Bevallingsverhalen deel 11

Tessie wat een verhaal! Is dit beter bevallen dan bij Graeme?

Tico, ik was al benieuwd of je op tijd was voor de ruggeprik. Klinkt als een goede bevalling!

Wow, wat een vlotte bevalling Tico! Fijn zeg!

Ik vond deze bevaling veel fijner dan die van Graeme ja. Heb het nu echt samen met mn Lief kunnen doen, en heb het allemaal echt bewustmeegemaakt, terwijl ik bij de bevalling van Graeme het idee heb dat ik de helft gemist heb. En ik kon nu gewoon na een paar uurtjes lekker douchen en naar huis, terwijl ik na de bevalling van Graeme pas 24 uur later weer op mijn benen kon blijven staan. En ik heb nu geen hechtingen, en dat is ook wel heeeeel erg fijn!

Nee, ik was bij lange na niet optijd.. Maar das niet raar als je ff een kind werpt binnen 3 uur.

Tessie, ik vind het ook heel fijn dat ik deze bevalling heel bewust heb kunnen meemaken en dat ik vrijwel meteen weel mobiel was om te douchen.. Niet continu flauwvallen enzo. Heerlijk.

EN, mn doos doet gewoon geen pijn meer. Bij Jen heb ik zo lang last gehouden, zowel van mn stuit als als mn doos. En nu kan ik gewoon normaal afvegen van onder, nog geen 14 dagen later! Dat voelt echt goed!

Tessie, mooi verhaal!

Tico, wat een heerlijke "relaxte" bevalling!! Daar zou ik ook voor tekenen! _{al mag ik niet klagen met mijn 4 uurtjes}

Wauw Tico, wat een mooie bevalling! Daar zou ik voor tekenen hoor!

En Tessie, wat fijn dat dit een zo veel betere ervaring was dan bij Graeme.

Ja ik vond het ook geweldig. Ook heel fijn omdat ik zo goed bij was dat ik ook echt steun kon vinden bij M. Dat voelde echt heel goed.

Mooi verhaal Tico, en wat snel ook.

Hey er staan weer reacties in het topic! Ik had het niet gezien. Nu heb ik wel erg veel bij te lezen! Ga ik binnenkort doen. Maar ik wilde in ieder geval even Moonah bedanken voor haar post . Het was ook ellendig. Gelukkig gaat het inmiddels wel goed met me. Dat wil zeggen, ik kan intens genieten van Jesper en voel me geestelijk weer helemaal goed. Helaas blijkt dat er lichamelijk toch iets minder leuks aan de hand is. Ik ben van de week voor de eerste keer bij de fysio geweest omdat mijn man en ik niet kunnen vrijen :s. De fysio heeft mijn verhaal aangehoord en denkt nu dus dat ik een trauma heb overgehouden aan het moment van mijn bevalling waarop de verloskundige tijdens een wee ging toucheren. Waardoor ik nu onbewust mijn bekkenbodemspier aanspan zodra er iets ook maar een poging tot 'binnendringen' doet. Heel fijn dus...

De andere verhalen ga ik binnenkort lezen en daar zal ik dan op reageren! Maar ik ben nu op vakantie . Dus heerlijk even genieten met mijn mannen.

Ik vind het gewoon jammer dat ik nooit meer hoef te bevallen. Het is zo iets bijzonders, zo iets moois...

hahaik kijk ook echt niet op tegen een volgde bevalling. zo apart had k wel verwacht eigenlijk...
ben benieuwd hoelang ik et de volgende keer over doe

k ga eerst maar s jongensnamen verzinnen..aangezien we de enige naam die we allebei leuk vonden al gebruikt hebben

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 21:10 schreef Ticootje het volgende:
Ik vind het gewoon jammer dat ik nooit meer hoef te bevallen. Het is zo iets bijzonders, zo iets moois...

Ja dit! Wij willen nog 1 kindje (als dat lukt) maar ik zou best nog wel een paar bevallingen willen doen. Zo bijzonder!

quote:

Op vrijdag 17 september 2010 20:41 schreef Fee-nix het volgende:
Ik ben van de week voor de eerste keer bij de fysio geweest omdat mijn man en ik niet kunnen vrijen :s. De fysio heeft mijn verhaal aangehoord en denkt nu dus dat ik een trauma heb overgehouden aan het moment van mijn bevalling waarop de verloskundige tijdens een wee ging toucheren. Waardoor ik nu onbewust mijn bekkenbodemspier aanspan zodra er iets ook maar een poging tot 'binnendringen' doet. Heel fijn dus...

Hm, rot. Eerst wilde ik per PM reageren, maar wellicht ook 'goed' als anderen het kunnen lezen (die met eenzelfde probleem kampen). Ik ben bij een bekkenbodemspecialist geweest en wij zijn samen bij een sexuoloog geweest. Ook vanwege een trauma. Eerst wilde mijn man niet, hopen dat het vanzelf zou overgaan, maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. Wellicht een idee voor jullie?
Fijn te lezen dat je je verder stukken beter voelt. Prettige vakantie!
_{Excuus dat ik over de andere zeer persoonlijke verhalen heenwals, ben er (nog) niet aan toe gekomen ze te lezen.}

quote:

Op zaterdag 18 september 2010 11:04 schreef Moonah het volgende:

[..]

Hm, rot. Eerst wilde ik per PM reageren, maar wellicht ook 'goed' als anderen het kunnen lezen (die met eenzelfde probleem kampen). Ik ben bij een bekkenbodemspecialist geweest en wij zijn samen bij een sexuoloog geweest. Ook vanwege een trauma. Eerst wilde mijn man niet, hopen dat het vanzelf zou overgaan, maar uiteindelijk zijn we toch gegaan. Wellicht een idee voor jullie?
Fijn te lezen dat je je verder stukken beter voelt. Prettige vakantie!
_{Excuus dat ik over de andere zeer persoonlijke verhalen heenwals, ben er (nog) niet aan toe gekomen ze te lezen.}

Ja aan die seksuoloog heb ik inderdaad zelf ook zitten denken... Waarschijnlijk wel een heel goed idee! Ik PM je hier ook nog wel even over. Maar ik denk inderdaad dat wij niet de enige twee zijn met dit probleem na een bevalling .

Ik ga in mijn vakantie denk ik niet meer inloggen (we gaan vrijdag naar huis), omdat het internet hier echt zo traag is dat ik er ontzettend chagrijnig van wordt! Dus ook mijn excuses dat ik andere verhalen negeer, maar ik maak het goed!

Vriendin van mij heeft ook goede ervaringen met een seksuologe na een nare bevalling.
Hoe langer je wacht om het op te lossen, des te groter wordt het probleem (omdat je gewoonweg steeds meer 'vervelende' ervaringen opdoet).
Ik hoop op een spoedig herstel

Moonah, hoe gaat het dan nu met jou? Beter? Of blijft het een moeilijk punt?

Tnx for asking. Tja, ach, wat zal ik zeggen... Af en toe even de tandjes op elkaar...

_{Oftewel, als ik vroeger zei Harderharder! zeg ik nu Zachtjes zachtjes!}

Nou, het moet er dan toch maar eens van komen dat ik mijn verhaal post. Ik weet niet of ik hem laat staan. Inmiddels is alles ook uitgesproken met gyn en assistent, geeft rust....

Vrijdag 6 augustus ruim 42 weken zwanger
Ik ben vroeg wakker, vandaag gaan we starten met inleiden van de bevalling. Om 08.00 uur ben ik binnen en mag ik eerst aan de CTG. Met Willem is alles in orde. Ik krijg een inwendig onderzoek en dan blijkt dat mijn baarmoedermond niet eens rijp is. Gel dus om de boel wat week te maken en hopelijk te zorgen voor ontsluiting. Na het inbrengen van de gel moet ik een tijd aan de ctg blijven liggen, daarna mag ik wandelen. We wandelen naar het koffiecafe en eten/drinken wat met z'n tweetjes. Ook doen we een rondje buiten, wat niet meer zo goed gaat met m'n gewaggel en omdat er toch wel wat is gaan rommelen. Het gerommel neemt echter ook weer af en als we rond twee uur weer gecontroleerd worden blijkt dat het weinig gedaan heeft, de boel is wel aan het veranderen, maar lang niet genoeg om iets in gang te zetten. Ik krijg een tweede ladig gel en wordt daarna naar de afdeling verwezen, als deze poging ook niets doet gaan we een dag later wel verder. Weer wandelen we een rondje door het ziekenhuis en eten we wat. Gelukkig is het mooi weer, we kunnen dus ook nog even lekker buiten zitten voor het ziekenhuis. Deze keer geeft de gel nog minder gerommel dan 's ochtends en tegen zes uur valt het helemaal stil...

Om 8 uur twitter ik nog dat het rustig is, maar daarna begint er dan toch iets te gebeuren. Nog vrij snel ook, want om 9 uur is het al best wel gemeen allemaal en rond 10 uur moet ik af en toe echt in m'n coconnetje duiken. Ik heb goeie hoop dat het nu snel zal gaan allemaal... Rond 11 uur komt de assistent voelen, de boel is aan het verstrijken. De weëen doen wel iets dus, maar veel te weinig in relatie tot de pijn die ik heb. Ik mag een prik om te slapen en Martijn moet naar huis. De prik blijkt pethidine te zijn en ik weiger, hier hebben Martijn en ik het over gehad. Ik krijg tot 1 uur 's nachts de tijd om te beslissen, ze raden me aan om 'm wél te nemen. Ik hou m'n weigering vol. Martijn vertrekt met tegenzin en ik blijf verdrietig achter omdat ik die weëen nu helemaal alleen op moet gaan vangen.

Zaterdag 7 augustus
Nadat Martijn is vertrokken zijn de weëen behoorlijk heftiger geworden, op m'n buik valt het allemaal wel mee, maar ik krijg de volle lading rug- en beenweëen. En die laatste zijn dus zwaar kut, ik probeer weg te kruipen, maar het lukt niet. Afsluiten werkt niet, elke nieuwe wee trekt me terug in het hier en nu en ik kan geen houding vinden waarin het te handelen is. Ik probeer alles om de boel op te vangen; rond het bed lopen, op bed hangen, onder de douche, zittend op de wc. Ik mis Martijn, we hebben samen haptonomie gedaan en ik heb hem nodig. Rond 2 uur trek ik het niet meer en loop ik naar de zusterspost en smeek bijna of Martijn terug mag komen. Ze vind het goed, dus ik ga bellen en een half uur later val ik snikkend in z'n armen... Rond 3 uur komt de gyn en eindelijk heeft het wat gedaan, ik ben volledig verstreken én ik heb nog 4cm ontsluiting ook. Ik maak een snelle rekensom en vraag of ik dan een ruggeprik mag. De vermoeid zorgt ervoor dat mijn grenzen steeds sneller bereikt worden. Ze gaan akkoord, maar ik moet eerst in de verloskamer aan de CTG. Omdat het heel druk is zijn er echter geen verloskamers vrij, ik moet dus wachten...

Tegen 6 uur worden we dan eindelijk de verloskamer ingereden en na het breken van m'n vliezen bij het aanbrengen van de electrode op het hoofdje van Willem en een goeie ctg krijg ik rond 7 uur dan eindelijk m'n ruggeprik. Die electrode levert ook wel wat spanning op, de hartslag is in eerste instantie laag, erg laag en loopt ook nog eens regelmatig terug. Na een controle blijkt dat ze niet Willem's maar mijn hartslag te pakken hebben. Ik vind dit stressvol, want die hartslag liep ook zo terug, ben ik in gevaar? Ik ben echter te high om vragen te stellen en er is niemand die eraan denkt om ons te vertellen wat er nu eigenlijk aan de hand was. Er zijn zoveel vrouwen aan het bevallen dat ze het niet bij kunnen houden...

Ik weet niet wat ik verwacht had van de ruggeprik, maar dat ik alles nog gewoon zou voelen vond ik wel verbazingwekkend. Gelukkig nam het wel genoeg van de scherpte weg om even weg te doezelen en dat doe ik dan ook een uurtje of 2. Als ze rond 9 uur komen voelen blijk ik echter pas 7/8 cm ontsluiting te hebben. Niet genoeg naar hun zin en ik krijg er wee-opwekkers bij. Vanaf dat moment heeft de ruggeprik weinig zin meer, de pijn knalt er doorheen en hoe!! Ik ben compleet high van mijn eigen hormonen en weet niet meer waar ik het moet zoeken. Nog steeds is m'n buik wel te handelen, maar trek ik de pijn in rug en benen niet. Bovendien ben ik moe, zo ontzettend allesoverheersend moe.... Tussendoor is het nog steeds heel erg druk in het ziekenhuis en worden we vaak en lang alleen gelaten. Zelfs na het drukken op de bel kan het wel een kwartier duren voor er iemand komt kijken, we voelen ons alleen, erg alleen. De ontsluiting schiet niet op, de pijn is ondraaglijk, maar m'n weëen doen zo weinig... Rond 12 uur begin ik voorzichtig wat mee te duwen als ik een wee voel, dat verzacht enigzins en rond half 1 begin ik de drang tot persen te krijgen. Martijn drukt op het knopje en rond enen is er iemand om te voelen hoe het ermee staat, ik blijk nog een klein randje te hebben en ik mag even op m'n zij liggen omdat het randje dan sneller weg zou gaan. Om 1 uur heb ik flinke persdrang en duw ik stiekem wat harder mee tijdens het wegpuffen, Martijn drukt op het knopje, de verpleegkundige zegt dat de gyn zo komt en vertrekt zelf ook weer... Ik trek dit niet, waarom gaat ze weer weg? Ik moet persen verdomme!!

Om kwart over 1 drukt Martijn weer op het knopje, ik kan het niet meer inhouden, moet persen... Als er 10 minuten later nóg niemand komt rent Martijn de gang op en trekt iemand naar binnen, eindelijk hebben ze door dat het toch wel serieus is en binnen notime staat de kamer vol en mag ik ein-de-lijk gaan persen. Het is half 2 als ik m'n eerste perswee heb en vervolgens blijft het maar duren, ik voel de wee door me heen golven en word automatisch in de pershouding gedrukt waarna ik uit alle macht probeer om Willem eruit te krijgen. Het lukt niet... Ik ben te moe, te uitgeput om voldoende kracht erachter te kunnen zetten. In de verloskamer wordt het steeds drukker, blijkbaar ben ik echt in barensnood... Als tegen half 3 de chef de clinique binnenstapt worden er even flink wat stappen genomen, de wee-opwekkers worden flink opgeschroefd, de verpleegster vraagt voor de zekerheid nog 2 keer na of ze het toch echt wel goed begrepen heeft dat ze zó hoog moeten... Ik heb het inmiddels helemaal gehad en smeek of ze Willem eruit willen trekken, ik wil niet meer, hoef geen kind, ik ga wel naar huis... ( ) De wee-opwekkers zorgen ervoor dat de ene perswee overloopt in de andere, maar Willem komt er niet uit. Z'n haartjes zijn zichtbaar en elke keer als Martijn die weer ziet verschijnen begint ie me luidkeels aan te moedigen, kom op 'persen' puf puf puf...

Uiteindelijk tegen 3 uur besluiten ze om toch maar een knip te zetten, eerst een verdoving die ze er tijdens een perswee injassen. Ik merk er niets van en Martijn breekt. Pas als hij ziet dat zo'n enorme spuit in m'n doosch gezet kan worden zonder dat ik de prik voel beseft hij de kracht en pijnlijkheid van de weëen... Een wee later zetten ze de knip en nog een wee later, het is dan 15.02 komt Willem ter wereld. Ze leggen hem op m'n buik en ik kan alleen maar denken aan het feit dat ik nu eindelijk mag slapen.... Ik ben nog haske high van alle pijnhormonen in me en lijk wel apathisch. Ik mag slapen, ik mag slapen..... Maar eerst nog de hechtingen Ik krijg extra verdoving omdat die uitgewerkt bleek te zijn en ze maar bezig blééf daar beneden. Een poosje later begint het besef pas te komen, Willem is er!!

Ik was niet meteen bij de geboorte moeder, het houden van was er niet, geen herkenning... Het is langzaam gegroeid, wennen aan elkaar en de situatie. Inmiddels kan ik mezelf een leven zonder Willem niet meer voorstellen

_{Tijdens een gesprek met de assistent en de chef de clinique bleek dat Martijn en ik zo goed bezig waren dat ze niet het idee hadden dat we hulp nodig hadden. Het was zo ontzettend druk die dag dat helaas de stellen die het meest signalen afgeven dan vaak de 'voorrang' krijgen. Ze waren erg blij met onze feedback en beseften erdoor dat ze ook bij drukte uitleg moeten blijven geven en mensen niet het gevoel moeten krijgen dat ze in de steek gelaten worden. Meer praten dus met iedereen. Het was een fijn gesprek en ik heb er een goed gevoel aan overgehouden}

Zonder Martijn had ik het niet gered, hij was er de hele bevalling voor me. Een rots in de branding, wat het verplegend personeel opmerkte klopte ook. We zijn een perfect team samen... Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...

[ Bericht 2% gewijzigd door flugeltje op 30-10-2010 16:56:39 ]

Pfoe flugel, wat een heftige bevalling! En wat belachelijk dat Martijn toch gewoon naar huis moest terwijl je al weeen had.

Het naar huis sturen van Martijn waren ze in het nagesprek ook niet echt over te spreken... Als weëen eenmaal gestart zijn mag een partner gewoon blijven. Gaan ze dus ook iets mee doen voor de toekomst.

wel goed dat er zo naar jullie geluisterd is, ik hoop dat ze er echt iets mee gaan doen voor de toekomst. Lijkt me fijn dat jullie je gehoord voelen.

Oh Flugel, ik moet een beetje huilen van je verhaal... Vooral dat stuk waarin je schrijft "ik kan niet meer, ik hoef geen kind, ik wil naar huis" voelt zó herkenbaar...
Wat rot dat jullie zo veel alleen zijn gelaten, en in het ongewisse. En dat je zelfs een poos zonder Martijn moest zijn. Heftig hoor.... Erg fijn dat alles goed is uitgepraat, maar toch... Ik vind het eigenlijk wel shockerend dat er zo vaak en zo 'makkelijk' wordt omgegaan met bevallingen in het zkh.
_{Geen verwijt aan personeel an sich, want die werken zich wrs uit de naad, maar aan het systeem.}

quote:

Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...

Zo mooi verwoord!

Jee, Flugel, wat een verhaal.. Ik ben er een beetje sprakeloos van zelfs. Gelukkig heeft deze ervaring jullie je, je mooie Willem opgeleverd, maar poe wat een (fysieke) strijd heb je ervoor geleverd.

En wat fijn dat Martijn je zo goed steunde, een rotsvaste steunpilaar als ik het zo lees. Wat mooi!

Gelukkig dat het ziekenhuis goed omgaat met de feedback en er ook echt wat mee gaat doen!

quote:

Op zaterdag 30 oktober 2010 19:01 schreef Moonah het volgende:
Oh Flugel, ik moet een beetje huilen van je verhaal... Vooral dat stuk waarin je schrijft "ik kan niet meer, ik hoef geen kind, ik wil naar huis" voelt zó herkenbaar...
Wat rot dat jullie zo veel alleen zijn gelaten, en in het ongewisse. En dat je zelfs een poos zonder Martijn moest zijn. Heftig hoor.... Erg fijn dat alles goed is uitgepraat, maar toch... Ik vind het eigenlijk wel shockerend dat er zo vaak en zo 'makkelijk' wordt omgegaan met bevallingen in het zkh.
_{Geen verwijt aan personeel an sich, want die werken zich wrs uit de naad, maar aan het systeem.}

Zo voelde het ook, ik wilde gewoon echt naar huis. Dan maar geen kind, dit had ik er niet voor over... Achteraf zou ik Willem natuurlijk niet meer willen missen, maar vooraf weet je toch niet waar je het voor doet...

Ze hadden werkelijk geen idee van onze gevoelens over de bevalling weet je dat. Ze gaven heel eerlijk toe dat het voor hen een 'gewone' bevalling was en zagen het ook als hun makke dat ze onze signalen helemaal niet opgepikt hebben. Het naar huis sturen van Martijn werd door hen ook echt als zeer kwalijk ervaren, is toen door de verpleging op de 'gewone' afdeling gedaan, maar had natuurlijk niet mogen gebeuren. Met ingang van volgend jaar hebben ze ook kraamsuites hier en dan mag de man altijd blijven. Ze waren overigens ook heel erg blij met de feedback van Martijn dat hij als bijna-papa z'n stinkende best deed, maar geen flauw idee waar hij mee bezig was en hij na al die uren en uren ondersteunen van mij een beetje eigen steun toch ook wel heel erg fijn had gevonden. Normaliter is het 1 op 1 verpleging en blijft de verpleegster ook gewoon erbij zitten, praatje maken etc etc. Nu was het gewoon te druk daarvoor en ze gaan op zoek naar een oplossing voor dat soort momenten. (personeel van de afdeling oproepen desnoods)

Onze boodschap was min of meer dat zelfs een goed team af en toe wel eens een coach of coaching kan gebruiken en dat begrepen ze heel goed.

Overigens had ik dan weer wel 'mazzel' dat het de chef de clinique was die dienst had tijdens mijn bevalling, daardoor zat zij ook bij het nagesprek en we merkten echt dat ze alles serieus nam en hebben er vertrouwen in dat ze er iets mee gaat doen.

Flugel wat een heftige bevalling! Kan me voorstellen dat je een tijdje nodig had om dit te verwerken!

Flugel, heftig zeg! Wel heel mooi opgeschreven.
Ik schreef destijds al dat ik een beetje met je meeleefde omdat ik hetzelfde uitgangspunt had (42 weken, niks geen ontsluiting of wat dan ook, man moest naar huis en ik moest blijven) maar wat rot dat je door de drukte zo alleen gelaten werd _{bij mij werden er mensen van een andere afdeling bijgeroepen om mij bij te staan, ben toen ik echt bezig was niet meer alleen gelaten en dat zou ook echt niet moeten kunnen zeg}

Oe Flugel, pff. Alleen gelaten worden is zo heftig, ik word nog kwaad als ik er aan denk. Wel fijn dat je het goed hebt kunnen uitspreken en dat ze iets gaan doen met jullie opmerkingen.

Flugel, wat heb je het allemaal prachtig verwoord! Maar wat een zware bevalling zeg. Vooral dat alleen laten... goed van je dat je ging vragen of hij niet terug mocht komen, want het was echt belachelijk!

Fijn dat ze in het nagesprek wel echt naar je geluisterd hebben. Ik zit er zelf ook over te denken om nog eens in gesprek te gaan met de verloskundige die mijn bevalling deed. En na jouw verhaal neig ik er nog meer toe.

Ik zou het gesprek zéker aangaan Fee-nix, ik heb er echt een fijn gevoel aan over gehouden. Het hielp me om de boel af te kunnen sluiten. Volgens de gyn is het ook goed dat ik het gesprek aanging, het schijnt dat veel vrouwen pas bij een volgende zwangerschap angsten en verdrietige gevoelens terugkrijgen en dat wil je natuurlijk niet hebben.

flugel! jeetje wat heftig voor jullie!
wel ontzettend mooi omschreven dat wel en wel heel fijn dat jullie bij het nagesprek serieus zijn genomen en naar jullie is geluisterd
gelukkig kon je martijn terug vragen zo te lezen heeft hij je heel veel steun kunnen geven

Wat goed dat je je hele verhaal hebt geschreven Flugel en super dat ze er ook echt wat mee gaan doen; zonder zulke feedback weten ze waarschijnlijk niet dat ze het niet goed gaan. Maar het lijkt me voor jou zeker niet het makkelijkste verhaal om neer te zetten.
Je hebt nu een superleuk mannetje ervoor terug!

Oh jemig fluugs, wat heftig

Oh Flugel, ik moet bijna janken om je intense verhaal! Pfff, wat een heftigheid meis en wat heb je het goed weten te verwoorden.

En je laatste zin "Daar in die verloskamer werd niet alleen Willem, maar ook een nieuwe dimensie van 'ons' geboren...", daar moest ik echt even heel erg een brok in mijn keel wegslikken.

Inderdaad, Flugel, ik zou niet willen dat het bij een eventuele volgende zwangerschap/bevalling pas weer naar boven komt!

Ik zou denk ik ook meer 'afsluiting' hebben als ik het gesprek aanga. Plus dat de verloskundige dan ook weet wat voor impact haar handelen op een bevallende vrouw heeft. Ik denk dat ze nu geen idee heeft.

Bedankt voor het inzicht .

Vrijdag de 22ste had ik controle in het ziekenhuis. Toen ik daar was bleek mijn bloeddruk weer te hoog. De vk van het ziekenhuis had het erover om de komende dagen ergens in te leiden, maar ze moest nog wel even overleggen met de gynaecoloog. Toen ze die aan de lijn had bleek dat hij direct wilde opnemen, beginnen met medicatie en zaterdag te kijken of ik in te leiden bleek. Als dat nog niet zo was zou er begonnen worden met primen. Dit was voor ons wel even een schrik. Zo snel hadden we het niet verwacht. Gelukkig lag de tas achterin de auto. Wel heb ik N even naar huis laten gaan om nog wat spullen te halen. Ik had immers een bevaltas gepakt, en geen tas om te blijven in het ziekenhuis.
Mijn bloeddruk is weer gemeten, maar deze was nu gewoon goed. Ook een ctg gehad, maar daar waren geen bijzonderheden te zien. Die avond hebben N en ik een beetje tv gekeken in het ziekenhuis en gefantaseerd wanneer Ilse zou komen. ‘s Nachts om 0.45 moest ik naar de wc, dacht ik. Maar toen ik uit bed opstond had ik het water langs mijn benen lopen. Mijn vliezen waren gebroken. Toch nog zelf iets begonnen. Die nacht geen oog dicht gedaan. Ik kreeg wat last van mijn rug, maar als ik op mijn zij in bed lag, ging het eigenlijk wel.
Die ochtend kwam er een vk kijken of ik al inleidbaar zou zijn. Ik bleek al 2 cm ontsluiting te hebben. Viel dat even mee.
Ik mocht gelijk naar een verloskamer. Daar werd ik aangesloten aan de wee opwekkers, en de ctg. Maar eerst mocht ik even douchen. De wee opwekkers werden steeds wat opgehoogd . Tegen 13 uur kreeg ik het lastig. Daarvoor kon ik de weeën nog wel wegpuffen en ondertussen een beetje op de laptop internetten. Toen de vk kwam kijken bleek dat ik 4 tot 5 cm had. Ik heb gevraagd om de pijnpomp, maar hier was het nog wat te vroeg voor. Ik mocht nog even los van de ctg en onder de douche. Dit hield ik maar kort vol. Ik kon de weeën niet opvangen onder de douche. Dus weer terug op bed en weer aangesloten op de ctg. Ik vond het steeds moeilijker om de weeën op te vangen. Gelukkig hielp N me erbij , ik keek hem aan en we puften ze samen weg. Als hij het niet samen met me deed wist ik niet meer hoe te puffen. Op een gegeven moment kwam de vk weer om te kijken hoever ik was. Ik bleek 7 tot 8 cm te hebben. Ik heb toen weer gevraagd om de pijnpomp. Deze mocht. Alleen moest er een nieuw infuus geprikt worden. De vk kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bijgeroepen van de ok. Deze man probeerde het 2 keer, maar gaf het ook op. Zijn baas werd erbij geroepen. Ik heb tijdens de weeën nog aan de beste man gevraagd wat zijn werk nou inhield. Ik zou nu het antwoord niet meer weten…
Hij kreeg het gelukkig voor elkaar. De held!! De pomp werd aangesloten en ik was blij. De vk had gezegd dat ik wel wat duizelig kon worden van de pomp, maar dat als het te erg werd hij uit werd gezet. Ik werd aardig duizelig, maar deed alsof het niet zo was. Als ik mijn ogen maar dicht hield dan ging het best. Ik wilde perse niet dat het uitgezet werd. N. hield in de gaten hoe het met de zuurstof in mijn bloed ging. Telkens als dat onder de 93% kwam vertelde hij me eens goed te ademen. Na een poosje werkte het niet meer als ik op het knopje drukte. N vertelde dat het niet werkte. Ik kon om de 2 minuten drukken, en ik had het op een gegeven moment om de 1 minuut 40 nodig. Ik kreeg ook andere weeën voor mijn gevoel. N moest voor mij op de bel drukken. Ik had nu iemand nodig. Toen de vk kwam en voelde, bleek dat ik volledige ontsluiting had. De laatste 2 cm waren in een uur weg. De vk schrok van mijn arm, die blauw/zwart geworden was van de misgeprikte infusen. Ik vertelde dat ik onderzocht was op mijn stolling, maar daar niks uit gekomen was. Ze heeft het nagekeken in de computer.
Het persen ging voor geen meter. Ik kon het niet. Ik wilde ermee stoppen. Deed alsof ik geen persweeën had zodat ik niet hoefde te persen. De verpleegkundige vertelde dat ik dan best mocht stoppen. Ze wilde dan wel eerder naar huis gaan…. Ze heeft me een flinke trap onder mijn kont gegeven. Ik ben uit alle macht gaan persen. Kon 3 tot 4 keer persen op een wee. De tweede pers ging het beste. Voor mijn gevoel schoot het niks op. Tot ik in een spiegel keek en de haartjes van mijn meisje zag. Ze kreeg een hartslagdingetje op dr hoofdje geplakt. Hier kwam uit dat ze het moeilijk had tijdens mijn persen. Omdat de vk zich ook zorgen maakt over mijn bloeden besloten ze een knip te zetten. De verdoving hiervoor heb ik wel gevoeld, de daadwerkelijke knip niet. Ook wordt er een vacuümpomp gehaald. Deze blijkt niet te werken dus komt er een andere. Deze werkt ook al niet. Wat blijkt, het ligt aan het slangetje, en niet aan de pomp. De pomp wordt op het hoofdje gezet en ik moet weer persen. 2 persweeën later komt mijn meisje. Het is nu 18.37. Wat een raar gevoel zeg. Ze wordt op mijn buik gelegd en het eerste wat ik zie is dat ze het kinnetje van mijn familie heeft. Ze is zo mooi. Het is ons kindje. Ik ben helemaal moe, maar ook blij. Voor mijn gevoel komt de placenta gelijk hierna, maar volgens de verslagen duurde het 9 minuten. De verpleegkundige masseert mijn buik, en er wordt iets aangesloten op een infuus om de placenta te laten komen. Als die er is wordt uitgelegd hoe ons meisje erin gelegen heeft. Als de vk me wil hechten blijkt dat ik erg veel bloed verlies. Er wordt een aantal keer op de alarmknop gedrukt en staat voor mijn gevoel binnen no-time de kamer vol met mensen. Volgens N zijn het er een stuk of 5/6. Ik word plat gelegd , ons meisje wordt bij mijn man op de arm gelegd (ze plast gelijk maar even over hem heen ) en ik krijg een zuurstof kapje voor. De arts-assistent kijkt met een eendebek waar het bloed vandaan komt. De knip, mijn baarmoedermond, of mijn baarmoeder. Ze zien het niet en er wordt besloten dat ik naar de ok moet. Ik mag mijn man en meisje nog een kus geven en weg ben ik.
Ik vraag in de lift of ze alsjeblieft goed voor mijn man en kind willen zorgen. Ik ben bang ze niet meer te zien. Ik zie zo voor me dat mijn meisje zonder mij opgroeit. Op de ok is het heel erg koud. Ik beef als een rietje. Ik ben blij als ik onder narcose ga, dan heb ik het niet meer zo koud.
Als ik om 20.45 bij kom heb ik het nog steeds zo koud. Ik krijg 2 warmte dekens en een dekbed. Ik vraag gelijk naar mijn meisje. Ongeveer een kwartiertje later komt mijn man met mijn meisje. Ik ben erg blij ze te zien. Ik ben alleen nogal van de wereld. Onze Ilse wordt op mijn borst gelegd. N heeft de tijd van mijn operatie met Ilse op de verloskamer gezeten. Toen deze weer nodig was is hij naar een kraamkamer gebracht. Daar lag een vrouw met haar kindje en kraamvisite, en N zat daar met kind, en zonder vrouw. Zonder te weten wat er met mij aan de hand was.
Gelukkig mocht N deze nacht bij mij slapen. Ik dacht dat ik amper een oog dicht zou kunnen doen, maar tussen de pogingen tot voeden door heb ik als een blok geslapen. De gynaecoloog die me geopereerd heeft komt zondagochtend bij me langs. Hij verteld me dat ik 2.5 liter bloed verloren heb en dat ik 4 zakken bloed gekregen heb. Hoe het komt is nog niet duidelijk. Het heeft waarschijnlijk te maken met mijn stolling. Hij verteld me dat ik nog niet eens mag denken om ooit nog thuis te bevallen. Dit had ook heel anders af kunnen lopen.

Oh ik krijg de rillingen van je verhaal! Wat ben je veel bloed verloren! Hoe voel je je?
Hoe kijk je op je bevalling terug?

Pfoei KaatjeJannie, wat heftig....

Vooral de angst om je man en dochter niet meer terug te zien

Wat blijft het toch een heftige belevenis...

KJ ik wist nog dat het heftig was, nu ik het zo weer terug lees krijg ik ook weer de bibbers voor je

ik vind knap dat je het zo op papier heb kunnen zetten, hoop ook een soort van afsluiting voor je?

Hopelijk voel je je nu weer oke en genieten jullie van je mooie meisje

Pfoeh KJ wat heftig, brrrr

Jeetje kaatje, wat een heftig verhaal, ik krijg er tranen van in mijn ogen!
Hoe kijk je nu terug op je bevalling?

Jeetje KJ....heftig verhaal zeg! Gelukkig is het toch nog goedgekomen.

Afgelopen zondag 21 november. Lekker even naar de stad geweest met vriendlief . Op ons gemakje wandelden we een beetje en mocht ik mezelf verwennen door wat lekker badspul te halen bij de Lush. Na wat boodschapjes gehaald te hebben besloten we naar huis te gaan. Eenmaal thuis zijn we samen in bad gegaan onder het mom van ''nu kan het nog'' Heel relaxed en van het één kwam het ander _{jullie weten vast wat ik bedoel}
Daarna eten gaan maken en onder de afwas begon ik ineens een vreemde rugpijn te krijgen. Na wat gespeur op internet dacht ik dus aan voorwerk in de vorm van rugweeen. De rest van de avond nogal last gehad, kon mezelf geen houding meer geven. Eenmaal s'avonds in bed ging het wel. Had mezelf voorgenomen om de volgende dag lekker uit te slapen en m'n huishouden te doen, maar wel rustig aan mocht ik nog last van m'n rug hebben.
Maandag 22 november. Ik werd wakker om half 12 van m'n wekker en besloot nog even te doezelen voor ik op zou staan. 5 voor 12 schrok ik wakker van een *knap* en nattigheid. Ik wist het meteen, m'n vliezen waren gebroken. I
k jumpte uit bed richting badkamer en trok daar m'n broek en onderbroek uit..zeiknat natuurlijk. Meteen belde ik die op z'n werk was, die zou gelijk naar huis komen, maar moest nog zeker een uur rijden en daarna belde ik m'n moeder om te vragen wat ik nou moest doen. Die gaf het advies om de vk te bellen, wat ik vervolgens deed. Die zou zo snel mogelijk langskomen.
Ik verloor zoveel vruchtwater dat ik besloot om handdoeken tussen m'n benen te dragen aangezien het kraamverband het niet hield. Rond 1 uur stond ineens m'n schoonmoeder voor de deur, die was gebeld door zodat er in ieder geval iemand bij me was. M'n moeder was een kwartier later gearriveerd, want zij zou sowieso bij de bevalling zijn. Toen zij er eenmaal waren besloot ik nog even m'n gasfornuis schoon te maken, want die was vies. ( Waar je al niet aan denkt op zo'n moment)
Om 14.00 kwam thuis en alsof de kleine het wist, begonnen een kwartier later de weeen.
Ik wist ze vrij makkelijk weg te puffen en heb nog een tijd in de woonkamer gezeten en vaak op de wc, op de één of andere manier leek ik op die manier het meest relaxed, want daar was ik alleen. Om half 4 was de vk er en bleek ik 2 cm ontsluiting te hebben. Om half 6 kwam ze weer, toen was het 4 cm. Toen ze daarna weg was, bleek er Chinees gehaald te zijn door m'n vader die er ook inmiddels was. Ik dacht, laat ik wat eten tussen de weeen door, heb ik toch wat op m'n maag. Na drie happen wist ik dat het niet verstandig was, en even later kwam het er net zo hard weer uit. Ik besloot even te gaan douchen, wat ik als erg prettig ervaarde, omdat het de pijn leek te onderdrukken. was erbij en de arme ziel wist niet zo goed wat ik met me aanmoest. Ik was allang blij dat ie er was, en had zelfs een beetje medelijden met hem. Na die douche werden de weeen heftiger en pijnlijker en besloot ik weer onder de douche te gaan. Dit keer kon ik ze niet meer zo goed opvangen en wist mezelf geen houding meer te geven, alles deed pijn. Ik begon ook meer te kermen en besloot op bed te gaan liggen. Dat leek ook niet te helpen en wisselde liggen, staan en zitten af. was er al die tijd bij...
Om half 8 zou de vk weer komen en even voor half 8 had ik ineens het gevoel te moeten poepen. Dat bleken dus al persweeen te zijn. Toen de vk er was, ben ik op bed gaan liggen en kwam m'n moeder erbij. Vanaf 19.40 mocht ik gaan persen, wat best moeilijk ging, ik hield mezelf nog in. De vk sprak me aan en toen m'n moeder zei dat ze al haartjes zag en ik moest opschieten omdat ik anders een knip kreeg, leek ik ineens oerkracht te krijgen.Dus na 4 persweeen en 2 flinke gillen van mij werd Julian om 20.01 geboren. Natuurlijk allemaal een traantje weggepinkt. Hij was meteen gaan huilen en mooi roze, al bleek ik wel uitgescheurd te zijn doordat ie met z'n handje naast z'n hoofdje eruit kwam. Dus terwijl ik bij lag te komen met Julian op m'n borst werd ik gehecht. Z'n Apgarscore was na 1 minuut 9 en na 5 min. 10.
Het is allemaal zo snel gegaan achteraf, dat ik me pas na 2 dagen besefte wat er nou precies gebeurd was. Achteraf kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling, en het schijnt er één uit het boekje te zijn, zoals ze dat zeggen.

Kaatje wat een verhaal. Dat stuk van dat je man op de zaal was met zn dochter en niet eens wist hoe t met jou ging...pff wat moet dat vreselijk geweest zijn voor m!
Heftig verhaal hoor!

Shirley, dat klinkt als een relaxte bevalling zeg!!

Shirley, dat ziet eruit alsof je een fijne bevalling hebt gehad! Prostadingesen helpt dus toch

kaatjejannie, wat een vreselijke nasleep van je bevalling zeg. Gelukkig is alles goed gekomen!

Shirley, klinkt als een droombevalling .

Allebei lekker genieten van jullie kleintjes!

Zelf heb ik ondertussen de moed kunnen opbrengen om het ziekenhuis te bellen en te vragen om een gesprek met de VK die mij toen getoucheerd had tijdens een wee.

Vanmorgen ben ik teruggebeld, bleek alleen dat de VK die dat heeft gedaan niet meer in dat ziekenhuis werkt. Ik had wel een andere hele lieve VK aan de telefoon (die mijn vliezen heeft doorgeprikt 's ochtends vroeg. Ze was dus wel even bij mijn bevalling, maar ze had nachtdienst en na het doorprikken ging ze meteen naar huis) die mij vertelde nog steeds soms contact te hebben met die andere VK. En nu gaat ze vragen of die mij ook nog even wil bellen. Ze ziet haar half december weer. Dus maar even afwachten.

Shirley, klinkt idd als een prima bevalling!

KJ, wat eng zeg, die nasleep van je bevalling. Gelukkig maar dat je in het ziekenhuis was!

Goedzo Fee-nix,

Ik hoop dat ze snel reageert, zal je vast en zeker de nodige afsluiting kunnen geven...

Shirley, wat een boekje bevalling inderdaad 1 CM per uur, 8 uur in totaal Klinkt goed!

KJ ik lees je verhaal u pas, wat een verhaal zeg De bevalling zelf klinkt wel ok, maar die nasleep...

Shirley, ik las je verhaal en het doet me echt denken aan mn eigen bevalling. Goed bevallen?

Fee-Nix, dat is goed zeg, even napraten!

@ flugeltje: ja ik hoop ook wel dat ze nog belt. Ik heb nu wel mijn verhaal gedaan bij die andere VK, maar dat is toch anders.

@ pessie: ja, zeker goed! Ik heb er lang over getwijfeld of ik het zou doen, maar ik denk wel dat het beter is voor mijn verwerking. Ik bedoel: mijn zoontje is al zeven maanden en ik kan er nog steeds niet goed over praten (niet zonder te huilen in ieder geval).