik voelde me toen ook steeds neerslachtiger worden, maar maakte er zelf niks van. Ik voelde me gewoon zo, dat was toch normaal? Maar het werd steeds erger, en ik zag het nut ook niet meer van opstaan in de morgen, dus deed dat af en toe maar niet. Dat af en toe werd steeds vaker. Ik kwam er alleen nog uit om naar m’n werk te gaan of naar m’n ouders. Op m’n werk heeft een collega toen voorzichtig een balletje opgegooid over het GGZ. Eerst was ik best geirriteerd daarover. Daar ga je alleen heen als je gek bent, of heel ziek, en dat was ik niet voor m’n gevoel. Later ben ik er toch heen gegaan om eens te kijken of ze me konden helpen. Ik kreeg een intake gesprek en vrij snel daarna therapie. Eerst 1 op 1, en daarna ook in een groep. Dat heeft me wel geholpen. Het was fijn om met iemand te praten die wat verder van je weg staat. Ook in de groep was het prettig om te praten met mensen, iedereen had iets waardoor ze zich depressief voelden. Ik had er ook medicijnen voor.
In die tijd leerde ik ook mijn man kennen, Joene, hier van FOK!. We waren gekoppeld door Fannetje en dat ging prima.
Het nieuwe schooljaar ging ik terug naar school. Ik ging naar een verse Pabo, en ben daar afgestudeerd na een paar jaar. In m’n afstudeerjaar in 2005 ben ik ook samen gaan wonen in Den Oever op Wieringen (NoordHolland, tegen de afsluitdijk aan). Ik ben in 2007 getrouwd, en werk ondertussen alweer een paar jaar in het onderwijs.
Helaas is m’n moeder nu op het eind van haar levensweg. Ze is nu stervende aan de kanker. Ze heeft al heel wat zware klappen te verduren gehad, en daarvan was 3/4 weken geleden de zwaarste. Ze kreeg door uitzaaiingen in haar hoofd en een verhoogde hersendruk epileptische aanvallen. Ze is ruim 2 weken zichzelf helemaal kwijt geweest, en we dachten dat het die dagen ook afgelopen zou zijn. Tot onze verbazing krabbelde ze toch weer wat op, en nu is ze weer thuis. In een ziekenhuisbed, met thuiszorg en continu iemand bij haar. Heel zwaar, maar langzaamaan wordt ze toch weer beetje bij beetje meer zichzelf. We kunnen weer praten waar we altijd over praatten, dat is wel heel prettig. We kunnen weer “normaal” afscheid nemen.
In augustus 2007, een paar maanden na onze bruiloft, hebben we ook besloten om de pil te laten liggen. Daarna duurde het even, maar in juli 2008 zagen we 2 streepjes op een test! Wat waren we blij! Helaas duurde die blijdschap niet lang. Na een paar dagen begon ik te bloeden. Op de echo die bij de gyn gemaakt werd, was duidelijk te zien waarom, het vruchtje was gestopt met groeien, en ik had een miskraam gehad. Ik werd gecurretteerd, en bij een nacontrole zag de gyn dat er iets anders zat. Ik had een vleesboompje. Die moest er ook uit, dus in september 2008 weer onder het mes. Daarna moest het wel lukken met zwanger worden, maar in februari 2009 was ik nog niet zwanger. We gingen weer naar de huisarts. Die stuurde ons door na een sperma onderzoek. We waren dus weer bij de gyn. Na allerlei tests zijn we erachter gekomen dat ik een dichte eileider heb, en dat m’n kansen op zwangerschap dus verminderd zijn. Vrijdag moet ik er weer heen. Dan wil de gyn een kijkoperatie plannen heeft hij al gezegd, maar ook bespreken wat er verder uit de onderzoeken is gekomen en wat er dan verder gedaan kan worden.
Volgens mij heb ik nu hierin al een heleboel beschreven. Heb ik alleen nog een paar kleine puntjes:
De vraag die Ymme/Emmy aan me stelde was: Hoe ga jij met de tegenslagen in het leven om?
Het antwoord erop is best moeilijk. Ik reageer in verschillende situaties wel anders, maar ik probeer er wel over te blijven praten. Heel veel met Joene, maar ook veel met m’n moeder, met wie ik een dichte band heb. Nu is dat helaas grotendeels weggevallen. Ik heb bij de huisarts ook aangegeven dat ik moeite heb met m’n gevoelens, en die heeft me de keuze voorgelegd: GGZ of maatschappelijk werk. Ik wilde sowieso geen medicijnen, want dat is niet helemaal goed met zwanger willen worden. Ik heb uiteindelijk gekozen voor maatschappelijk werk, waar ik een keer in de drie weken langsga om te praten wat me bezig houdt. Dat is op dit moment genoeg, samen met het dagboek dat ik van tijd tot tijd bijhoud, om van me af te praten. Ik merk dat ik wat beter in m’n vel zit, dan ik een paar maanden geleden zat.
Wat zijn m’n hobbies:
Ik lees graag, ik FOK! graag en ik handwerk graag. Nu ben ik bijvoorbeeld bezig met een borduurstuk over de letterplank. Ik kan me daar heerlijk in ontspannen, zonder al te veel na te moeten denken.
Welk boek staat op je nummer 1 lijst:
Dat zijn verschillende boeken. “Kruistocht in spijkerbroek” is al vanaf m’n jeugd een grote favoriet. Daar is ook bijgekomen de hele serie van “Harry Potter”... (ja, ik weet het...) en andere fantasy boeken als “de boeken van de levende schepen”.
Welke film is je-van-het:
Dat zijn ook verschillende films. Ik kijk het liefst “feel good” films, waar je heerlijk kan wegdromen.
Voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken:
Biefstuk met champignons, zonder twijfel! (maar dan zo rood mogelijk...)
Wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord:
Dat is een uitspraak die ik op school hoorde, toen een kind tegen een ander kind vertelde wat ze ging eten thuis, maar ze wist niet dat ik het hoorde: Wij eten vanavond patat. Dat is heel gezond, patat. Maar niet met mayonaise, want dat is vet...
Ik heb al een volgend “slachtoffer” een pm gestuurd, ik hoop dat ze ook iets wil vertellen in dit topic over zichzelf.
sorry dus voor de enorme lap tekst...
[ Bericht 0% gewijzigd door mijsje op 06-05-2009 13:46:38 ]
quote:Ik heb wel heel vaak langs die school gelopen en gedacht dat ik me weer moest aanmelden, maar nee, ik heb in amsterdam gedanst.Op dinsdag 5 mei 2009 18:43 schreef becky27 het volgende:
*uit lurkstand*
Davinia, heb je bij de befaamde dansschool in Delft gedanst?? Die bij het spoor?
*terug in lurkstand*
Wat een indrukwekkende verhalen hierboven weer!
pffff, schokkend hoeveel families toch worden getroffen door die ***-ziekte...
[ Bericht 18% gewijzigd door DaviniaHR op 06-05-2009 13:44:29 ]
Al is het verhaal zelf nogal heftig.
Zo zien we maar weer, het leven gaat niet altijd over rozen.
Een zwaar leven voor jou, maar je hebt je je er toch heel goed doorheen geslagen, dat is wat ik uit jouw verhaal echt meeneem.
Ik vind het altijd zo moeilijk om te reageren op wat iemand mee heeft gemaakt.
En jij ook een mooi verhaal Ymme/emmy.
quote:Dat heb ik dus ook idd. Soms kom ik niet verder dan 'goh zeg, jeetje wat een verhaal'. Maar dat voelt zo lauwtjes...
Wel een mooie lap tekst mijsje.
Ik vind het altijd zo moeilijk om te reageren op wat iemand mee heeft gemaakt.
Mijsje
bdankt allemaal, maar speciaal voor mijsje, veel sterkte de komende tijd
Hihi grapje.
Mijsje, ook van mij, nogmaals een
en sterkte met alles. En je weet het, pm-box staat altijd open voor jouw.
Ik ben heel erg benieuwd naar mijn opvolgster, ze heeft ondertussen gezegd dat ze het gaat doen. MamsX en BE, ik kan me dat goed voorstellen hoor, en het geeft niks. Ik weet ook niet altijd wat te zeggen. dat maakt ook niet uit. jullie reageren, en dat is al genoeg.
Ymme, dat geld ook voor jou bij mijn pmbox hoor!
Mefke, ik dacht je verhaal staat er! De OP kan je al helpen met wie er aan de beurt zijn geweest... alleen inderdaad even scrollen, want de laatsten zijn nog niet aan de OP toegevoegd...
ik wacht morgen even af!Geboren en getogen in een klein dorpje in het Brabantse land, ergens bij de Maas in de buurt. Ik heb daar op zich een leuke jeugd gehad, maar zou er zelf nooit kinderen willen opvoeden. Een kleine school, kleine klassen en iedereen kent elkaar. Dus met het minste of geringste ‘gebrek’ val je op en dat heb ik geweten. De combi van een enorme overbeet (of hazetanden, zoals wij het noemden) en slissen zorgde ervoor dat ik op mijn achtste al een beugel had. Zo’n buitenboordmodel en zo’n binnending. Los van het feit dat het niet hielp tegen het slissen, was ik daarmee het mikpunt van de groep. En ik kan veel hebben, maar uiteindelijk sloeg ik er op, letterlijk. En dat is dan weer minder handig, want juist dat zien leraren dan. Al met al was deze periode goed voor menig driftbui, flink wat stress en het begin van het telkens hoger leggen van de lat voor mezelf. Als ik maar dit doe of dat, dan vinden anderen me wel leuk/lief/aardig, dat idee.
De middelbare school stond gelukkig niet meer in het dorpje en was het uurtje fietsen meer dan waard. Ik heb daar een heerlijke tijd gehad, al waren de eerste jaren moeilijk. Langzaam vond ik mijn plekje. Ergens in die tijd werd ook nog ontdekt dat ik licht dyslectisch ben, al zou je dat niet zeggen van een boekenwurm als ik. Dingen letterlijk uit mijn hoofd leren kan ik niet, woordjes leren is een ramp. Ik ‘zie’ de rijtjes bij Franse les nog voor me, rechts het Franse woord, links het Nederlandse. Ik kon vertellen waar het woord stond, zag de woorden eromheen, maar de letterlijke vertaling, geen idee.
Taal begrijpen is daarentegen geen enkel probleem. Spellingsregels zeggen me weinig, maar ik ‘voel’ wel aan als iets niet klopt, kan alleen soms lastig aangeven waarom dan niet. Het werkt dus gewoon een beetje anders dan normaal, ik denk in beelden, anderen denken in letters. Voordeel is dat ik een kei ben in de weg vinden en onthouden, ik zie de route letterlijk voor me. Wat rechts en links is, vaak geen idee, maar vertrouw maar op de gebaren van mijn handen, die kloppen altijd.
Na HAVO en VWO een universitaire studie gedaan op communicatiegebied en die, tegen al mijn verwachtingen in, makkelijk doorlopen. Wel moest ik er voor zorgen dat ik meer dan genoeg te doen had, anders deed ik letterlijk niets. Hele dagen niets. In die tijd ook op kamers gewoond in een gezellig huis en daar nog meer voor mezelf leren opkomen. Ook weer veel van geleerd.
Na vijf jaar op mezelf, voor mijn eerste baan tijdelijk terugverhuisd naar mijn ouders. Dat viel vies tegen. Terwijl ik een huis voor mezelf aan het zoeken was, ‘vond’ ik mijn huidige man op internet, via een datingsite. Die inschrijving daarop was een weddenschap, maar hij pakte goed uit, dus mij hoor je er niet meer over. Al vrij snel woonden we samen, na vier jaar trouwden we en in augustus 2007 gooiden we mijn pil overboord. April 2008 bleek ik zwanger, eind juni bleek het al drie weken mis en kreeg ik uiteindelijk een curettage. Uiteindelijk bleek ik begin dit jaar weer zwanger, joepie!
Tot zover de samenvatting van 30 jaar door het leven gaan als Mefke.
Dan nog even wat feitjes:
Hobby’s : lezen, lezen en lezen. Alles wat los en vast zit en in hoog tempo. En ik ben een nieuwsjunkie, altijd even kijken wat er nu weer gebeurd is. Gevolg: mijn hoofd zit vol nutteloze feitjes waar je alleen wat aan hebt als je Triviant wilt winnen. En ik luister graag een muziekje, was fervent Lowlandsganger en heb bergen cd’s en mp3s. Dat loopt uiteen van Abba tot Zita Swoon en van Lais, Gerard van Maasakkers en Queen tot aan Faithless. Daarnaast mag ik graag een stukkie wandelen, ben ik een waterrat en verliefd op mijn spiegelreflex. En ik vind mezelf redelijk creatief, wat soms frustrerend is, omdat iets nooit zo mooi wordt als ik het bedacht had. Lang leven mijn pietluttige en zeer handige man, die kan meestal wel maken wat ik bedenk.
Aan mij vragen welk boek ik het beste vind is onbegonnen werk. Ik vind zoveel leuk! Maar om dan toch iets te noemen Oosterschelde windkracht 10 van Jan Terlouw, de Triologie van Thule en de serie over de Aardkinderen. Maar ook met thrillers en zoiets als Baantjer maak je me blij.
Ik ben geen filmkijker, val meestal halverwege in slaap. Een uitzondering voor Zwelgje (Olivier B. Bommel) en Ice Age, wat meteen iets zegt over het niveau van film kijken.
Wakker mag je me ’s nachts maken voor carpaccio of een heerlijke latte machiato. Maar dan wel alleen als ze heel erg lekker zijn.
De mooiste uitspraak hoorde ik laatst in de speeltuin bij ons voor: “ Mijn papa is toch veel dikker dan de jouwe! “
Hallo, waar is de tijd gebleven dat je opschepte over je vaders nieuwe auto of leuke baan?!En dan de vraag van Mijsje: je bent nu zwanger en erg goed onderweg. Wat zijn de momenten waar je het meest van kunt genieten nu? En zijn er momenten dat je (n.a.v. je miskraam) nog steeds bang bent voor het verloop van je zwangerschap?
Deze vraag vergt wat extra uitleg, vrees ik.
SPOILERIn januari bleek ik weer zwanger en waar ik nu het meeste van geniet is de enorme rust die over me heen gekomen is. Ja, ik heb tig keer gedacht dat ik bloed verloor terwijl dat niet zo was, ik heb die eerste weken elk uur in mijn borsten geprikt om te kijken of ze nog pijn deden en was blij met elke golf misselijkheid. (Wat overigens allemaal nergens op sloeg, want de vorige zwangerschap waren alle kwaaltjes aanwezig tot de dag na de curettage). Maar ergens had ik er vanaf dag 1 vertrouwen in. En juist dat gevoel, daar kan ik zo enorm van genieten. Dat gevoel dat deze zwangerschap goed is, dat dit ons kindje wordt en dat ik niet bang hoef te zijn. Heerlijk!Ik had altijd een beeld van zwanger worden dat zeer rooskleurig was. Ik zou gespannen met mijn partner naar dat streepje kijken, meteen in de zevende hemel zijn en er pas na negen maanden en tig poepluiers weer afvallen. Hoezo de lat hoog leggen voor jezelf?! Nou, welkom in de realiteit, want zo ging het dus niet.
De dag van het eerste plusje, vorig jaar april, was geen feestdag. En het werd in de loop van de weken steeds erger. Ik twijfelde hardop waar we aan begonnen waren, was totaal niet blij, wilde niet dat iemand me aansprak over de zwangerschap, raakte steeds verder in de put en had maar 1 vraag aan mezelf: Waarom vind ik dit niet leuk? Met zes weken had ik enorme buikpijn. Ik kreeg een inwendige echo en was opgelucht toen de vk zei dat ze dacht dat het mis was. Aha, dat was er dus! Maar toen vond ze toch een kloppend hartje en viel ik weer terug in de put.
Ik ben die weken echt niet te genieten geweest, mijn directe omgeving herkende me niet en ik was vooral mezelf kwijt. Met 11 weken was daar de echo en toen bleek het dus al drie weken mis. Ergens een opluchting voor mij, ik was niet gek aan het worden, maar mijn instinct, waar ik helemaal niet in geloofde, probeerde me al weken te vertellen dat er iets niet goed was.
Tuurlijk heb ik wel de normale angsten van een zwangere vrouw. Ja, mijn lichaam protesteert, maar dat heb ik er voor over. De enige angst is nu nog dat mijn lichaam me straks echt gaat terug fluiten en ik gedwongen ga worden rustiger aan te doen. Ik leg de lat enorm hoog voor mezelf en maak het daardoor alleen maar lastiger. Want die lat is niet (meer) te halen terwijl mijn omgeving daar wel op rekent. Ik ben zo gewend aan werken op 150%, dat 100% voelt als falen. Falen naar mezelf en naar anderen en vooral dat laatste is voor mij onverteerbaar.
Maar laat ik dan mijn eigen lijfspreuk nog maar eens aanhalen: komt goed!
Ik ga zo even kijken naar mijn opvolger…ik zal proberen dat vanavond nog te regelen! En oja, kort van stof ben ik niet, maar dat had je vast al begrepen
Mefke, wat een verhaal. en een prachtig duidelijk antwoord. daar ga ik zelf wat aan hebben, en hopelijk heel gauw... Het is dan ook een feest der herkenning
.Perfectionistisch
...Lezen, lezen en nog eens lezen, van de etiketten op verpakkingen, tot hele bijsluisters... als het maar letters zijn.
Franse rijtjes stampen, maar geen benul hebben van de vertaling... heel erg herkenbaar... ook bij Duits in mijn geval.
Triviant weetjes bij de hand, waar je de rest van het jaar geen nuttig gebruik voor kunt bedenken
SPOILERBrigitte Kaandorp heeft er ook last van:
Ik zat laatst met mijn moeder bij de V&D, ja een bakje koffie te drinken of zoiets. En toen denk ik opeens aus, auser, bei, mit, nach, zeit, von, zu, gegenuber. Dat is ook zo iets ik heb er niks aan op dat moment ik heb er helemaal niks aan. Komt in een keer naar boven, maar ik kan het helemaal niet gebruiken op dat moment, nee ik ben niet in Duitsland, mijn moeder is niet Duits, ik weet niet eens meer of het voor de derde of de vierde naamval is, ik heb er helemaal niks aan, dat vind ik zo slordig van je geheugen.
Ik bedoel ze kunnen naar de maan, ze kunnen computers maken, maar je geheugen zeg maar een beetje rendabel afstellen dat er op het juiste moment ook inderdaad de juiste informatie naar boven komt dat schijnt maar niet te lukken. Dat vind ik zo slordig.
A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat, heb ik ook heel vaak. Ik weet niet eens wat het is, iets met een geodriehoek of zoiets ik weet het niet, wet van behoud van energie of zoiets of Pythagoras ik heb geen ik weet het niet meer. Sta ik in de keuken sta ik gewoon te koken spaghetti of wat ook en dan denk ik opeens A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat.
Faithless, Queen, Zwelgje Voor de rest van de verhalen ga ik vanavond eens bijlezen, sinds topic 5 deze reeks een tijdje over het hoofd gezien, dus genoeg verhalen om bij te lezen.
Dat er maar een mooi klein mensje mag volgen!
Mooi van die rust. Althans, over het gevoel dat het wel goed zit he. De rust om echt rust te nemen moet je nog wel even vinden hoor!
Goed voor jezelf en je kindje zorgen. bijgelezen, bedankt voor de mooie verhalen.Mooie verhalen weer dames, petje af
quote:A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat is de stelling van Pythagoras voor driehoeken met 1 hoek van 90oOp donderdag 7 mei 2009 19:24 schreef Sjeekie_Beekie het volgende:
Wat een verhaal Mefke, maar ik herken er veel van mezelf in.
Het is dan ook een feest der herkenning
Perfectionistisch
Lezen, lezen en nog eens lezen, van de etiketten op verpakkingen, tot hele bijsluisters... als het maar letters zijn.
Franse rijtjes stampen, maar geen benul hebben van de vertaling... heel erg herkenbaar... ook bij Duits in mijn geval.
Triviant weetjes bij de hand, waar je de rest van het jaar geen nuttig gebruik voor kunt bedenkenSPOILERBrigitte Kaandorp heeft er ook last van:
Ik zat laatst met mijn moeder bij de V&D, ja een bakje koffie te drinken of zoiets. En toen denk ik opeens aus, auser, bei, mit, nach, zeit, von, zu, gegenuber. Dat is ook zo iets ik heb er niks aan op dat moment ik heb er helemaal niks aan. Komt in een keer naar boven, maar ik kan het helemaal niet gebruiken op dat moment, nee ik ben niet in Duitsland, mijn moeder is niet Duits, ik weet niet eens meer of het voor de derde of de vierde naamval is, ik heb er helemaal niks aan, dat vind ik zo slordig van je geheugen.
Ik bedoel ze kunnen naar de maan, ze kunnen computers maken, maar je geheugen zeg maar een beetje rendabel afstellen dat er op het juiste moment ook inderdaad de juiste informatie naar boven komt dat schijnt maar niet te lukken. Dat vind ik zo slordig.
A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat, heb ik ook heel vaak. Ik weet niet eens wat het is, iets met een geodriehoek of zoiets ik weet het niet, wet van behoud van energie of zoiets of Pythagoras ik heb geen ik weet het niet meer. Sta ik in de keuken sta ik gewoon te koken spaghetti of wat ook en dan denk ik opeens A kwadraat plus B kwadraat is C kwadraat.
Voor de rest van de verhalen ga ik vanavond eens bijlezen, sinds topic 5 deze reeks een tijdje over het hoofd gezien, dus genoeg verhalen om bij te lezen.
Mefke, mooi verhaal!
Ben benieuwd naar de volgende
Mooi leesvoer, stuk voor stuk, en het blijft dapper dat jullie jezelf zo bloot durven te geven. Jeetje heftig hoor ymme, wel heel fijn dat jij en je man zo goed met elkaar kunnen praten!
Och mijsje
wat een vreselijke weg voor je moeder en wat ontzettend heftig voor jou... is ze nu wel weer wat meer zichzelf?Hopelijk vindt de gynaecoloog vandaag de oplossing zodat jullie snel zwanger kunnen worden!!
Mefke ik herken zoveel in jouw verhaal haha ik kan ook echt absoluut geen woordjes stampen, sowieso niets stampen. Ik weet nog dat ik standaard een 1 haalde voor engelse woordjes (grmbl) (Frans had ik gelukkig niet!). Om iets te onthouden moet ik het snappen en voor me zien. En ook ik lees alles wat los en vast zit, kan er niets aan doen
En ik ben nuchter in de zin van dat ik niet echt spiritueel ben enzo. Heb tot nu toe ook nog maar 2 keer het gevoel gehad dat ik moest 'vluchten', 'rennen', 'gaan'. En beide keren bleek er achteraf een goede reden, de miskraam en het overlijden van mijn oma. Nou ik dat weet vind ik het niet meer zo erg en kan ik beter luisteren naar mijn gevoel.
En bedankt voor de complimenten over het stuk. Het is altijd erg lastig uitleggen dat je wel licht dyslectisch bent, maar toch makkelijk leest en schrijft. Ze zouden er eens een andere term voor moeten verzinnen...
Ik heb mijn opvolgster inmiddels gesproken en weet dat zij pas na het weekend tijd heeft. Ik ga haar de vraag mailen en zet em daarna hier.
Mefke, ik snap wat je bedoelt over dat lastig uitleggen over licht dyslectisch zijn... ik zie het vanaf de andere kant. ik heb kinderen in de groep (en heb gehad) die ook dyslectisch zijn (en waren), maar die ook heel graag en goed lezen. als iemand een hogere mate van intelligentie heeft, dan is de dyslexie makkelijker te compenseren. Als de intelligentie lager is (ik bedoel niet dom...) dan is de dyslexie minder goed te compenseren en valt het meer op dat een kind dyslectisch is. (veel mensen denken ook dat je als dyslect niet kan lezen, maar dat is zooooo niet waar...)Leuk om jullie hier alsnog te leren kennen!
quote:Helemaal mee eens... ik ben ook dyslectisch maar door mijn intelligentie kan ik het goed verbloemen...Op vrijdag 8 mei 2009 21:09 schreef mijsje het volgende:
Alles wat leerbaar is (dus stampwerk) gaat prima, moet ik echter zonder voorbereiding iets op mijn schoolbord schrijven...grote kans dat het fout gaat
Gelukkig weten mijn leerlingen het en helpen ze me wel ff de fouten eruit te halen. Spellingsregels ???? Geen idee wat ik er mee moet..ik 'zie' wel of het fout is of niet (en soms ook niet) of de spellingscontrole verteld het wel. Andere talen leren ? een ramp... alleen engels is logisch in mijn ogen. Vraag me niets over frans.. .Duits spreek ik alleen van het horen op vakantie. Routes ? Liever zo uit mijn hoofd dan met Tom Tom.. van dat mens moet ik nl links en rechts af en ik weet nooit wat dat is. (en als ik dan fout rij, ga ze zo vervelend roepen dat ik om moet keren
Een keer ergens geweest ? Ik weet de weg. (en mijn man heeft geleerd dat ie dat dan maar beter kan volgen) Klokkijken ? Doe ik wel met het horen van de slagen.. die wijzer lijken bij mij altijd wel te bewegen. Digitaal gaat iets beter maar dan moet ik altijd weer bedenken wat 45 is (kwart voor of kwart over)
Ach ik kan er prima mee leven, mijn omgeving lijkt er altijd meer moeite mee te hebben dan ik (en dan vooral mensen die me eigenlijk amper kennen
)Verder wil ik alle schrijvers bedanken : Mijsje, Mefke,Sjeen,Bessie-Jen, Ymme : ik heb genoten van jullie verhalen, veel herkend en meegeleefd. Dank jullie !!
Zita Swoon
Mag ik dan even voor de goede orde iets vragen voor de volgende keer? Ik zie het nu al een paar keer gebeuren dat de "volgende" zijn verhaal in het topic post, zonder dat er enige aankondiging wordt gegeven door diegene die het stokje doorgeeft.
Ik zou het leuk vinden als we dat gewoon weer terugkrijgen, iets van "ik geeft het stokje door aan user dinges en ik wil aan haar/hem de volgende vraag stellen......."
Of ben ik nu te formeel?
quote:Daar zat ik inderdaad ook een beetje op te wachten, maar toen het er nog niet stond heb ik zelf maar effe gepost dat het effe duurt..Op maandag 11 mei 2009 20:42 schreef Lois het volgende:
Take your time Flugel
Mag ik dan even voor de goede orde iets vragen voor de volgende keer? Ik zie het nu al een paar keer gebeuren dat de "volgende" zijn verhaal in het topic post, zonder dat er enige aankondiging wordt gegeven door diegene die het stokje doorgeeft.
Ik zou het leuk vinden als we dat gewoon weer terugkrijgen, iets van "ik geeft het stokje door aan user dinges en ik wil aan haar/hem de volgende vraag stellen......."
Of ben ik nu te formeel?
En nee, vink niet formeel. Is wel zo duidelijk lijkt me.
Als je nu terugkijkt op je miskraam en de periode daarna, zou je dan achteraf nog iets op een andere manier hebben willen doen? En is er iets dat je een volgende zwangerschap anders zou willen doen?
Flugel, succes met schrijven, ben benieuwd!
leuk om mensen zo een beetje te leren kennen De geschiedenis
Goed, flugeltje dus… Daniëlle eigenlijk en om precies te zijn word ik al sinds jaar en dag Daan of Daantje genoemd door iedereen die me langer dan 10 minuten kent. Ik ben 33 jaar geleden geboren in Alkmaar omdat mijn ouders na de teloorgang van de textiel in het Tilburgse naar Noord Holland zijn getrokken. Mijn vader heeft daar een baan bij Hoogovens gekregen. Na een jaar of tien Noord Holland (ik was toen een jaar oud) besloten mijn ouders terug naar Tilburg te verhuizen en daar ben ik dan ook opgegroeid. Ik voel mezelf op en top Tilburgs en ben daar nog trots op ook! Ik ben het enige meisje thuis en een nakomertje, heb vijf oudere broers waarvan eentje eigenlijk mijn neef is. Toen mijn tante psychisch in de problemen kwam hebben mijn ouders mijn neef opgevangen. En goed ook, want hij heeft langer bij mijn ouders gewoond dan bij z’n eigen ouders. Ons gezin is groot, maar nooit té groot geweest zoals je merkt. Altijd was er plaats om mensen op te vangen als het nodig was. Soms ook om onbegrijpelijke redenen bleven mensen maar een kans krijgen, de vergevingsgezindheid is nog altijd enorm groot. Dat is ook de reden dat mijn oudste broer (alcoholist en pathologisch leugenaar) nog steeds welkom is in huis. We zijn het niet eens met zijn levensstijl, vertrouwen hem ook niet altijd. Maar het is en blijft familie en dat is enorm belangrijk voor ons. Ik kan zelf overigens iets makkelijker afstand nemen dan mijn moeder dat kan. Die vind haar gezin het belangrijkste wat er is. Ik kan goed zonder mijn oudste broer leven, maar als puntje bij paaltje komt ben ik er ook voor hem.
De Achtergrond
Overigens hebben wij, als kinderen, nooit op de eerste plaats gestaan bij mijn ouders. Ze waren voor elkaar de enige onbetwiste nummer één! Ik heb daar van geleerd hoe liefdevol een relatie kan zijn. Hoe passievol ook, zowel in ruzies (altijd alleen met woorden) als in genegenheid. (sexualiteit was nooit een probleem bij ons in huis) Mijn ouders zijn tot op de laatste dag verliefd op elkaar geweest, liepen toen ze al ruim 35 jaar samen waren nog steeds hand in hand! Ik heb al vroeg besloten dat ik later ook zo’n grote liefde wilde meemaken. Helaas mocht de liefde tussen mijn ouders slechts 38 jaar duren. Toen kreeg mijn vader ‘griep’. Vijf weken later had ik geen vader meer. Ik woonde als enige thuis op dat moment en had het genoegen mijn moeder een groot deel van de tijd op te vangen. Hoe vang je iemand op die de man kwijt raakt met wie ze vanaf haar 15e samen was? Simpelweg: niet!! Niet op vangen zo iemand, ze was compleet de draad kwijt. Een tegendraadse puber was ze geworden en ik werd de ouder, de verzorger. Lang de tijd kreeg ze niet om te treuren, want ongeveer anderhalf jaar later (ik was inmiddels het huis uit) overleed plotseling de ex-vrouw (inmiddels weer vriendin) van mijn oudste broer. Aangezien mijn oudste broer niet de meest verantwoordelijke persoon is hebben we alles op alles gezet om ma de voogdij over de kids te laten krijgen. Dat is vrij snel gelukt waarna ze op haar 55e weer twee kids in huis kreeg. Een knul van 11 en eentje van 16. De oudste is door omstandigheden (al te ver verpest) niet lang bij haar gebleven, maar doet het inmiddels (6 jaar later) wel goed. De jongste woont nog steeds bij haar in huis en doet het prima. Een relatie heeft ze nooit meer gekregen. Pap was en is voor haar de enige man, de grote liefde. Ze stort zichzelf op haar gezin en is daar (inmiddels) gelukkig mee.
De jeugd
Zoals je uit bovenstaand verhaal kunt halen kom ik uit een liefdevolle omgeving, ik heb dan ook geen klote-jeugd gehad. Wel heb ik e.e.a. meegemaakt, zo ben ik geconfronteerd met misbruik (wijdt ik liever niet over uit) en is alcohol/feestjes wel een rode draad. Ik heb het niet altijd leuk gevonden als mijn ouders dronken of dronken waren, maar puur sec gezien ben ik er niet veel slechter van geworden. Ondanks dat ik altijd al fors ben geweest, rood haar had, een bril, zomersproeten en op enig moment zelfs een beugel (jaja, het kan :’) ) ben ik eigenlijk nooit echt gepest. Zowel op de lagere school als op de middelbare zocht ik gewoon het groepje op met de grootste bek en sloot mezelf daarbij aan. Dat heeft me veel leed bespaard denk ik. Op het MBO (reclame en presentatietechnieken) paste ik er gewoon tussen en kon ik voor het eerst echt mezelf zijn. Al heeft het nog ruim tien jaar geduurd voor ik leerde dat ik ‘mezelf zijn’ niet perse de ‘aangepaste’ variant van Daan hoeft te zijn.
De liefde
Ik en de liefde, boeken vol kan ik erover schrijven. Van rondneuken tot hartstochtelijk liefhebben alle facetten heb ik meegekregen. Ik heb een paar belangrijke relaties gehad, m’n eerste grote liefde op m’n 14e (1,5 jaar), op m’n 18e de eerste volwassen relatie (1 jaar) en vervolgens op m’n 22e de eerste relatie met toekomstperspectief. Twee jaar zijn we samen geweest, een jaar woonden we samen toen bleek dat hij een ander had.
Het huwelijk, de scheiding en de grote liefde…
Op m’n 25e, net na het overlijden van m’n vader leerde ik R. kennen. R was van het type waar ik vroeger nooit op viel. Rust, regelmaat en reinheid. Iets waar ik, na de dood van m’n vader, enorm veel behoefte aan had. R. zelf had nog nooit een relatie gehad en ik was voor hem de persoon die hem het ‘leven’ leerde kennen. Zo werden we eigenlijk best gelukkig samen. Ik kreeg rust en orde en hij iemand die er altijd voor hem was. Hoe belangrijk dat laatste was werd me pas later duidelijk. R is psychisch nogal een ‘uitdaging’ om het zo maar eens te zeggen. Hij heeft zo z’n buien en ongemerkt veranderde onze verkering in een relatie waarbij hij me nodig had en ik het nodig had om nodig gevonden te worden. Die laatste zin klinkt krom, maar lees ‘m maar eens een paar keer. Ik voelde mezelf sterker worden naarmate hij zwakker werd. Binnen pakweg een jaar zaten we compleet aan elkaar vergroeit. Toen een huwelijk ter sprake kwam was dat dan ook snel geregeld. Op dat moment kreeg ik een inzinking. We waren er met z’n allen van overtuigd dat het een verlate reactie op de dood van m’n pa was, maar waarschijnlijk wilde m’n innerlijk me iets vertellen. Ik kon deze ‘inner voice’ niet horen, trok m’n prachtige witte jurk aan en trouwde twee jaar nadat m’n vader was overleden met een man waar ik eigenlijk alleen maar heel veel genegenheid voor voelde. Begrijp me overigens niet verkeerd, op dat moment was ik 100% van overtuigd dat ik het juiste deed. Grote liefdes werkten bij mij blijkbaar niet en deze relatie werkte wel. Ik ben er ook van overtuigd dat het had kunnen blijven werken als na ons huwelijk niet alle kaarten anders kwamen te liggen.
Het zal enkele weken na ons huwelijk zijn geweest dat ik vroeg wanneer we aan kinderen zouden beginnen. We hadden het er al eerder over gehad, we wilden allebei en ik was er wel klaar voor. Nou, R dus overduidelijk niet. Hij wilde ineens geen kinderen meer! Nu niet, dan niet, nooit niet! Ik was er kapot van. Had altijd al kinderen gewild, dat wist hij, hij wilde ook en nu ineens…… Lang verhaal kort: Ik heb besloten bij R te blijven. Soms is iets vertrouwds wat niet helemaal klopt veiliger dan een sprong in het diepe. Vier jaar zijn we zo nog samen geweest, vier jaar waarbinnen we compleet uit elkaar groeiden. In die vier jaar volgden de psychische episodes van R elkaar steeds sneller op en werden ze heviger. Zelf heb ik in die periode FOK! ontdekt en kreeg ik door al mijn werkzaamheden voor FOK! steeds meer zelfvertrouwen. Hier was ik iemand, wilden mensen mij kennen en werd er nog naar me geluisterd ook! Er ging een wereld voor me open. En uiteindelijk na vier jaar en her en der een prikje van enkele mensen hier op FOK! durfde ik de stap te zetten. Ik blijf er van overtuigd dat ik met R tevreden oud had kunnen worden. Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers. We waren het beide eens en wat volgde was een harmonieuze scheiding in goed onderling overleg. We hebben geen hekel aan elkaar, ruzie is er nooit geweest. In juli kreeg ik de sleutel van m’n eigen stek en ben ik vertrokken. We spreken elkaar nog wel eens, maar we hebben elkaar eigenlijk steeds minder te melden. Ik ben en blijf er van overtuigd dat het voor R nooit een bewust ‘kwetsen’ richting mij is geweest. Hij kon ook niet anders, het zat psychisch gewoon niet goed. Ik koester dan ook absoluut geen wrok richting hem. Hij was de persoon die ik op dat moment nodig had, we hebben ook mooie momenten gekend samen.
Toen ik net de sleutel van m’n nieuwe huisje had ben ik naar een 80’s feestje geweest met iemand die net als ik heel erg van dat soort muziek houdt. Ik had ‘m leren kennen via FOK! en hij kreeg via z’n werk kaartjes. Omdat hij wist dat ik dat tof vond was het zo geregeld dat ik mee zou gaan. Vooraf had ik overigens al eens aangegeven Martijn een gezellige gast te vinden en ik had hem gevraagd of we een keer iets konden gaan drinken. (echt alleen drinken, wilde nieuwe mensen leren kennen, niets meer) Nou dat feestje smaakte na meer en een week later zijn we uit eten geweest. Uiteindelijk was er een derde date voor nodig om aan elkaar toe te geven dat we elkaar wel heel leuk vonden en de eerste kus viel. Twee weken laten werd de scheiding uitgesproken. Weer een paar weken later besloten we een weekje op vakantie te gaan samen. Dit beviel zo goed dat Martijn daarna nooit meer vertrokken is. En eindelijk maak ik dan mee wat mijn ouders met elkaar hadden, de grote liefde!
Inmiddels hebben we samen een huisje gekocht hier in Tilburg en zijn we klaar voor een volgende stap. Eindelijk mocht mijn kinderwens in vervulling gaan!! Het is voor de mensen hier in OUD geen geheim dat ik inmiddels al twee keer zwanger ben geweest. De eerste keer liep met 5 weken al mis, de tweede keer eindigde afgelopen april met 11 weken in een miskraam. Ik heb een paar dagen heel diep gezeten, maar heb ook deze tegenslag weer overwonnen. Inmiddels ben ik wachtende op mijn eerste menstruatie. We willen zo snel mogelijk weer verder met proberen. Een kindje is zo enorm welkom, er staat een reservoir vol liefde klaar!
De vraag van Mefke:
quote:Nee, ik ben compleet tevreden met hoe de zaken gelopen zijn. Ik heb zelf bepaald hoe het proces zou verlopen en we hebben de zaken met z’n tweetjes goed afgesloten. Vooral het feit dat we ons kindje in de tuin hebben kunnen begraven en we dus fysiek ook afscheid hebben kunnen nemen heeft me geholpen. Een volgende keer (god moge het verhoeden) zou ik het zo weer op deze manier doen. Overigens heb ik besloten dat er gewoon geen volgende keer komt. Een derde keer achter elkaar is zó enorm uitzonderlijk, dat zou zó sneu zijn dat ik gewoon vind dat het niet kan en niet mag. Een volgende zwangerschap hoop ik geen stemmetje in m’n achterhoofd te hebben dat er ‘misschien wel iets mis is’. Maar dat is dan ook het enige.Op maandag 11 mei 2009 21:54 schreef mefke79 het volgende:
Als je nu terugkijkt op je miskraam en de periode daarna, zou je dan achteraf nog iets op een andere manier hebben willen doen? En is er iets dat je een volgende zwangerschap anders zou willen doen?
De wijze woorden:
Heb ik spijt van dingen die ik m’n leven gedaan heb? Nee, helemaal niet. Spijt is een verspilde emotie. Alles wat ik meemaakte maakte ik mee om een reden en geen kruis was zo zwaar dat ik het niet kon dragen. Hoe triest en verloren ik mezelf af en toe ook gevoeld heb, altijd overheerste bij mij het positivisme. Als ik iets grappigs zie moet ik gewoon lachen en als ik lach ben ik blij. Tot nu toe heb ik elke dag in m’n leven (verdrietige dag of niet) wel iets meegemaakt waardoor ik hardop moest lachen. Een dag waarop je hardop gelachen hebt is gewoon een gelukte dag. Alles komt altijd goed! Dat laatste is zo’n beetje m’n levensmotto. Ik ben een gelukkig mens!
[ Bericht 0% gewijzigd door flugeltje op 12-05-2009 09:58:53 ]
quote:Je naam is een konijn!Op maandag 11 mei 2009 21:57 schreef mefke79 het volgende:
@ stout: ik kan dus absoluut niet stampen. ...
te flauw, sorry ik ga morgen het verhaal van flugel lezen.
quote:Sorry hoor Flugeltje, maar wat een klinkklare nonsens!!Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers.
Na je 50e mag je alleen nog maar tevreden zijn en geen wensen, dromen en verlangens meer hebben ofzo?
Dan ziet het er slecht voor me uit over een paar jaar
Verder een zeer openhartig verhaal, mooi!
quote:Ja tuuk mag dat nog, maar ik vind 'samen tevreden oud worden' (relatie-technisch gezien) echt iets wat meer bij vijftigers en zestigers past. Al mag je dan nog steeds van iedere dag een feest maken natuurlijkOp maandag 11 mei 2009 22:34 schreef ElizabethR het volgende:
[..]
Sorry hoor Flugeltje, maar wat een klinkklare nonsens!!
Na je 50e mag je alleen nog maar tevreden zijn en geen wensen, dromen en verlangens meer hebben ofzo?
Dan ziet het er slecht voor me uit over een paar jaar
Verder een zeer openhartig verhaal, mooi!
[ Bericht 0% gewijzigd door flugeltje op 11-05-2009 22:51:16 ]
Iedereen heeft zo zijn eigen bagage en ik heb er bewondering voor hoe iedereen dat inderdaad op kan schrijven Voor haar heb ik de volgende vraag:
De vraag: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?
quote:ik ga maar eens beginnen met morgen wat te lezen, ik heb zo nu en dan wel verhalen mee gelezen maar verder nooit gepost hier.
Ik heb overigens DJMO bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen.
Voor haar heb ik de volgende vraag:
De vraag: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?
ik denk dat ik morgenavond mijn verhaal neer kan zetten hier
Fijn om dan te lezen hoe een ander daar mee om is gegaan
@Flugeltje:
Voor mij zo herkenbaar! Ik wens jullie alle goeds!
(alle anderen natuurlijk ook)
Fijn dat alles nu helemaal goed voelt!
Ik ga er bijna van tranen gewoon Mooi geschreven.Ben ook zeer benieuwd naar DJMO's verhaal.
Ik ben ook heel benieuwd naar het verhaal van DJMO. Ik volgde je lurkend toen je zwanger was van JJ, en ben heel benieuwd hoe het nu met je gaat.
quote:Ik heb veel meegemaakt, maar echt zwaar heb ik m'n leven eigenlijk nooit ervaren. In dit stuk is overigens nog niet mijn hele leven beschreven, maar dan zou het écht te lang worden. Ik weet zelf ook niet hoe het kan dat ik dingen zo snel weet te plaatsen en min of meer kan 'besluiten' om iets me er niet onder te laten krijgen. (terwijl ik me gelijktijdig wel druk maak over wat mensen van me vinden)Op dinsdag 12 mei 2009 11:08 schreef mijsje het volgende:
flugel, van een kant een leven vol geluk, van de andere kant een zwaar leven... Ik ben blij dat je gelukkig bent!
quote:Het verdriet van mijn moeder is ook mijn grote verdriet eerlijk gezegd. Ik mis mijn vader, maar het incompleet zijn van mijn moeder doet soms nog pijn.Op dinsdag 12 mei 2009 11:28 schreef Sorbootje het volgende:
Flugel, wat een ontroerend verhaal. Vooral het deel over het verdriet van je moeder raakt me erg!
Het was destijds echt een omgekeerde wereld. Een tegendraadse puber van 53 met een 'moeder' van 25. Ze weigerde zichzelf te wassen, aan te kleden. Eten kreeg je er niet in. De hele wereld was stom en zij heel, heel erg geknakt. Ze was samen met hem van haar 15e tot haar 53e, ze kende zichzelf niet eens echt in een leven zonder hem. Nu 8 jaar later is mijn moeder wat meer een individu dan de helft van het 'duo stapelverliefd'. Maar helemaal compleet zal ze nooit meer worden. Ik ben ervan overtuigd dat het zorgen voor mijn neefjes haar gered heeft. Ik heb haar kunnen ondersteunen en haar weer een rechte rug gegeven, maar die knullen zorgden ervoor dat ze door móest. Liefst had ik gehad dat ze voor zichzelf ook nog eens iemand tegenkwam, maar ik durf bijna met zekerheid te zeggen dat dat niet gaat gebeuren. Mijn vader is onvervanbaar voor haar, ze heeft, in haar ogen, haar grote liefde 'gehad' en daar teert ze de rest van haar leven op.
Heel herkenbaar, dat verhaal van je moeder. Mijn moeder verloor haar man (mijn vader) op haar 55e, en ze was daarna zo anders. Ze waren vanaf hun 16e samen... Ze zei zelf: we waren samen vergroeid, en er is echt een deel van haar overleden toen mijn vader doodging. Helaas is mijn moeder een jaar na mijn vader ook overleden, en ergens diep vanbinnen voel ik dat het zo moest zijn. Zij samen, waar dan ook.
Ik kan alleen maar hopen dat de sterke band die ik met mijn vriend heb, ook zo'n vergroeiing wordt als ik bij mijn ouders zag. Heel bijzonder...
(gaat weer verder lurken
)Ik kreeg de pm van flugeltje en zei meteen dat ik wel wilde. Waarom, om het eens van me af te schrijven en hopelijk voorgoed af te zijn van de achterdocht die ik soms toch wel voel hier. Het is behoorlijk chronologsich van baby, jeugd, tiener naar nu. Het is een hele lap tekst, Dit komt recht uit mijn hart en geheugen. Het is echter géén kort verhaal
Ik werd bijna 30 jaar geleden in Rotterdam als Monique geboren. Van mijn baby/kleuter tijd kan ik me weinig herinneren. Het eerste wat me te binnen schiet was dat ik leerde fietsen in de huiskamer omdat ik buiten niet durfde. Daarna dat een van mijn ouders de ander met een stofzuigerstang achterna zat en die tegen de deur aansloeg ofzo. Vlak daarop verhuisde mijn moeder en ik moest mee. Daarna kan ik me eigenlijk alleen maar ruzie tussen die twee herinneren. Mijn moeder was alcoholiste en ik herinner me dat ze een keer in bad (we hadden toen en lavet) zat en mij vroeg een biertje te pakken. Ze heeft ook een poos in Delta gezeten, ik woonde toen bij mijn vader. Ik werd overigens schijnbaar al als baby meegenomen naar de stamkroeg van mijn vader die zijn biertje ook aardig lustte.
Ik heb van mijn 4e tot mijn 12e ongeveer onder toezicht van jeugdzorg gestaan. Ze lieten me gewoon bij mijn moeder wonen terwijl zij elke dag dronk, volop medicijnen slikte en ik vaak voor mezelf zorgde. Ik was onwijs dwars en wilde dit niet, dat niet, zus niet zo niet. Ik heb toen ook op een MKD/bso gezeten. In 1988 werd ik daarvandaan niet opgehaald door mijn moeder. Ze had een ongeluk gehad vlakbij en had een gebroken rug. Ik ging naar mijn vader en zijn vriendin (geloof ik hoor) Op mijn dertiende ben ik bij mijn moeder weggelopen en bij mijn vader gaan wonen. Ik vond het zielig voor haar, maar bij mijn vader zat ik gewoon beter voor mijn gevoel. Ik heb drie basisscholen gehad omdat ik onhandelbaar was en gepest werd. Twee aparte dingen die ik me herinner zijn dat twee jongens een ander meisje wegjoegen omdat ze mij pestte (ze heette lucie) en op een andere school was ik verliefd, en die knul deed voor de school alsof hij me niet mocht, maar na schooltijd zaten we wel op zijn kamer.. hij wilde zoenen, ik niet
Toen mijn vader en ik vanuit Hoogvliet naar Rotterdam-Noord verhuisden, zaten we vaak avond aan avond in het café. Mijn vader achter de gokkast met een biertje en ik achter de flipperkast met een cola. Ik weet nog dat ik eens wat vroeg en mijn vader antwoordde: “Ik doe niets wat jij ook niet mag” die uitspraak heb ik altijd onthouden. We aten ook heel vaak in dat cafe. Toch een van mijn betere herinneringen aan mijn jeugd. In dat cafe heb ik echt gelachen.. ik zat aan de bar, en iemand bood me een sigaret aan. Ik probeerde nog te seinen dat ze haar mond moest houden, toen ik mijn vader hoorde zeggen: “Pak maar aan hoor, ik weet toch wel dat je rookt.” Maar ik mocht nooit stappen met vriendinnen oid. Op mijn zeventiende was ik het zat en liep van huis weg.
Ik ging samenwonen en raakte in verwachting. Mijn ex werd toen opgepakt om een straf uit te zitten wegens inbraken. Ik werd min of meer gedwongen abortus te laten plegen en ging in het tuinhuisje van mijn vader wonen. Hij was inmiddels hertrouwd en er was geen kamer meer over mij in haar huis. Na een tijdje kwam mijn ex vrij, en we waren al snel weer samen. Ik raakte opnieuw in verwachting en dit keer werd mijn dochter Yolanda geboren. Voor mij de mooiste vrouwelijke baby van de wereld. Yolanda was een huilbaby en ik mocht haar vaak niet troosten van mijn ex, hij was jaloers op alle aandacht die zij wel kreeg en hij niet. Hij mishandelde me en wist het zo te draaien dat ik, toen we een afspraak hadden dat ik naar een uitnodiging zou gaan van een opening van een cafe van een vriend van me, en hij voor de kleine zou zorgen, ik door de politie daar werd opgehaald omdat mijn dochter hoge koorts zou hebben. Gelogen, want toen ik thuis was was er niets aan de hand. Zo zijn er nog wel meer dingen gebeurd. Uiteindelijk ben ik gevlucht, in eerste instantie mét mijn dochter, maar hij vond me en nam ons mee met lieve woorden.
Het ging nog geen week later weer mis, toen hij in het bijzijn van anderen, mijn rug probeerde te breken. Ik ging weer naar de politie, die ijskoud zei: we nemen geen aangifte op in belang van het kind. Om wat kort te blijven: jeugdzorg wilde dat Yolanda bij hem bleef, want ik was bij mijn moeder ingetrokken (en ze had maar een twee kamerwoning) dus ik had geen eigen dak en geen inkomen meer omdat mijn ex mijn baan had opgezegd voor mij (met een vervalste handtekening). Ook dat ging mis en Yolanda kwam in een crisispleeggezin. Daar heeft ze een jaar gezeten. Daarna is ze bij verschillende gezinnen geweest, en heeft ze op een opvang gezeten. Er was zelfs sprake van een gezinshuis, dat werd “gerund” door Surinaamse mensen. Op zich niets tegen Surinamers hoor, maar ik wilde niet dat mijn dochter als blanke in een donker gezin geplaatst werd. Ze hoorde, als het dan niet bij mij mocht, in een gezin van haar eigen afkomst. Bij de pleegmoeder waar ze nu zit, zit ze met tussenpozen ongeveer een jaar of vijf, zes. Ze heeft volgens de kinderpsychiater last van ADHD, hechtingsproblematiek in remissie en een uitgestelde ticstoornis. Daar kom ik dadelijk nog op terug.
Ik ben nadat ik Yolanda kwijtraakte, steeds vaker en steeds meer alcohol gaan drinken. Dat werd nog erger toen eerst mijn moeder overleed, en drie jaar later mijn vader aan de ziekte K. het ging heel snel.. van het moment dat ik het hoorde heeft het een half jaar geduurd tot ik hem naar zijn graf droeg. Ik was degene die hem dood achter zijn bureau vond, hij was waarschijnlijk met een brief aan mij bezig geweest of met de videocamera. Ik heb later nog een niet afgemaakte videoboodschap gevonden die ik nog steeds niet kan bekijken. Dat was voor mij de klap, ik gleed nog verder af in het voorbeeld wat ik mijn jeugd gekregen had. De alcohol. Ik merkte het wel, maar deed er niets aan tot ik niet meer kon stoppen. Na zes jaar in Krimpen aan den Ijssel gewoond te hebben, ging ook die relatie kapot. Ik kwam via een user van FOK! In zwijndrecht terecht, waarna ik na een maand naar mijn tante ben gegaan. Nu had ik echt geluk, ik begon minder te drinken, kreeg een uitkering en had binnen twee maanden een eigen huisje! Mijn eerste echte eigen huis … ik was van plan minstens twee jaar alleen te blijven om alles op een rijtje te zetten. Tot ik Johan weer tegen kwam. Toen we zestien ofzo waren, hadden we ook al eens iets, een week ofzo. Toen ben ik er door een stomme zet vandoor gegaan. Nu klikte het gewoon gelijk weer en ik woonde nog geen halve maand op mezelf toen hij bij me introk. Ik dronk nog steeds maar, vond ik zelf, niet veel meer, ik was de alcohol wel de baas (dacht ik). Ik raakte in verwachting en probeerde helemaal te stoppen. Schande het lukte me niet. Ik dronk wel nog minder dan voor ik net zwanger raakte, maar helemaal stoppen ging niet zonder hulp. en ja ik weet dat ik daar destijds niet de waarheid over sprak hier, maar ik had al zat aan mijn hoofd, ik liep weer weg voor de waarheid zoals ik wel vaker heb gedaan in het verleden
laat het een feit zijn dat ik bij de verloskundige wel altijd de waarheid heb verteld.Via de verloskundige werd het AMK ingeschakeld, waarna ik via de raad van de kinderbescherming bij de bouman kliniek terecht kwam. Ik wilde niet, maar moest naar de kliniek toe om af te kicken/tot rust te komen. Mijn gedachten op een rijtje te zetten. Daar ben ik zo ontzettend geschrokken.. er zaten junks, werkelijke junks, die op kosten van de kliniek naar hun dealer belde voor troep omdat ze weer eens een week ofzo wegmoesten (de draaideurafkickers zeg maar, die er al te lang zaten). Ik ben daar weggelopen, en ben thuis opgehaald en naar een gesloten afdeling op een andere vestiging gebracht. Daar ging het wel goed, en binnen een maand was ik weer thuis. Clean en wel. Ik heb uiteindelijk gedronken tot halverwege de vierde maand van mijn zwangerschap. De eerste tijd wist ik het niet, en ik heb anderhalve maand nodig gehad om volledig clean te worden en te blijven. Ik heb tot op heden geen behoefte gehad aan alcohol en verwacht dat ook niet te krijgen. Ik heb een prima vervanging gevonden voor mijn biertje en dat is de bavaria 0,0 %. Ik krijg soms blikken en opmerkingen van: zie je wel .. maar hey, ik mag toch wel iets drinken wat ik lekker vind? Alleen maar koffie of cola/sinas/spa groen word ik gewoon daabs van. En daarbij: ik drink toch geen alcohol, wat willen ze dan? Dat ik het klooster inga? Forget it
Op 17 november 2008 ben ik getrouwd, en 28 december werd de mooiste mannelijke baby van de wereld geboren. Jan Junior. Vernoemd naar onze beide vaders. Ik ben nu zielsgelukkig met mijn twee mannen. Dat ik onder toezicht sta van jeugdzorg begrijp ik. Dat ze mijn hele leven regisseren niet. Ik doe al genoeg aan controle uit vrije wil en dat is mijn vaste wijkverpleegkundige van het cb ook met me eens. Ik zit hier in de gemeente ook al in een team wat ze aan het opzetten zijn om de zogenoemde risicogezinnen in de gaten te houden en te begleiden waar nodig.
Door alle toezicht en de angst dat ze mijn zoontje toch bij me weghalen ben ik wel een overdreven zeikerd geworden. Ik wil de perfecte moeder zijn. Mijn huisje, hoe klein ook, moet elke dag gestofzuigd en het liefst ook nog gedweild worden. Afwas mag er (liever) niet staan. Schoenen onder tafel word ik gek van. Sokken naast het bed dito (daar staat nu een extra opvouwbare wasmand, speciaal daarvoor). Elke dag draai ik wel een was, vaak ook twee. Eén hydrofiel luier heb ik niet genoeg aan om jr. af te drogen na het badje, hij moet goed droog zijn om smetplekjes te voorkomen dus ik gebruik er minimaal twee, soms wel drie. En er moet een vast ritme zijn, elke dag moet hetzelfde zijn voor jr. dus hij gaat ook elke dag in bad . Ik moest en zou een flessenwarmer en een babyfoon hebben, zonder was ik een slechte moeder. Luieruitslag zie ik al als falen. Wat dat betreft doet angst heel veel rare dingen met je.
Voor de rest; ik ben “thuisgekomen”. Ik voel me goed, ik ben gelukkig, mijn zoontje doet het goed, groeit goed, mijn dochter is gek op haar (half)broertje en raakt bijna niet over hem uitgepraat. Omdat mijn man nu werkt, kan ik thuisblijven voor Jan. Dan doen we het maar met iets minder geld dan tweeverdieners, maar dit voelt goed. Er te zijn voor mijn zoon. Alsof ik zo aan hem kan goed maken wat ik mijn dochter tekort heb gedaan. Schuldig naar mijn dochter voel ik me wel, maar ik zie dat ze op haar manier gelukkig is. En dat stemt mij weer blij. Ik heb nu mijn rust gevonden, ik hoef niet meer dan het geluk te weten dat mijn kinderen gezond zijn en dat ik er tenminste voor één mag en kan zorgen.
Mijn hobby's zijn (zorgen voor) mijn zoon, naar mijn dochter toe gaan, koken, FOK!, lezen en puzzelen.
Favo films: Narnia (de eerste film) the sound of music, mary poppins, de kameleon.
Boeken: streekromans, de kameleon, harry potter
eten: graag: biefstuk met champignons of spaghetti/macaroni. absoluut niet: lever en spruitjes
Tot slot de vraag van flugeltje: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?
Als het aan jeugdzorg ligt komt ze niet thuis. Dat komt onder andere door haar stoornissen, waardoor ze gespcialiseerde opvang en scholing nodig heeft. Een duidelijke structuur etc. Er loopt ook een verzoek om ontheffing uit het ouderlijk gezag. Daar ben ik wel tegenin gegaan. Niet omdat ik perse wil dat mijn dochter thuis komt wonen. Natuurlijk wil ik dat! Welke moeder wil zijn kinderen nu niet bij zich hebben?? Ze woont echter al negen jaar niet bij me. Ze kent me heel goed, is gek op me. Volgens de kinderpsychiater weet ze dan ook niet aan wie ze loyaal moet zijn. Aan tante hannie, mama of papa. Het liefst zou ze het alledrie willen. Wat wil ik? Ik wil haar niet losscheuren uit haar omgeving. Als ze zelf zegt op haar twaalfde: “ik wil bij mama wonen” staat mijn deur wijdopen voor haar. Als ze echter zegt: “ik wil liever hier (bij het pleeggezin dus) blijven wonen” heb ik daar vrede mee al zal mijn hart huilen. Ik zal haar wél laten weten dat ik achter haar sta, en dat mijn deur en vooral mijn hart altijd voor haar openstaan. Dat ze altijd welkom is om haar plaatsje en de aandacht die ze verdient te krijgen van me, op te eisen. De tijden dat ik haar zie, probeer ik er echt voor haar te zijn, ook al heb ik jr. bij me. De telefoongesprekken zijn ook echt om dingen over haar te vragen, haar over zichzelf te laten vertellen. Dan is haar broertje even niet aan de orde (voor mij) behalve wanneer zij expliciet naar hem vraagt.
Kan er even geen andere woorden voor bedenken. Wat knap dat je er zo eerlijk over bent, en je zo goed met jezelf durft te confronteren. Volgens mij ben je nu een hartstikke sterke vrouw.
Ik mis trouwens wel een beetje de invloed van Johan in het verhaal. Hoe keek hij destijds aan tegen het feit dat je stiekem toch doordronk en in hoeverre helpt hij je nu om je drankprobleem de baas te blijven?
Maar ik vind het wel knap hoe jij jezelf een soort van herpakt heb en nu er kan zijn op ieder zijn individuele manier voor allebei je kinderen.
Flugeltje, hij keurde het niet goed, maar kón me niet helpen. ik ben de sterkere geweest, overblufte hem gewoon. Na die periode in de kliniek ben ik dusdandig geschroken, wist ik zo zeker dat ik dat gewoon niet wilde worden, zo als zij daar, dat het me nu absoluut geen moeite kost om er vanaf te blijven. we kunnen samen uit eten gaan, ik drink alcohol vrij bier, of een cola. sommige alcoholisten kunnen dat niet (goed) maar ik heb er absoluut geen moeite mee.
Mibos, het kost me soms wel moeite, achteraf. dan bedenk ik me ineens dat ik nog wat aan mijn dochter wilde vragen, of haar iets wilde zeggen of geven. of zoals gisteren toen ik de brievenbus openmaakte en een kaart voor moederdag van mijn dochter vond. ik had zaterdag niet in de bus gekeken, en gisteren stond ik dus te janken.
Ik vind het moedig dat je dit zo durft te vertellen, ook over het drinken in de zwangerschap.
Wel kan ik me goed voorstellen dat jeugdzorg je zo strak in de gaten houd, ook al is het voor jou misschien soms beklemmend of vervelend.
Je zit op een goed pad zo, ik wens je alle goeds!
ik denk overigens te weten aan wie ik het stokje wil doorgeven. straks even vragen of ze wil
Veel gezonder en volgens mij ook meer rust in je gezicht.
En ja... ik beken... ik heb ook even gespiekt om te zien wat je zat te drinken.
Ik vind het heel knap van je dat je uit al je ellende gekomen bent waar je nu bent en ik hoop met heel mijn hart dat de weg omhoog alleen nog maar verder omhoog zal blijven gaan.
quote:ik moet wel bekennen dat die pepsi cola met citroen niet voor herhaling vatbaar is .. wat vind ik dat smerig zeg .. dan maar water ofzo
DJMO, ik heb je zaterdag gezien en ik moet zeggen dat ik echt vond dat je er stukken beter uit zag dan toen ik jou de vorige keer, ik dacht een jaar of anderhalf 2 terug ook eens tijdens een crewmeet, zag. Veel gezonder en volgens mij ook meer rust in je gezicht.
En ja... ik beken... ik heb ook even gespiekt om te zien wat je zat te drinken.
Ik vind het heel knap van je dat je uit al je ellende gekomen bent waar je nu bent en ik hoop met heel mijn hart dat de weg omhoog alleen nog maar verder omhoog zal blijven gaan.
ik had trouwens wel verwacht dat je op me zou letten Anyway... mooi openhartig verhaal. Ik hoop echt dat het je goed blijft gaan.
Dit ga ik morgen middag dan ook meteen doen
quote:Ik sluit me hier helemaal bij aan.
DJMO, wat een open, eerlijk verhaal.
Ik vind het moedig dat je dit zo durft te vertellen, ook over het drinken in de zwangerschap.
Wel kan ik me goed voorstellen dat jeugdzorg je zo strak in de gaten houd, ook al is het voor jou misschien soms beklemmend of vervelend.
Je zit op een goed pad zo, ik wens je alle goeds!
Flugeltje, ook een heel openhartig verhaal!!
Hou vol, geniet van je geluk en je 2 mannen en je dochter. Het leven is veelste mooi om te vergallen toch?
ik heb mijn opvolgster gesproken, en mijn stokje gaat door naar Maffemuts omdat ik bewondering heb voor haar, en hoe zij omgaat met haar twee engeltjes ...mijn vraag aan haar is: Je bent twee zoontjes verloren tijdens de zwangerschap door een erfelijk gen. Beleef je het moederzijn van rachel intenser hierdoor??
Dat vond ik al openhartig, maar dit helemaal. Ik vind het knap en goed om te zien dat je over bepaalde dingen toch eerlijk durft te zijn,
Het kan best benauwend zijn, al die toestanden om je heen. Kan ik me best voorstellen van jouw kant. Maar je weet natuurlijk o.a. uit media dat het vaak genoeg misgaat, en ja, waar was de jeugdzorg toen? Het is dus wel te begrijpen, en goed ook. En wellicht had het jouw moeder geholpen destijds om meer onder toezicht te staan, en om jou in het middelpunt te zetten, zoals dat nu met je zoontje gebeurt. Ik zou zeggen dat al dat toezicht een extra reden is om de wereld eens een dikke poep te laten ruiken!
Wat mij wel tegen de borst stoot (zeg je dat zo?) is iets van die instanties. Ogenschijnlijk krijg je als er iets mis is vrij snel een woning (dat lees ik hier maar heb ik veel ook op andere plaatsen gehoord). Toen ik echter na het overlijden van mijn ouders het huis niet meer kon betalen, werd mij doodleuk verteld dat ik maar moest wachten tot ik aan de beurt was op de wachtlijst (4 jaar) en 'dat ik toch een huis had'. Dit heeft niet direct iets met jou te maken DJMO, maar toen ik een paar keer keihard nee kreeg, deed dat behoorlijk zeer. (Geldt overigens evengoed voor mensen die via wat vriendjes zo in een huurwoninkje zitten)
maargoed, doet er verder niet toe, je lijkt me een bikkel! Zet 'm op met je kleine kanjer, en geef hem het goede voorbeeld. Ik geloof er heilig in dat goede voorbeelden bepalend zijn!
Ben erg benieuwd naar Maffe.