Bevallingsverhalen Deel 2: 08-07-2004 t/m 17-02-2005
Bevallingsverhalen Deel 3: 17-02-2005 t/m 06-07-2006
Bevallingsverhalen Deel 4: 06-07-2006 t/m 05-11-2006
Bevallingsverhalen Deel 5: 05-11-2006 t/m 26-07-2007
Bevallingsverhalen Deel 6: 26-07-2007 t/m 08-05-2008
Bevallingsverhalen Deel 7: 08-05-2008 t/m 07-01-2009
Bevallingsverhalen Deel 8: 07-01-2009 t/m 27-08-2009
Bevallingsverhalen Deel 9: 27-08-2009 t/m 20-12-2009
Bevallingsverhalen Deel 10: 20-12-2009 t/m 11-05-2010
Plassen met 'schaafwondjes' doet trouwens ook zeer
Goddank heb ik geen hechtingen gehad!quote:jij niet danOp dinsdag 11 mei 2010 16:34 schreef Orea het volgende:
[..]
Omdat een arts het zegt denk jij dat het niet gebeurd?
ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet naar een arts luisteren
Octo, er staat hier nergens dat het geen fictie mag zijn toch
Ook ik snap dat mensen misschien niet heel gericht luisteren naar artsen, maar iedereen met enige mate van grijze massa in het hoofd weet dat 3 dagen na een bevalling en hechtingen je geen seks kunt hebben zonder dat er iets mis gaat...
[ Bericht 32% gewijzigd door BE op 11-05-2010 21:39:52 ]
quote:Op dinsdag 11 mei 2010 19:16 schreef Orea het volgende:
Nou en toch zijn er genoeg waar er precies 9 maanden tussen de kinderen zit hoor!
t zal je gebeuren haha
Enfin, die verhalen gaan van vrouw op vrouw, en zijn natuurlijk niet uit eerste hand... zoals de nicht van de buurvrouw van de kassajuffrouw van mijn schoonmoeder vertelde.....
Dus ja, ze bestaan echt
En als je er in de kraamweek toch weer zin in hebt, dan is dat toch prima? Je weet zelf toch wel wat er mis kan gaan dan.
Wat was ik blij met onze verstelbare bedbodem, echt een uitvinding. 
quote:jezus Yp, seksen hoeft toch ook niet zittendOp dinsdag 11 mei 2010 20:34 schreef YPPY het volgende:
Wat snel! Ik kon toen nog niet eens zitten na 8 dagen.
quote:nja t ligt er natuurlijk aan hoe t verteld wordtOp dinsdag 11 mei 2010 20:29 schreef tessie het volgende:
Ah, ze vragen ook elke dag of je al gepoept hebt en inspecteren elke dag je doos en eventueel je aambeien, dan moet een nachtelijke escapade ook niet TMI zijn toch?
En als je er in de kraamweek toch weer zin in hebt, dan is dat toch prima? Je weet zelf toch wel wat er mis kan gaan dan.
quote:niet?Op dinsdag 11 mei 2010 20:34 schreef Groofsken het volgende:
[..]
jezus Yp, seksen hoeft toch ook niet zittend
quote:
SPOILERaan de andere kant... tis dan wel nog lekker strak daar beneden...
quote:Nikki.Op dinsdag 11 mei 2010 21:07 schreef _NIKKI_ het volgende:
OMG, nou zolang die hechting er nog inzit ga ik echt niet sexen hoor...SPOILERaan de andere kant... tis dan wel nog lekker strak daar beneden...
Onze kraam verteld dat het (hier) vaak gebeurt bij gereformeerden, dat die mannen er dan na een paar dagen alweer overheen willen.
quote:De eerste 40 dagen gebeurt er hier nietsOp dinsdag 11 mei 2010 21:18 schreef Ssserpente het volgende:
[..]
Nikki.
Onze kraam verteld dat het (hier) vaak gebeurt bij gereformeerden, dat die mannen er dan na een paar dagen alweer overheen willen.
....quote:Das binnen een hoop culturen ook onrein geloof ik toch? Bij moslims haram en bij surinamers is het geloof ik de eerste 60 dagen ofzo dat er niets 'mag'. Omdat het niet rein is.Op dinsdag 11 mei 2010 21:22 schreef Basboussa het volgende:
[..]
De eerste 40 dagen gebeurt er hier niets
Ach ze hebben een puntje... als ik terug denk aan die geur van de kraamzuivering dan kan ik me er weinig reins bij voorstellen inderdaad
Als je allebei zin hebt moet je vooral je gang gaan lijkt me. Ik moe(s)t er niet aan denken toen al. Maar goed, misschien scheelt het ook als je verder bijvoorbeeld niet geknipt of gescheurd bent ofzo.
Poppedein hahaha. Das pas een spelbreker
je vk bellen om te vragen of het mag wens je ze dan ook nog even veel plezier toe?
quote:Och, je laat de ruggenprik gewoon een paar dagen langer aanstaan en dan merk je er niets van.Op dinsdag 11 mei 2010 21:18 schreef Ssserpente het volgende:
[..]
Nikki.
Onze kraam verteld dat het (hier) vaak gebeurt bij gereformeerden, dat die mannen er dan na een paar dagen alweer overheen willen.
Oh, en dat van die 9 maanden tussen 2 kindjes... dat noemen ze volgens F. een 'Irish Twin'.
quote:Puntje? Een rotte sloot is er niets bij.Op dinsdag 11 mei 2010 21:33 schreef huuphuup het volgende:
[..]
Ach ze hebben een puntje... als ik terug denk aan die geur van de kraamzuivering dan kan ik me er weinig reins bij voorstellen inderdaad
quote:hahaha okay okay, punt voor jouOp dinsdag 11 mei 2010 21:40 schreef Ssserpente het volgende:
[..]
Puntje? Een rotte sloot is er niets bij.
Dat hoort ook bij die dingen die ze je niet van tevoren vertellen
die geur. Manmanman ik dacht dat er wat aan t afsterven was joh jeumig He gatver, dat kan ik me echt niet herinneren. Soms is het wel fijn om een slecht (selectief??) geheugen te hebben quote:Je moet het kraamverband ook niet de hele kraamweek laten zittenOp dinsdag 11 mei 2010 21:42 schreef huuphuup het volgende:
[..]
hahaha okay okay, punt voor jou
Dat hoort ook bij die dingen die ze je niet van tevoren vertellen
quote:wheheheOp dinsdag 11 mei 2010 21:43 schreef tessie het volgende:
misschien stinken ssserpente en ik gewoon harder
quote:noh! 15 per dag ofzo gingen er doorheen hier hoor! Als het niet meer was.Op dinsdag 11 mei 2010 21:44 schreef octopussy het volgende:
[..]
Je moet het kraamverband ook niet de hele kraamweek laten zitten
Ik was redelijk neurotisch met verwisselen en schoonmaken enzo
bang voor ontstekingen en infecties. en wie krijgt er ontstoken hechtingen?
Juist.
nja t kan dan alleen maar meevallen toch (als ik op t ergste voorbereid ben)?
en ach, ik heb ook kanker op die plekken gezien, dus erger dan dat kan t niet zijn denk ik zo
On a serious note haha.
Mijn lijf reageert blijkbaar erg slecht op van dat oplosbare spul. Oplosbaar hechtdraad, oplosbare gaasjes enzo, mijn lijf doet daar allemaal rare dingen mee
Ik vraag me af hoe dat een volgende keer zal gaan. T mooist zou zijn als ik geen hechtingen nodig had maar wat nou als ik weer zoveel hechtingen nodig heb als de eerste keer... dat ontsteken was echt heel naar. 
ik heb me op een gegeven moment afgevraagd of ik nu de rest van mijn leven zo zou ruiken SPOILERkadaverlucht....
Volgende keer vraag ik denk ik gewoon normaal hechtdraad, of ik vraag vantevoren al een afspraak om ze er weer uit te laten halen. Hoe zit dat eigenlijk met diepere huidlagen dan, die ze hechten? Als dat daar niet oplost, blijft dat dan gewoon altijd zitten ofzo? (misschien komen ze die deze keer met bevallen weer tegen
)quote:Ik ook niet!Op dinsdag 11 mei 2010 21:43 schreef tessie het volgende:
maf?!quote:Mja en nog steeds elke dag douchen en uitspoelen enzo, ik snap het wel. Maar ik heb het niet weer geroken tot nu toeOp dinsdag 11 mei 2010 21:51 schreef Ssserpente het volgende:
Ik ook, Sindell. Ben er zelfs een beetje dwangneurotisch van geworden. Ik snuffel nog steeds regelmatig omdat ik bang ben om die geur weer te herkennen.
Na de bevalling was mijn instinctieve reactie om krom te lopen zodat ik mijn buikspieren kon ontzien. Dat sloeg natuurlijk nergens op, want dáár was ik niet beurs.
Orea, ik heb een tienponder op de wereld gezet en het is allemaal goed gekomen. Ik keek ook erg uit naar de bevalling en ik zou ondanks de helse pijn die ik heb gehad wéér uitkijken naar een nieuwe bevalling. De ongemakken wegen wat mij betreft niet op tegen het grote geluk.
en kotex!
Meiden! Maar idd ja. Een heel vies luchtje vond ik ook. Brrr...
Hoewel het natuurlijk niet allemaal over rozen gaat, die verhalen hier, ben ik echt blíj met dit forum als voorbereidend medium. Als ik dit soort verhalen niet zou lezen, zou ik me denk ik een hoedje schrikken als ik ineens geuren meedrag als die van een kadaver en zulks. Nu zal ik wat minder verbaasd zijn, denk ik, haha.
Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!
Nikki, wat een vlotte bevalling! Balen wel, dat dat hechten zo waardeloos was! Ook bij alle andere dames.. Ga steeds meer hopen op een scheurloze bevalling, niet voor tijdens de bevalling maar dus voor erna
Zoiets hoor, ik weet niet precies hoe het in elkaar zit maar zo vertelde mijn kraam het.
Maar het 'ouderwetse' hechtdraad schijnt weer lelijkere dikke en gevoeligere littekens te geven ofzo omdat het als een soort rolletje opgebonden wordt, en daar zit ik daar ook niet echt op te wachten
nouja goed, tzt maar eens navragen.
quote:Op dinsdag 11 mei 2010 22:00 schreef Claudia_x het volgende:
Orea, ik heb een tienponder op de wereld gezet en het is allemaal goed gekomen. Ik keek ook erg uit naar de bevalling en ik zou ondanks de helse pijn die ik heb gehad wéér uitkijken naar een nieuwe bevalling. De ongemakken wegen wat mij betreft niet op tegen het grote geluk.
quote:Nee hoor.
[..]
whehehe
misschien stinken ssserpente en ik gewoon harder
Brrrrrr.quote:Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?Op dinsdag 11 mei 2010 22:05 schreef Kimpossible het volgende:
Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!
De eerste duurde één heel uur, geen hechtingen & geen geurtjes.
Hechtingen lijken me echt verschrikkelijk.
Ik zit wel van onder tot boven onder de striae.
Zelfs op m'n kuiten.
Na 2 jaar begon alles weg te trekken.
quote:Volgens mij heb ik die al eens doorgelezen, in mijn 'lurkperiode', hihi. Thanks anyway! Ik spit 'm nog een keer door, blijft interessant leesvoer.Op dinsdag 11 mei 2010 22:14 schreef YPPY het volgende:
[..]
Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?
Zo heb ik 'Krijg nou tieten!' van Claudia de Breij ook met veel plezier gelezen, toch net even een ander, minder zoet, perspectief, ofzo.
En BE, wat is er nu ge-edit in mijn post? Heb ik iets gezegd dat niet kan binnen dit topic? Ik ben even kwijt wat ik nu gepost had maar zag dat ie ge-edit was.
quote:Jij reageerde op die onzinpost die ik weggehaald heb. Je zei iets over 2 dagen persen enzo.
Ze hebben ook niet-oplosbaar hechtdraad. Dat halen ze er na 6 dagen weer uit. Heeft toch echt mijn voorkeur gezien mijn ervaring met hechingen. Maar ik ga voor niet-scheuren...
En BE, wat is er nu ge-edit in mijn post? Heb ik iets gezegd dat niet kan binnen dit topic? Ik ben even kwijt wat ik nu gepost had maar zag dat ie ge-edit was.
quote:Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.Op dinsdag 11 mei 2010 22:14 schreef YPPY het volgende:
[..]
Met die verhalen was ik ook altijd blij. Wellicht dan interessant leesvoer: Taboe op de bevalling?
quote:Dat vind ik ook onzin idd. Het is ook weer niet zo dat er alleen maar negatief over bevallen gesproken hoeft te worden om realistisch te zijn ofzo.Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.
Ik kijk ook héél positief terug op mijn bevalling. Maar die stinksloot vergeet ik niet zomaar
Net als die hechtingen 
en meer van dat. Beetje evenwicht mag wel. . Bedankt 
het zou voorlopig toch niet zo goed uitkomen namelijk...quote:Zelfs dit topic helpt hier nietOp dinsdag 11 mei 2010 22:30 schreef miss_dynastie het volgende:
Nou, ik wilde net posten in het rammelaarstopic maar ik kan oprecht zeggen dat het echt weer over is na het lezen in dit topic
. Ik wil het wel eens meemaken, hoewel het me ook wel beangstigt. Het motto 'er is er nog nooit 1 blijven zitten' is vooraf toch wel de beste insteek die ik voor mezelf kan hebben. Op het moment supreme zal elke beredenering toch wel te min zijn en hoop ik vooral rustig te blijven. Het hele zwanger-zijn lijkt me gewoon zo prachtig, dat ik dat bevallen voor lief neem. En het resultaat is natuurlijk (hoe cliché) een prachtig wonder.quote:Ik was er ook zo overheen hoor. Althans, ik had wel pijn na afloop, maar heb nooit op de bevalling zelf terug gekeken als zwaar of traumatisch.
[..]
Ik lees in dat topic dat sommigen moeite hebben met de uitspraak 'het was het waard'. Dat vind ik nou merkwaardig. Ik was al heel gauw over de zware bevalling heen. Dat kan toch ook gewoon? Net alsof vrouwen die positief terugkijken op hun bevalling erop uit zijn om anderen te bedotten.
Maar ik krijg zelf wel de kriebels van dat 'het was het waard'. Valt voor mij in de categorie 'je krijgt er zo veel voor terug'.
Als het kan doe ik het liever zonder bevalling ze maar.
quote:Ik ben daar toch anders over gaan denken. Ik was nooit zo van de bevalverheerlijking - ik wist meteen dat ik een ruggenprik wilde - en dat ben ik nog steeds niet. Maar pff, die dag (en nacht, en nog een dag...Op dinsdag 11 mei 2010 22:35 schreef Brighteyes het volgende:
Als het kan doe ik het liever zonder bevalling ze maar.
) was toch wel zo ontzettend bijzonder. Het was spannend, het was intiem, het was zwaar. We hebben samen gewanhoopt vanwege niet vorderende ontsluiting en we hebben samen gelachen omdat ik het personeel maar onder bleef kotsen. Als Ivan er zomaar ineens was geweest hadden we dat allemaal niet meegemaakt. En ik ben ook trots op mezelf, dat ik het heb volgehouden, dat ik vriendelijk bleef, dat ik niet heb geschreeuwd, dat ik Ivan van meet af aan om de paar uur heb gevoed. Ik heb die gevoelens toch ook wel dankzij de zware bevalling.Maar misschien is dit gewoon een truc van mijn brein om aan een negatieve ervaring een positieve wending te geven, hoor. Om van iets wat ik liever niet had meegemaakt een zinvolle ervaring te maken, zeg maar.
Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....
quote:Klinkt interessant, en ergens wel plausibel ofzo.Op dinsdag 11 mei 2010 22:44 schreef Basboussa het volgende:
Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:
Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....
Ik had het er een hele tijd terug over met B.
(rare gesprekken wel
) zo van joh, over 100 jaar dan kweken ze baby's in een soort bakjes met vruchtwater en alles, net als in de matrix zo, en dan mag je af en toe kijken ofzo en dan als ie af is mag je hem meenemen. En toen zei hij ook van ja, zou je dat niet liever hebben, gewoon geen gedoe, geen zwangerschapsklachten en vooral geen bevalling; maar ik zou het allemaal toch niet willen hebben missen zeg maar. Ik heb geen idee waarom, misschien toch een beetje het bijzondere ofzo.Ik had ook heel erg zo'n 'jeetje mijn lijf is gemáákt om dit te doen'
gevoel. Terwijl dat helemaal nergens op slaat want jemig, mijn lijf is ook gemaakt om te eten en te poepen en daar verbaas ik me ook niet over ofzo
quote:Daar zit op zich wel wat in hoor. Ik was helemaal smoorverliefd weer ook op F. en voelde heel sterk een soort van 'wij horen bij elkaar, met z'n 2-en voor dit kindje zorgen'.
[..]
Ik ben daar toch anders over gaan denken. Ik was nooit zo van de bevalverheerlijking - ik wist meteen dat ik een ruggenprik wilde - en dat ben ik nog steeds niet. Maar pff, die dag (en nacht, en nog een dag...
Maar misschien is dit gewoon een truc van mijn brein om aan een negatieve ervaring een positieve wending te geven, hoor. Om van iets wat ik liever niet had meegemaakt een zinvolle ervaring te maken, zeg maar.
Had er niet bij stil gestaan dat dat mss wel door dat bevallingsproces komt. Zou kunnen.
Oh Huup, wat jij zegt, dat 'mijn lijf is hiervoor gemaakt' gevoel had ik wel over de zwangerschap (appeltje-eitje) maar die bevalling dus juist niet. 2 keer weeen die niet doorzetten, infuus nodig etc. Had iig niet het gevoel dat het vanzelf ging ofzo... Dat mijn lichaam overgenomen werd door iets.
(traag van begrip ben ik wel een beetje ) Ik weet niet ik vond het een heel grappig besef.Voelde mezelf heel stoer ook ineens
toen ik de keer erop ooit in mn eentje in de trein stond dacht ik echt van ha! ik heb een kind op de wereld gezet hoor! Ik
kun je t je voorstellen?! ik kán dingen Ik vond het zo stom toen dat het niet op je voorhoofd gedrukt staat wat voor prestatie je wel niet geleverd hebt quote:Oh ja! Dank voor de herinnering!Op dinsdag 11 mei 2010 22:24 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Jij reageerde op die onzinpost die ik weggehaald heb. Je zei iets over 2 dagen persen enzo.
quote:Ik had het dus precies andersom, omdat ik een keizersnede had, vond ik dat ik nogal gefaald had.... Zie ook veel meer op tegen een natuurlijke bevalling nu, dan tijdens de zwangerschap...Op dinsdag 11 mei 2010 22:59 schreef huuphuup het volgende:
Oh ja ik had het tijdens de zwangerschap en achteraf na de bevalling zo van jeetje jongens, hier is mn lijf dus voor gemaakt
Voelde mezelf heel stoer ook ineens
toen ik de keer erop ooit in mn eentje in de trein stond dacht ik echt van ha! ik heb een kind op de wereld gezet hoor! Ik
quote:Helaas zat ik fysiek dan weer direct na de bevalling beter in mn vel dan nuOp de bevalling kijk ik verschrikkelijk goed terug; snel, bijzonder, maar ook heftig. 2 uur na het strippen kreeg ik weeën en 5 uur later lag Lena in mijn armen nadat ik op de kruk bevallen was, omdat ik werkelijk geen enkele andere houding meer aan kon nemen door helse rugpijn. Ik moest mezelf af en toe echt even bij de les roepen, maar was vervolgens tussen de weeën door ook steeds weer helemaal helder, wat maakt dat ik de hele bevalling heel bewust heb meegemaakt. Ondanks de pijn is het een van de meest geweldige ervaringen in mijn leven geweest… ik kón dat gewoon! En dat allesoverweldigende gevoel als je meisje voor t eerst in je armen ligt, het opgeluchte gevoel dat de pijn over is, het heerlijke gevoel dat ze er eindelijk is, haar natte breekbare lijfje, haar geur, haar kleine kraaloogjes die beduusd de wereld instaren…mn liefs armen om ons allebei heen.. ik dacht echt dat ik zou knappen van geluk!
En wat me nu ook gewoon blij maakt is t feit dat ik zo gelukkig ben met mn lijf… dat is zo vaak anders geweest.. Natuurlijk zit daar nog die flubberbuik, maar mn huid is striemvrij en elastisch gebleven, ik heb echte moederheupen gekregen, maar mn benen passen in ieder geval alweer in al mn broeken.. en het meest bijzondere aan alles vind ik; mijn lijf kan zwanger zijn! mijn lijf kan bevallen! En dat allemaal zonder problemen! Met nu nog maar een kilo tot mn startgewicht durf ik al hardop te zeggen dat ik goed in mn vel zit, ook al mag dat velletje dan nog wel weer wat strakker… daar kan aan gewerkt worden! Werken aan gelukkig zijn met je lijf is veel lastiger, dus die heb ik dan maar mooi vast in the pocket!
quote:Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...Op dinsdag 11 mei 2010 22:05 schreef Kimpossible het volgende:
Dames dames,
Hoewel het natuurlijk niet allemaal over rozen gaat, die verhalen hier, ben ik echt blíj met dit forum als voorbereidend medium. Als ik dit soort verhalen niet zou lezen, zou ik me denk ik een hoedje schrikken als ik ineens geuren meedrag als die van een kadaver en zulks. Nu zal ik wat minder verbaasd zijn, denk ik, haha.
Jullie zijn eigenlijk gewoon mijn ´wat-ze-er-normaal-niet-bij-vertellen'-vertellers. Handig!
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..
quote:So i've read, ja.Op dinsdag 11 mei 2010 23:48 schreef Mammietje het volgende:
[..]
Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..
.Maar dames, even serieus. Wordt het OOIT weer als voorheen? Qua formaat enzo Hahaha... natuurlijk welll! Het veert gewoon weer terug na het onmogelijk te grote kind er doorheen!
En zo niet, naaien ze het meteen wat krapper! quote:HerkenbaarOp dinsdag 11 mei 2010 23:13 schreef Poppedein het volgende:
Ik moest t gewoon ff terugzoeken..maar dit is wat ik destijds schreef en zo voelde t ook écht echt!
[..]
Helaas zat ik fysiek dan weer direct na de bevalling beter in mn vel dan nu
en herkenbaar
Je bevallingsverhaal was zo mooi <3
Ik gaf mijn man de baby en ik zei: wil je wat koffie en hoppa daar ging ik. Ook zat ik op de 2e dag al bovenop mijn hechtingen. Niet op bed, dat deed zeer maar gewoon op een harde stoel.
Ik was dan ook verbaasd dat ik thuis van de kraamverzorgster (meer) in bed moest blijven
Ik ben geen levers verloren (daar had ik me wel op ingesteld) en ook plassen met hechtingen deed geen zeer. Poepen ging me ook prima af (ook al meteen de ochtend na de bevalling). Alleen thuis op de wc vond ik iets naarder, waarschijnlijk door de vorm van de bril.
Wat wel zeer deed, was ongeveer een week na de bevalling. Toen begonnen de hechtingen te trekken. Ik heb spijt dat ik ze er toen niet heb laten uithalen want daarna is er spanning op komen te staan en dát deed zeer. Dus tip: als je geen last hebt van je hechtingen en opeens begint het te trekken na een weekje ofzo, laat je hechtingen eruit halen. Dat is in elk geval iets wat ik ga doen bij en volgende (maar dan krijg ik natuurlijk geen knip
)Overigens de knip heb ik niet gevoeld (verdoving die in een wee is gezet), het staartje van het hechten wel. Toen begon de verdoving uit te werken, ik was hypergevoelig door vermoeidheid (2 nachten niet geslapen) en ik was er gewoon klaar mee. Ik had een bevalling gedaan en nu is het afgelopen met dat gepruts aan mijn preut.
Ow en met seksen hebben wij keurig gewacht tot het vloeien gestopt was (na week 4 of 5 ofzo) en na de 6-controle bij de vroedvrouw. Het was nog een beetje gevoelig en ik wilde eerst zeker weten dat het goed zat daar beneden. Tot over 9 maanden zei de vroedvrouw (mijn man
)Ow en voor mijn man voelt het precies hetzelfde als voorheen. Voor mij ook, behalve dan dat mijn litteken van de knip nog wat gevoelig is en mijn bekkenbodemspier nog niet altijd mee wil werken (in de zin van wat beurs voelt).
Kraamzuivering vond ik niet meer stinken dan gewoon ongesteld zijn hoor
Maar ik kon dan ook de 3e dag al toe met 1 kraam/maandverband per keer.
Ik doe liever nog eens de bevalling dan mijn zwangerschap
En dat gevoel van: hallo, hallo, weten jullie wel dat ik een kind op de wereld heb gezet!! Dat herken ik wel
quote:Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.Op dinsdag 11 mei 2010 23:51 schreef Kimpossible het volgende:
[..]
So i've read, ja.
quote:Ik redde het nét niet tot de wc. Hij rolde zo m'n broekspijp uit.Op dinsdag 11 mei 2010 23:48 schreef Mammietje het volgende:
[..]
Nah... dan heb ik ook nog iets voor je...
Schrik niet als je in de eerste dagen na de bevalling denkt dat je ineens je 'lever' verliest... dat is maar een bloedpropje..
En kon het niet laten om het de volgende dag aan de kraam te vertellen. Claudia.
. Ik hou gewoon hoop, haha.quote:Hier wil ik eigenlijk wel even op reageren.Op dinsdag 11 mei 2010 22:44 schreef Basboussa het volgende:
Uit de categorie: ik heb het gehoord, maar weet niet of het echt waar is:
Ik hoorde onlangs van een Israelisch onderzoek (in Israel worden vrij veel keizersnedes gedaan, gewoon omdat het kan), dat procentueel meer dames een postnatale depressie, of andere psychologische problemen krijgen na een keizersnede. Schijnt dat het hele natuurlijke bevallingsproces dus eigenlijk toch nog ergens een goed voor is....
Ik heb ook een keizersnede gehad vanwege een stuitligging. Ik durfde een natuurlijke stuitbevalling niet aan, en mijn gynaecologe ontraadde mij dat ook vanwege mijn twijfel.
Ik heb de eerste dagen enigzins moeite gehad met de 'bonding'. Ik denk dat ik me zo voelde zoals mannen zich normaal na een bevalling voelen, een beetje langs de zijlijn. Ik heb niks hoeven doen, geen pijn gehad (nouja 1 dag dan). Omdat mijn vliezen braken werd de keizersnede 1,5 week eerder uitgevoerd dan de geplande datum. Om 4.00 braken mijn vliezen, om 6.00 was hij er. Dit ging zo snel dat het een beetje onwerkelijk is.
Ik kijk er trouwens wel heel positief op terug. Ik sta ook 100% achter mijn beslissing voor een keizersnede. Mijn genezingsproces was dan ook meer dan voorspoedig. Maar de 'bonding' was er dus niet meteen (gebrek aan hormonen?). Maar ach, ook geen garantie dat als ik natuurlijk was bevallen dat dat wel zo was geweest.
quote:Ja. Dat raakt kant nog wal zeg maar
Heb je het nou over seks met je lief, TF? Dat hij dan de komkommer is en jij de gang zeg maar..?
Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt
quote:Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drieOp woensdag 12 mei 2010 21:58 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.
quote:Haha, letterlijk dus.Op woensdag 12 mei 2010 22:22 schreef De_Taartjesfee het volgende:
[..]
Ja. Dat raakt kant nog wal zeg maar
Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt
Ik was daar serieus bang voor. Vraag no steeds wel eens aan N. of ie echt echt echt geen verschil voelt.
quote:Ja joh? Goh....Op woensdag 12 mei 2010 22:23 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie
quote:Ik ben dan "gewoon" bevallen (vaginaal klinkt zo ieks!) maar had ook een weekje nodig om aan m'n kind te wennen. Had ook verwacht overspoeld te worden door weet ik wat maar ik was vooral op zoek naar de gebruiksaanwijzing.
Heel dubbel en raar. Maar wel waar. ) echt niet nodig. Ik had ze wel gekocht maar maat normaal past nog prima. Dus daar zou ik het niet om laten.
Ik heb trouwens geen enorme stolsels gehad, en één hechtinkje omdat mijn maagdenvlies er een beetje zieligjes bijhing, zo van: de hoop is nu echt verloren. Die hebben ze afgeknipt in overleg en gehecht. Daar heb ik niks van gemerkt eigenlijk, de hechting zat inwendig en ik voelde er ook in de kraamtijd helemaal niets van.
quote:Zware kinderen jeweetz
Maar isse grapje natuurlijk. alles weer teruggeplooid no problemo verder.
al had ik wel echt drie zware kinderen Was niet echt bezig met het krijgen van een kind namelijk..alleen met het hoofd bieden aan die pijn.
Het bonden heeft wel een week of zes geduurd. Pas daarna kwam in 1x 'bam' het gevoel binnendreunen.
Bij de 2 die daarna kwamen was dat gevoel er wel in 1x. Blijkbaar wist mijn hoofd al gewoon wat de bedoeling was
quote:Onbevlekt ontvangen dus.Op woensdag 12 mei 2010 22:30 schreef Jore het volgende:
Bij mij is het formaat niet veranderd. Tot mijn grote verbazing, eigenlijk. Zelfs grotere tampons zijn (waren, die ene keer dat ik ongesteld was
Dus daar zou ik het niet om laten.
Ik heb trouwens geen enorme stolsels gehad, en één hechtinkje omdat mijn maagdenvlies er een beetje zieligjes bijhing, zo van: de hoop is nu echt verloren. Die hebben ze afgeknipt in overleg en gehecht. Daar heb ik niks van gemerkt eigenlijk, de hechting zat inwendig en ik voelde er ook in de kraamtijd helemaal niets van.
quote:Oh, hier na 1 bevalling alOp woensdag 12 mei 2010 22:23 schreef debuurvrouw het volgende:
[..]
Ze kunnen ook overdwars, na een bevalling of drie
.quote:Ik heb dezelfde maat als ik voorheen gebruikteOp woensdag 12 mei 2010 21:58 schreef Claudia_x het volgende:
[..]
Laat ik het zo zeggen: er is een reden dat ze tampons in verschillende maten verkopen.
Hier duurde het persen 1,5 uur ofzo en tampons doen veel te veel pijn nog om te gebruiken, dus misschien klopt die theorie wel Serpente
quote:Dat laatste is niet helemaal waar. Het vrouwelijk lichaam is er niet op gebouwd om kinderen met zulke grote hoofden eruit te persen. In de evolutie is ergens iets misgegaan.Op woensdag 12 mei 2010 22:22 schreef De_Taartjesfee het volgende:
Nee in alle eerlijkheid kan ik zeggen dat dat niet waar is. Alles rekt gewoon treug, daar is het tenslotte voor gemaakt
Bij veel vrouwen rekt niet alles gewoon terug. Als je een anonieme enquete zou houden vermoed ik dat dat bij het merendeel van de vrouwen het geval is, in min of meerdere mate. Overigens vermoed ik ook dat als je eenzelfde enquete bij hun mannen af zou nemen die zich niet van enig verschil bewust zijn.
quote:Ik heb van mijn verloskundige begrepen dat het voor een groot deel gewoon mazzel hebben is. Zelf zie ik niet echt een verband met mijn bekkenbodem. Ik heb een prima bekkenbodem, altijd al gehad en dat is nog steeds zo. Ik kan gerust een dag m'n plas ophouden.Op donderdag 13 mei 2010 10:44 schreef pessie het volgende:
Heeft het ook nog iets te maken met het doen van de bekkenbodemoefeningen na afloop? Ik begreep namelijk altijd dat je geboortekanaal net een elastiek is, rekt uit en rekt weer terug. (Sorry voor de rare benaming, maar dit is wat ik ervan begreep).
Ik hoef geen opgerolde maandverband als tampon te gebruiken ofzo
.Ik heb altijd gedacht dat ik in ieder geval over tijd zou gaan, ik had ook helemaal nog geen voortekenen of gerommel in de buik.
Dus toen ik zaterdagnacht rond 04.00 uur wat ongesteldheidsachtige krampjes voelde dacht ik: AH dit is het gerommel waar iedereen het over heeft. Maar dacht ook meteen dat dit wel een tijd kon terug keren en ik kon ook gewoon weer lekker slapen.
Rond 10.00 uur werd ik me weer bewust van de krampjes en dat ze niet om het half uur kwamen, maar wisselend rond de 10 a 15 min.
Ik moest en zou nog een draagdoek voor in huis hebben dus zijn we naar de stad gegaan.
Ook nog even langs de prenetal een broek ruilen en nieuwe schoenen voor mn lief gekeken toen ik het ineens niet meer hield.
In de auto getimed en ik voelde om de 2 a 3 min een heftige kramp die max 20 a 30 sec aanhield.
Thuis aangekomen (rond 14.00) maar wat proberen te eten, maar daar had ik geen trek in en ben dan ook alles weer gaan uitspugen.
Dan maar even onder de douche want het ziekenhuis kon ik bellen wanneer ik om de 5 min weeeen had die 1 min aanhielden.
Nou bleef het wel om de 2 a 3 min komen maar lang geen min.
Onder de douche veranderende er niks, en het werd wel steeds pijnlijker dus toch maar overleg met het ziekenhuis.
Ik kon altijd nog weer terug naar huis zeiden ze.
Rond 16.00 kwamen we in het ziekenhuis aan en werd ik aan de ctg geinstalleerd .
En ja hoor wat ik voelde klopte, om de 2 a 3 min een heftige wee die niet langer aanhield dan 20 a 30 sec.
Rond 17.30 kwam de gyn even kijken hoe het ging, en ze besloot om te kijken of deze weeeen wel wat deden en anders mocht ik naar huis.
Ik bleek 2 cm ontsluiting te hebben en mocht blijven. Mn vliezen waren nog niet gebroken maar ze besloot ook dat zo te laten zodat ik kon doen en laten wat ik wilde. Ik voelde steeds heel veel druk in mn buik en ook mn been bleef naar kramp schieten dus ik wilde graag in bad.
Eerst moest ik nog even 15 min aan de ctg, lief maakte ondertussen het bad in orde. de gyn zou om 19.30 weer komen kijken of ik inmiddels 3 cm onstsluiting zou hebben bereikt. Nog besefte ik niet helemaal dat we nu echt aan het bevallen waren en dat de baby nu echt zou komen.
Rond 18.00 ging ik in bad, na een kwartiertje voelde ik ineens enorme persdwang. maar bedacht me meteen dat dit niet kon, had toch pas 2 cm ontsluiting.We dachten dat dit dan misschien het moment was dat vrouwen de ontlasting kwijt zouden willen dus we hebben me naar de toilet gesleept. Maar ook daar bleef ik persdwang hebben. Dus toch maar op het belletje gedrukt.
De verpleegkundige kwam en we vertelden dat ik dacht dat ik persdwang had, maar ik bleef maar herhalen dat kan niet want ik ben nog lang niet zover!
Ik moest terug op bed en de gyn werd gebeld, ondertussen bleef ik enorme druk voelen en dacht nog ik zou nu wel een ruggenprik willen! ik vond het echt heel zwaar. Qua weeen bleef het steeds om de 2 a 3 min trouwens en steeds wel rond de 30 a 40 max 50 sec.
eindelijk na 20 min ofzo kwam de gyn en ze voelde, ik bleek 7 cm te hebben en terwijl ze dat zei melde ze en nu 8!
Mijn vliezen werden gebroken en ik zat binnen no time op de 10 cm.
Maar het hoofdje was nog niet genoeg ingedaald dus ik moest een uur lang de persweeen weg puffen, en als het echt niet ging mocht ik het laatste wel persen. Ik raakte een beetje in paniek want ik besefte nu pas dat ik echt aan het bevallen was, dat ik geen ruggenprik meer mocht, ik niet meer op de baarkruk kon en ik niet wist hoe ik moest persen, maar ook dat ik dus mn benen moest gaan optrekken en dat zag ik niet zitten.
Maar goed de natuur drang overheersde en ik kreeg duidelijk goede aanwijzingen van zowel gyn als verpleegkundige.
Na een uurtje kon ik echt niet meer, maar kreeg ook de mededeling nu actief te mogen persen en als er met een half uur nog niks was ze konden kijken of ze me konden helpen. Wel bleek dat ons kleintje een sterrenkijkertje was.wat de enorme druk die ik steeds voelde verklaarde.
De gyn werd weg geroepen, maar zei ook dat het goed ging en ze er snel weer zou zijn.
Ze was de deur nog niet uit of de verpleegkundige ging haar terug bellen omdat ze dacht dat bij de volgende wee het hoofdje zou staan en juist op dat moment werd dan ook het hoofd al geboren, doordat niemand dat in de gaten had en ze niet was gedraaid ben ik behoorlijk ingescheurd.nog net niet totaal ruptuur
de gyn kwam meteen terug en kon net haar lichaam mee laten geboren.
Ons kleintje is dus uiteindelijk om 21.28 uur geboren, na een voor mijzelf te snelle bevalling.
Daarna brak de paniek uit, ik bleef maar bloedde, omdat rechts al 2 keer infuus misgeprikt werd moest men nu in links gaan prikken dus werd mn kleintje bij me weggepakt en ging naar mn leif, helaas konden we elkaar niet meer zien en ik voelde me enorm licht in mn hoofd worden.
net op het moment dat ze me klaar wilde maken voor OK bleek ik net zo abrupt te stoppen met bloedden als dat het begonnen was.
Ik mocht dus gelukkig op de verloskamer blijven. Uiteindelijk heb ik tegen een liter bloed verloren.
Ze hebben ons lekker lang laten bijkomen, mij gedoucht, liszie gebadderd en toen kwamen we rond 01.00 uur op de normale kamer.
Na een nachtje ziekenhuis mochten we zondag weer lekker naar huis.
Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!
quote:Excuus lijkt me niet nodig
Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!
bevallen IS een heel verhaal en dat gedoe over vergeten....
echnie. Na bijna 17 jaar ben ik het nog niet vergeten. Maar heerlijk, he! Verliefd gevoel of niet? Het is een zeer geslaagd exemplaar Nog twee nachtjes en dan komen we cadeautjes brengenWeeën hoeven dus niet een minuut aan te houden.
quote:Ben je al bevallen? Heeft dat niet in hrt update topic gestaan dan? Of heb ik het gemist?Op vrijdag 21 mei 2010 22:38 schreef draculettetje het volgende:
Bij deze mijn verhaal, ik hoop dat het allemaal nog een beetje klopt want ik ben het zelf ook nog aan het verwerken:
<knip>
Tis een heel verhaal geworden mijn excuus!
Van harte gefeliciteerd in elk geval!
Dat van de druk door je sterrenkijkertje herken ik wel. Maar bij mij voelde het echt als druk en niet als persdrang...
Wat naar dat je er een behoorlijke ruptuur (en zulks) aan over hebt gehouden. Hopelijk herstel je net zo vlot als je bevalling was
Mag ik vragen waarom je de bevalling te snel vond gaan? Ik kan me daar niets bij voorstellen eigenlijk.
Je wilt je kleintje dan toch zo snel mogelijk in je armen hebben liggen, of heeft het een andere reden?quote:iddOp zaterdag 22 mei 2010 09:18 schreef pessie het volgende:
Draakje dat klinkt heel heftig! Wel een mooi verhaal geworden.
Weeën hoeven dus niet een minuut aan te houden.
bij eli ben ik nooit verder gekomen dan 40sec, (en daarna non-stop een half uur )draakje, is ze op het laatst uit zichzelf gedraaid? iig heel veel succes met herstellen en verwerken! ben je verder wel al wat opgeknapt? ik zag in z&g iets over sondevoeding wegens excessief braken, meen ik mij te herinneren. is dat weg nu?
@ nok, ja het verliefd zijn is heerlijk
@ faja ik had nog niet door dat dit nou echte weeen waren en dat het ook werkelijk zou doorzetten, ik was er echt van overtuigd dat het het begin van voorwerk was
@ asy, dank! In het begin was het ook echt puur die druk, maar dus vrij snel persdrang
@ Nikki, tuurlijk wilde ik ook zo snel mogelijk ons kleintje zien, maar zoals eerder gezegd was ik hoe dan ook overvallen dat ik uberhaupt echt aan het bevallen was, daarnaast kon ik met mn gevoel de boel niet volgen en wilde mn been ook niet meewerken, ik denk dus alles bij elkaar
@ Davina, ze is niet gerdraaid zo ver ik weet, maar ik weet niet of dat kan
klopt dat ik aan de sonde moest, maar zo gauw ik bevallen was kon en kan ik nog steeds weer al mn eten binnen houden! Da's wel zo fijn met aansterken
Heftig ook hoor, en dat gevoel van nog niet beseffen dat het zover is herken ik wel.. Ik weet eigenlijk niet precies waarom.
Ik vind het zo bijzonder om ieders verhaal te lezen.
En ik ben er deze week zo intens mee bezig, dat ik het nu graag wil plaatsen.
Dus met een jaar vertraging:
Op de uitgerekende datum 5 juni 2009 gebeurt er de hele dag niets.
Als ik dan 's avonds in bed wil kruipen voel ik ineens iets. Naar de toilet en het lijkt de slijmprop te zijn. Althans dat is wat ik ervan kan maken. Verder gebeurt er niets dus ik ga lekker slapen met kriebeltjes in mijn buik.
Om een uur of 2 word ik wakker van een keiharde plop, tenminste dat vind ik maar vriendlief slaapt gewoon door. Ik sta op en voel vocht langs mijn benen lopen. Ik ga snel naar het toilet en probeer wat vocht op te vangen in een glazen potje. Het is roze met witte fliebertjes. Dat is goed.
Ik stop een maandverbandje in mijn onderbroek en ga weer naar het bed. Maak vriendje wakker en laat hem enthousiast mijn vruchtwater zien: Kijk, het is goed en het gaat beginnen! Dus we wachten samen op de weeen.
Ik krijg lichte krampjes, en dat word steds sterker en om de 5 minuten. Vriend timed alles met zijn telefoon. Maar het zet niet echt door en om half 5 valt vriendje weer in slaap. En dan besluit ik ook maar een poging tot slapen te doen.
Om 8 uur ben ik weer klaarwakker. Ik ga bevallen!
Ik bel om 9 uur de verloskundige om te zeggen dat mijn vliezen gebroken zijn. Ze neemt op en zegt zo snel haar naam dat ik haar niet versta. Ik vertel wat er aan de hand is en ze zegt in de loop van de dag langs te komen. Als de weeen beginnen moeten we bellen en verder moeten we gewoon genieten van deze bijzondere dag.
Ik ga douchen en wiebel als een zenuwachtig kind door het huis. Wat spannend is het. Wel gek dat ik nu niet weet welke verloskundige straks zal komen. Was het Marieke? Of toch Elly? Of Eva? Geen idee. Er schijnt ook een inval verloskundige te zijn die we nog nooit gezien hebben, misschien hebben we haar. Maar dat kan toch niet? We hebben zo ons best gedaan om ze alledrie te leren kennen.
Om 4 uur is er nog geen teken van de verloskundige dus ik bel haar weer op. Ik wil weten waar ik aan toe ben en of alles goed gaat met ons kindje. Ze komt eraan, over een uurtje zal ze er zijn. Ondertussen hebben we de dag doorgebracht met het maken van een mislukte kwarktaart, te kort gebakken amandelkoekjes en het half bekijken van Dirty Dancing. De film waar ik atijd heel vrolijk van word.
De bel gaat en ik ben zo benieuwd wie er boven komt. Aan de telefoon zegt ze haar naam steeds zo snel dat ik geen idee heb. Dan is ze boven, een donkere schone, een Turkse filmster met stiletto's en een skinny jeans. De invalster.
Ze stelt zich voor en zegt dat ze het heel druk heeft. Er is nog een andere vrouw wiens vliezen ook gebroken zijn om 2 uur vannacht. En ze heeft ook nog haar gewone bezoeken af te leggen.
Ze legt uit dat we haar vanavond om 9 uur moeten bellen als er geen weeen komen. Met gebroken vliezen mag je maar 24 uur rondlopen dus dan moet ze met het ziekenhuis overleggen of ik daarheen moet.
Daarna gaat ze er weer vandoor.
Ik wil niet in het ziekenhuis bevallen dus ik huil een beetje. Bovendien ging ze wel heel snel weer weg.
Om 9 uur bellen we haar, er is nog steeds geen activiteit. Ze belt met het ziekenhuis en die zeggen dat ik thuis mag blijven en morgenochtend om 8 uur weer moet bellen. Als er nog steeds geen actie is moet ik dan naar het ziekenhuis.
We zijn moe dus we gaan vroeg naar bed. Om half 2 begint het weer te krampen. En na een tijdje maak ik vriendje wakker. Vanaf 4 uur voelen ze regelmatiger en pijnlijker dus lief gaat weer timen en ik loop een beetje rond en puf.
Ik maak op een kast een plekje met een kussen waar ik lekker op kan steunen met mijn bovenlichaam en mijn hoofd. Om 8 uur bellen we haar weer. Ik heb om de 5 minuten een wee van 1 minuut. En het voelt alsof ik goed op weg ben.
Ze komt eraan. Om 9 uur is ze er. Ze voelt en ik heb 4 cm ontsluiting. Ze belt weer met het ziekenhuis en ik mag thuis blijven!
Ze zegt dat het de goede kant opgaat en dat ze denkt dat ik om 3 uur zal bevallen.
Of we het bed intussen een stuk kunnen verplaatsen want ze kan er nu niet goed bij.
Ze belooft tussen 12 en 1 weer even langs te komen.
En dan begint het. De weeen worden steeds sterker. Ik ga onder de douche en gebukt laat ik heet water over mijn onderrug lopen. Als er een wee komt leun ik tegen de muur. Na een tijd stap ik weer uit de douche en ga ik weer aan mijn kast hangen. Zo gaat dat door. Het doet steeds meer pijn en vriendlief zegt me nog een keer onder de douche te gaan staan. Goh, ik had niet bedacht dat dat kon. En ik sta weer lekker onder de douche. Dat helpt echt.
De weeen worden steeds sterker en de douche voelt niet goed meer. Ik ga eruit en hang op de kast. Ik vind het niet zo leuk meer. Ik wil dat de verloskundige komt. Het gaat te snel voor mijn gevoel. Ik bel haar op en ze vraagt hoe het met me gaat. Dan zegt ze om 12 uur te komen. Het is nu 11 uur. Nog een uur wachten. En de weeen worden nog steeds heftiger.
Vriend belt weer. Kan ze niet iets eerder komen? Ze zegt dat ik wel in bad mag als de weeen zo snel achter elkaar aan komen. Lief timed 1 minuut op en 1 minuut af. Dus ik ga in bad. Het helpt.
Ik ga er weer uit. 5 minuten later wil ik weer in bad. We laten het weer vollopen en ik stap erin. Ik ben wel bang dat ik de weeen niet goed op kan vangen liggend in bad, maar ik wil toch weer erin.
Ik ben alleen zo moe. Lief geeft me ijsthee te drinken, misschien dat ik wakker word van de zwarte thee en de suiker.
Ik lig in bad en val in slaap tussen de weeen door. Lief maakt me steeds na een minuut wakker zodat ik niet overvallen word door de volgende wee. Ik vraag hem mijn buik vast te houden bij elke wee.
Het word nog maar weer erger. Ik moet overgeven. Omdat ik niets gegeten heb is het alleen maar thee. Ik verlies wat bloed. Ik wil meteen uit bad. Misschien schaad ik de baby wel omdat ik in bad heb gespuugd.
Ik blijf kokhalzen tussen de weeen door. Ik leun op de kast en lief staat achter me en houdt mijn buik vast en we wiebelen samen de weeen weg.
Ik kan het niet meer alleen. Bij elke wee moet hij mijn buik vasthouden. Steeds sneller komen ze.
Lief belt de VK, ze moet nu komen. Ze komt eraan, nog even. Hij belt 5 minuten later weer. Ik roep dat ze nu moet komen. Maar ze komt nog niet. Ik krijg persdrang. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil persen maar volgens mij mag dat niet. Maar lief zegt doe maar, pers naar achter. Ik kan het niet tegen houden en ik pers een beetje. Er loopt bloed langs mijn benen.
Lief belt weer. Ze komt eraan. Lief vraagt of ik op bed wil gaan liggen. Dat doe ik. Ik weet niet meer waar ik ben. Lief kijkt tussen mijn benen of het al zover is.
Hij belt weer. Ze staat in de straat. Ze komt naar boven. En ze kalmeert me. Ze laat me langzamer ademen en ik mag niet meer persen. Ze voelt, 8 cm ontsluiting nog maar.
Ze luistert het hartje. Ze luistert heel lang.
Ik vecht tegen die persweeen. Dan zegt ze dat we naar het ziekenhuis moeten. Het hartje gaat te langzaam. Het dringt niet echt tot me door. Ik vraag hoe dat kan, ik heb immers 8 cm ontsluiting en persween ik kan nu niet naar het ziekenhuis toch? Ja het moet. Ik sta op en trek een broek aan en een trui. Ik ren drie trappen af en sta op de stoep, het is een mooie zondagochtend, 12.30.
Er staat een stel naar me te kijken. Ik puf de wee weg en gimlach naar ze. Niks aan de hand. Lief en VK zijn nog boven, tassen en maxicosi enzo bij elkaar verzamelen.
Ze komen naar beneden en ik mag voor in de auto van de VK gaan zitten. Gelukkig maar want we hebben zelf geen auto en dan had ik met de taxi gemoeten. Ik knijp mijn ogen stijf dicht, Ze scheurt door de bochten. Lief vraagt of ze wat rustiger wil rijden. Ik bevecht een perswee.
In de parkeergarage stappen we uit. Ik ga in een rolstoel zitten en we rijden naar de lift. Die niet komt. De VK vraagt of ik de trap op kan. De lift is blijkbaar stuk. Ik sta op en ren bijna de trap op.
Dan moet ik nog een ellenlange gang door en halverwege word ik weer overvallen door zo'n perswee. Ik klink als een barende zeekoe. Mensen kijken om het hoekje en ik loop hard door. Ik moet zelfs iets langzamer lopen van de VK.
Ik kom een kamer binnen waar een bed staat. Er komen mensen binnen die banden om mijn buik doen en een dingetje op de baby zijn hoofd plaatsen. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Ik concentreer me op mijn lichaam. De Gyn zegt dat ik mag gaan persen. Het hartje is goed. het is 1 uur.
Ik pers uit alle macht. Ik roep om mijn liefje omdat ik mijn ogen dicht heb weet ik niet waar hij is. Hij houd me vast. Ik pers weer. Ze zeggen dat ze het hoofdje zien, Ik vraag of ie haar heeft. Ja dat heeft ie. Ik pers weer. ik duw hem eruit. Dan voel ik dat ik over dat punt heen heb geperst en het lijfje glibbert uit mij.
Ze leggen hem op mijn borst. Ik sluit mijn hand om zijn kontje en ik herken hem. Onze zoon.
Lief komt erbij en we bekijken ons jongetje dat heel rustig terug kijkt.
Ons lieve kindje Kobus. Geboren na 13 minuten persen, op zondagmiddag 7 juni 2009 om 13.13 uur.
[ Bericht 0% gewijzigd door oeke op 27-05-2010 08:55:08 ]
Mooie geschreven!
Ik kan me goed voorstellen dat je deze week zo vaak terugdenkt. Laat maar lekker over je heen komen, de weemoed.
ik heb de tranen in mn ogen van het laatste stuk. Wat heftig zeg. Mooi <3
en wat een hork van een verloskundige...
Draculettetje.. wat ging het snel en wat mooi !
Geniet van je kleine purkie !
Welke Vk was er uiteindelijk bij (we zaten bij dezelfde praktijk
), wij hadden Eva. Wat naar dat jullie niet wisten waar jullie aan toe waren omdat de VK zo druk was, maar gelukkig vormden jij en je lief een heel goed team! Wat heb je kort geperst joh! En hihi dat je al barende de trappen op en af rende!quote:Eva is leuk! We hadden Samira. Nooit gezien of over gehoord, maar ze werkt blijkbaar erg veel voor hen.
Oeke wat een mooi verhaal!
Welke Vk was er uiteindelijk bij (we zaten bij dezelfde praktijk
Echt, zonder mijn lief had ik het niet gered. Later bleek dat ze zo druk was omdat de vrouw van het andere stel enorm bang was en heel veel aandacht nodig had. Omdat ik inderdaad wat kraniger was, herkende ze mijn paniek niet als zodanig.
Ze zei later ook dat ze spijt had dat ze niet even wat langer was gebleven bij de eerste kennismaking omdat we elkaar helemaal niet kenden, daardoor was er bij mij weinig vertrouwen.
Je lief was inderdaad super als ik het zo lees, kan me voorstellen dat je er heel veel aan gehad hebt!
maar wat heb je allemaal moeten doen met persweeën!
trappen lopen en alles!
gij sterke vrouw!wow!
Je verloskundige klinkt niet zo heel erg leuk. En die trapscene's
! welke debiel verzonnen heeft dat een bevallende vrouw eerst die gang nog door moet Ik wilde m'n verhaal ook al een tijdje opschrijven. Ik bleef namelijk het idee houden dat ik het moest blijven herhalen in m'n hoofd omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten. Hopelijk ben ik daar nu vanaf.
Komt ie dan he.
In de nacht van 21 op 22 september, twee dagen na de uitgerekende datum, word ik rond een uur of één ’s nachts wakker van een vreemd gevoel. Echt krampen zijn het niet en zeer doet het ook niet, maar ik denk er wel weeën in te herkennen. Ze komen aangerold, bereiken een hoogtepunt en ebben weer weg. Omdat ik geen zin heb in gedoe en het liefst nog even ga slapen, besluit ik N. niet wakker te maken. Maar slapen lukt niet meer. N. wordt toch wakker en ik vertel hem dat ie morgen misschien niet naar z'n werk hoeft. "Heb je weeën?" vraagt ie. "Ik denk het", antwoord ik, "maar het kunnen ook voorweeën zijn en die kunnen wel dagen duren." We proberen te timen, maar enige regelmaat is er niet in te ontdekken. De volgende ochtend heb ik om 10:00 uur een afspraak met de verloskundige, dus dat besluiten we af te wachten. De rest van de nacht lig ik wakker. De weeën worden niet heftiger of regelmatiger, maar ze zijn krachtig genoeg om me uit m'n slaap te houden.
Als we ’s ochtends naar de verloskundige rijden, lijken ze wat af te zwakken. "Hoe voel je je?" vraagt de vk. Ik vertel dat ik wat krampen heb, maar hoor het mezelf meteen bagatelliseren met de woorden: "Maar dat kan natuurlijk best voorwerk zijn." Ik ben namelijk bang dat ik me aanstel; dat andere vrouwen dit dagen achtereen hebben en ik na een nachtje al roep dat ik het niet meer trek. De vk beaamt mijn vermoeden en zegt dat het inderdaad voorwerk lijkt te zijn. Ze raadt me aan een paracetamolletje te nemen en lekker terug naar bed te gaan en ze plant een vervolgafspraak.
Terug thuis zeg ik tegen N. dat ie maar gewoon moet gaan werken. Ik ben moe en heb pijn; laat me maar lekker in m'n eigen sop gaarkoken. Als ie net de deur uit is, voel ik wat in m'n broek glijden. De slijmprop! Hij is precies zoals ik gelezen heb: dik, taai slijm met minuscule rode sliertjes. Ik vind 'm best mooi en ben trots op m'n lichaam.
Ik ga naar bed en probeer te slapen, maar de weeën houden me wakker. Van regelmaat is nog steeds geen sprake, maar ze worden wel scherper. M'n moeder belt maar ik besluit niet op te nemen. Die denkt natuurlijk meteen dat ik ga bevallen maar dat duurt natuurlijk nog dagen. Daarnaast heb ik geen zin in haar gestres. M'n moeder heeft voordat ik geboren werd een doodgeboren kindje gekregen en is daarom nogal bezorgd. Begrijpelijk, maar ik zit er niet op te wachten. Dan staat ze ineens in de slaapkamer. Ze vertrouwde het niet en heeft besloten om langs te komen. Ik vertel dan maar eerlijk hoe ik me voel en stuur haar vervolgens weer weg: "Laat me maar, je hoort het wel als er iets is." Ze doet braaf wat ik haar vraag.
Inmiddels begin in behoorlijk moe te worden, maar de krampen worden pittiger. Dan slaat de nesteldrang weer toe. Ik móet stofzuigen, nu! Maar N. heeft de vorige dag de stofzuiger uit elkaar gehaald. Dan maar naar de buren om daar de stofzuiger te lenen. We zitten in de achtertuin en drinken wat. De weeën kan ik inmiddels alleen nog maar op handen en knieën opvangen. Maar nog steeds lach ik ze weg: "Het valt wel mee, je zal zien dat ik twee weken over tijd ga lopen!"; Als ik de buurvrouw vraag om de stofzuiger, verslijt ze me voor gek. Dus verzin ik de smoes dat ik een pak Brinta heb laten vallen. Ze biedt meteen aan om het even voor me op te zuigen. Oeps! Ik zeg dat ik zelf wel even doe met stoffer en blik.
Als N. rond 17.30 uur thuiskomt begin ik een beetje in te storten. De weeën zijn zo pittig dat ik tijdens een wee niet meer aanspreekbaar ben, maar juist dan begint N. vragen te stellen. Ik bonjour ´m de slaapkamer uit en smijt de deur achter ´m dicht. Hij komt terug om te zeggen dat we één afspraak maken: er wordt hier níet met deuren gesmeten! Ik roep terug dat ik dat zelf wel uitmaak.
Rond een uur of 19:00 bel ik de vk. Voordat ik de nacht inga, wil ik weten of de weeën hun werk doen, of ik ontsluiting heb. Als dat namelijk niet het geval is, wil ik naar het ziekenhuis om een pijnstiller te krijgen zodat ik kan slapen. Heb ik wel ontsluiting, dan wil ik weten hoeveel en eventueel weeopwekkers. Ik ben op twee uurtjes slaap na al 36 uur wakker en zo vreselijk moe dat ik het niet zie zitten om nog een hele bevalling tegemoet te gaan. Kortom, ik wil weten waar ik aan toe ben. Mattie, m'n favoriete vk sust me. De weeën komen niet regelmatig, dus het duurt nog wel even. Ik moet in mezelf geloven en de kracht uit mezelf halen. Het komt allemaal goed. Ik ben nog steeds bang dat overdrijf en durf niets te zeggen, dus hang maar weer op.
Rond 23:00 uur kán ik niet meer. Ik bel de vk om te zeggen dat ze nú moet komen. Tijdens het bellen krijg ik een wee en kan ik niet meer praten. Ik geef haar aan N. en ze besluit naar ons toe te komen. Het lukt me inmiddels niet meer om de weeën op bed op te vangen. Bij elke wee ga ik uit bed om ´m op de grond op handen en knieën op te vangen.
Sylvia , de vk, is er al snel. Te toucheert en constateert 6 centimeter ontsluiting! Wat ben ik blij en opgelucht! Het is niet voor niks! Bovendien voelt het als bewijs dat ik me niet aanstel en echte weeën heb! Sylvia vindt het leuk dat ze dienst heeft. Ze heeft namelijk nog nooit een badbevalling gedaan.
Het bevalbad staat al twee weken in de slaapkamer. N. besluit het te vullen en Sylvia belt een collega. Een badbevalling doen ze namelijk altijd met z'n tweeën. Ook Mattie is er snel, mét de kraamhulp! Jemig, nu wordt het wel heel echt! Ze denken toch niet echt dat ik een kind krijg? Terwijl ik in bad zit en de weeën pijnlijker worden, hoor ik de kraamhulp de vaatwasser leegruimen. Vreemde gewaarwording.
Als ik 7 cm ontsluiting heb, besluit de vk m'n vliezen door te prikken. Het doet geen zeer gelukkig. "Is het vruchtwater helder?" vraag ik meteen. De vk blijft lang stil. Ze ziet geen vruchtwater, want het hoofdje houdt het tegen. Eindelijk sijpelt er wat langs. Het is helder, gelukkig!
Terug in bad zijn de weeën inmiddels zo heftig dat ik in een soort roes beland. Het badwater is bovendien zo warm (constant 38 graden) dat ik me oververhit begin te voelen. Mattie koelt me met koude washandjes. Zij heeft in Engeland gewerkt en daar al tig badbevallingen gedaan. Ondertussen gaan de weeën met me aan de haal. Ik weet niet mee hoe ik ze op moet vangen. Ze komen zo snel achter elkaar dat ze volledig bezit van me lijken te nemen.
Dan moet ik van de vk plassen. Ze hijsen me uit band en zetten me op de wc. Maar ik moet helemaal niet plassen! Om me te stimuleren laten ze het kraantje lopen, maar dat helpt natuurlijk voor geen meter. Koud, nat en bibberig zit ik op de bril. Bij elke wee glij ik er vanaf om ´m op handen en knieën op te vangen. De vk zegt dat ik ze op de wc moet opvangen, maar dat lukt me niet. Bovendien moet ik echt niet plassen, écht niet! Eindelijk begrijpen ze me en mag ik weer terug het bad in.
Tijdens m´n zwangerschap heb ik me suf gelezen. Ik weet alles over bevallen. Dus ik heb ook gelezen dat persdrang voelt als poepen. Daar tuin ik dus mooi niet in, heb ik me voorgenomen. Maar ineens moet ik toch écht poepen, ik ben niet gek! "Ik moet poepen!" roep ik. "Dat is je kindje!" zegt Sylvia. Nog even en dan is ze er! Dan plots lijkt de hele ernst van de situatie tot me door te dringen. Ik krijg een kind! Nu! En dan kan ik niet meer terug! Als Mattie dan ook nog zegt dat ze haartjes ziet, krijg ik helemaal plankenkoorts. Mattie heeft dit snel in de gaten gelukkig. Ze grapt ze dat ze nog nooit iemand heeft gezien die zoveel energie steekt in het tegenhouden van de persweeën. Ik ben me ervan bewust, maar voel dat ze gelijk heeft. Ik kan me niet overgeven aan weeën en houd ze tegen. Ik denk dat ik er te rationeel voor ben.
Het persen lukt ook voor geen meter. Ik kan me in het bad nergens aan afzetten en m'n benen glijden weg. Ik sla m'n armen rond de badrand, dat is de enige manier om kracht te kunnen zetten, maar dat mag niet. Dat kost me teveel energie. Inmiddels is het zo'n half vier 's nachts. Ik kan niet meer. Tussen de persweeën door val ik in slaap. Ik ben al te lang wakker en het water is te warm. Als Sylvia even naar de wc is, fluistert Mattie in m'n oor: "Je hóeft niet in bad te bevallen, he?" Die opmerking is ineens zo'n eyeopener!
Ik vraag om de baarkruk. Maar dat is me veel te heftig. Door de zwaartekracht lijkt het of ik helemaal geen controle meer heb.
Op bed kan ik beter persen. Ik moet drie keer persen op een wee. Het lukt me maar maximaal twee keer en volgens Sylvia maak ik teveel geluid. Er komt inderdaad een gek geluid uit m´n keel, maar ik kan het niet tegenhouden. En ik heb wel wat anders aan m'n hoofd. Tussendoor steekt ze regelmatig haar vingers naar binnen. Wat een onwijs k*tgevoel is dat, zeg. Ik heb zin om 'r te schoppen.
Dan zegt Sylvia: "Je mag nog één keertje zelf persen, en dan ga ik je helpen." En ze pakt een rammelend etuitje. Dat nooit, denk ik, en ik pers met alle kracht die ik heb. Zonder resultaat. "Mag ik nog één keer, alsjeblieft?" vraag ik. Dat mag, maar weer lukt het me niet. Sylvia pakt een spuit en een schaar. De verdoving doet zeer, maar de knip zelf nog veel meer. Dat had ik niet verwacht. Maar dan, tijdens het persen, zie ik ineens een puntig, harig bolletje tussen m'n benen. Ik pers, voel bloed en het meest venijnige gevoel ooit en dan, om 04:41 uur, krijg ik ineens een nat, glibberig mensje op m'n buik. N. pinkt een traantje weg en ik heb de kracht niet meer om haar te bekijken. Ik ben zo moe dat ik bang ben dat ik haar laat vallen van vermoeidheid en hoop stiekem dat ze haar bij me wegnemen zodat ik even kan slapen. N. knipt de navelstreng door en ik word gehecht; Wat duurt dát lang, zeg. Sylvia zet een extra spuit met verdoving, maar ik voel alles nog. Dan bedenk ik me dat ik bij de tandarts ook altijd extra verdoving krijg. Na ruim een half uur hechten, mag ik eindelijk gaan slapen, denk ik. Maar de kraamzorg sleept me onder de douche: het vruchtwater zit tot in m'n nek.
Terwijl N. het bad opruimt, val ik in slaap. Eindelijk.
Achteraf vind ik het jammer dat ik niet heb kunnen genieten van het moment waarop Lente op m'n buik werd gelegd. Ik was op die twee uurtjes slaap na al meer dan 40 uur wakker waarvan ik meer dan 20 uur weeën had. In tegenstelling tot wat ze voorspeld hadden, was ik niet ineens weer klaarwakker zodra ik haar op m'n buik kreeg; ik kon alleen maar aan slapen denken. Het gevoel van herkenning zoals Oeke dat zo mooi omschrijft, heb ik dan ook niet gehad. Zo jammer, want daar had ik me erg op verheugd. Had er zelf al een paar keer over gedroomd. En hoewel Sylvia een schat is, heeft ze me te lang in het bad laten aanmodderen. Mattie vertrouwde me later toe dat ze me niet voor niets influisterde dat ik er ook uit mocht, toen Sylvia op de wc zat. Het was 'officieel'Sylvia d'r bevalling en zij leidde 'm ook. Maar Sylvia had nog nooit een badbevalling meegemaakt en verheugde zich daar erg op. Mattie zag dat het niet ging, maar vond dat ze het niet kon maken om openlijk de leiding te nemen. Dus fluisterde ze me toe dat ik ook best op bed mocht bevallen.
Maar goed, ze is er! En ik geniet nu dubbel en dwars van 'r!
[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 30-05-2010 20:18:14 ]
ik moest er om lachen en kreeg een brok in mn keel. Mooi opgeschreven! En heel herkenbaar op sommige punten, de opluchting dat je niet gek bent en dat er heus wel iets gebeurt bijv.
en mijn vk zei ook dat ze me ging 'helpen'
volgens mij leren ze dat om het zo te zeggen op de vk-school klinkt natuurlijk allicht aangenamer dan ik ga je doos in stukken knippen
Jammer dat je zo uitgeput was uiteindelijk, en jammer dat de leidende vk je door heeft laten modderen. Is dat later nog besproken? Of vond je het de moeite niet waard?
quote:Poeh wat een verhaal! Toch vind ik het jammer dat ze niet eerder heeft ingegrepen. Ze had ook haar collega apart kunnen nemen en kunnen zeggen dat het zo niet meer ging...Op zondag 30 mei 2010 19:29 schreef Ssserpente het volgende:
Oeke, ik moest huilen. Wat mooi opgeschreven.
Ik wilde m'n verhaal ook al een tijdje opschrijven. Ik bleef namelijk het idee houden dat ik het moest blijven herhalen in m'n hoofd omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten. Hopelijk ben ik dara nu vanaf.
<<
>>Achteraf vind ik het jammer dat ik niet heb kunnen genieten van het moment waarop Lente op m’n buik werd gelegd. Ik was op die twee uurtjes slaap na al meer dan 40 uur wakker waarvan ik meer dan 20 uur weeën had. In tegenstelling tot wat ze voorspeld hadden, was ik niet ineens weer klaarwakker zodra ik ‘r op m’n buik kreeg; ik kon alleen maar aan slapen denken. Het gevoel van herkenning zoals Oeke dat zo mooi omschrijft, heb ik dan ook niet gehad. Zo jammer, want daar had ik me erg op verheugd. Had er zelf al een paar keer over gedroomd. En hoewel Sylvia een schat is, heeft ze me te lang in het bad laten aanmodderen. Mattie vertrouwde me later toe dat ze me niet voor niets influisterde dat ik er ook uit mocht, toen Sylvia op de wc zat. Het was ‘officieel’ Sylvia d’r bevalling en zij leidde ‘m ook. Maar Sylvia had nog nooit een badbevalling meegemaakt en verheugde zich daar erg op. Mattie zag dat het niet ging, maar vond dat ze het niet kon maken om openlijk de leiding te nemen. Dus fluisterde ze me toe dat ik ook best op bed mocht bevallen.
Maar goed, ze is er! En ik geniet nu dubbel en dwars van d’r!
Ik vind niet dat je iemand (een barende vrouw) moet laten 'lijden' om je collega te sparen. Zeker als deze bepaalde ervaring mist.
Mijn VK heeft de stagiaire VK van het ziekenhuis 'weggestuurd'. Deze zat mijn rug te masseren en mijn VK wilde juist dat mijn man het deed. Zo heeft ze ook de arts-assistent aangesproken op bepaalde zaken. Ze heeft het echt voor mij opgenomen wat een heel fijn gevoel was. Officieel had ze helemaal niks te zeggen, want ik was overgedragen aan het ziekenhuis.
quote:Mij gingen ze ook helpen, maar dat werd gezegd zowel door de gyn en als door de arts-assistent als door mijn eigen VKOp zondag 30 mei 2010 20:00 schreef huuphuup het volgende:
en mijn vk zei ook dat ze me ging 'helpen'
klinkt natuurlijk allicht aangenamer dan ik ga je doos in stukken knippen
Het klinkt inderdaad een stuk beter als 'je doos aan stukken knippen' hoewel mijn VK er wel bij zei dat ze gingen knippen.
In tegenstelling tot de info die mijn man kreeg: die zag een grote spuit voorbij komen en vroeg 'wat gaan ze daar mee doen?'. Als antwoord kreeg hij dus: verdoven voor de knip. Waarop hij zei: ow, dan ga ik even aan deze kant weg
quote:hahaha ja dat vroeg de kraam aan ons. Of B. had gekeken naar hoe de knip gezet werd en het hoofdje geboren werd? B. zei heel opgelucht dat ie het niet gezien had, begon het mens gelijk enthousiast te praten van 'oh nou gelukkig maar want het is geen fijn gezicht hoor zo'n grote gapende wond met blablabla en anus blablabla en hoofdje blabla ... ' je zag hem ter plekke alsnog een rolberoerte krijgenOp zondag 30 mei 2010 20:05 schreef Asyniur het volgende:
[..]
Mij gingen ze ook helpen, maar dat werd gezegd zowel door de gyn en als door de arts-assistent als door mijn eigen VK
Het klinkt inderdaad een stuk beter als 'je doos aan stukken knippen' hoewel mijn VK er wel bij zei dat ze gingen knippen.
In tegenstelling tot de info die mijn man kreeg: die zag een grote spuit voorbij komen en vroeg 'wat gaan ze daar mee doen?'. Als antwoord kreeg hij dus: verdoven voor de knip. Waarop hij zei: ow, dan ga ik even aan deze kant weg
Had trouwens ook het idee dat ze nogal haast hadden. Omdat ze bij mij met z’n tweeën waren, was er een vk te weinig. En er lag nog een vrouw in het ziekenhuis te bevallen. Dus er werd nogal wat heen en weer gebeld over wie er hoe laat daarheen zou gaan. Om 03:15 begonnen de persweeën en om 04:41 uur is ze geboren. Na nog geen anderhalfuur persen dus. Wmb hadden ze nog wel ff mogen wachten met die knip. Dat had me een hoop ellende bespaard. Vooral omdat ze me tijdens het persen regelmatig van overtuigden dat “het kindje me precies zou passen” en uiteindelijk dus toch knipten. Maar toen ik hier later op terugkwam en vertelde dat ik het zonde vond van die knip, zeiden ze dat ze zich hierop verkeken hadden. Lente was groter dan verwacht, ik droeg nogal naar binnen. Die knip was echt nodig geweest dus, zeiden ze.
Ach ja, het is ook wel makkelijk om achteraf commentaar te leveren. Je weet nooit hoe het andere scenario was verlopen natuurlijk.
Ik heb niet meer echt een evaluatiegesprek met Sylvia gevoerd. Wel is ze nav m’n ‘flubber’ nog twee keer thuis wezen kijken. Maar toen ontkende ze dat het een gevolg was van die knip. Terwijl een blinde kon zien dat dat wel degelijk zo was. Mattie en een andere collega zagen het wel direct en spraken het ook uit zichzelf uit. Maar Sylvia bleef ontkennen. Dus toen had ik het een beetje met ‘r gehad. Ben dus niet meer op gesprek geweest. Ze heeft nog wel gebeld en toen heb ik ook gezegd dat ik het jammer vond dat ze het ontkende. Dat vond zij weer jammer, maar ze bleef volhouden dat ze er ws niet doorheen geknipt had. Ik had namelijk ‘knap’ gevoeld toen ik ging zitten. Ik had dus zelf de hechting er doorheen getrokken: ze had er niet doorheen geknipt. Onzin, want je ziet het litteken gewoon lopen, dwars door m’n schaamlip en dan verder richting m’n been. Het is een rechte lijn.
Wat lief, Asy, van je vk. Kan me voorstellen dat je je dan ook echt gesteund voelt.
Sylvia was tijdens de bevalling ook heel lief hoor, voel me ook een beetje lullig om d’r hier publiekelijk af te vallen. Ik ben alleen nadien ik nogal teleurgesteld in d’r geraakt. Had het gevoel dat ze d’r verantwoordelijkheid niet nam. En ik baal van die flubber natuurlijk.
Huup!
Arme B! Dat die mensen dan niet over voldoende inlevingsvermogen beschikken, hè? Ze moeten toch wel kunnen begrijpen dat het voor hen inmiddels heel normaal is, maar voor zo’n arme man niet. 
Trouwens, nu je me weer herinnert aan de origamikunsten van je vk, kijk ik ineens met heel andere ogen naar je icoon.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 30-05-2010 21:37:41 ]
t lijkt er wel een beetje op ja
soort van. En wat jammer dat het in bad tegenviel zeg, het lijkt mij ergens ook zo enorm lekker, maar als ik dat lees van dat afzetten kan ik me voorstellen dat het niet comfortabel is.
En wat rot dat de moeheid overheerste.
Huup, ik heb jou van de week nog aangehaald. Een collega beweerde zeer stellig dat ze echt maar 1 keer knipte. Dus ik vertelde van jouw driehoekje.
is het nog ergens goed voor
maar k heb niet echt een driehoekje hoor
ze hebben steeds dezelfde plaats geknipt maar dan dus steeds verder ik ben bijna totaal-geknipt Als ik je verhaal voor mijn bevalling had gelezen had ik denk ik verwacht dat ik net als jij op de persweeën zou reageren, dat ik er te veel over na zou denken. Dat bleek helemaal niet het geval te zijn, ik ging er vol in. Het verbaast me dat je verzet ondanks je moeheid nog zo groot was. Mijn moeheid heeft denk ik wel een rol gespeeld in mijn overgave, maar jij hebt waarschijnlijk een erg sterke wil.
Ik vond het een mooi verhaal om te lezen, een rauw bevallingsverhaal, met angsten en onzekerheden en niet meer kunnen en het toch allemaal maar voor elkaar krijgen. Je hebt je er doorheen geslagen en je hebt er een prachtige dochter voor teruggekregen.
En als jullie het nu nog posten, dan wordt het misschien maar eens tijd dat ik mijn verhaal ook aftyp en misschien zelfs post.
Om half 8 ’s morgens melden we ons in het ziekenhuis bij de afdeling Verloskunde. We krijgen een eigen kamer toegewezen en ik word aan het ctg-apparaat gehangen. Een half uur later blijkt de ctg prima en ik krijg een eerste tablet ingebracht. De ontsluiting is dan nog steeds 0. Ik moet weer een half uur aan het ctg-apparaat en daarna nog een half uur blijven liggen. Na dat half uur mag ik weer lekker rondlopen en afwachten. We maken een wandelingetje door de buurt achter het ziekenhuis (wat eigenlijk niet mag, maar vooruit, het is zulk mooi weer) en doden de tijd met wat lezen en puzzelen.
Na 4 uur wordt het hele ctg/pil/wachtenverhaal herhaald en na nog eens 4 uur weer. Het resultaat na dag 1 is een rommelende buik, maar nog steeds geen ontsluiting. Met een beetje pech kan dit nog wel een paar dagen gaan duren. Mijn man vertrekt rond een uur of 8 naar huis om nog wat te relaxen en thuis te slapen en ik blijf in het ziekenhuis. De avondverpleegster vind het maar vreemd dat hij al rond een uur of 8 naar huis vertrekt. De meeste mannen schijnen niet weg te slaan te zijn bij hun vrouw. Maar we wonen dichtbij het ziekenhuis en ik heb liever de volgende dag een relaxte en uitgeslapen man dan een gebroken man omdat hij op een stretcher heeft moeten slapen en mentaal niet tot rust heeft kunnen komen.
12 juni
Ik heb prima geslapen in het ziekenhuisbed en begin uitgerust aan dag 2. Mijn man is ook al weer bij me als blijkt dat ik ondertussen richting de 2 cm ontsluiting heb (joepie, vooruitgang!) en ronde 4 gestart wordt. We doen na een uurtje maar weer even een rondje in de buurt wandelen aangezien het mooi weer is. ’s Ochtends heb ik nog tegen mijn man gezegd dat het een mooie dag is om geboren te worden dus ik heb goede hoop.
We zijn net een kwartier terug op de kamer als ik een plop in mijn buik voel en hoor. Een soort interne scheet. Hmmm, wat is dat nou? Een beetje geschrokken voel ik aan mijn buik of ik nog wat voel bewegen. Als ik na een paar minuten een verpleegster erbij wil halen voel ik ineens vocht m’n broek in lopen. M’n vliezen zijn gebroken! Nooit geweten dat dat met een plop gebeurt
Ik spring uit bed en ren naar het toilet terwijl ik het gevoel heb half leeg te lopen. Ik roep een verpleegster en ze helpt me aan twee kraamverbanden. Dat lijkt me wat overdreven, want ik voel al niets meer lopen. Zodra ik opsta van het toilet loop ik echter weer leeg en begrijp ik waarom ze er twee gaf :’)Vlak nadat mijn vliezen gebroken zijn beginnen de weeen. De verpleegster adviseert me nog lekker een douche te pakken en vertrekt dan weer. Het is verschrikkelijk druk met bevallingen in het ziekenhuis deze dag, dus ze rent d’r benen uit d’r lijf, maar drukt me op het hart te bellen als er wat is. De douche is inderdaad heerlijk en in voel de weeen amper. Na een tijdje krijg ik het te warm onder de douche en ga er onder vandaan. De weeen die ik dan voel zijn nog intenser dan de vorige en na een tijdje besluit ik toch weer onder de douche te kruipen, omdat het zo goed hielp. Helaas helpt het douchen nu niet meer en ik begin me af te vragen waarom ik ook alweer zo graag een kind wilde...
Rond twee uur komt de gynaecoloog kijken hoe het gaat. Ik blijk nog steeds maar 2 cm ontsluiting te hebben en de moed zakt me in de schoenen. Mentaal knapt er iets in me en ik besluit om een ruggeprik te vragen. De weeen zijn zo heftig en ook nog eens zonder enig resultaat. Helaas duurt het nog bijna drie uur voordat ik de prik daadwerkelijk krijg. Ik ben ondertussen verhuisd naar een bevalkamer en wordt aan de ctg gehangen. De piek van elke wee past niet meer op de grafiek zo heftig zijn ze. Mijn weeen gaan letterlijk off the chart. Als dan eindelijk de ruggeprik gezet is kom ik weer tot rust. Ik voel de weeen nog maar net. Wat een genot.
De blijdschap neemt echter snel af, want door de ruggeprik nemen mijn weeen ook af. Er blijft bijna niets van over. Ik krijg dus weeenopwekkers toegediend. Na een tijdje blijk ik ook nog eens koorts te hebben ontwikkeld en de gynaecoloog deelt ons mede dat ons kindje na de bevaling naar het kinderziekenhuis zal moeten worden gebracht ter controle. De koorts kan namelijk veroorzaakt worden door de ruggeprik, maar kan ook wijzen op een infectie bij mij. Het kindje zou die infectie dan ook kunnen hebben. Geen leuk nieuws, maar ik ben blij dat ze het zekere voor het onzekere nemen.
De komende uren wordt ik goed in de gaten gehouden en de weeenopwekker wordt steeds wat verder opgeschroefd, omdat de weeen steeds weer afzakken. Rond een uur of 10 ’s avonds lijken er eindelijk goede weeen te zijn en te blijven. De gynaecoloog controleert mijn ontsluiting en die blijkt inmiddels zo’n 3 cm te zijn. Vooruitgang dus, maar veel te weinig voor de tijd die verstreken is. Ze gaat overleggen met haar collega en als ze terugkomt meldt ze dat ze besloten hebben dat de ontsluiting veel te langzaam gaat, dat de hartslag van de baby onregelmatig is geworden, dat ze niet willen wachten op complicaties met alle gevolgen van dien en dat ze het kindje nu met een keizersnee willen gaan halen. Het nieuws komt als een harde klap bij me aan en ik barst in tranen uit. Dit is zo anders dan ik me had voorgesteld. Ik heb zo’n voorbeeldige zwangerschap gehad. Ik zou een even voorbeeldige bevalling gaan hebben. En dan nu dit...
Ondertussen is de gynaecoloog met wie overleg gepleegd is gearriveerd. Zij zal de keizersnee gaan uitvoeren. Ik lig nog te snotteren en de gynaecoloog besluit om de kleertjes uit te zoeken die het kindje na de bevalling aangetrokken zullen worden. Ik had nogal veel in de ziekenhuiskoffer gestopt en daar moet ze om lachen. Ze roept twee zusters erbij en samen zoeken ze al kwebbelend een mooie combinatie uit. Het lijkt wel een dameskransje en ik moet lachen. Missie geslaagd! Lang leve de vrouwelijke gynaecoloog
Rond kwart over elf word ik de OK ingereden en klaargemaakt voor de keizersnee. Mijn man is ondertussen in operatiekleding gehesen en heeft een prachtig rode operatiemuts op. Dan begint de operatie en ik verbaas me hoe snel zoiets voor elkaar is. Om 23:46 wordt onze dochter uit mijn buik gehaald. Ze wordt gewogen en gecontroleerd en klaargemaakt om naar het kinderziekenhuis gebracht te worden. Gelukkig zit dit vast aan het ziekenhuis en mijn man kan zo met haar mee. Dat had ik liever dan dat hij bij mij bleef. Ze wordt even langs me gereden in een couveuse zodat ik haar kan zien en aanraken. Ondertussen wordt ik weer dichtgenaaid. Ik heb over het algemeen niets van de operatie gevoeld, maar aan linkerkant was het af en toe wel behoorlijk gevoelig. Ik heb niet alleen de hand van mijn man vastgehouden, maar uiteindelijk ook die van de anesthesist
Drie kwartier na de geboorte ben ik weer terug naar de verloskamer gebracht.Daar moet ik nog een uur a anderhalf uur onder controle blijven en dan mag ik ook naar het kinderziekenhuis toe. Daar baal ik van, maar het is niet anders. Ik vraag een magazine om de tijd te doden en de gynaecoloog komt langs om de operatie te bespreken. Ze moet lachen als ze me heel nuchter een blaadje ziet liggen lezen en meldt dat alles keurig verlopen is. Mijn man komt ondertussen ook terug uit het kinderziekenhuis met wat foto’s van ons meisje. Zo ga ik die anderhalf uur wel volhouden
Wat er daarna gebeurd is is in een roes gebeurd. Ik krijg ineens een soort weeen en veel bloedverlies. Mijn baarmoeder zou braaf moeten samentrekken, kleiner worden en de bloedvaten zouden dicht moeten gaan, maar dit gebeurt niet. Hij blijft bloedproppen aanmaken en hele celstofmatjes vol bloedproppen worden op de weegschaal gegooid. Er wordt gewogen en gerekend en opeens staan er vier man rond mijn bed vanalles te regelen aan medicatie enzo. En hup, weer 450 gram bloed op de weegschaal. En nog een keer. En nog een keer. Ik heb vreselijk veel pijn van de weeen in mijn rug en benen. Na elke berg bloedproppen die ik naar buiten werk heb ik even geen pijn, maar al snel zwelt de pijn aan en blijft lang hangen tot de volgende lozing. Ik vraag steeds om pijnstilling, maar krijg te horen dat ze eerst andere prioriteiten hebben. Ik leef zo in mijn eigen wereldje dat ik me amper kan voorstellen dat er iets belangrijker is dan mijn pijn verlichten. Ik realiseer me totaal niet dat er iets echt goed mis is. Maar uiteindelijk komt er dan toch een spuit morfine. Helaas werkt die niet meteen en ik blijf pijn houden. Er wordt een spoedoperatie geregeld en ik kan alleen nog maar vragen of ik onder narcose ga. Ik wil zo graag van de pijn af. Ik wil niets meer voelen. Ik zal inderdaad onder narcose gaan en dat idee in combinatie met de morfine die ondertussen langzaam zijn werk lijkt te zijn gaan doen geeft me wat rust. Ik zie mijn man zich op een afstandje opvreten. Bij mij begint ook door te dringen dat het echt heel ernstig is. Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.
Als ik eindelijk bijkom uit de narcose ben ik zo duf als een konijn, maar de operatie is goed gegaan. Ik ben in totaal ruim 4,5 liter bloed verloren en dat is d.m.v. transfusie aangevuld. Daarnaast is er een ballonetje in mijn baarmoeder ingebracht om het bloeden te laten stoppen en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen
Dan wordt ook het ballonnetje eruit gehaald en gelukkig blijkt het geholpen te hebben. Het bloeden is echt gestopt.Rond 10 uur ’s morgens kan ik dan eindelijk naar ons meisje toe. Ik heb haar bloot op m’n borst gehad, maar kan me er niets meer van herinneren door de nawerkingen van de narcose en ik denk ook door alle emoties. Gelukkig hebben we de foto’s nog. De dagen daarna lig ik bij te komen op een andere afdeling dan zij. Dinsdagochtend wacht me een verrassing: Ze mag de ochtend bij me liggen en s’ avonds ook. En als klap op de vuurpijl staat mijn tante die in het buitenland woont ’s avonds ineens in mijn ziekenhuiskamer. Die is alleen voor dit bezoekje op en neer gevlogen. De tranen schieten in m’n ogen. Woensdag is er nog weer een verrassing: de uitslag van ons meisjes bloedonderzoek is binnen. Er blijkt geen infectie dus ze mag van de antibiotica af en naar huis. En aangezien het met mij ook goed gaat mag ik ook naar huis!
De eerste dagen ben ik doodmoe geweest en mijn buik deed behoorlijk pijn, maar thuis heb ik amper nog paracetamol genomen. Zo goed ging het. Ook de borstvoeding, die ik in het ziekenhuis niet heb kunnen geven, bleek direct goed te gaan. Het is nu bijna vier weken na de bevalling en op een gevoelige buik na gaat alles goed. Ik heb wel een groot uitroepteken op mijn dossier gekregen. Bij een eventuele volgende bevalling zetten ze de zakken bloed vast klaar. En ik heb nu de twijfelachtige eer om twee keer in een jaar tijd het gesprek van de dag/week te zijn in het ziekenhuis. Ik hoop dat mijn afspraak voor volgend jaar niet doorgaat
Maar daar ga ik voorlopig niet aan denken. Eerst maar eens alle aandacht hebben voor ons meisje dat is toch niet hoe je je eigen bevalling van tevoren voorstelt. Hoe kwam het dat je zoveel bloed verloor?quote:Tranen in mijn ogen.Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.
Brrr...
Maar wat fijn dat het nu zo ontzettend goed gaat.
quote:Tranen over mijn wangen, wat heftig zeg!Even ben ik bang dat ik hier niet levend uit ga komen en wil tegen mijn zeggen dat hij goed voor ons kleine meisje moet zorgen. Ik besluit toch maar niets te zeggen, behalve dat ik van hem hou.
Uit je verhaal te horen kijk je er zelf wel goed op terug gelukkig
Die gedachte over doodgaan was me zelfs op dat moment iets te heftig. Die heb ik maar snel weggeduwd. Ik voelde me gelukkig ook wel in goede handen. Al het personeel was zo lief en zorgzaam. Ook de dagen erna. Heb veel bezoekjes gehad van personeel
Ik lijk een makkelijk doelwit voor allerlei extreme complicaties, maar als het dan weer goedgaat gaat het ook snel weer heel goed. Als ik verhalen hoor van vrouwen die na een keizersnee een week niet uit bed kunnen komen...
Heftige bevalling!
quote:Tranen hier ook, van ontroering door het hele verhaal, maar ook van het lachen om dit stukje. Ik heb een veel te levendige verbeelding voor dit soort dingenOp donderdag 8 juli 2010 11:17 schreef CrazyPrincess het volgende:
... en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen
Fijn dat het nu goed gaat en dat de borstvoeding wel meteen lukte!
fijn dat je wel zo snel opgeknapt ben!
fijn dat het nu allemaal weer beter gaat!
ik had de verhalen van oeke en Ssserpente ook nog niet gelezen
oeke wat heb je het mooi omschreven, gewoon echt zoals het was met alle gevoel erbij!
en Ssserpente wat stom dat de vk je zolang in het bad even laten doormodderen terwijl het eigenlijk voor jou niet ging (en dan nog zo'n vervelende nageschiedenis)
dames allemaal hulde hoor!
Ik heb vanaf deel 9 alle verhalen gelezen en ineens durf ik geen kind meer.
(Ik heb trouwens nog nooit zoveel (bijna) moeten huilen op 1 dag
)quote:Ik had alle verhalen gelezen en ik had steeds meer zin in de bevallingOp vrijdag 9 juli 2010 10:26 schreef djenn het volgende:
Ik heb vanaf deel 9 alle verhalen gelezen en ineens durf ik geen kind meer.
(Ik heb trouwens nog nooit zoveel (bijna) moeten huilen op 1 dag
En ik wil best nog een paar keer!
de bevalling dan, kinderen wil ik maar 2
overigens werd ik door mijn eigen post boven de jouwe even herinnerd dat ik m'n eigen verhaal nog zou plaatsen... komt eraan!
haha asy, dat heb ik ook: ik wil best nog eens bevallen, maar ja, je houdt er gelijk weer een kind aan over he
Alleen dan moet ik ook weer die zwangerschap en die verliep bij mij de 1e keer al niet zonder problemen
Lijkt me echt verdraaid lastig om voor een baby/dreumes/peuter te moeten zorgen, terwijl ik zelf geen kant op kan
Zo herkenbaar, zowel wat betreft de steun van je lief als het herkennen van je zoon En nu...nu is hij al 1. Wat een rare tijd is dat, een jaar later.
Zondag 22 november
Ik heb wat menstruatie-achtige krampen die komen en gaan. Het lijkt in de loop van de dag wat meer zeer te gaan doen. We besluiten aan het einde van de middag even een rondje te gaan wandelen, misschien zet het wel zoden aan de dijk. Ik heb immers al zoveel binnen gezeten de laatste tijd met die bekkenklachten. Nú voel ik me goed, dus laten we het ervan nemen! We nemen de snackbar mee in het rondje en halen een gegrilde kip. Zodra we weer thuis zijn, begint het te regenen, te bliksemen en te stormen. De kip smaakt me erg goed. 's Avonds kijken we lekker naar de televisie en we gaan op tijd naar bed... voor het geval dát. Rond 23.00 uur liggen we erin en R leest nog wat in het borstvoedingsboek.
Maandag 23 november
Iets na enen word ik wakker van een venijnige pijn. Zou het? R was niet ver weg, want hij heeft gelijk door dat ik niet meer slaap. Na een minuut of vier komt er nog zo'n kramp. En dan weer, en weer, en weer. Ik vraag aan R hoe lang ze duren en hij antwoordt dat ik ongeveer een minuut bezig ben met zuchten. Nou, dat klinkt toch alsof het begonnen is! Ik lig op bed en ga gewoon in het ritme mee. We merken vanzelf wel waar we eindigen. R zorgt voor water en dextro binnen handbereik en kleedt zich aan. Ik heb zijn hand nodig bij iedere wee. Ik lig inmiddels op mijn zij aan de linkerkant van het bed, want volgens mij ligt de baby ook met haar rug links. De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van? Maar het leidt wel af, dus ik doe het toch maar. Ik voel me sterk genoeg om deze bevalling te doorstaan. Dit kan ik best wel!
R vraagt of hij de verloskundige moet bellen. Hoe laat is het dan? 05.00 uur. Nu al? Ik moet hard nadenken. Het gaat toch goed? De weeën komen nu zo'n drie uur om de 3-4 minuten, soms sneller. Ik heb geen persdrang, dus de baby valt er toch niet uit. En ik wil zó níet horen dat ik pas 2cm ontsluiting heb! Maar dan wil ik ineens wel heel erg graag weten hoe het eigenlijk met de baby gaat. Dat stukje kan ik dan net niet zelf beantwoorden. Dus ja, bel de verloskundige maar.
Als R de telefoon ophangt, vertelt hij dat hij minder goed nieuws heeft: C, de waarneemster, heeft dienst. Op dat moment zal het me een worst wezen al heeft Sinterklaas dienst, als ze maar komt vertellen dat het goed gaat met de baby.
Na ongeveer een half uur gaat de bel. Ik ben inmiddels weer heen en weer geweest om te plassen, dus ik sta naast het bed. C gaat op bed zitten en leest mijn papieren. R geeft haar ook het geboorteplan, wat ze gelijk goed doorneemt. Ze observeert ondertussen hoe ik de weeën opvang. Het gaat me iets te traag op deze manier: doe iets of ga weer naar huis toe! Om haar aan te sporen vraag ik of ze rechtshandig is en ik begin de kussens naar de andere kant van het bed te gooien. Ze snapt de hint en vraagt me wat ik verwacht. Ik kan alleen maar zeggen dat ik niet hoop dat ik 2cm heb. Als ze me toucheert, zegt ze dat het in ieder geval geen twee centimeter is. Ik antwoord dat ze ook niet moet zeggen dat het er drie zijn. C moet lachen en zegt dat ik vijf centimeter ontsluiting heb en ze vertelt de stand van het hoofdje. Ze voegt eraan toe dat het heel week voelt. Ik vraag of ze nog hoog zit en dat is nog wel het geval. De harttonen zijn goed. Ik moet weer plassen, dus ik vertrek naar de wc. Ondertussen hoor ik dat C's telefoon afgaat. R gaat met me mee, want ik krijg gegarandeerd weer een wee. Na het plassen is het inderdaad raak en ik hang met mijn volle gewicht aan Rs onderarmen om de pijn weg te blazen. Ik hoor C ondertussen een gesprek voeren met iemand met gebroken vliezen en geen weeën. R en ik verplaatsen ons weer naar de raamkant van het bed. C vraagt wanneer ze terug moet komen, het is nu 06.00 uur. Ik antwoord dat ik 10.00 uur wel best vind. C lacht een beetje en vraagt of ik dat zeker weet. Ik zeg dat ze het wel hoort als we haar eerder nodig hebben. Het is m'n eerste kind en die valt er toch niet zomaar uit. Nee, dat is ook weer zo. Ze gaat akkoord met 10.00 uur en ondertussen vang ik weer een wee op in Rs armen. Ik zeg zachtjes tegen hem dat we 10.00 uur niet gaan redden.
Als C weg is, ga ik weer op mijn linkerzij liggen. Ik lig me af te vragen hoe drukgevoel zal aanvoelen, ik kan me er echt niks bij voorstellen. En dan perst mijn lijf ineens tijdens een wee mee en maak ik een soort overgeefgeluid. Nu al? Het is 7.00 uur. Ik geloof het nog niet. Maar de volgende wee gebeurt het weer en ik kan er helemaal niks tegenin brengen. Na een aantal keren persdrang, dringt het besef door dat dit echt reflectoir is. Ik zeg tegen R dat hij C moet bellen dat ik persdrang heb. Terwijl hij aan de telefoon is, gaan mijn weeën door en het kan niet anders dan dat C dat ook gehoord heeft. R vertelt me dat ze nog even dubbel staat, maar er zo snel mogelijk aankomt. Geen probleem. Hij moest wel gelijk ook de kraamzorg bellen en doet dat dus ook. Ik zeg hem alvast emmers en vuilniszakken klaar te zetten en dat blijkt hij al te hebben gedaan. Dan kan hij wel water opzetten voor de kruiken.
...
C toucheert 8-9cm. Ze zegt dat ze beseft dat ik in mijn geboorteplan heb gezet dat ik niet wil dat de vliezen worden gebroken, maar dat ze dat nu toch wel een optie vindt. Ze vraagt mij het te overwegen. Ik antwoord dat ik het echt niet meer weet en C beslist daarop gelijk om het gewoon maar te doen. Gelukkig, want ik heb nu geen ruimte meer in mijn hoofd om verloskundige te zijn. Als ze de vliezen heeft gebroken, zegt ze niks. Ik vraag of het toch wel helder is? O ja, dat is het zeker! Pfff, zeg dat dan!
C gaat een beschuitje smeren en een kop thee zetten voor zichzelf.
Ik hang over de rechterhelft van het bed heen, trekkend aan Rs armen tijdens een wee. Iedere perswee voelt als zo'n oerkracht dat ik wel geluid móet maken. Ik verontschuldig me naar de buren toe, maar bedenk me dan dat ze gewoon pech hebben. Het is immers al een uur of half 9 op deze maandagochtend.
De kraamverzorgster komt ook binnen. Ze stelt zich voor, ik neem haar naam niet eens in me op. Geeft niet, ze draagt toch een naamplaatje. 'A' lees ik later.
C vraagt of ze nog eens zal toucheren. Ja graag, laten we nou maar eens echt aan de slag gaan. Om tien voor 9 heb ik volledige ontsluiting en start ik officieel met persen. Totaal tegen mijn eigen verwachting in: op m'n rug in bed, met m'n handen in mijn knieholtes. Ik kan gewoon geen kant meer op met dat stomme bekken, al zou ik het willen. R zit links van me op het bed, A staat rechts naast het bed en C zit aan het voeteneind.
Ik pers op iedere wee zo goed als ik kan. Drie keer op een wee. Hap lucht nemen, maak je rond, kin op de borst en persen naar onder. Hoe vaak ik dat wel niet tegen een ander heb gezegd en nu tegen mezelf. C zegt niks. Ik vraag af en toe of ze even wil luisteren naar de harttonen en beoordeel ze zelf mee. Ik pers vanuit m'n tenen, zo hard. Af en toe ben ik gewoon compleet de wereld kwijt, met zo'n kracht voel ik dit door mijn lijf. No way dat ze mij nog naar een ziekenhuis krijgen. Dit kan ik! Let maar op!
Ineens zegt C dat ze haartjes kan zien. Ik sla er niet zoveel acht op. Ik pers en pers en pers. En dan vraagt C of ik ook wil voelen. Voelen? Wat voelen? Nou, het hoofdje wat staat. Het hoofdje? Ben ik al zó ver? Ik voel... een warm, nat, gerimpeld en behaard koppie. Ik kijk: donkere haartjes. Oh mijn god, ik ben al zo ver!
...
Dit doet echt pijn. Dit brandt en schrijnt en eigenlijk dekt dat de lading totaal niet. Jemig, wat doet dit zeer. In mijn hoofd roep ik mezelf tot de orde en maan mezelf tot persen. Zo hard mogelijk -- harder nog -- hardst. En nog een keer op die wee. En ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar nog een derde keer lukt zelfs. Dit-hoofd-moet-er-uit! Niet persen is geen optie, ik moet door! En dan ineens wordt het hoofdje geboren en zegt C dat ik moet zuchten. Het lukt niet! Ik roep dat het niet gaat, mijn lijf blijft maar persen. R zegt me ook te zuchten en ik probeer... en plots lukt het toch. Ik zie dat C de navelstreng afwikkelt en daar is ze, met nog een lus navelstreng om haar lijf heen. Daar is ze! Een baby! Mijn baby! Onze baby! Ze wordt op m'n buik gelegd, er worden doeken overheen gelegd en ik omarm haar. Het is 09.27 uur, 37 minuten geperst. Ik krijg een kus van R. Emma is er!
Ik zeg dat ik voel dat ik vloei en krijg syntocinon ingespoten. De navelstreng is bijzonder lang en achteraf hoor ik dat Emma drie keer omwikkeld was; één keer om d'r nek en twee keer om d'r lijf.
Na het hechten ligt Emma naast me. Ik laat haar zelf aanhappen en ze drinkt een half uur lang.
Ik vind het jammer dat C zo weinig heeft gezegd tijdens de bevalling. Ik had geen flauw idee hoe ver ik was en schrok echt dat het hoofd al stond. Aan de andere kant ben ik wel blij met haar rust. Ze heeft op geen enkel moment staan hyperen of geroepen, ze was er gewoon. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb geflikt en trots op R dat hij het vertrouwen in mij en Emma had dat wij dit gewoon konden. Zonder R had ik dit niet gekund.
Wat is het toch mooi om uit al die verhalen die woorden die de verrassing, de opluchting, de liefde te lezen voor dat kleintje dat er dan ineens is. zoveel maanden bereiden we ons erop voor, en ineens is het dan zover. Ongelofelijk.
quote:Dit klinkt erg bekend
Daar gaan we...
Zondag 22 november
De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van?
Mooi verhaal. Lijkt me zo apart om met de kennis die je hebt zelf te bevallen.
Klinkt als een hele mooie ervaring voor je
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Wup, heel bijzonder om jouw verhaal te mogen lezen, alles is zo herkenbaar! Fijn dat het overgrote deel gewoon gegaan is zoals je het jezelf voorgespiegeld had!
quote:Haha, dat stukje had ik er juist uitgehaaldOp zondag 11 juli 2010 01:00 schreef huuphuup het volgende:
Mooi Wup!
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Voor de statistieken dan: eentje.Ik wil even vooraf waarschuwen als je nou zwanger bent en je bent een tikje onzeker skip dit dan lekker. Niet mijn bedoeling om iemand bang te maken ofzo.
Ik ben klein en vrij tenger gebouwd. Verloskundige zei dan ook met een maand of 8 dat het een kleine 6 ponder zou worden. Eigenlijk is heel de zwangerschap best redelijk gegaan ondanks heeel veel stress maar kleine problemen. Was wel vanaf 15 weken al als de dood voor de bevalling. Kindje leek kerngezond en zou een jongen worden.
Met 40 weken werd wel duidelijk dat de kleine man het wel best vond. Ik merkte wel dat hij totaal geen ruimte meer had en je zag iedere beweging duidelijk zichtbaar. Met 42 weken werd ik zondagmorgen gestript zonder verweekte baarmoedermond omdat de hartslag wat onregelmatig werd. Auw! Ik kreeg wel diezelfde dag al wat voorweeen, behoorlijk pijnlijk maar te doen. Zondag was afgesproken dat ze maandag gingen inleiden met gel en dat dinsdag de bevalling zou zijn.
Maandagochtend 9 uur meldde ik me in het ziekenhuis met het idee dat ik alleen gel zou krijgen en eventueel nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Echter werd ik om half 10 getoucheerd en bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben. Vliezen werden geprikt en ik kreeg direct een weeenstorm. Vreselijk was het. Kon me geen houding geven en wist niet waar ik het moest zoeken. Had zo verwacht dat er tijd tussen zou zitten! Het was een uitputtingsslag ook omdat het zo onverwacht was. Ik zou echt gaan bevallen vandaag! Ik kon niets was volledig uitgeschakeld door de pijn kon alleen maar in bed liggen. Ik vroeg een ruggenprik aan en 3 uur later kreeg ik die. Ik zat er toen al helemaal doorheen en er zat nog geen paar seconde tussen de weeen. Ruggeprik gezet ik zou er snel wat van merken maar het deed gewoon vrij weinig. Voelde iedere wee nog steeds maar er werd gezegd dat ze er niets meer aan konden doen verder. Ik kreeg een infuus. Heb heel duidelijk gevraagd wat het was en er werd gezegd dat het vocht was wat ik kreeg toegediend.
Persweeen. Ik had nog geen volledige ontsluitign dus mocht nog niet gaan persen. Een half uur moest ik ze wegzuchten. Eindelijk volledige ontsluiting inmiddels ruim 7 uur verder dan het moment van vliezen breken. Ik merkte al heel snel dat het niet ging lukken. Het kindje was gewoon te groot en ik deed hard mn best maar het lukte gewoon niet. Ik zag de dienstdoende verloskundige al paniekerig kijken en ze riep de gynacoloog op. Het kindje zat vast. De gyn kwam maar niet. De verloskundige liep de kamer uit en trok letterlijk de gyn aan dr armen naar binnen. De hartslag daalde in raptempo en een keizersnede was al geen optie meer. Ze waren te laat. Hadden te lang gewacht. Hij zat vast en moest er NU uit. Omdat de gyn zo lang had gewacht en omdat ze te laat waren met beoordelen dat het gewoon niet uit eigen kracht ging lukken moesten ze overgaan tot een grote knip. Er stond ruim 6 man op mn bed en de onderste helft van mn bed werd naar beneden geklapt. Ze zette een vacuumpomp op zn hoofdje en binnen 1 wee trok ze het hele babytje eruit. Gelukkig huilde hij maar ik was een groot slagveld. Het hechten duurde ruim een uur en de meest ervaring verloskundige werd erbij geroepen. Ze nam een blik en zei 'Jezus wat hebben ze hier gedaan'. Ze liep weg en begon een discussie met de gyn op de gang waarin niet aardige woorden vielen. Zal dat nooit vergeten. Mn kleintje was bijna 4 kilo en woog veel meer dan ze dachten. Het had nooit gepast.
Met mij was het foute boel. Omdat ze zo hard getrokken had konden mn spieren in mn bekken niet snel genoeg meegeven en waren volledig verstijfd geraakt. Ik was 21 jaar en kon niet eens mn bed uit komen. Heb een week lang in bed gelegen. Kon niets. Ik kon me niet douchen, ik kon niet lopen, niet opstaan. Ik kon met volledige ondersteuning na 4 dagen net de 3 meter afleggen naar mn douche en was daarna afgedraaid. Alles was kapot. Iedere dag met rolstoel naar t ziekenhuis gebracht voor controles. Heb 9 gynacologen aan mn bed gehad en kreeg daarboven op nog eens een baarmoederontsteking. Omdat het zo lang zo gezwollen en kapot getrokken was heb ik ruim een week met een catheter moeten lopen omdat ik niet in staat was zelf naar de wc te gaan. Mijn kraamtijd werd een hel. Ik kon niet eens mn eigen baby verschonen. Ik kon niet eens de visite begroeten of ze mn kind tonen. Ik moest alles overlaten aan anderen.
Na een week overleg tussen verschillende gynacologes werd mij duidelijk dat er mogelijk permanente schade zou zijn. De catheter was eruit ik liep nog met krukken maar ik voelde geen aandrang. Na een maand incontinentie terug. Ze vreesden het ergste. Wonder boven wonder heeft mn lijf zich toch uit zichzelf hesteld en is mij het leven als incontinente op je 21ste bespaard gebleven.
Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voor ik mn eerste voet buiten de deur zette om een rondje te kunnen wandelen. Zoiets simpels. Ik vind kinderen prachtig en zou ooit nog wel een tweede willen maar ik weet nu al dat ik dat noooit meer aan zal durven. Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
quote:Respect voor je dat je dan ooit nog de keuze hebt gemaakt voor een tweede te gaan. Echt waar. Vooral nu jij wel permanente beschadiging aan je lijf hebt opgelopen.Op donderdag 15 juli 2010 16:51 schreef Books het volgende:
Jolene je verhaal is een beetje hetzelfde als mijn eerste bevalling. Welk topic precies weet ik niet meer maar ergens op 16 november 2006 heb ik het gepost en ja ik ben dus nog steeds na bijna vier jaar half incontinent en dat zal niet beter meer worden. En ja, wij hebben ook een tweede en die is gehaald met een keizersnede omdat ik na de eerste mislukte bevalling niet meer mocht bevallen op de natuurlijke manier. Dus laat je gewoon goed voorlichten bij je eigen gyn en geef heel duidelijk je grenzen aan. En die van mij zat ook overigens ook vast en te diep inmiddels voor een keizersnede.
Er wordt vaak zo cliche gezegd dat als je je kindje in je armen hebt het allemaal niet meer zo uitmaakt en er wordt heel snel geroepen dat je je niet zo moet aanstellen en dat bevallen nu eenmaal pijn doet maar het kan gewoon echt een traumatische ervaring zijn. En om dan zo'n kinderwens te hebben dat je het risico neemt weer zoiets te doorstaan vindt ik echt bewonderenswaardig. Denk niet dat ik daar de moed nog voor kan opbrengen.
In het eerste jaar was mijn incontinentie 80/20 op een dag en nu is dat bijgetrokken tot 60/40 procent. Op vier jaar tijd is het 20 procent verbeterd en om de twee jaar heb ik een blaasfunctieonderzoek bij de uroloog en een mri-scan om de zenuw in mijn rug te controleren die ze stukgeprikt hebben met de ruggenprik en mede daardoor is mijn blaas ook niet meer goed en alles spier waren zwaar uitgerekt. Het verbetert maar ik heb een lange adem nodig. Mijn tweede is dus onder algehele narcose geboren na heel goed overleg. Ruggenprikken mogen niet meer en die zou ik ook echt niet meer willen na dit leuke cadeautje na de mislukte prik. En ik heb me uit voorzorg ook meteen (we waren compleet en wilde het bij twee laten heel zeker) tijdens de ks laten steriliseren.
Dus schrijf een tweede als je die zo graag wilt niet meteen af. Met een paar goede gesprekken kom je een heel eind en schrijf gewoon alles op. Dan weet je zeker dat je ook niets vergeet en mijn man is ook bij twee van die gesprekken geweest en zei ook wat hij dacht en die zag het ook echt niet zitten nog een bevalling. Gyn begreep het echt heel goed en er speelde ook nog wat andere dingen op gezondheidsgebied maar dat is een heel lang verhaal en was hij het dus helemaal met een ks eens. Uiteindelijk werd deze uitgevoerd op 34/6 weken omdat het niet meer zo goed ging maar dat is ook deel van het andere verhaal.
quote:Op donderdag 15 juli 2010 16:44 schreef Jolene22 het volgende:
Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
Mijn hemel... Onvoorstelbaar! Zijn jullie een klachtenprocedure gestart?
Wat je schrijft over traumatisch, dat ken ik.
Ben je er overheen? Heb je alles goed verwerkt? Ik heb er hulp bij gezocht (na een half jaar). Dat had ik écht nodig.
Books, hoezo verwijs je naar mij? Op pagina 3?
. Ik verwijs haar naar mijn eigen verhaal en die heb jij doorgepost vanuit Z&G naar Bevallingsverhalen Deel 5 en die post staat op pagina 3. In 2006 dus.quote:Oh ja.Op donderdag 15 juli 2010 17:21 schreef Books het volgende:
Wel het hele stukje lezen
Ik zat in dit topic te zoeken. quote:Nja ik ben ooit bij de nacontrole van de gyn erover begonnen. Was helaas andere gyn dan al diegene die ik om mn bed had gehad. Die waren wel heel tof voor me. Enige wat ze toegaven was dat de gyn veels te laat kwam en dat er inderdaad wat 'onregelmatigheden waren'. Geen sorry niks. Geen excuses voor die hel. Kan gebeuren mevrouw en u bent er toch gezond vanaf gekomen? Daar moest ik het mee doen. En het aloude cliche : Ach je bent nog jong en een tweede gaat vast makkelijker.Op donderdag 15 juli 2010 17:19 schreef Moonah het volgende:
[..]
Zijn jullie een klachtenprocedure gestart?
Wat je schrijft over traumatisch, dat ken ik.
Ben je er overheen? Heb je alles goed verwerkt? Ik heb er hulp bij gezocht (na een half jaar). Dat had ik écht nodig.
Mn verloskundige en mn kraamverzorgster hebben nog contact gehad met het ziekenhuis omdat ze dit ook nog niet hadden meegemaakt zo. Ook zij kregen 0.
Overheen? Nee. Ik kan er wel over praten maar zodra ik menstruatiepijn voel schiet ik in de stress. Slik daarom standaard de pil door ik raak er gewoon van de kaart van. Ik weet ook wel dat ik er zo niet overheen kom maar ik ben gewoon bang dat er weer een reactie komt van stel je niet aan. Ik snap wel dat mensen zo denken hoor, en het kan altijd erger, maar toch.
quote:Bizar heh. Ergste is nog dat ondanks de weeenstorm ik het meedere malen heb herhaald. Geen weeenopwekkers als mn lijf het zelf kan laat die het dan ook doen. Daar werd akkoord mee gegeven en er werd zelfs specifiek gemeld dat er niks dan vocht in dat infuus zat omdat ze wisten dat ik dat niet wou hebben. Tsja dan geloof je dat dan maar heh op zo'n moment.Op donderdag 15 juli 2010 18:22 schreef pessie het volgende:
Oi, dit zijn wel echt traumatische bevallingen. Ik vind het meer dan slordig (ik weet niet hoe ik moet verwoorden wat ik ervan vind, maar echt heel erg) dat ze je een infuus geven met weeënopwekkers terwijl je die niet eens nodig hebt! Echt heel erg!
Achteraf niet zo heel gek natuurlijk dat de ruggenprik niet veel deed. Je lijf is al bezig met een storm van weeen en vervolgens doen ze ook nogeens zoiets stoms. Achteraf denk je ik had wat moeten vermoeden omdat ze steeds aan knoppen zaten en op dat de dienstdoende (mannelijke) afdelingsmanager af en toe kwam kijken en vond dat de weeen niet sterk genoeg waren. Nee logisch meneer had geen zin om uren te wachten wou om 5 uur ook gewoon naar huis. maar ja op zo'n moment ben je daar niet echt mee bezig. Je vertrouwt die mensen. Maar je gelijk ga je nooit halen bij fouten die in een ziekenhuis gemaakt zijn. Vreselijk bolwerk van ego's en mensen die geen excuses durven te maken.
Ik PM je dit weekend.
quote:Het is een heel groot ziekenhuis dus waarschijnlijk wel. Wat ik me afvraag, wat heb jij aan die hele procedure overgehouden? Is het al die moeite waard geweest? Heb je een vorm van excuses gekregen waar je wat aan hebt? Het is toch mijn woord tegen hun woord.Op vrijdag 16 juli 2010 17:35 schreef Books het volgende:
Jolene wij hebben een klacht gestuurd naar de afdeling gyn en verloskunde en kreeg vanuit het ziekenhuis een onpartijdige medewerkster vanuit een overkoepelende organisatie toegewezen en daar waren alle gesprekken mee. Ik zag de gyn pas weer toen de tweede onderweg was. Misschien is dit in jou ziekenhuis ook wel.
Bij de eerste zijn sommige personen zo onbeschoft geweest (dit is maar een beknopte versie want er zijn nog wat andere dingen voorgevallen die ik niet in mijn bevallingsverhaal beschreven heb) en dat lieten (omdat wij dachten dat ze het wel zouden weten) wij toe.
Wat de tussenpersoon heeft bereikt is na een langlopende periode het volgende: de dienstdoende gyn. mag geen bevallingen meer doen (doet hij ook niet meer gezien het feit dat hij zich nu richt op de oudere dames) en de twee co's zijn op non-actief gezet en de verpleegkundige die vond dat ik zelf mijn benen vast moest houden, mij wilde douchen, vergat onze dochter aan te leggen, opa en oma's in een verloskamer toeliet terwijl ik nog gehecht werd die is ontslagen en haar kraamvogeltje(licentie) is ingetrokken.
Wij hebben duidelijk aangegeven dat als ze de nacht niet wilde werken ze dan ander werk zou moeten zoeken en wij waren de derde klacht over dezelfde verpleegkundige en dat was voor de raad een reden voor ontslag.
Van de twee co's hebben we een nette brief gekregen (twee totaal verschillende overigens) waarbij de een excuses maakte en meer niet en de tweede gaf aan dat het bij haar onwetendheid was en ze er heel erg spijt van had en dat het ondanks dat het zo verlopen was het wel een goede leerschool was. Het probleem lag ook bij het feit dat de dienstdoende gyn. nooit is wezen kijken niet bij mij maar ook niet bij de co's.
Ik zal er toch eens over nadenken. Maar het blijft mijn woord tegen hun woord en de vraag is of ik ook maar een heel klein beetje resultaat zie. Het is ook al bijna anderhalf jaar geleden, hoewel het nog voelt als de dag van gister.
Toch is het knap hoor dat je na zo'n verhaal uberhaupt nog denkt aan een tweede.
Deze procedure heeft ook wel uiteindelijk bijna twee jaar geduurd en ik heb ook niet meteen na mijn bevalling een lange brief geschreven naar het ziekenhuis met mijn klacht. Al schreef ik de brief (toevallig overigens) op 5 december en op 14 december hadden wij al het eerste gesprek.
Ik/wij konden ons ergens niet voorstellen dat wij het bij eentje (na de eerste bevalling trouwens wel) zouden laten en voor de EDS is het verstandiger om voor je 32e klaar te zijn met kindjes krijgen ivm nog meer narigheid. Ik was 28 en 30 bij de tweede. Mijn schoonmoeder en ouders waren in eerste instantie ook niet blij dat we een tweede verwachtte want die zagen mij helemaal invalide uit de bevalling komen maar we hebben hun ook betrokken bij het stukje vragen voor de gyn en mijn schoonmams had een paar nuttige dingen die we ook daadwerkelijk gevraagd hebben en daardoor is het bij de tweede zo goed gelopen ondanks dat ze te vroeg werd gehaald.
Bij de eerste heb ik het hele eerste jaar in de lappenmand gezeten en de eerste maand bijna boven gewoond en bij de tweede dus na de ks met een prematuurtje was ik met vier dagen thuis en ging het eigenlijk prima en na een maand liep ik met beide in de speeltuin. Daar had ik nog de meeste verbazing over gehad dat het dus wel normaal kon en niet alle bevallingen dus in een slachtpartij eindigde en je bij voorbaat in de lappenmand hielden voor een jaar lang.
Zaterdag 10 juli 2010
Morgenavond voetbal, de finale van het WK! IK ben benieuwd of mijn voorspelling uit gaat komen, zal mijn zoon juist DIE dag geboren gaan worden. Vast niet, het is veel te rustig in mijn buik.
Aangezien ik geen zin heb om weg te gaan om de finale te kijken spreken we af dat we dat bij ons thuis gaan doen. Ik heb wel last van harde buiken, maar niet echt anders dan normaal.
’s Avonds doen we lekker rustig aan, het rommelt wel. Ik kan niet lekker liggen. Ik ga ook nog even douchen, maar goed dat helpt ook allemaal niets. Ik heb niet het idee dat het nou echt bezig is. Om iets voor 10 uur post ik dit nog in Z&G.
quote:En om half 11 post ik in het rammelaars-topic dat ik hoop dat hij niet op 20 juli geboren gaat worden :’)Op zaterdag 10 juli 2010 21:52 schreef Sonnetje85 het volgende:
ik heb besloten mijn zus niet meer terug te bellen
die belde net op mn mobiel, maar ik stond onder de douche. toen op de vaste lijn, r nam op. kwam de vraag: is mn zus daar. hij nee, doei (hij zit naast me
al heb ik wel de hele tijd harde buiken en onderin een rotgevoel. dus tis niet meer helemaal rustig meer
Om half 12 besluiten we te gaan slapen. Maar ik lig nog steeds niet lekker, dus ik besluit beneden tv te gaan kijken.
11 juli 2010
Het gerommel blijft, rond 1 uur wordt het allemaal wat heftiger. Ik besluit bij te gaan houden wanneer de weeën komen. Dat is best lastig, aangezien er continue een irritante pijn is. Uiteindelijk lukt het me wel om het begin en eind te herkennen. Ze komen al vrij regelmatig, ongeveer om de 5 minuten. Het doet wel pijn, maar het is nog goed te doen. Ondertussen ging ik maar de 500e herhaling van Grey’s anatomy kijken, daarbij hoefde ik niet op te letten omdat ik dat toch al gezien had. Om 2 uur beginnen de weeën om de 2 minuten te komen en duren een kleine minuut. Ik begin nu wel te geloven dat het echt begonnen is.
Ik besluit om kwart over 2 R wakker te maken. Hij besluit gelijk de verloskundige te bellen (ondanks dat het van mij nog niet mag, want ik had nog niet goed getimed een uur lang :’)). Om half 3 is de verloskundige er. Bij het toucheren blijk ik gewoon al 4 cm ontsluiting te hebben. Die zag ik niet aankomen! De verloskundige breekt de vliezen en belt het ziekenhuis. We mogen gelijk ernaartoe. De verloskundige zegt dat ze ons om 7uur weer ziet in het ziekenhuis.
Halverwege de weg naar het ziekenhuis bedenk ik me opeens dat we de maxi-cosi vergeten zijn. Om half 4 komen we in het ziekenhuis aan. De weeën worden steeds heftiger en ik heb een irritante pijn in mijn rug. Ik wil pijnstilling! Dat mag, maar eerst moet de verloskundige gebeld worden, die komt om half 5 aan in het ziekenhuis. Ik heb 5 cm ontsluiting, dus voor een ruggenprik is het te laat. Enige mogelijkheid is pethidine (van te voren had ik bedacht dat ik dat niet wilde, maar ach maakt het uit, als de pijn maar minder wordt!). Ik word aan de ctg gelegd. De ctg registreert de hartslag van de baby niet goed. Die verdwijnt af en toe uit beeld. Ik moet op mijn zij gaan liggen en R wordt gevraagd dat ctg ding vast te houden. Ik moet overgeven en de hartslag van de baby schiet omlaag.
De pijn wordt steeds heftiger en ik kan de weeën ook steeds moeilijker opvangen.
Om 6 uur krijg ik drukgevoel/kramp in mijn darmen. De gynaecoloog komt om te kijken hoe ver de ontsluiting is. Aangezien de ctg niet goed blijft registreren wordt om half 7 besloten om deze inwendig aan te brengen. Hierna moet ik op mijn andere zij draaien, weer moet ik overgeven (leuk zwangerschapskwaaltje, op mijn rug liggen kan zelfs tijdens de bevalling niet).
Om 7.04 mag ik een keer “proefpersen” vanwege de ctg (hartslag van de baby was weer erg laag), maar er is nog een rand voelbaar dus mag ik weer op mijn zij gaan liggen. De weeën worden weer iets heftiger en ik raak een beetje in paniek. Om 5 voor half 8 mag ik echt gaan persen. Vanwege de ctg wordt besloten tot een vacuümextractie. Na 5 tracties wordt om 7.44 Floris Jeroen, onze zoon, geboren.
Hij wordt 5 seconden op mijn buik gelegd en daarna gelijk meegenomen. Hij ademt niet en is bleek en slap. R gaat met hem mee. Er wordt lucht in zijn longen geperst om het vruchtwater eruit te persen. Na een paar minuten gaat het wat beter met hem (apgarscore: 7/9/10). Het ademen gaat nog niet helemaal goed, maar hij gaat in de couveuse met extra zuurstof. Hij wordt bij mij gezet, het eerste wat ik denk is: “Wat ben je mooi en wat ben je klein”. Wat een geluk
Na drie kwartier ademt hij helemaal goed en mag hij uit de couveuse. Hij wordt gewogen, 3570 gram, en daarna kan ik hem eindelijk vasthouden!
Jolene jeetje wat een verhaal! hopelijk heb je steun aan de mooie woorden van de dames hier
Sonnetje lijkt me schriken hoor met ademhalen
maar wat een gelukzalig gevoel geef je mee in de laatste regels
Ro vertelde ook dat de gyn een beetje in de stress schoot omdat de kinderarts er nog niet was en hij zelf dus die lucht erbij moest blazen. maar goed het is helemaal goedgekomen
Gelukkig is alles snel weer goed gekomen Sonnetje
Hoe kijk je terug op de bevalling?
En is alles nog goed gekomen met de maxi cosi?
Op het moment zelf had ik zoiets van: Nooit meer, maar achteraf gezien is t echt 100% meegevallen.Het gebeuren met Floris heb ik zelf toen niet meegekregen, maar toen ik het net typte kreeg ik wel even tranen in mijn ogen. Eigenlijk ook voor het eerst. Sowieso de begeleiding van de gyn en de verpleegkundigen was echt super. De gyn kwam de volgende ochtend ook nog even langs om te kijken hoe het met ons ging en hoe wij terug keken op de bevalling.
Waarschijnlijk waren de weeën gewoon erg heftig waardoor Floris het wat moeilijk kreeg. En dat vruchtwater is in zijn longen blijven zitten doordat de persfase vrij kort was (20 minuten) (althans dat was wat de verloskundige ons vertelde later).
Volgens de kenners was het een zware/heftige bevalling, helemaal gezien het aantal tracties bij Floris, maar zo ervaar ik het eigenlijk niet. (nou ja voor hem wel natuurlijk, arme jochie, hij had zo'n hoofdpijn
maar niet voor mezelf)En de maxi-cosi zijn we wezen halen op het moment dat ik eraan dacht, achteraf gezien was dat niet eens nodig
Aangezien we een nachtje moesten blijven. Oh ja en onnodig te vertellen: ik heb geen seconde van de wedstrijd gezien
Ik heb hetzelfde als jij: een zware bevalling, maar er toch met een goed gevoel op terug kijken (mede) door de goede begeleiding tijdens en erna.
Maandag 26 juli 2010
Vandaag mag ik op extra controle ivm de jeuk en bultjes die zijn komen opzetten. De arts verwacht ook dat het
zwangerschapsjeuk is maar wil toch testen doen. Als het wel je lever is kan je kindje het heel zwaar krijgen (of er zelfs mee stoppen..) en dat wil hij voor zijn!
Hij wil toch even toucheren, om te kijken hoe het ervoor staat en constateerd dat ik al een cm ontsluiting heb. En dat voor 37,6 weken. Speklapje lijkt een royale baby, ontsluiting. Mijn lichaam is zich al aan het voorbereiden, goed voorteken voor een eerste!
CTG gehad, alles ziet er goed uit. Maar, de uitslag waar het om gaat, is er pas na een week. Bij het nagesprek stelt de arts dan ook voor: zullen we gaan inleiden? Ik ben eigenlijk verbaasd, had van alles verwacht maar dit niet. Maar hij is duidelijk: als er over een week wel wat met mijn bloeduitslag blijkt te zijn en er gebeurd iets, dan zou hij het zichzelf niet vergeven. Ik verwacht dat hij zegt: rond 10 augustus inleiden, maar hij zegt: wat denk je van woensdag? Ik kijk verbaasd en vraag nog: woensdag als in over 2 dagen?
Hij zegt ja, en gaat gelijk de verloskamers bellen of het kan. Heel snel sms ik manlief tussendoor dat ie woensdag papa wordt! Hij belt gelijk, want hij dacht dat de uitslagen verkeerd waren en was al op weg om mij op te vangen! Snel stel ik hem gerust dat alles goed is en dat ik hem na de afspraak bel.
Ik sta te stuiteren! Nog 2 nachtjes! We worden ouders! Het is zover! Ik ging nog naar het ziekenhuis met lood in mijn schoenen, nog max 4 weken.. hoe hou ik dit vol? En nu nog maar 2 dagen!
Manlief komt ook vrij snel thuis en we stuiteren samen wat rond! Door het toucheren rommelt het wel een beetje, manlief stelt voor dinsdagavond uit eten te gaan, maar ik wil nu. Grote kans dat het vanavond ook ineens spontaan begint, dus ik wil nu!
We gaan en het rommelt behoorlijk. Vrij snel na het eten zijn we weer thuis en ik race het huis nog door. Nesteldrang! Alles loop ik nog een keer na. De nacht is drama.. adrenaline, bekken, maagzuur, restless legg en de jeuk natuurlijk. Ik doe geen oog dicht.
Dinsdagoverdag rommel ik nog wat aan, manlief is vroeg thuis en we gaan nog even het dorp hier in. Ik koop niks, heb zoveel gekocht de afgelopen maanden. Ik ben gewoon uitgekocht! (unicum!) we gaan nog naar de Italiaan voor een ijsje en weer naar huis... We duiken er vroeg in en ik hoop echt dat ik nog even slaap...
5 uur ben ik wakker, ik ga er maar vast uit. Gelukkig mogen we ons om 7 uur al melden op de verloskamers. Ik maak nog een laatste buikfoto, wat een raar idee! Vandaag is ze er, ik kan me er niks bij voorstellen nog.
Om half 7 stappen we in de auto. Een beetje emo kijken we nog om, de laatste keer 'samen' weggaan, van ons huis. Als we terugkomen, zijn we een gezin! Met zijn 3-en!
Gek genoeg ben ik niet zenuwachtig. Helemaal niet zelfs, ik kijk er ook niet tegenop. Ga er open in!
Keurig op tijd zijn we binnen. Om 1 over 7 komt de verloskundige van de nachtdienst om mijn vliezen te breken,
infuus aan te brengen en CTG. Ze breekt de vliezen en zegt: je hebt al 2 cm ontsluiting en alles is super verweekt! Je bent er klaar voor! Dat vind ik wel een fijn idee, er hoeft geen grof geweld gebruikt te worden.
Na even beginnen de eerste harde buiken, dit is dus een harde buik! Het is geheel niet pijnlijk nog. De pomp staat nog op zijn laagst. Na een half uur komt ze kijken en zet de pomp 1 standje hoger. Niet lang daarna komt ze weer, ze gaan hem niet weer ophogen, want de weeeen duren nog niet lang, maar komen wel erg kort op elkaar en ze willen niet dat ik in een weeenstorm terecht kom. Om half 11 komt de verloskundige toucheren zegt ze.
Inmiddels begin ik de weeen wat meer te voelen. Liggend vang ik ze prima op. Zodra hij op komt zetten verslap ik als een pop, volledig ontspannen en kort daarna trekt het weer weg. Tegen half 11 wordt het wel wat heftiger. De verloskundige komt toucheren en zegt: 4 cm al! Dat gaat heel erg de goede kant op! Om half 1 zal ze terugkomen.
Om half 12 heb ik het idee dat het iets te heftig begint te worden en vraag om de Remifentanil pomp. Die kun je zelf reguleren en ik mag hem. Ik ben zo stoned als een kanarie! Maar het helpt tussendoor iets beter om te ontspannen. Om half 1 is de verloskundige er weer en constateert 6 cm! Wow, het gaat echt goed. Wel wordt de inleidpomp uitgezet, om me wat meer ruimte te gunnen, maar zodra hij uit is wordt het heftiger, mijn lichaam neemt het over.
Wel begint het heftig te worden, te doen, maar heftig! Plassen is een drama, want dan moet ik uit bed en ik krijg
amper een minuut ruimte tussen de weeen, die ook steeds langer aanhouden. M. laat me zoveel mogelijk met rust, als ik hem nodig heb laat ik dat wel weten, maar alleen vang ik toch de boel het best op!
Om 2 uur vraag ik M. om de verloskundige erbij te halen, het wordt erg heftig en ik heb het idee dat ik er al bijna ben! Schijnbaar geef ik al bepaalde signalen, want ze rijden de kar voor Speklapje al binnen... De verloskundige toucheert, en constateert 8 cm.. Het gaat hard! Ze verhogen de Remifentanil pomp om me nog wat extra pijnstilling te geven, maar dit werkt niet zover in de ontsluiting.. De weeen zijn nog lastig op te vangen, maar tussen de weeen door (de halve minuut) dommel ik in..
Om half 3 geef ik aan het niet meer te trekken, ze voelt nog een keer en ik heb 9 cm, nog een randje en zegt: ga op je zij liggen! Dit is helemaal niet te doen, de persweeen beginnen te komen en ik kan ze met moeite ophouden. Ik begin misselijk te worden en geef aan dat ik gewoon niet meer kan. De vlos zegt dat ik langzaam een beetje mee mag geven aan de persweeen en dat doe ik dan ook. Alleen dat langzaam gaat niet zo.
Wat een kracht! Echter mijn 'gewone' ontsluitingsweeen nemen niet af, maar blijven mega pijnlijk. Ik vind het heel heftig! De weeen waren tot nu toe prima, maar dit persen valt me tegen! Om 3 uur heb ik volledige ontsluiting, en mag ik gaan meepersen. Gelijk bij de eerste keer persen, gaat de vlos de gyn bellen. Wat ik niet weet (ik zit zo in mijn eigen wereld) maar mijn vent ook ziet: Speklapjes hartslag gaat bij het persen dramatisch naar beneden. Tot 45! Ik hoor wel dat ze aangeven dat we het nog even proberen, maar dat de Gyn opgeroepen moet worden voor een vacuum.
De gyn is er vrij snel. Ik mag het nog even proberen. 5 persweeen kom ik zelf door, wat verschrikkelijk dit persen! Ik roep al dat ik dit niet lang trek. Ik pers met al mijn kracht en ik word al het perskanon genoemd. Na 5 persweeen besluiten ze me te gaan helpen. Ik krijg een verdoving en een knip en bij de volgende perswee wordt het cupje op speklapjes hoofd gezet.
Ik schreeuw het uit! Wat een naar gevoel! Ze moet ERUIT! Nu! De gyn maant me hem aan te kijken en zegt: dat gaat nu gebeuren! Maar moet met beleid! Persen! Ik pers en voel haar hoofdje verder zakken... en roept weer: trek door! Maar hij maant me weer tot rust en zegt: ik moet haar draaien! Dus nog 1 keer zuchten en als ik zeg ja, langzaam meepersen...
De volgende wee zet op, ik pers en daar komt ze.. 15.28 en Leia Jolie wordt op mijn borst gelegd. Ze huilt gelijk, maar is ook vrij snel daarna direct stil en kijkt met grote ogen in mijn ogen.
Ze is er! Ik besef het nog niet, zit nog in de volledige heftigheid van dat laatste stuk. Zo snel... zo heftig!
Op dat moment horen we allemaal een plas vallen. Bloed. En nog een keer. Vrij snel wordt toch Leia's navelstreng afgeklemd en M. knipt hem door. Ik hoor de vlos zeggen: 400 cc nu en heb het idee dat ik toch wel erg bloed.
De placenta komt niet los. Pas na een half uur, dit is niet lang maar het bloed blijft komen. Ik hoor haar zeggen: hij moet eruit anders moeten we echt richting ok! Op dat moment ben ik alles zo zat dat ik denk: Leia is er, breng mij maar naar de ok. Hou maar op met dat gepruts daar beneden, ik ben er klaar mee.
De pomp met weeeenopwekkers wordt weer aangezet. Hoger dan het de hele bevalling is geweest, en ik merk er niet zoveel van. Ze duwen wat, ze trekken wat. Ik ben het zat. Ze is er, het is klaar!
Dan staat de vlos er nog een keer en kijkt me aan. Ze zegt we gaan het nog één keer proberen ik wil dat je met alle kracht meeperst.. ik besluit het dan nog maar te doen, en gelukkig, hij komt los. Nog een behoorlijke sloot bloed komt erachteraan.
Dan zit het erop! Leia wordt weer bij me teruggelegd en ik kijk haar weer aan! Ze is het! Mijn dochter, het voelt gelijk alsof het altijd zo is geweest, het is Cliche maar waar...
Precies in de dagdienst ben ik bevallen. De nachtvlos had mijn vliezen gebroken, de dagvlos heeft mijn bevalling gedaan en de avondvlos komt me hechten. Het duurt en het duurt en ik ben het zo zat. Ik vraag of het zo dramatisch is daar beneden, omdat het zolang duurt. Maar ze geeft aan dat ze de tijd wil nemen om het mooi te maken. Haasten schiet niet op. (en het is supermooi gedaan, de kraam kon de hechtingen niet eens vinden, zo mooi... de knip is heel gecontroleerd gegaan en ik ben verder niet uitgescheurd of wat dan ook...)
Wel denk ik: nooit meer! De weeen, prima. Maar dat persen.. Toch zijn de cliche's waar, de heftigheid in je gedachten neemt af. En ik denk op dit moment al: zeker wel nog een keer! Alleen voorlopig nog niet
Dan zit het erop! Ik mag vrij vlot naar huis, maar ik kan niet op mijn benen staan. Ook lukt plassen niet, dus ik krijg een katether. Achteraf blijkt dat ik bijna een liter bloed ben verloren. We besluiten toch een nacht te blijven.
De nacht is rommelig, ik doe geen oog dicht. Leia is misselijk van de vacuum, maar doet het verder prima. Niet
huilerig, heel helder! De volgende ochtend blijkt mijn HB 4.3. Erg laag en er wordt overlegd voor bloed. Maar ik voel me niet als iemand met een HB van 4.3 (nog steeds niet overigens!). Ik mag met ijzerpillen naar huis.
Op donderdag 29 juli om 12 uur zijn we thuis. Als gezin. Met zijn 3-en. Het zit erop. Ik kan me al meteen niet meer voorstellen dat ze in mijn buik zat. Het contrast, woensdagochtend niet kunnen voorstellen dat ze er is, en na de bevalling gelijk al niet meer voor kunnen stellen dat ze ooit in die buik heeft gezeten.
Maar, ze is er. Ze is superzoet, huilt bijna niet. Inmiddels gaat de borst prima en hebben we gewoon een mega
tevreden kind! Soms komen dromen inderdaad uit....
viel nog redelijk mee dus! Alhoewel het ook wel weer niet slecht is voor de termijn. Maar ze ziet er niet uit als een bijna 7,5 ponder.. veel petiter Wat een mooi maar super heftig verhaal. Jeetje, dat einde van je bevalling klinkt echt erg heftig! echt ik kon er 2 dagen niet over uit hoe heftig ik dat vond! En ook dat ik er zo 'snel' voor mijn gevoel klaar mee was, zo van: maakt niet uit wat je doet! Zorg maar dat het ophoudt! Wat heerlijk dat alles nu goed gaat en jullie lekker aan het genieten zijn
quote:Oh Orea, dat herken ik zo. Ik heb ook beide keren gezegd dat ik dat laatste stuk echt een hel vond, niet te dragen zo zwaar. Maar gelukkig kwam daarna de hemelOp maandag 2 augustus 2010 20:30 schreef Orea het volgende:
Dat laatste stuk was ook mega heftig
. De eerste keer vond ik dat trouwens ook heel moeilijk te verwerken dat stuk. Voelde toch alsof ik iets niet goed had gedaan. De tweede keer kon ik me daar gelukkig bij neerleggen en kon ik het achteaf beter dragen dat ik het zo verschrikkelijk heftig had gevonden.Mooi verhaal. En bizar lijkt me om zo ineens te horen te krijgen dat je over twee dagen je meisje in je armen zult hebben
.quote:Ah ok, Thijs was met 37.5 3900 gram en 52 cm, en die noemden ze 'behoorlijk aan de maat voor de termijn'.
Ze woog 3675 gram bij ongeveer 49 cm
jouw bevallingsverhaal, heftig, maar zo goed om te kunnen lezen Senna was met 38-3 3685 gram, net zoiets. De reuzenbaby die ze me hadden voorspeld door de suiker vond ik nogal meevallen
quote:Maar voor de termijn wel groot toch, hoewel niet reuze nee? Als ze nog 4 weken was doorgegroeid zoals bij mij dan was ze misschien ook wel bijna 4700 geweest zoals de mijne
Orea
Senna was met 38-3 3685 gram, net zoiets. De reuzenbaby die ze me hadden voorspeld door de suiker vond ik nogal meevallen
Ik ben nog steeds bezig mn bevallingsverhaal te schrijven. Daarna moet ik em nog voor jullie inkorten (ik vermoed dat zelfs jullie 2.5 A-4 iets te veel van het goede vinden). Maar nu Nathan wat meer tijd tussen zn voedingen heeft zitten en het hier rustiger wordt verwacht ik em binnenkort wel klaar te hebben. Aan de andere kant is het natuurlijk kijken per dag wat hij doet. Dus nog even geduld!
quote:ja, misschien wel
[..]
Maar voor de termijn wel groot toch, hoewel niet reuze nee? Als ze nog 4 weken was doorgegroeid zoals bij mij dan was ze misschien ook wel bijna 4700 geweest zoals de mijne
maar kennelijk vond ze zichzelf al wel groot genoeg en tijd om geboren te worden.Hoe is de remifentanil je bevallen? Ben wel benieuwd of je dezelfde vlos en gyn hebt gezien als ik.
Echt fijn trouwens dat je gewoon al een verweekte bmm had en ontsluiting. Voor een eerste kindje bij die termijn is dat volgens mij best ongebruikelijk.
wel herkenbaar die momenten voor het persen trouwens
ik vond t persen wel meevallen, was blij dat t einde in zicht was
alleen toen het hoofdje stond was wel een kutgevoelwas er ook weer helemaal bij toen hij eenmaal geboren was
tijdens het hechten maakte k nog de opmerking, dat we nu een medische bevalling hadden, dus dat t ons een hoop geld scheelde (was een grapje hoor)
pessie ben benieuwd naar je verhaal!
). EIgenlijk precies om wat Orea zegt: het is klaar nu. Kind is er, blijf nu maar van mij(n onderkant) af...quote:dat herken ik heel ergOp maandag 2 augustus 2010 20:30 schreef Orea het volgende:
Dat laatste stuk was ook mega heftig
en wat was ik daar teleurgesteld over in mezelftotdat meneer me uitlegde dat hij het wel verwacht had, omdat ik schijnbaar vaker zo reageer uit angst maar het dan gewoon wel doe en dus kan
verder mooi beschreven hoor! en ook best wat bloed verloren, hoe voel je je nu?
Pessie ben benieuwd naar jou verhaal, maar op je gemak he
Tot zover het voorwerk.
Maandagmiddag 26 juli om 4 uur heb ik wat krampen in mn rug. Nee he, weer voorweeën. Jakkie. Ik besluit deze krampen te negeren en ga het eten voorbereiden zodat manlief het eten straks op kan zetten. De krampen zakken weer af. Manlief komt thuis en gaat het eten koken. We eten pasta, en tijdens het eten moet ik een paar keer opstaan en wat rondlopen omdat ik wat last van mn rug heb. Manlief is moe en valt in slaap op bed. Ik krijg op dat moment steeds meer kramp in mn rug en besluit om 18,30 met een eierwekker te gaan douchen. Zodra ik onder de douche sta worden de krampen heftiger. Ze duren 45 seconden tot een minuut en er zit tussen de 45 seconden en 4 minuten tussen de krampen. Dit zijn denk ik weeën, rugweeën. Om kwart voor 8 kom ik onder de douche vandaan en maak ik manlief wakker en vertel ik wat de weeën doen. Hij wacht tot 20.30 voordat hij de verloskundige belt omdat zij 's ochtends had aangegeven dat weeën regelmatig moesten komen gedurende ten minste 2 uur. De verloskundige is er een kwartier later (denk ik) en kijkt het even aan. Ondertussen sta ik al een tijd weeën op te vangen aan mn Hemnes kast. Ik weet niet wanneer ik daarmee begonnen ben maar volgens mij heb ik ook een paar voorweeën in de nachten ervoor aan de kast opgevangen. De verloskundige F. vind dat ik het prima doe en heeft het idee dat er wel echt iets gaande is. Ze wil even gaan kijken of ik op ben geschoten. Voordat ze er was heb ik tegen manlief gezegd dat ik het niet doe voor minder dan 4 cm. Ze kijkt, 4 à 5 cm! We gaan weer van bed af want ik kan niet liggen als ik een rugwee heb. Mn weeën zijn een beetje vreemd. Wee, 3 minuten pauze, erge wee, 2 minuten pauze, minder erge wee, 45 seconden pauze, minder erge wee, 3 minuten pauze, hele erge wee. Ik loop weer wat rond en hang aan mn Hemnes kast. Bij een erge wee adem ik in en fluit ik uit, hoe hoger ik fluit hoe erger de wee. Ze vraagt me of ze de vliezen mag breken? Ik kom uit mn roes en moet er echt een tijdje over nadenken. Waarom breken ze niet zelf vraag ik en wat gebeurt er als ik wil wachten tot ze zelf breken? Als ze ze nu breekt en ze heeft vies vruchtwater kan ik nu naar het ziekenhuis en anders heb ik kans dat ik bij 8 cm nog es naar het ziekenhuis moet. manlief zegt breken, en ik besluit dat we dat dan maar moeten doen. Het vruchtwater is onduidelijk. Het kan lichtbruin zijn van meconium, maar aangezien alles nogal bloederig is kan het ook gewoon water zijn met bloed. Ik heb niet zoveel vruchtwater en ze moet langs mn baarmoedermond masseren om wat meer te krijgen. AUW! AUW! AUW! EN NU GENOEG! Nog steeds onduidelijk. Ik krijg een verband om het in op te vangen maar na een tijdje blijkt dat et nog steeds weinig vruchtwater is en dat het waarschijnlijk bloed is. Het is namelijk heel lichtbruin. Ze besluit thuis te blijven. Prima.
Tegen half 11 gaat ze weg, ze zegt dat ze over 2 uur weer komt kijken maar dat we haar altijd kunnen bellen en ze er dan heel snel is. Ze zegt me dat wanneer ik persdrang voel dat ik dan... “kont omhoog en zuchten” maak ik haar zin af. Ja zegt ze. Prima. Ik moet van haar gaan douchen om weer in mn roes te komen. Ik ga onder de douche staan en denk aan wat iemand zij over het leunen tegen een douchewand tijdens een wee. Bij elke wee sta ik tegen de muur te duwen en bij de erge wee fluit ik heel hard. De douche is te warm en ga er denk ik tegen 11 uur uit. Mn weeën komen heel snel, ben erg moe in mn benen maar kan alleen tegen de kast aanleunen. Heel af en toe kan ik even 10 seconden uitrusten op de bureaustoel die manlief achter me heeft neergezet. Het wordt wel heeeeel heftig. Ik gil dat het een rotkind is en dat ik et stom vind. Ik gil om een ruggeprik omdat het teveel pijn doet. Ik zeg tegen manlief dat hij F. moet bellen. Ik zeg nog een keer tegen manlief dat hij F. moet bellen. Ik heb persdrang en sta bij de kast. Probeer mn kont omhoog te houden en over de kast heen te leunen. BEL F. NU!!!!! (achteraf bleek dat F. al gebeld was). Nog een keer persdrang ik doe zo mn best niet mee te doen maar mn lichaam doet mee, ik kan er echt niets aan doen. Ik hijg, puf, zucht, altijd-is-kort-jak-je-ziek. Niets helpt. Pauze. Meer dan ik het afgelopen uur heb gehad. Ik denk 2 minuten. Poepdrang. Gelukkig hangen boven de kast de foto's van mn neefjes en nichtjes. Ik hou van ze en hou van de foto's. Ze slepen me erdoorheen.
F. is er vrij snel en toucheert om te kijken hoever ik ben. Volledige ontsluiting. Ze vraagt of ik nog op de baarkruk wil, ik geef aan dit zeker te willen proberen. Ze zet de spullen snel klaar. Ik ga op de baarkruk zitten met manlief achter me. Oi, het gaat veel te snel, binnen 2 persweeën geef ik aan dat het te snel gaat naar mn gevoel en dat ik van de kruk af wil. Goed zegt F., dan op bed. Ik lig op bed in de kussens. F. zegt dat ik korte persweeën heb en dat ze hoopt dat ik 2 keer kan persen op een wee. Mij lukt 3 keer, niet persen is trouwens echt geen optie. Het doet zoveel pijn! Ik was helemaal vergeten dat er natuurlijk een bekkenbodem zit die niet mee ontsluit maar waar je doorheen moet. Zo, wat een kutgevoel zeg. Ze zegt dat ik mn benen omhoog mag trekken maar als ik dat vanwege mn bekken niet zie zitten dat ik dan ook mn voetenop bed mag houden en mn knieën uit elkaar mag laten vallen, ik besluit tot het laatste.
Ik voel dat het hoofdje bijna staat en weer een stukje terugglijd. Even later staat het hoofdje. Ik hijg uit mezelf, heb ik geen aanmoediging voor nodig. Ik zeg tegen F. dat ik denk dat ik scheur. F. zegt dat ik rustig verder moet gaan en dat ik niet scheur . Ik heb pijn en kijk naar de hoek van de muur naar het plafond. Ik zeg “NEE”, maar F. zegt kijk dan, en ik zie een alien half uit me steken. F. vraagt of ik het aan wil pakken, ik zeg nee. Dan haalt ze hem uit me en het eerste wat ik zie zijn 2 balletjes. Ik zeg “kijk dan, hij is er, zie hem dan!”. F. kijkt me verbaasd aan en tilt een beentje op om te kijken wat het is. Ik heb gelijk, het is een jongen! Mijn voorgevoel klopte! Ik heb het leven aan mn zoon gegeven!
Ze zegt dat het echt een kleintje is waarop ik antwoord dat hij 6 pond is omdat de gyn dat aan de hand van de echo's heeft bepaald. Ze zegt dat hij dat niet gaat halen. Ergens tussendoor is de kraamverzorgster binnengekomen, te laat voor Nathan maar op tijd voor de placenta die 12 minuten na Nathan geboren wordt. Ze heeft een weegschaal mee en Nathan wordt gewogen: 2520 gram, ook mag manlief met een meetlat op het aankleedkussen bepalen hoe lang hij is: 45 cm. De verloskundige vraagt meteen aan de kraamverzorgster of ze bijvoeding bij zich heeft, dat heeft ze. Ik zeg verbaasd dat ik het niet wist en dat ik nu niets in huis heb en hoe dat nu moet omdat ik geen fingercup of iets dergelijks heb. De kraamverzorgster heeft gelukkig alles.
Schade bij mij: op 2 plaatsen naar boven gescheurd, ik heb de hand van mn kraamverzorgster fijn geknepen tijdens het hechten ondanks de verdoving.
quote:Prima, heb het idee dat alles goed ging (dat vertelden alle verloskundigen ook, dat ik het super had gedaan). Ben alleen wel eerst 2 dagen bezig geweest te verwerken dat het zo snel ging. Iedereen roept altijd "het duurt heeeeeel lang", dat was bij mij dus overduidelijk niet het geval, daardoor ging het naar mijn idee echt te vlug.Op dinsdag 17 augustus 2010 12:34 schreef Ticootje het volgende:
Pessie hoe kijk je terug op je bevalling?
Ik zat ook zelf mn verhaal nogmaals door te lezen (het meeste heb ik 2 weken terug al geschreven) en kon me niet meer voorstellen dat het zo voelde, of dat het pijn heeft gedaan.
Toen ze de hechting naast mn clitoris verwijderde heb ik geroepen "dit is erger dan bevallen" wat waarschijnlijk niet zo is, maar ik weet het gewoon echt niet meer.
En voor de mensen die het willen weten: we zijn niet toegekomen aan het ontsteken van kaarslicht.
quote:Op dinsdag 17 augustus 2010 12:49 schreef pessie het volgende:
[..]
En voor de mensen die het willen weten: we zijn niet toegekomen aan het ontsteken van kaarslicht.
muts
hahahahaMooi verhaal zeg! Ik vond het stukje met de foto's van je neefjes en nichtjes ontroerend. Fijn dat je er steun uit kon halen. Dat leunen tegen de douchewand herken ik wel
ik hing aan de stand van de douche, en later kon ik in t ziekenhuis fijn me afzetten tegen het wandje daar met mn benen.
Fijn dat je er goed op terugkijkt.
Fijn dat je er met een goed gevoel op terug kijkt
hoe lang heb je nu over de bevalling gedaan eigenlijk?
quote:Oh ja, de pijn was ik ook zo vergeten.. Mooi systeem eigenlijk he?Op dinsdag 17 augustus 2010 12:49 schreef pessie het volgende:
[..]
Prima, heb het idee dat alles goed ging (dat vertelden alle verloskundigen ook, dat ik het super had gedaan). Ben alleen wel eerst 2 dagen bezig geweest te verwerken dat het zo snel ging. Iedereen roept altijd "het duurt heeeeeel lang", dat was bij mij dus overduidelijk niet het geval, daardoor ging het naar mijn idee echt te vlug.
Ik zat ook zelf mn verhaal nogmaals door te lezen (het meeste heb ik 2 weken terug al geschreven) en kon me niet meer voorstellen dat het zo voelde, of dat het pijn heeft gedaan.
Toen ze de hechting naast mn clitoris verwijderde heb ik geroepen "dit is erger dan bevallen" wat waarschijnlijk niet zo is, maar ik weet het gewoon echt niet meer.
En voor de mensen die het willen weten: we zijn niet toegekomen aan het ontsteken van kaarslicht.
Ik las jouw verhaal en dacht: de mijne moet ik ook nog opschrijven! Dat heb ik dus net gedaan..
. Vond het alleen zo raar om dat in mn bevallingsverhaal te zetten. Maar ik moest ook aan Free denken met haar gefluit (vandaar dat fluiten, wat echt hielp trouwens).In totaal ben ik volgens mezelf 6 uur bezig geweest waaronder een half uurtje persen. Volgens het bevallingsverslag van de verloskundige was het 5.5 uur waaronder 33 minuten persen.
Het ging dus vlot.
Maar, als we tegen half 10 op de bank zitten, begin ik er een regelmaat in te herkennen, en vraag Ravage om een kruik voor me te maken.
Dat post ik ook nog in het Zwangerschapstopic, waarop er gereageerd wordt alsof ik begonnen ben. In mijn hoofd is dat nog niet zo..
Tegen half 11 gaan we naar bed, maar ik kan mijn draai niet vinden, blijf ook zuchten tijdens de rugpijn, die wel degelijk met vlagen komt. Tegen half 2 vertrek ik naar beneden en zeg tegen Ravage dat ik niet weet of dit door zet, voor hetzelfde geldt dat het voorweeën zijn.
Echter, tegen 3 uur begin ik het eens te timen, en om 4 uur bel ik de verloskundige dat ik al een uur lang regelmatig weeën heb. Ze komen om de 2 á 3 minuten en duren zeker 1 minuut. Ze komt er zo aan zegt ze, ze is in het ziekenhuis, dus in de buurt. Als ze er om half 5 is, pakt ze m'n boekje erbij en begint te schrijven, terwijl ik ondertussen een paar weeën wegzucht. Dat doe ik goed zegt ze, al voelt het voor mij niet zo. Ze probeert te kijken hoeveel ontsluiting ik heb, blijkbaar is m'n baarmoedermond nog ver naar achteren want dat doet behoorlijk pijn. Maar, ik heb al 2 cm! Ze zegt me wel te blijven eten en drinken, dit kost energie. Dan zegt ze dat ze tussen 7 en 8 uur terug zal zijn, er is in het ziekenhuis blijkbaar een heftige bevalling gaande, en ze gaat weer.
Dan beginnen achteraf, de zwaarste momenten. Tussen half 5 en 8 uur weet ik niet meer hoe ik de weeën op moet vangen, ik zit onder de douche, hang op het bed en heb het koud. Ik trek een badjas over m'n nachthemd aan, en sokken, onderbroek laat ik zitten. Zinloos in mijn ogen
Ondertussen moet ik na elke wee overgeven, eten en drinken heeft geen zin.Als de verloskundige om 8 uur aanbelt, zit ik midden in een wee op handen en knieën op het bed en kan dus niet opendoen. Ravage hoort de bel en schrikt wakker, die heeft nog niets meegekregen. De verloskundige ziet dat ik er nu meer moeite mee heb, en dat zeg ik ook: Als ik dit nog uren moet doen trek ik dat niet. En ik zeg nog tegen haar dat het me niet gelukt is om te eten, ik bleef maar overgeven. Ze zegt dat dat niet erg is, en ik voel me niet zo schuldig meer..
De verloskundige kijkt naar de ontsluiting, ik zit op 5 cm. Ze gaat de vliezen breken, en helaas is het niet mooi helder. We gaan dus alsnog naar het ziekenhuis. Ik heb nog geen vluchttas klaar staan (het was immers nog lang zo ver niet) en Ravage en de verloskundige pakken de tas zelf in. Ondertussen komen de weeën sneller op elkaar, en doen ze nog meer pijn. Om kwart voor 9 vertrekken we naar het ziekenhuis, gelukkig maar op 2 minuten afstand. Voordat we gaan kijkt de vk nog even snel hoeveel ontsluiting ik nu heb, er is een 1cm bij in een half uur. Onderweg heb ik m'n ogen dicht om me te concentreren, af en toe kijk waar we nu zijn. Dan duren 2 minuten lang zeg! Als we op de parkeerplaats zijn van het ziekenhuis, zie ik mijn schoonmoeder lopen, die gelukkig niets in de gaten heeft. Ravage is zo geconcentreerd, dat hij haar niet eens ziet.
In het ziekenhuis wordt ik in een rolstoel geparkeerd en de vk en ik gaan met de lift. Ravage moet de auto wegzetten en komt achter ons aan.
Op de verloskamer aangekomen, herken ik de verpleegkundige, ook zij is lid geweest van scouting. De gynaecoloog komt langs om zich voor te stellen, en ik zeg dat ik haar herken van de info-avond. Ze zegt dat alles er goed uitziet, kijkt ook nog even naar m'n ontsluiting en zegt gelukkig dat mijn vk de bevalling mag doen. Als ik geïnstalleerd ben, inclusief elektrode op haar hoofdje om haar hartslag te meten, zegt de vk nog dat ik moet bellen als ik poepdrang krijg, en gaat een kopje thee voor zichzelf halen. Ik ben de 2e bevalling van haar in het ziekenhuis die ochtend. (Wat een stom ding trouwens, die elektrode, ik raak een aantal keer tijdens het persen bijna in paniek omdat het ritme van haar hartslag anders werd of minder hard. Gelukkig leek de vk zich daarom geen zorgen te maken, daar hield ik me maar aan vast) De verpleegkundige is bezig mij in te schrijven. Ze zijn allemaal nog geen 2 minuten bezig of ik zeg Ravage te bellen, ik heb poepdrang.
De verloskundige is er meteen, maar reageert niet op de bel, ze is er toevallig nu. De gyn komt ook, die reageerde wel op de bel, maar gaat weer als ze de vk ziet. Vanaf nu heb ik geen tijdsbesef meer, ik heb het hele persen met m'n ogen dicht gedaan. Blijkbaar kon ik me zo beter concentreren. Volgens de vk ben ik om 9.42 begonnen met persen, eerst moest ik nog op m'n zij liggen. ergens tussendoor heb ik nog geroepen dat ik nu niet meer wilde (hoe klassiek
). Ik vergeet de ademhaling rustig te maken tussen de weeën en het persen door, maar gelukkig helpt de vk me. Op een gegeven moment zegt de vk me niet te persen, als ik nu pers lanceer ik m'n dochter tegen de muur. Ik heb absoluut niet het idee dat het persen zo veel effect heeft.. Dan moet ik persen zonder wee, zodat ik haar inderdaad niet lanceer, en dan is het hoofdje er en glibbert haar lijfje er zo achteraan. Daar is ze dan, Isabel. Het is 10.04, vrijdag 21 mei.
Ze wordt op mijn lijf gelegd en is meteen weer stil, en ik ben verdwaasd. Kan niet meer uitbrengen dan: kijk nou, oh kijk nou toch, én: oh, dit doe ik zo nog een keer..
Ravage wil toch de navelstreng doorknippen, eerder had hij al eens geroepen dat niet zo nodig te vinden. Navelstreng is kort, ik voel em strak staan terwijl ze op m'n borst ligt. Dan moet ik nog een paar keer persen om de nageboorte kwijt te raken. Stom gedoe, m'n kind is er al hoor!
Ergens word ik ook nog gehecht, geen idee of dat meteen is. Het lijkt in eerste instantie ernstig hoor ik van de verpleegkundige en de vk, maar na wat gepoetst blijkt dat ik maar 4 hechtingen nodig heb. Maar die verdovingsprikken :S! Ik vraag Ravage om zijn hand, zodat ik niet in Isabel knijp..
Dan zijn we een dik half uur alleen, met z'n 3en.. Vanaf nu zijn we geen duo meer, maar een gezin!
We bellen onze ouders en broers en zussen, mijn moeder kreeg het beste verjaardagscadeau ooit: een kleindochter op haar verjaardag
En m'n schoonmoeder had ons echt niet gezien, die was daar toevallig voor een checkup..
Fijn dat je er zo goed op terugkijkt
Het klinkt ook wel als een perfecte bevalling, behalve dan de scheuren Wel jammer dat ze in het vruchtwater heeft gepoept. Heeft ze er nog last van gehad?
quote:Ik kan in mijn verslag niet terugvinden hoe lang het officieel geduurd heeft bij mij. Wel 19 min persen.Op dinsdag 17 augustus 2010 14:25 schreef pessie het volgende:
In totaal ben ik volgens mezelf 6 uur bezig geweest waaronder een half uurtje persen. Volgens het bevallingsverslag van de verloskundige was het 5.5 uur waaronder 33 minuten persen.
Het ging dus vlot.
ik heb alleen de overdracht naar de kraamzorg hier, verder niks
Ik weet wel dat ik om 6 uur 3 cm ontsluiting had (om 8:45u nog maar 4 cm) en om 12:04u een baby
Ik vond het niet snel gaan, maar ik was verbaasd dat het al zo laat was. Wat dat betreft is de tijd gevlogen.
Morretje, mooi verhaal ook!
En dat 'ooh, dit doe ik nog eens' heel herkenbaar
quote:Hm, alleen de eerste nacht, toen is ze heel erg misselijk geweest..Op dinsdag 17 augustus 2010 14:49 schreef pessie het volgende:
Morretje wow! Wat een prachtige gebeurtenis eigenlijk he, bevallen (als alles goed gaat en er geen extra ingrepen nodig zijn). Maar dat stukje van "zo wil ik er nog wel 1" herken ik zelf niet. Ik lag 's nachts wakker en dacht na of ik nog een keer wilde, op dat moment niet en kan me op dit moment ook nog niet voorstellen een tweede kindje te krijgen.
Wel jammer dat ze in het vruchtwater heeft gepoept. Heeft ze er nog last van gehad?
Ja, ik vond het toen meteen al zo snel gaan, dat ik achteraf inderdaad het zo nog een keer zou doen.. Of dat dan meteen de hormonen zijn die ingrijpen, geen idee.
quote:Misschien dat hier meespeelt dat het meer over de zwangerschap gaat dan over de bevalling. Op de bevalling kijk ik echt heel goed terug, op de rest van de zwangerschap niet, ik ben nog steeds heel negatief over mijn zwangerschap. Daarnaast begint nu eindelijk mn schuldgevoel over Nathan's gewicht en lengte weg te ebben. Daar heb ik het soms nog steeds wel moeilijk mee, maar leer het te accepteren.Op dinsdag 17 augustus 2010 15:07 schreef Morretje het volgende:
[..]
Hm, alleen de eerste nacht, toen is ze heel erg misselijk geweest..
Ja, ik vond het toen meteen al zo snel gaan, dat ik achteraf inderdaad het zo nog een keer zou doen.. Of dat dan meteen de hormonen zijn die ingrijpen, geen idee.
Ik vind zelf dat ik kennelijk rampzalig zwanger ben maar dat bevallen me makkelijk af gaat.
Hoe groot was ze eigenlijk?
quote:Ik kan me er wel iets bij voorstellen. En toch, ook kleintjes redden zich uiteindelijk prima. Wat dat betreft mogen we tegenwoordig blij zijn dat er kunstvoeding is!Op dinsdag 17 augustus 2010 15:52 schreef pessie het volgende:
[..]
Misschien dat hier meespeelt dat het meer over de zwangerschap gaat dan over de bevalling. Op de bevalling kijk ik echt heel goed terug, op de rest van de zwangerschap niet, ik ben nog steeds heel negatief over mijn zwangerschap. Daarnaast begint nu eindelijk mn schuldgevoel over Nathan's gewicht en lengte weg te ebben. Daar heb ik het soms nog steeds wel moeilijk mee, maar leer het te accepteren.
Ik vind zelf dat ik kennelijk rampzalig zwanger ben maar dat bevallen me makkelijk af gaat.
Hoe groot was ze eigenlijk?
Ze was 3700 gram, 700 gram meer dan de vk een week eerder schatte.. Lengte was met 1 maand 55 cm, eerder is ze niet
.[ Bericht 4% gewijzigd door Morretje op 17-08-2010 16:06:05 ]
Het is vrijdag 13 augustus 2uur midden in de nacht.... Lief was naar de wc, ik werd wakker en moest uiteraard ook op hetzelfde moment (gebeurde wel vaker afgelopen weken
) Ik kom overeind en dankte mezelf voor de handdoek tussen mijn benen... dat waren mijn vliezen dus denk ik nuchter. De handdoek bleek echter niet genoeg en naarstig grijp ik een kraammatras van de plank om die de rest op te laten vangen terwijl lief nog steeds op de wc zit. Blij ben ik als ik zie dat het geen afwijkende kleur heeft, en nadat ik vaststel dat het meeste er onderhand wel uitgelopen is grijp ik naar de noodvoorraad tekleine luiers van R om te gebruiken (hoger absorptievermogen en prettiger zitten en zo)Uiteindelijk is lief klaar, dit duurde voor mijn gevoel eeuwig trouwens. We besluiten om volgens de instructie de VK maar op de hoogte te stellen en de kraamzorg op stand-by, ook al zijn de weeën op dat moment niet van de categorie ernstig tot serieus, ik voel nog wel 'iets', we spreken af dat als ik het gevoel heb dat het erger wordt of anders word dat ik bel, en dat we tussendoor telefonisch contact houden tot in de ochtend uren. Veel veranderd er niet, weeen zijn nog steeds in de categorie menstruatiekrampen, en samen met lief hebben we de laatste dingen in huis nog maar even gedaan... speelgoed opgeruimd vaatwasser etc etc etc.
Toch nog maar wat proberen te slapen/tv-kijken dan is het 4:00 nog steeds de krampjes, de vk besluit dat ze toch maar even langs komt om te checken, geen ontsluiting.. baarmoeder erg hoog nog, wel wil ze rond 6en nog eens langskomen.
Rond 6en zijn we nog steeds net zover, ik wordt overgedragen aan de volgende VK (wel mn favo'tje) en die zal langs komen na de overdracht.
8:30 Vk komt gezellig langs, we babbelen wat, ze checked nog eens... nog steeds idem, we spreken af telefonisch contact te onderhouden.
Rond 16:00 weer contact met de vk, weeen/krampen zijn sinds 13:00 volledig doodgevallen, kleine voel ik nog prima, verlies zo tussendoor nog een slootje vruchtwater maar verder niets.
Dan bespreken we hoe we de nacht in zullen gaan.. Ik krijg tot 3:00 om zelfstandig en thuis te bevallen, vanaf 3:00 en later zal het medische indicatie zijn en onder begeleiding van mijn eigen VK in het ziekenhuis en 24uurs observatie ivm de 24u+ gebroken vliezen, na 8:00 volledig medisch inclusief inleiden +48uurs observatie voor beiden
Dit kwam als een behoorlijke klap in mijn gezicht, maar ondanks alles bleef ik optimistisch en zette toen tussendoor nog maar mn vluchttas klaar met verdere uitbreiding.
We hebben nog het eten bereid en wat je meer kan doen op zo'n rare dag en bleef hopen op spontane vooruitgang.
Slapen op bed lukt me niet, dus ik ga maar op de bank liggen, hier val ik uiteindelijk in slaap.
Om 2:00 wordt ik wakker en kijk op de klok en zie dat als er nu nog wat moet gaan gebeuren het toch ziekenhuis zal worden.. laat een traan drink nog maar wat melk en duik weer trug op de bank.
De volgende ochtend konden we ons dus gaan melden in het ziekenhuis.
na de intake en een lange ctg wordt er getoucheerd, joepie 1 a 2 cm, genoeg om aan het infuus te kunnen
om 10:00 wordt dan eindelijk het infuus aangesloten, en mag ik niet meer van het ctg af.. per halfuur wordt de dosis verhoogd en uiteindelijk ergens tussen 12 en 1 komt de gyn weer eens checken, ik heb op dat moment 4 cm en persdrang
toch kan het infuus niet uit en moet ik blijven zuchtenUiteindelijk na lang wachten, heftige uren, komt rond 17:00 de gyn weer eens langs om te checken (ondertussen dus persweeen weg blijven puffen, en op de ctg waarnemen dat je kindje het telkens zwaarder krijgt)
Bij het toucheren barst de hel los en is er geen houden meer aan... complete weeënstorm/persweeën de gyn krijgt nog net tijd om haar schort om te krijgen die de verpleegkundige in alle haast van de haak gegrist had.
Kleine man blijkt te blijven steken door dat hij zijn handje mee gewurmd had, maar desondanks na een kleine 3 minuten en 7cm ontsluiting zag Diego dan eindelijk met zijn 48cm en 2590 gram het daglicht. Lief en ik sloeg de schrik om het hart toen we hem voor t eerst zagen, blauw stilletjes en slapjes en we vreesden het ergste (we hebben dan ook de 1e 2 foto's van dat moment verwijderd van de camera
) maar na 1 minuut begon hij te huilen, en trok het blauw weg, en scoorde hij een apgar van 9.De rest volgde in notime.
Daarna nog tot 19:00 op de verloskamer bij liggen komen, aangelegd en wachten tot de rest van het infuus doorgelopen was en ik gehecht werd met 3 mini hechtingen, zodat ik kon gaan douchen en overgebracht worden naar de moeder-kind unit voor de 48uurs observatie.
Maandagmiddag mochten we eindelijk naar huis, en echt er slaapt niets zo fijn als je eigen bedje.
dag 2 thuis liep helaas anders dan de bedoeling door aambeien zo groot als druiven, zitten liggen staan lopen niets lukte. Gelijk Curanol besteld aangezien dit nog niet overal verkrijgbaar is moest hier dus een hele dag op gewacht worden
de volgende dag kwam uiteindelijk de postbode mijn o zo gewenste pakketje bezorgen, en kon ik Vrijdag eindelijk weer zitten...Al met al een vrij heftige bevalling van in totaal 40 uur, en ik merk dat dit me behoorlijk zwaar, zowel lichamelijk als geestelijk, gevallen is en ook tijd nodig heeft om te 'rusten' vandaar de stilte hier op Fok, en alle andere media dus
Bedankt voor alle lieve felicitatie's
stomme hormonen .. *sterk spul he die fishermans friend* Maffe
ik zie jullie woensdag ! ik hoop dat je je nu beter voelt
. Alleen... het is echt veeeeel te lang geworden. Dus hieronder probeer ik een ingekorte versie neer te zetten. Mijn excuus als het nog steeds te lang is, hihi.Komt 'ie:
Ik liep overtijd. In week 41 besloten de Vk en ik een poging tot strippen te doen. Dit lukte niet: er was nog geen ontsluiting en mijn baarmoedermond was nog heel stug. Een paar dagen later (2 of 3 dagen, ik weet het niet meer precies) heeft ze het nog eens geprobeerd en toen heeft ze een hele krappe cm ontsluiting geforceerd. Geen fijn gevoel, maar ik dacht: hé, het is toch een centimeter waar ik niks voor heb hoeven doen!
Donderdag 29 april moest ik naar het ziekenhuis voor een CTG. De volgende dag zou ik precies 42 weken zwanger zijn. Er werd besloten dat ik dan zou bevallen. Op Koninginnedag!
Die donderdagavond was heel surrealistisch: ik voelde nog helemaal niks (qua ‘gerommel’), maar toch zou het morgen dan eindelijk zover zijn! De volgende ochtend werd ik toch ook wel erg zenuwachtig. Ik ging nu gewoon naar het ziekenhuis om vrijwillig pijn te gaan lijden.
We (mijn man en ik dus) moesten ons om 7 uur die ochtend al melden. Er was een grote kamer voor mij alleen. Een bed, medische apparatuur, een badkamertje en… een klein glazen bedje op wielen, al helemaal opgemaakt. Wat een raar idee dat daar straks mijn kind in zou liggen!
We installeerden ons in de kamer, ik was er klaar voor! De verpleegster legde me weer aan de CTG en deed zo’n ‘clip’ om mijn wijsvinger voor mijn eigen hartslag. Wat irritant zijn die dingen zeg! Verder sloot ze ook het infuus met de weeënopwekkers aan (rond half acht ’s ochtends). Daarna kwam de verloskundige om mijn vliezen door te prikken en een elektrode op het hoofdje van de baby te plaatsen. Toen zei ze al: nou, dit is wel een erg krappe centimeter zeg! En het is ook nog ontzettend stug. Ze kreeg alles maar net voor elkaar.
Al heel snel voelde ik wel ‘iets’. Soort menstruatiekrampen. Oh, als dit het is kan ik het wel dacht ik nog. Toen moest ik poepen. Ja echt, het was geen persdrang, ik wist het zeker. Het was namelijk geen overweldigend gevoel, zoals persweeën worden beschreven. Maar ik dacht: ik zeg maar niet dat ik moet poepen, want dan willen ze natuurlijk gelijk toucheren. Ik zei dus dat ik even naar de wc moest. Hele onderneming nog, met zo’n infuus en de verpleegster bleef naast de deur wachten (die dus niet dicht kon!) Op een gegeven moment zei ze: wat duurt het lang, je bent toch niet aan het poepen he? En ik: jawel, maar ik ben al klaar! Haha.
Weer terug op bed kwamen de weeën nog wat meer op gang. Ze voelden best vervelend en er zat ook bijna geen pauze tussen, maar het was wel te doen. Toen zei de verpleegster dat de heuveltjes van mijn weeëngrafiek nog minstens twee keer zo hoog moesten worden. Oeps! Nu deden de weeën nog niks.
Ik kreeg toen op een gegeven moment (ik denk rond kwart over elf, half twaalf) het advies om op mijn zij te gaan liggen, kijken wat dat met de weeën deed. Nou! Toen kwamen ze hoor! Nu echt duidelijk met begin, piek en eind en een rustpauze. Ze duurden wel nog te kort (ik heb het niet bijgehouden, maar ik schat een halve minuut…), maar daar stond dan tegenover dat er amper pauze tussen zat. Als ik een keertje een volle minuut rust had, zeiden de verpleegsters al: ‘ah, je hebt even pauze!’. En wat waren ze scherp! Ik pufte me helemaal suf, klampte me steeds vast aan de arm van mijn man. Maar de zuster was nu tenminste tevreden. Ze zei: ‘Nu maak je mooie grafiekjes!’. Uhmmm dank je?
Qua tijden heb ik het niet allemaal meer goed in mijn hoofd, maar volgens mij kreeg ik na ongeveer een kwartier/half uur het advies om uit bed te komen en de weeën staand, voorovergeleund op bed op te vangen. Tussendoor kon ik dan op een stoel zitten. Wat een advies! Ik had geen idee hoe ik uit bed moest komen, ik was veel te druk bezig en had al die slangen en banden om mij heen. Op een of andere manier is het me toch gelukt, met wat hulp. Maarja, toen zat ik in die stoel en daar kwam een wee: oké, opstaan dus en voorover leunen op bed. Dan weer zitten. Meteen weer een wee! Ik was dus alleen maar aan het opstaan, op bed leunen en weer gaan zitten. Ik werd er doodmoe van! Ik heb iets gemompeld van ‘dit trek ik niet’ en ben gauw weer op bed gekropen.
De ontsluiting werd rond een uur of twee ’s middags gecheckt. Volgens mij was er ook al wel eerder gecheckt, maar dat weet ik niet meer zo goed. Ik denk dat ze toen hadden gezegd dat de krappe centimeter nu een echte centimeter was geworden en dat er wat verweking was. Om twee uur had ik krap twee centimeter ontsluiting. Dat ontmoedigde me heel erg. Ik had immers al een paar uur flinke weeën zonder noemenswaardige rustpauze. En dan zo weinig resultaat! En toen ging de verloskundige ook nog voelen wat een wee ‘deed’. Dus toucheren tijdens een wee. Wat een marteling! Ik had echt zin om haar een schop te verkopen en smeekte ondertussen of ze op wilde houden. Het leek wel of ze mijn baarmoedermond aan het oprekken was. Dat moment speelde na de bevalling nog regelmatig als een soort ‘film’ in mijn hoofd, waar ik steeds weer om moest huilen.
De conclusie was dus dat mijn weeën heel weinig deden. Ze adviseerden me een ruggeprik. Omdat dit nog wel eens heel lang zou kunnen gaan duren en door de ruggeprik zou ik wat rust krijgen en misschien zou door die ontspanning de ontsluiting ook wel meer vorderen. Graag!
Er werd meteen met de anesthesist gebeld. Helaas was het erg druk op de O.K. Ze zouden bellen als ik mocht komen. Wat een hel. Nu had ik me er helemaal op ingesteld dat ik verdoving zou krijgen en was elke wee er eigenlijk eentje teveel… Maar ik moest afwachten en had geen idee wanneer ik aan de beurt was. Uiteindelijk was dat pas anderhalf uur later. Gelukkig was de verpleging ontzettend lief en bleef iedereen maar zeggen hoe stoer en sterk ik was en hoe goed ik het deed. Dat sleepte me er doorheen. Plus natuurlijk mijn man die geen moment van mijn zijde is geweken. Bij elke wee putte ik kracht uit zijn aanwezigheid. Ik moest hem voelen, dus ik omklemde ook steeds zijn arm.
Om half vier mocht ik dus naar de O.K. Eenmaal daar moest ik rechtop gaan zitten. En ook nog zo stil mogelijk zitten. Wat een opgave. Ik was helemaal kapot, maar deed braaf wat me gevraagd werd. Ondertussen pufte ik bij elke wee nog steeds de longen uit mijn lijf (de enige manier waarop ik er mee om kon gaan), waardoor de anesthesist zich blijkbaar geroepen voelde hier een opmerking over te maken. ‘Je moet wel wat langzamer puffen hoor’… Ja hallo zeg! Doe het zelf, dacht ik.
Nou de prik was gezet (het viel me 100% mee, ik voelde er niks van. Ik wist alleen niet dat er ook nog een infuus in je rug achterbleef) en we gingen terug naar ‘mijn’ kamer. Daar bleek al snel dat de prik niet helemaal goed werkte. Ook dat nog… (Achteraf bleek het buisje te ver of niet ver genoeg in mijn rug te zitten.) De linkerhelft van mijn buik was verdoofd en de rechterhelft een klein beetje. Hierdoor voelde ik rechts dus nog steeds weeënactiviteit. Alleen waren het geen pieken meer, maar een constante pijn. Ik hoefde niet meer te puffen, maar het was evengoed nog uitputtend en irritant.
Rond half zeven werd ik opnieuw getoucheerd. Vol spanning keek ik naar de verloskundige. Ik hoopte zo dat ze zou zeggen dat er nu goede vooruitgang was. Dat niet alles voor niets was. Ze keek bedenkelijk. Het was krap 3 cm. Dat was echt een klap voor mij. Nog steeds schoot het voor geen meter op. En ik was al zo ontzettend moe, had al zoveel pijn geleden. Ik kon gewoon niet meer. Als ze nou had gezegd dat het 5 centimeter was, dan had ik misschien nog wel ergens de kracht gevonden om verder te gaan. Maar nu stortte ik even in. Alle spanning van de dag kwam er uit en ik moest heel hard huilen. De verloskundige ging de kamer uit om te overleggen met de gynaecoloog.
Even later kwam de gynaecoloog binnen, keek naar mijn betraande gezicht en sprak de legendarische woorden: ‘wat is er?’. Ik vond het een vreselijk stomme vraag, maar bleef beleefd en zei zoiets als: ‘ik kan niet meer, ik ben kapot’.
Mijn man en ik hadden, toen de verloskundige aan het overleggen was, tegen elkaar al de hoop uitgesproken dat het een keizersnee zou worden. Dit bleek ook zo te zijn. Ik was ontzettend opgelucht en bang tegelijk. Bang omdat ik wist dat een keizersnede toch een grote buikoperatie is. Ik was nog nooit geopereerd. Maarja, wat moest dat moest. En ik wilde dit ook niet meer, ik wilde gewoon dat alles klaar was. Aan de baby dacht ik al bijna niet meer. Ik was puur aan het overleven.
De gynaecoloog was ook al niet geruststellend. Hij zei ‘er zijn natuurlijk wel risico’s verbonden aan een keizersnee. Voor jou dan, niet voor de baby’. En bedankt. Nu ging ik helemaal met een fijn gevoel de operatie in.
Er werd een katheter geprikt. Ik kreeg een operatie-hemd aan, een ‘muts’ op en werd op een operatiebed gelegd. Voor de tweede keer die dag werd ik toen naar de O.K. gereden. Daar aangekomen kreeg ik via het infuus van mijn ruggeprik extra verdoving toegediend. Het moet wel een paardenmiddel zijn, want nu voelde ik echt niks meer, terwijl de prik dus niet echt goed gezet was. Mijn buik werd ontsmet. Ze testten mijn gevoel nog met een flesje met iets kouds erin. Ik voelde niks kouds, dus was klaar voor de operatie.
Er hing een doek tussen mijn hoofd en mijn buik, dus ik kon niks zien gelukkig. Wel voelde ik wat druk. Mijn man (ook in operatie-outfit) stond naast me. Hij heeft er niet direct naar gekeken, maar kon in het glimmende oppervlak van de enorme lamp boven mijn bed toch heel veel zien.
Ik was alleen maar moe, moe en nog eens moe. Ik wilde slapen. Ik was blij dat de pijn eindelijk voorbij was. Toen ging de operatie-assistente met haar volle gewicht op mijn buik hangen. Ik voelde er niks van, behalve de druk, maar dacht wel: ‘oeh, hier ga ik morgen last van krijgen’. Maar het schijnt de enige manier te zijn waarop ze de baby door het kleine sneetje krijgen.
En ineens voelde ik een gewicht uit mijn buik verdwijnen. Hij was er! (Het was 19.26 uur.) Gespannen wachtte ik op het huiltje en dat kwam gelukkig ook snel. Ik kon nog niets zien, hij werd meteen meegenomen voor wat tests, om de navelstreng verder af te knippen (dat mocht mijn man doen) en om hem een muts op te zetten en in een doek te wikkelen. Mijn man ging dus mee met onze zoon en ik lag daar nog. Ik voelde me eenzaam. De artsen begonnen met hechten. Ineens ging mijn hartslag heel erg omhoog. Ik hoorde een apparaat piepen en voelde me licht in mijn hoofd. Nou, dit is het dan, dacht ik. Ik raakte lichtelijk in paniek. Ik lag daar helemaal alleen, ik wilde mijn man! Ik vroeg waarom mijn hart zo raar deed, maar niemand gaf antwoord. (Achteraf bleek dat er niks aan de hand was geweest, heel raar dus dat niemand mij even gerust kon stellen).
Gelukkig zakte het al snel weer af en daar kwam mijn man alweer. En een verpleegster met onze zoon Jesper. Ik keek naar hem en zei zoiets als ‘hallo, ben je daar dan’. Ik gaf hem mijn vinger in zijn handje. Maar ik voelde niks. Ik was alleen maar moe. Ik wilde ook eigenlijk niemand meer om me heen, ik wilde rust. Slapen. Had nergens meer kracht voor.
We mochten naar de kraamafdeling. Ik lag ontzettend te trillen. Schijnt heel normaal te zijn na een keizersnee. Ik kon echt niet meer stoppen. Klappertanden en ook huilen. Alles was zo anders gegaan dan ik had gedacht. Ik had het gevoel alsof mijn bevalling me ontnomen was. Mijn lijf was voor een bevalling gebruikt, terwijl het er nog niet klaar voor was. Het was geforceerd, eerst door het infuus: mijn lijf moest weeën gaan maken. Daarna door de keizersnee: mijn lijf moest de baby in mij loslaten. Daarbij had ik zo graag dat moment meegemaakt dat er een baby op je buik wordt gelegd. Maar bij mij liepen ze meteen met hem weg. Toen ze terugkwamen met hem had ik echt het gevoel dat ze ook een willekeurige baby van de kraamafdeling gepakt konden hebben.
Het heeft wel een tijd geduurd voordat ik echt een beetje van hem kon genieten. Eerst moest ik voor mezelf zorgen. Er was zoveel gebeurd, lichamelijk en geestelijk, dat ik al mijn krachten nodig had om mezelf weer bij elkaar te rapen. Ik was die eerste paar dagen dan ook blij als ik hem uit handen kon geven. En het deed me ook ontzettend goed om te zien hoe gek mijn man op hem was. Uit zijn liefde kon ik ook weer liefde halen. En natuurlijk ging het stukje bij beetje weer beter met mij. En hoe beter ik me voelde, hoe meer ik kon genieten van mijn zoon. En nu wil ik niet meer zonder hem.
[ Bericht 0% gewijzigd door Fee-nix op 26-08-2010 13:19:40 ]
Je hebt het goed gedaan! En fijn dat je nu zo kunt genieten van je zoon!
En het doet me trouwens goed dat je zegt dat ik het goed gedaan heb
. Dat is toch altijd weer fijn om te horen.Soms heb ik namelijk zo'n irritant klein stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik me misschien wel aanstel. Dat het allemaal heus niet zo vreselijk was. Dat er heel veel vrouwen zijn met langere, zwaardere bevallingen. En dat ik er met mijn keizersnee nog 'makkelijk' vanaf gekomen ben. Alsof ik niet tot het einde heb doorgezet.
Ik weet eigenlijk wel dat dat allemaal onzin in, maar toch spookt dat soms door mijn hoofd.
[ Bericht 80% gewijzigd door Fee-nix op 25-08-2010 21:02:33 ]
Dinsdag 7 september had ik weer een afspraak bij de vk. Alles was goed, alleen omdat ik Anna de afgelopen dagen weer niet zoveel gevoeld had, moest ik net als de week ervoor weer door naar het ziekenhuis voor een CTG.
Ik baalde ervan, want vorige week gingen we eigenlijk ook voor niks, wat zodra het CTG werd aangesloten, werd Anna helemaal wild. En ik ben niet zo'n fan van het ziekenhuis, dus ik probeerde de vk nog even te overtuigen dat ik me toch echt niet zoveel zorgen maakte, en dat Anna gewoon vast een rustig kindje is. Maar de vk was streng, en ik moest toch naar het ziekenhuis.
Onderweg Jaap gebeld of hij ook kon komen, want ik had Graeme ook mee, en een dreumes entertainen terwijl je aan een CTG ligt is toch best wel een uitdaging. Gelukkig kon Jaap gelijk weg van zijn werk, dus besloot ik even in het ziekenhuisrestaurant te wachten tot hij er was, zodat we gelijk samen naar binnen konden voor de CTG.
Zoals gewoonlijk duurde het CTG maken langer dan vantevoren afgesproken. Eindelijk kwam de vk van het ziekenhuis dan de kamer in. Ze was alleen deze keer niet zo tevreden over de uitslag. Anna was inderdaad wel erg rustig, rustiger dan ze zou willen zien. Ze maakte gelijk even een echo om te kijken of er nog voldoende vruchtwater was. Maar voor zover ze kon zien, was er nog erg weinig vruchtwater. Dus ook daar was ze niet zo tevreden over. Dus toen moest ik nog een keer aan de CTG. Maar ook deze keer was Anna te rustig naar haar zin.
Toen ze ongeveer een uur later weer terug kwam, vroeg ik of we nu eindelijk naar huis mochten dan. En of we dan over een paar dagen terug moesten komen voor weer een echo om te kijken of er alweer meer vruchtwater was. Maar ze zei dat ze eigenlijk een ander plan had, namenlijk mij morgen inleiden. Zo! Dat was even schrikken. Weer ingeleid worden in dit ziekenhuis. De vorige keer was dat niet zo'n prettige ervaring.
Ik schakelde heel automatisch gelijk over in mijn hoofd, en zei haar dat ik dat best vond, maar dat ik dan wel dingen wou afspreken, omdat de vorige keer inleiden tot een hele klachtenprocedure geleid had. Daar schrok zij dan weer even van, maar ze zei dat ze het prima vond om afspraken te maken, en dat we dat het beste even op papier konden zetten zodat we dat later even konden bespreken. Jaap mocht in elk geval wel de hele tijd blijven slapen, dat hadden we gelijk geregeld. We mochten nog even naar huis om spullen te pakken en oppas te regelen voor Graeme, en dan moesten we om 20uur weer terug zijn in het ziekenhuis en dan zou het de volgende ochtend vroeg allemaal gaan beginnen. Ze zou me dan 's avonds toucheren om te kijken of er al ontsluiting was, als dat zo was konden de volgende ochtend gelijk mijn vliezen gebroken worden, anders zouden we eerst weer met die gel moeten primen net zoals de vorige keer, en dan zou het wel een aantal dagen kunnen duren.
Dus daar gingen we, zenuwachtig op weg naar huis. Gelukkig had ik mijn ziekenhuistas al zo goed als klaar, nog even wat extra spullen erin, want wie weet zou het wel een dag of 4 gaan duren weer. Druk rondgebeld, gesms't en gepingt om oppas voor Graeme te regelen. Nog snel een broodje eten, het geboorteplan aanpassen en weer in de taxi naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen werden we eerst naar een zaal gebracht waar nog iemand lag. Er waren nog twee bedden vrij, ik mocht er eentje uitkiezen. Ik zei dat Jaap ook mocht blijven slapen, dus dat het dan allebei de bedden zouden worden. De verpleegster keek me even raar aan, en toen vertelden we dat we dat met de verloskundige hadden afgesproken. Een beetje in de war werden we naar de wachtkamer gestuurd, en zou zij even navragen hoe het precies zat. Al snel werden we naar een kraamsuite gebracht, en kregen we uitgebreide uitleg over de suite en hoe het allemaal zou gaan. Beetje het special treatment gevoel haha! Nadat we onze spullen hadden uitgepakt en er een keer of vier gevraagd werd of alles naar wens was en of alles wel duidelijk was, kwam de vk dan eindelijk toucheren. Hoera! Er was al een cm ontsluiting! Wel was de baarmoedermond nog niet helemaal verweekt of verstreken, er was nog een tuutje zei ze in elk geval. Ik had geen idee dat dat kon, terwijl er al ontsluiting was, maar goed, ik was al lang blij. Maar de vk vertelde dat het hierdoor wel langer zou duren, de eerste 4 cm ontsluiting zouden waarschijnlijk heel traag gaan. Pas na die eerste 4cm zou het ongeveer een cm per uur gaan. Nou ja, dat was dan maar zo. Niet alsof er verder wat aan te doen was ofzo.
Daarna hebben we het geboorteplan en de bevalling van Graeme besproken. Ze zou haar best doen om zoveel mogelijk aan onze wensen te voldoen. Ze had zelf de volgende dag vanaf 16uur weer dienst, dus hoogstwaarschijnlijk zou ze zelf mijn bevalling doen.
De nacht duurde erg lang. Ik lag in het 'bevalbed', wat duidelijk gemaakt was om op te bevallen maar niet om in te slapen, en Jaap lag op het opklapbedje. Vond het niet zo leuk, want hij lag best wel ver weg, en ik was toch wel ineens heel zenuwachtig. Dus al snel bij hem in bed gekropen. Twee grote lijven in een klein opklapbedje haha! Het was wel knus in elk geval
Na een paar uur zo gelegen te hebben, vond Jaap het toch iets te knus, en ging hij maar in het bevalbed liggen. Weer een paar uur later wegens maagzuur wéér gewisseld van bed, zodat ik wat hoger kon liggen. En thank god for rennies! Beetje weggedoezeld en uren afgeteld tot het eindelijk ochtend was. Om 6 uur stond ik al onder de douchen, want om 7 uur zouden de vliezen gebroken gaan worden! Spannend!! Een zure verpleegster kwam ons vertellen dat het wat later zou worden. Ze vroeg of we lekker geslapen hadden. Nou nee dus. Ja, dan had ik ook maar een slaapmiddel moeten nemen zei ze. Ik vertelde haar dat ik dat niet wou. Ja, maar nu had ik bijna niet geslapen, en vandaag was de grote dag, dus ik had toch echt beter slaapmiddel kunnen nemen snauwde ze. Toen snauwde ik maar terug dat ik door dat geweldige slaapmiddel van hun mijn vorige bevalling eigenlijk helemaal gemist had. Nou, het was helemaal niet erg om nog wat na te doezelen hoor, als de bevalling nog niet helemaal begonnen was zei ze. Ik was blij toen ze weer weg ging, wat een wijf zeg. Gelukkig zat haar dienst er bijna op.
Natuurlijk liep het allemaal wat uit, en iets voor 8 uur kwam dan eindelijk de vk de kamer in. Het was dezelfde vk die de bevalling van Graeme gedaan had. Leuk! Gelukkig niet die andere zuurpruim-vk die we eerder een keer hadden, wat een opluchting! De verpleegster die erbij was, was ook erg aardig. Maar toen we hoorden dat zuster Bartha er ook was, zij was ook bij de bevalling van Graeme, werd er speciaal voor ons geruild en werd Bartha 'onze' verpleegster. Om 8 uur werden dan de vliezen gebroken. Wat voelt dat raar! Net of je aan het plassen bent, maar dan zonder plas gevoel. Eerst kwam er niet zoveel uit, maar al snel gutste het vruchtwater eruit. Hoezo weinig vruchtwater? Niet veel later spoot het vruchtwater zo over Bartha's (nep)crockjes heen. Daarom had ze een variant zonder gaatjes vertelde ze lachend. Ik had ondertussen 1,5 cm ontsluiting.
De zure verpleegster was toch nog niet naar huis, maar kwam nog speciaal even mijn infuus prikken. Oh joy. Ze wou gelijk het infuus ook aanzetten, terwijl er afgesproken was dat we eerst een half uur zouden wachten om te kijken of ik misschien vanzelf weeen zou krijgen. Nou, dat deden ze nooit hoor, zei ze zuur. Nou, het was toch echt afgesproken hoor, zei ik zuur. Na wat aandringen van onze kant ging ze het dan toch maar eerst navragen. En goh, hadden wij nog gelijk ook. Gelukkig was het toen dan écht tijd voor haar om naar huis te gaan.
Na een half uur was er nog niks aan de hand, dus werd het infuus alsnog aangezet. Helaas moest ik wel de hele tijd aan de CTG liggen, dus weinig bewegingsvrijheid.
En aan het CTG liggen was nou net iets wat ik niet wou, maar helaas kon het niet veel anders. Ik werd er in elk geval flink chagarijnig van, en onzeker ook, omdat ik bang was dat ik straks als de echte weeen kwamen, het heel vervelend zou vinden om zo aan bed gebonden te zijn. Elke keer als ik naar de wc moest, moest ik ook eerst bellen zodat ik losgekoppeld kon worden en moest ik met infuus (met enorme infuuspaal ook) naar de wc. Erg onhandig en vervelend allemaal. En vanaf de gang klonk regelmatig geschreeuw en gegil, erg sfeervol
Gelukkig verdween mijn slechte humeur in de loop van de ochtend. De harden buiken kwamen steeds regelmatiger en het infuus werd een paar keer omghoog gezet. Om elf uur zou de vk weer komen om te toucheren, maar toen ze er eenmaal was, vond ze me nog veel te vrolijk. Er zou nog wel niet zoveel gebeurd zijn, aangezien het ook allemaal nog geen pijn deed. Ze zou een uurtje later terug komen, en ze hoopte dat ik dan toch wel weeen zou hebben. Een uur later was ze er inderdaad weer, maar ik had nog steeds geen pijn. En ik bleek dan ook pas 2 cm ontsluiting te hebben. Nou ja, weer een halve cm erbij, zonder pijn.
Ondertussen waren we ons best aan het vervelen. De tv deed het niet, we hadden een van de weinige kamers waar uberhaupt nog een tv stond, de meeste waren gejat, maar in onze kamer was het UPC kaartje gejat, dus konden we alsnog niks kijken. Af en toe even een spelletje op de DS of wat bladeren door een tijdschrift wat nog op de kamer lag. Af en toe even naar de wc, zodat ik even lekker losgekoppeld was. En dan extra lang wachten met weer op het belletje drukken om weer aangesloten te worden
Later die middag kwam onze eigen vk, Angela, nog even langs. Ze had verwacht dat Anna er al zou zijn, of dat ik in elk geval al aan het persen zou zijn. Maar dat was nog helemaal niet het geval, dus we hebben gewoon even gezellig zitten kletsen. Ze zei nog dat als ze zo die CTG bekeek, dat ze zou denken dat die van iemand anders was, omdat ze toch wel regelmatige weeen zag, maar ik nog zo vrolijk aan het kletsen was. Maar het kletsen bood me juist lekker wat afleiding, en het was allemaal nog erg goed te doen.
Voordat ze weg ging, zei ze nog dat ze verwachtte dat het straks ineens wel heel hard zou gaan, en dat het niet lang meer zou duren voordat Anna er was. Ik hoopte dat ze gelijk had, want het begon allemaal wel erg lang te duren zo. En inderdaad, niet lang nadat ze vertrokken was, begon het allemaal een stuk pijnlijker te worden. De vk kwam weer toucheren, en ik zat op 3 a 4 cm. Het was inmiddels half 5, en ze begon over een ruggenprik, en dat dat voor 5 uur altijd een stuk sneller geregeld kan worden dan na 5 uur. Daar raakte ik een beetje van in de stress, had het idee dat ik voor 5 uur moest beslissen of ik een ruggenprik wou. Want na de 4 cm zou het nog een cm per uur duren, dus het zou nog zo'n 7 uur gaan duren. En deze pijn zou ik niet nog 7 uur volhouden.
Zuster Bartha stelde voor dat ik onder de douche zou gaan. Dat was echt een super goed idee, heerlijk los van dat apparaat en lekker op het stoeltje onder de warme straal. Onder de douche met Jaap overlegd over pijnstilling. Ruggenprik vond ik toch echt te eng en naar, dus besloten om toch maar remifentanil te proberen. Ik zou het gewoon even proberen, en als ik er naar van werd, zou ik het gewoon weer los laten koppelen. Het kon snel gergeld worden zei zuster Jeanne (Bartha's dienst zat er inmiddels alweer op) en ze zou het overleggen met de vk. Het was gelukkig goed, en zou binnen zo'n 10 minuten geregeld zijn. Dus ik verwachtte dat ik gelijk als ik uit de douche kwam, aan de remifentanil kon. Geduld is ook niet mijn sterkste kant
, dus het viel nog best tegen dat ik nog even moest wachten. Tijdens het aansluiting ging een paar keer Jeanne's telefoon, en ik werd gewoon echt pissig op haar. Volgens mij heb ik wel 10 keer gevraagd hoe lang het nog duurde, en waarom het zo lang duurde. Volgens Jaap duurde het helemaal niet zo lang, maar de weeen kwamen inmiddels elke minuut, en deden echt teveel zeer. Ik was zo blij toen ze de remifentanil eindelijk had aangesloten. Ze vertelde nog dat ik elke 3 minuten op een knopje kon drukken voor een extra 'shot'. Dan moest ik het beste na een wee drukken, dan werkte het voor de volgende wee. Daar werd ik ook weer pissig van, want de weeen kwamen immers elke minuut, en niet om de 3 minuten. Ik vond het maar oneerlijk.Maar oh, wat was dat fijn spul zeg. Ik kon lekker mijn ogen dichtdoen en een beetje wegzweven. De weeen waren nog wel pijnlijk, maar weer net uit te houden. En als ik mijn ogen open deed, werd ik weer wat helderder, en ik kon nog gewoon praten en voelde me niet helemaal van de wereld zoals met die pethidine de vorige keer. Ik lag dus 'lekker' met mijn ogen dicht op bed, probeerde me zo goed mogelijk te ontspannen en had Jaap opdracht gegeven om wel echt elke 3 minuten op het knopje te drukken. Een keer deed ik mijn ogen open, en blijkbaar was het lampje van het knopje net weer gaan branden, en werd ik pissig op Jaap omdat hij nog niet gedrukt had
. Ik leek wel een junk haha! Jaap heeft ondertussen nog stiekem mijn ziekenhuismaaltijd naar binnen gewerkt, ik heb er werkelijk niks van gemerkt.Na een tijdje had ik het idee dat ik moest poepen, dus Jaap wilde gelijk op het knopje drukken, want dat zou wel persdrang zijn zei hij! Maar ik had helemaal niet het idee dat het al zo ver was, bovendien zou het nog uren duren. Dus ik zei dat ik gewoon écht moest poepen en dat ik niet wou dat hij daarvoor op het knopje ging drukken. Een paar weeen later voelde het toch echt als persdrang, dus toch maar op het belletje gedrukt. Jeanne kwam kijken en terwijl Jaap vertelde wat er aan de hand was, begon ik allemaal rare geluiden te maken door die persdrang. Rare geluiden zijn blijkbaar een soort codetaal, want Jeanne belde gelijk de vk op dat het hier toch wel serieus aan het worden was, en dat ze maar snel moest komen. Binnen no time stond ze dan ook aan mijn bed om me te toucheren. Ik had verwacht dat ik 7 cm zou hebben, dat was ook het moment waarop ik bij Graeme persweeen kreeg. Maar ze zei dat ik al volledige ontsluiting had!
Wow, dat was even super snel gegaan. De remifentanil werd snel uitgezet, en de vk zei dat ik bij de volgende perswee mijn knieeen op mocht trekken en al zachtjes mee mocht persen. Ik was echt even in shock dat het ineens al zo ver was, maar vond het ook wel fijn, want het persen was de vorige keer het enige wat eigenlijk wel goed ging naar mijn idee.Maar toen de volgende perswee kwam, en ik dus begon te persen, schrok ik me eigenlijk rot. Wat was dit heftig! Bij Graeme's bevalling verdwenen de persweeen op het moment dat ik mocht gaan persen, en bovendien was ik helemaal van de wereld van die pethidine. Nu was ik er gewoon helemaal bij, en die persweeen waren heftig! Het voelde zo ongecontroleerd allemaal, en ik voelde Anna echt steeds wat verder zakken. En dat paste helemaal niet! Ze moest terug, of eruit, maar dat deed pijn! Ik had echt een beetje zo'n paniek gevoel, dit kan ik niet! De vk was gelukkig heel rustig en heel duidelijk. En heel lief met warme washandjes in de weer tegen het branderige gevoel. Op een gegeven moment, toen ik echt dacht dat ik niet meer kon, zei ze dat als ik heel goed mijn best zou doen, het nog 3 persweeen zou duren. Teleurgesteld en jammerend zei ik dat ik op 1 gehoopt had. Ze moest er een beetje om lachen en zei dat ik het echt wel kon. Ze zei dat ik heel goed naar haar instructies moest luisteren, wanneer ik moest persen en wanneer ik moest puffen. Ik vroeg haar om het wel allemaal heel hard en duidelijk te zeggen, omdat ik bang was dat ik haar niet zou horen of begrijpen. Gelukkig deed ze dit ook, het voelde als een chaotische boel. Persen! Puffen! Zachtjes persen! Weer puffen nu! Persen! Ze riep haar instructies en ik volgde ze precies op, en ineens was Anna daar dan!
Ze werd op mijn buik gelegd, hoger kon niet, want de navelstreng was heel kort. Ik zag een prachtig koppie met een hele bos donkere haartjes. Wat is ze mooi, mijn dochter! De navelstreng werd door Jaap doorgeknipt, en zo kon ze lekker op mijn borst liggen. Zo klein! Ze werd lekker toegedekt, en nadat de placenta ook geboren was, hebben ze ons even alleen gelaten. Anna heeft bijna een uur lekker bloot op mijn borst gelegen. En zo konden wij genieten van ons mooie kleine wondertje. Nog steeds vol ongeloof, zomaar ineens was ik zwanger van haar, en zomaar ineens lag ze daar dan, op mijn buik! Mijn kleine lieve Anna
Ze is geboren op 08-09-10 om 20 uur precies. Dat is precies 24 uur nadat we in het ziekenhuis aankwamen en 12 uur nadat de vliezen gebroken werden
maar wat een horken van verpleegsters zijn er vaak bij.
wel een mooie datum voor een mooi meiske!
klinkt allemaal fijner dan de vorige keer of niet?
en de tijden
grappig! Ik ben er echt door geraakt. Je schrijft ook zo treffend dat alles geforceerd wordt, je lijf moet van alles, terwijl het er blijkbaar nog niet klaar vor was.En no way dat je je aanstelt!!!
je hebt verdorie gedacht dat je dood ging, dat is me nogal wat. Fijn dat je nu wel kunt genieten van Jesper. Hoe gaat het inmiddels met je?
Maar goed, verhaal.
Maandag 30 augustus, 41 weken zwanger. Controle bij de verloskundige. Ze vraagt of ik gestript wil worden, maar ik vind dat de kleine zich gewoon zelf moet aandienen. Meer ook omdat ik geen zin heb in vals gerommel, ik ben het wel zat, maar nog niet zo vreselijk zat dat ik perse het kind eruit wil hebben. Ik krijg een afspraak mee voor het ziekenhuis voor een overtijdscontrole en geen afspraak meer bij de verloskundige. Of het begint deze week vanzelf of inleiden. De controle is dan donderdag in het reinier de graaf, daar werd van verschillende kanten druk op gelegd dat ik in Delft het beste af was. Prima dacht ik nog, misschien beval ik wel in dezelfde kamer als Huup of Son.... So far so Good, ik ging ervan uit dat ik nog voor het weekend een kindje zou hebben, aangezien die 42 weken grens volgende week zou zijn en 42 weken is echt wel een grens, qua veilig enzo...
Donderdag 2 sept.
Controle in het reinier de graaf. Ik mocht aan de ctg om te kijken hoe de baby het deed. De kleine deed het prima. Ook de echo liet nog voldoende vruchtwater zien, mn bloeddruk was prima... Al met al... Inleiden op dinsdag.. DINSDAG?!?! Dat is niet eens 42 weken, nee dat is er overheen... Zaterdag zou niet kunnen, omdat in het weekend alleen spoedgevallen was.. En vrijdag wilde meneer de arts-assistent niet, de baby deed het prima. (JA NOG WEL LUL!) Ik kreeg verder geen afspraak meer, dus geen checkup in het weekend of alles goed bleef gaan... Nee... Blijkbaar moet een kindje echt in nood zitten wil reinier de graaf beginnen met inleiden. Opzich prima, te vroeg inleiden is niet goed, maar te laat ook niet. Ik had echt het gevoel dat ze met het leven van mijn kindje speelde, omdat ze zich aan hun protocollen wilden houden.
Vrijdag 3 sept.
Huilend bel ik de verloskundige en doe mijn verhaal. Ik ben het er echt niet mee eens dat ik pas dinsdag wordt ingeleid en vraag me nog hardop af of mn kindje soms echt in de problemen moet komen.. De verloskundige wilt me graag die middag nog zien, ook zij is blijkbaar niet te spreken over het late ingrijpen en heeft, achteraf, het ziekenhuis gebeld en ook haar commentaar gegeven. Zeker ook omdat er tussen donderdag en dinsdag geen controle meer zou plaatsvinden, en dat vond ook zij een groot risico.
Ze zou me strippen om te kijken of we inleiden kunnen voorkomen. Strippen lukt erg goed, 3 cm ontsluiting al.
Verder wil ik niet meer in het reinier de graaf bevallen, mijn vertrouwen is weg en ik sterf nog liever dan dat ik terug moet. De verloskundige zorgt voor een afspraak in het MCH en alle gegevens worden doorgestuurd, ik moet nog deze dag langskomen voor een controle.
Aangekomen in het ziekenhuis heb ik elke 7 minuten weeen en doet de kleine het nog steeds heel goed. Er wordt afgesproken dat ik de volgende dag om 8 uur me mag komen melden voor het inleiden. Geen probleem, hier gaan we niet over de 42 weken heen.
We kunnen nog even terug naar huis, snel regelen dat Jen gaat logeren en Priscil ook ergens anders slaapt. De weeen komen wel wat vaker nu, maar goed nog niet pijnlijk ofzo. We gaan lekker patat eten en ik bel de verloskundige maar, omdat ik heel optijd moest zijn voor een ruggeprik. Ze zegt nog dat ik niet klink alsof ik aan het bevallen ben en ik zeg nog doe maar rustig aan.
Verloskundige controleert en inderdaad 4 cm, ziekenhuis maar weer bellen, we komen eraan. In het ziekenhuis worden we naar een verloskamer begeleid, ik wordt weer aan de ctg gelegd en ondertussen ben ik heerlijk aan het babbelen met de verloskundige, leuk mens! Ook de verpleging is superaardig, alleen jammer dat er een jong grietje zo eigenwijs was om een infuus te proberen prikken, na waarschuwen van de andere verpleegkundige dat prikken heel moeilijk ging. En inderdaad, het lukte haar ook niet.
De arts assisent kwam langs om me te controleren voor een ruggeprik, ik lag er toen net een half uurtje.. Vrij vlot dus. (Waarom was het een man? En zo jong? En ook nog eens niet lelijk!... Damn... Heel fijn...) Dus hij voelen.... Nee hij ging geen ruggeprik meer aanvragen, ik zat al op 7 cm. Toch te laat dus. Nou ja jammer dan, het was nog steeds erg goed te doen.
Weer alleen met de verloskundige dus. We hadden het over Jennifer en hoe we zwanger waren geworden, de moeite die we ervoor hebben moeten doen... En ondertussen zuchtte ik gewoon even rustig weeen weg en ging weer verder met het gesprek. Opeens werden de weeen anders.
De verloskundige hoefde niet te voelen, ze zei dat het lichaam het zelf wel aangaf als het klaar was om te persen... Nou dat was nu dus. Ze drukte op het knopje voor de verpleging en ondertussen kon ik dus persen. Zuchten als ze dat zei... En dat ik terug kon zeggen dat wegzuchten niet lukte.. Prima, pers dan maar mee. De verpleging liet nogal op zich wachten, het hoofdje was er al uit toen ze binnen kwam stormen... Leyla zat een beetje klem achter mn schaambot en ik zei dat het niet lukte... De verpleging greep mn been trok me omhoog JEZUS!!! Hup persen nu... uuuuuh ok... En na nog eens flink persen was Leyla er. 7 minuutjes. Huppa.
Leyla vond het blijkbaar niet fijn om geboren te worden en begint heel sneu te huilen... Ze mag lekker bij me blijven en ik verbaas me erover hoe makkelijk de bevalling ging.
Ik krijg wel een prik om de placenta los te maken, ik verlies toch wel te veel bloed om het vanzelf te laten gaan. Prima dan.. Het ding flubberde er best vlot uit. En dan nog een vervelend stuk... Hechten.. Moet het echt? Ja, 3 kleine steekjes, anders zou ik steeds aan haar denken als ik op de fiets zat. Mijn commentaar dat ik nooit fiets hielp niet, er moest gehecht worden..
Nou ja prima, na het hechten wordt Leyla lekker aangekleed, krijgt ze haar eerste rapportcijfers en mag ze proberen te drinken. Dat gaat allemaal prima. Eenmaal klaar vraag ik of ik mag douchen, en ook dat mag, heerlijk een wisseldouche... Steeds warm koud.. Maar dat hinderde niet. Lekker soppen, lekker schoon.. Leyla had me namelijk al teruggepakt door me onder te poepen en te plassen. Naar huis mocht niet van de verloskundige en M. wilde ook dat ik bleef.
En de volgende morgen kwamen M. en de kinderen me heerlijk halen.
Tico, ik was al benieuwd of je op tijd was voor de ruggeprik. Klinkt als een goede bevalling!
Ik vond deze bevaling veel fijner dan die van Graeme ja. Heb het nu echt samen met mn Lief kunnen doen, en heb het allemaal echt bewustmeegemaakt, terwijl ik bij de bevalling van Graeme het idee heb dat ik de helft gemist heb. En ik kon nu gewoon na een paar uurtjes lekker douchen en naar huis, terwijl ik na de bevalling van Graeme pas 24 uur later weer op mijn benen kon blijven staan. En ik heb nu geen hechtingen, en dat is ook wel heeeeel erg fijn!
Tessie, ik vind het ook heel fijn dat ik deze bevalling heel bewust heb kunnen meemaken en dat ik vrijwel meteen weel mobiel was om te douchen.. Niet continu flauwvallen enzo. Heerlijk.
EN, mn doos doet gewoon geen pijn meer. Bij Jen heb ik zo lang last gehouden, zowel van mn stuit als als mn doos. En nu kan ik gewoon normaal afvegen van onder, nog geen 14 dagen later! Dat voelt echt goed!
Tico, wat een heerlijke "relaxte" bevalling!! Daar zou ik ook voor tekenen! al mag ik niet klagen met mijn 4 uurtjes
Daar zou ik voor tekenen hoor! En Tessie, wat fijn dat dit een zo veel betere ervaring was dan bij Graeme.
. Het was ook ellendig. Gelukkig gaat het inmiddels wel goed met me. Dat wil zeggen, ik kan intens genieten van Jesper en voel me geestelijk weer helemaal goed. Helaas blijkt dat er lichamelijk toch iets minder leuks aan de hand is. Ik ben van de week voor de eerste keer bij de fysio geweest omdat mijn man en ik niet kunnen vrijen :s. De fysio heeft mijn verhaal aangehoord en denkt nu dus dat ik een trauma heb overgehouden aan het moment van mijn bevalling waarop de verloskundige tijdens een wee ging toucheren. Waardoor ik nu onbewust mijn bekkenbodemspier aanspan zodra er iets ook maar een poging tot 'binnendringen' doet. Heel fijn dus... De andere verhalen ga ik binnenkort lezen en daar zal ik dan op reageren! Maar ik ben nu op vakantie
. Dus heerlijk even genieten met mijn mannen.ben benieuwd hoelang ik et de volgende keer over doe
k ga eerst maar s jongensnamen verzinnen..aangezien we de enige naam die we allebei leuk vonden al gebruikt hebben
quote:Ja dit! Wij willen nog 1 kindje (als dat lukt) maar ik zou best nog wel een paar bevallingen willen doen. Zo bijzonder!Op vrijdag 17 september 2010 21:10 schreef Ticootje het volgende:
Ik vind het gewoon jammer dat ik nooit meer hoef te bevallen. Het is zo iets bijzonders, zo iets moois...
quote:Hm, rot.Op vrijdag 17 september 2010 20:41 schreef Fee-nix het volgende:
Ik ben van de week voor de eerste keer bij de fysio geweest omdat mijn man en ik niet kunnen vrijen :s. De fysio heeft mijn verhaal aangehoord en denkt nu dus dat ik een trauma heb overgehouden aan het moment van mijn bevalling waarop de verloskundige tijdens een wee ging toucheren. Waardoor ik nu onbewust mijn bekkenbodemspier aanspan zodra er iets ook maar een poging tot 'binnendringen' doet. Heel fijn dus...
Eerst wilde ik per PM reageren, maar wellicht ook 'goed' als anderen het kunnen lezen (die met eenzelfde probleem kampen). Ik ben bij een bekkenbodemspecialist geweest en wij zijn samen bij een sexuoloog geweest. Ook vanwege een trauma. Eerst wilde mijn man niet, hopen dat het vanzelf zou overgaan, maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. Wellicht een idee voor jullie? Fijn te lezen dat je je verder stukken beter voelt. Prettige vakantie!
Excuus dat ik over de andere zeer persoonlijke verhalen heenwals, ben er (nog) niet aan toe gekomen ze te lezen.
quote:Ja aan die seksuoloog heb ik inderdaad zelf ook zitten denken... Waarschijnlijk wel een heel goed idee! Ik PM je hier ook nog wel even over. Maar ik denk inderdaad dat wij niet de enige twee zijn met dit probleem na een bevallingOp zaterdag 18 september 2010 11:04 schreef Moonah het volgende:
[..]
Hm, rot.
Fijn te lezen dat je je verder stukken beter voelt. Prettige vakantie!
Excuus dat ik over de andere zeer persoonlijke verhalen heenwals, ben er (nog) niet aan toe gekomen ze te lezen.
. Ik ga in mijn vakantie denk ik niet meer inloggen (we gaan vrijdag naar huis), omdat het internet hier echt zo traag is dat ik er ontzettend chagrijnig van wordt! Dus ook mijn excuses dat ik andere verhalen negeer, maar ik maak het goed!
Hoe langer je wacht om het op te lossen, des te groter wordt het probleem (omdat je gewoonweg steeds meer 'vervelende' ervaringen opdoet).
Ik hoop op een spoedig herstel
Moonah, hoe gaat het dan nu met jou? Beter? Of blijft het een moeilijk punt?
Oftewel, als ik vroeger zei Harderharder! zeg ik nu Zachtjes zachtjes!
Vrijdag 6 augustus ruim 42 weken zwanger
Ik ben vroeg wakker, vandaag gaan we starten met inleiden van de bevalling. Om 08.00 uur ben ik binnen en mag ik eerst aan de CTG. Met Willem is alles in orde. Ik krijg een inwendig onderzoek en dan blijkt dat mijn baarmoedermond niet eens rijp is. Gel dus om de boel wat week te maken en hopelijk te zorgen voor ontsluiting. Na het inbrengen van de gel moet ik een tijd aan de ctg blijven liggen, daarna mag ik wandelen. We wandelen naar het koffiecafe en eten/drinken wat met z'n tweetjes. Ook doen we een rondje buiten, wat niet meer zo goed gaat met m'n gewaggel en omdat er toch wel wat is gaan rommelen. Het gerommel neemt echter ook weer af en als we rond twee uur weer gecontroleerd worden blijkt dat het weinig gedaan heeft, de boel is wel aan het veranderen, maar lang niet genoeg om iets in gang te zetten. Ik krijg een tweede ladig gel en wordt daarna naar de afdeling verwezen, als deze poging ook niets doet gaan we een dag later wel verder. Weer wandelen we een rondje door het ziekenhuis en eten we wat. Gelukkig is het mooi weer, we kunnen dus ook nog even lekker buiten zitten voor het ziekenhuis. Deze keer geeft de gel nog minder gerommel dan 's ochtends en tegen zes uur valt het helemaal stil...
Om 8 uur twitter ik nog dat het rustig is, maar daarna begint er dan toch iets te gebeuren. Nog vrij snel ook, want om 9 uur is het al best wel gemeen allemaal en rond 10 uur moet ik af en toe echt in m'n coconnetje duiken. Ik heb goeie hoop dat het nu snel zal gaan allemaal... Rond 11 uur komt de assistent voelen, de boel is aan het verstrijken. De weëen doen wel iets dus, maar veel te weinig in relatie tot de pijn die ik heb. Ik mag een prik om te slapen en Martijn moet naar huis. De prik blijkt pethidine te zijn en ik weiger, hier hebben Martijn en ik het over gehad. Ik krijg tot 1 uur 's nachts de tijd om te beslissen, ze raden me aan om 'm wél te nemen. Ik hou m'n weigering vol. Martijn vertrekt met tegenzin en ik blijf verdrietig achter omdat ik die weëen nu helemaal alleen op moet gaan vangen.
Zaterdag 7 augustus
Nadat Martijn is vertrokken zijn de weëen behoorlijk heftiger geworden, op m'n buik valt het allemaal wel mee, maar ik krijg de volle lading rug- en beenweëen. En die laatste zijn dus zwaar kut, ik probeer weg te kruipen, maar het lukt niet. Afsluiten werkt niet, elke nieuwe wee trekt me terug in het hier en nu en ik kan geen houding vinden waarin het te handelen is. Ik probeer alles om de boel op te vangen; rond het bed lopen, op bed hangen, onder de douche, zittend op de wc. Ik mis Martijn, we hebben samen haptonomie gedaan en ik heb hem nodig. Rond 2 uur trek ik het niet meer en loop ik naar de zusterspost en smeek bijna of Martijn terug mag komen. Ze vind het goed, dus ik ga bellen en een half uur later val ik snikkend in z'n armen... Rond 3 uur komt de gyn en eindelijk heeft het wat gedaan, ik ben volledig verstreken én ik heb nog 4cm ontsluiting ook. Ik maak een snelle rekensom en vraag of ik dan een ruggeprik mag. De vermoeid zorgt ervoor dat mijn grenzen steeds sneller bereikt worden. Ze gaan akkoord, maar ik moet eerst in de verloskamer aan de CTG. Omdat het heel druk is zijn er echter geen verloskamers vrij, ik moet dus wachten...
Tegen 6 uur worden we dan eindelijk de verloskamer ingereden en na het breken van m'n vliezen bij het aanbrengen van de electrode op het hoofdje van Willem en een goeie ctg krijg ik rond 7 uur dan eindelijk m'n ruggeprik. Die electrode levert ook wel wat spanning op, de hartslag is in eerste instantie laag, erg laag en loopt ook nog eens regelmatig terug. Na een controle blijkt dat ze niet Willem's maar mijn hartslag te pakken hebben. Ik vind dit stressvol, want die hartslag liep ook zo terug, ben ik in gevaar? Ik ben echter te high om vragen te stellen en er is niemand die eraan denkt om ons te vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Er zijn zoveel vrouwen aan het bevallen dat ze het niet bij kunnen houden...
Ik weet niet wat ik verwacht had van de ruggeprik, maar dat ik alles nog gewoon zou voelen vond ik wel verbazingwekkend. Gelukkig nam het wel genoeg van de scherpte weg om even weg te doezelen en dat doe ik dan ook een uurtje of 2. Als ze rond 9 uur komen voelen blijk ik echter pas 7/8 cm ontsluiting te hebben. Niet genoeg naar hun zin en ik krijg er wee-opwekkers bij. Vanaf dat moment heeft de ruggeprik weinig zin meer, de pijn knalt er doorheen en hoe!! Ik ben compleet high van mijn eigen hormonen en weet niet meer waar ik het moet zoeken. Nog steeds is m'n buik wel te handelen, maar trek ik de pijn in rug en benen niet. Bovendien ben ik moe, zo ontzettend allesoverheersend moe.... Tussendoor is het nog steeds heel erg druk in het ziekenhuis en worden we vaak en lang alleen gelaten. Zelfs na het drukken op de bel kan het wel een kwartier duren voor er iemand komt kijken, we voelen ons alleen, erg alleen. De ontsluiting schiet niet op, de pijn is ondraaglijk, maar m'n weëen doen zo weinig... Rond 12 uur begin ik voorzichtig wat mee te duwen als ik een wee voel, dat verzacht enigzins en rond half 1 begin ik de drang tot persen te krijgen. Martijn drukt op het knopje en rond enen is er iemand om te voelen hoe het ermee staat, ik blijk nog een klein randje te hebben en ik mag even op m'n zij liggen omdat het randje dan sneller weg zou gaan. Om 1 uur heb ik flinke persdrang en duw ik stiekem wat harder mee tijdens het wegpuffen, Martijn drukt op het knopje, de verpleegkundige zegt dat de gyn zo komt en vertrekt zelf ook weer... Ik trek dit niet, waarom gaat ze weer weg? Ik moet persen verdomme!!
Om kwart over 1 drukt Martijn weer op het knopje, ik kan het niet meer inhouden, moet persen... Als er 10 minuten later nóg niemand komt rent Martijn de gang op en trekt iemand naar binnen, eindelijk hebben ze door dat het toch wel serieus is en binnen notime staat de kamer vol en mag ik ein-de-lijk gaan persen. Het is half 2 als ik m'n eerste perswee heb en vervolgens blijft het maar duren, ik voel de wee door me heen golven en word automatisch in de pershouding gedrukt waarna ik uit alle macht probeer om Willem eruit te krijgen. Het lukt niet... Ik ben te moe, te uitgeput om voldoende kracht erachter te kunnen zetten. In de verloskamer wordt het steeds drukker, blijkbaar ben ik echt in barensnood... Als tegen half 3 de chef de clinique binnenstapt worden er even flink wat stappen genomen, de wee-opwekkers worden flink opgeschroefd, de verpleegster vraagt voor de zekerheid nog 2 keer na of ze het toch echt wel goed begrepen heeft dat ze zó hoog moeten... Ik heb het inmiddels helemaal gehad en smeek of ze Willem eruit willen trekken, ik wil niet meer, hoef geen kind, ik ga wel naar huis... (
) De wee-opwekkers zorgen ervoor dat de ene perswee overloopt in de andere, maar Willem komt er niet uit. Z'n haartjes zijn zichtbaar en elke keer als Martijn die weer ziet verschijnen begint ie me luidkeels aan te moedigen, kom op 'persen' puf puf puf... Uiteindelijk tegen 3 uur besluiten ze om toch maar een knip te zetten, eerst een verdoving die ze er tijdens een perswee injassen. Ik merk er niets van en Martijn breekt. Pas als hij ziet dat zo'n enorme spuit in m'n doosch gezet kan worden zonder dat ik de prik voel beseft hij de kracht en pijnlijkheid van de weëen... Een wee later zetten ze de knip en nog een wee later, het is dan 15.02 komt Willem ter wereld. Ze leggen hem op m'n buik en ik kan alleen maar denken aan het feit dat ik nu eindelijk mag slapen.... Ik ben nog haske high van alle pijnhormonen in me en lijk wel apathisch. Ik mag slapen, ik mag slapen..... Maar eerst nog de hechtingen
Ik krijg extra verdoving omdat die uitgewerkt bleek te zijn en ze maar bezig blééf daar beneden. Een poosje later begint het besef pas te komen, Willem is er!!Ik was niet meteen bij de geboorte moeder, het houden van was er niet, geen herkenning... Het is langzaam gegroeid, wennen aan elkaar en de situatie. Inmiddels kan ik mezelf een leven zonder Willem niet meer voorstellen
Tijdens een gesprek met de assistent en de chef de clinique bleek dat Martijn en ik zo goed bezig waren dat ze niet het idee hadden dat we hulp nodig hadden. Het was zo ontzettend druk die dag dat helaas de stellen die het meest signalen afgeven dan vaak de 'voorrang' krijgen. Ze waren erg blij met onze feedback en beseften erdoor dat ze ook bij drukte uitleg moeten blijven geven en mensen niet het gevoel moeten krijgen dat ze in de steek gelaten worden. Meer praten dus met iedereen. Het was een fijn gesprek en ik heb er een goed gevoel aan overgehouden
Zonder Martijn had ik het niet gered, hij was er de hele bevalling voor me. Een rots in de branding, wat het verplegend personeel opmerkte klopte ook. We zijn een perfect team samen... Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...
[ Bericht 2% gewijzigd door flugeltje op 30-10-2010 16:56:39 ]
Vooral dat stuk waarin je schrijft "ik kan niet meer, ik hoef geen kind, ik wil naar huis" voelt zó herkenbaar...Wat rot dat jullie zo veel alleen zijn gelaten, en in het ongewisse. En dat je zelfs een poos zonder Martijn moest zijn.
Heftig hoor.... Erg fijn dat alles goed is uitgepraat, maar toch... Ik vind het eigenlijk wel shockerend dat er zo vaak en zo 'makkelijk' wordt omgegaan met bevallingen in het zkh. Geen verwijt aan personeel an sich, want die werken zich wrs uit de naad, maar aan het systeem.
Zo mooi verwoord!quote:Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...
En wat fijn dat Martijn je zo goed steunde, een rotsvaste steunpilaar als ik het zo lees. Wat mooi!
Gelukkig dat het ziekenhuis goed omgaat met de feedback en er ook echt wat mee gaat doen!
Zo voelde het ook, ik wilde gewoon echt naar huis. Dan maar geen kind, dit had ik er niet voor over... Achteraf zou ik Willem natuurlijk niet meer willen missen, maar vooraf weet je toch niet waar je het voor doet...quote:Op zaterdag 30 oktober 2010 19:01 schreef Moonah het volgende:
Oh Flugel, ik moet een beetje huilen van je verhaal...
Wat rot dat jullie zo veel alleen zijn gelaten, en in het ongewisse. En dat je zelfs een poos zonder Martijn moest zijn.
Geen verwijt aan personeel an sich, want die werken zich wrs uit de naad, maar aan het systeem.
Ze hadden werkelijk geen idee van onze gevoelens over de bevalling weet je dat. Ze gaven heel eerlijk toe dat het voor hen een 'gewone' bevalling was en zagen het ook als hun makke dat ze onze signalen helemaal niet opgepikt hebben. Het naar huis sturen van Martijn werd door hen ook echt als zeer kwalijk ervaren, is toen door de verpleging op de 'gewone' afdeling gedaan, maar had natuurlijk niet mogen gebeuren. Met ingang van volgend jaar hebben ze ook kraamsuites hier en dan mag de man altijd blijven. Ze waren overigens ook heel erg blij met de feedback van Martijn dat hij als bijna-papa z'n stinkende best deed, maar geen flauw idee waar hij mee bezig was en hij na al die uren en uren ondersteunen van mij een beetje eigen steun toch ook wel heel erg fijn had gevonden. Normaliter is het 1 op 1 verpleging en blijft de verpleegster ook gewoon erbij zitten, praatje maken etc etc. Nu was het gewoon te druk daarvoor en ze gaan op zoek naar een oplossing voor dat soort momenten. (personeel van de afdeling oproepen desnoods)
Onze boodschap was min of meer dat zelfs een goed team af en toe wel eens een coach of coaching kan gebruiken en dat begrepen ze heel goed.
Overigens had ik dan weer wel 'mazzel' dat het de chef de clinique was die dienst had tijdens mijn bevalling, daardoor zat zij ook bij het nagesprek en we merkten echt dat ze alles serieus nam en hebben er vertrouwen in dat ze er iets mee gaat doen.
Ik schreef destijds al dat ik een beetje met je meeleefde omdat ik hetzelfde uitgangspunt had (42 weken, niks geen ontsluiting of wat dan ook, man moest naar huis en ik moest blijven) maar wat rot dat je door de drukte zo alleen gelaten werd
bij mij werden er mensen van een andere afdeling bijgeroepen om mij bij te staan, ben toen ik echt bezig was niet meer alleen gelaten en dat zou ook echt niet moeten kunnen zeg Fijn dat ze in het nagesprek wel echt naar je geluisterd hebben. Ik zit er zelf ook over te denken om nog eens in gesprek te gaan met de verloskundige die mijn bevalling deed. En na jouw verhaal neig ik er nog meer toe.
wel ontzettend mooi omschreven dat wel en wel heel fijn dat jullie bij het nagesprek serieus zijn genomen en naar jullie is geluisterd
gelukkig kon je martijn terug vragen zo te lezen heeft hij je heel veel steun kunnen geven
Je hebt nu een superleuk mannetje ervoor terug!
En je laatste zin "Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...", daar moest ik echt even heel erg een brok in mijn keel wegslikken.
Ik zou denk ik ook meer 'afsluiting' hebben als ik het gesprek aanga. Plus dat de verloskundige dan ook weet wat voor impact haar handelen op een bevallende vrouw heeft. Ik denk dat ze nu geen idee heeft.
Bedankt voor het inzicht
.Mijn bloeddruk is weer gemeten, maar deze was nu gewoon goed. Ook een ctg gehad, maar daar waren geen bijzonderheden te zien. Die avond hebben N en ik een beetje tv gekeken in het ziekenhuis en gefantaseerd wanneer Ilse zou komen. ‘s Nachts om 0.45 moest ik naar de wc, dacht ik. Maar toen ik uit bed opstond had ik het water langs mijn benen lopen. Mijn vliezen waren gebroken. Toch nog zelf iets begonnen. Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik kreeg wat last van mijn rug, maar als ik op mijn zij in bed lag, ging het eigenlijk wel.
Die ochtend kwam er een vk kijken of ik al inleidbaar zou zijn. Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Viel dat even mee.
Ik mocht gelijk naar een verloskamer. Daar werd ik aangesloten aan de wee opwekkers, en de ctg. Maar eerst mocht ik even douchen. De wee opwekkers werden steeds wat opgehoogd . Tegen 13 uur kreeg ik het lastig. Daarvoor kon ik de weeën nog wel wegpuffen en ondertussen een beetje op de laptop internetten. Toen de vk kwam kijken bleek dat ik 4 tot 5 cm had. Ik heb gevraagd om de pijnpomp, maar hier was het nog wat te vroeg voor. Ik mocht nog even los van de ctg en onder de douche. Dit hield ik maar kort vol. Ik kon de weeën niet opvangen onder de douche. Dus weer terug op bed en weer aangesloten op de ctg. Ik vond het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Gelukkig hielp N me erbij , ik keek hem aan en we puften ze samen weg. Als hij het niet samen met me deed wist ik niet meer hoe te puffen. Op een gegeven moment kwam de vk weer om te kijken hoever ik was. Ik bleek 7 tot 8 cm te hebben. Ik heb toen weer gevraagd om de pijnpomp. Deze mocht. Alleen moest er een nieuw infuus geprikt worden. De vk kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bijgeroepen van de ok. Deze man probeerde het 2 keer, maar gaf het ook op. Zijn baas werd erbij geroepen. Ik heb tijdens de weeën nog aan de beste man gevraagd wat zijn werk nou inhield. Ik zou nu het antwoord niet meer weten…
Hij kreeg het gelukkig voor elkaar. De held!! De pomp werd aangesloten en ik was blij. De vk had gezegd dat ik wel wat duizelig kon worden van de pomp, maar dat als het te erg werd hij uit werd gezet. Ik werd aardig duizelig, maar deed alsof het niet zo was. Als ik mijn ogen maar dicht hield dan ging het best. Ik wilde perse niet dat het uitgezet werd. N. hield in de gaten hoe het met de zuurstof in mijn bloed ging. Telkens als dat onder de 93% kwam vertelde hij me eens goed te ademen. Na een poosje werkte het niet meer als ik op het knopje drukte. N vertelde dat het niet werkte. Ik kon om de 2 minuten drukken, en ik had het op een gegeven moment om de 1 minuut 40 nodig. Ik kreeg ook andere weeën voor mijn gevoel. N moest voor mij op de bel drukken. Ik had nu iemand nodig. Toen de vk kwam en voelde, bleek dat ik volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm waren in een uur weg. De vk schrok van mijn arm, die blauw/zwart geworden was van de misgeprikte infusen. Ik vertelde dat ik onderzocht was op mijn stolling, maar daar niks uit gekomen was. Ze heeft het nagekeken in de computer.
Het persen ging voor geen meter. Ik kon het niet. Ik wilde ermee stoppen. Deed alsof ik geen persweeën had zodat ik niet hoefde te persen. De verpleegkundige vertelde dat ik dan best mocht stoppen. Ze wilde dan wel eerder naar huis gaan…. Ze heeft me een flinke trap onder mijn kont gegeven. Ik ben uit alle macht gaan persen. Kon 3 tot 4 keer persen op een wee. De tweede pers ging het beste. Voor mijn gevoel schoot het niks op. Tot ik in een spiegel keek en de haartjes van mijn meisje zag. Ze kreeg een hartslagdingetje op dr hoofdje geplakt. Hier kwam uit dat ze het moeilijk had tijdens mijn persen. Omdat de vk zich ook zorgen maakt over mijn bloeden besloten ze een knip te zetten. De verdoving hiervoor heb ik wel gevoeld, de daadwerkelijke knip niet. Ook wordt er een vacuümpomp gehaald. Deze blijkt niet te werken dus komt er een andere. Deze werkt ook al niet. Wat blijkt, het ligt aan het slangetje, en niet aan de pomp. De pomp wordt op het hoofdje gezet en ik moet weer persen. 2 persweeën later komt mijn meisje. Het is nu 18.37. Wat een raar gevoel zeg. Ze wordt op mijn buik gelegd en het eerste wat ik zie is dat ze het kinnetje van mijn familie heeft. Ze is zo mooi. Het is ons kindje. Ik ben helemaal moe, maar ook blij. Voor mijn gevoel komt de placenta gelijk hierna, maar volgens de verslagen duurde het 9 minuten. De verpleegkundige masseert mijn buik, en er wordt iets aangesloten op een infuus om de placenta te laten komen. Als die er is wordt uitgelegd hoe ons meisje erin gelegen heeft. Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.
Hoe kijk je op je bevalling terug?
Vooral de angst om je man en dochter niet meer terug te zien
Wat blijft het toch een heftige belevenis...
ik vind knap dat je het zo op papier heb kunnen zetten, hoop ook een soort van afsluiting voor je?
Hopelijk voel je je nu weer oke en genieten jullie van je mooie meisje
Hoe kijk je nu terug op je bevalling?
. Op ons gemakje wandelden we een beetje en mocht ik mezelf verwennen door wat lekker badspul te halen bij de Lush. Na wat boodschapjes gehaald te hebben besloten we naar huis te gaan. Eenmaal thuis zijn we samen in bad gegaan onder het mom van ''nu kan het nog'' Heel relaxed en van het één kwam het ander jullie weten vast wat ik bedoelDaarna eten gaan maken en onder de afwas begon ik ineens een vreemde rugpijn te krijgen. Na wat gespeur op internet dacht ik dus aan voorwerk in de vorm van rugweeen. De rest van de avond nogal last gehad, kon mezelf geen houding meer geven. Eenmaal s'avonds in bed ging het wel. Had mezelf voorgenomen om de volgende dag lekker uit te slapen en m'n huishouden te doen, maar wel rustig aan mocht ik nog last van m'n rug hebben.
Maandag 22 november. Ik werd wakker om half 12 van m'n wekker en besloot nog even te doezelen voor ik op zou staan. 5 voor 12 schrok ik wakker van een *knap* en nattigheid. Ik wist het meteen, m'n vliezen waren gebroken. I
k jumpte uit bed richting badkamer en trok daar m'n broek en onderbroek uit..zeiknat natuurlijk. Meteen belde ik
die op z'n werk was, die zou gelijk naar huis komen, maar moest nog zeker een uur rijden en daarna belde ik m'n moeder om te vragen wat ik nou moest doen. Die gaf het advies om de vk te bellen, wat ik vervolgens deed. Die zou zo snel mogelijk langskomen.Ik verloor zoveel vruchtwater dat ik besloot om handdoeken tussen m'n benen te dragen aangezien het kraamverband het niet hield. Rond 1 uur stond ineens m'n schoonmoeder voor de deur, die was gebeld door
zodat er in ieder geval iemand bij me was. M'n moeder was een kwartier later gearriveerd, want zij zou sowieso bij de bevalling zijn. Toen zij er eenmaal waren besloot ik nog even m'n gasfornuis schoon te maken, want die was vies. ( Waar je al niet aan denkt op zo'n moment)Om 14.00 kwam
thuis en alsof de kleine het wist, begonnen een kwartier later de weeen.Ik wist ze vrij makkelijk weg te puffen en heb nog een tijd in de woonkamer gezeten en vaak op de wc, op de één of andere manier leek ik op die manier het meest relaxed, want daar was ik alleen. Om half 4 was de vk er en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Om half 6 kwam ze weer, toen was het 4 cm. Toen ze daarna weg was, bleek er Chinees gehaald te zijn door m'n vader die er ook inmiddels was. Ik dacht, laat ik wat eten tussen de weeen door, heb ik toch wat op m'n maag. Na drie happen wist ik dat het niet verstandig was, en even later kwam het er net zo hard weer uit. Ik besloot even te gaan douchen, wat ik als erg prettig ervaarde, omdat het de pijn leek te onderdrukken.
was erbij en de arme ziel wist niet zo goed wat ik met me aanmoest. Ik was allang blij dat ie er was, en had zelfs een beetje medelijden met hem. Na die douche werden de weeen heftiger en pijnlijker en besloot ik weer onder de douche te gaan. Dit keer kon ik ze niet meer zo goed opvangen en wist mezelf geen houding meer te geven, alles deed pijn. Ik begon ook meer te kermen en besloot op bed te gaan liggen. Dat leek ook niet te helpen en wisselde liggen, staan en zitten af. was er al die tijd bij...Om half 8 zou de vk weer komen en even voor half 8 had ik ineens het gevoel te moeten poepen. Dat bleken dus al persweeen te zijn. Toen de vk er was, ben ik op bed gaan liggen en kwam m'n moeder erbij. Vanaf 19.40 mocht ik gaan persen, wat best moeilijk ging, ik hield mezelf nog in. De vk sprak me aan en toen m'n moeder zei dat ze al haartjes zag en ik moest opschieten omdat ik anders een knip kreeg, leek ik ineens oerkracht te krijgen.Dus na 4 persweeen en 2 flinke gillen van mij werd Julian om 20.01 geboren. Natuurlijk allemaal een traantje weggepinkt. Hij was meteen gaan huilen en mooi roze, al bleek ik wel uitgescheurd te zijn doordat ie met z'n handje naast z'n hoofdje eruit kwam. Dus terwijl ik bij lag te komen met Julian op m'n borst werd ik gehecht. Z'n Apgarscore was na 1 minuut 9 en na 5 min. 10.
Het is allemaal zo snel gegaan achteraf, dat ik me pas na 2 dagen besefte wat er nou precies gebeurd was. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, en het schijnt er één uit het boekje te zijn, zoals ze dat zeggen.
pff wat een emoties! De geboorte van jullie prachtige Ilse en het onzekere, de onmacht daarna.. Ben je inmiddels alweer aardig op de been? Shirley
wat een heerlijke bevalling, althans zo klinkt het En wat een heerlijk ventje!Heftig verhaal hoor!
Shirley, dat klinkt als een relaxte bevalling zeg!!
Shirley, klinkt als een droombevalling
. Allebei lekker genieten van jullie kleintjes!
Zelf heb ik ondertussen de moed kunnen opbrengen om het ziekenhuis te bellen en te vragen om een gesprek met de VK die mij toen getoucheerd had tijdens een wee.
Vanmorgen ben ik teruggebeld, bleek alleen dat de VK die dat heeft gedaan niet meer in dat ziekenhuis werkt. Ik had wel een andere hele lieve VK aan de telefoon (die mijn vliezen heeft doorgeprikt 's ochtends vroeg. Ze was dus wel even bij mijn bevalling, maar ze had nachtdienst en na het doorprikken ging ze meteen naar huis) die mij vertelde nog steeds soms contact te hebben met die andere VK. En nu gaat ze vragen of die mij ook nog even wil bellen. Ze ziet haar half december weer. Dus maar even afwachten.
KJ, wat eng zeg, die nasleep van je bevalling. Gelukkig maar dat je in het ziekenhuis was!
Ik hoop dat ze snel reageert, zal je vast en zeker de nodige afsluiting kunnen geven...
1 CM per uur, 8 uur in totaal Klinkt goed!KJ ik lees je verhaal u pas, wat een verhaal zeg
De bevalling zelf klinkt wel ok, maar die nasleep... Fee-Nix, dat is goed zeg, even napraten!
@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).
Lieverd, ik denk dat alleen praten met de VK voor jou niet voldoende is. Als het je nog zo enorm raakt is het misschien wel goed om ook een keer met de huisarts of een psycholoog te praten...quote:
@ flugeltje: ja ik hoop ook wel dat ze nog belt. Ik heb nu wel mijn verhaal gedaan bij die andere VK, maar dat is toch anders.
@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).
En verder in: Bevallingsverhalen deel 11
[ Bericht 5% gewijzigd door flugeltje op 02-12-2010 12:17:04 ]