OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Tranen hier ook, van ontroering door het hele verhaal, maar ook van het lachen om dit stukje. Ik heb een veel te levendige verbeelding voor dit soort dingenquote:Op donderdag 8 juli 2010 11:17 schreef CrazyPrincess het volgende:
... en de rest van m’n buik is opgevuld met een soort megatampon. Als deze er later die dag wordt uitgehaald lijkt het wel een truc van een goochelaar met zo’n lint met vlaggetjes. Er lijkt geen eind aan te komen
Mama van Lars & Femke
Pfff CP heftig hoor! Lijkt me heel eng als je zoiets bedenkt!
fijn dat het nu allemaal weer beter gaat!
ik had de verhalen van oeke en Ssserpente ook nog niet gelezen
oeke wat heb je het mooi omschreven, gewoon echt zoals het was met alle gevoel erbij!
en Ssserpente wat stom dat de vk je zolang in het bad even laten doormodderen terwijl het eigenlijk voor jou niet ging (en dan nog zo'n vervelende nageschiedenis)
dames allemaal hulde hoor!
fijn dat het nu allemaal weer beter gaat!
ik had de verhalen van oeke en Ssserpente ook nog niet gelezen
oeke wat heb je het mooi omschreven, gewoon echt zoals het was met alle gevoel erbij!
en Ssserpente wat stom dat de vk je zolang in het bad even laten doormodderen terwijl het eigenlijk voor jou niet ging (en dan nog zo'n vervelende nageschiedenis)
dames allemaal hulde hoor!
Ik heb vanaf deel 9 alle verhalen gelezen en ineens durf ik geen kind meer.
(Ik heb trouwens nog nooit zoveel (bijna) moeten huilen op 1 dag
)
xoxo
Ik had alle verhalen gelezen en ik had steeds meer zin in de bevallingquote:Op vrijdag 9 juli 2010 10:26 schreef djenn het volgende:
Ik heb vanaf deel 9 alle verhalen gelezen en ineens durf ik geen kind meer.
(Ik heb trouwens nog nooit zoveel (bijna) moeten huilen op 1 dag
En ik wil best nog een paar keer!
de bevalling dan, kinderen wil ik maar 2
Poeh CP, wat leest dat als een onwijs heftig verhaal zeg. Hoe kijken jullie er inmiddels op terug en hoe denk je dat jullie in een volgende bevalling staan? Wat geweldig overigens dat de borstvoeding zo goed gaat!
overigens werd ik door mijn eigen post boven de jouwe even herinnerd dat ik m'n eigen verhaal nog zou plaatsen... komt eraan!
haha asy, dat heb ik ook: ik wil best nog eens bevallen, maar ja, je houdt er gelijk weer een kind aan over he
overigens werd ik door mijn eigen post boven de jouwe even herinnerd dat ik m'n eigen verhaal nog zou plaatsen... komt eraan!
haha asy, dat heb ik ook: ik wil best nog eens bevallen, maar ja, je houdt er gelijk weer een kind aan over he
nou ja, ik zou alleen daarom al best draagmoeder willen zijn
Alleen dan moet ik ook weer die zwangerschap en die verliep bij mij de 1e keer al niet zonder problemen
Alleen dan moet ik ook weer die zwangerschap en die verliep bij mij de 1e keer al niet zonder problemen
Zwangerschap sla ik voor het gemak ook maar even over. Tenzij ik 'm een keer zonder ischias mag doormaken, dan is het super!
Lijkt me echt verdraaid lastig om voor een baby/dreumes/peuter te moeten zorgen, terwijl ik zelf geen kant op kan
Lijkt me echt verdraaid lastig om voor een baby/dreumes/peuter te moeten zorgen, terwijl ik zelf geen kant op kan
oeke, ik zie nu je verhaal pas. Wat heb je het mooi geschreven 
Zo herkenbaar, zowel wat betreft de steun van je lief als het herkennen van je zoon
En nu...nu is hij al 1. Wat een rare tijd is dat, een jaar later.
Zo herkenbaar, zowel wat betreft de steun van je lief als het herkennen van je zoon En nu...nu is hij al 1. Wat een rare tijd is dat, een jaar later.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Van CP lees ik dadelijk maar Sserpente's verhaal heb ik inmiddels gelezen. Wat heb je dat mooi geschreven, Sserpente, ook echt zoals ik je heb leren 'kennen' door je posts: krachtdadig, niet zeuren, helder en duidelijk. En ook zo liefdevol. Wat jammer dat je te moe was voor de eerste kennismaking.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Daar gaan we...
Zondag 22 november
Ik heb wat menstruatie-achtige krampen die komen en gaan. Het lijkt in de loop van de dag wat meer zeer te gaan doen. We besluiten aan het einde van de middag even een rondje te gaan wandelen, misschien zet het wel zoden aan de dijk. Ik heb immers al zoveel binnen gezeten de laatste tijd met die bekkenklachten. Nú voel ik me goed, dus laten we het ervan nemen! We nemen de snackbar mee in het rondje en halen een gegrilde kip. Zodra we weer thuis zijn, begint het te regenen, te bliksemen en te stormen. De kip smaakt me erg goed. 's Avonds kijken we lekker naar de televisie en we gaan op tijd naar bed... voor het geval dát. Rond 23.00 uur liggen we erin en R leest nog wat in het borstvoedingsboek.
Maandag 23 november
Iets na enen word ik wakker van een venijnige pijn. Zou het? R was niet ver weg, want hij heeft gelijk door dat ik niet meer slaap. Na een minuut of vier komt er nog zo'n kramp. En dan weer, en weer, en weer. Ik vraag aan R hoe lang ze duren en hij antwoordt dat ik ongeveer een minuut bezig ben met zuchten. Nou, dat klinkt toch alsof het begonnen is! Ik lig op bed en ga gewoon in het ritme mee. We merken vanzelf wel waar we eindigen. R zorgt voor water en dextro binnen handbereik en kleedt zich aan. Ik heb zijn hand nodig bij iedere wee. Ik lig inmiddels op mijn zij aan de linkerkant van het bed, want volgens mij ligt de baby ook met haar rug links. De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van? Maar het leidt wel af, dus ik doe het toch maar. Ik voel me sterk genoeg om deze bevalling te doorstaan. Dit kan ik best wel!
R vraagt of hij de verloskundige moet bellen. Hoe laat is het dan? 05.00 uur. Nu al? Ik moet hard nadenken. Het gaat toch goed? De weeën komen nu zo'n drie uur om de 3-4 minuten, soms sneller. Ik heb geen persdrang, dus de baby valt er toch niet uit. En ik wil zó níet horen dat ik pas 2cm ontsluiting heb! Maar dan wil ik ineens wel heel erg graag weten hoe het eigenlijk met de baby gaat. Dat stukje kan ik dan net niet zelf beantwoorden. Dus ja, bel de verloskundige maar.
Als R de telefoon ophangt, vertelt hij dat hij minder goed nieuws heeft: C, de waarneemster, heeft dienst. Op dat moment zal het me een worst wezen al heeft Sinterklaas dienst, als ze maar komt vertellen dat het goed gaat met de baby.
Na ongeveer een half uur gaat de bel. Ik ben inmiddels weer heen en weer geweest om te plassen, dus ik sta naast het bed. C gaat op bed zitten en leest mijn papieren. R geeft haar ook het geboorteplan, wat ze gelijk goed doorneemt. Ze observeert ondertussen hoe ik de weeën opvang. Het gaat me iets te traag op deze manier: doe iets of ga weer naar huis toe! Om haar aan te sporen vraag ik of ze rechtshandig is en ik begin de kussens naar de andere kant van het bed te gooien. Ze snapt de hint en vraagt me wat ik verwacht. Ik kan alleen maar zeggen dat ik niet hoop dat ik 2cm heb. Als ze me toucheert, zegt ze dat het in ieder geval geen twee centimeter is. Ik antwoord dat ze ook niet moet zeggen dat het er drie zijn. C moet lachen en zegt dat ik vijf centimeter ontsluiting heb en ze vertelt de stand van het hoofdje. Ze voegt eraan toe dat het heel week voelt. Ik vraag of ze nog hoog zit en dat is nog wel het geval. De harttonen zijn goed. Ik moet weer plassen, dus ik vertrek naar de wc. Ondertussen hoor ik dat C's telefoon afgaat. R gaat met me mee, want ik krijg gegarandeerd weer een wee. Na het plassen is het inderdaad raak en ik hang met mijn volle gewicht aan Rs onderarmen om de pijn weg te blazen. Ik hoor C ondertussen een gesprek voeren met iemand met gebroken vliezen en geen weeën. R en ik verplaatsen ons weer naar de raamkant van het bed. C vraagt wanneer ze terug moet komen, het is nu 06.00 uur. Ik antwoord dat ik 10.00 uur wel best vind. C lacht een beetje en vraagt of ik dat zeker weet. Ik zeg dat ze het wel hoort als we haar eerder nodig hebben. Het is m'n eerste kind en die valt er toch niet zomaar uit. Nee, dat is ook weer zo. Ze gaat akkoord met 10.00 uur en ondertussen vang ik weer een wee op in Rs armen. Ik zeg zachtjes tegen hem dat we 10.00 uur niet gaan redden.
Als C weg is, ga ik weer op mijn linkerzij liggen. Ik lig me af te vragen hoe drukgevoel zal aanvoelen, ik kan me er echt niks bij voorstellen. En dan perst mijn lijf ineens tijdens een wee mee en maak ik een soort overgeefgeluid. Nu al? Het is 7.00 uur. Ik geloof het nog niet. Maar de volgende wee gebeurt het weer en ik kan er helemaal niks tegenin brengen. Na een aantal keren persdrang, dringt het besef door dat dit echt reflectoir is. Ik zeg tegen R dat hij C moet bellen dat ik persdrang heb. Terwijl hij aan de telefoon is, gaan mijn weeën door en het kan niet anders dan dat C dat ook gehoord heeft. R vertelt me dat ze nog even dubbel staat, maar er zo snel mogelijk aankomt. Geen probleem. Hij moest wel gelijk ook de kraamzorg bellen en doet dat dus ook. Ik zeg hem alvast emmers en vuilniszakken klaar te zetten en dat blijkt hij al te hebben gedaan. Dan kan hij wel water opzetten voor de kruiken.
...
C toucheert 8-9cm. Ze zegt dat ze beseft dat ik in mijn geboorteplan heb gezet dat ik niet wil dat de vliezen worden gebroken, maar dat ze dat nu toch wel een optie vindt. Ze vraagt mij het te overwegen. Ik antwoord dat ik het echt niet meer weet en C beslist daarop gelijk om het gewoon maar te doen. Gelukkig, want ik heb nu geen ruimte meer in mijn hoofd om verloskundige te zijn. Als ze de vliezen heeft gebroken, zegt ze niks. Ik vraag of het toch wel helder is? O ja, dat is het zeker! Pfff, zeg dat dan!
C gaat een beschuitje smeren en een kop thee zetten voor zichzelf.
Ik hang over de rechterhelft van het bed heen, trekkend aan Rs armen tijdens een wee. Iedere perswee voelt als zo'n oerkracht dat ik wel geluid móet maken. Ik verontschuldig me naar de buren toe, maar bedenk me dan dat ze gewoon pech hebben. Het is immers al een uur of half 9 op deze maandagochtend.
De kraamverzorgster komt ook binnen. Ze stelt zich voor, ik neem haar naam niet eens in me op. Geeft niet, ze draagt toch een naamplaatje. 'A' lees ik later.
C vraagt of ze nog eens zal toucheren. Ja graag, laten we nou maar eens echt aan de slag gaan. Om tien voor 9 heb ik volledige ontsluiting en start ik officieel met persen. Totaal tegen mijn eigen verwachting in: op m'n rug in bed, met m'n handen in mijn knieholtes. Ik kan gewoon geen kant meer op met dat stomme bekken, al zou ik het willen. R zit links van me op het bed, A staat rechts naast het bed en C zit aan het voeteneind.
Ik pers op iedere wee zo goed als ik kan. Drie keer op een wee. Hap lucht nemen, maak je rond, kin op de borst en persen naar onder. Hoe vaak ik dat wel niet tegen een ander heb gezegd en nu tegen mezelf. C zegt niks. Ik vraag af en toe of ze even wil luisteren naar de harttonen en beoordeel ze zelf mee. Ik pers vanuit m'n tenen, zo hard. Af en toe ben ik gewoon compleet de wereld kwijt, met zo'n kracht voel ik dit door mijn lijf. No way dat ze mij nog naar een ziekenhuis krijgen. Dit kan ik! Let maar op!
Ineens zegt C dat ze haartjes kan zien. Ik sla er niet zoveel acht op. Ik pers en pers en pers. En dan vraagt C of ik ook wil voelen. Voelen? Wat voelen? Nou, het hoofdje wat staat. Het hoofdje? Ben ik al zó ver? Ik voel... een warm, nat, gerimpeld en behaard koppie. Ik kijk: donkere haartjes. Oh mijn god, ik ben al zo ver!
...
Dit doet echt pijn. Dit brandt en schrijnt en eigenlijk dekt dat de lading totaal niet. Jemig, wat doet dit zeer. In mijn hoofd roep ik mezelf tot de orde en maan mezelf tot persen. Zo hard mogelijk -- harder nog -- hardst. En nog een keer op die wee. En ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar nog een derde keer lukt zelfs. Dit-hoofd-moet-er-uit! Niet persen is geen optie, ik moet door! En dan ineens wordt het hoofdje geboren en zegt C dat ik moet zuchten. Het lukt niet! Ik roep dat het niet gaat, mijn lijf blijft maar persen. R zegt me ook te zuchten en ik probeer... en plots lukt het toch. Ik zie dat C de navelstreng afwikkelt en daar is ze, met nog een lus navelstreng om haar lijf heen. Daar is ze! Een baby! Mijn baby! Onze baby! Ze wordt op m'n buik gelegd, er worden doeken overheen gelegd en ik omarm haar. Het is 09.27 uur, 37 minuten geperst. Ik krijg een kus van R. Emma is er!
Ik zeg dat ik voel dat ik vloei en krijg syntocinon ingespoten. De navelstreng is bijzonder lang en achteraf hoor ik dat Emma drie keer omwikkeld was; één keer om d'r nek en twee keer om d'r lijf.
Na het hechten ligt Emma naast me. Ik laat haar zelf aanhappen en ze drinkt een half uur lang.
Ik vind het jammer dat C zo weinig heeft gezegd tijdens de bevalling. Ik had geen flauw idee hoe ver ik was en schrok echt dat het hoofd al stond. Aan de andere kant ben ik wel blij met haar rust. Ze heeft op geen enkel moment staan hyperen of geroepen, ze was er gewoon. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb geflikt en trots op R dat hij het vertrouwen in mij en Emma had dat wij dit gewoon konden. Zonder R had ik dit niet gekund.
Zondag 22 november
Ik heb wat menstruatie-achtige krampen die komen en gaan. Het lijkt in de loop van de dag wat meer zeer te gaan doen. We besluiten aan het einde van de middag even een rondje te gaan wandelen, misschien zet het wel zoden aan de dijk. Ik heb immers al zoveel binnen gezeten de laatste tijd met die bekkenklachten. Nú voel ik me goed, dus laten we het ervan nemen! We nemen de snackbar mee in het rondje en halen een gegrilde kip. Zodra we weer thuis zijn, begint het te regenen, te bliksemen en te stormen. De kip smaakt me erg goed. 's Avonds kijken we lekker naar de televisie en we gaan op tijd naar bed... voor het geval dát. Rond 23.00 uur liggen we erin en R leest nog wat in het borstvoedingsboek.
Maandag 23 november
Iets na enen word ik wakker van een venijnige pijn. Zou het? R was niet ver weg, want hij heeft gelijk door dat ik niet meer slaap. Na een minuut of vier komt er nog zo'n kramp. En dan weer, en weer, en weer. Ik vraag aan R hoe lang ze duren en hij antwoordt dat ik ongeveer een minuut bezig ben met zuchten. Nou, dat klinkt toch alsof het begonnen is! Ik lig op bed en ga gewoon in het ritme mee. We merken vanzelf wel waar we eindigen. R zorgt voor water en dextro binnen handbereik en kleedt zich aan. Ik heb zijn hand nodig bij iedere wee. Ik lig inmiddels op mijn zij aan de linkerkant van het bed, want volgens mij ligt de baby ook met haar rug links. De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van? Maar het leidt wel af, dus ik doe het toch maar. Ik voel me sterk genoeg om deze bevalling te doorstaan. Dit kan ik best wel!
R vraagt of hij de verloskundige moet bellen. Hoe laat is het dan? 05.00 uur. Nu al? Ik moet hard nadenken. Het gaat toch goed? De weeën komen nu zo'n drie uur om de 3-4 minuten, soms sneller. Ik heb geen persdrang, dus de baby valt er toch niet uit. En ik wil zó níet horen dat ik pas 2cm ontsluiting heb! Maar dan wil ik ineens wel heel erg graag weten hoe het eigenlijk met de baby gaat. Dat stukje kan ik dan net niet zelf beantwoorden. Dus ja, bel de verloskundige maar.
Als R de telefoon ophangt, vertelt hij dat hij minder goed nieuws heeft: C, de waarneemster, heeft dienst. Op dat moment zal het me een worst wezen al heeft Sinterklaas dienst, als ze maar komt vertellen dat het goed gaat met de baby.
Na ongeveer een half uur gaat de bel. Ik ben inmiddels weer heen en weer geweest om te plassen, dus ik sta naast het bed. C gaat op bed zitten en leest mijn papieren. R geeft haar ook het geboorteplan, wat ze gelijk goed doorneemt. Ze observeert ondertussen hoe ik de weeën opvang. Het gaat me iets te traag op deze manier: doe iets of ga weer naar huis toe! Om haar aan te sporen vraag ik of ze rechtshandig is en ik begin de kussens naar de andere kant van het bed te gooien. Ze snapt de hint en vraagt me wat ik verwacht. Ik kan alleen maar zeggen dat ik niet hoop dat ik 2cm heb. Als ze me toucheert, zegt ze dat het in ieder geval geen twee centimeter is. Ik antwoord dat ze ook niet moet zeggen dat het er drie zijn. C moet lachen en zegt dat ik vijf centimeter ontsluiting heb en ze vertelt de stand van het hoofdje. Ze voegt eraan toe dat het heel week voelt. Ik vraag of ze nog hoog zit en dat is nog wel het geval. De harttonen zijn goed. Ik moet weer plassen, dus ik vertrek naar de wc. Ondertussen hoor ik dat C's telefoon afgaat. R gaat met me mee, want ik krijg gegarandeerd weer een wee. Na het plassen is het inderdaad raak en ik hang met mijn volle gewicht aan Rs onderarmen om de pijn weg te blazen. Ik hoor C ondertussen een gesprek voeren met iemand met gebroken vliezen en geen weeën. R en ik verplaatsen ons weer naar de raamkant van het bed. C vraagt wanneer ze terug moet komen, het is nu 06.00 uur. Ik antwoord dat ik 10.00 uur wel best vind. C lacht een beetje en vraagt of ik dat zeker weet. Ik zeg dat ze het wel hoort als we haar eerder nodig hebben. Het is m'n eerste kind en die valt er toch niet zomaar uit. Nee, dat is ook weer zo. Ze gaat akkoord met 10.00 uur en ondertussen vang ik weer een wee op in Rs armen. Ik zeg zachtjes tegen hem dat we 10.00 uur niet gaan redden.
Als C weg is, ga ik weer op mijn linkerzij liggen. Ik lig me af te vragen hoe drukgevoel zal aanvoelen, ik kan me er echt niks bij voorstellen. En dan perst mijn lijf ineens tijdens een wee mee en maak ik een soort overgeefgeluid. Nu al? Het is 7.00 uur. Ik geloof het nog niet. Maar de volgende wee gebeurt het weer en ik kan er helemaal niks tegenin brengen. Na een aantal keren persdrang, dringt het besef door dat dit echt reflectoir is. Ik zeg tegen R dat hij C moet bellen dat ik persdrang heb. Terwijl hij aan de telefoon is, gaan mijn weeën door en het kan niet anders dan dat C dat ook gehoord heeft. R vertelt me dat ze nog even dubbel staat, maar er zo snel mogelijk aankomt. Geen probleem. Hij moest wel gelijk ook de kraamzorg bellen en doet dat dus ook. Ik zeg hem alvast emmers en vuilniszakken klaar te zetten en dat blijkt hij al te hebben gedaan. Dan kan hij wel water opzetten voor de kruiken.
...
C toucheert 8-9cm. Ze zegt dat ze beseft dat ik in mijn geboorteplan heb gezet dat ik niet wil dat de vliezen worden gebroken, maar dat ze dat nu toch wel een optie vindt. Ze vraagt mij het te overwegen. Ik antwoord dat ik het echt niet meer weet en C beslist daarop gelijk om het gewoon maar te doen. Gelukkig, want ik heb nu geen ruimte meer in mijn hoofd om verloskundige te zijn. Als ze de vliezen heeft gebroken, zegt ze niks. Ik vraag of het toch wel helder is? O ja, dat is het zeker! Pfff, zeg dat dan!
C gaat een beschuitje smeren en een kop thee zetten voor zichzelf.
Ik hang over de rechterhelft van het bed heen, trekkend aan Rs armen tijdens een wee. Iedere perswee voelt als zo'n oerkracht dat ik wel geluid móet maken. Ik verontschuldig me naar de buren toe, maar bedenk me dan dat ze gewoon pech hebben. Het is immers al een uur of half 9 op deze maandagochtend.
De kraamverzorgster komt ook binnen. Ze stelt zich voor, ik neem haar naam niet eens in me op. Geeft niet, ze draagt toch een naamplaatje. 'A' lees ik later.
C vraagt of ze nog eens zal toucheren. Ja graag, laten we nou maar eens echt aan de slag gaan. Om tien voor 9 heb ik volledige ontsluiting en start ik officieel met persen. Totaal tegen mijn eigen verwachting in: op m'n rug in bed, met m'n handen in mijn knieholtes. Ik kan gewoon geen kant meer op met dat stomme bekken, al zou ik het willen. R zit links van me op het bed, A staat rechts naast het bed en C zit aan het voeteneind.
Ik pers op iedere wee zo goed als ik kan. Drie keer op een wee. Hap lucht nemen, maak je rond, kin op de borst en persen naar onder. Hoe vaak ik dat wel niet tegen een ander heb gezegd en nu tegen mezelf. C zegt niks. Ik vraag af en toe of ze even wil luisteren naar de harttonen en beoordeel ze zelf mee. Ik pers vanuit m'n tenen, zo hard. Af en toe ben ik gewoon compleet de wereld kwijt, met zo'n kracht voel ik dit door mijn lijf. No way dat ze mij nog naar een ziekenhuis krijgen. Dit kan ik! Let maar op!
Ineens zegt C dat ze haartjes kan zien. Ik sla er niet zoveel acht op. Ik pers en pers en pers. En dan vraagt C of ik ook wil voelen. Voelen? Wat voelen? Nou, het hoofdje wat staat. Het hoofdje? Ben ik al zó ver? Ik voel... een warm, nat, gerimpeld en behaard koppie. Ik kijk: donkere haartjes. Oh mijn god, ik ben al zo ver!
...
Dit doet echt pijn. Dit brandt en schrijnt en eigenlijk dekt dat de lading totaal niet. Jemig, wat doet dit zeer. In mijn hoofd roep ik mezelf tot de orde en maan mezelf tot persen. Zo hard mogelijk -- harder nog -- hardst. En nog een keer op die wee. En ik weet niet waar ik het vandaan haal, maar nog een derde keer lukt zelfs. Dit-hoofd-moet-er-uit! Niet persen is geen optie, ik moet door! En dan ineens wordt het hoofdje geboren en zegt C dat ik moet zuchten. Het lukt niet! Ik roep dat het niet gaat, mijn lijf blijft maar persen. R zegt me ook te zuchten en ik probeer... en plots lukt het toch. Ik zie dat C de navelstreng afwikkelt en daar is ze, met nog een lus navelstreng om haar lijf heen. Daar is ze! Een baby! Mijn baby! Onze baby! Ze wordt op m'n buik gelegd, er worden doeken overheen gelegd en ik omarm haar. Het is 09.27 uur, 37 minuten geperst. Ik krijg een kus van R. Emma is er!
Ik zeg dat ik voel dat ik vloei en krijg syntocinon ingespoten. De navelstreng is bijzonder lang en achteraf hoor ik dat Emma drie keer omwikkeld was; één keer om d'r nek en twee keer om d'r lijf.
Na het hechten ligt Emma naast me. Ik laat haar zelf aanhappen en ze drinkt een half uur lang.
Ik vind het jammer dat C zo weinig heeft gezegd tijdens de bevalling. Ik had geen flauw idee hoe ver ik was en schrok echt dat het hoofd al stond. Aan de andere kant ben ik wel blij met haar rust. Ze heeft op geen enkel moment staan hyperen of geroepen, ze was er gewoon. Ik ben trots op mezelf dat ik het heb geflikt en trots op R dat hij het vertrouwen in mij en Emma had dat wij dit gewoon konden. Zonder R had ik dit niet gekund.
CP, wat heftig verhaal. Zo totaal anders dan de voorbeeldige bevalling die je na je voorbeeldige zwangerschap had gedacht. Ik kreeg ook kippenvel en tranen in mijn ogen bij dat stukje. Wat een geluk dat het goed is gekomen en het ook zo goed gaat!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wup, ook al zo'n prachtig verhaal. Lastig lijkt me, om vk te zijn en zelf te bevallen. Je verhaal ademt wel rust uit, ondanks de heftigheid van alles.
Wat is het toch mooi om uit al die verhalen die woorden die de verrassing, de opluchting, de liefde te lezen voor dat kleintje dat er dan ineens is. zoveel maanden bereiden we ons erop voor, en ineens is het dan zover. Ongelofelijk.
Wat is het toch mooi om uit al die verhalen die woorden die de verrassing, de opluchting, de liefde te lezen voor dat kleintje dat er dan ineens is. zoveel maanden bereiden we ons erop voor, en ineens is het dan zover. Ongelofelijk.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Dit klinkt erg bekendquote:Op vrijdag 9 juli 2010 21:15 schreef WupWup het volgende:
Daar gaan we...
Zondag 22 november
De weeën doen erg pijn en ik vraag me af wie dat zuchten bedacht heeft. Daar wordt die pijn toch niet minder van?
Mooi verhaal. Lijkt me zo apart om met de kennis die je hebt zelf te bevallen.
Klinkt als een hele mooie ervaring voor je
Mooi Wup!
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Jemig CP...wat een heftigheid is t voor jullie geweest zeg, wat een achtbaan van emoties is een bevalling toch!
Wup, heel bijzonder om jouw verhaal te mogen lezen, alles is zo herkenbaar! Fijn dat het overgrote deel gewoon gegaan is zoals je het jezelf voorgespiegeld had!
Wup, heel bijzonder om jouw verhaal te mogen lezen, alles is zo herkenbaar! Fijn dat het overgrote deel gewoon gegaan is zoals je het jezelf voorgespiegeld had!
* Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje...*
Wow Wup, mooi geschreven!
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Haha, dat stukje had ik er juist uitgehaaldquote:Op zondag 11 juli 2010 01:00 schreef huuphuup het volgende:
Mooi Wup!
Bijzondere ervaring, voor iedereen die bevalt sowieso; maar voor jou zeker om het ook van de andere kant mee te mogen maken.
En voor jou ook de vraag die Poppedein zo graag wilde, hoeveel hechtingen had je nou?
Voor de statistieken dan: eentje.
Nou vooruit hier ook maar mijn verhaal.
Ik wil even vooraf waarschuwen als je nou zwanger bent en je bent een tikje onzeker skip dit dan lekker. Niet mijn bedoeling om iemand bang te maken ofzo.
Ik ben klein en vrij tenger gebouwd. Verloskundige zei dan ook met een maand of 8 dat het een kleine 6 ponder zou worden. Eigenlijk is heel de zwangerschap best redelijk gegaan ondanks heeel veel stress maar kleine problemen. Was wel vanaf 15 weken al als de dood voor de bevalling. Kindje leek kerngezond en zou een jongen worden.
Met 40 weken werd wel duidelijk dat de kleine man het wel best vond. Ik merkte wel dat hij totaal geen ruimte meer had en je zag iedere beweging duidelijk zichtbaar. Met 42 weken werd ik zondagmorgen gestript zonder verweekte baarmoedermond omdat de hartslag wat onregelmatig werd. Auw! Ik kreeg wel diezelfde dag al wat voorweeen, behoorlijk pijnlijk maar te doen. Zondag was afgesproken dat ze maandag gingen inleiden met gel en dat dinsdag de bevalling zou zijn.
Maandagochtend 9 uur meldde ik me in het ziekenhuis met het idee dat ik alleen gel zou krijgen en eventueel nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Echter werd ik om half 10 getoucheerd en bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben. Vliezen werden geprikt en ik kreeg direct een weeenstorm. Vreselijk was het. Kon me geen houding geven en wist niet waar ik het moest zoeken. Had zo verwacht dat er tijd tussen zou zitten! Het was een uitputtingsslag ook omdat het zo onverwacht was. Ik zou echt gaan bevallen vandaag! Ik kon niets was volledig uitgeschakeld door de pijn kon alleen maar in bed liggen. Ik vroeg een ruggenprik aan en 3 uur later kreeg ik die. Ik zat er toen al helemaal doorheen en er zat nog geen paar seconde tussen de weeen. Ruggeprik gezet ik zou er snel wat van merken maar het deed gewoon vrij weinig. Voelde iedere wee nog steeds maar er werd gezegd dat ze er niets meer aan konden doen verder. Ik kreeg een infuus. Heb heel duidelijk gevraagd wat het was en er werd gezegd dat het vocht was wat ik kreeg toegediend.
Persweeen. Ik had nog geen volledige ontsluitign dus mocht nog niet gaan persen. Een half uur moest ik ze wegzuchten. Eindelijk volledige ontsluiting inmiddels ruim 7 uur verder dan het moment van vliezen breken. Ik merkte al heel snel dat het niet ging lukken. Het kindje was gewoon te groot en ik deed hard mn best maar het lukte gewoon niet. Ik zag de dienstdoende verloskundige al paniekerig kijken en ze riep de gynacoloog op. Het kindje zat vast. De gyn kwam maar niet. De verloskundige liep de kamer uit en trok letterlijk de gyn aan dr armen naar binnen. De hartslag daalde in raptempo en een keizersnede was al geen optie meer. Ze waren te laat. Hadden te lang gewacht. Hij zat vast en moest er NU uit. Omdat de gyn zo lang had gewacht en omdat ze te laat waren met beoordelen dat het gewoon niet uit eigen kracht ging lukken moesten ze overgaan tot een grote knip. Er stond ruim 6 man op mn bed en de onderste helft van mn bed werd naar beneden geklapt. Ze zette een vacuumpomp op zn hoofdje en binnen 1 wee trok ze het hele babytje eruit. Gelukkig huilde hij maar ik was een groot slagveld. Het hechten duurde ruim een uur en de meest ervaring verloskundige werd erbij geroepen. Ze nam een blik en zei 'Jezus wat hebben ze hier gedaan'. Ze liep weg en begon een discussie met de gyn op de gang waarin niet aardige woorden vielen. Zal dat nooit vergeten. Mn kleintje was bijna 4 kilo en woog veel meer dan ze dachten. Het had nooit gepast.
Met mij was het foute boel. Omdat ze zo hard getrokken had konden mn spieren in mn bekken niet snel genoeg meegeven en waren volledig verstijfd geraakt. Ik was 21 jaar en kon niet eens mn bed uit komen. Heb een week lang in bed gelegen. Kon niets. Ik kon me niet douchen, ik kon niet lopen, niet opstaan. Ik kon met volledige ondersteuning na 4 dagen net de 3 meter afleggen naar mn douche en was daarna afgedraaid. Alles was kapot. Iedere dag met rolstoel naar t ziekenhuis gebracht voor controles. Heb 9 gynacologen aan mn bed gehad en kreeg daarboven op nog eens een baarmoederontsteking. Omdat het zo lang zo gezwollen en kapot getrokken was heb ik ruim een week met een catheter moeten lopen omdat ik niet in staat was zelf naar de wc te gaan. Mijn kraamtijd werd een hel. Ik kon niet eens mn eigen baby verschonen. Ik kon niet eens de visite begroeten of ze mn kind tonen. Ik moest alles overlaten aan anderen.
Na een week overleg tussen verschillende gynacologes werd mij duidelijk dat er mogelijk permanente schade zou zijn. De catheter was eruit ik liep nog met krukken maar ik voelde geen aandrang. Na een maand incontinentie terug. Ze vreesden het ergste. Wonder boven wonder heeft mn lijf zich toch uit zichzelf hesteld en is mij het leven als incontinente op je 21ste bespaard gebleven.
Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voor ik mn eerste voet buiten de deur zette om een rondje te kunnen wandelen. Zoiets simpels. Ik vind kinderen prachtig en zou ooit nog wel een tweede willen maar ik weet nu al dat ik dat noooit meer aan zal durven. Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
Ik wil even vooraf waarschuwen als je nou zwanger bent en je bent een tikje onzeker skip dit dan lekker. Niet mijn bedoeling om iemand bang te maken ofzo.
Ik ben klein en vrij tenger gebouwd. Verloskundige zei dan ook met een maand of 8 dat het een kleine 6 ponder zou worden. Eigenlijk is heel de zwangerschap best redelijk gegaan ondanks heeel veel stress maar kleine problemen. Was wel vanaf 15 weken al als de dood voor de bevalling. Kindje leek kerngezond en zou een jongen worden.
Met 40 weken werd wel duidelijk dat de kleine man het wel best vond. Ik merkte wel dat hij totaal geen ruimte meer had en je zag iedere beweging duidelijk zichtbaar. Met 42 weken werd ik zondagmorgen gestript zonder verweekte baarmoedermond omdat de hartslag wat onregelmatig werd. Auw! Ik kreeg wel diezelfde dag al wat voorweeen, behoorlijk pijnlijk maar te doen. Zondag was afgesproken dat ze maandag gingen inleiden met gel en dat dinsdag de bevalling zou zijn.
Maandagochtend 9 uur meldde ik me in het ziekenhuis met het idee dat ik alleen gel zou krijgen en eventueel nachtje in het ziekenhuis moest blijven. Echter werd ik om half 10 getoucheerd en bleek ik al 3cm ontsluiting te hebben. Vliezen werden geprikt en ik kreeg direct een weeenstorm. Vreselijk was het. Kon me geen houding geven en wist niet waar ik het moest zoeken. Had zo verwacht dat er tijd tussen zou zitten! Het was een uitputtingsslag ook omdat het zo onverwacht was. Ik zou echt gaan bevallen vandaag! Ik kon niets was volledig uitgeschakeld door de pijn kon alleen maar in bed liggen. Ik vroeg een ruggenprik aan en 3 uur later kreeg ik die. Ik zat er toen al helemaal doorheen en er zat nog geen paar seconde tussen de weeen. Ruggeprik gezet ik zou er snel wat van merken maar het deed gewoon vrij weinig. Voelde iedere wee nog steeds maar er werd gezegd dat ze er niets meer aan konden doen verder. Ik kreeg een infuus. Heb heel duidelijk gevraagd wat het was en er werd gezegd dat het vocht was wat ik kreeg toegediend.
Persweeen. Ik had nog geen volledige ontsluitign dus mocht nog niet gaan persen. Een half uur moest ik ze wegzuchten. Eindelijk volledige ontsluiting inmiddels ruim 7 uur verder dan het moment van vliezen breken. Ik merkte al heel snel dat het niet ging lukken. Het kindje was gewoon te groot en ik deed hard mn best maar het lukte gewoon niet. Ik zag de dienstdoende verloskundige al paniekerig kijken en ze riep de gynacoloog op. Het kindje zat vast. De gyn kwam maar niet. De verloskundige liep de kamer uit en trok letterlijk de gyn aan dr armen naar binnen. De hartslag daalde in raptempo en een keizersnede was al geen optie meer. Ze waren te laat. Hadden te lang gewacht. Hij zat vast en moest er NU uit. Omdat de gyn zo lang had gewacht en omdat ze te laat waren met beoordelen dat het gewoon niet uit eigen kracht ging lukken moesten ze overgaan tot een grote knip. Er stond ruim 6 man op mn bed en de onderste helft van mn bed werd naar beneden geklapt. Ze zette een vacuumpomp op zn hoofdje en binnen 1 wee trok ze het hele babytje eruit. Gelukkig huilde hij maar ik was een groot slagveld. Het hechten duurde ruim een uur en de meest ervaring verloskundige werd erbij geroepen. Ze nam een blik en zei 'Jezus wat hebben ze hier gedaan'. Ze liep weg en begon een discussie met de gyn op de gang waarin niet aardige woorden vielen. Zal dat nooit vergeten. Mn kleintje was bijna 4 kilo en woog veel meer dan ze dachten. Het had nooit gepast.
Met mij was het foute boel. Omdat ze zo hard getrokken had konden mn spieren in mn bekken niet snel genoeg meegeven en waren volledig verstijfd geraakt. Ik was 21 jaar en kon niet eens mn bed uit komen. Heb een week lang in bed gelegen. Kon niets. Ik kon me niet douchen, ik kon niet lopen, niet opstaan. Ik kon met volledige ondersteuning na 4 dagen net de 3 meter afleggen naar mn douche en was daarna afgedraaid. Alles was kapot. Iedere dag met rolstoel naar t ziekenhuis gebracht voor controles. Heb 9 gynacologen aan mn bed gehad en kreeg daarboven op nog eens een baarmoederontsteking. Omdat het zo lang zo gezwollen en kapot getrokken was heb ik ruim een week met een catheter moeten lopen omdat ik niet in staat was zelf naar de wc te gaan. Mijn kraamtijd werd een hel. Ik kon niet eens mn eigen baby verschonen. Ik kon niet eens de visite begroeten of ze mn kind tonen. Ik moest alles overlaten aan anderen.
Na een week overleg tussen verschillende gynacologes werd mij duidelijk dat er mogelijk permanente schade zou zijn. De catheter was eruit ik liep nog met krukken maar ik voelde geen aandrang. Na een maand incontinentie terug. Ze vreesden het ergste. Wonder boven wonder heeft mn lijf zich toch uit zichzelf hesteld en is mij het leven als incontinente op je 21ste bespaard gebleven.
Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voor ik mn eerste voet buiten de deur zette om een rondje te kunnen wandelen. Zoiets simpels. Ik vind kinderen prachtig en zou ooit nog wel een tweede willen maar ik weet nu al dat ik dat noooit meer aan zal durven. Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
Jolene je verhaal is een beetje hetzelfde als mijn eerste bevalling. Welk topic precies weet ik niet meer maar ergens op 16 november 2006 heb ik het gepost en ja ik ben dus nog steeds na bijna vier jaar half incontinent en dat zal niet beter meer worden. En ja, wij hebben ook een tweede en die is gehaald met een keizersnede omdat ik na de eerste mislukte bevalling niet meer mocht bevallen op de natuurlijke manier. Dus laat je gewoon goed voorlichten bij je eigen gyn en geef heel duidelijk je grenzen aan. En die van mij zat ook overigens ook vast en te diep inmiddels voor een keizersnede.
Respect voor je dat je dan ooit nog de keuze hebt gemaakt voor een tweede te gaan. Echt waar. Vooral nu jij wel permanente beschadiging aan je lijf hebt opgelopen.quote:Op donderdag 15 juli 2010 16:51 schreef Books het volgende:
Jolene je verhaal is een beetje hetzelfde als mijn eerste bevalling. Welk topic precies weet ik niet meer maar ergens op 16 november 2006 heb ik het gepost en ja ik ben dus nog steeds na bijna vier jaar half incontinent en dat zal niet beter meer worden. En ja, wij hebben ook een tweede en die is gehaald met een keizersnede omdat ik na de eerste mislukte bevalling niet meer mocht bevallen op de natuurlijke manier. Dus laat je gewoon goed voorlichten bij je eigen gyn en geef heel duidelijk je grenzen aan. En die van mij zat ook overigens ook vast en te diep inmiddels voor een keizersnede.
Er wordt vaak zo cliche gezegd dat als je je kindje in je armen hebt het allemaal niet meer zo uitmaakt en er wordt heel snel geroepen dat je je niet zo moet aanstellen en dat bevallen nu eenmaal pijn doet maar het kan gewoon echt een traumatische ervaring zijn. En om dan zo'n kinderwens te hebben dat je het risico neemt weer zoiets te doorstaan vindt ik echt bewonderenswaardig. Denk niet dat ik daar de moed nog voor kan opbrengen.
Het staat in deel 5. Er staat een linkje op de eerste pagina van dit topic (weet niet hoe ik een linkje hier moet krijgen) en Moonah heeft het doorgepost volgens mij op pagina 3 ergens.
In het eerste jaar was mijn incontinentie 80/20 op een dag en nu is dat bijgetrokken tot 60/40 procent. Op vier jaar tijd is het 20 procent verbeterd en om de twee jaar heb ik een blaasfunctieonderzoek bij de uroloog en een mri-scan om de zenuw in mijn rug te controleren die ze stukgeprikt hebben met de ruggenprik en mede daardoor is mijn blaas ook niet meer goed en alles spier waren zwaar uitgerekt. Het verbetert maar ik heb een lange adem nodig. Mijn tweede is dus onder algehele narcose geboren na heel goed overleg. Ruggenprikken mogen niet meer en die zou ik ook echt niet meer willen na dit leuke cadeautje na de mislukte prik. En ik heb me uit voorzorg ook meteen (we waren compleet en wilde het bij twee laten heel zeker) tijdens de ks laten steriliseren.
Dus schrijf een tweede als je die zo graag wilt niet meteen af. Met een paar goede gesprekken kom je een heel eind en schrijf gewoon alles op. Dan weet je zeker dat je ook niets vergeet en mijn man is ook bij twee van die gesprekken geweest en zei ook wat hij dacht en die zag het ook echt niet zitten nog een bevalling. Gyn begreep het echt heel goed en er speelde ook nog wat andere dingen op gezondheidsgebied maar dat is een heel lang verhaal en was hij het dus helemaal met een ks eens. Uiteindelijk werd deze uitgevoerd op 34/6 weken omdat het niet meer zo goed ging maar dat is ook deel van het andere verhaal.
In het eerste jaar was mijn incontinentie 80/20 op een dag en nu is dat bijgetrokken tot 60/40 procent. Op vier jaar tijd is het 20 procent verbeterd en om de twee jaar heb ik een blaasfunctieonderzoek bij de uroloog en een mri-scan om de zenuw in mijn rug te controleren die ze stukgeprikt hebben met de ruggenprik en mede daardoor is mijn blaas ook niet meer goed en alles spier waren zwaar uitgerekt. Het verbetert maar ik heb een lange adem nodig. Mijn tweede is dus onder algehele narcose geboren na heel goed overleg. Ruggenprikken mogen niet meer en die zou ik ook echt niet meer willen na dit leuke cadeautje na de mislukte prik. En ik heb me uit voorzorg ook meteen (we waren compleet en wilde het bij twee laten heel zeker) tijdens de ks laten steriliseren.
Dus schrijf een tweede als je die zo graag wilt niet meteen af. Met een paar goede gesprekken kom je een heel eind en schrijf gewoon alles op. Dan weet je zeker dat je ook niets vergeet en mijn man is ook bij twee van die gesprekken geweest en zei ook wat hij dacht en die zag het ook echt niet zitten nog een bevalling. Gyn begreep het echt heel goed en er speelde ook nog wat andere dingen op gezondheidsgebied maar dat is een heel lang verhaal en was hij het dus helemaal met een ks eens. Uiteindelijk werd deze uitgevoerd op 34/6 weken omdat het niet meer zo goed ging maar dat is ook deel van het andere verhaal.
quote:Op donderdag 15 juli 2010 16:44 schreef Jolene22 het volgende:
Uiteindelijk bleek dat het infuus vol zat met weeenopwekkers die ik dus kreeg tijdens een weeenstorm met een slecht werkende ruggeprik. Foutje.
Mijn hemel... Onvoorstelbaar! Zijn jullie een klachtenprocedure gestart?
Wat je schrijft over traumatisch, dat ken ik.
Ben je er overheen? Heb je alles goed verwerkt? Ik heb er hulp bij gezocht (na een half jaar). Dat had ik écht nodig.
Books, hoezo verwijs je naar mij? Op pagina 3?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Wel het hele stukje lezen . Ik verwijs haar naar mijn eigen verhaal en die heb jij doorgepost vanuit Z&G naar Bevallingsverhalen Deel 5 en die post staat op pagina 3. In 2006 dus.
. Ik verwijs haar naar mijn eigen verhaal en die heb jij doorgepost vanuit Z&G naar Bevallingsverhalen Deel 5 en die post staat op pagina 3. In 2006 dus.
Oh ja.quote:Op donderdag 15 juli 2010 17:21 schreef Books het volgende:
Wel het hele stukje lezen
Ik zat in dit topic te zoeken. 
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nja ik ben ooit bij de nacontrole van de gyn erover begonnen. Was helaas andere gyn dan al diegene die ik om mn bed had gehad. Die waren wel heel tof voor me. Enige wat ze toegaven was dat de gyn veels te laat kwam en dat er inderdaad wat 'onregelmatigheden waren'. Geen sorry niks. Geen excuses voor die hel. Kan gebeuren mevrouw en u bent er toch gezond vanaf gekomen? Daar moest ik het mee doen. En het aloude cliche : Ach je bent nog jong en een tweede gaat vast makkelijker.quote:Op donderdag 15 juli 2010 17:19 schreef Moonah het volgende:
[..]
Zijn jullie een klachtenprocedure gestart?
Wat je schrijft over traumatisch, dat ken ik.
Ben je er overheen? Heb je alles goed verwerkt? Ik heb er hulp bij gezocht (na een half jaar). Dat had ik écht nodig.
Mn verloskundige en mn kraamverzorgster hebben nog contact gehad met het ziekenhuis omdat ze dit ook nog niet hadden meegemaakt zo. Ook zij kregen 0.
Overheen? Nee. Ik kan er wel over praten maar zodra ik menstruatiepijn voel schiet ik in de stress. Slik daarom standaard de pil door ik raak er gewoon van de kaart van. Ik weet ook wel dat ik er zo niet overheen kom maar ik ben gewoon bang dat er weer een reactie komt van stel je niet aan. Ik snap wel dat mensen zo denken hoor, en het kan altijd erger, maar toch.
Bizar heh. Ergste is nog dat ondanks de weeenstorm ik het meedere malen heb herhaald. Geen weeenopwekkers als mn lijf het zelf kan laat die het dan ook doen. Daar werd akkoord mee gegeven en er werd zelfs specifiek gemeld dat er niks dan vocht in dat infuus zat omdat ze wisten dat ik dat niet wou hebben. Tsja dan geloof je dat dan maar heh op zo'n moment.quote:Op donderdag 15 juli 2010 18:22 schreef pessie het volgende:
Oi, dit zijn wel echt traumatische bevallingen. Ik vind het meer dan slordig (ik weet niet hoe ik moet verwoorden wat ik ervan vind, maar echt heel erg) dat ze je een infuus geven met weeënopwekkers terwijl je die niet eens nodig hebt! Echt heel erg!
Achteraf niet zo heel gek natuurlijk dat de ruggenprik niet veel deed. Je lijf is al bezig met een storm van weeen en vervolgens doen ze ook nogeens zoiets stoms. Achteraf denk je ik had wat moeten vermoeden omdat ze steeds aan knoppen zaten en op dat de dienstdoende (mannelijke) afdelingsmanager af en toe kwam kijken en vond dat de weeen niet sterk genoeg waren. Nee logisch meneer had geen zin om uren te wachten wou om 5 uur ook gewoon naar huis. maar ja op zo'n moment ben je daar niet echt mee bezig. Je vertrouwt die mensen. Maar je gelijk ga je nooit halen bij fouten die in een ziekenhuis gemaakt zijn. Vreselijk bolwerk van ego's en mensen die geen excuses durven te maken.
Jolene wij hebben een klacht gestuurd naar de afdeling gyn en verloskunde en kreeg vanuit het ziekenhuis een onpartijdige medewerkster vanuit een overkoepelende organisatie toegewezen en daar waren alle gesprekken mee. Ik zag de gyn pas weer toen de tweede onderweg was. Misschien is dit in jou ziekenhuis ook wel.
Het is een heel groot ziekenhuis dus waarschijnlijk wel. Wat ik me afvraag, wat heb jij aan die hele procedure overgehouden? Is het al die moeite waard geweest? Heb je een vorm van excuses gekregen waar je wat aan hebt? Het is toch mijn woord tegen hun woord.quote:Op vrijdag 16 juli 2010 17:35 schreef Books het volgende:
Jolene wij hebben een klacht gestuurd naar de afdeling gyn en verloskunde en kreeg vanuit het ziekenhuis een onpartijdige medewerkster vanuit een overkoepelende organisatie toegewezen en daar waren alle gesprekken mee. Ik zag de gyn pas weer toen de tweede onderweg was. Misschien is dit in jou ziekenhuis ook wel.
Wat ik aan de hele procedure heb overgehouden is vertrouwen in de afdeling gyn. en verloskunde en in mijn eigen lichaam wat me tijdens de bevalling gruwelijk in de steek heeft gelaten. Ik ben bij de tweede op dezelfde afdeling bevallen en niets dan lof. Achteraf gezien lag dat bij een onderliggend medisch probleem. En het heeft me ook een stuk zelfvertrouwen te geven om bij de tweede zeer duidelijk te zijn en heel stellig mijn grenzen aan te geven en niet over me heen te laten lopen (hoe vervelend het ook klinkt).
Bij de eerste zijn sommige personen zo onbeschoft geweest (dit is maar een beknopte versie want er zijn nog wat andere dingen voorgevallen die ik niet in mijn bevallingsverhaal beschreven heb) en dat lieten (omdat wij dachten dat ze het wel zouden weten) wij toe.
Wat de tussenpersoon heeft bereikt is na een langlopende periode het volgende: de dienstdoende gyn. mag geen bevallingen meer doen (doet hij ook niet meer gezien het feit dat hij zich nu richt op de oudere dames) en de twee co's zijn op non-actief gezet en de verpleegkundige die vond dat ik zelf mijn benen vast moest houden, mij wilde douchen, vergat onze dochter aan te leggen, opa en oma's in een verloskamer toeliet terwijl ik nog gehecht werd die is ontslagen en haar kraamvogeltje(licentie) is ingetrokken.
Wij hebben duidelijk aangegeven dat als ze de nacht niet wilde werken ze dan ander werk zou moeten zoeken en wij waren de derde klacht over dezelfde verpleegkundige en dat was voor de raad een reden voor ontslag.
Van de twee co's hebben we een nette brief gekregen (twee totaal verschillende overigens) waarbij de een excuses maakte en meer niet en de tweede gaf aan dat het bij haar onwetendheid was en ze er heel erg spijt van had en dat het ondanks dat het zo verlopen was het wel een goede leerschool was. Het probleem lag ook bij het feit dat de dienstdoende gyn. nooit is wezen kijken niet bij mij maar ook niet bij de co's.
Bij de eerste zijn sommige personen zo onbeschoft geweest (dit is maar een beknopte versie want er zijn nog wat andere dingen voorgevallen die ik niet in mijn bevallingsverhaal beschreven heb) en dat lieten (omdat wij dachten dat ze het wel zouden weten) wij toe.
Wat de tussenpersoon heeft bereikt is na een langlopende periode het volgende: de dienstdoende gyn. mag geen bevallingen meer doen (doet hij ook niet meer gezien het feit dat hij zich nu richt op de oudere dames) en de twee co's zijn op non-actief gezet en de verpleegkundige die vond dat ik zelf mijn benen vast moest houden, mij wilde douchen, vergat onze dochter aan te leggen, opa en oma's in een verloskamer toeliet terwijl ik nog gehecht werd die is ontslagen en haar kraamvogeltje(licentie) is ingetrokken.
Wij hebben duidelijk aangegeven dat als ze de nacht niet wilde werken ze dan ander werk zou moeten zoeken en wij waren de derde klacht over dezelfde verpleegkundige en dat was voor de raad een reden voor ontslag.
Van de twee co's hebben we een nette brief gekregen (twee totaal verschillende overigens) waarbij de een excuses maakte en meer niet en de tweede gaf aan dat het bij haar onwetendheid was en ze er heel erg spijt van had en dat het ondanks dat het zo verlopen was het wel een goede leerschool was. Het probleem lag ook bij het feit dat de dienstdoende gyn. nooit is wezen kijken niet bij mij maar ook niet bij de co's.
Het verbaasd me dat er nog zoveel gevolgen aan verbonden zijn. Dat is niet niks wat je daar beschrijft!
Ik zal er toch eens over nadenken. Maar het blijft mijn woord tegen hun woord en de vraag is of ik ook maar een heel klein beetje resultaat zie. Het is ook al bijna anderhalf jaar geleden, hoewel het nog voelt als de dag van gister.
Toch is het knap hoor dat je na zo'n verhaal uberhaupt nog denkt aan een tweede.
Ik zal er toch eens over nadenken. Maar het blijft mijn woord tegen hun woord en de vraag is of ik ook maar een heel klein beetje resultaat zie. Het is ook al bijna anderhalf jaar geleden, hoewel het nog voelt als de dag van gister.
Toch is het knap hoor dat je na zo'n verhaal uberhaupt nog denkt aan een tweede.
Een onafhankelijke tussenpersoon luistert naar jou en op sommige momenten heeft mijn lief het ook overgenomen/aangevuld en in het ziekenhuis hebben ze ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat er zoveel is misgegaan.
Deze procedure heeft ook wel uiteindelijk bijna twee jaar geduurd en ik heb ook niet meteen na mijn bevalling een lange brief geschreven naar het ziekenhuis met mijn klacht. Al schreef ik de brief (toevallig overigens) op 5 december en op 14 december hadden wij al het eerste gesprek.
Ik/wij konden ons ergens niet voorstellen dat wij het bij eentje (na de eerste bevalling trouwens wel) zouden laten en voor de EDS is het verstandiger om voor je 32e klaar te zijn met kindjes krijgen ivm nog meer narigheid. Ik was 28 en 30 bij de tweede. Mijn schoonmoeder en ouders waren in eerste instantie ook niet blij dat we een tweede verwachtte want die zagen mij helemaal invalide uit de bevalling komen maar we hebben hun ook betrokken bij het stukje vragen voor de gyn en mijn schoonmams had een paar nuttige dingen die we ook daadwerkelijk gevraagd hebben en daardoor is het bij de tweede zo goed gelopen ondanks dat ze te vroeg werd gehaald.
Bij de eerste heb ik het hele eerste jaar in de lappenmand gezeten en de eerste maand bijna boven gewoond en bij de tweede dus na de ks met een prematuurtje was ik met vier dagen thuis en ging het eigenlijk prima en na een maand liep ik met beide in de speeltuin. Daar had ik nog de meeste verbazing over gehad dat het dus wel normaal kon en niet alle bevallingen dus in een slachtpartij eindigde en je bij voorbaat in de lappenmand hielden voor een jaar lang.
Deze procedure heeft ook wel uiteindelijk bijna twee jaar geduurd en ik heb ook niet meteen na mijn bevalling een lange brief geschreven naar het ziekenhuis met mijn klacht. Al schreef ik de brief (toevallig overigens) op 5 december en op 14 december hadden wij al het eerste gesprek.
Ik/wij konden ons ergens niet voorstellen dat wij het bij eentje (na de eerste bevalling trouwens wel) zouden laten en voor de EDS is het verstandiger om voor je 32e klaar te zijn met kindjes krijgen ivm nog meer narigheid. Ik was 28 en 30 bij de tweede. Mijn schoonmoeder en ouders waren in eerste instantie ook niet blij dat we een tweede verwachtte want die zagen mij helemaal invalide uit de bevalling komen maar we hebben hun ook betrokken bij het stukje vragen voor de gyn en mijn schoonmams had een paar nuttige dingen die we ook daadwerkelijk gevraagd hebben en daardoor is het bij de tweede zo goed gelopen ondanks dat ze te vroeg werd gehaald.
Bij de eerste heb ik het hele eerste jaar in de lappenmand gezeten en de eerste maand bijna boven gewoond en bij de tweede dus na de ks met een prematuurtje was ik met vier dagen thuis en ging het eigenlijk prima en na een maand liep ik met beide in de speeltuin. Daar had ik nog de meeste verbazing over gehad dat het dus wel normaal kon en niet alle bevallingen dus in een slachtpartij eindigde en je bij voorbaat in de lappenmand hielden voor een jaar lang.
Zo ook mijn verhaal maar eens.
Zaterdag 10 juli 2010
Morgenavond voetbal, de finale van het WK! IK ben benieuwd of mijn voorspelling uit gaat komen, zal mijn zoon juist DIE dag geboren gaan worden. Vast niet, het is veel te rustig in mijn buik.
Aangezien ik geen zin heb om weg te gaan om de finale te kijken spreken we af dat we dat bij ons thuis gaan doen. Ik heb wel last van harde buiken, maar niet echt anders dan normaal.
’s Avonds doen we lekker rustig aan, het rommelt wel. Ik kan niet lekker liggen. Ik ga ook nog even douchen, maar goed dat helpt ook allemaal niets. Ik heb niet het idee dat het nou echt bezig is. Om iets voor 10 uur post ik dit nog in Z&G.
Om half 12 besluiten we te gaan slapen. Maar ik lig nog steeds niet lekker, dus ik besluit beneden tv te gaan kijken.
11 juli 2010
Het gerommel blijft, rond 1 uur wordt het allemaal wat heftiger. Ik besluit bij te gaan houden wanneer de weeën komen. Dat is best lastig, aangezien er continue een irritante pijn is. Uiteindelijk lukt het me wel om het begin en eind te herkennen. Ze komen al vrij regelmatig, ongeveer om de 5 minuten. Het doet wel pijn, maar het is nog goed te doen. Ondertussen ging ik maar de 500e herhaling van Grey’s anatomy kijken, daarbij hoefde ik niet op te letten omdat ik dat toch al gezien had. Om 2 uur beginnen de weeën om de 2 minuten te komen en duren een kleine minuut. Ik begin nu wel te geloven dat het echt begonnen is.
Ik besluit om kwart over 2 R wakker te maken. Hij besluit gelijk de verloskundige te bellen (ondanks dat het van mij nog niet mag, want ik had nog niet goed getimed een uur lang :’)). Om half 3 is de verloskundige er. Bij het toucheren blijk ik gewoon al 4 cm ontsluiting te hebben. Die zag ik niet aankomen! De verloskundige breekt de vliezen en belt het ziekenhuis. We mogen gelijk ernaartoe. De verloskundige zegt dat ze ons om 7uur weer ziet in het ziekenhuis.
Halverwege de weg naar het ziekenhuis bedenk ik me opeens dat we de maxi-cosi vergeten zijn. Om half 4 komen we in het ziekenhuis aan. De weeën worden steeds heftiger en ik heb een irritante pijn in mijn rug. Ik wil pijnstilling! Dat mag, maar eerst moet de verloskundige gebeld worden, die komt om half 5 aan in het ziekenhuis. Ik heb 5 cm ontsluiting, dus voor een ruggenprik is het te laat. Enige mogelijkheid is pethidine (van te voren had ik bedacht dat ik dat niet wilde, maar ach maakt het uit, als de pijn maar minder wordt!). Ik word aan de ctg gelegd. De ctg registreert de hartslag van de baby niet goed. Die verdwijnt af en toe uit beeld. Ik moet op mijn zij gaan liggen en R wordt gevraagd dat ctg ding vast te houden. Ik moet overgeven en de hartslag van de baby schiet omlaag.
De pijn wordt steeds heftiger en ik kan de weeën ook steeds moeilijker opvangen.
Om 6 uur krijg ik drukgevoel/kramp in mijn darmen. De gynaecoloog komt om te kijken hoe ver de ontsluiting is. Aangezien de ctg niet goed blijft registreren wordt om half 7 besloten om deze inwendig aan te brengen. Hierna moet ik op mijn andere zij draaien, weer moet ik overgeven (leuk zwangerschapskwaaltje, op mijn rug liggen kan zelfs tijdens de bevalling niet).
Om 7.04 mag ik een keer “proefpersen” vanwege de ctg (hartslag van de baby was weer erg laag), maar er is nog een rand voelbaar dus mag ik weer op mijn zij gaan liggen. De weeën worden weer iets heftiger en ik raak een beetje in paniek. Om 5 voor half 8 mag ik echt gaan persen. Vanwege de ctg wordt besloten tot een vacuümextractie. Na 5 tracties wordt om 7.44 Floris Jeroen, onze zoon, geboren.
Hij wordt 5 seconden op mijn buik gelegd en daarna gelijk meegenomen. Hij ademt niet en is bleek en slap. R gaat met hem mee. Er wordt lucht in zijn longen geperst om het vruchtwater eruit te persen. Na een paar minuten gaat het wat beter met hem (apgarscore: 7/9/10). Het ademen gaat nog niet helemaal goed, maar hij gaat in de couveuse met extra zuurstof. Hij wordt bij mij gezet, het eerste wat ik denk is: “Wat ben je mooi en wat ben je klein”. Wat een geluk
Na drie kwartier ademt hij helemaal goed en mag hij uit de couveuse. Hij wordt gewogen, 3570 gram, en daarna kan ik hem eindelijk vasthouden!
Zaterdag 10 juli 2010
Morgenavond voetbal, de finale van het WK! IK ben benieuwd of mijn voorspelling uit gaat komen, zal mijn zoon juist DIE dag geboren gaan worden. Vast niet, het is veel te rustig in mijn buik.
Aangezien ik geen zin heb om weg te gaan om de finale te kijken spreken we af dat we dat bij ons thuis gaan doen. Ik heb wel last van harde buiken, maar niet echt anders dan normaal.
’s Avonds doen we lekker rustig aan, het rommelt wel. Ik kan niet lekker liggen. Ik ga ook nog even douchen, maar goed dat helpt ook allemaal niets. Ik heb niet het idee dat het nou echt bezig is. Om iets voor 10 uur post ik dit nog in Z&G.
En om half 11 post ik in het rammelaars-topic dat ik hoop dat hij niet op 20 juli geboren gaat worden :’)quote:Op zaterdag 10 juli 2010 21:52 schreef Sonnetje85 het volgende:
ik heb besloten mijn zus niet meer terug te bellen
die belde net op mn mobiel, maar ik stond onder de douche. toen op de vaste lijn, r nam op. kwam de vraag: is mn zus daar. hij nee, doei (hij zit naast me
al heb ik wel de hele tijd harde buiken en onderin een rotgevoel. dus tis niet meer helemaal rustig meer
Om half 12 besluiten we te gaan slapen. Maar ik lig nog steeds niet lekker, dus ik besluit beneden tv te gaan kijken.
11 juli 2010
Het gerommel blijft, rond 1 uur wordt het allemaal wat heftiger. Ik besluit bij te gaan houden wanneer de weeën komen. Dat is best lastig, aangezien er continue een irritante pijn is. Uiteindelijk lukt het me wel om het begin en eind te herkennen. Ze komen al vrij regelmatig, ongeveer om de 5 minuten. Het doet wel pijn, maar het is nog goed te doen. Ondertussen ging ik maar de 500e herhaling van Grey’s anatomy kijken, daarbij hoefde ik niet op te letten omdat ik dat toch al gezien had. Om 2 uur beginnen de weeën om de 2 minuten te komen en duren een kleine minuut. Ik begin nu wel te geloven dat het echt begonnen is.
Ik besluit om kwart over 2 R wakker te maken. Hij besluit gelijk de verloskundige te bellen (ondanks dat het van mij nog niet mag, want ik had nog niet goed getimed een uur lang :’)). Om half 3 is de verloskundige er. Bij het toucheren blijk ik gewoon al 4 cm ontsluiting te hebben. Die zag ik niet aankomen! De verloskundige breekt de vliezen en belt het ziekenhuis. We mogen gelijk ernaartoe. De verloskundige zegt dat ze ons om 7uur weer ziet in het ziekenhuis.
Halverwege de weg naar het ziekenhuis bedenk ik me opeens dat we de maxi-cosi vergeten zijn. Om half 4 komen we in het ziekenhuis aan. De weeën worden steeds heftiger en ik heb een irritante pijn in mijn rug. Ik wil pijnstilling! Dat mag, maar eerst moet de verloskundige gebeld worden, die komt om half 5 aan in het ziekenhuis. Ik heb 5 cm ontsluiting, dus voor een ruggenprik is het te laat. Enige mogelijkheid is pethidine (van te voren had ik bedacht dat ik dat niet wilde, maar ach maakt het uit, als de pijn maar minder wordt!). Ik word aan de ctg gelegd. De ctg registreert de hartslag van de baby niet goed. Die verdwijnt af en toe uit beeld. Ik moet op mijn zij gaan liggen en R wordt gevraagd dat ctg ding vast te houden. Ik moet overgeven en de hartslag van de baby schiet omlaag.
De pijn wordt steeds heftiger en ik kan de weeën ook steeds moeilijker opvangen.
Om 6 uur krijg ik drukgevoel/kramp in mijn darmen. De gynaecoloog komt om te kijken hoe ver de ontsluiting is. Aangezien de ctg niet goed blijft registreren wordt om half 7 besloten om deze inwendig aan te brengen. Hierna moet ik op mijn andere zij draaien, weer moet ik overgeven (leuk zwangerschapskwaaltje, op mijn rug liggen kan zelfs tijdens de bevalling niet).
Om 7.04 mag ik een keer “proefpersen” vanwege de ctg (hartslag van de baby was weer erg laag), maar er is nog een rand voelbaar dus mag ik weer op mijn zij gaan liggen. De weeën worden weer iets heftiger en ik raak een beetje in paniek. Om 5 voor half 8 mag ik echt gaan persen. Vanwege de ctg wordt besloten tot een vacuümextractie. Na 5 tracties wordt om 7.44 Floris Jeroen, onze zoon, geboren.
Hij wordt 5 seconden op mijn buik gelegd en daarna gelijk meegenomen. Hij ademt niet en is bleek en slap. R gaat met hem mee. Er wordt lucht in zijn longen geperst om het vruchtwater eruit te persen. Na een paar minuten gaat het wat beter met hem (apgarscore: 7/9/10). Het ademen gaat nog niet helemaal goed, maar hij gaat in de couveuse met extra zuurstof. Hij wordt bij mij gezet, het eerste wat ik denk is: “Wat ben je mooi en wat ben je klein”. Wat een geluk
Na drie kwartier ademt hij helemaal goed en mag hij uit de couveuse. Hij wordt gewogen, 3570 gram, en daarna kan ik hem eindelijk vasthouden!
wup wup, mooi beschreven
Jolene jeetje wat een verhaal! hopelijk heb je steun aan de mooie woorden van de dames hier
Sonnetje lijkt me schriken hoor met ademhalen
maar wat een gelukzalig gevoel geef je mee in de laatste regels
Jolene jeetje wat een verhaal! hopelijk heb je steun aan de mooie woorden van de dames hier
Sonnetje lijkt me schriken hoor met ademhalen
maar wat een gelukzalig gevoel geef je mee in de laatste regels
Jeetje, dat ie gewoon geen adem haalde! Das toch echt wel eng. Gelukkig heb je dat niet echt meegekregen, ik denk dat je echt vreselijk in de stress schiet.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
dat denk ik ook idd
Ro vertelde ook dat de gyn een beetje in de stress schoot omdat de kinderarts er nog niet was en hij zelf dus die lucht erbij moest blazen. maar goed het is helemaal goedgekomen
Ro vertelde ook dat de gyn een beetje in de stress schoot omdat de kinderarts er nog niet was en hij zelf dus die lucht erbij moest blazen. maar goed het is helemaal goedgekomen
Jemig Jolene. Ik kan me voorstellen dat dat een hele traumatatische ervaring is geweest. En als je dan niet de erkenning krijgt waar je op hoopt is het moeilijk zoiets te kunnen verwerken
Gelukkig is alles snel weer goed gekomen Sonnetje
Hoe kijk je terug op de bevalling?
En is alles nog goed gekomen met de maxi cosi?
Gelukkig is alles snel weer goed gekomen Sonnetje
Hoe kijk je terug op de bevalling?
En is alles nog goed gekomen met de maxi cosi?
Nou ik heb wel een goed gevoel over de bevalling, gelukkig Op het moment zelf had ik zoiets van: Nooit meer, maar achteraf gezien is t echt 100% meegevallen.
Het gebeuren met Floris heb ik zelf toen niet meegekregen, maar toen ik het net typte kreeg ik wel even tranen in mijn ogen. Eigenlijk ook voor het eerst. Sowieso de begeleiding van de gyn en de verpleegkundigen was echt super. De gyn kwam de volgende ochtend ook nog even langs om te kijken hoe het met ons ging en hoe wij terug keken op de bevalling.
Waarschijnlijk waren de weeën gewoon erg heftig waardoor Floris het wat moeilijk kreeg. En dat vruchtwater is in zijn longen blijven zitten doordat de persfase vrij kort was (20 minuten) (althans dat was wat de verloskundige ons vertelde later).
Volgens de kenners was het een zware/heftige bevalling, helemaal gezien het aantal tracties bij Floris, maar zo ervaar ik het eigenlijk niet. (nou ja voor hem wel natuurlijk, arme jochie, hij had zo'n hoofdpijn
maar niet voor mezelf)
En de maxi-cosi zijn we wezen halen op het moment dat ik eraan dacht, achteraf gezien was dat niet eens nodig Aangezien we een nachtje moesten blijven.
Oh ja en onnodig te vertellen: ik heb geen seconde van de wedstrijd gezien
Op het moment zelf had ik zoiets van: Nooit meer, maar achteraf gezien is t echt 100% meegevallen.Het gebeuren met Floris heb ik zelf toen niet meegekregen, maar toen ik het net typte kreeg ik wel even tranen in mijn ogen. Eigenlijk ook voor het eerst. Sowieso de begeleiding van de gyn en de verpleegkundigen was echt super. De gyn kwam de volgende ochtend ook nog even langs om te kijken hoe het met ons ging en hoe wij terug keken op de bevalling.
Waarschijnlijk waren de weeën gewoon erg heftig waardoor Floris het wat moeilijk kreeg. En dat vruchtwater is in zijn longen blijven zitten doordat de persfase vrij kort was (20 minuten) (althans dat was wat de verloskundige ons vertelde later).
Volgens de kenners was het een zware/heftige bevalling, helemaal gezien het aantal tracties bij Floris, maar zo ervaar ik het eigenlijk niet. (nou ja voor hem wel natuurlijk, arme jochie, hij had zo'n hoofdpijn
maar niet voor mezelf)En de maxi-cosi zijn we wezen halen op het moment dat ik eraan dacht, achteraf gezien was dat niet eens nodig
Aangezien we een nachtje moesten blijven. Oh ja en onnodig te vertellen: ik heb geen seconde van de wedstrijd gezien
Goed om te horen Sonnetje
Ik heb hetzelfde als jij: een zware bevalling, maar er toch met een goed gevoel op terug kijken (mede) door de goede begeleiding tijdens en erna.
Ik heb hetzelfde als jij: een zware bevalling, maar er toch met een goed gevoel op terug kijken (mede) door de goede begeleiding tijdens en erna.
Snel even uitgetypt, voordat ik straks e.e.a. kwijt ben!
Maandag 26 juli 2010
Vandaag mag ik op extra controle ivm de jeuk en bultjes die zijn komen opzetten. De arts verwacht ook dat het
zwangerschapsjeuk is maar wil toch testen doen. Als het wel je lever is kan je kindje het heel zwaar krijgen (of er zelfs mee stoppen..) en dat wil hij voor zijn!
Hij wil toch even toucheren, om te kijken hoe het ervoor staat en constateerd dat ik al een cm ontsluiting heb. En dat voor 37,6 weken. Speklapje lijkt een royale baby, ontsluiting. Mijn lichaam is zich al aan het voorbereiden, goed voorteken voor een eerste!
CTG gehad, alles ziet er goed uit. Maar, de uitslag waar het om gaat, is er pas na een week. Bij het nagesprek stelt de arts dan ook voor: zullen we gaan inleiden? Ik ben eigenlijk verbaasd, had van alles verwacht maar dit niet. Maar hij is duidelijk: als er over een week wel wat met mijn bloeduitslag blijkt te zijn en er gebeurd iets, dan zou hij het zichzelf niet vergeven. Ik verwacht dat hij zegt: rond 10 augustus inleiden, maar hij zegt: wat denk je van woensdag? Ik kijk verbaasd en vraag nog: woensdag als in over 2 dagen?
Hij zegt ja, en gaat gelijk de verloskamers bellen of het kan. Heel snel sms ik manlief tussendoor dat ie woensdag papa wordt! Hij belt gelijk, want hij dacht dat de uitslagen verkeerd waren en was al op weg om mij op te vangen! Snel stel ik hem gerust dat alles goed is en dat ik hem na de afspraak bel.
Ik sta te stuiteren! Nog 2 nachtjes! We worden ouders! Het is zover! Ik ging nog naar het ziekenhuis met lood in mijn schoenen, nog max 4 weken.. hoe hou ik dit vol? En nu nog maar 2 dagen!
Manlief komt ook vrij snel thuis en we stuiteren samen wat rond! Door het toucheren rommelt het wel een beetje, manlief stelt voor dinsdagavond uit eten te gaan, maar ik wil nu. Grote kans dat het vanavond ook ineens spontaan begint, dus ik wil nu!
We gaan en het rommelt behoorlijk. Vrij snel na het eten zijn we weer thuis en ik race het huis nog door. Nesteldrang! Alles loop ik nog een keer na. De nacht is drama.. adrenaline, bekken, maagzuur, restless legg en de jeuk natuurlijk. Ik doe geen oog dicht.
Dinsdagoverdag rommel ik nog wat aan, manlief is vroeg thuis en we gaan nog even het dorp hier in. Ik koop niks, heb zoveel gekocht de afgelopen maanden. Ik ben gewoon uitgekocht! (unicum!) we gaan nog naar de Italiaan voor een ijsje en weer naar huis... We duiken er vroeg in en ik hoop echt dat ik nog even slaap...
5 uur ben ik wakker, ik ga er maar vast uit. Gelukkig mogen we ons om 7 uur al melden op de verloskamers. Ik maak nog een laatste buikfoto, wat een raar idee! Vandaag is ze er, ik kan me er niks bij voorstellen nog.
Om half 7 stappen we in de auto. Een beetje emo kijken we nog om, de laatste keer 'samen' weggaan, van ons huis. Als we terugkomen, zijn we een gezin! Met zijn 3-en!
Gek genoeg ben ik niet zenuwachtig. Helemaal niet zelfs, ik kijk er ook niet tegenop. Ga er open in!
Keurig op tijd zijn we binnen. Om 1 over 7 komt de verloskundige van de nachtdienst om mijn vliezen te breken,
infuus aan te brengen en CTG. Ze breekt de vliezen en zegt: je hebt al 2 cm ontsluiting en alles is super verweekt! Je bent er klaar voor! Dat vind ik wel een fijn idee, er hoeft geen grof geweld gebruikt te worden.
Na even beginnen de eerste harde buiken, dit is dus een harde buik! Het is geheel niet pijnlijk nog. De pomp staat nog op zijn laagst. Na een half uur komt ze kijken en zet de pomp 1 standje hoger. Niet lang daarna komt ze weer, ze gaan hem niet weer ophogen, want de weeeen duren nog niet lang, maar komen wel erg kort op elkaar en ze willen niet dat ik in een weeenstorm terecht kom. Om half 11 komt de verloskundige toucheren zegt ze.
Inmiddels begin ik de weeen wat meer te voelen. Liggend vang ik ze prima op. Zodra hij op komt zetten verslap ik als een pop, volledig ontspannen en kort daarna trekt het weer weg. Tegen half 11 wordt het wel wat heftiger. De verloskundige komt toucheren en zegt: 4 cm al! Dat gaat heel erg de goede kant op! Om half 1 zal ze terugkomen.
Om half 12 heb ik het idee dat het iets te heftig begint te worden en vraag om de Remifentanil pomp. Die kun je zelf reguleren en ik mag hem. Ik ben zo stoned als een kanarie! Maar het helpt tussendoor iets beter om te ontspannen. Om half 1 is de verloskundige er weer en constateert 6 cm! Wow, het gaat echt goed. Wel wordt de inleidpomp uitgezet, om me wat meer ruimte te gunnen, maar zodra hij uit is wordt het heftiger, mijn lichaam neemt het over.
Wel begint het heftig te worden, te doen, maar heftig! Plassen is een drama, want dan moet ik uit bed en ik krijg
amper een minuut ruimte tussen de weeen, die ook steeds langer aanhouden. M. laat me zoveel mogelijk met rust, als ik hem nodig heb laat ik dat wel weten, maar alleen vang ik toch de boel het best op!
Om 2 uur vraag ik M. om de verloskundige erbij te halen, het wordt erg heftig en ik heb het idee dat ik er al bijna ben! Schijnbaar geef ik al bepaalde signalen, want ze rijden de kar voor Speklapje al binnen... De verloskundige toucheert, en constateert 8 cm.. Het gaat hard! Ze verhogen de Remifentanil pomp om me nog wat extra pijnstilling te geven, maar dit werkt niet zover in de ontsluiting.. De weeen zijn nog lastig op te vangen, maar tussen de weeen door (de halve minuut) dommel ik in..
Om half 3 geef ik aan het niet meer te trekken, ze voelt nog een keer en ik heb 9 cm, nog een randje en zegt: ga op je zij liggen! Dit is helemaal niet te doen, de persweeen beginnen te komen en ik kan ze met moeite ophouden. Ik begin misselijk te worden en geef aan dat ik gewoon niet meer kan. De vlos zegt dat ik langzaam een beetje mee mag geven aan de persweeen en dat doe ik dan ook. Alleen dat langzaam gaat niet zo.
Wat een kracht! Echter mijn 'gewone' ontsluitingsweeen nemen niet af, maar blijven mega pijnlijk. Ik vind het heel heftig! De weeen waren tot nu toe prima, maar dit persen valt me tegen! Om 3 uur heb ik volledige ontsluiting, en mag ik gaan meepersen. Gelijk bij de eerste keer persen, gaat de vlos de gyn bellen. Wat ik niet weet (ik zit zo in mijn eigen wereld) maar mijn vent ook ziet: Speklapjes hartslag gaat bij het persen dramatisch naar beneden. Tot 45! Ik hoor wel dat ze aangeven dat we het nog even proberen, maar dat de Gyn opgeroepen moet worden voor een vacuum.
De gyn is er vrij snel. Ik mag het nog even proberen. 5 persweeen kom ik zelf door, wat verschrikkelijk dit persen! Ik roep al dat ik dit niet lang trek. Ik pers met al mijn kracht en ik word al het perskanon genoemd. Na 5 persweeen besluiten ze me te gaan helpen. Ik krijg een verdoving en een knip en bij de volgende perswee wordt het cupje op speklapjes hoofd gezet.
Ik schreeuw het uit! Wat een naar gevoel! Ze moet ERUIT! Nu! De gyn maant me hem aan te kijken en zegt: dat gaat nu gebeuren! Maar moet met beleid! Persen! Ik pers en voel haar hoofdje verder zakken... en roept weer: trek door! Maar hij maant me weer tot rust en zegt: ik moet haar draaien! Dus nog 1 keer zuchten en als ik zeg ja, langzaam meepersen...
De volgende wee zet op, ik pers en daar komt ze.. 15.28 en Leia Jolie wordt op mijn borst gelegd. Ze huilt gelijk, maar is ook vrij snel daarna direct stil en kijkt met grote ogen in mijn ogen.
Ze is er! Ik besef het nog niet, zit nog in de volledige heftigheid van dat laatste stuk. Zo snel... zo heftig!
Op dat moment horen we allemaal een plas vallen. Bloed. En nog een keer. Vrij snel wordt toch Leia's navelstreng afgeklemd en M. knipt hem door. Ik hoor de vlos zeggen: 400 cc nu en heb het idee dat ik toch wel erg bloed.
De placenta komt niet los. Pas na een half uur, dit is niet lang maar het bloed blijft komen. Ik hoor haar zeggen: hij moet eruit anders moeten we echt richting ok! Op dat moment ben ik alles zo zat dat ik denk: Leia is er, breng mij maar naar de ok. Hou maar op met dat gepruts daar beneden, ik ben er klaar mee.
De pomp met weeeenopwekkers wordt weer aangezet. Hoger dan het de hele bevalling is geweest, en ik merk er niet zoveel van. Ze duwen wat, ze trekken wat. Ik ben het zat. Ze is er, het is klaar!
Dan staat de vlos er nog een keer en kijkt me aan. Ze zegt we gaan het nog één keer proberen ik wil dat je met alle kracht meeperst.. ik besluit het dan nog maar te doen, en gelukkig, hij komt los. Nog een behoorlijke sloot bloed komt erachteraan.
Dan zit het erop! Leia wordt weer bij me teruggelegd en ik kijk haar weer aan! Ze is het! Mijn dochter, het voelt gelijk alsof het altijd zo is geweest, het is Cliche maar waar...
Precies in de dagdienst ben ik bevallen. De nachtvlos had mijn vliezen gebroken, de dagvlos heeft mijn bevalling gedaan en de avondvlos komt me hechten. Het duurt en het duurt en ik ben het zo zat. Ik vraag of het zo dramatisch is daar beneden, omdat het zolang duurt. Maar ze geeft aan dat ze de tijd wil nemen om het mooi te maken. Haasten schiet niet op. (en het is supermooi gedaan, de kraam kon de hechtingen niet eens vinden, zo mooi... de knip is heel gecontroleerd gegaan en ik ben verder niet uitgescheurd of wat dan ook...)
Wel denk ik: nooit meer! De weeen, prima. Maar dat persen.. Toch zijn de cliche's waar, de heftigheid in je gedachten neemt af. En ik denk op dit moment al: zeker wel nog een keer! Alleen voorlopig nog niet
Dan zit het erop! Ik mag vrij vlot naar huis, maar ik kan niet op mijn benen staan. Ook lukt plassen niet, dus ik krijg een katether. Achteraf blijkt dat ik bijna een liter bloed ben verloren. We besluiten toch een nacht te blijven.
De nacht is rommelig, ik doe geen oog dicht. Leia is misselijk van de vacuum, maar doet het verder prima. Niet
huilerig, heel helder! De volgende ochtend blijkt mijn HB 4.3. Erg laag en er wordt overlegd voor bloed. Maar ik voel me niet als iemand met een HB van 4.3 (nog steeds niet overigens!). Ik mag met ijzerpillen naar huis.
Op donderdag 29 juli om 12 uur zijn we thuis. Als gezin. Met zijn 3-en. Het zit erop. Ik kan me al meteen niet meer voorstellen dat ze in mijn buik zat. Het contrast, woensdagochtend niet kunnen voorstellen dat ze er is, en na de bevalling gelijk al niet meer voor kunnen stellen dat ze ooit in die buik heeft gezeten.
Maar, ze is er. Ze is superzoet, huilt bijna niet. Inmiddels gaat de borst prima en hebben we gewoon een mega
tevreden kind! Soms komen dromen inderdaad uit....
Maandag 26 juli 2010
Vandaag mag ik op extra controle ivm de jeuk en bultjes die zijn komen opzetten. De arts verwacht ook dat het
zwangerschapsjeuk is maar wil toch testen doen. Als het wel je lever is kan je kindje het heel zwaar krijgen (of er zelfs mee stoppen..) en dat wil hij voor zijn!
Hij wil toch even toucheren, om te kijken hoe het ervoor staat en constateerd dat ik al een cm ontsluiting heb. En dat voor 37,6 weken. Speklapje lijkt een royale baby, ontsluiting. Mijn lichaam is zich al aan het voorbereiden, goed voorteken voor een eerste!
CTG gehad, alles ziet er goed uit. Maar, de uitslag waar het om gaat, is er pas na een week. Bij het nagesprek stelt de arts dan ook voor: zullen we gaan inleiden? Ik ben eigenlijk verbaasd, had van alles verwacht maar dit niet. Maar hij is duidelijk: als er over een week wel wat met mijn bloeduitslag blijkt te zijn en er gebeurd iets, dan zou hij het zichzelf niet vergeven. Ik verwacht dat hij zegt: rond 10 augustus inleiden, maar hij zegt: wat denk je van woensdag? Ik kijk verbaasd en vraag nog: woensdag als in over 2 dagen?
Hij zegt ja, en gaat gelijk de verloskamers bellen of het kan. Heel snel sms ik manlief tussendoor dat ie woensdag papa wordt! Hij belt gelijk, want hij dacht dat de uitslagen verkeerd waren en was al op weg om mij op te vangen! Snel stel ik hem gerust dat alles goed is en dat ik hem na de afspraak bel.
Ik sta te stuiteren! Nog 2 nachtjes! We worden ouders! Het is zover! Ik ging nog naar het ziekenhuis met lood in mijn schoenen, nog max 4 weken.. hoe hou ik dit vol? En nu nog maar 2 dagen!
Manlief komt ook vrij snel thuis en we stuiteren samen wat rond! Door het toucheren rommelt het wel een beetje, manlief stelt voor dinsdagavond uit eten te gaan, maar ik wil nu. Grote kans dat het vanavond ook ineens spontaan begint, dus ik wil nu!
We gaan en het rommelt behoorlijk. Vrij snel na het eten zijn we weer thuis en ik race het huis nog door. Nesteldrang! Alles loop ik nog een keer na. De nacht is drama.. adrenaline, bekken, maagzuur, restless legg en de jeuk natuurlijk. Ik doe geen oog dicht.
Dinsdagoverdag rommel ik nog wat aan, manlief is vroeg thuis en we gaan nog even het dorp hier in. Ik koop niks, heb zoveel gekocht de afgelopen maanden. Ik ben gewoon uitgekocht! (unicum!) we gaan nog naar de Italiaan voor een ijsje en weer naar huis... We duiken er vroeg in en ik hoop echt dat ik nog even slaap...
5 uur ben ik wakker, ik ga er maar vast uit. Gelukkig mogen we ons om 7 uur al melden op de verloskamers. Ik maak nog een laatste buikfoto, wat een raar idee! Vandaag is ze er, ik kan me er niks bij voorstellen nog.
Om half 7 stappen we in de auto. Een beetje emo kijken we nog om, de laatste keer 'samen' weggaan, van ons huis. Als we terugkomen, zijn we een gezin! Met zijn 3-en!
Gek genoeg ben ik niet zenuwachtig. Helemaal niet zelfs, ik kijk er ook niet tegenop. Ga er open in!
Keurig op tijd zijn we binnen. Om 1 over 7 komt de verloskundige van de nachtdienst om mijn vliezen te breken,
infuus aan te brengen en CTG. Ze breekt de vliezen en zegt: je hebt al 2 cm ontsluiting en alles is super verweekt! Je bent er klaar voor! Dat vind ik wel een fijn idee, er hoeft geen grof geweld gebruikt te worden.
Na even beginnen de eerste harde buiken, dit is dus een harde buik! Het is geheel niet pijnlijk nog. De pomp staat nog op zijn laagst. Na een half uur komt ze kijken en zet de pomp 1 standje hoger. Niet lang daarna komt ze weer, ze gaan hem niet weer ophogen, want de weeeen duren nog niet lang, maar komen wel erg kort op elkaar en ze willen niet dat ik in een weeenstorm terecht kom. Om half 11 komt de verloskundige toucheren zegt ze.
Inmiddels begin ik de weeen wat meer te voelen. Liggend vang ik ze prima op. Zodra hij op komt zetten verslap ik als een pop, volledig ontspannen en kort daarna trekt het weer weg. Tegen half 11 wordt het wel wat heftiger. De verloskundige komt toucheren en zegt: 4 cm al! Dat gaat heel erg de goede kant op! Om half 1 zal ze terugkomen.
Om half 12 heb ik het idee dat het iets te heftig begint te worden en vraag om de Remifentanil pomp. Die kun je zelf reguleren en ik mag hem. Ik ben zo stoned als een kanarie! Maar het helpt tussendoor iets beter om te ontspannen. Om half 1 is de verloskundige er weer en constateert 6 cm! Wow, het gaat echt goed. Wel wordt de inleidpomp uitgezet, om me wat meer ruimte te gunnen, maar zodra hij uit is wordt het heftiger, mijn lichaam neemt het over.
Wel begint het heftig te worden, te doen, maar heftig! Plassen is een drama, want dan moet ik uit bed en ik krijg
amper een minuut ruimte tussen de weeen, die ook steeds langer aanhouden. M. laat me zoveel mogelijk met rust, als ik hem nodig heb laat ik dat wel weten, maar alleen vang ik toch de boel het best op!
Om 2 uur vraag ik M. om de verloskundige erbij te halen, het wordt erg heftig en ik heb het idee dat ik er al bijna ben! Schijnbaar geef ik al bepaalde signalen, want ze rijden de kar voor Speklapje al binnen... De verloskundige toucheert, en constateert 8 cm.. Het gaat hard! Ze verhogen de Remifentanil pomp om me nog wat extra pijnstilling te geven, maar dit werkt niet zover in de ontsluiting.. De weeen zijn nog lastig op te vangen, maar tussen de weeen door (de halve minuut) dommel ik in..
Om half 3 geef ik aan het niet meer te trekken, ze voelt nog een keer en ik heb 9 cm, nog een randje en zegt: ga op je zij liggen! Dit is helemaal niet te doen, de persweeen beginnen te komen en ik kan ze met moeite ophouden. Ik begin misselijk te worden en geef aan dat ik gewoon niet meer kan. De vlos zegt dat ik langzaam een beetje mee mag geven aan de persweeen en dat doe ik dan ook. Alleen dat langzaam gaat niet zo.
Wat een kracht! Echter mijn 'gewone' ontsluitingsweeen nemen niet af, maar blijven mega pijnlijk. Ik vind het heel heftig! De weeen waren tot nu toe prima, maar dit persen valt me tegen! Om 3 uur heb ik volledige ontsluiting, en mag ik gaan meepersen. Gelijk bij de eerste keer persen, gaat de vlos de gyn bellen. Wat ik niet weet (ik zit zo in mijn eigen wereld) maar mijn vent ook ziet: Speklapjes hartslag gaat bij het persen dramatisch naar beneden. Tot 45! Ik hoor wel dat ze aangeven dat we het nog even proberen, maar dat de Gyn opgeroepen moet worden voor een vacuum.
De gyn is er vrij snel. Ik mag het nog even proberen. 5 persweeen kom ik zelf door, wat verschrikkelijk dit persen! Ik roep al dat ik dit niet lang trek. Ik pers met al mijn kracht en ik word al het perskanon genoemd. Na 5 persweeen besluiten ze me te gaan helpen. Ik krijg een verdoving en een knip en bij de volgende perswee wordt het cupje op speklapjes hoofd gezet.
Ik schreeuw het uit! Wat een naar gevoel! Ze moet ERUIT! Nu! De gyn maant me hem aan te kijken en zegt: dat gaat nu gebeuren! Maar moet met beleid! Persen! Ik pers en voel haar hoofdje verder zakken... en roept weer: trek door! Maar hij maant me weer tot rust en zegt: ik moet haar draaien! Dus nog 1 keer zuchten en als ik zeg ja, langzaam meepersen...
De volgende wee zet op, ik pers en daar komt ze.. 15.28 en Leia Jolie wordt op mijn borst gelegd. Ze huilt gelijk, maar is ook vrij snel daarna direct stil en kijkt met grote ogen in mijn ogen.
Ze is er! Ik besef het nog niet, zit nog in de volledige heftigheid van dat laatste stuk. Zo snel... zo heftig!
Op dat moment horen we allemaal een plas vallen. Bloed. En nog een keer. Vrij snel wordt toch Leia's navelstreng afgeklemd en M. knipt hem door. Ik hoor de vlos zeggen: 400 cc nu en heb het idee dat ik toch wel erg bloed.
De placenta komt niet los. Pas na een half uur, dit is niet lang maar het bloed blijft komen. Ik hoor haar zeggen: hij moet eruit anders moeten we echt richting ok! Op dat moment ben ik alles zo zat dat ik denk: Leia is er, breng mij maar naar de ok. Hou maar op met dat gepruts daar beneden, ik ben er klaar mee.
De pomp met weeeenopwekkers wordt weer aangezet. Hoger dan het de hele bevalling is geweest, en ik merk er niet zoveel van. Ze duwen wat, ze trekken wat. Ik ben het zat. Ze is er, het is klaar!
Dan staat de vlos er nog een keer en kijkt me aan. Ze zegt we gaan het nog één keer proberen ik wil dat je met alle kracht meeperst.. ik besluit het dan nog maar te doen, en gelukkig, hij komt los. Nog een behoorlijke sloot bloed komt erachteraan.
Dan zit het erop! Leia wordt weer bij me teruggelegd en ik kijk haar weer aan! Ze is het! Mijn dochter, het voelt gelijk alsof het altijd zo is geweest, het is Cliche maar waar...
Precies in de dagdienst ben ik bevallen. De nachtvlos had mijn vliezen gebroken, de dagvlos heeft mijn bevalling gedaan en de avondvlos komt me hechten. Het duurt en het duurt en ik ben het zo zat. Ik vraag of het zo dramatisch is daar beneden, omdat het zolang duurt. Maar ze geeft aan dat ze de tijd wil nemen om het mooi te maken. Haasten schiet niet op. (en het is supermooi gedaan, de kraam kon de hechtingen niet eens vinden, zo mooi... de knip is heel gecontroleerd gegaan en ik ben verder niet uitgescheurd of wat dan ook...)
Wel denk ik: nooit meer! De weeen, prima. Maar dat persen.. Toch zijn de cliche's waar, de heftigheid in je gedachten neemt af. En ik denk op dit moment al: zeker wel nog een keer! Alleen voorlopig nog niet
Dan zit het erop! Ik mag vrij vlot naar huis, maar ik kan niet op mijn benen staan. Ook lukt plassen niet, dus ik krijg een katether. Achteraf blijkt dat ik bijna een liter bloed ben verloren. We besluiten toch een nacht te blijven.
De nacht is rommelig, ik doe geen oog dicht. Leia is misselijk van de vacuum, maar doet het verder prima. Niet
huilerig, heel helder! De volgende ochtend blijkt mijn HB 4.3. Erg laag en er wordt overlegd voor bloed. Maar ik voel me niet als iemand met een HB van 4.3 (nog steeds niet overigens!). Ik mag met ijzerpillen naar huis.
Op donderdag 29 juli om 12 uur zijn we thuis. Als gezin. Met zijn 3-en. Het zit erop. Ik kan me al meteen niet meer voorstellen dat ze in mijn buik zat. Het contrast, woensdagochtend niet kunnen voorstellen dat ze er is, en na de bevalling gelijk al niet meer voor kunnen stellen dat ze ooit in die buik heeft gezeten.
Maar, ze is er. Ze is superzoet, huilt bijna niet. Inmiddels gaat de borst prima en hebben we gewoon een mega
tevreden kind! Soms komen dromen inderdaad uit....
Prachtig verhaal Orea! Wat woog Leia-speklapje eigenlijk? Ze is bijna op dezelfde termijn als Thijs geboren.
And if I could choose the world around me, the world I'd choose would all revolve 'round you
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
12/07/2009 om 12:07 kwam de zon op, om nooit meer onder te gaan....
En sinds 23/06/2015 staan er 2 zonnen aan onze hemel!
